Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση
Ανακοινώσεις και θέματα σχετικά με το PDE => Η Κοινότητα του PDE => Μήνυμα ξεκίνησε από: daniel στις Φεβρουαρίου 27, 2008, 03:37:05 am
-
Από τη στήλη του Μιχάλη Λεάνη στην εφημερίδα Sportday της 26/02/08 μια άποψη αναγνώστη του, την οποία δημοσιεύει αυτούσια..
Τα όποια σχόλιά σας ευπρόσδεκτα..
"Του οκταώρου οι πεσόντες ηδονίζονται με τσόντες!"
Οκτώ ώρες δουλειά, μιάμιση ώρα να πας και να 'ρθεις στη δουλειά, οκτώ ώρες ύπνος, δύο ώρες για φαγητό, μία ώρα για καθαριότητα και φροντίδα του σώματος, μία ώρα για περπάτημα ή γυμναστική, μιάμιση ώρα για να δεις τηλεόραση και μία ώρα για διάφορες άλλες υποχρεώσεις, μας κάνουν σύνολο 24 ώρες. Δηλαδή ένας υγιής εργαζόμενος, χωρίς παιδιά, χωρίς άλλες υποχρεώσεις, είναι σχεδόν βέβαιο ότι μετά βίας θα βρει χρόνο για να διαβάσει ένα βιβλίο, να ακούσει προσεκτικά ένα δίσκο κλασικής μουσικής ή να ενημερωθεί απ' την εφημερίδα του. Ολα αυτά συνήθως τα μεταθέτει στο Σαββατοκύριακο, μαζί με όποιας μορφής διασκέδαση, εκδρομή ή απόλαυση μιας συναυλίας ή ενός θεατρικού έργου (που κι αυτά δεν συνιστούν πάντα πνευματική απόλαυση).
Να τη, λοιπόν, η ζωή ενός μικρομεσαίου αστού. Ενός θετικού γενικά προσώπου, που δεν μπεκροπίνει, δεν χάνει τις ώρες του στα καφενεία και στις συζητήσεις, που δεν αναρωτιέται γιατί ο Μπέκετ, ο Σκαλκώτας, ο Στάινμπεργκ και ο Ρίλκε έγραψαν αυτά που έγραψαν, που ποτέ του δεν θα διαβάσει Πλάτωνα, Αριστοτέλη ή Σαρτρ!
Αυτός ο πληροφορημένος άνθρωπος θα σταθεί με απορία μπρος στις κατασκευές των σημερινών εικαστικών σε κάποιο μουσείο ή γκαλερί, θα πάει πιθανώς σε μια παράσταση χοροθεάτρου, θα δει οπωσδήποτε μια ταινία τον μήνα, αλλά δεν θα έχει ποτέ χρόνο και διάθεση να ζήσει ή να συζητήσει σε βάθος τις εντυπώσεις του.
Οταν με το πέρασμα του χρόνου θα αποκτήσει παιδιά, άρρωστους γονείς, βαρετή σχέση, περιττά κιλά, εξοχικό και τα σχετικά γκάτζετ, τότε είναι σίγουρο πως κάθε σκέψη για το ποιος είναι και τι κάνει πάει περίπατο και ο φιλαράκος μας μεταλλάσσεται στον αδιάφορο μέτριο ανθρωπάκο, τον συμπαθή εκείνον δημοκράτη που είναι συμβιβασμένος με τη μετριότητα και την ανημπόρια του.
Ετσι, αναπαράγονται η μελαγχολία που κυριαρχεί στις δυτικές κοινωνίες, ο προστατευτικός πέπλος του καρτεσιανικού καθωσπρεπισμού και η ηθική μέση άποψη. Οποιος έχει χρόνο για φλερτ, για έρωτα, για ποτό, για καφενεία, διάβασμα ή χάζεμα, για παρέα και κουβέντα, εκλαμβάνεται σαν ιδιόρρυθμος ή ψώνιο. Η παραχώρηση χρόνου σε μη παραγωγικές (οικονομικά επωφελείς) δραστηριότητες ή η προσπάθεια να ξεφύγει από την ιδιώτευση (από την ηλιθιότητα, όπως πιστεύει ο Θουκυδίδης, στην οποία ξεπέφτει ο άνθρωπος που αρνείται να είναι πολίτης και που οι Γάλλοι ονομάζουν idiot) θεωρείται ύποπτη. Το σύνθημα σε πολυκατοικία του Παγκρατίου έλεγε ότι "του οκταώρου οι πεσόντες ηδονίζονται με τσόντες". Το "πεσόντες" μάς το δείχνει καλά. Δεν είναι οι άνθρωποι κατ' ανάγκην κακοί. Πεσόντες είναι οι περισσότεροι. Θύματα της αδυναμίας τους. Ισως και να μην άξιζαν καλύτερη ζωή. Τι να το κάνει ολόκληρο ελεύθερο οκτάωρο ο άδειος;
Εγώ κλαίω αυτόν που το θέλει και δεν το έχει. Κάποιοι είναι ασυμβίβαστοι, τρελοί και ονειροπόλοι. Κάποιοι θέλουν να ζουν την κάθε μέρα με θάμβος! Οι πεσόντες μπορεί και να θέλουν να είναι πεσόντες. Γι' αυτό κι εγώ θα έγραφα στον τοίχο: "Τόλμα να πάρεις τον χρόνο που γουστάρεις"!.
-
Daniel, φόρουμ, καλημέρα! Το κείμενο είναι κατ' αρχήν καλογραμμένο και επειδή προσφέρεται για διάφορες ασκήσεις σκέφτομαι να το χρησιμοποιήσω μελλοντικά για το μάθημα της έκφρασης-έκθεσης. Οσο για το περιεχόμενο.... ανέκαθεν υποστήριζα ότι η πραγματική ελευθερία του ατόμου έγκειται στον ελέυθερο χρόνο του. Το θλιβερό πάντως είναι ότι ξέρω προσωπικά περιπτώσεις νέων ανθρώπων, παρόμοιες με αυτές που περιγράφει ο δημοσιογράφος, που και τους έδινες δηλαδή το άδειο οχτάωρο δε θα 'ξεραν τί να το κάνουν. Μοναξιά? Οικειοθελής δουλεία? Δεν ξέρω....
