Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση

Ανακοινώσεις και θέματα σχετικά με το PDE => Η Κοινότητα του PDE => Μήνυμα ξεκίνησε από: daniel στις Δεκέμβριος 10, 2008, 09:45:05 μμ

Τίτλος: Μια μωβ σκιά Μαΐου..
Αποστολή από: daniel στις Δεκέμβριος 10, 2008, 09:45:05 μμ

Με αφορμή επεισόδια που έγιναν τον Mάιο του 1985 στο κέντρο της Aθήνας ανάμεσα σε αστυνομικούς και σε νεαρούς "αναρχικούς" ο "δεξιός" Μάνος έγραφε στο περιοδικό "Τέταρτο"..



"Είμαι μαζί σας!"                                         Μ. Χατζιδάκις - 1η Μαϊου 1985



"...Μια μωβ σκιά Μαΐου ξάπλωσε στον τόπο. Όσα συνέβησαν στα Εξάρχεια και στη Νομική Σχολή. Και στην οδό Σκουφά και Σόλωνος, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους, ενόχλησαν τους Έλληνες πολίτες και αγανάκτησαν τον Τύπο ολόκληρο. Γιατί δεν τους εξολοθρεύουν και δεν τους σπάνε το κεφάλι. Γιατί δεν ρίχνουν δακρυγόνα. Και η Σύγκλητος και οι φοιτητές όλων των παρατάξεων, όλοι αγανακτισμένοι με τα τριάντα - εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κάτω, δεν εννοούνε να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους. Που δεν μπορούν να αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς. Κι ο προπηλακισμός αρχίζει από τον δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου, απ' τον καθηγητή και τον δημόσιο λειτουργό ως τον δημόσιο υπάλληλο, από τους αξιωματικούς κι εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως ως τον τυχαίο μοτοσικλετιστή της τροχαίας που θα του ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Ως τον γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό, ύστερα από τη γροθιά του οργάνου της τάξεως. Και το γνωρίζουμε πολύ καλά.

Εξύβριση αρχής - έτσι ονομάζεται η απαίτηση εξηγήσεων. Χειροδικία κατά της αρχής - έτσι είθισται ν' αποκαλείται η ενστικτώδης κίνηση του αμυνόμενου νέου. Και η ιστορία δεν έχει τέλος. Η ανωνυμία και η εισαγγελική αρχή θα του προσφέρει ή μια τραυματική αγανάκτηση ισόβια ή τον επιζητούμενο από την πολιτεία ευνουχισμό του. Αυτή είναι μια καθημερινή πραγματικότητα και δυστυχώς γνησίως ελληνική τα πρόσφατα και τελευταία σαράντα χρόνια - όσα είχα δηλαδή την ευτυχία να ζήσω σαν επώνυμος πολίτης εις τούτον τον ένδοξον κατά τα άλλα τόπον μας.

Μια μωβ σκιά Μαΐου σκέπασε την Αθήνα. Κι όμως δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, μια εφημερίδα ν' αγανακτήσει και να διαμαρτυρηθεί, να καταγγείλει την αλήθεια για αυτό το τρίγωνο του αίσχους. Σκουφά, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους. Κι άρχισε μια σκόπιμη, ύποπτη κι έντεχνη σύγχυση τριών ασχέτων μεταξύ των περιπτώσεων. Οι νεαροί των Εξαρχείων να παρουσιάζονται ίδιοι με τους αλήτες των γηπέδων, τους επονομαζόμενους χούλιγκανς, και επιπλέον να καλλιεργείται η εντύπωση στην κοινή γνώμη, με στήλες ολόκληρες των θλιβερών εφημερίδων μας, ότι οι νέοι αυτοί, οι αναρχικοί, είναι οι βομβιστές και ίσως οι πιθανοί δράστες των δολοφονιών ή εμπρησμών. Και φυσικά, όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των εκατό, σαράντα ή είκοσι παιδιών και η όλη επιχείρηση στεφθεί μ' «επιτυχία», να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου... κατά του εγκλήματος. Την ίδια ώρα που δολοφονούνται εκδότες και οι δολοφόνοι δεν ανευρίσκονται. Δολοφονούνται πολίτες και οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται. Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και, τέλος, δεν ...ανακαλύπτονται.

Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ' αφέλεια, σ' όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος». (...) Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ."



--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


   
Τα Εξάρχεια απλώνονται σε όλη τη χώρα                               Νίκος Γ. Ξυδάκης
                                                                                                       Τρ 9/12/2008


"Πού είναι το παιδί; Τηλεφώνησέ του τώρα! Να πας να το μαζέψεις!". Χιλιάδες γονείς σε όλη την Ελλάδα γύρευαν τα παιδιά τους το Σάββατο τη νύχτα, ανήμερα του Αγίου Νικολάου, και τη συννεφιασμένη Κυριακή που ξημέρωσε απειλητική, και τη Δευτέρα που τα λύκεια πλημμύρισαν τις πόλεις, ώς τη χθεσινή νύχτα που καιγόταν το σύμπαν...

Η αστυνομική σφαίρα που έριξε ξέπνοο τον 15χρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο στο πλακόστρωτο, γωνία Μεσολογγίου και Τζαβέλα, πλάι στα ευρηματικά γκράφιτι, στις ψυχεδελικές ζωγραφιές και τα μποέμικα καφέ, πυρπόλησε τις καρδιές των εφήβων, πάγωσε τους γονείς τους, άπλωσε τα Εξάρχεια σε όλη τη χώρα.

Η νεολαία, δύσθυμη, ανασφαλής, παραχαϊδεμένη, πιεσμένη, μηδενιστική, ευνουχισμένη, παραγκωνισμένη, στριμωγμένη ανάμεσα σε ένα ξεχαρβαλωμένο λύκειο, σε ένα εξευτελισμένο πανεπιστήμιο, και σε ένα συνοφρυωμένο επαγγελματικό μέλλον διαγκωνισμού για 700 ευρώ, στο πρόσωπο του νεκρού έφηβου αναγνωρίζει τον εαυτό της.

Ενα παιδί ήταν, ένα παιδί! Ελεγαν εμβρόντητοι οι συνομήλικοι του μεγάλου μου γιου, λυκειόπαιδες στα ιδιωτικά των βορείων προαστίων, όπως κι ο Αλέξανδρος. Χθες το πρωί, οι λυκειόπαιδες, ο ανθός της ελληνικής κοινωνίας, φώναζαν έξω από την Αστυνομία: Πυροβολήστε κι εμάς! Τα ίδια συνέβαιναν σε δεκάδες ελληνικές πόλεις.

Διασπορά της εξέγερσης

Αυτό είναι το καινούργιο στοιχείο: η διασπορά της εξέγερσης σε όλη την επικράτεια και στην ευρεία μάζα των αδιαμόρφωτων λυκειόπαιδων. Αυτό το λαμπάδιασμα δεν έχει ξανασυμβεί. Παρότι υποψιαζόμασταν, παρότι αφουγκραζόμασταν, παρότι τα σημάδια υπήρχαν από καιρό, ωστόσο τόση οργή συσσωρευμένη δεν την περιμέναμε. Ενα ελατήριο που φόρτιζε επί χρόνια, και τινάχτηκε βίαια, τρομακτικά, μαζί με τη σφαίρα που έριξε νεκρό τον έφηβο μάρτυρα. Το τρομερό ελατήριο εκτονώθηκε με έναν μάρτυρα.

Πώς φτάσαμε ώς εδώ; Θυμάμαι το 1990, μετά την αθωωτική απόφαση του Εφετείου για τον αστυνομικό Μελίστα, που είχε σκοτώσει τον 16χρονο Μιχ. Καλτεζά το 1985. Το Πολυτεχνείο καταλήφθηκε ακαριαία, και στην πολυήμερη κατάληψή του από ποικίλες, αδέσποτες ομάδες ακούστηκε για πρώτη φορά ο αυτοπροσδιορισμός «Είμαστε ο ανθός της ελληνικής νεολαίας» και «Εμείς, ο ανθός της ελληνικής κοινωνίας». Πέντε χρόνια αργότερα, σε άλλη κατάληψη του Πολυτεχνείου, πεντακόσιοι νεαροί προσήχθησαν στη ΓΑΔΑ: ήταν τα παιδιά της μεσοαστικής τάξης, των καλών σχολείων, των ευυπόληπτων οικογενειών. Οι γονείς τους συνωστίζονταν στην Αλεξάνδρας. Την επομένη στα πανό της διαδήλωσης έγραψαν: «Είμαστε ο ανθός της ελληνικής νεολαίας».

Δεκαοκτώ χρόνια μετά την πρώτη αυτονόμηση του «ανθού» από το συμβατικό πολιτικό πλαίσιο, με αφορμή τον ατιμώρητο φόνο ενός 16χρονου, μετά την αυτονόμηση προς μεταπολιτικές κατευθύνσεις, με εν τω μεταξύ βαθείς μετασχηματισμούς στην κοινωνία, την εργασία και το φαντασιακό, ένας δεύτερος φόνος εφήβου, εν ψυχρώ, στην καρδιά των πολιορκούμενων Εξαρχείων, δείχνει τον «ανθό» μετασχηματισμένο, γενικευμένο, πολυπληθή, οργισμένο, μηδενιστή, τυφλό. Εκτός ελέγχου.

Χλιδή και χυδαιότητα

Δεκαοκτώ χρόνια μετά τα πρώτα σημάδια επί οικουμενικής κυβερνήσεως, το δημοκρατικό κράτος και το πολιτικό προσωπικό που το διοικεί εθελοτυφλούν, αλληθωρίζουν, ολιγωρούν, αδρανούν, ψεύδονται. Η πολιτική ελίτ σχεδιάζει μόνο βραχυπρόθεσμα και ενεργεί χωρίς καμία ιστορική προοπτική, και διαρκώς με ασθενέστερη αίσθηση του πραγματικού, με ελλιπή ή ανύπαρκτη γνώση της κοινωνίας. Το υπόδειγμα βίου που προσφέρουν είναι αλυσίδα σκανδάλων, φαυλότητας, διαφθοράς, ατιμωρησίας, ανικανότητας. Πρυτάνεις, υπουργοί, επίσκοποι, ηγούμενοι, συλλαμβάνονται κλέπτοντες και επίορκοι, νεόπλουτοι και μαυρόπλουτοι προκαλούν και καίνε ουίσκια, τα κανάλια συναγωνίζονται στην επίδειξη ξέκωλων, χλιδής και χυδαιότητας, η πρέζα πνίγει τις πόλεις, οι απόκληροι κατασκηνώνουν στις πλατείες, τα δημόσια νοσοκομεία παραλύουν. Αυτό το υπόδειγμα βίου αρνείται ο «ανθός», βίαια, νιχιλιστικά, αυτοκαταστροφικά, τρομακτικά.

Και το υπόδειγμα του υπεραπασχολούμενου, αγχωμένου, άπληστου, απνευμάτιστου ενήλικου, που προσφέρουμε οι γονείς στα παιδιά, στους ανθούς μας. Τους προσφέρουμε σχολεία, φροντιστήρια, κινητά, λάπτοπ, διακοπές, γκάτζετ, δώρα, χαρτζιλίκια, γεμάτα ψυγεία· δεν τους προσφέρουμε κανένα αξιακό πλαίσιο, γιατί δεν το διαθέτουμε κι εμείς, δεν τους προσφέρουμε αισιοδοξία και πίστη, γιατί τα έχουμε χάσει. Προσφέρουμε ύλη, όση έχουμε, όσο κόπο κι αν χρειάζεται. Μόνο αυτή έχουμε. Προσφέρουμε πνευματική και ηθική ορφάνια.

Το βράδυ της Κυριακής πρωτοείδα το αγένειο πρόσωπο του Αλέξανδρου, σ’ ένα καφέ της πολιορκούμενης Τοσίτσα. Δάκρυσα. Δεν ήξερα αν δάκρυσα για το παιδί ή απ’ τα δακρυγόνα. Βλέποντας τα ερείπια και τ’ αποκαΐδια, μυρίζοντας τα χημικά, μυρίζοντας το μίσος, τον καπνό, δάκρυσα πάλι. Δάκρυσα για την πόλη μου, για την πατρίδα μου, για τα παιδιά, για τα δικά μας χάλια.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 9/12/2008



--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



Είμαι δεκαεξάρης και σας γαμώ τα πάντα!         SportDay / Λεάνης Μιχάλης
                                                                                                                                    09/12/08


Τους ζηλεύω. Οι μαθητές ξεσηκώθηκαν και βγήκαν στους δρόμους. Δεν ρώτησαν κανένα κόμμα, δεν συμβουλεύτηκαν κανέναν. Ετσι λειτουργούν τα κινήματα. Θυμωμένοι, οργισμένοι, πολλοί από αυτούς δακρυσμένοι, ουρλιάζουν υψώνοντας τις γροθιές τους: «Ντροπή, ντροπή, σκοτώσαν το παιδί». Παρ' όλο που δεν γνωρίζουν τι θα πει θάνατος, είναι σαν να σκότωσαν αυτούς.

Βλέπω τα πλάνα στην τηλεόραση. Κανείς τους δεν φορά κουκούλα. Οταν αντιμετωπίζεις το όνειρο, την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, δεν έχεις λόγο να φοράς κουκούλα. Κοιτάς την ελπίδα στα μάτια, χωρίς φόβο, ακόμα κι αν κινδυνεύεις να βρεθείς στον άλλο κόσμο με μια σφαίρα στο στήθος, και πορεύεσαι.

Τα παιδιά βγήκαν στους δρόμους. Κρατούν λουλούδια που τα προσφέρουν στους αστυνομικούς... Κάποιοι άλλοι πιο ευφάνταστοι προχωρούν σε γυμνή διαμαρτυρία στα σκαλιά της ΓΑΔΑ. Τα παιδιά γράφουν ιστορία. Δεν το ξέρουν, αλλά είμαι σίγουρος ότι το αισθάνονται.

Είναι οι ίδιοι μαθητές που τα τελευταία χρόνια φωνάζουν, τραυλίζουν, κάνουν την αγωνία τους τραγούδι, αλλά λίγοι σκύβουν να πιάσουν τον σφυγμό τους. Τα κανάλια τούς χρησιμοποιούν για να γεμίσουν τηλεοπτικό χρόνο. Μεγαλοδημοσιογράφοι από θέση ισχύος τούς ειρωνεύονται. Ζητούν να μάθουν ποια είναι τα αιτήματά τους. Τι δεν τους αρέσει. Δύσκολα προσεγγίζονται δυο κόσμοι διαφορετικοί. Είναι οι μαθητές που οι περισσότεροι τους αποκαλούσαν τεμπέληδες, κωλόπαιδα, που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι καταλήψεις και να καταστρέφουν τα σχολεία.

Οταν είσαι όμως νέος, δεν κοιτάς πώς θα κουτσοβολέψεις τον μήνα ή τον χρόνο για τη βγάλεις καθαρή, αλλά κοιτάς το αύριο και θέλεις να το πιάσεις από τα κέρατα. Και το αύριο γι’ αυτούς είναι ζοφερό και μίζερο. Δεν έχουν σχολικές αίθουσες, δεν έχουν βιβλία, τα φροντιστήρια και η εντατικοποίηση τους στερεί τον ελεύθερο χρόνο τους.

Πνίγονται καθώς το σύστημα προσπαθεί να τους εμφιαλώσει για να τους πετάξει στην κατανάλωση.

Μαθητές και φοιτητές εδώ και καιρό στους δρόμους. Οι ίδιοι είναι το μέλλον, χωρίς μέλλον. Γνωρίζουν ότι δεν θα σπουδάσουν. Οτι θα κοροϊδέψουν τον εαυτό τους. Οτι κάποιοι θα τους βάλουν να πληρώσουν και γι’ αυτό. Γνωρίζουν ότι μετά τους περιμένει η ανεργία, η αβεβαιότητα, ο νόμος του ρουσφετιού. Οτι θα γεράσουν χωρίς να πάρουν σύνταξη. Γύρω τους μια κοινωνία υλικών αγαθών και απολαύσεων περιμένει να ξεπουλήσουν το συντομότερο δυνατόν την ψυχή τους στο διάβολο, να γίνουν δηλαδή τα ίδια σκατά με αυτούς. Να συμβιβαστούν, να ξεπουλήσουν τα πιστεύω τους, να προδώσουν φίλους και όνειρα για να μακροημερεύσουν σε έναν κόσμο στον οποίο κουμάντο θα κάνουν άλλοι. Αμ δε! Αρνούνται και καλά κάνουν. Αυτό είναι πρόοδος. Οχι η Αττική Οδός. Κι όποιος δεν το καταλαβαίνει, είναι άρρωστος πνευματικά.

