Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση
Διάφορα θέματα για την εκπαίδευση => Διάφορα Εκπαιδευτικά θέματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Αγάπη στις Φεβρουαρίου 19, 2008, 11:51:56 am
-
Σκέφτηκα ότι θα ήταν καλή ιδέα να μοιραστούμε τους φόβους μας.
Από την μικρή πείρα μου στην εκπαίδευση,2 είναι μέχρι στιγμής οι μεγαλύτεροι εφιάλτες μου:
1ος. Μην τυχόν και δε θέλουν οι μαθητές μου να μου πουν μια καλημέρα στο δρόμο.
2ος. Μην τυχόν και γίνω σαν τους διορισμένους που μπαίνουν στην τάξη και λένε ανέκδοτα.
-
1ον : Αυτό ΄μπορεί να συμβεί - και έχει συμβεί - σε όλους μας , πιστεύω...
..Εξ ' άλλου , δεν μπορείς να είσαι αποδεκτός από όλους τους μαθητές που έχεις κάνει μάθημα ...
-
Ε ναι..................
Το πιο τραβηγμένο που έχω ακούσει,είναι μαθηματικός που έμπαινε στην Γ Λυκείου με εφημερίδα και πασατέμπο..................
-
Αν δεν το'χεις μέσα σου , αποκλείεται να καταντήσεις έτσι ...
...ανεξάρτητα από το τι περιβάλλον επικρατεί στο σχολείο ...
-
Κι εγώ λέω ανέκδοτα. Και συνήθως τελειώνω με το γνωστό: Αυτό με το μαθητή που έφαγε την ωριαία το ξέρετε;
Το καλύτερο που έχω ακούσει είναι μια κυρία η οποία όταν έβαζε διαγώνισμα, έπαιρνε και το πλεκτό της μαζί.
-
Εγώ δεν το ξέρω το ανέκδοτο !!!!!!!
Πλεκτό ε?
Τι πλεκτό,τσιγκελάκι??????
Ε,όταν με το καλό διοριστώ,εγώ θα παίρνω το κέντημα για να κάνω και την προίκα μου..........
-
νομίζω ότι η φυσιολογική πορεία του να μεγαλώνουν τα παιδιά και να μην σε θυμούνται μετά από μερικά χρόνια!
άν και το άγχος το μεγάλο είναι μην συμβεί κάποιο ατύχημα μέσα στην τάξη.. και όλη αυτή η λεπτή ισορροπία με τους γονείς και του να είσαι σταθερός σ αυτά που λές στα παιδιά ως προς την παιδαγωγική πλευρά, χωρίς να περνάς τη γραμμή που σε βγάζει από τα ρούχα σου!
-
Εγώ δεν το ξέρω το ανέκδοτο !!!!!!!
Πλεκτό ε?
Τι πλεκτό,τσιγκελάκι??????
Ε,όταν με το καλό διοριστώ,εγώ θα παίρνω το κέντημα για να κάνω και την προίκα μου..........
Χαχα, μου θυμησατε εναν καθηγητη που ειχα σε μαθημα δεσμης στο λυκειο (πριν καμμια δεκαετια). Λοιπον ερχοταν, μας πασαρε φυλλαδια με ασκησεις κι αυτος εκανε διαφορα δικα του. Μια μερα ηρθε και συμπηρωνε στην ταξη τη φορολογικη του δηλωση! Και μαλιστα ειχε το θρασος να μας λεει "Καντε ησυχια, με ενοχλειτε!!" ;D ;D
Ο ιδιος καθηγητης παραμονες Πανελληνιων εξετασεων ειχε "συμβουλέψει" τις κοπελες να μην το παλευουν "τζαμπα" για το Πανεπιστημιο με τοση ανεργια εκει εξω. Θυμαμαι πολυ χαρακτηριστικα που ελεγε "Δεν κοιτατε να βρειτε κανεναν ματσωμενο γαμπρο να λυσετε το προβλημα σας μια για παντα;;"
Κι ομως αυτος δηλωνε εκπαιδευτικος, ειχε βγαλει τρελα λεφτα απο ιδιαιτερα και μαλιστα υπηρχε η φημη οτι ακομα και σε καλους μαθητες "κατακοκκινιζε" το τετραδιο με παρατηρησεις που δεν ειχαν και πολυ νοημα, μονο και μονο για να υπονοησει μετα στους γονεις οτι το παιδι χρειαζεται ιδιαιτερο - και να τσιμπησει βεβαια πελατεια ο ιδιος...
Ναι, κατι τετοιο θα ηταν ο εφιαλτης μου να γινω στη δημοσια εκπαιδευση..
Προς το παρον ο εφιαλτης μου ειναι χαος στην ταξη κι εγω να φωναζω και να φωναζω... >:(
-
[quoteΠρος το παρον ο εφιαλτης μου ειναι χαος στην ταξη κι εγω να φωναζω και να φωναζω... ][/quote]
Και ο δικός ο εφιάλτης είναι αυτός! Σίγουρα υπάρχουν και χειρότερα, τα οποία δεν ήρθαν ακόμη. Ελπίζω όμως στα καλύτερα.
-
Η ρουτίνα για μένα και η προσπάθεια να κάνω πιο ενδιαφέρον το μάθημα.
-
Να μη μπορώ να διοικήσω την τάξη με αποτέλεσμα να επικρατεί το χάος... Αυτό είναι το μεγαλύτερο άγχος και φόβος μου από την αρχής της χρονιάς..γι΄ αυτό γίνονται από την αρχή οι ανάλογες εξηγήσεις...για να μην παρεξηγούμαστε στη συνέχεια..
-
Δεν έχει να κάνει το άγχος μου καθόλου με τους μαθητές και την τάξη. Γενικά το θέμα διαχείριση της τάξης είναι εύκολο για μένα,καθώς θεωρώ το παιδαγωγικό χιούμορ ως το καλύτερο πλεονέκτημα ενός δασκάλου. Η άγνοια περί των διοικητικών όμως με αγχώνει φοβερά, καθώς φοβάμαι να απαντήσω σε οποιαδήποτε ερώτηση των παιδιών που έχει να κάνει με απουσίες, ενημερώσεις, εξετάσεις κλπ.
