Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση
Μετά τον διορισμό / την πρόσληψη => Εργασιακά => Μήνυμα ξεκίνησε από: automato στις Ιανουαρίου 10, 2025, 02:49:15 am
-
Πώς διαχειρίζεστε τις σχέσεις με τους συνάδελφους στο σχολείο...;
Δώστε τα φώτα σας...και συμβουλές...
-
Αντιμετωπίζεις κάποιο πρόβλημα; Καθένας αντιμετωπίζει το σχολείο διαφορετικά, έχοντας διαφορετικές προσδοκίες.
-
Κοιτάς να συνεργαστείς με τα άτομα της ίδιας ειδικότητας ή αυτά που κάνετε κοινά μαθήματα, αν υπάρχουν. Βρίσκεις άτομο/-α έμπειρα για να σου λύνουν απορίες. Προσπαθείς να εχεις επαφές, αν ταιριάζετε, με όσους είναι καινούργιοι/«περαστικοί» στο σχολείο. Ακόμα κι αν δεν θα γινόσασταν κολλητοί υπό άλλες συνθήκες, χρειάζεσαι ανθρώπους που είναι στην ίδια φάση και που μάλλον περνάνε τα ίδια, για αλληλοϋποστηριξη. Αν είσαι εκτος εδρασ, εξασφαλίζεις τουλάχιστον ένα άτομο που θα μπορεί να σε βοηθήσει αν αρρωστήσεις ή πάθεις οτιδήποτε. Σε πρώτη φάση, αυτά είναι τα βασικά. Από κει και πέρα, τα υπόλοιπα εξαρτώνται από τις δικές σου προσδοκίες, το κλίμα του σχολείου σου, τον χαρακτήρα των άλλων.
-
Δεν είναι απαραίτητο να είσαι "κολλητός" με άτομα που δεν σου ταιριάζουν, σε οποιεσδήποτε συνθήκες. Μπορείς να βρεις παρέες που σου ταιριάζουν καλύτερα και εκτός σχολείου ή ακόμα και από άλλα σχολεία.
Βλέπεις με ποιους μπορείς να συνεργαστείς καλύτερα μέσα στο σχολείο, άσχετα με το αν θα έκανες παρέα μαζί τους, έξω.
Προσέχεις να είσαι τυπικός στα καθήκοντά σου.
Όπως σωστά έγραψε και η Έσπερος "τα υπόλοιπα εξαρτώνται από τις δικές σου προσδοκίες, το κλίμα του σχολείου σου, τον χαρακτήρα των άλλων".
-
Να προσθέσω ότι απλα και εκτός έδρας, και σε επαρχία ακόμα, με όλο τον ρατσισμό της επαρχίας, πολλοί συνάδελφοι βρίσκουν παρέες εκτός σχολείου, συναδέλφους από άλλα σχολεία ή ακόμα και μη εκπαιδευτικούς. Δεν ξέρω πώς το κάνουν ακριβώς και είναι και θέμα χαρακτήρα, εγω γνωριμίες έκανα μετά τη 10ετια μέσω του παιδιού μου, αλλά για να το κάνουν κάποιοι, σημαίνει ότι γίνεται.
-
Οι παρέες εκτός σχολείου είναι πολύ συνηθισμένες στην επαρχία, από ό,τι έχω δει εγώ τουλάχιστον. Άλλως τε, συνήθως, βρίσκονται και άλλοι εργαζόμενοι σε διαφορετικούς κλάδους, εκτός από τους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι προέρχονται από όλη την Ελλάδα και είναι δεκτικοί σε παρέες.
-
Εγώ προσωπικά δεν έχω νιώσει ότι ο κόσμος είναι ανοιχτός σε παρέες ξένων. Το αντίθετο θα έλεγα. Ούτε συμμαθητές του παιδιού μου μας καλούν σε playdates. Έχω δει όμως άλλους συναδέλφους νέους χωρίς οικογένεια να αποκτούν γρήγορα κοινωνικό κυκλο με παρέες εκτός εκπαίδευσης, πράγμα που επίσης με εκπλήσσει αλλά έχω δει και οικογενειάρχες να αποκτούν κάποιες συναναστροφές με άλλες οικογένειες, να βλέπονται για να παίζουν τα παιδιά τους. Αυτά τα θεωρούσα πάντα εξαιρέσεις. Μακάρι να είναι αλλιώς, γιατί η δική μου αίσθηση για την κοινωνικοποιηση στην επαρχία είναι παντελώς αρνητική.
-
Εγώ πάλι έχω δει αρκετές οικογένειες εκπαιδευτικών με μικρά παιδιά να συμμετέχουν σε κοινές δραστηριότητες, μαθήματα, αθλητισμό, παιχνίδια, μπάνια, ψαρέματα κλπ με άλλες οικογένειες, ντόπιων και "ξένων". Έτσι τα παιδιά αποκτούν φιλίες και εμπειρίες, διαφορετικές από εκείνες του τόπου τους. Πολλές φορές, όταν φύγουν, παρακαλούν τους γονείς τους να ξαναέρθουν στο ίδιο μέρος το καλοκαίρι για να ξαναδούν τους φίλους τους. Αλλά, βέβαια, καταλαβαίνω ότι αυτό δεν συμβαίνει πάντα και ακόμα ότι ο κάθε ένας από εμάς μπορεί να έχει διαφορετικές εμπειρίες και βιώματα.
Ένας ακόμα τρόπος κοινωνικοποίησης (αν δεν έχεις οικογενειακές υποχρεώσεις) είναι και η συμμετοχή σε τοπικές δραστηριότητες, όπως γυμναστήριο, αθλητισμός, θεατρικές ομάδες, μαθήματα μουσικής, πεζοπορικές ομάδες κλπ. Έτσι, ανάλογα με τα ενδιαφέροντά σου βλέπεις κόσμο και ο χειμώνας κυλάει πιο ευχάριστα.
-
Εγώ πάλι έχω δει αρκετές οικογένειες εκπαιδευτικών με μικρά παιδιά να συμμετέχουν σε κοινές δραστηριότητες, μαθήματα, αθλητισμό, παιχνίδια, μπάνια, ψαρέματα κλπ με άλλες οικογένειες, ντόπιων και "ξένων". Έτσι τα παιδιά αποκτούν φιλίες και εμπειρίες, διαφορετικές από εκείνες του τόπου τους. Πολλές φορές, όταν φύγουν, παρακαλούν τους γονείς τους να ξαναέρθουν στο ίδιο μέρος το καλοκαίρι για να ξαναδούν τους φίλους τους. Αλλά, βέβαια, καταλαβαίνω ότι αυτό δεν συμβαίνει πάντα και ακόμα ότι ο κάθε ένας από εμάς μπορεί να έχει διαφορετικές εμπειρίες και βιώματα.
Ένας ακόμα τρόπος κοινωνικοποίησης (αν δεν έχεις οικογενειακές υποχρεώσεις) είναι και η συμμετοχή σε τοπικές δραστηριότητες, όπως γυμναστήριο, αθλητισμός, θεατρικές ομάδες, μαθήματα μουσικής, πεζοπορικές ομάδες κλπ. Έτσι, ανάλογα με τα ενδιαφέροντά σου βλέπεις κόσμο και ο χειμώνας κυλάει πιο ευχάριστα.
Θα συμφωνήσω μαζί σου. Έχω μεγαλώσει και μένω σε επαρχία και έχω δουλέψει σε ακόμα πιο μικρή επαρχία. Στην πόλη που μεγάλωσα και μένω τώρα βλέπω ότι οι εκπαιδευτικοί από άλλα μέρη είναι πλήρως ενταγμένη στην κοινωνία, έχουνε μεγάλο κύκλο τόσο με άτομα των σχολείων τους όσο και με «εξωτερικούς». Αλλά και εγώ στην πολύ μικρότερη επαρχία που έκανα δύο χρόνια, ακριτικό νησί, είχα σχέσεις και με τους συναδέλφους αλλά και με πάρα πολλούς ντόπιους με τους οποίους ακόμα, 20 χρόνια μετά, έχουμε πάρα πολύ καλές σχέσεις και βρισκόμαστε οπότε μπορούμε.
Θεωρώ ότι είναι θέμα προσωπικότητας και ιδιοσυγκρασίας
-
Καλημέρα σας και Καλή χρονιά!
Έχω την αίσθηση ότι όπως ρωτά ο/η θεματοθέτης μαλλον τον/την απασχολεί οι σχέσεις εντός σχολείου. Πως την παλεύεις σε ένα σχολείο αν νιωθεις οτι δεν υπαρχει σημειο συννενόησης και συνεργασίας. Δεν μου φαίνεται ότι ρωτα αν θα κάνει σχέσεις ή φιλίες με άτομα απο το σχολείο ώστε να βλέπονται και εκτός και να κάνουν δραστηριότητες μαζί. Μαλλον τον ενδιαφέρει πως θα επιβιωσει σε ενα περιβαλλον που νιωθει σαν την μυγα μες στο γαλα.