Μαθητές και φοιτητές βράζουν εδώ και χρόνια σε όλη τη γηραιά ήπειρο. Ενας νέος κόσμος με τη φωτεινότητα αλλά και την ταχύτητα μετεωρίτη έρχεται να πέσει επάνω μας. Ερχεται να καταστρέψει έναν παλιό κόσμο, ξεπερασμένο, πρόστυχα βολεμένο και αμοραλιστή. Ενα παλιό κόσμο που έχει φτάσει στα όριά του. Εχει εξαντλήσει το ιδεολογικό οπλοστάσιό του, μιλάει μόνο για νούμερα και τώρα σαν έσχατη λύση επιστρατεύει την κρατική βία και καταστολή μπας και σωθεί. Την επιστρατεύει και τη ρίχνει με μανία στους νέους που θέλουν να αλλάξουν την καθεστηκυία τάξη. Την επιστρατεύει απέναντι στα ίδια του τα παιδιά επειδή πολύ απλά δεν τον ενδιαφέρει το αύριο. Ο,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι χέσει ο κώλος μας. Εμπρός εμείς και δεν γαμείς... Τόσο κυνικά, τόσο απάνθρωπα. Αυτή η κρατική βία, που δεν εκφράζεται μόνο στις αποτρόπαιες εκδηλώσεις των αστυνομικών, αλλά βρίσκει εφαρμογή και σε άλλες πρακτικές της καθημερινότητας, έχει γεμίσει οργή τις ψυχές των νέων με αποτέλεσμα να την επιστρέφουν απλόχερα στους εντολοδόχους. Την ίδια ώρα η κυβέρνηση υιοθετεί πρακτικές Σαρκοζί. Ανευροι ιδεολογικά πολιτικοί προσπαθούν να ερμηνεύσουν γεγονότα και καταστάσεις τις οποίες αντιλαμβάνονται μόνο επιδερμικά. Η Αστυνομία παριστάνει τη σαστισμένη. Δεν καταλαβαίνουν τώρα που φουντώνει η κρίση ότι οι επιλογές τους θα είναι πιο τραυματικές και εξόχως πιο καταστρεπτικές από τις εκτεταμένες ζημιές των κουκουλοφόρων!

ΥΓ.: Ο βουλευτής που είχε πει «Καραμανλής ή χάος», τώρα που έχει το απόλυτο στην εκτίμησή του, αφού τα πέτυχε και τα δύο, νιώθει δικαιωμένος και περιμένει προαγωγή; Τελικά η πολιτική οξυδέρκεια δύσκολα κρύβεται.



--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



Επιστολή των φίλων του Αλέξη Γρηγορόπουλου

 

ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ.ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ
Δεν είμαστε τρομοκράτες, «κουκουλοφόροι», «γνωστοί-άγνωστοι».
ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ.
Αυτοί, οι γνωστοί-άγνωστοι....
Κάνουμε όνειρα - μη σκοτώνετε τα όνειρά μας.
Έχουμε ορμή - μη σταματάτε την ορμή μας.

ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ.Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς.
Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνογια τη «βιτρίνα», παχύνατε, καραφλιάσατε,ΞΕΧΑΣΑΤΕ.
Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε,Περιμέναμε να ενδιαφερθείτε,να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους.ΜΑΤΑΙΑ.
Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι,έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και
περιμένετε τη μέρα που θα πεθάνετε.
Δε φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε, δεν δημιουργείτε.
Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε.
ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ – ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ
Πού είναι οι γονείς;
Πού είναι οι καλλιτέχνες;
Γιατί δε βγαίνουν έξω:
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ


Υ.Γ.: Μη μας ρίχνετε άλλα δακρυγόνα.ΕΜΕΙΣ κλαίμε κι από μόνοι μας.

Τίτλος: Απ: Μια μωβ σκιά Μαΐου..
Αποστολή από: Georgia s στις Δεκέμβριος 10, 2008, 10:10:36 μμ

Σαν έτοιμοι από καιρό...
Tου Θανου Oικονομοπουλου

Δεν μπορούν να κάνουν ούτε καν αυτό: να διαχειριστούν την κρίση που «έσκασε» στα χέρια τους με ανοιχτά τα μάτια, καθαρό το μυαλό, απαλλαγμένη την ψυχή από σκοπιμότητες και συνυπολογισμούς «κερδών - ζημιών»... Να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους, να αφυπνιστούν από αυτό το «συμβάν»(!) και να καταλάβουν επιτέλους πως αυτή η ψυχρή δολοφονία ενός 15χρονου αμούστακου παιδιού, που πάσχιζε να νιώσει την παράνοια γύρω του και να ανδρωθεί, κάθε άλλο παρά «μεμονωμένο γεγονός» ήταν... Το «τραγικό» όλοι το περιμέναμε πως κάποια στιγμή θα γίνει (πόσες φορές δεν ξορκίζαμε αυτό το έρμο «και αν έχουν ένα νεκρό;») και όλοι φοβόμασταν πως όταν γίνει, θα λειτουργήσει ως θρυαλλίδα που θα πυροδοτήσει μια κοινωνική βόμβα που φορτίζει για χρόνια... Και θα διασκορπίσει γύρω τα θραύσματα σωρευμένης απελπισίας, συμπυκνωμένης οργής, εκρηκτικού (γι’ αυτό και δίχως λογική...) θυμού από αδιέξοδα που όλοι τα ’βλεπαν και κανείς δεν πάσχιζε να λύσει. Με τα χρόνια προβλήματα που οι «εκάστοτε» έσπρωχναν κάτω από το χαλί δίχως να τα προσεγγίζουν, σε μια «πολιτική» συγκάλυψης και εγκατάλειψης...

Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι, ελάχιστοι σε σύγκριση με τις ανάγκες των περιστάσεων, καταφεύγουν στα ίδια ψελλίσματα πως «δεν βλέπουμε πολιτικές ευθύνες...», ψέγουν ΜΜΕ και σχολιαστές γιατί «περίμεναν μεγαλύτερη καταδίκη της δράσης των κουκουλοφόρων...» – λες και τους δικαιολογεί κανείς! Την ίδια ώρα, μάλιστα, που αυτοί οι ίδιοι όχι μόνο... «προέβλεψαν» το ξέσπασμα του κύματος της οργής και της διαμαρτυρίας, αλλά έσπευσαν και να «ακυρώσουν» ακόμη και τη στοιχειώδη προστατευτική λειτουργία του κράτους, διαβεβαιώνοντας πως «σε ό,τι και αν γίνει, η αστυνομία θα δράσει... αμυντικά»! Αν δεν επρόκειτο περί αυταπόδεικτης ανοησίας (έστω λόγω αμηχανίας...) θα μπορούσε κάποιος κακόβουλος να το εκλάβει και ως προβοκάτσια...

Τα φαινόμενα που ακολούθησαν (μέσα σε ελάχιστο χρόνο!) τη δολοφονία του 15χρονου και εξαπλώθηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη σε ολόκληρη την Ελλάδα ήταν το αποτέλεσμα μιας αντίδρασης, της ενεργοποίησης αντανακλαστικών της κοινωνίας που βρίσκονταν εν υπνώσει σε κάθε πολίτη τούτης της χώρας – και βγήκαν ως ξέσπασμα. Στη «λογική» του οποίου και υπερβολικές εκφάνσεις της αγανάκτησης μπορούν να εμφιλοχωρήσουν, και ακρότητες να συμβούν, και εκμετάλλευση αυτού του κύματος που ξεχύθηκε να γίνει από συγκεκριμένες ομάδες. Μπορεί και πρέπει να καταδικάσει κανείς τις ακρότητες και την απόπειρα «χειραγώγησής» τους, αλλά πριν από όλα πρέπει να δεχθεί πως τέτοια «απόνερα» είναι οιονεί «φυσικά φαινόμενα» που ακολουθούν εκρήξεις που προκαλούνται από «συμβάντα» πέραν πάσης αποδοχής και «ερμηνείας»...
«Πολιτικά ορθή» κουβέντα αυτή του Προέδρου της Δημοκρατίας, πως η δολοφονία ενός παιδιού αποτελεί «τραύμα στο κράτος δικαίου»... Και... στατιστικά σωστή η επισήμανση του αρμόδιου υπουργού πως «δεν είναι αυτή η αστυνομία μας...». Για να κάτσουμε όλοι, όμως, σοβαρά και δίχως παρωπίδες να αναλογισθούμε ποιο ΑΚΡΙΒΩΣ είναι αυτό το περιβόητο «κράτος δικαίου», που έχει τραυματίσει σωρευτικά τα παιδιά μας, ολόκληρη την κοινωνία, που προετοίμαζε την «έκρηξη» πριν καν δεχθεί το «τραύμα», από την εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου. Το κράτος των «επώνυμων» σκανδάλων, της κατασπατάλησης του δημόσιου πλούτου υπέρ των «ημετέρων» και σε βάρος των εργαζομένων, της απαξίωσης (με τα «παραδικαστικά» κ.λπ.) του συστήματος δικαιοσύνης, έσχατου καταφυγίου των απλών ανθρώπων για προστασία, της καταρράκωσης της Εκκλησίας με τους παπάδες - μάνατζερ και διαφθορείς του πολιτικού προσωπικού, του εγκλήματος των «δομημένων ομολόγων», της αποσάθρωσης του δημόσιου συστήματος υγείας, της ισοπέδωσης της (έτσι και αλλιώς αναποτελεσματικής...) δημόσιας παιδείας; Της φτώχειας; Της διασφάλισης; Των... οφ-σορ των υπουργών;

Πόσο τυφλός πρέπει να είσαι, για να εστιάζεις το «βλέμμα» στις ακρότητες που εμφιλοχωρούν (ακόμη και από κάποιους που εκμεταλλεύονται τις περιστάσεις...) στην κοινωνική αντίδραση μπροστά σε ένα έγκλημα και μια σωρευμένη απελπισία που γύρευε την αφορμή για να ξεσπάσει, και να αγνοείς (ή το χειρότερο: να καμώνεσαι πως αγνοείς!) τη διαχρονική πραγματικότητα της λεηλασίας, της αυτονόητης, μα και λειτουργικής νομιμότητας που πρέπει να ορίζει τη λειτουργία ενός πραγματικού και όχι ψευδεπίγραφου «κράτους δικαίου»;
«Δεν είναι αυτή η αστυνομία...», κ. υπουργέ; Πείτε μας, λοπόν, «ποια» είναι! Αυτή του ξυλοδαρμού (και των υπονοιών ακόμη και για φόνο!) των άμοιρων λαθρομεταναστών, της... «ζαρντινιέρας» που ξυλοφόρτωσε τον άτυχο Κύπριο φοιτητή στη Θεσσαλονίκη (και οι υπεύθυνοι καταδικάσθηκαν σε ασήμαντες χρηματικές και δοικητικές ποινές!), της διαπλοκής με κυκλώματα εμπόρων ναρκωτικών και νονών της νύχτας, αλλά και εμπόρων λευκής σάρκας, που και όταν τα εγκλήματά τους αποκαλύπτονται οι υπεύθυνοι τη «βολεύουν» τις περισσότερες φορές με ποινές - χάδια, για να ξαναγυρίσουν στην υπηρεσία τους;

Δεν γενικεύουμε αφοριστικά, αλλά όταν τη μια λες –ως επίσημη πολιτεία!– στους αστυνομικούς που αποστολή έχουν να μας φυλάνε πως «το κράτος είστε εσείς!» και την άλλη τους αναγορεύεις σε «πραίτορες της πόλης» (για να καλύψεις, ίσως, το ανεπαρκές μισθολόγιό τους και την ελλιπέστατη εκπαίδευση και οργάνωσή τους...), «κάποια στιγμή» θα εισπράξεις την αυθαρεσία, την υπέρβαση καθήκοντος, τον εσκεμμένο τσαμπουκά» που αντιμετωπίζει τον πολίτη όχι ως τέτοιο αλλά ως... ιθαγενή υπήκοο, την ευκολία του τραβήγματος του περιστρόφου για να «δείτε ρε τσογλάνια...»!Και τώρα, βιώνουμε, πολύ φοβούμεθα, τα αποτελέσματα της «παράφρονος μεταβλητής»...

 εφημ καθημερινη




Ημέρες οργής
Tης Mαριαννας Tζιαντζη

Κυριακή πρωί με έναν άταφο νεκρό και κάποιοι κοινωνιολογίζουν ασυστόλως. Oι συνήθεις τηλεθαμώνες εμφανίζονται στα πάνελ των ενημερωτικών εκπομπών και μιλούν εν ονόματι της νεολαίας. Ωρα πένθους, dies irae, όμως κυρίες καλοχτενισμένες και άψογα μακιγιαρισμένες και κύριοι με κοστούμια φλυαρούν ακατάπαυστα. Κάποιοι από τους ακάματους πρωινούς πολιτικούς-τηλεσχολιαστές βγαίνουν ξανά στα παράθυρα των δελτίων των οχτώ και ξανά την επομένη σε άλλες εκπομπές, λες και το πανελλήνιο φλέγεται από λαχτάρα να μάθει την άποψή τους.
Αρχικά, σε αρκετές οθόνες εμφανίζεται ο τίτλος «δολοφονία εν ψυχρώ», όμως άλλες εξακολουθούν να μιλούν για «θανάσιμο τραυματισμό 15χρονου στη διάρκεια επεισοδίων».

«Μαθαίνουμε ότι κάποιος από ένα μπαλκόνι βιντεοσκόπησε με το κινητό του τα γεγονότα», λέει το πρωί της Κυριακής ένας παρουσιαστής. «Τον παρακαλούμε να επικοινωνήσει με τον σταθμό μας και να μας στείλει το βίντεο». Ομως προτού προβληθεί στα κανάλια, το βίντεο είχε αναρτηθεί στο Διαδίκτυο και χιλιάδες χρήστες το έστελναν ο ένας στον άλλον, ενώ το ίδιο συνέβη με το όνομα του παιδιού, τις φωτογραφίες του, καθώς και τη φωτογραφία του Ειδικού Φρουρού. Αν και χθες τα κανάλια παρουσίασαν πολλά έκτακτα δελτία και ζωντανές συνδέσεις, το πρώτο 24ωρο το Διαδίκτυο ήταν πιο πλούσια πηγή ενημέρωσης.

Ο τρόπος που επίσημα χείλη αναφέρονται στη δολοφονία του 15χρονου θυμίζει την οργουελιανή «Νέα Γλώσσα» (Νewspeak): «άδικος χαμός», «τραγωδία», «δράμα», «τραγικό συμβάν», «θλιβερό περιστατικό», «ό,τι συνέβη», «ό,τι έγινε», «ατυχές γεγονός» αλλά και «αναπάντεχο γεγονός». Φαίνεται ότι οι λέξεις «θάνατος» ή «σκοτώνω» προκαλούν αμηχανία ή ανεπιθύμητους συνειρμούς.
Ο τρόπος που αντέδρασαν οι νέοι σε όλη την Ελλάδα δείχνει ότι η γενιά του εξουθενωτικού φροντιστηρίου, των «μολ», των «μούλτιπλεξ», του iPod, του Facebook και του κινητού δεν είναι η γενιά της ιδιώτευσης. Η εικόνα με τους τρεις εφήβους που έβγαλαν τα ρούχα τους και ξάπλωσαν με τα εσώρουχά τους στα σκαλιά της ΓΑΔΑ, αναπαριστώντας τον θάνατο του συνομηλίκου τους, θα μείνει στην ιστορία των νεανικών κινητοποιήσεων. Σώματα άγουρα και ανυπεράσπιστα, σκόπιμα σωριασμένα στο μάρμαρο, χωρίς ίχνος ερωτισμού ή επιτήδευσης, με την ομορφιά της νιότης σε αντίστιξη με την παγωμάρα του θανάτου. Υπάρχει πιο αθώα και πιο ειρηνική καταγγελία της βίας, της λεηλασίας όχι των εμπορευμάτων αλλά των ζωντανών ανθρώπων, των νεανικών ονείρων; Οι αστυνομικοί θα μπορούσαν να συλλάβουν τα τρία παιδιά (δύο κοπέλες κι ένα αγόρι), να τα ραντίσουν με χημικά, να τα τρομάξουν με χειροβομβίδες κρότου-λάμψης, όμως εκείνα εκεί, ασάλευτα στο μάρμαρο.

Σε πολλές εκπομπές επισημάναμε υπερβολές, ρητορείες, διάθεση καπηλείας ή και συμψηφισμού των σπασμένων τζαμιών και της ανθρωποκτονίας. Ωστόσο, αυτά ωχριούν μπροστά στην υπερβολή, στο παράλογο της ίδιας της πραγματικότητας.

Κάποιοι σχολιαστές μίλησαν ειρωνικά για την «αστική» καταγωγή του νεκρού μαθητή: βόρεια προάστια, ιδιωτικό σχολείο, τι την ήθελε τη βόλτα στα Εξάρχεια; Ομως μια σφαίρα κάνει το «Γκούτσι φόρεμα» κουρέλια, ενώ το αβέβαιο μέλλον, η οικονομική κρίση και τα σκάνδαλα σαρώνουν τους γεωγραφικούς, τους ηλικιακούς, ακόμα και τους κομματικούς προσδιορισμούς.

Τίτλος: Απ: Μια μωβ σκιά Μαΐου..
Αποστολή από: daniel στις Δεκέμβριος 10, 2008, 11:11:43 μμ

Kαι μια ανάλυση από τον Στέλιο Κούλογλου...



