Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση
Μετά τον διορισμό / την πρόσληψη => Σχολική ζώνη => Μήνυμα ξεκίνησε από: Έσπερος στις Απρίλιος 29, 2024, 09:24:05 μμ
-
Ανοίγω αυτή η συζήτηση γιατί το θέμα είναι παρα πολύ σοβαρό.
Ανακοινώθηκαν τα πρωτόκολλα.
Τα διαβάζω σιγά σιγά.
Δεν σχολιάζω πριν έχω πλήρη εικόνα γιατί αυτά που είδα δεν μου άρεσαν και πολύ.
-
Τρία πρωτόκολλα για την ενδοσχολική βία ανάρτησε το υπουργείο Παιδείας στην Ειδική Ψηφιακή Πλατφόρμα https://stop-bullying.gov.gr.
πηγή: esos
https://www.esos.gr/arthra/88020/ta-protokolla-toy-yp-paideias-gia-ti-endosholiki-bia
-
1. Το έντυπο με τους ορισμούς, εξηγεί πολύ κατατοπιστικά τι ακριβώς είναι bullying σε σχέση κε άλλασ μορφες βίας καθ επιθετικότητας. Δεν κατανοώ όμως, γιατί από όλα αυτά, ασχολούμαστε μόνο με το bullying. Δηλαδή όλες οι άλλες συμπεριφορές δεν
απαιτούν σοβαρους χειρισμούς; Δηλαδή το βασικό πρόβλημα της συμπεριφοράς των παιδιών στα σχολεία ειναι το bullying?
2. Η κατηγοριοποίηση των περιστατικών ειναι σοκαριστική. Αυτά που αναφέρει ως μέτρια, ο κάθε φυσιολογικός άνθρωπος θα τα θωρούσε σοβαρα. Αυτά που αναφέρει ως σοβαρα,τα περισσότερα ειναι εγκληματικές πράξεις και αλίμονο αν μείνουν στη δικαιοδοσία του σχολείου για να συζητάμε και να κάνουμε ψυχανάλυση του θύτη. Κανονικοποιουν αφύσικες και αντικοινωνικές συμπεριφορές υποβιβάζοντας τες σε μέτριας μορφής εκφοβισμο και απενοχοποιούν ακραίες πράξεις που κανονικά ειναι αρμοδιότητα άλλων αρχων, μετατρέποντας τες σε θέματα σχολικής διαχείρισης.
3. Τα μισά περιστατικά που αναφέρει γίνονται στο διαδίκτυο επομένως εκτός σχολείου. Τα παιδί έχουν γονείς, είτε ειναι θύτες, είτε ειναι θύματα. Ας τα φροντίσουν οι γονείς τους. Δεν γίνεται περιστατικά τξς ιδιωτικής ζωής των παιδιών, και μάλιστα αξιόποινες πράξεις, να απαιτούν διαχείριση του σχολείου.
4. Πουθενά δεν αναφέρεται καμία ποινή.
-
Έσπερος, αυτά στάλθηκαν σε σχολεία και πότε; εμείς δεν έχουμε ιδέα. Μήπως τα βγάλανε τώρα στις διακοπές για να προλάβουν τις αντιδράσεις, συνήθης τακτική, σαν το διαζύγιο Οικονομάκου ένα πράγμα...
Τώρα τα είδα στο esos. Αρμόδιος εκπαιδευτικός είναι να θεωρήσω ο Σύμβουλος Σχολικής Ζωής;
Λοιπόν, θα σας πω πώς λύθηκε στο δικό μου σχολείο ήπιο περιστατικό (που γίνεται όμως συχνά).
Μου το λέει ο μαθητής, το αναφέρω στον υπεύθυνο, ο υπεύθυνος καλεί τον μαθητή που κατηγορείται ότι κοροϊδεύει συμμαθητή του, ο μαθητής το αρνείται, το περιστατικό θεωρείται λήξαν.....
-
Να ρωτήσω κάτι : αν κάποιος ορίστηκε φέτος ως υπεύθυνος εκπαιδευτικός της πλατφόρμας bullying, πόσο καιρό διαρκεί η "θητεία"του; Είναι μέχρι το τέλος της σχολικής χρονιάς; ή ισχύει κάτι άλλο;
-
Έσπερος, αυτά στάλθηκαν σε σχολεία και πότε; εμείς δεν έχουμε ιδέα. Μήπως τα βγάλανε τώρα στις διακοπές για να προλάβουν τις αντιδράσεις, συνήθης τακτική, σαν το διαζύγιο Οικονομάκου ένα πράγμα...
Τώρα τα είδα στο esos. Αρμόδιος εκπαιδευτικός είναι να θεωρήσω ο Σύμβουλος Σχολικής Ζωής;
Λοιπόν, θα σας πω πώς λύθηκε στο δικό μου σχολείο ήπιο περιστατικό (που γίνεται όμως συχνά).
Μου το λέει ο μαθητής, το αναφέρω στον υπεύθυνο, ο υπεύθυνος καλεί τον μαθητή που κατηγορείται ότι κοροϊδεύει συμμαθητή του, ο μαθητής το αρνείται, το περιστατικό θεωρείται λήξαν.....
Μα πώς αλλιώς θα λυνόταν περιστατικό σαν αυτό που αναφέρεις;αν η κοροϊδία δεν υποπέσει στην αντίληψη των εκπαιδευτικών, φυσικά θα το αρνηθούν. Εξάλλου αυτή είναι και η πιο ύπουλη μορφή εκφοβισμού, διότι δεν παρατηρείται εύκολα. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να σταματήσει μόνο αν μάθει το υπόλοιπο τμήμα να απομονώνει αυτούς που κοροϊδευουν.
-
Αν η διεύθυνση (κι ο σύλλογος) δε ρίχνει αποβολές, ώστε να μένουν από απουσίες ή αλλαγή σχολείου, στα μπουμπούκια που πουλάν νταηλίκι (κατά κόρον ανήλικοι χρυσαυγίτες) τότε σε λίγο δε θα υπάρχει καν σχολείο. Φυσικά κατά κει πάμε. Όσον αφορά το υπουργείο αυτό μας έχει τελείως απροστάτευτους απέναντι σε μαινόμενους γονείς (κι οι ίδιοι χρυσαυγίτες συνήθως) νταήδων μαθητών. Όχι μόνον απροστάτευτους αλλά τους ενισχύει κιόλας να μας απειλούν θρασύτατα. Τα δε πρωτόκολλα να μην πω πού να τα βάλουν αυτοί οι ανεύθυνοι που τα συνέταξαν...
-
Αν η διεύθυνση (κι ο σύλλογος) δε ρίχνει αποβολές, ώστε να μένουν από απουσίες ή αλλαγή σχολείου, στα μπουμπούκια που πουλάν νταηλίκι (κατά κόρον ανήλικοι χρυσαυγίτες) τότε σε λίγο δε θα υπάρχει καν σχολείο. Φυσικά κατά κει πάμε. Όσον αφορά το υπουργείο αυτό μας έχει τελείως απροστάτευτους απέναντι σε μαινόμενους γονείς (κι οι ίδιοι χρυσαυγίτες συνήθως) νταήδων μαθητών. Όχι μόνον απροστάτευτους αλλά τους ενισχύει κιόλας να μας απειλούν θρασύτατα. Τα δε πρωτόκολλα να μην πω πού να τα βάλουν αυτοί οι ανεύθυνοι που τα συνέταξαν...
Το θέμα είναι ότι στην πρωτοβάθμια δεν υπάρχουν ποινές και στα παιδιά παγιώνονται αρνητικές συμπεριφορές και παρενόχλησης μαθήματος και βίας προς συμμαθητές και εκφοβισμού. Μετά είναι αργά. Έχουμε ενοχοποιήσει τόσο πολύ επίσης την έννοια της ποινής. «παιδαγωγικά μέτρα». Ντρεπόμαστε να πούμε και την λέξη. Δεν είναι παιδαγωγικά μέτρα. Είναι ποινές στις οποίες καταφεύγουμε όταν τα παιδαγωγικά μέτρα έχουν αποτύχει.
Υπάρχει και μερίδα εκπαιδευτικών του προοδευτικού χώρου, που ακούνε για ποινές και κανονισμούς και παθαίνουν αλλεργικό σοκ. Υποτίθεται ότι αυτά είναι μέτρα καταστολής και η καταστολή γεννα βία και τα παιδιά δεν είναι έτσι επειδή έτσι τα έμαθαν οι γονείς τους, αλλά η κακούργα κοινωνία και η ανεργία και οι πολλές ώρες εργασίας κλπ. Να πάρουμε λέει μέτρα πρόληψης και όλα θα φτιαχτούν. Τρελαίνομαι όταν τα ακούω. Λες και όποιος προτείνει 2-3 μέρες αποβολή είναι ψυχοπαθής βασανιστής παιδιών ας πούμε. Θα πεις στο 13χρονο ότι η συμπεριφορά του παραβιάζει τον κανονισμό του σχολείου, και χέστηκε, για να μην πω κάτι πιο βαρύ. Τόσα χρόνια ήξερε ότι αν κάνει κάτι, θα μιλήσουν με τους γονείς του οι οποίοι είτε θα τραμπουκίζουν, είτε θα πουλήσουν τρελίτσα «ενταξει παιδιά είναι, έτσι κάνουν τα αγόρια» ή θα βάλουν τα κλάματα γιατί τα έχουν δοκιμάσει όλα και «αχ το παιδί μου μέχρι πέρσι ήταν τόσο γλυκό και τρυφερό και δεν ξέρω τι έπαθε». Και δεν θα γίνει τίποτα. Αν δεν ζοριστεί ο γονιός του δημοτικού με συνέπειες της συμπεριφοράς του παιδιού του, δεν θα βάλει μυαλό. Έχουμε μια κοινωνία πιυ επι τούτου μεγαλώνει κακομαθημένα που μπορούν να λενε καθ να κάνουν ο,τι θέλουν, χωρίς κανεις να επιτρέπεται να τους κάνει παρατήρηση.
-
Συμφωνώ. Πρέπει να μπαίνουν όρια από το δημοτικό.
-
Συμφωνώ. Πρέπει να μπαίνουν όρια από το δημοτικό.
Όρια όχι στα λόγια. Όρια με πράξεις. Δεν γίνεται να θεωρούν ότι είμαστε αδύναμοι και μπορούν να κάνουν ο,τι θέλουν. Ούτε γίνεται να θεωρούμε τεράστιο κατόρθωμα να σέβεται ένα παιδί κάποιους βασικούς κανόνες. Δεν λέμε να είναι ακούνητα στην καρέκλα, να μην
ψιθυρίζουν και να μην
πετάγονται. Αυτό να δεχτούμε ότι κάποια παιδιά δεν μπορούν να το κάνουν για πολλή ώρα. Έχουμε αποδεχτεί παρεκκλίνουσες συμπεριφορές σαν φυσιολογικές, θεωρώντας ότι είναι φυσάει αδύνατον για καποια παιδιά να φερθούν αλλιώς. Μείνε λοιπόν μια φορά σπίτι με άδεια γιατί το παιδί σου δεν μπορεί να κάτσει ησυχα σε μια δραστηριότητα και τον απέκλεισαν, για να δούμε την επόμενη φορά.
-
[...]
Λοιπόν, θα σας πω πώς λύθηκε στο δικό μου σχολείο ήπιο περιστατικό (που γίνεται όμως συχνά).
Μου το λέει ο μαθητής, το αναφέρω στον υπεύθυνο, ο υπεύθυνος καλεί τον μαθητή που κατηγορείται ότι κοροϊδεύει συμμαθητή του, ο μαθητής το αρνείται, το περιστατικό θεωρείται λήξαν.....
Μα πώς αλλιώς θα λυνόταν περιστατικό σαν αυτό που αναφέρεις;αν η κοροϊδία δεν υποπέσει στην αντίληψη των εκπαιδευτικών, φυσικά θα το αρνηθούν. Εξάλλου αυτή είναι και η πιο ύπουλη μορφή εκφοβισμού, διότι δεν παρατηρείται εύκολα. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να σταματήσει μόνο αν μάθει το υπόλοιπο τμήμα να απομονώνει αυτούς που κοροϊδευουν.
Σύμφωνα με τις οδηγίες που δόθηκαν πέρσι στο σχολείο μας ο μαθητής γνωρίζει πως απευθύνεται στον ΣΣΖ. Ο ΣΣΖ εξετάζει την κατηγορία, ρωτάει αν είναι η πρώτη φορά, για ποιους λόγους θεωρεί ο μαθητής πως έχει στοχοποιηθεί, αν είναι μόνο αυτό το άτομο που έχει την απρεπή συμπεριφορά, ποια ήταν η σχέση στο παρελθόν, μαθαίνει διακριτικά αυτόπτες μάρτυρες (καθηγητές ή μαθητές) και υπόσχεται πως θα κάνει τα δέοντα στον μαθητή, τον οποίο και συμβουλεύει και κρατά επαφή μαζί του. Στη συνέχεια και άμεσα μιλάει με τον υπεύθυνο τάξης, με τους υπόλοιπους καθηγητές και ενημερώνεται για το προφίλ των εμπλεκόμενων μαθητών (αποβολές, επιμέλεια, αλληλεγγύη, άλλα θέματα που υπήρξαν στο παρελθόν). Επόμενη φάση, καλεί τον μαθητή παραβάτη και τον ενημερώνει για το τι έπεσε στην αντίληψή του δίνοντάς του την ευκαιρία να απολογηθεί, χωρίς όμως να κάνει πως δεν υπάρχει παράβαση. Εδώ χρησιμοποιεί όλους τους ψυχολογικούς τρόπους που μπορεί ώστε να τον κάνει να ομολογήσει το γιατί της παράβασης. Στη σπάνια περίπτωση που ψεύδεται ο μαθητής, αλλά ακόμη και αν ομολογήσει καλεί συμμαθητές των δυο παιδιών και ερωτά για το πως βλέπουν οι ίδιοι την κατάσταση και τι έχουν να προτείνουν. Η συγκεκριμένη φάση, αντίθετα με τις προηγούμενες έχει εμπιστευτικό χαρακτήρα (όχι η κλήση των μαθητών, τα όσα λέγονται). Στο τέλος καλεί εκ νέου των μαθητή που παραπονέθηκε και τον ενημερώνει για πιθανούς κακούς χειρισμούς του, τον επικροτεί για το σωστό και του εξηγεί πως θα παρακολουθεί την πορεία αν είναι κάτι ασήμαντο ή τι θα κάνει αν είναι σημαντικό. Σε κάθε περίπτωση έχει δημιουργηθεί μια σχέση εμπιστοσύνης, συμβουλευτικού τύπου. Αν όντως είναι ασήμαντο, ενημερώνει το άλλο παιδί πως έχει απαιτήσεις από αυτό, πως περιμένει να σεβαστεί όχι μόνο τους συμμαθητές του φυσικά αλλά και τον ίδιο τον ΣΣΖ και φιλικά τον συμβουλεύει. Αν είναι σημαντικό, ενημερώνει τους γονείς τηλ και επιδιώκει και συνάντηση μαζί τους. Αν δε υπάρχει ανταπόκριση, κρατά μια πιο αυστηρή στάση στο τηλ. Συνεργάζεται μαζί τους και συναποφασίζεται η τιμωρία του μαθητή (όχι οι καθιερωμένες ποινές αν είναι δυνατόν) και η στάση για να καταλάβει το λάθος του. Όλα αυτά χωρίς αγαπολογίες και χαδάκια, με φιλική μεν αλλά άκρως επαγγελματική στάση και με χρήση της ελάχιστης βέβαια εξουσίας που χρειάζεται.
Ο θεσμός του ΣΣΖ είναι ο μόνος που επικροτώ αλλά δεν είναι εφικτός ρόλος για κάθε εκπαιδευτικό. Τα μεταφρασμένα "πρωτόκολλα" τώρα είναι άλλη ιστορία και έχω να κάνω κουλουράκια...
-
Εγώ έχω μια απορία.
Ο "συστηματικός κοινωνικός αποκλεισμός" (που συγκαταλέγεται στα "μέτρια περιστατικά"), πώς ακριβώς ορίζεται, πώς τεκμαίρεται η καταγγελία του και τι μπορούν/οφείλουν να κάνουν οι εκπαιδευτικοί ή ο διευθυντής επ' αυτού;
Καλό μήνα και καλό Πάσχα!
