Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση
Διάφορα θέματα για την εκπαίδευση => Διάφορα Εκπαιδευτικά θέματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: VasoZ στις Απριλίου 07, 2009, 04:22:01 pm
-
Συνάδερφοι καλημέρα.
Είμαι χημικός και έχω δυο παιδάκια τα οποία θα ξεκινήσουν το Φθινοπωρο προνήπια και νήπια. Πιθανότατα από ότι δέιχνουν τα πράγματα θα έχουν προβλήματα προσαρμογής γιατί τα παιδιά έιναι δεμένα μαζί μας και δεν θέλουν να πάνε στο σχολείο. Οι εμπειρίες μέχρι τώρα είναι αρνητικές σε όσες προσπάθειες έγιναν.
Θα ήθελα λοιπόν εδώ να ρωτήσω ποιες οδηγίες ακολουθούν ή πού διαβαζουν οι νηπιαγωγοί για παιδάκια που κλαίνε και δεν θέλουν να μείνουν στο σχολείο. Πώς τα βοηθάνε; Δίνουν χρόνο προσαρμογής να πάνε για 1 ώρα στην αρχή και σταδιακά να το αυξάνουν μέσα σε 2-3 εβδομάδες; Τι κάνουν;
Εγώ αυτό που είδα εδώ είναι ότι αφήνουν τα παιδιά να κλαίνε και λένε θα συνηθίσει. Αυτό εμένα με εξαγριώνει γιατί αυτό δεν είναι βοήθεια στην προσαρμογή αλλά εγκατάλειψη.
Θα ήθελα λοιπόν τα φώτα σας, ειδικά όσοι είστε στον τομέα αυτό.
Ευχαριστώ πολύ!!!
-
Στο εξωτερικό σε κάποιες χώρες γίνεται κι αυτό, δηλ. σταδιακά να πηγαίνουν 2 ώρες, και ανά βδομάδα να αλλάζει αυτό μέχρι να προσαρμοστούν τελείως, αυτό ισχύει για όλα τα παιδιά, στ αολοήμερα σε κάποιες χώρες. Στην Ελλάδα δυστυχώς δε συμβαίνυο τέτοια. Και συμφωνώ ότι θα βρεις νηπιαγωγούς που θα κάνουν αυτό που είπες, θα τα αφήνουν να κλαίνε! Το θέμα είναι ότι οι νηπιαγωγοί, οι περισσότερες δεν κάνουν για αυτό το επάγγελμα και δεν το ασκούν με ευαισθησία.
θα σου πρότεινα, λοιπόν, επειδή είναι πολύ δύσκολο να βρεις μια καλή νηπιαγωγό που να σε στηρίξει, να της ζητήσεις να σε αφήνει στην τάξη (πράγμα που επίσης δύσκολο να δεχτεί) την ώρα των ελεύθερων δραστηριοτήτων. Έστω 30 λεπτά. Φυσικά, μετά πάλι θα κλαίνε τα παιδάκια σου αλλά ίσως θα μπορούσε ςκαι να τα παίρνεις,αν και από όσο ξέρω δεν επιτρέπεται. Έτσι, εσύ θα παίζεις με τα παιδάκαι σου και θα αρχίσιε αν συνηθίζει την τάξη και θα δει ότι μπορεί κι εκεί να κάνει πράγματα. Το θέμα, όμως, είναι ότι θα δεθούν μαζί σου τα παιδάκια και δεν θα σε αφήνουν να φεύγεις από την τάξη. Από την άλλη, αν δεν μείνουν μόνα τους (χωρίς εσένα) πώς θα κοινωνικοποιηθου΄ν και θα πάιξουν με άλλα παιδάκια? Δεν μπορείς να είσαι εσύ η νηπιαγωγός, εργάζεσαι, έχεις δουλειές κ.α.
Νομίζω ότι με τη βοήθεια της νηπιαγωγού, με συζήτηση μαζί της να είναι ελαστική μαζί σου και με την όλο και μειούμενη παρουσία σου μέσα στην τάξη, και με υπόσχεση ότι θα γυρίσεις σε 2 ώρες να το πάρεις θα συνηθίσει. Τους δημιουργείται μάλλον το άγχος του αποχωρισμού. Θυμάμαι, έτσι ήταν ένα κοριτσάκι όταν έκαν πρακτική και έκλαιγε και ταυτόχροαν ένα αγοράκι, αλλά συνήθισαν. Θέλουν το χρόνο τους, χρειάζονται παρότρυνση από την νηπιαγωγό κ.α Θέλεισυζήτηση η υπόθεση και στο σπίτι με τ απαιδιά σου, όταν θα τα αφήνεις στο νηπιαγωγείο, τι έκαναν το πρωί, αν γνώρισαν άλλα παιδάκια κτλ. Να τους διευκρινίσεις ότι θα πάιξετε μα΄ζι το απόγευμα, ότι του χρόνου θα πάνε στο μεγάλο σχολείο κτλ. και ότι θέλεις να γνωρίσεις τους φίλους που θα κάνουν και να τους φέρεις σπίτι ώστε να νιώσουν οικεία.
Δυστυχώς, η νηπιαγωγός θα έπρεπε να σε κατευθύνει και μάλιστα να θέλει να συνεργαστεί μαζί σου για το καλό των παιδιών, αλλά το δημοσιουπαλληλίκι έχει κάνει πολύ κακό..
Κοιτάζουν το ρολόι πότε θα φύγουν, και δεν νοιάζονται για το παιδί σου (μιλάω για την πλειοψηφία). Στις ελεύθερες δραστηριότητες το πρωί πρέπει η νηπιαγωγός αν προωθεί το παιχνίδι τους και να ασχλείται μαζί τους, να τα παρατηρεί κ.α. αλλά υποθέτω ότι δνε τα κάνει αυτά και τα αφήνει μόνα τους.
-
Φίλη vaso θα σου μιλήσω και σαν νηπιαγωγός και σαν μητέρα ενός νηπίου.
