Μουσικά αφιερώματα

[apri]

Η Ελλάδα που σώζεται από σωτήρες,
που «θεραπεύεται» με συνεχή μέτρα και δόσεις, που θυσιάζεται για το καλό της…
Αν τίποτα από αυτά δεν συμβεί, πιθανόν να οδηγηθεί στο θάνατο...
Αλλά κι αν όλα αυτά συμβούν, υπάρχει και η άλλη «πιθανότης»…



ΔΡΟΜΟΙ ΠΑΛΙΟΙ



«Ασθενή έχομεν. Εις τον γύψον τον εβάλαμεν.
Τον δοκιμάζομεν εάν ημπορή να περπατάη χωρίς τον γύψον.
Σπάζομεν τον αρχικόν γύψον και ξαναβάζομεν ενδεχομένως τον καινούργιο εκεί όπου χρειάζεται….

….Μη ξεχνάτε όμως ότι ευρισκόμεθα προ ενός ασθενούς,
τον οποίον έχομεν επί της χειρουργικής κλίνης.
Υπάρχει πιθανότης, αντί δια της εγχειρήσεως να του χαρίση την αποκατάστασιν της υγείας,
να τον οδηγήση εις θάνατον…»

Γεώργιος Παπαδόπουλος


 (Από τη διπλωματική εργασία της Ι. Βόγλη «Ο επίσημος λόγος του καθεστώτος της  21ης  Απριλίου.» 
http://library.panteion.gr:8080/dspace/bitstream/123456789/281/1/Vogli+Io..pdf )




 
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Ποίηση: Μανώλης Αναγνωστάκης
Ερμηνεία: Μαργαρίτα Ζορμπαλά
 

http://www.youtube.com/watch?v=Za03X1DsGLY



Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
κάτω απ' τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή.

Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά
κάμε να σ' ανταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο του πόθου μου κι εγώ.

Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ
κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες.

Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανένα
κι ούτε κανένας κι ούτε κανένας με γνώριζε με γνώριζε.

[PDE ads]

[apri]

Ανάμνηση Σμύρνης



"Ώρες ολόκληρες τριγύριζα μέσα στα μπεζεστένια και στα σοκάκια της Σμύρνης, ίσαμε που με βρήκε η νύχτα.

Εργάτες με μακριά ραβδιά ανάβανε τα φανάρια του γκαζιού.
Ομορφοστολισμένες κυράδες κατεβαίνανε με τις καρότσες τους
για τις Λέσχες, τα προβέγγερα και τις "γιαβάν σουπέδες".
Κοπέλες ξεντεκολτεδιασμένες, μελαψές και πεταχτές σεργιανούσανε, γελούσανε, κορτάρανε.
Ζευγάρια εύθυμα αγοράζανε λουλούδια.
Στα καφενεία παίζανε μουσικές, τραγουδούσανε πολιτάκια και γκαρσόνια πηγαινοφέρνανε δίσκους με καραφάκια και μεζέδες.

Η προκυμαία μοσχοβολούσε ούζο, αγγουράκι, τηγανητό κρέας και θαλασσινά.
Μασουλίζανε οι καθιστοί και οι σουλατσαδόροι, σπόρους, τσεμπλεμπούδες, παγωμένα αμύγδαλα, λιμπινάρια,
γλασσάδες και ζαχαρωτα και γλειφιτσούρια.

Τα σπίτια, ακόμα και στους απόμακρους μαχαλάδες, ανοιχτά, συντροφεμένα.
Στις πόρτες καθισμένες φαμελιές είχαν στρωμένο εύθυμο λακιρντί.

Δεν μου 'κανε καρδιά να πάω για ύπνο.
Είχα μόλις γνωριστεί με τη Σμύρνη και μου φαινότανε πως γεννήθηκα κι έζησα εδώ τα δεκάξι χρόνια της ζωής μου.
Όταν έπεσα να κοιμηθώ, στριφογύριζα
 και της μίλαγα σαν ερωτευμένος:
"Είσαι όμορφη, το ξέρεις; Είσαι πολύ όμορφη!"