Με βάση αυτό λοιπόν θα απαντήσω.
Οι σχέσεις στα σχολεία είναι δύσκολές τις περισσότερες φορές. Είναι ένας επαγγελματικός χώρος οπότε εσύ αυτό που οφείλεις ειναι να συμπεριφέρεσαι σωστά ως επαγγελματίας και να είσαι τυπικός. Σε αυτό προσπαθείς να έχεις όσο το δυνατόν καλές σχέσεις και συνεργασία με όσους μπορείς από το σύλλογο. Συνήθως δεν συμβαίνει αυτό. Όσο πιο σωστος επαγγελματίας είσαι τόσο λιγότερο αρεστός θα είσαι στους συναδέλφους σου.
Επειδη επικρατεί στην πλειοψηφία των σχολείων ένα κλίμα ωχαδελφισμού, πολύ φορτωμένου προγράμματος, προστριβών, ανωριμότητας συνεδέλφων κτλ όταν η αποψή σου ειναι διαφορετική απο την πλειοψηφια κτλ ξεκινούν τα προβλήματα, οι τρικλοποδίες κτλ
Απλά εσύ στέκεσαι στο ύψος σου, κάνεις σωστά την δουλειά σου και με όσους μπορείς συνεργάζεσαι στα πλαίσια του επαγγελματισμού και των υποχρεώσεων σου με ευγένεια και καλή διάθεση.
Συνήθως είναι τι γραμμη δίνεται σε κάθε σχολείο απο τους πιο υψηλα διοικητικά.
Γενικότερα στα σχολεία κοιτάει ο ένας πως θα δαγκώσει τον άλλο. Οπότε οι σχέσεις ειναι δυσκολές.
Εχω βρεθει και σε σχολεία με καλό κλίμα και εχω βρεθεί και σε σχολεία με άσχημο κλίμα. Γενικά επικρατούν εφήμερες σχέσεις και λυκοφιλίες.
Όλα κυλούν καλά μέχρι να σου ζητήσουν να παρανομήσεις σε κάτι ή να κάνεις κάτι που δεν ειναι τυπικό ή μια φορά να μην μπορέσεις να τους εξυπηρετήσεις σε κάτι τότε φαίνονται τα πραγματικά πρόσωπα.
Όσο λες σε όλα ναι είσαι ο καλύτερος συνάδελφος και σε συμπεριλαμβάνουν σε ολα, αν πεις σε ένα όχι είσαι ο αποδιοπομπαίος τράγος. Εξαρτώνται όλα από εσένα αν μπορείς να επιβιωσεις εκτός κλικών.
Προσωπικά θεωρούσα ως επιτυχημένη μία χρονιά σε αυτό το θέμα αν στο σχολείο που υπηρετούσα εβρισκα ένα άτομο που να διατηρηρουμε μία μακροπρόθεσμη σχέση και μετα το σχολείο, οταν πλέον θα είμαστε σε αλλά σχολεία και αν αυτή η σχέση άντεχε στο χρόνο. Δεν με ενδιέφερε ποτέ αν θα είχα μόνο εκείνη την χρονιά πχ δεκα ατομα που να κάνω παρεα και να τα πηγαινω καλα και μετα να είναι ο καθενας στον κοσμο του. Αυτο λοιπον το εχω πετυχει σε μεγαλο βαθμο και εχω διατηρησει μακροπροθεσμες σχεσεις με ελαχιστους ομως αυναδελφους, αλλα επικοινωνουμε και βρισκομαστε συχνα και παντα ειναι σαν να μην περασε μια μερα ακομη και αν εχουμε διασκορπιστει παντου ανα την Ελλάδα. Αυτοι οι λίγοι άνθρωποι πλέον ειναι στην κατηγορια φιλοι και οχι συναδελφοι.
Γενικά πάντως στα σχολεία θελουν πολύ προσοχή οι σχεσεις γιατι παιζει απιστευτο κουτσομπολιο, απιστευτα πισωπλατες μαχαιριες.
Ασχημες καταστασεις με επηρεαζαν αρχικα, τα πρωτα χρόνια του σχολικου μου βιου, τωρα πλεον απλα δεν ασχολουμαι καθόλου οτι και να γίνεται μπροστα ή πίσω απο την πλατη μου, τους γραφω κανονικά τους κακόβουλους και συνεργάζομαι μόνο με όσους μπορώ, δεν με ενδιαφέρει καν η υπαρξή τους ειδικά όταν έχουν προσπαθήσει να μου την φέρουν, να με ρίξουν, να με κακολογήσουν κτλ.
-
Καλημέρα σας και Καλή χρονιά!
Έχω την αίσθηση ότι όπως ρωτά ο/η θεματοθέτης μαλλον τον/την απασχολεί οι σχέσεις εντός σχολείου. Πως την παλεύεις σε ένα σχολείο αν νιωθεις οτι δεν υπαρχει σημειο συννενόησης και συνεργασίας. Δεν μου φαίνεται ότι ρωτα αν θα κάνει σχέσεις ή φιλίες με άτομα απο το σχολείο ώστε να βλέπονται και εκτός και να κάνουν δραστηριότητες μαζί. Μαλλον τον ενδιαφέρει πως θα επιβιωσει σε ενα περιβαλλον που νιωθει σαν την μυγα μες στο γαλα.
Με βάση αυτό λοιπόν θα απαντήσω.
Οι σχέσεις στα σχολεία είναι δύσκολές τις περισσότερες φορές. Είναι ένας επαγγελματικός χώρος οπότε εσύ αυτό που οφείλεις ειναι να συμπεριφέρεσαι σωστά ως επαγγελματίας και να είσαι τυπικός. Σε αυτό προσπαθείς να έχεις όσο το δυνατόν καλές σχέσεις και συνεργασία με όσους μπορείς από το σύλλογο. Συνήθως δεν συμβαίνει αυτό. Όσο πιο σωστος επαγγελματίας είσαι τόσο λιγότερο αρεστός θα είσαι στους συναδέλφους σου.
Επειδη επικρατεί στην πλειοψηφία των σχολείων ένα κλίμα ωχαδελφισμού, πολύ φορτωμένου προγράμματος, προστριβών, ανωριμότητας συνεδέλφων κτλ όταν η αποψή σου ειναι διαφορετική απο την πλειοψηφια κτλ ξεκινούν τα προβλήματα, οι τρικλοποδίες κτλ
Απλά εσύ στέκεσαι στο ύψος σου, κάνεις σωστά την δουλειά σου και με όσους μπορείς συνεργάζεσαι στα πλαίσια του επαγγελματισμού και των υποχρεώσεων σου με ευγένεια και καλή διάθεση.
Συνήθως είναι τι γραμμη δίνεται σε κάθε σχολείο απο τους πιο υψηλα διοικητικά.
Γενικότερα στα σχολεία κοιτάει ο ένας πως θα δαγκώσει τον άλλο. Οπότε οι σχέσεις ειναι δυσκολές.
Εχω βρεθει και σε σχολεία με καλό κλίμα και εχω βρεθεί και σε σχολεία με άσχημο κλίμα. Γενικά επικρατούν εφήμερες σχέσεις και λυκοφιλίες.
Όλα κυλούν καλά μέχρι να σου ζητήσουν να παρανομήσεις σε κάτι ή να κάνεις κάτι που δεν ειναι τυπικό ή μια φορά να μην μπορέσεις να τους εξυπηρετήσεις σε κάτι τότε φαίνονται τα πραγματικά πρόσωπα.
Όσο λες σε όλα ναι είσαι ο καλύτερος συνάδελφος και σε συμπεριλαμβάνουν σε ολα, αν πεις σε ένα όχι είσαι ο αποδιοπομπαίος τράγος. Εξαρτώνται όλα από εσένα αν μπορείς να επιβιωσεις εκτός κλικών.
Προσωπικά θεωρούσα ως επιτυχημένη μία χρονιά σε αυτό το θέμα αν στο σχολείο που υπηρετούσα εβρισκα ένα άτομο που να διατηρηρουμε μία μακροπρόθεσμη σχέση και μετα το σχολείο, οταν πλέον θα είμαστε σε αλλά σχολεία και αν αυτή η σχέση άντεχε στο χρόνο. Δεν με ενδιέφερε ποτέ αν θα είχα μόνο εκείνη την χρονιά πχ δεκα ατομα που να κάνω παρεα και να τα πηγαινω καλα και μετα να είναι ο καθενας στον κοσμο του. Αυτο λοιπον το εχω πετυχει σε μεγαλο βαθμο και εχω διατηρησει μακροπροθεσμες σχεσεις με ελαχιστους ομως αυναδελφους, αλλα επικοινωνουμε και βρισκομαστε συχνα και παντα ειναι σαν να μην περασε μια μερα ακομη και αν εχουμε διασκορπιστει παντου ανα την Ελλάδα. Αυτοι οι λίγοι άνθρωποι πλέον ειναι στην κατηγορια φιλοι και οχι συναδελφοι.
