To ποίημα της ημέρας

[Αναστασια 76]

 

[PDE ads]

[aristos2]

Οδυσσέας Ελύτης : τα Ρω του 'ερωτα

ΤΟ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ ΤΡΙΦΥΛΛΙ

Μια φορά στα χίλια χρόνια
    του πελάγου τα τελώνια
Μες στα σκοτεινά τα φύκια
    μες στα πράσινα χαλίκια
Το φυτεύουνε και βγαίνει
    πριν ο ήλιος ανατείλει
Το μαγεύουνε και βγαίνει
    το θαλασσινό τριφύλλι

Κι όποιος το 'βρει δεν πεθαίνει
    κι όποίος το 'βρει δεν πεθαίνει

Μια φορά στα χίλια χρόνια
    κελαηδούν αλλιώς τ' αηδόνια
Δε γελάνε μήτε κλαίνε
    μόνο λένε μόνο λένε:
-Μια φορ&ά στα χίλια χρόνια
    γίνεται η αγάπη αιώνια
Να 'χεις τύχη να 'χεις τύχη
    κι η χρονιά να σου πετύχει

Κι από τ' ουρανού τα μέρη
    την αγάπη να σου φέρει

Το θαλασσινό τριφύλλι
    ποιος θα βρει να μου το στείλει
Ποιος θα βρει να μου το στείλει
    το θαλασσινό τριφύλλι.

ΠΡΟΣΟΧΗ: όχι το πράσινο ...

[dinateacher]

Οδυσσέας Ελύτης : τα Ρω του 'ερωτα

ΤΟ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ ΤΡΙΦΥΛΛΙ

Μια φορά στα χίλια χρόνια
    του πελάγου τα τελώνια
Μες στα σκοτεινά τα φύκια
    μες στα πράσινα χαλίκια
Το φυτεύουνε και βγαίνει
    πριν ο ήλιος ανατείλει
Το μαγεύουνε και βγαίνει
    το θαλασσινό τριφύλλι

Κι όποιος το 'βρει δεν πεθαίνει
    κι όποίος το 'βρει δεν πεθαίνει

Μια φορά στα χίλια χρόνια
    κελαηδούν αλλιώς τ' αηδόνια
Δε γελάνε μήτε κλαίνε
    μόνο λένε μόνο λένε:
-Μια φορ&ά στα χίλια χρόνια
    γίνεται η αγάπη αιώνια
Να 'χεις τύχη να 'χεις τύχη
    κι η χρονιά να σου πετύχει

Κι από τ' ουρανού τα μέρη
    την αγάπη να σου φέρει

Το θαλασσινό τριφύλλι
    ποιος θα βρει να μου το στείλει
Ποιος θα βρει να μου το στείλει
    το θαλασσινό τριφύλλι.

ΠΡΟΣΟΧΗ: όχι το πράσινο ...

Ακούστε το και μελοποιημένο
http://www.youtube.com/watch?v=0YHA-TBtoaQ&feature=related

aristos2 τα τριφύλλια είναι και θα είναι όλα πράσινα

[aristos2]

Οδυσσέας Ελύτης : τα Ρω του 'ερωτα

ΤΟ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ ΤΡΙΦΥΛΛΙ

Μια φορά στα χίλια χρόνια
    του πελάγου τα τελώνια
Μες στα σκοτεινά τα φύκια
    μες στα πράσινα χαλίκια
Το φυτεύουνε και βγαίνει
    πριν ο ήλιος ανατείλει
Το μαγεύουνε και βγαίνει
    το θαλασσινό τριφύλλι

Κι όποιος το 'βρει δεν πεθαίνει
    κι όποίος το 'βρει δεν πεθαίνει

Μια φορά στα χίλια χρόνια
    κελαηδούν αλλιώς τ' αηδόνια
Δε γελάνε μήτε κλαίνε
    μόνο λένε μόνο λένε:
-Μια φορ&ά στα χίλια χρόνια
    γίνεται η αγάπη αιώνια
Να 'χεις τύχη να 'χεις τύχη
    κι η χρονιά να σου πετύχει

Κι από τ' ουρανού τα μέρη
    την αγάπη να σου φέρει

Το θαλασσινό τριφύλλι
    ποιος θα βρει να μου το στείλει
Ποιος θα βρει να μου το στείλει
    το θαλασσινό τριφύλλι.