Διδώ Σωτηρίου "Mατωμένα χώματα"



 

Ορέστης Μακρής
«Ανάμνησις της Σμύρνης»

http://www.youtube.com/watch?v=O58vjrR0LHg


Μες την καρδιά μου ανθίζουνε λουλούδια χίλια όσα
είναι γλυκές οι θύμησες πού δεν τις λέει η γλώσσα

Απ' όλες πιο καλλίτερη, απ' όλες πιο μεγάλη
μια ξεπετάει ολόδροση, της Σμύρνης τ' ακρογιάλι

Σμύρνη πατρίδα μου γλυκιά χαριτωμένη χώρα
για να σε βγάλω από το νου ποτέ δεν θα 'ρθει ώρα

Σαν άστρο γλυκοφώτιστο φωνάζει την καρδιά μου
παρηγοριά στη θλίψη μου κι ελπίδα στη χαρά μου





ΥΓ. Ο Ορέστης Μακρής ξεκίνησε την καριέρα του ως τενόρος συμμετέχοντας σε οπερέτες.
Μάλιστα, λέγεται πως η πρώτη φορά που εμφανίστηκε ως τενόρος στη σκηνή ήταν το 1921 στο μικρασιατικό μέτωπο,
όπου είχε βρεθεί ως στρατιώτης.
Δέκα χρόνια αργότερα, άρχισε να συμμετέχει σε επιθεωρήσεις και από εκεί μεταπήδησε στον κινηματογράφο.

[apri]

Η λίβρα κρέατος




«Τη λίβρα κρέατος που ζητάω από αυτόν
την έχω ακριβαγορασμένη.
Είναι δική μου και τη θέλω.»
 

William Shakespeare «Ο έμπορος της Βενετίας» (IV. Ι. 89-100)




 
«Μα μπορεί ο καταχρεωμένος να μιλάει περί εθνικής κυριαρχίας και αυτοδιάθεσης;
Η αποδοχή αυτής της κυνικής, πλην υπαρκτής, ένστασης
τινάζει στον αέρα όλη τη νεωτερική αξίωση περί δημοκρατίας,
επί της οποίας οικοδομήθηκε ιδεολογικά η Ενωμένη Ευρώπη.

Η εθνική κυριαρχία είναι η λίβρα κρέατος που ζητάει ο Σάιλοκ.
Άνευ αυτής, διολισθαίνουμε στη δουλοπαροικία και την αποικιοκρατία.»


Από το άρθρο του Νίκου Γ. Ξυδάκη, «Εθνική κυριαρχία, μία λίβρα κρέατος», εφ. Καθημερινή, 20.5.11





The Merchant of Venice
“Ghetto”

http://www.youtube.com/watch?v=_r16rGqokoE&feature=related







ΥΓ. Στη Βενετία του 16ου αιώνα ο έμπορος Αντόνιο,
θέλοντας να βοηθήσει το φίλο του Μπασάνιο να παντρευτεί μια εύπορη αριστοκράτισσα,
δανείζεται χρήματα από έναν Εβραίο τοκογλύφο, τον Σάιλοκ,
παρότι αυτός θέτει έναν παράδοξο όρο, αν δεν πληρωθεί έγκαιρα το δάνειο.

Ωστόσο, η μέρα της πληρωμής φτάνει και ο έμπορος δεν μπορεί να ξεπληρώσει,
αφού οι θύελλες έχουν πλήξει τις ναυτιλιακές του επιχειρήσεις.
Τότε ο αδίστακτος Σάιλοκ απαιτεί την πληρωμή του με βάση τον προσυμφωνημένο όρο,
που δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια λίβρα από τη σάρκα του Αντόνιο...   

[apri]

Η κεχαριτωμένη γη



«Ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν.
Ἡ δὲ γῆ ἦν ἀόρατος καὶ ἀκατασκεύαστος …

Καὶ εἶπεν ὁ θεός ἐξαγαγέτω τὰ ὕδατα ἑρπετὰ ψυχῶν ζωσῶν
καὶ πετεινὰ πετόμενα ἐπὶ τῆς γῆς κατὰ τὸ στερέωμα τοῦ οὐρανοῦ
καὶ ἐγένετο οὕτως.
Καὶ ἐποίησεν ὁ θεὸς τὰ κήτη τὰ μεγάλα
καὶ πᾶσαν ψυχὴν ζῴων ἑρπετῶν ἃ ἐξήγαγεν τὰ ὕδατα κατὰ γένη αὐτῶν καὶ πᾶν πετεινὸν πτερωτὸν κατὰ γένος
καὶ εἶδεν ὁ θεὸς ὅτι καλά.
Καὶ ηὐλόγησεν αὐτὰ ὁ θεὸς λέγων αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε καὶ πληρώσατε τὰ ὕδατα ἐν ταῖς θαλάσσαις
καὶ τὰ πετεινὰ πληθυνέσθωσαν ἐπὶ τῆς γῆς.»

Γένεσις (1, 20-22)





 

Loreena McKennitt
«Kecharitomene»


http://www.youtube.com/watch?v=3dq9kI74kRk&feature=fvwrel

[PDE ads]

[apri]

Αφιερωμένο στον Μάρκο που του αρέσει ο Ψυχάρης και στη μαυρομάτα Ψιτ.
Έχω διατηρήσει την ψυχαρική ορθογραφία.




