Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση
Μετά τον διορισμό / την πρόσληψη => Σχολική ζώνη => Μήνυμα ξεκίνησε από: leon. στις Μαΐου 17, 2020, 11:49:31 am
-
Ένα κείμενο του Κ. Χ. Μύρη για την αξιολόγηση.
"Φέτος τον Σεπτέμβριο συμπληρώνω εξήντα χρόνια εκπαιδευτικής λειτουργίας. Δεν αναφέρω το γεγονός για να εισπράξω ευχές (εξάλλου, δεν γίνεται να τα… εκατοστίσω!), αλλά για να εκφράσω τις έκπληκτες απορίες μου, λόγω ακριβώς πείρας τόσων χρόνων και τόσων αλλαγών στα προγράμματα και στην παιδαγωγική διαδικασία.
Ο,τι θα αναφέρω δεν είναι προσωπικές απόψεις, αλλά εμπειρίες χιλιάδων εκπαιδευτικών τουλάχιστον (και δεν είναι, πιστέψτε με, λίγοι) που γνώρισα, δίδαξα, κρίθηκα και αξιολόγησα μαζί τους και τη δουλειά μου και τη δουλειά τους. Γιατί το δασκαλίκι είναι μια αδιανόητα, για όσους δεν την ασκούν καθημερινά, συνεχής αγρυπνία. Αν σήμερα αποφασίζω ν’ αναφερθώ στην πείρα μου και στην πείρα της γενιάς μου, είναι, γιατί κυριολεκτικά δεν με αφήνει να κοιμηθώ η διάχυτη συνδικαλιστική αντίδραση στην αξιολόγηση του δασκάλου, και στην τάξη και στο σινάφι και στην κοινωνία.
Είχα παππού, πατέρα, αδελφό, σύζυγο εκπαιδευτικούς και το μόνο που έχω συγκρατήσει είναι το καμάρι τους ότι είχαν αριστεύσει στις επανειλημμένες παλιότερα (δυστυχώς) αξιολογήσεις τους, συχνά από απαιτητικούς και, όχι σπάνια, αυστηρούς συστηματικά επιθεωρητές και αργότερα εκπαιδευτικούς συμβούλους.
Ξέρετε, πριν τριάντα χρόνια, η εξέλιξη ενός δασκάλου γινόταν, αφού συγκεντρώνονταν οι διαδοχικές αξιολογήσεις του από τους Διευθυντές των μονάδων όπου υπηρέτησε, τους Γενικούς Επιθεωρητές και τους Επιθεωρητές ειδικότητας. Και μ’ αυτά τα κριτήρια γινόταν η προαγωγή του. Ο πατέρας μου καμάρωνε έως και τη συνταξιοδότησή του πως επί 35 χρόνια είχε προαχθεί κατ’ απόλυτον εκλογήν. Οι πολλοί προάγονταν κατ’ αρχαιότητα, αλλά και η αρχαιότητα είχε περάσει από το κόσκινο της αξιολόγησης σε όλους τους βαθμούς πριν. Η κοινή λογική λέει πως ένας πτυχιούχος Φιλολογίας, έστω και άριστος, ένας πτυχιούχος Αρχαιολογίας, Ιστορίας ή Ψυχολογίας (απ’ αυτές τις πτυχιακές γνώσεις προσέρχεται κανείς στην εκπαίδευση), έστω και αριστούχος, δεν σημαίνει πως είναι κατάλληλος για δάσκαλος νηπίων, προεφήβων και εφήβων. Με όλους τους «τραμπισμούς» η Αμερική έχει μια γερή εκπαίδευση, όπως έχει και τα σημαντικότερα Πανεπιστήμια στην υφήλιο.
Ε, λοιπόν, κάθε πέντε χρόνια ένας συγγενής μου οδοντίατρος περνούσε αξιολόγηση (αν ήταν ενήμερος στις νέες μεθόδους διάγνωσης και θεραπείας και αν γνώριζε τα νέα για κάθε περίπτωση φάρμακα και εργαλεία).
Σε επαρχιακό Γυμνάσιο όπου υπηρέτησα πριν πολλά χρόνια «συνάδελφος» δήλωσε σε συνεδριάσεις του Συλλόγου πως γι’ αυτόν δεν υπάρχει ποίηση χωρίς ομοιοκαταληξία!! Και το ξεστόμισε τη χρονιά που πήρε το Νομπέλ ο Σεφέρης!
-
Ένα κείμενο του Κ. Χ. Μύρη για την αξιολόγηση.
Για όσους δεν ξέρουν, είναι ο Κώστας Γεωργουσόπουλος. Ποια η πηγή του άρθρου;
-
Για όσους δεν ξέρουν, είναι ο Κώστας Γεωργουσόπουλος. Ποια η πηγή του άρθρου;
Το λινκ που ζήτησες.
https://www.in.gr/2020/05/15/apopsi/otan-imoun-daskalos/?fbclid=IwAR3pq9g0_BuKyjb1BgCMgQHTTQeELge4KqIK0oq52IEmRm2gFpXE8e-ZZ80
-
ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ κείμενο.
ΥΓ: Τα καλύτερα πανεπιστήμια στον πλανήτη δε σημαίνουν γερή εκπαίδευση (Η.Π.Α.).
-
Πάντως έχει μια βαρύνουσα αξία το κείμενο. Είναι του λογοτέχνη του Χρονικού και της Ιθαγένειας. Στις ΗΠΑ δίνουν τεράστια ποσά (κράτος κι ιδιώτες) για να στηρίξουν έρευνα και πανεπιστήμια. Εδώ δε μπορούμε. Αναγκαστικά θα βασιστούμε στην εκπαίδευση.