Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση
Μετά τον διορισμό / την πρόσληψη => Σχολική ζώνη => Μήνυμα ξεκίνησε από: elenid26 στις Ιούλιος 09, 2008, 04:22:24 μμ
-
γεια σε όλους. γράφω πρώτη φορά εδώ, γιατί αντιμετωπίζω ένα σημαντικό πρόβλημα. τελείωσα τη φιλολογία και μου αρέσει πάρα πολύ σαν επιστήμη, αμέσως ξεκίνησα μεταπτυχιακό και θα ξεκινήσω τώρα διδακτορικό. όταν πήρα το πτυχίο ήταν η περίοδος του προηγούμενου ασεπ. εγώ δεν ήθελα να δώσω, δεν αισθανόμουν έτοιμη να διδάξω, αλλά λίγο οι γονείς και οι φίλοι, λίγο ότι δε χάνω και τίποτα, διάβασα και έδωσα. και περασα... τώρα που έρχεται η σειρά μου να διοριστώ (είμαι β φουρνιά), έχω κατατρομοκρατηθεί! αγαπώ την επιστήμη μου, αγαπώ πολύ και τα παιδιά, και έχω υπομονή, αλλά έχω την αίσθηση ότι λόγω ηλικίας και λόγω απόλυτης απειρίας (δεν έχω διδάξει ποτέ) δεν θα τα καταφέρω. νομίζω ότι τα πάω καλύτερα με τα βιβλία και την θεωρία, παρά στην πράξη. Βέβαια, θα ήταν ανόητο να μην παρουσιαστώ, τουλάχιστον να δοκιμάσω και, αν δεν κάνω, να παραιτηθώ. Αλλά αυτό που με φοβίζει περισσότερο είναι ότι για να είσαι καλός σε αυτή τη δουλειά, πρέπει να την λατρεύεις. τουλάχιστον από όσο βλέπω εδώ, οι περισσότεροι μιλάτε με μεγάλη αγάπη για το επάγγελμα του εκπαιδευτικού. και νομίζω ότι για το επάγγελμα αυτό, το ξέρεις από πριν ότι αυτό θες να κάνεις στη ζωή σου, κάτι που εγώ δεν το αισθάνομαι έντονα, αν και μου αρέσει που θα ασχολούμαι με το αντικείμενό μου. αυτό που θα ήθελα να ρωτήσω είναι το εξής: υπήρξε κάποιος από εσάς που είχε τους αντίστοιχους φόβους και τελικά κατέληξε να λατρεύει την δουλειά του? ή τελικά δεν κάνω για καθηγήτρια και θα χαντακώσω κανέναν ανυποψίαστο μαθητή, και να αρχίσω να ψάχνομαι για καμία δουλειά γραφείου? Ελπίζω να μην ακούγονται αλαζονικά όλα αυτά, αλλά η αλήθεια είναι ότι εδώ και ένα χρόνο δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο από αυτό. κατα τ' άλλα σας ευχαριστώ πολύ για όλες τις πληροφορίες που έχω πάρει εδώ μέσα.
-
Μόνο και μόνο που έχεις αυτούς τους φόβους για μένα θα τα καταφέρεις και θα τα πας μια χαρά.Δεν έχουν αυτούς τους προβληματισμούς κυρίως γιατί αρκετοί απο εμάς βλέπουν την δουλειά αυτή σαν ένα καλό βόλεμα στο δημόσιο με 4 μήνες διακοπές.Αυτοί είναι που χαντακώνουν τους ανυποψίαστους μαθητές!
Την ηλικία μη την φοβάσαι.Είναι το μεγάλο σου ατού γιατί τα παιδιά σε νιώθουν κοντά τους.Δεν σας χωρίζει μια γενιά.Μιλάτε(θελω να ελπίζω)την ίδια γλώσσα. Είναι πολύ σημαντικό αυτό.
Και εγώ όταν άκουγα από άλλες καθηγήτριες οτι τα παιδιά με λατρεύουν, δεν πίστευα στα αυτιά μου. Δεν μπορούσα να καταλάβω πως γίνεται να είμαι τόσο αγαπητή.Αλλά αυτό μάλλον έχει να κάνει με το αισθημα αυτοεκτίμησης, που πολλές φορές δεν έχουμε.
Εγω είμαι γερμανικών, δουλευα σε δημοτικα κ σε φροντιστήρια. Ποτέ μου όμως δεν περιορίστηκα μόνο στο μάθημα των γερμανικών.Στην τσάντα μου είχα πάντα ένα βιβλίο με ιστορίες: ( "Να σου πω μια ιστορια" του Χόρχε Μπουκάι) και όταν η τάξη δεν τράβαγε για μάθημα τότε διαβάζαμε μια ιστορία για να μάθουμε κάτι που ίσως να είναι τελικά πιο χρήσιμο στη ζωή απ' ότι μια παραπάνω λέξη στα γερμανικά ή εναν τύπο αορίστου β' στα αρχαία.
