-
Λίγο μελαγχολική μελωδία, αλλά το θυμήθηκα, γιατί ο τύπος νοσταλγεί τις ηλιόλουστες μέρες και τη θάλασσα της Καλιφόρνιας. Το αφιερώνω σε όλους τους εκπαιδευτικούς, που όσο κι αν παιδεύονται, έχουν την τύχη να ζουν σε τέτοιον ηλιόλουστο τόπο. :) :) :)
Μπορείτε να το ακούσετε στο:
http://www.youtube.com/watch?v=tmuhPFHEbJo
California Blue (Roy Orbison)
Working all day And the sun don't shine
Trying to get by And I'm just killing time
I feel the rain Fall the whole night through
Far away from you California Blue
California Blue Dreaming all alone
Nothing else to do California Blue
Everyday I pray I'll be on my way
Saving love for you California Blue
One sunny day, I'll get back again
Somehow, someway But I don't know when
California Blue California Blue
Living my life With you on my mind
Thinking of things That I left far behind
It's been so long Doing all I can do
To get back to you California Blue
California Blue Dreaming all alone
Nothing else to do California Blue
Everyday I pray I'll be on my way
Saving love for you California Blue
One sunny day I'll get back again
Somehow, someway But I don't know when
California Blue California Blue
Still missing you California Blue
Still missing you California Blue
Still missing you California Blue
-
"Ήταν Δευτέρα.. και ήθελα να διασκεδάσω. Ήταν σα να πυροβολείς πάπιες στη λίμνη.."
Τα λόγια αυτά ήταν τα πρώτα που είπε στους αστυνομικούς που τη συνέλαβαν η 16χρονη Brenda Ann Spencer όταν άνοιξε πυρ στο δημοτικό σχολείο που ήταν απέναντι από το σπίτι της στο Σαν Ντιέγκο, της Καλιφόρνια στις 29 Ιανουαρίου 1979, και δολοφόνησε το διευθυντή του σχολείου και τον επιστάτη, ενώ οκτώ παιδιά και ένας αστυνομικός τραυματίστηκαν, ανοίγοντας έτσι ένα κύκλο βίας που μαστίζει τα σχολεία της Αμερικής, της χώρας που τα τελευταία 15 χρόνια τουλάχιστον έχει ξαναγίνει ..far west και το να βρείς όπλο ακόμα κι αν είσαι 13χρονος είναι πιο εύκολο απ' το να βρεις ..μπάλα να παίξεις..
Το τουφέκι που χρησιμοποίησε ήταν δώρο του πατέρα της για τα Χριστούγεννα. Παραδόθηκε μετά από πολιορκία έξι ωρών και όταν ρωτήθηκε γιατί πυροβόλησε αυτούς τους ανθρώπους, απάντησε:
"Πυροβόλησα όσους φορούσαν τα αγαπημένα μου χρώματα, μπλε και κόκκινο". Όταν τη ρώτησαν ξανά γιατί το έκανε, απάντησε: "Δεν συμπαθώ τις Δευτέρες."
Η Brenda Ann Spencer κρίθηκε ένοχη για δύο δολοφονίες και ένοπλη επίθεση και καταδικάστηκε να παραμείνει στη φυλακή για 25 έτη, ποινή που την εκτίει στις γυναικείες φυλακές της Καλιφόρνια.
Το περιστατικό ενέπνευσε τον Μπόμπ Γκέλντοφ (γνωστός από το Live Aid που διοργάνωσε για τη βοήθεια στον τρίτο κόσμο, αλλά και τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην διάσημη ταινία "Τhe Wall" των Pinkfloyd) και το συγκρότημά του,τους Boomtown Rats και τους οδήγησε στη μεγαλύτερη τους επιτυχία, το πολύ γνωστό "Ι don't like Mondays" που παρά το μποϋκοτάζ στην Αμερική, στη Βρεττανια "χτύπησε" Νο 1...
Εσείς πάντως δε χρειάζεται να πάρετε τόσο βαριά τη ..Δευτέρα σας (αν και ξέρω πως ώρες-ώρες βγαίνετε απ' τα ρούχα σας ;D ;D ;D μ' αυτά που ζείτε καθημερινά στα σχολειά μας.. ;D ;D ;D )
Ακούστε το εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=POl4vFp-5os (http://www.youtube.com/watch?v=POl4vFp-5os)
ενώ αν θέλετε περισσότερα για το θέμα δείτε εδώ: http://209.85.135.104/search?q=cache:dVB6C7fPi9MJ:alitispress.blogspot.com/2008/02/blog-post_2598.html+I+don%27t+like+mondays+boomtown+rats&hl=el&ct=clnk&cd=11&gl=gr&lr=lang_el&client=firefox-a
(http://209.85.135.104/search?q=cache:dVB6C7fPi9MJ:alitispress.blogspot.com/2008/02/blog-post_2598.html+I+don%27t+like+mondays+boomtown+rats&hl=el&ct=clnk&cd=11&gl=gr&lr=lang_el&client=firefox-a)
Ι don't like mondays.. (Boomtown rats)
(When) The silicon chip inside her head
Gets switched to overload
And nobody’s gonna go to school today
She’s gonna make them stay at home
And daddy doesn’t understand it
He always said she was good as gold
And he can see no reasons
'Cos there are no reasons
What reason do you need to be show-ow-ow-ow-own?
Tell me why
I don’t like Mondays
Tell me why
I don’t like Mondays
Tell me why
I don’t like Mondays
I wanna shoo-oo-oo-oo-oo-oot the whole day down
The Telex machine is kept so clean
And it types to a waiting world
And mother feels so shocked
Father’s world is rocked
And their thoughts turn to their own little girl
Sweet 16 ain’t that peachy keen
Now that ain’t so neat to admit defeat
They can see no reasons
'Cos there are no reasons
What reasons do you need?
Oh Oh Oh Oh
Tell me why
I don’t like Mondays
Tell me why
I don’t like Mondays
Tell me why
I don’t like Mondays
I wanna shoo-oo-oo-oo-oo-oot
The whole day down, down, down, shoot it all down
And all the playing's stopped in the playground now
She wants to play with the toys a while
And school's out early and soon we'll be learning
And the lesson today is how to die
And then the bullhorn crackles
And the captain tackles
(With the problems of the how's and why's)
And he can see no reasons
'Cos there are no reasons
What reason do you need to die, die?
Oh Oh Oh
Tell me why
I don’t like Mondays
Tell me why
I don’t like Mondays
Tell me why
I don’t like
I don’t like (Tell me why)
I don’t like Mondays
Tell me why
I don’t like
I don’t like (Tell me why)
I don’t like Mondays
Tell me why
I don't like Mondays
I wanna shoo-oo-oo-oo-oo-oot the whole day down
Kαλή μας βδομάδα... ;D ;D ;D ;D
-
Ησυχία, πολλή ησυχία... Πού χαθήκατε όλοι;;;; Ακόμη δεν τακτοποιηθήκατε;
Θα σταθώ στο "Σταυρό του Νότου" σε ποίηση του Ν.Καββαδία και μουσική Θ.Μικρούτσικου.
Ο Θ. Μικρούτσικος διηγούνταν σε μια συνέντευξη στο ραδιοφωνικό σταθμό ΜΕΛΩΔΙΑ:
( http://www.melodia.gr/4dcgi/_w_articles_mel2_12_27/08/2008_130704 )
"--Πώς αποφασίσατε να μελοποιήσετε Νίκο Καββαδία?
- Όλα ξεκίνησαν από μια παραγγελία. Ο Τάσος Ψαρράς ετοίμαζε ένα σίριαλ με ναυτικό θέμα για την κρατική τηλεόραση, το «Πορεία μηδέν ενενήντα», κι ήρθε σε μένα για να γράψω τη μουσική. Τι πιο ταιριαστοί στίχοι από αυτούς του Καββαδία, σκέφτηκα. Μαθητής του γυμνασίου ήδη, είχα μελοποιήσει κάποιους, αλλά ήταν πρωτόλεια, δεν άξιζαν να χρησιμοποιηθούν. Με αφορμή τα τραγούδια του σίριαλ συνέχισα να δουλεύω πάνω στην ποίησή του κι όταν ήμουν έτοιμος, πήγα στον Πατσιφά. Ο φωτισμένος, ωστόσο, διευθυντής της «Λύρας», με το που άκουσε ότι μετά τους Χικμέτ, Μπίρμαν, Ρίτσο, Λόπε ντε Βέγκα και Μπρεχτ, παίρνει σειρά ο Καββαδίας, μου είπε με ένα χαμόγελο: -Αυτόν τον δίσκο θα σ' τον κάνω δώρο, επειδή σ' αγαπάω. Αλλά να το ξέρεις, δεν θα πουλήσει τίποτα!». Άνθρωποι επίσης που με αγαπούσαν, είτε επρόκειτο για ανθρώπους του πολύ στενού μου περιβάλλοντος είτε επρόκειτο για κριτικούς των σημαντικότερων εντύπων εκείνη την εποχή και εφημερίδων που είχαν γράψει για τους προηγούμενους δίσκους εξαιρετικές κριτικές, για τον « Σταυρό του Νότου '' έγραφαν: Αυτός ο σημαντικός συνθέτης που πρόσφερε τόσα πολλά, που έφερε καινούργια πράγματα στο τραγούδι, δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί έκανε έναν τόσο πληκτικό, έναν τόσο μονότονο, έναν τόσο απαράδεκτο δίσκο.
Από μια πλευρά, είχε δίκιο ν' ανησυχεί ο Πατσιφάς. Στα τέλη της δεκαετίας του '70, αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος της αγοράς παρέμενε το πολιτικό τραγούδι. Πώς ήταν δυνατόν να συγκινηθούν τα πλήθη από μια ποίηση τόσο ιδιότυπη και μελαγχολική, από ταξίδια σε μακρινούς ωκεανούς κι εξωτικά λιμάνια; Η χώρα θύμιζε ακόμη καζάνι που έβραζε. Ποιος είχε ανάγκη να «φύγει» ή να «νοσταλγήσει»; Οι φόβοι του, εντούτοις, διαψεύστηκαν πανηγυρικά.
Ο Καββαδίας είχε πια μπει στα στόματα της νεολαίας, τα βιβλία του άρχισαν ν' ανατυπώνονται με τρελούς ρυθμούς, κι όσοι τον αντιμετώπιζαν περιφρονητικά σαν «στιχοπλόκο ημερολογίων», αναγκάζονταν να σκύψουν προσεχτικότερα πάνω απ' το έργο του. Ίσως είναι και αυτό που είπε ο Γιάννης Κότσιρας κάποια στιγμή. Όταν ήταν μικρός, έτυχε να προσέξει στο ραδιόφωνο κάποιες μελωδικές κουβέντες σαν κι αυτές που έλεγε καθημερινά ο ναυτικός πατέρας του. Του φαινότανε λες και τραγουδούσε εκείνος! Έφηβος, όταν πια αγόραζε μόνος του δίσκους, μου εξομολογήθηκε ότι ο «Σταυρός του Νότου» ήταν από τους πρώτους που πήρε. Τελικά κάθε γενιά βρήκε κάτι που της ταιριάζει... Αλλά φαντάζομαι πως όλος ο κόσμος, οι νέες γενιές, και τώρα οι δεκαοχτάρηδες βλέπουν τον Καββαδία ως φυγή από τη βάρβαρη πραγματικότητα..."
Εδώ σε ερμηνεία του Γ. Νταλάρα------- http://www.youtube.com/watch?v=KIUY7MnUjxQ
Και εδώ από τον Γ. Κότσιρα---------- http://www.youtube.com/watch?v=6GPYAfcrkb4
ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ
Έβραζε το κύμα του γαρμπή
είμαστε σκυφτοί κι οι δυο στο χάρτη
γύρισες και μου 'πες πως το Μάρτη
σ' άλλους παραλλήλους θα 'χεις μπει
Κούλικο στο στήθος σου τατού
που όσο κι αν το καις δε λέει να σβήσει
είπαν πως την είχες αγαπήσει
σε μια κρίση μαύρου πυρετού
Βάρδια πλάι σε κάβο φαλακρό
κι ο Σταυρός του Νότου με τα στράλια
Κομπολόι κρατάς από κοράλλια
κι άκοπο μασάς καφέ πικρό
Το άλφα του Κενταύρου μια νυχτιά
με το παλλινώριο πήρα κάτου
μου 'πες με φωνή ετοιμοθανάτου
να φοβάσαι τ' άστρα του Νοτιά
Άλλοτε απ' τον ίδιον ουρανό
έπαιρνες τρεις μήνες στην αράδα
με του καπετάνιου τη μιγάδα
μάθημα πορείας νυχτερινό
Σ' ένα μαγαζί του Nossi Be
πήρες το μαχαίρι δυο σελίνια
μέρα μεσημέρι απά στη λίνια
ξάστραψες σαν φάρου αναλαμπή
Κάτω στις ακτές της Αφρικής
πάνε χρόνια τώρα που κοιμάσαι
τα φανάρια πια δεν τα θυμάσαι
και το ωραίο γλυκό της Κυριακής
-
Griko και οι ταραντέλες
"Στον Ιταλικό Νότο, στην περιοχή της Απουλίας και της Καλαβρίας βρίσκεται μια Ελλάδα ξεχασμένη, με την πιο γλυκιά, την πιο τραγουδιστή ελληνική που μιλήθηκε ποτέ, την Griko…
Διαφορετικές και αντικρουόμενες απόψεις έχουν κατά καιρούς εκφραστεί για τους ελληνόφωνους πληθυσμούς της Κάτω Ιταλίας κυρίως λόγω έλλειψης ιστορικών στοιχείων. Ο γνωστός γλωσσολόγος Γ. Χατζιδάκης εντόπισε κοινά γλωσσολογικά στοιχεία ανάμεσα στη δωρική διάλεκτο και στα γκρεκάνικα και κατέληξε στο συμπέρασμα της γλωσσικής συνέχειας. Άλλοι γλωσσολόγοι υποστηρίζουν τη βυζαντινή προέλευση των ελληνόφωνων και άλλοι θεωρούν ότι η αλήθεια βρίσκεται κάπου ανάμεσα. Θεωρούν δηλαδή, ότι υπήρχε κάποιος αρχικός πυρήνας ελληνοφώνων ο οποίος ενισχύθηκε στα βυζαντινά χρόνια.
Τα ελληνόφωνα χωριά εντοπίζονται στις περιοχές της Απουλίας και της Καλαβρίας. Συγκεκριμένα τα ελληνόφωνα χωριά της Απουλίας βρίσκονται νότια της πόλης του Lecce και είναι τα εξής : η Καλημέρα, το Μαρτάνο, το Καστρινιάνο ντέι Γκρέτσι, το Μαρτινιάνο, το Τζολίνι, το Σολέντο, η Στερνατία και το Μελπινιάνο. Τα ελληνόφωνα χωριά της Καλαβρίας βρίσκονται βορειοδυτικά του Ρέτσιο, μια από τις φτωχότερες περιοχές ολόκληρης της Ευρώπης. Τα χωριά αυτά είναι : Αμυγδαλέα, το Γκαλλιτσιανό, η Μπόβα, το Ροκαφόρτε ντελ Γκρέκο, το Ροχούντι, το Πεντιτάτιλο και το χωριό του Ροχούντι.Ιδιαίτερα γνωστά είναι τα ελληνόφωνα χωριά για τη μουσική τους παράδοση.
Τα ελληνόφωνα τραγούδια του Σαλέντο τραγουδιούνται με δυο φωνές και περιλαμβάνουν νανουρίσματα, μοιρολόγια και τραγούδια της δουλειάς και της αγάπης. Τραγουδιούνται με συνοδεία κιθάρας, ταμπορέλο, οργανέτο και ακορντεόν.
Χαρακτηριστικά επίσης είναι τα τραγούδια εκείνα που σχετίζονται με το τσίμπιμα αράχνης τα λεγόμενα tarantella pizzica.
Ο καθηγητής εθνοχορολογίας (μελετητής, δηλαδή, παραδοσιακών χορών) στο πανεπιστήμιο του Λέτσε, Τζόρτζιο ντι Λέτσε εξηγεί ότι υπάρχουν μεσαιωνικά ντοκουμέντα που μιλούν για την ύπαρξη ενός θεραπευτικού χορού γι' ανθρώπους τσιμπημένους από την αράχνη. Στη Νότια Ιταλία τον λένε ταραντέλα πίτσικα.«Από το ρήμα "πιτσικάρε", που σημαίνει τσιμπώ», συνεχίζει ο Λιάβας. «Ο χορός, δηλαδή, προερχόμενος από ένα τσίμπημα, έμοιαζε με κρίση μανίας που έφτανε σε μια μορφή χοροθεραπείας. Μέσω του χορού όποιος θεωρούσε ότι έχει χτυπηθεί από το κακό (το τσίμπημα ήταν συμβολικό) έμπαινε σε μια διαδικασία κάθαρσης. Ο εκμανής πρέπει να ταυτιστεί με το δαίμονα που τον έχει καταλάβει, πρέπει να τον μιμηθεί.
Γι' αυτό, ανάλογα με το χρώμα της αράχνης είχαμε ειδικές παραλλαγές του χορού. Ετσι οι χορευτές, όπως θα δείτε, κρατούν κορδέλες με διαφορετικά χρώματα.
Το βαμβακερό, απλό και φτωχό, λευκό κοστούμι μας υφαίνεται στον αργαλειό», εξηγεί ο ντι Λέτσε. «Είναι μια φορεσιά που ο καθένας θα μπορούσε να αποκτήσει στην εξοχή, γιατί όπως ξέρετε τα μέρη μας είναι φτωχά. Ενας πλουσιότερος μπορεί να διακοσμήσει αυτή τη βάση... Το ουσιώδες, ωστόσο, στη φορεσιά είναι το χρώμα της κορδέλας που οι χορευτές δένουν στη μέση (κόκκινο, κίτρινο ή πράσινο), γιατί συνδέεται με τον τρόπο της θεραπείας».
Επίσης, οι μουσικοί πρέπει να είναι μυημένοι, ώστε να έχουν την ευχέρεια να δοκιμάζουν πολλές μελωδίες ώσπου ο ταραντάτος, ανάλογα με το χρώμα της δικής του κορδέλας (δηλαδή το είδος του τσιμπήματος), να αρχίσει να ταράζεται, να χτυπιέται. Οταν ανταποκριθεί, τότε, οι μουσικοί επαναλαμβάνουν την ίδια μελωδία. Η τελετουργία μπορεί να κρατήσει και τρεις μέρες».
Στις μέρες μας, η πίτσικα είναι είδος υπό εξαφάνιση. «Οι άνθρωποι αναζητούν, πια, την ίαση στους γιατρούς και τα φάρμακα», σχολιάζει ο Τζόρτζιο ντι Λέτσε. «Ετσι, η θεραπευτική μορφή αυτού του χορού έχει χαθεί». «Στον Τάραντα (η ταραντέλα του χρωστά το όνομά της), τον 16ο αιώνα, υπήρχαν έμμισθοι από το δήμο μουσικοί που έπαιζαν στους ταραντάτους...», συμπληρώνει ο Λιάβας.
Χορεύονται, όμως, σήμερα ακόμα δυο μορφές πίτσικας, ο ερωτικός χορός «πίτσικα-πίτσικα» και κάθε Δεκαπενταύγουστο η εκδοχή «πίτσικα σκέρμα», αντρικός χορός των μαχαιριών.
«Δεν έχει τονιστεί μέχρι σήμερα», εξηγεί ο Λ. Λιάβας, «η αρχαιοελληνική προέλευση της ταραντέλας -του εθνικού χορού της Ιταλίας- σε σχέση με τη βακχική, διονυσιακή λατρεία της Μεγάλης Ελλάδας». Η ταραντέλα πίτσικα έχει και το χριστιανό προστάτη της, τον Αγιο Παύλο του ελληνόφωνου χωριού Γκαλατίνα, όπου κάθε 29η Ιουνίου οι παλαιοί πάνε και χορεύουν μέσα στο ναό. «Μπορούμε να κάνουμε έναν παραλληλισμό με τα δικά μας Αναστενάρια, που είναι επίσης μια αρχαία διονυσιακή τελετή και προστατεύονται από τους αγίους Κωνσταντίνο κι Ελένη», λέει ο Λιάβας. «Παλιότερα, στο ναό της Γκαλατίνα πήγαιναν γυναίκες και χόρευαν χωρίς να τις παρακολουθεί κανείς. Κρυφή κάμερα, ωστόσο, κατέγραφε ένα ενδιαφέρον θέαμα. Οι γυναίκες αυτές, σαν άλλες Βάκχες, έφταναν σε μια διονυσιακή κρίση. Ξέρουμε, άλλωστε, ότι υπάρχει παράδοση βακχικού χορού στην Κάτω Ιταλία».
(τα αποσπάσματα από άρθρα δημοσιευμένα στους παρακάτω ιστότοπους :
http://periplanomeni.blogspot.com/2008/03/blog-post_05.html
και http://www.hri.org/E/2000/00-09-04.dir/keimena/art/art3.htm)
Ακούστε λοιπόν:
μια ταραντέλα πίτσικα-πίτσικα http://www.youtube.com/watch?v=DVkCnxraVjo
μία ταραντέλα σκέρμα http://www.youtube.com/watch?v=-s1Lht8_gXI&feature=related
και η πασίγνωστη ταραντέλα από την ταινία "Ο νονός" http://www.youtube.com/watch?v=FLi0iGBwCo0
Bonna notte a tutti ;) :-* :-* :-* :-* :-* :-* :-*
-
Διάβασα για την Κάτω Ιταλία κ μου ήρθε στο μυαλό ενα ελληνόφωνο συγκρότημα, απο το οποίο είχα κασέτες τα παλιά τα χρόνια κ τώρα πια δεν ακούγονται...
δεν μπορώ να βρω το συγκεκριμένο τραγούδι τους στο διαδίκτυο :( , αν κάποιος το βρει θα χαιρόμουν πολύ να το ανέβαζε..
το συγκρότημα λέγεται " γειτονία "..δεν ξέρω καν αν συνεχίζει να υφίσταται , αλλά θυμάμαι πόσο συγκινητικό ήταν να ακούς την ελληνική γλώσσα στην αρχ μορφή της κ να διτηρειται ζωντανή κ στο τραγούδι του απλού λαού, εκατοντάδες χρόνια..
Το συγκρότημα «Γειτονία» είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα συγκροτήματα που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Ενδιαφέρον και από την άποψη του ξεχωριστού ήχου που κομίζει και λόγω της ιδιαίτερης προέλευσης των μελών και της μουσικής του. Οι «Γειτονία» γίνονται η αφορμή για να θυμηθούμε ή να γνωρίσουμε μια από τις πολυτιμότερες παραδόσεις του Ελληνισμού, την ελληνόφωνη παράδοση της Κάτω Ιταλίας.
Οι “Ghetonίa” διαδραματίζουν βασικό ρόλο στο πλαίσιο αυτής της παράδοσης. Αναζητούν μέσα από τα τραγούδια της ελληνόφωνης παράδοσης μια γλωσσική και πολιτιστική ταυτότητα που περιθωριοποίησε και απειλεί με εξαφάνιση η κυρίαρχη ιταλική κουλτούρα. Δεν είναι τυχαίο και το γλωσσικό παιχνίδι του ονόματος του σχήματος («Gheto» - «Ghetonίa»). Στηρίζουν το μουσικό υλικό τους σε τρεις κύριες παραδόσεις της Κάτω Ιταλίας:την ελληνόφωνη παράδοση της Grecia Salentina, την παράδοση της ταραντέλας και τα τραγούδια της περιοχής του Otranto.
ένα χαρακτηριστικό τραγούδι παραδοσιακό απο την κάτω Ιταλία, που εκπληκτικά είχε ερμηνεύσει το συγκρότημα:
13. Καληνύφτα
παραδοσιακό ελληνόφωνο από την Κάτω Ιταλία
εκτέλεση: συγκρότημα Γειτονία
Τι έν’ γκλυτσέα τούση νύφτα τι έν ώρια
τα’ εβώ ε πλώνω πενσέοντα σε σένα
τσ’ έτού μπει στη φενέστρα σου αγάπη μου
της καρδίας μου σου ’νοίφτω την πένα.
Εβώ πάντα σ’ εσένα πενσέω
γιατί σένα φσυχή μου ’γαπώ
τσαι που πάω που σύρνω που στέω
στη καρδιά μου πάντα σένα βαστώ
Καληνύφτα σε ’φήνω και πάω
πλάια σου ’τι ’βω πίρτα πρικό
τσαι που πάω που σύρνω που στέω
στη καρδιά μου πάντα σένα βαστώ
ένα μικρό δείγμα τραγουδιών τους
http://www.music-bazaar.com/main.php?page=artist&id=4185
http://www.youtube.com/watch?v=THFQ_tBv_BI
το βρήκαμε κ το τραγούδι το παραπάνω!! ευχαριστώ τον daniel k ioanna που μου το έστειλαν.. :-* ακούστε το αξίζει!http://www.4shared.com/file/69384601/48012c3d/Kalinifta__Paradosiako_Katw_Italias_.html
-
Πριν από λίγες ημέρες έγραφα για τις ταραντέλες και πώς για κάποιους μελετητές συνδέονται με τα αναστενάρια και τις διονυσιακές τελετές. Εκτός όμως από τις ταραντέλες στη δύση είναι και ένας χορός στην ανατολή που συνδέεται με όλα αυτά: το ζεϊμπέκικο.
Ζεϊμπέκοι και ζεϊμπέκικο
Τι να πρωτοπεί κανείς για τους ζεϊμπέκους και το χορό τους; Πολλές οι θεωρίες για την καταγωγή τους. Έλληνες και Τούρκοι ερίζουν για την καταγωγή αυτών των ιδιόμορφων τύπων, που κατά τα φαινόμενα είναι ένα χαρμάνι πολλών στοιχείων των κατοίκων της ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου.
Αναφέρω αναλυτικότερα κάποιες πληροφορίες από το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του Θ. Κοροβίνη «Οι ζεϊμπέκοι της Μ. Ασίας», εκδ. Άγρα:
Οι Ζεϊμπέκοι ήταν ομάδα ανθρώπων με ιδιότυπα κοινωνικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά, που έζησαν για αρκετούς αιώνες στις κεντροδυτικές περιοχές της αιγαιακής Mικρασίας και αφομοιώθηκαν, χωρίς να αφήσουν επιβιώματα, στις αρχές του 20ού αιώνα, μέσα στο πολυεθνικό χαρμάνι της οθωμανοτουρκικής επικράτειας.
Πιθανός καρπός επιμειξίας Θρακών μεταναστών και κατοίκων της Φρυγίας, οι Ζεϊμπέκοι αγωνίστηκαν πεισματικά για τη διατήρηση της ελευθερίας και της αυτονομίας τους, ανέπτυξαν δυναμική ληστρική -και συχνά επαναστατική- δράση και έγιναν γνωστοί ως οι σημαντικότεροι εκφραστές της κοινωνικής ληστείας στην Aνατολία.
Oρκισμένοι εχθροί της οθωμανικής εξουσίας, που επεδίωκε την καταστολή των εξεγέρσεων και την καθυπόταξή τους, σκοπό τους είχαν την αποκατάσταση της κοινωνικής αδικίας και απέκτησαν θρυλική φήμη (ιδίως οι αρχηγοί τους, οι Eφέδες, με κορυφαίο τον Tσακιτζή-Eφέ, τον επονομαζόμενο Pομπέν της Aνατολής), που οφείλεται στην παλικαριά, την ντομπροσύνη και τη γοητεία τους.
H ζωή και η δράση τους τροφοδότησε τη λαϊκή καλλιτεχνική φαντασία, τη λογοτεχνία, τη μουσική, τη ζωγραφική, τον κινηματογράφο, το θέατρο, την τέχνη της φωτογραφίας, τη δημοσιογραφία, τόσο στην Tουρκία όσο και στην Eλλάδα αλλά και στην Eυρώπη.
Ο ζεϊμπέκικος χορός περιέχει με τον δικό του τρόπο όλα εκείνα τα στοιχεία του ενθουσιασμού, της έκστασης, του μυστικιστικού πάθους και της εξουθένωσης, τα οποία, όπως αναφέρεται στους αρχαίους συγγραφείς, ήταν τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των διονυσιακών οργιαστικών χορών.
Η προσεκτική παρατήρηση μιας κλασικής κίνησης του χορευτή του ζεϊμπέκικου, καθώς τείνει το δεξί του χέρι έχοντας την παλάμη ανοιχτή σε μια στάση σαν να στηρίζει ένα μεγάλο δοχείο ή δίσκο ή σαν να κρατάει φρούτα για να τα προσφέρει σε κάποιον, συνετέλεσε στη διαμόρφωση του ισχυρισμού Τούρκων μελετητών ότι η κίνηση αυτή πιθανόν να είναι επιβίωμα μια χειρονομίας του διονυσιαζόμενου χορευτή της αρχαίας Ιωνίας που συμβολίζει την πρότασή του να προσφέρει ένα τσαμπί σταφύλια. Άλλη μια από τις πιο εντυπωσιακές κινήσεις που επιβιώνει μέχρι και σήμερα, είναι να σκύβει ο χορευτής και να χτυπάει το χέρι στο χώμα σαν να προσεύχεται ή να προσπαθεί να επικοινωνήσει με τους χθόνιους θεούς.
Μπορεί να υποτεθεί ότι υπάρχουν κοινά στοιχεία ανάμεσα στους ζεϊμπέκικους και τους χορούς των αναστεναρίων. Σύμφωνα με λαογράφους και μελετητές των αναστενάρικων χορών οι χοροί αυτοί αποτελούν ορχηστική λειτουργία, η οποία ανάγει την προέλευσή της στη διονυσιακή λατρεία που αναπτύχθηκε στη Θράκη. Ο Θάνος Μούρραης-Βελλούδιος σημειώνει ότι οι αναστενάρηδες της Θράκης χορεύουν πάνω στη θράκα και στη φωτιά εντελώς ξυπόλυτοι χωρίς καθόλου να καίγονται τα πέλματά τους και πιο πολύ σε ρυθμό 9/8.
Το στοιχείο της επιβλητικής, αργής και ήρεμης κίνησης κατά τη χορευτική εκτέλεση του ζεϊμπέκικου του προσδίδει χαρακτήρα θρησκευτικό και μυσταγωγικό. Η βαθύτατη ενδοσκόπηση, η πλήρης αυτοσυγκέντρωση, η μυστικοπαθής ψυχοσωματική αφοσίωση του χορευτή του ζεϊμπέκικου είναι στοιχεία που παρατηρούνται τόσο στους χορευτές αναστενάρηδες όσο και στους χορευτές των δερβίσικων χορών σεμά των θρησκευτικών ταγμάτων των Μεβλεβήδων δερβίσηδων. Μάλιστα ο Βελλούδιος υποστηρίζει ότι το χορό αυτών των αψεγάδιαστων δερβίσιδων πήραν οι ζεϊμπέκηδες, οι πρώτοι αυτοί Έλληνες της Θράκης, οι μεταγενέστεροι υπερήφανοι και ανεξάρτητοι ορεσίβιοι κάτοικιοι του Αϊδινίου, για να υπογραμμίσουν τον ιερό ανδρισμό τους και την σοβαρότητα της προσωπικότητάς τους.
Επίσης, οι πολύ ζωηρές και βραχύτατες κινήσεις του ζεϊμπέκικου, οι οποίες στο σύνολό τους εμφανίζουν επιθετικό χαρακτήρα, δημιουργούν την εντύπωση ότι πρόκειται για χορογραφικό σχήμα πολεμικού χορού, ίσως συντηρώντας στη μνήμη κάποιον από τους πολεμικούς χορούς των αρχαίων Θρακών.
Όσο κι αν ακούγεται περίεργο, παραδοσιακά συνηθέστερος ήταν ο ομαδικός τρόπος εκτέλεσης του ζεϊμπέκικου, παρά ο μοναχικός. Αυτοί που χόρευαν παραδοσιακά πάντα μόνοι ήταν οι Εφέδες, όταν έπαιζαν ζεϊμπέκικα τραγούδια στο βουνό.
Υπάρχουν δε δυο βασικές κατηγορίες ζεϊμπέκικων:α) τα βαριά, αργά ζεϊμπέκικα και β) τα γρήγορα ζεϊμπέκικα. Σύμφωνα με την παράδοση θεωρείται ανδρικός χορός (ίσως και λόγω της σύνδεσης του με το πολεμικό στοιχείο) και σπανιότερα χορεύεται και από γυναίκες.
Στο παρακάτω video μπορείτε να δείτε ζεϊμπέκους (με την παραδοσιακή φορεσιά του ζεϊμπέκου) να χορεύουν ομαδικά ένα γρήγορο ζεϊμπέκικο .
http://www.youtube.com/watch?v=VO1GfKlk2bo&feature=related
Εδώ ένας ζεϊμπέκος χορεύει μόνος ένα αργό ζεϊμπέκικο
http://www.youtube.com/watch?v=scvUszx9goA&feature=related
Και εδώ το γνωστό ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας του Μάνου Λοΐζου από την ταινία «Ευδοκία» (1979)
http://www.youtube.com/watch?v=z1cfln_sV44
-
Καλημέρα :)
Το ΠΑΝΟΡΑΜΑ είναι μια δισκογραφική δουλειά του Μίμη Πλέσσα και του Κώστα Βίρβου.
Πρόκειται για ένα έργο που κυκλοφόρησε σε δύο διαφορετικές εκδόσεις μέσα σε πέντε χρόνια. Η πρώτη στις αρχές του 1971 με ερμηνευτή τον Δώρο Γεωργιάδη και τον Απρίλιο του 1976 με τους Δημήτρη Κοντολάζο, Θέμη Ανδρεάδη και Πέτρο Κυριαζή, ο οποίος εν συνεχεία δεν ακούστηκε ξανά τουλάχιστον δισκογραφικά.
Είναι η πρώτη ολοκληρωμένη συνεργασία του Μίμη Πλέσσα με τον Κώστα Βίρβο κι έχει ως θέμα της εικόνες παλιών πανηγυριών από την Αθήνα των αρχών του 20ού αιώνα, δοσμένες ιδανικά και πολλές φορές με χιούμορ από τον σπουδαίο στιχουργό. Προσωπικότητες της παλιάς πρωτεύουσας όπως ο Δελαπατρίδης, ο Τζίμης ο πρωταθλητής, η «Ρεμπέτικη τετράς του Πειραιώς», οι πλανόδιοι φωτογράφοι και το «θηρίο της Κηφισιάς» ξαναζωντανεύουν μέσα από τους στίχους του Βίρβου και θυμίζουν στους παλαιότερους αλλά και μαθαίνουν στους νέους πρόσωπα και χαρακτηριστικά στοιχεία μιας εποχής που δεν πρόκειται να ξαναζήσει...
Από το δίσκο αυτό επέλεξα να ακούσουμε το ΔΕΛΑΠΑΤΡΙΔΗ, δυστυχώς όμως δεν βρήκα τους στίχους.
http://www.youtube.com/watch?v=OkzhXYB1V_c&feature=related
Ποιός ήταν ο Δελαπατρίδης; Αντιγράφω:
Αρμάνδoς Δελαπατρίδης, ο αρχηγός τoυ κόμματoς των κυανoλεύκων
Αρθρογράφος: Xαρίλαου Πατέρα, Iατρός - συγγραφέας
Ένα διάσημο όνoμα στην ιστoρία των αθηναϊκών τύπων. Το ηχηρό, ιππoτικό αυτό όνoμα ήταν ψευδώνυμo (ίσως να βγαίνει από τo γαλλόφωνo ARMEE DE LA PATRIE). Τo πραγματικό τoυ όνoμα ήταν Τηλέμαχoς Νταλάκας. Γεννήθηκε στo Αδραμύττι της Μικράς Ασίας τo 1895 ή 1896. Με τoυς διωγμoύς τoυ πρώτoυ παγκoσμίoυ πoλέμoυ η oικoγένεια Νταλάκα κατάφυγε στην Μυτιλήνη. Μετά από μερικά χρόνια και αφoύ στo νησί είναι πλέoν o γραφικότερoς τύπoς, έρχεται στην Αθήνα σε ηλικία τριάντα περίπoυ ετών, με μόνα εφόδια τρεις χειρόγραφες τραγωδίες και σε λίγoυς μήνες ήταν κιόλας διάσημη φυσιoγνωμία της πρωτεύoυσας.
Από την πρώτη τoυ εμφάνιση, ένα καλoκαιρινό βράδυ στην πλατεία Συντάγματoς, έγινε δεκτός με ενθoυσιασμό και απέκτησε αμέσως τoν τίτλo τoυ «Πρoέδρoυ».
O υπαίθριoς ρήτoρας, παρoυσιάσθηκε ως αρχηγός τoυ Α’ Αναμoρφωτικoύ Κόμματoς, τoυ «κόμματoς των κυανoλεύκων», αναπτύσσoντας τo πoλιτικό τoυ πρόγραμμα, τo oπoίo μεταξύ άλλων περιελάμβανε και την σύσταση υπoυργείoυ... Έρωτoς.
Oι αργόσχoλoι καφενόβιoι τoν παρέλαβαν αμέσως στην παρέα τoυς και σε λίγες μέρες είχε γίνει τo καλύτερo αναψυκτικό τoυ Καφενείoυ Ζαχαράτoυ. Η φήμη τoυ όμως ξεπέρασε γρήγoρα τα στενά όρια της πλατείας Συντάγματoς. Ιδιωτικά αυτoκίνητα κατέφθαναν για να τoν μεταφέρoυν στην Κηφισιά ή τo Φάληρo, όπoυ κύριoι και κυρίες της αριστoκρατίας τoν περίμεναν για να διασκεδάσoυν μαζί τoυ.
Πανύψηλoς, ευθυτενής, περιέφερε ανά τα κέντρα μια μαύρη ζακέτα, σκληρό καπέλo, γκέττες στα παπoύτσια, μoνόκλ στo μάτι, μια στoμφώδη φυσιoγνωμία κι ένα βλέμμα ναπoλεόντειo.
Μόλις εμφανιζόταν η ψηλή σιλoυέτα τoυ, τα βράδια στo Σύνταγμα, oι θαμώνες των καφενείων ξέσπαγαν σε χειρoκρoτήματα και κραυγές:
– Λόγo! Λόγo, κύριε Πρόεδρε!
Κι εκείνoς, αφoύ απoλάμβανε για λίγα λεπτά τη δημoτικότητά τoυ, ανέβαινε σε μια καρέκλα και άρχιζε την αγόρευσή τoυ σε άπταιστη καθαρεύoυσα.
Ανέπτυσσε τo πoλιτικό τoυ πρόγραμμα με κάθε λεπτoμέρεια και καθημερινά σχημάτιζε σκιώδη κυβέρνηση με μέλη τoυ υπoυργικoύ συμβoυλίoυ, φίλoυς oπαδoύς τoυ.
Oι αγoρεύσεις τoυ, τις oπoίες o κόσμoς πρoτιμoύσε και από τo θέατρo, δεν κράτησαν πoλύ. Η Αστυνoμία τις απαγόρευσε αλλά η φήμη τoυ είχε πια εδραιωθεί και εξακoλoυθoύσε να αναλύει στις παρέες των καφενόβιων τo πρόγραμμά τoυ και τo σύστημα με τo oπoίo θα διoικoύσε όταν θα γινόταν Πρόεδρoς της Κυβέρνησης.
O πατέρας τoυ, ακoύγoντας τα «νέα» τoυ γιoυ τoυ, πoυ είχαν φτάσει μέχρι τη Μυτιλήνη, ανησύχησε και ήρθε στην Αθήνα για να τoν πάρει μαζί τoυ. Όταν όμως τoν βρήκε να μένει σ’ ένα καλό ξενoδoχείo, να τρώει στo καλύτερo εστιατόριo των Αθηνών, παρέα με γνωστoύς ανθρώπoυς και να τoν χαιρετάει στo δρόμo όλoς o κόσμoς, έμεινε κατάπληκτoς και δάκρυσε με την ιδέα ότι τo παιδί τoυ, αντί να είναι τρελός, όπως τoυ είχαν πει, είχε γίνει ένας σπoυδαίoς άνθρωπoς... Και μ’ αυτή την εντύπωση γύρισε πίσω μόνoς τoυ.
Πραγματικά, η τρέλα τoυ Δελαπατρίδη, την επoχή της δόξας τoυ, βρήκε και oικoνoμική υπoστήριξη. Πλoύσιoι Αθηναίoι τoν συντηρoύσαν. Στα εστιατόρια πάντα άλλoι πλήρωναν γι’ αυτόν. Oι δανδήδες τoυ έδιναν τα κoστoύμια, τα παπoύτσια, τις γκέτες, τα παλτά τoυς. Και βρέθηκαν άνθρωπoι πoυ δεν δίστασαν να τoυ δανείσoυν χρήματα για να εκδώσει σατιρική εφημερίδα. Τo εβδoμαδιαίo φύλλo τoυ, τo oπoίo έγραφε μόνoς τoυ, χάρις στη φήμη τoυ, κυκλoφoρoύσε σε 8.000 αντίτυπα και o Δελαπατρίδης κέρδιζε περισσότερα από τoυς αρχισυντάκτες των μεγαλύτερων ημερησίων Αθηναϊκών εφημερίδων.
Όταν τoν ρωτoύσαν τι θα έκανε αν εκλεγόταν πρωθυπoυργός, απαντoύσε:
«Πρώτα απ’ όλα θα βγάλω τα συρματoπλέγματα από τo Δαφνί και θα τα βάλω στα ελληνικά σύνoρα. Γιατί δεν επιτρέπεται να υπάρχoυν Έλληνες διαβιoύντες εκτός συρματoπλέγματoς».
«Αθηναίoι βγάλτε με
και θα περνάτε φίνα
φρενoκoμεία πάμπoλλα
θα κτίσω στην Αθήνα».
Κάπoτε όμως τo κoινό τoν βαρέθηκε και άρχισε να πέφτει στην αφάνεια. Τo 1933 μπαίνει στo δημόσιo ψυχιατρείo στo Δαφνί, όπoυ και πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής τoυ. Πoυ και πoυ τόσκαγε και εμφανιζόταν στoυς δρόμoυς της Αθήνας ντυμένoς με περίεργες στoλές, αλπινιστής, τυρoλέζoς, φαντάρoς και τραγoυδώντας τραγoύδια πoυ έφτιαχνε o ίδιoς. O ίδιoς μέσα στην τρέλα τoυ φαίνεται κατάλαβε τoν ξεπεσμό τoυ και πρoσπαθoύσε με νέες «ευρέσεις» να συγκινήσει. Αλλά κανείς πια δεν ενδιαφερόταν. Έτσι τo ’ριξε στo κρασί. Έπινε και γινόταν τύφλα και όταν ξεμεθoύσε γύριζε μόνoς τoυ στo Δαφνί. Στην πoλιτεία των τρελών τα κατάφερνε καλύτερα. Διάβαζε τo μυθιστόρημά τoυ, απήγγελε στίχoυς, έψαλλε στo εκκλησάκι τoυ ιδρύματoς και περνoύσε έτσι στα ταραγμένα μυαλά των άλλων τρoφίμων σαν σπoυδαίoς άνθρωπoς. Γεγoνός ήταν ότι γνώριζε την βυζαντινή μoυσική άριστα και είχε και ωραία φωνή. Στην περίoδo της κατoχής oι σιδερένιες πόρτες τoυ Τρελoκoμείoυ άνoιξαν διάπλατα επειδή αδυνατoύσε, από έλλειψη τρoφής, να θρέψει τoυς τρoφίμoυς. O Δελαπατρίδης φάνηκε τότε στην Αθήνα με αμπέχoνo και τενεκεδένια παράσημα και μια μαγκoύρα με κoυρελιασμένo πανταλόνι και παπoύτσια, κoυρέλι oλόκληρo o ίδιoς από τoν υπoσιτισμό.
Στις εφημερίδες στις 9/4/1943 διαβάζoυμε δίστηλo άρθρo για τo θάνατό τoυ. Επρόκειτo για δημoσιoγραφική «γκάφα». Την επoμένη με τηλεφώνημά τoυ o ίδιoς διέψευσε τoν θάνατό τoυ!
Πέθανε ξεχασμένoς και γερασμένoς στo Λαϊκό Νoσoκoμείo την 1η Ιoυνίoυ 1960. Μαζί τoυ χάθηκε μια oλόκληρη ρoμαντική επoχή.
υγ1 millhaven θέλω prime ζώνη, προετοιμάζομαι και επανέρχομαι δριμύτερη :P
υγ2 Πρόεδρε, μπορεί να έχεις κάποια κοινά χαρακτηριστικά αλλά είσαι μακράν καλύτερος και έχεις σώας τας φρένας ::)
-
να και μια φυσιογνωμια απο μενα.......
Τσε Γκεβάρα (φωτογραφία)
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση
Το άρθρο αναφέρεται στην γνωστή φωτογραφία του Τσε Γκεβάρα. Για το κύριο άρθρο, δείτε Ερνέστο Τσε Γκεβάρα.
Η φωτογραφία του Αλμπέρτο Κόρντα και συμβολική εικόνα του Ερνέστο Τσε ΓκεβάραΗ φωτογραφία του Τσε Γκεβάρα, του Κουβανού φωτογράφου Αλμπέρτο Κόρντα δημιουργήθηκε στις 5 Μαρτίου του 1960, κατά τη διάρκεια της κηδείας των θυμάτων του γαλλικού πλοίου La Coubre που ανατινάχθηκε στο λιμάνι της Αβάνας στις 4 Μαΐου. Δημοσιεύτηκε επτά χρόνια αργότερα και αποτελεί μέχρι σήμερα την δημοφιλέστερη ίσως φωτογραφία του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα. Σύμφωνα με το Maryland Institute College of Art, είναι «η πιο διάσημη φωτογραφία στον κόσμο και σύμβολο του 20ού αιώνα.» [1]
Ο Κόρντα χρησιμοποίησε για την δημιουργία της φωτογραφίας μία μηχανή Leica και ασπρόμαυρο φιλμ Kodak Plus-X. Στο ίδιο φιλμ, είχε τραβήξει φωτογραφίες του Ζαν-Πωλ Σαρτρ και της Σιμόν ντε Μπουβουάρ, οι οποίες θεωρήθηκαν τότε μεγαλύτερης αξίας, με αποτέλεσμα να απορριφθεί η φωτογραφία του Τσε Γκεβάρα και να μην δημοσιευτεί. Ο Κόρντα τύπωσε ωστόσο τη φωτογραφία για ιδιωτική χρήση. Στο ένα άκρο της πρωτότυπης φωτογραφίας διακρίνεται ένας άνδρας άγνωστης ταυτότητας και στο άλλο τα φύλλα ενός φοίνικα, στοιχεία που αργότερα αφαίρεσε ο Κόρντα.
Η φωτογραφία έγινε γνωστή επτά χρόνια αργότερα, μετά το θάνατο του Γκεβάρα στη Βολιβία, όταν ο Ιταλός εκδότης Τζιάκομο Φελτρινέλι απέκτησε τα πνευματικά δικαιώματα για την έκδοση του βολιβιανού ημερολογίου του Γκεβάρα και δημοσίευσε τη φωτογραφία του Κόρντα στο μέγεθος μίας μεγάλης διαφημιστικής αφίσας. O Φελτρινέλι είχε αποκτήσει εκτυπώσεις του Κόρντα, λίγους μήνες πριν το θάνατο του Τσε Γκεβάρα και είχε αρχικά σχεδιαστεί η χρήση της φωτογραφίς στο εξώφυλλο της ιταλικής έκδοσης του ημερολογίου.
Το 1968, ο Ιρλανδός καλλιτέχνης Τζιμ Φιτζπάτρικ (Jim Fitzpatrick) δημιούργησε σχέδια βασισμένα στη φωτογραφία του Κόρντα, σε διαφορετικούς χρωματισμούς (πιο γνωστά είναι τα σχέδια σε άσπρο-μαύρο και κόκκινο-μαύρο) που έγιναν ιδιαίτερα δημοφιλή. Διαφοροποιημένες εκδοχές της αρχικής φωτογραφίας έχουν γίνει πολλές φορές αντικείμενο αναπαραγωγής σε διάφορα μέσα, χωρίς ο Κόρντα να αντιδράσει ενάντια στην ευρεία χρήση της εικόνας. Η μοναδική φορά που αντέδρασε στην αναπαραγωγή της, επικαλούμενος τα πνευματικά δικαιώματα που κατείχε επί του πρωτότυπου αρνητικού, αφορούσε τη χρήση της για τη διαφήμιση μίας βότκας. Μετά από δικαστική διαμάχη με την εταιρεία οινοπνευματωδων ποτών, δήλωσε ότι ο ίδιος επέτρεπε την ελεύθερη αναπαραγωγή της φωτογραφίας μόνον εφόσον γίνεται για την διάδοση της μνήμης του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, αποκλείoντας όμως κάθε χρήση που θα αμαυρώνει τη μνήμη του.
CHE GUEVARA
http://www.youtube.com/watch?v=-V06BZID4oY
και βεβαια θα συνεχισω το αφιερωμα στον Τσε μεχρι την επετειο του Πολυτεχνειου.
-
Καλησπέρα :)
Και μετά την έγκριση της millhaven, ένας άλλος «ήρωας» της Αττικοβοιωτίας, ο Χρήστος Νταβέλης* (πραγματικό του όνομα Χρήστος Νάτσιος), περιβόητος ληστής, που έζησε τον 19ο αιώνα.
Ο Νταβέλης γεννήθηκε στο Στείρι Βοιωτίας το 1832 κι αφού εργάστηκε για πολύ λίγο ως γαλατάς κατόπιν στράφηκε στη ληστεία. Σχημάτισε δική του ληστρική συμμορία, η οποία καταδυνάστευσε την Αττική, τη Βοιωτία, την Εύβοια και τη Φθιώτιδα. Στη συμμορία του Νταβέλη ανήκαν και οι λήσταρχοι Βασίλης Καλαμπαλίκης, Λουκάς Μπελούλιας ή Κακαράπης από το Κυριάκι, Φουντούκης από την Δεσφίνα, Λουκάς Λιοντάκης ή Συνοδιάς από το Δαδί, Ζαφείρης Κουκουβίνος από την Εύβοια και ο μοναχός Διονύσιος Κυριακιώτης.
Στα κρησφύγετά του συγκαταλέγεται το Σπήλαιο Νταβέλη ή Αμώμων Σπήλαιο, το οποίο βρίσκεται βορειοανατολικά από την πλατεία Αγίας Τριάδας Πεντέλης. Η είσοδος του σπηλαίου είναι εντυπωσιακή. Στο κέντρο της αίθουσας υπάρχει λεκάνη συλλογής νερού και η αίθουσα καταλήγει σε βάραθρο.
Η λαϊκή φαντασία ήθελε τον Νταβέλη να μπαινοβγαίνει απαρατήρητος στην πόλη των Αθηνών χρησιμοποιώντας ένα εκτεταμένο δίκτυο στοών που με κομβικό σημείο την Πεντέλη οδηγούσε σε διάφορες περιοχές της Αθήνας, ενώ επέτρεπε και την διαφυγή σε μακρινά σημεία εκτός της πόλης. Μία από αυτές τις στοές μάλιστα υποτίθεται πως οδηγούσε στα υπόγεια της θερινής έπαυλης της Δούκισσας της Πλακεντίας (Σοφία ντε Μαρμπουά) στην Πεντέλη. Η αλληλεπίδραση φαντασίας και πραγματικότητας στο τρίπτυχο Πεντέλη- Νταβέλης- Δούκισσα της Πλακεντίας, με εξαιρετικά γόνιμο τρόπο μας έδωσε τον πιο συναρπαστικό σύγχρονο θρύλο των Αθηνών.
Ο Νταβέλης καταδιωκόταν για πολύ καιρό από στρατό και χωροφυλακή στα βουνά και στα κρησφύγετα που κατέφευγε. Τις 12 Ιουλίου του 1856 αποκλείστηκε στο στενό του Ζεμενού, περιοχή μεταξύ Διστόμου και Αράχωβας από τον Αραχωβίτη λοχαγό Γιάννη Μέγα, αρχηγό αποσπάσματος που κυνηγούσε τους ληστές. Ακολούθησε συμπλοκή, η οποία οδήγησε στον εντυπωσιακό αριθμό των 18 σκοτωμένων παρανόμων μεταξύ των οποίων ο Νταβέλης, ο Κακαράπης, ο Ζαφείρης και ο Φουντούκης.
Η φήμη του Νταβέλη στην περιοχή ήταν πολύ μεγάλη ώστε γράφτηκαν τραγούδια για αυτόν, ενώ το τραγούδι που αναφέρεται στο φόνο του στο Ζεμενό είναι από τα πιο γνωστά παραδοσιακά πολυτραγουδισμένα τραγούδια.
Όλοι οι αποτροπιαστικοί ηρωισμοί του έγιναν αντικείμενο για λαϊκά αναγνώσματα και θεατρικά έργα. Ακόμα και στο Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο Σκιών πέρασε.
Επίσης ο ξακουστός Λέσβιος λαϊκός ζωγράφος Θεόφιλος,φιλοτέχνησε τον πίνακα «Ο Λήσταρχος Χρήστος Νάτσιας Νταβέλης το 1855», με λαδομπογιά πάνω σε χαρτόνι (23 x 31,5 εκ.), αχρονολόγητος κι ανυπόγραφος,ο οποίος βρίσκεται στη Δημοτική Πινακοθήκη της Ρόδου.**
*Στην αρβανίτικη γλώσσα Νταβέλης σημαίνει το παλικάρι- παλικαράς.
** Επισυναπτόμενη εικόνα
http://www.youtube.com/watch?v=j6xbDiokNc0
Λήσταρχος Νταβέλης
Στίχοι: Σταμάτης Κραουνάκης
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Πρώτη εκτέλεση: Διονύσης Τσακνής
Μια φορά που ζούσα
πέρα στην Ανθούσα,στο Πεντελικό
με μια φουστανέλα
βάραγα φουρνέλα,τρόμαζα το ιππικό.
Σ`όλα τα μπουρδέλα
τ`όνομά μου πρώτο, λήσταρχος Νταβέλης
λήσταρχος μπουρλότο κι άλλο περιστατικό.
Είχα γκόμενες ντουζίνα
στον Περαία, στην Αθήνα ορφανά και κουμπαριές
μπαμ και μπουμ και βία
στα νεκροταφεία μοίραζα φτυαριές.
Στην παρανομία τ`όνομά μου πρώτο
λήσταρχος Νταβέλης, λήσταρχος μπουρλότο
παντρεμένες μου αγκαλιές.
Τώρα είμαι δικός σου
περιστατικό σου μ`ονομάζουνε
και στον κάτω κόσμο
οι πότες, οι πουτάνες κι οι ιππότες
με καταδικάζουνε.
Κυριακές μια θεία απ`την Πλακεντία
μ`άναψε φωτιές.
Μια φορά που ζούσα
αστραπές μετρούσα μ`ένα άλογο
μαύρο σαν το Χάρο, δέκα μ`ένα σμπάρο
ποιο διάλογο.
Κάτι απελπισμένους είχα κουστωδία
στους κυνηγημένους είχα τα πρωτεία
στον κατάλογο.
Μα η δούκισσά μου
στην κρυφή σπηλιά μου είχε αναπαυθεί.
Είχε μείνει ώρα
είχε αφήσει δώρα κάτι τιμαλφή.
Ό,τι κι αν σου γράψω απ`το κρησφύγετό μου
ο παλιο-Νταβέλης που είχα εαυτό μου
τώρα εσένα έχει ερωτευτεί.
Σάββατο είχα κάτσει να με φαν οι μπάτσοι
πάνω στη στροφή.
κι ένα βίντεο για την περιβόητη σπηλιά του Νταβέλη (Αμώμων Σπήλαιο) με μουσική από το Φάντασμα της Όπερας…
http://www.youtube.com/watch?v=i-NheDXOi8c
millhaven, μηνιαία θα είναι τα αφιερώματα, αν θες! Αλλιώς πάω αλλού. ::)
-
μετα απο το αφιερωμα στον CHE GUEVARA σειρα εχει τωρα μια αλλη μεγαλη προσωπικοτηα που συνδεθηκε μαζι του, την EVA PERON.
Η ΕΒΙΤΑ και ο ΤΣΕ δεν συναντηθηκαν ποτε.....(ιδεολογικα).
Εβίτα Περόν
Χαρακτηριστική φωτογραφία της Εβίτα ΠερόνΗ Μαρία Εύα Ντουάρτε ντε Περόν (7 Μαΐου 1919 - 26 Ιουλίου 1952) ήταν η δεύτερη σύζυγος του προέδρου της Αργεντινής Χουάν Ντομίνγκο Περόν (1895-1974) και Πρώτη Κυρία της Αργεντινής από το 1946 μέχρι το θάνατο της το 1952. Συχνά την αναφέρουν απλά ως Εύα Περόν ή με το υποκοριστικό Εβίτα.
Γεννήθηκε εκτός γάμου στην αγροτική Αργεντινή το 1919 και σε ηλικία δεκαπέντε χρονών μετακόμισε στην πρωτεύουσα της χώρας, το Μπουένος Άιρες, όπου επεδίωξε να κάνει καριέρα ηθοποιού στο θέατρο, το ραδιόφωνο και το σινεμά. Γνώρισε τον συνταγματάρχη Χουάν Περόν το 1944 σε μια φιλανθρωπική εκδήλωση στο Σαν Χουάν και παντρεύτηκαν τον επόμενο χρόνο. Το 1946 ο Χουάν Περόν εξελέγη πρόεδρος της Αργεντινής. Κατά τη διάρκεια των επόμενων έξι χρόνων η Εύα Περόν απέκτησε δύναμη στα φιλο-Περονικά εργατικά σωματεία, μιλώντας για τα εργατικά δικαιώματα. Επίσης, διηύθυνε τα υπουργεία Εργασίας και Υγείας, ίδρυσε και διηύθυνε το φιλανθρωπικό Ίδρυμα Εύα Περόν, πάλεψε για τα δικαιώματα των γυναικών στην Αργεντινή και ίδρυσε και διηύθυνε το πρώτο γυναικείο πολιτικό κόμμα μεγάλης κλίμακας της χώρας,το Γυναικείο Περονικό Κόμμα.
Το 1951, η Εύα Περόν αποδέχτηκε το χρίσμα των Περονικών για τη θέση του Αντιπροέδρου της Αργεντινής. Στον αγώνα αυτό έλαβε μεγάλη υποστήριξη από την πολιτική βάση των Περονικών, χαμηλόμισθους Αργεντινούς και μέλη της εργατικής τάξης γνωστών ως ντεσκαμισάντος, «χωρίς πουκάμισο». Εντούτοις, η αντιπολίτευση των στρατιωτικών και της υψηλής κοινωνίας σε συνδυασμό με την φθίνουσα υγεία της τελικά την ανάγκασαν να αποσύρει την υποψηφιότητά της. Το 1952, λίγο πριν το θάνατό της από καρκίνο στην ηλικία των τριαντατριών ετών, η Εύα Περόν έλαβε από το Κογκρέσο της Αργεντινής τον επίσημο τίτλο του Πνευματικού Ηγέτη του Έθνους.
Η ιστορία της έγινε κομμάτι της μαζικής κουλτούρας ως το αντικείμενο του μιούζικαλ Εβίτα.
Εβίτα, μιούζικαλ των Andrew Lloyd Webber (μουσική) και Tim Rice (στίχοι) με θέμα τη ζωή της Εύας Περόν
Σας αφιερωνω ενα υπεροχο κομματι απο αυτο το μιουζικαλ.
Σας θυμιζω οτι η Αλικη Βουγιουκλακη το ειχε ανεβασει στο θεατρο τη χρονια 1981-82 και σε παγκοσμια πρωτη στο κηποθεατρο της στο πεδιο του Αρεως (εκει το ειχα δει και εγω)
Evita - Buenos Aires
http://www.youtube.com/watch?v=aK7Nr8ag0aE
και ενα ακομα, το πιο ωραιο (κατα την αποψη μου)
το αφιερωνω σε μια καλη φιλη που μενει καποια χιλιομετρα πιο μακρυα απο μενα ;) (εντος Αττικης)
Προσεξτε τους στοιχους! ειδικα το ρεφραιν - ειναι ολη η φιλοσοφια της ζωης
Evita - 07 Goodnight and Thank You
http://www.youtube.com/watch?v=DIQIQAAieGE
-
και λιγα λογια για αυτους τους ανθρωπους για να εχουν αποψη και γνωση οι νεοτεροι…………
ΟΙ ΣΑΡΑΚΑΤΣΙΑΝΟΙ
...ΣΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ
Γράφει ο Νίκος Γ. Ζυγογιάννης
Οι Σαρακατσαναίοι είναι ένα πανάρχαιο πρωτοελληνικό φύλο. Νομάδες κτηνοτρόφοι, , ζούσαν στα βουνά το καλοκαίρι και το χειμώνα στα χειμαδιά διασκορπισμένοι σ’ ολόκληρη την ηπειρωτική Ελλάδα. Κοιτίδα των Σ. ήταν η οροσειρά της κεντρικής και νότιας Πίνδου και η Ρούμελη με επίκεντρο τα ΑΓΡΑΦΑ, χώρος που λόγω της γεωφυσικής του κατάστασης ήταν απάτητος, δεν ήταν γραμμένος πουθενά και γι’ αυτό κατοικούνταν από αυτόνομους και ελεύθερους ανθρώπους. Ο διασκορπισμός τους από την αρχική κοιτίδα τους προς την υπόλοιπη ηπειρωτική Ελλάδα έγινε επί Τουρκοκρατίας και κυρίως τον 18ο αιώνα, στα χρόνια του Αλή Πασά.
Ως προς το όνομά τους υπάρχουν πολλές και διάφορες ετυμολογίες. Σύμφωνα με τη Σ. παράδοση πήραν το όνομά τους από τους Τούρκους. Όταν έγινε η άλωση της Κων/πολης, οι Σ. φόρεσαν μαύρα ρούχα, ως ένδειξη πένθους, και δεν υποτάχθηκαν στον κατακτητή. Οι Τούρκοι τους έβλεπαν στα μαύρα και ανυπότακτους να μετακινούνται συνεχώς. Γι’ αυτό τους ονόμασαν «Καρακατσάν» (καρά =μαύρος και κατσάν=φυγάς, ανυπότακτος ), δηλ. «μαύροι φυγάδες». Από το Καρακατσάν με παραφθορά προήλθε η λέξη «Σαρακατσάνος».Μια άλλη πιθανή ετυμολογία είναι από την τουρκική λέξη σαράν που σημαίνει «φορτώνειν» ή σιαρίκ(=κλέφτης) και την τουρκική μετοχή κατσάν=φυγάς,ανυπότακτος, (σαράν + κατσάν = Σαρακατσάνος) γιατί από καιρό σε καιρό φόρτωναν τα πράγματά τους και μετακινούνταν με τα κοπάδια τους και γι’ αυτό τους έδωσαν αυτό το όνομα οι Τούρκοι.
Ανεξάρτητα από τις μετακινήσεις τους και τον εναλλασσόμενο τόπο διαμονής τους έχουν τα ίδια ήθη και έθιμα και κυρίως μιλούν την ίδια γλώσσα, την Ελληνική, απαλλαγμένη από ξένα στοιχεία, αναλλοίωτη, που φέρει τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της δωρικής διαλέκτου. Το ίδιο αναλλοίωτοι και αμόλυντοι από αλλόφυλες επιμειξίες παρέμειναν και οι Σ., οι «καταλαγαρώτεροι Έλληνες» όπως έγραψε ο Στέφανος Γρανίτσας. Διατήρησαν τα έθιμα, τις συνήθειες και τους κανόνες συμπεριφοράς και διαβίωσης κατά τρόπο πιστό και αυθεντικό. Στηρίχθηκαν στα παραδοσιακά τους έθιμα και στην ελληνική τους ταυτότητα και δεν επέτρεψαν στην περιβάλλουσα αλλοεθνή και ξενόγλωσση κοινωνία να εισβάλλει στη δική τους. Η οικονομική τους ευρωστία και αυτονομία και η διαβίωσή τους σε καλλίτερες υλικές συνθήκες τους οδήγησε, σε μια ουσιαστικά και τυπικά, εσωτερίκευση, τήρηση και εφαρμογή των εθιμικών κανόνων διαβίωσης και κοινωνικής συμπεριφοράς.
Η χρήση μιας και μόνο γλώσσας, της Ελληνικής, αποδεικνύει ότι οι Σαρακατσιαναίοι είναι διαφορετικοί από τους Βλάχους,( Οι Βλάχοι της Ελλάδας γνωστοί και με άλλα ονόματα κατά περιοχές: Κουτσόβλαχοι, Αρβανιτόβλαχοι, κ.τ.λ .ενώ οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται Βλαχόφωνοι Έλληνες) που μιλούσαν εκτός από τα Ελληνικά και τα Βλάχικα. Επειδή η λέξη βλάχος χρησιμοποιήθηκε για να δηλώσει τον άνθρωπο που έχει πρόβατα, τον κτηνοτρόφο, τον βοσκό και επειδή η κτηνοτροφική ζωή ήταν κοινό τους στοιχείο, επήλθε σύγχυση πότε ένας βλάχος (=αυτός που έχει πρόβατα, ο κτηνοτρόφος, ο βοσκός) είναι Σαρακατσιάνος και πότε Βλάχος (=Βλαχόφωνο ). Με τη διαφορά όμως ότι οι Σ. ήταν καθαροί νομάδες και δεν είχαν πουθενά χωριό, ενώ οι Βλάχοι ζούσαν νομαδικά και ημινομαδικά, ήταν πριν αιώνες εγκαταστημένοι σε χωριά και ασχολήθηκαν και με το εμπόριο, τις τέχνες και τα γράμματα, ενώ οι Σ. στα μέσα του προηγούμενου αιώνα εγκατέλειψαν το νομαδισμό. Αλλά και στην ενδυμασία, στα ήθη και έθιμα, στον τρόπο ζωής ξεχωρίζουν οι Σαρακατσαναίοι από τους Βλάχους, που δεν έρχονταν σε επιμειξία μεταξύ τους αλλά ούτε και επαγγελματικό αλισβερίσι είχαν..
Ο τρόπος ζωής τους ήταν οργανωμένος με ένα είδος ποιμενικής συνεργασίας, το «Τσελιγκάτο». Είτε βρίσκονταν στα βουνά για ξεκαλοκαιριό, είτε το χειμώνα στα χειμαδιά, αδέρφια, πρωτοξαδέρφια και δεύτερα ξαδέρφια έσμιγαν τα κοπάδια τους σε ένα είδος συνεταιρισμού, για την καλλίτερη παραγωγική συνεργασία και διάθεση των κτηνοτροφικών τους προϊόντων. Αρχηγός του «Τσελιγκάτου» ήταν ο τσέλιγκας ( αρχιποιμένας ), πλούσιος κτηνοτρόφος, με πολλά πρόβατα, που ξεχώριζε για τις ικανότητές του: έξυπνος, δυναμικός, κοινωνικός, ευέλικτος,τολμηρός, έντιμος και δίκαιος, ανοιχτοχέρης. Αυτός κανόνιζε σχεδόν τα πάντα που είχαν σχέση με το τσελιγκάτο ( ενοικίαση βοσκοτόπων, πώληση γάλακτος και τυροκομικών προϊόντων, αρνιών, μαλλιών κ.τ.λ.). Είχε όμως και κοινωνικό ρόλο στη στάνη: συμβούλευε- μαζί με τους γεροντότερους- και έλυνε διαφορές. Όλοι οι σμίχτες είχαν συμμετοχή στα κέρδη και τις ζημιές του κοπαδιού. Του Αγίου Δημητρίου για το καλοκαίρι και του Αγίου Γεωργίου για το χειμώνα έκαναν λογαριασμό και απολογισμό των εσόδων και εξόδων του τσελιγκάτου και πάντα κρατούσαν παραστατικά ( τεφτέρια ). Οι Τσοπαναραίοι ήταν αυτοί που είχαν λίγα ή καθόλου πρόβατα και δεν είχαν δικό τους τσελιγκάτο. Με τα πρόβατα αλλά και τα άλλα ζώα τους έδενε στενή σχέση. Τα φρόντιζαν και τα πρόσεχαν ιδιαίτερα, αφού ήταν γι’ αυτούς όλη τους η περιουσία.
Το σπίτι των Σ. ( το κονάκι ), που το κατασκεύαζαν μόνοι τους, ήταν ένα καλύβι με σάλωμα και ήταν δυο τύπων: α) το ορθό κονάκι ( κωνοειδής καλύβα ), που κατέληγε στην κορυφή του σε σταυρό και είχε στο κέντρο την εστία ( φωτογώνι ) και γύρω-γύρω διασκευασμένους χώρους όπου τοποθετούσαν ρούχα, είδη μαγειρικής κ.τ.λ., ενώ υπήρχε σταθερή θέση για το εικόνισμα β) ο πλάγιος τύπος με δίρριχτη στέγη που κατασκευαζόταν από κορμούς δέντρων, ξύλα ( πελεκούδια ) και κλαδιά ελάτων ( μπάτσες ). Τα «κονάκια», ο οικισμός δηλ. το σύνολο των νομαδικών οικογενειών αποτελούσε τη Στάνη. Στάνη και τσελιγκάτο δεν ταυτίζονταν. Μπορεί μια στάνη να είχε δυο ή περισσότερα τσελιγκάτα. Το αντίστροφο όχι.
Η Σ. οικογένεια ήταν πατριαρχική. Αυστηρή πειθαρχία και άγραφοι απαρασάλευτοι νόμοι όριζαν τη συμπεριφορά του κάθε μέλους της. Αρχηγός της οικογένειας ήταν ο άνδρας, ο πατέρας. Στον πατέρα και τη μάνα υπήρχε απόλυτος σεβασμός. Το κορίτσι το χαρακτήριζε η ντροπαλοσύνη, η καλή ανατροφή και ο καλός ψυχικός κόσμος. Το αγόρι έπρεπε να ήταν σεμνό, συγκρατημένο στις πράξεις, τα λόγια και τους τρόπους του. Ο στυλοβάτης όμως της οικογένειας ήταν η γυναίκα, που σήκωνε όλο το βάρος των ευθυνών. Αυτή είχε καθημερινά αναλάβει όλες τις δουλειές του νοικοκυριού ( να φέρει ξύλα, ν’ ανάψει φωτιά, να φέρει νερό από τη βρύση με τη βαρέλα, να περιποιηθεί τα παιδιά, να κάμει το νοικοκυριό του κονακιού κ.τ.λ. ), αλλά και τις εξωτερικές δουλειές των προβάτων ( παραγωγή γαλακτοκομικών προϊόντων, κατασκευή, στρώσιμο, ξέστρωμα μαντριών κ.τ.λ. ).Η ρόκα, για το γνέσιμο του μαλλιού, ήταν η αχώριστη συντροφιά της. Όπου κι αν πήγαινε την είχε μαζί της. Το γνέσιμο του μαλλιού ήταν για τη Σ. ευχαρίστηση και «σκόλη». Εκείνο όμως που την κρατούσε «σκλαβωμένη» ήταν ο αργαλειός. Η Σ. ήταν μια αφανής ηρωίδα της καθημερινής ζωής. Έπρεπε να υπηρετεί την οικογένεια με θρησκευτική ευλάβεια και προσήλωση. Ενέπνεε όμως σεβασμό και έχαιρε εκτίμηση, ιδιαίτερα όταν γίνονταν μητέρα.
Η παιδεία των Σ. ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Οι σκληρές συνθήκες ζωής και οι συνεχείς μετακινήσεις τους στις ορεινές περιοχές δεν επέτρεπαν τη μόρφωση των παιδιών τους σε σχολεία. Κάποια τσελιγκάτα, το καλοκαίρι, με δικά τους έξοδα μίσθωναν δάσκαλο, συνήθως συνταξιούχο, για να δώσει κάποιες γνώσεις στα παιδιά. Τα παιδιά παρακολουθούσαν τα μαθήματα σε μια ειδικά διαμορφωμένη καλύβα, το «δασκαλοκάλυβο». Είχαν όμως μια βαθιά αίσθηση του ελληνικού γλωσσικού οργάνου. Από τις αφηγήσεις τους διαπιστώνει κανείς μια λιτότητα και παραστατικότητα στην έκφραση, ενώ στα τραγούδια τους φαίνεται μια βαθιά αίσθηση του ρυθμού και του μέτρου.
Οι Σ. ήταν πιστοί χριστιανοί, χωρίς μεγάλη θεωρητική κατάρτιση. Τελούσαν όμως τα θρησκευτικά τους καθήκοντα και ένιωθαν δέος για τα μυστήρια, ειδικά του γάμου και της βάπτισης. Τις μεγάλες γιορτές της Χριστιανοσύνης και τις ονομαστικές γιορτές τις γιόρταζαν με μεγαλοπρέπεια, όπου κι αν βρίσκονταν. Γλεντούσαν συχνά με χορό και τραγούδια. Τα τραγούδια, προϊόν ιστορικής και συναισθηματικής εσωτερίκευσης γεγονότων και καταστάσεων, κατατάσσονται σε τρεις ενότητες: στα κλέφτικα, στα ποιμενικά και της λεβεντιάς, της Χαράς ( γάμου ) και της αγάπης, και του χωρισμού και της ξενητειάς. Οι χοροί τους λεβέντικοι, έχουν την καταγωγή τους στον αρχαίο ελληνικό ρυθμό. Το παίξιμο της φλογέρας – το κατεξοχήν μουσικό όργανο – για το Σ. τσοπάνη ήταν μια ιεροτελεστία. Ιδιαίτερα γλεντούσαν, όταν γίνονταν κάποιος γάμος στο τσελιγκάτο. Ο γάμος μαζί με τη γέννηση των παιδιών αποτελούσε τους δυο κύριους πόλους της Σ. κοινωνίας. Ο γάμος ήταν ένα κοινωνικό φαινόμενο πολυδιάστατο, με ένα κύκλο πράξεων, στάσεων, συμβόλων και συμπεριφορών. Χαρακτηριστικό του ήταν η ενδογαμία. Κοινωνικός σκοπός του γάμου ήταν η αναπαραγωγή ( γέννηση και ανατροφή παιδιών ) και η κοινωνική κατανομή της εργασίας. Αλλά, και το θάνατο περιβάλουν με ένα κύκλο εκδηλώσεων και πράξεων που φανερώνει ότι ήταν προετοιμασμένοι για το αναπόφευκτο αυτό γεγονός. Στις μετακινήσεις τους, στο ξεκαλοκαιριό ή το χειμαδιό, είχαν πάντα μαζί τους τη νεκροαλλαξιά.
Τα τσελιγκάτα συνέβαλαν αποφασιστικά στους αγώνες της ανεξαρτησίας. Στην επανάσταση του 1821 οι Σ. ήταν τα στηρίγματα της κλεφτουριάς – όπως και όλοι οι άνθρωποι του βουνού – και της εξασφάλιζαν τα απαραίτητα. Κάθε οικογένεια είχε δώσει κι από έναν κλέφτη. Πολλοί ήταν και οι επώνυμοι Σ. αγωνιστές ( αρματολοί και κλέφτες ) της προεπαναστατικής και της επαναστατικής περιόδου, όπως οι αρματολοί του Καρπενησίου Συκάδες, ο Β. Δίπλας, ο Χασιώτης και ο Λεπενιώτης ( αδέλφια του Κατσαντώνη ), ο Φαρμάκης, ο Γ. Τσόγκας, ο Αραπογιάννης, ο Λιάκος και κυρίως το καμάρι των Σ., ο Κατσαντώνης, ο πολεμιστής και καπετάνιος των Αγράφων και των Τζουμέρκων. Στον Μακεδονικό Αγώνα βοήθησαν τα ελληνικά αντάρτικα σώματα ως οδηγοί, αγγελιοφόροι, τροφοδότες και σύνδεσμοι. Περιέθαλψαν τραυματίες στις στάνες τους, διέθεσαν τρόφιμα, ιματισμό, μετέφεραν όπλα και συμμετείχαν οι ίδιοι στα αντάρτικα σώματα, όπως ο οπλαρχηγός Κ. Γαρέφης κ. α. Ο Παύλος Μελάς συνεργάστηκε στενά με τους Σ. Ανώνυμοι αγωνιστές επίσης αντιστάθηκαν σ’ όλους τους κατακτητές…
Αυτό που άφησαν πίσω τους ως κληρονομιά οι Σ. δεν είναι μαρμάρινα αγάλματα, πίνακες ζωγραφικής, βιβλία προγονικά, αλλά μας κληροδότησαν υπέροχα ξυλόγλυπτα και όμορφα υφαντά, αντικείμενα που φιλοτέχνησαν για να κάνουν τη ζωή τους ευκολότερη. Η γυναίκα έφτιαχνε μόνη της τις αντρικές και γυναικείες φορεσιές. Μετά τον κούρο, το ξάσιμο του μαλλιού, το γνέσιμο, η ύφανση, το ράψιμο ήταν δικιά της δουλειά. Οι Σ. δε φόρεσαν ποτέ άλλο ξενικό ύφασμα, παρά μονάχα υφάσματα δικής τους κατασκευής. Η χαρακτηριστική σοβαρότητα των σκούρων χρωμάτων στις φορεσιές, τα υπέροχα χρώματα και σχέδια στις «παναούλες», τις μικρές ποδιές από χοντρό μάλλινο ύφασμα, ο ολοκέντητος κόκκινος φλάμπουρας του γάμου με θέματα αυστηρής συμμετρίας ανάμεσα και γύρω από τις τέσσερις γωνίες του σταυρού είναι μερικά από τα στοιχεία της Σ. τέχνης.
Σήμερα η ποιοτική μεταβολή και ο κοινωνικός μετασχηματισμός των Σ. είναι πραγματικότητα. Η κάθοδός τους από τα βουνά στις πεδιάδες, η εγκατάλειψη του πλάνητα βίου, η αγροτική διαβίωση ( ένα μικρό ποσοστό ασχολείται με την κτηνοτροφία ) αλλά και η ενασχόληση με ελεύθερα επαγγέλματα, η συμμετοχή τους στις μισθωτές υπηρεσίες, ιδιωτικές και δημόσιες, η ανάδειξή τους στην επιστήμη, τις τέχνες, τα γράμματα και την πολιτική διαμόρφωσαν μια Σ. κοινωνία που συνδυάζει την παράδοση με τον εκσυγχρονισμό. Ιδιαίτερα διέπρεψαν στις επιστήμες, αλλά δεν υπάρχει τομέας στον επαγγελματικό χώρο, στον οποίο να μην έχουν συμμετοχή οι Σ. Όμως οι αρχές τους και οι αξίες της ζωής δεν άλλαξαν. Φιλήσυχοι και φιλόξενοι, νομοταγείς, αξιοπρεπείς, εργατικοί και αξιόπιστοι διακρίνονται για το μαχητικό τους πνεύμα, το σφρίγος και την αγωνιστικότητά τους…
Από το 1960 και μετά, που οι Σ. διασκορπίστηκαν στις πόλεις και τα χωριά, σαρανταπέντε πολιτιστικοί σύλλογοι και η Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Σαρακατσαναίων ( ΠΟΣΣ ) προσπαθούν να κρατήσουν και να συνεχίσουν τη Σ. παράδοση και να αντισταθούν στην αφομοιωτική και ισοπεδωτική τάση της εποχής μας, με το να συγκεντρώνουν και να καταγράφουν τα Σ. τραγούδια, να μαθαίνουν τους χορούς στους νέους, διατηρώντας δικά τους χορευτικά συγκροτήματα. Με τα τμήματα γερόντων αναπαράγουν το πλούσιο και ανεξάντλητο υλικό, αφού οι γέροντες είναι οι μοναδικοί αδιάψευστοι μάρτυρες της Σ. ιστορίας. Μεγάλη είναι η προσφορά στη διάδοση του Σ. τραγουδιού, των Σ. τραγουδιστών, επαγγελματιών και μη, που έχουν ηχογραφήσει σε δίσκους και κασέτες τα τραγούδια τους. Το Λαογραφικό Μουσείο Σ. στις Σέρρες, όπου εκτίθεται αυθεντικό υλικό απ’ όλες τις περιοχές της Ελλάδας που έχει σχέση με τη ζωή και τη λαϊκή τέχνη των Σ., έτυχε Ευρωπαϊκής αναγνώρισης και βραβεύτηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή Μουσείων. Υπάρχουν όμως μουσεία, μικρότερης ίσως εμβέλειας, και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας με υλικό από τη λαϊκή τέχνη και τη ζωή των Σ. Υπαίθριοι παραδοσιακοί οικισμοί ( Στάνες ) σε διάφορα μέρη της χώρας κατασκευάστηκαν από συλλόγους και αναβιώνουν σκηνές από την καθημερινή ζωή των Σ. Έντυπο υλικό κυκλοφορεί για ενημέρωση των απανταχού Σ., όπως η «Σαρακατσαναϊικη Ηχώ» που εκδίδεται από την ΠΟΣΣ, το ετήσιο περιοδικό «Σαρακατσαναίοι» από την αδελφότητα Σ. Ηπείρου και το Ίδρυμα Σαρακ. Μελετών, το περιοδικό «Τα Δέοντα των Σαρακατσαναίων» από το Σύνδεσμο Σαρακ. Φθιώτιδας κ.ά. Σε συνέδρια πανελλήνια και ημερίδες με εισηγητές διάφορους επιστήμονες συζητούνται ποικίλα θέματα σχετικά με τους Σαρακατσαναίους. Το Πανελλήνιο Αντάμωμα στο Περτούλι Τρικάλων την τελευταία Κυριακή του Ιουνιου και άλλα τοπικά, σε θέσεις που συνήθως ξεκαλοκαίριαζαν οι Σ., που γίνονται κάθε χρόνο καθώς επίσης, συνεστιάσεις, συνάξεις και χοροεσπερίδες βοηθούν στη διατήρηση της παράδοσης αλλά και στη σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ των Σ. Τέτοια τοπικά ανταμώματα οργανώνονται στο Βελούχι ( θέση Άγιοι Απόστολοι Μερκάδας ) την πρώτη Κυριακή του Ιουλίου από το Σύνδεσμο Σ. Φθιώτιδας, στην Πάρνηθα ( στη θέση Μόλα ) του Αγίου Πνεύματος από τους Συλλόγους Σ. Αττικής, στο Γυφτόκαμπο ( κεντρικό Ζαγόρι Ηπείρου ) την πρώτη Κυριακή του Αυγούστου από την Αδελφότητα Σ. Ηπείρου, στην Ελάτεια Δράμας ( θέση Μπουζάλα ) στις 20 Ιουλίου από τους Συλλόγους Σ. Μακεδονίας και Θράκης κ. α. Επίσης στη Βουλγαρία ( Σλίβεν ) από την Ομοσπονδία Σ. Σ., που έχουν μείνει εκεί μετά το κλείσιμο των συνόρων, αλλά διατηρούν τη γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμα της Σ. παράδοσης…
Πολλοί είναι εκείνοι, Έλληνες και ξένοι, ερευνητές, λαογράφοι, κοινωνιολόγοι, ιστορικοί που ασχολήθηκαν και ασχολούνται με τη ζωή και τον πολιτισμό των Σ., όπως οι λαογράφοι Αγγελική Χατζημιχάλη που μελέτησε τον ποιμενικό βίο των Σ., και ο Ε. Μακρής, ο ανθρωπολόγος διδάκτωρ Άρης Πουλιανός που έδωσε νέα διάσταση στο θέμα της προέλευσης των Σ., οι καθηγητές κοινωνιολογίας Γ. Καββαδίας, Δ. Μαυρόγιαννης, Gr. Hoeg, Glaube Fauriel κ.α…
-
(http://aviationweek.typepad.com/photos/uncategorized/2007/06/03/drink.jpg) (http://www.youtube.com/watch?v=P6NjBhRHmvs)
Δεν είμαι σίγουρη αν πρέπει να μπει εδω ή στην ποίηση... απο την άλλη δεν είναι ποίημα...
Το τραγούδι απλά είναι 'ασορτί' με το προ-ηγούμενο (μεγας είσαι Κύριε...)
Οι στίχοι πεζοί.... (οχι του Μάλαμα, αλλά κομμάτια απο το "Περί μέθης" του Κωστή Παπαγιώργη), αν και θα ακουστώ βλάσφημη, το Ευαγγέλιο όποιου πίνει!
Πρέπει να είστε πάντα μεθυσμένοι. Από κρασί, ποίηση ή αρετή. Όπως προτιμάτε!
Στο άκουσμα του: «Θεέ μου, τί έπαθε!" που ξεστομίζουν οι νηφάλιοι αντικρίζοντας το μεθυσμένο, η απάντηση πρέπει να είναι σοφή: "ήπιε". Σε αόριστο. Δεν έχει σημασία πόσο, τί, ούτε βέβαια που. Το μόνο που λογαριάζεται είναι ο χρόνος και ο ύπνος. Αν ένας πρόχειρος ορισμός του ζωντανού είναι ότι ζει και (ακόμα!) δεν πέθανε, του μεθυσμένου είναι ότι ήπιε και (ακόμα!) δεν κοιμήθηκε.
Έτσι, αν ρωτήσουμε: ποιος μιλάει μέσα από το στόμα του μεθυσμένου, το πνεύμα ή το οινόπνευμα; η απάντηση είναι απλή - πρόκειται για το ίδιο πράγμα.
"Οπως λίγες δόσεις τρέλλας κάθε μέρα σε γλυτώνουν από το άσυλο, λίγος θάνατος κάθε νύχτα σε σκληραγωγεί καλύτερα για το τελικό ναυάγιο. Αυτό το λίγο, που το προτιμάμε από το οιοδήποτε πολύ, είναι η παιδαγωγική της μέθης για να βλέπουμε σωστά τους εθελοντές των δηλητηριάσεων...
Κάθε πότος κρύβει μύηση και ως τέτοια απαιτεί μακρόχρονη άσκηση. Θα πρέπει να σβήσουμε από τη μνήμη μας το άχαρο θέαμα των ανθρώπων που υποκύπτουν αμέσως στο αλκοόλ με τα πρώτα ποτήρια. Αυτούς που χάνουν τον κόσμο γύρω τους, ζαλίζονται, εμέσουν, κλαίνε, λιποθυμούν. Σαν το χέρι του παλιού εργάτη, που δε φουσκαλιάζει πιά γιατί έχει τους κάλους του, η πολύχρονη συνήθεια έχει θωρακίσει τον μέθυσο από αυτούς τους κινδύνους. Δεν τον κάνει Σωκράτη. Αντίθετα τον προετοιμάζει για την τελική κατάρρευση, η οποία όμως δεν είναι ανάξια αδιαθεσία, αλλά πανάρχαιος πόνος.
Αλλά η μέθη δεν πρέπει να πέφτει στα χέρια των γυναικών και των εφήβων. Οι γυναίκες μεθάνε μόνο με έρωτα, ενώ η ήβη δεν έχει ικανή υποψία της νύχτας. Οι ευγένειές της έχουν το σφυγμό των θετικών πλευρών της ζωής.
Μια ερωτική συντριβή είναι η πιο δοκιμασμένη αφορμή για να αρχίσει κανείς τη γνωριμία του με το αλκοόλ. Από ερωτική απόγνωση ή τρελαίνεσαι, ή μισείς το άλλο φύλο ή καταντάς αλκοολικός. Οι μέσες λύσεις ανήκουν σε όσους έχουν μείνει στα μισά του δρόμου.
Ο μεθυσμένος δε θέλει να βγάλει από μέσα του το αλκοόλ, αλλά τον κόσμο. Το σύμπαν ολόκληρο, μαζί με τη συντετριμμένη του ύπαρξη.
Καλή σας νύχτα :)
-
aeee ... ;)
πω πω το ξεχασα Κυρία :-[ Σας παρακαλώ μη μου βαλετε κακό βαθμό στον έλεγχο :-[ θα επανορθωσω ;D
Παγκόσμια ημερα Μουσικής σήμερα ;D
Ιστορική αναδρομή: Η Μουσική αποτελεί το πρωταρχικό στοιχείο κάθε δημιουργίας, κάθε μύθου και κάθε λατρείας από τότε που υπάρχει ο άνθρωπος μέχρι και σήμερα. Η μουσική πάνω απ’ όλα είναι Αρμονία, βασίζεται πάνω σε μια εκ των βασικών του αισθήσεων, την ακοή και συμβολίζει την τιθάσευση των χαοτικών, απεριόριστων και ανεξάντλητων ήχων που κατακλύζουν τον άνθρωπο από τη στιγμή που θα γεννηθεί μέχρι τη στιγμή που θα πεθάνει. Πολύ πριν ο πολιτισμός δαμάσει την Ύλη, πρώτα κατάφερε να ελέγξει τον Ήχο και αυτό είναι η πρώτη μεγάλη επιτυχία στην προσπάθεια για οικειοποίηση και κατανόηση του έξω κόσμου.
Η Ελληνική μυθολογία είχε συνδέσει άρρηκτα τη μουσική με τη μυθοπλασία, μια και το ιδανικό του ελληνικού πολιτισμού ανέκαθεν υπήρξε η αρμονία. Έχει λοιπόν ένα κύριο θεό του Δωδεκάθεου τον Απόλλωνα ως βασικό της θεράποντα, «Μουσηγέτης Φοίβος» ονομαζόταν, αλλά και πολλούς άλλους να εμπλέκονται, όπως ο Ερμής που κατασκεύασε τη λύρα, ενώ ακόμη έχει και δευτερεύουσες θεότητες όπως είναι οι 9 Μούσες και φυσικά ήρωες-μουσικούς όπως ο Ορφέας που συγκίνησε με τη μουσική του μέχρι και τον Άδη για να ξαναφέρει την Ευρυδίκη του στη ζωή
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/2/20/Muse_lyre_Louvre_CA482.jpg/220px-Muse_lyre_Louvre_CA482.jpg)
http://www.youtube.com/watch?v=71FjbP7I88M&feature=related
ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΜΟΥΣΩΝ
Μνημοσύνης και Ζηνός εριγδούποιο θύγατρες,
Μούσαι Πιερίδες, μεγαλώνυμοι, αγλαόφημοι,
θνητοίς οις κε παρήτε, ποθεινόταται, πολύμορφοι,
πάσης παιδείης αρετήν γεννώσαι άμεμπτον•
θρέπτειραι ψυχής, διανοίας ορθοδότειραι,
και νόου ευδυνάτοιο καθηγήτειραι άνασσαι,
αι τελετάς θνητοίς ανεδείξατε μυστιπολεύτους,
Κλειώ τ΄ Ευτέρπη τε Θάλειά τε Μελπομένη τε,
Τερψιχόρη τ΄ Ερατώ τε Πολύμνιά τ΄ Ουρανίη τε,
Καλλιόπη συν μητρί και ευδυνάτηι θεάι αγνήι.
Αλλά μόλοιτε, θεαί, μύσταις, πολυποίκιλοι, αγναί,
εύκλειαν ζήλόν τ΄ ερατόν πολύυμνον άγουσαι.-
*****************************
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΕΥΡΥΔΙΚΗΣ
Στίχοι Μάνος Χατζιδάκις. Ερμηνεία Σαββίνα Γιαννάτου
http://www.youtube.com/watch?v=OzmXDYZRCq4
Έτσι καθώς στεκόμουν
στο σταθμό μονάχη
είχες γυρίσει παίζοντας τη ράχη.
Με είδες,σε είδα
θέλησα ένα χάδι
μα ο σκοπός σου κύλησε στο δρόμο.
Τον πήραν τρένα,τον πήραν σύννεφα καπνού
τον πήρανε τα μάτια σου
και χάθηκα στον Άδη.
Είσαι καλός,είσαι κακός δεν ξέρω....
-Πως σε λεν;
-Ορφέα.
-Κι εμένα Ευρυδίκη....
-
καλησπέρα!
χρόνια πολλά και καλά στην εορτάζουσα :)
La Llorona
La llorona, είναι αυτή που κλαίει, που θρηνεί, που μοιρολογεί. Είναι συγχρόνως ένας από τους πιο ζωντανούς λαϊκούς θρύλους στο Μεξικό, αλλά και ολόκληρη τη Λατινική Αμερική. Έχει πολλές παραλλαγές, με κοινό στοιχείο μια γυναίκα που απαρνημένη από τον αγαπημένο της και τρελαμένη απ’ τον έρωτα, πνίγει τα παιδιά της και όταν συνειδητοποιεί τι έκανε αυτοκτονεί. Το φάντασμά της ντυμένο στ’ άσπρα τριγυρνά στις όχθες ποταμών και λιμνών μοιρολογώντας. Στην κύρια μεξικάνικη εκδοχή, ο εραστής ήταν ένας Ισπανός κονκισταδόρ και η γυναίκα ιθαγενής. Οι αναλογίες φθάνουν μέχρι τη Μήδεια και πλήθος άλλων παρόμοιων μύθων σε όλο τον κόσμο.Το τραγούδι με αναφορές στον συγκεκριμένο μύθο, είναι επίσης από τα πλέον διαδεδομένα και αγαπημένα, με πλήθος παραλλαγών και εκτελέσεων. Εδώ, από τον ζωντανό θρύλο της Μεξικάνικης μουσικής, την Chavela Vargas.
http://www.youtube.com/watch?v=vFGIxWAUcXU
επίσης από την ταινία Φρίντα Κάλο
http://www.youtube.com/watch?v=0gQ31m4Yt0s&feature=related
-
Γεια σας και από μένα! Ένα ριζίτικο τραγούδι, από τα ωραιότερα που έχω ακούσει και από τα πιο αγαπημένα των Κρητικών. Τα ριζίτικα είναι μια από τις βασικές κατηγορίες της παραδοσιακής μουσικής και ποίησης της Κρήτης. Έχουν ποικίλη θεματολογία, αλλά βασικά χαρακτηριστικά τους είναι ο αργός ρυθμός, η απουσία μουσικής, η αντιφώνηση, η έκφραση στοιχείων πόνου και λεβεντιάς και η συντομία τους. Η ονομασία του προέρχεται από τις ρίζες, δηλαδή από τα ριζιτικοχώρια που βρίσκονται στους πρόποδες των Λευκών ορέων, Κάποιοι άλλοι ταυτίζουν τη λέξη ρίζα με τους προγόνους. Αυτά!!!
Η φωνή στο ριζίτικο που ακολουθεί είναι του Σταύρου Ψαρουδάκη και το βίντεο προέρχεται από μία ταινία μικρού μήκους.
Σε ψηλό βουνό,
σε ριζιμιό χαράκι,
κάθεται έν' αϊτός.
Βρεμένος, χιονισμένος
ο καημένος και παρακαλεί.
Και παρακαλεί
τον ήλιο ν' ανατείλει.
Ήλιε ανάτειλε-ήλιε ανάτειλε.
Ήλιε λάμψε και δώσε
για να λιώσουνε
χιόνια από τα φτερά μου
και τα κρούσταλλα
από τ' ακράνυχά μου.
Ήλιε ανάτειλε-ήλιε ανάτειλε.
http://www.youtube.com/watch#!v=bm4ai0mAGGM&feature=related (http://www.youtube.com/watch#!v=bm4ai0mAGGM&feature=related)
-
Λοιπόν, για δες σύμπτωση, LK. Πριν από λίγο άκουγα μετά από πολύ καιρό ένα τραγούδι του Ξυλούρη. Δεν είναι βέβαια παραδοσιακό κρητικό, αλλά αυτή η φωνή με παραπέμπει πάντα στην Κρήτη. Δεν είχα προσέξει ποτέ τους στίχους του. Γράφτηκε στους δύσκολα χρόνια της χούντας, αλλά με έναν περίεργο τρόπο ηχεί τόσο μα τόσο επίκαιρο, που με συγκίνησε.
Κέρασμα στην παρέα για τα χθεσινά μου γενέθλια.:-* Τα βγάλαμε πέρα και αυτήν τη χρονιά... ;)
Πώς να σωπάσω
http://www.youtube.com/watch?v=k-UKum5XxfE
Στίχοι: Κώστας Κινδύνης
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης
Πώς να σωπάσω μέσα μου
την ομορφιά του κόσμου;
Ο ουρανός δικός μου
η θάλασσα στα μέτρα μου.
Πώς να με κάνουν να τον δω
τον ήλιο μ'άλλα μάτια;
Στα ηλιοσκαλοπάτια
Μ' έμαθε η μάνα μου να ζω...
Στου βούρκου μέσα τα νερά
ποια γλώσσα μου μιλάνε
αυτοί που μου ζητάνε
να χαμηλώσω τα φτερά;
-
Καλημέρα με την ευχάριστη μουσική ( λέγεται zydeco) των κρεολών της Λουισιάνα.
1. Clifton Chenier -Louisiana boogie
http://www.youtube.com/watch?v=MaIK5ZSVa2Q&feature=related (http://www.youtube.com/watch?v=MaIK5ZSVa2Q&feature=related)
2. Clifton Chenier - Opelousas Hop
http://www.youtube.com/watch?v=bgZDnKrAA_I&feature=related (http://www.youtube.com/watch?v=bgZDnKrAA_I&feature=related)
Μέχρι και ο μεγάλος Rory Gallagher έχει τραγουδίσει zydeco.
3. Rory Gallagher - King Of Zydeco
http://www.youtube.com/watch?v=0sndE7q4Iuo (http://www.youtube.com/watch?v=0sndE7q4Iuo)
ΥΓ.
Για όσους ενδιαφέρονται , πληροφορίες για αυτό το είδος μουσικής , εδώ :
http://en.wikipedia.org/wiki/Zydeco (http://en.wikipedia.org/wiki/Zydeco)
http://worldmusic.about.com/od/northamerican/p/Zydeco.htm (http://worldmusic.about.com/od/northamerican/p/Zydeco.htm)
-
απο τη μουσουλαμικη συνοικια οπου περπατουσα το πρωι στα ωραια σοκακια, μου ρθε αυτος ο "αμανες"
οταν το ακουτε ρουφατε και αργιλέ.... γαι περισσοτερη απολαυση!!! ;) ;D
Σαμπάχ αμανές
http://www.youtube.com/watch?v=LOaEZaCQT_k&feature=related
Πως φαινεται οτι δεν πινεις Ναργιλε..
δροσιζεσαι εκει πανω Μαρκο;; ;)
Ο Ναργιλές είναι ασιατικής επινόησης για ανετότερο και ταυτόχρονα ευχάριστο κάπνισμα. Η ονομασία του προέρχεται από τη περσική λέξη "ναργκιούλ" (=είδος ινδικής καρύδας) από την οποία στην αρχή κατασκευαζόταν πριν χρησιμοποιηθεί αργότερα γυάλινη σφαίρα.
Περιγραφή
Η συσκευή αυτή καπνίσματος αποτελείται από μία φιάλη νερού, συνήθως γυάλινη, που είναι και η βάση της συσκευής με ένα στόμιο στο πάνω μέρος όπου προσαρμόζεται, αεροστεγώς, μεταλλικός κατακόρυφος σωλήνας που από το βάθος της φιάλης απολήγει στο πάνω μέρος σε μικρή εστία από κέραμο με διάτρητο πυθμένα που ονομάζεται "λουλάς" εντός του οποίου τοποθετείται ο καπνός, λεγόμενος "τουμπεκί". Λίγο πιο πάνω από τη αεροστεγή σύνδεσή του, ο κατακόρυφος σωλήνας φέρει πλάγια ένα δεύτερο στόμιο (ή και περισσότερα, περιμετρικά), στο οποίο προσαρμόζεται ένας εύκαμπτος σωλήνας από δέρμα ή πλαστικό, που ονομάζεται "μαρκούτσι", που συνήθως είναι πλούσια στολισμένος χρυσοκέντητος, άλλοτε και με τεμάχια γούνας και που καταλήγει σε επιστόμιο συνήθως από ήλεκτρο. Το δεύτερο αυτό στόμιο προέρχεται από μικρό σωλήνα του οποίου η άλλη άκρη φθάνει μέχρι την αεροστεγή σύνδεση με το γυάλινο δοχείο χωρίς να εισέρχεται στο νερό. Επίσης προς αποφυγή ρύπων, στο άνω μέρος της συσκευής κάτω από τον λουλά φέρεται προσαρμοσμένος μικρός δίσκος για τη τοποθέτηση μικρών αναμμένων ανθράκων ή της τσιμπίδας. Τέλος φέρεται ειδική μεταλλική διάτρητη καλύπτρα με την οποία σκεπάζεται ο λουλάς για τη προστασία των ανθράκων, όταν φυσάει, σε χρήση στο ύπαιθρο.
Τρόπος χρήσης
Η γυάλινη φιάλη φέρει καθαρό νερό συνήθως μέχρι τη μέση. Μετά την αεροστεγή σύνδεση με τον κατακόρυφο σωλήνα τοποθετείται στη πάνω κατάληξή του, στο λουλά χαρμάνι καπνού που πωλείται στο εμπόριο και είναι αρκετα πιο ακίνδυνος,αντιθέτως με τον καπνό του τσιγάρου (ειδικά για ναργιλέ). Στη συνέχεια, με μια μεταλλική μικρή τσιμπίδα τοποθετούνται πάνω στο χαρμάνι, που προηγουμένως έχει συμπιεσθεί ελαφρά με το χέρι, τεμάχια αναμμένου κάρβουνου.
Έτσι μόλις ο καπνιστής αρχίζει να ρουφά, αραιώνεται ο εντός της φιάλης αέρας, δημιουργείται υποπίεση, και ο καπνός από το καιόμενο τουμπεκί μαζί με αέρα εισέρχεται δια του κατακόρυφου σωλήνα στη φιάλη προκαλώντας φυσαλίδες και αναταραχή στο νερό με υπόκωφο θόρυβο το λεγόμενο "γουργουρητό". Με αυτό το τρόπο ο καπνός φιλτράρεται από μέρος της ελάχιστης νικοτίνης και πλέον πολύ καθαρότερος και πολύ πιο ακίνδυνος (σε σχέση με το τσιγάρο) φθάνει από το μαρκούτσι στο στόμα του καπνιστή.
Το πέρασμα αυτό του καπνού μέσα από το νερό που τον φιλτράρει τον ψύχει και αποτελεί το βασικό χαρακτηριστικό το οποίο διαφοροποιεί τον ναργιλέ από τις άλλες συσκευές καπνίσματος.
Διάδοση
Ο Ναργιλές είναι συνηθισμένος στα μουσουλμανικά κράτη ενώ σχετικά διαφοροποιημένος απαντάται και σε άλλες ασιατικές χώρες όπως η Ινδία. Στην Ελλάδα η χρήση του ήταν διαδεδομένη κατά την εποχή της τουρκοκρατίας ενώ συνεχίστηκε και στις αρχές του 20 αιώνα. Τα τελευταία χρόνια παρουσιάζεται μια αύξηση στα μαγαζιά που προσφέρουν ναργιλέ "ναργιλάδικα" τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη αλλά όχι ως καθημερινή συνήθεια αλλά περισσότερο ως δείγμα διαφοροποίησης και στυλ.
Καπνός ναργιλέ
Το χαρμάνι το οποίο καπνίζεται στον ναργιλέ δεν είναι καπνός τσιγάρου ή πίπας.Ο καπνός αυτός είναι υγρός και πολλές φορές αρωματισμένος και ο οποίος ονομάζεται τουμπεκί.
Το κάπνισμα του ναργιλέ έχει περάσει στην Ελληνική παράδοση μέσα από τραγούδια, κυρίως ρεμπέτικα.
Όλες οι σωληνώσεις είναι αεροστεγώς συνδεδεμένες έτσι ώστε η υποπίεση που δημιουργείται από το ρούφηγμα του καπνιστή να αναγκάζει τον αέρα μαζί με τον καπνό από το χαρμάνι που καίγεται να μπαίνουν στο δοχείο περνώντας μέσα από το νερό.
Οι "θεριακλήδες" της εποχής, τον ναργιλέ τον αποκαλούσαν χαρακτηριστικά και "βάσανο", λόγω της πολυσύνθετης διαδικασίας του.
Στο εμπόριο σήμερα πωλούνται και αρωματικοί καπνοί ειδικά για ναργιλέ. Στη χρήση τέτοιου καπνού σημειώνεται πως μετά τη τοποθέτηση του χαρμανιού στο λουλά αυτός καλύπτεται με μικρό τεμάχιο ασημόχαρτου και με μια οδοντογλυφίδα δημιουργούνται πολλές οπές, πάνω από τις οποίες και τοποθετούνται τα μικρά αναμμένα κάρβουνα. Πολλές φορές λόγω έλλειψης φωτιάς χρησιμοποιούνται και καρβουνάκια, όχι όμως τόσο επιτυχώς.
Ο ναργιλές σε διαμέρισμα, μόνο ως διακοσμητικό είδος συνηθίζεται, η δε χρήση δεν καθίσταται απαγορευτική.
[Επεξεργασία] Ορολογία
Η ορολογία που σχετίζεται με το ναργιλέ:
λουλάς (κεραμική, διάτρητη εστία)
τουμπεκί (ψιλοκομμένος καπνός)
μαρκούτσι ή τσιμπούκι (εύκαμπτος σωλήνας που καταλήγει στο επιστόμιο)
http://www.youtube.com/watch?v=PKWvxgGVZj4
Οταν καπνιζει ο Λουλας..
-
Καλημέρα σε όλους.
Ακούγοντας μια εκπομπή χθες το βράδυ στο ραδιόφωνο , θυμήθηκα το βασικό συστατικό του Rock n' roll όπως το ξέρουμε σήμερα ,το swing.
Μουσική των σαλονιών της δεκαετίας του 30 την εποχή των "Big Bands".
Μια υποκατηγορία του είναι το Gypsy swing.
Django Reinhardt & Stéphane Grappelli - Minor Swing
http://www.youtube.com/watch?v=VpmOTGungnA (http://www.youtube.com/watch?v=VpmOTGungnA)
Δεν θα μπορούσα να μην σας αφιερώσω και αυτό :
Dire Straits - Sultans of Swing
http://www.youtube.com/watch?v=xo-J1wf2KHc (http://www.youtube.com/watch?v=xo-J1wf2KHc)
Και βέβαια φίλε aristo2 πολύχρονος με τις καλύτερες ευχές μου.
Αφιερωμένο !!!
http://www.youtube.com/watch?v=m44z-223UYE&feature=PlayList&p=F877ECEE8D2F6DFA&playnext_from=PL&index=0&playnext=1 (http://www.youtube.com/watch?v=m44z-223UYE&feature=PlayList&p=F877ECEE8D2F6DFA&playnext_from=PL&index=0&playnext=1)
-
Αφιερώνω στον exterr τη μέγιστη φωνή π α γ κ ο σ μ ί ω ς : http://www.youtube.com/watch?v=d-t1rjNlwiY (και, όμως, υπάρχει ... αν και, από το 1966, εγκατέλειψε το πάλκο ...) , και τη δεσποσύνη της μπανιέρας ... στο Μάρκο ... που ξέρει από ... αφρόλουτρα ... ::) 8) :D
Καλά , δεν το συζητάω ότι ο Στέλιος είναι η μέγιστη φωνή παγκοσμίως. Το τρομερό όμως είναι ότι κάλυψες και το γούστο μου.
Θεωρώ ότι το "Υπάρχω" είναι το καλύτερο τραγούδι του Καζατζίδη (ακόμα και από το αγριολούλουδο και έχω διαφωνίσει με πολλούς σε αυτό όσο απόλυτο και αν ακούγεται). Η ενορχήστρωση είναι απίστευτη (επική θα έλεγα) και όσον αφορά τους στίχους ,πρόκειται για το μοναδικό ερωτικό λαϊκό τραγουδι που ξέρω , που ο άνδρας δεν παρακαλά να γυρίσει πίσω η αγάπη του αλλά της λέει ότι ΑΥΤΗ θα τον αναζητά και θα τον σκέπτεται και μάλιστα το κάνει με απόλυτα εγωιστικό τρόπο !!!
Λοιπόν με έπιασε η πάρλα !! Σου ανταποδίδω την αφιέρωση. Το αφιερώνω όμως και στον Μαρκο μια και είχε βάλει πριν 2 μέρες έναν Σαμπάχ Αμανέ. Ενα τραγούδι από το ρεμπέτικο του Φέρη σε στίχους Νίκου Γκάτσου και μουσική Σταύρου Ξαρχάκου.
Σωτηρία Λεονάρδου - Καίγομαι
http://www.youtube.com/watch?v=ZGHLL6cKdV4 (http://www.youtube.com/watch?v=ZGHLL6cKdV4)
-
Καλημέρα στην παρέα !
δεν ξέρω exterr από αυτό το είδος παρα μόνο ελάχιστα!! ;D ;D
ήμουν πιο πολύ http://www.youtube.com/watch?v=1FxxHuIwY0A
Τότε ας τα πάρουμε από την αρχή.
Πρώτα υπήρχε το hard rock και μετά η hard rock ψυχεδέλεια.
υπάρχουν όμως 4 τραγούδια που σηματοδοτούν την μετάλλαξη της hard rock ψυχεδέλειας σε heavy metal.
1. Blue Cheer - Summertime Blues
http://www.youtube.com/watch?v=nU5uDozoSSM (http://www.youtube.com/watch?v=nU5uDozoSSM)
2. Jimi Hendrix - Voodoo Child
http://www.youtube.com/watch?v=WoAXW30mMAg (http://www.youtube.com/watch?v=WoAXW30mMAg)
3. Steppenwolf - Born To Be Wild
http://www.youtube.com/watch?v=rMbATaj7Il8 (http://www.youtube.com/watch?v=rMbATaj7Il8)
Εδώ , στους στίχους υπάρχει και η έφραση "heavy metal thunder" που χρησιμοποήθηκε για να ονομάσει το νέο είδος.
Το τραγούδι όμως που ήταν ορόσημο γισ την παραπάνω μετάλλαξη - μετάβαση ήταν :
4. In A Gadda Da Vida - Iron Buttefly
http://www.youtube.com/watch?v=uGmkM4v9AaY (http://www.youtube.com/watch?v=uGmkM4v9AaY)
Εδώ υπάρχει και μια ιστορία. το συγκρότημα πήγε στον στούντιο για να ηχογραφήσει ένα τραγούδι με τίτλο "In the garden of eden".
Ομως ο τραγουδιστής είχε γίνει πίτα (με ουσίες κι οινοπνεύματα) και δεν ήξερε τι έλεγε. Οπότε του βγήκε το In a gadda da vida.
Δεν πήγαινε πίσω όμως και το υπόλοιπο συγκρότημα και άρχισαν να παίζουν ασύστολα.
Αποτέλεσμα ένα 17λεπτο κομμάτι το οποίο αποφάσισαν αργότερα να τυπώσουν ως έχει.
-
Καλημέρα... :) Ωραίες επιλογές...
Καλημέρα στην παρέα !
δεν ξέρω exterr από αυτό το είδος παρα μόνο ελάχιστα!! ;D ;D
ήμουν πιο πολύ http://www.youtube.com/watch?v=1FxxHuIwY0A
Τότε ας τα πάρουμε από την αρχή.
Πρώτα υπήρχε το hard rock και μετά η hard rock ψυχεδέλεια.
υπάρχουν όμως 4 τραγούδια που σηματοδοτούν την μετάλλαξη της hard rock ψυχεδέλειας σε heavy metal.
1. Blue Cheer - Summertime Blues
http://www.youtube.com/watch?v=nU5uDozoSSM (http://www.youtube.com/watch?v=nU5uDozoSSM)
2. Jimi Hendrix - Voodoo Child
http://www.youtube.com/watch?v=WoAXW30mMAg (http://www.youtube.com/watch?v=WoAXW30mMAg)
3. Steppenwolf - Born To Be Wild
http://www.youtube.com/watch?v=rMbATaj7Il8 (http://www.youtube.com/watch?v=rMbATaj7Il8)
Εδώ , στους στίχους υπάρχει και η έφραση "heavy metal thunder" που χρησιμοποήθηκε για να ονομάσει το νέο είδος.
Το τραγούδι όμως που ήταν ορόσημο γισ την παραπάνω μετάλλαξη - μετάβαση ήταν :
4. In A Gadda Da Vida - Iron Buttefly
http://www.youtube.com/watch?v=uGmkM4v9AaY (http://www.youtube.com/watch?v=uGmkM4v9AaY)
Εδώ υπάρχει και μια ιστορία. το συγκρότημα πήγε στον στούντιο για να ηχογραφήσει ένα τραγούδι με τίτλο "In the garden of eden".
Ομως ο τραγουδιστής είχε γίνει πίτα (με ουσίες κι οινοπνεύματα) και δεν ήξερε τι έλεγε. Οπότε του βγήκε το In a gadda da vida.
Δεν πήγαινε πίσω όμως και το υπόλοιπο συγκρότημα και άρχισαν να παίζουν ασύστολα.
Αποτέλεσμα ένα 17λεπτο κομμάτι το οποίο αποφάσισαν αργότερα να τυπώσουν ως έχει.
exterr, εξαιρετική η αναδρομή στις απαρχές του είδους... 8)
You Keep Me Hangin' On (Holland–Dozier–Holland)
Η πρώτη εκτέλεση από το γυναικείο ποπ συγκρότημα των Supremes (1966):
http://www.youtube.com/watch?v=KKQbcJyVKR0
Και η μεταμόρφωση του τραγουδιού από τους Vanilla Fudge (1967), συγκρότημα παρόμοιου ύφους με τους Iron Butterfly
http://www.youtube.com/watch?v=vQr-U410JOw (η σύντομη εκδοχή)
http://www.youtube.com/watch?v=ifpmXmsecrU (live)
http://www.4shared.com/audio/V2xF3y-i/05-Stra__Illusions_of_my_child.html (η εκτεταμένη 7λεπτη εκδοχή από το άλμπουμ)
Set me free, why don't cha babe
Get out my life, why don't cha babe
'Cause you don't really love me
You just keep me hangin' on
You don't really need me
But you keep me hangin' on
Why do you keep a coming around
Playing with my heart?
Why don't you get out of my life
And let me make a new start?
Let me get over you
The way you've gotten over me
Set me free, why don't cha babe
Let me be, why don't cha babe
'Cause you don't really love me
You just keep me hangin' on
Now you don't really want me
You just keep me hangin' on
You say although we broke up
You still wanna be just friends
But how can we still be friends
When seeing you only breaks my heart again
And there ain't nothing I can do about it
Woo, set me free, why don't cha babe
Woo, get out my life, why don't cha babe
Set me free, why don't cha babe
Get out my life, why don't cha babe
You claim you still care for me
But your heart and soul needs to be free
Now that you've got your freedom
You wanna still hold on to me
You don't want me for yourself
So let me find somebody else Hey!
Why don't you be a man about it
And set me free
Now you don't care a thing about me
You're just using me
Go on, get out, get out of my life
And let me sleep at night
'Cause you don't really love me
You just keep me hangin' on...
-
Καλημέρα ! :)
Χθες είχα πάει θερινό σινεμά , οπότε σκέφτηκα να βάλω κανένα soundtrack.
Τα soundtracks για μένα είναι μία πηγή για να ανακαλύψει κάποιος μικρά διαμάντια.
Ξεκινώ με το καλύτερο soundtrack ever , για μένα .
1. The blues brothers
Think - Aretha Franklin.
http://www.youtube.com/watch?v=J0y2dDlFmLg (http://www.youtube.com/watch?v=J0y2dDlFmLg)
Συνεχίζω με τους μαιτρ των soundtracks (Προσωπική εκτίμηση ),
Αδερφοί Coen και Quentin Tarantino.
2. The LadyKillers (Coen)
Abbot Kinney Lighthouse Choir - Shine On Me
http://www.youtube.com/watch?v=4V4GVf0jSQ8 (http://www.youtube.com/watch?v=4V4GVf0jSQ8)
3. The Big Lebowski (coen)
Gypsy Kings - Hotel California
http://www.youtube.com/watch?v=J01dhoKKhWg (http://www.youtube.com/watch?v=J01dhoKKhWg)
4. Reservoir Dogs (Tarantino)
George Baker- Little Green Bag
http://www.youtube.com/watch?v=4b1wt3-zpzQ (http://www.youtube.com/watch?v=4b1wt3-zpzQ)
5. Inglourious Basterds (Tarantino)
Murder by Death - I'm Comin' Home
http://www.youtube.com/watch?v=4802K4n8k6I (http://www.youtube.com/watch?v=4802K4n8k6I)
-
Boldini και ioanna89 πολύ ωραίες επιλογές !!!!! :)
(http://i89.photobucket.com/albums/k231/argonzero/gif/applause_2.gif)
θα παραμείνω στα soundtracks με άλλο ένα αγαπημένο.
Είναι από της ταινία strange days της Kathryn Bigelow σε σενάριο James Cameron με τον Ralph Fiennes.
Juliette Lewis - Hardly Wait
http://www.youtube.com/watch?v=qwSR66WlWiE (http://www.youtube.com/watch?v=qwSR66WlWiE)
Και η αντίστοιχη σκηνή της ταινίας :
http://www.youtube.com/watch?v=9LUvqfrKQwc (http://www.youtube.com/watch?v=9LUvqfrKQwc)
Εδώ είναι η πρώτη εκτέλεση από την PJ Harvey
http://www.youtube.com/watch?v=Bq8N9gfCDJ0 (http://www.youtube.com/watch?v=Bq8N9gfCDJ0)
όπως και η εκτέλεση από τους Placebo.
http://www.youtube.com/watch?v=RppIYSNZEU0 (http://www.youtube.com/watch?v=RppIYSNZEU0)
ΥΓ.
Η Juliette Lewis είναι η πιτσιρίκα που έκανε την κόρη του Robert De Niro στο "ακρωτήρι του φόβου" (Cape Fear ) του
Martin Scorsese.
-
Μουσική των Sufi (http://www.youtube.com/watch?v=J_xFkfK4OEg)
Παραδοσιακά κορεάτικα κρουστά και τραγούδια (http://www.youtube.com/watch?v=dbxDXTHvKaY)
-
Hable Con Ella - Raquel (http://www.youtube.com/watch?v=giNEk_cMs7U)
Καληνύχτα σας :-*
Αχ βρε Domenica με τις επιλογές σου.! :)
Μου αρέσουν πολύ όλα τα soundtrack από τις ταινίες του Pedro Almodovar αλλά τα είχα ξεχασμένα σε μια άκρη του μυαλού μου.
Μου τα θύμησες και χαίρομαι !!!
Εκανες την αρχή με το "Μίλα της ". Εγώ συνεχίζω με "Ψηλά τακούνια"
Στα αφιερώνω :
1. Luz Casal - Piensa En mi
http://www.youtube.com/watch?v=tqJ9263FA-Y (http://www.youtube.com/watch?v=tqJ9263FA-Y)
2. Luz Casal - Un ano de amor
http://www.youtube.com/watch?v=hMIoI6kRzOk (http://www.youtube.com/watch?v=hMIoI6kRzOk)
Μουσική των Sufi (http://www.youtube.com/watch?v=J_xFkfK4OEg)
Παραδοσιακά κορεάτικα κρουστά και τραγούδια (http://www.youtube.com/watch?v=dbxDXTHvKaY)
Πώ πώ !! aeee μου , τι επιλογές ήταν αυτές ; :)
Oi sufi έχουν πολύ ξεχωριστή μουσική.
Είναι μια ασκητική κοινότητα του ισλάμ η οποία Θεωρείται μυστική αίρεση .
Το τραγούδι για αυτούς είναι κάτι σαν την "Θεία Λειτουργία " .
Ο ποιό γνωστός αντιπρόσωπός τους είναι ο Nusrat Fateh Ali Khan ο οποίος συντέλεσε πολύ στο να γίνει γνωστή αυτή η μουσική στην δύση.
Στα αφιερώνω .
1. Nusrat Fateh Ali Khan - Must Nazron Se Allah Bachaye
http://www.youtube.com/watch?v=B9lt-JI86k4 (http://www.youtube.com/watch?v=B9lt-JI86k4)
Να και μια συνεργασία του (από τις πολλές) με τον Peter Gabriel.
2. Nusrat Fateh Ali Khan , Peter Gabriel - In Your Eyes
http://www.youtube.com/watch?v=3eq2st8e_IQ (http://www.youtube.com/watch?v=3eq2st8e_IQ)
3. Ωραίοι και οι κορεάτες. Ακου και τους Ιάπωνες KODO.
http://www.youtube.com/watch?v=6hNZBXFaSFE (http://www.youtube.com/watch?v=6hNZBXFaSFE)
-
Τρεις μάγκες είμαστε
Στίχοι: Γιώργος Μητσάκης
Μουσική: Γιώργος Μητσάκης
Πρώτη εκτέλεση: Μαρίκα Νίνου
Άλλες ερμηνείες: Γιάννης Τατασσόπουλος
Τρεις μάγκες είμαστε κι οι τρεις αδέλφια,
για μας είν' η ζωή γεμάτη κέφια.
Πάντα με χαμόγελο πρωί πρωί ξυπνούμε,
δεν μας αρέσει η τεμπελιά.
Την γλυκιά μανούλα μας στο στόμα την φιλούμε
και ξεκινούμε για τη δουλειά.
Κι όταν σχολάσουμε, κάθε βραδάκι
πάμε κι οι τρεις μαζί για ποτηράκι.
Ο ντουνιάς και να καεί δεν δίνουμε δεκάρα,
ο ένας παίζει το μπαγλαμά,
το μπουζούκι ο δεύτερος κι ο τρίτος την κιθάρα
και έξω φτώχεια και καλή καρδιά.
Κορίτσια όμορφα στη γειτονιά μας
τα ξετρελαίνουμε με την πενιά μας.
Γλέντι και τραγούδι είναι πάντα η ζωή μας,
δεν εκτιμούμε εμείς λεφτά.
Είμαστε τρεις μάγκες που το λέει η ψυχή μας,
γεμάτοι νιάτα και λεβεντιά.
Πάντα με χαμόγελο πρωί πρωί ξυπνούμε,
δεν μας αρέσει η τεμπελιά.
Την γλυκιά μανούλα μας στο στόμα την φιλούμε
και ξεκινούμε για τη δουλειά.
http://www.youtube.com/watch?v=9d1IHHS9NDE&feature=PlayList&p=56CCA09EA765BA9F&playnext=1&index=112
(Η pdeική μου καριέρα ήδη σημαδεύτηκε με μια κίτρινη, είχα καιρό να δω την aeee, και χαλάρωσα για μια στιγμή, :P)
Το τραγούδι το ανέφερε η Μαριαννα Τζιαντζη στην καθημερινή, με το σχόλιο:
Αναρωτιέται κανείς πώς, στα χρόνια της φτώχειας, ο Μητσάκης και άλλοι ομότεχνοί του έβρισκαν τόση αισιοδοξία, τόση ελπίδα, τόσο κέφι. Στην εκπομπή ακούστηκε το τραγούδι «Τρεις μάγκες είμαστε», της δεκαετίας του ’50. Εδώ τα τρία αδέλφια δηλώνουν «πάντα με χαμόγελο πρωί πρωί ξυπνούμε,/ δεν μας αρέσει η τεμπελιά./ Τη γλυκιά μανούλα μας στο στόμα τη φιλούμε/ και ξεκινούμε για τη δουλειά. Kι όταν σχολάσουμε, κάθε βραδάκι, πάμε κι οι τρεις μαζί για ένα ποτηράκι/ ο ντουνιάς και να καεί δεν δίνουμε δεκάρα... έξω φτώχεια και καλή καρδιά».Τι θα έκαναν, όμως, μισό και πλέον αιώνα αργότερα, τα τρία αδέλφια αν ξυπνούσαν χωρίς να υπάρχει δουλειά, καθώς πολλοί φοβούνται ότι το 2011 η ανεργία θα φτάσει το 20%; Πού να βρουν τα τρία αδέλφια το κουράγιο να πουν «γλέντι και τραγούδι είναι πάντα η ζωή μας/ δεν εκτιμούμε τα λεφτά»;
-
Μουσική και Ψυχολογία (http://www.youtube.com/watch?v=_pW87s0ww5s)
Η μουσική αγγίζει τον άνθρωπο σε ένα προλεκτικό αρχαϊκό επίπεδο της προσωπικότητας, ξεπερνώντας τις αντιστάσεις της διανόησης και της λογικής σκέψης. Η κατάλληλη για τον κάθε άνθρωπο μουσική, οδηγεί στο πρώτο στάδιο της χαλάρωσης - στη μυϊκή υποτονία. Η χαλάρωση που επιτυγχάνεται με αυτόν τον τρόπο προκαλεί συναίσθημα ευφορίας, που ευνοεί μια καινούργια διαθεσιμότητα και μεγαλύτερη δεκτικότητα σε εξωτερικούς ερεθισμούς. Σ' αυτό ακριβώς το στάδιο η μουσική παύει να είναι απλώς ένα στοιχείο χαλάρωσης και παίζει ρόλο θεραπευτικό. Κοινό στοιχείο πάντως όλων των ερευνών είναι η διαπίστωση ότι οι οργανικές αντιδράσεις του ανθρώπου στο μουσικό ερέθισμα εξαρτώνται άμεσα από τη συγκινησιακή επίδραση που ασκεί η μουσική σ' αυτόν.
Γιατί όμως ορισμένοι ήχοι μας αγγίζουν περισσότερο από κάποιους άλλους; Ποιοι είναι οι παράγοντες που καθορίζουν ώστε η ίδια μουσική σύνθεση να προκαλεί σε άλλους μεγάλη ευχαρίστηση και σε άλλους θλίψη;
Στον θεραπευτικό τομέα η αναζήτηση των κατάλληλων για κάθε άτομο ηχητικών - μουσικών ερεθισμάτων αποτελεί εξαιρετικά υπεύθυνη επιστημονική διαδικασία. Για το ίδιο μουσικό κομμάτι στην ίδια ερμηνεία, οι προσωπικοί τρόποι αντίδρασης μπορεί να είναι πολλοί και ποικίλοι, όχι μόνο ανάλογα προς τη μόρφωση του ακροατή αλλά και προς τη βαθύτερη προσωπικότητά του. Οι συγκινησιακές απαντήσεις στην ακρόαση ενός μουσικού κομματιού είναι η συνισταμένη διαφόρων παραγόντων, από τους οποίους οι πιο σημαντικοί είναι τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας, η ιδιοσυγκρασία η μόρφωση, το κοινωνικο-πολιτιστικό και κληρονομικό περιβάλλον, το ίδιο το μουσικό έργο καθώς και η ψυχική διάθεση του ατόμου κατά τη συγκεκριμένη στιγμή της ακρόασης. Λόγου χάριν, η απελπισία μιας τυραννισμένης ψυχής καθρεπτίζεται ενδεχομένως καλύτερα σε ένα έργο με μεγάλες ρυθμικές διακυμάνσεις παρά σε ένα ήρεμο μουσικό κομμάτι με πολύ απαλό ρυθμό.
Oλα αυτά τα σημεία στα οποία αναφερθήκαμε έως τώρα, μας επιτρέπουν να αντιληφθούμε ότι η μουσική αποτελεί ένα πολύ ευαίσθητο και αποτελεσματικό μέσον για την προσέγγιση του ανθρώπινου ψυχισμού. Κατά συνέπεια, παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για όλους όσοι ασχολούνται με τη διερεύνηση, την εκπαίδευση και τη θεραπεία της συγκινησιακής και συναισθηματικής ζωής του ανθρώπου, αφού συμβάλλει τόσο στον τομέα της ανάλυσης όσο και στον τομέα της ανασυγκρότησης του ψυχισμού, που είναι οι δύο βασικές διαδικασίες πάνω στις οποίες πορεύεται κάθε προσπάθεια αυτογνωσίας, εκπαίδευσης ή θεραπείας
Αφ' ενός, η μουσική μπορεί να παίξει τον ρόλο πολύ αποτελεσματικού διεγερτικού για τη διερεύνηση της πολύπλοκης ατομικής κλίμακας των συγκινησιακών και συναισθηματικών αντιδράσεων του ατόμου, των συνειδητών και υποσυνείδητων προβληματισμών του. Διευκολύνει την προσέγγιση στο υποσυνείδητο και την ενεργοποίηση μπλοκαρισμένων ψυχοπαθολογικών καταστάσεων, που βρίσκουν διέξοδο μέσα από φαινόμενα κάθαρσης. Αφ' ετέρου, παίζει τον ρόλο ενός πολύ αποτελεσματικού διεγερτικού για την αφύπνιση και ενεργοποίηση των δημιουργικών δυνάμεων που υπάρχουν σε κάθε άνθρωπο και που μπορούν να ευνοήσουν προσπάθειες αναδιοργάνωσης: να ξυπνήσει το δημιουργικό δυναμικό, να δονηθεί η θετική ενέργεια, τα εποικοδομητικά στοιχεία της προσωπικότητας, τα συναισθήματα, η φαντασία, η δημιουργική εξυπνάδα του ανθρώπου. Προς το σκοπό αυτό ακολουθείται μία μέθοδος ερεθισμού, παρόρμησης, ευαισθητοποίησης.
Oμως, εκτός από τον χώρο της «εσωτερικής» ζωής, η μουσικοθεραπεία παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και ως εργαλείο έρευνας της κοινωνικής ζωής των σχέσεων του ατόμου με το σύνολο. Σ' αυτό το πεδίο ερευνώνται οι πολύπλοκοι και λεπτεπίλεπτοι μηχανισμοί επικοινωνιών και διαπροσωπικών σχέσεων, με τη χρήση τεχνικών που καλλιεργούν την ποιότητα της επαφής, του διαλόγου, της εναλλαγής στον τομέα της κοινωνικής ζωής.
Η μεθοδολογία της μουσικοθεραπείας αφορά δύο βασικούς τύπους: τις «δεκτικές» μεθόδους που βασίζονται στη μουσική ακρόαση και τις ενεργητικές μεθόδους που βασίζονται στο μουσικό ή ηχητικό αυτοσχεδιασμό. Φυσικά, οι δύο αυτοί τύποι τεχνικών μπορεί θαυμάσια να συνδυάζονται μεταξύ τους ή και με άλλες μορφές έκφρασης, την κίνηση, το χορό, την εικαστική έκφραση, το θέατρο κ.λπ. aλλωστε, σκοπός κάθε θεραπείας δεν είναι να αποδείξει την αποτελεσματικότητα κάποιων μεθόδων ή θεωριών, αλλά να βοηθήσει ουσιαστικά το άτομο ή τα άτομα ως προς τον επιδιωκόμενο στόχο, χρησιμοποιώντας εκείνα τα μέσα ή τρόπους έκφρασης στα οποία το συγκεκριμένο άτομο είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο. Ως προς αυτό, κάθε θεραπευτής, παιδαγωγός, εμψυχωτής καλείται να αναπτύξει όλες του τις ικανότητες ευαισθησίας, εξυπνάδας, γνώσης, φαντασίας και κυρίως να εμπνευσθεί από το άτομο ή τα άτομα με τα οποία καλείται να εργασθεί. Εξάλλου, όλα τα πλάσματα είναι χαρισματικά, ανεξάρτητα από το εξωτερικό τους πρόβλημα, και μπορούμε να τα βοηθήσουμε αρκεί να πιστέψουμε σ' αυτά. Oσο για τους τομείς εφαρμογών της μουσικοθεραπείας δεν υπάρχει κανένας περιορισμός. Είτε πρόκειται για τομείς πρόληψης είτε για τομείς θεραπείας, παιδαγωγικής ή εκπαίδευσης. Εφαρμογές μπορεί να υπάρχουν σε εκπαιδευτικούς χώρους, σε φορείς υγείας, σε χώρους κοινωνικής πρόνοιας, σε κέντρα ευεξίας, σε χώρους επιχειρήσεων κ.λπ.
ΛIaNNa ΠOΛYXPONIaΔOY - ΠPINOY
Ψυχολόγος - Mουσικοθεραπεύτρια
-
Καλημέρα .!
Θα παραμείνω στην Καραϊβική και ειδικά στο Trinidad.
Εκεί που γεννήθηκε η , ευχάριστη, μουσική calypso από τους σκλάβους που μετέφεραν οι Ισπανοί από την Αφρική (Γι'αυτό αυτή η μουσική μοιάζει πολύ με την αφρικάνικη).
Το όνομα προέρχεται από την λέξη "kaiso" που σημαίνει "συνέχισε" και χρησιμοποιείται ως προτροπή για να συνεχίζει να αγωνίζεται κάποιος.
Ενας γνωστός αντιπρόσωπος αυτού του είδους είναι :
David Rudder - Calypso Music
http://www.youtube.com/watch?v=RFh9rFRxTp4 (http://www.youtube.com/watch?v=RFh9rFRxTp4)
Ο οποίος είναι και ένας από τους πηδαλιούχους της calypso για χρόνια (Rudder = Πηδάλιο).
Δεν μπορώ να μην αναφέρω όμως και τον πολύ γνωστό :
Harry Belafonte - Day-O ( Banana Boat )
http://www.youtube.com/watch?v=PMigXnXMhQ4 (http://www.youtube.com/watch?v=PMigXnXMhQ4)
και βέβαια από τα πολυαγαπημένα μου soundtracks η καλύτερη σκηνή της ταινίας του Tim Burton , Beetlejuice (Σκαθαροζούμης)
http://www.youtube.com/watch?v=AQXVHITd1N4 (http://www.youtube.com/watch?v=AQXVHITd1N4)
-
Καλησπέρα .
Τι θα λέγατε για ένα ποτάκι ,ένα τσιγαράκι και μουσική blues ;
Πάμε στο δέλτα του Μισισσιπή ,εκεί που γεννήθηκε στα τέλη το 19ου αιώνα αυτή η μουσική.
Η μουσική του διαβόλου σύμφωνα με τους πουριτανούς Αμερικάνους του Νότου.
Το όνομά της το πήρε από την έκφραση "blue devils" που κατά κάποιον τρόπο είναι όπως η δικιά μας "Εχω τα διαόλια μου".
Είναι η μουσική , που στην αρχική της μορφή εξέφραζε την θλίψη και στεναχώρια των μαύρων ,είτε για τις ρατσιστικές και κακές συνθήκες διαβίωσης είτε για άλλους προσωπικούς λόγους όπως το να απατηθεί κάποιος από τον/την σύζυγο του.
Από εκεί βγήκε και η έκφραση " I have my blues".
Βέβαια την κακή αυτή φήμη ενίσχυσε και ο μύθος που ακολουθούσε τον μεγάλο bluesman , Robert Johnson , ότι υπέγραψε συμβόλαιο με τον διάβολο με αντάλλαγμα την ψυχή του σε ένα σταυροδρόμι του Μισισσιπή , ώστε να γίνει βιρτουόζος της κιθάρας και των blues.
1. Robert Johnson - Crossroad blues
http://www.youtube.com/watch?v=qD2jXjV9Z8A (http://www.youtube.com/watch?v=qD2jXjV9Z8A)
Από κει και πέρα η λέξη Devil υπάρχει σε πάρα πολλά τραγούδια του είδους , χρησιμοποιούμενη ως μεταφορά για να εκφράσει τα κακώς κείμενα που περιγράφουν οι στίχοι του τραγουδιού.
2. Skip James - Devil Got my woman.
http://www.youtube.com/watch?v=BtZ6DoeimP4 (http://www.youtube.com/watch?v=BtZ6DoeimP4)
3. Lonnie Johnson - Devil got the blues
http://www.youtube.com/watch?v=Pp147XFLi4Y (http://www.youtube.com/watch?v=Pp147XFLi4Y)
4. Sam Collins - Devil in the Lion's Den
http://www.youtube.com/watch?v=5RE2jAx9FPQ (http://www.youtube.com/watch?v=5RE2jAx9FPQ)
-
Καλημέρα και καλό μήνα.
Μήνας διακοπών ο Αύγουστος οπότε τι θα λέγατε να ακούσουμε λίγο ξένοιαστo και ευχάριστo rock 'n' Roll
Είναι ένας συνδιασμός country jazz , swing, rhythm and blues και gospel
που γνώρισε μεγάλες δόξες την δεκαετία του50 .
Ο βασικός ρυθμός του Rock 'n' Roll είναι το Boogie Woogie .
Ενα τέτοιο κομμάτι του 1939 ,το οποίο θεωρείται η πρώτη Rock 'n' Roll εγγραφή είναι :
1. Big Joe Turner - Roll 'Em Pete
http://www.youtube.com/watch?v=ud6OhLFkPNk (http://www.youtube.com/watch?v=ud6OhLFkPNk)
Είναι το καμμάτι που είναι πιο κοντά στο Rock 'n' Roll του 50 και περιέχει τα περισσότερα στοιχεία που το
καθόρισαν.
Το πρώτο "πραγματικό' Rock 'n' Roll κομμάτι εκδόθηκε το 1951 :
2. Jackie Brenston & His Delta Cats - rocket 88
http://www.youtube.com/watch?v=WcFIj8OuIEI (http://www.youtube.com/watch?v=WcFIj8OuIEI)
( Οι Delta Cats ήταν ο Ike Turner και το συγκρότημά του ).
Το τραγούδι ορόσημο όμως , που έκανε το Rock 'n' Roll παγκοσμίως γνωστό και έγινε τεράστια επιτυχία ,ακούστηκε
πρώτη φορά το 1955 και ήταν :
3. Bill Haley and his comets - Rock Around the Clock
http://www.youtube.com/watch?v=O21xFX7QBpE (http://www.youtube.com/watch?v=O21xFX7QBpE)
Από και και πέρα η ιστορία είναι γνωστή ...
4. Little Richard - Good golly miss Molly
http://www.youtube.com/watch?v=4vypwpMuGjQ (http://www.youtube.com/watch?v=4vypwpMuGjQ)
5. Jerry Lee Lewis-Great Balls Of Fire
http://www.youtube.com/watch?v=NdEhVe_eXZ4 (http://www.youtube.com/watch?v=NdEhVe_eXZ4)
6. Chuck Berry - Johnny Be Good
http://www.youtube.com/watch?v=w_Bd5-APPBw (http://www.youtube.com/watch?v=w_Bd5-APPBw)
-
Καλό μήνα σε όλους 8)
millhaven και Boldini, καλώς ήρθατε πάλι
aeee, ωραίο το αφιέρωμα στον Αύγουστο :) Χαίρομαι που σου άρεσε η η προηγούμενη επιλογή μου... :)
Ας ακούσουμε λίγη ακόμα μουσική από τους δύο κυρίους...
Philip Glass: από τους πιο σημαντικούς σύγχρονους συνθέτες και από τους κορυφαίους εκπροσώπους του μινιμαλισμού (μαζί με Steve Reich, Michael Nyman κ.α.). Γράφει ακατάπαυστα εδώ και 40+ χρόνια -έχει γράψει και μουσική για ταινίες (μεταξύ των οποίων και για την ταινία "Τhe Hours").
Philip Glass - Glassworks: Opening
http://www.youtube.com/watch?v=eDN8NzIGz-Y&NR
Philip Glass - Einstein On the Beach-Knee 5
http://www.youtube.com/watch?v=WmX_GgozpQs
***
Ravi Shankar: μεγάλος ινδός μουσικός (90 χρονών σήμερα!), μέσω του οποίου έγινε γνωστή η ινδική μουσική στη Δύση τη δεκαετία του '60, τότε που πολλοί αναζητούσαν γνώση και έμπνευση έξω από το δυτικό πολιτισμό... Υπήρξε ίνδαλμα πολλών μουσικών -κλασικών (π.χ. Glass) και ποπ/ροκ (π.χ. George Harrison των Beatles)- οι οποίοι ενσωμάτωσαν στοιχεία της ινδικής μουσικής ή χρησιμοποίησαν ινδικά μουσικά όργανα (κυρίως σιτάρ και τάμπλας).
Περισσότερα για την ινδική μουσική, για όποιον ενδιαφέρεται, εδώ: http://www.mmb.org.gr/page/default.asp?id=2678
Ravi Shankar - Dhun (Dadra And Fast Teental)
Aπό την εμφάνισή του στο φεστιβάλ του Μοντερέυ της Καλιφόρνια (1967):
http://www.youtube.com/watch?v=vUJiNCO6Qr0 (part 1)
http://www.youtube.com/watch?v=v_A_upRrokY (part 2)
***
Και κάτι ακόμα από τη συνάντηση των δύο το 1990 ("Passages"), με το υπέροχο αποτέλεσμα:
Ravi Shankar & Philip Glass - Channels and Winds
http://www.youtube.com/watch?v=wWbXobkWOyU
-
Καλημέρα.
ioanna89 μου άρεσε πολύ η αναφορά στο δίδυμο Philip Glass και Ravi Shankar :)
Τι θα λέγατε να ακούσουμε λίγη jazz.
Το είδος που επηρέασε το μεγαλύτερο μέρος της μουσικής της δύσης ,όπως την ξέρουμε σήμερα.
"Η jazz είναι ελευθερία " έλεγε ο Thelonius Monk και έτσι είναι,διότι το βασικό χαρακτηριστικό της
είναι ο αυτοσχεδιασμός.
Είναι δεδομένο ότι η jazz έχει Αφρικάνικες καταβολές και γεννήθηκε στη Νεα Ορλεάνη.
Το όνομά της κανείς δεν ξέρει ακριβώς από που προήλθε. Θα αναφέρω μια από τις δεκάδες γνώμες.
Λέγεται ότι προέκυψε από την γαλλική λέξη jaser που σημαίνει φλυαρώ υποδηλώνοντας τον αυτοσχεδιασμό
(Ενα μεγάλο μέρος της Νέας Ορλεάνης είναι Γαλλόφωνο).
Η jazz εξελίχθηκε (και εξελίσσεται ) δημιουργώντας νέες υποκατηγορίες, γι'αυτό το λόγο είναι αχανής.
θα προσπαθήσω να αναφέρω μερικούς αντιπροσώπους .
Πρώτη Εποχή.
Louis Armstrong - All that meat and no potatoes
http://www.youtube.com/watch?v=66mawPFdFm8
Duke Ellington - Cotton Tail
http://www.youtube.com/watch?v=SqmgVOc-K1Q
Μέση Εποχή.
(Bebop)
Thelonius Monk - Blue Monk
http://www.youtube.com/watch?v=SmhP1RgbrrY&feature=related
(Cool Jazz)
The dave Brubeck Quartet - Take five
http://www.youtube.com/watch?v=o2In5a9LDNg
(Free Jazz)
Charles Mingus - Moanin'
http://www.youtube.com/watch?v=__OSyznVDOY&feature=related
Νέα εποχή.
(Latin Jazz)
Tito Puente - Oye Como Va
http://www.youtube.com/watch?v=Lj_XxBKG53g&feature=related
(Fusion Jazz)
Miles Davis - Fusion
http://www.youtube.com/watch?v=ot6j7Jf9al0
(Jazz Funk)
Herbie Hancock - Watermelon Man
http://www.youtube.com/watch?v=4z8Rt4nvd-I
(Smooth Jazz)
grover washington- Magic man
http://www.youtube.com/watch?v=B0RfJB41Dds
(Acid Jazz)
St Germain - So flute
http://www.youtube.com/watch?v=4kAOZfyqHSs
-
Καλημέρα.
Μουσική soul για σήμερα , η μουσική της ψυχής.
Ενα είδος με επipροές από την gospel και τα Rythm and blues.
Μια άποψη αναφέρει ότι ο εμπνευστης της soul ήταν ο μεγάλος Ray Charles στην αρχή της καριέρας του το 1954 με το :
Ray Charles - I Got A Woman
http://www.youtube.com/watch?v=Mrd14PxaUco
Μια άλλη εκδοχή αναφέρει ότι ο Solomon Burke έκανε την αρχή στις αρχές του 60 με το :
Solomon Burke - Cry To Me
http://www.youtube.com/watch?v=mEu8DrO9PbY
Αυτή που έφερε την καθολική αναγνώριση και την μεγάλη εμπορική επιτυχία της soul όμως , ήταν η Aretha Franklin
γνωστή ως "Lady soul" :
Aretha Franklin - I never loved a man (the way i love you).
http://www.youtube.com/watch?v=gw9bs4KDR1Y.
Η μεγαλύτερη όμως συνεισφορά στο είδος έγινε από μια δισκογραφική εταιρεία της οποίας το όνομα έγινε συνώνυμο με την soul , τη Motown.
Το όνομά της το πήρε από την πόλη του Ντιτρόιτ που λεγόταν και "motor town"
λόγω της μεγάλης αυτοκινητοβιομηχανίας της.
Επιλέγω κάποια από τα δεκάδες ονόματα που ήταν κάτω από την ετικέτα της.
Diana Ross & The Supremes - You can't hurry love
http://www.youtube.com/watch?v=-XeBdBVBmb0
The Temptations - Papa was a Rolling Stone
http://www.youtube.com/watch?v=We4-lJe0JRY&feature=related
Stevie Wonder - Superstition
http://www.youtube.com/watch?v=wDZFf0pm0SE
Michael Jackson and the Jackson 5 - Can You Feel It
http://www.youtube.com/watch?v=bYPqZlhpbQo&feature=related
-
Καλησπέρα...
Μιχάλης Γενίτσαρης - Με πιάσαν επί Μεταξά
Το τραγούδι γράφτηκε το 1939 στην Ίο (που ήταν τόπος εξορίας τότε), αλλά ηχογραφήθηκε πολλά χρόνια μετά, το 1982.
Ακούστε το εδώ:
http://www.4shared.com/audio/SG1J31Ny/MGenitsarhs_-_Me_piasan_epi_Me.html
Κι εδώ ο Μιχάλης Γενίτσαρης μιλάει για την εξορία, τη δικτατορία του Μεταξά και τους ρεμπέτες:
http://www.youtube.com/watch?v=c7Vw3NioV2A
Με πιάσαν επί Μεταξά χωρίς καμιά αιτία,
με βαλαν και υπόγραψα, με στείλαν εξορία.
Σ' ένα ξερόνησο, στη Νιο, που 'χε εκκλησιές και μύλοι
και υποδοχή μου κάνανε ένα κοπάδι -ψύλλοι.
Εκεί 'δα, μάνα μου, πολλούς γδυτούς και πεινασμένους
και πόνεσε η καρδούλα μου για τους δυστυχισμένους.
Αν είχα θα τους έδινα τάλιρα για να φάνε,
να με θυμούνται αιώνια και να με συγχωρνάνε.
-
Με αφορμή αυτά που λέει ο Μιχάλης Γενίτσαρης προς το τέλος του βίντεο πιο πάνω, θυμήθηκα αυτό το τραγούδι των "Σπυριδούλα", από τον πρώτο δίσκο τους -είχε προηγηθεί η συνεργασία τους με το Παύλο Σιδηρόπουλο στο θρυλικό "Φλου". (Το όνομα "Σπυριδούλα" παραπέμπει στην ιστορία της μικρής Σπυριδούλας, που είχε συγκλονίσει την κοινή γνώμη τη δεκαετία του '50. Όσοι δεν έχετε ακούσει γι' αυτήν, διαβάστε εδώ (http://eglima.blogspot.com/2007/02/i.html)).
Την εποχή εκείνη (τέλη δεκαετίας '70-αρχές δεκαετίας '80) πολλοί νέοι, μπουχτισμένοι ίσως από το πολιτικό τραγούδι και τα μέινστριμ ελαφρολαϊκά της μεταπολίτευσης, ανακάλυπταν τα παλιά ρεμπέτικα, μάθαιναν μπουζούκι και μπαγλαμά, έφτιαχναν ερασιτεχνικές κομπανίες... Τότε άνοιξαν τα πρώτα σύγχρονα "ρεμπετάδικα". Λίγο αργότερα γυρίστηκε και η ταινία του Κώστα Φέρρη, που, όπως και η σειρά "Το Μινόρε της Αυγής", ενίσχυσε το ενδιαφέρον για το ρεμπέτικο.
Υπήρχαν όμως κι αυτοί που έβλεπαν το ρεμπέτικο σαν μοδα και λαϊφστάιλ (πριν εφευρεθεί ο όρος) και το έπαιζαν "ρεμπέτες-μάγκες"... Όπως και αυτοί που το είδαν σαν αρπαχτή -ευκαιρία να τα οικονομήσουν εύκολα παίζοντας "παλιά τραγουδάκια", ενώ αυθεντικοί ρεμπέτες που ήταν ακόμα εν ζωή ήταν πάμφτωχοι... Γι' αυτούς, τους "δήθεν" και τους επιτήδειους, μιλούσαν οι "Σπυριδούλα"...
Σπυριδούλα - Νάυλον ντέφια και ψόφια κέφια
("Νάυλον ντέφια και ψόφια κέφια", 1982)
http://www.youtube.com/watch?v=lMEQz2Z_laQ
Τετρακόσιες δραχμές ζητάς
Να μου παίξεις παλιά τραγουδάκια
Μου θρονιάστηκες σαν κερατάς
Σε αρτίστικα μπαρ στα Κολωνάκια
Μελέτησες τον μπαγλαμά
φοράς και γιλεκάκι
Και σταυροπόδι στάζεις τις πενιές
Προπάντων η παράδοση
στραβά το καβουράκι
Και μόρτικα τη βγαίνεις στις μικρές τις μάγκισσες
Σε μεθάει το παράπονο
Και με πρήζεις με νάιλον ντέφια
Με σκεπάζεις με σάβανο
Και τη νύχτα μου σπας
με ψόφια κέφια
Αγόρασες και τον λουλά
απ' το Μοναστηράκι
Ο Μάρκος θα σου τράβαγε τ' αυτί
Και τώρα που μας έγινες
μοντέρνο κουτσαβάκι
Δε ρίχνεις και σε μας τη συνταγή τη πονηρή
Κάποιο βράδυ μες στη σχολή
Είπες είμαι γιάνκης ατζέντης
Τα 'κανες κάτω απ' τη προτομή
Και ακόμα περνιέσαι λεβέντης
***
green ice και boldini, ωραίες επιλογές
-
Γεια σας ! :)
ioanna89 εξαιρετική η αναφορά στους "Σπυριδούλα".
Θα ξαναγυρίσω στα νησιά της καραϊβικής. Ειναι άξιο λόγου το γεγονός ότι σε ένα θαλάσιο χώρο που περιορίζεται από
μια συστάδα νησιών υπάρχουν τόσες πολλές μουσικές κουλτούρες.!
Πάμε λοιπόν στην Κούβα η όποία εκτός από τα πούρα της είναι γνωστή και για την τεράστια μουσική της παράδοση με
επιρροές από την Ισπανική και Αφρικάνικη (για άλλη μια φορά !!) μουσική.
Η Rumba η salsa και γενικότερα όλα τα συναφή κουβανέζικα μουσικά στυλ , έγιναν πασίγνωστα και γνώρισαν τεράστια
επιτυχία από την εποχη των big bands του 30 και για 30 με 40 χρονια ακόμα.
Desi Amaz - Babalu
http://www.youtube.com/watch?v=rAV3bOJaQuY
Ο Desi Amaz ήταν ο πραγματικός και τηλεοπτικος (ως Ricky Ricardo) σύζυγος της πασίγνωστης Lucille Ball στο "I Love Lucy"
(Δεν πιστεύω οι παλαιότεροι να μην θυμάστε την περίφημη Lucy που την βλέπαμε στην τότε ΕΙΡΤ ; ).
Ruben Gonzalez - Cumbanchero
http://www.youtube.com/watch?v=fDTiJ9lTSDQ
Και βέβαια δημιούργησε και τη δικιά της κατηγορία της jazz την Cuba Jazz.
Arturo Sandoval - (cha cha cha "suavito") danzon
http://www.youtube.com/watch?v=0T6noLzZMfE
Η αναγέννηση της μουσικής αυτής έγινε από τον γνωστό κιθαρίστα Ry Cooder.
Το 1996 έψαξε και βρήκε τους τραγουδιστές (όσους ζούσαν ) που είχαν εμφανιστεί σε ένα πασίγνωστο club της δεκαετίας
του 40 στην Αβάνα , το Buena Vista Social Club , οι οποίοι είχαν φτάσει την τρίτη ηλικία (κάποιοι ήταν και πάνω από 80 χρονών)
και ηχογράφησε ένα ομώνυμο album το οποίο γνωρισε τεράστια επιτυχία.
Τόσο μεγάλη που ο γερμανός Wim Wenders γύρισε το 1999 το ομώνυμο ντοκιμαντέρ.
Ακολούθησαν και άλλα albums με μεγάλη επιτυχία
(Κάποιοι σε ηλικία 80 ετων κατάφεραν και έκαναν το πρώτο τους album).
Ibrahim Ferrer - Dos Gardenias
http://www.youtube.com/watch?v=NQO8TvRXhJ4&feature=related
Omara Portuondo - Como Yo Te Quiero
http://www.youtube.com/watch?v=6Tuv74q4U2M&feature=related
Manuel "Guajiro" Mirabal - Canta Montero
http://www.youtube.com/watch?v=uaa1T7y5tiY&feature=related
Compai Secundo - chan chan
http://www.youtube.com/watch?v=B5436zJyDzg&feature=related
Να και ένα live από όλους μαζί:
Buena Vista Social Club - Chan Chan
http://www.youtube.com/watch?v=37bF2-_2zbo&feature=related
-
Καλημέρα !
Αυστραλία θα πάμε ioanna89 , δηλαδή νοτιο-ανατολικα της καραιβικής που βρισκόμασταν.
Μια χώρα με τεράστια συνεισφορά στην μουσική με πολυ ηχηρά ονόματα όπως Nick Cave , AC/DC , INXS , Midnight Oil ,
Men at work και πάρα πολλά άλλα.
Εγώ θα επικεντρωθώ σε δύο συγκροτήματα που προσφέρουν στο είδος που αναφέρεται ως world music.
Yothu Yindi.
Ενα συγκρότημα που δημιουργήθηκε το 1986 και έχει ως μέλη και αβορίγινες ιθαγενείς.
Το όνομά του σημαίνει "παιδί και μάνα" στην ντόπια διάλεκτο.
Ο ήχος του ποικίλει μεταξύ παραδοσιακής μουσικής ....
Yothu Yindi - Gapu
http://www.youtube.com/watch?v=BUiDGYSiRMg&feature=related
...και την μίξη αυτής με την Rock και Pop μουσική.
Yothu Yindi - Treaty
http://www.youtube.com/watch?v=S7cbkxn4G8U
Yothu Yindi - Djapana
http://www.youtube.com/watch?v=CG-CNqOhO2c&feature=related
Yothu Yindi - Ghost Spirits
http://www.youtube.com/watch?v=z-z6G4wZOvM&feature=related
Dead can Dance.
Δημιουργήθηκαν το 1981 και διαλύθηκαν το 1998.
Είχαν ένα ιδιαίτερο μουσικό στυλ και τραγούδαγαν μουσικές από όλο τον κόσμο χρησιμοποιώντας αρχαία και ξεχασμένα
μουσικά όργανα. Η τραγουδίστρια Lisa Gerrard (με την εξαίσια φωνή της) τραγουδούσε πάντα στη εκάστοτε ντόπια
διάλεκτο.
Dead Can Dance - Song of the Stars
http://www.youtube.com/watch?v=g0L5RFspwyE
Dead Can Dance- Indus
http://www.youtube.com/watch?v=EjpM5mnmQ9Q
Dead Can Dance - The Wind That Shakes The Barley
http://www.youtube.com/watch?v=1p2g2WuGXwE&feature=related
Dead Can Dance - Cantara
http://www.youtube.com/watch?v=2mRrc_moqhs&feature=related
Domenica σου εύχομαι να τα καταφέρεις και να πας στην Κούβα. Ποιος ξέρει μπορεί να συναντηθούμε γιατί θέλω και εγώ πολύ να πάω.
Paraxenos καλό δρόμο στην επιστροφή σου και καλή ακρόαση !!!
Boldini εφόσον σου αρέσει το Buena Vista τότε ελπίζω να έρθεις και εσύ στην Κούβα !!!!
-
(http://www.woodstockstory.com/images/rare-woodstock-69-poster.png)
Καλημέρα.
Στις 15 εως 18 Αυγούστου 1969 , πραγματοπoιήθηκε ίσως το μεγαλύτερο γεγονός στην ιστορία της μουσικής.
το φεστιβάλ του Woodstock.
Πρόκειται για το ορόσημο του κινήματος των hippies που πίστευαν ότι η ειρήνη η αγάπη και τα ναρκωτικά ήταν η λύση για όλα τα προβλήματα.
Το γνωστό τρίπτυχο "sex , drugs and Rock 'n' Roll"
Με αρκετά προβλήματα στην οργάνωση και στις υποδομές , σε ένα περιφραγμένο χωράφι συγκεντρώθηκαν πάνω από 450.000 άτομα τα οποία δεν πτοήθηκαν ούτε από την ξαφνική νεροποντή η οποία ήταν η αιτία το τριήμερο να γίνει τετραήμερο.
Ο αρχικός σχεδιασμός ήταν για πάρα πολυ λιγότερα άτομα ,αλλά η περίφραξη δεν μπόρεσε να συγκρατήσει το τεράστιο πλήθος που μπήκε χωρίς εισητήριο.
Είναι γεγονός ότι 2 μέρες νωρίτερα στις 13 Αυγούστου είχαν κατασκηνώσει είδη 60.000 άτομα.
Με δύο θανάτους και δύο γεννήσεις στο ενεργητικό του καθώς και με την συμμετοχή πολύ μεγάλων ονομάτων της εποχής ,
άφησε το στίγμα του ως οι περίφημες "3 days of peace and music".
Επιλέγω μερικές από τις καλύτερες εμφανίσεις :
Joe Cocker - With a Little Help From My Friends
http://www.youtube.com/watch?v=uQYDvQ1HH-E (http://www.youtube.com/watch?v=uQYDvQ1HH-E)
Richie Havens - Freedom
http://www.youtube.com/watch?v=o-d5x-CiTUs (http://www.youtube.com/watch?v=o-d5x-CiTUs)
Ten Years After - I'm Going Home
http://www.youtube.com/watch?v=suMYxsS4h-E (http://www.youtube.com/watch?v=suMYxsS4h-E)
Canned Heat - I'm Her Man
http://www.youtube.com/watch?v=JRxP0NCv-7w (http://www.youtube.com/watch?v=JRxP0NCv-7w)
Janis Joplin - Work Me, Lord
http://www.youtube.com/watch?v=Q69HfzWpZac (http://www.youtube.com/watch?v=Q69HfzWpZac)
Jimi Hendrix - Voodoo Child
http://www.youtube.com/watch?v=PxLSSHrNLZE (http://www.youtube.com/watch?v=PxLSSHrNLZE)
Sly and the Family Stone - I Want to Take You Higher
http://www.youtube.com/watch?v=Twh45yX2Kj8 (http://www.youtube.com/watch?v=Twh45yX2Kj8)
Υπήρξαν και πολλά μεγάλα ονόματα τα οποία αρνήθηκαν την συμμετοχή τους.
Οι doors διοτι ο Jim Morrison απεχθανόταν τις συναυλίες σε εξωτερικούς χώρους.
Ο Bob Dylan διότι δεν συμφωνούσε με το κίνημα των Hippies.
Oi Led Zeppelin διότι είχαν επιλέξει άλλο φεστιβάλ με καλύτεη αμοιβή.
Και οι Jethro Tull με τα γνωστά λόγια του Ian Anderson ότι δεν θέλει να περάσει ένα Σαββατοκύριακο με «άπλυτους χίπιδες».
(http://www.in2life.gr/dm_pictures/woodstock600-2_108471_VQS2B3.jpg)
-
Αχ Μαρί
Έτος: 1928
Εκ της επιθεωρήσεως Μπομπονιέρα. Το θρυλικό τραγούδι της Ζαζάς Μπριλλάντη. Κυκλοφόρησε εις δίσκους Odeon. Εκδόσεις Κωνσταντινίδης, Γρηγόρης
Στο φούρνο του μπαμπά μου γεννήθηκα ένα βράδυ
κοντά σε μιά κουλούρα και ένα παψιμάδι
Κι έτσι από τότε πλέον εφάνηκε το πράμμα
πως θα γεννώ μιά μέρα τρανή κυρά μαντάμα
Κι όλοι μου λέγαν ταχτικά σε αλλά φρανσέ ελληνικά
Αχ Μαρί
βου-ζέτ πλασμένη σαν φραντζόλα
Αχ Μαρί
βου-ζέτ αφράτη και μαριόλα
Αχ Μαρί, μα πτιτ Μαρί
εσύ γρήγορα θα 'βγης στο κλαρί
Αχ Μαρί
εσύ δεν κάνεις γιά παρθένα
Αχ Μαρί
εσύ δεν κάνεις γι' άντρα ένα
Αχ Μαρί, μα πτιτ Παρί
εσένα όλος ο κόσμος θα χαρή
Κι' έτσι αφού πειά είχα ταλάν από μικρούλα
πηδάω απ' το φούρνο σε μιά γκαρσονιερούλα
και κλείνοντας τα μάτια σε όνειρα και χάδια
διαρκώς ξαναγεννιέμαι πλάι σε παξιμάδια
Γι' αυτό κι ο Νώντας αν με ιδή
γκρεκοφρανσέ μου τραγουδεί
Αχ μωρή
είσαι φτιαγμένη πουρ λ' αμούρε
αχ μωρή
βου-ζετ πλασμένη πουρ χαμούρε
Αχ μωρή Μωρή Μαρί
Εσύ' σαι βρε σωστό μπατισερί
Αχ μωρή
εσύ λιγώνεις και κοκόρους
αχ μωρή
εσένα αν σου βάζαν φόρους
Αχ μωρή μωρή Μαρί
τα χρέη όλου του Κράτους θα 'χαν βγή
Πηγαίνω στα κονσέρτα, στα ντάνσιγκ στα σαλόνια
στην αριστοκρατία μα και εις την Ομόνοια
κι όταν ξεμπερδέψω που λες απ' τους δικούς μας
πηγαίνω και μιά βόλτα... απ' τους συνοικισμούς μας
Κι έτσι στον κάθε μαχαλά
μου λεν κι εκείνοι σιγανά
Αχ κουζούμ
εσύ μπε κάνεις γιά ντουλάπι
αχ γιαβρούμ, τον άντρα φτιάνεις τάσκεμπάπι
αχ κουζούμ, αμάν γιαβρούμ
εσύ κάνεις γιά ντώτεκα χανούμ
Αχ κουζούμ
ψευτόγλου είνε τα φιλιά σου
αχ γιαβρούμ
ντημοπρατήριο το καρντιά σου
αχ κουζούμ, αμάν γιαβρούμ
εσύ μπε είσαι για το γιουσουρούμ
Μωρ' έχω ξετρελλάνη και ντόπιους μα και ξένους
και όλους πειά μπροστά μου τους βλέπεις λιγωμένους
με περιμένουν όλοι απ' έξω από το σπίτι
κι όλοι να μου δείξουν ζητάνε τον κομήτη
Ως που ένας βλάχος γαλατάς
μου τραγουδούσε κατ' αυτάς
Αχ μουρή
ουρ σε μπανίζω σαν καϊμάκι
αχ μουρή
μ' ανάβεις φλόγες και μεράκι
Αχ μουρή, μουρή Μαρί
ας πάει και το παληάμπελο αυθουρεί
Αχ μουρή
ουρ έχεις γαλακτοδοχεία
αχ μουρή που θεν μεγάλη πελατεία
αχ μουρή, μουρή Μαρί
μπροστά σου κάθε γίδα υποχωρεί
Από την συλλογή παλιών ελληνικών τραγουδιών του Πάνου Μαυραγάνη (ευχαριστούμε πολύ!). Οι στίχοι προέρχονται από βιβλία και παρτιτούρες της εποχής. Η αρχική τους ορθογραφία έχει διατηρηθεί."
http://www.youtube.com/watch?v=dqkxM5qoxrE
ή
http://www.youtube.com/watch?v=-VUCc5nPSy0&feature=related
-
καλημέρα.
Επειδή την σημερινή εποχή ο κόσμος βιώνει καταστάσεις που το μόνο που καταφέρνουν είναι να προκαλέσουν το μένος του , σκέφτηκα να δυναμώσουμε λίγο τα ηχεία μας και να ακούσουμε ένα είδος μουσικής που δημιουργήθηκε ακριβώς για τον παραπάνω λόγο , η PUNK.
Την λέξη αυτή αρχικά την χρησιμοποιούσαν για να περιγράψουν έναν ταραξία η έναν γκάνγκστερ η έναν ρουφιάνο.
Το Punk ξεκίνησε ως μουσικό είδος με επιρροές από την garage rock και στα μέσα της δεκαετίας του 70 κατέληξε ως κίνημα.
Με ρίζες στις Ηνωμένες Πολιτείες, την Αυστραλία και τη Μεγάλη Βρετανία εξέφρασε την αντίδραση στην κοινωνία
του ατομικισμού, της φτώχειας, της μιζέριας και του κοινωνικού καταναγκασμού.
Γι 'αυτό αργότερα η λέξη Punk έγινε συνώνυμη με τις έννοιες : αντίδραση, επανάσταση, αντισυμβατικότητα.
Πρωτοπόροι του κίνηματος δεν είναι άλλοι από τους Ramones στην Νέα Υόρκη και τους Sex pistols και Clash στο Λονδίνο.
Ramones-The KKK Took My Baby Away
http://www.youtube.com/watch?v=LDADyhZmnBU
Sex Pistols - Anarchy In The UK
http://www.youtube.com/watch?v=qbmWs6Jf5dc
The Clash- I Fought The Law
http://www.youtube.com/watch?v=7ERFlYcHuFw
Δεν μπορώ να αγνοήσω όμως και τους :
The Stooges - I Wanna Be Your Dog
http://www.youtube.com/watch?v=BJIqnXTqg8I
Crass - Punk Is Dead
http://www.youtube.com/watch?v=AqmNotXIT3M&feature=related
Το punk Υπάρχει ακόμα ως μουσικό είδος , όχι όμως ως κίνημα.
Αρκετά νεότερα συγκροτήματα δεν ακολουθούν το μοτίβο της αντίδρασης , επανάστασης και λεκτικής επίθεσης μέσω των
στίχων και έχουν αποκτήσει μια πιο εμπορική στάση.
The Offspring - Come Out And Play
http://www.youtube.com/watch?v=eFwkv14u3b4
Burn Out - Green Day
http://www.youtube.com/watch?v=6rF-oospc9E&feature=related
-
Καλημέρα... :)
Boldini, πολύ καλό. Δεν τους είχα ακούσει...
exterr, ωραίο το αφιέρωμα στο πανκ. Να προσθέσω μόνο ότι οι Stooges (& Iggy and the Stooges) θεωρούνται πρόδρομοι του είδους, όπως και οι MC5 (και τα δύο συγκροτήματα "έδρασαν" στα τέλη '60s-αρχές '70s στην ίδια πόλη, το Ντιτρόιτ). Άλλα δύο συγκροτήματα που έπαιζαν πρώιμο πανκ στις αρχές της δεκαετίας του '70 ήταν οι New York Dolls και οι Modern Lovers.
Ωραίες και οι επιλογές της bloodysunrise :)
*****
Με αφορμή τη συζήτηση για τα τατουάζ...
Black Rebel Motorcycle Club (BRMC) - Beat the Devil's Tattoo
("Beat the Devil's Tattoo", 2010)
http://www.youtube.com/watch?v=mYkhNWIdra0
http://www.youtube.com/watch?v=rgtnRwSsN8U (live)
You have forsaken all the love you’ve taken
Sleeping on a razor there’s nowhere left to fall
Your body’s aching every bone is breaking
Nothing seems to shake it it just keeps holding on
Ah ah ah ah
Your soul is able death is all you cradle
Sleeping on the nails there’s nowhere left to fall
You have admired every man desires
Everyone is king when there’s no one left to pawn
Ah ah ah ah
There is no peace here war is never cheap here
Love will never meet it it just gets sold for parts
You cannot fight it all the world denies it
Open up your eyelids and let your demons run
Ah ah ah
I thread the needle through you beat the devil’s tattoo
I thread the needle through you beat the devil’s tattoo
-------
Ακούστε και το Tattoo'd Lady του Rory Gallagher που είχε βάλει παλιά ο daniel:
http://www.pde.gr/forum/index.php?topic=4963.msg63074#msg63074
(Με την ευκαιρία, διαβάστε -ή θυμηθείτε- και την ενδιαφέρουσα κουβέντα που είχε γίνει τότε περί μουσικής και "Μουσικής" στις σελίδες 86-92. Τη θυμήθηκα κι εγώ σήμερα -πότε πέρασαν 2,5 σχεδόν χρόνια... :o )
-
Χαιρετώ το φορουμάκι μας.
Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού σε όλους και βέβαια καλή τοποθέτηση και καλή δύναμη σε όσους διορίστηκαν.
Τι θα λέγατε να πούμε μερικά πράγματα για ένα μουσικό είδος - κίνημα το οποίο έκανε ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία του στη δεκαετία του 60 , την ψυχεδέλεια.
Ηταν ένα κίνημα το οποίο είχε ως βασική ιδέα την προσπάθεια επέκτασης του μυαλού το οποίο με την βοήθεια ψυχοτρόπων ουσιών , αλλόκοτων εικόνων και προτότυπων ήχων αποκτούσε την "ικανότητα" να βιώσει εναλλακτικές "πραγματικότητες".
Και όταν μιλάμε για ουσίες δεν εννοούμε τιποτα άλλο παρά το γνωστό LSD.
Η αρχή έγινε Με την πολύ γνωστή γεννιά των μπητνικ (Beat Generation , Beatniks). Γνωστοί συγγραφείς όπως
ο Jack Kerouac και ο William Burroughs οι οποίοι κάτω από την επιρροή LSD έγραψαν έργα τα οπόία αποτέλεσαν την πρώτη ένδειξη ,για τους οπαδούς της ψυχεδέλειας , των "δυνατοτήτων" του LSD.
Μέχρι που εμφανίστηκε ο Timothy Leary , ένας ψυχολόγος ο οποίος ενθάρρυνε την χρύση του LSD ως ένα θεραπευτικό φάρμακο με συναισθηματικά και πνευματικά οφέλη.
Βέβαια για τις ιδέες του αυτές φυλακίστηκε και χαρακτηρίστηκε ως "ο ποιο επικίνδυνος άνθρωπος της Αμερικής" από τον ίδιο τον Νίξον.
Οπως γίνεται πάντα στην Αμερική , ο άνθρωπος αυτός έγινε ήρωας και προς τιμή του οι moody blues έγραψαν το πρακάτω τραγούδι :
Moody Blues - Legend of a mind
http://www.youtube.com/watch?v=wLC-y3r66Ys&feature=related
Μεγάλη "διαφήμιση" στο είδος ,έκανε ο μπητνικ συγγραφέας Ken Kesey ο οποιός αγόρασε στα μέσα του 60 ένα παλιό σχολικό λεωφορείο το οποίο αφού διαμόρφωσε και το έβαψε κατάλληλα με την βοήθεια μιας ομάδας ανθρώπων οι οποία ονομάστηκαν The Merry Pranksters group , οργάνωνε ψυχεδελικά ταξίδια με ταυτόχρονη κατανάλωση LSD και ακρόαση μουσικής.Το λεωφορείο το ονόμασε ¨Further" κσι έγινε περισσότερο γνωστό ως "Magic Bus".
The Who - Magic Bus
http://www.youtube.com/watch?v=bl9bvuAV-Ao
Να θυμηθούμε λίγο και τα λόγια του Γιάννη Αγγελάκα στο " Ταξιδιάρα Ψυχή "
" ..όσα και αν έχω δανεικά πια δεν σου δίνω
να κάνεις βόλτες με το magic bus.. "
Διαμορφώθηκε λοιπόν ένα μουσικό είδος με διάφορες μορφές , psychedelic folk, psychedelic rock, psychedelic pop κτλ , το οποίο επηρέασε πάρα πολύ την μουσική γενικότερα. Κυρίως με την εισαγωγή νέων ήχων και περίεργων οργάνων όπως το ινδικό σιτάρ.
Τα περισσότερα (αν όχι όλα) συγκροτήματα της εποχής είχαν ψυχεδελικές επιρροές.
Θα κάνω όμως μια ειδική αναφορά στους Beatles. To άλμπουμ τους Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band θεωρείται ορόσημο προτοτυπίας σε όλα τα επίπεδα , μουσική ,στίχοι και τεχνικές εγγραφής.
Δεν θα μπορούσα να επιλέξω τίποτα άλλο παρά το :
Beattles - Lucy in the Sky with Damonds
http://www.youtube.com/watch?v=A7F2X3rSSCU
Τα αρχικά του τίτλου παραπέμπουν στο L.S.D.
Μερικές επιλογές ακόμα :
It's A Beautiful Day - Bombay Calling
http://www.youtube.com/watch?v=O4a-HvG_gVQ
Grateful Dead - The Other One
http://www.youtube.com/watch?v=hWFDiuY7yE4
Jefferson Airplane - White Rabbit
http://www.youtube.com/watch?v=3oRKvpZ7PjE
The 13th Floor Elevators - You're Gonna Miss Me
http://www.youtube.com/watch?v=XlOBMC1RLw0
Pink Floyd - Alan's Psychedelic Breakfast
http://www.youtube.com/watch?v=5tzmgp0a2SM
Δεν θα μπορούσα να αγνοήσω και τους Ελληνες :
Purple Overdose - Room of Angels
http://www.youtube.com/watch?v=_fJQ-7cDphs
Τώρα πια βέβαια η ψυχεδέλεια έχει γεννήσει νέες μορφές όπως η Rave η trance η Acid House και την θέση του LSD έχει παρει το ecstasy ενώ την θέση των ψυχεδελικών εικόνων έχουν πάρει τα έντονα φωτιστικά εφέ και τα fractals.
-
Καλημέρα .
Χθες το βράδυ καθόμουν σε ένα ωραίο παραλιακό μαγαζάκι και απολάμβανα με καλή παρέα το ουζάκι μου και τους
μεζέδες έως ότου πέρασε ένας από αυτούς τους τύπους οι οποίοι είναι γνωστοί ως "κάγκουρες".
Ακουγε λοιπόν στην διαπασών το έργο "ενός μεγάλου έλληνα μουσικοσυνθέτη" :-[ του Νίκου Καρβέλα :P , τους Δαίμονες , το
οποίο (άσχετα με την απεχθειά μου στον εν λόγω συνθέτη) ήταν μια Rock Opera.
Αυτόματα μου είρθε η ιδέα για το επόμενο θέμα !!
Ως Rock Opera λοιπόν χαρακτηρίζεται ένα album το οποίο αποτελείται από τραγούδια τα οποία στο σύνολό τους είναι
κομμάτια ενός συγκεκριμένου σεναρίου. Εχει αρκετές ομοιότητες με τα λεγόμενα concept albums. Η βασική διαφορά
τους είναι ότι η Rock opera έχει σενάριο και όλα τα τραγούδια έχουν σχέση με την εξέλιξη αυτού , ενώ τα concept
albums είναι τραγούδια που ασχολούνται με το ίδιο θέμα (πχ το πάθος με την τράπουλα !! ).
Πάρα πολλοί καλλιτέχνες έχουν ασχοληθεί με αυτό το είδος και μάλιστα ορισμένοι το παίρνουν και εγωιστικά
θεωρώντας ότι είναι "έκ των ων ουκ άνευ " για να αποδείξουν το ταλέντο τους.
Λέγεται ότι ο όρος αυτός ανήκει στον Pete Townshend κιθαρίστα των who και σε κάποιους φίλους του. Ο Townshend
είχε γράψει πειραματικά μια κασέτα και ένας φίλος που την άκουγε είπε " Αυτό το τραγούδι είναι rock opera".
Η πρώτη προσπάθεια να γραφτεί μια rock opera λοιπόν ανήκει στους who και είναι ένα κομμάτι από το album τους
"A Quick one"
The Who - A Quick One, While He's Away
http://www.youtube.com/watch?v=eIpsDTSmRyM
Η πρώτη όμως ολοκληρωμένη Rock Opera αναφέρεται στο Βρετανικό συγκρότημα Nirvana (Καμιά σχέση με τους γνωστούς
Αμερικάνους). Το 1967 ηχογράφησαν το "The Story of Simon Simopath"
Nirvana - Satellite Jockey
http://www.youtube.com/watch?v=K90Lpf6S8-8
Το 1969 ακολούθησε η πρώτη ολοκληρωμένη Rock opera των Who , το "Tommy"
The Who - Overture
http://www.youtube.com/watch?v=6cryRk9uyAA
Και το 1973 η δεύτερη προσπάθεια του συγκροτήματατος η "Quadrophenia"
The Who - Quadrophenia
http://www.youtube.com/watch?v=enMdm46Hmx4
Ακολούθησαν τεράστια ονόματα τα οποία άφησαν την δικιά τους πινελιά στο είδος .
Οι The kinks με το "Arthur (Or the Decline and Fall of the British Empire)" (1969)
The Kinks - Nothing To Say
http://www.youtube.com/watch?v=cl55uZgLnII&feature=related
Ο David Bowie με το "The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars" (1972)
David Bowie - Starman
http://www.youtube.com/watch?v=0X61WIoV_eU
Οι Pink Floyd με το "The Wall" (1979)
Pink Floyd-another brick in the wall part(1-2-3)
http://www.youtube.com/watch?v=IGvkebKlM_4
Δεδομένης της ύπαρξης σεναρίου, οι Ροκ Οπερες είχαν τα προσόντα να οπτικοποιηθούν.
Κάποιες λοιπόν έγιναν ταινίες όπως το "The wall" και κάποιες musical όπως το "Tommy".
Η αποθέωση όμως ήρθε από τον πολύ γνωστό Andrew Lloyd Webber ο οποίος τις ανέβασε στο Broadway .
Jesus Christ Superstar - SuperStar
http://www.youtube.com/watch?v=IvVr2uks0C8
Evita - Don't cry for me Argentina
http://www.youtube.com/watch?v=r8orWom8RxQ
The Phantom of the Opera - The Phantom of the Opera
http://www.youtube.com/watch?v=REr5N3ZnefA
Cats - Memory
http://www.youtube.com/watch?v=4-L6rEm0rnY
Domenica Καλή επιστροφή , σε περιμένουμε ! :)
-
Γεια σας !
"Οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο" τραγουδάγανε οι Πυξ Λαξ και νομίζω ότι είχαν δίκιο , μεταφορικά τουλάχιστον.
Αυτό το γράφω διότι το περασμένο Μάϊο έφυγε από την ζωή, στα 67 του λόγω καρκίνου του στομάχου, μια σχολική μου
μουσική αγάπη , Ο Ronnie James Dio.
Ποτέ δεν ήμουν φανατικός με το Heavy metal χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν το άκουγα.
Με αυτόν τον άνθρωπο είχα όμως ένα ανεξήγητο κώλυμα
(Θυμάμαι ότι κάπου στα τέλη του Γυμνασίου και στις αρχές του Λυκείου δεν υπήρχε περίπτωση να βγω έξω
χωρίς την κονκάρδα του στο τζιν μπουφάν μου).
Θα μου επιτρέψετε λοιπόν να γράψω λίγα λόγια για αυτόν τον τύπο.
Ολοι τον έχουν συνδέσει με το Heavy Metal πράγμα που δεν ισχυε πάντα.
Στις αρχες της καριέρας του τραγουδούσε Rockabilly και αυτά τα γνωστά τραγουδάκια με τα La La La και τα Sha na na na.
Το πρώτο του συγκρότημα λεγόταν Ronnie & The Red Caps. Δεν τραγουδούσε ακόμα ο ίδιος απλά έκανε φωνητικά και έπεζε μπάσο.
Ronnie & The Red Caps-An Angel Is Missing (1960)
http://www.youtube.com/watch?v=kmbuHKuyDRc
Αργότερα δημιούργησε τους Ronnie Dio & The Prophets ,ένα καθάρα rockabilly group.
Ακούστε τον Dio όπως δεν τον έχεται ξανακούσει !!!
Ronnie Dio & The Prophets - THE OOH-POO-PAH-DOO (1962)
http://www.youtube.com/watch?v=3nZcezjz8_8
Το 1967 ο κιθαρίστας των Prophets ,Nick Pantas δημιούργησε ένα νέο γκρούπ τους Electric Elves που το 1969 έγιναν elves και αργότερα elf.
Εδώ άρχισε να φαίνεται και ο heavy metal προσανατολισμός ...
Elf - Warpigs
http://www.youtube.com/watch?v=8thD3PsKI1s
...χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ακολουθούσε και ποιο μελωδικούς δρόμους.
Elf - Driftin'
http://www.youtube.com/watch?v=6A1v_lglZzk
Το συγρότημα το είχαν επιλέξει οι Deep Purple ως support group στις συναυλίες τους.
Οπότε ήταν θέμα χρόνου να τον επιλέξει ο κιθαρίστας των purple ,Ritchie Blackmore όταν έφυγε και δημιούργησε τους Rainbow.
Υπάρχει κάποιος που δεν ξέρει αυτό το τραγούδι ;
Rainbow - The Temple Of The King
http://www.youtube.com/watch?v=Zj3mKYASycg
Ή αυτό ;
Rainbow - Catch The Rainbow
http://www.youtube.com/watch?v=CZFKw3BhveI
Το 1979 0 Dio έγινε μέλος των Black Sabbath αντικαθιστώντας τον Ozzy Osbourne.
Εδώ ηχογράφησε και την μεγάλη επιτυχία :
Black Sabbath - Heaven And Hell
http://www.youtube.com/watch?v=riwxbh_n_WM
Το 1982 ξεκίνησε την σόλο καριέρα του , ηχογραφώντας 10 albums.
Το πρώτο του ήταν το Holy Diver (1983) που ήταν και το καλύτερό του κατά την άποψή μου.
Dio - Rainbow in the Dark (Holy diver 1983)
http://www.youtube.com/watch?v=tYlDltwm-JY
Dio - Last in Line (Last in line 1984)
http://www.youtube.com/watch?v=SkYl13yoeXw
Dio - Sacred Heart (Sacred Heart 1985)
http://www.youtube.com/watch?v=kKOSftbP_f0
Για όσους ενδιαφέρονται η δισκογραφία του εδώ :
http://en.wikipedia.org/wiki/Ronnie_James_Dio_discography
-
Γεια σας :)
Ας ακούσουμε μερικές επιλογές από έναν βιρτουόζο του βιολιού για σήμερα , τον Papa John Creach .
Ηταν ο βασικός βιολιστής των Jefferson Airplane κάπου στις αρχές με τα μέσα της δεκαετίας του 70.
κατόπιν είχε συμμετοχές σε όλα τα παράγωγα σχήματα που προέκυψαν μετά την διάλυση τους , όπως οι Jefferson Starship
και οι Hot Tuna. Ηχογράφησε πολλά και καταπληκτικά σόλο άλμπουμς και ήταν ενεργός μέχρις τα 76 του , όπου και απεβίωσε από πνευμονία που τον οδήγησε σε καρδιακή προσβολή.
Οι επιρροές του ήταν κυρίως , blues ...
Papa John Creach - Bumble Bee Blues
http://www.youtube.com/watch?v=ZfrpQ-edx_Y&feature=related (http://www.youtube.com/watch?v=ZfrpQ-edx_Y&feature=related)
Papa John Creach - Country Girls
http://www.youtube.com/watch?v=jb8wsBgKISw (http://www.youtube.com/watch?v=jb8wsBgKISw)
.... αλλά και Funky.
Papa John Creach - Soul Fever
http://www.youtube.com/watch?v=6VUhRUssgJg&feature=related (http://www.youtube.com/watch?v=6VUhRUssgJg&feature=related)
Papa John Creach - Git Fiddler
http://www.youtube.com/watch?v=FM6RgtUbWRU&feature=related (http://www.youtube.com/watch?v=FM6RgtUbWRU&feature=related)
Οσοι είναι συλλέκτες , αν πέσει στα χέρια τους κάποιος δίσκος του μπορούν να τον "τσιμπίσουν" χωρίς δεύτερη σκέψη.
-
Θεόφιλος Χατζημιχαήλ
-«Αποτελεί για εμάς συνεχιστή της παράδοσης. Είναι μια στιγμή ιστορική στην Ελλάδα ο Θεόφιλος. Το έργο του μας ξεπλένει, όπως η βροχή το απόβραδο τα σκονισμένα φύλλα».
Γιώργος Σεφέρης
-«Ο Θεόφιλος ανήκει στην αντίθετη παράταξη από αυτήν που ανήκουν οι δάσκαλοι, οι καθαρευουσιάνοι κι οι δημοτικιστές, οι ακαδημαϊκοί και οι μοντέρνοι, οι συντηρητικοί και οι εξ επαγγέλματος επαναστάτες.
Είναι από τη μεριά των σοφών και των τρελών, παρέα με τον Σολωμό, τον παγωμένο θερμότατο Κάλβο, τον Παπαδιαμάντη, τον αναρχικό και άκρως πειθαρχημένο Καβάφη, τον τρελό Χαλεπά και όλους αυτούς τους φυσικά επαναστατημένους Ελληνες, μα εξίσου φυσικά συντηρητικούς, τους Ελληνες των οποίων η ευλογημένη μεγαλομανία έσπασε τα κλουβιά του διδασκαλισμού».
Γ. Τσαρούχης
"Ο Θεόφιλος Χατζημιχαήλ γεννήθηκε στη Βαρειά της Μυτιλήνης γύρω στα 1870. Γιός του Γαβριήλ και της Πηνελόπης, Χατζημιχαήλ υπήρξε το μεγαλύτερο από τα 8 παιδιά της οικογένειας. Ο παππούς του από μεριά της μητέρας του ήταν αγιογράφος. Ο Θεόφιλος δεν φαίνεται ωστόσο να συμπαθούσε τον καλοστεκούμενο αυτό γέροντα, που τον έβλεπε ως «αντιπαθητικό κατεστημένο» σύμφωνα με κάποιες μαρτυρίες.
Το ανήλειαγο υπόγειο του πατρικού του σπιτιού υπήρξε κατά την παιδική του ηλικία το πρώτο εργαστήριο του ανήσυχου αυτού μικρού. Αντί να παίζει με τα παιδιά της ηλικίας του, κλεινόταν εκεί μέσα και ζωγράφιζε τραγουδώντας κλέφτικα τραγούδια. Αυτή τη συνήθεια –να ζωγραφίζει τραγουδώντας – την κράτησε σε όλη του τη ζωή. Ίσως έτσι, όπως αναφέρει ο Δημήτρης Πικιώνης να δημιουργούσε την ατμόσφαιρα που του ήταν απαραίτητη και τον ενέπνεε στην καλλιτεχνική του δημιουργία.
Ο Θεόφιλος ήταν αριστερόχειρας, κι αυτό προκαλούσε πολλά και σαρκαστικά πειράγματα από τους γύρω του. «Ζερβοκουτάλα» τον αποκαλούσαν πολλοί άσπονδοι φίλοι του. Αυτός όμως πάλεψε να υπερνικήσει αυτό που τότε θεωρούνταν μειονέκτημα, με τη ζωγραφική. Έκανε λοιπόν στο υπόγειο του σπιτιού του πάμπολλα σχέδια, μέχρι να νιώσει ώριμος και να πει στην αδερφή του: «πάρε πόζα να σε ζωγραφίσω».
Στη νηπιακή του ηλικία μια βαριά αρρώστια του αφήνει ένα τραυματισμό στη φωνή. Ίσως και τα τραγούδια που συνόδευαν τη ζωγραφική του να μην ήταν άλλο παρά μια άσκηση, για να κατανικήσει κι αυτή του την αδυναμία. Αυτός , λοιπόν, ο αδύνατος και καχεκτικός νέος, ο πληγωμένος από τους γύρω του, βρήκε ένα κόσμο για να εκφράσει το θησαυρό που υπήρχε κλεισμένος στην ψυχή του, τον κόσμο της φαντασίας του.
Ο Ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897 τον βρίσκει στη Σμύρνη, αλλά σύντομα φεύγει για το Βόλο. Η «νέα πόλις του Βόλου» από τα 1890 αρχίζει να συγκεντρώνει την οικονομική και πολιτιστική δραστηριότητα των χωριών του Πηλίου. Στα χρόνια αυτά της δεκαετίας του ΄90 εμφανίζεται ο Θεόφιλος, στην ηλικία των 30 χρονών. Δείχνει πολύ μεγαλύτερος και με την εκκεντρική του εμφάνιση γίνεται στόχος πειραγμάτων και χονδρών αστεϊσμών. Ζωγραφίζει σε σπίτια και καφενεία, σε φούρνους και μπακάλικα για ένα πιάτο φαί, κάνα κρεμμύδι – που ήταν και η μεγάλη αδυναμία του – και λίγο κρασί. Λίγα κέρματα είναι η ανταμοιβή του, γι’ αυτό και συνήθιζε να λέει πως δεν πουλάει τα έργα του, αλλά τα χαρίζει.
Ζούσε σε άθλια δωμάτια και έκανε και άλλες βαριές δουλειές για να επιβιώσει. Άφησε έργα του στις Μηλιές, στην Πορταριά, τη Μακρινίτσα, στον Άνω Βόλο και αλλού. Στις Αποκριές ντύνεται «Μέγας Αλέξανδρος» και για στρατό του έχει μικρά παιδιά της περιοχής.
Η πιο δημιουργική όμως περίοδος για το Θεόφιλο ξεκινά μετά τη μικρασιατική καταστροφή, όταν μεγάλος αριθμός προσφύγων εγκαθίσταται στην περιοχή του Βόλου. Οι πρόσφυγες στήνουν μαγαζιά, ταβέρνες και ραφεία, πατσατζίδικα και μικροεμπορικά. Φέρνουν μαζί τους το μπαγλαμά, τα τραγούδια τους και το μεράκι της λαϊκής διακόσμησης. Ποιος άλλος εκτός απ’ το Θεόφιλο θα μπορούσε να τους εκφράσει; Τώρα οι παραγγελιές πληθαίνουν, η πληρωμή του είναι καλύτερη. Το φαγητό του τώρα πλουτίζεται από πικάντικους μεζέδες. Βρίσκει, επιτέλους, ανθρώπινη και καλλιτεχνική ανταπόκριση. Γι αυτό και τα χρώματά του φωτίζουν, γίνονται λαμπερά και πολύχρωμα. Η στεναχώρια της Θεσσαλικής περιόδου εγκαταλείπεται.
Δυστυχώς, στα 1930 οι παράγκες των προσφύγων καταστρέφονται από τη φωτιά και τον κασμά και έτσι χάνεται ένα ωραίο και μεγάλο μέρος απ’ το έργο του ζωγράφου.
Γύρω όμως στα 1910 – 12 ο μυλωνάς και κτηματίας Γιάννης Κοντός από την Ανακαστά θα γίνει ο προστάτης που του δίνει κατοικία και εκείνος του διακοσμεί ένα δωμάτιο στο μύλο του και όλο το επάνω πάτωμα του σπιτιού του στην Ανακασιά. Αυτό το σπίτια σήμερα είναι μουσείο και αποτελεί το κυριότερο μνημείο της τέχνης του Θεόφιλου. Εικοσιτρείς συνθέσεις και πολλά διακοσμητικά μοτίβα γεμίζουν 35 μέτρα τοίχου.
Τριάντα χρόνια έζησε στο Βόλο και το Πήλιο ο Θεόφιλος το 1927, ενώ ζωγραφίζει την πρόσοψη ενός μαγαζιού πάνω σε μια σκάλα, κάποιος για να διασκεδάσει, την τραβά και ο Θεόφιλος πέφτει βαρύς στο χώμα. Χτυπάει άσχημα κι από τότε εξαφανίζεται από την περιοχή του Βόλου.
Στα 1927 επανεμφανίζεται στην πατρίδα του. Είναι πια μεσόκοπος πενηντάρης, αλλά η σκληρή ζωή του τον έχει πρόωρα τσακίσει. Ζει στην αρχή με τα αδέρφια του και αργότερα με τη μητέρα τους ως το θάνατό της, το 1932.