Γενικά πάντως στα σχολεία θελουν πολύ προσοχή οι σχεσεις γιατι παιζει απιστευτο κουτσομπολιο, απιστευτα πισωπλατες μαχαιριες.
Ασχημες καταστασεις με επηρεαζαν αρχικα, τα πρωτα χρόνια του σχολικου μου βιου, τωρα πλεον απλα δεν ασχολουμαι καθόλου οτι και να γίνεται μπροστα ή πίσω απο την πλατη μου, τους γραφω κανονικά τους κακόβουλους και συνεργάζομαι μόνο με όσους μπορώ, δεν με ενδιαφέρει καν η υπαρξή τους ειδικά όταν έχουν προσπαθήσει να μου την φέρουν, να με ρίξουν, να με κακολογήσουν κτλ.
Από τις ωραιότερες τοποθετήσεις!Προσυπογράφω.
-
Ρουφιανιά κι άγιος ο θεός είναι στους συλλόγους καθηγητών. Κι όλοι νομίζουν πως είναι προφεσσόροι. Το ζήτημα είναι να περνάς όμορφα τις ώρες διδασκαλίας με τους μαθητές. Για τους συνεπαγγελματίες μη σου καίγεται καρφί. Τον εαυτούλη τους μόνο προσέχουν και νοιάζονται.
-
Γενικα δεν ξερω ποιος ειναι ο περισσοτερο προφέσορας στα δικα μας επαγγελματα ενα πραγμα... παντου ακους εγω εγω και γνωριζουν ολοι τα παντα... στην πρωτη εβδομαδα σου βγαζουν και διαγνωση για μαθητες. Γενικα πολλη επίδειξη δυστυχως. Αυτο το παρατηρω κυριως απο νεους συναδελφους (και εγω νεα ειμαι).
-
Θα τα διαβάσει κανείς αυτά και θα αναρωτιέται τι άνθρωποι διδάσκουν τα παιδιά τους…
Όχι ότι είναι υπερβολικά βέβαια…
Το σχολείο μου είναι απ αυτά τα σχολεία που οι περισσότεροι μη μόνιμοι, θεωρούν ότι είμαστε ίσως και ο χειρότερος σύλλογος που έχουν δει. Τυπικα είμαστε όλοι ενταξει. Οι παλιοί είναι σοβαροί στη δουλειά τους κ δεν φορτώνουν τους καινούργιους. Είμαστε ευγενικοί κ εξυπηρετικοί με τους καινούργιους, αλλά ώς εκεί, Οι ντόπιοι καθηγητές δεν έχουν κοινωνικές επαφές μέσα στο σχολείο. Εγω δηλαδή ελάχιστες φορές έχω προσκληθεί να πάω σε σπίτι συναδέλφου, σε γιορτή κλπ κι ας έχω περάσει 10ετια. Σαν σύλλογος δεν βγαίνουμε ποτέ όλοι μαζί. Λόγω χώρου χρησιμοποιούμε πολλούς χώρους σαν γραφεία κ έτσι είμαστε χωρισμένοι σε μικρές ομάδες που δεν όχι απλα δεν έχουν επικοινωνία ή συνεργασία μεταξύ τους, αλλά δεν αντέχει ο ένας να μπει στον χώρο του άλλου ούτε για να πάρει ανταλλακτικά για το συρραπτικο, που λέει ο λόγος. Εμείς μεταξύ μας γνωριζόμαστε και ξέρουμε γιατί μας θάβουν όπως οι άλλοι ξέρουν γιατί τους θάβουμε. Τουλάχιστον αυτό δεν επηρεάζει γενικα τη στάση απέναντι στους μαθητες, στις τιμωρίες συμφωνούμε όλοι. Τέλος πάντων, ολπ αυτό πολλοί δεν το αντέχουν, και πολύ συχνά οι νέοι αλλάζουν χώρο μέσα στη χρονιά περιμένοντας ότι θα είναι καλύτερα. Εγω δεν είμαι απ αυτούς που επηρεάζονται από τετοια, είμαι ευχαριστημένη με τον χώρο στον οποίο κάθομαι, έχω κάποια άτομα να περασω ευχάριστα το κενό μου. εμένα προσωπικά στο σχολείο ένα πράγμα με φθείρει και με απογοητεύει: οι μαθητες. Δεν κατανοώ γιατί κάποιος έχει τόσο ελεύθερο χρόνο για να προβληματίζεται για τις σχεςεις με τους συναδέλφους του, όταν έχει 4 κ 5 ώρες μάθημα, διορθώσεις, προετοιμασια κλπ. Το μόνο που είναι πρόβλημα σε έναν
κακό σύλλογο είναι αν με τη στάση τους, την αμέλεια τους και τον ωχαδερφισμό τους, χαλάνε τα παιδιά, πράγμα που συμβαίνει συχνά.
-
εμένα προσωπικά στο σχολείο ένα πράγμα με φθείρει και με απογοητεύει: οι μαθητες.
Κι όμως, εμένα αυτό με κρατά ζωντανό...
-
Αν θα είσαι μόνο για μια χρονιά στο σχολείο, κάνε υπομονή και θα περάσει η χρονιά αυτή.
Στον σύλλογο που είμαι έχω τυπικές σχέσεις, δεν το επιδιώκω, άλλωστε δεν θα είμαι και για πολλά χρόνια ακόμη.
Όσοι έχουμε παιδιά, δεν αφιερώνουμε και πολύ χρόνο στις σχέσεις με συναδέρφους. Οι ελεύθεροι επιδιώκουν και να βγαίνουν και το κατανοώ (για περαιτέρω σύσφιξη των σχέσεων).
Αν τώρα έχεις πέσει σε ανθρώπους που σου κάνουν την ζωή δύσκολη, ίσως πρέπει να μας πεις περί τίνος πρόκειται. Σε αγνοούν; Ρουφιανεύουν; Κάθε περίπτωση είναι ιδιαίτερη.
Προσωπικά εμένα με φθείρει το απαιτητικό πρόγραμμα σπουδών, στο Λύκειο.
-
Κι όμως, εμένα αυτό με κρατά ζωντανό...
Δεν έχει νόημα η απομόνωση φράσεων. Εγω μέσα σε μια γενικότερη τοποθέτηση εξηγω οτι για κάποιους το αν είναι ευχαριστημένοι σε ενα σχολείο εξαρτάται από το κλίμα στο γραφείο, για άλλους, όπως εγω, εξαρτάται από το αν οι μαθητες είναι ήσυχοι. Δεν έχουν όλοι την ίδια άποψη για τα ίδια θέματα.
-
Υπάρχει μια κατηγορία που πρέπει να περιθωριοποιηθεί. Οι μαθητοπατέρες-μαθητομητέρες. Αυτοί δηλαδή που χαιδεύουν παιδιά και γονείς και δεν τους νοιάζει τίποτα άλλο εκτός από το να είναι αρεστοί στους μαθητές.
-
Όταν είσαι σε ένα μόνο σχολείο, είναι πιο δύσκολο να τα έχεις καλά με όλους, ειδικά αν ο χώρος στο γραφείο του σχολείου είναι περιορισμένος και δεν μπορείς να απομονωθείς όταν θέλεις ησυχία για να κάνεις μια δουλειά, να ησυχάσει λίγο το κεφάλι σου από τη βαβούρα των παιδιών, να προετοιμάσεις ένα μάθημα κλπ. Στο ένα σχολείο που πηγαίνω είναι έτσι, στα άλλα δύο υπάρχει μεγαλύτερη άνεση χώρου.
Όταν είσαι σε δύο ή ακόμα καλύτερα σε τρία σχολεία τα πράγματα είναι κάπως πιο απλά, έστω αν έχεις μετακίνηση σε δύο διαφορετικά, την ίδια ημέρα. Έχεις λιγότερα κενά, αλλά κάνεις τις ώρες σου και φεύγεις.
Για εμένα, πάντως είναι εξ ίσου σημαντική και η ειρηνική συνύπαρξη με τους συναδέλφους στο γραφείο, αλλά και να έχουμε ήσυχα παιδιά.
-
Σε όλα αυτά που λέτε συνάδελφοι βρισκω πολλές αληθειες που τις βλέπω και εγω καθημερινα...