Με τα παιδιά θα πρέπει να είσαι αυστηρή χωρίς όμως να φωνάζεις, γιατι το άσχημο με τα παιδιά είναι πως δεν έχουν όρια και εσυ πρέπει να τους τα βάζεις. Πρέπει να βρίσκεις τις ισορροπίες και να τις διατηρείς.
Εγώ ποτέ δεν αγάπησα την δουλεία μου όσο την αγαπώ τώρα που τη ζω με τα παιδιά.Πολλές φορές με κουράζει και εκνευρίζομαι,αλλά κατά έναν περιέργο τρόπο μέχρι να γυρίσω σπίτι έχουν εξαφανιστεί όλα τα νεύρα.Κ το μόνο που μένει είναι οι ατάκες των παιδιών(δεν μπορείς να φανταστείς τι λένε!!!)
Δοκίμασε το.Μπορεί να σου βγει σε καλό.Κ μη φοβάσαι.Τα παιδιά δεν καίγονται απο καθηγητές που είναι άπειροι.Καίγονται από καθηγητες που έχουν πάρει ψηλά τον αμανέ και νομίζουν οτι κάποιοι είναι,απο καθηγητές που είναι αδιάφοροι,που δεν ακούνε οταν τους μιλάνε,που βρίζουν. Δε νομίζω να είσαι σε κάποια απο τις παραπάνω κατηγορίες.
Μπορεί πάλι να προτιμήσεις το Ακαδημαϊκο,αλλά ποτέ μην απορρίπτεις κάτι που δεν έχεις δοκιμάσει(όταν αυτό δεν είναι τα ναρκωτικά) γιατί για να το ρίξουμε κ λίγο στο υπερφυσικο: όλα έχουν το λόγο τους που συμβαίνουν κ όλα είναι για καλό δικό μας. :)
έστω και ένα παιδί να βοηθήσεις, έκανες σωστά που επέλεξες να γίνεις καθηγήτρια.
-
elenid26, καλώς ήρθες :)
και νομίζω ότι για το επάγγελμα αυτό, το ξέρεις από πριν ότι αυτό θες να κάνεις στη ζωή σου
Όχι, δεν είναι απαραίτητο αυτό... Κι εγώ επέλεξα αυτή τη σχολή επειδή μου άρεσε το αντικείμενο, όχι επειδή ήθελα να διδάξω (ξέροντας, βέβαια, ότι η κύρια επαγγελματική προοπτική είναι αυτή). Να φανταστείς ότι τα Παιδαγωγικά τμήματα δεν τα είχα δηλώσει καν στο μηχανογραφικό... Και είχα κι εγώ αμφιβολίες (κι ακόμα έχω...) και φόβους, για το αν κάνω γι' αυτή τη δουλειά...
Εργάστηκα όμως σε διάφορους χώρους, και σχετικούς και άσχετους με την εκπαίδευση, κι έτσι είχα τη δυνατότητα να συγκρίνω. Η διδασκαλία σου δίνει τη δυνατότητα να δημιουργήσεις, πράγμα που συνήθως δεν μπορείς να κάνεις σε ένα γραφείο π.χ. Έχεις να κάνεις με ανθρώπους και όχι με "χαρτιά" και δε βαριέσαι ποτέ. Επίσης, μπορείς να συνεχίσεις να ασχολείσαι και σε επίπεδο θεωρίας με την επιστήμη σου (το "επιβάλλει", άλλωστε και η ίδια η δουλειά του εκπαιδευτικού), ενώ σε έναν άλλο χώρο θα κάνεις κάτι μάλλον άσχετο με τις σπουδές σου (εκτός αν ακολουθήσεις ακαδημαϊκή καριέρα).
Η απειρία μη σε τρομάζει (όπως σου είπε και η Christianna). Κανείς δε γεννήθηκε έμπειρος, όλοι έτσι ξεκίνησαν...
-
ελενακι, καθε ευσυνειδητος εκπαιδευτικος ετσι νιωθει στην αρχη. το αγχος ειναι πολυ μεγαλο καθως και το γνωστικο μας αντικειμενο ειναι ευρυ.