-
Κι εμένα το μεγαλύτερο άγχος μου είναι το να μην μπορώ να επιβληθώ στην τάξη... Το να με φέρουν σε αδιέξοδο, να μην μπορέσω να αντιδράσω, να τα χάσω... Κι επειδή αυτό με αγχώνει τόσο πολύ, μερικές φορές πλέκω σενάρια στο μυαλό μου με τελείως παράδοξες αδιέξοδες καταστάσεις και σκέφτομαι πώς θα αντιδρούσα... πρέπει να πάω να κοιταχτώ...
-
Αυτά δεν τα είχα σκεφτεί,μάλλον γιατί δεν έχω μπει ακόμη σε σχολική τάξη.
Τώρα έχω 3 εφιάλτες. :-\ :-\ :-\ :-\ :-\ :-\ :-\ :-\ :-\ :-\ :-\ :-\ :-\ :-\ :-\ :-\ :-\
-
Δικά μου άγχη είναι να βγάλω ύλη για τα μαθήματα, να είναι ενδιαφέρον τα μαθήματα ώστε να παρακολουθούν ευχάριστα και σε ένα συγκεκριμένο τμήμα να μην πάθω υστερία (ας μου δίνει ο Θεός κουράγιο να αντέξω έως τον Ιούνιο).....
-
Δικό μου άγχος είναι
1ον) να μην είμαι προετοιμασμένος και δημιουργικός...
Καλος κι ο αυτοσχεδιασμός και σου χρειαζεται πάντα στην τάξη αλλα ελεγχόμενος τις περοισσότερες φορές...
2ον) Να μην "πιάνω" το κλιμα της τάξης ώστε να βοηθήσω να γίνεται κάτι που βγάζει την ενέργειά της σε καλυτερα αποτελέσματα...
3ον) Να βρεθει μαθητής να μη γουσταρει το μαθημα εξαιτίας μου..
4ον) Να μη χάσω την ψυχραιμία μου και παρεκτραπω... :-\
Είμαι ενοχικός γιατρέ μου;; :-[
-
1) Να γίνω όμηρος του εκπαιδευτικού συστήματος δουλεύοντας ωρομίσθιος όλο το δημιουργικό μέρος της ζωής μου
2) Να μην έχω μία μέση επιλογή διαφορετική από την υπο-απασχόληση και υπερ-απασχόληση όσο καιρό είμαι ωρομίσθιος
-
Είμαι ενοχικός γιατρέ μου;; :-[
και το χειρότερο είναι ότι δεν υπάρχει συνταγογραφία για τέτοια πάθηση :P
-
Καλημέρα σε όλους!!!
Για εμένα που είμαι πολύ νέα στην εκπαίδευση (3 μήνες...!!!) ο χειρότερος φόβος μου είναι να μην πάθουν κάτι τα παιδιά..στην εφημερία.
Να μη χτυπήσουν!!!! είναι το μεγαλύτερο άγχος μου από την πρώτη μέρα....(είμαι σε δημοτικό).
Μετά βέβαια έρχονται και άλλα. Αν είμαι κατάλληλη για το μάθημα!! Τι πρέπει να κάνω για να καταλάβουν και οι μαθητές που δυσκολεύονται..
Πως θα βγάλω την ύλη...πως θα κάνω τους μαθητές μου να αγαπήσουν το μάθημα. Και κυρίως τι έμμεσα μηνύματα τους μεταδίδω...
-
εμένα είναι πολλά τα άγχη...δυστυχώς ;D :-\
1) Ότι τελικά κάποια στιγμή δεν μπορεί, το σύστημα θα με "ρουφήξει" κι εμένα, θα χάσω τη δημιουργικότητα και το μεράκι που έχω τώρα, τη θέληση να κάνω πράγματα για τα παιδιά, και θα καταντήσω μίζερος, παραιτημένος και χωρίς καμία διάθεση να κάνω κάτι για τον όγκο των αξεπέραστων προβλημάτων της Παιδείας....
2) Ότι θα μπω σε μια τάξη με παιδιά υπερβολικά προβληματικά και αρνητικά και όποια μέθοδο και να εφαρμόζω δεν θα πιάνει, δεν θα μπορώ να τα χειριστώ ούτε να κάνω μάθημα...Κάνω κι εγώ σενάρια στο μυαλό μου με διάφορες προβληματικές τάξεις και δίνω υποθετικές λύσεις (ένα βήμα πριν τα χάπια έχω φτάσει, αφήστε με). Σημειωτέον δε ότι φέτος ουσιαστικά δεν έχω τέτοιες τάξεις, (είχα στην αρχή της χρονιάς αλλά τους έστρωσα, δεν ήταν όμως τίποτα τρομερές περιπτώσεις). Αγχώνομαι έτσι προκαταβολικά.....
3)Ότι τελικά δεν θα καταφέρω να πείσω τα παιδιά για την πραγματική αξία της γνώσης, πέρα από χρησιμοθηρίες κλπ -ότι ποτέ δεν θα απαντήσω ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ πειστικά την ερώτηση: "γιατί τώρα κύριε εμείς να κάνουμε αρχαία;"
αυτά γι'αρχή (δεν μπορεί, όλο και κάτι άλλο θα μου'ρθει στην πορεία....)
Ουφ, φέρτε μου κάποιον από αυτούς που υποστηρίζουν ότι το επάγγελμα του εκπαιδευτικού είναι ξεκούραστο και οι καθηγητές "κάθονται"και είναι "ξένοιαστοι".... ???
-
αμ έτσι που το πάτε οι ψυχοθεραπευτές σε λίγο θα τρίβουν τα χέρια τους :P
-
Εμάς πάντως μας είπε η σχολική μας σύμβουλους να κυνηγήσουμε το πάγιο αίτημα για ψυχολόγους στα σχολεία, όχι για τους μαθητές αλλά για τη δική μας ψυχική υγεία. Και όσο περισσότερο μπαίνω σε τάξη, τόσο περισσότερο με πείθει... :P
-
αληθεια βρε παιδια, το εχω απορια, μιας και σε ταξη δεν εχω βρεθει ποτε, σε ιδιαιτερο μονο. πως τα καταφερνετε να μην επικρατει χαος στην ταξη;; καποιος ειπε παραπανω για το χιουμορ... αλλα πως το κανεις αυτο;;; για πειτε...
