To ποίημα της ημέρας

[Αναστασια 76]

Αγαπώ την ποίηση του δρόμου. Αυτή που ανασαίνει η μαραζώνει σε βρώμικους και καθαρούς τοίχους της πόλης. Την καταγεγραμμένη με ανεξίτηλο μαρκαδόρο, σπρέι, στένσιλ, στιλό και μολύβια της έσχατης λύσης και της παρορμητικής ανάγκης.

Αγαπώ την ποίηση του δρόμου, αρχικά γιατί είναι του δρόμου: βιωμένη, επικοινωνιακή και άμεση. Προσβάσιμη απ’ όλους, αιφνιδιαστική και οικεία. Είναι την ίδια στιγμή επιβεβλημένη κι απαγορευμένη. Είναι βανδαλισμός και ύψιστη καλλιτεχνική προσφορά. Η ποίηση του δρόμου μπορεί καμία φορά να μην είναι παρά χιλιομασημένα κλισέ πολιτικοκοινωνικής καταγγελίας ή μια προσωπική έκφραση ονομαστικής καψούρας. Μπορεί να είναι πνευματώδες ευφυολόγημα ή μια απλή ανοησία, μια υπερφίαλη δήλωση άκρατου εγωκεντρισμού ή μια μικρή, λιτή έκφραση ατομικότητας μέσα στη φασαρία του όχλου.

Αγαπώ και τη μια και την άλλη πτυχή των συνθημάτων των τοίχων. Θεωρώ εξίσου ποιητικά τα πετυχημένα με τα αποτυχημένα, τα κλισέ με τα πρωτότυπα, τα άμεσα με τα λογοτεχνιζοντα. Γιατί η βαθύτερη ποίηση αυτών των δηλώσεων δε συνοψίζεται στο αποτέλεσμα αλλά στην ανάγκη (δε λέω καν την πρόθεση, μιας και τα κίνητρα στις μέρες μας συχνά παρεξηγούνται), κι αυτή η ανάγκη για έκφραση σε ένα κοινόχρηστο χώρο που συναντιέται με ανυποψίαστα βλέμματα σε ανύποπτους χρόνους κατά τη διάρκεια της μέρας, είναι που κάνει τη μετάβαση από το ρητό στο ποιητικό κι από τον βανδαλισμό στην πηγαία λογοτεχνία.

Κάθε φορά που το βλέμμα μου πέφτει πάνω σε ένα τυχαίο σύνθημα που τραβά την προσοχή μου, προσπαθώ να φανταστώ τον ένοχο – συγγραφέα (πόσο παράξενα ταιριαστά διαβάζονται αυτές οι λέξεις δίπλα – δίπλα) και να τον αναπαραστήσω ζωντανό εν ώρα δράσης μπροστά μου να επιδίδεται στο ανόσιο έργο του. Επιχειρώ να αναπαράγω τη σκέψη του, να ενεργοποιήσω στο κεφάλι μου τους δικούς του διανοητικούς μηχανισμούς και να νιώσω την παρόρμηση που τον οδήγησε να διεκδικεί λίγη από την τυχαία προσοχή των ανυποψίαστων περαστικών.

Σε αντίθεση με την κοινή αντίληψη δε φαντάζομαι ένα μακρυμάλλη αναρχικό, ούτε ένα χούλιγκαν μαθητή σε κοπάνα. Τραβάω τις πιθανότητες στα όρια τους. Μ’ αρέσει π.χ. να φαντάζομαι μια ηλικιωμένη κυρία που γυρίζει από τη λαϊκή να αφήνει για λίγο το καρότσι με τα ψώνια της και να σκαρώνει δυο λέξεις αγανάκτησης για την ακρίβεια, τα σκληρά οικονομικά μέτρα, τις ανατιμήσεις. Άλλες φορές φαντάζομαι συνταξιούχους που σκοτώνουν την ώρα τους χάσκοντας στους δρόμους να χαράζουν με μαύρο μαρκαδόρο πολιτικά συνθήματα. Ή μαθητές γυμνασίου μετά το σχόλασμα να αναπαράγουν ένα σουρεαλιστικό στίχο του Εμπειρίκου που τους εντυπώθηκε στο μάθημα της λογοτεχνίας.