Μαυρομαλλούσα κοπελιά




Nεανική φωτογραφία της Αva Gardner



Είκοσι πέντε του Νοέμβρη, Κεριακή, 1923,
η  ώρα οχτώ στο Παρίσι,  εννιά και τριανταπέντε στην Αθήνα.


«Τέτοια βραδειά, τις είκοσι πέντε του Νοέβρη –του Σποριά μας!–
στην Αθήνα, σ΄ ένα σπίτι φιλικό, στις Πιπεριές εκεί κάτω, σωστά η ώρα δέκα,
μπήκες μαβρομαλλούσα μου στο σαλόνι
κι αστράψανε τα μάτια σου τα μεγάλα.

Καθήσαμε πλάϊ πλάϊ και μιλούσαμε.
Μιλούσαμε και κοίταζα τα μεγάλα σου τα μάτια. Τα μάτια σου τα μεγάλα!
Τόσο μεγάλα που μου φαινόντανε ωκεανός.
Ένας ωκεανός, Μυρριάνα μου Εσύ, όπου έπλεχε η Ελλάδα όλη,
πότε με τη θλίψη εκείνη που σε κάνει και κλαις,
πότε με την ελπίδα που σε κάνει κι αναγαλλιάζεις.

Έτσι και συ, Δοξασμένη μου, έτσι έζησες,
ανάμεσα χαρά και λύπη, ανάμεσα δάκρια και χαμόγελα.
Θλίψη κ΄ ελπίδα, χαρά και λύπη, χαμόγελα και δάκρια, είναι τα κύματά σου, Ωκεανέ μου.

Μα είτε δακριόφεγγα είτε χαμογελαστά,
ένα νόμο ξαίρουνε τα κύματά σου, την παναιώνια την Αγάπη.
Για τούτο, βλέπεις, ο καιρός Εσένα δε σε πειράζει,
δε σε πειράζουνε, δε σε χαλνούνε οι αλλαγές.

Τριάντα χρόνια περάσανε από τη βραδειά μας εκείνη και πάντα μπροστά μου τα βλέπω
ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ.»


Γιάννης Ψυχάρης, Περιοδικό Ο Νουμάς, τόμος 20, τεύχος 778-779 (1923), σ. 650.

[Lucinda]

Ώρια μου ροντινέντα

Παραδοσιακό τραγούδι των ελληνόφωνων περιοχών της Κάτω Ιταλίας (Magna Grecia). Η γλώσσα του τραγουδιού είναι μείξη ελληνικών και ιταλικών λέξεων, που αποδίδεται στη διάλεκτο 'Grekani' των κατοίκων της περιοχής.

[apri]

Σελίδα 2012. Δεν ξέρω τι λένε οι Μάγιας για το 2012 που έρχεται.
Θα σας πω τι φοβούνται οι Financial Times.




Roter Mohn

Κόκκινη παπαρούνα



 
«Θα μπορούσε η κατάσταση να γίνει κακή;
Εννοώ πολύ κακή - όπως λέμε μεγάλο κραχ ή παγκόσμιος πόλεμος;
Ένα κατακλυσμιαίο γεγονός, από εκείνα που η γενιά μου έμαθε να πιστεύει ότι ανήκουν μόνο στα βιβλία Ιστορίας;

Το βέβαιο είναι ότι στην Ευρώπη πλανάται ένα κακό προαίσθημα...




 
…..οι κουβέντες για πόλεμο ακούγονται εντελώς αφύσικες σε ανθρώπους
που μεγάλωσαν στην πλούσια, ειρηνική, δυτική Ευρώπη.

Ωστόσο, τα τελευταία 30 χρόνια, η ελπίδα για ειρήνη και ευμάρεια και έναν λογικό βαθμό άνεσης
μεταδόθηκε πέρα από τις προνομιακές περιοχές της Δύσης…
…Η παγκοσμιοποίηση έκανε τον πλανήτη να δείχνει πιο ασφαλής και πιο ομοιογενής,
καθώς οι νέες μεσοαστικές τάξεις της Ασίας και της ανατολικής Ευρώπης
υιοθετούσαν τις ανέσεις και τις αξίες του καπιταλισμού.
Η παγκόσμια ειρήνη, που στην ψυχροπολεμική περίοδο εξαρτιόταν, όπως έδειχνε, από τα πυρηνικά όπλα,
έμοιαζε πια να επαφίεται στο διεθνές εμπόριο και στον κοινό εναγκαλισμό του καταναλωτισμού.