Εκεί γνωρίζεται με το Στράτο Ελευθεριάδη, το γνωστό τεχνοκρίτη του Παρισιού Teriade, το 1929, που αγοράζει μερικά έργα του. Του αγοράζει κάμποτ και χρώματα κι ο ζωγράφος ρίχνεται στη δουλειά με ενθουσιασμό. Η ψυχή του γλυκαίνει τώρα που κάποια αναγνώριση της αξίας του έργου του αχνοφαίνεται στον ορίζοντα. Δεν πρόλαβε όμως να χαρεί τη δικαίωσή του. Τον πρόλαβε ο θάνατος, στης 20 Μαρτίου του 1934. Τον βρήκαν δύο μέρες μετά το θάνατό του.
Η μετά θάνατον αναγνώριση.
Η πορεία του έργου ενός καλλιτέχνη δε σταματάει με το θάνατό του, αλλά συνεχίζεται. Και όσο μεγαλύτερη είναι αυτή η πορεία στο βάθος του χρόνου, τόσο καταδεικνύεται η αξία του. Το 1936 ο Teriade (Στράτος Ελευθεριάδης) οργανώνει έκθεση των έργων του στο Παρίσι. Ο Λε Κορμπυζιέ κι ο Μωρίς Ραϋνάλ θα γράψουν εγκωμιαστικά άρθρα για το έργο του. Ο Τάκης Μπαρλάς τον αποκαλεί «Παπαδιαμάντη της ζωγραφικής». Ο Γ. Σεφέρης τον συσχετίζει με το Μακρυγιάννη. Από κει και πέρα οι εκθέσεις και οι συζητήσεις για το έργο του –ακόμη αμφιλεγόμενες- διευρύνονται. Η τροπή πλέον είναι ευνοϊκή για το Θεόφιλο. Αυτό που δεν του αναγνωρίστηκε εν ζωή, του αναγνωρίζεται μετά θάνατον.
Οι θαυμαστές του τον πρόβαλλαν σαν σύμβολο του ζωντανού ελληνισμού. Χαρακτηρίστηκε λαϊκός ζωγράφος, αλλά άφοβα μπορεί να παραβληθεί με τους μεγάλους ξένους ζωγράφους, αν και δεν είχε λάβει καμμία ανάλογη παιδεία και ήταν μακριά απ’ τα καλλιτεχνικά ρεύματα της εποχής του. Μαζί με το Μακρυγιάννη θεωρήθηκε ως ο πιο ζωντανός δεσμός με την παράδοσή του τόπου μας και σταθερό θεμέλιο για την ανανέωση της πολιτιστικής μας ζωής.»
Το απόσπασμα από το άρθρο της Δ. Στυλιανίδου – Φιλολόγου. http://neikoptelema.blogspot.com/2009/05/1870-1934-1.html
Τις ημέρες αυτές έχει ξεκινήσει έκθεση με 20 έργα του Θεόφιλου στο Μουσείο Μπενάκη στην Αθήνα. Μπορείτε να δείτε εδώ πληροφορίες:
http://www.benaki.gr/index.asp?lang=gr&id=202010001&sid=923
Και να ακούσουμε και ένα μυτιληνιώτικο συρτό, «Τα ξύλα», προς τιμήν του Θεόφιλου. Στο βιντεάκι παρατίθενται και κάποιοι από τους πίνακές του.
http://www.youtube.com/watch?v=JHHou-uBgVE
-
Μια παρέμβαση κι από μένα σχετική με το Θεόφιλο, που τόσο ωραία αναφέρθηκε η apri.
Αξίζει να δει κανείς κ την ταινία του Λάκη Παπαστάθη, "Θεόφιλος" με τους Δημ. Καταλειφό, Δημ. Καμπερίδη, Υβόννη Μαλτέζου, κ.άλ.
Η ταινία παρουσιάζει τον βίο και την ιδιαίτερη προσωπικότητα του μεγάλου λαϊκού ζωγράφου Θεόφιλου Χατζημιχαήλ (1868-1934), από το 1897 ως το θάνατό του, αναδεικνύοντας παράλληλα την σημασία της τέχνης του σε μια εποχή που η Ελλάδα έστρεφε το βλέμμα της προς τη Δύση ενώ εκείνος «βυθιζόταν» ποιητικά στην Ελλάδα του Μύθου και της Λαϊκής παράδοσης.
Κριτική Παρουσίαση
Ο Λάκης Παπαστάθης στον «Θεόφιλο» μας προσφέρει μια ταινία εξαιρετικά μεστή, ένα ώριμο έργο τέχνης που είναι συγχρόνως συναίσθημα, έκφραση συνεπής και ευγενικός διαλογισμός. Τελικά δουλεύει σε αναφορά προς το μύθο, μύθο της Ελλάδας, μύθο του πολιτισμού, μύθο της αναπαραστατικής τέχνης (της ζωγραφικής και του κινηματογράφου), όπως τον ζει εσωτερικά και όπως τον υλοποιεί εικαστικά ο Θεόφιλος, αλλά κι όπως τον επεξεργάζεται και ο ίδιος ο Παπαστάθης.
Η ταινία δεν αφηγείται συστηματικά τη ζωή του λαϊκού ναΐφ ζωγράφου Θεόφιλου Παπαμιχαήλ που ανήκει πια στο πάνθεον των ασπούδαχτων μεγάλων του νεοελληνικού πολιτισμού, καταπόδι του Μακρυγιάννη και των Ζωγράφων. Έχουν γράψει γι αυτόν ο Σεφέρης, ο Ελύτης, ο Κίτσος Μακρής και τόσοι άλλοι.
Ο Παπαστάθης επικαλείται δίκαια την αυθαιρεσία της καλλιτεχνικής φαντασίας και ξαναπλάθει κάποιες καίριες ώρες της πορείας του, με μια λεπτή ισορροπία ανάμεσα σε δύο συντελεστές. Από τη μια τον κόσμο της εποχής, τις εικόνες, τα θέματα που τον επηρέασαν και τον ενέπνευσαν και τις προσωπικές αντιδράσεις του αφελούς ζωγράφου. Κι από την άλλη, αναλογικά, τα ιστορικά – λαϊκά στοιχεία που ήταν ήδη μυθοποιημένα και αναδιπλασιάστηκαν στον ψυχισμό του, ώσπου έγιναν οι δεσποτικοί μύθοι της ύπαρξής του αλλά και οι πηγές της τέχνης του.
Αυτή η σύνθεση αντικειμενικών και υποκειμενικών διαστάσεων, γίνεται με τέτοια ευθύβολη και θαυμαστή αφαιρετικότητα, ώστε όχι μόνο κοινωνούμε συγκινησιακά και αισθητικά με την πορεία του Θεόφιλου και της ταινίας, αλλά παραπεμπόμαστε ανάλαφρα στους βασικούς μύθους του νεοελληνικού πολιτισμού.
Ο Θεόφιλος κατατάσσεται πρόσκαιρα στο στρατό, μεθυσμένος από τη Μεγάλη Ιδέα. Βλέπει ηρωικό το δράμα του Καραγκιόζη, με τη ζωντανή «αποθέωση», παρακολουθώντας και το φόνο του καραγκιοζοπαίχτη – Αλή Πασά από τον αφελή θεατή, που πιστεύει στην αλήθεια της παράστασης. Πιστεύει κι αυτός στην αλήθεια της πανηγυριώτικης μαγείας, με την «ασώματη κεφαλή» και κατόπιν συνειδητοποιεί την λειτουργία της τέχνης, που είναι αλήθεια μέσα από το ψέμα. Φοράει οριστικά τη φουστανέλα, συνενώνοντας τον Αλέξανδρο και τους καπεταναίους του ’21 σ’ ένα πανέμορφο ενιαίο μύθο. Υπερασπίζεται τη ζωγραφική του στους τοίχους των μαγαζιών, που απειλείται από τους αγροίκους, που είναι φθαρτή, αλλά «κρατάει, κρατάει», όπου τα όρθια ψωμιά δεν πέφτουν στο φούρνο του Βελέντζα κι όπου ο νεκρός «εργοδότης» του, ο Βολιώτης Κοντός, εξακολουθεί να καλπάζει πάνω στο άτι του, στην Ανακασσά. Και τραυματίζεται ο ευαίσθητος Θεόφιλος, με την ψιλή – ψιλή φωνούλα, απόλυτα δυσανάλογη με τα πελώρια οράματά του, και τον κοροϊδεύουν και τον γκρεμίζουν από τη σκάλα και τον εκμεταλλεύονται, ακόμα και η οικογένειά του, ενώ γερνάει κι ο κόσμος απομακρύνεται από τα θαμπωμένα μάτια του. Και πριν πεθάνει «σκηνοθετεί» ένα τελευταίο ηρωικό όραμα.
Ταπεινά ήρεμα και γλυκά ξανάπλασε το μύθο του αθώου Θεόφιλου ο Λάκης Παπαστάθης, χωρίς «ρητορείες» θαυμαστικές και ομοβροντίες «ελληνικότητας» και διανοητικού αισθητισμού. Και με την ενσάρκωση από τον υπέροχο Δημήτρη Καταλειφό, ο Θεόφιλος ήρθε και κάθησε δίπλα μας στο σκαλοπάτι, λυπημένος αδελφός μας από τα παλιά, να μας παρηγορήσει για την τωρινή κατάντια μας.
Συμπερασματικά θα λέγαμε ότι η ταινία αποτελεί, λιγότερο μια ολοκληρωμένη βιογραφία του Θεόφιλου και περισσότερο μια περιπλάνηση, με οδηγό τα ίχνη των συγκρούσεων και των επιδράσεων διαφορετικών πολιτισμών, όσων συνθέτουν τη φυσιογνωμία, τα χρώματα, τον ψυχισμό και, κυρίως, το ήθος μιας νεοελληνικής πραγματικότητας, που μας εγκαταλείπει.
Γιάννης Μπακογιαννόπουλος
Κριτικός κινηματογράφου
Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1987
Φεστιβάλ Βερολίνου 1988
Διακρίσεις
Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1987
Βραβείο καλύτερης ταινίας
Βραβείο ερμηνείας Α΄ ανδρικού ρόλου (Δημήτρης Καταλειφός)
Βραβείο κοστουμιών
Βραβεία Ποιότητας Υπουργείου Πολιτισμού 1987
Βραβείο ποιότητας ταινίας μεγάλου μήκους
Βραβείο ερμηνείας Α΄ ανδρικού ρόλου (Δημήτρης Καταλειφός)
Βραβείο ενδυματολογίας
Βραβείο μακιγιάζ
http://www.gfcdigital.gr/gfc/11380index.html?locale=el&l1=movie&id=11380 (Ελληνικό κέντρο κιν/φου)
-
Και ένα ατμοσφαιρικό τραγούδι που μου έχει κολλήσει τελευταία, από τον τελευταίο δίσκο της Μόνικα « Exit”. Λέγεται «Yes I do”
Η ίδια λέει για το τραγούδι:
“ Είναι το ελληνικό στοιχείο του δίσκου. Για πρώτη φορά έπαιξα μπαγλαμαδάκι και μπουζούκι. Πήγα κι αγόρασα ένα μπουζούκι και την ίδια μέρα ηχογράφησα αυτό το κομμάτι, το οποίο το έγραψα να το κάνω δώρο σε έναν γάμο. Είναι αρκετά θεατρικό κομμάτι, γιατί υπάρχει η χορωδία που σαν αρχαίος χορός μιλάει για αγάπη.”
( http://www.lifo.gr/mag/features/2081 )
Αφιερωμένο στην Ιωάννα, τον Daniel, τον Μάρκο, την aeee και στους λοιπούς θαμώνες του forum.
«Yes I do»
Μπορείτε να το ακούσετε εδώ:
http://www.youtube.com/watch?v=eKbLNNIIPy4&feature=related
Και εδώ live από τη συναυλία της στο Λυκαβηττό
http://www.youtube.com/watch?v=oGg8QKeTsRw&feature=related
27 of December is arrived and i think its Saturday.
Greece is turning into white and its cold.
We dont really care.
I keep thinking of the way that we were met
Feels like its a fairy tale
Youre the princess the most beautiful Ive seen
I am just a prince
I can make you play
I can make you smile
I can make you safe in my foolish arms
Youre my sweetest kiss
Youre my immortality
Youre my pretty world spins inside my little mind little mind
Now were kissing and were saying to each other
Just a little I do
But the thing is what we really want
It cannot be said
And I promise I will never let that death
Take you from me anyway
Ill throw us stars, stars. Stars
To wish well never die
Youre my brightest sun
Youre my crystal sea
Youre my loudest rhythm
Beats inside my heart
I will make you laugh
I will make you fly to the shinny skies where
Where well live in happiness.
Και λίγα λόγια από ένα αφιέρωμα για τη Μόνικα στα Ευρυτανικά Νέα (http://www.evrytanika.gr/0221-0240/0233/mythia.htm )
«Το όνομά της: Μόνικα Χριστοδούλου, μεγάλωσε στο Καρπενήσι και στα 21 της είναι ήδη γνωστή στον Ελληνικό μουσικό χώρο για την ποιοτική της μουσική, το ήθος της και τις προσδοκίες που υπόσχεται. Κόρη του ορθοπεδικού και διευθυντή της ορθοπεδικής κλινικής στο Καρπενήσι κ. Νικόλαου Χριστοδούλου και της κ. Ηλιοστάλαχτης Χριστοδούλου οι οποίοι δηλώνουν φανατικοί fun της.
Η μεγάλη διαφορά της από άλλους συνομήλικούς της που ξεκινάνε καριέρα σε τόσο μικρή ηλικία είναι ότι στρέφεται σε ποιοτική μουσική η οποία συνδυάζει post rock και folk μελωδίες σε αγγλικό στοίχο. Όπως δήλωσε η ίδια σε συνεντεύξεις της, έχει δεχτεί επιρροές από καλλιτέχνες όπως είναι ο Χατζιδάκις, ο Μορικόνε, ο Μπομπ Ντίλαν ακόμα και από τους Μπιτλς.
Ασχολείται με τη μουσική από τα 5 της όταν ξεκίνησε τα μαθήματα πιάνου. Αργότερα προτίμησε τον ήχο της ηλεκτρικής κιθάρας ενώ καθοριστική ήταν η εισαγωγή της στην Φιλαρμονική του δήμου Καρπενησίου όπου έμαθε σαξόφωνο. Για τον λόγο αυτό ευχαριστεί συχνά την καθηγήτριά της. Σήμερα όμως παίζει πολλά άλλα όργανα όπως ακορντεόν και τύμπανα.
Ήταν μέλος του συγκροτήματος του αδερφού της, Θανάση Χριστοδούλου, της μπάντας Serpentine όπου τραγουδούσε και έπαιζε ηλεκτρική κιθάρα ενώ συμμετείχε και σε άλλα συγκροτήματα όπου έπαιζε σαξόφωνο και έκανε φωνητικά.
Η πορεία της όμως ήταν ραγδαία. Μία από τις μεγαλύτερες στιγμές της ήταν η συναυλία στο "Ρόδον" με τους Raining Pleasure το 2002 όταν σε ηλικία 16 ετών αποθεώθηκε από 1.500 άτομα, ενώ ακολούθησαν και άλλες μεγάλες συναυλίες όπως του περασμένου Μαΐου στο "Μικρό Μουσικό Θέατρο" όπου παρουσίασε τα κομμάτια της παίζοντας κιθάρα, τσέλο και πιάνο. Τα τελευταία χρόνια γράφει και συνθέτει μουσική στον υπολογιστή της.
Σήμερα παράλληλα με τις μουσικές της δραστηριότητες είναι φοιτήτρια στο Μαθηματικό τμήμα του Πανεπιστημίου Αθήνας και διανύει το 3ο έτος των σπουδών της. Πρώτα όμως παράτησε τις αρχικές της σπουδές στην Πάτρα όπου πέρασε όπως λέει μία φρικτή χρονιά.»
-
4 Οκτωβρίου
Σήμερα είναι η παγκόσμια ημέρα των ζώων και φυσικά τιμάται η μνήμη του αγίου που τα προστάτευε και τα αγαπούσε, του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης. Πολλές οι ιστορίες που δείχνουν την αγάπη του για τα ζώα. Λέγεται ότι εξημέρωσε έναν λύκο στο Γκούμπιο, ότι όταν πέθανε, ήρθαν κορυδαλλοί και τραγουδούσαν πάνω στη στέγη της καλύβας του κλπ. Όποιος πάει στο μοναστήρι του στην Ασίζη, θα δει μάλιστα ανάμεσα στις τοιχογραφίες που φιλοτέχνησε ο Τζιότο, και μια που φαίνεται να κηρύττει ο άγιος στα πουλιά.
Ο άγιος Φραγκίσκος, γνωστός και ως « ο φτωχούλης του Θεού», είναι πολύ αγαπητός στην καθολική εκκλησία. Σχεδόν όλες οι ιταλικές πόλεις έχουν μια εκκλησία αφιερωμένη σ’ αυτόν. Είναι όμως και ο μόνος, ίσως, καθολικός άγιος στην μετά του σχίσματος εποχή που τιμάται από την Ορθοδοξία.
Λίγα λόγια για τη ζωή του:
« Ο άγιος Φραγκίσκος (1182) είναι άγιος της Καθολικής εκκλησίας και ιδρυτής του Τάγματος των Φραγκισκανών. Ήταν γιος του πλούσιου εμπόρου της Ασίζης Μπερναρντόνε (Bernardone) και μιας Γαλλίδας από την Προβηγκία. Ο νεαρός Φραγκίσκος ήταν ωραίος, ζωηρός, διασκέδαζε και ξόδευε λεφτά.
Όμως παρόλη την αμέριμνη ζωή που έκανε πάντοτε μεριμνούσε για τους φτωχούς και δεν έδειχνε εγωισμό.
Πήρε μέρος σε εμφύλιους πολέμους. Κατά τη διάρκεια μιας αρρώστιας του είδε δύο όνειρα τόσο συγκλονιστικά, που τον οδήγησαν στην αμετάκλητη απόφαση να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στο έργο της φιλανθρωπίας. Στόχος της φροντίδας του ήταν οι φτωχοί και σε αυτούς έδειχνε έμπρακτα την αγάπη του. Κάποτε μάλιστα ενώθηκε μαζί τους σε μια εξέγερση κατά των ευγενών και αυτό του στοίχισε ένα χρόνο φυλακή.
Διωγμένος και αποκληρωμένος από τον πατέρα του, έγινε ερμηνευτής των αισθημάτων που ήταν διαδεδομένα στην εποχή του: κήρυξε την ισότητα, την ειρήνη, την περιφρόνηση του πλούτου και την υπεροχή της φτώχειας, την αγάπη προς όλα τα δημιουργήματα του Θεού, έμψυχα και άψυχα, τη στοργή στους λεπρούς. Ο ίδιος κυκλοφορούσε ντυμένος με ένα χιτώνα, δεμένο στη μέση με ένα σκοινί (αυτό το είδος ενδυμασίας έχουν και σήμερα οι μοναχοί του Τάγματός του).
Το 1209 ίδρυσε χωριστό μοναχικό τάγμα. Οι οπαδοί του ολοένα πλήθαιναν και αποτέλεσαν το «τάγμα των Φραγκισκανών». Ο Πάπα Ινοκέντιος Γ΄ υποχώρησε και έδωσε την έγκρισή του μπροστά στο νεαρό δάσκαλο της φτώχειας και της αγάπης και του παραχώρησε ένα μικρό εκκλησάκι κοντά στη Ασσίζη αναγνωρίζοντας το νέο τάγμα των «μικρών αδελφών».
Το 1212 , σε ηλικία τριάντα ετών πήγε με καράβι στην Ανατολή με σκοπό να προσηλυτίσει τους μωαμεθανούς στο χριστιανισμό. Γύρισε όμως πισω στη Δαλματία εξαιτίας μιας μεγάλης φουρτούνας.
Στα «Fioretti»(κλασσική συλλογή με δημοφιλείς θρύλους και παραδόσεις σχετικά με τη ζωή του αγίου) όμως αναφέρεται ότι ξαναπήγε (μάλλον το 1219) και έφτασε στη χώρα των Σαρακηνών όπου γοήτευσε με την ανιδιοτέλεια και την ταπεινοφροσύνη του το σουλτάνο της Βαβυλώνας. Κατάφερε ξαπλώνοντας το ολόγυμνο κορμί του πάνω στην πυρά να κάνει μια όμορφη μωαμεθανή με διεφθαρμένη ψυχή που τον προκαλούσε να αμαρτήσει μαζί της , να γίνει αγνή και χριστιανή. Ο σουλτάνος Μελέκ-Ελ-Κάμελ τον θαύμασε, θέλησε να τον κρατήσει κοντά του αλλά δεν ασπάσθηκε το χριστιανισμό.
Ο Φραγκίσκος έφθασε ως τα Ιεροσόλυμα και πήγε κατόπιν και στην Ισπανία για να προσηλυτίσει τους Μαυριτανούς. Το 1221 όμως εξαντλημένος και άρρωστος(ήδη είχε αρχίσει να τυφλώνεται) παρέδωσε τη διοίκηση του τάγματος στον αδελφό Ηλία και σχεδόν τυφλός έγραψε επτά πρώτες στροφές του άσματος όπου υμνεί το Θεό γιατί έπλασε τον εγκόσμιο ήλιο, το φως της ημέρας. Πέθανε στις 3 Οκτωβρίου του 1226.
Τα μάτια δύο μεγάλων ποιητών του αιώνα μας γοητεύτηκαν από την ποίηση της ζωής του Αγίου Φραγκίσκου- του Ράινερ Μαρία Ρίλκε και του Νίκου Καζαντζάκη.
Ο Ράινερ Μαρία Μίλκε κλείνει το θαυμάσιο ποιητικό του έργο «Το βιβλίο των Ωρών» με πενήντα τρεις στίχους που είναι αφιερωμένοι στον Άγιο Φραγκίσκο, χωρίς να μνημονεύεται καν ρητά το όνομά του. Οι στίχοι αυτοί είναι από τους ωραιότερους στην παγκόσμια λογοτεχνία και εκεί ονομάζει ο Ρίλκε τον Άγιο Φραγκίσκο «της φτώχειας μέγα αποσπερίτη».
Όσον αφορά το Νίκο Καζαντζάκη, η Ασίζη είναι συνδεδεμένη με έναν από τους πνευματικούς οδηγούς, τον Άγιο Φραγκίσκο. Στο πρώτο του ταξίδι (Φεβρουάριος-Απρίλιος 1924), ο συγγραφέας γνωρίζεται με το βιογράφο του Φραγκίσκου, τον Γιοχάνες Γιέργκενσεν και μελετά τη ζωή και το θρύλο του αγίου. Αργότερα, μεταφράζει τη βιογραφία του και γράφει το μυθιστόρημα "Ο φτωχούλης του Θεού" που το προλόγισε με λόγια σαν κι αυτά: «Αγάπη και ευλάβεια και θαυμασμός για τον ήρωα και μεγαλομάρτυρα με κατείχε γράφοντας το παραμύθι ετούτο, πιο αληθινό και από την αλήθεια…Γιατί για μένα ο Άγιος Φραγκίσκος είναι το πρότυπο του στρατευόμενου ανθρώπου που με ακατάπαυτο σκληρότατον αγώνα κατορθώνει κι επιτελεί το ανώτατο χρέος του ανθρώπου , ανώτερο κι από την ηθική κι από την αλήθεια κι από την ωραιότητα: να μετουσιώνει την ύλη που του εμπιστεύθηκε ο Θεός και να την κάνει πνεύμα».»
Π.Κανελλόπουλος, Ιστορία του Ευρωπαικού πνεύματος
http://blogs.sch.gr/speaker/2010/05/09/%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%87%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CF%84%CE%AC%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CE%BF-%CF%86%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CF%83%CF%83/
Και να ακούσουμε και ένα τραγούδι εμπνευσμένο από την επίσκεψη του αγίου Φραγκίσκου στη Βαβυλώνα και τις περιπέτειές του εκεί.
Ο Σουλτάνος της Βαβυλώνας και η γυναίκα
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Angelo Branduardi
Ερμηνεία: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Angelo Branduardi
http://www.youtube.com/watch?v=7iSbiqlrgzA&feature=related
Στης Βαβυλώνας τη γη με ράσο αντί γι΄ ακόντιο
Κινά ένας φίλος για ταξίδι υπερπόντιο
Για να κηρύξει την ανθρωπιά την καλοσύνη
Μα του περάσανε χαλκά οι Σαρακήνοι
Για το δικό του Θεό
Του κόσμου το άδικο
Σ΄ ένα Σουλτάνο μπροστά
Τον παν κατάδικο τον λύνει αυτός απ΄ τα δεσμά του
Κι έτσι ο φίλος μας κινάει να πει κι αλλού το κήρυγμα του
Σ΄ ένα πηγάδι σταματάει να ξεδιψάσει
Μα μια γυναίκα δεν αργεί να πλησιάσει
Ωραία στην όψη μα η καρδιά της δηλητήριο
Με το κορμί της τον καλεί σ΄ άλλο μαρτύριο
Για το δικό σου Θεό
Μαζί σου θα καώ
Της άπλωσε τα χέρια
Και βγήκαν περιστέρια
Πιστεύει αυτή με τ΄ άγγιγμά του
Κι έτσι ο φίλος μας κινάει να πει κι αλλού το κήρυγμα του
Frate Francesco parti una volta per oltr mar
Fino alle terre di Babilonia a predicar,
Coi suoi compagni sulla via dei Saracini
Furono presi e bastonati, i poverini!
Frate Francesco parlo
E bene predico
Che il Gran Sultano ascolto
E molto lo ammiro
Lo libero dale cantene
Cosi Francesco parti per Babilonia a predicare.
Για το φτωχούλη θα πω δυο λόγια απ΄ την Ασίζη
Που πήγε πέρα στην Βαβυλώνας το μετερίζι
Για να κηρύξει την ανθρωπιά την καλοσύνη
Μα του περάσανε χαλκά οι Σαρακήνοι
-
Γεια σας :).
Το καταπληκτικό τραγουδάκι που μας πρόσφερε η aeee με το φλάουτο , μου θύμησε την Ιρλανδική μουσική.
Ας ακούσουμε λίγη από δύο εκπροσώπους , της παλιάς γενιάς και της νέας.
Πρώτα βέβαια οι γερόλυκοι του είδους , οι παπούδες The Chieftains.
Πρόκειται για ένα από τα ποιο γνωστά συγκροτήματα παραδοσιακής Ιρλανδικής μουσικής που υπάρχει τώρα και 48 χρόνια (δημιουργήθηκαν το 1962). Είναι αυτοί οι οποίοι έκαναν γνωστό το είδος σε όλο τον κόσμο.
Εχουν εκδόσει δεκάδες άλμπουμς και έχουν κάνει συνεργασίες με πάρα πολούς γνωστούς καλλιτέχνες όπως η Sinead O'Connor , ο Sting , ο Ziggy marley κ.α (αναζητήστε τις , είναι διαμάντια !!).
Να και μια επιλογή :
The Chieftains -The Dublin Reels
http://www.youtube.com/watch?v=4hk13Dn7ePY (http://www.youtube.com/watch?v=4hk13Dn7ePY)
Ακολουθούν οι the corrs.
Τρείς όμορφες κοπέλες (για την ακρίβεια κούκλες!!) και ένας άνδρας που είδαν το είδος με μια πιο φρέσκια ματιά.
Ορίστε και δύο τραγουδάκια σε μίξη:
The Corrs - Joy of Life/Trout in the Bath
http://www.youtube.com/watch?v=fQ8B-Wl_trQ (http://www.youtube.com/watch?v=fQ8B-Wl_trQ)
Εφόσον μιλάμε για αυτή τη μουσική , πρέπει να αναφέρουμε και ίσως το ποιο γνωστό παραδοσιακό ιρλανδικό τραγούδι, το "Toss the Feathers". Πρόκειται για το τραγούδι , το οποίο έχει υποστεί πάνω από 200 διαφορετικές διασκευές - εκτελέσεις.
Εδώ η εκδοχή των the corrs :
The Corrs- Toss The Feathers
http://www.youtube.com/watch?v=KEJa_VgpIAc (http://www.youtube.com/watch?v=KEJa_VgpIAc)
Και εδώ μαζί παλία και νέα γενιά. Οι corrs και chieftains στο ίδιο τραγούδι.
The corrs and the chieftains - Toss The Feathers
http://www.youtube.com/watch?v=Vtp4adNTP0Y (http://www.youtube.com/watch?v=Vtp4adNTP0Y)
ΥΓ. Δεν κατάφερα να βρώ την εκτέλεση του Toss the Feathers μόνο από τους chieftains.
-
http://www.youtube.com/watch?v=gYJIpUiydRU
Χαράματα η ώρα 3 - από το συγκρότημα Δυνάμεις του Αιγαίου
Οι Δυνάμεις του Αιγαίου εμφανίστηκαν στην ελληνική μουσική σκηνή το 1980 και αυτό που πρότειναν έμελλε να επηρεάσει πολλαπλά το χώρο του ελληνικού τραγουδιού.
Το μουσικό αυτό σχήμα αποτελούνταν απο τους: ΝΙΚΟ ΓΡΑΨΑ,
ΧΡΙΣΤΟ ΤΣΙΑΜΟΥΛΗ, ΜΙΧΑΛΗ ΚΛΑΠΑΚΗ, ΓΙΑΝΝΗ ΖΕΥΓΟΛΗ και ΠΕΤΡΟ ΤΑΜΠΟΥΡΗ.
Ξεκίνησαν διασκευάζοντας παλιά λαϊκά τραγούδια γραμμένα από ανώνυμους Έλληνες των νησιών, της Μακεδονίας και της Μικρασίας, και σταδιακά προχώρησαν σε προσωπικές συνθέσεις, τις οποίες παρουσίασαν σε όλη την Ευρώπη. Το καινοτόμο στοιχείο, σε σχέση με το νεότερο ελληνικό τραγούδι, ήταν η επιλογή και χρήση συγκεκριμένων μουσικών οργάνων. Για πρώτη φορά στην εγχώρια δισκογραφία, αλλά και ζωντανά στις συναυλίες του συγκροτήματος, ακούγονται ο ταμπουράς, το νέι, το κανονάκι, όργανα που χαρακτηρίζουν τον ήχο της ομάδας μαζί με το βιολί, το λαούτο, το ούτι και τα κρουστά. Αυτά τα μουσικά όργανα χρησιμοποιούνται για πρώτη φορά και σε μη παραδοσιακά τραγούδια, παιγμένα μάλιστα από ανθρώπους που μεγάλωσαν στην Αθήνα.
Η μουσική πρόταση του σχήματος προκάλεσε το ενδιαφέρον και ανθρώπων του χώρου και δεν ήταν τυχαία η απόφαση του Διονύση Σαββόπουλου να αναλάβει την παραγωγή της πρώτης τους δισκογραφικής παρουσίας, ενώ ο Μάνος Χατζιδάκις ανέλαβε τον τρίτο και τελευταίο τους δίσκο, που κυκλοφόρησε το 1990.
Οι μουσικές σπουδές των μελών του συγκροτήματος πάνω στην ευρωπαϊκή και τη βυζαντινή μουσική, σε συνδυασμό με τη μεγάλη τους αγάπη για τα λαϊκά παραδοσιακά όργανα αλλά και την απήχηση που είχε η μουσική τους πρόταση, οδηγούν σε μια ακόμα καινοτομία: την οργάνωση των μουσικών σπουδών στο χώρο της ελληνικής λαϊκής μουσικής παράδοσης, εκεί δηλαδή όπου υπήρχε τεράστιο κενό σε επίπεδο ιδιωτικών και δημόσιων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων.
Το 1992 οι Δυνάμεις του Αιγαίου παύουν να υπάρχουν ως σχήμα. Τα μέλη του συγκροτήματος ακολουθούν τον προσωπικό τους δρόμο, διδάσκοντας μουσική και κυκλοφορώντας προσωπικούς δίσκους ως συνθέτες, μουσικοί ερμηνευτές αλλά και παραγωγοί τόσο των δικών τους έργων όσο και άλλων νεότερων σχημάτων (όπως οι Νεάρχου Παράπλους), καθώς και τραγουδιών ανώνυμων δημιουργών.
Με την εκπνοή του 20ου αιώνα οι Δυνάμεις Του Αιγαίου επανασυγκροτούνται και παρουσιάζουν σε μια δική τους ανεξάρτητη δισκογραφική παραγωγή, μια συλλογή προσωπικών τους τραγουδιών ( "Ολες οι μέρες που έλειπα", Filokalia Romana ), ενώ σχεδιάζουν μία σειρά ξεχωριστών μουσικών παραγωγών με ερμηνευτές τους ίδιους αλλά και άλλους μουσικούς που κινούνται σε μουσικούς χώρους ανάλογους με αυτών των "Δυναμεων", και που έχουν σαν βάση τα μουσικά ιδιώματα της νότιο Βαλκανικής και της ανατολικής Μεσογείου.
-
(http://www.poiein.gr/wp-uploads/aoaeeaaeeo21.jpg)
Πράγματι LK αν ζούσε σήμερα ( ο Μάνος Χατζιδάκις ) θα γινόταν 85 ετων ..
Θα σας χαρίσω με τη σειρά μου δύο μόνο απο τα πολλά αγαπημένα τραγούδια του και θα παραθέσω τα δικά του λόγια :
"Και τώρα καταστάλαγμα του βίου μου μέχρι στιγμής είναι :
Α δ ι α φ ο ρ ώ για την δόξα. Με φυλακίζει μες στα πλαίσια που καθορίζει εκείνη κι όχι εγώ.
Π ι σ τ ε ύ ω στο τραγούδι που μας αποκαλύπτει και μας εκφράζει εκ βαθέων, κι όχι σ' αυτό που κολακεύει τις επιπόλαιες και βιαίως αποκτηθείσες συνήθειές μας.
Π ε ρ ι φ ρ ο ν ώ αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα «επώνυμους» πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, την σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία καθώς και την κάθε λογής χυδαιότητα.
Έτσι κατάφερα να ολοκληρώσω την τραυματισμένη από την παιδική μου ηλικία προσωπικότητα, καταλήγοντας να πουλώ «λαχεία στον ουρανό» και προκαλώντας τον σεβασμό των νεωτέρων μου μια και παρέμεινα ένας γνήσιος Έλληνας και Μεγάλος Ερωτικός. "
Μια πόλη μαγική (http://www.youtube.com/watch?v=KYYWxe_Z4vM)
και
Ελα σε μένα (http://www.youtube.com/watch?v=B4FhWA93Upk)
-
καλημερα!
Σήμερα παγκόσμια ημέρα Ζυμαρικών !!!
συνεπώς, η σημερινή μερα ερχεται να λύσει το πρόβλημα του "τί θα/να μαγειρέψω"
παραλληλα ειναι και επικαιρο......μιλα για εκλογες ;) Εχουμε σήμερα και τη διακαναλική συνεντευξη (ο θεος να τη κανει) του πρωθυπουργου.
Αλκιστις Πρωτοψάλτη,
Η μακαρονάδα
http://www.youtube.com/watch?v=i1_lzHXrYtU
Να εχετε μια καλή μερα...και καλη εβδομαδα !
-
Saltarello
Saltarello ήταν ένας λαϊκός πηδηχτός χορός που πρωτοεμφανίστηκε στη Νάπολη το 13ο αιώνα και στη συνέχεια διαδόθηκε σε όλη την Ιταλία.
Εδώ ακούστε ένα γνωστό saltarello από το συγκρότημα Dead can dance. O τύπος που το ανέβασε στο youtube το έχει συνοδεύσει με εικόνες ενός φίλου του ζωγράφου, του Norbert Judt. Προσέξτε πόσο επηρεασμένες είναι από τη μινωϊκή και μυκηναϊκή τέχνη. Είναι πραγματικά πολύ όμορφες.
http://www.youtube.com/watch?v=AcmpBCXOgVI
-
Ο Μπαγιαντέρας
(http://userserve-ak.last.fm/serve/252/3147460.jpg)
http://www.koutouzis.gr/gogos.htm
Ο μεγάλος «ρεμπέτης», λαϊκός τραγουδιστής, Μήτσος ( Δημήτρης) Γκόγκος ή «Μπαγιαντέρας» καταγόταν από τον Πόρο. Ο πατέρας του Γιάννης Γκόγκος, ήταν Ποριώτης, και η μητέρα του Αγγελική από την Ύδρα. Ο πατέρας του ήταν υπαξιωματικός του Βασιλικού Ναυτικού - στον Λιμενικό τομέα- και μια μετάθεση, έφερε τα πράγματα έτσι, ώστε ο Μήτσος να γεννηθεί στον Πειραιά, στο Χατζηκυριάκειο, το 1903. Η οικογένειά του είχε χτήματα στο Καραπολίτι του Πόρου.
Ο Μπαγιαντέρας φοίτησε στο δημοτικό και όταν το τελείωσε συνέχισε και πήρε το πτυχίο του καθιερωμένου, τότε, τετρατάξιου Γυμνασίου. Μετά απέκτησε πτυχίο ηλεκτρολόγου. Ποτέ, όμως δεν άσκησε το επάγγελμά του.
Ο Μπαγιαντέρας ξεκίνησε τη μουσική πολύ νέος. "Από ηλικία επτά χρονώ πήρα ένα μαντολίνο στα χέρια μου. Το 1910... Μα νομίζω 16 δραχμές το 'χα πάρει. Σκέψου τι εποχή ήτανε, ε; Μ' αυτό, χωρίς δάσκαλο, χωρίς τίποτα, άρχισα κι έπαιζα" αφηγήθηκε ο ίδιος.
Μέχρι το 1920 έπαιζε μαντολίνο και κιθάρα, μετά βιολί και από το 1924 άρχισε να μαθαίνει μπουζούκι και μπαγλαμά. Το 1925 διασκεύασε την Ιταλική οπερέτα "Μπαγιαντέρα", του Έριχ Κάλμαν, για λαϊκή ορχήστρα με μπουζούκι και μαντολίνο. Από τότε απέκτησε το παρατσούκλι Μπαγιαντέρας με το οποίο έγινε και γνωστός. Λίγο πριν τη δεκαετία του 1930 άρχισε να τριγυρνάει στα Πειραιώτικα στέκια που σύχναζε ο εργατόκοσμος του λιμανιού, παίζοντας το «πρόστυχο» για την εποχή μπουζούκι.
«Το μεταχειριζότανε μόνο ο υπόκοσμος της τότε εποχής αυτό το όργανο. Στους τεκέδες και σε καμιά ταβερνούλα έβρισκες καμιά κιθαρίτσα και κάνα τέτοιο, μπουζουκάκι κρεμασμένο επάνω», είχε δηλώσει στον Λευτέρη Παπαδόπουλο και διευκρίνισε: "Όταν λέμε «υπόκοσμος», πρέπει να κάνουμε μια διάκριση. Υπόκοσμος λέγεται κι ο κλέφτης. Γενικά οι χασισοπότες. Αυτοί ήταν όλοι ντερβισάδες, χασίκλες... Κατά τ' άλλα ήτανε εντάξει. Νοικοκυραίοι. Άλλοι ήτανε ψαράδες, άλλοι αραμπατζήδες μες το τελωνείο".
Παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα του –τον προόριζε για το Λιμενικό Σώμα- ο Μήτσος από 17 ετών επιδόθηκε στο μπουζούκι, με μεγάλη επιτυχία.
Ο Μπαγιαντέρας είχε στενή σχέση με τους πρωτεργάτες του Ρεμπέτικου, κυρίως με τον Μάρκο Βαμβακάρη, τον Στράτο Παγιουμτζή και τον Μεθενίτη ρεμπέτη Γιώργο Μπάτη. Το 1937 ηχογραφεί τον πρώτο του δίσκο στην Κολούμπια με τίτλο «οι Καπνεργάτριες», με το τραγούδι «η καπνουλού» αφιερωμένο στη σύντροφο της ζωής του, καπνεργάτρια και στιχουργό Δέσποινα Αραμπατζόγλου.
Τα τραγούδια του έγιναν αμέσως γνωστά, και μερικές από τις επιτυχίες του είναι: «Ζούσα μοναχός χωρίς αγάπη», «μέσα στης ζωής τα μονοπάτια», «αποβραδίς ξεκίνησα», « σαν μαγεμένο το μυαλό μου φτερουγίζει», « Ξεκινάει μια ψαροπούλα», « Ξαβεργιώτισσα», «Πειραιωτοπούλα», «παρηγοριά ζητούσα κάθε βράδυ», « Αλάνι με φωνάζουν» και ακόμη:
«To μαναβάκι», «Θα κλέψω μια μελαχρινή», «Για μια κουτσουκαριώτισσα», «Μάτια γλυκά και γαλανά», «Γυρνώ σαν νυχτερίδα», «Το τραγούδι της αγάπης», «Μ' έχεις μαγεμένο», «Το αλανάκι», «Ελα να μπερμπαντέψεις», «Του Κυριάκου το γαϊδούρι», «H μικρή από το Πασαλιμάνι», « Η άνοιξις», « Με ξέχασες», « Το πέρασμα», « Η κοτούλα», « Μια τράτα Κουλουριώτικη», «Κι αν χωρίσαμε δε φταίω» και άλλα.
Εκτός από τα 100, περίπου, τραγούδια και τα 30 ανέκδοτα, έχει στο ενεργητικό του και μια μέθοδο για την εκμάθηση του μπουζουκιού άνευ διδασκάλου.
ΤΥΦΛΩΘΗΚΕ ΑΠΟ ΓΛΑΥΚΩΜΑ
Τυφλώθηκε , όμως , νωρίς, τον Απρίλη του 1941. Ο Μπαγιαντέρας λέει πως έχασε το φως του:
«Δούλευα στου «Δασκαλάκη», στο Μαρούσι. Τότε το μεροκάματο ήταν πολύ μικρό και δεν έπρεπε να χάνουμε ούτε μια μέρα. Τα μάτια μου πονούσαν συνεχώς. Ηξερα ότι είχα γλαύκωμα. Ετσι, μία μέρα, εκεί που έπαιζα ένα από τα γνωστά μου τραγούδια, αισθάνθηκα ότι χανόταν το κάθε τι από μπροστά μου. Δεν μπορούσα να κάνω πια τίποτα. Το μοιραίο είχε έλθει. Από κει κι' έπειτα άρχισε η περιφρόνηση από πολλούς. Δεν μπορούσαν να βασιστούν πια σε μένα. Εκανα το παν τότε για να τους αποδείξω το τι αξίζω. Δημιούργησα τις μεγαλύτερές μου επιτυχίες εκείνη την εποχή που τραγουδήθηκαν και τραγουδιούνται ακόμη. Αρχισαν τότε αυτοί που με περιφρόνησαν να με φροντίζουν κάπως και να με πλησιάζουν, ποντάροντας, όπως καταλάβαινα στα τραγούδια μου. Δεν έπαψα ποτέ να παίζω μπουζούκι και κιθάρα, παρ' όλο ότι είχα χάσει το φως μου. Αλλά ήρθε μετά η Κατοχή».
ΜΕ ΤΟ ΜΠΑΣΤΟΥΝΙ ΣΤΟ ΣΥΣΣΙΤΙΟ
Ο ίδιος αφηγήθηκε στον Κώστα Χατζηδουλή που έκανε σχετική έρευνα για τους «Ρεμπέτες»:
«Το πρωί ξεκίναγα μόνος, τυφλός με το μπαστούνι για τα διάφορα συσσίτια κι όπου μοίραζαν γάλα για τα παιδιά. Με γνώριζαν απ’ τα τραγούδια μου, ήμουν
και τυφλός και με συμπονούσαν, δεν ήμουν κι' εγωιστής, έπρεπε να αγωνιστώ για να ζήσουμε κι' έτσι έκανα. Μεγάλος μουσικός, ο φουκαράς ο 'Αττίκ και πέθανε τότε από την πείνα και τη δυστυχία.
» Ηταν μια κυρία τότε εκεί προϊσταμένη στις διανομές που με συμπονούσε πάρα πολύ. Με γνώριζε καλά από τα τραγούδια μου και της άρεσα σαν μουσικός και με βοηθούσε. Κάθε μέρα πήγαινα και μου γέμιζε ταγάρια ολόκληρα με τρόφιμα και γάλατα. Κάθε μέρα γινόταν αυτό, ενώ το βράδυ γύριζα στα ταβερνάκια και με τα λεφτά συμπλήρωνα τις ανάγκες μου.
Η γυναίκα αυτή μου έδινε θάρρος και μου 'λεγε κάνε υπομονή και εμείς θα σε βοηθούμε. Κι' έτσι γινόταν.. …Καλή της ώρα αν ζει.
Έτσι ξεπέρασα τη δύσκολη περίοδο της Κατοχής. Σποραδικά όμως πήγαινα σε μαγαζιά και δούλευα με συγκροτήματα. Όπως σ' ένα μαγαζί στον Προφήτη Δανιήλ και αργότερα στο μαγαζί του Νότη του 'Αγύρτη, όπως τον έλεγαν. Από τα μαγαζιά αυτά πέρασε και ο Μανώλης ο Χιώτης, ο Γιώργος Μητσάκης και άλλοι.
Στου Νότη ήταν και ο Κορίνθιος και κάποιος άλλος –που δε χρειάζεται να πω το όνομά του, δηλαδή δεν είναι απαραίτητο – ο οποίος ήταν Εβραίος κι έπαιζε ακορντεόν.
Ολοι ξέρουμε τι γινόταν τότε με τους Εβραίους στην περίοδο της Κατοχής. Οι Γερμανοί τους γύρευαν όλους, τους κυνηγούσαν με τόσο μίσος, κι όταν τους έπιαναν ή τους έστελναν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως ή τους σκότωναν. Ο ακορντεονίστας αυτός που ήταν από τα πιο καλά παιδιά, έκρυβε ότι ήταν Εβραίος. Μόνο εμείς λίγοι άνθρωποι, συνάδελφοί του γνωρίζαμε την καταγωγή του, κι εμείς τον κρύβαμε, κανείς δεν το έμαθε.
ΣΤΗΝ «ΤΡΙΑΝΝΑ» ΤΟΥ ΧΕΙΛΑ
Μετά την κατοχή το πρώτο μαγαζί που δούλεψα, ήταν του Χειλά, η θρυλική «Τριάννα», στη λεωφόρο Συγγρού. Στο μαγαζί αυτό δούλεψα ένα χρόνο συνέχεια. Στην «Τριάννα» είχα τότε μαζί μου μπουζούκι τον Σπύρο Ευσταθίου. τον αδελφό του Μήτσου, αυτόν που τον λέγαμε χαϊδευτικά «μπουμπούνα». Καλά παλικάρια και οι δυο τους.
Μέσα εκεί έγραψα το «Ξεκινάει μια ψαροπούλα», που το τραγούδησε ο Στελλάκης Περπινιάδης. Και σ αυτό νομίζω παίζει μπουζούκι ο Τσιτσάνης. Σιγόντο έκανε στο Στελλάκη μια καλή ρεμπέτισσα τραγουδίστρια η Ιωάννα Γεωργακοπούλου. Αυτό τραγούδι είχε γκραν επιτυχία. Αλλωστε το τραγούδησε, είπαμε , ο Στελλάκης.
Λίγο μετά έγινε δίσκος και η «όμορφη Πειραιώτισσα». Κι αυτό είχε μεγάλη επιτυχία. Αυτό το τραγούδι το είχα γραμμένο, στίχους και μουσική, από προπολεμικά, από 1938-39, όταν έγραψα το «ζούσα μοναχός», το «μαγεμένο» και το « Χατζηκυριάκειο»…….
ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΕΡΟΘΕΟ
Τα τελευταία χρόνια ο Μπαγιαντέρας τα έζησε απομονωμένος στο σπίτι του στον Αγιο Ιερόθεο, συντροφιά με τη σύζυγό του Δέσποινα.
Στις αρχές 'Οκτωβρίου 1985 υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο και μπήκε στο νοσοκομείο. Εγινε καλά και βγήκε. Δυστυχώς, όμως, στις 24 'Οκτωβρίου μπήκε πάλι στον "Ευαγγελισμό", γιατί έπαθε ουρολοίμωξη, και μετά λοίμωξη του αναπνευστικού. Σιγά – σιγά έχασε την επαφή με το περιβάλλον.
Και πέθανε 18 Νοέμβρη του 1985. Κοντά του τις τελευταίες του στιγμές ήταν η κόρη του Ελλη Μαργαρίτη, που του συμπαραστάθηκε σ όλη του τη ζωή ( η άλλη του κόρη ζούσε στο Σικάγο). και ο γιος του που ακολούθησε το ίδιο επάγγελμα.
-
Modest Mussorgsky
Pictures at an Exhibition: The Old Castle
To πιο φημισμενο εργο για πιανο του ρωσου μουσικου:
http://www.youtube.com/watch?v=EUEvLWHWr-I
Εδω σε υποβλητικη διασκευη για ορχηστρικο συνολο, με εξαιρετικη εικαστικη εικονογραφηση:
http://www.youtube.com/watch?v=b2Ld65ZKaQ0
-
Επειδή δεν ξέρετε από Κέρκυρα, θα σας συστήσω τους
Κόρε Ύδρο. - Όχι πια Έρωτες (2006)
Τώρα μάθαμε. ;)
Να συμπληρώσω λίγα λόγια, αυτά και άλλα μπορείτε να τα βρείτε στο site τους:
Οι Κόρε Ύδρο είναι Κερκυραίοι με «σκοτεινή αλλά και ωμή στιχουργική (επιρροές από Καρυωτάκη και Εμπειρίκο)που διαφοροποιείται αρκετά από τα καθιερωμένα της ελληνόφωνης σκηνής και αποδίδει την ατμόσφαιρα της ελληνικής επαρχίας, και ήχο που συνδυάζει επιρροές από Χατζιδάκι αλλά και από τη δεκαετία του '80 (Smiths).»
να επιβεβαιώνουμε κάπου κάπου και τον προγραμματικό σκοπό του τόπικ. :D
-
Αφιερωμένο στον πιο γοητευτικό ηθοποιό που πέρασε από αυτήν τη χώρα, τον Δημήτρη Χορν, που έφυγε σαν σήμερα πριν από 13 χρόνια. Βρε, πώς πέρασε ο καιρός... :-\
Βιογραφικό σημείωμα σε πρώτο πρόσωπο
«Γεννήθηκα το 1921, στις 9 Μαρτίου, στην Αθήνα, Ο πατέρας μου λεγόταν Παντελής και η μητέρα μου Ευτέρπη. Έχω έναν αδελφό, τον Γιάννη, δέκα χρόνια μεγαλύτερό μου. Εγώ ήρθα στη ζωή μετά το θάνατο του μοναδικού κοριτσιού που είχαν οι γονείς μου, της Νανάς. Ο Γιάννης και η Νανά είχαν διαφορά ενός έτους. Όταν πέθανε η Νανά, σε ηλικία επτά ετών, ο πατέρας και η μητέρα θέλησαν να την αντικαταστήσουν. Περίμεναν, λοιπόν, ότι το παιδί που θα 'ρθει θα είναι κορίτσι. Δυστυχώς, δεν ήταν. Ήμουν εγώ!
Aπό τα έξι χρόνια μου και μετά δεν μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου να μην είναι ερωτευμένος, δηλαδή συγκινημένος με κάποιο πρόσωπο. Θα 'λεγα πως ήμουν ερωτευμένος με τον έρωτα... Eνώ δηλαδή ήμουν ένα πολύ κεφάτο παιδί, ξαφνικά, μελαγχολούσα φοβερά κι έγραφα θλιμμένα ποιήματα. Mε μελαγχολούσαν αυτοί οι έρωτες... Ή η ζωή.
Πολλοί με ρωτούν αν το Χορν είναι το πραγματικό μου όνομα ή αν είναι ψευδώνυμο. Ομολογώ ότι αυτή η ερώτηση μ' έχει πολύ ταλαιπωρήσει. Είναι, όμως φυσικό να γεννιέται αυτή απορία στους ανθρώπους, αφού το όνομα Χορν δε μοιάζει καθόλου ελληνικό, Ναι, η καταγωγή μου από τη μεριά του πατέρα μου δεν είναι ελληνική. Ο παππούς μου ήταν Αυστριακός. Οι Χορν δεν είμαστε από τους Βαυαρούς που ήρθαν με τον Όθωνα. Ο πατέρας του πατέρα μου ήρθε πολύ αργότερα στην Ελλάδα. Ερωτεύτηκε τη γιαγιά μου, βέρα Ελληνοπούλα, και την παντρεύτηκε. Τα πρώτα χρόνια μετά το γάμο τους έζησαν στην Τεργέστη, Εκεί γεννήθηκαν και οι πατέρας μου και ο αδελφός του».
Η Δραματική Σχολή του Εθνικού
«Όταν ήμουν δεκατεσσάρων χρονών (...), στο θερινό θέατρο Παρκ, της οδού Χέυδεν, όπου ήταν εγκατεστημένος ο θίασος της μεγάλης Μαρίκας, ανέβασαν τη «Μαμά Κολιμπρί» του Μπατάιγ. Το έργο ήθελε κι ένα νέο της τότε ηλικίας μου και πήγα. Αυτή μάλιστα η εμφάνισή μου ενίσχυσε αφάνταστα τη διάθεση που είχα ήδη αρχίσει να έχω αναφορικά με το θέατρο. Και θα μου μείνει αξέχαστη αυτή η πρώτη μου επικοινωνία από τη σκηνή με το κοινό.
Ευτύχησα να έχω σπουδαίους δασκάλους. Τον Παπαγεωργίου, τον Βεάκη, τον Μουζενίδη, αλλά, κυρίως, τον Ροντήρη, στον οποίο χρωστάω πάρα πολλά και πάνω απ' όλα το φανατισμό μου. Αν δε φανατιστείς στα νιάτα σου, αν δε πιστέψεις δηλαδή, μ' όλη σου την ψυχή σ' αυτό που διάλεξες και αυτόν που σε καθοδηγεί, δεν κάνεις τίποτα ουσιαστικά».
«Το '45 πήγαμε τουρνέ θίασος Μανωλίδου - Αρώνη - Χορν. Χάλασε κόσμο! Η Αίγυπτος τότε ήταν χίλιες και μία νύχτες. Μετά την Κατοχή και τα Δεκεμβριανά, πλούτος, βαμβάκια, πάμπλουτοι! Βασιλιάδες! Έπαιξα Άμλετ στην Κύπρο και την Αίγυπτο. Εξετάζοντας αναδρομικά τον εαυτό μου, με κάνει να μη λαχταρώ να επαναλάβω το ρόλο. Δεν ξανάπαιξα Άμλετ, γιατί ο φόβος έφερε την αποστροφή. Και η αποστροφή την αδιαφορία. Δε θέλω πια να ξαναπαίξω Άμλετ. Ύστερα, έχω δει 4-5 εξαίσιες ερμηνείες του. Τι παραπάνω θα μπορούσα να προσθέσω;»
Η Λαμπέτη και η «Οδός Ονείρων»
Στα 1952 είχε μόλις γυρίσει από την Αμερική. «Ο Γιώργος Παππάς είχε ήδη κλείσει συμφωνία με την Έλλη Λαμπέτη και οι δύο μαζί μου είπαν ν' αποτελέσουμε ένα καλλιτεχνικό τρίπτυχο. Δέχθηκα με ξεχωριστή ικανοποίηση και η συνεργασία εκείνη, που βασίστηκε σε μια αληθινά έξοχη θεατρική συνεννόηση, κράτησε τέσσερα ολόκληρα χρόνια. (...) Με την Έλλη παίζαμε μαζί σε κάτι μουσικές κωμωδίες στο Ρεξ, στην Κατοχή. Ήταν μαθήτρια σε μια δραματική σχολή που είχε φτιάξει η Κοτοπούλη. Υπήρχε μια αντιπάθεια μεταξύ της Έλλης Λαμπέτη και εμού, ελεεινή. Δεν μπορούσε να υποφέρει ο ένας τον άλλον. Ξέρετε τι λένε, οι Γάλλοι, ότι το μίσος από τον έρωτα απέχει ένα βήμα».
(...) «Όταν ήμουν μικρός κι έβλεπα επιθεωρήσεις, διασκέδαζα πάρα πολύ κι ονειρευόμουν να κάνω κι εγώ κάτι ανάλογο κάποτε. Ο Μάνος Χατζιδάκις, που τον θαυμάζω και ως μεγάλο ταλέντο και ως σπουδαίο μυαλό, μου 'δωσε αυτήν την ευκαιρία. Και διασκέδασα πραγματικά πάρα πολύ. Η "Οδός Ονείρων" είχε το στοιχείο της αναζητήσεως. Και ήταν αυτό πολύ σημαντικό. Αν γραφτεί ποτέ η ιστορία του νεοελληνικού θεάτρου, ο ιστορικός πρέπει να σταθεί στην "Οδό Ονείρων"».
(Τα αποσπάσματα από εδώ: http://www.os3.gr/arhive_afieromata/gr_afieromata_Dimitris_Horn.html)
Και ένα τραγούδι από την εποχή που συνέθεταν μουσικοί σαν τον Χατζηδάκη και ερμήνευαν ηθοποιοί σαν τον Χορν, μια εποχή που ο ηθοποιός σήμαινε φως...
http://www.youtube.com/watch?v=Mc09h0FRMGc
Ηθοποιός σημαίνει φως
Ηθοποιός σημαίνει φως
κι είναι καημός πολύ πικρός
και στεναγμός πολύ μικρός
Μίλησε, κλαις; Όχι δε λες
Μήπως πεινάς; Και τι να φας
Όλο γυρνάς, πες μου πού πας
Σ' αναζητώ στο χώρο αυτό
γιατί είμαι 'γω πολύ μικρός και θλιβερός, ηθοποιός
Θα παίξεις μια, θα παίξω δυο
Θα κλάψεις μια, θα κλάψω δυο
Σαν καλαμιά θα σ' αρνηθώ
Θα σκεπαστώ, θα τυλιχτώ
μ' άσπρο πανί, κι έλα πουλί, άσπρο πουλί
που θα καλεί τ' άλλο πουλί, το μαύρο πουλί
Παρηγοριά μες στην καρδιά
Υπομονή, αχ πώς πονεί
Κι ύστερα λες για δυο τρελές που μ' αγαπούν
γιατί σιωπούν, γιατί σιωπούν
Έλα στο φως, παίζω, θα δεις
Είμαι σοφός, μην απορείς, έλα στο φως, παίζω θα δεις
Ηθοποιός, ό,τι κι αν πεις
είναι καημός πολύ πικρός
και στεναγμός πολύ βαθύς
Ηθοποιός, είτε μωρός
είτε σοφός είμαι κι εγώ
Καθώς κι εσύ είσαι παιδί
που καρτερεί κάτι να δει
Πιες το κρασί, στάλα χρυσή
απ' την ψυχή ως την ψυχή
Πιες το κρασί στάλα χρυσή
απ' την ψυχή ως την ψυχή
Ως την ψυχή
Ως την ψυχή
-
Ο χορός των μαχαιριών
Ξενοφώντος, Κύρου Ανάβασις [6.1.5]
ἐπεὶ δὲ σπονδαί τε ἐγένοντο καὶ ἐπαιάνισαν, ἀνέστησαν πρῶτον μὲν Θρᾷκες καὶ πρὸς αὐλὸν ὠρχήσαντο σὺν τοῖς ὅπλοις καὶ ἥλλοντο ὑψηλά τε καὶ κούφως καὶ ταῖς μαχαίραις ἐχρῶντο• τέλος δὲ ὁ ἕτερος τὸν ἕτερον παίει, ὡς πᾶσιν ἐδόκει [πεπληγέναι τὸν ἄνδρα]• ὁ δ᾽ ἔπεσε τεχνικῶς πως. [6.1.6] καὶ ἀνέκραγον οἱ Παφλαγόνες. καὶ ὁ μὲν σκυλεύσας τὰ ὅπλα τοῦ ἑτέρου ἐξῄει ᾄδων τὸν Σιτάλκαν• ἄλλοι δὲ τῶν Θρᾳκῶν τὸν ἕτερον ἐξέφερον ὡς τεθνηκότα• ἦν δὲ οὐδὲν πεπονθώς.
Μετάφραση (Γ. Ζευγώλη)
Όταν έκαμαν σπονδές και τραγούδησαν τον παιάνα, σηκώθηκαν πρώτοι κάποιοι στρατιώτες που ήταν από τη Θράκη και χόρεψαν οπλισμένοι, ενώ έπαιζε η φλογέρα, και πηδούσαν ψηλά κι ελαφρά κάνοντας φιγούρες χορευτικές με τα μαχαίρια τους. Τέλος ο ένας χτυπάει τον άλλο και τον πληγώνει όπως νόμισαν όλοι. Ο πληγωμένος έπεσε στη γη με επιδέξιο τρόπο. Και οι Παφλαγόνες έβγαλαν δυνατές φωνές. Τότε ο νικητής έβγαλε τα όπλα του άλλου και τα πήρε και βγήκε από το μέρος που χόρευαν τραγουδώντας το τραγούδι του Σιτάλκα. Άλλοι Θράκες κουβάλησαν έξω το νικημένο που τάχα ήταν νεκρός, ενώ στην πραγματικότητα δεν είχε πάθει τίποτα.»
(http://www.hethert.org/The_Pyrrhic_Dance_by_Gerome.jpg)
Το πιτσάκ’ είναι γνωστός χορός στον Πόντο από την αρχαία εποχή και η πλοκή του χορού είναι παρόμοια μ’ αυτήν που παρουσιάζει ο Ξενοφών στην Κύρου Ανάβαση, όταν χορεύθηκε από δύο Θράκες στην Ορντού (Κοτύωρα). Όπως και τότε, έτσι και στον Πόντο, ο χορός χορευόταν από δυο χορευτές που κρατούσαν μαχαίρια, με κατάληξη τον εικονικό θάνατο του ενός. Ο νικητής της διαμάχης κέρδιζε την καρδιά μιας νέας κοπέλας, για χάρη της οποίας και δίδονταν αυτή η διαμάχη. Ακολουθώντας τη μουσική πηδούσαν με λυγισμένα γόνατα και συνέκρουαν τα μαχαίρια ως μαχόμενοι πολεμιστές.
Πολλοί θεωρούν ότι το πιτσάκ’ (πιτσάκοιν ), κλείνει το χορό Σέρρα (πυρρίχιος), ο οποίος είναι ομαδικός, σημειώνοντας ότι δυο δυνατά παλικάρια συνεχίζουν την όρχηση και μετά τη Σέρρα, όταν οι υπόλοιποι χορευτές κουράζονταν και αποσύρονταν.
Να δούμε και ένα βιντεάκι με τον ποντιακό χορό.
http://www.youtube.com/watch?v=_9wrugyDIko&feature=related
Σημειωτέον ότι ο χορός των σπαθιών είναι ένας χορός, που απαντάται σε πάρα πολλές χώρες στον κόσμο σε διάφορες μορφές και με διαφορετικούς συμβολισμούς.
Στη Δύση, λέγεται ότι ξεκίνησε από ανάλογο χορό που χόρευαν στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Βλ. λχ.
-Σκωτία
http://www.youtube.com/watch?v=Z2kcRvvbrxA
-Ιταλία
http://www.youtube.com/watch?v=O-uqPI7-pww&feature=related
-Αυστρία
http://www.youtube.com/watch?v=VToHTFQ_Yv4
Και άλλους ανατολικούς χορούς των σπαθιών
Βλ. Ινδία
http://www.youtube.com/watch?v=M8-GgXBDao0&feature=related
Χορός Βεδουίνων
http://www.youtube.com/watch?v=k705pVOm5rw
-
A, ξέχασα να αφιερώσω την προηγούμενη ανάρτησή μου για τον χορό των σπαθιών σε όλους όσους είναι ακόμα ξύπνιοι και ιδιαίτερα στη Λώρα που έχει καταγωγή ή αδυναμία στον Πόντο. ;)
-
A, ξέχασα να αφιερώσω την προηγούμενη ανάρτησή μου για τον χορό των σπαθιών σε όλους όσους είναι ακόμα ξύπνιοι και ιδιαίτερα στη Λώρα που έχει καταγωγή ή αδυναμία στον Πόντο. ;)
Αpri....σ'ευχαριστώ πολύ! Και καταγωγή έχω ποντιακή (έστω κατά το ήμισυ) και αδυναμία στο προσφυγικό στοιχείο γενικά και τον πολιτισμό που έφεραν από Μικρασία-Πόντο!
Και αυτό που έβαλες για τον χορό των σπαθιών ήταν πολύ ωραίο και άκρως ενδιαφέρον!
Οι ποντιακοί χοροί και ο πολιτισμός του Πόντου είναι παρεξηγημένοι...θεωρείται πως έχουν λίγο δύσκολο άκουσμα,αλλά τελικά άκρως ενδιαφέρον πολιτιστικά!
Σου αφιερώνω κι εγώ,αλλά και σε όλη την μουσικοπαρέα την λεβέντικη σέρα και το κότσαρι:
http://www.youtube.com/watch?v=M5Chh2LPpVA&feature=related
Καλό βράδυ να έχουμε όλοι...και μην χαλαρώνετε...θα επαναληφθεί η βραδιά της προηγούμενης Παρασκευής με τα λαικά που αγαπήσαμε...σήμερα δεν ήμουν σε φόρμα,αλλά θα έρθω σε επαφή με τους dj και θα το οργανώσουμε λίαν συντόμως!! ;D ;D ;D
-
H κρυφή πληγή του Παπαδιαμάντη
Ευαίσθητος και ονειροπόλος, δυσκολευόταν ή δεν ήθελε να ενταχθεί στον κόσμο των πολλών και περιοριζόταν να τον περιγράφει από μακριά, άλλοτε με ανακούφιση και άλλοτε με πίκρα. Ήταν μια «κρυφή πληγή» που θα την κουβαλούσε σε όλη του τη ζωή…
Το ίδιο πικρό συναίσθημα διατρέχει και τα λίγα ποιήματά του, άγνωστα στους πολλούς. Μεταξύ αυτών, ξεχωρίζω και δυο που μελοποιήθηκαν σχετικά πρόσφατα από Κρητικούς μουσικούς (Νίκο Μαστοράκη, Μανόλη Λιαπάκη και Κώστα Πανταζή) για τις ανάγκες της θεατρικής διασκευής του έργου «Φόνισσα» που παρουσιάστηκε το 2003 από τη θεατρική ομάδα του δήμου Ιεράπετρας. Και τα δυο ερμηνεύονται από τον Σωκράτη Μάλαμα.
«Προς την Μητέρα μου»
Στα 22 του χρόνια, πίσω από ένα γράμμα του προς τον πατέρα του, στις 18 Απριλίου 1874 γράφει ένα ποίημα προς τη μητέρα του. Η τέταρτη στροφή του ίδιου ποιήματος βρίσκεται και στο μυθιστόρημά του «Η Φόνισσα».
http://www.youtube.com/watch?v=M4a79dtoaGQ&feature=related
Μάνα μου,
εγώ είμαι τ' άμοιρο
το σκοτεινό τρυγόνι
όπου το δέρνει ο άνεμος
βροχή που το πληγώνει..
Το δόλιο
όπου κι αν στραφεί
απ' όπου κι αν περάσει
δε βρίσκει πέτρα να σταθεί
κλωνάρι να πλαγιάσει..
Εγώ βαρκούλα μοναχή
βαρκούλα αποδαρμένη
μέσα σε πέλαγο ανοιχτό
σε θάλασσα αφρισμένη..
Παλεύω με τα κύματα
χωρίς πανί, τιμόνι
κι άλλη δεν έχω άγκυρα
πλην την ευχή σου μόνη..
Στα μάτια τα ψιχαλιστά
http://www.youtube.com/watch?v=afgmfycAP7M&feature=related
Στα μάτια τα ψιχαλιστά
που 'χει ο έρωτας καρτέρι
πόσο μεθύσι μέθυσα
ένας Θεός το ξέρει..
-
Μοντέρνοι καιροί (1936)
Μέσα από τις πραγματικά πολυάριθμες κλασσικές σκηνές των «Μοντέρνων Καιρών» ξεχωρίζει μία, που θεωρείται σταθμός της καριέρας του ίδιου του Charlie Chaplin. Πρόκειται για την σεκάνς, στην οποία ο Αλήτης εμφανίζεται για πρώτη και τελευταία φορά να μιλά, συγκεκριμένα να τραγουδά.
Αμετανόητος πολέμιος του ομιλούντος σινεμά, ο Chaplin δίσταζε να εισάγει την αγαπημένη του περσόνα στη νέα αυτή εποχή του ηχητικά ενισχυμένου κινηματογράφου. Η ευρεία εξάπλωση του είδους, ωστόσο, δεν του άφησε πολλά περιθώρια αντιστάσεων. Έπρεπε να ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο στην καριέρα του και εκείνη ήταν η κατάλληλη στιγμή να αφήσει για πάντα πίσω του τον ήρωα, στον οποίο όφειλε τη δόξα και τα αμύθητα πλούτη του.
Η λύση βρέθηκε κάπου στη μέση. Οι «Μοντέρνοι Καιροί» ήταν μία ηχητική ταινία, αλλά όχι μία ταινία διαλόγων. Συνθέτοντας ένα ακουστικό κολάζ από ήχους της πόλης και των εργοστασίων, με ελάχιστες ηχογραφημένες ομιλίες και τηρώντας την χρήση των επεξηγηματικών καρτών ανάμεσα στις σκηνές, κορυφώνει αυτό του το εύρημα, με το «nonsense» τραγούδι του πρωταγωνιστή. Αναγκασμένος να τραγουδήσει στο εστιατόριο όπου δουλεύει, αλλά χωρίς να ξέρει τα λόγια, ο Αλήτης ερμηνεύει σε ανύπαρκτη γλώσσα ένα ακαταλαβίστικο, αλλά ξεκαρδιστικό τραγούδι. Με τον ευφυή αυτό τρόπο, σπάει τη σιωπή του, πριν χαιρετίσει για πάντα τους θεατές.
(http://www.cinemanews.gr/v5/classic.php?n=654)
Απολαύστε τη σκηνή
http://www.youtube.com/watch?v=u7syeomwZbk
-
θα παραμείνω στην ιδια εποχή ...αλλωστε είναι η αγαπημένη μου :D
Καλατζής: Παποράκι του Μπουρνόβα (http://www.youtube.com/watch?v=pYcKLwkKrvg&feature=related)
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Καλατζής
Παποράκι του Μπουρνόβα
και καρότσα της στεριάς,
πόσα τάλιρα γυρεύεις
στον Περαία να με πας;
Πόσα τάλιρα γυρεύεις
στον Περαία να με πας,
παποράκι του Μπουρνόβα
και καρότσα της στεριάς;
Κάθε νύχτα στ' όνειρό μου σεργιανάω
Άγιο Νείλο, Κερατσίνι, Κοκκινιά.
Καπετάνιο, χρόνια ξέρεις πως πονάω
μα δεν άνοιξες πανιά.
Καπετάνιο Αρβανίτη
καροτσέρη φουκαρά,
στον Περαία έχω σπίτι
και στο Πέραμα κυρά.
Στον Περαία έχω σπίτι
και στο Πέραμα κυρά,
καπετάνιο Αρβανίτη
καροτσέρη φουκαρά.
Ο Μπουρνόβας, Τουρκ. Bornova, παλαιότερη ονομασία « η Πρινόβαλις των Βυζαντινών», τον 19ον αιώνα ήταν προάστιο της Σμύρνης. Η ονομασία του προέρχεται από τις Τουρκικές λέξεις burun και ova πού σημαίνουν το άκρο (μύτη) της πεδιάδας. Στο προάστιο αυτό έμεναν οι εύπορες οικογένειες της Σμύρνης αλλά ήταν και η συνοικία των ξένων ιδίως των Άγγλων κατοίκων της πόλης. Σήμερα το Bornova είναι μια μεγάλη συνοικία της Σμύρνης
-
Tώρα θα μου πείτε: "Πάσχα δεν έχουμε ακόμα" ή "Δεν μας φτάνει ο πόνος μας μ' αυτά που γίνονται και εσύ βάζεις μοιρολόι;"
Κι όμως, έπεσα πάνω στο βιντεάκι τυχαία και όταν το άκουσα, ένιωσα μια απροσδόκητη γαλήνη. Η φωνή του Αηδονίδη και της Καραντζή είναι πραγματικά σαν βάλσαμο στην ψυχή. Σε ταξιδεύει...
"Το "Μοιρολόι της Παναγιάς"
http://www.youtube.com/watch?v=WeWvyN19bCM&feature=rec-LGOUT-real_rn-2r-9-HM
(http://194.30.227.189/assets/artworks/MaxSize/P.3570.jpg)
Παναγιώτης Δοξαράς*, Παναγία (περί το 1700). Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδας.
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΛΑΜΠΡΟΥ ΛΙΑΒΑ στο πρόγραμμα του Μεγάρου Μουσικής με τίτλο "Σταυροδρόμια".
Το "Μοιρολόι της Παναγιάς", το μακρύ αυτό αφηγηματικό τραγούδι που διηγείται τα Πάθη του Χριστού έτσι όπως τα έζησαν η Παναγία και οι Μυροφόρες, το συναντάμε σε όλες τις περιοχές του ελληνισμού, από την Κύπρο και τον Πόντο ως την Κάτω Ιταλία, σ' ένα πλήθος παραλλαγών. Διακόσιες πενήντα έξι (!) παραλλαγές παρουσιάσει ο Ελβετός ελληνιστής, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Γενεύης Bertrand Bouvier στο βιβλίο του Le Mirologue de la Vierge (Γενεύη 1976), καρπό εισοσιπεντάχρονης έρευνας.
Με πηγή έμπνευσης τα επίσημα και απόκρυφα Ευαγγέλια και τα θεατρικά λειτουργικά δράματα του Μεσαίωνα (σε Ανατολή και Δύση), η λαϊκή μούσα και η προφορική παράδοση με το "Μοιρολόι της Παναγίας" διέσωσαν στους αιώνες ένα από τα συγκλονιστικότερα δείγματα της ελληνικής μουσικοποιητικής τέχνης.
Σε μελωδίες που χρησιμοποιούνται και για τα πραγματικά μοιρολόγια (όπως απέδειξε η μελέτη του Samuel Baud-Bovy**), οι γυναίκες με το τραγούδι αυτό συμμερίζονται τον πόνο της Παναγίας, καθώς αναδεικνύεται σε παγκόσμιο και διαχρονικό σύμβολο όλων των μανάδων που έχουν παραστεί στο μαρτύριο των παιδιών τους, βιώνοντας τον παραλογισμό αλλά και τη νομοτέλεια του θανάτου.
Είναι εξαιρετικά σημαντική η πληροφορία του Samuel Baud-Bovy, ο οποίος, στηριζόμενος και σε σχετική μαρτυρία του Οκτάβιου Μερλιέ, σημειώνει ότι "τουρκόφωνοι Χριστιανοί, οι Καππαδόκες από τα Φάρασα και τα Σύλατα τραγουδούσαν σε τουρκική γλώσσα την Ιστορία του Αβραάμ, την Ιστορία του Ιωσήφ, το Μοιρολόγι της Παναγίας".
* Παναγιώτης Δοξαράς, ζωγράφος, θεμελιωτής της επτανησιακής σχολής. Γεννήθηκε το 1662 στη Μάνη, σπούδασε στη Βενετία και μεγαλούργησε στα Επτάνησα, όπου και έζησε μέχρι το 1729. Το έργο του σηματοδοτεί την στροφή της ελληνικής ζωγραφικής από την βυζαντινή αγιογραφία προς την δυτικότροπη αναγεννησιακή τέχνη.
**Samuel Baud-Bovy, Δοκίμιο για το Ελληνικό Τραγούδι, Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ίδρυμα, Ναύπλιο 1984
-
Η Μαργαρίτα Μαγιοπούλα
Το 1953 ο Ιάκωβος Καμπανέλλης διασκευάσε το θεατρικό έργο «Κάρμεν» του Προσπέρ Μεριμέ, για να παιχθεί στο ραδιόφωνο (Πρώτο Πρόγραμμα).
Είναι το γνωστό έργο για το οποίο είχε γράψει μουσική ο Ζορζ Μπιζέ. Στα καθ’ ημάς, ανέλαβε να γράψει μουσική ο Μίκης Θεοδωράκης. Το τραγούδι που προέκυψε μιλούσε για μια γυφτοπούλα, την «Εστρελίτα Ρεμεντάτα», που αποκαλούνταν "μαγιοπούλα" και "βλάμισσα".
Εδώ και ένα χειρόγραφο του Ι. Καμπανέλλη, προσχέδιο των αρχικών στίχων:
http://digma.mmb.org.gr/MediaHandler.ashx?id=000000000073634&m=2&height=0&width=0
Λίγο αργότερα, o Ιάκωβος Καµπανέλλης επηρεασμένος από αυτό το έργο και έχοντας στο μυαλό του αφενός τον ατίθασο χαρακτήρα της Μελίνας Μερκούρη, αφετέρου τον κόσμο του ρεμπέτικου που μόλις αναδυόταν από το κοινωνικό περιθώριο, γράφει το θεατρικό έργο «Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια», αλλά και την κινηματογραφική της εκδοχή «Στέλλα». Πρωταγωνίστρια και στα δυο φυσικά η Μελίνα Μερκούρη.
(http://3.bp.blogspot.com/_ZlID1yK50KE/Sa_2tjRnt7I/AAAAAAAABDc/hO1RzaJFn6I/s400/2-melina.jpg)
Φαίνεται όμως ότι το αρχικό τραγούδι για την Εστρελίτα θα είχε κι αυτό τη δική του εξέλιξη. Έτσι, το 1963 όταν ανεβαίνει το έργο «Μαγική πόλη» σε μουσική του Θεοδωράκη, ο Ι. Καμπανέλλης αλλάζει ελαφρώς τους στίχους και μας προκύπτει η πασίγνωστη «Μαργαρίτα Μαγιοπούλα».
Είχα φυτέψει μια πορτοκαλιά
που την εζήλευε όλη η γειτονιά
Που την εζήλευε όλη η γειτονιά
είχα φυτέψει μια πορτοκαλιά
Αχ, Μαργαρίτα Μαγιοπούλα
Αχ, Μαργαρίτα Μαγιοπούλα
Αχ, Μαργαρίτα μάγισσα
Πρωί-πρωί την πότιζα φιλιά
το δειλινό την πήραν τα πουλιά
Το δειλινό την πήραν τα πουλιά
πρωί-πρωί την πότιζα φιλιά
Στα αυτιά μου το τραγούδι ηχούσε πάντα από τη φωνή της Μαίρης Λίντα. Δυστυχώς, δεν μπόρεσα να βρω σχετικό βίντεο. Σας δίνω λοιπόν την πρώτη εκτέλεση από την Κλειώ Δενάρδου.
http://www.youtube.com/watch?v=fjLOlEt6zXY
-
Υma Sumak
Γνωρίζετε την Ίμα Σουμάκ, την τραγουδίστρια-ιέρεια του Περού, που πέθανε στις αρχές του Νοέμβρη του 2008;
(http://www.poorwilliam.net/pix/sumac-yma2.jpg)
Όσοι γνώρισαν την μυθική ανεπανάληπτη φωνή της, που εκτεινόταν σε τέσσερις και μισή οκτάβες, (από μπάσα μέχρι σοπράνο) εκστατικοί ψιθύρισαν:
Πόσο όμορφη!
Αυτό ακριβώς σημαίνει και το όνομά της στη γλώσσα Κέτσουα, τη γλώσσα των Ίνκας, που ακόμα μιλιέται από το ένα τέταρτο του πληθυσμού του Περού! Πολλοί από αυτούς που την μιλούν δεν γνωρίζουν άλλη γλώσσα, ούτε καν τα Ισπανικά!
Η Σουμάκ, λοιπόν, γεννήθηκε στο Ιτσοκάν (Ichocán), ένα χωριό ψηλά στις Άνδεις, και η βροντερή φωνή της, κατά τη διάρκεια των ιερών ινδιάνικων τελετουργιών, αντιλαλούσε από κορφή σε κορφή, διασχίζοντας κοιλάδες και φαράγγια.
Εκεί κοντά, η πόλη Κούσκο, πρωτεύουσα της επικράτειας των Ίνκας, θεωρείται από τους ντόπιους σαν ο Ομφαλός της Γης, όπως οι δικοί μας Δελφοί...
Οι Ούρος, οι κάτοικοι των τεχνητών νησιών στη λίμνη Τιτικάκα, τη σε μεγαλύτερο υψόμετρο πλωτή λίμνη στον πλανήτη, θεωρούν τη φυλή τους σαν την πιο αρχαία στη γη...
(http://gallery.photo.net/photo/8528873-lg.jpg)
(Οι πληροφορίες από: http://www.windmillstravel.com/gr/package.php?id=197&rel=outgoing&r=169 )
Ας ακούσουμε από την υπέροχη φωνή της Ίμα Σούμακ το Taki Rari.
http://www.youtube.com/watch?v=PggLccRN6Ds&feature=related
-
"Έφυγε" ο Ιάκωβος Καμπανέλης
Την τελευταία του πνοή σε ηλικία 89 ετών άφησε ο σημαντικός θεατρικός συγγραφέας Ιάκωβος Καμπανέλης, δημιουργός του "Μάουτχάουζεν" και σεναριογράφος της "Στέλλας" και του "Δράκου".
Νοσηλευόταν εδώ και δύο 24ωρα στην εντατική νοσοκομείου της Αθήνας, καθώς το χρόνιο πρόβλημα νεφρικής ανεπάρκειας που αντιμετώπιζε είχε επιδεινωθεί.
Ο Ι. Καμπανέλης γεννήθηκε στη Νάξο στις 3 Δεκεμβρίου του 1922. Εγκαταστάθηκε στην Αθήνα με τους γονείς και τα οκτώ αδέλφια του στην εφηβική ηλικία. Αναγκάστηκε να εργάζεται την ημέρα και να σπουδάζει τη νύχτα σε Τεχνική Σχολή. Την δίψα του για μάθηση την κάλυπτε νοικιάζοντας μεταχειρισμένα βιβλία από τα παλαιοβιβλιοπωλεία.
Συμμετείχε στην Αντίσταση κατά των Γερμανών και συνελήφθη το 1943. Στάλθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μάουτχάουζεν, όπου κρατήθηκε μέχρι την απελευθέρωση του στρατοπέδου την άνοιξη του 1945.
Χωρίς να έχει ολοκληρώσει τις γυμνασιακές του σπουδές, ερωτεύτηκε το θέατρο, βλέποντας μία παράσταση στο Θέατρο Τέχνης. Το πρώτο του θεατρικό "Ο χορός πάνω στα στάχυα" παρουσίαζεται το 1950 από το θίασο του Αδαμάντιου Λεμού στο θέατρο "Διονύσια" της Καλλιθέας.
Συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και το Θέατρο Τέχνης και με τους σημαντικούς Έλληνες σκηνοθέτες Μιχάλη Κακογιάννη και Νίκο Κούνδουρο. Είχε γράψει το σενάριο για τη "Στέλλα" του πρώτου και τον "Δράκο" του δεύτερου.
Από τα θεατρικά του έργα τα πλέον γνωστά είναι "Έβδομη μέρα της δημιουργίας", "Η Αυλή των θαυμάτων", "Ηλικία της νύχτας", "Παραμύθι χωρίς όνομα", "Γειτονιά των Αγγέλων", "Βίβα Ασπασία", "Οδυσσέα γύρισε σπίτι", "Αποικία των τιμωρημένων", "Το μεγάλο μας τσίρκο", "Ο εχθρός λαός" και "Πρόσωπα για βιολί και ορχήστρα".
Κλασσική έμεινε η τριλογία του "Μάουτχάουζεν" που μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης.
Παραμύθι Χωρίς Όνομα - Χορός
http://www.youtube.com/watch?v=vBzrSDGac4c
(http://www.athenscityculture.gr/files/node_images/kampanelis_29.12.jpg)
-
ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗΝ...
Διά την αντιγραφήν παντός εγγράφου ή δικογράφου η αμοιβή είναι δρχ.. 2 κατά φύλλον...
(Kώδικας Δικηγόρων)
Μ’ αυτήν τη φράση, «διά την αντιγραφήν», τελειώνει ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης τα διηγήματα, όπου εξομολογείται τα πιο βαθιά καταχωνιασμένα ερωτικά του πάθη ( «Όνειρο στο κύμα», «Η Φαρμακολύτρια»)*. Σαν να θέλει να βγάλει από μέσα του τον σεβντά, κρύβοντας το πραγματικό του πρόσωπό από τη συντηρητική κοινωνία, ίσως και από τον ίδιο το θρησκευόμενο εαυτό του.
Θα «αντιγράφει» λοιπόν σαν υπάλληλος δικηγορικού γραφείου τον απαγορευμένο/ματαιωμένο έρωτα του, έναν έρωτα που θα τον κουβαλά μια ζωή μέσα του ως κρυφή πληγή με πόνο και εγκαρτέρηση, που θα τον κάνει να ζει πάντα μόνος «εις την διάκρισιν του κύματος, εις το έλεος του ανέμου και της τρικυμίας», σαν «σκοτεινό τρυγώνι». Άλλωστε, όπως διαπίστωνε και ο ίδιος, «η ευθεία οδός είχε τελειώσει πια γι’ αυτόν» (la dirita via era smarita).
Αχ, «σαν να είχαν ποτέ τέλος τα πάθια και οι καημοί του κόσμου…».
(http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/alexandros_papadiamantis/papadiamantis.jpg)
*Στο "Αμαρτίας φάντασμα", όπου αναφέρεται στο φάντασμα της πάλαι αγαπημένης του, θα κλείσει το διήγημα λέγοντας:
"Τ' ανωτέρω συνηρμολογήθησαν εκ παλαιών ατάκτων σημειώσεων τεθνεώτος ατυχούς φίλου".
Καημός
http://www.youtube.com/watch?v=g36aAJAN5yg
Στίχοι: Δημήτρης Χριστοδούλου
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Ερμηνεία: Γρηγόρης Μπιθικώτσης
Είναι μεγάλος ο γιαλός
είναι μακρύ το κύμα
είναι μεγάλος ο καημός
κι είναι πικρό το κρίμα
Ποτάμι μέσα μου πικρό
το αίμα της πληγής σου
κι από το αίμα πιο πικρό
στο στόμα το φιλί σου
Δεν ξέρεις τι ‘ναι παγωνιά
βραδιά χωρίς φεγγάρι
να μη γνωρίζεις ποια στιγμή
ο πόνος θα σε πάρει
Ποτάμι μέσα μου πικρό
το αίμα της πληγής σου
κι από το αίμα πιο πικρό
στο στόμα το φιλί σου
-
Έρως και Ψυχή
Όταν ο αθάνατος Έρως αγάπησε τη θνητή Ψυχή η ζωή του δεν θα ήταν ποτέ πια η ίδια.
Αλλά και η Ψυχή θα έπρεπε να παλέψει, για να τον πείσει για τον έρωτά της και να κερδίσει την αθανασία της…
Εδώ μπορείτε να διαβάσετε το σχετικό παραμύθι από τις «Μεταμορφώσεις» του Απουλήιου, του ποιητή που έζησε στη σημερινή Αλγερία πριν από πολλά πολλά χρόνια ((123 - 170 μΧ):
http://resalto.blogspot.com/2007/02/blog-post_24.html
(http://farm4.static.flickr.com/3287/3106098510_589ec110ab.jpg)
ANTONIO CANOVA, Έρως και Ψυχή (μεταξύ 1787-1793, Mουσείο Λούβρου, Παρίσι)
«Δεν κοίταξα τίποτε άλλο στην υπόλοιπη αίθουσα. Επέστρεψα πολλές φορές και ,την τελευταία, φίλησα την μασχάλη της ημιλιπόθυμης γυναίκας, που στρέφει προς τον Έρωτα τα μακριά μαρμάρινα χέρια της. Και το πόδι! Και το κεφάλι! και το προφίλ της! Συγχωρέστε με, αλλά μετά από πολύν καιρό ήταν το μόνο αισθησιακό φιλί μου. Ήταν κάτι περισσότερο απ΄αυτό. Φιλούσα την ίδια την ομορφιά.”
(Gustave Flaubert, Γάλλος λογοτέχνης, 1821-1880)
Και να ακούσουμε και ένα παραδοσιακό ερωτικό τραγούδι από τα Επτάνησα.
Ερμηνεύει το ντουέτο "Μνηστήρες": Τάσος Ζαφειρίου (μπουζούκι , κιθάρα , μαντολίνο και τραγούδι), Βαγγέλης Μιχαλάτος (κιθάρα , τραγούδι).
Μαζί τους στο ακορντεόν ο Στέλιος Τσουκάτος.
http://www.youtube.com/watch?v=3EoRn6D90kg&feature=rec-LGOUT-exp_stronger_r2-2r-19-HM
Μενεξέδες και ζουμπούλια
και θαλασσινά πουλιά
αν τη δείτε την καλή μου
χαιρετίσματα πολλά...
Η κιθάρα μου να σπάσει
και τα τέλια να κοπούν
και τα χέρια που την παίζουν
μες στη μαύρη γη να μπουν.
Πες μου γιατί σαν ξένο με κοιτάς,
δεν είμ' εγώ εκείνος π' αγαπούσες;
με λάτρευες - με λάτρευες πιστά
και με αγνοφιλούσες.
Τι ωραία πουν' τα βράδια
μια βαρκούλα με πανί
ένας νέος ν' ακομπανιάρει
και μια νέα να τραγουδεί...
Πες μου τη δασκάλισσά σου
που σε μάθαινε χορό
και σταυρώνεις τα ποδάρια
σαν την πάπια στο νερό
Πες μου γιατί σαν ξένο με κοιτάς,
δεν είμ' εγώ εκείνος που αγαπούσες;
με λάτρευες - με λάτρευες πιστά
και με αγνοφιλούσες.
Αν εσύ δε μου το δώσεις
το φιλί που σου ζητώ
από κει κι ας με περάσουν
απ' την πόρτα σου νεκρό.
Μενεξέδες και ζουμπούλια
και θαλασσινά πουλιά
αν τη δείτε την καλή μου
χαιρετίσματα πολλά.....!!!
-
Va', pensiero (Nabucco) - G.Verdi
Va', pensiero, sull'ali dorate.
Va', ti posa sui clivi, sui coll,
...
και σε μετάφραση οι στίχοι
Go, thought, on golden wings
Go and rest on rises and hills
Where the sweet and soft
Air of the native land is to breath!
Greet the shores of Jordan River,
The destroyed towers of Sion.
Oh, my country, beautiful and lost!
Oh remembrance, so dear and fated.
Golden harp of the prophetic poets
Why do you hang, dumb, from the willow?
You renew memories in our breasts,
Talking about the time that once was.
Oh, like Solima to the fates
You draw a sound of crude mourning,
May the Lord inspire you to a concert
That may give virtue to the suffering.
http://www.youtube.com/watch?v=snvHpFRO0hA
στην domenica, τον paraxenos και τη Βoldini. Mπορεί να αργώ αλλά δεν ξεχνώ :D
-
@rozy4, χάρισέ το μου κι εμένα! Ο Βέρντι είναι από τους αγαπημένους μου συνθέτες και το Ναμπούκο το άκουγα συχνά όταν ήμουν μικρή.
Σχετικά με την Ὄπερα «Ναμποῦκο» τοῦ Ἰωσὴφ Βέρντι (1813-1901)
Ἡ πρώτη ἐπιτυχημένη ὄπερα τοῦ Βέρντι, τὸ Ναμποῦκο (Ναβουχοδονόσωρ), συνετέθη στὰ 1842. Σχετίζεται μὲ τὴν βιβλικὴ ἱστορία τῆς αἰχμαλωσίας τῶν Ἑβραίων στὴν Βαβυλώνα, τὸν 6ο αἰ. π.Χ. Στὸ ἔργο, τὸ χορικὸ «Πέτα σκέψη» (παράφραση τοῦ Ψαλμοῦ 136) τραγουδιέται ἀπὸ τοὺς ἐξορίστους στὶς ὄχθες τοῦ Εὐφράτη, ὡς θρῆνος γιὰ τὴν ἀπώλεια τῆς πατρίδας τους.
Τὸ κομμάτι σύντομα ἔγινε δημοφιλὴς ὕμνος γιὰ τὸν Ἰταλικὸ λαό, ἐκφράζοντας τὴν σφοδρή τους ἐπιθυμία γιὰ ἐλευθερία ἀπὸ τὴν Αὐστριακὴ κατοχή:
Περὶ τὰ 1815, ἡ Αὐστρία κατέλαβε τὴν Βόρεια Ἰταλία, τὴν Λομβαρδία συγκεκριμένα. Δὲν ἀντελήφθησαν πολλὰ καθὼς συγχέονταν ἀπὸ τὴν ἐμμονὴ τῶν Ἰταλῶν μὲ τὴν μουσική, εἰδικὰ μὲ τὸ «Πέτα σκέψη» τοῦ Ἰωσὴφ Βέρντι. Τὸ θεωροῦσαν γουστόζικο, ἀλλὰ τὸ παρέβλεψαν ἐκείνη τὴν ἐποχή. Στοὺς δρόμους, τοὺς τοίχους, ἔβρισκαν χαραγμένη ὴ βαμμένη τὴν λέξη VERDI. Ἔτσι, νόμιζαν πὼς ὅλοι ἦσαν ὁπαδοὶ τοῦ συνθέτη. Στὴν πραγματικότητα, αὐτὴ ἡ λέξη ἦταν κλήση γιὰ ἐθνικὸ φρόνημα καὶ προσέβλεπε στὸν πατριωτισμὸ τῶν Ἰταλῶν, ἀλλὰ ἴσως ἀκόμη περισσότερο στὴν ἐπανένωση τῆς Λομβαρδίας. Αὐτὸ συνέβαινε ἐπειδὴ τὸ σύνθημα VERDI ὑπῆρξε ἀκρωνύμιο τῆς φράσης Vittorio Emmanuele Re d᾿Italia. (Βίκτωρ Ἐμμανουήλ, Βασιλεὺς Τῆς Ἰταλίας).
Ὅταν τὸ φέρετρο τοῦ Βέρντι μεταφερόταν πρὸς τὸ κοιμητήριο, στὰ 1901, πλῆθος λαοῦ, ὑπὲρ τῶν 25000, ἄρχισαν αὐθορμήτως νὰ τραγουδοῦν κατὰ τὴν διαδρομὴ τὸ ἐν λόγῳ χορικό.
Αὐτὸ τὸ ἐκλεκτό, πολὺ συγκινητικὸ κομμάτι τοῦ Ἰωσὴφ Βέρντι ἔχει ἐνορχηστρωθεῖ καὶ ἀποδοθεῖ ἀπὸ μεγάλο ἀριθμὸ σπουδαίων τραγουδιστῶν καὶ ἐπαγγελματικῶν χορωδιῶν, σὲ διάφορα στύλ, ἀπὸ πὸπ ἕως ὄπερα. Ἕνα μικρὸ δεῖγμα καλλιτεχνῶν ποὺ ἀπέδωσαν τὸ ἄσμα αὐτό, εἶναι ὁ Albano Carisi, ἡ Dame Jane Sutherland, ὅπως ἐπίσης καὶ ντουέτα: ἕνα ἦταν ὁ Lucio Dalla καὶ ὁ Luciano Pavarotti καὶ ἕνα ἄλλο ὁ Zucchero καὶ ἡ Sinead O᾿Connor.
Απόδοση στα ελληνικά
Πάρε σκέψη φτερὰ χρυσωμένα,
στῆς πατρίδας μας πέτα τὰ ἱερά,
ὅπου ρυάκια κυλοῦν μαγεμένα
ὅπου οἱ αὖρες πνέουν γλυκὰ παντοτεινά!
Στοῦ Ἰορδάνου τὶς ὄχθες χαιρέτα,
τῆς Σιὼν τὰ ἐρείπια τὰ θλιβερά.
Στὴν πατρίδα ὦ σκέψη μας πέτα
ν᾿ ἀσπαστεῖς τὰ χώματα τὰ ἱερά!
Ἅρπα ψάλε ξανὰ γιὰ τὴ γῆ μας·
γιατί μένεις βουβὴ ξεχασμένη;
Παρηγόρα τη δόλια ψυχή μας,
διηγήσου μία δόξα παλιά!
Ἂς ἠχήσει ὁ θρῆνος σου πέρα,
γιὰ ἕνα ἔθνος ποὺ ζεῖ στὴ σκλαβιά·
ἂς ἐμπνεύσει ὁ Κύριος μία μέρα
τοῦ λαοῦ σου νὰ ψάλεις τὴ λευτεριά!
http://users.uoa.gr/~nektar/arts/music/giuseppe_verdi_va_pensiero.htm
-
ΤΟ ΦΙΛΗΜΑ
«Τραγούδι βασισμένο σε μελωδία ιταλικής καντάδας του 19ου αιώνα.
Η ελληνική παραλλαγή του τραγουδιού είναι βασισμένη στο ποίημα του Γεωργίου Ζαλοκώστα «Το Φίλημα» που το εξέδωσε το 1851.
Το τραγούδι χρησιμοποιήθηκε στο δραματικό ειδύλλιο του Δημητρίου Κορομηλά «Ο Αγαπητικός της Βοσκοπούλας» το έτος 1891, με πιθανότητα να έχει ενορχηστρώσει μουσικά το κομμάτι ο Γεώργιος Λαμπίρης. Την αρχική μουσική ενορχήστρωση του κομματιού ενδέχεται να την έχει κάνει και ο Παύλος Καρρέρ, διότι βάσει των πηγών τον Απρίλιο του 1875 υπέβαλε οκτώ τραγούδια στον "Ολυμπιακό Μουσικό Αγώνα" του Ζαππείου Κληροδοτήματος, μέσα στα οποία περιλαμβάνεται και «Το φίλημα» του Ζαλοκώστα. Το τραγούδι έγινε ευρύτατα γνωστό και αγαπητό λόγω της μεγάλης αποδοχής που είχε από το θεατρόφιλο κοινό.
Το έτος 1903 τραγουδήθηκε για πρώτη φορά στη σεφαραδίτικη* διάλεκτο από το ανέβασμα του δραματικού ειδυλλίου του Κορομηλά στη Σμύρνη από εβραϊκό θίασο.
Το έτος 1932 ανέβηκε η κινηματογραφική εκδοχή του έργου, το κομμάτι ενορχήστρωσε ο Διονύσιος Λαυράγκας και το τραγούδησε ο Δημήτριος Ζάχος.»
( Η παρουσίαση από το : http://kanellatou.gr/el/moysiko-arxeio/lyrics/item/1071-elafra-entechna-to-filima.html)
(http://eranistis2.files.wordpress.com/2009/07/31.jpg?w=500&h=681)
Νικηφόρος Λύτρας (1832-1904), Το φίλημα, πριν το 1874, Συλλογή Ιδρύματος Κουτλίδη.
Η κλασική ερμηνεία του Δημήτρη Ζάχου. Το βίντεο ξεχωρίζει και για τις φωτογραφίες από μια Ελλάδα που έφυγε…
http://www.youtube.com/watch?v=0C3fWmBHIcI&feature=related
Και η πολύ ιδιαίτερη σεφαραδίτικη* εκδοχή της από διαφορετικούς καλλιτέχνες:
-από την Αλίκη Καγιαλόγλου
http://www.youtube.com/watch?v=yyqzOOMBNAg&playnext=1&list=PL92299BE772E21FE3
-από την Ισραηλινή Jasmin Levy με τον πατέρα της http://www.youtube.com/watch?v=XUUHo0e8KTc
Μια βοσκοπούλα αγάπησα μια ζηλεμένη κόρη,
και την αγάπησα πολύ ήμουν αλάλητο πουλί,
ήμουν αλάλητο πουλί δέκα χρονών αγόρι.
------
Μια μέρα που καθόμαστε στα χόρτα τ’ ανθισμένα,
Μάρω ένα λόγο θα σου πω Μάρω της είπα σ’ αγαπώ,
Μάρω της είπα σ’ αγαπώ τρελαίνομαι για σένα.
------
Από τη μέση μ’ άρπαξε με φίλησε στο στόμα,
και μου ‘πε για αναστεναγμούς για της αγάπης τους καημούς,
για της αγάπης τους καημούς είσαι μικρός ακόμα.
------
Μεγάλωσα και τη ζητώ μ’ άλλον ζητάει η καρδιά της,
και με ξεχνάει τ’ ορφανό εγώ όμως δεν το λησμονώ,
εγώ όμως δεν το λησμονώ ποτέ το φίλημά της.
ΥΓ. Περισσότερα για τους Σεφαραδίτες εδώ:
http://www.pde.gr/index.php?topic=4963.msg120674#msg120674
-
Ο Robert Burns και το κόκκινο τριαντάφυλλο
(http://www.eatinginsjersey.com/wp-content/uploads/2011/01/robert-burns.jpg)
Ο R. Burns (25 Ιανουαρίου 1759 – 21 Ιουλίου 1796) θεωρείται εθνικός ποιητής της Σκωτίας. Τον αποκαλούν μάλιστα «Βάρδο της Σκωτίας». Γενάρχης του ρομαντισμού στη χώρα, άφησε εποχή για τη θυελλώδη ερωτική του ζωή. Γενικά ήταν πολύ φιλελεύθερο πνεύμα και υπήρξε πρόδρομος του σοσιαλισμού στη χώρα του.
Όταν κάποτε ρώτησαν τον Μπομπ Ντύλαν ποιοι στίχοι είχαν τη μεγαλύτερη δημιουργική επίδραση πάνω του, εκείνος απάντησε χωρίς ενδοιασμό:
"«Α red, red rose» του Robert Burns."
Πράγματι, αυτό θεωρείται το πιο σπουδαίο έργο του. Ας δούμε όμως τι λένε για την ιστορία του συγκεκριμένου ποιήματος (http://taniva.blogspot.com/2009/12/red-red-rose.html ) :
«Αλλάζοντας και βελτιώνοντας έναν "αποχαιρετισμό" που είχε γράψει ένας υπολοχαγός στην αγαπημένη του και συνδυάζοντάς τον με έναν άλλο "αποχαιρετισμό" που είχε ανακαλυφθεί σε ένα παλιό ανθολόγιο, έγραψε το 1794 το "A red, red rose" ένα ποίημα που βγάζει μεγάλης έντασης και διάρκειας συναισθήματα.
Το ποίημα παρόλο που κακολογήθηκε από τους επικριτές του, εξακολουθεί να θεωρείται από τις αγαπημένες δημιουργίες του, ένα μικρό αριστούργημα που δίνει μια περιεκτική περιγραφή της αληθινής αγάπης με εξαιρετικές στιγμές όπως αυτή που παρομοιάζει την αγάπη του με ένα μικρό, εύθραυστο, όμορφο κόκκινο τριαντάφυλλο ή αυτή που λέει ότι η αγάπη του θα υπάρχει μέχρι να στεγνώσουν οι θάλασσες και τα βράχια λιώσουν απ' τον ήλιο.
'Έγινε τραγούδι καθώς ντύθηκε με μια χορευτική μελωδία βασισμένη στον παραδοσιακό σκωτσέζικο ρυθμό "Strathspey". Το Strathspey αναφέρεται τόσο στον τύπο της μελωδίας όσο και στον τύπο του χορού και έχει ονομαστεί έτσι από την ομώνυμη περιοχή της Σκωτίας.»
Εδώ μπορείτε να ακούσετε το τραγούδι ερμηνευμένο από τον Andy M. Stewart, βλέποντας πίνακες της εποχής με τοπία της Σκωτίας, αλλά και μερικές από τις αγαπημένες του ποιητή:
http://www.youtube.com/watch?v=cBCQMWMbeMU
A Red, Red Rose
O, my Luve's like a red, red rose,
That's newly sprung in June.
O, my Luve's like a melodie
That's sweetly play'd in tune.
As fair as thou, my bonnie lass,
So deep in luve am I;
And I will love thee still, my dear,
Till a' the seas gang dry.
Till a' the seas gang dry, my dear,
And the rocks melt wi' the sun:
I will love thess till, my dear,
While the sands o' life shall run:
And fare thee well, my only luve!
And fare thee weel, a while!
And I will come again, my luve,
Tho' it ware ten thousand mile.
Μετάφραση:
Ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο
Η αγάπη μου είναι ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο,
που πρωτανθίζει τον Ιούνη.
Η αγάπη μου είναι μελωδία
γλυκού σκοπού που απλώνεται.
Κι όσο όμορφη είσαι, κοπελιά,
τόσο μ’ έχεις μαγέψει.
Παντοτινά θα σ’ αγαπώ,
ώσπου η θάλασσα να στερέψει.
Ώσπου όλες οι θάλασσες να στερέψουν, αγάπη μου,
και οι βράχοι να λιώσουν με τον ήλιο!
Θα σ΄ αγαπώ για πάντα, ναι,
σαν θα κυλά η ζωή μου.
Και έχε γεια τώρα αγάπη μου,
μοναδική μου αγάπη!
Μα θα γυρίσω αγάπη μου,
και από της γης την άκρη!
( H μετάφραση από: http://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=2375.0#ixzz1DIzfNC6A )
Κάθε χρόνο στις 25 Ιανουαρίου, βραδιά της γέννησής του, σε όλη την Σκωτία διοργανώνονται τα λεγόμενα Burns Suppers (Δείπνα του Μπερνς) όπου κεντρικός λόγος της βραδιάς (λεγόμενος Immortal Memory) είναι μία ανάλυση, πριν από την πρόποση στην Αθάνατη Μνήμη του.
Εδώ μπορείτε να πάρετε μια γεύση: http://www.youtube.com/watch?v=pfRs4gviLzw&feature=player_embedded#
-
O ΟΡΚΟΣ
«Πέρασαν τὰ Χριστούγεννα, τελειώθηκε τὸ μυστήριο, ἔγινε ἡ σωτηρία, καὶ τὸ Βασιλόπουλο δὲν ᾖρθε νὰ πάρη τὴν Λουλούδω! Οἱ βάρβαροι εἶχαν πάρει σκλάβο τὸ Βασιλόπουλο. Τὸ φουσάτο του εἶχε νικήσει στὴν ἀρχή, τὰ φλάμπουρά του εἶχαν κυριέψει μὲ ἀλαλαγμὸ τὰ κάστρα τῶν βαρβάρων. Τὸ Βασιλόπουλο εἶχε χυμήξει μὲ ἀκράτητην ὁρμή, ἀπάνω στὸ μούστωμα καὶ στὴ μέθη τῆς νίκης. Οἱ βάρβαροι μὲ δόλο τὸν εἶχαν αἰχμαλωτίσει!
Τὰ δάκρυα τῆς κόρης ἐπίκραναν τὸ κῦμα τ᾿ ἁρμυρό, οἱ ἀναστεναγμοί της ἐδιαλύθηκαν στὸν ἀέρα, κ᾿ ἡ προσευχή της ἔπεσε πίσω στὴ γῆ, χωρὶς νὰ φθάση στὸ θρόνο τοῦ Μεγαλοδύναμου. Ἕνα λουλουδάκι ἀόρατο, μοσχομυρισμένο, φύτρωσε ἀνάμεσα στοὺς δυὸ αὐτοὺς βράχους, ὁποὺ τὸ λὲν Ἀνθὸς τοῦ Γιαλοῦ, ἀλλὰ μάτι δὲν τὸ βλέπει.
Καὶ τὸ Βασιλόπουλο, ποὺ εἶχε πέσει στὰ χέρια τῶν βαρβάρων, ἐπαρακάλεσε νὰ γίνῃ Σπίθα, φωτιὰ τοῦ πελάγους, γιὰ νὰ φτάση ἐγκαίρως, ὡς τὴν ἡμέρα ποὺ γεννᾶται ὁ Χριστός, νὰ φυλάξη τὸν ὅρκο του, ποὺ εἶχε δώσει στὴ Λουλούδω.
Μερικοὶ λένε, πῶς τὸ Ἄνθος τοῦ Γιαλοῦ ἔγινε ἀνθός, ἀφρὸς τοῦ κύματος. Κ᾿ ἡ Σπίθα ἐκείνη, ἡ φωτιὰ τοῦ πελάγου ποὺ εἶδες, Μάνο, εἶναι ἡ ψυχὴ τοῦ Βασιλόπουλου, ποὺ ἔλιωνε, σβήσθηκε στὰ σίδερα τῆς σκλαβιᾶς, καὶ κανεὶς δὲν τὴν βλέπει πιά, παρὰ μόνον ὅσοι ἦταν καθαροὶ τὸν παλαιὸν καιρόν, καὶ οἱ ἐλαφροΐσκιωτοι στὰ χρόνια μας».
Aπό το "Άνθος του γιαλού" του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη
(http://www.davidjayspyker.com/site/wp-content/uploads/2010/05/spyker-painting-acrylics-waiting-for-the-light-2001.jpg)
David Jay Spyker "Waiting for the Light", Private Collection: Saugatuck, Michigan
Ένα από τα πρώτα τραγούδια που είχε γράψει ο Φοίβος Δεληβοριάς, όταν ήταν 16 χρονών, αν δεν κάνω λάθος.
Ερμηνεύουν: Φοίβος Δεληβοριάς & Ελένη Τσαλιγοπούλου
Ο όρκος
http://www.youtube.com/watch?v=khUJy-IFMP8
Ορκίζομαι στης κερασιάς τα χείλια τα βαμμένα
πως θα χτιστώ στα κύματα αν φύγεις από μένα
Θα ξεριζώσω τα φιλιά θα καταπιώ τα πάθη
και μοναχή θα καρφωθώ, αστέρι μου στης πίκρας μου τ' αγκάθι.
Κι ορκίζομαι στο πέλαγος πως αν εγώ σ' αφήσω
θα ξαπλωθώ στην αμμουδιά και σαν γραφή θα σβήσω
Κι η σκόνη μου θα σκορπιστεί στη γη απ' άκρη σ' άκρη
να μπει και στα ματάκια σου, (ωραία μου) να κλαις δικό μου δάκρυ . . .
-
ΨΥΧΗ ΒΑΘΙΑ
«Με πήγαν πίσω εις το κάστρο, άλλη βολά να με χαλάσουνε, και μ' έβαλαν σ ένα μπουντρούμι.
Και ήμαστε εκατόν ογδόντα άνθρωποι.
Και ήταν σάπιο ψωμί μέσα και μαγαρίζανε απάνου 'σ το ψωμί, ότι αλλού δεν είχαμε τόπον.
Και η ακαθαρσία εκείνη και τα χνώτα έκαναν μίαν βρώμα, οπού δεν είναι 'στην γης άλλη χειρότερη.
Και από την κλειδωνότρυπα της πόρτας βαίναμε τη μύτη μας και παίρναμε αγέρα.
Και μόριχναν εμένα ξύλο και παιδεμούς πλήθος, και αφού πήγαν να με χαλάσουνε.
Και από τα χτυπήματα επρίστηκε το σώμα μου και καντήλιασε και ήμουν εις θάνατο.
'Εταξα αρκετά χρήματα ενού Αρβανίτη να βγω να με ιδή γιατρός και να πάρω και γιατρικά και τα χρήματα.
Μου δίνει έναν Τούρκον να πάμε εις το σπίτι μου.
Καθώς πηγαίναμε 'σ τον δρόμον, πήγαινα κρατώντας και πολύ κουτζαίνοντας και βογγώντας.
Ο Τούρκος, βόδι θεοτικόν, και παντήχαινε θα μου βγη η ψυχή μου - δεν ήξερε ότ' είναι βαθιά…»
Από τα «Απομνημονεύματα» του Στρατηγού Μακρυγιάννη
(http://www.michaelnewberry.com/studioupdate/2002-10/GoyaShootings.jpg)
Φρανσίσκο Γκόγια, «Οι τουφεκισμοί της 3ης Μαΐου 1808», (1814)
Άλλοτε οι εχθροί είναι ξένοι, άλλοτε έχουν το ίδιο αίμα,
άλλοτε είναι ο ίδιος σου ο εαυτός που στήνει εμπόδια μπρος σου.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι όσο άνθρωπος συνεχίζει να παλεύει γι’ αυτό που ονειρεύεται,
θα ισχύει πάντα η σολωμική ρήση «η δύναμη σου πέλαγο κι η θέλησή μου βράχος»
ή ο συνήθης χαιρετισμός που αντήλλασσαν συνθηματικά οι αντάρτες στα βουνά:
«Ψυχή βαθιά»….
Και να ακούσουμε και ένα τραγούδι από την ομώνυμη ταινία ("Ψυχή βαθιά") του Παντελή Βούλγαρη.
Έρημα βουνά
Στίχοι-μουσική: Γιάννης Αγγελάκας
Ερμηνεία: Γιάννης Αγγελάκας, Ειρήνη και Παναγιώτα Κολιούση, Ευαγγελία,Παρασκευή και Χριστίνα Γκόγκου
http://www.youtube.com/watch?v=lqCET45Dm6c&NR=1
Ερημα βουνά
Αστρα σκοτεινά
Που ήσυχα η καρδιά σας κλαίει
Σας ακούω κρυφά
Σας μετράω ξανά
Κι η φωτιά μου σιγοκαίει
YΓ. Μάρκο, στις δύσκολες στιγμές ο άνθρωπος έχει ανάγκη από γερά στηρίγματα
και τα γερά στηρίγματα, καλώς ή κακώς, βρίσκονται αυτήν τη στιγμή σ
τις πινακοθήκες, στα μουσικά και λογοτεχνικά αρχεία και στις λοιπές γκαλερί.
Αν μη τι άλλο, βρισκόμαστε σε εκπαιδευτικό forum και όχι σε ραδιοφωνικό σταθμό,
για να βάζουμε μόνο παραγγελιές (όχι ότι με "χαλάνε" κι αυτές).
Αυτοί άλλωστε ήταν και οι βασικοί όροι
πάνω στους οποίους στηρίχθηκε το θέμα της "Μουσικής" από την πρώτη του σελίδα.
Άλλο ότι στην πορεία, κάποιοι λοξοδρόμησαν...
Συμφωνώ, όμως, με όσα λες για το πρόβλημα του μεγέθους των εικόνων.
-
Steal Away
Τα spirituals είναι ένα είδος λαϊκού, "μαύρου", αφρο-αμερικάνικου τραγουδιού με έντονο το θρησκευτικό στοιχείο. Τα σπιρίτσουαλς συνδέονται παραδοσιακά τόσο με τα μπλουζ όσο και με την τζαζ μουσική και αποτελούν κυρίως έκφραση της θρησκευτικής πίστης.
Είναι γνωστό ότι πολύ σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της τζαζ έπαιξε η θρησκευτικότητα των νέγρων. Η νέα θρησκεία ήταν ένα μέσο που μπορούσε να προσφέρει λυτρωτική διέξοδο και ελπίδα στους δούλους. Οι νέγροι παρατήρησαν μια μεγάλη ομοιότητα ανάμεσα στη δική τους καταπίεση και την καταπίεση των Εβραίων της Βίβλου.
Καθώς από την Αφρική είχαν φέρει το μουσικό ένστικτό τους και τη δυνατότητα να συνθέτουν αυθόρμητα απλές μελωδίες, ήταν φυσικό να εκφράσουν την ελπίδα τους στο Θεό με θρησκευτικά τραγούδια. Τα λόγια σ' αυτές τις μελωδίες είναι συχνά παρμένα από χωρία της Βίβλου, όπου θριαμβεύει τό καλό.
( http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%80%CE%B9%CF%81%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%B1%CE%BB%CF%82 )
Ένα διάσημο spiritual είναι το Steal Away, το οποίο τραγουδούσε ένας σκλάβος από τη Βιρτζίνια, ο Nat Turner(1800–1831), ο οποίος οργάνωσε την επανάσταση των σκλάβων ενάντια στους ιδιοκτήτες τους και το χρησιμοποιούσε ως σινιάλο, για να τους ειδοποιήσει: Steal away, δηλ. φύγε μακριά, ήσυχα και κρυφά, σαν τον κλέφτη.
Η επανάσταση απέτυχε, ο Νατ εκτελέστηκε και το όνομά του απαγορεύτηκε να αναφέρεται από τους υπόλοιπους σκλάβους. Ωστόσο, οι σκλάβοι βρήκαν τρόπο να τον μνημονεύουν σε άλλο τραγούδι.
(http://images.betterworldbooks.com/087/Nat-Turner-9780870675515.jpg)
Ας το ακούσουμε από δυο κορυφαίους ερμηνευτές, τη Mahalia Jackson και τον Nat King Cole.
http://www.youtube.com/watch?v=-O5hz5KnSdc&feature=related
Steal away, steal away!
Steal away to Jesus!
Steal away, steal away home!
I ain’t got long to stay here!
My Lord calls me!
He calls me by the thunder!
The trumpet sounds in my soul!
I ain’t got long to stay here!
My Lord, he calls me!
He calls me by the lightning!
The trumpet sounds it ina my soul!
I ain’t got long to stay here!
-
Η Λατέρνα και ο Αρμάος
«Η λατέρνα είναι σαν την γυναίκα. Για να γεννήσει θέλει έρωτα. Θέλει αγάπη. Έχει τα μυστικά της, τα κέφια της, τις ακεφιές της, τα κουμπιά της, τους μπελάδες της, τις γλύκες της…
Αυτή είναι η λατέρνα. Βλέπεις αυτά τα καρφάκια, που είναι επάνω στον κύλινδρο; Εδώ είναι όλο το μυστικό: Πώς θα καρφώσεις τα καρφάκια… Κάθε καρφάκι είναι μια νότα… Αν το καρφώσεις πιο βαθειά απ’ ότι πρέπει, ή πιο λοξά, σκοτώνεις το τραγούδι…
Κατάλαβες τώρα πώς γίνεται; Τα καρφάκια κάνουν τη δουλειά που κάνουν τα δάχτυλα στο πιάνο. Χτυπάνε τις νότες και βγαίνει το τραγούδι. Κάθε τραγούδι, για να γραφτή πάνω στον κύλινδρο θέλει πάνω – κάτω 80 καρφάκια. Καθένα, όμως, πριν καρφωθεί θέλει τη σκέψη του. Και προπαντός αγάπη. Γράφ' το αυτό, αν δεν το 'γραψες…
Ο Πλέσσας λέει πως η λατέρνα δεν θέλει τέχνη. Γυρίζεις, λέει, την μανιβέλλα και παίζει. Λοιπόν, εντάξει. Τότε και το πικ – απ δεν θέλει τέχνη. Βάζεις την πρίζα και παίζει… Για να παίξει όμως, πρέπει νάχης γράψει μουσική…»
Απόσπασμα από συνέντευξη του Νίκου Αρμάου στον Φρέντυ Γερμανό που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Εικόνες" το 1966. ( http://www.armaoslaterna.gr/default.asp?static=60 )
(http://www.armaoslaterna.gr/images/laterna7_m.jpg)
Νίκος Αρμάος, ο βασιλιάς της λατέρνας (la torno= αυτό που γυρίζει)
Και να ακούσουμε και ένα κομμάτι από τα χεράκια του Αρμάου
http://www.youtube.com/watch?v=qgjBZWxoGFo&feature=related
-
Πολύ ωραία τα όσα μας είπες. Να συμπληρώσω κάτι. Τη λατέρνα τη λέγανε αλλιώς και "ρομβία", διαβάζοντας έτσι την ιταλική μάρκα "POMPIA", που συχνά ήταν γραμμένη πάνω της.
H λατέρνα και η ρομβία δεν ήταν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Η ρομβία ήταν παλαιότερος τύπος λατέρνας, έμοιαζε λίγο με το πιάνο και ήταν τροχήλατη, σε αντίθεση με τη λατέρνα που την κουβαλούσαν.
Ιδού και μια φωτογραφία της ρομβίας, για να καταλάβεις τι εννοώ.
(http://i.ytimg.com/vi/m0wuSXGTUpg/0.jpg)
Εδώ η γνωστή λατέρνα
(http://www.armaoslaterna.gr/images/laterna15_m.jpg)
-
ΖΑΚΥΝΘΙΝΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ
Με αναγεννησιακές φορεσιές, μάσκες και έντονη σφραγίδα των Βενετών.
(http://tut.gr/wp-content/uploads/2011/02/karnavali-zakinthos-09.jpg)
Και μια παραδοσιακή αποκριάτικη κανταδούλα.
Η ΔΟΥΛΑ
http://www.youtube.com/watch?v=HuqgvOuxUA8&feature=related
ΑΚΟΥΣΑΤΕ ΤΙ ΕΠΑΘΑ ΣΤΟ ΤΖΑΝΤΕ ΜΕ ΜΙΑ ΔΟΥΛΑ
ΠΟΥ ΝΑ ΤΗΝ ΜΠΛΕΞΩ Σ'ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ 'ΚΑΨΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΟΥΛΑ
ΤΗΝ ΕΓΛΕΠΑ ΜΕ ΗΓΛΕΠΕ ΤΗΝ ΘΩΡΙΑ ΜΕ ΘΩΡΟΥΣΕ
ΑΛΛΑ ΑΥΤΗ ΔΕΝ Μ'ΗΘΕΛΕ ΚΑΙ ΜΕ ΠΕΡΙΦΡΟΝΟΥΣΕ
ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΤΗΝ ΣΥΝΑΝΤΗΣΑ ΚΑΙ ΤΣΗ 'ΚΛΕΙΣΑ ΤΟ ΜΑΤΙ
ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΜΟΥ ΑΠΟΚΡΙΘΗΚΕ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΧΩΡΙΑΤΗ
ΩΣΠΟΥ ΤΗΝ ΕΚΑΤΑΦΕΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΡΕΓΑΡΙΑ
ΕΚΕΙΝΗ ΕΨΟΦΑΕ ΓΙΑ ΜΕ ΜΑ ΕΓΩ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ
ΚΑΡΝΑΒΑΛΑΚΙ ΗΤΑΝΕ ΚΑΙ ΠΙΕΣ ΤΑ ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ
ΚΑΙ ΛΕΙΠΑΝΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΙ ΗΤΑΝΕ ΜΟΝΑΞΙΑ
ΚΑΙ ΛΕΙΠΑΝΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΙ ΗΤΑΝΕ ΜΟΝΑΧΟΥΛΑ
ΤΟΤΕ ΚΙ ΕΓΩ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΕΚΔΙΚΗΘΩ ΤΗ ΔΟΥΛΑ
ΠΗΓΑΙΝΩ ΕΙΣ ΤΟ ΑΡΧΟΝΤΙΚΟ ΤΣΗ ΚΟΥΡΤΑΛΩ ΠΡΟΒΑΙΝΕΙ
ΤΣΗ ΛΕΩ ΚΑΤΕΒΑ ΑΝΟΙΞΕ ΜΑ ΗΤΑΝΕ ΑΜΠΑΡΟΜΕΝΗ
ΚΑΤΡΑΒΑΛΟΝΩ ΕΝΑ ΣΧΟΙΝΙ ΣΤΑ ΑΡΧΟΝΤΙΚΑ ΜΟΥΤΣΑΡΩ
ΚΑΙ ΤΣΗ ΤΟ ΔΙΝΩ ΤΟ ΦΙΛΙ ΚΑΙ ΤΗΝΕ ΗΜΠΡΑΤΣΑΡΩ
ΚΑΙ ΠΗΓΑΜΕ ΚΑΙ ΚΑΤΣΑΜΕ ΣΕ ΚΑΝΑΠΕ ΜΕ ΣΟΥΣΤΑ
ΚΑΙ ΟΛΗΝΥΧΤΙΣ ΕΚΑΝΑΜΕ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΤΑ ΓΟΥΣΤΑ
ΒΡΑΔΙΑΣΜΑΤΑ ΧΑΡΑΜΑΤΑ ΠΡΟΒΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΑΦΕΝΤΑΔΕΣ
ΚΑΙ ΜΕΝΑΝΕ ΜΕ ΠΙΑΣΑΝΕ ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΟΙ ΚΡΥΑΔΕΣ
ΚΑΙ ΠΡΙΝ ΝΑ ΒΑΛΩ ΤΟ ΔΕΞΙ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΟΥ ΜΠΟΥΖΑΝΙ
ΦΟΝΑΖΟΥΝ ΤΟ ΠΕΡΙΠΟΛΟ,ΕΡΧΕΤΕ ΚΑΙ ΜΑΣ ΠΙΑΝΕΙ
Εδώ ένα βιντεάκι, για να πάρετε μια γεύση από το ζακυνθινό καρναβάλι. Περιλαμβάνει μεταξύ άλλων και την περίφημη βενετσιάνικη γκιόστρα (ιππομαχία): http://www.youtube.com/watch?v=Ynu-JFdh5FQ
-
ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ ΝΑΟΥΣΑΣ
Με τους περίφημους Γενίτσαρους και τις Μπούλες, που, ως άλλος διονυσιακός θίασος, γύριζαν στους δρόμους υπό το μάτι των Τούρκων.
(http://www.aftodioikisi.gr/storage/site/sa/POLITISTIKA/naousa_genitsaroi_mpoyles_aftodioikisi.jpg)
Το ιδιαίτερο αυτό έθιμο της αποκριάς, που δίνει έντονο παραδοσιακό χρώμα στο καρναβάλι της Νάουσας, χρονολογείται στον 18ο αιώνα, ενώ οι ρίζες του ανιχνεύονται σε γιορτές στην αρχαία Ελλάδα, σχετικές με τον θεό Διόνυσο.
Η μάσκα του Γενίτσαρου την περίοδο της αποκριάς στολίζει πολλά μπαλκόνια της Νάουσας.
Χαρακτηριστικός είναι ο χαιρετισμός των Γενίτσαρων, ο οποίος σε αντίθεση με την συνηθισμένη χειραψία, κρατά σταθερό το χέρι και αναπηδά ολόκληρο το σώμα του.
Το πρόγραμμά τους την Κυριακή της Αποκριάς, έχει συνήθως κάπως έτσι:
•Το πρωί γίνεται το ντύσιμο του Γενίτσαρου και το μάζεμα του μπουλουκιού
•Πριν το μεσημέρι, μαζεύονται στο δημαρχείο για να χορέψουν
και να πάρουν την άδεια του δημάρχου για να χορέψουν στην πόλη
•Συνεχίζουν με χορό στους δρόμους
•Το απόγευμα γίνεται το βγάλσιμο του προσώπου (μάσκας)
Και ένα σχετικό βιντεάκι:
http://www.youtube.com/watch?v=Rm9hzJ9KaEo
-
ΖΑΚΥΝΘΙΝΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ
Με αναγεννησιακές φορεσιές, μάσκες και έντονη σφραγίδα των Βενετών.
(http://tut.gr/wp-content/uploads/2011/02/karnavali-zakinthos-09.jpg)
Και μια παραδοσιακή αποκριάτικη κανταδούλα.
Η ΔΟΥΛΑ
http://www.youtube.com/watch?v=HuqgvOuxUA8&feature=related
Ακούσατε τη έπαθε στο Ζάντε με μια δούλα,
για να μην μπλέξει σ' έρωτα, του 'καψε την καρδούλα.
Μια μέρα τη συνάντησε, της έκλεισε το μάτι
κι εκείνη του αποκρίθηκε, στο διάολο χωριάτη.
Καρναβαλάκι ήτανε και βράδυ μοναχούλα,
τότε που αποφάσισε να εκδικηθεί τη δούλα.
Την έβαλε και έκατσε σε καναπέ με σούστα
κι ολονυχτίς του έκανε του έρωτα τα γούστα.
Περίπολα τον πήγανε εις την εισαγγελία,
τη δούλα την παντρεύομαι χωρίς διαμαρτυρία.
Εισαγγελείς κατάλαβαν, πως είναι ερώτου λύσα,
σε γάμο τον τιμώρησαν και τονε απολύσαν.
Εδώ ένα βιντεάκι, για να πάρετε μια γεύση από το ζακυνθινό καρναβάλι. Περιλαμβάνει μεταξύ άλλων και την περίφημη βενετσιάνικη γκιόστρα (ιππομαχία): http://www.youtube.com/watch?v=Ynu-JFdh5FQ
Πολύ Βενετία η Ζάκυνθος ! Ωραίο apri.
Κάτι πιο αυθεντικό όμως θεωρώ πως είναι οι παραδοσιακές ζακυνθινές «ομιλίες», οι οποίες είναι ένα είδος λαϊκού θεάτρου. Το έθιμο υπάρχει από την εποχή της Ενετοκρατίας και αναπτύχθηκε με σαφή επιρροή από την Κομέντια ντελ Άρτε και το Κρητικό Θέατρο. (Είναι γνωστή η συσχέτιση της τέχνης των επτανήσων τόσο με τη Δύση όσο και με την Κρήτη από την εποχή της πτώσης του Χάνδακα,όταν κατέφυγαν στα επτάνησα πολλοί Κρητικοί).Αυτόκλητοι θίασοι με ερασιτέχνες ηθοποιούς, με όπλο τη σάτιρα και το πηγαίο ταλέντο οργανώνουν στις πλατείες και στους κεντρικούς δρόμους θεατρικές παραστάσεις. Τα λόγια είναι τραγουδιστά, στο ζακυνθινό ιδίωμα και σε ομοιοκατάληκτο δεκαπεντασύλλαβο.
εδώ κάποια που βρήκα (διαρκεί αρκετά βέβαια)
http://www.youtube.com/watch?v=zyTX1uAxXBM&feature=related
Ομιλία - Οι Ψευταράδες
-
Ο θεός της αρχιτεκτονικής και ο βασιλιάς της ποπ
ή πώς η ανθρώπινη ιδιοφυΐα ξεπερνά τα όρια της φαντασίας για χάρη της τέχνης
Αntoni Gaudi, ο Καταλανός αρχιτέκτων της φύσης ή ο θεός της αρχιτεκτονικής…
(http://www.gaudiclub.com/ingles/i_vida/fotgaudi/2gaudi26.jpg)
Αntoni Gaudi (1852-1926)
Τι να πει κανείς παραπάνω απ’ όσα λένε τα έργα του γι’ αυτόν σε όλη τη Βαρκελώνη;
“Οι κατασκευές του είναι παρηγορητικές οάσεις στην έρημο των ‘λειτουργικών κτιρίων’, ακριβά κοσμήματα στο ενιαίο γκρίζο των γραμμών των σπιτιών, δημιουργίες που δονούνται με μελωδικό ρυθμό μέσα στην νεκρή μάζα που γεμίζει το περιβάλλον τους.”
(σχόλιο του Josef Wiedemann, Γερμανού αρχιτέκτονα για τα κτίρια του Αntonio Gaudi)
Έκτιζε με πρότυπο τη φύση, δημιουργούσε κτίρια-ζωγραφικούς πίνακες χωρίς γωνίες, λουσμένα στο φως και το χρώμα, χωρίς κανένα όριο…
Michael Jackson , συνθέτης, τραγουδιστής, χορευτής, χορογράφος….
(http://www.solarnavigator.net/music/music_images/michael_jackson_casanova_in_concert.jpg)
Michael Jackson (1958 –2009)
Ίσως, ένα στοιχείο που δεν ήταν τόσο γνωστό γι’ αυτόν ήταν η μεγάλη του αγάπη για την κλασική μουσική. Μάλιστα, λέγεται ότι σχεδίαζε να κυκλοφορήσει ένα άλμπουμ με δικές του κλασικές συνθέσεις, αλλά τον πρόλαβε ο θάνατος.
Υπάρχουν, ωστόσο, συνθέσεις του που δείχνουν τις κλασικές επιρροές του. Ίσως να μην είχε πολύ άδικο η αδελφή του Janet, όταν έλεγε πως ο αδελφός της συνέθετε τραγούδια σαν τον Μozart...
Aς ακούσουμε δυο τέτοια κομμάτια, το “Little Susie” και το “Childhood” σε ένα υπέροχο βίντεο περιήγησης στα κτίρια του Antoni Gaudi. Αφιερωμένα σε όσους αγαπούν την τέχνη χωρίς όριο....
http://www.youtube.com/watch?v=uj3Mc0DDON4
-
Η ΜUIXERANGA
Muixeranga ονομάζουν στην Ισπανία την παράσταση που δίνουν ντυμένοι σαν αρλεκίνοι κάτοικοι της περιοχής της Βαλένθια, προς τιμήν της Παναγίας της Υγείας (Mare de Déu de la Salut). Για να λάβει, βέβαια, κανείς μέρος πρέπει να έχει και ανάλογη φυσική κατάσταση, καθώς κατά τη διάρκεια της muixeranga επιδίδονται σε χορευτικές φιγούρες κρατώντας κεριά και σε διάφορα ακροβατικά με αποκορύφωμα το σχηματισμό ανθρώπινων πύργων.
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/0/05/Nova_Muixeranga_d%27Algemes%C3%AD.jpg)
Παράσταση μιας Μuixeranga στο Algemesí της Valencia.
Eδώ μπορείτε να δείτε και ένα σχετικό βίντεο:
http://www.youtube.com/watch?v=jyT4EyELok8&feature=related
Ο χορός συνοδεύεται από μουσική που παίζεται με τη doulzaina, ένα παραδοσιακό ισπανικό μουσικό όργανο σαν το όμποε. Μάλιστα, ο ύμνος της Μuixeranga έχει προταθεί ως ύμνος όλης της Valencia και γενικότερα της Καταλονίας.
Εδώ μπορείτε να ακούσετε το εν λόγω κομμάτι, ερμηνευμένο από τον Paco Blasco και τη Συμφωνική Ορχήστρα του Σαν Χουάν.
(http://a3.l3-images.myspacecdn.com/images01/56/6556f48fa1093945f70f92ef58b5196e/m.jpg)
O Paco Blasco παίζει με τη doulzaina.
http://www.youtube.com/watch?v=aTJ-ayX07m8&feature=related
-
Δεξιοτέχνες του βιολιού…
Και μετά τον Paco Blasco που σας έβαλα το πρωί να παίζει με δεξιοτεχνία τη Μuixarenga με τη dulzaina του
(http://www.pde.gr/index.php?topic=4963.19065 ), ας πάμε σε δεξιοτέχνες του βιολιού.
Το Σάββατο η συννεφούλα μάς παρουσίασε τον Nigel Kennedy στη φημισμένη ερμηνεία του πάνω στις "Τέσσερις Εποχές" του Βιβάλντι. ( http://www.pde.gr/index.php?topic=4963.18990 )
(http://www.bbc.co.uk/manchester/content/images/2006/09/08/nigel_kennedy_250_250x300.jpg)
Nigel Kennedy
Προχωρώ, λοιπόν, σε δυο άλλους, εξ ίσου σημαντικούς καλλιτέχνες.
Ο πρώτος λέγεται Joshua Βell και είναι Αμερικανός βιολονίστας, βραβευμένος με βραβείο Grammy. Πέρυσι είχε εμφανιστεί και στο Μέγαρο Μουσικής, όπου έδωσε μια εξαιρετική παράσταση.
(http://bolstablog.files.wordpress.com/2009/01/joshua-bell.jpg)
Joshua Bell
Εδώ ακούστε τον να ερμηνεύει το O Mio Babbino Caro:
http://www.youtube.com/watch?v=2ja-c1fsZd0&feature=related
Κάποτε έκανε και ένα ενδιαφέρον πείραμα σε συνεργασία με την εφημερίδα Washington Post. Φόρεσε ένα καπελάκι, πήρε το πανάκριβο Στραντιβάριους του και πήγε στο μετρό να παίξει. Ε. λοιπόν, εκτός από ελάχιστους και κυρίως μικρά παιδιά που στεκόντουσαν να τον ακούσουν (για να δείτε πόσο πιο ευαίσθητες είναι οι κεραίες τους), οι υπόλοιποι τον προσπερνούσαν αδιάφοροι. Και να σκεφτεί κανείς ότι οι συναυλίες του είναι πάντα sold out…
Εδώ το σχετικό βίντεο: http://thevoyager.gr/2009/01/24/joshua-bell-metro/
Ο δεύτερος λέγεται André Rieu . Είναι Oλλανδός βιολονίστας, συνθέτης και διευθυντής της ορχήστρας "Johann Strauss Orchestra", περισσότερο γνωστός ως ‘Ο βασιλιάς του βαλς στην Ευρώπη».
(http://kala-nea.gr/wp-content/uploads/2010/07/r186774_696609.jpg)
André Rieu
Ας τον ακούσουμε να ερμηνεύει ένα βαλς του Shostakovich.
http://www.youtube.com/watch?v=LX1fiE0U1qA&feature=rec-LGOUT-farside_rev-rn-3r-7-HM
-
Kαλησπερα και απο μενα 8)
soul χαιρομαι που ο αγαπημενος σου χορος ειναι ο δικος μας...
Φανταζομαι πως θα ξερεις πως ο αυθεντικος ικαριωτικος ειναι ο τσαμουρηκος(http://www.youtube.com/watch?v=Wq9T2tBb7bQ&feature=related) και οχι ο γνωστος σκοπος του Παριου.
Και εννοειται οτι τα καλυτερα πανηγυρια τα κανουμε εμεις!
Παρτε μια γευση...http://www.youtube.com/watch?v=tII1k9Ev_rE&feature=related
Αγαντα παναγια μου να μαστε καλα και με το καλο να μας ερθετε το καλοκαιρι στην Ικαρια και στους Φουρνους!
(http://i51.tinypic.com/2virygi.jpg)
-
Μια καλη ευκαιρια λοιπον να αναφερθω πιο διεξοδικα στο θεμα.
Ικαριωτικα πανηγυρια
Πολλοί έχουν ακούσει για τα περίφημα πανηγύρια της Ικαρίας. Αυτό όμως που δεν είναι γνωστό, πολλές φορές μάλιστα δεν γίνεται καν αντιληπτό από όσους επισκέπτονται το νησί το καλοκαίρι και κάνουν «πανηγυρι-άδες» από χωριό σε χωριό, είναι ότι αυτές οι γιορτές διοργανώνονται από Συλλόγους εθελοντών που έχουν –παρακαλώ- μορφή «σωματείου»!
Μετεξέλιξη των παλιών εκκλησιαστικών επιτροπών, αυτοί οι Σύλλογοι («Εξωραϊστικοί-Εκπολιτιστικοί») ιδρύθηκαν με Νομαρχιακή απόφαση στη δεκαετία του 1960 με σκοπό να υποβοηθούν ηθικά και οικονομικά τις πάμφτωχες τότε μικρές Κοινότητες του νησιού. Πράγματι ο τρόπος οργάνωσης και η ιδιαίτερη φυσιογνωμία που διατηρούν μέχρι σήμερα τα περιώνυμα για την εορταστική τους ατμόσφαιρα πανηγύρια της Ικαρίας, χρονολογούνται από εκείνη την μεταπολεμική περίοδο της μεγάλης απομόνωσης και οικονομικής καθυστέρησης του νησιού. Αν και χωρίς πόρους, ούτε κρατική υποστήριξη, οι Ικαριώτες «δεν το έβαλαν κάτω». Στράφηκαν στους πολυάριθμους συγγενείς και φίλους τους και μετέτρεψαν τα πανηγύρια τους από απλές κοινοβιακές γιορτές που ήταν άλλοτε, σε μέσο χρηματοδότησης για να κατασκευάζουν μόνοι τους τα διάφορα μικρά έργα που είχε ανάγκη το κάθε χωριό (π.χ. αγροτικοί δρόμοι, υδραγωγεία, πλατείες, λιμανάκια). Κηρύσσονταν τότε «γενική επιστράτευση»: οι μόνιμοι κάτοικοι παρατούσαν τις δουλειές τους και πρόσφεραν εθελοντική εργασία, οι μετανάστες προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να βρίσκονται στο χωριό τους τις μέρες του πανηγυριού, ακόμα και οι Άγιοι συμμετείχαν δεχόμενοι ευχαρίστως να αλλάζουν τις γιορτές τους για να συμπίπτουν όλες μαζί στους μήνες του καλοκαιριού!
Όμως ο πιο σπουδαίος παράγοντας για την επιτυχία ενός Καριώτικου πανηγυριού ήταν και είναι πάντα ακόμα «να υπάρχει κέφι», το πανηγύρι «ν’ ακουστεί», «να έχει καλή φήμη». Σ’ αυτό σπουδαίο ρόλο παίζει η ποιότητα του κρασιού και του φαγητού, κυρίως όμως οι επιδόσεις της ορχήστρας και οι ικανότητες των χορευτών -αυτοί τελευταία χρόνια στην πλειοψηφία τους είναι νέοι 20-30 χρονών! Χορεύουν όλοι μαζί γέροι, νέοι και παιδιά επί ώρες, συνεπαρμένοι από τον ιδιαίτερο χορό του νησιού τον «Ικαριώτικο», ένα ζωηρό χορό με πολλές παραλλαγές που πρόσφατα έχει γίνει ακόμα πιο ζωηρός και συναρπαστικός καθώς οι σημερινοί οργανοπαίκτες τον έχουν προσαρμόσει στις απαιτήσεις του νεανικού κοινού. Ευτυχώς κι οι μουσικοί οι ίδιοι είναι νέοι, αλλιώς θα ήταν αδύνατον ν’ αντέξουν την ένταση και τη μεγάλη διάρκεια –με μια λέξη, «τη τρέλα του Καριώτικου πανηγυριού».
Στο τέλος αργά το επόμενο πρωί όλοι φεύγουν κατάκοποι, μεθυσμένοι απ’ το κρασί και το βιολί. Ο ήλιος έχει αρχίσει να καίει δυνατά και η ορχήστρα μαζεύει τα όργανα.
Τότε οι γεροντότεροι του Συλλόγου κάθονται και συμμαζεύουν, κάνοντας τον απολογισμό του πανηγυριού. «Βγήκε το πανηγύρι;», όλοι ρωτούν.
«Εντάξει πήγε. »
«Σιγά-σιγά. Του χρόνου πάλι εδώ με το καλό. Αρκεί να υπάρχει υγεία και ειρήνη στον κόσμο».
(http://i56.tinypic.com/u4o4k.jpg)
Πανηγύρια δήμου Ευδήλου
05 Μαίου Κάμπος
21 Μαίου Αυλάκι
Ιούνιος Αγ. Πάντων Δρούτσουλας
29 Ιουνίου Πλατάνι
01 Ιουλίου Καραβόσταμο
17 Ιουλίου Αρέθουσα
20 Ιουλίου Κοσσοίκια και Πηγή
26 Ιουλίου Πετροπούλι και Καραβόσταμο
27 Ιουλίου Φείδως (Αυλάκι)
Αύγουστος Εύδηλος, Μαγγανίτης
6 Αυγούστου Φραντάτο και Δάφνη
10 Αυγούστου Στελί
15 Αυγούστου Ακαμάτρα και Καραβόσταμο
27 Αυγούστου Μάραθο
Πανηγύρια Δήμου Ραχών
10 Φεβρουαρίου Κάλαμος
23 Φεβρουαρίου Αγ. Πολύκαρπος
25 Μαρτίου Μαυριανού
23 Απριλίου Αμάλου
14 Μαίου Αγ. Ισιδώρου
Μάιος Αρμενιστή
Μάιος Καστανιές (Τραγοστάσι)
Ιούνιος Τραπάλου
24 Ιουνίου Αγ. Ιωάννη (Χριστού Ραχών)
30 Ιουνίου Πέζι
1 Ιουλίου Μανδριά
20 Ιουλίου Καρές – Προφήτη Ηλία – Βρακάδες
26 Ιουλίου Καρκιναγρίου
27 Ιουλίου Αγ. Παντελεήμονα
6 Αυγούστου Κάλαμος – Χριστός Ραχών
15 Αυγούστου Γιαλισκάρι – Κουνιάδοι – Λαγκάδα
27 Αυγούστου Μανδριά
Αύγουστος Βρακάδες
Αύγουστος Αγ. Δημήτριος
29 Αυγούστου Προεσπέρα
26 Οκτωβρίου Αγ. Δημήτριος
7 Ιανουαρίου Προεσπέρα
Πανηγύρια Δήμου Αγίου Κηρύκου
1η Ιουλίου το πανηγύρι των Αγίων Αναργύρων Θέρμα
7 Ιουλίου ,το πανηγύρι της Αγίας Κυριακής, Φάρο.
15 Ιουλίου του Αγίου Κήρυκου , Αγ.Κήρυκο
17 Ιουλίου της Αγίας Μαρίνας,στον Αγιο Κήρυκο
20 Ιουλίου του προφήτη Ηλία , Γλαρέδο και στο Μηλιοπό
26 Ιουλίου το πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής , τον Ξυλοσύρτη και το Περδίκι.
27 Ιουλίου του Αγίου Παντελεήμονα,Αγιο Παντελεήμονα
6 Αυγούστου την μεταμόρφωση του Σωτήρος,πανηγύρι Οξέ .
15 Αυγούστου στην κοίμηση της Θεοτόκου, Χρυσόστομος,Παναγιά, Περδίκι και Μονοκάμπι.
27 Αυγούστου του Αγίου Φανουρίου,Αγ. Παντελεήμονα.
29 Αυγούστου του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμμου, Μαυράτο
8 Σεπτεμβρίου Γέννηση της Θεοτόκου, Πλαγιά
17 Σεπτεμβρίου το πανηγύρι της Αγίας Σοφίας στο Μονοκάμπι.
Απολαυστε!
http://www.youtube.com/watch?v=JIUDLO3t8WI&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=VDUmZzuCCY0&feature=related
(http://i56.tinypic.com/2mc8rhj.jpg)
-
ΡΕΝΑ ΚΟΥΜΙΩΤΗ - Κόρη του γιαλού
http://www.youtube.com/watch?v=8qarjrdkdAk&feature=related
ΛΙΝΟΣ ΚΟΚΟΤΟΣ: "ΟΙ ΩΡΕΣ" Η πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά του συνθέτη από το Αγρίνιο, η οποία κυκλοφόρησε το 1969. Ο Λίνος Κόκοτος είχε κάνει την εμφάνισή του στα μουσικά πράγματα της χώρας μας το 1966, με το πασίγνωστο «Μικρό παιδί» με ερμηνευτή τον αείμνηστο Γιώργο Ζωγράφο και τρία χρόνια αργότερα εξέδωσε τον πρώτο «μεγάλο» δίσκο του, τα τραγούδια του οποίου μοιράστηκαν ορισμένοι από τους κατ' εξοχήν τραγουδιστές του «Νέου κύματος». Ο λόγος για τον Γιάννη Πουλόπουλο, τον Μιχάλη Βιολάρη, τη Ρένα Κουμιώτη και τον Γιώργο Ζωγράφο. Ο συνθέτης κινείται κατά βάση σε «ελαφρολαϊκά» μονοπάτια, δημιουργώντας ωραίες μελωδίες σε στίχους του Άκου Δασκαλόπουλου και του Αργύρη Βεργόπουλου. Ο δίσκος έκανε ιδιαίτερη εντύπωση κι έβγαλε ορισμένα από τα πιο γνωστά τραγούδια του «Νέου κύματος». Στην πρώτη γραμμή της αποδοχής και της διαχρονικότητας είναι τα «Όσα δε βάνει ο λογισμός», «Κόρη του γιαλού» και «Γειτονάκι μου», τα οποία δε χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Επίσης, ακούστηκε πολύ και το «Στα χείλη μας ακόμα το φιλί», ενώ γενικότερα πρόκειται για ένα άλμπουμ με εξαιρετικές μουσικές κι ερμηνείες. Η ενορχήστρωση και η διεύθυνση ορχήστρας ήταν του Νίκου Μαμαγκάκη, ενώ το εξώφυλλο επιμελήθηκε ο Νίκος Χουλιαράς.
**********************************************************
********Κόρη του γιαλού**********
Στίχοι: Αργύρης Βεργόπουλος
Μουσική: Λίνος Κόκοτος
Πρώτη εκτέλεση: Ρένα Κουμιώτη
Τ' αγόρια βγήκαν στο σεργιάνι
Πλημμυρίζει το λιμάνι
Μα τ' αγόρι το δικό της
Δε γυρίζει στο πλευρό της
Κόρη του γιαλού μην κλαις
Σήμερα δεν είναι χτες
Ρίξ' την πίκρα στο γιαλό
Καν' το δάκρυ φυλαχτό
Σφυρίζει αγέρας στο λιμάνι
Κι άδειο μένει το σεργιάνι
Μόνη τώρα στο μουράγιο
Κάνει η κοπελιά κουράγιο
Κόρη του γιαλού μην κλαις
Σήμερα δεν είναι χτες
Ρίξ' την πίκρα στο γιαλό
Καν' το δάκρυ φυλαχτό
-
Μάρκο η αλήθεια είναι μια: Από εμάς γεννιέστε, για εμάς ζείτε και για εμάς πεθαίνετε.
Το τι κάνετε ενδιάμεσα λίγο ενδιαφέρει. ;)
Η ΑΡΧΟΝΤΙΣΣΑ
«Βασιλάκη», μου είπε η Ελίζα μπροστά στον τρελά ερωτευμένο φίλο της και γνωστό μου πρόσωπο, «δεν πρόκειται ποτέ μα ποτέ στη ζωή μου να ξαναγαπήσω».
Ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα τυχαίως μαζί τους σ’ ένα καφέ-μπαρ της οδού Πανεπιστημίου και τη γνώρισα.
Ήταν μια λαμπερή και ακτινοβόλα ομορφιά. Μια κοπέλα πολύ σικ ντυμένη, αρκετά μορφωμένη, με μακριά σκούρα μαύρα μαλλιά, με μάτια εκφραστικά μεγάλα και μαύρα σαν της νύχτας το σκοτάδι και είχε περίπου την ίδια ηλικία με μένα, γύρω στα είκοσι χρόνια το 1938
(http://www.smh.com.au/ffximage/2006/07/21/hedy_narrowweb__300x395,0.jpg)
Η ηθοποιός Hedy Lamarr (1913-2000)
Ο φίλος μου και γνωστός μου ήταν παθολογικά ερωτευμένος μαζί της, δεν μπορούσε ν’αρθρώσει λέξη, μπερδευόταν η γλώσσα του, ξεροκατάπινε, έτρεμε μπροστά της, είχε χάσει τον εαυτό του.
«Σήκω να φύγεις χρυσέ μου»,του είπε εκείνη «τι περιμένεις, ελεημοσύνη να σου δώσω; Σου είπα δεν πρόκειται ποτέ να ξαναγαπήσω. Τον βλέπω μπροστά μου, με τρομάζει. Τον πόνεσα, τον έκλαψα και τώρα που τον έχασα είναι πάλι δικός μου..»
«Με συγχωρείς πολύ, Βασιλάκη» είπε ακόμα, «ασφαλώς δεν περίμενες να βρεθείς μπροστά σε μια τέτοια έκπληξη. Μου φαίνεται σα να μελαγχόλησες λιγάκι ε;»
Πριν μας αποχαιρετήσει έβγαλε από το τσαντάκι της μολύβι,κάτι έγραψε σ’ένα χαρτί και μου είπε: «Σε παρακαλώ, πάρε αυτό το χαρτάκι».
Ύστερα από λίγο, αποχαιρέτησα κι εγώ το γνωστό μου πρόσωπο που ήταν σχεδόν μπρούμυτα πεσμένος στο τραπεζάκι με τις παλάμες του στους κροτάφους, απαρηγόρητος.
Στο χαρτάκι της είχε γράψει την επιθυμία της να με δεχτεί στο σπίτι της κάπου στην οδό Ομήρου ,το απόγευμα. Πράγματι, πήγα. Ήταν ένα σπίτι αρχοντικό, σωστό παλάτι. Ήταν σε πολύ καλή ψυχική κατάσταση, εξαιρετικά ευδιάθετη, γελούσε, μιλούσε διαρκώς και φλυαρούσε…Φαίνεται, τελούσε λιγάκι εν ευθυμία καθ’ότι τα ουισκάκια και τα βερμούτ ήταν σερβιρισμένα και το πικάπ έπαιζε πολλά τραγούδια μου.
«Τ’ ακούς; Μου λέει, «αυτά τα τραγούδια σου με παρηγορούν. Σε παρακολουθώ. Δε θα φύγω ποτέ απ’τη ζωή σου» Το ίδιο βράδυ,μέσα σ’αυτόν τον κλονισμό μου και στην υπερένταση είχα τελειώσει κιόλας την περίφημη «Αρχόντισσα».Το μυαλό μου πήγε στον γνωστό μου και στο μαρτύριο που τραβούσε από την αγάπη του για την Ελίζα..
Ύστερα από τόσα χρόνια,οι ήχοι του τραγουδιού μου θυμίζουν τα λόγια της: «Δε θα φύγω ποτέ από τη ζωή σου».Είναι η πρωταγωνίστρια του έργου. Πέθανε στην Κατοχή. Την εξετέλεσαν επί τόπου στην οδό Σταδίου.»
Βασίλης Τσιτάνης
(Απόσπασμα από το βιβλίο του Κώστα Χατζηδουλή «Αρχόντισσα-Το μυστικό μιας ζωής»που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις GRAMMA το 2002)
Στίχοι-Μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης, Βλάχος
http://www.youtube.com/watch?v=KsXXLs80R8I&feature=related
Κουράστηκα για να σε αποκτήσω
αρχόντισσά μου μάγισσα τρελή
σαν θαλασσοδαρμένος μες στο κύμα
παρηγοριά ζητούσα ο δόλιος στη ζωή
Πόσες καρδούλες έχουν μαραζώσει
και ξέχασαν για πάντα τη ζωή
μπροστά στ' αρχοντικά σου τα στολίδια
σκλαβώθηκαν για σένα ξένοι και ρωμιοί
Αρχόντισσα τα μαγικά σου μάτια
τα ζήλεψα τα έκλαψα πολύ
φαντάστηκα, σκεφτόμουνα παλάτια
μα συ με γέμισες μαρτύριο στη ζωή
-
Έναστρη νύχτα«…παρά την όχθην της ωραίας λίμνης, όπου υπήρχεν είς ουρανός επάνω, και άλλος ουρανός εφαίνετο κάτω,
λεύκαι και κυπάρισσοι ανέτεινον τας υψηλάς κορυφάς των άνω, και άλλαι λεύκαι και κυπάρισσοι εκρέμαντο ανάποδα κάτω.
Και όσαι μυριάδες άστρα εκόσμουν την νύκτα λάμποντα το στερέωμα,
άλλαι τόσαι μυριάδες έλαμπαν τρεμοσβήνοντα κάτω εις τον πυθμένα.»
Από το «Ολόγυρα στη λίμνη» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη
(http://johnhellas.gr/photos_b/big_15614.jpg)
Vincent Van Gogh «Έναστρη Νύχτα πάνω από τον Ροδανό», Moυσείο Ορσέ, Παρίσι
Vincent (Starry Starry Night) Το τραγούδι το έγραψε και το ερμηνεύει ο
Don McLean. Αν σας φανεί γνωστή η φωνή, είναι γιατί ο ίδιος τραγουδούσε τη μεγάλη επιτυχία της δεκαετίας του 1970 «American Pie».
http://www.youtube.com/watch?v=nkvLq0TYiwI
Starry, starry night.
Paint your palette blue and grey,
Look out on a summer's day,
With eyes that know the darkness in my soul.
Shadows on the hills,
Sketch the trees and the daffodils,
Catch the breeze and the winter chills,
In colors on the snowy linen land.
Now I understand what you tried to say to me,
How you suffered for your sanity,
How you tried to set them free.
They would not listen, they did not know how.
Perhaps they'll listen now.
Starry, starry night.
Flaming flowers that brightly blaze,
Swirling clouds in violet haze,
Reflect in Vincent's eyes of china blue.
Colors changing hue, morning field of amber grain,
Weathered faces lined in pain,
Are soothed beneath the artist's loving hand.
Now I understand what you tried to say to me,
How you suffered for your sanity,
How you tried to set them free.
They would not listen, they did not know how.
Perhaps they'll listen now.
For they could not love you,
But still your love was true.
And when no hope was left in sight
On that starry, starry night,
You took your life, as lovers often do.
But I could have told you, Vincent,
This world was never meant for one
As beautiful as you.
Starry, starry night.
Portraits hung in empty halls,
Frameless head on nameless walls,
With eyes that watch the world and can't forget.
Like the strangers that you've met,
The ragged men in the ragged clothes,
The silver thorn of bloody rose,
Lie crushed and broken on the virgin snow.
Now I think I know what you tried to say to me,
How you suffered for your sanity,
How you tried to set them free.
They would not listen, they're not listening still.
Perhaps they never will...
Καληνύχτα σάς είπα νωρίτερα, οπότε....... Kαλό ξημέρωμα.... :-* :-*
ΥΓ1. Συννεφούλα, ο "Καημός" είναι από τα αγαπημένα μου. Το είχα βάλει και εδώ πριν από λίγο καιρό σε ένα αφιερωματάκι με τίτλο "Δια την αντιγραφήν". Όσες φορές όμως και να το ακούσω, με συγκινεί.
ΥΓ2. Νομίζω ότι αυτοδικαίως το παραπάνω κομμάτι αφιερώνεται στον "χαμένο" ζωγράφο του pde, που μας κρυφοκοιτά από το μετερίζι του. Daniel, ελπίζω να σου αρέσει ο Van Gogh.... ;)
-
apri
ΥΓ2. Νομίζω ότι αυτοδικαίως το παραπάνω κομμάτι αφιερώνεται στον "χαμένο" ζωγράφο του pde, που μας κρυφοκοιτά από το μετερίζι του. Daniel, ελπίζω να σου αρέσει ο Van Gogh.... ;)
Χαχαχαχαχχααα!!!! "Μετερίζι".. Είχα καιρό ν' ακούσω (-διαβάσω) αυτή τη λέξη... ;D
Ξανα..βρίσκομαι λοιπόν (μιας και ήμουν "χαμένος" ;D ), για να σ' ευχαριστήσω apri για την αφιέρωσή σου.. ;)
Υπήρχε ποτέ περίπτωση να μη μου αρέσει ο Van Gogh; Είναι ο πλέον αγαπημένος ζωγραφος μυημένων και αμύητων στη ζωγραφική, κι αυτό γιατί διαθέτει κατά τη γνώμη μου ένα πολύ δυνατό ατού: Εκρηκτικό χρώμα και ρευστή, χειρονομιακή πινελιά.. Αυτα τα δυο στοιχεια ασκουν ιδιαίτερη γοητεία και σε συνδυασμό με την κύρια θεματική του (τοπία), αλλά και της πολυτάραχης ζωής του, τον κατατάσουν ως ένα από τους πιο δημοφιλείς ζωγραφους ever... Κι ας μην είχε πουλήσει έργο όσο ζούσε.. :(
Aυτό για σένα λοιπόν και όσους ξενυχτάνε, από την εκλεκτή δεσποσύνη Νora Jones.. :)
Painter song (Nora Jones)
http://www.youtube.com/watch?v=BVI4wASoNcc&feature=related (http://www.youtube.com/watch?v=BVI4wASoNcc&feature=related)
If I were a painter
I would paint my reverie
If that's the only way for you to be with me..
We'd be there together
Just like we used to be
Undertneath the swirling skies for all to see..
And I'm dreaming of a place
Where I could see your face
And I think my brush would tak eme there
But only...
If I were a painter
And could paint a memory
I'd climb inside the swirling skies to be with you
I'd climb inside the skies to be with you...
Hasta la vista.. 8)
-
Λίγες ώρες έλειψα και βάλατε υπέροχα τραγούδια. Δεν προλαβαίνω να ακούω...
Domenica, ευχαριστώ και εγώ...για όλα.
Μarko, πώς γίνεται είτε χαίρεσαι είτε θυμώνεις είτε λυπάσαι, να μας βάζεις "Εβίτα"; Να το κοιτάξεις; ;D ;D
Άσε που μου έδωσες υπόσχεση για λαϊκά και πας να φύγεις χωρίς να την τηρήσεις... ???
Ρίξτε μια ματιά στο ξημέρωμα, για να ονειρευτείτε μετά στον ύπνο σας με φως….
Κοντυλιές της αυγής
«Μακριά η θάλασσα γαλατερή πλαισίωνε την πολυσχιδή, την πολυποίκιλη ακτή και
άρχιζε ν’ ανασαίνει με τη λεπτότατη πνοή ενός αρτιγέννητου πελάγιου γρεγολεβάντε,
ο οποίος, φορτωμένος τη μοσχοβολιά των κωνοφόρων,
ανάδευε ελαφρά τις κοντινές φυλλωσιές και μετέφερε τους ορθρινούς θορύβους,
καθώς, εγερτήριος, διέτρεχε την πλάση.»
Από το μυθιστόρημα «Ο χαρταετός» της Α. Κακούρη
(http://greenhost.gr/wp-content/uploads/2010/01/by-the-sea.jpg)
Τις κοντυλιές ερμηνεύει το ηρακλειώτικο συγκρότημα Χαΐνηδες σε μουσική του Γιώργου Μανωλάκη.
http://www.youtube.com/watch?v=L1mcZindfPo&feature=related
ΥΓ. Οι ΚΟΝΤΥΛΙΕΣ είναι ένα από τα βασικότερα είδη της κρητικής μουσικής, με μακραίωνη παράδοση και ρίζες στην Ανατολική Κρήτη. Στην ουσία πρόκειται για μουσικές φράσεις, από τις οποίες συγκροτούνται οργανικές μελωδίες, τραγούδια ακόμα και χοροί.
Στις μέρες μας, η λέξη "κοντυλιά" δεν είναι αποκλειστικά ταυτισμένη με τις μελωδίες τις Ανατολικής Κρήτης. Για τους περισσότερους, έχει τη σημασία της μουσικής που αποδίδει η λύρα ή το βιολί, δηλαδή τη δοξαριά, με τον ίδιο τρόπο που η λέξη "πενιά" σημαίνει τη μουσική του λαγούτου, του μπουζουκιού ή του μαντολίνου.
Σύμφωνα με τη γνώμη του μουσικού Γιάννη Nτεληβασίλη, την οποία κατέγραψε η εξαίρετη λαογράφος Μαρία Λιουδάκη, ο όρος "κοντυλιά" έχει την εξής αρχή:
“Στα παλιά τα χρόνια μουσικό όργανο στην Kρήτη ήταν ο αυλός (χαμπιόλι ή μ(π)αντούρα), φτιαγμένος από καλάμι. Το τμήμα μεταξύ δύο κόμπων του καλαμιού λέγεται κόντυλας. Έτσι, μια που η μουσική των μαντινάδων παιζόταν πάνω στον κόντυλα (αφού εκεί ανοίγονται οι τρύπες), πήρε από ’κει τ’ όνομα κοντυλιά.”
(http://www.tsouchlarakis.com/KRITIKATRAGOUDIA.htm)
-
Kαλημέρα, καλημέρα.
Σαν σήμερα το 1851 γεννήθηκε η μεγαλύτερη ίσως λογοτεχνική μου αδυναμία, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, οπότε όλη την ημέρα σχεδόν θα την αφιερώσω σ' αυτόν.
Αποσπάσματα από τα διηγήματά του σας βάζω συχνά.
Σήμερα θα ξεκινήσω με μελοποιημένα ποιήματά του και αργά το μεσημέρι θα κάνω και ένα πιο επιμελημένο αφιερωματάκι σ' αυτόν.
Πάμε λοιπόν...
ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΑ ΨΙΧΑΛΙΣΤΑ
(http://otiaksizei.pblogs.gr/files/f/199050-A_dream_by_GoneWithWind.jpg)
http://www.youtube.com/watch?v=hejW323pSVc&feature=related
Στίχοι: Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Μουσική: Μανώλης Λιαπάκης
Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας
Στα μάτια τα ψιχαλιστά
που 'χει ο έρωτας καρτέρι
πόσο μεθύσι μέθυσα
ένας Θεός το ξέρει..
-
O Παπαδιαμάντης, ξέρετε, όλη την ημέρα έγραφε, έγραφε, έγραφε... Έγραφε τα διηγήματά του, μετέφραζε έργα άλλων και κυρίως, μετέφραζε ξένη ειδησεογραφία, που συχνά ερχόταν στα χέρια του μετά τα μεσάνυχτα με την άμαξα.
Ο Δαμβέργης, ένας δημοσιογράφος και διηγηματογράφος της εποχής διηγείται μια σκηνή με τον Παπαδιαμάντη στην εφημερίδα "Εφημερίς" του Κορομηλά, στην οποία δούλευαν μαζί. Τον έβλεπε να γράφει ασταμάτητα και να πετάει δίπλα του τις φρεσκογραμμένες σελίδες και ένιωσε την ανάγκη να τον πλησιάσει και να του χαϊδέψει το κεφάλι ως μια κίνηση στοργής και συμπόνοιας. Ο Παπαδιαμάντης μην έχοντας συνηθίσει σε τέτοιες αβρότητες, ξαφνιάστηκε και τον ρώτησε γιατί το έκανε. "Μου ήλθε να σε ξεκουράσω" του απάντησε ο άλλος. Τον κοίταξε ο Παπαδιαμάντης και διαβλέποντας την καλοσύνη τον κάλεσε ως ένδειξη ευγνωμοσύνης στον Άγιο Ελισσαίο όπου έψαλλε....
Υπάρχει και μια άλλη σκηνή, πολύ πιο συγκινητική που δείχνει τη εργασιομανία του αλλά και τη φυσιολατρική φύση ενός Σκιαθίτη που η μοίρα του επιφύλασσε να κλειστεί στο κλεινόν άστυ. Αλλά γι' αυτήν θα σας μιλήσω αργά το μεσημέρι...
Προς το παρόν, ας ακούσουμε ένα άλλο μελοποιημένο του ποίημα.
Εικόν' αχειροποίητη
(http://1.bp.blogspot.com/_4cWo1Jt-S-0/TS9z7EcVcYI/AAAAAAAAAcg/2ZHvLBKB5Jw/s1600/P1716_13-01-11.JPG)
Στίχοι: Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Μουσική: Ορφέας Περίδης
Ερμηνεία: Ορφέας Περίδης
http://www.youtube.com/watch?v=v4Uj8vcGLWI&NR=1
Εικόν' αχειροποίητη
μες στην καρδιά μου σ' είχα
κι είχα για μόνο φυλαχτό
μια της κορφής σου τρίχα
Όνειρα μες στον ύπνο μου
μαυροφτερουγιασμένα
σαν περιστέρι στη σπηλιά
με τάραξαν για 'σένα.
Τ' αηδόνια αυτά που κελαηδούν
μου φαίνονται να κλαίνε
κίνδυνο, μαύρο σύννεφο
οι μάγισσες μου λένε.
Να σε χαρεί κι η άνοιξη
μαζί με τα λουλούδια
όπου 'ναι σαν αμέτρητα
ζωγραφιστά τραγούδια.
Συ στο σχολειό δεν έμαθες
να γράφεις ραβασάκια
στα χείλη σου τα ρόδινα
πού τα 'βρες τα φαρμάκια.
Στα μάτια τα ψιχαλιστά
πωχ' έρωτας καρτέρι,
πόσο μεθύσι μέθυσα
ένας Θεός το ξέρει.
-
Και ένα τρίτο μελοποιημένο ποίημά του (από τα ελάχιστα που έγραψε) είναι το "Σκοτεινό τρυγόνι". Πρόκειται για ένα ποίημα το οποίο απευθύνει στη μητέρα του σε ένα γράμμα που είχε στείλει στον πατέρα του σε ηλικία 22 ετών, αν δεν με απατά η μνήμη μου.
Πάντα ένιωθε την ανάγκη της απομόνωσης. Όπως έλεγε στα "Ρόδινα ακρογιάλια" έτσι έπρεπε να πορεύεται:
"Μόνος με τους λογισμούς του, εις την διάκρισιν του κύματος, εις το έλεος του ανέμου και της τρικυμίας. Όταν έχη τις πληγήν, βαθείαν, κρυφήν, εις την θάλασσαν πρέπει να πλέη, μόνος, ολομόναχος"
Το σκοτεινό τρυγόνι(http://img.youtube.com/vi/4VW8TX6vYGg/0.jpg)
Στίχοι: Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Μουσική: Μανώλης Λιαπάκης
Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας
http://www.youtube.com/watch?v=M4a79dtoaGQ&NR=1
Μάνα μου,
εγώ είμαι τ' άμοιρο
το σκοτεινό τρυγόνι
όπου το δέρνει ο άνεμος
βροχή που το πληγώνει..
Το δόλιο
όπου κι αν στραφεί
απ' όπου κι αν περάσει
δε βρίσκει πέτρα να σταθεί
κλωνάρι να πλαγιάσει..
Εγώ βαρκούλα μοναχή
βαρκούλα αποδαρμένη
μέσα σε πέλαγο ανοιχτό
σε θάλασσα αφρισμένη..
Παλεύω με τα κύματα
χωρίς πανί, τιμόνι
κι άλλη δεν έχω άγκυρα
πλην την ευχή σου μόνη..
-
Και σταματώ προς ώρας με τα μελοποιημένα του ποιήματα κάπου εδώ.
Ο Παπαδιαμάντης εκεί που νομίζεις ότι τον κατάλαβες, ότι τον ενέταξες κάπου, εκεί ξεγλιστρά μέσα από τα χέρια σου. Κι αυτό είναι ιδιαίτερα γοητευτικό για όσους είμαστε κατά τον Εμπειρίκο "κυνηγητές της γοητείας των ονείρων, του προορισμού που πάει, πάει, μα δεν στέκει, όπως δεν στέκουν τα χαράματα".
Ο Σ. Παπαθανασίου, μελετητής του, έλεγε χαρακτηριστικά: «ο Παπαδιαμάντης είναι ταυτοχρόνως οικείος και δυσαπόκτητος. Όσο τον πλησιάζουμε, τόσο μας φεύγει, χωρίς να κινείται οφθαλμοφανώς».
Νομίζω ότι θα του άρεσε αυτός ο χαρακτηρισμός: «οικείος και δυσαπόκτητος». Έτσι, όπως είναι τα ονείρατα, έτσι όπως είναι και τα μαργαριτάρια στις θάλασσες…
Ονείρατα
(http://2.bp.blogspot.com/_r-MbbXOKLOA/THGg8d8NagI/AAAAAAAAAoA/VeyeF9t5kEA/s320/efa9ba0742fa750af6d2e5cf327a859a.jpg)
Στίχοι: Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Μουσική: Νίκος Μαστοράκης
Eρμηνεία: Νίκη Ξυλούρη
http://www.youtube.com/watch?v=4VW8TX6vYGg&feature=related
Ονείρατα στον ύπνο μου μαυροφτερουγιασμένα
Σαν περιστέρι στη σπηλιά μ’ ετάραξαν για σένα
Κίνδυνο, μαύρο σύννεφο, οι μάγισσες μου λένε
Τ’ αηδόνια αυτά που κελαδούν μου φαίνονται πως κλαίνε
-
αpri..στο ξαναλέω...να σαι καλά που βάζεις τόσο ωραίες επιλογές συνδυάζοντας την λογοτεχνία,την ιστορία και την λαογραφία με την μουσική... :)
Ειδικά αυτό που έγραψες για τους κυνηγητές των ονείρων...είναι κάτι που μου το 'λεγε πάντα η μητέρα μου και προσπαθώ να το φέρνω στο μυαλό μου σε περιόδους απογοήτευσης...! ;)
Λώρα, ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Σε λίγο θα αναρτήσω και το αφιερωματάκι που έταξα από το πρωί με την περίφημη σκηνή που διηγείται ο Παύλος Νιρβάνας για τον Παπαδιαμάντη.
Η σκηνή, όπως είπα το πρωί, δείχνει την "ασφυξία" που ένιωθε καμιά φορά ως Σκιαθίτης στην Αθήνα. Επίσης, φανερώνει -και αυτή- την ευαίσθητη φύση του.
Ο Παπαδιαμάντης, γενικά, απ' ό,τι λένε οι σύγχρονοί του, ήταν αυτό που λέμε "ψυχούλα". Ιδιόρρυθμος μεν, αλλά ψυχούλα. Σχεδόν ποτέ δεν θα άκουγες από το στόμα του κακή κουβέντα για κάποιον. Μοναδική ίσως εξαίρεση αποτελούσε η περίπτωση του Γ. Ψυχάρη, για τον οποίο μιλούσε απαξιωτικά -και δικαίως κατά τη γνώμη μου- όχι γιατί εκείνος ήταν υπέρμαχος της δημοτικής, αλλά γιατί υπερασπιζόταν μια ανύπαρκτη μορφή δημοτικής, δικής του εμπνεύσεως, την οποία προσπαθούσε να επιβάλει ως διδάσκαλος στο λαό. "Την δημοτικήν γλώσσαν πού την είδε, πού την έμαθε, πού την εσπούδασεν ο Ψυχάρης; Αυτός είναι σχεδόν ξένος, αριστοκράτης Φαναριώτης...", μονολογούσε.
Ενδεικτική της μεγαθυμίας του είναι και μια άλλη σκηνή την οποία άκουσα να διηγούνται σε μια ομιλία γι' αυτόν. Προέρχεται από το διήγημα "Ο Χριστός Ανέστη του Γιάννη". Δυστυχώς, δεν το βρίσκω στο διαδίκτυο, για να το διαβάσω. Φαντάζομαι, όμως, ότι θα περιλαμβάνεται στα ΄"Άπαντα" του. Περιγράφει, λοιπόν, έναν τρελό της Σκιάθου, τον Γιάννη που πήγε μέσα στη Σαρακοστή στον Χριστό του Κάστρου και έκανε Ανάσταση. Και επειδή ο Παπαδιαμάντης ήταν μεν θρήσκος, αλλά καμία σχέση δεν είχε με την αυστηρότητα των θρησκόληπτων, με πραγματική χριστιανική μεγαλοσύνη δικαιολογεί τον τρελό λέγοντας πως είχε βαρεθεί τη Σαρακοστή τόσες μέρες, δεν μπορούσε να περιμένει την Ανάσταση και έτσι ανέστησε τον Χριστό νωρίτερα...
-
Από το πρωί κάνω ένα αφιέρωμα στον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, που γεννήθηκε σαν σήμερα πριν από 160 χρόνια(1851). Ήρθε η ώρα να τηρήσω την πρωινή μου υπόσχεση για μια σκηνή που περιγράφει ο Παύλος Νιρβάνας. Άλλωστε, τέτοια ώρα περίπου θα πρέπει να έλαβε χώρα πριν από πολλά πολλά χρόνια...
Tα γενέθλια του κυρ Αλέξανδρου
«Τον είδα- αὐτὸ δὲν θὰ τὸ λησμονήσω ποτὲ -νὰ τρέχη ὀπίσω ἀπὸ τὸν Ἥλιον, ὅπως τρέχει ἕνα μειράκιον ἐρωτευμένον ὀπίσω ἀπὸ τὴν ἐρωμένην του. Ἦτο τὸ θέαμα αὐτὸ ἀπὸ τὰ τραγικώτερα, ποὺ εἶδα εἰς τὴν ζωήν μου· καὶ δὲν ἐνθυμοῦμαι αἰσθητικὴ συγκίνησις ἀπὸ ἔργον τέχνης νὰ μοῦ ἔδωκεν παρομοίου τραγικοῦ τόνον κλονισμόν. Ἦτο ἕνα δειλινὸν φθινοπώρου καὶ ὁ Ἥλιος ἔδυε μελαγχολικὸς ὀπίσω ἀπὸ τὸν βράχον τῆς Ἀκροπόλεως.
(http://www.perfectweddingguide.com/wedding-blog/wp-content/uploads/2009/11/athens-acropolis.jpg)
Εἶδα τότε τὸν Παπαδιαμάντη νὰ βαδίζῃ βιαστικὸς πρὸς τοὺς στύλους τοῦ Ὀλυμπιείου. Καὶ εἶχα τὴν ἀνοησίαν νὰ τὸν καλέσω. Ἐκεῖνος χωρὶς νὰ σταθῇ καθόλου μοῦ εἶπε μὲ μίαν πικρίαν ἀπολύτως τραγικήν...
- Ἄφησέ με! Πηγαίνω νὰ προφθάσω τὸν Ἥλιον πρὶν δύσῃ. Εἶναι ἕνας μήνας ποὺ ἔχω νὰ τὸν ἰδῶ. Καὶ ποτὲ δὲν τὸν προφθαίνω.
Καὶ ἔτρεχε ὀπίσω ἀπὸ τὸν Ἥλιον, ὁ ὁποῖος ἐκρύπτετο ἤδη ὀπίσω ἀπὸ τὰ βουνὰ τῆς Σαλαμῖνος. Κλεισμένος ἕως τὸ δειλινὸν μέσα εἰς τὰ γραφεῖα τῆς ἐφημερίδος του, ὅταν ἄφηνε τὸ γραφεῖόν του, δὲν εὕρισκε πλέον τὸν Ἥλιον εἰς τὰς Ἀθήνας.
Κι ἔτρεχε νὰ τὸν προφθάσῃ εἰς τὸν ἀνοικτὸν ὁρίζοντα, νὰ τὸν ἀντικρύσῃ ὀπίσω ἀπὸ τὴν Ἀκρόπολιν, νὰ τὸν χαιρετίσῃ εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ μακρινοῦ βουνοῦ. Καὶ ἔτρεχεν ὀπίσω ἀπὸ τὸν Ἥλιον, χωρὶς νὰ τὸν προφτάνῃ».
Παύλος Νιρβάνας «Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης»
Ο Παπαδιαμάντης συνήθιζε κάνει περιπάτους στην περιοχή της Πλάκας. Του άρεσαν ιδιαίτερα οι υπόγειες ταβερνούλες, όπου πρόσφεραν ρετσίνα και κρασί ή, όπως χαρακτηριστικά έλεγε εκείνος, «επωλείτο ευθυμία». «Με είκοσι ή τριάντα λεπτά ηγόραζέ τις μεγάλην δόσιν, μέγα ποσό ευθυμίας. Με εξήντα λεπτά ηγόραζον ολόκληρον την ευθυμίαν.»
(http://filologos10.files.wordpress.com/2011/01/cf80ceb1cf80ceb1ceb4ceb9ceb1cebcceb1cebdcf84ceb7cf82-e1294090727559.jpg?w=420&h=443)
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (4 Μαρτίου 1851 - 3 Ιανουαρίου 1911)
Φωτογραφία από την πλατεία της Δεξαμενής, με το περίφημο παλιό τριμμένο του παλτό.
Νομίζω λοιπόν ότι θα του άρεσε, αν του αφιέρωνα το παρακάτω τραγούδι από την οπερέτα «Απάχηδες των Αθηνών»(1921) του Νίκου Χατζηαποστόλου. Τραγουδά ο Παναγιώτης Μανιάτης.
ΡΕΤΣΙΝΑ
http://www.youtube.com/watch?v=l2l3s_I4R40&feature=related
Το χρήμα το περιφρονώ
και κάθε μεγαλείο
κι αν τύχει κάπου να πονώ
το ρίχνω στο αστείο
Ο κόσμος όλος να καή
μισό λεφτό δεν δίνω
ρετσίνα φτάνει από στουπί αχ
να βρίσκω και να πίνω
Κι από τα χείλη της ποθώ
γλυκά φιλιά να πάρω
να σπάζω κούπες, να μεθώ
και ν' αψηφώ το Χάρο
Στου έρωτα την αγκαλιά
και στο κρασί το φίνο
πετώ αδιάκοπα φιλιά αχ
και την καρδιά μου δίνω
Ρετσίνα μου ρετσίνα μου
μαζύ σου θα πεθάνω
του κόσμου όλα τα καλά
μπροστά σου δεν τα βάνω
-
Άλλος για τη βάρκα μας;
Έλα Χριστέ και Κύριε λέω κι απορώ
τέτοιο τρελό βαπόρι τρελοβάπορο
Χρόνους μας ταξιδεύει δε βουλιάξαμε
χίλιους καπεταναίους τους αλλάξαμε
Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε
μπήκαμε μες στα όλα και περάσαμε
Κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα
παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα!
Από το ποίημα «Ο ήλιος ο ηλιάτορας» του Οδυσσέα Ελύτη
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/7/71/Lytras_nikiforos_galatas_the_milkman.jpeg)
Νικηφόρος Λύτρας «Ο γαλατάς» (1895), Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδας
Μια ημέρα ο Γκάτσος έδωσε στον Χατζιδάκη ένα ποίημα με τον τίτλο «Τσάμικος», οπότε ο συνθέτης έπρεπε να βρει μια μελωδία πάνω σ’ αυτόν το σκοπό. Έλα, όμως, που δεν θυμόταν πώς είναι το τσάμικο… Λίγο πριν από την ηχογράφηση λοιπόν, κάλεσε στο στούντιο τον Θανάση Πολυκανδριώτη και του ζήτησε να παίξει με το μπουζούκι του ορισμένα τσάμικα για να μπει στο κλίμα.
Το αποτέλεσμα του... εγκλιματισμού του Χατζηδάκη θα το ακούσετε ευθύς αμέσως.
ΤΣΑΜΙΚΟΣ
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μ. Χατζιδάκις
Ερμηνεία: Μανώλης Μητσιάς
http://www.youtube.com/watch?v=ihgoxPjZOCU
Στα κακοτράχαλα τα βουνά,
με το νταούλι και το ζουρνά,
πάνω στην πέτρα την αγιασμένη,
χορεύουν τώρα τρεις αντρειωμένοι.
Ο Νικηφόρος κι ο Διγενής
κι ο γιος της Άννας της Κομνηνής.
Δική τους είναι μια φλούδα γης
μα εσύ Χριστέ μου τους ευλογείς
για να γλυτώσουν αυτή τη φλούδα
απ' το τσακάλι και την αρκούδα.
Δες πως χορεύει ο Νικηταράς
κι αηδόνι γίνεται ο ταμπουράς.
Από την Ήπειρο στο Μοριά
κι απ' το σκοτάδι στη λευτεριά,
το πανηγύρι κρατάει χρόνια
στα μαρμαρένια του Χάρου αλώνια.
Κριτής κι αφέντης είν' ο Θεός
και δραγουμάνος του ο Λαός.
-
Η λατρεία του Μάνου Χατζηδάκη για τη Μελίνα είναι γνωστή.
"Σ’ έχω περιμένει μια ζωή… λέει η Μελίνα Μερκούρη στον Μάνο Χατζιδάκι μπροστά σ’ ένα πλήθος από θαμώνες, δημοσιογράφους, φωτογράφους και κινηματογραφιστές που έχει συγκεντρωθεί στο Καφέ Ζόναρς.
Με αφορμή ένα αφιέρωμα της Γαλλικής τηλεόρασης στη Μελίνα, γίνονται μάρτυρες της τελευταίας δημόσιας κοινής τους εμφάνισης. Ο Χατζιδάκις, σκύβει ευγενικά και της φιλά το χέρι, κάθονται σε ένα τραπέζι και αρχίζουν να μιλούν. Η κάμερα γράφει, ο κόσμος ακούει, και αυτοί μιλώντας ξεδιπλώνουν τον έναν μετά τον άλλο τους κοινούς μας μύθους.
Η σκηνή αυτή, η Τελευταία Συνάντηση, ως ηχητικό και οπτικό ντοκουμέντο στην έκδοση του ΣΕΙΡΙΟΥ «…Μελίνα του Μάνου», ξετυλίγει το νήμα μιας από τις καθοριστικότερες σχέσεις ζωής".
Το παρακάτω τραγούδι ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά το 1965 με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση. Το τραγούδι όμως προϋπήρχε και μάλιστα ο Μάνος σκεφτόταν να το εντάξει ως το βασικό μουσικό θέμα στην ταινία TOΠKAΠI όπου έπαιζε η Μελίνα Μερκούρη.
Εδώ ο Μάνος το τραγουδάει ο ίδιος, για να το μάθει η Μελίνα και η Μελίνα γελάει και λέει "Θαύμα"...
http://www.youtube.com/watch?v=FEujnrywTDI
Στο Λαύριο γίνεται χορός
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Έριξα πέτρα στο πηγάδι
για να βρω νερό
ένα χρυσό φλουρί στον ʼδη
και σε καρτερώ.
Δεν έχω ελπίδα να χαρώ
τη χάρη σου μεσ' το χορό.
Ποιος είν' απόψε ο τυχερός;
στο Λαύριο γίνεται χορός.
Ψυχή στο βράχο καρφωμένη
με εφτά καρφιά
Μπόρα πικρή σε περιμένει
Και μια συννεφιά
Εφτά καρφιά εφτά παιδιά
Μου 'χουν ματώσει την καρδιά.
Ποιος είν' απόψε ο τυχερός;
στο Λαύριο γίνεται χορός.
Μια σπίθα ανάβει
μέσα απ' τη σβησμένη πυρκαγιά
Κι είναι κερί που καίει τη νύχτα
μπρος στην Παναγιά.
Ποιος είν' απόψε ο τυχερός;
στο Λαύριο γίνεται χορός.
-
Kαλημέρα, καλημέρα.
Μετά το χθεσινό αφιέρωμα στη Μελίνα Μερκούρη, μου θύμισε ένας φίλος την παρακάτω ιστορία για τον Αττίκ και τη μητέρα της Μελίνας και σας τη μεταφέρω:
"Ο Αττίκ παντρεύτηκε τρεις φορές κι αγάπησε με πάθος τις γυναίκες του. Η πρώτη του γυναίκα πέθανε λίγο μετά το θάνατο του μονάκριβου παιδιού τους. Η δεύτερη ήταν η εντυπωσιακή ηθοποιός Μαρίκα Φιλιππίδου (μητέρα της Μελίνας Μερκούρη από τον επόμενο γάμο της), η οποία εγκατέλειψε τον Αττίκ για χάρη του πατέρα της Μελίνας. Η τρίτη ήταν μια Ρωσίδα ονόματι Σούρα. Η πολυτάραχη συναισθηματική ζωή του Αττίκ, ζωγραφίζεται έντονα από τη μουσική παλέτα της ευαίσθητης ψυχής του.
(http://2.bp.blogspot.com/_pigOeuaBMTo/S8ni66GX2LI/AAAAAAABD6Q/KMMjD7nRWtY/s1600/%CE%B1%CF%84%CF%84%CE%B9%CE%BA+3.jpg)
Κλέων Τριανταφύλλου ή Αττίκ (1 Απριλίου 1885 - 29 Αυγούστου 1944)
Θα σταθώ για λίγο στη Μαρίκα Φιλιππίδου και θα αναφέρω ένα περιστατικό, όπως το διηγήθηκε ο Αλέκος Σακελάριος, το οποίο αποδεικνύει τη μουσική ευφυΐα και τη στιχουργική δεινότητα κι ευαισθησία του Αττίκ.
Ο Αττίκ λοιπόν, είχε γράψει ένα εκπληκτικό τραγούδι για τη δεύτερη γυναίκα του, τη πανέμορφη Μαρίκα Φιλιππίδου. Το καταπληκτικό αυτό βαλσάκι είχε τίτλο "Είδα Μάτια" και γρήγορα αγαπήθηκε από τον κόσμο κι έγινε μεγάλη επιτυχία.
Κάποιο βράδυ, αφότου ο Αττίκ είχε χωρίσει, έρχεται η Μαρίκα με τον δεύτερο άντρα της στη μάντρα που έπαιζε ο Αττίκ και κάθονται στις πρώτες θέσεις. Ο κόσμος που αντιλήφθηκε ποιοι ήρθαν στην Μάντρα, αφού ξεπέρασε την αρχική του αμηχανία και θέλοντας να πειράξει τον Αττίκ, άρχισε να φωνάζει ρυθμικά "Είδα Μάτια" – "Είδα Μάτια", απαιτώντας από τον Αττίκ να τους παίξει το αγαπημένο τους σουξέ.
Ο Αττίκ αφού σηκώθηκε πικραμένος από το πιάνο του, αποσύρθηκε στα καμαρίνια για 10 λεπτά και επέστρεψε, αφού είχε ήδη συνθέσει μουσικά και στιχουργικά ένα καταπληκτικό κομμάτι , μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Το κομμάτι αυτό είχε τίτλο "Ζητάτε Να Σας Πω", έγινε πολύ μεγάλη επιτυχία.
Προσέξτε τις 2 πρώτες στροφές, για να διαπιστώσετε τον μοναδικό τρόπο, με τον οποίο η στιχουργική πένα του μεγάλου αυτού δημιουργού, περιγράφει συγκλονιστικά την ψυχική ένταση που βίωσε ο Αττίκ εκείνη τη στιγμή. Έχετε υπόψη πως αυτούς τους στίχους μαζί με τη μουσική, σκάρωσε ο Αττίκ μέσα σε 10 λεπτά.
Ο Αττίκ συχνά συνομιλούσε με το κοινό του κι αντάλλασσε πειράγματα. Οι χρονογράφοι της εποχής είχαν συχνά την ευκαιρία να μεταφέρουν στις εφημερίδες τους τα πανέξυπνα στιχάκια που σκάρωνε στη στιγμή ο Αττίκ, ανάλογα με την επικαιρότητα της εποχής και τις αντιδράσεις του κοινού του. "
( http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=News&file=article&sid=173 )
Σας παραθέτω και τα δυο κομμάτια:
Είδα μάτια (ερμηνεύει η Στέλλα Γκρέκα)
http://www.youtube.com/watch?v=XlqwFjSkf7w&feature=related
Ένας νέος περνούσε μιά μέρα
από μιά γειτονιά φτωχική
στο κατώφλι της έπερνε αγέρα
μιά πεντάμορφη μελαχροινή
Ευθύς τρέλλα του ήρθε να κάνει
και σε λίγο καιρό της μηνά
θα σε πάρω με στεφάνι
σύντροφό μου γιά παντοτεινά
Γιά τα μάτια σου τα γαλανά και τα σκοτεινά
Είδα μάτια πολλά
γαλανά στη ζωή μου
να κοιτούν απαλά
και ν'ανάβουν την ψυχή μου
μα τόσο μαγικά
να μιλούν πιό γλυκά
δεν είδα άλλα και τόσο μεγάλα
στο λέω αληθινά
Την επήρε και πήγαν στα ξένα
και ταξίδεψαν σ'όλη τη γη
μ'αυτή δεν αγαπούσε κανένα
και τον άφησε μίαν αυγή
Τότε αυτος που είχε χτίσει παλάτια
στίς γωνιές της φτωχής γειτονιάς
Τραγουδούσε "τέτοια μάτια,
αν τα χάσω θα γίνω φονιάς"
Τραγουδούσε της όμορφης νιάς κι'έκλαιγε ο ντουνιάς!
Ζητάτε να σας πω (ερμηνεύει η Δανάη)
http://www.youtube.com/watch?v=bU4aE7zZ_b4&NR=1
Ζητάτε να σας πω
τον πρώτο μου σκοπό
τα περασμένα μου γινάτια
ζητάτε «Είδα μάτια»
με σκίζετε κομμάτια
Σε μια παλιά πληγή
που ακόμα αιμορραγεί
μη μου γυρνάτε το μαχαίρι
αφού ο καθένας ξέρει
τι πόνο θα μου φέρει
Είναι πολύ σκληρό
να σου ζητούν να τραγουδήσεις
έναν παλιό σκοπό
που προσπαθείς να λησμονήσεις
Στο γλέντι σας αυτό
δε θα' τανε σωστό
αντί για άλλο πιοτό
να πιω εγώ φαρμάκι
μ' ένα τέτοιο τραγουδάκι
Γελάτε ειρωνικά
και λέτε μυστικά
ίσως με κάποια καταφρόνια
μια και περάσαν χρόνια
εσύ τι κλαις αιώνια
Γιατί βαρυγκωμείς
δεν είδαμε και μεις
μια ομορφιά σ' αυτή τη ζήση
δεν πήραμε απ' τη φύση
καρδιά για ν' αγαπήσει
Αχ, δεν είν' οι καρδιές
όλες το ίδιο καμωμένες
ούτε κι οι ομορφιές
στον κόσμο δίκαια μοιρασμένες
Και μες στη συντροφιά
σε κάθε ρουφηξιά
ξεχνώ μιαν ομορφιά
που γέμιζε μεράκι
το παλιό μου τραγουδάκι
-
Πειραιάς
"Γεννήθηκα στον Πειραιά σε νεοκλασικό σπίτι.
Μεγάλωσα σε δύο άλλα σπίτια, επίσης νεοκλασικά. Δύο υπέροχα σπίτια.
Για μένα το σπίτι ήταν μόνο το νεοκλασικό.
Όλη η ζωή μου είναι συνδεδεμένη μ΄ αυτές τις προσόψεις, μ΄ αυτά τα εσωτερικά.