καταρχήν οι περισσότερες νηπιαγωγοί γνωρίζουν πως να ανταπεξέλθουν σε αυτές τις περιπτώσεις. Τα παιδάκια μπορεί να κλαίνε, όχι όμως ολη την ώρα όπως φαντάζεσαι. Παίζουν με άλλα παιδάκια και ίσως κάποιες φορές να διαμαρτυρηθούν για λίγα μόνο λεπτά. Αλλωστε την πρώτη εβδομάδα και ανάλογα πάντα με την περίπτωση, το πρόγραμμα είναι πολύ ευέλικτο και αν υπάρχει έντονο κλάμα ενός παιδιού ειδοποιείται και ο γονέας προκειμένου να το πάρει απο το σχολείο σύντομα και όχι μετά απο 8 ώρες (αν είναι ολοήμερο)
Αυτό που θέλω να σου πω εγώ είναι οτι πρόσεχε την δική σου συμπεριφορά γιατί οσο και αν νομίζεις οτι την ελέγχεις τα παιδιά την καταλαβαίνουν. Αν εσύ φοβάσαι οτι μπορεί να έχετε προβλήματα, αυτό ενδεχομένως να το περνάς και στα παιδιά και ουσιαστικά να τα προκαλείς εσύ. Επιπλέον είναι σημαντικό να μην ξεκινάς με διάθεση επιφυλακτική απέναντι στις δασκάλες των παιδιών.
Για μένα πρέπει να δουλέψεις κυρίως μέσα σου και τον δικό σου αποχωρισμό απο τα παιδιά, γιατί όπως σου είπα οτι σκέφτεσαι το δείχνεις ακόμη και αν δεν το πιστευεις.
Στο λέω εγώ - που αν και νηπιαγωγός - έπεσα να πεθάνω στην πρώτη εκδρομή του γιού μου με το νηπιαγωγείο!!!!
Οσον αφορά αυτό που ρώτησες σχετικά με τις οδηγίες που έχουν οι νηπιαγωγοί, δεν υπάρχει ένας οδηγός γιατι αυτά όλα είναι αποτέλεσμα πολλών ετών σπουδών και μελέτης κυρίως ψυχολογίας. Αν θέλεις πάντως μπορείς να κατεβάσεις απο το Internet και τον οδηγό της νηπιαγωγού και των οδηγό γονέα που υπάρχει απο την σχετική σελίδα για τα νηπιαγωγεία. (Επειδή έχω κολλήσει τώρα και δεν θυμάμαι το site θα το βρω και θα στο γράψω.
-
με αφορμή αυτά που ανέφερε και η συνάδελφος παραπάνω θα αναφέρω κάτι:
Είνα μέγα λάθος να είσαι μέσα στην τάξη. Αν θέλεις να βρίσκεσαι κάπου, θα είσαι στο γραφείο και αυτό μόνο αν μιλήσεις με την νηπιαγωγό. Στο λέω γιατί το πρόβλημα που θα δημιουργήσεις στα παιδιά σου θα είνα μεγαλύτερο αν είσαι μαζί τους στην τάξη. Αντί να παίζουν και να γνωρίζονται με τα άλλα παιδάκια θα ασχολούνται μαζί σου.
Και επιπλέον: Μην αγχώνεσαι για ένα πρόβλημα που ίσως να υπάρξει γιατί τότε αυτό θα υπάρξει σίγουρα. Αν τα παιδιά σου ήδη αγχώνονται απέφυγε να το συζητάς μαζί τους μέχρι να έρθει η κατάλληλη εποχή. Τα παιδιά σου δεν έχουν πάει ακόμη στο νηπιαγωγείο, άρα δεν μπορούν να ξέρουν αν θα τους αρέσει ή όχι.
-
MarianV, δεν είναι η σύγχρονη τάση να συνεργαζόμαστε με τους γονείς και μάλιστα να τους φέρνουμε μέσα στην τάξη ακόμη κι όταν κάνουμε μάθημα? έχω ακούσει εξαιρετικές περιτπώσεις συναδέλφων όπου φέρνουν τους γονεις μέσα στην τάξη για όλη την ημέρα και μάλιστα έρχονται όλοι οι γονεις, ένας-ένας ανάβδομάδα περνάει από την τάξη και το καθε παιδί νιώθει υπερήφανο που έρχονται οι γονείς του. λυπάμαι που δνε μπορούμε να ανοίξουμε την εκπαίδευση και τις καρδιές μας στα παιδιά.
Και κάτι καόμη. Ποτέ τα παιδιά αμς δνε θα είναι έτοιμα αν δεν συζητάμε μαζί τους, εμείς δημιουργούμε την ετοιμότητα τους. Εμείς θα τα συμβουλεύσουμε, εμε΄ςι θα τα προετοιμάσουμε, όπως η μητέρα προετοιμάζει τον ερχομό του 2ου παιδιού στο πρώτο παιδί. Το 1ο παιδί ποτέ δε θα είναι έτοιμο να ακούσει κατι τέτοιο (αν δε θέλει το αδελφάκι του, γιατι φοβάται μηπως χάσει την αγάπη των γονιών του), αλλά οι γονείς θα το προετοιμάσουν! Άλλωστε, όπως είπε και ο Bruner, μποορύμε να μάθουμε οτιδήποτε σε οποιαδήποτε ηλικάι των παιδιών, αρκεί να το δώσουμε με τον κατάλληλο τρόπο. Εγώ, τουλάχιστον, έίμαι υπέρ της συζήτησης για όλα, έτσι μπαίνουν οι σωστές βάσεις σε όλα, στην οικογένεια, στη σχέση, σε όλα!
-
αυτο που θα σου προεινα ειναι να συμφωνησεις η και να ζητησεις το ωραριο προσαρμογης το οποιο ολες οι νηπιαγωγοι θελουν αλλα τα γραφεια κ οι γονεις δεν συμφωνουν συνηθως. αφου λοιπον ξερεις οτι ειναι καλο για τα παιδια πες το και στις αλλες μαμαδες για να το κανουν πιο ευκολα. μην σε αγχωνει η συμπεριφορα της νηπιαγωγου.τις πρωτες μερες ολες ασχολουμαστε παρα πολυ με την προσαρμογη. ακομα και να σου πουν τα παιδια οτι δεν περνανε καλα συνηθως το λενε για να μεινουν μαζι σου στο σπιτι.μετα απο ενα μηνα θα δεις πολυ μεγαλη διαφορα.οι νηπιαγωγοι χαιροναι να εχουν γονεις που καταλαβαινουν το εργο τους και συνεργαζοντα.απλα συνηθως υπαρχει εστω και αθελα μια καχυποψια λογω του αγχους απο τις μαμαδες και ειναι κριμα..