 Ο κίνδυνος για σοβαρή οικονομική κρίση στην Ευρώπη είναι μεγάλος.
Οι απειλές για χρεοκοπίες κρατών και διάλυση του ευρώ αυξάνονται
και μαζί τους αυξάνονται κι οι απειλές κατάρρευσης τραπεζών, κοινωνικού πανικού,
βαθιάς ύφεσης και μαζικής ανεργίας.
Κάτι σαν τη σύγχρονη εκδοχή του Μεγάλου Κραχ.

 
Το μάθημα του Μεγάλου Κραχ του ’30 είναι ότι η παγκόσμια ύφεση αποδυναμώνει τις δημοκρατίες,
προκαλεί αύξηση ριζοσπαστικών νέων πολιτικών δυνάμεων
και εν τέλει κλιμακώνει τον κίνδυνο διεθνούς σύρραξης...


…. αν και ο κίνδυνος σοβαρής οικονομικής κρίσης είναι πολύ πραγματικός,
δεν πιστεύω ότι κινδυνεύουμε να κυλήσουμε σε πόλεμο.
Όμως, αυτό ίσως οφείλεται απλώς στην έλλειψη φαντασίας κάποιου που ήταν αρκετά τυχερός
ώστε να μεγαλώσει σε μια εποχή απαράμιλλης ειρήνης και αφθονίας.»



Αποσπάσματα από το άρθρο του  Gideon Rachman «Η βαριά σκιά του ΄30 πάνω από την Ευρώπη»
που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Financial Times” στις 29/11/2011.



(Όλο το άρθρο θα το βρείτε εδώ: http://www.euro2day.gr/ftcom_gr/194/articles/668738/ArticleFTgr.aspx )








ΥΓ. Το τραγούδι "Roter Mohn" (=κόκκινη παπαρούνα) που τραγούδησε το 1938
η Χιλιανή τραγουδίστρια, γνωστή και ως αηδόνι της Χιλής,  Rosita Serrano

(κουτσομπολιό: Το ξέρετε ότι είχε σχέση με το δικό μας συνθέτη Γιάννη Σπάρτακο
ή ότι από αυτήν εμπνεύστηκε την πάστα σεράνο ο Ζόναρς
ή κατά άλλους ο ιδιοκτήτης του "Σελέκτ" της Φωκίωνος Νέγρη; ) 

ήταν η τελευταία μεγάλη επιτυχία στη Γερμανία πριν το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Όταν κατά τη διάρκεια του πολέμου άκουγαν αυτό το τραγούδι, θυμόντουσαν τον καιρό της ειρήνης...

[apri]

Με κομμένη μιλιά



φαίνεταί μοι κῆνος ἴσος θέοισιν ἔμμεν
ὤνηρ ὄττις ἐνάντιός τοι ἰσδάνει
καὶ πλάσιον ἆδυ φωνείσας ὐπακούει
καὶ γελαίσας ἰμέροεν τό μ’ ἦ μὰν καρδίαν ἐν στήθεσιν ἐπτόαισεν
ὠς γὰρ ἔς σ’ ἴδω βρόχε
ὤς με φώναισ’ οὐδ' ἒν ἔτ' εἴκει

Σαπφώ



John William Godward «The Tambourine Girl» (1906)



Μετάφραση (Οδυσσέας Ελύτης)

Θεὸς μοῦ φαίνεται στ’ ἀλήθεια ἐμένα
κεῖνος ὁ ἄντρας ποὺ κάθεται ἀντίκρυ σου
κι ἀπὸ κοντὰ τὴ γλύκα τῆς φωνῆς σου ἀπολαμβάνει
καὶ τὸ γέλιο σου ἂχ ποὺ ξελογιάζει
καὶ ποὺ λιώνει στὸ στῆθος τὴν καρδιά μου.
Σοῦ τ' ὁρκίζομαι
γιατὶ μόλις ποὺ πάω νὰ σὲ κοιτάξω
νιώθω ξάφνου νὰ μοῦ κόβεται ἡ μιλιά μου.

[apri]

Kαι κάτι τελευταίο για σήμερα, για να ολοκληρώσω τις αναρτήσεις που μου ενέπνευσε
το τραγούδι του Μάρκου στην κορυφή της σελίδας (Break my heart).



Σεληνόφως



Eric Satie “Gnossiennes” by Claude Chaloub



John William Godward "Dolce Far Niente" (1904)



Κάτω από την διαστατική σκιά του χλωμού φεγγαριού
σε μια ομίχλη που μοιάζει με λάμψη,
μελαγχολική και μαγευτική ήταν κατάκοιτη 
και οι μαύρες πλεξίδες της κυμάτιζαν στον αέρα
μια σκοτεινή σιλουέτα ενάντια στη λάμψη της νύχτας.

