Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση
Διάφορα θέματα για την εκπαίδευση => Διάφορα Εκπαιδευτικά θέματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Gi@ στις Αυγούστου 27, 2008, 06:27:34 pm
-
Με αφορμή ένα θέμα που είδα σχετικα με τις πανελλαδικές και επειδή είναι όμορφα τα συναισθήματα που νιώσαμε παλιότερα...
Είναι μια στιγμή χαράς και συγκίνησης για όλους τους ανθρώπους!!! Και κάτι που και οι φοιτητές θα νιώσουν...!!!
-
Όταν πήρα το πτυχίο στη φιλολογία, ήμουν πάρα πολύ χαρούμενη και κατασυγκινημένη, είχα δακρύσει και λίγο, κυρίως με τα λόγια του προέδρου της σχολής που με το λόγο του μας είχε κάνει να πιστέψουμε ότι μπορούσαμε να πετύχουμε τα πάντα από δω και πέρα. Στην ορκομωσία του μεταπτυχιακού μου ήμουν πιο συγκρατημένη και αγχωμένη γιατί ήξερα τη σκληρή επαγγελματική πραγματικότητα και ότι ένα πτυχίο δεν είναι πια αρκετό.
-
Χάρηκα. Γιατί ήμουν φαντάρος και ήταν μια αφορμή να δώ τη κοπέλα μου. Και ανακούφιση γιατί, αν και αυτοί που τελειώσαν μαζί μου ορκιστήκαν Φλεβάρη, εγώ ορκιζόμουνα στο στρατό την ίδια μέρα και δεν με αφήσαν να φύγω. Οπότε ορκίστηκα με την επόμενη φουρνιά...
-
Και ας αρχίσω με τη δική μου ορκωμοσία που περίμενα πώς και πώς!!!
Τελείωσα τη σχολή, ήξερα ότι ορκίζομαι αλλά άγνωστο το πότε!!! Μας ανακοίνωσαν την ημερομηνία ορκωμοσίας μία εβδομάδα πριν!
Τρίτη σε όλη τη σχολή (παραλίγο θα έλεγα όρκο, όπως ο πρώτος και ο δεύτερος)...
Ευχάριστο γεγονός, χαρά και συγκίνηση... Μια από τις μεγαλύτερες στιγμές της ζωής μου!
ΑΛΛΑ... ένα απρόσμενο γεγονός έκανε τους γονείς μου να βρεθούν ξαφνικά στο εξωτερικό, δυο μέρες πριν από την ορκωμοσία!!!
Ένιωσα τη γη να χάνεται, αλλά ΈΠΡΕΠΕ... Να σε σπουδάσουν τέσσερα χρόνια και να μην είναι εκεί σε αυτή τη στιγμή. Μόνο τα αδέρφια μου είχα. Ο μεγαλύτερος βρισκόταν στον Έβρο και λόγω δουλειάς ήταν πολύ δύσκολο να έρθει.
Η ατυχία είχε ξεκινήσει και συνεχίστηκε όταν μία μέρα πριν την ορκωμοσία, έπαθα λάστιχο στο δρόμο και τα είχα δει όλα. Εγώ και η αδερφή μου ... δυο κορίτσια στην εθνική να αλλάζουν λάστιχο!!! ΩΧ ΩΧ!!
Όπως και να είχε, έχω φτάσει στο σωστό μέρος!!! Την επόμενη μέρα ορκιζόμουν στη σχολή! Ένιωθα τόσο μόνη. Είχα προσκαλέσει τόσους πολλούς φίλους και συγγενείς. Και όλα αυτά για μια απόσταση 70 χιλιομέτρων. Όλοι κάτι είχαν, όλοι ΔΕΝ μπορούσαν.
Μία ώρα πριν από την ορκωμοσία είχα ρίξει μάυρο δάκρυ! Κανείς δεν μου απαντούσε ούτε στα τηλέφωνα! Η αδερφή μου να προσπαθεί να με κάνει να γελάσω, αλλά τίποτε!!!!