Η σπίθα που έβαλε φωτιά στο βάλτο           Στέλιος Κούλογλου 09/12/08
                                                                                                          Ομάδα TV Χωρίς Σύνορα


Κρατικός παράγοντας που είχε παρακολουθήσει απο κοντά την κυβερνητική ανικάνοτητα στις φωτιές που κατέστρεψαν τη χώρα το 2007, μου είχε πεί: «είναι τόσο ανίκανοι που είναι πολύ επικίνδυνοι. Και είναι ακόμη πιο επικίνδυνοι ...γιατί θέλουν να μείνουν πάση θυσία στην εξουσία. Παρακαλάω το Θεό να φύγουν ήρεμα, χωρίς να κάνουν μεγάλη ζημιά στη χώρα»

Η ζημιά έγινε. Χρειάστηκε μια δολοφονία Σάββατο βράδυ στα Εξάρχεια, συνέπεια του πνεύματος ασυδοσίας με το οποίο γαλουχήθηκε η αστυνομία τα προηγούμενα χρόνια, για να βρεθεί η χώρα στις φλόγες. Η σωρεία των λαθών που ακολούθησαν είναι τόσο μεγάλη, ώστε θα πρέπει να διδάσκεται στα Πανεπιστήμια, όταν καταφέρουν να ξαναλειτουργήσουν. Την Κυριακή το πρωί ανακοινώθηκε μια θεατρινίστικη "παραίτηση" των Παυλόπουλου- Χατζηφώτη που μάλλον έριξε λάδι στη φωτιά: το απόγευμα και το βράδυ της Κυριακής κάηκαν δεκάδες καταστήματα, κτίρια και αυτοκίνητα.

Φοβούμενη ότι ένας ακόμη διαδηλωτής-θύμα "μεμονωμένου περιστατικού" από τα ΜΑΤ θα την οδηγούσε σε πτώση, η κυβέρνηση είχε δώσει διαταγές στην αστυνομία να σκοτώνει τους πολίτες αλλά μετά τη παρέλευση της τετραετίας: μέσα δηλαδή από τους τόνους των καρκινογόνων χημικών που για πρώτη φορά έπεσαν πάνω στις ελληνικές πόλεις σε τόσο μεγάλες ποσότητες. Προς το παρόν, δεν έπρεπε να υπάρξουν άλλα θύματα.

Τη Δευτέρα το πρωί, αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το μεγάλο της ατού. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός απηύθηνε διάγγελμα στον ελληνικό λαό για την αποκατάσταση της ηρεμίας και γαλήνης: ίσως δεν υπάρχει στην παγκόσμια ιστορία άλλο πρωθυπουργικό διάγγελμα που να πέρασε τόσο απαρατήρητο. Σε λίγη ώρα ήρθαν τα μαντάτα: από το Αργοστόλι μέχρι τα Χανιά οι μαθητές εξεγείρονταν. Στο Βερολίνο είχε καταληφθεί το ελληνικό προξενείο, στο Λονδίνο κατέβαζαν την ελληνική σημαία, ακόμη και στην Πάφο της Κύπρου διαδήλωναν. Αστυνομικοί σταθμοί δέχονταν επιθέσεις σε όλη τη χώρα. Μέχρι και στην Καστοριά έγινε διαδήλωση, μάλλον η πρώτη μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου.

Το κυβερνητικό στρατόπεδο παρέλυσε σε τέτοιο βαθμό, ώστε ούτε την τόσο εξυπηρετική στην αρχειοθέτηση των σκανδάλων Δικαιοσύνη δεν ήταν σε θέση να διατάξει: τις ίδιες ώρες ο εισαγγελέας στη δίκη της ζαρντινιέρας πρότεινε να κηρυχθούν αθώοι 2 κατηγορούμενοι αστυνομικοί και οι άλλοι να πέσουν στα μαλακά. Το σκηνικό ήταν έτοιμο για όσα επακολούθησαν στο κέντρο της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης ή της Λάρισας μετά τις ειρηνικές διαδηλώσεις των κομμάτων της αριστεράς: τα κτίρια άρχισαν να καίγονται το ένα μετά το άλλο. Η κυβέρνηση έδωσε ομολογουμένως πρωτότυπη απάντηση: ανακοινώνωσε ότι ο πρωθυπουργός θα συναντούσε την επομένη τον πρόεδρο της Δημοκρατίας και μέχρι σήμερα, Τρίτη, το μεσημέρι τους πολιτικούς αρχηγούς.

Ηταν το σύνθημα για το γενικό πλιάτσικο: οι ενδιαφερόμενοι πήραν το μήνυμα ότι τουλάχιστον μέχρι την Τρίτη το μεσημέρι, η αστυνομία δεν επρόκειτο να επέμβει. Οργανωμένες συμμορίες που δεν είχαν καμία σχέση ούτε με τους κουκουλοφόρους ούτε και με διαδηλώσεις έσπασαν οποιοδήποτε κατάστημα έβρισκαν μπροστά τους, κλέβοντας από τηλεόράσεις μέχρι κόκα-κόλες. Ορισμένοι υποστήριξαν ότι επρόκειτο για κυβερνητικό σχέδιο ώστε να γυρίσει η κοινή γνώμη υπέρ του νόμου και της τάξης, αλλά δεν είναι αλήθεια: θα ήθελαν να το είχαν σχεδιάσει αλλά δεν είναι τόσο ικανοί.

Τις όποιες αμφιβολίες για το προηγούμενο θέμα ξεκαθάρισαν οι σουρεαλιστικές δηλώσεις του υπουργού Εσωτερικών μετά το τέλος της κυβερνητικής επιτροπής που συνεδρίαζε με την ησυχία της μέχρι τα μεσάνυχτα. Ενώ στην πρωτεύουσα επικρατούσε πλήρης αναρχία, ο κ.Παυλόπουλος ξεκαθάρισε ότι "η κυβέρνηση δεν μπορεί να ανεχθεί αυτά που συμβαίνουν" (!) χωρίς να αναγγείλει κανένα μέτρο! Σε μια νέα έκδοση της "ασύμμετρης απειλής" την περίοδο των πυρκαγιών του 2007, κάλεσε τους δημοσιογράφους να βρούν ποια συμφέροντα εξυπηρετούνται απο τις ταραχές και τις λεηλασίες. Και σε μια αποθέωση απογείωσης από την πραγματικότητα τόνισε ότι "άλλο η εικόνα και άλλο η πραγματικότητα", εννοώντας ότι οι ζημιές δεν είναι τόσο μεγάλες όσο παρουσιάζονται από τις τηλεοράσεις.

Ο κόσμος που θα δει σήμερα τη βομβαρδισμένη πόλη θα έχει διαφορετική γνώμη. Κανένα σενάριο συνομωσίας δεν μπορεί να σταθεί μπροστά στο σοκ από τις εικόνες της καταστροφής. Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση έχει αποτύχει στο στοιχειώδες καθήκον κάθε εξουσίας στον κόσμο, δηλαδή τη διαφύλαξη των περιουσιών των πολιτών της. Η ίδια πλέον αποτελεί ασύμμετρη απειλή.

Για να εκτονωθεί η κατάσταση, δεν φαίνεται να υπάρχει άλλη διέξοδος από την παραίτηση της κυβέρνησης και την προκήρυξη νέων εκλογών. Αυτό θα προτείνουν σήμερα τόσο ο Γ. Παπανδρέου όσο και ο Αλ. Τσίπρας. Ακόμη όμως κι αν η κυβέρνηση φύγει, σήμερα ή μετά τις διαδηλώσεις και τις ταραχές των επόμενων ημερών, αν μείνει κολλημένη στην καρέκλα, η κρίση θα συνεχίσει να υπάρχει. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης αποτελούν και αυτά μέρος ενός συστήματος που έχει φτάσει στα όρια του και θα χρειαστεί να ξεπεράσουν τον ευατό τους, αν δεν θέλουν να βρεθούν στην ίδια μοίρα με τη σημερινή κυβέρνηση.

Γιατί ανεξάρτητα από τους κουκουλοφόρους, τις λεηλασίες και τα πλιάτσικα, η εξέγερση των νέων και των μαθητών σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας δείχνει ότι η δολοφονία του Αλέξη δεν ήταν παρά η σπίθα που έβαλε φωτιά σε ένα ολόκληρο βάλτο.


ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ

Τίτλος: Απ: Μια μωβ σκιά Μαΐου..
Αποστολή από: Georgia s στις Δεκέμβριος 11, 2008, 09:58:18 πμ

Το ποτήρι ξεχείλισε - οι νέοι ξεσηκώθηκαν
Του Δημήτρη Τζάθα
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 10 Δεκεμβρίου 2008

Τα περίπου 2.000 άτομα που συγκεντρώθηκαν το απόγευμα της Δευτέρας στην πλατεία Κάνιγγος δεν ήταν κουκουλοφόροι. Οι πολλές εκατοντάδες των νεαρών που πήραν μέρος σε ανάλογες συγκεντρώσεις σε διάφορες πόλεις της χώρας, επίσης δεν ήταν κουκουλοφόροι.

Είναι παιδιά που ζουν σε μια μέση ελληνική οικογένεια. Που βλέπουν ότι ο παππούς και η γιαγιά ζουν με σύνταξη 300-400 ευρώ ο καθένας.

Που βιώνουν στην καθημερινότητά τους ότι ο ένας ή και οι δύο γονείς τους βρίσκονται με το ένα πόδι στην ανεργία. Που δεν έχουν νιώσει κάποιον πολιτικό ή κόμμα να τους εμπνεύσει, να τους πιάσει από τον ώμο και να μιλήσει μαζί τους, να τους αφουγκραστεί, να μπει στο πρόβλημά τους. Αντίθετα, ακούνε «τα όμορφα τα λόγια τα μεγάλα», με μια ξύλινη ακαταλαβίστικη γλώσσα αριθμών για ΑΕΠ, δημόσιο χρέος και ποσοστά ανεργίας που- κατά τη γνώμη τους- βγαίνουν από μια «μπακαλίστικη» λογική της πολιτικής. Που βλέπουν το δημόσιο σχολείο τους υποβαθμισμένο, που ακούνε τους δικούς τους τι τραβάνε για να κανονίσουν μία επίσκεψη σε ένα δημόσιο νοσοκομείο ή στο ΙΚΑ.
Που μαθαίνουν ότι για να έχουν αύριο στον ήλιο μοίρα πρέπει να αποφοιτήσουν από δύο και τρία μεταπτυχιακά στο εξωτερικό, αλλά που γνωρίζουν ότι ο οικογενειακός προϋπολογισμός δεν επαρκεί.

Που αρνούνται να δεχθούν τα πρότυπα της τηλεόρασης η οποία τους θέλει σε τέλειες αναλογίες μ΄ έναν «καθωσπρεπισμό» έξω από τα γούστα τους.

Που ζητούν να έχουν πρόσβαση σ΄ αυτό που οι άλλοι κανονίζουν για εκείνους, που όσες φορές έχουν προσπαθήσει να εκφράσουν τη γνώμη τους συναντούν γύρω τους τοίχους.

Που αισθάνονται εξόριστοι στο σχολείο, που δεν βρίσκουν την παραδοσιακή οικογενειακή θαλπωρή στο σπίτι τους επειδή και εκεί μια «δικαιολογημένη μιζέρια» αντικρύζουν, που προτιμούν να συγκεντρώνονται σε πλατείες μοιράζοντας το χαρτονόμισμα των πέντε ευρώ στα τρία.

Που αντιδρούν σε μια κοινωνία του θεάματος και στα λαμόγια που κυκλοφορούν ελεύθερα και ατιμώρητα. Η δολοφονία του 15χρονου μαθητή ήταν μια από τις σταγόνες που ξεχείλισε το ποτήρι και ουδείς πολιτικός οργανισμός, μέχρι τώρα, έχει αντιληφθεί πως αποτέλεσε την αφετηρία για μια σχέση της νέας γενιάς κατά της εξουσίας και ιδιαίτερα κατά της Αστυνομίας που- κατά παράδοση- είναι ο κύριος εκφραστής της.

Γιατί αυτοί που πήραν μέρος στα επεισόδια των ημερών ανήκουν σε μια απολύτως δικαιολογημένα αγανακτισμένη γενιά.

Τίτλος: Απ: Μια μωβ σκιά Μαΐου..
Αποστολή από: Georgia s στις Δεκέμβριος 11, 2008, 10:25:13 πμ

επειδή οι ακρότητες στην ελλην κοινωνία οδηγούν σε άλλου είδους ακρότητες κ επειδή η πράξη ενός ή περισσότερων ανθρωπων δεν μπορεί να χαρακτηρίζουν ολόκληρους κλάδους κ επειδή η πολωτική σκέψη δε βοηθά κ τα πράγματα δεν είναι άσπρο μαύρο: αντί να βρίζουμε ας διεκδικήσουμε καλύτερη εκπαίδ στην αστυνομία κ πιο υγιείς κοινωνίες που να μην αναπαράγουν το έγκλημα κ τη βία που το έγκλημα γεννά...


ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥ 10/12/08

Γιατί κύριε συνάδελφε;
Όταν πριν από είκοσι σχεδόν χρόνια φόρεσα τη στολή του Έλληνα αστυνομικού, ένοιωσα περήφανος πού θα μου δινόταν η ευκαιρία να κάνω και εγώ κάτι στην κοινωνία, να προστατέψω τους συμπολίτες μου, να προσφέρω στους συνανθρώπους μου, να εξυπηρετήσω όσους ζητούσαν τη βοήθειά μου.
Σ' αυτά τα χρόνια δε λέω ότι κατάφερα όλα όσα είχα ονειρευτεί ως νέος. Πολλές οι αντιξοότητες σε μια χώρα που όλοι θέλουν η Αστυνομία να επιτελεί με αυστηρότητα και στο ακέραιο το καθήκον της αλλά στους άλλους. Ο καθένας εξαιρεί τον εαυτό του.
Κατάφερα όμως να διατηρήσω κάτι που με περηφάνεια θα κληροδοτούσα στα παιδιά μου. Την αξιοπρέπειά μου. Περπατούσα με το κεφάλι ψηλά. Όμως μέχρι τις 6-12-2008.
Τη μέρα που συνάντησες μια παρέα παιδιών που ανάμεσά τους ίσως ήταν και ο γιος μου. Ίσως πιο πίσω να ήταν και ο γιος σου.
Ναι. Σου αντιμίλησαν. Ενδεχομένως να πέταξαν και μια πέτρα. Ίσως και να σε έβρισαν με τον εφηβικό τους τσαμπουκά. Και συ αντί να τους νουθετήσεις ή έστω να φύγεις βρε αδερφέ, (μήπως ήταν η πρώτη φορά που σε έβρισαν ή μήπως θα ήταν η τελευταία;) τράβηξες όπλο. Και πυροβόλησες. Και σκότωσες. Ψυχές, ζωές, όνειρα...
Κι αν το παιδί ήταν οργισμένο, σίγουρα δε φταίει αυτό. Μπορεί να φταίμε εμείς οι γονείς, το εκπαιδευτικό σύστημα που καθιστά τους μαθητές τους πιο σκληρά εργαζόμενους πολίτες, η διάχυτη μυρωδιά της σαπίλας και της σήψης που απλώνεται στη χώρα και που με αποσμητικά προσπαθούμε να καθαρίσουμε και η επιλεκτική ατιμωρησία αποτελεί πλέον κανόνα... και δεν ξέρω τι άλλο. Όχι όμως ο κάθε 15χρονος.
Τι θα πω στον γιο μου που ντρέπεται να πει πως ο πατέρας του είναι αστυνομικός;
Πώς θα αντικρίσω τους φίλους του, που με κοιτάζουν πλέον με καχυποψία;
Πώς θα πείσω τους συμπολίτες μου να εμπιστεύονται τους αστυνομικούς και ότι εσύ αποτελείς μια θλιβερή εξαίρεση;
Πώς θα γίνω πιστευτός σαν εκφράσω τα συλλυπητήριά μου στην οικογένεια του νεαρού;
Γιατί μου πήρες την αξιοπρέπειά μου;

Γιάννης Δασκαλάκης
Μέλος Ε.Α.Υ. Ν
 

Τίτλος: Απ: Μια μωβ σκιά Μαΐου..
Αποστολή από: aeee στις Δεκέμβριος 11, 2008, 12:18:41 μμ

χαρακτηριστικό της ελληνικής φυλής ανά τους αιώνες η... ακρότητα....ή του ύψους ή του βάθους.....

Τίτλος: Απ: Μια μωβ σκιά Μαΐου..
Αποστολή από: Georgia s στις Δεκέμβριος 12, 2008, 11:14:03 πμ

Η κρίση του δημόσιου λόγου
Aπό τον Παναγιώτη Δ. Παναγιώτου   

............................. 
 Οταν όμως οι υπουργοί δεν ευθύνονται για τίποτα. Ακόμα και για τα πρωτοφανή. Οταν οι κρατικοί μηχανισμοί στερούνται οποιασδήποτε αξιοπιστίας και βουλιάζουν στη διαφθορά. Και όταν οι θεσμοί είναι «διάτρητοι» από κάθε άποψη, με ποια «νομιμοποίηση» μπορεί το «σύστημα» να παρέχει «νουθεσίες» στα νέα παιδιά και να θέλει μάλιστα να τα πείσει; Δεν είναι μόνο η οικονομική δυσπραγία, η αβεβαιότητα για το μέλλον, η ανασφάλεια κ.λπ. Το πιο κρίσιμο στοιχείο είναι η «απονομιμοποίηση» και η «αποηθικοποίηση» του κυρίαρχου δημόσιου λόγου.
Τα παιδιά και οι νέοι δεν μας «πιστεύουν». Ακόμα και η «ιδιότυπη γλώσσα» που γράφουν και μιλάνε δεν είναι κυρίως αποτέλεσμα γνωσιακών ελλείψεων, αλλά κοινωνικής άρνησης και απόρριψης του «κυρίαρχου λόγου».
Πέστε λ.χ. σ' έναν έξυπνο και δραστήριο 16άρη, «είναι κακό να σπάμε βιτρίνες». Θα σε κοιτάξει κατά κανόνα καχύποπτα ή ειρωνικά.Ακόμα κι αν δεν έχει σπάσει ποτέ βιτρίνα και ούτε προτίθεται στο μέλλον να το κάνει. Δυστυχώς ο τρέχων πολιτικός και δημοσιογραφικός λόγος τα θεωρεί όλα αυτά «τρίχες». «Θεωρητικούρες» χωρίς καμία αξία. Ζητάει τον «νόμο και την τάξη» χωρίς όμως τις ουσιαστικές προϋποθέσεις του. Και αυτό είναι μία μορφή της κρίσης που ζούμε. Που οδηγεί στην «έκρηξη», την «εξέγερση», την «αγανάκτηση», τις «καταστροφές» κ.λπ.