-
Δεν νομίζω ότι υπάρχει συνταγή για το χιούμορ. Εξαρτάται από την τάξη (άλλο χιούμορ κάνεις με παιδιά Α' γυμνασίου και εντελώς άλλο με παιδιά Γ' λυκείου), τα συγκεκριμένα παιδιά που έχεις στην τάξη και τη σχέση που έχεις με τα παιδιά, πόσο καλά τα ξέρεις και πόσο καλά σε ξέρουν. Μπορώ να σου φέρω παραδείγματα, αν θέλεις. ;D
ΥΓ. Και πάντα υπάρχει ο φόβος να κάνεις αποτυχημένο χιούμορ. Θυμάστε τις κρυάδες που μας έλεγαν οι καθηγητές μας και γελούσαμε συγκαταβατικά? ::)
-
ΥΓ. Και πάντα υπάρχει ο φόβος να κάνεις αποτυχημένο χιούμορ. Θυμάστε τις κρυάδες που μας έλεγαν οι καθηγητές μας και γελούσαμε συγκαταβατικά? ::)
Που μου θυμίζει ένα ακόμη άγχος μου: εγώ να νομίζω ότι έχω πλάκα και κάνω χιούμορ κι αυτά να γελούν συγκαταβατικά γκρρρρρρ >:(
-
Και εγώ δεν θα πρωτοτυπήσω: το μεγαλύτερο μου άγχος είναι η πειθαρχία και πώς θα επιβληθώ στην τάξη. Νιώθω ότι μπαίνω σε αρένα και εγώ ως καθηγητής γίνομαι το κόκκινο πανί γι΄ αυτούς.
Ακόμη, να μην τους πω κάτι που είναι λάθος και να μπορώ να κρατώ τη ψυχραιμία μου σε ότι ύφος και αν μου μιλάνε.
Επίσης, να μην αδικήσω κάποιον στους βαθμούς και όταν βγάζω κάποιον έξω να μη δημιουργώ αντιπάθεια.
Α, και στην κατεύθυνση να προλάβω να τελειώσω την ύλη.
-
Φίλοι μου ,
όλοι αυτοί οι προβληματισμοί που θέσατε είναι καλοί , εύλογοι και κρατούν το δάσκαλο σε εγρήγορση. Αυτά όμως είναι στοιχεία της δουλειάς μας και δεν πρέπει να δημιουργούν άγχος. Η εκπαίδευση δε χρειάζεται άγχος , αλλά βεβαιότητα.Για να σας απαλλάξω λίγο από την ένταση:
α) Στα πρώτα χρόνια είναι λογικό ότι βασικό μέλημα είναι η κατάκτηση του διδακτικού αντικειμένου. Αυτό μπορεί να κρατήσει 5-10 χρόνια, ανάλογα με το είδος των σχολείων που θα πάτε και με τις τάξεις που θα αναλάβετε.
β) Κανένας μαθητής δε θα πει ποτέ ότι δεν ξέρετε το αντικείμενό σας , ακόμα και αν είναι το πρώτο σας μάθημα , αν πάντα προσπαθείτε να διδάσκετε αυτό που κατέχετε και όχι αυτό θα θέλατε να ξέρατε ! Λέγοντας λοιπόν οργανωμένα και ήπια τα βασικά και τελείως απαραίτητα πράγματα σε κάθε μάθημα οι μαθητές θα σας αγαπούν , διότι θα σας καταλαβαίνουν.Αυτό είναι πολύ βασικό.Οι μαθητές δε θέλουν να ακούνε πολλά , αλλά να σας κατανοούν! Μη λέτε πολλά και μη μιλάτε συνεχόμενα ποτέ για περισσότερο από 3 λεπτά. Σταματείστε , κάντε μια δυο ερωτησούλες , σηκώστε ένα παιδί στον πίνακα να γράψει μια λέξη , υπαγορεύστε ένα κανόνα ή μια χρήσιμη παρατήρηση για να τη γράψουν στο τετράδιο και όλα κυλάνε άνετα.Σε κάποιο λάθος θα δοθεί η ευκαιρία να πείτε κάτι για να χαλαρώσει η τάξη( να μην κρατήσει όμως πάνω από 1-2 λεπτά, διότι μετά θα αναγκαστείτε να τιμωρήσετε για να τους επαναφέρετε ) ή σε κάποιο σημείο του μαθήματος μπορείτε να κολήσετε ένα κοινωνικό σχόλιο , για να έχει το μάθημα και ευχάριστες νότες.
Με άλλα λόγια , να δείχνετε σίγουροι για αυτό που θέλετε να κάνετε και συγχρόνως να αφουγγράζεστε το τμήμα και να ελέγχετε αν έχετε επαφή μαζί του.
Η λογική : '' πήγα και τους τα είπα '' δεν είναι η ουσία της διδασκαλίας. Για αυτό λέμε ότι η επικοινωνία είναι βασικό στοιχείο.
γ) Για να μην έχετε αγωνία στη βαθμολογία , να βάζετε στα τετράμηνα ή στα τρίμηνα 2-3 τεστάκια του τετάρτου και φυσικά ένα καλό διαγώνισμα (οχι εύκολο αλλά ούτε και δύσκολο).Έτσι ο κάθε μαθητής ξέρει περίπου το του αναλογεί.Ωστόσο σπεύδω να σας πω ότι αν καμιά φορά συναντήσετε πρόβλημα με τη βαθμολογία , θα είναι με τους καλούς μαθητές!!!.'' Κυρία γιατί με βάλατε 19 και όχι 20 !''.οι καλοί θα σας νευριάσουν και σπάνια οι υπόλοιποι.
δ) Οι σχέσεις σας με το σύλλογο είναι πολύ βασικές. Μέχρι να γνωρίσετε καλά όλους τους συναδέλφους , να είστε μετρημένοι όσο μπορείτε. Χωρίς βέβαια να χάσετε τον αυθορμητισμό σας , να μην ανοίγετε όλα τα χαρτιά σας , τη στιγμή μάλιστα που δε σας το ζητάνε. Η μικροψυχία βασιλεύει σε αυτή τη χώρα και πολλοί ...χαζοχαίρονται με τα παθήματα συναδέλφων.
