0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
Επειδή το μεμαρτύρηται είναι σίγουρα απρόσωπο, χωρίς υποκείμενο, (το δίνει έτσι το LSJ με το συγκεκριμένο παράδειγμα από τον Λυσία μεμαρτύρηται ὑμῖν testimony has been given before you) και επειδή υπάρχει κόμμα μετά το γραφῆς, σκέφτομαι μήπως όλες οι δευτερεύουσες είναι επεξηγήσεις στο γραφῆς, (η πρώτη αναφορική με ενσωματωμένο όρο αναφοράς, επομένως στην πραγματικότητα επεξήγηση θα είναι το (περί) τοῦ τρόπου -μπορεί όμως να χαρακτηριστεί και πλάγια ερωτηματική- οι άλλες ειδικές).Με προβληματίζει όμως για αυτή τη σύνταξη ότι δεν υπάρχει κόμμα μετά το προσεδανείσατο, και δεν είμαι σίγουρη και αν ταιριάζει νοηματικά.
Γιατί η "γραφή" είναι η υπεξαίρεση. Οι δευτερεύουσες δεν επεξηγούν σε τι συνίσταται η κατηγορία. Αντιθέτως, αποτελούν μέρος της υπερασπιστικής γραμμής του κατηγορουμένου απέναντι σ' αυτήν.
Εγώ όμως ξέρεις πώς τον κατάλαβα εξ αρχής τον εμπρόθετο; Ότι δεν αναφέρεται στην διατυπωθείσα κατηγορία, αλλά σε όσα είπε ο κατηγορούμενος προς αντίκρουση αυτής της κατηγορίας. Δεν ήμουν όμως σίγουρη αν το περιεχόμενο των δευτερευουσών σχετίζεται (ή και αν ανακεφαλαιώνει) όντως την υπερασπιστική γραμμή του κατηγορουμένου. Αφού, σύμφωνα με όσα μας ανέλυσες, πράγματι οι δευτ. σχετίζονται με όσα είπε ο κατηγορούμενος προς υπεράσπισή του, δεν θα μπορούσε ο εμπρόθετος να έχει τη σημασία που είπα και οι δευτ. να είναι επεξηγήσεις;
Είναι βέβαια και η απουσία κόμματος μετά το προσεδανείσατο....
πολλοὶ δὲ πολλοὺς ηὔξησαν καὶ ἰδιώτας καὶ πόλεις ὑφ’ ὧν αὐξηθέντων τὰ μέγιστα κακὰ ἔπαθον: μπορεί τα ἰδιώτας καί πόλεις να είναι αντικείμενα και το πολλούς επιθετικός προσδιορισμός (το ίδιο και ένα εννοούμενο πολλάς); Γιατί, αν πάρουμε ως αντικείμενο το πολλούς, πώς θα συντάξουμε τα ἰδιώτας και πόλεις; Επεξηγήσεις δεν μπορεί να είναι.
Το ίδιο πρόβλημα έχω και στο θεοὶ δέ, ὦ παῖ, αἰεὶ ὄντες πάντα ἴσασι τά τε γεγενημένα καὶ τὰ ὄντα καὶ ὅ τι ἐξ ἑκάστου αὐτῶν ἀποβήσεται, αλλά εδώ οι μετοχές και η αναφορική μού φαίνονται επεξηγήσεις στο πάντα (με έχουν επηρεάσει και οι μεταφράσεις ως προς αυτό).Βλέπω όμως ότι ο Τζουγανάτος συντάσσει τη δευτ. ως πλάγια ερωτηματική από το ἴσασι. Αν είναι έτσι, τότε και οι μετοχές πρέπει να είναι αντικείμενα, ενώ το πάντα κατηγορηματικός. Αλλά σε κάθε περίπτωση, η δευτ., εφόσον συνδέεται με τις μετοχές νομίζω ότι πρέπει να χαρακτηριστεί ως αναφορική και όχι ως πλάγια ερωτηματική.