Ωραία λένε μερικοί υποκριτικά, για να μη σπάνε τα παιδιά τις βιτρίνες και να μην καίνε τα μαγαζιά και τα πανεπιστήμια πρέπει πρώτα να λύσουμε το «κοινωνικό πρόβλημα»;

Προφανώς όχι... Αλλά δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα, όταν συντηρούμε ένα σύστημα που στα μάτια των νέων (και κατ επέκταση σ' όλη την κοινωνία) στερείται οποιασδήποτε νομιμοποιητικής και ηθικής βάσης, στον δημόσιο λόγο του.
Αυτό είναι το θέμα. Και είναι πολύ ευρύτερο και ουσιαστικότερο από τον (κακό) λαϊκισμό.
............................

Παναγιώτης Δ. Παναγιώτου
panpan@pegasus.gr

Τίτλος: Απ: Μια μωβ σκιά Μαΐου..
Αποστολή από: Ritalamp στις Δεκέμβριος 12, 2008, 03:24:31 μμ

Ούτε καν στην καφρίλα δεν πρωτοτυπούμε: http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=967065&lngDtrID=245

Είπα να μοιραστώ μαζί σας κι αυτό. Σε τέτοιες περιπτώσεις μου βγαίνει τεράστιος κυνισμός. Εσκεμμένη η χρήση κλασσικών εκφράσεων.

Το ΤΕΖΑ
Γιατί με κάνεις να αισθανθώ πως είμαι κατσαρίδα,
κάθε που εξεγείρομαι για τη γλυκιά πατρίδα.
Με δακρυγόνα χημικά συνέχεια με ψεκάζεις,
στριμώχνοντάς με στις γωνιές σίχαμα με φωνάζεις.
Κάτσε καλά στη θέση σου, του «έθνους στυλοβάτη»
Πήγα να γείρω πάνω σου και μου ‘βγαλες το μάτι.
Κάθισες και προστάτευσες γραβάτες, ρασοφόρους
κι εμένα με κατέταξες με τους κουκουλοφόρους.
Αντί να δεις τριγύρω σου ποιοι είναι οι «εχθροί» σου,
ρίχνεις σε μένα στο ψαχνό που είμαι το παιδί σου.
Ένα μονάχα θα σου πω και βάλτο στο μυαλό σου,
αν άφησε η «εκπαίδευση» στο κουφιοκέφαλό σου:

Μετά το ολοκαύτωμα το μόνο που θα μείνει,
η βία θα ‘ναι αδερφέ κι η νοοτροπία εκείνη
που έστρεψε τα βόλια σου στου Γένους την ελπίδα,
σόρρυ ρε φίλε δυστυχώς, εσύ σαι η κατσαρίδα.

Ρ.Λ. 10/12/2008

Τίτλος: Απ: Μια μωβ σκιά Μαΐου..
Αποστολή από: Georgia s στις Δεκέμβριος 12, 2008, 10:17:55 μμ

ΜΑΘΗΤΡΙΑ Γ' ΛΥΚΕΙΟΥ Στη σχολή Μωραΐτη, εκεί που φοίτησε ο 15χρονος


«Τίποτα δεν είναι ίδιο, απλά άσε με να κλάψω...»

Πόνος, απορία, οργή για την εν ψυχρώ εκτέλεση του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό. Μια κατάθεση ψυχής σε τρεις χειρόγραφες σελίδες γραμμένες από το χέρι μιας μαθήτριας της Γ' Λυκείου της Σχολής Μωραΐτη, εκεί όπου φοίτησε για κάποια χρόνια ο 15χρονος. Είχαν διαγώνισμα χθες το πρωί στο τμήμα της, στα Μαθηματικά. Λίγο αργότερα εκείνη παρέδωσε την κόλλα της. Τρεις σελίδες χωρίς αριθμούς και εξισώσεις, γεμάτη από λέξεις, συναισθήματα και σκέψεις για όλα αυτά που έγιναν τις τελευταίες δυο ημέρες. Αποσπάσματα δημοσιεύει σήμερα η «Ε»:


 
«Οχι, δεν διάβασα. Και ούτε θα είχα την ενέργεια να γράψω. Τα ίδια γυρνάνε στο μυαλό μου ξανά και ξανά. Πάνε πάνω από 24 ώρες που σκέφτομαι το ίδιο πράγμα. 15 χρονών, Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος. Το είδαν οι κολλητές μου. Στη Μεσολογγίου. Τον ήξερα μόνο φατσικά. Ηξερα τους κολλητούς του όμως...

...Εγώ δεν ήμουν εκεί. Είχα πάει Ψυρρή. Ηξερα ότι οι άλλες ήταν Εξάρχεια. Κανείς δεν είχε βγει από την υπόλοιπη παρέα. Ισως κάτι να ήξεραν παραπάνω. Ούτε εγώ ήθελα να πάω Εξάρχεια. Είπα "θα περάσω μετά". Η Α... βρέθηκε στον δρόμο μου και ήρθε και μου 'πε "15 χρονών παιδί νεκρό στη Μεσολογγίου". Ο νους μου πήγε στους δυο Ν..., είναι οι μικρότεροι εκεί πέρα. Για τρεις ώρες μετά ζήτημα να έβγαλα δέκα κουβέντες. "Ποιος είναι;", "Πώς είναι η φάτσα του;", "Είναι ο αδελφός του Τ...;", "Δεν πιστεύω να 'ναι ο Ν...". Τα τηλέφωνα βάραγαν όλο το βράδυ από παντού. Κλείσαν τα Εξάρχεια. Τα κορίτσια ήταν ακόμα εκεί. Και εγώ δεν ήμουνα κοντά τους. Γιατί δεν ήμουν κοντά τους; Δεν ήθελα να το δούνε αυτό. Δεν ήθελα να τους σημαδέψει μια τέτοια εικόνα. Μακάρι να μπορούσαμε να κλείσουμε τα μάτια στις φρίκες, να μην αφήνουμε τον άλλον να βλέπει, για να μην βλέπει εφιάλτες. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Δυστυχώς. Πρέπει να αντιμετωπίζουμε το διεστραμμένο ύφος του κάθε τέρατος. Ακουγα. Ακουγα για το υπόλοιπο βράδυ, τα κρατούσα μέσα μου δεν έλεγα τίποτα. Σοκ. Επαιρνα τα κορίτσια τηλέφωνο. Μου έλεγαν τι έγινε: "Πριν 10 λεπτά σε αυτό το σημείο καθόμασταν. Εσκασε ένα περιπολικό και άρχισε το παιδί να το κοροϊδεύει. Ο μπάτσος μετά από φωνές σημάδεψε από ενάμιση μέτρο απόσταση. Τρεις σφαίρες. Μία τον πέτυχε στην καρδιά. Κοίταξε επάνω και σωριάστηκε πίσω. Λίγο ακόμα κατάφερε να αναπνεύσει. Μετά; Ασθενοφόρα, Λιποθυμίες. Η Κ... έπαθε κρίση πανικού. Η Τ... έκλαιγε, οι άλλες δύο... σοκ. Και στον αέρα να κυκλοφορούν οι λέξεις: Πέθανε - Παιδί - μίσος - οργή - μα είναι νεκρός - Πέθανε σας λέω - εκδίκηση. Μετά καπνός. Σπάστε τα ΟΛΑ. Σπάστε, σπάστε να γίνει η Αθήνα μαύρη σ' ένα βράδυ. Να μην υπάρχει τίποτα αύριο. Να ξεκινήσουν όλα από το μηδέν. Πώς τόλμησε ο δολοφόνος, πώς το σκέφτηκε; Εχει χρέος να αυτοκτονήσει. Να πεθάνει με τον χειρότερο τρόπο. Να ζήσει μια ζωή μέσα από τύψεις, τη χειρότερη ζωή. Να αυτοκτονήσει. Για αυτούς που το είδαν, για τους κολλητούς του, για την οικογένειά του. Να αυτοκτονήσει αυτός και κάθε άλλος μαλάκας που μας θέλει νεκρούς. ΜΙΑ ΜΑΣ ΘΕΛΕΤΕ ΕΣΕΙΣ; ΕΜΕΙΣ 10! ΕΚΔΙΚΗΣΗ! ΟΛΑ ΕΔΩ ΘΑ ΦΑΝΟΥΝ. Κανένας από σας δεν θέλω να έχει το θράσος να με κοιτάξει στα μάτια. Μην μου μιλήσει κανένας σας. Την ασφάλειά μου πλέον εξασφαλίζουν μόνο οι φίλοι μου και αυτοί που θεωρώ οικογένεια...

...Με αυτή τη σκέψη κοιμήθηκα... Ξύπνησα 8. Δεν ήμουν σίγουρη για το τι συνέβαινε αλλά σηκώθηκα πήγα... κάπως μηχανικά. Βρήκα τις άλλες. Το ξέραμε όλες. Τίποτα πλέον δεν είναι ίδιο. Ούτε σε μας ούτε στον κόσμο. Δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να κλάψει ούτε να συνειδητοποιήσει τι γινόταν. Κάθισα μαζί τους.

Είδα τον Ν... τον κολλητό του. Σηκώθηκα. Τον αγκάλιασα. Δεν είπαμε τίποτε άλλο. Τον έσφιξα και με έσφιξε. Τα μάτια του ήταν πρησμένα. Γιατί Ν... μου να το έχεις δει αυτό; Το πιο σκληρό πράγμα στον κόσμο. Εσπασα. Ας καιγόταν όλη η Αθήνα, ας γινόντουσαν όλα μαύρα, δεν με νοιάζει. Δεν πρέπει να υπάρχουν τέτοια πρόσωπα. Δεν πρέπει να υπάρχουν τέτοιες σκέψεις. Η πορεία ξεκινά. Αποφασίζουμε να πάμε μαζί με την Ρ...

...Δεν άργησαν οι ηλίθιοι να ρίξουν χημικά. ΚΑΛΑ ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΣΤΕ; Τα παιδιά καίγαν, καίγαν, καίγαν. Καπνοί παντού. Και εμείς τρέχαμε. Πατησίων, Αλεξάνδρας, στενά, στενά κι άλλα στενά. Μας κυνηγά διμοιρία. Ποιον κυνηγάς ρε; κάτσε στα αυγά σου! Αυτή η μέρα είναι για τον Αλέξανδρο. Κάνε πίσω επιτέλους...

...Τρέξιμο, τρέξιμο. «Μπαίνουμε μέσα στα Εξάρχεια». Βρήκαμε κάποιους δικούς μας. Και εκεί βρεθήκαμε ξαφνικά. Στο σημείο. Στη Μεσολογγίου και η Ρ... πάγωσε. Και από πίσω να μας ακολουθούν. Ε, όχι και εδώ ρε. Γιατί πατάς εδώ; Την πήρα από το χέρι να την κάνω να τρέξει...

...Μέσα σε όλους τους καπνούς η Ρ... τρέχει πίσω από τους ΜΑΤάδες και ουρλιάζει: "Είμαι 17! Σκοτώστε με! Αντε! Δολοφόνοι". Ρ..., φύγε έρχονται από στενά. Τρέχει. Η συνέχεια έχει σημασία; Δε νομίζω. Απλά περνάνε οι ίδιες σκέψεις από το μυαλό μου... Σε τι κόσμο μεγαλώνουν τα παιδιά; Γιατί μας θέλουν νεκρούς; Δεν θέλω να ξαναγίνει αυτό. Πώς θα αντιδράσω; Πώς θα τους κάνω να μετανιώνουν που γεννήθηκαν; Πώς θα κάνω τον κόσμο να καταλάβει; Γιατί με θέλουν νεκρή; Εκεί ήταν που γύρισα σπίτι. Και η μόνη ασφάλεια ήταν η αγκαλιά της μάνας μου. Και έκλαιγα, έκλαιγα μέχρι σήμερα. Ασε με τώρα μη μου μιλάς. Τίποτα δεν είναι ίδιο, απλά άσε με να κλάψω. Και μη με κοιτάξεις στα μάτια γιατί η θλίψη μου θα γίνει οργή».


Για την αντιγραφή Μ.Δ.



ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 09/12/2008

Τίτλος: Απ: Μια μωβ σκιά Μαΐου..
Αποστολή από: Georgia s στις Δεκέμβριος 13, 2008, 09:39:41 μμ

«Γιατί τα σπάσαμε τ’ αγάλματά των/ γιατί τους διώξαμεν απ’ τους ναούς των/ διόλου δεν πέθαναν γι αυτό οι θεοί». (Κ. Καβάφης)



«Αν δεν ελπίζεις το ανέλπιστο δεν θα βρεις:

Εάν μη έλπηται ανέλπιστον ουκ εξευρήσει».

 Ηράκλειτος

 

Γιατί γεμίσατε τους δρόμους με συντρίμμια και τις καρδιές των ανθρώπων μαυρίλα. Γιατί σταλάξατε το μίσος στις παιδικές καρδιές για τον άδικο θάνατο. Για τη δολοφονία του παιδιού,

Διόλου δεν πέθανε γι αυτό  η ελπίδα.

Γιατί δειλοί κουκουλοφόροι (οποιασδήποτε κατασκευής και προελεύσεως) κρύβοντας το δύσμορφο πρόσωπό τους και τη μαύρη ψυχή τους, κάτω από τη μαύρη κουκούλα ληστεύουν, καταστρέφουν, τυφλά και άσκοπα,


Γιατί οι ασυνείδητοι, συνειδητά αδιαφορούν για το διπλανό τους, για την πόλη τους, για τα παιδιά τους, για το αύριο, παγιδευμένοι στη λογική του «ό,τι φάμε ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξουμε»,

Διόλου δεν πέθανε γι αυτό η σταυρωμένη πάνω στο σταυρό της αμφιβολίας, ανθρώπινη συνείδηση.
Γιατί ξεχάσαμε, πια, πώς ν’ αγαπάμε,

Διόλου δεν πέθανε γι’ αυτό η αγάπη που τα πάντα συγχωρά και τα πάντα χωρά.

Γιατί το απάνθρωπο κράτος και η βία καρφώνουν, ξανά, στο βράχο του Καυκάσου το φωτοδότη Προμηθέα,

Διόλου δεν πέθανε γι αυτό η φλόγα της δημιουργίας και της ανθρωπιάς.

Γιατί η συμμορία και συμμωρία (μωρός: ανόητος) των χρηματιστών της ανθρώπινης υπόστασης κατέστησε  το χρήμα μέτρο του ανθρώπου και μόνη του αξία, 

Διόλου δεν πέθανε γι αυτό ο άνθρωπος.Γιατί η αρλουμπολογία των αλαφιασμένων, πανικόβλητων υπουργών και του αμήχανου πρωθυπουργού, εξόρισε το Λόγο στα καταγώγια μιας ξύλινης κομματικής γλώσσας, υποκριτικής, συμφεροντολόγας, ένοχης, ασυνάρτητης, 

Διόλου δεν πέθανε γι αυτό ο Λόγος ο Ορθός.
 Γιατί ο Εφραίμ και οι αρχολίπαροι άπληστοι κολλυβιστάδες μαύρισαν τις εκκλησιές της αγάπης και λέρωσαν το λευκό ξωκλήσι της πίστης σ’ ένα καλύτερο αύριο,

Διόλου δεν πέθανε για αυτό η πίστη σε ένα φωτεινό μέλλον.

Γιατί τα δομημένα, η Ζήμενς, οι νταβατζήδες των υποκλοπών, των κουμπάρων,  οι κοτερούχοι, εισοδηματίες πολιτικοί, οι επιδειξίες του πλούτου τους, οι αλαζόνες νομίζουν πως θα μείνουν ατιμώρητοι,

Διόλου δεν πέθανε για αυτό η Νέμεσις.

Γιατί το μισό του πληθυσμού της γης ψευτοζεί και το μισό του μισού αργοπεθαίνει, ενώ σκάνε οι σαπιοκοιλιές από το χρήμα, ακόρεστοι, αχόρταγοι, βουλιμικοί,

Διόλου δεν πέθανε γι αυτό ο τίμιος αγώνας για μια δίκαιη κοινωνία.