-
Σύμφωνα με τις οδηγίες που δόθηκαν πέρσι στο σχολείο μας ο μαθητής γνωρίζει πως απευθύνεται στον ΣΣΖ. Ο ΣΣΖ εξετάζει την κατηγορία, ρωτάει αν είναι η πρώτη φορά, για ποιους λόγους θεωρεί ο μαθητής πως έχει στοχοποιηθεί, αν είναι μόνο αυτό το άτομο που έχει την απρεπή συμπεριφορά, ποια ήταν η σχέση στο παρελθόν, μαθαίνει διακριτικά αυτόπτες μάρτυρες (καθηγητές ή μαθητές) και υπόσχεται πως θα κάνει τα δέοντα στον μαθητή, τον οποίο και συμβουλεύει και κρατά επαφή μαζί του. Στη συνέχεια και άμεσα μιλάει με τον υπεύθυνο τάξης, με τους υπόλοιπους καθηγητές και ενημερώνεται για το προφίλ των εμπλεκόμενων μαθητών (αποβολές, επιμέλεια, αλληλεγγύη, άλλα θέματα που υπήρξαν στο παρελθόν). Επόμενη φάση, καλεί τον μαθητή παραβάτη και τον ενημερώνει για το τι έπεσε στην αντίληψή του δίνοντάς του την ευκαιρία να απολογηθεί, χωρίς όμως να κάνει πως δεν υπάρχει παράβαση. Εδώ χρησιμοποιεί όλους τους ψυχολογικούς τρόπους που μπορεί ώστε να τον κάνει να ομολογήσει το γιατί της παράβασης. Στη σπάνια περίπτωση που ψεύδεται ο μαθητής, αλλά ακόμη και αν ομολογήσει καλεί συμμαθητές των δυο παιδιών και ερωτά για το πως βλέπουν οι ίδιοι την κατάσταση και τι έχουν να προτείνουν. Η συγκεκριμένη φάση, αντίθετα με τις προηγούμενες έχει εμπιστευτικό χαρακτήρα (όχι η κλήση των μαθητών, τα όσα λέγονται). Στο τέλος καλεί εκ νέου των μαθητή που παραπονέθηκε και τον ενημερώνει για πιθανούς κακούς χειρισμούς του, τον επικροτεί για το σωστό και του εξηγεί πως θα παρακολουθεί την πορεία αν είναι κάτι ασήμαντο ή τι θα κάνει αν είναι σημαντικό. Σε κάθε περίπτωση έχει δημιουργηθεί μια σχέση εμπιστοσύνης, συμβουλευτικού τύπου. Αν όντως είναι ασήμαντο, ενημερώνει το άλλο παιδί πως έχει απαιτήσεις από αυτό, πως περιμένει να σεβαστεί όχι μόνο τους συμμαθητές του φυσικά αλλά και τον ίδιο τον ΣΣΖ και φιλικά τον συμβουλεύει. Αν είναι σημαντικό, ενημερώνει τους γονείς τηλ και επιδιώκει και συνάντηση μαζί τους. Αν δε υπάρχει ανταπόκριση, κρατά μια πιο αυστηρή στάση στο τηλ. Συνεργάζεται μαζί τους και συναποφασίζεται η τιμωρία του μαθητή (όχι οι καθιερωμένες ποινές αν είναι δυνατόν) και η στάση για να καταλάβει το λάθος του. Όλα αυτά χωρίς αγαπολογίες και χαδάκια, με φιλική μεν αλλά άκρως επαγγελματική στάση και με χρήση της ελάχιστης βέβαια εξουσίας που χρειάζεται.
Ο θεσμός του ΣΣΖ είναι ο μόνος που επικροτώ αλλά δεν είναι εφικτός ρόλος για κάθε εκπαιδευτικό. Τα μεταφρασμένα "πρωτόκολλα" τώρα είναι άλλη ιστορία και έχω να κάνω κουλουράκια...
Στο δικό σου σχολείο, οι μαθητές πηγαινουν απευθείας εκεί; Σε εμάς ποτέ δεν έχει απευθυνθεί κανένας μαθητής ούτε κανένας γονέας στον ΣΣΖ. Τα παιδιά γκρινιάζουν στους γονείς τους και οι γονείς τα λένε στον διευθυντή, γιατί για διαφόρους λόγους έχει περάσει και ότι ο διευθυντής είναι προσβάσιμος και οτι μόνο αυτός μπορει να επιλύσει τα προβλήματα. Μας έχει τύχει επίσης παιδιά να μεταφέρουν κάτι στους γονείς, και κατά τη διερεύνηση από το σχολείο, να το αρνούνται. Γενικά συμφωνώ ότι ο ρόλος του ΣΣΖ δεν είναι για όλους. Εγώ πχ δεν έχω καμία ικανότητα και καμία όρεξη να διαχειρίζομαι τέτοια περιστατικά, και για να πω την αλήθεια, με εκνευρίζουν. Θεωρώ ότι όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρώνε οι κότες, και το εννοώ για τα παιδιά που έχουν πάντα να καταμαρτυρήσουν κάτι για τους άλλους. Στην εποχή μας, όλοι ξέραμε με ποιους να κάνυμε παρέα και κανείς δεν ενολούσε κανέναν. Αν κάποιοι επιμένουν να τριγυρίζουν παιδιά με ενοχλητική συμπεριφορά και δεν έχουν κριτήριο, και μετά διαμαρτύρονται ότι τους ενοχλούνε, μήπως θα ήταν καλύτερα να μην έμπλεκαν με τέτοια άτομα; Δεν πηγαίνει κάποιος στα καλά καθούμενα να κοροιδέψει ένα παιδί συγκροτημένο που ξέρει να αποφεύγει τις κακοτοπιές. Τα σχολεία είναι πλέον ανυπόφορα για τα λίγα παιδιά που είναι μεγαλωμένα σωστά και είναι πολύ κουραστικό οι εκπαιδευτικοί να αναλώνουν τις δυνάμεις τους να μαζεύουν τα σπασμένα της κάθε ασυνείδητης οικογένειας.
Πάντως και αυτό που περιγραφεις, πιο πολύ μου φαίνεται ότι είναι σε δουλειά να βρισκόμαστε για να φαίνεται ότι ασχοληθήκαμε. Δεν ξεριζώνονται οι νοοτορπίες που έχουν καλλιεργηθεί από τα σπίτια. Ειδικά όταν το παιδί έχει φτάσει στο Γυμνάσιο. Το θέμα είαι ο καθένας να προστατεύσει το παιδί του, να μάθει να απέχει από περίεργες παρέες. Αντί για αυτό όμως, βλέπεις ότι οι περισσότεροι ηρωοποιούν τους τραμπούκους.
-
Στην εποχή μας, όλοι ξέραμε με ποιους να κάνυμε παρέα και κανείς δεν ενολούσε κανέναν. Αν κάποιοι επιμένουν να τριγυρίζουν παιδιά με ενοχλητική συμπεριφορά και δεν έχουν κριτήριο, και μετά διαμαρτύρονται ότι τους ενοχλούνε, μήπως θα ήταν καλύτερα να μην έμπλεκαν με τέτοια άτομα; Δεν πηγαίνει κάποιος στα καλά καθούμενα να κοροιδέψει ένα παιδί συγκροτημένο που ξέρει να αποφεύγει τις κακοτοπιές. Τα σχολεία είναι πλέον ανυπόφορα για τα λίγα παιδιά που είναι μεγαλωμένα σωστά και είναι πολύ κουραστικό οι εκπαιδευτικοί να αναλώνουν τις δυνάμεις τους να μαζεύουν τα σπασμένα της κάθε ασυνείδητης οικογένειας.
"Στην εποχή μας" ήταν πολύ πιο εύκολο να μάθεις το παιδί σου να διακρίνεται από ευθυκρισία και διορατικότητα, γιατί τότε ήταν πολύ πιο διακριτά τα ενδιαφέροντα, αλλά και οι συμπεριφορές. Σήμερα, που λίγο-πολύ υπάρχει πολιτισμική ομογενοποίηση, ένας χυλός με κοινά ενδιαφέροντα χαμηλού συνήθως επιπέδου, και σε ένα περιβάλλον ερεθισμάτων στο οποίο κυριαρχούν τα σόσιαλ και το Playstation, δεν είναι και τόσο εύκολο "να αποφύγεις τις κακοτοπιές", εκτός κι αν δεν σε ενοχλεί να περιθωριοποιηθείς τελείως ως έφηβος στο σχολείο. Γιατί αυτό θα συμβεί, μοιραία, όταν το 99% των παιδιών ασχολείται με τα ίδια πράγματα.
-
Εγώ έχω μια απορία.
Ο "συστηματικός κοινωνικός αποκλεισμός" (που συγκαταλέγεται στα "μέτρια περιστατικά"), πώς ακριβώς ορίζεται, πώς τεκμαίρεται η καταγγελία του και τι μπορούν/οφείλουν να κάνουν οι εκπαιδευτικοί ή ο διευθυντής επ' αυτού;
Καλό μήνα και καλό Πάσχα!
Θεωρώ ότι αυτό τεκμαίρεται εύκολα, πιο εύκολα από την κοροϊδία. Φαίνονται τα παιδιά που είναι απομονωμένα. Αυτό που δεν φαίνεται όμως, είναι αν αυτό είναι σκόπιμο και απρόκλητο, ή αν απλα τα παιδιά δεν αντέχουν κάποιον. Υπάρχουν παιδιά που έχουν θέμα, χρειάζονται υποστήριξη, έχουν συμπεριφορές που θυμίζουν σύνδρομα καταδίωξης, όλα τους φταίνε, γκρινιάζουν, γίνονται μαρτυριάρικα πχ και κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να τα ανέχεται. Αυτά τα παιδιά εκ των πραγμάτων θα είναι μόνα τους. Πώς μπορείς να αναγκάσεις κάποιους να τους κάνουν παρέα; Σίγουρα όμως πρέπει να παρέμβεις αν αρνούνται να συνεργαστούν μαζί τους σε ομαδικές εργασίες. Κατά τ άλλα, έχουν γονείς, που πρέπει να ενημερωθούν για την κατάσταση και να αναζητήσουν ψυχολογική υποστήριξη.
πραγμάτων, δεν θα έχουν παρέες.
Για την περιγραφή που κανεις, εχεις δίκιο. Έτσι είναι. Τα παιδιά ππυ έχουν ενδιαφέροντα, δεν έχουν πολλούς φίλους. Δεν έχω δει όμως ποτέ να είναι θύματα κοροϊδίας για αυτόν τον λόγο. Πάντως είναι λυπηρή αυτή η πολιτισμική ισοπέδωση ενώ οι γονείς πανεπιστημιακής και παραπάνω μόρφωσης είναι πολύ περισσότεροι σε σχέση με την εποχή μας.
-
είναι λυπηρή αυτή η πολιτισμική ισοπέδωση ενώ οι γονείς πανεπιστημιακής και παραπάνω μόρφωσης είναι πολύ περισσότεροι σε σχέση με την εποχή μας.
Οι γονείς "πανεπιστημιακής και παραπάνω μόρφωσης", και όχι μόνον αυτοί, τρέχουν σαν το Βέγγο ολημερίς μπας και καταφέρουν να διατηρήσουν τη θέση εργασίας τους για να θρέψουν τα παιδιά τους. Ή, στον αντίποδα, ο άκρατος καριερισμός τούς έχει κάνει να βάζουν τα παιδιά στον αυτόματο θεωρώντας ότι καθώς οι ίδιοι ανελίσσονται, προσφέρουν περισσότερα (=υλικά αγαθά) στα παιδιά τους. Και όταν η κυρίαρχη αξία, ακόμα και ανάμεσα στα παιδιά, είναι η κλικοειδής ρήση "καλά να περνάμε" που ενισχύεται μάλιστα από τα πρότυπα που σερβίρονται κατά κόρον, είναι πλάνη να παίρνουμε ως δεδομένο ότι η μόρφωση των γονέων συνεπάγεται και καλύτερη ανατροφή των παιδιών.
-
@Έσπερος
Στο δικό μας σχολείο πέρσι ήταν σε κάθε πίνακα ανακοινώσεων ποιος είναι ο ΣΣΖ της σχολικής μονάδας, έγινε ξεχωριστή ενημέρωση σε μαθητές και ξεχωριστή στους γονείς για τον ρόλο του και υπήρχε έντονη παραίνεση να απευθύνονται σ΄αυτόν. Αποτέλεσμα είχε να απαλλαγεί ο διευθυντής από γονείς και μαθητές που ενοχλούσαν για ψύλλου πήδημα. Μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως δεν έμεινε κανένας δυσαρεστημένος και με την πεποίθηση πως το σχολείο αδιαφορεί, ούτε μαθητής, ούτε γονιός (όπως άλλες χρονιές). Λύθηκαν ως δια μαγείας όλα επειδή στην πραγματικότητα κανένας δεν είναι κακός, όλοι απλά επιζητούν λίγη προσοχή, λίγη ευαισθησία, κάποιον που να ακούει και να συμβουλεύει με σκοπό το καλό των παιδιών τους. Κανένας δεν θέλει να είναι ο γονέας παραβατικού μαθητή, έναν τρόπο θέλουν να μπορέσουν να διαχειριστούν καταστάσεις και να έχουν καλά παιδιά. Και ο διάολος το παιδί του το αγαπάει, τον τόπο δεν ξέρουν. Ο ΣΣΖ, αν ο χαρακτήρας, οι γνώσεις του και ο τρόπος προσέγγισης που έχει με τα παιδιά είναι βοηθητικός είναι ένα πολυεργαλείο στο σχολείο. Κανείς δεν ασχολείται με τίποτα πέραν του μαθήματός του και τον υποστηρίζουν όλοι. Από φέτος, λόγω πλατφόρμας ρουφιανιάς, δεν με νοιάζει τι θα απογίνει...
Προφανώς στο σχολείο σου δεν έχετε περιστατικά εκφοβισμού ή πιο ελαφρά (πχ κοροϊδίας) και δεν είστε μάλλον ανταγωνιστικό σχολείο σε επίπεδο μαθητών. Όπως αναφέρει παρακάτω ο Scout, δεν είναι τόσο ξεκάθαρα τα πράγματα: δεν ενοχλείς-> δεν σε ενοχλούν. Παιδιά χαμηλών τόνων, που στα χρόνια μας ήταν αόρατα, τώρα δέχονται κοροϊδίες που αρχίζουν από το ονοματεπώνυμό τους και φτάνουν σε φάρσες, σε σκίσιμο τετραδίων και χίλια δυο άλλα, χωρίς καμία συμμετοχή τους σε παρέες. Είναι πλέον οι "κούκλες" για να δείχνουν τα παραβατικά αρχηγιλίκι, να εκτονώνουν τα δικά τους (εξωσχολικά προβλήματα) και στο σχολείο. Σε μας, επίσης καλοί μαθητές, γίνονται αντικείμενα χλευασμού από άλλους ανταγωνιστές καλούς μαθητές. Δεν είναι στη σφαίρα της φαντασίας το μπούλινγκ και ας μην σας έχει αγγίξει στο δικό σας σχολείο.
-
Εγώ έχω μια απορία.
, πώς ακριβώς ορίζεται, πώς τεκμαίρεται η καταγγελία του και τι μπορούν/οφείλουν να κάνουν οι εκπαιδευτικοί ή ο διευθυντής επ' αυτού;
Καλό μήνα και καλό Πάσχα!
Καλό μήνα και καλό Πάσχα επίσης. Θεωρώ πως ο "συστηματικός κοινωνικός αποκλεισμός" (που σωστά συγκαταλέγεται στα μέτρια περιστατικά ή και στα πολύ σοβαρά) είναι κυρίως πρόβλημα του Δημοτικού, όχι τόσο της Δευτεροβάθμιας. Είναι δευτεροπαθές φαινόμενο, ας πούμε πως εκδηλώνεται όταν έχει παραγνωριστεί ο ελαφρύς σχολικός εκφοβισμός λεκτικού τύπου κυρίως και είτε δεν ζητήθηκε βοήθεια ή η βοήθεια δεν δόθηκε. Σημαίνει πως το παιδί δεν αισθάνεται σαν μέλος της σχολικής μονάδας, δεν αλληλεπιδρά με συμμαθητές του σε διαλείμματα ή και κατά το μάθημα και είναι σαν ξένο σώμα στο σχολείο. Είναι απίθανο ένα παιδάκι να απέχει ηθελημένα από τους συμμαθητές του, αυτό αφορά σπάνια φαινόμενα που σχετίζονται και με παθήσεις. Η "διάγνωση" γίνεται απλά με την παρατήρησή του στο διάλειμμα. Αν είναι μόνο, κατάμονο, έχει πάψει να τρέχει πίσω από παιδάκια γιατί έχει αποδεχτεί την κατάσταση, ή μιλάει με πολύ μικρότερα παιδιά (πρωτάκια ας πούμε ) απλά για να μην σαλτάρει, τότε είναι κοινωνικά αποκλεισμένο. Εκτός σχολείου πάλι δεν θα το καούν σε γενέθλια, για τέτοια περίπτωση μιλάμε. Συνήθως είναι γνωστή σε όλους η κατάσταση αυτή. Από εκεί και πέρα ο κοινωνικός αποκλεισμός μπορεί να οφείλεται σε άσχημες καταστάσεις εντός σχολείου ή εκτός (έχει αποκλειστεί και η οικογένειά του). Τρόποι βοήθειας ασφαλώς υπάρχουν, συνήθως θέληση λείπει
-
από άλλους *ανταγωνιστές* καλούς μαθητές.
Να είσαι στη Γ΄ λυκείου, όπου εν όψει πανελληνίων ισχύει το "ο θάνατός σου, η ζωή μου", να πεις ότι κάπως θα το κατανοούσα -μολονότι με τίποτα δεν θα το συμμεριζόμουν- να λειτουργείς ανταγωνιστικά προς τους συμμαθητές σου. Αλλά στις υπόλοιπες τάξεις, δεν θα το κατανοούσα καν. Ειδικά αν πρόκειται για καλών επιδόσεων μαθητές, που ουσιαστικά δεν έχουν (δεν χρειάζεται) να αποδείξουν κάτι.
-
@Έσπερος
Στο δικό μας σχολείο πέρσι ήταν σε κάθε πίνακα ανακοινώσεων ποιος είναι ο ΣΣΖ της σχολικής μονάδας, έγινε ξεχωριστή ενημέρωση σε μαθητές και ξεχωριστή στους γονείς για τον ρόλο του και υπήρχε έντονη παραίνεση να απευθύνονται σ΄αυτόν. Αποτέλεσμα είχε να απαλλαγεί ο διευθυντής από γονείς και μαθητές που ενοχλούσαν για ψύλλου πήδημα. Μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως δεν έμεινε κανένας δυσαρεστημένος και με την πεποίθηση πως το σχολείο αδιαφορεί, ούτε μαθητής, ούτε γονιός (όπως άλλες χρονιές). Λύθηκαν ως δια μαγείας όλα επειδή στην πραγματικότητα κανένας δεν είναι κακός, όλοι απλά επιζητούν λίγη προσοχή, λίγη ευαισθησία, κάποιον που να ακούει και να συμβουλεύει με σκοπό το καλό των παιδιών τους. Κανένας δεν θέλει να είναι ο γονέας παραβατικού μαθητή, έναν τρόπο θέλουν να μπορέσουν να διαχειριστούν καταστάσεις και να έχουν καλά παιδιά. Και ο διάολος το παιδί του το αγαπάει, τον τόπο δεν ξέρουν. Ο ΣΣΖ, αν ο χαρακτήρας, οι γνώσεις του και ο τρόπος προσέγγισης που έχει με τα παιδιά είναι βοηθητικός είναι ένα πολυεργαλείο στο σχολείο. Κανείς δεν ασχολείται με τίποτα πέραν του μαθήματός του και τον υποστηρίζουν όλοι. Από φέτος, λόγω πλατφόρμας ρουφιανιάς, δεν με νοιάζει τι θα απογίνει...