-
Kαλησπέρα κι από μένα.
Απόλυτα σωστά τα όσα γράφει ο δημοσιογράφος .
Να πω μόνο ότι το σύνθημα είναι παρμένο-με μια μικρή αλλαγή-από ένα τραγούδι του συγκροτήματος "ΑΓΑΜΟΙ ΘΥΤΑΙ"
από τη Θεσσαλονίκη που λέγεται "Οέ-οέ".
-
Από τη στήλη του Μιχάλη Λεάνη στην εφημερίδα Sportday της 26/02/08 μια άποψη αναγνώστη του, την οποία δημοσιεύει αυτούσια..
Τα όποια σχόλιά σας ευπρόσδεκτα..
"Του οκταώρου οι πεσόντες ηδονίζονται με τσόντες!"
..... Κάποιοι είναι ασυμβίβαστοι, τρελοί και ονειροπόλοι.....!.
Θέλω να πιστεύω ότι είμαι σε αυτούς.Με το όποιο κόστος, της ''απομόνωσης'' ώρες ώρες.Κάποια χρόνια πριν ήταν κάτι που με πλήγωνε βαθύτατα,δε μπορούσα να επικοινωνήσω εύκολα κι ένιωθα ολίγον εκτός τόπου και χρόνου.Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και παρέσυρε τις όποιες ανασφάλειες,ως έφηβη,κουβαλούσα.Κατάφερα,όχι ανώδυνα πάντα,να κρατήσω την παιδική μου τρέλα,να αντιστέκομαι σ ότι προσπάθησε να με ισοπεδώσει και να με κάνει ίδια με όλους τους άλλους.Θέλω να πιστεύω ότι βαδίζω στο σωστό δρόμο της εσωτερικής μου αναζήτησης και γαλήνης συντροφιά με κείνα τα όνειρα που από παιδί κουβαλάω στον κόρφο μου μήπως τυχόν και τα χάσω....Είναι όμορφος αυτός ο δρόμος κι έχω κι έναν δυο συνοδοιπόρους να ψάχνουμε βιβλία και μουσικές κι ωραία πράγματα για την ψυχή που την γεμίζουν και ....να έτσι να καμωνόμαστε πως μείναμε λίγοι και πιστοί μα μη πεσόντες...
-
Οποιος έχει χρόνο για φλερτ, για έρωτα, για ποτό, για καφενεία, διάβασμα ή χάζεμα, για παρέα και κουβέντα, εκλαμβάνεται σαν ιδιόρρυθμος ή ψώνιο.
[/size]
Όταν πήγα Κεφαλλονιά για το διορισμό, άκουσα κάτι από ένα συνάδελφο δάσκαλο που γνώρισα εκεί (χρόνια στο "κουρμπέτι") που με σόκαρε αφάνταστα...Ενώ εγώ "κλαιγόμουν" που λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων δε θα παρέμενα στο νησί να ζήσω την εμπειρία του νεοδιόριστου (όπως θα ήθελα να τη ζήσω), μου έλεγε ότι του έχει κάνει τρομερή εντύπωση που νέα παιδιά, νεοδιόριστοι, πηγαίνουν εκεί και το μόνο που κάνουν είναι να πηγαίνουν το πρωί στο σχολείο και μετά να πηγαίνουν στο βίντεοκλαμπ να παίρνουν 3-4 dvd και να κλείνονται στο σπίτι μέχρι την ώρα που θα κοιμηθούν. Αυτή είναι η ζωή τους! Νέοι άνθρωποι, που θα 'πρεπε να ΄ναι στα καλύτερά τους, μέσα στην ενέργεια και στη διάθεση για ζωή, στη διάθεση "για έρωτα, ποτό, καφενεία, διάβασμα ή χάζεμα, παρέα και κουβέντα", απλά "φυτοζωούν".
Το θεώρησα τ ρ α γ ι κ ό !!!
Τα έχω ζήσει όλα αυτά, τα έχω κάνει και μου λείπουν αφάνταστα και γι' αυτό θεωρώ ότι θα πρέπει να είναι τρελός κάποιος που έχει το χρόνο να τα κάνει και δεν το εκμεταλλεύεται...Γιατί εγώ είμαι εκεί : Εγώ κλαίω αυτόν που το θέλει και δεν το έχει.
[/size]
Θέληση όμως να 'χεις και δύναμη, βρίσκεις πάντα τον τρόπο και το παλεύεις. Αλίμονο αν ...δεν!!!!!! :P
-
Φίλη sophie,μην σου φαίνεται παράξενο αυτό που άκουσες. και εγώ σε νησί βρίσκομαι και σε πληροφορώ ότι οι περισσότεροι συνάδελφοι και κυρίως νέοι δεν ξέρουν τι σημαίνει παρέα, κουβεντούλα, γλέντι. Πίστευα και εγώ πως στο νησί οι άνθρωποι θα είναι πιο δεμένοι και ανοιχτοί. Το αντίθετο συμβαίνει. Γι΄συτό και ο καθένας μας κλέινεται στο σπίτι του, στον εαυτό του και άμα βρει κανέναν άνθρωπο να πιει δυο κουβέντες ουσίας, βγαίνει. Άμα δεν το ζήσεις και δεν το δεις δεν το καταλαβαίνεις.Εγώ πάντως έχω ήδη απομυθοποιησει πολλά πράγματα.
-
"Του οκταώρου οι πεσόντες (δεν) ηδονίζονται (ούτε) με τσόντες..."
"...(απεγνωσμένη και διά βίου αναζήτηση) για (διανοητικό παιχνίδι)...έρωτα, ποτό, διάβασμα,(μουσικές,στίχους, όνειρα), παρέα και (ολονύχτια) κουβέντα.......................=ιδιόρρυθμος ή ψώνιο"
Ε,λοιπόν, οι "ιδιόρρυθμοι" ηδονίζονται με τη ζωή, χωρίς τσόντες...