Δεν πρόκειται για αισθητική. Αηδίες..."
Γιάννης Τσαρούχης
(http://4.bp.blogspot.com/_npBDj2LhTjw/S72NJdBDSYI/AAAAAAAARc0/CYoaLDse82g/s400/%CE%A4%CE%A3%CE%91%CE%A1%CE%9F%CE%A5%CE%A7%CE%97%CE%A3+%2520plateia%2520aleksandras%2520peiraias.jpg)
Γιάννης Τσαρούχης, " Πλατεία Αλεξάνδρας" στον Πειραιά (1962)
( Σήμερα με απόφαση του Δήμου Πειραιά η πλατεία έχει μετονομασθεί σε "Πλατεία ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ"!)
Και να ακούσουμε τον Ο. Μοσχονά και τον Γ. Παπαϊωάννου να μας περιγράφουν μια γλυκιά πειραιώτικη νυχτερινή βαρκάδα.
Απ' της Ζέας το λιμάνι
Μουσική: Γιάννης Παπαϊωάννου
Στίχοι: Χαράλαμπος Βασιλειάδης (Τσάντας)
http://www.youtube.com/watch?v=w569aQRWIvI
"Χτες το βράδυ σε μια βάρκα
μπήκαμε να πάμε τσάρκα
απ' της Ζέας το λιμάνι
μέχρι το Πασαλιμάνι.
Στο πανί στεκόσουν μόνη
εγώ κρατούσα το τιμόνι
πρίμα φύσαγε τ' αγέρι
στ' ανοιχτά για να μας φέρει.
Ελαφρό ήτανε το κύμα
κι ο καιρός φυσούσε πρίμα
ώσπου ξαναήρθα πάλι
στου Περαία το λιμάνι."
-
Την Κυριακή είχα κάνει μια νύξη για κάποια κείμενα που ετοίμαζα.
Πρόκειται για πέντε κείμενα-αφιερώματα, τα οποία γύριζαν καιρό στο μυαλό μου (όπως έχετε καταλάβει, οι συνειρμοί μου τρέχουν σαν τις πεταλούδες στον κήπο), αλλά τώρα με το τριήμερο βρήκα καιρό, για να τα γράψω. Δεν ξέρω πώς θα σας φανούν, αλλά λέω να το αποτολμήσω και γαία πυρί μειχθήτω.
Είναι ένα πολιτιστικό-μουσικό ταξίδι με πέντε σταθμούς από τη Δύση προς την Ανατολή και ξανά πίσω.
Σκοπεύω να αναρτώ ένα κάθε ημέρα στο pde από σήμερα και μέχρι την Παρασκευή γύρω στις 11 το βράδυ, που θα έχει ησυχία στο forum.
Όσοι πιστοί, προσέλθετε. :-*
Οι υπόλοιποι…καλό κουράγιο. ;) Μπόρα είναι, θα περάσει. ;D ;D
Προς το παρόν, ακούστε μια συμφωνία που έγραψε ο Μozart σε ηλικία 17 ετών. Όταν ακούτε τη μουσική, δεν σας φαίνεται ότι τα άλογα του πίνακα χορεύουν;
(http://www.wikigallery.org/paintings/301501-302000/301683/painting1.jpg)
Eugene Delacroix, “Moroccan horsemen in military action” (1832), Musee Fabre, Montpellier
Wolfgang Amadeus Mozart
Symphony No 25 In G Minor K 183 Allegro
http://www.youtube.com/watch?v=zzbRQYMn9rA&feature=related
-
Λοιπόν, όπως προανήγγειλα, αυτήν την ώρα περίπου από σήμερα μέχρι την Παρασκευή θα αναρτώ ένα κείμενο στο πλαίσιο ενός μουσικού-πολιτιστικού οδοιπορικού που θα κινηθεί από τη Δύση προς την Ανατολή και θα ξαναγυρίσει πάλι από εκεί που ξεκίνησε. Το ταξίδι θα περιλαμβάνει πέντε σταθμούς στην ιστορία της μουσικής, της λογοτεχνίας ή ζωγραφικής (ή και όλων μαζί).
Σταθμός 1ος: Βρισκόμαστε στο Μεσαίωνα στα κυριότερα κέντρα της πνευματικής ζωής της Δύσης (Παρίσι, Οξφόρδη, Μπολόνια), όπου ανθεί η ποίηση των Goliardi.
CARMINA BURANA
Το 1803 σ’ ένα μοναστήρι βενεδικτίνων μοναχών στη Βαυαρία έγινε μια σημαντική ανακάλυψη. Βρέθηκε ένα χειρόγραφο με μεσαιωνικά ποιήματα-τραγούδια (carmina). Επειδή το μοναστήρι ονομαζόταν Buranum, τα ποιήματα αυτά ονομάστηκαν Carmina Burana.
Δημιουργοί αυτών των τραγουδιών ήταν το 12-13 αιώνα οι περίφημοι Goliardi, σπουδαστές αλλά και επαναστάτες κληρικοί που θέλησαν μέσω αυτών να εκφράσουν την αντίθεσή τους στο μεσαιωνικό ασκητισμό και την αυθαιρεσία της Εκκλησίας που καταπίεζε ανθρώπινα δικαιώματα. Εμπνεόμενοι από την μέχρι τότε λογοτεχνική παράδοση, την εκκλησιαστική παιδεία αλλά την καθημερινή ζωή εξυμνούν τον έρωτα, τη φύση και το κρασί χρησιμοποιώντας (σε αντίθεση με τους λαϊκούς ποιητές) τη μεσαιωνική λατινική την οποία εκείνη την εποχή γνωρίζει μόνο ένα υψηλού πνευματικού επιπέδου κοινό.
Τα carmina burana διακρίνονται σε ηθικά-σατιρικά (moralia), ερωτικά (amatoria ή Veris et amoris) και βακχικά (potatorum et lusorum).
Γύρω στο 1835 ο συνθέτης Carl Orff μελοποίησε 25 από αυτά, ανάμεσα στα οποία το διάσημο πλέον «Ο fortuna!» (ω, ναι, είναι αυτό που τη δεκαετία του ’80 στην Ελλάδα είχε γίνει ο «ύμνος» του τότε κυβερνώντος κόμματος).
Τα ερωτικά carmina burana προκάλεσαν περισσότερο το ενδιαφέρoν των μελετητών. Ο λόγος είναι ότι τα ποιήματα αυτά έρχονταν σε σύγκρουση με το πρότυπο του ιπποτικού εκλεπτυσμένου έρωτα που επικρατούσε στην Ευρώπη αλλά και του ασκητισμού που επέβαλλε η επίσημη Εκκλησία (το 1205 η σύνοδος απαγόρευσε το γάμο των κληρικών προκαλώντας την αντίδραση των goliardi), προτείνοντας μια πιο αισθησιακή και ελεύθερη μορφή του έρωτα, υμνώντας με ευαισθησία και πάθος τη γυναίκα και τη γλυκιά νιότη. Η φύση στα ποιήματά τους επικεντρώνεται στην άνοιξη, εποχή της άνθησης της φύσης, του κελαηδήματος των πουλιών, της μεγάλης ημέρας και της μικρής νύχτας.
Η Αναγέννηση ήταν προ των πυλών….
(Πληροφορίες άντλησα από το βιβλίο της Σ. Πριοβόλου «Carmina Burana»)
(http://i.ytimg.com/vi/3eXqbk91i3Y/0.jpg)
Από την ερωτική συλλογή, δηλ. τα «Carmina Veris et Amoris» (=τραγούδια της Άνοιξης και του Έρωτα) προτείνω να ακούσουμε το:
Clauso Cronos
Δεν γνωρίζουμε ποιος έχει γράψει τη μουσική. Θυμίζει, όμως, πολύ κέλτικη μουσική. Δεν νομίζετε;
Εδώ το τραγούδι:
http://www.youtube.com/watch?v=ZKt7A0OhF-s
Και εδώ μόνο η μουσική χωρίς στίχους:
http://www.youtube.com/watch?v=3eXqbk91i3Y&feature=related
Επειδή το ποίημα είναι μεγαλούτσικο, παραθέτω μόνο τις δυο πρώτες στροφές μεταφράζοντας πρόχειρα, για να πάρετε μια ιδέα:
Clauso Cronos et serato
carcere ver exit,
Risu Iovis reserato
faciem detexit.
Coma celum rutilante
Cynthius emundat
et terrena secundante
aere fecundat
Μετάφραση
Από του Κρόνου την κλειστή και κλειδωμένη
φυλακή αποδρά η Άνοιξη.
Έχοντας ξεκλειδώσει το χαμόγελο του Δία
αποκαλύπτει το πρόσωπό της.
Με τα λαμπερά του μαλλιά τον ουρανό
ο Κύνθιος (δηλ. ο Απόλλων) καθαρίζει
και με δευτερεύοντα (δηλ. ούριο) άνεμο
γονιμοποιεί τα γήινα
-
Anastasia, χαίρομαι που άρεσε το αφιέρωμα... σε όσους άρεσε. Ξέρεις, προέκυψε και επίκαιρο, γιατί οι Goliardi ύμνησαν πολύ τη γυναίκα...
Ας πάμε, όμως, μέρα που είναι, από το Μεσαίωνα στο σήμερα...
ΦΑΤΑ ΜΟΡΓΚΑΝΑ...η μοιραία γυναίκα
Η ονομασία Φάτα Μοργκάνα αποτελεί ιταλική μετάφραση του ονόματος της Μόργκαν λε Φέι, της μάγισσας και ετεροθαλούς αδελφής του Αρθούρου, που ζούσε σ' ένα κρυστάλλινο παλάτι μέσα στη θάλασσα και είχε μαγικές δυνάμεις για να χτίζει κάστρα στον αέρα, πάνω από τις ακτές..
Επίσης, ο ίδιος όρος χρησιμοποιείται από τους ναυτικούς, για να δηλώσει ένα ιδιαίτερο είδος αντικατοπτρισμού, κατά τον οποίο τα αντικείμενα στον ορίζοντα, (νησιά, κρημνοί, πλοία ή παγόβουνα) εμφανίζονται σύνθετα, δηλαδή δύο είδωλα ίδιου αντικειμένου ενωμένα αντίστροφα κατά κορυφή.
Το ποίημα αναφέρεται, λοιπόν, στην αναζήτηση της μοιραίας γυναίκας, της Φάτα Μοργκάνα; Ή μήπως η Φάτα Μοργκάνα είναι τελικά, όπως και ο ομώνυμος αντικατοπτρισμός, μια οφθαλμαπάτη και δεν υπάρχει στ’ αλήθεια; Μήπως είναι κι αυτή ένα γοητευτικό όνειρο που πάει, πάει, μα δεν στέκει;
(http://lh4.ggpht.com/_SUBGzd1BG60/Sb4XbllbbBI/AAAAAAAD5FA/EKcVC47Z3-g/Watts,+Orlando+Pursuing+Fata+Morgana+1846ff.jpg)
George Frederick Watts (1817– 1904), "Orlando Pursuing the Fata Morgana" (γύρω στο 1846/48)
New Walk Museum and Art Gallery Leicester United Kingdom
Τους στίχους έχει γράψει ο Νίκος Καββαδίας, τη μουσική η Μαρίζα Κωχ η οποία και το πρωτοερμήνευσε.
Θα το ακούσετε από τη φωνή του Μάριου Φραγκούλη.
http://www.youtube.com/watch?v=t4fWY62FtlM&feature=related
Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό
στάλα τη στάλα συναγμένο απ' το κορμί σου
σε τάσι αρχαίο, μπακιρένιο αλγερινό,
που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν.
Πανί δερμάτινο, αλειμμένο με κερί,
οσμή από κέδρο, από λιβάνι, από βερνίκι,
όπως μυρίζει αμπάρι σε παλιό σκαρί
χτισμένο τότε στον Ευφράτη στη Φοινίκη.
Σκουριά πυρόχρωμη στις μίνες του Σινά.
Οι κάβες της Γερακινής και το Στρατόνι.
Το επίχρισμα. Η άγια σκουριά που μας γεννά,
Μας τρέφει, τρέφεται από μας, και μας σκοτώνει.
Πούθ' έρχεσαι; Απ' τη Βαβυλώνα.
Πού πας; Στο μάτι του κυκλώνα.
Ποιαν αγαπάς; Κάποια τσιγγάνα.
Πώς τη λένε; Φάτα Μοργκάνα.
-
Λοιπόν, ο Μάρκος δεν ήθελε να μας εξαφανίσει σήμερα; Τώρα θα δει τι τον περιμένει... ;D ;D
Σταθμός 2ος: Παραμένουμε στη Δύση του Μεσαίωνα, ρίχνοντας και μια ματιά στην Αναγέννηση.
Το παρακάτω αφιέρωμα προέκυψε με αφορμή το σύνθημα που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον
στις διαδηλώσεις της Β.Αφρικής τον τελευταίο καιρό, αλλά γράφτηκε και σε αρκετούς δρόμους της Αθήνας,
ένα σύνθημα πολυχρησιμοποιημένο στο παρελθόν για τις εξεγέρσεις σε διάφορες περιοχές του κόσμου:
ΗΜΕΡΑ ΟΡΓΗΣ.
Βλέπετε, στις μέρες μας η φράση αυτή αναφέρεται στο ξέσπασμα της οργής του κόσμου με στόχο
την αποκατάσταση της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Αντίθετα, στο Μεσαίωνα, η κοινωνική αδικία έμοιαζε αναπόδραστη κατάσταση, οπότε η μόνη ελπίδα για απονομή δικαιοσύνης στρεφόταν στον Κύριο και την οργίλη αντίδρασή του κατά των αδίκων και των αμαρτωλών
την ημέρα της Τελικής Κρίσεως…
Dies irae (=Ημέρα οργής)
Γύρω στον 9ο αιώνα γεννιέται στην εκκλησιαστική λογοτεχνία της Δύσης ένα καινούργιο είδος. Πρόκειται για τις περίφημες sequentiae (από το ρ. sequor=ακολουθώ), που παίρνουν αυτό το όνομα,
επειδή αρχικά ήταν μερικές φράσεις που ακολουθούσαν μετά το «αλλελούια» και πριν από την ανάγνωση του Ευαγγελίου.
Το 12ο αιώνα το είδος τελειοποιείται και γνωρίζει μεγάλη διάδοση σε όλη την Ευρώπη, για να παρακμάσει σιγά-σιγά τους επόμενους δυο αιώνες.
Οι μεσαιωνικές sequentiae αγαπήθηκαν ιδιαίτερα από τον λαό, γιατί με τη γλώσσα, το περιεχόμενο των στίχων και τη μουσική ανταποκρίθηκαν στο αίσθημα του λαού. Ας μην ξεχνάμε ότι οι μοναχοί των μοναστηριών και γενικά ο κλήρος στο Μεσαίωνα διατηρούσαν υψηλό το επίπεδο της παιδείας.
O στίχος της sequentiae , επίσης, επηρέασε άμεσα τα λαϊκά άσματα που τραγουδούσαν εκείνη την εποχή οι τροβαδούροι.
Είναι ο πρόδρομος του ελεύθερου στίχου της νεώτερης ευρωπαϊκής ποίησης και στη διαλογική του μορφή συνδέεται με την αρχή του δραματικού ευρωπαϊκού θεάτρου.
Μια από τις τελειότερες και διασημότερες sequentiae είναι αυτή του μοναχού Tomasso de Celano (13ος αιώνας):
«Dies Irae»
Αναφέρεται στην ημέρα της Τελικής Κρίσης στη Δευτέρα Παρουσία, ένα από τα βασικά θέματα της τέχνης στη ζωγραφική και τη γλυπτική του Μεσαίωνα, αλλά και αργότερα της Αναγέννησης, με τεράστια απήχηση στον κόσμο.
Θες γιατί ο κόσμος πρόσμενε να βρει στον ουρανό τη δικαιοσύνη που δεν έβρισκε στην καθημερινή του ζωή;
Θες γιατί οι ισχυροί της εποχής εκμεταλλεύονταν τη δεισιδαιμονία του προς το συμφέρον τους;
Ο ποιητής μιλά, λοιπόν, γι’ αυτήν την ημέρα, όπου θα τιμωρηθούν οι άδικοι και θα ανταμειφθούν οι δίκαιοι και ζητά συγχώρεση, ώστε να συμπεριληφθεί στους ευλογημένους.
Η sequentia είναι μεγάλη. Καταγράφω ενδεικτικά τις δυο πρώτες στροφές:
Dies irae, dies illa
Solvet saeclum in favilla
Teste David cum Sibylla
Quantus tremor est futurus
Quando iudex est venturus
Cuncta stricte discussurus!
Μετάφραση:
Ημέρα οργής, η ημέρα εκείνη
Θα διαλύσει τον κόσμο σε στάχτη
Κατά τη μαρτυρία του Δαυίδ και της Σιβύλλας
Πόσος τρόμος θα είναι τότε
Όταν έλθει ο κριτής
Για να θέσει τα πάντα σε αυστηρή κρίση!
Μπορείτε να το ακούσετε εδώ (ηρεμεί και τα νεύρα ;D ):
http://www.youtube.com/watch?v=Dlr90NLDp-0
(Τις πληροφορίες για τις sequentiae τις άντλησα από το βιβλίο της Μ. Βουτσινού-Κικίλια «Sequentiae”)
(http://www.andrewgrahamdixon.com/article_images/Luca%20Signorelli.jpg)
Luca Signorelli (1441-1523), Resurrection of the Flesh, Chapel of San Brizio, Duomo of Orvieto
Η παραπάνω αναγεννησιακή τοιχογραφία είναι ένα μόνο από τα εκπληκτικά φρέσκο που έχει ζωγραφίσει ο Σινιορέλι στο παρεκκλήσι του San Brizio στον καθεδρικό του Orvieto στην Ιταλία.
Κυριολεκτικά «παθαίνεις πλάκα», όταν βλέπεις από κοντά τον τρόπο που συνέλαβε το συγκεκριμένο θέμα ο καλλιτέχνης.
Νεκροί εμφανίζονται να βγαίνουν από το έδαφος και να λαμβάνουν σάρκα και οστά, για να υποστούν την τελική κρίση.
Η αριστουργηματική δουλειά του, σαφώς επηρεασμένη από διάφορα λογοτεχνικά κείμενα (π.χ Δάντη, Βιργίλιο), φαίνεται πως ήταν ό,τι καλύτερο έκανε σε όλη την καριέρα του και αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για το αντίστοιχο φρέσκο του Μιχαήλ Άγγελου στην Cappella Sistina στη Ρώμη.
-
E Π Ι Μ Ε Τ Ρ Ο
Απο το βιβλιο της Ελένης Κονδύλη-Μπασούκου," Εισαγωγή στη Αραβική Λογοτεχνια" εκδ.Ελληνικά Γράμματα,
(αποσπασμα) σελ.64-65 και 344.
Κασίντα. Αιωνόβιο είδος Ποίησης.
Προέρχεται από τη ρίζα /κ/-σ-δ/ «τείνω προς» Η κασίντα είναι ο σκοπός αλλά και το μέσο, ο πνευματικός δρόμος για να συναντήσουμε το λαό της ερήμου.
Η Λαική Λογοτεχνία
Το 12ο αι. Καθιερώθηκε ο τίτλος Αλφ Λάιλα ουα-Λάιλα (Χίλιες νύχτες και μια νύχτα).Ενσωματώθηκαν πολλά στοιχεία και διηγήσεις από την Αίγυπτο των Φατιμιδών.Η αλλαγή του τίτλου απο «χίλιες» σε «χίλιες και μία» έγινε από τουρκική επίδραση.Το έργο αυτό επηρεάστηκε απο πολλές λογοτεχνίες και δεν είναι μόνο μια σειρά διδακτικών ή διασκεδαστικών παραμυθιών, είναι και η ειρηνική γλώσσα του λαού καθώς εκφράζει αυτό ακριβώς που η λόγια λογοτεχνία αρνείται να συμπεριλάβει: την αγωνία του, την ευστροφία του, την αισιοδοξία του, τον πόνο του, τη διαμαρτυρία του.
* μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιαζει το θέτρο των Αράβων αλλα και η ποίηση τους απο τη πρωιμη αραβικη λογοτεχνια μεχρι την Αναγεννηση.
....και η σειρα τωρα της apri για το πολυ ομορφο αφιερωμα της που και απόψε εχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Σημερα μάλιστα ειναι κατι το "ιδιαίτερο". Το δικο μου αποτελει εισαγωγη ή μαλλον επίμετρο (οπως λεω στην αρχη).
ξερω, μονο η apri & η soul θα το διαβασει, αλλα....το ζητησαν και το εγραψα. (μεταξυ μας ουτε και γω θα το διαβαζα...χαχα)
-
To παρακάτω κείμενο είναι αφιερωμένο ιδιαίτερα στη Λώρα και σε όσους άλλους έχουν ρίζες στις περιοχές των παλιών ακριτών. :-*
Σταθμός 3ος: Μεσαίωνας στην καθ’ ημάς Ανατολή.
Ακριτικά τραγούδια
Βρισκόμαστε στα ανατολικά σύνορα της βυζαντινής αυτοκρατορίας στη Μ. Ασία, όπου από τον 8ο ως τον 11ο αιώνα με επίκεντρο την Καππαδοκία και τον Πόντο γεννιούνται τα παλαιότερα δημοτικά τραγούδια, τα οποία ονομάζονται «ακριτικά» και τα οποία εξαπλώνονται σιγά-σιγά σε όλο τον πληθυσμό της Μ. Ασίας, των νησιών και της ηπειρωτικής Ελλάδας.
Αργότερα, βέβαια, σε όσες περιοχές του ελληνικού χώρου εμφανίζεται η κλεφτουριά, τα ακριτικά τραγούδια υποχωρούν ή αφομοιώνονται με τα λεγόμενα «κλέφτικα» τραγούδια.
Τα ακριτικά τραγούδια είναι τραγούδια που αναφέρονται στα κατορθώματα των «ακριτών», δηλ. των γενναίων κληρούχων στρατιωτών που ήταν επιφορτισμένοι με την προστασία των παραμεθόριων περιοχών από τις εισβολές των Αράβων (Σαρακηνών). Οι ηρωικές συγκρούσεις αυτών των παλικαριών με τους Σαρακηνούς φαίνεται πως γοήτευαν τον απλό κόσμο, με αποτέλεσμα τα κατορθώματά τους να περάσουν στη σφαίρα του θρύλου και στην επική ποίηση που καθρεφτίζει το ηρωικά ήθη της εποχής εκείνης.
Κωνσταντάς, Ανδρόνικος, Πορφύρης, Αρμουρόπουλο, Αρέστης, Θεοφύλακτος…
Αυτά είναι μερικά από τα ονόματα των σπουδαίων ακριτών, πίσω από τα οποία κρύβονται ιστορικά πρόσωπα που ακόμα και σήμερα αναζητούν οι ερευνητές.
Ωστόσο, ο πιο γνωστός ήρωας ήταν ο Βασίλειος Διγενής Ακρίτας, για τον οποίο γράφτηκε τον 11ο-12ο αιώνα και ένα έμμετρο αφήγημα, γνωστό ως
«Έπος (ή Μυθιστόρημα) του Διγενή Ακρίτα».
Ο Διγενής ενσαρκώνει τον διαχρονικό ήρωα και έχει εμπνεύσει πολλούς λογοτέχνες (π.χ Παλαμά, Καζαντζάκη, Σικελιανό, Καρκαβίτσα)
Ο Καζαντζάκης στην «Ασκητική» σημειώνει:
«Πιστεύω σ’ ένα Θεό, Ακρίτα, Διγενή,
στρατευόμενο, πάσχοντα, μεγαλοδύναμο, όχι παντοδύναμο,
πολεμιστή στ’ ακρότατα σύνορα».
(http://pontosandaristera.files.wordpress.com/2009/12/3349698.jpg)
Υπάρχουν, λοιπόν, δυο τραγούδια που τα τραγουδούν ακόμα και σήμερα σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας σε παραλλαγές.
Λίγοι, ωστόσο, γνωρίζουν ότι είναι βυζαντινά και ανήκουν στον ακριτικό κύκλο.
Πρόκειται για τα:
«Ένας άγουρος και καλός στρατιώτης»
και «Ο ύπνος του άγουρου και της λυγερής».
Ο Ν.Γ. Πολίτης τα κατατάσσει στα "νυφιάτικα τραγούδια - τραγούδια της αγάπης", σημειώνοντας ότι
ενώ σ' αυτά περιγράφονται σκηνές του ακριτικού στρατιωτικού βίου, εν τούτοις, τραγουδιούνται στις γαμήλιες τελετές:
το πρώτο (Ένας άγουρος…) κατά το χωρισμό της νύφης από τους γονείς της
και το δεύτερο (Ο ύπνος του άγουρου…) τις πρωινές ώρες της γαμήλιας τελετής.
Απολαύστε το «Ένας άγουρος κι ένας καλός στρατιώτης»
από τη μαγευτική φωνή του Χρόνη Αηδονίδη.
http://www.youtube.com/watch?v=Tnn0OEvLtsE
Ένας άγουρος κι ένας καλός στρατιώτης
κάστρο γύρευε, χωριό να πάει να μείνει.
Βρίσκει ένα δεντρί, του κάμπου κυπαρίσσι.
-Δέντρο μ' άφσε με στον ίσκιο σου να κάτσω
και να κοιμηθώ.
-Να η ρίζα μου και δέσε τ' άλογό σου
να οι κλώνοι μου και δέσε τ' άρματά σου
να κι ο ίσκιος μου, γύρε και ξεκουράσου
Κι αύριο του ταχύ το δίκιο μου γυρεύω.
Τρία σκιά νερό στη ρίζα μου να ρίξεις
και ώρα σου καλή.
Και το « Ο ύπνος του άγουρου και της λυγερής»
από τη φωνή του Κωνσταντίνου Θέμελη με τη συνοδεία του κλαρίνου του Πετρο-Λούκα Χαλκιά
http://www.youtube.com/watch?v=RUQjVjz_zYg
Τώρα τα πουλιά, τώρα τα χελιδόνια,
τώρα οι πέρδικες,
τώρα οι πέρδικες συχνολαλούν και λένε:
-Ξύπνα, αγάπη μου, και μίλησέ μου.
Ξύπνα αγκάλιασε,
ξύπνα, αγκάλιασε κορμί κυπαρισσένιο,
κι άσπρονε λαιμό
κι άσπρονε λαιμό σαν τη δροσιά του Μάη.
-Άσε λυγερή, λίγον ύπνο για να πάρω,
γιατί ο αφέντης μου,
γιατί ο αφέντης μου στη βάρδια μ’ έχει απόψε,
και στον πόλεμο.
(Πληροφορίες άντλησα από:
-το βιβλίο του Κ. Μητσάκη «Από τα τραγούδια του ακριτικού κύκλου έως τους θρήνους για το πάρσιμο της Πόλης»
- το άρθρο της Αικατερίνη Πολυμέρου-Καμηλάκη «Ο Διγενής Ακρίτας στη Νεοελληνική Δραματουργία» (http://www.myriobiblos.gr/texts/greek/polymerou_digenis.html )
-το άρθρο «Δημοτικά τραγούδια της Βέροιας και της Νάουσας» (http://www.laosver.gr/news/articles/9283.html )
-
@Boldini ,ευχαριστώ :-* Όταν υπάρχει "κάτι", μαζί σας θα το μοιράζομαι :)
ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΔΙΧΩΣ ΤΕΛΟΣ
Σε αυτό το cd εννέα άνθρωποι του τραγουδιού αφηγούνται παραμύθια ελλήνων και ξένων παραμυθάδων, από τον Χανς Κρίστιαν Άντερσεν
μέχρι τον Αίσωπο και από το δημοφιλές «Αηδόνι του αυτοκράτορα» μέχρι το παραμύθι του Γιώργου Χειμωνά! Μαζί με τους αφηγητές, σπουδαίοι
δεξιοτέχνες όπως ο David Lynch, ο Γιώτης Κιουρτζόγλου και ο Βαγγέλης Καρίπης, συνοδεύουν με αυτοσχεδιασμούς τα παραμύθια, ολοκληρώνοντας
ένα άρτιο αισθητικά αποτέλεσμα.
Ο Ορφέας Περίδης, η Καλλιόπη Βέτα και ο Γιώργος Ανδρέου συναντούν τον Αίσωπο, ο Νίκος Ξυδάκης τον Κωνσταντίν Παουστόβσκι
και ο Νίκος Πορτοκάλογλου τον Λέων Τολστόι. Η Ελένη Τσαλιγοπούλου στο χριστουγεννιάτικο «Κοριτσάκι με τα σπίρτα»
και ο Νίκος Γράψας με «Το αηδόνι του αυτοκράτορα» ξυπνούν μνήμες από τα παιδικά μας χρόνια, ενώ ο Μανώλης Λιδάκης παρέα με το βιολί του
Γιάννη Ζευγώλη αφηγείται ένα από τα ωραιότερα παραδοσιακά παραμύθια που έχω ακούσει. Η πιο ιδιαίτερη στιγμή του cd, είναι όταν η Μαρία Φαραντούρη
αφηγείται ένα καταπληκτικό παραμύθι του Γιώργου Χειμωνά! Στο τελευταίο κομμάτι του cd, ακούμε τον Πετρολούκα Χαλκιά, έναν από τους μεγαλύτερους
δεξιοτέχνες στο κλαρίνο, να μας λέει: «θα σας διηγηθώ ένα παραμύθι όπως το άκουγα εγώ όταν ήμουνα μικρός». Και κει που περιμένουμε να ακούσουμε την αφήγησή του,
ξεκινάει ένα υπέροχο σόλο κλαρίνο που διαρκεί περίπου 9 λεπτά..
(http://i1.ytimg.com/vi/TXrlryKe3e4/0.jpg)
Ένα παραμύθι του Γιώργου Χειμωνά (http://www.youtube.com/watch?v=TXrlryKe3e4)
Είδα έναν έρωτα ...
-
Η αναφορά της apri στην Άπω Ανατολή μου ξύπνησε πολλές παιδικές αναμνήσεις.
Η νονά μου είχε ζήσει δύο χρόνια στην Ιαπωνία και με νοσταλγία μου μιλούσε για τη ζωή της εκεί και τους υπέροχους, ευγενικούς ανθρώπους που είχε συναναστραφεί. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα κουβάλησε μαζί της, πέρα από τις αναμνήσεις της, όλο το γιαπωνέζικο νοικοκυριό της (από μπαμπού και πορσελάνη) και αρκετούς δίσκους με παραδοσιακή μουσική, τους οποίους άκουγα συχνά τα πρώτα χρόνια της ζωής μου.
(http://i51.tinypic.com/15qdmjn.jpg)
Σιγά σιγά οι ήχοι έσβησαν αλλά η αγάπη της για την Ιαπωνία και η ευχή της να πραγματοποιήσω ένα ταξίδι όταν οι κερασιές είναι ανθισμένες (για να ακούσω τα πέταλα των λουλουδιών τους πώς πέφτουν στη γη) είναι ζωντανές μέσα μου…
(http://i56.tinypic.com/2vmukav.jpg)
Ένα, λοιπόν, παραδοσιακό τραγούδι του Edo (παλιά ονομασία του Τόκυο), στο οποίο αποδίδονται και οι ρίζες των γιαπωνέζικων νανουρισμάτων, είναι η σημερινή μου επιλογή και η καληνύχτα μου σε όλους σας :-*
(http://i51.tinypic.com/5o5ngi.jpg)
http://www.youtube.com/watch?v=FBU1Y0Jplxg
υγ συγγνώμη για τις πολλές εικόνες, δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ :-[
-
Αφιερωμένο στη rozy και τις μνήμες που της ξυπνά η Ιαπωνία... :-*
Εγώ όταν ήμουν μικρή, εποχή που ούτε ίντερνετ υπήρχε ούτε πολλά ντοκιμαντέρ προβάλλονταν στην τηλεόραση (ο Χριστός είχε γεννηθεί πάντως ;D), θυμάμαι τον εαυτό μου να ξεφυλίζει ένα άλμπουμ φωτογραφιών που μας είχε χαρίσει ένας οικογενειακός φίλος που ταξίδευε.
Θυμάμαι την ιαπωνική μουσική που ακουγόταν, τις φωτογραφίες με τις γκέισες και τα περίεργα, για τα παιδικά μου μάτια, κιμονό τους.
Θυμάμαι ακόμα και το χαρακτηριστικό «κλικ» που ακουγόταν, όταν έκλεινα μετά από ώρα το άλμπουμ και η μουσική σταματούσε…
Σταθμός 4ος: Άπω Ανατολή (16ος -20ος αιώνας)
Ομολογώ ότι τα γιαπωνέζικα ποιήματα τα αγνοούσα παντελώς. Διάβασα γι’ αυτά τυχαία… Είναι, επίσης, αλήθεια πως στην αρχή τα διάβαζα διστακτικά.
Θραύσματα εικόνας, που σε προκαλούν να την ολοκληρώσεις, σαν να επιλύεις γρίφο.
Έχουν όμως τη δική τους μυστηριώδη ομορφιά. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι η ιαπωνική ποίηση δεν διαβάζεται απλώς. Πριν διαβάσεις τους στίχους, θαυμάζεις την εικαστική ομορφιά των ιδεογραμμάτων που απεικονίζουν το νόημά τους.
Μοιράζομαι λοιπόν μ’ εσάς ό,τι αποκόμισα από την περιήγησή μου στα μονοπάτια των χαϊκού….
ΧΑΪΚΟΥ
俳句
"Φεγγαρόλουστη
νύχτα∙ σπάσαν τα σύννεφα
σκορπίστηκαν"
Μανεφούσα Μάτσουο Μπασό (1644-1694)
(http://2.bp.blogspot.com/_ppe377oKfb4/TSzaBL6-9RI/AAAAAAAACW8/M-W1BXPsobk/s400/Japanese_Painting_by_trinifellah.jpg)
Τα χαϊκού ή χάικου, λοιπόν, είναι είδος ποίησης που πρωτοεμφανίστηκε στην Ιαπωνία το δέκατο έκτο αιώνα και τελειοποιήθηκε από τον κορυφαίο ποιητή Μανεφούσα Μάτσουο Μπασό (1644-1694). Ακολούθησαν όμως και άλλοι σημαντικοί ποιητές, όπως ο Κομπαγιάσι Ίσα (1763-1828), ο Μασαόκα Σίκι (1867–1902) κά.
Υιοθετήθηκαν στην Ευρώπη στις αρχές του εικοστού και έφτασαν να γίνουν πολύ δημοφιλή σε όλο το δυτικό κόσμο. Στην Ελλάδα ανάμεσα στους ποιητές που ασχολήθηκαν με τα χαϊκού είναι ο Γ. Σεφέρης το 1940 (βλ. συλλογή «Τετράδιο Γυμνασμάτων» με 16 τέτοια ποιήματα), ο Ζήσιμος Λορεντζάτος το 1969 κά.
Α’
Στάξε στη λίμνη
μόνο μια στάλα κρασί
και σβήνει ο ήλιος
Β’
Γράφεις•
το μελάνι λιγόστεψε
η θάλασσα πληθαίνει.
Γ. Σεφέρης «Δεκαέξι χάικου», Δ΄. Τετράδιο γυμνασμάτων, 1940
Στην αυθεντική στιχουργική μορφή τους, τα χαϊκού είναι μικρά ποιήματα από 17 συλλαβές σε έναν ενιαίο στίχο που διαβάζεται σε μια αναπνοή.
Στην Ιαπωνία γράφονται σε μία ή τρεις γραμμές, ενώ στη δυτική του “εκδοχή” σε τρεις γραμμές των 5-7-5 συλλαβών.
Τα χαϊκού συμπυκνώνουν ευφυΐα και σοφία, που εκφράζονται με λυρική, ή άλλοτε, χιουμοριστική διάθεση, ενώ συχνά υπάρχει το στοιχείο της έκπληξης. Σημαντική θέση έχουν η φύση, οι εποχές και τα χρώματα, η ομορφιά των λέξεων και των αντιθέσεων, ενώ το νόημα κάποιες φορές αποκτά δευτερεύουσα σημασία.
Γενικά, γίνεται προσπάθεια να συλληφθεί η στιγμή και να διατηρηθεί στην αιωνιότητα. Καθώς οι λέξεις δεν είναι αρκετές για να περιγράψουν την ολότητα μιας στιγμιαίας εμπειρίας, ο ποιητής περιγράφει αχνά μια ιδέα και αφήνει τον αναγνώστη να συμπληρώσει με τη φαντασία του την υπόλοιπη εικόνα…
Μιλώντας για τέτοια «εικονογραφικά» ποιήματα δεν θα μπορούσα να μην σας παραθέσω και πραγματικές εικόνες ιαπωνικής τέχνης. Προέρχονται από έναν Γιαπωνέζο καλλιτέχνη που δέχθηκε αρκετές δυτικές επιρροές και ίσως γι’ αυτό αγαπήθηκε ιδιαιτέρως στη Δύση αποτελώντας πηγή έμπνευσης για τους ιμπρεσιονιστές, τους μοντερνιστές και τους καλλιτέχνες της Αrt Nouveau.
Μιλώ για τον χαράκτη και σκιτσογράφο Κατσουσίκα Χοκουσάι (葛飾北斎), (1760 –1849), που γεννήθηκε και πέθανε στο Έντο (σημερινό Τόκιο), την γενέτειρα των ιαπωνικών νανουρισμάτων.
(http://1.bp.blogspot.com/_KCuHoU9QBUU/S9-n0I1rfHI/AAAAAAAAhS0/shcvp92C3Sk/s1600/317px-Hokusai_portrait.jpg)
Αυτοπροσωπογραφία του Κατσουσίκα Χοκουσάι, Μουσείο Λούβρου.
Ο Χοκουσάι ήταν ανήσυχος καλλιτέχνης, ανοικτός σε πολλές σχολές τέχνης, ακόμα και ευρωπαϊκές (βλ. στα έργα του τη χρήση προοπτικής).
Κάθε φορά που άλλαζε στυλ ή καλλιτεχνική ενασχόληση, άλλαζε και όνομα κατά τη συνήθη πρακτική των Ιαπώνων καλλιτεχνών (μόνο που αυτός το παράκανε, αφού συνολικά άλλαξε στη ζωή του τουλάχιστον τριάντα! ).
Ίσως σ’ αυτό το συνεχές ταξίδι του στην τέχνη να οφείλεται και το γεγονός ότι φεύγοντας από τη ζωή άφησε πίσω του πάνω από 30.000 έργα (ξυλογραφίες, έργα σε μετάξι, εικονογραφήσεις βιβλίων, σκίτσα κλπ).
Στο βίντεο που ακολουθεί θα παρακολουθήσετε το πιο γνωστό του έργο «Τριάντα έξι απόψεις του Όρους Φούτζι», μια απάντηση στην άνθηση της εγχώριας επιθυμίας για ταξίδια, αλλά και στην προσωπική του εμμονή με το συγκεκριμένο βουνό. Μάλιστα, η πρώτη- πρώτη εικόνα που θα δείτε είναι η ιδιαίτερα δημοφιλής στη Δύση σύνθεσή του «Το Κύμα έξω από τη Καναγκάουα.».
Τις εικόνες του "νανουρίζει" ένα παλιό νανούρισμα, το ITSUKI-NO-KOMORIUTA από την περιοχή Itsuki στο Kyushu.
Αναφέρεται στο θρήνο μιας φτωχής νταντάς για τη μοναχική ζωή μακριά από το σπίτι της....
http://www.youtube.com/watch?v=g3FhFewRCY0&feature=related
Οι πληροφορίες από:
http://theopeppasblog.pblogs.gr/2009/05/poihsh-apo-thn-iapwnia-ha-koy.html
http://www.lexima.gr/lxm/read-538.htm
http://www.sigmatropic.gr/greek/haiku_def.htm
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%BF%CF%8D
http://apotypomata.blogspot.com/2010/06/katsushika-hokusai.html
http://en.wikipedia.org/wiki/Hokusai
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%BA%CE%B1_%CE%A7%CE%BF%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AC%CE%B9
http://en.wikipedia.org/wiki/Itsuki_Lullaby
-
Επειδή ο paraxenos γκρινιάζει ότι είναι μόνος,
θα κάνουμε ένα γρήγορο πέρασμα από τη Σκανδιναβία για να δούμε ένα άλλο φυσικό φαινόμενο (δεν αντέχω άλλα πλάνα από το τσουνάμι), αυτή τη φορά, φαντασμαγορικό, ακούγοντας παραδοσιακή μουσική της περιοχής.
Κατά τις 11.00 θα αγκυροβολήσουμε στην Ιταλία, για να σας διηγηθώ τη ζωή του Καραβάτζιο και να ολοκληρωθεί το πολιτιστικό ταξίδι που ξεκίνησε από τη Δευτέρα.
Βόρειο Σέλας
Aurora Borealis
«Φαίνεται δέ ποτε συνιστάμενα νύκτωρ, αἰθρίας οὔσης, πολλὰ φάσματα ἐν τῷ οὐρανῷ,
ἡμέρας μὲν οὖν ὁ ἥλιος κωλύει, νυκτὸς δ' ἔξω τοῦ φοινικοῦ (δηλαδή του ιώδους)
τὰ ἄλλα δι' ὁμόχροιαν οὐ φαίνεται»
Από τα «Μετεωρολογικά» του Αριστοτέλη
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/archive/b/b0/20061030150400!Aurora_Borealis_NO.JPG)
Βόρειο Σέλας στη Νορβηγία
Το σέλας είναι ένα φωτεινό ουράνιο φαινόμενο που συμβαίνει στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας και παρατηρείται κυρίως στις πολικές περιοχές.
Στη λαϊκή παράδοση των βορείων λαών (Σκανδιναβών, Λαπώνων, Εσκιμώων, Ινδιάνων του Καναδά) το σέλας είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με υπερβατικές ερμηνείες.
Μία από τις πιο ρομαντικές αντιλήψεις για το Βόρειο Σέλας συναντά κανείς στη λαϊκή παράδοση των Δανών.
Γι΄ αυτούς το Σέλας οφείλεται σε ένα κοπάδι από κύκνους που έχοντας πετάξει τόσο μακριά στο Βορά, παγιδεύτηκαν μέσα στους πάγους.
Κάθε φορά που τίναζαν τα φτερά τους, στην προσπάθειά τους να απελευθερωθούν, δημιουργούσαν αντανακλάσεις στον ουρανό, οι οποίες μπορούσαν να γίνουν ορατές στη Δανία ως Βόρειο Σέλας.
Στη σημερινή αρκτική Σκανδιναβία κάποιοι από τους θρύλους για το Βόρειο Σέλας παραμένουν ακόμη, και πολλοί σε προειδοποιούν ότι αν του σφυρίξεις την ώρα που χορεύει στον ουρανό, τότε θα μεγαλώσει κι άλλο, θα γίνει πιο γρήγορο και θα κατέβει να σε πάρει μαζί του για πάντα.
Και μια και είμαστε στην περιοχή της Σκανδιναβίας, ας ακούσουμε το τραγούδι «Gamle Voner»
σε στίχους του εθνικού ποιητή και φιλολόγου της Νορβηγίας, Ivar Aasen (1813 – 1896), και με παραδοσιακή μελωδία από την περιοχή του Telemark.
Ερμηνεύει ο Jon Anders Halvorsen από το συγκρότημα Dvergmål.
Στο βίντεο θα δείτε και εικονογραφήσεις Νορβηγών καλλιτεχνών του 19ου αιώνα σε ένα βιβλίο με έπη των Βίκινγκ.
http://www.youtube.com/watch?v=tFB6of-2QpQ&feature=related
Πληροφορίες από:
http://clubs.pathfinder.gr/anima/116408?start=2
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AD%CE%BB%CE%B1%CF%82
-
To παρακάτω κείμενο είναι αφιερωμένο στον επίτιμο ζωγράφο του pde, τον Daniel λόγω της αγάπης του για τη ζωγραφική :-*
και στον επίτιμο πρόεδρο του pde, τον Μάρκο που ως ταλαιπωρημένο παιδί, πιστεύω ότι κατά βάθος θα συμπονέσει τον καλλιτέχνη, παρά τις τρέλες που έκανε... :-*
Σταθμός 5ος και τελευταίος: Πίσω στην Ιταλία του 16ου αιώνα
Στριφογυρίζω την υδρόγειο σφαίρα στα γρήγορα και επιστρέφω στην Ιταλία του 16ου αιώνα και συγκεκριμένα στη Λομβαρδία, για να σας πω για έναν Ιταλό ζωγράφο που γοήτευσε με τα έργα, αλλά και τη σκανδαλώδη ζωή του, ως άλλος Αλκιβιάδης.
Ωστόσο, όσο μου επιτρέπεται να εκτιμήσω κάποιον από τον οποίο με χωρίζει τόσο μεγάλη χωροχρονική απόσταση, πιστεύω ότι πίσω από αυτόν τον εκρηκτικό χαρακτήρα κρυβόταν μια ευαίσθητη ψυχή που ποτέ δεν βρήκε, τουλάχιστον στο βαθμό που επιθυμούσε, την αγάπη και την αναγνώριση…
Ρολάρα, που θα έλεγαν και οι ηθοποιοί στο θέατρο...
ΚΑΡΑΒΑΤΖΙΟ
Στις 29η Σεπτεμβρίου 1571, ημέρα γιορτής του Αρχάγγελου Μιχαήλ, γεννιέται στην οικογένεια των Μερίζι, ο Μικελάντζελο, που με τη θυελλώδη ζωή του και την επαναστατική ζωγραφική του θα έφερνε τα πάνω-κάτω στην κοινωνία της Ιταλίας.
Ο πατέρας του, με καταγωγή από το χωριό Καραβάτζιο, δουλεύει ως αρχιτέκτονας στην αυλή των Σφόρτσα, πανίσχυρου οίκου που διαφεντεύει το Μιλάνο και ανταγωνίζεται τους Μέδικους της Φλωρεντίας, μεταξύ άλλων και στις πατρωνίες… Δυστυχώς, όμως εκείνος πεθαίνει νωρίς και η μητέρα του Καραβάτζιο αναγκάζεται να μεγαλώσει τα πέντε παιδιά της μέσα στην φτώχεια.
Ο μικρός Καραβάτζιο θα επιλέξει να ασχοληθεί με τη ζωγραφική δουλεύοντας σε εργαστήρια του Μιλάνου, της Βενετίας και της Ρώμης και αναζητώντας την οικονομική βοήθεια φιλότεχνων πλουσίων, μέχρι που τίθεται υπό την προστασία του καρδινάλιου Del Monte.
(http://www.museumsyndicate.com/images/artists/57.jpg)
Michelangelo Merisi da Caravaggio (1571 – 1610)
Παρά τις γνωριμίες του όμως με τον καλό κόσμο, ο Καραβάτζιο επιλέγει να τριγυρνά στα καπηλειά ως άλλος Βάκχος συναναστρεφόμενος με άλλους άπορους ζωγράφους, ανθρώπους του περιθωρίου και πόρνες, τις οποίες χρησιμοποιεί, παρακαλώ, και ως μοντέλα για τη μορφή της Παναγίας, της Μαγδαληνής και λοιπών αγίων γυναικών, προκαλώντας τη μήνιν της τότε Εκκλησίας.
Πάντως, η αλήθεια είναι ότι επιδίδεται γενικά σ’ έναν σκανδαλώδη τρόπο ζωής, με αποτέλεσμα να έχει και συχνά προβλήματα με την αστυνομία του Βατικανού.
Τα έγγραφα της τότε αστυνομίας σκιαγραφούν την εικόνα ενός οξύθυμου ανθρώπου, που κυκλοφορούσε οπλισμένος (με ξίφος, μαχαίρι και καμιά φορά πιστόλι) χωρίς σχετική άδεια, ο οποίος μάλιστα συνήθιζε να επαίρεται ότι απολάμβανε της προστασίας των εκκλησιαστικών αρχών.
Όσο για το ποινικό του μητρώο, πλούσιο… Μια μέρα είχε πετάξει ένα πιάτο αγκινάρες στο πρόσωπο σερβιτόρου. Άλλη μέρα πέταγε πέτρες σε στρατιωτική φρουρά.. Κάποτε άνοιξε τρύπα στην οροφή του νοικιασμένου του εργαστηρίου, ώστε να χωρέσουν οι τεράστιοι πίνακές του. Η σπιτονοικοκυρά του (φαντάζεστε τι χαρά θα έκανε!) αποφάσισε να τον μηνύσει και ο Καραβάτζιο, για να την εκδικηθεί, έσπασε ένα βράδυ τα τζάμια της, πετώντας πέτρες από το δρόμο.
Μονίμως έμπλεκε σε κάποιον καβγά, ενίοτε δικαιολογημένο βέβαια, καθώς δεχόταν συχνά δηλητηριώδη βέλη για το έργο του όχι μόνο από την επίσημη Εκκλησία, που του στερούσε έτσι πολύτιμες αναθέσεις νέων έργων, αλλά και από το σινάφι του (κυρίως από τον ζωγράφο και ιστορικό τέχνης Giovanni Baglione). Αυτά τα αστήρικτα ή κακοπροαίρετα σχόλια τον έκαναν έξω φρενών και κυρίως, τον πίκραιναν βαθύτατα.
Το χειρότερο, στις 29 Μαΐου του 1606, σε μια παρτίδα παλακόρντα (μορφή πρώιμου τένις) λογομάχησε με τον προαγωγό δυο αγαπημένων μοντέλων του, τον Ranuccio Tomassoni, κατά πάσα πιθανότητα για τα μάτια της γυναίκας του Τομασόνι, Λαβίνια, με την οποία διατηρούσε σχέση, και τον σκότωσε. Ο ίδιος τραυματίστηκε αλλά κατάφερε να διαφύγει, ενώ οι φίλοι του, που ήταν παρόντες στο επεισόδιο, φυλακίστηκαν. Για την πράξη του καταδικάστηκε ερήμην του σε θάνατο και εξορία, γεγονός που έδινε το δικαίωμα σε κάθε μέλος της αστυνομίας του Βατικανού να τον εκτελέσει επί τόπου. Ο Καραβάτζιο εγκατέλειψε μεταμφιεσμένος τη Ρώμη και αναζήτησε μάταια καταφύγιο στους πρώην προστάτες του.
Να μην τα πολυλογώ, αφού πέρασε ένα διάστημα όπου περιπλανιόταν στη Νάπολη, στη Μάλτα όπου γίνεται ιππότης ( !!! ) και στη Σικελία, στις 24 Οκτωβρίου 1609, δημοσιεύεται η είδηση, προερχόμενη από τη Νάπολη, ότι ''Ο Καραβάτζιο, φημισμένος ζωγράφος, σκοτώθηκε. Άλλοι λένε ότι πληγώθηκε''. Κατά τον Μπαλιόνε, ο εχθρός που τον κυνηγούσε σ' ολόκληρη την Σικελία, τελικά κατάφερε να τον βρει στη Νάπολη ''και τον πλήγωσε τόσο άγρια στο πρόσωπο, ώστε δεν αναγνωριζόταν πια''. Απόπειρα δολοφονίας;
Ένα χρόνο αργότερα πάντως, πεθαίνει όντως μυστηριωδώς (αρχικά καταρρέει σε μια παραλία και λίγη ώρα αργότερα ξεψυχά σε ένα νοσοκομείο στο Πόρτο Έρκολε), καθώς επέστρεφε στη Ρώμη μετά την απονομή χάριτος από τον Πάπα…
«Καταραμένοι,
διάτρητοι από το πάθος.
Ο Έρωτας επιβιώνει μετά από εμάς
και η Τέχνη μάς κάνει αθάνατους».
Johann Wolfgang von Goethe
Πρόσφατα έγιναν εξετάσεις DΝΑ στα οστά του, που έδειξαν πως ενδεχομένως να πέθανε δηλητηριασμένος από το μόλυβδο που περιείχαν οι μπογιές του, ενώ ο οργανισμός του ήταν ήδη εξασθενημένος από τη σύφιλη λόγω της έκλυτης ζωής του. Η χρόνια δηλητηρίαση από μόλυβδο δεν σκοτώνει απαραιτήτως από μόνη της, αλλά προκαλεί πόνους στο σώμα, κατάθλιψη, αντικοινωνική ή επιθετική συμπεριφορά και οδηγεί στην κατάπτωση του οργανισμού. Ίσως, μάλιστα να εξηγεί εν μέρει τη βίαιη και σκοτεινή φύση του ζωγράφου και τη σκανδαλώδη για τα δεδομένα της εποχής συμπεριφορά του.
Ο Καραβάτζιο άσκησε μεγάλη επιρροή σε δεκάδες ζωγράφους, που ονομάστηκαν γι’ αυτό "Καραβατζίστι" (Caravaggisti). Η αίγλη του διατηρήθηκε αμείωτη κατά τον 17ο αιώνα, μα αργότερα ξεχάστηκε, έως ότου αναθερμάνθηκε το ενδιαφέρον γι’ αυτόν κατά τα μέσα του 19ου αιώνα.
Στη δική μου μνήμη πάντως έχει καταγραφεί
για την ισχυρή αντίθεση ανάμεσα στα σκοτεινά φόντα και τα φωτισμένα σώματα (chiaroscuro=φωτοσκίαση),
τα δραματικά και συχνά βίαια θέματά του που σοκάρουν,
τις θρησκευτικές του μορφές που προκαλούσαν με το νατουραλισμό τους και την έλλειψη εξιδανίκευσης
το τότε εκκλησιαστικό κατεστημένο,
για τους Βάκχους και τα φρούτα του…
...όλα απευθείας με χρώμα, χωρίς προηγουμένως να έχει σχεδιάσει τίποτα, παρατηρώντας απλώς τα μοντέλα του.
(http://www.ibiblio.org/wm/paint/auth/caravaggio/bacchus.jpg)
Καραβάτζιο, «Βάκχος» (1597), Πινακοθήκη Ουφίτσι, Φλωρεντία
Μπορείτε να χαζέψετε μερικά από τα σημαντικότερα έργα του ακούγοντας το «Lorelei» από την Lisa Gerrard, Αυστραλέζα μουσικό και τραγουδίστρια (γνωστή και από τη συμμετοχή της στο soundtrack της ταινίας «Μονομάχος»), της οποίας η μουσική μοιάζει να ξεπηδά από το παρελθόν:
http://www.youtube.com/watch?v=Gtq18fEAJnM&feature=related
Και κλείνοντας -γιατί πολύ φλυάρησα- να αναφέρω μια ταινία για τη ζωή του που γύρισε η RAI το 2006 (πέρυσι προβλήθηκε και από την ΕΤ1),
με τίτλο «La vita di Caravaggio» και πρωταγωνιστή τον Alessio Boni ( εκπληκτική η ομοιότητά του με τον πραγματικό Caravaggio ! ).
Αξίζει να δείτε μερικές σκηνές από την εν λόγω ταινία, από την παιδική του ηλικία μέχρι το θάνατό του, για να μπείτε στο κλίμα:
http://www.youtube.com/watch?v=ushSGT_OCKs&feature=related
ΥΓ. Πληροφορίες για τη ζωή του Caravaggio άντλησα από:
http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=172811
http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathextra_1_22/02/2011_379765
http://www.tovima.gr/world/article/?aid=338308
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CF%84%CE%B6%CE%B9%CE%BF
http://www.newworldencyclopedia.org/entry/Caravaggio
http://en.wikipedia.org/wiki/Giovanni_Baglione
http://www.news-around-the-world.com/cultural-news/new-caravaggio-biography-casts-light-on-renaissance-hellraiser/
http://books.google.co.uk/books?id=YMhkLIxpOWkC&pg=PA73&lpg=PA73&dq=Giovanni+Baglione+caravaggio+Ranuccio+Tomassoni&source=bl&ots=UmoYlGlVfg&sig=6X-I0NZ_8kGUTx1-qIgzf5oGabM&hl=en&ei=hhJ6TbDmDcLoOYjm6c0H&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=3&ved=0CCgQ6AEwAg#v=onepage&q=Giovanni%20Baglione%20caravaggio%20Ranuccio%20Tomassoni&f=false
-
Το τραγούδι που μου έρχεται συνειρμικά στο νου ακούγοντας το όνομα Ρασούλης, όπου συμπυκνώνεται κι η νεώτερη ιστορία της Ελλάδας, είναι το
Τίποτα δεν πάει χαμένο
Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Πρώτη εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου
Άλλες ερμηνείες:
Διονύσης Τσακνής
Σχεδόν πενήντα χρόνια
βάσανα και διωγμοί,
τώρα στη μαύρη αρρώστια
ανάξια πλερωμή.
Το δίκιο του αγώνα
πολλά σου στέρησε,
μα η ζωή λεχώνα
ελπίδες γέννησε.
Τίποτα δεν πάει χαμένο
στη χαμένη σου ζωή,
τ’ όνειρό σου ανασταίνω
και το κάθε σου "γιατί".
Ποτέ δε λες η μοίρα
πως σε αδίκησε,
μα μόνο η Ιστορία
αλλιώς σου μίλησε.
Σκυφτός στα καφενεία,
στους δρόμους σκεφτικός,
μα χθες μες στην πορεία
περνούσες γελαστός.
http://www.youtube.com/watch?v=ZGs0FKz9f-o
Έχεις απόλυτο δίκιο, Ρόζυ και πόσο διαχρονικό είναι αυτό το τραγούδι. Μου αρέσει αυτή εδώ η "εκδοχή" και μπράβο σε όποιον την έκανε. Με εισαγωγή από αφήγηση της Καριοφυλιάς Καραμπέτη
Γέρνουν τα χρόνια μου προς μια Δύση ακαθόριστη
μες στα μαβειά παράπονα της μνήμης
και τα βαραίνει απέραντη θλίψη
παρόμοια κείνης που πνίγει τα βράδυα
όταν στη θάλασσα πλάι...
...ξαναθυμόμαστε τα περασμένα
http://www.youtube.com/watch?v=wPR9ww01WxM&feature=related (http://www.youtube.com/watch?v=wPR9ww01WxM&feature=related)
Και λίγα λόγια για να μαθαίνουν οι νεότεροι για το ποιος ήταν ο Ρασούλης
Ο Μανώλης Ρασούλης γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης στις 28 Σεπτεμβρίου 1945. Γιός ενός χρυσοχόου, στα παιδικά του χρόνια έψαλε στον Πολιούχο Άγιο Μηνά. Σπούδασε κινηματογράφο στην Αθήνα και ξεκίνησε την καλλιτεχνική του πορεία τραγουδώντας ερασιτεχνικά στην Πλάκα, ενώ παράλληλα δούλευε στην εφημερίδα της αριστεράς «Δημοκρατική Αλλαγή».
Στη διάρκεια της δικτατορίας έφυγε για το Λονδίνο, όπου και παρέμεινε έξι χρόνια. Οργανώνεται στο τροτσκιστικό κίνημα, στο οποίο γνωρίζεται με την Βανέσα Ρεντγκρεϊβ με την οποία δυο φορές συνεργάστηκε σε πολιτικές παραστάσεις. Στο Λονδίνο έγινε και συνεκδότης της εφημερίδας Σοσιαλιστική Αλλαγή.
Τον Μαΐο του '68 πήρε μέρος στην εξέγερση των φοιτητών στο Παρίσι.
Λίγο μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου έρχεται στην Ελλάδα και η μεταπολίτευση θα τον βρει εργαζόμενο στα ναυπηγεία του Ανδρεάδη.
Τότε είναι που τον καλεί και ο Μάνος Λοϊζος και τραγουδούν μαζί τα «Νέγρικα» με την Μαρία Φαραντούρη.
Η συνεργασία του με το Νίκο Ξυδάκη στα «Δήθεν» είναι που θα τον καθιερώσει ως έναν από τους σημαντικότερους Έλληνες μουσικούς της γενιάς του, με επιτυχίες όπως το «Αχ Ελλάδα», «Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια», «Πότε Βούδας, πότε Κούδας», «Το κοτλέ παντελονάκι», «Τίποτα δεν πάει χαμένο».
Πολλές φορές ο Ρασούλης διαφώνησε με το λεγόμενο μουσικό κατεστημένο, όπως και με τις δισκογραφικές εταιρείες και δεν δίστασε να αποχωρήσει, εκφράζοντας ελεύθερα τις απόψεις του. Θεωρήθηκε αιρετικός και εκκεντρικός και τα τελευταία χρόνια σχεδόν αποσύρθηκε από τα καλλιτεχνικά δρώμενα.
Τα τραγούδια του έγιναν γνωστά σε Ισραήλ, Τουρκία, Σερβία μέχρι και την μακρινή Ιαπωνία.
http://news.in.gr/culture/article/?aid=1231099453
Καλό ταξίδι, φίλε μας.
-
και μια και πιάσατε τις εκκλησίες, πέρσι πηγαίνοντας στο Μαίναλο θέλαμε να κάνουμε μια στάση στην αρχαία Μαντινεία. Στο δρόμο όμως κονταστήθακαμε γιατί είδαμε μια εκκλησία, την Αγία Φωτεινή, που μας αιχμαλώτισε με την πρώτη ματιά. Στα όρια του ειδωλολατρισμού (και όχι μόνο) έγινε η αιτία να μην πάμε στην αρχαία Μαντινεία προσπαθώντας να βρούμε σε τι ρυθμό ήταν χτισμένη.
Όποιος-α μπορεί να βοηθήσει, ιδού μια φωτογραφία
(http://i56.tinypic.com/1z1cv0x.jpg)
-
Rozy, βρήκα τα εξής:
"Ο ναός της Αγίας Φωτεινής, χτισμένος τη δεκαετία του ’70 από τον αρχιτέκτονα Κ. Παπαθεοδώρου, που ως δεύτερος Γκαουντί έμενε μέσα στον υπό ανέγερση ναό. Το αποτέλεσμα είναι ένα «κράμα» αρχαίας ελληνικής τέχνης, βυζαντινής παράδοσης και σύγχρονης αρχιτεκτονικής."
Εδώ έχει και μια συνέντευξη του αρχιτέκτονα για το πώς σκέφθηκε το συγκεκριμένο ναό:
http://www.greekarchitects.gr/gr/%CF%83%CF%85%CF%83%CF%87%CE%B5%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CE%AF-%CE%B6%CF%89%CE%AE%CF%82/%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9-%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%82-%CF%86%CF%89%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CF%82-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7-%CF%88%CF%85%CF%87%CE%AE%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B9%CF%84%CE%AD%CE%BA%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%AC-%CF%84%CE%B7%CF%82-id2555
Λίγο μπερδεμένη η σκέψη του, σαν το ναό του. :o
-
Λίγο μπερδεμένη η σκέψη του, σαν το ναό του. :o
Δεν ξέρω κατά πόσο η φωτογραφία μπορεί να το δείξει αυτό αλλά είναι μια πολύ εντυπωσιακή εκκλησία με παραπομπές και στον Καραγκιόζη...
Ενδιαφέρουσα η συνέντευξη, διαφωτιστική...
Ευχαριστώ
:-*
-
Το 301 μ.Χ. ο Άγιος Γρηγόριος ο Φωτιστής βάφτισε Χριστιανό τον βασιλέα Τιριδάτη, ο οποίος ανακήρυξε επίσημα την Αρμενία ως το πρώτο χριστιανικό κράτος στον κόσμο. Το έτος 2001 μάλιστα οι Αρμένιοι γιόρτασαν την 1700η επέτειο αυτής της επίσημης ανακήρυξής τους σε έθνος χριστιανών.
Δυο λόγια για τον Άγιο Γρηγόριο
Ήταν γιος του Ανάκ, που ήταν συγγενής του βασιλιά της Μεγάλης Αρμενίας, Κουσαρώ (290 μ.Χ.). Ο Ανάκ, λοιπόν, σκότωσε τον Κουσαρώ. Αλλά οι σατράπες της Αρμενίας εκδικήθηκαν το φόνο του, σκοτώνοντας τον Ανάκ και όλη του την οικογένεια. Διασώθηκαν μόνο δύο παιδιά του, που ένας ήταν ο Γρηγόριος.
Στην Καισαρεία συνέβη να συναντηθούν ο γιος του φονιά Ανάκ, Γρηγόριος, και ο γιος του θύματος, Τηριδάτης. Ο Γρηγόριος, όχι μόνο δεν αποστράφηκε τον Τηριδάτη, αλλά τον πλησίασε με αγάπη, αποδοκίμασε την πράξη του πατέρα του και τον βοήθησε σε κάποια ασθένειά του.
Όταν αργότερα ο Τηριδάτης έγινε βασιλιάς Αρμενίας, βασάνισε φρικτά τον Γρηγόριο (που τότε ήταν επίσκοπος Αρμενίας). Διέταξε μάλιστα, να τον ρίξουν σε λάκκο με φίδια και άλλα ερπετά. Ο Γρηγόριος δεν έπαθε τίποτα, αλλά επέζησε για 15 χρόνια τρεφόμενος με το ψωμί που του πήγαινε κρυφά μια χήρα. Ο Θεός, όμως, επέτρεψε να γίνει ο Τηριδάτης σχιζοφρενής. Αλλά δια των προσευχών του Γρηγορίου θεραπεύθηκε, μετανόησε και βαπτίσθηκε χριστιανός με όλο του το έθνος.
-
SANTA LUCIA
SANKTA LUCIA
MΕΡΟΣ Α’: Η προϊστορία της γιορτής
Θα γυρίσουμε πολύ πίσω στο χρόνο. Πιθανότατα, να μην ξέρουμε και πόσο πίσω πρέπει να πάμε, καθώς τα πρώτα στοιχεία μας οδηγούν πίσω στην ύστερη νεολιθική εποχή και την εποχή του χαλκού. Αυτό σημαίνει, συν τοις άλλοις, ότι είναι δύσκολο να πει κανείς ποιος επηρεάστηκε από ποιον.
Ωστόσο, εγώ θα ξεκινήσω από μια εποχή για την οποία έχουμε αρκετές πληροφορίες.
Όταν ο Ιούλιος Καίσαρας το 46 π.Χ έφτιαξε το περίφημο ημερολόγιό του, όρισε την 25η Δεκεμβρίου ως την ημέρα όπου ελάμβανε χώρα το χειμερινό ηλιοστάσιο, δηλ. η στροφή του άξονα της γης στη μέγιστη δυνατή απόσταση από τον Ήλιο. Ήταν η σκοτεινότερη ημέρα (μικρότερη ημέρα του χρόνου: dies brevissima > brevima > bruma), μετά την οποία το φως θα άρχιζε να διαρκεί περισσότερο και οι μέρες να μεγαλώνουν.
Την ημέρα λοιπόν αυτή γιόρταζαν τα Brumalia, κατά την οποία αρχικά τιμούσαν τη γέννηση του Βάκχου (βλ. και αρχαιοελληνικά Λήναια που γιορτάζονταν την ίδια χρονική περίοδο), αλλά από το 274 μ.Χ και μετά, τα γενέθλια του ακατανίκητου Ήλιου (Dies Natalis Solis Invictus), ενός θεού που θύμιζε πολύ τον Πέρση θεό Μίθρα αλλά και τον Λύκειο Απόλλωνα.
Οι εορτασμοί βέβαια ξεκινούσαν μια εβδομάδα νωρίτερα, γύρω στις 17, με τα περίφημα Saturnalia (βλ. και αρχαιοελληνικά Κρόνια στην εαρινή ισημερία), μια γιορτή αφιερωμένη στον Κρόνο, προστάτη της γης, που με τον καιρό (λόγω της αργής περιστροφής του ομώνυμου πλανήτη και του γκρίζου χρώματός του) ταυτίστηκε με τον γέρο Χρόνο.
Κατά τη διάρκεια αυτών των γιορτών γλεντούσαν, έπιναν και έτρωγαν σε μεγάλες ποσότητες, στόλιζαν αειθαλή δέντρα και φυτά (σύμβολα της αθάνατης φύσης, που θύμιζαν ότι και ο ήλιος ως αθάνατος θα ξαναεμφανιστεί), χρησιμοποιούσαν κεριά και κόκκινα και χρυσά στολίδια, που παρέπεμπαν στο θεό Ήλιο.
Επίσης, μια άλλη συνήθεια ήταν η ανταλλαγή δώρων (saturnalia et sigillaricia) αλλά κι η προσφορά νομισμάτων και γλυκισμάτων από τους πλούσιους προς τους φτωχούς (σας θυμίζει λίγο τα κέρδη των μεταγενέστερων καλανδιστών;).
Η ελπίδα ήταν ότι το πνεύμα γενναιοδωρίας και αφθονίας των ημερών αυτών θα προμήνυε μια ανάλογη γενναιόδωρη χρονιά τόσο σε καρποφορία όσο και σε χαρά…
(http://www.freewebs.com/berryheart/HollyBerryP.gif)
Παρόμοια έθιμα, ίσως κατ’ επίδραση ως έναν βαθμό από τους Ρωμαίους, είχαν και τα διάφορα γερμανικά φύλα που κατοικούσαν στη Βόρεια και Κεντρική Ευρώπη
(Άγγλοι, Σάξονες, Φράγκοι, Λομβαρδοί, Γότθοι, Βάνδαλοι, Αλεμάνοι, Βαυαροί, Βησιγότθοι, Βουργουνδοί, Τεύτονες, αλλά και οι γνωστοί μας Βίκινγκ από τη Νορβηγία και τη Σουηδία κά)
και τα οποία από τον 2ο αιώνα π.Χ, αλλά κυρίως από τον 3ο αιώνα μ.Χ και κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, κινήθηκαν κατά κύματα σε όλη την Ευρώπη, άλλοτε μεταναστεύοντας ειρηνικά και δουλεύοντας ως αγρότες ή μισθοφόροι των Ρωμαίων και άλλοτε πραγματοποιώντας επιδρομές και καταλαμβάνοντας εδάφη της δυτικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Στη Σκανδιναβία στις 25 Δεκεμβρίου γιόρταζαν με παρόμοιο τρόπο τον θεό Ήλιο επί ένα δωδεκαήμερο.
Η γιορτή ονομαζόταν Yule, μια λέξη που άλλοι τη συνδέουν με την έννοια του τροχού κι άλλοι με τη χαρά. Αλλά και οι προηγούμενες 12 ημέρες, συνολικά δηλ. περίπου ένας μήνας, αποκαλούνταν ο μήνας του Υule.
Η περίοδος αυτή ήταν η πιο σκοτεινή του χρόνου (ειδικά σ’ αυτές τις περιοχές ο ήλιος δύει το Δεκέμβριο από τις 3 το μεσημέρι), και γι’ αυτό διάχυτος ήταν ο φόβος για την κυκλοφορία ξωτικών, ψυχών των νεκρών και δαιμονικών στοιχείων μέσα στο σκοτάδι, που έφερναν μπελάδες στους ανθρώπους (όπως και οι δικοί μας καλικάτζαροι που επί 12ημερο ταλαιπωρούν τους νοικοκύρηδες). Μάλιστα, επειδή φοβόντουσαν ότι θα εισέλθουν στο σπίτι από την καμινάδα, συνήθιζαν να κρατάνε αναμμένη τη φωτιά στο τζάκι όλες αυτές τις ημέρες.
Τα πιο καλόβολα εξωτικά τα ονόμαζαν Tomte ή Νisse και πίστευαν ότι βοηθούν τους ανθρώπους στις δουλειές του σπιτιού και τους προστατεύουν από την κακοτυχία. Αν όμως οι άνθρωποι δεν άφηναν φαγητό και ποτό γι’ αυτά ή δεν τους φέρονταν καλά, τα εξωτικά τούς επέβαλλαν διάφορες τιμωρίες. Ίσως κάποιοι να θυμάστε το ιδιόρρυθμο «ανθρωπάκι» στο σουηδικό μυθιστόρημα «Περιπέτειες του Νιλς Χόλγκερσον» που είχε τιμωρήσει τον Νιλς, επειδή αυτός δεν το άφηνε ελεύθερο, μεταμορφώνοντάς τον σε nisse περιπλανώμενο με ένα κοπάδι χήνες.
(http://1.bp.blogspot.com/_rhrgWNE1-bc/TQYRMqTkazI/AAAAAAAAAbU/R7KH5qn-TG8/s1600/nisse.gif)
Ενώ, όμως, παραδοσιακά ο κόσμος συνέχιζε να γιορτάζει το χειμερινό ηλιοστάσιο στις 25 Δεκεμβρίου, η πραγματικότητα δεν αντιστοιχούσε πλέον στις ημερομηνίες του ημερολογίου. Κι αυτό, γιατί λόγω ατέλειας το Ιουλιανό ημερολόγιο έχανε μια ημέρα κάθε 128 χρόνια, με αποτέλεσμα με την πάροδο των ετών το προστιθέμενο μικρό λάθος να μεταθέσει την πραγματική ημερομηνία του χειμερινού ηλιοστασίου.
Έτσι, λ.χ το 1582, που ο Πάπας Γρηγόριος IΓ’ αναγκάζεται να διορθώσει το ημερολόγιο, το χειμερινό ηλιοστάσιο είχε φτάσει να πραγματοποιείται στις 12 Δεκεμβρίου, ημέρα εορτασμού του Αγίου Σπυρίδωνα.
Το γεγονός αυτό διασώζεται, πιστεύω, στην ελληνική λαϊκή ρήση: «Απ' του αγίου Σπυρίδωνα η μέρα μεγαλώνει σπυρί-σπυρί».
Ενάμιση αιώνα περίπου νωρίτερα, δηλ. γύρω στο 1430, ο Γερμανός καρδινάλιος και αστρονόμος Nicholas of Cusa, είχε υπολογίσει την 13η Δεκεμβρίου, ως ημέρα του χειμερινού ηλιοστασίου.
Δεν είναι, λοιπόν, περίεργο ότι και οι Σκανδιναβοί τον Μεσαίωνα, θεωρούσαν ως την πιο σκοτεινή ημέρα του χρόνου τη 13η Δεκεμβρίου και συνέχισαν να το πιστεύουν για πολλούς αιώνες ακόμα (όπως καταλάβατε, είναι να μην μπει στο μυαλό του ανθρώπου μια ημερομηνία).
Πίστευαν μάλιστα ότι εκείνη την ημέρα κυκλοφορούσε στον αέρα μια δαιμονική μορφή, η Lussi μαζί με τους ακολούθους της, τους Lussiferarda (το όνομα θυμίζει επικίνδυνα τον Lucifer, δηλ. τον Εωσφόρο, τον άγγελο του φωτός που εκδιώχθηκε από τον Παράδεισο και έγινε άγγελος του Σκότους). Τα παιδιά που ήταν άτακτα και δεν έκαναν τις δουλειές τους, έπρεπε να προσέχουν πολύ, γιατί η Λούσι θα κατέβαινε από την καμινάδα και θα τα έκλεβε. Για το λόγο αυτό εκείνη την ημέρα, τη Lussinatta, συνήθιζαν όλοι να μένουν άγρυπνοι με τραγούδια και χορούς, μέχρι το πρώτο ισχνό φως του χειμώνα να διώξει το κακό
Ας γυρίσουμε, όμως, για λίγο ξανά στο Νότο τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες.
Οι χριστιανοί των πρώτων αιώνων έπρεπε να βρουν κάποιες ημερομηνίες εορτασμού της σύλληψης και της γέννησης του Ιησού, μιας και αγνοούσαν τις πραγματικές. Επέλεξαν, λοιπόν, να οικειοποιηθούν τα χρονικά ορόσημα των παγανιστών, ώστε να εκμεταλλευθούν και τους συμβολισμούς, αλλά και να γίνουν ευκολότερα δεκτά τα νέα έθιμα.
Έτσι, από τον 3ο αιώνα μ.Χ και επισήμως επί Μεγάλου Κωνσταντίνου (4ος αιώνας μ.Χ) καθορίστηκε
για τον εορτασμό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου η 25η Μαρτίου, ημέρα κατά την οποία οι Ρωμαίοι τοποθετούσαν την εαρινή ισημερία, απαρχή της αναγέννησης της φύσης,
και για τη γέννησή του, εννέα μήνες μετά, η 25 Δεκεμβρίου, ημέρα του χειμερινού ηλιοστασίου, γενεθλίων του θεού Ήλιου, και άρα ημέρα γέννησης ενός νέου πιο φωτεινού κόσμου
(βλ. και την ημέρα που αφιερώθηκε στον Κύριο ως ημέρα αργίας, την Κυριακή, που στους γερμανόφωνους ήταν ως τότε αφιερωμένη στον θεό Ήλιο, π.χ αγγλ. Sunday, νορβηγ. Søndag, γερμ. Sonntag).
O Άγιος Αυγουστίνος μάλιστα έκανε έκκληση στους πιστούς να λατρεύουν στις 25 Δεκεμβρίου, αντί για το θεό Ήλιο, τον Θεό που έφτιαξε τον ήλιο.
Και τα χρόνια περνούσαν…
Στις Συρακούσες του 4ου αιώνα μ.Χ γεννήθηκε μια νεαρή κοπέλα η Lucia (<lux-lucis=φως) από Ρωμαίο πατέρα και Ελληνίδα μητέρα. Η Λουκία έγινε χριστιανή και βοηθούσε πολύ τους πιστούς που ζούσαν στις κατακόμβες μεταφέροντάς τους προμήθειες. Ωστόσο, όταν απέρριψε τον έρωτα ενός ειδωλολάτρη, αυτός την «κάρφωσε» στον κυβερνήτη, με αποτέλεσμα να καταδικαστεί σε θάνατο. Σύμφωνα με το θρύλο, αφού οι φρουροί απέτυχαν να την κάψουν ζωντανή, κατάφεραν να της βγάλουν τα μάτια (γι’ αυτό και στις αγιογραφίες απεικονίζεται να τα κρατάει σε δίσκο), τα οποία όμως με θαυματουργικό τρόπο ξαναμπήκαν στη θέση τους.
(http://4.bp.blogspot.com/_IIIq3KHs4ic/TQZoD5hCu8I/AAAAAAAAD0U/Q2KNRnGWC9Y/s1600/Card-_126-Lucy-front.jpg)
Από τότε η Santa Lucia θα θεωρείται προστάτρια των τυφλών και όσων έχουν προβλήματα οράσεως και θα την γιορτάζουν με αναμμένα κεριά σε όλη την Ιταλία, αλλά και σε γειτονικές χώρες (Μάλτα, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Κροατία)
στις 13 Δεκεμβρίου, δηλ. 12 ημέρες πριν από το χειμερινό ηλιοστάσιο (το οποίο στην εποχή της τοποθετούνταν ακόμα παραδοσιακά στις 25 Δεκεμβρίου) καθώς τόσο το όνομα όσο και η λατρεία της παραπέμπουν σ’ αυτό.
Πώς τα φέρνει όμως η ζωή…
Τον 15ο αιώνα, όπως είπα, η 13η Δεκεμβρίου ορίζεται ως ημέρα του χειμερινού ηλιοστασίου και από τότε η γιορτή της συνδέεται στη συνείδηση του κόσμου με την πιο σκοτεινή μέρα του χρόνου.
-
MΕΡΟΣ Β’: Η γιορτή στη σημερινή της μορφή
Ας επιστρέψουμε τώρα στην παγωμένη και σκοτεινή Σκανδιναβία του Μεσαίωνα, όπου κάποια στιγμή φτάνει ο χριστιανισμός.
Οι παγανιστικές λατρείες είναι, όμως, πολύ ισχυρές και κάνει αιώνες για να επικρατήσει (από τον 8ο ως τον 13ο αιώνα, ίσως και αργότερα σε κάποιες περιοχές).
Κατά τη διάρκεια αυτής της πάλης ανάμεσα στην παλιά και τη νέα θρησκεία που θα κρατήσει αιώνες, θα έρθουν αντιμέτωπες και δυο ισχυρές, διαμετρικά αντίθετες, μορφές, που όμως τυχαίνει να λατρεύονται και οι δυο στις 13 Δεκεμβρίου:
Η αγία του φωτός Santa Lucia και η μάγισσα του σκότους Lussi.
Και όμως, ο κόσμος τελικά θα επιλέξει να «παντρέψει» και τις δυο παραδόσεις σε μια γιορτή,
αυτή της Sankta Lucia.
Από τότε, σε όλες τις σκανδιναβικές χώρες, η νέα γιορτή εορτάζεται με μεγάλη λαμπρότητα, μολονότι η αθεΐα κυμαίνεται σε υψηλά επίπεδα.
Κάθε πόλη, κάθε σχολείο και κάθε οικογένεια επιλέγει τιμητικά τη δική της Sankta Lucia. Η καθορισμένη Λουκία, εμφανίζεται με μια κόκκινη κορδέλα που συμβολίζει το μαρτύριο της αγίας και ένα στεφάνι από κεριά στο κεφάλι σε ανάμνηση είτε της φωτιάς με την οποία πήγαν να την κάψουν, είτε των κεριών που τοποθετούσε στο κεφάλι όταν κατέβαινε στις κατακόμβες για να κατεβάσει όσες περισσότερες προμήθειες μπορούσε.
Στους δημόσιους χώρους (λουθηρανικές εκκλησίες, σχολικές αίθουσες) εμφανίζεται στο σκοτάδι μαζί με τις ακολούθους της (δηλ. σαν τη Lussie;) που άλλοτε είναι κοπέλες, άλλοτε μικρά αγόρια στολισμένα με χρυσά αστέρια. Τραγουδούν κυρίως το παραδοσιακό ναπολιτάνικο τραγούδι για τη Santa Lucia με διαφορετικούς στίχους ανά χώρα.
(http://1.bp.blogspot.com/_02zNJ7QECQM/TQP494sA4-I/AAAAAAAAArk/N1VKAXENHYg/s1600/Santa+Lucia.jpg)
Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια γίνεται και μια σχετική φασαρία για το αν θα μπορούσαν και αγόρια να παίζουν το ρόλο της Sankta Lucia, προκαλώντας βέβαια θύελλα αντιδράσεων. Την προηγούμενη νύχτα πάντως στα σχολεία γίνονται μεγάλα πάρτι, όπου τρώνε και γλεντάνε, όπως τα παλιές εποχές που ξαγρυπνούσαν μην τυχόν και έρθει η Lussi.
Στα δε σπίτια, η Λουκία, ένα μικρό κορίτσι, σηκώνεται πρωί πρωί και πηγαίνει πρωινό στους γονείς, τα περίφημα lussekattοr με σαφράν (χρυσο-κίτρινου δηλ. χρώματος, όπως και ο ήλιος), που άλλοι τα παρομοιάζουν με γάτα (δαιμονικό στοιχείο), άλλοι με μάτια (αυτά της αγίας)…
(http://farm5.static.flickr.com/4052/4254630136_4928eb2d88.jpg)
Kαι μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια:
Με την εμφάνιση του χριστιανισμού όλες αυτές οι δαιμονικές μορφές που άρπαζαν άτακτα παιδιά ή τιμωρούσαν τους ανθρώπους που δεν τους πρόσφεραν φαγητό και ποτό, εξευμενίστηκαν και είτε οι ίδιοι εξευγενισμένοι είτε άλλες αγαθές μορφές στη θέση τους
φέρνουν την περίοδο του Yule δώρα στα καλά παιδιά.
Στη Βoρειονατολική Ιταλία το ρόλο αυτό παίζει πάλι η Santa Lucia που έρχεται με το γαϊδουράκι της και τον ακόλουθό της (που πρέπει απαραιτήτως να πιουν και να φάνε κάτι) φέρνοντας δώρα στα καλά παιδιά και κάρβουνα στα άτακτα. Και φυσικά, για ευνόητους λόγους κανένα παιδί δεν πρέπει να τη δει, γιατί θα του ρίξει στάχτη στα μάτια και θα το τυφλώσει.
Στη Φιλανδία το ρόλο αυτό έχει ένα γέροντας, ο Joulupukki, που εξευμενισμένος πλέον και καλακάγαθος, έρχεται με το μπαστούνι του (ως άλλος Κρόνος ή γερο-Χρόνος) και το έλκηθρό του κουβαλώντας δώρα στα καλά παιδιά.
Στις γερμανόφωνες περιοχές είναι ο άγιος Νικόλαος ή Santa Κlaus,
στη Β. Αμερική ο Santa Claus,
στην Ελλάδα ο Άγιος Βασίλειος από την Καισαρεία.
Πόσες παραδόσεις έχουν συγχωνευθεί…
Επειδή η νύχτα, όμως, προχώρησε, ας ακούσουμε τα κορίτσια από τη Σουηδία να μας τραγουδάνε το παραδοσιακό τραγούδι για τη Sankta Lucia*, που ενώ ξεκινά λέγοντας πως το σκοτάδι περπατά με βαριά βήματα στον κόσμο, καταλήγει με τη βεβαιότητα ότι το σκοτάδι σύντομα θα εγκαταλείψει τη γη και μια καινούργια μέρα θα ξημερώσει στο ροδαλό ουρανό.
Άρα, να μην ξεχνάτε ποτέ πως όσο σκοτεινά κι αν φαίνονται τα πράγματα,
“non velat umbra diem”
(=το σκοτάδι δεν θα σκεπάσει την ημέρα)
http://www.youtube.com/watch?v=i2-Q_ObdE-4&feature=related
Καληνύχτα και καλό ξημέρωμα…
* Τους σουηδικούς στίχους του τραγουδιού με αγγλική μετάφρασή τους θα βρείτε εδώ:
http://www.mamalisa.com/blog/santa-lucia-day-song-and-saying-why-its-a-festival-of-light/
Πληροφορίες άντλησα από:
http://blogs.in.gr/blogger/post/?aid=11264
http://www.penitents.org/lucy.html
http://katspurrfectboutique.blogspot.com/2010/12/december-13th-is-santa-lucia-day-in.html
http://deepestwell.blogspot.com/2010/12/21-days-of-yule-day-13-lussinatta.html
http://en.wikipedia.org/wiki/Yule
http://www.witchvox.com/va/dt_va.html?a=usma&c=holidays&id=2079
http://www.novaroma.org/nr/Saturnalia
http://en.wikipedia.org/wiki/Santa_Lucia
http://www.timeanddate.com/calendar/december-solstice-customs.html
http://greenbeangal.blogspot.com/2009/12/happy-winter-solstice-yule-saturnalia.html
http://www.suite101.com/content/saturnalia-a35729
http://www.friesian.com/germania.htm
http://www.historyworld.net/wrldhis/PlainTextHistories.asp?historyid=ac67
http://en.wikipedia.org/wiki/Germanic_peoples
http://www.ucalgary.ca/applied_history/tutor/firsteuro/invas.html
http://en.wikipedia.org/wiki/Migration_Period
http://www.brandewyne.com/temple/rites/yule.html
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BD%CE%B1
http://blogs.sch.gr/speaker/2010/05/19/%ce%b7-%ce%b8%ce%ad%cf%83%cf%80%ce%b9%cf%83%ce%b7-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%b5%ce%bf%cf%81%cf%84%cf%8e%ce%bd/
http://wordsyoudontknow.com/xmas-words-you-dont-know-2-brumalia/
http://en.wikipedia.org/wiki/Winter_solstice
http://www.enoria.be/index.php?option=com_content&task=view&id=53&Itemid=67
http://www.sccc.ca/site/panel5/SwedishCustomsandTraditions.html
http://www.ilya.it/chrono/pages/kalenderen.htm
http://withastraea.wordpress.com/2010/12/13/saint-lucia-and-the-astraean-archetype/
http://en.wikipedia.org/wiki/Christianization_of_Scandinavia
-
Kαλημέρα.
Ευχαριστώ για τα καλά λόγια. Χαίρομαι που σας άρεσε το αφιέρωμα, γιατί πραγματικά με κούρασε περισσότερο απ' όλα τα προηγούμενα. Είχε πολύ ψάξιμο, αλλά και μεγάλο ενδιαφέρον, γιατί και εγώ τα περισσότερα δεν τα γνώριζα.
Rozy, σχετικά μ' αυτό που μου έγραψες για τις φωτιές, εγώ γνωρίζω μόνο αυτές που ανάβουν με αφορμή τη γιορτή του Αη Γιαννιού τον Ιούνιο (κοντά στο θερινό ηλιοστάσιο). Αν ξέρεις κάτι παραπάνω για το χειμώνα, θα χαρώ να το διαβάσω.
-
Rozy, οι Κέλτες είχαν και αυτοί παρόμοιες δοξασίες και τελετουργίες σε σχέση με το φως και το σκοτάδι. Είπα απλώς να μην επεκταθώ και σ' αυτούς. Πριν αρχίσουν τις μετακινήσεις τα γερμανικά φύλα στην Ευρώπη, είχαν εξαπλωθεί οι Κέλτες. Έκαναν ένα πέρασμα και από τον ελληνικό χώρο (τα τοπωνύμια "Γαλατάς" ανά την Ελλάδα πιστοποιούν κάτι τέτοιο). Το γεγονός λοιπόν ότι στη Μακεδονία έχουν ή είχαν έθιμα με φωτιές οφείλεται και στις αρχαίες ελληνικές παραδόσεις, αλλά και σε Ρωμαίους, Κέλτες και διάφορα γερμανικά φύλα που πέρασαν από εκεί αργότερα.
Και κάτι που μου ήρθε στο μυαλό, με αφορμή το τελευταίο θέμα για το φως και το σκοτάδι:
Tα Blues.
Πριν από καιρό είχα αναφερθεί στα spirituals, τραγούδια των Αφρικανών της Αμερικής που δούλευαν στις φυτείες και εξέφραζαν τη θλίψη για τη δουλεία τους, αλλά και τα όνειρα για την απελευθέρωσή τους.
Ένα μεταγενέστερο μουσικό είδος που αναπτύχθηκε στις νέγρικες κοινότητες και βασίστηκε στα spirituals ήταν τα λεγόμενα blues. Όπως λένε μερικοί μουσικοί των blues:
“H ουσία των blues είναι όταν ένας καλός άνθρωπος, νιώθει χάλια και ξεκινά να εξιστορεί όλες τις αναποδιές και τα βάσανα που του συμβαίνουν, μέσα από τη μουσική, για να τις ξορκίσει και να νιώσει καλύτερα…”
Και επειδή μου αρέσουν τα ιδιαίτερα μουσικά κομμάτια, ακούστε ένα τραγούδι από τον Στέλιο Βαμβακάρη, γιο του διάσημου Μάρκου, που παντρεύει το ρεμπέτικο με τα blues.
(http://1.bp.blogspot.com/_Z6vgN-J_BOI/R-kgMpFDRJI/AAAAAAAABBk/9rdVLa2zTmA/s400/%CF%83%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82+%CE%B2%CE%B1%CE%BC%CE%B2%CE%B1%CE%BA%CE%AC%CF%81%CE%B7%CF%82.jpg)
Στέλιος Βαμβακάρης
Το τραγούδι είναι ηχογραφημένο στον δίσκο του Στέλιου Βαμβακάρη "ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΤΗ ΝΥΧΤΑ / ATHENS BLUES - ΣΤΕΛΙΟΥ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗ " ο οποίος κυκλοφόρησε το 2001 και περιλαμβάνει τη μουσική για την ομώνυμη ταινία του Γιώργου Πανουσόπουλου.
Σημειωτέον ότι και αρκετά χρόνια νωρίτερα, το 1988 είχε ηχογραφήσει με τον Louisiana Red το θρυλικό δίσκο "Το μπλουζ συναντά το Ρεμπέτικο".
http://www.youtube.com/watch?v=DMrb2YExn6k
Αφιερωμένο σε όσους έχουν τις «μαύρες» τους ή αμερικανιστί, τα «blues» τους… :-*
-
Στον Οδυσσέα Ελύτη αφιερωμένη η ημέρα ποίησης
Ημέρα Ποίησης η Δευτέρα 21 Μαρτίου, αφιερώνεται από το ΕΚΕΒΙ στον μεγάλο Έλληνα ποιητή Οδυσσέα Ελύτη με αφορμή τη συμπλήρωση των 100 χρόνων από τη γέννησή του. Έτσι στίχοι του Ελύτη θα ταξιδέψουν από τη Δευτέρα και για ένα μήνα με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Μυτιλήνη, Ρόδο και Ζάκυνθο.
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=605767 (διαβάστε περισσότερα)
ΜΑΡΙΝΑ - ΦΑΡΑΝΤΟΥΡΗ
http://www.youtube.com/watch?v=KIrXzG_4GpI&feature=related
ΜΑΡΙΝΑ - εκτέλεση Γιαννακοπούλου
http://www.youtube.com/watch?v=PgjuXXzWBrE
Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Ντόρα Γιαννακοπούλου
Δώσε μου δυόσμο να μυρίσω,
Λουίζα και βασιλικό
Μαζί μ'αυτά να σε φιλήσω,
και τι να πρωτοθυμηθώ
Τη βρύση με τα περιστέρια,
των αρχαγγέλων το σπαθί
Το περιβόλι με τ' αστέρια,
και το πηγάδι το βαθύ
Τις νύχτες που σε σεργιανούσα,
στην άλλη άκρη τ' ουρανού
Και ν' ανεβαίνεις σε θωρούσα,
σαν αδελφή του αυγερινού
Μαρίνα πράσινο μου αστέρι
Μαρίνα φως του αυγερινού
Μαρίνα μου άγριο περιστέρι
Και κρίνο του καλοκαιριού
-
Καλησπέρα. :)
Γκρίζος ο ουρανός σήμερα, γκρίζα και η ψυχολογική ατμόσφαιρα στη Μεσόγειο.
Αντιθέτως, πέρα στην Ινδία η χθεσινή και η σημερινή μέρα ήταν δυο μέρες μέσα στο χρώμα, όπως απαιτούσε η γιορτή του Holi.
Tι λέτε; Θέλετε να πεταχτούμε λίγο από εκεί; Να χρωματιστεί λίγο η διάθεσή μας... :-*
Holi
H ινδική γιορτή των χρωμάτων
Το Ηοli είναι μια γιορτή που πραγματοποιείται κυρίως στη Βόρεια Ινδία κάθε χρόνο, αμέσως μετά την πανσέληνο του Μαρτίου.
Οι ρίζες του χάνονται μέσα στους αιώνες. Μολονότι έχει συνδεθεί με διάφορες ιστορίες της ινδουιστικής θρησκείας και μυθολογίας, φαίνεται πως ο βασικός πυρήνας της γιορτής
έχει σχέση με την εαρινή ισημερία και την υποδοχή της άνοιξης που εορτάζεται σαν τον θρίαμβο του καλού εναντίον του κακού.
Χαρά, ερωτισμός, κλίμα ισότητας, παιγνιώδης ατμόσφαιρα…
Η άνοιξη επιτέλους ήρθε!
Ο θρύλος λέει ότι ο Κρίσνα, κεντρική μορφή της ινδουιστικής θρησκείας, έζησε για μεγάλο χρονικό διάστημα κοντά σε βοσκούς και πάμπολλες βοσκοπούλες (τις λεγόμενες "γκόπις"), μία εκ των οποίων, τη Ράντα την αγάπησε σφόδρα.
Η παράδοση αναφέρει, λοιπόν, ένα αγαπημένο παιχνίδι μεταξύ του Κρίσνα και των γκόπις
κατά το οποίο πετούσαν χρώματα ο ένας στον άλλο.
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/9/96/A_Holi_Festival_-_Krishna_Radha_and_Gopis.jpg)
Ο Κρίσνα παίζει με τις γκόπις και τη Ράντα
Σε ανάμνηση λοιπόν αυτού του ρομαντικού παιχνιδιού, την ημέρα του Holi οι Ινδουιστές αφήνουν με ενθουσιασμό τις αναστολές τους, τους περιορισμούς των κοινωνικών τάξεων και των κοινωνικών ρόλων, για να κυνηγηθούν αναμεταξύ τους στους ναούς και στους δρόμους,
πετώντας ο ένας στον άλλο χρωματιστές μπογιές και νερό.
Μάλιστα, παλαιότερα τα χρώματα αυτά ήταν φτιαγμένα από βότανα και γι’ αυτό θεωρούνταν ότι δρούσαν θεραπευτικά για τις ιώσεις που κυκλοφορούν αυτήν την εποχή. Δυστυχώς, σήμερα χρησιμοποιούν πολλές συνθετικές βαφές, συχνά τοξικές που προκαλούν προβλήματα υγείας στους συμμετέχοντες.
(http://www.dishtracking.com/blog/wp-content/uploads/2010/02/Lapataganj-Holi-2.jpg)
Την προηγούμενη μέρα που ονομάζεται Holika Dahan, ανάβουν φωτιές σε ανάμνηση της θαυμαστής διάσωσης
του νεαρού Prahlad από τη Ηοlika.
Ο πατέρας του, βασιλιάς των δαιμόνων, μέσα στην αλαζονεία του απαγόρευσε τη λατρεία άλλων θεοτήτων. Όταν έμαθε ότι ο γιος του ήταν πιστός στον Visnu και όχι στον ίδιο, προσπάθησε επανειλημμένα να τον σκοτώσει χωρίς να τα καταφέρει.
Στο τέλος, η δαιμονική αδελφή του βασιλιά, Holika, τον έπεισε να τον κουβαλήσει μέσα από φωτιά, πιστεύοντας ότι ίδια θα σωζόταν, καθώς διέθετε ένα ειδικό δώρο ακαΐας. Ωστόσο, αυτό που δεν ήξερε ήταν ότι το δώρο μπορούσε να χρησιμοποιηθεί μόνο για το καλό αυτού που το έφερε. Έτσι, όταν μπήκαν και οι δυο στη φωτιά, η ίδια κάηκε, ενώ ο Prahlad σώθηκε, αποδεικνύοντας ότι το καλό πάντα νικά το κακό.
Άλλοι πάλι αναφέρουν μια άλλη ιστορία με το θεό Shiva, που πήγε να τον παραπλανήσει ο θεός του έρωτα, Kamadeva και αυτός τον έκαψε.
Μπορείτε να πάρετε μια γεύση από το Holi, ακούγοντας ένα σχετικό τραγούδι από μια ινδική ταινία που γυρίστηκε το 2005 στο Bollywood και αναφερόταν στον Mangal Pandey, ηγέτη της ανταρσίας των Ινδών απέναντι στους Άγγλους το 1857.
Ο τίτλος της ήταν:«The Rising: Ballad of Mangal Pandey»
The Holi Song
http://www.youtube.com/watch?v=4o8Cslm9uNc&feature=related
Πηγές:
http://www.religionfacts.com/hinduism/holidays/holi.htm
http://en.wikipedia.org/wiki/Holi
http://www.holifestival.org/history-of-holi.html
-
Καλησπέρα, λαέ του pde (soul, πώς το βρίσκεις; ) ;D ;D
Με αφορμή τη γιορτή της 25ης Μαρτίου την Παρασκευή, σκέφτηκα να κάνουμε εδώ στo pde ένα αφιέρωμα-γιορτή το το βράδυ της Πέμπτης.
Εγώ σας ετοιμάζω ένα αφιέρωμα στη μουσική και τα τραγούδια των αστικών ελληνικών κέντρων από την Άλωση ως τους Βαλκανικούς Πολέμους (που απελευθερώνονται τα τελευταία εδάφη του σύχρονου ελληνικού κράτους, με εξαίρεση, βέβαια, τα Δωδεκάνησα).
Όποιος θέλει να συνεισφέρει σε πληροφορίες ή σε τραγούδια αυτής της περιόδου εκείνο το βράδυ, θα είναι ευπρόσδεκτος.
Θα ήταν καλό κυρίως αν ανεβάζατε δημοτικά τραγούδια, γιατί εγώ θα επικεντρωθώ στα τραγούδια των πόλεων. Στίψτε το μυαλό σας να θυμηθείτε αγαπημένα σας τραγούδια, αντιγράψτε το πρόγραμμα της σχολικής γιορτής εν ανάγκη... Την Πέμπτη το βράδυ σας περιμένω. :-*
Για σήμερα, σας αφιερώνω ένα σύγχρονο μουσικό κομμάτι που φέρνει αναμνήσεις από το παρελθόν, για
να μπαίνετε σιγά-σιγά στο κλίμα.
Είναι το "Ευρωπαϊκό ταξίμι" του Μάριου Στρόφαλη .
http://www.youtube.com/watch?v=Pdc9XHSaO7s
(http://farm3.static.flickr.com/2340/2106543705_2d2a1012e5.jpg)
-
Χαιρετω τα πουλακια του pde 8)
Eλπιζω να ειστε ολοι καλα...
Lila,ακουμε και ξενα,ναι!Λιγα αλλα καλα.Ρεσιταλ εδωσες και σημερα!
Soul τι φωναρα που εχει αυτη η Celine....
Anastasia υπεροχη φωτο που εβαλες με τα παιδακια στη λιμνη :)
Υπουργε πολιτισμου του pde,εεεεεεε apri ηθελα να πω,ευχαριστουμε και παλι..
Προεδρε να βγαλουμε καμια ερωτηση sos για τη βυζαντινη ιστορια στον Ασεπ...Ειναι το φορτε μου!
Και πανω εκει που μπηκα εδω να χαλαρωσω λιγο απο την κουραστικη μερα που ειχα,τσουπ ηρθε η φιλτατη domenica και με...ΕΣΤΕΙΛΕ!Χιλια ευχαριστω για τη συνεντευξη του θεου...Να σαι καλα!Φουντωσα βραδυνιατικο!
(http://i56.tinypic.com/sqjcpj.jpg)
Θα θελα αν δε σας πειραζει να μοιραστω μαζι σας δυο αποσπασματα απο τη συνεντευξη τα οποια πραγματικα με εντυπωσιασαν:
<<Φεύγαμε στις 7 το πρωί μεθυσμένοι από το μαγαζί μαζί με τον ηχολήπτη και πηγαίναμε στο στούντιο, χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι αυτό που τραγουδούσα δεν έστεκε τονικά.>>
<<Τα ταξίδια δεν είναι στους τόπους, τα ταξίδια είναι εδώ. Έχω φύγει από το μπαρ της Γωγώς στον Νέο Κόσμο μια Κυριακή στις 7 το πρωί και περπατώντας προς το Κουκάκι ένιωσα ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου. Σχεδόν κάθε μέρα μου είναι ένα ταξίδι και θέλω το ταξίδι μου να είναι ανεπανάληπτο.>>
Ειναι τοσο αυθεντικος..Και παντα πολυ μπροστα!Οι σκεψεις του,που οι περισσοτερες αποτυπονωνται στα τραγουδια του,συμπληρωνουν μεγαλα κενα μεσα μου...Σε ευχαριστω πουλακι μου!
Τιποτα δε χαθηκε
http://www.youtube.com/watch?v=5In8DT5q72Y&feature=related
(http://i55.tinypic.com/x29dh4.jpg)
Τίποτε δεν χάθηκε πότε από κανέναν,
ούτε ένα αστέρι δεν ξεστράτισε ποτέ.
Κανένας δεν υπέφερε για πάντα στα χαμένα.
Κανείς δεν πέθανε ποτέ ωραίε μου εαυτέ.
Κι αν είναι λόγια δύσκολα είναι τα αγαπημ.ένα
Κι αν τα πιστεύεις, γεια χαρά,
και φεύγω ήσυχα, φεύγω ήσυχα
Τίποτα δεν πέρασε ούτε και θα γυρίσει,
όλα συμβαίνουν τώρα, όλα σε μια στιγμή.
Παράφορη εποχή,
κι η μέρα όμορφη, η μέρα δύσκολη,
μια πρόκληση η ζωή, αθάνατη - θνητή.
-
Για να μπαίνουμε σιγά-σιγά στο κλίμα…
Ο Ήλιος εβασίλεψε
«Θυμούμαι πάντα το Θεόφιλο όταν συλλογίζομαι τον Μακρυγιάννη. Σας έλεγα πως ο Μακρυγιάννης είναι από τις πιο μορφωμένες ψυχές του νέου ελληνισμού, το ίδιο πιστεύω και για το Θεόφιλο, αν η λέξη μόρφωση σημαίνει πνευματική μορφή. Κι αυτή η μόρφωσή τους είναι εξαιρετικά έντονη και δραστήρια.
Είναι καταπληκτική η έμφυτη ανάγκη που έχουν να εκφραστούν. Εκμηδενίζει όλες τις δυσκολίες. Θυμάται κανείς κάτι πεισματάρικα φυτά, που όταν πιάσει η ρίζα τους, προχωρούν γκρεμίζοντας φράχτες, σπάζοντας ταφόπετρες.
Ο Μακρυγιάννης δημιουργεί έκφραση σε κάθε του ώρα. Και με πετραδάκια της θάλασσας ακόμη κάθεται και γράφει την ιδέα του στο χώμα του περιβολιού του και συμπληρώνει τη σκέψη της μέρας με τα όνειρα που βλέπει στον ύπνο του.»
Γιώργος Σεφέρης, απόσπασμα από το «Ένας Έλληνας -ο Μακρυγιάννης» («Δοκιμές» 1981).
(http://users.sch.gr/amalsk/Taftotita/Makrygiannis.jpg)
Τον Σεπτέμβριο του 1826, ο Ρουμελιώτης στρατηγός Γιάννης Μακρυγιάννης μαζί με τον Γκούρα πολιορκούνταν στην Ακρόπολη των Αθηνών από τους Τούρκους.
O ίδιος γράφει στα "Απομνημονεύματα" του:
"Τότε έκατζε ο Γκούρας και οι άλλοι και φάγαμεν ψωμί τραγουδήσαμεν κ᾿ εγλεντήσαμεν. Με περικάλεσε ο Γκούρας κι᾿ ο Παπακώστας να τραγουδήσω ότ᾿ είχαμεν τόσον καιρόν οπού δεν είχαμεν τραγουδήση, τόσον καιρόν οπού μας έβαλαν οι ᾿διοτελείς και ᾿γγιχτήκαμεν δια να κάνουν τους κακούς τους σκοπούς. Τραγουδούσα καλά. Τότε λέγω ένα τραγούδι
«Ο Ήλιος εβασίλεψε, Έλληνα μου, βασίλεψε, και το φεγγάρι εχάθη
κι ο καθαρός Αυγερινός που πάει κοντά στην Πούλια
τα τέσσερα κουβέντιαζαν και κρυφοκουβεντιάζουν.
Γυρίζει ο Ήλιος και τους λέει, γυρίζει και τους κρένει:
«Εψές οπού βασίλεψα πίσου από μια ραχούλα,
άκ’σα γυναίκεια κλάματα κι ανδρών τα μοιργιολόγια,
γι’ αυτά τα ηρωικά κορμιά στον κάμπο ξαπλωμένα,
και μέσ’ στο αίμα το πολύ είν’ όλα βουτημένα.
Για την πατρίδα πήγαινε στον Άδη τα καημένα».
Ο μαύρος ο Γκούρας αναστέναξε και μου λέγει «Αδελφέ Μακρυγιάννη, σε καλό να το κάμη ο Θεός άλλη φορά δεν τραγούδησες τόσο παραπονεμένα. Αυτό το τραγούδι σε καλό να μας βγη.»
-Είχα κέφι, του είπα, οπού δεν τραγουδήσαμεν τόσον καιρόν ».
Δυστυχώς, κανείς δεν μπορεί πια να μας μουρμουρίσει την αυτοσχέδια μελωδία του ίδιου του Μακρυγιάννη.
Θα ακούσετε τους ίδιους στίχους σε μουσική του Χρ. Λεοντή και τη φωνή του Ν. Ξυλούρη.
http://www.youtube.com/watch?v=-OJ6ZZo51SU&feature=related
-
Του Φλέσσα η μάνα
«Νικήτα,
Έλαβα την επιστολήν σου και εις απάντησιν σου λέγω ότι δεν είμαι σαν και σε και σαν τον κουμπάρο σου τον Κεφάλα, όπου τρέχετε από ράχη σε ράχη στους Αηλιάδες.
Εγώ άπαξ ώρκίσθην vα χύσω το αίμα μου εις την ανάγκην της πατρίδoς, και αυτή είναι ή ώρα. Εύχομαι δε εις τον Θεόν πρώτη μπάλα τoυ Ίμβραημ να με πάρει εις το κεφάλι, διότι σας γράφω να ταχύνετε τον ερχομόν σας και σεις μου γράφετε κoυρoυφέξαλα.
Νικήτα, πρώτη και τελευταία επιστολή μου είναι αυτή. Βάστα την να την διαβάζεις καμία φορά να με θυμάσαι και να κλαις.»
H απαντητική επιστολή του Παπαφλέσσα πριν από τη μάχη στο Μανιάκι προς στον αδελφό του Νικήτα, που αντί να του στείλει βοήθεια, του συνέστησε να φύγει και να πολεμήσει τον Ιμπραήμ στη Μάνη.
(http://1.bp.blogspot.com/_GqWUqvoW3Vo/S_InJ6rd3-I/AAAAAAAAAGw/52TrxFdocV8/s1600/papaflessas1.jpg)
http://www.youtube.com/watch?v=T-JWFRvM9gw&feature=related
Του Φλέσσα η μάνα κάθεται στης Πολιανής την ράχη,
τα Κοντοβούνια αγνάντευε και τα πουλιά ρωτάει:
- Πουλάκια μ’ κι αηδονάκια μου, που ‘ρχεσθε στον αέρα,
μην είδατε το στρατηγό, τον Φλέσσα αρχιμανδρίτη;
- Στα Κοντοβούνια πέρασε και στα Σουλιμοχώρια,
και παλληκάρια μάζωνε όλους Κοντοβουνίσιους.
τα μάζωξε, τα σύναξε τα ‘καμε τρεις χιλιάδες.
Κάθονταν και τ’ αρμήνενε σαν μάνα σαν πατέρας:
- Εμπρός, εμπρός, μωρέ παιδιά, στο Νιόκαστρο να πάμε,
να κάμωμ’ έναν πόλεμο με τούς στραβαραπάδες
κι αν δεν σας ντύσω μ ά λ α μ α, Φλέσσα να μην με πούνε.
Και ο Κεφάλας τώλεγε, και ο Κεφάλας λέγει:
- Τού Μισιριού η Αραπιά στο Νιόκαστρο είν’ φερμένη
- Σιώπα, Κεφάλα, μην το λες, και μην το κουβεντιάζης,
να μην τ’ ακούσ’ η Διοίκησις, λουφέδες δεν μας στείλη,
να μην τ’ ακούσουν τα ο ρ δ ι ά, μ ε ν τ ά τ ι δεν ελθούνε
να μην τ’ ακούσουν τα παιδιά, και τα λιγοκαρδίσης.
Ακόμη λόγος έστεκε και συτυχιά κρατιέται,
κι η Αραπιά τους έζωσε μια κoσαργιά χιλιάδες.
- Άϊντε, παιδιά, να πιάσωμε στο Ερημομανιάκι.
Κι αρχίσανε τον πόλεμο απ’ την αυγή ως το βράδυ.
Μπραϊμης βάνει την φωνή, λέγει του παπά Φλέσσα.
- Εύγα, Φλέσσα, προσκύνησε με ούλο σου τ’ ασκέρι.
- Δεν σε φοβούμ’ Μπραήμ πασά, στο νουν μου δεν σε βάνω
κι εμέ μ ε ν τ ά τ ι μώρχονται οι Κολοκοτρωναίοι
Και στα ταμπούρια πέσανε αυτοί οι Αραπάδες
Ο Φλέσσας βάνει μια φωνή και λέγει των στρατιωτών του
- Τώρα παιδιά θα σας ειδώ αν είστε παλληκάρια.
Και τα σπαθιά τραβήξανε και κάμνουν το γιουρούσι.
Μια μπαταριά του ρίξανε πικρή φαρμακωμένη.
-
Καλό μεσημέρι. Με τόσο ανοιξιάτικες φωτογραφίες κουβαλήσατε με το ζόρι την άνοιξη. Από εκεί που είχε σκοτεινιά, βγήκε ήλιος. :-*
Το απογευματάκι, μετά τις 7.00 θα σας αναρτήσω και το αφιέρωμα που σας ετοίμασα για τη μουσική των Ρωμιών στα αστικά κέντρα μετά την Άλωση...
Τώρα κάτι επετειακό.
«Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι ήμεθα, ούτε πως δεν έχομεν άρματα, ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις, ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε, "πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιτοκάραβα βατσέλα", αλλά, ως μία βροχή, έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της Ελευθερίας μας... και όλοι, και οι κληρικοί και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι συμφωνήσαμεν σ' αυτό το σκοπό και κάναμεν την επανάσταση» .
Θ. Κολοκοτρώνης, απόσπασμα από το λόγο που εκφώνησε στην Πνύκα στις 7 Οκτωβρίου του 1838.
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/e/e5/Kolokotronis_Theodore.JPG)
Και να ακούσουμε ένα κομμάτι του Mίκη Θεοδωράκη από το «Άξιον Εστί»
«Ναοί στο σχήμα τ' ουρανού» (Intermezzo)
http://www.youtube.com/watch?v=j7_uJlP3c5M
-
Ακολουθεί το αφιέρωμα που είχα υποσχεθεί. Όποιος θέλει να διορθώσει/προσθέσει πληροφορίες ή να προτείνει με αφορμή αυτό άλλα τραγούδια, ευπρόσδεκτος. :-*
-
Από την Άλωση και μέχρι τα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα, οι Έλληνες πέρασαν πολλά. Ένα όμως πράγμα δεν σταμάτησαν ποτέ: να τραγουδούν και να παίζουν μουσική.
Πέρα, όμως από τη βυζαντινή εκκλησιαστική μουσική και τα δημοτικά τραγούδια των απλών χωρικών και βοσκών της υπαίθρου που δεν δέχονταν ιδιαίτερες ξένες επιδράσεις, υπήρχε και μια άλλη μουσική που γραφόταν στα αστικά κέντρα της Ανατολικής Μεσογείου…
ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΩΝ ΡΩΜΙΩΝ ΑΣΤΩΝ
ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ
"Χορός, ή με τη λύρα ή με το βόλι,
πάντα χορός ο δρόμος των Ελλήνων"
Κ. Παλαμάς «Tα Δεκατετράστιχα», 51. 9-14. 1919.
Αστική μουσική είναι η μουσική που διαμορφώνεται στις πόλεις και στα λιμάνια της Ανατολικής Μεσογείου, μουσική ενίοτε ανώνυμη, που διαφέρει όμως από τα δημοτικά τραγούδια, καθώς δημιουργείται από επαγγελματίες μουσικούς σε πολυεθνικές κοινότητες, μέσα στις οποίες δέχονται ποικίλες πολιτισμικές επιρροές.
Σημαντικά κέντρα επιρροής που διαμορφώνουν μέσα στην πορεία του χρόνου το αστικό τραγούδι είναι η Βενετία και η Γένοβα, η Κωνσταντινούπολη, ο Χάνδακας (Ηράκλειο), η Ζάκυνθος, η Χίος και η Σμύρνη, πόλεις οι οποίες μέσα από την εμπορική τους επικοινωνία με άλλα λιμάνια, διέσπειραν νέα μουσικά ήθη από τα Επτάνησα, τη Θεσσαλονίκη και τα Γιάννενα μέχρι τη Ρόδο και την Κύπρο.
Πολλά τα χρόνια που πέρασαν και πολλά τα μέρη, για να μιλήσει κανείς με πληρότητα για τη μουσική παραγωγή τους, κι εγώ ούτε τόση σοφία έχω ούτε χίλιες και μια νύχτες μπροστά μου…
Θα προσπαθήσω μόνο να περιγράψω αδρά τους ήχους που θα έρχονταν στ’ αυτιά μας, αν έστω για ένα φεγγάρι μπορούσαμε να περιπλανηθούμε στα σοκάκια κάποιων μεγάλων πόλεων.
Α. Κωνσταντινούπολη
Μετά την άλωση στην Πόλη, εκτός από τους υπάρχοντες ή νεοεισερχόμενους Έλληνες, εγκαταστάθηκαν πληθυσμοί από πολλά έθνη και φυλές, που έφεραν μαζί τους τη δική τους μουσική παράδοση:
Τούρκοι, Γενοβέζοι, Ενετοί, Φράγκοι, Άραβες, Σύριοι, Αιγύπτιοι, Πέρσες, Εβραίοι, Αρβανίτες, Τσιγγάνοι, Σέρβοι, Βλάχοι, Βούλγαροι, Κοζάκοι, Αρμένιοι.
(http://www.old-istanbul.com/Page7/GALKOPR.JPG)
Γέφυρα του Γαλατά, Κωνσταντινούπολη, αρχές του 1900
Από την εποχή του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς (1520-1566) και έπειτα, η μουσική της Κωνσταντινούπολης εμπλουτίστηκε με αραβοπερσικές επιρροές, καθώς το περιβάλλον του παλατιού θελγόταν από τα "μακάμια" (μουσικούς "δρόμους") και τα "ουσούλια" (ρυθμικά σχήματα) της ανατολίτικης μουσικής.
Οι μουσικές επιρροές, όμως δεν προέρχονταν μόνο από την Ανατολή, αλλά και από τα Βαλκάνια και την Δύση. Από το Βουκουρέστι και τις άλλες πόλεις της Βλαχιάς και της Μολδαβίας, κατέβηκαν προς τον νότο Βλάχοι, Τσιγγάνοι και άλλοι νομάδες, οι οποίοι παίζοντας στα τοπικά πανηγύρια μαθαίνουν και μεταφέρουν μαζί τους νέα όργανα, όπως το βιολί, το κλαρίνο, το ακορντεόν, το σαντούρι ή το τσίμπαλο, αλλά και ρυθμούς όπως η χόρα και κλίμακες όπως το βαλκανικό μινόρε που συγχωνεύθηκαν με τις ντόπιες παραδόσεις.
Στα γλέντια και τις μουσικές συναθροίσεις εκτελούνταν όλα τα είδη των τραγουδιών και των χορών:
ρωμαίικοι συρτοί και χασάπικοι,
αραβικοί μανέδες και τσιφτετέλια,
πέρσικα ταξίμια, πεσρέφ και σεμάι,
τούρκικα σαρκί και μπεστέ,
δερβίσικοι χοροί,
τσιγγάνικοι χοροί της κοιλιάς,
ζεϊμπέκικος, κόνιαλης (=χορός του Ικονίου),
σέρβικος, αρναούτικος (=αλβανικός), καζάσκα, βλάχικες χόρες,
φράγκικοι μπάλοι, βαλς, μαρς και καντάδες.
Από το 1601 που μεταφέρθηκε το Πατριαρχείο στο Φανάρι, η συνοικία αυτή έγινε το επίκεντρο της ανερχόμενης αστικής τάξης.
Η Φαναριώτικη αριστοκρατία έγραφε νέους στίχους πάνω σε αραβοπερσικές και ευρωπαϊκές μελωδίες παίζοντας νέι (μακριά φλογέρα), ταμπούρ, κανονάκι, σαντούρι, ούτι, αλλά και πολίτικη λύρα δημιουργώντας έτσι τραγούδια που διαδόθηκαν μέχρι τις παραδουνάβιες πόλεις και την Μαύρη Θάλασσα.
Η ίδρυση των μουσικών καφενείων (1555) της Πόλης και της Προύσας, οι Ελληνικές ταβέρνες του Γαλατά και οι συντεχνίες των οργανοπαιχτών, διέδωσαν την μουσική αυτή στα λαϊκά στρώματα.
Ποιους καλλιτέχνες να πρωτοθυμηθεί κανείς;
Τον Αγγελή (1610; - 1690), τον πιο ακριβοπληρωμένο μουσικό του παλατιού;
Τον μαθητή του, πρίγκιπα της Μολδαβίας Δημήτριο Καντεμίρη (1673-1727) που ανέπτυξε δικό του σύστημα μουσικής γραφής;
Τον Πέτρο τον Λαμπαδάριο (1730 - 1778), που όταν πέθανε, μαζεύτηκαν οι δερβίσηδες της Πόλης και τον αποχαιρέτισαν δακρυσμένοι παίζοντας αυλό;
Τους φημισμένους λυράρηδες Βασιλάκη (1843 – 1907) και Νικολάκη (π. 1915?);
Την περίφημη Ευθαλία (1891–1939) , που οι Τούρκοι την αποκαλούσαν Deniz Kızı (=κόρη της θάλασσας) για την ομορφιά και τη φωνή της;
Τον Γιώργο Μπατζανό (1900-1977), τον ξακουστό ουτίστα, που η φήμη του είχε απλωθεί σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο;
Είναι τόσοι οι μουσικοί και οι χανεντέδες (=τραγουδιστές) που έγραψαν ιστορία...
Ας ακούσουμε ένα πεσρέφ (=οργανικό εισαγωγικό κομμάτι) του Δημήτριου Καντεμίρη (1673-1727), γιου του Βοεβόδα της Μολδαβίας.
http://www.youtube.com/watch?v=0RKVk4-H-PA&feature=related
Β. Νησιά του Αιγαίου και του Ιονίου
Από τον 15ο αιώνα και έπειτα, η Δυτική μουσική διαφοροποιείται έντονα σε σχέση με την Ανατολική, σχηματίζοντας νέα προοδευτικά είδη και μορφές που μεταφέρουν στα νησιά του Ιονίου και του Αιγαίου οι Φράγκοι και Ιταλοί (Βενετοί και Γενοβέζοι) κατακτητές και Έλληνες μουσικοί σπουδαγμένοι στη Δύση. Κοινωνίες του Ελληνικού χώρου που αναπτύχθηκαν κάτω από την επίδραση των Ιταλών και των Φράγκων ήταν ο Γαλατάς στην Κωνσταντινούπολη, η Κρήτη, η Ρόδος, η Χίος, η Κύπρος και τα Επτάνησα.
(http://www.manesis.gr/kriti/2.jpg)
Το λιμάνι του Χάνδακα τον 19ο αιώνα, που αποκαλείται «Βενετία της Ανατολής».
Η ομοιοκαταληξία (ρίμα) που είχε διαδοθεί στη Δύση κατά το 12ο αιώνα (βλ. sequentiae και carmina burana) περνά μέσω των Βενετών στις Ενετοκρατούμενες περιοχές της Κρήτης, της Ρόδου, της Κύπρου και των Επτανήσων και σιγά-σιγά σε όλο τον Ελλαδικό χώρο. Η ζευγαρωτή ομοιοκαταληξία δημιούργησε το δίστιχο και την στροφή, ανάμεσα στις οποίες παρεμβάλλονται οργανικά μέρη.
Οι κρητικές και δωδεκανησιακές μαντινάδες (βενετ. matinada=πρωινή καντάδα),
τα κυπριακά «τσιατιστά», οι επτανησιακές αρέκιες (βενετ.: a’ orecchio= με το αυτί, δηλ. χωρίς συνοδεία μουσικού οργάνου),
οι πολίτικοι και σμυρναίϊκοι μανέδες,
τα χορευτικά τραγούδια πάνω στους ρυθμούς του συρτού, του καλαματιανού, του χασάπικου, καθώς και όλο το μετέπειτα λαϊκό τραγούδι, στηρίζονται στην ομοιοκατάληκτη δίστιχη στροφή που είναι δημιούργημα της Ενετοκρατίας
.
Αναγεννησιακές επιρροές υπάρχουν επίσης στα όργανα και στους χορούς. Όργανα όπως το λαούτο και το μαντολίνο, διαδίδονται στα Ενετοκρατούμενα μέρη όπως η Κρήτη, η Κύπρος και τα Επτάνησα.
Σε ένα κρητικό ποίημα του 15ου αιώνα αναφέρονται μουσικά όργανα της εποχής:
«Μέρα, νύχτα σοναδόρους (οργανοπαίχτες) στα καντούνια και τους φόρους,
τζίτερες, βιολιά, λαγούτα, άρπες, μπάσα, φιαούτα,
κλαδοτζύμπανα (τσέμπαλα), τρουμπέτες…»
Να ακούσουμε μια ζακυνθινή αρέκια από τους Τραγουδιστάδες τση Ζάκυνθος. Οι αρέκιες ξεκινούν με σόλο και μετά ακολουθούν οι υπόλοιπες φωνές, χωρίς συνοδεία μουσικών οργάνων.
Θέλω ν΄αφήσω
http://www.youtube.com/watch?v=lkB7tsUyTs0
Θέλω ν’ αφήσω τον κόσμο τούτο
να πάω να ζήσω σε ένα βουνό
με τα χορτάρια της γης να τρέφομαι
με τα λιοντάρια να κατοικώ.
Γ. ΣΜΥΡΝΗ
Η Σμύρνη, σταυροδρόμι πολιτισμών, ενώνει τις μουσικές παραδόσεις πολλών λαών, όσοι είναι και οι περίφημοι μαχαλάδες της:
ο ρωμαίικος, ο τούρκικος, ο φράγκικος, ο αρμένικος, ο εβραϊκός…
(http://www.egolpion.com/img/smyrne%20(2).jpg)
Μέρος της προκυμαίας της Σμύρνης
Προς το τέλος του 19ου αιώνα, στον αντίποδα των καφέ σαντάν (café chantant), μικρογραφιών των παρισινών καμπαρέ, όπου ακούγονται χαμηλής ποιότητας εύπεπτα ευρωπαϊκά τραγουδάκια από ζωηρές ξένες καλλιτέχνιδες (τις σαντέζες), ανοίγουν τα περίφημα καφέ-Αμάν, αντίγραφα των τουρκικών μουσικών καφενείων, όπου συχνάζουν οι νοικοκυραίοι, για να ακούσουν ανατολίτικα τραγούδια, ελληνικά δημοτικά και άλλα αστικά τραγούδια της Βαλκανικής και της Ανατολικής Μεσογείου.
Όπως αναφέρει ο Λάμπρος Λιάβας, «στα στενά της Σμύρνης έσμιγαν παλιές αιγαιοπελαγίτικες μπαλάντες με ιταλικές καντσονέτες, γαλλικές μελωδίες του συρμού, ρουμάνικες χόρες με σέρβικους σκοπούς και τούρκικα σαρκιά. Ενώ στα καφέ-αμάν Έλληνες μουσικοί συνόδευαν Αρμένηδες τραγουδιστές και γύφτισσες χορεύτριες, μπροστά σ' ένα κοινό που αντιπροσώπευε όλες τις φυλές της Ανατολικής Μεσογείου...».
Εδώ όμως ανοίγουν και οι πρώτοι τεκέδες, όπου μαζευόταν ο υπόκοσμος της Σμύρνης, για να καπνίσει χασίς στους ναργιλέδες και να τραγουδήσει, παίζοντας μπουζούκι και μπαγλαμά, τα «χασικλίδικα», πρώιμα ρεμπέτικα τραγούδια γύρω από το χασίς, τη φυλακή και το κοινωνικό περιθώριο.
Επίσης, το 1886 ιδρύεται η πρώτη σμυρναίικη Εστουδιαντίνα στο πρότυπο της γαλλικής estudiantine (κουαρτέτο με δυο μαντολίνα, μια μάντολα και μια κιθάρα), που γρήγορα όμως διαφοροποιείται στη σύνθεση και το ρεπερτόριο. Πρόκειται για «Τα Πολιτάκια» με τους Α. Περιστέρη, Β. Σιδερή και Γεώργιο Σαβαρή, που περιοδεύουν στην Γαλλία και την Μεγάλη Βρετανία και κάνουν το 1906 στην Κωνσταντινούπολη της πρώτες ηχογραφήσεις «ελληνικών τραγουδιών».
Νέα όργανα όπως το μαντολίνο, η κιθάρα, το τσέλο, το πιάνο κάνουν την εμφάνισή τους στην Σμύρνη κατά τα τέλη του 19ου αιώνα.
Η Σμύρνη προσφέρει πολλά στον τομέα της δυτικής μουσικής, καθώς πολλοί Σμυρνιοί αποφοιτούν από ωδεία της Βιέννης, της Δρέσδης και του Παρισιού. Ανάμεσά τους βρίσκονται ο Μ. Καλομοίρης (1883 – 1962) και ο Γ. Κωνσταντινίδης (1903 – 1984).
Να σας καληνυχτίσω μ΄ ένα συγκλονιστικό σμυρνέικο μινόρε (ή μανέ ή αμανέ) και όσα χαρακτηριστικά διηγείται η Αγγέλα Παπάζογλου :
«…Δεν ήθελες τίποτα άλλο από μινόρε. Το μινόρε τραγουδούσαμε και στη χαρά μας και στον πόνο μας…
Όσα μινόρε και να λέγαμε δεν τα βαριόμαστε ποτέ. Όλοι παράγγελναν το μινόρε τους και όλοι το άκουγαν με λαχτάρα…»
Η πιο παλιά ηχογράφηση του συγκεκριμένου μινόρε είναι του 1907. Αυτή που ακολουθεί είναι μεταγενέστερη (1919) από τη φωνή της Μαρίκας Παπαγκίκα.
ΣΜΥΡΝΕΪΚΟ ΜΙΝΟΡΕ
http://www.youtube.com/watch?v=hJBpjM9U1Ms
Αν μ' αγαπά κι είν' όνειρο
ποτέ να μην ξυπνήσω
με τη γλυκιά σου χαραυγή
Θεέ μου, ας ξεψυχήσω.
Πηγές:
http://www.meloselliniko.com/index.php/learn/123
http://www.klika.gr/cms/index.php/ar8rografia/ar8ra/192-prosxosigenis-diastromatosi-laikou-tragoudiou.html
http://dspace.lib.uom.gr/bitstream/2159/3999/1/GalatouPE2008.pdf
http://entertainment.in.gr/html/ent/828/ent.33828.asp
http://rebetiko.sealabs.net/wiki/mediawiki/index.php/%CE%A1%CF%89%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CE%AF_%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%AF_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CF%8C%CE%BB%CE%B7%CF%82
http://www.rebetiko.sealabs.net/forum/viewtopic.php?p=9747&sid=648d1b4a1edf51be1e83ce73df3858f7
-
apri πάρα πολύ ωραίες πληροφορίες!!!
Συγκλονιστικό το μανεδάκι από την Παπαγκίκα.
Παραθέτω ένα ακόμα δείγμα εξαιρετικού μανέ από τον Αντώνη Διαμαντίδη (Νταλγκάς), ο μεγαλύτερος προπολεμικός τραγουδιστής της Ελλάδας. Υποστηρίζεται η άποψη πως ό,τι είναι ο Καζαντζίδης μεταπολεμικά, είναι ο Νταλγκας προπολεμικά.
http://www.youtube.com/watch?v=a5SoNUdJli0&feature=related
Φωνάρα ο Νταλγκάς...
Ανταποδίδω με μικρασιάτικα τραγούδια παιγμένα στη λατέρνα.
http://www.youtube.com/watch?v=ZgZ1LZX8-Bk&feature=player_embedded
Και η λατέρνα πρωτοήλθε από την Ιταλία στην Πόλη. Εκεί τις έφτιαχνε η οικογένεια του Αρμάου, πριν κατεβεί στην Αθήνα.
Ο Ιούλιος Αρμάος διηγείται:
“Ο πατέρας μου ήτανε το μοναδικό φαινόμενο. Θα σας πω γιατί. Στην Πόλη πηγαίνανε οι φίλοι του που είχανε κάτι κέντρα μεγάλα στο Βόσπορο και του λέγανε: «Νίκο, θέλω ένα κύλινδρο τραγούδια, αλλά θα είναι δικά σου τραγούδια όλα.» «Εντάξει», έλεγε αυτός. Καθότανε κι έγραφε εννιά τραγούδια, από το μυαλό του και τάβαζε μέσα στη λατέρνα. Και γινόταν σαματάς. Κάτι ζεϊμπέκικα, κάτι χασάπικα, κάτι σέρβικα. Όλων των ειδών τα τραγούδια, τσιφτετέλια, αμανέδες.
-Πού παιζόντουσαν αυτά;
- Υπήρχαν μαγαζιά στο Βόσπορο, Ελληνικά, που ήτανε πελώρια.
- Και αντί για ορχήστρα είχαν τη λατέρνα;
- Η λατέρνα στην Πόλη δεν βγήκε ζητιανιά. Ποτέ. Κανένα όργανο. Εδώ έγινε αυτό. Δυσφημίστηκε εδώ η λατέρνα. Πήγαιναν οι πελάτες (τα τραπέζια ήταν εδώ κι εκεί μέσα στα λουλούδια) καθόταν η παρέα ολόκληρη, (ένας είχε 15 λατέρνες, Μένος λεγόταν, τον θυμάμαι) παίρναν μια λατέρνα, τη στήνανε εκεί πέρα και τους διασκέδαζε. Κι όταν σηκωνόταν να φύγουνε, δίνανε λεφτά, πετάγανε και στη λατέρνα λεφτά. ‘Έτσι γινόταν στην Πόλη.
- Και γιατί έγινα ζητιάνα η λατέρνα εδώ;
- Εδώ δεν υπήρχαν τέτοια κέντρα που είχε στην Πόλη, κύριε Κουίκ. Ποιος να έχει τα κέντρα εδώ πέρα; Η Ελλάδα ήτανε κατεστραμμένη από τη Μικρασιατική Καταστροφή.
- Μου κάνει εντύπωση μια φράση που είπατε. Πως έγινε ζητιάνα η λατέρνα στην Ελλάδα και δυσφημίστηκε.
- Ναι.. Εδώ τις πήρανε τις λατέρνες και γυρίζανε στις ταβέρνες από δω και από κει. Μετά μπλέξανε και με χασικλήδες, με κατωτέρας ποιότητος ανθρώπους. Όλοι οι τεμπελχανάδες παίρνανε μια λατέρνα και γυρίζανε για να βγάλουνε λεφτά. Πηγαίνανε σε τεκέδες, τους κυνήγησε η αστυνομία. Είχε ξεπέσει πολύ η λατέρνα.”
Αποσπάσματα από συνέντευξη που έδωσε ο Ιούλιος Αρμάος στον Τέρενς Κουίκ και που προβλήθηκε στον Αντένα τον Ιανουάριο του 1995 στην εκπομπή «Απόψε με τον Τέρενς Κουίκ».
ΥΓ. Με τη συζήτηση περί νηστείας και μελιών μού θυμίσατε τον Τσαρούχη που κάποτε του έκαναν παρατήρηση, γιατί κυκλοφορούσε με ναύτες εν μέσω Σαρακοστής και αυτός τους απάντησε "Μα, γιατί; Θαλασσινά τρώω...".
-
Μια που αναφερθήκατε στη Βλαχοπούλου...
Κάτι που δεν ξέρουν πολλοί είναι ότι η Ρένα Βλαχοπούλου και ο Ορέστης Μακρής ξεκίνησαν την καριέρα τους ως τραγουδιστές.
Η Ρένα Βλαχοπούλου ξεκίνησε να τραγουδά τη δεκαετία του 1940, αρχικά στην Κέρκυρα και μετά στην Αθήνα, όπου την ανακάλυψε ο Μίμης Τραϊφόρος. Επί μια δεκαετία μεσουρανούσε κάνοντας περιοδείες ανά τον κόσμο και συμμετέχοντας σε επιθεωρήσεις. Μέχρι που μια ωραία ημέρα, αποφάσισε ο Τραϊφόρος να της δώσει κανονικό νούμερο σε μια επιθεώρηση. Η ίδια φοβόταν τόσο πολύ το αποτέλεσμα, που δεν έβγαινε στη σκηνή και αναγκάστηκε να έρθει ο Τραϊφόρος και να τη σπρώξει...
(http://1.bp.blogspot.com/_jK6XujhsnNY/SFTkApToDkI/AAAAAAAAALg/MPpGmofw0eQ/s320/%CE%92%CE%BB%CE%B1%CF%87%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%85.jpg)
Ρένα Βλαχοπούλου (δεκαετία του 1940)
Ακούστε ένα τραγούδι της από την επιθεώρηση "Ρούσκαγια".
http://www.greektube.org/content/view/136757/2/
Ο Ορέστης Μακρής πάλι, ξεκίνησε την καριέρα του ως τενόρος συμμετέχοντας σε οπερέτες. Μάλιστα, λέγεται πως η πρώτη φορά που εμφανίστηκε ως τενόρος στη σκηνή ήταν το 1921 στο μικρασιατικό μέτωπο, όπου είχε βρεθεί ως στρατιώτης. Δέκα χρόνια αργότερα, άρχισε να συμμετέχει σε επιθεωρήσεις και από εκεί μεταπήδησε στον κινηματογράφο.
(http://2.bp.blogspot.com/_2_XWE3AqGG0/SIiGCtlZYDI/AAAAAAAAAUw/q5EcLg81TLo/s320/MAKRIS.JPG)
Ακούστε τον να τραγουδά τη Ρεζεντά.
http://www.youtube.com/watch?v=ikMHdKayiV8
-
Kαι άλλο ένα τραγούδι από τον Jean Moscopol. Ο Moscopol μιλούσε άπταιστα ελληνικά (οι Έλληνες γονείς του τον είχαν στείλει να φοιτήσει σε ελληνικό σχολείο) και δούλεψε και στην ναυτιλιακή εταιρεία των Εμπειρίκων στη Μπράιλα. Αργότερα στράφηκε στο τραγούδι, όπου έλαμψε την περίοδο του Μεσοπολέμου. Μετά τον πόλεμο αντέδρασε στο κομμουνιστικό καθεστώς που επέβαλαν οι Σοβιετικοί στη Ρουμανία και αυτοεξορίστηκε στην Αμερική. Λόγω της στάσης του το καθεστώς προσπάθησε να σβήσει τα ίχνη του από τη Ρουμανία, ώστε να τον ξεχάσει εκεί ο κόσμος.
(http://profile.ak.fbcdn.net/hprofile-ak-snc4/188157_202559863094052_2111848_n.jpg)
Mana birjar
http://www.youtube.com/watch?v=cdrRRGWR2us&feature=related
-
Τώρα που λέτε για τάσεις φυγής, τι θυμήθηκα. Θυμάστε τον Van Gogh;
Ένα φεγγάρι συγκατοικούσε στην Άρλ με έναν άλλο ζωγράφο τον Paul Gauguin. Σκέτη κατάθλιψη κι αυτός, καθώς κανένας δεν τον αναγνώριζε και τα έξοδα έτρεχαν… Του τη δίνει σε κάποια φάση και φεύγει το 1891 για Γαλλική Πολυνησία, ελπίζοντας ότι τουλάχιστον εκεί θα την έβγαζε με φρούτα και ψάρια και θα ξέφευγε από τη συμβατική ζωή της Ευρώπης.
Ιδού ένας πίνακας από εκείνη τη χρονιά.
(http://www.artsmia.org/mia/e_images/00/mia_83e.jpg)
Paul Gauguin, Tahitian Landscape, 1891, Minneapolis Institute of Arts
Aκούστε και ένα ταϊτινό τραγούδι το «Mono'i Tupuna».
Χορεύει το συγκρότημα Tamariki Poerani.
http://www.youtube.com/watch?v=KBdAnMaW9ME
ΥΓ1. "Aπρόβλεπτοι και ωραίοι τύποι", προς το τέλος του βίντεο προσέξτε πώς πρέπει να φέρονται στην νοικοκυρά οι σωστοί οι άντρες μετά τις κουραστικές δουλειές του σπιτιού. Να βλέπετε και να μαθαίνετε… ;D ;D
ΥΓ2. Paraxene, δεν σε πάω και μακριά τώρα. Από τη Χαβάη στην Ταϊτή μια κατηφόρα είναι... ;D ;D ;D
-
Η Γραμματική του μάγκα
Η «Γραμματική του μάγκα» είναι από τα πλέον αντιπροσωπευτικά ρεμπέτικα της επιθεώρησης και αντιπροσωπεύει την εποχή (1925-1935) που το είδος αυτό ανθούσε και εντυπωσίαζε στις αθηναϊκές σκηνές, αλλά και σε θέατρα της Αμερικής, όπου είχαν μεταναστεύσει τότε Έλληνες καλλιτέχνες.
Εδώ ο Πέτρος Κυριακός με τον Γιάννη Καμβύση (που είχε γράψει τους στίχους και τη μουσική), ερμηνεύουν ένα κωμικό σκετς με μαντολινάτα.
(http://www.rebetiko.gr/photos/articles/83_1.jpg)
http://www.youtube.com/watch?v=jGlEozs3I8c&feature=related
Παραθέτω τα πιο αστεία αποσπάσματα από το σκετς:
-Με κάνεις νεαρέ μου να καγχάζω χα, χα, χα, χα. Φαντάζομαι τι είδους γράμματα
θα έμαθες. Εσύ δεν θα ξεύρεις να κλίνεις ούτε ένα όνομα.
-Τι λέει το μελίγγι σου ρε δάσκαλε, εγώ δεν ξέρω να κλείνω; Έχω κλείσει εγώ σπιτάκια...
Όπου πάτησε το ποδαράκι μου χορτάρι δεν φύτρωσε. Τώρα ρώτα με αν θέλεις,
να δούμε ποιος ξέρει απ' τους δυο μας περισσότερα γράμματα.
-Μένω εμβρόντητος της θρασύτητός σου, αλλά ας σε ρωτήσω ένα όνομα το οποίο ξέρει
πολύ καλά ο ελληνικός λαός, λόγου χάριν: "Η πείνα".
Ονομαστική;
-Η πείνα.
-Γενική;
-Της λόρδας.
-Δοτική;
-Τη αμασία.
-Αιτιατική;
-Την ξελιγομάρα.
-Κλητική;
-Ω λιγούρες αγιάτρευτες.
-Θαυμάσια! "Η πεθερά".
Ονομαστική;
-Η πεθερά.
-Γενική;
-Της γκρίνιας.
-Δοτική;
-Τη φαγομάρα.
-Αιτιατική;
-Την αγανάκτηση.
-Κλητική;
-Ω διαζύγιο.
Μέχρι εδώ πέρα τα κατάφερες. Τώρα όμως θα σε ρωτήσω κάτι δυσκολότερο.
Λόγου χάριν "ο φοιτητής".
Ονομαστική;
-Ο φοιτητής.
-Γενική;
-Του αγράμματου.
-Δοτική;
-Τω τούβλω.
-Αιτιατική;
-Τον χαρτοπαίχτη.
-Κλητική;
-Ω λεφτά του γέρου που πάτε περίπατο.
"Η γυναίκα", ονομαστική;
-Η γυναίκα.
-Γενική;
-Της απάτης.
-Δοτική;
-Τη ψευτιά
-Αιτιατική;
-Την υποκρισία.
-Κλητική;
-Ω γυναίκες με κάψατε."
-
Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου.
Και επειδή το θέατρο προσωπικά το λατρεύω, δεν θα μπορούσα να μην κάνω ένα μικρό αφιέρωμα.
Ο ΗΘΟΠΟΙΟΣ
«Σίγουρα τα συναισθήματα του είναι έντονα, ωστόσο ο ηθοποιός πρέπει να τα εκφράζει, γιατί μόνο έτσι αυτά φτάνουν στο θεατή.
Ο ηθοποιός πρέπει να μιλάει στην καρδιά του θεατή, να του φωνάζει:
«Πρόσεξέ με, παίζω όχι μόνο για εμένα αλλά και για εσένα. Μη φύγεις από ‘δω χωρίς να πάρεις κάτι μαζί σου…»
Ο ηθοποιός χρειάζεται να έχει την ελευθερία να ξεφύγει απ’ τα κλισέ.
Να διαθέτει μια τέτοια κίνηση που να μπορεί να έχει μια τολμηρή ερμηνεία χωρίς όμως να ψάχνει την τόλμη.
Να μιλάει με τα πάντα: με το βλέμμα, με την κίνηση ακόμα και με τη σιωπή.
Να έχει κυριεύσει πάνω απ’ όλα το πνεύμα.»
Γιώργος Χωραφάς
(http://www.go-greece-vacations.com/images/theater.jpg)
Ας ακούσουμε τη φωνή, όμως, ενός ταλαντούχου πλάσματος που πέρασε από το σανίδι.
Ο Δημήτρης Χορν μιλά για το θέατρο, ενώ ακούγονται σπάνια αποσπάσματα από θεατρικούς ρόλους που έχει ερμηνεύσει.
http://www.youtube.com/watch?v=of2Tptvg1Ig
Κλείνοντας, δεν θα μπορούσα να παραλείψω τον «ύμνο» του ηθοποιού, πάλι από τον Δ. Χορν
σε στίχους και μουσική του Μ. Χατζηδάκη.
http://www.youtube.com/watch?v=2pORnO41xKA&feature=related
Ηθοποιός σημαίνει φως.
Είναι καημός πολύ πικρός
και στεναγμός πολύ μικρός.
Μίλησε, κλαις;
Όχι δε λες.
Μήπως πεινάς;
Και τι να φας!
Όλο γυρνάς,πες μου πού πας;
Σ' αναζητώ στο χώρο αυτό,
γιατί είμ' εγώ πολύ μικρός
και θλιβερός ηθοποιός.
Θα παίξεις μια, θα παίξω δυο.
Θα κλάψεις μια, θα κλάψω δυο.
Σαν καλαμιά θα σ'αρνηθώ,
θα σκεπαστώ, θα τυλιχτώ
μ' άσπρο πανί κι ένα πουλί,
άσπρο πουλί που θα καλεί τ' άλλο πουλί,
το μαύρο πουλί.
Παρηγοριά στη λυγαριά, υπομονή!
Αχ πώς πονεί!
Κι ύστερα λες για δυο τρελές
που μ' αγαπούν γιατί σιωπούν,
γιατί σιωπούν......
Έλα στο φως, παίζω θα δεις.
Είμαι σοφός μην απορείς,
έλα στο φως, παίζω θα δεις.
Ηθοποιός, ό,τι κι αν πεις
είναι καημός πολύ πικρός
και στεναγμός πολύ βαθύς.
Ηθοποιός, είτε μωρός, είτε σοφός
είμαι κι εγώ, καθώς κι εσύ είσαι παιδί,
που καρτερεί κάτι να δει.
Πιες το κρασί, στάλα χρυσή
απ' τη ψυχή, ως την ψυχή.
-
Συνεχίζω το αφιέρωμα που ξεκίνησα από το μεσημέρι για το θέατρο, καθότι σήμερα είναι παγκόσμια ημέρα του θεάτρου.
"Η Όπερα της Πεντάρας" είναι ένα από τα πιο διάσημα έργα του Μπέρτολτ Μπρεχτ (με υπέροχη μουσική από τον Κουρτ Βάιλ), γραμμένο το 1928, στην εποχή δηλαδή όπου το παγκόσμιο κραχ απειλούσε πλέον και την Ευρώπη. Στο έργο ασκείται έντονη κριτική στο καπιταλιστικό σύστημα, όπου τα πάντα μπορούν να γίνουν “εμπόριο”, ακόμα και η ελεημοσύνη.
Ο Τζέρεμυ Πήτσαμ έχει στήσει μια περίεργη βιομηχανία. Εκμεταλλεύεται όλους τους ζητιάνους στο Σόχο του Λονδίνου και κερδίζει από την ανθρώπινη δυστυχία. Η αυτοκρατορία του απειλείται, όταν η κόρη του, Πόλι, ερωτεύεται τον Μακήθ, το "μαχαίρι", λήσταρχο και φονιά, αρχηγό μιας άλλης ομάδας απατεώνων στο Λονδίνο.
Το 1975 το έργο ανέβηκε στην Ελλάδα στο θεάτρο Κάππα με τη Μελίνα Μερκούρη, τον Νίκο Κούρκουλο κ. ά., σε σκηνοθεσία Jules Dassin και μετάφραση Παύλου Μάτεση.
(http://i.ytimg.com/vi/7AuMcY-ArlA/0.jpg)
Νίκος Κούρκουλος και Μελίνα Μερκούρη από τη θεατρική παράσταση "Η όπερα της πεντάρας"
Ακούστε, λοιπόν, την ιστορική ηχογράφηση του τραγουδιού "Ο Μακ το μαχαίρι" με τη φωνή της Μελίνας Μερκούρη.
http://www.youtube.com/watch?v=7AuMcY-ArlA&feature=related
Όπου πέφτουν καρχαρίες
βγαίνει αίμα στον αφρό
Ο Μακήθ βγαίνει στο Σόχο
μ' άσπρο γάντι καθαρό
Τον Μακήθ αν δεν γνωρίζεις
όψη φάτσα και φωνή
τον γνωρίζεις απ' την κόψη
της λεπίδας τη στενή
Βρίζει τον Μακήθ η Βέρα
που τον ήθελε πιστό
την εβρήκαν κάποια μέρα
με μια τρύπα στο παλτό
Τρεις νεκροί σε μία μέρα
στο λιμάνι πατατράκ
άλλοι λέν' ήρθε χολέρα
άλλοι λένε ήρθε ο Μακ
Στο ποτάμι τρίτη μέρα
τρεις πνιγμένοι κολυμπούν
ο Μακήθ και τρεις κυρούλες
δυο μερόνυχτα γλεντούν
Στο βρεμένο καλντερίμι
λάμπουν αίματα ξερά
ο Μακήθ αλλάζει γάντια
βάζει άσπρα καθαρά
-
Το τραγούδι της Μάνας κουράγιο
Kαι ένα σπάνιο ηχητικό ντοκουμέντο, που δυστυχώς είναι και πάλι επίκαιρο λόγω του αντιπολεμικού του χαρακτήρα.
Είναι ένα απόσπασμα από τη θεατρική παράσταση "Μάνα κουράγιο" του Μπέρτολ Μπρεχτ, που περιλαμβάνει και το τραγούδι της μάνας.
Το θεατρικό έργο γράφτηκε στα 1938-39, όταν ο χιτλερισμός κυριαρχούσε στη Γερμανία. Αναφέρεται στον ευρωπαϊκό τριακονταετή πόλεμο (1618-1648), όπου έλαβε χώρα στα εδάφη της σημερινής Γερμανίας με αφορμή τις διαμάχες μεταξύ καθολικών και προτεσταντών, στην πραγματικότητα όμως λόγω της σύγκρουσης της δυναστείας των Αψβούργων με τη Γαλλία αλλά και τις άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις.
Μια περιθωριακή μικροεμπόρισσα σέρνει τον αραμπά της, ακολουθώντας τα στρατεύματα στα πεδία των μαχών για να πουλήσει στους στρατιώτες ρακί, λουκάνικα, σαλάμια, άρβυλα και άλλα μικροπράγματα, για να ζήσει αυτή και τα τρία παιδιά της. Προσπαθεί να αποφύγει τη στρατολόγηση των δυο γιων της αλλά ματαίως. Στο τέλος μένει ολομόναχη.
Η ανθρώπινη εξαθλίωση και οι επιλογές μπροστά στην πίεση της ανάγκης.
Εξαιρετικό το έργο, αλλά ατελείωτη η παράσταση. Την είχα δει μικρή και νόμιζα ότι είχαν περάσει τα τριάντα χρόνια του πολέμου από πάνω μου... ;D ;D
Το ηχητικό ντοκουμέντο, βέβαια, είναι παλιότερο (1971) και ιστορικό, γιατί εκείνη η παράσταση ήταν η τελευταία εμφάνιση της Κατίνας Παξινού στο σανίδι.
http://www.youtube.com/watch?v=PxitFufvjuE&feature=related
(http://www1.rizospastis.gr/getImage.do?size=medium&id=48808&format=.jpg)
Η Κατίνα Παξινού ως Μάνα κουράγιο
-
Καλημέρα
Jean-Michele Jarre 01 (για τους λάτρεις του σαξοφώνου)
Στις 5 Απριλίου 1986 τον προσκαλεί η Houston Grand Opera να διοργανώσει συναυλία προς τιμή των 150 χρόνων από την ίδρυση της πόλης και της πολιτείας του Τέξας. Μετά από τη συναυλία αυτή το όνομά του ταυτίζεται με τον όρο ήχος-φως: 2000 προβολείς χρησιμοποιούν τους ουρανοξύστες για να προβάλουν εικόνες και οι δέσμες των λέιζερ και τα βεγγαλικά φωτίζουν τον ουρανό του Χιούστον. Στο Βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες καταγράφτηκε σαν η συναυλία με την μεγαλύτερη προσεύλευση κοινού: εκτιμήθηκε στο 1,5 εκατομμύριο! Το προηγούμενο ρεκόρ ήταν πάλι δικό του από το 1979 (Place de la Concorde).
Το κομμάτι που σφράγισε την συναυλία είναι το περίφημο Ron's Piece, αφιερωμένο στον Ronald McNair ενός από τους άτυχους αστροναύτες στην καταστραφή του Challenger (28/1/1986). O Ronald McNair επρόκειτο να συνδεθεί ζωντανά από το διάστημα και να συνοδεύσει με το σαξόφωνό του τον Jarre στη συναυλία... Θα ήταν το πρώτο μουσικό κομμάτι που θα παιζόταν από το διάστημα.
Κλείνοντας να θυμίσω ότι στο Challenger (ανάμεσα στους άλλους) επέβαινε και η δασκάλα Christa McAuliffe (η πρώτη πολίτης που θα ταξίδευε στο διάστημα).
(http://t1.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcSt9ms2MANLU-00o74MYWzOzB_rZbY3QLYSxWQPidinKUJmug36pg)
Jean Michel Jarre - Last Rendez-Vous (Ron's Piece) (http://www.youtube.com/watch?v=jtGG1WLP1pk)
-
Τις τελευταίες μέρες που λέγαμε για τις τάσεις φυγής που έχουμε όλοι λόγω της γενικότερης κατάστασης οι συνειρμοί μου έτρεχαν σε καλλιτέχνες με τάσεις φυγής.
Είναι σύνηθες στους καλλιτέχνες που βιώνουν μια ασφυκτική κατάσταση (είτε προσωπική είτε κοινωνική) να έχουν τάσεις φυγής και αναζήτησης ψυχικής ανάτασης. Προχθές, λοιπόν, σας έλεγα για τον Γκωγκέν που ξεσπιτώθηκε, για να πάει στη Γαλλική Πολυνησία, ελπίζοντας σε μια νέα ζωή.
Ένας άλλος καλλιτέχνης με τάσεις φυγής ήταν ένας προγενέστερός του, ο Antoine Watteau (1684-1721). Ο Βατό έζησε σε μια εποχή που ο καλλιτεχνικός κόσμος είχε αρχίσει να κουράζεται από το κάπως βαρύ και σοβαρό μπαρόκ και αναζητούσε κάτι πιο ανάλαφρο και παιγνιώδες, το οποίο βρήκε τελικά στο ροκοκό. Ο ίδιος φιλάσθενος από μικρός, τελικά πέθανε στα 37 του από φυματίωση και στη σύντομη ζωή του προσπαθούσε να ξεφύγει μέσα από κατεξοχήν σκηνικά διαφυγής: θεατρικές φιγούρες της Commedia dell arte και ανθρώπους που φορώντας τα καλά τους διασκέδαζαν στις εξοχές. Μόνο που κάτω από αυτή τη φαινομενική χαρά, έβγαινε μια λύπη στα πρόσωπα για το εφήμερο της ανθρώπινης ζωής (σαν την έκφραση που είχαν τα πορτρέτα των Φαγιούμ).
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της χαρμολύπης του ο παρακάτω πίνακας, που στηρίζεται στο μύθο των Κυθήρων, στη θάλασσα του οποίων γεννιέται η Αφροδίτη, για να ταξιδέψει μετά σε ένα κοχύλι στην Κύπρο. Οι προσκυνητές της αγάπης ξεκινούν όλο χαρά για το νησί, αλλά δεν φτάνουν ποτέ στον προορισμό τους.
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/7/7f/Antoine_Watteau_-_L%27imbarco_per_Citera.jpg)
Antoine Watteau, “ Η επιβίβαση για τα Κύθηρα», 1717, Μουσείο του Λούβρου
Οι πίνακες του, ωστόσο, έχουν και ένα ενδιαφέρον για την ανδρική μόδα της εποχής. Από 1630 και μετά, όπως φαίνεται από πίνακες εκείνης της εποχής, υπήρξε μια στροφή στα μακριά μαλλιά μέχρι τους ώμους. Επειδή όμως, πολλοί άνδρες δεν διέθεταν πλούσια κόμη, όσοι ήταν εύποροι στράφηκαν στη λύση της περούκας. Γι' αυτό με τον καιρό η περούκα έγινε σύμβολο κοινωνικής δύναμης . Μάλιστα, ενώ στην αρχή είχε φυσικό χρώμα, στη συνέχεια άρχισαν να την πουδράρουν, για να καταλήξουν να την βάφουν άσπρη, ίσως γιατί το μεγαλύτερο πρόβλημα το είχαν ηλικιωμένοι, ίσως γιατί ήθελαν τον πρόσθετο συμβολισμό του κύρους της ώριμης ηλικίας. Το αστείο είναι πως αυτή η αφύσικη μόδα, που κράτησε σχεδόν ενάμιση αιώνα και γινόταν όλο και πιο επιτηδευμένη, πέρασε και στις γυναίκες της καλής κοινωνίας, οι οποίες στις επίσημες περιστάσεις εμφανίζονταν με τις άσπρες περούκες τους.
Ωστόσο, ήδη από τις αρχές του 18ου αιώνα υπήρχαν νέοι που αντιδρούσαν σ’ αυτήν την επιτήδευση προαναγγέλλοντας την ανεμελιά και τη λατρεία της φύσης του επόμενου αιώνα.
Ε, λοιπόν, στους πίνακες του Βατό βλέπουμε τους πρώτους τέτοιους αντιδραστικούς νέους, που σε πείσμα της μόδας και των κοινωνικών συμβάσεων εμφανίζονται με τα ωραία φυσικά τους μαλλάκια να τρέχουν στις εξοχές.
Ας ακούσουμε όμως και ένα μουσικό κομμάτι από την παιγνιώδη εποχή του ροκοκό. Από ποιον άλλο; Από το παιδί-θαύμα.
Wolfang Amadeus Mozart
"Eine kleine Nachtmusik" Romance Andante
http://www.youtube.com/watch?v=WGK3zsbPj5Q&feature=related
-
Πέθανε σήμερα το μεσημέρι ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, που νοσηλευόταν για μεγάλο χρονικό διάστημα στο «Μητέρα» με νεφρική ανεπάρκεια. Ήταν 89 ετών. Ο Καμπανέλης άφησε πίσω του ένα πλούσιο θεατρικό έργο που θεμελίωσε το σύγχρονο ελληνικό θέατρο, δικαιώνοντας τον τίτλο του «πατριάρχη του ελληνικού θεάτρου» που του είχαν απονείμει.
Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης είχε γεννηθεί στη Νάξο το 1922.
Άρχισε να γράφει θεατρικά έργα επειδή δεν τον δέχθηκαν στις εισαγωγικές εξετάσεις της δραματικής σχολής του «Θεάτρου Τέχνης».
Το 1950 ανέβηκε το πρώτο του έργο: «Ο χορός πάνω στα στάχυα».
Ακολούθησαν τα θεατρικά: «Η ηλικία της νύχτας», «Ο γορίλας και η Ορτανσία», «Παραμύθι χωρίς όνομα», «Βίβα Ασπασία», «Οδυσσέα γύρισε σπίτι», «Η αποικία των τιμωρημένων», «Ασπασία».
Το αντιδικτατορικό έργο, «Το μεγάλο μας τσίρκο», έγινε μεγάλη επιτυχία το 1973, στη διάρκεια της χούντας, με την Τζένη Καρέζη και τον Κώστα Καζάκο.
Στη συνέχεια, ο Καμπανέλλης έγραψε, μεταξύ άλλων, «Το κουκί και το ρεβίθι», «Ο εχθρός λαός», «Πρόσωπα για βιολί και ορχήστρα», «Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού», «Ο μπαμπάς ο πόλεμος», «Ο επικήδειος, «Ο αόρατος θίασος», «Ο δρόμος περνά από μέσα», «Γράμμα στον Ορέστη», «Ο δείπνος», «Πάροδος Θηβών», «Στη χώρα Ίψεν», «Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια», «Η τελευταία πράξη», «Μια συνάντηση κάπου αλλού», «Μια κωμωδία», «Οι δύσκολες νύχτες του κυρίου Θωμά», «Η αυλή των θαυμάτων».
Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, όμως έγραψε και πολλά σενάρια για τον κινηματογράφο, με διασημότερο όλων, τη «Στέλλα», έργο που έγραψε για τη Μελίνα Μερκούρη. Δικά του είναι ακόμα, «Το ποτάμι» του Νίκου Κούνδουρου, «Η αρπαγή της Περσεφόνης» του Γρηγόρη Γρηγορίου και «Κορίτσια στον ήλιο» του Βασίλη Γεωργιάδη.
Επίσης, έγραψε και τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, του Μάνου Χατζιδάκι, του Σταύρου Ξαρχάκου, του Γιάννη Σπανού και του Νίκου Μαμαγκάκη.
Τέλος, έγραψε και το «Μαουτχάουζεν», τις αναμνήσεις του από τον εγκλεισμό του στο στρατόπεδο συγκέντρωσης των Ναζί, όπου έμεινε δυόμισι χρόνια.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=4624627
Σήμερα πραγματικά οι επιλογές όλων είναι υπέροχες και λυπάμαι που φέρνω στην παρέα μια δυσάρεστη είδηση :-[
Πολλά τα τραγούδια των οποίων οι στίχοι ανήκουν στον Ι. Καμπανέλλη ,σας χαρίζω ένα από αυτά με τη φωνή της μοναδικής Τζένης Καρέζη που γνωρίζω πως πολλοί αγαπήσατε. Η μουσική ανήκει στο Μίκη Θεοδωράκη .
Λαχτάρησα μια χώρα (http://www.youtube.com/watch?v=a20imu9Oz1c)
Λαχτάρησα μια χώρα, γυρεύω ένα νησί
που οι άνθρωποι να λενε ό,τι μου λες κι εσύ
Βροχούλα στα μαλλιά σου στα μάτια η χαραυγή
φωνή που σε θηλάζει μια μάνα υπομονή
Να σπείρω ένα χωράφι και κάθε πρωινό
πόση ζωή έχει πάρει να βγαίνω να μετρώ
Θέλω να σε κρατήσω θέλω να σ' αγαπώ
για όσα έχουν σωπάσει να σκύψω να σου πω.
Και σα θα μεγαλώσεις το λάδι απ' την ελιά
ίσια να το μοιράζεις στα δώδεκα παιδιά
Να ρίξουν ένα γέλιο να πάει ως την πηγή
να σηκωθούν οι μέρες που καρτερούν εκεί.
Βροχούλα στα μαλλιά σου στα μάτια η χαραυγή
φωνή που σε θηλάζει μια μάνα υπομονή.
@kosta ,ευχαριστώ πάρα πολύ για τις εκπληκτικές επιλογές :)
@soul, είσαι πολύ γλυκιά ,γέλασα με το σχόλιο σου ...επιτέλους αναγνωρίστηκε "το άστρο" μου ;D ;D ;D
-
Την 1η Απριλίου είναι και η επέτειος των γενεθλίων της Μαρίας Πολυδούρη.
Όμως, εκείνη την ημέρα σας ετοιμάζω άλλο αφιέρωμα, οπότε ακούστε την τώρα να μιλάει η ίδια για τα γενέθλιά της:
"1η Απριλίου 1922: Να η μέρα μου! Η ημέρα που ήρθα στον κόσμο μέσα σ' ένα σπιτάκι όμορφο, γεμάτο φως ημέρα που άκουσα τα πρώτα κελαηδήματα των πουλιών, είδα τα πρώτα ρόδα του έαρος. Επέρασαν από τότε είκοσι χρόνια και θα μπορούσα να πιστέψω ότι μόλις τα δέκα έχω περάσει. Και όμως πόσες στιγμές, ημέρες, μήνες, χρόνια λύπης και απελπισίας, στεναγμών και δακρύων βρίσκονται μέσα σ' αυτήν την ζωή των 20 ετών. Κι' ακόμα πόσες φορές είμαι πολύ-πολύ περισσότερο από 20 ετών με τις νευρικές χειρονομίες μου, τις ρυτίδες του μετώπου μου, την μελαγχολική σιωπή μου!
Ο μήνας που μου έδωκε την ζωή και ο μήνας που όταν μπει μου παίρνει κάθε ίχνος ζωής! Μια μελαγχολία χωρίς όρια με πνίγει, μια πλήξη τρομερή με παραλύει, μια νευρικότης με πεθαίνει. Απρίλιε… Απρίλιε πόσο ευχάριστα μου ψάλλεις τη δυστυχία μου, μου θυμίζεις ότι μου λείπει… με απελπίζεις".
(http://profile.ak.fbcdn.net/hprofile-ak-snc4/50314_215294716630_2691724_n.jpg)
Ας ακούσουμε το ποίημά της "Γιατί μ' αγάπησες" σε δυο διαφορετικές, αλλά εξ ίσου ωραίες, μελοποιήσεις.
1. Σε σύνθεση του Βασίλη Δημητρίου και ερμηνεία της ηθοποιού Μάγδας Πένσου από τους τίτλους της ταινίας "Καρυωτάκης".
http://www.youtube.com/watch?v=mjdma5EQfvo&feature=related
2. Σε σύνθεση του Δημήτρη Παπαδημητρίου και ερμηνεία της Ελευθερίας Αρβανιτάκη.
http://www.youtube.com/watch?v=9IKwQiCevOs
Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες
σε περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες.
Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι' αυτό είμαι σαν κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.
Μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάει
είδα τη λυγερή σκιά μου ως όνειρο
να παίζει, να πονάει,
μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες.
Γιατί, μόνο γιατί σε σεναν άρεσε
γι' αυτό έμειν' ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ' ακολουθούσες όπου πήγαινα
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Μόνο γιατί σε σεναν άρεσε.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα
γι' αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.
Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.
-
Taj Mahal
«Ένα μαρμάρινο δάκρυ ακίνητο στο μάγουλο του χρόνου…»
Rabindranath Tagore, Ινδός ποιητής (1861-1941)
Μια φορά κι έναν καιρό στην Άγρα, μια περιοχή της μακρινής Ανατολής ζούσε ένας πρίγκιπας που τον έλεγαν Κουράμ κι ο οποίος στα 15 του χρόνια ερωτεύτηκε μια πριγκίπισσα. Oι δρόμοι τους διασταυρώθηκαν τυχαία και οι μοίρες τους ενώθηκαν για πάντα.
Αφού πρώτα περίμεναν πέντε ολόκληρα χρόνια ώσπου να τους επιτραπεί να ιδωθούν, τελικά παντρεύτηκαν στα 1612. Η πριγκίπισσα κατά την τελετή του γάμου πήρε το όνομα Μουμτάζ Μαχάλ που σημαίνει ”Η εκλεκτή του παλατιού”. Ο πρίγκιπας ενθρονίστηκε στο βασίλειο το 1628 με το όνομα Σα Τζαχάν (Shah Jahan), που σημαίνει “Βασιλιάς του Κόσμου” και κυβέρνησε με ειρήνη.
Όμως η μοίρα το θέλησε έτσι ώστε η Μουμτάζ να μη μείνει στο θρόνο για πολύ. Αφού πρώτα χάρισε στον Σα Τζαχάν το 14ο παιδί του, πέθανε στα 1631, ενώ ήταν μόλις 39 ετών. Ο αυτοκράτορας δέχτηκε σαν μαχαιριά τον θάνατό της και το βασίλειο πένθησε την Μουμτάζ για 2 χρόνια. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου δεν έγινε τίποτε χαρμόσυνο στην επικράτεια του βασιλείου: ούτε μουσική, ούτε γιορτές, ούτε συγκεντρώσεις.
Ο Σα Τζαχάν αποφάσισε να χτίσει ένα μνημείο που κανένας δεν είχε αντικρύσει ποτέ στο παρελθόν, ώστε ο κόσμος να μη μπορεί ποτέ να ξεχάσει τη Μουμτάζ. Ο αρχιτέκτονας δεν είναι γνωστός, ωστόσο το μνημείο κατάφερε να συγκεντρώσει τους πιο αμύθητους θησαυρούς που μαζεύτηκαν ποτέ στην Άγρα: φίνο λευκό μάρμαρο, νεφρίτη, πολύτιμα πετράδια, τυρκουάζ, αμέθυστο, αχάτη, ζαφείρια, κοράλια, χαλαζία, αμπάρη και άλλα.
Έτσι δημιουργήθηκε το Ταζ Μαχάλ. Η ονομασία του εν είναι τίποτ' άλλο παρά συντομογραφία του ονόματος της γυναίκας της οποίας τη μνήμη αντιπροσωπεύει, της Μουμτάζ Μαχάλ...
Το όνομα Ταζ "Taj" έχει περσική προέλευση και σημαίνει κορώνα, ενώ Μαχάλ "Mahal" στα Αραβικά σημαίνει τοποθεσία.
Music of Ancient India
http://www.youtube.com/watch?v=BoAoqT55Wos
(http://www.techdreams.org/goodtimes/wp-content/uploads/2009/03/taj-mahal-at-night-saravk.jpg)
Taj Mahal, Άγρα της Ινδίας
-
Το δεύτερο κομμάτι το αφιερώνω στον Stelio, που ξεκίνησε το θέμα της Πρωταπριλιάς σήμερα και γιατί μου θύμισε πριν από λίγες μέρες το παρακάτω κομμάτι, όταν έκανε αφιέρωμα στον Jean Michel Jarre.
To 1981 o Jean Michel Jarre ήταν ο πρώτος δυτικός μουσικός στον οποίο επετράπη να δώσει συναυλίες στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας. Με αφορμή εκείνες τις συναυλίες εμπνεύστηκε από την κινέζικη παραδοσιακή μουσική και έγραψε ένα από τα ομορφότερα κομμάτια που έγραψε ποτέ.
Fishing Junks at Sunset
http://www.youtube.com/watch?v=3jMame1N6VU&feature=related
(http://www.artraart.com/ufiles/577_thumb.jpg)
Ma Yuan «Τοπίο στο σεληνόφως» (κρεμαστό ειλητάριο ca. 1210), Εθνικό Ανακτορικό Μουσείο, Ταϊπέι
Και δυο λόγια γι’ αυτό που βλέπετε.
Το Μεσαίωνα οι Κινέζοι καλλιτέχνες δεν έπαιρναν το καβαλέτο τους στις εξοχές, όπως έκαναν αργότερα οι Ευρωπαίοι Ιμπρεσιονιστές. Δεν τους ενδιέφερε ούτε να αντιγράψουν τη φύση ούτε να διδάξουν ούτε να διακοσμήσουν.
Όπως ίσως θα αντιληφθήκατε, όταν μιλάγαμε για τα γιαπωνέζικα ποιήματα (χαϊκού),
για τους ανατολίτες, σημαντικότερος ήταν ο στοχασμός με αφορμή τη φύση ….
Διδάσκονταν, λοιπόν, ζωγραφική και στη συνέχεια, εμπνέονταν από τα τοπία που έβλεπαν, τα οποία απέδιδαν με μελάνι σε μετάξι, όσο η έμπνευσή τους ήταν νωπή. Μετά τύλιγαν τις εικόνες σε κυλίνδρους, τους οποίους φύλαγαν σε πολύτιμες θήκες. Τις ξετύλιγαν μόνο σε στιγμές ηρεμίας, για να τις κοιτάξουν και να στοχαστούν, όπως ανοίγουμε μια ποιητική συλλογή και διαβάζουμε ένα ποίημα...
-
ΜΑΓΕΜΕΝΟΣ ΑΠΡΙΛΗΣENCHANTED APRIL
«
Μάγεμα ἡ φύσις κι᾿ὄνειρο στὴν ὀμορφιὰ καὶ χάρη,
Ἡ μαύρη πέτρα ὁλόχρυση καὶ τὸ ξερὸ χορτάρι·
Μὲ χίλιες βρύσες χύνεται, μὲ χίλιες γλῶσσες κρένει:
Ὅποιος πεθάνῃ σήμερα χίλιες φορὲς πεθαίνει!..
Τρέμ᾿ἡ ψυχὴ καὶ ξαστοχᾶ γλυκὰ τὸν ἑαυτό της.»
Διονύσιος Σολωμός «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», Σχεδίασμα Β’
(http://fineartamerica.com/images-medium/dreaming-of-april-david-lloyd-glover.jpg)
David Lloyd Glover «Dreaming of April»
Το 1992 προβλήθηκε η ταινία «Μαγεμένος Απρίλης» (Enchanted April) βασισμένη στην ομώνυμη νουβέλα της Elizabeth von Arnim, που απέσπασε αρκετές υποψηφιότητες για Όσκαρ και κέρδισε βραβεία Τony και Χρυσές Σφαίρες.
Θέμα της ήταν τέσσερις Αγγλίδες, άγνωστες μεταξύ τους, που αποφασίζουν τη δεκαετία του 1920 να ξεφύγουν από το βροχερό Λονδίνο και τα προσωπικά τους προβλήματα πηγαίνοντας στην ηλιόλουστη Ιταλία τον Απρίλιο. Η φύση της Ιταλίας τον Απρίλιο θα τις μαγέψει και θα γεμίσει ξανά την ψυχή τους ελπίδα και αγάπη…
(Δείτε το trailer: http://www.youtube.com/watch?v=nQKfHMR4mwE&feature=related )
Η επίδραση της ανοιξιάτικης φύσης στην ανθρώπινη ψυχή είναι, ωστόσο, μια πολύ παλιά ιστορία…
ΜΕΡΟΣ Α’: Οι τελετουργίες της άνοιξης .
Οι άνθρωποι που ζούσαν κοντά στη φύση συνήθιζαν από πολύ παλιά να γιορτάζουν τα μεγάλα γεγονότα στον κύκλο της φύσης τελώντας ιεροτελεστίες σχετικές με την αλλαγή των εποχών, την αυξομείωση του φωτός, τη γέννηση και το θάνατο της φύσης με απώτερο στόχο τον εξευμενισμό των κακών στοιχείων της φύσης και την αφύπνιση των κοιμισμένων ευεργετικών της δυνάμεων.
Κοινή η πεποίθηση ότι, όταν οι ιεροπραξίες τελούνται με επιτυχία, το καλό θριαμβεύει επί του κακού, η ζωή νικά το θάνατο και η κοσμική τάξη διασφαλίζεται.
Ένα τέτοιο μεγάλο γεγονός είναι και ο ερχομός της άνοιξης.
Πέρα από την έκδηλη χαρά για την αναγέννηση της φύσης, οι τελετές αυτές συνήθως έχουν και ένα πρόσθετο χαρακτηριστικό που τις κάνει μοναδικές:
τον παιγνιώδη χαρακτήρα.
Οι συμμετέχοντες γελούν και ξεγελούν ο ένας τον άλλο χωρίς διακρίσεις, τηρώντας αυστηρά τους κανόνες της τελετής, αλλά βιώνοντας και αυθεντική ελευθερία, συχνά με την βοήθεια της μεταμφίεσης, που και την ανωνυμία τους διασφαλίζει, αλλά και την «έκσταση» επιτρέπει (τη δυνατότητα δηλ. να «βγουν» από τον εαυτό τους και να συμμετάσχουν σ’ ένα παιχνίδι αλλαγής κοινωνικών ρόλων).
Αυτή η παιγνιώδης ατμόσφαιρα έχει άμεση σχέση με τον άστατο καιρό αυτής της εποχής που παίζει παιχνίδια στον άνθρωπο,
αλλά και με το διάχυτο ερωτισμό στη φύση.
Όπως ακριβώς ο χειμώνας προκαλεί προσωρινά το βιολογικό κύκλο, αλλά τελικά ηττάται από την άνοιξη, έτσι και σ’ αυτές τις γιορτές οι κοινωνικές συμβάσεις προσωρινά αναστέλλονται και διεξάγεται ένα ομαδικό «παιχνίδι», όπου κάποιοι «νικούν» και κάποιοι «χάνουν», σ’ ένα κλίμα ευφορίας, προσωρινής ελευθερίας και χιμαιρικής ισότητας που απαλύνει τυχόν εντάσεις.
Το μήνυμα είναι σαφές: Αυτός που θα κερδίσει στο παιχνίδι της φύσης, θα κερδίσει και στο παιχνίδι της ζωής στη συνέχεια.
Πάνω σ’ αυτόν το βασικό καμβά υφαίνονται ανά τον κόσμο τοπικές γιορτές που εμπλουτίζονται και ενισχύονται με θρησκευτικές ιστορίες ή ιστορικές συμπτώσεις.
Αναφέρω ενδεικτικά μερικές:
Η γιορτή του Holi στην Ινδία, για την οποία σας είχα μιλήσει με αφορμή τον εορτασμό της φέτος στις 20 Μαρτίου, όπου ο κόσμος ξεχύνεται στους δρόμους και πετάει ο ένας στον άλλο χρώματα και νερά.
(βλ. σχετικό αφιέρωμα: http://www.pde.gr/index.php?topic=4963.20220 )
Το εβραϊκό Πουρίμ (=λαχνός) γιορτάζεται κάθε χρόνο, εδώ και κάτι περισσότερο από 23 αιώνες, στις 14 του Εβραϊκού μήνα Αντάρ (φέτος, Δευτέρα 21/03/11) σε ανάμνηση της πριγκίπισσας Εσθήρ, μιας γλυκιάς Εβραιοπούλας, που κατάφερε την τελευταία στιγμή να σώσει τον λαό της από τον αφανισμό, που είχε αποφασίσει ο Αμμάν ρίχνοντας κλήρο. Αίσιο το τέλος της ιστορίας, χαρούμενα και τα έθιμα της γιορτής. Στα σπίτια γίνονται φιλικές συγκεντρώσεις γύρω από το γιορτινό τραπέζι, ποτά και γλυκά συνοδεύουν το γεύμα. Συγγενείς και φίλοι ανταλλάσσουν δώρα, ενώ τη γιορτή χαρακτηρίζουν και χοροί μεταμφιεσμένων.
Tο ιαπωνικό Ηanami (=ενατένιση των λουλουδιών), περί τον Απρίλιο, κατά το οποίο βγαίνουν στην ύπαιθρο (όπως εμείς την Πρωτομαγιά) και γιορτάζουν με χορούς και γλέντια την ανθοφορία των κερασιών (sakura), που συμβολίζουν την απόλυτη ομορφιά, την άδολη αγάπη και το φευγαλέο της ζωής.
Τα αρχαιοελληνικά Κρόνια τη νύκτα της εαρινής ισημερίας προς τιμήν του Κρόνου, προστάτη της γης, όπου οι δούλοι κάθονταν στο ίδιο τραπέζι με τα αφεντικά τους.
Από τη γιορτή αυτή εμπνεύστηκαν οι Ρωμαίοι τα Saturnalia τέλη Δεκεμβρίου, απ’ όπου προέκυψαν, όπως είδαμε, πολλά χριστουγεννιάτικα έθιμα.
(βλ. αφιέρωμα Santa Lucia: http://www.pde.gr/index.php?topic=4963.20100 )
Ο απόγονος τους κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, ήταν η «Γιορτή των Τρελών» (festum fatuorum), που ξεκίνησε μέσα από τους κόλπους της ίδιας της Εκκλησίας και κατά την οποία στη γιορτή της περιτομής του Ιησού (1η Ιανουαρίου) οι κατώτεροι κληρικοί αναλάμβαναν προσωρινά ανώτερα αξιώματα και παρωδούσαν τα μυστήρια της Εκκλησίας και τα κηρύγματα (σημαντικό ρόλο έπαιζε και το ταπεινό γαϊδουράκι, που έμπαινε ως αρχιερέας στο ναό).
Πρώτος και καλύτερος ο Βασιλιάς των Τρελών που καλούσε σε γενική αταξία και ελευθεριότητες.
Θα θυμάστε, επίσης, τις διάφορες γιορτές προς τιμήν του Διονύσου (Ανθεστήρια, Λήναια και κυρίως, τα μεγάλα Διονύσια τον Μάρτιο/Απρίλιο), ενός θεού στενά συνδεδεμένου με τη φύση, που πέθαινε και ανασταινόταν κάθε χρόνο την περίοδο της άνοιξης. Στο πλαίσιο των εορτών του με τις μεταμφιέσεις, τους χορούς και τα τραγούδια, γεννήθηκε και το θέατρο. Τυχαίο;
Ο ρωμαϊκός Απρίλιος (από το ρ. «aperire»=ανοίγω), ήταν αφιερωμένος στα λουλούδια που άνοιγαν τα πέταλά τους και την ερωτική Αφροδίτη.
Πρώτη Απριλίου, λοιπόν, γιόρταζαν τα Veneralia, γιορτή προς τιμήν της Αφροδίτης, κατά την οποία άνδρες και γυναίκες πήγαιναν στα δημόσια λουτρά φορώντας στεφάνια από μύρτιλα.
Στις 4 με 10 Απριλίου τα Megalensia ή Megalenses Ludi, κατά τα οποία διεξάγονταν παιχνίδια προς τιμήν της θεάς Κυβέλης, της μεγάλης Μητέρας, που καταγόταν από τη Φρυγία και ήταν τόσο αγαπητή στη Μικρά Ασία και τη Θράκη, με τους οργιαστικούς ακολούθους της, τους Κορύβαντες.
Αλλά και λίγο νωρίτερα, περί την εαρινή ισημερία είχαν τα Ηilaria, γιορτή αφιερωμένη στο ζεύγος της Μητέρας Θεάς Κυβέλης και του αγαπημένου της Άττιδος, που προσπαθώντας να καθησυχάζει τη ζηλοτυπία της αυτοευνουχίστηκε, πέθανε αλλά, εν τέλει ανασταινόταν από την ίδια τη Θεά την επομένη, την ογδόη ημέρα προ των Καλενδών του Απριλίου, έτοιμος να ξαναδοθεί στον έρωτα και τη ζωή. Ο Άττις ξαναρχόταν, η φύση αναγεννιόταν…
Στις γιορτές που καθιερώθηκαν, ο λαός στόλιζε ένα πεύκο (που παρέπεμπε στο λυγερόκορμο παλικάρι) με λουλούδια και στεφάνια και κρεμούσε διάφορες κορδέλες από αυτό, που παρίσταναν τις ζεστές ακτίνες του ήλιου. Τις κορδέλες κρατούσαν 12 χορευτές (όσοι και οι μήνες), που χόρευαν πλέκοντας τες μια φορά προς τα μέσα, μια προς τα έξω, όπως εναλλάσσονται οι εποχές του χρόνου.
Μήπως σας θυμίζει το γνωστό γαϊτανάκι, που όλως τυχαίως μας ήρθε μαζί με τους πρόσφυγες από τη Μ.Ασία ;
(http://2.bp.blogspot.com/-gjKGZq8WqFU/TVpS7B6CtNI/AAAAAAAAAPw/Wo5hBuAKD5c/s1600/gaitanaki.33883134_std.jpg)
-
ΜΕΡΟΣ Β’: Πρωταπριλιά .
Γιορτές, όπως αυτές που προανέφερα, αποτελούν το υπόβαθρο του καρναβαλιού, αλλά και της Πρωταπριλιάς.
Το ερώτημά είναι, βέβαια, γιατί, καθιερώθηκε μια συγκεκριμένη μέρα, η 1η Απριλίου ως ημέρα ξεγελάσματος;
Το γεγονός καλύπτεται από πέπλο μυστηρίου.
Οι πρώτες λογοτεχνικές αναφορές στο έθιμο ανάγονται στον 16ο αιώνα (ποίημα του Γάλλου Eloy d’ Amerval το 1508 και ιδίως, του Φλαμανδού Eduard de Dene το 1539).
Εξαιτίας αυτών των αναφορών οι ιστορικοί πιθανολογούν ότι το έθιμο της Πρωταπριλιάς πρέπει να ξεκίνησε στη βορειοδυτική Ευρώπη και μετά να διαδόθηκε στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Και όντως, οι κάτοικοι των χωρών αυτής της περιοχής (Γερμανία, Ολλανδία, Γαλλία) έχουν να διηγηθούν από ένα ιστορικό περιστατικό ξεγελάσματος που έλαβε χώρα κάποια Πρωταπριλιά του 16ου αιώνα και δικαιολογεί την απαρχή του εθίμου.
Η δημοφιλέστερη θεωρία προέρχεται από τη Γαλλία και έχει να κάνει
με τη μετάθεση της ημερομηνίας της Πρωτοχρονιάς.
Όπως είχα πει, οι πρώτοι χριστιανοί προτίμησαν παγανιστικά ορόσημα, για να γιορτάσουν τα σημαντικά γεγονότα της ζωής του Χριστού: σύλληψη στις 25η Μαρτίου, γέννηση στις 25η Δεκεμβρίου, περιτομή την 1η Ιανουαρίου, βάφτιση στις 6 Ιανουαρίου, ανάσταση την πρώτη πανσέληνο μετά την εαρινή ισημερία (δηλ. την περίοδο όπου ανασταινόταν ο Διόνυσος, ο Άδωνις, ο Άττις…).
Στο πλαίσιο αυτών των αλλαγών έγινε μια προσπάθεια να δοθεί χριστιανικό περιεχόμενο και στην πρωτοχρονιά, την οποία μετέθεσαν από την 1η Ιανουαρίου που γιορταζόταν από το 153 π.Χ (πριν γιορταζόταν την 1η Μαρτίου), σε κάποια γιορτή του Χριστού.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να προκληθεί χάος, καθώς άλλοι συνέχιζαν να τη γιορτάζουν παραδοσιακά την 1η Ιανουαρίου, άλλοι από τις 25 Μαρτίου ως την 1η Απριλίου και άλλοι το Πάσχα (και άρα, κάθε χρόνο σε άλλη ημερομηνία). Το πρόβλημα διόρθωσε αρχικά ο βασιλιάς της Γαλλίας Κάρολος ο 9ος το 1564, ο οποίος όρισε με διάταγμα την 1η Ιανουαρίου ως πρώτη μέρα του χρόνου και αργότερα ο Πάπας Γρηγόριος ΙΓ’, όταν το 1582 διόρθωσε το ημερολόγιο και προέτρεψε τα χριστιανικά κράτη να γιορτάζουν την πρωτοχρονιά την 1η Ιανουαρίου, κάτι, όμως, που πήρε χρόνια για να γίνει.
Έτσι, πολλοί λένε ότι λόγω αυτού του γεγονότος επικράτησε η συνήθεια να κάποιοι να κάνουν πλάκα την 1η Απριλίου στέλνοντας ψεύτικα δώρα.
Κύριος οίδε... ???
(http://www.inspirationline.com/images/april-fool.jpg)
Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η έκφραση που χρησιμοποιούν οι Γάλλοι για την Πρωταπριλιά: poisson d’ Αvril (=ψάρι του Απριλίου).
Κάποιοι διηγούνται ότι την περίοδο αυτή, που απαγορεύεται το ψάρεμα στα ποτάμια λόγω της αναπαραγωγής των ψαριών, ορισμένοι έριχναν στα ποτάμια ρέγγες κάνοντας πλάκα στους ψαράδες. Άλλοι πάλι αναφέρουν ότι, επειδή εκείνη την περίοδο γινόταν νηστεία από το κρέας και το πιο συχνό δώρο ήταν το ψάρι, όταν μεταφέρθηκε η ημερομηνία εορτασμού, κάποιοι έστελναν αυτό ως δώρο εν είδει αστεϊσμού.
Κανείς δεν μπορεί να μιλά με βεβαιότητα για τέτοιες ιστορίες, που ενίοτε φαίνονται να αποτελούν μεταγενέστερες ερμηνείες.
Πάντως, το σίγουρο είναι ότι ακόμα και σήμερα τα «θύματα» της Πρωταπριλιάς, που τσιμπάνε σαν τα ψάρια τα ψέματα των γύρω τους, αποκαλούνται «poissons d’ avril». Συχνά κολλάνε στην πλάτη τους χάρτινα ψάρια. Μια άλλη παλιά συνήθεια στις αρχές του 20ου αιώνα ήταν να ανταλλάσσουν κάρτες διακοσμημένες με ψάρια του Απριλίου ως δείγμα φιλίας και αγάπης, ενώ γνωστά είναι τα σοκολατένια ψάρια που πωλούνται από την 1η Απριλίου μέχρι και το τέλος της γιορτής του Πάσχα.
(http://static.skynetblogs.be/media/8317/386_interpoisson01b.jpg)
Ιστορικές έχουν μείνει και οι φάρσες που παραδοσιακά στήνουν τα Μέσα Ενημέρωσης.
Μάλιστα, το Μουσείο Φάρσας στην Καλιφόρνια συγκέντρωσε τις 10 καλύτερες τέτοιες φάρσες όλων των εποχών:
http://www.otherside.gr/2010/04/oi-10-koryfaies-farses-olwn-twn-epoxwn/
Στην Ελλάδα ο πρώτος που καθιέρωσε την πρωταπριλιάτικη φάρσα στις εφημερίδες ήταν ο Γεώργιος Σουρής με το πρώτο φύλλο του «Ρωμιού» του, που κυκλοφόρησε την 1η Απριλίου 1883, αλλά είχε ημερομηνία 2 Απριλίου. Ο Σουρής έγραψε λοιπόν:
«Ας μου συγχωρούν οι αναγνώσται μας που δεν εξεδόθημεν χθες.
Αλλ΄ επειδή ήταν πρωταπριλιά, δεν ηθελήσαμε να νομίζουν ότι τους εξαπατώμεν και τους περιπαίζομεν».
Ο ήλιος, όμως, έδυσε και η φύση ησυχάζει πια από τα ανοιξιάτικα παιχνιδίσματα.
Αφήνω, λοιπόν, τη φαντασία σας να διανυκτερεύσει με τις όμορφες εικόνες και τα ακούσματα του ξανθού Απρίλη, του μαγεμένου Απρίλη που μόλις ξεκίνησε:
«Έστησε ο Έρωτας χορό με τον ξανθό Απρίλη.
Κι η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκιά της ώρα,
Και μες στη σκιά που φούντωσε και κλει δροσιές και μόσχους
ανάκουστος κιλαϊδισμός και λιποθυμισμένος.
Νερά καθάρια και γλυκά, νερά χαριτωμένα,
χύνονται μες την άβυσσο τη μοσχοβολισμένη,
και παίρνουνε το μόσχο της, κι αφήνουν τη δροσιά τους.»
Διονύσιος Σολωμός, «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», ΣΧΕΔΙΑΣΜΑ Γ’
ΤREVOR DUNCAN-«ENCHANTED APRIL»
http://www.youtube.com/watch?v=Czo8bZWp9Ag
YΓ. Η δεύτερη και πιο ασφυκτική πολιορκία του Μεσολογγίου από τους Τούρκους, η οποία ενέπνευσε και το Σολωμό να γράψει τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους» ξεκίνησε στις 25 Απριλίου 1825 και έληξε με τη δραματική έξοδο στις 10 Απριλίου 1826.
Πηγές:
Γιόχαν Χούιζιγκα « Ο άνθρωπος και το παιχνίδι», εκδ. Γνώση, 1989.
Γιάννης Κιουρτσάκης «Καρναβάλι και Καραγκιόζης», εκδ. Κέδρος, 1985.
http://invenio.lib.auth.gr/record/112471/files/%CE%A0%CE%95%CE%A1%CE%9F%CE%A5%CE%9B%CE%97%CE%A3.pdf?version=1
http://www.infoplease.com/spot/aprilfools1.html
http://en.wikipedia.org/wiki/April_Fools'_Day
http://www.wyrdology.com/festivals/april-fools-day/origin.html
http://www.museumofhoaxes.com/hoax/Hoaxipedia/April_Fools_Day_-_Origin/
http://www.inspirationline.com/Brainteaser/AprilFool.htm
http://e-pili.gr/?p=2959
http://ilakate.blogspot.com/2010/02/blog-post.html
http://en.wikipedia.org/wiki/Feast_of_Fools
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=121810
http://en.wikipedia.org/wiki/Megalesia
http://archive.enet.gr/online/online_text/c=112,dt=15.03.2001,id=92075764
http://histoirde.over-blog.com/article-la-france-et-ses-calendriers-4--42256750.html
http://www.novaroma.org/calendar/aprilis2.html
http://www.bite-japan.com/kako/calendar04-e.html
http://beatrikn.wordpress.com/2010/04/25/%ce%bc%ce%b5-%ce%ac%ce%bd%ce%b8%ce%b7-%ce%ba%ce%b5%cf%81%ce%b1%cf%83%ce%b9%ce%ac%cf%82-sakura/
http://titanis.pblogs.gr/2010/01/to-gaitanaki.html
-
Eυχαριστώ, Κώστα. :-*
Σας καληνυχτίζω με κάτι που μου θύμισε η dessi.