-
Κάθε Σεπτέβριο υπάρχουν παιδιά που κλαίνε και θέλουν την μαμά τους σου μιλάω σαν νηπιαγωγός και σαν μητέρα που είχα την κόρη μου πριν απο χρόνια που έκλαιγε και δεν ήθελε να πάει στο νηπιαγωγείο τότε δεν είχα διοριστεί ακόμη. Στην αρχή τα παιδιά που κλάινε κάθονται λίγη ώρα , η μάμά τους τα περιμένει έξω στην αυλή μπορούν να την βλέπουν και απο το παράθυρο, σιγά-σιγά συνηθίζουν . Υπάρχουν παιδάκια που κλαίνε κάθε πρώι και μόλις η μαμά τους φύγει σταμάτανε το κλάμα . Μπορεί να το ξαναθυμηθούν και να ξανα ρχίσουν αλλά με καλή διάθεση και συνεργασία και απο τις δύο πλευρές όλα θα ξεπεραστούν . Μαργαρίτα
-
Δυστυχώς, η νηπιαγωγός θα έπρεπε να σε κατευθύνει και μάλιστα να θέλει να συνεργαστεί μαζί σου για το καλό των παιδιών, αλλά το δημοσιουπαλληλίκι έχει κάνει πολύ κακό..
Κοιτάζουν το ρολόι πότε θα φύγουν, και δεν νοιάζονται για το παιδί σου (μιλάω για την πλειοψηφία). Στις ελεύθερες δραστηριότητες το πρωί πρέπει η νηπιαγωγός αν προωθεί το παιχνίδι τους και να ασχλείται μαζί τους, να τα παρατηρεί κ.α. αλλά υποθέτω ότι δνε τα κάνει αυτά και τα αφήνει μόνα τους.
-
Α! και κάτι που ξέχασα και πιστεύω πως βοηθάει...Πάρε τα παιδιά μαζί σου όταν θα πας για εγγραφή το καλοκαίρι, να δουν το χώρο και να έχουν και μια πρώτη γνωριμία με τη νηπιαγωγό. Και ξαναπεράστε πάλι μαζί στις αρχές του Σεπτέμβρη ένα πρωινό πριν ξεκινήσει η σχολική χρονιά.
-
VasoZ δες εδώ τον Οδηγό Ολοήμερου Νηπιαγωγείου:
http://www.nip-olohmero.gr/appdata/documents/odigos%20olohmerou(lr).pdf (http://www.nip-olohmero.gr/appdata/documents/odigos%20olohmerou(lr).pdf)
και εδώ τον Οδηγό Γονέα:
http://www.nip-olohmero.gr/appdata/documents/odigos%20gonea(lr).pdf (http://www.nip-olohmero.gr/appdata/documents/odigos%20gonea(lr).pdf)
-
Μπράβο Klio!!!
Ωραία άποψη έχεις για τους νηπιαγωγούς ;D Σίγουρα υπάρχουν και περιπτώσεις σαν κι αυτές που αναφέρεις, όμως δεν αποτελούν την πλειοψηφία. Αν εμείς οι ίδιοι απαξιώνουμε τη δουλειά μας και τους συναδέλφους μας τότε τι να πώ;
Επι της ουσίας τώρα τα παιδιά προσαρμόζονται όταν νιώθουν ότι βρίσκονται σε ένα ασφαλές περιβάλλον και όταν υπάρχει σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα σε γονείς και εκπαιδευτικούς και μια σταθερή ,κοινή στάση .
Σπανίως αντιμετωπίζω τέτοιες περιπτώσεις νηπίων και πιστέψτε με, ούτε τα φιμώνω ούτε τα μαστιγώνω για να μην κλαίνε ;D ;D ;D
-
Συνάδελφισσες και συνάδελφοι συμφωνώ. Kilo ένιωσα πολύ άσχημα με τη γενίκευση ειδικά όταν απευθύνεσαι σε έναν αγχωμένο γονιό που είναι πιθανό να βλέπει παντού "εχθρούς", μπορεί να μην είναι τόσο ακραία τα πράγματα. Τα μόνα παιδιά που είχα να κλαίνε από την ώρα που έμπαιναν μέχρι την ώρα που έφευγαν ήταν εκείνα που οι γονείς τους κάθονταν στο παράθυρο ή στα κάγκελα του σχολείου για μέρες και εκείνοι που τις περιόδους της προσαρμογής έκαναν διαπραγματεύσεις για πάρα πολύ ώρα (άλλη μία αγκαλίτσα, άλλο ένα φιλάκι). Σταθερότητα χρειάζεται και υποστήριξη, αλλά το κυριότερο να έχει πάρει απόφαση ο γονιός ότι θα αποχωριστεί το παιδί. Εκεί παίζονται όλα τα παιχνίδια.
Η συνεργασία με τους γονείς ως παρουσία μέσα στην τάξη είναι πράγματι ευκτέα και επιθυμητή ΑΦΟΥ ολοκληρωθεί η προσαρμογή του παιδιού, διότι διαφορετικά πυροδοτείται ξανά το κροκοδείλιο δάκρυ.
-
Επίσης μανούλες του κόσμου (και μπαμπάδες άντε εντάξει) ενωθείτε και απαιτείστε εβδομάδα προσαρμογής όπως γινόταν τα παλιά τα χρόνια γιατί οι οδηγίες που μας έρχονται είναι να λειτουργήσει το ολοήμερο από την πρώτη μέρα και μόνο με τσίφτισσα σύμβουλο γίνεται δουλειά (σιωπηρά βεβαίως, γιατί με μια καταγγελία χαθήκαμε :( :( :()
-
Επίσης μανούλες του κόσμου (και μπαμπάδες άντε εντάξει) ενωθείτε και απαιτείστε εβδομάδα προσαρμογής όπως γινόταν τα παλιά τα χρόνια γιατί οι οδηγίες που μας έρχονται είναι να λειτουργήσει το ολοήμερο από την πρώτη μέρα και μόνο με τσίφτισσα σύμβουλο γίνεται δουλειά (σιωπηρά βεβαίως, γιατί με μια καταγγελία χαθήκαμε :( :( :()
+++++++++++++++++++++++++++...... ;)
ΥΓ.
