Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση
Μετά τον διορισμό / την πρόσληψη => Σχολική ζώνη => Μήνυμα ξεκίνησε από: Aurelita στις Οκτωβρίου 23, 2012, 11:20:27 pm
-
Ψάχνω και δεν βρίσκω αν υπάρχει για τη δευτεροβάθμια κάποια εγκύκλιος που να ρυθμίζει το ποια φάρμακα πρέπει να περιέχει ένα σχολικό φαρμακείο και ποια μπορούν να χορηγούν οι εκπαιδευτικοί στους μαθητές. Εγώ αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να αναλάβω την ευθύνη να χορηγήσω ούτε παυσίπονο. Όταν έρχονται οι μαθητές και μου ζητάνε, είμαι υποχρεωμένη να δώσω; Θα έπρεπε μήπως να ενημερώσουμε τους γονείς τους; Δυστυχώς στο σχολείο μου κάθε μέρα έρχονται μαθητές που ζητούν παυσίπονα... Ξέρω ότι στην πρωτοβάθμια είναι εντελώς διαφορετικά καθώς δεν χορηγείται τίποτα αν δεν υπάρχει συννενόηση με τους γονείς. Και σας παρακαλώ μην μου απαντήσετε "έλα μωρέ πως κάνεις έτσι για ένα ντεπόν" (η παναντόλ, η ασπιρίνη ή ότι άλλο) γιατί τότε θα ανοίξουμε άλλο, τεράστιο θέμα συζήτησης!
Ευχαριστώ
-
όταν ήμουν στο σχολείο έκανα το εξής : υπάρχει στην καρτέλα του μαθητή ( κάτω αριστερά στην πίσω πλευρά) μία στήλη με τίτλο "παρατηρήσεις'. Εκεί - μετά απο προσωπική επαφή με τον γονέα ή κηδεμόνα - έγραφα ό,τι αλλεργίες ή ασθένειες είχε ο κάθε μαθητής (ώστε να τον ακολουθεί σε όλη του την πορεία στο Λύκειο και άρα ακόμα και αν δεν συνέχιζα να είμαι εγώ η υπεύθυνη τμήματος την επόμενη χρονιά) και παράλληλα ενημέρωνα και τους υπόλοιπους καθηγητές.
Ρωτούσα επίσης αν μπορούσα να δώσω Ντεπόν ή Ασπιρινη σε περίπτωση αιφνίδιας αδιαθεσίας. Υπήρχαν κανα δυο περιπτώσεις που απαγορεύονταν να λάβουν ασπιρίνη και μία ακόμα με αλλεργία στο augmentin. Επισης το να ξέρω τις αλλεργίες των μαθητών ( όχι μόνο στα φάρμακα αλλά ας πούμε στα πεύκα πχ ) με βοηθούσε να αποφεύγω τις "κακοτοπίες". Ποτέ δεν ξέρεις από πού θα σου ρθει.
-
Πέρισι στο γυμνάσιο που ήμουνα απαγορευόταν ρητά να δώσουμε οτιδήποτε σε μαθητή χωρίς τη συγκατάθεση του γονέα. Πιστεύω ότι είναι και το πιο σωστό. 2 φορές πήρα τηλέφωνο για να ρωτήσω γονείς αν επιτρέπουν να δώσω παυσίπονο εξαιτίας πονοκεφάλου. Και φυσικά ας μην ξεχνάμε ότι δεν παίρνουν όλα τα παιδιά χάπια. Στο φαρμακείο πρέπει να υπάρχει και παυσίπονο σιρόπι.
-
Πολύ σωστά, γιατί ειδικά το ντεπόν το έχουν για καραμέλα.
-
Εκτός αυτού πολλά παιδιά έρχονται να ζητήσουν καποιο φάρμακο και είναι εντελώς νηστικά! Τους ρωτάς αν έχουν φάει και σου απαντάνε θετικά! Ξέρεις όμως αν λένε αλήθεια;
-
Ξέρω ότι στην πρωτοβάθμια είναι εντελώς διαφορετικά καθώς δεν χορηγείται τίποτα αν δεν υπάρχει συννενόηση με τους γονείς.
