To ποίημα της ημέρας

[Ρεγγίνα Φιλίππου]

Να μην υπηρχε χρονος, να τον σβηναμε.
Να μην υπηρχε πονος, να τον αφηναμε.
Να μην υπηρχαν λαθη, να μην τα καναμε.
Να μην πονουσαμε, να μην προφταναμε.
Να μην υπηρχαν δρομοι, να μη διαβαιναμε.
Να ειμασταν λιγοτεροι, να μη μας επελεγαν.
Να μας αγαπαγαν, να μη μας πληγωναν.
Να ζουσαμε, να ζησουμε.

[PDE ads]

[Φωτεινή ΠΕ07]

Φλερτ θανάτου





Βλέπεις να’ρχεται
βήμα – βήμα, δειλά,
αβέβαια και λες
ίσως να’ναι ψέμα
δε θα μπορέσει
να με φτάσει…
Κι όμως γοργό το
βήμα του γίνεται,
μικρή απόσταση
μέχρι να φιληθούν
τα χείλη…
Κι όταν πια
ακουμπούν, το μόνο
που νιώθεις, είναι
ένας γλυκός πόνος,
που σε καλεί, σε
καλεί να τον
αγκαλιάσεις, σε
θέλει κοντά του,
να συνεχίσεις το
δρόμο που χάραξε
Εκείνος για Σένα!...


’ννα Κ. Γεωργάκη - 1993

[Ρεγγίνα Φιλίππου]

Εκεινη η γυναικα που να πηγαινε?
Που να ΄σερνε το πληγωμενο της το βλεμμα?
Κυρτη καθως βαδιζε, σαν δεντρο με τα κλαδια σπασμενα εμοιζε.
Εκεινη η γυναικα που να πηγαινε?
Η ψυχη της παραδαρμενη σαν το κυμα στη φουρτουνα,
τα ματια της θολα και λυπημενα.
Ποια λυπη ανειπωτη να τυραννουσε τη ψυχη της?
Απο ολες τις στολισμενες και ομορφες σαν γλαστρες,
εγω αυτην επελεξα. Σ΄αυτην η ματια μου με μιας αιχμαλωτιστηκε.
Εκεινη η γυναικα που να πηγαινε?
Ποιος ανθρωπος στη γη να μπορεσε να την πικρανει?
Τι ταχα να ΄χασε στο δυσκολο ταξιδι της ζωης?
Για εκεινη τη γυναικα αυτο το ποιημα.
Γιατι η λυπη της και το θολο της βλεμμα
αγγιξαν εμενα.

[Φωτεινή ΠΕ07]

ΜΑΡΙΑ ΚΟΥΡΣΗ

Κατρακύλησα


Δεν βρίσκω από πού ν' αρχίσω
Ξέχασα / ξεχνάω λοιπόν
Βγήκα χωρίς κλειδιά
Χωρίς σπίτι
Oλοι φαίνεται να ξέρουν
(κι ας μη μιλάω με αγνώστους)
Εσύ βάδιζες χαμένος
Κουράστηκες στην κόψη του παραμυθιού
Είχε νερό ακόμα
από την παλιά καθαρή βροχή
(Eκλεισα τα μάτια)
Στο γλυκανάλατο λασπωμένο πρωινό
(Κρύφτηκα μετά)
Για να γυαλίσει στο νερό τα σύνεργά του
Ο άσχημος ξένος
(Και κατρακύλησα)
Χωρίς εμφανείς τραυματισμούς
Στου νερού τα μαλακά εντόσθια
Κοιμισμένη στο φιλί του βατράχου
Στου πρίγκιπα την έκπληξη
(Θα αργήσω να λιώσω)
Σου φύλαξα ζεστό φαΐ

[PDE ads]

[Kokoschka]

Αζιζ Νεσιν-Σωπα μη μιλας.
 
Απαγγελλει η Μαριετα Ριαλδη

 
https://www.youtube.com/watch?v=WwkDvxYZGLg

[Φωτεινή ΠΕ07]

"Για τα παιδιά" – Χαλίλ Γκιμπράν (ποίημα) – Οι γονείς ας το διαβάσουν δυο φορές!


 ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.
Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα
Κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.

Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου
Αφού ιδέες έχουν δικές τους.
Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους
Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο
που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου.
Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις
αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα
Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες

Είσαι το τόξο από το οποίο τα παιδιά σου
ωσάν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.
Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς προς το άπειρο
και κομπάζει ότι με τη δύναμή του
τα βέλη του μπορούν να πάνε γρήγορα και μακριά.
’ς χαροποιεί τον τοξότη ο κομπασμός του
Αφού ακόμα κι αν αγαπάει το βέλος που πετάει
έτσι αγαπά και το βέλος που μένει στάσιμο.