Γιατί ξαναγράφεται η ιστορία ως μαζοκαταναλωτική υστερία με τα ανθρωποφάγα των πολυεθνικών και της τεχνολογίας, με τα αιμοβόρα, σπερμοβόρα, αιδοιόφρονα,  μέσα μαζικής αποβλάκωσης, με την εκμαυλιστική δύναμη του χρήματος, αλλά και με τη συνενοχή των πολιτικάντηδων, υπηρετών της Νέας Οικονομική Ιδεολογίας,

Διόλου δεν πέθανε γι αυτό ο ηθικός άνθρωπος που μέσα του εγκαταβιώνει η ηθική συνείδηση-προσωπικός θεός.
Γιατί καταντήσατε πολλούς νέους μας (όχι όλους και όχι μόνον), θηράματα για όλες τις μόδες, προβλέψιμους, υποθηκεύσιμους, αναλώσιμους,

Διόλου δεν πέθανε γι’ αυτό η πίστη στα νιάτα. Η Ελπίδα στα παιδιά μας.
Γιατί στη μεταμοντέρνα εποχή, την εποχή της μετανεωτερικότητας, ο κόσμος μας και οι ζωές μας χτίζονται, πια, με τα υλικά της αποϊδεολογικοποιημένης τεχνολογίας-τεχνικής και τις αρχές του απάνθρωπου νεοφιλελευθερισμού και αποκτηνωμένου φιλοτομαρισμού, 

Διόλου δεν πέθανε γι αυτό το φιλελεύθερο πνεύμα της ελευθερίας, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της κοινωνικής αλληλεγγύης.

Γιατί ζούμε σ’ έναν κόσμο-πολύχρωμη κουρελού, που όλα ταιριάζουν και συντίθενται με όλα, σε ένα αδιαφοροποίητο μαζικό, απρόσωπο, δίκην χυλού, κομπιναδόρικο, κερδώο σύνολο,

Διόλου δεν πέθανε γι’ αυτό η λαχτάρα για έναν ανθρώπινο κόσμο, για τα παιδιά μας. Γιατί τσαλαπατήσαμε όλες τις θεμελιακές αξίες, της ιστορίας, της παράδοσης του Έθνους, Πατρίδας,

Διόλου δεν πέθανε γι αυτό η Πατρίδα, το Έθνος, ο Πατριώτης (δεν μιλώ για πατριδοκάπηλους, πατριδεμπόρους).

Γιατί η Δόξα της Ολυμπίας και η ευγενής άμιλλα στον αθλητικό και κοινωνικό στίβο,  κατάντησε ανταγωνισμός εταιριών, κρατών, πολιτικών, πάνω στα σακατεμένα σώματα (μελλοντικά πτώματα) νέων ανθρώπων, αντικειμένων εκμετάλλευσης μέσα στη Ρωμαϊκή αρένα, «του φα’ τους πριν σε φάνε: get them before they get you», 

Διόλου δεν πέθανε γι αυτό το ολυμπιακό ελληνικό πνεύμα της αγνής άμιλλας για το στεφάνι της ελιάς, του δίκαιου αγώνα για τη ζωή και την προκοπή.

Γιατί γεμίσαμε με νομάδες, γκουτσοφορεμένους (Gucci και τα όμοια), που παριστάνουν  τη διανόηση στα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εξανδραποδισμού), με διανοητικό πηλίκον τηλεθέασης (AGB) και ελληνικά Νεαντερτάλ, διατυμπανίζοντας επιμελώς την άγνοια και την άνοια τους,

Διόλου δεν πέθανε γι αυτό ο αγώνας για τη σωστή και έντιμη ενημέρωση των πολιτών.

Γιατί καταντήσατε (σεις οι πολιτικατζήδες, καμία σχέση με τους πολιτικούς) τον κυρίαρχο λαό δουλική μάζα και το πολιτικό σύστημα, σύστημα πάτρωνα-κοτζαμπάση-πολιτικού-ψηφοφόρου-πελάτη,

Διόλου δεν πέθανε γι αυτό ο Δήμος που την πόλη κρατύνει.

Γιατί η πολιτική έγινε πολιτικαντισμός και διαπλοκή πολιτικό-οικονομικών συμφερόντων,

Διόλου δεν πέθανε γι αυτό η Πολιτική ως τέχνη και επιστήμη διευθέτησης των διαφορών των πολιτών (εξ ανομοίων η πόλις, φωνάζει ο Αριστοτέλης).

Γιατί περιφρονήσαμε τις ανθρώπινες αξίες και ιδέες,

Διόλου δεν πέθαναν γι αυτό οι ιδέες. 

Οι ιδέες δεν πεθαίνουν. Κανένας εγκληματίας δεν μπορεί να τις σκοτώσει.

Πάντα θα είναι σπόρος ζωής που θα ανθίζει τις ψυχές των ΑΝΘΡΩΠΩΝ.

ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

Το γρύλισμά σας δε θα μας βγάλει από τη μέση. Δεν μας τρομάζει.

Εδώ θα είμαστε πάντοτε, «τοις δεινοίς ευέλπιδες (στα δείνα να ελπίζουμε)»

για το ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ αύριο.

Είμαστε ρεαλιστές. Επιδιώκουμε το αδύνατο.

EΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΑΝΕΥΛΑΒΗΣ
 

 

Τίτλος: Απ: Μια μωβ σκιά Μαΐου..
Αποστολή από: Ritalamp στις Δεκέμβριος 14, 2008, 12:17:25 πμ

http://www.alfavita.gr/anakoinoseis/ank12_12_08_2153.php

Τίτλος: Απ: Μια μωβ σκιά Μαΐου..
Αποστολή από: Georgia s στις Δεκέμβριος 15, 2008, 06:32:08 μμ

http://www.zougla.gr/news.php?id=16422

Τίτλος: Απ: Μια μωβ σκιά Μαΐου..
Αποστολή από: om στις Δεκέμβριος 15, 2008, 07:27:17 μμ

http://www.alfavita.gr/typos/typos15_12_08_1539.php

Τίτλος: Απ: Μια μωβ σκιά Μαΐου..
Αποστολή από: Georgia s στις Δεκέμβριος 15, 2008, 09:39:18 μμ

καλά ωραιότερη συνέντευξη απο τη σημερινή του Κούγια  στην εκπομπη του Χατζηνικολάου, δεν έχω ξαναδει!!!  ;D

Τίτλος: Απ: Μια μωβ σκιά Μαΐου..
Αποστολή από: BOEMISSA στις Δεκέμβριος 19, 2008, 11:36:43 πμ

Μίκης Θεοδωράκης: Βγάλτε τις κουκούλες από τους κουκουλοφόρους

Συγκινητικό κάλεσμα από καρδιάς

Όταν πρόκειται για εθνικούς, κοινωνικούς ή ιδεολογικούς αγώνες, το μίσος είναι αναπόφευκτο, γεννιέται αυθόρμητα. Θα πρέπει όμως τουλάχιστον να κατευθύνεται προς τη σωστή κατεύθυνση.
Σήμερα παρατηρώ ότι το μίσος των μαθητών ακολουθεί ένα μονόδρομο με στόχο τους αστυνομικούς, γεγονός που κατά τη γνώμη μου τους αποπροσανατολίζει στην αναζήτηση των αληθινών συνθηκών που τους οδήγησαν στη σημερινή θέση τους μέσα στο σχολείο και μέσα στην κοινωνία. Ενώ θα πρέπει... να βρουν τα αληθινά αίτια και να αποκαλύψουν τους αληθινούς ενόχους και τους πραγματικούς λόγους για όσα γίνονται γύρω τους και γενικώτερα γύρω μας, στη χώρα μας και στην οικουμένη. Έτσι μοιάζει σαν κάποιοι να τους έβαλαν παρωπίδες, ώστε η οργή τους να διοχετευθεί σε μια ομάδα συνανθρώπων μας, τους αστυνομικούς, που όταν δεν λειτουργούν σωστά, είναι απλά πιόνια του Συστήματος, που ΑΥΤΟ είναι υπόλογο για όλα, δηλαδή για την Παιδεία αλλά και για κάθε τι που αφορά τη λειτουργία της κοινωνίας, του κράτους και των υπηρεσιών του.

Και αναφέρω εδώ το παράδειγμα της γενιάς του 1-1-4 που όσον αφορά την Παιδεία έθεσε ως στόχο το 15% του Κρατικού Προϋπολογισμού. Είδαν δηλαδή οι νέοι της εποχής εκείνης την βασική αιτία για τα χάλια της Παιδείας μας, δηλαδή το οικονομικό.
Από κει και πέρα παρ’ ό,τι τότε η ελληνική αστυνομία είχε μια καθαρά φασιστική νοοτροπία και οι εκδηλώσεις βίας σε σύγκριση με το σήμερα ήταν εκατό φορές πιο πολλές και σοβαρές από πλευράς μαζικότητας και βιαιότητας (τα νοσοκομεία ήταν γεμάτα από νέους τραυματισμένους από την αστυνομική βία της εποχής), οι πρωτοπόροι νέοι εκείνης της εποχής, βασικά φοιτητές, μπορούσαν να δουν ελεύθερα, σφαιρικά και σε βάθος. Έτσι με το 1-1-4 έθεταν ως πρώτο καθήκον τους την υπεράσπιση του Συντάγματος, δηλαδή της ελευθερίας, της δημοκρατίας και των ατομικών δικαιωμάτων. Χτυπούσαν στην καρδιά της την αντιδραστική εξουσία (θρόνο, αστυνομοκρατία, Αμερικανοκρατία). Πάλευαν για την Κύπρο και αγωνίζονταν μαζικά για την Ειρήνη. Είχαν δηλαδή μπροστά τους ανοιχτούς ορίζοντες για ό,τι πραγματικά συνέβαινε στην χώρα τους αλλά και πέρα από τη χώρα τους. Ήταν άτομα ολοκληρωμένα και ελεύθερα, αν και τότε υπήρχαν όπως και σήμερα πονηρά «κέντρα» που προσπαθούσαν να περιορίσουν την οργή τους και να την διοχετεύσουν μόνο σε ένα λούκι, για τις δικές τους επιδιώξεις. Με μια λέξη να τους αποπροσανατολίσουν, όπως γίνεται τώρα.
Και για να πάω και πιο πέρα, εμείς οι νέοι της Εθνικής Αντίστασης και του Εμφυλίου, όπου οι χωροφύλακες και η αστυνομία ήταν απέναντί μας με όπλα που ξερνούσαν ομαδικό θάνατο, είχαμε την ψυχική και πνευματική δύναμη να βλέπουμε ότι σε πολλές περιπτώσεις αυτοί που σήμερα αποκαλούνται περιφρονητικά «μπάτσοι» ήταν παιδιά σαν κι εμάς παρασυρμένα από τη θύελλα των γεγονότων να κάνουν πράξεις που δεν ήθελαν. Δεν γενικεύαμε. Αντίθετα μπορούσαμε ακόμα και μέσα στις πιο κρίσιμες για μας συνθήκες να δούμε ότι δεν είναι το ίδιο όλοι και ότι ο πραγματικός ένοχος ήταν η Εξουσία, που είχε κατορθώσει να μας τυλίξει στα δίχτυα της, που έσταζαν αίμα και μίσος αδελφού προς αδελφό. Και πολλοί είχαν τότε ακόμα τη δύναμη να φωνάζουν μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα πριν σκοτωθούν «Αδέρφια, πεθαίνουμε και για τη δική σας ευτυχία».
Αναγκάστηκα να γράψω αυτό το σημείωμα με αφορμή κάποια εκπομπή με αγόρια και κορίτσια 15-16 ετών, που μιλούσαν στο ίδιο ακριβώς μοτίβο, λες και κάποια αόρατη δύναμη να είχε κατευθύνει την οργή, το μίσος και την σκέψη τους μόνο προς ένα στόχο. Και μάλιστα σε μια εποχή πολύπλοκη, όπου ο κόσμος έχει μικρύνει και το έξω μπερδεύεται με το μέσα και γίνονται όλα ένα κουβάρι. Πώς θα φτάσουμε έτσι στην ΑΙΤΙΑ του Κακού; Και πώς, αν δεν γνωρίζουμε τις πραγματικές αιτίες της κρίσης, θα μπορέσουμε να βρούμε τις λύσεις που πρέπει;
Και για να γυρίσω στα τελευταία γεγονότα, ο βίαιος θάνατος ενός παιδιού αποτελεί μια μεγάλη τραγωδία. Πρώτα για τη μάνα του, τον πατέρα του, τα αδέλφια του αλλά και για όλους τους νέους και τις νέες, για όλους εμάς, για όλη την κοινωνία. Ο θύτης είναι ένας αστυνομικός. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι σημερινοί αστυνομικοί είναι θύτες. Κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν είναι αληθινό αλλά είναι και άδικο. Και μιλάει κάποιος που γνωρίζει πολύ καλά τι θα πει αστυνομία.
Γι’ αυτό θα πρέπει να αποφεύγουμε τις γενικεύσεις, γιατί έτσι οδηγούμε τους νέους σε λάθος δρόμο. Τους κρύβουμε το δάσος της πραγματικότητας με το δέντρο μιας εικονικής πραγματικότητας.
Θα ήθελα να μπορούσα να απευθυνθώ στους σημερινούς νέους και να τους πω: Κλείστε τα αυτιά σας στις γλοιώδεις κολακείες όσων προσπαθούν ουσιαστικά να εκτονώσουν την οργή και την ενέργειά σας σε ψεύτικους στόχους απομακρύνοντάς σας από τους πραγματικούς. «Αυτούς» εξυπηρετεί να τρώμε τις σάρκες μας στρεφόμενοι ο ένας κατά του άλλου. Ο στόχος όμως δεν είναι βέβαια αυτός που έχει το μαγαζί στο κέντρο της Αθήνας και βγάζει από αυτό το ψωμί του, τα φάρμακά του, τη μόρφωση του παιδιού του, όπως οι δικοί σας γονείς. Στα Ιουλιανά, μια από τις πιο ταραγμένες εποχές της ιστορίας μας, η νεολαία κατέβαινε κατά δεκάδες χιλιάδες στους δρόμους και ποτέ δεν είχαμε την παραμικρή καταστροφή, αν και θρηνούσαμε δύο νεκρούς, τον Λαμπράκη και τον Πέτρουλα, που σκοτώθηκαν αγωνιζόμενοι για ένα καλύτερο αύριο. Περιφρουρούσαμε τον αγώνα μας και γ’ αυτό ποτέ δεν έγινε τίποτα, δεν αφήσαμε εμείς να γίνει τίποτα που να τον αμαυρώνει.
Και συγχρόνως η γενιά αυτή δημιουργούσε. Ίσως ποτέ άλλοτε στη νεότερη ιστορία μας δεν είχαμε τόσα έργα σε όλους τους τομείς, ποίηση, λογοτεχνία, μουσική, σε όλες τις τέχνες, που έγιναν όπλο του αγώνα της νεολαίας, από ανθρώπους νέους που αγωνιζόταν και δημιουργούσαν.
ΒΓΑΛΤΕ ΤΙΣ ΚΟΥΚΟΥΛΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΟΥΣ.
Μην τους επιτρέπετε να στιγματίζουν τον αγώνα σας. Τι θα πει «κουκούλα»; Ο πραγματικός αγωνιστής και επαναστάτης ούτε ντρέπεται ούτε φοβάται να δείξει το πρόσωπό του. Μην αφήνετε να σπιλώνουν τη μνήμη του Αλέξανδρου συνδέοντας το πρόσωπό του και το όνομά του με εικόνες φρίκης. Είναι σαν να τον σκοτώνουν για άλλη μια φορά.
ΑΝΟΙΞΤΕ ΔΡΟΜΟΥΣ.
Αντισταθείτε στα εύκολα που τόσο ύπουλα βάζουν μπροστά σας προσπαθώντας να σας ξεγελάσουν ότι είναι δήθεν δικές σας επιλογές. Πάρτε τη ζωή στα χέρια σας και προχωρήστε μπροστά.
ΘΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΑ!

Τίτλος: Απ: Μια μωβ σκιά Μαΐου..
Αποστολή από: palaipso στις Δεκέμβριος 19, 2008, 11:54:09 πμ

Ειλικρινά ως πολιτικό πρόσωπο δεν θεωρώ των Θεοδωράκη τον πιο φερέγγυο (όταν κατέβαινε με τη Νεα Δημοκρατια στις εκλογές ήταν καλά; Ποτέ δεν παραδέχτηκε εκείνο το ατόπημα του) πολιτικό πρόσωπο και λόγω μιας σειράς πράξεων του στο παρελθόν αλλά και λόγω αρκετών λεγόμενων με τα οποία διαφωνώ. 
Οσον αφορά τη συγκεκριμένη συντευξη για μενα είναι προβληματικό ότι εστιάζει την προσοχή του στος κουκουλοφόρους...και πως θα τους πετάξουν έξω απο τις πορείες. Ούτε αναλύει ποιοι τελοσπάντων είναι αυτοι οι κουκουλοφόροι (και είναι και αντιεξουσιαστές (συνιστώσα του κινήματος είτε το θέλουν κάποιοι είτε όχι), είναι και ασφαλίτες μέσα, είναι και μπάχαλα είναι και οι λεγόμενοι ...άθλιοι των αθηνών και όχι μονο).