Στην πρωτοβάθμια δεν χορηγείται ΤΙΠΟΤΑ ούτε σε συννενόηση με το γονιό. Αν ένα παιδί ακολουθεί φαρμακευτική αγωγή ή παίρνει μόνο του την αγωγή ή έρχεται ο γονιός και του τη δίνει.
-
Μεγάλο θέμα..
Σε ένα γυμνάσιο που ήμουν, έβλεπα σε κάθε διάλλειμα τον έναν μαθητή μετά τον άλλον να ζητάνε ντεπόν γιατί είχαν.. πονοκέφαλο! Και φυσικά τους το έδιναν χωρίς δεύτερη σκέψη. Η παρακεταμόλη δεν είναι καραμέλα, έχει τις αρνητικές της επιδράσεις σε ήπαρ κλπ (οκ σε μεγάλες δοσολογίες, αλλά και πάλι, μιλάμε για παιδιά). Επίσης, ασπιρίνη σε παιδιά δεν συνιστάται. Στην τελική, πονοκέφαλος είναι, θα περάσει...
Προσωπικά δεν θα έδινα τίποτα χωρίς συγκατάθεση κηδεμόνων.-
Σκέφτομαι τα δικά μου παιδικά χρόνια.. παυσίπονα δεν είχα πάρει ποτέ (με εξαίρεση όταν είχαν υψηλό πυρετό, και ήμουν στο σπίτι προφανώς). Τώρα τα έχουν σαν καραμέλα, και σε αυτό ίσως φταίνε και γονείς που τα δίνουν αβίαστα.
-
Πράγματι αυτό με το να δίνουμε έτσι τα φάρμακα είναι πολύ επικίνδυνο! Άνετα μπορεί να βρούμε τον μπελά μας από τους γονείς αν δεν τους έχουμε ενημερώσει!
-
Μα φυσικά και είναι απαράδεκτο να δίνουμε σε παιδί οτιδήποτε χωρίς να το ξέρουν οι γονείς του. Πέρα από το ότι τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν ότι τα παυσίπονα είναι φάρμακα με παρενέργειες όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω, κάθε περίπτωση μπορεί να έχει τη δική της ιδιαιτερότητα. Ακόμη και στα δικά μου παιδιά όταν μένουν με τη μαμά μου σπίτι δε θα τους δώσει φάρμακο αν δεν με πάρει τηλέφωνο.
-
Εννοείται! Και μην ξεχνάμε ότι μπορεί ένα παιδί να έχει κάποια αλλεργία σε κάποιο φάρμακο που μπορεί να του δημιουργήσει παρενέργειες! Αξίζει να το ρισκάρουμε;
-
Συνάδελφοι καλά που τα γράφετε και τα μαθαίνουμε. Εγώ σε όσα σχολεία Αθμιας έχω περάσει υπάρχει ντεπόν σε σιρόπι και το δίνουν στα παιδιά κανονικά (σύμφωνα με τις οδηγίες χορήγησης που γράφει το χαρτάκι του). Δεν ήξερα ότι απαγορεύεται.
-
Πολλοί συνάδελφοι δεν το γνωρίζουν, όπως και αρκετοί γονείς γκρινιάζουν όταν τους το λέμε.
Για να μην αναφερθώ στις περιπτώσεις που μου τα στέλνουν άρρωστα στο σχολείο και μεταδίδουν τον ιό και στην υπόλοιπη τάξη.
Επίσης κάποια στιγμή θα έπρεπε να υπάρχει μια συνεργασία με τον ερυθρό σταυρό και να περάσουμε όλοι οι εκπαιδευτικοί από σεμινάριο πρώτων βοηθείων. Πολλά περιστατικά τα αντιμετωπίζουμε λανθασμένα.
-
επισης καποια παιδια εχουν τη νοσο coobs (να με συγχωρεσετε αν το εχω γραψει λαθος)οπως τα παιδια μου κι απαγορευεται ρητα η ασπιρινη!!!