ΠΡΟΣΟΧΗ: όχι το πράσινο ...

Ακούστε το και μελοποιημένο
http://www.youtube.com/watch?v=0YHA-TBtoaQ&feature=related

aristos2 τα τριφύλλια είναι και θα είναι όλα πράσινα

... όχι στα μάτια του Ελύτη και ...  :

[PDE ads]

[MARKOS]

δεν ειναι "ποιημα" αν και θα μπορουσε........  μου αρεσε και το έβαλα...

Προσέξτε τις ....σκέψεις σας

http://www.youtube.com/watch?v=SXhewMY-whE&feature=related

[domenica]

Ειρήνη

Τ’ όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη
Τ’ όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη
Τα λόγια της αγάπης κάτω απ’ τα δέντρα
είναι η ειρήνη. Ο πατέρας που γυρνάει τ’ απόβραδο
μ’ ένα φαρδύ χαμόγελο στα μάτια
μ’ ένα ζεμπίλι στα χέρια του γεμάτο φρούτα
και οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπό του
είναι όπως οι σταγόνες του σταμνιού
που παγώνει το νερό στο παράθυρο,
είναι η ειρήνη.
Όταν οι ουλές απ’ τις λαβωματιές
κλείνουν στο πρόσωπο του κόσμου
και μες στους λάκκους που ‘καψε η πυρκαγιά
δένει τα πρώτα της μπουμπούκια η ελπίδα
κι οι νεκροί μπορούν να γείρουν στον πλευρό τους
και να κοιμηθούν δίχως παράπονο
ξέροντας πως δεν πήγε το αίμα τους του κάκου,
είναι η ειρήνη.
Ειρήνη είναι η μυρουδιά του φαγητού το βράδυ,
τότε που το σταμάτημα του αυτοκινήτου στο δρόμο
δεν είναι φόβος,
τότε που το χτύπημα στην πόρτα
σημαίνει φίλος,
και το άνοιγμα του παραθύρου κάθε ώρα
σημαίνει ουρανός,
γιορτάζοντας τα μάτια μας
με τις μακρινές καμπάνες των χρωμάτων του,
είναι ειρήνη.
Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα
κι ένα βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει,
τότε που τα στάχυα γέρνουν το ‘να στ’ άλλο λέγοντας:
το φως, το φως
και ξεχειλάει η στεφάνη του ορίζοντα φως,
είναι η ειρήνη.
Τότε που οι φυλακές επισκευάζονται να γίνουν βιβλιοθήκες,
τότε που ένα τραγούδι ανεβαίνει από κατώφλι σε κατώφλι τη νύχτα,
τότε που τ’ ανοιξιάτικο φεγγάρι βγαίνει απ’ το σύγνεφο
όπως βγαίνει απ’ το κουρείο της συνοικίας
φρεσκοξυρισμένος ο εργάτης το Σαββατόβραδο,
είναι η ειρήνη.
Τότε που η μέρα που πέρασε,
δεν είναι μια μέρα που χάθηκε,
μα είναι η ρίζα που ανεβάζει τα φύλλα της χαράς μέσα στο βράδυ
κι είναι μια κερδισμένη μέρα κι ένας δίκαιος ύπνος,
που νιώθεις πάλι ο ήλιος να δένει βιαστικά τα κορδόνια του
να κυνηγήσει τη λύπη απ’ τις γωνιές του χρόνου,
είναι η ειρήνη.
Ειρήνη είναι οι θημωνιές των αχτίνων στους κάμπους του καλοκαιριού
είναι τ’ αλφαβητάρι της καλοσύνης στα γόνατα της αυγής.
Όταν λες: αδελφές μου, – όταν λέμε: αύριο θα χτίσουμε.
όταν χτίζουμε και τραγουδάμε,
είναι η ειρήνη.
Η ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των ανθρώπων
είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου
είναι το χαμόγελο της μάνας
Τίποτ’ άλλο δεν είναι η ειρήνη.
Και τ’ αλέτρια που χαράζουν βαθιές αυλακιές σ’ όλη τη γη,
ένα όνομα μονάχα γράφουν:
Ειρήνη.
Τίποτ’ άλλο. Ειρήνη.
Πάνω στις ράγες των στίχων μου
το τραίνο που προχωρεί στο μέλλον
φορτωμένο στάρι και τριαντάφυλλα,
είναι η ειρήνη.
Αδέρφια,
μες στην ειρήνη διάπλατα ανασαίνει όλος ο κόσμος
με όλα τα όνειρά μας
Δώστε τα χέρια αδέρφια μου,
αυτό ‘ναι η ειρήνη.