[Ρεγγίνα Φιλίππου]

Χρωματα της ψυχης στο βαζο.
Αρωματα της νυχτας στον αγερα.
Λουλουδια που κραδαινουν ενα δειλινο.
Συννεφα που επικρεμονται απειλητικα.
Νυχτες ατελειωτες να ατενιζουν το κενο.
Πρωινα διχως να δεχονται τον ηλιο.
Και ενα τραγουδι να ακουγεται σαν συρσιμο μιας θυρας.
Πορτες και παραθυρα ερμητικα κλειστα.
Ποσες οι μερες διχως αυριο;
Ποσα τα αδεια καλοκαιρια;
Ποσο νικησαν οι απουσιες αλλων και οι αρνησεις τους;
Ποσο στο τελος μειναμε μοναχοι και αδειανοι;
Γιατι αυτη η βροχη εμας προσπερασε;
Ενα ατερμονο γιατι στα χειλη.

[Φωτεινή ΠΕ07]

Χρωματα της ψυχης στο βαζο.
Αρωματα της νυχτας στον αγερα.
Λουλουδια που κραδαινουν ενα δειλινο.
Συννεφα που επικρεμονται απειλητικα.
Νυχτες ατελειωτες να ατενιζουν το κενο.
Πρωινα διχως να δεχονται τον ηλιο.
Και ενα τραγουδι να ακουγεται σαν συρσιμο μιας θυρας.
Πορτες και παραθυρα ερμητικα κλειστα.
Ποσες οι μερες διχως αυριο;
Ποσα τα αδεια καλοκαιρια;
Ποσο νικησαν οι απουσιες αλλων και οι αρνησεις τους;
Ποσο στο τελος μειναμε μοναχοι και αδειανοι;
Γιατι αυτη η βροχη εμας προσπερασε;
Ενα ατερμονο γιατι στα χειλη.

Τα "γιατί" που πληγώνουν...

[Φωτεινή ΠΕ07]

Σημαδεμένη

Σημαδεμένη απ’ την αγάπη,
σακατεμένη γυρίζω εδώ κι εκεί
μόνη, να ψάχνω κάτι να στηριχτώ.
Κι ο πόνος δυνατός – φρικτός
με λυγίζει, με κάνει λιώμα,
ένα σώμα που δεν μπορεί να σκεφτεί.
Ένα σώμα όμορφο, καλοντυμένο
που κουβαλάει, όμως, μια νεκρή ψυχή∙
έτσι, φαντάζει κι εκείνο νεκρό – φτηνό…


pic-a-poem.gr
’ννα Κ. Γεωργάκη - 1998

[Κυκλάμινο]

Ο σταθμάρχης

Θόλωνε το βράδυ και το τραίνο είχ’ έμβει
στον ερημικό σταθμό βαρύ κι ατόφιο
λες το ‘χε τυλίξει σ’ άχνά πέπλα η ρέμβη
έτσι ως ξάφνου στάθκε ακίνητο και ψόφιο.
Σήμανε η καμπάνα κι έτριξαν οι θύρες,
ούρλιαξε ‘να σφύριγμα και αυτό εκινήθη
πλάι σε μια παράτα αγέρωχες φιλύρες,
που κωπηλατούσαν - λες στητές - στη λήθη.
Λίγο ακόμα κι όργιο - αρθρωτή γουστέρα -
θάφευγε ως είχ’ έρθει μέσ’ σ’ ατμών τολύπη
κι εγώ πάλι μόνος στη θλιμμένη εσπέρα,
με συντρόφισσά μου, θάμενα, τη λύπη.

’ξαφνα ως γλυστρούσε – σ’ ένα παρεθύρι
ένα χέρι εξαίσιο μούγνεψε και πάει,
μια σειρά άσπρα δόντια, δυό μάτια σαπφείροι
μούστειλαν - και φύγαν - φίλημα στα χάη!
Έμεινα… Η μέρα είχε κιόλας φύγει,
του σταθμού μου, γύρω, η ερημία αλύχτα.
κείνες οι φιλύρες πήγαιναν με ρίγη
και με βήμα στράτι-ωτικό στη νύχτα…
Ω, εσύ, κυρά μου χέρι, δόντια, μάτι,
όνειρο και τραίνο πού την πάς τη νιότη,
έδωσα σινιάλο - το κ α θ ή κ ο ν! - για τη
διασταύρωσή μας στην αιωνιότη…


                                  [Γιάννης Σκαρίμπας]

[Ρεγγίνα Φιλίππου]

Επιτελους βρεχει.Πανεμορφη αυτη
η βροχη. Μια νοτα στη μοναξια μου.
Την λατρευω.Ειμαι εγω.
Μια βροχη τα παντα.Εγω και ολα οσα
δεν θα περιμενε κανεις.Τυχεροι αυτοι
που θα με καταλαβουν.Καποτε.Μια φορα.

[Ρεγγίνα Φιλίππου]

Βρηκα πολλα και τ αφησα.
Ή μ αφησαν; Δεν ρωτησα.
Αγαπησα και πληγωθηκα.
Δεν ηλπισα, δεν προσμενα.
Στη θλιψη μου νικηθηκα.
Οι σκεψεις μου προδοθηκαν.
Υπηρξα θυτης, θυμα, δεν καταλαβα.
Μα ηξερα πως δοθηκα.
Και δοθηκα. 