-
Λόγω μεγέθους του αρχείου, η 2η σελίδα :
-
...και η 3η... ;D
-
Θυμάμαι, έτσι ήταν ένα κοριτσάκι όταν έκαν πρακτική και έκλαιγε και ταυτόχροαν ένα αγοράκι, αλλά συνήθισαν. Θέλουν το χρόνο τους, χρειάζονται παρότρυνση από την νηπιαγωγό .
να υποθεσω ότι δεν εχεις δουλεψει ποτε σε νηπιαγωγειο;;
-
Συμφωνώ απόλυτα με την MariaV. Πέρσυ τα παιδιά μου πήγαν πρώτη φορά σε παιδικό. Ο μεγάλος ήταν 3.5 και ο μικρός 1.5. Είχαμε βδομάδα προσαρμογής κατά την οποία πηγαίναμε για 1-2 ώρες με τα παιδιά και είμασταν όλη την ώρα στην αυλή για να μας βλέπουν. Με τον μεγάλο ήξερα ότι δε θα είχα πρόβλημα (όπως και έγινε). Ο μικρός, όμως, ήταν πολύ μικρός και άλλος χαρακτήρας (λίγο κολλημένος πάνω μου). Δεν έφευγε από πάνω μου ούτε λεπτό. Την δεύτερη μέρα, επειδή είδα ότι δε θα ξεκολλούσε, συννενοήθηκα με τις κοπέλες κι έφυγα για 1 ώρα. Πριν φύγουμε του εξηγήσαμε που πάω και πόση ώρα θα λείψω. Είχαμε κλάματα κλπ. Πήγα για καφέ κοντά και είχα το κινητό ανά χείρας γιατί αν δυσκόλευαν πολύ τα πράγματα θα μου τηλεφωνούσαν. Δεν με πήραν. Εγώ μες στο άγχος, έτρωγα τα νύχια μου για μια ώρα. Όταν πήγα, μου είπαν ότι έκλαψε 20 λεπτά και μετά όλα καλά. Δεν ξαναπήγα (αν και μας είπαν ότι μπορούμε να παραβρεθούμε και σε μάθημα και να παρακολουθήσουμε αλλά φοβόμουν ότι θα δημιουργούσα πρόβλημα). Την επόμενη βδομάδα άρχισε να έρχεται το σχολικό και να τα παίρνει. Ο μικρός για κανά 2 βδομάδες ήταν λίγο ζόρικος στο να μπει. Αλλά είχα καθημερινή επαφή με τις δασκάλες και μου είπαν ότι εκεί δεν είχε κανένα πρόβλημα. Είμαι υπέρ της "σκληραγώγησης". Δε θα πάθει τίποτα με λίγο κλάμα. Είναι 2ος χρόνος και είμαστε μια χαρά. Πιστεύω ότι τα παιδιά νιώθουν το άγχος μας και γι'αυτό του ήταν δύσκολο να με αποχωριστεί και να μπει στο σχολικό. Αν και είμαι "σκληρή" είμαι και αγχώδης και μάλλον το ένιωθε αυτό. Και φέτος ο μεγάλος δεν πολυήθελε να πάει στο σχολείο κάποιες φορές. Συζητήσαμε μαζί του, βρήκαμε τι φταίει (το δουλεύουμε ακόμα) και του εξηγήσαμε ότι στο σχολείο πρέπει να πάει ούτως ή άλλως αφού η μαμά κι ο μπαμπάς δουλεύουν. Πρέπει να καταλάβουν ότι κάποια πράγματα είναι υποχρεωτικά. Δε θα κάνουν ότι θέλουν, όποτε το θέλουν. Έτσι είναι η ζωή. Θα συνηθίσουν. Απλά όλα να γίνονται ήρεμα, με συζήτηση, με επιχειρήματα και παραδείγματα και κυρίως χωρίς καβγάδες. Καλό κουράγιο :)
-
Σε καμία περίπτωση η μαμά/η γιαγιά/ο μπαμπάς και όποιος άλλος δεν πρέπει να είναι στο σχολέιο τις πρώτες μέρες!!!! Το παιδί τότε είναι που θα αγγιστρωθεί πάνω τους και δεν θα σταματήσει να κλαίει.
Η μαμά φέρνει το παιδί στο σχολείο και κανονικά από την πρώτη μέρα τπο αφήνει στα χέρια της νηπιαγωγού και φεύγει!!! Ούτε μέσα στην τάξη, ούτε έξω από τα παράθυρα, ούτε στα κέγκελα!!!!
Η τάξη του νηπιαγωγείου έχει πολλά ερεθίσματα για τα παιδιά και γρήγορα θα δουν ότι το σχολέιο δεν είναι κάτι κακό και μπορεί να και να περνούν καλά και χωρίς τη μαμά!
Φυσικά και η νηπιαγωγός δεν εφήνει τα παιδιά σε μία γωνιά να κλαίνε! Είναι πολύ μεγάλο λάθος αν αυτό πιστεύετε!!! Η νηπιαγωγός ξέρει πώς να συμπεριφερθεί στο κάθε παιδάκι και πώς να το εντάξει στην ομάδα της τάξης.
Φυσικά και ενθαρρύνεται η συμμετοχή των γονέων στη ζωή του σχολέιου, αλλά όπως ειπώθηκε και πιο μπροστα ΜΕΤΑ την προσαρμογή των παιδιών. Οι γονέις μπορούν να προσφέρουν πάρα πολλά μέσα στην τάξη, από την ανάγνωση ενός παραμυθιού, μέχρι να κάνουν διάφορες δραστηριότητες (π.χ. μια συνταγή). Κα βέβαια το παιδάκι νιόθει πολύ υπερήφανο όταν η μαμά του έρχεται στο σχολέιο, αλλά πάλι το λέω, αφού προσαρμοστεί στο σχολέιο.
Και εγώ είμαι της άποψης ότι τα αδέρφια π΄ρεπει να χωρίζονται στο νηπιαγωγείο, για να μπορέσουν να "ξεκολλήσουν"και να κοινωνικοποιηθούν. Αλλιώς, τις περισσότερες φορές, βλέπουμε ότι τα αδέρφια πάιζουν σε μια γωνιά μόνα τους ή είναι πάντα μαζί στην ομάδα.