Το καλύτερο μου είναι να φαντάζομαι ερωτευμένα (η και τσακωμένα) ζευγάρια σε πρώτα, δεύτερα και τελευταία ραντεβού να καταγράφουν ένα χρονικό της σχέσης τους ή υποσχέσεις ζωής με την ελπίδα της μόνιμης παρακαταθήκης στο χρόνο. Ή τους τίτλους τέλους τους. Μ’ αρέσει ακόμα να προβάλλω βυρωνικές φιγούρες, φαντάσματα που βγαίνουν μόνο νύχτα, με μακριά μαλλιά και κέρινα δάχτυλα, να αφυπνίζουν συγκινήσεις υπό το φως του φεγγαριού. Η μικρά παιδιά να αποτυπώνουν ανορθόγραφα, με άγουρους ακόμα γραφικούς χαρακτήρες, τις πρώτες διαπιστώσεις τους για τον κόσμο.

Στους τοίχους ακόμα κι οι βρισιές έχουν ποιητικότητα. Παίρνουν κάτι από την ρομαντική γοητεία μιας επανάστασης πριν ξεσπάσει. Δεν είναι έκφραση στιγμιαίας οργής, αλλά παγιωμένος θυμός που μένει σταθερός σαν άποψη για τη ζωή, έτοιμος να πυρπολυθεί με την παραμικρή αφορμή. Κι όσο για τη μελαγχολία μιας φράσης, όσο περισσότερο καιρό αφήνεται σε έναν τοίχο να αναμετριέται με τον ήλιο και τη βροχή τόσο περισσότερο μοιάζει με υπαρξιακή αγωνία που εκφράζει όλο και περισσότερους.

Αυτή είναι ίσως τελικά η μυστική γοητεία της ποιητικής των δρόμων: ότι κάτι τόσο απόλυτα προσωπικό αφήνεται ελεύθερο στην τυχαιότητα μιας συνάντησης να υιοθετηθεί από κάποιον που ίσως να έχει σκεφτεί κάτι αντίστοιχο, αλλά δεν πρόλαβε να το ξεστομίσει. Κάτι σαν να συναντιέσαι με μια ενδόμυχη σκέψη σου που δεν τόλμησες ίσως μέσα στη βιασύνη σου να παραδεχτείς. Κι είναι μέσα σε εκείνη ακριβώς τη βιασύνη, καθώς με γρήγορο βήμα περπατάς στο δρόμο, που σηκώνεις στιγμιαία το βλέμμα κι έρχεσαι αντιμέτωπος με έναν καθρέφτη. Δικό σου. Δικό του. Της κοινωνίας. Της αλήθειας. Κι αν δεν είναι όλα αυτά ποίηση, τότε ειλικρινά δε μπορώ να σκεφτώ τί άλλο είναι...

  Το κενό δεν κρύβεται με make up

[PDE ads]

[aristos2]

ΡΑΪΝΕΡ ΜΑΡΙΑ ΡΙΛΚΕ
 

 

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
 

Ο θάνατος είναι μεγάλος.

Είμαστε δικοί του

κι όταν γελούμε.

Κι εκεί που θαρρούμε

πως η ζωή μας ζώνει

τολμά να κλάψει εντός μας.

 

Μετάφραση Άρης Δικταίος

12:00, ώρα για τον επίλογο ..., ελπίζω της ημέρας ...

[domenica]

12:00, ώρα για τον επίλογο ..., ελπίζω της ημέρας ...

Καλό σου βράδυ "σταχτοπούτε" 

"...Kαι σεις με τα χρυσά φτερά,
ονείρατά μου, ελάτε
στο έρμο το καλύβι μας,
αγάλια αγάλια εμβάτε,
σιγά μην το ξυπνήσετε·
κοιτάξετε πώς κάνει
  άγγελος νάνι, νάνι..."

[aristos2]

12:00, ώρα για τον επίλογο ..., ελπίζω της ημέρας ...

Καλό σου βράδυ "σταχτοπούτε" 

"...Kαι σεις με τα χρυσά φτερά,
ονείρατά μου, ελάτε
στο έρμο το καλύβι μας,
αγάλια αγάλια εμβάτε,
σιγά μην το ξυπνήσετε·
κοιτάξετε πώς κάνει
  άγγελος νάνι, νάνι..."

 

Καλό ... βράδυ ...