Το ρυάκι ξεχειλισμένο από νερό
τραγουδούσε για αυτούς που έφυγαν
για αγάπες του παρελθόντος και για τους νεκρούς
έκρυβε εντάσεις από μυστικούς πόνους.

Κάτω από το κρύο και κουρασμένο σεληνόφως,
η πλαγιά του βουνού
σαν μια μακρινή επιθυμία
σαν ένα φωτοστέφανο της ελπίδας
ή σαν γυμνή, ζεστή και τρεμάμενη σε μετάξι
κοιμόταν μέσα στη ζάλη
ενώ το βράδυ περνούσε πλούσια αλλά ήσυχα λαγκάδια

Αυτή, η ελπίδα μου, η ενσάρκωση των ονείρων μου
κάηκε στις ζεστές φλόγες της δικής της φαντασίας
τραγουδώντας στο λαμπερό μέτωπο του σεληνόφωτος
το παραμύθι της λύπης μου- για τη δική της συστολή.


Φερεϊτίν Ταβαλάρι

[apri]

Τις ευχές μου στις Αννούλες του pde.




ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΑ ΚΥΘΗΡΑ




«Κύριε Πρωθυπουργέ,
Κύριε Υπουργέ Πολιτισμού,
μάθαμε ότι βάλατε τον υπεύθυνο για τα Κύθηρα αρχαιολόγο, κ. Άρη Τσαραβόπουλο σε εφεδρεία.
Δεν ξέρουμε τι είναι ακριβώς εφεδρεία
και γιατί πρέπει να μπει ένας επιστήμονας που κάνει καλά τη δουλειά του σε εφεδρεία
αλλά αυτό που ξέρουμε είναι ότι θα στερηθούμε την παρουσία του, την εργασία του και την υποστήριξή του.

Θέλουμε να σας ενημερώσουμε για το πόσο αγαπάμε και χρειαζόμαστε τον αρχαιολόγο στο νησί μας.
Όλα αυτά τα χρόνια ανακαλύπτει αρχαιολογικούς θησαυρούς που μπορεί να είναι ένα αριστούργημα
ή και ένα μικρό χερουλάκι από ένα αγγείο, ένα νόμισμα ή μια μικρή πέτρα σαν βώλος
και όλα αυτά μας τα δείχνει, μας τα εξηγεί
και μας κάνει να μαθαίνουμε τον τόπο μας και να τον αγαπάμε ακόμα περισσότερο.

Τον καλούμε συχνά στο σχολείο μας και μας μιλάει με τρόπο κατανοητό και παραστατικό
για την τοπική ιστορία των Κυθήρων από τα πανάρχαια χρόνια μέχρι σήμερα.
Συνοδεύει τη μεγάλη εκδρομή που κάνουμε στο τέλος κάθε χρονιάς
και μας δείχνει τους σημαντικούς αρχαιολογικούς τόπους του νησιού μας.
Μας μαθαίνει να σεβόμαστε και να προσέχουμε όλη αυτή την κληρονομιά μας.

Ξεναγεί τους επισκέπτες του νησιού, μικρούς και μεγάλους, μιλάει με απλά λόγια
και κάνει την αρχαιολογία να μη φαίνεται κάτι πολύ βαρύ αλλά όμορφο και σπουδαίο.
Διοργανώνει σεμινάρια, συνέδρια, ομιλίες κάθε καλοκαίρι και δέχεται επισκέψεις παιδιών στο Παλαιόκαστρο
όπου κάνει ανασκαφή και μας μαθαίνει πώς να συμμετέχουμε και εμείς με τρόπο υπεύθυνο και δημιουργικό.


Το κάστρο των Κυθήρων


Έτσι, προσφέρει, ακούραστα και πάντοτε με χαμόγελο, άριστες υπηρεσίες στον τόπο μας,
βοηθάει στην ανακάλυψη και τη διάσωση των ευρημάτων του
και αγωνίζεται για την επαναλειτουργία του Αρχαιολογικού Μουσείου Κυθήρων.
Με αυτό τον τρόπο μεταδίδει την αγάπη του για αυτό που κάνει και σε μας τα παιδιά
και κάνει γνωστά τα Κύθηρα σε όλη την Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο.