-
Επίσης κάποια στιγμή θα έπρεπε να υπάρχει μια συνεργασία με τον ερυθρό σταυρό και να περάσουμε όλοι οι εκπαιδευτικοί από σεμινάριο πρώτων βοηθείων. Πολλά περιστατικά τα αντιμετωπίζουμε λανθασμένα.
Καλά τα σεμινάρια (για ιδία χρήση), αλλά θα τα εφάρμοζε κάποιος σε μαθητές σε στιγμή ανάγκης; Και μιλάω για κάποια σοβαρή περίπτωση, όχι να βάλεις ένα οξυζενέ και μπεταντίν σε μικρή επιφανειακή πληγή (για το οποίο δεν χρειάζονται και ειδικές γνώσεις). Σε σοβαρές περιπτώσεις απλά καλείς γιατρό και δεν μπλέκεις, γιατί μετά μπορείς να βρεθείς δικαζόμενος, χωρίς να το καταλάβεις.
Θυμάμαι, όταν ήμουν μαθητής, ένας γυμναστής στο σχολείο μας έλεγε ότι όσα σεμινάρια και να κάνει κάποιος μη ειδικός, αν βρεθεί μπροστά σε σοβαρό περιστατικό, καλύτερα να φωνάξει γιατρό και να περιμένει χωρίς να ακουμπάει καν τον άλλον (ειδικά σε περιπτώσεις σοβαρών τραυμάτων, όπου μια μικρή μετακίνηση μπορεί να αποβεί μοιραία...).
-
Επίσης κάποια στιγμή θα έπρεπε να υπάρχει μια συνεργασία με τον ερυθρό σταυρό και να περάσουμε όλοι οι εκπαιδευτικοί από σεμινάριο πρώτων βοηθείων. Πολλά περιστατικά τα αντιμετωπίζουμε λανθασμένα.
Καλά τα σεμινάρια (για ιδία χρήση), αλλά θα τα εφάρμοζε κάποιος σε μαθητές σε στιγμή ανάγκης; Και μιλάω για κάποια σοβαρή περίπτωση, όχι να βάλεις ένα οξυζενέ και μπεταντίν σε μικρή επιφανειακή πληγή (για το οποίο δεν χρειάζονται και ειδικές γνώσεις). Σε σοβαρές περιπτώσεις απλά καλείς γιατρό και δεν μπλέκεις, γιατί μετά μπορείς να βρεθείς δικαζόμενος, χωρίς να το καταλάβεις.
Θυμάμαι, όταν ήμουν μαθητής, ένας γυμναστής στο σχολείο μας έλεγε ότι όσα σεμινάρια και να κάνει κάποιος μη ειδικός, αν βρεθεί μπροστά σε σοβαρό περιστατικό, καλύτερα να φωνάξει γιατρό και να περιμένει χωρίς να ακουμπάει καν τον άλλον (ειδικά σε περιπτώσεις σοβαρών τραυμάτων, όπου μια μικρή μετακίνηση μπορεί να αποβεί μοιραία...).
Τα μόνα σεμινάτια πρώτων βοηθείων που πρέπει να μας γίνουν είναι για αντιμετ΄πιση συγκεκριμένων περιστατικών, π.χ. αν κάποιος καταπιεί τη γλώσσα του ή στραβοκαταπιεί, αν πάθει μια κρίση επιληψίας, αν αιμορραγεί μύτη, πώς ακινητοποιούμε ένα χτυπημένο και πιθανώς σπασμένο χέρι κλπ.
Πράγματα που οι περισσότεροι ναι μεν τα ξέρουμε εμπιερικά, αλλά σε φάση κρίσης δύσκολα τα εφαρμόζουμε και δεν είναι και σίγουρο ότι τα γνωρίζουμε σωστά (π.χ. στη μύτη ποτέ δεν κάνεις το κεφάλι προς τα πίσω!)