ε) Όσοι είστε νεότεροι , μη διστάζετε να ρωτάτε τους παλιότερους: Πώς το κάνεις αυτό , τι θέματα έβαλες , πώς γράψανε τα παιδιά , τι γνώμη έχεις για αυτό το μαθητή κλπ , πως σου φαίνεται να τους βάλω αυτή την ερώτηση ; Μπορείτε να βλέπετε και τα θέματα της παρασμένης χρονιάς και να βγάζετε συμπεράσματα. Ρωτήστε και τους σχολικούς συμβούλους , όπου είναι δυνατόν.
...
Στις εφημερίες θέλει λίγη προσοχή , αλλά δεν είναι για άγχος ! Να κάνετε βόλτες , να ρωτάτε , να ανοίγετε σύντομες κουβεντούλες με τα παιδιά , πάντα με χαμόγελο και καλή διάθεση. Η διάθεση του καθηγητή μεταδίδεται αυτόματα στα παιδιά.
Τέλος πάντων , εδώ έχουμε συζητήσει πολλά πράγματα που λίγο πολύ σκιαγραφούν την εικόνα του καλού δασκάλου.
Ο καλός δάσκαλος είστε ΕΣΕΙΣ και αυτό να το πιστεύετε.
Το ότι θέλουμε να γίνουμε καλύτεροι , είναι άλλο πράγμα.Μην προσπαθείτε να γίνετε σαν εκείνον ή τον άλλο συνάδελφο , επειδή τον φοβούνται ή τον ΄΄πάνε'' οι μαθητές , αλλά να είστε ο ΕΑΥΤΟΣ σας .Ένα σχολείο δε θα είναι ποτέ καλό , ακόμα και αν όλοι οι διδάσκοντες γίνουν σαν τον καλύτερο του σχολείου.
Ο δάσκαλος πρέπει να έχει τη δική του προσωπικότητα. Α! Να μην το ξεχάσω : μην έχετε απαίτηση από τον εαυτό σας να αρέσετε το ίδιο σε όλους! Αυτό είναι αδύνατο ! Από την άλλη να ξέρετε ότι και κανένας δε θα σας μισεί ! Όλοι θα βρίσκουν σε σας πολλά καλά: άλλος τη φωνή σας , άλλος τις ιδέες σας , άλλος τους βαθμούς σας , άλλος το γέλιο σας , ...
Η διδασκαλία είναι χαρά ! Μια χαρά που, επειδή γίνεται συνέχεια, μας κουράζει και συχνά μας εξαντλεί! Αλλά άγχος δε χρειάζεται. Γιατι αυτό που παρέχετε είναι γνώση , είναι παιδεία , είναι μόρφωση. Είναι το πολιτιμότερο αγαθό που χρειάζεται το παιδί και ο άνθρωπος.
Μπάμπης
( Ήμουνα σκόπιμα σαν το παλιό καπετάνιο που λέει ιστορίες στους ναύτες του , αλλά πώς να γίνει κι αλλιώς ; Αυτά που σας είπα μην τα παίρνετε ως συμβουλές , αλλά ως κακοτοπιές που είτε γνώρισα είτε απέφυγα !)
-
Η διδασκαλία είναι χαρά ! Μια χαρά που, επειδή γίνεται συνέχεια, μας κουράζει και συχνά μας εξαντλεί! Αλλά άγχος δε χρειάζεται. Γιατι αυτό που παρέχετε είναι γνώση , είναι παιδεία , είναι μόρφωση. Είναι το πολιτιμότερο αγαθό που χρειάζεται το παιδί και ο άνθρωπος.
Συνάδελφε, τα είπες πολύ ωραία! Θέλουμε το χρόνο μας και εμείς που μόλις ξεκινήσαμε αλλά τα λόγια σου πιστεύω πως πρέπει να μας ακολουθούν. Να είσαι καλά και μακάρι να μπορείς να κάνεις πράξη όσα πιστεύεις. Δεν ειναι πάντα εφικτό!
-
Τα παρπάνω λόγια θα μπορούσαν να είναι κι ο επίλογος αυτού του θέματος! :)
Σ'ευχαριστούμε πολύ Μπάμπη
-
Δωσε φώτα Μπάμπηηηηηη!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :-\ :-\ :-\
Το σύνδρομο Burn-out το ξερετε;;;; Το χω ξαναγραψει κάπου... Ψάξτε το μιας και βλεπω πολλούς (από μας) να χρειάζεται να μάθουμε από ...τι κινδυνευουμε (μπας και τη γλιτώσουμε;) !! ;D ;D ;D :-\ :-[
-
Eγω πάντως είμαι στα πρόθυρα:
Το ξερετε το ανέκδοτο:
Τι σχέση έχει ένας αισιοδοξος, ενας τρελος και ενας ψυχαναλυτης?
Ο αισιόδοξος ζει στην κοσμάρα του
Ο τρελος ζει στην κοσμάρα του αλλα εχει φτιαξει και μια ωραια βιλιτσα μεσα σε αυτη
Ο ψυχαναλυτης πηγαινει και εισπρατει το ενοικιο για τη βιλιτσα ;D
-
Παιδιά,
θέλω να προσθέσω και τούτο:
Ποτέ μου δεν κατάφερα να βρω μια μέθοδο που να ταιριάζει σε όλα τα τμήματα , σε όλες τις τάξεις και σε όλες τις χρονιές ! Σχεδόν κάθε μέρα , μπαίνοντας στην τάξη και ρίχνοντας μια ματιά , έπρεπε να βρω αστραπιαία κάτι για να ξεκινήσω. Σύνήθως τα παιδιά πάντα έχουν κάτι για να πιαστείς .Είτε από ένα λυπημένο πρόσωπο , είτε από ένα χαρωπό , είτε από ένα ανήσυχο , είτε από την αναστατωμένη τάξη , είτε από ... από χίλια πράγματα , μπορείς να πάρεις αφορμή και να ξεκινήσεις το μάθημα. Ύπό αυτή την έννοια δεν αντιμετώπισα ποτέ σχεδόν πρόβλημα στην τάξη. Φυσικά υπάρχουν και φορές που τιμωρώ , αλλά ύστερα από παρατήρηση.