-
Φίλη sophie,μην σου φαίνεται παράξενο αυτό που άκουσες. και εγώ σε νησί βρίσκομαι και σε πληροφορώ ότι οι περισσότεροι συνάδελφοι και κυρίως νέοι δεν ξέρουν τι σημαίνει παρέα, κουβεντούλα, γλέντι. Πίστευα και εγώ πως στο νησί οι άνθρωποι θα είναι πιο δεμένοι και ανοιχτοί. Το αντίθετο συμβαίνει. Γι΄συτό και ο καθένας μας κλέινεται στο σπίτι του, στον εαυτό του και άμα βρει κανέναν άνθρωπο να πιει δυο κουβέντες ουσίας, βγαίνει. Άμα δεν το ζήσεις και δεν το δεις δεν το καταλαβαίνεις.Εγώ πάντως έχω ήδη απομυθοποιησει πολλά πράγματα.
Τα πράγματα είναι χειρότερα στην Αθήνα,ειδικά αν είσαι από επαρχία.Στο νησί θα βγεις μία βόλτα το βράδυ θα πετύχεις κάποιον γνωστό θα πεις δυο κουβέντες θα πιεις κανά ποτό αλλά μόνος δεν θα μείνεις.Στην Αθήνα αν δουλεύεις σε εταιρία θα γυρνάς στο σπίτι στις 7 και θα κλείνεσαι σπίτι αφού όλοι θα τα χουν φτύσει από την δουλειά ή θα μένουν πολύ μακριά για να σκεφτούν να βγουν το βράδυ.Άρα dvd και internet για "διασκέδαση".Γι'αυτό δεν την παλεύω να ξαναγυρίσω αν και βρίσκω καλές δουλειές.
-
Θυμάμαι που είχα γνωρίσει έναν πρωην καριερίστα στο ιδιωτικό τομέα πληροφορικής που δούλευε 15 χρόνια και είχε φτάσει σε σημείο να αμοίβεται 3000 euro.Αυτός ο τύπος μου φάνηκε ότι είχε την άλλη μοναξιά να είσαι 40 δηλαδή χρονών και να μην έχεις σχέση,κάτι που μάλλον που πήγαινε πακέτο με τον τρόπο ζωής του που μου περιέγραφε δηλαδή 15 ώρες καθημερινά και σαββατοκύριακα και ατέλειωτες αλλαγές εταιριών και μετακινήσεις στο εξωτερικό.
-
Πανέμορφο ... το κείμενο ...για έναν άνδρα ..σκεπτόμενο. Ας το δούμε τώρα με "πραγματικούς χρόνους" (και όχι υποθετικούς) αλλά με ..."υποκείμενο" γυναίκα, εργαζόμενη εκπαιδευτικό σύζυγο, μητέρα και οικοκυρά... (το "υποκείμενο" δεν είναι κάποιο "θεωρητικό μοντέλο" στατιστικής υπόθεσης, αλλά ον με σάρκα και οστά- η γράφουσα δηλαδή).
- 4.30 π.μ. Πρωϊνό ξύπνημα (όταν έχω πρώτη ώρα μάθημα-όταν έχω τρίτη ή τέταρτη το πρωινό ξύπνημα μετατίθεται στις 5.30)
- 4.30 - 6.00 (5.30- 8.00): Πρωινός καφές και "μελέτη" για τη δουλειά και προετοιμασία για αναχώρηση. Τις μέρες που ξυπνάω 5.30 η ώρα "μελέτης" πάει ως τις 7.30. Ξύπνημα παιδιού στις 7.30, προετοιμασία του για σχολείο ώς τις 8.00, μετά συνοδεύω το παιδί στο σχολείο (Δημοτικό) ως τις 8.15 και στο καπάκι αναχωρώ για δουλειά (σε Λύκειο παρεπιμπτόντως).
- 6.00 Αναχώρηση για δουλειά - Συνολικός χρόνος μετακίνησης 2 ώρες (αλλάζω τρία μέσα συγκοινωνίας, λεωφορεία. Υπήρχε, βέβαια, και ο προαστιακός που εξυπηρετούσε, γιατί γλύτωνα ένα μισάωρο και την κίνηση στην εθνική οδό - εργάζομαι στν Ελευσίνα, αλλά -φευ- ο προαστιακός για τις ώρες που εγώ τον χρειάζομαι ΔΕ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ είτε λόγω στάσεων ..."εργασίας" (η τραγική ειρωνεία της υπόθεσης) είτε λόγω έργων -πρόσφατο ..."φρούτο"). Κι αν μου πει κάποιος ότι το δύωρο της μετακίνησης είναι ιδανικός χρόνος για μελέτες και... κουλτούρα γενικώς, είναι εντελώς ...άσχετος από μέσα μαζικής ...μεταφοράς ...εν Ελλάδι και δη λεωφορεία.... χι χι...
- 8.00 (ή 10.15 - 10.30): Άφιξη στο σχολείο
- 8.15 : Έναρξη μαθημάτων. Στην άλλη περίπτωση ή έναρξη είναι 10.50 (Στο τέταρτο - εικοσάλεπτο πίνω έναν καφέ, αν προλάβω, διαφορετικά τον πίνω με βάρδιες ... στα διαλείμματα, δε μιλάμε για να βγάλω φωτοτυπίες κ.λπ. (έχω τμήματα Έκθεσης Γ΄Λυκείου μεταξύ άλλων) .
