0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
ΕΛΕΝΗ ΒΑΚΑΛΟ(Κωνσταντινούπολη 1921) Πώς έγινε ένας κακός άνθρωποςΘα σας πω πώς έγινεΈτσι είναι η σειρά Ένας μικρός καλός άνθρωπος αντάμωσε στοδρόμο του έναν χτυπημένοΤόσο δα μακριά από κείνον ήτανε πεσμένος και λυπήθηκεΤόσο πολύ λυπήθηκεπου ύστερα φοβήθηκεΠριν κοντά του να πλησιάσει για να σκύψει νατον πιάσει, σκέφτηκε καλύτεραΤι τα θες τι τα γυρεύειςΚάποιος άλλος θα βρεθεί από τόσους εδώ γύρω,να ψυχοπονέσει τον καημένοΚαι καλύτερα να πούμεΟύτε πως τον έχω δειΚαι επειδή φοβήθηκεΈτσι συλλογίστηκεΤάχα δεν θα είναι φταίχτης, ποιον χτυπούν χωρίς να φταίξει;Και καλά του κάνουνε αφού ήθελε να παίξει με τους άρχοντεςΆρχισε λοιπόν και κείνοςΑπό πάνω να χτυπάΑρχή του παραμυθιού καλημέρα σας
Παράθεση από: aristos2 στις Ιούλιος 02, 2010, 12:10:56 πμ "... γραφές δακτύλων... "αν δε βγει από μέσα σου με ορμήσε πείσμα όλωνμην το κάνειςαν δεν έρθει απρόσκλητο απ’ την καρδιάκι από το μυαλόκι από το στόμακι από τα σωθικά σουμην το κάνεις……………………….κάντο μονάχα όταν νιώσειςπως αν δεν το κάνειςθα τρελαθείςθ’ αυτοκτονήσειςή θα σκοτώσειςαλλιώς μην το κάνειςαν δε νιώσεις πως ο ήλιος σουκαίει μέσα σου τα σπλάχναμην το κάνειςόταν στ’ αλήθεια έρθει η ώρακι έχεις το χάρισμαθα γίνει από μόνο τουκαι θα συνεχίσει να γίνεταιώσπου να σβήσειή να σβήσειςάλλος τρόπος δεν υπάρχειδεν υπάρχειδεν υπήρξε ποτέυπεροχο! ποιος το εγραψε?
"... γραφές δακτύλων... "αν δε βγει από μέσα σου με ορμήσε πείσμα όλωνμην το κάνειςαν δεν έρθει απρόσκλητο απ’ την καρδιάκι από το μυαλόκι από το στόμακι από τα σωθικά σουμην το κάνεις……………………….κάντο μονάχα όταν νιώσειςπως αν δεν το κάνειςθα τρελαθείςθ’ αυτοκτονήσειςή θα σκοτώσειςαλλιώς μην το κάνειςαν δε νιώσεις πως ο ήλιος σουκαίει μέσα σου τα σπλάχναμην το κάνειςόταν στ’ αλήθεια έρθει η ώρακι έχεις το χάρισμαθα γίνει από μόνο τουκαι θα συνεχίσει να γίνεταιώσπου να σβήσειή να σβήσειςάλλος τρόπος δεν υπάρχειδεν υπάρχειδεν υπήρξε ποτέυπεροχο! ποιος το εγραψε?