Για τους μαθητές πρέπει να είμαστε απρόβλεπτοι ! Εκεί που νομίζουν ότι ,να , εσύ θα εξαγριωθείς και θα πατάξεις πέντε μαθητές έξω , εσυ τους χαμογελάς , τους λες '' βάλτε τα βιβλία μέσα '' και τους λες πχ μια ιστορία για τον Νεύτωνα και πώς έδειρε μια φορά έναν συμμαθητή του που του κολλούσε στα διαλείμματα.Έχω καταλάβει ότι οι μαθητές δεν αντέχουν 7 ώρες συνεχή βομβαρδισμό με νέα πράγματα. Και μια σοβαρή κουβεντούλα είναι μέρος της διδασκαλίας και ας διδάσκεις μαθηματικά.Διότι , αν το τμήμα δεν είναι σε κατάσταση μάθησης , είναι ανώφελο να παιδεύεσαι να παραδίδεις μάθημα.
Ο λαός μας έχει ανάγκη από αγωγή και όχι από γνώσεις !
Στο σχολείο πρέπει να σκεφτούμε πώς θα το πετύχουμε αυτό. Πολλά πράγματα είναι απαρχαιωμένα. Καθημερινά σπάω το κεφάλι μου με κάτι συναδέλφους να βρούμε νέους τρόπους να δείχνουμε στα παιδιά κάτι καινούργιο.Κυρίως πώς να σέβονται τους συμμαθητές τους , να στηρίζουν τους αδύνατους συμμαθητές τους κλπ και να ακολουθούν τις βασικές προτεραιότηες του σχολείου.
...............................................................................
Με άλλα λόγια , όσο είμααστε στο σχολείο και μπαίνουμε σε τάξη , πρέπει διαρκώς να σκεφτόμαστε !
Εδώ ταιριάζουν τα λόγια του ποιητή : Η ψυχή μου και η θάλασσα ποτέ δε γαληνεύουν !
Προσωπικά , όσα χρόνια διδάσκω , ένα έχω καταλάβει : ότι κάθε μέρα είναι μια καινούργια μέρα , ότι κάθε μέρα ακυρώνω πολλά από αυτά που νόμιζα ότι ανακάλυψα την προηγούμενη , ότι συνέχεια πρέπει να επινοώ νέα πράγματα.
Όμως , για να απαντήσω και στο βασικό ερώτημα που μπήκε στον τίτλο , η αγωνία μου ( όχι άγχος) είναι μία και μόνο :
Πώς θα μπορέσει ο δάσκαλος ,και κυρίως ο νέος συνάδελφος, με την οικονομική υποβάθμιση που έχει περιέλθει να αντάξει στις μεγάλες απαιτήσεις που έχει το σχολείο και η κοινωνία ;
Διότι με φτωχό δάσκαλο δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να γίνει καλή εκπαίδευση. Να διδάσκεις ανθρώπους είναι η δυσκολότερη δουλειά!
Αν λοιπον θέλουμε να φτιάξουμε πατρίδα που οι πολίτες να ζουν καλά , έχουμε χρέος να φροντίσουμε (και οικονομικά) τους εκπαιδευτικούς και να ζουν και αυτοί καλά.Προσθέτω μάλιστα και αυτό : πρώτα θα ζουν καλά οι δάσκαλοι και μετά όλοι οι άλλοι.
Όσοι νομίζουν ότι πρέπει και στους δασκάλους να δώσουν κάτι , αρκεί να πάρουν πρώτα οι άλλοι , θα παραμείνουν αιώνια φτωχοί, .. ''τω τε πνεύματι ''!
Μπάμπης
-
Αν και ενδεχομένως να ειμαι εκτος κλιματος, μιας και απο οτι καταλαβα, οι περισσοτεροι-για να μην πω ολοι-, ειστε της β΄βαθμιας, τα δικα μου αγχη, οντας νηπιαγωγός και δη νεοδιοριστη, ειναι: να μην υπαρξει κανενα σοβαρο ατυχημα(μιας και τα πιο light ειναι ρουτινα στο νηπιαγωγειο), να μπορεσω καποια στιγμη να επιβληθω στους 5χρονους μπομπιρες που σε πουλανε και σε αγοραζουν για την πλακα τους, να εχω μια στοιχειωδη καλη συνεργασια με τους γονεις και ΤΙΣ συναδελφους και τελος μην χασουν τα παιδια την παιδικοτητα τους σε μια τοσο τρυφερη ηλικια, μεσα απο το νεο συστημα σχολειοποιησης και εντατικοποιησης του νηπιαγωγειου. Αλήθεια το ξερετε, οτι κανουμε κι εμεις αξιολογηση στα...νηπια, ανα τριμηνο, μεσω ενος φακελλου καταγραφων, ο οποιος θα τα ακολουθησει και στο δημοτικο? Πραγματικα εχω ενα τεραστιο ηθικο προβλημα στο να "χαρακτηρισω" και να προδιαγραψω την πορεια ενος παιδιου, σε τοσο μικρη ηλικία.