-
Η καλύτερη φάση θα ήταν να υπάρχει γιατρός στο δημόσιο σχολείο, αλλά επειδή αυτό είναι όνειρο θερινής νυχτός, νομίζω πως και οι γυμναστές μπορούν να βοηθήσουν κάπου (π.χ. πρώτες βοήθειες). Από κει και πέρα, ένα σεμινάριο θα βοηθούσε θεωρητικά... Πάντως καθαρά για το θέμα της χορήγησης φαρμάκων στα παιδιά στο σχολείο, καλό θα ήταν μαζί με τη συμπλήρωση κάποιου ερωτηματολογίου από τους γονείς, να υπάρχει διευκρίνηση εκ μέρους τους (σε αυτό) σχετικά με την περίπτωση που συμβεί κάτι στο παιδί (θέμα υγείας) και την αντίδραση των δασκάλων. Π.χ. "υπάρχει κάποιο πρόβλημα υγείας του παιδιού που θα έπρεπε να γνωρίζουμε;", "τι να γίνει σε περίπτωση που κάτι συμβεί στο παιδί; Να σας τηλεφωνήσουμε ή να παρέμβουμε πρώτα κατόπιν συμβουλής γιατρού;" κλπ. Πάντα μιλώ για καταστάσεις που σηκώνουν χρόνο, όχι για έκτακτες. Ίσως ακούγεται κάπως, αλλά εκεί που εργάζομαι εγώ, όλες αυτές οι διευκρινήσεις βγάζουν εμάς τους δασκάλους από τέτοιες διλημματικές καταστάσεις. Και μην ξεχνάμε ότι τη βαρύτατη ευθύνη για τα παιδιά την έχουμε κατ'αποκλειστικότητα εμείς.
-
Αυτά που λες emmaki εγώ τα έχω παρακολουθήσει σε σχολείο ολοήμερο όπου ο υπεύθυνος του ολοήμερου είχε ζητήσει από τον ερυθρό σταυρό να στείλει άτομο για ενημέρωση. Εννοείται ότι δε μιλάμε για σοβαρούς τραυματισμούς αλλά βασικά πράγματα, πρώτες βοήθειες για μικροτραυματισμούς, εγκαύματα και κυρίως ΚΑΡ.Π.Α. Οι πληροφορίες μπορούν να αποβούν σωτήριες για τα πρώτα λεπτά ενός προβλήματος, όχι πάντα τραυματισμού. Τώρα ποιός θα τα εφαρμόσει αυτό είναι άλλο θέμα. 'Εχει να κάνει με το επίπεδο της ψυχραιμία που μπορεί να επιδείξει ο καθένας σε στιγμές κρίσης. Πάντοτε πρέπει να επικοινωνούμε με το 166 και έπειτα να δίνουμε τις πρώτες βοήθειες, εκτός αν κάποιος πνίγετε μπροστά στα μάτια μας!
-
Τα μόνα σεμινάτια πρώτων βοηθείων που πρέπει να μας γίνουν είναι για αντιμετ΄πιση συγκεκριμένων περιστατικών, π.χ. αν κάποιος καταπιεί τη γλώσσα του ή στραβοκαταπιεί, αν πάθει μια κρίση επιληψίας, αν αιμορραγεί μύτη, πώς ακινητοποιούμε ένα χτυπημένο και πιθανώς σπασμένο χέρι κλπ.
Πράγματα που οι περισσότεροι ναι μεν τα ξέρουμε εμπιερικά, αλλά σε φάση κρίσης δύσκολα τα εφαρμόζουμε και δεν είναι και σίγουρο ότι τα γνωρίζουμε σωστά (π.χ. στη μύτη ποτέ δεν κάνεις το κεφάλι προς τα πίσω!)
Κι όμως, ούτε σε αυτά συμφωνούν όλοι στο τι πρέπει να γίνει. Πχ Λιποθυμία και γύρισμα της γλώσσσας: εμπειρικός τρόπος αντιμετώπισης : κουτάλι ή δάχτυλο στο στόμα, για να ανοίξει==> ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΟ, γιατί υπάρχει κίνδυνος τραυματισμού τόσο του ασθενή όσο και δικού σου (να σου κόψει το δάχτυλο). Πρέπει απλώς να του γυρίσεις στο πλάι το κεφάλι, για να μην πνιγεί με το σάλιο του.