Προφανώς στο σχολείο σου δεν έχετε περιστατικά εκφοβισμού ή πιο ελαφρά (πχ κοροϊδίας) και δεν είστε μάλλον ανταγωνιστικό σχολείο σε επίπεδο μαθητών. Όπως αναφέρει παρακάτω ο Scout, δεν είναι τόσο ξεκάθαρα τα πράγματα: δεν ενοχλείς-> δεν σε ενοχλούν. Παιδιά χαμηλών τόνων, που στα χρόνια μας ήταν αόρατα, τώρα δέχονται κοροϊδίες που αρχίζουν από το ονοματεπώνυμό τους και φτάνουν σε φάρσες, σε σκίσιμο τετραδίων και χίλια δυο άλλα, χωρίς καμία συμμετοχή τους σε παρέες. Είναι πλέον οι "κούκλες" για να δείχνουν τα παραβατικά αρχηγιλίκι, να εκτονώνουν τα δικά τους (εξωσχολικά προβλήματα) και στο σχολείο. Σε μας, επίσης καλοί μαθητές, γίνονται αντικείμενα χλευασμού από άλλους ανταγωνιστές καλούς μαθητές. Δεν είναι στη σφαίρα της φαντασίας το μπούλινγκ και ας μην σας έχει αγγίξει στο δικό σας σχολείο.
Δεν αμφιβάλλω ότι όλοι οι γονείς αγαπάνε τα παιδιά τους. Δεν αναγνωρίζουν όμως ότι τα παιδιά τους έχουν πρόβλημα. Κι αν το δεχτούν, επειδή δέχονται ότι υπάρχουν «μάρτυρες» (λες και είμαστε δικαστήριο), πάντα κάτι φταίει. Το έκαναν και άλλοι που δεν τιμωρήθηκαν, το παιδί τους ειναι στοχοποιημενο και του τα φορτώνουν όλα κλπ. Με ποιο δικαίωμα κάνατε παρατήρηση στο παιδί μου κοκ.
Δεν έχω δει τίποτα από αυτά που περιγράφεις στο σχολείο μου. Οι καλοί μαθητες συνήθως είναι και πολύ δημοφιλείς, διότι ειναι παιδιά με πολλά ταλέντα πχ αρκετοί από αυτούς αθλούνται σε επίπεδο (τοπικού) πρωταθλητισμού οπότε ειναι μέλη ενός κύκλου. Έχουν παρέα τα παιδιά που κάνουν και κάποιες εξωσχολικές δραστηριότητες και έχουν και τους ομίλους. Πειράγματα που ενίοτε γίνονται ενοχλητικα έχουν δεχτεί παιδιά με επώνυμο που ευνοεί λογοπαίγνια. Εμφανή αντιπάθεια και άρνηση να συνεργαστούν έχουμε δει σε παιδιά που έχουν το προφίλ που περιέγραψα πιο πανω, που ειναι λυπηρό μεν αλλά η αλήθεια ειναι ότι αυτά τα παιδιά εκνευρίζουν κι εμάς τους ενήλικες. Την
απομόνωση την έχω δει σε παιδιά με ψυχιατρικά προβλήματα επίσης, που σίγουρα χρειάζεται δουλειά για δέσιμο του τμήματος, αλλά ώς ένα σημείο ειναι κάτι που αποζηταται και από τα ίδια τα παιδιά. Οπότε έχω τελείως άλλη εικόνα στο θέμα του αποκλεισμού, γιατί αυτό το έχω δει σε διαφορεσ μορφες.
Κατά τ άλλα, αν στο σχολείο μου κάποια παιδιά υποφέρουν, ειναι λόγω φασαρίας σε άτακτα τμήματα. Εχιυν γίνει και καταστροφές σε προσωπικά αντικείμενο αλλά όχι επί του προσωπικού. Απλή καφρίλα, βρισκομαστε μόνοι μας στην τάξη και τα κάνουμε λίμπα γιατί στην
καλύτερη παίζουμε ατσουμπαλα και διαλύουμε ακόμα και το δικό μας θρανίο, στη χειρότερη είμαστε τελείως καφροι και χεστηκαμε ακόμα και αν ειναι τα πράγματα του κολλητού μας. Και κλοπές χρημάτων έχουν καταγγελθεί, αν και ποτέ δεν έχω καταλάβει πώς ξέρουν ποιο παιδί έχει στην τσάντα του τη συγκεκριμένη μέρα 20 ευρώ για να του τα πάρουν. Τις μισές φορές τα χρήματα βρίσκονται σε άλλο σημείο τξς τσάντας ή της κασετίνας, αφού έχει γίνει όμως σούσουρο για να εκτεθούμε, οπότε αμφιβάλλω αν όντως έχουν συμβεί και οι άλλες μισές. Εν παση περιπτώσει, ενώ ειναι σε σχολείο με θέματα συμπεριφοράς και απειθαρχίας, δεν έχω δει bullying. Ούτε βέβαια έχω δει κάτι να λύνεται με συζητήσεις.
Για την προβολή των ΣΣΖ έχουμε κάνει παρα πολλά. Είναι θέμα νοοτροπίας. Τα παιδιά δεν καλύπτονται από καμία απάντηση αν δεν την ακούσουν από τον διευθυντή. Ζητάνε κάτι από κάποιον, αν δεν τιυς αρέσει αυτό ππυ άκουσαν θα τους πιάσουν όλους μέχρι να φτάσουν στον διευθυντή. Απασχολούν τα γραφεία με ηλιθιότητες και αν συμβεί κάτι σοβαρό, δεν το λενε. Γκρινιάζουν στο σπίτι. Ο γονιός, αν είναι λογικός, θα πάρει τηλ για να το πει στον διευθυντή. Αν είναι προβληματικός (πιθανότερο), θα έρθει στο αχολειο με τσαμπουκά για να κάνει θέμα για κάτι που εμείς δεν γνωρίζουμε. Ή απλα θα κουτσομπολεύει. Όταν μια κοινωνία δεν έχει μάθει να λύνει τα θέματα καθαρα και σωστά, ούτε τα παιδιά αποζητούν μια καθαρή λύση. Μη σου πω ότι, όσο πιο πολύ γκρινιάξουν στο σπίτι για κάτι, τόσο πιο λερωμένη έχουν τη φωλιά τους και γι αυτό όταν τα ερευνούμε, αρχίζουν να τα μασάνε και να λενε ότι δεν έχει γίνει κάτι σοβαρό τελικά.
-
Όπως είπα, όλα έχουν να κάνουν με την προσέγγιση.
Ο γονέας που θα του πουν: "το παιδί σου κατηγορείται γι αυτό και γι αυτό, κάτι πρέπει να γίνει", θα αμυνθεί, θα το δικαιολογήσει, θα πάρει το μέρος του. Θα νιώσει πως όλοι κατηγορούν και τον ίδιο στην τελική, ακόμη περισσότερη άμυνα. Εγώ και το παιδί μου και απέναντι όλοι οι άλλοι. Εξάλλου ως γονέας έχει δει πλευρές του παιδιού του αθέατες για τους άλλους, τις δικές τους τρυφερές στιγμές. Για κανέναν γονέα δεν είναι το παιδί του παλιόπαιδο, στην καλύτερη περίπτωση έχει απλά παραστρατήσει και φταίμε όλοι, όχι μόνο ο ίδιος.
Εκεί, ο συνετός εκπαιδευτικός δεν θα μοιράσει κατηγορίες. Η προσέγγισή του θα είναι υπέρ του παιδιού, όπως προτείνει το υπουργείο (χωρίς όμως να ξεκαθαρίζει γιατί και εξισώνοντας τον θύτη με το θύμα). Είναι άλλο να λες τα παραπάνω και άλλο να λες: «Ήθελα να μιλήσουμε για τον τάδε. Είναι ένα καλό παιδί που νομίζω πως ζορίζεται τελευταία και πρέπει να έχει την βοήθεια όλων μας συντονισμένα. Έγιναν κάποια περιστατικά που είναι εύκολο να λυθούν, θα φτάσουμε μετά σε αυτά. Για αρχή, έχετε παρατηρήσει κάποια αλλαγή στη συμπεριφορά του, έχετε κάτι που σας απασχολεί και σας έχει εμπιστευτεί; Ποια είναι τα ενδιαφέροντά του; Πώς φέρεται στο σπίτι; Έχει φίλους; Έχει κάποια όνειρα για το μέλλον του που σας έχει εμπιστευτεί; κλπ" Ξεκλειδώνεις τους άλλους, ακόμη και χρυσαυγίτης να είναι ο γονέας κάπου θα τον πιάσεις αν έχεις υπομονή.
Στο σχολείο μου φοιτούν οι περισσότεροι καλοί μαθητές της περιοχής και όμως έχουμε επεισόδια μπούλινγκ και φασαρίας σε τάξεις (σε καθηγητές θα έπρεπε να πω και συγχωρήστε με αλλά δεν έχουν όλοι οι εκπαιδευτικοί στον ίδιο βαθμό τον έλεγχο της τάξης). Σε καμία περίπτωση δεν ισχύει αυτό που λες: "Οι καλοί μαθητες συνήθως είναι και πολύ δημοφιλείς, διότι ειναι παιδιά με πολλά ταλέντα πχ αρκετοί από αυτούς αθλούνται σε επίπεδο (τοπικού) πρωταθλητισμού οπότε ειναι μέλη ενός κύκλου. Έχουν παρέα τα παιδιά που κάνουν και κάποιες εξωσχολικές δραστηριότητες και έχουν και τους ομίλους." Δυστυχώς ούτε κατά διάνοια δεν συμβαίνει αυτό. Οι καλύτεροι μαθητές μας είναι μαθητές της παπαγαλίας και όχι της κριτικής σκέψης, διαβάζουν όλη μέρα για να πετύχουν τα όσα πετυχαίνουν, συνήθως με σοβαρότατα προβλήματα κοινωνικότητας, επιδεικνύουν μεγάλο ανταγωνισμό, έχουν κακές αθλητικές επιδόσεις, τικ από το άγχος και δεν συμμαζεύεται. Όχι απλά δεν είναι δημοφιλείς, αλλά είναι και αντικείμενο χλευασμού με κάποιες κινήσεις τους, είναι τα αποκαλούμενα φυτά στο σχολείο. Χαίρομαι που δεν είναι γενική εικόνα αυτή, αν έκρινα από το σχολείο μας θα πίστευα πως είναι. Μεγαλύτερα προβλήματα προκαλούν οι γονείς των παιδιών αυτών, για το 18 ή το 19 στο μάθημα ενώ οι άλλοι τόσο και πάει λέγοντας.
Ο διευθυντής παραπέμπει μαθητές και γονείς στον ΣΣΖ, δεν αναλαμβάνει παρά μόνο αν δεν λυθεί το θέμα από τον ΣΣΖ. Είναι ξεκάθαρο πως υπάρχουν κανόνες και δεν έδειξε ποτέ πως τον σαμποτάρει για να πάρει κάποιος θάρρος. Τον καλεί επιτόπου.
-
Σχετικά με το πρώτο που αναφέρεις, ναι αυτή η προσέγγιση έχει πετύχει σε εμάς τη συνεργασία των γονέων με το σχολείο και ώς ένα σημείο το να μείνουν κάποια περιστατικά εντός ελέγχου. Είναι όμως μια πολύ λεπτή ισορροπία. Γιατί κάποια στιγμή, θα έρθει και η ποινή στο παιδί, δεν γίνεται να αποφεύγεται. Εκεί θεωρώ ότι είναι πολύ χρήσιμη η διάκριση ανάμεσα στον ΣΣΖ και τον Διευθυντή. Ο σύμβουλος θα πάει όσο μπορει με τα νερα τους, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να μπει παγος από την διεύθυνση. Να πω βέβαια οτι οο συγκεκριμένοι γονεισ, δεν ένιωσαν ποτέ οτι το σχολείο προσοαθει να τους βοηθήσει μέσω του συμβούλου . Ήταν βέβαιοι οτι ετυχε αυτος ο άνθρωπος να είναι καλος και ήταν με το μέρος τους και όλοι οι υπόλοιποι ήμασταν οι κακοί. Και τελικά παρεξηγήθηκαν και με τον σύμβουλο όταν καποια στιγμή έφαγαν πόρτα κι απ αυτον. Τα παιδιά αυτά πάντως, επειδή ήταν παραβατικά εκτός σχολείου, ουσιαστικά δεν άλλαξαν σε κάτι τη συμπεριφορά τους. Απλώς κρατούσαν χαμηλούς τόνους στο σχολείο. Επιθυμητό μεν για εμάς για τους υπόλοιπους, αλλά όχι ουσιώδες για να ξεφύγουν από την
παραβατικότητα.
Για τους καλους μαθητες, η αλήθεια είναι ότι αυτό ππυ περιγράφεις, τα παιδιά τα όχι πολύ κοινωνικά και με ψυχοσωματικά, τα έχω δει πιο πολύ σε κορίτσια. Ίσως λόγω επαρχίας, τα αγόρια τα μεγαλώνουν πιο κοινωνικά και δραστήρια. Επίσης τα έχω δει σε παιδιά χαμηλών τόνων καλους μαθητες μεν, αλλά όχι τους πρώτους. Στα παιδιά του 18-18,5 που διαβάζουν, προσπαθούν, πιέζονται, δεν καταφέρνουν ν πάρουν αριστείο, οι γονείς θα το ήθελαν κλπ.
Τέλος, ίσως επειδή σ εμάς οι καλοί μαθητες είναι σχεδον όλοι παιδιά «κάποιων», μπορεί και γι αυτό να μην τους ενοχλεί κανεις. Το κάθε μέρος έχει τις ιδιορρυθμίες του.
-
σ εμάς οι καλοί μαθητες είναι σχεδον όλοι παιδιά «κάποιων»
Αυτό, το αποδίδετε κάπου; Σε οικονομική ευχέρεια για φροντιστήρια; Σε αυτοκαταπίεση των ίδιων των παιδιών που πασχίζουν ώστε οι βαθμοί τους να συμβαδίζουν με το κοινωνικό status των γονέων τους; Σε υποσυνείδητη αυθυποβολή κάποιων διδασκόντων "να βάλουμε ένα βαθμό παραπάνω στο παιδί του γιατρού";
"Είμαι εκείνη που είμαι / κι έχεις όνομα κάποιο...", όπως έλεγε κι ο στίχος του τραγουδιού. Ίσως αρκετοί να θυμάστε και τον αμέσως επόμενο στίχο...
-
Αυτό, το αποδίδετε κάπου; Σε οικονομική ευχέρεια για φροντιστήρια; Σε αυτοκαταπίεση των ίδιων των παιδιών που πασχίζουν ώστε οι βαθμοί τους να συμβαδίζουν με το κοινωνικό status των γονέων τους; Σε υποσυνείδητη αυθυποβολή κάποιων διδασκόντων "να βάλουμε ένα βαθμό παραπάνω στο παιδί του γιατρού";
"Είμαι εκείνη που είμαι / κι έχεις όνομα κάποιο...", όπως έλεγε κι ο στίχος του τραγουδιού. Ίσως αρκετοί να θυμάστε και τον αμέσως επόμενο στίχο...
Μα είναι αυτονόητο. Όταν η οικογένεια έχει το μορφωτικό και οικονομικό υπόβαθρο, τα παιδιά θα μεγαλώσουν σε περιβάλλον που ευνοεί τη μάθηση, ή έστω θεωρεί αυτονόητες τις καλές επιδόσεις στο σχολείο. Γυμνάσιο είμαστε, δεν χρειάζεται να είναι διάνοια κάποιος για να είναι καλός μαθητής, σιγά το πράγμα. Εννοειται ότι δεν περνάνε όλοι τους σε καλές σχολές μετά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θεωρώ σοβαρό κριτήριο τις πανελλήνιες.
Το δικό μου σχολείο είναι πολυσυλλεκτικό σε μια κοινωνία αυστηρά διαστρωματωμενη. Υπάρχουν αυτοί που έχουν χρήμα και δημόσιες θέσεις και θέλουν να έχουν την αξιοπρέπεια τους, οπότε τα παιδιά τους είναι όπως πρέπει. Αυτό τα παιδιά ποιος θα τα κοροϊδέψει; Δεν είναι παιδιά του περιθωρίου. Υπάρχουν οι οικογένειες με μόρφωση χωρίς χρήματα, που τα παιδιά τους είναι όπως πρέπει επίσης, πχ εκπαιδευτικοί, που μπορεί να μην είναι η άρχουσα τάξη αλλά σίγουρα δεν είναι του περιθωρίου. Υπάρχουν αυτοί που έχουν χρήματα χωρίς ενδιαφέρον για τα υπόλοιπα, που πιθανότατα τα δικά τους παιδιά θα ενοχλούν. Υπάρχουν οι απλές φυσιολογικές οικογένειες που κάνουν ο,τι καλύτερο μπορούν, υπάρχουν οι μαθητες αλλοδαπής καταγωγής με τις δικές τους ιδιαιτερότητες, που τα παιδιά που δεν είναι πλήρως ενταγμένα, κυρίως αγόρια, δεν τα κοροϊδεύει κανεις γιατί είναι πολλά και αλληλοϋποστηριζονται και τέλος ελάχιστα παιδιά από μη υποστηρικτικά περιβαλλοντα που είναι πιο εύκολοι στόχοι για απομόνωση ή πειράγματα, το οποίο όντως το έχω δει αλλά γενικα οριοθετείται με τις συζητήσεις. Είναι πολύ αρρωστημένο αν το σκεφτείς, αν εχεις μεγαλώσει σε πόλη όπου όλοι χάνονται στην ανωνυμία τους, αλλά εξίσου αρρωστημένο μου ακούγεται αυτό που περιγράφει η ppil με τον ανταγωνισμό, που είναι και πολύ λυπηρό γιατί έχω καταλάβει ότι προέρχεται από οικογένειες υψηλού μορφωτικού και κοινωνικού επιπέδου.