-
Τα είπες όλα βρε κορίτσι, αλλά μας ψυχοπλάκωσες κιόλας. Δυστυχώς συτή είναι η αλήθεια. Και μετά σου λένε "διορίστηκες και έλυσες τα προβλήματά σου". Τι να πουν και άλλοι που ξενιτευτηκαν και ξενιτεύονται χρόνια τωρα για τα πολυπόθητα μορια. Και υπάρχουν και οι βολεμένο,ι που δε χρειάστηκαν να υπηρετήσουν ούτε μια μέρα μακριά από το σπιτάκι τους και παίρνουν ωραιότατα τα μόρια των δυσπρόσιτων (βλέπε φαντάσματα καθηγητές Άη -Στράτη).
Αυτή είναι η Ελλάδα μας, η Ελλάδα της δημόσιας εκπαίδευσης! Να τη χαιρόμαστε!
-
Εγώ έχω να πω πως αν και δεν είμαι παντρεμένη συγκλονίστηκα κ συγκινήθηκα πάρα πολύ απ όσα έγραψες namigard...
Για να κάνει οικογένεια μια γυναίκα σήμερα χρειάζεται γερά κότσια..
κ κυρίως μια μαμά ή μια πεθερά κ μια στοιχειώδη οικονομική άνεση για να βοηθιέται που κ που στο σπιτι..κ αναρωτιέμαι: εάν δεν έχεις αυτά τα δύο με ποιά συνείδηση θα φέρεις παιδιά στον κόσμο γνωρίζοντας ότι κ εσύ κ αυτά θα βγουν ζημιωμένα;;
και μετά σου λένε γιατί τα διαζύγια πάνε σύννεφο , γιατί οι σχέσεις χαλάνε, γιατί εξωσυζυγικές περιπέτειες...όταν ο άνθρωπος φτάνει στα όρια του κ η ζωή του ρομποτοποιείται, κάπου θα ψάξει χώρο να αναπνεύσει ή μια επιβεβαίωση -έστω κ με λάθος τρόπο-ότι εξακολουθεί να είναι ζωντανός... ότι δεν έχει πεθάνει εντελώς το μέσα του...
Στην namigard που κατέθεσε ένα μέρος απο την ψυχούλα της , σε μια αγαπημένη μου φίλη που δε θα άντεχε την αφιέρωση κ σε όλες τις γυναίκες του φόρουμ αφιερωμένο:
http://www.youtube.com/watch?v=l5xqUhBK0LM&playnext=11&playnext_from=QL
-
Τα είπες όλα βρε κορίτσι, αλλά μας ψυχοπλάκωσες κιόλας. Δυστυχώς συτή είναι η αλήθεια. Και μετά σου λένε "διορίστηκες και έλυσες τα προβλήματά σου". Τι να πουν και άλλοι που ξενιτευτηκαν και ξενιτεύονται χρόνια τωρα για τα πολυπόθητα μορια. Και υπάρχουν και οι βολεμένο,ι που δε χρειάστηκαν να υπηρετήσουν ούτε μια μέρα μακριά από το σπιτάκι τους και παίρνουν ωραιότατα τα μόρια των δυσπρόσιτων (βλέπε φαντάσματα καθηγητές Άη -Στράτη).
Αυτή είναι η Ελλάδα μας, η Ελλάδα της δημόσιας εκπαίδευσης! Να τη χαιρόμαστε!
...Το "διορίστηκες κι έλυσες τα ποβλήματα" είναι ...αστικός μύθος. Πιο πολύ κουράζομαι τώρα στο δημόσιο παρά στα φροντιστήρια (εκεί υπήρχε και μια γραμματέας να μου βγάζει φωτοτυπίες και δεν είχα "εξωδιδακτικά" καθήκοντα), είχα και περισσότερους συναδέλφους, τώρα έχω ως επί το πλείστον συναναδέλφους (ειδικά κάτι τεμπελόσκυλα αρσενικά με μειωμένα ωράρια λόγω παλαιότητας που δεν κάνουν μάλιστα το αυτονόητο, τη δουλειά για την οποία πληρώνονται και με περισσότερα δε από μένα) . Το μόνο πλεονέκτημα είναι η σταθερότητα του εισοδήματος.
...Και βέβαια έχω ακούσει και χειρότερα... ιστορίες ξενιτεμένων μανάδων με μικρόπαιδα στις επαρχίες που τα κουβαλάνε, με μεγαλόπαιδα που δε θέλουν να κουβαληθούν, με ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ δρομολόγια (και μάλιστα κατά το ήμισυ με τρένο), Αθήνα-Νεμέα λογουχάριν, λόγω μικροπαίδων (2) που δεν δύνανται να κουβαληθούν...(εκεί δε μπορούσε να δοθεί απόσπαση;;;)
Όσο για τους "βολεμένους" τι να πω... Μόλις περάσω τη "δοκιμαστική περίοδο", θ' αρχίζω να τους ξεμπροστιάζω δημόσια στα διάφορα fora μας, όταν τους πετυχαίνω ...στο δρόμο μου, με πλήρη στοιχεία ονοματεπώνυμα κ.λπ.κλπ. Τουλάχιστον, ας γίνονται "ρόμπες", αφού κανείς δε μπορεί ούτε θέλει να τους μαζέψει ... (Θα φτιάξουμε εδώ στο pde, αν θέλετε, μια υποσελίδα με τον τίτλο "rompa" κι επειδή παρά τα ζόρια είμαι αισιόδοξος και κεφάτος τύπος, θα τα παρουσιάζω έτσι ...κάπως αριστοφανικά ή αρχιλοχικά για να σκάει και λίγο το χειλάκι μας, εντάξει δε θα λέω ονοματεπώνυμα, αλλά... "φωτογραφήσεις" καλλιτεχνικές θα κάνω).
-
Φιλη Γεωργία, ευχαριστώ για την αφιέρωση και 'γω με τη σειρά μου θα την αφιερώσω στην κολλητή και την αδελφή μου (της ιδίας κατηγορίας), που είναι ήδη μέλη του υπό σχεδιασμού κόμματος "Μαίρη Παναγιωταρά". Είπαμε, πως αφού δεν προκάνουμε να τον διαβάσουμε εις βάθος τον ... Αριστοτέλη, να τον εφαρμόσουμε "εμπράκτως" κι από ζώα ...κανονικά, να γίνουμε ζώα ...πολιτικά!!!!