Αν ο κ. Τσαραβόπουλος απομακρυνθεί
και δεν αντικατασταθεί άμεσα με έναν αρχαιολόγο
που θα έχει το ίδιο ενδιαφέρον, τον ίδιο ζήλο και την ίδια συνεχή παρουσία,
αυτό θα είναι μια μικρή καταστροφή για τον πολιτισμό του νησιού μας.
Το θεωρούμε άδικο για τον τόπο αλλά και για τον καθένα από εμάς προσωπικά.
Γι' αυτό σας παρακαλούμε να πάρετε πίσω την απόφαση για την εφεδρεία
και να μην αφήσετε το νησί μας χωρίς αρχαιολόγο,
γιατί η πατρίδα μας για να πάει μπροστά δεν χρειάζεται μόνο χρήματα
αλλά κυρίως γνώση, εργατικότητα και αγάπη.


Με την ελπίδα ότι θα ακούσετε τη φωνή μας
οι μαθητές των Δημοτικών Σχολείων Κυθήρων.»

Πηγή:
http://www.archaiologia.gr/new/blog/2011/11/30/%C2%AB%CE%BC%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CF%86%CE%AE%CF%83%CE%B5%CF%84%CE%B5-%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%BF-%CF%84%CE%BF-%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%AF/

[apri]

Ellada, agapi mou




“Νιώθω βαθιά ταπεινωμένος, ως φιλέλληνας, όταν μια εφημερίδα τολμά να βάλει τίτλο
πως η Ελλάδα είναι «μια χώρα ίσως λιγότερο "ευρωπαϊκή" απ' ό,τι φαίνεται»
κι όταν το περιεχόμενο αυτού του άρθρου
είναι κακή σύνοψη μιας ιστορίας την οποία οι συντάκτες δεν έχουν ζήσει•
νιώθω ταπεινωμένος, ως Γάλλος, που συμπατριώτες μου πληγώνουν με τέτοιον τρόπο την ιστορία
και τροφοδοτούν τον μύθο του ψεύτη και πονηρού Ελληνα.

Αν λοιπόν δεν είναι η Ελλάδα ευρωπαϊκή χώρα, ποιος αξίζει αυτόν τον τίτλο;
Ο γερμανός βάρβαρος ή η ύπουλη Αλβιών, την οποία ο μεγαλύτερος ποιητής της, ο Βύρωνας,
κατηγορούσε ήδη για λεηλασία της χώρας του Ομήρου;
Περισσότερο ευρωπαϊκή η Αγγλία, που δεν επιθυμεί καμία ευρωπαϊκή αλληλεγγύη
- και κυρίως όχι εκείνη που θα της κόστιζε χρήματα;
Δεν είναι αυτή η χώρα που επανέφερε στην Ελλάδα τον στρατό και τον βασιλιά στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου,
πυροδοτώντας έναν κατακλυσμό που η Ελλάδα έμελλε να πληρώσει πολύ ακριβά,
μια χώρα που μπορεί εντούτοις να υπερηφανεύεται για την αντίσταση την πιο υποδειγματική
απέναντι στον Ναζί κατακτητή.

Η ιδέα της Ευρώπης δεν έχει και πολλά χρόνια ζωή,
αμφιβάλλω αν μπορούμε να διανέμουμε διπλώματα ευρωπαϊκότητας.
Τόσο η ιδέα όσο και το γεωγραφικό της περιεχόμενο είναι προς οικοδόμηση και όχι ένα ακέραιο δεδομένο.

Ο Βαλερί Ζισκάρ ντ' Εστέν έβαλε την Ελλάδα στην Ευρώπη
διότι, λέει, από αυτή τη χώρα έρχονταν η δημοκρατία και ο πολιτισμός.
 Έστω, αν και μπορεί κανείς να πει πολλά για αυτή την αθηναϊκή δημοκρατία,
την οπαδό της δουλείας, την ιμπεριαλιστική…
Αλλά ο τόνος τοποθετείται εσφαλμένα, διότι το πρόβλημα δεν είναι να μάθουμε πού γεννήθηκε η δημοκρατία,
το πρόβλημα είναι να αναγνωρίσουμε ότι ο ελληνικός ή, καλύτερα ας πούμε, ο ελληνορωμαϊκός πολιτισμός
είναι το μόνο κοινό σκυρόδεμα σε μια ιστορία φτιαγμένη από αντιπαλότητες και παγκόσμιους πολέμους.
Αυτός ο περίφημος ελληνικός πολιτισμός έθρεψε την Αναγέννηση, τα γράμματα και τις τέχνες,
τους κλασικούς μας του 18ου αιώνα και γονιμοποίησε τις ελίτ του ίδιου αυτού αιώνα που συντάραξαν τον κόσμο.