εγω στην αρχη δεν ηθελα να διδαξω γιατι ενιωθα απολυτα ανεπαρκης και ανεντιμη (τι παραπανω ηξερα στα 21 μου απο τους μαθητες μου των 17/8 ετων;!). μετα διαβαζα και διαβαζα και διαβαζα, ποτε ποτε εκλαιγα γιατι δεν ειχα βρει ουτε τον εαυτο μου μεσα στην ταξη ουτε τις μεθοδους μου. για να καταλαβεις, επειδη ειχα πολυ μικρη ηλικιακη διαφορα με τους μαθητες μου γινομουν απο αμυνα ιδιαιτερα αυστηρη και αγελαστη. μετα συνειδητοποιησα οτι μπορω και πρεπει να βγαλω τον εαυτο μου μεσα στην ταξη. αφησα το χιουμορ μου και τη ζεστασια μου ελευθερη. επισης βοηθα πολυ να συγκεντρωνεσαι στους μαθητες σου, να προσπαθεις να μπεις στο μυαλο τους. εγω ακομα οταν εχω μαθημα εχω λιγο αγχος τα πρωτα 1-2 λεπτα μετα το μαθημα αρχιζει και η ατμοφσφαιρα ζεσταινεται. ακομη και ο καλυτερος μουσικος χρειαζεται λιγα λεπτα προθερμανση για να βγαλει την καλυτερη ερμηνεια του.
θα σου παρει λιγο χρονο για να ησυχασεις αλλα θα δεις τα δωρα ειναι μεγαλα.
επισης, θα στο πουν και στα πεκ, επειδη το γνωστικο μας αντικειμενο ειναι ανεξαντλητο καθε χρονο θα καταπιανεσαι με 1, 2 πραγματα περισσοτερο και τον επομενο με αλλα 1,2. μετα απο 5 χρονια θα φυσας.
καλη αρχη μεσα απ΄την καρδια μου. :)
-
Σας ευχαριστώ πολύ για την άμεση ανταπόκριση! Θέλω να σας πω ότι ήδη νοιώθω καλύτερα με όσα μου έχετε γράψει, και κακώς δεν είχα στείλει τόσο καιρό. Ελπίζω πως θα βοηθηθούν και άλλοι μέσα από αυτήν την συζήτηση, αφού, απ'ότι κατάλαβα, δεν πρέπει να είμαι και η μόνη που αισθάνομαι έτσι. Ευχαριστώ πολύ και πάλι... :)
-
Εγώ πάντως αν ψήφιζα ανάμεσα στα δύο ερωτήματα που τέθηκαν, θα ψήφιζα πως γίνεσαι. Δεν αντιλέγω πως καλό είναι να υπάρχει μέσα σου το ''μικρόβιο'' της διδασκαλίας, αλλά η πραγματικότητα σε διαψεύδει πολλές φορές. Και όσο ιδεατά κι αν σκεφτόμαστε από πριν, τόσο ανώμαλα προσγειωνόμαστε μέσα στη σχολικά τάξη, όπου υπάρχει πολλή μοναξιά από την πλευρά του εκπαιδευτικού. Η έδρα δε δίνει εξουσία, έχει πολλές ευθύνες και έχεις κάτω ένα ακροατήριο που πρέπει να το μαγέψεις ή τουλάχιστον να καταφέρεις να τα βρεις μαζί του. Εγώ είχα την πρώτη προσωπική μου εμπειρία με τάξη αυτή τη χρονιά και ομολογώ πως τα βρήκα σκούρα. Με το πέρασμα όμως του χρόνου, καταλαβαίνεις πως η διδασκαλία και η επαφή με τα παιδιά είναι μια μοναδική εμπειρία, που δεν επαναλαμβάνεται. Εγώ πιστεύω πως κάθε χρόνο ο εκπαιδευτικός θα νιώθει περίεργα και πως όσα χρόνια εμπειρίας κι αν έχει στο σχολείο, δεν παυει να μαθαίνει νέα πράγματα, νεες μεθόδους, τον κόσμο των παιδιών.
Προσωπικά ήθελα πάντα να διδάξω, γι' αυτό και επέλεξα τη φιλολογία πέρα φυσικά από επιστήμη και κουβαλούσα χρόνια αυτό το μικρόβιο. Αφού μπηκα στη σχολικη τάξη, ώριμη πια ηλικιακά, και ένωσα μεγάλη συγκίνηση. Από κει και πέρα οι δυσκολίες πολλές, αρκεί να υπάρχει ευσυνειδησία, μεράκι και μεγάλη αγάπη γι' αυτό που προσφέρεις στους μαθητές. Παίρνεις πολλά τελικά από τους μαθητές, αρκεί να τους δώσεις κι εσύ, τα παιδιά το καταλαβαίνουν και εισπραττεις την αγάπη τους στο τέλος.