Η επιδειξη πάει σύννεφο, μπορεί ίσως από τους νέους συναδέλφους όπως λέτε, ή ισως γιατί οι παλιοι δεν πολυασχολούνται ή ισως γιατι οι παλιοι είναι πιο φειδωλοί στις δηλώσεις τους γιατι έχουν ένα φοβο μην πουν τιποτα και εκτεθουν και φανει ότι ξερουν κατι και φανε χωσιμο να το κανουν αυτοι, ξερουν να φυλάγονται πιο καλά, ή απλα με τα χρόνια αδιαφορουν γιατι δεν αντεχουν τις ψυχοφθόρες συνθήκες ή απλά γιατί οι νέοι έχουν ακόμη διάθεση να ασχοληθούν.
Το θέμα είναι αυτό που λες να το στηρίζεις με επιχειρήματα αλλά συνήθως τα επιχειρήματα που ακούω στα σχολεία είναι "μα εμεις το κανουμε έτσι τόσα χρόνια, δεν μπορεί να το κάνουμε λάθος", ναι τις περισσότερες φορές επειδή δεν το ψάχνετε και βασίζεστε στο τι λενε οι αλλοι το κανετε λαθος. Εχω δει τραγικα πραγματα και η αληθεια είναι ότι δεν μπορεις να ανοίξεις το κεφαλι καποιου να του βαλεις ινφο μεσα αν δεν θελει.
Γενικά όμως κυκλοφορει το μοτο δεν μιλαμε για να μην φαινομαστε και μας χωνουν.
Λιγοι εχουν το θαρρος της γνωμης τους.
Και δεν είναι θεμα ελευθερου χρονου για να προβληματίζεσαι για τις σχεσεις με τους συναδελφους αλλα όταν ο "συνάδελφος" σε δαγκώνει στα εξωδιδακτικά, στις εφημερίες, στις εκδρομές, σε ότι βρει και δεν βρει τότε προφανως δεν σου αρεσουν οι σχεσεις που επικρατουν. Προφανως όταν τους λειπουν στοιχειώδεις κανονες συμπεριφορας και ευγενειας ανθρώπινης (πχ δεν μπουκαρω έτσι στην ταξη του αλλου αλλά χτυπάω την πόρτα) δεν εχεις να πεις και πολλά μαζι τους ή να επιδιώξεις συνεργασία. είστε άλλοι κόσμοι.
Προφανώς όταν στα καλα καθούμενα χωρίζονται σε στρατόπεδα νέοι του σχολείου, παλιοί του σχολείου, βολευμένοι του σχολείου, αναπληρωτές που θα τους τα φορτώσουμε όλα, δεν έχεις να πεις και πολλά με τέτοιες νοοτροπίες.
Και προφανώς τα παιδιά τους δεν τα διδασκει μόνο η αφρόκρεμα αλλά και οι βολεμένοι κλασικοι δυ που βλεπουν το σχολειο ως παρεργο γιατι η κυρια δουλεια τους είναι τα απογευματινα ιδιαιτερα που πολλές φορες τα κανουν στα ιδια τα παιδια του σχολειου.
Όπως είπε και ο leon που συμφωνω μαζί του εμενα με κρατανε ζωντανο έστω δεκα παιδια στα εκατο που αξιζει να παλευω στο σχολείο, που αξιζουν ένα αξιοπρεπες μαθημα, γιατι τα υπολοιπα ενενηντα τα στελνουν αναγκαστικα οι γονεις τους γιατι ειτε δεν τα θελουν μες στα ποδια τους ειτε γιατι επειδή απλα είναι υποχρεωτικη η εκπαιδευση.
Με τους μαθητες κάποια στιγμή με καποιον τρόπο ότι διαφωνίες και να προκυψουν θα τα βρεις και θα δειτε τι είναι καλο για την ομαδα με τους υπολοιπους στον εργασιακο χωρο-σχολειο δεν πρόκειται να συμβει αυτό γιατι παιζουν κομπλεξισμοι, προσωπικα ποταπα κινητρα κ.α.
(ναι ξερω τα γραφω λιγο ακομψα και χοντρα αλλά τα τελευταια χρόνια εχω δει όλο και χειρότερες καταστάσεις)
Και σιγουρα ένας μαθητογονιος να υπαρχει στο συλλογο καταστρέφονται τα παντα μετα, γιατι αρχιζουν ολοι να παρακινούνται και σου λενε εγω θα είμαι ο κακος που θα κοιτάξω να φερω την ανοιξη;
Τα σχολεια εχουν γινει τοξικα περιβαλλοντα πλεον για τους εκπαιδευτικούς. Και αυτό οφείλεται και στο "οκ εγω μια χρονια θα είμαι εδώ θα κανω υπομονή να περασει", ελα όμως που αυτή η τοξικη κατασταση θα παραμενει και θα βρει έναν αλλον συναδελφο του χρονου.
Γενικα το μοτο αυτό δεν αποδιδει.
Και δεν είναι ότι επιδιωκουν καλες σχεσεις με τους συναδελφους μονο οσοι δεν εχουν υποχρεώσεις παιδιων γιατι κανονικά ως ανθρωπινα οντα θα επρεπε να μας ενδιαφερουν οι υγιεις σχεσεις στο χωρο εργασιας ανεξάρτητα από την οικογενειακη μας κατασταση.
Γενικα θα επρεπε να διδάσκουμε παιδεια στα παιδια με διαφορους τροπους, ακόμη και με τις επικρατούσες σχεσεις μεταξυ του συλλογου, αλλα εμεις διδάσκουμε bullying (mobbing πιο σωστα) όταν δεν μπορούμε στοιχειωδώς να κρατησουμε τα προσχήματα έστω στον εργασιακό χώρο και να λέμε μια καλημέρα στον αλλον, να τον βοηθάμε αν τον δουμε στην αναγκη, να μιλαμε ευγενικα, να μην φωνάζουμε πανω στην δικια του φωνη, να περιμενουμε την σειρα μας να μιλησουμε σε ένα συλλογο, να μην κοιταμε τα παπούτσια μας όταν μας μιλα ο άλλος, να μην παμε και παιρνουμε τον καφε του και τον πινουμε, να μην "κλέβουμε" και το δικο του δώρο που εδωσε ο συλλογος γονεων και κηδεμονων και καλα κατά λαθος, να μην παμε και εξαφανίζουμε τα εγγραφα του κτλ κτλ
Εχω δει καταστασεις απειρου καλλους δυστυχως και παντα όλα ξεκινανε από το πως εχει οριοθετησει η ηγεσια τα πραγματα στο σχολειο.
-
Συνάδελφοι καταρχάς σας ευχαριστώ για τις απόψεις στο νήμα και μαντέψτε ότι και εγώ τα ίδια περνάω και νόμιζα οτι είμαι μόνος...
Ειδικά τα μυνηματα της anti_08 είναι σαν τα έγραφα εγώ...Τέτοια ταύτιση...
Δεν ξέρω αν συμφωνώ με τον όρο τοξικά για τα σχολικά περιβάλλοντα και ειδικότερα για τις σχέσεις μεταξύ των εκπαιδευτικών αλλά θα έλεγα ότι είναι προβληματικά σε σημείο που εμποδίζουν την πορεία του σχολείου...
-
Παρέα και καλές σχέσεις με συναδέλφους μέσα στο σχολείο ναι, εκτός σχολείου ποτέ.Αυτα κάνω στα 20+ χρόνια της καριέρας μου.Αν βγαίνεις έξω και μιλάς για το τι συμβαίνει στο σχολείο φθείρεσαι ψυχολογικως Και δεν έχω σκοπό να το πάθω....
-
Οχι δεν έχεις καλές σχέσεις...έχεις τυπικές ως υποκριτικές...Τα λένε οι συνάδελφοι έξαλλου από πάνω..
Πως ειναι δυνατόν εκπαιδευτικοί να μην βγαίνουν για ενα καφέ να συζητήσουν θέματα που τους απασχολούν και στο σχολείο...?
Για εμένα είναι το ακριβώς αντίστροφο εαν δεν έχω καλές σχέσεις έξω δεν μπορώ να δω σοβαρά τις σχέσεις μέσα στο σχολείο...Θα αναγκαστώ να υποκριθώ... :'(
Παρέα και καλές σχέσεις με συναδέλφους μέσα στο σχολείο ναι, εκτός σχολείου ποτέ.
-
οι καθηγητές στο σχολείο μου οι μόνιμοι έχουν αυτή τη νοοτροπία. Όχι φιλίες και παρέες εκτός σχολείου. Αρκετοί έχουν έναν
πιο στενό που σίγουρα συναντιούνται και εκτός αλλά ώς εκεί. Ακόμα και όσοι δεν είναι ντόπιοι αλλά παντρεύτηκαν με ντόπιους (μη καθηγητές) έχουν την ίδια νοοτροπία κ έχουν δικό τους κοινωνικό κυκλο εκτός σχολείου.