Η θέση της Ελλάδας είναι στο κέντρο της Ευρώπης,
πρόκειται άλλωστε για μία από τις πιο ζωντανές και τις πιο λαμπερές εστίες της ευρωπαϊκής κουλτούρας:
με πρόσωπα αξιοσημείωτα σε όλους τους τομείς, και όχι μόνο στην ποίηση,
με μια πρωτότυπη σχολή ζωγραφικής που αρχίζει από τον Θεόφιλο και οδηγεί στον Τσαρούχη μέσω του Εγγονόπουλου,
με φιλόσοφους όπως ο Κορνήλιος Καστοριάδης…

Δείτε ποιοι μεταφράζονται στην Ελλάδα: ο Βερνάν, ο Φουκό και ο Ντεριντά•
δείτε πού διαπλάθονται οι ελίτ:
στον τομέα της ιστορίας, η EHESS (Ανώτατη Σχολή Κοινωνικών Επιστημών) έχει παίξει μεγάλο ρόλο.
Και θα βρείτε στην Ελλάδα μια γενιά αξιόλογων ιστορικών που συμμετέχουν στην ανανέωση του κλάδου.

Όλοι λοιπόν ψεύτες και κλέφτες τους οποίους πρέπει να υπερασπιστούμε γιατί εφηύραν κάποτε τη λέξη «δημοκρατία»;
Υπάρχουν πολλά ακόμα πράγματα να βάλουμε στη ζυγαριά: η φιλοσοφία (α λα δυτικά), η ιστορία, το θέατρο…

Υπάρχουν σήμερα σε αυτή τη χώρα άνδρες και γυναίκες
από τους πιο καλλιεργημένους και τους πιο πολιτισμένους που γνωρίζω•
δεν δέχομαι να τους βάζουν «βάρβαροι» στον πάγκο της Ευρώπης.
Οσο για τους αξιοθρήνητους κομπιναδόρους,
σε ποια χώρα δεν υπάρχουν, έχοντας διασπαθίσει δεκάδες δισεκατομμύρια;

Το ερώτημα δεν είναι αν η Ελλάδα είναι περισσότερο ή λιγότερο ευρωπαϊκή:
τα ίδια τα θεμέλια της Ευρώπης δεν υφίστανται χωρίς τον ελληνισμό.
Να θυμίσουμε πως η Ευρώπη ήταν μια πριγκίπισσα από τη Φοινίκη που απήχθη από Κρήτες
προκαλώντας μία από τις πρώτες διαμάχες μεταξύ Ανατολής και Δύσης.
Η Ευρώπη έχει λοιπόν και ανατολίτικες ρίζες κι αυτός είναι ένας πολύ χρήσιμος μύθος
σε αυτές τις εποχές διασταύρωσης των πληθυσμών.
Τσιμέντο της Ευρώπης δεν είναι οι τράπεζες και οι τραπεζίτες αλλά ένας πολιτισμός,
και ο ελληνικός πολιτισμός είναι ένα από τα στοιχεία που μας ενώνουν•
αλίμονο, υπάρχουν τόσο λίγα!

Vive la Grece!
Και ας μην αφήσουμε τεχνοκράτες να γονατίσουν φίλους και αδελφούς,
πόσω μάλλον να τους ταπεινώσουν και να ταπεινώσουν κι εμάς.”
 

Ετιέν Ρολάν






ΥΓ. Ο Ετιέν Ρολάν, πρώην διευθυντής της Γαλλικής Σχολής Αθηνών (EFA)
και επίτιμος καθηγητής Ελληνικής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Paris I - Πάνθεον – Σορβόνη.,
απάντησε μ’ αυτόν τον τρόπο  στο πρόσφατο δισέλιδο δημοσίευμα της «Monde»
με τίτλο «Ελλάδα - Ευρώπη: η μεγάλη παρεξήγηση»,
όπου αμφισβητούνταν η ευρωπαϊκότητα της χώρας μας.
Το άρθρο του με τίτλο "Εllada, agapi mou" φιλοξενήθηκε
στην ιστοσελίδα των συνδρομητών της γαλλικής εφημερίδας.

[apri]

Nα πω μια καληνύχτα και εγώ.


Αrabic calligraphy




H αραβική καλλιγραφία αναπτύχθηκε και εξελίχθηκε στα πλαίσια της ισλαμικής τέχνης.
Επειδή η αντίληψη του Ισλάμ αποθάρρυνε την αναπαράσταση ανθρώπων και ζώων,
ευνοήθηκε η ανάπτυξη της καλλιγραφίας σε υψηλά επίπεδα,
αντικαθιστώντας τη ζωγραφική και τη γλυπτική.