Γιάννης Ρίτσος

Για τους συναδέλφους που σύντομα θα βρεθούν κοντά στα παιδιά  ...dinateacher εύχομαι ότι ομορφότερο

[dinateacher]

Domenica ευχαριστώ και πάλι!!!

Σου αφιερώνω

Η πορτοκαλένια (Οδυσσέας Ελύτης)

Tόσο πολύ τη μέθυσε ο χυμός του ήλιου
Που έγειρε το κεφάλι της και δέχτηκε να γίνει
Σιγά-σιγά : η μικρή Πορτοκαλένια !

Έτσι καθώς γλαυκόλαμψαν οι εφτά ουρανοί
Έτσι καθώς αγγίξαν μια φωτιά τα κρύσταλλα
Έτσι καθώς αστράψανε χελιδονοουρές
Σάστισαν πάνω οι άγγελοι και κάτω οι κοπελιές
Σάστισαν πάνω οι πελαργοί και κάτω τα παγόνια
Kι όλα μαζί συνάχτηκαν κι όλα μαζί την είδαν
Kι όλα μαζί τη φώναξαν : Πορτοκαλένια !

Mεθάει το κλήμα κι ο σκορπιός μεθάει ο κόσμος όλος
Όμως της μέρας η κεντιά τον πόνο δεν αφήνει
Tη λέει ο νάνος ερωδιός μέσα στα σκουληκάκια
Tη λέει ο χτύπος του νερού μέσ’ στις χρυσοστιγμές
Tη λέει κι η δρόσο στου καλού βοριά το απανωχείλι :

Σήκω μικρή μικρή μικρή Πορτοκαλένια !
Όπως σε ξέρει το φιλί κανένας δεν σε ξέρει
Mήτε σε ξέρει ο γελαστός Θεός
Που με το χέρι του ανοιχτό στη φλογερή αντηλιά
Γυμνή σε δείχνει στους τριανταδυό του ανέμους !

[aeee]

Εγώ δε χρειάζομαι ταφόπετρα,
αν όμως εσείς χρειάζεστε για μένα
πάνω της θα ήθελα να γράφονταν τούτο:
Έκανε προτάσεις. Εμείς
τις δεχτήκαμε.
-Με μια τέτοια γραφή
θα είχαμε όλοι
τιμηθεί..

(Μπ. Μπρεχτ)

[Αναστασια 76]

Ο ΑΝΕΜΟΣ ΣΤΟ ΝΗΣΙ

Ο άνεμος είναι άλογο
άκου το πώς τρέχει
στη θάλασσα, στον ουρανό.
-----
Θέλει να με πάρει, άκου
πώς περιτρέχει όλη τη γη
για να με πάρει μακριά.
-----
Κρύψε με στην αγκαλιά σου
γι' αυτή τη νύχτα μόνο,
που η βροχή θρυμματίζει
πάνω στη θάλασσα και στη στεριά
τα αμέτρητα στόματά της.
-----
Άκου πώς ο άνεμος
με καλεί καλπάζοντας
για να με πάρει μακριά.
-----
Με το μέτωπό σου στο μέτωπό μου,
με τα χείλη σου στα χείλη μου,
δεμένα τα κορμιά μας
στον έρωτα που μας καίει,
άσε τον άνεμο να φύγει
χωρίς να με πάρει μαζί του.
-----
Άσε τον άνεμο να φύγει
αφροστεφανωμένος,
να με καλεί και να με ψάχνει
καλπάζοντας μες στο σκοτάδι,
κι εγώ, βυθισμένος
στα μεγάλα σου μάτια,
γι' αυτή τη νύχτα μόνο
να ξαποσταίνω αγάπη μου.
Π.Νερουντα

[ioanna89]

Σιρόκο 7 Λεβάντε

Στον Δ.Ι. Αντωνίου

Πράγματα που άλλαξαν τη μορφή μας
βαθύτερα απ' τη σκέψη και περισσότερο
δικά μας όπως το αίμα και περισσότερο
βυθίσανε στην κάψα του μεσημεριού
πίσω από τα κατάρτια.