-
Τα μόνα σεμινάτια πρώτων βοηθείων που πρέπει να μας γίνουν είναι για αντιμετ΄πιση συγκεκριμένων περιστατικών, π.χ. αν κάποιος καταπιεί τη γλώσσα του ή στραβοκαταπιεί, αν πάθει μια κρίση επιληψίας, αν αιμορραγεί μύτη, πώς ακινητοποιούμε ένα χτυπημένο και πιθανώς σπασμένο χέρι κλπ.
Πράγματα που οι περισσότεροι ναι μεν τα ξέρουμε εμπιερικά, αλλά σε φάση κρίσης δύσκολα τα εφαρμόζουμε και δεν είναι και σίγουρο ότι τα γνωρίζουμε σωστά (π.χ. στη μύτη ποτέ δεν κάνεις το κεφάλι προς τα πίσω!)
Κι όμως, ούτε σε αυτά συμφωνούν όλοι στο τι πρέπει να γίνει. Πχ Λιποθυμία και γύρισμα της γλώσσσας: εμπειρικός τρόπος αντιμετώπισης : κουτάλι ή δάχτυλο στο στόμα, για να ανοίξει==> ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΟ, γιατί υπάρχει κίνδυνος τραυματισμού τόσο του ασθενή όσο και δικού σου (να σου κόψει το δάχτυλο). Πρέπει απλώς να του γυρίσεις στο πλάι το κεφάλι, για να μην πνιγεί με το σάλιο του.
Μα γι' αυτό λέω ότι πρέπει να γίνει μια επίσημη ενημερωση προς όλους.
Όσο για τα φάρμακα, ειδικά σε μικρά παιδιά, ΤΙΠΟΤΑ και ΠΟΤΕ!
Δεν μπορείς να ξέρεις τι αλλεργία μπορεί να δημιουργηθεί σε ένα παιδί, ακόμα και αν έχει ξαναπάρει το ίδιο φάρμακο. Δεν μπορείς να ξέρεις τι αντίδραση μπορεί να έχει το φάρμακο με κάτι που έφαγε πιο μπροστά.
Χορήγηση φαρμάκων ΜΟΝΟ από γονείς, ακόμα και αν υπάρχει μόνιμο πρόβλημα υγείας στο παιδί.
-
Και βέβαια δεν αναφερόμαστε μόνο σε μικρά παιδιά αλλά και σε μαθητές γυμνασίου και λυκείου!
-
Και βέβαια δεν αναφερόμαστε μόνο σε μικρά παιδιά αλλά και σε μαθητές γυμνασίου και λυκείου!
Φυσικά! Απλά ένας μαθητής γυμνασίου ή λυκείου με πρόβλημα υγείας, μπορεί να μάθει μόνος του να παίνριε το φάρμακο του την ώρα που πρέπει. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να το κάνει ένα παιδί 5 ή 6 ή 7 ετών
-
Τελικά υπάρχει καμία εγκύκλιος που να διευκρινίζει το θέμα ή όχι; Ξέρει κανείς;
-
στο σχολειο που εργαζομουν προπερυσι (δημοτικο) οι εκπαιδευτικοι εδιναν αβερτα depon και μαλιστα χωρις καν να ξερουν δοσολογια. Θυμαμαι ενα παιδι ειχε πονοδοντο και με ρωτησε εμενα η δασκαλα ( νεα και χωρις παιδια ) ως μητερα τι ποσοτητα δινω στο παιδι μου για να δωσει την ιδια και στην μικρη με τον πονοδοντο. Τοτε δεν εδωσα σημασια στο περιστατικο αλλα τωρα με αυτη την κουβεντα σκεφτομαι οτι επρεπε να δωσω περισσοτερη σημασια.
-
Εγκύκλιος υπάρχει από το 2010 για τα δημοτικά και τα νηπιαγωγεία
http://edu.klimaka.gr/leitoyrgia-sxoleivn/22-leitoyrgia-scholeiwn-diafora/995-farmakevtikh-agwgh-mathhtwn-sto-scholeio.html
-
Ευχαριστώ για την εγκύκλιο... αλλά εγώ ψάχνω τι παίζει με τα γυμνάσια... Τι μπάχαλο... ο καθένας κάνει ότι θέλει....