Εγω αυτό δεν το κατανοώ. Πώς είναι δυνατόν να μην θες για παρέα αυτούς ακριβώς με τους οποίους βιώνεις τα ίδια; Είμαστε ένας κοινωνικά απομονωμένος κλάδος, όλοι μας υποτιμούν, θεωρούν ότι δουλεύουμε λίγο, ότι είμαστε προνομιούχοι, έστω και επειδή τα παιδιά μας δεν χρειαχεται να πάνε στο ολοήμερο και σε camp το καλοκαίρι. Πρακτικά είναι αδύνατο να επικοινωνήσουμε με κανέναν άλλον γιατί με κάθε αφορμή θα φανεί αυτό. Μισθολογικά είμαστε κακομοιρηδεσ κ δεν μπορούμε ούτε τις εξοδους ούτε τα ταξίδια των άλλων να κάνουμε. Αν δεν θελουμε να κάνουμε παρέα μεταξύ μας, τότε με ποιον; Εγω έχω δεθεί με πολλους συναδέλφους που πέρασαν απ το σχολείο και επικοινωνούμε, ανταλλάσσουμε εμπειριες ή κανουμε reunion. Για τους μαθητες και τα προβλήματα του σχολείου, μιλάω ακόμα κ με συναδέλφους που ήταν πέρσι και φέτος έχουν φύγει.
-
Είμαι αξιοπρεπής, ελεύθερος άνθρωπος και τέτοιους ανθρώπους συμπαθώ. Δεν γλείφω, δεν ανήκω σε κλίκες (με συνέπεια να είμαι μέλος σε όλες), δεν θέλω κολλητούς (που σημαίνει πως δεν με εμπιστεύονται ως φίλη οι γυναίκες συνάδελφοι) και δεν συμμετέχω σε κουτσομπολιά. Λέω πάντα την γνώμη μου σε θέματα που μας απασχολούν ως σχολείο, συνήθως ακούγομαι κιόλας. Μοιράζομαι σημειώσεις, υλικό με όποιον θέλει και αν μου ζητηθεί εξηγώ τι κάνω στα δικά μου μαθήματα. Δεν εκτιμώ ιδιαίτερα την εμπειρία, ενδιαφέρομαι για τους νέους συναδέλφους μέχρι να μου αποδείξουν πως κακώς το κάνω. Όταν έχω μια εργασία με κάποιον άλλο, συνήθως τον απαλλάσσω (με ευχαρίστησή του πάντα) και την κάνω μόνη μου. Θεωρούμαι παραδειγματικά δίκαιη, αλλά σνομπ. Το γιατί έχω αυτή τη συμπεριφορά έχει να κάνει τη δική τους συμπεριφορά.
Παρόλα αυτά ή εξαιτίας αυτών, όταν μπαίνω στο γραφείο στο πίσω μέρος του μυαλού μου παίζει αυτό το τραγούδι:
https://www.youtube.com/watch?v=0WGVgfjnLqc (https://www.youtube.com/watch?v=0WGVgfjnLqc)
-
οι καθηγητές στο σχολείο μου οι μόνιμοι έχουν αυτή τη νοοτροπία. Όχι φιλίες και παρέες εκτός σχολείου. Αρκετοί έχουν έναν
πιο στενό που σίγουρα συναντιούνται και εκτός αλλά ώς εκεί. Ακόμα και όσοι δεν είναι ντόπιοι αλλά παντρεύτηκαν με ντόπιους (μη καθηγητές) έχουν την ίδια νοοτροπία κ έχουν δικό τους κοινωνικό κυκλο εκτός σχολείου.
Εγω αυτό δεν το κατανοώ. Πώς είναι δυνατόν να μην θες για παρέα αυτούς ακριβώς με τους οποίους βιώνεις τα ίδια; Είμαστε ένας κοινωνικά απομονωμένος κλάδος, όλοι μας υποτιμούν, θεωρούν ότι δουλεύουμε λίγο, ότι είμαστε προνομιούχοι, έστω και επειδή τα παιδιά μας δεν χρειαχεται να πάνε στο ολοήμερο και σε camp το καλοκαίρι. Πρακτικά είναι αδύνατο να επικοινωνήσουμε με κανέναν άλλον γιατί με κάθε αφορμή θα φανεί αυτό. Μισθολογικά είμαστε κακομοιρηδεσ κ δεν μπορούμε ούτε τις εξοδους ούτε τα ταξίδια των άλλων να κάνουμε. Αν δεν θελουμε να κάνουμε παρέα μεταξύ μας, τότε με ποιον; Εγω έχω δεθεί με πολλους συναδέλφους που πέρασαν απ το σχολείο και επικοινωνούμε, ανταλλάσσουμε εμπειριες ή κανουμε reunion. Για τους μαθητες και τα προβλήματα του σχολείου, μιλάω ακόμα κ με συναδέλφους που ήταν πέρσι και φέτος έχουν φύγει.
Γιατι απλα το πρωτο πραγμα στη ζωη μου ειναι κατι αλλο με το οποιο ασχολουμε παρα πολυ ,και με το οποιο προσδιοριζονται και οι παρεες μου.Η δουλεια ερχεται μετα.Για να ειμαι πιο σαφης και οχι τοσο απολυτος καποιες φορες αραια και που βγαινω με συναδερφους αλλα δεν με ενθουσιαζει και τοσο.Επισης σε πιτοκοψιματα μγιορτες κτλ παω σε ολα εννοειται.Παντως αυτη ειναι η προσωπικη μου και μονο αποψη και τυγχανει να μην ειμαι ενας ανθρωπος που ανηκει στο μεσο ορο,οποτε ισως εγω να ειμαι οντως λαθος.....
-
Γιατι απλα το πρωτο πραγμα στη ζωη μου ειναι κατι αλλο με το οποιο ασχολουμε παρα πολυ ,και με το οποιο προσδιοριζονται και οι παρεες μου.Η δουλεια ερχεται μετα.Για να ειμαι πιο σαφης και οχι τοσο απολυτος καποιες φορες αραια και που βγαινω με συναδερφους αλλα δεν με ενθουσιαζει και τοσο.Επισης σε πιτοκοψιματα μγιορτες κτλ παω σε ολα εννοειται.Παντως αυτη ειναι η προσωπικη μου και μονο αποψη και τυγχανει να μην ειμαι ενας ανθρωπος που ανηκει στο μεσο ορο,οποτε ισως εγω να ειμαι οντως λαθος.....
Εγω δεν παω ουτε σε πιτοκοψιματα! Κατα τα αλλα συμφωνω μαζι σου!
Γιατι θα «πρεπει» να κανω παρεα απο τη δουλεια; Συμφωνω απολυτα οτι η δουλεια δεν ειναι το μονο που με προσδιοριζει! Επισης, τα της δουλειας δεν ειναι το μονο ενδιαφερον που εχω! Οταν βγω εξω θελω να μιλησω για πραγματα περα απο τη δουλεια! Και οσες φορες έτυχε να βγω με συνεδελφους, παντα η κουβεντα γυριζει στα της δουλειας…. Οχι! Ο ελευθερος χρονος μου θελω να ειναι κατι διαφορετικο απο το χρονο εργασιας μου….
Παρεες ετσι και αλλιως κανω πολυ ευκολα, δεν ενιωσα ποτε οτι οι αμεσα γυρω μου με υποτιμουν (οι πιο μακρινοι, ναι, αλλα ξυδακι για τη ζηλεια), και ουτε και ποτε ενιωσα οτι ειμαι κακομοιρα γιατι ο μισθος μου δεν φτανει για να παω ενα μηνα διακοπες…. Και ναι, επικοινωνω μια χαρα (μην πω και καλυτερα) με ατομα που δεν εχουν σχεση με το χωρο της εκπαιδευσης!
-
Είπα να κάνω χρήση της ΑΙ και να την ταΐσω με μερικές απο τις απαντήσεις στο νήμα. Ιδού τα συμπεράσματα της για τις σχέσεις των εκπαιδευτικών στο σχολείο.
Η απάντηση αποκαλύπτει αρκετές ψυχολογικές και κοινωνικές δυναμικές που επηρεάζουν τις σχέσεις στο σχολικό περιβάλλον. Εδώ είναι κάποια συμπεράσματα που προκύπτουν:
1) Αίσθημα απομόνωσης και επιβίωσης: Ο ομιλητής νιώθει συχνά απομονωμένος σε ένα σχολικό περιβάλλον που χαρακτηρίζεται από έλλειψη συνεργασίας και αλληλοκατανόησης. Το συναίσθημα ότι "είναι η μύγα μέσα στο γάλα" δείχνει τη δυσκολία του να ενταχθεί και να συμβιώσει με το υπάρχον κλίμα.