Τέλος, σίγουρα ΄πρέπει να γίνει συζήτηση τσο σπίτι πριν από το σχολέιο, έτσι ώστε το παιδί να αντιληφθεί ότι το σχολείο είναι απαραίτητο. Όπως η μαμά και ο μπαμπάς πάνε στη δουλειά κάθε μέρα έτσι και τα παιδιά πάνε στο σχολέιο. Να αντιληφθούν, επίσης, ότι το σχολέιο δεν θα είναι το μέρος όπου η μαμά θα το "παρατάει" κάθε μέρα, αλλά θα είναι ένας χώρος όπου θα μάθει πάγματα, θα παίξει, θα κάνει καινούριους φίλους... Σε αυτό θα βοηθήσει και μια επίσκεψη στο σχολείο και μια γνωριμία με τη νηπιαγωγό.
-
Το λοιπόν ,ρώτα όποιο σύμβουλο, ψυχολόγο κλπ να δεις τι θα σου πει...Η Marian έχει απόλυτο δίκιο...είναι ό,τι χειρότερο (το βασανιστήριο της σταγόνας για το παιδί Shocked) να μένει λίγο λίγο η μητέρα μέσα στην τάξη! Μόνο καλό δε θα του κάνει, το αντίθετο μάλιστα...δεν υπάρχει περίπτωση να προσαρμοστεί ποτέ ή θα θεωρεί ότι το σχολείο είναι ένας πολύ ωραίος χώρος που παραβρίσκεται πάντα και η μαμά του... Tongue
Συμφωνώ απόλυτα με αυτό. Εκτός από το γεγονός ότι αποτελεί βασανιστήριο για το παιδί, δείχνει και την ανασφάλεια της μητέρας να το αφήσει σε τρίτους. Το θέμα είναι να είναι η μητέρα αποφασισμένη και δυναμική : προχωράμε προς την τάξη σταθερά και όχι διστακτικά και δίνουμε ένα φιλάκι και όχι εκατό. Μιλάω εκ πείρας κι εγώ, εκτός από νηπιαγωγός είμαι και μητέρα ενός αγοριού 2 ετών και έκανα πραγματικά πολύ μεγάλη προσπάθεια να μη δείξω πόσο φρικαρισμένη ήμουνα την πρώτη μέρα του στον παιδικό σταθμό. Αλλα ξέρεις ότι αυτό πρέπει να κάνεις όταν έχεις δει μαμάδες νηπίων να κλαίνε οι ίδιες στο σχολείο όταν αφήνουν το παιδί τους πρώτη φορά (με αποτέλεσμα βεβαίως το παιδί να νιώθει τρομερή ανασφάλεια)!!!
Τέλος, προσωπικά εγώ αλλά και πολλές φίλες μου νηπιαγωγοί δεν θα αφήναμε σε καμία περίπτωση παιδάκι να κλαίει με τις ώρες. Τι, αναίσθητοι είμαστε;
-
...Και συμφωνώ ότι θα βρεις νηπιαγωγούς που θα κάνουν αυτό που είπες, θα τα αφήνουν να κλαίνε! Το θέμα είναι ότι οι νηπιαγωγοί, οι περισσότερες δεν κάνουν για αυτό το επάγγελμα και δεν το ασκούν με ευαισθησία.
θα σου πρότεινα, λοιπόν, επειδή είναι πολύ δύσκολο να βρεις μια καλή νηπιαγωγό που να σε στηρίξει,
Έχω μείνει άναυδη!!Δεν πιστεύω αυτά που διαβάζω.Πολύ θα ήθελα να μάθω την εμπειρία που έχεις και υποβιβάζεις έτσι τον κλάδο σου.Γιατί για να γνωρίζεις από τις τόσες χιλλιάδες νηπιαγωγούς πως οι περισσότερες είναι «άχρηστες » θα έχεις πολυετή εμπειρία.Εγώ πάντως από τη μικρή μου εμπειρία και έπειτα από 5 ½ χρόνια δουλειάς σε δημόσιο και ιδιωτικό νηπιαγωγείο έχω να πω πως αν και μπορεί ως κλάδος να έχουμε πολλά προβλήματα (συνεννόησης, συνύπαρξης και άλλα πολλά )στις μεταξύ μας σχέσεις, ωστόσο δεν έχω συναντήσει κάποια νηπιαγωγό που θα συμπεριφερόταν άσχημα ή ανεύθυνα σε παιδί.Ειδικά πέρυσι ήμουνα σε μια περιοχή που είχα την ευκαιρία να γνωριστώ αρκετά καλά με τις περισσότερες συναδέλφους της περιοχής.Και ομολογώ πως μου έκανε εντύπωση το μεράκι και η καλή τους διάθεση να προσφέρουν το καλύτερο.Αν δε σεβόμαστε εμείς τον κλάδο μας πως περιμένουμε να μας σέβονται οι άλλοι;Δεν είναι σωστό να κινδυνολογούμε γιατί οδηγούμε τους γονείς που έχουν άγχος για τα παιδάκια τους σε παρερμηνείες και λάθος συμπεράσματα.