Σακραμέντο-Μπόστον-Νέα Υόρκη
«Αγαπημένη μου Ελέγκω, άργησα να σου γράψω γιατί εν ήβρισκα γραμματικό, κι όλοι δω πέρα τρέχουνε κι ιδρώνουνε ολημερίς, γι' αυτό κουβαληθήκαμε στο Αμέρικα. Δουλεύγομε δέκα ώρες τη μέρα, αλλά όποιος θέλει και τον βαστούν τα πόδια του κάμνει περωρίες.
Το Πιτσιμπούργκο, Ελέγκω μου, είναι πόλις μεγάλη, τέτοια εν έχεις ματαδεί, ούτε γω έχω ματαδεί. Ηντα να είπω; Πως είμαι δω πέρα μοναχός σαν την καλαμιά στον κάμπο; Πως θα βγάλω γρήγορις παράδες για να σου κάμω πρόσκληση; Αμα τα συλλογιέμαι, αντεροθερίζομαι, σκιάζομαι, ήμπα κι εν τα καταφέρω και μείνεις έδεκει πέρα αμανάτι και γω δω πέρα αμανάτι...».
Απόσπασμα από το «Πιτσιμπούργκο» της Σώτης Τριανταφύλλου
(http://3.bp.blogspot.com/_BumWKhci_e4/S8UvtzyAJVI/AAAAAAAAAr4/atz0iWecmuY/s1600/group+of+skyscrapers+Pittsburgh.jpg)
Στίχοι-Μουσική: Σπύρος Στάμου
Ερμηνεία: Γιάννης Λεμπέσης
http://www.youtube.com/watch?v=I20cyGEOzkI
Σακραμέντο και Λοντάι,
ο θεός να σε φυλάει
Πέρασα κι από το Φρίσκο,
κι όλο χασικλήδες βρίσκω
Και γραμμή στο Μπόστον πάω,
γιατί πολύ τ' αγαπάω
Βρίσκω όλο μερακλήδες,
κουβαρντάδες, ζεϊμπεκλήδες
Μεσ' την Νέα Υόρκη μπήκα
όλο τζογαδόρους βρήκα
Πήγα για να πάρω τσέντζι,
κι έφυγα με δίχως σέντσι
Επεξηγήσεις:
1 Βαλέο = Valejo (πόλη στην Καλιφόρνια - California)
2 Λοντάι = Lodi (πόλη στην Καλιφόρνια - California)
3 Σακραμέντο = Sacramento (η πρωτεύουσα της Καλιφόρνια - California)
5 Φρίσκο = Σαν Φρανσίσκο, όπως το αποκαλούν οι Αμερικανοί.
6 τσέντζι = chance = ευκαιρία
7 σέντζι = cent = υποδιαίρεση του δολαρίου
-
Την 1η Απριλίου 1955 ξεκίνησε ο απελευθερωτικός αγώνας της Κύπρου εναντίον των Άγγλων αποικιοκρατών.
http://www.youtube.com/watch?v=XcUk3DMzA2c
1η Απριλίου 1955 του Σπύρου Βάιλα
Στην μακρόχρονη ιστορία του Ελληνισμού, υπάρχουν πολλές σημαντικές ημερομηνίες που θυμίζουν την ένδοξη πορεία του έθνους μας ανά τους αιώνες. Κατά τον 20ο αιώνα μία από τις σημαντικότερες ημερομηνίες είναι η 1η Απριλίου 1955. Είναι η ημέρα που ο Κυπριακός Ελληνισμός ξεκίνησε μόνος του τον Αγώνα εναντίον της αποικιοκρατικής Μ.Βρετανίας, έναν αγώνα τιτάνιο για την Ελευθερία και την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Ο ξεσηκωμός των Κυπρίων αδελφών μας, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ήταν η τελική ενέργεια μίας πολύχρονης προσπάθειας των Κυπρίων για την Ένωση με την μητέρα Ελλάδα. Τις ρίζες αυτής της προσπάθειας τις βρίσκουμε στην επανάσταση του 1821 και συνεχίζεται μετέπειτα με τους αγώνες των Κυπρίων καθόλη τη διάρκεια της τουρκοκρατίας και της αγγλοκρατίας.
Η Ένωση δεν ήταν μόνον πόθος των Κυπρίων, αλλά και των Ελλαδιτών, οι οποίοι πίστευαν ότι η Κύπρος πρέπει να ενταχθεί στον εθνικό κορμό. Η εξέγερση των Κυπρίων τον Οκτώβριο του 1931 η οποία κατεστάλη από τους 'Αγγλους με βίαιο τρόπο προκάλεσε μεγάλες φοιτητικές αναταραχές και στην Ελλάδα. Τον αμφότερο πόθο για Ένωση εκμεταλλεύθηκε η Μεγάλη Βρετανία κατά την διάρκεια των δύο Παγκοσμίων Πολέμων. Στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο υποσχέθηκαν την Κύπρο για να βγει η Ελλάς από την ουδετερότητα, κατά δε τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο για να εξασφαλίσουν τη συμμαχία της και πάλι, αλλά όταν η Ελλάς καταλήφθηκε από τα γερμανικά στρατεύματα δεν απέτρεψαν την μετάβαση στην Κύπρο της Ελληνικής κυβέρνησης, φοβούμενη την de facto αναγνώρισή της απ' τους Κυπρίους.
Οι Κύπριοι συνειδητοποιώντας ότι οι Βρετανοί δεν πρόκειται να επιτρέψουν την Ένωση με την Ελλάδα άρχισαν να προετοιμάζονται για τον άνισο αγώνα. Κατενόησαν ότι μόνο η ένοπλη σύγκρουση ήταν αυτή που θα μπορούσε να οδηγήσει στο πολυπόθητο αποτέλεσμα και αυτό δεν ήταν άλλο από την ΕΝΩΣΗ. Έτσι φθάσαμε στον Απρίλη του '55. Σίγουρα όταν η Ε.Ο.Κ.Α ξεκίνησε τον ένοπλο αγώνα, οι 'Αγγλοι ποτέ δεν φαντάστηκαν ότι μία χούφτα αγωνιστών θα μπορούσαν να τους νικήσουν, αυτούς που πριν από λίγα χρόνια είχαν εξέλθει θριαμβευτές από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Και όμως, 40.000 Βρετανοί στρατιώτες δεν μπόρεσαν να νικήσουν τις λίγες εκατοντάδες αγωνιστών της Ε.Ο.Κ.Α, παρότι οι τελευταίοι διέθεταν ελάχιστα μέσα οπλισμού.
Προσπάθησαν να κάμψουν το φρόνημα του Κυπριακού Ελληνισμού χρησιμοποιώντας κάθε είδους τρομοκρατία. Συλλάμβαναν μαθητές του δημοτικού και του γυμνασίου γιατί κρατούσαν Ελληνικές σημαίες, βεβήλωναν ναούς, όπως το ναό της Παναγίας του Μαχαιρά, έκλειναν σχολεία, άνοιγαν στρατόπεδα συγκεντρώσεως, μετέφεραν αγωνιστές σε φυλακές της Αγγλίας και όλα αυτά πάντοτε με την αγαστή συνεργασία των τουρκοκυπρίων. Η πείρα από τις αποικίες τους, τους είχε διδάξει ότι μόνον με το «διαίρει και βασίλευε» μπορούσαν να επικρατήσουν και γι' αυτό απ' την αρχή του αγώνος χρησιμοποίησαν τους Τουρκοκύπριους.
Οι τελευταίοι με την συμπαράσταση των Βρετανών οργανώθηκαν και άρχισαν την τρομοκρατία εναντίον του άμαχου Ελληνικού στοιχείου της Κύπρου, κατέστρεφαν, λεηλατούσαν, πυρπολούσαν ναούς, μέχρι και σφαγές αθώων ανθρώπων διέπραξαν. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις 12/6/1958 οι Τουρκοκύπριοι, ειδοποιημένοι από τους 'Αγγλους, έσφαξαν 8 άοπλους Ελληνοκύπριους μέσα σ' ένα χωράφι, υπό τα απαθή βλέμματα των 'Αγγλων στρατιωτών, οι οποίοι και είχαν συλλάβει προηγουμένως τους Ελληνοκύπριους.
Η τρομοκρατία, οι εξορίες, τα βασανιστήρια, οι αγχόνες, όχι μόνον δεν έκαμψαν την επιθυμία των Κυπρίων για αγώνα, απεναντίας ατσάλωναν το φρόνημά τους και η ορμή, ιδιαιτέρως της νεολαίας, υπήρξε ασυγκράτητη. Το ολοκαύτωμα του Αυξεντίου στον Mαχαιρά, η ηρωική θυσία των αγωνιστών στον αχυρώνα του Λιοπετρίου, γίνανε αστείρευτες πηγές θάρρους για το λαό της Κύπρου. Αυτή η ατσάλινη ελληνική ψυχή και το αδούλωτο πνεύμα πότισαν με το αίμα τους την Κύπρο. Με το αίμα του Παλληκαρίδη, του Μάτση, του Δράκου, του Καραολή, του Λένα, του Δημητρίου και όλων των άλλων ηρώων.
Ήρωες οι οποίοι δεν πέθαναν, περάσαν μόνον απέναντι και έγιναν αθάνατοι. Όμως παρόλο τον αγώνα και τις θυσίες των Κυπρίων, ο πόθος τους για την Ένωση δεν ευοδώθηκε. Οι Ελληνικές κυβερνήσεις ακολουθούσαν την πολιτική της προσφυγής στον Ο.Η.Ε. Έτσι η προδοτική κυβέρνηση Καραμανλή κατάφερε με τις Συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου να καταστήσει την Τουρκία εγγυήτρια δύναμη της Κύπρου και ρυθμιστή την Τουρκία, η οποία είχε παραιτηθεί από κάθε δικαίωμά της στην Κύπρο, υπέρ των Βρετανών. Αυτές οι συμφωνίες είναι που δημιούργησαν τα αξεπέραστα προβλήματα στην επιβίωση της νεοϊδρυθείσας τότε Κυπριακής Δημοκρατίας και οδήγησαν μετέπειτα στην εισβολή του Αττίλα το 1974.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και σήμερα με το προτεινόμενο σχέδιο Ανάν. Ένα σχέδιο ανεδαφικό και δυσλειτουργικό, το οποίο με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγήσει σε νέες συγκρούσεις στο μέλλον. Η 1η Απριλίου 1955 αποτελεί ορόσημο για κάθε περήφανο Έλληνα. Κλείνοντας θυμίζουμε τα λόγια του αγωνιστή της Ε.Ο.Κ.Α Μάρκου Δράκου τα οποία πρέπει να αποτελούν ευαγγέλιο για κάθε Έλληνα πατριώτη: «Ο Έλληνας γεννήθηκε αγωνιστής. Σαν τέτοιος πρέπει να στέκει πάντα στις επάλξεις, ακοίμητος φρουρός των υψηλών αξιών και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας».
http://www.e-grammes.gr/2003/04/eoka.htm
-
Και επειδή το σαββατοκύριακο μου αρέσει να τριγυρνάμε μουσικά ανά τον κόσμο, σας βάζω και άλλα δυο μουσικά κομμάτια ως πηγή έμπνευσης και μετά θα σας αφήσω ήσυχους. ;D ;D ;D
Παίρνουμε το πρώτο διαθέσιμο σύννεφο και πετάμε για Λατινική Αμερική...
Μαζί με τους πρώτους Ισπανούς στην Αμερική έφτασε και η μουσική μπαρόκ που χρησιμοποιήθηκε, όπως και άλλα είδη τέχνης, για τον εκχριστιανισμό των αυτοχθόνων πληθυσμών.
Μόλις τρία χρόνια αφότου οι κονκισταδόρες κατέλαβαν την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας των Αζτέκων, Τενοτστιτλάν (Tenochtitlán), ιδρύθηκε στο Texcoco μια σχολή μουσικής στην οποία οι ντόπιοι μάθαιναν να τραγουδούν πολυφωνική θρησκευτική μουσική, να κατασκευάζουν και να παίζουν μουσικά όργανα και να συνθέτουν θρησκευτικούς ύμνους.
Η Πόλη του Μεξικού, η Λίμα, το Καράκας, η Μπογκοτά, το Κίτο, η Αβάνα και το Μπουένος Άιρες υπήρξαν σημαντικά μουσικά κέντρα κατά το 16ο και 17ο αιώνα.
Η μουσική της εποχής αυτής είναι έντονα συνδεδεμένη με το χορό.
Να ακούσουμε, λοιπόν, δυο cachuas (είδος κυκλικού χορού) της εποχής μπαρόκ στο Περού που περιλαμβάνονται στον Κώδικα του Martínez Compañón (1789)
"Dos Cachuas"
http://www.youtube.com/watch?v=usuh9vtYFK8&feature=related
(http://www.junewatts.com/June_slogo.jpg)
-
Eίπα ότι δεν θα έβαζα άλλο τραγούδι σήμερα, αλλά επειδή άκουγα κάτι στο youtube που μου άρεσε, λέω να το βάλω και σ' εσάς.
Στην προηγούμενη σελίδα σάς έλεγα πώς η μουσική μπαρόκ (τέλη 16ου-αρχές 18ου αιώνα) διαδόθηκε στη Λατινική Αμερική μέσω των Ισπανών κατακτητών, μουσική στενά συνδεδεμένη με το χορό.
Σας έβαλα και δυο cachuas (κυκλικούς χορούς) από το Περού εκείνης της εποχής.
Τώρα ακούστε το παρακάτω φλαμένκο από το Μεξικό εκείνης της περιόδου. Είναι πολύ όμορφο.
LA PETENERA
Η Πετενέρα είναι μια θρυλική γυναικεία μορφή που εμφανίζεται από πολύ νωρίς στα φλαμένκο, προερχόμενη κατά άλλους από τους Σεφαραδίτες Εβραίους που εκδιώχθηκαν μετά το 1492 από την Ισπανία και κατά άλλους από την περιοχή Πατέρνα της Ισπανίας.
Ένα παραδοσιακό τέτοιο τραγούδι γράφτηκε την εποχή του μπαρόκ στο Μεξικό.
http://www.youtube.com/watch?v=-BCU0AfQ8g0
(http://www.connie-madson.com/artmovements/artpics/baroque/fullres/bartolome%20esteban%20murillo%20-%20a%20girl%20and%20her%20duenna.jpg)
Bartolomé Esteban Murillo, «Κορίτσι με την γκουβερνάντα της» (1670), Εθνική Πινακοθήκη της Washington
-
Μια ιστοριούλα, πριν βγω έξω, ως αντίδωρο για τα ταγκό που βάλατε. :-*
Παρεμπιπτόντως, ήρθε πάλι ο χειμώνας ή είναι η ιδέα μου; :o
Black Coffee
Τα τρία πιο δημοφιλή ροφήματα είναι δίχως άλλο το κακάο, το τσάι και ο καφές.
Το κακάο ήρθε πρώτο στην Ευρώπη το 1528 από τους Ισπανούς που κατέκτησαν την Αμερική.
Το τσάι ήρθε το 1610 από τους Ολλανδούς από την αποικία τους στην Ινδονησία.
Ο καφές ήταν γνωστός ήδη από τον 16ο αιώνα από Ευρωπαίους που ταξίδευαν στη Μέση Ανατολή. Οι Βενετοί γνώριζαν ότι οι Οθωμανοί έπιναν τέτοιο ρόφημα. Ωστόσο, υπήρχαν διάφοροι κληρικοί που αντιδρούσαν στο εμπόριο του, γιατί το θεωρούσαν σατανικό ποτό. Έφτασαν, μάλιστα, στο σημείο να ζητήσουν από τον Πάπα Κλημέντιο τον 8ο (1535-1605), να τον απαγορεύσει.
Ευτυχώς για εμάς, ο Πάπας είχε την έμπνευση να δοκιμάσει τον καφέ, πριν αποφασίσει. Μετά τις πρώτες γουλιές απεφάνθη ότι ο καφές είναι τόσο εύγεστος που ήταν κρίμα οι άπιστοι να μην τον απολαμβάνουν. Έτσι, τον βάφτισε χριστιανικό ποτό.
Το 1615, λοιπόν, οι Βενετοί έμποροι έφεραν επίσημα τον καφέ στη Βενετία και σε όλη την Ευρώπη, όπου αρχικά το πωλούσαν ως φάρμακο σε υψηλότατες τιμές...
(http://pds.exblog.jp/pds/1/201002/21/21/e0176121_20205976.jpg)
Frans Hals, “Pieter van den Broecke” (1633), Kenwood House, Λονδίνο
Ο περιχαρής κυριούλης του πίνακα είναι ο Pieter van den Βroecke, Ολλανδός μεγαλέμπορος υφασμάτων που ταξίδευε συχνά στις ολλανδικές αποικίες της Αφρικής για επαγγελματικούς λόγους. Το 1614 επισκεπτόμενος την Μόκα στην Αραβική Χερσόνησο ανέφερε στους έκπληκτους συμπατριώτες του ότι δοκίμασε ένα ρόφημα ζεστό και μαύρο, που ονομαζόταν καφές!
Ακούστε και ένα τραγούδι του 1948 για τον μαύρο καφέ
σε στίχους του Paul Francis και μουσική του Sonny Burke, το οποίο ξανατραγούδησε το 1960 η Ella Fitzgerald.
http://www.youtube.com/watch?v=KRxS7Q64xUQ&feature=related
Ι’ m feeling mighty lonesome
Haven’t slept a wink
I walk the floor and watch the door
And in between I drink
Black coffee
Love’s a hand me down brew
I’ll never know a sunday
In this weekday room
I’m talking to the shadows
1 o’clock to 4
And lord, how slow the moments go
When all I do is pour
Black coffee
Since the blues caught my eye
I’m hanging out on monday
My sunday dream’s too dry
Now a man is born to go a lovin’
A woman’s born to weep and fret
To stay at home and tend her oven
And drown her past regrets
In coffee and cigarettes
I’m moody all the morning
Mourning all the night
And in between it’s nicotine
And not much hard to fight
Black coffee
Feelin’ low as the ground
It’s driving me crazy just waiting for my baby
To maybe come around
My nerves have gone to pieces
My hair is turning gray
All I do is drink black coffee
Since my man’s gone away
-
apri εκπληκτικο το αφιερωμα για μια ακομα φορα.
Φανταζομαι τωρα που πλησιαζει το Πασχα τι θα μας ετοιμασεις...!
Μέχρι τώρα απέφυγα να απαντήσω στο δεύτερο σχόλιο, γιατί το σκεφτόμουν.
Στο αφιέρωμα για την άνοιξη, μεταξύ άλλων, έθιξα το θέμα της επιλογής της εποχής για τον εορτασμό του Πάσχα. Πότε άλλοτε θα μπορούσε να εορταστεί η ανάσταση του Χριστού, παρά την περίοδο που ανασταίνεται και η φύση; Πολλώ δε μάλλον, όταν και οι ειδωλολάτρες είχαν επιλέξει την ίδια ακριβώς περίοδο, για να γιορτάσουν την ανάσταση παγανιστικών μορφών (Διόνυσος, Άδωνις κά).
Τις ημέρες που ακολουθούν σκέφτηκα να ακολουθήσω τον δρόμο του τρελό-Γιάννη του Παπαδιαμάντη, που βαρέθηκε να περιμένει να λήξει η Σαρακοστή και γιόρτασε την ανάσταση προώρως στο Χριστό στο Κάστρο. Με άλλα λόγια, από σήμερα και κάθε μέρα θα έχετε μια ανάρτηση με αφορμή το Πάσχα, για να μπαίνετε σιγά-σιγά στο κλίμα.
Αυτήν την εβδομάδα έχω επιλέξει κείμενα, εικόνες και ήχους που μου έρχονται στο μυαλό με αφορμή το Πάσχα.
Την επόμενη έχω επιλέξει πέντε πασχαλινά έθιμα που για κάποιον λόγο μου τράβηξαν την προσοχή, πάντα βέβαια με τη συνοδεία μουσικής.
Τη Μεγάλη Εβδομάδα θα πάρω ρεπό... ;D ;D ;D
Σήμερα εκτάκτως θα έχετε δυο αναρτήσεις, τη σημερινή και την αυριανή (θα λείπω αύριο).
Τα λέμε σε λίγο...
-
Άρχονται οι πασχαλινοί εορτασμοί...
Τα δυο πρώτα κείμενα έχουν μεν τελείως διαφορετικό χαρακτήρα, ωστόσο το καθένα με το δικό του τρόπο πραγματεύεται ένα θέμα, που κατά τη γνώμη μου αποτελεί τον πυρήνα του χριστιανισμού και της εορτής του Πάσχα:
η απεριόριστη αγάπη προς τον πλησίον, όποιος κι αν είναι αυτός.
Ξεκινώ με το αρχαιότερο κείμενο, για να ορίσουμε και για τι μιλάμε. Συνοδεύεται από ένα τραγούδι, το οποίο κατ’ ουσίαν αναφέρεται στο ίδιο θέμα, όσο κι αν ο στόχος είναι διαφορετικός.
Ο Ύμνος της αγάπης
«Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων,
ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον.
Καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν,
καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι.
Kαὶ ἐὰν ψωμίσω (=μοιράσω σε ελεημοσύνες) πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου,
καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσομαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι.
Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται (=ωφελεί), ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ,
ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται (=καυχιέται), οὐ φυσιοῦται (=δεν φέρεται αλαζονικά),
οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἐαυτῆς, οὐ παροξύνεται,
οὐ λογίζεται τὸ κακόν, οὐ χαίρει τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ·
πάντα στέγει (=υποφέρει), πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει.
Ἡ άγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει (=ξεπέφτει),
εἴτε δὲ προφητεῖαι καταργηθήσονται, εἴτε γλῶσσαι παύσονται, εἴτε γνῶσις καταργηθήσεται.
……………………………………………………………………………….
Νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ άγάπη»
Απόσπασμα από τη Α’ ἐπιστολὴ Παύλου πρὸς Κορινθίους (ιβ’ 27 - ιγ’ 13)
(http://istologio.org/wp-content/uploads/2010/10/lyxnari.jpg)
Edith Piaf
Ηymne à l’ amour (1949)
http://www.youtube.com/watch?v=Cpg4oWjGkaU
Le ciel bleu sur nous peut s'effondrer (= O μπλε ουρανός μπορεί να πέσει πάνω μας)
Et la Terre peut bien s'écrouler (=και η γη μπορεί να καταρρεύσει)
Peut m'importe si tu m'aimes (=λίγη σημασία έχει, αν με αγαπάς)
Je me fous du monde entier (=σκασίλα μου για όλον τον κόσμο)
Et tant que l'amour inondera mes matins (=και όσο η αγάπη κατακλύζει τα πρωινά μου)
Et tant que mon corps frémira sous tes mains (=και όσο το σώμα μου τρέμει κάτω από τα χέρια σου)
Peut m'importent les problèmes (=λίγο με νοιάζουν τα προβλήματα)
Mon amour puisque tu m'aimes (=αγάπη μου, αφού με αγαπάς)
J'irais jusqu'au bout du monde (=Θα πήγαινα μέχρι την άκρη του κόσμου)
Je me ferais teindre en blonde (=θα έβαφα τα μαλλιά μου ξανθά)
Si tu me le demandais (=αν μου το ζητούσες)
J'irais décrocher la Lune (=Θα πήγαινα να ξεκρεμάσω τη σελήνη)
J'irais voler la fortune (=θα πήγαινα να κλέψω μια περιουσία)
Si tu me le demandais (=αν μου του ζητούσες)
Je renierais ma patrie (=Θα αποκήρυσσα την πατρίδα μου)
Je renierais mes amis (=θα αποκήρυσσα τους φίλους μου)
Si tu me le demandais (=αν μου το ζητούσες)
On peut bien rire de moi (=Μπορεί να γελάσουν μαζί μου)
Moi je ferais n'importe quoi (=Εγώ θα έκανα οτιδήποτε)
Si tu me le demandais (=αν μου το ζητούσες)
Et si un jour la vie t'arrache à moi (=Κι αν μια μέρα η ζωή σε πάρει από εμένα)
Si tu meurs que tu sois loin de moi (=αν πεθαίνεις που είσαι μακριά μου)
Peu m'importe si tu m'aimes (= λίγο με ενδιαφέρει, αν με αγαπάς)
Car moi je mourrai aussi (=γιατί εγώ θα πεθαίνω επίσης)
Et nous aurons pour nous l'éternité (=Και θα έχουμε για μας την αιωνιότητα)
Dans le bleu de toute l'immensité (=στο μπλε όλης της απεραντοσύνης)
Dans le ciel, plus de problèmes (=στον ουρανό, όχι πια προβλήματα)
Mon amour crois-tu qu'on s'aime? (=αγάπη μου, πιστεύεις ότι αγαπιόμαστε; )
Dieu réunit ceux qui s'aiment! (=Ο Θεός ενώνει εκείνους που αγαπιούνται)
-
Kαι το δεύτερο κείμενο για σήμερα για την αγάπη, με αφορμή το Πάσχα. Το τραγούδι το παραθέτω ενδιάμεσα της διήγησης, γιατί κάτι τέτοιο φαντάζομαι ότι θα τραγουδούσαν οι στρατιώτες της ιστορίας εκείνη τη στιγμή και θυμήθηκαν τα σπίτια τους...
Tα ξαναλέμε την Τετάρτη. ;)
Ο λόφος με τις παπαρούνες
«Είναι και μια μέρα χαρούμενη μέσα στις άσκημες μέρες της πορείας.
Μια μέρα γαλάζια και κόκκινη, με ανοιξιάτικο ουρανό, γεμάτη μαβιά μάτια, κόκκινα αγριολούλουδα και αργά μελαγχολικά τραγούδια.
Ήταν ένας λόφος άλικος από τις παπαρούνες.
(http://imagecache2.allposters.com/images/WIL/7999_Vibrant_Poppies.jpg)
Carol Rowan “Vibrant Poppies”
Ξεκουραζόταν ένα ρούσικο σύνταγμα, που τραβούσε κι αυτό για το μέτωπο. Εκεί μας σταματήσανε κι εμάς. Είχε νερό μπόλικο και πρασινάδα εκεί δίπλα. Στήσαμε πυραμίδες τα όπλα και φάγαμε κοντά τους. Μας σίμωσαν κάτι μεγαλόσωμα παλικάρια με τριανταφυλλιά μάγουλα, με χοντρές μπότες και μπλούζες παιδιάτικες δίχως κουμπιά. Τα πηλίκιά τους είχαν κεραμίδι στενούτσικο.
- Γκιρτς;
- Γκιρτς.
- Κριστιάν;
- Κριστιάν.
- Ορτοντόξ;
- Ορτοντόξ.
Μας δεχτήκανε με χαρές σχεδόν παιδιάτικες. Γελούσανε, και μεις γελούσαμε, μας χάριζαν κονσέρβες, σουγιάδες. Με τα μεγάλα τους χέρια μας χτυπούσανε στην πλάτη. Τραβούσανε και μας δείχναν από την τραχηλιά τους χρυσά, σεντεφένια σταυρουδάκια και φυλαχτάρια κρεμασμένα με αλυσιδίτσες. Σταυροκοπιόντανε με τον ορθόδοξο τρόπο.
- Κριστιάν! Κριστιάν!
Φάγαμε μαζί, κουβεντιάσαμε ώρες δίχως να καταλαβαίνει γρι ο ένας απ’ τη γλώσσα τ’ αλλουνού. Όμως συνεννοηθήκαμε περίφημα. Η αγάπη κι η όχτρα έχουνε διεθνή γλώσσα.
Βρήκα κι ένα νεότατον αξιωματικό, λεπτοκαμωμένο σαν κορίτσι, με μεγάλα γυαλιά και γελαζούμενα χείλη, που θυμόταν απ’ το σκολειό του μερικά αρχαία, τσάτρα-πάτρα. Τα μαλλιά του ήταν ξανθά σαν του καλαμποκιού, είχε κι ένα χρυσό μουστακάκι.
- Ημείς ρούσιαν λίαν Έλληνες αγαπώμεθαν! Οδησσόν λίαν Έλληνες! Λίαν!
Πήρε ύφος και μου απάγγειλε κάτι αλαμπουρνέζικα, που, όπως με βεβαίωσε ήταν Όμηρος από το πρωτότυπο.
Κατόπι κάμανε μια μεγάλη χορωδία και μας τραγούδησαν λαϊκά τραγούδια. Καμπόσοι τα κομπανιάριζαν με κάτι μακριές μπαλαλάικες που τις σήκωναν στη ράχη σταυρωτά με το ντουφέκι τους.
LETYAT UTKI (=οι πάπιες που πετάνε)
http://www.youtube.com/watch?v=V5tUQimjTq0&feature=related
Δεν κατάλαβα τα λόγια των τραγουδιών, μα σίγουρα θα μιλούσαν για ένα δάσος χιονισμένο, για ένα χωριό χιονισμένο, που οι μπουχαρίδες των καλυβιών του θυμιάζουνε γαλάζιον καπνό μέσα στον παγωμένον αγέρα. Ξανθιές γυναίκες με χοντρές πλεξούδες κάθουνται πίσω απ’ τα κλειστά τους τζάμια, με το λευκό κούτελο ακουμπισμένο στο γυαλί. Σκουπίζουν αργά με το δάχτυλό τ’ αχνισμένο τζάμι και βλέπουνε στα χαμένα, μακριά, μακριά, το ρούσικο κάμπο που δεν τελειώνει παρά στα ουρανοθέμελα. Μέσα στην απέραντη πλατωσιά, ένα μονοπάτι χαραγμένο στο χιόνι από τα έλκηθρα. Ένα μονοπάτι που πήρε τα παλικάρια του χωριού και τα πήγε μακριά, μακριά, πέρα από τα σταχτιά ουρανοθέμελα. Ίσως και πέρα απ’ τη ζωή.
Οι μορφές των τραγουδιστάδων ήταν σοβαρές, τα παιδιάτικά τους τα σλάβικα μάτια βούρκωναν. Σαν τέλειωσαν το τραγούδι μείναμε πολλήν ώρα ακίνητοι μαζί τους, ταξιδεύοντας πάνω στα φτερά της μουσικής, που ενώνει τις καρδιές, γιατ’ είναι η γλώσσα τους η πανανθρώπινη.
Σαν κάμαμε τις τετράδες για να φύγουμε, οι ρούσοι βάλανε παπαρούνες μέσα στις μπούκες των τουφεκιών μας.
Ήτανε σα μια παράξενη λιτανεία με ατσαλένιες λαμπάδες, που στην κορφή τους άναβε η πιο χαρούμενη φλόγα.
- Αντίο! Αντίο!
Ο πολύ νέος αξιωματικός πετά το καπέλο του, λυγερός, σχεδόν διάφανος μέσα στο φως.
- Χαίρε, λίαν, Έλληνες! Χαίρε!
Πόση αγάπη υπάρχει στον κόσμο! Άφθονη σαν ποτάμι που χύνεται μέσα σ’ έναν κάμπο.
Ανθισμένη σαν ένας λόφος κόκκινος από τις παπαρούνες, που σε φωνάζουνε να τις κόψεις.
Δεν έχεις παρά να σκύψεις να τις κόψεις.»
Απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Στρατή Μυριβήλη «Η ζωή εν τάφω»
-
Ο διαμερισμός των ιματίων
El espolio
Είναι γνωστό το πόσο ενόχλησε το κατεστημένο της εποχής του ο Χριστός με τα κηρύγματά του.
Πώς θα μπορούσε το θρησκευτικό κατεστημένο να ανεχθεί κάποιον που ζητούσε από τον κόσμο να μη φοβάται ούτε καν το θάνατο («Τί δειλοί ἐστε οὕτω; Πῶς οὐκ ἔχετε πίστιν;») ή που κήρυττε την πνευματική ελευθερία λέγοντας στη Σαμαρείτισσα ότι «ο Θεός είναι πνεύμα και αυτοί που τον λατρεύουν πρέπει να το κάνουν με τη δύναμη του πνεύματος που αποκαλύπτει την αλήθεια»;
Πώς θα μπορούσε να ανεχθεί η πολιτική εξουσία την παρουσία κάποιου που κινητοποιούσε τα πλήθη ως Μεσσίας, θεωρούσε την εξουσία του ανώτερη από την κοσμική (βλ. απάντηση στον Πιλάτο: «Δεν θα είχες εξουσίαν, αν δεν σου εδίδετο άνωθεν») και μιλούσε για αγάπη προς τον πλησίον χωρίς διακρίσεις, ειρήνη («μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί») και δικαιοσύνη («μακάριοι οἱ πεινῶντες καὶ διψῶντες τὴν δικαιοσύνην»);
Και παρ’ όλο, που, όπως φαίνεται από τους λογισμούς του στον κήπο της Γεσθημανής («Πάτερ μου, εἰ δυνατόν ἐστι, παρελθέτω ἀπ' ἐμοῦ τὸ ποτήριον»), στιγμιαία πάλεψε με τους φόβους του, ωστόσο, συνέχισε μέχρι το τέλος.
Οι συνέπειες της επιλογής του, επίσης, γνωστές.
Του ζήτησαν επανειλημμένα να αρνηθεί όσα έλεγε και όταν αυτός επέμεινε, τον διέσυραν, τον βασάνισαν και τον οδήγησαν στο θάνατο:
«Τω καιρώ εκείνω, οι στρατιώτες απήγαγον τον Ιησούν έσω της αυλής, ο έστι Πραιτώριον και συγκαλούσιν όλην την σπείραν.
Και ενδύουσιν αυτόν πορφύραν, και περιτιθέασιν αυτώ πλέξαντες ακάνθινον στέφανον. Και ήρξαντο ασπάζεσθαι αυτόν, και λέγειν Χαίρε ο Βασιλεύς τον Ιουδαίων. Και έτυπτον αυτού την κεφαλήν καλάμω, και ενέπτυον αυτώ, και τιθέντες τα γόνατα προσεκύνουν αυτώ. Και ότε ενέπαιξαν αυτώ, εξέδυσαν αυτόν την πορφύρα, και ενέδυσαν αυτόν τα ιμάτια τα ίδια και εξάγουσιν αυτόν, ίνα σταύρωσιν αυτόν.
…………………………………………………………………………………………………..
Και φέρουσιν αύτον επί Γολγοθά τόπον ο έστι μεθερμηνευόμενον, Κρανίου τόπος. Και εδίδουν αυτώ πιείν εσμυρνισμένον οίνον. Ο δε ουκ έλαβε. Και σταυρώντες αυτόν, διαμέριζον τα ιμάτια αυτού, βάλλοντες κλήρον επ΄ αυτά, τις τι άκρη.»
Εκ του κατά Μάρκον Ευαγγελίου (ιε' 16-32)
Αυτή θα μπορούσε να είναι η συνοπτική εξιστόρηση της ζωής πολλών άλλων, που πήγαν κόντρα στο ρεύμα διεκδικώντας μια καλύτερη ζωή για όλους.
Ο Μαχάτμα Γκάντι, αν και ινδουιστής, είχε επηρεαστεί πολύ από τη διδασκαλία του Χριστού, τον οποίο θαύμαζε.
Πίστευε κι αυτός ότι η μεγαλύτερη αλλαγή του κόσμου μπορεί να επιτευχθεί ειρηνικά με την αλλαγή του εαυτού μας
(βλ. τη ρήση του «Γίνε εσύ η αλλαγή που θες να δεις στον κόσμο»).
Λέγεται, μάλιστα, ότι όταν ο Λόρδος Edward Irwin, πρώην Αντιβασιλέας των Ινδιών, ρώτησε τον Γκάντι τι, κατά τη γνώμη του, θα έλυνε τα προβλήματα που υπήρχαν ανάμεσα στη Μεγάλη Βρετανία και στις Ινδίες, ο Γκάντι πήρε μια Αγία Γραφή, την άνοιξε στο πέμπτο κεφάλαιο του ευαγγελίου του Ματθαίου και είπε:
«Όταν η χώρα σας και η δική μου βαδίσουν μαζί σύμφωνα με τις διδασκαλίες που εξέθεσε ο Χριστός στην "Επί του Όρους Ομιλία", θα έχουμε λύσει τα προβλήματα, όχι μόνο των χωρών μας, αλλά και όλου του κόσμου».
Τυχαίο που ο Γκάντι φυλακίστηκε επανειλημμένα και τελικώς δολοφονήθηκε;
Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ο βαπτιστής διάκονος, που, ακολουθώντας τη χριστιανική διδασκαλία και τις ιδέες του Γκάντι, τιμήθηκε το 1964 με Νόμπελ ειρήνης για τον ειρηνικό αγώνα του κατά των φυλετικών διακρίσεων, έλεγε μεταξύ άλλων στην ιστορική ομιλία του το 1963 στην Ουάσιγκτον:
«Έχω ένα όνειρο ότι κάποια μέρα στους κόκκινους λόφους της Georgia τα παιδιά των δούλων και τα παιδιά των δουλοκτητών θα καθίσουν επιτέλους μαζί στο τραπέζι της αδελφοσύνης.
Έχω ένα όνειρο ότι τα μικρά μου παιδιά κάποια μέρα θα ζήσουν σ’ ένα έθνος που δεν θα κρίνονται από το χρώμα που έχει το δέρμα τους αλλά από το χαρακτήρα τους. Όταν αφήσουμε την ελευθερία ν’ αντηχήσει από κάθε μικρό και κάθε μεγάλο χωριό, από κάθε πολιτεία και κάθε πόλη θα έχουμε επιτέλους πλησιάσει αυτή τη μέρα που όλα τα παιδιά του Θεού, Μαύροι και Λευκοί, Εβραίοι και Εθνικοί, Προτεστάντες και Καθολικοί θα ενώσουν επιτέλους τα χέρια και θα τραγουδήσουν το παλιό νέγρικο σπιρίτσουαλ:
Ελεύθεροι επιτέλους
Ευχαριστούμε το Παντοδύναμο Θεό
Είμαστε επιτέλους ελεύθεροι.»
Ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ υπέστη βασανιστήρια, δικαστικές διώξεις, απόπειρες δολοφονίας από το 1955
έως τις 4 Απριλίου 1968, που έπεσε νεκρός στο Μέμφις από τις σφαίρες «ελεύθερου» σκοπευτή…
(http://www.sacred-destinations.com/spain/toledo-cathedral-photos/el-espolio-lg.jpg)
El Greco, «El Espolio» (1577-1579), Καθεδρικός Τολέδο, Ισπανία
Το πρώτο άκουσμα που μου έρχεται στο μυαλό με την ιστορία του Χριστού είναι φυσικά το γνωστό τροπάριο της Μεγάλης Πέμπτης.
Εδώ θα το ακούσετε πιο λαϊκότροπο (το ενδιάμεσο κομμάτι με το κανονάκι είναι υπέροχο), όπως το μελοποίησε ο Σταύρος Κουγιουμτζής, και σε ερμηνεία του Γιώργου Νταλάρα και της χορωδίας Fons musicalis.
http://www.youtube.com/watch?v=8ZjMgS4QHVQ
Εξέδυσάν με τα ιμάτιά μου
και ενέδυσάν με χλαμύδα κοκκίνην˙
έθηκαν επί την κεφαλή μου στέφανον εξ ακανθών
και επί την δεξιάν μου χείρα έδωκαν κάλαμον,
ίνα συντρίψω αυτούς ως σκεύη κεραμέως.
Το δεύτερο, που συνειρμικά σκέφτηκα αναλογιζόμενη την ιστορία αυτή σε συμβολικό επίπεδο, είναι το τραγούδι που έγραψαν ο Κώστας Κινδύνης με το Σταύρο Ξαρχάκο και ερμήνευσε μοναδικά ο συμπατριώτης του Ελ Γκρέκο, ο Νίκος Ξυλούρης.
Συμπυκνώνει το διαχρονικό ερώτημα των αγωνιστών και των ονειροπόλων…
Πώς να σωπάσω;
http://www.youtube.com/watch?v=k-UKum5XxfE&feature=related
Πώς να σωπάσω μέσα μου
την ομορφιά του κόσμου;
Ο ουρανός δικός μου
η θάλασσα στα μέτρα μου
Πώς να με κάνουν να τον δω
τον ήλιο μ' άλλα μάτια;
Στα ηλιοσκαλοπάτια
Μ' έμαθε η μάνα μου να ζω...
Στου βούρκου μέσα τα νερά
ποια γλώσσα μου μιλάνε
αυτοί που μου ζητάνε
να χαμηλώσω τα φτερά;
-
Kαι η πασχαλιάτικη ανάρτηση της ημέρας. :-*
Η ημέρα της Λαμπρής
«Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός
και δοξάσατε Χριστόν τον αναστάντα εκ νεκρών»
Η μέρα της Λαμπρής σηματοδοτεί τη μετάβαση από το σκοτάδι στο φως.
Ας μην ξεχνάμε ότι η γέννηση του Ιησού εορταζόταν 25 Δεκεμβρίου, τη μέρα δηλ. που μέχρι τότε εορταζόταν ο ακατανίκητος Ήλιος.
Τη μέρα του χριστιανικού Πάσχα αυτός ο «ήλιος» της αγάπης,
που κατά τον Ησαΐα «ως πρόβατον επί σφαγήν ήχθη και ως αμνός»
ανασταίνεται μαζί με την υπόλοιπη φύση κάτω από τις ακτίνες του ήλιου, που φωτίζουν όλο και περισσότερο χρόνο τη γη.
Και καθώς στις γιορτές αυτής της περιόδου εξελίσσεται πάντα ένα υπόγειο παιχνίδι με νικητές και ηττημένους,
στο Πάσχα λαμβάνει χώρα το μεγαλειωδέστερο όλων,
κατά το οποίο το σκοτάδι του φυσικού και ψυχικού θανάτου
ηττάται από το φως της αιώνιας και αληθινής ζωής…
Το εβραϊκό Πεσάχ (=προσπέραση) αναφερόταν στην νυχτερινή προσπέραση του αγγέλου πάνω από τα σπίτια των Ισραηλιτών, τα οποία είχαν σημαδευτεί με αίμα αρνιού (βλ. κεντρικό ρόλο του κόκκινου χρώματος στο Πάσχα),
ενώ αντιθέτως έπληττε με θάνατο τα πρωτότοκα αγόρια των Αιγυπτίων.
Έκτοτε, σύμφωνα με τις εβραϊκές γραφές, με αφορμή αυτό το γεγονός στην πανσέληνο της εαρινής ισημερίας οι Εβραίοι γιόρταζαν, σφάζοντας ένα αρνί, τη διάβαση της Eρυθράς θάλασσας και την έξοδό τους από την Aίγυπτο,
δηλαδή τη μετάπτωση από το σκοτάδι της δουλείας στο φως της ελευθερίας...
(http://4.bp.blogspot.com/-OobrHe7DAFs/TYjJwinTA1I/AAAAAAAAAL8/LT0-YzvCu9U/s1600/campo_primavera.jpg)
Το πνεύμα αυτό αποτυπώνεται και στο παρακάτω απόσπασμα
από το εκτενές ανολοκλήρωτο ποίημα «Ο Λάμπρος» (1824-1826) του Διονυσίου Σολωμού,
όπου τόσο οι εικόνες που περιγράφει, όσο και η παρήχηση του «λ» δείχνουν τα πάντα να λάμπουν
...στην ημέρα της Λαμπρής.
Ακούστε το μελοποιημένο και ερμηνευμένο από τον Νίκο Ξυδάκη.
http://www.youtube.com/watch?v=0cmrLM-ujvk
«Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε
της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,
σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε
τ' ουρανού σε κανένα από τα μέρη,
και από εκεί κινημένο αργοφυσούσε
τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ' αέρι,
που λες και λέει μες της καρδιάς τα φύλλα
«γλυκιά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα».
Χριστός ανέστη! Νέοι, γέροι και κόρες
όλοι, μικροί, μεγάλοι ετοιμασθείτε,
μέσα στις εκκλησιές τες δαφνοφόρες
με το φως της χαράς συμμαζωχθείτε,
ανοίξατε αγκαλιές ειρηνοφόρες
ομπροστά στους Αγίους, και φιληθείτε,
φιληθείτε γλυκά χείλη με χείλη,
πέστε «Χριστός ανέστη», εχθροί και φίλοι.
Δάφνες εις κάθε πλάκα έχουν οι τάφοι,
και βρέφη ωραία στην αγκαλιά οι μανάδες,
γλυκόφωνα, κοιτώντας τες ζωγραφι-
σμένες εικόνες, ψάλλουνε οι ψαλτάδες,
λάμπει το ασήμι, λάμπει το χρυσάφι
από το φως που χύνουνε οι λαμπάδες,
κάθε πρόσωπο λάμπει απ' τ' αγιοκέρι,
οπού κρατούνε οι Χριστιανοί στο χέρι».
-
@apri, έκανες πολύ καλά που επέλεξες ένα εκπληκτικό τραγούδι (του Μ. Θεοδωράκη) με την εξαίρετη ερμηνεία του Γρηγόρη Μπιθικώτση, μια και σήμερα συμπληρώνονται 6 χρόνια από την ημέρα που έφυγε από τη ζωή..
Επίσης στις 7 Απριλίου το 1614 ένας ακόμη μεγάλος καλλιτέχνης άφησε την τελευταία του πνοή.
Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος γνωστός επίσης με τo ιταλικό προσωνύμιο El Greco, δηλαδή ο Έλληνας, ήταν Kρητικός ζωγράφος, γλύπτης και αρχιτέκτονας της Ισπανικής αναγέννησης. Έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του μακριά από την πατρίδα του, δημιουργώντας το κύριο σώμα του έργου του στην Ιταλία και στην Ισπανία. Εκπαιδεύτηκε αρχικά ως αγιογράφος στην Κρήτη, που αποτελούσε τότε τμήμα της ενετικής επικράτειας, και αργότερα ταξίδεψε στη Βενετία. Στην Ιταλία επηρεάστηκε από τους μεγαλύτερους δασκάλους της ιταλικής τέχνης, όπως τον Τιντορέτο και τον Τιτσιάνο, του οποίου υπήρξε μαθητής, υιοθετώντας στοιχεία από τον μανιερισμό. Το 1577 εγκαταστάθηκε στο Τολέδο, όπου έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του και ολοκλήρωσε ορισμένα από τα πιο γνωστά έργα του.
Υφολογικά, η τεχνοτροπία του Ελ Γκρέκο θεωρείται έκφραση της Βενετικής σχολής και του μανιερισμού όπως αυτός διαμορφώθηκε στο δεύτερο μισό του 16ου αιώνα. Παράλληλα χαρακτηρίζεται από προσωπικά στοιχεία, προϊόντα της τάσης του για πρωτοτυπία, τα οποία όμως δεν βρήκαν μιμητές στην εποχή του, γεγονός που δεν ευνόησε και τη συνέχειά τους. Η μπαρόκ τεχνοτροπία που εκτόπισε τον μανιερισμό, αλλά και τα αμέσως μεταγενέστερα καλλιτεχνικά ρεύματα που δεν αντιμετώπισαν ευμενώς το ύφος του, είχαν ως αποτέλεσμα να αγνοηθεί το έργο του Γκρέκο τους επόμενους αιώνες. Στη διάρκεια του 20ού αιώνα, αναγνωρίστηκε ως πρόδρομος της μοντέρνας τέχνης που αξιοποίησε στοιχεία της Ανατολικής και Δυτικής παράδοσης, και το έργο του επανεκτιμήθηκε, διατηρώντας μέχρι σήμερα δεσπόζουσα θέση ανάμεσα στους μείζονες ζωγράφους όλων των εποχών.
(πηγή http://el.wikipedia.org)
(http://www.artelista.com/ypimages/Small/05/mwm04160.jpg) (http://www.youtube.com/watch?v=WMMx6iXJj3I&feature=related)
Christ Driving the Traders from the Temple
-
Ακολουθεί η τελευταία πασχαλινή ανάρτηση αυτής της εβδομάδας, που είχε ως αφορμή κείμενα.
Την άλλη εβδομάδα, όπως είπα, η αφορμή θα είναι κάποια έθιμα.
«Ήταν άνοιξη και Πάσχα»
Μια σημαντική πτυχή της γιορτής του Πάσχα είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο πραγματοποιείται, που λειτουργεί όπως το φόντο στους πίνακες ζωγραφικής.
Αναφέρομαι στην ομορφιά της φύσης που μεγεθύνει τη χαρμολύπη της γιορτής,
σ’ αυτήν την εκρηκτική ομορφιά της φύσης, που κάνει
πιο πικρή κάθε απώλεια και κάθε θυσία,
πιο λαμπερή κάθε χαρά και κάθε νίκη…
Ίσως να θυμάστε κάποιοι την αναφορά στο Μεσολόγγι που είχα κάνει στο αφιέρωμα του Απριλίου.
Η μοίρα αυτής της πόλης έμελλε να σφραγιστεί μέσα στο Πάσχα.
Η αρχή έγινε, όταν ανήμερα της Λαμπρής του 1824 πέθανε στο Μεσολόγγι από πνευμονία
ο μεγαλύτερος υποστηρικτής των κατοίκων, ο Λόρδος Byron σκορπίζοντας τη θλίψη.
Ενός κακού, όμως, μύρια έπονται…
Τον επόμενο χρόνο θα ξεκινούσε η δεύτερη πολιορκία του Μεσολογγίου που θα έληγε τραγικά με την ιστορική έξοδο στις 2 μετά τα μεσάνυχτα,
πριν ξημερώσει η 11η Απριλίου 1826, Κυριακή των Βαΐων.
Υπήρχε συνεννόηση να κάνουν αντιπερισπασμό απ’ έξω οι οπλαρχηγοί. Όμως, όπως συμβαίνει πάντα, το ηρωικό εγχείρημα είχε ήδη προδοθεί στους Τούρκους, που όχι απλώς εμπόδισαν τους οπλαρχηγούς να έρθουν, αλλά περίμεναν τους Μεσολογγίτες με τα όπλα ανά χείρας…
Την ημέρα εκείνη πυρπολήθηκαν 2.000 άνθρωποι, άλλοι 3.000 σκοτώθηκαν από τους Τούρκους και 1.000 περίπου αιχμαλωτίστηκαν.
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης διηγείται πώς έμαθε το γεγονός στα Απομνημονεύματά του:
«Μας ήλθε είδησις Μεγάλη Τετράδη, εις το δειλινό, που είχε παύσει η Συνέλευσις, και ήμεθα εις κάτι ίσκιους.
Μας ήλθε είδησις ότι το Μισολόγγι εχάθη.
Έτσι εβάλαμε τα μαύρα όλοι, μισή ώρα εστάθη σιωπή που δεν έκραινε κανένας,
αλλά εμέτραε καθένας με το νου του τον αφανισμό μας»
Ο Διονύσιος Σολωμός στο ποίημα που έγραψε με αφορμή την πολιορκία («Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», 1826-1844) συλλαμβάνει ακριβώς αυτήν την τραγικότητα των Μεσολογγιτών, η οποία προκύπτει από την αντίθεση ανάμεσα στην αναγέννηση της ζωής της φύσης και το θάνατο των πολιορκημένων:
«Μάγεμα ἡ φύσις κι᾿ὄνειρο στὴν ὀμορφιὰ καὶ χάρη,
Ἡ μαύρη πέτρα ὁλόχρυση καὶ τὸ ξερὸ χορτάρι·
Μὲ χίλιες βρύσες χύνεται, μὲ χίλιες γλῶσσες κρένει:
Ὅποιος πεθάνῃ σήμερα χίλιες φορὲς πεθαίνει!..
Τρέμ᾿ἡ ψυχὴ καὶ ξαστοχᾶ γλυκὰ τὸν ἑαυτό της.»
Ας απομακρυνθούμε, όμως, σιγά-σιγά από το τραγικό Μεσολόγγι με τη μελωδία του Ennio Morricone,
που παίζει στο όμποε ο πατέρας Gabriel στην ταινία “Τhe mission” (1986)
http://www.youtube.com/watch?v=Ixby9BzJfEo&feature=related
Σε άλλα μέρη η περιρρέουσα ατμόσφαιρα βρίσκεται σε αρμονία με την ομορφιά του τοπίου, όπως αυτό που περιγράφει ο Φώτης Κόντογλου
στο κείμενο του «Ανέτειλε το έαρ. Η ευωδία της Αναστάσεως» («Μυστικά άνθη», 1977):
“Τώρα το Πάσχα,
το μοσκοβόλημα που βγάζουνε τα άνθια και τα βότανα,
το κελάηδισμα των πουλιών, το λεπτό τ' αγέρι που σαλεύει τα χλωρά κλαριά,
τ' αλαφρό κύμα που γλυκομουρμουρίζει
στην ακρογιαλιά, στους κάβους, στα νησιά, τα βουνά και τα λαγκάδια,
όλα τα νιώθεις να πανηγυρίζουνε μαζί με τα μακάρια πνεύματα,
για την Ανάσταση του Χριστού.”
(http://www.digital-camera.gr/photos/pararounes.jpg)
Και θα σας αποχαιρετήσω με ένα τραγούδι που αναφέρεται στην πίκρα που στάζει στην ψυχή του στιχουργού μια άλλη απώλεια,
μια που, όταν συνέβη, ήταν άνοιξη και Πάσχα.
Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης
Μουσική- Ερμηνεία: Παντελής Θαλασσινός
http://www.youtube.com/watch?v=z2AGiYSYb4Y
Ήταν άνοιξη και Πάσχα,
τα κρινάκια ανθίζανε,
κι όσοι δεν γιορτάζαν μόνοι
ζούσανε κι ελπίζανε.
Πάνω στα στεγνά μου χείλη
τα φιλιά μαραίνονταν,
πέντε μήνες χωρισμένοι
δέκα χρόνια φαίνονταν.
Ανοιξιάτικο αεράκι
απ' τον κόσμο μ' έπαιρνε
κι όπως το κομμένο φύλλο
μες στους δρόμους μ' έσερνε.
Απ' τα λόγια που μου είπες
ένα "φεύγω" σώθηκε,
μαύρη πίκρα σαν μελάνι
στην ψυχή μου απλώθηκε.
Ήταν άνοιξη και Πάσχα,
τα κρινάκια ανθίζανε,
κι όσοι χάθηκαν στα ξένα
στην καρδιά γυρίζανε.
Κι έτσι πέρασες στη μνήμη
και τραγούδι σ' έκανα,
είμαι ζωντανός ακόμα
μα για σένα πέθανα.
-
Les amants de Teruel (=οι εραστές του Teruel)
"Στην αρχή του 13ου αιώνα στο Teruel της Αραγονίας ερωτεύονται οι δύο νέοι, ο Juan Diego Marcilla και η Isabel Segura. Ο Juan ζητάει το χέρι της Isabel, αλλά ο πατέρας της αρνείται εξαιτίας της κοινωνικής διαφοράς των δύο οικογενειών. Παρόλα αυτά ο πατέρας συμφωνεί να δώσει μια ευκαιρία στον Juan και του δίνει 5 χρόνια διορία να γίνει πλούσιος.
Ο Juan γίνεται σταυροφόρος με σκοπό να γίνει πλούσιος και να παντρευτεί την καλή του. Στην διάρκεια των 5 χρόνων ο πατέρας προσπαθεί να πείσει την κόρη να παντρευτεί έναν πλούσιο αλλά η κόρη αρνείται. Στο τέλος των 5 χρόνων η κόρη έχει πεισθεί ότι ο αγαπημένος της δεν θα επιστρέψει ποτέ και δίνει την συγκατάθεση της να παντρευτεί τον εκλεκτό του πατέρα της.
Όμως, ο Juan επιστρέφει πλούσιος και ζητάει να συναντήσει την Isabel ιδιωτικά, όπου της ζητάει να τον φιλήσει. Εκείνη αρνείται επειδή είναι ήδη παντρεμένη. Αυτός από την συγκίνηση και απελπισία πέφτει μπροστά της νεκρός.
Στην κηδεία του την επομένη η Isabel αποφασίζει να πάει στην εκκλησία και να του δώσει το φιλί που αρνήθηκε την προηγούμενη μέρα.
Η συγκίνηση και η θλίψη της είναι τόσο μεγάλη που πέφτει και αυτή νεκρή την στιγμή που τον φιλάει.
Οι δύο νέοι θάφτηκαν πλάι πλάι στο παρεκκλήσι του καθεδρικού της Teruel."
Η ιστορία έγινε ταινία το 1962 από τον Raymond Rouleau με τίτλο «Les amants de Teruel»
και o Μίκης Θεοδωράκης έντυσε μουσικά την ταινία με ερμηνεύτρια την Edith Piaf
και στίχους του Jacques Plantes.
Το καλοκαίρι του 1962 στο θέατρο «Παρκ» ανέβηκε η μουσική παράσταση "Όμορφη Πόλη" σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη και με τη Ντόρα Γιαννακοπούλου, τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, τον Ανδρέα Ντούζο, την Άννα και τη Μαρία Καλουτά, τον Κώστα Χατζή, την Μαίρη Λίντα. Στην παράσταση ακουγόταν το ίδιο τραγούδι σε στίχους του αδελφού του Θεοδωράκη, Γιάννη και με τίτλο "Όμορφη πόλη"....
Πηγές:
http://takisnolabel.blogspot.com/2010/06/les-amants-de-teruel.html
http://anastasia.pblogs.gr/2009/08/omorfh-polh-les-amants-de-teruel.html
(http://www.notrecinema.com/images/cache/les-amants-de-teruel-affiche_114288_21545.jpg)
http://www.youtube.com/watch?v=k-JhrQvAjzY
L’ un près de l’autre,
Se tiennent, les amants
Qui se sont retrouvés
Pour cheminer côte à côte.
Retrouvés dans la mort
Puisque la vie n’a pas su les comprendre,
Retrouvés dans l’amour
La haine n’ayant pas pu les atteindre.
Les feuilles, les feuilles tombent
Sur leur lit de noces.
Que la terre soit douce,
Soit douce aux amants de Teruel
Enfin réunis dans l’ombre…
L’un près de l’autre,
Ils dorment maintenant.
Ils dorment, délivrés
De l’appréhension de l’aube.
Se tenant par la main,
Dans l’immobilité de la prière,
Renouant leur serment
Dans la tranquille éternité des pierres,
La nuit leur ouvre ses portes.
Tout rentre dans l’ordre.
Leur étreinte demeure,
Demeure à jamais suspendue
Ainsi qu’une note d’orgue…
Kαληνύχτα... :-* :-*
-
Καλησπέρα και καλή εβδομάδα στην παρέα :)
@Μάρκο ,να είσαι καλά ...αυτό είναι το ζητούμενο :)
@kosta, συγγνώμη αν γίνομαι κουραστική αλλά είναι χάρισμα το να επιλέγεις εικόνες που αντανακλούν την ουσία του τραγουδιού :)
έδειξα στην κόρη μου τις συγκεκριμένες εικόνες (λατρεύει τα σκυλάκια) και εντυπωσιάστηκε :)
έτσι για τα μικρά (και μεγάλα) παιδιά του φόρουμ διάλεξα το Destino..
To “Destino” μέχρι το 2003, θεωρείτο κάτι σαν αστικός μύθος. Πρόκειται για μια ταινία κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους που προέκυψε από τη «μυθική» συνεργασία μεταξύ του Σαλβαντόρ Νταλί και του Ουόλτ Ντίσνεϊ.
Η παραγωγή ξεκίνησε το 1945 και κράτησε για οκτώ μήνες περίπου, έως ότου για καθαρά οικονομικούς λόγους, μπήκε στο ράφι και ξεχάστηκε.
Χρειάστηκε να περάσουν 50 και πλέον χρόνια για να επανέλθει στην επιφάνεια από τον ανηψιό του Ουόλτ Ντίσνεϊ και νυν πρόεδρο της εταιρείας, Ρον, ο οποίος ανέθεσε την ολοκλήρωση του έργου στο Γαλλικό τμήμα των Ντίσνεϊ Στούντιο.
(http://www.ifc.com/news/11302010_DestinoFantasia.jpg)
Destino (http://www.youtube.com/watch?v=E7ekBkF2OXI&feature=related)
-
Kαλό, domenica. Δεν το είχα ξαναδεί. Οφείλω να πω ότι ο Νταλί δεν είναι του γούστου μου, αλλά κάτι η υπέροχη μουσική, κάτι το θέμα, τελικά παρασύρθηκα...
Δεν εντυπωσιάζομαι που το εγχείρημα σταμάτησε νωρίς. Εδώ η " Φαντασία", που είχε προβληθεί το 1940 και ήταν πιο παιδική και πιο πρόσχαρη, ήταν μια οικονομική αποτυχία που έφερε τη Disney στα όρια της χρεοκοπίας. Σιγά μην τελείωναν ένα φιλμ μη παιδικό με σουρεαλιστικά έργα στο τέλος του πολέμου... Τέτοια ρίσκα τα παίρνεις μόνο με γεμάτο πορτοφόλι... ;)
-
Oι Λαζαρίνες
Ο Λάζαρος είναι μια μορφή που ενέπνεε πάντα σεβασμό στον ελληνικό λαό.
Ο Γ. Α. Μέγας ("Ελληνικές γιορτές και έθιμα της λαϊκής λατρείας") γράφει:
"Ο Λάζαρος (κοινώς Φτωχολάζαρος) είναι μορφή συμπαθητική στο λαό.
Είχε, βέβαια, την εξαιρετική τύχη να είναι φίλος του Ιησού και πεθαίνοντας να αναστηθεί από τον Κύριο,
αλλά η ανάμνηση όσων είδε και γνώρισε στην κατοικία των νεκρών πρέπει να χάραξε ανεξίτηλα στην ψυχή του το φόβο και τον τρόμο.
Γι’ αυτό ο λαός φαντάστηκε το Λάζαρο, μετά την ανάστασή του, "αγέλαστο". Σύμφωνα με μια παράδοση σ' όλη τη δεύτερη ζωή του δε γέλασε ποτέ και μόνο μια φορά χαμογέλασε, σαν είδε στο παζάρι ένα χωρικό να κλέβει με τρόπο μια στάμνα απ' τον σταμνά κι ύστερα να το κόβει λάσπη.
"Βρε τον ταλαίπωρο", λέει χαμογελώντας ο Λάζαρος, "για ιδές πως φεύγει με το κλεμμένο σταμνί. Ξεχνάει ότι κι αυτός είναι ένα κομμάτι χώμα, όπως και το σταμνί. Το 'να χώμα κλέβει τ' άλλο. Μα δεν είναι να γελούν κι οι πικραμένοι;""
Το Σάββατο του Λαζάρου θεωρείται μέρα του θανάτου και της ζωής. Σε κάποια χωριά μάλιστα οι αγρότες δεν μαζεύουν τη σοδιά τους γιατί φοβούνται ότι οι καρποί της γης φέρουν τον θάνατο μέσα τους.
Γράφει ο Δ. Λουκάτος στα "Πασχαλινά και της Άνοιξης" :
"Το Σάββατο του Λαζάρου, κινούμενο συνήθως μέσα στις καλύτερες ώρες της Άνοιξης, ήταν εθιμικά, όπως είναι και ψυχολογικά, ένα χαρούμενο προανάκρουσμα της Μεγάλης Γιορτής, μια θαυμαστή προανάσταση συνανθρώπου, που έφερνε πάντα τους χριστιανικούς λαούς,
ιδιαίτερα εμάς τους ανατολικούς, τους πιο βασανισμένους από δουλείες και ξενοκρατίες,
πολύ πιο κοντά στην ολοκληρωμένη χαρά της θεϊκής ανάστασης της Λαμπρής, απ' όσο θα την άφηναν οι δύσκολες μέρες του Πάθους.»
Παλιότερα οι εκδηλώσεις εορτασμού ήταν πολλές και ποικίλες, ωστόσο σήμερα έχουν λησμονηθεί ως επί το πλείστον.
Μια τέτοια εκδήλωση, που λίγοι πια τηρούν, ήταν ο αγερμός του Λαζάρου (=πομπή με σκοπό τη συγκέντρωση δώρων)
κατά τον οποίο τραγουδούσαν κάλαντα.
Τα κάλαντα αυτά, οικεία σε όλα τα κεντρικά και νότια Βαλκάνια, ήταν αποκλειστικά σχεδόν γυναικεία
και τα τραγουδούσαν κοπέλες διαφόρων ηλικιών που ονομάζονταν "Λαζαρίνες".
Σε μερικές περιπτώσεις η αποκλειστική συμμετοχή των κοριτσιών στον αγερμό αυτό εξηγείται με το γεγονός ότι ο Λάζαρος είχε μόνο αδελφές.
Η πραγματική αιτία, ωστόσο, βρίσκεται αλλού…
Όπως σημειώνει η λαογράφος Μιράντα Τερζοπούλου, σε αντίθεση με τα δρώμενα του Δωδεκαημέρου και της Αποκριάς που τελούνται από άνδρες,
ο εθιμικός κύκλος της άνοιξης ανήκει σχεδόν αποκλειστικά στη δικαιοδοσία των γυναικών.
Όχι μόνο επειδή η γονιμότητα τους συνδέθηκε με την εικόνα της εκρηκτικής, αυτή την εποχή, γονιμότητας της φύσης, αλλά και γιατί το νεκρολατρικό περιεχόμενο και ο θρηνητικός χαρακτήρας των τελετουργιών παραπέμπουν άμεσα σε δικές τους καθημερινές ενασχολήσεις και κινητοποιούν οικεία συναισθήματα.
Η ταύτιση της γυναίκας με τη γη σε συνδυασμό με την ιδέα του θανάτου, αναδεικνύει τη γη
όχι μόνο ως υποδοχέα των νεκρών σωμάτων, αλλά και ως μήτρα και τροφοδότρια της ζωής.
Ο ανοιξιάτικος, γονιμολατρικός χαρακτήρας του εθίμου αυτού φαίνεται και από το γεγονός ότι σε αντίθεση με άλλα γυναικεία έθιμα κατά κανόνα αποκλειόταν η συμμετοχή της παντρεμένης γυναίκας.
(http://www.sheblogs.eu/wp-content/uploads/2009/04/lazarines.jpg)
Λαζαρίνες του Δήμου Αιανής Κοζάνης
Την παραμονή της γιορτής, οι Λαζαρίνες ξεχύνονταν στα χωράφια έξω από τα χωριά, για να μαζέψουν λουλούδια με τα οποία θα στόλιζαν το καλαθάκι τους .
Γύριζαν, ντυμένες με τοπικές ενδυμασίες, από σπίτι σε σπίτι τραγουδώντας το Λάζαρο και εισέπρατταν μικρό φιλοδώρημα, χρήματα, αυγά, φρούτα ή άλλα φαγώσιμα.
Τα έθιμα του Λαζάρου στα χρόνια της σκλαβιάς είχαν κοινωνική σκοπιμότητα.
Στις γυναίκες και ιδίως στα νέα κορίτσια που δεν έβγαιναν συχνά έξω από το σπίτι επειδή τα ήθη της εποχής και ο φόβος της αρπαγής τους από τους Τούρκους τις περιόριζαν, δίνονταν κάποιες ελευθερίες:
γίνονταν αλληλογνωριμίες και νυφοδιαλέγματα και σε λίγο καιρό ακολουθούσαν τα προξενιά, τα αρραβωνιάσματα και οι γάμοι.
Μπορούμε με λίγα λόγια να μιλήσουμε για μία
τελετουργία διάβασης κοσμικού, θρησκευτικού και κοινωνικού χαρακτήρα,
που οδηγεί τα νέα κορίτσια από την παιδική στην ώριμη ηλικία και το γάμο,
που προκρίνει τη συμμετοχή τους στη συλλογική ταυτότητα της κοινότητας.
Όσο για τα
Λαζαράκια, τούτα τα υπέροχα νηστίσιμα ψωμάκια (ή μπισκοτάκια) σε σχήμα ανθρώπου, με σταφίδες ή μοσχοκάρφια,
συνηθίζουν ακόμη να τα φτιάχνουν τις μέρες αυτές, κυρίως στη νησιωτική μας Ελλάδα...
Εγώ τα περιμένω πως και πως το Σάββατο...
(http://firiki.pblogs.gr/files/f/226340-%C3%AB%C3%A1%C3%A6%C3%A1%C3%B1%C3%9C%C3%AA%C3%A9%C3%A1.jpg)
Να ακούσουμε, όμως, και κάλαντα από δυο περιοχές:
Κάλαντα Λαζάρου από τις Λαζαρίνες της Τερπνής Σερρών
http://www.youtube.com/watch?v=rJBLq5PQfJs&feature=related
Ήρθε ο Λάζαρος ήρθαν τα βάγια
ήρθε η Κυριακή που τρων τα ψάρια.
Σήκω Λάζαρε και μην κοιμάσαι
ήρθε η μάνα σου από την Πόλη
σου ’φερε χαρτί και κομπολόι (καλαμάρι)
γράψε Θόδωρε γράψε Δημήτρη
γράψε Λεμόνα και κυπαρίσσι
οι κοτούλες σας αυγά γεννούνε
δώστε μας και μας κανά αυγουλάκι
να χαρούμε κι εμείς λιγάκι.
Και δεν θα μπορούσα να παραλείψω τα κάλαντα
που τραγουδάνε στην Κάλυμνο τη μέρα αυτή …
Εδώ Λαζαρίνες δεν υπάρχουν. Τα κάλαντα τα έλεγαν παραδοσιακά τα παιδιά.
Κάλαντα Λαζάρου στην Κάλυμνο
http://www.youtube.com/watch?v=PZQv4SZj1qU
Εις την πόλιν Βηθανία
Μάρθα κλαίει και Μαρία
Λάζαρον τον αδελφόν τους
τον γλυκύ και καρδιακόν τους.
Τον μοιρολογούν και κλαίνε
τον μοιρολογούν και λένε.
Τρεις ημέρες τον θρηνούσαν
και τον εμοιρολογούσαν
Την ημέρα την Τετάρτη
κίνησε ο Χριστός για να ‘ρθει
και εβγήκεν η Μαρία
έξω από τη Βηθανία
και εμπρός του γόνυ κλίνει
και τους πόδας του φιλίνει.
-Αν εδώ ήσουν, Χριστέ μου
δεν θα πέθνησκε ο αδελφός μου
Λέγει, πίστευε Μαρία
άγωμεν εις τα μνημεία.
Τότε ο Χριστός δακρύζει
και τον Άδη φοβερίζει.
Άδη, Τάρταρε και Χάρο,
Λάζαρο θε να σου πάρω!
-Δεύρο έξω Λάζαρέ μου
φίλε και αγαπητέ μου.
Παρευθύς από τον Άδη
ως εξαίσιον σημάδι
Λάζαρος απενεκρώθη, ανεστήθη και εσηκώθη
Λάζαρε, πες μας τι είδες
εις τον Άδην που επήγες;
Είδα φόβους, είδα τρόμους,
είδα βάσανα και πόνους.
-
Τα παραμύθια του ΙούδαΟ
Ιούδας ο Ισκαριώτης ήταν, με βάση την Καινή Διαθήκη, ένας από τους δώδεκα μαθητές του Ιησού,
υπεύθυνος για το ταμείο της μικρής τους ομάδας.
Ωστόσο, η μοίρα του επεφύλασσε να μείνει στην ιστορία για άλλο λόγο.
Σύμφωνα με την περιγραφή στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη, ο Ιούδας πρόδωσε τον Ιησού με αντίτιμο «τριάκοντα αργύρια» υποδεικνύοντας τον με ένα φιλί στους στρατιώτες του αρχιερέα Καϊάφα, ο οποίος με τη σειρά του παρέδωσε τον Ιησού στους στρατιώτες του Πόντιου Πιλάτου.
(http://history.hanover.edu/courses/art/giojud.jpg)
Giotto di Bondone «Το φιλί του Ιούδα» (1304-1306),
Παρεκκλήσι Scrovegni (Arena) Πάδοβα
Έτσι, ο αμφιλεγόμενος και μυστηριώδης Ιούδας θα γινόταν έκτοτε το
σύμβολο της προδοσίας για το χρήμα και όχι μόνο.Και μπορεί το χριστιανικό πνεύμα να πρόσταζε τη συγχώρεσή του, ωστόσο ο ελληνικός λαός βίωνε την αποστροφή του προς τον προδότη του Χριστού ακόμα και με το «κάψιμο» του ομοιώματός του.
Σε πολλές περιοχές (Ύδρα, Κάλυμνος, Κύπρος κ.α.), ακόμα και σήμερα κατασκευάζουν ένα ομοίωμά του, που το γεμίζουν με άχυρα, ενώ στα μάτια βάζουν εκρηκτικά, και είτε τη Μεγάλη Παρασκευή σε κάποια στιγμή της περιφοράς του Επιταφίου, είτε μετά το «Χριστός ανέστη», καίνε κάπου ψηλά κρεμασμένο τον «Οβριό», ενώ από τα μάτια του ξεφεύγουν θεαματικά οι φλόγες με κρότο.
(http://31dim-perist.att.sch.gr/efimerida_3/images3/pasxa/kapsimo_iouda.jpg)
Το κάψιμο του Ιούδα, μακρινός απόηχος των δρωμένων στα πλαίσια του μεσαιωνικού χριστιανικού θεάτρου, είναι η τιμωρία του προδότη, που δεν εξιλεώθηκε ούτε με τον αυτοχειριασμό του, αφού και η αρχαία παράδοση που αναφέρουν οι Πράξεις των Αποστόλων (α' 18) λέει ότι ούτε η γη δεν τον δέχθηκε, όταν έσπασε το κλαδί της αγχόνης.
Γι’ αυτό και ο ελληνικός λαός πιστεύει ότι και
η ίδια η Φύση (δέντρα, βρύσες κ.λ.π) μισεί τον προδότη του Χριστού
και ό,τι τον έχει ακουμπήσει είναι μιαρό.Η συκιά είναι κυρίως το δέντρο «απ' όπου κρεμάστηκε ο Ιούδας. Γι' αυτό έχει ίσκιο βαρύ κι όποιος κοιμηθεί από κάτω πεθαίνει» (Λευκάδα). Το ίδιο καταραμένες είναι η κουφοξυλιά (στους Σλάβους) ή η βρωμοξυλιά (αζόγυρος στην Κρήτη και βρωμόχορτο κ.α.), οι κουτσουπιές (αγριοχαρουπιές) στην Αιτωλία, που λέγονται μάλιστα και «δέντρα του Ιούδα», και η λυγαριά στην Πομερανία «που γι' αυτό δεν ψηλώνει».
Στην Κατράνιτσα της Δυτικής Μακεδονίας, «η βρύση του Ιούδα» στερεύει όλο τον χρόνο και δεν μπορεί αυτός να ξεδιψάσει παρά μόνο στην Ανάσταση του Χριστού. Πολλές εξάλλου παραδόσεις ταυτίζουν τον Ιούδα με τον άσχημο και τρελαμένο άντρα, «τον Κουτεντέ» (Κοντητή στη Λέσβο), που γυρνάει «γδυμνός» στα βουνά της Μικρασιατικής Μαγνησίας κ.ά., γιατί δεν τον δέχεται ούτε ο Χάρος…
Η προσπάθεια ματαίωσης του εθίμου στο παρελθόν είχε απρόβλεπτες συνέπειες.
Στη Ζάκυνθο στις 26 Μαρτίου 1760 ο Εβραίος έμπορος Ιακώβ Τεδίσκος, διαμαρτυρήθηκε στον Βενετό Προβλεπτή, επειδή θα καιγόταν ένα ομοίωμα του δήθεν Ιούδα, που όμως παρίστανε τον ίδιο κατά δήλωσή του. Μετά την ματαίωση της καύσης, ο λαός αντέδρασε, επιτέθηκε και κακοποίησε τους Εβραίους. Στα επεισόδια που σημειώθηκαν τότε στο νησί, σκοτώθηκαν ένας στρατιώτης και ένας πολίτης.
Έμειναν δε γνωστά σαν το «Το μπούρδο των Εβραίων για το κάψιμο του Γιούδα».
Στην Αθήνα του 1849 τα πράγματα εξελίχθηκαν πολύ πιο σοβαρά.
Στην περιοχή του Ψυρρή και πιο συγκεκριμένα στον ναό του Αγίου Φιλίππου, υπήρχε το έθιμο της καύσεως του αχυρένιου ομοιώματος του Ιούδα μετά την περιφορά του Επιταφίου, την Μεγάλη Παρασκευή. Για πρώτη φορά, την χρονιά εκείνη, η ελληνική κυβέρνηση απαγόρευσε εκτάκτως την τέλεση αυτού του εθίμου στους κατοίκους της Αθήνας.
Η ιδέα ανήκε στον τότε διοικητή της Εθνικής Τράπεζας, ο οποίος για λόγους λεπτότητας, επειδή εκείνη την χρονική περίοδο βρισκόταν στην πρωτεύουσα o Γαλλοεβραίος τραπεζίτης, βαρόνος De Rochild, συνέστησε να μη καεί το ομοίωμα του Ιούδα.
Ο κόσμος αγνόησε την απαγόρευση και προσπάθησε να τελέσει το έθιμο της καύσεως του ομοιώματος του Ιούδα. Επενέβη, όμως, η αστυνομία και διέκοψε το τελετουργικό. Το πλήθος τότε εξεμάνη και σύσσωμο εστράφη και εκτόνωσε την οργή του σε ένα σπίτι το οποίο βρισκόταν κοντά στον ναό και μάλιστα σε δρόμο απ’ όπου περνούσε και ο Επιτάφιος (οδός Καραϊσκάκη).
Η επιλογή δεν ήταν φυσικά τυχαία… Το σπίτι ανήκε στον Ισπανοεβραίο και Άγγλο υπήκοο Δαβίδ Πατσίφικο, πρώην Πρόξενο της Πορτογαλίας (είχε απαλλαγεί των καθηκόντων του λόγω καταχρήσεων) και στη συνέχεια τοκογλύφο, που θεωρήθηκε υπεύθυνος για τη ματαίωση της καύσης ή κατά άλλους επέδειξε ασέβεια κατά την τέλεση του εθίμου από το μπαλκόνι του. Ο ίδιος μόλις που γλίτωσε και κατάφερε να διαφύγει στην αγγλική πρεσβεία. Ως κύριοι υπαίτιοι των καταστροφών αυτών, θεωρήθηκαν απ’ τους Άγγλους οι γιοι του Σουλιώτη αγωνιστή και Υπουργού Στρατιωτικών, Κίτσου Τζαβέλα…
Πάντως, το θέμα είναι ότι το γεγονός προκάλεσε σοβαρό διπλωματικό επεισόδιο, λόγω και της αγγλικής υπηκοότητας του Pacifico.
Ο Πατσίφικο ζήτησε υπέρογκο ποσό ως αποζημίωση από το ελληνικό κράτος, αλλά δεν ικανοποιήθηκε και τότε στράφηκε στη βρετανική κυβέρνηση. Η υπέρμετρη αντίδραση της Βρετανίας, γνωστή και ως «διπλωματία της κανονιοφόρου», που κορυφώθηκε το 1850 με τον ναυτικό αποκλεισμό της χώρας από το Βρετανικό Ναυτικό επί τέσσερις μήνες και την κατάσχεση περισσότερων των διακοσίων ελληνικών πλοίων στο Αιγαίο, ώστε να αναγκαστεί η Ελλάδα να καταβάλει αποζημίωση, αποτελεί πρωτοφανή, στην ιστορία των διεθνών σχέσεων, επίδειξη ισχύος και αμφισβήτηση της κυριαρχίας κυρίαρχου κράτους.
Ο βρετανικός ναυτικός αποκλεισμός έμεινε στην ιστορία ως Παρκερικά, από το όνομα του Βρετανού ναυάρχου Ουΐλιαμ Πάρκερ.
Η κρίση έληξε ύστερα από παρέμβαση των άλλων δύο προστάτιδων δυνάμεων του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, της Γαλλίας και της Ρωσίας και αφού η Ελλάδα δέχτηκε ισχυρό οικονομικό πλήγμα, που υπολογίζεται σε τουλάχιστον 30.000.000 δραχμές ( !!!! ), ποσό δυσθεώρητο για τα τότε ελληνικά οικονομικά δεδομένα…
Να ακούσουμε, όμως, και ένα τραγούδι από τους «Μουσικούς Ιχνηλάτες».
Στίχοι: Νικολέτα Γουσοπούλου
Μουσική-Ερμηνεία: Νίκος Μεργιαλής
http://www.youtube.com/watch?v=jn2fFTteDQs
Σε ποια όνειρα να τάξω
την ψυχή σου για να βρω
τα γκρίζα της τετράδια να δω
και τους χρησμούς σου να διαβάσω.
Μα μην μας πεις κι απόψε
για όνειρα που η καρδιά ξεχνά
μόνο παραμύθια
απ' του Ιούδα την λαλιά.
Μία λάμψη συνοδεύει
τα λόγια του μέσα στη νύχτα
Ιούδα τα φιλιά σου κρυφ΄ τα
κι ας με βολεύει.
Μα μην μας πεις κι απόψε
για όνειρα που η καρδιά ξεχνά
μόνο παραμύθια
απ' του Ιούδα την λαλιά.
Οι πληροφορίες από:
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=121817
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A5%CF%80%CF%8C%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7_%CE%A0%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%AF%CF%86%CE%B9%CE%BA%CE%BF
http://www.imerazante.gr/sinergasies/ta-parkerika-demetis-1003/
http://www.pare-dose.net/?p=3600
-
Eπειδή φέτος συμπίπτει για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά το Καθολικό με το Ορθόδοξο Πάσχα, αποφάσισα η σημερινή και η αυριανή ανάρτηση να αφορά έθιμα σημαντικών κέντρων του καθολικισμού.
Σήμερα πάμε Ισπανία. :-*
Μεγάλη Εβδομάδα
στη Σεβίλλη «
Η Semana Santa, η Μεγάλη Εβδομάδα δηλαδή (για την ακρίβεια η Αγία Εβδομάδα), είναι η πρώτη από τις δυο μεγάλες γιορτές της Σεβίλλης, αφού λίγο καιρό μετά ακολουθεί και η Feria de Abril (η φιέστα του Απρίλη). Συμπίπτει με την άνοιξη στην πόλη και δημιουργεί μια τρελή εικόνα, μέσα στην οποία συνυπάρχουν τα πάντα: παγανιστικά κατάλοιπα, μαυριτανικό χρώμα, τσιγγάνικες υπερβολές, αυθόρμητο φλαμένκο, καθώς πρέπει ντύσιμο, θρησκευτικός φανατισμός, άκρατο αλκοόλ, αχαλιναγώγητη μάσα...
(http://www.men24.gr//ast/cov/pa/pasxa_sevilli_ph09_b.jpg)
Η Βάση: Cofradías & HermandadesΚαταρχήν, υπάρχουν οι
Cofradías ή Hermandades, «αδελφότητες» δηλαδή που αποτελούνται από πιστούς, οι οποίοι έχουν αφιερωθεί είτε στο Χριστό, είτε στην Παρθένο Μαρία, είτε σε κάποιον άγιο.
Οι αδελφότητες αυτές είναι οργανωμένες με ιεραρχίες τόσο αυστηρές και προκαθορισμένες που παραπέμπουν σε άλλες εποχές. Για να γίνεις μέλος μιας τέτοιας αδελφότητας απαιτείται να είσαι «χριστιανός» (εννοείται καθολικός) και να σε προτείνει κάποιο μέλος της ομάδας. Στην τελετή υποδοχής των νέων μελών, οι παλαιοί παραδίδουν στους «φρέσκους» την επίσημη ενδυμασία της cofradía (ένας χιτώνας, μια κουκούλα και το «ιδιαίτερο» καπέλο που θυμίζει Κου Κλουξ Κλαν) μαζί με το μετάλλιο, το οποίο αρκετοί πιστοί δεν αποχωρίζονται ποτέ από πάνω τους όλο το χρόνο.
Μια από τις υποχρεώσεις των ομάδων αυτών, είναι να οργανώνουν μια λιτανεία, τουλάχιστον μια φορά το χρόνο. Οι cofradías penitenciales λοιπόν, πραγματοποιούν τη λιτανεία αυτή στη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας έχοντας ως σκοπό να κερδίσουν συγχώρεση για τις αμαρτίες τους.
Οι παρελάσεις αυτές και οι κανόνες που τις διέπουν, πάνε πολύ πίσω χρονικά, μέχρι τον 14ο αιώνα και την εποχή της Reconquista από τους Άραβες, όταν και πρωτοδημιουργήθηκαν οι αδελφότητες όπως πάνω κάτω τις ξέρουμε μέχρι και σήμερα. Φυσικά όλοι αυτοί οι κανόνες άλλαξαν στο πέρασμα των αιώνων, διατηρούν όμως μέχρι και σήμερα στοιχεία από τον αρχικό σχεδιασμό τους.Οι Επιτάφιοι – Los Pasos
Οι καθολικοί επιτάφιοι είναι μεγάλα άρματα, πάνω στα οποία υπάρχουν αναπαραστάσεις από το Θείο Δράμα. Ονομάζονται pasos από το λατινικό passus που σημαίνει σκηνή. Τα πρώτα pasos χρονολογούνται μετά τη Σύνοδο του Τρέντο στην Ιταλία (1545-1563) και σκοπός τους ήταν να δείξουν στους πιστούς – στην συντριπτική τους πλειοψηφία αναλφάβητοι, άρα και ανίκανοι να διαβάσουν τη Βίβλο – σκηνές από το ιερό βιβλίο και το μαρτύριο του Ιησού τις τελευταίες μέρες της ζωής του.
Το βάρος ενός paso είναι κυριολεκτικά ασήκωτο και το σηκώνουν στους ώμους τους οι αφανείς ήρωες της Μεγάλης Εβδομάδας, οι θρυλικοί costaleros, που με αυτόν τον τρόπο υπηρετούν την αδελφότητα και παίρνουν άμεση συγχώρεση από τον Κύριο.
(http://www.gayiberia.com/event-semana-santa.jpg)
Οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές της λιτανείας, εκτός από τον capataz που είναι υπεύθυνος για τον επιτάφιο κατά την έξοδό του από την εκκλησία, και φυσικά το μπούγιο που παρακολουθεί τα τεκταινόμενα είναι:
α) Οι Nazarenos
(http://www.men24.gr//ast/cov/pa/pasxa_sevilli_ph06_b.jpg)
Έτσι αποκαλούνται οι αδελφοί που συνοδεύουν το paso στη διαδρομή της λιτανείας. Συναντώνται κυρίως στην Ανδαλουσία και ντύνονται σύμφωνα με τον κώδικα της αδελφότητας, στην οποία ανήκουν. Είναι οι περίεργοι με τους χιτώνες, τις κουκούλες και τα μυτερά καπέλα που κρατάνε κεριά.
β) Οι Penitentes
(http://www.men24.gr//ast/cov/pa/pasxa_sevilli_ph07_b.jpg)
Έτσι αποκαλούνται οι ιδιαζόντως αμαρτωλοί nazarenos, που σέρνουν έναν σταυρό (συνήθως από ξύλο) και περπατούν ξυπόλυτοι σε όλη τη διάρκεια της λιτανείας, με μοναδικό στόχο την έμπρακτη μετάνοια. Συνήθως φοράνε μαύρους χιτώνες, μαύρες κουκούλες, αλλά όχι μυτερό καπέλο. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι αμίλητοι όση ώρα διαρκεί το «μαρτύριό» τους.
Η κορύφωση – La Madrugá Το πρωί της Κυριακής των Βαΐων (Domingo de Ramos) η παράδοση θέλει όλους τους πιστούς να επισκέπτονται τα παρεκκλήσια, μέσα στα οποία βρίσκονται ακόμα τα pasos, έτοιμα και στολισμένα για τις λιτανείες των επόμενων ημερών.
Οι λιτανείες σταματούν την Κυριακή του Πάσχα, όταν και βγαίνει η τελευταία αδελφότητα, η «Hermandad de la Resurrección», δηλαδή της Ανάστασης.
Η πιο μεγάλη μέρα όμως της Μεγάλης Εβδομάδας είναι μια... νύχτα.
Αυτή της Μεγάλης Πέμπτης προς Μεγάλη Παρασκευή, η γνωστή στην Ισπανία και ως «Madrugá», δηλαδή ξημέρωμα. Τότε είναι που βγαίνουν στη γύρα οι τρεις σημαντικότερες αδελφότητες της Σεβίλλης, μαζί με μια τέταρτη που αποτελεί την εξαίρεση στον κανόνα του υπόλοιπου χάους.
Πρώτα βγαίνει το paso της αδελφότητας
«El Silencio» (η σιωπή). Πρόκειται για πραγματικά μοναδική εμπειρία. Οι φωνακλάδες Σεβιλιάνοι κρατούν ακόμα και την ανάσα τους, την ώρα που ο Ιησούς του «El Silencio» βγαίνει από το παρεκκλήσι του. Η εικόνα είναι μαγική. Δεκάδες χιλιάδες πιστοί συνωστισμένοι μπροστά στο μικρό ναό, δεν κάνουν κιχ.
http://www.youtube.com/watch?v=K131gQWkGbg&feature=related
Λίγη ώρα αργότερα ακολουθεί ο πλέον λατρεμένος Ιησούς της Σεβίλλης, ο «
Jesús del Gran Poder». Πρόκειται για τη σημαντικότερη ίσως αδελφότητα στην πόλη και ο κόσμος που συγκεντρώνεται για να δει την πορεία του συγκεκριμένου paso, είναι κατά πάσα πιθανότητα ο μεγαλύτερος από όλες τις υπόλοιπες λιτανείες.
Και αμέσως μετά αρχίζει το απόλυτο θρησκευτικό ντέρμπι των Καθολικών.
Όποιος τυχερός βρεθεί στη Σεβίλλη το ξημέρωμα της Μεγάλης Παρασκευής,
μπορεί να πάρει μια πρώτης τάξης γεύση του τι σημαίνει
θρησκευτικός φανατισμός, βλέποντας
την αναχώρηση της
Esperanza της Triana (η αγαπημένη Παναγία των τσιγγάνων)
και την επιστροφή της
Esperanza της Macarena (από την ομώνυμη συνοικία της πόλης) .
(http://www.men24.gr//ast/cov/pa/pasxa_sevilli_ph011_b.jpg)
Απλοί, καθημερινοί άνθρωποι που κλαίνε στην κυριολεξία, γδέρνουν τα πρόσωπά τους, ουρλιάζουν, χτυπιούνται, παραμιλούν και κάνουν ησυχία μόνο στο άκουσμα της περίφημης
saeta από κάποιο μπαλκόνι, δηλ. του αυτοσχέδιου a capella τραγουδιού με στοιχεία φλαμένκο, που απευθύνεται στην κεντρική φιγούρα του paso που περνάει, για να συνεχίσουν την διονυσιακή τους έκσταση, μόλις αυτή ολοκληρωθεί.»
Ακούστε τη saeta που τραγουδά από το μπαλκόνι ο τραγουδιστής Manuel Lombo προς τον επιτάφιο της Esperanza της Μacarena… Για έναν περίεργο λόγο μου θυμίζει λίγο αμανέ. Να οφείλεται στην αραβική επίδραση στην ισπανική μουσική;
http://www.youtube.com/watch?v=Qx4T7AnouPw
[Το κείμενο βασίζεται σε αποσπάσματα από το άρθρο του Θανάση Κρεκούκια στο http://www.men24.gr/html/ent/741/ent.78741.asp]
-
Πάσχα στην Κάτω Ιταλία
Η ισπανική κατοχή της Κάτω Ιταλίας φαίνεται πως επηρέασε πολύ τα πασχαλινά της έθιμα. Λέγεται, μάλιστα, ότι το 1603 ο Ταραντίνος ευγενής Don Diego Calò κατασκεύασε στη Νάπολη το άγαλμα του Νεκρού Ιησού και της Θλιμμένης Παναγίας, για να γίνουν οι σχετικές τελετές.
Στον Τάραντα οι αδελφότητες είναι δυο, της Addolorata (από την εκκλησία του San Domenico Maggiore όπου βρίσκεται το άγαλμα της Παναγίας) και της Carmine (από την εκκλησία της Carmine όπου βρίσκεται το άγαλμα του Ιησού).
Τo πρωί της Μεγάλης Πέμπτης οι αμαρτωλοί προσκυνητές (perdune) της Carmine φορώντας κουκούλα και με γυμνά πόδια περπατούν από την εκκλησία τους μέχρι την κεντρική εκκλησία της πόλης ελπίζοντας να τους συγχωρεθούν οι αμαρτίες.
(http://images.travelpod.com/tripwow/photos/ta-011a-50be-9461/i-nostri-riti-della-settimana-santa-taranto-italy+1152_13004627326-tpfil02aw-17490.jpg)
Οι Perdúne από την αδελφότητα της Carmine
Τα μεσάνυχτα της Μεγάλης Πέμπτης βγαίνει η αδελφότητα της Αddolorata κρατώντας το άγαλμά της περπατώντας μέχρι το πρωί σε μια συμβολική αναζήτηση του Ιησού. Το ρυθμό του βηματισμού δίνει ένα ξύλινο μουσικό όργανο, η troccola.
Το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής γίνεται η Τελετή των Μυστηρίων από την αδελφότητας της Carmine. Περπατούν όλο το βράδυ κουβαλώντας έξι αντικείμενα: τη μαύρη σημαία που συμβολίζει την Carmine, τον σταυρό των Μυστηρίων, το άγαλμα του Χριστού στον κήπο, το Χριστό στη στήλη, το Hecce Homo, την Πτώση, τη Σταύρωση, το Ιερό Σάβανο, το Νεκρό Ιησού και τη Θλιμμένη Παναγία.
Τελικά, τα ξημερώματα φτάνουν έξω από την εκκλησία τους, κάποιος από αυτούς που παίζουν την τρόκολα χτυπά με ένα μπαστούνι την πόρτα τρεις φορές και εισέρχονται στην εκκλησία.
(Πληροφορίες άντλησα από: http://it.wikipedia.org/wiki/Settimana_Santa_di_Taranto )
Ας ακούσουμε, όμως κάτι χαρούμενο, που τραγουδάνε το Πάσχα σε ένα μικρό χωριό της Κάτω Ιταλίας, το Corigliano d' Otranto:
Τα κάλαντα του Λαζάρου
Encardia
“Bona sera a quista casa”
http://www.youtube.com/watch?v=pqaCYpreFkQ
Bona sera a quista casa
a tutti quanti mon l' abitanti
Vinne Christu su lli soi santi
e dese jutu e salvazzione
osci osci se fa missione
mu ci Lazzaru e resuscitatu
Santu Lazzaru vessi qua fore
ci te sta chiama e nostro Signore
Sciamu a casa de Simone
addhai isciu Cristu per fare la cena
Santu Lazzaru vesi qua fore
ci te sta chiama e nostro Signore
Bonasera a quista casa
a tutti quanti mon l' abitanti.
.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-
Μετάφραση:
Καλήν εσπέρα σ' όλους
σ' αυτό το σπιτικό
με τους Αγίους έρχεται
Σωτήρας και Χριστός
Για να γιατρέψει έρχεται
από καημούς και πάθη
Ανέστησε τον Λάζαρο
κι ο Άδης επικράθη
Έλα κοντά μας Λάζαρε
ο Κύριος σε καλεί
τριήμερος μας άφησες
μα γύρνα στην Ζωή
Στου Σίμωνα το σπιτικό
ο Κύριος θα βρεθεί
για να χαρούν οι μαθητές του δείπνου την Γιορτή.
-
Με αφορμή μια θλιβερή επέτειο...
ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ
O Τιτανικός αποτελούσε στην εποχή του κυριολεκτικά ένα θαύμα της ναυπηγικής, αποτελώντας ένα πρωτοποριακό τύπο πλοίου. Ενσωμάτωνε πολλές καινοτομίες για την εποχή του. Ανελκυστήρες για γρήγορη πρόσβαση στα διάφορα καταστρώματα, χαμάμ, γυμναστήριο, πισίνα, ταχυδρομείο και υπέρμετρη πολυτέλεια. Ιδιαίτερα το σέρβις και το φαγητό που πρόσφερε σε επιβάτες της Α' θέσης ήταν πολύ πλουσιότερο και από τα αντίστοιχα των σύγχρονων ξενοδοχείων 5 αστέρων. Για πολλούς εκείνη την εποχή χαρακτηριζόταν ως το αβύθιστο πλοίο, και τούτο διότι ουσιαστικά ήταν δύο πλοία το ένα εντός του άλλου όπου το ενδιάμεσο κενό αποτελούσαν τα πρωτοποριακά για τότε διπύθμενα καθώς και πλευρικοί χώροι δεξαμενών...
Στις 14 Απριλίου 1912 και 23:40 κατά τη διάρκεια του παρθενικού ταξιδιού του, συγκρούστηκε με ένα παγόβουνο στον Ατλαντικό Ωκεανό. Bυθίστηκε δύο ώρες και σαράντα λεπτά αργότερα, στις 02:20, στις 15 Απριλίου προκαλώντας τον θάνατο σε 1523 από τους 2228 επιβάτες και μέλη του πληρώματος.
Σήμερα κανένας επιζών δεν βρίσκεται στην ζωή. Η τελευταία επιζήσασα από το ναυάγιο, Μιλβίνα Ντιν, απεβίωσε στις 31 Μαϊου του 2009 σε ηλικία 97 ετών.
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/3/3c/RMS_Titanic_sea_trials_April_2%2C_1912.jpg)
Ο Τιτανικός αναχωρεί από το Μπέλφαστ για θαλάσσιες δοκιμές στις 2 Απριλίου 1912
Celine Dion
My Heart Will Go On
http://www.youtube.com/watch?v=saalGKY7ifU
-
Σήμερα το βράδυ τελειώνει ο κύκλος πασχαλιάτικων αφιερωμάτων που ξεκίνησα πριν από δυο εβδομάδες. Προσπάθησα να σας βάλω σιγά-σιγά στο πνεύμα της γιορτής του Πάσχα, όπως το προσεγγίζω εγώ.
Ελπίζω να σας μη σας κούρασα πολύ με τις μακροσκελείς αναρτήσεις. :-[
Μετά την Ισπανία και την Ιταλία, σήμερα θα σας επαναφέρω στην Ελλάδα σε μια περιοχή που επηρεάστηκε από τους Ιταλούς και δη τους Βενετούς, τα πανέμορφα Επτάνησα. Και μολονότι αγαπώ πολύ το κερκυραϊκό Πάσχα, επέλεξα να σας αφηγηθώ μόνο μια σκηνή από το Πάσχα της Ζακύνθου, επειδή πιστεύω ότι συμπυκνώνει πολλά στοιχεία από αυτά που μου αρέσουν σ' αυτήν τη γιορτή.
Και ως προάγγελος του ζακυνθινού αφιερώματος, μια αρέκια. Όπως έχω ξαναπεί, οι αρέκιες επηρεασμένες από τις ιταλικές ρίμες, ξεκινούν με σόλο και μετά ακολουθούν οι υπόλοιπες φωνές, χωρίς συνοδεία μουσικών οργάνων.
Τα ξαναλέμε αργότερα.... :-*
(http://2.bp.blogspot.com/_GmlJ2al7e_k/S3v71mdiwTI/AAAAAAAAIuM/N4SB4FCdzx8/s400/Shades+of+Violet+-+Woman+Expression+Oil+Painting.jpg)
http://www.youtube.com/watch?v=6z2W6J6Zfmc&feature=related
Δυο ήλιοι, δυο φεγγάρια λάμπουν και σήμερα
To ένα στο πρόσωπό σου, το άλλο στα σύννεφα
Μου θάμπωσες το φως μου, μικρό και νόστιμό μου, μου θάμπωσες το φως μου και δεν μπορώ να ιδώ.
Φίλα με εσύ στα χείλη και εγώ στο μάγουλο.
-
Η πρώτη Ανάσταση
Μια εικόνα χαραγμένη στη μνήμη μου είναι το ξημέρωμα του Μεγάλου Σαββάτου στη Ζάκυνθο.
Εκεί συνηθίζουν να κάνουν την περιφορά του Επιταφίου στις 3 τα ξημερώματα.
Η δε λειτουργία τελειώνει τα χαράματα, που πραγματοποιείται η πρώτη ανάσταση με το σπάσιμο των κανατιών.
Το σπάσιμο των μπότηδων κατά την πρώτη ανάσταση, κοινό σε όλα τα Επτάνησα, αποτελεί επιρροή των Ενετών, οι οποίοι συνήθιζαν την Πρωτοχρονιά να ρίχνουν από τα παράθυρά τους παλιά αντικείμενα, προκειμένου να τους φέρει ο νέος χρόνος καινούργια. Οι Επτανήσιοι, ωστόσο, ίσως επηρεασμένοι από ένα χωρίο του Ευαγγελίου («Συ δε Κύριε ανάστησόν με, ίνα συντρίψω αυτούς ως σκεύη κεραμέως") μετέφεραν το έθιμο αυτό στο Πάσχα.
Δυσκολεύομαι να σας περιγράψω την ομορφιά των ωρών εκείνων,
όταν μάλιστα το έχει κάνει ήδη ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (αναφερόμενος, βέβαια, στη Σκιάθο)
στο διήγημα «Στην Άγια Αναστασιά».
Θα κάνω, λοιπόν, στην άκρη, για να σας αφήσω να τα ακούσετε από τον ίδιο:
«…Περί το λυκαυγές έληξεν η λειτουργία
και ο ουρανός, πορφυρίζων εκεί προς ανατολάς, έσμιγε με την θάλασσαν κυανήν απλουμένην κάτω,
η δε σελήνη ωχρίασε και τα ολίγα άστρα ανά έν έσβηναν τρέμοντα εις τον αιθέρα.
Και η Ηώς ανέτειλε με όλην την πορφυράν αίγλην, καλλωπίζουσα με γλυκύ ερύθημα βουνά, κοιλάδας και δάση…
Τέλος, εφάνη του ηλίου η πρώτη ακτίς, και ανέθορεν από της θαλάσσης
μία πυρίνη παμφαής γραμμή του πανεκλάμπρου φωστήρος.
Και την ιδίαν στιγμή ηκούσθη πρώτη μεγάλη κι επιβλητική φωνή, ο κλαγγασμός του αετού,
χαιρετίσαντος την ανατολήν του ηλίου επάνω εις το βουνόν,
από της αφθάστου και απατήτου επί των απορρώγων βράχων καλιάς του…
Και τελευταία αμέσως εχαιρέτησε διά του μινυρισμού της την ανατολήν του ηλίου η γλυκεία χελιδών,
η επανευρούσα και εφέτος την φωλεάν της άθικτον
εις τα ιερά σκηνώματα, εις τον οίκον του Κυρίου,
ως και εις τα καλύβια των χωρικών και εις τας οικίας των αγαθών ανδρών της πόλεως…»
(http://4.bp.blogspot.com/_jB-OLwQLdNM/TATjCOMR67I/AAAAAAAABZc/nc3OQCAqnrw/s1600/anatoli+1.JPG)
Το πιο αγαπημένο άκουσμα εκείνης της ώρας είναι για εμένα ο γνωστός
«Ύμνος των τριών παίδων εν καμίνω»,
τον οποίο ψέλνουν στη ζακυνθινή εκδοχή του λίγο πριν από το χάραμα.
Γιατί λέω «στη ζακυνθινή εκδοχή του»;
Γιατί η εκκλησιαστική μουσική της Ζακύνθου μετά το 1669, που έπεσε η Κρήτη στους Τούρκους και ήλθαν στο νησί πολλοί Κρητικοί,
διαμόρφωσε τοπικά ένα καθαρά ζακυνθινό ιδιόμελο σύστημα,
που μοιάζει μεν με το βυζαντινό, από το οποίο κατάγεται, αλλά ψάλλεται με ...δυτική τετραφωνία, όπως οι αρέκιες και οι καντάδες.
Συγκεκριμένα, ο τρόπος που ψέλνουν αυτόν τον ύμνο, τον κάνει να μοιάζει πάρα πολύ με αρέκια, καθώς ακούγεται πρώτα ο ψάλτης σε σόλο και ακολουθούν οι φωνές του εκκλησιάσματος στο ρόλο των τριών παίδων να λένε…
Ὑμνοῦμεν, εὐλογοῦμεν
τὸν Κύριον ὑμνοῦμεν
καὶ ὑπερυψοῦμεν εἰς πάντας τοὺς αἰώνας…
http://www.youtube.com/watch?v=5Pxo_pxe1Jk
ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ….!
-
Πάω στην Αυστραλία
Ο James Fardoulys (Δημήτρης Φαρδούλης) είναι Έλληνας ζωγράφος, που γεννήθηκε στα Κύθηρα το 1900 και πέθανε το 1975 στην Αυστραλία, όπου είχε μεταναστεύσει από το 1914, για να βρει δουλειά. Δούλεψε ως μανάβης, καφετζής και τελευταία ως ταξιτζής, αλλά ενδιάμεσα πάντα έβρισκε χρόνο να ζωγραφίζει.
Στις μέρες του απορρίφθηκε ως απλοϊκός ζωγράφος. Σήμερα τα έργα του κάνουν θραύση στην Αυστραλία, καθώς τον θεωρούν ως τον Αυστραλό Θεόφιλο. Βιβλία γράφονται, εκθέσεις γίνονται (πέρσι τέτοια εποχή είχε μια στο Queensland) και τα έργα του συγκαταλέγονται σε σπάνιες συλλογές.
Οι πίνακές του παραμένουν ζωντανές αποδείξεις ενός ανθρώπου με πηγαίο ταλέντο, ευγένεια και διαύγεια ψυχής,
έναν αστείρευτο ονειρικό κόσμο, αγάπη για την αυστραλιανή φύση
αλλά και έντονες επιδράσεις από την βυζαντινή ζωγραφική.
Ο παγκοσμίου φήμης Αυστραλός ζωγράφος Leonard Brown έχει επισημάνει ότι αν λείπει κάτι από τα έργα του Τζέιμς Φαρδούλη, αυτό είναι αυτό είναι ο πνιχτός γδούπος του κυνισμού και ψεύτικης έπαρσης και προσθέτει:
«Ιστορικά οι Έλληνες είναι λαός ανθεκτικός και ευπροσάρμοστος. Έχουν την ικανότητα έστω και μέσα από επώδυνες κάποιες φορές προσωπικές περιπλανήσεις να αποδέχονται το νέο περιβάλλον στο οποίο βρίσκονται κρατώντας πάντα την πολιτιστική τους ταυτότητα. Ο Φαρδούλης ήταν ένας κλασσικός Έλληνας, ένας Πανέλληνας που έβαλε σάρκα και οστά στην έννοια του ζωγράφου.
Ζωγράφος είναι αυτός που γράφει τη ζωή και ο Φαρδούλης έγραψε τη ζωή μέσα από τα έργα του.»
Αυτό εξάλλου το διαπιστώνει κανείς αν ρίξει μία ματιά στους πίνακες του. Απεικονίσεις αυστραλιανών φυτών, ζώων, Αβοριγίνων, τοπίων με χρωματικές προκλήσεις κάθε λογής και μέσα σε όλα αυτά τα γαλάζια του τριαντάφυλλα, μία πινελιά Ελλάδας…
(Οι πληροφορίες από: http://www.neoskosmos.com/news/el/node/7688?page=3)
(http://www.australianartbooks.com.au/__data/assets/image/0003/87564/fardoulys.jpg)
Εξώφυλλο βιβλίου με τον πίνακα του James Fardoulys, «The start of Burke and Wills 1860 , (1972), Queensland Art Gallery
Να ακούσουμε όμως και ένα σχετικό τραγούδι από το Στέλιο Καζαντζίδη, σε στίχους του Χρήστου Κολοκοτρώνη.
http://www.youtube.com/watch?v=eNDpB4Exp1I
Στην Αυστραλία, μακριά,
θα φύγω μάνα μου γλυκιά,
πάω να δώσω τη χαρά
σ' όλη την οικουμένη,
ν' ακούσουν τα τραγούδια μου
όλοι οι ξενιτεμένοι.
Γλυκιά μου μάνα έχε γεια,
θα πάω για την ξενιτιά.
Δώσε μανούλα την ευχή
στ' αγαπημένο σου παιδί,
φεύγω μ' ένα παράπονο
πικρό στα δυο μου χείλη,
φεύγω γιατί με πίκραναν
οι συγγενείς κι οι φίλοι.
Γλυκιά μου μάνα έχε γεια,
θα πάω για την ξενιτιά.
Στην Αυστραλία, μακριά,
θα φύγω μάνα μου γλυκιά,
φεύγω γιατί μου πλήγωσε
την όμορφη καρδιά μου,
εκείνη που αγάπησα
και είχα συντροφιά μου.
Γλυκιά μου μάνα έχε γεια,
θα πάω για την ξενιτιά.
-
Τέλος πάντων, υποσχέθηκα ένα διαχρονικό θέμα, αν και θα μπορούσαν οι συμβολισμοί του να χρησιμοποιηθούν και για την τρέχουσα επικαιρότητα. Το κείμενο αφορά τον Άγιο Γεώργιο και ένα μεσαιωνικό παραδοσιακό τραγούδι γι' αυτόν, που απαντάται σε πολλές περιοχές του ελληνισμού. Μια και θα λείπω τη μέρα της γιορτής του, σκέφτηκα να σας μιλήσω γι' αυτό τώρα.
Του άη Γιωρκού
Φέτος στις 25 Απριλίου, τη δεύτερη μέρα μετά το Πάσχα, γιορτάζει ο άγιος Γεώργιος, ο νεαρός έφιππος στρατιώτης, δημοφιλής τόσο μεταξύ των Χριστιανών όσο και των Μουσουλμάνων.
Ο Άγιος Γεώργιος γεννήθηκε στην Καππαδοκία (3ος αιώνας μ.Χ), μεγάλωσε όμως στην Παλαιστίνη, την πατρίδα της μητέρας του. Διέπρεψε για τα στρατιωτικά του ανδραγαθήματα και γι’ αυτό πολύ νωρίς πήρε το βαθμό του χιλίαρχου στο ρωμαϊκό στρατό και τον τίτλο του κόμη.
Ωστόσο η μοίρα του θα ήταν σκληρή. Ο Διοκλητιανός στο πλαίσιο των διωγμών που είχε εξαπολύσει εναντίον των χριστιανών, ζήτησε από τους διοικητές του στρατού να συμμετάσχουν στην εξόντωση του χριστιανικού στοιχείου. Ο Γεώργιος όχι μόνο αρνήθηκε ενώπιον του να υπακούσει, αλλά ομολόγησε ότι ήταν και ο ίδιος χριστιανός, όπως και οι γονείς του. Η συνέχεια θα περιελάμβανε φρικτά βασανιστήρια από τα οποία επιβίωσε, μέχρι που αποκεφαλίστηκε.
Λέγεται μάλιστα, ότι κάποια στιγμή του ζητήθηκε να θυσιάσει στο βωμό του Απόλλωνα. Όταν όμως ο άγιος μπήκε στο ναό του Απόλλωνα, έκανε το σταυρό του και το είδωλο του Απόλλωνα έπεσε και κομματιάστηκε.
Και πού να φανταζόταν ο Διοκλητιανός πού θα οδηγούσε αυτή ακριβώς η κίνησή του…
(http://1.bp.blogspot.com/-Xd1hAAnqdcE/TbQ4HWI7mDI/AAAAAAAABvA/1STr_BizKLM/s1600/Agios_Georgios4_500_bg.jpg)
Γιατί ο πολιτισμός δεν είναι μια διαδοχή ανεξάρτητων εποχών, αλλά μια συνεχής διαδρομή κατά την οποία παλιές δοξασίες επιβιώνουν, νέες παραδόσεις κάνουν την εμφάνισή τους, άλλες σιγά-σιγά ξεχνιούνται κι άλλες μπλέκονται μεταξύ τους αποκτώντας έτσι νέα δύναμη και νέο ενδιαφέρον…
Στην περίπτωσή μας, η εμφάνιση του Αγίου Γεωργίου στον ναό του Απόλλωνα και η «νίκη» του επ’ αυτού είχε ως αποτέλεσμα στη συνείδηση των ανθρώπων να καταλάβει και τη θέση του.
Στον ελληνικό χώρο, όπως και σε πολλά μέρη του κόσμου, υπήρχαν από τα πανάρχαια χρόνια διάφοροι μύθοι που αφορούσαν την απελευθέρωση περιοχών από δαιμονικά στοιχεία που καραδοκούσαν στις πηγές των υδάτων και απαιτούσαν ανθρωποθυσίες. Ας μην ξεχνάμε ότι το νερό ήταν και είναι το πολυτιμότερο αγαθό και απαραίτητη προϋπόθεση για την ίδρυση ενός οικισμού, αφού εξασφάλιζε τη ζωή στους ανθρώπους και τις καλλιέργειές τους. Άρα, οποιοσδήποτε ήλεγχε την παροχή του νερού κρατούσε στα χέρια του και τη ζωή πολλών…
Στην περιοχή της Καππαδοκίας, όπου έδρασε ο άγιος Γεώργιος διασωζόταν, λοιπόν, ο μύθος του Δρακοκτόνου Απόλλωνα, αλλά και των μύθων του Περσέα που έσωσε την Ανδρομέδα από τέρας, του Ηρακλή που έσωσε την Ησιόνη, του Βελλερεφόντη που σκότωσε τη Χίμαιρα. Από εκεί και πέρα, όλοι αυτοί οι ήρωες συμβόλιζαν τη νίκη του καλού έναντι του κακού, τη σωτηρία στις δύσκολες ώρες των δυστυχισμένων.
Το ενδιαφέρον είναι, βέβαια, ότι η Δρακοκτονία του Αγίου Γεωργίου δεν αναφέρεται στους αρχικούς Βίους του Αγίου, γι' αυτό και μέχρι τον 12ο αιώνα η εκκλησιαστική εικονογραφία τον παρουσιάζει πεζό και όχι επί λευκού ίππου να διατρυπά με το δόρυ του τον δράκο, όπως επικράτησε να εικονίζεται αργότερα.
Ίσως η τελική σύνδεσή του με την αρχαία παράδοση, που συνετέλεσε στη δημοφιλία του, να έχει να κάνει με την τελική επικράτηση του χριστιανισμού επί του παγανισμού κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα σε συνδυασμό με τις αλλεπάλληλες επιθέσεις που δέχονταν τα ανατολικά σύνορα της αυτοκρατορίας από Σαρακηνούς και αργότερα από τους Σελτζούκους σκορπίζοντας το φόβο στους ντόπιους. Έτσι, δίπλα στους ήρωες ακρίτες, εμφανίστηκε και ένας άγιος στρατιώτης που νικούσε τον εχθρό, ακόμα και τον δράκοντα που φύλαγε το πόσιμο νερό…
Η παράδοση αυτή γύρω από τον Άγιο Γεώργιο έγινε γνωστή στη Δύση μέσω των Σταυροφόρων.
Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο είναι η εξαιρετική δημοφιλία του αγίου ακόμα και στους Μουσουλμάνους της Εγγύς Ανατολής, οι οποίοι τον τιμούν με το παρώνυμο El Khudder, που στα αραβικά σημαίνει «Ο Πράσινος» (ίσως λόγω του γκρι χρώματος του αλόγου του, που στα αραβικά αποκαλείται πράσινο), θεωρώντάς τον ως έναν άγιο πολεμιστή που μάχεται ενάντια στο κακό και δε συνδέεται απαραίτητα με τη χριστιανική πίστη.
Στα δύσκολα χρόνια της τουρκοκρατίας φαίνεται επίσης, ότι εμφανίστηκε και μια άλλη παράδοση που προστέθηκε στη λατρεία του αγίου: οι κόμποι-αφιερώματα προς τιμήν του, που παραπέμπουν, βέβαια, σε μια παμπάλαια τελετουργική πράξη μαγείας, στην οποία πιστεύεται ότι με έναν κόμπο «δένεται» το άτομο με την δράση κάποιου υπερφυσικού στοιχείου.
Την παράδοση αυτή την βρίσκουμε ακόμα και σήμερα στον Άη Γιώργη της Πριγκήπου, όπου συρρέουν μαζικά πιστοί από τις ανατολικές επαρχίες της Τουρκίας, αλλά και από όλη την Ανατολή. Τα παλιά τα χρόνια υπήρχε και το συνήθειο να δένουν στα ταμένα παιδιά κουδούνια, εξ ου και η προσωνυμία «Άη Γιώργης ο κουδουνάς». Ακόμα και σήμερα πάντως οι πιστοί που ανεβαίνουν τον απότομο λόφο της μονής δένουν στα κλαδιά των γύρω θάμνων και δένδρων κόμπους από χαρτί ή ύφασμα ή την άκρη μιας κουβαρίστρας, της οποίας την κλωστή σέρνουν ώς τον ναό, ζητώντας τη θεία βοήθεια.
(http://asset.tovima.gr/assetservice/Image.ashx?c=14463119&r=0&p=0&t=0&q=100&v=1&s=1&w=310&h=)
Άγιος Γεώργιος ο Κουδουνάς, Πρίγκηπος
Αλλά και στην περιοχή των Μετεώρων, στο γραφικό χωριό Καστράκι βρίσκουμε το εξωκλήσι του Αη Γιώργη του Μαντηλά κάτω από έναν βράχο όπου είχε χτιστεί το ομώνυμο Μοναστήρι. Εκεί, λοιπόν, κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας στο εξωκλήσι του αγίου, νέοι του χωριού, ζωσμένοι στη μέση με εκατοντάδες μαντήλια (τάματα πιστών), σκαρφαλώνουν στο βράχο με τριχιές, με σκοπό να κρεμάσουν τα καινούργια και να πάρουν τα περσινά, τα οποία κατεβαίνοντας τα μοιράζουν (ως φυλαχτό) στους προσκυνητές.
Το έθιμο των μαντηλιών το αποδίδουν στους Τούρκους, καθώς όπως λέγεται, την εποχή της Τουρκοκρατίας μια Τουρκάλα προσευχήθηκε στον Άγιο να κάνει καλά τον άνδρα της, που ξαφνικά ενώ έκοβε ξύλα στο δασύλλιο του Αγίου κάτω απ' το μοναστήρι έπεσε κάτω λιπόθυμος. Ο Τούρκος αξιωματούχος σηκώθηκε και η Τουρκάλα για να ευχαριστήσει τον Άγιο πρόσφερε το μαντήλι της. Από τότε, το έθιμο έμεινε και όποιος θέλει να κάνει κάποιο τάμα ή να ευχαριστήσει τον Αη Γιώργη δένει ένα μαντήλι στη μέση κάποιου νέου που ανεβαίνει στο βράχο, το οποίο παραμένει ένα χρόνο, μέχρι την επόμενη χρονιά.
(http://www.trikalanews.gr/adminpanel/editor/assets/NEWS/2010_2/man2kastr934304.jpg)
Μοναστήρι Αγίου Γεωργίου, Καστράκι, Τρίκαλα
Και φυσικά, επειδή εμείς χωρίς τραγούδι δεν μπορούμε, την ίδια περίοδο που εμφανίζεται ο μύθος της δρακοκτονίας από τον Άγιο Γεώργιο, εμφανίζεται και το δημώδες «Τραγούδι τ’ Άη-Γιώργη» σε πολλές παραλλαγές...
Σε όλες πάντως ο Αη Γιώργης εμφανίζεται να σκοτώνει το δράκοντα που φύλαγε το πηγάδι με το νερό και να σώζει την κόρη του βασιλιά, που είχε προσφερθεί κατόπιν κληρώσεως ως θυσία στον δράκοντα. Ως ανταμοιβή για το κατόρθωμά του ο Άγιος ζητά να γίνουν οι κάτοικοι όλοι χριστιανοί.
Ακούστε το στην κυπριακή εκδοχή του σε διασκευή και ενορχήστρωση Αλκίνοου Ιωαννίδη και Μιλτιάδη Παπαστάμου για τον δίσκο «Που Δύσην ως Ανατολήν».
Ερμηνεύει φυσικά ο Αλκίνοος Ιωαννίδης.
http://www.youtube.com/watch?v=qihTjeNbQNs&feature=related
Δευτέρα ήτουν της Καθαράς που κάμνουν την νομάδαν
Μες το καράβιν έμπηκεν την πρώτην εβτομάδαν
Και τρεις ημέρες έκαμεν να ρέξει το Βερούτιν
Ψουμίν, νερόν εν εβρέθηκεν μεσά στην χώραν τούτην
Ψουμίν νερόν είχεν πολλύν κατω μακρά στο πλάτος
Κειμέσα εκατώκησεν ένας μεάλος δράκος
Και δεν τα’ αφήνει το νερόν στην χώραν τους να πάει
Ταΐνιν του εκάμνασιν ποναν παιδίν να φάει
Να ξαπολύσει το νερό, στην χώραν για να πάει
Άλλοι είχαν έξι και οκτώ κι επέμπαν του τον έναν
Κι ήρτεν γυριν τ’ αφέντη μας, τ’ αφέντη βασιλέα
Είχεν μιαν κόρην μοναχήν κι είχεν να την παντρέψει
Θέλοντας και μη θέλοντας του δράκου να την πέψει
Παντές κι η κόρη εν άγιος, Χριστός κι απάκουσεν την
Τον Άη Γιώρκην να σου τον ‘που πάνω κατεβαίνει
Και με την σέλλαν την γρουσήν και το γρουσόν αππάριν
Στέκεται συλλοΐζεται πώς να την χαιρετήσει
-Για να την πω μουσκοκαρκιάν, μουσκοκαρκιά έχει κλώνους
Για να την πω τρανταφυλλιάν, τρανταφυλλιά έχει αγκάθια
Άτε ας τη χαιρετήσουμε σαν χαιρετούμεν πάντα
-Ώρα καλή σου λυερή, ώρα καλή και γειά σου
Μουσκούς και ροδοστέμματα στα καμαρόβρυα σου
Κι είντα γυρεύκεις Λυερή στου δράκου το πηγάδιν
Του δράκοντα του πονηρού, να βκεί και να σε φάει
-Αφέντη μου τα πάθη μας να σου τα πω δεν φτάννω
Άθθρωποι που την πείναν τους τρώσιν ένας τον άλλον
Έτσι έθελεν η τύχη μου, έτσι ήτουν το γραφτό μου
Μες στην κοιλιάν του δράκοντα να κάμω το θαφκειόν μου
Να σου ποκεί τον δράκοντα που κάτω κι ανεβαίνει
Κι όταν τους είδε κι ήταν τρεις κρυφές χαρές παθαίνει
-Μπουκκωμαν τρώω τον άδρωπον, το γιώμαν την κοπέλλαν
Και ως τα λιωβουττήματα άππαρον με την σέλλαν
Μιαν χατζιαρκάν του χάρισεν κιη πόλις ούλλη εσείστην
Και το σκαμνίν του βασιλιά έππεσεν κι ετσακκίστην
Βκάλλει που το δισσάκκιν του μεάλον αλυσίδιν
Κι έπκιασεν κι εχαλίνωσεν κείτο μεάλον φίδιν
-Τράβα το κόρη λυερή στην χώραν να το πάρεις
Για να το δουν αβάφτιστοι να παν να βαφτιστούσιν
Για να το δουν απίστευτοι να παν να πιστευτούσιν
Άνταν τους βλέπει ο βασιλιάς κρυφές χαρές παθθαίνει
-Πκοιός ειν’ αυτός που μου ‘καμεν τούτην την καλοσύνην
Να δώκω το βασίλειον μου κι ούλλον τον θησαυρόν μου
Να δώκω και την κόρην μου και να γενεί γαμπρός μου
Κι επολοήθην Άγιος και λέει και λαλεί του
-Έν θέλω το βασίλειον σου μήτε τον θησαυρόν σου
Μιαν εκκλησιάν να χτίσετε, μνήμην τ’ Άη Γιωργίου
Που έρκεται η μέρα του κοστρείς του Απριλίου
Πηγές:
http://www.newstime.gr/?i=nt.el.article&id=41237
http://www.kairatos.com.gr/afieromata/aigiorgis.htm
http://www.matia.gr/7/72/7203/7203_1_1.html
http://www.impantokratoros.gr/Agios-Georgios.el.aspx
http://www1.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=5037411
http://en.wikipedia.org/wiki/Saint_George
-
Πάλι τάσεις φυγής βλέπω… Πάντα στα δύσκολα όλοι ονειρεύονται την απόδραση, να βρουν μπροστά τους μια πόρτα να φύγουν…
Η Πόλις
Σε παλιότερες εποχές, όταν ο κόσμος κουραζόταν από την επιτήδευση, τις κοινωνικές συμβάσεις,
τις ίντριγκες και τη διαφθορά της πόλης, ονειρευόταν την επιστροφή στην ύπαιθρο.
Μια τέτοια τάση είχε εμφανιστεί λ.χ τον 17ο και 18ο αιώνα
με αποκορύφωμα τον 19ο κατά τον οποίο οι ρομαντικοί θα λάτρευαν τη φύση.
Τον πρώτο, όμως, καιρό την ύπαιθρο την ονειρεύονταν από μακριά, χωρίς να τολμούν και να αποδράσουν σ’ αυτήν. Σκηνές από τη βουκολική ζωή και ειδυλλιακά τοπία ενέπνεαν τους καλλιτέχνες, για να μεταφερθούν έστω με τη φαντασία τους σε μια άλλη πιο αληθινή, πιο όμορφη ζωή.
Ένας τέτοιος ειδυλλιακός τόπος ήταν, όπως έλεγα προχθές, τα Κύθηρα, τα οποία φαντάζονταν σαν έναν παράδεισο όπου βασιλεύει ο έρωτας, επειδή εκεί κοντά είχε γεννηθεί σύμφωνα με τη μυθολογία η Αφροδίτη.
Κι ας τόνιζαν με τα έργα τους κάποιοι, όπως ο Βατώ ή αργότερα ο Μποντλέρ, την ουτοπικότητα της επιλογής αυτής.
Ένας άλλος ουτοπικός προορισμός ήταν η Αρκαδία, από την οποία είχε εμπνευστεί μια σειρά βουκολικών ποιημάτων ο Βιργίλιος («Εκλογές»).
Έτσι, η Αρκαδία επί αιώνες στα μυαλά των Δυτικοευρωπαίων ήταν ένας τόπος πανέμορφος όπου σύχναζαν αγνοί και άδολοι βοσκοί.
Και όμως, ούτε και εκεί τα πράγματα ήταν ιδανικά.
Μια από τις φωνές της αντίδρασης εδώ ήταν ο Nicolas Poussin, ο οποίος ζωγράφισε δυο πίνακες με παρεμφερές θέμα:
Το πανέμορφο τοπίο της Αρκαδίας με τους πανέμορφους βοσκούς και τις βοσκοπούλες, που όλοι ονειρεύονταν.
Καταμεσής, όμως, του πίνακα έβαλε έναν τάφο με την επιγραφή «Et in Arcadia ego» (=Και στην Αρκαδία εγώ).
Ακόμα και στον ομορφότερο τόπο να πάνε, ο θάνατος, τα προβλήματα, οι δυσκολίες θα βρεθούν και εκεί…
Με λίγα λόγια, η φυγή, δυστυχώς, δεν είναι η λύση.
(http://lh5.ggpht.com/_SUBGzd1BG60/Sh9xTwJinBI/AAAAAAAChKg/42dWjUs66Rk/Poussin,%20Et%20in%20Arcadia%20ego.jpg)
Nicolas Poussin “Oι Βοσκοί της Αρκαδίας» (1638-1640), Μουσείο Λούβρου, Παρίσι
Ο Κωνσταντίνος Καβάφης απέδωσε με το δικό του τρόπο το μάταιο των ουτοπικών διαδρομών
ως τρόπο επίλυσης των προβλημάτων στο γνωστό του ποίημα «Η πόλις» (1910).
Ακούστε το να το απαγγέλλει ο Γιώργος Π. Σαββίδης
και στη συνέχεια να το τραγουδά η Μαρία Φαραντούρη στην ωραιότερη μελοποίηση που έχω ακούσει ποτέ σε ποίημα του Καβάφη, η οποία είναι δημιούργημα του Μίκη Θεοδωράκη.
http://www.youtube.com/watch?v=kNncOCJEzoU&feature=related
Είπες• «Θα πάγω σ' άλλη γή, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα,
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή•
κ' είν' η καρδιά μου -- σαν νεκρός -- θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμό αυτόν θα μένει.
Οπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα».
Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς•
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού -- μη ελπίζεις --
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Ετσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γή την χάλασες.
-
Ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή
Το τροπάριο που χαρακτηρίζει τη Μεγάλη Τρίτη είναι αναμφίβολα αυτό που έγραψε η Κασσιανή για την νεαρή πόρνη που μετανόησε και ζήτησε συγχώρεση από τον Ιησού.
Εγώ δεν θα σας μιλήσω, όμως, ούτε για την Κασσιανή ούτε για την πόρνη,
αλλά για κάποιες εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσες γυναίκες που αποτυπώθηκαν στην τέχνη…
«Αμαρτάνω» σήμαινε στα αρχαία ελληνικά «αστοχώ».
Αργότερα, όμως, όταν επικράτησε ο χριστιανισμός, η λέξη απέκτησε τη μεταφορική σημασία της ηθικής αστοχίας, του ηθικού παραπτώματος.
Ο Αίσωπος (625-560 π.Χ), αυτός ο αναμφισβήτητος πατέρας του αρχαίου μύθου,
αναφέρει μεταξύ άλλων μια αλληγορική ιστορία για μια γαλακτοπώλισσα.
Μια μέρα μια γαλακτοπώλισσα περπατούσε στο δρόμο μεταφέροντας πάνω στο κεφάλι της μια κανάτα με γάλα, που μόλις είχε συγκεντρώσει.
Το μυαλό της έτρεχε από τη μια σκέψη στην άλλη:
Με το παχύ γάλα που είχε, θα έφτιαχνε βούτυρο. Το βούτυρο θα το πουλούσε και θα αγόραζε πολλά αυγά για εκκόλαψη. Τις κότες που γεννιόντουσαν, θα τις πουλούσε και θα αγόραζε ένα ωραίο φόρεμα για το πανηγύρι και όλοι οι άντρες θα την κοιτούσαν. Θα επιχειρούσαν να τις κάνουν ερωτικές προτάσεις, αλλά αυτή θα τους ξαπόστελνε.
Και καθώς κούναγε περιφρονητικά το κεφάλι της σκεπτόμενη την τελευταία αυτή σκηνή, έπεσε η κανάτα…
Και ιδού, το γάλα που θα άλλαζε τη ζωή της, κύλησε στο έδαφος μακριά από το βούτυρο, μακριά από τα αυγά, μακριά από τις κότες και το πανέμορφο φόρεμα με το οποίο θα εντυπωσίαζε τους πάντες…
Από τότε αυτή η φτωχή γαλακτοπώλισσα, που γκρέμισε τα όνειρά της στην προσπάθειά της να αποφύγει στη φαντασία της το ηθικό παράπτωμα, θα γινόταν παράδειγμα πνευματικής και ηθικής αστοχίας, καθώς μέσα στην αφέλεια και την απληστία της βιάστηκε να κάνει μεγαλεπήβολα σχέδια, προτού εξασφαλίσει τα στοιχειώδη…
Αιώνες αργότερα, την εποχή που ζούσε στην Ολλανδία ο Βερμέερ, οι γαλακτοπώλισσες και οι υπηρέτριες είχαν αποκτήσει άσχημο όνομα,
καθώς θεωρούνταν γυναίκες με μειωμένες ηθικές αντιστάσεις και περιπεσούσες εν πολλαίς αμαρτίαις …
Έτσι, συχνά αποτυπώνονταν στη λογοτεχνία και στη ζωγραφική σε ερωτικές περιπτύξεις με άνδρες της ανώτερης τάξης ή με ερωτικά σύμβολα και βλέμματα όλο υπονοούμενα.
Ωστόσο, ο Βερμέερ στον διάσημο πλέον πίνακα που βλέπετε, προτίμησε να φιλοτεχνήσει μια πιο αξιοπρεπή και εργατική γαλακτοπώλισσα, βάζοντας λίγο φρένο στις γενικεύσεις...
(http://robertarood.files.wordpress.com/2009/11/vermeer_milkmaid.jpg)
Johannes Vermeer “H γαλακτοπώλισσα» (1657-1658), Rijksmuseum, Άμστερνταμ
Για να μην κακολογούμε όμως μόνο τις γαλατούδες, θα κλείσω με μια πιο σύγχρονη γυναίκα περιπεσούσα εν πολλαίς αμαρτίαις,
για την οποία μας μιλά ο Γκάτσος.
Όχι αυτή δεν είναι γαλακτοπώλισσα. Δεν ξέρει καν το γάλα και τη κρέμα λόγω φτώχειας.
Μεγαλοπιάνεται όμως κι αυτή σαν τη γαλακτοπώλισσα του Αισώπου και υποπίπτει σε σφάλματα σαν τις Ολλανδές γαλακτοπώλισσες… μέχρι να προσγειωθεί στην πραγματικότητα.
Η Παναγία των Πατησίων
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Ερμηνεία: Γιάννα Κατσαγιώργη
http://www.youtube.com/watch?v=lgbPxBKGzp0
Τη μέρα που γεννήθηκα
με πήρανε τρεις γύφτοι
και στράτα στράτα με έφεραν
εδώ στον Ποδονίφτη
Τα σπίτια τότε φτωχικά
ξεσκέπαστο το ρέμα
το γάλα ήταν όνειρο
και παραμύθι η κρέμα
Μα εμένα μού 'δωσε η ζωή λαχταριστές καμπύλες
που για τους άντρες άνοιγαν των ουρανών τις πύλες
και μού 'λεγαν στενάζοντας καθώς με παίρναν πρέφα
"Εσύ κερδίζεις μάνα μου και κύπελλο Ουέφα"
Απ' αριθμούς και γράμματα
δε σκάμπαζα ούτε λέξη
κι ένα παιδί της γειτονιάς
πού 'χα μαζί του μπλέξει
Έπαιζε με ένα ακορντεόν
σε μια μικρή ορχήστρα
και με το ζόρι μ' έβαλε
να γίνω τραγουδίστρα
Βγήκα στο πάλκο μια βραδιά κι ω θαύμα των θαυμάτων
πάψαν των σκύλων οι φωνές κι οι τσαχπινιές των γάτων
και μού 'λεγαν οι φίλοι μου, παιδιά του εργοταξίου
"εσύ μασάς τη Μοσχολιού και τρως την Αλεξίου"
Με τον καιρό βαρέθηκα
τον ακορντεονίστα
τα λόγια του μου φέρνανε
και κούραση και νύστα
Έτσι λοιπόν παντρεύτηκα
κάποιον συνταξιούχο
κι είχα σπιτάκι καθαρό
σιδερωμένο ρούχο
Κι έμαθα σαν λησμόνησα του τραγουδιού τα φάλτσα
να φτιάχνω φίνο μουσακά και μακαρόνια σάλτσα
κι όλοι μου λέγαν σε γιορτές, σε γάμους, σε βαφτίσια
"εσύ θα γίνεις Παναγιά μια μέρα στα Πατήσια".
Τώρα μου έρχονται στο μυαλό πολλοί άνδρες και γυναίκες που εν πολλαίς αμαρτίαις έπεσαν και μας έφεραν σ’ αυτήν την κατάσταση που ζούμε και δεν έχουν ψελλίσει ούτε ένα «ήμαρτον». Δίνω, όμως, τόπο στην οργή λόγω Πάσχα.
Εύχομαι σε όλους καλή Ανάσταση. Τα ξαναλέμε μετά το Πάσχα.:-* :-* :-*
-
Κάτι τελευταίο ειδικά για τον Αρίστο. :-*
Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΔΕΙΠΝΟΣ
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/7/77/DaVinci_LastSupper_high_res_2_nowatmrk.jpg)
Leonardo Da Vinci «Ο Μυστικός Δείπνος» (1495- 1498),
τοιχογραφία στη Santa Maria delle Grazie, Μιλάνο
Στίχοι: Παναγιώτης Ανδρόνικος
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης (1984)
http://www.youtube.com/watch?v=xv8FfLCtuYI&feature=related
Ω, παιδιά μου ορφανά
σκορπισμένα εδώ κι εκεί
διωγμένα κι υβρισμένα
ξυπνήστε τώρα
ήρθε η ώρα
Ήρθε ο Δείπνος ο Μυστικός
Ω, παιδιά μου που με κόπους
κατά τόπους τρέχετε
για μια τροφή
κι εις δεσπότας και ιδιώτας
δούλου δέχεστε μορφή
Ξυπνήστε τέκνα
κι ήρθε η ώρα
Ήρθε ο Δείπνος ο Μυστικός
-
(http://www.addaspoonfulofsugar.com/wp-content/uploads/2010/03/stillness.jpg)
Abel Korzeniowski - Stillness Of The Mind (http://www.youtube.com/watch?v=omLBHOiI5Hc)
Hanz Zimmer - A small measure of peace (http://www.youtube.com/watch?v=RJjzb6HIF8c&feature=related)
1. Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον. 2 καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι. 3 καὶ ἐὰν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσωμαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι. 4 Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, 5 οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, 6 οὐ χαίρει ἐπὶ τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· 7 πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει. 8 Ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει. εἴτε δὲ προφητεῖαι, καταργηθήσονται· εἴτε γλῶσσαι, παύσονται· εἴτε γνῶσις, καταργηθήσεται. 9 ἐκ μέρους δὲ γινώσκομεν καὶ ἐκ μέρους προφητεύομεν· 10 ὅταν δὲ ἔλθῃ τὸ τέλειον, τότε τὸ ἐκ μέρους καταργηθήσεται. 11 ὅτε ἤμην νήπιος, ὡς νήπιος ἐλάλουν, ὡς νήπιος ἐφρόνουν, ὡς νήπιος ἐλογιζόμην· ὅτε δὲ γέγονα ἀνήρ, κατήργηκα τὰ τοῦ νηπίου. 12 βλέπομεν γὰρ ἄρτι δι' ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι, τότε δὲ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον· ἄρτι γινώσκω ἐκ μέρους, τότε δὲ ἐπιγνώσομαι καθὼς καὶ ἐπεγνώσθην. 13 νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη.
Α' Κορινθίους 13
Πάντα καλοδεχούμενες οι ευχές αγάπης :) , ευχαριστώ κι εγώ όλους σας κι εύχομαι ανάσταση όμορφων σκέψεων και συναισθημάτων που "αφήσαμε" να "κοιμηθούν" ;)
-
σωστα ολα αυτα. Ομως, δεν ειμαστε αμοιροι ευθυνων.
Νόμος της ψυχολογιας."Αν θελεις να αλλαξεις κατι , αλλαξε πρωτα εσυ ο ιδιος"....
Ακριβώς.
Η παρακάτω διδακτική ιστορία είναι αφιερωμένη στον απαισιόδοξο Paraxeno και στον αισιόδοξο Μάρκο (παρεμπιπτόντως, χρόνια πολλά για τη γιορτή σου που πέρασε :-* ).
Tώρα είμαστε ελεύθεροι
Now we are free
Ο Τζελαλεντίν Ρουμί (κατά κόσμον Jalāl ad-Dīn Muḥammad Balkhī )
ήταν Πέρσης ποιητής και δάσκαλος θεολογίας και δικαίου που έζησε κατά τον 13ο αιώνα
και άσκησε μεγάλη επιρροή στον ιδεολογικό-θρησκευτικό χώρο του Ισλάμ και ιδιαίτερα στον μουσουλμανικό μυστικισμό.
Ίδρυσε το σουφικό τάγμα των Μεβλεβί, γνωστών στον πολύ κόσμο από τη μυστικιστική έκσταση στην οποία φτάνουν στροβιλιζόμενοι με την υπόκρουση κατάλληλης μουσικής.
(http://www.spiritquotes.com/quotes/rumi/rumi_quotes_sayings3.jpg)
Ένα από τα σημαντικότερα έργα του, το "Μεσνεβί" (=δίστιχα) περιλαμβάνει έξι βιβλία με δίστιχα πάνω σε ηθικά και ασκητικά θέματα, τα οποία προσεγγίζει μέσα από αλληγορίες.
Σε πολλά σημεία έχει κανείς την αίσθηση ότι διαβάζει εκλαϊκευμένα κείμενα από άλλες αρχαίες φιλοσοφικές παραδόσεις (Νεοπλατωνικούς, Γνωστικιστές, Χριστιανούς ή Βουδιστές), από τις οποίες οι Σούφι έχουν επηρεαστεί πιστεύοντας πως
«όλες οι παραδόσεις οδηγούν στην μια και μόνη αλήθεια».
Μια ιστορία που περιλαμβάνεται στο πρώτο βιβλίο αναφέρεται
σ’ έναν σοφό παπαγάλο που κατάφερε έξυπνα να ελευθερωθεί ψυχή και σώματι μέσα από τον εικονικό θάνατο της εξαγορασμένης ψυχής του.
Η ιστορία έχει πάνω-κάτω ως εξής:
«Ζούσε κάποτε στη Βαγδάτη ένας ευγενικός και γενναιόδωρος έμπορος, που είχε πολλούς σκλάβους και υπηρέτες στη δούλεψή του, καθώς και έναν όμορφο παπαγάλο με λαμπερά πολύχρωμα φτερά, φημισμένο για την ευγλωττία και τα τραγούδια του.
Ο έμπορος ήταν καλός άνθρωπος και φερόταν σε όλους με τον καλύτερο τρόπο.
Μια μέρα, πριν φύγει για ένα ταξίδι για δουλειές στην Ινδία, ρώτησε τους υποτακτικούς του τι δώρα θα ήθελαν να τους φέρει.
«Ζητήστε μου ότι θέλετε» τους είπε. «Μολονότι έχω όλα όσα θα επιθυμούσε κανείς από τη ζωή, νιώθω στεναχώρια για το πώς λειτουργεί ο κόσμος αλλά κι εγώ ο ίδιος… Θα ήθελα λοιπόν να βρω έναν τρόπο να είμαι πιο ευτυχισμένος.»
Όλοι ζήτησαν κοσμήματα, μετάξια, αρώματα και μπαχαρικά.
Στο τέλος, ο έμπορος ρώτησε και τον παπαγάλο:
«Και συ ψυχή μου, τι θέλεις να φέρω σε σένα από την Ινδία γλυκό μου πουλί; Έχεις ήδη ένα κλουβί από ταρταρούγα και ελεφαντόδοντο, έναν υπέροχο καθρέπτη διακοσμημένο με διαμάντια, δυο χρυσά δαχτυλίδια με πολύτιμους λίθους στα πόδια σου και απολαμβάνεις τα πιο διαλεχτά φρούτα και λαχανικά όλου του κόσμου στα γεύματά σου. Αλλά ό,τι κι αν είναι αυτό που θέλεις, θα σου το φέρω».
(http://thumbs.dreamstime.com/thumblarge_265/12100531872tit7A.jpg)
«Δεν επιθυμώ τίποτα» απάντησε ο παπαγάλος. «Το μόνο που θέλω, σε παρακαλώ, είναι να μεταφέρεις ένα μήνυμα στους παπαγάλους της Ινδίας. Όταν τους συναντήσεις, πες τους ότι
"ο παπαγάλος μου, που ήταν θέλημα Θεού να βρεθεί κλεισμένος στο κλουβί μου, σας έχει επιθυμήσει πολύ. Έχει πια κουραστεί με όσα του έδιναν ως τώρα ευχαρίστηση… Όλα αυτά είναι κενά και χωρίς νόημα. Ω, σοφοί παπαγάλοι που ελεύθεροι πετάτε στα δάση και στους κήπους, σκεφτείτε το δικό μου παπαγάλο…
Ακούστε την κραυγή της καρδιάς του και στείλτε του ένα μήνυμα που θα δώσει φτερά στην ψυχή του και θα τον κάνει να πετάξει ξανά ψηλά, στους γαλάζιους ουρανούς της χαράς !"
Ο παπαγάλος είπε αυτά τα λόγια με τόσο καημό, που δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια του εμπόρου. Αφού υποσχέθηκε να παραδώσει το μήνυμα του πουλιού στα αδέλφια του στην Ινδία, έφυγε για το ταξίδι του.
Ύστερα από μήνες ο έμπορος τελείωσε τις δουλειές του στην Ινδία. Αγόρασε τα δώρα για τους υπηρέτες του και λίγο πριν πάρει τον δρόμο της επιστροφής για τη Βαγδάτη, αποφάσισε να μείνει για λίγες μέρες στην εξοχή για να ηρεμήσει.
Ένα πρωί, εκεί που ξαπόσταινε στον όμορφο κήπο, άκουσε κάποιους παπαγάλους να φλυαρούν χαρούμενα τσιμπολογώντας φρούτα στα δέντρα. Τότε θυμήθηκε την υπόσχεση που είχε δώσει στον παπαγάλο του. Κάλεσε λοιπόν κοντά του τα πουλιά και τους μετέφερε το μήνυμά του.
Με το που άκουσε το μήνυμα ένας από τους παπαγάλους που καθόταν σε ένα κλαδί, άρχισε να τρέμει, ανοιγόκλεισε τα φτερά του και μετά έπεσε από το κλαδί και ξεψύχησε.
Ο ευγενικός έμπορος ένοιωσε πολύ άσχημα που χωρίς να το θέλει είχε προκαλέσει το θάνατο ενός τόσο όμορφου πουλιού. Με θλίψη αναρωτήθηκε τι θα έλεγε στον παπαγάλο του, όταν θα επέστρεφε στην Βαγδάτη.
Μετά από λίγες μέρες γύρισε σπίτι του. Μοίρασε τα δώρα στους υπηρέτες του, αλλά δεν είπε λέξη στον παπαγάλο του. Ο παπαγάλος όμως, που περίμενε τον ρώτησε: «Πού είναι το δικό μου δώρο; Τι μήνυμα μου φέρνεις;»
«Κανένα», απάντησε ο έμπορος με θλίψη. «Τους μετέφερα το μήνυμά σου, αλλά δεν είπαν λέξη».
«Πες μου σε παρακαλώ τι είδες, τι άκουσες» ρώτησε όλο αγωνία ο παπαγάλος.
Μετά από πολλά παρακάλια, ο έμπορος εντέλει υποχώρησε και είπε: «Έδωσα το μήνυμά σου… Ένας από τους παπαγάλους όμως στενοχωρήθηκε τόσο πολύ που άρχισε να τρέμει, ανοιγόκλεισε τα φτερά του και μετά έπεσε από το κλαδί και ξεψύχησε».
Όταν ο παπαγάλος άκουσε τι είχε κάνει ο αδελφός του στην Ινδία,
άρχισε κι αυτός να τρέμει και μετά από λίγο ξεψύχησε μέσα στο όμορφο κλουβί του.
Ο έμπορος τα έχασε! Μόλις συνήλθε από το σοκ, τρελαμένος από τη θλίψη άρχισε να σκίζει τα ρούχα του και να φωνάζει: «Αγαπημένε μου παπαγάλε, σε σκότωσα, ο άμυαλος! Θεέ μου, βοήθα να αντέξω τούτη τη θλίψη! Τα λεφτά μου, η δουλειά μου δεν έχουν καμία αξία… Χωρίς εσένα, φτερωτέ μου φίλε, ο κόσμος είναι για μένα μια φυλακή… Πώς θα αντέξω;»
Και με τα λόγια αυτά άνοιξε το κλουβί , έβγαλε με απαλές κινήσεις έξω το άψυχο σώμα του αγαπημένου του παπαγάλου και το απόθεσε στο περβάζι του παραθύρου. Όμως -ω του θαύματος!- ξαφνικά ο παπαγάλος ζωντάνεψε και με ένα γρήγορο χτύπημα των φτερών του πέταξε στο κλαδί του απέναντι δέντρου.
Ο έμπορος έμεινε έκπληκτος! Τόσο από το «θαύμα» όσο και από το μεγαλείο των χρωμάτων και την ομορφιά των φτερών του παπαγάλου που έβλεπε για πρώτη φορά, καθώς δεν τον είχε δει ποτέ του να πετά.
Γεμάτος απορία είπε: «Αγαπημένε μου παπαγάλε, πες μου σε παρακαλώ τι σημαίνουν όλα αυτά; Τι ήταν αυτό που έμαθες από τους παπαγάλους τις Ινδίας και σε βοήθησε να επινοήσεις τούτο το κόλπο, που μου προξένησε τόση θλίψη;»
«Με την πράξη του ο αδελφός μου από την Ινδία μου έδωσε μια συμβουλή. Μου είπε:
Εγκατέλειψε την περηφάνια και την ματαιοδοξία σου, τα έξυπνα λόγια και τα μαγευτικά σου τραγούδια, που το μόνο που έκαναν ήταν να σε οδηγήσουν στη σκλαβιά. Γιατί χίλια κακά βρίσκουν όποιον την ομορφιά του, τα λόγια και τα τραγούδια του τα βγάζει σε δημοπρασία. Στο εξής ζήσε σαν να έχεις πεθάνει... Μόνο έτσι θα κερδίσεις την ελευθερία".
Και με τα λόγια αυτά, ο παπαγάλος πέταξε ψηλά στον ουρανό.
«Αντίο σοφέ μου φίλε» είπε ο έμπορος.
«Ο Θεός να σε έχει καλά. Μόλις μου έδειξες ένα νέο μονοπάτι. Θα το ακολουθήσω γιατί είναι το μόνο που λάμπει με φως…»
(http://farm4.static.flickr.com/3095/3181273600_75593708b3.jpg)
Το τραγούδι που θα ακούσετε («Now we are free»), γνωστό από την ταινία «Μονομάχος»,
το έχουν γράψει ο Hans Zimmer και η Lisa Gerrard.
Η Lisa Gerrard, που ερμηνεύει κιόλας το τραγούδι,
είναι Αυστραλέζα μουσικός, μέλος του παλιού συγκροτήματος «Dead Can Dance».
Ίσως κάποιοι να θυμούνται την ιδιαίτερη φωνή της στο βίντεο που είχα παραθέσει στο αφιέρωμα για τον Καραβάτζιο.
Τo βίντεο που συνοδεύει το τραγούδι βασίζεται στη δουλειά του Καναδού φωτογράφου και κινηματογραφιστή Gregory Colbert, ο οποίος από το 1992 περιηγείται τον κόσμο (Αιθιοπία, Ναμίμπια, Τόνγκα, Αζόρες, Ινδία, Κένυα, Σρι Λάνκα, Αίγυπτο, Βόρνεο) με σκοπό να εξερευνήσει την αρμονική συνύπαρξη ζώων και ανθρώπων στην άγρια φύση. Τα αποτελέσματα της 16χρονης προσωπικής και καλλιτεχνικής του περιπλάνησης ήταν η έκθεση "Στάχτες και χιόνι" (“Ashes and Snow”), η οποία έχει δεχτεί πάνω από 10.000.000 επισκέψεις αποτελώντας τη μεγαλύτερη σε επισκεψιμότητα έκθεση
εν ζωή καλλιτέχνη στην ιστορία!
Όπως διατείνεται ο ίδιος, δάσκαλοι του είναι
«οι ελέφαντες, τα πτηνά, οι Μπουσμέν, οι άνθρωποι των θάμνων της Αφρικής
και οι καλόγεροι του Θιβέτ»…
http://www.youtube.com/watch?v=kJ9oq2xd4SE&feature=related
-
Σήμερα το πρωί άφησε την τελευταία του πνοή στα 89 του χρόνια ο Απόστολος Σάντας, γνωστός στο πανελλήνιο, όταν τη νύχτα της 30ης προς 31ης Μαΐου του 1941 σε ηλικία 18 ετών
κατέβασε μαζί με τον Μανώλη Γλέζο τη χιτλερική σημαία από τον ιερό βράχο της Ακρόπολης.
(http://users.sch.gr/maritheodo/history-pi/section3/images/051s.jpg)
Μανώλης Γλέζος και Απόστολος Σάντας την εποχή που κατέβασαν τη σημαία
Ο ίδιος εξιστορούσε το εγχείρημα υποστολής της σημαίας στον Ηλία Πετρόπουλο:
«Κι έξαφνα ένα δειλινό που ήμαστε στο Ζάππειο και ο ήλιος έγερνε λούζοντας τον ορίζοντα με εκείνα τα χρώματα που μόνο ο αττικός ουρανός έχει, τα μάτια μας γύρισαν στον βράχο της Ακροπόλεως. Μέσα στο υπέροχο φόντο της δύσης σταθήκαμε και κοιτούσαμε.
Και τότε... το βλέμμα μας έπεσε πάνω στη σημαία τους που υπερήφανα κυμάτιζε ψηλά-ψηλά και η βαριά σκιά της πλάκωνε καταθλιπτικά όλη την Αθήνα, όλη την αττική γη.
(http://a5.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc4/63014_114520895272133_112801578777398_98961_8337558_n.jpg)
Να τι πρέπει να τους κάνομε!
Ήρθε η σκέψη σαν σπίθα. Να τους την πάρουμε.
Να την γκρεμίσουμε και να την ξεσχίσουμε και να πλύνουμε έτσι τη βρωμιά από τον Ιερό Βράχο.
Την είχαν στήσει αυτήν την ίδια την πολεμική τους σημαία οι Ναζί θριαμβευτικά ως τότε στη Βαρσοβία, στη Βιέννη, στην Αμβέρσα, στη Νορβηγία, στο Παρίσι και στο Βελιγράδι και απειλούσαν να τη στήσουν σε όλο τον κόσμο τότε.
Μα εδώ είναι Ελλάδα. Είναι η μικρή χώρα που απ' αυτή ξεπετάχτηκε η φλόγα του Πολιτισμού. Είναι η χώρα που δίνει το παράδειγμα πάντα στις κρίσιμες στιγμές της Ιστορίας».
Aργότερα, στην αρχή του βιβλίου του «Μια νύχτα στην Ακρόπολη... μνήμες από μία σπουδαία εποχή» έγραφε με αφορμή αυτό το γεγονός:
«Σε κάποιο βιβλίο του Κίπλινγκ, ή της Περλ Μπακ
- δεν θυμάμαι τώρα ακριβώς πότε και πού -
διάβασα ότι οι γέροι Κινέζοι, όταν γεννιέται ένα καινούργιο εγγόνι τους,
πηγαίνουν στο νεογέννητο και του εύχονται να ζήσει τη ζωή του σε ενδιαφέρουσες και σπουδαίες εποχές.
Αυτό ακριβώς συνέβη σε μένα και τους συνομήλικούς μου Έλληνες. Ζήσαμε σε πολύ ενδιαφέρουσες και σπουδαίες εποχές... Σε αυτά τα χρόνια, όλοι μαζί οι Έλληνες και Ελληνίδες, της λεγόμενης γενιάς του '40, ανεβάσαμε την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό ψηλά και γράψαμε ιστορία».
(http://www.4uthesite.com/prods/large/48884.jpg)
Ένα τραγούδι γι’ αυτόν από την πατρίδα του τη Λευκάδα.
Έλα και εσύ
Στίχοι: Ηλίας Π. Γεωργάκης
Μουσική: Διονύσης Γεωργάκης
Τραγούδι: ''Αγιομαυρίτικη Παρέα''
http://www.youtube.com/watch?v=mnWLB_ASM6U
Λευκάδα, όνειρο που δεν τελειώνει…
-
Kαλημέρα και καλό μήνα!
Σημαντική μέρα η σημερινή, καθώς γιορτάζουμε για άλλη μια φορά την έλευση της άνοιξης και την ήττα του χειμώνα, αλλά θυμόμαστε και δυο επετείους που άλλαξαν την πορεία της ιστορίας.
Ας ξεκινήσω από τα ευχάριστα και ανοιξιάτικα. Σας έχω πει σχεδόν τα πάντα για την άνοιξη, εκτός από την παρακάτω ιστορία.
Ο εφιάλτης της Περσεφόνης
«Τότε εγώ πήδησα από χαρά, κι έπειτα αυτός κρυφά μου έβαλε στο χέρι σπυρί ροδιού, μελίγευστη τροφή,
και με ανάγκασε να τη γευτώ με βία κι άθελά μου.»
(Ομηρικός ύμνος προς τη Δήμητρα, στ. 411-413)
Η Περσεφόνη, κόρη της Δήμητρας, πανάρχαιας θεάς της γονιμότητας, μάζευε με τις φιλενάδες της λουλούδια στους αγρούς, όταν την είδε ο Πλούτωνας, θεός του κάτω κόσμου, την ερωτεύθηκε και την πήρε μαζί του. Με την αρπαγή της Περσεφόνης έπαψε η γη να καρπίζει και οι άνθρωποι δεν είχαν πια να φάνε. Έτσι αναγκάστηκαν οι θεοί να επέμβουν, ώστε να επιστρέψει η Περσεφόνη.
Ωστόσο, για να την «δέσει» με τον Άδη ο Πλούτωνας, της έδωσε να φάει έξι σπόρους από το ρόδι (που κουβαλά τη μνήμη του φθινοπώρου και του χειμώνα), ώστε να την αναγκάσει έξι μήνες να μένει μαζί του. Από τότε η Περσεφόνη περνάει έξι μήνες στον κάτω κόσμο, την εποχή που ησυχάζει η Φύση, για να γυρίσει μετά φέρνοντας μαζί της τον πλούτο του Πλούτωνα, την γονιμότητα και την πανσπερμία.
Όσο για τη μητέρα της τη Δήμητρα, προτού επιστρέψει στην οικία των θεών, νιώθοντας βαθιά ευγνωμοσύνη στους Ελευσίνιους για τη φιλοξενία τους, αξίωσε να τελούν κάθε χρόνο προς τιμήν της τα περίφημα «Ελευσίνια μυστήρια» μέσα σε απόλυτη μυστικότητα, υποσχόμενη σαν αντάλλαγμα αιώνια ευημερία για την πόλη.
(http://www.heavenandearthessentials.com/images/Persephone.jpg)
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Φαραντούρη
http://www.youtube.com/watch?v=ex-3c5sErAI&feature=related
Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα
κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο
τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα
και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο.
Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.
Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες
ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο
τώρα πετάνε αποτσίγαρα οι τουρίστες
και το καινούργιο πάν να δουν διυλιστήριο.
Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.
Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία
κι ήταν ευχή του κάμπου τα βελάσματα
τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία
άδεια κορμιά σιδερικά παιδιά κι ελάσματα.
Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.
-
Κι ας περάσω τώρα στις δυο επετείους.
Η πρώτη είναι η περίφημη εργατική Πρωτομαγιά.
Which side are you on?
Την Πρωτομαγιά του 1886 έγιναν οι μεγάλες διαδηλώσεις στο Σικάγο με τη συμμετοχή 90.000 ανθρώπων
και βασικό αίτημα τα τρία οχτάρια:
οχτώ ώρες εργασίας, οχτώ ψυχαγωγία και οχτώ ύπνος.
Βλέπετε, την περίοδο εκείνη το κανονιστικό πλαίσιο εργασίας στις ΗΠΑ ήταν σχεδόν ανύπαρκτο και οι εργοδότες μπορούσαν να απασχολούν το προσωπικό τους κατά το δοκούν, ακόμη και τις Κυριακές. Στην απεργία πήραν μέρος περίπου 350.000 εργάτες σε 1.200 εργοστάσια των ΗΠΑ.
Στη χώρα μας, ο πρώτος εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς έγινε το 1893, στην Αθήνα, με πρωτοβουλία του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου του Σταύρου Καλλέργη. Η 1η Μαΐου ήταν Σάββατο και εργάσιμη. Έτσι, επελέγη η Κυριακή 2 Μαΐου, για να έχει η γιορτή μαζικό χαρακτήρα.
Οι συγκεντρωμένοι ενέκριναν ψήφισμα το οποίο είχε ως εξής:
«Συνελθόντες σήμερον την 2 Μαΐου, ημέραν Κυριακήν και ώραν 5 μ.μ. εν τω Αρχαίω Σταδίω, οι κάτωθι υπογεγραμμένοι μέλη του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου» και υπό μισθόν πάσχοντες εψηφίσαμεν:
α) Την Κυριακήν να κλείωσι τα καταστήματα, καθ' όλην την ημέραν, και οι πολίται ν' αναπαύωνται.
β) Οι εργάται να εργάζωνται 8 ώρας την ημέραν.
γ) Ν' απονέμηται σύνταξις εις τους εκ της εργασίας παθόντας και καταστάντας ανικάνους προς διατήρησιν εαυτών και της οικογενείας των.
δ) Το συμβούλιον του «Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου» να επιδώση το ψήφισμα εις την Βουλήν.»
Χρόνια αργότερα, στη Θεσσαλονίκη τον Μάιο του 1936 τα εργατικά συνδικάτα της πόλης κατέβασαν τα μέλη τους στον δρόμο για να διαδηλώσουν, με αποτέλεσμα να επακολουθήσουν συγκρούσεις με την Αστυνομία. Ο φωτογραφικός φακός της εποχής αποτύπωσε μια μάνα να μοιρολογεί, στη μέση του δρόμου, πάνω από τον νεκρό γιο της. Ένας ποιητής γεννημένος την Πρωτομαγιά του 1909, ο Γιάννης Ρίτσος εμπνεύστηκε από το τραγικό γεγονός τον «Επιτάφιο», στον οποίον περιέχεται το ποίημα «Μέρα Μαγιού μού μίσεψες», που μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης.
Ας ξαναγυρίσουμε, όμως, πίσω στην Αμερική…
(http://3.bp.blogspot.com/_FxrBoKuh_ss/SfowDfgZePI/AAAAAAAAErA/d5xTbGl8Ab0/s400/2-attack.JPG)
Aπεικόνιση των διαδηλώσεων στο Σικάγο τον Μάη του 1886.
Το τραγούδι που ακολουθεί βασίζεται σε πραγματική ιστορία
( http://www.geocities.com/Nashville/3448/whichsid.html ):
«Το 1931, οι ανθρακωρύχοι στo Harlan της Αμερικής απεργούσαν και καθημερινά συγκρούονταν με οπλισμένους υπαλλήλους των αφεντικών τους. Από τη μια πλευρά βρίσκονταν δηλαδή οι ιδιοκτήτες των ορυχείων με τους ανθρώπους τους και από την άλλη, οι ανθρακωρύχοι.
Ο άντρας της στιχουργού Florence Reece , ο Sam Reece, ήταν ένας από τους ηγέτες του συνδικάτου των ανθρακωρύχων. Μια μέρα που έλειπε από το σπίτι και εκείνη ήταν μόνη της με τα επτά παιδιά τους, πήγαν ο σερίφης J.H.Blair και οι άντρες του, για να τον βρουν. Αφού ανακάτωσαν το σπίτι, τον περίμεναν να γυρίσει, για να τον σκοτώσουν. Μάλλον γλίτωσε.
Μια μέρα η Reece πήρε μια σελίδα από το ημερολόγιο του τοίχου και έγραψε τους στίχους του «Which side are you on». Η απλότητα των στίχων οδήγησε στο να χρησιμοποιηθεί έκτοτε το τραγούδι αυτό και σε άλλες απεργίες και να κυκλοφορήσει με διάφορες ερμηνείες.»
Η τελευταία πιο γνωστή ερμηνεία του είναι αυτή της NATALIE MERCHANT.
http://www.youtube.com/watch?v=dC5o5mVpYPM
Come all you good workers,
Good news to you I'll tell
Of how the good old union
Has come in here to dwell.
CHORUS:
Which side are you on?
Which side are you on?
Which side are you on?
Which side are you on?
My dady was a miner,
And I'm a miner's son,
And I'll stick with the union
'Til every battle's won.
They say in Harlan County
There are no neutrals there.
You'll either be a union man
Or a thug for J. H. Blair.
Oh workers can you stand it?
Oh tell me how you can?
Will you be a lousy scab
Or will you be a man?
Don't scab for the bosses,
Don't listen to their lies.
Us poor folks haven't got a chance
Unless we organize.
-
Και η δεύτερη επέτειος, την οποία συχνά ξεχνάμε...ο θάνατος του Παναγούλη.
ΚΟΚΚΙΝΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΜΟΥ
«Ένα σπιρτόξυλο για πέννα
αίμα χυμένο στο πάτωμα για μελάνι
το ξεχασμένο περιτύλιγμα της γάζας για χαρτί.
Μα τι να γράψω;
Τη Διεύθυνσή μου μονάχα ίσως προφτάσω.
Παράξενο και πήζει το μελάνι.
Μέσ’ από φυλακή σας γράφω
στην Ελλάδα.»
(Ποίημα γραμμένο από τον Αλέκο Παναγούλη στις Στρατιωτικές Φυλακές Μπογιατίου
στις 5 Ιουνίου 1971 μετά από ξυλοδαρμό)
(http://theopeppasblog.pblogs.gr/files/34718-Alekos_panagoulis_Nov_68.jpg)
Αλέκος Παναγούλης (2 Ιουλίου 1939 – 1 Μαΐου 1976)
O αγωνιστής, που επαναστάτησε από την πρώτη ώρα που επιβλήθηκε η Χούντα λιποτακτώντας, ενώ υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία,
που σχεδίασε τη δολοφονία του δικτάτορα Παπαδόπουλου και πέρασε απίστευτα βασανιστήρια στις φυλακές
χωρίς να λυγίσει.
Ο ποιητής που έγραφε με το αίμα του ποιήματα στον τοίχο του κελιού του, για να μπορέσει να αντέξει.
Ο πολιτικός, που επιδίωξε πλήρη κάθαρση της πολιτικής ζωής και απομόνωση των πολιτικών που συνεργάστηκαν με το δικτατορικό καθεστώς και όλως τυχαίως σκοτώθηκε την Πρωτομαγιά του 1976 σε μυστηριώδες τροχαίο ατύχημα στη λεωφόρο Βουλιαγμένης…
(Όποιος ενδιαφέρεται για περισσότερες πληροφορίες για τη ζωή του μπορεί να διαβάσει εδώ: http://www.24grammata.com/?p=5030 )
Kαι ένα τραγούδι που γράφτηκε από τον Μίκη Θεοδωράκη με αφορμή το θάνατo του Παναγούλη.
Ερμηνεύει ο Γιώργος Νταλάρας.
http://www.youtube.com/watch?v=w_jtm0wi9vg
Κάθε πρωί ξεκινούσαμε να πάμε στη δουλειά
στο λεωφορείο γελούσαμε, είμαστε δυο παιδιά
Κόκκινο τριαντάφυλλο, κόκκινο το δειλινό
Κάποιο πρωί για τον πόλεμο κινήσαμε μαζί
όλοι μαζί τραγουδούσαμε, παλεύαμε μαζί
Κόκκινο τριαντάφυλλο, κόκκινο το δειλινό
Μέσα στο Μάη σκοτώθηκες το αίμα σου μαβί
έβαψε μαύρο τον ουρανό, κόκκινο τον καιρό
Κόκκινο τριαντάφυλλο, κόκκινο το δειλινό
Μαζί σου όλα σκοτώθηκαν όνειρα ιδανικά
γίνανε όλοι φαντάσματα, ζούμε συμβατικά
Κόκκινο τριαντάφυλλο, κόκκινο το δειλινό
Τώρα οι σημαίες γενήκανε είδη εμπορικά
είναι τα όνειρα αγαθά καταναλωτικά
Κόκκινο τριαντάφυλλο κόκκινο το δειλινό
-
Ο Μάης των Αγροτών - Πρωτομαγιά
Οι αγρότες επιλέγουν να φτιάξουν το Μάη τους με πρασινάδες και καρπούς,
σκόρδο για τη βασκανία και αγκάθι για τον εχθρό.
Στο Ρέισδερε της Σμύρνης, οι αγρότες, την παραμονή της Πρωτομαγιάς πήγαιναν στην εξοχή για να κόψουν οτιδήποτε είχε καρπό:
σιτάρι, κριθάρι, κλαδιά συκιάς με τα σύκα, σκόρδα, κρεμμύδια,
κλαδιά αμυγδαλιάς με τα αμύγδαλα, κλαδιά ροδιάς με τα ρόδια.
Στην Αγιάσο, κάνουν στεφάνια από όλα τα λουλούδια και βάζουν μέσα "δαιμοναριά", άγριο χόρτο με πλατιά φύλλα και κίτρινα λουλούδια για να δαιμονίζονται οι γαμπροί.
Στη Σέριφο, αποβραδίς, κρεμούν στην πόρτα ένα στεφάνι από λουλούδια τσουκνίδες, σκόρδο και κριθάρι.
Μαγιόξυλο
Σε χωριά της Κέρκυρας, οι κάτοικοι περιφέρουν έναν κορμό κυπαρισσιού, ο οποίος είναι σκεπασμένος με κίτρινες μαργαρίτες και γύρω του έχει ένα στεφάνι με χλωρά κλαδιά. Με το μαγιόξυλο αυτό, οι νέοι εργάτες ντυμένοι με κάτασπρα παντελόνια και πουκάμισα και κόκκινα μαντήλια στο λαιμό βγαίνουν στους δρόμους, τραγουδώντας το Μάη.
(http://t0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcQqL1d1h98JGxfmOjZogOAukwsPjJ_8Nt8OfUVKQbTP5Z3ifdFh)
Σταμάτης Κόκοτας
Στις 16 Μάη μήνα
http://www.youtube.com/watch?v=Cs4GvXK9YNg
Καλό απόγευμα
-
Καλησπέρα. :-*
Επειδή σήμερα μιλάγαμε το πρωί για πρότυπα ζωής που πρόβαλλαν διαχρονικά ελληνικές ταινίες και σειρές, σκέφτηκα να σας αναφέρω δυο ή για την ακρίβεια, τρία διάσημα βιβλία που πρόβαλλαν στο παρελθόν στάσεις ζωής και έχουν απήχηση ακόμα και σήμερα.
Ξεκινώ με το πρώτο βιβλίο. Η δεύτερη ανάρτηση θα αναφέρεται στα άλλα δυο.
Οι Δον Κιχώτες
Το μυθιστόρημα για τον Δον Κιχώτη ντε λα Μάντσα («Ο ευφάνταστος ευπατρίδης Δον Κιχώτης της Μάντσας») άρχισε να γράφεται στα τέλη του 16ου αιώνα μέσα στην φυλακή από ένα ήρωα του πολέμου,
τον Ισπανό συγγραφέα Μιγκέλ ντε Θερβάντες Σααβέδρα.
Είχε μάλιστα τέτοια απήχηση διαχρονικά, ώστε έκτοτε να είναι το δεύτερο βιβλίο σε πωλήσεις σε όλον τον κόσμο μετά τη Βίβλο.
Το έργο περιγράφει τις περιπέτειες ενός ονειροπόλου και ονειροπαρμένου μεσήλικα ευγενή, του Αλόνσο Κιχάνο, που ζούσε στο χωριό της Μάντσας στην Ισπανία.
Ο Κιχάνο, παρασυρμένος από τις ιδέες των μεσαιωνικών ιπποτικών μυθιστορημάτων που διάβαζε, παίρνει την απόφαση να εγκαταλείψει την ανιαρή ζωή του και να γίνει ένας περιπλανώμενος ιππότης με το όνομα Δον Κιχώτης, που θα προστατεύει τους αδυνάτους.
Ξεθάβει, λοιπόν, τη στολή κάποιου προπάππου του από μια γωνιά της αποθήκης, παίρνει ασπίδα, σπαθί και για δόρυ ένα στύλο από το κοτέτσι. Μαζεύει από τους αγρούς το κοκαλιάρικο άλογο του, τον Ροσινάντη και ορίζει ιπποκόμο του τον πιστό και φρόνιμο υπηρέτη του Σάντσο Πάντσα,
που τον ακολουθεί στο εξής πάνω σε γαϊδουράκι προσπαθώντας να τον προσγειώνει τις κρίσιμες στιγμές.
Το μόνο που έμενε, για να ξεκινήσει, ήταν να βρει μια αγαπημένη για να της αφιερώνει τις νίκες του.
Και αυτή δεν είναι άλλη από την Δουλτσινέα, μια άσχημη χωριατοπούλα, η οποία αγνοεί τον έρωτά του.
(http://2.bp.blogspot.com/_XkAOYDqW3QY/TSfFNdC0dkI/AAAAAAAAAs0/Gsl5LddXkpc/s1600/don-quijote-mancha-16736822c2.jpg)
Από τη στιγμή εκείνη ξεκινούν οι περιπέτειές του…με πιο γνωστή τη μάταιη μάχη που δίνει με τους ανεμόμυλους,
τους οποίους εκείνος βλέπει σαν γίγαντες, παρά τις εκκλήσεις του ιπποκόμου του να δει την πραγματικότητα.
(http://frappelections.files.wordpress.com/2010/10/don-quixote-windmill3.jpg)
Έτσι, αυτός ο αλλοπαρμένος αναγνώστης ιπποτικών μυθιστορημάτων και ευφάνταστος εραστής, αυτός ο «τρελός» και σχεδόν αυτοκτόνος, κατέληξε χάρη στις απονενοημένες πράξεις του να γίνει συνώνυμο του κυνηγού του Απόλυτου και της Ιδέας.
Μάλιστα, στην οικονομικά και πολιτικά αδιέξοδη περίοδο του Μεσοπολέμου, που τόσο θυμίζει τη δική μας σήμερα, διεξήχθη στην Ελλάδα ένας έντονος διάλογος ανάμεσα στους ποιητές για τον Δον Κιχώτη, τον οποίο σύμφωνα με την Αλεξάνδρα Σαμουήλ, έβλεπαν ως «μια αρχετυπική μορφή της καταδικασμένης αθωότητας, της φυγής στο όνειρο και της υπέρβασης, που με τα ζύγια της ορθοφροσύνης κρίνεται ως τρέλα».
Υπάρχουν σήμερα άραγε Δον Κιχώτες;
Το 2001 είχε κυκλοφορήσει ένας δίσκος με τον τίτλο «Δον Κιχώτες» σε στίχους του Παρασκευά Καρασούλου και μουσική του Θοδωρή Οικονόμου.
Η Μαρία Δημητριάδη, που ερμήνευε τα τραγούδια, εξηγούσε σε συνέντευξή της γιατί επέλεξαν τον συγκεκριμένο τίτλο:
«Τον βγάλαμε "Δον Κιχώτες" για να έχει μια γενικότερη σημασία. Σαν να λέμε ότι γράψαμε ένα δίσκο εμείς που είμαστε Δον Κιχώτες για τους άλλους Δον Κιχώτες. Για τους ανθρώπους αυτούς που εξακολουθούν να έχουν οράματα. Που είναι ρομαντικοί, ιδεολόγοι, που πηγαίνουν στη Γένοβα, που πολεμάνε έστω για ένα ψίχουλο δικαιοσύνης, που κρατάνε σταθερές τις αρχές τους... Για όλους αυτούς, που τελικά είναι πολλοί. Απλά, δεν έχουν ακόμη τη δύναμη, γιατί αυτά τα πράγματα χρειάζονται οργάνωση και γιατί ο εχθρός αυτή τη στιγμή είναι πολύ δυνατός.»
Θα ακούσετε το πιο χαρακτηριστικό τραγούδι του δίσκου:
Δον Κιχώτες (Ο Τσε στη Νέα Υόρκη)
http://www.youtube.com/watch?v=sJObvhiM_Rw&feature=related
Χέρσα λιβάδια, οι λεωφόροι που περνάς
Kι οι ουρανοξύστες, ανεμόμυλοι που τρίζουν
Τις πανοπλίες των εχθρών σου μην κοιτάς
Mόνο το φόβο τους στα μάτια που γυαλίζουν
Στέλνει ο άνεμος ευχές από μακριά
Σκιές συντρόφων σου κυκλώνουνε την πόλη
Μια λιμουζίνα τ' άλογό σου προσπερνά
Άξιζε ο δρόμος ως εδώ κι ας λείπουν όλοι
Ας λέει ο χρόνος πως γερνάει η ζωή
Σφυρίζει ο άνεμος ακόμα αυτές τις νότες
Τις τραγουδάνε μες στις πόλεις Δον Κιχώτες
Ας λέει ο χρόνος πως γερνάει η ζωή
-
Και η δεύτερη ανάρτηση για τα άλλα δυο βιβλία.
Ο αριστοκράτης μάγκας
(http://www.illusionsgallery.com/Baldassare-Castiglione-L.jpg)
Raphael “Baldassare Castiglione” (c. 1514-1515), Μουσείο του Λούβρου.
Ο μελαγχολικός τύπος του πίνακα που τόσο όμορφα ζωγράφισε ο Ραφαήλ
στην ίδια ακριβώς στάση με την Τζοκόντα του Ντα Βίντσι
ήταν ο φίλος του, Μπαλτασάρε Καστιλιόνε.
Ο Καστιλιόνε, ουμανιστής συγγραφέας και διπλωμάτης,
συνέγραψε το καταλυτικότερο ίσως βιβλίο στον συνολικό πολιτισμό της Ιταλικής Αναγέννησης
“Το βιβλίο του Αυλικού” (1528),
που αποτέλεσε και ένα από τα best seller του 16ου αιώνα.
Το βιβλίο αυτό ήταν στην ουσία ένα σαβουάρ βίβρ για ηγεμόνες
στον αντίποδα του αποφασιστικού και αδίστακτου «Ηγεμόνα» (1513) του Μακιαβέλι,
που πολιτεύεται ερήμην της ηθικής,
αλλά και του μεσαιωνικού προτύπου ευγενείας, που ίσχυε μέχρι τότε και έδινε έμφαση στην αριστοκρατική καταγωγή
και τις ικανότητες στο πεδίο της μάχης.
Ένας σωστός gentleman για τον Καστιλιόνε είναι ο αρχαιοελληνικός «καλός καγαθός» άνδρας
που χαίρει του σεβασμού και της εκτιμήσεως όλων.
Για τον σκοπό αυτόν πρέπει να διαθέτει, εκτός από ανδρεία,
αξιόλογα πνευματικά χαρίσματα
(ρητορική δεινότητα, καθώς και γνώσεις ιστορίας, καλών τεχνών και ελληνικής και λατινικής λογοτεχνίας)
και ηθικές και κοινωνικές αρετές
(ψυχραιμία, διακριτικότητα και ανεπιτήδευτη χάρη).
Ποτέ δεν θα πρέπει να μαλώνει για ψύλλου πήδημα, αλλά μόνο όταν χρειάζεται να επιδείξει τη δύναμή του, για να τον σέβονται.
Τέλος, πρέπει να προσέχει την αμφίεσή του, γιατί αντανακλά την προσωπικότητά του,
και να προτιμά απλά σκούρα ρούχα σαν των Ισπανών, γιατί εκπέμπουν σοβαρότητα
(και όχι φανταχτερές φιγουρατζίδικες φορεσιές τύπου Γιάννη Φλωρινιώτη)
Η μετάφραση του βιβλίου το 1561 από τον Thomas Hobby επηρέασε πολύ το πρότυπο του gentleman στην ανώτερη τάξη της Αγγλίας…
Και λίγο αυλικό κουτσομπολιό:
Ο Καστιλιόνε φορούσε συνέχεια κομψούς σκούφους, γιατί είχε λίγα μαλλιά. Φρόντιζε, ωστόσο, να διατηρεί ιδιαίτερα φροντισμένη γενειάδα.
Η μόδα της γενειάδας ήταν κάτι καινούργιο για την εποχή εκείνη, καθώς τα αισθητικά πρότυπα μέχρι τότε ήθελαν τους άντρες ξυρισμένους. Ωστόσο, μέσα στα πλαίσια της επιστροφής στα κλασικά πρότυπα άρχισαν πολλοί να αφήνουν γένια, για να θυμίζουν τους σοφούς άνδρες της Αρχαίας Ελλάδας…
Δυστυχώς, η ιστορική πορεία των πραγμάτων στην Ελλάδα οδήγησε στο να υποχωρήσει σταδιακά το πρότυπο του «καλού καγαθού» άνδρα και να επικρατήσει τελικά ως ίνδαλμα των ραγιάδων ο μακιαβελικός μάγκας-λαμόγιο,
που συνδυάζει το θράσος, τον καιροσκοπισμό και την πονηριά
για δικό του όφελος.
Υπήρξαν, ωστόσο, και περίοδοι στη σύγχρονη εποχή, που το πρότυπο του μάγκα στην Ελλάδα ήταν τελείως διαφορετικό και άγγιζε τα όρια του gentleman.
Για του λόγου το αληθές ακούστε τον Γρηγόρη Μπιθικώτση
να μας εξηγεί στο τραγούδι του Στράτου Ατταλίδη
τι σημαίνει να είσαι Βαλκάνιος gentleman ή, όπως ο ίδιος λέει, «αριστοκράτης μάγκας»:
http://www.youtube.com/watch?v=kk4C-suXSts
Εγώ γεννήθηκα να ζω αριστοκράτης μάγκας,
φαρδύ ζωνάρι δε φορώ, ούτε κρατώ μπεγλέρι,
μα ο καθένας πονηρός απ' την καλή με ξέρει.
Εγώ δεν είμαι φιγούρας, ματσαράγκας (=απατεώνας),
εγώ είμαι αριστοκράτης μάγκας.
Μες στη ζωή μου γνώρισα γυναίκες κάθε είδους,
με όποια όμως θα μπλεχτώ τον ζόρικο δεν κάνω,
μα κάθε μια με σέβεται και με το παραπάνω.
Εγώ δεν είμαι φιγούρας, ματσαράγκας,
εγώ είμαι αριστοκράτης μάγκας.
Ξηγιέμαι πάντοτε σπαθί και περπατώ εντάξει
μ' αν λάχει και με θίξουνε και θέλουν καυγαδάκι
ξέρω να βάζω προσοχή το κάθε κουτσαβάκι.
Εγώ δεν είμαι φιγούρας, ματσαράγκας,
εγώ είμαι αριστοκράτης μάγκας.
-
Xθες έγραφα για το πρότυπο του καλού καγαθού άνδρα. Το δυστύχημα είναι ότι τον τελευταίο καιρό οι εναπομείναντες στην Ελλάδα καλοί καγαθοί άνδρες "αποχωρούν" ένας- ένας.
Λες και αδυνατούν να ζήσουν άλλο μέσα στην τόσο πνιγηρή ατμόσφαιρα των "σκουπιδιών"... ???
Σήμερα, λοιπόν, το πρωί έφυγε άλλος ένας καλός άνθρωπος, ο Θανάσης Βέγγος.
Κι όμως, αυτός ο ηθοποιός που άλλοτε σου θύμισε τον Καραγκιόζη, άλλοτε τον Σαρλό, άλλοτε τον Μπάστερ Κίτον κι άλλοτε ήρωα του Αριστοφάνη δεν είχε καν πρόθεση να γίνει ποτέ ηθοποιός.
Τον γνώρισε ο Κούνδουρος στη Μακρόνησο και αργότερα, του έδωσε ένα μικρό ρόλο σε ταινία. Λίγο ηθοποιός, λίγο γενικών καθηκόντων, λίγο απ' όλα. Το μεροκάματο να βγαίνει... Λίγα χρόνια αργότερα, η αρμόδια επιτροπή εξετάσεων θα του έδινε την άδεια άσκησης θεατρικού επαγγέλματος, χωρίς να έχει θεατρικές σπουδές, ως εξαιρετικό ταλέντο!
Ο Κούνδουρος είχε περιγράψει τη γνωριμία του με τον Βέγγο ως εξής:
"Το Βέγγο τον γνώρισα στο Μακρονήσι.
Ήμουνα σ' ένα βουνό επάνω και προσπαθούσα να στήσω ένα αντίσκηνο να κοιμηθώ, ανάμεσα στη μάζα του λόχου, στα τέσσερις χιλιάδες αντίσκηνα παρατεταγμένα το ένα δίπλα στο άλλο, ανάμεσα σε τέσσερις χιλιάδες ανθρώπους, τρομαγμένους και κουρασμένους.
Πήγα στην κορυφή του βουνού, με την ευλογία της διοίκησης, να στήσω τη σκηνή μου και τη ζωή μου. Κι εκεί που καθόμουνα και χάζευα και κοίταζα πως ν' αρχίσω, μόνος τελείως, μ' ένα αντίσκηνο πεταμένο χάμου, μ' ένα σκεπάρνι και με πασσάλους, βλέπω μια σιλουέτα περίεργη, μέσα σ' αυτές τις φοβερές χλαίνες που μας δίνανε, τις βρώμικες, ξεσκισμένες.
Καταφθάνει, κουβαλώντας σανίδια από κιβώτια κι ένα σφυρί. Έφτιαξε κάτι, μια κατασκευή, ένα επίπεδο με τις σανίδες, και μου λέει ξαφνικά: 'Συναγωνιστή -ευλογημένη λέξη, που τελικά έχει γίνει ρετσινιά- συναγωνιστή, θα πεθάνεις', λέει. 'Το βράδυ κάνει κρύο. Βάλε την κουβέρτα σου πάνω στα σανίδια.. Λέω: 'Εσένα τι σε νοιάζει αν πεθάνω εγώ; Κι εσύ θα πεθάνεις'. Ούτε γέλασε καν ούτε και δε γέλασε.
Πήρε τη διαλυμένη σκηνή κι άρχισε να τη στήνει μέσα στους πασσάλους της. Τον χάζευα, σκεφτόμουνα πως αυτός ή τρελός είναι ή άγιος. Τέλος πάντων, το ίδιο κάνει. Έκανα διάφορες σκέψεις, αφηρημένος και κουρασμένος, αλλά έτσι ξεκίνησε η γνωριμία μου με το Βέγγο.
Έμεινε μαζί μου όλα τα χρόνια της Μακρονήσου. Είχα χρεωθεί την κατασκευή ενός θεάτρου -ήμουν τριτοετής της αρχιτεκτονικής τότε. Πήγα στη διοίκηση και λέω: 'Αυτόν το μισότρελο φαντάρο να μου τον δώσετε'. Κι έτσι βρέθηκα να φτιάχνω το θέατρο με το Θανάση βοηθό.
Στήσαμε τη σκηνή, ανεβάσαμε το πρώτο έργο, και να ο Βέγγος ηθοποιός και να ο Βέγγος πρωταγωνιστής και να ο Βέγγος αγαπημένος ολόκληρου του τάγματος, και να ο Βέγγος η ανακούφισή μας, η λύτρωση μας και το χαμόγελό μας".
(http://s.enet.gr/resources/2010-10/veggos-4-thumb-large.jpg)
Κι ένα τραγούδι με τη φωνή του από το δίσκο του 2001 "Τα Μυστικά Του Κήπου" σε μουσική Νίκου Κυπουργού.
Η μπαλάντα των σκουπιδιών
http://www.youtube.com/watch?v=99mQgtMvnWI
Μια παλιά ψαροκασέλα
με γοβάκια και ομπρέλα
τα σκαλάκια στην πλατεία
τ`ανεβαίνει τρία τρία.
Δυό κασόνες από μπύρες
και τρείς σόδες κακομοίρες
περιμένουνε στη στάση
μήπως γκαζοζέν περάσει.
-Οι παλιοκουρελαρίες ! Παριστάνουν τις κυρίες.
-Τι κι αν γίναμε σκουπίδια,δεν ξεχνάμε τα παιχνίδια.
-Τρέμουνε το σκουπιδιάρη,μην περάσει και τις πάρει
-Και οι πιο σαχλές απλίκες ίσως γίνουνε αντίκες.
Μια βαλίτσα χαρτονένια
μήπως βρέξει έχει έννοια
κι έχει πιάσει κουβεντούλα
με μια νάιλον σακούλα.
Δυό γριούλες ανθοστήλες
εβδομήντα χρόνια φίλες
συζητάνε για τον πάπα
με μια τρίφυλλη ντουλάπα.
-Οι παλιοκουρελαρίες ! Παριστάνουν τις κυρίες...
Δύο ραγισμένα βάζα
ό,τι πρέπει για τα μπάζα
βλέπουν σαν ξελιγωμένα
κάτι κρίνα μαραμένα
Οι σκουπιδοντενεκέδες
προσλαμβάνουνε λακέδες
τα σκουπίδια περισσεύουν
τρείς λαλούν και δυό χορεύουν.
-Οι παλιοκουρελαρίες ! Παριστάνουν τις κυρίες
Τα σκουπίδια περισσεύουν
τρείς λαλούν και δυό χορεύουν.
-
Δεληβοριάς- Βέγγος - Το 'πα και το 'κανα (http://www.youtube.com/watch?v=VcdDOsKEr4s)
Η πιο χαρακτηριστική φράση της καριέρας σας είναι η προσφώνηση «Καλέ μου άνθρωπε..». Την πιστεύετε;
«Για όνομα του Θεού! Καθόλου.. Τότε, θα μου πείτε, γιατί το έλεγα...».
Ποιο ήταν καύσιμο για τη δική σας μηχανή; Το δικό σας «κάρβουνο» για να συνεχίσετε;
Απαντά χωρίς να σκεφτεί:
Δεν είχα ποτέ φιλοδοξία να γίνω καλός ηθοποιός. Ήθελα να είμαι δουλευταράς. Να δουλεύω με ταχύτητες μεγάλες.
Ήταν, άραγε, κάτι που ήθελε να αφήσει πίσω του ή κάτι που επιδίωκε να συναντήσει μπροστά του; Διατυπώνω περισσότερο μια σκέψη παρά ερώτηση.
«Αφήνω σε εσάς την απάντηση», αποκρίνεται στον ίδιο τόνο.
Κάτι είχε η φάτσα μου που έφερνε τον άλλον κοντά μου. Ίσως, όταν έπεφτε η ματιά τους επάνω μου, ήξεραν ότι είμαι ένας πολύ εντάξει άνθρωπος. Υπήρξαν και άνθρωποι που επέμεναν να με αποκαλούν «κύριε Βέγγο». Ε, εκεί γινόμουν έξω φρενών! Μα, Θανάση με λένε! Είναι δυνατόν να με φωνάζετε κύριε Βέγγο; Ένας λαϊκός άνθρωπος ήμουν.
Τι δεν αντέχετε περισσότερο;
Την υποκρισία και την ψυχική μιζέρια. Αυτό, το εσωτερικό στρίμωγμα στους ανθρώπους.
Τι κρατάτε από τη ζωή σας;
Ότι με αγάπησαν 4 εκατομμύρια άνθρωποι και με μίσησαν τρεις. Νομίζω ότι δεν θα είναι παραπάνω.
(κάποια αποσπάσματα από συνέντευξη του Θανάση Βέγγου στην εφημερίδα Καθημερινή το Νοέμβριο του 2009)
-
Kαι η μουσική-ιστορική μου συνεισφορά για απόψε. :-*
ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΡΩΜΥΛΙΑ
Η χώρα των Ρωμιών
Βρισκόμαστε στα τέλη του 19ου αιώνα στο βόρειο τμήμα της πρώην βυζαντινής επαρχίας της Θράκης, που από τον 13ο αιώνα έχει περιέλθει στην κυριαρχία των Τούρκων. Στην περιοχή ζουν πλέον Βούλγαροι, Έλληνες και Τούρκοι.
Το 1878 με τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου περνά στα χέρια των Βουλγάρων.
Λίγους μήνες μετά, ωστόσο, με τη Συνθήκη του Βερολίνου η περιοχή αυτή κηρύσσεται ημιαυτόνομη
υπό την επικυριαρχία του σουλτάνου.
Ταυτόχρονα, ορίζεται και το επίσημο όνομά της:
Ανατολική Ρωμυλία ή Ρουμυλία (< τουρκ. Rum-ili, =η χώρα των Ρωμιών).
(http://www.kilkistoday.gr/images/stories/fotografies/Epikairotita/anatoliki-romulia.jpg)
Το 1885 Βούλγαροι εθνικιστές της Ρωμυλίας κάνουν πραξικόπημα και κηρύσσουν την ένωση της επαρχίας
με τη Βουλγαρία.
Η τότε ελληνική κυβέρνηση αντιδρά με γενική επιστράτευση που διαρκεί έναν χρόνο χωρίς να κηρύξει πόλεμο ποτέ.
Οι Σέρβοι πάλι που πραγματοποιούν τον πόλεμο, ηττώνται.
Μετά τον πόλεμο αυτόν και τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου το 1886
η Ανατολική Ρωμυλία θα παραμείνει ενωμένη με τη Βουλγαρία...
Φανταστείτε όλο αυτό το διάστημα τι περνούν οι κάτοικοι
που κάθε τρεις και λίγο βρίσκονται υπό άλλο καθεστώς και νέα σύνορα.