Πάντως, μη χαλιέσαι για τον γάμο ...έχει και καλές στιγμές ...
-
Κορίτσια κι εγώ μέσα για το κόμμα. Να οργανώσουμε το ιδρυτικό συνέδριο στα κοντά, να προλάβουμε τις εκολγές. Μας βλέπω με τρελλή αυτοδυναμία....
-
Αυτές τις εκλογές δεν τις προλαβαίνουμε, αγαπητές "Πραξαγόρες", αλλά προλαβαίνουμε τις επόμενες. Εκείνο που πάντως προέχει είναι να πείσουμε όλες οι γυναίκες εκπαιδευτικοί, παντρεμένες ή μη, τις μανάδες των μαθητών μας -οι περισσότερες των οποίων εργάζονται επίσης- ότι αγαπάμε τη δουλειά μας, ότι νοιαζόμαστε για τα παιδιά τους (γι' αυτό και πολλά ζόρια με φωτοτυπίες, διορθώσεις εργασιών και ασκήσεων), με ευσυνείδητες παρουσίες στο χώρο της δουλειάς, ότι θέλουμε να προσφέρουμε το καλύτερο σ' αυτά -τα "δικά μας" παιδιά, αν το καλοεξετάσετε- ώστε να κερδίσουμε το σεβασμό και τη εκτίμησή τους -ένας σεβασμός και μια εκτίμηση που λόγω των διαφόρων "βολεμένων", των καρεκλοκενταύρων και των τεμπέληδων έχει "χαθεί" για μάς από την ελληνική κοινωνία, να τους καταρρίψουμε τον "μύθο" ότι οι καθηγητές "δουλεύουν" (τον κόσμο) για εννιά μήνες και πληρώνονται για δώδεκα, ότι το "οχτάωρο" σε μάς τις γυναίκες του χώρου είναι απλώς "θεωρητικό σχήμα"... Πιστεύω πως αν αυτές πρώτες -οι μανάδες δηλαδή- πειστούν για μας κι από μας, θα είναι ένα πρώτο βημα για την ηθική"κάθαρση" στο χώρο της εκπαίδευσης.
Και κάτι που μάς αφορά όλους -σερνικούς και θηλυκούς, έγγαμους και άγαμους, με παιδιά ή χωρίς παιδιά- τους εκπαιδευτικούς:
Όσο πιο πολλοί οι ευσυνείδητοι και οι "σωστοί" στο χώρο της εκπαίδευσης, τόσο πιο εύκολα διακριτοί οι "άχρηστοι" και, συνεπώς, απορριπτέοι στη συνείδηση του κόσμου. Όσο πιο πολλοί οι "άχρηστοι", τόσο πιο δύσκολη η αναγνώριση του έργου των λίγων και "σωστών", αφού μαζί με τα ξερά καίγονται συνήθως και τα χλωρά. Ας γίνουμε όλοι "χλωρά", λοιπόν, ώστε να μη μπορεί ν' ανάψει ποτέ η φωτιά που θα "μάς κάψει".
-
Κορίτσια επειδή όπως είδατε το "κάψιμο" πήγε σύννεφο και μάλιστα από παιδιά που πέρασαν από τα χέρια δασκάλων και καθηγητών σαν και εμάς προτείνω να κάνουμε κάτι δραστικό. Να βάλουμε τα παιδιά, πρώτα τα δικά μας, τα βιολογικά εννοώ, και κατόπιν της τάξης μας πάνω από την ύλη και τη διδασκαλία πάνω και από εμάς τους ίδιους. Πρέπει πρώτα από όλα να τα σεβαστούμε και να τα ακούσουμε για να μην καταλήξουν ούτε σαν και εμάς σκλάβοι του (1)8ώρου ούτε απομονωμένα με τα DVD, τα videoπαίχνιδα και τα chat ως υποκατάστατα κοινωνικής ζωής.
Όσο για τη δημιουργία κόμματος θα ήθελα πολύ να είμαι μέλος του, αλλά πολύ φοβάμαι ότι απλώς εύχεστε κάτι που θα θέλατε να συμβεί ως δια μαγείας. Το πνεύμα γαρ πρόθυμο και η καρδία ίσως, αλλά το 24ωρο δεν επαρκεί. Πάντως ρε παιδιά πώς έχει καταντήσει έτσι η ρουσφετοπολιτική μας; Μήπως είναι καιρός να την κάνουμε για καμιά πιο πολιτισμένη και αδιάφθορη πατρίδα; Έχετε καμιά πρόταση;
-
namigard εγω ως αρσενικος με αλλον γονιδιοπρογραμματισμο και δη εργενης σηκωνω τα χερια ψηλα ...δεν τα χωραει ο νους μου αυτα που λες
αλλα γεγονος ειναι οτι καποιοι αντεχουν και με 4,5 ωρες υπνο!
εχω καμει και σχετικο δημοψηφισμα αλλου στο νετ
αυτη που αντεχει αντεχει,αυτη πυο δεν αντεχει την πιανουν υστεριες και οα συμβιος θα κοψει το λαιμο του-ετσι πρεπει- να βρει λυση
τι αλλο να πω;;
οι γυναικες ξερουν να μιλησουν σωστα!!