-
Στα τόσα χρόνια που είμαι στα σχολεία, οι εξαιρετικοί μαθητές ήταν παιδιά φτωχών οικογενειών.
Ο ευφυέστερος μαθητής που γνώρισα ήταν γιος φτωχής οικογένειας....
Δύο φορές στα τόσα χρόνια βρήκα παιδιά καλών οικονομικά οικογενειών να είναι και έξυπνοι και καλοί μαθητές.
Οι καλοί μαθητές που είναι γιοι/κόρες κάποιου είναι φαινόμενο που εξηγείται με την θεωρία του μορφωτικού κεφαλαίου, βλέπε Bourdieu.
-
Στα τόσα χρόνια που είμαι στα σχολεία, οι εξαιρετικοί μαθητές ήταν παιδιά φτωχών οικογενειών.
Ο ευφυέστερος μαθητής που γνώρισα ήταν γιος φτωχής οικογένειας....
Δύο φορές στα τόσα χρόνια βρήκα παιδιά καλών οικονομικά οικογενειών να είναι και έξυπνοι και καλοί μαθητές.
Οι καλοί μαθητές που είναι γιοι/κόρες κάποιου είναι φαινόμενο που εξηγείται με την θεωρία του μορφωτικού κεφαλαίου, βλέπε Bourdieu.
Το κάθε μέρος έχει τις ιδιαιτερότητες του. Εγω είμαι σε τουριστικό νησί. Φτωχός για τα μέτρα του τόπου είμαι εγω που ζω με μισθό ΔΥ χωρίς περιουσία και χωρίς άλλη οικογενειακή επιχείρηση. Οι άλλοι φτωχοί είναι είτε παιδιά αλλοδαπών (που σίγουρα έχουν περισσότερες αποταμιεύσεις από εμένα, απλώς δεν ζουν με lifestyle λόγω νοοτροπίας), είτε παιδθα κάποιων πραγματικά περιθωριακών οικογενειών με σοβαρα προβλήματα. Αυτά τα παιδιά, εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να τα πάνε καλά στο σχολείο, ακριβώς λόγω μορφωτικού κεφαλαίου της οικογένειας. Πάντως, επειδή παλιότερα το μέρος ήταν συντηρητικό, υπήρχε πάντα η επιδίωξη τα παιδιά είναι καλοί μαθητες (διαβαστεροι και επιμελείς, όχι απαραίτητα έξυπνοι). Γι αυτό και μας κάνει εντύπωση τώρα το φαινόμενο αυτού που έχει χρήματα και δεν ενδιαφέρεται για το σχολείο. Μη αναστρέψιμη κατάσταση δυστυχώς, πρέπει να την αποδεχτούμε. Για να επανέλθω πάντως, οι μαθητες που δημιουργούν προβλήματα στο σχολείο μου, τα δημιουργούν σε αυτούς που επιδιώκουν να είναι στην παρέα τους και γενικα τους τριγυρίζουν. Δεν θα πάνε σε κάποιο ήσυχο παιδί που κρατάει αποστάσεις. Αλλά βασικά αν δημιουργήσουν θέμα, θα είναι με τη φασαρία, την απειθαρχία ή τις ζημιές.
-
Ναι, φυσικά, κάθε περιοχή έχει τις ιδιαιτερότητές της.
Σε μια έρευνα αυτό πρέπει να ληφθεί υπόψη.
Πάντως, στην Αθήνα τόσα χρόνια, βλέπω ότι καλοί μαθητές και επιμελείς προέρχονται από αδύναμες οικονομικά οικογένειες...
Δεν αναφέρομαι στα Πρότυπα, εκεί πάμε σε άλλους είδους φαινόμενα...Θα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα μια έρευνα για την μορφή bullying σε τέτοια σχολεία, αλλά νομίζω ότι δεν θα έπαιρνε έγκριση...
-
Ναι, φυσικά, κάθε περιοχή έχει τις ιδιαιτερότητές της.
Σε μια έρευνα αυτό πρέπει να ληφθεί υπόψη.
Πάντως, στην Αθήνα τόσα χρόνια, βλέπω ότι καλοί μαθητές και επιμελείς προέρχονται από αδύναμες οικονομικά οικογένειες...
Δεν αναφέρομαι στα Πρότυπα, εκεί πάμε σε άλλους είδους φαινόμενα...Θα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα μια έρευνα για την μορφή bullying σε τέτοια σχολεία, αλλά νομίζω ότι δεν θα έπαιρνε έγκριση...
Αδύναμες οικονομικά πώς το εννοείς; Μισθωτοί χωρίς πανεπιστημιακή μόρφωση; Και είναι καλύτεροι μαθητες από παιδιά μορφωμένων οικογενειών;
-
Αν και σε επαρχία, έχω ακριβώς τις ίδιες προσλαμβάνουσες με την erietta, στην οποία μπορώ να απαντήσω με σχετική ασφάλεια στην ερώτησή της για τα πρότυπα.
Στην περιοχή μου δεν μπορεί να δημιουργηθεί πρότυπο. Σαν πρότυπο όμως λειτουργεί το σχολείο που ανήκω, αφού οι οικογένειες χρόνια τώρα έχουν κατηγοριοποιήσει τα σχολεία της περιοχής. Κατά κάποιο τρόπο, η εγγραφή τους σε αυτά γίνεται με βάση το "επίπεδο" του σχολείου (όπως διαμορφώνεται στην τοπική συνείδηση με βάση τις επιτυχίες στις πανελλήνιες μετέπειτα). Χαρακτηριστικό είναι πως ελάχιστοι μαθητές μας συνεχίζουν στα ΕΠΑΛ και δεν έχουμε ουσιαστικά πρόσφυγες (τουλάχιστον μη ενσωματωμένους πλήρως) ή παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες εκτός της δυσλεξίας βεβαίως βεβαίως. Έτσι, έχουμε πολλούς καλούς μαθητές (παιδιά οικογενειών με μεγάλη οικονομική επιφάνεια χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση, παιδιά οικογενειών υψηλού μορφωτικού επιπέδου χωρίς μεγάλη περιουσία, παιδιά εκπαιδευτικών ή παιδιά μορφωμένων με ιδιαίτερη αγάπη στα γράμματα ), πολλούς μέτριους (παιδιά ανθρώπων του μεροκάματου, που όμως θέλουν τα παιδιά τους να προκόψουν) και ελάχιστους κακούς μαθητές που έτυχε να είναι κοντά τα σπίτια τους. Αυτό περίπου είναι το προφίλ. Στο σχολείο λοιπόν δεν αναφέρθηκαν ποτέ κλοπές, αναφέρθηκαν όμως τσακωμοί για το ποιος γονέας είναι πιο πετυχημένος, μπούλινγκ σε παιδιά που οι γονείς τους δουλεύουν στα σπίτια της πρώτης κατηγορίας, φασαρία στην τάξη από την πρώτη κατηγορία που δεν υπολογίζει τίποτα (γονείς και τέκνα συνήθως). Οι καλοί μαθητές πάνε ιδιαίτερα, οι υπόλοιπες κατηγορίες φροντιστήριο, κανείς δεν διαβάζει μόνος του (ούτε καν η τελευταία κατηγορία, οι γονείς τους υποφέρουν για να τα βγάλουν πέρα). Η βαθμοθηρία καλά κρατεί, επειδή προσφερει επιπλέον αίγλη στους προνομιούχους. Παιδιά καμμένα από την παπαγαλία, που θες να τους πεις: κάνε μια βόλτα και μην αφήνεις κανέναν να καταστρέφει την εφηβική σου ηλικία με άγχος για μια θέση στην σημαία.
Σε όλα όσα γράφω υπάρχει όμως μια σύγχυση ως προς τι εννοούμε καλός μαθητής. Ναι, υπάρχουν καλές αποδόσεις. Εξαιρετικούς όμως μαθητές συνάντησα κι εγώ μόνο στις αδύναμες οικονομικά οικογένειες μέχρι τώρα, εκεί που δεν είναι σίγουρη η τριτοβάθμια εκπαίδευση. Σε παιδιά που αν κάτι πάει στραβά, θα γίνουν εργάτες. Εκεί είδα την πραγματική μάθηση, το σπιρτόζο πνεύμα, το αστέρι αν θέλετε. Που δεν έπαιρνε απαραιτήτως άριστους βαθμούς γιατί δεν παπαγάλιζε την γεωγραφία ή τις ασκήσεις στην λογοτεχνία (αλήθεια συμβαίνει και αλλού να ξέρουν σε διαγώνισμα ολόκληρες ερωτήσεις απέξω, χαρακτηρισμούς και πασπαρτού εκφράσεις ή μόνο εμείς έχουμε την τιμή;). Αλλά που η σύνεση και η σοφία περίσσευε, όπως και η αγνότητα ακόμη και στις αταξίες.
-
ppil εγώ εν προκειμενω το καλός μαθητής το εννοώ στενά. Το παιδί που έχει μέσο όρο πάνω από 18. εμάς αυτή η κατηγορία, έχει κατά 90% άψογη συμπεριφορά. Το πολύ πολύ να ψιθυρίζει καμία φορά με τον διπλανό του ή να πεταχτεί χωρίς να σηκώσει χέρι ή να είναι λίγο αντιδραστικό σε καμία παρατηρηση. Πραγματικά πειθαρχικό ζήτημα παιδιού με καλό βαθμό, δεν έχω συναντήσει. Όλα μας τ α προβλήματα δημιουργούνται από αδιάφορους μαθητες που κάνουν φασαρία για πολλούς λόγους. Εννοειται ότι οι καλοί μαθητες μας δεν είναι απαραίτητα έξυπνοι, ούτε ότι έχουν γενική παιδεία και ενδιαφέροντα όλοι τους. Και κάποιοι από τους πιο έξυπνους και διαβασμένους μαθητες, δεν είναι επιμελείς ούτε έχουν καλους βαθμούς. Αλλ δεν νομίζω ότι έχω δει ποτέ παιδί από μη προνομιούχο και βοηθητικό περιβάλλον, να έχει ικανότητες ή ενδιαφέρον, εκτός από κάποια παιδιά αλλοδαπών γονέων. Τα δικά μας παιδιά των εργατικών οικογενειών, συνήθως είναι πολύ πίσω από τ άλλα. Ίσως γιατί είναι λίγες οι οικογένειες που τη βγάζουν απλώς με το μεροκάματο χωρς άλλη πηγή εσόδων και είναι όντως του περιθωρίου. Πάντως κοινωνικό ρατσισμό δεν έχω δει στο σχολείο παρολο που στους μεγάλους υπάρχει.
-
Η ευφυία δεν κληρονομείται. Επιστημονικά αποδεδειγμένο. Αποτελεί τυχαίο γεγονός. Από κει και πέρα παίζει το περιβάλλον το δικό του ρόλο στη διαμόρφωση του παιδιού.
-
Αυτό που έχω παρατηρήσει από τη δική μου εμπειρία, είναι ότι συχνά τα παιδιά που παρουσιάζουν θέματα συμπεριφοράς (σχολικός εκφοβισμός, παραβατικότητα κλπ) δεν διαφέρουν επιφανειακά σε κάτι ιδιαίτερο από τα υπόλοιπα, με τη διαφορά ότι έχουν επιλέξει για διάφορους λόγους να έχουν αυτή τη χ συμπεριφορά. Θέλω να πω ότι δεν τους λείπει κάτι, ούτε είναι υποχρεωτικά από μη προνομιούχο περιβάλλον, ή από διαλυμένες οικογένειες, ή εντελώς αδιάφοροι σε όλα τα μαθήματα ή τους έχουν τύχει όλα τα κακά της μοίρας τους, αλλά ούτε και το αντίθετο.
Τέλος, δεν μπορούμε να γενικεύσουμε, εκτός αν έχουμε δεδομένα από αντίστοιχη έρευνα.
-
Αυτό που έχω παρατηρήσει από τη δική μου εμπειρία, είναι ότι συχνά τα παιδιά που παρουσιάζουν θέματα συμπεριφοράς (σχολικός εκφοβισμός, παραβατικότητα κλπ) δεν διαφέρουν επιφανειακά σε κάτι ιδιαίτερο από τα υπόλοιπα, με τη διαφορά ότι έχουν επιλέξει για διάφορους λόγους να έχουν αυτή τη χ συμπεριφορά. Θέλω να πω ότι δεν τους λείπει κάτι, ούτε είναι υποχρεωτικά από μη προνομιούχο περιβάλλον, ή από διαλυμένες οικογένειες, ή εντελώς αδιάφοροι σε όλα τα μαθήματα ή τους έχουν τύχει όλα τα κακά της μοίρας τους, αλλά ούτε και το αντίθετο.
Τέλος, δεν μπορούμε να γενικεύσουμε, εκτός αν έχουμε δεδομένα από αντίστοιχη έρευνα.
εμάς οι πιο ακραίες περιπτώσεις, κάποιες ήταν όντως από οικογένειες υπεράνω υποψίας. Άλλες ήταν από οικογένειες με περίεργη ιδιοσυγκρασία. Σίγουρα όχι στερημένα ή μη προνομιούχα περιβαλλοντα. Παντελώς αδιάφοροι για το σχολείο όμως, ήταν. Βέβαια η οικογένεια υπερανω υποψίας, μα προσεκτική παρατήρηση, φαίνεται πού έχει χάσει τον έλεγχο και πού έχει επιδείξει προκλητική αδιαφορία.
-
Στο κέντρο της Αθήνας, η παραβατικότητα είναι φαινόμενο που συνδέεται με συγκεκριμένο προφίλ. Αλλοδαποί μαθητές, από οικογένειες χαμηλού μορφωτικού επιπέδου, χωρίς ουσιαστική εκτίμηση για το σχολείο, χωρίς έλεγχο στα παιδιά τους. Κάποιες φορές ενυπάρχουν και αδιάγνωστες διαταραχές, όπως ΔΕΠΥ ή εναντιωματική διαταραχή. Παραμένουν αδιάγνωστες, ακριβώς επειδή οι οικογένειες αυτές δεν θα μπουν στη διαδικασία να ψάξουν κάτι. Αίτηση για το ΚΕΔΑΣΥ θα κάνουν μόνο αν μάθουν ότι έτσι το παιδί θα περάσει την τάξη. Αυτά από την σχετική εμπειρία μου. Τα τελευταία χρόνια σε αρκετές γειτονιές υπάρχει και άνοδος ακροδεξιών ομάδων, που δρουν στα σχολεία, αλλά προσωπικά δεν μου έχει τύχει.
Στα δήθεν καλά δημόσια σχολεία (όπου οι αλλοδαποί είναι ελάχιστοι) το μπούλιγκ είναι ύπουλο, λεκτικό κυρίως, και το μαθαίνουμε τυχαία, αν αντιληφθούμε κάτι οι ίδιοι. Επίσης καλά κρατεί ο διαδικτυακός εκφοβισμός: φωτογραφίζουν τον συμμαθητή στο σχολείο και μετά ανεβάζουν τη φωτό με υβριστικά σχόλια. Ευθύνη τότε φέρει εύλογα το σχολείο που επιτρέπει άτυπα την χρήση κινητών, δηλαδή κάνει τα στραβά μάτια. Και μη μου πείτε ότι δεν γίνεται αυτό, σε μας γίνεται και παραγίνεται, κι ας είναι παράτυπο.
-
Παρέμβαση οι εκπαιδευτικοί μπορούν να κάνουν μόνο στο σχολείο. Το μαθητικό δυναμικό είναι δεδομένο στην Α' Αθήνας. Άλλωστε στους μετανάστες οφείλεται και η διατήρηση πολλών οργανικών θέσεων. Διαφορετικά θα είχαν κλείσει αρκετά σχολεία. Το διαδικτυακό bullying είναι βασικός παράγοντας, αλλά οι εκπαιδευτικοί δεν μπορούν να παρέμβουν. Μην κυνηγάτε χίμαιρες.
-
Στο διαδικτυακό bullying εμπλέκεται το σχολείο, αν η φωτογραφία έχει ληφθεί στο χώρο του σχολείου από κινητό που φέρει ανενόχλητος ο μαθητής πάνω του και το χρησιμοποιεί στο σχολείο, π.χ. στο διάλειμμα. Δεν είναι εύλογο οι γονείς να απευθυνθούν στο σχολείο για κάτι τέτοιο;
Όσο για το μαθητικό δυναμικό της Α΄ Αθήνας, δεν υπάρχει κάποια υπόνοια στο σχόλιό μου, αυτό έχω παρατηρήσει με τα χρόνια. Ίσα- ίσα και εξαιρετικά παιδιά υπάρχουν, και άριστοι μαθητές. Αλλά το θέμα είναι μάλλον ταξικό. Αν το 95% των μαθητών είναι αλλοδαποί, η παραβατικότητα θα εντοπιστεί εκεί.
Στα προάστια, που οι αλλοδαποί είναι λιγότεροι, θεωρώ πως τα ποσοστά είναι διαφορετικά. Αλλά δεν υπάρχει σχετική έρευνα, ή αν υπάρχει την αγνοώ.
-
Προφανώς. Όμως δεν μπορούν να ελέγχουν το σύνολο των μαθητών στα διαλείμματα. Είναι αδύνατο. Μόνο ως γενική προειδοποίηση. Και στην Β Αθήνας το bullying καλά κρατεί. Όταν είναι ήδη κακομαθημένος κάποιος από την οικογένειά του το σχολείο μπορεί να παρέμβει μόνο τιμωρητικά. Ευτυχώς που επανέρχεται η πενθήμερη, γιατί η ατιμωρησία είχε ως αποτέλεσμα την απόλυτη ασυδοσία. Αυτά περί συνεχούς διαλόγου ήταν για γέλια...