-
Προσωπικά πιστεύω ότι το να έχεις άγχος στη δική μας τη δουλειά είναι και φυσιολογικό και καλό-δημιουργικό. Αν κάποιος είναι χ...αλαρός κι όσα πάνε κι όσα έρθουν, τότε κάτι δεν πάει καλά. Ή είναι πολύ σίγουρος για τον εαυτό του και τις επιδόσεις-ικανότητές του ή είναι αδιάφορος για τη δουλειά του (και τα δύο εξίσου επικίνδυνα!!! :P)
Αν μπορούσα πάντως να "ιεραρχήσω" τα άγχη μου, στην πρώτη θέση θα έβαζα κι εγώ το να μη μου χτυπήσει κανένα παιδί (ίσως γιατί, λόγω ειδικότητας, αυτό είναι και το πιο επίφοβο...). Μη βρεθώ ποτέ στη θέση να πω σε γονιό "έλα πάρε το παιδάκι σου γιατί χτύπησε", είτε λίγο είτε πολύ για μένα δεν έχει διαφορά... :-\
-
Αν και ενδεχομένως να ειμαι εκτος κλιματος, μιας και απο οτι καταλαβα, οι περισσοτεροι-για να μην πω ολοι-, ειστε της β΄βαθμιας, τα δικα μου αγχη, οντας νηπιαγωγός και δη νεοδιοριστη, ειναι: να μην υπαρξει κανενα σοβαρο ατυχημα(μιας και τα πιο light ειναι ρουτινα στο νηπιαγωγειο), να μπορεσω καποια στιγμη να επιβληθω στους 5χρονους μπομπιρες που σε πουλανε και σε αγοραζουν για την πλακα τους, να εχω μια στοιχειωδη καλη συνεργασια με τους γονεις και ΤΙΣ συναδελφους και τελος μην χασουν τα παιδια την παιδικοτητα τους σε μια τοσο τρυφερη ηλικια, μεσα απο το νεο συστημα σχολειοποιησης και εντατικοποιησης του νηπιαγωγειου. Αλήθεια το ξερετε, οτι κανουμε κι εμεις αξιολογηση στα...νηπια, ανα τριμηνο, μεσω ενος φακελλου καταγραφων, ο οποιος θα τα ακολουθησει και στο δημοτικο? Πραγματικα εχω ενα τεραστιο ηθικο προβλημα στο να "χαρακτηρισω" και να προδιαγραψω την πορεια ενος παιδιου, σε τοσο μικρη ηλικία.
Τελικά, ολοι οι νηπιαγωγοί τα ίδια φοβόμαστε!!! ;D
-
σήμερα μετα από τόσες μέρες κλεισμένα στο σπίτι ήρθανε στο νηπιαγωγείο μεσα στη ζωντάνια! και άν υποθέσουμε ότι τώρα πραγματικά τα πραγματα είναι καλύτερα, πιο πειθαρχημένα, και μόνο το γεγονός ότι θέλουν να μιλάνε και να συζητάνε δυνατά σαν να είμαι χιλιομετρα μακριά τους...άστα να πάνε!
-
Αν και ενδεχομένως να ειμαι εκτος κλιματος, μιας και απο οτι καταλαβα, οι περισσοτεροι-για να μην πω ολοι-, ειστε της β΄βαθμιας, τα δικα μου αγχη, οντας νηπιαγωγός και δη νεοδιοριστη, ειναι: να μην υπαρξει κανενα σοβαρο ατυχημα(μιας και τα πιο light ειναι ρουτινα στο νηπιαγωγειο), να μπορεσω καποια στιγμη να επιβληθω στους 5χρονους μπομπιρες που σε πουλανε και σε αγοραζουν για την πλακα τους, να εχω μια στοιχειωδη καλη συνεργασια με τους γονεις και ΤΙΣ συναδελφους και τελος μην χασουν τα παιδια την παιδικοτητα τους σε μια τοσο τρυφερη ηλικια, μεσα απο το νεο συστημα σχολειοποιησης και εντατικοποιησης του νηπιαγωγειου. Αλήθεια το ξερετε, οτι κανουμε κι εμεις αξιολογηση στα...νηπια, ανα τριμηνο, μεσω ενος φακελλου καταγραφων, ο οποιος θα τα ακολουθησει και στο δημοτικο? Πραγματικα εχω ενα τεραστιο ηθικο προβλημα στο να "χαρακτηρισω" και να προδιαγραψω την πορεια ενος παιδιου, σε τοσο μικρη ηλικία.
Συμφωνώ μαζί σου αλλά είναι και κάτι ακόμα:Όταν ήμουν φοιτήτρια έκανα πρακτική για ένα μήνα κ έπαθα σοκ από κάτι "γερασμένες" νηπιαγωγούς οι οποίες ήταν αδύνατον να μπορέσουν να επικοινωνήσουν με τα παιδιά. Φοβάμαι μήπως κάποια μέρα ρουτινιάσω κ δεν μπορώ να επικοινωνήσω με τα μώρα. :'(
-
Επειδή θέλω να αφήσω το πεδίο ελεύθερο για να εκφραστείτε όπως θέλετε , χωρίς να σας διακόπτω , θέλω απλά να επισημάνω ότι :
α) Γνωρίζω μόνο το Λύκειο , λιγότερο το Γυμνάσιο και καθόλου το Δημοτικό !
β) Όσα έγραψα αφορούν κυρίως δασκάλους στο Λύκειο.
γ) Κάθε βαθμίδα έχει τα δικά της στοιχεία και τις ιδιομορφίες της.Κατανοώ τις συναδέλφους που ως κυρίαρχο μέλημα έχουν και τη σωματική ακεραιότητα των παιδιών , κάτι που προσδίδει σίγουρα αυξημένο φόβο στη δουλειά. Εμείς στο Λύκειο δεν έχουμε το ίδιο πρόβλημα , αν και το απίθανο μπορεί να συμβεί κάθε στιγμή και να βρεθείς μπλεγμένος στο λεπτό ! Στα θέματα αυτά πρέπει να είμαστε προσεκτικοί , όσο γίνεται. Είναι βάβαια και το '' να μη σου τύχει !''
δ) Πάντα πίστευα ότι τα παιδιά των μικρών ηλικιών χρειάζονται τους πιο καλούς δασκάλους ! Εκεί το έργο του δασκάλου παίζει καταλυτικό ρόλο. Στις μεγάλες βαθμίδες οι μαθητές έχουν ήδη διαμορφώσει χαρακτήρα. Η επίκληση στη λογική δεν φέρνει πάντα τα επιθυμητά αποτελέσματα. Στο Λύκειο οι στόχοι είναι διαφορετικοί και το υλικό τόσο διαφορετικό , που σχεδόν πέρα από ορισμένες γενικές αρχές , οι δάσκαλοι των δύο βαθμίδων δεν έχουν τίποτα άλλο κοινό !
Ωστόσο , η καλή εκπαίδευση είναι η σύνθεση και η σύνδεση όλων των σταδίων , στοιχειώδους και μέσης.
