Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση
Μετά τον διορισμό / την πρόσληψη => Σχολική ζώνη => Μήνυμα ξεκίνησε από: Maria fpfs στις Νοεμβρίου 21, 2012, 05:23:08 pm
-
Καλησπέρα!
Έχω φάει τις τελευταίες τρεις ώρες μου ψάχνοντας απεγνωσμένα βοήθεια στο θέμα της διαχείρισης της τάξης! Διάβασα και μερικά θέματα στο φόρουμ εδώ όλα όμως αφορούσαν δασκάλους. Κι εκεί είναι το θέμα μου! Κάνω πρακτική άσκηση (υποχρεωτική πλέον στο Πανεπιστήμιο Κρήτης για την απόκτηση πτυχίου). Είναι το δεύτερο εξάμηνο της πρακτικής μου. Το προηγούμενο αν και υπήρχαν προβλήματα (από παιδάκια με ΔΕΠΥ που ήθελαν ιδιαίτερη προσοχή) μέχρι απλώς ατίθαση Πέμπτη που πέταγε τη σκούφια της να έχει φοιτητές. Όλα όμως μέσα σε μια-δυο βδομάδες τα διαχειρίστηκα.
Φέτος, έτσι το 'θελε η μοίρα και είμαι σε μια τάξη πολύ δύσκολη. Συνεχής φασαρία, καμία προσοχή, καμία συμμετοχή από τη μεγάλη πλειοψηφία της τάξης. Τα μαθήματα είναι ενδιαφέροντα και διαδραστικά (καθώς οι επόπτες καθηγητές αρνούνται ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ δεν είναι εναλλακτικό ή περιλαμβάνει το σχολικό βιβλίο) με οπτικοακουστικά υλικά, με βιωματικές προσεγγίσεις και πλούσιο υλικό εμπέδωσης. Τα παιδιά απλά αρνούνται να μας ακούσουν. Από όσο ξέρουμε από τον κανονικό τους δάσκαλο και ο ίδιος έχει θέματα πειθαρχίας και η γυμνάστρια που έχει το τμήμα μας έχει προειδοποιήσει ότι πρόκειται για ένα από τα ζωηρότερα τμήματα που είχε ποτέ της.
Στην διδασκαλία είμαστε 2 φοιτητές. Ο ένας διδάσκει ο άλλος βοηθάει (τους μαθητές, τον δάσκαλο, σε θέματα πειθαρχίας φασαρίας κλπ.). Παρότι είμαστε δύο δεν μπορούμε να τα κανουμε καλά. Τι με το καλό έχουμε προσπαθήσει, τι με το κακό. Τι με το να τα ρίξουμε στο φιλότιμο, τι με το να τα δελεάσουμε να τους βρούμε ένα βιντεάκι που ήθελαν σαν τρελά να δούνε. Δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Μας προσβάλλουν άσχημα (εμένα συγκεκριμένα με έβριζαν στα αγγλικά κοιτώντας με στα μάτια) και δεν μας αφήνουν να βγάλουμε την ύλη που μας ανατίθεται κάθε φορά να τους διδάξουμε.
Περιττό να σας πω, πως μας έχουν κοπεί εντελώς τα φτερά. Ο ενθουσιασμός και η όρεξη να μπούμε στην τάξη να διδάξουμε έχει γίνει τρόμος και άγχος. Οι δάσκαλοι και οι επόπτες καθηγητές δεν μας βοηθάνε, ούτε προτείνουν λύσεις (προφανώς θεωρούν ότι θα «ψηθούμε» έτσι και θα αναγκαστούμε να βρουμε μόνοι μας την άκρη). Έχουμε διαβάσει ότι υπάρχει και δεν υπάρχει στα επιστημονικά συγγράμματά μας χωρίς να παίρνουμε όμως κάποια ιδέα του πώς να το διαχειριστούμε. Τα παιδιά γνωρίζουν ότι από εμάς δεν έχουν καμία απολύτως επίπτωση αφού δεν έχουμε λόγο ούτε σε βαθμολογίες, ούτε μπορούμε να επικοινωνήσουμε με γονείς.
