0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
Θα ήταν πιο βατή η σύνταξη αν αντί για απαρέμφατο είχε επιλέξει μια δευτερεύουσα είτε υποθετική είτε αιτιολογική.Δηλαδή, κι εμείς θα χρησιμοποιούσαμε μια πρόταση με το "αν" ή το "που" : π.χ σας συγχωρώ/δικαιολογώ/καταλαβαίνω/σας δίνω μεγάλο δίκιο που ακούγοντας τέτοια λόγια και ενθυμούμενοι τα γεγονότα, οργίζεστε.....
Και έτσι το μεταφράζει και το perseus "I can find full excuse for you, gentlemen of the jury, if on hearing such statements and remembering past events you are equally incensed against all those who remained in the city".Άρα, για να απαντήσω και στην τελευταία σου ερώτηση, με υποθετική πρόταση το perseus αποδίδει το νόημα του απαρεμφάτου, όχι της μετοχής. Τη μετοχή την αποδίδει με το "on hearing"
Το "δικαιόω" ;
Αυτό ήθελα και εγώ, κάτι που να μεταφράζεται με "που" (θα το προτιμούσα από το "αν"). Κατηγορηματική μετοχή δεν θα μπορούσε να υπάρχει;
Ότι δεν μεταφράζει τη μετοχή με if το πρόσεξα, αλλά, επειδή έλαβα υπ’ όψιν μου και τη μετάφραση του χωρίου από τον Αίαντα (το έχω παραθέσει), όπου είναι σαφές ότι η μετοχή μεταφράζεται με if, νόμιζα ότι στην ουσία η υπόθεση προέρχεται και εδώ από τη μετοχή, αλλά το διατυπώνει έτσι, για να ακούγεται καλύτερα (δεδομένου ότι και άλλες φορές οι αγγλικές μεταφράσεις δεν είναι κατά λέξη).
Αν η μετοχή είναι υποθετική, τότε η μετάφραση πρέπει να είναι "σας δικαιολογώ, άνδρες δικαστές, αν ακούτε τέτοια λόγια, να οργίζεσθε". Tαιριάζει; Δεν μου πολυαρέσει.
Σου μεταφέρω τη γαλλική μετάφραση από το remacle:"Lorsqu'on vous débite des discours tels que vous venez d'en entendre, et qu'on vous rappelle vos malheurs passés, je vous trouve fort excusables, Athéniens, d'en vouloir également à tous ceux qui sont restés dans la ville"=Από τη στιγμή που σας απαγγέλλουν τέτοιους λόγους που μόλις ακούσατε και σας θυμίζουν τα παλιά δεινά σας, σας βρίσκω απόλυτα δικαιολογημένους, Αθηναίοι, να οργίζεστε εξ ίσου με αυτούς που έμειναν στην πόλη".
Αιτιατική είναι, συμφωνώ μαζί σου, Dwrina. Προς επίρρωσιν δες και κάποια άλλα χωρία από τον Λυσία: κατὰ Ἐρατοσθ., 22 μετῆν γὰρ ἂν καὶ ἐμοὶ τούτου τἀγαθοῦ οὐκ ἐλάχιστον μέρος· κατὰ Φίλ., 5 διὰ τὸ ἀναγκαῖον σφίσιν αὐτοῖς ἡγεῖσθαι εἶναι μετέχειν τὸ μέρος τῶν δεινῶν· ὑπὲρ τῶν του Νικ. ἀδ., 2 τῶν κακῶν οὐκ ἐλάχιστον αὐτὸς μετέσχε μέρος. Δες και τον Kuhner, 410, 6, Σημ. 15 (σελ. 322).
Για το εδάφιο 1 από την δήμου καταλ. ἀπολ. του Λυσία δείτε και μία ακόμη μετάφραση (του Todd): "I could easily forgive you, gentlemen of the jury, for being angry without discrimination against all those who remained in the town (astu), when you listen to speeches like these and recall what has happened".