Ενα ποιημα για μια φιλη μου.

[Φωτεινή ΠΕ07]

Καλησπέρα με ένα ακόμη ποιήμα...

Ποίημα στους φίλους (Χόρχε Λουίς Μπόρχες)


Δεν ΅πορώ να σου δώσω λύσεις,
για όλα τα προβλή΅ατα της ζωής,
ούτε έχω απαντήσεις
στις α΅φιβολίες ή τους φόβους σου,
αλλά ΅πορώ να σε ακούσω
και να τα ΅οιραστώ ΅αζί σου.

Δεν ΅πορώ ν’ αλλάξω
το παρελθόν σου ούτε το ΅έλλον σου.
Αλλά όταν ΅ε χρειάζεσαι
θα ‘΅αι δίπλα σου.

Δεν ΅πορώ ν’ αποτρέψω
να ΅η σκοντάψεις.
Μόνο ΅πορώ να σου προσφέρω το χέρι ΅ου,
για να κρατηθείς
και να ΅η πέσεις.
Οι χαρές σου.
Οι θρία΅βοί σου
κι οι επιτυχίες σου
δεν είναι δικά ΅ου.
Αλλά χαίρο΅αι ειλικρινά
να σε βλέπω ευτυχισ΅ένο.

Δεν κρίνω τις αποφάσεις
που παίρνεις στη ζωή.
Περιορίζο΅αι στο να σε στηρίζω,
να σε παροτρύνω
και να σε βοηθώ όταν ΅ου το ζητάς.

Δεν ΅πορώ να σου χαράζω όρια
που ΅έσα τους οφείλεις να κινείσαι,
αλλά σου προσφέρω αυτό το χώρο,
τον απαραίτητο για ν’αναπτυχθείς.

Δεν ΅πορώ να αποτρέψω τον πόνο σου
όταν κάποια λύπη σου σχίζει την καρδιά,
αλλά ΅πορώ να κλάψω ΅αζί σου
και να ΅αζέψω τα κο΅΅άτια,
για να τη φτιάξω από την αρχή.

Δεν ΅πορώ να σου πω ποιος είσαι
ούτε ποιος θα όφειλες να είσαι.
Μονάχα ΅πορώ να σ’ αγαπώ όπως είσαι
και να ‘΅αι φίλος σου.

Αυτές τις η΅έρες σκέφτηκα
τους φίλους και τις φίλες ΅ου.
Δεν ήσουν ψηλά ούτε χα΅ηλά ούτε στη ΅έση.
Δεν ήσουν στην αρχή
ούτε στο τέλος της λίστας.
Δεν ήσουν το νού΅ερο ένα
ούτε το τελικό,
ούτε διεκδικώ να ‘΅αι πρώτος,
δεύτερος ή ο τρίτος στη δική σου.
Φτάνει που ΅ε θες για φίλο.
Ευχαριστώ που ‘΅αι αυτό.


Αφιερωμένο στην καλή μου φίλη Ελένη!!!

[Kokoschka]

Συννεφο με παντελόνια-Μαγιακοφσκι

Τη σκέψη σας που νείρεται

    πάνω στο πλαδαρό μυαλό σας

    σάμπως ξιγκόθρεφτος λακές

    σ' ένα ντιβάνι λιγδιασμένο,

    εγώ θα την τσιγκλάω

    επάνω στο ματόβρεχτο κομμάτι της καρδιάς μου.

    Φαρμακερός κι αγροίκος πάντα

    ως να χορτάσω χλευασμό.




    Εγώ δεν έχω ουδέ μιαν άσπρη τρίχα στην ψυχή μου

    κι ουδέ σταγόνα γεροντίστικης ευγένειας.

    Με την τραχιά κραυγή μου κεραυνώνοντας τον κόσμο,

    ωραίος τραβάω, τραβάω

    εικοσιδυό χρονώ λεβέντης.




    Εσείς οι αβροί!

    Επάνω στα βιολιά ξαπλώνετε τον έρωτα.

    Επάνω στα ταμπούρλα ο άξεστος τον έρωτα ξαπλώνει.

    Όμως εσείς,

    θα το μπορούσατε ποτέ καθώς εγώ,

    τον εαυτό σας να γυρίσετε τα μέσα του όξω,

    έτσι που να γενείτε ολάκεροι ένα στόμα;

    Ελάτε να σας δασκαλέψω,

    εσάς τη μπατιστένια απ' το σαλόνι,

    εσάς την άψογο υπάλληλο της κοινωνίας των αγγέλων

    κι εσάς που ξεφυλλίζετε ήρεμα-ήρεμα τα χείλη σας

    σα μια μαγείρισσα που ξεφυλλίζει τις σελίδες του οδηγού μαγειρικής.




    Θέλετε

    θα 'μαι ακέραιος, όλο κρέας λυσσασμένος

    -κι αλλάζοντας απόχρωση σαν ουρανός-

    θέλετε-

    θα 'μαι η άχραντη ευγένεια

    -όχι άντρας πια, μα σύννεφο με παντελόνια."

(απόδοση: Γιάννης Ρίτσος)