Σε μια ύστατη προσπάθεια λοιπόν, ζητάω κάποια μέθοδο που ίσως να έχετε χρησιμοποιήσει και σας έχει πετύχει, κάποια συγκεκριμένη διαδικασία που να μας βοηθήσει να ελέγξουμε την κατάσταση, κάποια τέλος πάντων συμβουλή!
Ευχαριστώ!
:-[
-
Ψάξε να βρεις "στηρίγματα" μέσα στην τάξη! Σίγουρα θα υπάρχουν 1-2 μαθητές που παρακολουθούν! Προσπάθησε να απευθύνεσαι στην αρχή περισσότερο σε αυτούς, χωρίς βέβαια να αφήνεις τους υπόλοιπους να κάνουν οτι τους καπνίσει. Δηλ. κάθε τόσο, η υπόλοιπη τάξη πρέπει να επαναφέρεται στην τάξη.
Σιγά σιγά προσπάθησε αυτός ο πυρήνας να αυξάνεται, αφιερώνοντας σιγά σιγά χρόνο και στους υπόλοιπους.
Συνήθως στα ζωηρά τμήματα, εγώ προσωπικά, αφιερώνω χρόνο στον κάθε μαθητή ξεχωριστά, περνώντας από τα θρανία και μιλώντας τους, (όχι κατ' ανάγκη για το μάθημα σε πρώτη φάση)
Αν δουν οτι τους αφιερώνεις χρόνο και τους ακούς, τότε σιγά σιγά θα τους κερδίσεις.
-
Αγαπητή Μαρία, όπως θα είδες και στα άλλα σχολεία-τάξεις που έκανες πρακτική, δεν είναι καμιά τάξη ίδια με την άλλη και κάθεμία δημιουργεί τη δυναμική της. Αυτό που ζεις τώρα είναι μια πρόγευση για το τι μπορεί να συναντήσεις σε διάφορες τάξεις. Προφανώς και τα προβλήματα συμπεριφοράς είναι δύσκολο να αντιμετωπιστούν και βιώνονται όπως τα λες από έναν αρχάριο καθηγητή. Η συνηθισμένη αντιμετώπισή τους που φέρνει ένα κάποιο αποτέλεσμα στα Ελληνικά σχολεί είναι αυτή του συμπεριφορισμού με ενιαία στάση Διευθυντή και καθηγητών. Έτσι, ίσως , έχουν μάθει και από την οικογένεια οι μαθητές.
Επίσης, ποτέ μην προσπαθήσεις να ακουστείς μέσα στις φωνασκίες των μαθητών με μαγαλύτερο τόνο φωνής. Τους κοιτάς όσο δεν ησυχάζουν και όταν (μετά από κάποια λεπτά) κρίνεις ότι μπορείς να ακουστείς χωρίς να φωνάξεις και όταν κάποιοι θα σε κοιτάνε σκεφτόμενοι: "μα καλά δεν θα μας βάλει τις φωνές;") τους λες κάτι που θα τους κεντρίσει το ενδιαφέρον να προσέξουν για να το πας σιγά-σιγά και σε αυτό που θες να διδάξεις.
Αν ψάχνεις για περισσότερη ενημέρωση κοίτα και τα παρακάτω:
ΠΡΟ
-
Όλοι έχουμε διδάξει κατά καιρούς σε δύσκολα τμήματα.Το πρόβλημα διογκώνεται σε μεγάλο βαθμό αν στην τάξη υπάρχουν και παιδιά τα οποία η κατάσταση τους (λόγω οικογένειας) είναι περίεργη.
Κατά τη γνώμη μου,κάθε τμήμα θέλει τη δική του ξεχωριστή μεταχείριση. Αντιμετωπίζω και εγώ κατά καιρούς προβλήματα συμπεριφοράς στην τάξη(όπως και οι περισσότεροι των ειδικοτήτων).
Δεν θέλω να σε στεναχωρήσω,αλλά είναι δύσκολο να πάρεις κάποια ξεκάθαρη απάντηση.