-
Εδώ και καιρό που παρατήρησα τον τίτλο του θέματος, πίστευα πως δεν είχε να κάνει με εμένα και πως δεν θα με αφορούσε η συζήτηση... Αλλά μόλις διάβασα το άρθρο κατάλαβα πόσο λάθος ήμουν... Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου μετά την διαδικασία του ΑΣΕΠ να αρχίσω να αφιερώνω χρόνο σε όλα αυτά που κατά καιρούς περνούν από το μυαλό, αλλά μέχρι τώρα δεν έχω καταπιαστεί... Αναφέρομαι σε λογοτεχνία, περισσότερες μουσικές αναζητήσεις και περιπλανήσεις, έτσι ώστε να καταφέρω να ξεκλειδώσω και να έρθω σε επαφή με ανεξερεύνητα ως τώρα ενδιαφέροντά μου, να γνωρίσω το εγώ μου καλύτερα, γιατί νιώθω πως έχω αρχίσει να αναλώνομαι σε μία ρουτίνα δίχως ενδιαφέρον και δεν θέλω να έρθει η στιγμή της αυτοαξιολόγησης και προς μεγάλη μου λύπη και συμφορά να διαπιστώσω πως είμαι κενή ενδιαφερόντων και αφέθηκα και εγώ στην τακτική του dvd, του internet και της αδιαφορίας ουσιαστικά για το ίδιο μου το μέλλον... Ελπίζω να καταφέρω να γίνω ο άνθρωπος που θέλω και το ίδιο εύχομαι και σε όλους εσάς να βρείτε τον ελάχιστο χρόνο και το κουράγιο(σε όσους έχουν υπερφορτωμένο ωράριο) να καταπιαστείτε με ό,τι πραγματικά αξίζει με βάση πάντα τα δικά σας κριτήρια... Θα κλείσω με μία ευχή(ας το πω) να ξεκολλήσουν όλοι αυτοί που βλέπω καθημερινά και με κάνουν να απορώ πώς γίνεται να είναι τόσο επιφανειακοί από την καθωσπρέπει εικόνα και τη βιτρίνα τους, να ταρακουνηθούν και να δουν πως ζωή δεν είναι λεφτά-δουλειά-image, όσο για τους πεσόντες δυστυχώς πιστεύω πως τα πράγματα έχουν πάρει τέτοια τροπή που δύσκολα ανατρέπονται... Υπομονή και επιμονή για να αποκτήσουμε αυτά που επιθυμούμε και ας μας πούνε και ιδιόρρυθμους..
-
Ένα ενδιαφέρον θέμα, από τον παλιό καλό καιρό ( από το χρονοντούλαπο του pde, μυρίζει ναφθαλίνη... ;D ;D.....άραγε έχουν αλλάξει οι συνήθειες;
-
Μάλλον όχι.
-
Συνεπώς, επικαιρο πάντα και σίγουρα δεν είναι θέμα κρίσης. Αλλοθι ψάχνουμε για τον "κακό" μας εαυτό...
-
Δεν καταλαβαίνω κάτι στο αρχικό κείμενο.
Υπήρξα και στην κατηγορία χωρίς οκτάωρη εργασία -χωρίς εργασία καν- και στην κατηγορία με οκτάωρη εργασία.
Σίγουρα, "ντολτσε βιτα" νόμιζα ότι περνούσα όταν δεν είχα οκτάωρη εργασία. Κοιμόμουν όσο ήθελα, ξυπνούσα όποτε ήθελα χωρίς άγχη και πίεση για τίποτα. Αυτό όμως ήταν μια ψευδαίσθηση του πώς είναι η πραγματικότητα γιατί για να μπορώ να το απολαμβάνω, κάποιος άλλος τραβούσε κουπί καθημερινά: οι γονείς μου.
Πλέον έχω οκτάωρη εργασία, βγάζω τα δικά μου λεφτά και δεν επιβαρύνω τους γονείς μου. Επιπρόσθετα έχω την ικανοποίηση ότι κάτι χρήσιμο κάνω στην κοινωνία και βγάζω τα δικά μου λεφτά αντί να κάθομαι να κοπροσκυλιάζω και να τρώω τα έτοιμα σαν παράσιτο.
Άρα λοιπόν... καλύτερα οκτάωρο και να εργάζομαι, παρά να είμαι ένα άεργο κοπρόσκυλο που κάνει ζωή εις βάρος των δικών του.
-
Καλημέρα, τί περίεργο θέμα! Ομολογουμένως έχω την περιέργεια να δω τι θα γράψουν οι περισσότεροι αδιόριστοι εκπαιδευτικοί στο θέμα αυτό. :o :o :o
-
Από τη στήλη του Μιχάλη Λεάνη στην εφημερίδα Sportday της 26/02/08 μια άποψη αναγνώστη του, την οποία δημοσιεύει αυτούσια..
Τα όποια σχόλιά σας ευπρόσδεκτα..
"Του οκταώρου οι πεσόντες ηδονίζονται με τσόντες!"
Αυτός ο πληροφορημένος άνθρωπος θα σταθεί με απορία μπρος στις κατασκευές των σημερινών εικαστικών σε κάποιο μουσείο ή γκαλερί, θα πάει πιθανώς σε μια παράσταση χοροθεάτρου, θα δει οπωσδήποτε μια ταινία τον μήνα, αλλά δεν θα έχει ποτέ χρόνο και διάθεση να ζήσει ή να συζητήσει σε βάθος τις εντυπώσεις του.
Οταν με το πέρασμα του χρόνου θα αποκτήσει παιδιά, άρρωστους γονείς, βαρετή σχέση, περιττά κιλά, εξοχικό και τα σχετικά γκάτζετ, τότε είναι σίγουρο πως κάθε σκέψη για το ποιος είναι και τι κάνει πάει περίπατο και ο φιλαράκος μας μεταλλάσσεται στον αδιάφορο μέτριο ανθρωπάκο, τον συμπαθή εκείνον δημοκράτη που είναι συμβιβασμένος με τη μετριότητα και την ανημπόρια του.
Ετσι, αναπαράγονται η μελαγχολία που κυριαρχεί στις δυτικές κοινωνίες, ο προστατευτικός πέπλος του καρτεσιανικού καθωσπρεπισμού και η ηθική μέση άποψη. Οποιος έχει χρόνο για φλερτ, για έρωτα, για ποτό, για καφενεία, διάβασμα ή χάζεμα, για παρέα και κουβέντα, εκλαμβάνεται σαν ιδιόρρυθμος ή ψώνιο. Η παραχώρηση χρόνου σε μη παραγωγικές (οικονομικά επωφελείς) δραστηριότητες ή η προσπάθεια να ξεφύγει από την ιδιώτευση (από την ηλιθιότητα, όπως πιστεύει ο Θουκυδίδης, στην οποία ξεπέφτει ο άνθρωπος που αρνείται να είναι πολίτης και που οι Γάλλοι ονομάζουν idiot) θεωρείται ύποπτη......