Α! Για να μη βγάλετε λάθος συμπέρασμα , να διευκρινήσω ότι κάθε μέρα και κάθε ώρα , για το δάσκαλο είναι μια κουραστική μέρα . Και σε μας που είμαστε στο Λύκειο το ίδιο συμβάνει. Το ότι η διδασκαλία είναι χαρά και δημιουργία , δε σημαίνει ότι σου εξασφαλίζει κάποιος ότι σε δέκα χρόνια δε θα έχεις φαρυγγίτιδα ή ότι δε θα βρεθείς σε κανα κελί από κάποια βλακεία μαθητή ! Να τα λέμε και αυτά, διότι αν διαβάσει καποιος εκτός χώρου τα μηνύματα ,μπορεί να θεωρήσει ότι δεν κάνουμε και τίποτα, άρα πολλά παίρνουμε κλπ. Ότι αφού κάνουμε το κέφι μας και περνάμε δημιουργικά το χρόνο μας , πρέπει κανονικά να πληρώνουμε και από πάνω ! Σε αυτή τη χώρα όλα να τα περιμένεις!
Καλή συνέχεια λοιπόν και καλή εκδρομική εαρινή περίοδο(αρχίζουν και οι τετραήμερες !) .
Η ευχή μου είναι να μην τύχει σε καμιά σας και σε κανένα σας τίποτα από αυτά που φοβάστε !
Και η καθημερινή επιστροφή στο σπίτι σας να είναι γεμάτη χαρά , όση κούραση και αν νοιώθετε ! Η πορεία του δασκάλου είναι έτσι και αλλιώς πορεία μοναχική κι ας είναι μέσα σε τόσο κόσμο. Αλλά λίγοι πάντα θα σας καταλαβαίνουν ! Και το ''ευχαριστώ'' θα το ακούσετε από λίγους και κυρίως από αυτούς που δε θα το περιμένετε, χωρίς βέβαια να σημαίνει ότι το έχετε ανάγκη !
Σας χαιρετώ -
Μπάμπης
-
Μπάμπη, σ΄ευχαριστώ που καταθέτεις την πολύτιμη πείρα σου.
-
Το μεγαλύτερο άγχος μου και αυτό που με κουράζει αφάνταστα είναι η φασαρία στην τάξη.Είναι ένα θέμα στο οποίο εμπλέκονται πολλοί παράγοντες και γι αυτό με απασχολεί.Στο προηγούμενο σχολείο μου όταν πρωτοπήγα είχα ιδιαίτερα ανήσυχα παιδιά που όμως πολύ σύντομα καταφέραμε να ανεβάσουμε το επίπεδο της τάξης και στο τέλος μάλωναν μεταξύ τους για το ποιος θα πει πρώτος μάθημα.Τα έβλεπα και τα καμάρωνα.Στο σχολείο που βρίσκομαι τώρα τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα.Χρειάζεται πολύς κόπος και κούραση καθημερινά μέχρι να συμμαζευτούν και να καταλάβουν ότι βρίσκονται στην τάξη κι όχι στην αυλή.Διαπιστώνω ότι οι διαφορετικές τακτικές επιβολής πειθαρχίας από μέρους μας μπερδεύουν και δεν βοηθούν τους μαθητές.Ο ένας φωνάζει,ο άλλος τιμωρεί,ο άλλος κατεβάζει βαθμούς,ο άλλος αδιαφορεί και κάποιοι παλεύουμε με έναν πιο ήπιο τρόπο να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι είμαστε στην τάξη για να πούμε πέντε πράγματα εντός ή εκτός ύλης που θα τα πάνε λίγο πιο μπροστά.Στο τέλος η συντριπτική πλειοψηφία καταλαβαίνει κι αρχίζει να δουλεύει και να συμμετέχει.Καταλαβαίνουν ότι νοιάζεσαι κι ότι τα αγαπάς.Δεν ξέρω, το βλέπω σαν καθημερινό στοίχημα,να πετύχω την ουσιαστική πειθαρχία που δεν επιβάλλεται αλλά προκύπτει...
-
Ο δικός μου εφιάλτης διστυχώς τώρα πια είναι πραγματικότητα! Οι μαθητές μου ξέρουν πως ότι κι αν μου κάνουν δεν πρόκειται να τους τιμωρήσω, να τους στείλω στο διευθυντή ή ακόμα χειρότερα να τηλεφωνήσω στους γονείς τους. Γνωρίζουν πως το χειρότερο που μπορώ να κάνω είναι να τους βάλω τις φωνές και να μείνουν στο διάλειμμα μαζί μου μέσα στην τάξη για να λύσουν ασκήσεις. Αυτό που κάνω και που απ' ότι βλέπω δεν θα έπρεπε να το κάνω είναι να φαντάζομαι, πώς θα ένιωθα εγώ στη θέση τους αν η δασκάλα μου έπαιρνε τηλ τη μάνα μου :-\ . Έτσι τους λυπάμαι και το αποτέλεσμα είναι ότι με έχουν "καβαλήσει"ι για τα καλά :(. Να θυμάστε μην αφήσετε να καταλάβουν τις "αδυναμίες" σας.
-
είναι σίγουρο ότι το να μιλάνε μεταξύ τους και να κάνουν φασαρία είναι ένας εφιάλτης όταν εμείς προσπαθούμε να μας ακούσουν! βέβαια, όσο καλό και ενδιαφέρον μαθημα να κάνει κανείς, είναι δυνατόν τα παιδιά να μην κάνουν κάποια στιγμή φασαρία; άν το πέτυχε κανείς.. ας μου πεί τον τρόπο!
-
Η μεγαλύτερή μου αγωνία είναι όταν και αν μπω στη δημόσια εκπαίδευση (γυμνάσιο ή λύκειο) να μην πληρώσουν τα παιδιά την δική μου απειρία -σε όλα τα επίπεδα... :-\
-
kathyk ας μου το πει και εμενα οποιος το καταφερει..βεβαια..ειπαμε..να κανουν ησυχια, αλλα ας μην ειναι και νεκροταφειο..παιδια ειναι..
-
εγω παλια καραβανα στα ιδιαιτερα όσο χαλαρά πέρασα τον ασεπ τοσο ζορίστηκα στην αρχή ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΜΟΥ ΚΑΡΙΕΡΑΣ !
δεν είχα κάνει σε φροντιστήριο και τα ειδα λίγο μηδενιστικΑ στην αρχη
αφού ελεγα θα με μονομοποιησουν σαν εκπαιδευτικό η οχι?