 

[PDE ads]

[domenica]

για σένα aristo2...γιατι μαλλον αιφνιδιάστηκες απο το ατυχές χιούμορ μου

Νανούρισμα

Τι παραμύθι να σου πω, ποια ιστορία
Να κοιμηθείς και να 'χεις όνειρα γλυκά
Όλη η ζωή μου μια μεγάλη απορία
Που θα λυθεί όταν θα φύγω μακριά

Σ' αυτό τον κόσμο όλα έχουνε παλιώσει
Κι αυτό το σπίτι οχυρό χωρίς κλειδιά
Παγώνια στήσαν στο μπαλκόνι του λημέρι
Και μια τσιγγάνα στην αυλή του τραγουδά

"Πάψε να κλαις για ότι πέρασε σωστά
Κλείσε τα μάτια σου και κοίταξε μπροστά
Πάμε μαζί και με βοριά και με νοτιά
Εδώ αρχίζει και τελειώνει η φωτιά"

Τι παραμύθι να σου πω, ποια ιστορία
Άγγελοι καίνε τα φτερά τους στις γωνιές
Και 'γω το θαύμα περιμένω μες τα κρύα
Απ' τους αλήτες τα παιδιά τους ποιητές

Πάψε να κλαις για ότι πέρασε σωστά
Κλείσε τα μάτια σου και κοίταξε μπροστά
Πάμε μαζί και με βοριά και με νοτιά
Εδώ αρχίζει και τελειώνει η φωτιά

Αλκης Αλκαίος

κ α λ η ν ύ χ τ α

[aristos2]

για σένα aristo2...γιατι μαλλον αιφνιδιάστηκες απο το ατυχές χιούμορ μου

Νανούρισμα

Τι παραμύθι να σου πω, ποια ιστορία
Να κοιμηθείς και να 'χεις όνειρα γλυκά
Όλη η ζωή μου μια μεγάλη απορία
Που θα λυθεί όταν θα φύγω μακριά

Σ' αυτό τον κόσμο όλα έχουνε παλιώσει
Κι αυτό το σπίτι οχυρό χωρίς κλειδιά
Παγώνια στήσαν στο μπαλκόνι του λημέρι
Και μια τσιγγάνα στην αυλή του τραγουδά

"Πάψε να κλαις για ότι πέρασε σωστά
Κλείσε τα μάτια σου και κοίταξε μπροστά
Πάμε μαζί και με βοριά και με νοτιά
Εδώ αρχίζει και τελειώνει η φωτιά"

Τι παραμύθι να σου πω, ποια ιστορία
Άγγελοι καίνε τα φτερά τους στις γωνιές
Και 'γω το θαύμα περιμένω μες τα κρύα
Απ' τους αλήτες τα παιδιά τους ποιητές

Πάψε να κλαις για ότι πέρασε σωστά
Κλείσε τα μάτια σου και κοίταξε μπροστά
Πάμε μαζί και με βοριά και με νοτιά
Εδώ αρχίζει και τελειώνει η φωτιά

Αλκης Αλκαίος

κ α λ η ν ύ χ τ α

Ατυχές ..., συ είπας ...
Για μένα, τύχη η σύμπτωση των δρόμων μας (ποιητικό ...; )  

Κ α λ η ν ύ χ τ α, σταχτοπούτα ...

[domenica]

Ατυχές ..., συ είπας ...
Για μένα, τύχη η σύμπτωση των δρόμων μας (ποιητικό ...; )  

Κ α λ η ν ύ χ τ α, σταχτοπούτα ...

κι εσυ τοιουτως εδειξας με τας φατσούλες που εχρησιμοποιηθησαν 

Κ α λ η ν ύ χ τ α αγαπημένε ποιητή 

[aristos2]

Ατυχές ..., συ είπας ...
Για μένα, τύχη η σύμπτωση των δρόμων μας (ποιητικό ...; )  

Κ α λ η ν ύ χ τ α, σταχτοπούτα ...

κι εσυ τοιουτως εδειξας με τας φατσούλες που εχρησιμοποιηθησαν 

Κ α λ η ν ύ χ τ α αγαπημένε ποιητή 

Στις 3 καληνύχτες ..., την τρίτη δε στη χρεώνω ... 

"Ποιητή ...", απλώς επικολλητής στίχων ..., άντε και παραφραστής τους, κάποτε, κάποτε ... 

[aristos2]

Μεθύστε

Κάρολος Μποντλαίρ


Πρέπει να είστε πάντα μεθυσμένοι. Αυτό είναι το παν, είναι το μοναδικό ζήτημα. Για να μη νοιώθετε το τρομερό φορτίο του Χρόνου που τσακίζει τους ώμους σας και σας γέρνει προς τη γη, πρέπει να μεθάτε χωρίς ανάπαυλα.