Από την άλλη υπάρχουν χίλιοι δυο ψυχοπαθείε εκπαιδευτικοί που βγάζουν τα απωθημένα τους στο σχολείο και απέναντι στα παιδιά. Με αυτούς τι γίνεται; Πού είναι η αξιολόγηση και ο έλεγχος;
-
elenid26 άκουσες τα καλά ... άκου τώρα και μερικά άσχημα :)
Κατ' αρχήν, ακόμη και ο πιο "προαποφασισμένος" καθηγητής να είσαι , τα πρώτα χρόνια ΔΕΝ θα είσαι καλός εκπαιδευτικός (είτε στο γνωστικό αντικείμενο, είτε στο παιδαγωγικό, είτε και στα δύο). Πάρτο απόφαση νωρίς και φρόντισε να μην κατηγορείς για τα ΠΑΝΤΑ τον εαυτό σου (σε αντίθεση με ότι θα σου πουν στα ΠΕΚ). Τα πρώτα χρόνια είναι ένα αναγκαίο crash test που πρέπει όλοι να περάσουμε. Φρόντισε να εκμεταλλευτει΄ς τον χρόνο αυτό για να κάνεις υλικό μαθήματος και να αποκτήσεις εμπειρίες. Να θυμάσαι ότι το καλό της εκπαίδευσης είναι ότι ό,τι κάνεις είναι ΕΠΕΝΔΥΣΗ για τα επόμενα χρόνια και δεν πάει χαμένο. Μην ανησυχείς για το αν θα "κάψεις" μαθητές. Όπως είπε και η Christianna πρέπει να είσαι "ιδιαίτερη" περίπτωση για να το "πετύχεις" αυτό ;) Να ξέρεις όμως ότι όσο και να προσπαθήσεις δεν θα καταφέρεις να βοηθήσεις ΟΛΟΥΣ τους μαθητές σου. Μερικά παιδιά δεν θα τα αγγίξεις (για διάφορους λόγους) όσο και να χτυπιέσαι.
Το ζήτημα της μηδενικής προϋπηρεσίας θα σε παιδέψει τους πρώτους χρόνους, ειδικά εσένα που είσαι και φιλόλογος, διότι θα πρέπει να κάνεις όλες τις σημειώσεις για τα μαθήματά σου εκ του μηδενός. Μην περιμένεις απεριόριστη ξεκούραση και άραγμα τα απογεύματα τα πρώτα χρόνια (όπως πιθανόν να σου λένε φίλοι και γνωστοί :) ). Εγώ δυο χρόνια φτιάχνω σημειώσεις και ακόμη έχω κα΄νει λίγα πράματα.
Στο θέμα της ηλικίας, θα διαφωνήσω με την Christianna . Για μένα ο συνδιασμός γυναίκα+νέα νομίζω ότι σημαίνει λιγότερες δυνατότητες επιβολής στην τάξη (το λέω μετά από συζήτηση με άλλους σχεδόν συνομίληκους άντρες συναδέλφους σε ίδια ή άλλη ειδικότητα). Όσο για την "ίδια γλώσσα", μην τρέφεις μεγάλες αυταπάτες. Τα 25 από τα 15 ΕΧΟΥΝ διαφορά. Και πολλά πράματα έχουν αλλάξει από τότε που πηγαίναμε εσύ και γω σχολείο. Μην περιμένεις και μην επιδιώξεις να γίνεις "φιλαράκι" με τους μαθητές σου. Δεν θα σε βοηθήσει. Πρέπει πάντα να θυμούνται ποιός είναι ο καθηγητής και ποιος ο μαθητής.
Και για το γνωστικό αντικείμενο επίσης, μην τρέφεις καμιά αυταπάτη ότι αυτό που θα κάνεις στο σχολείο θα έχει σχέση με αυτά που έκανες στο πανεπιστήμιο. Από λίγη έως καθόλου. Από άποψη γνώσεων, εγώ υπολογίζω ότι ένας 2οετής ή 3οετής στην σχολή είναι ικανός για να διδάξει στο σχολείο. Το "ζουμί" στο σχολείο είναι οι σημειώσεις και το υλικό και οι ασκήσεις . Αυτά είναι που θα κάνουν τα παιδιά να καταλάβουν αυτά που για σεένα θα είναι τραγικά απλά πράματα. Επίσης η διδασκαλία στο σχολείο ΔΕΝ έχει καμία σχέση με το ερευνητικό κομμάτι της κάθε επιστήμης, πράμα που εμένα προσωπικά με στενοχωρεί πολύ , διότι το θεωρούσα το highlight του πανεπιστημίου.
Προσωπικά, μετά από 2 χρόνια σε λύκεια, εξακολουθώ να πιστεύω αυτό που πίστευα πριν διοριστώ. Ότι αυτή δεν είανι η κατάλληλη δουλειά για μένα, ούτε είμαι εγώ το κατάλληλο άτομο για την δουλειά αυτή. Αλλά όπως θα κάνεις και συ εάν διοριστείς, δεν μπορώ να μην προσπαθώ για το καλύτερο, γιατί αλλιώς ντρέπομαι. Πάντως φέτος πήρα απόσπαση για γραφειακή δουλειά για να ηρεμήσω από τα παιδιά :) ελπίζω να μου βγει σε καλό.
btw αυτή την πρόταση πρέπει να την κορνιζάρουμε :)
Με τα παιδιά θα πρέπει να είσαι αυστηρή χωρίς όμως να φωνάζεις, γιατι το άσχημο με τα παιδιά είναι πως δεν έχουν όρια και εσυ πρέπει να τους τα βάζεις. Πρέπει να βρίσκεις τις ισορροπίες και να τις διατηρείς.