Θα ήθελα να συμφωνήσω με τις συναδέλφους σε όσα έχουν αναφέρει μέχρι τώρα και να προσθέσω την εμπειρία μου από τότε που δούλευα σε ιδιωτικό και είχαμε και μικρό προνήπιο (ηλικίας 3 ετών). Το Σεπτέμβρη που ξεκινούσαμε έκλαιγαν όλα, μα όλα όμως.Η τακτική που ακολουθούσαμε ήταν να παίρνουμε το παιδί από τη μαμά χωρίς να μένει η μαμά να διαπραγματεύεται και να εξηγεί τη στιγμή του αποχωρισμού με το παιδί. Αφενός μεν όσο παραμένει παρούσα η μητέρα, το παιδί εκμεταλλεύεται την κατάσταση και εξακολουθεί να κλαίει περιμένοντας να το λυπηθεί η μαμά του και αφετέρου μόνο από το βλέμμα της μαμάς το παιδί καταλαβαίνει πόσο η μαμά στενοχωριέται και πάλι προσπαθεί να το εκμεταλλευτεί. κάποια παιδάκια σταματάνε τα κλάματα από τη δεύτερη μέρα για κάποια άλλα είναι πιο δύσκολο.Όσο θα περνά ο καιρός
-
Α!Ξέχασα να πω κάτι για την εβδομάδα προσαρμογής.Πέρυσι υπήρχε στο νηπιαγωγείο μιας συναδέλφου ένα παιδάκι που ήταν δύσκολο να προσαρμοστεί.Δεν έκλαιγε, χτυπούσε.Η συνάδελφος (με 20 χρόνια εμπειρία) μίλησε στη σύμβουλο και η σύμβουλος της είπε να πει στους γονείς να το φέρνουν τη πρώτη εβδομάδα για 2 ώρες και βλέπουνε.Στη συγκεκριμένη περίπτωση βλεβαια δεν το δέχτηκαν οι γονείς για να μην ξεχωρίσει είπανε το παιδί τους και να μην φανεί πως είναι προβληματικό :o!!!Δε νομίζω πως είναι κάτι τέτοιο παράνομο.Ξέρω πως δεν επιτρέπεται να φεύγουν τα παιδιά από το σχολείο νωρίτερα αλλά το νηπιαγωγείο δεν είναι φυλακή να κρατάμε με το ζόρι τα παιδάκια και ειδικότερα αυτά που έχουν μεγαλύτερο άγχος στην αρχή της χρονιάς.Θέλω να πιστεύω πως το ίδιο θα συμβούλευαν όλες οι σύμβουλοι.Πάντως αν πάρεις το οκ από τη σύμβουλο δε νομίζω πως θα έχεις πρόβλημα.
-
συμφωνω και γω με mariaV.
και μενα ο ανηψιος μου,οταν ειχε παει σε παιδικο σταθμο εκλαιγε και εκεινος και η αδελφη μου.....
το παιδι ηταν ατιθασο και το λαθος ηταν οτι η δασκαλα το "μαλωσε".
απο τοτε δεν ηθελε να ακουσει τη λεξη "σχολειο". αρχισε να μη τρωει για να μη μεγαλωσει λεει και παει σχολειο.
η κατασταση ομως επρεπε να αλλαξει. ηρθε η στιγμη να παει σε παιδικο σταθμο παλι αλλα αυτη τη φορα σε καποιον αλλο,ωστε να μη του θυμιζει το χωρο με την "τραυματικη"εμπειρια.
το πηρα το παιδι, το μιλησα, του ειπα οτι εκει που θα παει θα παιζει μπαλα και θα εχει και πολλα κοριτσακια, και θελω να μου λεει καθε μερα πιο κοριτσακι του αρεσει πιο πολυ και πως τη λενε.
η αδελφη μου μου ελεγε: "τι ειναι αυτα βρε που λες στο παιδι;"
να μη σας τα πολυλογω, εκεινο που αλλαξε τη συμπεριφορα του και τη σταση του απεναντι στο σχολειο ηταν οτι μετονομασαμε το σχολειο σε "κεντρο απασχολησης" ποτε δεν το λεγαμε πια σχολειο αλλα κεντρο. Η αντιδραση του ηταν κατι το εκπληκτικο.
θελησε προθυμα να παει, (η αδελφη μου ειχε μιλησει στη δασκαλα για το προβλημα που αντιμετωπιζε με το παιδι και η δασκαλα του εδωσε "ηγετικο" ρολο στην ομαδα.
ετσι ολα πανε πολυ καλα.
τωρα πια αν δεν εχει σχολειο ειναι στεναχωρημενος που εχασε την παρεα του.
-
Το θέμα της προσαρμογής με απασχολεί και εμένα καθότι είμαι άπειρη ακόμα :-[ :-[ Σε συζήτηση μου με συναδέλφους(του δημόσιου νηπιαγωγείου) μου ανέφεραν πως τα περισσότερα παιδιά δεν αντιμετωπίζουν ιδιαίτερα προβλήματα προσαρμογής(μόνο 2-3 μέρες) γιατί έχουν πάει σε παιδικούς σταθμούς απο μικρή ηλικία οπότε έχουν συνηθίσει σε χώρους εκτός σπιτιού.
Αυτό που λέει η shopie για τη γνωριμία παιδιών με εκπαιδευτικό και με το χώρο-παιδιά της τάξης πριν ακόμη ξεκινήσει η χρονιά είναι πολύ σημαντικό.
-
Για να φεύγει παιδί σταθερά νωρίτερα πρέπει να υπάρχει έγγραφη έγκριση από τον Προϊστάμενο, γιατί αν συμβεί κάτι την ευθύνη φέρει η νηπιαγωγός, καθώς εκείνη την ώρα το παιδί θα έπρεπε να βρίσκεται στο σχολείο.
-
βασικά συμφωνώ με όλες τις απόψεις των συναδέλφων, ωστόσο φίλη vaso θέλω να προσθέσω και κάτι άλλο:
Το λάθος σχεδόν όλων των γονέων (και γιατί εσύ και εγώ να αποτελούμε εξαίρεση) είναι οτι ερμηνεύουν τις αντιδράσεις των παιδιών τους σε σχέση με το δικό τους μυαλό. Για εσένα το κλάμα των παιδιών είναι το ίδιο με το κλάμα το δικό σου ή ενός ενήλικα που είναι σε απόγνωση....... Για τα παιδιά πολλές φορές όμως είναι κώδικας επικοινωνίας.
Δουλειά της νηπιαγωγού είναι να σπάσει αυτόν τον κώδικα και να μάθει το παιδί να επικοινωνεί και διαφορετικά.. με το παιχνίδι.... με την συντροφικότητα και αργότερα και με την γλώσσα. Μην φρικάρεις λοιπόν την πρώτη ημέρα που ΙΣΩΣ ακούσεις τα παιδιά σου να κλαίνε! Δεν θα είναι γιατί φοβούνται οτι τα παράτησες! Θα είναι γιατί θα είναι σε ένα περιβάλλον και θα προσπαθούν να επικοινωνήσουν με αυτό και να τραβήξουν την προσοχή. Δείξε εμπιστοσύνη στην νηπιαγωγό και θα δεις οτι όλα θα πάνε καλά.....