Συνήθως, όταν ρωτάω συναδέλφους με μεγαλύτερη πείρα απο εμένα, μου απαντούν: Μην τα αφήνεις να σηκώνουν κεφάλι.Να τους βάζεις εργασίες,έτσι ώστε να μην έχουν τον χρόνο να πιάσουν κουβέντα.Αν και σηκώνει πολύ συζήτηση αυτό.....δεν μπορώ να το κάνω ,και λόγω ειδικότητας...
-
Μετά έφταιγε η δασκάλα μου, που μας είχε με τη βέργα όταν κάναμε αταξίες.. ::)
-
Αν δεν είχα περάσει από ανάλογη ή και χειρότερη κατάσταση, θα απορούσα πως αφέθηκε αυτό το τμήμα να φτάσει σε αυτή την κατάσταση.
Όπως και να΄χει, ξεκινάς με λάθος νοοτροπία (για να μην συζητήσω το πόσο λάθος είναι οι υποστηρικτικές σας δομές - δάσκαλοι - επόπτες). Δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχουν επιπτώσεις για την αποκλίνουσα συμπεριφορά των μαθητών σας. Αν εσεις, λόγω ιδιότητας, δεν μπορείτε να καλέσετε τους γονείς των μαθητών αυτών, δεν σημαίνει ότι και ο διευθυντής του σχολείου μπορεί να κάνει τα στραβά μάτια όταν θα πας στο γραφείο του με το μαθητή, που σε έβρισε. Να ζητήσεις την παρουσία του "κανονικού" τους εκπαιδευτικού στην τάξη, την ώρα που θα είστε και εσείς εκεί. Πολύ πιθανό να διορθωθεί η συμπεριφορά τους, τόσο όσο να διεκπεραιώσετε τις πρακτικές σας. Άλλες μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν, καθώς από όσα περιγράφεις είναι εδραιωμένες οι συμπεριφορές και εσείς είστε προσωρινοί και τα παιδιά το γνωρίζουν.
Η τάξη αυτή χρειάζεται παρέμβαση, υπάρχουν βαθύτερες αιτίες για το ποιο λόγο φέρονται με αυτό τον τρόπο τα παιδιά.
Προσωπικά με είχε βοηθήσει πολύ το "Πρόγραμμα προαγωγής της ψυχικής υγείας και της μάθησης" της Χρυσής Χατζηχρήστου. Είναι από τις εκδόσεις τυπωθήτω αλλά είναι αρκετά ακριβό και το ειχε αγοράσει το σχολείο για να το χρησιμοποιήσω. Είχε θεωρητικό κομμάτι αλλά και τετράδιο δραστηριοτήτων για τους μαθητές. Π.χ. η πιο έντονη άσκηση που θυμάμαι στην τάξη μου ήταν το "αλφάβητο των συναισθημάτων". Σε ένα μεγάλο κανσον χαρτί είχα γραψει την αλφαβητα και ξεκινώντας από το Α γράφαμε δίπλα ένα συναίσθημα που έχουν νιώσει. Κάποια παιδιά εξηγούσαν και το πότε, έδιναν λεπτομέρειες, τα περισσότερα σκέφτηκαν δυσάρεστα συναισθήματα και όταν φτάσαμε στο θήτα, όπου φυσικά και περίμενα να ακούσω το θυμό, έγινε η "αλλαγή". Αυτό που με εξέπληξε ήταν ότι όσα ήταν θυμωμένα, δεν ήταν θυμωμένα με εμένα ή με το σχολείο. Αυτες οι δραστηριότητες πήραν χρόνο και το πρόγραμμα κράτησε σχεδόν μισή σχολική χρονιά.
Επίσης είχα την υποστήριξη της σχολικής συμβούλου και το θέμα της ύλης ήταν δευτερεύουσας σημασίας στην προσπάθεια να επανέλθει το τμήμα.
-
Σας ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις!
Σε πρώτη φάση θα αποπειραθούμε να δουλέψουμε με παρουσία του δασκάλου τους και θα δούμε πως θα πάει από εκεί και πέρα.
Ευχαριστώ και πάλι πολύ! :)