Η ορκωμοσία ξεκίνησε και ξαφνικά... να σου ο αδερφός μου, κατεύθασε από τον Έβρο!!! Εκείνη τη στιγμή τον είχα αγαπήσει περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή... Η ώρα περνούσε, τα ονόματα τα έλεγαν αλφαβητικά και μέχρι να φτάσει στο δικό μου είχα βουρκωμένα μάτια...
Το κινητό μου ήταν σε ανοιχτή ακρόαση με το εξωτερικό, με τους δικούς μου και ...
στο μεταξύ είχαν εμφανιστεί και οι παππούδες...
Αλλά η πιο μεγάλη έκπληξη ήταν η παρέα μου (20 - 22 άτομα), η οποία εμφανίστηκε μόνο τη στιγμή που ανακοινώθηκε το όνομά μου! Οπότε ξαφνικά άκουσα σφιρήγματα, κραυγές και συνθήματα που ήμουν έτοιμη να λιποθυμήσω!!! Μέχρι και ο πρόεδρος της σχολής που μου έδωσε το χέρι μου είπε
"Μπράβο οπαδούς!!! Ούτε ομάδα να ήσουν!!"
Εντυπωσιάστηκα, ξαφνιάστηκα, πραγματικά ένιωσα πάρα πολύ ωραία...
Από τη μια ένα σημαντικό κενό, που με στεναχωρούσε...και από την άλλη μια τρελοπαρέα, η οποία μου έδωσε απερίγραπτη χαρά!!!
Και να που φαίνονται οι φίλοι, στη ΧΑΡΑ!!!
Τελικά... και στο βίντεο και στις φωτογραφίες ή θα κλαίω ή θα έχω βουρκωμένα μάτια!!! ΜΟΝΟ ΕΓΩ!!!
-
Ορκίστηκα 10 Οκτώβρη 2002. Πήγαμε οικογενειακώς..Χτενισμένη εγώ, ντυμένη κ.τ.λ. Φτάνουμε στο Πανεπιστήμιο στην Ακαδημίας και τί να δώ.... :o :o :o :o ΚΑΤΑΛΗΨΗ!!! Περιττό να σας πώ τί έπαθα..Περίμενα πώς και πώς αυτή τη μέρα, είχα πάρει και άδεια απ'τη δουλειά μου..Τελικά με τα χίλια ζόρια οι καταληψίες άφησαν να γίνει η ορκωμοσία αλλά δεν φορέσαμε τήβεννο και μου έμεινε το απωθημένο! (Να'ταν το μόνο καλά θα'ταν..!)
-
21/03/05 κατά τις 5-6 το πρωί φτάνει η οικογένειά μου Ηράκλειο με το καράβι,ο πατέρας μου αφήνει στο σπίτι τη μαμά και τον αδερφό μου και φεύγει για δουλειές,άμα δεν πήγαινε στους πελάτες δεν μπορούσε,ο αδερφός μου τρώει αυτά που τους είχα ετοιμάσει και πέφτει για ύπνο. Εγώ με τη μάνα μου πίνουμε καφέ,καπνίζουμε ένα πακέτο λέμε τα νέα και την παίρνω και την τρέχω στα μαγαζιά για ψώνια. Είχα καλή φούστα,την είχα πάρει για έναν γάμο 5 μήνες νωρίτερα,αλλά δεν είχα μπλούζα και παπούτσια,οι γυναίκες του φόρουμ,ξέρουν τι θα πει 2 μέρες πριν την ωρκομοσία να μην έχεις έτοιμα αυτά που θα βάλες. Τελικά βρήκα,η μάνα μου έφτυσε αίμα,αλλά εγώ βρήκα αυτά που ήθελα. 8)
23/03/05 η ορκομωσία ήταν στις 11 και έπρεπε να φύγουμε το αργότερο μέχρι τις 10 από το σπίτι γιατί άμα σε έπιανε κίνηση στο Γιόφυρο,στις
-
τσ τσ...τι λες βρε κοπελια...