[apri]

Γκιουλ Μπαχάρ




William Clarke Wontner «Safie, One of the Three ladies of Bagdad» (1900)



Το τραγούδι αυτό που έγραψε ο Βασίλης Τσιτσάνης το 1950
αναφερόταν σε ένα πραγματικό πρόσωπο:

H Γκιουλ Μπαχάρ ήταν μια από τις νύφες
για τις οποίες σας είχα μιλήσει στο παρελθόν
(http://www.pde.gr/index.php?topic=4963.25578).

Η Μαρία, όπως ήταν το αρχικό της όνομα, λέγεται πως ήταν κόρη παπά
και ζούσε σε ένα χωριό κοντά στην Τραπεζούντα στον Πόντο.
Μια μέρα εκεί που έβοσκε τα πρόβατά της,
πέρασε ο σουλτάνος και καθώς ήταν κατάκοπος, της ζήτησε νερό από την πηγή του Ναού του Αγίου Κωνσταντίνου.
Γοητεύτηκε τόσο πολύ από την ομορφιά και τη συμπεριφορά της
που τη ζήτησε από τον πατέρα της και την πήρε μαζί του στην Κωνσταντινούπολη.

Την ονόμασε δε Gülbahar, δηλαδή ανοιξιάτικο ρόδο, και την είχε για πολύ καιρό κοντά του στο παλάτι.
Όταν όμως αντελήφθη το φθόνο των άλλων γυναικών του χαρεμιού,
για να τη γλιτώσει από τις ραδιουργίες τους, την έστειλε πίσω στον Πόντο μαζί με το γιο τους,
όπου έζησε με τις τιμές της βασιλικής συζύγου.
 
Η Μαρία φρόντισε και τους συμπατριώτες της αλλά και τους Τούρκους της περιοχής.
Έτσι, όταν πέθανε, το 1495 την έθαψαν σε ιδιαίτερο τέμενος
με μια επιγραφή που έλεγε «Ρωμαία Δέσποινα».

Πηγές:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%BB_%CE%9C%CF%80%CE%B1%CF%87%CE%AC%CF%81
http://en.wikipedia.org/wiki/G%C3%BClbahar_Sultan

[apri]

Σήμερα, jak13, ο ρόλος μου θα είναι καθαρά αναμνηστικός.

Γιατί σήμερα είναι μια πολύ σημαντική μέρα.

Κατά το μεσαίωνα η 13η Δεκεμβρίου θεωρούνταν η πιο σκοτεινή μέρα του χρόνου.
Ήταν η μέρα που στη σκοτεινή βόρεια Ευρώπη γιόρταζε η Λούσυ.
Ήταν η μέρα που αργότερα γιόρταζε η Σάντα Λουτσία.

Δώδεκα μέρες πριν εορταστεί ο θεός Ήλιος.
Δώδεκα μέρες πριν εορταστεί η γέννηση του Ιησού Χριστού.

Τα χρόνια κυλούσαν, αλλά πάντα ο κόσμος περίμενε το φως,
για να διώξει το σκοτάδι που πλάκωνε την ψυχή του.

Και ίσως να μην είναι τυχαίο ότι ίσως ο αρχαιότερος ύμνος της Εκκλησίας
που δεν έλειψε ποτέ από τα στόματα των πιστών ,
ήταν αυτός που ψελνόταν ακριβώς την ώρα που το φως της ημέρας χανόταν
και άναβαν τα πρώτα κεριά:

«Φῶς ἱλαρὸν
ἁγίας δόξης ἀθανάτου Πατρός, οὐρανίου, ἁγίου, μάκαρος, Ἰησοῦ Χριστέ,
ἐλθόντες ἐπὶ τὴν ἡλίου δύσιν, ἰδόντες φῶς ἑσπερινόν,
ὑμνοῦμεν Πατέρα, Υἱόν, καὶ ἅγιον Πνεῦμα, Θεόν.
Ἄξιόν σε ἐν πᾶσι καιροῖς ὑμνεῖσθαι φωναῖς αἰσίαις, Υἱὲ Θεοῦ, ζωὴν ὁ διδούς•
διὸ ὁ κόσμος σὲ δοξάζει»


 

Πριν από αρκετούς μήνες είχα κάνει ένα αφιέρωμα 
για τη γιορτή της Σάντα Λουτσία
και το πώς προέκυψαν τα διάφορα χριστουγεννιάτικα και πρωτοχρονιάτικα έθιμα.
Όποιος επιθυμεί να το διαβάσει τώρα που είναι πιο επίκαιρο, θα το βρει εδώ:

http://www.pde.gr/index.php?topic=4963.20090


Kαι όπως έλεγα και τότε:

Καλό βράδυ και καλό ξημέρωμα.