Παράθεση από: Boldini στις Ιούλιος 04, 2010, 06:05:00 μμΜεθύστε-Σαρλ ΜπωντλαίρΠρέπει νά ῾σαι πάντα μεθυσμένος. Ἐκεῖ εἶναι ὅλη ἡ ἱστορία: εἶναι τὸ μοναδικὸ πρόβλημα. Γιὰ νὰ μὴ νιώθετε τὸ φριχτὸ φορτίο τοῦ Χρόνου ποὺ σπάζει τοὺς ὤμους σας καὶ σᾶς γέρνει στὴ γῆ, πρέπει νὰ μεθᾶτε ἀδιάκοπα. Ἀλλὰ μὲ τί; Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἢ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει. Ἀλλὰ μεθύστε.Καὶ ἂν μερικὲς φορές, στὰ σκαλιὰ ἑνὸς παλατιοῦ, στὸ πράσινο χορτάρι ἑνὸς χαντακιοῦ, μέσα στὴ σκυθρωπὴ μοναξιὰ τῆς κάμαράς σας, ξυπνᾶτε, μὲ τὸ μεθύσι κιόλα ἐλαττωμένο ἢ χαμένο, ρωτῆστε τὸν ἀέρα, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ρολόι, τὸ κάθε τι ποὺ φεύγει, τὸ κάθε τι ποὺ βογκᾶ, τὸ κάθε τί ποὺ κυλᾶ, τὸ κάθε τι ποὺ τραγουδᾶ, ρωτῆστε τί ὥρα εἶναι, καὶ ὁ ἀέρας, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ρολόι, θὰ σᾶς ἀπαντήσουν:-Εἶναι ἡ ὥρα νὰ μεθύσετε!Γιὰ νὰ μὴν εἴσαστε οἱ βασανισμένοι σκλάβοι τοῦ Χρόνου, μεθύστε, μεθύστε χωρὶς διακοπῆ!Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἢ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει.... με ποίηση και αρετή ..., που δε χρήζει "αποτοξίνωσης", ... ή μήπως όχι ...;
Μεθύστε-Σαρλ ΜπωντλαίρΠρέπει νά ῾σαι πάντα μεθυσμένος. Ἐκεῖ εἶναι ὅλη ἡ ἱστορία: εἶναι τὸ μοναδικὸ πρόβλημα. Γιὰ νὰ μὴ νιώθετε τὸ φριχτὸ φορτίο τοῦ Χρόνου ποὺ σπάζει τοὺς ὤμους σας καὶ σᾶς γέρνει στὴ γῆ, πρέπει νὰ μεθᾶτε ἀδιάκοπα. Ἀλλὰ μὲ τί; Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἢ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει. Ἀλλὰ μεθύστε.Καὶ ἂν μερικὲς φορές, στὰ σκαλιὰ ἑνὸς παλατιοῦ, στὸ πράσινο χορτάρι ἑνὸς χαντακιοῦ, μέσα στὴ σκυθρωπὴ μοναξιὰ τῆς κάμαράς σας, ξυπνᾶτε, μὲ τὸ μεθύσι κιόλα ἐλαττωμένο ἢ χαμένο, ρωτῆστε τὸν ἀέρα, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ρολόι, τὸ κάθε τι ποὺ φεύγει, τὸ κάθε τι ποὺ βογκᾶ, τὸ κάθε τί ποὺ κυλᾶ, τὸ κάθε τι ποὺ τραγουδᾶ, ρωτῆστε τί ὥρα εἶναι, καὶ ὁ ἀέρας, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ρολόι, θὰ σᾶς ἀπαντήσουν:-Εἶναι ἡ ὥρα νὰ μεθύσετε!Γιὰ νὰ μὴν εἴσαστε οἱ βασανισμένοι σκλάβοι τοῦ Χρόνου, μεθύστε, μεθύστε χωρὶς διακοπῆ!Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἢ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει.
Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΞΗΓΕΙΕγώ άλλα φωνήεντα έχωάλλα συμφωναάλλες τελειεςάλλα θαυμαστικαάλλα ερωτηματικα.Κώστας Μόντης.... εμείς κατανοούμε ...;
ΑφιέρωσηΚανένα δώρο µουδε θα θυµίσειτα φευγαλέα φιλιάτου πρώτου µας έρωτα.Ανάµεσα σε δεκάδεςάθλια πρόσωπαγυρεύω, στο δικό σου,παρηγοριά.Χρόνια σου πολλά ...