Ασφαλώς και όλοι οι αστυνομικοί δεν είναι "κακοί" ή τόσο μαλάκες (Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι σημερινοί αστυνομικοί είναι θύτες. Κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν είναι αληθινό αλλά είναι και άδικο. Και μιλάει κάποιος που γνωρίζει πολύ καλά τι θα πει αστυνομία.) αλλά το θέμα δεν είνι η ψυχοσύνθεση του ελληνα αστυνομικού αλλά ποιός είναι ο ρόλος της αστυνομίας. Όχι δεν είναι οι όλοι δολοφόνοι αλλά....εν δυνάμει μπορεί να γίνουν όταν ζορίζουν τα πράγματα..και γι αυτό είναι εχθροι του κινήματος.


Όσο για την περιφρούρηση άλλες οι πολιτικές συνθήκες το 60 το 70 υπήρχαν περισσότεροι πολιτική οργάνωση και ζύμωση..και άρα ένα μηχανισμός που δρώσε πιο αποτελεσματικα σε κάποιες περιπτώσεις...
Είτε είνα κόμμα, είτε είναι χώρος .ρεύμα ...δεν είναι αυτοσκοπος αλλά τρόπος οργάνωσης του λαού...

Τίτλος: Απ: Μια μωβ σκιά Μαΐου..
Αποστολή από: thlemaxos355 στις Δεκέμβριος 19, 2008, 12:41:39 μμ

η χωρα μας εχει περασει στο παρελθον εποχες που μπροστα τους η σημερινη μοιαζει παραδεισος...εποχες ανεχειας ,ανεργιας ,φτωχειας  καταπιεσης,κακης διοικησης του κρατους κτλ..εποχες που οι παππουδες και οι γονεις μας εγιναν μεταναστες για να μπορεσουν να επιβιωσουν...παρολα αυτα τη σημερινη καταντια και παρακμη εδικα της νεολαιας δεν την ειχαμε ποτε...το σημερινο χαλι των καταληψεων σχολειων,το καψιμο της περιουσιας του διπλανου ,της ασεβειας απεναντι σε καθε ιερο και οσιο της πατριδας μας ηταν νοοτροπιες ξενες προς τα ιδανικα και τις αξιες των ελληνων παλαιοτερων εποχων..υπηρχε μαχητικοτητα και διεκδικηση αλλα με εντιμους τροπους...αραγε η σημερινη νεολαια του πανακριβου κινητου,των σπορ αυτοκινητων ,της ησσονος προσπαθειας  του χαβαλε και του σπασιματος πως θα επιβιωνε π.χ στην πεινα της κατοχης;ο σημερινος νεος που καιει την σημαια πανω της ο παππους του εχυσε το αιμα του τι αγωνα θα εκανε για να την δει ξανα υψωμενη και ελευθερη ; ρητορικες βεβαια οι ερωτησεις...

Τίτλος: Απ: Μια μωβ σκιά Μαΐου..
Αποστολή από: palaipso στις Δεκέμβριος 19, 2008, 12:49:16 μμ

Παράθεση από: thlemaxos355 στις Δεκέμβριος 19, 2008, 12:41:39 μμ

η χωρα μας εχει περασει στο παρελθον εποχες που μπροστα τους η σημερινη μοιαζει παραδεισος...εποχες ανεχειας ,ανεργιας ,φτωχειας  καταπιεσης,κακης διοικησης του κρατους κτλ..εποχες που οι παππουδες και οι γονεις μας εγιναν μεταναστες για να μπορεσουν να επιβιωσουν...παρολα αυτα τη σημερινη καταντια και παρακμη εδικα της νεολαιας δεν την ειχαμε ποτε...το σημερινο χαλι των καταληψεων σχολειων,το καψιμο της περιουσιας του διπλανου ,της ασεβειας απεναντι σε καθε ιερο και οσιο της πατριδας μας ηταν νοοτροπιες ξενες προς τα ιδανικα και τις αξιες των ελληνων παλαιοτερων εποχων..υπηρχε μαχητικοτητα και διεκδικηση αλλα με εντιμους τροπους...αραγε η σημερινη νεολαια του πανακριβου κινητου,των σπορ αυτοκινητων ,της ησσονος προσπαθειας  του χαβαλε και του σπασιματος πως θα επιβιωνε π.χ στην πεινα της κατοχης;ο σημερινος νεος που καιει την σημαια πανω της ο παππους του εχυσε το αιμα του τι αγωνα θα εκανε για να την δει ξανα υψωμενη και ελευθερη ; ρητορικες βεβαια οι ερωτησεις...

Όλοι αυτοί οι νεολαίοι που κατεβαίνουν είναι του ακριβού αμαξιού και του χαβαλέ;;;;; ??? ::) ::) ε ρε επανάσταση στα βόρεια προάστεια
Και στην κατοχή και μετά αν θυμάμαι τους κομμουνιστές προδότες τους αποκαλούσαν!!

Τίτλος: Απ: Μια μωβ σκιά Μαΐου..
Αποστολή από: thlemaxos355 στις Δεκέμβριος 19, 2008, 12:59:04 μμ

Παράθεση από: talaipo στις Δεκέμβριος 19, 2008, 12:49:16 μμ

Όλοι αυτοί οι νεολαίοι που κατεβαίνουν είναι του ακριβού αμαξιού και του χαβαλέ;;;;; ??? ::) ::) ε ρε επανάσταση στα βόρεια προάστεια
Και στην κατοχή και μετά αν θυμάμαι τους κομμουνιστές προδότες τους αποκαλούσαν!!

κατα ενα μεγαλο ποσοστο ναι...και δεν προκειται φυσικα για επανασταση και εξεγερση...αν δουμε στατιστικα στοιχεια  οι νεολαιοι 16-29 ετων στην χωρα μας ειναι 1.500.000 περιπου..ποσοι να ειναι αυτοι που διαδηλωνουν και καινε 20 30 50 χιλιαδες; μηδαμινο το ποσοστο....οι υπολοιποι νεοι προτιμουν να αγαπουν ,να κανουν ερωτα ,να ασχολουνται με την δουλεια τους και με την επιστημη τους κτλ...

Τίτλος: Απ: Μια μωβ σκιά Μαΐου..
Αποστολή από: AntreaEirini στις Δεκέμβριος 19, 2008, 01:12:15 μμ

Παράθεση από: thlemaxos355 στις Δεκέμβριος 19, 2008, 12:59:04 μμ

Παράθεση από: talaipo στις Δεκέμβριος 19, 2008, 12:49:16 μμ

Όλοι αυτοί οι νεολαίοι που κατεβαίνουν είναι του ακριβού αμαξιού και του χαβαλέ;;;;; ??? ::) ::) ε ρε επανάσταση στα βόρεια προάστεια
Και στην κατοχή και μετά αν θυμάμαι τους κομμουνιστές προδότες τους αποκαλούσαν!!

κατα ενα μεγαλο ποσοστο ναι...και δεν προκειται φυσικα για επανασταση και εξεγερση...αν δουμε στατιστικα στοιχεια  οι νεολαιοι 16-29 ετων στην χωρα μας ειναι 1.500.000 περιπου..ποσοι να ειναι αυτοι που διαδηλωνουν και καινε 20 30 50 χιλιαδες; μηδαμινο το ποσοστο....οι υπολοιποι νεοι προτιμουν να αγαπουν ,να κανουν ερωτα ,να ασχολουνται με την δουλεια τους και με την επιστημη τους κτλ...

Εξαιρετικά επικίνδυνη η παράταξη σ' αυτό το σημείο νομίζω.
Και φυσικά οι πρακτικές του εμφυλίου και της χούντας ήταν εντιμότατες...
Ταλαίπω μη σε εκπλήσσει αυτό που λέγανε για τους κομμουνιστές, δε φαντάζεσαι ακόμα και σήμερα πόσοι τους αποκαλούν έτσι... στο όνομα συμβόλων του έθνους... Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών... τρεις πυροβολημένες λέξεις, που έλεγε κι ο Σεφέρης

Τίτλος: Απ: Μια μωβ σκιά Μαΐου..
Αποστολή από: palaipso στις Δεκέμβριος 19, 2008, 01:31:20 μμ

 :-X Που τους είδες βρε συνάδελφε αυτούς τους 25.000-30000 που διαδηλώνουν και καινε έχεις ξεπεράσει τα ΜΜΕ και την κυβέρνηση που μιλάνε για 500 που καίνε!!!
Συγγνώμη που θα στο πω αλλά που ζεις; Δεν διαδηλώνουν τα παιδιά γιατι θέλουν το ακριβό αμαξάκι τους ..δεν θέλω να σε τρομάξω αλλά επειδή είσαι της στατιστικής άρα πιστεύεις στη λογική τα περισσότερα καινούργια αμάξια που αγοράζουν στην Ελλάδα είναι μικρά ένα αυτό και δεύτερο το ξέρω απο τη μάνα που δουλευε στο υπουργείο συγκοινωνιών οι κατασχέσεις δίνουν και παίρνουν(άμαξι σου ανήκει αν και όταν ξεπληρώσεις το δάνειο) για να μην πούμε για τα σπίτια...
Μην τα βλέπεις τόσο ηθικοπλαστικά και ιδεαλιστικά τα πράγματα ούτε τότε ούτε τώρα ήταν γεμάτα αυταπάρνηση και ηθικές αρχές όλα !! Η παλιά καλή αγνή επόχή και η εξαχρείωση της σημερινής νεολαίας...λες και για ότι στραβό  υπάρχει και επικροτείται απο  τα παιδιά !!
 Ειδικότερα όσον αφορα έναν πόλεμο τα πράγματα αγριεύουν και καμία σχέση δεν έχουν με ρομαντικούς ιππότες που μάχονται για την ελευθερία! ο πόλεμος δεν ήταν και δεν είναι παιχνίδι.

Τίτλος: Απ: Μια μωβ σκιά Μαΐου..
Αποστολή από: palaipso στις Δεκέμβριος 19, 2008, 01:34:01 μμ

Παράθεση από: AntreaEirini στις Δεκέμβριος 19, 2008, 01:12:15 μμ

Παράθεση από: thlemaxos355 στις Δεκέμβριος 19, 2008, 12:59:04 μμ

Παράθεση από: talaipo στις Δεκέμβριος 19, 2008, 12:49:16 μμ

Όλοι αυτοί οι νεολαίοι που κατεβαίνουν είναι του ακριβού αμαξιού και του χαβαλέ;;;;; ??? ::) ::) ε ρε επανάσταση στα βόρεια προάστεια
Και στην κατοχή και μετά αν θυμάμαι τους κομμουνιστές προδότες τους αποκαλούσαν!!

κατα ενα μεγαλο ποσοστο ναι...και δεν προκειται φυσικα για επανασταση και εξεγερση...αν δουμε στατιστικα στοιχεια  οι νεολαιοι 16-29 ετων στην χωρα μας ειναι 1.500.000 περιπου..ποσοι να ειναι αυτοι που διαδηλωνουν και καινε 20 30 50 χιλιαδες; μηδαμινο το ποσοστο....οι υπολοιποι νεοι προτιμουν να αγαπουν ,να κανουν ερωτα ,να ασχολουνται με την δουλεια τους και με την επιστημη τους κτλ...

Εξαιρετικά επικίνδυνη η παράταξη σ' αυτό το σημείο νομίζω.
Και φυσικά οι πρακτικές του εμφυλίου και της χούντας ήταν εντιμότατες...
Ταλαίπω μη σε εκπλήσσει αυτό που λέγανε για τους κομμουνιστές, δε φαντάζεσαι ακόμα και σήμερα πόσοι τους αποκαλούν έτσι... στο όνομα συμβόλων του έθνους... Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών... τρεις πυροβολημένες λέξεις, που έλεγε κι ο Σεφέρης

Ποιες είναι οι ΕΝΤΙΜΟΤΑΤΕΣ πρακτικές του εμφυλίου και της ΧΟΥΝΤΑΣ ; Ιστορικό-αρχαιολογικό τελείωσα δεν θυμάμαι να έμαθα κάτι  τέτοιο

Τίτλος: Απ: Μια μωβ σκιά Μαΐου..
Αποστολή από: thlemaxos355 στις Δεκέμβριος 19, 2008, 01:35:49 μμ

Παράθεση από: talaipo στις Δεκέμβριος 19, 2008, 01:31:20 μμ

οι κατασχέσεις δίνουν και παίρνουν(άμαξι σου ανήκει αν και όταν ξεπληρώσεις το δάνειο) για να μην πούμε για τα σπίτια...

να σου θυμισω τα 5.000.000 ανεργους στις Η.Π.Α ; την χρεοκοπια της Ιρλανδιας με το 70 % πληθωρισμο; και τοσα ολα παραδειγματα; που εγιναν τα δικα μας αισχη; που καηκαν δημοσια κτηρια ;που ανοιξε εστω και μια μυτη;

Τίτλος: Απ: Μια μωβ σκιά Μαΐου..
Αποστολή από: AntreaEirini στις Δεκέμβριος 19, 2008, 01:37:56 μμ

Παράθεση από: talaipo στις Δεκέμβριος 19, 2008, 01:34:01 μμ

Παράθεση από: AntreaEirini στις Δεκέμβριος 19, 2008, 01:12:15 μμ

Παράθεση από: thlemaxos355 στις Δεκέμβριος 19, 2008, 12:59:04 μμ

Παράθεση από: talaipo στις Δεκέμβριος 19, 2008, 12:49:16 μμ

Όλοι αυτοί οι νεολαίοι που κατεβαίνουν είναι του ακριβού αμαξιού και του χαβαλέ;;;;; ??? ::) ::) ε ρε επανάσταση στα βόρεια προάστεια
Και στην κατοχή και μετά αν θυμάμαι τους κομμουνιστές προδότες τους αποκαλούσαν!!

κατα ενα μεγαλο ποσοστο ναι...και δεν προκειται φυσικα για επανασταση και εξεγερση...αν δουμε στατιστικα στοιχεια  οι νεολαιοι 16-29 ετων στην χωρα μας ειναι 1.500.000 περιπου..ποσοι να ειναι αυτοι που διαδηλωνουν και καινε 20 30 50 χιλιαδες; μηδαμινο το ποσοστο....οι υπολοιποι νεοι προτιμουν να αγαπουν ,να κανουν ερωτα ,να ασχολουνται με την δουλεια τους και με την επιστημη τους κτλ...

Εξαιρετικά επικίνδυνη η παράταξη σ' αυτό το σημείο νομίζω.
Και φυσικά οι πρακτικές του εμφυλίου και της χούντας ήταν εντιμότατες...
Ταλαίπω μη σε εκπλήσσει αυτό που λέγανε για τους κομμουνιστές, δε φαντάζεσαι ακόμα και σήμερα πόσοι τους αποκαλούν έτσι... στο όνομα συμβόλων του έθνους... Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών... τρεις πυροβολημένες λέξεις, που έλεγε κι ο Σεφέρης

Ποιες είναι οι ΕΝΤΙΜΟΤΑΤΕΣ πρακτικές του εμφυλίου και της ΧΟΥΝΤΑΣ ; Ιστορικό-αρχαιολογικό τελείωσα δεν θυμάμαι να έμαθα κάτι  τέτοιο

Ειρωνικό ήταν το σχόλιό μου ...  :'( :'(

Τίτλος: Απ: Μια μωβ σκιά Μαΐου..
Αποστολή από: palaipso στις Δεκέμβριος 19, 2008, 01:43:13 μμ

Παράθεση από: AntreaEirini στις Δεκέμβριος 19, 2008, 01:37:56 μμ

Παράθεση από: talaipo στις Δεκέμβριος 19, 2008, 01:34:01 μμ

Παράθεση από: AntreaEirini στις Δεκέμβριος 19, 2008, 01:12:15 μμ

Παράθεση από: thlemaxos355 στις Δεκέμβριος 19, 2008, 12:59:04 μμ

Παράθεση από: talaipo στις Δεκέμβριος 19, 2008, 12:49:16 μμ

Όλοι αυτοί οι νεολαίοι που κατεβαίνουν είναι του ακριβού αμαξιού και του χαβαλέ;;;;; ??? ::) ::) ε ρε επανάσταση στα βόρεια προάστεια
Και στην κατοχή και μετά αν θυμάμαι τους κομμουνιστές προδότες τους αποκαλούσαν!!

'Συγγνώμη :)

κατα ενα μεγαλο ποσοστο ναι...και δεν προκειται φυσικα για επανασταση και εξεγερση...αν δουμε στατιστικα στοιχεια  οι νεολαιοι 16-29 ετων στην χωρα μας ειναι 1.500.000 περιπου..ποσοι να ειναι αυτοι που διαδηλωνουν και καινε 20 30 50 χιλιαδες; μηδαμινο το ποσοστο....οι υπολοιποι νεοι προτιμουν να αγαπουν ,να κανουν ερωτα ,να ασχολουνται με την δουλεια τους και με την επιστημη τους κτλ...