Αλλά από τι? Από κρασί, από ποίηση ή από αρετή, όπως προτιμάτε. Αλλά μεθύστε.

Και αν κάποτε, στα σκαλοπάτια ενός μεγάρου, πάνω στο πράσινο χορτάρι ενός χαντακιού, μέσα στη μελαγχολική μοναξιά του δωματίου σας, αν ξυπνήσετε, αφού η μέθη θα έχει ήδη ελαττωθεί ή εξαφανιστεί, ρωτήστε τον άνεμο, το κύμα, το αστέρι, το πουλί, το ρολόι, ό,τι φεύγει, ό,τι αναστενάζει, ό,τι κυλάει, ό,τι τραγουδάει, ό,τι μιλάει, ρωτήστε τι ώρα είναι.

Και ο άνεμος, το κύμα, το αστέρι, το πουλί, το αστέρι θα σας απαντήσουν: "Είναι ώρα για να μεθύσετε! Για να μην είστε οι βασανισμένοι σκλάβοι του Χρόνου, μεθάτε αδιάκοπα. Από κρασί, από ποίηση ή από αρετή, όπως προτιμάτε."



... χικ ...

[domenica]

Μεθύστε

Και ο άνεμος, το κύμα, το αστέρι, το πουλί, το αστέρι θα σας απαντήσουν: "Είναι ώρα για να μεθύσετε! Για να μην είστε οι βασανισμένοι σκλάβοι του Χρόνου, μεθάτε αδιάκοπα. Από κρασί, από ποίηση ή από αρετή, όπως προτιμάτε."

Μου κάνουν όλα  και κυρίως το "από αγάπη" κατά Λουντέμη "Είσαι μεθυσμένος και δεν έχεις πιει ούτε στάλα!..."

[aristos2]

Μεθύστε

Και ο άνεμος, το κύμα, το αστέρι, το πουλί, το αστέρι θα σας απαντήσουν: "Είναι ώρα για να μεθύσετε! Για να μην είστε οι βασανισμένοι σκλάβοι του Χρόνου, μεθάτε αδιάκοπα. Από κρασί, από ποίηση ή από αρετή, όπως προτιμάτε."

Μου κάνουν όλα  και κυρίως το "από αγάπη" κατά Λουντέμη "Είσαι μεθυσμένος και δεν έχεις πιει ούτε στάλα!..."

... χικ ..., ... χικ ...

[aristos2]

Χρόνια πολλά σε όσες γιορτάζουν ..., εύχομαι και σε αυτές και σε όλους μας ... Σοφία, Πίστη, Ελπίδα και ... Αγάπη ...  

Της αγάπης  

    Νά 'ξερες πώς λαχτάριζα τον ερχομό σου, Αγάπη
που ίσαμε τα σήμερα δε σ' έχω νοιώσει ακόμα,
μα που ένστικτα το είναι μου σ' αναζητούσεν, όπως
τη γόνιμη άξαφνη βροχή το στεγνωμένο χώμα!

Πόσες φορές αλλοίμονο! δε γιόρτασα, θαρρώντας
πως επι τέλους έφτασες, Εσύ που είχες αργήσει:
Σα μυγδαλιά, που ηλιόλουστες ημέρες του χειμώνα
την ξεγελάνε, βιαζονταν κι εμέ η ψυχή ν' ανθήσει.

Μα δεν ερχόσουνα ποτές και, μέρα με τη μέρα,
τ' άνθια σωριάζονταν στη γης από τον κρύο αγέρα
κι είναι η ψυχή μου πιο γυμνή παρά προτού ν 'ανθίσει'

Και σήμερα, που η Νιότη μου γέρνει αργά στη δύση,
του ερχομού σου σβήνεται κι η τελευταία ελπίδα:
-Φοβάμαι πως επέρασες, Αγάπη και δεν σ'είδα!...


Το Κορίτσι των δεκατριών χρονών  

    Σβέλτη, γοργή και γλιστερή σα φίδι, όλη την ώρα
που να την πιάσω τέντωνα τα χέρια , ξεγλιστρούσε
και, πάντα προκαλώντας με κι όλο ξεφεύγοντάς μου,
ευτυχισμένη, - ολόκαρδα και ειρωνικά εγελούσε.

