0 μέλη και 2 επισκέπτες διαβάζουν αυτό το θέμα.
Στα δημοτικά σχολεία οι μαθητές δεν αντιμετωπίζουν με σοβαρότητα τα μαθήματα ειδικοτήτων και γι' αυτό δε φταίνε μόνο τα ίδια τα παιδιά, ούτε μόνο οι γονείς τους. Αρκετές φορές ευθύνη έχουν οι καθηγητές που διδάσκουν αυτά τα μαθήματα (ξένες γλώσσες, πληροφορική, θεατρική αγωγή, καλλιτεχνικά), οι οποίοι δεν κάνουν το μάθημά τους ελκυστικό προς τους μαθητές, αλλα κοιτάζουν να τα πουν όπως-όπως και να περάσει εύκολα και ανώδυνα η ώρα τους, με αποτέλεσμα τα παιδιά να βαριούνται και να μιλάνε μεταξύ τους, να γελάνε, ακόμη και να φωνάζουν ή και να παραφέρονται!Η δική μου κόρη πολλες φορές μου έχει αναφέρει ότι στα μονόωρα μαθήματα δε γίνεται να μείνει κανείς ήσυχος και να παρακολουθήσει, αφού εκτός από 2-3 μαθητές, οι υπόλοιποι δε βρίσκουν κανένα ενδιαφέρον στο να μάθουν να γράφουν μερικές φράσεις στον Η/Υ, ούτε να κάνουν τις ασκήσεις της φωτοτυπίας των Αγγλικών, ούτε να ζωγραφίσουν με νερομπογιές στην ακουαρέλα, αλλά αντίθετα αρέσκονται στο να συζητούν για άσχετα θέματα, να λένε ανέκδοτα, να πειράζει ο ένας στον άλλον! Κι όταν ο καθηγητής βγάλει κάποιον έξω από την αίθουσα, χαίρονται, λες και το επιζητούσαν με τη στάση τους! Άλλωστε, το 10 σε αυτά τα μαθήματα το έχουν σίγουρο!
Προσωπικά έχω παρατηρήσει το ακριβώς αντίθετο. Όσο πιο "παραδοσιακό" είναι το μάθημα τόσο περισσότερη ησυχία επικρατεί στη τάξη. Δυστυχώς τα παιδιά ΔΕΝ έχουν μάθει να δουλεύουν σε ομάδες, να μαθαίνουν με παιγνιώδη τρόπο κ.τ.λ., στοιχεία τα οποία πιστεύω ότι είναι απαραίτητα για το εργαστηριακό μάθημα της Πληροφορικής και που μας μαθαίνουν στις διάφορες επιμορφώσεις. Όταν κάτι τα ενθουσιάσει (δυστυχώς) θα φωνάξουν και θα χαλάσουν τον κόσμο. Δεν έχουν μάθει να μαθαίνουν για την προσωπική τους ευχαρίστηση και εξέλιξη. Το μόνο που τους νοιάζει είναι η επιβράβευση και το να δείξουν ότι είναι καλύτερα από τα υπόλοιπα...
Από πού πρέπει να τα έχουν μάθει αυτές τι δεξιότητες τα παιδιά, αν όχι από το σχολείο; Δηλαδή, αν δεν τις διδάξουμε εμείς, από πού θα τις μάθουν;
Το "δυστύχημα" είναι ότι είμαι αναπληρωτής και ότι στο τέλος της χρονιάς που τα παιδιά έχουν "στρώσει", φεύγω για άλλες πολιτείες...
Εγώ προσωπικά αφιερώνω πολύ χρόνο στην έννοια του σεβασμού και των κανόνων μέσα στην τάξη, εις βάρος φυσικά του μαθήματος. Τα παιδιά δυνασανασχετούν που χάνουν το "παιχνίδι" (την πληροφορική), αλλά μακροπρόθεσμα αυτό έχει μεγαλύτερα οφέλη, καθώς πρώτον βελτιώνονται οι σχέσεις των μαθητών μεταξύ τους (έστω και σιγά σιγά) και δεύτερον το κλίμα της τάξης, άρα γίνεται και καλύτερα το μάθημα. Έχω βέβαια παρατηρήσει τμήματα που σε μένα κάθονται ήσυχα, σε άλλους να κάνουν χαμό. Αλλά και αυτό όταν το πληροφορηθώ, πάλι τους κάνω συζήτηση κι ας μην έγινε στην ώρα μου. Το "δυστύχημα" είναι ότι είμαι αναπληρωτής και ότι στο τέλος της χρονιάς που τα παιδιά έχουν "στρώσει", φεύγω για άλλες πολιτείες...
gia96 αυτο που περιγραφεις δεν ειναι σχολειο αλλα καφενείο!
Δυστυχώς όταν οι δάσκαλοι βάζουν στον τουρίστα 8 (!) τι να βάλω εγώ μετά, θα πέσουν να με φάνε οι γονείς. Όχι ότι έχω πρόβλημα να υποστηρίξω την επιλογή μου, αλλά όταν όλοι βάζουν "πλασματικούς" και ο ένας πραγματικούς βαθμούς, το μόνο που καταφέρνει ο ένας είναι να γίνεται ο κακός/περίεργος και να χαλάει το στομάχι του. Στα περισσότερα παιδιά αρέσουν οι υπολογιστές αλλά να κάνουν ότι θέλουν όχι συγκεκριμένες δραστηριότητες/ασκήσεις (όπως γίνεται και σε όλα τα μαθήματα). Φαντάζομαι και στους υπόλοιπους συναδέλφους σας ζητάνε τα παιδιά συνεχώς να τα αφήσετε να παίξουν παιχνίδια.Το κακό είναι ότι έχει παγιωθει στα παιδιά αυτή η νοοτροπία για τα μονόωρα μαθήματα και αυτό από μόνο του αποτελεί το μεγαλύτερο πρόβλημα για να κάνει κανείς τη δουλειά του σωστά κατά την γνώμη μου (τι μάθημα να κάνεις όταν γίνεται μπάχαλο στην αίθουσα). Εγώ αν και δεν είμαι πρωτάρης στην εκπαίδευση αναζητώ τα αίτια για αυτό το φαινόμενο για να μπορέσω να το αντιμετωπίσω, γιατί απλά δεν μπορώ να το δεχτώ ως έχει!