-
Σε μας πάντως -και εικάζω και στα πρότυπα- τα κινητά δεν υπήρξαν ποτέ σοβαρό πρόβλημα. Επισήμως απαγορεύονται αλλά ενώ υπάρχουν δεν γίνεται η χρήση που ακούγεται στα άλλα σχολεία. Φέτος μόνο παρατηρήθηκε το φαινόμενο να υπάρχουν να βλέπουν ταινία κατά τη διάρκεια του μαθήματος σε καθηγητές που δεν μπορούν να επιβληθούν στην τάξη. Εκεί βέβαια για πρώτη φορά φέτος "έχουν κάνει και χειρότερα βεβαίως βεβαίως, και ...χειρότερα". Δεν έχουμε δώσει αποβολή νομίζω για κινητό.
Όσο για τις πενθήμερες αποβολές, σε μας ούτε κρύο, ούτε ζέστη, παρόλο που είναι θετικό μέτρο για τον εκπαιδευτικό χώρο. Δεν δίναμε ούτε μικρότερες. Το γιατί είναι περίπλοκο, αλλά σε τελική ανάλυση εκεί που θα δίναμε, στην πραγματικότητα ο μαθητής θα έμενε από απουσίες και δεν μπορώ να καταλάβω τη λογική του να μένει κάποιος στην ίδια τάξη, ενώ το υπουργείο ουσιαστικά (να μην γελιόμαστε δηλ.) μας ζητά να περνάμε τους πάντες, ανεξαρτήτως επιδόσεως, συμπεριφοράς κλπ. Ούτε υπάρχει κέρδος για τη σχολική μονάδα της υποχρεωτικής εκπαίδευσης να έχει παραβατικό μαθητή για περισσότερα χρόνια, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς. Είναι πολλά τα κακώς κείμενα στην εκπαίδευση και παντού σκοντάφτεις σε λακούβες ζοφερές.
-
Αν εφαρμοστεί το ΦΕΚ 2531/ 29-4-2024 " Παιδαγωγικά Μέτρα και ενέργειες Παιδαγωγικού Χαρακτήρα" θα πρέπει οι μισοί μαθητές του ΕΠΑΛ να μείνουν στην ίδια τάξη.
-
Η ευφυία δεν κληρονομείται. Επιστημονικά αποδεδειγμένο. Αποτελεί τυχαίο γεγονός. Από κει και πέρα παίζει το περιβάλλον το δικό του ρόλο στη διαμόρφωση του παιδιού.
Αντίθετα η έρευνα αναγνωρίζει την ύπαρξη και κληρονομικού παράγοντα.
https://en.wikipedia.org/wiki/Heritability_of_IQ
-
Αντίθετα η έρευνα αναγνωρίζει την ύπαρξη και κληρονομικού παράγοντα.
https://en.wikipedia.org/wiki/Heritability_of_IQ
Διάβασε προσεκτικά τι λέει αυτό που παράθεσες. Μη μένεις στην επιφάνεια ότι τελοσπάντων κάποιος γενετικός παράγοντας (γενικά κι απροσδιόριστα) πρέπει να υπάρχει. Μπες στην ουσία. Κανένα γονίδιο δεν παίζει ιδιαίτερο ρόλο στη νοημοσύνη. Άρα η ευφυία δεν κληρονομείται. Ιδού και κάτι ακόμη.
https://medlineplus.gov/genetics/understanding/traits/intelligence/
"Studies have shown that intelligence has a genetic component, but they have not conclusively identified any single genes that have major roles in differences in intelligence. It is likely that intelligence involves many genes that each make only a small contribution to a person's intelligence."
Με απλά λόγια η νοημοσύνη ενός ατόμου δε βασίζεται (πρακτικά) στην κληρονομικότητα.
-
@ppil εμείς παρολο που έχουμε υπάρξει σχολείο ανοργάνωτο και με πολλή φασαρία στο μάθημα, ποτέ δεν είχαμε θέματα με το κινητό, εκτός από βίντεο σε ώρες εκπαιδευτικών που δεν τιυς άφηναν τα παιδιά να κάνουν καθολου μάθημα, επειδή οι ίδιοι είχαν δικά τους θέματα επικοινωνίας με το περιβάλλον. Εκεί γνωρίζουμε ότι έχουν υπάρξει βιντεοσκοπήσεις, όχι εις βάρος συμμαθητών, εις βάρος του εκπαιδευτικού, αλλά είναι απ αυτά που κανεις δεν μπορεί να αποδείξει οπότε έμεναν έτσι και ο συνάδελφος εμενε έκθετος ως ακατάλληλος και «δικό του πρόβλημα». Κατά τ άλλα όμως, αν χτυπούσε κατά λάθος κινητό ακόμα και από ξυπνητήρι, η μονοήμερη ήταν δεδομένη, (ενώ δεν ήταν δεδομένη για μεγάλη προσβολή εναντίον εκπαιδευτικού πχ). Δεν έχει διανοηθεί ποτέ μαθητής μας, επαναλαμβανω παιδιά παρα πολύ απείθαρχα που ούτε από την αίθουσα δεν βγαίνουν στο διάλειμμα, δεν έχει διανοηθεί να θεαθεί με το κινητό στο χέρι. Σε σχέση με άλλα ππυ ακούω, παρηγοριεμαι τουλάχιστον για αυτό.
Δεν νομίζω ότι μένει εύκολα κάποιος από αποβολές, αν μιλάμε για 1-2 μέρες, πόσες πια τέτοιες θα πάρει; Έχουμε μαθητες ππυ έχουν πάρει 5 ημερήσιες, επειδή συμπλήρωσαν πολλές ωριαίες, και για χρήση κινητού και για καβγά με ξύλο. 35 απουσίες είναι.
Παλιότερα ήμουν της αποψης να διευκολύνεις γενικα να περνάνε, μέχρι που είδα πρώτον πολύ ακραίες περιπτώσεις, δευτερον μεγάλη παρερμηνεία στην έννοια του ότι το σχολείο θέλει να βοηθήσει, γιατί αυτό ερμηνευόταν ότι δεν εχει καμία σημασία κανένας χαμηλός βαθμός καθ καμία ποινή, και τέλος είδα αγανάκτηση από άλλα παιδιά που είχαν φτάσει να αναρωτιούνται γιατί κάνουμε παρατήρηση στο ένα τμήμα για τη φασαρία όταν στο διπλανό εχεις μαθητή ο οποίος ανενόχλητος την ώρα του μαθήματος τραγουδάει, σουλατσάρει, αυνανίζεται και οι καθηγητές το ανέχονται ακριβώς για να μην τον γεμίζουν αποβολές (καθ τελικά καταλήγει να μένει απουσίες επειδξ βαριέται και να έρθει).
Ένα πράγμα που σκέφτομαι σαν μείον με τη δυνατότητα των έως 5 ημερών, είναι ότι μπορεί να προκαλέσεις διαφωνίες, αν ο ένας λέει 2 μέρες, ο άλλος 3, ο άλλος 4. Επειδή είχαμε βρεθεί πολλές φορές με δεμένα τα χέρια με τις δυο μέρες, μπορεί τώρα κάποιοι να θέλουν να φτάσουν κατευθείαν στις μεγάλες ποινές ελπίζοντας ότι έτσι θα ληφθεί το μήνυμα, πράγμα για το οποίο δεν είναι σίγουρη ότι θα συμβεί σε όλες τις περιπτωσεις. Οι μεγάλες ποινές έχουν νόημα όταν απευθύνονται αε εφήβους που πήγαν μια φορά να κάνουν μια βλακεία, αλλά από πίσω έχουν ένα σπίτι που τους εχει εμφυσήσει ένα αίσθημα ντροπής και υπευθυνότητας, και θα καταλάβουν το λάθος για να μην το επαναλάβουν. Γιατί τα παντελώς ανεξέλεγκτα παιδιά, δεν έχουν δυστυχώς νόημα ούτε αυτές οι ποινές. Είναι μόνο για την ικανοποίηση των υπολοίπων.
-
μαθητή ο οποίος ανενόχλητος την ώρα του μαθήματος (...) αυνανίζεται
Πείτε μου ότι πρόκειται για (υπερβολικό) σχήμα λόγου...
-
Πείτε μου ότι πρόκειται για (υπερβολικό) σχήμα λόγου...
Όταν πήγαινα εγώ γυμνάσιο τη δεκαετία του '90 υπήρχαν αγόρια που αυνανίζονταν καθ' έξιν εν ώρα μαθήματος. Σήμερα έχει περιοριστεί πολύ το φαινόμενο καθώς χαζεύουν με τα κινητά και δεν επιδίδονται σ' άλλες δραστηριότητες στην τάξη (μορφωτικές ή όχι).
-
Πείτε μου ότι πρόκειται για (υπερβολικό) σχήμα λόγου...
Όχι δεν
είναι σχήμα λόγου. Είναι απ αυτές τις πληροφορίες που διακινούνται μεταξύ των μαθητών, μαζί με την ταυτότητα του εκπαιδευτικού στον όποιον συνέβη, για τον οποίο κανείς δεν καταλαβαίνει αν είναι τόσο στην κοσμάρα του, ή τόσο τα έχει γραμμένα, ή τόσο πολύ έχει συνηθίσει να του καταπατούν την αξιοπρέπεια, και δεν κάνει τίποτα γι αυτό.
Κοντά 15 χρόνια στην εκπαίδευση και μου έχουν τύχει μαθητες που χαϊδεύονταν την
ώρα του μαθήματος. Ο ένας τουλ το έχει κάνει και σε δική μου ώρα, αλλά αυτό αντιμετωπίστηκε με διακριτικότητα από τους συμβούλους και σταμάτησε. Από τις περιπτώσεις που η συζήτηση και η διακριτικότητα πιάνουν τόπο. Μιλάμε όμως γενικα για πολύ ακραίες περιπτώσεις. Σε ένα σχολείο όμως σε μικρό μέρος, που τα παιδιά είναι μαθημενα να κουτσομπολεύουν, αυτά μαθαίνονται και υπάρχει δικαιολογημένη ενόχληση αν μένουν έτσι χωρίς να κάνει τίποτα το σχολείο. Υποθέτω ότι στα σχολεία της Αθήνας τα παιδιά δεν ασχολούνται με τετοια και έτσι δεν υπάρχει το άγχος της ικανοποίησης του κοινού πέρι δικαίου αισθήματος.
-
Όχι δεν
είναι σχήμα λόγου. Είναι απ αυτές τις πληροφορίες που διακινούνται μεταξύ των μαθητών, μαζί με την ταυτότητα του εκπαιδευτικού στον όποιον συνέβη, για τον οποίο κανείς δεν καταλαβαίνει αν είναι τόσο στην κοσμάρα του, ή τόσο τα έχει γραμμένα, ή τόσο πολύ έχει συνηθίσει να του καταπατούν την αξιοπρέπεια, και δεν κάνει τίποτα γι αυτό.
Είναι από τα χειρότερα που έλεγα νωρίτερα ότι συμβαίνουν. Έγινε και σε μας και διακινήθηκε ως είδηση από τους υπόλοιπους μαθητές. Ο εκπαιδευτικός θυμίζει χαρακτήρα αφηγήματος Τσέχωφ
-
Είναι από τα χειρότερα που έλεγα νωρίτερα ότι συμβαίνουν. Έγινε και σε μας και διακινήθηκε ως είδηση από τους υπόλοιπους μαθητές. Ο εκπαιδευτικός θυμίζει χαρακτήρα αφηγήματος Τσέχωφ
Πιστεύω ότι για να φτάνει ένας εκπαιδευτικός στο σημείο να εθελοτυφλεί για τόσο ακραίες συμπεριφορές, πρέπει να έχει βιώσει σε σχολεία πολύ μεγάλη απόρριψη από πλευράς διοίκησης και συναδέλφων. Είναι ασχημο αυτό. Εγω δεν είμαι η τύπος που τα παιδιά θα είναι πάντα απόλυτα ησυχα αλλά τέλος πάντων ξέρω να παρακάμπτω τις κακοτοπιές. Πολλές από τις ημερήσιες και διήμερες αποβολές λόγω άπρεπους συμπεριφοράς σε καθηγητη στο σχολείο μου, ήταν καταστάσεις που κι εγω ακόμα όταν τις ακούω, καταλαβαίνω ότι κι ο εκπαιδευτικός με κάποια αστοχία οδήγησε τον μαθητή σε έκρηξη, αλλά ειμαι κάθετη ότι ο σύλλογος διδασκόντων πρέπει να παρουσιάζει ενιαίο μέτωπο. Κατανοούμε το πώς προέκυψε μια συμπεριφορά, αλλά δεν την ανεχόμαστε. Αν θίγεις έναν από εμάς, θίγεις όλο το σχολείο και την ίδια την υπόσταση της θέσης μας και θα εχεις την ανάλογη αντιμετώπιση.
-
Πιστεύω ότι για να φτάνει ένας εκπαιδευτικός στο σημείο να εθελοτυφλεί για τόσο ακραίες συμπεριφορές, πρέπει να έχει βιώσει σε σχολεία πολύ μεγάλη απόρριψη από πλευράς διοίκησης και συναδέλφων. Είναι ασχημο αυτό. Εγω δεν είμαι η τύπος που τα παιδιά θα είναι πάντα απόλυτα ησυχα αλλά τέλος πάντων ξέρω να παρακάμπτω τις κακοτοπιές. Πολλές από τις ημερήσιες και διήμερες αποβολές λόγω άπρεπους συμπεριφοράς σε καθηγητη στο σχολείο μου, ήταν καταστάσεις που κι εγω ακόμα όταν τις ακούω, καταλαβαίνω ότι κι ο εκπαιδευτικός με κάποια αστοχία οδήγησε τον μαθητή σε έκρηξη, αλλά ειμαι κάθετη ότι ο σύλλογος διδασκόντων πρέπει να παρουσιάζει ενιαίο μέτωπο. Κατανοούμε το πώς προέκυψε μια συμπεριφορά, αλλά δεν την ανεχόμαστε. Αν θίγεις έναν από εμάς, θίγεις όλο το σχολείο και την ίδια την υπόσταση της θέσης μας και θα εχεις την ανάλογη αντιμετώπιση.
Ένας δάσκαλος πρέπει να λειτουργεί ως υπόδειγμα πνευματικής ελευθερίας και ηθικής ακεραιότητας, αν θέλει να τιμά το λειτούργημά του. Δεν μπορεί να επιλέγει μια ταπεινωτική στάση ζωής, όπως και να του έχει φερθεί η διοίκηση ή οι συνάδελφοί του.
Υπάρχουν αντιδράσεις μαθητών που δεν δικαιολογούνται με τίποτα, σαν αυτή που μιλάμε και που βεβαίως θα συμφωνούσα σε πενθήμερη αποβολή. Αλλά όσο συγκινητική και αν είναι η στάση σου ως προς το ενιαίο μέτωπο που πρέπει να κρατούν οι εκπαιδευτικοί σε ένα σχολείο (και είμαι σίγουρη πως δείχνει καλή καρδιά), πολλές φορές αδικεί. Δεν είμαστε όλοι δίκαιοι, όλοι άψογοι και σωστοί. Άλλος θα σου έλεγε πως μοιάζει με τακτική της μαφίας η στάση αυτή: "Αν θίγεις έναν από εμάς, θίγεις όλο το σχολείο και την ίδια την υπόσταση της θέσης μας και θα εχεις την ανάλογη αντιμετώπιση". Θα καταλάβαινες, αν είχες βρεθεί σε σύλλογο σαν τον δικό μου, πως η συναίνεση μερικές φορές στα κοινά θέλω είναι παθητικότητα, υποταγή, τα ιδανικά και οι αρχές πάνε περίπατο, αν επιλέγεις μέτωπο εξ αρχής, ανεξάρτητα από το δίκαιο.
Εν ολίγοις, θα προτιμούσα να με γδάρουν ζωντανή, παρά να πάρω το μέρος καθηγητή ενώ φταίει (και έχουμε πολλά τέτοια περιστατικά εμείς, περιστατικά αλαζονείας). Αλλά, θα μαχόμουν μαζί του αν παραβιαζόταν τα δικαιώματά του, ακόμη και αν εγώ δεν κινδύνευα.
-
Ένας δάσκαλος πρέπει να λειτουργεί ως υπόδειγμα πνευματικής ελευθερίας και ηθικής ακεραιότητας, αν θέλει να τιμά το λειτούργημά του. Δεν μπορεί να επιλέγει μια ταπεινωτική στάση ζωής, όπως και να του έχει φερθεί η διοίκηση ή οι συνάδελφοί του.
Υπάρχουν αντιδράσεις μαθητών που δεν δικαιολογούνται με τίποτα, σαν αυτή που μιλάμε και που βεβαίως θα συμφωνούσα σε πενθήμερη αποβολή. Αλλά όσο συγκινητική και αν είναι η στάση σου ως προς το ενιαίο μέτωπο που πρέπει να κρατούν οι εκπαιδευτικοί σε ένα σχολείο (και είμαι σίγουρη πως δείχνει καλή καρδιά), πολλές φορές αδικεί. Δεν είμαστε όλοι δίκαιοι, όλοι άψογοι και σωστοί. Άλλος θα σου έλεγε πως μοιάζει με τακτική της μαφίας η στάση αυτή: "Αν θίγεις έναν από εμάς, θίγεις όλο το σχολείο και την ίδια την υπόσταση της θέσης μας και θα εχεις την ανάλογη αντιμετώπιση". Θα καταλάβαινες, αν είχες βρεθεί σε σύλλογο σαν τον δικό μου, πως η συναίνεση μερικές φορές στα κοινά θέλω είναι παθητικότητα, υποταγή, τα ιδανικά και οι αρχές πάνε περίπατο, αν επιλέγεις μέτωπο εξ αρχής, ανεξάρτητα από το δίκαιο.
Εν ολίγοις, θα προτιμούσα να με γδάρουν ζωντανή, παρά να πάρω το μέρος καθηγητή ενώ φταίει (και έχουμε πολλά τέτοια περιστατικά εμείς, περιστατικά αλαζονείας). Αλλά, θα μαχόμουν μαζί του αν παραβιαζόταν τα δικαιώματά του, ακόμη και αν εγώ δεν κινδύνευα.