λοιπον, εγω μονη με φορμα στο γραφειο του πρυτανη.
πηγα μονη, το πηρα μονη, και κοινως χ@@@@@@@. (ειχα παρει και κεινο το Α4 κατι μηνες πριν...πτυχιο...λεει... :-X )
ο ορκος ομως με συγκινησε και μενα και τον πρυτανη.ειχε κατι το μοναδικο η στιγμη.
ουτε δωρα, ουτε γελια, ουτε κλαματα.
ετσι οπως εκλαιγε η μαμα σου, εκλαιγε η δικια μου οταν περασα και την πηρα τηλεφωνο απο το κυλικειο της φιλοσοφικης...βουρκωσα και εγω...και κλαιγαμε μαζι...και μια ολοκληρη φιλοσοφικη να με κοιτα και να απορει...ευτυχως δεν ειχαμε και αντρες εκει...οποτε ολα καλα. 8)
-
.και να έχω και ένα άγχος μια αγωνία μη μου σάσει κανα τακούνι ή μη παραπατήσω την ώρα που θα το σήκωνα το γ..........
Έπρεπε και να ανέβω και κατι σκαλιά......με χτύπαγαν και λίγο............φρικη που έλεγε και ο Τραχανάς.
Αυτό το άγχος τελικά το είχαμε όλες...
-
Εγώ ορκίστηκα στις 22/07/2008 στο Ηράκλειο Κρήτης! Είμαι πτυχιούχος ακριβώς έναν μήνα και 6 μέρες! Έτσι το όλο σκηνικό της ορκομωσίας το έχω πολύ φρέσκο. Ήταν πανέμορφα! Εννοείται οτι το άγχος του ντυσίματος και του χτενίσματος (τόσο για τις γυναίκες, όσο και για τους άνδρες) θα είναι πάντα αυτό που θα χαρακτηρίζει τις ορκομωσίες :)...καθώς επίσης και το άγχος του τακουνιού! χαχαχ!! Μακάρι να ήταν όλες οι μέρες σαν την ημέρα της ορκομωσίας μου!! Άντε, και στο μεταπτυχιακό σας (ή διδακτορικό ή και τα δύο) όσοι σκέφτεστε να συνεχίσετε. Εγώ το σκέφτομαι πολύ σοβαρά.
-
Εδώ καλέ όταν έπαιρναν πτυχία οι φίλοι μου,μάλλον θα ήμουν το τούβλο της παρέας,ήμουν στην τρίχα,στη δική μου την ορκωμοσία δε θα ήμουν?
-
Μια όμορφη ανάμνηση. Σεπτέμβριος 1996, Ακαδημία Αθηνών. Φίλοι και συγγενείς.
Εξίσου όμορφη ανάμνηση στην παρουσίαση στης διατριβής μου (2004), ύστερα από 40 λεπτά παρουσίαση και 1:30 ώρες ερωτήσεων από τους καθηγητές.
-
:o :o :o :o :o :o :o
1,5 ώρα...................
πλάκα με κάνεις!
-
Eγω το μεταπτυχιακο μου στην Αγγλια που ειχε και ερευνητικο κομματι το υποστηριζα 4 ωρες και 20 λεπτα :P :P :P :P :P :P :P :P
-
:o :o :o :o :o :o :o
δεν είμαι καλά..........
πονάει η καρδιά μου
-
όχι-όχι, ήταν ωραία. Όταν φτάνεις σε σημείο να υποστηρίζεις τη διατριβή σου, σημαίνει ότι έχεις εντρυφήσει στο θέμα και είναι απόλαυση να εξηγείς το τρόπο σκέψης σου, τα δεδομένα κλπ κλπ
-
Τι να πω!
Για να το λες εσύ.........