Όπως, όμως λέει και ο Shakespeare,
«Όσο μπορείς να λες «να, το χειρότερο», δεν έχεις ζήσει το χειρότερο ακόμα»…
Από το 1886 και μέχρι το 1906 οι Έλληνες θα γίνουν θύματα οργανωμένων διώξεων και σφαγών
από Βούλγαρους κομιτατζήδες,
που θα τους αναγκάσουν να εγκαταλείψουν τη γη, όπου γεννήθηκαν και μεγάλωσαν.
Η οριστική αποχώρηση και των τελευταίων θα ολοκληρωθεί το 1922-1928,
ύστερα από την συνθήκη του Νεϊγύ και την ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας.
Οι κατατρεγμένοι Ρωμιοί της Ανατολικής Ρωμυλίας για άλλη μια φορά χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους και αναζητούν καταφύγιο σε χωριά της Δυτικής Θράκης και της Κεντρικής Μακεδονίας
κουβαλώντας ως μοναδική αποσκευή τις παραδόσεις τους…
Αρκετές από τις παραδόσεις αυτές σχετίζονταν με το γάμο, μια χαρά που κρατούσε μια ολόκληρη εβδομάδα
με τη συμμετοχή συγγενών, φίλων και γειτόνων. (βλ. http://www.e-istoria.com/th19.html )
Ας μη σας καθυστερώ όμως άλλο. Θα σας πάω κατευθείαν στο γλέντι του γάμου.
Οι καλεσμένοι κάθονταν στα τραπέζια -χωριστά οι άνδρες από τις γυναίκες- και άρχιζαν το φαγοπότι,
ενώ οι μουσικοί, όση ώρα έτρωγαν οι καλεσμένοι, έπαιζαν το σουμπέτ(ι) (<συμπόσιο),
επιτραπέζιο τραγούδι, που το τραγουδούσε ο πιο καλλίφωνος της παρέας.
Δύο πραγματικά καταπληκτικά σουμπέτια θα ακούσετε από τη φωνή του Θύμιου Γκογκίδη.
http://www.youtube.com/watch?v=YIZY8CLVnCY
Τρώτι φίλοι μ’ κι πίνιτι κι ‘γώ δα τραγουδήσου
κι τι τραγούδι να σας πω, ν’ αρέσει η αφεντιά σας.
Χίλιες φορές ορκίστηκα να μην σας τραγουδήσου
αλλά για το χατίρι σας, τουν όρκου δα πατήσου.
Το δεύτερο σουμπέτι αναφέρεται σε μια ιστορία αγάπης που έληξε άδοξα.
Τις λεπτομέρειες διηγείται ο τραγουδιστής στην αρχή του βίντεο.
http://www.youtube.com/watch?v=wzFQVjlhv1g&feature=related
(http://2.bp.blogspot.com/_uyzIie-jOeg/SxEaIIDCUgI/AAAAAAAABqg/w3GFXHzBzNM/s1600/7.jpg)
Φωτογραφία από έναν από τους τελευταίους ελληνικούς γάμους στο Στενήμαχο Ανατολικής Ρωμυλίας το 1922-23,
πριν τον δρόμο της προσφυγιάς.
Παίζουν οι μουσικοί:
Θόδωρος Γκαντίδης (αρμόνικα), Λάμπρος Κουβακλής (βιολί), Μήτσος Κουβακλής (λαούτο).
-
Λοιπόν, ένα περίεργο πράγμα: Κάθε φορά που ετοιμάζω ένα αφιέρωμα για το pde, με κάποιον μυστήριο τρόπο συνδέεται με την επικαιρότητα. Για σήμερα λ.χ σας είχα ετοιμάσει το παρακάτω αφιέρωμα στον καθρέφτη, όπου μεταξύ άλλων αναφέρομαι στο "Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι". Και ω του θαύματος, λίγο πριν διάβαζα ως σημερινή είδηση ότι το "Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι" επανακυκλοφορεί μετά από 120 χρόνια, ακριβώς όπως είχε γραφτεί από τον Όσκαρ Ουάιλντ, δηλ. με τις λογοκριμένες ομοφυλοφιλικές του νύξεις. Περίεργες συμπτώσεις έχει η ζωή. ::)
Ο Καθρέφτης
"Mirror, mirror on the wall
Who in the land is fairest of all?"
Από την αγγλική μετάφραση του παραμυθιού «Η Χιονάτη και οι επτά νάνοι»
που συνέλεξαν οι αδελφοί Grimm.
Χάλκινος, ασημένιος ή γυάλινος ο καθρέφτης αντανακλώντας την ανθρώπινη μορφή, όπως και η ήρεμη επιφάνεια των νερών, προκαλούσε διαχρονικά μεγάλο δέος στους αρχαϊκούς ανθρώπους.
Γι’ αυτούς ο καθρέφτης δεν ήταν ένα απλό χρηστικό αντικείμενο,
αλλά μια μαγική πύλη προς έναν παράλληλο κόσμο,
άλλοτε πιο αληθινό, άλλοτε παραμορφωμένο,
σίγουρα, όμως, πέραν των γνωστικών ορίων τους.
Μ’ αυτήν τη λειτουργία τον βρίσκουμε στα παραμύθια
(βλ.«Xιονάτη», «H Πεντάμορφη και το Τέρας»
ή το σίκουελ της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων «Μέσα από τον καθρέφτη»),
αλλά και στις λαϊκές δοξασίες
(βλ. τους σπεκουλάριους στην Αρχαία Ρώμη που διάβαζαν τους μαντικούς καθρέφτες ή την Αικατερίνη των Μεδίκων, για την οποία πίστευαν ότι παρακολουθούσε μέσα από καθρέφτη ό,τι συνέβαινε στις γειτονικές χώρες)
Η πρωταρχική, όμως, λειτουργία του καθρέφτη ήταν ο αντικατοπτρισμός της ανθρώπινης μορφής
και εδώ τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά.
Η προβολή του προσώπου έξω από τον εαυτό του δεν μπορούσε να νοηθεί
παρά ως προβολή της ψυχής, που ως άυλη δύναται να βγει από το σώμα.
Το Πορτρέτο του Dorian Gray του Oscar Wilde λειτουργεί στην ουσία ως καθρέφτης της ψυχής του ήρωα.
Έτσι, ενώ ο ήρωας μετά τη συμφωνία που κάνει με τον διάβολο σταματά να γερνάει,
το πορτρέτο του αποτυπώνει στα χαρακτηριστικά της φυσιογνωμίας του
όχι απλώς τη γήρανσή του ήρωα, αλλά και τη φθορά της ψυχής του.
Ακριβώς αυτή η προβολή της ψυχής στον καθρέφτη μπορεί μεν να αποκαλύπτει
τη βαθύτερη και πιο αληθινή υπόσταση του ανθρώπου,
αλλά εμπεριέχει και κινδύνους.
Ο πανέμορφος Νάρκισσος που θαυμάζει επί ώρες το είδωλό του στο νερό, θα χάσει τελικά την ψυχή του και θα πεθάνει
αφήνοντας στη θέση του το ομώνυμο άνθος ως σύμβολο της ωραιοπάθειας και της ματαιοδοξίας.
Αλλά και σε πολλές χώρες, όταν πεθάνει κάποιος μέσα στο σπίτι,
οι συγγενείς ακόμα και σήμερα καλύπτουν όλους τους καθρέφτες,
γιατί φοβούνται πως η ψυχή του νεκρού, που ακόμα περιφέρεται στο σπίτι,
μπορεί να παγιδευτεί στον καθρέφτη και να μην περάσει έτσι στον άλλο κόσμο.
Γιατί ενός κακού μύρια έπονται…
Φανταστείτε δε το κακό να είναι το σπάσιμο του καθρέφτη.
Σ’ αυτήν την περίπτωση, η κακοτυχία σύμφωνα με τους Ρωμαίους διαρκεί πολύ, καθώς μαζί με τον καθρέφτη σπάει και η ψυχή που αυτός αντικατοπτρίζει και χρειάζονται επτά χρόνια, για να αναγεννηθεί. Ποικίλα τα «γιατρικά» που επιστρατεύονται, προκειμένου να μην περιμένει ο κάθε άτυχος επτά ολόκληρα χρόνια, για να δει άσπρη μέρα.
Κι αν πιστέψουμε τον Χανς Κρίστιαν Άντερσεν στη «Βασίλισσα του χιονιού»,
η κακία των ανθρώπων έχει τη ρίζα της σε έναν σπασμένο καθρέφτη.
Πρόκειται για έναν κακόψυχο καθρέφτη που φτιάχνει ένα κακό ξωτικό
και ως εκ τούτου όχι απλώς δεν αντανακλά την καλή όψη των πραγμάτων, αλλά μεγεθύνει την ασχήμια τους.
Το ξωτικό επιχειρεί να τον ανεβάσει ψηλά και να κοροϊδέψει τον Θεό, αλλά του πέφτει
και σπάει σε μικρά κομμάτια που έκτοτε διεισδύουν ως σπόροι κακού στις ψυχές και τα μάτια κάποιων ανθρώπων.
«Ο Θεός έφτιαξε τις νύχτες, που γεμίζουν
όνειρα, σχήματα στου κάτοπτρου τα βάθη,
πως είναι είδωλο ο άνθρωπος να μάθει
και ματαιότητα. Γι’ αυτό και μας φοβίζουν…»
Jorge Luis Borges
(http://alloilpaint.com/dicksee/6.jpg)
Frank Dicksee, «Ο καθρέφτης» (1896), ιδιωτική συλλογή
Ένα υπέροχο τραγούδι του εξαιρετικού Δημήτρη Λάγιου.
http://www.youtube.com/watch?v=FpQ2--Q_wwU
Ο καθρέφτης μέσα στο νερό
Πάνω στα κοράλλια στο βυθό
Λάμπει και ανάβει τρεις φωτιές
Ρίχνει πάνω - κάτω σαϊτιές...
Καθρέφτη, καθρέφτη
Διπρόσωπε και ψεύτη
Διπλά με καθρεφτίζεις
Κι ανάποδα γυρίζεις.
Καθρέφτη, καθρέφτη
Μικρέ άτιμε κλέφτη
Με δείχνεις πάντα νέο
Κι εκεί που γελάω, κλαίω...
Ο καθρέφτης φέρνει έναν αγέρα
Κουβαλάει μυστική φοβέρα
Απέραντη υγρασία σε αυτά τα μέρη
Δε σου δίνει κάποιος ένα χέρι.
Καθρέφτη, καθρέφτη...
Ο καθρέφτης έσπασε στα τρία
Σύρθηκε σε πιο βαθιά σημεία
Δυο να ακολουθήσουνε σημάδι
Μένουμε σε ένα λευκό σκοτάδι...
-
Καλό μεσημέρι και χρόνια πολλά στις εορτάζουσες... :-*
Domenica, μάλλον έχουμε τηλεπάθεια, δεν εξηγείται αλλιώς. Και εγώ σήμερα για δέντρα θα σας μιλήσω. :D
Υπό την βασιλικήν δρυν
Στα παλαιότερα χρόνια οι άνθρωποι, πιο απλοί, έβλεπαν με τα μάτια της ψυχής τους.
Περπατούσαν δίπλα στα ποτάμια, μύριζαν τα λουλούδια, άκουγαν το θρόισμα των φύλλων
και ένιωθαν τη φύση να αναπνέει γύρω τους, όπως και οι ίδιοι…
Ήξεραν καλά πως όσο ιερή είναι η ανθρώπινη ζωή, είναι και η ζωή των δέντρων.
Το πιο ιερό δέντρο στους λαούς της Ευρώπης ήταν αναμφισβήτητα η βελανιδιά,
η περίφημη δρυς (<ινδοευρωπαϊκή ρίζα *derew(o)- βλ. tree),
το δυνατό, αειθαλές, αιωνόβιο δέντρο του δάσους.
Στα δάση ζούσαν οι Δρυάδες, νύμφες που περιπλανιόντουσαν μέσα στο δρυμό και προστάτευαν τις δρυς
από τους αδίστακτους ανθρώπους, αυτούς που πίστευαν ότι
«δρυός πεσούσης πας ανήρ ξηλεύεται»
(κυριολεκτική σημασία: όταν πέσει η δρυς, κάθε άνδρας εξασφαλίζει για τον εαυτό του ξύλα).
Γιατί οι δρύες δεν ήταν άψυχα ξύλα.
Μαζί μ’ αυτές γεννιόντουσαν, μεγάλωναν και πέθαιναν οι Αμαδρυάδες (<άμα + δρυς).
Γι’ αυτό και όποιος προστάτευε και περιποιόταν τις δρυς, είχε την ευλογία των νυμφών.
Αντίθετα, όποιος έκοβε ή κατέστρεφε ένα δέντρο προκαλώντας το θάνατο της Αμαδρυάδας του,
τιμωρούνταν από τις Δρυάδες.
Όπως θα εξηγεί αιώνες αργότερα ο Άγγλος φιλόσοφος Thomas Hobbes (1588-1679),
ο εγωισμός του ανθρώπου μπορεί να είναι αχαλίνωτος,
αλλά αν θέλει να επιβιώσει, δεν πρέπει να πηγαίνει ενάντια στο νόμο της φύσης (lex naturalis),
καταστρέφοντας τη ζωή και μαζί μ’ αυτήν τα μέσα συντήρησής της...
Μια θαλερή, επιβλητική, μεγαλόπρεπη δρυς ζούσε και στο νησί του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, τη Σκιάθο.
Στις παιδικές του μνήμες βασιλεύει η ανάμνησή της.
Κάθε τρεις και λίγο έτρεχε και την αγκάλιαζε εκδηλώνοντας την αγάπη του.
Μέχρι που η ψυχή της τον επέλεξε, για να του ζητήσει βοήθεια.
Μια μέρα που κοιμόταν στις ρίζες της, εμφανίστηκε στο όνειρό του
ζητώντας να τη σώσει από το τσεκούρι των ξυλοκόπων, για να μην τους κάνει ακουσίως κακό.
Ο μικρός Αλέξανδρος μη μπορώντας να ερμηνεύσει με τη λογική το όνειρο, το ξέχασε.
Χρόνια αργότερα θα μάθαινε ότι η βασιλική του δρυς είχε κοπεί
και λίγες μέρες μετά είχε πεθάνει και ο ξυλοκόπος που την είχε «σκοτώσει»…
Μα ας ακούσουμε τον ίδιο να αφηγείται το όνειρό του στο διήγημα «Υπό την βασιλικήν δρυν»:
«Μου εφάνη ότι το δένδρον –έσωζον καθ΄ύπνον την έννοιαν του δένδρου–
μικρόν κατά μικρόν (=λίγο-λίγο) μετέβαλλεν όψιν, είδος και μορφήν.
Εις μίαν στιγμήν η ρίζα του μου εφάνη ως δύο ωραίαι εύτορνοι κνήμαι, κολλημέναι η μία επάνω εις την άλλην,
είτα κατ΄ολίγον εξεκόλλησαν κι εχωρίσθησαν εις δύο•
ο κορμός μού εφάνη ότι διεπλάσσετο και εμορφούτο εις οσφύν, εις κοιλίαν και στέρνον,
με δύο κόλπους γλαφυρούς, προέχοντας•
οι δύο παμμέγιστοι κλάδοι μού εφάνησαν ως δύο βραχίονες, χείρες ορεγόμεναι εις το άπειρον,
είτα κατερχόμεναι συγκαταβατικώς προς την γην, εφ΄ης εγώ εκείμην•
και το βαθύφαιον, αειθαλές φύλλωμα, μου εφάνη ως κόμη πλουσία κόρης,
αναδεδημένη προς τ΄ άνω (=δεμένη ψηλά σε κότσο), είτα λυομένη, κυματίζουσα, χαλαρουμένη προς τα κάτω.
Το πόρισμά μου, το εν ονείρω εξαχθέν, και εις λήρον (=παραλήρημα) εν είδει συλλογισμού διατυπωθέν, υπήρξε τούτο:
«Α! δεν είναι δένδρον, είναι κόρη• και τα δένδρα, όσα βλέπομεν, είναι γυναίκες!»Όταν μετ΄ολίγον εξύπνησα, ως συνέχειαν του ονείρου έσχον εν νώ (=είχα στο νου)
την ανάμνησιν της ιστορίας του τυφλού, τον οποίον ο Χριστός εθεράπευσε,
καθώς είχον ακούσει τον διδάσκαλόν μας εις την Ιεράν Ιστορίαν:
«Καταρχάς μεν είδε τους ανθρώπους ως δένδρα• δεύτερον δε τους είδε καθαρά…»Πλην δεν εξύπνησα ακόμη, πριν ακούσω τι έλεγε το φάσμα• η κόρη – η δρυς, είχε λάβει φωνήν και μοι έλεγεν:
«Ειπέ να μου φεισθούν (=να με λυπηθούν), να μη με κόψουν…
δια να μη κάμω ακουσίως κακόν.
Δεν ειμ΄ εγώ νύμφη αθάνατος• θα ζήσω όσον αυτό το δένδρον…»»
(http://www.josephinewall.co.uk/fairies/butterfly_tree.jpg)
Την περιήγησή σας στα δάση θα αναλάβουν από εδώ και πέρα οι Κέλτες,
αυτή η φυλή που κατοικούσε στο μεγαλύτερο μέρος της Δυτ. Ευρώπης, στη Βρετανία και στην Ιρλανδία,
πριν την έλευση των Ρωμαίων.
Οι κοινότητές τους έδειχναν μεγάλο σεβασμό και ευλάβεια
στις διάφορες μορφές του φυσικού κόσμου,
όπως στη γη, τη θάλασσα, τον ουρανό,
τις κορυφές λόφων, στα ρέματα και τις λίμνες,
στα φυτά όπως το γκι
και κυρίως στα δέντρα που γι’ αυτούς ήταν ιερά και πολύτιμα, ιδίως η δρυς και η φουντουκιά.
Δεν είναι τυχαίο ότι στην πολυθεϊστική τους θρησκεία, μέλη του
ιερατείου και της τάξης των μορφωμένων ήταν οι Δρυΐδες, δηλ. οι γιοι της δρυός.
Ήταν σοφοί και πιστεύεται ότι κατείχαν υπερφυσικές δυνάμεις.
Μπορούσαν να κινηθούν στον κόσμο των ζωντανών και των νεκρών
και οι βελανιδιές στα δάση, όπου συνήθως ήταν τα καταφύγιά τους,
λέγεται ότι ήταν πύλες μεταξύ του επάνω και του κάτω κόσμου.
Και όπως η δρυς ήταν μέσα στο δάσος το πιο γερό δέντρο, έτσι κι αυτοί ήταν η δύναμη πίσω από το θρόνο,
καθώς κανένας βασιλιάς δεν έκανε κάποια κίνηση, προτού συμβουλευτεί τον Δρυίδη σύμβουλό του.
Και τι συμπτώσεις έχει η ζωή…
Οι Βίκινγκ κατά τον 8ο αιώνα κατέβηκαν από τη Νορβηγία στην Σκωτία και την Ιρλανδία,
για να ιδρύσουν αποικίες, αλλά τελικά αφομοιώθηκαν από τους εκεί Κέλτες.
Και εσείς θα ακούσετε τώρα μια Νορβηγίδα σοπράνο (τη Sissel)
υπό τη μουσική συνοδεία ενός ιρλανδέζικου συγκροτήματος (των Chieftains)
να θρηνεί για τον αγαπημένο της που φεύγει στρατιώτης, τραγουδώντας σε άπταιστα γαελικά (δηλ. κέλτικα):
Siuil, siuil, siul a run,
Siuil go sochair agus siuil go ciuin
Siuil go doras agus ealaigh lion
Is go dte tu mo mhuirnin slan
Περπάτα, περπάτα, περπάτα, αγάπη μου
Περπάτα γρήγορα σε εμένα, κινήσου απαλά
Περπάτα προς την πόρτα και θα φύγουμε μακριά
Και ασφαλής θα είναι η αγάπη μου.
Στην τελευταία σκηνή του βίντεο σάς υπόσχομαι ότι θα δείτε και εσείς
το ίδιο όνειρο με τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη…
Siuil a run
http://www.youtube.com/watch?v=MSPKYE7YlPA
Ι wish I was on yonder hill
'Tis there I'd sit and cry my fill,
And every tear would turn a mill,
I'll sell my rod, I'll sell my reel,
I'll sell my only spinning wheel,
To buy my love a sword of steel.
Siuil, siuil, siul a run,
Siuil go sochair agus siuil go ciuin
Siuil go doras agus ealaigh lion
Is go dte tu mo mhuirnin slan
I'll dye my petticoats, I'll dye them red,
And 'round the world I'll peck my bread,
Until my parents shall wish me dead,
Siuil, siuil, siul a run,
Siuil go sochair agus siuil go ciuin
Siuil go doras agus ealaigh lion
Is go dte tu mo mhuirnin slan.
-
Οι παρακάτω γραμμές είναι αφιερωμένες στον Παράξενο και λοιπούς απογοητευμένους του pde λόγω της τωρινής κατάστασης που πάει από το κακό στο χειρότερο. ???
Ο Οδυσσέας Ελύτης στη συλλογή του «Ο μικρός Ναυτίλος» (1985) γράφει πως
«Εάν αποσυνδέσεις την Ελλάδα,
στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι.
Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.»
Οι δυο αναρτήσεις που ακολουθούν είναι αφιερωμένες
στη διαχρονική σχέση του Έλληνα με τη μεσογειακή φύση και κυρίως με τη θάλασσα και τα νησιά,
σε μια αγάπη τόσο βαθιά που κάνει τόσο επώδυνο το δρόμο μακριά της, τόσο έντονη τη νοσταλγία και τον πόθο επιστροφής,
λες και μόνο κοντά της μπορεί να νιώσει πραγματικά
ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ…
1. Μεσόγειος
«Ξεχασμένος στο κατάστρωμα τα είδα πολλές φορές τα νησιά των ελληνικών θαλασσών,
να περνούν σιωπηλά μες στη νύχτα.
Ρούφηξα βαθιά την ποίησή τους, ένιωσα τη διδασκαλία τους.
Ανέβηκα τα ξερά, ηλιοκαμένα βουνά τους, ξαπλώθηκα κάτω απ’ τις ελιές τους,
κολύμπησα στα μοναχικά τους ακρογιάλια.
Άφησα το Νησί να με κατακτήσει.
-Είμαι η πιο αγνή γωνιά της γης. Είμαι το πιο λαμπρό τραγούδι. Είμαι απάνω από κάθε σοφία και κάθε τέχνη, γιατί την τέλεια αρμονία που προσπαθούν, κούτσα-κούτσα, λιθαράκι-λιθαράκι, να φτιάσουν οι άνθρωποι, την οποία εγώ μονομιάς από την αρχή του κόσμου. Την είπα μονάχα με την ύπαρξή μου.
Τι σημαίνει που πήγαν και έχτισαν αλλού τον Παρθενώνα;
Εκείνος ο Παρθενώνας είναι πέτρινος.
Εγώ είμαι ο Παρθενώνας ο ζωντανός, με φλέβες και με αίμα.
Εκείνος ο Παρθενώνας δε βάσταξε στο πέρασμα των αιώνων.
Εγώ είμαι ο Παρθενώνας που δε φοβάται το Χρόνο και τους Βαρβάρους.
Εγώ είμαι το φως. Εγώ είμαι το χαμόγελο προς τον ήλιο.
Εγώ είμαι η νιότη που χαίρεται.
Εγώ είμαι η ελεύθερη σκέψη που δεν υποτάσσεται.
Δεν με κλονίζουν τα μουγκρητά της σκοτεινής Ασίας. Δεν φτάνουν ως εμένα οι ομίχλες του Βορρά. Καμαρώνω τα λευκά πανάκια που καθρεφτίζονται στα νερά μου, καμαρώνω τ’ αγόρια και τα κορίτσια που φιλιούνται μες στ’ αμπέλια μου και σαρκάζω προς τους θεούς.
Εγώ είμαι η απομόνωση. Η θάλασσα τριγύρω μου, η θάλασσα παντού, που με γλύφει, που με χαϊδεύει, που με δέρνει, η θάλασσα που με βαστά. Πιο πέρα, πλημμύρες και καταποντισμοί, κόσμοι γεννιούνται, κόσμοι πεθαίνουν.
Εγώ είμαι ο αιθέριος πύργος απάνω από τις φουρτούνες.
Η θάλασσα τριγύρω μου.
Εγώ είμαι πάντα εγώ.»
Γιώργος Θεοτοκάς «Επιστολή σε μια φίλη επαρχιώτισσα. Αρχική έμπνευση», 1928.
(http://www.continental-hotel.gr/photos/images/272781.jpg)
Μουσική: Ζωρζ Μουστακί
Στίχοι: Δημήτρης Χριστοδούλου
Ερμηνεία: Μελίνα Μερκούρη
http://www.youtube.com/watch?v=8sQTh95bv8s
Μεσόγειο τη λεν και παίζουνε γυμνά
παιδιά με μαύρα μάτια αγάλματα πικρά
γέννησε τους Θεούς, τον ίδιο το Χριστό
το καλοκαίρι εκεί δεν τρέμει τον καιρό,
μεσ' τη Μεσόγειο
Το αίμα τους αιώνες σκάλισε εκεί
τα βράχια και τους κάβους και τη βαθιά σιωπή
νησιά σαν περιστέρια αιώνιες φυλακές
το καλοκαίρι εκεί δεν τρέμει τις βροχές,
μεσ' τη Μεσόγειο
Οι κάμποι κι οι ελιές χάνονται στη φωτιά
τα χέρια μένουν μόνα κι άδεια τα κορμιά
λαοί της συμφοράς και πίκρα του θανάτου
το καλοκαίρι εκεί δε χάνει τα φτερά του,
μεσ' τη Μεσόγειο
Κάτω στη λίμνη αυτή γεννήθηκα κι εγώ
μεσόγειος του φόβου και των πικρών καιρών
τα όνειρα που παίζαν στα βαθιά νερά
γινήκαν δέντρα μόνα στα ξερά νησιά,
μεσ' τη Μεσόγειο
Τον Παρθενώνα κρύβουν σύννεφα βαριά
στην Ισπανία εχάθη η λέξη λευτεριά
πάντα η Αθήνα μένει όνειρο πικρό
το καλοκαίρι εκεί δεν τρέμει τον καιρό,
μεσ' τη Μεσόγειο
-
2. ΘΑΛΑΤΤΑ, ΘΑΛΑΤΤΑ !
Θα σας πάω πολύ πίσω στο χρόνο…
Το 401 π.Χ. ο Κύρος, γιος του βασιλιά της Περσίας Δαρείου Β’, αντιδρά στην άνοδο του αδελφού του Αρταξέρξη στο θρόνο συγκεντρώνοντας στρατό.
Και –ω του θαύματος- Έλληνες από πολλά μέρη, που δεκαετίες πριν πολεμούσαν τους Πέρσες και έτρεμαν στην ιδέα της περσικής κυριαρχίας, δέχονται να πολεμήσουν ως μισθοφόροι στο πλευρό του. Το χρήμα πολλοί ηγάπησαν…
Ένας γνωστός μας Αθηναίος που δέχεται να συμμετάσχει στην εκστρατεία είναι ο Ξενοφώντας, κατόπιν παράκλησης του Βοιωτού φίλου του Πραξένου.
Ξεκινούν, λοιπόν, μύριοι (10.000) στρατιώτες
από τα δυτικά παράλια της Μ. Ασίας προς τους ορεινούς όγκους στο εσωτερικό της, μια πορεία που θα μείνει γνωστή στην ιστορία ως «Κύρου ανάβασις».
Εδώ, όμως, έρχεται να επιβεβαιωθεί ιστορικά το λαϊκό ρητό «όποιος δεν έχει μυαλό, έχει πόδια»…
Στη μάχη που έγινε στα Κούναξα ο Κύρος σκοτώνεται κι ο Τισσαφέρνης με δόλο θανατώνει τους Έλληνες στρατηγούς, αφήνοντας τους μύριους ακέφαλους στη μέση του πουθενά. Οι μισθοφόροι εκλέγουν τότε στρατηγό τον Ξενοφώντα και ξεκινούν με πολλούς κινδύνους … το μακρύ δρόμο της επιστροφής
από τα υψώματα της Αρμενίας προς τις ακτές του Ευξείνου Πόντου
(Σεπτέμβριο 401- Μάιο του 399 π.Χ).
Και το καλύτερο, αφού περνάνε τα μύρια όσα, τελικά προσκαλούνται εκ νέου να ενισχύσουν αυτήν τη φορά
το μέτωπο που άνοιξαν οι Λακεδαιμόνιοι εναντίον των Περσών στη Μικρά Ασία ( !!! ).
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου…
Η «Κύρου ανάβασις» δεν είναι ένα απλό ιστορικό γεγονός.
Η αφήγηση της περιπέτειας των ανδρών του Ξενοφώντα είναι στην ουσία
η περιγραφή της ατομικής και συλλογικής υπέρβασης μυρίων εμποδίων,
η καταγραφή μιας συγκλονιστικής πορείας προς την ελευθερία.
Και η θάλασσα συμβολίζει αυτήν την ελευθερία…
Γι’ αυτό και η σημαντικότερη σκηνή σ’ αυτό το έργο για εμένα είναι ακριβώς η στιγμή
που οι Mύριοι μετά από πολύμηνη πορεία στα βάθη της Ασίας αντικρύζουν ξανά τον Εύξεινο Πόντο.
Προσπαθήστε να τη φανταστείτε, καθώς την περιγράφει ένας αυτόπτης μάρτυρας,
ο ίδιος ο Ξενοφώντας («Κύρου Ανάβασις», 4.7.21-25):
«Tην πέμπτη ημέρα (οι Μύριοι) φτάνουν στο βουνό που ονομαζόταν Θήχης.
Όταν ανέβηκαν οι πρώτοι επάνω και είδαν από ψηλά τη θάλασσα, έβγαλαν μεγάλες κραυγές.
Ακούγοντάς τες ο Ξενοφώντας και οι στρατιώτες της οπισθοφυλακής
νόμιζαν πως από μπροστά τους έκαναν επίθεση άλλοι εχθροί...
Επειδή, όμως η βοή γινόταν μεγαλύτερη και ακουγόταν όλο και κοντινότερη
κι εκείνοι που έρχονταν κάθε τόσο,
έτρεχαν γρήγορα προς αυτούς που συνέχιζαν να φωνάζουν
κι όσο περισσότεροι στρατιώτες μαζεύονταν, τόσο η βοή ακουγόταν δυνατότερα,
νόμισε ο Ξενοφώντας ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει
και ανέβηκε στο άλογό του, πήρε μαζί τον Λύκιο και τους ιππείς κι έτρεχε να βοηθήσει.
Και σε λίγο, ακούνε τους στρατιώτες να φωνάζουν
«Θάλασσα! Θάλασσα!»
κι αυτήν τη λέξη να πηγαίνει από στόμα σε στόμα.
Τότε πια έτρεχαν όλοι και οι οπισθοφύλακες χτυπούσαν τα υποζύγια και τα άλογα για να τρέξουν.
Αφού δε, έφθαναν στην κορυφή όλοι, αγκαλιάζονταν μεταξύ τους και με τους στρατηγούς και με τους λοχαγούς,
δακρύζοντας.»
(http://cloudconnected.pblogs.gr/files/f/238103-THALASSA.jpg)
Κάντε ησυχία τώρα, για να αφουγκραστείτε τη θάλασσα να βαθιανασαίνει,
το μουρμουρητό της να ξεφεύγει ανάμεσα στις βάρκες και τους αμμόλοφους στις αμμουδιές,
να διαπερνά τις φυλλωσιές των ελαιώνων και των αρωματικών περιβολιών και να χαϊδεύει τα φορτωμένα κλήματα,
πριν καταλήξει στ’ αυτιά σας.
Πόσο μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος της Μεσογείου να μην κραυγάσει:
Θάλασσα! Θάλασσα!
http://www.youtube.com/watch?v=iQjbt861Owc
YΓ. Πρωτότυπο κείμενο: «Καὶ ἀφικνοῦνται ἐπὶ τὸ ὄρος τῇ πέμπτῃ ἡμέρᾳ• ὄνομα δὲ τῷ ὄρει ἦν Θήχης. ἐπεὶ δὲ οἱ πρῶτοι ἐγένοντο ἐπὶ τοῦ ὄρους καὶ κατεῖδον τὴν θάλατταν, κραυγὴ πολλὴ ἐγένετο. Ἀκούσας δὲ ὁ Ξενοφῶν καὶ οἱ ὀπισθοφύλακες ᾠήθησαν ἔμπροσθεν ἄλλους ἐπιτίθεσθαι πολεμίους…..Ἐπειδὴ δὲ βοὴ πλείων τε ἐγίγνετο καὶ ἐγγύτερον καὶ οἱ ἀεὶ ἐπιόντες ἔθεον δρόμῳ ἐπὶ τοὺς ἀεὶ βοῶντας καὶ πολλῷ μείζων ἐγίγνετο ἡ βοὴ ὅσῳ δὴ πλείους ἐγίγνοντο, ἐδόκει δὴ μεῖζόν τι εἶναι τῷ Ξενοφῶντι, καὶ ἀναβὰς ἐφ᾽ ἵππον καὶ Λύκιον καὶ τοὺς ἱππέας ἀναλαβὼν παρεβοήθει• καὶ τάχα δὴ ἀκούουσι βοώντων τῶν στρατιωτῶν «Θάλαττα! Θάλαττα!» καὶ παρεγγυώντων. ἔνθα δὴ ἔθεον πάντες καὶ οἱ ὀπισθοφύλακες, καὶ τὰ ὑποζύγια ἠλαύνετο καὶ οἱ ἵπποι. Ἑπεὶ δὲ ἀφίκοντο πάντες ἐπὶ τὸ ἄκρον, ἐνταῦθα δὴ περιέβαλλον ἀλλήλους καὶ στρατηγοὺς καὶ λοχαγοὺς δακρύοντες.»
-
Γεια Χαρά (μετά από αρκετό καιρό) :)
Morrissey & Siouxsie - "Interlude" - 1994
http://www.youtube.com/watch?v=LSpsc67Zm-I
What seems like an interlude now
Could be the beginning of love
Όχι μόνο "επέστρεψες" στα μουσικά στέκια αλλά επέλεξες κι ένα ιδιαίτερα αγαπημένο τραγούδι (για μένα τουλάχιστον) ....ευχαριστώ
millhaven :)
Κι επειδή το έχω διαλέξει κι εγώ στο παρελθόν, έψαξα την "ιστορία" του τραγουδιού (μόνο για το ΕΑΠ θα ψάχνω βιβλιογραφία ... ;D ;D ;D)
0ι στίχοι έχουν γραφτεί από τον
Hal Shaper για την ταινία του
Douglas Sirk (1968)
(http://www.musicheaven.gr/html/images/stories/2009/1232823649.jpg)
Η αυθεντική εκτέλεση ανήκει στην
Timi Yuro (http://www.youtube.com/watch?v=lZvIu9933eY) και είναι υπέροχη (κατά τη γνώμη μου).
Άλλες εκτελέσεις (εκτός από των
Morrissey & Siouxsie) είναι από την
Diamanda Galas (http://www.youtube.com/watch?v=_7e7dXvBzgQ&feature=player_embedded#at=86) και την
Asakawa Maki (http://www.youtube.com/watch?v=0pm5Qngyp1s&feature=player_embedded#at=154) (αν δεν σας ενοχλούν τα Γιαπωνέζικα ;D ;D ).
Στα ελληνικά ερμηνεύθηκε από τους
Πλιάτσικα και Τσάτσου (http://www.youtube.com/watch?v=d7c2VtWCZRY) σε στίχους
Φίλιππου Πλιάτσικα & Γιάννη Παπαχρήστου και μουσική
George Delarue.
Αν θέλετε ακούστε τα και αποφασίστε την αγαπημένη σας ερμηνεία :)
Επιστροφή στην εργασία του ΕΑΠ :(
Καλό απόγευμα σε όλους , συνεχίστε τις υπέροχες επιλογές ...ακούωωωω ;)
-
Xρόνια πολλά σε όλες τις μανάδες του κόσμου, που μας μαθαίνουν, μας στηρίζουν και μας περιμένουν πάντα. :-*
Προσωπογραφία της μητέρας μου
«Η μητέρα μου είναι γλυκιά και τρυφερή και μ’ αγαπάει.
Θα 'θελε να ΄χε σταματήσει ο χρόνος εκείνη τη στιγμή που μ’ έχει αντίκρυ της και με κοιτάζει.
Γνωρίζω εκείνη τη στιγμή καλά,
μα δεν μπορώ ούτε μπορεί να τηνε σταματήσει.
Κι έτσι θα μείνει πάντα στη μνήμη μας, ευγενική και τρυφερή να καρτεράει
μια-δυο στιγμές που πέρασαν, μια-δυο στιγμές που έζησα
μοναδικά για εκείνη».
Μάνος Χατζιδάκις
http://www.youtube.com/watch?v=83EPREorLWE&feature=related
(http://2.bp.blogspot.com/-Ee1dxVSzpFY/TbxtGUfyAXI/AAAAAAAAAcM/-Xq9KlK1TbU/s1600/GKlimtMother_Child.jpg)
Gustav Klimt «Mother and Child»
-
Kαλησπέρα.
Στις 29 Μαΐου, ημέρα Κυριακή είναι η επέτειος της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης. Σκέφτηκα, λοιπόν, από σήμερα και κάθε Κυριακή μέχρι τις 29, να σας γράφω αποσπάσματα από το μυθιστόρημα του Κωνσταντίνου Γουσίδη "Ο καλός χριστιανός", ένα ιστορικό μυθιστόρημα βασισμένο σε ιστορικές πηγές εκείνης της εποχής, που περιγράφει καταπληκτικά τα γεγονότα της Άλωσης.
Ο λόγος δεν είναι απλώς ότι η Άλωση είναι ένα σημαντικό ιστορικό γεγονός που άλλαξε την πορεία του ελληνισμού, αλλά και της παγκόσμιας ιστορίας (σκεφθείτε λ.χ ότι οι Ισπανοί λόγω Άλωσης ξεκίνησαν να βρουν άλλο δρόμο προς την Ινδία και τους προέκυψε η Αμερική), αλλά γιατί, όπως θα διαπιστώσετε από τα αποσπάσματα, η ομοιότητα της κατάστασης που επικρατούσε εκείνη την περίοδο στην Κωνσταντινούπολη έχει ανατριχιαστικές ομοιότητες με τη σημερινή. Μάθημα δεν πήραμε κανένα. Ελπίζω τουλάχιστον να μην έχουμε την ίδια καταστροφική κατάληξη.
Θα ανεβάσω το απόσπασμα αυτής της Κυριακής εντός ολίγου. :-*
-
Η Πόλη πριν από την άλωση
« Ίσως πουθενά αλλού να μη φαινόταν καλύτερα η παρακμή που βίωσε η Πόλη
απ’ ό,τι στις συνοικίες πέριξ των λιμανιών στον Κεράτιο,
στις παλιές συνοικίες των βιοτεχνών και των εμπόρων, στα παζάρια και στις υπαίθριες αγορές.
Εκεί όπου άλλοτε στην ακμή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ή τέλος πάντων πριν την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους σταυροφόρους συνωστίζονταν κάθε μέρα δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι για να πουλήσουν την πραμάτειά τους
και να αγοράσουν τα πολυτελή είδη που έφταναν στην Πόλη από την Ανατολή,
αλλά και από το Βορρά και από τη Δύση,
δεν υπήρχαν πλέον παρά ελάχιστα ξύλινα, φτωχά παραπήγματα των οποίων τα εμπορεύματα
ούτε καν το ενδιαφέρον των κατοίκων μιας άθλιας φραγκικής πόλης δεν θα ήταν σε θέση να τραβήξουν…
…Ο οικονομικός αυτός μαρασμός ήταν η βασικότερη αιτία ριζικής μείωσης του πληθυσμού της Κωνσταντινούπολης, περισσότερο ακόμα και από τους πολέμους, από τα θανατικά και από το φόβο των Τούρκων.
Επιπλέον, οδήγησε στην κατάρρευση των βιοτεχνιών της Πόλης με αποτέλεσμα να μην παράγονται πια
τα περιζήτητα σε όλη την οικουμένη προϊόντα της.
Αχ, πόσο δίκιο είχε ο Νικόλαος Δούκας που πάντα ισχυριζόταν ότι
ο χρυσός είναι το πιο ισχυρό όπλο στα χέρια ικανών ανθρώπων που ξέρουν να τον χειρίζονται!
…………………………………
Η παρακμή που βίωνε η Κωνσταντινούπολη ήταν ορατή και στους κατοίκους της. Παντού έβλεπε κανείς πρόσωπα γεμάτα απογοήτευση, σκυθρωπά, με βλέμματα που δεν άφηναν να φανεί η παραμικρή ελπίδα για το μέλλον. Σπάνια έβλεπες στους δρόμους άνθρωπο να γελάει ή να χαμογελάει, έστω να μιλάει δυνατά…
Το μόνο που δεν είχαν απολέσει ακόμα οι κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης και ενδεχομένως ο μόνος συνδετικός κρίκος των τωρινών της κατοίκων με τους παλιούς ήταν η έμφυτη και μάλλον ενοχλητική ροπή τους προς τις φιλονικίες…
….Οι κάτοικοι της Πόλης γνώριζαν ότι πλησίαζε το τέλος –το τέλος της ζωής τους, το τέλος του κόσμου στον οποίο είχαν γεννηθεί, μεγαλώσει και ζήσει, του κόσμου στον οποίο θα πέθαιναν και ο οποίος θα πέθαινε μαζί τους. Δεν γνώριζαν πότε θα ερχόταν αυτό το τέλος… το μόνο βέβαιο όμως ήταν ότι θα ερχόταν. Κάποια στιγμή. Και αυτό τσάκιζε το ηθικό τους, τους αφαιρούσε την περηφάνια τους, τους έκανε να αδιαφορούν για όλα τα ζητήματα που είχαν να κάνουν με το επί της γης μέλλον τους….
….. Ήταν το πλήρωμα ενός πλοίου δαρμένου από την καταιγίδα και από τα κύματα της θάλασσας
που δεν έκανε καμία προσπάθεια να αποφύγει το ναυάγιο.»
Κωνσταντίνος Γουσίδης «Ο καλός χριστιανός» (2009)
(http://www.old-picture.com/europe/pictures/Constantinople-bridge.jpg)
Can Atilla
“ Constantinople”
http://www.youtube.com/watch?v=R8N84WX-TaY&feature=related
-
El condor pasa
O κόνδορας περνά
Οι Κέτσουα είναι λαός Ινδιάνων της Νότιας Αμερικής, που ζουν στα υψίπεδα των Άνδεων από την Κολομβία ως τη Βραζιλία. Μιλούν τη γλώσσα κέτσουα, που ήταν η γλώσσα της αυτοκρατορίας των Ίνκας, και αργότερα έγινε η κοινή γλώσσα συνεννόησης (lingua franca) μεταξύ Ισπανών και Ινδιάνων σε όλες τις Άνδεις.
Οι ίδιοι οι Κέτσουα προτιμούν να αυτοαποκαλούνται απόγονοι των Ίνκας. Παρ' όλα αυτά ο πολιτισμός των Κέτσουα υπήρχε περίπου 1000 χρόνια πριν από την ανάδειξη της αυτοκρατορίας των Ίνκας, στις αρχές του 15ου αιώνα.
Οι Ίνκας ήταν αρχικά μια μικρή φυλετική ομάδα, που κατόρθωσε να θέσει τα θεμέλια ενός κράτους συνενώνοντας πλήθη λαών με διαφορετική κουλτούρα και γλώσσα γύρω από το ιερό της κέντρο, το Μάτσου Πίτσου.
(http://atp.cx/wp-content/uploads/2011/02/Machu-Picchu1.jpg)
Η αυτοκρατορία τους αναπτύχθηκε σε μια εκτεταμένη περιοχή από την Κολομβία μέχρι την κεντρική Χιλή και από τις ακτές του Ειρηνικού μέχρι τη ζώνη των τροπικών δασών του Αμαζονίου.
Η θρησκεία τους ήταν ηλιοκεντρική, καθώς πίστευαν ότι ήταν απόγονοι του θεού Ήλιου. Σημαντική θέση, επίσης, είχε ο κόνδορας, ένα είδος γύπα που ζει στις Άνδεις και τον οποίο λάτρευαν ως θεό του αέρα και βασιλιά των ουρανών.
Το 1532, όταν ο Πιζάρο και οι Iσπανοί κονκισταδόρες του εισέβαλαν στις ακτές του Περού, σήμανε η αρχή του τέλους για την αυτοκρατορία των Ίνκας. Αν και ο στρατός του Πιζάρο δεν αριθμούσε παραπάνω από 200 άνδρες, κατάφερε να εξοντώσει τους αντιπάλους του, εξαιτίας της υπεροπλίας του, καθώς οι Ίνκας δεν διέθεταν ούτε τα όπλα ούτε τη συνοχή για να τους αντιμετωπίσουν.
Επιπλέον, οι ασθένειες που έφεραν μαζί τους οι κονκισταδόρες είχαν ήδη αποδυναμώσει τον λαό της αυτοκρατορίας και διευκόλυναν την ολοκληρωτική της κατάκτηση το 1533.
Το 1572 αποκεφαλίστηκε και ο τελευταίος ηγέτης τους, ο Τουπάκ Αμάρου, και η αυτοκρατορία των Ίνκας έλαβε και επίσημα τέλος... Όσοι έζησαν, δούλευαν μέχρι θανάτου στα ορυχεία χρυσού και ασημιού, υπό την ράβδο των Ισπανών.
Σύμφωνα με τους μύθους των ιθαγενών που ακολούθησαν τις σφαγές του 16ου αιώνα, ο ιερός Κόνδορας μια μέρα θα πετάξει ξανά πάνω από τα εδάφη που κάποτε ανήκαν στους Ίνκας και θα τα απελευθερώσει από τους κατακτητές.
Όσο για τους Κέτσουα, ενώ η κατάκτησή τους από τους Ίνκας δεν είχε επηρεάσει τον πολιτισμό και τον αγροτικό τρόπο ζωής τους, η κατάσταση άλλαξε δραματικά όταν περιήλθαν υπό την ισπανική κυριαρχία. Το ισπανικό σύστημα της Ενκομιέντα (Encomienda), για την καταβολή φόρων, απαιτούσε από τους Κέτσουα την καλλιέργεια και συγκομιδή άγνωστων σε αυτούς φυτών εις βάρος της δικής τους διατροφής. Επίσης, σε αντίθεση με τους Ίνκας, το ισπανικό σύστημα δε μεριμνούσε για την ευημερία των εργαζομένων και των οικογενειών τους. Οι Ισπανοί συγκέντρωσαν τους Κέτσουα σε μεγαλύτερα χωριά από τα δικά τους καταστρέφοντας ακόμη περισσότερο τους πολιτικούς και κοινωνικούς τους θεσμούς.
Με το τέλος της ισπανικής κυριαρχίας στις αρχές του 19ου αιώνα, οι Κέτσουα είχαν χάσει σε τέτοιο βαθμό την ταυτότητά τους ώστε παρέμειναν ως υπηρέτες σε μεγάλα ράντζα (Haciendas) και κτήματα. Άλλοι κατέβηκαν στα πεδινά για αναζήτηση εργασίας, αλλά αρκετοί παρέμειναν στην ορεινή γη τους.
Από τον 20ο αιώνα οι Κέτσουα ζουν απομονωμένοι, ως περιθωριακοί αγρότες, στις Άνδεις.
(http://www.kewlwallpapers.com/images/wallpapers/andean%20condor-487200.jpeg)
Γύρω στο 1913 ο Περουβιανός συνθέτης Daniel Alomia Robles βασίστηκε σε μια παραδοσιακή μελωδία, για να γράψει τη μουσική για την οπερέτα «El Condor Pasa» σε λιμπρέτο του Julio Baudouin (γνωστού και ως Julio de La Paz), που πρωτοπαίχτηκε στο Teatro Mazzi στη Lima.
Το έργο αναφερόταν στη σύγκρουση των Ινδιάνων ανθρακωρύχων στο Cerro de Pasco με τους Ευρωπαίους αφέντες τους.
Το «El condor pasa» γραμμένο στα κέτσουα ακουγόταν στο φινάλε. Ο τραγουδιστής καλούσε τον κόνδορα (σύμβολο ελευθερίας) να έρθει να τον πάει πίσω στο παλιό βασίλειο των Ίνκας στο Μάτσου Πίτσου.
http://www.youtube.com/watch?v=qtQc0BzSga4&feature=related
Ωστόσο, ευρύτερα γνωστό έγινε με τον τίτλο «Ιf I could» και τους στίχους των Simon & Garfunkel τη δεκαετία του ‘70
στο άλμπουμ «Bridge Over Troubled Water».
http://www.youtube.com/watch?v=9BCLb21Y7Z8&feature=related
Πηγές:
http://exandas.ert.gr/old/archive/volivia/ithageneis03.asp
http://en.wikipedia.org/wiki/El_C%C3%B3ndor_Pasa_(play)
http://en.wikipedia.org/wiki/El_C%C3%B3ndor_Pasa_(song)
http://en.wikipedia.org/wiki/Daniel_Alom%C3%ADa_Robles
-
Από την προηγούμενη Κυριακή και μέχρι την τελευταία του Μαΐου, όπως είπα, θα σας βάζω αποσπάσματα από το βιβλίο του K. Γουσίδη «Ο καλός χριστιανός» που είχε ως θέμα του τα γεγονότα προ και κατά τη διάρκεια της Άλωσης,
και λόγω επετείου, αλλά και γιατί οι καταστάσεις και τα διλήμματα που αντιμετώπισαν εκείνη την εποχή θυμίζουν πολύ το σήμερα.
Την προηγούμενη Κυριακή το απόσπασμα αναφερόταν στην οικονομική εξαθλίωση της Κωνσταντινούπολης πριν από την Άλωση και την επίπτωση που είχε στην ψυχολογία των κατοίκων της.
(http://www.pde.gr/index.php?topic=4963.22005 )
Σήμερα σειρά έχει ο μεγάλος πρωταγωνιστής από τη μεριά των Ρωμιών, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος.
Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ανέλαβε την ηγεσία μιας αυτοκρατορίας οικονομικά καθημαγμένης, εδαφικά περιορισμένης και σοβαρά απειλούμενης από εξωτερικό εχθρό. Και έμεινε στην ιστορία και στην καρδιά των Ρωμιών, όχι τόσο γιατί ήταν ο τελευταίος και μοιραίος βασιλιάς, αλλά γιατί σε αντίθεση με πολλούς πριν και μετά από αυτόν,
ποτέ δεν πρόταξε το ατομικό του συμφέρον και ποτέ δεν πρόδωσε την εμπιστοσύνη των υπηκόων του.
Δεν είναι τυχαίο ότι χρόνια αργότερα, όταν ο Άγγλος ναύαρχος Χάμιλτον ζητούσε από τον Κολοκοτρώνη να δεχθούν οι Έλληνες συμβιβασμό με τους Τούρκους, εκείνος αρνήθηκε κατηγορηματικά παραπέμποντας στη στάση του Κωνσταντίνου:
«Ο βασιλεύς μας εσκοτώθη, καμία συνθήκη δεν έκαμε.
Η φρουρά του είχε παντοτινόν πόλεμον με τους Τούρκους
και δύο φρούρια ήταν πάντοτε ανυπότακτα.
Η φρουρά του βασιλέως μας είναι οι λεγόμενοι κλέφτες,
τα φρούρια η Μάνη και το Σούλι και τα βουνά.»
Κωνσταντίνος
ο εν Χριστώ τω Θεώ πιστός και ευσεβής βασιλεύς αυτοκράτωρ Ρωμαίων
ο Παλαιολόγος
«Ο σουλτάνος υποσχόταν για ακόμα μια φορά στον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο
πως, αν του παρέδιδε την Πόλη,
θα τον αναγνώριζε αυτόν και τους απογόνους του «εις τους αιώνες των αιώνων» δεσπότες του Μοριά
και ότι δεν θα είχε να φοβηθεί τίποτα ξανά από τον ίδιο και τους Τούρκους.
Θα του έδινε μάλιστα και αρκετό χρυσάφι, αν του παρέδιδε την Πόλη.
Επίσης, επανέλαβε για ακόμα μια φορά τον όρκο του ότι σε αυτή την περίπτωση
ο καθένας που επιθυμούσε να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη
θα μπορούσε να το πράξει χωρίς κίνδυνο
και θα μπορούσε να πάρει μαζί του όλα τα κινητά υπάρχοντα.
Η τελευταία πρόταση που έκανε ο Μωάμεθ στον Κωνσταντίνο ήταν να λύσει την πολιορκία,
εφόσον ο αυτοκράτορας αναλάμβανε να του καταβάλλει σε ετήσια βάση
ένα φόρο εκατό χιλιάδων χρυσών νομισμάτων.
Αν συνέβαινε αυτό, ποτέ ξανά δεν θα πολιορκούσε την Πόλη, υποσχέθηκε.
«Ζητάει κάθε χρόνο εκατό χιλιάδες χρυσά νομίσματα» γέλασε ο αυτοκράτορας.
«Μα εγώ δεν έχω να του δώσω αυτήν τη στιγμή ούτε δέκα χιλιάδες».
……………………………………………………………
«Αν επιτάξουμε όλον το χρυσό που υπάρχει στις εκκλησίες και στα μοναστήρια
και όλον το χρυσό που έχουν οι άρχοντες,
δεν θα καταφέρουμε να συγκεντρώσουμε αυτό το ποσό;»
ρώτησε γεμάτος απορία ο μέγας δομέστιχος Ανδρόνικος Καντακουζηνός.
«Αποκλείεται» αποκρίθηκε αμέσως ο Σφραντζής.
«Και ακόμα και αν καταφέρουμε να συγκεντρώσουμε για φέτος το ποσό που ζητάει,
τι θα δώσουμε του χρόνου στον σουλτάνο και πώς θα επιβιώσουμε τη χρονιά που θα έρθει;»
«Όχι, όχι, όχι» τους έκοψε όλους το λόγο ο αυτοκράτορας.
«Δεν χρειάζεται τίποτα να συζητήσουμε. Η απάντησή μου είναι όχι.»
………………………………………………………………….
Αμέσως μετά κάλεσε ξανά κοντά του τους Τούρκους πρέσβεις και τους έδωσε την οριστική απάντησή του προς τον σουλτάνο Μωάμεθ.
Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος του μήνυε:
«Αν θέλεις να ζήσεις και εσύ ειρηνικά μαζί μας, όπως έκανε ο πατέρας σου Μουράτ και οι άλλοι πρόγονοί σου,
τότε είθε να είναι για πάντα μαζί σου τη χάρη του Θεού.
Κράτα λοιπόν όλα τα εδάφη που αδίκως έχεις αρπάξει από μας,
κράτα τη γη σα να δικαιούσαι να την έχεις,
δέξου τόσους φόρους, όσους μπορούμε να σου προσφέρουμε
και αποχώρησε ειρηνικά από τα τείχη της Κωνσταντινούπολης.
Αν όμως επιλέξεις τελικά να μας πολεμήσεις, όπως φαίνεται πως είναι η πρόθεσή σου,
τότε συλλογίσου πως κανένας εχθρός της Πόλης δεν έχει ζήσει για πολύ.
Και να σκεφτείς ότι, ενώ ελπίζεις να μας νικήσεις, τελικά μπορείς να ηττηθείς.
Το να σου παραδώσω την Πόλη όμως
δεν είναι δικαίωμα δικό μου ούτε και κανενός άλλου απ’ όσους κατοικούν σε αυτήν.
Γιατί να ξέρεις με κοινή μας απόφαση όλοι μας θα πεθάνουμε οικειοθελώς για να την υπερασπιστούμε
και δεν θα νοιαστούμε καθόλου για τη ζωή μας.»
Κωνσταντίνος Γουσίδης «Ο καλός χριστιανός» (2009)
(http://www.babenberg-royal.de/bilder/konstantinos_palaiologos.jpg)
Το παρακάτω τραγούδι βασίζεται σε έναν από τους πιο γνωστούς θρύλους που διαδόθηκαν μετά την Άλωση
για τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, το θρύλο για τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά,
που λίγο πριν σκοτωθεί τον άρπαξε άγγελος Κυρίου
και τον απόθεσε σε μια σπηλιά, όπου θα παραμείνει μαρμαρωμένος,
ώσπου να τον σηκώσει άγγελος για να ξαναπάρει πίσω την Πόλη…
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗΣ
"ΘΑ ΕΡΘΕΙΣ ΣΑΝ ΑΣΤΡΑΠΗ"
http://www.youtube.com/watch?v=ElYEKMJLItk&feature=related
-
Ένα παραδοσιακό τραγούδι που ακουγόταν στο "Νησί" τη Δευτέρα που μας πέρασε. Το τραγουδούσε ο Γιώργης μεθυσμένος για το γάμο της κόρης του.
Αφιερωμένο στη soul, που της άρεσε το επεισόδιο και μου θύμισε το τραγούδι. :-*
Επίσης, στον Παράξενο και τα κρασιά του. ;D
H κούπα η μονοβασιά
"Η κούπα η μονοβασιά" δεν είναι απλό τραγούδι, αλλά ολόκληρο δρώμενο που το συναντάμε
στις ανατολικές επαρχίες της Κρήτης (αλλά και στην Κάρπαθο και στην Κάσο).
Η παρέα τραγουδά και κάθε φορά προτρέπει έναν να αδειάσει μονομιάς ένα ποτήρι κρασί, το οποίο στη συνέχεια φιλάει από κάτω. Κατόπιν, αυτό περνάει στο διπλανό, στον παραδιπλανό και ούτω καθ' εξής.
Το σήκωμα του ποτηριού ψηλά είναι για την ζωή και το κατέβασμα χαμηλά είναι για τον θάνατο. Κάτι σαν σπονδή δηλαδή.
(http://media2.feed.gr/filesystem/images/20100406/engine/assets_LARGE_t_89761_12988518_type11495.jpg)
http://www.youtube.com/watch?v=hRwNcR8mAuo
Τίνος είν’ η κούπα η μονοβασιά (ή μονεμβασιά)
μην είναι (του Μιχάλη) του μπέη του πασά,
πιες τη πιες τη και ξαναγέμωσέ τη
και βρες τον διπλανό σου που είναι στο πλευρό σου.
Ας την ανεβάσουμε στα επουράνια
κι ας την κατεβάσουμε στα καταχθόνια.
Δώσ’ της μια να πάει κάτω
για να βρει η κορφή το πάτο
πάτο πάτο πάτο πάτο
φίλησέ την κι από κάτω,
άδειασε μας το ποτήρι
και δεν κάνομε χατίρι.
ΥΓ. Μονοβασιά: Είτε αναφέρεται στην ομώνυμη ποικιλία κρασιού είτε έχει την έννοια «μονορούφι».
-
Mετά τις μονοβασιές και τις ρακιές, να πάμε και στα πιο σοβαρά.
H αυριανή ημέρα, η 19η Μαΐου είναι μια σημαντική μέρα: η ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων.
Σας έχω ετοιμάσει ένα μικρό αφιέρωμα πάνω σ' αυτό το θέμα, το οποίο θα αναρτήσω αύριο.
Σήμερα θα σας βάλω κάποια ακούσματα από τον Πόντο την περιόδο που ακόμα η ζωή τους κυλούσε ειρηνικά.
Ξεκινώ με το αρχαιότερο.
Της Τρίχας το γεφύρι
Είναι το θρυλικό γεφύρι του Πόντου που σύμφωνα με το τραγούδι χτίστηκε με ανθρωποθυσία.
Βρίσκεται στο δρόμο Τραπεζούντας- Ερζερούμ σε απόσταση 18 χιλιομέτρων από την Τραπεζούντα.
Ενώνει τις δύο όχθες του ποταμού Πυξίτη.
Σήμερα δεν χρησιμοποιείται.
Διατηρείται σαν μνημείο, που υπενθυμίζει τον τραγικό θρύλο
που ο πρωτομάστορας για να στεριώσει το γιοφύρι, θυσίασε στα θεμέλιά του τη γυναίκα του.
Ο θρύλος έχει ρίζες πολύ πριν από τη μάχη του Ματζικέρτ (1071) και απαντάται σε διάφορες περιοχές
(βλ. «Της Άρτας το γιοφύρι»).
Το κεντρικό νόημα του τραγουδιού είναι πως τίποτε δε γίνεται χωρίς αγώνα.
Κάθε μεγάλο έργο για να γίνει, απαιτεί θυσίες.
Πρέπει να δώσουμε κάτι από τον εαυτό μας για να πετύχουμε κάτι, για να φτάσουμε κάπου.
Και της Τρίχας το γεφύρι θα στεριώσει μόνο με τη θυσία της γυναίκας του πρωτομάστορα.
Έτσι θέλει το πεπρωμένο.
Ο πρωτομάστορας θυσιάζει την προσωπική του ευτυχία για το κοινωνικό σύνολο.
Τα μεγάλα έργα θέλουν μεγάλες θυσίες.
(http://www.hellaswebnews.com/Politika/Pontiaka/ti-trixas-to-gefyri.jpg)
Το περίφημο γεφύρι της Τρίχας
http://www.youtube.com/watch?v=WY7QZO4s4BY
(Ακεί πέραν σό Δρακολίμν’, σή Τρίχας τό γεφύριν,
χίλιοι μαστόρ’ εδούλευαν και μύριοι μαθητάδες.
Όλεν τήν μέραν έχτιζαν, τή νύχτα εχαλάουντον.
Οι μάστοροι εχαίρουσαν, θε να πλεθύν’ η ρόγα,
οι μαθητάδες έκλαιγαν, τσι κουβαλεί λιθάρια.
Κι ατός ο πρωτομάστορας νουνίζ’ νύχταν κι ημέραν)
Ση γέφυραν, ση γέφυραν,
έλα Δάφνεμ ποταμέ
ση Τρίχας το γεφύριν,
ε, Δάφνεμ και μυριγμένε
Σίλιοι μαστόρ' εδούλευαν,
έλα Δάφνεμ ποταμέ
και μύριοι μαθητάδες
ε, Δάφνεμ και μυριγμένε
Όλεν τ' ημέραν έχτιζαν,
έλα Δάφνεμ ποταμέ,
τη νύχταν εχαλάουτον,
ε, Δάφνεμ και μυριγμένε
- Ντο δεις με πρωτομάστορα,
έλα Δάφνεμ ποταμέ
και στένω το γεφύρι σ';
ε, Δάφνεμ και μυριγμένε
- Αν δίγω σε τον κύρη μου,
έλα Δάφνεμ ποταμέ
άλλο κύρην πα κι έχω!
ε, Δάφνεμ και μυριγμένε
- Ντο δεις με πρωτομάστορα,
έλα Δάφνεμ ποταμέ
και στένω το γεφύρι σ';
ε, Δάφνεμ και μυριγμένε
- Αν δίγω σε τη μάνα μου,
έλα Δάφνεμ ποταμέ
άλλο μάναν πα κι έχω!
ε, Δάφνεμ και μυριγμένε
- Ντο δεις με πρωτομάστορα,
έλα Δάφνεμ ποταμέ
και στέκει το γεφύρι σ';
ε, Δάφνεμ και μυριγμένε
- Αν δίγω σε τ' αδέλφια μου,
έλα Δάφνεμ ποταμέ
άλλ' αδέλφια πα κι έχω!
ε, Δάφνεμ και μυριγμένε
- Ντο δεις με πρωτομάστορα,
έλα Δάφνεμ ποταμέ
και στερένω το γεφύρι σ';
ε, Δάφνεμ και μυριγμένε
- Αν δίγω σε την κάλη μου,
έλα Δάφνεμ ποταμέ
καλύτερον ευρήκω!
ε, Δάφνεμ και μυριγμένε
(Μενεί και λέει την κάλην ατ’, αγλήγορα να έρται.
’Κόμαν τον Γιάννεν ’κ’ έλουσεν και σο κουνίν ’κ’ εθέκεν,
’κόμαν τα χτήνια ’κ’ έλμεξεν, τα μουσκάρια ’κ’ εδέκεν.
Διπλομενεί την έρημον με τ’ άοικον πουλόπον:
Σάββαν να πάει σο λουτρόν, την Κερεκήν σον γάμον
και την Δευτέραν το πουρνόν, αδά να ευρισκάται.
Σάββαν επήγεν σο λουτρόν, την Κερακήν σον γάμον
και την Δευτέραν το πουρνόν σο Δρακολίμν’ ευρέθεν.
- Καλή μ’, ακεί σο Δρακολίμν’, ερούξεν το σκεπάρι μ’,
ήν ποίος μπαίν’ και παίρ’ ατό, θα εν τ’ εμόν η κάλη.
Πέντε οργέας κατηβαίν’ και με την τραγωδίαν,
και άλλα πέντε κατηβαίν’ με την μοιρολογίαν.
- Κι άρ ’κι πονώ τα κάλλια μου, κι άρ ’κι πονώ τη νέτε μ’,
πονώ και κλαίγω το πουλί μ’ ντ’ εφέκα κοιμισμένον.
Πώς τρομάζνε τα γόνατα μ’, να τρομάζ’ το γεφύρι σ’.
Κι άμον ντο σείουν τα μαλιά μ’, να σείουν οι διαβάτοι.
Κι άμον ντο τρέχνε τα δάκρυα μ’, να τρέχ’ και το ποτάμιν!
- Ευχέθ’ καλή μ’. Ευχέθ’ καλή μ’. Ευχέθ’, μην καταράσαι,
Αδέλφια έεις σην ξενειτιάν, έρχουνταν και διαβαίνε.
- Κι άμον ντο στέκνε τα γόνατα μ’, να στέκει το γεφύρι σ’.
- Κι άμον ντο στέκνε τα μαλιά μ’, να στέκνε οι διαβάτοι.
- Κι άμον ντο στέκνε τα δάκρυα μ’, να στ’εκει το ποτάμι!)
Τρι' αδέλφια έμνες εμείς και οι τρεις καταραμένοι,
είνας έχτσεν την 'δεσαν κι άλλε το Δεβασίριν
κι εγώ η τρισκατάρατος της Τρίχας το γεφύριν.
-
Η Χαμαιλέτε
"Η χαμαιλέτε, ήταν ο νερόμυλος των χωρικών του Πόντου,
όπου άλεθαν το σιτάρι και τα καλαμπόκι για να κάνουν το αλεύρι για ψωμιά, τις πίτες και τα νόστιμα φαγητά:
«Χαβίτσι», «τρίμμαν», «τσιριχτά», «γιοχάδες», «πισία», «δεμέσια», «λαβάσια» και «μακαρίναν».
Ο μυλωνάς ήταν υποχρεωμένος να προσφέρει αλάτι, για να κάνουν «ανανίβ πίταν», στο όμορφο τζάκι του μύλου.
Αρχές Σεπτεμβρίου ετοίμαζαν και το «πλιγούρι».
Έπλεναν το σιτάρι, το έβραζαν και το άφηναν στον ήλιο να στεγνώσει.
Το «κοπάνεμαν» γινόταν με τα γουδόμορφα «κοπάλε»,
αργά και ρυθμικά μέσα σην «εγδήν», το μαρμάρινο δηλαδή γουδί που χωρούσε 15-20 οκάδες σιτάρι.
Μερικοί νέοι που ήθελαν να κάνουν τον δυνατό στις γυναίκες,
κοπάνιζαν και αυτοί δυνατά και ρυθμικά.
Το «κορκότον» γινόταν με τις ίδιες διαδικασίες, αλλά εδώ το σιτάρι ήταν άβραστο.
Θυμάμαι, που στρώνανε ολόγυρα πολύχρωμα κιλίμια
για να μαζεύεται το στάρι που εκτιναζότανε, γιατί ήταν ευλογία Κυρίου,
και κάποιες ζωηρές κότες, που «κουδούκιζαν» ανενόχλητες πάνω από τα στρωσίδια
και στο τέλος ξεκινούσε ο χορός με το ακορδεόν και την λύρα.
Η «χαμαιλέτε τη Φουντούκ’» στο χωριό,
στέναζε κι αυτός από τα γλυκά φράουλα (χαμούφτας), τα μποστάνια και τα φρούτα
και τα παράξενα τα σκιάχτρα που τα βάζανε για να φοβούνται τα πουλιά και τα αγρίμια.
Ποια πουλιά και ποια αγρίμια; Σήμερα ουρλιάζουν μονάχα οι άνθρωποι!
Από τον μυλαύλακα, το «χάρκ» και το σωλήνα, το «ολούχ»
το νερό έπεφτε στον τροχό του μύλου, την «τσάρχα» για να κινηθεί η μυλόπετρα,
«παλαγόγιζαν την χαμαιλέτεν» και από ένα υπόγειο αυλάκι, τον «αλεπόν», το νερό έπεφτε ξανά στο ποτάμι.
Η σειρά, η «λαχίδα» έφτασε, το καλαμπόκι αδειάζεται στο μελεθρείο
και μ’ έναν κρουνό, το «καλίν» οδεύει στον λαιμό, σην «γούλαν» της μυλόπετρας.
Τα σιδερένια ελάσματα, «κρανκανάκ» κανονίζουν την ποσότητα ροής,
100 κότια, περίπου 1000 οκάδες αλέθονται σε 24 ώρες.
Στο Ν. Δράμας, στο Κεφαλάρι, λειτουργεί καθημερινά η «χαμαιλέτε» του έμπειρου και καλοσυνάτου Κόντου,
το γεροντάκι που ξεναγεί με ευχαρίστηση τον κάθε επισκέπτη.
“Ρε παιδία ντο λέτεν, πάμεν σην χαμαίλετεν,
κλέφτωμεν έναν κορίτσ’, κάν’ναν τηδέν μη λέτεν”.
(Του Σπύρου Αμαραντίδη
στο site: http://clubs.pathfinder.gr/idonida_gi/1149380 )
(http://img18.imageshack.us/img18/614/73296010.jpg)
Παραδοσιακός νερόμυλος
Το τραγούδι αναφέρεται σε έναν δεξιοτέχνη της ποντιακής λύρας (κεμεντζέ), που ευχαριστεί τον κόσμο με τις δοξαριές του,
όπως η χαμαιλέτε με τα κρύα της νερά τα κοριτσόπουλα.
Γουρπάν σο κεμεντζόπο σ’
http://www.youtube.com/watch?v=eu4zFQmYu1k
Ε! κεμέ..κεμεντζετζή
Το τσαλίμι σ’ πίσον α’
Σα κορτσόπα ανάμεσα
Το τοξάρι σ’ σύρον α’
Ω! γουρπάν σο κεμεντζόπο σ’
ευχαριστάς θεμέλια
οντές περς το τοξάρισ’
και ρουζ απάν σα τέλια μ’
Ώθεν κελαηδούν πουλία
Νε κεσ’ γύρω κλόσκουμε
Θερία πως παρχαρεύνε
Σ’ άρματα ‘κι ζώσκουμε
Ω! γουρπάν σο κεμεντζόπο σ’
ευχαριστάς θεμέλια
οντές περς το τοξάρισ’
και ρουζ απάν σα τέλια μ’
χαμαιλέτε σά φτεράς
κρύα νερά τσίγουνταν
τ’ έμορφα τα κόρτσοπα
ασ’ σην σεβντά λύγουνταν
Ω! γουρπάν σο κεμεντζόπο σ’
ευχαριστάς θεμέλια
οντές περς το τοξάρισ’
και ρουζ απάν σ’ τέλια μ’
-
Και ένα τελευταίο για σήμερα. :-*
Η γλώσσα των Ποντίων
Οι πρόσφυγες από τον Πόντο που ήρθαν στον ελληνικό χώρο τον προηγούμενο αιώνα
έφεραν μαζί τους και την ιδιαίτερη διάλεκτό τους, την ποντιακή.
Ωστόσο, σε πολλές περιπτώσεις η γλώσσα αυτή αντιμετωπίστηκε με περιφρόνηση
και υπήρξε σαφής κοινωνική πίεση, ειδικά προς στους νεότερους ομιλητές της που πήγαν στα σχολεία,
να την εγκαταλείψουν…
Τα ποντιακά με τις υποδιαλέκτους τους αποτελούν εξέλιξη της ιωνικής διαλέκτου
που μιλούσαν στην περιοχή της Μιλήτου.
Η απομόνωσή τους από τον υπόλοιπο ελληνικό χώρο
μετά την κατάκτηση της Μικράς Ασίας από τους Τούρκους
είχε ως αποτέλεσμα να διατηρήσουν αρκετά στοιχεία της αρχαίας διαλέκτου.
Π.χ το "η" το προφέρουν ως "ε" («νύφε» αντί νύφη), δεν έχουν συνίζηση ("φωλία" αντί φωλιά),
διατηρούν την ιωνική ψίλωση («σπίγγω» αντί σφίγγω), χρησιμοποιούν σποραδικά απαρέμφατο (μαθείναι),
την αρχαία προστακτική σε –ον (γράψον) κλπ.
Πέρα όμως από τις αρχαίες καταβολές τους, έχουν δεχθεί και ξένες επιδράσεις κυρίως στο λεξιλόγιο
και πιο συγκεκριμένα από την τουρκική, την αρμενική, τη γεωργιανή, την κουρδική κλπ
Νανούρισμα από τη Μαύρη Θάλασσα
http://www.youtube.com/watch?v=BseoHSldy3c
(http://i179.photobucket.com/albums/w295/miskoni_album/Makedonia/nggreatesttrekp582nov19253os.jpg)
Tεύχος Νοεμβρίου 1925 του περιοδικού Νational Geographic
-
(Σαν Σήμερα) 19 Μαίου 1919 : Αφιξη Ελληνικού εκστρατευτικού σώματος στη Σμύρνη.
apri, σου κάνω πάσα .... ;D ;D
Μοιραία ημερομηνία για όλη τη Μικρά Ασία... ::)
19 ΜΑΪΟΥ
Ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων
(http://www.greek-language.gr/greekLang/graphics/images/modern_greek_studies_dialects_b11_6_1.jpg)
«Οι πασάδες που διέπραξαν απερίγραπτα εγκλήματα,
τέτοια που δεν μπορεί να συλλάβει η φαντασία του ανθρώπου
και έφεραν τη χώρα σε αυτή την κατάντια ,
τώρα υποδαυλίζουν ταραχές
για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους και μόνο συμφέροντα.
Εγκαθίδρυσαν ένα τυραννικό καθεστώς,
οργάνωσαν εκτοπίσεις και σφαγές,
έκαψαν βρέφη, που ακόμη θήλαζαν, με πετρέλαιο,
βίασαν γυναίκες και μικρά κορίτσια μπροστά στα μάτια των γονιών τους.
Εξόρισαν γυναικόπαιδα σε άθλια κατάσταση μέχρι τη Μοσούλη προβαίνοντας σε κάθε είδους ωμότητες,
επιβίβασαν σε πλοία χιλιάδες αθώους και τους πέταξαν στη θάλασσα.
Ανακοίνωναν με τελάληδες ότι οι πιστοί στην Οθωμανική Αυτοκρατορία χριστιανοί
οφείλουν να παραιτηθούν από την θρησκεία τους και να αποδεχθούν το Ισλάμ.
Επέβαλαν σε γέροντες να βαδίζουν μήνες ολόκληρους νηστικοί
και τους εξανάγκαζαν σε διαρκή καταναγκαστική εργασία.
Οδήγησαν γυναίκες σε οίκους ανοχής που λειτουργούσαν κάτω από ανυπόφορες συνθήκες.
Αυτά είναι γεγονότα που δεν έχουν προηγούμενο
στην ιστορία οποιουδήποτε λαού.»
Αυτή ήταν η κατάθεση του Κεμάλ Ατατούρκ, ως μάρτυρα κατηγορίας στο έκτακτο στρατοδικείο
που συγκλήθηκε το 1918, για να δικάσει τους ηγέτες των Νεότουρκων για τα εγκλήματα κατά των χριστιανών.
Και όμως ο ίδιος ο Μουσταφά Κεμάλ, που λίγους μήνες πριν περιέγραφε με τόσο ανατριχιαστικό τρόπο
τους διωγμούς των συμπατριωτών του εναντίον των χριστιανικών πληθυσμών του Πόντου,
όταν έφθασε στη Σαμψούντα στις 19 Μαΐου 1919
με εντολή του Σουλτάνου και των Άγγλων να αποκαταστήσει την τάξη,
συνέχισε πιο συστηματικά την εξόντωση.
Και τελικά τα κατάφερε.
Στο χρονικό διάστημα 1916-23
από τους 750.000 Έλληνες που κατοικούσαν στον Πόντο
οι Νεότουρκοι κατόρθωσαν να εξαφανίσουν
με τη μέθοδο των σφαγών 350.000 Έλληνες
και με τη μέθοδο των διώξεων και των εκτοπίσεων τους υπόλοιπους …
Ο ξεριζωμός των Ελλήνων του Πόντου
είναι από τα πρωτοφανή εγκλήματα στην ανθρώπινη ιστορία.
Ύστερα από 27 αιώνες ζωής ένας λαός ξεριζώθηκε από τη γη του
εν καιρώ ειρήνης
αφήνοντας πατρογονικές εστίες, σπίτια, εκκλησίες,
τάφους προγόνων…
Ο Κεμάλ στις 13 Αυγούστου του 1923 εκφωνώντας μακροσκελή λόγο
στη Μεγάλη Εθνοσυνέλευση της Τουρκίας είπε:
"Επιτέλους, τους ξεριζώσαμε τους Έλληνες από τον Πόντο !".
Δείτε ένα σχετικό εξάλεπτο αφιέρωμα από την εκπομπή
«Οι Φάκελοι»
http://www.youtube.com/watch?v=76zWeNAYv4U&feature=related
Και ένα τραγούδι-θρήνος από τον διασημότερο ποντιακής καταγωγής τραγουδιστή,
τον Στέλιο Καζαντζίδη:
Αναφέρεται στο κάψιμο από τους Τούρκους το 1913 του Τσάμπασιν
(τουρκ.= κορυφή των πεύκων), μιας μικρής παραθεριστικής πόλης,
που βρισκόταν σε ένα οροπέδιο ύψους 2.000 μέτρων σε απόσταση 57 χλμ νοτίως της παραθαλάσσιας πόλης Ορντού.
Ανάμεσα στα πεύκα του Τσάμπασιν στο βουνό Καρακόλ (τουρκ.= φυλάκιο)
συνήθιζαν να παραθερίζουν οι κάτοικοι της Ορντού,
γιατί ο τόπος τους ήταν νοσηρός και επικίνδυνος το καλοκαίρι, λόγω των ορυζώνων.
Στην αρχαιότητα η Ορντού ήταν γνωστή με το όνομα Κοτύωρα και ήταν αποικία των Μιλησίων από τον 8ο αιώνα π.Χ.
Ήταν αυτή ακριβώς η αρχαία πόλη, όπου στρατοπέδευσε ο Ξενοφώντας με τους Μυρίους του το 401 π.Χ
και είδε να χορεύουν οι ντόπιοι τον περίφημο χορό των σπαθιών,
γνωστό ακόμα και σήμερα μεταξύ των Ποντίων με το όνομα πιτσακ’.
Η ονομασία της πόλης άλλαξε σε Ορντού (τουρκ.=στρατός) τον 15ο αιώνα,
όταν δημιουργήθηκε στην πόλη στρατιωτικό κέντρο.
Κατοικούνταν κυρίως από Πόντιους μέχρι τον 18ο αιώνα,
που με διαταγή του σουλτάνου εγκαταστάθηκαν στην περιοχή διάφορες τούρκικες ομάδες νομάδων.
Οι τελευταίοι ορθόδοξοι Έλληνες έφυγαν από την περιοχή το 1924 με την ανταλλαγή πληθυσμών....
(http://img821.imageshack.us/img821/2449/cambasi.jpg)
Το Çambaşi σήμερα
http://www.youtube.com/watch?v=o2EuWHE0Sfo&feature=related
Εκάεν και το Τσάμπασιν (=Κάηκε καί τό Τσάμπασιν)
Και επέμναν τα τουβάρε, γιαρ γιαρ αμάν (=και μείνανε οι τοίχοι)
Και έρουξαν σο γουρτάρεμαν (=και πέσανε να το σώσουν)
Το Ορντούς τα παλληκάρε, οϊ οϊ αμάν (=τα παλικάρια της Ορντού)
Κεν έκαεν κ εμανίεν (=και κάηκε και ζεματίστηκε)
Τ’ Ορντούς το παρχάρ (=το λιβάδι της Ορντού)
Κεν εκεί τιδέν και επέμνεν ( =και εκεί τίποτε δεν απέμεινε)
Μονάχον σαχτάρ! (=παρά μονάχα αποκαΐδια)
Εκάεν και το Τσάμπασιν (=κάηκε και το Τσάμπασιν)
Γιαβρούμ τιδέν και επέμνεν (=παλικαράκι μου, τίποτε δεν έμεινε)
Ράσα και λιβαδότοπα (=πλαγιές και λιβαδοτόπια)
Άλλο χορτάρ κι φέρνε (=άλλο χορτάρι δεν φέρνουν)
Τρανόν γιαγκίν σο Τσάμπασιν (=Μεγάλη πυρκαγιά στο Τσάμπασιν)
Σπίτε κι θα απόμενε, γιαρ γιαρ αμάν (= σπίτια δεν θα απομείνουν)
Μικροί, τρανοί, φτωχοί, ζεγκίν (=μικροί, τρανοί, φτωχοί, πλούσιοι)
Ουλ καθούνταν και κλαίνε, οϊ οϊ αμάν (=όλοι κάθονται και κλαίνε)
Κλαιν τη Θεού τα πουλόπα (=κλαίνε τα πουλιά του Θεού)
Κλαιν τα πεγαδομάτε, γιαρ γιαρ αμάν (=κλαίνε τα στόμια των πηγαδιών)
Κλαίει το Τσαμπλούκ, το Καρακιόλ (=κλαίει το Τσαμλίκ, το Καρακόλ)
Κλαιν τ' έμορφα τ' ελατε, οϊ οϊ αμάν (=κλαίνε τα όμορφα τα έλατα)
Πηγές:
http://pontiakilelapa.wordpress.com/2010/02/16/%CF%84%CE%BF-%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CF%85%CF%84%CF%89%CE%BC%CE%B1/
http://moscowtransfers.gr/~ioannis_konstantinidis/history.html
-
Eυχαριστώ Ποντίους και μη για τα καλά λόγια που έγραψαν για τα αφιερώματα. :-*
Σήμερα Μάρκο δεν θα αναφερθώ στους Βαυαρούς, που μου ζήτησες, αλλά σε κάτι άλλο.
Σήμερα είναι μια ημέρα κατά την οποία θυμάμαι πάντα τον κυρ Μιχάλη, τον Κρητικό πεθερό της αδελφής μου. Όσο ζούσε, μας διηγούνταν πώς μικρό παιδί έτρεχε και βοηθούσε τους άντρες που μάχονταν τους Γερμανούς στη Μάχη της Κρήτης.
Οι λίγες γραμμές, που ακολουθούν, στη μνήμη του…
Πότε θα κάνει ξαστεριά;
H τελευταία μάχη του ελεύθερου ελληνικού κράτους δόθηκε στην Κρήτη
από τις 20 Μαΐου 1941, που πραγματοποιήθηκε η πρώτη επίθεση των Γερμανών με βομβαρδισμούς και αλεξιπτωτιστές, μέχρι τις 30 του ίδιου μήνα.
Οι Γερμανοί τελικά κατόρθωσαν τον στόχο τους αλλά με μεγάλο κόστος: 4.500 ήταν οι νεκροί, ενώ έχασαν και 220 αεροπλάνα. Η σημαντικότερη όμως απώλεια ήταν ότι καταστράφηκε ολοσχερώς το επίλεκτο σώμα των αλεξιπτωτιστών (8.000 νεκροί και τραυματίες) και δεν ξαναχρησιμοποιήθηκε σε όλη την διάρκεια του πολέμου.
"...Χίτλερ να μην το καυχηστείς πώς πάτησες στην Κρήτη
ξαρμάτωτη την ήβρηκες και τα παιδιά τση 'λειπαν
στα ξένα πολεμούσανε πάνω στην Αλβανία..."
(http://2.bp.blogspot.com/_rOzeLhX3TZY/S9z3FZFOvcI/AAAAAAAAD-M/6BimSB0cCqM/s1600/Picture+154.jpg)
Και ένα αγαπημένο τραγούδι του κυρ Μιχάλη, που κάθε φορά που πατούσε το πόδι του στην Κρήτη, πέταγε η ψυχή του...
Ερμηνεύει ο Νίκος Ξυλούρης.
http://www.youtube.com/watch?v=nzSjGLAVQpY
Πότε θα κάμει ξαστεριά,
πότε θα φλεβαρίσει,
να πάρω το ντουφέκι μου,
την έμορφη πατρόνα,
να κατεβώ στον Ομαλό,
στη στράτα του Μουσούρου,
να κάμω μάνες δίχως γιους,
γυναίκες δίχως άντρες,
να κάμω και μωρά παιδιά,
να κλαιν' δίχως μανάδες,
να κλαιν' τη νύχτα για νερό,
και την αυγή για γάλα,
και τ' αποδιαφωτίσματα
τη δόλια τους τη μάνα...
-
Τραγουδάρα δεύτερη.
Nύχτωσε χωρίς φεγγάρι
Τραγούδι-σταθμός στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού, που έγραψε ο Απόστολος Καλδάρας σε ηλικία 21 ετών, σε συνεργασία με τον έμπειρο δημιουργό Σπύρο Περιστέρη και αποτυπώνει τις σκληρές συνθήκες της εμφύλιας αντιπαράθεσης.
Χρησιμοποιεί τον κώδικα σκοταδιού - φωτός για να απεικονίσει παραστατικά τη νέα τυραννία που επικράτησε στη χώρα, αμέσως μετά τη γερμανική Κατοχή λόγω της αγγλοαμερικανικής επέμβασης που τελικά μας οδήγησε στον ολέθριο εμφύλιο πόλεμο.
Σε συνέντευξη του ίδιου του δημιουργού προς τον Παναγιώτη Κουνάδη, το φθινόπωρο του 1989, αναφέρονται όλες οι λεπτομέρειες σχετικά με την ιδέα της δημιουργίας του τραγουδιού. Λέει λοιπόν ο Καλδάρας:
«Αυτό το τραγούδι το 'χα εμπνευστεί από μια μικρή ιστοριούλα.
Τότε ήμουν στη Θεσσαλονίκη, με την πρώτη κυβέρνηση του Οκτώβρη του 1944.
Μετά το Δεκέμβρη αρχίσαν οι πρώτες συλλήψεις των αριστερών, των κομμουνιστών, που τους πιάναν και τους κλείναν στο Γεντί Κουλέ.
Εγώ τότε είχα ένα φίλο με τον οποίο συνεργαζόμαστε, στα διάφορα κουτούκια εκεί πέρα, ονόματι -καλή του ώρα κι αυτός πέθανε, Θεός σχωρέστον- τον Μίγκο. Τον Χρήστο τον Μίγκο. Αυτός καθόταν στην Ακρόπολη επάνω, κάτω από το Επταπύργιο -το Γεντί Κουλέ.
Και μ' έπαιρνε ταχτικά να πάμε να πιούμε κανένα ουζάκι στη γριά, έτσι την έλεγε τη μάνα του.
Πίναμε τα ουζάκια, τα λέγαμε. Διάφορα πράγματα για τη δουλειά από δω, από 'κει.
Λοιπόν μια φορά έφυγα, θυμάμαι ήταν σούρουπο κι εκεί που φεύγαμε το βλέπω -δεν ξέρω έτσι κι άλλες φορές το 'βλεπα.
Εκείνη τη φορά μου 'κανε εντύπωση πως ήταν σούρουπο, η βραδιά διαφορετική, ποιος ξέρει
και βλέπω τη σιλουέτα του Επταπυργίου, των τειχών εκεί πέρα που ήταν οι φυλακές και μου 'κανε εντύπωση.
Κοίτα, τώρα λέω, εκεί μέσα πίσω απ' τα τείχη αυτά είναι οι φυλακές. Και 'κει μαζεύουν αυτούς τους ανθρώπους και τους κλείνουν φυλακή. Κι έτσι αυτή η εικόνα μου 'δωσε την έμπνευση να γράψω το τραγούδι αυτό.
Το 'γραψα τότε στις αρχές του '45. Μετά τα Δεκεμβριανά, τότε που πιάναν τους αριστερούς θυμάμαι».
Το τραγούδι πριν "διαμορφωθεί" εξαιτίας της λογοκρισίας ήταν:
Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι, το σκοτάδι είναι βαθύ
κι όμως ένα παλικάρι δεν μπορεί να κοιμηθεί
Άραγε τι περιμένει απ' το βράδυ ως το πρωί
στο στενό το παραθύρι που φωτίζει το κελί;
Πόρτα ανοίγει, πόρτα κλείνει, μα διπλό είναι το κλειδί
τι έχει κάνει και το ρίξαν το παιδί στη φυλακή;
(Οι πληροφορίες από το βιβλίο του Σάκη Πάπιστα "Το Αστικό Τραγούδι στα Πέτρινα Χρόνια 1940-1949")
(http://userserve-ak.last.fm/serve/252/34523291.jpg)
Στέλλα Χασκίλ
Το τραγούδι ερμήνευσε πρώτη το 1947 η Στέλλα Χασκίλ, γνωστή και ως Σαλονικιά.
http://www.youtube.com/watch?v=mldi3_rwAM0
Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι
το σκοτάδι είναι βαθύ
κι όμως ένα παλικάρι
δεν μπορεί να κοιμηθεί
Άραγε τι περιμένει
απ' το βράδυ ως το πρωί
στο στενό το παραθύρι
που φωτίζει με κερί
Πόρτα ανοίγει πόρτα κλείνει
με βαρύ αναστεναγμό
ας μπορούσα να μαντέψω
της καρδιάς του τον καημό
-
Kαλημέρα!
Χρόνια πολλά στον Κώστα της ΜΟΥΣΙΚΗΣ, στους υπόλοιπους Κωστήδες, στις Ελένες και στις Κωνσταντίνες. :-*
ΑΝΑΣΤΕΝΑΡΙΑ
Τα Αναστενάρια είναι ένα δρώμενο που τελείται κάθε χρόνο την ημέρα εορτασμού
του Αγίου Κωνσταντίνου και της Αγίας Ελένης (21 Μαΐου)
και περιλαμβάνει πυροβασία, δηλ. το βάδισμα με γυμνά πόδια πάνω σε αναμμένα κάρβουνα.
Σύμφωνα με τον ερευνητή Α. Χουρμουζιάδη
(“Περί των Αναστεναρίων και άλλων τινών παραδόξων εθίμων και προλήψεων”, Κων/λη, 1873)
το έθιμο ξεκίνησε από το χωριό Κωστί της βορειοανατολικής Θράκης (Ανατολικής Ρωμυλίας) .
(http://3.bp.blogspot.com/_fpdO3pfIxgg/S_ZGoHie9nI/AAAAAAAAAYg/PSXO3Ug7Gx0/s1600/gallery_1612.jpg)
ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΕΘΙΜΟΥ
Όταν οι Έλληνες διώκονταν από την Ανατολική Θράκη, το χωριό τους είχε πυρποληθεί και ο ναός των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης είχε παραδοθεί στις φλόγες. Κάποιος τόλμησε να διακινδυνεύσει τη ζωή του και να εισέλθει στο ναό, για να πάρει την εικόνα των δυο αγίων. Τότε είδε τους δυο αγίους να τον σκεπάζουν με τους μανδύες τους, να τον καθοδηγούν μέσα από τους πυκνούς καπνούς στο σημείο που βρισκόταν η εικόνα τους και να τον οδηγούν και πάλι έξω. Έτσι, ο άνθρωπος αυτός πέρασε μέσα από τη φωτιά με ασφάλεια και έβγαλε έξω την εικόνα άθικτη. Σε ανάμνηση λοιπόν αυτού του θαύματος, κάθε χρόνο στις 21 Μαΐου, τελούνται τα Αναστενάρια.
Το έθιμο σήμερα απαντάται σε περιοχές που εγκαταστάθηκαν, όπου είχαν φτάσει Κωστιανοί πρόσφυγες
μετά τους διωγμούς της περιόδου 1914-1922:
στην Αγία Ελένη Σερρών στον Λαγκαδά Θεσσαλονίκης και στην Μελίκη Ημαθίας.
Οι περισσότεροι ερευνητές υποστηρίζουν ότι τα Ανεστενάρια Αναστεναρίων είναι επιβίωση
διονυσιακής τελετουργίας, που γονιμοποιεί, εξαγνίζει και προστατεύει.
Την ώρα που οι Αναστενάρηδες πατούν πάνω στα κάρβουνα με γυμνά πόδια ψιθυρίζουν: “στάχτ’ να γέν’, στάχτ’ να γέν’”.
Μάλιστα την τρίτη ημέρα της τέλεσης του εθίμου οι Αναστενάρηδες “ζώνουν” με κυκλικό χορό το σταυροδρόμι,
“για φύλαξη από κακό πράμα...”
Οι Αναστενάρηδες άλλωστε ήταν στο Κωστί οι “καθάρται” και “τελεσταί”. Εξηγούσαν τα όνειρα, θεράπευαν τις αρρώστιες, ξόρκιζαν την επιζωοτοκία ή τους βρικόλακες με τις ιερές εικόνες και έφερναν τη βροχή.
ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
Οι Αναστενάρηδες είχαν παλαιότερα μεγάλα υπαίθρια ιδιωτικά ιερά, τα Αγιάσματα (από τις πηγές αγιασμένου νερού που ανάβλυζαν μέσα εκεί). Τα Αγιάσματα αντιστοιχούν με τα Ιερά Άλση της Αρχαιότητας. Σήμερα τα Αγιάσματα είναι χώροι πολύ περιορισμένης έκτασης.
Μέσα εκεί υπάρχουν κλειστά Ιερά, τα Κονάκια, όπου φυλάγονται τα ιερά λατρευτικά αντικείμενα ολόκληρο το χρόνο.
Υπάρχουν λοιπόν οι “Χάρες”, τα ιδιότυπα εικονίσματα των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης με τα κουδουνάκια, που ο ήχος τους έχει αποτρεπτικό σκοπό. Οι Χάρες έχουν και “ιερούς κόμπους”, που σχηματίζονται με μαντήλια, τα “αμανέτια”, για να “κομποδένεται το κακό”. Ακόμα καλύπτονται με “ποδιές”, όπως γινόταν και στις αρχαίες διονυσιακές μυσταγωγίες, κατά τις οποίες τα ιερά αντικείμενα και οι μυούμενοι καλύπτονταν με υφάσματα.
Μέσα στο Κονάκι φυλάγονται όλο το χρόνο και τα μουσικά όργανα:
η λύρα, ο άσκαυλος (γκάϊντα) και το ιερό και μεγάλο τύμπανο των Παππούδων,
που όπως λένε οι Αναστενάρηδες, ηχεί μόνο του, “νοιώθοντας την αόρατη παρουσία του άγιου”.
Τέλος, μέσα στο Κονάκι φυλάγεται ο ιερός πέλεκυς, το μαχαίρι και η σανίδα για την τελετουργική ζωοθυσία.
Η ΤΕΛΕΤΗ
Οι προετοιμασίες των Αναστεναρίων αρχίζουν μήνες πριν.
Στις 27 Οκτωβρίου γίνονται οι αγερμοί για να συγκεντρωθούν τα χρήματα για την αγορά του ιερού θύματος. Η μέρα αυτή ονομάζεται “Μέρα του Σκλάβου”, μια ονομασία που προέρχεται από τα κατ’ Αγρούς Διονύσια της Αρχαιότητας.
Στις 18 Ιανουαρίου αγοράζουν το “μπικάδι”, το ζώο που θα θυσιαστεί. Προτιμούν τον ταύρο, που συνδέεται με τις αρχαίες ηλιακές λατρείες του Θεού Μίθρα και του Διόνυσου.
Την παραμονή της γιορτής του Κωνσταντίνου και Ελένης οι Αναστενάρηδες συγκεντρώνονται μέσα στο κονάκι, για να προετοιμαστούν με την Αγρυπνία.
Ανήμερα της γιορτής, μετά από το σχόλασμα της εκκλησίας γίνεται η δημόσια θυσία του ανθοστολισμένου ζώου (κουρμπάνι).
Το απόγευμα ανάβει η μεγάλη φωτιά από μύστες που έχουν αυτό το προνόμιο κληρονομικά και γίνεται η πρώτη πυροβασία, ενώ νωρίτερα οι Αναστενάρηδες περιφέρονται στα χωράφια με τις εικόνες για να τα ευλογήσουν.
Το πρωί της 23ης Μαΐου ομάδα Αναστενάρηδων, κρατώντας τις εικόνες κάνει αγερμούς στα σπίτια των Αναστενάρηδων. Οι νοικοκύρηδες τους κερνούν σταφίδα και κρασί.
Ακολουθεί η φάση της αποτροπής του κακού, που γίνεται με το “ζώσιμο του σταυροδρομιού” με κυκλικό χορό. Το “ζώσιμο” είναι γνωστή μαγική ιεροπραξία από την αρχαιότητα.
Μετά το “ζώσιμο του σταυροδρομιού” ξεκινά η τελευταία και κορυφαία πυροβασία.
Eδώ ένα μικρό σχετικό βιντέακι από το National Geographic
http://www.youtube.com/watch?v=aKhbjGKOSIA&feature=fvwrel
Στο τέλος χορεύουν τον τελευταίο ομαδικό χορό, τραγουδώντας κατανυκτικά τον
“Μικροκωνσταντίνο”,
θρακική παραλλαγή του ακριτικού έπους:
http://www.youtube.com/watch?v=r235pLV8oJQ
Ο Κωνσταντίνος ο μικρός, ο Μικροκωνσταντίνος,
μικρόν τον είχ' η μάνα ντου, μικρόν τον ραβωνιάζει,
μικρόν τον γήρτε μήνυμα να πάγη στο σεφέρι.
Νύχτα σελώνει τ' άλογο, νύχτα το καλλιγώνει.
Βάν' ασημένια πέταλα, μαλαματένιες λόθρες,
σελώνει και το βάθιο ντου με δεκαχτώ κολάνια.
Πήδηξε καβαλλίκεψε σαν άξιο παλληκάρι.
Σαν Αγιγεώργης φάνηκε, σαν Αγικωνσταντίνος...
ΤΟ ΔΕΙΠΝΟ
Όταν τελειώσει η πυροβασία, οι αναστενάρηδες επιστρέφουν στο κονάκι, όπου θα συνεχίσουν το χορό.
Ακολουθεί δείπνο με κρέας από το πρωινό κουρμπάνι.
Τα πιάτα τοποθετούνται σε τραπεζομάντιλο που στρώνεται στο έδαφος.
Μετά το δείπνο θυμιατίζουν και νίβουν τα χέρια τους για τον τελικό εξαγνισμό.
Με τη φωτιά «τα κακά κάηκαν» και με το νερό «θα παρασυρθούν και θα φύγουν».
Πηγές:
http://www.esoterica.gr/articles/psychics/anastenaria/anastenaria.htm
http://webcache.googleusercontent.com/search?q=cache:Ft1gCDi71D4J:el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%B1_%CE%95%CE%BB%CE%AD%CE%BD%CE%B7+%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1+%CE%B5%CE%BB%CE%AD%CE%BD%CE%B7+%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%BA&cd=1&hl=en&ct=clnk&gl=uk&source=www.google.co.uk
http://www.pare-dose.net/?p=257
-
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΝΗ
«Κι άμ’ είδαν, ως εσίμωνε στον πύργον, την Ελένην,
συνομιλούσαν σιγανά με λόγια φτερωμένα:
«Κρίμα δεν έχουν οι Αχαιοί, δεν έχουν κρίμα οι Τρώες
χάριν ομοίας γυναικός τόσον καιρόν να πάσχουν.
Τω όντι ομοιάζει ωσάν θεάς η τρομερή θωριά της.
Αλλά και ως είναι ασύγκριτη καλύτερα να φύγη
παρά να μείνη συμφορά σ’ εμάς και στα παιδιά μας.»
Ομήρου «Ιλιάδα», Γ 141-160 (μετάφραση Ιάκωβου Πολυλά)
(http://phillipkay.files.wordpress.com/2009/09/helen-of-troy-evelyn-de-morgan-1898.jpg?w=286&h=599)
Evelyn de Morgan «Helen of Troy» (1898), London
Ένα τραγούδι που είχε γράψει ο Μάνος Χατζηδάκις για την Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ (τουλάχιστον κατά δήλωσή της).
http://www.youtube.com/watch?v=UrvzgpiSDws
-
Τρίτο αφιέρωμα στην Άλωση. :-*
Χαρακτηριστικό του διαστήματος που προηγήθηκε της Άλωσης ήταν, όπως διαβάσατε στα προηγούμενα αφιερώματα,
ο οικονομικός μαρασμός,
που σε συνδυασμό με την τουρκική απειλή (αλλά και τις δυσοίωνες προφητείες)
είχε προκαλέσει στους κατοίκους κατάθλιψη, απογοήτευση και απάθεια.
Ένα δεύτερο στοιχείο –διαχρονικό μεν, που εντάθηκε όμως την τελευταία περίοδο- ήταν
οι φιλονικίες και η διχόνοια.
Οι φτωχοί τα έβαζαν με τους πλούσιους που δεν συνεισέφεραν οικονομικά,
οι Έλληνες με τους ξένους που είχαν στα χέρια τους το εμπόριο και την αρχηγία της υπεράσπισης της Πόλης,
οι Γενοβέζοι με τους Βενετσιάνους για το ποιος θα είχε την πρωτοκαθεδρία,
οι ενωτικοί με τους ανθενωτικούς για το αν θα γίνει η ένωση των δυο εκκλησιών,
οι ορθόδοξοι κληρικοί με τον αυτοκράτορα, γιατί είχε τελέσει ενωτική λειτουργία
με τους καθολικούς στην Αγιά Σοφιά σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κερδίσει τη βοήθεια του Πάπα.
Και εν μέσω όλων ο Λουκάς Νοταράς, μέγας δούκας (=ο τότε πρωθυπουργός) και αντιναύαρχος του Στόλου,
έχοντας εξασφαλίσει βενετσιάνικη υπηκοότητα και τη σεβαστή περιουσία του σε γενοβέζικες τράπεζες,
δήλωνε ότι θα προτιμούσε να δει τούρκικο φακιόλι να βασιλεύει στην Πόλη, παρά τη λατινική καλύπτρα.
Αυτά μέχρι που ο ήλιος έδυσε την τελευταία ημέρα πριν την Άλωση.
Τότε μαζεύτηκαν όλοι στην Αγία Σοφία για την τελευταία λειτουργία…
Η τελευταία νύχτα
της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας
«Είχε ήδη σκοτεινιάσει και είχε έρθει η ώρα του εσπερινού…
…. εκείνο το βράδυ, κάθε πίκρα, κάθε οργή και κάθε θεολογική διαφωνία είχαν παραμεριστεί
και ενόψει του σχεδόν βέβαιου θανάτου που παραμόνευε,
κανένας δεν νοιαζόταν ποια για όλες αυτές τις ανούσιες και παντελώς ασήμαντες λεπτομέρειες.
Όμως, δεν είχαν μονοιάσει μόνο οι ιερείς αλλά και όλοι οι πιστοί.
Εκείνη τη στιγμή κανένας Ρωμαίος δεν νοιαζόταν αν στέκεται δίπλα σε Ιταλό ή σε Καταλανό,
κανένας Ενετός δεν ενδιαφερόταν αν ο διπλανός του ήταν Γενουάτης.
Κανείς δεν νοιαζόταν αν η θεία αυτή λειτουργία τελούνταν -παράλληλα με το ορθόδοξο-
και σύμφωνα με το καθολικό τυπικό,
κανείς δεν νοιαζόταν από το χέρι ποιου ιερέα
θα δεχόταν τη θεία κοινωνία και θα μεταλάμβανε των αχράντων μυστηρίων…
….Εκείνο το βράδυ ήταν όλοι τους απλά και μόνο χριστιανοί,
ήταν όλοι άνθρωποι ενωμένοι, σφυρηλατημένοι σε ένα ενιαίο κράμα από την κοινή τους μοίρα.
Εκείνο το βράδυ ο επικείμενος θάνατος είχε φέρει πιο κοντά τους ανθρώπους, αφού πάντα ο θάνατος ενώνει και εξισώνει τους θνητούς
–τους βασιλείς με τους χωρικούς, τους πλούσιους με τους φτωχούς,
τους αμαρτωλούς με τους ενάρετους,
τους χριστιανούς με τους μουσουλμάνους…»
Κωνσταντίνος Γουσίδης «Ο καλός χριστιανός» (2009)
(http://vatopaidi.files.wordpress.com/2009/06/hagia_sophia_interior.jpg)
1908: Ο Ίων Δραγούμης και η Μαρίκα Κοτοπούλη επισκέπτονται την Αγία Σοφία
για το δικό τους μυστικό προσκύνημα.
Παρακολουθήστε τη σκηνή από την τηλεοπτική σειρά «Η εκτέλεση» (1993).
Ακούγεται το τραγούδι του Βασίλη Δημητρίου:
Άγιος ο Έρωτας
Άγιος ο Έρωτας ο πορφυρός
ο επί γης και επί πάντων
http://www.youtube.com/watch?v=JuoVBd4hM_0
-
(http://lh5.ggpht.com/_rcZMIZz1QU8/TM9HlJsJ3CI/AAAAAAAABcc/xztewVzHPW8/Mega.To.Nhsi.jpg)
ΤΟ ΝΗΣΙ - Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΣΕΙΡΑΣ (http://www.youtube.com/watch?v=rCnT1H5HZvU)
Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς το νησί; Οι άνθρωποι της Σπιναλόγκα ήσαν μια κάποια λύση. Τα βράδια της Δευτέρας είχαμε λόγο να κλάψουμε , να πονέσουμε , αλλά και να ελπίσουμε. Και τώρα στα δικά μας πάλι. Στην δική μας “Σπιναλόγκα”. Θα χρεοκοπήσουμε; Ή θα βρεθεί το “μαντζούνι” που θα μας απαλλάξει μια και καλή από τον κακό μας εαυτό, τους κακούς πολιτικούς, τους φοροφυγάδες, τους αργόμισθους υπαλλήλους, τους απατεωνίσκους και τους μεγαλοαπατεώνες κι όλους εκείνους που οδήγησαν την χώρα στην καταστροφή.
Είδα μόνο το πρώτο επεισόδιο από το “Νησί” και το τελευταίο ( είχα διαβάσει το βιβλίο της Βικτόρια Χίσλοπ). Ήξερα όμως ότι κάθε Δευτέρα βράδυ, το νησί ήταν εκεί πρόθυμο, πότε να μου χαρίσει δάκρυα και πότε να μου ανυψώσει το ηθικό. Γι ' αυτό και όταν έπεσαν οι τίτλοι τέλος ένιωσα ένα βάρος στο στήθος μου. Ναι! Με έπιασε το άγχος ότι τέλειωσε το παραμύθι και τώρα χωρίς τα βάσανα των αποκλεισμένων στην Σπιναλόγκα και των συγγενών τους, θα έχω να σκέφτομαι όλα τα άλλα . Για εκείνους ήταν η λέπρα για τον καθένα μας είναι κάτι άλλο περισσότερο, λιγότερο ή εξίσου βαρύ. Ας μην κροβόμαστε καμιά φορά ανακουφιζόμαστε με τον πόνο των άλλων γιατί ξεχνάμε τον δικό μας. Γι' αυτό και το νησί ήταν ότι χρειαζόμασταν τώρα που έχουμε τα ζόρια. Γιατί υπάρχουν και χειρότερα.
Από την λέπρα κάποιοι επέζησαν, με δυσκολίες μεν αλλά τα κατάφεραν. Κρατώ από το σήριαλ του Mega το αισιόδοξο μήνυμα ότι η θέληση ξεπερνά ακόμα και τον νου του ανθρώπου. Ότι ακόμα κι αν μας έχουν ξεγραμμένους μπορούμε να παλέψουμε και να ξαναγεννηθούμε κάποια μέρα πιο δυνατοί. Και η “καταραμένη αρρώστια” να μην είναι το στίγμα αλλά ο “έπαινος” της ζωής μας!
Κατερίνα Γκίκα http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=7009
αύριο συγκεντρωνόμαστε (στις πόλεις μας) ειρηνικά ζητώντας τα αυτονόητα ;)
http://100greekblogs.blogspot.com/2011/05/facebook-link.html
-
«Μπάρμπα Γιάννη Μακρυγιάννη»
Τα παρακάτω αποσπάσματα προέρχονται από την πρόχειρη Διαθήκη του Στρατηγού Μακρυγιάννη,
την οποία έγραψε το βράδυ της εξέγερσης της 3ης Σεπτέμβρη,
λίγο πριν ξεκινήσει με τους άνδρες του για τα ανάκτορα να πολεμήσει για το Σύνταγμα,
βέβαιος ότι θα πεθάνει και κρατώντας στο ένα χέρι το κοντάρι με το άσπρο πανί που έγραφε «Εθνική Συνέλεψη - Σύνταγμα» και στο άλλο τον κονδυλοφόρο.
“Δεν μπορώ, πατρίδα, να σε βλέπω τοιούτως
και των σκοτωμένων τα παιδιά και οι γριγές να διακονεύουν
και τις νιες να τις βιάζουν διά κομμάτι ψωμί εις την τιμή τους οι απατεώνες της πατρίδος.
Γιομάτες οι φυλακές από αγωνιστές και στα σοκάκια σου διακονεύουν αυτείνοι οι αγωνισταί,
οπού χύσανε το αίμα τους διά να ξαναειπωθή «πατρίδα Eλλάς».
Eίτε ελευτερία κατά τους αγώνες μας και θυσίες μας, είτε θάνατος σ’ εμάς!
Πεθαίνω εγώ πρώτος απόψε.”
“Πατρίδα, σ’ αφήνω ανήλικα παιδιά και γυναίκα, αν τ’ αφήσουνε ζωντανά, τ’ αφήνω εις την προστασίαν σου.
Kοίταξε ότ’ είναι παιδιά του τίμιου αγωνιστή Mακρυγιάννη.
Ποτές αυτός δεν σε ψύχρανε εις τα δεινά σου και τώρα πρόθυμος να πεθάνη διά σένα
για να σε ιδούνε τα παιδιά του ελεύτερη Eλλάδα κι όχι παλιόψαθα της τυραγνίας και των κολάκων της.”
“Bιαστικός γράφω με τη σημαία μου στο χέρι.
Έχετε γεια όλοι και την τυραγνία να μην την αφήσετε να φωλιάση εις την πατρίδα,
να μην ντροπιάσετε τόσα αίματα οπού χύθηκαν”.
(http://4.bp.blogspot.com/_CP1JEHnLIvA/TIEAP0v9YmI/AAAAAAAACxs/9PiwjS8_wT0/s1600/MAKRYGIANNIS+3+Septembri.png)
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Eρμηνεία: Νίκος Ξυλούρης
http://www.youtube.com/watch?v=SFY5-UcbsYQ
Μπαρμπα-Γιάννη Μακρυγιάννη
δεν μας τά' γραψες καλά.
Δες ο Έλληνας τι κάνει
για ν' ανέβει πιο ψηλά.
Μπαρμπα-Γιάννη Μακρυγιάννη
πάρε μαύρο γιαταγάνι
κι έλα στη ζωή μας πίσω
το στραβό να κάμεις ίσο.
Μπαρμπα-Γιάννη Μακρυγιάννη
δεν μας τά' γραψες σωστά.
Το φιλότιμο δε φτάνει
για να πάει κανείς μπροστά.
Μπαρμπα-Γιάννη...
-
Καλημέρα. :-*
Σήμερα κλείνει ο κύκλος των αφιερωμάτων για την επέτειο της Άλωσης της Πόλης
που ξεκίνησα από τις αρχές Μαΐου σε μια προσπάθεια να διαπιστώσετε
παραλληλισμούς με τη σημερινή κατάσταση
και τις ολέθριες, ανεπανόρθωτες συνέπειες που μπορεί να έχουν
τα διαχρονικά και αλλεπάλληλα λάθη ...
Την προηγούμενη Κυριακή θα διαβάσατε πως
οι κάτοικοι εν μέσω οξύτατης οικονομικής κρίσης φιλονικούσαν μέχρι τελευταία στιγμή.
Όταν αποφάσισαν να ομονοήσουν ήταν πλέον πολύ αργά, γιατί οι Τούρκοι ήταν προ των πυλών.
Και τη μεν οικονομία στα χρόνια που κύλησαν, την ξανάφτιαξαν και την ξαναχάλασαν,
την Πόλη όμως την έχασαν δια παντός.
Γιατί κακά τα ψέματα, στην ουσία η άλωση της βυζαντινής αυτοκρατορίας
είχε ήδη συντελεστεί το 1204 από τους σταυροφόρους της Δ’ Σταυροφορίας.
Τα ελάχιστα εδάφη, που ανακτήθηκαν στα επόμενα εξήντα χρόνια, χάθηκαν σταδιακά τα περισσότερα
και έτσι, το 15ο αιώνα, η βυζαντινή αυτοκρατορία αποτελούνταν
μόνο από τις εξής … δύο ευρείες περιοχές: την Κωνσταντινούπολη και τον Μυστρά
(η αυτοκρατορία της Τραπεζούντας αποτελούσε από καιρό εντελώς ξεχωριστή πολιτική ενότητα).
Η 29η Μαΐου 1453 έμεινε στη μνήμη των Ρωμιών ως μια μέρα οδυνηρή,
γιατί τότε αλώθηκε από τους Τούρκους η ψυχή της βυζαντινής αυτοκρατορίας.
Και μπορεί, τέσσερις αιώνες μετά, να συγκροτήθηκε το νέο ελληνικό κράτος,
αλλά, όπως λέει και η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ,
η Ελλάδα ήταν η μοναδική βαλκανική χώρα
που συστήθηκε χωρίς να απελευθερώσει ποτέ την πρωτεύουσά της,
δηλ. την Κωνσταντινούπολη,
την Πόλη.
Η Πόλις εάλω!
«….συνειδητοποίησαν ότι ορισμένοι Τούρκοι εισέρχονταν στην Πόλη
από την Κερκόπορτα...
…Όταν άρχισε να χαράζει, οι Τούρκοι που επετίθεντο,
διέκριναν μια τουρκική σημαία να κυματίζει πάνω σε έναν πύργο του τείχους
και συνειδητοποίησαν αμέσως ότι αυτό το τμήμα βρισκόταν στην κατοχή συμπολεμιστών τους.
…..η φωνή «Εάλω η Πόλις» , που ακούστηκε ξαφνικά από τα στόματα κάποιων έντρομων Ρωμαίων,
έκοψε τα πόδια των υπερασπιστών της Κωνσταντινούπολης.
Πολλοί άρχισαν να υποχωρούν και να το βάζουν στα πόδια,
παρά τις κραυγές και τις φωνές του Δούκα και ορισμένων άλλων πιο ψύχραιμων και ψυχωμένων.
Σύντομα οι περισσότεροι από τους αμυνομένους είχαν τραπεί σε φυγή,
αφήνοντας εκτεθειμένους εκείνους τους ελάχιστους άντρες,
που παρέμεναν ακόμα στις θέσεις τους και συνέχιζαν να πολεμούν τους γενίτσαρους.
…. Φεύγοντας από την Πύλη του Αγίου Ρωμανού
ο αυτοκράτορας και οι άντρες του έτρεξαν αμέσως στην Κερκόπορτα,
για να δουν αν μπορούσαν να αλλάξουν κάτι και να διώξουν τους Τούρκους από τα τείχη.
Φτάνοντας, όμως, συνειδητοποίησαν με την πρώτη ματιά
ότι δεν μπορούσε να γίνει τίποτα…»
Κωνσταντίνος Γουσίδης «Ο καλός χριστιανός» (2009)
Η άλωση της Πόλης, όπως αποτυπώθηκε στην τουρκική ταινία «Fetih» (=Ο Πορθητής)
με τη μουσική του Can Atilla.
http://www.youtube.com/watch?v=ESzDzfRLh4Q&feature=related
(http://3.bp.blogspot.com/-6-qDpyT1-zc/TZt6WJG0rAI/AAAAAAAAKU0/TSKaEVtlo00/s1600/alosi-polis.jpg)
Θεόφιλος «Κωνσταντίνος Παλαιολόγος εις μάχην 1453» (1932), Μουσείο Θεοφίλου, Μυτιλήνη.
Και ο θρήνος των Ποντίων για την Άλωση της Πόλης (ή τη Ρωμανία, όπως λεγόταν τότε η Βυζαντινή Αυτοκρατορία)
Η Ρωμανία πάρθεν
http://www.youtube.com/watch?v=JsYRLX_7V-4&feature=related
«Ναϊλoί εμάς να βάϊ εμάς, οι Τούρκ' την Πόλ' επαίραν,
επαίραν το βασιλοσκάμν' ελλάγεν η αφεντία.
Μοιρολογούν τα εκκλησιάς, κλαίγνε τα μαναστήρεα
κι Άϊ Γιάννες ο Χρυσόστομον, κλαίει δερνοκοπάται.
Μην κλαις μην κλαις Άϊ Γιάννε μου, και μη δερνοκοπάσαι
η Ρωμανία πέρασεν, η Ρωμανία επάρθεν
η Ρωμανία αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο"..
Και θα κλείσω με μερικές γραμμές από τον επίλογο του μυθιστορήματος
του Κωνσταντίνου Γουσίδη, όπου ο ήρωας του βιβλίου αναρωτιέται:
«Όσο περισσότερο το σκέφτομαι,
τόσο περισσότερο πιστεύω ότι ο λαός μας δεν θα σβήσει τελικά…
Όμως, το ερώτημα στο οποίο ακόμα δεν έχω καταφέρει να βρω απάντηση είναι
αν αξίζει, αν είναι αντάξια ανθρώπων μια τέτοια ζωή,
μια ζωή στη σκλαβιά και στην εξαθλίωση….
Και το ερώτημα που με βασανίζει περισσότερο από κάθε άλλο είναι
αν θα ελευθερωθούμε ποτέ πραγματικά
και θα είμαστε σε θέση να ορίζουμε εμείς οι ίδιοι τη μοίρα και το πεπρωμένο μας,
ή μήπως θα ανακτήσουμε την ελευθερία μας από τους Τούρκους -αν ποτέ την ανακτήσουμε-
μόνο και μόνο για να γίνουμε εμείς οι Ρωμαίοι,
υπόδουλοι και υποχείρια ενός άλλου λαού…»
-
Καλό μεσημέρι. :-*
Σήμερα θα σας μιλήσω για ένα ιστορικό γεγονός που έγινε πριν από πολλά χρόνια τον Ιούνιο και ενέπνευσε έναν διάσημο πίνακα.
Σαν ναυαγός
«πρὸ συντριβῆς ἡγεῖται ὕβρις, πρὸ δὲ πτώματος κακοφροσύνη»
«Παροιμίες» Σολoμώντα, κεφ. 16, εδάφιο 18
Στον διάσημο πίνακα που ακολουθεί
ο Ζερικώ αποφάσισε να απαθανατίσει ένα επίκαιρο θέμα της εποχής του που είχε συνταράξει τη γαλλική κοινωνία:
Στις 17 Ιουνίου 1816, λίγο μετά τη λήξη των ναπολεόντειων πολέμων,
η φρεγάτα «Η Μέδουσα»
σαλπάρει μαζί με άλλα τρία πλοία από τη Γαλλία με σκοπό να επανιδρύσει γαλλική αποικία στη Σενεγάλη.
Μεταξύ άλλων, μεταφέρει τον Ζιλιάν Σματς, μελλοντικό κυβερνήτη της Σενεγάλης,
ενώ καπετάνιος του είναι ο Ιγκ Ντιρουά ντε Σομερέ, ένας υπεροπτικός αριστοκράτης ναύαρχος,
ο οποίος έχει 25 χρόνια να ταξιδεύσει! :o
Στις 2 Ιουλίου 1816 από υπεροψία και κακή εκτίμηση, ο πλοίαρχος ρίχνει το πλοίο στα ρηχά,
σε κάποιον ύφαλο, έξω από τις ακτές της Σαχάρας.
Μέσα στον γενικό πανικό,
ποιο νομίζετε πως είναι το πρώτο πράγμα που κάνουν ο καπετάνιος και ο μέλλων κυβερνήτης;
Να σπεύσουν να σώσουν το τομάρι τους.
Οι δυο τους μαζί με τις οικογένειές τους μπαίνουν σε όσες βάρκες υπάρχουν
και εγκαταλείπουν τους υπόλοιπους 147 δευτέρας κοινωνικής διαλογής επιβάτες στη μοίρα τους
ή για την ακρίβεια, σε μία πρόχειρη σχεδία διαστάσεων 20 Χ 7,
με μοναδικά εφόδια κάποια βαρέλια με κρασί και μπράντι και λίγα μουχλιασμένα παξιμάδια.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, ούτε δύο λεύγες από τη φρεγάτα,
ο υποπλοίαρχος από απροσεξία κόβει το σχοινί το οποίο συγκρατεί τη σχεδία σε μια βάρκα,
με αποτέλεσμα η σχεδία να αρχίσει να πλέει ακυβέρνητη και χωρίς κουπιά επί 15 ημέρες! :o :o
Στις 17 Ιουλίου 1816, την εντοπίζει το συνοδευτικό πλοίο της φρεγάτας, το «Άργος»,
αφού όμως η πείνα, η δίψα, η κακοκαιρία και τα φονικά είχαν αφήσει μόνο 15 ζωντανούς,
από τους οποίους οι 5 τελικά εκπνέουν, μόλις φτάνουν στη στεριά.
Οι διηγήσεις των διασωθέντων περί ανικανότητας των αξιωματικών,
και κυρίως περί ανταρσιών, αλληλοσφαγής, συστηματικού κανιβαλισμού, παράδοσης των τραυματιών στα σκυλόψαρα, ακραίας πείνας και δίψας, μετέτρεψαν το γεγονός σε κάτι περισσότερο από ένα τρομακτικό επεισόδιο, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει μεγάλο πολιτικό σκάνδαλο.
(http://1.bp.blogspot.com/_BdYINYaJ9IU/S_D1BXe9ZjI/AAAAAAAAACI/915U84nRJlo/s1600/%CE%9C%CE%B9%CE%B1+%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%AE+%CF%83%CF%87%CE%B5%CE%B4%CE%AF%CE%B1.17.5.2010.jpg)
Théodore Géricault, «Η σχεδία της Μέδουσας» (1819), Μουσείο του Λούβρου, Παρίσι
Ο Ζερικώ γνώρισε δυο από τους επιζώντες, τον Κορεάρ και τον Σαβινί, και έτσι έμαθε τα γεγονότα από πρώτο χέρι.
Τρία χρόνια αργότερα ζωγράφισε τον πίνακα που βλέπετε,
θέλοντας να καταγγείλει
την εγκατάλειψη των ανθρώπων από τους αλαζονικούς ηγέτες τους
και τη σκληρότητα του ανθρώπου προς τον άνθρωπο,
αλλά και να υμνήσει τη θέληση για ζωή.
Στο κέντρο του πίνακα στέκει ο Κορεάρ, με το βλέμμα προσηλωμένο στον ορίζοντα,
στο πλοίο «Άργος» που φτάνει να τους σώσει.
Προσοχή, ωστόσο. Το πλοίο στον ορίζοντα μόλις που διακρίνεται στο βάθος σαν κουκκίδα.
Αλλά και το αχνό φως του ήλιου που φαίνεται στο βάθος, είναι το λυκαυγές ή το λυκόφως; Ανατέλλει ο ήλιος ή δύει;
Αρχίζει μια καινούργια σωτήρια ημέρα ή προμηνύεται άλλο ένα φριχτό βράδυ στη θάλασσα;
Κι έπειτα, προς τα πού πλέει η σχεδία; Αν παρατηρήσουμε το πανί, θα το δούμε «φουσκωμένο», αλλά ο αέρας φαίνεται να σπρώχνει τη σχεδία σε άλλη κατεύθυνση από αυτή που βρίσκεται το πλοίο που έρχεται να τους σώσει.
Άραγε, θα τα καταφέρουν; :-\
Θα κλείσω με ένα τραγούδι σε στίχους του Οδυσσέα Ιωάννου
και μουσική του Βασίλη Παπακωνσταντίνου.
Ερμηνεύουν σε ντουέτο οι: Βασίλης Παπακωνσταντίνου & Δημήτρης Μητροπάνος
http://www.youtube.com/watch?v=BJFvCkDfsbs&feature=related
Θα σου γλιστρήσει από τα χέρια άλλη μια μέρα,
θα τις μετράς και θα 'ναι οι μισές,
θα βλέπεις θάλασσα και θα 'σαι σε μια ξέρα,
μόνο τα κύματα θα ακούς και τις φωνές.
Κάνει στην άκρη ο καιρός να σε χωρέσει
μια αυταπάτη οι επιλογές,
έχεις αφήσει το ταξίδι σου στη μέση,
για το χατίρι σου αλλάζουν οι εποχές.
Κρύβεις ακόμα μια φορά το πρόσωπό σου,
μακάρι νάτανε τα πάντα αλλιώς,
μακάρι νάταν να περνούσε το δικό σου,
νοιώθεις χαμένος, αλλά είσαι ζωντανός.
Σαν ναυαγός που ονειρεύεται καράβια,
κρατώντας τη φωτιά του ζωντανή,
ψάχνεις ακόμα στον ορίζοντα σημάδια,
που θα σε φέρουν πάλι πίσω στη ζωή.
Χάνεις αυτό που σου ΄χει τύχει για να ζήσεις,
είναι το σήμερα αίμα ζεστό,
ένα τσιγάρο σου ΄χει μείνει να καπνίσεις,
δεν έχει αλλού, δεν έχει αλλιώς, ΜΟΝΟ ΕΔΩ.
-
Κι ήθελε ακόμη
«Η κόλαση των ζωντανών δεν είναι κάτι που θα υπάρξει.
Αν υπάρχει μια, είναι αυτή που βρίσκεται ήδη εδώ,
η κόλαση που κατοικούμε κάθε μέρα, που φτιάχνουμε με το να ζούμε μαζί.
Δύο τρόποι υπάρχουν για να γλιτώσεις από το μαρτύριό της:
Ο πρώτος είναι εύκολος σε πολλούς: Δέξου την κόλαση και γίνε μέρος της έτσι που να μην την βλέπεις πια.
Ο δεύτερος είναι επικίνδυνος κι απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση και γνώση:
Ψάξε και μάθε ν' αναγνωρίζεις ποιος και τι στην μέση της κόλασης δεν είναι κόλαση
κι αυτά κάνε να διαρκέσουν, δώσε τους χώρο.»
Ιτάλο Καλβίνο, «Αόρατες Πόλεις»
(http://79.170.44.147/ofse.gr/sindesmoi/epistrofi_sta_psara_files/ps6.jpg)
Στίχοι: Μανώλης Αναγνωστάκης
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Eρμηνεία: Μαρία Δημητριάδη
http://www.youtube.com/watch?v=OIV7SWMYk_o
Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει
όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα,
έβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.
Μιλάτε, δείχνετε πληγές, αλλόφρονες στους δρόμους.
Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σαν σημαία
καρφώσατε σ' εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα.
Η πρόγνωσή σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.
-
Kαλό μεσημέρι! :-*
Αφιερωμένο στη domenica, τη rozy, τον daniel και λοιπούς φιλότεχνους του pde.
Επίσης, σε όλους τους σπιτόγατους που ονειρεύονται στο δωματιάκι τους. :D
Το δωμάτιο
"Είχα μια καινούρια ιδέα στο κεφάλι μου και να το σχέδιο…
Αυτήν τη φορά είναι απλώς το υπνοδωμάτιό μου,
μόνο που εδώ το χρώμα θα κάνει τα πάντα
και καθώς δίνει με την απλοποίησή του ένα πιο επιβλητικό ύφος στα πράγματα,
θα υποβάλλει εδώ την ανάπαυση ή τον ύπνο γενικά.
Με μια λέξη, βλέποντας την εικόνα,
θα ξεκουράζεις το μυαλό ή μάλλον τη φαντασία σου.
Οι τοίχοι είναι αχνό μενεξελί. Το πάτωμα έχει κόκκινα τούβλα.
Το ξύλο του κρεβατιού και οι καρέκλες είναι κίτρινα όπως το φρέσκο βούτυρο,
τα σεντόνια και οι μαξιλαροθήκες είναι πολύ αλαφρό πρασινωπό λεμονί.
Το σκέπασμα του κρεβατιού κατακόκκινο.
Το παράθυρο πράσινο, ο νιπτήρας πορτοκαλής, η λεκάνη μπλε. Οι πόρτες λιλά.
Αυτό είναι όλο - δεν υπάρχει τίποτα σε αυτό το δωμάτιο με τα κλειστά παντζούρια.
Οι αδρές γραμμές των επίπλων θα εκφράζουν και αυτές απόλυτη ηρεμία.
Πορτρέτα στους τοίχους, ένας καθρέφτης, μια πετσέτα και μερικά ρούχα.
Η κορνίζα, επειδή δεν υπάρχει λευκό στην εικόνα, θα είναι λευκή….
…καταλαβαίνεις πόσο απλή είναι η ιδέα του έργου.
Οι αποχρώσεις και οι σκιές που ρίχνουν τα πράγματα έχουν καταργηθεί.
Το έργο είναι ζωγραφισμένο με ελεύθερες πλακάτες ελαφρές πινελιές
όπως στα τυπωμένα χαρακτικά των Γιαπωνέζων".
Αποσπάσματα από γράμμα του Βίνσεντ Βαν Γκογκ προς τον αδελφό του Τεό (1888), όπου περιγράφει τον τρόπο που ζωγράφισε το δωμάτιό του στην Αρλ.
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/5/52/VanGogh_Bedroom_Arles.jpg)
Vincent van Gogh «Δωμάτιο στην Aρλ», (γ’ εκδοχή: 1889), Musée d'Orsay, Paris
Ποίηση: Λένα Παππά
Μουσική και ερμηνεία: Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας
http://www.youtube.com/watch?v=1VLxqQ3zVtk
Μες στο κλειστό δωμάτιο, μπορείς να βρεις
ό,τι δεν τόλμησες ποτέ να ονειρευτείς,
και ό,τι μέσα σου βαθιά αγάπησες
κι όμως ποτέ δεν είδες να βγαίνει αληθινό.
Όλα είναι εκεί, εκεί υπάρχουν όλα
μες το κλειστό δωμάτιο όλα ή τίποτα.
Αγάλματα Θεών λησμονημένων
και της Ελένης το πουκάμισο.
Όλα είναι εκεί κι άλλα πολλά, που κάποτε φαντάστηκες
Ο φόβος του Χριστού στον κήπο της Γεσθημανή
τα βήματα της θλίψης του, της αίγλης του το φως
το αίμα των θυσιασμένων και οι χαμένοι στόχοι τους
το ψύχος το δριμύ των χωρισμών, των χωρισμών.
Το διαμαντένιο αηδόνι του βασιλιά της Κίνας
σινιάλα από φάρους που σβήστηκαν
και μαγικά τοτέμ απ' άγνωστες φυλές
Κι εφηβικά κορμιά και καλοκαίρια γαλανά
θάνατοι και φωτιές κι αόρατη ομορφιά
κι αόρατη ομορφιά.
Μες στο κλειστό δωμάτιο υπάρχουν όλα
αν έχεις μάτια να τα δεις, αν έχεις χέρια να τα αγγίξεις
Μπορείς να βρεις κλειδί να ξεκλειδώσεις τη σιωπή τους
Αρκεί να πας, αρκεί να πας ολάνοιχτος
γυρεύοντας τα.
ΥΓ. Τα χαρακτικά των Γιαπωνέζων στα οποία αναφέρεται ο Βαν Γκογκ είχαν επηρεάσει πολύ τους δυτικούς ζωγράφους εκείνης της εποχής.
O σημαντικότερος εκπρόσωπος των σπουδαίων Γιαπωνέζων χαρακτών ήταν ο Κατσουσίκα Χοκουσάι, στον οποίο είχα αναφερθεί στο αφιέρωμα στην Ιαπωνία, πριν από πολύ καιρό (http://www.pde.gr/index.php?topic=4963.19830 ).
Ναι, είναι εκείνο που ανήρτησα την προηγούμενη μέρα του σεισμού στην Ιαπωνία.
Ελπίζω τώρα να αντέξει η Αρλ. ;D ;D
-
Kαλό μεσημέρι! :-*
Πριν από καιρό είχα αναφερθεί στο νεύμα του «όχι» που είναι κοινό σε όλη την ανατολική Μεσόγειο,
όπου κυριαρχούσαν παλιά οι Έλληνες.
( http://www.pde.gr/index.php?topic=4963.17805)
Σήμερα θα σας μιλήσω για την εθνική αποδοκιμαστική χειρονομία μας, οικεία σε όλη τη Μέση Ανατολή,
λόγω της μακραίωνης βυζαντινής παρουσίας στην ευρύτερη περιοχή.
Η φιλολογία της μούτζας
«Η Κυβέρνηση, όταν πήγαμε δια τους αναντίους να τους πολεμήσουμε,
μας είπε, δια να τους αδυνατίσουμε, όσους ανθρώπους μπορέσουμε,
να τους τραβούμε από αυτούς και να τους πλερώνωμε εξ ιδίων μας
και ύστερα μας πλερώνει η Κυβέρνηση………...
Του είπα να μου δώση αυτούς τους μιστούς να πλερώσω τους ανθρώπους και να λάβω κι’ ό,τι έδωσα.
Λέγει του Παπαφλέσια, μου δίνει τους παράδες, ό,τι μο ‘κανε•
όμως να του χαρίσω τις πιστιόλες μου, ότι τις λιμπίστη.
Του παράγγειλα κ’ εγώ να του γαμήσω το κέρατο.
Όχι, θα του δώσω τ’ άρματά μου, οπού τα ‘χω από δεκοχτώ χρονών παιδί !
Τον μούτζωσα και δεν του ξαναμίλησα.
…… Να δικαιοσύνη, να κυβερνήται των νέων Ελλήνων!»
Απόσπασμα από τα «Απομνημονεύματα» του Στρατηγού Μακρυγιάννη
(http://1.bp.blogspot.com/-JJiUXyPBWHM/TbiDjTRZsLI/AAAAAAAADUE/tdFFFVaHJJA/s200/be6408739835af763f5c8b8d81235220.jpg)
Μια από τις αγαπημένες συνήθειες των Ελλήνων,
η οποία κατά τη βυζαντινή εποχή εξελίχθηκε σε τέχνη,
ήταν η δημόσια διαπόμπευση στον Ιππόδρομο ή στις αγορές (λατ. fora),
που στερούσε απ’ τον καταδικασμένο άπαξ και δια παντός το όποιο κοινωνικό κύρος διέθετε μέχρι τότε.
(βλ. σχετικές εκφράσεις «θα τα βγάλω όλα στη φόρα», «έμαθα τις πομπές σου» )
Η διαπόμπευση ήταν συμπληρωματική της ποινής που επέβαλλαν τα δικαστήρια
(π.χ εξορία, φυλάκιση, ακρωτηριασμός, τύφλωση, κάτεργα, δηλ. υποχρεωτική κωπηλασία στις γαλέρες)
ή των ευφάνταστων βασανιστηρίων που σκαρφίζονταν,
όπως αυτό της εισαγωγής ψύλλων στα αυτιά των ωτακουστών (βλ. έκφραση «του μπήκαν ψύλλοι στ’ αυτιά» ).
Οι σαλπιγκτές σήμαιναν με τα βούκινά τους (βλ. φράση «έγινα βούκινο» )
την έναρξη του ψυχοσωματικού μαρτυρίου του τιμωρημένου,
κατά το οποίο υφίστατο διπλό σοκ:
Στην πρώτη φάση βίωνε την απώλεια της αυτοεκτίμησής του με την αφαίρεση κάθε στοιχείου ομορφιάς,
δηλ. μαλλιών, γενειάδας, στολιδιών, ρούχων κλπ.
Σημειωτέον ότι, επειδή η διαδικασία του εξευτελισμού ήταν μια επίπονη και ψυχοφθόρα,
το ρήμα «κουράζω» (<κουρά), που αρχικά σήμαινε «κουρεύω»,
με την πάροδο του χρόνου απέκτησε τη σημασία του «καταπονώ».
Στη δεύτερη φάση έχανε με επώδυνο τρόπο την εκτίμηση του κοινωνικού συνόλου,
καθώς ο όχλος αναλάμβανε να τον γελοιοποιήσει με κάθε τρόπο
(δεν έλειπαν και οι περιπτώσεις που επιδιδόταν σε πράξεις σωματικής βίας):
Του κρεμούσαν κουδούνια (βλ. φράση «μου κρέμασαν κουδούνια» ), τον έφτυναν,
τον έβαζαν ανάποδα σε γάιδαρο, του πέταγαν σάπια λαχανικά, πέτρες ή λάσπη (βλ. λέξη προπηλακισμός<προ+πηλός).
(http://www.slang.gr/media/img/201002/a5f2ffc245c7e8c08906b959f19099f8.jpg)
Ο πιο χαρακτηριστικός τρόπος γελοιοποίησης κατά τη βυζαντινή εποχή ήταν
η κυριολεκτική αμαύρωση του προσώπου του τιμωρημένου.
Έπιαναν στάχτη από τα τζάκια τους και με ανοιχτή την παλάμη πασάλειβαν το πρόσωπό του,
αμαυρώνοντας τον ίδιο και τη φήμη του.
Τη στάχτη την έλεγαν «ασβόλη» (βλ. αρχική σημασία του ρ. αποσβολώνομαι)
ή «μούντζα», μια λέξη που κατά πάσα πιθανότητα προέρχεται από την περσική λέξη muzh (=μαυρίλα),
και διασώζεται στον πρώιμο τύπο «μούζα» (με πολύ ηχηρό ζ) που ακούμε στα Δωδεκάνησα, στην Κρήτη και στην Κύπρο.
Τώρα καταλαβαίνετε πόσο σημαντικό ήταν κάποτε να αθωωθείς στο δικαστήριο
και «να τη βγάλεις καθαρή» ή αλλέως πως, «να βγεις ασπροπρόσωπος»…
Τα χρόνια πέρασαν, η προτεταμένη ανοιχτή παλάμη ταυτίστηκε με το περιεχόμενό της
και ονομάστηκε και αυτή «μούτζα»,
η επίδειξη αποδοκιμασίας και περιφρόνησης προς το πρόσωπο κάποιου μέσω αυτής συνεχίστηκε,
μόνο που η όλη διαδικασία έγινε πιο συμβολική, δηλ. χωρίς πασαλείμματα από καπνιές,
εμπλουτισμένη όμως σε λεκτικό επίπεδο:
«Να», «όρσε», «πάρε πέντε/δέκα, να μη στα χρωστάω», «πάρε να 'χεις»,
που λαμβάνουν συνήθως ως απάντηση τη φράση «στα μούτρα σου»
ή την παιδικής εμπνεύσεως έκφραση-κίνηση «καθρεφτάκι» (που θα γυρίσει πίσω τη μούτζα σ’ αυτόν που την έκανε).
Με αυτά τα χαρακτηριστικά τη συναντάμε πλέον
και στη διαφήμιση : http://www.youtube.com/watch?v=NdEQVcClPoc
αλλά και στον ελληνικό κινηματογράφο: http://www.youtube.com/watch?v=a42-l-bb9oM
(http://1.bp.blogspot.com/-XowiWs8IPk0/TcmqY1Y6zdI/AAAAAAAAAIw/p0Q4IPUKso4/s320/mojojojo.jpg)
Να ακούσουμε, όμως, και κανένα τραγουδάκι.
ΜΠΟΡΕΙ
Στίχοι-Μουσική: Μάνος Ξυδούς
Ερμηνεία: Πυξ Λαξ
http://www.youtube.com/watch?v=hMcM2k4vyNo
Ψάχνεις να βρεις τι είναι η αγάπη
μέσα σε πρόσωπα ασήμαντα μικρά
που σου γεμίζουν λίγο τ' άδειο σου κρεβάτι
κι ύστερα χάνονται μακριά
Ψάχνεις να βρεις που έκανες το λάθος
κι' όλα οδήγησαν σε μια καταστροφή
δώσε στη τύχη σου μια μούντζα κι άντε καφ’ το
άσε το αύριο στο μπορεί
Μπορεί να πόνεσε πολύ και να γυρίσει
Μπορεί με άλλονε να βλέπουνε μια δύση
Μπορεί να γούσταρε να έχει αμαρτήσει
Μπορεί κι εσένανε να σε ξαναγαπήσει
Σε ταξιδεύει, τη κρατάς μ' ένα σου δάκρυ
Είναι πικρές η ώρες, κρύο το κορμί
Μα όποιος δεν χάσει στα χαρτιά και στην αγάπη
δεν έχει μάθει τη ζωή
Μπορεί να πόνεσε πολύ και να γυρίσει
Μπορεί με άλλονε να βλέπουνε μια δύση
Μπορεί να γούσταρε να έχει αμαρτήσει
Μπορεί κι εσένανε να σε ξαναγαπήσει...
Πηγές:
http://trelogiannis.blogspot.com/2010/04/h-gap.html
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%B1
http://magicasland.com/moutza-i-elliniki/2008/03/12/
http://www.slang.gr/lemma/show/mountza_7134
http://www.stougiannidis.gr/diapobeysi1.htm
http://el.wikisource.org/wiki/%CE%91%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B5%CF%8D%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1_%CE%9C%CE%B1%CE%BA%CF%81%CF%85%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7/%CE%916
-
Πρόσωπα
(http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/distomo_maria_pantiska.JPG)
Τη στιγµή του κλικ της φωτογραφικής µηχανής η Μαρία Παντίσκα (πέθανε το 2009)
στεκόταν όρθια µπροστά σε µια σκάφη και έπλενε τα µαύρα ρούχα της στην αυλή του σπιτιού της στο Δίστομο.
Η φωτογραφία δηµοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό «Life» στις 29/11/1944.
Ο τίτλος του κειµένου ήταν «Τι έκαναν οι Γερµανοί στην Ελλάδα»
και η λεζάντα ανέφερε:
«Η Μαρία Παντίσκα ακόµη κλαίει µε λυγµούς, δύο µήνες αφότου οι Γερµανοί σκότωσαν τη µητέρα της
σε σφαγή στην ελληνική πόλη Δίστοµο».
Το τραγούδι που ακολουθεί ακουγόταν στην ταινία «Οι Νύφες» του Π. Βούλγαρη.
Στίχοι-Μουσική: Σταμάτης Σπανουδάκης
Ερμηνεία: Ιροντίνα
http://www.youtube.com/watch?v=St_V66iZAZc&feature=related
Πρόσωπα θλιμμένα να κοιτάνε πίσω απ' τις σκιές,
όνειρα σβησμένα προδομένα απ' τους ληστές του χθες.
Όσοι περπατάνε δεν κοιτάνε πίσω πια ποτέ,
όλα κι αν τ' αφήσουν, δε θα σβήσουν το μεγάλο ναι.
Μη μου μιλάς. Να 'ξερες τι μου ζητάς.
Να ξερες ποιος είμαι εγώ, τι προσπαθώ να σου πω.
Αν αγαπάς, κάθε σφυγμός της καρδιάς
γίνεται κοινή φωνή που προσπαθεί ν' ακουστεί.
Θέλω να σ' αγγίξω, για να ζήσω άλλη μια στιγμή.
Ο χρόνος κλέβει χρόνο και το τέλος ψάχνει την αρχή.
Γίνεται το λίγο ακόμη λίγο, ακόμη πιο πολύ.
Λόγια κι άλλα λόγια. Αχ, και να 'χε η ψυχή φωνή
Μη μου μιλάς. Να ‘ξερες τι μου ζητάς.
Να ‘ξερες ποιος είμαι εγώ, τι προσπαθώ να σου πω.
Αν αγαπάς, κάθε σφυγμός της καρδιάς
γίνεται κοινή φωνή που προσπαθεί ν' ακουστεί
Πρόσωπα θλιμμένα να κοιτάνε πίσω απ' τις σκιές,
όνειρα σβησμένα προδομένα απ' τους ληστές του χθες.
Όσοι περπατάνε δεν κοιτάνε πίσω πια ποτέ
όλα κι αν τ' αφήσουν, δε θα σβήσουν το μεγάλο ναι
-
Η Μάχη της Τραλφάγκαρ
«Θα ψηφίσω το κόμμα που θα χτυπήσει τη φοροδιαφυγή των πλούσιων και των πολυεθνικών. Δηλαδή κανέναν». Μάθιου, Βρετανία.
Είναι ένας από τους δεκάδες βρετανούς πολίτες που εκλήθησαν από το BBC να κρίνουν ποιο θεωρούν το κρισιμότερο πρόβλημα της τρέχουσας προεκλογικής περιόδου. Ο Μάθιου επέλεξε το φορολογικό, και το σχολίασε με τα παραπάνω λόγια. Αυτές τις μέρες το φορολογικό στη Βρετανία έχει και μια ιστορική επέτειο: τα δεκαπέντε χρόνια από την επιβολή του διαβόητου κεφαλικού φόρου της κυβέρνησης Θάτσερ, το 1990. Οπως τότε, έτσι και τώρα, πολλοί θεωρούν επείγουσα την ανάγκη ενός δικαιότερου φορολογικού συστήματος. Ομως, τότε, είχαν βγει στους δρόμους την άνοιξη του 1990. Η διάσπαρτη, ανοργάνωτη και ακηδεμόνευτη οργή των πολιτών κορυφώθηκε στις 31 Μαρτίου και 1 Απριλίου, στην πλατεία Τραφάλγκαρ.
Πάνω από 200.000 διαδηλωτές συγκρούστηκαν με την αστυνομία, έστησαν φλεγόμενα οδοφράγματα με ανάστροφες Πόρσε και Τζάγκουαρ, έσπασαν βιτρίνες των McDonalds, Barclays Bank, Armani, Westmister Bank, λεηλάτησαν σουπερμάρκετ, πολιόρκησαν την πρωθυπουργική κατοικία, περικύκλωσαν το κτίριο του Κοινοβουλίου. 400 συλλήψεις, τραυματισμούς και εικόνα πολέμου έδειξε η επόμενη μέρα της σύγκρουσης.
Ενα πολιτικό σφάλμα της Σιδηράς Κυρίας ήταν η αιτία: Αντιγράφοντας τη μεσαιωνική φορολογική αντίληψη, η Θάτσερ επέβαλε τον φόρο σταθερού ποσού κατά φορολογούμενο, τον λεγόμενο κεφαλικό φόρο, ένα χαράτσι ίδιο, ανεξάρτητα της εισοδηματικής τους κατάστασης. Το είχε υποσχεθεί στις προεκλογικές δεσμεύσεις της το 1987, ψήφισε το νόμο το 1988 και το 1990 προσπάθησε να τον εφαρμόσει.
Με πρωταγωνιστή την ομάδα της τροτσκιστικής Μαχητικής Τάσης στους κόλπους των Εργατικών, που κάλεσε τους Βρετανούς σε μαζική ανυπακοή και μη πληρωμή των φόρων (18 εκατ. φορολογούμενοι επέστρεψαν απλήρωτους τους λογαριασμούς), η διοργάνωση της μεγάλης λονδρέζικης πορείας ήταν εύκολη υπόθεση.
Η Μάχη του Τραφάλγκαρ είχε επιπτώσεις: παραίτηση της Θάτσερ, ενίσχυση των Εργατικών, κατάργηση του κεφαλικού φόρου, αλλά και σκληρότερη αστυνομική καταστολή.
ΑΧ. ΦΑΚ.
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 10/04/2005
http://www.youtube.com/watch?v=qPouip93yBE
-
Η Μάχη της Τραλφάγκαρ
Eίναι πολλές οι αναλογίες με ιστορικά γεγονότα του παρελθόντος, τα οποία είχαν παρόμοια χαρακτηριστικά και πάντα την ίδια κατάληξη.
Ουδείς ηγέτης στην ιστορία της ανθρωπότητας, ακόμα και των μεγαλύτερων αυτοκρατοριών, είχε καλό τέλος από τη στιγμή που επέλεξε να πάει κόντρα στην πλειοψηφία του λαού. Δυστυχώς, όμως, οι άνθρωποι είναι αμετανόητοι... ::)
Μωραίνει ο Κύριος ον βούλεται απολέσαι...
Και ένα σημερινό παράδειγμα. Εδώ τον λαό, τον πρόλαβε η θεία δίκη:
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=283463
Καλό σαββατοκύριακο σε όλους. :-*
Φροντίστε να χαλαρώσετε λίγο. Κάτι μου λέει ότι αυτό το τριήμερο θα είναι η τελευταία ήρεμη ανάπαυλα αυτού του καλοκαιριού. ::)
Σας αφήνω με μουσική από το παρελθόν. :D
Η ragtime μουσική στη Νέα Ορλεάνη
Γύρω στα 1890 εμφανίστηκε στην Αμερική ένα είδος μουσικής που ονομαζόταν
ragtime (=κουρελιασμένος, κακά συγχρονισμένος χρόνος)
και έμελλε να ανοίξει την πόρτα της μουσικής για την τζαζ.
Συνδύαζε μια συγκοπτόμενη μελωδία (ragging)
με τη φόρμα και την αίσθηση του ρυθμού μαρς (εμβατήριο).
Προερχόταν κατευθείαν από την ευρωπαϊκή πιανιστική παράδοση (Chopin, Liszt)
που οι μαύροι άκουγαν στα σπίτια των λευκών,
ιδιαίτερα των Γάλλων εμιγκρέδων της Νέας Ορλεάνης,
την οποία εμπλούτισαν με ρυθμούς αφρικανικής προέλευσης.
(http://userserve-ak.last.fm/serve/_/53127259/Scott+Joplin.png)
SCOTT JOPLIN
Ο κύριος της φωτογραφίας είναι ο μεγάλος Scott Joplin (1868-1917),
μία μουσική ιδιοφυία από το Τέξας που έγραψε το πρώτο ‘ποπ’ κομμάτι που ξεπέρασε τις 1.000.000 πωλήσεις,
το Maple Leaf Rag.
Είναι αυτός που έγραψε επίσης το διάσημο The Entertainer (1902),
κομμάτι που δέσποσε δεκαετίες αργότερα στην ταινία του George Roy Hill ‘Το Κεντρί’ (1973).
http://www.youtube.com/watch?v=fPmruHc4S9Q
Ο Joplin πήρε τα πρώτα μαθήματα από την παραδουλεύτρα μάνα του,
που άκουγε τις μουσικές που έπαιζαν στο πιάνο σε σπίτια λευκών
και μετά τις μάθαινε η ίδια και τις δίδασκε και στο γιο της.
Το μεγάλο του όνειρο ήταν να γράψει «σοβαρή» μουσική.
Συνέθεσε λοιπόν μία όπερα με τον τίτλο ‘Treemonisha’.
Δύσκολοι καιροί όμως για να πάρουν στα σοβαρά έναν μαύρο συνθέτη της ragtime. Ουδείς δέχθηκε να την ανεβάσει.
Έτσι ο Joplin πέθανε με το μαράζι…
-
Η ΓΡΑΒΑΤΑ
“ μια καλοδεμένη γραβάτα είναι το πρώτο σοβαρό βήμα στη ζωή”
Oscar Wilde
Βρισκόμαστε στο 1660.
Ένα σύνταγμα από Κροάτες (κροατικά Hrvat)
μετά από την πανηγυρική νίκη της Κροατίας (τότε τμήμα της Αυστροουγγαρίας) επί των Τούρκων
επισκέπτονται το Λουδοβίκο 14ο στο Παρίσι, με σκοπό να αποσπάσουν την εύφημη μνεία του βασιλιά, αλλά και να ενταχθούν στη δύναμή του. Oι στρατιώτες φορούν πολύχρωμα υφασμάτινα μαντήλια γύρω από το λαιμό τους, ενώ οι αξιωματικοί μεταξένια.
Αυτά τα μαντήλια, που θύμιζαν την ρωμαϊκή fascalia,
που φορούσαν οι ρήτορες για να προστατεύουν τις φωνητικές τους χορδές,
πράγματι εντυπωσίασαν τον Λουδοβίκο, ο οποίος δεν άργησε να ιδρύσει
το σύνταγμα των Royal Cravates (=βασιλικών γραβατών).
Η γραβάτα έγινε σήμα κατατεθέν του βασιλιά και η νέα μόδα δεν άργησε να περάσει διαμέσου της Μάγχης στην Αγγλία, όπου το νέο αξεσουάρ γνώρισε τις πιο μεγάλες του δόξες.
Σύντομα δεν νοείτο καλοντυμένος γνήσιος gentleman να μην φοράει γραβάτα.
Μάλιστα, ο κόμπος έπρεπε να είναι άψογος, γιατί η προσβολή προς έναν καθώς πρέπει κύριο,
ότι η γραβάτα του είναι λάθος δεμένη,
ξεπλενόταν μόνο με… αίμα.
Πολλοί μάλιστα έδεναν τη γραβάτα τους τόσο σφιχτά και τόσο ψηλά στο λαιμό τους, που μόλις και μετά βίας ανάσαιναν,
ενώ όσο πιο εκκεντρική ήταν η γραβάτα, τόσο πιο μοντέρνος θεωρούνταν ο κύριος που τη φορούσε.
Η γραβάτα συνεχίζει την πορεία της ως απαραίτητο αξεσουάρ ενός καλοντυμένου κυρίου και η μεγάλη ανατροπή έρχεται στα μέσα της δεκαετίας του '60, τότε που οι νεαροί επαναστάτες αρνούνται να φορέσουν τη γραβάτα -"σύμβολο του κατεστημένου"- σε ένδειξη κοινωνικής διαμαρτυρίας.
Μια δεκαετία περίπου μετά, οι αντιδράσεις εξασθενούν και οι γραβάτες επανέρχονται στο προσκήνιο,
με αποκορύφωμα πια τη δεκαετία του '90, που γίνεται το σύμβολο των γιάπηδων.
(http://www.academia-cravatica.hr/img/vojnik.gif)
Στίχοι:Γ.Νεοφώτη
Μουσική :Μπ. Μπακάλης
Ερμηνεία: Στέλιος Καζαντζίδης
http://www.youtube.com/watch?v=xYkPyX_hQGw
Κάποια γραβάτα μου χες δωρίσει
για την γιορτή μου μια βραδιά
παρ' την πίσω γιατί είναι προδομένη
για μένα είναι διπλή θελιά
Παρ'την γραβάτα σου
γιατί με πνίγει και χάρισε την σ'αυτόν που πας
δεν σου αξίζει να σε θυμάμαι
αφού δεν ξέρεις για ν 'αγαπάς
Γιατί να κλάψω και να πονέσω
για την μπαμπέσα σου καρδιά
αφού το ξέρω κι αυτόν θα το προδώσεις
όπως και μένα κάποια βραδιά
Παρ' την γραβάτα σου
γιατί με πνίγει και χάρισε την σ'αυτόν που πας
δεν σου αξίζει να σε θυμάμαι
αφού δεν ξέρεις για ν 'αγαπάς
Πηγές:
http://www.noikokyra.gr/modules.php?name=News&file=print&sid=187
http://gentlemensguide.wordpress.com/2009/01/26/%CE%BF-%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%BF%CF%8D/
-
Σε ψηλό βουνό
Τα ριζίτικα είναι τραγούδια που γεννήθηκαν σε χωριά που βρίσκονται στις ρίζες (=πρόποδες)
των βουνών της Δυτικής Κρήτης,
κυρίως των Λευκών Ορέων του νομού Χανίων.
Είναι ανομοιοκατάληκτα και τραγουδιούνται χωρίς τη συνοδεία μουσικών οργάνων
σε πομπές γαμήλιες, βαπτιστικές, φιλικές κλπ (τση στράτας)
ή συνηθέστερα, στο τραπέζι κατά τη διάρκεια γλεντιού (τση τάβλας).
Οι μελωδίες τους είναι επηρεασμένες από τη βυζαντινή μουσική,
ενώ οι στίχοι τους, σε αντίθεση με τις αυτοσχέδιες μαντινάδες,
είναι προϊόν μακρόχρονης λαϊκής δημιουργίας.
(http://4.bp.blogspot.com/_ShVggVGhVmQ/ScenPf61SeI/AAAAAAAAAa0/jV90BFMduyk/s400/%CE%95%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B18.gif)
Το ριζίτικο που ακολουθεί, τραγουδά ο Κώστας Μουντάκης
http://www.youtube.com/watch?v=88jHkmuNTH4&feature=grec_index
Σε ψηλό βουνό
σε ριζιμιό χαράκι,
κάθεται ένας αητός.
Βρεμένος, χιονισμένος
ο καημένος και παρακαλεί.
Και παρακαλεί
τον ήλιο ν' ανατείλει.
Ήλιε ανάτειλε, ήλιε ανάτειλε.
Ήλιε λάμψε και δώσε
για να λιώσουνε
χιόνια από τα φτερά μου
και τα κρούσταλλα
από τ' ακράνυχά μου.
Ήλιε ανάτειλε, ήλιε ανάτειλε.
-
Να ευχηθώ και εγώ χρόνια πολλά στον Μάρκο. :-* Πολύχρονος και ό,τι επιθυμείς.
Το παρακάτω αφιέρωμα μού ήρθε στο μυαλό σήμερα με αφορμή τα όσα ζοφερά γίνονται τις τελευταίες ώρες.
Το αφιερώνω στον Μάρκο και στον Παράξενο. :D
Πριν από λίγο καιρό σας είχα μιλήσει για τον πίνακα του Ζερικώ "Η σχεδία της Μέδουσας"
http://www.pde.gr/index.php?topic=4963.22695
Σήμερα θα σας μιλήσω για έναν πίνακα που περίπου απάντησε στο αγωνιώδες επίκαιρο ερώτημα που έθετε ο Ζερικώ.
Η Ελευθερία οδηγεί το λαό
Δέκα περίπου χρόνια μετά τη δημιουργία του πίνακα «Η σχεδία της Μέδουσας» από τον Τεό Ζερικώ,
όπου σε συμβολικό επίπεδο η ναυαγισμένη χώρα έψαχνε στον ορίζοντα για βοήθεια,
ο φίλος του Ευγένιος Ντελακρουά ζωγραφίζει έναν σπουδαίο πίνακα
εμπνεόμενος από τα πολιτικά γεγονότα εκείνης της περιόδου:
Το 1824 η αναρρίχηση του Καρόλου στον θρόνο της Γαλλίας
σήμανε την προσπάθεια από μέρους της βασιλικής εξουσίας
να επανέλθει η διακυβέρνηση στο προεπαναστατικό καθεστώς.
Όμως, η αυξανόμενη ανεργία,
οι χρεοκοπίες τραπεζικών οίκων καθώς και βιομηχανικών και εμπορικών επιχειρήσεων,
οι άσχημες σοδιές από το 1827 μέχρι το 1829
και ο σφοδρός χειμώνας του 1829-1830
αποτέλεσαν σημαντικές παραμέτρους που προκάλεσαν έντονη δυσφορία της χώρας
προς το πρόσωπο του Καρόλου εξαιτίας των πολιτικών του επιλογών και των αντιδραστικών του αντιλήψεων.
Η κατάσταση γίνεται έκρυθμη όταν το 1830 εκδίδονται από το Βασιλιά
τα περίφημα Ιουλιανά Διατάγματα:
Με το πρώτο διάταγμα καταργούσε την ελευθερία του τύπου, με το δεύτερο διέλυε τη Βουλή
και με τα άλλα δύο έφερνε τροποποιήσεις στο σύστημα της ψηφοφορίας.
Στους δρόμους στήνονται οδοφράγματα και οι συγκρούσεις βγαίνουν εκτός ελέγχου.
Στις 29 Ιουλίου, βλέποντας ο βασιλιάς τα πράγματα πολύ δύσκολα,
αποσύρει τα διατάγματά του και επιδιώκει τη συνεννόηση.
Είναι όμως πολύ αργά...
Τελικά, ύστερα από τις περίφημες «Τρεις Δοξασμένες Μέρες»-«Les Trois Glorieuses» (27-29 Ιουλίου 1830),
το Παρίσι έπεσε στα χέρια των επαναστατών.
Η αποκατάσταση της δημοκρατίας, που ήταν ο αρχικός στόχος, δεν επιτεύχθηκε..
Ωστόσο, ο Κάρολος Ι φυγαδεύτηκε στην Αγγλία
και στον θρόνο ανήλθε ο φιλελεύθερος αριστοκράτης δούκας της Ορλεάνης, Λουδοβίκος-Φίλιππος
με περιορισμένες πλέον εξουσίες…
(http://theopeppasblog.pblogs.gr/files/37644-liberte1.jpg)
Eugene Delacroix, “ Η Ελευθερία οδηγεί το λαό” (1830), Mουσείο του Λούβρου
Στον πίνακα απεικονίζεται η Ελευθερία να σηκώνει την τρίχρωμη σημαία
και το πλήθος να την ακολουθεί.
Ο άνδρας στα αριστερά της Ελευθερίας είναι ο ίδιος ο Ντελακρουά,
ενώ το αγόρι με τα πιστόλια είναι ίσως η πηγή της έμπνευσης του Γαβριά (Gavroche)
για το μυθιστόρημα του Βίκτορος Ουγκώ "Οι άθλιοι" (Les Misérables).
Η "Ελευθερία" φορά το φρυγικό σκούφο
(σύμβολο της εξέγερσης των σκλαβωμένων και της απελευθέρωσης)
και κρατάει την τρικολόρ,
σημαία που πρωτογεννήθηκε στα 1789 από τα χρώματα των ρούχων της πολιτοφυλακής
χωρισμένα από το λευκό (βασιλικό χρώμα),
και τυποποιήθηκε κι επισημοποιήθηκε στην Εθνοσυνέλευση του 1794.
Frédéric Chopin
Nocturne in E-Flat Major, Op. 9 No.2
http://www.youtube.com/watch?v=fUFRcD9VBYg
-
Ειδικά αφιερωμένο στον Μάρκο που κάποτε ταξίδευε στη θάλασσα και τη Domenica που σίγουρα θέλγεται από τα ταξίδια της φαντασίας.
Αφιερωμένο όμως και στους λοιπούς ταξιδευτές του νου και της ψυχής. :-*
ΤΑ ΑΣΤΡΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ
«Πήχτωσε το βράδυ. Λιγόστεψε κι ο αχός απ' τα κυπαρίσσια.
Ανάψανε οι λαμπάδες τ' ουρανού.
Όλα ήταν γάλα, γάλα, λουλάκι και σπίθες.
Το ποτάμι μουρμούριζε μες στον ύπνο του κρυφά παραμιλητά.
Το παιδί κείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκε, ολόκληρο το βράδυ.
Έγραφε το πιο πικρό, το πιο μεγάλο του παραμύθι.
Την αυγή ξεκίνησε. Ήταν παρηγορημένο.
Είχε καταφέρει όλη τη νύχτα να μετρήσει τ' άστρα.
Να τα μετρήσει όλα, σιγά-σιγά, ένα-ένα... Όλα.
Και τα βρήκε σωστά.»
Μενέλαος Λουντέμης «Ένα παιδί μετράει τα άστρα»
(http://2.bp.blogspot.com/--7gSjDq3fF0/TZ7nfR6CzNI/AAAAAAAAAD0/RC5yUFTUCz8/s1600/ebb_tide.jpg)
Ένα από αυτά τα άστρα που σίγουρα θα κατάφερε να μετρήσει ο μικρός
ήταν το 14ο φωτεινότερο άστρο του ουρανού
και το λαμπρότερο άστρο του αστερισμού του Ταύρου.
Μιλάω για τον Αλντεμπαράν (Aldebaran< Αl Dabaran),
που στα αραβικά σημαίνει
«αυτός που ακολουθεί».
Και πράγματι, οι σπουδαίοι Άραβες αστρονόμοι είχαν δίκιο.
Ο πορτοκαλής Αλντεμπαράν,
φαίνεται σαν να ακολουθεί πιστά τον περίπατο
που κάνουν κάθε βράδυ στον ουρανό οι Πλειάδες (κοινώς Πούλια),
ομάδα αστέρων που ανήκουν στον ίδιο αστερισμό.
Λες και τις έχει ερωτευθεί τόσο πολύ,
που έχει βαλθεί σαν προβολέας να φωτίζει αενάως την ομορφιά τους
στον σκοτεινό νυχτερινό ουρανό
και να την προστατεύει από τις κακοτοπιές.....
Λέτε γι’ αυτό οι Έλληνες να τον ονομάζουν Λαμπαδία
και οι Πέρσες τον θεωρούσαν ένα από τα βασιλικά άστρα
που φρουρούσαν τον ουρανό;
(http://www.greatdreams.com/constellations/aldebaran.jpg)
Τον φωτεινό Αλτεμπαράν φαίνεται πως κοιτούσε από την κουπαστή
και ο Νίκος Καββαδίας, όταν έγραφε τους παρακάτω στίχους,
τους οποίους μελοποίησε αργότερα ο Θάνος Μικρούτσικος
και τραγούδησαν σε ντουέτο ο Χρήστος Θηβαίος με τον Γιάννη Κούτρα:
MAΡΕΑ
http://www.youtube.com/watch?v=SnMhwqQlFds
Ο Αλτεμπαράν ψάχνει να βρει μες στα νερά
το παλινώριο που τον γέλασε δυο κάρτες
Στης προβολής να τρέχουν βλέπαμε τους χάρτες
του Chagall άλογα- τσίρκο του Seurat
Πυξίδα γέρικη -ataxie locomotrice –
και στοιχειωμένη από τα χείλια σου σφυρίχτρα
Στην κόντρα γέφυρα προσμένατε κι οι τρεις
να λύσει τ' άστρο του Αλμποράν η χαρτορίχτρα
Της τραμουντάνας τ' άστρο, τ' άστρα του Νοτιά
παντρεύονται με πορφυρόχρωμους κομήτες
Του Mazagan οι θερμαστές οι Σοδομίτες
παίξαν του Σέσωστρη την κόρη στα χαρτιά
Η ξύλινη που όλοι αγαπήσαμε Γοργόνα
καθώς βουτά παίρνει παράξενες ανάσες
Προτού κολλήσουμε για πάντα στις Σαργάσσες
μας πρόδωσε μ' έναν πνιγμένο του Νορόνα
Πουλιά στα ξάρτια – καραντί – στεργιανή ζάλη
χελιδονόψαρα – πνιγμένου δαχτυλίδι
Του ναυτικού το δυσκολότερο ταξίδι
το κυβερνάν του Μαγγελάνου οι παπαγάλοι
Η καραβίσια σκύλα οσμίζεται ρεστία
και το κορμί σου το νερό που θα καλάρει
Τη νύχτα οι ναύτες κυνηγάνε το φεγγάρι
και την ημέρα ταξιδεύουνε στ' αστεία
*Λεξιλόγιο:
Μαρέα= παλίρροια
Παλινώριο= διόπτρα (ναυτικό όργανο)
Chagall, Seurat= Γάλλοι ζωγράφοι
Ataxie locomotrice = κινητική αταξία, δηλ. διαταραχή στον έλεγχο της ισορροπίας, του βαδίσματος και του προσανατολισμού. Είναι χαρακτηριστικό σύμπτωμα προχωρημένης νευροσύφιλης.
Κόντρα γέφυρα= σημείο πάνω από τη γέφυρα, όπου βρίσκεται το τιμόνι και η πυξίδα
Άστρο του Αλμποράν = φάρος στο νησί Αλμποράν
Άστρο της τραμουντάνας= πολικός αστέρας
Θερμαστές= αυτοί που φροντίζουν το άναμμα του λέβητα στο μηχανοστάσιο
Σέσωστρις= βασιλιάς της αρχαίας Αιγύπτου
Σαργάσσες =θάλασσα στο Βόρειο Ατλαντικό
Νορόνα =βραζιλιάνικο νησί
καραντί= σκαμπανέβασμα του καραβιού εξαιτίας θαλασσοταραχής που συνεχίζεται και μετά την παύση του ανέμου, φουσκοθαλασσιά
ρεστία =ακανόνιστος κυματισμός
καλάρω= γεμίζω
-
ΤΟ ΚΟΧΥΛΙ
«Στην ησυχία της γης θυμόμουν τα κύματα, τα κοχύλια και τις μέδουσες,
τη μυρουδιά του σάπιου φυκιού και τα πανιά που ταξίδευαν.
Δεν ήξερα να τα πω αυτά, επειδή ήμουνα πολύ μικρός.
Αλλά μια μέρα η μητέρα μου βρήκε το αγόρι της πεσμένο μπρούμυτα καταγής, σα να φιλούσε το χώμα.
Το αγόρι δε σάλευε, κι όταν η μητέρα πλησίασε τρομαγμένη και το σήκωσε,
είδε το πρόσωπο του πλημμυρισμένο στα δάκρυα.
Το ρώτησε ξαφνιασμένη τι έχει, κ' εκείνο δεν ήξερε ν' αποκριθεί
και δεν είπε τίποτα.
Όμως μια μητέρα είναι το πιο βαθύ πλάσμα του κόσμου,
κ' η δική μου, που κατάλαβε,
με πήρε από τότε πολλές φορές και πήγαμε ψηλά στα Κιμιντένια,
απ' όπου μπορούσα να βλέπω τη θάλασσα.
Κ' ενώ εγώ αφαιριόμουνα στη μακρινή μαγεία του νερού, εκείνη δε μου μιλούσε,
για να αισθάνομαι πως είμαστε μονάχοι, η θάλασσα κ' εγώ.
Περνούσε πολλή ώρα έτσι, τα μάτια μου κουράζονταν να κοιτάνε και γέρναν, έγερνα κ' εγώ στη γη.
Τότε τα δέντρα που με τριγύριζαν γίνονταν καράβια με ψηλά κατάρτια,
τα φύλλα που θροούσαν γίνονταν πανιά,
ο άνεμος ανατάραζε το χώμα, το σήκωνε σε ψηλά κύματα,
τα μικρά τριζόνια και τα πουλιά ήταν χρυσόψαρα και πλέανε,
κ' εγώ ταξίδευα μαζί τους.
Σαν ξυπνούσα, έβλεπα από πάνω μου τα μάτια της μητέρας μου να περιμένουν.
— Ήταν ωραία, αγόρι; με ρωτούσε χαμογελώντας γλυκά.
— Αχ, μητέρα, πάντα είναι ωραία με τη θάλασσα!»
Ηλίας Βενέζης «Αιολική γη»
(http://aroma.pblogs.gr/files/118204-138255016081.jpg)
Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική- Ερμηνεία: Μαρία Βουμβάκη
http://www.youtube.com/watch?v=54KA0mOTtQc&feature=related
Έπεσα για να κολυμπήσω
κι άφησα την καρδιά μου πίσω.
Άφησα την καρδιά μου χάμω
σαν το κοχύλι μες στην άμμο.
Πέρασαν όλες οι κοπέλες
με τα μαγιό και τις ομπρέλες.
Ύστερα πέρασαν οι φίλοι
κανείς δεν βρήκε το κοχύλι.
Χρόνους και χρόνους κολυμπάω
που να 'ναι η αγάπη για να πάω.
Έφαγε η θάλασσα τον βράχο
κι έμεινε το νησί μονάχο.
-
Οι Γερανοί
Η Sadako Sasaki ήταν μόλις δυο χρονών, όταν έπεσε κοντά στο σπίτι της η ατομική βόμβα τον Αύγουστο του 1945.
Το 1954 οι γιατροί διέγνωσαν ότι έπασχε από λευχαιμία
και της έμενε μόνο ένας χρόνος ζωής.
Τότε η καλύτερή της φίλη, Chizuko Hamamoto,
την επισκέφθηκε στο νοσοκομείο και της πήγε ένα κομμάτι χρυσό χαρτί,
για να φτιάξει έναν γερανό (σύμβολο μακροζωίας),
καθώς μια παλιά ιαπωνική παράδοση ήθελε
αυτόν που κατάφερνε να φτιάξει χίλιους γερανούς από χαρτί,
να δικαιούται την εκπλήρωση μιας ευχής από τους γερανούς.
Η Sadako Sasaki δυστυχώς πρόλαβε να φτιάξει μόλις 644…
Η υγεία της ήταν εύθραυστη και το χαρτί λίγο.
Λέγεται ότι οι συμμαθητές της έφτιαξαν τους υπόλοιπους
και έτσι οι 1000 χάρτινοι γερανοί τη συνόδευσαν στον τάφο της.
Το 1958 στο Πάρκο Ειρήνης στη Χιροσίμα στήθηκε ένα άγαλμα
υπέρ της μνήμης των παιδιών που έχασαν τη ζωή τους από την ατομική βόμβα.
Ήταν αυτό της Sadako Sasaki που κρατούσε στα χέρια έναν χρυσό γερανό.
Στη βάση του αγάλματος τοποθετήθηκε μια πλάκα που γράφει:
"Αυτή είναι η κραυγή μας.
Αυτή είναι η προσευχή μας.
Ειρήνη στον κόσμο."
(http://hikarulychee.files.wordpress.com/2009/12/sadako_sasaki11.jpg)
Sadako Sasaki, Πάρκο Ειρήνης, Χιροσίμα
Αυτό το άγαλμα βλέπει το 1968 ο ποιητής Rasul Gamzatov και εντυπωσιάζεται.
Γράφει, λοιπόν, κάποιους στίχους στα αβαρικά
για τους Ρώσους στρατιώτες που σκοτώθηκαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο
και μεταμορφώθηκαν σε λευκούς γερανούς…
Το ποίημα μεταφράστηκε στα ρωσικά από τον ποιητή Naum Grebnyov,
διασκευάστηκε από τον Ρώσο τραγουδιστή Mark Bernes
και μελοποιήθηκε από τον Yan Frenkel, που ήταν ήδη άρρωστος…
Πρωτοακούστηκε το 1969 και από τότε έγινε διάσημο σε όλον τον κόσμο.
Στην Ελλάδα το ποίημα αποδόθηκε στα ελληνικά από τον Γιάννη Ρίτσο το 1977
και το τραγούδησε πρώτη η Μαργαρίτα Ζορμπαλά
που μόλις είχε έρθει στην Ελλάδα από τη Ρωσία.
(http://francois.derouin.free.fr/svtclggsand/wp-content/uploads/2009/02/grues-cendrees11927442721.jpg)
Θα το ακούσετε από τη Μαργαρίτα Ζορμπαλά και το Μιλτιάδη Πασχαλίδη.
http://www.youtube.com/watch?v=byDMTS2foDc&feature=related
Στιγμές στιγμές θαρρώ πως οι στρατιώτες
που πέσανε στη ματωμένη γη
δεν κείτονται θαρρώ, κάτω απ' το χώμα
αλλά έχουν γίνει άσπροι γερανοί
Πετούν και μας καλούν με τις κραυγές τους
απ' τους καιρούς αυτούς τους μακρινούς
κι ίσως γι' αυτό πολλές φορές σιωπώντας
κοιτάμε τους θλιμμένους ουρανούς
Πετάει ψηλά το κουρασμένο σμάρι
στης δύσης τη θαμπή φεγγοβολή
και βλέπω ένα κενό στη φάλαγγά του
και είναι ίσως η δική μου η θέση αυτή
Θα 'ρθεί μια μέρα που μ' αυτό το σμάρι
στο μέγα θάμπος θα πετώ κι εγώ
σαν γερανός καλώντας απ' τα ουράνια
όλους εσάς που έχω αφήσει εδώ
-
Lucrezia Borgia
Το 1480 στα περίχωρα της Ρώμης γεννιέται ένα κορίτσι που θα μείνει στην ιστορία
για την ομορφιά, την ευφυΐα,
αλλά και για την ανάμειξή της στα σκάνδαλα της πιο διαβόητης οικογένειας της Ιταλίας,
του Οίκου των Βοργία.
Πατέρας της ο ισπανικής καταγωγής Πάπας Αλέξανδρος ο Στ’ (Ροδρίγος Βοργίας),
φιλόδοξος, διεφθαρμένος και αδίστακτος.
Αδελφός της ο καρδινάλιος Καίσαρ Βοργίας,
ο πιο όμορφος άντρας της Ιταλίας, όπως λεγόταν,
ενέπνευσε τον «Ηγεμόνα» του Μακιαβέλι
για τον καιροσκοπισμό, την αποφασιστικότητα και την ανηθικότητά του.
Και εν μέσω όλων αυτή, η Λουκρητία,
που χρησιμοποιήθηκε στα πολιτικά παιχνίδια της οικογένειάς της,
κατηγορήθηκε για τους σκανδαλώδεις έρωτες της και τους αλλεπάλληλους γάμους της,
για πιθανή αιμομιξία με τον πατέρα ή τον αδελφό της
(με αφορμή την αναγνώριση ενός νόθου τέκνου της και από τους δυο),
για συμμετοχή σε δολοφονίες και δολοπλοκίες...
Θα καταφέρει να δραπετεύσει στη Φεράρα, όπου θα ξεκινήσει μια νέα ζωή,
συνεισφέροντας στις τέχνες και στα γράμματα, αλλά θα πεθάνει μόλις 39 ετών...
Τι είναι αλήθεια, τι φήμη και τι ψέμα απ' όσα λέγονται γι' αυτήν
είναι δύσκολο να το βρει κανείς.
Ας μείνουμε στην περιγραφή της από έναν φίλο της, τον ποιητή Ercole Strozzi
που είχε υμνήσει την ομορφιά της γράφοντας ότι
όποιος κοίταζε τον ήλιο τυφλωνόταν,
όποιος κοίταζε τη Μέδουσα μεταμορφωνόταν σε πέτρα
και όποιος κοίταζε τη Λουκρητία Βοργία
έμενε πρώτα τυφλός και μετά απολιθωμένος…
(http://sisu.typepad.com/photos/uncategorized/lucreziaborgia3.jpg)
Bartolomeo Veneziano, “Lucrezia Borgia” (1510-1520), Nimes, Musée des Beaux Art
Περισσότερες λεπτομέρειες για την οικογένεια Βοργία μπορείτε να διαβάσετε εδώ:
http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=283473
Εδώ θα πάρετε μια ιδέα για τη διαβόητη οικογένεια από τη μίνι ιστορική σειρά “The Borgias” που γυρίστηκε φέτος.
Το ρόλο του Ροντρίγκο Βοργία παίζει ο Τζέρεμι Άιρονς.
http://www.youtube.com/watch?v=u_PkZnwkrW4&feature=related
Και όσοι βαριέστε τα διαβάσματα, ακούστε μια άρια εμπνευσμένη από τη Λουκρητία.
Από την ομώνυμη όπερα του Donizetti η Maria Callas τραγουδά:
Com'e Bello
http://www.youtube.com/watch?v=o5knrQzzMJ8
-
Καλημέρα. :-*
Μετά τη διαβόητη Λουκρητία Βοργία, θα σας μιλήσω για μια θρυλική μορφή των ημερών μας και του τόπου μας.
Λουκάνικος
Τhe riot dog
Μετά τη Λάσυ της Disney,
άλλος ένας σκύλος στις μέρες μας αποκτά φήμη πέραν των συνόρων της πατρίδας του.
Πρόκειται για τον Αθηναίο Λουκάνικο, το γνωστό κανελί σκυλάκι,
που τα τελευταία χρόνια δίνει πάντα το «παρών» σε όλες τις πορείες και τις διαμαρτυρίες στην πλατεία Συντάγματος
στα βήματα του Κανέλλου, που πριν από αυτόν είχε γράψει ανάλογες χρυσές σελίδες συμπόρευσης με τα όνειρα των επαναστατημένων ανθρώπων.
Ο Λουκάνικος ή Λουκ (κάθε μεγάλη φίρμα έχει καλλιτεχνικό υποκοριστικό) το τελευταίο διάστημα έχει κινήσει την προσοχή των ξένων δημοσιογράφων, που έχουν αφιερώσει για την αφεντιά του εκτενή αφιερώματα στα μεγαλύτερα ειδησεογραφικά δίκτυα του κόσμου όπως το CNN και το BBC.
Για να μην αναφερθώ στις αμέτρητες φωτογραφίες του που κυκλοφορούν στο ίντερνετ και τις σελίδες στο facebook που ασχολούνται μ’ αυτόν.
(http://30.media.tumblr.com/tumblr_lmuujgZjV41qbfxtdo1_500.jpg)
Ο ατρόμητος Λουκάνικος εξεγείρεται απέναντι στην ανθρώπινη εξουσία
Προσφάτως, ο θρυλικός πλέον Λουκάνικος ενέπνευσε έναν Αμερικανό τραγουδοποιό,
τον David Rovics και έγραψε το περίφημο τραγούδι «Τhe riot dog» (=το σκυλί της εξέγερσης),
το οποίο συνοδεύεται και από ένα χαρακτηριστικό animation με την μορφή video clip.
Απολαύστε το.
http://www.dailymotion.com/video/xjfmxz_david-rovics-the-riot-dog_music
Lots of folks are revolting
They've had enough of this sh**
The rich are getting richer
They're saying “that's it”
But with Louk it's different, that's clear
As he emerges from the fog
Let's hear it for Loukanikos
The riot dog
It's a fight between people
But he is no pawn
He knows exactly
Which side he's on
In the machine of capital
He is no cog
Let's hear it for Loukanikos
The riot dog
He barks at the cops
And he has no fear
He stands his ground
When the batons are near
He's got a fan page on Facebook
But he's got no time for a blog
He's Loukanikos, the raucous, the righteous
The riot dog
When a smoke bomb comes towards him
He kicks it back at the fuzz
No he acts a bit different
Than a normal dog does
No time to lie in the sun
Or go swim in the bog
Let's hear it for Loukanikos
The riot dog
-
Μόλις ανακοινώθηκαν τα καινούργια μέτρα....ή μάλλον οι καινούργιες βουρδουλιές. Και όποιος αντέξει... >:(
Γυρίζω στο Μεσοπόλεμο, μια περίοδο που μοιάζει πολύ με τη δική μας, για να ακούσετε ένα τραγουδάκι.
Το παρακάτω αφιέρωμα ελπίζω να μην κοπεί από τη λογοκρισία (ε, Μαρκούλη; ;)).
Έχει καλλιτεχνικό χαρακτήρα και μόνο.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ-ΠΡΟΚΛΗΣΗ
Στα τέλη της δεκαετίας του 1930 στην Αθήνα με τους ξεριζωμένους πρόσφυγες ακόμα στα παραπήγματα,
σε μια πόλη όπου περισσεύει η συντηρητική ηθική και υπολείπεται η ελευθερία,
σε μια καθαρά ανδροκρατούμενη κοινωνία,
μια γυναίκα παίρνει το φωτογραφικό της φακό, για να φωτογραφίσει στην Ακρόπολη,
γυμνές ή ημίγυμνες δυο χορεύτριες:
την πρώτη μπαλαρίνα της Opera Comique Μόνα Πάεβα
και την Ουγγαρέζα χορεύτρια Νικόλσκα,
προσεγγίζοντας το γυμνό σώμα ως κλασικό άγαλμα που αποτυπώνει διαχρονικά την αίσθηση του χορού.
Πρόκειται για τη Νέλλη Σουγιουλτζόγλου-Σεραϊδάρη (1899 – 1998) από το Αϊδίνι,
γνωστή ως Nelly's, που με την επιλογή της αυτή ταράζει τα νερά της μεσοπολεμικής Αθήνας.
Η ίδια λέει για το γεγονός:
«Τα ήθη της εποχής εκείνης ήσαν τρομερά.
Εγώ θεώρησα πολύ φυσικό να φωτογραφήσω ένα γυμνό στις αρχαίες κολόνες.
Στη Γερμανία εξάλλου όπου είχα σπουδάσει, είχαν για πολύ φυσικό το γυμνό ως σπουδή.
Ζήτησα λοιπόν από τον κ. Φιλαδελφέα να μου επιτρέψει να φωτογραφήσω
τη Μόνα Πάιβα, που είχε ένα θαυμάσιο σώμα, γυμνή ανάμεσα στις κολόνες,
κι αυτός μου έδωσε την άδεια».
(http://1.bp.blogspot.com/_mGtLiqO_1Mg/TQTXK0vDuAI/AAAAAAAAB4g/myiM0v10EVU/s1600/01NellysNikolska.jpg)
Μία από τις περίφημες φωτογραφίες της Nelly’s με τη Νικόλσκα στην Ακρόπολη
Το 1929 δημοσιεύονται οι φωτογραφίες αυτές στο περιοδικό “Illustration”.
Την ίδια χρονιά, ο Τέτος Δημητριάδης, ηχογραφεί και το παρακάτω τραγούδι
σε μουσική Erwin Ralph και στίχους του Μίνωα Μάτσα.
Πρόκειται για την απόδοση στα ελληνικά του γερμανικού τραγουδιού «Ich küsse Ihre Hand, Madame»,
που ακουγόταν στην ομώνυμη ταινία του 1929 με πρωταγωνίστρια την Marlene Dietrich
και σημείωσε μεγάλη επιτυχία σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες μεταφρασμένο στην εγχώρια γλώσσα.
Το βιντεάκι που το πλαισιώνει είναι επενδυμένο με σειρά φωτογραφιών της εποχής εκείνης,
κάποιων δε σκανδαλιστικών, που φαντάζομαι ότι κυκλοφορούσαν στη ζούλα.
Κατά τα άλλα βέβαια, η κοινωνία τότε είχε σκανδαλιστεί με τις φωτογραφίες της Nelly’ s…
ΦΙΛΩ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΗΣ ΜΑΝΤΑΜ
http://www.youtube.com/watch?v=v8ucdIKgx0s
-
Το παρακάτω αφιέρωμα ελπίζω να μην κοπεί από τη λογοκρισία (ε, Μαρκούλη; ;)).
Έχει καλλιτεχνικό χαρακτήρα και μόνο.
Πολυ ενδιαφέρον και αυτο το αφιέρωμα !!!!
Αγαπας αυτο που κανεις και το κάνεις με μεράκι. Κατορθωνεις να συνδυαζεις με τροπο μοναδικο την τεχνη, την ιστορια, τον πολιτισμο γενικοτερα μεσα απο τη "μουσικη" και χρωματιζεις το τραγουδι μοναδικα!!!!
Δεν εχω άλλο τί παρά να πω συγχαρητήρια!!!
-
Το παρακάτω αφιέρωμα ελπίζω να μην κοπεί από τη λογοκρισία (ε, Μαρκούλη; ;)).
Έχει καλλιτεχνικό χαρακτήρα και μόνο.
Πολυ ενδιαφέρον και αυτο το αφιέρωμα !!!!
Αγαπας αυτο που κανεις και το κάνεις με μεράκι. Κατορθωνεις να συνδυαζεις με τροπο μοναδικο την τεχνη, την ιστορια, τον πολιτισμο γενικοτερα μεσα απο τη "μουσικη" και χρωματιζεις το τραγουδι μοναδικα!!!!
Δεν εχω άλλο τί παρά να πω συγχαρητήρια!!!
Eυχαριστώ. Ξέρεις, μου έλεγε πριν από λίγο ένας φίλος με αφορμή το χθεσινό αφιέρωμα πως είναι κατόρθωμα να θυμάμαι το 1929, έτος της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που οδήγησε τελικά στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ως το έτος που δημοσιεύθηκαν οι πανέμορφες φωτογραφίες της Νέλλυ.
Πιστεύω όμως στην ανθρώπινη μνήμη δεν πρέπει να μένουν μόνο τα δυσάρεστα γεγονότα, αλλά και τα όμορφα, γιατί και πιο σπάνια είναι, αλλά και γιατί εν τέλει, γι' αυτά αξίζει να ζει και να παλεύει κανείς.
Ως εκ τούτου, δεν ήταν τυχαίο ότι επέλεξα να μιλήσω για τις φωτογραφίες αυτές τη μέρα που ανακοινώνονταν τα νέα μέτρα, την ώρα που σε όλο το υπόλοιπο φόρουμ έδιναν και έπαιρναν συζητήσεις για το πόσοι θα προσληφθούν, τι θα γίνει στο μέλλον κλπ. Σε κάθε έρημο πρέπει να υπάρχει και μια μικρή όαση, αλλιώς οι καμήλες θα ψοφήσουν.
Και μια που αναφέρθηκα σ' αυτές, χάζεψέ τες, σε μια φωτογραφία-οφθαλμαπάτη. Ποιες είναι πραγματικά οι καμήλες;
Σκέψου ακούγοντας ένα ταξιμάκι σε νέι... Ηρεμεί το πνεύμα.
http://www.youtube.com/watch?v=bz594PYgSSw&feature
(http://www.mavericksonlineden.com/forwards/pictures/BirdsEyeViewAerialPictures/BirdsEyeViewAerialPictures024.jpg)
-
Kατ' αρχάς, να ευχαριστήσω τα ευγενικά αγόρια της ΜΟΥΣΙΚΗΣ για τα καλά τους λόγια. :-*
Κατά δεύτερον, θα ήθελα με αφορμή τους Παραολυμπιακούς, που μέσα σε όλα, λαμβάνουν κι αυτοί χώρα στην Αθήνα,
να σας γνωρίσω δυο ανθρώπους.
Ο χορός της ζωής
Σε κάποιους ανθρώπους έρχεται μια μοιραία στιγμή στη ζωή τους,
είτε στην αρχή είτε στην πορεία της,
που τους σπρώχνει μέτρα, χιλιόμετρα πίσω από την αφετηρία όπου βρίσκονται οι υπόλοιποι.
Σωματική αναπηρία, ψυχικό τραύμα, απώλεια κάθε είδους...
Και είναι εκείνη τη στιγμή, που το έδαφος τρέμει κάτω από τα πόδια τους,
που πρέπει να αποφασίσουν
αν θα ζήσουν ή όχι,
αν θα τρέξουν δυο και τρεις φορές μεγαλύτερη απόσταση,
για να φθάσουν στο σημείο, όπου άλλοι φθάνουν με δυο δρασκελιές.
Γιατί ακόμα και αν βρεθούν κάποια χέρια να τους αγκαλιάσουν και να τους σπρώξουν προς το όνειρό τους,
κανένας δρόμος δεν ξεκινά γι’ αυτούς, αν δεν κάνουν οι ίδιοι τα δύσκολα βήματα.
Αυτούς τους ανθρώπους δεν τους συμπονώ, ούτε τους λυπάμαι.
Τους θαυμάζω απεριόριστα,
γιατί πάντα αυτά τα επώδυνα και αβέβαια βήματά τους, τους κάνουν όμορφους και σοφούς,
γιατί ξέρουν περισσότερο από οποιονδήποτε ότι τίποτε σ’ αυτήν τη ζωή δεν είναι δεδομένο,
γιατί ξέρουν να χορεύουν το χορό της ζωής.
Απόψε, λοιπόν, θα σας μεταφέρω στη μακρινή Κίνα,
για να γνωρίσετε δυο τέτοιους χορευτές, δυο πραγματικούς χορευτές:
τη Ma Li και τον Zhai Xiaowei.
(http://www.lowcostdeals.co.uk/LCDImages/Landing%20Page%20Images/china/china.jpg)
Η Ma Li ήταν πολλά υποσχόμενη μπαλαρίνα που έχασε το χέρι της σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα σε ηλικία 19 ετών
και είδε τα όνειρά της στο χορό να θρυμματίζονται.
Ο Zhai Xiaowei έχασε το πόδι του σε ηλικία μόλις 4 ετών.
Ο πατέρας του τον ρώτησε:
«Θα αντιμετωπίσεις πολλές προκλήσεις και δυσκολίες στη ζωή σου.
Φοβάσαι;».
Και όντως πέρασαν χρόνια προκλήσεων και δυσκολιών…
Το 2005 γνωρίστηκαν τυχαία οι δυο τους
και η Μa Li κατάφερε να πείσει τον Zhai Xiaowei,
που ασχολούνταν εκείνη την εποχή με διάφορα αθλήματα των Παραολυμπιακών Αγώνων,
να γίνουν χορευτικό ζευγάρι.