2)Επαγγελματισμός και συνεργασία: Παρά τις δυσκολίες, ο ομιλητής επικεντρώνεται στην ανάγκη να διατηρεί επαγγελματική στάση και να συνεργάζεται μόνο με συναδέλφους που είναι έτοιμοι να συνεργαστούν στο πλαίσιο του επαγγελματισμού, χωρίς προσωπικά κίνητρα.
3) Ανασφάλεια και ανταγωνισμός: Η παρουσία "ωχαδελφισμού", ανταγωνισμού και προδοσίας μεταξύ των συναδέλφων δείχνει την ένταση που μπορεί να προκύψει σε ένα περιβάλλον με υψηλή πίεση και έλλειψη υποστήριξης. Οι σχέσεις μπορούν να γίνουν "λυκοφιλίες", όπου οι συνάδελφοι λειτουργούν περισσότερο σαν ανταγωνιστές παρά σαν συνεργάτες.
4) Επιφανειακές και εφήμερες σχέσεις: Η έλλειψη ειλικρινούς συναισθηματικής σύνδεσης είναι φανερή, με το σχολικό περιβάλλον να τείνει να δημιουργεί σχέσεις που είναι προσωρινές και περιστασιακές. Οι "φιλίες" συνήθως διαρκούν μόνο όσο δεν υπάρχει σύγκρουση ή απόρριψη.
5) Στρατόπεδα και κοινωνικές ομάδες: Η διάκριση μεταξύ "νέων" και "παλιών" συναδέλφων, ή "βολεμένων" και "αναπληρωτών", υπογραμμίζει την κοινωνική πόλωση και την ένταση που δημιουργείται σε περιβάλλοντα όπου υπάρχουν ανισότητες και διαφορετικές κοινωνικές θέσεις.
6) Έλλειψη επικοινωνίας και διαχείρισης διαφορών: Η επικοινωνία και η ανοιχτή συζήτηση μοιάζουν περιορισμένες, με αρκετούς συναδέλφους να αποφεύγουν την έκφραση γνώμης ή να φοβούνται τις συνέπειες των διαφορών τους. Η στάση "κάνε υπομονή και περίμενε να περάσει" δείχνει μια ψυχολογική απομόνωση από τα συναισθηματικά φορτία του σχολείου.
7) Τοξικό εργασιακό περιβάλλον: Η ύπαρξη "τοξικών" σχέσεων, διαρκούς κουτσομπολιού και προδοσίας έχει σημαντική επίδραση στην ψυχολογία των εκπαιδευτικών. Η αναφορά στο bullying (ή mobbing) και στις έλλειψης βασικών κοινωνικών δεξιοτήτων δείχνει πόσο το εργασιακό περιβάλλον μπορεί να επιδεινώσει την ψυχική ευημερία.
8 ) Αξία των μακροπρόθεσμων σχέσεων: Παρά τις δυσκολίες, η επιδίωξη του ομιλητή να δημιουργήσει λίγες, αλλά μακροχρόνιες και αξιόπιστες φιλίες εντός του σχολικού περιβάλλοντος δείχνει την ανάγκη για αληθινές ανθρώπινες σχέσεις, που υπερβαίνουν τα επαγγελματικά πλαίσια και διαρκούν πέρα από την σχολική χρονιά.
Συνολικά, η απάντηση υπογραμμίζει την πίεση και την απογοήτευση που βιώνουν οι εκπαιδευτικοί σε ένα περιβάλλον που χαρακτηρίζεται από έλλειψη υποστήριξης, ανταγωνιστικότητα και προσωπικές συγκρούσεις. Εντούτοις, η επιμονή για επαγγελματισμό και η αναζήτηση ειλικρινών, μακροπρόθεσμων σχέσεων υποδηλώνει την ανθεκτικότητα και την ανάγκη για θετική αλλαγή, παρά τις αντίξοες συνθήκες.
-
Καλά δεν περιμένουμε την ΑΙ να μας πει πράγματα που συμβαίνουν εδώ και χρόνια. Τόσες μελέτες και έρευνες έχουν γίνει ότι ο κλάδος των εκπαιδευτικών ειναι απο αυτούς που πλήττονται κυρίως με burn out, που κινδυνεύουν με διάφορες μορφές άνοιας κ.α. Προφανώς είτε η εμφανής είτε η υποβόσκουσα ψυχολογική πίεση λόγω υπερβολικού φόρτου καθηκόντων, λόγω παραβατικότητας μαθητών και γονέων, λόγω μη αρμονικών σχέσεων γενικά κ.α. δεν δημιουργεί ένα θετικό κλίμα και έστω και ασυνείδητα δημιουργούνται θέματα χωρίς να το καταλαβαίνουμε πάντα.
-
Εγω πάντως πιστεύω ότι αν δεν μας απογοητεύαν κάθε μέρα τα παιδιά, αν δεν είχαμε γύρω μας όλη αυτή τη φτήνια στα ενδιαφέροντα τους, στο πώς μιλάνε, στο πώς ντύνονται, αν δεν υπήρχε αυτή η απαξίωση για τη γνώση και η παντελής απουσία οποιαδήποτε επαφής με τον πολιτισμό και αν δεν είχαμε και τον βραχνά των γονέων, δεν θα ήμασταν όλοι τόσο απογοητευμένοι και τόσο κακοπροαίρετοι απέναντι στη συνύπαρξη με τους συναδέλφους μας.
-
Σε όποια δημόσια υπηρεσία και να ρωτήσετε που είναι ανοιχτή στο κοινό, θα ακούσετε τα ίδια λόγια. Δεν είναι χειρότερα τα σχολεία από τους άλλους χώρους εργασίας, η μεγάλη μας διαφορά είναι ο μισθός (ούτε καν η υποτίμηση της κοινωνίας για το επάγγελμά μας) και σίγουρα παίζει τον ρόλο του, χωρίς να επιβεβαιώνει όμως μια διαφορετική στάση από εμάς απέναντι στον ρόλο μας. Το πρόβλημα για μένα είναι πως στις μέρες μας ο καθένας ξυπνάει το πρωί και φαντασιώνεται πως είναι κάποιος άλλος από αυτό που είναι.
Εμένα οι μαθητές δεν με απογοητεύουν. Ζω την υπέρτατη χαρά μόλις δω πως είπα τις μαγικές λέξεις που έκαναν τον μαθητή να καταλάβει τι εννοούσα, εκείνη η λάμψη στα μάτια δεν συγκρίνεται με καμία ρουφιανιά στο γραφείο. Ούτε ο μαθητής που κάνει φασαρία και με βγάζει από την βολή μου, γιατί είναι δουλειά μου και αυτό: να τον κάνω να αλλάξει συμπεριφορά, να αποδείξω πως η παιδεία μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Απογοήτευση είναι ένας κακός διευθυντής (από εκεί ξεκινούν πολλά κακά), ένας τεμπέλης συνάδελφος που ηθικολογεί κιόλας, μια "παλιά" που θεωρεί πως το σχολείο της ανήκει, ένας ανόητος που θεωρεί πως είναι εξυπνότερος από όλους και επιμένει, ο αγενής, ο σεξιστής, ο παρτάκιας, ο κουτσομπόλης, ο νέος που σκηνοθετεί εβδομάδες την αξιολόγησή του και ετοιμάζει ρόλους σε τμήμα κ.ο.κ.
Θέμα τύχης που έπεσες. Πάντως συμφωνώ πως περισσότερα έχεις να πεις με τον συνάδελφο παρά με τον ξένο, αν είσαι τυχερός. Αλλά δεν μπορούμε σε τυχαία επιλογή 30 περίπου ατόμων να κάνουμε φιλίες ζωής. Φτάνει να είμαστε σωστοί επαγγελματίες, δεν χρειάζεται αυτομαστίγωμα.
-
Εγω δεν παω ουτε σε πιτοκοψιματα! Κατα τα αλλα συμφωνω μαζι σου!
Γιατι θα «πρεπει» να κανω παρεα απο τη δουλεια; Συμφωνω απολυτα οτι η δουλεια δεν ειναι το μονο που με προσδιοριζει! Επισης, τα της δουλειας δεν ειναι το μονο ενδιαφερον που εχω! Οταν βγω εξω θελω να μιλησω για πραγματα περα απο τη δουλεια! Και οσες φορες έτυχε να βγω με συνεδελφους, παντα η κουβεντα γυριζει στα της δουλειας…. Οχι! Ο ελευθερος χρονος μου θελω να ειναι κατι διαφορετικο απο το χρονο εργασιας μου….