-
Δουλεύω από όταν αποφοίτησα το 99. Αρχικά σε φροντιστήρια , μετά σε ιδιαίτερα και σε ΤΕΙ και τα τελευταία δύο χρόνια στο δημοτικό το οποίο σας διαβεβαιώνω ότι δεν είναι ότι πιο εύκολο υπάρχει αν και νομίζω ότι το ίδιο ισχύει σε όλες τις βαθμίδες.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν έκανα καλά που έγινα εκπαιδευτικός και νομίζω πως θα συμβαίνει σε όλη μου την ζωή όταν θα μου τυχαίνουν περιπτώσεις με τάξεις που θα με κάνουν να αμφισβητώ τον εαυτό μου . Κάθε τέλος σχολικής χρονιάς σκεφτομαι και ξαναπαίρνω την ίδια απόφαση , ότι έχω διαλέξει τ σωστό δρομο. Απλά είναι μία απόφαση που πρέπει να την παίρνεις και να την ξαναπαίρνεις . Αν δεν μπορέσεις να την ξαναπάρεις τότε νομίζω πως πρέπει να αλλάξεις πορεία.
Εγώ για ένα είμαι σίγουρη : την επαφή με τα παιδιά δεν την αλλάζω με τίποτε. Σε κάνουν και νιώθεις νεότερος , σε κάνουν να βελτιώνεσαι , να βλέπεις τον κόσμο με άλλα μάτια , να αναιρείς πράγματα που θεωρούσες δεδομένα , να βλέπεις μέχρι που είναι τα όρια σου και όταν καταφέρνεις να προσφέρεις κάτι στα παιδιά , είτε γνώσεις πάνω στο αντικείμενό σου είτε πάνω στην ζω'ή , όταν καταφέρνεις να τα κάνεις να ανοίξουν τους ορίζοντές τους και τα φτερά τους τότε νιώθεις ο πιο ευτυχισμένος και επιτυχημένος άνθρωπος πάνω στην γη και αυτό δεν αγοράζεται με τίποτε.
-
συμφωνώ με την τελευταία πάράγραφο της vassilo όσο ρομαντική κι αν φαίνεται σε μερικούς. Η εκπαίδευση σε κουράζει ψυχολογικά αλλά σου προσφέρει αυτό που λένε σχεδόν όλοι οι πιό πάνω συνάδελφοι. Έναν κόσμο όπου μπορείς να ξεφύγεις για λίγο από την πραγματικότητα, από την σοβαροφάνεια του κόσμου και να αφήσεις για λίγο την "τρέλα" να μπει στη ζωή σου, να δεις τον κόσμο με άλλα μάτια, τα μάτια των παιδιών ειδικά στο γυμνάσιο. Φυσικά κάποιος που δεν κάνει αυτή τη δουλειά δύσκολο να σε καταλάβει... επίσης δεν είναι απαραίτητο όλοι να συμφωνούν με την άποψη που εκφράζω.
-
Συμφωνώ απόλυτα με vassilo και blueswire! Θεωρώ οτι δεν υπάρχει καλύτερη δουλειά από την δουλειά με τα παιδιά. Ακόμη κι όταν σε έχουν φέρει στα όριά σου, ξαφνικά σου λένε κάτι και θυμάσαι γιατί διάλεξες να βρίσκεσαι εκεί. Πιστεύω οτι η βοήθεια που μπορούμε να προσφέρουμε - όσοι το θέλουμε - δεν αφορά μόνο γνώσεις και βιβλία. Συμφωνώ με τη Christianna ότι και η κουβέντα, και το αστείο βοηθούν πολύ. Σκέφτομαι πως κάποια παιδιά δεν το έχουν ούτε στο σπίτι τους αυτό. Εξάλλου το βλέπεις και στον τρόπο με τον οποίο σε πλησιάζουν - πολλές φορές δεν έχει να κάνει με το μάθημα, ψάχνουν να δούν αν θα ασχοληθείς μαζί τους.
-
Μπορεί να μην έχω διοριστεί ακομα και να ειμαι μια απλή αναπληρώτρια δασκάλα δημοτικού άλλα ένα θα πω, κανένας δεν επιλέγει να σπουδάσει σε τομέα που ειναι 99,9% σίγουρο ότι θα δουλέψει με παιδιά, αν κατα βάθος δεν αγαπάει τα παιδιά. Άρα αγαπάς τα παιδια και αυτό είναι το πιο βασικό.
Κάθε ηλικία έχει τις δικές της εκπαιδευτικές ανάγκες, αλλα όλες οι ηλικίες χρειάζονται έναν εκπαιδευτικο που να ξέρει πότε να είναι δάσκαλος και πότε φίλος.
