0 μέλη και 4 επισκέπτες διαβάζουν αυτό το θέμα.
ποῖoν τινα τοῦτον νομίζεις ἂν τόν ἂνδρα εἶναι: ποιο είναι το κατηγορούμενο και ποιος ο επιθετικός προσδιορισμός; (Έχουμε πει ότι οι αντωνυμίες τις και οὐδεὶς προηγούνται έναντι των άλλων και τίθενται αυτές ως υποκείμενα κ.λπ., αλλά εδώ δεν είμαι σίγουρη...)
Αν δεν τα πάρουμε ως μια ενιαία έκφραση, τότε από τα δυο, προτιμώ ως κατηγορούμενο το "τινά" που δείχνει ταυτότητα και φαίνεται να αντικαθιστά αορίστως ένα ουσιαστικό (δηλ. κάτι σαν το αγγλικό "one" σε φράσεις όπως π.χ which one) και ως επιθετικό το "ποιον" που δείχνει ποιότητα.Δες και στο Liddell-Scott (https://lsj.translatum.gr/wiki/%CF%84%CE%B9%CF%82) στην παρ. 7. Περίπου το ίδιο λέει. Απλώς στο "ποιον τινά" δεν έχεις επίθετο, αλλά αντωνυμία που εκφράζει ποιότητα και λειτουργεί ως επίθετο.
Νομίζω πως σ' αυτές τις δομές η αόριστη αντωνυμία έχει τον ρόλο του προσδιοριστή και η ερωτηματική αντωνυμία (ή κάποιο επίθετο) τον ρόλο του προσδιοριζόμενου. Η αόριστη δηλαδή αντων. λειτουργεί περίπου επιρρηματικά ενισχύοντας ή αποδυναμώνοντας το περιεχόμενο του όρου που προσδιορίζει. Αυτό γίνεται εμφανές, όταν υπάρχει ο συνδυασμός επίθ. (αντων.) + τις + ουσιαστ..
Πολύ δύσκολο να διακρίνεις πότε ένα ουσιαστικό δηλώνει εξελισσόμενη ενέργεια!
Οἱ μὲν ἄλλοι πάντες ὅσοι φεύγουσιν ἀδίκως: εδώ που εκτός από το πάντες υπάρχει και το ἄλλοι μπορεί να θεωρηθεί το ἄλλοι υποκείμενο και η αναφορική επεξήγηση σε αυτό;
εἰ μὲν ἐγὼ τούτου ἀγωνιζομένου κατεμαρτύρουν ἃ μὴ σαφῶς ᾔδη ...: μπορούμε λόγω της σειράς των λέξεων να θεωρήσουμε την μετοχή απόλυτη, παρόλο που το καταμαρτυρῶ συντάσσεται με γενική, και να εννοήσουμε ένα άλλο "τούτου" ως έμμεσο αντικείμενο; Πάντως μεταφράζεται ως απόλυτη.