Παρεες ετσι και αλλιως κανω πολυ ευκολα, δεν ενιωσα ποτε οτι οι αμεσα γυρω μου με υποτιμουν (οι πιο μακρινοι, ναι, αλλα ξυδακι για τη ζηλεια), και ουτε και ποτε ενιωσα οτι ειμαι κακομοιρα γιατι ο μισθος μου δεν φτανει για να παω ενα μηνα διακοπες…. Και ναι, επικοινωνω μια χαρα (μην πω και καλυτερα) με ατομα που δεν εχουν σχεση με το χωρο της εκπαιδευσης!
Χαίρομαι που το ακούω.Βαριεμαι αφόρητα τη συζήτηση περί σχολείου στον ελεύθερο μου χρόνο,το ίδιο να ακούω και τα οικογενειακά του καθενός.Εχω ένα ενδιαφέρον/χόμπι που δεν είναι από τα συνηθισμένα και ουδεμία σχέση έχει με την ιδιότητα μου ως εκπαιδευτικός.Ψαχνω παρέες από εκεί και ας είναι σε άλλες πόλεις, άλλα γεωγραφικά διαμερίσματα.Φιλιες λίγες και καλές λοιπόν
-
Χαίρομαι που το ακούω.Βαριεμαι αφόρητα τη συζήτηση περί σχολείου στον ελεύθερο μου χρόνο,το ίδιο να ακούω και τα οικογενειακά του καθενός.Εχω ένα ενδιαφέρον/χόμπι που δεν είναι από τα συνηθισμένα και ουδεμία σχέση έχει με την ιδιότητα μου ως εκπαιδευτικός.Ψαχνω παρέες από εκεί και ας είναι σε άλλες πόλεις, άλλα γεωγραφικά διαμερίσματα.Φιλιες λίγες και καλές λοιπόν
Ε ναι!
Η δουλεια μενει στο σχολειο ή/και στο σπιτι. Δεν ερχεται παντου!
Δεν ξερω αν αλλοι επαγγελματιες οπου σταθουν και οπου βρεθουν μιλανε για τη δουλει τους. Σε οσες παρεες εχω βρεθει, ατομα των ιδιων ειδικοτητων (πχ μηχανικοι, πυροσβεστες, τεχνικοι υπολογιστων κλπ) δεν το κανουν, ενω οποτε εχω βρεθει με εκπαιδευτικους η δουλεια ειναι το κυριο θεμα τους. Μπορει και να ετυχε… δεν ξερω
-
@ppil εσυ μιλάς με την άνεση του να διδάσκεις σε σχολείο με μαθητες υψηλού κοινωνικού και μορφωτικού επιπέδου. Σίγουρα οι μαθητες σου έχουν μεγαλώσει σε σπίτια με ένα καποθο πνευματικό επίπεδο και όταν μπαίνεις στην τάξη δεν βλέπεις μαύρες φόρμες, ξυρισμένα κεφάλια και τσαντάκια χιαστι. Έτσι εχεις την πολυτέλεια να σε ενοχλούν μόνο οι συνάδελφοι. Εγω έχω ένα ποικίλο μαθητικό δυναμικό, σε κάθε τμήμα έχω μόνο 4-5 άριστους (που κι αυτό είναι σχετικό) που έχουν διαβάσει ένα βιβλίο, έχουν
δει μια ταινία, θα τους πάνε οι γονείς τους κάπου να ανοίξουν τα μάτια τους. Οι υπόλοιπο έχουν λεφτά αλλά είναι παιδιά αμόρφωτων και ακαλλιέργητων επαρχιωτών που μπορεί να έχουν ταξιδέψει σε όλη την Ευρώπη (σε καιρό σχολείου) αλλά αν τα ρωτήσεις με ποιον συνορεύει η Ελλάδα στα βόρεια, δεν καταλαβαίνουν τι είναι ο Βορρας και έχουν ήδη αποφασίσει ότι ακόμα και το γενικό λύκειο είναι περιττό για την εξέλιξη τους αφού ξέρουν την κατάντια των μορφωμένων α αυτή τη χωρα. Δεν με νοιάζει να ευχαριστηθώ επειδή κάποιος κατάλαβε τις ελεύθερες αναφορικές προτάσεις ή την κατηγορηματική μετοχή. Το μάθημα που θέλω να κάνω, που θέλω να μιλήσω για τέχνη, για ποίηση, για ευαισθησία, ή για καλλιέργεια κριτικής σκεψης στην ιστορία, δεν μπορώ να το κάνω σε παιδιά που δεν ξέρουν τίποτα, δεν έχουμε κανένα σημείο αναφοράς για να πατήσω. Παλιά τουλάχιστον είχα διαβάσει λίγα βιβλία, έστω τα κλασικα παιδικά-εφηβικά, και δεν πάθαιναν αλλεργικό σοκ αν τους έβαζες να ακούσουν κανένα κανονικό τραγούδι, όπως τώρα που έχει νεκρώσει το ακουστικό τους νεύρο από αυτά που ακούνε. Αν αυτό είναι το μέλλον της χώρας και της δουλειάς μας, δεν με νοιάζει τι κάνει ο προγραμματιστής ή ποιος λουφάρει απι τα εξωδιδακτικα ή ποιος με κουτσομπολεύει επειδή κάνω όμιλο. Με νοιάζει δηλαδη αλλά δεν επηρεάζει αυτό τη δουλειά μου. Με ενοχλει μόνο αν οι καθηγητές του σχολείου παραβιάζουν οι ίδιοι τον κανονισμό και αφήνουν τα παιδιά λάσκα, αγνοούν παραπτώματα ή επιτρέπουν να κάνουν πράγματα που έχουμε πει να μην
επιτρέπουμε, δυσκολεύοντας έτσι ακόμα περισσότερο όποιον από εμάς θέλει να κάνει σωστά τη δουλειά του.
-
@ppil εσυ μιλάς με την άνεση του να διδάσκεις σε σχολείο με μαθητες υψηλού κοινωνικού και μορφωτικού επιπέδου. Σίγουρα οι μαθητες σου έχουν μεγαλώσει σε σπίτια με ένα καποθο πνευματικό επίπεδο και όταν μπαίνεις στην τάξη δεν βλέπεις μαύρες φόρμες, ξυρισμένα κεφάλια και τσαντάκια χιαστι. Έτσι εχεις την πολυτέλεια να σε ενοχλούν μόνο οι συνάδελφοι. Εγω έχω ένα ποικίλο μαθητικό δυναμικό, σε κάθε τμήμα έχω μόνο 4-5 άριστους (που κι αυτό είναι σχετικό) που έχουν διαβάσει ένα βιβλίο, έχουν
δει μια ταινία, θα τους πάνε οι γονείς τους κάπου να ανοίξουν τα μάτια τους. Οι υπόλοιπο έχουν λεφτά αλλά είναι παιδιά αμόρφωτων και ακαλλιέργητων επαρχιωτών που μπορεί να έχουν ταξιδέψει σε όλη την Ευρώπη (σε καιρό σχολείου) αλλά αν τα ρωτήσεις με ποιον συνορεύει η Ελλάδα στα βόρεια, δεν καταλαβαίνουν τι είναι ο Βορρας και έχουν ήδη αποφασίσει ότι ακόμα και το γενικό λύκειο είναι περιττό για την εξέλιξη τους αφού ξέρουν την κατάντια των μορφωμένων α αυτή τη χωρα. Δεν με νοιάζει να ευχαριστηθώ επειδή κάποιος κατάλαβε τις ελεύθερες αναφορικές προτάσεις ή την κατηγορηματική μετοχή. Το μάθημα που θέλω να κάνω, που θέλω να μιλήσω για τέχνη, για ποίηση, για ευαισθησία, ή για καλλιέργεια κριτικής σκεψης στην ιστορία, δεν μπορώ να το κάνω σε παιδιά που δεν ξέρουν τίποτα, δεν έχουμε κανένα σημείο αναφοράς για να πατήσω. Παλιά τουλάχιστον είχα διαβάσει λίγα βιβλία, έστω τα κλασικα παιδικά-εφηβικά, και δεν πάθαιναν αλλεργικό σοκ αν τους έβαζες να ακούσουν κανένα κανονικό τραγούδι, όπως τώρα που έχει νεκρώσει το ακουστικό τους νεύρο από αυτά που ακούνε. Αν αυτό είναι το μέλλον της χώρας και της δουλειάς μας, δεν με νοιάζει τι κάνει ο προγραμματιστής ή ποιος λουφάρει απι τα εξωδιδακτικα ή ποιος με κουτσομπολεύει επειδή κάνω όμιλο. Με νοιάζει δηλαδη αλλά δεν επηρεάζει αυτό τη δουλειά μου. Με ενοχλει μόνο αν οι καθηγητές του σχολείου παραβιάζουν οι ίδιοι τον κανονισμό και αφήνουν τα παιδιά λάσκα, αγνοούν παραπτώματα ή επιτρέπουν να κάνουν πράγματα που έχουμε πει να μην
επιτρέπουμε, δυσκολεύοντας έτσι ακόμα περισσότερο όποιον από εμάς θέλει να κάνει σωστά τη δουλειά του.