........Εγώ κλαίω αυτόν που το θέλει και δεν το έχει. Κάποιοι είναι ασυμβίβαστοι, τρελοί και ονειροπόλοι. Κάποιοι θέλουν να ζουν την κάθε μέρα με θάμβος! Οι πεσόντες μπορεί και να θέλουν να είναι πεσόντες. Γι' αυτό κι εγώ θα έγραφα στον τοίχο: "Τόλμα να πάρεις τον χρόνο που γουστάρεις"!.
Ανάμεσα στις μη παραγωγικές δραστηριότητες όπως σωστά επισημαίνει ο αρθρογράφος, περιλαμβάνεται και η ενασχόληση με την τέχνη, η ονειροπόληση, το διάβασμα..Το να αποθαρρύνονται αυτές οι δραστηριότητες, είναι μία καταπίεση η οποία ξεκινά από την παιδική ηλικία και σε αυτό ευθύνεται αρκετά, εκτός από πολλούς γονείς και το εκπαιδευτικό σύστημα έτσι όπως είναι δομημένο. Ο ρόλος του σχολείου δεν θα έπρεπε να είναι η εξάλειψη της δημιουργικής σκέψης, αλλά η ενίσχυσή της. Διότι και το να χαλαρώσεις και να δεις μία ταινία ή να ακούσης μουσική, να διαβάσεις ένα βιβλίο (που να μην έχει σχέση με το σχολείο) ή να ζωγραφίσεις μπορεί να σε οδηγήσει σε άλλους δρόμους σκέψης και πράξης. Να δεις ότι για ένα πρόβλημα μπορεί να μην υπάρχει μία μόνο λύση αλλά πολλές. Να μάθεις να αναγνωρίζεις το διαφορετικό και να το σέβεσαι. Να ξεφύγεις από τα στερεότυπα. Για το πως ισοπεδώνει το σχολείο τη δημιουργική σκέψη, έτσι όπως λειτουργεί, (νομίζω το είχα αναφέρει κάπου και παλαιότερα) έχει πεί πολλά ο Κεν Ρόμπινσον:
https://www.youtube.com/watch?v=4nzR-97CHag
Το θέμα είναι εμείς ως εκπαιδευτικοί, τι μπορούμε να κάνουμε για να αλλάξουμε αυτήν την κατάσταση για μας και για τους μαθητές μας;
-
Κάτι παρόμοιο.
Ο εξαρθρωμένος χρόνος
(Πώς είναι να είσαι άνεργος, 16/6/2014)
Ο πραγματικός ήρωας του περιστατικού που ενέπνευσε την ταινία «Ελεύθερος ωραρίου», όταν αποκαλύπτεται το ψέμα του, σκοτώνει όλη την οικογένειά του. Θού Κύριε φυλακήν εν τω πνεύματί μου...
Μια φράση μου ’χει σφηνωθεί εδώ και μερικά χρόνια στο μυαλό. Την έχω κλέψει κάμποσες φορές, την έχω καταχραστεί, αλλά μάλλον δεν είχα μπει μέχρι τώρα στο μεδούλι της. «Το να χάνεις τη δουλειά σου είναι σαν κάταγμα». Αν θυμάμαι καλά, το ’λεγε στον εαυτό του ένας από τους ήρωες των διηγημάτων του Χρήστου Οικονόμου, στη συλλογή «Κάτι θα γίνει, θα δεις». Το βιβλίο έχει φύγει από τη βιβλιοθήκη μου, κάπου το δάνεισα, καλώς το δάνεισα, τα βιβλία είναι για να διαβάζονται κι όχι για να κοιμούνται στα ράφια, αλλά και κακώς, γιατί τώρα που το αναζήτησα για να τσεκάρω τη φράση δεν το ’χω. Ας εμπιστευτώ την αβέβαιη μνήμη μου.
Προσπαθώ να φανταστώ τον συνειρμό που οδήγησε στο «κάταγμα». Όταν σπας χέρι, πόδι, λεκάνη, σπόνδυλο υποχρεώνεσαι σε μερική ακινητοποίηση, ενίοτε και ολική. Ξέρεις ότι το ίδιο το οστό δεν κινείται, ο μυς το κινητοποιεί, αλλά μαζί με το ακινητοποιημένο οστό ακινητοποιείται αναγκαστικά και ο μυς. Του «απαγορεύεται» να κινηθεί, με ένα νάρθηκα ή με γύψο ή με εκείνους τους φρικτούς μεταλλικούς συνδέσμους που τοποθετούνται μετά την επέμβαση, αν το κάταγμα είναι σοβαρό. Εν μέρει γίνεσαι ένα ασπόνδυλο, ένα μαλάκιο, ένας γαιοσκώληκας.
****
Τα οστά αρθρώνουν το σώμα στην πολύπλοκη μηχανή του σώματος που συνδυάζει την ευελιξία με τη σταθερότητα, την τρυφερότητα με τη σκληρότητα, την αβεβαιότητα με την ασφάλεια. Κάτι τέτοιο πρέπει να συμβαίνει και με τη δουλειά. Αρθρώνει τον χρόνο σου. Χωρίς το απεχθές, αλλοτριωτικό, αποξενωτικό, εξουθενωτικό, εκμεταλλευτικό, ψυχοφθόρο, κακοπληρωμένο οκτάωρο της δουλειάς – αλλά και τετράωρο ή δεκάωρο- το 24ωρο γίνεται μια άμορφη μάζα, χωρίς αρχή, μέση, τέλος. Το να χάνεις τη δουλειά σου είναι σαν να εξαρθρώνεται ο χρόνος σου.