-
Ετσι ειναι . Οταν εχεις δουλεψει κατι καλα μπορεις να μιλας μερες γι'αυτο που εχεις κανει. Για εμενα το μεγαλο αγχος ηταν αυτο της γλωσσας μηπως δηλαδη με ρωτουσαν κατι και δεν ευρισκα την καταλληλη λεξη επιστημονικα για να αναφερθω. Για εμενα αυτο ηταν πολυ στρεσσογονο και δεν με αφησε να "απολαυσω" τη διαδικασια οπως ο giotamike
-
Το θέμα της γλώσσας το έχω αντιμετωπίσει και εγώ σε αντίστοιχες παρουσιάσεις μελετών στο εξωτερικό. Εκεί βέβαια δεν είναι όλοι Άγγλοι, οπότε μπορεί να κάνεις και κανένα λάθος και να μην το πάρουν χαμπάρι ;D
Απ΄την άλλη, σημασία έχει η ουσία της έρευνας και όχι αν είναι άπταιστη η προφορά ή κάποιος χρόνος που χρησιμοποιούσες.
Σε αυτό βέβαια που αναφέρεται η Kelly, τα πράγματα είναι πιο στενά.
Όπως και να έχει, όταν τελειώνεις είναι σαν να πετάς.. ;D ;D ;D
-
Μηπως να το ξανασκεφτω και να μην ψαχνω μεταπτυχιακο;;;
Η μερα που εμαθα οτι περασα και το τελευταιο μαθημα: ωραια, αν και το περιμενα γιατι για το τελος ειχε μεινει ενα που ημουν σιγουρη οτι το ειχα περασει. Μολις το ειδα στο ιντερνετ, εφτιαξα δυο cheesecake που τα πετυχαινω, το ενα για την οικογενεια, το αλλο για το αμορε και τους φιλους, και μολις τα εφαγαν, τους ειπα το νεο! Και μετα βγηκαμε για φαγητο κλπ
Ημερα ορκομωσιας: 5/2/2008, εχω κανονισει κομμωτηριο πρωι πρωι, ειχα παραταξει τα ρουχα, τα κοσμηματα, τα καλλυντικα κι ο,τι θα χρειαζομουν πανω στο κρεβατι. Η κομμωτρια ομως δεν ηξερε τι θα πει βιαζομαι, απο τις 9 ως τις 10:20 με εφτιαχνε, μετα πηγα σπιτι, βαφτηκα, ο αδερφος μου ειχε ηδη φερει το ταξι κατω απο την πορτα, φευγουμε οικογενειακως, στις 11 ξεκινουσε η ορκομωσια και μας ειχαν πει να ειμαστε και νωριτερα εκει!! Παιρνω μια φιλη απο το προηγουμενο κλιμακιο, οσο δεν απαντουσε καλα ηταν (ορκιζονταν ακομα). Μολις απαντησε αγχωθηκα, γιατι μου ειπε οτι οι πρωτοι τελειωσαν κι ηταν η σειρα μου! Εγω απειχα απο το Πανεπιστημιο κανα τεταρτο, ο οδηγος ευτυχως ειδε την αγωνια μου και μπηκε σε ο,τι στενα μπορει να φανταστει κανεις για να προλαβει!! Τα ειχα σκεφτει ολα απο πριν, θα βγαλω φωτο με τους φιλους απο το προηγουμενο κλιμακιο, θα πιω εναν καφε με τον αντρα μου, θα μπω απο τους πρωτους να διαλεξω τηβεννο για να βρω μικρο νουμερο (με ειχαν προειδοποιησει οτι ειναι τεραστια), θα κατσω σε καλη θεση για να με βλεπουν οι δικοι μου, σε μια σειρα με ολες τις φιλες, κλπ. Ολα αυτα πριν με καθυστερησει η κομμωτρια. Τελικα εφτασα καθυστερημενη, το προηγουμενο κλιμακιο ειχε φυγει (αρα no