Ax... H φτήνια τρώει τον παρά... Εδώ παράς είναι οι ώρες που επενδύουμε χτίζοντας παλάτια στην άμμο.
Το επάγγελμα αυτό ήταν πάντα σχεδόν μάταιο - δεν υπάρχουν καλοί δάσκαλοι, μόνο καλοί μαθητές, αλλά τώρα πια είναι όλο και πιο δύσκολο να βρεις συνειδητοποιημένους μαθητές (και γονείς) που να αξίζουν. Τη δημόσια εκπαίδευση δεν την υπολογίζει κανείς. Γι' αυτό θα έπρεπε να είμαστε ενωμένοι για να διεκδικήσουμε το χαμένο μας κύρος. Όσο ο καθένας κοίτα την πάρτη του, υπάρχει κι άλλος πάτος στο βαρέλι που δεν έχουμε δει ακόμα.
-
Αυτό που μας κάνει κοινωνικά σκεπτόμενους και απογοητευμένους, είναι ότι βλέπουμε την παρακμή της κοινωνίας στην πιο αγνή μετάδοσή της... Μέσα από τη μορφή που παίρνει μέσα από τον εσωτερικό κόσμο των παιδιών με τον οποίο ερχόμαστε καθημερινά σε επαφή και τα οποία δεν έχουν το τακτ λαγω άγνοιας να προσποιηθούν κάτι άλλο. Μας την πετούν στα μούτρα χωρίς τα ίδια να έχουν μέτρο σύγκρισης αφού ζουν μέσα σε αυτήν φυσικοποιημενα. Και θα είναι και η πρώτη γενιά που μεγαλώνοντας δε θα έχει καν σημεία αναφοράς από προσωπικά βιώματα για να συγκρίνει το πριν και το μετά γιατί θα είναι ανάλογο γι' αυτά, σε παρόμοιο μήκος κύματος.
-
Εγω πάντως πιστεύω ότι αν δεν μας απογοητεύαν κάθε μέρα τα παιδιά, αν δεν είχαμε γύρω μας όλη αυτή τη φτήνια στα ενδιαφέροντα τους, στο πώς μιλάνε, στο πώς ντύνονται, αν δεν υπήρχε αυτή η απαξίωση για τη γνώση και η παντελής απουσία οποιαδήποτε επαφής με τον πολιτισμό και αν δεν είχαμε και τον βραχνά των γονέων, δεν θα ήμασταν όλοι τόσο απογοητευμένοι και τόσο κακοπροαίρετοι απέναντι στη συνύπαρξη με τους συναδέλφους μας.
Αυτό που μας κάνει κοινωνικά σκεπτόμενους και απογοητευμένους, είναι ότι βλέπουμε την παρακμή της κοινωνίας στην πιο αγνή μετάδοσή της... Μέσα από τη μορφή που παίρνει μέσα από τον εσωτερικό κόσμο των παιδιών με τον οποίο ερχόμαστε καθημερινά σε επαφή και τα οποία δεν έχουν το τακτ λαγω άγνοιας να προσποιηθούν κάτι άλλο. Μας την πετούν στα μούτρα χωρίς τα ίδια να έχουν μέτρο σύγκρισης αφού ζουν μέσα σε αυτήν φυσικοποιημενα. Και θα είναι και η πρώτη γενιά που μεγαλώνοντας δε θα έχει καν σημεία αναφοράς από προσωπικά βιώματα για να συγκρίνει το πριν και το μετά γιατί θα είναι ανάλογο γι' αυτά, σε παρόμοιο μήκος κύματος.
Το πρόβλημα πίσω απ' όλα αυτά είναι η βλάβη που έχει υποστεί ο συγκινησιακός εγκέφαλος όλων μας. Πάσχει βαρέως, από το 2010 δε παρουσιάζει ραγδαία τάση αδρανοποίησης.
-
δεν βλέπεις μαύρες φόρμες, ξυρισμένα κεφάλια και τσαντάκια χιαστι.
Αυτά είναι τα εκκολαπτόμενα χρυσαύγουλα. Υπάρχουν παντού. Κι όποιος πει δεν τους έχει ή λέει ψέματα ή να πάει σε οφθαλμίατρο. Όμως δεν είναι όλα τα παιδιά έτσι. Το λες κι εσύ. Τ' ανάφερε και το μέλος anti-08. Γι' αυτά τα παιδιά με νου με καρδιά με συνείδηση παλεύουμε. Αυτά τα παιδιά μας κρατούν ζωντανούς. Κάτι που ανάφερα δεν το 'πιασες και το παρεξήγησες.
-
@Έσπερος
Δεν θα μπορούσα να μην δεχτώ την ένστασή σου, αν και δεν κατέκρινα την θέση σου. Καταλαβαίνω πως η καθημερινότητα που περιγράφεις είναι τελείως διαφορετική από τη δική μου και σίγουρα είναι απογοητευτικό να μην μπορείς να διδάξεις επειδή οι περισσότεροι μαθητές δεν έχουν τις απαραίτητες βάσεις, τις στοιχειώσεις γνώσεις και το ενδιαφέρον για να απολαύσουν ή να κατανοήσουν τα πιο υψηλά πνευματικά και πολιτιστικά θέματα, όπως η τέχνη, η ποίηση ή η ιστορία. Προφανώς και χρειάζεται μια κοινή βάση αναφοράς για να περάσουμε στα παιδιά πιο σύνθετες και αξιόλογες έννοιες, κάτι που είναι επιδίωξη όλων μας. Σαφώς δεν είναι ο αυτοσκοπός η γραμματική ή το συντακτικό, αλλά η ευρύτερη μόρφωση. Εγώ μίλησα απλά από τη δική μου καθημερινότητα, ίσως πιο εύκολη επειδή δεν υπάρχει τέτοια διανοητική αδράνεια, όχι όμως πως δεν υπάρχουν άλλα προβλήματα εδώ. Η πίεση για την επίτευξη αριστείας και η ανάγκη να ανταποκριθούν στις προσδοκίες των γονιών τους, η βαθμοθηρία, η ανταγωνιστικότητα σε βαθμό να φάει ο ένας τις σάρκες του άλλου, η έλλειψη συναισθηματικής υποστήριξης από γονείς πολύ απασχολημένους με την καριέρα που απλά πληρώνουν, τα προβλήματα αυτοεκτίμησης, οι κλίκες και κυρίως η έλλειψη κοινωνικών δεξιοτήτων (μαθητές με πολλά τικ, που δεν μπορούν να συνεργαστούν με τίποτα), αυτά είναι τα δικά μας προβλήματα. Μη νομίζεις πως το να έχεις μαθητές που πιστεύουν απόλυτα στην διανοητική και κοινωνική τους ανωτερότητα, είναι εύκολο. Μπορεί επίσης να μην έρχονται με ξυρισμένα κεφάλια, αλλά έχουμε κι εμείς ναζιστικούς χαιρετισμούς και ιδεολογία και ίσως εδώ είναι και πιο επικίνδυνη.
Πάντως και εσύ και εγώ γράψαμε πως οι μαθητές είναι το μέλημά μας και όχι οι συναδελφικές σχέσεις. Που σε μένα δεν είναι συναδελφικές αλλά συνεργατικές, όχι επειδή το θελήσα, αλλά επειδή δεν κάνω εκπτώσεις.
-
Και εμένα, χωρίς να το θεωρώ μειωτικό, μου φαίνεται το συνεργατικές σχέσεις σωστότερο.
-
Το συνεργατικές σχέσεις είναι το ελάχιστο που θα έπρεπε να υπάρχει. Είναι θλιβερό αν μεταξύ ατόμων του ίδιου χώρου εργασίας υπάρχει μόνο αυτό, αλλά ακόμα πιο θλιβερό είναι ότι ούτε καν αυτό είναι αυτονόητο. Και δεν μιλάμε για κανονική συνεργασία, ούτως ή άλλως, γιατί το σχολείο ως εργασιακό περιβάλλον στην Ελλάδα δεν έχει κουλτούρα συνεργασίας (και νομίζω ότι για πολλούς που επιλέγουν αυτή τη δουλειά, η απουσία συνεργασίας είναι ένα κίνητρο, δυστυχως). Το ελάχιστο που θα έπρεπε να υπάρχει είναι σεβασμός, έστω, αφού δεν θελουμε να συνεργαζόμαστε. Και δεν είμαι σίγουρη ότι υπάρχει και αυτό.