Λέτε να βρήκα πού κολλάει το «κάταγμα» του Χ. Οικονόμου; Δεν έχει τόση σημασία, όμως, τίποτε δεν μπορεί να υποκαταστήσει το πρωτότυπο μιας σύλληψης, ούτε τη μοναδικότητα ενός βιώματος. Πιθανότατα κάθε άνεργος, μετά λίγους μήνες «προσαρμογής» στη νέα κατάσταση, έχει ένα μοναδικό μίγμα συναισθημάτων, μια ιδιαίτερη ποσόστωση «αχρηστίας», «τεμπελιάς», αδυναμίας, απομόνωσης, αποκλεισμού, αυτοαποκλεισμού, ματαίωσης, διάψευσης, που τελικά αποκρυσταλλώνονται σε μια αίσθηση προσωπικής αποτυχίας. Ωστόσο, το κοινό χαρακτηριστικό κάθε ανέργου, κάθε ανέργου που έχει πίσω του πολλά χρόνια δουλειάς, ενδεχομένως και δεκαετίες, είναι η αδυναμία να ξαναοργανώσει τον «απελευθερωμένο» χρόνο του.
****
Ό,τι κι αν καταλογίσει κανείς στη δουλειά σε συνθήκες καπιταλισμού, ό,τι αρνητικό κι αν της αποδώσει- την αποξένωση, την εκμετάλλευση, τη μισθωτή σκλαβιά, τον εξευτελισμό, την ταπείνωση, την καταπίεση της δημιουργικότητας, την έλλειψη ικανοποίησης, την εξουθενωτική ρουτίνα, τη σωματική καταπόνηση, την καταρράκωση της προσωπικότητας, τον ελεεινό ανταγωνισμό-, αυτός ο κακός, φρικτός κι ανάποδος καταναγκασμός, αυτό το βαρύ οκτάωρο που σου το τρώει τ’ αφεντικό, τελικά σού οργανώνει τη μέρα, το 24ωρο, την εβδομάδα, τους μήνες, τον χρόνο.
Όταν έχεις δουλειά, πολύ απλά η μέρα σου έχει ώρες πριν και μετά απ’ αυτήν. Θέλεις δεν θέλεις, πρέπει να κάνεις επιλογές και ιεραρχήσεις για τις υπόλοιπες 12-15 ώρες που σού απομένουν. Κάποιες είναι ύπνος, κάποιες άραγμα, κάποιες δουλειές για το σπίτι, την οικογένεια, κοινωνικές σχέσεις με συγγενείς, φίλους, συναδέλφους, συντρόφους. Πρακτικά, αυτός ο κατ’ επίφαση ελεύθερος, εκτός δουλειάς χρόνος δεν είναι τίποτε άλλο παρά χρόνος για να αναπληρώσεις τις δυνάμεις που σε καταστούν ικανό να πας και την άλλη μέρα στη δουλειά. Ο θείος Κάρολος το έχει αναλύσει επαρκώς αυτό εδώ κι ενάμιση αιώνα, ας μην το ζαλίζουμε περαιτέρω. Αλλά αυτή η σχέση εργάσιμου και υποταγμένου στον εργάσιμο «ελεύθερου» χρόνου σε απαλλάσσει από την βάσανο να οργανώσεις εσύ ο ίδιος το 24ωρό σου, από την αυγή της μέρας μέχρι τα μεσάνυχτα, τουλάχιστον μέχρις ότου εσύ και αρκετά εκατομμύρια σαν εσένα αποφασίσουν ότι ήρθε η ώρα να απαλλαγούν από τα δεσμά της μισθωτής σκλαβιάς. Μέχρι τότε, για τη βασική δομή του 24ώρου σου αποφασίζει ο εργοδότης σου, ο συγκεκριμένος ή ο αφηρημένος συλλογικός εργοδότης σου. Αυτός παρέχει τον σκελετό στο σώμα του χρόνου σου.
****
Συμπληρώνοντας μερικούς μήνες πραγματικής ανεργίας, διαπιστώνω ότι έχω περάσει ήδη το όριο της πλήρους εξάρθρωσης του χρόνου μου. Τώρα καταλαβαίνω κάπως καλύτερα τον συνάδελφό που είχε επισημάνει πως χειρότερο από το να δουλεύεις και να μην πληρώνεσαι είναι να σηκώνεσαι το πρωί και να μην έχεις τι να κάνεις και πού να πας, γιατί απλώς δεν έχεις δουλειά. Τώρα καταλαβαίνω και το σοκ του συνταξιούχου που έπειτα από 35 χρόνια δουλειάς αντιμετωπίζει με δέος το «ελεύθερο» 24ωρό του και το γεμίζει ή με κατάθλιψη ή με ένα επινοημένο υποκατάστατο πλήρους απασχόλησης. Τώρα καταλαβαίνω και τη νευρική αμηχανία του 26χρονου ανιψιού μου που, με ένα πτυχίο μηχανικού υπό μάλης, δηλώνει διαθέσιμος για «ό,τι να ’ναι», «όσο να ’ναι». Τώρα καταλαβαίνω τον ήρωα της ταινίας του Λοράν Καντέ «Ελεύθερος ωραρίου», τον άνεργο
-
Το τι θα μπορούσε να γίνει για να ξεπεραστούν οι παραπάνω συνήθειες, ξεκινά από το χώρο της εκπαίδευσης. Τι μπορούμε να κάνουμε για να αλλάξουμε αυτή την κατάταση, το βάλτωμα, για εμάς και τους μαθητές μας; Και εδω πέφτουμε σε βαθιά νερά, άπατα. Ο Ν. Τσόμσκι αναρωτιέται ποιός είναι ο σκοπός του εκπαιδευτικού συστήματος:
http://www.alfavita.gr/arthron/%CE%BD%CF%8C%CE%B1%CE%BC-%CF%84%CF%83%CF%8C%CE%BC%CF%83%CE%BA%CE%B9-%E2%80%9C%CE%BF-%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%80%CF%8C%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CE%BA%CF%80%CE%B1%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7%CF%82