Μέσα στις αλυσίδες και στις προσταγές
κανείς δε θυμάται.

Οι άλλες μέρες οι άλλες νύχτες
σώματα, πόνος και ηδονή
η πίκρα της ανθρώπινης γύμνιας κομματιασμένη
πιο χαμηλή κι από τις πιπεριές σε σκονισμένους
δρόμους
και τόσες γοητείες και τόσα σύμβολα
στο τελευταίο κλωνάρι·
στον ίσκιο του μεγάλου καραβιού
ίσκιος η μνήμη.

Τα χέρια που μας άγγιξαν δε μας ανήκουν, μόνο
βαθύτερα, όταν σκοτεινιάζουν τα τριαντάφυλλα
ένας ρυθμός στον ίσκιο του βουνού, τριζόνια
νοτίζει τη σιωπή μας μες στη νύχτα
γυρεύοντας τον ύπνο του πελάγου
γλιστρώντας προς τον ύπνο του πελάγου.

Στον ίσκιο του μεγάλου καραβιού
την ώρα που σφύριξε ο εργάτης
άφησα τη στοργή στους αργυραμοιβούς.

Πήλιο, 19 Αυγούστου 1935

Γιώργος Σεφέρης

[aristos2]

Ἀλληλεγγύη

Εἶναι ἐκεῖ δὲν μπορῶ ν᾿ ἀλλάξω
μὲ δυὸ μεγάλα μάτια πίσω ἀπ᾿ τὸ κύμα
ἀπὸ τὸ μέρος ποὺ φυσᾶ ὁ ἀγέρας
ἀκολουθώντας τὶς φτεροῦγες τῶν πουλιῶν
εἶναι ἐκεῖ μὲ δυὸ μεγάλα μάτια
μήπως ἄλλαξε κανεὶς ποτέ του.

Τί γυρεύετε; τὰ μηνύματά σας
ἔρχουνται ἀλλαγμένα ὡς τὸ καράβι
ἡ ἀγάπη σας γίνεται μίσος
ἡ γαλήνη σας γίνεται ταραχὴ
καὶ δὲν μπορῶ νὰ γυρίσω πίσω
νὰ ἰδῶ τὰ πρόσωπά σας στ᾿ ἀκρογιάλι.

Εἶναι ἐκεῖ τὰ μεγάλα μάτια
κι ὅταν μένω καρφωμένος στὴ γραμμή μου
κι ὅταν πέφτουν στὸν ὁρίζοντα τ᾿ ἀστέρια
εἶναι ἐκεῖ δεμένα στὸν αἰθέρα
σὰ μιὰ τύχη πιὸ δική μου ἀπ᾿ τὴ δική μου.

Τὰ λόγια σας συνήθεια τῆς ἀκοῆς
βουίζουν μέσα στὰ ξάρτια καὶ περνᾶνε
μήπως πιστεύω στὴν ὕπαρξή σας
μοιραῖοι σύντροφοι, ἀνυπόστατοι ἴσκιοι.

Ἔχασε τὸ χρῶμα του πιὰ αὐτὸς ὁ κόσμος
καθὼς τὰ φύκια στ᾿ ἀκρογιάλι τοῦ ἄλλου χρόνου
γκρίζα ξερὰ στὸ ἔλεος τοῦ ἀνέμου.

Ἕνα μεγάλο πέλαγο δυὸ μάτια
εὐκίνητα καὶ ἀκίνητα σὰν τὸν ἀγέρα
καὶ τὰ πανιά μου ὅσο κρατήσουν, κι ὁ θεός μου.

Γιώργος Σεφέρης

... για την Ιωάννα που γνωρίζει να δίνει κουράγιο ...