Με αυτήν την έννοια, να «φταίει» ο καθηγητής, δεν μου έχει τύχει να χρειαστεί να συζητήσουμε τιμωρία. Εννοώ περιστατικά που κάποιος αρκετά έμπειρος ή όποιος γνωρίζει καλύτερα το παιδί, θα σταματούσε πριν ξεσπάσει ο μαθητής. Που δεν μπορείς να πεις ακριβώς ότι ήταν λάθος. Ήταν κάποια έκρηξη που θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να συμβεί, αλλά πολλοί θα προλάβαιναν πώς να την αποφύγουν. Εγω προσωπικά στα παιδιά που γνωριζω ότι από κάποιο σημείο και μετά αντιδρουν, προσεχω ώς πού θα επιμείνω σε κάτι. Άλλος όμως, θα ελεγε ότι έτσι τα παιδιά μαθαίνουν ότι αν ξεσπάς με νεύρα και επιθετικότητα, οι άλλοι σε φοβούνται, σου κάνουν τα χατίρια και περναει το δικό σου. Επίσης, εκ των
πραγμάτων οι μαθητες δεν θα έχουν ίδιες αντιδράσεις τις πρώτες και τις τελευταίες ώρες, σε μονόωρα ή σε καθηγητές που έχουν για ώρες ή για χρόνια, σε μαθήματα εξεταζόμενα και μαθήματα που θεωρούνται υποτιμημένα κοκ. Κάποιοι συνάδελφοι είναι εκ των
πραγμάτων σε μειονεκτικότερη θέση για διάφορους λόγους και αναγκαστικά σε αυτούς θα συμβούν τα περίεργα, οπότε αυτοί θα χρειαστούν και την «υπεράσπιση» μας.
Φυσικά δεν εννοώ σκηνικά που ο καθηγητής έξαλλος απειλεί ολόκληρο τμήμα με ημερήσια αποβολή ή κάνει μεγάλες δηλώσεις όπως ότι δεν θα δεχτεί το τάδε παιδί στην τάξη χωρίς βιβλίο κλπ, πραγματα παντελώς ανεδαφικά που απλώς ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Δεν νομίζω ότι κάποιος διευθυντής έχει παρασυρθεί από βρασμό ψυχής εκπαιδευτικού για πραγματα που οι υπόλοιποι αντιμετωπίζουν με διπλωματικούς χειρισμούς.
(και πάλι όμως, θα μπορούσε κάποιος να πει ότι αν όλοι βγάζαμε έξω όποιον δεν φέρνει βιβλία συστηματικά, δεν μπορεί, θα το έπαιρνε απόφαση να τα φέρει).
Τέλος, επιμενω πολύ σ αυτό, επειδή στο σχολείο μου υπάρχει πολύ η απάντηση «σ εμένα δεν κάνουν τίποτα» που με εκνευρίζει αφάνταστα, γι αυτό επιμενω πολύ στο κοινό μέτωπο. Έχω βρεθεί κι εγω στην θέση να μου έρχεται να πω «σ εμένα δεν κάνουν τίποτα», κάτι μου με παρηγορεί γιατί κάθε χρόνο σε 1-2 τμήματα θα μου κάνουν πολλά. Αλλά δεν μπορώ να ακούω να το χρησιμοποιούν σαν καραμέλα είτε για να πουλήσουν τρέλα και να αδιαφορήσουν, είτε για να καλύψουν το ότι και σ εκείνους κάνουν πολλά, αλλά δεν διαμαρτύρονται.
-
Το θέμα είναι ότι στην πρωτοβάθμια δεν υπάρχουν ποινές και στα παιδιά παγιώνονται αρνητικές συμπεριφορές και παρενόχλησης μαθήματος και βίας προς συμμαθητές και εκφοβισμού. Μετά είναι αργά. Έχουμε ενοχοποιήσει τόσο πολύ επίσης την έννοια της ποινής. «παιδαγωγικά μέτρα». Ντρεπόμαστε να πούμε και την λέξη. Δεν είναι παιδαγωγικά μέτρα. Είναι ποινές στις οποίες καταφεύγουμε όταν τα παιδαγωγικά μέτρα έχουν αποτύχει.
Υπάρχει και μερίδα εκπαιδευτικών του προοδευτικού χώρου, που ακούνε για ποινές και κανονισμούς και παθαίνουν αλλεργικό σοκ. Υποτίθεται ότι αυτά είναι μέτρα καταστολής και η καταστολή γεννα βία και τα παιδιά δεν είναι έτσι επειδή έτσι τα έμαθαν οι γονείς τους, αλλά η κακούργα κοινωνία και η ανεργία και οι πολλές ώρες εργασίας κλπ. Να πάρουμε λέει μέτρα πρόληψης και όλα θα φτιαχτούν. Τρελαίνομαι όταν τα ακούω. Λες και όποιος προτείνει 2-3 μέρες αποβολή είναι ψυχοπαθής βασανιστής παιδιών ας πούμε. Θα πεις στο 13χρονο ότι η συμπεριφορά του παραβιάζει τον κανονισμό του σχολείου, και χέστηκε, για να μην πω κάτι πιο βαρύ. Τόσα χρόνια ήξερε ότι αν κάνει κάτι, θα μιλήσουν με τους γονείς του οι οποίοι είτε θα τραμπουκίζουν, είτε θα πουλήσουν τρελίτσα «ενταξει παιδιά είναι, έτσι κάνουν τα αγόρια» ή θα βάλουν τα κλάματα γιατί τα έχουν δοκιμάσει όλα και «αχ το παιδί μου μέχρι πέρσι ήταν τόσο γλυκό και τρυφερό και δεν ξέρω τι έπαθε». Και δεν θα γίνει τίποτα. Αν δεν ζοριστεί ο γονιός του δημοτικού με συνέπειες της συμπεριφοράς του παιδιού του, δεν θα βάλει μυαλό. Έχουμε μια κοινωνία πιυ επι τούτου μεγαλώνει κακομαθημένα που μπορούν να λενε καθ να κάνουν ο,τι θέλουν, χωρίς κανεις να επιτρέπεται να τους κάνει παρατήρηση.
+++++
-
[...]
Επίσης, εκ των
πραγμάτων οι μαθητες δεν θα έχουν ίδιες αντιδράσεις τις πρώτες και τις τελευταίες ώρες, σε μονόωρα ή σε καθηγητές που έχουν για ώρες ή για χρόνια, σε μαθήματα εξεταζόμενα και μαθήματα που θεωρούνται υποτιμημένα κοκ. Κάποιοι συνάδελφοι είναι εκ των
πραγμάτων σε μειονεκτικότερη θέση για διάφορους λόγους και αναγκαστικά σε αυτούς θα συμβούν τα περίεργα, οπότε αυτοί θα χρειαστούν και την «υπεράσπιση» μας.
[...]
Τέλος, επιμενω πολύ σ αυτό, επειδή στο σχολείο μου υπάρχει πολύ η απάντηση «σ εμένα δεν κάνουν τίποτα» που με εκνευρίζει αφάνταστα, γι αυτό επιμενω πολύ στο κοινό μέτωπο. Έχω βρεθεί κι εγω στην θέση να μου έρχεται να πω «σ εμένα δεν κάνουν τίποτα», κάτι μου με παρηγορεί γιατί κάθε χρόνο σε 1-2 τμήματα θα μου κάνουν πολλά. Αλλά δεν μπορώ να ακούω να το χρησιμοποιούν σαν καραμέλα είτε για να πουλήσουν τρέλα και να αδιαφορήσουν, είτε για να καλύψουν το ότι και σ εκείνους κάνουν πολλά, αλλά δεν διαμαρτύρονται.
Χρόνια πολλά σε όλους με υγεία και ευτυχία!
1. Δεν είμαστε σε μειονεκτική θέση, ούτε προνομιούχοι. Έχουμε όλοι ίσα δικαιώματα στην εκπαιδευτική διαδικασία, είτε κάνουμε σε ένα τμήμα μία ώρα είτε περισσότερες. Τώρα, αν μερικοί εκπαιδευτικοί ή μαθητές ισχυρίζονται με κάποια δόση προκατάληψης ότι όσοι έχουν λιγότερες ώρες είναι εξ ορισμού σε μειονεκτική θέση, μπορούμε να τους αποδείξουμε με τη στάση μας ότι δεν ισχύει, εκτός ίσως ότι είναι λίγο πιο δύσκολο να προλάβουμε να βγει η ύλη μας μέχρι το τέλος της σχολικής χρονιάς, επειδή χάνονται πολλές ώρες λόγω εκδηλώσεων, επισκέψεων κλπ. Και αυτό όμως τακτοποιείται με τον κατάλληλο προγραμματισμό. Και ναι, διάφορα περίεργα περιστατικά μπορούν και έχουν συμβεί σε όλους και σε όλες τις ώρες. Έχουμε να κάνουμε με έμψυχο υλικό, με ρέουσα εκπαιδευτική διαδικασία, επομένως και με απρόβλεπτες αντιδράσεις. Το μόνο που έχω παρατηρήσει είναι ότι ναι, τα παιδιά κουράζονται ευκολότερα τις τελευταίες ώρες και δεν συγκεντρώνονται εύκολα.
2. Εδώ συμφωνώ. Απαραίτητο είναι το κοινό μέτωπο και η κοινή στάση των εκπαιδευτικών ενός σχολείου σε θέματα σχολικής ζωής/παραβατικότητας κλπ. Όταν ακούω και εγώ από συναδέλφους το "σε εμένα δεν κάνουν τίποτα, τους ρίχνω μια κεραυνοβόλα ματιά και κάθονται σούζα!" ψυλλιάζομαι ή αμετροέπεια ή απλώς υπεκφυγή για μη ανάληψη ευθυνών.
-
Καλημέρα και χρόνια πολλά συνάδελφοι!
@harac δεν ξέρω γιατί εξελαβες ως υποτιμητικό αυτό ππυ είπα ότι κάποιοι είναι σε μειονεκτικότερο θέση. Για καλό το είπα. Η φασαρία σε κάποιους εκπαιδευτικούς συνηθωσ δεν οφείλεται σε δική τους αδυναμία, αλλά σε αντικειμενικούς παράγοντες πέρα από τη θέλησή τους. Αυτό μόνο ήθελα να πω και σε καμία περίπτωση δεν εννοούσα ότι είναι νομοτελειακό κιόλας ότι θα συμβεί. Ομως, συμβαίνει και σίγουρα το έχουμε παρατηρήσει και στον εαυτό μας. Εγω πάντως βλέπω μεγάλη διαφορα αν κάνω 4 ή 2 ώρες σε ένα τμήμα. Στις 4 ώρες τους γνωριζω πολύ καλύτερα και συνεργαζόμαστε (δεν είμαι τύπος που τον φοβούνται ή επιβάλλεται). Σε ζωηρά τμήματα που έχω τελευταίες ώρες, μπορεί να κάνω άθλιο μάθημα γιατ κάθε λίγο διακόπτω για παρατήρηση, ενώ σε ζωηρά τμήματα που έχω κυρίως πρώτες ώρες, νομίζω ότι όλοι είναι αρνάκια. Αν κάνω ένα αντικείμενο που τους κρατάει απασχολημένους με ασκήσεις ή αντιγραφή από τον πίνακα, κυλάει πολύ καλύτερα παρα η ανάλυση κειμένου με ελεύθερη συζήτηση. κοκ.
-
Είναι τυχεροί οι συνάδερφοι που βρίσκονται σε σχολεία όπου υπάρχει κοινό μέτωπο όλων των συναδέρφων, δηλαδή αλληλεγγύη και σύμπλευση. Δυστυχώς με την επιβολή της αξιολόγησης και τις υπερεξουσίες των διευθυντών παρατηρώ ότι αυτή η σύμπλευση έχει πάει περίπατο....τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια εγώ προσωπικά δεν την έχω συναντήσει.
Χριστός Ανέστη!
-
Είναι τυχεροί οι συνάδερφοι που βρίσκονται σε σχολεία όπου υπάρχει κοινό μέτωπο όλων των συναδέρφων, δηλαδή αλληλεγγύη και σύμπλευση. Δυστυχώς με την επιβολή της αξιολόγησης και τις υπερεξουσίες των διευθυντών παρατηρώ ότι αυτή η σύμπλευση έχει πάει περίπατο....τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια εγώ προσωπικά δεν την έχω συναντήσει.
Χριστός Ανέστη!
Ούτε εγω την έχω συναντήσει απόλυτα. Τη βλέπω επιλεκτικά και κατά το δοκουν
και συμφέρον. Αλλά αυτό το έχω δει από πολύ πριν την αξιολόγηση και κάποιοι από τους μεγαλύτερους υποκριτές στο σχολείο μου είναι οι κατά της αξιολόγησης.
-
Σίγουρα σχολείο ήταν...? ;D ;D ;D
Όταν πήγαινα εγώ γυμνάσιο τη δεκαετία του '90 υπήρχαν αγόρια που αυνανίζονταν καθ' έξιν εν ώρα μαθήματος.
-
Με όσα διαβάζω εδώ μέσα, έχω αρχίσει να πιστεύω πως είμαι ο χειρότερος άνθρωπος και συνάδελφος σας και μάλιστα αμετανόητα ο χειρότερος. Είστε τυχεροί που δεν με έχετε στο σχολείο σας. Εγώ βλέπετε, δεν ξέχασα πως όταν ήμουν μαθήτρια είχα πολλούς καθηγητές που τους θεωρούσα αστοιχείωτους, κομπλεξικούς και πολλά άλλα κοσμητικά. Να πω πως δεν ήμουν καλή μαθήτρια; Όχι, η καλύτερη μαθήτρια στο έτος μου ήμουν, σε σχολείο υποτίθεται της αριστοκρατίας. "Οργίασα με το μυαλό, μα ελάχιστα στην πράξη" βέβαια . Καθόλου αδικημένη όμως όπως ήταν οι πρόγονοί μου, που από τύχη μορφώθηκαν εξαιτίας της αντιστασιακής τους δράσης. Το σόι μου ανύπαρκτο από εξορίες και "εις θάνατον". Να φταίει το γονιδιακό μου παρελθόν που δεν αναγνωρίζει συντηρητικές εξουσίες (εσείς οι αριστεροί λένε κάθε φορά που αντιδρώ) ή απλά η μισανθρωπιά μου; Κοινό μέτωπο αν δεν αγωνίζεσαι για ιδανικά δεν αναγνωρίζω και δεν γνωρίζω κιόλας. Υπάρχουν συνάδελφοι που με φουρκίζουν όταν μιλούν -ενώ ξέρω τα έργα τους- και ειδικά όταν κάνουν μαθήματα ηθικής, υπάρχουν άνθρωποι που κατακρίνω που διάλεξαν έναν δρόμο που δεν ήθελαν (απεχθάνομαι τον μισθωτό δάσκαλο, είτε είναι συνάδελφος στο σχολείο είτε είναι δάσκαλος των παιδιών μου). Δεν ξεχωρίζω κατευθύνσεις και εμπειρίες. Η εμπειρία στον δάσκαλο είναι για να προλαβαίνει τις κακοτοπιές όχι για να γίνεται καλύτερος, αφού όλοι χειροτερεύουμε με τα χρόνια και ας μαθαίνουμε την ύλη, ακόμη και οι άσχετοι (ναι, πιστεύω πως υπάρχουν άσχετοι συνάδελφοι). Ναι επίσης, πιστεύω πως πολλοί δάσκαλοι αδικούν, αδικούν παράφορα μάλιστα, επειδή δεν κάνουν τη δουλειά τους.
-
@ppil δεν καταλαβαίνω τι εννοείς.
Θεωρείς ότι η συμπεριφορά των μαθητών προς τους εκπαιδευτικούς πρέπει να τιμωρείται ανάλογα με το ποιος είναι και τι κάνει ο εκπαιδευτικός; Δηλαδή αν ένας εκπαιδευτικός ας πούμε αργήσει στην τάξη (δυστυχώς συνηθίζεται) και τα παιδθα εκείνη την ώρα παρεκτραπούν και γίνει ένας χαμός (δυστυχώς σύνηθες επακόλουθο) και όταν μετά τους μαλώσει κάποιος τον βρίσει, εσυ θα πεις να μην πάρει αποβολή επειδή ο καθηγητής είχε αργήσει; Αντικειμενικά μιλώντας, ναι το συμβάν θα μπορούσε να μην είχε εξελιχθεί έτσι, αυτό όμως δεν αναιρεί το ότι συγκεκριμένα παιδιά ανά πάσα στιγμή μπορεί να βρίσουν ή να απειλήσουν έναν εκπαιδευτικό, και πιθανότατα δεν θα το κάνουν σε εμένα και σε εσένα γιατί θα ξέρουμε πώς να χειριστούμε την κατάσταση, αλλά κατά βάθος κι οι ίδιες γνωρίζουμε ποιο παιδί θα μπορούσε να το κάνει και ποιο όχι, άρα δεν αλλάζει κάτι στο πόθος ήταν ο αποδέκτης. Θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε. Και ίσως κάποια στιγμή, να είμαστε και εμείς.
-
Όχι, η συμπεριφορά των μαθητών προς τους εκπαιδευτικούς πρέπει να τιμωρείται ανάλογα με τα δεδομένα. Στο παράδειγμα που αναφέρεις και είναι πολύ καλό γιατί είναι απλό και συμβαίνει συχνά, ο καθηγητής έχει δικαίωμα -και υποχρέωση αν θες- να τιμωρήσει τον μαθητή του με ωριαία. Μέχρι εδώ όλα καλά, κανένας δεν θα μας πει τι θα ανεχθούμε στην τάξη μας και κανένας δεν μας ελέγχει μάλιστα.