Στα δύο τελευταία παραδείγματα απ' αυτά που έχω παραθέσει δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η λ. μέρος είναι αιτιατική. Στο πρώτο όμως; Επανήλθα, γιατί βλέπω στο LSJ (λ. μέτειμι, ΙΙ, 2): "sts. the share is added in nom.". Αυτό όμως σημαίνει ότι το μέτεστι λαμβάνεται ως προσωπικό. Αλλά σε όλα τα παραδείγματα του λεξικού το "υποκείμενο σε ονομαστική" είναι ουδέτερου γένους· πώς λοιπόν συμπεραίνεται ότι είναι ονομαστική; Γιατί να μην παραμένει το ρήμα απρόσωπο και η περί ης ο λόγος πτώση να μην είναι αιτιατική (της αναφοράς); Και διάφοροι σχολιαστές του Θουκυδίδη, ΙΙ, 37, 1 (Rusten, Arnold), συμφωνούν ότι το τὸ ἴσον είναι υποκείμενο. Μήπως μου διαφεύγει κάτι;
Αυτό όμως σημαίνει ότι το μέτεστι λαμβάνεται ως προσωπικό. Αλλά σε όλα τα παραδείγματα του λεξικού το "υποκείμενο σε ονομαστική" είναι ουδέτερου γένους· πώς λοιπόν συμπεραίνεται ότι είναι ονομαστική; Γιατί να μην παραμένει το ρήμα απρόσωπο και η περί ης ο λόγος πτώση να μην είναι αιτιατική (της αναφοράς); Και διάφοροι σχολιαστές του Θουκυδίδη, ΙΙ, 37, 1 (Rusten, Arnold), συμφωνούν ότι το τὸ ἴσον είναι υποκείμενο. Μήπως μου διαφεύγει κάτι;
Κάτι άλλο από το ίδιο κείμενο.ἀποφαίνων ὡς οὔτε ἐξ ὧν ἐν δημοκρατίᾳ οὔτε ἐξ ὧν ἐν ὀλιγαρχία πεποίηκα, οὐδέν μοι προσῆκον κακόνουν εἶναι τῷ πλήθει τῷ ὑμετέρῳ:Ο Καρατσώλης θεωρεί ότι το οὐδέν έχει επιρρηματική σημασία = «ουδόλως» (προφανώς αιτιατική ποσού) και ότι οι αναφορικές έχουν θέση προσδιορισμού της αιτίας στο οὐδέν μοι προσῆκον (ἦν), σύνταξη που με βρίσκει σύμφωνη. Κάνει όμως την εξής παρατήρηση: «μια τέτοια θέση προϋποθέτει καθαρά επιρρηματική σημασία του τύπου οὐδέν, και όχι ουσιαστική, οπότε οι αναφορικές προτάσεις γενικές διαιρετικές, πράγμα που δέχεται η κοινή περί του χωρίου αντίληψη». Δηλαδή, ποια ακριβώς είναι η εναλλακτική σύνταξη; Ποια σύνταξη του οὐδέν με ουσιαστική (και όχι επιρρηματική) σημασία δέχεται η κοινή αντίληψη; Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι να είναι υποκείμενο, αλλά αυτό προϋποθέτει προσωπική περίφραση προσήκων εἰμί, πράγμα που δεν ξέρω αν απαντά αλλού. Έπειτα, αν το οὐδέν είναι υποκείμενο προσωπικού ρήματος-περίφρασης και το μοι αντικείμενο, τι θα είναι συντακτικά το εἶναι (απαρέμφατο αποτελέσματος δεν μου ταιριάζει);
Το εἶναι μπορεί να έχει εδώ τη σημασία «θεωρούμαι»;
Μια παραλλαγή του "μέτεστι μοι" είναι και το "ἐν ὑμῖν ἐστι μέρος" που βρήκε στο κείμενο η Dwrina.
Άρα, νομίζω ότι οι εναλλακτικές του γι' αυτό το νόημα ήταν οι εξής:- "ἀποφαίνων ὡς ….οὐδέν προσῆκον κακόνω τινι (δοτ. προσωπ) τῷ πλήθει τῷ ὑμετέρῳ" (θα έπεφταν πολλές δοτικές όμως)-"ἀποφαίνων ὡς …..., οὐδέν ήν κακόνου (γεν.κατ.κτητ) τῷ πλήθει τῷ ὑμετέρῳ"- "ἀποφαίνων ὡς ….. οὐδέν ην κακονοίας (γεν.κατ.ιδιοτ) τῷ πλήθει τῷ ὑμετέρῳ"
Από τη στιγμή που ο συγγραφέας διάλεξε το "μοι" ως δοτική προσωπική, δεν θα μπορούσε να έχει προσωπική σύνταξη του "προσήκον εστί", γιατί αυτό που θέλει να πει είναι ότι η προγενέστερη δράση του δεν δείχνει κακή προαίρεση προς το λαό.
Το ίδιο συμβαίνει, κατά τη γνώμη μου, και με το "μέτεστι". "Μέτεστι μοι" σημαίνει "έστι μοι μετά άλλων". Τι είναι αυτό που υπάρχει σε εμένα και σε άλλους; Πάλι "τι τινός".Αυτό το "τι" είναι το υποκείμενο που συνήθως παραλείπεται και το "τινός" είναι η γενική διαιρετική που μένει στη θέση του (αλλά δεν μας πάει να την πούμε υποκείμενο ως γενική και την εκλαμβάνουμε ως αντικείμενο κατ' αναλογίαν προς τη σύνταξη του "μετέχω").