Έκτοτε χόρευαν ατελείωτες εβδομάδες, μέρες, ώρες…
μέχρι που δεν χρειαζόταν πια να ζηλεύουν κανέναν άλλο χορευτή.
(http://4.bp.blogspot.com/_f-TebWqLm5g/TLUqlofK_cI/AAAAAAAAAyE/HsRZtlDTadg/s1600/Ma+Li+3.jpg)
Δείτε τους σε μια εμφάνιση που άφησε εποχή στην κινεζική τηλεόραση.
http://www.youtube.com/watch?v=NJLnD3s1gTk
Καλό σας βράδυ. :D
-
Καλό απόγευμα. :D
Rozy, συμπάθα τον Marko. Είναι μικρό παιδί της πόλης και βλέπει μόνο περιστέρια μπροστά του. ;)
Και το ανιψάκι μου τα κοτοπουλάκια τα έλεγε χοντροκανάρινα. ;D
Στο πλαίσιο των ερωτημάτων του, να προσθέσω μερικά αινίγματα στην ομήγυρη..
Nessun Dorma
Κανείς να μην κοιμηθεί
Ο παρακάτω πίνακας, ίσως ο διασημότερος και πιο αινιγματικός του Ρέμπραντ,
εκτέθηκε στη μεγάλη αίθουσα του κτιρίου της Πολιτοφυλακής στο Άμστερνταμ
και αναπαριστά τον Λοχαγό Grans Banning Cocq (με τα μαύρα)
και τον Ανθυπολοχαγό Willem van Ruytenburch (με τα κίτρινα)
να δίνουν εντολή προετοιμασίας του λόχου των τυφεκιοφόρων για περιπολία.
Οι σκοτεινοί τόνοι του πίνακα (αποτέλεσμα της οξείδωσης των χρωμάτων)
είχε οδηγήσει παλιότερα πολλούς στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για νυχτερινή περιπολία.
Η συντήρηση όμως του πίνακα αποκάλυψε ένα εκτυφλωτικό φως να φωτίζει τα κεντρικά πρόσωπα του πίνακα,
σαν αυτό που βλέπουμε στους πίνακες του Καραβάτζιο
(τον θυμάστε τον περιπετειώδη Ιταλό ζωγράφο με τις φωτοσκιάσεις του;)
Τελικά, φαίνεται πως η ολλανδική πολιτοφυλακή, που απαρτιζόταν από πλούσιους αστούς,
δεν θα ξαγρυπνούσε εκείνη τη νύχτα…
Τα αινίγματα όμως δεν έχουν τελειώσει.
Αυτό το κοριτσάκι λ.χ αριστερά, φωτεινό σαν άγγελος εξ ουρανού, τι γυρεύει εκείνη την ώρα εκεί κρατώντας μια κότα;
Τι να λέει άραγε στον κοντό στρατιώτη πίσω από τον Λοχαγό;
Και αυτός ο στρατιώτης προς τα πού σημαδεύει, αφού η περιπολία δεν έχει καν αρχίσει;
(http://www.vqronline.org/images/issues/2007/winter/berger-00.jpg)
Rembrandt «Η νυχτερινή περίπολος» (1642), Rijksmuseum, Amsterdam
Πίσω στη μυθική Κίνα η ψυχρή πριγκίπισσα Τουραντότ (από την ομώνυμη όπερα του Giacomo Puccini),
αρνείται να παντρευτεί, αν σύμφωνα με το νόμο δεν απαντήσει ο υποψήφιος γαμπρός στα αινίγματά της.
Εδώ όποιος αποτυγχάνει, χάνει τη ζωή του.
Ο ερωτευμένος πρίγκιπας Καλάφ αποφασίζει να δοκιμάσει την τύχη του
και προς έκπληξη όλων απαντά και στα τρία αινίγματα.
Μα πάλι η Τουραντότ ψάχνει να βρει τρόπο να απαλλαγεί από το γάμο μαζί του.
Τότε ο Καλάφ ριψοκινδυνεύοντας για δεύτερη φορά,
της προτείνει να επιλύσει εκείνη ένα μόνο αίνιγμα, μέχρι να ξημερώσει:
αν βρει το όνομά του, εκείνη θα απαλλαγεί από την υποχρέωσή της κι αυτός θα πεθάνει.
Η εντολή της Τουραντότ εκείνη τη νύχτα δεν χωρά αμφισβητήσεις:
Κανείς δεν θα κοιμηθεί στο Πεκίνο.
Αν δεν της αποκαλύψουν το όνομα του πρίγκιπα, θα χαθούν ζωές.
Ο Καλάφ μένει μόνος μαζί της και την φιλά με πάθος.
Ελπίζοντας ότι έχει κερδίσει την αγάπη της, θα διακινδυνεύσει για τρίτη φορά
αποκαλύπτοντάς της το όνομά του
και προκαλώντας τη φύση με την παρακάτω άρια
http://www.youtube.com/watch?v=aNQeKvVPPlc
που καταλήγει με τα εξής λόγια:
Dilegua, o notte! (=εξαφανίσου, νύχτα)
Tramontate, stelle! Tramontate, stelle! (=δύστε αστέρια)
All' alba vincerò! (=την αυγή θα νικήσω)
Vincerò! Vincerò! (=θα νικήσω)
Οι τρομπέτες σαλπίζουν την ανατολή του ηλίου και η Τουραντότ δηλώνει ότι γνωρίζει το όνομα του άγνωστου πρίγκιπα.
Προς έκπληξη όλων δηλώνει:
Το όνομα του είναι Έρωτας.
Kαλό βράδυ... :-*
-
Αν και η γιορτή του πέρασε, ένα κεράκι στη χάρη του Άη Βασίλη να μας βοηθήσει. ::)
Καλό βράδυ :-*.
KAΠΠΑΔΟΚΙΑ
Η ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΟΜΟΡΦΩΝ ΑΛΟΓΩΝ
Η Καππαδοκία (<περσ. Κατπατούκα=η χώρα των όμορφων αλόγων) είναι μία από τις μεγαλύτερες περιοχές
της ανατολικής Μικράς Ασίας
με κέντρο άλλοτε την Καισάρεια, σήμερα το Καϊσερί.
Μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή (1922), οι κάτοικοι της ήταν
Έλληνες, Αρμένιοι, Τούρκοι, Κούρδοι, Αφσάροι και Κιρκάσιοι.
(http://4.bp.blogspot.com/_nYh1DjjpRyQ/TQfALgMIr0I/AAAAAAAAAbo/xJ90SGEzTYI/s1600/Asiaminorhistory.jpg)
Το τοπίο εκεί μοιάζει εξωπραγματικό:
ένα απέραντο οροπέδιο γεμάτο φαράγγια και αμέτρητους ηφαιστειογενείς βράχους,
σε κάποιους από τους οποίους στο παρελθόν είχαν λαξευτεί αρκετά σπίτια και παρεκκλήσια.
(http://1.bp.blogspot.com/_nYh1DjjpRyQ/TQfA5HtP9TI/AAAAAAAAAbw/jW5-pIYlbjA/s1600/cave.jpg)
Από τα χώματα εκείνα καταγόταν, ως γνωστόν,
ο Βασίλειος της Καισαρείας
(όπως και ο Γρηγόριος Ναζιανζηνός και ο Γρηγόριος Νύσσης).
Παραμονή Πρωτοχρονιάς, λοιπόν, γινόταν από πολλούς προσκύνημα στο λαξευτό παρεκκλήσι του Αη-Βασίλη.
Οι δρόμοι φωταγωγημένοι από τα κεριά των προσκυνητών που πήγαιναν και έρχονταν
παρουσίαζαν υπέροχο θέαμα.
Προχωρούσαν τραγουδώντας και χορεύοντας τον παρακάτω σκοπό (το τραγούδι ξεκινά στο βίντεο στο 3.00’):
Εζ Βασίλη
http://www.youtube.com/watch?v=AuZWJmCKC7o
ΥΓ. Εδώ θα βρείτε περισσότερες λεπτομέρειες, καθώς και τα λόγια του τραγουδιού
http://www.farassiotis.gr/kappadokia/ethima-vasileiou.htm
-
O παραμυθένιος κήπος του BRUNO TORFS
Ο καλλιτέχνης Bruno Torfs γεννήθηκε στη Νότια Αμερική αλλά μετακόμισε στην Αυστραλία
για να πραγματοποιήσει το όνειρό του:
Να δημιουργήσει ένα κήπο γλυπτικής.
Στο Βικτοριανό χωριό Marysville (95 χλμ. από την Μελβούρνη)
βρήκε τις ιδανικές συνθήκες για να ξεκινήσει το εγχείρημα του.
Αγόρασε την γη που χρειάζονταν συμπεριλαμβανομένου και κομμάτι από τα υποαλπικά δάση
και μετά από πολύ σκληρή δουλειά, άνοιξε για το κοινό του το Bruno's Art & Sculpture Garden με τα ξύλινα αγάλματά του.
Δυστυχώς, όπως συμβαίνει συχνά με όλα τα ωραία πράγματα,
στις 7 Φεβρουαρίου 2009 ο κήπος πήρε φωτιά και τα περισσότερα γλυπτά καταστράφηκαν.
Ο γλύπτης ευτυχώς σώθηκε και προσπαθεί να ξαναστήσει τον κήπο του (και τη ζωή του) από την αρχή…
Χαζέψτε ένα βίντεο με τα έργα του πριν την πυρκαγιά υπό τους ήχους του δάσους.
http://www.youtube.com/watch?v=fDsWiKdv7k4&feature=related
(http://3.bp.blogspot.com/_-snzLnJL_24/SZl2q6qYLII/AAAAAAAAAQ0/oIrFAlUJXQU/s400/brunogarden6.jpg)
-
Xρόνια πολλά, Rozy. :-* Τελικά, σαν πολλοί εδώ μέσα δεν έχουμε γεννηθεί καλοκαίρι; ::)
Συμπτώσεις...
Φέτος αισθάνομαι ότι συν τοις άλλοις, μου έκλεψαν και το καλοκαίρι.
Πότε αρχίζει και πότε τελειώνει η εβδομάδα δεν το καταλαβαίνω. ::)
Τέλος πάντων. Ένα δωράκι για τη rozy. :D
ΣΕΙΡΗΝΕΣ
«Κι όπως κωπηλατώντας γρήγορα, σίμωσε τόσο το καράβι στο νησί,
που θα μπορούσε να ακουστεί η φωνή του ανθρώπου,
μας πήραν οι Σειρήνες είδηση πως προσπερνούσε το σκαρί μας γοργοτάξιδο
κι άρχισαν το ψηλόλιγνο τραγούδι τους:
«Έλα Οδυσσέα περίφημε, δόξα των Αχαιών, πλησίασε,
άραξε εδώ το πλοίο, ν’ ακούσεις τη φωνή μας.
Αφού κανείς ποτέ δεν μας προσπέρασε στο μελανό καράβι του,
προτού να ακούσει από το στόμα μας τη μελιστάλακτη φωνή μας
πρώτα να ευφραίνεται κι ύστερα συνεχίζει το ταξίδι του,
κερδίζοντας καινούργια γνώση…..»
Έτσι μιλώντας τραγουδούσαν με φωνή περίκαλλη, κι εμένα
μέσα μου η καρδιά μου λαχταρούσε να τις ακούσει….»
Ομήρου «Οδύσσεια», ραψωδία μ (Μετάφραση: Δ. Ν. Μαρωνίτης)
(http://3.bp.blogspot.com/_dLSVgS5AxBI/TL1NzO4zrDI/AAAAAAAA2nU/CW8ojiNME1g/s1600/SeaMaidens_EdeMorgan.jpg)
Evelyn De Morgan, "The Sea Maidens" (1885-6), De Morgan Centre, London
Χρόνια αργότερα, πέρα από τις Ηράκλειες Στήλες, ο Οδυσσέας Έβερετ Μακ Γκιλ (κατά κόσμον Τζορτζ Κλούνεϊ)
με τους συντρόφους του περνάνε χίλιες μύριες περιπέτειες γυρεύοντας πλούτη.
Στον ποταμό Μισσιπή τους περιμένουν οι γλυκόλαλες Σειρήνες.
Κανείς όμως δεν τους έχει προειδοποιήσει να βάλουν κερί στα αυτιά τους, όπως τον Έλληνα Οδυσσέα,
και τέτοια λάθη πληρώνονται…
Go to sleep you little baby
http://www.youtube.com/watch?v=ODlmEjZ8UFA
Go to sleep you little baby
Go to sleep you little baby
Your momma gone away and your daddy' s gone to stay
didn’ t leave nobody but the baby
Go to sleep you little baby
Go to sleep you little baby
Everybodys gone in the cotton and the corn
didn’ t leave nobody but the baby
Don’ t you weep pretty baby
Don’ t you weep pretty baby
She ‘s long gone with her red shoes on
gonna need another loving baby
Don’ t you weep pretty baby
Don’ t you weep pretty baby
You and me and the devil makes three
don’ t need no other loving baby
Go to sleep you little baby
Go to sleep you little baby
Come lay your bones on the alabaster stones
and be my ever loving baby
-
ΡΟΜ
Ένας λαός χωρίς γραπτή γλώσσα ,
ένας αρχαίος νομαδικός λαός
που στο πείσμα των αιώνων
διατηρεί την παράδοση
της περιπλάνησης.
Γ.Πυλαρινός
Οι Ρομά (στον ενικό αριθμό Ρομ), γνωστοί επίσης και ως Ρομ, Τσιγγάνοι, Αθίγγανοι ή Σίντηδες
και με τον, κάποιες φορές υποτιμητικό, χαρακτηρισμό Γύφτοι,
είναι ένας κατά βάση νομαδικός λαός με ινδική καταγωγή.
Οι λόγοι που οδήγησαν τους Ρομά σε μία τέτοια μαζική και σε τόσο μεγάλη απόσταση μετακίνηση
είναι ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της ιστορίας…
(http://2.bp.blogspot.com/_ZV_YzdO-Ypk/TLQAy1rUcmI/AAAAAAAAHXY/lYHvJT3qBMQ/s1600/RomaAetolia.jpg)
Μουσική: Νίκος Κυπουργός
Τραγούδι: Κώστας Παυλίδης, Δώρα Μασκλαβάνου
http://www.youtube.com/watch?v=JxGBAT5nqoQ&feature=grec_index
Ρομ σο σουκάρ ντε πενέντουκε
Ρομ μέι κολάι του τέ αβές
Μέι ντζανάβ σο κα κερντιάν
Ρομ σο σουκάρ σάσμε τέ αβάβ
Μέι μπούτ μαγκάβα στέι αβάβ
Μέι ντζανάβ σο ησή ο Ρομ
Μετάφραση:
Τσιγγάνο είναι ωραίο να σε λένε
Τσιγγάνος δεν είναι εύκολο να είσαι
Δεν ξέρω τι θα γίνω
Τσιγγάνος θα ήταν ωραίο να είμαι
Θα 'θελα πολύ να είμαι
Δεν ξέρω Τσιγγάνος τι είναι
ΥΓ. Περισσότερες πληροφορίες για τους Ρομ εδώ:
http://lyk-varth.ilei.sch.gr/rom/rom1/index.htm
-
ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΕΝΟ ΣΕ ΘΩΡΩ
“Cogito, ergo sum” (=Σκέπτομαι, άρα υπάρχω)
René Descartes (1596-1650)
Στα ελληνικά το ρήμα «σκέπτομαι» (ή σκοπούμαι) δηλώνει από την αρχαιότητα μια διανοητική ενέργεια
που αφορά και τα τρία χρονικά επίπεδα.
Αναλογίζομαι το παρελθόν (βλ. λέξη «ανάσκοπηση»),
συλλογίζομαι τα δεδομένα που έχω συγκεντρώσει στο παρόν («σκέψη»),
και σχεδιάζω το μέλλον (βλ. λέξη «σκοπός»).
Στην πράξη, βέβαια, όλες αυτές τις ενέργειες φροντίζαμε πάντα να τις πραγματοποιούμε με την πιο παράλογη σειρά:
Αναλογιζόμαστε το παρελθόν κατόπιν εορτής, συλλογιζόμαστε τελευταία στιγμή
και θέτουμε ομιχλώδεις στόχους, τους οποίους ποτέ δεν επιτυγχάνουμε και συνεχώς αναπροσαρμόζουμε.
Δεν είναι τυχαίο ότι το πρότυπο της προνοητικότητας, τον Προμηθέα,
τον δέσαμε με τη φαντασία μας πάνω στον βράχο, για να του τρώει το συκώτι ο αετός,
ενώ στον αδελφό του τον Επιμηθέα, που έβγαζε συμπεράσματα εκ των υστέρων,
φορτώσαμε τη γοητευτική, πλην άμυαλη Πανδώρα,
η οποία, αφού μας ρήμαξε με τα «δώρα» του πιθαριού της (βλ. φράση « άνοιξε το κουτί της Πανδώρας»),
μετά μας άφησε την απατηλή Ελπίδα να μας δίνει κουράγιο στα δύσκολα.
(http://farm3.static.flickr.com/2179/2255389785_f7b9a5831c.jpg)
Auguste Rodin «Le Penseur», 1902
Και αλλού όμως τα πράγματα δεν είναι καλύτερα.
Όταν το 1880 ανατέθηκε στον Ροντέν να κοσμήσει την πύλη του Μουσείου Καλών Τεχνών στο Παρίσι,
σκέφτηκε να αναδημιουργήσει την Πύλη της Κολάσεως, όπως την είχε περιγράψει ο Δάντης.
Ανάμεσα σε άλλες μορφές, έφτιαξε, λοιπόν, μπροστά στην πύλη και μια ανθρώπινη μορφή (πιθανόν τον Δάντη)
συλλογισμένη για το μέλλον των ανθρώπων.
Όχι και πολύ βολική η στάση του συλλογισμού του (ο δεξιός αγκώνας στηρίζεται στο αριστερό πόδι),
όχι και πολύ χαρούμενη η όψη του προσώπου του...
Είκοσι χρόνια μετά, μάλιστα, αποφάσισε να δημιουργήσει το ίδιο άγαλμα,
αλλά σε φυσικό μέγεθος και σε πολλαπλά αντίγραφα.
Πρόκειται για τον περίφημο "Le penseur” (=ο σκεπτόμενος), που έκτοτε θωρεί προβληματισμένος
τις άμυαλες Πανδώρες της ανθρωπότητας να κάνουν του κεφαλιού τους
και μετά να παρηγοριούνται με φρούδες ελπίδες…
«Τι πάει στραβά μ’ αυτούς τους ανθρώπους;» θα συλλογίζεται.
«Μήπως σπανίως σκέπτονται; Μα, τότε πώς συνεχίζουν να υπάρχουν;
Ή μήπως, η ανθρωπότητα σκέπτεται μεν,
αλλά δυσκολεύεται να συλλογάται πάντα ελεύθερα και άρα, δεν συλλογάται πάντα καλά; »
http://www.youtube.com/watch?v=vp2wgWxtKek
Συλλογισμένο σε θωρώ, θέλω να σ' αρωτήσω,
κι αν είναι από τον έρωτα να σε παρηγορήσω.
Άσπρο μου τριαντάφυλλο πότε θα κοκκινίσεις,
πότε θα γίνει η γνώμη σου να 'ρθεις να μου μιλήσεις.
Σε τούτη 'δώ τη γειτονιά έχω ένα περιστέρι,
να μη μου το μαλώνετε και θα το κάνω ταίρι.
Σου στέλνω χαιρετίσματα με μια χρυσή παγώνα,
και μέσα στις φτερούγες της σου 'χω τον αρραβώνα.
-
Sergey Mikhaylovic Prokudin-Gorsky
Όταν αναφερόμαστε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, συνήθως φέρνουμε στη μνήμη μας θολές εικόνες που έχουν καταγραφεί στο μυαλό μας βλέποντας παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες της εποχής εκείνης.
Η παρακάτω φωτογραφία δεν είναι σύγχρονη. Τραβήχτηκε στις αρχές του 1900
και ξεχωρίζει όχι μόνο γιατί είναι έγχρωμη (πράγμα άγνωστο την εποχή εκείνη), αλλά και γιατί είναι ιδιαιτέρως ευκρινής.
Την κοιτάς και νομίζεις ότι βρίσκεσαι στα γυρίσματα μιας ταινίας εποχής
ή ακόμα-ακόμα ότι έχεις βουτήξει με κάποιον μαγικό τρόπο πίσω στο χρόνο.
(http://2.bp.blogspot.com/_7AYRXQtSI-8/THgiNRLOHCI/AAAAAAAAADc/OjRNIg2CaBE/s1600/p13_00004442.jpg)
Ομάδα Εβραίων μαθητών με το δάσκαλό τους στη Σαμαρκάνδη 1910
Τη φωτογραφία αυτή τράβηξε ο Sergey Mikhaylovic Prokudin-Gorsky (1863-1944),
Ρώσος χημικός που χρησιμοποίησε τις γνώσεις του για την ανάπτυξη τεχνικών έγχρωμης φωτογράφησης.
Αυτό που κάνει τις φωτογραφίες του σημαντικές είναι η λήψη τους με φωτογραφική μηχανή
η οποία διαχώριζε το φως σε κόκκινο, πράσινο και μπλε χρησιμοποιώντας φίλτρα
και κατέγραφε το κάθε από τα τρία χρώματα σε ξεχωριστή περιοχή του γυάλινου αρνητικού.
Ο Τσάρος Νικόλαος ενθουσιάστηκε με τη δουλειά του και του ανέθεσε μάλιστα να αποτυπώσει φωτογραφικά
μέρη της τότε Ρωσικής Αυτοκρατορίας.
Ένα μέρος από τη δουλειά του αυτή μπορείτε να θαυμάσετε στο βίντεο που ακολουθεί ακούγοντας το ορχηστρικό κομμάτι
«The Lark Ascending» του Ralph Vaughan Williams.
http://www.youtube.com/watch?v=9Mzmo2XXfSg
-
REM - EVERYBODY HURTS
http://www.youtube.com/watch?v=ijZRCIrTgQc
When the day is long and the night, the night is yours alone,
When you're sure you've had enough of this life, well hang on
Don't let yourself go, 'cause everybody cries and everybody hurts sometimes
Sometimes everything is wrong. Now it's time to sing along
When your day is night alone, (hold on, hold on)
If you feel like letting go, (hold on)
When you think you've had too much of this life, well hang on
'Cause everybody hurts. Take comfort in your friends
Everybody hurts. Don't throw your hand. Oh, no. Don't throw your hand
If you feel like you're alone, no, no, no, you are not alone
If you're on your own in this life, the days and nights are long,
When you think you've had too much of this life to hang on
Well, everybody hurts sometimes,
Everybody cries. And everybody hurts sometimes
And everybody hurts sometimes. So, hold on, hold on
Hold on, hold on, hold on, hold on, hold on, hold on
Everybody hurts. You are not alone
-
Καλό μεσημέρι. :-*
Σήμερα θα καταχραστώ τον χώρο για ένα γλυκόπικρο παραμύθι. Ελπίζω να με συγχωρήσετε. :-\
Ξύπνα και μην κοιμάσαι
"Ήταν, λέει, μια φορά κι έναν καιρό μια πεντάμορφη κοπέλα, κόρη του κηπουρού του σουλτάνου.
Έβλεπε που και που κρυφά τον σουλτάνο,
που κατέβαινε τη μεγάλη μαρμάρινη σκάλα του παλατιού του
και ζαλισμένος από τις δύσκολες υποθέσεις της αυτοκρατορίας του,
αποζητούσε λίγη ξεγνοιασιά μέσα στον καταπράσινο και ολόδροσο κήπο του.
Τον έβλεπε, λοιπόν, η κόρη του κηπουρού και σιγά-σιγά τον αγάπησε.
Αυτός όμως ούτε που την ήξερε ούτε που την είχε δει.
Κανονικά απαγορευόταν να δει κανείς τον σουλτάνο, παρά μόνον οι γονείς του και οι αυλικοί του.
Γι’ αυτό και όταν εκείνος έκανε τον περίπατό του μέσα στον κήπο του,
προχωρούσε μπροστά ένας αυλικός μ’ ένα καμπανάκι, ώστε να το ακούνε όσοι δούλευαν στον κήπο του
και να φεύγουν από μπροστά του.
Η κόρη όμως του κηπουρού κρυβόταν πίσω από τις τριανταφυλλιές
και ούτε αυτός ούτε κανείς άλλος μπορούσε να τη δει, ενώ αυτήν τον έβλεπε.
Τον έβλεπε και άκουγε τη φωνή του, μια υπέροχη μελωδική φωνή.
Έτσι τον αγάπησε, χωρίς ποτέ κανείς να καταλάβει κάτι.
Πέρασε καιρός και η μόνη χαρά στη ζωή της κοπέλας ήταν ο περίπατος του σουλτάνου.
Μια μέρα όμως μάταια τον περίμενε κρυμμένη πίσω από τις τριανταφυλλιές για να τον δει.
Πέρασε κι άλλη μέρα, πέρασε κι άλλη μέρα, πέρασε καιρός, αλλά τίποτα.
Τότε έμαθε από τον πατέρα της ότι ο σουλτάνος ήταν βαριά άρρωστος
και ότι τίποτα δεν μπορούσε να τον κάνει καλά.
Οι γονείς του είχαν δοκιμάσει όλα τα γιατρικά, αλλά τίποτα.
Από τη στεναχώρια της όμως αρρώστησε κι αυτή.
Καθόταν λοιπόν σε μιαν άκρη του κήπου, πίσω από τις τριανταφυλλιές και έκλαιγε για την χαμένη της αγάπη.
Κάθε μέρα, κάθε μέρα.
Ένα πρωινό όμως άκουσε το κελάηδημα ενός πουλιού που είχε σταθεί πάνω σ’ ένα κλαδάκι δίπλα της
κι αμέσως η στεναχώρια έφυγε και η αρρώστια της πέρασε. Ένιωσε γιατρεμένη.
«Αφού γιατρεύτηκα εγώ», σκέφτηκε, «ακούγοντας το υπέροχο κελάηδημα αυτού του πουλιού,
γιατί να μη γιατρευτεί και ο σουλτάνος από τη δική του αρρώστια;»
Το πουλάκι, λοιπόν, που καταλάβαινε από μεγάλες αγάπες, γιατί κι αυτό είχε αγαπήσει,
κάθισε στη χούφτα της και την ακολούθησε στο παλάτι του σουλτάνου.
Καθώς όμως πλησίαζαν την πύλη του παλατιού, στρατιώτες όρμησαν πάνω στην κόρη του κηπουρού
και τη διέταξαν να σταματήσει, γιατί απαγορευόταν στους κοινούς ανθρώπους να πλησιάσουν τον σουλτάνο.
Μάταια προσπαθούσε εκείνη να τους εξηγήσει για ποιον λόγο ήθελε να μπει στο παλάτι.
Οι στρατιώτες όχι μόνον δεν την άκουσαν,
αλλά θύμωσαν και την έσπρωχναν και τη χτύπησαν και την έκλεισαν στη φυλακή.
Κλεισμένη λοιπόν στο κελί της δεν σκεφτόταν την ίδια της τη δυστυχία, αλλά τον αγαπημένο της
που ήταν τόσο βαριά άρρωστος που μπορεί και να έχανε τη ζωή του από στιγμή σε στιγμή.
Το πουλάκι όμως που καταλάβαινε, πέταξε από τη χούφτα της
και μέσα από το παράθυρο της φυλακής της έφθασε στο δωμάτιο του σουλτάνου.
Εκεί είδε λοιπόν ένα πανέμορφο παλικάρι, που ήταν ο σουλτάνος να είναι κατάκοιτος, άρρωστος βαριά στο κρεβάτι
και δυο γέρους, τη μάνα του και τον πατέρα του, να κάθονται στο προσκέφαλό του και να τον κλαίνε,
ενώ ήταν ακόμα ζωντανός.
Στάθηκε λοιπόν το πουλάκι πάνω στο προσκεφάλι του σουλτάνου
κι άρχισε να τραγουδάει μια υπέροχη μελωδία.
Μετά από λίγη ώρα ο σουλτάνος άρχισε να αναθαρρεύει και άνοιξε τα μάτια του.
Σαν να ξυπνούσε από ένα μακρύ ύπνο χωρίς όνειρα.
Μετά από λίγη ώρα ακόμα σηκώθηκε από το κρεβάτι του και ήταν μια χαρά.
Είχε γιατρευτεί.
Το πουλάκι πέταξε μακριά, μέσα στο δάσος με τις τριανταφυλλιές.
Όσο για την κόρη του κηπουρού, κανείς δεν ξανάκουσε τίποτα γι’ αυτήν."
Από το μυθιστόρημα της Σοφίας Πετρίδου-Καππάτου
«Από τον Πόντο στην Κεφαλλονιά»
(http://lh4.ggpht.com/-gc-ANOhbpKE/Sgj4mEjX_xI/AAAAAAAACFA/HwM1G9cYuzU/roses-in-the-palace-garden-of-Topkapi.jpg)
Ο Κήπος του παλατιού Τοπ Καπί, Κωνσταντινούπολη
Το παραδοσιακό τραγούδι ερμηνεύει η
Μάρθα Φριντζήλα
http://www.youtube.com/watch?v=varHdmFyuUc
Ξύπνα και μην κοιμάσαι, γλυκό μου καναρίνι
σηκώσου από την κλίνη να δεις τι γίνεται.
Σηκώνομαι ο καημένος σαν παραπονεμένος
και τα άρματα μου βάνω να πάω να κυνηγώ.
Λαγούς, περδίκια να βρω, θεριά για να σκοτώσω
και σένα να γλιτώσω, κορμί μου αγγελικό.
-
77 καλλιτέχνες, 40 διαφορετικά σημεία της Αττικής
και ο «Ερωτόκριτος»
Υπάρχει μια λαϊκή ρήση που λέει: Φίλος έδωσε στον φίλο τριαντάφυλλο με φύλλο.
Εμένα πάλι μια φίλη μού έστειλε ένα βιντεάκι και το μοιράζομαι μαζί σας.
Πρόκειται για μια πρωτοβουλία στην οποία 77 καλλιτέχνες τραγουδούν σε 40 διαφορετικά σημεία της Αττικής στίχους από τον «Ερωτόκριτο»
προσπαθώντας παράλληλα να προβάλλουν οικολογικά μηνύματα.
Όπως λένε οι εμπνευστές της,
"η πρωτοβουλία αυτή στηρίζεται στην πεποίθηση ότι η τέχνη και κυρίως η μουσική
έχει τη δύναμη να εμπνεύσει και κυρίως να ενώσει τους ανθρώπους σ' έναν κοινό αγώνα...
Μόνο μέσα από συλλογικές προσπάθειες και ομαδικές δράσεις
θα καταφέρουμε να πραγματοποιήσουμε την "αλλαγή"
και να κρατήσουμε την ελπίδα ζωντανή στο σημερινό "αδιέξοδο" που βιώνουμε όλοι."
Μακάρι να έχουν δίκιο και να αλλάξει κάτι στο μέλλον μέσα από τη συλλογικότητα, γιατί πραγματικά όταν άκουγα τις ερμηνείες των καλλιτεχνών, αναρωτιόμουν πώς γίνεται να έχουμε τόσο ταλαντούχους ανθρώπους σ' αυτόν τον τόπο και η χώρα να πηγαίνει κατά διάλου...
Και μια και σαν σήμερα γεννήθηκα, επιτρέψτε μου κλείνοντας να κάνω και μια ευχή για την αφεντιά μου.
Επειδή η χρονιά που πέρασε ήταν αρκετά δύσκολη για εμένα από πολλές απόψεις,
ας είναι αυτή που ξεκινά σήμερα καλύτερη. Θεούλη, ακούς; ???
http://www.youtube.com/watch?v=cOOl0grzoqU&feature=related
(http://4.bp.blogspot.com/_-wMdXwJ_DU8/TKMYS0Bjz5I/AAAAAAAADEg/PYVF3QydMOI/s1600/erwtokritos+b.JPG)
ΥΓ. Παρ' ότι αναφέρουν τον Ερωτόκριτο μόνο, εγώ άκουσα π.χ από τον Χαρούλη στίχους της "Ερωφίλης" (Καλιά 'χω σε με θάνατο, παρ' άλλη με ζωή μου...). Οπότε μάλλον η πηγή των στίχων δεν μην ήταν μόνο μία.
-
As time goes by
Καθώς ο χρόνος περνά
Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμμένα —
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων•
……………………………
Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν.
Κ. Π. Καβάφης
Τα πολύ παλιά χρόνια κάθε φορά που γεννιόταν ένα παιδί, το επισκέπτονταν τρεις μαυροντυμένες αδελφές:
Η Κλωθώ, η Λάχεσις και η Άτροπος.
Ήταν οι περίφημες Μοίρες, που καθόριζαν τη ζωή του ανθρώπου.
Η Κλωθώ, έγνεθε το νήμα της ζωής,
η Λάχεσις καθόριζε τι θα "λάχει" στον καθένα
και η Άτροπος έκοβε απρόσμενα το νήμα της ζωής του με το ψαλίδι της.
«Μα, είναι αλήθεια όλα τόσο προδιαγεγραμμένα και ο άνθρωπος τόσο άβουλη μαριονέτα στα χέρια της μοίρας;», αναρωτιόντουσαν πολλοί.
Και καθώς ο χρόνος περνούσε, όλο και πλήθαιναν οι φωνές φωτεινών πνευμάτων,
που στα κείμενά τους (θεατρικά, φιλοσοφικά, ιστορικά) αντιδρούσαν:
Ο άνθρωπος δεν μπορεί παρά να έχει κάποια ελευθερία αποφάσεων
και συνακόλουθα, μεγαλύτερη ευθύνη για τις πράξεις του.
Με άλλα λόγια: «Συν Αθηνά και χείρα κίνει!»
Μ’ αυτό το σκεπτικό, ύψιστη αρετή, που έδινε αξία στη ζωή του ανθρώπου,
αναδεικνύονταν η ευβουλία,
δηλαδή η ορθοφροσύνη, η δυνατότητα λήψης ορθών αποφάσεων περί των οικείων και περί των της πόλεως.
Μακάριοι ήταν οι εύβουλοι, λοιπόν, για το σπίτι και την πόλη τους,
ενώ μοιραίοι οι εν πολλαίς αμαρτίαις (<αμαρτάνω=αστοχώ) περιπεσόντες,
που συχνά έπαιρναν στο λαιμό τους και τη ζωή των συμπολιτών τους.
Μια άλλη, εξίσου σημαντική, αρετή, όμως, ειδικά για τα δημόσια πρόσωπα,
ήταν και η ευγλωττία, που διδασκόταν μέσω της ρητορικής,
μια ικανότητα που επιστρατευόταν, για να αποδειχθεί η ευβουλία τους,
είτε λογικώς είτε παραλόγως (κάνοντας δηλ. το άσπρο-μαύρο),
και έτσι, να γίνουν αποδεκτές οι κρίσεις και οι αποφάσεις τους από τους υπόλοιπους.
Άλλωστε, χρόνος για να αποδειχθεί η ικανότητά τους στην πράξη δεν υπήρχε πάντα,
ενώ ο χρόνος των δημοσίων συζητήσεων περιοριζόταν κι αυτός
στο περιεχόμενο ενός πρωτόγονου αιγυπτιακού χρονόμετρου,
της ΚΛΕΨΥΔΡΑΣ,
ενός αγγείου με οπή, απ' όπου έπεφτε το νερό σε σταγόνες αργά-αργά, μέχρι που τέλειωνε
και την ίδια στιγμή λεγόταν και η τελευταία λέξη του ρήτορα…
(http://1.bp.blogspot.com/_ptzJ4XnACtc/TSDB4rmUEdI/AAAAAAAAEJY/olEQ9nL_O3w/s320/044%252C1%2B%2528Custom%2529.jpg)
Αρχαία κλεψύδρα
Τώρα θα μου πείτε γιατί μου ήρθαν όλα αυτά στο μυαλό τώρα.
Τον τελευταίο καιρό αισθάνομαι ότι ο χρόνος σ’ αυτήν τη χώρα δεν κυλά πια ελεύθερα,
αλλά όπως έχει προϋπολογιστεί από τη χωρητικότητα μιας ξένης κλεψύδρας.
Τρέχει, λοιπόν, ο προδιαγεγραμμένος χρόνος και κάθε φορά που το τέλος πλησιάζει,
αναποδογυρίζουμε με δυσκολία την κλεψύδρα και ανακράζουμε με θλίψη:
«πήραμε τη δόση», «υπογράψαμε τη σύμβαση»!
Και καθώς ο χρόνος πλέον περνά αδυσώπητα εν μέσω πολλών «αμαρτιών» και πολλής ευγλωττίας,
αλλά φευ, με ακριβοθώρητη ευβουλία,
όλο και πιο έντονη γίνεται η αίσθηση ότι πλησιάζει η ώρα,
που η κλεψύδρα αυτής της χώρας θα αναποδογυρίσει για τελευταία φορά και μετά θα εγκαταλειφθεί μόνη,
μέχρι να πέσει και η τελευταία σταγόνα νερού.
Άγνωστο ποιο θα είναι η τελευταία λέξη που θα ακουστεί την τελευταία εκείνη μοιραία στιγμή,
Άγνωστο και πώς θα κυλά ο χρόνος εφεξής για όλους εμάς…
(http://kalnterimi.pblogs.gr/files/f/170379-foto16.JPG)
Η αμμοκλεψύδρα αντικατέστησε τον Μεσαίωνα τις αρχαίες κλεψύδρες ύδατος,
αλλά συνέχισε να μας περιορίζει τον διαθέσιμο χρόνο
Το παρακάτω τραγούδι που τόσο όμορφα ερμήνευσε ο Dooley Wilson στην ταινία «Casablanca»
ήταν το αγαπημένο τραγούδι του δημοσιογράφου-συγγραφέα Φρέντυ Γερμανού
και παίχτηκε κατόπιν επιθυμίας του
τη στιγμή που ο χρόνος της κλεψύδρας του είχε πια τελειώσει
και οδηγούνταν στον τόπο, όπου ο χρόνος δεν έχει ούτε τέλος ούτε αρχή...
http://www.youtube.com/watch?v=7vThuwa5RZU
You must remember this
A kiss is still a kiss, a sigh is just a sigh
The fundamental things apply
As time goes by
And when two lovers woo
They still say, "I love you"
On that you can rely
No matter what the future brings
As time goes by
Moonlight and love songs
Never out of date
Hearts full of passion
Jealousy and hate
Woman needs man
And man must have his mate
That no one can deny
it's still the same old story
A fight for love and glory
A case of do or die
The world will always welcome lovers
As time goes by
Moonlight and love songs
Never out of date
Hearts full of passion
Jealousy and hate
Woman needs man
And man must have his mate
That no one can deny
it's still the same old story
A fight for love and glory
A case of do or die
The world will always welcome lovers
As time goes by
-
Kι άλλη μια ανάρτηση με αφορμή τη θλιβερή επέτειο της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο.
Ένα παραδοσιακό τραγούδι της κυπριακής βασιλικής αυλής του Μεσαίωνα,
εμπνευσμένο από τις ερωτικές ιστορίες του βασιλιά Πέτρου Α΄,
ο οποίος βασίλευσε στη φραγκοκρατούμενη Κύπρο κατά την περίοδο 1359-1369 μ.Χ.
Η «Αροδαφνούσα ή Ροδοδαφνούσα» μεταφορικά αντιπροσωπεύει την ψυχή της Κύπρου,
την οποία αγάπησαν πολλοί ξένοι κατακτητές και έγινε έρμαιο στα χέρια των αφεντάδων της.
Η Αροδαφνούσα
Μια φορά και έναν καιρό, στην πάνω γειτονιά ζούσαν τρεις αδελφές,
η Αδωρού, Αδωρούσα και η μικρότερη Αροδαφνούσα, η οποία γεννήθηκε την άνοιξη.
Την Αροδαφνούσα αγάπησε ο ρήγας. Αυτό το έμαθε η γυναίκα του, η Ελεονόρα
και έστειλε με τις σκλάβες της μήνυμα στη Αροδαφνούσα ότι την προσκαλεί στο παλάτι.
Η Αροδαφνούσα αναρωτιόταν τι τάχα να τη θέλει η βασίλισσα,
αν είναι για δουλειές του σπιτιού, ζύμωμα ή μαγείρεμα ή αν είναι για χορό.
Ντύθηκε ωστόσο, στολίστηκε με τα ωραιότερα της ρούχα και έφθασε στον πύργο της ρήγαινας.
Ανέβηκε τα σκαλιά με χάρη αλλά και διστακτικότητα.
Χαιρέτισε τη βασίλισσα με σεβασμό.
Η βασίλισσα με κακία της είπε πως έχασε τα λόγια της μόλις την είδε. Πώς να μην ξελόγιαζε το ρήγα;
Και χωρίς περιστροφές της είπε πως θα τη θανάτωνε ρίχνοντας την μέσα σε αναμμένο φούρνο.
Η Αροδαφνούσα της ζήτησε λίγο χρόνο όσο να φωνάξει και να έρθει ο Ρήγας να τη σώσει,
αλλά η ρήγαινα της είπε πως ο βασιλιάς λείπει μακριά και όσο και να φωνάξει, δεν πρόκειται να τη σώσει.
`Ομως ο ρήγας παρόλο που βρισκόταν σε φαγοπότι κάπου μακριά, άκουσε τη φωνή της κοπέλας
και πρόσταξε να του ετοιμάσουν το άλογο του.
Το άλογο κατάλαβε τη βιασύνη του αφεντικού του και κυριολεκτικά πέταξε.
Ο ρήγας έφθασε στον πύργο και ζήτησε της Ρήγαινας να του ανοίξει, αλλά αυτή του έλεγε να περιμένει για μια ώρα.
Τότε ο ρήγας άνοιξε την πόρτα με μια κλωτσιά, αλλά ήταν πολύ αργά...
Τότε γεμάτος θυμό και οργή απείλησε τη βασίλισσα πως θα σβήσει με το σώμα της τη φωτιά που άναψε...
(http://farm2.static.flickr.com/1183/552110112_843fd8d6ed.jpg)
Το τραγούδι ερμηνεύει ο Μιχάλης Τερλικκάς
http://www.youtube.com/watch?v=n7oqvQ88c6c&feature=related
ΥΓ. Πληροφορίες άντλησα από:
http://www.odyssey.com.cy/main/default.aspx?tabID=145&itemID=1303&mid=1068
-
Αρχή του παραμυθιού. Καλό βράδυ, πρίγκιπες και πριγκίπισσες. :-*
Ο Ήλιος και το Φεγγάρι
«Πριν από πολλά πολλά χρόνια, ο Ήλιος και το Νερό ήταν καλοί φίλοι και κατοικούσαν στη γη.
Ο Ήλιος περνούσε πολύ συχνά από το σπίτι του Νερού, αλλά το Νερό ποτέ δεν επισκεπτόταν τον Ήλιο.
Μια μέρα, λέει ο Ήλιος στο Νερό:
«Καλέ μου φίλε, έχω ένα παράπονο. Γιατί ποτέ δεν περνάς από το σπίτι μου να μου πεις μια καλημέρα;»
«Α, φίλε μου», απάντησε το νερό, «το σπίτι σου είναι πολύ μικρό.
Αν έρθω να σε επισκεφτώ με τη συνοδεία μου, εσύ πρέπει να βγεις απ' το παράθυρο, για να χωρέσουμε.
Αν θέλεις να σε επισκεφθώ, πρέπει να χτίσεις ένα λαμπρό παλάτι.
Σε προειδοποιώ, όμως:
να είναι πελώριο, γιατί η συνοδεία μου είναι πραγματικά πολύ μεγάλη».
Ο Ήλιος υποσχέθηκε να χτίσει ένα πελώριο παλάτι κι αμέσως γύρισε σπίτι του στη γυναίκα του, τη Σελήνη.
«Πρέπει να χτίσουμε ένα τεράστιο παλάτι για τον φίλο μας το Νερό», είπε στη Σελήνη.
«Δεν μπορούμε να το δεχτούμε εδώ μέσα. Εμπρός, αρχίζουμε το χτίσιμο».
Πέρασε καιρός ώσπου να τελειώσουν,
κι όταν πια είχε μπει και το τελευταίο κεραμίδι, όταν είχε φυτευτεί και το τελευταίο λουλούδι,
ο Ήλιος κάλεσε το Νερό να έρθει να τον επισκεφτεί.
Όταν έφτασε στην πόρτα, το Νερό φώναξε στον Ήλιο: «Ήλιε, φίλε μου, είσαι σίγουρος ότι μπορώ να μπω;»
κι εκείνος απάντησε «Μα ναι, φίλε μου! Έκτισα για σένα ένα πελώριο παλάτι. Πέρασε μέσα».
Και τότε το Νερό άρχισε να ρέει μέσα στο παλάτι
και το συνόδευαν τα ψάρια κι όλα τα πλάσματα της θάλασσας, των ποταμών και των λιμνών.
Ανέβαινε το νερό κι έφτασε τον Ήλιο ως το γόνατο.
Τότε, τον ξαναρώτησε: «Ήλιε, φίλε μου, είσαι σίγουρος ότι μπορώ να μπω;»
«Ναι, φίλε μου», απάντησε ο Ήλιος και το Νερό συνέχισε να ρέει μέσα στο παλάτι.
Όταν πια είχε φτάσει τον Ήλιο ως τον ώμο, το Νερό ξαναρώτησε:
«Ήλιε, φίλε μου, χωράει κι άλλους δικούς μου το παλάτι σου;»
Ο Ήλιος και η Σελήνη, μη θέλοντας να δυσαρεστήσουν τον καλεσμένο τους, απάντησαν και πάλι «Ναι».
Και τότε το Νερό πλημμύρισε το παλάτι,
αναγκάζοντας τον Ήλιο και τη Σελήνη να σκαρφαλώσουν στη στέγη για να μην πνιγούν.
Για τελευταία φορά, ρώτησε το Νερό: «Ήλιε, φίλε μου, μήπως πρέπει να σταματήσουν να έρχονται οι δικοί μου;»
Όμως ο Ήλιος και η Σελήνη δεν μπορούσαν πια να απαντήσουν.
Το Νερό είχε πλημμυρίσει τα πάντα και το ζευγάρι είχε εγκαταλείψει τη στέγη
και είχε γαντζωθεί από ένα σύννεφο για να γλιτώσει.
Κι έτσι, ποτέ ξανά δεν κατέβηκαν στη Γη ο Ήλιος και η Σελήνη
και μέχρι σήμερα ζουν ευτυχισμένοι -και στεγνοί- ψηλά στον ουρανό.»
Παραμύθι από τη Νιγηρία
(http://verseau.pblogs.gr/files/f/190622-moon.jpg)
Το παραδοσιακό τραγούδι που θα ακούσετε προέρχεται από το νησί της Σαμοθράκης.
Ερμηνεύει η Ιωάννα Λημνιού.
http://www.youtube.com/watch?v=R8Ww3YbogTU
Ο ήλιος και το φεγγάρι συμφωνήσανε τα δυο
να σε κάνουν τέτοια μέρα να μαραίνεις κάθε νιο
Απεφάσισα να γίνω στην Αγιά Σοφιά κουμπές
να 'ρχονται να προσκυνάνε μαυρομάτες και ξανθιές
Αν εσύ δε μου το δώσεις το φιλί που σου ζητώ
θα στο πάρω με το ζόρι κι ας με φέρουνε νεκρό
τέσσερις θα με περάσουν απ' την πόρτα σου νεκρό
Άσπρη μαρμαρένια βρύση πως κρατάς κρύο νερό
έτσι κι εγώ υποφέρω της αγάπης τον καημό
-
Aρχή του παραμυθιού. Καλό μεσημέρι στην αφεντιά σας. :-*
Ο παράδεισός μου
«Ένας πολεμοχαρής σαμουράι, κάποτε προκάλεσε ένα δάσκαλο του Ζεν
να του εξηγήσει την έννοια του παράδεισου και της κόλασης.
Ο μοναχός όμως, απάντησε με περιφρόνηση:
"Δεν είσαι παρά ένας ηλίθιος - και δεν μπορώ να χάνω τον καιρό μου με ανθρώπους σαν του λόγου σου."
Με θιγμένο τον εγωισμό του ο σαμουράι τράβηξε οργισμένος το σπαθί του από τη θήκη ουρλιάζοντας:
"Θα μπορούσα να σε σκοτώσω για την αναίδειά σου."
"Αυτό", του είπε ήρεμα ο μοναχός, "είναι η κόλαση."
Ξαφνιασμένος, αναγνωρίζοντας πόσο αλήθεια ήταν αυτό που έλεγε ο δάσκαλος σχετικά με την οργή που τον είχε κυριεύσει, ο σαμουράι ηρέμησε, έβαλε το σπαθί στη θήκη και υποκλίθηκε
ευχαριστώντας τον μοναχό για τη βαθιά του γνώση.
"Και αυτό", είπε ο μοναχός, "είναι ο παράδεισος."
Παραμύθι από την Ιαπωνία
(http://www.corfu-pictures.com/islands/maldives/003-paradise-island-x.jpg)
Το Paradise Island, βρίσκεται στο Lankanfinolhu,
ένα από τα μεγαλύτερα κοραλλιογενή νησιά των Μαλδίβων, νοτικοδυτικά της Ινδίας
Στίχοι: Federico Garcia Lorca & Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Ερμηνεία: Μανώλης Μητσιάς
http://www.youtube.com/watch?v=855mdgmxp5U&feature=related
Ο παράδεισός μου είναι ένας κάμπος
που δεν έχει λύρες, που δεν έχει αηδόνια
Μόνο μια πηγούλα κι ένα ποταμάκι
κρύφιο ποταμάκι και μικρή πηγή.
Μόνο τη ζεστή καρδιά σου χάρισέ μου
κι άλλο τίποτα κι άλλο τίποτα....
Ο παράδεισός μου διάφανη γαλήνη
που θα τη ραγίζουν τα γλυκά φιλιά μας
Που θα τη ραγίζουν τα γλυκά φιλιά μας
ήχοι απ' το φεγγάρι, που τραβάν μακριά
-
Τα παρακάτω αφιερωμένα κατά πρώτον, στον ευγενικό aristo,
που με παρηγορεί με τη σκέψη ότι τελικά δεν μουρμουράω μόνη μου εδώ μέσα
και κατά δεύτερον, στον paraxeno, το τραγούδι του οποίου (ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΓΕΛΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΔΑΚΡΥ)
αποτέλεσε και την πηγή έμπνευσης αυτής της ανάρτησης. :-*
Η ΧΑΡΑ ΚΑΙ Η ΛΥΠΗ
" Η χαρά είναι η λύπη μας χωρίς προσωπείο...
Όσο βαθύτερα σκάψει η λύπη στο είναι μας
τόσο μεγαλύτερη θα είναι η χαρά μας...
Όταν είσαι χαρούμενος, κοίταξε στα βάθη της καρδιάς σου
και θα διαπιστώσεις ότι χαρά σου δίνει μόνο ότι σου φέρνει λύπη.
Όταν είσαι λυπημένος, κοίταξε ξανά μέσα στην καρδιά σου
και θα δεις ότι κλαις ουσιαστικά για εκείνο που υπήρξε η χαρά σου. "
Χαλίλ Γκιμπράν «Ο προφήτης»
(http://www.free-meditation.ca/wp-content/uploads/2010/05/Kahlil-Gibran-Joy-and-Sorow-Ioana.jpg)
Χαλίλ Γκιμπράν «Η χαρά και η λύπη»
Αρχή του παραμυθιού.
«Μια μέρα ένας βασιλιάς ρώτησε τον σοφό σύμβουλό του :
«Είναι δυνατό να αισθάνεσαι χαρά και λύπη συγχρόνως;»
Ο σύμβουλος κατένευσε κουνώντας το κεφάλι του και είπε ότι αυτό είναι δυνατό.
Ο βασιλιάς ζήτησε μια άμεση απόδειξη. Ο σύμβουλος του αποκρίθηκε ότι δεν μπορούσε να του δώσει άμεση απόδειξη και του ζήτησε να περιμένει.
Ο βασιλιάς είχε μεγάλη εμπιστοσύνη σ’ αυτόν και του είπε ότι θα περίμενε.
Ο σοφός πήρε ένα κομμάτι χαρτί και έγραψε κάτι επάνω, το δίπλωσε προσεκτικά και το επέστρεψε στον βασιλιά λέγοντας :
«Σας παρακαλώ, να μην το ανοίξετε χωρίς να σας το πω εγώ».
Ο καιρός πέρασε και ο βασιλιάς ξέχασε το γεγονός, όχι όμως και ο σοφός.
Η βασίλισσα έφερε στον κόσμο ένα γιο. Και στο βασίλειο ακολούθησαν μεγάλες χαρές και γιορτές.
Ο βασιλιάς ήταν στην καλύτερή του διάθεση. Ο σοφός πήγε στο παλάτι για να συναντήσει τον βασιλιά που τον υποδέχτηκε με μεγάλη χαρά.
Του ζήτησε μάλιστα να διαλέξει όνομα για το παιδί.
Ο σοφός υπεκφεύγοντας είπε: «Μεγαλειότατε, ήλθε ο καιρός να ανοίξετε το φύλλο του χαρτιού που σας είχα δώσει, εδώ και πολύ καιρό και σας παρακαλώ να το διαβάσετε μόνος σας». Ο βασιλιάς ενοχλήθηκε. Ο σοφός επέμεινε να το διαβάσει χωρίς καθυστέρηση. Ο βασιλιάς υποχώρησε, αποσύρθηκε στο δωμάτιό του, βεβαιώθηκε ότι ήταν μόνος και έβγαλε το χαρτί. Την στιγμή που άνοιγε το χαρτί αισθάνθηκε ένα περίεργο συναίσθημα και ένα είδος μυστηρίου τον πλημμύρισε. Αναρωτήθηκε τι θα μπορούσε να ήταν γραμμένο. Και διάβασε τότε την μοναδική φράση που υπήρχε και η ακτινοβόλος χαρά της πατρότητας εξαφανίστηκε. Η αγωνία και η ανησυχία αντικατέστησαν τον ενθουσιασμό και τη χαρά που τον είχαν καταλάβει.
Ο βασιλιάς κατάλαβε : «Ναι. Ήταν δυνατό να αισθάνεσαι λύπη μέσα στη χαρά».
Τι είχε γράψει, λοιπόν, ο σοφός;
« Μεγαλειότατε, όπως κάθε άλλο πράγμα σ’ αυτόν τον κόσμο,
ακόμη κι αυτή η στιγμή θα περάσει».
Όταν επέστρεψε ο βασιλιάς, ο σοφός του ζήτησε να φυλάξει το χαρτί.
Ο καιρός πέρασε, ο μικρός πρίγκιπας μεγάλωσε, ο βασιλιάς ξέχασε το συμβάν.
Λίγα χρόνια αργότερα έφτασε το νέο ότι ο εχθρός του βασιλιά πολιόρκησε το βασίλειο και ότι ήταν έτοιμος να εισβάλει από παντού.
Οι εχθρικές δυνάμεις ήσαν πιο πολυάριθμες και είχαν καλύτερο εξοπλισμό. Ο βασιλιάς ήταν ανήσυχος και γεμάτος αγωνία.
Άλλη μια φορά ο σοφός ήλθε στο παλάτι και ψιθύρισε στον βασιλιά : «Μεγαλειότατε, θυμάστε το φύλλο το χαρτί»; Αμέσως ο βασιλιάς ξαναθυμήθηκε : «Ναι! Ακόμη κι αυτό θα περάσει. Αυτή η ανησυχία, αυτή η καταστροφή δεν θα βασανίσουν αιώνια το βασίλειό μου». Γεμάτος χαρά, αγκάλιασε τον σοφό.
Ακόμη και στις πιο μεγάλες και βαθιές θλίψεις
είχε ανακαλύψει μια ακτίνα ελπίδας και χαράς.
Με ανανεωμένη δύναμη βγήκε, πήγε μπροστά στα στρατεύματά του και ετοιμάστηκε για τον πόλεμο. Και πράγματι ο κίνδυνος απομακρύνθηκε.
Γιατί, τι υπάρχει αιώνιο στο πανόραμα αυτού του κόσμου που είναι σε συνεχή αλλαγή; »
Ινδικό παραμύθι
(http://media.vam.ac.uk/media/thira/collection_images/2006AM/2006AM7987_jpg_l.jpg)
Raffaelle Monti, «Ο ύπνος της θλίψης και το όνειρο της χαράς» (1861),
Victoria and Albert Museum, Λονδίνο.
Kαι να κλείσω μ’ ένα τραγούδι χαρμολύπης:
Πώς να ξεχάσω
Στίχοι: Μιχάλης Γκανάς
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Ερμηνεία: Βασίλης Λέκκας
http://www.youtube.com/watch?v=G8y_Aawz4Tw
Απ' τη ζωή μου δε θα βγεις ποτέ,
ζωή δική μου και ζωή μου δυο φορές,
χαρά στη λύπη μου και λύπη στις χαρές,
πώς να ξεχάσω, πώς να ξεχάσω...
Τα μεγάλα μάτια που με χάιδεψαν,
τα ζεστά σου χέρια που με άγγιξαν
και τα τόσα λόγια που δεν πρόλαβα,
σε βαθύ πηγάδι θα το πω, πόσο σ' αγαπώ.
Απ' το κορμί μου δε θα βγεις ποτέ,
δικό μου σώμα και κορμί μου δυο φορές,
χαρά στον πόνο μου και τραύμα στις χαρές,
πώς να ξεχάσω, πώς να ξεχάσω...
-
Μέλισσας αγάπη
«Ο Έρωτας κάποτε δεν είδε τη μέλισσα μες στα τριαντάφυλλα να κοιμάται
κι εκείνη τον τσίμπησε.
Τρυπημένος στο δάχτυλο ούρλιαξε.
Στην ωραία Αφροδίτη τρέχοντας πέταξε
κι είπε: «Χάθηκα, μάνα μου, χάθηκα και πεθαίνω.
Φίδι με δάγκωσε μικρό, φτερωτό, που οι αγρότες «μέλισσα» το λεν».
Κι εκείνη του απάντησε:
«Αν το κεντρί μιας μέλισσας πόνο σου φέρνει,
πόσο θαρρείς πως πρέπει να πονούν,
Έρωτα, όσοι τοξεύεις; »
Aνακρέων από την Τέω της Μ.Ασίας (6ος αιώνας π.Χ)
(http://www.oilpainting-frame.com/upload1/file-admin/images/new4/Adolphe%20William%20Bouguereau-854456.jpg)
Adolphe William Bouguereau, "Girl defending herself against love" (1880),
North Carolina Museum Of Art.
Αρχή του παραμυθιού. Καλησπέρα στην αφεντιά σας. :D
«Μια φορά κι έναν καιρό, στα παλιά τα χρόνια, ζούσε μια γυναίκα που είχε τέσσερα παιδιά, τρεις κόρες και έναν γιο.
Ο πατέρας τους πέθανε, όταν αυτά ήταν πολύ μικρά και η μάνα τους, για να τα ζήσει,
δούλευε σε διάφορες δουλειές, γιατί ήταν πολύ φτωχιά.
Μεγάλωσε και τα τέσσερα παιδιά και τα πάντρεψε αλλά όλα έμεναν μακριά.
Από την κούραση και από την ταλαιπωρία αρρώστησε και δεν μπορούσε πια να δουλέψει. Και έπεσε στο κρεβάτι πολύ βαριά.
Οι γείτονες δεν την έβλεπαν να πηγαίνει στην ξένη δουλειά και ανησύχησαν.
Πήγε το πρωί μία γειτόνισσα για να δει τι είχε και δεν πήγε στη δουλειά
και την βρήκε στο κρεβάτι πολύ άρρωστη.
—Έλα γειτόνισσα, να πας να φωνάξεις την πρώτη μου κόρη να έρθει, που την χρειάζομαι.
Πάει τότε η γειτόνισσα στην πρώτη κόρη και τις λέει να πάει στην μάνα της που είναι πολύ άρρωστη.
Εκείνη δεν δέχτηκε να πάει γιατί έπλενε και είχε τα ρούχα μέσα στη σκάφη.
-Δεν μπορώ να πάω να την δω γιατί πλένω.
Όταν πήγε η γειτόνισσα και της είπε ότι η κόρη σου δεν μπορεί να έρθει γιατί έχει τα ρούχα μέσα στην σκάφη και πλένει,
η άρρωστη μάνα αναστέναξε, δάκρυσε και της είπε:
- Σου εύχομαι, κόρη μου, η σκάφη να γίνει το σπίτι σου και να το σέρνεις
όπου πας στα όρη και στα βουνά, όλη σου τη ζωή.
Από τότε η κόρη της έγινε χελώνα.
Τότε, έστειλε την γειτόνισσα στην δεύτερη κόρη. Και αυτή όμως βρήκε δικαιολογία ότι ύφαινε.
— Δεν μπορώ να έρθω γιατί έχω στον αργαλειό το νήμα.
Τότε πάλι η μάνα δάκρυσε και την καταράστηκε:
— Άντε κόρη μου, να υφαίνεις μέρα νύχτα και σταματημό να μην έχεις.
Να σου χαλάνε οι άνθρωποι τα υφαντά και να σε κυνηγούν παντού.
Κι από τότε έγινε η αράχνη.
Μετά την έστειλε στον γιο της, μα κι εκείνος αρνήθηκε.
-Πες της μάνας μου ότι, δεν μπορώ να έρθω γιατί βάζω στα ξύλα καρφιά.
Τότε η μάνα αναστέναξε πάλι και του είπε:
—Να έχεις την κατάρα μου και τα καρφιά να γίνουν αγκάθια στο σώμα σου
και να γυρίζεις σαν την άδικη κατάρα.
Από τότε έγινε ο σκαντζόχοιρος.
Τότε θυμήθηκε την μικρή της κόρη και η γειτόνισσα πήγε και σ’ αυτή.
Όταν είδε την γειτόνισσα να πηγαίνει στο σπίτι της τόσο πρωί, απόρησε.
— Καλώς την, της είπε. Πώς είναι και ήρθες τέτοια ώρα;
Η γειτόνισσα της είπε ότι την γύρευε η μάνα της, που είναι πολύ άρρωστη.
Η κόρη της εκείνη τη στιγμή ζύμωνε και είχε το ζυμάρι μέσα στην σκάφη.
Παράτησε όμως το ζύμωμα κι όπως ήταν με τη ζύμη στα χέρια έτρεξε στην μάνα της.
Ούτε που ήθελε να πλυθεί, για πιο γρήγορα.
Όταν την είδε η μάνα της, της λέει.
— Γιατί κόρη μου είναι τα χέρια σου με τις ζύμες;
— Ζύμωνα μάνα και έτρεξα να δω τι έχεις.
Τότε η μάνα της την αγκάλιασε, τη φίλησε και της λέει.
— Να έχεις την ευχή μου κόρη μου!
Να πετάς από λουλούδι σε λουλούδι, να μαζεύεις το μέλι από τα λουλούδια, να φέρνεις την γλυκασιά.
Να είσαι χρήσιμη στον κόσμο.
Το ζυμάρι που είναι στα χέρια σου να γίνεται κερί, για τις εκκλησίες.
Χωρίς εσένα και το κερί σου να μην μπορεί να λειτουργήσει ο παπάς.
Έτσι έγινε η μέλισσα.»
Παραδοσιακό παραμύθι της Λέρου
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/a/a1/Plaque_bee-goddess_BM_GR1860.4-123.4.jpg)
Χρυσά κοσμήματα με τη Θεά Μέλισσα (7ος αιώνας π.Χ) που βρέθηκαν στη Ρόδο.
Εκτίθενται στο Βρετανικό Μουσείο
Λουδοβίκος Των Ανωγείων - Η μέλισσα και ο άγγελος (http://www.youtube.com/watch?v=mXHDVlU1Y8A)
Μια μέλισσα καθώς μπαινόβγαινε
στα άνθη του κάμπου, είδε έναν άγγελο
να κάθεται στη σκιά του πεύκου
λευκοντυμένος, με μακριά μαύρα μαλλιά.
-Είσαι ένας άγγελος του Θεού;
-Είμαι ένας άγγελος του Θεού.
-Και είσαι αγόρι ή κορίτσι;
-Δεν είμαι, είπεν ο άγγελος
και γύρισε αλλού το κεφάλι.
-Ούτε κι εγώ είμαι, όμως θέλω να σε ρωτήσω:
Εκεί στους ουρανούς που γυρνάς,
τον έρωτα τον έχεις δει; Πώς είναι;
-Ένας κλέφτης από σένα πήρε το κεντρί
και το μέλι,
κι από μένα τα φτερά, μέλισσά μου!
-
Ηθελα με το δικο σου τροπο να τα μαθω! Μου το χαλασες :'(
Και αυτο που εβαλες πολυ καλο ειναι ;) Σε ευχαριστουμε! ;)
Άντε, επειδή δεν μπορώ να σου χαλάσω χατίρι, να σου γράψω κάτι τώρα, που βρήκα λίγο χρόνο.
Το κείμενο συνοδεύουν δυο τραγούδια, ένα στην αρχή και ένα στο τέλος.
Ελπίζω να είσαι ευχαριστημένος. ;)
ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ (http://www.youtube.com/watch?v=bPT9RrCsXmY) Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές—
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου•
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις.
Κ. Π. Καβάφης «Απολείπειν ο θεός Αντώνιον»(http://www.agonaskritis.gr/wp-content/uploads/2011/05/Alexandria.jpg)
Βρισκόμαστε στον
Αύγουστο του 30 π.Χ στην
Αλεξάνδρεια, που πολιορκείται από τον
Οκταβιανό. Λέγεται ότι κατά τη διάρκεια της τελευταίας νύχτας πριν την τελική έφοδο των στρατευμάτων του,
αποχώρησε ο θεός Διόνυσος με τη συνοδεία του από την πόλη,
σκηνή που θεωρήθηκε προφητική για την ήττα του
Μάρκου Αντώνιου και την κατάληψη της Αλεξάνδρειας.
Ο
Πλούταρχος στο « Βίο του Αντωνίου» διηγείται:
"Εν ταύτη τη νυκτί, λέγεται, μεσούση σχεδόν,
εν ησυχία και κατηφεία της πόλεως διά φόβον και προσδοκίαν του μέλλοντος ούσης,
αιφνίδιον οργάνων τε παντοδαπών εμμελείς τινας φωνάς ακουσθήναι
και βοήν όχλου μετά ευασμών και πηδήσεων σατυρικών, ώσπερ θιάσου τινός ουκ αθορύβως εξελαύνοντος•
είναι δε την ορμήν ομού τι διά της πόλεως μέσης επί την πύλην έξω την τετραμμένην προς τους πολεμίους,
και ταύτη τον θόρυβον εκπεσείν πλείστον γενόμενον.
Εδόκει δε τοις αναλογιζομένοις το σημείον, απολείπειν ο θεός Αντώνιον,
ω μάλιστα συνεξομοιών και συνοικειών εαυτόν διετέλεσεν."Μετάφραση:
"Λέγεται ότι εκείνη την νύκτα, περίπου στο μέσο της,
ενώ στην πόλη επικρατούσε ησυχία και κατήφεια λόγω του φόβου και της προσδοκίας του μέλλοντος,
ακούστηκαν ξαφνικά κάποιοι μελωδικοί ήχοι από διαφόρων ειδών όργανα
και βοή όχλου που συνοδευόταν από άσματα και σατυρικά πηδήματα,
σαν να ήταν κάποιος θίασος που έφευγε όχι αθόρυβα.
Λέγεται επίσης ότι η κατεύθυνσή του ήταν μέσα από την πόλη προς στην έξω πύλη που έβλεπε προς στους εχθρούς
και ότι σ’ εκείνο το σημείο ο θόρυβος, αφού έφτασε στη μεγαλύτερη ένταση, έπεσε.
Φάνηκε δε σ' αυτούς που αναλογίζονταν το (θεϊκό) σημείο, ότι εγκατέλειπε τον Αντώνιο ο θεός,
με τον οποίο εκείνος κυρίως παρομοίαζε και συνέδεε συνέχεια τον εαυτό του."
Και όντως, την
1η Αυγούστου ο
Μάρκος Αντώνιος έμοιαζε πραγματικά εγκαταλελειμμένος ακόμα και από τον Θεό:
Τα πλοία του ενώθηκαν μ’ αυτά του Οκταβιανού και επιτέθηκαν όλα μαζί στην πόλη.
Το ιππικό του τον εγκατέλειψε.
Το πεζικό του ηττήθηκε.
Και ο μεγάλος έρωτας του η Κλεοπάτρα; Μήπως αυτή τον είχε προδώσει;
Αλίμονο, πριν επιβεβαιώσει οτιδήποτε, του διεμηνύθη ότι η βασίλισσα αυτοκτόνησε.
Και πριν μάθει ότι αυτό ήταν ψέμα, έδωσε ο ίδιος τέλος στη ζωή του...
Λίγο αργότερα θα ακολουθούσε τελικά τον ίδιο δρόμο και η μοιραία, τελευταία βασίλισσα της Αιγύπτου...
Υπήρχε όμως και ένας άλλος άνθρωπος στην ιστορία,
που θα θυμόταν για πάντα αυτήν την ημέρα και εξ αιτίας του και εμείς:
Ο
Οκταβιανός, ο οποίος εκείνη την ημέρα
κατέκτησε την Αλεξάνδρεια, εξουδετέρωσε τον μεγαλύτερο πολιτικό του αντίπαλο και έγινε πανίσχυρος στη Ρώμη.
Λίγο αργότερα, η Σύγκλητος θα τον ονόμαζε
«Augustus» (<ρ. augeo= αυξάνω),
αφού με τις εκστρατείες του είχε καταφέρει να αυξήσει εντυπωσιακά τα εδάφη της Ρώμης σε ανατολή και δύση,
μεταμορφώνοντάς την σε αυτοκρατορία.
Και ο έκτος μήνας του χρόνου με βάση το τότε ημερολόγιο,
ο μήνας που είχε πέσει η Αλεξάνδρεια αλλά και πολλές άλλες περιοχές στα χέρια του Οκταβιανού,
δεν θα μπορούσε παρά να φέρει για πάντα το ίδιο όνομα:
ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ (http://www.youtube.com/watch?v=jLzdGXbPLFE)
-
Επιτέλους, τέλειωσε και αυτή η μέρα. Πολλή κούραση. Καληνύχτα σε όλους. :-*
Blue's solitude - M. Hadjidakis (http://www.youtube.com/watch?v=vbfiG9QjeiU&feature=related)
(http://29.media.tumblr.com/tumblr_lc0ri6P8zu1qatyd4o1_500.jpg)
Pablo Picasso «Dama en Eden Concert» (1903)
"Έχω αποκάμει.
Έχω αποκάμει απ' τα λόγια και τις πράξεις.
Αν θα με συναντήσετε καταμεσής του
δρόμου μην με ρωτήσετε γιατί
Μπορώ να σας διαβεβαιώσω μόνο για τ' όνομά μου
και το όνομα της πόλης όπου
έχω γεννηθεί - αλλά ως εκεί.
Δεν έχει σημασία κατά πόσον το αύριο
θα φτάσει πλέον. Εάν υπάρχει
μόνο αυτό το βράδυ κι εάν μετά είναι
πρωί δεν θα έχει τώρα σημασία.
Έχω αποκάμει. Έχω αποκάμει απ' τα λόγια
και τις πράξεις. Στην καρδιά του εαυτού μου
θα βρείτε μια μικρή χουφτίτσα
από σκόνη. Πάρτε την και φυσήξτε την μακριά
πάνω στη ράχη του ανέμου. Άστε τον άνεμο να τηνε
πάρει κι αυτή θα βρει το δρόμο προς το σπίτι".
Tennessee Williams (1911-1983), "Το μπλε τραγούδι"
-
Kαι μια μίλησε για σοσιαλισμό ο aristos, εγώ θυμήθηκα τον καπιταλισμό.
Dynasty (http://www.youtube.com/watch?v=MijaRcVaRK0)
(http://www.therealstevegray.com/wp-content/uploads/Dynasty-Alexis-Crystal-fish-pond-fight002.jpg)
Κρύσταλ Κάριγκτον και Αλέξις Κόλμπι Κάριγκτον σε ένα ακόμη ομηρικό μαλλιοτράβηγμα για τα μάτια του Μπλέικ.
-
Kαι άλλο ένα.
The Love Boat (http://www.youtube.com/watch?v=m_wFEB4Oxlo)
(http://images.businessweek.com/ss/08/11/1114_cruise/image/loveboat.jpg)
Το πλήρωμα χαρωπό και έτοιμο να εξυπηρετήσει τους εκδρομείς
-
Και άλλο ένα, το οποίο δεν πρόλαβα, αλλά θυμάμαι ότι είχε αφήσει εποχή.
Dallas (http://www.youtube.com/watch?v=PsBYBugvDek&feature=related)
(http://images.wikia.com/entertainment1/images/a/ab/Dallas.jpg)
Άλλη μια φτωχική οικογένεια του Τέξας
που παλεύει να επιβιώσει από την οικογενειακή πετρελαιοπηγή
-
θελω τη μουσικη των τιτλων απο τη σειρα "Οικογενεια Γουόλτομς" ή Το μικρο σπιτι στο λιβαδι", ή Ο μεθοριακος Σταθμος" ή "Η γειτονια μας" ή "οι κεραυνοι του διαστηματος"(παιδικο) ή "Το τζινι και η Τζίνη" 'η "ο Αγιος"(αγαπημενη σειρα) ......δε θυμαμαι αλλο...
-
Ό,τι πεις, John Boy. ;)
The Waltons (http://www.youtube.com/watch?v=5AXWdQNzSb4)
(http://www.sitcomsonline.com/photopost/data/847/waltons004.jpg)
Σύμπασα η οικογένεια Waltons
-
Little House on the Prairie (http://www.youtube.com/watch?v=AB-gP0Ll1oU&feature=related)
(http://scrapetv.com/News/News%20Pages/Entertainment/images-6/Little-House-On-The-Prairie.jpg)
H συμπαθητική οικογένεια της σειράς.
Υπήρχε και μια αχώνευτη οικογένεια που διατηρούσε μπακάλικο (??? ) αλλά την έφαγα στο μοντάζ.
-
http://www.youtube.com/watch?v=p4pYj7kS2zo&feature=related
Παραπονεμένα Λόγια
Ένα για να του κάνω ιδιαίτερα στα αρχαία και το άλλο στα λατινικά και το άλλο ιδιαίτερο στη Λογοτεχνία....Αμάν ο νους σου ο πονηρός!!!! ;D ;D ;D ;D ;D ;D
Εγώ πονηρός ..., Μεσσαλίνα των βυθών!
ΣΕΡΣΕ ΛΑ ΦΑΜ (http://www.youtube.com/watch?v=Q4oDKlNcwnE)
Γαλλική έκφραση που σημαίνει: αναζητήσατε τη γυναίκα. Όταν αναφέρουμε τη συγκεκριμένη φράση εννοούμε πως υπεύθυνη για κάποιο δυσάρεστο συμβάν είναι κάποια γυναίκα. M' άλλα λόγια στην ατάκα: "πυρ, γυνή και θάλασσα τα τρία κακά του κόσμου", ανοίγουμε την κουρτίνα 2.
Αν θέλει τώρα ο ποιητής να μιλήσει για διάσημες γυναίκες-αράχνες μπορεί να μιλήσει αρχικά για την Εύα (πρώτη διδάξασα -αυτό το μήλο στο λαιμό μας έχει κάτσει από τότε),τη Μεσσαλίνα (που 'χε κάνει τάρανδο απ' τα κέρατα τον βλάκα τον Κλαύδιο), την Κλεοπάτρα που πήρε στο λαιμό της τον Αντώνιο, τη μεγάλη Αικατερίνη που υποσκέλισε το βλάκα το σύζυγο της τον Πέτρο το Γ', προτού τον φάει λάχανο και τα λοιπά και τα λοιπά.
Όπως γαρ, λέει και το άσμα, ο Αντώνης ο βαρκάρης ο Σερέτης, για χάρη της Κάρμεν από ψαράς έγινε ταυρομάχος και μετά μακαρίτης.
Ωστόσο κυκλοφορεί και ως παράφραση της φράσης σερσέ λα φαμ, η φράση: σερσέ να φαμ, την οποία έλεγε ο Καραγκιόζης. Η φράση αυτή σημαίνει: αναζητήστε σαν κίνητρο για κάποια κακή πράξη τη μάσα, την απληστία, τον εύκολο πλουτισμό.
-
Μόλις γύρισα και πριν ξαναφύγω, είπα να πω ένα "γεια". :-*
Απ' ό,τι βλέπω, άλλη μια ταραγμένη εκπαιδευτική χρονιά αναμένεται να ξεκινήσει. Κάθε χρόνο και χειρότερα... ???
Τα παρακάτω αφιερωμένα σε όσους, θέλοντας και μη, ακολουθούν τους δρόμους που τους χάραξαν άλλοι.
ΝΥΦΕΣ
Μαρία Παλαιολογίνα, Μαρία Κομνηνή, Ευδοκία Κομνηνή, Αικατερίνη Κομνηνή, Θεοδώρα Κατακουζινή,
Ελέγκω, Βασιλική η Αθηναία, Ευμενία Βεργίτση,
Μαρία Γκιουλ Μπαχάρ, Καλή Καρτάνου, Νουλιφέρ...
Πριγκίπισσες ή κοινές θνητές που ακολούθησαν
τον ίδιο ιδιότυπο δρόμο του ξενιτεμού πριν και μετά την Άλωση.
Ρωμιές που εξαναγκάστηκαν να παντρευτούν
αλλόθρησκους και αλλόφυλους ηγεμόνες
άλλοτε για την εξασφάλιση της συμμαχίας τους
άλλοτε γιατί πολύ απλά τους θάμπωσαν με την ομορφιά τους
και τις άρπαξαν.
Όσες ήταν ενήλικες, προσπάθησαν να κρατήσουν την πίστη και την ταυτότητά τους
και ευεργέτησαν από τη θέση τους με όποιον τρόπο μπορούσαν τους συμπατριώτες τους,
αν και κανείς δεν τις συμπεριέλαβε ποτέ στους εθνικούς ευεργέτες.
Όσες ήταν μικρότερες, προσαρμόστηκαν αναγκαστικά στη νέα ζωή
και χάραξαν με τον δικό τους τρόπο την ιστορία του τόπου όπου βρέθηκαν .
Κανείς ωστόσο δεν ασχολείται ιδιαίτερα με την τύχη τους.
Κανείς δεν μνημονεύει τα ονόματά τους.
Για την Ιστορία της πατρίδας τους ήταν απλώς νύφες.
(http://www.exploreturkey.com/images/ottoman_the_favourites_1.jpg)
Μια τέτοια νύφη ήταν και η Ευμενία ή Ευγενία Βεργίτση, κόρη του παπά-Βοριά από το Ρέθυμνο.
Όταν το Ρέθυμνο έπεσε στα χέρια των Τούρκων το 1646,
αιχμαλωτίστηκε σε ηλικία τεσσάρων ετών από τον πασά Γαζή Χουσεϊν και στάλθηκε δώρο στο σουλτάνο Ιμπραήμ.
Ο Ιμπραήμ όμως δολοφονήθηκε και έτσι, η Ευμενία περιήλθε στο χαρέμι του γιου του, Μεχμέτ Δ’
που έγινε σουλτάνος σε ηλικία μόλις 6 χρονών.
Όταν ενηλικιώθηκε, η Ευμενία ήταν τόσο όμορφη, που την ονόμασαν Rabia Gülnuş
που σημαίνει εκείνη που πίνει τη δροσιά από τα ανοιξιάτικα ρόδα.
Η ομορφιά όμως δεν ήταν το μόνο όπλο της, καθώς είχε και πολύ έντονη προσωπικότητα.
Κατάφερε να γίνει η ευνοούμενη του σουλτάνου, γυναίκα του και σουλτάνα επί 24 χρόνια,
ενώ αργότερα, πανίσχυρη βαλιδέ σουλτάνα (=σουλτανομήτωρ) επί 21 χρόνια
στο πλευρό των γιων της Μουσταφά Β΄ και Αχμέτ του Γ΄.
Συνολικά κράτησε το στέμμα στο κεφάλι για 45 ολόκληρα χρόνια,
κάτι που δεν συνέβη ποτέ σε καμία άλλη γυναίκα
στα χρονικά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Φέρεται μάλιστα ότι μεταξύ άλλων επηρέασε το γιο της να κηρύξει τον πόλεμο κατά της Ρωσίας το 1711,
κάτι που καθυστέρησε την κατάρρευση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας τουλάχιστον για μισό αιώνα…
(http://content-mcdn.feed.gr/filesystem/images/20110131/engine/e-go_o_nyfes2_type11885.jpg)
Αιώνες αργότερα με το εισιτήριο στο χέρι και το νυφικό στις αποσκευές
έπαιρναν υποχρεωτικά το δρόμο της ξενιτιάς δεκάδες άλλες γυναίκες από την Ελλάδα.
Στην Αυστραλία, στην Αμερική τις περίμενε ο επίδοξος γαμπρός,
Έλληνας χριστιανός αυτήν τη φορά και οικονομικά ευκατάστατος.
Η απόφαση ειλημμένη πάλι από άλλους,
όχι βέβαια για το καλό του γένους, αλλά για το καλό της πάμφτωχης οικογένειας.
Τύχη μεγάλη; Στο ερώτημα θα έπρεπε να απαντήσουν οι ίδιες.
Μα ποιος τις ρώτησε ποτέ;
Ποιος θυμάται τα ονόματά τους ή τι απέγιναν στη νέα τους πατρίδα;
Για τους περισσότερους ήταν κι αυτές απλώς νύφες.
http://www.youtube.com/watch?v=czr4u_5_4LM
Πηγές:
http://www.kritipress.gr/2007-02-01/pdf/KPR_010207_019.pdf
http://en.wikipedia.org/wiki/Emetullah_Rabia_G%C3%BCln%C3%BB%C5%9F_Sultan
Σάββα Καλεντερίδη και Τάσου Κοντογιαννίδη, «Η «θυσία» των Ελληνίδων σουλτάνων», Δημοκρατία, 13/8/2011.
-
Kαλημέρα. :-*
Αφιερωμένο στους διοριζομένους και μη. ???
Παραλάβατε διορισμόν
« «Κατόπιν της υπ’ αριθμόν 607/9.8.53 αποφάσεως της Διευθύνσεως Στοιχειώδους Εκπαιδεύσεως,
καλείσθε όπως μέχρι 15/8 τρέχοντος έχετε παρουσιασθεί
εις Επιθεώρησιν Δημοτικής Εκπαιδεύσεως Καλαβρύτων Αχαΐας
προς τοποθέτησίν σας αναλόγως αναγκών Υπηρεσίας.
Εντολή Υπουργού Παιδείας.»
................................
Έπρεπε να παρουσιαστώ στον επιθεωρητή με λευκό κουστούμι, λευκά σκαρπίνια και κόκκινη γραβάτα.
Εμφάνιση που επιβαλλόταν να ‘ναι άκρως εντυπωσιακή
και να τεκμηριώνει άνθρωπο ανωτέρου εισοδήματος και κοινωνικής τάξης. Με άσπρα.
Αυτή θα ήταν η βάση των διαπραγματεύσεων.
Δεν θα δεχόμουν καμιά δυσμενή τοποθέτηση σε κανένα ερημοχώρι.
Θα αξίωνα το χωριό να ‘ναι της αρεσκείας μου,
να ‘ναι κεφαλοχώρι με εμπορική κίνηση και συγκοινωνιακός κόμβος. Όχι μισοκακόμοιρη στάση.
Δεν τους ήμουν υπόχρεος που με ξανακαλούσαν
και δεν προσανατολιζόμουνα εγώ στο δασκαλίκι για οικονομικά οφέλη ή βιοπορισμό.
Μάλιστα, θα άφηνα πάνω στη συζήτηση να φανεί πως εγώ ήμουν γιος γαιοκτήμονα, μεγαλέμπορα αλόγων κτλ, κτλ.,
και πως στο κάτω-κάτω δεν τους είχα κι ανάγκη. Όχι!
Καλά τα είχα σχεδιασμένα. Στην εντέλεια.
.....................................
Παραλάβαμε διορισμόν και εισπράξαμε τη μαύρη μας τύχη.
Εγώ προπαντός, γιατί όσο καπνό γλίτωσα στο τρένο, τον έφαγα από τον επιθεωρητή.
Τελικά είχα να κάνω μ’ ένα σατανικό άνθρωπο. Βγήκα από την Επιθεώρηση με κατάμαυρη καρδιά.
Μ’ έστελνε στο ορεινότερο χωριό: χίλια εξακόσια υψόμετρο, στον Κόρο. Έξι ώρες δρόμο με άλογο.
Κι εγώ θα αξίωνα να είναι κεφαλοχώρι... Συγκοινωνιακός κόμβος... Διθέσιο τουλάχιστον σχολείο...
Φόρεσα και κατάλευκο κουστούμι για να διαπραγματευτώ από θέση ισχύος,
να υποδηλώσω την ανωτερότητα της καταγωγής μου!
Βρε, πόσο άστοχος ήμουνα!»
Αποσπάσματα από το μυθιστόρημα του Σπύρου Γκρίντζου «Παραλάβατε διορισμόν», εκδ. Πατάκη
(http://www.russianpaintings.net/articleimg/the_technical_innovations_of_rembrandt/rembrandt_syndics.jpg)
Ρέμπραντ «Οι σύνδικοι της συντεχνίας των υφασματεμπόρων» (1662),
Rijksmuseum, Άμστερνταμ
Οι σύνδικοι της συντεχνίας των υφασματεμπόρων μάς κοιτούν αφ’ υψηλού κάνοντας τους υπολογισμούς τους,
όπως οι αρμόδιοι στο Υπουργείο Παιδείας...
http://www.youtube.com/watch?v=idzVTKaxoPA
-
Mε αφορμή τη σημερινή θλιβερή επέτειο, που συνήθως ξεχνάμε...
Μόνο που η ιστορία κάνει κύκλους και εμείς επαναλαμβάνουμε συνεχώς τα ίδια λάθη. ::)
Η Σμύρνη, μάνα, καίγεται!
«… Ήταν η μέρα της Μεγάλης Φωτιάς.
Καθώς οι φλόγες έζωναν τις γειτονιές, ο κόσμος έτρεχε προς την παραλία…
Κάποιοι έπεφταν στην θάλασσα, για να κρατηθούν από τις βάρκες…
Παρακολουθούσα αυτή την μοναδική τραγωδία με την καρδιά μου να πονά…
Η Σμύρνη καιγόταν και μαζί της η Ελληνικότητά της (Ρουμλούκ).
Οι άνθρωποι των πρώτων πολιτισμών,
εκείνοι που πέρασαν τον Μεσαίωνα με τους Μουσουλμάνους,
εκείνοι που ζούσαν στις πατρίδες τους και στα σπίτια τους σε άνεση,
εκείνοι που κρατούσαν το εμπόριο και τη γεωργία της Σμύρνης και όλης της Δυτικής Ανατολίας,
και ολόκληρη την οικονομία της,
εκείνοι που ζούσαν σε παλάτια, κονάκια και τσιφλίκια,
τώρα, τον εικοστό δεύτερο χρόνο του εικοστού αιώνα
πεθαίνουν για ένα κομμάτι βάρκας να τους μεταφέρει μακριά για πάντα…
Η Γκιαβούρ (άπιστη) Σμύρνη κάηκε και τελείωσε
με τις φλόγες στο σκοτάδι και το καπνό το ξημέρωμα...
Οι λαφυραγωγοί βοήθησαν στην εξάπλωση της φωτιάς…
Γιατί καίγαμε την Σμύρνη;
Φοβόμασταν αν τα κονάκια στην προκυμαία,
τα ξενοδοχεία και οι ταβέρνες έμεναν στο τόπο τους,
δεν θα μπορούσαμε ποτέ να ξεφορτωθούμε τις μειονότητες;
Αυτό δεν σχετίζεται μόνο με την διάθεση για καταστροφή.
Υπάρχει και κάποιο αίσθημα κατωτερότητας μέσα του.
Σαν το κάθε τι που έμοιαζε με Ευρώπη ήταν πεπρωμένο να παραμείνει χριστιανικό και ξένο,
γι’ αυτό και εμείς έπρεπε να το στερηθούμε.»
Αποσπάσματα από το βιβλίο «Τσάνκαγια»
του Τούρκου δημοσιογράφου Falih Rifki Atay,
που ήταν παρών στην πυρπόληση της Σμύρνης την Τετάρτη 31 Αυγούστου 1922.
(http://www.egolpion.com/img/history/smyrne-prokumaia.jpg)
Στίχοι: Πυθαγόρας
Μουσική: Απόστολος Καλδάρας
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας
http://www.youtube.com/watch?v=z9UWjacmOCw
Η Σμύρνη, μάνα, καίγεται
καίγεται και το βιος μας
ο πόνος μας δε λέγεται
δε γράφεται ο καημός μας
Ρωμιοσύνη, ρωμιοσύνη
δε θα ησυχάσεις πια
ένα χρόνο ζεις ειρήνη
και τριάντα στη φωτιά
Η Σμύρνη, μάνα, χάνεται
τα όνειρά μας πάνε
στα πλοία όποιος πιάνεται
κι οι φίλοι τον χτυπάνε
Ρωμιοσύνη, ρωμιοσύνη
δε θα ησυχάσεις πια
ένα χρόνο ζεις ειρήνη
και τριάντα στη φωτιά
-
Νύχτα 6ης προς 7η Σεπτεμβρίου... Ένας εξαγριωμένος όχλος ξεχύνεται στους ρωμαίικους μαχαλάδες της Κωνσταντινούπολης και ρημάζει. Σπίτια, καταστήματα, εκκλησιές, σχολειά, περιουσίες, ζωές. Χτυπούν καταστηματάρχες και νοικοκυραίους, κατεβάζουν προθήκες, πετούν και τσαλαπατούν εμπορεύματα, πυρπολούν…
Η καταστροφή του σπιτιού του Κεμάλ!
Την προηγούμενη, 5 Σεπτεμβρίου του 1955, ένα μασούρι δυναμίτιδας έχει εκραγεί στον κήπο του τουρκικού προξενείου στην Θεσσαλονίκη, το οίκημα που συνδέεται με τον Κεμάλ Ατατούρκ, σπάζοντας μερικά τζάμια και πυροδοτώντας ένα πογκρόμ διώξεων κατά των Ρωμιών, 650 χιλιόμετρα μακριά, καθώς ο τουρκικός Τύπος παρουσιάζει την "καταστροφή στο σπίτι του Κεμάλ" ως ολοκληρωτική.
Η έκρηξη είναι προσχεδιασμένη να λειτουργήσει ως η φωτιά στο φυτίλι, που περιμένει από καιρό την πυροδότησή του. Άλλωστε, η κατοπινή αστυνομική έρευνα αποκαλύπτει ότι ο άνθρωπος, που τοποθέτησε τη δυναμίτιδα στον κήπο του προξενείου είναι ο κλητήρας του, ο Χασάν Μεχμέτογλου και έδρασε κατόπιν εντολής του Τούρκου φοιτητή, Οκτάι Εγκίν, του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Αποδεικνύεται, δε, ότι το σχέδιο γνωρίζουν πολύ καλά οι προξενικές αρχές της Τουρκίας στη Θεσσαλονίκη.
Οι ελληνορθόδοξοι της Πόλης, το "μέσο" της Άγκυρας!
Είναι, βλέπεις, η εποχή, που το Κυπριακό κλυδωνίζει επικίνδυνα τις σχέσεις Ελλάδας - Τουρκίας και η Άγκυρα στη διπλωματική της αναμέτρηση με την Αθήνα, αποφασίζει να χρησιμοποιήσει ως διαπραγματευτικό μέσο τούς ελληνορθόδοξους της Πόλης, έχοντας φροντίσει προηγουμένως να παθιάσει τον τουρκικό λαό ενάντια στην "αυτοδιάθεση" της Κύπρου και ως εκ τούτου στην ένωση του πληθυσμού της -στην πλειονότητα ελληνοκυπριακού- με την Ελλάδα.
Στην Τουρκία ένα καζάνι μπαίνει στη φωτιά... Η Άγκυρα έχει εμπλακεί για τα καλά στην υπόθεση "αυτοδιάθεση" και παρακρατικοί μαζί με ανθρώπους του πρωθυπουργού Μεντερές υποδαυλίζουν την οργή του λαού. Πολιτικές συγκεντρώσεις με κεντρικά συνθήματα "εδώ είναι Τουρκία και μιλάμε τουρκικά" και "ένωση της Κύπρου με την Τουρκία", συζητήσεις σε υψηλούς τόνους και διενέξεις Τούρκων και Ρωμιών σε χώρους συγκεντρώσεως, καφενεία, μαγέρικα, ακόμη και πανεπιστήμια, κάνουν το καζάνι να βράζει…
Ώσπου, το απόγευμα της 6ης Σεπτεμβρίου, με πρόσχημα την "αυθόρμητη λαϊκή έκρηξη" και με αφορμή τη βόμβα στο τουρκικό προξενείο της Θεσσαλονίκης, περί τους 50.000 Τούρκοι πολίτες, εφοδιασμένοι με καδρόνια, αξίνες, λοστούς και πέτρες, ξεκινούν από την πλατεία Ταξίμ, τρέχουν με πάθος και χυμούν με μένος σε βάρος κάθε τι ρωμαίικου στην Πόλη. Κοντά δέκα ώρες αφανίζουν βιος και ζωές σε Πέρα, Φανάρι, Ταταύλα και από την οργή τους δεν γλυτώνουν Αρμένιοι και Εβραίοι.
Η αρχή του τέλους!
Ο απολογισμός της ανθρώπινης λαίλαπας είναι τραγικός: Τριάντα νεκροί, εκατοντάδες τραυματίες, 200 επισήμως βιασθείσες και βιασθέντες και επιπλέον κατεστραμμένα 4.384 καταστήματα και εργαστήρια, 1.004 σπίτια, 110 εστιατόρια και ζαχαροπλαστεία, 21 εργοστάσια, 11 κλινικές, 12 ξενοδοχεία, 27 φαρμακεία, 71 εκκλησιές, 26 σχολεία, δύο νεκροταφεία, οι πατριαρχικοί τάφοι στη Μονή Βαλουκλή, διάφορα κοινοτικά κέντρα, ρωμαίικες λέσχες και άλλα.
Η νύχτα των Σεπτεμβριανών του ΄55 στην Κωνσταντινούπολη, χαρακτηρίσθηκε ως "η αρχή του τέλους" για τον ελληνισμό της πόλης και κατέλαβε τη δική της σελίδα στην ιστορία της επί δεκαετίες διωκόμενης Ρωμιοσύνης από τα χώματα της απέναντι όχθης του Αιγαίου.
Πηγή: ana-mpa.gr
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ (http://www.youtube.com/watch?v=ik-_zdgj58Y)
(http://community.pamediakopes.gr/cfs-filesystemfile.ashx/__key/CommunityServer-Discussions-Components-Files/28/3162.istanbul.jpg)
Στίχοι: Κώστας Βίρβος
Μουσική :Στέλιος Καζαντζίδης
Στην Κωνσταντινούπολη όποιος κι αν θα πάει
όσα δούν τα μάτια του δεν τα λησμονά
Πέραν πριγκηπόννησο γαλατάς σεράι
αναμνήσεις όμορφες μέρη μαγικά
Κωνσταντινούπολη ωραία πολιτεία
Κωνσταντινούοπολη ωραία ζωγραφιά
με πλημυρίζει μια γλυκιά μελαγχωλία
όταν θυμάμαι καθ 'εμια σου ομορφιά
Του βοσπώρου τα νερά τ'ομορφο φανάρι
στην ψυχή μου τα κλεισα και δεν τα ξεχνώ
Πόλη την καρδούλα μου σκλάβα μου χεις πάρει
κι όποτε σε σκέφτομαι πάντοτε πονώ
Κωνσταντινούπολη ωραία πολιτεία
Κωνσταντινούοπολη ωραία ζωγραφιά
με πλημυρίζει μια γλυκιά μελαγχωλία
όταν θυμάμαι καθ 'εμια σου ομορφιά
-
*Apri, φοβερό το αφιέρωμα σου..βλέπω γύρισες ανανεωμένη και ξεκούραστη :)
Σε ποιο ακριβώς αναφέρεσαι; Σ' αυτό για τη Σμύρνη;
Ευχαριστώ πάντως. :-*
Ακολουθεί το αφιέρωμα που είχα υποσχεθεί για τη σημερινή επέτειο.
Καλό βράδυ σε όλους. :D
Οι πληγές του φθινοπώρου«Το βράδυ της 6ης Σεπτεμβρίου καθόμουν σ’ ένα καφενείο
της εθνικής οδού Ανδριανουπόλεως-Κωνσταντινούπολης.
Κατά τις 4.30 μ.μ. πέρασαν δύο φορτηγά γεμάτα με χωρικούς, προς την κατεύθυνση της Πόλης.
Λίγο μετά πέρασε ένα ακόμη, το οποίο στάθηκε να βάλει βενζίνη.
Ένας από το πλήθος μου είπε:
«Φίλε, στην Πόλη έχει γλέντι. Πάμε εκεί».
Όταν τον ρώτησα «Τι γλέντι;»,
απάντησε «Το έργο θα το δεις αύριο»
και όλοι μαζί έσκασαν στα γέλια.
Κατά τις 10.00 μ.μ. έφθασε αργοπορημένο από την Πόλη ένα λεωφορείο.
Όταν ρώτησα τον οδηγό, μου είπε: «Μη ρωτάς. Την Κωνσταντινούπολη να μην την δεις.
Από άκρη σε άκρη έβαλαν φωτιές.
Την έκαψαν, την γκρέμισαν.
Μετατράπηκε σε αλάνα» ».
Από την μαρτυρική κατάθεση του
Sevket Temiz στο Στρατοδικείο της Νήσου Πλάτης (Κων/πολη), 1961
(http://1.bp.blogspot.com/_tEZLj8ygCIo/TIIWWRWvAmI/AAAAAAAABAA/nPGXWgUp91g/s1600/septembriana_02.jpg)
Το βίντεο που ακολουθεί προέρχεται από την τουρκική ταινία «Güz Sancısı» (=Φθινοπωρινός πόνος),
που προβλήθηκε το 2009
και έθιξε για πρώτη φορά τα αποσιωπημένα στην επίσημη τουρκική ιστορία γεγονότα της 6/9/1955,
κατά τα οποία καθοδηγούμενος τουρκικός όχλος,
με αφορμή βομβιστική επίθεση στο πατρικό σπίτι του Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη
(που αποδείχθηκε εκ των υστέρων προβοκάτσια)
προκάλεσε βίαια επεισόδια κατά των περιουσιών των Ελλήνων ομογενών στην Κωνσταντινούπολη.
Μέσα σε εννέα περίπου ώρες
καταστράφηκαν ολοσχερώς 1004 σπίτια (ενώ άλλα περίπου 2500 υπέστησαν εκτεταμένες ζημιές),
4348 καταστήματα, 27 φαρμακεία, 26 σχολεία, 5 πολιτιστικοί σύλλογοι,
οι εγκαταστάσεις 3 εφημερίδων, 12 ξενοδοχεία, 11 κλινικές,
21 εργοστάσια, 110 ζαχαροπλαστεία και εστιατόρια, 73 εκκλησίες,
ενώ συλήθηκαν πάρα πολλοί τάφοι σε 2 κοιμητήρια, καθώς και οι τάφοι των πατριαρχών στην Μονή Βαλουκλή.
Τουλάχιστον 30 Έλληνες σκοτώθηκαν και εκατοντάδες άλλοι (ιδιαίτερα ιερωμένοι) κακοποιήθηκαν βάναυσα.
Σε δύο περίπου χιλιάδες υπολογίζονται από την ομογένεια οι βιασμοί,
αν και επισήμως καταγγέλθηκαν μόνο 200, για ευνόητους λόγους…
Στο βίντεο, εκτός από τη μουσική του Tamer Çıray,
ακούγεται στους τίτλους τέλους το γνωστό ποντιακό τραγούδι
«Την πατρίδα μ’ έχασα» στα ελληνικά και στα τουρκικά.
http://www.youtube.com/watch?v=jvH-7FiI8FI&feature=related
Την πατρίδα μ' έχασα
Έκλαψα και πόνεσα
Λύουμαι κι' αροθυμώ,
Ν' ανασπάλω κι' επορώ
Τα ταφία μ' έχασα
Ντ' έθαψα κι' ενέσπαλα
Τ' εμετέρτς αναστορώ,
Και ‘ς σο ψυόπο μ' κουβαλώ
Εκκλησίας έρημα,
Μοναστήρεα ακάντηλα
Πόρτας και παράθυρα,
Επέμναν ακράνοιχτα
Μίαν κι' άλλο ‘ς σην ζωήν μ'
Σο πεγάδι μ' σην αυλήν μ'
Νερόπον ας έπινα,
Και τ' όμματεα μ' έπλυνα
Πηγές:
http://mikrasiatis.gr/?p=2605
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CF%80%CF%84%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%AC
-
*Apri μου, στο αφιέρωμα σου στη Σμύρνη αναφερόμουν :)
* Τώρα μόλις διάβασα και το αφιέρωμα της Aeee για τα Σεπτεμβριανά του ΄55 , επίσης σπουδαία δουλειά :)
Σας ευχαριστούμε ιδιαίτερα, γιατί γνωρίζουμε πόσο χρόνο χρειάζεται για να συγκεντρώνεται το υλικό από διάφορες πηγές!
Ok. Ευχαριστώ και πάλι. :-*
Μόνο που και το αφιέρωμα στα Σεπτεμβριανά του '55 δικό μου ήταν και όχι της aeee.
Σε βλέπω λίγο αφηρημένη. ::) Αυτή η Αννούλα μυαλό δεν σας έχει αφήσει. ;D ;D
-
*Apri μου, στο αφιέρωμα σου στη Σμύρνη αναφερόμουν :)
* Τώρα μόλις διάβασα και το αφιέρωμα της Aeee για τα Σεπτεμβριανά του ΄55 , επίσης σπουδαία δουλειά :)
Σας ευχαριστούμε ιδιαίτερα, γιατί γνωρίζουμε πόσο χρόνο χρειάζεται για να συγκεντρώνεται το υλικό από διάφορες πηγές!
Ok. Ευχαριστώ και πάλι. :-*
Μόνο που και το αφιέρωμα στα Σεπτεμβριανά του '55 δικό μου ήταν και όχι της aeee.
Σε βλέπω λίγο αφηρημένη. ::) Αυτή η Αννούλα μυαλό δεν σας έχει αφήσει. ;D ;D
Καλά, το ότι δεν θα μας μείνει καθόλου μυαλό μ΄αυτά που βλέπουμε, είναι το μόνο σίγουρο, Apri μου :o ::) ;D
Ωστόσο αναφερόμουν στο αφιέρωμα της Aeee (βλέπε σελ, 1884)
Αν πάλι κάνω λάθος, ζητώ ταπεινά συγγνώμη :(
-
*Apri μου, στο αφιέρωμα σου στη Σμύρνη αναφερόμουν :)
* Τώρα μόλις διάβασα και το αφιέρωμα της Aeee για τα Σεπτεμβριανά του ΄55 , επίσης σπουδαία δουλειά :)
Σας ευχαριστούμε ιδιαίτερα, γιατί γνωρίζουμε πόσο χρόνο χρειάζεται για να συγκεντρώνεται το υλικό από διάφορες πηγές!
Ok. Ευχαριστώ και πάλι. :-*
Μόνο που και το αφιέρωμα στα Σεπτεμβριανά του '55 δικό μου ήταν και όχι της aeee.
Σε βλέπω λίγο αφηρημένη. ::) Αυτή η Αννούλα μυαλό δεν σας έχει αφήσει. ;D ;D
Καλά, το ότι δεν θα μας μείνει καθόλου μυαλό μ΄αυτά που βλέπουμε, είναι το μόνο σίγουρο, Apri μου :o ::) ;D
Ωστόσο αναφερόμουν στο αφιέρωμα της Aeee (βλέπε σελ, 1884)
Αν πάλι κάνω λάθος, ζητώ ταπεινά συγγνώμη :(
A, αυτό ναι, βεβαίως είναι της
aeee. Δεν το είχα δει, γιατί το ανήρτησε την προηγούμενη μέρα της επετείου.
Καλά που το ανέφερες και το είδα. :D
Μην νομίζεις ότι το δικό μου μυαλό παρακολουθεί τα πάντα. Πάνω που ξεκουράστηκα λίγο στις διακοπές,
ξανάπεσα με τα μούτρα στα ίδια. ??? :-\
Πάντως, το αυριανό αφιέρωμα που είχα υποσχεθεί, το τελείωσα (
giota, θα είναι αφιερωμένο σ' εσένα που έπεσες μέσα στις μαντεψιές ;) ). Και έχω ξεκινήσει και ένα άλλο που το έχω στο μυαλό μου πολύ καιρό, αλλά όλο το αφήνω για αργότερα, για μια παρεξηγημένη γλωσσική κοινότητα της Ελλάδας.
Αν τα καταφέρω να το γράψω το σαββατοκύριακο, θα σας το αναρτήσω την άλλη εβδομάδα. Θα ειδοποιήσω.
Τι να κάνω; Ασχολούμαι και μ' αυτά, να ξεχνάω λίγο την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. ???
Το παρακάτω τραγούδι έχει γραφτεί από τον
Charlie Chaplin και το ερμηνεύει ο
Nat King Cole.Aφιερωμένο σ' εσένα
soul. :-*
Smile (http://www.youtube.com/watch?v=MyjjD-D70ic&feature=related)(http://2.bp.blogspot.com/_ij2jXhuctTI/TMzwYphG8_I/AAAAAAAAAXk/afH06xo_4lQ/s1600/charlie-chaplin.jpeg&imgr)
Sir Charles Spencer, γνωστός και ως Charlie Chaplin
-
Καλησπέρα. :D
Και το αφιέρωμα που είχα τάξει με αφορμή τον θρυλικό βασιλιά που γεννήθηκε σαν σήμερα πριν από πολλά χρόνια.
Αφιερωμένο στη giota, που μάντεψε σωστά σε ποιον αναφερόμουν. ;)
Ο απών βασιλιάς
Μα που γύριζε;
Αυτό το ψηλό αγόρι με τα πυρόξανθα μαλλιά, τα γαλάζια μάτια και το αθλητικό παράστημα,
που εντυπωσίαζε με την ικανότητα του στην ξιφομαχία και την ιππασία,
που γοήτευε τους πάντες με την προσωπικότητά του,
είχε γεννηθεί στη χώρα που δεν θα επέλεγε ποτέ η καρδιά του:
στην Αγγλία.
Δεν του άρεσε ο βροχερός καιρός της, δεν του άρεσαν οι κάτοικοι που μίλαγαν αγγλικά,
δεν τον ενδιέφερε καν να μάθει τη γλώσσα τους.
Αυτός ήθελε να μιλά τα γαλλικά ή τα οξιτανικά του,
να ζει στη χώρα καταγωγής των γονιών του, τη Γαλλία,
να τριγυρνά στην Οξιτανία στο νότο, στην Ακουϊτανία και τη Γασκονία,
αλλά και βορειότερα, στο Πουατιέ και τη Νορμανδία…
Υπήρχε, ωστόσο, και κάτι που τον ενδιέφερε πολύ στην Αγγλία:
ο θρόνος του βασιλιά.
Πολέμησε πολύ τον πατέρα του Ερρίκο, για να καταλάβει τον θρόνο
ενάντια στην οικογενειακή ιεραρχία και μολονότι εκείνος ζούσε ακόμη,
και όταν τα κατάφερε, τι νομίζετε πως έκανε;
Άρχισε να γυρίζει…
Αυτήν τη φορά ήθελε να πάρει μέρος στην Γ’ Σταυροφορία.
Πήγε στη Σικελία και την κατέλαβε, στην Κρήτη, στη Ρόδο,
στην Κύπρο την οποία κατέλαβε και όπου τελικά παντρεύτηκε (αν και ελάχιστα την ξαναείδε έκτοτε),
τη Βερεγγαρία της Ναβάρας,
δηλ. την σύζυγο που του είχε επιλέξει η μητέρα του λόγω της μεγάλης της προίκας,
στα Ιεροσόλυμα όπου έδωσε σκληρές μάχες απέναντι στον Σαλαντίν, στην Κέρκυρα, στην Αυστρία…
Πάντα μπλεγμένος σε περιπέτειες.
Και στην Αγγλία τον περίμεναν.
Γι’ αυτούς ήταν ο αγαπημένος τους βασιλιάς,
ο όμορφος βασιλιάς που κατατρόπωνε με γενναιότητα τους πάντες στη μάχη,
ο περίφημος Λεοντόκαρδος (γαλλ. Coeur de Lion, αγγλ. Lionheart).
Λέγεται μάλιστα ότι οι δικοί του ιππότες ήταν αυτοί που ίδρυσαν προς τιμήν του
την περίφημη Μονή Κορδολέοντος (<γαλλ. Coeur de Lion) στα παράλια της Μ.Ασίας,
απ’ την οποία πήρε το όνομά του και το γειτονικό προάστιο εκεί, το Κορδελιό.
Και στην Αγγλία ακόμη τον περίμεναν.
Δέκα χρόνια βασιλιάς της Αγγλίας και ήταν ζήτημα αν είχε ζήσει εκεί έξι μήνες.
Τα έξοδα της σταυροφορίας του είχαν γονατίσει τους Άγγλους οικονομικά.
Η εξουσία είχε περάσει στα χέρια του αδελφού του, Ιωάννη του Ακτήμονα, που τους ήταν εξαιρετικά αντιπαθής.
Οι βαρόνοι ήταν αγανακτισμένοι…
Μα πού γύριζε;
«Ο απών βασιλιάς». Έτσι πλέον τον αποκαλούσαν.
Και όμως, όταν τον αιχμαλώτισε ο Γερμανός αυτοκράτορας, ο Ερρίκος ο ΣΤ’,
δέχθηκαν να πληρώσουν λύτρα για χάρη του.
Η μητέρα του, η Ελεονόρα της Ακουϊτανίας, δεν θα άφηνε έτσι τον αγαπημένο της γιο…
Αλλά και όταν επέστρεψε στην Αγγλία ο Ριχάρδος, νομίζετε πως έμεινε πολύ εκεί;
Συγχώρησε τον Ιωάννη για τις δολοπλοκίες του, τον όρισε διάδοχό του
και άρχισε πάλι να τριγυρνά στη Γαλλία.
Και τι ειρωνεία της τύχης…
Στη χώρα που λάτρευε η καρδιά του,
και μάλιστα, στη γενέτειρα της μάνας του, στην Ακουϊτανία,
ο μέγας και πολύς Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος,
που έσπερνε τον τρόμο στους αντιπάλους του εντός και εκτός μάχης,
θα έβρισκε άδοξο θάνατο από το βέλος ενός παιδιού,
που τον μισούσε για το κακό που είχε κάνει στην οικογένειά του…
(http://i.telegraph.co.uk/multimedia/archive/00659/news-graphics-2008-_659455a.jpg)
Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος (8 Σεπτεμβρίου 1157 – 6 Απριλίου 1199)
Μια λεπτομέρεια που είναι ελάχιστα γνωστή για τη ζωή του Ριχάρδου,
ήταν ότι εκτός από ατρόμητος πολεμιστής, ήταν και τροβαδούρος.
Οι τροβαδούροι (<οξιτανικό trobar= εφευρίσκω, συνθέτω) ήταν πλανόδιοι μουσικοί,
συνήθως ιππότες με ιδιαίτερη μόρφωση, που κατάγονταν από τη Νότια Γαλλία (Οξιτανία)
και συνέθεταν τραγούδια στη λαϊκή γλώσσα με θέμα κυρίως τον ρομαντικό έρωτα
(ενώ οι τρουβέροι (<γαλλ. trouver= βρίσκω, εφευρίσκω) της Βόρειας Γαλλίας
ειδικεύονταν στα επικά θέματα των σταυροφοριών)
και πάνω σε μια μελωδική γραμμή που επαναλαμβανόταν σε κάθε στροφή.
Η μητέρα του Ριχάρδου, Ελεονόρα της Ακουιτανίας ήταν η πιο γνωστή προστάτιδα των τροβαδούρων.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι οι τροβαδούροι της εποχής έπλασαν τόσους μύθους
γύρω από τον Ριχάρδο που πάντα έλειπε
και τους αφοσιωμένους σ’ αυτόν ευγενείς, όπως τον Ρομπέν των Δασών και τη Μάριαν.
Το τραγούδι που θα ακούσετε είναι το πιο γνωστό από τα τραγούδια του Ριχάρδου.
Το συνέθεσε τον καιρό που ήταν αιχμάλωτος του Γερμανού αυτοκράτορα,
απευθυνόμενος στην ετεροθαλή αδελφή του, Μαρία της Καμπανίας και τους φίλους του,
που ένιωθε ότι τον είχαν εγκαταλείψει και δεν είχαν διάθεση να συγκεντρώσουν τα απαιτούμενα λύτρα…
Ja nuns hons pris
(=Κανείς άνθρωπος φυλακισμένος)
http://www.youtube.com/watch?v=9p2OhO-QsqY
Εδώ θα βρείτε τους στίχους στα μεσαιωνικά γαλλικά και αγγλική μετάφρασή τους: http://colecizj.easyvserver.com/pfricjan.htm
Πηγές:
«Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος»:
1.http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B9%CF%87%CE%AC%CF%81%CE%B4%CE%BF%CF%82_%CE%BF_%CE%9B%CE%B5%CE%BF%CE%BD%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B4%CE%BF%CF%82
2. http://www.historytimes.com/fresh-perspectives-in-history/medieval-history/513-richard-the-lionheart-hero-or-villain
3.http://www.dicksonc.act.edu.au/__data/assets/pdf_file/0013/42250/Crusades_-_The_Reputation_of_Richard_I_the_Lionheart.pdf
4. http://www.newworldencyclopedia.org/entry/Richard_I_of_England
5. Richard I: Αn absent king: http://www.youtube.com/watch?v=1keFurLiNwg
«Οι τροβαδούροι»:
1. http://www.e-zine.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=132
2. http://en.wikipedia.org/wiki/Troubadour
«Οξιτανία»
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BE%CE%B9%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1
«οξιτανική γλώσσα/διάλεκτος»:
1.http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BE%CE%B9%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B3%CE%BB%CF%8E%CF%83%CF%83%CE%B1
2. http://en.wikipedia.org/wiki/Occitan_language
-
Mια γλυκιά καληνύχτα και από εμένα. :-*
Άλλη μια δύσκολη εβδομάδα θα αρχίσει. ???
ΤΙ ΚΑΛΑ ΤΟ ΛΕΕΙ Τ' ΑΗΔΟΝΙ
(Δυτική Θράκη) (http://www.youtube.com/watch?v=49_f9vxhh7E&feature=related)
"...ευκοπώτερον γαρ εστίν κάμηλος δια τρήματος βελόνης εισελθείν
ή πλούσιον εις την βασιλείαν του θεού εισελθείν."
(Μαρκ, Ι' 25)
(http://4.bp.blogspot.com/_-8L5GaF5P_k/TLNMTViIXeI/AAAAAAAAAF0/cF4RaUjwfKI/s1600/nightingale11.jpg)
Που ’σουν εψές λεβέντη μου
Κι αντιπροψές καλά μου
Τι καλά το λέει τ’ αηδόνι
Εψές ήμουν στους ουρανούς
Κι αντιπροψές στους Άγιους
Τον Άγγελό μου φίλευα
Και τον Χριστό κερνούσα
Και την κυρά την Παναγιά
Την επαρακαλούσα
Για να μου δώσει τα κλειδιά
Κλειδιά του Παραδείσου
Ν’ ανοίξω τον Παράδεισο
Να μπω να σεργιανίσω
Να δω που κάθονται οι φτωχοί
Που κάθονται οι αρχοντάδες
Στον ίσκιο κάθονται οι φτωχοί
Στον ήλιο οι αρχοντάδες
Και τους φτωχούς παρακαλούν
Και τους παρακαλούνε
Δώστε φτωχοί τον ίσκιο σας
Και πάρτε τα φλουριά μας
ΥΓ. Πριν από λίγο τελείωσα το αφιέρωμα στο οποίο είχα αναφερθεί ακροθιγώς πριν από λίγες μέρες.
Αφορά μια παρεξηγημένη γλωσσική κοινότητα και τη σχέση της με ένα πανάρχαιο μυστηριώδες σύμβολο
με το οποίο ασχολούνται ιστορικοί, ίσως και βιολόγοι. Το βρήκα τρομερά ενδιαφέρον θέμα και είπα να μοιραστώ τις πληροφορίες και μ' εσάς.
Σκέπτομαι να το αναρτήσω σίγουρα απόγευμα, για να μπορείτε να το διαβάσετε με καθαρό μυαλό,
τη Δευτέρα ή την Τρίτη.
Αν έχετε προτίμηση, πείτε μου μέχρι αύριο.
Όποιος μαντέψει το θέμα, κερδίζει αφιέρωση. :-*
-
Kαλησπέρα. :D
Το αφιέρωμα που υποσχέθηκα γι' αυτήν την εβδομάδα.
Το κηρύκειο του Ερμή
στα χέρια των Βλάχων
Στο Μετσόβο, τη Μηλιά, την Αβδέλα, τη Σαμαρίνα και σε άλλα βλαχοχώρια
πάνω σε υφαντά, κυρίως, όμως, σε μαξιλάρια,
απαντούμε ένα περίεργο εικονικό σύμπλεγμα
μιας ράβδου γύρω από την οποία περιπλέκονται δυο αντικριστά φίδια.
Οι υφάντρες των εν λόγω περιοχών χρησιμοποιούν διάφορα ονόματα γι’ αυτό.
Καμία ωστόσο δεν φαίνεται να γνωρίζει ότι το σύμπλεγμα αυτό
είναι ένα πανάρχαιο μυστηριώδες σύμβολο, γνωστό στην Ελλάδα και ως κηρύκειο του Ερμή…
(http://www.vlahoi.net/images/stories/kirikeiobg.jpg)
Υφαντό βλάχικο μαξιλάρι Βέροιας
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα ένα-ένα από την αρχή.
Α. Κοινότητες των Βλάχων
Γυρνάμε πίσω στον 2ο αιώνα π.Χ. κατά τον οποίο οι Ρωμαίοι καταλαμβάνουν την Ήπειρο,
μετά την υπόλοιπη Ελλάδα και στη συνέχεια, επεκτείνονται προς βορά, μέχρι και τον Δούναβη.
Κατά μήκος της τότε Εγνατίας Οδού, αλλά και σε παρόμοια περάσματα βορειότερα, εγκαθιστούν λεγεώνες.
Οι κάτοικοι των περιοχών αυτών, κατά κανόνα απλοί κτηνοτρόφοι, έρχονται σ’ επαφή μαζί τους,
κάποιοι μπαίνουν στη δούλεψή τους (π.χ μπουρτζόβλαχοι= οι βλάχοι που φυλάνε μπούρτζι, κάστρο)
και σταδιακά αρχίζουν να χρησιμοποιούν μια μορφή της λατινικής
που περιέχει αρκετά στοιχεία του γλωσσικού τους υποστρώματος.
Οι Σλάβοι, που τους συναντούν κατεβαίνοντας στα Βαλκάνια κατά τον Μεσαίωνα,
για να τους αποκαλέσουν, δανείζονται από τους Γερμανούς τον όρο Walach,
που εκείνοι χρησιμοποιούν για τους εκλατινισμένους Κέλτες γείτονες τους (Ουαλλούς, Βαλλόνους),
αποδίδοντάς τον στα σλαβικά ως Vlach.
Κάπως έτσι ξεκινά η ιστορία των περίφημων Βλάχων,
οι οποίοι σε καμία περίπτωση δεν ταυτίζονται με τους γλωσσικά συγγενείς
(λόγω κοινής λατινικής επίδρασης) Ρουμάνους,
παρά τη σχετική ρουμάνικη προπαγάνδα που έχει ξεκινήσει από τον 19ο αιώνα.
Επίσης, μολονότι για αρκετούς Έλληνες η λέξη «βλάχος»
παραπέμπει εσφαλμένα σε άξεστο χωριάτη,
οι πραγματικοί Βλάχοι κάθε άλλο παρά εμπίπτουν σ’ αυτήν την κατηγορία, καθώς:
Πρώτον, εκτός από την κτηνοτροφία, αρκετοί Βλάχοι ασχολήθηκαν με το διεθνές εμπόριο,
μορφώθηκαν, πλούτισαν και γυρίζοντας στην πατρίδα δώρισαν στο ελληνικό κράτος
κτίρια, καράβια, στάδια και πνευματικά ιδρύματα
(π.χ Ζάππας, Τοσίτσας, Αβέρωφ, Σίνας, Αρσάκης, Ριζάρης κά).
Και δεύτερον, ακόμα και όσοι έμειναν απλοί κτηνοτρόφοι κατάφεραν
(λόγω και της επιβεβλημένης επί αιώνες ενδογαμίας)
να διατηρήσουν πανάρχαια πολιτιστικά στοιχεία, όπως λ.χ αρχαίους μύθους, ομηρικές λέξεις,
ενίοτε και ομοιότητες με αρχαίες μορφές κοινωνικής οργάνωσης ή ενδυμασίας
(βλ. γυναικεία στολή Παλαιομάνινας στην Ακαρνανία).
Β. Το κηρύκειο του Ερμή και οι συμβολισμοί του
Ένα πανάρχαιο σύμβολο που διατηρούν οι Βλάχοι στην τέχνη τους είναι, όπως προανέφερα,
το ραβδί με τα δύο αντικριστά φίδια,
σύμπλεγμα που πρωτοσυναντάμε στη σουμεριακή τέχνη της Μεσοποταμίας το 2.144 π.Χ,
το ξαναβρίσκουμε στην Ελλάδα ως κηρύκειο στα χέρια του ψυχοπομπού και αγγελιοφόρου Ερμή,
δηλ. του θεού που έρχεται εξ ανατολών κομίζοντας γνώση και πλούτο (εμπόριο),
αλλά και πολύ αργότερα στην ποιμαντορική ράβδο των χριστιανών επισκόπων.
Στις ίδιες περιοχές συναντάμε ακόμα πιο συχνά την απλή παραλλαγή
με το ένα φίδι περιπεπλεγμένο γύρω από:
•το δέντρο της γνώσης και της ζωής στον Παράδεισο
•το δέντρο με τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων (φίδι Λάδων)
•το δέντρο στην Κολχίδα που φέρει το χρυσόμαλλο δέρας, το οποίο αναζητά ο Ιάσων (<ίαση=θεραπεία)
•το ραβδί του θεραπευτή Ασκληπιού
•το ραβδί του Μωυσή, το οποίο θεραπεύει τους Ισραηλίτες από το δάγκωμα φιδιού (φίδι Nehushtan),
ως προεικόνιση της Σταύρωσης του Χριστού.
Αλλά και όλως τυχαίως και στους Δελφούς ο Απόλλωνας εμφανίζεται να σκοτώνει ένα άλλο φίδι (τον Πύθωνα),
που προστάτευε το μαντείο της Γαίας (πηγή γνώσης) και την Κασταλία Πηγή (πηγή ζωής).
Παντού επανέρχεται το ίδιο μοτίβο με τον ίδιο συμβολισμό.
Είναι το φίδι με τη διχαλωτή γλώσσα που ξεγελά με την αλήθεια και το ψέμα του,
το φίδι που με το δηλητήριο μπορεί να σκοτώσει ή να θεραπεύσει,
το φίδι που αλλάζοντας δέρμα φαίνεται να αναγεννιέται και έρποντας στη γη να βγαίνει από τον Κάτω Κόσμο,
το σοφό φίδι που γνωρίζει όλα τα βότανα και κουλουριάζεται κοντά στις πηγές νερού, στις πηγές της ζωής.
Κι αν το απλό σύμπλεγμα ερμηνεύεται σχετικά εύκολα, τα πράγματα εμπλέκονται,
όπου περιπλέκονται δύο φίδια, όπως στο κηρύκειο του Ερμή,
καθώς θυμίζουν έντονα σε πολλούς τις δύο έλικες του DNA, την πηγή της ζωής.
Να πρόκειται άραγε για σύμπτωση
ή είναι δυνατόν πίσω από το παμπάλαιο αυτό σύμβολο του κηρυκείου
να κρύβεται πανάρχαια γνώση για την αρχή της ζωής;
Κύριος οίδε…
(http://1.bp.blogspot.com/-oAxMp63yRz8/TaqDF_vfclI/AAAAAAAACRc/R9JOup89BuE/s1600/dna-493-1.jpg)
Αριστερά: Κηρύκειο, έμβλημα της Iατρικής Ένωσης στις ΗΠΑ.
Μέση: Ο Ερμής με το Κηρύκειο. Δεξιά: το DNA
Και επειδή εγώ μυστήρια δεν ξέρω να λύνω,
θα κλείσω με ένα ιστορικό γεγονός:
την πυρπόληση από τους Γερμανούς στις 10 Ιουλίου 1943
των βλάχων κατοίκων του Κεφαλόβρυσου (Πλέντζι Μιτζινέι),
στην περιοχή του Πωγωνίου στο νομό Ιωαννίνων,
που αποτυπώθηκε κι αυτό στην προφορική παράδοση των Βλάχων ως πολυφωνικό τραγούδι.
Τους τραγουδιστές συνοδεύει με το κλαρίνο του ο Πετρολούκας Χαλκιάς.
http://www.youtube.com/watch?v=gkjsX92vU4M&feature=related
Πηγές:
Βλάχοι
1. Eλένη Σελλά-Μάζη «Διγλωσσία και κοινωνία», εκδ. Προσκήνιο, σσ. 176-180.
2. http://vlahofonoi.blogspot.com/
3. http://www.vlahoi.net/
4. http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CE%B9
5. http://paleomanina.blogspot.com/
Το κηρυκείο του Ερμή και άλλες εκδοχές του δέντρου της ζωής
1. http://www.vlahoi.net/latest-articles/39-article/321-2010-05-25-20-52-43.html
2. http://www.padamakos.gr/mydocs1/DNA%20_%20OMHROS.pdf
3. http://medical-helpful-info.blogspot.com/2011/01/medical-symbol-of-caduceus.html
4. http://drblayney.com/Asclepius.html
5. http://greeksurnames.blogspot.com/2011/01/blog-post_4636.html
6. http://en.wikipedia.org/wiki/Nehushtan
7. http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AC%CE%B4%CF%89%CE%BD%CE%B1%CF%82_(%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1) (http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AC%CE%B4%CF%89%CE%BD%CE%B1%CF%82_(%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1))
8. http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%B9%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%81%CE%AC%CE%B2%CE%B4%CE%BF%CF%82
Οι συμβολισμοί του φιδιού
http://en.wikipedia.org/wiki/Serpent_(symbolism) (http://en.wikipedia.org/wiki/Serpent_(symbolism))
-
apri...τι να πω...συγχαρητήρια!!! Τι υπέροχες πληροφορίες! Κάθε φορά που κάνεις κάποιο αφιέρωμα πραγματικά είναι η πηγή γνώσεων αξιοθαύμαστων!
bitch μου άρεσε πάαααααρα πολύ το τελευταίο τραγούδι που έβαλες! Ήδη το έχω ακούσει 5 φορές!
Παραθέτω κάτι που είδα και μου άρεσε πολύ. Πρόκειται για κορεάτικο παραδοσιακό χορό, με πανέμορφες γυναίκες και υπέροχη μουσική...Είναι απίστευτα τα πολιτισμικά ηχοχρώματα που υπάρχουν στον πλανήτη μας!
KOREAN TRADITIONAL DANCE (http://www.youtube.com/watch?v=3McaqreoeXY)
-
Σας ευχαριστώ πολύ όλους. :-*
Χαίρομαι που σας άρεσε. Κουράστηκα λίγο, γιατί ενώ για τους βλάχους είχα ψάξει παλιότερα, το θέμα με το κηρύκειο δεν το γνώριζα καθόλου.
Ήταν ανακάλυψη της τελευταίας στιγμής, οπότε ήθελε λίγο ψάξιμο παραπάνω. Νομίζω όμως ότι άξιζε τον κόπο. Έμαθα πολλά ψάχνοντας γι' αυτό.
ΥΓ. Μάρκο, δεν ξέρω πως, αλλά ο τίτλος του τραγουδιού που έβαλες, ταίριαξε πολύ στη διάθεση που είχα τώρα το απόγευμα... Το έβαλες και με μεγάλα γράμματα. Όταν το πρωτοείδα, ένιωσα σαν να μου έστειλε μήνυμα το σύμπαν, ένα πράγμα. ;D ;D
-
Κατάλαβα από χθες ποια θα ήταν η αφιέρωση της apri….δεν σας το είπα γιατί δεν ήθελα να κερδίσω ετσι την αφιέρωση της. ;)
θα προτιμούσα να μου αφιερώνει σε ανύποπτο χρόνο ;) …και όχι μετά από "επιτυχία". :D
Να προσθέσω ότι μέχρι πριν λίγα χρόνια…..οι έλληνες βλαχόφωνοι ,ενδιαφερόμενοι να σπουδάσουν στην Ρουμανία…έπρεπε να παρουσιάσουν στις ρουμανικές αρχές βεβαίωση από τον κοινοτάρχη ότι είναι "βλάχικης καταγωγής.....(χωρις να ειμαι σιγουρος μαλλον θα επρεπε να αναγραφει οτι ειναι ρουμανοβλαχος).
Οι βεβαιώσεις αυτές δίνονταν αφειδώς στους έλληνες βλαχόφωνους ( αρκετοί βλάχοι ΠΕ-11 έχουν σπουδάσει στην Ρουμανία) και στις περισσότερες των περιπτώσεων χωρίς να γνωρίζουν το παιχνίδι που παίζονταν σε βάρος της ελλάδας από τους ρουμάνους οι οποίοι προσπαθώντας να εκμεταλλευτούν τους έλληνες βλάχους έθεταν θέμα ύπαρξης ρουμάνικης μειονότητας στην ελλάδα.
Ένας εκ των "συμμάχων" των ρουμάνων ήταν ο βλαχόφωνος έλληνας δημοδιδάσκαλος Διαμαντής.
και για να ειμαι στο θεμα.... ακουστε/δείτε ;).......μια ωραια βουλγαρα βλαχα :P..
(πλακα κανω ,δεν ξερω αν ειναι). :D
Galena
http://www.youtube.com/watch?v=WcJNB1ijCdw&NR=1
-
Κατάλαβα από χθες ποια θα ήταν η αφιέρωση της apri….δεν σας το είπα γιατί δεν ήθελα να κερδίσω ετσι την αφιέρωση της. ;)
θα προτιμούσα να μου αφιερώνει σε ανύποπτο χρόνο ;) …και όχι μετά από "επιτυχία". :D
Έτσι είναι όπως τα λες για τους Ρουμάνους. Με το ζόρι να παρουσιάσουν τους Έλληνες και άλλους Βαλκάνιους Βλάχους ως Ρουμάνους...
Ως προς το θέμα του αφιερώματος, τo περίμενα ότι θα το μάντευες ως γείτων των Βλάχων, αλλά περίμενα να σου αφιερώσω κάτι πιο σχετικό μ' εσένα.
Μια και το προτιμάς σε ανύποπτο χρόνο, το ετοίμασα τώρα για εσένα. :D
Οι Μαύροι Φυγάδες
«Νομάδες από πανάρχαια μήτρα κτηνοτρόφων,
τσελιγκάδες, τσοπάνοι, προβαταραίοι,
χωρίς δική τους γη και μόνιμη κατοικία.
Περπατάρηδες και κόσμος από λόγγα.
Αυτοί είναι οι Σαρακατσάνοι.
Ζούνε στους κάμπους τον χειμώνα
κι ανεβαίνουν στα βουνά το καλοκαίρι.
Η ζωή τους είναι ένα ταξίδι, μια αδιάκοπη μετακίνηση».
Αγγελική Χατζημιχάλη
Στην οροσειρά της κεντρικής και νότιας Πίνδου με επίκεντρο τα Άγραφα,
χώρος που λόγω της γεωφυσικής του κατάστασης ήταν απάτητος και μη καταγεγραμμένος σε κανένα επίσημο βιβλίο,
κατοικούσε από την αρχαιότητα ένας ελληνικός νομαδικός πληθυσμός, ανυπότακτος και περήφανος.
Δεν εγκαθίσταντο ποτέ σε χωριά, όπως οι γείτονες τους Βλάχοι,
δεν ασχολούνταν με το εμπόριο, τις τέχνες ή τα γράμματα.
Οργανώνονταν σε τσελιγκάτα,
ένα είδος συγγενικού ποιμενικού συνεταιρισμού,
όπου τον πρώτο ρόλο είχε ο εκλεγμένος από τις «φάρες» τσέλιγκας,
δίδασκαν ο ένας τον άλλο ελληνικά και αριθμητική,
έλυναν τις δικαστικές διαφορές μεταξύ τους
και κυρίως μετακινούνταν συνεχώς:
Από τη γιορτή του Αγίου Γεωργίου (άνοιξη) έπαιρναν τα βουνά, για να βρουν τόπους βοσκής
και του Αγίου Δημητρίου (φθινόπωρο) κατέβαιναν στις πεδιάδες,
για να ξεχειμωνιάσουν μέσα στα κονάκια τους στα χειμαδιά.
Μετά την Άλωση, λέγεται πως οι Σαρακατσάνοι πρωτοφόρεσαν μαύρα ρούχα σε ένδειξη πένθους.
Το γεγονός σε συνδυασμό με τη συνεχή μετακίνησή τους και τον απείθαρχο χαρακτήρα τους
(χαρακτηριστικό δείγμα ο περίφημος Σαρακατσάνος πολεμιστής Κατσαντώνης)
λέγεται πως οδήγησε τους Τούρκους να τους ονομάσουν «Καρακατσάν»
(καρά =μαύρος και κατσάν=φυγάς, ανυπότακτος ), δηλ. «μαύρους φυγάδες»,
χαρακτηρισμός από τον οποίο προήλθε και το σημερινό παρεφθαρμένο όνομά τους: Σαρακατσάνοι.
Αργότερα, στα χρόνια του Αλή Πασά, διασκορπίστηκαν
προς την υπόλοιπη ηπειρωτική Ελλάδα (Μακεδονία, Θράκη, Ρούμελη, Πελοπόννησο).
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/d/d1/Sarakatsani_women_Mitsikeli_1922.jpg)
Σαρακατσάνες στο Μιτσικέλι Ιωαννίνων, 1922.
Αυτοί είναι, λοιπόν, οι περήφανοι Σαρακατσάνοι,
που παρά τις αντιξοότητες της ζωής τους,
κατάφεραν να μας αφήσουν υπέροχα ξυλόγλυπτα, όμορφα υφαντά,
ήθη και έθιμα αιώνων.
Ένα τέτοιο έθιμο είναι κι αυτό του «φλάμπουρα» στο γάμο,
κατά το οποίο ο γαμπρός κρατούσε μια σημαία,
η οποία ραβόταν με ολόκληρη ιεροτελεστία
και είχε στην κορυφή ένα σταυρό με μήλα με γονιμικό συμβολισμό.
(http://4.bp.blogspot.com/-2ma0x0IDgi0/Tes2x4LjJBI/AAAAAAAAENM/HRqi2RaLPGg/s320/sarakats-v2-5e.jpg)
Και φυσικά, καθ’ όλη τη διάρκεια του ραψίματος του φλάμπουρα, τραγουδούσαν…
Χορό κι αν θέλεις φλάμπουρα
http://www.youtube.com/watch?v=QMscfR6-lAY
Πηγές:
Σαρακατσάνοι
1.http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CE%B9
2.http://www.apodimos.com/arthra/06/May/OI_SARAKATSANOI_ALOTE_KAI_TORA/index.htm
3. http://www.sarakatsanos.net/index.php?option=com_content&task=view&id=131&Itemid=140
Το έθιμο του Φλάμπουρα
1.http://ellas2.wordpress.com/2010/08/29/%CF%83%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%B4%CE%BF%CF%83%CE%B7-%CE%BF-%CF%86%CE%BB%CE%AC%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B1%CF%82/
2. http://www.lepeniotis.gr/arthra/flampoyras.htm
-
apri....σ ΄ευχαριστω για την αφιερωση :)..........για τους ρουμάνους ,ναι έτσι είναι.
για μας λοιπον τους σαρακατσανους......."λενε"πως το ονομα εχει τις ριζες του απο το μακεδονικο δορυ την σαρισα.
Η σάρισα ήταν αρχαίο όπλο, ένα δόρυ μεγάλου μήκους, το βασικό επιθετικό όπλο της μακεδονικής φάλαγγας
ήταν κατασκευασμένη από σκληρό ξύλο κρανιάς ,δέντρο που αφθονεί στα βουνά της δυτικής Μακεδονίας φτάνει σε μεγάλο ύψος με ευθύ κορμό, παρέχοντας έτσι δόρατα με μεγάλο μήκος, σχετικά ελαφρά, με σκληρότητα και αντοχή.
Σάρισες ονομάζονταν τα μακεδονικά δόρατα και προ του Φιλίππου, αυτός όμως είναι που επινόησε την αύξηση του μήκους τους και ως εκ τούτου δημιούργησε τη μακεδονική φάλαγγα.
Η λέξη είναι άγνωστης ετυμολογίας ουτε γνωριζω πως το συνδεουν οι παλιοι σαρακατσανοι.
σε μενα αρεσει αυτη η "ερμηνεια".......και αυτη κρατω ;D
εικονα με την μακεδονικη σαρισα.
(http://myweb.unomaha.edu/~mreames/Alexander/Jones/Jones_pezhetairoi_sarissa_sm.jpg)
Μάρθα Φριτζήλα.
Το παιδί και η φλογέρα
Μιά φορά κι έναν καιρό παιδί φτιάχνει φλογέρα
τον είδε η αγάπη του , μιλάει στον αέρα :
- Καρδιά μου δέκα δάχτυλα γιατί ένδεκα οι τρύπες ;
κοιτάζει αυτός τα μάτια της , του ουρανού πλανήτες
Μιά φορά κι έναν καιρό παιδί φτιάχνει φλογέρα
σαν είδε την αγάπη του μιλάει στον αέρα :
- Την τρύπα την ενδέκατη την έχω παραθύρι
ν' ανοίγω κι ο αγέρας σου να μπαίνει με την γύρη.
- Τη φλογέρα να ρουφώ , να μην την φυσάω
να σκάσουνε τα χείλη μου να ζεσταθεί η καρδιά μου
Μια φορά κι έναν καιρό το παιδί και η φλογέρα
σμίξανε τα χείλη τους .
http://www.youtube.com/watch?v=o5mlHMp_uxo
καλό απογευμα
-
πολυ ενδιαφερον και αυτο το αφιερωμα apri μου.
τωρα μαλιστα θα μπορω να λεω στο μπαμπα μου, που αναρωτιοταν παντα, οτι δε φταιω εγω για το χαρακτηρα μου αλλα το οτι γεννηθηκα σαρακατσανα! ;D
Τριανταφυλλιά (Γυναικείος Σαρακατσάνικος Χορός)
http://www.youtube.com/watch?v=lcMb7aXhoQA
-
ΒΑΡΚΟΥΛΑ
http://www.youtube.com/watch?v=NlkSNpp8h6M
Ωρέ βαρκούλα, ναι, κι αμάν αμάν,
βαρκούλα έρχεται απ' τη Χιό.
Ωρε βαρκούλα έρχεται απ' τη Χιό
την άκρη ακρη το γυαλό
Ωρε βαρκουλα μ', τι κι αμαν αμαν,
βαρκουλα μ' τι χαλευ'ς εδω.
Ωρε βαρκούλα μ' τι χαλευ'ς εδώ,
μες στο δικό μας το γυαλό.
Ωρέ ήρθα να ιδουν, κι αμάν αμάν,
ήρθα να ιδούν τα μάτια μου.
Ήρθα να ιδουν τα μάτια μου,
πώς τα περνάει η αγάπη μου.
Ωρέ μην ήβρε αλλού, κι αμάν αμάν,
ωρέ μην ήβρε αλλού κι αγάπησε.
Μωρε μην ήβρε αλλού κι αγάπησε,
κι εμένα μ' απαράτησε.
Και μια που έκανα ιδιαίτερο λόγο για τους Σαρακατσάνους, θυμήθηκα τώρα κάτι πολύ ενδιαφέρον που παρατήρησα πριν από λίγες μέρες στο παραπάνω σαρακατσάνικο τραγούδι που έβαλες giota.
Αν προσέξεις ακούγοντάς το, όπου το τραγούδι έχει "ου", ο τραγουδιστής (είναι Σαρακατσάνος ; ) προφέρει ένα κλειστό "ο".
Όλως περιέργως, όμως, έτσι πρόεφεραν το "ου" οι Έλληνες κατά την κλασική εποχή (5ος-4ος αιώνας π.Χ)...
Ερώτηση λοιπόν προς Σαρακατσάνους του φόρουμ:
Το προφέρουν ακόμη έτσι οι Σαρακατσάνοι; Γιατί αν ναι, είναι εντυπωσιακό στοιχείο.
ΥΓ. Paraxene, λίγο προς παρετυμολογία μου μοιάζει αυτή με τη "σάρισα". Πρώτον, γιατί οι Σαρακατσάνοι είχαν ως κοιτίδα την Πίνδο, οπότε δεν βλέπω τι σχέση μπορεί να έχουν με τη μακεδονική σάρισα. Άσε, που έτσι εξηγούνται μόλις τρεις φθόγγοι της λέξης (σαρ-). Οι υπόλοιποι; Απλώς... εμφανίστηκαν;
Αυτά βέβαια με όση βεβαιότητα μπορεί να μιλά κανείς για θέματα ετυμολογίας λέξεων που χάνονται στο παρελθόν.
-
πολυ ενδιαφερον και αυτο το αφιερωμα apri μου.
τωρα μαλιστα θα μπορω να λεω στο μπαμπα μου, που αναρωτιοταν παντα, οτι δε φταιω εγω για το χαρακτηρα μου αλλα το οτι γεννηθηκα σαρακατσανα! ;D
Τριανταφυλλιά (Γυναικείος Σαρακατσάνικος Χορός)
http://www.youtube.com/watch?v=lcMb7aXhoQA
και συ "τσουπρα μ" ;D..... σαρακατσανα;;
apri οι περισσοτεροι σαρακατσανοι εζησαν .....και βρισκονται στη μακεδονια......ακομη και μεις οι της κεντρικης ελλαδας μεχρι πριν λιγα χρονια .....πηγαινοερχομασταν με τα κοπαδια στη μακεδονια.( εγω δεν το προλαβα).....το κορδελιο στη θεσ/νικη εχει εναν απο τους πιο ζωντανους και πολυπληθείς συλλογους σαρακατσανων.....οχι πως ειναι δειγμα....ετσι για την" ιστορια".
-
apri οι περισσοτεροι σαρακατσανοι εζησαν .....και βρισκονται στη μακεδονια......ακομη και μεις οι της κεντρικης ελλαδας μεχρι πριν λιγα χρονια .....πηγαινοερχομασταν με τα κοπαδια στη μακεδονια.( εγω δεν το προλαβα).....το κορδελιο στη θεσ/νικη εχει εναν απο τους πιο ζωντανους και πολυπληθείς συλλογους σαρακατσανων.....οχι πως ειναι δειγμα....ετσι για την" ιστορια".
To ότι βρίσκονται στη Μακεδονία πολλοί δεν το αμφισβητώ. Το ίδιο ισχύει και για τους Βλάχους.
Απ' ό,τι έχω διαβάσει ωστόσο, η κοιτίδα και των μεν και των δε ήταν η δυτική Ελλάδα και όχι η βόρεια.
Προς βόρεια Ελλάδα ανηφόρισαν επί Τουρκοκρατίας και ειδικά επί Αλή Πασά.
Σκέψου επίσης πώς ονόμαζαν οι Τούρκοι τον πιο γνωστό Σαρακατσάνο "κλέφτη":
Κατσάν (=φυγάς)- Αντώνης= Κατσαντώνης.
-
apri πάλι εξαιρετικό το αφιέρωμά σου! :) Όταν βρεις χρόνο και αν ενδιαφέρεσαι μην αφήσεις εμάς τους καραγκούνηδες παραπονεμένους... ;)
Kara Gün
Η μαύρη μέρα
“Οι καραγκούνηδες χώρισαν απ’ τους γύφτους.
Τράβηξαν για το χωριό τους, που μόλις υψωνόταν πάνω απ’ το χώμα.
Ούτε ένας καπνός δε στεφάνωνε τις χαμηλές στέγες.
Ούτε μια φωνή δε ζωντάνευε τους μίζερους αυλαγάδες.
Όλοι -άντρες, γυναίκες και παιδιά- είχαν πάει στο θέρο.
Μέσα στο λυκοφώτισμα, η ανάρια παρέα τους σερνόταν αμίλητη κι άχαρη.
Κανένα πρόσχαρο χρώμα πάνω στα ξεραμένα κορμιά.
Όλοι φορούσαν βαριά σιγκούνια από μαύρο μαλλί,
ξεβαμμένο απ’ τον ήλιο, ποτισμένο απ’ τις βροχές και τους ιδρώτες.
Καθώς περνούσαν μπροστά απ’ το κονάκι , που ήταν λίγο πιο έξω απ’ το χωριό,
χαιρέτισαν τον αφέντη τους τον τσιφλικά, καμπουριάζοντας το κορμί.
Άχνα δεν βγήκε απ’ το λαρύγγι τους….
Η γη ήταν χτήμα του τσιφλικά.
Κι οι καραγκούνηδες τη δούλευαν από πατέρα σε παππού, την πότιζαν με τον ιδρώτα τους,
για να δίνουν το μισό γέννημα στον αφέντη.”
Aπoσπάσματα από το μυθιστόρημα του Μ. Καραγάτση «Το μπουρίνι» (1935)
(http://www.ota.gr/media/250px/MSC/79c6d15ad4a5cf0b9078fd6e20ddbca5.jpg)
Καραγκούνηδες αποκαλούνται οι κάτοικοι των πεδινών τμημάτων του Θεσσαλικού κάμπου
κυρίως στην Καρδίτσα και σε ορισμένα χωριά των Φαρσάλων και των Τρικάλων.
Η ονομασία τους προέκυψε κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας,
όταν απασχολούνταν σαν κολίγοι στα τσιφλίκια των τούρκων αφεντάδων.
«Kara Gün» στα τούρκικα σημαίνει «μαύρη μέρα» ή μεταφορικά «κακή μέρα»,
ενώ ως μια λέξη είναι ένα συχνότατο τουρκικό επώνυμο, όπως και το Akgün (=άσπρη μέρα).
Να είχαν στο μυαλό τους οι Τούρκοι τα συχνά καλοκαιρινά μπουρίνια,
όταν μαύριζε ο θεσσαλικός ουρανός ή τις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης;
Να υπάρχει κάποια άλλη εξήγηση;
Όσες άλλες ετυμολογίες έχουν προταθεί, όμως, είναι κι αυτές αμφίβολες.
Αυτό για το οποίο δεν υπάρχει καμία αμφιβολία είναι η ομορφιά της φορεσιάς της Καραγκούνας,
καθώς παρουσιάζει πρωτοφανή ποικιλία σε φυτικό και ζωικό διάκοσμο
και διακρίνεται σε επίσημη καλοκαιρινή, επίσημη χειμωνιάτικη, καθημερινή και νυφιάτικη.
Δεν είναι τυχαίο ότι υμνήθηκε στο θρυλικό τραγούδι «Καραγκούνα»
που αποτελεί και έναν από τους κυριότερους χορούς της Θεσσαλίας.
Εσείς όμως δεν θα ακούσετε τραγούδι για την Καραγκούνα με την αρχοντική της φορεσιά,
αλλά για την Καραγκούνα της καθημερινής σκληρής ζωής που πάει να πλύνει στο ποτάμι…
ΚΑΡΑΓΚΟΥΝΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΠΛΥΝΕΙ
http://www.youtube.com/watch?v=qEjPzKVYy58&feature=related
Καραγκούνα πάει να πλύνει
κι ο βοριάς δεν την αφήνει.
Τα ποτάμια παγωμένα
τα νερά κρυσταλλωμένα.
Αστηνε βοριά να πλύνει
και νυφούλα θε' να γίνει.
Να τα πλύνει να τ' απλώσει
να στεγνώσουν πριν νυχτώσει.
Πλεν' την προίκα που 'χει γνέσει
στον καλό της για ν' αρέσει.
Πηγές:
http://gym-mitrop.kar.sch.gr/history.htm
http://www.e-karditsa.gr/culture05.php
http://www.nooz.gr/page.ashx?pid=9&aid=317828
-
Καλησπέρα σε όλους. :)
Ένα ακόμη αφιέρωμα σε συνέχεια εκείνου της προηγούμενης Δευτέρας, που αφορούσε το κηρύκειο του Ερμή.
http://www.pde.gr/index.php?topic=4963.26754
Μυθικοί ήρωες
στα χνάρια των σαμάνων
Στο Βάνι της Γεωργίας, κοντά στον αρχαίο ποταμό Φάση, ήδη από τον 19ο αιώνα
οι ανασκαφές έχουν φέρει στο φως αρχαία κοσμήματα φτιαγμένα με το ίδιο ακριβώς υλικό
με το οποίο έχουν κατασκευαστεί κάποια άλλα κοσμήματα (15ο-13ο αιώνα π.Χ)
που βρέθηκαν εσχάτως στη θέση Καζανάκι του Βόλου:
από ποταμίσιο χρυσό (ενδεχομένως της αρχαίας Κολχίδας).
Η ανακάλυψη αυτή έρχεται να «δέσει» με πολλές αρχαίες μαρτυρίες,
όπως αυτή του Στράβωνα που στα «Γεωγραφικά» του (Ι. 2.39) μας πληροφορεί μεταξύ άλλων
ότι στα ποτάμια της Γεωργίας συνήθιζαν ακόμα και στην εποχή του
να περισυλλέγουν χρυσή σκόνη με προβιές που τοποθετούσαν κόντρα στο ρεύμα.
Μήπως όλα αυτά επιβεβαιώνουν την υπόθεση αρχαιολόγων και ιστορικών
ότι η Αργοναυτική Εκστρατεία στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας δεν είναι ένας απλός μύθος
και ότι ο Ιάσονας δεν αναζητούσε ένα απλό χρυσόμαλλο δέρμα (χρυσόμαλλο δέρας),
αλλά την εκμετάλλευση του χρυσού και την τεχνογνωσία περισυλλογής του;
Και η ιστορία του Ιάσονα ίσως να μην είναι η μοναδική αυτού του είδους.
Υπάρχουν κι άλλες ιστορίες μυθικών ηρώων που φαίνεται να αντανακλούν κι αυτές
τις εμπειρίες των Μυκηναίων ναυτικών και εμπόρων,
οι οποίοι τόλμησαν να εξερευνήσουν πλούσια μέρη πέρα απ’ το Αιγαίο,
στην αφιλόξενη Μαύρη Θάλασσα και ακόμα πιο μακριά, στην Υπερβορεία (Σιβηρία ?),
και ήλθαν σ’ επαφή με τους λαούς των περιοχών αυτών (Θράκες, Σκύθες, Κιμμέριους, Καυκάσιους)
και τον πολιτισμό τους.
Έτσι, βρήκαν πολύτιμα μέταλλα, σιτηρά, πολύτιμη τεχνογνωσία,
αλλά….. και τη μακραίωνη σαμανιστική τους παράδοση:
Οι Σαμάνοι (<shaman= αυτός που γνωρίζει),
που πρωτοεμφανίστηκαν στη Σιβηρία και την Κεντρική Ασία ήδη από την Παλαιολιθική Εποχή,
ήταν γνώστες των δυνάμεων των φυτών, ενορατικοί θεραπευτές και πνευματικοί σύμβουλοι,
που εφάρμοζαν την τεχνική της έκστασης,
κατά την οποία η ψυχή τους εγκατέλειπε το σώμα
και «πέταγε» στα ουράνια ή κατέβαινε στον Κάτω Κόσμο, για να αποκτήσει γνώση επικοινωνώντας με άλλα πνεύματα.
(αντίληψη που οδήγησε τελικά και στην ιδέα της μετεμψύχωσης
βλ. στην Ελλάδα αντιλήψεις των Πυθαγόρειων)
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/1/15/%CE%9C%CE%B1%CF%8D%CF%81%CE%B7%CE%98%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%B1.PNG)
Ας ξαναγυρίσουμε όμως πίσω στη Γεωργία και τον Ιάσονα,
για να δείτε μια σειρά από περίεργες συμπτώσεις.
Ο Ιάσονας, λοιπόν, μεγαλώνει με το όνομα Διο-μήδης
(<μέδω=φροντίζω, κυριαρχώ και μήδομαι=σκέπτομαι, μηχανεύομαι, φροντίζω)
και πάνω στο βουνό Πήλιο δέχεται μαθήματα πάνω στα θεραπευτικά βότανα από τον Κένταυρο Χείρωνα.
Λέγεται μάλιστα ότι αποδείχθηκε τέτοιο ταλέντο, που μετονομάστηκε σε Ιάσονα, δηλ. θεραπευτή (<ίασις=θεραπεία).
Ο Ιάσονας, λοιπόν, ξεκινά για την Κολχίδα, για να βρει το χρυσόμαλλο δέρας,
το οποίο έχει μαγικές θεραπευτικές ιδιότητες και όλως τυχαίως βρίσκεται σε ένα δέντρο το οποίο φυλάσσει ένα φίδι
(θα θυμάστε τους συμβολισμούς του φιδιού στο κηρύκειο του Ερμή).
Επίσης, όλως τυχαίως κλέβει την κόρη του βασιλιά, την Μήδ-εια,
ιέρεια μιας χθόνιας θεότητας, της Εκάτης, που γνωρίζει πολύ καλά τη δράση των γεωργιανών βοτάνων.
Μάλιστα, λέγεται πως οι Ρωμαίοι, ορμώμενοι από αυτήν τη γνώση της Μήδειας,
κάνουν λόγο για herba medica, απ’ όπου προκύπτουν αργότερα οι λέξεις
medicamentum (=φάρμακο), medicus (=ιατρός) και medicina (=ιατρική).
Στην ίδια εκστρατεία συμμετέχουν και άλλοι τρεις διάσημοι ήρωες:
Ο Ηρακλής, που σε έναν από τους άθλους του, πηγαίνει στη χώρα των Υπερβορείων,
για να κλέψει τα θεραπευτικά χρυσά μήλα των Εσπερίδων, τα οποία φυλάσσονται από το φίδι Λάδων
(όπως ο Αδάμ στον Παράδεισο κλέβει το μήλο από το δέντρο της ζωής/γνώσης, που φυλάσσεται από ένα φίδι),
ενώ σε άλλη περίπτωση κατεβαίνει στον Κάτω Κόσμο, για να αιχμαλωτίσει τον Κέρβερο με τη φιδίσια ουρά
και ελευθερώνει και τον Θησέα, που επιδίωκε να επαναφέρει στη γη την Περσεφόνη.
Ο Ορφέας, ο οποίος γητεύει τους πάντες με τη θεσπέσια μουσική
που παίζει με τη λύρα που του χάρισε ο Υπερβόρειος Απόλλων,
κατεβαίνει κι αυτός στον Άδη, για να επαναφέρει στη ζωή τη γυναίκα του Ευρυδίκη,
που είχε πεθάνει από δάγκωμα φιδιού, αλλά δεν τα καταφέρνει,
γιατί υπερβαίνει το όριο γνώσης του Άδη που του θέτουν οι θεοί.
Ο Θησέας, που στο δρόμο του για την Αθήνα,
περνά από τις έξι εισόδους του Άδη, που βρίσκονται κατά μήκος του Σαρωνικού Κόλπου
και φυλάσσονται από έξι χθόνιες μορφές-ληστές.
Όταν τελικά τους σκοτώνει και φθάνει στην Αθήνα,
βρίσκει τη Μήδεια να έχει παντρευτεί τον πατέρα του…
(http://www.astroturkiye.com/wp-content/uploads/altin-post-miti.jpg)
Άγαλμα της Μήδειας που κρατά το χρυσόμαλλο δέρας στο Βατούμι (πόλη της αρχαίας Κολχίδας) στη Γεωργία
Υπάρχουν όμως και άλλοι δυο αρχαίοι ήρωες,
στις περιπέτειες των οποίων συναντάμε περίεργες συμπτώσεις.
Ο Περσέας παίρνει απ’ τους Υπερβόρειους ένα σπαθί και μια μαγική πανοπλία,
και από τον χθόνιο Ερμή τα φτερωτά σανδάλια του,
για πετάξει μαγικά στο βράχο, όπου βρίσκεται η Μέδ-ουσα με τα φιδίσια μαλλιά, και να τη σκοτώσει.
Το αίμα της δεξιάς πλευράς της θεραπεύει και της αριστερής φαρμακώνει.
Η Αθηνά παίρνει ένα μπουκάλι με το θεραπευτικό αίμα
και το δίνει στον θεραπευτή Ασκληπιό, μαθητή του Κένταυρου Χείρωνα.
Αργότερα, ο Περσέας σώζει την Ανδρο-μέδα και την παντρεύεται.
Τέλος, ο Οδυσσέας στο μεγάλο ταξίδι της επιστροφής
πηγαίνει και στο νησί της πολυπλόκαμης χθόνιας Κίρκης, θείας της Μήδειας,
που με τα βοτάνια της μαγεύει τους ανθρώπους.
Ο Οδυσσέας, για να γλιτώσει, πίνει ειδικό αντίδοτο,
με σύσταση του Ερμή, του κατόχου του κηρυκείου.
Η Κίρκη έχει 4 θεραπαινίδες (όσες και οι βάσεις του DNA; ),
ενώ οι σύντροφοι του Οδυσσέα χωρίζονται σε δυο ομάδες των 23 ατόμων
(όσα είναι τα χρωματοσώματα στο κύτταρο; ).
Όταν η Κίρκη αναγκάζεται από τους θεούς να τον αφήσει ελεύθερο,
τον συμβουλεύει πώς να κατέβει στον Κάτω Κόσμο,
για να συναντήσει την ψυχή του μάντη Τειρεσία και να πάρει πληροφορίες.
Σε όλες τις ιστορίες πέφτουμε πάνω στο ίδιο μοτίβο:
Ένας άνθρωπος που αποκτά τη γνώση των προγενέστερων χθόνιων θεοτήτων
σχετικά με τη θεραπεία, την αρχή της ζωής…
Αναρωτιέμαι λοιπόν:
Είναι δυνατόν σε όλες αυτές τις ιστορίες να αποτυπώνεται,
εκτός των εμπορικών περιπλανήσεων των Ελλήνων,
και η διάδοση της σαμανιστικής παράδοσης στον ελληνικό χώρο,
η πρώτη προσπάθεια του ανθρώπου στην ιστορία του πολιτισμού
να αναζητήσει μέσα από τα εκστατικά ταξίδια
τις αρχές του κόσμου και το νόημα της ζωής,
και να «ελέγξει» μέσω αυτής της γνώσης τις δυνάμεις που καθορίζουν τη ζωή του;
Και μ’ αυτό το ερώτημα στο μυαλό,
θα σας γυρίσω για τρίτη και τελευταία φορά στη Γεωργία,
για να πάρετε μια εικόνα του τόπου που αντίκρισε ο Ιάσονας, όταν αναζητούσε το χρυσόμαλλο δέρας.
Ακούγεται το παραδοσιακό γεωργιανό τραγούδι:
SHENMA SURVILMA DAMLIA
http://www.youtube.com/watch?v=EDckWEoVmns
Πηγές:
Ο Ιάσων στη Γεωργία
1.Mαριάννα Κορομηλά «Ευτυχισμένος που έκανε το ταξίδι του Οδυσσέα», εκδ. Άγρα.
2.http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=250086
3.http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=114060
4.http://en.wikipedia.org/wiki/Golden_Fleece
Η Μήδεια και η ιατρική
1.http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC1297495/
2.http://en.wikipedia.org/wiki/Medea
3.http://svanetitrekking.ge/eng/flora.htm
4.http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC195119/pdf/mlab00237-0040.pdf
Ο Θησέας στον Κάτω Κόσμο
http://en.wikipedia.org/wiki/Theseus
Η Kίρκη και η ιατρική
1.http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AF%CF%81%CE%BA%CE%B7
2.http://en.wikipedia.org/wiki/Circe
3.http://www.padamakos.gr/mydocs1/DNA%20_%20OMHROS.pdf
Ο Περσέας και η Μέδουσα
http://argolikivivliothiki.gr/2009/11/18/%CF%80%CE%B5%CF%81%CF%83%CE%AD%CE%B1%CF%82/
Σαμάνες
1.E. R. Dodds, «Οι Έλληνες και το παράλογο, εκδ. Καρδαμίτσα
2.http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82
3.http://www.nea-acropoli.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=238:2008-03-24-17-16-45&catid=67:2008-03-23-17-34-25&Itemid=98
4.http://library.thinkquest.org/27130/eng/5.htm
Υπερβόρεια χώρα
http://en.wikipedia.org/wiki/Hyperborea
-
Aρχή του παραμυθιού. Καλησπέρα στην αφεντιά σας. :-*
Ο νυχτερινός χορός
«Ήταν ένα χειμωνιάτικο βράδυ του Νοέμβρη.
Το ομορφότερο κορίτσι όλων των νησιών, ξεκίνησε να πάει μέχρι την πηγή για να γεμίσει νερό,
όμως καθώς περπατούσε το πόδι της γλίστρησε και το κορίτσι έπεσε στο έδαφος.
Θεώρησε πως είναι κακός οιωνός και όπως σηκώθηκε και κοίταξε γύρω της,
της φάνηκε πως βρισκόταν σε ένα παράξενο και άγνωστο τόπο.
Όλα γύρω της έμοιαζαν να είναι διαφορετικά, λες και κάποιος τα μάγεψε και μεταμορφώθηκαν.
(http://www.crazywebsite.com/Website-Clipart-Pictures-Videos/Saint-Patricks-Day/Wallpaper_Irish_Bunratty_Castle_County_Clare-400x300.jpg)
Σε μικρή σχετικά απόσταση από εκεί που βρισκόταν,
διέκρινε μια μεγάλη συντροφιά μαζεμένη γύρω από μια εκθαμβωτική φωτιά.
Προχώρησε αργά προς το μέρος τους ώσπου βρέθηκε ανάμεσα στην παρέα.
Εκείνοι παρέμειναν σιωπηλοί να την κοιτάζουν και τότε η κοπέλα φοβήθηκε και γύρισε να φύγει μακριά τους,
αλλά δε μπορούσε.
Τότε ένας γοητευτικός νεαρός που έμοιαζε με πρίγκιπα,
όπως φορούσε τον κατακόκκινο μανδύα του και μια χρυσαφένια κορδέλα στα μακριά ξανθά μαλλιά του,
την πλησίασε και της ζήτησε να χορέψει μαζί του.
"Είναι πολύ ανόητο εκ μέρους σας, κύριε, να μου ζητάτε να χορέψουμε", του είπε,
"δεν υπάρχει καθόλου μουσική."
Τότε εκείνος, σήκωσε το χέρι του ζωγραφίζοντας ένα σημάδι στον αέρα
και από την μεγάλη συντροφιά που καθόταν γύρω από τη φωτιά
ξεκίνησε η πιο γλυκιά μουσική που είχε ακούσει.
http://www.youtube.com/watch?v=4sfhbm0xNOc&feature=related
Ο νεαρός άντρας πήρε το χέρι της και χόρευαν και στροβιλίζονταν
ώσπου το φεγγάρι και τα αστέρια χάθηκαν από τον ουρανό.
Ένιωθε σαν να πετούσε στον αέρα
και τίποτα στον κόσμο δεν είχε σημασία πια
εκτός από τη γλυκιά μουσική και το χορό με τον νεαρό πανέμορφο άντρα.
Όταν τελείωσε ο χορός, ο νεαρός άντρας την ευχαρίστησε και την κάλεσε να δειπνήσει μαζί τους.
Τότε είδε ένα άνοιγμα στο έδαφος με σκαλοπάτια που έμοιαζαν να αιωρούνται στον αέρα.
Ο νεαρός άντρας που φαίνεται πως ήταν ο βασιλιάς ανάμεσα τους,
την οδήγησε κάτω από το έδαφος και η συντροφιά τους ακολούθησε.
Κατέβηκαν αρκετά σκαλοπάτια και στο τέλος αντίκρισε μια τεράστια αίθουσα,
λαμπερή και πανέμορφη φτιαγμένη με χρυσό και ασήμι και πολλά φώτα τριγύρω.
Στο κέντρο της αίθουσας υπήρχε ένα μεγάλο τραπέζι στρωμένο με όλου του κόσμου τις λιχουδιές
και βαθύ κόκκινο κρασί μέσα σε χρυσές κούπες και κανάτες.
Κάθισε στο τραπέζι και όλοι την πίεζαν να φάει από τις λιχουδιές και να γευτεί το κρασί.
Όπως ήταν εξαντλημένη μετά το χορό η νεαρή κοπέλα,
πήρε στα χέρια της τη χρυσή κούπα με το αρωματικό κόκκινο κρασί που της πρόσφερε ο νεαρός πρίγκιπας
και την έφερε στα χείλια της για να πιει.
Τότε ένας άντρας την πλησίασε και της ψιθύρισε πολύ σιγανά:
«Μη φας και μη πιεις τίποτα, αν θέλεις να ξαναδείς το σπίτι σου"
Η κοπέλα ταράχτηκε με αυτό που άκουσε, άφησε στο τραπέζι την κούπα και αρνήθηκε να πιει.
Τότε η συντροφιά άρχισε να θυμώνει και μεγάλος θόρυβος άρχισε να ακούγεται.
Ένας άγριος σκοτεινός άντρας σηκώθηκε από τη θέση του και της είπε:
"Όποιος έρχεται μαζί μας πρέπει και να πίνει μαζί μας."
Την άρπαξε από το χέρι και της έβαλε την κούπα με το κρασί στα χείλη τόσο βίαια που η κοπέλα κατατρόμαξε.
Μα στο λεπτό ένας κοκκινομάλλης άντρας έτρεξε κοντά της
και την ελευθέρωσε από τη δυνατή λαβή του άγριου άντρα.
"Είσαι ασφαλής προς το παρόν," της είπε.
"Πάρε αυτό το βότανο και κράτα το στα χέρια σου μέχρι να φτάσεις στο σπίτι σου και κανείς δε θα σου κάνει κακό."
Και της έδωσε ένα κλαδί από ένα φυτό που ήταν γνωστό σαν Ather-Luss.
Η κοπέλα πήρε το κλαδί κι άρχισε να τρέχει όσο πιο γρήγορα μπορούσε μέσα στη σκοτεινή νύχτα,
όμως όλη την ώρα άκουγε πίσω της βήματα να την καταδιώκουν.
Στο τέλος, αφού έφτασε στο σπίτι της, μπήκε μέσα και ασφάλισε την πόρτα πίσω της.
Την ώρα που ξάπλωνε στο κρεβάτι της, άκουσε βουητό μεγάλο από έξω και μια φωνή να την καλεί:
"Η δύναμη που είχαμε επάνω σου χάθηκε εξαιτίας της μαγείας του βοτανιού,
όμως όταν χορέψεις ξανά με τη μουσική μας στο λόφο,
τότε θα μείνεις μαζί μας για πάντα και τίποτα δε θα μπορεί να το εμποδίσει να συμβεί."
Παρ' όλα αυτά, η κοπέλα κράτησε το μαγικό κλαδί σε ασφαλές σημείο
και οι νεράιδες δεν την ενόχλησαν ξανά.
Όμως πέρασε πάρα πολύς καιρός μέχρι να πάψει να ακούει στα αυτιά της την υπέροχη μουσική
που την έκανε να χορεύει με τον όμορφο πρίγκιπα στο νεραϊδότοπο,
εκείνο το βράδυ του Νοέμβρη…»
Παραδοσιακό ιρλανδικό παραμύθι
-
Και άλλο ένα τραγούδι του Μάρκου μαζί με τις σχολικές του αναμνήσεις
που ξεκινούν από το μακρινό σχολικό έτος 1909-1910...
Καλό βράδυ.:D
Ήμουν μάγκας μια φορά (http://www.youtube.com/watch?v=hrsj6TdkpEQ&feature=player_embedded#!)
“Πέντε χρονώ (1909), µ’ έστειλε ο πατέρας σχολείο.
Από το υστέρηµα του µ’ αγόρασε ποδιά.
Ετότες φορήγαµε ποδιές. Αλατζαδένιες. Υπήρχαν και τα ντρίλια.
Κι ήµαστε όλα τα παιδιά µια κοψιά. Λόγω στολής.
Τα γράµµατα τ’ αγάπησα, τα ‘παιρνα στον αέρα.
Επήγα στο σχολείο. Ξύλινα θρανία. Κι ένας πίνακας.
Κιµωλίες µε το δελτίο, πιο ακριβές κι απ’ το γαρούφαλο.
Βιβλία δεν είχαµε.
Το µάθηµα τ’ αρπάζαµε από το στόµα του δάσκαλου.
Μόλις τελείωνα µε την διδασκαλία, ξαµολιόµουνα στα χωράφια και έλεγα µεγαλοφώνως τι άκουσα.
Το ‘λεγα πολλές φορές.
Αφού φχαριστιόµουνα, το ξανάρχιζα κι έβαζα και δικά µου µέσα.
Ό,τι µου ‘ρχότανε. Το µεγάλωνα.
Άµα µου άρεσε µια λέξη, µια φράση, την έλεγα και την ξανάλεγα.
Κι όταν µε σήκωνε στο µάθηµα, του ξηγιόµουνα αβέρτα.
Εκεί όµως που πάθαινα µεγάλη ζηµιά ήταν µε τον Πάρι και την ωραία Ελένη.
Τον Αγαµέµνονα. Ξέρξη. Δαρείο. Τους Άθλους του Ηρακλέους.
Όπου εστεκόµουνα, αυτούς τους πατριώτες τους έβλεπα οµπρός µου.
Και τις ναυµαχίες. Με πρώτη εκείνη που έλαβε χώρα στή Σαλαµίνα.
Ετούτοι οι πρόγονοι πολύ µε συγκίνησαν.Ταίριαξαν µε την ψυχή µου.
Ο δάσκαλος καταλάβαινε τι αντάρα γινόταν µέσα µου και µε είχε περί πολλού.
Ήµαστε ζόρικοι. Αλλά σ’ εµένα δεν σήκωσε ποτές χέρι. Γιατί είχα έρωτα στα γράµµατα.
Τους άλλους τους µούρλαινε στις φάπες. Τους διάταξε, ο καθένας να φέρνει τη βέργα του.
Και µε την βέργα του τον έδερνε. Να και τούτη, να και κείνη. Και του καρούλιαζε τα χέρια.
Όταν έµαθα την αλφαβήτα,γιόµισαν τα µάτια µου δάκρυα.
Μου κονόµησε ο πατέρας ένα µολύβι.
Εβρήκα κι ένα χαρτί άσπρο κι άρχισα να συνταιριάζω τις πρώτες λέξεις.
Τις έγραφα και µετά τις διάβαζα φωναχτά.
Τι δε θα ‘δινα να θυµηθώ την πρώτη λέξη που ‘γραψα.
Αλάφρωσε η ψυχή µου από την φούντωση.
Τα γράµµατα µου παίρναν την στενοχώρια.
Από µικρό παιδάκι στα βάσανα.
Έβλεπα τον πατέρα µου να δουλεύει, να κουράζεται. Αλλά το ψωµί δεν έφτανε.
Πώς να θρέψει τρία παιδιά; Κι η µάνα µου µαρτύρησε να µας αναστήσει.
(http://eranistis2.files.wordpress.com/2009/11/7.jpg)
Φωτογραφία εποχής από τη Βούλα Παπαϊωάννου (1898-1989)
Είχα κλίση στα γράµµατα. Κι όταν φτάσαµε σ’ εκείνους, Βυζάντιο και τα ρέστα, ξανάπαθα ζηµιά.
Όλους εκείνους τους αυτοκρατόρους, Κωνσταντινούπολη, Αγία Σοφιά.
Έπεφτα να πλαγιάσω, αλλά πού ύπνος.
Τα ‘παιρνα απ’ το δάσκαλο και τα ‘φερνα στον ύπνο. Συντροφία.
Ξαγρύπναγα και τα ‘βλεπα. Κοιµόµανε και ‘ρχόσανε στα όνειρα.
Βυζάντιο. Η άλωσις της Κωνσταντινουπόλεως.
Εσηκωνόµουνε ως υπνοβάτης και ξέβγαινα όξω τες νύχτες, µπας και τους συναντήσω.
Κι όλο ρώταγα το δάσκαλο εκείνα που σκεφτόµουνα, να πάρω απαντήσεις.
Αλλά δεν κράτησα πολύ τα γράµµατα.
Πριν τελειώσω την τέταρτη τάξη, το 1912, επήραν τον πατέρα µου στρατιώτη
και άφησα το σχολείο για να πάµε µε τη µάνα µου σε δουλειά.
Τρία µωρά στο σβέρκο. Εµένα. Τον Λεονάρδο. Και τον Φραγκίσκο.
Ήµανε ο µεγαλύτερος. Κι ήπρεπε να κονοµάµε.
Από δουλειά σε δουλειά, εγίνηκα κι εφηµεριδοπώλης.
Εξέκλεφτα χρόνο στις γωνιές και κλεφτά εδιάβαζα τα µεγάλα γράµµατα.
Τους τίτλους.
Κι εµάθαινα τα γραµµατάκια.
Και τα καλλιεργούσα όπως όπως».
Οι σχολικές αναμνήσεις του Μάρκου Βαμβακάρη από την σειρά “Ρεμπέτικος Μύθος”
των εκδόσεων Τεγόπουλου-Μανιατέα, με κείμενα και επιμέλεια του Γιώργη Χριστοφιλάκη
-
Όπως είχα πει και προχθές, για σήμερα ετοίμασα ένα αφιέρωμα με αφορμή
άλλη μια μελανή σελίδα της ελληνικής ιστορίας.
Αναφέρομαι στη δολοφονία του Καποδίστρια, που συνέβη στα πρώτα βήματα του νεοσύστατου ελληνικού κράτους
και εν πολλοίς, προδιέγραψε και τη μετέπειτα πορεία του κράτους,
αλλά δυστυχώς, και το πρότυπο της πολιτικής ζωής που επικράτησε.
Και μπορεί να πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, αλλά η αγωνία του ανθρώπου αυτού που έβλεπε πάντα πολύ πιο μπροστά από τους συγχρόνους του παραμένει τραγικά επίκαιρη:
«Σήμερα είμαστε περικυκλωμένοι από το σκοτάδι
και μετράω τις μέρες για να γνωρίσω αν μέλλουμε σαν κράτος να ζήσουμε αύριο!..»
Ο εντιμότατος κόμης
Capo d' Istria
«Ο κόμης Καποδίστριας είναι μία από τις πιο εξέχουσες και αξιοπρόσεκτες φυσιογνωμίες
που συναντά κανείς στα συνέδρια, όπως και σε αυτό του Aachen.
Με μαύρα μάτια, που σε εντυπωσιάζουν συγκλονιστικά,
με ευχάριστο χαμόγελο γεμάτο γλυκύτητα και ευγένεια,
με καλλίγραμμη μύτη, καθαρά ελληνική,
με χλωμό δέρμα προσώπου και γκρίζα μαλλιά,
αρκετά υψηλός, με αριστοκρατική εμφάνιση και με γοητευτικό τόνο φωνής.
Όταν ομιλεί αναγκάζει και τον πιο αδιάφορο συνομιλητή του,
και τους πολιτικούς του αντιπάλους, να τον προσέξουν...
Τέλος, εάν το «καλός καγαθός» αποτελεί το βαθύτερο πιστεύω του,
οι ιδιότητες αυτές συνυπάρχουν στον χαρακτήρα του,
όπως τις περιγράφει ο Πλάτων και όπως τις αναζητά η σύγχρονη εποχή μας»
(O. Hoetzsch)
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/8/88/Thomas_Lawrence%2C_John_Count_Capo_D%27Istria.jpg)
Sir Thomas Lawrence «Κόμης Ιωάννης Καποδίστριας» (1818-19),
Βασιλική Συλλογή της Ελισάβετ Β’, Windsor, Αγγλία
Μα, τι άνθρωπος ήταν αυτός;
Ο νεαρός κόμης που καταγόταν από το Ακρωτήριο Ίστρια της Αδριατικής (Capo d’ Istria),
από τη στιγμή που γεννήθηκε στην Κέρκυρα στις 10 Φεβρουαρίου 1776
έδειχνε να ζει σ’ έναν δικό του παράξενο κόσμο:
Ως γιατρός στην Κέρκυρα δεν δεχόταν ποτέ να πληρωθεί.
Ως διπλωμάτης πάσχιζε για την ειρήνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα
κόντρα στα συμφέροντα των αποικιοκρατών της εποχής.
Ως κυβερνήτης αρνήθηκε τη χρηματική αποζημίωση -ισόβια σύνταξη 60.000 φράγκων–
που δικαιούταν για τις υπηρεσίες του προς τον Τσάρο
για να μην κατηγορηθεί για μεροληψία υπέρ των Ρώσων.
Αρνήθηκε, όμως, και οποιονδήποτε κρατικό μισθό, γιατί τα δημόσια οικονομικά ήταν πενιχρά
και γιατί, όπως πίστευε, το πολιτικό αξίωμα δεν πρέπει να γίνεται εμπορική επιχείρηση.
Αρνήθηκε και την παραμικρή πολυτέλεια στη ζωή, παρότι είχε οικονομική ευχέρεια,
γιατί δεν ήθελε να προκαλεί τους φτωχούς συμπατριώτες του.
Αναζητούσε γύρω του έναν κόσμο όμορφο και αγγελικά πλασμένο
και μελαγχολούσε, όταν ερχόταν αντιμέτωπος με την πικρή πραγματικότητα.
Κι όμως, αυτή η σιωπηλή μελαγχολία του, η μετριοφροσύνη και η ευγένειά του, η ευφυΐα
και οι απέραντες γνώσεις του, το γοητευτικό παρουσιαστικό του μαγνήτιζαν τους πάντες.
Πόσο τον φθονούσε ο Μέτερνιχ, ο Αυστριακός Υπουργός Εξωτερικών,
γι’ αυτήν την επιρροή που ασκούσε πάνω στους ανθρώπους.
Στα διπλωματικά συνέδρια, στην αυλή του Τσάρου, στα αριστοκρατικά σαλόνια,
όπου βρισκόταν, επισκίαζε όλους τους άλλους.
Ακόμα και οι κυρίες της αριστοκρατίας, όταν τον συναντούσαν στον δρόμο,
κατέβαιναν από τις άμαξες τους και χώνονταν στις λάσπες του δρόμου για χάρη του!
Όσο ζούσε, ήταν επικίνδυνος γι’ αυτόν.
«Ο μόνος αντίπαλος που δύσκολα ηττάται είναι ο απόλυτα έντιμος άνθρωπος
και τέτοιος είναι ο Καποδίστριας» έλεγε.
Τρεις χώρες ήταν αυτές που σημάδεψαν τη ζωή του Καποδίστρια:
Πρώτη η Ρωσία, όπου κατάφερε να ανέλθει μέχρι το αξίωμα του Υπουργού Εξωτερικών
και να επηρεάζει σημαντικά τις αποφάσεις του Τσάρου, τουλάχιστον μέχρι και την κήρυξη της Ελληνικής Επανάστασης.
Εκεί έσωσε από την οργή του Τσάρου και τον υφιστάμενό του Αλεξάντερ Πούσκιν,
το σημαντικότερο ποιητή της Ρωσίας, που ασκούσε έντονη αντιτσαρική κριτική.
Εκεί γνώρισε και τον Ηπειρώτη τραπεζίτη και μετέπειτα Υπουργό Οικονομικών του,
τον Ιωάννη Δομπόλη.
Μαζί του μοιραζόταν τα όνειρα για την πνευματική αφύπνιση των Ελλήνων μέσω της παιδείας,
που πίστευε ότι θα τους οδηγούσε στην πρόοδο.
Χρόνια αργότερα, ο Δομπόλης, πιστός στα όνειρά τους, θα άφηνε μέσω της διαθήκης του
το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του στο ελληνικό κράτος με τον όρο
να ανεγερθεί στην Αθήνα πανεπιστήμιο με το όνομα «Καποδιστριακό».
Δεύτερη η Ελβετία, όπου πήγε ως απεσταλμένος του Τσάρου.
Χάρη στους διπλωματικούς του ελιγμούς κατόρθωσε να εξασφαλίσει στους Ελβετούς
εσωτερική ειρήνη, ουδετερότητα και ανεξαρτησία,
ενώ συνέταξε το μεγαλύτερο μέρος του Συντάγματός τους.
Σημαντικός φίλος του εκεί ο τραπεζίτης Ζαν-Γκαμπριέλ Εϋνάρ,
ο οποίος όχι απλώς διέθεσε, χάρη στη φιλία τους, τεράστια ποσά υπέρ των Ελλήνων,
αλλά συνέβαλε μετέπειτα καταλυτικά και στην ίδρυση
της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας.
Τρίτη και μοιραία γι’ αυτόν η Ελλάδα.
Μάταια τον ικέτευε η μητέρα του Τσάρου να μην κατέβει στην Ελλάδα, γιατί θα ρίσκαρε τη ζωή του.
Από τη στιγμή που τον εξέλεξε κυβερνήτη η Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας το 1827,
του ήταν αδιανόητο να αρνηθεί.
Ήξερε πως η κάθοδος του στην Ελλάδα θα ήταν η άνοδος στον Γολγοθά, όπως ομολογούσε,
αλλά πώς ήταν δυνατόν να του ζητούν να τη σώσει
και αυτός να προτιμήσει τη λαμπρή του θέση στη ρωσική αυλή;
Κατέβηκε, λοιπόν, για να αντιμετωπίσει το απόλυτο χάος:
πειρατεία, ανύπαρκτους θεσμούς, διαλυμένο στρατό, οικτρή οικονομική κατάσταση, περιορισμένα ελεύθερα εδάφη.
Στα λίγα χρόνια που πρόλαβε να κυβερνήσει κατάφερε:
να ανακαταλάβει τη Στερεά Ελλάδα, να εξαλείψει την πειρατεία,
να οργανώσει το κράτος (εκπαίδευση, στρατό, οικονομία),
να ανεγείρει κοινωφελή κτίσματα
και το κυριότερο, να δημιουργήσει ανεξάρτητο κράτος με υπερδιπλάσια εδάφη.
Ο απλός κόσμος τον υποδέχθηκε με ενθουσιασμό.
Το ντόπιο κατεστημένο πάλι τον πολέμησε εξ αρχής λυσσαλέα.
Οι Κουντουριώτες και ο Μιαούλης στην Ύδρα, οι Μαυρομιχαλαίοι στη Μάνη
απαιτούσαν τη διατήρηση παλιών προνομίων και διεκδικούσαν και νέα, εντελώς παράλογα.
Και πάνω ή πίσω από όλους, οι Γάλλοι και κυρίως οι Άγγλοι,
που δεν του συγχώρεσαν ποτέ όχι μόνο τις επαφές του με τη ρωσική πλευρά,
αλλά πολύ περισσότερο την επιδίωξή του να δημιουργήσει
μια πλήρως ανεξάρτητη χώρα με διευρυμένα σύνορα
και όχι μια εξαρτημένη χώρα μέχρι τον Ισθμό της Κορίνθου, όπως επιθυμούσαν εκείνοι…
Οι φίλα προσκείμενοι στο αγγλικό κόμμα (π.χ Μαυροκορδάτος),
οι εφημερίδες της εποχής (π.χ ο υδραίικος «Απόλλων»)
και πλείστοι ακούραστοι αντικαποδιστριακοί πράκτορες που όργωναν την επικράτεια,
ξεσήκωναν τον κόσμο προπαγανδίζοντας εναντίον του,
ενώ αναμασούσαν ξανά και ξανά μια λέξη: ΤΥΡΑΝΝΟΣ !
Είχε άδικο ο θαυμαστής του ο Γκαίτε που εκμυστηρευόταν σε φίλους του
ότι ο Καποδίστριας δεν θα μακροημέρευε στη θέση του,
γιατί ένας άνθρωπος του πνεύματος ήταν αδύνατον να υποτάξει στο νόμο στρατιωτικούς και κοτζαμπάσηδες;
Έπρεπε να ήταν αρχηγός στρατού με το σπαθί στο χέρι…
Και όντως, παρά τις διαπραγματεύσεις και την προσπάθεια να ελεγχθεί η κατάσταση,
τα πράγματα χειροτέρευαν.
Οι πληροφορίες ότι σχεδιαζόταν η δολοφονία του έδιναν και έπαιρναν,
αλλά ο ίδιος ο Καποδίστριας δεν ήθελε να πιστέψει ότι Έλληνας θα τολμούσε να πειράξει το άσπρο του κεφάλι.
Ό,τι κι αν έγραφαν εναντίον του οι εφημερίδες, οι πράξεις του μιλούσαν από μόνες τους.
Στις 27 Σεπτεμβρίου 1831 (ή 9 Οκτωβρίου με το νέο ημερολόγιο)
πηγαίνοντας για τον πρωινό όρθρο στον ταπεινό ναό του Αγίου Σπυρίδωνα (πολιούχου της γενέτειράς του)
στο Ναύπλιο,
δέχθηκε πυροβολισμό και μαχαιριά από δυο Μαυρομιχαλαίους και ξεψύχησε.
Ο ένας Μαυρομιχάλης λιντσαρίστηκε από το πλήθος,
ο δεύτερος προσέτρεξε αρχικά στη Γαλλική Πρεσβεία,
αλλά κάτω από την πίεση του πλήθους, τον παρέδωσαν στις αρχές, δικάστηκε και τουφεκίστηκε.
Η «δουλειά» όμως είχε γίνει…
Ο Ελβετός φίλος του Καποδίστρια, ο Εϋνάρ, παρατηρούσε θλιμμένος:
«Ο θάνατος του Κυβερνήτου είναι συμφορά διά την Ελλάδα.
Είναι δυστύχημα ευρωπαϊκόν, δεν φοβούμαι να το είπω ...
Το λέγω με διπλήν θλίψιν:
Ο κακούργος όστις εδολοφόνησε τον Καποδίστριαν,
εδολοφόνησε την πατρίδα του…».
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/5/50/Roxandra_Sturtza.jpg)
Ρωξάνδρα Στούρτζα,
Λιθογραφία από την συλλογή του πρίγκιπα Anatole Gagarine
Η κυρία που βλέπετε στο πορτρέτο υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους ανθρώπους στη ζωή του Καποδίστρια.
Πρόκειται για τη Ροξάνδρα Στούρτζα,
αδελφή του διπλωμάτη και στενού συνεργάτη του Καποδίστρια, Αλέξανδρου Στούρτζα
και εξαδέλφη του Αλέξανδρου Υψηλάντη.
Γνωρίστηκαν το 1809.
Εκείνος νεαρός κόμης 33 ετών, επίσημα προσκεκλημένος του τσάρου για να γίνει Υπουργός Εξωτερικών,
εκείνη 24 ετών, κυρία επί των τιμών της τσαρίνας.
Οι περιπλοκές της αυλής του τσάρου, οι απαιτήσεις της σταδιοδρομίας
ή η υπερβολική αίσθηση του καθήκοντος του Καποδίστρια στάθηκαν απαγορευτικές στη σχέση αυτή,
η ψυχική τους όμως επικοινωνία διατηρήθηκε μέχρι και το θάνατό του.
Σ’ ένα από τα γράμματά του (παραδόξως όλη η αλληλογραφία τους γινόταν στα γαλλικά!),
της έγραφε μεταξύ άλλων:
«Η σκέψη μου όμως και η φωνή μου,
όλα αυτά που σου διηγούμαι στις ατέλειωτες ώρες της μοναξιάς μου,
θα περνούν τα βουνά και τις θάλασσες που μας χωρίζουν και θα σε συντροφεύουν,
όπως συντροφεύουν και εμένα όλα όσα μου στέλνεις και εσύ.
Πόσο θα ήθελα να ήμουν κοντά σου τις ώρες που, όπως μου γράφεις,
παίζεις στο πιάνο όλα αυτά τα μουσικά κομμάτια που αγαπούσα.
Κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να αναπλάσω τους ήχους
με τη σκέψη και την καρδιά τις νύχτες κοντά στο τζάκι...
Μην ξαναπαίξεις όμως τη "Σονάτα του αποχαιρετισμού" ...
Πού ξέρεις τι μας επιφυλάσσει το μέλλον;
Όταν, όπως ελπίζω, ταξιδέψω στην Πετρούπολη,
γιατί να αποκλείσουμε την πιθανότητα
ότι μπορεί να χτυπήσω ξαφνικά την πόρτα του μεγάρου σου στην Οδησσό;..
Γράφε μου πάντα. Και μην ξεχνάς εκείνο που σου έχω ειπεί τόσες φορές.
Κανένας ποτέ δεν θα πάρει τη θέση που κατέχεις
μέσα στη μνήμη και μέσα στην καρδιά μου... ».
Beethoven Sonata "Les Adieux"
http://www.youtube.com/watch?v=aPOXAwJyLGI
Πηγές:
1. «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», Εκδοτική Αθηνών, τομ. ΙΒ’, σσ. 478-562, 589-593, 611-616.
2.http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%AF%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%82’
3.http://www.kapodistrias.info/arthra/317-kapodistrias-os-ensarkotis-tou-politikou-politismou
4.http://www.kapodistrias.info/pisteyo
5.http://www.koinwnia.com/2010-02-05-20-23-24
6.http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=84530
7.http://zitsagate.blogspot.com/2011/08/blog-post_5829.html
8.http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%AC%CE%BD%CF%84%CF%81_%CE%A3%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%BA%CE%AD%CE%B3%CE%B5%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82_%CE%A0%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%BA%CE%B9%CE%BD
9.http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CE%93%CE%B1%CE%B2%CF%81%CE%B9%CE%AE%CE%BB_%CE%95%CF%8B%CE%BD%CE%AC%CF%81%CE%B4%CE%BF%CF%82
-
Σαν Σήμερα...........
(http://www.digital-camera.gr/photos/es_vedra_eivissa_iii.jpg)
Διεθνής Ημέρα Μη Βίας καθιερώθηκε στις 15 Ιουνίου 2007 με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ και γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 2 Οκτωβρίου, ημερομηνία γέννησης του Μαχάτμα Γκάντι (1869). Στόχος της γιορτής είναι να περάσει το μήνυμα της μη χρήσης βίας σε όλες τις ανθρώπινες εκδηλώσεις μέσα από την εκπαίδευση και την ενημέρωση της κοινής γνώμης.
Ο Μαχάτμα Γκάντι (1869-1949) υπήρξε σημαίνουσα μορφή του εθνικού κινήματος για την ανεξαρτησία της Ινδίας από την Μεγάλη Βρετανία και εμπνευστής της παθητικής αντίστασης (πολιτικής ανυπακοής) και της μη χρήσης βίας έναντι των καταπιεστών.
Μαχάτμα Γκάντι: Οι 10 Θεμελιώδεις Αρχές (http://www.youtube.com/watch?v=umzeyxqUYKU)
1. Αλλαξε τον εαυτό σου .
“Πρέπει να είσαι η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο.”
“Ως ανθρώπινα όντα, η μεγαλοσύνη μας κείτεται όχι τόσο πολύ στην ικανότητά μας να αναμορφώσουμε τον κόσμο – αυτός είναι ένας μύθος της ατομικής εποχής - όσο στο να αναμορφώνουμε τους εαυτούς.»
2. Εσύ έχεις τον έλεγχο.
“Κανείς δεν με βλάπτει χωρίς την άδειά μου.”