photos), η υπευθυνη μου φωναζε να τελειωνω, οι φωτογραφοι δεν ηταν εκει να με φωτογραφησουν πριν ορκιστω, πηρα την πιο τεραστια τηβεννο που μπορεις να φανταστεις (αλλα βγηκε σε καλο, γιατι μου εκανε σκισιμο!! χιχι ), δεν εκατσα διπλα στις φιλες μου αλλα απο πισω, αλλα τελικα, πολυ που με ενοιαζαν ολα αυτα. Μπηκαν οι δικοι μου και οι φιλοι μου, ηταν ακριβως απεναντι μου, μου εκαναν γκριματσες και με πιαναν τα γελια (περιττο να πω οτι ειχαν ηδη διαβασει καποιες λεξεις του ορκου οταν πηρα χαμπαρι οτι ειχαμε ξεκινησει ;D ). Οσο περιμενα να ακουστει το ονομα μου εκανα εγω γκριματσες στην καμερα (ε βεβαια), τελικα ακουσα το ονομα της προηγουμενης, μετα το δικο μου, σηκωθηκα, ακουσα σφυριγματα απο την παρεα (και με πηραν παλι τα γελια) πηρα το πτυχιακι μου και πηγα στο πισω μερος της αιθουσας κι ολα καλα ολα ωραια, παρα το τρεξιμο στην αρχη!! Αυτα!
Υπεροχη εμπειρια, γιατι ηταν εκει τοσα αγαπημενα ατομα!!
-
10/12/2007
Ήταν μία πολύ βροχερή μέρα. Φτάσαμε στο τσακ στην αίθουσα ορκωμοσίας (οι γονείς μου παραλίγο να μην έρχονταν γιατί οι κτηνοτρόφοι ετοιμάζονταν να κλείσουν το δρόμο, εμένα μου είχε σκιστεί το καλσόν και έτρεχα πρωινιάτικα για να βρω και το αγόρι μου περίμενε τρία τέταρτα για να πάρει ανθοδέσμη). Τελικά φτάσαμε, το μόνο κακό ήταν ότι δεν ορκιζόμουν με καμία από τις κολλητές μου, αλλά ήταν όλες τους από κάτω και με χειροκρότησαν. Η αλήθεια είναι ότι δεν βούρκωσα καθολου σε αντίθεση με όλους τους υπόλοιπους, αλλά ήμουν πολύ χαρούμενη γιατί είχα κοντά μου σε μια από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου τους αγαπημένους μου ανθρώπους!
-
25 Ιουλιου 2007.
Η πιο ζεστη μερα του καλοκαιριου, την θυμαμαι και ιδρωνω.
Ηταν 11 η ωρα η ορκομωσια και εγω βαζω την αδερφη μου απο την προηγουμενη να μου ισιωσει μαλλι το οποιο προφανως με το που ξυπναω αρχιζει και λαδωνει απο τον ιδρωτα. Περιττο να πω οτι οταν ισιωνω εγω μαλλι, κραταει ανετα μια βδομαδα αλλα οχι εκεινη την ωραια μερα. Επειδη μενω κοντα σε hondos center πεταγομαι γρηγορα γρηγορα και με βαφουν οι κοπελες. Υπεροχο το μακιγιαζ, μεχρι να μπω στην αιθουσα το μισο ειχε λιωσει.. Φτανω εκει, γινεται χαμος ο κακος χαμος.
-
20/07/2007 (σημαδιακό;;) το 7 είναι ο αγαπημένος αριθμός της μαμάς μου...
Εγώ που λέτε παιδιά, ορκίστηκα ενώ ήμουν στρατιώτης... είχα άδεια για την ορκομωσία μόλις 2 ημέρες! Ήταν σίγουρα μια ωραία ημέρα όμως, ταλαιπωρήθηκα μέχρι να ορκιστώ για ένα μάθημα -το τελευταίο- που κοβόμουν με 4 συνέχεια...