Στο σχολείο θα τα στείλεις για να κοινωνικοποιηθούν και να μάθουν να ζουν και εκτός οικογενειακού περιβάλλοντος. Διαφορετικά θα τα κρατούσαμε όλες στο σπίτι !!!!!
Μην ξεχνάς πως όσα σου γράφουμε στα γράφουμε οχι γιατί υπερασπιζόμαστε τον κλάδο μας αλλα γιατί πολλοί απο εμάς είμαστε και γονείς!! Σε καταλαβαίνουμε πολύ, ωστόσο δείξε λίγη εμπιστοσύνη πρώτα στα παιδιά σου και μετά στην χ,ψ νηπιαγωγό!
-
Για να φεύγει παιδί σταθερά νωρίτερα πρέπει να υπάρχει έγγραφη έγκριση από τον Προϊστάμενο, γιατί αν συμβεί κάτι την ευθύνη φέρει η νηπιαγωγός, καθώς εκείνη την ώρα το παιδί θα έπρεπε να βρίσκεται στο σχολείο.
Εμάς ο Διευθυντής της ΠΕ του νομού που ανήκω σε μια συνάντηση που είχαμε πριν από κάποιες εβδομάδες μας είπε για την αποχώρηση νωρίτερα θα πρέπει να βάζουμε τους γονείς να υπογράφουν μια υπεύθυνη δήλωση ότι με δική τους ευθύνη παίρνουν το παιδί. Δεν μας είπε κάτι για έγγραφη έγκριση. Τα ακριβή του λόγια ήταν "Δεν μπορούμε να κρατήσουμε ένα παιδί με το ζόρι αν κάποια στιγμή ο γονιός θέλει να το πάρει νωρίτερα, αρκεί να μη γίνεται αυτό σε καθημερινή βάση. Ζητάτε πάντως υπεύθυνη δήλωση για να είσαστε καλυμμένες". Όσον αφορά τώρα περιπτώσεις παιδιών σαν αυτή που περιέγραψα νωρίτερα που εντός εισαγωγικών είναι "προβληματικές", αν έχεις την εντολή της συμβούλου δε νομίζω πως διατρέχεις κάποιο κίνδυνο. Τι να πω κ εγώ. Είναι πάντως να μη στραβώσει το πράγμα.
-
Συμφωνώ με την Sophie στο θέμα της προσαρμογής.Εμένα πήγαν παιδικό ο μέγαλός μου 3 και ο μικρός 2.Ο μεγάλος δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ όλα καλά.Ο μικρός για 2 εβδομάδες χτυπιόταν.Εγώ ψυχολογικά ήμουν χάλια , όμως δεν του έδειχνα το παραμικρό , πάντα με χαμόγελο γιατί τα παιδιά καταλαβάιννουν τα π ά ν τ α!!Μετά την δεύτερη εβδομάδα με πήραν τηλέφωνο γιατί έκλαιγε πολύ να τον πάρω.Πήγα τον πήρα, αυτό ήταν δεν ξαναέκλαψε ξανά.Μου είπε η παιδαγωγός του ότι εφόσον κατάλαβε ότι η μαμά θα έρθει όταν χρειαστεί αυτό ήταν , μαχαίρι!!Στο νηπιαγωγείο φυσικά δεν αντιμετωπίσανμε κανένα πρόβλημα μετά απο 2 χρόνια παιδικό , και πιστεύω ότι όσο πιο νωρίς τα πηγαίνεις τα παιδιά σχολείο , κοινωνικοποιούνται καλύτερα.Ο μικρός μου έμαθα να τρώει όμορφα , καθάρισε σε 1 εβδομάδα , δεν το πίστευα.Σε όσους με ρωτούν λέω όσο πιο νωρίς τόσο πιο καλά.Δεν πρέπει να δείχνουμε την ανησυχία μας στα παιδιά , καλό θα ήταν να πάμε μαζί να τους δείξουμε τον χώρο και φυσικά μια καλή συνεργασία με την/τον νηπιαγωγό , έτσι ώστε να καταλάβει το παιδί ότι ο είναι φίλος τους και τους αγαπάει και όχι ότι τους παίρνει μακρυά απο την μαμά τους.
-
ειναι η ιδεα μου ή πράγματι τα δευτερα παιδια δυσκολέυονται περισσότερο να ξεκολλήσουν απο τη μαμα?
-
Το λάθος σχεδόν όλων των γονέων (και γιατί εσύ και εγώ να αποτελούμε εξαίρεση) είναι οτι ερμηνεύουν τις αντιδράσεις των παιδιών τους σε σχέση με το δικό τους μυαλό. Για εσένα το κλάμα των παιδιών είναι το ίδιο με το κλάμα το δικό σου ή ενός ενήλικα που είναι σε απόγνωση....... Για τα παιδιά πολλές φορές όμως είναι κώδικας επικοινωνίας.
Δουλειά της νηπιαγωγού είναι να σπάσει αυτόν τον κώδικα και να μάθει το παιδί να επικοινωνεί και διαφορετικά..
δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο...
-
Rania έχεις δίκιο για την αποχώρηση για μία μόνο μέρα που θα τύχει κάτι σημαντικό (γιατρός, αδιαθεσία, ο,τιδήποτε) Ο γονιός συμπληρώνει απλά υπεύθυνη δήλωση. Για να φεύγει, όμως σταθερά το παιδί νωρίτερα, π.χ. σταδιακή προσαρμογή που κρατάει μήνες, η προφορική εντολή κανενός δε σε καλύπτει γιατί τη δύσκολη στιγμή δεν ξέρεις πώς θα αντιδράσουν. Επίσης η σύμβουλος έχει να κάνει με το παιδαγωγικό κομμάτι, η πρότασή της δηλαδή έχει παιδαγωγική αξία, γιαυτό για να είσαι καλυμμένη στέλνεις το γονιό στο γραφείο με την πρόταση τη συμβούλου και παίρνει έγκριση. Δεν ξέρεις ποτέ ποια στιγμή θα βρεθείς εκτεθειμμένη γιατί κάποιος ανώτερος ιεραρχικά θα έχει δώσει μια προφορική εντολή.
Εάν η σύμβουλος δώσει γραπτώς την οδηγία της, τότε την κοινοποιείς και στο γραφείο. Σας φαινονται υπερβολικά και τυπικούρες όλα αυτά, αλλά μία φορά γίνεται η στραβή, ας μη συμβεί σ' εμάς.