Εξαιρετικά επικίνδυνη η παράταξη σ' αυτό το σημείο νομίζω.
Και φυσικά οι πρακτικές του εμφυλίου και της χούντας ήταν εντιμότατες...
Ταλαίπω μη σε εκπλήσσει αυτό που λέγανε για τους κομμουνιστές, δε φαντάζεσαι ακόμα και σήμερα πόσοι τους αποκαλούν έτσι... στο όνομα συμβόλων του έθνους... Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών... τρεις πυροβολημένες λέξεις, που έλεγε κι ο Σεφέρης

Ποιες είναι οι ΕΝΤΙΜΟΤΑΤΕΣ πρακτικές του εμφυλίου και της ΧΟΥΝΤΑΣ ; Ιστορικό-αρχαιολογικό τελείωσα δεν θυμάμαι να έμαθα κάτι  τέτοιο

Ειρωνικό ήταν το σχόλιό μου ...  :'( :'(

Τίτλος: Απ: Μια μωβ σκιά Μαΐου..
Αποστολή από: palaipso στις Δεκέμβριος 19, 2008, 01:47:11 μμ

Παράθεση από: thlemaxos355 στις Δεκέμβριος 19, 2008, 01:35:49 μμ

Παράθεση από: talaipo στις Δεκέμβριος 19, 2008, 01:31:20 μμ

οι κατασχέσεις δίνουν και παίρνουν(άμαξι σου ανήκει αν και όταν ξεπληρώσεις το δάνειο) για να μην πούμε για τα σπίτια...

να σου θυμισω τα 5.000.000 ανεργους στις Η.Π.Α ; την χρεοκοπια της Ιρλανδιας με το 70 % πληθωρισμο; και τοσα ολα παραδειγματα; που εγιναν τα δικα μας αισχη; που καηκαν δημοσια κτηρια ;που ανοιξε εστω και μια μυτη;

Στο ΣΙΑΤΛ νομίζω και στο Λος Αντζελες (όταν ξυλοκοπήθηκε ένας μαύρος έγινε πανικός)
όσο για το αν ανοιξαν μύτες και βέβαια ανοίξαν...γιατι όλα αυτά που πολύ σωστά αναφερεις ΒΙΑ η χειρότερη

Τίτλος: Απ: Μια μωβ σκιά Μαΐου..
Αποστολή από: AntreaEirini στις Δεκέμβριος 19, 2008, 01:51:51 μμ

Παράθεση από: thlemaxos355 στις Δεκέμβριος 19, 2008, 01:35:49 μμ

Παράθεση από: talaipo στις Δεκέμβριος 19, 2008, 01:31:20 μμ

οι κατασχέσεις δίνουν και παίρνουν(άμαξι σου ανήκει αν και όταν ξεπληρώσεις το δάνειο) για να μην πούμε για τα σπίτια...

να σου θυμισω τα 5.000.000 ανεργους στις Η.Π.Α ; την χρεοκοπια της Ιρλανδιας με το 70 % πληθωρισμο; και τοσα ολα παραδειγματα; που εγιναν τα δικα μας αισχη; που καηκαν δημοσια κτηρια ;που ανοιξε εστω και μια μυτη;

Γαλλία πέρυσι - αναταραχές για μήνες, όπως και τώρα...

Τίτλος: Απ: Μια μωβ σκιά Μαΐου..
Αποστολή από: ioanna89 στις Δεκέμβριος 19, 2008, 02:23:22 μμ

Η εξέγερση των νέων

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ

Χρειάζεται σοβαρός βαθμός πολιτικής μυωπίας για να παραβλέπει κανείς τη νεανική εξέγερση των ημερών μας ή να την αντισταθμίζει με τους βανδαλισμούς, που οπωσδήποτε ασκούνται σε εκτεταμένη κλίμακα. Οταν τα όρια μεταξύ των δύο φαινομένων αποβαίνουν δυσδιάκριτα, τότε αυτό υπογραμμίζει κυρίως την καταλυτική απόγνωση των νέων. Οι ακραίες συμπεριφορές δεν ακυρώνουν το νεανικό κίνημα, αλλά μαρτυρούν το μέγεθος της καταστροφής, στο οποίο έχουν περιέλθει οι εξεγειρόμενοι. Η δυσφορία των μαθητικών και φοιτητικών πληθυσμών στο πλαίσιο της σημερινής κοινωνίας λαμβάνει εκρηκτικές διαστάσεις και, όπως δείχνουν τα πράγματα, σε αυτό το «τρομακτικό παιχνίδι», στο οποίο «η ζωή παλεύει με τον θάνατο», εάν σήμερα συμβαίνει η χώρα μας να προηγείται, οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες δεν μένουν αμέτοχες αλλά, με κομμένη ανάσα, ανησυχούν επίσης, συμπάσχουν, ευθυγραμμίζονται.

Η νεανική απόγνωση λαμβάνει σήμερα μορφές νέας αντίστασης και παράτολμου κοινωνικού ριζοσπαστισμού. Αξιώνουν να πέσει η κυβέρνηση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θ' αξιώσουν το ίδιο και για την επόμενη. Αξιώνουν μια νέα κοινωνία, ανοικτή στους νέους και όχι ερμητικά κλειστή, όπως η σημερινή. Οταν το μέλλον είναι μαύρο και το παρόν ανύπαρκτο, όταν η περιθωριοποίηση και η προσωρινότητα είναι τα μόνα που η κοινωνία επαγγέλλεται στα παιδιά της, αυτό συνεπάγεται σοβαρό ρήγμα μεταξύ των γενεών. Οταν τα διπλώματα δεν χρησιμεύουν σε τίποτα, όταν η κοινωνική κινητικότητα, αντί να ενσωματώνει, απορρίπτει μαζικά στα περιθώρια, οι νέοι αποξενώνονται, μετατρέπονται σε απόκληρους, σε αντιπαράθεση με ολόκληρη την κοινωνία. Η τελευταία τούς αντιμετωπίζει με ολιγωρία και φόβο, προσφεύγοντας στην άγονη μέθοδο της καταστολής.

Στην Ευρώπη, πολλαπλές κοινωνιολογικές έρευνες διαπιστώνουν ότι είναι η πρώτη φορά κατά τη μεταπολεμική περίοδο που οι νέοι έχουν τη βεβαιότητα ότι θα ζήσουν χειρότερη και περισσότερο υποβαθμισμένη ζωή απ' ό,τι οι γονείς τους. Επίσης, οι γονείς βλέπουν καθημερινά το βιοτικό επίπεδο και την κοινωνική κατάστασή τους να υποβαθμίζονται χωρίς τέλος. Η συνοχή των κοινωνικών ιστών αποσαθρώνεται, οι κοινωνίες ρηγματοποιούνται, μεταβάλλονται σε εύφλεκτες «πυριτιδαποθήκες». Οι νεανικοί πληθυσμοί, με επικεφαλής τους μαθητικούς και φοιτητικούς, ανάβουν θρυαλλίδα, που μπορεί να πυροδοτήσει γενικότερη κοινωνική ανάφλεξη. Αυτό διατυπώνεται σήμερα από τη Γαλλίδα κοινωνιολόγο Ιζαμπέλ Σομμιέ στο πρόσφατο βιβλίο της για τις χώρες του «λατινικού τόξου» -Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία, με βάση το «ελληνικό υπόδειγμα»1. Ο τύπος της νεανικής εξέγερσης είναι κοινωνικός: αυθόρμητος, πέρα και σε αντίθεση με πολιτικά κόμματα και οργανώσεις, πέρα από προκατασκευασμένα εξεγερσιακά σχήματα. Το διάχυτο συναίσθημα εξέγερσης αντιπαρατίθεται σήμερα όχι μόνον σε μια πλευρά του πολιτικού κόσμου, αλλά σε ολόκληρο το επαγγελματοποιημένο πολιτικό σύστημα, που προσλαμβάνεται ότι λειτουργεί προς αποκλειστικό όφελος μιας ιδιότυπης εκσυγχρονιστικής, αριστεροδεξιάς, αντινεανικής και αντικοινωνικής ολιγαρχίας.

Για την εικόνα της σημερινής νεανικής καταστροφής δεν ευθύνονται οι ακραίες πολιτικές ιδεολογίες που εμφιλοχωρούν στη νέα γενιά: το ίδιο το σύστημα έχει προ πολλού αυτοπαγιδευτεί σε ακόμη πιο ακραίες οικονομικές και κοινωνικές επιλογές, των οποίων οι συνέπειες συσσωρεύονται και έρχονται σήμερα στο φως με την ευκαιρία της οικονομικής κρίσης και των επαναλαμβανόμενων σκανδάλων διαφθοράς και σήψης του πολιτικού προσωπικού. Η παγκοσμιοποίηση, ο νεοφιλελευθερισμός, η ασυδοσία του χρήματος και των αγορών κατέλυσαν κάθε έννοια κοινωνικής αλληλεγγύης, με πρώτα θύματα τους νέους. Για τη νέα γενιά -μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενους και άνεργους- η εξέγερση δεν είναι «ρομαντισμός» αλλά ζήτημα απλής επιβίωσης μέσα σε αποπνικτικό αντινεανικό περιβάλλον, σε κατεστραμμένο κοινωνικό τοπίο. Με τις ευαισθησίες και την αφύπνισή τους διαψεύδουν όσους προεξοφλούσαν τον ατομικισμό, την ιδιώτευση, την παθητικότητά τους, προκειμένου να συγκαλύπτουν με αυτό τον τρόπο τον δικό τους συμβιβασμό. Σήμερα, το νεανικό μήνυμα είναι ότι η κοινωνία μπορεί ν' αλλάξει και πρώτη δύναμη αλλαγής μπορούν να είναι οι νέοι, δηλαδή αυτοί ακριβώς που εθεωρούντο από τους «ρεαλιστές» και συμβιβασμένους ενήλικους ως ήδη «αλωμένοι».

Οσον αφορά τους βανδαλισμούς και τις βιαιοπραγίες, δεν είναι η πρώτη φορά στην Ιστορία που η συντηρητική πλευρά αποτιμά ένα κοινωνικό κίνημα με βάση το κόστος των υλικών καταστροφών που προξενεί. Ετσι ακριβώς συνέβη στο παρελθόν, στη διάρκεια όλων ανεξαιρέτως των κοινωνικών διεκδικήσεων, έτσι συμβαίνει και σήμερα. Στη Γαλλία, από τον Μάιο του 1968, απέναντι σε κάθε νεανική κινητοποίηση, η πλευρά της τάξης αγνοεί συστηματικά το περιεχόμενο των διεκδικήσεων, προτάσσοντας το ζήτημα των υλικών καταστροφών, των οποίων την ευθύνη αποδίδει σε αυτούς που σπάζουν ό,τι συναντούν στον δρόμο τους (casseurs). Φυσικά, το υλικό κόστος αποτελεί σοβαρό ζήτημα, όμως και το κοινωνικό κίνημα αποτελεί επίσης σοβαρό ζήτημα. Και πάντως, η μια πλευρά δεν συγκαλύπτει την άλλη. Οταν προ τριετίας οι προαστιακοί πληθυσμοί του Παρισιού προέβαιναν επί δίμηνο σε εμπρησμούς ιδιωτικών αυτοκινήτων, η κοινή γνώμη διέγνωσε έλλειμμα κοινωνικής αφομοίωσης, ενώ η κυβέρνηση και ο σημερινός πρόεδρος ποινικοποίησαν το κοινωνικό πρόβλημα, υποκαθιστώντας σε αυτό τις φθορές ατομικής ιδιοκτησίας και περιουσίας. Ομως, η αλήθεια της μιας πλευράς δεν μπόρεσε να συσκοτίσει την αλήθεια της άλλης.

Σήμερα στη χώρα μας, ο θάνατος του 15χρονου Αλέξη αποβαίνει δικαιολογημένα εμβληματικός, τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς, παρ' όλο που η πλευρά της τάξης τον αποδίδει σε τυχαία περιστατικά, στα οποία υπαινίσσεται ότι μπορεί να ενέχεται και το θύμα. Ακόμη και αν υποτεθεί ότι έτσι έχουν τα πράγματα, ο αντινεανικός παροξυσμός της κατά τις μέρες που έχουν ακολουθήσει δείχνει απόφαση να επιβάλει την εκδοχή της με μεθόδους καταστολής. Δεν προσφεύγει σε δημοκρατικό διάλογο με τους νέους, αλλά σε μεθόδους σκοτεινών εποχών. Αυτό δεν μειώνει την κοινωνική ανυποληψία της αλλά την αυξάνει ακόμη περισσότερο.

1. Βλ. Isabelle SOMMIER, Nous sommes sur une poudriere, Liberation, 12 Δεκεμβρίου 2008. - La violence revolutionnaire, Εκδόσεις Sciences-Ρο, Παρίσι 2008.


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 19/12/2008

Τίτλος: Απ: Μια μωβ σκιά Μαΐου..
Αποστολή από: aziuol στις Δεκέμβριος 19, 2008, 03:53:12 μμ

Μ' όποιο δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μαθεις..λέει ο λαός μας.Ο Κωστάκης βαδίζει πιστά στα χνάρια του αλλου μεγαλου φασίστα, του θείου του.
Και η ιστορία επαναλαμβάνεται...
Δεκαετία 60:
Το κράτος και το παρακρατος της δεξιάς κυβερνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή στις εκλογες του 61 γνωστές και ως εκλογές βίας και νοθείας τρομοκρατεί, ξυλοκοπει πολιτες(προκειμενου να ψηφισουν το κομμα του φυσικά), απαγορευει ομιλιες και συγκεντρωσεις της Αριστεράς και νοθεύει το εκλογικο αποτέλεσμα .
1963 Μάιος, η ιδια κυβερνηση και τα τσιρακια της  δολοφονει το βουλευτη της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη.
Έτσι για να θυμούνται οι μεγάλοι και να μαθαίνουν οι μικρότεροι..
2008
Το κράτος και το παρακρατος της δεξιάς κυβερνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή( junior) δολοφονεί 15χρονους μαθητές και τρομοκρατει το νεολαιίστικο κίνημα (αποπειρα δολοφονιας του μαθητη στο Περιστερι).
Ως πότε;

Τίτλος: Απ: Μια μωβ σκιά Μαΐου..
Αποστολή από: Ritalamp στις Δεκέμβριος 19, 2008, 04:12:13 μμ

Ζούμε σε εποχές πολιτικού αυτισμού και κοινωνικού. Ο καθένας βλέπει ένα κομματάκι του ορίζοντα (τη δουλίτσα του, το σπιτάκι του) και κουνιόμαστε μπρος πίσω ψυχαναγκαστικά μήπως τυχόν και τη βγάλουμε καθαρή. Αν υπάρχει έστω και ένα θετικό στην όλη ιστορία (που κατά τη γνώμη μου υπάρχουν περισσότερα) είναι ότι τα παιδιά μας πέταξαν τις παρωπίδες μας στα μούτρα. Θυμώνουμε τόσα χρόνια μα δεν αντιδρούμε. Πού είναι το συναίσθημα, το πάθος του Έλληνα. Στις παιχνιδομηχανές και στα γήπεδα;

Προσωπικά νιώθω τεράστια ντροπή που τόσο καιρό ασχολούμαι με τις σπουδές μου, με την οικογένειά μου, με τη δουλειά μου, με την καθημερινότητά μου και άφηνα το παρόν να κυλάει λες κι έβλεπα ταινία. Η δική μας ανοχή τα έχει κάνει όλα αυτά επιτρεπτά. Κυρίως τη δράση αυτών που με κάλυμα της κεφαλής (λευκό για τα "στρουμφάκια" και μαύρο για τους "δρακουμέλ") εμείς την έχουμε εγκρίνει με τη στάση ζωής που τηρούμε και καθόμαστε κι ακούμε όλα αυτά που μας λένε και κουνάμε το κεφάλι, για να μη διαταρραχθεί το σύμπαν μας.

Τίτλος: Απ: Μια μωβ σκιά Μαΐου..
Αποστολή από: Georgia s στις Δεκέμβριος 19, 2008, 10:12:49 μμ

Παράθεση από: Ritalamp στις Δεκέμβριος 19, 2008, 04:12:13 μμ

Ζούμε σε εποχές πολιτικού αυτισμού και κοινωνικού. Ο καθένας βλέπει ένα κομματάκι του ορίζοντα (τη δουλίτσα του, το σπιτάκι του) και κουνιόμαστε μπρος πίσω ψυχαναγκαστικά μήπως τυχόν και τη βγάλουμε καθαρή. Αν υπάρχει έστω και ένα θετικό στην όλη ιστορία (που κατά τη γνώμη μου υπάρχουν περισσότερα) είναι ότι τα παιδιά μας πέταξαν τις παρωπίδες μας στα μούτρα. Θυμώνουμε τόσα χρόνια μα δεν αντιδρούμε. Πού είναι το συναίσθημα, το πάθος του Έλληνα. Στις παιχνιδομηχανές και στα γήπεδα;

Προσωπικά νιώθω τεράστια ντροπή που τόσο καιρό ασχολούμαι με τις σπουδές μου, με την οικογένειά μου, με τη δουλειά μου, με την καθημερινότητά μου και άφηνα το παρόν να κυλάει λες κι έβλεπα ταινία. Η δική μας ανοχή τα έχει κάνει όλα αυτά επιτρεπτά. Κυρίως τη δράση αυτών που με κάλυμα της κεφαλής (λευκό για τα "στρουμφάκια" και μαύρο για τους "δρακουμέλ") εμείς την έχουμε εγκρίνει με τη στάση ζωής που τηρούμε και καθόμαστε κι ακούμε όλα αυτά που μας λένε και κουνάμε το κεφάλι, για να μη διαταρραχθεί το σύμπαν μας.