Απο την πρώτη στιγμή θέσε κανόνες στα παιδια τους οποίους δε θα παραβαίνεις. Ότι λες πρέπει να το τηρείς. Τα παιδια δεν ανέχονται τα ψεματα και τις δικαιολογίες. Το πιο σημαντικό είναι να επιβρεβεύεις και την πιο μικρή προσπάθεια βελτίωσης. Πάντα υπάρχουν αδιάφοροι ή απροσάρμοστοι μαθητές, κέρδισέ τους με το να γίνεις φίλος τους. Αν κερδισεις το σεβασμό και την αγάπη τους θα κερδίσεις και λίγο απο το ενδιαφέρον τους στο μάθημα. Έστω και ένα πράγμα να μάθουν αντί για κανένα τότε είσαι νικητής.
Μην ακολουθείς κατα γράμμα το βιβλίο, το αναλυτικό πρόγραμμα θα σε βοηθησει καλύτερα και να προσαρμόσεις τη διδασκαλία σου στις ανάγκες των παιδιών.
Οι πρώτοι 3 μήνες θα είναι μαρτύριο γιατί δε θα ξέρεις που παν τα 4 και θα είσαι σε φάση διερεύνησης για το τί ξέρουν τα παιδιά. Επιπλέον θα ανακαλύπτεις τον τρόπο λειτουργίας του σχολείου και θα γνωρίσεις τους νέους σου συναδέλφους.
Και εκεί που λες ότι δεν αντέχεις άλλο φτάνουν τα Χριστούγεννα!!! Πίστεψέ με μετά την πρώτη βδομάδα διακοπών θα θες να ξαναβρεθείς στο σχολείο. Απο κει και μετά αρχίζεις να χαλαρώνεις λιγάκι και όλα οδεύουν προς το καλύτερο.
Μην το σκέφτεσαι καθόλου, αν δε δοκιμάσεις δε θα μάθεις. Εφόσον σου αρέσει η έρευνα διερεύνησε τα όρια και τις αντοχές σου. Ειδάλως θα μείνεις πάντα με την απορία και πολύ αργότερα μπορει να μετανιώσεις που δεν δοκίμασες.
-
Μπορεί να μην έχω διοριστεί ακομα και να ειμαι μια απλή αναπληρώτρια δασκάλα δημοτικού άλλα ένα θα πω, κανένας δεν επιλέγει να σπουδάσει σε τομέα που ειναι 99,9% σίγουρο ότι θα δουλέψει με παιδιά, αν κατα βάθος δεν αγαπάει τα παιδιά. Άρα αγαπάς τα παιδια και αυτό είναι το πιο βασικό.
Το θέμα είναι όμως ότι η elenid26 σπούδασε φιλολογία, όχι παιδαγωγικό. Και παρόλο που υπάρχουν πολλές σχολές των οποίων η μόνη ρεαλιστική επαγγελματική διέξοδος είναι η εκπαίδευση (δημόσια ή φροντιστήρια), οι φοιτητές τους δεν είναι απαραίτητα άτομα που θέλησαν να βρεθούν σε αυτές λόγω της αγάπης τους προς τα παιδιά, αλλά λόγω της αγάπης τους για την συγκεκριμένη επιστήμη. Αυτό είναι ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε όσοι είμαστε της βθμιας. Διότι όσοι φοιτητές μπαίνουν στο παιδαγωγικό, νομίζω ότι όλοι ανεξαιρέτως το έχουν "ληγμένο" στο μυαλό τους ότι στο μέλλον θα βρεθούν μέσα σε μία σχολική αίθουσα. Αυτό δεν συμβαίνει με το σύνολο των φοιτητών των σχολών που στελεχώνουν την βθμια. Και μου φαίνεται η elenid26 είναι μία τέτοια περίπτωση (εξ ού και οι ανησυχίες που έχει).
Επίσης, έχω την αίσθηση ότι οι περισσότεροι συνάδελφοι που απαντήσανε εδώ είναι της αθμιας. Πολλά πράγματα είναι κοινά βέβαια σε αθμια και βθμια, απλά έχω την αίσθηση ότι τα παιδιά στην βθμια (και ειδικά στο λύκειο) λόγω ηλικίας δεν είναι ούτε τόσο "γλυκούλια" ούτε τόσο "ευγνώμονα". Οι χαρακτήρες τους είναι ήδη διαμορφωμένοι και λίγα πράγματα μπορείς να κάνεις πάνω σε αυτό. Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να πάρεις παιδιά που έχουν επαρκείς βάσεις και φιλότιμο και να τα κάνεις να εμβαθύνουν πραγματικά στο μάθημά σου. Να νιώσουν την χαρά της ανακάλυψης της καινούριας γνώσης και να πάρουν έτσι μία μικρή γεύση από πανεπιστήμιο. Αλλά αυτά τα παιδιά είναι δυστυχώς ισχνή μειοψηφία.
