0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
Είναι γεγονός πάντως ότι τα ίδια τα κείμενα ξεφεύγουν πολλές φορές από τους κανόνες που περιγράφονται στα συντακτικά και μας εκπλήσσουν.
Παράθεση από: apri στις Ιούνιος 06, 2012, 11:09:56 πμΕίναι γεγονός πάντως ότι τα ίδια τα κείμενα ξεφεύγουν πολλές φορές από τους κανόνες που περιγράφονται στα συντακτικά και μας εκπλήσσουν. Μάλλον γιατί πρώτα γράφτηκαν τα κείμενα και μετά τα συντακτικά.
49. Με το ρήμα «δοκῶ» σε απρόσωπη σύνταξη η δοτική δεν είναι του κρίνοντος προσώπου! Μόνο με την προσωπική σύνταξη των ρημάτων αυτών δηλώνεται το κρίνον πρόσωπο σε δοτική!
Η γνώμη μου είναι ότι στο 43 δεν υπάρχει υποχρεωτικά αντίφαση. Τo «ότι/ως» στις ειδικές εκφράζει το πόσο συμφωνεί ο ομιλητής μ’ αυτό που λέγεται, ενώ η οριστική/ευκτική εκφράζει το βαθμό βεβαιότητάς του για την ακρίβεια της πληροφορίας.(δες σχετική συζήτηση εδώ: http://www.pde.gr/index.php?topic=3950.420 )Βεβαίως, και είναι πιθανό να μην είχαν συνείδηση όλοι οι ομιλητές αυτών των μηχανισμών και να χρησιμοποιούσαν π.χ το "ότι/ως" κάποιες φορές χωρίς καμία σημασιολογική διαφοροποίηση. Μήπως όλοι οι ομιλητές σήμερα χρησιμοποιούν διαφορετικά τα "ως/σαν";
Οι αιτιολογικές με τα "ότι/ει" είναι λίγο διαφορετική περίπτωση.Ας πούμε ότι εμένα μου περνά από το μυαλό το ενδεχόμενο οι προτάσεις με το "ει" να ήταν καθαρά υποθετικές προτάσεις, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις κάνει μπαμ ότι έχουν ονοματική λειτουργία. (π.χ Oυ δεινόν εστί ει μη τούτων ενεθυμήθησαν;)
Κάτι ανάλογο βρίσκουμε και στα νέα ελληνικά σε ορισμούς (π.χ Αγάπη είναι αν/όταν….).Και πιθανολογώ ότι η παρέκκλιση συμβαίνει γιατί στο μυαλό των ομιλητών οι προτάσεις αυτές λειτουργούν στο σύνολό τους ως πιθανά ενδεχόμενα, ως περιπτώσεις. Είναι δηλαδή σαν να λένε: Αγάπη είναι αυτή η περίπτωση, δηλ. αν/όταν…., Φοβερό είναι το εξής ενδεχόμενο, δηλ. αν....)
Ενδεχομένως, κάτι ανάλογο να συμβαίνει και με το "ότι".Δηλ. όταν έλεγε κάποιος "Θαυμάζω ότι..." στο μυαλό του να είχε το "Θαυμάζω το εξής γεγονός, ότι...".
Tέλος, δεν αντιλαμβάνομαι πλήρως την ένστασή σου στο 37, δηλ. σε περιπτώσεις όπως «τούτου ἕνεκα… ἵνα…» όπου η δευτερεύουσα εκλαμβάνεται ως επιρρηματικός προσδιορισμός του σκοπού. Η δευτερεύουσα διευκρινίζει το νόημα όλου του εμπρόθετου που προηγείται, όχι μόνο το "τούτου".(βλ. και ν.ε: Γι' αυτό ήρθα, για να σας βοηθήσω).
Στη δε περίοδο "τούς τε φρουροὺς τῶν Ἀθηναίων καὶ εἴ τινά που ἄλλον ἴδοι Ἀθηναῖον, ἀπέπεμπεν εἰς τὰς Ἀθήνας", δε νομίζω πως έχουμε να κάνουμε με ονοματική χρήση της υποθετικής. Το δεύτερο αντικείμενο στο "απέπεμπεν" είναι στην πραγματικότητα ένα εννοούμενο "τούτον" που αναφέρεται στο "τινά άλλον Αθηναίον" της υποθετικής. Η δομή θα ηχούσε πιο ομαλή αν είχαμε αναφορικοϋποθετική πρόταση αντί για υποθετική, αλλά ο συγγραφέας δεν την προτίμησε.
Κάποιος με διάβασε! Βιάζομαι... Θα είμαι σύντομος προς το παρόν. Κάποια στιγμή θα επανέλθω...
Xαίρομαι που συμφωνούμε στα περισσότερα. Κατά κανόνα, εδώ μέσα εισπράττω διαφωνίες.
Στο παράδειγμα με τον εμπρόθετο του σκοπού, δεν κατάλαβα γιατί η πρόταση πρέπει να έχει ονοματική φύση, όταν επεξηγεί όλο τον εμπρόθετο ως "πακέτο" και όχι αποκλειστικά το "τούτου".
Τέλος, στο "εἴ τινά που ἄλλον ἴδοι Ἀθηναῖον", το "τούτον" το εννοώ όχι στην περίπτωση που έχουμε αναφορικοϋποθετική, αλλά μόνο στην περίπτωση που έχουμε σκέτη υποθετική, όπως εδώ.Μου θυμίζει λίγο νεοελληνικές προτάσεις του τύπου "κι αν θυμηθείς κάτι άλλο, να μας το πεις" (=και να μας πεις ό,τι άλλο τυχόν θυμηθείς). Ίσως ο συγγραφέας ήθελε να τονίσει την υποθετικότητα της πρότασης και προτίμησε την πιο καθαρή μορφή της.
Και για να αλλάξω θέμα, περνάω στο 38. Καλύτερα, λίγα-λίγα, για να διαβάζονται ευκολότερα. (Η «κατηγορηματική» μετοχή στις δομές όπως «οἶδα ἀποδημεῖν οὐκ ἐξὸν» είναι «αιτιατική απόλυτος)Αν θεωρήσουμε ότι η απόλυτη μετοχή πρέπει να έχει υποχρεωτικά το ρόλο προσαρτήματος σε σχέση με το ρήμα, τότε η κατηγορηματική μετοχή δεν μπορεί να θεωρηθεί απόλυτη, γιατί συμπληρώνει την έννοια του ρήματος.Αν θεωρήσουμε όμως ως μοναδικό κριτήριο το ότι το υποκείμενό της δεν έχει άλλο συντακτικό ρόλο στην πρόταση, τότε πρέπει να εκληφθεί ως απόλυτη.Είναι πάντως ιδιαίτερη περίπτωση, ούτως ή άλλως, γιατί το "οίδα", όπως και όλα τα γνωστικά ρήματα, είχαν άλλη έννοια συντασσόμενα με μετοχή (απλή γνώση/γνωρίζω ότι...) και άλλη συντασσόμενα με απαρέμφατο (γνώση-ικανότητα/γνωρίζω να...). Εδώ ήταν μονόδρομος η μετοχή λόγω της σημασίας του ρήματος.