[aristos2]

Ὁ κ. Στρατὴς Θαλασσινὸς περιγράφει ἕναν ἄνθρωπο

Μὰ τί ἔχει αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος;
Ὅλο τὸ ἀπόγευμα (χτὲς προχτὲς καὶ σήμερα) κάθεται
μὲ τὰ μάτια καρφωμένα σὲ μία φλόγα
σκόνταψε πάνω μου τὸ βράδι καθὼς κατέβαινε τὴ σκάλα μου εἶπε:
«Τὸ κορμὶ πεθαίνει τὸ νερὸ θολώνει ἡ ψυχὴ διστάζει
κι ὁ ἀγέρας ξεχνάει ὅλο ξεχνάει
μὰ ἡ φλόγα δὲν ἀλλάζει».
Μοῦ εἶπε ἀκόμη:
«Ξέρετε ἀγαπῶ μία γυναίκα ποὺ ἔφυγε ἴσως στὸν κάτω κόσμο
δὲν εἶναι γι᾿ αὐτὸ ποὺ φαίνομαι τόσο ἐρημωμένος
προσπαθῶ νὰ κρατηθῶ ἀπὸ μία φλόγα γιατὶ δὲν ἀλλάζει».
Ὕστερα μοῦ διηγήθηκε τὴν ἱστορία του.

Γιώργος Σεφέρης

... και για τη γλυκιά Domenica ..., που γνωρίζει από ανθρώπους ...

[domenica]

Ἕνα μεγάλο πέλαγο δυὸ μάτια
εὐκίνητα καὶ ἀκίνητα σὰν τὸν ἀγέρα
καὶ τὰ πανιά μου ὅσο κρατήσουν, κι ὁ θεός μου.

Γιώργος Σεφέρης

Ευχαριστώ την Ιωάννα που σου έδωσε την έμπνευση για το ποίημα που μοιράστηκες μαζί μας και άθελα σου μου θύμισες κάποιους αγαπημένους στίχους που έθεσαν τα δικά μου μάτια σε υγρή κίνηση  
Ευχαριστώ aristos2  ..

... και για τη γλυκιά Domenica ..., που γνωρίζει από ανθρώπους ...

Μόλις διαπίστωσα πως οφείλω να πολλαπλασιάσω το "ευχαριστώ" 
Ας το κάνω ποιητικά...κουράστηκε αρκετά το μυαλό σήμερα..

" Πού πήγε η μέρα η δίκοπη που είχε τα πάντα αλλάξει;
Δε θα βρεθεί ένας ποταμός να 'ναι για μας πλωτός;
Δε θα βρεθεί ένας ουρανός τη δρόσο να σταλάξει
για την ψυχή που νάρκωσε κι ανάθρεψε ο λωτός;

Στην πέτρα της υπομονής προσμένουμε το θάμα
που ανοίγει τα επουράνια κι είν' όλα βολετά
προσμένουμε τον άγγελο σαν το πανάρχαιο δράμα
την ώρα που του δειλινού χάνουνται τ' ανοιχτά

τριαντάφυλλα... Ρόδο άλικο του ανέμου και της μοίρας,
μόνο στη μνήμη απέμεινες, ένας βαρύς ρυθμός
ρόδο της νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας
τρίκυμισμα της θάλασσας... Ο κόσμος είναι απλός."

Γιώργος Σεφέρης

Θαύματα συμβαίνουν σε όσους πιστεύουν 

[aristos2]

Ἕνα μεγάλο πέλαγο δυὸ μάτια
εὐκίνητα καὶ ἀκίνητα σὰν τὸν ἀγέρα
καὶ τὰ πανιά μου ὅσο κρατήσουν, κι ὁ θεός μου.

Γιώργος Σεφέρης[/center]

Ευχαριστώ την Ιωάννα που σου έδωσε την έμπνευση για το ποίημα που μοιράστηκες μαζί μας και άθελα σου μου θύμισες κάποιους αγαπημένους στίχους που έθεσαν τα δικά μου μάτια σε υγρή κίνηση  
Ευχαριστώ aristos2  ..

... πρόσεχε τα πανιά ..., για να κρατήσουν ..., και άσε τον aristo ν' αναζητά στίχους ...