πολλοῖς δ’ οὐκ ἤρκεσεν αὐτοῖς τὸ μέρος ἔχουσι ζῆν ἡδέως: το αὐτοῖς επαναλαμβάνει το πολλοῖς ή είναι κάποια δοτική προσωπική που σχετίζεται με τη μετοχική φράση τὸ μέρος ἔχουσι;
οὕτως ἡ ἀνθρωπίνη σοφία οὐδὲν μᾶλλον οἶδε τὸ ἄριστον αἱρεῖσθαι ἢ εἰ κληρούμενος ὅ τι λάχοι τοῦτό τις πράττοι: ο β΄όρος σύγκρισης είναι η υποθετική πρόταση, όπως γράφει ο Τζουγανάτος, ή μήπως είναι πιο σωστό να θεωρήσουμε β΄όρο την εννοούμενη απόδοση της υποθετικής αἱροῖτο ἄν τις;
Η φράση δίκην δίδωμί τινι είναι ενεργητική με άμεσο και έμμεσο αντικείμενο, ενώ η σημασία «τιμωρούμαι από κάποιον» προκύπτει, νομίζω, από την αρχική σημασία «δίνω σε κάποιον εκδίκηση / ικανοποίηση». Δηλαδή, το ίδιο το δίκην δίδωμι δεν μπορεί να είναι παθητική περίφραση∙ αν ήταν, θα έπρεπε να συντάσσουμε τη δοτική ως ποιητικό αίτιο και όχι ως έμμεσο αντικείμενο. Τότε όμως, πώς εξηγείται η παθητική σύνταξη της φράσης στο δίκην δίδωμι ὑπὸ τινος; Λόγω της σημασίας «τιμωρούμαι», η οποία μάλλον υπήρχε στο μυαλό των ομιλητών, κάποια στιγμή συντάχτηκε και με ποιητικό αίτιο; Αλλά είναι λογικό στη μία περίπτωση να συντάσσουμε την ίδια φράση (με την ίδια σημασία) ως ενεργητική με άμεσο και έμμεσο αντικείμενο και στην άλλη ως παθητική περίφραση με ποιητικό αίτιο; Υπάρχει περίπτωση να μην είναι ενεργητικό ούτε το δίκην δίδωμί τινι και η σύνταξη της δοτικής ως εμμέσου αντικειμένου να είναι λάθος;
Μου φαίνεται περίεργο να λειτουργεί η αντωνυμία ως επαναληπτική μιας λέξης που είναι τόσο κοντά της. Νομίζω πως είναι οριστική ως κατηγορ. προσδιορ. στο πολλοῖς: "κατέχοντας οι ίδιοι (δηλαδή: ευχαριστημένοι με) το μέρος που τους αναλογεί".
Ποια εννοείς ως απόδοση; Εμένα μου αρκεί η υποθετ. πρότ. ως β΄όρος.
Δεν μου πολυταιριάζει νοηματικά ο κατηγορηματικός προσδιορισμός. Σε τι εξυπηρετεί εδώ η διασταλτική λειτουργία της αντωνυμίας, "κατέχοντας οι ίδιοι"; Να εννοείται κάποια μετοχή ὑπάρχον ή ὂν και το αὐτοῖς να είναι δοτική προσωπική κτητική το βρίσκεις πιθανό ("σε πολλούς δεν ήταν αρκετό να ζουν ευχάριστα κατέχοντας το μερίδιο που υπάρχει = που αναλογεί σε αυτούς, δηλαδή το δικό τους μερίδιο");
Δεν πρέπει να έχει και μια απόδοση, έστω εννοούμενη η υποθετική; Εγώ ως απόδοση και β΄ όρο σκέφτηκα το αἱροῖτο ἄν τις. Το κείμενο λέει "η ανθρώπινη φύση δεν γνωρίζει να επιλέγει το άριστο καθόλου περισσότερο...". Περισσότερο από τι (ή από ποιον); Δεν μπόρεσα να δώσω άλλη απάντηση παρά μόνο "από όσο θα το επέλεγε κάποιος, αν έπραττε ό,τι του τύχαινε με κλήρο". Την υποθετική ως β΄όρο σύγκρισης δεν την κατανοώ.
Ούτε τίθεται θέμα αυτόβουλης κατοχής μόνο ενός μέρους εκ μέρους τους (για να μεταφραστεί "από μόνοι τους"), ενώ είχαν την επιλογή και τη δυνατότητα να τα έχουν όλα.
Πιστεύω λοιπόν ότι το "αυτοίς" λειτουργεί ως επαναληπτική αντωνυμία. Το πρόβλημα είναι τι είναι συντακτικά:Προσωπικά, πιστεύω ότι το "αυτοίς" συμπληρώνει το "ουκ ήρκεσεν" ως δοτική προσωπική, ίσως και ως δοτική προσωπική ηθική που δείχνει δυσαρέσκεια. Κοντολογίς, παίζει τον ίδιο ρόλο με το "πολλοίς"
Δηλαδή, το νόημα "Για πολλούς δεν ήταν αρκετό να ζουν ευχάριστα, ικανοποιημένοι με την κατοχή του μέρους εκείνου που τους αναλογούσε" πιστεύω ότι θα προϋπέθετε άλλη σειρά στους όρους της πρότασης. Θα έπρεπε να προηγείται το "ζην ηδέως", ώστε μετά να επαναλαμβάνεται κατά κάποιον τρόπο η ιδέα της ευχαρίστησης με το "αυτοίς έχουσι".