-
elenid26 θα σου πω κι εγώ τη γνώμη μου.
Είμαι στην ίδια φάση μεσένα. 28 χρ., δεν είχα μπει ποτέ σε τάξη, διοριστέα β' φάσης, μόνο που πήγα φέτος αναπληρώτρια και πέρασα ήδη την εμπειρία που σε αγχώνει.
Λοιπόν, η απειρία είναι κάτι που όλοι καλούνται να αντιμετωπίσουν στη ζωή. όπως όλοι λοιπόν, έτσι κι εμείς.
Έχοντας τα μάτια και τα αφτιά συνέχεια ανοιχτά, το πολύ μέχρι τα Χριστούγεννα -όπως ειπώθηκε- συνηθίζεις.
Εντόπισε ποιος συνάδελφος είναι ακομπλεξάριστος μπροστά στους νέους και μάθε όσα περισσότερα μπορείς. Τους σνομπ απρόθυμους αγνόησέ τους με διπλωματία.
όσο για τα παιδάκια.. είναι πάντα παιδιά! ακόμη δεν έχουν διαβρωθεί! οπωσδήποτε είναι πιο αντιμετωπίσιμα από τους μεγάλους!
θέτεις τα όρια και όσο νιώθεις αγάπη, εκείνα το αντιλαμβάνονται 100%! και ανταποκρίνονται!
όσο για το γνωστικό, μη σε απασχολεί. ολόκληρο μεταπτυχιακό έχεις κάνει. άλλωστε ο χρόνος που έχεις να διδάξεις είναι τόσο λίγος που ίσα που προλαβαίνεις να πεις όσα έχουν τα βιβλία και κανά δυο παραδείγματα ακόμα (εκτός βέβαια υποθέτω από κατεύθυνση).
Επίσης ο αριθμός των αργιών, εκδρομών κλπ είναι ασύλληπτα μεγάλος, ξεπερνά κάθε φαντασία. Οπότε θα έχεις χρόνο και για ξεκούραση και για περαιτέρω σπουδές και για όλα!
Καλή αρχή!
-
eleni η μόνη λύση για να δεις αν σου αρέσει , είναι να δώσεις στον εαυτό σου χρόνο να το δοκιμάσει . Μην πάρεις καμία απόφαση για το αν θα είναι το επάγγελμα της ζωής σου ή όχι απο τώρα .......... ζήσε την εμπειρία όσο καλύτερα μπορείς και αποφασίζεις αργότερα .
Προσωπικά πιστεύω οτι εκπαιδευτικός γίνεσαι , αν το θέλεις . Και είναι ενα επάγγελμα που έχει να σου μάθει πολλά , ειδικά σε εσένα και εμένα , που ανήκουμε στην κατηγορία αυτών που τα πήγαιναν καλύτερα με τα βιβλία .
Παρε λοιπον μια βαθειά ανάσα , ξεπέρασε τον φόβο και δοκιμασε το . Καθε εμπειρία είναι πολύτιμη .
(........... και συγχαρητήρια για τον διορισμό σου !! :) )
-
happiness μην είσαι τόσο σίγουρη ότι είναι πιο δύσκολα τα πράγματα με τα μεγαλύτερα παιδιά. Εγώ είμαι ΠΕ06 διορισμένη στο δημοτικό. Όπως μπορείτε να καταλάβετε το να επικοινωνήσεις με παιδιά μικρής ηλικίας 8-12 δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Ένας μαθητής Λυκείου δεν θα σου κρατήσει μούτρα γιατί του έκανες παρατήρηση (μπορεί να σε διαολοστείλει βέβαια).Τα μικρά χρειάζονται υπερδιπλάσια προσπάθεια για να τα κατακτήσεις ξανά έτσι και τα χάσεις κάποια στιγμή.
Δεν υπάρχει περίπτωση να προσποιηθούν ότι σε συμπαθούν ή ότι σε συγχώρησαν. Μέσα στην αθωότητά τους και την ευθύτητα που τα διακατέχει μπορεί να κάνουν και σχόλια για το άτομό σου που να σε στενοχωρήσουν αφάνταστα .Το καλό βέβαια είναι 'οτι δεν τα κάνουν πίσω από την πλάτη σου.
Εγώ πάντα επικοινωνούσα καλύτερα με τα μεγαλύτερα παιδιά και ειλικρινά έχω κάνει τεράστιο αγώνα για να επικοινωνήσω με τα μικρά.
Δεν είναι καθόλου εύκολο να θυμηθείς πως σκεπτόσουν και πως ήσουν στα 8 σου.
Συμφώνώ βέβαια πως όσοι προερχόμαστε από σχολές που έχουν σχέση και με την έρευνα δυσκολευόμαστε από την μονο΄τονία ενός μαθήματος αλλά μπορούμε να βάλουμε την έρευνα στο μάθημα ακόμη και στο δημοτικό και ειδικά εκεί τα συναρπάζει.