Το θέμα μας όμως ήταν οι αποβολές από τον σύλλογο για να έχουμε αλληλεγγύη. Φαντάσου τώρα (και σε μας έχει συμβεί) να έρθει ο καθηγητής να ζητήσει να τιμωρηθεί ο μαθητής με μονοήμερη. Από πού και ως πού, ο καθένας από τους υπόλοιπους πρέπει να συμφωνήσει για να κρατηθεί κοινό μέτωπο; Κοινό μέτωπο εναντίον των μαθητών, λες και είναι ο εχθρός; Παιδαγωγικά δεν θα έπρεπε καν να το συζητάμε με αυτή τη φράση, αλλά ας το παραβλέψουμε αυτό. Εγώ λοιπόν θα είμαι αυτή που θα αρνηθεί, γιατί ο μαθητής και ο καθηγητής πρέπει να το λύσουν μόνοι τους. Προφανώς και δεν θέλω να λείψει στο μάθημά μου (και να μην τον αφήσω να το παρακολουθήσει στερώντας του την μάθηση και ξενερώνοντάς τον και μαζί μου) επειδή σε κάποιον άλλον καθηγητή αυθαδίασε. Αν αυθαδίασε σε αυτόν πχ μπορεί σε μένα να είναι υπόδειγμα. Γιατί να μην λάβουμε υπόψη την δική μου καλή μαρτυρία τότε και να ζητήσω να του δώσει συγχαρητήρια άλλος καθηγητής για την συμπεριφορά του στο δικό μου μάθημα; Το ίδιο παράλογο θα ήταν.
Προσωπικά πιστεύω πάντα στην κατά περίπτωση εξέταση των δεδομένων, δεν δέχομαι καμία αυθεντία καθηγητή και με κανενός το μέρος δεν είμαι εκ των προτέρων. Θεωρώ πως οι ημερήσιες αποβολές πρέπει να δίνονται όταν ο μαθητής έχει υποπέσει σε παράπτωμα βαρύτατο που θίγει όλο το σχολείο και κάθε σχολείο, όχι τον καθέναν από εμάς. Δεν είναι τρόπος αυτός για να ανακτήσει ένας εκπαιδευτικός τον έλεγχο της τάξης. Όσες φορές ζητήθηκε σε μας ημερήσια αποβολή περί αυτού ήταν. Αντί να ζητήσει ο συνάδελφος συμβουλές, ζήτησε αποβολή του μαθητή. Στο μάθημα να γίνετε της κολάσεως και να μην δίνει ποτέ δεύτερη ωριαία για να φαίνεται ότι διατηρεί τον έλεγχο.
-
Πιστεύεις δηλαδή ότι ένα παιδί αυθαδιάζει (αν και δεν μου αρέσει η λέξη) επιλεκτικά; Εγω δεν έχω δει ποτέ τέτοιο πράγμα. Όσοι μαθητες έχουν παρεκτραπεί, είναι οι μαθητες ππυ όλοι γνωρίζουμε από τον πρώτο μήνα λειτουργίας του σχολείου, ότι θα το κάνουν αυτό ανά πάσα στιγμή. Το πότε θα το κάνουν, είναι θέμα συγκυριών
και περιστάσεων, και μπορεί κάποιοι να το αποτρέψουν από το να συμβεί στον εαυτό τους, αλλά δεν είναι κι ότι έχουν άλλη γνώμη για το παιδί. Και δεν μιλάμε για παιδιά που τα ενδιαφέρει η μάθηση, αν τα ενδιέφερε δεν θα έδιναν στο σχολείο αφορμές. Μιλάμε για παιδιά που αδιαφορούν για το σχολείο και τους κανόνες ούτως ή άλλως, που δεν έρχονται για να κάνουν μάθημα (και η αλήθεια είναι ότι αν δεν έχουν πολλές απουσίες, δεν τους χαλαει η αποβολή).
Κάποια πράγματα ο καθένας τα βλέπει διαφορετικά ίσως και γιατί έχει διαφορετικό ορίζοντα προσδοκιών. Στο δικό μου σχολείο υπήρχε πάντα κακή διοίκηση με μεροληψία υπέρ των μαθητών εις βάρος των εκπαιδευτικών. Όταν λοιπόν κάτι έφτανε στον σύλλογο, ήταν δεδομένο ότι η ποινή θα ήταν η μέγιστη και ο διευθυντής θα διαφωνούσε. Ήταν η μόνη άμυνα σε μια κατάσταση που το κλίμα είναι ότι ο μαθητής θα κάνει ο,τι θέλει κι εσυ θα ζητάς συγγνώμη που τον ενοχλείς. Μπορεί οποίος δεν έχει ζήσει τέτοιες απαξιωτικές καταστάσεις, να μην καταλαβαίνει τι σημαίνει κοινό μέτωπο και γιατί οι μαθητες μπαίνουν απέναντι. Εσείς έχετε και πιο μορφωμένους γονείς οπότε υποθέτω ότι τα παιδιά τους κρατάνε τα προσχήματα μιας α ευπρέπειας.
Τέλος πάντων, εγω φέτος πρώτη φορά σε περιπτώσεις που προκλητική συμπεριφορά μαθητών ήρθε σε συνεδρίαση, δεν ψήφισα τις δυο μέρες όπως θα ήθελαν κάποιοι, αλλά μόνο μια, και ο λόγος ήταν από τη μια αναλογικός, διότι εκεί κοντά είχαν τιμωρηθεί και πολύ βαριά παραπτώματα με δυο μέρες οπότε χανόταν η ισορροπία, και δευτερον γιατί θεώρησα ότι οι εκπαιδευτικοί θα μπορούσαν να είχαν αποφύγει την κατάσταση. Όχι επειδή τα παιδιά ήταν οκ, αλλά ακριβώς επειδή τα συγκεκριμένα παιδιά θα αντιδρούσαν έτσι, γιατί όλοι γνωρίζουμε ότι έτσι αντιδρουν στην παρατήρηση. Εγω θα είχα αγνοήσει τις συμπεριφορές και δεν θα έκανα παρατήρηση, για να μην χρειαστεί μετά να τιμωρήσω. Δεν ξέρω όμως αν είναι σωστή στάση αυτή. Δείχνει ότι ο τσαμπουκας κάνει τους άλλους να υποχωρούν. Για την ιστορία, τελικά επικράτησε η άποψη της μιας ημέρας αλλά πολλοί το σχολίασαν ως αντισυναδελφικο και υπερβολικά επιεικές που περναει λάθος μήνυμα, κι αυτά όλα σ έναν σύλλογο που δεν θεωρώ ότι είναι δεμένος και σε καμία περίπτωση δεν επιδεικνύει συναδελφικότητα σε συστηματική βάση.
Υ.Γ. Δεν μιλώ για αυθάδεια. Μιλώ για βρίσιμο, απρεπείς χειρονομίες κλπ. Συμπεριφορές απαράδεκτες δηλαδή απέναντι στον οποιονδήποτε.
-
Δεν περίμενα τόσο μεγάλες διαφορές ανάμεσα σε σχολεία, όπως αυτές που περιγράφεις. Κανένας συνάδελφος στο σχολείο μου δεν θα διαφωνούσε με το ότι οι μαθητές μας αυθαδιάζουν επιλεκτικά (αυτή τη λέξη χρησιμοποιούμε εμείς επειδή απλά έχουν μεγάλη γλώσσα, όχι να κάνουν και χειρονομίες δηλ σε καθηγητή). Στον διευθυντή δεν έχω ακούσει ποτέ να αντιμίλησε μαθητής μας, το πολύ πολύ να υπερασπίστηκε παραπάνω από όσο τον έπαιρνε τη θέση του πως δεν έφταιγε (του στυλ: "μα δεν το έκανα κύριε διευθυντά, με παρεξήγησαν" και τα "εγώ; εγώ;" τα θεατράλε, τέτοια...). Τα τελευταία χρόνια σε καθηγητές που δεν έχουν εμπειρία και δεν μπορούν να διατηρήσουν τον έλεγχο από φυσικού τους γίνεται φασαρία και υπάρχει απαξίωση και μετά είναι αυτά που λέω σχετικά με απαντήσεις σε αλαζονική συμπεριφορά καθηγητών μεγάλων σε ηλικία που κάνουν υπέρβαση εξουσίας με τα λόγια τους και οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε ξεσπάσματα. Σε καμία περίπτωση δεν έχουμε "σεσημασμένους" μαθητές, που περιμένεις πως θα ξεφύγουν σε όλους και οι πιο ζωηροί ίσως μάλλον θρασύδειλοι είναι, όπου τους παίρνει δημιουργούν προβλήματα. Ο συντηρητικός μας σύλλογος δεν είναι σε τίποτα σημαντικό ενωμένος, εκτός από αυτό: όχι μόνο δεν είναι υπερ του μαθητή, μερικοί νομίζουν πως είναι παιδονόμοι.
Ημερήσιες όμως δεν δίνουμε τελικά για κοινωνικούς λόγους υποψιάζομαι περισσότερο, όχι λόγω δικαιοσύνης. Αν βρεθεί ένας μας να διαφωνεί, όπως εγώ συνήθως, το διαλύουμε για τους παραπάνω κοινωνικούς λόγους.
Σημαντική διαφορά επίσης είναι οι ωριαίες, εμείς δίνουμε αρκετές (οι παλιότεροι). Πχ έχω συντονισμένο μουρμουρητό με κλειστό στόμα όταν γράφω στον πίνακα. Κανένας μαθητής δεν τολμάει -γενικά, όχι μόνο σε μένα- να ρισκάρει σε καθηγητή που θα έχει χρόνια και σε πολλά μαθήματα (συμφωνώ μαζί σου) να το κάνει φανερά. Σε αυτή την περίπτωση, μετά την πρώτη παρατήρηση αρχίζω και μοιράζω ωριαίες. Δεν με νοιάζει να πάρει και όλη η τάξη, αλλά το μουρμουρητό θα σταματήσει και σταματάει. Σέβομαι πρώτα εγώ το μάθημά μου και τον εαυτό μου και τον χρόνο μου και τον κόπο μου, αυτό σημαίνει. Μετά τα θέματα της αξιολόγησης, όλοι τις έκοψαν και οι νεοδιόριστοι δεν δίνουν ποτέ. Ε εκεί δεν υπάρχει φόβος, γίνεται το έλα να δεις. Να συμφωνήσω όμως κι εγώ να τιμωρηθεί μαθητής για φασαρία σε άλλο μάθημα αποκλείεται, το θεωρώ άδικο, άσχετο με μένα, δεν είναι στην δικαιοδοσία μου και θα το πω. Αν έβρισε καθηγητή, περιμένω ο καθηγητής να μας ζητήσει βοήθεια, να μιλήσει με τον ΣΣΖ που θα κινητοποιήσει την οικογένεια, να τον περάσει ανάκριση και συμβουλευτική. Δεν θα καταδικάσω απλά για να καταδικάσει και αυτός αν βρεθώ εγώ στη θέση του. Χειρονομίες δεν έχουμε, αυτό το βρίσκω σοβαρό λόγο για ημερήσια.
Θα πω και περιστατικό πριν πολλά χρόνια που διαφώνησα έντονα. Συνάδελφος θεώρησε αποτροπή να πει σε μαθητή πως αν τον είχε γιο, συμπληρώστε ό,τι θέλετε και γενικά μίλησε για τον πατέρα του χωρίς να έχει στο νου πως μπορεί να προσβάλλει την οικογενειακή τιμή (αδυνατούσε να το καταλάβει μάλιστα, έλεγε πως γενικά μιλούσα ουσιαστικά). Ο μαθητής κατέληξε στο να τον βρίσει με γλώσσα τελείως πεζοδρομίου, που και βέβαια θα σήκωνε πολυήμερη αποβολή αν δεν είχε προκληθεί. Το περιστατικό παρακολούθησε όλο το σχολείο και ήταν πλέον θέμα τιμής η τιμωρία (δόθηκε). Εγώ διαφώνησα (σε σημείο να έχω θέματα μετά) γιατί με όσα είπε ο καθηγητής απόρησα που ο μαθητής δεν χειροδίκησε. Εγώ μπορούσε να το είχα κάνει και δεν είμαι ανήλικο.
-
Μιλάμε για τελείως διαφορετικά περιστατικά. Δεν νομίζω ότι έχω δει ποτέ κάποιον να ζητά ημερήσια για μεγάλη γλώσσα. Ίσως έχει γίνει σε μεγάλη ένταση και το απέτρεψε ο διευθυντής. Μιλώ για τελείως ανάρμοστες αντιδράσεις. Με χυδαιολογίες, χειρονομίες, απειλές. Που έχουν γίνει καθ σε καθηγητές καθόλα αξιοσεβαστους.
Σ εμάς πάντως οι παλιοί καθηγητές που κρατάνε την τάξη, δεν
δίνουν αποβολές. Ζήτημα αν το κάνουν μια φορά το χρόνο. Γενικα οι αποβολές θεωρούνται αποτυχία όταν είναι συνεχώς από τον ίδιο καθηγητη. Κάποιες φορές νομίζω ότι και η διοίκηση έκανε τα στραβά μάτια ανάλογα με το ποιος καθηγητής και ποιο παιδί. Όμως γενικα όλοι γνωρίζουμε ποιοι δημιουργούν θέματα στην τάξη, γιατί οι ίδιοι θα τα κάνουν και στο διάλειμμα και σε εκδρομές και σε εκδηλώσεις, οπότε δεν λέει κανένας ότι δεν τον αφορά τι γίνεται ατα άλλα μαθήματα. Αυτά τα παιδιά τα εντοπίζεις μετά από 2-3 εβδομάδες ακόμα και από το πώς στέκονται στην πρωινή συγκέντρωση, μη σου πω ότι τους έχουμε ξεχωρίσει και όταν έρχονται με το δημοτικό για το πρόγραμμα μετάβασης, και τα περισσότερα φαίνονται κι από το ντύσιμο. Οπότε αν μαζευτούν πολλές ωριαίες, πάνε μια μέρα σπίτι τους και αυτό γενικα βοηθάει. Εμείς έχουμε όμως και την ιδιαιτερότητα ότι τα παιδιά είναι επιλεκτικά ως προς το αν ο καθηγητής είναι νέος στο σχολείο. Αν βγάλω έξω εγω κάποιον, δύσκολα θα πιστεψει ο γονέας ότι το έκανα άνευ λόγου. Αν βγάλει έξω ο αναπληρωτής ή αποσπασμένος, το παιδί θα παραμυθιασει τον γονέα που δεν θα δώσει βαρύτητα, ή θα τα βάλει με τον καθηγητη, οπότε εκεί πρέπει το σχολείο να δείξει κοινό μέτωπο: «το παιδί σας δημιουργεί προβλήματα, πρέπει να μάθει να ακολουθεί τους κανόνες». Ακόμη, το μάθημα δεν είναι η παράσταση του καθηγητη, που θα πεις ότι αν δεν αρέσει στο κοινό, θα ακούσει γιούχα. Στην τάξη υπάρχουν παιδιά που θέλουν να μάθουν, αν κάποιοι τους το στερούν είναι καταπάτηση ενός δικαιώματος, αν ο καθηγητής δεν μπορεί να το χειριστεί, πρέπει να επέμβει το σχολείο αν μη τι άλλο για την
προστασία της εκπαιδευσης των άλλων μαθητών.
κατάχρηση εξουσίας μόνο από νέους και άπειρους έχω δει.
-
Εμείς έχουμε όμως και την ιδιαιτερότητα ότι τα παιδιά είναι επιλεκτικά ως προς το αν ο καθηγητής είναι νέος στο σχολείο. Αν βγάλω έξω εγω κάποιον, δύσκολα θα πιστεψει ο γονέας ότι το έκανα άνευ λόγου. Αν βγάλει έξω ο αναπληρωτής ή αποσπασμένος, το παιδί θα παραμυθιασει τον γονέα που δεν θα δώσει βαρύτητα, ή θα τα βάλει με τον καθηγητη, οπότε εκεί πρέπει το σχολείο να δείξει κοινό μέτωπο: «το παιδί σας δημιουργεί προβλήματα, πρέπει να μάθει να ακολουθεί τους κανόνες».
Μα γιατί να μας νοιάζει τι θα πει ο γονέας, όταν σύσσωμοι καταδικάζουμε το γεγονός; Εδώ εμείς ακόμη, που λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη τους γονείς λόγω κοινωνικού στάτους και δύναμης, και ενώ έχουμε υποφέρει πολλά από δικηγόρους, φροντίζουμε να είμαστε σύννομοι στη διαδικασία, αλλά δεν καθοριζόμαστε από τη γνώμη τους και το τι ειπώθηκε από τον μαθητή. Δεν μας αφορά δηλ. αν εμείς ακολουθούμε την διαδικασία και δεν μεροληπτούμε ή καταδικάζουμε χωρίς αποδείξεις. Παλιοί και νέοι, δεν ανεχόμαστε διακρίσεις από κανέναν γονιό, αν δυσαρεστήθηκε. Αν έχει αποδείξεις πως το τέκνο του δεν έκανε αυτό για το οποίο τιμωρείται, έχει το χρονικό περιθώριο να τις προσκομίσει αφού ενημερώνεται.
ΥΓ. Τώρα είδα πως μιλάς για τις ωριαίες. Για ωριαίες δεν απολογούμαστε.
Ακόμη, το μάθημα δεν είναι η παράσταση του καθηγητη, που θα πεις ότι αν δεν αρέσει στο κοινό, θα ακούσει γιούχα. Στην τάξη υπάρχουν παιδιά που θέλουν να μάθουν, αν κάποιοι τους το στερούν είναι καταπάτηση ενός δικαιώματος, αν ο καθηγητής δεν μπορεί να το χειριστεί, πρέπει να επέμβει το σχολείο αν μη τι άλλο για την
προστασία της εκπαιδευσης των άλλων μαθητών.
Αν ο καθηγητής δεν μπορεί να το χειριστεί, το σχολείο οφείλει να προσπαθήσει να τον μάθει να το χειρίζεται ή να τον υποχρεώσει στην τελική. Μίλησα πριν για τον πιο ήπιο τρόπο, τον ΣΣΖ. Υπάρχουν κ άλλοι. Δεν θα τιμωρεί με ημερήσιες όποιον μαθητή παρεκτρέπεται εκμεταλλευόμενος κακούς χειρισμούς του καθηγητή. Η ομερτά πάλι δεν αποτελεί λύση. Απεναντίας αυτή και η ανικανότητα αρκετών από εμάς κάνει το κοινό να ζητά την αξιολόγησή μας και μας έχει στις τελευταίες κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων που κάνουν τη δουλειά τους δίκαια και σωστά. Δεν αρκεί μόνο η θέληση, χρειάζεται και η ικανότητα, δυστυχώς ή ευτυχώς.