μετα καταλαβα οτι το ψαρΙ βρωμαει απο το κεφάλι οι σύμβουλοι πχ ερχονται να ελεγξουν αυτα που σου έμαθαν τρόπος του λέγειν μήνες μετα την πρωτη εισοδο στην τάξη
τελοσ πάντων δε θέλω να τα θυμάμαι γιατί θα πω καμιά απρέπεια
περα απο αυτο κατάλαβα ότι το ψυχικό φορτίο σε αποθαρρύνει από να εισαι δημιουργικός
οταν όμως για τον α η β λογο ειδα πωσ μπρω να ειμαι χαλαρός τρόπον τινα στην αίθουσα έκανα καλη δουλεια!
η πρωτη μας έγνοια βεβαίως είναι να κανουμε καλη δουλειά στα πανελλαδικά εξεταζόμενα μαθηματα για να βγει έγκαιρα η υλη και ει δυνατόν όχι άρπα κολλα
ΜΙΛΩ
-
Προσωπικά πιστεύω ότι το να έχεις άγχος στη δική μας τη δουλειά είναι και φυσιολογικό και καλό-δημιουργικό. Αν κάποιος είναι χ...αλαρός κι όσα πάνε κι όσα έρθουν, τότε κάτι δεν πάει καλά. Ή είναι πολύ σίγουρος για τον εαυτό του και τις επιδόσεις-ικανότητές του ή είναι αδιάφορος για τη δουλειά του (και τα δύο εξίσου επικίνδυνα!!! :P)
Αν μπορούσα πάντως να "ιεραρχήσω" τα άγχη μου, στην πρώτη θέση θα έβαζα κι εγώ το να μη μου χτυπήσει κανένα παιδί (ίσως γιατί, λόγω ειδικότητας, αυτό είναι και το πιο επίφοβο...). Μη βρεθώ ποτέ στη θέση να πω σε γονιό "έλα πάρε το παιδάκι σου γιατί χτύπησε", είτε λίγο είτε πολύ για μένα δεν έχει διαφορά... :-\
Λοιπόν 10 χρονια που δουλεύω με παιδιά ειτε δημόσιο ειτε ιδιωτικά αυτός ήταν ο μεγαλύτερος φόβος μου! :o ::)
Και ήρθε η άτυχη στιγμή να βρεθεί ένα παιδί στη λάθος θέση, τη λάθος στιγμή......
Στεκόταν όρθιο και περίμενε το φίλο του να φέρει ένα παιχνίδι για να παίξουν........πίσω του σε μικρή απόσταση ήταν 2 παιδιά που αστεύονταν μεταξύ τους......το ένα από τα 2 αυτά παιδιά που δεν ελέγχει και πολύ καλά το σωμα του κάνοντας να φύγει με τρόπο ζωηρό παραπατά και πέφτει πάνω στο παιδί που περίμενε αμέριμνο...... Ακολούθησε και το 2ο και έπεσε και αυτό από πάνω του....Το αποτέλεσμα? το παιδί το πρώτο που είναι και μικρόσωμο να σπάσει το μηρό του και να βρίσκεται στο νοσοκομείο... :'( :'( :'(
Το περιστατικό έγινε όχι στη βάρδιά μου αλλά εκείνη την ημέρα πήγα νωρίς στο σχολείο για δουλειές και επειδή η συνάδελφος φοβήθηκε πολύ που το παιδί δεν μπορούσε να κουνησει το πόδι του και είχε σοκαριστεί γιατί δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι συνέβαινε αφού το παιδάκι δεν δάκρυσε στιγμή και δεν είχε ακόμη προλάβει το ποδι να πρηστεί...πήρα τηλέφωνο τη μητέρα να έρθει να παραλάβει το παιδάκι της σαν κάπως πιο ψύχραιμη και ........
ομολογώ ότι δεν έχω νιώσει ποτέ μα ποτέ πιο άσχημα στη ζωή μου..........
Οι γονείς βέβαια απειλούν θεούς και δαίμονες...........
-
καταλαβαίνω τους γονείς αλλά κι εσύ τί μπορούσες να κάνεις; να γίνεις superman και να τα προλάβεις στον αέρα πρίν πέσουν; άντε βέβαια να εξηγήσεις.. θα πουν όπως όλοι..¨κι εσύ που ησουνα;; δεν τα πρόσεχες;;" εμενα τις προάλλες το ζωηρό παιδί της τάξης έιχε αρπάξει από το κεφάλι κάποιον και του το χτυπούσε στα κάγκελα. τί να πεις γιαυτό.. στο διάλειμμα αισθάνομαι σαν να έχω περισκόπιο και το κεφάλι μου πάει δεξια και αριστερα συνέχεια. ποσα να προλάβεις όμως;; :'( :'(
-
Ας μη γελιομαστε.. Ειναι ανθρωπίνως αδύνατο να τα προλάβεις όλα και να εξασφαλίσεις οτι δε θα συμβεί κάτι, ειδικά στην εφημερία.
Εμένα μου είχε τύχει να είμαι στο μέσον της αυλής εφημερια και ένα κοριτσάκι να πέσει από τη μεγάλη εξωτερική σκάλα και να φτάσω εκεί τη στιγμή που ήδη είχε προσγειωθεί στο τελευταίο σκαλοπάτι. Με το που σηκωνω το παιδι, κάνει εμετό, ενώ εκλαιγε και κρατούσε τη μέση του. Τρελάθηκα! :o
Ηρθε κι ενας συναδελφος, το πήραμε σηκωτό στο γραφείο και ευτυχώς συνήλθε και δεν ήταν κάτι πολύ σοβαρό. Εκείνη τη μέρα ομως το πήρα απόφαση ότι δεν εχω υπερφυσικές ικανότητες να ειμαι παντού και πάντα. Ειδικά στα διαλειμματα που τρέχουν, τσακωνονται.. Εδώ στο διάδρομο του σχολείου όταν χτυπήσει το κουδουνι τρέχουν τόσο πολύ που άπειρες φορές έχουν πέσει πάνω μου. Πού να τα πιάσεις και πού να τα σταματήσεις για να μη γινει κανενα ατυχημα... ???