0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
Εγώ θεωρώ πως "την ναυμαχίαν" είναι υποκείμενο της επιθετικής μετοχής "την γινομένην" και συμφωνεί μαζί της σε γένος, αριθμό και πτώση. Αιτιατική του χρόνου δεν είναι. Αν ήθελε ο συγγραφέας να τονίσει το χρόνο, το "γινομένην" θα ταν χρονική μετοχή, χωρίς δηλαδή το άρθρο.Μετάφραση: στη ναυμαχία που έγινε αποκρούσαμε μόνοι μας τους Κορίνθιους.
Πολύ ενδιαφέρον, Sali. Δεν γνώριζα αυτή τη σύνταξη. Εκτός από το νικώ, το τιμωρώ και το απωθώ, έχεις υπ' όψιν σου άλλα ρήματα με ίδια σύνταξη;Φαίνεται αρχαίος ιδιωματισμός.
Θεωρητικά μπορεί έτσι να συντάσσεται οποιοδήποτε ρήμα. Συμβαίνει το εξής: αντί να τεθεί ως εσωτερικό-σύστοιχο αντικ. το ομόρριζο ουσιαστικό που λανθάνει στο ρήμα εξάρτησης, τίθεται άλλο ουσιαστικό που θα έπρεπε να προσδιορίζει το ομόρριζο (αν αυτό εκφραζόταν). Π.χ. ἀγωνίζομαι στάδιον = ἀγωνίζομαι ἀγῶνα σταδίου· νικῶ ναυμαχίαν = νικῶ νίκην ναυμαχίας· νικῶ παγκράτιον = νικῶ νίκην παγκρατίου· σπένδομαι ἀναίρεσιν = σπένδομαι σπονδὰς ἀναιρέσεως· ἀποκρίνομαι τὸ ἐρωτώμενον = ἀποκρίνομαι ἀπόκρισιν (περὶ) τοῦ ἐρωτωμένου κ.λπ.
Ας μου επιτραπεί να προσθέσω εδώ ότι, εκτός από τους ξένους σχολιαστές του Θουκυδίδη, και ο ημέτερος Ζηκίδης συμφωνεί μ' αυτή τη σύνταξη και προσθέτει (ευφυώς κατ' εμέ) ότι η έκφραση είναι συνεπτυγμένη και ισοδυναμεί με το: "τὴν ναυμαχίαν ἐνικήσαμεν Κορινθίους ἀπωσάμενοι αὐτούς".
Αυτό που μου περιγράφεις είναι γενικώς το εσωτερικό αντικείμενο. Έτσι δεν είναι; Εδώ όμως έχουμε μια ιδιαίτερη περίπτωση όπου υπάρχει ταυτοχρόνως και πρόσωπο στην ίδια πτώση.Κάτι αντίστοιχο δεν θυμάμαι να υπάρχει στα νέα ελληνικά. Γι' αυτό μίλησα για ιδιωματισμό των αρχαίων ελληνικών.
Δεν είμαι και πολύ σίγουρη αν είναι σωστό να λέμε ότι στα αρχαία "η έκφραση είναι συνεπτυγμένη", γιατί τότε υπονοούμε ότι πριν ήταν αναλυτική και στην πορεία συνεπτύχθη η πρόταση (έχουμε τέτοια στοιχεία;). Πιστεύω ότι το πιο ορθό είναι να πούμε πως η νέα ελληνική έκφραση είναι πιο αναλυτική και αυτό γιατί προφανώς η συγκεκριμένη σύνταξη δεν ήταν τόσο σαφής σε κάποιους ομιλητές.
Επίσης, διαβάζοντας κάποια παραδείγματα που παραθέτει ο Smyth (http://perseus.uchicago.edu/cgi-bin/philologic/getobject.pl?c.9:6:98:1.perseusmonographs )παρατηρώ ότι κατά βάση στη νέα ελληνική επιλέξαμε να αποδίδουμε εμπρόθετα το εσωτερικό αντικείμενο, εφόσον διατηρούμε το ίδιο ρήμα.π.χ τοσοῦτον ἔχθος ἐχθαίρω σε ----- σε μισώ με τόσο μίσος τὴν ναυμαχίαν ἀπεωσάμεθα Κορινθίους--- απωθήσαμε τους Κορινθίους με ναυμαχία/στη ναυμαχία Μέλητός με ἐγράψατο τὴν γραφὴν ταύτην-- ο Μέλητος με κατηγόρησε μ' αυτήν κατηγορία Μιλτιάδης ὁ τὴν ἐν Μαραθῶνι μάχην τοὺς βαρβάρους νικήσας----Ο Μιλτιάδης που νίκησε τους βαρβάρους στη μάχη του Μαραθώνα
'' Κακάς εγω γυναικας υιεσι στυγω''Στο συντακτικο Ντουρου το 'υιεσι' χαρακτηριζεται δοτικη προσωπικη χαριστικη.Γιατί δεν ειναι αντιχαριστικη ή ακομη καλυτερα δοτικη της αιτιας, αφου εχουμε και ρημα ψυχικου παθους;
Ούκ αν θαυμάζοιμι , εi oi πολέμιοι, ωσπερ oi δειλοί κύνες, ήμίν έπακολουθοίεν. Πως δικαιολογούμε την έγκλιση της δευτερεύoυσας αιτιολογικής στη συγκεκριμένη πρόταση;
Γιατί η αιτιολογική πρόταση (υποθετικής αιτιολογίας) έχει πολύ έντονη υποθετική χροιά, κάτι που φαίνεται από το γεγονός ότι όλη η περίοδος μοιάζει με υποθετικό λόγο που δηλώνει απλή σκέψη του λέγοντος.Ας πει όμως και άλλος τη γνώμη του επ' αυτού.