Για μένα πάντως το μάθημα είναι παράσταση (κάθε μέρα διαφορετική και με σκοπό να ωφελήσω την ψυχή και τον νου), αλλά αυτό είναι άλλο θέμα και άλλο η συμπεριφορά του κοινού σε ό,τι απαγορεύει το θέατρο: έκανες φασαρία, θα βγεις έξω. Στο τέλος όμως θα κριθώ και από εσένα σαν ηθοποιός.
κατάχρηση εξουσίας μόνο από νέους και άπειρους έχω δει.
Εγώ πάλι τους νέους τους βλέπω φοβισμένους λόγω της αξιολόγησης και επειδή έχουν και προσόντα στην ειδική αγωγή (σχεδόν όλοι επειδή έγινε μόδα), γίνονται χαλί να τους πατήσουν οι μαθητές. Απορώ πως τα βγάζουν πέρα. Αλαζονεία βλέπω μόνο στους παλιούς, που μεγάλωσαν αλλιώς και πολλές φορές ξεφεύγουν και είναι τα δυο άκρα ουσιαστικά στο ίδιο σχολείο. Στη πρώτη περίπτωση δεν θα μπορούσα να ανήκω ποτέ, στην δεύτερη υπάρχει κίνδυνος για όλους όσοι παλιώνουν.
-
Εμείς όταν δίνεται ωριαία, ειδοποιούμε τον γονέα. Αν το παιδί του αρχίσει τα γνωστά ότι δεν έκανε τίποτα και τα έκαναν και άλλοι, ο γονέας θα το αμφισβητήσει και δεν θα δείξει στο παιδί ότι δεν πρέπει να το ξανακάνει, έστω για να μην φέρνει τους γονείς σε δύσκολη θέση. Αν ο γονιός στο σπίτι λέει ότι είναι παράξενη η καινούργια μαθηματικός, τι καταλάβαινε το παιδί; Ότι μπορεί να κάνει ο,τι θέλει.
Στο κομμάτι της συμπεριφοράς των μαθητών εξακολουθώ να διαφωνώ. Αλλά μάλλον μιλάνε για άλλο πράγμα πάλι. Μας έχουν τύχει 2-3 φορές εκπαιδευτικοί που ακόμα κσι τα πιο ησυχα παιδιά, κάτι θα κάνουν. Τέτοιο πράγμα έχω δει όμως 2-3 φορές στα 10 χρόνια. Αυτά είναι να μη σου τύχει, γιατί δεν μπορείς να το χειριστείς χωρίς να εκθέσεις τον συναδελφο και χωρίς να βγάλεις και τα παιδιά τρελά. Συνολικά όμως, υπάρχουν παιδιά που έρχονται στο σχολείο για να ενοχλούν. Το έκαναν από το δημοτικό, πιθανότατα από το νηπιαγωγειο, θα το κάνουν στο γυμνάσιο και θα το κάνουν και στο επαλ, το έκαναν και στις κούνιες όταν ήταν μικρά και το κάνουν γιατί κανένας δεν ενδιαφέρεται να τους πει να μην το κάνουν. Δεν μπορεί να ήταν προβληματικοί όλοι ανεξαιρετωσ οι εκπαιδευτικοί που είχαν τόσα χρόνια. Αυτοί θα κάνουν τα πάντα για να μην μπουν σε σειρά στην προσευχή, θα κάνουν τα πάντα για να αργήσουν να ανέβουν στην τάξη μετά το κουδούνι, θα γνωρίζει το όνομά τους ο κάθε καθηγητής του σχολείου ακόμα κι αν δεν τους κάνει μάθημα, γιατί τους έχει δει στην εφημερία, θα χρειαστεί να τους αλλάζουμε συνεχώς θέση στις γιορτές γιατί ενοχλούν, θα μας κάνουν ρεζίλι σε κάποια εκδήλωση ή ξενάγηση κλπ. Όταν αυτά συμβαίνουν, δεν καταλαβαίνω γιατί θεωρείται πρόβλημα του εκπαιδευτικού όταν κάνουν φασαρία. Προφανώς και είναι πρόβλημα ολου του σχολείου γιατί η συμπεριφορά τους εκδηλώνεται σε όλη τη σχολική ζωή. Φετοσ έκαναν εφημερία στον διαδρομο της Α, που διδασκω σε ένα τμήμα μόνο. Μέχρι τον Δεκέμβρη ήξερα καλά ποιο είναι το πιο ήσυχο και το πιο άτακτο τμήμα και ποια παιδια είναι πιο ζωηρά, χωρις να τους κάνω μάθημα κσι χωρις να έχω πολλά πάρε δώσε μαζί τους. Και οντωσ η κρίση μου επαληθεύτηκε από αυτά που άκουγα στην πορεία.
Το σχολείο πρέπει να δείχνει ότι ο νεοδιόριστος ή ο «ξένος» ή ο καθηγητής με το τικ ή την
περίεργη φωνή δεν είναι παρείσακτος για να μην μας νοιάζει τι του κάνουν. Είναι ένας άνθρωπος που έρχεται με την ίδια διάθεση με όλους να κάνει μάθημα, με την ίδια προετοιμασια, ή και καλύτερη, με την ίδια όρεξη, και συχνά με περισσότερη, αν είναι καινούργιος με φρέσκες ιδέες, δεν είναι δυνατόν τα παιδιά να μην τον υπολογίζουν.
Για τιυς παλιούς, εξακοκουθω να εκπλήσσομαι. Δεν έχω δει ποτέ παλιό καθηγητη στο σχολείο μου να αστοχεί τόσο σε χειρισμούς ώστε μαθητής να παρεκτρέπεται. Αντιθετα έχω δει νέους να τραβάνε το σκοινί. Επίσης έχω πιάσει τον εαυτό μου να σκέφτεται πράγματα που μόνο η πείρα με συγκρατεί να μην τα κάνω, αν ήμουν νέα θα τα έκανα. Οι νέοι βλέπω ότι ανέχονται πολύ λιγότερα, βασικά έρχονται έτοιμοι να μην ανεχτούν τίποτα, δίνουν αποβολές για απόλυτα φυσιολογικές καταστάσεις που οι υπόλοιποι λύνουμε με μια παρατήρηση ή και χωρίς παρατήρηση αν κάτι δεν ενοχλεί, γιατί λίγο πολύ γνωρίζουμε πότε θα σταματήσει.
Κι αυτό όμως είναι μια ένδειξη παραίτησης από μέρους μας. Θεωρούμε αυτονοητο ότι τα παιδιά δεν είναι ησυχα και δικό μας κατόρθωμα το να τους κρατάμε εμείς και όχι οι άλλοι. Θεωρούμε αυτονόητο ότι τα παιδιά κάτι θα κάνουν και κρίνουμε την αντίδραση του εκπαιδευτικού. Έχουμε αποδεχτεί ότι τα παιδιά δρν ακολουθούν κανόνες και δεν σέβονται. Απ αυτήν την άποψη, μήπως έχει δίκιο ο νεοδιόριστος που θεωρεί φασαρία το τρίξιμο μιας καρέκλας; Μήπως εμείς έχουμε συμβιβαστεί και χάσει τα ιδανικά μας; Γιατί απαιτούμε από τον εκπαιδευτικό να είναι θηριοδαμαστής και όχι από τα παιδιά και τους γονείς να είναι όπως πρέπει;
-
Εμείς στις ωριαίες ενημερώνουμε αλλά δεν έχει τύχει να γίνει θέμα από γονείς στη διεύθυνση. Οι πολύ συχνές σε μαθητή δεν οδηγούν σε ημερήσιες, αλλά τον γονέα στο σχολείο που ενημερώνεται και συνήθως απαντάει πως ο ίδιος κάνει τον αγώνα του και σηκώνει τα χέρια με το τέκνο του. Δηλ δεν θίγεται και θα έλεγε κανείς πως είναι με το μέρος μας. Δεν έχει την ίδια όμως χαλαρότητα και εμπιστοσύνη όταν δίνουμε βαθμούς... Φαντάζομαι πως μάλλον έχουμε πιο "εύκολους" μαθητές από εσάς και πιο επιμελείς.
Εγώ δεν θεωρούμαι φίλη των παιδιών με την έννοια της ώρας του χαβαλέ σε κάθε μάθημα, σε εκδρομές δεν συμμετέχω και γενικότερα μάλλον κουραστική είμαι σε μερικά μαθήματα (δεν είδα να πετούν τη σκούφια τους να κάνουμε περισσότερες ώρες και μάλλον προσφέρω χαρά όταν λείπω). Δεν είμαι δηλ με το μέρος των παιδιών, Οπότε ναι, έχω καταλήξει πως σε μας ο χαρακτήρας του εκπαιδευτικού και το έργο του κρίνεται από τους μαθητές (γιατί οι ίδιοι μαθητές δεν έχουν ίδια συμπεριφορά σε όλους μας). Δεν έχει τύχει όμως να δω bulling καθηγητή από μαθητή επειδή είναι ξενόφερτος ή έχει κάποια ιδιαιτερότητα (έχω δει όμως από ολόκληρο σύλλογο καθηγητών). Ούτε είδα νέο καθηγητή να μην ανέχεται περισσότερα από παλιό. Έχω δει να κάνει λάθη σε βαθμολογίες ή διαγωνίσματα, αλλά και εκεί επειδή δεν ρώτησε ή κάποιον άκουσε (παλιότερο) και τον παραπλάνησε.
Εκεί που πραγματικά όμως διαφωνούμε και δεν έχει να κάνει με σχολείο του καθενός, είναι στο θέμα των εκπαιδευτικών που δεν ελέγχουν το τμήμα και συνεπώς δεν γίνεται μάθημα. Εκεί είναι πιθανότερο εσύ Έσπερε να έχεις πέσει σε καλό επίπεδο, παρά εγώ σε κακό, μιας και εκτός από το δικό μου σχολείο, έχω παιδί που πάει Γυμνάσιο (διαφορετικό από το δικό μου). Καταλαβαίνω την απαξίωση των σοβαρών γονέων στο πρόσωπό μας.
-
Δεν έχει κάνει θέμα κάποιος γονέας για ωριαίες αποβολές στη διεύθυνση. Ούτε για μονοήμερες ούτε διήμερες, ούτε καν για παιδιά που κινδυνεύουν από απουσίες. Όμως έχουμε ακούσει αντιδράσεις όπως «η καινούργια καθηγήτρια τον έβγαλε πάλι;» ή «η κυρία τάδε έχει βάλει στο μάτι το
παιδί μου και γι αυτό τα λέει».
Παντελή απώλεια ελέγχου της τάξης χωρίς να γίνεται μάθημα και χωρίς να σκαει ο καθηγητής, έχω δει σε πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις. Μετρημένες στα δαχτυλα του ενός χεριού και σε όλες, ο εκπαιδευτικός είχε σοβΑρο δικό του πρόβλημα. Ας πούμα πρόβλημα επικοινωνίας με τους ανθρώπους γενικα. Συστηματικά προβλήματα απώλειας ελέγχου έχουν και 2-3 παλιές καθηγήτριες με μη εξεταζόμενα μαθήματα σε ειδικότητες που ας πούμε και στα δικά μας χρόνια, ήταν σχεδον αυτονόητο ότι θα έχει φασαρία. Εκεί θα έλεγα ότι 50% της ευθύνης είναι η στάση του εκπαιδευτικού, αλλά και πάλι τα θέματα εντοπίζονται στα τμήματα ππυ όλοι γνωρίζουμε ότι είναι πιο ζωηρά. Κατά τ άλλα ομως, κάθε χρόνο θα υπάρχει ένα ή δυο τμήματα που ολουσ τους ζορίζει, φυσικά σε διαφορετικό βαθμό, οπότε δεν θα πει κανείς ότι είναι ευθύνη των καθηγητών.Έχω δει επίσης συστηματική και προκλητική ανυπακοή που σταματάει μόνο αν φωνάξει άντρας καθηγητής με πολύ βροντάει φωνή, έχω δει bullying σε καθηγητές και αισχρολογίες και προσωπικές προσβολές και απειλές και μαθητες να έρχονται σαν τάγμα εφόδου με τσαμπουκά σε καθηγητη ή να επιχειρούν έτσι να μπουκάρουν και σε γραφείο ή να πλησιάζουν πολύ τον καθηγητη εκφοβίζοντας με τη σωματική διάπλασή τους. Αυτά ιδίως τα 2-3 τελευταία χρονια, όχι από πάνω από 3-5 μαθητες τον χρόνο, αλλά γενικα έχω αισθανθεί πολλές φορές ότι είμαστε αδύναμοι στο έλεος των παιδιών, ασχετωσ της στάσης και της θέσης μας στο σχολείο. Οι νεοφερμένοι καθηγητές όμως στο σχολείο μου υποφέρουν. Δέχονται συστηματική απαξίωση από παιδιά και γονείς, ειδικά αν είναι σοβαροί στη δουλειά τους. Αν εγω βαλω ένα διαγωνισμα με πολλά θέματα που πιεστούν όλοι, δεν θα πει κανεις κουβέντα. Τα δικά τους διαγωνίσματα περνάνε από κόσκινο άνευ λόγου, ήταν πολλά, ήταν πολλή ύλη, δεν είχε γίνει σωστή επανάληψη, μπήκαν θέματα εκτός ύλης, οι ομάδες δεν ήταν ισοδύναμες, οτιδήποτε. Εύκολες δικαιολογίες των παιδιών και των φροντιστών που πιάνουν τόπο γιατί έτσι βολεύονται όλοι. Νόμιζα ότι αυτό είναι κανόνας στα μικρά μερη. Γενικα πάντως από την
εικόνα που έχω από το σχολείο μου, ήταν ελάχιστες οι περιπτώσεις που θα εθχα κακή γνώμη για συναδελφο και συνήθως δεν ήταν για το μάθημα αλλά για το λουφαρισμα σε άλλες εργασίες. Λίγο πολύ τα πάντα μαθαίνονται εδώ και πέρα από τις περιπτώσεις που λέω, δεν έχει ακουστεί κάτι άλλο για κανέναν. Τι να πω, τόσο μη αντιπροσωπευτικό δείγμα έχω;
-
Μην παρεξηγηθώ Έσπερε, πιστεύω πως είσαι ένας αξιοπρεπής και εξαιρετικά ειλικρινής άνθρωπος και είναι φανερό πως έχεις το αίσθημα της αλληλεγγύης ιδιαίτερα αυξημένο. Μακάρι να σου έμοιαζαν όλοι σε αυτό. Νομίζω πως στη διαφωνία μας φταίνε τα διαφορετικά μας βιώματα. Από τη συζήτηση έχω πάρει πολλά από εσένα όμως όπως και να έχει και ελπίζω και όσοι παρακολουθούν και δεν συμμετέχουν να πήραν και αυτοί κάτι.
Σε άλλα νέα, panic button τα απογεύματα με τα απαγορευμένα κινητά του πρωινού.
-
[...] Γιατί απαιτούμε από τον εκπαιδευτικό να είναι θηριοδαμαστής και όχι από τα παιδιά και τους γονείς να είναι όπως πρέπει;
Σωστά. Αυτή είναι η πιο σημαντική πρόταση από όλες. Ας μη γίνεται μετατόπιση ευθυνών, ούτε να τοποθετούμε το πρόβλημα σε λανθασμένη βάση. Δεν είμαστε γεννημένοι θηριοδαμαστές, ούτε αυτός είναι ο ρόλος μας.
-
Σε άλλα νέα, panic button τα απογεύματα με τα απαγορευμένα κινητά του πρωινού.
Τουλάχιστον είπε δημόσια ότι η βία είναι εκτός σχολείου. Πρωτοφανές, δεν περίμενα να κάνει ποτέ κανείς τους αυτήν τη διευκρίνιση. Ας μην έχουμε και την απαίτηση να θεωρεί κανείς αυτονόητο ότι τα ανήλικα θα πρέπει να τα προσέχουν οι γονείς τους καθ όχι η αστυνομία.
-
Ένιωσα την ίδια έκπληξη με αυτή τη δήλωση. Μάλλον μας σόκαρε όλους.
Στα υπόλοιπα, ελπίζω να μην παίζουν τα πιτσιρίκια με το κινητό τα απογεύματα κλέφτες και αστυνόμους, αλλά δικό τους θέμα.
-
Ένιωσα την ίδια έκπληξη με αυτή τη δήλωση. Μάλλον μας σόκαρε όλους.
Στα υπόλοιπα, ελπίζω να μην παίζουν τα πιτσιρίκια με το κινητό τα απογεύματα κλέφτες και αστυνόμους, αλλά δικό τους θέμα.
Αν έχει τετοια αντανακλαστικά η αστυνομία που αφήνει κονβόι σεσημασμένων χούλιγκαν να διασχίζει ανενόχλητο τη μισή χώρα ή να δολοφονούνται γυναίκες έξω από το ΑΤ απι το οποίο ζήτησαν προστασία, και κατά τ άλλα θα τρέχει να επέμβει σε φάρσες πιτσιρικιων, ενταξει ας συλλάβει και κανέναν γονέα να καταλάβουν όλοι ότι δεν μπορούν τα 12χρονα να έχουν ελευθερίες ενηλίκων. Να ησυχάσουμε κι εμείς που θελουμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας φυσιολογικά και φοβόμαστε να τα στείλουμε σχολείο για να μην έρθουν σε επαφή με άλλα παιδιά.
-
να καταλάβουν όλοι ότι δεν μπορούν τα 12χρονα να έχουν ελευθερίες ενηλίκων. Να ησυχάσουμε κι εμείς που θελουμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας φυσιολογικά και φοβόμαστε να τα στείλουμε σχολείο για να μην έρθουν σε επαφή με άλλα παιδιά.
Με κάλυψες απόλυτα.