“Το τι νιώθεις και πως αντιδράς σε κάτι, εξαρτάται πάντα από σένα. Μπορείς να επιλέξεις τις σκέψεις, τις αντιδράσεις και τα
συναισθήματά σου σχεδόν στα πάντα. Κανείς εκτός από σένα δεν μπορεί να ελέγξει πως εσύ νιώθεις
3. Συγχώρησε.
“ Ο αδύναμος δεν μπορεί να συγχωρήσει . Η συγχώρεση είναι ιδιότητα των δυνατών.”
“Ο οφθαλμός αντί οφθαλμού, καταλήγει να κάνει όλο τον κόσμο τυφλό.”
“Το να πολεμάς το κακό με κακό δεν βοηθά κανέναν. Αν δεν συγχωρείς, τότε αφήνεις το παρελθόν και κάποιον άλλον να ελέγχει πως νιώθεις. Συγχωρώντας, απελευθερώνεσαι από αυτά τα δεσμά και τότε μπορείς να συγκεντρωθείς ολοκληρωτικά στον επόμενο στόχο σου.”
4. Χωρίς δράση δεν πας πουθενά.
“Ένα γραμμάριο πράξης αξίζει περισσότερο από τόνους διδασκαλίας.”
“Χωρίς δράση λίγα μπορούν να γίνουν. Το διάβασμα και η μελέτη μπορεί να δώσει κυρίως γνώση. Πρέπει να δραστηριοποιηθείς για να μεταφράσεις τη γνώση σε αποτελέσματα και κατανόηση.”
5. Πρόσεχε τη στιγμή .
“Δεν θέλω να προβλέπω το μέλλον. Με απασχολεί να νοιάζομαι για το παρόν. Ο Θεός δεν μου έχει δώσει έλεγχο των στιγμών που θα έρθουν.”
“Ο καλύτερος τρόπος να ξεπεράσεις την εσωτερική αντίσταση, που συχνά μας σταματάνε από τη δράση, είναι να μένεις στο παρόν όσο το δυνατόν περισσότερο και να έχεις αποδοχή.
Όταν είσαι στην παρούσα στιγμή, δεν ανησυχείς για την επόμενη την οποία δεν μπορείς να ελέγξεις ούτως ή άλλων. Έτσι, η αντίσταση για δράση από σένα –που προέρχεται από την προβολή αρνητικών μελλοντικών συνεπειών ή από αποτυχίες στο παρελθόν- χάνει τη δύναμή της, και γίνεται ευκολότερο και να δράσεις και να μένεις συγκεντρωμένος στη στιγμή ώστε να αποδίδεις καλύτερα.”
6. Ο καθένας είναι άνθρωπος .
“Υποστηρίζω ότι είμαι ένα απλό άτομο υποκείμενος στα λάθη όπως κάθε θνητό συνάνθρωπός μου. Ξέρω όμως, ότι έχω αρκετή ταπεινότητα να ομολογήσω τα λάθη μου και να παλινωδήσω.”
“Δεν είναι σοφό να είσαι σίγουρος τη σοφία κάποιου. Είναι υγιές να θυμάσαι ότι ο δυνατόν μπορεί να εξασθενίσει και ο σοφός να σφάλλει.”
7. Έχε επιμονή.
“Πρώτα σε αγνοούν, μετά γελάνε μαζί σου, ύστερα σε πολεμούν, έπειτα νικάς.”
“Να είσαι επίμονος. Με το χρόνο η αντίσταση γύρω σου θα φθίνει και θα μικρύνει.
Βρες τι αληθινά σου αρέσει να κάνεις. Τότε θα βρεις το εσωτερικό κίνητρο για να συνεχίζεις.“
8. Δες το καλό στους ανθρώπους και βοήθησέ τους.
“Κοιτάζω μόνο τις καλές ποιότητες των ανθρώπων. Μιας και δεν είμαι αλάνθαστος ο ίδιος, δεν τολμώ να εξετάζω τα σφάλματα των άλλων .”
“Υποθέτω ότι η αρχηγική ικανότητα είχε να κάνει κάποτε με τη μυική δύναμη, όμως σήμερα έχει να κάνει με την ικανότητα να τα πηγαίνεις καλά με τους άλλους.”
“Υπάρχουν πάντα καλά στοιχεία στους ανθρώπους και υπάρχουν πράγματα που δεν είναι τόσο καλά. Όμως μπορείς να επιλέξεις σε τι να επικεντρωθείς . Αν θέλεις βελτίωση, τότε η επικέντρωση στα καλά των ανθρώπων είναι μία χρήσιμη επιλογή. Κάνει τη ζωή πιο εύκολη και οι σχέσεις γίνονται πιο ευχάριστες και θετικές.”
“Έτσι, γίνεται ευκολότερο να παρακινείς τον εαυτό σου να βοηθάς τους συνανθρώπους σου και να τους δίνει αξία, που κάνει όχι μόνο καλύτερη τη ζωή τους, αλλά σιγά-σιγά τείνεις να παίρνεις πίσω αυτό που δίνεις. Και τα άτομα που βοηθάς νιώθουν την τάση να βοηθούν άλλους ανθρώπους. Έτσι δημιουργείται μία ανοδική σπείρα θετικής αλλαγής μου μεγαλώνει και ισχυροποιείται.”
9. Να συνδέεσαι, να είσαι αυθεντικός να είσαι ο αληθινός εαυτός σου.
“Ευτυχία είναι όταν αυτά που σκέφτεσαι, λες και κάνεις, είναι σε αρμονία.”
“Στους ανθρώπους φαίνεται να αρέσει ένα τρόπος με σύνδεση και αυθεντική. Και βρίσκεις μεγαλύτερη εσωτερική απόλαυση, όταν οι σκέψεις, οι λέξεις και οι πράξεις σου είναι ευθυγραμμισμένες. Νιώθεις δυνατός και καλά με τον εαυτό σου.”
10. Συνέχισε να μεγαλώνεις και να εξελίσσεσαι.
”Η συνεχής ανάπτυξη είναι ο νόμος της ζωής και ο άνθρωπος που πάντα προσπαθεί να διατηρεί τις απόψεις του ώστε να φαίνεται συνεπής, οδηγείται σε λάθος θέση.”
“Μπορείς σχεδόν πάντα να βελτιώνεις τις ικανότητές σου, τις συμπεριφορές σου ή να επαναξιολογείς τις αποτιμήσεις σου. Μπορείς να αποκτήσεις μεγαλύτερη κατανόηση του εαυτού σου και του κόσμου. Το να επιλέξεις να μεγαλώσεις και να εξελιχθείς είναι ένα πιο ευχάριστο και πιο χρήσιμο μονοπάτι για να ακολουθήσεις.”
-
Για την paraxeni Λένα, για τον ανέκαθεν πλησίον μας Μάρκο, για τη "μυριοβολούσα" apri, για έναν οσονούπω λυπημένο άσπονδο Μπαοκτζή, για όλους ....: [/url]
Το τραγούδι αφιερωμένο σε εσένα που μου το θύμισες και στις λοιπές ευαίσθητες ψυχές του pde... :D
Kαλή εβδομάδα σε όλους. :-*
Καρδιά τριαντάφυλλοhttp://www.youtube.com/watch?v=Z3QAoPtVYg0&feature=related
(http://tadeefi.files.wordpress.com/2011/05/images2b252822529.jpg)
«…Και το Δένδρο φώναξε στην Αηδόνα
να πιέσει περισσότερο πάνω στο αγκάθι.
«Πίεσε περισσότερο, μικρή Αηδόνα», φώναξε το Δένδρο,
«αλλιώς η μέρα θα ‘ρθει πριν να τελειώσει το τριαντάφυλλο.»
Έτσι η Αηδόνα πίεσε περισσότερο πάνω στο αγκάθι και το αγκάθι άγγιξε την καρδιά της
και μία άγρια σουβλιά πόνου τη διαπέρασε.
Πικρός, πικρός ήταν ο πόνος, και όλο και πιο ξέφρενο γινόταν το τραγούδι της,
καθώς τραγουδούσε για τον Έρωτα που τελειοποιείται με το Θάνατο,
για τον Έρωτα που δεν πεθαίνει στο μνήμα.
Και το θαυμάσιο ρόδο έγινε βαθυκόκκινο,
σαν το ροδόχρωμα του ουρανού της ανατολής.
Βαθυκόκκινη ήταν η γιρλάντα από πέταλα και πορφυρή σα ρουμπίνι ήταν η καρδιά.Μα της Αηδόνας η φωνή γινόταν όλο και πιο αχνή
και τα μικρά φτερά της άρχισαν να τρέμουν
και μία λεπτή μεμβράνη σκέπασε τα μάτια της.
Όλο και πιο αδύναμο γινόταν το τραγούδι της και ένοιωσε κάτι να την πνίγει στο λαιμό.
Τότε έβγαλε ένα τελευταίο ξέσπασμα μουσικής.
Η λευκή Σελήνη το άκουσε και ξέχασε την αυγή και παρέμεινε στον ουρανό.
Το κόκκινο ρόδο το άκουσε και τρεμούλιασε σύγκορμο από έκσταση
και άνοιξε τα πέταλά του στον κρύο πρωινό αέρα.
Η ηχώ το μετέφερε στις πορφυροβαμμένες της σπηλιές στους λόφους
και ξύπνησε τους κοιμισμένους τσοπάνηδες από τα όνειρα τους.
Αρμένισε μέσα από τα καλάμια του ποταμού
και αυτά μετέφεραν το μαντάτο του στη θάλασσα.«Κοίτα, κοίτα!» φώναξε το δένδρο, «το τριαντάφυλλο είναι έτοιμο τώρα».
Μα η Αηδόνα δεν έδωσε καμία απάντηση,
γιατί κειτόταν νεκρή στο ψηλό χορτάρι με το αγκάθι στην καρδιά της.»
Απόσπασμα από το παραμύθι του
Όσκαρ Γουάιλντ «Το τριαντάφυλλο και το αηδόνι»ΥΓ. Όποιος ενδιαφέρεται να διαβάσει όλο το παραμύθι, θα το βρει εδώ:
http://museum23.blogspot.com/2010/03/blog-post_11.html
-
Καλό βράδυ :-*
Είναι στιγμές που νιώθω ότι ζούμε έναν ιδιότυπο πόλεμο,
όπου κάθε μέρα μας ανακοινώνουν τις μάχες που χάσαμε,
χωρίς να τις έχουμε δώσει καν λόγω αδυναμίας.
Ένας λόγος λοιπόν που το μυαλό μου τις τελευταίες ημέρες γυρίζει συχνά
πίσω στα πνευματικά δημιουργήματα που απευθύνονται κατά κύριο λόγο στα παιδιά
είναι γιατί σ' αυτά τα πάντα είναι πιθανά, κανένα εμπόδιο δεν είναι ανυπέρβλητο,
ούτε καν οι περιορισμοί της φύσης.
Στο παραμύθι της αγάπης που παρέθεσα το μεσημέρι λόγου χάρη,
το αηδόνι μιλούσε με το δέντρο και με τον άνθρωπο,
χωρίς κανείς να αναρωτιέται αν κάτι τέτοιο είναι δυνατόν.
Ο Ευγένιος Τριβιζάς σε μια πρόσφατη συνέντευξή του έλεγε
πως η αξία των παραμυθιών δεν έγκειται στο ότι μας ενημερώνουν ότι υπάρχουν δράκοι,
αλλά στο ότι μας διδάσκουν πως οι δράκοι μπορεί να νικηθούν.
Κατά τη γνώμη μου, ωστόσο, η αξία τους δεν περιορίζεται ούτε καν εκεί
κι αυτό με παρακίνησε να γράψω το σημερινό αφιέρωμα.
Τα κατευόδια
στο βασίλειο του ύπνου
Σύμφωνα με έρευνα, που πραγματοποίησε το 1998 το Νεογνολογικό Τμήμα Γ.Π.Ν. Αλεξ/πολης
μελετώντας 300 έργα τέχνης και φωτογραφίες γονιών στο νοσοκομείο,
οι βρεφοκρατούσες μητέρες ανά τους αιώνες είναι ομοιότροπες:
Σε ποσοστό 80% η μητέρα κρατά το μωρό αριστερά,
εκεί που ακούγεται η τόσο γνώριμη μουσική από τους χτύπους της καρδιάς της.
(https://painting-planet.com/images/1/image176.jpg)
Gustav Klimt «Μητέρα και παιδί»(1905)
(https://painting-planet.com/images/1/image176.jpg)
Υπάρχει όμως και μια άλλη ιδιότυπη μουσική, βαθιά αποθηκευμένη στην ηχητική μας μνήμη.
Πρόκειται για τραγούδια αργόσυρτα, υποβλητικά, παραμυθητικά,
που επαναλαμβάνονται μονότονα, ξανά και ξανά
από μια γυναικεία φωνή που δεν διεκδικεί δάφνες για την έκταση ή το ηχόχρωμά της,
αναζητεί όμως την ικανοποίηση του καημού της:
το αβέβαιο μέλλον του αγαπημένου της προσώπου να είναι ειδυλλιακό.
Μιλώ για τα νανουρίσματα, με τα οποία η μητέρα προσεύχεται
να ζήσει το μωρό της μια καλύτερη ζωή (με ομορφιά, υγεία, πλούτη, τύχη),
ενώ το λικνίζει ρυθμικά πέρα-δώθε, μέχρι να αυτό να γαληνέψει.
Μικρασιάτικο νανούρισμα
http://www.youtube.com/watch?v=2TUJtjXHJz0
Με το νανούρισμα η γυναίκα καλωσορίζει γλυκά τον άνθρωπο στη ζωή.
Με παρόμοιο όμως τρόπο φαίνεται και πως τον αποχαιρετά πικρά, όταν αυτός «αποχωρεί»,
καθώς αυτή έχει επιφορτιστεί με το άνοιγμα και το κλείσιμο του κύκλου της ζωής,
με το κατευόδιο στο βασίλειο του προσωρινού αλλά και του αιώνιου ύπνου.
Γιατί το μοιρολόι δεν είναι παρά η καταληκτική μορφή του νανουρίσματος.
Μόνο που στην περίπτωση αυτή οι όμορφες, τυχερές μέρες έχουν περάσει
και το σκοτεινό μέλλον πέραν της ζωής είναι μπροστά.
Και το κυριότερο, το κατευόδιο σ’ αυτόν τον ύπνο είναι οριστικό, καθώς επιστροφή απ’ αυτόν δεν προβλέπεται.
Άλλος καημός που χρειάζεται παραμυθία,
διαφορετικό το λίκνισμα του κορμιού (πάνω-κάτω),
παρόμοιο όμως το ρυθμικό παυσίλυπο που επιστρατεύεται, για να γαληνέψει η ψυχή.
Ίσως τελικά να μην είναι τόσο παράξενο το γεγονός
πως σε μερικές περιοχές της Μ. Ασίας, στον Πόντο τα παιδιά νανουρίζονταν με μοιρολόγια,
ειδικά αν υπήρχε στο σπίτι πρόσφατο πένθος.
Νανούρισμα για ορφανό παιδί
http://www.youtube.com/watch?v=1K6gtnhLVr0
Αυτά είναι λοιπόν τα τραγούδια του ύπνου:
νανουρίσματα και μοιρολόγια.
Λόγια που δεν καταλαβαίνει ακόμα ένα μωρό, λόγια που δεν ακούει πια ένας νεκρός.
Αν είναι δε και αυτοσχέδια, ίσως να μην τα θυμάται καν η ίδια η γυναίκα που τραγουδά.
Κι όμως, όλο αυτό το ρυθμικό λίκνισμα του κορμιού της
εγγράφει στην ψυχή των ανθρώπων ένα απόθεμα θαλπωρής και αγάπης
που δεν διαγράφεται ποτέ…
(https://i.ytimg.com/vi/gFItgschDPs/hqdefault.jpg)
Η σκηνή που βλέπετε στη φωτογραφία
είναι η τελευταία σκηνή της τηλεοπτικής σειράς “War and Remembrance” (1988),
όπου η Νάταλι (Τζέην Σέιμουρ) συναντά μετά από πολύ καιρό τον γιο της Λούις,
καθώς είχαν χωριστεί στο στρατόπεδο συγκέντρωσης την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Μόνο που ο Λούις μετά τις τραυματικές εμπειρίες που έχει ζήσει, έχει σταματήσει πια να μιλά.
Δεν μπορεί, δεν θέλει να θυμάται.
Μέχρι που ξανακούει ένα παλιό εβραϊκό νανούρισμα που του τραγουδούσε η μάνα του,
πριν από τον αποχωρισμό…
Rozhinkes mit Mandeln (=Σταφίδες και αμύγδαλα)
http://www.youtube.com/watch?v=AgP05xiit4c
Πηγές:
1.Μ. Κουλεντιανού «Νανουρίσματα», εκδ. Θυμάρι.
2.http://ujdigispace.uj.ac.za:8080/dspace/bitstream/10210/2571/4/9%20PartB-Ch2.pdf
3.http://www.eipe.gr/praktika/praktika/moraitou_doriza.pdf
4.http://dspace.lib.uom.gr/bitstream/2159/3609/1/MastoraPE2008.pdf
5.http://www.iatrikionline.gr/deltio_51b/10.htm’
6.http://utopia.duth.gr/~iandroul/synepr.htm#27’
-
Eπειδή μας δόθηκε η υπόσχεση ότι δεν θα γίνουμε Ινδία, καλό είναι να μπαίνουμε σιγά-σιγά στο κλίμα... ::)
Duniya main hum aaye
(=Έχουμε έρθει στον κόσμο)
Το τραγούδι πρωτοακούστηκε στην ινδική ταινία “Mother India” (Bharat Mata) του 1957,
με πρωταγωνίστρια τη μεγάλη Ναργκίς.
Η μουσική είναι του πολύ γνωστού Ινδού συνθέτη Naushad Ali και το τραγούδησαν οι Lata, Miina και Usha Mangeshkar.
Μεταξύ άλλων το τραγούδι λέει:
«Αν έχουμε έρθει στον κόσμο, πρέπει να ζήσουμε.
Αυτός που μας έδωσε τη στενοχώρια, θα τη διώξει. Ο Θεός είναι μαζί μας και δεν πρέπει να φοβόμαστε.
Πρέπει να διώξουμε τη στενοχώρια από την καρδιά μας.
Κάποιος που ζει με σεβασμό, πεθαίνει με σεβασμό.»
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=jTIwZvPUTT0#!
(http://1.bp.blogspot.com/_zAoyoHwC5IQ/TMXO58Pqm6I/AAAAAAAAJOI/2VjIjf9AgVY/s1600/motherindia.jpg)
Σκηνή από την ταινία «Μητέρα Ινδία» (1957)
Η ταινία παίχτηκε στην Ελλάδα με τον τίτλο «Γη ποτισμένη με ιδρώτα» στα μέσα του 1960 κάνοντας ρεκόρ εισιτηρίων.
Την ίδια χρονιά (1960) άρχισε να δισκογραφείται στην Ελλάδα από πολλούς με τον τίτλο «Δεν με πόνεσε κανείς»…
Εσείς θα το απολαύσετε στα ελληνικά από την Ελευθερία Αρβανιτάκη
σε ένα από τα επεισόδια της τηλεοπτικής σειράς «Οι Απαράδεκτοι» (1991) που φαίνεται να το ζουν το τραγούδι… ;D
http://www.youtube.com/watch?v=WuW19l8D56M
Καρδιά μου καημένη πώς βαστάς και δε ραγίζεις
στον ψεύτη ντουνιά τόση απονιά που αντικρίζεις
Ησυχία και χαρά μέσα στη ζωή δεν έχω νιώσει
και μι' αγάπη ακόμα που 'χα πιστέψει μ' έχει πληγώσει
Δε με πόνεσε κανείς,δε με πόνεσε κανείς
ούτε στιγμή μες στη ζωή μου
μες στους δρόμους ξαφνικά κάποιο πρωί θα βγει η ψυχή μου
Καρδιά μου καημένη πώς βαστάς και δε ραγίζεις
στον ψεύτη ντουνιά τόση απονιά που αντικρίζεις
-
Καλησπέρα. :-*
Το χρήμα
“Οι Έλληνες σήμερα είμαστε ένας λαός που μοιάζει να μην πιστεύει σε τίποτα,
ούτε στην ιστορία του, στη γλώσσα του, στον άλλοτε πολιτισμό του,
ούτε στο κράτος του, στους κοινωνικούς θεσμούς, στη συλλογική αξιοπρέπεια.
Λαός με ανήκεστα κατεστραμμένη τη γλώσσα του και τη γη του,
με δραματικά χαμηλό επίπεδο κατά κεφαλήν καλλιέργειας, στερημένος λογική και κρίση,
παραδομένος σε αντικοινωνικές συμπεριφορές, σε κτηνώδη εγωκεντρικά ορμέμφυτα,
στον πρωτογονισμό της ζούγκλας των διεκδικήσεων δίχως την παραμικρή αίσθηση σχέσεων κοινωνίας….
Δεν φτάσαμε αιφνίδια στην κηδεμόνευση από το ΔΝΤ
και στην εξουδετέρωση της Ελλάδας στον διεθνή πολιτικό στίβο.
Προηγήθηκαν η μεθοδική αποχαύνωση του πληθυσμού
με τη μονοτροπία μεγιστοποίησης της καταναλωτικής ευχέρειας,
η προγραμματική αγλωσσία,
η διάλυση δημοτικού–γυμνασίου και η αχρήστευση του λυκείου,
ο ευτελισμός και το μπάχαλο των πανεπιστημίων,
η συστηματική διαστροφή της ιστορικής αυτοσυνειδησίας του Έλληνα,
η χλεύη για τη μεταφυσική και για τον πολιτισμό που μόνο αυτή γεννάει.”
Χρήστος Γιανναράς «Απίθανη αλλά μόνη ελπίδα», εφ. Καθημερινή, 17/7/2010.
(http://okdork.com/wp-content/uploads/Your%20money%20or%20your%20life.gif)
Σύνθεση: Αττίκ
Ερμηνεία: Δανάη Στρατηγοπούλου
http://www.youtube.com/watch?v=xT2RVvj0OMo
-
Με αφορμή τη σημερινή επέτειο της απελευθέρωσης της Αθήνας το 1944.
Άντε και στα δικά μας. ::)
12 Oκτωβρίου 1944
Η μεγάλη μέρα
«Τέλος!!! Έφυγαν. Είμαστε ελεύθεροι!!! Από σήμερα το πρωί.
ΠPΩTH XAPA, το BBC στις 7:
«Οι Βούλγαροι θα εγκαταλείψουν εντός 15 ημερών τα ελληνικά εδάφη...».
Λίγο μετά, ακούω καμπάνες, φασαρία. Βγαίνω στο παράθυρο.
«Οι Γερμανοί φεύγουν τώρα» μου λένε.
— Πού το ξέρετε;
— Tο ’παν! Όλοι βγάζουν σημαίες! Xριστός Ανέστη!
— Πού το ξέρεις;...
— Το λένε...».
Οκτώ παρά τέταρτο: ντύνομαι, παίρνω τους δρόμους.
Παντού, σε όλα τα σπίτια φυτρώνουν κοντάρια, κυματίζουν σημαίες μικρές, μεγάλες, ξεθωριασμένες.
Έως ότου φθάσω στην οδό Aκαδημίας, όλος ο πληθυσμός έχει ξεχυθεί στους δρόμους.
Το πίστεψα πια κι εγώ. Το είδα και γραμμένο.
H πόλη παραδινόταν στον Xερ Γεωργάτος,
στις 10 θα κατέβαινε η γερμανική σημαία από την Ακρόπολη, θα κατέθεταν στεφάνι στον Άγνωστο Στρατιώτη
(η στρατιωτική ετικέτα, προπάντων!) και θα έφευγαν!
Το πρωινό αυτό ήταν αφάνταστο!»
Από το ημερολόγιο της δημοσιογράφου Eλένη Bλάχου στις 12 Oκτωβρίου 1944
(http://u1.ipernity.com/13/98/15/6379815.24cc9ed1.560.jpg)
ΜΕ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΦΤΕΡΑ
http://www.youtube.com/watch?v=f7UaPhPYRpk&feature=related
YΓ. Διαβάστε το επίκαιρο άρθρο του Στάθη σήμερα στην Ελευθεροτυπία
με τίτλο "Ποιοί νίκησαν στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο;" :
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=317371
-
http://www.youtube.com/watch?v=EWMfbjtq2cU&feature=share
Από τα αγαπημένα μου τραγούδια, γραμμένα στην νεοελληνική διάλεκτο της Κάτω Ιταλίας (griko).
Μήπως θα μπορούσε κάποιος συνέδελφος που γνωρίζει Ιταλικά να μεταφράσει τα λόγια στα Ελληνικά?
(ιταλική μετάφραση)
Quando morirò, amore mio,
voglio che tu mi pianga,
con i capelli al vento,
i tuoi neri di seta;
e seppellirti con me
nel tuo nero scialle,
che ti trafigga tagliente,
nel fianco,un pugnale;
ti voglio tremante
come una tremula stella,
con il gelo che ti ghiaccia
anche in estate!
E invocherai nuvole
dall’alto ad una ad una,
affinché versino ogni fulmine,
affinché piangano con te;
e chiuderai quegli occhi,
luce della mia anima,
al mondo che passerà
irrequieto dal tuo cortile;
e perderai ogni sorriso
e chiuderai il tuo corredo,
canterà la raganella:
questo il tuo cònsolo!
Voglio che tu mi invochi
con la tua voce in pianto,
percuotendo il petto,
percuotendo il cuore;
che rimanga muto,
sordo e cieco,
ingiallito in ogni bocciolo,
il giardino inaridito;
e al vento affiderai
le tue lettere scritte,
come un leggero canto,
che raggiungano il Regno celeste!
Quando morirò, amore mio,
seppelliscimi nel mio cortile,
affinchè mi calpesti il tuo piede,
affinchè si rallegri la mia anima!
-
Πολύ ωραίο τραγούδι, gringa.
Ούτε εγώ ξέρω ιταλικά. Επειδή μου άρεσε ωστόσο, προσπάθησα να το μεταφράσω... περιφερειακώς,
δηλ. μέσω γαλλικών, λατινικών και ελληνικών. Πιστεύω ότι κουτσά-στραβά βγήκε.
Όταν πεθάνω αγάπη μου, θέλω να με κλάψεις
με τα μαλλιά στον άνεμο, τα μαύρα σου από μετάξι.
Και να με χώσεις στο μαύρο σου μαντήλι
Να σου τρυπήσει το πλευρό κοφτερό ένα στιλέτο.
Και να τρέμεις θέλω σαν τρεμάμενο αστέρι
με ψύχος που παγώνει ακόμα και το καλοκαίρι
Και να φωνάζεις τα σύννεφα από πάνω ένα-ένα
να πληρώσουν την αστραπή να κλάψουν μ’ εσένα.
Να κλείσεις και τα μάτια σου, φως της ψυχής μου
στον κόσμο που διαβαίνει αδιάκοπα από την αυλή σου.
Και να χάσεις κάθε χαμόγελο και να κλείσεις τα προικιά σου
Να τραγουδήσει η ραγκανέλα*, να είναι η παραμυθία σου.
Θέλω να με φωνάζεις με τη φωνή σου να κλαίει,
να τινάζεις το στήθος με την καρδιά σου αντάμα,
να παραμείνεις σιωπηλή, μουγκή και τυφλή,
κιτρινισμένη σε κάθε μπούκλα.
Ο κήπος ξεραμένος.
Στον άνεμο να ρίξεις γράμματα και χαρτιά
σαν ελαφρό τραγούδι να πάνε στη Βασιλεία (εννοεί τη Βασιλεία του Ουρανού).
Όταν πεθάνω αγάπη μου, χώσε με στην αυλή μου
να με πατήσει το πόδι σου, να χαρεί η ψυχή μου.
*«raganella» βρήκα πως είναι στα ιταλικά ο βάτραχος των δέντρων, αλλά και ένα ξύλινο μουσικό όργανο που παράγει ήχο σαν του βατράχου και το χρησιμοποιούν στα εκκλησιαστικά δρώμενα της Κάτω Ιταλίας, ειδικά το Πάσχα.
Δεν ξέρω σε ποιο από τα δυο αναφέρεται το τραγούδι.
-
Για τον Παύλο Μελά, αξιωματικό πυροβολικού του ελληνικού στρατού και πρωτεργάτη του Μακεδονικού Αγώνα,
που δολοφονήθηκε σαν σήμερα το 1904 από τους Τούρκους στο χωριό Στάτιστα της Καστοριάς.
ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ
«Εκλέγων το στάδιον αυτό, δεν υπήκουσα παρά εις μίαν ιδέαν,
να φανώ χρήσιμος εις τον πλησίον και εις τον τόπον μου…
Αυτή είναι όλη μου η φιλοδοξία και όπως κάθε καλός στρατιώτης
θέλω να υπηρετήσω την πατρίδα μου και δια αυτήν να αποθάνω.»
Παύλος Μελάς (29 Μαρτίου 1870 – 13 Οκτωβρίου 1904).
(http://www.thessalonikeis.gr/PAYLOSMELASEIKONES/PavlosNatalia1895.jpg)
Ο Παύλος Μελάς και η σύζυγος του Ναταλία, το γένος Δραγούμη, το 1895
Δείτε ένα δεκάλεπτο αφιέρωμα γι’ αυτόν από την εκπομπή «Η μηχανή του χρόνου»
http://www.youtube.com/watch?v=3-yhgrHFXkE
Και ένα παραδοσιακό τραγούδι γι’ αυτόν.
http://www.youtube.com/watch?v=SnxyEyq7z60
Σαν τέτοια ώρα στο βουνό ο Παύλος πληγωμένος
και στα νερά του αυλακιού ήτανε ξαπλωμένος.
Δεν κλαίω τις λαβωματιές, δεν κλαίω και το βόλι,
μον' κλαίω που μ' αφήσανε η συντροφιά μου όλη.
Για σύρε, Δήμο μου πιστέ, στην ποθητή πηγή μου
και φέρε μου κρύο νερό να πλύνω την πληγή μου.
Βρύση το αίμα χύνεται, για σε Πατρίς το χύνω,
για να χεις δόξα και τιμή, να λάμπεις σαν το κρίνο
-
apri σε ευχαριστω που μας θυμισες κατι τοσο σημαντικο!! :) αυτα δεν πρεπει να τα ξεχναμε!!
Ξέρεις, τον τελευταίο καιρό έχω αρχίσει να επανεκτιμώ τέτοια ιστορικά πρόσωπα, όπως ο Καποδίστριας, ο Μελάς κά.
Και δεν είναι μόνο το ότι ήταν ενδιαφέρουσες προσωπικότητες.
Αυτό που εκτιμώ ιδιαιτέρως είναι αυτοί οι άνθρωποι είχαν όλες τις προϋποθέσεις (πλούτη, κοινωνική θέση), για να ζουν ως βολεμένοι.
Παρ' όλα αυτά, τα ξέχασαν όλα και έτρεξαν να προσφέρουν για το κοινό καλό.
Πόσοι σήμερα πραγματικά, φτωχοί ή εύποροι, ασχολούνται με κάτι πέραν του εαυτού τους; ::)
Πόσοι σήμερα μάχονται για μια ιδέα, για να κάνουν τον κόσμο καλύτερο;
Ο κόσμος μοιάζει πολύ φτωχός... :-\
-
Tην ιστορία την ανήρτησα σε άλλο θέμα, αλλά επειδή συνήθως τις ιστορίες εδώ σας τις βάζω,
σκέφτηκα να την αναρτήσω και εδώ ως αφορμή για να ακούσουμε ένα σπουδαίο τραγούδι.
Η ΔΙΚΗ
"Κεντρικό πρόσωπο του μυθιστορήματος του Τσέχου συγγραφέα Φραντς Κάφκα
είναι ο τραπεζοϋπάλληλος Γιόζεφ Κ. (το επώνυμο δεν αναφέρεται ποτέ),
ενός συνηθισμένου ανθρώπου ανίκανου για οποιαδήποτε έξαρση
και στου οποίου τη ζωή δεν συμβαίνει τίποτα το εξαιρετικό.
Ξαφνικά η ισορροπία της ζωής του ανατρέπεται όταν δύο άγνωστοι χτυπούν την πόρτα του
και του ανακοινώνουν ότι ήρθαν να τον οδηγήσουν στον ανακριτή.
Σίγουρα θα επρόκειτο για παρεξήγηση, είναι αδύνατον να έχει κάνει κάτι κακό ο Γιόζεφ Κ.
Μετά την ανάκριση αφήνεται προσωρινά ελεύθερος, ωστόσο έχει χάσει πια την ηρεμία του.
Δεν τον έχουν κατηγορήσει φανερά για τίποτα, όμως έχει την αίσθηση ότι τον θεωρούν ένοχο.
Όταν μετά από λίγες μέρες τον καλούν και πάλι για ανάκριση, ο Γιόζεφ Κ. βρίσκεται σ' ένα τεράστιο μουντό δικαστήριο,
αντιμέτωπος με μία ομάδα από γέρους δικαστές που τον τυρρανούν με τις ερωτήσεις τους.
Απόλυτα βέβαιος για την αθωότητά του προσπαθεί με όσες δυνάμεις διαθέτει να υπερασπιστεί τον εαυτό του
και φεύγει από το δικαστήριο με την εντύπωση ότι τους έχει πείσει.
Είναι αδύνατον πια να νιώσει ήσυχος και πιστεύει πως ένας δικηγόρος θα μπορούσε να αποδείξει
ότι είναι άσχετος με την κατηγορία την οποία ακόμη δεν γνωρίζει.
Όμως ο δικηγόρος, όργανο της εξουσίας ο ίδιος, σπρώχνει τον Γιόζεφ Κ. βαθύτερα στο λαβύρινθο που έχει μπλεχτεί.
Αναζητά τότε τη βοήθεια ενός φίλου του ζωγράφου
αλλά επικαλείται κι έναν ιερέα μήπως θα μπορούσαν λόγω της ιδιότητάς τους να επηρεάσουν ευνοϊκά τους δικαστές,
μάταια όμως.
Ούτε η επιστήμη, ούτε η τέχνη, ούτε η θρησκεία μπορούν να τον βοηθήσουν.
Ολόκληρο το περιβάλλον του, ολόκληρος ο κόσμος γίνεται προέκταση του δικαστηρίου.
Στον κάθε συμπολίτη του βλέπει κι έναν δικαστή, στο κάθε βλέμμα και μια κατηγορία.
Αρχίζει να πιστεύει πως όλοι τον κατασκοπεύουν,
ψάχνοντας να βρουν ακόμη και στις πιο απλές πράξεις του αποδείξεις ενοχής.
Σιγά σιγά βεβαιώνεται πως η δίκη ήδη γίνεται, με κατηγορούμενο τον ίδιο, για ένα έγκλημα που δεν γνωρίζει.
Βλέποντας πως καμία προσπάθειά του δεν καρποφορεί,
περιμένει υπομονετικά τη μέρα που θα μάθει την ποινή που θα του επιβάλουν.
Ένα βράδυ δύο μαυροντυμένοι άνδρες του ζητούν να τους ακολουθήσει ως την άκρη της πόλης.
Ανίκανος πια να καταλάβει αλλά και να αντιδράσει, ο Γιόζεφ Κ. τους ακολουθεί σ' ένα έρημο λατομείο,
για να εκτελεστεί σε λίγο ψυχρά και απάνθρωπα με μια μαχαιριά στο στήθος".
Και το επιμύθιο:
Η δίκη και η καταδίκη του Γιόζεφ Κ. για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε
ή τουλάχιστον που δεν γνώριζε ότι διέπραξε,
είναι μια ανοιχτή κριτική του συγγραφέα προς τη δύναμη της εξουσίας,
αυτής που δίνει την αίσθηση στον κάθε πολίτη ότι όλα είναι πιο δυνατά απ' αυτόν
και ότι κάθε αντίσταση είναι περιττή.
Όπως ο Γιόζεφ Κ. έτσι κι ο κάθε άνθρωπος αφήνεται να παρασυρθεί από την εξουσία
που τον απογυμνώνει από τα δικαιώματά του,
του στερεί τη διάθεση για αντίσταση, αχρηστεύει κάθε νόμο
και στο τέλος τον συνθλίβει.
(Την περίληψη του μυθιστορήματος την αντέγραψα από εδώ:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97_%CE%B4%CE%AF%CE%BA%CE%B7_(%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%82_%CE%9A%CE%AC%CF%86%CE%BA%CE%B1)
(http://switzerland-estate.ru/img/2a/2a5/s_ena_oneiro.jpg)
Θα με δικάσει ο κούκος και τ’ αηδόνι
Στίχοι: Μιχάλης Μπουρμπούλης
Μουσική: Δημήτρης Λάγιος
Ερμηνεία: Σωτηρία Μπέλλου
http://www.youtube.com/watch?v=hI3rsR-HRl4&feature=related
Θα με δικάσει ο κούκος και τ' αηδόνι
μα στην Αγιάσο σταυρουδάκι μου χρυσό
τις νύχτες που θα πέφτει άσπρο χιόνι
οι Τσέτες θα κρεμάνε το Χριστό
Στον ουρανό που κάναμε ταβάνι
δε βλέπουμε τις νύχτες ξαστεριά
κουρσάροι, Φράγκοι, Βενετσιάνοι
μας πούλησαν για γρόσια και φλουριά
Στην Τροία μεγαλώνουνε τα στάχυα
και στην Αγιάσο σε μιαν έρμη εκκλησιά
ζωγράφισε ο Θεόφιλος με αίμα
το χάρο να φοράει θαλασσιά
-
The Piano - The Scent of Love
(Michael Nyman) (http://www.youtube.com/watch?v=mZS9gTQNE1Y&feature=related)
(http://fc03.deviantart.net/fs49/i/2009/209/a/6/THE_PIANIST_by_K_E_I_T.jpg)
Μεταρσίωση
Το πνεύμα μου, σαν ουρανός, σαν ωκεανός, σαν θάλασσα,
λύνεται απόψε στο άπειρο χωρίς να βρίσκει αναπαμό.
Τις ζώνες γύρω του έσπασε και ανατινάζεται θερμό
το πνεύμα μου σαν ουρανός, σαν ωκεανός, σαν θάλασσα.
Σαν γαλαξίας απέραντος το σύμπαν σέρνω στο χορό.
Ηλιο τον ήλιο γκρέμισα, θόλο το θόλο χάλασα,
κι είμαι σαν μιαν απέραντη, πλατιά γαλάζια θάλασσα,
που οι στενοί πάνω μου ουρανοί δε μου σκεπάζουν το νερό.
Nικηφόρος Βρεττάκος
-
http://www.youtube.com/watch?v=kyO_a1dYGx0&feature=related (http://www.youtube.com/watch?v=kyO_a1dYGx0&feature=related)
είμαι αυτή η ροή της άμμου που γλιστράει
ανάμεσα στο βότσαλο και στον αμμόλοφο
η καλοκαιρινή βροχή πέφτει πάνω στη ζωή μου
πάνω σ΄εμένα η ζωή μου που μου ξεφεύγει με καταδιώκει
και θα σβήσει τη μέρα που άρχισε
αγαπημένη στιγμή σε βλέπω
μέσα σ΄αυτό το παραπέτασμα της ομίχλης που χάνεται
όπου δε θα΄χω παρά να πατήσω σ΄αυτά τα μακριά κινούμενα κατώφλια
και θα ζήσω
όσο ν΄ανοιγοκλείσει μια πόρτα
Σάμουελ Μπέκετ
-
MEDUSA
«Καὶ ἔσται σημεῖα ἐν ἡλίῳ καὶ σελήνῃ καὶ ἄστροις,
καὶ ἐπὶ τῆς γῆς συνοχὴ (=στενοχώρια) ἐθνῶν ἐν ἀπορίᾳ
ἠχούσης θαλάσσης καὶ σάλου,
ἀποψυχόντων ἀνθρώπων ἀπὸ φόβου
καὶ προσδοκίας τῶν ἐπερχομένων τῇ οἰκουμένῃ·
αἱ γὰρ δυνάμεις τῶν οὐρανῶν σαλευθήσονται»
Εκ του κατά Λουκά Ευαγγελίου (21, 25-26)
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/5/51/Medusa-Caravaggio_(Uffizi).jpg)
Carravagio “Medusa” (1597), Galleria Uffizi, Florence
http://www.youtube.com/watch?v=EndBMRj1UBc
When all you have left are your memories
And diamonds and pearls for company
I'll be sailing to St. Lucia on the ocean breeze
With the moon and my scars for company
In your bedroom you keep an iron cage
Where a blackbird sings her freedom song
For you know the true value of keeping slaves
They sing the saddest of songs
Medusa you robbed me of my youth
Abandoned me on the tropic of solitude
Seducer of the shipwrecked and forlorn
You told me to undress
Then crowned my head with thorns
Medusa you robbed me of my youth
Abandoned me on the tropic of solitude
Seducer of the shipwrecked and forlorn
You told me to get dressed
Then turned my heart to stone
ΥΓ1. Η Μέδουσα (<μέδω= φροντίζω, κυριαρχώ) στην ελληνική μυθολογία ήταν μία από τις τρεις Γοργόνες. Λέγεται πως ήταν τόσο όμορφη που ο Ποσειδώνας μεταμορφώθηκε σε άλογο, για να σμίξει μαζί της στον ιερό χώρο της Αθηνάς. Η θεά εξοργισμένη με το γεγονός μεταμόρφωσε τη Μέδουσα σε απεχθές τέρας, που αντί για μαλλιά είχε φίδια. Η ασχήμια της ήταν τέτοια, που όποιος την κοιτούσε στο πρόσωπο πέτρωνε από το φόβο. Τελικά τη σκότωσε ο Περσέας, με την βοήθεια της Αθηνάς και έδωσε το κεφάλι της στη θεά, η οποία το τοποθέτησε στην ασπίδα της για να προκαλεί τον φόβο.
ΥΓ2. Για τη ζωή του Carravagio μπορείτε να διαβάσετε εδώ:
http://www.pde.gr/index.php?topic=4963.19880
-
Γι' αυτά που έρχονται... :-\
ΤΑ ΠΕΤΡΙΝΑ ΧΡΟΝΙΑ-ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗΣ (http://www.youtube.com/watch?v=DMtRq_Myx-4)
(http://1.bp.blogspot.com/_6XC1UwuZL8A/THVWiA21reI/AAAAAAAABrc/CTUnHdmjBQI/s1600/P8160492.JPG)
"Κάθε είκοσι - τριάντα χρόνια τα θηρία του συστήματος βγαίνουν απ' τους Οίκους τους
κι αρχίζουν τον Μεγάλο Θερισμό.
Στην πολιτική οικονομία οι θερισμοί αυτοί ονομάζονται κρίσεις.
Ενίοτε καταλήγουν σε πόλεμο, όπως η κρίση του 1929-30-33 στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ενίοτε εκτονώνονται μέσα από μια γιγάντια κεφαλαιακή αναδιάταξη, όπως η κρίση του 1973,
ή ανατρέπουν τη φορά της Ιστορίας, όπως επίσης η ίδια κρίση του 1973 όταν έστρεψε τις κοινωνίες προς τα δεξιά,
με την εμφάνιση της Θάτσερ και των «Ρηγκανόμικς» -τη δεκαετία του 1980-
πρελούδιο της συντηρητικής αντεπανάστασης των ακροδεξιών νεοφιλελεύθερων
που κρατάει απ' το 1990 ώς σήμερα...
Το ίδιο και η τρέχουσα κρίση, αυτή που ξεκίνησε απ' τις ΗΠΑ το 2007-2008
χωρίς να μπορεί ουδείς σήμερα να προβλέψει αν θα εκτονωθεί πάλι
με μια γιγάντια αναδιάταξη κεφαλαίων, θέσεων, εθνών και κρατών
ή αν θα οδηγήσει σε πολέμους, είτε περιφερειακούς είτε ακόμα και σε μια γενικευμένη σύρραξη.
Ομως, έτσι ή αλλιώς κάθε κρίση, είτε εκείνη του 1929 είτε η σημερινή του 2008,
προκαλεί τεράστια ανακατανομή των εισοδημάτων, πάντα εις βάρος των φτωχών
εκτός από εκείνες τις κρίσεις που οδήγησαν σε επαναστάσεις.
Ο Μεγάλος Θερισμός είναι πάντα για τους πολλούς
η αφαίρεση όσων επί χρόνια και με πολλούς αγώνες έχουν κατακτήσει
και η επαναφορά της ζωής τους στην αφετηρία της -στο φτου ξανά κι απ' την αρχή.
Των ίδιων ή των προγόνων τους."
Aπόσπασμα από το σημερινό άρθρο του Στάθη στην Ελευθεροτυπία
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=320673
-
Ο ύπνος
Sleep
Είναι φορές που η βοή των γεγονότων που πλησιάζουν ηχεί στους δρόμους,
μα οι λαοί ουδέν ακούουν.
Για τους άρχοντες, μα ενίοτε και για τους ίδιους
είναι βολικότερο η μνήμη και η λογική να βυθίζεται στον ύπνο.
Άλλωστε, ο ήχος των κερμάτων που πέφτουν δίπλα τους
νανουρίζουν πολύ εύκολα τις σκέψεις τους.
Πώς να ξαγρυπνήσουν πια οι συνειδήσεις,
όταν οι αισθήσεις έχουν κορεστεί και αποκάμει…
Έτσι ενδίδουν, έτσι παραδίνουν, έτσι προδίνουν το μέλλον για ένα επίπλαστο παρόν.
Μόνο που, όπως συμβαίνει και στη φύση, αυτός ο ύπνος ποτέ δεν κρατά αιώνια.
Μοιραία έρχεται κάποια στιγμή που οι χειραγωγημένοι ξυπνούν εν μέσω τεράτων
και τότε ο χρόνος όλων κυλά πλέον αντίστροφα…
(http://eeweems.com/goya/caprichos_plate43_700.jpg)
Francisco de Goya «Ο ύπνος της λογικής γεννά τέρατα» (1797), Μουσείο ντελ Πράδο, Μαδρίτη
http://www.youtube.com/watch?v=pcB51VyIjpw&feature=related
-
ΣΙΩΠΗ
http://www.youtube.com/watch?v=sD5WALPUHEs
(http://1.bp.blogspot.com/-DQJYtlznzfM/Tbwf_a5NtWI/AAAAAAAAIEE/FMF6qmoInzo/s1600/1-+%25CE%2597+%25CF%2580%25CE%25B7%25CE%25BD%25CE%25B5%25CE%25BB%25CF%258C%25CF%2580%25CE%25B7+%25CE%2594%25CE%25B5%25CE%25BB%25CF%2584%25CE%25B1+%25CE%25BC%25CE%25B5+%25CF%2584%25CE%25B1+%25CF%2580%25CE%25B1%25CE%25B9%25CE%25B4%25CE%25B9%25CE%25B1.jpg)
"Το πρωϊνό της 27ης Απριλίου 1941,
έγινε στο καφενείο «Παρθενών», επι της Λεωφόρου Αλεξάνδρας στους Αμπελοκήπους, μπροστά στη βίλα Θων,
η παράδοση της Αθήνας στους Γερμανούς,
ενώ λίγο μετά, μία μηχανοκίνητη φάλαγγα κατευθύνθηκε προς το κέντρο της πρωτεύουσας.
Στην Βασιλίσσης Σοφίας, οι μοναδικοί που τους υποδέχτηκαν και τους χαιρετούσαν απο τα μπαλκόνια
ήταν οι υπάλληλοι της Γερμανικής πρεσβείας, πράκτορες της Γκεστάπο οι περισσότεροι.
Την ίδια στιγμή ο ραδιοσταθμός Αθηνών διακόπτει την θεία λειτουργία, της Κυριακής του Θωμά
και ο αρχιεκφωνητής Κώστας Σταυρόπουλος μεταδίδει έκτακτη είδηση:
“ Εδώ ραδιοφωνικός σταθμός Αθηνών. Έλληνες, οι Γερμανοί εισβολείς ευρίσκονται εις τα πρόθυρα των Αθηνών κ.λ.π.”
Ακολουθεί ο εθνικός ύμνος και το εμβατήριο « μαύρη είν’ η νύχτα στα βουνά…».
Μετά, πάλι ο εκφωνητής: « Προσοχή, προσοχή! Η πρωτεύουσα περιέρχεται εις χείρας των κατακτητών!»
και ο σταθμός εσίγησε…
Γερμανικό άγημα καταλαμβάνει τους ραδιοθαλάμους του Ζαππείου,
αφού προηγουμένως το σήμα του σταθμού, ο… γνωστός «τσομπανάκος» με τα κουδουνάκια
είχε φυγαδευτεί απο τον διευθυντή του Δημήτρη Σβολόπουλο με σύνδεσμο στην Κρήτη
και παραδόθηκε στον υφυπουργό Τύπου Θεόδουλο Νικολούδη.
Εκείνος το έδωσε στον πρεσβευτή μας Σιμόπουλο, ο οποίος το εμπιστεύθηκε στους Άγγλους που το φύλαξαν στο B.B.C.
για να μας το επιστρέψουν μεταπολεμικά.
Οι Αθηναίοι υπό κατοχή, άκουγαν τώρα το σήμα των γερμανικών εκπομπών:
τρία συνεχόμενα υποβλητικά χτυπήματα σε χαλκό
και τον λοχαγό Γιάκομπι να στέλνει στην πρώτη εκπομπή χαιρετισμό στον φύρερ του
και να του αναγγέλλει οτι κατέλαβε την Αθήνα.
Τα διαδραματιζόμενα στην Αθήνα παρακολουθούσε με συγκίνηση απο το ραδιόφωνο στην Κηφισιά
μία μεγάλη Ελληνίδα και σπουδαία μορφή των γραμμάτων,
η Πηνελόπη Δέλτα, ημιπαράλυτη στα 67 της χρόνια.
Σύμφωνα με αφηγήσεις της θυγατέρας της Αλεξάνδρας και της οικιακής βοηθού Μαριάνθης Σπυρίδου,
η Πηνελόπη είχε ανοιχτό το ραδιόφωνο και παρακολουθούσε τα συμβαίνοντα.
Μόλις άκουσε την έκτακτη είδηση και μετά την εχθρική φωνή σε υψηλό θριαμβευτικό τόνο,
είπε με παραπονιάρικη φωνή: «Καημένη Ελλάδα!»
Κεραυνοβολημένη φώναξε την κόρη της να κλείσει αμέσως το ραδιόφωνο και να το εξαφανίσει.
Εκείνη έκανε καθώς πρόσταξε η μητέρα της.
Μετά από λίγο, ζήτησε ένα ποτήρι νερό. Το ήπιε με κάτι άλλο που κανείς ούτε κατάλαβε, ούτε υποψιάστηκε.
Επιστρέφοντας στο δωμάτιο, είδε τη μάνα της ανήσυχη με μια έκφραση αγωνίας και τρόμου στο πρόσωπό της.
Είχε χάσει το χρώμα της κι έδειχνε να κοιτάζει με απλανές βλέμμα στην οροφή, κρατώντας σφιγμένα τα δόντια.
Το κακό είχε συμβεί. Είχε πιεί το δηλητήριο... Αλλά κανείς ποτέ δεν έμαθε τι είδους δηλητήριο πήρε.
Πέντε ατέλειωτα μερόνυχτα κράτησε το μαρτύριο της Πηνελόπης.
Παρέμεινε σε κώμα, συνήλθε κάποια στιγμή και όταν ήρθαν οι γιατροί,
τους παρακάλεσε να την βοηθήσουν να πεθάνει λέγοντας:
« Εγώ σκλάβα των Γερμανών δε θα γίνω»…
Η ηρωική Πηνελόπη Δέλτα, ξεψύχησε στις 2 Μαΐου 1941, στη 1:15΄το μεσημέρι,
συγκλονίζοντας την κατεχόμενη Αθήνα, όταν μάλιστα βρήκαν και το σημείωμα που είχε αφήσει :
« 27 Απριλίου 1941, Παιδιά μου, ούτε παπά, ούτε κηδεία.
Παραχώστε με σε μια γωνιά του κήπου, αλλά μόνο αφού βεβαιωθείτε πως δε ζω πιά.
Φροντίστε τον πατέρα σας. Τον φιλώ σφιχτά. Π.Σ. Δέλτα».
Την έθαψαν, σύμφωνα με την επιθυμία της, στη γωνιά του κήπου του αρχοντικού της.
Ιερούργησε ο παλιός της φίλος, αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος, Χρύσανθος.
Και στην ταφόπλακα της χάραξαν μόνο μία λέξη: «Σιωπή!»
Μ’ αυτόν τον δραματικό τρόπο έσβησε η Πηνελόπη Δέλτα, γεννημένη στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1874,
κόρη του εθνικού ευεργέτη Εμμανουήλ Μπενάκη και σύζυγος του Στέφανου Δέλτα.
Άφησε πίσω της τρία κορίτσια κι ένα πλούσιο συγγραφικό έργο με το οποίο γαλουχήθηκαν πολλές γενεές…"
*Το παραπάνω άρθρο του Τάσου Κοντογιαννίδη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real News στις 30/4/2011
-
Alors, c’ est la guerre
“ Την καθορισμένη ώρα δέκα περίπου λεπτά πριν από τις 3, ο Στρατιωτικός ακόλουθος, ο διερμηνέας και εγώ φθάσαμε στην καγκελόπορτα της μικρής βίλας, όπου έμενε ο Πρωθυπουργός.
Ο comm. De Santo είπε στον φρουρό να ειδοποιήσει τον Πρωθυπουργό ότι ο Πρέσβης της Ιταλίας επιθυμούσε να γίνει δεκτός για μία άκρως επείγουσα ανακοίνωση.
Ο φρουρός άρχισε να κτυπά ένα ηλεκτρικό κουδούνι που επικοινωνούσε με το εσωτερικό του σπιτιού, αλλά το υπηρετικό προσωπικό κοιμόταν. Περιμέναμε για μερικά ατελείωτα λεπτά μπροστά στην καγκελόπορτα. Μες την βαθιά σιωπή της νύκτας ακουγόταν το γαύγισμα ενός σκύλου. Επί τέλους το κουδούνισμα ξύπνησε τον ίδιο τον Μεταξά, ο οποίος έκαμε την εμφάνισή του σε μία μικρή πόρτα υπηρεσίας και, αναγνωρίζοντας με, διέταξε τον φρουρό να με αφήσει να περάσω. Οι δύο συνοδοί μου έμειναν στον δρόμο περιμένοντας με, έξω από την καγκελόπορτα.
Ο Μεταξάς είχε φορέσει μία σκούρα μάλλινη ρόμπα, από τον γιακά της οποίας φαινόταν ένα μετριότατο βαμβακερό νυχτικό. Μου έσφιξε το χέρι, με έβαλε μέσα και με άφησε να περάσω σε ένα μικρό σαλόνι, το συνηθισμένο σαλονάκι μιας μικροαστικής εξοχικής βιλίτσας. Αυτό το περιβάλλον αλά Guido Gozzano, με τα κακόγουστα καλά του πράγματα μ' έκανε να αναλογιστώ προς στιγμήν με κάποιο πικρό κρυφό χαμόγελο την Βίλα Τορλόνια.
(http://ioannismetaxas.gr/Varius/images/LivingRoom.jpg)
Το σαλόνι οικίας Ι.Μεταξά
Μόλις καθίσαμε του είπα ότι η Κυβέρνηση μου είχε αναθέσει να του κάμω μια άκρως επείγουσα ανακοίνωση και χωρίς άλλα λόγια του έδωσα το κείμενο.
Ο Μεταξάς άρχισε να διαβάζει. Τα χέρια του κρατούσαν το χαρτί έτρεμαν ελαφρά και μέσα από τα γυαλιά του έβλεπα τα μάτια να βουρκώνουν, όπως συνήθιζε όταν ήταν συγκινημένος. Όταν τελείωσε την ανάγνωση, με κοίταξε κατά πρόσωπο και μου είπε με φωνή λυπημένη αλλά σταθερή:
"Alors, c' est la guerre" (=Επομένως, έχουμε πόλεμο).
Του απήντησα ότι δεν ήταν καθόλου έτσι κατ' ανάγκην, και ότι μάλιστα η Ιταλική Κυβέρνηση ήλπιζε ότι η Ελληνική Κυβέρνηση θα εδέχετο τα αιτήματά της και θα άφηνε να περάσουν ελεύθερα τα ιταλικά στρατεύματα, τα οποία θα άρχιζαν τις μετακινήσεις τους την 6η πρωινή.
……………………………………………..
Ο Μεταξάς με ρώτησε τότε αν μπορούσα να του καθορίσω τουλάχιστον ποιά ήταν τα στρατηγικά σημεία επί του ελληνικού εδάφους που η ιταλική Κυβέρνηση θα ήθελε να καταλάβει. Φυσικά, αναγκάσθηκα αν του απαντήσω ότι δεν είχα την παραμικρή ιδέα.
Ο Μεταξάς απήντησε : "Vous voyez bien que c' est impossible (=βλέπετε ότι αυτό είναι αδύνατον). Η ευθύνη του πολέμου αυτού βαρύνει αποκλειστικά την Ιταλική Κυβέρνηση. Η Κυβέρνηση σας ήξερε κάλλιστα ότι η Ελλάδα το μόνο που επιθυμούσε ήταν να παραμείνει ουδετέρα, αλλ' ότι ήμεθα αποφασισμένοι να υπερασπιστούμε το εθνικό έδαφος εναντίον οιουδήποτε."
Του απήντησα, ενώ σηκωνόμουν, ότι ήλπιζα ακόμα ότι θα ελάμβανε υπ' όψιν του την διαβεβαίωση που περιείχετο στην διακοίνωση, κατά την οποίαν η Ιταλική Κυβέρνηση δεν είχε καμία πρόθεση να θίξει την κυριαρχία της Ελλάδος και ότι θα μου γνώριζε στην Πρεσβεία, πριν από τις 6, ότι η χώρα του δεχόταν τα ιταλικά αιτήματα.
Ο Μεταξάς δεν μου απήντησε.
Με συνόδευσε στην έξοδο υπηρεσίας από την οποίαν είχα μπεί πριν από ένα τέταρτο και όταν ήμασταν στο κατώφλι, μου είπε χωρίς να αναπτύξει περισσότερο την σκέψη του, "Vous etes les plus forts..." (=Είσαστε οι πιό δυνατοί)
με φωνή αυτή τη φορά βαθιά αλλοιωμένη.”
Απόσπασμα από το βιβλίο του Ιταλού Πρέσβη, Εμμανουέλλε Γκράτσι «Η αρχή του τέλους», Εστία 1980, σ.σ.284-286.
ΣΟΦΙΑ ΒΕΜΠΟ
Στον πόλεμο βγαίνει ο Ιταλός
http://www.youtube.com/watch?v=0sfnHGNsfCM&feature=related
-
Και μια άλλη εικόνα της Ελλάδας εν μέσω Κατοχής…μιας Ελλάδας πάντα διχασμένης. :P
Η διχασμένη Ελλάδα
Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής οι κομμουνιστές κρατούμενοι στον Αη Στράτη -εξόριστοι εκεί από τη δικτατορία του Μεταξά- αφέθηκαν από τους Έλληνες δεσμοφύλακές τους να πεθάνουν από την πείνα.
(Στο θέαμα των ετοιμοθάνατων κρατουμένων λύγισαν ακόμα κι οι Γερμανοί όταν επισκέφθηκαν τον Αη-Στράτη):
«Μπροστά τους τέσσερις νεκροί περίμεναν άταφοι. Όλοι οι άλλοι, ξαπλωμένοι στα κρεβάτια τους, ζωντανά πτώματα, αποσκελετωμένα, άπνοα. Δεν ήταν εύκολο να ξεχωρίσεις αν ήταν ακόμα ζωντανοί ή αν ήταν πεθαμένοι από μέρες.
Οι Γερμανοί έμειναν κοκαλωμένοι, κατακίτρινοι και τελικά ο πιο ανώτερος φώναξε:
-Μα τι είναι, τέλος πάντων, εδώ μέσα;…
Σε λίγο έφτασε κι ο Βουδικλάρης. Με την εμφάνισή του ακούστηκε ένα ομαδικό μούγκρισμα διαμαρτυρίας απ’ τους κατάκοιτους συντρόφους. Ο Βουδικλάρης είχε αρχίσει να τρέμει. Ο Γερμανός αξιωματικός τον ρώτησε να του πει, ποιος του έδωσε διαταγή γι’ αυτά τα μέτρα που είχε πάρει. Ο Βουδικλάρης, αφού ξεροκατάπιε μερικές φορές, έντονα ταραγμένος, βρήκε τη δύναμη να πει πως ήταν διαταγή της Γερμανικής Διοίκησης της Λήμνου.
Οι Γερμανοί του ζήτησαν τη διαταγή κι αυτός, μουδιασμένος, τους είπε πως ήταν προφορική η διαταγή. Οι Γερμανοί φαίνεται πως είχαν αντίρρηση κι έβαλαν τις φωνές, σα να τον έβριζαν. Εκείνη τη στιγμή μπήκαν δυο Γερμανοί στρατιώτες με τρόφιμα μέσα σε σακιά κι άρχισαν να τα μοιράζουν στα κρεβάτια των αρρώστων, δίπλα στο προσκέφαλό τους.
Κανείς όμως δεν είχε τη δύναμη ν’ απλώσει το χέρι του για να πάρει απ’ αυτά που τόσο είχε ανάγκη. Οι Γερμανοί απόρησαν και ρώτησαν το σύντροφο Λαζανά που τους εξήγησε πως δεν έχουν τη δύναμη ν’ απλώσουν το χέρι τους απ’ την εξάντληση. Για λίγο στάθηκαν παρατηρώντας ένα γύρω το θάλαμο με τους ετοιμοθάνατους ακίνητους, σα νεκρούς, χωρίς να βγάλουν λέξη. Μας χαιρέτησαν κι έφυγαν.»
ΓΙΩΡΓΗΣ ΚΑΖΑΚΟΣ “ΑΗ ΣΤΡΑΤΗΣ” Εκδόσεις ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ
(http://www2.rizospastis.gr/wwwengine/getImage.do?size=medium&id=99398&format=.jpg)
25-10-1935. Tο βαπόρι «Μαρία Λ.» που μετέφερε εξόριστους στον Αϊ-Στράτη.
Κάτω πρώτη σειρά από αριστερά: Δεύτερος ο Δ. Γληνός, τρίτος ο Βασίλης Δημησιάνος, τέταρτος ο Κώστας Βάρναλης.
Δεξιά πάνω, ανάμεσα στα σχοινιά, ο Αντώνης Στρατηγόπουλος
http://www.youtube.com/watch?v=7B6F0Mt5YZI&feature=related
-
Kαι μια τελευταία μαρτυρία.
Kαλό βράδυ σε όλους. :D
Οι «σύμμαχοι» και οι μικροί ήρωες
Ο Λυκούργος Καλλέργης θυμάται μια συνομιλία του με τον Τσαρούχη κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου 1940-41,
όταν και οι δύο υπηρετούσαν ως στρατιώτες:
«Ο Τσαρούχης όμως ήταν απόμακρος, δεν πίστευε τίποτε απ’ όλα αυτά. Κρυφογελούσε σαρκάζοντας. Δεν πίστευε καθόλου πως η ζωή θ’ αλλάξει, ότι οι άνθρωποι θα γίνουν καλύτεροι, ότι θα σταματήσουν οι πόλεμοι.
“Μα είναι δυνατό, Γιάννη”, του ‘λεγα εγώ, “είναι δυνατό να μην πιστεύεις ότι ο κόσμος θ’ αλλάξει ύστερα απ’ αυτό τον ολέθριο πόλεμο, ύστερα απ’ αυτόν το χαλασμό και την κοσμογονία; Δεν πιστεύεις ότι η ζωή θα γίνει καλύτερη, ότι οι σύμμαχοι θα συνεργαστούν για ν’ απαλλάξουν την ανθρωπότητα από την αθλιότητα, τη δυστυχία, την κοινωνική ανισότητα και τα δεινά των πολέμων;”
“Μα για ποιους συμμάχους μου μιλάς, Λυκούγο; Ποιοι είναι αυτοί οι καλοθελητές και ομοφγονούντες σύμμαχοι, που θ’ απαλλάξουν την ανθγωπότητα από τα δεινά, για τα οποία και αυτοί οι ίδιοι είναι υπεύθυνοι;”
“Μα είναι οι σύμμαχοί μας, Γιάννη μου”, του λέω εγώ. «Οι σύμμαχοί μας ενάντια στο φασισμό!”
“Ποιοι είναι αυτοί οι σύμμαχοι; Ονόμασέ τους”.
“Μα ο Τσόρτσιλ, ο Ρούζβελτ και ο Στάλιν”, του απαντώ.
(http://liberopoulos.gr/mynew/data/upimages/Yalta.jpg)
“Αχ, Καλλέγη, πόσο είσαι αφελής”, μου λέει. “Μου μιλάς για τον Τσόγτσιλ!
Μα αγαπητέ μου, αν ο Τσόγτσιλ ήτανε τώγα εδώ κοντά μας και ετούτος ο πόλεμος δεν είχε τελειώσει, ξέγεις τι θα σου ‘λεγε;”
“Τι θα μου ‘λεγε;”
“Θα σου ‘λεγε: Βγε Καλλέγη, δώσε μου την καγαβάνα σου να φάω για να μη λεγώσω τη δικιά μου. Κι ούτε καν θα σε παγακαλούσε. Και θα σου άνοιγε στα γήγογα ένα καινούγιο μέτωπο, κι εσύ θα ήσουν πάλι στην πγώτη γαμμή να πολεμάς, ενώ ο Τσόγτσιλ, αφού θα είχε ντεγλικώσει με την καγαβάνα σου,
θα κάπνιζε μακάγια το πούγο του σε κάποιο παλάτι στο Λονδίνο.
Κάτι ανάλογο θα μπογούσαν να σου ζητήσουν και οι άλλοι σύμμαχοι, και ο Γούζβελτ και ο Στάλιν.
Όλοι αυτοί, κατά κανόνα, την καγαβάνα τους ποτέ δεν τη λεγώνουν”.
(ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ ΚΑΛΛΕΡΓΗΣ “ΣΤΟ ΔΙΑΒΑ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ” Εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ )
Ποιοι θα μπορούσαν να σώσουν την Ελλάδα από τη δυστυχία και τα δεινά;
Απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα έδινε με τον τρόπο του ένα θρυλικό μεταπολεμικό περιοδικό,
που αναφερόταν σε τρία μικρά παιδιά, εκπροσώπους της νέας γενιάς...
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/el/d/df/%CE%9C%CE%99%CE%9A%CE%A1%CE%9F%CE%A3_%CE%97%CE%A1%CE%A9%CE%A3_%CE%9D%CE%BF_1_(1953).jpg)
Ο Μικρός Ήρως ήταν εβδομαδιαίο περιοδικό που συνέγραψε ο Στέλιος Ανεμοδουράς και διάνθισε με σκίτσα του ο Βύρων Απτόσογλου για μία ολόκληρη 16ετία (1953-1968), μέχρι που διακόπηκε για λόγους που είχαν άμεση σχέση με την επιβολή λογοκρισίας που εφάρμοσε το τότε δικτατορικό καθεστώς. Αναφερόταν στις περιπέτειες τριών μικρών ηρωϊκών Ελληνόπουλων (του Γιώργου Θαλάσση, της Κατερίνας και του "Σπίθα") κατά τη διάρκεια της Κατοχής και του αγώνα τους απέναντι σε Γερμανούς, Ιταλούς και Βούλγαρους φασίστες.
Ο μικρός ήρως
http://www.youtube.com/watch?v=DeMweA8pnLg&feature=related
-
MΕΘΥΣΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ
Κοινωνική σειρά παραγωγής 1980, διασκευή του μυθιστορήματος του Σ. Πατατζή σε σκηνοθεσία Μανώλη Μαυριδάκη και σε σενάριο του Σωτήρη Πατατζή.
Στα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά, ένας θίασος περιπλανώμενων και αποτυχημένων ηθοποιών,
καταφτάνει σε μία μικρή επαρχιακή πόλη της Πελοποννήσου για να παίξει Αμλετ.
Η Οφηλία της παράστασης, μια νέα και προκλητικά όμορφη ηθοποιός, η Ρένα (Βέρα Κρούσκα),
αναστατώνει με την παρουσία της τους κατοίκους.
Κάποιοι θέλουν να την κατακτήσουν ερωτικά, κάποιοι άλλοι ονειρεύονται να την παντρευτούν,
σε κάποιους άλλους θυμίζει τα φαντάσματα της νιότης τους,
ενώ όλες οι γυναίκες της μικρής πόλης την αντιμετωπίζουν σαν ανεπιθύμητη και τη μισούν.
Η παρουσία της θα ενεργοποιήσει τους πόθους, τα όνειρα και τις καταπιεσμένες φιλοδοξίες όλων
και η ζωή για όσο χρονικό διάστημα διαρκέσουν οι παραστάσεις
θα στριφογυρίζει γύρω από τους θεατρίνους.
Έπαιζαν: Βέρα Κρούσκα, Γιάννης Βόγλης, Μαρία Μερτίκα, Κώστας Μεσάρης,
Ανδρέας Φιλιππίδης, Παύλος Χαϊκάλης, Νίκος Κούρος
(http://www.livemovies.gr/files/imagecache/full_view/images/me8usmenipoliteia.jpg)
Στίχοι: Δημήτρης Ιατρόπουλος
Μουσική: Μιχάλης Μικελής
Ερμηνεία: Άννα Βίσση
http://www.youtube.com/watch?v=6gh4koCLgS4
Μεθυσμένη πολιτεία με σημάδεψες βαθιά
είχα κάποτε μια αγάπη
και την πήρε η συννεφιά
μες την έρημη πλατεία
τ' όνειρό μου το παλιό
μεθυσμένη πολιτεία σ' αγαπώ
Μεθυσμένη πολιτεία
μια κορνίζα αδειανή
μια λατέρνα είν' η ζωή μου
με ξεκούρδιστη φωνή
πάνε κι έρχονται σαν πλοία
οι αναμνήσεις στον καιρό
μεθυσμένη πολιτεία σ' αγαπώ
Μεθυσμένη πολιτεία
κάποιας άλλης εποχής
σε γυρεύω στο τραγούδι της βροχής
μια παλιά φωτογραφία
στο συρτάρι το κλειστό
μεθυσμένη πολιτεία σ' αγαπώ
Μεθυσμένη πολιτεία
με σημάδεψες βαθιά
είχα κάποτε μια αγάπη
και την πήρε η συννεφιά
τ' όνειρό μου το παλιό
μεθυσμένη πολιτεία σ' αγαπώ
Μεθυσμένη πολιτεία
κάποιας άλλης εποχής
σε γυρεύω στο τραγούδι της βροχής
μια παλιά φωτογραφία
στο συρτάρι το κλειστό
μεθυσμένη πολιτεία σ' αγαπώ
Μεθυσμένη πολιτεία με σημάδεψες βαθιά
είχα κάποτε μια αγάπη και την πήρε η συννεφιά
μες την έρημη πλατεία τ' όνειρό μου το παλιό
Μεθυσμένη πολιτεία σ' αγαπώ
-
Πρόβα νυφικού
Σειρά βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της Ντόρας Γιαννακοπούλου,
αποτελεί μία από τις πιο επιτυχημένες σειρές όλων των εποχών, που προβλήθηκε στον ΑΝΤ1 το 1995.
Περιγράφει τη ζωή και τα προβλήματα μιας αστικής οικογένειας
την περίοδο της Κατοχής και του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Ερμηνείες: Γρηγόρης Βαλτινός ("Πέτρος"), Αλεξανδριανή Σικελιανού ("Αγγελική"), Φίλιππος Σοφιανός, ("Απόστολος"), Άντζελα Γκερέκου ("Όλγα"), Άγγελος Αντωνόπουλος ("Οδυσσέας"), Έφη Ροδίτη ("Αθηνά"),
Αλέκα Παϊζη ("Γιαγιά"), Νίκος Ψαρράς ("Αλέξανδρος"), Πέμυ Ζούνη ("Ματίνα"),
Πέγκυ Τρικαλιώτη ("Ρηνούλα") και πολλοί άλλοι...
(http://img174.imageshack.us/img174/866/image077tc4.jpg)
Σύνθεση: Β. Δημητρίου
Ερμηνεία: Μαρινέλλα
http://www.youtube.com/watch?v=oIFFy_EXYVE
Έλα, έλα και πάρε τη ζωή μου τη νεκρή
Σιγά, σιγά, γλυκά, γλυκά
Στα χέρια σου να την κρατήσεις
Αργά, αργά, γλυκά, γλυκά
Μ' ένα φιλί να μ' αναστήσεις.
Ό,τι αγαπούσα ήταν ένα ψέμα
Έμοιαζε με πρόβα, πρόβα νυφικού
Όπως η ζωή μου που κάθε μέρα
Με πάει πάντα και κάπου αλλού.
Έλα, να ξαναρχίσω θέλω πάλι απ' την αρχή
Σιγά, σιγά, γλυκά, γλυκά
Με μιά ματιά να με φωτίσεις
Αργά, αργά, γλυκά, γλυκά
Μ' ένα φιλί να μ' αναστήσεις.
Ό,τι αγαπούσα ήταν ένα ψέμα
Έμοιαζε με πρόβα, πρόβα νυφικού
Όπως η ζωή μου που κάθε μέρα
Με πάει πάντα και κάπου αλλού.
-
ΑΠΩΝ
Δραματική σειρά που προβλήθηκε από το ΜΕGA το 1995 σε σενάριο της Μιρέλλας Παπαοικονόμου και σκηνοθεσία του Γιώργου Κορδέλλα.
Η Ελένη (Θέμις Μπαζάκα), είναι χρόνια παντρεμένη και ακόμα ερωτευμένη με το Σήφη (Μηνάς Χατζησάββας). Η μεγάλη αγάπη που τρέφει για αυτόν, την εμποδίζει να δει καθαρά την καταιγίδα που σε λίγο θα ξεσπάσει.
Όλα ξεκινούν τη μέρα του γάμου της μοναχοκόρης τους, της Ρηνιώς (Μυρτώ Αλικάκη), όπου μετά την τελετή και το παραδοσιακό γλέντι, ο Σήφης ανακοινώνει στην Ελένη ότι ετοιμάζεται να εγκαταλείψει και εκείνη και τη ζωή του στο νησί.
Εκείνη, ένα ανθρώπινο ράκος, αρχίζει να αποδίδει ευθύνες τόσο στον εαυτό της όσο και στους γύρω της. Πιστοί οικογενειακοί φίλοι, ο Στάθης (Γιάννης Μπέζος) και η Αρετή (Μελίνα Μποτέλλη), θα προσπαθήσουν να της σταθούν όσο πιο πολύ μπορούν, μόνο που ο Στάθης, αισθάνεται βαριά πληγωμένος που ο καλύτερος του φίλος δεν του εξομολογήθηκε ποτέ τους σκοπούς και τις σκέψεις του...
Ο πόνος και η δύναμη της "καταλυτικής απουσίας" του Σήφη, θα φέρει πολύ κοντά το Στάθη με την Ελένη, όπου ο ένας θα βρει στον άλλον ό,τι αποζητά. Ακραία πάθη, μοιραίες καταστάσεις και αδιέξοδες σχέσεις θα τους οδηγήσουν στο δραματικό φινάλε.
Ερμηνείες:
Θέμις Μπαζάκα (Ελένη), Γιάννης Μπέζος (Στάθης), Μηνάς Χατζησάββας (Σήφης-Απών),
Μυρτώ Αλικάκη (Ρηνιώ), Μελίνα Μποτέλλη (Αρετή),
Χριστίνα Αλεξανιάν (Μαρία), Δημοσθένης Παπαδόπουλος (Λευτέρης), Νίκος Ορφανός (Μάνος) κα.
(http://img265.imageshack.us/img265/3505/60299753.jpg)
Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
http://www.youtube.com/watch?v=gQYdNoTPfeg
-
ΒΕΝΤΕΤΑ
Τηλεοπτική σειρά του ΜΕGA (1999) σε σκηνοθεσία του Γιώργου Κορδέλλα και σενάριο της Στελλάς Βασιλαντωνάκη.
Πρωταγωνιστούσαν ο Γιάννης Φέρτης και η Κοραλία Καράντη.
Στην άγρια ομορφιά της Μάνης, οι άγραφοι νόμοι της αυτοδικίας ισχύουν ακόμη. Ο φόνος ξεπληρώνεται με φόνο και η περίφημη βεντέτα επιβιώνει μέχρι τις μέρες μας. Πιασμένοι στα δίχτυα της εκδίκηση θα βρεθούν ο Μάρκος (Γιάννης Φέρτης), αδερφός του δολοφόνου, και η Χαρά (Κοραλία Καράντη) , χήρα του θύματος. Ταυτόχρονα, εγκλωβίζονται σε έναν παράνομο έρωτα, ο οποίος θα προκαλέσει σύγκρουση στις δύο οικογένειες και θα αψηφήσει τους κανόνες της κλειστής κοινωνίας. Όταν αποκαλυφθεί, θα έχει τόσες καταστροφικές συνέπειες, όσες και η βεντέτα.
(http://1.bp.blogspot.com/-JRDq-30T7pM/ThwvyOrWoHI/AAAAAAAAE2k/iH5Uk-G-v7I/s400/Vendetta%2BTowers%2BGreece.jpg)
Και το πραγματικά υπέροχο τραγούδι "Ηλιαχτίδα" που ακουγόταν στους τίτλους της σειράς.
Μουσική: Κωστή Ζευγαδέλλη
Στίχοι: Γιώργος Κορδέλλα.
Ερμηνεύει η Τάνια Τσανακλίδου
http://www.youtube.com/watch?v=pgovY6hXPf8
Χάθηκα ξανά σε λαβυρίνθους κι έχασα καιρό
Να σ'αναζητώ άμοιρη ψυχή μου
Έχασα καιρό άμοιρη ψυχή μου
Θεέ μου πώς ποθώ μιαν ηλιαχτίδα
Ταίρι φωτεινό νά 'χω φυλαχτό
Σε ηλιόλουστη πατρίδα
Σε ταξίδι μυστικό
Με ουράνια πυξίδα
Θέλω να σε βρω να σου ζητήσω μια πνοή
Θέλω να ντυθώ του έρωτά σου τη μορφή
Θέλω να χαρώ μαζί σου την ανατολή
Φως μου ακριβό, αχ μη σπαταληθείς ανώφελα
Σβήνω και ξεχνώ τα περασμένα
Ένα πρωινό όλα θά 'ναι αλλιώς
Τα κομμάτια μου ενωμένα
Θά 'χω δρόμο ανοιχτό
Και στο πλάι μου εσένα
Θέλω να σε βρω να σου ζητήσω μια πνοή
Θέλω να ντυθώ του έρωτά σου τη μορφή
Θέλω να χαρώ μαζί σου την ανατολή
Φως μου ακριβό, αχ μη σπαταληθείς ανώφελα
-
Kαι μια ιστορία που μου ήρθε στο μυαλό τις τελευταίες ημέρες. ::)
Ο "πολυαγαπημένος" βασιλιάς
Όταν το 1715 διαδέχθηκε ο Λουδοβίκος στη βασιλεία
τον θρυλικό προπάππου του Λουδοβίκο ΙΔ’, γνωστό και ως Βασιλιά- Ήλιο,
ήταν μόλις 5 χρονών.
Ήταν εποχή που όλοι τον θεωρούσαν ως ένα πολύ καλό παιδί,
που ασχολούνταν με τα μαθήματά του και αργότερα, και με το κυνήγι.
Αλλά και αργότερα, όταν το 1726 αποφάσισε να βασιλεύσει χωρίς αντιβασιλέα,
τα πάντα κυλούσαν πρίμα.
Βλέπετε, την πρωθυπουργία ασκούσε ο Καρδινάλιος ντε Φλερί,
χάρη στις ικανότητες του οποίου η οικονομία ανέκαμψε, το γαλλικό νόμισμα ισχυροποιήθηκε,
οι συγκοινωνίες βελτιώθηκαν, έγιναν πολλά δημόσια έργα,
ενώ επετεύχθη μέσω συμμαχιών η πολυπόθητη ειρήνη.
Ο Λουδοβίκος αρκούνταν να επικυρώνει απλά τις αποφάσεις του, χωρίς να αναλαμβάνει καμία πρωτοβουλία.
Για το λαό ήταν «ο πολυαγαπημένος βασιλιάς».
Κάποτε όμως ήρθε η μοιραία ώρα που ο Καρδινάλιος πέθανε
και ο Λουδοβίκος αποφάσισε να κυβερνήσει εντελώς μόνος του,
εντελώς απολυταρχικά.
Του έλειπε όμως η αποφασιστικότητα, δεν άκουγε τις συμβουλές των υπουργών του
και το χειρότερο, ενεργούσε συχνά επικοινωνώντας ο ίδιος μυστικά με τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη.
Τα πράγματα χειροτέρευσαν κατά τη διάρκεια του πολέμου της αυστριακής διαδοχής (1740-1748)
με την Πρωσία και την Αυστρία
και την επιλογή του να παραχωρήσει με τη Συνθήκη του Αιξ-λα Σαπέλ γαλλικές κτήσεις στην Αυστρία,
αλλά και κατά τη διάρκεια του Επταετούς Πολέμου (1756-1763) με την Αγγλία.
Τα «χτυπήματα» στη φήμη του δεν είχαν τελειωμό.
Όταν το 1744 τραυματίστηκε σοβαρά σε μια μάχη στα ανατολικά της χώρας,
ο λαός άρχισε απανταχού στην επικράτεια να ψάλλει προσευχές και ύμνους για τον πολυαγαπημένο του βασιλιά.
Όταν όμως εν όψει του πιθανού θανάτου του εξομολογήθηκε δημόσια τις αμαρτίες του,
όπως όριζε η καθολική εκκλησία, ο λαός διαπίστωσε σοκαρισμένος
ότι ο βασιλιάς ήταν ένας άνθρωπος ανήθικος, ανάξιος να φέρει τον τίτλο « Ο πιο χριστιανός βασιλιάς».
Οι ερωμένες πήγαιναν και έρχονταν, με πιο γνωστή τη Μαρκησία Μαντάμ ντε Πομπαντούρ,
την οποία ο λαός μίσησε και κατηγόρησε για υπερβολικές σπατάλες εν μέσω πολέμου.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το 1757 ο Ρομπέρ Νταμιάν αποπειράθηκε να τον δολοφονήσει.
Η απάνθρωπη, φρικιαστική τιμωρία του Νταμιάν που ακολούθησε, προκάλεσε την έντονη αντίδραση των Διαφωτιστών.
Για το λαό ήταν πλέον «ο πολυμίσητος βασιλιάς».
Ο ίδιος ο βασιλιάς αντιλαμβανόταν ότι λόγω των λαθών του ο λαός δεν τον ήθελε πια
και είχε πέσει σε κατάθλιψη….
Όταν το 1774 αρρώστησε από ευλογιά και πέθανε στις 10 Μαΐου,
ο λαός αδιαφόρησε και μέρος της αυλής του χάρηκε.
Πίσω του άφηνε μια Γαλλία με μειωμένο διεθνές κύρος και τραγική οικονομική κατάσταση.
Όπως άλλωστε είχε προβλέψει και ο ίδιος:
«Après moi, le déluge»
(=μετά από εμένα ο κατακλυσμός)
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/53/LouisXV-Rigaud1.jpg/414px-LouisXV-Rigaud1.jpg)
Hyacinthe Rigaud «Λουδοβίκος ΙΕ’» (1730), Παλάτι Βερσαλλιών
Scorpions- Berlin Philharmonic Orchestra
«Rock You Like a Hurricane»
http://www.youtube.com/watch?v=_Cd9FYO9Rh4
Πληροφορίες άντλησα από:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%BF%CE%B2%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%99%CE%95%CE%84_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%93%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82
-
Η Κραυγή
«Περπατούσα σ' ένα μονοπάτι με δυο φίλους.
Ο ήλιος έπεφτε.
Ξαφνικά ο ουρανός έγινε κόκκινος σαν αίμα.
Σταμάτησα, νιώθοντας εξαντλημένος, και στηρίχτηκα στο φράχτη.
Αίμα και γλώσσες φωτιάς πάνω από το μαύρο-μπλε φιόρδ και την πόλη.
Οι φίλοι μου προχώρησαν κι εγώ έμεινα εκεί τρέμοντας από την αγωνία.
Κι ένιωσα ένα ατέλειωτο ουρλιαχτό να διαπερνά τη φύση.»
Απόσπασμα από το ημερολόγιο του Νορβηγού ζωγράφου Edvard Munch
με την επικεφαλίδα Νίκαια 22.01.1892.
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/el/f/f4/The_Scream.jpg)
Edvard Munch «Η Κραυγή» (1893), Εθνική Πινακοθήκη, Όσλο, Νορβηγία.
*Το τραγούδι της Φαντίν στο μιούζικαλ «Oι Άθλιοι»
(βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Β. Ουγκώ),
η οποία απελπισμένη αναπολεί τις ευτυχέστερες μέρες του παρελθόντος
και προβληματίζεται με την τωρινή δυστυχία που της στερεί το όνειρο.
http://www.youtube.com/watch?v=amskEwjpNrI&feature=related
There was a time when men were kind
When their voices were soft
And their words inviting
There was a time when love was blind
And the world was a song
And the song was exciting
There was a time
Then it all went wrong
I dreamed a dream in time gone by
When hope was high
And life worth living
I dreamed that love would never die
I dreamed that God would be forgiving
Then I was young and unafraid
And dreams were made and used and wasted
There was no ransom to be paid
No song unsung, no wine untasted
But the tigers come at night
With their voices soft as thunder
As they tear your hope apart
As they turn your dream to shame
He slept a summer by my side
He filled my days with endless wonder
He took my childhood in his stride
But he was gone when autumn came
And still I dream he'll come to me
That we will live the years together
But there are dreams that cannot be
And there are storms we cannot weather
I had a dream my life would be
So different from this hell I'm living
So different now from what it seemed
Now life has killed the dream I dreamed.
*Και ένας ιστορικός λόγος για την ελπίδα και το όνειρο μέσα στην απελπισία
από τον Tσάρλι Τσάπλιν
http://www.youtube.com/watch?v=ee5atYrAI_M&feature=related
-
Αντικρίζοντας την ομορφιά
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=PrabLp7dlhI&fb_source=message
(http://www.angel-art-house.com/upload/artists/w/whistler,_james_abbott_mcneill/whistler1.jpg)
James Abbott McNeill Whistler «Anabel Lee» (1890),
Freer Gallery of Art, Washington
Ἡ Ταντάλου ποτ᾽ ἔστη
λίθος Φρυγῶν ἐν ὄχθαις,
καὶ παῖς ποτ᾽ ὄρνις ἔπτη
Πανδίονος χελιδών.
ἐγὼ δ’ ἔσοπτρον εἴην,
ὅπως ἀεὶ βλέπῃς με.
ἐγὼ χιτὼν γενοίμην,
ὅπως ἀεὶ φορῇς με.
ὕδωρ θέλω γενέσθαι,
ὅπως σὲ χρῶτα λούσω·
μύρον, γύναι, γενοίμην,
ὅπως ἐγὼ σ’ ἀλείψω.
καὶ ταινίη δὲ μασθῷ
καὶ μάργαρον τραχήλῳ
καὶ σάνδαλον γενοίμην·
μόνον ποσίν πάτει με.
Ανακρέων από την Τέω της Μικράς Ασίας (γεννήθηκε το 572 πΧ)
Μετάφραση:
Η κόρη του Ταντάλου κάποτε στάθηκε
σαν πέτρα στις όχθες της Φρυγίας
και η κόρη του Πανδίονα πέταξε κάποτε σαν πουλί,
σαν χελιδόνι.
Καθρέφτης σου να ήμουνα, πάντα εμένα να κοιτούσες
χιτώνας να γινόμουνα, πάντα να με φορούσες.
Νερό θέλω να γίνω, για να πλένω το δέρμα σου
και μύρο ας γινόμουν, για να σε αλείψω.
Στηθόδεσμος στο στήθος σου,
μαργαριτάρι στο λαιμό σου
και σανδάλι ας γινόμουν,
μόνο πάτα με με τα πόδια σου.
ΥΓ1. Νιόβη= κόρη του βασιλιά της Φρυγίας Ταντάλου.
Κάποτε περηφανεύτηκε για την ομορφιά των πολυάριθμων παιδιών της, τα οποία συνέκρινε με τα παιδιά της Λητούς, την Άρτεμη και τον Απόλλωνα.
Τότε η Λητώ αγανάκτησε και ζήτησε την παραδειγματική τιμωρία της. Η Άρτεμη και ο Απόλλωνας τόξευσαν τα παιδιά της και τα σκότωσαν.
Τα νεκρά σώματα τους έμειναν επί εννέα ημέρες άταφα, αφού ο Δίας μετέβαλλε σε λίθο όποιον επιχειρούσε να αποδώσει νεκρικές τιμές σ΄ αυτά. Μόνο δε την ένατη μέρα υπέκυψαν οι θεοί, μετά από τις ικεσίες της απέλπιδος μητέρας τους και τα ενταφίασαν οι ίδιοι σε δύο κοινούς τάφους. Κατά το Σοφοκλή η Νιόβη θρηνούσε συνεχώς στο Σίπυλο της Φρυγίας, ικετεύοντας τους θεούς να ευσπλαχνισθούν τον πόνο της, μέχρι που ο οικτίρμων Ζεύς την μεταμόρφωσε σε βράχο από τον οποίο μέρα και νύκτα στάλαζαν σταγόνες δακρύων.
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/8/84/ManisaAglayanKayaWeepingStoneTurkey.jpg)
Ο βράχος της Νιόβης στο Σίπυλο της Φρυγίας (σημερινή Τουρκία)
ΥΓ.2 Φιλομήλα= κόρη του βασιλιά της Αθήνας Πανδίονα.
Η αδελφή της, η Πρόκνη δόθηκε από τον πατέρα της ως σύζυγος στον βασιλιά Τηρέα από τη Θράκη, επειδή αυτός τον είχε βοηθήσει εναντίον των Θηβαίων. Επειδή δεν υπήρχε κάποια αγάπη ανάμεσά τους αφού ήταν γάμος κανονισμένος από τον πατέρα της Πρόκνης, ο Τηρέας άρχισε να την απατά με τη Φιλομήλα. Τότε η Πρόκνη έσφαξε τον γιο τους και έδωσε το κρέας του στον Τηρέα για δείπνο. Αφού ο Τηρέας το αντιλήφθηκε, κατεδίωξε και τις δύο αδελφές. Τότε οι θεοί τις μετεμόρφωσαν, τη μεν Πρόκνη σε αηδόνι, τη δε Φιλομήλα σε χελιδόνι. Αλλά και ο Τηρέας μεταμορφώθηκε σε τσαλαπετεινό.
-
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
ΖΩΓΡΑΦΙΖΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΤΟΙΧΟΥΣ
Όποιος περνά πλέον έξω από το δεκαώροφο ξενοδοχείο «Vienna» επί της Πειραιώς 20 στην Αθήνα,
αντικρίζει μια τεράστια τοιχογραφία που θυμίζει έντονα το διάσημο πίνακα
του Γερμανού αναγεννησιακού ζωγράφου Albrecht Dürer
«Τα χέρια που προσεύχονται».
Μόνο που αυτά τα χέρια στον τοίχο του ξενοδοχείου της Ομόνοιας
δεν στρέφονται για προσευχή προς τον Θεό, αλλά προς τα κάτω.
Είναι σαν να προσεύχεται πλέον ο ίδιος ο Θεός, για να σωθεί αυτή η πόλη…
Τίτλος του: «Προσευχηθείτε για εμάς».
(http://1.bp.blogspot.com/-Mp1wLfE1dVE/TpDgDUYix0I/AAAAAAAACuM/ZbkF16-i5lg/s1600/2011_10_08_11_10_07__d5feadf5e8c84989886967e61876d73b.jpg)
Καλλιτεχνική πρόταση του φοιτητή της Σχολής Καλών Τεχνών Παύλου Τσάκωνα,
που υλοποιήθηκε από τους ζωγράφους Μανώλη Αναστασάκο και τους αδελφούς Δημήτρη, Μπάμπη και Θανάση Κρέτση
στο πλαίσιο ενός πιλοτικού προγράμματος του Υπουργείου Περιβάλλοντος σε συνεργασία με τη Σχολή Καλών Τεχνών
για τη μεταστροφή του κλίματος στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας.
Λέγεται πως όσο μεγαλώνει η μουντάδα στις ψυχές των κατοίκων μιας πόλης,
τόσο αυξάνονται και τα γκράφιτι στους τοίχους της.
Ίσως και να είναι αλήθεια.
Αυτό που είναι σίγουρο είναι
πως αυτή η ιδιότυπη κραυγή έκφρασης και επικοινωνίας
είναι τόσο παλιά, όσο και ο άνθρωπος στη γη.
Ακόμα κι αν γυρίσουμε πίσω χιλιάδες χρόνια, στις απαρχές του ανθρώπινου πολιτισμού μέσα στις σπηλιές,
εκτός από τα εργαλεία και τα υπόλοιπα πρωτόγονα αντικείμενα,
βρίσκουμε στους τοίχους ζωγραφιές από πρωτόγονους καλλιτέχνες,
που μας «φωνάζουν» με τον τρόπο τους ξανά και ξανά ακριβώς τα ίδια μηνύματα:
«Πέρασα και εγώ από εδώ»
«Υπήρξα κι εγώ και έβλεπα τον κόσμο έτσι».
(http://us.123rf.com/400wm/400/400/edurivero/edurivero0903/edurivero090300020/4462951-ancient-cave-paintings-in-patagonia.jpg)
Προϊστορική ζωγραφιά 9.500-13.000 ετών σε σπηλιά της Παταγονίας στην Αργεντινή
Κατά την εξέλιξη των ανθρώπινων κοινωνιών
τη θέση των ζωγραφιών στους τοίχους πήρε σταδιακά η γραφή:
συνθήματα, σκέψεις, δήλωση ταυτότητας, αναφορά αγαπημένων προσώπων ή ομάδων.
Η χαρά, η αγάπη, η θλίψη, η οργή, η αγανάκτηση ή η απελπισία
αποτυπώνονταν πλέον στους τοίχους όχι συμβολικά μέσω της εικόνας, αλλά ρητά.
Η μεγάλη επιστροφή της εικόνας στους δημόσιους τοίχους
πραγματοποιήθηκε τη δεκαετία του 1960 στη Νέα Υόρκη
από τις συμμορίες των υποβαθμισμένων συνοικιών, που επιδίωκαν μ’ αυτόν τον τρόπο,
συν τοις άλλοις, να οριοθετήσουν και τις περιοχές ελέγχου τους.
Φαίνεται, ωστόσο, ότι ήταν τέτοια η δύναμη των λεγόμενων πια graffiti
(< ιταλ.graffiti<graffito <λατ. graffiato<λατ. graffiare =χαράσσω <ελλ. γράφω)
που η ιδέα διαδόθηκε αστραπιαία σε όλον τον κόσμο ακόμα και σε μη περιθωριακούς,
παρότι (ή επειδή) όλοι ήξεραν ότι η ενέργεια αυτή ήταν παράνομη,
παρότι γνώριζαν ότι οι δημιουργίες αυτές ήταν τόσο εφήμερες,
όσο και τα παλάτια στην άμμο που χτίζαμε ως παιδιά.
Λίγες δεκαετίες αργότερα,
μια παρόμοια ανάγκη έκφρασης και επικοινωνίας
θα έσπρωχνε εκατομμύρια νέους σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες
να αφήσουν τα «αποτυπώματά» τους σε διαδικτυακούς «τοίχους» (facebook, twitter, blogs, forums).
Φαίνεται πως δεν υπάρχει μεγαλύτερο βάρος στην ψυχή του ανθρώπου,
μεγαλύτερος θάνατος για το πνεύμα του
από τη σιωπή για ό,τι είναι σημαντικό γι’ αυτόν.
Κι όσο η φωνή του δεν ακούγεται με κανέναν άλλο τρόπο,
θα βρίσκει δημόσιους «τοίχους», για να «ζωγραφίζει»...
Άλλωστε, όπως έλεγε και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ
«Το τέλος για τις ζωές μας αρχίζει τη μέρα που μένουμε σιωπηλοί
για πράγματα που έχουν σημασία.»
ΤΑΝΙΑ ΤΣΑΝΑΚΛΙΔΟΥ
«Τα παιδιά ζωγραφίζουν στον τοίχο»
http://www.youtube.com/watch?v=LLOXlhdxDMc
Πληροφορίες άντλησα από:
http://ebvomadiaio-rantevou.pblogs.gr/2010/00/gkrafiti-h-tehnh-toy-dromoy.html
http://news.in.gr/culture/article/?aid=1231132196
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%B9%CF%84%CE%B9
-
Ουρανός και Γη
Όταν έρχεται ο ουρανός σφοντύλι και η γη χάνεται κάτω από τα πόδια…
Όταν όλα όσα ήταν δεδομένα, παύουν να είναι τα ίδια…
Αναζητείται ελπίς εν ουρανώ και επί της γης
και η ανατροπή αναμετράται πια με την ελπίδα…
(http://farm4.static.flickr.com/3623/4085593659_52dbc62a81.jpg)
Kitaro
«Heaven and Earth»
http://www.youtube.com/watch?v=YO82u7CKj1k&feature=related
ΥΓ. Το «Ουρανός και Γη» ήταν μια ταινία του Όλιβερ Στόουν (1993),
βασισμένη στα δυο αυτοβιογραφικά βιβλία της Λι Λέι Χέισλιπ (“When Heaven and Earth changed place”)
που παραθέτει τις στοιχειωμένες μνήμες της από το Νότιο Βιετνάμ τη δεκαετία του ‘50,
καθώς πριν ακόμα κλείσει τα δεκάξι, βλέπει τον ήσυχο κόσμο που γνώριζε να ανατρέπεται:
Βασανίζεται από τους συμπατριώτες της ως κομουνίστρια, βιάζεται από τους Βιετκόνγκ οι οποίοι θεωρούν ότι τους πρόδωσε στους Αμερικανούς, εκδιώκεται από το χωριό της, εκπορνεύεται στη Σαϊγκόν
και τελικά βρίσκεται στις ΗΠΑ, παντρεμένη με Αμερικανό.
-
Η Ελλάδα που σώζεται από σωτήρες,
που «θεραπεύεται» με συνεχή μέτρα και δόσεις, που θυσιάζεται για το καλό της…
Αν τίποτα από αυτά δεν συμβεί, πιθανόν να οδηγηθεί στο θάνατο...
Αλλά κι αν όλα αυτά συμβούν, υπάρχει και η άλλη «πιθανότης»… :P
ΔΡΟΜΟΙ ΠΑΛΙΟΙ
«Ασθενή έχομεν. Εις τον γύψον τον εβάλαμεν.
Τον δοκιμάζομεν εάν ημπορή να περπατάη χωρίς τον γύψον.
Σπάζομεν τον αρχικόν γύψον και ξαναβάζομεν ενδεχομένως τον καινούργιο εκεί όπου χρειάζεται….
….Μη ξεχνάτε όμως ότι ευρισκόμεθα προ ενός ασθενούς,
τον οποίον έχομεν επί της χειρουργικής κλίνης.
Υπάρχει πιθανότης, αντί δια της εγχειρήσεως να του χαρίση την αποκατάστασιν της υγείας,
να τον οδηγήση εις θάνατον…»
Γεώργιος Παπαδόπουλος
(Από τη διπλωματική εργασία της Ι. Βόγλη «Ο επίσημος λόγος του καθεστώτος της 21ης Απριλίου.»
http://library.panteion.gr:8080/dspace/bitstream/123456789/281/1/Vogli+Io..pdf )
(http://3.bp.blogspot.com/_ktaW4mjm8ZU/S9rgfrKAy5I/AAAAAAAAARo/awk7wRKjFP8/s1600/Skitso_Stathis+2.jpg)
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Ποίηση: Μανώλης Αναγνωστάκης
Ερμηνεία: Μαργαρίτα Ζορμπαλά
http://www.youtube.com/watch?v=Za03X1DsGLY
Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
κάτω απ' τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή.
Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά
κάμε να σ' ανταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο του πόθου μου κι εγώ.
Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ
κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες.
Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανένα
κι ούτε κανένας κι ούτε κανένας με γνώριζε με γνώριζε.
-
Ανάμνηση Σμύρνης
"Ώρες ολόκληρες τριγύριζα μέσα στα μπεζεστένια και στα σοκάκια της Σμύρνης, ίσαμε που με βρήκε η νύχτα.
Εργάτες με μακριά ραβδιά ανάβανε τα φανάρια του γκαζιού.
Ομορφοστολισμένες κυράδες κατεβαίνανε με τις καρότσες τους
για τις Λέσχες, τα προβέγγερα και τις "γιαβάν σουπέδες".
Κοπέλες ξεντεκολτεδιασμένες, μελαψές και πεταχτές σεργιανούσανε, γελούσανε, κορτάρανε.
Ζευγάρια εύθυμα αγοράζανε λουλούδια.
Στα καφενεία παίζανε μουσικές, τραγουδούσανε πολιτάκια και γκαρσόνια πηγαινοφέρνανε δίσκους με καραφάκια και μεζέδες.
Η προκυμαία μοσχοβολούσε ούζο, αγγουράκι, τηγανητό κρέας και θαλασσινά.
Μασουλίζανε οι καθιστοί και οι σουλατσαδόροι, σπόρους, τσεμπλεμπούδες, παγωμένα αμύγδαλα, λιμπινάρια,
γλασσάδες και ζαχαρωτα και γλειφιτσούρια.
Τα σπίτια, ακόμα και στους απόμακρους μαχαλάδες, ανοιχτά, συντροφεμένα.
Στις πόρτες καθισμένες φαμελιές είχαν στρωμένο εύθυμο λακιρντί.
Δεν μου 'κανε καρδιά να πάω για ύπνο.
Είχα μόλις γνωριστεί με τη Σμύρνη και μου φαινότανε πως γεννήθηκα κι έζησα εδώ τα δεκάξι χρόνια της ζωής μου.
Όταν έπεσα να κοιμηθώ, στριφογύριζα
και της μίλαγα σαν ερωτευμένος:
"Είσαι όμορφη, το ξέρεις; Είσαι πολύ όμορφη!"
Διδώ Σωτηρίου "Mατωμένα χώματα"
(http://www.almos.gr/myimages/turkey/smirni/smirni_05.jpg)
Ορέστης Μακρής
«Ανάμνησις της Σμύρνης»
http://www.youtube.com/watch?v=O58vjrR0LHg
Μες την καρδιά μου ανθίζουνε λουλούδια χίλια όσα
είναι γλυκές οι θύμησες πού δεν τις λέει η γλώσσα
Απ' όλες πιο καλλίτερη, απ' όλες πιο μεγάλη
μια ξεπετάει ολόδροση, της Σμύρνης τ' ακρογιάλι
Σμύρνη πατρίδα μου γλυκιά χαριτωμένη χώρα
για να σε βγάλω από το νου ποτέ δεν θα 'ρθει ώρα
Σαν άστρο γλυκοφώτιστο φωνάζει την καρδιά μου
παρηγοριά στη θλίψη μου κι ελπίδα στη χαρά μου
ΥΓ. Ο Ορέστης Μακρής ξεκίνησε την καριέρα του ως τενόρος συμμετέχοντας σε οπερέτες.
Μάλιστα, λέγεται πως η πρώτη φορά που εμφανίστηκε ως τενόρος στη σκηνή ήταν το 1921 στο μικρασιατικό μέτωπο,
όπου είχε βρεθεί ως στρατιώτης.
Δέκα χρόνια αργότερα, άρχισε να συμμετέχει σε επιθεωρήσεις και από εκεί μεταπήδησε στον κινηματογράφο.
-
Η λίβρα κρέατος
«Τη λίβρα κρέατος που ζητάω από αυτόν
την έχω ακριβαγορασμένη.
Είναι δική μου και τη θέλω.»
William Shakespeare «Ο έμπορος της Βενετίας» (IV. Ι. 89-100)
(http://gdailynews.files.wordpress.com/2011/05/stathis2skitso-2-thumb-large-3.jpg?w=427&h=432&h=302)
«Μα μπορεί ο καταχρεωμένος να μιλάει περί εθνικής κυριαρχίας και αυτοδιάθεσης;
Η αποδοχή αυτής της κυνικής, πλην υπαρκτής, ένστασης
τινάζει στον αέρα όλη τη νεωτερική αξίωση περί δημοκρατίας,
επί της οποίας οικοδομήθηκε ιδεολογικά η Ενωμένη Ευρώπη.
Η εθνική κυριαρχία είναι η λίβρα κρέατος που ζητάει ο Σάιλοκ.
Άνευ αυτής, διολισθαίνουμε στη δουλοπαροικία και την αποικιοκρατία.»
Από το άρθρο του Νίκου Γ. Ξυδάκη, «Εθνική κυριαρχία, μία λίβρα κρέατος», εφ. Καθημερινή, 20.5.11
The Merchant of Venice
“Ghetto”
http://www.youtube.com/watch?v=_r16rGqokoE&feature=related
ΥΓ. Στη Βενετία του 16ου αιώνα ο έμπορος Αντόνιο,
θέλοντας να βοηθήσει το φίλο του Μπασάνιο να παντρευτεί μια εύπορη αριστοκράτισσα,
δανείζεται χρήματα από έναν Εβραίο τοκογλύφο, τον Σάιλοκ,
παρότι αυτός θέτει έναν παράδοξο όρο, αν δεν πληρωθεί έγκαιρα το δάνειο.
Ωστόσο, η μέρα της πληρωμής φτάνει και ο έμπορος δεν μπορεί να ξεπληρώσει,
αφού οι θύελλες έχουν πλήξει τις ναυτιλιακές του επιχειρήσεις.
Τότε ο αδίστακτος Σάιλοκ απαιτεί την πληρωμή του με βάση τον προσυμφωνημένο όρο,
που δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια λίβρα από τη σάρκα του Αντόνιο...
-
Η κεχαριτωμένη γη
«Ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν.
Ἡ δὲ γῆ ἦν ἀόρατος καὶ ἀκατασκεύαστος …
Καὶ εἶπεν ὁ θεός ἐξαγαγέτω τὰ ὕδατα ἑρπετὰ ψυχῶν ζωσῶν
καὶ πετεινὰ πετόμενα ἐπὶ τῆς γῆς κατὰ τὸ στερέωμα τοῦ οὐρανοῦ
καὶ ἐγένετο οὕτως.
Καὶ ἐποίησεν ὁ θεὸς τὰ κήτη τὰ μεγάλα
καὶ πᾶσαν ψυχὴν ζῴων ἑρπετῶν ἃ ἐξήγαγεν τὰ ὕδατα κατὰ γένη αὐτῶν καὶ πᾶν πετεινὸν πτερωτὸν κατὰ γένος
καὶ εἶδεν ὁ θεὸς ὅτι καλά.
Καὶ ηὐλόγησεν αὐτὰ ὁ θεὸς λέγων αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε καὶ πληρώσατε τὰ ὕδατα ἐν ταῖς θαλάσσαις
καὶ τὰ πετεινὰ πληθυνέσθωσαν ἐπὶ τῆς γῆς.»
Γένεσις (1, 20-22)
(http://farm1.static.flickr.com/33/62339054_c45fbc1ed9.jpg)
Loreena McKennitt
«Kecharitomene»
http://www.youtube.com/watch?v=3dq9kI74kRk&feature=fvwrel
-
Αφιερωμένο στον Μάρκο που του αρέσει ο Ψυχάρης και στη μαυρομάτα Ψιτ. ;)
Έχω διατηρήσει την ψυχαρική ορθογραφία.
Μαυρομαλλούσα κοπελιά (http://www.youtube.com/watch?v=ZTo1-yEXtvw)
(http://farm4.staticflickr.com/3449/3275735204_4813c1b1d1.jpg)
Nεανική φωτογραφία της Αva Gardner
Είκοσι πέντε του Νοέμβρη, Κεριακή, 1923,
η ώρα οχτώ στο Παρίσι, εννιά και τριανταπέντε στην Αθήνα.
«Τέτοια βραδειά, τις είκοσι πέντε του Νοέβρη –του Σποριά μας!–
στην Αθήνα, σ΄ ένα σπίτι φιλικό, στις Πιπεριές εκεί κάτω, σωστά η ώρα δέκα,
μπήκες μαβρομαλλούσα μου στο σαλόνι
κι αστράψανε τα μάτια σου τα μεγάλα.
Καθήσαμε πλάϊ πλάϊ και μιλούσαμε.
Μιλούσαμε και κοίταζα τα μεγάλα σου τα μάτια. Τα μάτια σου τα μεγάλα!
Τόσο μεγάλα που μου φαινόντανε ωκεανός.
Ένας ωκεανός, Μυρριάνα μου Εσύ, όπου έπλεχε η Ελλάδα όλη,
πότε με τη θλίψη εκείνη που σε κάνει και κλαις,
πότε με την ελπίδα που σε κάνει κι αναγαλλιάζεις.
Έτσι και συ, Δοξασμένη μου, έτσι έζησες,
ανάμεσα χαρά και λύπη, ανάμεσα δάκρια και χαμόγελα.
Θλίψη κ΄ ελπίδα, χαρά και λύπη, χαμόγελα και δάκρια, είναι τα κύματά σου, Ωκεανέ μου.
Μα είτε δακριόφεγγα είτε χαμογελαστά,
ένα νόμο ξαίρουνε τα κύματά σου, την παναιώνια την Αγάπη.
Για τούτο, βλέπεις, ο καιρός Εσένα δε σε πειράζει,
δε σε πειράζουνε, δε σε χαλνούνε οι αλλαγές.
Τριάντα χρόνια περάσανε από τη βραδειά μας εκείνη και πάντα μπροστά μου τα βλέπω
ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ.»
Γιάννης Ψυχάρης, Περιοδικό Ο Νουμάς, τόμος 20, τεύχος 778-779 (1923), σ. 650.
-
Ώρια μου ροντινέντα (http://www.youtube.com/watch?v=M9U3htjHSMA&feature=related)
Παραδοσιακό τραγούδι των ελληνόφωνων περιοχών της Κάτω Ιταλίας (Magna Grecia). Η γλώσσα του τραγουδιού είναι μείξη ελληνικών και ιταλικών λέξεων, που αποδίδεται στη διάλεκτο 'Grekani' των κατοίκων της περιοχής.
-
Σελίδα 2012. Δεν ξέρω τι λένε οι Μάγιας για το 2012 που έρχεται.
Θα σας πω τι φοβούνται οι Financial Times. :-[
Roter Mohn
Κόκκινη παπαρούνα (http://www.youtube.com/watch?v=Sp380Z9_eoo)
«Θα μπορούσε η κατάσταση να γίνει κακή;
Εννοώ πολύ κακή - όπως λέμε μεγάλο κραχ ή παγκόσμιος πόλεμος;
Ένα κατακλυσμιαίο γεγονός, από εκείνα που η γενιά μου έμαθε να πιστεύει ότι ανήκουν μόνο στα βιβλία Ιστορίας;
Το βέβαιο είναι ότι στην Ευρώπη πλανάται ένα κακό προαίσθημα...
(http://files.myopera.com/arshamr/albums/691232/Red%20Poppy%20Flowers%20(2).jpg)
…..οι κουβέντες για πόλεμο ακούγονται εντελώς αφύσικες σε ανθρώπους
που μεγάλωσαν στην πλούσια, ειρηνική, δυτική Ευρώπη.
Ωστόσο, τα τελευταία 30 χρόνια, η ελπίδα για ειρήνη και ευμάρεια και έναν λογικό βαθμό άνεσης
μεταδόθηκε πέρα από τις προνομιακές περιοχές της Δύσης…
…Η παγκοσμιοποίηση έκανε τον πλανήτη να δείχνει πιο ασφαλής και πιο ομοιογενής,
καθώς οι νέες μεσοαστικές τάξεις της Ασίας και της ανατολικής Ευρώπης
υιοθετούσαν τις ανέσεις και τις αξίες του καπιταλισμού.
Η παγκόσμια ειρήνη, που στην ψυχροπολεμική περίοδο εξαρτιόταν, όπως έδειχνε, από τα πυρηνικά όπλα,
έμοιαζε πια να επαφίεται στο διεθνές εμπόριο και στον κοινό εναγκαλισμό του καταναλωτισμού.
Ο κίνδυνος για σοβαρή οικονομική κρίση στην Ευρώπη είναι μεγάλος.
Οι απειλές για χρεοκοπίες κρατών και διάλυση του ευρώ αυξάνονται
και μαζί τους αυξάνονται κι οι απειλές κατάρρευσης τραπεζών, κοινωνικού πανικού,
βαθιάς ύφεσης και μαζικής ανεργίας.
Κάτι σαν τη σύγχρονη εκδοχή του Μεγάλου Κραχ.
Το μάθημα του Μεγάλου Κραχ του ’30 είναι ότι η παγκόσμια ύφεση αποδυναμώνει τις δημοκρατίες,
προκαλεί αύξηση ριζοσπαστικών νέων πολιτικών δυνάμεων
και εν τέλει κλιμακώνει τον κίνδυνο διεθνούς σύρραξης...
…. αν και ο κίνδυνος σοβαρής οικονομικής κρίσης είναι πολύ πραγματικός,
δεν πιστεύω ότι κινδυνεύουμε να κυλήσουμε σε πόλεμο.
Όμως, αυτό ίσως οφείλεται απλώς στην έλλειψη φαντασίας κάποιου που ήταν αρκετά τυχερός
ώστε να μεγαλώσει σε μια εποχή απαράμιλλης ειρήνης και αφθονίας.»
Αποσπάσματα από το άρθρο του Gideon Rachman «Η βαριά σκιά του ΄30 πάνω από την Ευρώπη»
που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Financial Times” στις 29/11/2011.
(Όλο το άρθρο θα το βρείτε εδώ: http://www.euro2day.gr/ftcom_gr/194/articles/668738/ArticleFTgr.aspx )
ΥΓ. Το τραγούδι "Roter Mohn" (=κόκκινη παπαρούνα) που τραγούδησε το 1938
η Χιλιανή τραγουδίστρια, γνωστή και ως αηδόνι της Χιλής, Rosita Serrano
(κουτσομπολιό: Το ξέρετε ότι είχε σχέση με το δικό μας συνθέτη Γιάννη Σπάρτακο
ή ότι από αυτήν εμπνεύστηκε την πάστα σεράνο ο Ζόναρς
ή κατά άλλους ο ιδιοκτήτης του "Σελέκτ" της Φωκίωνος Νέγρη; )
ήταν η τελευταία μεγάλη επιτυχία στη Γερμανία πριν το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Όταν κατά τη διάρκεια του πολέμου άκουγαν αυτό το τραγούδι, θυμόντουσαν τον καιρό της ειρήνης...
-
Με κομμένη μιλιά (http://www.youtube.com/watch?v=PNouhsseTA4&feature=related)
φαίνεταί μοι κῆνος ἴσος θέοισιν ἔμμεν
ὤνηρ ὄττις ἐνάντιός τοι ἰσδάνει
καὶ πλάσιον ἆδυ φωνείσας ὐπακούει
καὶ γελαίσας ἰμέροεν τό μ’ ἦ μὰν καρδίαν ἐν στήθεσιν ἐπτόαισεν
ὠς γὰρ ἔς σ’ ἴδω βρόχε
ὤς με φώναισ’ οὐδ' ἒν ἔτ' εἴκει
Σαπφώ
(http://e-vint.com/artists/g/godward/godward004.jpg)
John William Godward «The Tambourine Girl» (1906)
Μετάφραση (Οδυσσέας Ελύτης)
Θεὸς μοῦ φαίνεται στ’ ἀλήθεια ἐμένα
κεῖνος ὁ ἄντρας ποὺ κάθεται ἀντίκρυ σου
κι ἀπὸ κοντὰ τὴ γλύκα τῆς φωνῆς σου ἀπολαμβάνει
καὶ τὸ γέλιο σου ἂχ ποὺ ξελογιάζει
καὶ ποὺ λιώνει στὸ στῆθος τὴν καρδιά μου.
Σοῦ τ' ὁρκίζομαι
γιατὶ μόλις ποὺ πάω νὰ σὲ κοιτάξω
νιώθω ξάφνου νὰ μοῦ κόβεται ἡ μιλιά μου.
-
Kαι κάτι τελευταίο για σήμερα, για να ολοκληρώσω τις αναρτήσεις που μου ενέπνευσε
το τραγούδι του Μάρκου στην κορυφή της σελίδας (Break my heart). :)
Σεληνόφως
Eric Satie “Gnossiennes” by Claude Chaloub (http://www.youtube.com/watch?v=VByTvhPJeGM)
(http://farm5.static.flickr.com/4023/4578386846_c1df486113.jpg)
John William Godward "Dolce Far Niente" (1904)
Κάτω από την διαστατική σκιά του χλωμού φεγγαριού
σε μια ομίχλη που μοιάζει με λάμψη,
μελαγχολική και μαγευτική ήταν κατάκοιτη
και οι μαύρες πλεξίδες της κυμάτιζαν στον αέρα
μια σκοτεινή σιλουέτα ενάντια στη λάμψη της νύχτας.
Το ρυάκι ξεχειλισμένο από νερό
τραγουδούσε για αυτούς που έφυγαν
για αγάπες του παρελθόντος και για τους νεκρούς
έκρυβε εντάσεις από μυστικούς πόνους.
Κάτω από το κρύο και κουρασμένο σεληνόφως,
η πλαγιά του βουνού
σαν μια μακρινή επιθυμία
σαν ένα φωτοστέφανο της ελπίδας
ή σαν γυμνή, ζεστή και τρεμάμενη σε μετάξι
κοιμόταν μέσα στη ζάλη
ενώ το βράδυ περνούσε πλούσια αλλά ήσυχα λαγκάδια
Αυτή, η ελπίδα μου, η ενσάρκωση των ονείρων μου
κάηκε στις ζεστές φλόγες της δικής της φαντασίας
τραγουδώντας στο λαμπερό μέτωπο του σεληνόφωτος
το παραμύθι της λύπης μου- για τη δική της συστολή.
Φερεϊτίν Ταβαλάρι
-
Τις ευχές μου στις Αννούλες του pde. :-*
ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΑ ΚΥΘΗΡΑ (http://www.youtube.com/watch?v=S1NhaGoY2-8&feature=related)
«Κύριε Πρωθυπουργέ,
Κύριε Υπουργέ Πολιτισμού,
μάθαμε ότι βάλατε τον υπεύθυνο για τα Κύθηρα αρχαιολόγο, κ. Άρη Τσαραβόπουλο σε εφεδρεία.
Δεν ξέρουμε τι είναι ακριβώς εφεδρεία
και γιατί πρέπει να μπει ένας επιστήμονας που κάνει καλά τη δουλειά του σε εφεδρεία
αλλά αυτό που ξέρουμε είναι ότι θα στερηθούμε την παρουσία του, την εργασία του και την υποστήριξή του.
Θέλουμε να σας ενημερώσουμε για το πόσο αγαπάμε και χρειαζόμαστε τον αρχαιολόγο στο νησί μας.
Όλα αυτά τα χρόνια ανακαλύπτει αρχαιολογικούς θησαυρούς που μπορεί να είναι ένα αριστούργημα
ή και ένα μικρό χερουλάκι από ένα αγγείο, ένα νόμισμα ή μια μικρή πέτρα σαν βώλος
και όλα αυτά μας τα δείχνει, μας τα εξηγεί
και μας κάνει να μαθαίνουμε τον τόπο μας και να τον αγαπάμε ακόμα περισσότερο.
Τον καλούμε συχνά στο σχολείο μας και μας μιλάει με τρόπο κατανοητό και παραστατικό
για την τοπική ιστορία των Κυθήρων από τα πανάρχαια χρόνια μέχρι σήμερα.
Συνοδεύει τη μεγάλη εκδρομή που κάνουμε στο τέλος κάθε χρονιάς
και μας δείχνει τους σημαντικούς αρχαιολογικούς τόπους του νησιού μας.
Μας μαθαίνει να σεβόμαστε και να προσέχουμε όλη αυτή την κληρονομιά μας.
Ξεναγεί τους επισκέπτες του νησιού, μικρούς και μεγάλους, μιλάει με απλά λόγια
και κάνει την αρχαιολογία να μη φαίνεται κάτι πολύ βαρύ αλλά όμορφο και σπουδαίο.
Διοργανώνει σεμινάρια, συνέδρια, ομιλίες κάθε καλοκαίρι και δέχεται επισκέψεις παιδιών στο Παλαιόκαστρο
όπου κάνει ανασκαφή και μας μαθαίνει πώς να συμμετέχουμε και εμείς με τρόπο υπεύθυνο και δημιουργικό.
(http://www.agelioforos.gr/files/TAXIDIA/Kastro%20Kythira.jpg)
Το κάστρο των Κυθήρων
Έτσι, προσφέρει, ακούραστα και πάντοτε με χαμόγελο, άριστες υπηρεσίες στον τόπο μας,
βοηθάει στην ανακάλυψη και τη διάσωση των ευρημάτων του
και αγωνίζεται για την επαναλειτουργία του Αρχαιολογικού Μουσείου Κυθήρων.
Με αυτό τον τρόπο μεταδίδει την αγάπη του για αυτό που κάνει και σε μας τα παιδιά
και κάνει γνωστά τα Κύθηρα σε όλη την Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο.
Αν ο κ. Τσαραβόπουλος απομακρυνθεί
και δεν αντικατασταθεί άμεσα με έναν αρχαιολόγο
που θα έχει το ίδιο ενδιαφέρον, τον ίδιο ζήλο και την ίδια συνεχή παρουσία,
αυτό θα είναι μια μικρή καταστροφή για τον πολιτισμό του νησιού μας.
Το θεωρούμε άδικο για τον τόπο αλλά και για τον καθένα από εμάς προσωπικά.
Γι' αυτό σας παρακαλούμε να πάρετε πίσω την απόφαση για την εφεδρεία
και να μην αφήσετε το νησί μας χωρίς αρχαιολόγο,
γιατί η πατρίδα μας για να πάει μπροστά δεν χρειάζεται μόνο χρήματα
αλλά κυρίως γνώση, εργατικότητα και αγάπη.
Με την ελπίδα ότι θα ακούσετε τη φωνή μας
οι μαθητές των Δημοτικών Σχολείων Κυθήρων.»
Πηγή:
http://www.archaiologia.gr/new/blog/2011/11/30/%C2%AB%CE%BC%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CF%86%CE%AE%CF%83%CE%B5%CF%84%CE%B5-%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%BF-%CF%84%CE%BF-%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%AF/
-
Ellada, agapi mou (http://www.youtube.com/watch?v=05wMF49p-dY)
“Νιώθω βαθιά ταπεινωμένος, ως φιλέλληνας, όταν μια εφημερίδα τολμά να βάλει τίτλο
πως η Ελλάδα είναι «μια χώρα ίσως λιγότερο "ευρωπαϊκή" απ' ό,τι φαίνεται»
κι όταν το περιεχόμενο αυτού του άρθρου
είναι κακή σύνοψη μιας ιστορίας την οποία οι συντάκτες δεν έχουν ζήσει•
νιώθω ταπεινωμένος, ως Γάλλος, που συμπατριώτες μου πληγώνουν με τέτοιον τρόπο την ιστορία
και τροφοδοτούν τον μύθο του ψεύτη και πονηρού Ελληνα.
Αν λοιπόν δεν είναι η Ελλάδα ευρωπαϊκή χώρα, ποιος αξίζει αυτόν τον τίτλο;
Ο γερμανός βάρβαρος ή η ύπουλη Αλβιών, την οποία ο μεγαλύτερος ποιητής της, ο Βύρωνας,
κατηγορούσε ήδη για λεηλασία της χώρας του Ομήρου;
Περισσότερο ευρωπαϊκή η Αγγλία, που δεν επιθυμεί καμία ευρωπαϊκή αλληλεγγύη
- και κυρίως όχι εκείνη που θα της κόστιζε χρήματα;
Δεν είναι αυτή η χώρα που επανέφερε στην Ελλάδα τον στρατό και τον βασιλιά στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου,
πυροδοτώντας έναν κατακλυσμό που η Ελλάδα έμελλε να πληρώσει πολύ ακριβά,
μια χώρα που μπορεί εντούτοις να υπερηφανεύεται για την αντίσταση την πιο υποδειγματική
απέναντι στον Ναζί κατακτητή.
Η ιδέα της Ευρώπης δεν έχει και πολλά χρόνια ζωή,
αμφιβάλλω αν μπορούμε να διανέμουμε διπλώματα ευρωπαϊκότητας.
Τόσο η ιδέα όσο και το γεωγραφικό της περιεχόμενο είναι προς οικοδόμηση και όχι ένα ακέραιο δεδομένο.
Ο Βαλερί Ζισκάρ ντ' Εστέν έβαλε την Ελλάδα στην Ευρώπη
διότι, λέει, από αυτή τη χώρα έρχονταν η δημοκρατία και ο πολιτισμός.
Έστω, αν και μπορεί κανείς να πει πολλά για αυτή την αθηναϊκή δημοκρατία,
την οπαδό της δουλείας, την ιμπεριαλιστική…
Αλλά ο τόνος τοποθετείται εσφαλμένα, διότι το πρόβλημα δεν είναι να μάθουμε πού γεννήθηκε η δημοκρατία,
το πρόβλημα είναι να αναγνωρίσουμε ότι ο ελληνικός ή, καλύτερα ας πούμε, ο ελληνορωμαϊκός πολιτισμός
είναι το μόνο κοινό σκυρόδεμα σε μια ιστορία φτιαγμένη από αντιπαλότητες και παγκόσμιους πολέμους.
Αυτός ο περίφημος ελληνικός πολιτισμός έθρεψε την Αναγέννηση, τα γράμματα και τις τέχνες,
τους κλασικούς μας του 18ου αιώνα και γονιμοποίησε τις ελίτ του ίδιου αυτού αιώνα που συντάραξαν τον κόσμο.
(http://1.bp.blogspot.com/-QkGmT0_6cTc/Tp2CaidQVQI/AAAAAAAABkg/ozdcoVP1hBg/s1600/greece123.jpg)
Η θέση της Ελλάδας είναι στο κέντρο της Ευρώπης,
πρόκειται άλλωστε για μία από τις πιο ζωντανές και τις πιο λαμπερές εστίες της ευρωπαϊκής κουλτούρας:
με πρόσωπα αξιοσημείωτα σε όλους τους τομείς, και όχι μόνο στην ποίηση,
με μια πρωτότυπη σχολή ζωγραφικής που αρχίζει από τον Θεόφιλο και οδηγεί στον Τσαρούχη μέσω του Εγγονόπουλου,
με φιλόσοφους όπως ο Κορνήλιος Καστοριάδης…
Δείτε ποιοι μεταφράζονται στην Ελλάδα: ο Βερνάν, ο Φουκό και ο Ντεριντά•
δείτε πού διαπλάθονται οι ελίτ:
στον τομέα της ιστορίας, η EHESS (Ανώτατη Σχολή Κοινωνικών Επιστημών) έχει παίξει μεγάλο ρόλο.
Και θα βρείτε στην Ελλάδα μια γενιά αξιόλογων ιστορικών που συμμετέχουν στην ανανέωση του κλάδου.
Όλοι λοιπόν ψεύτες και κλέφτες τους οποίους πρέπει να υπερασπιστούμε γιατί εφηύραν κάποτε τη λέξη «δημοκρατία»;
Υπάρχουν πολλά ακόμα πράγματα να βάλουμε στη ζυγαριά: η φιλοσοφία (α λα δυτικά), η ιστορία, το θέατρο…
Υπάρχουν σήμερα σε αυτή τη χώρα άνδρες και γυναίκες
από τους πιο καλλιεργημένους και τους πιο πολιτισμένους που γνωρίζω•
δεν δέχομαι να τους βάζουν «βάρβαροι» στον πάγκο της Ευρώπης.
Οσο για τους αξιοθρήνητους κομπιναδόρους,
σε ποια χώρα δεν υπάρχουν, έχοντας διασπαθίσει δεκάδες δισεκατομμύρια;
Το ερώτημα δεν είναι αν η Ελλάδα είναι περισσότερο ή λιγότερο ευρωπαϊκή:
τα ίδια τα θεμέλια της Ευρώπης δεν υφίστανται χωρίς τον ελληνισμό.
Να θυμίσουμε πως η Ευρώπη ήταν μια πριγκίπισσα από τη Φοινίκη που απήχθη από Κρήτες
προκαλώντας μία από τις πρώτες διαμάχες μεταξύ Ανατολής και Δύσης.
Η Ευρώπη έχει λοιπόν και ανατολίτικες ρίζες κι αυτός είναι ένας πολύ χρήσιμος μύθος
σε αυτές τις εποχές διασταύρωσης των πληθυσμών.
Τσιμέντο της Ευρώπης δεν είναι οι τράπεζες και οι τραπεζίτες αλλά ένας πολιτισμός,
και ο ελληνικός πολιτισμός είναι ένα από τα στοιχεία που μας ενώνουν•
αλίμονο, υπάρχουν τόσο λίγα!
Vive la Grece!
Και ας μην αφήσουμε τεχνοκράτες να γονατίσουν φίλους και αδελφούς,
πόσω μάλλον να τους ταπεινώσουν και να ταπεινώσουν κι εμάς.”
Ετιέν Ρολάν
ΥΓ. Ο Ετιέν Ρολάν, πρώην διευθυντής της Γαλλικής Σχολής Αθηνών (EFA)
και επίτιμος καθηγητής Ελληνικής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Paris I - Πάνθεον – Σορβόνη.,
απάντησε μ’ αυτόν τον τρόπο στο πρόσφατο δισέλιδο δημοσίευμα της «Monde»
με τίτλο «Ελλάδα - Ευρώπη: η μεγάλη παρεξήγηση»,
όπου αμφισβητούνταν η ευρωπαϊκότητα της χώρας μας.
Το άρθρο του με τίτλο "Εllada, agapi mou" φιλοξενήθηκε
στην ιστοσελίδα των συνδρομητών της γαλλικής εφημερίδας.
-
Nα πω μια καληνύχτα και εγώ. :D
Αrabic calligraphy (http://www.youtube.com/watch?v=OFE4qH9mRwI&feature=related)
(http://www.freeislamicwallpaper.com/wp-content/uploads/2011/10/Islamic-calligraphy-bismillah.jpg)
H αραβική καλλιγραφία αναπτύχθηκε και εξελίχθηκε στα πλαίσια της ισλαμικής τέχνης.
Επειδή η αντίληψη του Ισλάμ αποθάρρυνε την αναπαράσταση ανθρώπων και ζώων,
ευνοήθηκε η ανάπτυξη της καλλιγραφίας σε υψηλά επίπεδα,
αντικαθιστώντας τη ζωγραφική και τη γλυπτική.
-
Γκιουλ Μπαχάρ (http://www.youtube.com/watch?v=mazIruG5Eog)
(http://3.bp.blogspot.com/_mX94yVHB_CI/R2sPMkcLciI/AAAAAAAABW4/-fIbk39Oul8/s640/lady+of+baghdad+1900.jpg)
William Clarke Wontner «Safie, One of the Three ladies of Bagdad» (1900)
Το τραγούδι αυτό που έγραψε ο Βασίλης Τσιτσάνης το 1950
αναφερόταν σε ένα πραγματικό πρόσωπο:
H Γκιουλ Μπαχάρ ήταν μια από τις νύφες
για τις οποίες σας είχα μιλήσει στο παρελθόν
(http://www.pde.gr/index.php?topic=4963.25578).
Η Μαρία, όπως ήταν το αρχικό της όνομα, λέγεται πως ήταν κόρη παπά
και ζούσε σε ένα χωριό κοντά στην Τραπεζούντα στον Πόντο.
Μια μέρα εκεί που έβοσκε τα πρόβατά της,
πέρασε ο σουλτάνος και καθώς ήταν κατάκοπος, της ζήτησε νερό από την πηγή του Ναού του Αγίου Κωνσταντίνου.
Γοητεύτηκε τόσο πολύ από την ομορφιά και τη συμπεριφορά της
που τη ζήτησε από τον πατέρα της και την πήρε μαζί του στην Κωνσταντινούπολη.
Την ονόμασε δε Gülbahar, δηλαδή ανοιξιάτικο ρόδο, και την είχε για πολύ καιρό κοντά του στο παλάτι.
Όταν όμως αντελήφθη το φθόνο των άλλων γυναικών του χαρεμιού,
για να τη γλιτώσει από τις ραδιουργίες τους, την έστειλε πίσω στον Πόντο μαζί με το γιο τους,
όπου έζησε με τις τιμές της βασιλικής συζύγου.
Η Μαρία φρόντισε και τους συμπατριώτες της αλλά και τους Τούρκους της περιοχής.
Έτσι, όταν πέθανε, το 1495 την έθαψαν σε ιδιαίτερο τέμενος
με μια επιγραφή που έλεγε «Ρωμαία Δέσποινα».
Πηγές:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%BB_%CE%9C%CF%80%CE%B1%CF%87%CE%AC%CF%81
http://en.wikipedia.org/wiki/G%C3%BClbahar_Sultan
-
Σήμερα, jak13, ο ρόλος μου θα είναι καθαρά αναμνηστικός. ;)
Γιατί σήμερα είναι μια πολύ σημαντική μέρα.
Κατά το μεσαίωνα η 13η Δεκεμβρίου θεωρούνταν η πιο σκοτεινή μέρα του χρόνου.
Ήταν η μέρα που στη σκοτεινή βόρεια Ευρώπη γιόρταζε η Λούσυ.
Ήταν η μέρα που αργότερα γιόρταζε η Σάντα Λουτσία.
Δώδεκα μέρες πριν εορταστεί ο θεός Ήλιος.
Δώδεκα μέρες πριν εορταστεί η γέννηση του Ιησού Χριστού.
Τα χρόνια κυλούσαν, αλλά πάντα ο κόσμος περίμενε το φως,
για να διώξει το σκοτάδι που πλάκωνε την ψυχή του.
Και ίσως να μην είναι τυχαίο ότι ίσως ο αρχαιότερος ύμνος της Εκκλησίας
που δεν έλειψε ποτέ από τα στόματα των πιστών ,
ήταν αυτός που ψελνόταν ακριβώς την ώρα που το φως της ημέρας χανόταν
και άναβαν τα πρώτα κεριά:
«Φῶς ἱλαρὸν
ἁγίας δόξης ἀθανάτου Πατρός, οὐρανίου, ἁγίου, μάκαρος, Ἰησοῦ Χριστέ,
ἐλθόντες ἐπὶ τὴν ἡλίου δύσιν, ἰδόντες φῶς ἑσπερινόν,
ὑμνοῦμεν Πατέρα, Υἱόν, καὶ ἅγιον Πνεῦμα, Θεόν.
Ἄξιόν σε ἐν πᾶσι καιροῖς ὑμνεῖσθαι φωναῖς αἰσίαις, Υἱὲ Θεοῦ, ζωὴν ὁ διδούς•
διὸ ὁ κόσμος σὲ δοξάζει»
(http://3.bp.blogspot.com/-75b8qq1_3Ic/Tqxv9AbSBjI/AAAAAAAAAM8/O-BimC5p7YQ/s1600/candle.jpg)
Πριν από αρκετούς μήνες είχα κάνει ένα αφιέρωμα
για τη γιορτή της Σάντα Λουτσία
και το πώς προέκυψαν τα διάφορα χριστουγεννιάτικα και πρωτοχρονιάτικα έθιμα.
Όποιος επιθυμεί να το διαβάσει τώρα που είναι πιο επίκαιρο, θα το βρει εδώ:
http://www.pde.gr/index.php?topic=4963.20090
Kαι όπως έλεγα και τότε:
Καλό βράδυ και καλό ξημέρωμα. :D
-
Villancico Ruso (http://www.youtube.com/watch?v=gkLXbNAlQGo&feature=related)
(http://files.myopera.com/qingxiang89/albums/909786/Church%20of%20the%20Transfiguration,%20Kizhi%20Island,%20Karelia,%20Russia.jpg)
Ξύλινη εκκλησία αφιερωμένη στη Μεταμόρφωση του Σωτήρα στο Kizhi,
ένα από τα πολλά νησιά στη λίμνη Onega στη Ρωσία.
Χτίστηκε το 1714 κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Μεγάλου Πέτρου.
Το εκπληκτικό στην εκκλησία αυτή είναι ότι είναι κατασκευασμένη
χωρίς ούτε ένα καρφί ούτε και κανένα άλλο μεταλλικό στήριγμα εκτός από τα ξύλα.
-
apri η εκκλησία είναι υπέροχη...
Όντως είναι υπέροχη. Το καλό είναι ότι η συγκεκριμένη, όπως και άλλα ξύλινα κτίσματα στο ίδιο νησί,
τη δεκαετία του '90 συμπεριελήφθησαν στη λίστα της UNESCO ως μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς.
Καλό, γιατί πολλά ξύλινα κτίσματα στη Ρωσία έχουν διαβρωθεί ή καεί, καθώς δεν προστατεύονται.
Αν θέλεις, μπορείς να δεις αυτό το τρίλεπτο βιντεάκι του BBC που είναι αφιερωμένο στην περίφημη αυτή εκκλησία: http://www.youtube.com/watch?v=8JubGa1Ik24&feature=related
-
Kαλησπέρα. :-*
Ο Damien μου έκανε καλή πάσα, βλέπω... ;)
Ο τρόπος που εξελίχθηκε και τέλειωσε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος (1914-1918)
είχε μεταξύ άλλων και δυο σημαντικές συνέπειες στη μετέπειτα ιστορία:
Πρώτον, την εθνική και οικονομική ταπείνωση της Γερμανίας,
η οποία ευνόησε την άνοδο του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος του Χίτλερ
και τελικά οδήγησε στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Δεύτερον, την περαιτέρω εξαθλίωση του ρωσικού λαού
και την έκρηξη της επανάστασης τον Οκτώβριο του 1917 των μπολσεβίκων,
οι οποίοι στο πλαίσιο της αντίθεσής τους προς το συγκεκριμένο πόλεμο και προς τις φιλοτσαρικές ευρωπαϊκές δυνάμεις,
απέσυραν τα στρατεύματά τους από τον Καύκασο
αφήνοντας όμως έτσι τους λαούς της περιοχής (Πόντιους, Αρμένιους κλπ)
απροστάτευτους στις γενοκτονικές επιδιώξεις του Κεμάλ.
Πόσο διαφορετικά ίσως να είχαν εξελιχθεί τα πράγματα, αν ο πόλεμος είχε σταματήσει όσο ήταν ακόμη νωρίς…
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
JOYEUX NOEL
Εκείνος ο χειμώνας του 1914 φαινόταν ατελείωτος στο Βέλγιο…
Τα γερμανικά στρατεύματα είχαν παραταχθεί μέσα σε τάφρους
ακριβώς απέναντι από τα αντίπαλα γαλλικά, βελγικά, βρετανικά και καναδέζικα χαρακώματα.
Ανάμεσά τους βρισκόταν η εφιαλτική No man’s land,
μια ουδέτερη ζώνη όπου κείτονταν επί μήνες άψυχα κορμιά,
μέχρι να περισυλλεγούν από κάθε πλευρά με την ψυχή στο στόμα.
Ατελείωτες ώρες κυλούσαν μέσα στο κρύο και τη λάσπη,
πολεμώντας για ένα απροσδιόριστο «γιατί»,
αναμένοντας τον θάνατο, τη νίκη …ή έστω ένα γράμμα που να θύμιζε τη ζωή που άφησαν πίσω.
Κι όμως, εκείνον ακριβώς τον θλιβερό χειμώνα στάλθηκαν από το μέτωπο εκατοντάδες γράμματα πίσω στην πατρίδα
περιγράφοντας ένα εκπληκτικό γεγονός.
Τα πάντα είχαν ξεκινήσει, όπως διηγούνταν και αυτός ο Βρετανός στρατιώτης στους δικούς του:
«Κατά τη διάρκεια της παραμονής των Χριστουγέννων
ακούγαμε από τα απέναντι χαρακώματα τραγούδια και εορταστικές δραστηριότητες
και κατά διαστήματα τη φωνή ενός Γερμανού να φωνάζει «Καλά Χριστούγεννα, Άγγλοι»…
…Όταν τελείωσαν το χριστουγεννιάτικο τραγούδι,
σκεφτήκαμε να τους το ανταποδώσουμε με κάποιον τρόπο και τραγουδήσαμε το “The first Noel”.
Όταν τελειώσαμε, άρχισαν να χειροκροτούν και μετά τραγούδησαν το αγαπημένο τους “O Tannenbaum”.
Και αυτό συνεχίστηκε.
Πρώτα οι Γερμανοί τραγουδούσαν κάποιο από τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια τους
και μετά εμείς κάποιο δικό μας, μέχρι που αρχίσαμε το “O Come Ye Faithful”
και οι Γερμανοί αμέσως ένωσαν τις φωνές τους
τραγουδώντας τον ίδιο ύμνο με τους λατινικούς στίχους “Adeste Fideles”.
Και σκέφτηκα ότι αυτό ήταν πραγματικά το πιο εκπληκτικό πράγμα,
δυο έθνη να τραγουδούν μαζί το ίδιο χριστουγεννιάτικο τραγούδι στη μέση του πολέμου.»
Κάπου εκεί άρχισαν να σηκώνονται δειλά-δειλά τα πρώτα άσπρα σημαιάκια στα χαρακώματα
και οι στρατιώτες ανέβηκαν στην ουδέτερη ζώνη μέσα σ’ ένα κλίμα αμηχανίας και αμοιβαίας επιφυλακτικότητας,
καθώς «φοβόταν ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη».
Βγήκαν και οι αξιωματικοί, οι οποίοι συναντήθηκαν και αποφάσισαν να κάνουν μια μικρή ανακωχή,
προκειμένου εν όψει Χριστουγέννων να θάψουν τους νεκρούς και να γιορτάσουν.
Κανείς δεν θα πυροβολούσε, αν δεν πυροβολούσε ο άλλος.
Όποιος ήθελε να σπάσει την εκεχειρία, όφειλε να ρίξει πρώτα μια προειδοποιητική βολή στον αέρα.
Οι στρατιώτες, φυσικά, εφάρμοσαν ασμένως τη συμφωνία:
«Τι θέαμα! », έγραφε ο Βρετανός στρατιώτης.
«Μικρές ομάδες Γερμανών και Βρετανών εκτείνονταν σχεδόν σε όλο το μήκος του μετώπου.
Μέσα στο σκοτάδι μπορούσαμε να ακούσουμε γέλια και να δούμε το άναμμα σπίρτων,
έναν Γερμανό να ανάβει το τσιγάρο ενός Σκωτσέζου και το αντίστροφο,
να ανταλλάσσουν τσιγάρα και αναμνηστικά.
Εκεί που δεν μπορούσαν να μιλήσουν τη γλώσσα του άλλου, συνεννοούνταν με νοήματα
και ο καθένας φαινόταν να περνά καλά.
Γελούσαμε και συζητούσαμε με ανθρώπους,
τους οποίους πριν από λίγες ώρες προσπαθούσαμε να σκοτώσουμε!»
Το πρωί των Χριστουγέννων έθαψαν τους νεκρούς απαγγέλλοντας όλοι μαζί τον 23ο Ψαλμό του Δαβίδ
«Κύριος ποιμαίνει με και ουδέν με υστερήσει…».
Ύστερα αντήλλαξαν τα «δώρα» τους: τσιγάρα, σοκολάτες, μαρμελάδες, ποτά.
Ένας Βρετανός έστησε κι ένα αυτοσχέδιο κουρείο στην ουδέτερη ζώνη χρεώνοντας δυο τσιγάρα το κούρεμα!
Την παράσταση, ωστόσο, έκλεψε ένας ιδιότυπος αγώνας που ξεκίνησε απ’ το πουθενά,
όπως περιέγραφε ένας άλλος Βρετανός στρατιώτης, ο Άλφρεντ Άντερσον:
«Εμφανίστηκε μια μπάλα, κανείς δεν ξέρει από πού,
και άρχισε να κυλά, κανείς δεν ξέρει πώς, ανάμεσα στα χαρακώματα.
Τότε το πεδίο της μάχης μετατράπηκε σε χώρο παιχνιδιού,
οι εχθροί πέταξαν στην άκρη τα όπλα τους και άρχισαν να διεκδικούν την μπάλα,
όλοι με όλους και όλοι εναντίον όλων.
Οι μπάλες ήταν αυτοσχέδιες, από άχυρο δεμένο με σπάγκο ή άδεια κονσερβοκούτια.
Τα τέρματα ήταν ξύλα, χλαίνες και κράνη.
Άλλα ματς διεξάγονταν με 50 παίκτες και άλλα με 10 και διαρκούσαν περίπου μία ώρα.
Έπειτα, οι παίκτες, που για μέρες είχαν στερηθεί τον ύπνο,
έπεφταν εξαντλημένοι στο παγωμένο έδαφος αναζητώντας λίγη ξεκούραση.»
Όλοι γιόρτασαν εκείνα τα Χριστούγεννα και όλοι τα θυμόντουσαν
μέχρι το τέλος της ζωής τους.
(http://pw20c.mcmaster.ca/files/imagecache/large_image/pw20c_images/00001898.jpg)
Ιστορική «οικογενειακή» φωτογραφία από το Δυτικό Μέτωπο (Βέλγιο) του 1914
με τους στρατιώτες από τα αντίπαλα χαρακώματα να γιορτάζουν μαζί τα Χριστούγεννα
στην ουδέτερη ζώνη, γνωστή ως «No man’s land».
Γιόρτασαν όλοι; Ε, όχι ακριβώς όλοι.
Υπήρχε και ένα άτομο που παραμιλούσε σαν τον Σκρουτζ κατά τη διάρκεια των κοινών εορτασμών.
Ήταν ένας Αυστριακός δεκανέας που μονολογούσε πως
«τέτοιες συνεννοήσεις μεταξύ απλών στρατιωτών θα έπρεπε να απαγορεύονται».
Δυστυχώς, το όνομα του θα καταγραφόταν στην Ιστορία μερικές δεκαετίες αργότερα:
Αδόλφος Χίτλερ.
Πάντως, η αλήθεια είναι πως η αυθόρμητη αυτή εκεχειρία είχε τελικά ένα σοβαρό αποτέλεσμα:
Όταν τελείωσαν τα Χριστούγεννα, ουδείς είχε πλέον τη διάθεση να συνεχίσει τον πόλεμο.
Πώς να σκοτώσουν κάποιους με τους οποίους είχαν παίξει, είχαν γελάσει,
είχαν γιορτάσει ίσως τα ωραιότερα Χριστούγεννα της ζωής τους;
Το νέο έφτασε γρήγορα, όπως καταλαβαίνετε, στα γενικά επιτελεία προκαλώντας έκπληξη και κυρίως οργή.
Οι στρατηγοί, που εκπονούσαν τα σχέδιά τους ασφαλείς, μίλια μακριά από τα χαρακώματα,
χαρακτήρισαν την αυθόρμητη ειρήνη ως προδοσία.
Τελικά υπό την απειλή του στρατοδικείου κατάφεραν
να εξαλείψουν το κύμα ανυπακοής και το πνεύμα αδελφοσύνης που είχε αναπτυχθεί,
ενώ φρόντισαν εφεξής οι πιο ανηλεείς βομβαρδισμοί να γίνονται την περίοδο των γιορτών,
ώστε να συντηρείται το μίσος και η διάθεση αλληλοεξόντωσης.
Μόνο που στα πεδία του Δυτικού Μετώπου όπου έγιναν οι πιο θανατηφόρες μάχες,
στα μέρη του Βελγίου όπου έχασαν τη ζωή τους πολλοί από αυτούς τους αυθόρμητους τραγουδιστές των Χριστουγέννων,
για έναν περίεργο λόγο δεν σταμάτησαν να φυτρώνουν
χιλιάδες κόκκινες παπαρούνες…
Λες και η γη της Φλάνδρας να ήθελε με τον τρόπο της να θυμίζει σε κάποιους
ότι τούτος ο κόσμος δεν μπορεί να είναι μόνο μια κοιλάδα δακρύων…
(http://ih3.redbubble.net/work.5366973.1.flat,550x550,075,f.flanders-fellow.jpg)
Το 2005 η πραγματική αυτή ιστορία απαθανατίστηκε σε κινηματογραφική ταινία («Joyeux Noel/ Merry Christmas»),
από την οποία μπορείτε να παρακολουθήσετε τη χαρακτηριστική σκηνή, από την οποία άρχισαν όλα…
Τον Γερμανό στρατιώτη ντουμπλάρει στο τραγουδιστικό μέρος ο τενόρος Rolando Villazón.
http://www.youtube.com/watch?v=aaJcSNBh-ok
Πηγές:
1. Η αυθόρμητη εκεχειρία του 1914
http://geiachara.blogspot.com/2010/12/1914.html
http://www.1914-1918.net/truce.htm
http://myheartsisters.org/2010/12/24/happy-christmas/
http://equaliserfootball.com/2011/01/09/first-football/
http://www.greatwardifferent.com/Great_War/Christmas_in_the_Trenches/Noel_1914.htm
http://raglinen.com/2010/03/14/1915-january-2-daily-mirror/
http://pw20c.mcmaster.ca/case-study/gerald-blake-english-participant-christmas-truce-1914
http://mutualist.blogspot.com/2005/12/soldiers-christmas-truce-1914.html
2. Οι παπαρούνες στα πεδία μαχών της Φλάνδρας
http://agapigiadimiourgia.blogspot.com/2011/11/poppy-day.html
http://www.englishfootball.gr/article-53582.html
http://www.axortagos.gr/istoria-paparouna-xronon-istoria-polemou.html
-
Χριστούγεννα παραμονές
«Χριστούγεννα παραμονές. Χριστούγεννα καὶ χιονιᾶς πάντα πᾶνε μαζί.
Μὰ ἐκείνη τὴ χρονιὰ οἱ καιροὶ ἤτανε φουρτουνιασμένοι παρὰ φύση.
Χιόνι δὲν ἔρριχνε.
Μοναχὰ ποὺ ἡ ἀτμόσφαιρα ἤτανε θυμωμένη
καὶ φυσούσανε σκληροὶ βοριάδες μὲ χιονόνερο καὶ μ᾿ ἀστραπές.
Καμμιὰ βδομάδα ὁ καιρὸς καλωσύνεψε καὶ φυσοῦσε μία τραμουντάνα ποὺ ἀρμενιζότανε.
Μὰ τὴν παραμονὴ τὰ κατσούφιασε.
Τὴν παραμονὴ ἀπὸ τὸ πρωΐ ὁ οὐρανὸς ἤτανε μαῦρος σὰν μολύβι
κι ἔπιασε κι ἔρριχνε βελονιαστὸ χιονόνερο.»
(http://1myblog.pblogs.gr/files/f/366384-kalanta-vikipedia.jpg)
Νικηφόρος Λύτρας «Κάλαντα», (1872), ιδιωτική συλλογή.
«…στοὺς μαχαλάδες γυρίζανε τὰ παιδιὰ μὲ τὰ φανάρια καὶ λέγανε τὰ κάλαντα στὰ σπίτια.
Οἱ πόρτες ἤτανε ἀνοιχτές,
οἱ νοικοκυραῖοι, οἱ νοικοκυρᾶδες καὶ τὰ παιδιά τους, ὅλοι ἤτανε χαρούμενοι κι ὑποδεχόντανε τοὺς ψαλτάδες,
καὶ κεῖνοι ἀρχίζανε καλόφωνοι σὰν χοτζᾶδες:
Καλὴν ἑσπέραν, Ἄρχοντες, ἂν εἶναι ὁρισμός σας,
Χριστοῦ τὴν θείαν γέννησιν νὰ πῶ στ᾿ ἀρχοντικό σας.
Χριστὸς γεννᾶται σήμερον ἐν Βηθλεὲμ τῇ πόλει,
οἱ οὐρανοὶ ἀγάλλονται, χαίρει ἡ κτίσις ὅλη...»
http://www.youtube.com/watch?v=5fqsba31DsU&feature=related
Αποσπάσματα από τα διηγήματα του Φώτη Κόντογλου
«Χριστούγεννα στὴ σπηλιά» και «Παραμονὴ Χριστούγεννα»
-
Πέθανε ο Αμερικανός σαξοφωνίστας Σαμ Ρίβερς, γνωστός για τους free jazz ήχους του…
Ο Ρίβερς, ο οποίος απεβίωσε σε ηλικία 88 ετών στο Ορλάντο της Φλόριντα, γεννήθηκε μέσα σε μία οικογένεια που αγαπούσε τη μουσική και η συνάντησή του με τον Μάιλς Ντέιβις το 1964 έμελλε να απογειώσει την καριέρα του, αφού έπαιξε στο live Αλμπουμ του, «Miles in Tokyo».
Εναλλακτικός και ατίθασος, κυκλοφόρησε πολλά επαναστατικά άλμπουμ συμπεριλαμβανομένου του «Fuchia Swing Song».
Στη δεκαετία ’70 μετέτρεψε το λοφτ του στο Studio Rivbea, τόπο συνάντησης για τους μουσικούς και τους λάτρεις της τζαζ.
«Στα μάτια μου, ο πατέρας μου ήταν σε διακοπές ολόκληρη τη ζωή του», δήλωσε η κόρη του και ιμπρεσάριος Μονίκ Ρίβερς Ουίλιαμς.
SAM RIVERS
http://www.youtube.com/watch?v=GiWkCcSmHrc&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=nNSmFXOO8MA
http://www.youtube.com/watch?v=9SDncLIGLnI
-
Καλή χρονιά και από εμένα. :-*
Ξεκίνησα τα Χριστούγεννα με το αφιέρωμα για τον Α' Παγκόσμιο,
να ξεκινήσω την Πρωτοχρονιά με το τέλος του
και μια ευχή εν είδει αυτοεκπληρούμενης προφητείας που μοιάζει τόσο επίκαιρη...
(http://www.tias.com/stores/whimzytreasures/pictures/001106a.jpg)
"To 1918 θα έχει τελειώσει ο πόλεμος.
Θα ξαναποκτήσουμε τη ζωή της αλλοτινής ευτυχίας"
Ακούστε κι ένα τραγούδι που αγαπώ πολύ.
http://www.youtube.com/watch?v=ccM-z7gpNYU&feature=related
-
''...Χάρτινα πουλιά τα όνειρά μου κι αντίκρυ τους μια κάννη να στοχεύει κατευθείαν στην καρδιά τους. Τα κρύβω στο κατώι. Μια αραχνοκλωστή τα αιχμαλωτίζει. Γίνονται κατοικία του σφαλαγγιού. Η παιδική ηλικία με προσπέρασε χωρίς να την αισθανθώ, λες και γεννήθηκα μεγάλος. Χρονιές του δράκου. Οι κορφάδες των ιδεών κλαδεύονται. Οι ποιητές καταδικάζονται στο θάνατο διά πυράς. Εκείνος που έμαθα να λέω πατέρα κρατάει στο χέρι του ένα καμουτσίκι, φετίχ, όπως άλλος θα κρατούσε ένα κομπολόι ή μια μαγκούρα. Η μάνα μου η Αυγή πορεύεται στις φωτοσκιάσεις της ζωής και στη μυρωδιά βάμματος ιωδίου. Όμως μέσα στο απόλυτο σκοτάδι έγινε κάποτε μια έκρηξη και γεννήθηκε ένα άστρο. Είμαι ο Μάριος της Αυγής ...
Τα χάρτινα πουλιά-Ελένη Πριοβόλου''
Anouar Brahem - Vague, E la nave va
http://www.youtube.com/watch?v=tOyG3xbZ3Qc
-
«Να κοιτάτε τα αστέρια και όχι τα πόδια σας.
Όσο δύσκολη κι αν φαίνεται η ζωή, πάντα μπορείς να ασχοληθείς με κάτι και να το πετύχεις».
Όταν αυτά τα δηλώνει ο κορυφαίος φυσικός Στίβεν Χόκινγκ,
ένας άνθρωπος παράλυτος και βουβός,
που καταφέρνει να παραμένει ζωντανός τα τελευταία 50 χρόνια, αντίθετα προς κάθε ιατρική προσδοκία,
κάτι πρέπει να ξέρει παραπάνω…
Όπως κάτι πρέπει να ήξεραν και οι Μανιάτες της ιστορίας που θα σας διηγηθώ,
που δεν το έβαζαν κάτω με τίποτα... ;)
Οι περιπέτειες των Μανιατών
στην Κορσική
«Δέκα βρύσες με νερό κι εξήντα δυο πηγάδια
δε μας τη σβήνουν τη φωτιά μεσ' απ' τα φυλλοκάρδια
Φύγαμ' από τον τόπο μας κι' από τα γονικά μας,
μας διώξαν απ' τα σπίτια μας κι' απ' όλα τα καλά μας
ανάθεμα τον αίτιον και την κακήν αιτίαν
αλλά δεν του ευχόμαστε την ίδιαν καταντίαν.
Γλυκεία που 'ταν η Μάνη μας, πικρός ο χωρισμός της
πικρότερος στην ξενιτιά θε να 'ναι ο καημός της.
Είμαστε απ' το Οίτυλο και Στεφανοπουλιάνοι
κι ήρθαμε στην Κορσική καταδιωγμένοι και φτωχοί.
- Κορσικανοί μου καημένοι κι απ' το Οίτυλο φερμένοι!»
Μοιρολόι των Μανιατών της Κορσικής
(http://3.bp.blogspot.com/-AYgnFJiQKLI/TswhQKfwFHI/AAAAAAAACpY/xb-iascwPgU/s400/map_of_corsica.jpg)
Λένε πως η ανέχεια και ο πόλεμος αλλάζουν δραματικά τη ζωή των ανθρώπων.
Τη ζωή των Μανιατών την άλλαξαν ουκ ολίγες φορές.
Ζώντας σε μια περιοχή ορεινή και απομονωμένη,
όπου η επίσημη δικαιοσύνη ήταν απούσα ακόμα και επί Τουρκοκρατίας,
η αυτοδικία όριζε τη ζωή τους.
Και σαν να μην ήταν αυτό αρκετό, όταν έληξε ο Βενετοτουρκικός πόλεμος το 1669,
είχαν να αντιμετωπίσουν και τα αντίποινα των Τούρκων,
γιατί είχαν πολεμήσει εναντίον τους.
Ο δρόμος του μισεμού έμοιαζε για πολλούς μονόδρομος…
Το 1671 μια ομάδα Μανιατών από το Οίτυλο με επικεφαλής τους Γιατριάνους-Μέδικους
(απογόνους, όπως λέγεται, του ιστορικού φλωρεντιανού οίκου)
ύστερα από διαπραγματεύσεις με το Δουκάτο της Τοσκάνης,
εγκαταστάθηκαν στην περιφέρεια της Volterra.
Οι άθλιες συνθήκες ζωής στις ελώδεις περιοχές της Τοσκάνης
άλλους τους εξόντωσαν κι άλλους τους σκόρπισαν δεξιά και αριστερά,
όπου μόνοι και υπό την ισχυρή πίεση της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας τελικά εκλατινίστηκαν.
Το 1675 μια δεύτερη ομάδα από το Οίτυλο με αρχηγούς τους Στεφανόπουλους
(που κατάγονταν κατά την παράδοσή τους από τον αυτοκρατορικό οίκο των Κομνηνών)
ζήτησε τη συνδρομή της Γένοβας.
Οι Γενοβέζοι έχοντας στην κτήση τους την Κορσική
δέχονται να παραχωρήσουν στους Μανιάτες εκτάσεις στην Παόμια
αποβλέποντας στην πολεμική τους υποστήριξη κατά τις συνεχείς εξεγέρσεις των Κορσικανών.
Έτσι, τον Οκτώβριο του 1675 επιβιβάζονται περίπου 700 Μανιάτες στο γαλλικό πλοίο «Σωτήρ»
κουβαλώντας μαζί τους ό,τι πολυτιμότερο γι’ αυτούς:
μια καμπάνα, πέντε εικόνες αγίων, έναν ξύλινο επιτάφιο και τη σημαία τους.
Όταν θα φτάσουν μετά από περιπέτειες στον προορισμό τους,
θα μάθουν και το βασικό όρο για την εγκατάστασή τους: ομολογία πίστεως στην Καθολική Εκκλησία.
Αργότερα και όσο οι Μανιάτες δείχνουν να επιμένουν στις θρησκευτικές τους παραδόσεις,
η πίεση της Εκκλησίας για τον εκλατινισμό τους θα γίνει αφόρητη
με την αποστολή μισιοναρίων
και ακόμα πιο μετά, με την υποχρεωτική εκπαίδευση των Ελλήνων ιερέων από τους ίδιους.
Να ήταν μόνο αυτό το πρόβλημά τους…
Φτάνοντας στο νησί στις 14 Μαρτίου 1676
συναντούν κατοίκους μελαχρινούς, ορεσίβιους, ατίθασους, ετοιμοπόλεμους κι εκδικητικούς
(η λέξη vendetta ήταν η βασικότερη του λεξιλογίου τους)
που δίνουν ιδιαίτερη σημασία στα αρσενικά παιδιά
και αποδίδουν μεγάλες τιμές στους νεκρούς τους μοιρολογώντάς τους επί μακρόν.
Αν έβλεπε κανείς δίπλα-δίπλα τους Κορσικανούς με τους Μανιάτες,
θα έλεγε ότι κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι...
Μόνο που οι ίδιοι οι Κορσικανοί είχαν διαφορετική άποψη.
Γιατί δεν φτάνει που αυτοί οι φτωχοί, ανυπάκουοι και δεισιδαίμονες Μανιάτες
είχαν περίεργες θρησκευτικές και ενδυματολογικές συνήθειες,
δεν φτάνει που είχαν καταφέρει σε ελάχιστο χρόνο να ξαναζωντανέψουν
τα παλιά εγκαταλελειμμένα κτήματά τους,
είχαν επιπλέον και την αμέριστη υποστήριξη των Γενοβέζων.
Έτσι, σιγά-σιγά η καχυποψία μετατράπηκε σε μίσος
και άρχισαν τις επιθέσεις εναντίον τους χωρίς όμως ιδιαίτερη επιτυχία.
Τα πράγματα βγήκαν εκτός ελέγχου, όταν οι Μανιάτες
κατά τη διάρκεια της Kορσικανικής Eπανάστασης το 1729
όχι απλώς αρνήθηκαν να ταχθούν στο πλευρό τους, αλλά ενημέρωσαν γι’ αυτό τους Γενοβέζους.
Οι Κορσικανοί λεηλάτησαν τα σπίτια τους
και ακολούθησαν σφοδρές μάχες που έληξαν την Κυριακή του Πάσχα του 1731
με την ηρωική έξοδο των Μανιατών από τον πύργο της Ομίνιας.
Νίκησαν μεν και μάλιστα χωρίς ούτε έναν τραυματία,
αλλά μετά από τόσες καταστροφές η ζωή τους στην Παόμια είχε πια τελειώσει…
(http://www.mani.org.gr/apodimoi/eikona/kargkeze_pan.jpg)
Οι Μανιάτες δεν παρέλειψαν ποτέ να γιορτάζουν εκείνη την ηρωική τους έξοδο
με τη λιτανεία της εικόνας της Παναγίας που είχαν φέρει μαζί τους από το Οίτυλο,
ενώ αργότερα αφιέρωσαν στην περίφημη «Εκκλησία των Ελλήνων» στο Αζάτσιο την παραπάνω εικόνα της Παναγίας
με τη φράση: «ΔΙΑΣΩΣΟΝ ΑΠΟ ΚΙΝΔΥΝΟΝ ΤΟΥΣ ΔΟΥΛΟΥΣ ΣΟΥ, ΘΕΟΤΟΚΕ».
Νέος τους προορισμός το Αιάκειο ή Αζάτσιο (Ajaccio),
όπου θα έπρεπε να ξεκινήσουν τα πάντα ξανά-μανά από την αρχή...
Εδώ πλέκεται και μια ενδιαφέρουσα ιστορία.
Εκείνα τα χρόνια, που οι Μανιάτες προσπαθούν να ορθοποδήσουν στο Αζάτσιο,
γεννιέται στην πόλη ο μέγας και πολύς Ναπολέων Βοναπάρτης (1769).
Η οικογένειά του έμενε στην ίδια γειτονιά με την οικογένεια των Στεφανόπουλων
με τους οποίους διατηρούσαν πολύ στενές σχέσεις.
Μάλιστα, όταν ο Ναπολέων πηγαίνει ανήλικος στο Παρίσι, για να σπουδάσει στη στρατιωτική σχολή,
κηδεμόνας του είναι ο Δημήτριος Στεφανόπουλος, που υπηρετεί στο γαλλικό ιππικό.
Η πρώτη πραγματεία δε, που γράφει, ο νεαρός Ναπολέων έχει τίτλο
«Απομνημονεύματα περί της αγωγής των νέων Μανιατών»!
(http://www.fotolink.pl/img.small.php?path=/prev/news/dvd059/41/FL_00050048_918.jpg)
Ο Ναπολέων Βοναπάρτης σε ηλικία περίπου 20 ετών
Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν
(όπως ο Α. Κοραής, ο Α. Αρσάκης, ο Α. Σούτσος κά.)
ότι η σχέση των Βοναπάρτηδων με τους Στεφανόπουλους
δεν ήταν απλώς φιλική αλλά συγγενική.
Ένα από τα πιο σημαντικά στοιχεία υπέρ αυτής της άποψης είναι και τα όσα σημειώνει
στα απομνημονεύματά της η ανιψιά του Δ. Στεφανόπουλου, Λάουρα Στεφανοπούλου
(γνωστή και ως Δούκισα d’ Abrantes):
«…Στο σπίτι του Βοναπάρτη μιλούσαμε Ελληνικά με τον πατέρα του Ναπολέοντα.
Πρόγονος του Βοναπάρτη ανήκε στην γενιά των Στεφανοπούλων και έφερε το όνομα Καλόμερος,
o οποίος μετανάστευσε από το Αιάκειον στην Τοσκάνη της Ιταλίας.
Εκεί το όνομα Καλόμερος πήρε την ιταλική του μορφή και έγινε Buona Parte (δηλ. καλό μέρος).
Το ίδιο είχε γίνει και με το επώνυμο Ιατρός (σ.σ. οικογένεια Γιατριάνων–Μεδίκων)
που ανήκει σε μια μεγάλη οικογένεια της Μάνης…. Οι Ιταλοί το έκαναν Medici….
Απόγονος των Βοναπαρτών αργότερα επέστρεψε από την Τοσκάνη στο Αιάκειον …
κι έγινε γενάρχης της οικογένειας στην Κορσική».
Άλλες πάλι κακές γλώσσες λένε πως ο Ναπολέων
ήταν νόθος γιος του Δ. Στεφανόπουλου με την παιδική φίλη του Λετίτσια Βοναπάρτη.
Κύριος οίδε…
Ας αφήσουμε όμως τον Ναπολέοντα, για να ξαναγυρίσουμε στην Κορσική,
όπου οι ντόπιοι δεν άφηναν σε χλωρό κλαρί ούτε τους Μανιάτες στο Αζάτσιο ούτε τους Γενοβέζους.
Τελικά, οι Γενοβέζοι απηυδισμένοι από τις εξεγέρσεις τους
αποφασίζουν το 1768 να πουλήσουν το νησί για 40 εκατομμύρια φράγκα στους Γάλλους,
ώστε να ανησυχούν αυτοί για τις αυτονομιστικές κινήσεις τους…
Πάντως, γεγονός είναι ότι μετά την έλευση των Γάλλων στο νησί
όσοι Μανιάτες είχαν επιβιώσει και δεν είχαν μεταναστεύσει λόγω των πολεμικών αναταραχών
άρχισαν να σκέφτονται και πάλι τη μετεγκατάστασή τους.
Ο Γάλλος διοικητής, που τους συμπαθούσε ιδιαιτέρως, τους παραχωρεί τότε μια πανέμορφη περιοχή
όπου οικοδομείται το 1774 το χωριό Καργκέζε (Cargese).
Μετά την έκρηξη της Γαλλικής Επανάστασης (1789)
οι Κορσικανοί επιτίθενται και πάλι στους Μανιάτες ζητώντας τους να δηλώσουν υποταγή,
αλλά αυτήν τη φορά αποκρούονται από το γαλλικό στρατό.
Στα χρόνια που θα ακολουθήσουν οι σχέσεις των δυο πλευρών σταδιακά θα εξομαλυνθούν.
Όμως, οι μικτοί γάμοι που θα γίνουν,
η μεγάλη πληθυσμιακή μείωση των Μανιατών λόγω των μεταναστεύσεων
και οι εντεινόμενες πιέσεις της Καθολικής Εκκλησίας
σε συνδυασμό με την απουσία ελληνικών σχολείων
θα οδηγήσουν τελικά στην αφομοίωση του ελληνικού στοιχείου.
Έτσι μετά τα μισά του 19ου αιώνα η ελληνική δεν χρησιμοποιείται πια,
με εξαίρεση τις λειτουργίες στην ουνιτική Εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα στο Καργκέζε
που τελούνται στα ελληνικά και σύμφωνα με το ορθόδοξο τυπικό.
Ο Οδυσσέας Ελύτης γράφει κάπου στο «Μικρό Ναυτίλο» ότι,
«αν αποσυνδέσεις την Ελλάδα,
στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι.
Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.».
Στην περίπτωση των Μανιατών αυτά που τους κράτησαν ενωμένους
και τους βοήθησαν να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους ξανά και ξανά
δεν ήταν ούτε οι ελιές ούτε τα αμπέλια.
Ήταν ακριβώς αυτά τα εφόδια με τα οποία είχαν φτάσει κατατρεγμένοι στο νησί:
η οικογενειακή τους ιστορία, οι κοινές ιστορικές μνήμες
και οι κοινές θρησκευτικές παραδόσεις.
Λίγο-πολύ αυτά είναι που διασώζονται μέχρι και σήμερα στην Κορσική
και δηλώνουν την ιδιαίτερη ταυτότητά τους:
τα μανιάτικα οικογενειακά επίθετά τους,
η εκκλησία με την παλιά μανιάτικη σημαία και τα θρησκευτικά τους κειμήλια,
το πέτρινο ομοίωμα βάρκας με το πλήρωμά του
που είχαν στήσει στην περίφημη Scala Greca, όπου πρωτοπάτησαν το πόδι τους.
Αυτά είναι που υπενθυμίζουν και στον κάθε επισκέπτη
από πού ξεκίνησαν κάποτε επτακόσιες μανιάτικες ψυχές
οι οποίες, παρά τις αντίξοες συνθήκες, δεν σταμάτησαν επί τρεις και πλέον αιώνες
να αγωνίζονται με ομοψυχία και πολύ κουράγιο
και τελικά να διαπρέπουν...
(http://diaspora-grecque.com/modules/addresses/images/shots/cargese01.jpg)
Το 1990 ο Δήμος Οιτύλου «αδελφοποιήθηκε» με το Καργκέζε,
ενώ τον Αύγουστο του 2010 οι δυο δήμοι υπέγραψαν σύμφωνο πολιτιστικής συνεργασίας.
Και ένα παραδοσιακό τραγούδι του νησιού γραμμένο στα κορσικανικά,
μια λατινογενή γλώσσα με επιρροές από τα ιδιώματα της Τοσκάνης και της Γένοβας
και εσχάτως από τα γαλλικά.
Corsica - Petru Guelfucci
http://www.youtube.com/watch?v=nVCH8E9n37E&feature=related
Η μετάφρασή των στίχων στα ελληνικά:
Σε μια γωνιά του κόσμου
υπάρχει μια λάμψη τρυφερότητας μέσα στην καρδιά, μεγαλόπρεπη.
Σε γεμίζει με αγνότητα.
Διαμάντι των θαυμάτων.
Μην ψάχνεις για κάτι παρόμοιο, δεν θα βρεις τίποτα τέτοιο.
Είναι μοναδικό, στέκεται μόνο κι ακριβό.
Κορσική.
Πάντα ξυπνούσε τόσες επιθυμίες
αυτός ο βράχος στη μέση της θάλασσας.
Λαμπερός θησαυρός, ιερός όπως ένας βωμός.
Ήρεμη, γλυκιά σαν το αρνί, γενναιόδωρη κι οικεία.
Ξεσηκώνεται και επαναστατεί, όταν ταπεινώνεται ο λαός της.
Κορσική
Πηγές:
1. Σταυρούση Αναστασία «Η αποικία των Μανιατών στην Κορσική» (17ος -20ος αιώνας),
Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, 2008 (μεταπτυχιακή εργασία):
http://invenio.lib.auth.gr/record/109464/files/gri-2008-1924.pdf?version=1
2. http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B3%CE%BA%CE%AD%CE%B6%CE%B5
3. http://www.mani.org.gr/apodimoi/mankors/maniates_korsikis.htm
4. http://maniatonpoliteia.ning.com/forum/topics/napolheon-vonaphartes
5. http://www.dimosoitilou.gr/gr/istoria/korsiki.htm
6. http://www.goldenmag.gr/archives/16088
7. http://www.enlefkotv.com/article.php?id_art=62
8. http://en.wikipedia.org/wiki/Corsican_language
9. http://noctoc-noctoc.blogspot.com/2007/05/cargesethe-greek-village-of-corsica.html
10. http://diaspora-grecque.com/modules/altern8news/article.php?storyid=2794
11. http://www.anatolikimani.gov.gr/news/press-release/12-9-2011.html
-
Τα Πολιτάκια
Τη σημαδιακή χρονιά του 1898,
όταν δηλαδή στην Ελλάδα αρχίζει τη δράση του ο Διεθνής Οικονομικός ‘Ελεγχος (ΔΟΕ),
στην προκυμαία της Σμύρνης κάποιοι νεαροί μουσικοί
με προεξάρχοντες τον Βασίλειο Σιδερή (Φαναριώτη από την Πόλη)
και τον Αριστείδη Περιστέρη (Αθηναίο, αλλά κάτοικο της Πόλης)
δημιουργούν το πρώτο επώνυμο μουσικό σχήμα.
Πρόκειται για «τα Πολιτάκια», που αργότερα ονομάστηκαν «Σμυρνέικη Εστουδιαντίνα».
Το 1918 ο γιος του Αριστείδη Περιστέρη, Σπύρος,
δεξιοτέχνης του μαντολίνου, που έχει ήδη αποκτήσει τεράστια φήμη σε όλη τη Μ. Ασία
(ο Γιάννης Παπαϊωάννου τον αποκαλούσε «το πρώτο μαντολίνο των Βαλκανίων»!),
καλείται να αναλάβει την καλλιτεχνική διεύθυνση της Σμυρνέικης Εστουδιαντίνας
σε ηλικία μόλις 18 ετών.
Μάλιστα, διηγούνταν και την ακόλουθη ιστορία για τη δεξιοτεχνία του Σπ. Περιστέρη:
Κάποτε κάποιος μπέης στη Σμύρνη έμαθε για το ταλέντο του και πήγε στο κέντρο που έπαιζε, να τον ακούσει.
Όταν όμως άκουσε ένα ταξίμι που έπαιζε στο μαντολίνο,
τράβηξε πιστόλι να τον σκοτώσει λέγοντας:
"Τέτοιο ταξίμι δε ματάκουσα στη ζωή μου και ούτε έχει ματακουστεί πουθενά.
Δε θέλω λοιπόν να το ακούσουν και άλλα αυτιά".
Τελικά ηρέμησε και έφυγε, αφού ευχαρίστησε τον Περιστέρη για το παίξιμό του.
(http://nikiloy.pblogs.gr/files/f/406555-%C3%91%C3%A5%C3%AC%C3%B0%C3%9D%C3%B4%C3%A9%C3%AA%C3%AF%20%C3%8D%C3%9F%C3%AA%C3%A7%C3%B2-3.jpg)
Το 1935, λοιπόν, ο Σπύρος Περιστέρης ηχογράφησε στην Orthophonic Αμερικής
δυο οργανικά κομμάτια του Τέτου Δημητριάδη με τη συνοδεία της ορχήστρας « Τα Πολιτάκια».
Στη μια πλευρά του δίσκου έπαιζε στο μπουζούκι το
«Γκιουζέλ»,
μελωδία πάνω στην οποία γράφτηκε το τραγούδι "Ένας μάγκας στο Βοτανικό".
http://www.youtube.com/watch?v=J4jaevDP9AE&feature=related
Στην πίσω πλευρά του δίσκου έπαιζε στο μαντολίνο το γνωστό πλέον οργανικό
«Μπέικος» .
http://www.youtube.com/watch?v=I_nZFhsRo-4&feature=related
-
Ένας πρίγκιπας ελληνικής καταγωγής, γεννημένος σε μολδαβικό χωριό που σήμερα ανήκει στη Ρουμανία…
Βοεβόδας, διπλωμάτης, ιστορικός, μουσικός, μουσικολόγος,
εθνογράφος, ιστορικός, γλωσσολόγος, θεολόγος…
Ο κατάλογος δεν τελειώνει για έναν άνθρωπο,
του οποίου το όνομα χαράχθηκε δίπλα στο όνομα του Λάιμπνιτς και του Νεύτωνα
στην πρόσοψη της Βιβλιοθήκης της Sainte Genevieve στο Παρίσι
και έφτασε να γίνει…ως και γραμματόσημο στη Σοβιετική Ένωση και στη Μολδαβία.
Δημήτριος Καντεμίρης
Ένας πρίγκιπας δυο αντίθετων κόσμων
«Επιθυμώ τα πλούτη, να γίνω δοξασμένος.
Θέλω κάστρα. Διεκδικώ τιμές.
Θέλω να κατακτήσω τη Βασιλεία των Ουρανών».
Δημήτριος Καντεμίρης (σε εφηβική ηλικία)
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/0/09/Dimitrie_Cantemir_-_Foto01.jpg/240px-Dimitrie_Cantemir_-_Foto01.jpg)
Αυτή η οικογένεια ήξερε σίγουρα πώς να εντυπωσιάζει τους γύρω της.
Ο πατέρας, ο Κωνσταντίνος Καντεμίρης (1614-1693)
καταγόταν από αγροτική οικογένεια και ήταν εντελώς αμόρφωτος (μπορούσε μόνο να υπογράψει το όνομά του).
Κατάφερε, ωστόσο, να αναρριχηθεί κοινωνικά ως μισθοφόρος,
να παντρευτεί μια Μολδαβή αριστοκράτισσα (Ana Bantas)
και τελικώς στα 71 του να εκλεγεί από τους βογιάρους Βοεβόδας της Μολδαβίας.
Για τους γιους του είχε μεγαλύτερα όνειρα και γι’ αυτό επένδυσε στη μόρφωσή τους.
Ο μικρός γιος του, Δημήτριος Καντεμίρης (1673-1723) διδάχθηκε στο σπίτι τους
Ελληνικά, Λατινικά, φιλοσοφία και μουσική από τον Κρητικό μοναχό Ιερεμία Κακαβέλα.
Ήταν έφηβος ακόμα, όταν αναγκάστηκε η οικογένειά του να μετοικήσει
στην πόλη που θα επηρέαζε καθοριστικά την υπόλοιπη ζωή του:
στην Κωνσταντίνουπολη.
Μετά τον θάνατο του πατέρα του το 1693, τον διαδέχθηκε στη θέση του Βοεβόδα,
αλλά δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει τις ίντριγκες των αντιπάλων του.
Χάνει, λοιπόν, τη θέση (κάτι που μάλλον θα τον στοιχειώνει σε όλη του τη ζωή),
επιστρέφει όμως στην Πόλη ξεκινώντας τα σχέδια του από την αρχή.
Είναι η εποχή που το Φανάρι, μετά τη μεταφορά του Πατριαρχείου εκεί, εξελίσσεται σε κέντρο της αστικής τάξης.
Η φαναριώτικη αριστοκρατία μορφώνεται, αποκτά αξιώματα,
γράφει στίχους πάνω σε αραβοπερσικές και ευρωπαϊκές μελωδίες.
Πρώτο μέλημα και του Δημήτριου Καντεμίρη είναι η διεύρυνση των γνώσεών του.
Γράφεται στη Μεγάλη του Γένους Σχολή,
όπου διδάσκεται αστρονομία, οθωμανική ιστορία, θεολογία, φιλοσοφία, τις θεωρίες του φυσικού Van Helmont,
ανατολικές γλώσσες (συνολικά μαθαίνει 12 γλώσσες!).
Επίσης, ανακαλύπτει τα μυστικά της οθωμανικής μουσικής
πλάι στον Αχμέτ Τζελεμπί και στον πιο ακριβοπληρωμένο μουσικό του παλατιού, τον Αγγελή.
Με τον καιρό διαδίδεται η φήμη στην Πόλη ότι παίζει έξοχα ταμπούρ και συνθέτει μουσική.
Λέγεται, μάλιστα, ότι μια σύνθεσή του (Mevlevi ayin) για τους περιστρεφόμενους Δερβίσηδες
επηρέασε τον Mozart σε κάποιο σημείο της όπερας «Απαγωγή από το Σεράι».
Και επειδή δεν του φτάνει αυτό, εκπονεί δικό του σύστημα μουσικής γραφής,
με το οποίο διασώζει 350 οργανικά κομμάτια της οθωμανικής μουσικής.
Τόσο τον αγάπησαν οι Τούρκοι, που τον αποκαλούν πια Kantemiroglu.
Δεύτερο μέλημά του είναι η ανάπτυξη ενός κύκλου επιφανών γνωριμιών.
Στο παλάτι του στο Βόσπορο (το οποίο χτίζεται πάνω σε δικό του αρχιτεκτονικό σχέδιο)
καλεί πρεσβευτές, με πρώτους και καλύτερους
τον Γάλλο Charles de Ferriol και τον Ρώσο Pyotr Tolstoy (πρόγονο του γνωστού συγγραφέα),
Τούρκους αξιωματούχους και καλλιτέχνες,
για να τους διασκεδάσει με τη μουσική του, να τους διδάξει το νέο σύστημα μουσικής γραφής
και για να μιλήσουν για τέχνη και κυρίως για πολιτική.
Το 1710 ο σκοπός του φαίνεται να επιτυγχάνεται, καθώς ξαναγίνεται Βοεβόδας της Μολδαβίας.
Κάτι, όμως, έχει αλλάξει μέσα του.
Πολεμώντας με το μολδαβικό στρατό υπό τις διαταγές των Τούρκων
έχει αντιληφθεί ότι για την Οθωμανική Αυτοκρατορία έχει ξεκινήσει η αρχή του τέλους.
Έτσι, ενώ επισήμως ζητά από την Υψηλή Πύλη την άδεια να επικοινωνήσει με τον Τσάρο,
για να μάθει τα ρωσικά σχέδια,
συνάπτει στο Lutsk συμφωνία με τον Τσάρο Μεγάλο Πέτρο
να τους βοηθήσει στρατιωτικά στην εκστρατεία κατά των Τούρκων
με αντάλλαγμα την ανεξαρτησία της Μολδαβίας
και την κληρονομική διαδοχή για την οικογένειά του στη διακυβέρνηση της χώρας.
Δυστυχώς, το σχέδιο του δεν εξελίσσεται ακριβώς όπως υπολόγιζε.
Ο ρωσικός στρατός ηττάται, οι Μολδαβοί υφίστανται μεγάλες απώλειες
και ο ίδιος αναγκάζεται να διαφύγει στη Ρωσία.
Πάει πάλι η θέση του Βοεβόδα…
Όσο για τους Οθωμανούς, έχοντας «καεί» με τον Καντεμίρη,
στο εξής και επί έναν αιώνα θα διορίζουν απευθείας βοεβόδες στη Μολδαβία
και μάλιστα, μόνο Φαναριώτες, που είχαν ήδη υπηρετήσει ως διερμηνείς στο παλάτι.
Βέβαια, μπορεί, στη Μολδαβία να μην ξαναγύρισε ποτέ ο Καντεμίρης,
χαμένο όμως δεν θα τον έλεγες από αυτήν την ιστορία.
Ο Τσάρος τον όρισε μέλος της Γερουσίας και προσωπικό του σύμβουλο στα ανατολικά θέματα
με ετήσιο μισθό 6.000 ρουβλίων.
Επίσης, του παραχώρησε μια πόλη 15.000 κατοίκων και δυο επαύλεις στη Μόσχα.
Και το κυριότερο, του έδωσε τον τίτλο του Πρίγκιπα (Knyxaz) της Ρωσικής Αυτοκρατορίας.
Αλλά και ο Γερμανός Αυτοκράτορας Κάρολος ο ΣΤ΄ τον όρισε Πρίγκιπα (Reichsfurst)
της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας !
Μην νομίζετε όμως ότι όλο αυτό το διάστημα ασχολούνταν μόνο με την πολιτική.
Απ’ το 1705 και κυρίως από το 1711 που εγκαθίσταται στη Ρωσία και μετά,
συγγράφει ασταμάτητα πληθώρα πρωτότυπων έργων ποικίλου ενδιαφέροντος.
Από αυτά, τα δυο σημαντικότερα είναι:
Α) «Ιστορία της ακμής και της παρακμής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας» (1714-1716),
έργο που για πολλά χρόνια αποτελεί σημείο αναφοράς στους Ευρωπαίους διπλωμάτες
για τα ιστορικά και εθνογραφικά του στοιχεία.
Επηρεασμένος από τις παρατηρήσεις του φυσικού Van Helmont για την εξέλιξη στη φύση,
υιοθετεί την ιδέα της κυκλικής εξέλιξης της ιστορίας,
σύμφωνα με την οποία τα κράτη περνούν περιόδους ακμής και παρακμής.
Β) «Περιγραφή της Μολδαβίας» (1716) με πλήθος γεωγραφικών, θρησκευτικών,
εθνογραφικών, ιστορικών, πολιτικών, οικονομικών και γλωσσολογικών πληροφοριών.
Δεν είναι τυχαίο ότι το 1714 η Βασιλική Ακαδημία Επιστημών του Βερολίνου
κατόπιν αιτήματος του Γερμανού φιλοσόφου και μαθηματικού Λάιμπνιτς τον εκλέγει μέλος της
για την εξέχουσα συνεισφορά του στην επιστήμη.
Και πράγματι, η παρουσία του στο χώρο του πνεύματος είναι ξεχωριστή
και δεν εντάσσεται σε καμία κατηγορία:
Οπαδός της εγκύκλιας παιδείας, πρωτεργάτης του Διαφωτισμού.
Γνωρίζει εκ των έσω διαφορετικούς πολιτισμούς
και κινείται με μεγάλη διανοητική ευελιξία στον κόσμο της Ανατολής και της Δύσης
επιλέγοντας κάθε φορά και την αντίστοιχη οπτική για τα πράγματα.
Με την ίδια ευελιξία άλλωστε, κινούνταν σε όλη του τη ζωή ανάμεσα στη θεωρία και στην πράξη:
Μάθαινε γλώσσες, αλλά και τις μελετούσε ως γλωσσολόγος,
ταξίδευε ως περιηγητής, αλλά παρατηρούσε και ως γεωγράφος και εθνογράφος,
συμμετείχε στις ιστορικές εξελίξεις, αλλά έγραφε και ιστορικά συγγράμματα.
(http://rebetiko.sealabs.net/wiki/mediawiki/images/2/2d/Dimitrie_Cantemi.jpg)
Ένας άνθρωπος-δυο κόσμοι:
δυτική περούκα και γραβάτα και από πάνω οθωμανικό τουρμπάνι.
Δεν είναι τυχαίο ότι το μυαλό κάποιων ιστορικών πήγε απευθείας στον Δ. Καντεμίρη
και στον Γαλλο-Φλαμανδό ζωγράφο J.B. Van Mour με τα ανατολίτικα πορτρέτα του.
Ωστόσο, αυτή η άποψη τελευταία αμφισβητείται έντονα ως εντελώς αβάσιμη.
Μα και τα τέσσερα παιδιά του (Μαρία, Κωνσταντίνος, Αντίοχος, Σμαράγδα)
δεν πέρασαν απαρατήρητα.
Θα σταθώ για λίγο μόνο στα δύο από αυτά.
Ο Αντίοχος Καντεμίρης (1708-1744), γιος του από τον πρώτο γάμο του με την Κασσάνδρα Καντακουζηνού,
αφού εκπαιδεύθηκε από τον ίδιο και στην Ακαδημία της Αγίας Πετρούπολης,
έγραψε σατιρικά ποιήματα, μεταφράσεις αρχαίας ελληνικής λογοτεχνίας, τη βιογραφία του πατέρα του και λοιπά συγγράμματα,
ενώ έγινε πρέσβης της Ρωσίας στο Λονδίνο και στο Παρίσι,
όπου γνωρίστηκε με τον Μοντεσκιέ και τον Βολταίρο και έγιναν στενοί φίλοι.
Η δε Μαρία Καντεμίρη (1700-1754), την οποία βλέπετε και στο πορτρέτο από κάτω,
χάρη στη μόρφωση και στην ομορφιά της όχι μόνο έγινε κυρία των τιμών στο παλάτι,
αλλά γοήτευσε το Μεγάλο Πέτρο με τον οποίο διατήρησε ερωτική σχέση μέχρι το τέλος της ζωής του (1725).
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/1/13/Maria_kantemir_(%3F)_by_i.nikitin.jpeg)
Ivan Nikitin “Maria Cantemir”
Δεν ξέρουμε αν ο πατέρας της σχεδίασε αυτό το ερωτικό ειδύλλιο,
σίγουρα όμως το ενθάρρυνε, ελπίζοντας να πετύχει έναν νέο ρωσοτουρκικό πόλεμο,
που θα του εξασφάλιζε τον παντοτινό του στόχο: τη θέση του Βοεβόδα της Μολδαβίας.
Μάλλον όμως δεν ήταν γραφτό…
Δυστυχώς γι’ αυτόν, για άλλη μια φορά, λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο.
Για την ακρίβεια, λογάριαζε χωρίς την τσαρίνα, που δεν είχε καμία διάθεση να χάσει τη θέση της.
Η Τσαρίνα Αικατερίνη φρόντισε
ώστε ούτε ο πολυπόθητος γάμος της Μαρίας και του άντρα της να γίνει ποτέ,
ούτε να ζήσει για πολύ ο γιος που προέκυψε από αυτήν τη σχέση
ούτε να παραμείνει η Μαρία στο παλάτι μετά τον θάνατό του Μεγάλου Πέτρου.
Τελικά, τρία χρόνια πριν πεθάνει ο Μεγάλος Πέτρος
άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο και ο Δημήτριος Καντεμίρης παίρνοντας μαζί του και τις φιλοδοξίες του.
Ήταν περισσότερο ένας δυτικός ουμανιστής που ελκυόταν από την Ανατολή
ή ένας φιλόδοξος πολιτικός που ποθούσε τόσο την κορυφή,
ώστε έφτασε στο σημείο να υποστηρίζει κάποτε
ότι η οικογένειά του κατάγεται από έναν Τάταρο ηγεμόνα του 16ου αιώνα, τον Temir Khan,
μόνο και μόνο για να καλύψει την ταπεινή καταγωγή του πατέρα του;
Σίγουρα, πάντως, ήταν ένα πρωτοπόρο πνεύμα που δεν ησύχαζε ποτέ.
Ακόμα και σήμερα ασχολούνται με το έργο του
όχι μόνο οι Μολδαβοί, οι Ρουμάνοι και οι Τούρκοι,
αλλά και οι Άγγλοι, οι Ρώσοι, οι Γάλλοι, ακόμα και οι Βραζιλιάνοι!
Μάλιστα, πρόσφατα ιδρύθηκε στο Τμήμα Ιστορίας της Οξφόρδης το Ινστιτούτο Καντεμίρη,
που βαδίζοντας στο δρόμο του Δημήτριου και του γιου του Αντίοχου Καντεμίρη
ασχολείται με τη διεπιστημονική μελέτη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης
μέσα σε ένα ευρύτερο ευρωπαϊκό, ευρασιατικό, μεσογειακό και παγκόσμιο πλαίσιο.