φαντάσου σε 20 χρόνια να καταντήσουμε κι εμείς σαν αυτούς της γενιάς του πολυτεχνείου που ενώ ήταν κρυμμενοι στα σπιτάκια τους κ στην ασφάλειά τους , σήμερα ισχυρίζονται πως ήταν στις επάλξεις!!!!  ::)..παναγία μου ,ανατρίχιασα!

Τίτλος: Απ: Μια μωβ σκιά Μαΐου..
Αποστολή από: Ritalamp στις Δεκέμβριος 19, 2008, 10:25:51 μμ

Γιατί αμφιβάλλεις; Ο πατέρας μου λέει, ότι εκείνη την εποχή άκουγαν για τα κ..παιδα που μπήκαν στο Πολυτεχνείο και το κατέστρεφαν. Βέβαια το πολιτικό σκηνικό είχε αρκετές διαφορές με σήμερα. Ήταν πιο σαφή και ξεκάθαρα τα πράγματα και κακά τα ψέματα πολύ πιο βίαια.

Τίτλος: Απ: Μια μωβ σκιά Μαΐου..
Αποστολή από: thlemaxos355 στις Δεκέμβριος 20, 2008, 09:19:38 πμ

Αποσπάσματα από τη συνέντευξη του κ. Χρήστου Γιανναρά στον Άρη Πορτοσάλτε στις 19 Δεκεμβρίου 2008


''Η υγεία, η παιδεία, το ασφαλιστικό, η δημόσια τάξη… ο εκβιασμός του κοινωνικού συνόλου από το λεγόμενο "κρατικό συνδικαλισμό", ο συνδικαλισμός του δημόσιου τομέα. Αυτά τα πολύ βασικά, τα πελώρια, τα στοιχειώδη προβλήματα η πολιτική επί δεκαετίες και με διαφορετικές κυβερνήσεις δεν μπορεί να τα λύσει. Από εκεί και πέρα τα πράγματα παίρνουν έναν χαρακτήρα ανεξέλεγκτο. Θα πρέπει να σας ομολογήσω ότι αυτό που με πανικοβάλλει στην κυριολεξία δεν είναι τα όσα συμβαίνουν, είναι τα όσα λέγονται".

"Αυτό που γίνεται αυτό τον καιρό στα τηλεοπτικά κανάλια, στον Τύπο και γενικά στον δημόσιο λόγο είναι εφιαλτικό. Τέτοια σύγχυση, τέτοιες παρανοήσεις, τέτοιες διαστροφές της πραγματικότητας, τέτοια τέλεια απουσία αξιολογικών ιεραρχήσεων…. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα, πιθανώς το πιο κραυγαλέο: Το πανό που ανέβηκε στον βράχο της Ακρόπολης έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από τη συνολική καταστροφή της οικονομίας που συνέβη στα αστικά κέντρα με τις πυρπολήσεις των καταστημάτων, διότι δείχνει πλέον ότι είμαστε εθελόδουλοι. Είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε μια κατοχή οποιασδήποτε ιδεολογικής μειονότητας η οποία κατορθώνει να απαντλήθεί με την βία. Θυμίζει μέρες του 1933 στην Γερμανία".

Θα είμαστε έρμαια πλέον δυναμικής μειοψηφίας, η οποία έχει αποδείξει ότι έχει συμπεριφορές Ναζί.
"Υπάρχει συγκεκριμένο πολιτικό κόμμα και συγκεκριμένη ιδεολογική παράταξη που συμπεριφέρεται στην Ελλάδα σήμερα με νοοτροπία Ναζί, πρέπει να το πούμε έξω από τα δόντια. Πέστε μου ποιος άλλος θα τολμούσε να κρεμάσει αφίσες στο Βράχο της Ακρόπολης, να μπει μέσα στον σταθμό της τηλεόρασης και να βγάλει πανό την ώρα των ειδήσεων; Δεν υπάρχει πια τίποτα, καμία αντίσταση κοινωνική σε αυτά τα φαινόμενα".

"… Η παραποίηση και η αλλοτρίωση της πραγματικότητας τρομάζει. Λέμε (και βάζουμε στο μυαλό των παιδιών) ότι πρόκειται για εξέγερση της νεολαίας, πράγματα που τα παιδιά ούτε υποψιάζονται να τα σκεφτούν… Διαβάζουν άραγε σήμερα τα παιδιά των 15 και 16 χρονών εφημερίδα; Έχουν ιδέα από τη διάλυση του πολιτικού συστήματος, την κατάρρευση του; Έχουν επίγνωση της πραγματικότητας που συντελείται εδώ και μερικά χρόνια στον Ελλαδικό δημόσιο χώρο; Αλλά επιτέλους εάν ήταν εξέγερση - που πραγματικά θα την ευχόμουν με όλη μου την καρδιά-, αυτή η εξέγερση θα πήγαινε πριν από κάθε τι άλλο στα γραφεία των κομμάτων και θα τα θρυμμάτιζε. Θα έμπαινε μέσα στην Βουλή και θα την θρυμμάτιζε, όχι στα μαγαζιά των ανθρώπων οι οποίοι δουλεύουν να βγάλουν το ψωμί τους. Δεν είπε ούτε ένας άνθρωπος ότι πίσω από κάθε τέτοιο μαγαζί υπάρχουν δύο, πέντε, δέκα, σαράντα άνθρωποι βιοπαλαιστές όχι ιδιοκτήτες. Οι εργαζόμενοι, οι υπάλληλοι χάνουν το ψωμί τους και δε μιλάει κανείς. Συνεπώς για ποια εξέγερση μιλάμε; Ας πούμε για περίπατο να κάνουμε το χαβαλέ μας! Γιατί αυτή η ευκολία να σπάσουμε το κάθε τι; Το αυτοκίνητο του φουκαριάρη, του μεροκαματιάρη που το απέκτησε ποιος ξέρει πως, να του το κάψουμε και να θρυμματίσουμε την βιτρίνα και να λεηλατήσουμε το εμπόρευμά του;""
 Λέω το αυτονόητο: Εάν λειτουργούσε κράτος, θα έπρεπε να προστατευτεί η περιουσία των πολιτών και η δημόσια τάξη. Αλλά δεν υπάρχει κράτος. Η ανικανότητα της κυβέρνησης είναι ανατριχιαστική. Αλλά ας μη μιλάμε μόνο για ανικανότητα. Γιατί η ανικανότητα είναι το άλλο μισό της ασυνειδησίας της λεγόμενης αντιπολίτευσης. Όταν μπροστά σε μια τέτοια κοινωνική κατάσταση η αντιπολίτευση δεν κοιτάει τίποτα άλλο, δεν μπορεί να συζητήσει τίποτα άλλο παρά μόνο την επανεκλογή της, ή την άνοδό της στην εξουσία έμμεσα με εκλογικές συνεργασίες. Όταν ακόμα και μέσα σε αυτή την κατάσταση τα μικρά κόμματα προβάλουν ως Αριστερά την πλέον αντικοινωνική και ριζικά αντικοινωνική πολιτική. Εγώ ξέρω- αν δεν έχω παραφρονήσει-, ότι Αριστερά σημαίνει κοινωνιοκεντρικές προτεραιότητες, αντίσταση στην ατομική αυθαιρεσία του κέρδους της ιδιοτέλειας, αντίσταση στην πλεονεξία των οργανωμένων συμφερόντων των συνδικάτων του συμφέροντος".

"Δεν είναι θέμα δεοντολογίας τι πρέπει να κάνει η Αριστερά. Πρέπει να κάνει αυτό που είπε ο κ. Κύρκος. Να πάψει να λέγεται Αριστερά. Δεν έχει δικαίωμα να χρησιμοποιεί αυτό το όνομα. Αριστερά σημαίνει μια ανιδιοτέλεια, ακραία ανιδιοτέλεια που έφερε τους ανθρώπους μέχρι να στηθούν στον τοίχο για τα ιδανικά τους. Αριστερά δεν σημαίνει η προστασία κάθε γκρουπούσκουλου, το οποίο οργανώνεται για να υπερασπίσει τα συμφέροντά του ή για να κάνει επιτέλους το χαβαλέ του ή το κομμάτι του. Αριστερά δεν σημαίνει να χαϊδεύουμε τα αυτιά της βίας. Εδώ πέρα πρόκειται για ένα φαινόμενο για το οποίο δεν φταινε κάποιοι περιθωριακοί, το φαινόμενο αυτό εμπνέεται από τις δηλώσεις των πολιτικών, συγκεκριμένων πολιτικών, συγκεκριμένων κομμάτων και η κοινή γνώμη δεν τα αποδοκιμάζει".

Πόσο χλευάστηκε η κατάργηση της ομοιόμορφης ενδυμασίας
"Σήμερα η πλειοψηφία των ανθρώπων αισθάνεται ότι έχει μεταβληθεί σε μειοψηφία, ότι βρίσκεται υπό κατοχή. Υπάρχουν δυναμικές μειοψηφίες οι οποίες επιβάλλουν την θέλησή τους με το έτσι θέλω. Δεν λειτουργεί πουθενά όρος και αρχή δημοκρατίας, να μπορεί να εκφραστεί ο κόσμος. Βέβαια αυτά είναι το αποτέλεσμα της κατάρρευσης των δυο μεγάλων κομμάτων, δηλαδή ενός πολιτικού αδιεξόδου εμφανέστατου και αν αυτή τη στιγμή η κυβερνητική παράταξη δεν αφυπνιστεί να θέσει θέμα αρχηγού, να δηλώσει την ανικανότητα που επέδειξε μέχρι τώρα η κυβέρνηση και να αναζητήσει εσωτερική της ανασυγκρότηση στον ένα χρόνο που της μένει τότε αυτή η μειονότητα που σήμερα εμφανίζεται σαν στρατός κατοχής θα αποτελέσει την μόνη πρόταση. Εάν καταρρεύσει η σημερινή κυβέρνηση, που έχει ήδη καταρρεύσει, χωρίς δυνατότητα εναλλακτική, εσωτερική μέσα από αυτό το κόμμα που κυβερνά όποιο και αν είναι ας είναι σάπιο, εάν δεν δείξει ικανότητες εσωτερικής ανασυγκρότησης θέτοντας θέμα αρχηγού, τότε το παιχνίδι είναι χαμένο για πολλές δεκαετίες".

"Και τα δύο μεγάλα κόμματα κατέστρεψαν την παιδεία αυτού του τόπου. Σε αυτά που συμβαίνουν σήμερα με τα σχολιαρόπαιδα τα 10χρονα που πετροβολάνε "μπάτσους, γουρούνια δολοφόνους", αυτό είναι η κατάληξη μιας συγκεκριμένης εκπαιδευτικής πολιτικής η οποία ξεκίνησε από πολύ συγκεκριμένα μέτρα δήθεν εκσυγχρονισμού της παιδείας και κατέληξε σε αυτό το μπάχαλο που ζούνε σήμερα τα σχολειά. Το σχολείο έχασε πλέον τον ασκητικό του χαρακτήρα. Έμαθε αυτά τα παιδιά ότι στο σχολειό δεν ετοιμάζεσαι να γίνεις πολίτης, δεν μετέχεις ως άσκηση σε μια κοινότητα όπου εκπαιδεύεσαι να μετάσχεις αύριο κρίσεως και αρχής, αλλά είσαι αυτόνομος πολίτης ήδη, είσαι μαθητικό κίνημα. Ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη για το έγκλημα να βιάζεις και να ασελγείς τις ψυχές των παιδιών, διαστρέφοντας τη συνείδησή τους ότι από τα δέκα τους χρόνια είναι συνδικαλισμένα σε κίνημα; Αυτά είναι εγκλήματα κοινωνικά πελώρια, ανατριχιαστικά".

"Να σας θυμίσω πόσο χλευάστηκε η κατάργηση της ομοιόμορφης ενδυμασίας… Και δεν εννοώ βέβαια ούτε κουρέματα, ούτε στολές, ούτε πηλίκια. Εννοώ ένα ίδιο πουλόβερ και ένα ίδιο παντελόνι... Είναι η ισχυρότερη εμφάνιση δημοκρατίας μέσα στα σχολειά. Το κατάργησαν το ΠΑΣΟΚ και άρχισαν αμέσως τα παιδιά να συναγωνίζονται ποιο θα φορέσει το τάδε σινιέ ρούχο και το τάδε σινιέ παπούτσι...".

"...Σήμερα το πλήθος των γονιών, η συντριπτική πλειοψηφία των γονιών δεν μπορεί να μιλήσει για τα σχολειά. Μιλάνε οι συνδικαλισμένες μειονότητες και επιβάλλουν ετσιθεληκά. Το παιδί να νιώθει ότι το σχολειό είναι αντίπαλος, εχθρός και να κάνει κατάληψη στο σχολειό του, στον χώρο της ζωής του κάθε μέρα. Και αυτό το ίδιο παιδί βγαίνει και κλείνει, αποκλείει τους κεντρικούς δρόμους και εκβιάζει βασανιστικά τους πολίτες για να πετύχει το αίτημά του".

"Χρειαζόμαστε έναν Πούτιν. Χρειαζόμαστε έναν άνθρωπο ο οποίος να είναι ηγέτης και να βγει να μιλήσει με πόνο σε αυτό τον λαό. Να καταλάβει ο λαός ότι υπάρχει επιτέλους ένας άνθρωπος ο οποίος πονάει αυτό τον τόπο, ο οποίος θέλει να υπηρετήσει αυτό τον τόπο από όπου και αν είναι, από όπου και αν προέρχεται αλλά να είναι ανιδιοτελής και να επιστρατεύσει κοινωνικές δυνάμεις και να στήσει μια κυβέρνηση για να διακονήσει το λαό".

ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΜΕ ΤΟ ''Α'' ΚΕΦΑΛΑΙΟ..

Τίτλος: Απ: Μια μωβ σκιά Μαΐου..
Αποστολή από: AntreaEirini στις Δεκέμβριος 20, 2008, 11:54:45 πμ

Φυσικά αστειεύεσαι...επίτηδες το κάνεις για να προκαλέσεις... Τα όσα γράφεις είναι αν μη τι άλλο προσβολή για το topic. Όσα ανθρωπίδια θεωρούν ότι για να βάλλουν μυαλό χρειάζονται έναν δικτάτορα για τους υποδεικνύει αξίες και συμπεριφορές δεν έχουν καμια δουλειά στην εκπαίδευση...
Τη δημοκρατία στη βαθύτερη έννοιά της ούτε να την υποψιαστούν δε μπορούν, πόσο μάλλον να την κατανοήσουν... Μόνο που σκέφτομαι ότι υπάρχουν τέτοια άτομα στην εκπαίδευση και μπορούν να ασκούν επιρροή στα παιδιά μου σηκώνεται η τρίχα...
Τουλάχιστον όποιος έχει τέτοιες απόψεις, ας έχει την ευθύτητα να τις παρουσιάζει ως δικές του, και να μην κρύβεται πίσω από τα λόγια του τάδε και του δείνα...
Ζητώ συγνώμη, από όλους τους άλλους, γιατί δεν αντέχω τις προσωπικές επιθέσεις, αλλά μου έχει ανεβεί η πίεση αυτή τη στιγμή.
ΑΙΣΧΟΣ
Και προσωπικά θα προτιμούσα άτομα σαν κι εσένα να μην πιάνουν στο στόμα τους την αριστερά... τα καθεστώτα που προφανώς στηρίζεις τους αριστερούς δεν τους θεωρούσαν ανιδιοτελείς και ιδεαλιστές. Τους έλεγαν προδότες και τους εξόριζαν.
ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΚΡΑΤΟ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΣΜΟ

Τίτλος: Απ: Μια μωβ σκιά Μαΐου..
Αποστολή από: Georgia s στις Δεκέμβριος 20, 2008, 07:53:28 μμ

Παράθεση από: thlemaxos355 στις Δεκέμβριος 20, 2008, 09:19:38 πμ

Αποσπάσματα από τη συνέντευξη του κ. Χρήστου Γιανναρά στον Άρη Πορτοσάλτε στις 19 Δεκεμβρίου 2008


[/b]

"Χρειαζόμαστε έναν Πούτιν. Χρειαζόμαστε έναν άνθρωπο ο οποίος να είναι ηγέτης και να βγει να μιλήσει με πόνο σε αυτό τον λαό. Να καταλάβει ο λαός ότι υπάρχει επιτέλους ένας άνθρωπος ο οποίος πονάει αυτό τον τόπο, ο οποίος θέλει να υπηρετήσει αυτό τον τόπο από όπου και αν είναι, από όπου και αν προέρχεται αλλά να είναι ανιδιοτελής και να επιστρατεύσει κοινωνικές δυνάμεις και να στήσει μια κυβέρνηση για να διακονήσει το λαό".

ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΜΕ ΤΟ ''Α'' ΚΕΦΑΛΑΙΟ..

έκανε βρε παιδί μου τέτοια πράγματα ο Πούτιν;; μπράβο του! μπράβο του!!!  ;)

Τίτλος: Απ: Μια μωβ σκιά Μαΐου..
Αποστολή από: dimstella στις Δεκέμβριος 20, 2008, 08:26:02 μμ

Θέλω να διακονηθώ, διακονίστε με, που είναι ο διάκος?