Μ' απάνω στο κυνηγητό κι απάνω στο παιγνίδι,
κάθε που σμίγαν τα κορμιά και κόλλαγαν στην πάλη,
εκείνη πια δεν γέλαγεν αθώα σαν κα πρώτα
κι εμένα ως κύμα ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι.

Και, μια στιγμή, που άρπαξα τη μέση της και μ' άγρια
επιθυμία την κράτησα μέσα στη αγκαλιά μου,
σκλαβώνοντας τα πόδια της μέσα στα γονατά μου,

Την είδα που αφέθηκε γλυκά στο σφιξιμό μου,
ενώ τα μάτια εγλάρωναν και τρέμανε τα χείλη:
κι ένοιωσα ότι μέσα της εξύπνησε το θήλυ.


Αν νοσταλγώ  

    Αν νοσταλγώ – δεν είναι εσάς, αγάπες περασμένες,
και τις στιγμές τις ευτυχείς μαζί σας που έχω ζήσει!
- Τα ρόδα σας τα μάρανα στα χέρια μου και τώρα
μέσα στης Μνήμης το παλιό βιβλίο τα ’χω κλείσει.

Μα είναι κάποιες άγνωστες, περαστικές γυναίκες,
που μια στιγμή σταυρώσανε το βλέμμα τους μαζί μου!
- Τέτοιες, που μείναν ο γλυκύς κι ανέφικτός μου πόθος,
ενώ – ποιος ξέρει! – θ’ άλλαζαν για πάντα τη ζωή μου!…

Αν νοσταλγώ – δεν είναι εσάς, πόλεις όπου έχω ζήσει,
πόλεις που σας εγνώρισα και που σας έχω αφήσει,
μα κείνες, ταξιδεύοντας, που αντίκρισα ένα βράδυ

κι είδα – μακριά – τα φώτα τους τα’ άπειρα να χορεύουν
(που ήταν σα να με φώναζαν, που ήταν σα να μου γνεύουν!)
και που το πλοίο προσπέρασε, πλέοντας στο σκοτάδι.

[ΚΩΣΤΑΣ ΟΥΡΑΝΗΣ]

[Σιβυλλα]

Η ΣΙΒΥΛΛΑ

Δεν ονειρεύομαι,οχι, αλίμονό σας!
Μα είσαστ' εσείς, εσείς όπου κοιμάστε
τόσον καιρό και πέφτετε στον ύπνο
με την κοιλιά, και δίπλα σας περνάνε
οι Θεοί και δεν Τους βλέπετε, και κράζουν
φωνές και δεν ακούτε, και μπροστά σας
μυριάδες χέρια υψώνονται, απ' ολούθε,
και τα δικά σας είναι κολλημένα
στα πλευρά σας ως είναι στου Δαιδάλου
τα πρώτα αγάλματα άσειστα δεμένα!
Άμοιρη κλήρα, εσύ 'σαι που κοιμάσαι...
και δεν ακούς στον όρθρο το τσαπί σου,
πώς αντηχεί ο αθάνατός του χτύπος
παντού στη γη, καθώς του Ανταίου η φτέρνα
που, ως έβγαινε η αχώ της μεσ' απ' τ' άντρα,
τη δύναμη όλη εξύπναγε του κόσμου.
α! δεν τ' ακούς, άμοιρη κλήρα, μα -όμοια
με τα σκυλιά που απλώνονται στο δρόμο
κι εκεί να ρέψουν μένουν, ως που ο ήχος
κάποιων τροχών που τρίζουνε τα κάνει
λιγάκι να μεριάσουνε, και πάλι
στον ίδιον ύπνο πέφτουνε- κοιμάσαι!
Μα τώρα κι ο σεισμός που σας τραντάζει
δε σας σηκώνει από τον τόπο, αλί σας!

[aeee]

Χρονοδιάγραμμα

Συχνά, θυμάμαι, οι μεγάλοι, όταν ήμουν παιδί,
 μιλούσαν για το μέλλον μου.
Αυτό γινόταν συνήθως στο τραπέζι.
Αλλά εγώ ούτε τους πρόσεχα,
 ακούγοντας ένα πουλί έξω στο δέντρο.
Ίσως γι’ αυτό το μέλλον μου άργησε τόσο πολύ:
ήταν τόσο  αναρίθμητα τα πουλιά και τα δέντρα.


Τάσος Λειβαδίτης