MariaV συμφωνώ για το κλάμα.
Carwoman2 μερικές φορές είναι τα πρώτα.
.Μου είπε η παιδαγωγός του ότι εφόσον κατάλαβε ότι η μαμά θα έρθει όταν χρειαστεί αυτό ήταν , μαχαίρι!
Συμφωνώ απόλυτα. Γιαυτό είναι καλό πού και πού να αφήνουμε το παιδί σε καμιά γιαγιά, για να δει ότι πάντα επιστρέφει ο γονιός.
-
Καταλαβαίνω ότι το φυσιολογικό είναι να μη θέλει το παιδί να πάει στο σχολείο, γιατί αποχωρίζεται το γονιό και όλα τα υπόλοιπα που τόσο ωραία αναπτύξατε πιο πάνω. Να ρωτήσω εγώ κάτι άλλο. Πόσο φυσιολογικό είναι το παιδί να μην κλάψει καθόλου την πρώτη φορά στο παιδικό; Κάνω συτή την ερώτηση με αφορμή τη συμπεριφορά της δικής μου κόρης η οποία όταν άρχισε τον παιδικό δε διαμαρτυρήθηκε καθόλου. Ακόμη και τις πρώτες ημέρες που εγώ ήμουν εκεί όπωσ και οι υπόλοιπες μαμάδες δε μου έδωσε καθόλου σημασία. Λίγες φορές την έβλεπα ότι αισθανόταν άβολα αλλά ούτε έτρεχα από πίσω της ούτε τίποτα. Έτσι δεν είχαμε καθόλου πρόβλημα. Όταν όμωσ ερχόταν στο σπίτι, ενώ γενικά είναι παιδί που του αρέσει να μιλάει δε μου έλεγε τίποτα για τους φίλους της στο σχσολείο ή για το πώσ τα πέρασε. Απέφευγε συστηματικά να μιλήσει και καταλάβαινα ότι το έκανε επίτηδες. Οι νηπιαγωγοί της μου είπανε ότι αυτή η συμπεριφορά είναι δικαιολογημένη και ότι τα παιδιά το αισθάνονται σαν κάτι δικό τους και δε θέλουν να το μοιραστούν με κανέναν. Εν τω μεταξύ εγώ την είχα σταματήσει για τους χειμερινούς μήνες, λόγω των ιώσεων και τώρα μετά το Πάσχα θα την ξαναπάω, για να συνηθίσει και για του χρόνου που θα είναι προνήπιο. Οι νηπιαγωγοί του φορουμ τι λένε: πόσο φυσιολογικό είναι ένα παιδί να μην αντιδράσει με κλάματα την πρώτη του φορά στο σχολείο; Μήπως δεν έχω κάνει κάτι καλά;
-
:) :) :) Μάλλον έχεις κάνει κάτι πάρα πολύ καλά. Το παιδί μπορεί απλά να είναι ανεξάρτητο, να σου έχει εμπιστοσύνη και να έχει κι αυτοπεποίηθηση. Αν στο σχολείο πηγαίνει χωρίς διαμαρτυρίες, αλλά δεν παίζει, δεν συμμετέχει, δεν κάνει τίποτα, ε, εντάξει να ανησυχήσεις. Διαφορετικά κάνε ένα πατ πατ επιβράβευσης στον ώμο σου και χαμογέλα. Όντως πολλά παιδιά θεωρούν το σχολείο προσωπική τους υπόθεση και παίρνει καιρό για να ξανοιχτούν. Αν βλέπεις ότι περνάει καλά, είναι χαρούμενο παιδί και γενικά ευχαριστημένο αέρα στα πανιά σας και άντε και στα δικά μας όταν έρθει η ώρα.
-
Επειδή έβλεπα ότι το παιδί δε μου μιλούσε για το σχολείο, φοβήθηκα αυτό που λες ότι δεν περνάει καλά και ρώτησα τη νηπιαγωγό της. Μου είπε ότι η ίδια δεν είχε αντιληφθεί κάτι τέτοιο και αντιθέτως ήταν και πολύ φιλική με όλα τα παιδιά και συμμετείχε πρόθυμα σε ό,τι και να έκαναν.
Άρα, δεν ανησυχώ όπωσ μου λες.
Ρίτα ευχαριστώ για την απάντηση.
-
Η εύκολη προσαρμογή, θα συμφωνήσω κι εγώ, πως είναι ένα πολύ θετικό σημάδι που δείχνει πως είναι ένα παιδί με αυτοπεποίθηση και ανεξαρτησία. Σημαίνει ότι πιθανώς οι γονείς εκφράζουν την εμπιστοσύνη τους, ενθαρρύνουν το παιδί στις προσπάθειες του και δεν κάνουν οι ίδιοι πράγματα που μπορεί -και πρέπει- να κάνει μόνο του, ενισχύοντας την αυτονομία του. Σας αξίζει ένα μπράβο σε σένα και τον μπαμπά αν είναι έτσι. Συνεχίστε την καλή προσπάθεια!
Επίσης θέλω να τονίσω το εξής απ την εμπειρία μου με παιδιά, κάτι που με ανησυχεί ιδιαίτερα..Έχω συναντήσει πολλές περιπτώσεις παιδιών που μεγαλώνουν με παντέλή έλλειψη ορίων στο σπίτι. Κάνουν στην κυριολεξία ό,τι θέλουν. Αυτό το θέμα συνδέεται άμεσα με την εύκολη μετάβαση στο νηπιαγωγείο και είναι πολύ σοβαρό και για την μετέπειτα ζωή και επιτυχή κοινωνικοποίση. Θα 'θελα να πω στους γονείς, μην μπερδεύετε την αγάπη με την ικανοποίηση κάθε επιθυμίας.Τα παιδιά που δρουν χωρίς όρια, δεν ξέρουν τι αποτέλεσμα θα έχει κάθε φορά η συμπεριφορά τους και νιώθουν ανασφάλεια, αβεβαιότητα για το τι προσδοκούν απ' αυτά, μέσα και έξω απ' το σπίτι...Δεν είναι λοιπόν περίεργο να δυσκολεύονται πολύ να προσαρμοστούν στο σχολείο και όχι μόνο...