-
happiness μην είσαι τόσο σίγουρη ότι είναι πιο δύσκολα τα πράγματα με τα μεγαλύτερα παιδιά. Εγώ είμαι ΠΕ06 διορισμένη στο δημοτικό. Όπως μπορείτε να καταλάβετε το να επικοινωνήσεις με παιδιά μικρής ηλικίας 8-12 δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Ένας μαθητής Λυκείου δεν θα σου κρατήσει μούτρα γιατί του έκανες παρατήρηση (μπορεί να σε διαολοστείλει βέβαια).Τα μικρά χρειάζονται υπερδιπλάσια προσπάθεια για να τα κατακτήσεις ξανά έτσι και τα χάσεις κάποια στιγμή.
Δεν υπάρχει περίπτωση να προσποιηθούν ότι σε συμπαθούν ή ότι σε συγχώρησαν. Μέσα στην αθωότητά τους και την ευθύτητα που τα διακατέχει μπορεί να κάνουν και σχόλια για το άτομό σου που να σε στενοχωρήσουν αφάνταστα .Το καλό βέβαια είναι 'οτι δεν τα κάνουν πίσω από την πλάτη σου.
Εγώ πάντα επικοινωνούσα καλύτερα με τα μεγαλύτερα παιδιά και ειλικρινά έχω κάνει τεράστιο αγώνα για να επικοινωνήσω με τα μικρά.
Δεν είναι καθόλου εύκολο να θυμηθείς πως σκεπτόσουν και πως ήσουν στα 8 σου.
Συμφώνώ βέβαια πως όσοι προερχόμαστε από σχολές που έχουν σχέση και με την έρευνα δυσκολευόμαστε από την μονο΄τονία ενός μαθήματος αλλά μπορούμε να βάλουμε την έρευνα στο μάθημα ακόμη και στο δημοτικό και ειδικά εκεί τα συναρπάζει.
vassilo μιλάω από (μικρή βέβαια) εμπειρία. Και γω κάτι τέτοια σκεφτόμουν και στην δήλωση προτίμησης έβαλα πρώτα λύκεια , διότι σκεφτόμουν ότι τα γυμνασιόπαιδα θα είναι πολύ "νήπια" και ότι τέλος πάντων στο λύκειο είναι ένα βήμα πριν την ενηλικίωση. Δυστυχώς απογοητεύτηκα οικτρά. Είναι αμέτρητες οι φάσεις στις οποίες μέσα στην τάξη του λυκείου είμαι νηπιαγωγός. Τα επίπεδα ωριμότητας και υπευθυνότητας που συνάντησα ήταν πολύ κατώτερα των προσδοκιών μου (μιλάω πάντα για έναν μέσο όρο και όχι για τις φωτεινές εξαιρέσεις που φυσικά και υπάρχουν).
Και μη νομίζεις ότι ένα λυκειόπαιδο δεν θα σου κρατήσει μούτρα. Απλά δεν είναι "μούτρα" με τον τρόπο του μικρού παιδιού. Απλά, εάν το λυκειόπαιδο αποφασίσει να σε "διαγράψει" θα το κάνει διότι - για να το πω χοντρά- δεν σε έχει και καμιά ανάγκη και ως καθηγητής είσαι στα μάτια του απαξιωμένος (λόγω ηλικίας, λόγω συνθηκών στο σχολείο κτλ κτλ). Οπότε στην καλύτερη θα σε αγνοήσει, στερώνοντας σου ίσως την δυνατότητα να το ξανακερδίσεις, και την χειρότερη θα το κάνει "χόμπι" να σου μπαχαλεύει το μάθημα.
-
Mε τα 20 χρόνια εμπειριών στην εκπ/ση εγώ νιώθω πως μόλις τώρα ξεκινώ αυτή την υπέροχη διαδρομή της επαφής με παιδιά. και δεν το αλλάζω με τίποτε. Εχω την αίσθηση πως γίνεσαι δάσκαλος-α (κιαυτός ο όρος πιστεύω εκφράζει και όλους της Β/θμιας).
-
Εχω την αίσθηση πως γίνεσαι δάσκαλος-α (κιαυτός ο όρος πιστεύω εκφράζει και όλους της Β/θμιας).
συμφωνω!
-
Εκπαιδευτικός γίνεσαι. Το θέμα είναι αν έχεις την κλίση και τη διάθεση να γίνεις. Ίσως η μέχρι τώρα πορεία κάποιου να τον οδηγεί σε άλλο δρόμο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε θα του άρεσε να διδάσκει ή δε θα ήταν καλός εκπαιδευτικός. Ήταν από έναν μετέπειτα αγαπημένο καθηγητή έκθεσης που γνώρισα τον Καβάφη, και την ποίηση γενικότερα, στα 13 (αφιέρωμα).