Το μόνο που θυμάμαι είναι ένα αίσθημα ότι επιτέλους "τα κατάφερα" , βέβαια ήταν το επισφράγισμα του τέλους της φοιτητικής ζωής... ήρθαν οι φίλοι μου από την Κρήτη στο ΑΠΘ!!!
Και βέβαια όλοι οι συγγενείς που μου συμπαραστάθηκαν στα φοιτητικά χρόνια, η νονά και η θεία μου. Οι δικοί μου είχαν πάντως πολύ πλάκα χαμογελούσαν διαρκώς και ναι... ντρέπονταν να ανεβούν στο βάθρο της Αιθουσας Τελετών για να βγούμε φωτογραφία... τελικά όμως πείσθηκαν (δεν ήθελαν και πολύ)
Για μια ώρα υπόθεση 4 χρόνια αγώνα...
και στο τέλος αδιοριστία, αϊ στα τσαντίρια που λένε , αϊ στα τσαντίρια!
-
17/6/2004
Ορκίστηκα στα Προπύλαια, φορώντας την περίφημη τήβεννο. Η αίθουσα γεμάτη συγγενείς και φίλους και στα παρασκήνια να γίνεται το έλα να δεις: άλλη έψαχνε στολή, άλλη καπέλο, άλλη μακιγιάρονταν, άλλη έφτιαχνε το μαλλί... Σαν παρασκήνια επίδειξης μόδας ήταν!
Όταν άκουσα το όνομά μου και παρέλαβα το χαρτί, ένιωσα λες και κάποιος σήκωσε από πάνω μου μία πέτρα 800 τόνων!!!
-
εγω προσπαθουσα να ενημερωθω για την ημερομηνια ορκομωσιας απο τον αυτοματο τηλεφωνητη της γραμματειας. ολα καλα οσο ακουγοταν το μηνυμα με επισημο τονο ,μονο που ενα μικρο παρασιτο στη γραμμη τη στιγμη που αφορουσε την ορκομωσια με εκαναν να καταλαβω αλλα!επειδη μου ταιριαζαν στο σεναριο ολα οσα ακουσα εκτος απο το τι ακριβως θα γινοταν εκεινη την ημερα,πιστεψα κ εγω ότι αναφεροταν στην ορκομωσια. ετσι
1-ηρθαν οι γονεις μου απο το εξωτερικο
2-το αγορι μου απο τη λημνο-φανταρος
3-η φιλη μου απο καλαματα.
ευτυχως το βραδυ πριν παμε μιλαω με μια συμφοιτητρια που δεν την εβρισκα και μου λεει ότι ειναι τον αλλο μηνα!
ρεζίλι!ουτε να το πω δεν μπορουσα! ευτυχως οι γονεις μου το προλαβαν το γεγονος 2 μερες πριν ληξει η αδεια και ξαναφυγοουν. δεν μπορω ουτε να το φανταστω ότι θα πηγαινα με τα λουλουδια στα χερια και θα περιμενα!
-
Λοιπόν, όταν βγήκαν τα αποτελέσματα του τελευταίου μαθήματος που είχα δώσει (το ΝΕΦ 240 για όσους είναι από Φιλολογικό Θεσσαλονίκης) ήταν μια πολύ περίεργη μέρα... Την επομένη θα γινόταν το μνημόσυνο για τα 40 της γιαγιάς μου, στο σπίτι γινόταν ένας πανικός και γενικά επικρατούσε μια περίεργη ατμόσφαιρα... Μια φίλη μου με πήρε τηλέφωνο για να μου πει ότι είχα περάσει, οπότε άρχισα να γελάω, μετά έκλαιγα γιατί σκεφτόμουν τη γιαγιά μου και γενικά τα συναισθήματά μου εναλλάσσονταν για κανένα μισάωρο... Αλλά έτσι είναι η ζωή... Συχνά οι χαρές πάνε πακέτο με τις λύπες...