Σε κάποιο έργο του ο Δ. Καντεμίρης σημείωνε σχετικά με την Ελλάδα
ότι «Οι βάρβαροι εξελληνίζονται, ενώ οι Έλληνες εκβαρβαρίζονται» .
Άραγε να βιώνουμε τουλάχιστον στις μέρες μας το τέλος αυτού του ιστορικού κύκλου;
Με τα ερωτήματα αυτά να αιωρούνται, θα σας αφήσω να απολαύσετε τη μουσική του.
Syrba (Moldavian dance)
http://www.youtube.com/watch?v=dFNb7zOWD-k
Peşrev in Makam Rast
http://www.youtube.com/watch?v=0RKVk4-H-PA&feature=related
Πηγές:
1. http://en.wikipedia.org/wiki/Dimitrie_Cantemir
2. http://www.tanea.gr/politismos/article/?aid=4675601
3. http://www.turkishmusicportal.org/article.php?id=7&lang2=en
4. http://el.sae.gr/?id=22366
5. http://www.music.uoa.gr/fileadmin/music.uoa.gr/uploads/photos/enchordais_trimonthly.pdf
6. http://www.ottomanhistorians.com/database/html/cantemir_en.html
7. http://www.lightmillennium.org/2005_15th/judets_article.html
8. http://en.wikipedia.org/wiki/Constantin_Cantemir
9. http://en.wikipedia.org/wiki/Antiokh_Dmitrievich_Kantemir
10. http://russia.rin.ru/guides_e/5636.html
11. http://en.wikipedia.org/wiki/Maria_Cantemir
12. http://www.history.ox.ac.uk/research/cantemir/index.htm
13. http://cantemiriana.blogspot.com/
14. http://www.produsin.ro/lingua/dimitrie-cantemir-en/
-
Εμπνεύσεις από την Καταλονία
Τον 16ο αιώνα στην περιοχή της Ripoll στην Καταλονία
τραγουδούσαν ένα λαϊκό τραγούδι εμπνευσμένο από έναν τυραννικό αριστοκράτη του Μεσαίωνα,
τον Κόμη Arnau,
που λάτρευε το κυνήγι αλλά και το ωραίο φύλο…
Σύμφωνα με το θρύλο, ο κόμης είχε εγκαταλείψει τη γυναίκα του Elvira
και είχε εμπλακεί σε διάφορες ερωτικές ιστορίες
ακόμα και με καλογριές της μονής του Sant Joan de les Abadesses, όπου κατάφερνε να εισέρχεται με σατανικό τρόπο.
Μάλιστα, λένε πως μια βροχερή νύχτα απήγαγε την ηγουμένη Adalaisa και την έκανε ερωμένη του.
Την επομένη βρέθηκαν τα πτώματά τους φαγωμένα από τα σκυλιά του…
Έκτοτε, ο κόμης είναι καταδικασμένος λόγω των ανομιών του
να πετά αιωνίως τα βροχερά βράδια πάνω σε ένα μαύρο άλογο
βγάζοντας φλόγες από τα μάτια και το στόμα και συνοδευόμενος από σκυλιά που αλυχτούν.
Αυτή η παράδοση του καταραμένου τρομακτικού φαντάσματος που ιππεύει μέσα στη νύχτα (Wild Hunt),
απηχεί το φόβο των ανθρώπων στις βραδινές καταιγίδες
και απαντάται από πολύ παλιά στη Βόρεια, Κεντρική και Δυτική Ευρώπη σε διάφορες παραλλαγές.
Η μπαλάντα όμως του Κόμη Arnau, όπου θα ακούσετε το διάλογο του Κόμη με τη χήρα του,
έχει ένα πρόσθετο ενδιαφέρον.
Όπως θα διαπιστώσετε, θυμίζει σε κάποιο σημείο τον δικό μας Εθνικό Ύμνο.
Λέτε αυτό να είναι ένα από τα λαϊκά μοτίβα από τα οποία εμπνεύστηκε ο Νικόλαος Μάντζαρος,
όταν μελοποιούσε τον «Ύμνο εις την Ελευθερίαν»;
http://www.youtube.com/watch?v=xloMPgbABs0
(http://www.scottzagar.com/arthistory/images_gallery/miro%20joan%20-%20montroig%20village%20and%20church_t1.jpg)
Joan Miró, «Mont-roig: Η εκκλησία και το χωριό», 1919
Οι αιώνες περνάνε…
To 1968 κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Στρατηγού Franco στην Ισπανία
ο Καταλανός μουσικός Lluís Llach συνέθεσε το τραγούδι «L’ estaca» (=παλούκι)
με το οποίο αναφερόταν με αλληγορικό τρόπο στην απελευθέρωση του ισπανικού λαού.
Το τραγούδι έγινε σύμβολο των απελευθερωτικών αγώνων
ενώ πάνω στη μουσική του γράφτηκαν ανά τον κόσμο και άλλα τραγούδια παρόμοιου περιεχομένου.
Ένα τέτοιο τραγούδι ήταν και το τραγούδι “Mury” (=Τοίχοι), το οποίο έγραψε το 1978
ο Πολωνός τραγουδιστής Jacek Kaczmarski
και απετέλεσε σήμα κατατεθέν του ιστορικού συνδικάτου «Αλληλεγγύη» (Solidarność) με Πρόεδρο τον Λεχ Βαλέσα.
Ακούστε το στην καταλονική του μορφή από τον Lluís Llach
και στην ελληνική από τον Β. Παπακωνσταντίνου.
http://www.youtube.com/watch?v=PvhdA27sjJ4
Πηγές:
1.http://fr.wikipedia.org/wiki/Comte_Arnau
2.http://en.wikipedia.org/wiki/L'Estaca
3.http://fr.wikipedia.org/wiki/Chasse_fantastique
4.http://en.wikipedia.org/wiki/Wild_Hunt
5.http://books.google.co.uk/books?id=SSynY9B7XrIC&pg=PA170&lpg=PA170&dq=comte+arnau&source=bl&ots=Bm7l9NezHf&sig=UGq0b8Z3JCyPgu3fgmoskKB5EBs&hl=en&sa=X&ei=0DMYT9XJFo2CtQbo9f3TDQ&ved=0CEoQ6AEwBTg8#v=onepage&q=comte%20arnau&f=false
-
-Αν με ξεχάσεις…
Ένα θέλω να ξέρεις.
Ξέρεις πώς είν’ αυτό:
Αν κοιτάξω το κρυστάλλινο φεγγάρι,
το κόκκινο κλαδί του αργού φθινοπώρου στο παράθυρό μου,
αν αγγίξω πλάι στη φωτιά την ατάραχη στάχτη
ή το ρυτιδωμένο σώμα του ξύλου,
όλα με φέρνουν σε σένα,
λες και ό,τι υπάρχει, αρώματα, φως, μέταλλα,
είναι μικρά πλεούμενα που ταξιδεύουν
προς τα νησιά σου που με περιμένουν.
Μα..
Αν λίγο-λίγο πάψεις πια να μ’αγαπάς,
θα πάψω κι εγώ να σ’ αγαπώ λίγο-λίγο.
Κι αν ξαφνικά με ξεχάσεις,
μην ψάξεις να με βρεις
θα σ’ έχω ήδη λησμονήσει.
Αν θεωρήσεις ότι κρατάει πολύ
κι είναι τρελός ο άνεμος από σημαίες που περνάει απ’ τη ζωή μου
κι αποφασίσεις να με αφήσεις στην όχθη της καρδιάς που έχω ρίζες,
σκέψου πως εκείνη τη μέρα, την ώρα εκείνη,
θα σηκώσω τα χέρια και θα βγουν οι ρίζες μου
για να βρούνε άλλη γη.
Όμως αν κάθε μέρα, κάθε ώρα,
νιώθεις προορισμένη για μένα με γλυκύτητα αψεγάδιαστη..
Αν κάθε μέρα ανεβαίνει ένα λουλούδι στα χείλη σου για να με βρει..
Αχ αγάπη μου, δικιά μου,
μέσα μου όλη τούτη η φωτιά θα επαναλαμβάνεται.
Μέσα μου τίποτα δε θα σβήσει ούτε θα ξεχαστεί..
Η αγάπη μου τρέφεται από την αγάπη σου, αγαπημένη,
κι όσο θα ζεις, θα είναι μες στην αγκαλιά σου,
χωρίς απ’ τη δική μου να φύγει.
ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ
(http://30.media.tumblr.com/tumblr_llyb7yWr4E1qb877wo1_500.jpg)
-Ποτέ !
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Στίχοι Λίνα Νικολακοπούλου
Ερμηνεία: Μανώλης Μητσιάς
http://www.youtube.com/watch?v=H_RYbqnl4W4&feature=related
Ποτέ τόσες νύχτες για σένα
Ποτέ τόσο εσύ πουθενά
Κι εκεί που σε παίρνω για ψέμα
Στο αίμα μου μπαίνεις ξανά
Κι εγώ που χρόνια ζω για σένα
Ποτέ δε θα μπω σ' άλλο σώμα
Ποτέ κι ας γυρνώ σαν σκιά
Ποτέ κι ας μοιράζομαι ακόμα
στο πριν, στο ποτέ, στο μετά
Ποτέ τόσες νύχτες για νύχτες
Ποτέ τέτοιο τέλος φωτιά
Κι εκεί που κοιμόσουν και μ' είχες
Καπνός από στάχτη παλιά
Κι εγώ που χρόνια ζω λες κι ήρθες
-
HOLODOMOR
http://www.youtube.com/watch?v=2YhfBOq09bE
(http://farm5.static.flickr.com/4075/4875386061_744d4eaca8.jpg)
Μνημείο για το Holodomor (ουκρ.=λιμοκτονία) στο Κίεβο της Ουκρανίας.
Τo διάστημα 1932-1933 εκατομμύρια Ουκρανοί (γίνεται λόγος για 3 ως 7 εκατομμύρια)
πέθαναν κυριολεκτικά της πείνας,
όταν οι σοβιετικές αρχές κατέσχεσαν τα αποθέματα σιτηρών των αγροτών
και επέβαλαν την αναγκαστική αγροτική κολεκτιβοποίηση
(αναγκαστική εργασία όλων των αγροτών σε συλλογικά αγροκτήματα, τα κολχόζ)
με στόχο τον απόλυτο έλεγχο της γεωργικής παραγωγής από το κράτος.
Οι ιστορικοί δεν έχουν καταλήξει αν η ανθρωπιστική τραγωδία
οφειλόταν σε ακούσιο σφάλμα της νέας πολιτικής
ή σε σκόπιμη εξόντωση των Ουκρανών (όπως υποστηρίζουν οι ίδιοι),
επειδή ο εθνικισμός τους ενοχλούσε το καθεστώς.
Ένα είναι βέβαιο: Η λιμοκτονία δεν ήταν θεόσταλτη…
Πηγές:
http://en.wikipedia.org/wiki/Holodomor
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%BC%CF%8C%CF%81
-
«Όταν τίθεται εν κινδύνω το αυτεξούσιον ενός λαού, ξυπνάει το έθνος.
Δηλαδή το πολιτικό αυτονόητο του συνανήκειν.
Όπως έγινε στην Κύπρο με το Σχέδιο Ανάν, κι όπως γίνεται τώρα στην Ελλάδα με το Μνημόνιο.
Κι όταν λέμε έθνος, δεν εννοούμε ούτε τους εθνικιστές ούτε τους εθνικόφρονες
ούτε τους πολεμοκάπηλους ούτε τους ραγιάδες
όπως οι δωσίλογοι της Κατοχής ή οι Γενίτσαροι της Τουρκοκρατίας.
Εννοούμε τους ποιητές μας, την ευχή της μάνας μας
κι ότι δεν θα παραδώσουμε την πατρίδα μικρότερη απ' όσην την παραλάβαμε, ή σκλάβα.
Στην ιστορία οι γραικύλοι κουμάντο έκαναν προσωρινώς.
Όσο κι αν άνοιγαν κουβέντα με τον Διάολο,
κουβέντα με τον Θεό ανοίγουν πάντα οι ήρωες και οι άγιοι
- με έναν λόγο οι αντάρτες και οι τίμιοι...»
Απόσπασμα από το άρθρο του Στάθη "Λογοδοσία" στη σημερινή Realnews
( http://listonplace.blogspot.com/2012/01/blog-post_1172.html )
(http://enthemata.files.wordpress.com/2011/03/4-faust.jpg)
Στην τραγωδία "Φάουστ" του Γκαίτε
ο Δόκτωρ Ιωάννης Φάουστ παραχωρεί τη ψυχή του στο διάβολο, τον Μεφιστοφελή,
με αντάλλαγμα τη νεότητά του.
Κινηματογραφική διασκευή της ιστορίας ήταν η ελληνική ταινία «Αλίμονο στους νέους» (1961)
όπου ένας ηλικιωμένος κύριος (Δημήτρης Χορν) γινόταν ξανά νέος,
για να κατακτήσει τη καρδιά μιας φτωχής νέας (Μάρω Κοντού) με αντάλλαγμα την ψυχή του στο διάβολο.
Σύντομα όμως διαπίστωνε ότι τα νιάτα δεν ήταν αρκετά για την ευτυχία.
Η σκηνή της συμφωνίας: http://www.youtube.com/watch?v=eYjE2Tcci7o
Και δυο τραγούδια της ταινίας
σε μουσική Χατζηδάκη και ερμηνεία του Χορν
Ας είναι καλά το γινάτι σου
http://www.youtube.com/watch?v=N327VBs7eWU&feature=related
Πες μου μια λέξη
http://www.youtube.com/watch?v=l20XXaDwKU8
-
Πόσο θέλαμε να αλλάξουν όλα πριν από κάποια χρόνια…
Και όμως, έτσι όπως ξεκίνησε ο πηγαιμός, το ταξίδι φαντάζει πλέον σκέτη τρέλα.
Γιατί ξέρουμε πια πως στο τέλος του, ό,τι παλιό γνωρίζαμε, θα έχει πεθάνει.
Ένα όμως δεν ξέρουμε:
Σε τι κόσμο θα ζούμε, όταν τελειώσει αυτή η γέννα που μας περιμένει; ??? ::)
Ένα διαφορετικό χειμωνιάτικο ταξίδι
To ταξίδι των Μάγων
http://www.youtube.com/watch?v=z8BuEJ9NKFs&feature=related
«Κρύο ταξίδι κάναμε.
Η χειρότερη εποχή του χρόνου για ταξίδι. Και τι μακρύ ταξίδι.
Οι δρόμοι αδιάβατοι, ο καιρός αψύς στην καρδιά του χειμώνα.
Και οι γκαμήλες ταλαίπωρες, κουτσές, δύστροπες, έπεφταν κάτω στο λιωμένο χιόνι.
Ήταν φορές που νοσταλγήσαμε τα καλοκαιρινά παλάτια στις πλαγιές, τα περιβόλια,
τα μεταξένια κορίτσια που μας έφερναν δροσιστικά.
Και οι αγωγιάτες έβριζαν, γκρίνιαζαν και φεύγανε κρυφά για το κρασί και για το γλέντι.
Και οι φωτιές σβηστές, κι ούτε μια σκέπη.
Οι πόλεις εχθρικές και τα χωριά αφιλόξενα, τα σπίτια βρώμικα-μας έκλεβαν στο νοίκι.
Σκληρό ταξίδι κάναμε.
Στο τέλος προτιμούσαμε να ταξιδεύουμε όλη νύχτα και να κοιμόμαστε κλεφτά.
Και οι φωνές στ' αυτιά μας τραγουδούσαν κι έλεγαν πως όλα αυτά ήταν τρέλες.
Το ξημέρωμα φτάσαμε σε μια ήμερη πεδιάδα, χλωρή, βρεμένη παρακάτω από τα χιόνια,
μ' ένα ρυάκι που έτρεχε κι έναν νερόμυλο που χτυπούσε στο σκοτάδι
και τρία δέντρα στον χαμηλωμένο ουρανό
κι ένα άσπρο, γέρικο άλογο που κάλπαζε μες στο λιβάδι.
Ύστερα φτάσαμε σε μια ταβέρνα που την ίσκιωνε κληματαριά.
Έξι χέρια σε μια ανοιχτή πόρτα που γύρευαν ασήμι
και πόδια που κλωτσούσαν τ' άδεια ασκιά.
Μα κανένας δεν ήξερε τίποτε.
Έτσι τραβήξαμε και φτάσαμε νύχτα.
Την τελευταία ώρα βρήκαμε τον τόπο και ήταν, θα 'λεγε κανείς, επιτυχία.
Αυτά είναι όλα παλαιές ιστορίες, παλαιές αναμνήσεις και θα πήγαινα ξανά.
Μα ένα δεν ξέρω, ένα δεν ξέρω.
Κάναμε τόσον δρόμο για γέννα ή θάνατο;
Βρήκαμε μια γέννα, αυτό είναι σίγουρο, άλλωστε ήξερα να ξεχωρίζω.
Mα πίστευα πως ήτανε άλλο πράμα.
Ήταν η γέννηση τούτη, σκληρή, πικρή αγωνία σα θάνατος.
Σαν το δικό μας θάνατο.
Γυρίσαμε στα παλάτια μας, σε τούτα τα βασίλεια,
όχι πια βολεμένοι στα παλιά προνόμια,
μ’ έναν ξένο λαό που λάτρευε τα είδωλά του.
Θα προτιμούσα άλλον έναν τέτοιο θάνατο.»
Τόμας Έλιοτ
(http://ts2.mm.bing.net/videos/thumbnail.aspx?q=1341598401863&id=3a339540b6523154c697a7aafe32bd39&bid=jnodsVRdrewYhw&bn=Thumb&url=http%3A%2F%2Fwww.youtube.com%2Fwatch%3Fv%3DMGS6uSPGqvo)
Antonio Vivaldi-Winter
Sand Animation film of Ferenc Cakó
http://www.youtube.com/watch?v=MGS6uSPGqvo
-
Το διαχρονικό μουσικό μήνυμα
του Σεικίλου
Η ελληνιστική εποχή (323 π.Χ.- 30 π.Χ)
είναι μια περίοδος που θυμίζει σε πολλά τη σημερινή.
Η επαφή των Ελλήνων με την Ανατολή μέσω των κατακτήσεων του Αλεξάνδρου
έχει φέρει έναν κοσμοπολίτικο αέρα στην κοινωνία
και έχει δώσει ώθηση στην ανάπτυξη των επιστημών με επίκεντρο τη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας.
Ωστόσο, τίποτα από την παλιά αίγλη των πόλεων-κρατών δεν υπάρχει πια:
Η δημοκρατία έχει διαλυθεί και οι πολίτες έχουν μετατραπεί σε απλούς υπηκόους.
Το βασίλειο του Αλεξάνδρου έχει γίνει πεδίο αιματηρών συγκρούσεων ανάμεσα στους διαδόχους του
προκαλώντας διάχυτη ανασφάλεια και οικονομική εξαθλίωση.
Ακόμα και η παραδοσιακή θρησκεία έχει καταντήσει μια κοινωνική ρουτίνα.
Ο άλλοτε ενεργός πολίτης αναζητά πλέον μόνος την ατομική του σωτηρία
σε ανατολίτικες δεισιδαιμονίες και σε μυστηριακές τελετές,
στην αστρολογία, στη λατρεία της τύχης και των προσωπικών του θεών.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα απαισιοδοξίας για την ανθρώπινη μοίρα
ζει και ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες φιλοσόφους, ο Επίκουρος (341-270 π.Χ).
O Επίκουρος μην περιμένοντας τίποτα πια από την πολιτική οργάνωση του κράτους
πέρα από τη συμφορά,
στηρίζεται στην κοινότητα των φίλων.
Και μην περιμένοντας τίποτα μετά το θάνατο,
θέτει ως βασικό στόχο της ζωής του ανθρώπου την ευδαιμονία
με την απομάκρυνση κάθε φόβου και κάθε πόνου
με τη βοήθεια της σωφροσύνης, της αυτοκυριαρχίας και της ψυχικής αταραξίας.
Ίσως να μην είναι τυχαίο ότι στη δύσκολη αυτή εποχή οι επιτύμβιες στήλες στα νεκροταφεία
«μιλούν» περισσότερο από τα παλιότερα επιτύμβια μνημεία
μεταφέροντας μηνύματα όχι μόνο σχετικά με το θάνατο, αλλά και για την αξία της ζωής.
Μια τέτοια επιτύμβια στήλη είναι κι αυτή που βλέπετε στη φωτογραφία που ακολουθεί.
(http://3.bp.blogspot.com/-M1EL4AHGM98/TyokSVXM69I/AAAAAAAACMs/9wlEdRfEiGI/s400/seikilos_new-797x1200.jpg)
Στήθηκε μετά το 200 πΧ στις Τράλλεις της Μ. Ασίας (σημερινό Αϊδίνι)
από τον Σείκιλο προς μια Ευτέρπη,
χωρίς να διευκρινίζεται αν πρόκειται για κάποιο προσφιλές του πρόσωπο που είχε ταφεί εκεί
ή για την ομώνυμη μούσα της μουσικής.
Στην κορυφή του αναφέρει πάντως τις προθέσεις του:
«Εἰκὼν ἡ λίθος εἰμί.
Τίθησί με Σείκιλος ἔνθα μνήμης ἀθανάτου σῆμα πολυχρόνιον»
(= Εγώ η πέτρα είμαι εικόνα.
Με έχει τοποθετήσει εδώ ο Σείκιλος ως διαχρονικό σήμα αθάνατης μνήμης)
Ποιο είναι όμως το διαχρονικό μήνυμα
που ήθελε ο Σείκιλος να παραμείνει αθάνατο στη μνήμη των ανθρώπων;
«Όσον ζής, φαίνου,
Μηδέν όλως σύ λυπού
Προς ολίγον εστί το ζήν
Το τέλος ο χρόνος απαιτεί.»
Με άλλα λόγια, όσο ζεις, μην κάθεσαι μέσα να χολοσκάς,
γιατί η ζωή κρατά λίγο και το τέλος της είναι αναπόφευκτο.
Ή γιατί, όπως θα συμπλήρωνε αιώνες μετά ο Ελύτης, «δεύτερη ζωή δεν έχει».
Κι όμως, η ιδιαίτερη αξία αυτής της στήλης
δεν έγκειται τόσο στο επικούρειο πνεύμα των στίχων της,
όσο στα σημάδια πάνω από τις συλλαβές τους, που, όπως αποκαλύφθηκε, είναι μουσικά σύμβολα.
Πρόκειται για την αρχαιότερη ολοκληρωμένη μουσική σύνθεση στον κόσμο,
που σώζεται μαζί με τη μουσική σημειογραφία της !!!
(http://hellinon.net/Seikilos.files/image004.gif)
Πάνω από τις συλλαβές είναι σημειωμένα γράμματα που αντιστοιχούν σε νότες
και πάνω από αυτά, γραμμές που δηλώνουν τη χρονική τους αξία (=διάρκεια εκφοράς τους).
Και μια σημαντική λεπτομέρεια, πριν το ακούσετε:
Ο μουσικός δρόμος (τρόπος/κλίμακα) στον οποίο είναι γραμμένο το τραγούδι,
είναι ο ανατολίτικης προέλευσης Φρύγιος, σήμα κατατεθέν των διθυράμβων,
γνωστός αργότερα στην αραβική μουσική ως «Ουσάκ».
Η επιλογή του μάλλον δεν είναι τυχαία.
Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν στην θεραπευτική λειτουργία της μουσικής.
Πρωτεργάτης στον τομέα αυτόν ήταν ο Πυθαγόρας (570 π.Χ. – 495 π.Χ.),
ο οποίος χρησιμοποίησε τη μουσική ως μέθοδο θεραπείας.
Ο Πλάτωνας («Πολιτεία» III10-III12) και ο Αριστοτέλης («Πολιτικά» VIII 1340)
υποστήριζαν μάλιστα ότι κάθε μουσικός δρόμος επιφέρει συγκεκριμένη ψυχολογική επίδραση.
Ειδικά δε, τον φρύγιο τρόπο, τον συνέδεαν με την πρόκληση ενθουσιασμού
και γι’ αυτό τον θεωρούσαν κατάλληλο για την ενθάρρυνση των στρατιωτών.
Κατά την Αναγέννηση και συγκεκριμένα το 1482
ο μαθηματικός και θεωρητικός της μουσικής Ramοs de Pareja (Musica Practica)
συνέδεσε τους μουσικούς δρόμους
με τους τέσσερις «χυμούς» του σώματος (φλέγμα, χολή, αίμα, μαύρη χολή),
τα οποία κατά τον Ιπποκράτη (460 - 377 π.Χ.)
σε αρμονική αναλογία διασφάλιζαν την ψυχοσωματική υγεία
και υποστήριξε ότι κάθε μουσικός δρόμος
στην κύρια του μορφή (π.χ φρύγιος) ενισχύει
και στην πλάγια μορφή (π.χ υποφρύγιος) απαλύνει τη δράση του αντίστοιχου «χυμού».
(Παρόμοιας ομοιοπαθητικής λογικής είναι η συνήθεια στην Κάτω Ιταλία
να θεραπεύουν το τσίμπημα της ταραντούλας,
παίζοντας εκείνους τους χορευτικούς ρυθμούς (ταραντέλες)
που έβρισκαν πως είχαν κάποια συγγένεια με το «χυμό» που είχε προκαλέσει την ασθένεια.)
Ο φρύγιος τρόπος κατά τον Ramos ενίσχυε τη δράση της χολής και ενέπνεε γενναιότητα και πάθος.
Ποιος άλλος μουσικός δρόμος, λοιπόν, θα μπορούσε να επιλεγεί από τον Σείκιλο,
για να ενθαρρύνει τους ανθρώπους να χαρούν τη ζωή τους;
http://www.youtube.com/watch?v=xERitvFYpAk
Αυτή η σημαντικότατη, λοιπόν, επιτύμβια στήλη,
το αρχαιότερο διασωθέν δείγμα πλήρους μουσικής σύνθεσης
βρέθηκε στο Αϊδίνι το 1883 από τον Sir W.M. Ramsay
και φυλασσόταν σε ένα μουσείο κοντά στη Σμύρνη
μέχρι την καταστροφή της πόλης το 1922, οπότε και χάθηκαν τα ίχνη της.
Το 1957 ανακαλύφθηκε ξανά στον κήπο μιας Τουρκάλας
που τη χρησιμοποιούσε ως ανθοστήλη έχοντας κόψει τη βάση της.
Αργότερα περιελήφθη στις συλλογές του Εθνικού Μουσείου της Δανίας στην Κοπεγχάγη.
Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, το τουρκικό Υπουργείο Πολιτισμού διεκδικεί τον επαναπατρισμό της,
καθώς θεωρεί παράνομη την απομάκρυνσή της από το Αϊδίνι.
Εμείς, όπως πάντα, τηρούμε σιγήν ιχθύος…
Πηγές:
Επίκουρος
1. E. R. Dodds, «Οι Έλληνες και το παράλογο, εκδ. Καρδαμίτσα
2. http://www.giorgisoiko.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=9:2009-09-15-18-59-20&catid=10:2009-09-15-19-26-19&Itemid=10
3. http://www.focusmag.gr/articles/view-article.rx?oid=217249
4. http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%82
Στήλη Σεικίλου
1. http://en.wikipedia.org/wiki/Seikilos_epitaph
2. http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%84%CE%AC%CF%86%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CE%B5%CE%AF%CE%BA%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%85
3. http://wwwaristofanis.blogspot.com/2012/01/blog-post_2990.html
4. http://en.cumhuriyet.com/?hn=310616
5. http://www.fictionpress.com/s/2647647/1/The_Epitaph_of_Seikilos
6. http://erroso.blogspot.com/2012/02/blog-post_02.html
7. http://musicologicus.blogspot.com/2009/04/epitaph-of-seikilos.html
Φρυγικός τρόπος και θεραπευτική δράση των μουσικών δρόμων
1. http://www.musipedia.gr/wiki/%CE%A6%CF%81%CF%8D%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82
2. http://www.stolaf.edu/people/hend/VictoryMusic/Sept-MusicalTrad_OfScalesAndModes.html
3. http://www.peemde.gr/portal/index.php?option=com_content&task=view&id=46&Itemid=34
4. http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CF%84%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%AC%CF%81%CF%89%CE%BD_%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%8E%CE%BD
5. http://web.eecs.utk.edu/~mclennan/BA/MT.html
6. http://en.wikipedia.org/wiki/Musical_mode
7. http://www.whitwellessays.com/docs/DOC_929.doc
-
Aφιερωμένο στον Νίκο Ξυλούρη που έφυγε σαν σήμερα πριν από 32 χρόνια :-\
ΑΙΟΛΙΚΗ ΓΗ
«Αιολική γη ήταν η γη των προγόνων μου.
Δηλαδή η περιοχή της Μικράς Ασίας
που ήταν στον κόλπο του Αδραμμυτίου, στο Αϊβαλί…
Εγώ από τότε που καταλάβαινα τον εαυτό μου, αιολική γη έλεγα τον τόπο που μεγάλωσα
και τα σχέδια που είχαν τα κεραμικά πάνω τους τα έλεγα αιολικά σχέδια – σχήματα.
Εκείνο που κατάλαβα ήταν πως αυτοί οι πρόσφυγες πούρθαν από απέναντι,
θέλαν να ριζώσουν στην καινούργια γη,
που ήταν σχεδόν ίδια με την προηγούμενη μορφολογικά και γεωλογικά,
όπως τα νυχτολούλουδα στις γωνιές, στα σοκάκια και στα καλντερίμια…
Το Αιγαίο δεν είναι μονάχα φως και θάλασσα.
Μπαίνει μέσα στην καρδιά των ανθρώπων,
γίνεται πρώτα ένας χτύπος, ύστερα άλλος, ώσπου γίνεται όλοι οι χτύποι της καρδιάς.
Μπαίνει μες στις φλέβες και γίνεται αίμα. Καίει το αίμα.
Μπαίνει μες τη μνήμη κι από τότε τίποτα πια δεν μπορεί να το σβήσει ως την ώρα του θανάτου.
Το Αιγαίο σε φωνάζει πάντα και σε καλεί.
Στα μελτέμια του Αυγούστου, ο αγέρας φυσά δυνατά,
δέρνει τη θάλασσα που θυμώνει και αφρίζει και ακούγεται ένα βουητό.
Στέκουμαι στην άκρη και αφουγκράζομαι.
Όσο περνάει η ώρα ξεκαθαρίζουν οι ήχοι, βάζω ένα κοχύλι στ’ αυτί μου.
Ακούγω καθαρά ήχους πολέμου.
Κραυγές παιδιών, θρήνο μάνας, κλαγγή όπλου, βομβαρδισμό,
βλέπω ατέλειωτα καραβάνια ανθρώπων που πάνε από δω και κει
με βαθιά πίστη να ριζώσουν κάπου στον κόσμο, σε ασήμαντες γωνιές της γης,
για να της δώσουν αξία με τη δουλειά τους, με το σωματικό και πνευματικό μόχθο τους.
Ακούω ουρλιαχτά ξυλοδαρμών, βασανιστηρίων και ανακρίσεων.
Με φορτώνουν πολύ αυτές οι φωνές. Θλίβουμαι. Θέλω να κλαίω.
Αγέρι που φυσάς απόψε δυνατά, πάρε μαζί σου
και σβήσε τις κραυγές που ακούγονται απ’ τις μάχες και τον πόνο
των βασανισμένων λαών όλου του κόσμου.
Κράτα και φέρε μου τους ήχους
της ατέλειωτης συμφωνικής μουσικής και του ατέλειωτου ποιήματος
της αγάπης και του έρωτα.
Κράτα το μέσα σου και φέρνε το όσο μπορείς περισσότερες φορές.
Για να μπορώ να σκύβω μ’ αγάπη καθημερινά δίπλα στον άνθρωπο,
να μπορώ να στείλω αγάπη στους κατατρεγμένους ανθρώπους όλης της γης.»
Αποσπάσματα από το κείμενο της γιατρού Καίτης Στυψανέλλη με τίτλο «Αναμνήσεις απ’ την Αιολική γη»
( http://mandragorasmagazine.wordpress.com/2011/12/06/%CE%AF-%CE%AD-%CE%AE-iot/ )
(http://cache.virtualtourist.com/6/4925421-Ayvalik_Ayvalik.jpg)
Το Αϊβαλί (τουρκ. Ayvalık<ayva=κυδώνι) ή Κυδωνιές υπήρξε ένα από τα πιο ιστορικά κέντρα του ελληνισμού
στα δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας, απέναντι από τη Λέσβο.
Ονομάστηκε έτσι τόσο από τον ομώνυμο καρπό όσο και από το όστρακο,
τα οποία αμφότερα αφθονούν στην ευρύτερη περιοχή.
ΧΙΛΙΑ ΜΥΡΙΑ ΚΥΜΑΤΑ
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Στίχοι: Κ.Χ Μύρης
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης
http://www.youtube.com/watch?v=PO2G7lMMiIc&feature=related
Χίλια μύρια κύματα μακριά τ' Αϊβαλί
Μέρες της αρμύρας κι ο ήλιος πάντα εκεί
με τα μακεδονίτικα πουλιά και τ' αρμενάκια
που ελοξοδρόμησαν και χάσανε την Μπαρμπαριά
Πότε παραμονεύοντας τον πόρφυρα
το μαύρο ψάρι έρχεται φεύγει
μικραίνουν οι κύκλοι του
Χίλια μύρια κύματα μακριά τ' Αϊβαλί
Μεγάλωσαν τα γένια μας η ψυχή μας αλλιώτεψε
αγριεμένο το σκυλί γαβγίζει τη φωνή του
βοήθα καλέ μου μη φαγωθούμε μεταξύ μας
Χίλια μύρια κύματα μακριά τ' Αϊβαλί
Ώρες ώρες μερεύουμε με τη χορδή της λύρας
δεμένος πισθάγκωνα στο μεσιανό κατάρτι
ο Χιώτης ο τυφλός τραγουδιστής βραχνός προφήτης
μασώντας τη μαστίχα του παινεύει την Ελένη
κι άλλοτε τη Τζαβέλαινα τραβάει στο χορό.
-
Τα βήματα
http://www.youtube.com/watch?v=2mcjFMxBfYM
(http://www.victorianweb.org/painting/jww/paintings/17.jpg)
John William Waterhouse «Οι τύψεις του Νέρωνα», 1878
Σ' εβένινο κρεβάτι στολισμένο
με κοραλλένιους αετούς, βαθιά κοιμάται
ο Νέρων -- ασυνείδητος, ήσυχος, κ' ευτυχής•
ακμαίος μες στην ευρωστία της σαρκός,
και στης νεότητος τ' ωραίο σφρίγος.
Αλλά στην αίθουσα την αλαβάστρινη που κλείνει
των Αηνοβάρβων το αρχαίο λαράριο
τι ανήσυχοι που είν' οι Λάρητές του.
Τρέμουν οι σπιτικοί μικροί θεοί,
και προσπαθούν τ' ασήμαντά των σώματα να κρύψουν.
Γιατί άκουσαν μια απαίσια βοή,
θανάσιμη βοή την σκάλα ν' ανεβαίνει,
βήματα σιδερένια που τραντάζουν τα σκαλιά.
Και λιγοθυμισμένοι τώρα οι άθλιοι Λάρητες,
μέσα στο βάθος του λαράριου χώνονται,
ο ένας τον άλλονα σκουντά και σκουντουφλά,
ο ένας μικρός θεός πάνω στον άλλο πέφτει
γιατί κατάλαβαν τι είδος βοή είναι τούτη,
τάνοιωσαν πια τα βήματα των Ερινύων.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1909)
ΥΓ1. Αηνοβάρβοι: Ο Νέρων ανήκε σ' αυτόν τον οίκο.
Λάρητες: Σπιτικοί θεοί των Ρωμαίων, πιθανώς πνεύματα των προγόνων,
που λατρεύονταν σε βωμό (το λαράριο) πλάι στην εστία του σπιτιού.
Ερινύες: Στην ελληνική και ρωμαϊκή μυθολογία, οι Ερινύες ήταν τρία φρικιαστικά γυναικεία πνεύματα (Αλητώ, Τισιφόνη και Μέγαιρα)
που κατεδίωκαν ατιμώρητους εγκληματίες.
ΥΓ2 Ίσως άσχετο με το ποίημα, αλλά σχετικό με τους καιρούς μας.
Το 1909 που ο ποιητής έγραφε στην Αλεξάνδρεια «Τα βήματα»,
στην Ελλάδα, όπως ανέφερε μεταξύ άλλων στα απομνημονεύματά του ο Ν. Ζορμπάς, αρχηγός του «Στρατιωτικού Συνδέσμου»,
τα μεγαλύτερα προβλήματα ήταν:
«η Βουλευτοκρατία και η συναλλαγή,
η οικονομική δυσπραγία ένεκα της πλημμελούς φορολογίας,
επιβαρυνούσης ιδίως τας λαϊκάς τάξεις,
η κακή απονομή της δικαιοσύνης και η έλλειψις δημοσίας ασφαλείας,
ο ατυχής πόλεμος του 1897, το Κρητικόν ζήτημα
και το απαράσκευον του κράτους προς οιανδήποτε πολεμικήν δράσιν».
-
Πριν από αρκετό καιρό είχα αναφερθεί σε ένα διάσημο τραγούδι, το οποίο στις μέρες μας είναι πάλι επίκαιρο.
Θα καταλάβετε στο τέλος γιατί.
You'll Never Walk Alone
Γράφτηκε το 1945 για το μιούζικαλ "Carousel" από τους R. Rogers/O. Hammerstein II
(γνωστοί και από το "Μελωδία της Ευτυχίας" και "Ο βασιλιάς και εγώ")
όπου ακουγόταν ως παρηγορητική μελωδία για μια έγκυο γυναίκα μετά τον θάνατο του συζύγου της.
Τραγουδήθηκε από πολλούς σπουδαίους τραγουδιστές,
μεταξύ των οποίων ήταν ο Έλβις, ο Σινάτρα, η Τζούντι Γκάρλαντ, η Στρέιζαντ, ο Λούις Άρμστρονγκ κά.
Το 1963 έμελλε όμως να γίνει τεράστια επιτυχία από τους Gerry & the Pacemakers,
ένα συγκρότημα από το Λίβερπουλ.
Πολύ γρήγορα υιοθετήθηκε από τους οπαδούς της ποδοσφαιρικής ομάδας του Λίβερπουλ ως ύμνος της ομάδας
και έγινε σήμα καταταθέν της πόλης.
Εδώ η πρωτότυπη και πιο "κλασική" εκδοχή από την Christine Johnson και την ταινία Carousel
http://www.youtube.com/watch?v=wlsUfOjVhrM&feature=related
Εδώ η μεγάλη επιτυχία από τους Gerry & The Pacemakers :
http://www.youtube.com/watch?v=8smO4VS9134&feature=related
Και εδώ από τους φοβερούς και τρομερούς οπαδούς της Λίβερπουλ πριν από τον αγώνα:
http://www.youtube.com/watch?v=SArLJdrVF_4
When you walk through a storm
Hold your head up high
And don't be afraid of the dark
At the end of the storm
Is a golden sky
And the sweet silver song of the lark
Walk on through the wind
Walk on through the rain
Though your dreams be tossed and blown
Walk on walk on with hope in your heart
And you'll never walk alone
You'll never walk alone
When you walk through a storm
Hold your head up high
And don't be afraid of the dark
At the end of the storm
Is a golden sky
And the sweet silver song of the lark
Walk on through the wind
Walk on through the rain
Though your dreams be tossed and blown
Walk on walk on with hope in your heart
And you'll never walk alone
You'll never walk
You'll never walk
You'll never walk alone.
(http://www.kalymniansvoice.com/el/images/stories/articles/articles2012/keepwalking_440472831.jpg)
Γιατί θυμήθηκα αυτό το τραγούδι;
Με τη φράση «Στείλε το δικό σου μήνυμα για την Ελλάδα»,
η νέα διαφήμιση (αμιγώς ελληνικής παραγωγής) της εταιρίας ουίσκι Johnnie Walker επικεντρώνεται στη χώρα μας,
σε ένα κλίμα στήριξης με αφορμή τις δύσκολες ώρες που περνά λόγω οικονομικής κρίσης.
Με εικόνες από τους δρόμους της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης,
η διαφήμιση περνά το μήνυμα ότι η Ελλάδα δεν είναι μόνη της
με το γνωστό τραγούδι, που ακούγεται από τη φωνή του Johnny Cash:
«Όταν περπατάς στην καταιγίδα,
κράτα το κεφάλι σου ψηλά και μη φοβάσαι το σκοτάδι»,
«Περπάτησε με ελπίδα στην καρδιά και δεν θα περπατάς ποτέ μόνος».
Το βίντεο καταλήγει με το μήνυμα «Keep walking Greece».
http://www.youtube.com/watch?v=KuohOqhOTUk&feature=player_embedded#!
Σύμφωνα με ανακοίνωση των προσώπων του «Keep Walking Greece»
θα είναι στον αέρα για ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα
και θα καλεί τους Έλληνες να συνεισφέρουν στη συνέχεια της ταινίας,
βάζοντας φωτογραφίες και προσθέτοντας το δικό τους μήνυμα για την Ελλάδα, που συνεχίζει να προχωρά,
στη σελίδα του Johnnie Walker στο Facebook.
-
Aδιόρθωτοι, paraxene, ήταν μάλλον οι άντρες
από την εποχή που συκοφαντούσαν τη Σαπφώ και δολοφονούσαν την Υπατία
μέχρι και τον 20ο αιώνα που δεν διανοούνταν να αφήσουν τη γυναίκα να ψηφίσει
ή δεν πίστευαν ότι μπορούσε να εκφράσει σοβαρή άποψη.
Ακόμα και το πρότυπο της ανορεξικής χαζής ξανθιάς, όνειρο πολλών αντρών ανά τον κόσμο,
προκρίνει ακόμα και τώρα μια γυναίκα αδύναμη και άβουλη.
Η παρακάτω ιστορία αφιερωμένη σε εσάς λοιπόν.
Καλλιρρόη Παρρέν
Η νέα γυναίκα
http://www.youtube.com/watch?v=La6UgMHuZWc
(http://cdn.mantinades.gr/cacherethemnos/wp-content/uploads/2010/11/kallirroip.jpg)
Η σπουδαία Κρητικιά Καλλιρρόη Παρρέν (1861-1940).
«Αρχηγό και απόστολο του σεμνού ελληνικού φεμινισμού»
την είχε αποκαλέσει ο Γρηγόριος Ξενόπουλος.
Η Καλλιρρόη Σιγανού, όπως ήταν το οικογενειακό της όνομα,
ήταν ένα από τα πιο φωτεινά και δυναμικά πνεύματα που έζησε στα μέρη μας.
Σπούδασε δασκάλα και διετέλεσε για ένα διάστημα διευθύντρια
του Παρθεναγωγείου της ελληνικής κοινότητας της Οδησσού.
Ο γάμος της με τον Ιωάννη Παρρέν, ιδρυτή του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων,
την έβαλε στον κόσμο της δημοσιογραφίας
και της έδωσε την ψυχική δύναμη να επιδιώξει τον μεγάλο στόχο της ζωής της:
την ανύψωση του μορφωτικού επιπέδου και της κοινωνικής θέσης της Ελληνίδας.
Και τι δεν έκανε…
Ήταν η πρώτη γυναίκα δημοσιογράφος
η οποία μάλιστα εξέδωσε την εφημερίδα «Εφημερίδα των Κυριών» (1888),
μια εφημερίδα γραμμένη εξολοκλήρου από γυναίκες συντάκτριες που είχαν μορφωθεί στο εξωτερικό.
Ίδρυσε το Κυριακό Σχολείο (1889)
όπου δίδασκαν τις Κυριακές μορφωμένες γυναίκες σε εργάτριες και υπηρέτριες,
το Άσυλο της Αγίας Αικατερίνης
για τις ανύπαντρες μητέρες και τις κακοποιημένες εργάτριες και υπηρέτριες,
το Άσυλο Ανιάτων Γυναικών (1892)
και τον Πατριωτικό Σύνδεσμο (1898), το μετέπειτα ΠΙΚΠΑ.
Επίσης, ίδρυσε την Ένωση των Ελληνίδων (1896),
που αργότερα συμμετείχε στη δημιουργία του Εθνικού Συνδέσμου
μέσω του οποίου προώθησε πρωτοποριακές νομοθετικές πρωτοβουλίες
όπως π.χ την κατάργηση της νυχτερινής εργασίας των γυναικών,
την αργία της Κυριακής και την προστασία της παιδικής ηλικίας.
Ίδρυσε το Λύκειο Ελληνίδων (1911) θεωρώντας
πως ο καλύτερος τρόπος για να διατηρήσουμε την ταυτότητα μας
είναι να κρατήσουμε ζωντανή την παράδοσή μας.
Με δική της πίεση η κυβέρνηση Δηλιγιάννη δέχτηκε το 1897
την εισαγωγή γυναικών στο Πανεπιστήμιο και το Πολυτεχνείο,
ενώ κατόπιν δικών της ενεργειών διορίστηκε και η πρώτη γυναίκα γιατρός στις γυναικείες φυλακές.
Αγωνίστηκε για πράγματα που σήμερα φαίνονται αυτονόητα,
όπως το δικαίωμα των γυναικών να ασχολούνται με τη λογοτεχνία,
να χρησιμοποιούν τις γνώσεις τους σε βιοποριστικό επάγγελμα,
ενώ ήταν η πρώτη που έθεσε επίσημα το 1890
το θέμα της παραχώρησης δικαιώματος ψήφου στις γυναίκες,
που όμως καμία κυβέρνηση δεν αποδέχθηκε παρά αφού πέρασαν 60 χρόνια…
Ο Κωστής Παλαμάς είχε αφιερώσει στην Καλλιρόη και ένα ποίημά του :
«Χαίρε γυναίκα της Αθήνας, Μαρία, Ελένη, Εύα.
Να η ώρα σου.
Τα ωραία σου φτερά δοκίμασε και ανέβα
και καθώς είσαι ανάλαφρη και πια δεν είσαι σκλάβα
προς τη μελλούμενη άγια γη πρωτύτερα εσύ τράβα
και ετοίμασε τη νέα ζωή, μιας νέας χαράς υφάντρα
και ύστερα αγκάλιασε, ύψωσε και φέρε εκεί τον άντρα…»
Την ίδια περίπου εποχή που έζησε η Καλλιρρόη Παρέν,
μια άλλη φεμινίστρια, η Γερμανίδα Κλάρα Τσέτκιν,
κατά τη διάρκεια του παγκόσμιου Συνεδρίου Σοσιαλιστριών στην Κοπεγχάγη το 1910,
πρότεινε να καθιερωθεί η 8 του Μάρτη «Παγκόσμια Ημέρα της Εργαζόμενης Γυναίκας",
για να εκφράζουμε, όπως έλεγε,
την αλληλεγγύη και την αγάπη για ειρήνη που μας ενώνει
και να διαδηλώσουμε τη συνεχή διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας.
Αλήθεια, πόσο απελπιστικά αργά κυλούσε πάντα
αυτός ο χρόνος της διεκδίκησης των δικαιωμάτων
και πόσο απελπιστικά γρήγορα, όταν αυτά καταλύονταν…
Πηγές:
http://radio-theatre.blogspot.com/
http://arthrosyllektis.blogspot.com/2011/01/100.html
http://www.stigmes.gr/gr/grpages/articles/paren.html
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CF%81%CF%81%CF%8C%CE%B7_%CE%A0%CE%B1%CF%81%CF%81%CE%AD%CE%BD
http://www.thalesandfriends.org/gr/images/books/yliko/thekli/TF/kalliroi_parren.pdf
-
Kαλησπέρα και καλό μήνα. :D
Επιτέλους, μπήκε ο αγαπημένος μου μήνας, ο Απρίλιος.
Πέρυσι τέτοια εποχή σας έλεγα για τις τελετουργίες της άνοιξης και πώς προέκυψε το έθιμο της Πρωταπριλιάς
(http://www.pde.gr/index.php?topic=4963.20930).
Φέτος όμως το ψέμα περίσσεψε γύρω μας και δεν αντέχω να μιλήσω άλλο γι’ αυτό.
Ο Oscar Wilde είχε πει κάποτε πως «όλοι μας ζούμε στον υπόνομο, αλλά μερικοί από εμάς κοιτάμε τα αστέρια».
Σήμερα λοιπόν προτιμώ να κοιτάξω τα αστέρια και συγκεκριμένα τον αστερισμό του Ωρίωνα.
Όταν βραδιάσει και τα αστέρια φανούν στον ουρανό, κοιτάξτε ανατολικά της σελήνης και θυμηθείτε την ιστορία του…
ΩΡΙΩΝ
«Τα μάτια μου μετά αντίκρισαν πελώριο τον Ωρίωνα
να τρέχει στον λειμώνα εκεί με τ’ ασφοδείλια,
πίσω από αγρίμια που είχε σκοτώσει ο ίδιος άλλοτε σε απάτητα όρη,
στο χέρι του κρατώντας ρόπαλο ολοχάλκινο, ποτέ να μη ραγίζει.»
Ομήρου «Οδύσσεια», λ στιχ. 572-575
(http://laspistasteria.files.wordpress.com/2007/11/orion-a.jpg?w=460)
Ο αστερισμός του Ωρίωνα
Να ξεκίνησε, άραγε η πορεία του στον κόσμο από τη γη ή από τη θάλασσα;
Ήταν γιος της Γης ή του Ποσειδώνα και της Κρητικιάς Ευρυάλης, κόρης του Μίνωα;
Όπως και να ‘χει, ο Ωρίων
(<Fορ-= υψώνω/ βλ. όρη, ουρανός, όρνις, όρνυμι, όρθιος, όρθρος/λατ. aurora)
ήταν προορισμένος να ανέβει ψηλά, πολύ ψηλά…
Πανύψηλος, όμορφος, ριψοκίνδυνος, αλλά ενίοτε σκοτεινός και βίαιος.
Περπατούσε πάνω στα κύματα, όπως άρμοζε στο γιο του Ποσειδώνα,
έτρεχε στα λαγκάδια και σκαρφάλωνε στα βουνά
κυνηγώντας αγρίμια… αλλά και όμορφες γυναίκες.
Και ποιες δεν μαγεύτηκαν από το πέρασμά του…
Η Άρτεμις, η Ηώς, η Σίδη.
Κάποτε, περνώντας από τη Χίο,
ερωτεύτηκε την κόρη του βασιλιά, τη Μερόπη, και ζήτησε το χέρι της.
Τι κι αν έφερε, όμως, σε πέρας τον άθλο που του έβαλε ο βασιλιάς, απαλλάσσοντας το νησί από τα αγρίμια.
Εκείνος αθέτησε το λόγο του και ο γάμος δεν έγινε ποτέ.
Ενός κακού, όμως, μύρια έπονται.
Λένε πως ένα σκοτεινό βράδυ, που ο Ωρίων είχε μεθύσει, ξεμονάχιασε τη Μερόπη και τη βίασε.
Γι’ αυτό και ο βασιλιάς, για να τον εκδικηθεί,
τον μέθυσε, τον τύφλωσε και τον πέταξε κατάγιαλα.
Ο Ωρίων, ωστόσο, δεν έμελλε να βυθιστεί για πάντα στο σκοτάδι.
Επέζησε και με τη βοήθεια του Ηφαίστου ταξίδεψε στην Ανατολή,
για να βρει ξανά το φως του από το θεό Ήλιο.
Άλλη φορά, κυνηγώντας στα βουνά της Βοιωτίας,
γνώρισε την Πλειόνη και τις επτά πανέμορφες κόρες της, τις Πλειάδες.
Θαμπώθηκε από την ομορφιά της Πλειόνης και τις πήρε στο κατόπι.
Το κυνήγι αυτό κράτησε πέντε ολόκληρα χρόνια.
Και θα κρατούσε κι άλλο, αν δεν τις σπλαχνιζόταν ο Δίας,
που τις ανέβασε όλες μαζί στον ουρανό να τις προσέχει το άγρυπνο μάτι του φωτεινού Αλντεμπαράν.
(Για τον Αλντεμπαράν: http://www.pde.gr/index.php?topic=4963.22988 )
Πολλές ιστορίες διηγούνται για το τέλος του Ωρίωνα.
Σε όλες ήταν το ίδιο άδοξο.
Οι περισσότεροι θυμούνται πως ο Ωρίων, ο μεγάλος κυνηγός, χάθηκε,
όταν τον δάγκωσε στη φτέρνα ένας σκορπιός,
που του έστειλε κάποιος από τους θεούς, για να τον τιμωρήσει.
Ο λόγος;
Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έδειχνε να αψηφά την παντοκρατορία τους.
Κι όμως, αν ο Ωρίων χάθηκε απ’ το φως της ημέρας,
δεν έσβησε ποτέ από το νυχτερινό ουρανό.
Οι θεοί τον τοποθέτησαν εκεί ψηλά με τα σκυλιά του
σε θέση ασφαλείας από τον αστερισμό του Σκορπιού
να θαυμάζει από κοντά τις πανέμορφες Πλειάδες, χωρίς όμως να μπορεί ποτέ να τις αγγίξει,
παντοτινός κυνηγητής κι αυτός της γοητείας των ονείρων,
του προορισμού που πάει, πάει μα δεν στέκει…
(http://laspistasteria.files.wordpress.com/2007/11/osiris.jpg?w=460)
Οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι πίστευαν πως ο αστερισμός του Ωρίωνα ήταν ο ίδιος ο Όσιρις,
που υπήρξε φαραώ εν ζωή και έγινε μετά θάνατον αστέρι και κύριος της μεταθανάτιας ζωής.
Μάλιστα κάποιοι ερευνητές θεωρούν πως όλη η διάταξη των πυραμίδων στην Γκίζα
συνιστά απεικόνιση του τμήματος του ουρανού που περιλαμβάνει τον αστερισμό του Ωρίωνα,
όπου κατευθύνονταν οι ψυχές των φαραώ:
Τα 3 αστέρια στην ζώνη του Ωρίωνα αντιστοιχούν στις 3 μεγάλες πυραμίδες της Γκίζας και ο Νείλος στο γαλαξία μας!!!
Το μουσικό θέμα που θα ακούσετε, προέρχεται από το δίσκο «Ωρίων»
και έχει συντεθεί από έναν άλλο νεαρό Κρητικό, που φιλοδοξεί να λάμψει στο καλλιτεχνικό στερέωμα,
τον Στέλιο Πετράκη.
http://www.youtube.com/watch?v=fp2a6LqGOrs&feature=related
Πηγές:
-«Ελληνική Μυθολογία: οι θεοί», Εκδοτική Αθηνών, σσ.45-48
- http://thomaspsyrras.blogspot.com/2011/12/blog-post_26.html
- http://en.wikipedia.org/wiki/Orion_correlation_theory
- http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=83082
-
Ξύπνα Γληόρη…
«Ίσως και να μπορούσα να γλιτώσω.
Ίσως μπορούσα ν’ αντέξω την καταφρόνια ή την συγγνώμη ή την λησμονιά των άλλων.
Όμως εγώ θα μπορούσα να λησμονήσω το φως που ονειρευτήκαμε μαζί ;
Κείνο το μέγα καρδιοχτύπι της σημαίας μας ;
Θα μπορούσα να βολευτώ στον ίσκιο μιας γωνιάς
με σταυρωμένα τα χέρια γύρω στα σταυρωμένα γόνατα
σα μνησίκακη, μεμψίμοιρη ή αμέτοχη αράχνη
που πλέκει μόνο με το σάλιο της τα δίχτυα της ;»
Απόσπασμα από το ποίημα «Αποχαιρετισμός» που έγραψε ο Γ. Ρίτσος
με αφορμή τον ηρωικό θάνατο του Γ. Αυξεντίου το 1957.
(http://hiropoiito.blogspot.com/2012/04/blog-post_03.html)
(http://agwnas.com/wp-content/uploads/2010/02/afxentiou1.png)
Γρηγόρης Αυξεντίου (1928 – 1957)
Ο Γρηγόρης Αυξεντίου υπήρξε Υπαρχηγός της Ε.Ο.Κ.Α, της μεγαλύτερης απελευθερωτικής οργάνωσης στο νησί,
με κύριο στόχο την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.
Αν και ήταν πολύ νέος, διακρίθηκε για τις ηγετικές του ικανότητες
αλλά και την ικανότητά του να ξεφεύγει κάτω από τη μύτη των Άγγλων κατακτητών.
Τελικώς και ύστερα από προδοσία, όπως συμβαίνει συνήθως,
οι Άγγλοι τον εντόπισαν σε μια σπηλιά και τον έκαψαν ζωντανό με βόμβες πετρελαίου,
καθώς εκείνος αρνιόταν πεισματικά να παραδοθεί
(τους φώναζε χαρακτηριστικά «Μολών λαβέ» )
και εκείνοι αδυνατούσαν να τον συλλάβουν επί 10 ώρες, αν και πολεμούσε πια εντελώς μόνος.
Ήταν μόλις 29 ετών…
Πρόσφατα ο επικήδειος λόγος της μάνας του Αυξεντίου
μελοποιήθηκε από το Γ. Θεοφάνους και ερμηνεύτηκε μοναδικά από τη Μαρινέλλα:
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=dbayWN8Zg_U
Σήμερον που σ' αντίκρυσα
τζι είδα την ζωγραφκιάν σου,
την τόλμην σου φαντάστηκα
τζιαι την παλληκαρκάν σου.
Να μεν σε πιάσουν ζωντανόν
τζι ας ήταν όπως τύχει,
αφού για την πατρίδαν μας
το γαίμαν σου εχύθη.
Ξύπνα Γληόρη μου να δεις
που κόντεψεν η Νίκη,
τζι εσέναν βάλλουσιν μπροστά
γιατί σ' εσέν' ανήκει.
Μια μάνα τέτοιου ήρωα
εν προσβολή να κλάψει,
προσβάλλει τον λεβέντη της
τζιείνον που θ' απολάψει.
Χαλάλιν της Πατρίδος μου,
ο γιος μου, η ζωή μου,
τζι αφού εν επαραδόθηκεν
τζι έμεινεν τζιαι σκοτώθηκεν
ας έσιει την ευτζιήν μου.
-
apri, το αφιέρωμά σου είναι όπως πάντα εξαιρετικό, αλλά αυτή τη φορά μου δίνει το έναυσμα να το συνεχίσω, αν και έχουν περάσει μερικές ημέρες από την επέτειο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της Κύπρου, εναντίων των Άγγλων αποικιοκρατών.
Αφού παραθέσω ένα μικρό απόσπασμα από συνέντευξη με τη μητέρα του Γρηγόρη Αυξεντίου (http://www.youtube.com/watch?v=UsY5IVdryRE&feature=related), ήθελα να κάνω αναφορά στο νεαρότερο ήρωα που εκτελέστηκε από τους Άγγλους κατακτητές.
(http://www.sansimera.gr/media/photos/main/Evagoras_Pallikaridis.jpg)
Ευαγόρας Παλληκαρίδης (1938 – 1957)
Μάρτυρας του αγώνα των ελληνοκυπρίων για την αποτίναξη του αγγλικού ζυγού και την Ένωση της Μεγαλονήσου με την Ελλάδα.
Γεννήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου (http://www.sansimera.gr/almanac/2702) 1938 στο χωριό Τσάδα, της επαρχίας Πάφου. Μπήκε νωρίς στον αγώνα, από τα μαθητικά του χρόνια κιόλας. Το 1953, σε ηλικία 15 ετών, κατεβάζει και τεμαχίζει την αγγλική σημαία στο Κολέγιο της Πάφου, κατά την ημέρα στέψης της Βασίλισσας Ελισάβετ στο Λονδίνο. Δύο χρόνια αργότερα, συλλαμβάνεται ως μέλος της νεολαίας της ΕΟΚΑ, επειδή συμμετείχε σε παράνομη πορεία.
Στις 18 Δεκεμβρίου (http://www.sansimera.gr/almanac/1812) 1956 συλλαμβάνεται εκ νέου και κατηγορείται για κατοχή και διακίνηση παράνομου οπλισμού. Η δίκη του ορίζεται για τον Μάρτιο του 1957. Στη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας δεν αφήνει περιθώρια στους δικηγόρους του για να τον υπερασπιστούν. Παραδέχεται την ενοχή του, με αξιοθαύμαστο τρόπο: «Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο».
Την επομένη της καταδίκης του Παλληκαρίδη σε θάνατο, ο κόσμος ξεσηκώνεται για να σώσει τον νεαρό μαθητή. Οι εκκλήσεις για την απονομή χάριτος από την Ελλάδα, την Αγγλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες απορρίπτονται από τον άγγλο κυβερνήτη Τζον Χάρντινγκ και την αγγλική διπλωματία.
Ο Βαγορής, όπως ήταν το χαϊδευτικό του, δεν πτοείται. Στο τελευταίο γράμμα του δηλώνει: «Θ' ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να 'ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το καθετί. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα, τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί.»
Τα μεσάνυχτα της 13ης Μαρτίου (http://www.sansimera.gr/almanac/1303) 1957 οδηγείται στην αγχόνη. Τραγουδά τον Εθνικό Ύμνο. Δύο λεπτά αργότερα (14 Μαρτίου (http://www.sansimera.gr/almanac/1403)) η καταπακτή ανοίγει και ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης περνά στην αιωνιότητα.
Για όσους θέλουν να μάθουν περισσότερα: Η βιογραφία του Ευαγόρα Παλληκαρίδη. (http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CE%B1%CE%B3%CF%8C%CF%81%CE%B1%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82)
Ο Γιάννης Κότσιρας ερμηνεύει Ευαγόρα Παλληκαρίδη (http://www.youtube.com/watch?v=DXBnh08p6_Y)
Κάποιοι από τους στίχους του Ευαγόρα Παλληκαρίδη έχουν μελοποιηθεί από τον Μάριο Τόκα:
Την Ελλάδα αγαπώ αλλά και σένα (http://www.youtube.com/watch?v=n5m4Gj1t-dE)
-
apri, το αφιέρωμά σου είναι όπως πάντα εξαιρετικό, αλλά αυτή τη φορά μου δίνει το έναυσμα να το συνεχίσω, αν και έχουν περάσει μερικές ημέρες από την επέτειο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της Κύπρου, εναντίων των Άγγλων αποικιοκρατών.
Τι σημασία έχει πόσες μέρες πέρασαν; Τους ανθρώπους αυτούς πρέπει να τους θυμόμαστε πάντα.
Χαίρομαι που συνέχισες το αφιέρωμα και είναι πιο πλήρες.
Κατ' αρχάς, δεν νομίζω ότι ο Αυξεντίου θα ήταν αυτό που ήταν, αν δεν είχε τέτοια μάνα.
Θέλει πολύ κουράγιο να λες " χαλάλι που πέθανε το παιδί μου για την πατρίδα, να έχει την ευχή μου που δεν παραδόθηκε".
Όσο για τον Παλληκαρίδη, ήταν αυτό που λέει και το επίθετό του, παλικάρι.
Μαθητής ήταν, 18 χρονών. Οι στίχοι που έγραφε δείχνουν πόσο ευαίσθητη ψυχή είχε.
Και όμως, αυτό δεν τον έκαμψε ούτε στιγμή.
Όταν τον οδηγούσαν στην εκτέλεση, οι υπόλοιποι νεαροί κρατούμενοι τού φώναζαν "Θάρρος, Βαγορή. Θάρρος, Βαγορή"
κι αυτός τους έδινε θάρρος...
Παραθέτω άλλο ένα πολύ όμορφο ποίημα του Παλληκαρίδη για το φεγγάρι, που μελοποιήθηκε πρόσφατα.
Το τραγουδά ο Αλκίνοος Ιωαννίδης.
Προσέξτε τους στίχους.
Στο φεγγάρι (http://www.youtube.com/watch?v=8v13tW2bD20&feature=relmfu)
(http://1.bp.blogspot.com/-G-Cj29BK6Qg/TyW74t736OI/AAAAAAABA0c/hnhuQdp2Y_E/s1600/ScreenHunter_07%2BJan.%2B29%2B23.35.jpg)
Είναι σημαντικό να θυμόμαστε πού και πού ότι αυτός ο τόπος, συμπεριλαμβανομένης και της Κύπρου,
έβγαλε κι ανθρώπους που το έλεγε η καρδιά τους και ήξεραν να περπατάνε με το κεφάλι ψηλά μέχρι το τέλος.
Και να θυμόμαστε επίσης -επειδή εσχάτως κάποιες έννοιες έχουν χάσει το πραγματικό τους νόημα-
ότι ο πατριωτισμός ήταν αυτός, η ανιδιοτελής αγάπη προς την πατρίδα σε βαθμό αυτοθυσίας.
ΥΓ. Χθες πέθανε σε ηλικία 68 ετών, ο Ισαάκ Ισαάκ,
πατέρας του Τάσου Ισαάκ που δολοφονήθηκε το 1996 από τους Γκρίζους Λύκους.
http://www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&task=view&id=38506&Itemid=87
-
STABAT MATER
Stabat mater dolorosa,
iuxta crucem lacrimosa,
dum pendebat filius.
Cuius animam gementem
contristatam et dolentem
pertransivit gladius.
(=Στεκόταν η Μητέρα πονεμένη, κοντά στο σταυρό δακρυσμένη, όσο κρεμόταν ο Γιος της.
Την ψυχή της που στέναζε, την περίλυπη και πονεμένη, τη διαπέρασε ξίφος.)
http://www.youtube.com/watch?v=D3hABJAVDhE&feature=related
(http://www.amysartgallery.com/SamplePaintings/Angel/Adolphe/William/Bouguereau/Ag1916.jpg)
William-Adolphe Bouguereau «Pieta» (1876)
ΥΓ1. Η sequentia «Stabat Mater» γράφτηκε το 13ο αιώνα
κατά πάσα πιθανότητα από τον ποιητή Jacopone da Todi
και σε αντίθεση με τις περισσότερες sequentiae εξέφραζε θλίψη,
μια και αναφερόταν στον πόνο της Παναγίας για τον θάνατο του Γιου της.
Επειδή δεν δημιουργήθηκε για λειτουργική χρήση, δεν είχε εξ αρχής δική της μελωδία.
Όταν συμπεριελήφθη στο λειτουργικό τυπικό της Μεγάλης Εβδομάδας,
μελοποιήθηκε από πολλούς συνθέτες.
Μια από τις πιο πρόσφατες μελοποιήσεις του ύμνου
είναι και αυτή του Ιταλού Μarco Frisina, πρεσβύτερου και συνθέτη.
ΥΓ2. Πληροφορίες για τις μεσαιωνικές sequentiae εδώ:
http://www.pde.gr/index.php?topic=4963.19712
-
To είχα ξαναβάλει πριν από αρκετό καιρό σε άσχετη περίσταση, αλλά νομίζω αξίζει να ακουστεί ξανά σήμερα. ::)
Αν μη τι άλλο, για τη φωνή του Αηδονίδη και της Καραντζή.
Το Μοιρολόι της Παναγιάς
http://www.youtube.com/watch?v=nDMqFizM954
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/2/29/Doxaras-panagiotis-Virgin-Mary.jpeg)
Παναγιώτης Δοξαράς, Παναγία (περί το 1700), Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδας
«Το "Μοιρολόι της Παναγιάς",
το μακρύ αυτό αφηγηματικό τραγούδι που διηγείται τα Πάθη του Χριστού
έτσι όπως τα έζησαν η Παναγία και οι Μυροφόρες,
το συναντάμε σε όλες τις περιοχές του ελληνισμού,
από την Κύπρο και τον Πόντο ως την Κάτω Ιταλία, σ' ένα πλήθος παραλλαγών.
Διακόσιες πενήντα έξι (!) παραλλαγές έχει παρουσιάσει ο Ελβετός ελληνιστής,
καθηγητής του Πανεπιστημίου της Γενεύης Bertrand Bouvier
στο βιβλίο του Le Mirologue de la Vierge (Γενεύη 1976),
καρπό εισοσιπεντάχρονης έρευνας.
Με πηγή έμπνευσης τα επίσημα και απόκρυφα Ευαγγέλια
και τα θεατρικά λειτουργικά δράματα του Μεσαίωνα (σε Ανατολή και Δύση),
η λαϊκή μούσα και η προφορική παράδοση με το "Μοιρολόι της Παναγίας"
διέσωσαν στους αιώνες ένα από τα συγκλονιστικότερα δείγματα
της ελληνικής μουσικοποιητικής τέχνης.
Σε μελωδίες που χρησιμοποιούνται και για τα πραγματικά μοιρολόγια
(όπως απέδειξε η μελέτη του Samuel Baud-Bovy «Δοκίμιο για το Ελληνικό Τραγούδι»,
Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ίδρυμα, Ναύπλιο 1984)
οι γυναίκες με το τραγούδι αυτό συμμερίζονται τον πόνο της Παναγίας,
καθώς αναδεικνύεται σε παγκόσμιο και διαχρονικό σύμβολο όλων των μανάδων
που έχουν παραστεί στο μαρτύριο των παιδιών τους,
βιώνοντας τον παραλογισμό αλλά και τη νομοτέλεια του θανάτου.
Είναι εξαιρετικά σημαντική η πληροφορία του Samuel Baud-Bovy,
ο οποίος, στηριζόμενος και σε σχετική μαρτυρία του Οκτάβιου Μερλιέ, σημειώνει ότι
"τουρκόφωνοι Χριστιανοί, οι Καππαδόκες από τα Φάρασα και τα Σύλατα
τραγουδούσαν σε τουρκική γλώσσα
την Ιστορία του Αβραάμ, την Ιστορία του Ιωσήφ, το Μοιρολόγι της Παναγίας".
[Σημείωμα του ΛΑΜΠΡΟΥ ΛΙΑΒΑ στο πρόγραμμα του Μεγάρου Μουσικής με τίτλο "Σταυροδρόμια"]
YΓ. Ο Παναγιώτης Δοξαράς υπήρξε θεμελιωτής της επτανησιακής ζωγραφικής σχολής.
Γεννήθηκε το 1662 στη Μάνη, σπούδασε στη Βενετία
και μεγαλούργησε στα Επτάνησα, όπου και έζησε μέχρι το 1729.
Το έργο του σηματοδοτεί την στροφή της ελληνικής ζωγραφικής
από την βυζαντινή αγιογραφία προς την δυτικότροπη αναγεννησιακή τέχνη.
-
Kαλή ανάσταση σε όλους. :-*
Εικόνα αχειροποίητη
http://www.youtube.com/watch?v=VAc8HCp-htI&feature=related
“Τις Κυριακές και τις μεγάλες γιορτάδες
ο Παπαδιαμάντης πήγαινε πρωί-πρωί στον Αγιο Ελισσαίο, κοντά στον Παλαιό Στρατώνα,
και έψελνε ανάμεσα στους απλοϊκούς πιστούς της συνοικίας.
Εκεί πήγαινε και ο Μωραϊτίδης για τον ίδιο σκοπό.
Έτσι ξαλαφρώνανε κι οι δυο την ψυχή τους από τις πίκρες της ζωής
και παίρνανε ένα λουτρό καρτερίας, που τους δυνάμωνε τη δημιουργική τους ορμή.
Τη Μεγάλη βδομάδα τον χάναμε.
Εκτελούσε στην εντέλεια όλα τα χριστιανικά του χρέη σαν πειθαρχημένος καλόγηρος.
(http://3.bp.blogspot.com/_eoNvk1TdKo0/S7TyNqMm1bI/AAAAAAAAAPc/dnYW8dF5DGY/s320/%CE%9B%CE%B1%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%B7.jpg)
Μα την Κυριακή του Πάσχα, κατά το μεσημέρι
ο κυρ Στέφανος ερχότανε στο καφενείο και τον έπαιρνε στο σπίτι του να φάνε το πασχαλινό αρνί.
Κατηφορίζανε κι οι δύο το λόφο,
ο ένας με σκυμμένο το κεφάλι
κι ο άλλος με την αλύγιστη περπατησιά του, γιατί τα γόνατά του ήτανε ξυλιασμένα από την αρθρίτιδα.
Στο τραπέζι μοσχοβολούσε κι άχνιζε το αρνί μέσα στο ταψί•
μοσχοβολούσε το τυρί του Παρνασσού,
η μαρουλοσαλάτα με τον άνηθο και το κρεμμυδάκι•
μοσκοβολούσανε τα πορτοκάλια
και λαμποκοπούσανε μέσα στη σουπιέρα τα κόκκινα τ' αυγά.
Πόσοι πειρασμοί…
Μα ο θρήσκος Παπαδιαμάντης πρώτα έκαμνε το σταυρό του,
έλεγε το «φάγονται πένητες και εμπλησθήσονται...»,
οι άλλοι όρθιοι γύρω σταυροκοπιόντανε κι αυτοί κι ύστερα...
Αι, ύστερα, άμα καθόντανε στο τραπέζι,
ο κυρ Στέφανος, που ήξαιρε τα συνήθεια του φίλου του, του γέμιζε μια κούπα ρετσίνα.
Ο κυρ Αλέξανδρος την έπιανε με τις δυο του φούχτες (γιατί τα χέρια του τρέμανε)
και την άδειαζε ολάκερη «αμυστί» με μια συγκινητική λαχτάρα.
Τότες το αίμα του ξυπνούσε και κύλαε ζεστό στις φλέβες του,
τα μάτια του καθαρίζανε,
η ψυχή του άνοιγε τα διπλωμένα φτερά της
και τότε μονάχα αρχίζανε το φαγί.
«Ητο ωραίον ρετσινάτον» (λέγει σ' ένα του διήγημα) «όλον άρωμα και πτήσις και αφρός»!
Τι λυρικός καϋμός, τι αληθινός έρωτας για το κρασί!”
Απόσπασμα από το άρθρο του Κώστα Βάρναλη στην εφημερίδα «Πρωία» στις 2 Μαΐου 1937.
(http://eleytheriahthanatos.blogspot.com/2012/04/blog-post_13.html)
-
Ο Τρελός
http://www.youtube.com/watch?v=wAG5CuxDwt4&feature=related
"Με ρώτησες πώς έγινα τρελός. Να πώς:
Μιαν αυγή, καιρό πολύ πριν γεννηθούνε άμετροι θεοί,
ξύπνησα από ένα λήθαργο κι είδα πως μου είχαν κλέψει όλες τις μάσκες μου
-τις εφτά μάσκες που είχα δημιουργήσει κι είχα φορέσει σ' εφτά ζωές.
(http://madamepickwickartblog.com/wp-content/uploads/2010/02/venetian1.jpg)
Έτρεξα τότε ακάλυπτος στους κοσμοπλημμυρισμένους δρόμους φωνάζοντας:
"Κλέφτες, κλέφτες, καταραμένοι κλέφτες!"
Πολλοί άντρες και γυναίκες με περιγέλασαν, κι άλλοι έτρεξαν φοβισμένοι στα σπίτια τους.
Σαν έφτασα στην αγορά, ένας νέος πάνω από μια στέγη φώναξε:"Είναι τρελός!".
Σήκωσα το κεφάλι για να τον δω.
Τότε, για πρώτη φορά, ο ήλιος φίλησε το γυμνό πρόσωπό μου
και η ψυχή μου γέμισε αγάπη για τον ήλιο,
κι απ΄τη στιγμή εκείνη δεν ήθελα πια τις μάσκες μου.
Και εκστασιασμένος φώναξα: "Ευλογημένοι, ευλογημένοι εκείνοι που έκλεψαν τις μάσκες μου!"
Έτσι έγινα τρελός.
Και μέσα στην τρέλα μου βρήκα και τα δυο: λευτεριά και σιγουριά.
Τη λευτεριά της μοναξιάς και τη σιγουριά πως δεν με καταλαβαίνουν.
Γιατί αυτοί που μας καταλαβαίνουν, κάτι υποδουλώνουν μέσα μας.
Αλλά, ας μην είμαι και τόσο περήφανος για τη σιγουριά μου.
Κι ένας κλέφτης ακόμα, όταν είναι φυλακισμένος, είναι προφυλαγμένος από έναν άλλον κλέφτη".
Khalil Gibran
-
Τα κύματα της γης
«Κινήθη δ᾽ ἀγορὴ φὴ κύματα μακρὰ θαλάσσης
πόντου Ἰκαρίοιο, τὰ μὲν τ᾽ Εὖρός τε Νότος τε
ὤρορ᾽ ἐπαΐξας πατρὸς Διὸς ἐκ νεφελάων·
ὡς δ᾽ ὅτε κινήσῃ Ζέφυρος βαθὺ λήϊον ἐλθών,
λάβρος ἐπαιγίζων, ἐπὶ τ᾽ ἠμύει ἀσταχύεσσιν,
ὣς τῶν πᾶσ᾽ ἀγορὴ κινήθη……»
(=Όλη κινήθη η σύνοδος σαν του Ικαρίου Πόντου τ’ αγριεμένα κύματα
που ο Νότος με τον Εύρο από τα νέφη του πατέρα Δία ορμώντας, τα σηκώνουν∙
ή όπως το βαθύ σπαρτό μ’ όλα τα στάχυα κλίνει,
αν έλθει ξάφνου Ζέφυρος σφοδρός να το κινήση,
όμοια κινήθ’ η σύνοδος…)
Ομήρου "Ιλιάδα" (Β, 144-145)
(http://ancestralizeme.files.wordpress.com/2011/09/windy-field.jpg)
Erik Satie ~ Gnossienne No.1
http://www.youtube.com/watch?v=CHH2RREB5Ec&feature=related
-
Unforgettable
Η Natalie Cole σε ένα «ντουέτο» με τον αξέχαστο πατέρα της Nat King Cole,
το οποίο μόνο η τεχνολογία θα μπορούσε να επιτρέψει…το 1992.
http://www.youtube.com/watch?v=THnGZuN0RbE
(http://24.media.tumblr.com/tumblr_lilcwmO8Kf1qzgcpyo1_500.png)
Robert Cornelius, (1809-1893), Φιλαδέλφεια, 1839.
Το πρώτο πορτρέτο στην ιστορία της φωτογραφίας, που δεν ξεχάστηκε ποτέ.
Τραβήχτηκε από τον ίδιο το φωτογράφο, τον Ολλανδό Robert Cornelius
έξω από το κατάστημά του στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ.
-
Το αφιέρωμα που ακολουθεί, γίνεται με αφορμή τη σημερινή ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Αρμενίων
και την αντίστοιχη ημέρα για τους Ποντίους στις 19 Μαΐου. ::)
Η ομάδα με το γράμμα «Π»
Στην πόλη Μερζιφούντα στη Βορειοανατολική Μικρά Ασία
ιδρύθηκε το 1886 από Αμερικανούς ιεραπόστολους το κολέγιο «Ανατόλια».
Το 1903 μαθητές και απόφοιτοι του κολεγίου ίδρυσαν
τον Ελληνικό Αθλητικό Σύλλογο «Πόντος»
που δραστηριοποιήθηκε στους τομείς του πνεύματος, της τέχνης και του αθλητισμού:
Δημιούργησε βιβλιοθήκη, διοργάνωνε θεατρικές και μουσικές παραστάσεις,
εξέδιδε το φιλολογικό περιοδικό «Πόντος»
και σχημάτισε ομάδα ποδοσφαίρου,
τα μέλη της οποίας φορούσαν χαρακτηριστικές φανέλες
με οριζόντιες λευκές και γαλάζιες ρίγες και το γράμμα «Π» στο μέσον.
(http://www.noiazomai.net/p.files/image001.gif)
Η τελευταία ποδοσφαιρική ομάδα «Πόντος» του Κολλεγίου «Ανατόλια» της Μερζιφούντας
Το Μάιο του 1920
πρόεδρος του Δ.Σ. του συλλόγου εκλέχτηκε ο καθηγητής Δ. Θεοχαρίδης,
αντιπρόεδρος ο Χ. Ευσταθιάδης, υπεύθυνος αθλητισμού ο Γρηγόριος Τσακάλωφ,
γραμματέας ο Αναστάσιος Παυλίδης και ταμίας ο Συμεών Ανανιάδης.
Ο Συμεών Ανανιάδης
(στη φωτογραφία μάλλον είναι ο δεύτερος από δεξιά, στην πίσω σειρά)
αριστούχος απόφοιτος του κολεγίου, εξαιρετικός δρομέας και αρχηγός της ομάδας
στα 19 του χρόνια έκανε μόνο όνειρα.
Όπως γράφει ο συμμαθητής και φίλος του, Ευθύμιος Κουζινός,
το 1920 ο Συμεών έβλεπε το μέλλον του ρόδινο:
«Είχαμε επιβιώσει από σφαγές τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια
και είχε βάλει τρεις στόχους:
να πιάσει και εάν είναι δυνατόν να «σπάσει» το παγκόσμιο ρεκόρ στα 100 μέτρα,
να φοιτήσει στην αμερικανική ιατρική σχολή στη Βηρυτό και να συνεχίσει σπουδές στη Βιέννη
και να παντρευτεί μία όμορφη συμπατριώτισσα του από την περιοχή του Αλαχάμ,
η οποία φοιτούσε στο αμερικανικό Λύκειο.
Μάλιστα κάθε Σάββατο δεν έχανε την ευκαιρία
να συμμετέχει στις συνεδριάσεις του «Πόντος», όπου εκεί την έβλεπε ο Συμεών».
Τα όνειρα σταμάτησαν απότομα στις 12 Φεβρουαρίου 1921.
Οι Τούρκοι περικύκλωσαν το «Ανατόλια» ψάχνοντας για όπλα.
Αντί γι’ αυτά, βρήκαν εκατοντάδες ελληνικά βιβλία, αρχαίους χάρτες του Πόντου
και φωτογραφία του αθλητικού συλλόγου με τις φανέλες που θύμιζαν ελληνική σημαία.
Το ίδιο βράδυ συνέλαβαν τα περισσότερα μέλη του συλλόγου
και τα οδήγησαν στα «δικαστήρια» της Αμάσειας με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας.
Μεταξύ αυτών ήταν και ο Συμεών.
Μετά από τέσσερις μήνες βασανιστηρίων
οδηγήθηκε μαζί με τους υπόλοιπους στην αγχόνη στην πλατεία της Αμάσειας.
Η τελευταία του φράση, σύμφωνα με το φίλο του, τον Κουζινό, ήταν: «Είμαι αθώος»!
Στην ίδια πλατεία, μετά από 3 μήνες, απαγχονίστηκε και ο πατέρας του.
Ο μεγαλύτερος αδελφός του είχε εξοριστεί από καιρό
στα διαβόητα «Τάγματα Εργασίας» (Αμελέ Ταμπουρού)…
(http://3.bp.blogspot.com/_SzdYC3VxF1E/SPOpNaKoGXI/AAAAAAAACTo/QQUrouD6Y1Q/s400/2.jpg)
Το Δεκέμβριο του 2008 στην Αδελαΐδα της Αυστραλίας
ο ποδοσφαιρικός σύλλογος "Ποντιακοί Αετοί" τίμησε τη μνήμη των θυμάτων του ποντιακού συλλόγου
σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα στον οποίο αγωνίστηκαν με την ιστορική ριγέ γαλανόλευκη φανέλα με το γράμμα «Π».
Και μια σημαντική λεπτομέρεια:
Καθοριστικό ρόλο στις επιχειρήσεις «εκκαθάρισης» της Μικράς Ασίας
έπαιξε ο Γερμανός στρατηγός Otto Liman von Sanders,
που μεταξύ άλλων, προώθησε και τον τότε αντισυνταγματάρχη Μουσταφά Κεμάλ.
Διαβάστε μια σύντομη περιγραφή της γερμανικής πολιτικής στη Μ. Ασία εκείνη την περίοδο
(http://invenio.lib.auth.gr/record/126844 )
βάσει της οποίας έκανε και την παρακάτω εισήγηση προς τους Τούρκους για το χειρισμό της υπόθεσης
( http://thalassa-karadeniz.mylivepage.com/wiki/1232/1936/%CE%9B%CE%99%CE%9C%CE%91%CE%9D%20%CE%A6%CE%9F%CE%9D%20%CE%A3%CE%91%CE%9D%CE%A4%CE%95%CE%A1%CE%A3%20%CE%95%CE%99%CE%A3%CE%97%CE%93%CE%97%CE%A3%CE%97 ).
(http://www.mtholyoke.edu/~kotik22a/classweb/armenian_genocide/images/womanchild.jpg)
Την Κυριακή 24 Απριλίου 1915, γνωστή στους Αρμένιους ως «Καρμίρ Κιρακί» (= Κόκκινη Κυριακή)
άρχισε η εφαρμογή υπουργικής εγκυκλίου που προέβλεπε μαζικές διώξεις των Αρμενίων.
Στους μήνες που ακολούθησαν, πάνω από 1.500.000 αθώοι Αρμένιοι σφαγιάστηκαν
ή οδηγήθηκαν σε καταναγκαστικές πορείες θανάτου στην έρημο του Ντερ Ζορ στη Συρία
(όπου τραβήχτηκε και η παραπάνω φωτογραφία με τη μάνα δίπλα στο νεκρό παιδί της).
Σε μερικές περιοχές της Μικράς Ασίας, ιδίως στον Πόντο
συνήθιζαν παλιά να νανουρίζουν τα παιδιά με μοιρολόγια, ειδικά αν υπήρχε πένθος στο σπίτι.
Εγώ θα κάνω το αντίστροφο
αφιερώνοντας σε όλους αυτούς τους ανθρώπους, που χάθηκαν τόσο άδικα, ένα νανούρισμα.
Η μουσική του είναι μια παραδοσιακή αρμένικη μελωδία
που έγινε γνωστή από την Αρμένισσα πιανίστρια Κόρα Μικαελιάν,
ενώ οι υπέροχοι στίχοι του γράφτηκαν από τη Μάγδα Παπαδάκη.
Το ερμηνεύει η Μαρία Φαραντούρη.
(Στην αρχή ακούγεται ένα βουλγάρικο νανούρισμα.)
Το φωτογραφικό υλικό που συνοδεύει το video
αποτυπώνει τη ζωή των Ποντίων αστών στις αρχές του 20ου αιώνα πριν τον μεγάλο ξεριζωμό
και τη σημαντική θέση του παιδιού στην ποντιακή οικογένεια.
«Κόρα»
http://www.youtube.com/watch?v=7p3JeF0Ta6Y
Πηγές:
• http://epontos.blogspot.com/2008/10/blog-post_15.html
• http://www.pontos.gr/default.aspx?pageid=951
• http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BB%CE%BB%CE%AD%CE%B3%CE%B9%CE%BF_%CE%91%CE%BD%CE%B1%CF%84%CF%8C%CE%BB%CE%B9%CE%B1
• http://www.noiazomai.net/p.html
• http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CE%B5%CF%81%CE%B6%CE%B9%CF%86%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1
• http://pontosworld.com/index.php?option=com_content&task=view&id=1610&Itemid=90
• http://www.armenieninfo.net/andere-autoren/1990-the-independence-ideal-and-the-genocide-of-pontian-greeks-.html
• http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8C%CE%B8%CF%89%CE%BD_%CE%9B%CE%AF%CE%BC%CE%B1%CE%BD_%CF%86%CE%BF%CE%BD_%CE%A3%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CF%82
• http://www.armeniancommunity.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=322:armeniki-genoktonia-xatzilyras&catid=36:arthra&Itemid=30
• http://xronometro.blogspot.com/2011/11/blog-post_08.html
-
Και άλλη μια ανάρτηση για σήμερα,
ειδικά αφιερωμένη στους ποδοσφαιρόφιλους της παρέας με αφορμή το σημερινό αγώνα που είναι εν εξελίξει. ;)
ΗΑΚΑ
«Το ποδόσφαιρο είναι πόλεμος»
Ρίνους Μίχελς
(ο επονομαζόμενος και «Στρατηγός», προπονητής της Εθνικής Ολλανδίας
που δεν µπόρεσε να την οδηγήσει σε νίκη επί της Γερµανίας στο Παγκόσµιο Κύπελλο του 1974)
Οι αθλητικοί αγώνες, κυρίως οι ποδοσφαιρικοί
λέγεται πως δίνουν τη δυνατότητα στους φιλάθλους
να αισθανθούν την εμπειρία της πολεμικής αναμέτρησης -σχεδόν- αναίμακτα,
να πάρουν εκδίκηση για παλιότερη ήττα ανώδυνα,
διαγράφοντας εύκολα από τη μνήμη τις κακές στιγμές του παρελθόντος.
Από αυτήν την άποψη καταλαβαίνει κανείς γιατί όταν οι Ολλανδοί έγιναν πρωταθλητές Ευρώπης το 1988
παίρνοντας εκδίκηση για την οδυνηρή ήττα τους στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974,
στους δρόµους της Ολλανδίας χόρευαν περισσότεροι άνθρωποι
από την ηµέρα που τελείωσε ο Β’ Παγκόσμιος πόλεµος τον Μάιο του 1945…
Το γεγονός ότι οι ποδοσφαιρικοί αγώνες εκλαμβάνονται από τους ομιλητές ως εχθροπραξίες,
φαίνεται και από το σχετικό λεξιλόγιο που χρησιμοποιούν:
Εμφανίζονται οι «αντίπαλες ομάδες», που αφού «παραταχθούν»,
τη μια στιγμή βρίσκονται σε «άμυνα», την άλλη πραγματοποιούν «επίθεση»,
εφαρμόζοντας τις «τακτικές» και τη «στρατηγική» του «προπονητή-στρατηγού»,
«σφυροκοπούν/βομβαρδίζουν» την άμυνα, «εισβάλλουν ως πύραυλοι» στη μικρή περιοχή,
«αιφνιδιάζουν» τον αντίπαλο με ξαφνικά «σουτ βολίδες» (βλ. σουτ<shoot).
Κι όταν πρέπει υποχρεωτικά κάποιος «να νικήσει» και ο αγώνας βρίσκεται σε παράταση,
τότε κερδίζει αυτός που θα πετύχει το πρώτο γκολ, τον «ξαφνικό θάνατο».
Έτσι, «κατακτά την κορυφή», το κύπελλο…
Αλλά δεν είναι πάντα μόνο η γλώσσα πολεμική.
(http://www.odt.co.nz/files/story/2009/11/new_zealand_all_blacks_haka_against_england_in_the_1763249082.jpeg)
Το πολεμικό χάκα (haka) είναι ένας ομαδικός χορός
που χόρευαν οι Μαορί, οι ιθαγενείς της Νέας Ζηλανδίας, επικαλούμενοι το θεό του πολέμου,
για να προειδοποιήσουν τους εχθρούς για τη μοίρα που τους περιμένει και έτσι να τους εκφοβίσουν.
Περιλάμβανε άγριες εκφράσεις προσώπου και γκριμάτσες,
το βγάλσιμο της γλώσσας, φούσκωμα των ματιών,
γρυλίσματα και κραυγές, και το κούνημα των όπλων,
ενώ οι πολεμιστές χόρευαν φορώντας μόνο μια πλεκτή ζώνη γύρω από τη μέση.
Σήμερα, η εθνική ομάδα ράγκμπυ της Νέας Ζηλανδίας, οι All Blacks
εκτελούν ένα τέτοιο χάκα πριν από τους διεθνείς αγώνες,
για να εμψυχωθούν, αλλά και να «ψαρώσουν» τον αντίπαλο…
Καμαρώστε τους…
http://www.youtube.com/watch?v=UmPVoln22Cw&feature=related
Και εναντίον της Γαλλίας το 2007
http://www.youtube.com/watch?v=ebZVMc0NKZs&feature=related
και το 2011
http://www.youtube.com/watch?v=LhtE4t3Alug
-
«Όλα καλά κι όλα ωραία…»
http://www.youtube.com/watch?v=7l1ybvKzNLw&feature=related
(http://www.koutipandoras.gr/wp-content/uploads/2012/03/raota.jpg)
«Τα κατά συνθήκην ψεύδη που μας έφεραν έως εδώ ήταν πολλά.
……Δημιουργούσαν οι ίδιοι μια παθολογία
και ύστερα ζητούσαν ευθύνες απ’ τον λαό, σαν να την είχε δημιουργήσει εκείνος.
Χρησιμοποίησαν κατά κόρον την προπαγάνδα τους,
ώστε να καταστήσουν έναν ολόκληρο λαό ενοχικόν και να τον τιμωρούν στη συνέχεια κατά το δοκούν.
Ψέματα διαρκώς. Άγρια ψέματα. Και συκοφαντίες. Και εκμαυλισμός.
Ένα συνεχές διαίρει τον λαό και βασίλευε στα κομμάτια του.
….Όχι μόνον δεν έχουμε τίποτε άλλο να μας πάρουνε,
αλλά πρέπει να διεκδικήσουμε την επιστροφή των κλεμμένων, των δικών μας «Ελγινείων»:
του οκτάωρου, της ασφάλισης, της αξιοπρέπειας, του αυτοσεβασμού,
του πολιτισμού της εργασίας,
της εθνικής κυριαρχίας, της ίδιας μας της ψυχής.
Δεν μπορεί να ζει ο άνθρωπος χωρίς την ελπίδα.
Δεν μπορούμε να παραδώσουμε Ελλάδα μικρότερη απ’ όσην ελάβαμε...»
Αποσπάσματα από το σημερινό άρθρο του Στάθη
http://www.enikos.gr/stathis/37609,To_yema_exei_konta_podaria_(oso_ki_an_.html
-
Maria Elena
Ένα τραγούδι που γράφτηκε από τον Lorenzo Barcelata το 1932
για τη Maria Elena, σύζυγο του Μεξικανού Προέδρου, Emilio Portes Gil.
Ακούστε το στην ορχηστρική του μορφή από τους Los Indios Tabajaras το 1962
http://www.youtube.com/watch?v=014o4NZlnQU
και με στίχους, ερμηνευμένο από τη Cesaria Evora
http://www.youtube.com/watch?v=zhpK8yZQTjs
(http://farm4.staticflickr.com/3467/3977184484_3bbc97df80_z.jpg?zz=1)
Basilica de Nuestra Senora de Guanajuato, Mexico
-
Eroica
Στα χρόνια, ίσως στις μέρες που ζούμε
φαίνεται να γράφονται οι τελευταίες γραμμές σε άλλο ένα κεφάλαιο της Ιστορίας.
Ξεκίνησε πριν από 180 χρόνια με τη γέννηση ενός κράτους αρχοντοχωριάτικου και κομματοκρατούμενου,
που στο σύνταγμά του υποσχόταν στους πολίτες του ελευθερία και αξιοπρέπεια,
αλλά το πατριαρχικό του πνεύμα δυσκολευόταν διαχρονικά να τις ανεχθεί.
Οι εικόνες που θα δείτε
είναι από τις σελίδες των βιβλίων που εντυπώνονται στη μνήμη,
γιατί γεμίζουν με την πεμπτουσία του ρεμβασμού κάποιων ανθρώπων.
Κι αυτός είναι τελικά που θρέφει την ψυχή μας, όπως κι αν τη σμιλεύει ο χρόνος που περνά…
http://www.youtube.com/watch?v=B8SGza09naE
(http://www.william-merritt-chase.org/The-Old-Book.jpg)
«Τι τα θέλεις;
Τρεφόμαστε από την πεμπτουσία του ρεμβασμού των άλλων,
όλοι εμείς τα παράσιτα της ζωής...».
Κοσμάς Πολίτης «Ερόικα» (1938)
-
"Aν βγουν αλήθεια"
(http://4.bp.blogspot.com/_cOK17j1eg4A/TNS9iEWverI/AAAAAAAAAWY/UHr6tvXJSdY/s1600/Oh__you_can_have_it_all_by_iv3rs0n_0003.jpg)
Στίχοι & Mουσική : Αττίκ (Κλέων Τριανταφύλλου)
Ερμηνεία: Δανάη Στρατηγοπούλου
Πιάνο: Μίμης Πλέσσας
http://www.youtube.com/watch?v=jEcpJhsfYt4&feature=related
Μου είπες φεύγω και σ' αφήνω
πουλί ελεύθερο θα γίνω
γιά νά βρω σ' άλλην αγκαλιά
άλλη φωλιά, γλυκύτερα φιλιά
Μα 'γω σου είπα ο καϋμένος
θα μετανοιώσεις ορισμένως
αγάπες ψεύτικες θα βρεις
μα δε μπορείς τέτοια καρδιά να βρεις
Αν βγουν αλήθεια
όσα νομίζεις παραμύθια
αν δυστυχήσεις
την πόρτα μου έλα να χτυπήσεις
θα στην ανοίξω
και θα σε κλείσω
στο στήθος μου χωρίς ντροπή
κι ο κόσμος ό,τι θέλει ας πει
Μου 'παν πως τώρα ευτυχισμένη
μέσ' τα διαμάντια βουτηγμένη
αγάπη ψεύτικη κερνάς
κι όπου περνάς πλανιέσαι και πλανάς
Σαν είν' η αγάπη πουλημένη
δυό βγαίνουν πάντα γελασμένοι
Θα 'ρθει στιγμή να βαρεθείς
και τότε ευθύς εμέ θα θυμηθείς
ΥΓ. Ο Αττίκ αναφέρει στην παρτιτούρα του ότι το έγραψε για την εντυπωσιακή ηθοποιό Μαρίκα Φιλιππίδου,
που ήταν και η δεύτερη γυναίκα του.
Μεγάλος έρωτας με ατυχή κατάληξη, καθώς τέσσερα χρόνια μετά το γάμο τους, δηλ. το 1914,
η Φιλιππίδου τον εγκατέλειψε και παντρεύτηκε το Σταμάτη Μερκούρη (παιδί τους η Μελίνα Μερκούρη),
γεγονός που πλήγωσε βαθειά τον Αττίκ.
Μάλιστα, κάποιο βράδυ η Φιλιππίδου με τον νέο σύζυγό της, τον ίλαρχο Σταμάτη Μερκούρη, εμφανίστηκε στη Μάντρα
και το κοινό, περιπαιχτικά, άρχισε να ζητά το "Είδα Μάτια", που ήταν γραμμένο για εκείνην.
Ο Αττίκ αποσύρθηκε πικραμένος και μετά από 10 λεπτά, αφού αυτοσχεδίασε,
επέστρεψε και έπαιξε το "Ζητάτε να σας πω" ως απάντηση.
-
Παύλος Νιρβάνας, Ακουαρέλλα
Μπόρα δροσάτη του Μαγιού με το τρελό χαλάζι
ειν' η βροντή σου χάιδεμα κι η αστραπή σου νάζι
και τα λευκά σπιτόπουλα, στον έρμο γιαλόν όξω,
ο Μάης μ' ένα ουράνιο τα στεφανώνει τόξο
(http://t0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTjeNZ5Mn3VolyPrs_OVR8XjR-HQwvMO4FJgzmKFJKi8gEr_ndt)
May Song (Cancion de Mayo) - http://www.youtube.com/watch?v=0xAr8j4Zq3g
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ :D
-
Η ΜΙΚΡΗ ΕΛΠΙΔΑ
« Δὲν εἶχε ἀλλάξει διόλου πρὸς τὸ καλύτερο ἡ ζωή μας ὕστερ᾿ ἀπὸ τὸν πόλεμο.
Ὅλα εἶναι τὰ ἴδια σὰν καὶ πρίν.
Κι ὅμως εἶχε ἐλπίσει κι αὐτός, ὅπως εἶχαν ἐλπίσει ἑκατομμύρια ἄνθρωποι σ᾿ ὅλη τὴ γῆ,
πῶς ὕστερ᾿ ἀπὸ τὸν πόλεμο, ὕστερ᾿ ἀπὸ τόσο αἷμα ποὺ χύθηκε, κάτι θ᾿ ἄλλαζε.
Πὼς θἀρχόταν ἡ εἰρήνη, πὼς ὁ ἐφιάλτης τοῦ πολέμου δὲ θὰ ἴσκιωνε πιὰ τὴ γῆ μας,
πὼς δὲ θὰ γίνονταν τώρα αὐτοκτονίες γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους, πὼς...
Σουρούπωνε. Μερικὰ φῶτα εἶχαν ἀνάψει κιόλας στὰ μαγαζιὰ ἀντίκρυ.
Στὸ καφενεῖο δὲν εἴχανε ἀνάψει ἀκόμα τὰ φῶτα. Τοῦ ἄρεσε ἔτσι τὸ ἡμίφως.
Σκέφτηκε τὴ σύγχυση ποὺ ἐπικρατεῖ στὸν κόσμο μας σήμερα.
Σύγχυση στὸν τομέα τῶν ἰδεῶν, σύγχυση στὸν κοινωνικὸ τομέα, σύγχυση...
Δὲν ἔφταιγε ἡ ἐφημερίδα ποὺ ἔκανε τώρα αὐτὲς τὶς σκέψεις.
Τὰ σκεφτότανε ὅλα αὐτὰ τὸν τελευταῖο καιρό, πότε μὲ λιγότερη, πότε μὲ περισσότερη ἔνταση.
Σκεφτότανε τὸ σκοτεινὸ πρόσωπο τῆς ζωῆς.
Τὴν εἰρήνη, τὴ βαθιὰ τούτη λαχτάρα, ποὺ κρέμεται ἀπὸ μιὰ κλωστή.
Σκεφτότανε τὴ φτώχεια, τὴν ἀθλιότητα.
Σκεφτότανε τὸ φόβο ποὺ ἔχει μπεῖ στὶς καρδιές.
Στὸν καθρέφτη, δίπλα του, εἶδε τὸ πρόσωπό του. Ἕνα πολὺ συνηθισμένο πρόσωπο.
Τίποτα δὲ μαρτυροῦσε τὴν ταραχὴ ποὺ εἶχε μέσα του.
Εἶχε πολεμήσει κι αὐτὸς στὸν τελευταῖο πόλεμο. Καὶ εἶχε ἐλπίσει.
Μὰ τώρα ἤτανε πιὰ χωρὶς ἐλπίδα.
Ναί, δὲ φοβότανε νὰ τὸ ὁμολογήσει στὸν ἑαυτό του πῶς ἤτανε χωρὶς ἐλπίδα.
Μιὰ σειρὰ ἀπὸ διαψεύσεις ἐλπίδων ἦταν ἡ ζωή του.
Εἶχε ἐλπίσει τότε...Εἶχε ἐλπίσει ὕστερα...…..
Ξανάριξε μιὰ ματιὰ στὴν ἐφημερίδα: ἡ Ἰνδοκίνα, ἡ «Κοσμικὴ Κίνησις»,
τὸ ρεσιτὰλ πιάνου, οἱ δυὸ αὐτοκτονίες γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους, οἱ «Μικρὲς Ἀγγελίες»...
…..Ἔβγαλε τὴν ἀτζέντα του, ἔκοψε ἕνα φύλλο κι ἔγραψε μὲ τὸ μολύβι του:
ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ
Ὕστερα πρόσθεσε τὸ ὄνομά του καὶ τὴ διεύθυνσή του. Φώναξε τὸ γκαρσόνι.
Ἤθελε νὰ πληρώσει, νὰ πάει κατευθείαν στὴν ἐφημερίδα, νὰ δώσει τὴν ἀγγελία του,
νὰ παρακαλέσει,
νὰ ἐπιμείνει νὰ μπεῖ ὁπωσδήποτε στὸ αὐριανὸ φύλλο.»
Από το διήγημα του Αντώνη Σαμαράκη «Ζητείται ελπίς» (1954)
(http://www.vechro.gr/LH2Uploads/ItemsContent/413/%CE%96%CE%A9%CE%93%CE%A1%CE%91%CE%A6%CE%99%CE%91-%CE%95%CE%9B%CE%A0%CE%99%CE%94%CE%91-%CE%A4%CE%95%CE%A5%CE%A7%CE%9F%CE%A3-4.jpg)
«Άνυδρο το χώμα μέσα στην καρδιά μου
κι η Ελπίδα βρόχινο νερό…»
Στίχοι-Μουσική: Δημήτρης Αποστολάκης
Ερμηνεία: Χαΐνηδες
http://www.youtube.com/watch?v=xsb4tAHUABw
-
Για τον Θανάση Βέγγο που "έφυγε" σαν σήμερα πριν από ένα χρόνο. ::)
Η σκηνή με τα απαγορευμένα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη
από το έργο "Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας" (1976)
http://www.youtube.com/watch?v=PfyanQKBBR4
(http://1.bp.blogspot.com/-cncDcJyxm90/Tb_95q85rlI/AAAAAAAAAJs/57v3-xa_cMA/s1600/tyflanaxeiomarlonmpranto01.jpg)
-
Δυο τραγούδια για σήμερα από τους Ξυλούρηδες.
Το πρώτο...
«Την καρδιά σου»
http://www.youtube.com/watch?v=Rq-tqfmZlFM
(http://3.bp.blogspot.com/_h9CtIul6GPc/TUM3b6o27jI/AAAAAAAAAZg/PJRlpE7lqZI/s1600/lost%2Blove.jp)
Στίχοι: Κώστας Καρυωτάκης
Μουσική: Λουκάς Θάνου
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης
Την καρδιά σου σε κύκλο διπλό να την κλείσεις
Σε κύκλο από φλόγα, σε κύκλο από πάγο
Και στα χείλη ν' ανθίζει πικρό χαμογέλιο
Ακούγοντας τον κρύφιο παθών τον Ιάγο
Ότι εζήτησες να 'ναι μακριά σου, μακριά σου
Κρυφά κι από 'σένα να το'χεις βαθιά σου
Στους μεγάλους τους δρόμους να φεύγεις αλήτης
Και να 'σαι εσύ η σκιά της σκιάς σου
Τη φλόγα να κρύβεις κι απ' τον αδερφό σου
Ηφαίστειο αναμμένο ώσπου να γένει
Και μια νύχτα η θύελλα που κρύβεις εντός σου
Να σε βρει σα φύλλο ξερό που το σέρνει
-
Και το δεύτερο από τον αδελφό του, τον Ψαραντώνη...
«Πέτρα βουβή»
«Πέτρα βουβή στο βορινό πως νταγιαντίζεις πες μου
το ξεροβόρι του χιονιά, την όργητα τ' ανέμου.
Κι οι πέτρες δεν την έχουνε την τόση αμοναξιά μου
γιατί είδα μια κι είχε αγκαλιά τη ρίζα τ' ασφεντάμου.»
http://www.youtube.com/watch?v=XHNjn328IIk&feature=related
(http://mw2.google.com/mw-panoramio/photos/medium/33617332.jpg)
«Διότι οι ήσσονες είναι το μείζον.
Ο φοβερός και τρομερός λαός που πήρε το όνομά του απ’ τις πέτρες*,
λες και ήξερε ότι αιώνες μετά, με πετραδάκια-ψήφους θα εξέφραζε τη θέλησή του, τη δύναμή του
- ένα τουλάχιστον θαυμαστό πρωθύστερο…
...Όλοι θα ρίξουμε τις λέξεις μας, ο καθένας τη δική του, στην κάλπη.
Είθε αυτήν τη φορά η φράση που θα σχηματισθεί από τις λέξεις μας
να περιέχει την ελευθερία, την κοινωνική δικαιοσύνη, την ισονομία, την ελπίδα,
το ήθος, την εθνική ανεξαρτησία, τη λαϊκή κυριαρχία, την αξιοπρέπεια των ανθρώπων.»
Από το σημερινό άρθρο του Στάθη
( http://www.enikos.gr/stathis/40270,O_ka8eis_kai_h_yyxh_toy_(en_prokeimenw_h.html )
* Σημείωση: Ο Στάθης αναφέρεται στην άποψη που εκφράζεται στη «Βιβλιοθήκη» του Απολλοδώρου (Α, 7, 1 – 3)
ότι η λέξη «λαός» προέρχεται από τη λέξη «λάας» (= λίθος, βλ. και λα-τομείο)
καθώς ο Δευκαλίων και η Πύρρα μετά τον κατακλυσμό έπλασαν πλήθος ανθρώπων (δηλ. λαό)
από πέτρες που έριχναν πίσω από την πλάτη τους.
-
Καλημέρα :) να έχετε ένα όμορφο Σαββατοκύριακο !!!!
(http://laymanclassics.files.wordpress.com/2011/03/498px-hartmann_chicks_sketch_for_trilby_ballet.jpg)
"Ballet of the Unhatched Chicks" - Victor Hartmann
Αφορμή για τη σημερινή μου μουσική επιλογή, η παγκόσμια πρεμιέρα του αγαπημένου κλασικού έργου Pictures at an Exhibition του Modest Mussorgsky (σε ενορχήστρωση Ravel) στις 03/05/1923, στο Παρίσι.
Αντιγράφω απόσπασμα από σχετικό κείμενο του Γιώργου Θυμή:
"Οι μουσικές εικόνες του Mussorgsky είχαν για αφορμή μία έκθεση ζωγραφικής του Victor Hartmann, που ήταν επιστήθιος φίλος του συνθέτη. Ο Mussorgsky συνέθεσε το έργο για πιάνο μέσα σε διάστημα 3 εβδομάδων, τον Ιούνιο του 1874. Το 1922 όμως ο Ravel, μετά από παραγγελία του Ρώσου μαέστρου Sergiu Koussevitsky, ενορχήστρωσε το έργο που πρωτοπαίχθηκε τον Μάη του 1923 στο Παρίσι.
Το έργο αρχίζει με ένα τυπικό μοτίβο στην τρομπέτα, που χαρακτηρίζει το περιδιάβασμα που κάνει ο συνθέτης μέσα στην αίθουσα της έκθεσης και που χρησιμεύει σαν συνδετικός κρίκος μεταξύ των διαφόρων πινάκων. "
Για όσους επιθυμείτε να διαβάσετε περισσότερα και να δείτε τους πίνακες του ζωγράφου που έχουν διασωθεί :
http://en.wikipedia.org/wiki/Pictures_at_an_Exhibition
Picture at an Exhibition - Modest Mussorgsky (http://www.youtube.com/watch?v=Qz6tUsi4k2g&feature=related)
-
ΦΥΓΗ
http://www.youtube.com/watch?v=bZnUJPcsD9k
(Johann Sebastian Bach: Cello Suite No. 1)
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/c/cc/Escaping_criticism-by_pere_borrel_del_caso.png)
Pere Borrell del Caso “Escaping Criticism” (1874), Collection Banco de España, Madrid
Αμίλητη, κυνηγημένη
φτάνει σ’ ερειπωμένο τοίχο•
στηρίζεται και περιμένει
ένα κελάηδημα, ένα στίχο.
Γύρω το δάσος με τις μπόρες
φεύγει σαν πλοίο στην τρικυμία.
Κ’ ήτανε ημέρες ανθοφόρες
– επέρασαν — κ’ ήτανε μία…
Τώρα την άβυσσο ρωτάει
πώς βρέθηκε άξαφνα δωπέρα,
ενώ στα μάτια της κρατάει,
φως όλη, εκείνη την ημέρα.
Ψυχή, λησμόνει τα όνειρά σου.
Ήρθες, πουλί στην καταιγίδα,
κ’ εχάρισες όλου του δάσους
την τελευταία μας ελπίδα.
Κώστας Καρυωτάκης (1923)
ΥΓ. Ο πίνακας του Pere Borrell del Caso είναι χαρακτηριστικό δείγμα
της πανάρχαιας τέχνης της οφθαλμαπάτης (trompe l’ oeil),
η οποία στοχεύει στη δημιουργία της ψευδαίσθησης ότι τα αντικείμενα που απεικονίζονται έχουν τρισδιάστατη μορφή.
Ο Ρωμαίος ιστοριογράφος Πλίνιος ο Πρεσβύτερος (Nat. Hist. XXXV, 64 κ.ε.)
αναφέρει έναν παροιμιώδη διαγωνισμό δύο μεγάλων ζωγράφων της αρχαιότητας,
του Ζεύξη και του Παρασσίου.
Σύμφωνα με τη διήγηση, όταν ο Ζεύξης αποκάλυψε τον πίνακά του,
τα σταφύλια που είχε ζωγραφίσει φαίνονταν τόσο αληθινά,
ώστε τα πουλιά όρμησαν για να τα τσιμπήσουν.
Τότε ζήτησε από τον Παράσσιο να τραβήξει την κουρτίνα που σκέπαζε το δικό του πίνακα,
αλλά ο Παράσσιος αποκάλυψε πως αυτό που έβλεπαν ως κουρτίνα
…ήταν ο πίνακάς του.
Τότε λέγεται πως ο Ζεύξης είπε:
«Ξεγέλασα τα πουλιά, αλλά ο Παράσσιος ξεγέλασε τον Ζεύξη».
Ο Γάλλος ψυχαναλυτής Jacques Lacan το 1964 σημείωσε
πως αυτός ο διαγωνισμός αποκαλύπτει μια ενδιαφέρουσα πτυχή της ανθρώπινης νόησης:
Ενώ τα ζώα έλκονται από την επιφανειακή εμφάνιση,
ο άνθρωπος ελκύεται από ό,τι είναι κρυμμένο…
-
Με αφορμή την εκδήλωση της αφής της Ολυμπιακής φλόγας,παρακολούθησα προχτές για πολλοστή φορά σε dvd την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων της Αθήνας το 2004...Δεν επρόκειτο για μια απλή τελετή, αλλά για ένα απίστευτο καλλιτεχνικό δημιούργημα που ανέβασε κατά πολύ τον πήχη για τις επόμενες Ολυμπιάδες..Είδαμε σ αυτή την τελετή να συνδυάζονται αρμονικά η ιστορία με τον πολιτισμό, την τέχνη και την επιστήμη. Μια τελετή λιτή, αλλά μεστή σε κάθε της λεπτομέρεια, γεμάτη σύμβολα που σημάδεψαν την πορεία του Ελληνικού λαού στο χρόνο και το χώρο. Ήταν αυτό που ο Ελληνικός πολιτισμός δίδαξε στην οικουμένη: μια ζωή γεμάτη αξίες, πνεύμα και ψυχή..
Θυμάμαι χαρακτηριστικά οτι εκείνο το βράδυ όλη η Ελλάδα έλαμπε...Καμία σχέση με τις σημερινές μέρες..
Όσα χρόνια κι αν περάσουν, είμαι βέβαιος οτι αυτές οι ονειρεμένες στιγμές που ζήσαμε δεν πρόκειται να ξεχαστούν ποτέ...
Σταύρος Ξαρχάκος - Ζεϊμπέκικο
http://www.youtube.com/watch?v=boktuH_T4cg&feature=related
(http://i46.tinypic.com/2vai6xf.jpg)
-
Μικρο παιδι ημουνα, παλικαράκι αμούστακο, οταν εφυγα απο το σπίτι με μια βαλιτσα στο χερι.Απο τοτε μονο καποιες μερες το χρονο τη βλεπω, και οταν φτανω στο χωριό, με περιμενει παντα εκει στημένη μπροστα στην πόρτα. Μια ζωή αυτή η λαχταρα!
Μανα, μου λειπεις :-*
Αφιερωμένο στη Μάνα μου,
Μάνα (http://www.youtube.com/watch?v=5BH9LEn3w3I)
Στίχοι - μουσική : Δερβενιωτη-Κολοκοτρωνη
Ηχογράφηση 1962
Ποιά πολιτεία ποιός ξένος τόπος και πιο λιμάνι
ποια γοητεία και ποιας γυναίκας η ομορφιά
κανείς στον κόσμο δεν θα μπορέσει για να με κάνει
να λησμονήσω εσένα μάνα μάνα γλυκειά
Καμία δύναμη γλυκειά μου μάνα σ' αυτην την ζήση
καμία δύναμη δεν θα μπορέσει να μας χωρίσει
Ούτε η δόξα ούτε η φτώχια ούτε τα πλούτη
ούτε ο χάρος ούτε η αρρώστια κι η ξενιτειά
ούτε ο ήλιος και το φεγγάρι στην πλάση ετούτη
δεν θα με κάνουν να σε ξεχάσω μάνα γλυκιεά
Καμία δύναμη γλυκειά μου μάνα σ' αυτην την ζήση
καμία δύναμη δεν θα μπορέσει να μας χωρίσει
-
Χρόνια Πολλά σε μάνες :-*, μητέρες :-*, μαμάδες :-* ....με τη σκέψη και σε όλες εκείνες τις μανούλες που "έφυγαν", σ' εκείνες που δεν έγιναν ακόμη- αλλά με πίστη προσπαθούν-, σ 'εκείνες που δεν είναι μαμάδες λόγω αίματος, αλλά από κ α ρ δ ι ά ς , σ' εκείνες που απλά τις νοιάζει να είσαι στη ζωή τους, σ 'εκείνες που δεν είναι "αίμα" αλλά σε δέχτηκαν στη ζωή τους όπως είσαι και κάνουν τα πάντα για να σε βλέπουν να χαμογελάς ...
(http://www.cultivatetruth.com/wp-content/uploads/motherhood.jpg)
Χάρις Αλεξίου - Η Μπαλάντα της Ιφιγένειας (http://www.youtube.com/watch?v=1GJdYvqf0No)
-
Το Πρακτορείο
(http://i.ytimg.com/vi/kQUERPf9O6c/0.jpg)
Σκηνή από την ταινία "Ρεμπέτικο"(1983) του Κώστα Φέρρη.
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική-Ερμηνεία: Σταύρος Ξαρχάκος
http://www.youtube.com/watch?v=kQUERPf9O6c&feature=related
Το πρακτορείο θολό και κρύο
κάποιοι μιλάνε για παράξενες βροχές
και το ταξίδι σαν άγριο φίδι
γεμίζει φόβο τις αδύνατες ψυχές
Απόψε μοιάζουμε κι οι δύο
πιο πίσω 'γω κι εσύ μπροστά
σα βραδινό λεωφορείο
που 'χει τα φώτα του σβηστά
για μας ο κόσμος δεν τελειώνει
για μας ο κόσμος αρχινά
μα της καρδιάς το μαύρο χιόνι
δε θα μας βγάλει πουθενά
Το πρακτορείο θολό και κρύο
κάποιοι μιλάνε για παράξενες βροχές
και το ταξίδι σαν άγριο φίδι
γεμίζει φόβο τις αδύνατες ψυχές
Άντρα και γείτονα και φίλε
στη φτώχεια και στην προσφυγιά
μια παγωμένη σπίθα στείλε
να σου την κάνω πυρκαγιά
Κι αν δεν καείς έλα κατόπι
που δε θα μείνει πια κανείς
για να γίνουμε πάλι ανθρώποι
στο κήπο της Γεθσημανής
ΥΓ. Το σημερινό άρθρο του Στάθη "Οι χρυσές λόγχες του Φίλιππου του Ε"
( http://www.enikos.gr/stathis/43790,Oi_«Xryses_logxes»_toy_Filippoy_toy_E’.html (http://www.enikos.gr/stathis/43790,Oi_«Xryses_logxes»_toy_Filippoy_toy_E’.html) )
Όπως είχε αναφέρει σε ραδιοφωνική συνέντευξή του ο Στάθης (http://www.xronos.gr/detail.php?ID=66299):
"ο Φίλιππος έλεγε ότι «από τις λόγχες μου καλύτερες είναι οι χρυσές λόγχες»
και εννοούσε αυτούς που χρημάτιζε, τους έδινε τάλαντα για να λένε στην Αθήνα:
«καθίστε καλά, οι Μακεδόνες έρχονται».
Μ’ αυτή την έννοια καμία εξουσία χωρίς μηχανισμό προπαγάνδας και χωρίς δυστυχώς παπαγαλάκια
δε θα μπορεί να σταθεί."
-
Ηνίοχος
Ακίνητη κίνηση που κόβει την ανάσα
«Εσύ όμως Ηνίοχε, αμαξηλάτη των Θεών
με γυμνά δάχτυλα
χαμογελάς ατάραχος.
Μια προθήκη
καταφύγιο
για τα ορειχάλκινα κουρέλια,
τ' άχρηστα χαλινάρια σου.
Χαμογελάς Ηνίοχε.
Εσύ μόνος ορίζεις
την ακινησία.»
Απόσπασμα από το ποίημα «Ηνίοχος» του Renée Brock - Sarlet (1912-1980)
(μετάφραση του Σωτήρη Τσαμπηρά)
http://www.youtube.com/watch?v=iBhuIkQA6JQ
(http://delphi-hotels.com/images/delphi_area/%CE%97%CE%BD%CE%AF%CE%BF%CF%87%CE%BF%CF%82_%CE%94%CE%B5%CE%BB%CF%86%CE%BF%CE%AF-Iniohos_Delphi.jpg)
«Ηνίοχος», Αρχαιολογικό Μουσείο Δελφών
Το συγκρότημα περιελάμβανε αρχικά εκτός από τον ηνίοχο, ένα άρμα και τέσσερα άλογα.
Αφιερώθηκε στον Απόλλωνα από τον Πολύζαλο, τύραννο της Γέλας, το 478 π.Χ.,
μετά την νίκη του στις αρματοδρομίες στους Πυθικούς αγώνες.
«Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός
προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες.
Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια,
διότι οτιδήποτε κι αν δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού,
έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο,
συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα.
Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων,
εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους,
που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά ό,τι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του.
Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους
δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο,
με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ’ αυτούς.
Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους
έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.
Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες.
Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια,
την αλήθεια που διδάσκει ότι
οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού
και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών
είναι πολύ χαμηλής ποιότητας
σε σχέση με τους ηνίοχους,
οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο,
την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα».
Φρήντριχ Νίτσε “Η Γέννηση της Τραγωδίας” (1872)
-
Οι Δροσουλίτες
«.....Μ΄ ακόμη και το σήμερο, στις δεκαεφτά του Μάη
ούλο τ’ ασκέρι φαίνεται με τον Χατζημιχάλη.
Και πολεμούν στα σύννεφα κι ακούγοντ΄ οι μπουρμπάδες.
Φωνές και αλογοπεταλιές στου Καστελλιού τσι μπάντες.
Ούλ΄ οι γιαλαφρόστρατοι, θωρούν τσι και τρομάζουν,
μα κείνοι Θεός σχωρέσει των, κανένα δεν πειράζουν.....
άραγες κι ίντα θέλουσι κι ίντα μας εθυμίζουν;
Αυτούς που σφάχτηκαν εκειά και τα βουνά ραΐζουν.....»
Κάθε χρόνο μεταξύ Μαΐου και Ιουνίου
γύρω από το Φραγκοκάστελλο, στην περιοχή των Σφακίων, στην νότια Κρήτη,
παρατηρούνται κατά τις πρώτες πρωινές ώρες
σκιές που θυμίζουν φιγούρες ιππέων ή πολεμιστών
να κινούνται από το μοναστήρι του Αγίου Χαραλάμπου προς το Φραγκοκάστελλο.
Η εποχή που παρατηρείται το φαινόμενο
συμπίπτει με την εποχή που διεξήχθη η φονική μάχη
μεταξύ των εξεγερμένων κατοίκων με επικεφαλής τον Χατζημιχάλη Νταλιάνη
και του τουρκικού σώματος με επικεφαλής τον Μουσταφά Ναϊλή Πασά
στις 17 Μαΐου 1828.
Κάποιοι κάνουν λόγο για σπάνιο αντικατοπτρισμό
που οφείλεται στη διάθλαση των ακτίνων του ηλίου στο νέφος δροσιάς
ή για σχηματισμούς των γύρω βράχων που ρίχνουν την σκιά τους στο κάστρο.
Άλλοι πάλι λένε πως οι σκιές αυτές
δεν είναι παρά τα φαντάσματα των στρατιωτών του Χατζημιχάλη Νταλιάνη
που τριγυρίζουν ακόμη γύρω από το κάστρο,
για να μην ξεχάσει ποτέ κανείς...
Το φαινόμενο κρατά 8 -10 λεπτά
και κατόπιν εξαφανίζονται όλα με τις πρώτες ακτίνες του ηλίου,
την ώρα που τελειώνουν και τα περισσότερα όνειρα…
http://www.youtube.com/watch?v=IX1H4s-kmFY
(http://2.bp.blogspot.com/_fIBhCtIRiVU/TPtkN0tsi6I/AAAAAAAADEk/KY9c78YY-zs/s1600/%25CE%25B4%25CF%2581%25CE%25BF%25CF%2583%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25BB%25CE%25AF%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%2582.gif)
To Φραγκοκάστελλο
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Χριστόδουλος Χάλαρης
Ερμηνεία: Δήμητρα Γαλάνη
http://www.youtube.com/watch?v=jqIjy94JbKs
Γιάννο θα βγω τα πάριωρα
στις εκκλησιάς τα μάρμαρα
με την οχιά
Γιάννο μ΄ Γιάννο μου.
Γιάννο θα ιδώ το χάραμα
του Διγενή το πάλεμα
με τα στοιχειά
Γιάννο μ΄ Γιάννο μου.
Δροσουλίτη λαβωμένε
στ΄ άι Δρογγάρη απάνω τ΄άλογο
χάθηκες τρεχάλα
σε φαραγγιού διχάλα
και σε ρουμάνια ριζιμιά.
Δροσουλίτη λαβωμένε
στ’ άι Δρογγάρη απάνω τ’ άλογο
έλα σαν ψιχάλα
σαν του Θεού τη στάλα
στη διψασμένη μου ερημιά.
Γιάννο τα χέρια σου άνοιχ’ τα
σήμανε μεσάνυχτα
στον ουρανό
Γιάννο μ΄, Γιάννο μου.
Γιάννο στο μαύρο κάγκελο
πολέμα τον αρχάγγελο
το σκοτεινό
Γιάννο μ΄ Γιάννο μου.
-
apri επειδή είσαι η κορυφαία του είδους, θα σε παρακαλούσα για ένα αφιέρωμα αύριο, ευχαριστώ :)
Μα έκανα πριν από λίγες μέρες κοινό αφιέρωμα στη γενοκτονία Αρμενίων και Ποντίων. Γι' αυτό δεν επανήλθα. Προνόησα. ;)
Ήταν το αφιέρωμα με τον τίτλο "Η ομάδα με το γράμμα Π"
http://www.pde.gr/index.php?topic=4963.29344
Επίσης, αν σε ενδιαφέρει λόγω καταγωγής, μπορείς να δεις τα αφιερώματα που είχα κάνει πέρυσι, τέτοια μέρα. Ένα από αυτά αναφέρεται και στο τραγούδι για την πυρπόληση του Τσιάμπασι, που παρέθεσες πιο πάνω.
1. "Της Τρίχας το γεφύρι"
2. "Η Χαμαιλέτε"
3. "Η γλώσσα των Ποντίων"
4. "19 Μαΐου: Ημέρα γενοκτονίας των Ποντίων"
http://www.pde.gr/index.php?topic=4963.22218
Ελπίζω να σε έχω καλύψει. :D
-
Aφιερωμένο στη Rozy. :D
Βαγγέλης Κλωνής
Ο άγνωστος στρατιώτης
«Βγήκα ψηλά, γιε μου, και πλάγιασα,
σε πέτρα, γιε μου, σε λιθάρι.
και εκεί ήταν μνήμα, γιε μου, κλέφτικο,
θαμμένο παλικάρι.
Αχ και ακούω το μνήμα, γιε μου, να βογκά,
βαριά ν' αναστενάζει.
Πάρε, αδερφέ μου, το κορμάκι μου,
και θαψ' το στο χωριό μας…»
http://www.youtube.com/watch?v=SVo0JCawZYY
(http://www.helleniccomserve.com/images/klonis1.jpg)
Ο Βαγγέλης Κλωνής, όπως τον φωτογράφησε ο διάσημος Aμερικανός φωτογράφος W. Eugene Smith
στο νησί Σαϊπάν στον Ειρηνικό Ωκεανό στις 15 Ιουνίου 1944
για το περιοδικό «Life».
«Αυτό το πορτρέτο ενός Αμερικανού πεζοναύτη
που προσπαθεί να επιβιώσει στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου,
πάντα με συγκινεί.
Μπορείς ξεκάθαρα να δεις
πώς ένας όμορφος, νεαρός άνδρας σκληραίνει και χάνει τη λάμψη του εξαιτίας του πολέμου»,
αναφέρει ο Βρετανός φωτογράφος Τέρι Ο'Νιλ
σχολιάζοντας την παραπάνω φωτογραφία, την οποία θεωρεί ως μια από τις δέκα καλύτερες όλων των εποχών.
Αμερικανός ο Βαγγέλης; Όχι δα….
Ο Βαγγέλης Κλωνής είχε γεννηθεί στην Κεφαλονιά το 1916,
σε μια φτωχή πολυμελή οικογένεια.
Στα τέσσερα άρχισε να καπνίζει,
στα πέντε να δουλεύει,
στη Γ’ Δημοτικού παράτησε το σχολείο…
Στα δεκατέσσερα έπιασε δουλειά στην Αθήνα ως εισπράκτορας στο λεωφορείο ενός Κεφαλονίτη.
Στα δεκαέξι είδε μια μέρα κάτι ναύτες να φορτώνουν κρέατα σε ένα καράβι.
Παρέδωσε στο αφεντικό του τις εισπράξεις της ημέρας και του είπε:
«Εγώ φεύγω. Πες στη μάνα μου ότι θα της στείλω λεφτά από την Αμερική.»
Αυτά είπε, πήρε και ένα κομμάτι κρέας και κρύφτηκε στα αμπάρια του πλοίου.
Ή ήταν Κεφαλονίτης ή δεν ήταν…
Τρεις μέρες μετά, όταν είχαν περάσει πια το Γιβραλτάρ,
τον τσάκωσε ο Κεφαλονίτης καπετάνιος.
Τον συμπάθησε και του πρότεινε να τον κάνει ναυτικό, αλλά ο Βαγγέλης ήταν ανένδοτος.
Δέχθηκε όμως ένα δώρο από τον καπετάνιο που απεδείχθη πολύτιμο.
Όταν πέρασε από το τελωνείο για έλεγχο,
ο Βαγγέλης μην ξέροντας αγγλικά έκανε τον κωφάλαλο και δεν απαντούσε στις ερωτήσεις.
Οι υπάλληλοι ωστόσο τον άφησαν να περάσει,
γιατί ήταν όμορφος και γιατί φορούσε ένα εντυπωσιακό επίσημο κουστούμι! 8)
Έτσι άρχισε να δουλεύει στην Αμερική.
Στο Λος Άντζελες στην αρχή, μετά στο Ντένβερ, στο Σικάγο, στο Χιούστον
και τελικά στη Σάντα Φε.
Ωραία ήταν η Σάντα Φε.
Δούλευε σε κατάστημα Ζακυνθινών.
Το κλίμα έμοιαζε με το ελληνικό και υπήρχε ελληνική κοινότητα.
Το μόνο πρόβλημα ήταν πως εξακολουθούσε να είναι παράνομος.
Όταν άρχισε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος,
βγήκε διάταγμα που καλούσε τους παράνομους μετανάστες να καταταγούν
με αντάλλαγμα την αμερικανική υπηκοότητα.
Έτσι πήγε και ο Βαγγέλης.
Εκπαιδεύτηκε στο στρατό ξηράς και αναδείχθηκε σε άριστο σκοπευτή.
Κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσής του στη Βιρτζίνια
οι Αμερικανοί του ανακοίνωσαν ότι όλη η οικογένειά του είχε σκοτωθεί από τους Γερμανούς.
Ένα πράγμα ζήτησε τότε:
«Στείλτε με στην Ευρώπη. Θέλω να πάω στους Γερμανούς».
Στη Βόρεια Αφρική τον έστειλαν,
στη Σικελία, στη Γαλλία, στο Βέλγιο, στην Αυστρία, στην Πολωνία, στη Γερμανία,
μέχρι και στον Ειρηνικό Ωκεανό.
Στις 4 Ιουνίου του 1944, δυο μέρες πριν από την απόβαση στη Νορμανδία,
ο στρατηγός Αϊζενχάουερ επισκέφθηκε τους στρατιώτες και κουβέντιασε μαζί τους.
Ο Βαγγέλης του είπε:
«Εγώ δεν είμαι Αμερικάνος. Έρχομαι από την Ελλάδα.
Οι Γερμανοί σκότωσαν όλη μου την οικογένεια.
Θα πάω στη μάχη και δεν με νοιάζει, αν πεθάνω.»
Και πήγε. Στις 6.30 το πρωί της 6 Ιουνίου 1944
ο Βαγγέλης Κλωνής ήταν στο πρώτο κύμα της απόβασης στη Νορμανδία…
Λίγο καιρό μετά έφτασε ένα γράμμα στους Ζακυνθινούς στη Σάντα Φε, όπου δούλευε.
Η κυβέρνηση μετά λύπης τους ενημέρωνε ότι ο Βαγγέλης είχε σκοτωθεί.
Έγινε και μεγάλο μνημόσυνο στο εστιατόριο
και όλοι οι Έλληνες περνούσαν, για να τον κλάψουν.
Μόνο ένας Κεφαλονίτης, ο Θεοδωράτος δεν ασχολούνταν:
«Αυτός ζει.», έλεγε και ξανάλεγε.
«Μια των ημερών θα ανοίξει την πόρτα και θα μπει μέσα.
Δεν τον πιάνει σφαίρα τον Βαγγέλη…»
Και πράγματι, τον Ιανουάριο του 1946 ο Βαγγέλης άνοιξε την πόρτα του μαγαζιού.
Είχε χάσει τη μεταλλική ταυτότητά του και την είχαν βρει δίπλα σ’ ένα πτώμα…
Αυτή δεν ήταν η μόνη έκπληξη.
Λίγο καιρό μετά έλαβε κι αυτός ένα γράμμα από την Ελλάδα.
Οι γονείς του ήταν ζωντανοί και τον είχαν πεθυμήσει!
Εκείνο το απόγευμα ο Βαγγέλης δεν δούλεψε.
Πήρε μια μπουκάλα ουίσκι και έκλαιγε…
Όπως ο ίδιος έλεγε αργότερα:
«Έκανα κι ένα μνημόσυνο για τους Γερμανούς.
Σκότωσα πολλούς που δεν έπρεπε να σκοτώσω».
Το 1950 επέστρεψε επιτέλους στην Κεφαλονιά.
Εκεί γνώρισε και την Κική.
«Ήταν πολύ όμορφος, σαν movie star,
σαν τον Κλαρκ Γκέιμπλ και ακόμα καλύτερος.
Ήταν Κεφαλονίτης μάγκας.»
έλεγε η Κική και τον παντρεύτηκε…
Χρόνια μετά, το 1991
η Κική είχε πάει με το γιο της και τα εγγόνια της σε ένα εμπορικό κέντρο στην Αμερική.
Κάποια στιγμή είδε το γιο της να τρέχει προς το μέρος της λέγοντας:
«Μάνα, τρέχα. Ο πατέρας!»
Εκεί, στο εξώφυλλο του επετειακού περιοδικού Life
ήταν ο Βαγγέλης με στρατιωτικό κράνος και ένα τσιγάρο στο στόμα
που κοίταζε βλοσυρά προς τα πίσω.
Όχι, δεν ήταν Αμερικανός ο Βαγγέλης.
Οι φίλοι του στο στρατό τον αποκαλούσαν
«Crazy Greek»
και ο ίδιος χρησιμοποιούσε ως παρατσούκλι
τα αρχικά Τ.Ε,
δηλαδή, Τρελός Έλληνας…
Πηγές:
http://www.24grammata.com/?p=5386
http://www.espressonews.gr/default.asp?artid=1321322&catid=1&la=2&pid=79
http://heavy-metal-angel.blogspot.com/
-
Σ' ευχαριστώ, fotini18. Το παρακάτω για εσένα. :D
Αιωνιότητα και μια μέρα
«Θεοί μεν γαρ μελλόντων,
άνθρωποι δε γιγνομένων,
σοφοί δε προσιόντων αισθάνονται.»
Φιλόστρατος, "Τα ες τον Τυανέα Απολλώνιον" (VIII, 7)
http://www.youtube.com/watch?v=F1kZFlVTRB0&feature=related
(http://caccioppoli.com/Madonna%20and%20Child%20(fit%20screen)/Raffaello/Raffaello%20sistine-madonna-3523%20(2).jpg)
Ραφαήλ «La Madonna Sistina» (1513-14), Gemäldegalerie Alte Meister, Δρέσδη
Ο πίνακας αρχικά κοσμούσε την εκκλησία του San Sisto στη Piacenza της Ιταλίας.
Η παπική τιάρα κάτω αριστερά
και η κουρτίνα που ανοίγεται από τον Άγιο Σίξτο και την Αγία Βαρβάρα
δίνουν την ψευδαίσθηση (trompe l’ oeil) της τρισδιάστατης εικόνας,
ενώ γεφυρώνουν τον γήινο με τον ουράνιο κόσμο,
το προσωρινό με το αιώνιο.
Η Παναγία προβάλλει εύθραυστη και στοργική,
εν μέσω δεκάδων αγγέλων που αχνοφαίνονται στο φόντο,
να διστάζει να παρουσιάσει το παιδί της
σε έναν κόσμο που θα το σταυρώσει μια μέρα,
και μετά θα το λατρέψει στην αιωνιότητα.
Κάτω στο περβάζι τα δυο -διάσημα πλέον- σοφά χερουβείμ,
φύλακες της γνώσης του Θεού,
παρακολουθούν τη σκηνή σοβαρά και ατάραχα
μέσα σε πυκνά σύννεφα που καλύπτουν όσα δεν χρειάζεται να δει το ανθρώπινο μάτι.
Εκείνα δεν έχουν ανάγκη να βλέπουν, για να μάθουν.
Έχουν ακούσει από καιρό
«τη μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων» …
-
Μια βουτιά στο παρελθόν που είναι τόσο επίκαιρο τελικά. ::)
Λουκιανός Κηλαηδόνης
Τα νέα μέτρα
http://www.youtube.com/watch?v=Rbi-3Mr-8-c
(http://4.bp.blogspot.com/-rzC9WciCHKA/T0XVKaMbk2I/AAAAAAAAErQ/STiIE2sDrGk/s1600/%CE%A3%CF%84%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CF%82.jpg)
"Aν οι μισοί Έλληνες ξέρανε πώς ζουν οι άλλοι μισοί, θα ήταν κι αυτοί απατεώνες.
Tι να πεις για τους Έλληνες. Κάθονται δυο ολόκληρες ώρες, για να πιουν στιγμιαίο καφέ!
Στην Ελλάδα την άγνοια τη λέμε… ψυχραιμία.
O νεοέλληνας είναι το άτομο εκείνο που έχει δυο τηλεοράσεις στο σπίτι του,
δυο αυτοκίνητα στο πεζοδρόμιό του και δυο κατοστάρικα στην τσέπη του.
Tα δυο μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα ο Έλληνας
είναι πώς θα χάσει δέκα κιλά και πού θα βρει πάρκινγκ.
Με αυτοκόλλητο στο κούτελο θα κυκλοφορούμε όλοι,
για να φαίνεται ποιος έκανε φορολογική δήλωση και ποιος όχι.
Εδώ και δύο χρόνια (εννοεί το 1981 που το ΠΑΣΟΚ έγινε Κυβέρνηση)
έχει αρχίσει το μεγάλο κακό, που θα μετατρέψει σιγά-σιγά τους Έλληνες
σε λαό πιθήκων, σε λαό ψηφοφόρων, δημοσίων υπαλλήλων, καταναλωτών,
κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, κομπιναδόρων και συνδικαλισταράδων.
Σε είκοσι-τριάντα χρόνια από σήμερα Ανδρέας Παπανδρέου μπορεί να μην υπάρχει.
Θα υπάρχει όμως μια Ελλάδα πτωχευμένη
κι ένας λαός στα όρια της οικονομικής και της ηθικής εξαθλίωσης."
Παρλάτα του Χάρρυ Κλυν από την παράσταση «Αλλαγή και πάσης Ελλάδος»
που ανέβηκε τον χειμώνα του 1983 στην Μπουάτ «Διαγώνιος» στην Πλάκα.
-
Tρίτη 29 Μαΐου 1453,
μέρα αποφράδα, μέρα που πληρώθηκαν λάθη χρόνων και αιώνων, μέρα που άλλαξε την παγκόσμια ιστορία.
Πέρυσι κάθε Κυριακή του Μαΐου είχα και από ένα αφιέρωμα στο γεγονός αυτό μέσα από αποσπάσματα ενός σχετικού ιστορικού μυθιστορήματος.
Σήμερα δεν θα κάνω αφιέρωμα. Θα παραπέμψω μόνο όποιον ενδιαφέρεται στο περσινό αφιέρωμα της τελευταίας Κυριακής,
κυρίως για τον επίλογο που δυστυχώς παραμένει πάντα επίκαιρος.
http://www.pde.gr/index.php?topic=4963.22498
Για τους υπόλοιπους θα παραθέσω ένα γνωστό θρήνο για την Άλωση με τη φωνή του Χρόνη Αηδονίδη.
ΘΡΗΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ
http://www.youtube.com/watch?v=Y4a3a2zZxZU
(http://www.iefimerida.gr/sites/default/files/imagecache/node_image660/alosi-konstantinoupoli-1453-660_0.jpg)
-
Οι μικροί ήρωες
http://www.youtube.com/watch?v=kUdenTeGn9Q&feature=related
(http://camerastyloonline.files.wordpress.com/2012/05/i-nazistiki-simaia-katevainei-apo-tin-akropoli-psifiako-arxeio-ert.jpg)
Οι δύο 19χρονοι φοιτητές, Μανώλης Γλέζος και ο Απόστολος Σάντας,
φοιτητές της Ανώτατης Σχολής Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών (Α.Σ.Ο.Ε.Ε.) και της Νομικής Αθηνών,
τη νύκτα της 30ης προς ξημερώματα της 31ης Μαΐου 1941
κατέβασαν τη γερμανική σημαία από τον ιστό στον ιερό βράχο της Ακρόπολης,
ως ένδειξη αντίστασης στη γερμανική κατοχή.
«Κι έξαφνα ένα δειλινό που ήμαστε στο Ζάππειο και ο ήλιος έγερνε λούζοντας τον ορίζοντα
με εκείνα τα χρώματα που μόνο ο αττικός ουρανός έχει,
τα μάτια μας γύρισαν στον βράχο της Ακροπόλεως.
Μέσα στο υπέροχο φόντο της δύσης σταθήκαμε και κοιτούσαμε.
Και τότε... το βλέμμα μας έπεσε πάνω στη σημαία τους
που υπερήφανα κυμάτιζε ψηλά-ψηλά
και η βαριά σκιά της πλάκωνε καταθλιπτικά όλη την Αθήνα, όλη την αττική γη.
Να τι πρέπει να τους κάνομε!
Ήρθε η σκέψη σαν σπίθα.
Να τους την πάρουμε.
Να την γκρεμίσουμε και να την ξεσχίσουμε
και να πλύνουμε έτσι τη βρωμιά από τον Ιερό Βράχο.
Την είχαν στήσει αυτήν την ίδια την πολεμική τους σημαία οι Ναζί θριαμβευτικά
ως τότε στη Βαρσοβία, στη Βιέννη, στην Αμβέρσα, στη Νορβηγία, στο Παρίσι
και στο Βελιγράδι και απειλούσαν να τη στήσουν σε όλο τον κόσμο τότε.
Μα εδώ είναι Ελλάδα.
Είναι η μικρή χώρα που απ' αυτή ξεπετάχτηκε η φλόγα του Πολιτισμού.
Είναι η χώρα που δίνει το παράδειγμα πάντα στις κρίσιμες στιγμές της Ιστορίας.
Ήταν πολύ απλό, μα και πολύ Μεγάλο.
Μια σημαία σήκωσε στις 25 Μαρτίου 1821 ο Παλαιών Πατρών Γερμανός,
μια σημαία θα κατεβάζαμε και μεις στις 31 Μαΐου 1941.
Συμβολικό το πρώτο, συμβολικό και το δεύτερο.
Μια φούχτα άνθρωποι τότε απειλούσαν την πανίσχυρη Τουρκική Αυτοκρατορία.
Δυο παιδιά εμείς, θα προσβάλλαμε το φοβερό τότε Γ΄ Ράιχ.
Και βάλαμε σ' ενέργεια αμέσως το σχέδιο.».
Απόσπασμα από συνέντευξη του Λάκη Σάντα στην «Ελευθεροτυπία», 31 Μαΐου 1993
ΥΓ. Απόσπασμα από την εκπομπή του Φρέντυ Γερμανού για το ίδιο γεγονός:
http://www.youtube.com/watch?v=JGh8zvEgEhM
-
Ο Σάντας είχε γράψει και κάτι ωραίο, που το είχα παραθέσει εδώ τη μέρα που έφυγε από τη ζωή:
«Σε κάποιο βιβλίο του Κίπλινγκ, ή της Περλ Μπακ - δεν θυμάμαι τώρα ακριβώς πότε και πού -
διάβασα ότι οι γέροι Κινέζοι, όταν γεννιέται ένα καινούργιο εγγόνι τους,
πηγαίνουν στο νεογέννητο και του εύχονται να ζήσει τη ζωή του σε ενδιαφέρουσες και σπουδαίες εποχές.
Αυτό ακριβώς συνέβη σε μένα και τους συνομήλικούς μου Έλληνες.
Ζήσαμε σε πολύ ενδιαφέρουσες και σπουδαίες εποχές...
Σε αυτά τα χρόνια, όλοι μαζί οι Έλληνες και Ελληνίδες, της λεγόμενης γενιάς του '40,
ανεβάσαμε την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό ψηλά και γράψαμε ιστορία».
-
Περαστικά, adigoni. Ελπίζω να ξεμπλέξεις γρήγορα και όσο το δυνατόν ανώδυνα. ::)
Και μερικοί στίχοι που μου ήρθαν στο νου αντικρίζοντας σήμερα τα Μετέωρα,
γιατί καθώς φαίνεται, ως χώρα είμαστε πλέον ξεχαρβαλωμένες κιθάρες, μετέωροι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας... :P
Είθε να βρούμε ελπίδα, είθε να βρούμε τρόπο να συγκεντρωθούμε. ::)
Μετεωρισμοί
http://www.youtube.com/watch?v=TjtxAlhu7y0&feature=related
(http://www.24h.gr/sites/default/files/users/meteora.jpg)
Μετέωρα: «Υψώνονται σαν δάχτυλα στα χάη, στην κορυφή τους τ' άπειρο αντηχάει…»
«Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες
κιθάρες. Ο άνεμος όταν περνάει,
στίχους, ήχους παράξενους ξυπνάει
στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.
Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες.
Υψώνονται σαν δάχτυλα στα χάη,
στην κορυφή τους τ' άπειρο αντηχάει,
μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.
Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,
χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.
Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.
Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.
Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε.»
Κώστας Καρυωτάκης (1927)
-
Παραμένοντας στα ύψη.
Γιατί δεν είναι μόνο η ποίηση το καταφύγιο που φθονούμε. ;)
Τα φτερά των γραμμάτων
Αγάπησα κι άνοιξα φτερά
πετάει η ψυχή μου μ’ αγγέλους ψηλά
κι έχω φτερά κι έχω χαρά
μου ‘δωσες άλλη μια ζωή να ζήσω
και το κεφάλι σ΄ έναν ώμο ν' ακουμπήσω
να ξορκίσω κάθε κακό…
http://www.youtube.com/watch?v=Pq3FudtlNVU
(http://www.enikos.gr/images/resized/590_85acd970d3f66ba38d3753c9ac3f70af.jpg)
«Τι θα ήταν η Ευρώπη χωρίς τον Προμηθέα δεσμώτη;
Πέρασαν χιλιάδες χρόνια αλλά οι κλέφτες της φωτιάς των θεών,
οι φωτοδότες άγγελοι
πληρώνουν ακόμα με το συκώτι τους το ίδιο τίμημα.
Εκπεσόντες άγγελοι με φυλαχτό εκείνους που μπορεί να πέσουν στο μέλλον
-καθότι περνούν οι αιώνες
και η απορία για την πείνα των παιδιών
στα μάτια των αγγέλων που επιμένουν υψιπετείς
κοιτάζει τον Λόγο κι απάντηση δεν παίρνει.»
Απόσπασμα από το σημερινό άρθρο του Στάθη
http://www.enikos.gr/stathis/49062,«8alatta_-_8alatta».html (http://www.enikos.gr/stathis/49062,«8alatta_-_8alatta».html)
-
Και στάθηκα μπροστά…
https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=-FE1Y8TwhBY
(http://latimesblogs.latimes.com/culturemonster/images/2009/01/04/simone_cantarini2.jpg)
Simone Cantarini “O Ιωσήφ και η σύζυγος του Ποτιφάρ» (1640),
Gemäldegalerie Alte Meister, Staatliche Kunstsammlungen, Δρέσδη
«Καὶ στάθηκα μπροστὰ σὲ δυὸ μάτια μὲ δίχως ταίρια,
ὡραῖα σὰ λωτολούλουδα, μάτια νοσταλγικά,
ποὺ μοῦ μηνοῦσαν τὴν αὐγή, μὰ ὠιμένα ἦταν ἀστέρια
ποὺ μοῦ εἶχαν ρίξει λίγο φῶς κι᾿ αὐτὸ διαβατικά.»
Μαρία Πολυδούρη
-
Ένα τραγούδι για τη Ζωρζ Σαρή, που μας άφησε σήμερα. ::)
Η Ζωρζ Σαρρή και η Άλκη Ζέη ήταν οι αγαπημένες μου συγγραφείς, όταν ήμουν μικρή.
Ώρες-ώρες νιώθω μια θλίψη που βλέπω τόσο σημαντικούς ανθρώπους να φεύγουν ένας-ένας. :-\
Το τραγούδι ακουγόταν σε μια ταινία όπου συμμετείχε η Ζ. Σαρή ως ηθοποιός.
Ο ίσκιος έπεσε βαρύς
http://www.youtube.com/watch?v=vhggz18meyU
(http://www.kathemera.gr/wp-content/uploads/2012/06/sari-277x280.jpg)
"Κλείνω τα μάτια.
Όλα τα χρώματα με πλημμυρίζουν.
Είναι φωτεινά, καθάρια, λαμπερά,
σαν τις αναμνήσεις, σαν τα ονειρά μου, σαν τη ζωή μου...
Κλείνω τα μάτια.
Σαν ίσκιοι οι αναμνήσεις πλησιάζουν γοργά...
Απρόσμενος τρελός χορός.
Είναι ο χορός της ζωής."
Ζωρζ Σαρή "Ο χορός της ζωής"
-
Ο θάνατος του ταύρου
http://www.youtube.com/watch?v=CjUARb5XhMY
(http://www.bbc.co.uk/arts/powerofart/images/popups/picasso.jpg)
Pablo Picasso «Guernica» (1937), Museo de la Reina Sofia, Madrid
«Ήταν παραγγελία της δημοκρατικής κυβέρνησης της Ισπανίας
για μια έκθεση στο Παρίσι το 1937.
Ο Πικάσο εμπνεύστηκε το έργο όταν, στις 26 Απριλίου της ίδιας χρονιάς,
στα πλαίσια του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου,
Γερμανοί πιλότοι της αεροπορίας των εθνικιστών
βομβάρδισαν την κωμόπολη Γκερνίκα της Χώρας των Βάσκων.
Στο βομβαρδισμό εκείνο σκοτώθηκαν 1.650 άνθρωποι
και ισοπεδώθηκε το 70% της πόλης με 32 τόνους εκρηκτικά.
Ο Πικάσο απέφυγε να ζωγραφίσει αεροπλάνα, βόμβες ή ερείπια.
Οι δύο κυρίαρχες μορφές του έργου είναι
ένας ταύρος και ένα πληγωμένο άλογο
με διαμελισμένα κορμιά και γυναίκες που ουρλιάζουν κρατώντας νεκρά μωρά.
….Λέγεται πως όταν οι Γερμανοί εισήλθαν στο Παρίσι κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο,
στην προσπάθειά τους να βρουν καλλιτεχνικούς θησαυρούς και να τους κατασχέσουν,
ένας Γερμανός Αξιωματικός έδειξε σε φωτογραφία τον πίνακα «Γκερνίκα»
στον ίδιο τον Πικάσο, που είχε προσαχθεί,
ρωτώντας τον: «Αυτόν τον πίνακα εσείς τον κάνατε;»
Κι εκείνος απήντησε με θάρρος: «Όχι, Εσείς!» »
Πηγή:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%B5%CF%81%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B1_(%CE%B6%CF%89%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%BA%CE%AE) (http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%B5%CF%81%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B1_(%CE%B6%CF%89%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%BA%CE%AE))
-
Το κάλεσμα
“Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Οχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο το όχι -- το σωστό -- εις όλην την ζωή του.”
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1901)
(http://3.bp.blogspot.com/_qsSkaXuuUE8/TSQzcxCo9_I/AAAAAAAAAC4/KDKawtwOlcA/s1600/caravaggio-call-st-matthew.jpg)
Caravaggio “Το κάλεσμα του Αγίου Ματθαίου» (1599-1600), San Luigi dei Francesi, Ρώμη
http://www.youtube.com/watch?v=pLnBrvnaLP4
Με τους συμπότες ήμουνα και γιόρταζα τη μέρα,
μα ξαφνικά ένας δυνατός άνεμος με πήρε απ' την καρέκλα.
Μ' έδειρε, με στροβίλισε σαν να 'μουν σκουπιδάκι.
Στους καταρράκτες τ' ουρανού ξαναβαπτίστηκα.
Η πόλη που μεγάλωσα μου 'στελνε τα φιλιά της.
Μόνο η καλή μου έλειπε γιατί έμπλεξε τις ζίγρες στα μαλλιά της.
Χάλκινα απ' τη Γουμένισσα κι απ' το Γιδά ζουρνάδες,
κι απ' την Αγιάσσο γέροντες χορεύαν σιωπηλά.
Κοντά μου κι ο προφήτης μου, της γειτονιάς μαγκάκι,
κρατούσε αλφαβητάριο κι είχε στο χέρι Μάρτη.
Άνοιξε το βιβλίο του στην πρώτη τη σελίδα.
Ξεπήδησαν τα γράμματα και γίνηκαν πουλιά
Κι ο Ιωσήφ που πέρναγε -μοιραία ή κατά τύχη-
από τ' αυτί του τράβηξε και μου 'δωσε του μαραγκού μολύβι.
«Πάρε και γράψε, αγόρι μου, με το καλό σου χέρι
ό,τι η ψυχή σου λαχταρά στο άδειο το χαρτί».
Στον Ιορδάνη ήμουνα -ή μήπως στο Ασμάκι;-
κι έγραψα με τ' αριστερό -άδεια ζωή- ήρεμα και μ' αγάπη:
«Αχ, να 'μουνα καλύτερος, αχ, να μην ήμουν ψεύτης
και το μεγάλο κάλεσμα να μη φοβούμουνα».
-
A Midsummer Night's Dream
http://www.youtube.com/watch?v=3z4LGv5qS7E
(http://api.ning.com/files/b056IgLbPFy-Mn4CkGogHjEQ87jWG7dNaySmbaK7CsI8rjiCy-5B9HVUYzvLAYLDA62hjvuqgJ5-xZI0oy2RFlJAE9KkMda0/4078por.jpg)
«Ὁ μεγαλύτερος ἥλιος ἀπὸ τὴ μιὰ μεριὰ
κι ἀπὸ τὴν ἄλλη τὸ νέο φεγγάρι
ἀπόμακρα στὴ μνήμη σὰν ἐκεῖνα τὰ στήθη.
Ἀνάμεσό τους χάσμα τῆς ἀστερωμένης νύχτας
κατακλυσμὸς τῆς ζωῆς.
Τ᾿ ἄλογα στ᾿ ἁλώνια
καλπάζουν καὶ ἱδρώνουν
πάνω σὲ σκόρπια κορμιά.
Ὅλα πηγαίνουν ἐκεῖ
καὶ τούτη ἡ γυναῖκα
ποὺ τὴν εἶδες ὄμορφη, μιὰ στιγμὴ
λυγίζει δὲν ἀντέχει πιὰ γονάτισε.
Ὅλα τ᾿ ἀλέθουν οἱ μυλόπετρες
καὶ γίνουνται ἄστρα.
Παραμονὴ τῆς μακρύτερης μέρας.»
Γιώργος Σεφέρης
ΥΓ. Στις 21-22 Ιουνίου ο Ήλιος στο βόρειο ημισφαίριο
βρίσκεται στο ψηλότερο σημείο του ουρανού και η ημέρα έχει τη μεγαλύτερη διάρκεια.
Επειδή, μάλιστα, για μερικές ημέρες πριν και μετά
ο Ήλιος φαίνεται να αργοστέκει πάνω στην εκλειπτική, σαν να είναι έτοιμος να σταματήσει,
το σημείο αυτό ονομάζεται και θερινό ηλιοστάσιο.
Από 21 μέχρι 24 Ιουνίου (midsummer= μεσοκαλόκαιρο)
το θερινό ηλιοστάσιο γιορτάζεται από πολλούς λαούς με το άναμμα φωτιών.
Στην Ελλάδα φωτιές ανάβουν στη γιορτή του Άη Γιάννη στις 24 Ιουνίου.
Η ημερομηνία εορτασμού δεν επελέγη τυχαία.
Αφού κατά τον Ευαγγελιστή Λουκά
ο Ιωάννης ο Πρόδρομος ήταν έξι μήνες μεγαλύτερος του Ιησού,
(η γέννηση του οποίου ορίστηκε από την Εκκλησία να εορτάζεται συμβολικά
κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο στις 25 Δεκεμβρίου),
δεν θα μπορούσε παρά να γιορτάζει κατά το θερινό ηλιοστάσιο, στις 24 Ιουνίου.
-
Κάποιος μίλησε για ύμνο; ;)
Kορσικανική πολυφωνία
Η μουσική της Κορσικής είναι γνωστή
για την πολυφωνική χορωδιακή της παράδοση από τον 9ο αιώνα μ.Χ.
Τα πολυφωνικά τραγούδια της Κορσικής τραγουδιούνται a cappella (δίχως συνοδεία μουσικού οργάνου)
σε κάθε περίσταση:
πάνω από την παιδική κούνια, στην εκκλησία, στις πλατείες, στη δουλειά.
Από τη μέρα που γεννιούνται μέχρι που πεθαίνουν, στ’ αυτιά τους αντηχούν:
Ύμνοι, νεκρικά τραγούδια (lamentu),
μοτέτα (πολλές φωνές μαζί με διαφορετικά λόγια για την καθεμιά),
νανουρίσματα (nanna), τραγούδια του χωραφιού (tribbiera),
της εκδίκησης (voceru), paghjella (τραγούδι για τρεις φωνές)…
Η παράδοση των πολυφωνικών τραγουδιών της Κορσικής είχε σχεδόν εξαφανιστεί
μέχρι την αναβίωσή της τη δεκαετία του '70.
Πλέον αποτελεί βασικό στοιχείο της κορσικανικής εθνικής ταυτότητας.
Ένα από τα κορσικανικά συγκροτήματα πολυφωνικού τραγουδιού
είναι και οι L’ Alba, τους οποίους θα ακούσετε.
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/c/c0/L%C2%B4Alba.jpg)
“Sta mane”
http://www.youtube.com/watch?v=E9Ote3hejqU&feature=related
-
Mεταμεσονύχτια προβολή για σήμερα. ;)
Λιγότερα από δέκα λεπτά για ένα συμβολικό παραμύθι
που ξετυλίγεται στο πολυβραβευμένο animation του Ισπανού Marco Besas
«Ο θρύλος του σκιάχτρου»
(La leyenda del Espantapajaros)
http://www.youtube.com/watch?v=rYXVFn52tks&feature=related
(http://1.bp.blogspot.com/-DwwhN65f190/TZ6ZvJdWuII/AAAAAAAAFx0/LVeugpjp0is/s640/ESPANTAPAJAROS.jpg)
-
To παρακάτω αφιέρωμα προέκυψε εντελώς τυχαία, διαβάζοντας κάπου το λατινικό ρητό του τίτλου.
Αποτελεί συνέχεια παλιότερων αφιερωμάτων,
ιδίως αυτών που αναφέρονταν στο σαμανισμό και το σύμβολο του κηρυκείου (σχετικές παραπομπές στο τέλος της ανάρτησης).
Ελπίζω να βρείτε τα στοιχεία που παραθέτω το ίδιο ενδιαφέροντα όσο τα βρήκα και εγώ τις ώρες που έψαχνα
και να μου συγχωρήσετε το "σεντόνι" που απλώνω. ;)
ΙΚΑΡΟΣ
Alta alatis patent?
[=τα (ουράνια) ύψη είναι ανοικτά για όσους έχουν φτερά]
http://www.youtube.com/watch?v=g07lpFM31AM
Κέρινα φτερά κατασκεύασε ο Δαίδαλος, ο μεγάλος τεχνίτης και αρχιτέκτονας
για να φύγουν από την Κρήτη,
όπου τους κρατούσε με το ζόρι αυτόν και το γιο του ο βασιλιάς Μίνως.
«Μπορεί να μας εμποδίζει η γη και τα κύματα, αλλά ο ουρανός είναι ανοικτός για εμάς» έλεγε στο γιο του.
«Ο βασιλιάς διαφεντεύει τα πάντα, αλλά όχι τους ουρανούς».
Έβαλαν, λοιπόν, τα φτερά και πέταξαν σαν τα πουλιά.
Πέρασαν από τη Δήλο, την Πάρο, την Κάλυμνο και κατευθύνθηκαν προς τη Σάμο.
«Να μην ανεβαίνεις πολύ ψηλά, γιε μου, γιατί ο ήλιος θα λιώσει τα κέρινα φτερά.
Να μην κατεβαίνεις πολύ χαμηλά, γιατί η υγρασία θα τα βαρύνει».
Ο Ίκαρος έβλεπε, όμως, μόνο ψηλά, προς τον ήλιο… και ανέβηκε πολύ ψηλά.
Τα φτερά του έλιωσαν και με γυμνά πια τα χέρια καταποντίστηκε στο Ικάριο Πέλαγος
φωνάζοντας τον πατέρα του…
Εκεί τον βρήκε ο Δαίδαλος και τον έθαψε στο πλησιέστερο νησί, την Ικαρία.
(http://3.bp.blogspot.com/_NT2qYHHyMZA/TLqo8Dl8iII/AAAAAAAABiQ/-0kFgpLV0Sk/s1600/icarus.jpg)
Jeff Barson “Icarus”, Uta, USA
Κάποιοι λένε πως ο Ίκαρος ήταν παλιός ηλιακός θεός,
αντίστοιχος με τον Εωσφόρο, τον Φαέθοντα και τον Προμηθέα
κι όταν τέτοιοι παλιοί ηλιακοί θεοί παραμερίστηκαν από όμοιους νεότερους,
η νεότερη θεολογία υποβάθμισε τους παλαιούς θεούς σε ήρωες
και μυθολόγησε την πτώση τους σαν ανυπακοή που προκάλεσε τη θεϊκή οργή.
Έτσι, καθώς λένε, ο βιβλικός Θεός γκρέμισε στην άβυσσο τον φτερωτό Εωσφόρο.
Έτσι ο Δίας συνέτριψε με κεραυνό τον Φαέθοντα και το ιπτάμενο άρμα του.
Έτσι, έδεσε και τον Προμηθέα με ανοικτά τα χέρια στον Καύκασο
στέλνοντας ταυτόχρονα έναν αετό να του τρώει το συκώτι,
για να τον τιμωρήσει που έσωσε τους ανθρώπους φέρνοντάς τους τη φωτιά.
Πολλά χρόνια αργότερα, η ιστορία εξελίχθηκε λίγο διαφορετικά.
Ένα ιστορικό ιερό πρόσωπο, ο Ιησούς, παίρνοντας τη θέση ηλιακών θεοτήτων
άπλωσε τα χέρια, για να σταυρωθεί σύμφωνα με τη βούληση του Πατέρα του,
προκειμένου να σώσει τους ανθρώπους από το σκοτάδι της αμαρτίας.
Ο ουρανός αυτήν τη φορά ήταν ανοιχτός,
για να συναντήσει εκεί τον Πατέρα του και το Άγιο Πνεύμα (που συμβολίζεται με το περιστέρι)
και να συνεχίσει να μας προστατεύει από ψηλά...
(http://pics.novica.com/pictures/4/p59847_1.jpg)
Οι μυστηριώδεις συμπτώσεις δεν περιορίζονται μόνο στην καθ’ ημάς Ανατολή.
Πέρα, στη Λατινική Αμερική, οι ιθαγενείς διηγούνται διάφορες ιστορίες.
Στην αυτοκρατορία των Ίνκας η λατρεία ήταν ηλιοκεντρική
και βασικό ρόλο έπαιζε ο κόνδορας (είδος γύπα), σύμβολο δύναμης και υγείας,
που θεωρούν ακόμα και σήμερα ότι θα τους απελευθερώσει από τους Ισπανούς κατακτητές.
Επίσης, χαρακτηριστικό εικονικό σύμβολο ήταν ο σταυρός chacana,
σύμβολο της σοφίας και της ζωής
αλλά και του αστερισμού του Σταυρού του Νότου,
τον οποίο οι αρχαίοι Έλληνες συμπεριελάμβαναν στον αστερισμό του Κενταύρου Χείρωνα,
γνωστού θεραπευτή, γνώστη των βοτάνων του Πηλίου
και δασκάλου του Ασκληπιού
και πολλών μελών της Αργοναυτικής Εκστρατείας που γνώρισαν τον σαμανισμό στη χώρα της Μήδειας.
Σημαντικό πρόσωπο γι’ αυτούς ήταν και ο Ίνκαρι.
Κάποιοι ονομάζουν έτσι τον τελευταίο βασιλιά των Ίνκας, τον Atahualpa
και λένε πως οι Ισπανοί τον διαμέλισαν στα τέσσερα
αλλά κάποτε θα ζωντανέψει και θα βασιλεύσει και πάλι, σώζοντάς τους από τους κατακτητές.
Άλλοι πάλι, λένε πως ήταν ο πρώτος βασιλιάς των Ίνκας, γιος του ήλιου,
ο οποίος μπήγοντας στο χώμα ένα χρυσό ραβδί ίδρυσε την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας.
Το πιάτο της φωτογραφίας απεικονίζει αυτόν ακριβώς τον Ίνκαρι,
και μάλιστα παραδόξως τον εμφανίζει να έχει φτερά κόνδορα ως άλλος Ίκαρος!
Το ακόμα πιο παράδοξο είναι πως ακόμα και σήμερα οι σαμάνες της περιοχής,
γνώστες της θεραπευτικής δύναμης των βοτάνων και της μουσικής,
τραγουδούν θεραπευτικά τραγούδια ή σφυρίγματα, τα οποία ονομάζουν icaros.
Oι σαμάνες εμπνέονται αυτά τα τραγούδια, όταν το πνεύμα τους «πετάει»,
δηλ. την ώρα του ύπνου
ή όταν βρίσκονται απομονωμένοι σε έκταση
υπό την επήρεια κάποιου φυτού ή της νηστείας και των καθαρμών, όπως οι Ορφικοί.
Επιζητούν μέσω του πνευματικού ταξιδιού την επικοινωνία με άλλα πνεύματα
(τα φυτά, τον αετό, τον κόνδορα, το φίδι, το πούμα κά)
που θα τους οδηγήσουν στη σωτηρία,
θυμίζοντας από μια άποψη τη χριστιανική προσευχή
μέσω της οποίας επιζητείται η επικοινωνία με το θείο πνεύμα με σκοπό τη βοήθειά του.
http://www.youtube.com/watch?v=QMZFZ91ZsyM
Γυρίζοντας πίσω στην Ανατολή και τη μουσική της,
ξαναβρίσκουμε την ίδια στάση εκστατικής πτήσης της ανθρώπινης ψυχής
σε δυο χαρακτηριστικούς χορούς,
όπου οι χορευτές περιστρέφονται απλώνοντας τα χέρια
σαν να ετοιμάζονται να πετάξουν πνευματικά πέραν του κόσμου τούτου.
Μιλώ για τους Μεβλεβί δερβίσηδες του τάγματος των Σούφι
http://www.youtube.com/watch?v=NKEItegftb8
και τους παλιούς Ζεϊμπέκους
http://www.youtube.com/watch?v=zs33itcenDg&feature=related
ή τους πιο οικείους σ’ εμάς μάγκες που χορεύουν το σύγχρονο ζεϊμπέκικο
http://www.youtube.com/watch?v=z1cfln_sV44 .
Σε όλες αυτές τις ιστορίες,
ανεξάρτητα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των προσώπων,
επανέρχονται μυστηριωδώς παρόμοιοι συμβολισμοί,
που θα μπορούσαν να συνοψιστούν εικονικά στο σύμβολο του σταυρού.
Ο σταυρός θα μπορούσε να πει κανείς πως απεικονίζει αφαιρετικά
το σχήμα του πουλιού εν ώρα πτήσης,
τον ήλιο με τις τέσσερις εποχές, τον αστερισμό του Σταυρού του Νότου,
ή το πανάρχαιο σαμανιστικό δέντρο της ζωής και της σοφίας
που συνδέει τον κόσμο των νεκρών (ρίζες)
με τον κόσμο των ζωντανών και των θεών (κορμός, κλαδιά),
όπως το γνωρίζουμε και από το κηρύκειο του Ερμή,
ενός άλλου ηλιακού, φτερωτού και ψυχοπομπού θεού.
Ίσως, πάλι να τα αντιπροσωπεύει και όλα αυτά μαζί,
συμβολίζοντας διαχρονικά στο συλλογικό υποσυνείδητο
το πέταγμα του ανθρώπινου πνεύματος προς τη σωτηρία,
όπως κι αν την εκλαμβάνει κανείς…
Πηγές:
1.Ελληνική Μυθολογία «Οι ήρωες», Εκδοτική Αθηνών, σ.278
2.Οvidius “Metamorphoses”, VIII, 183-235.
3.E.R. Dodds «Οι Έλληνες σαμάνες» (από το βιβλίο του «Οι Έλληνες και το παράλογο»)
http://webcache.googleusercontent.com/search?q=cache:rcGUoLsd6IEJ:www.epopteia.gr/index.php%3Foption%3Dcom_content%26view%3Darticle%26id%3D97:dodds-oi-ellines-samanes%26catid%3D27:orfeas%26Itemid%3D170+%CE%BF%CF%81%CF%86%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%AF+%CF%83%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CE%B5%CF%82&cd=1&hl=el&ct=clnk
4.http://www.novica.com/itemdetail/index.cfm?pID=59847
5.http://findarticles.com/p/articles/mi_m1310/is_1990_Feb/ai_8861379/
6.http://en.wikipedia.org/wiki/Inkarri
7.http://en.wikipedia.org/wiki/Q'ero
8.http://en.wikipedia.org/wiki/Icaro
9.http://www.elmundomagico.org/wp-content/themes/elmundomagico/docs/ICAROS.pdf
10.http://www.artofwise.gr/html/categories_content/symvola/stauros.html
11.http://en.wikipedia.org/wiki/Chakana
12.http://mexicanskies.com/constellations/centaurus.htm
13.http://www.ianridpath.com/startales/centaurus.htm
14.http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%B1%CF%85%CF%81%CF%8C%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9D%CF%8C%CF%84%CE%BF%CF%85
Επίσης, παλαιότερα σχετικά αφιερώματα για:
-το πανάρχαιο σύμβολο του κηρυκείου του Ερμή: http://www.pde.gr/index.php?topic=4963.26740
-τα ίχνη των Σαμάνων στην Ελλάδα: http://www.pde.gr/index.php?topic=4963.27034
-την πανάρχαια πίστη στη θεραπευτική δύναμη της μουσικής: http://www.pde.gr/index.php?topic=4963.28532
-το σύμβολο του κόνδορα στον περουβιανό πολιτισμό: http://www.pde.gr/index.php?topic=4963.22078
-το χορό των ζεϊμπέκων: http://www.pde.gr/index.php?topic=4963.3248
-
Άι γαρoύφαλλό μου
"Το παραμύθι μου δίνει την ελευθερία να μιλήσω
για τα πιο βαθιά, άρα δύσκολα πράγματα με την αφέλεια της ματιάς ενός παιδιού.
Έχουν σκληράδα, τρυφερότητα…
όλ’ αυτά τα συναισθήματα που κάθε μέρα κρύβουμε, για να μην εκτεθούμε,
ή τα εκφράζουμε μ’ έναν τρόπο μεταμφιεσμένο.
Το παραμύθι έχει αμεσότητα, καθαρότητα, ποίηση.
«Της είπε τότε ο δράκος: να του πεις να φέρει μια κοπέλα που από το στήθος της βγαίνουν γαρύφαλλα•
κι άμα κόψεις ένα γαρύφαλλο, βγαίνουν άλλα».
Αγνή Στρουμπούλη (αφηγήτρια παραμυθιών)
(http://images.fineartamerica.com/images-medium/red-carnation-pam-geisel.jpg)
Το γαρύφαλλο είναι το εθνικό λουλούδι της Ισπανίας,
καθώς το πετάνε οι θεατές στα πόδια των νικηφόρων ταυρομάχων
Το τραγούδι Gallo rojo, Gallo negro (=κόκκινος κόκκορας, μαύρος κόκκορας)
το έγραψε στη δεκαετία του 1960 ο Ισπανός Chicho Sánchez Ferlosio
για τον ισπανικό εμφύλιο.
http://www.youtube.com/watch?v=u7r24w3nAhA
Το 1973 ο Αργύρης Κουνάδης το διασκεύασε
σε στίχους του Βαγγέλη Γκούφα,
που θυμίζουν έντονα την ποιητική παράδοση του Λόρκα,
ενώ λέγεται πως αναφέρονταν αλληγορικά στον Νίκο Μπελογιάννη, τον άνθρωπο με το γαρύφαλλο.
Το τραγούδι αυτό με τον τίτλο "Εις μνημόσυνον" (ευρύτερα γνωστό ως "Άι γαρoύφαλλό μου")
το ερμήνευσε η Ελένη Βιτάλη στον πρώτο της δίσκο.
http://www.youtube.com/watch?v=FEfYgpwMzm0&feature=related
Βγήκαν λάμιες στο ποτάμι
σύννεφο έβαλαν γιορντάνι
κι άντρας ζώνει τ' άρματά του
πάει ταμένος του θανάτου
Και ποιος θα σου κρατήσει
άσπρο στο χορό μαντήλι
μαγιάπριλο του κόσμου
πίκρα περπατάει στα χείλη
άι... γαρούφαλλό μου...
άι... γαρούφαλλό μου...
Άλογο φαρί καβάλα
δράκοι του'στησαν κρεμάλα
μπρος στο μαρμαρένιο αλώνι
στέκει και το πεταλώνει
Ανέμη να γυρίσει
παραμύθι ν'αρχινήσει
μαύρο κρασί να πιούμε
το φεγγάρι έχει μεθύσει
άι...γαρούφαλλό μου...
άι...γαρούφαλλό μου...
Και στην άκρη, στο ποτάμι
μια φλογέρα, ένα καλάμι
κάνει τον καημό φλογέρα
το παράπονό του αέρα
Και ποιος θα σου κρατήσει
άσπρο στο χορό μαντήλι
μαγιάπριλο του κόσμου
πίκρα περπατάει στα χείλη
άι...γαρούφαλλό μου...
άι...γαρούφαλλό μου...
Ποιος πονεί και ποιος το θέλει
του ανέμου οι Αρχαγγέλοι
του καπνού 'ναι και τ' ανέμου
δεν το βάσταξα ποτέ μου
Ανέμη να γυρίσει
παραμύθι ν'αρχινήσει
μαύρο κρασί να πιούμε
το φεγγάρι έχει μεθύσει
άι...γαρούφαλλό μου...
άι...γαρούφαλλό μου..
-
Μια καληνύχτα στη μελωδική παρέα με διάθεση ρομαντική :-*
Beethoven's letters to his immortal beloved
July 6, in the morning
My angel, my all, my very self - Only a few words today and at that with pencil (with yours) - Not till tomorrow will my lodgings be definitely determined upon - what a useless waste of time - Why this deep sorrow when necessity speaks - can our love endure except through sacrifices, through not demanding everything from one another; can you change the fact that you are not wholly mine, I not wholly thine - Oh God, look out into the beauties of nature and comfort your heart with that which must be - Love demands everything and that very justly - thus it is to me with you, and to your with me. But you forget so easily that I must live for me and for you; if we were wholly united you would feel the pain of it as little as I - My journey was a fearful one; I did not reach here until 4 o'clock yesterday morning. Lacking horses the post-coach chose another route, but what an awful one; at the stage before the last I was warned not to travel at night; I was made fearful of a forest, but that only made me the more eager - and I was wrong. The coach must needs break down on the wretched road, a bottomless mud road. Without such postilions as I had with me I should have remained stuck in the road. Esterhazy, traveling the usual road here, had the same fate with eight horses that I had with four - Yet I got some pleasure out of it, as I always do when I successfully overcome difficulties - Now a quick change to things internal from things external. We shall surely see each other soon; moreover, today I cannot share with you the thoughts I have had during these last few days touching my own life - If our hearts were always close together, I would have none of these. My heart is full of so many things to say to you - ah - there are moments when I feel that speech amounts to nothing at all - Cheer up - remain my true, my only treasure, my all as I am yours. The gods must send us the rest, what for us must and shall be -
Your faithful LUDWIG.
Beethoven - Piano Concerto No 5 in E flat Major (http://www.youtube.com/watch?v=S8nqlMuBVuE)
Evening, Monday, July 6
You are suffering, my dearest creature - only now have I learned that letters must be posted very early in the morning on Mondays to Thursdays - the only days on which the mail-coach goes from here to K. - You are suffering - Ah, wherever I am, there you are also - I will arrange it with you and me that I can live with you. What a life!!! thus!!! without you - pursued by the goodness of mankind hither and thither - which I as little want to deserve as I deserve it - Humility of man towards man - it pains me - and when I consider myself in relation to the universe, what am I and what is He - whom we call the greatest - and yet - herein lies the divine in man - I weep when I reflect that you will probably not receive the first report from me until Saturday - Much as you love me - I love you more - But do not ever conceal yourself from me - good night - As I am taking the baths I must go to bed - Oh God - so near! so far! Is not our love truly a heavenly structure, and also as firm as the vault of heaven?
Good morning, on July 7
Though still in bed, my thoughts go out to you, my Immortal Beloved, now and then joyfully, then sadly, waiting to learn whether or not fate will hear us - I can live only wholly with you or not at all - Yes, I am resolved to wander so long away from you until I can fly to your arms and say that I am really at home with you, and can send my soul enwrapped in you into the land of spirits - Yes, unhappily it must be so - You will be the more contained since you know my fidelity to you. No one else can ever possess my heart - never - never - Oh God, why must one be parted from one whom one so loves. And yet my life in V is now a wretched life - Your love makes me at once the happiest and the unhappiest of men - At my age I need a steady, quiet life - can that be so in our connection? My angel, I have just been told that the mailcoach goes every day - therefore I must close at once so that you may receive the letter at once - Be calm, only by a calm consideration of our existence can we achieve our purpose to live together - Be calm - love me - today - yesterday - what tearful longings for you - you - you - my life - my all - farewell. Oh continue to love me - never misjudge the most faithful heart of your beloved.
ever thine
ever mine
ever ours
Immortal Beloved - the letter, final scene (http://www.youtube.com/watch?v=75mfQK605Mw)
-
Το λάτρεψα το soundtrack από την πρώτη φορά που είδα την ταινία.
Κάποτε ήταν η μόνιμη μελωδία που άκουγα, όταν έφτανα στον τόπο όπου ταξίδευα,
εκείνη την πρώτη μέρα που πάντα ένιωθα μελαγχολία ανάμεικτη με προσδοκία για το καινούργιο.
Καλή νύχτα και όμορφα όνειρα.
Και όσοι βρίσκεστε σε νησιά και σε ραχούλες και βλέπετε αστέρια, κάντε μια ευχή και για εμάς. :)
Il postino
http://www.youtube.com/watch?v=VeMBsK30S78
(http://3.bp.blogspot.com/_jUNkmQCfLXY/TCGp3qytRRI/AAAAAAAAOjo/4dMDELzRcTI/s1600/letter-writing.jpg)
Δὲ γυρεύω ξένο, δὲ ρωτάω κρυφό,
δὲ γυρεύω χάρη.
Κάτι μοῦ ῾χουν πάρει μὲς ἀπ᾿ τὴ ψυχὴ
κάτι μοῦ ῾χουν πάρει.
Καὶ δὲν ἦταν οὔτε ξωτικιὰ
καὶ δὲν ἦταν χέρια
κι ἦταν ἕνα βράδυ πού ῾παιζαν θολὰ
στὸ γιαλὸ τ᾿ ἀστέρια.
Κι ἦρθε ἕνας ἀγέρας κι ἦρθ᾿ ἕνας βοριὰς
κι ἦρθ᾿ ἕνα σκοτάδι,
-ὢ ἀδερφή, χαμένο κάποιο θησαυρὸ
ποὺ θρηνοῦμ᾿ ὁμάδι.
Μὲς στὸ κῦμα ἀνοίγει δρόμο μυστικὸ
δείχνει τὸ φεγγάρι...
Κάτι μοῦ ῾χουν πάρει μὲς ἀπ᾿ τὴ ψυχή,
κάτι μοῦ ῾χουν πάρει.
Κωνσταντίνος Χατζόπουλος
-
Γεια Χαρά :)
όχι και τόσο ανάλαφρο καλοκαιρινό, αλλά...
Μίκης Θεοδωράκης - "Μιλώ" - "Αρκαδία VIII" - 1969
Στίχοι: Μ. Αναγνωστάκης
http://www.youtube.com/watch?v=rF0dn18nsDY
http://www.youtube.com/watch?v=18BPIbl7W0o (live)
Μιλώ για τα τελευταία σαλπίσματα των νικημένων στρατιωτών
Για τα τελευταία κουρέλια από τα γιορτινά μας φορέματα
Για τα παιδιά μας που πουλάν τσιγάρα στους διαβάτες
Μιλώ για τα λουλούδια που μαραθήκανε στους τάφους και τα σαπίζει η βροχή
(Για τα σπίτια που χάσκουνε δίχως παράθυρα σαν κρανία ξεδοντιασμένα
Για τα κορίτσια που ζητιανεύουν δείχνοντας στα στήθια τις πληγές τους)
Μιλώ για τις ξυπόλυτες τις μάνες που σέρνονται στα χαλάσματα
Για τις φλεγόμενες πόλεις τα σωριασμένα κουφάρια στους δρόμους
τους μαστροπούς ποιητές που σέρνονται τις νύχτες στα κατώφλια
Μιλώ για τις ατέλειωτες νύχτες όταν το φως λιγοστεύει τα ξημερώματα
(Για τα φορτωμένα καμιόνια και τους βηματισμούς στις υγρές πλάκες)
Μιλώ για τα προαύλια των φυλακών και για το δάκρυ των μελλοθανάτων
Μα πιο πολύ μιλώ για τους ψαράδες
π' αφήσανε τα δίχτυα τους και πήρανε τα βήματα Του
Κι όταν Αυτός κουράστηκε αυτοί δεν ξαποστάσαν
Κι όταν Αυτός τους πρόδωσε αυτοί δεν αρνηθήκαν
Κι όταν Αυτός δοξάστηκε αυτοί στρέψαν τα μάτια
Κι οι σύντροφοι τούς φτύνανε και τους σταυρώναν
Κι αυτοί γαλήνιοι το δρόμο παίρνουνε π' άκρη δεν έχει
Χωρίς το βλέμμα τους να σκοτεινιάσει ή να λυγίσει
(Όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία του πλήθους)
Κάποιες παραπάνω πληροφορίες για την ιστορία του πράγματος για όποιον τυχόν ενδιαφέρεται...
http://www.e-orfeas.gr/singing/tributes/112-tributes.html
Καλή Ακρόαση
Υ.Γ: Apri, πολύχρωμη! :) Πολύ ωραίος" Ο θρύλος του σκιάχτρου".... Ήθελα να στο πω... ;)
-
Καλό βράδυ σε όλους. :D
Tελευταία προβολή για σήμερα.
Διάρκεια: 12.33'.
ZERO
Σε μια κοινωνία που τα πάντα κρίνονται με βάση τον αριθμό τους
ένα καταπιεσμένο μηδέν ανακαλύπτει
ότι μέσα από αποφασιστικότητα, θάρρος και αγάπη
... μπορεί να δημιουργήσει πραγματικά κάτι σημαντικό.
Μια πολυβραβευμένη ταινία μικρού μήκους του ελληνικής καταγωγής Αυστραλού Χριστόφορου Κιζήλου
που προβλήθηκε σε περισσότερα από 50 φεστιβάλ.
http://www.youtube.com/watch?v=KqzRLLmhC4Y
(http://www.robotvsbadger.com/wp-content/uploads/2011/06/Zero.png)
-
Αφιερωμένο στη dinateacher και τον μπαμπά μου, που έχουν σήμερα γενέθλια.
Πολύχρονοι και οι δυο. :D
Wild Mountain Thyme
http://www.youtube.com/watch?v=9rZ-E6aqCPU&feature=related
(http://1.bp.blogspot.com/-frE9wbLV8H0/TuxoBQBF5EI/AAAAAAAADng/9UJgx-l6ocA/s1600/025029_abf374dc.jpg)
“Ήδη από την εποχή του Ομήρου,
το θυμάρι
εκτός από ήδυσμα για διάφορα εδέσματα, αποτελούσε σύμβολο δύναμης και ανδρείας.
….Το θυμάρι ήταν φυτό αφιερωμένο στη θεά του έρωτα Αφροδίτη
και κανείς δεν αμφισβητούσε πως προκαλεί ή ενισχύει τον πόθο.
…..Στον Μεσαίωνα,
το θυμάρι φημίζεται ως σωτήριο φάρμακο για την μελαγχολία, την κατάθλιψη και την επιληψία,
με αποτέλεσμα πολύ συχνά τα στρώματα μαξιλάρια να παραγεμίζονται με το χόρτο του.
Η πίστη στην ιδιότητα του θυμαριού να χαρίζει θάρρος
δεν έχει υποχωρήσει καθόλου.
Σε μια εποχή γεμάτη πολέμους, εκστρατείες και σφαγές,
η τόλμη αποτελεί περιπόθητη αρετή.
Έτσι, οι ευγενείς κεντούν την εικόνα του θυμαριού πάνω σε μαντήλια
και τα χαρίζουν στους αναχωρούντες για τους Αγίους Τόπους σταυροφόρους,
να μακελεύουν τους αλλόθρησκους δίχως δισταγμό.
Το θυμάρι κοσμεί επίσης συχνά ασπίδες ιπποτών,
ενώ το συναντάμε επίσης σε θρύλους που μιλούν για απλούς ιπποκόμους
που αποκοιμήθηκαν σε λόφους κατάφυτους με το ανθισμένο φρύγανο,
για να ξυπνήσουν ακατανίκητοι πολεμιστές.
Η πίστη στην δύναμη του θυμαριού να αποδιώχνει τις δαιμονικές οντότητες
είναι τώρα πιο δυνατή από ποτέ.
Ένας γερμανικός μύθος μιλάει για μια κοπέλα
που ερωτεύτηκε παράφορα έναν όμορφο στρατοκόπο.
Στη μητέρα της δεν άρεσε όμως καθόλου ο μαυρομάτης αυτός ξένος
και μόλις έμαθε ότι η κόρη της ετοιμαζόταν να κλεφτεί μαζί του
κρυφά της έραψε λίγο θυμάρι στη φορεσιά της.
Τη νύχτα που ο ξένος ήρθε για να πάρει την κόρη
κοντοστάθηκε τρομαγμένος, άφησε μια δυνατή κραυγή και ανεμοσκορπίστηκε,
αφήνοντας πίσω του την αποπνικτική αποφορά του θειαφιού…”
Από το άρθρο του Ορέστη Δαβία «Το άρωμα του μύθου, του θύμου οι αλήθειες»
(http://www.iama.gr/ethno/thymus_files/thymus_Orestis_Davias.pdf )
-
Αφιερωμένο στον Αristos2 που έχει γενέθλια σήμερα, όπως και η αδελφή μου.
Χρόνια σου πολλά! Πού χάθηκες, βρε ψυχή; Δεν σε διαβάζουμε πια στη ΜΟΥΣΙΚΗ.
Πολλοί Καρκίνοι μαζευτήκαμε τελικά στο pde ή είναι η ιδέα μου... ;)
APURIMAC-ΕΛΛΗ ΠΑΣΠΑΛΑ
Mi Ultimo Tango en Atenas
http://www.youtube.com/watch?v=5h3P-WclRSo
(http://2.bp.blogspot.com/-xQ5ls47DBqg/ToF_8Orm-sI/AAAAAAAACOk/3_DhD3NnMec/s1600/tango1.jpg)
Στίχοι/Μουσική: Daniel Armando
Armonia neurotica en el microcosmο de la metropoli
cultura narcisista en una monarquia dogmatica
simfonia cacofonica, pandemonium en la atmosferamelodia simbolo, melodrama y tragedia.
Orgasmo ideologico del barbarismο a la teoria
politico dislexico en parodia onirica
tirania fantasma, dilema megalomano
de un metabolismο retorico sin tesis ni antitesis.
Patriota heroicο, tragicο, sistematico
hipocrecia paranoica sin dialogo esotericο
teatro ironicο, sindicato plasticο
y epicentro de la epidemia, una quimera, una utopia.
Energia hyperbole, antidotο democraticο
Laberinto critico sin entusiasmo, sin rima
musica epidermica en un pentagrama masoquista
y la simetria toxica de un epilogo necrologico.
Hay un oasis aromatico, paralelo, fisiologico
profeta enigmatico, fenomeno cronico y ortodoxo
sin racismos ni extremismos, sin tabues etnicos
en lirica extasis sus praxis
es el melodico y fantastico antropos.
Este mi ultimo tango en Atenas
tango lloron, que corre por mis venas.
ΥΓ. Ο Daniel Armando, μέλος των Αpurimac, Αργεντινός που μιλάει ΑΡΙΣΤΑ ελληνικά, είπε στον Θύμιο Καλαμούκη και τη «Ελληνοφρένεια»
ότι, μια μέρα, στο σπίτι μιας φίλης του, είδε ένα βιβλίο με τίτλο «Οι 17000 ελληνικές λέξεις στα ισπανικά».
Επίσης, είπε ότι, σε ένα ταξίδι του στην Κούβα για διακοπές,
αγόρασε πολλά βιβλία για να έχει να διαβάζει.
Διαβάζοντας ένα από αυτά που είχε κριτική για τους μεγαλύτερους λογοτέχνες της χώρας,
του έκανε εντύπωση ότι οι λέξεις που χρησιμοποιούσε ο συγγραφέας
στα πολύ δύσκολα ισπανικά που χρησιμοποιούσε για να εκφράσει τις δύσκολες σκέψεις της κριτικής του,
ήταν ελληνικές.
Συνδυασμός αυτών των δυο γεγονότων ήταν η έμπνευση για το «Mi ultimo tango en Atenas».
-
Τι πάθος…
«Τρία απλά αλλά υπεράνθρωπα πάθη προσδιόρισαν τη ζωή μου:
Η αναζήτηση της αγάπης,
η τάση για γνώση
και μία ασυγκράτητη συμπόνια για τα πάθη των ανθρώπων.
'Όπως ένας σίφουνας,
με στριφογύριζαν αυτά τα πάθη μια από 'δω, μια από 'κει,
σε μια απρόβλεπτη διαδρομή μέσα σ' ένα ωκεανό μαρτυρίου,
συχνά μέχρι τα τελευταία όρια της απελπισίας.»
Bertrand Russell (1872-1970)
http://www.youtube.com/watch?v=fDfVLnud3as&feature=related
(http://farm4.staticflickr.com/3154/3078160173_8be2e72002.jpg)
Τρεις λίθοι για τρία πάθη:
Αμέθυστος για την αγάπη, Ακουαμαρίνα για τη γνώση, Μαργαριτάρια για τη δικαιοσύνη.
-
Πόσο αργά και βασανιστικά περνουν οι ώρες περιμενοντας να παρω το πρώτο αεροπλανο για το νησι...
"Σώμα - σήμα"
Ο Σωκράτης της "Απολογίας" ειπε στους δικαστές του: "κανείς δεν ξέρει ποιός παίρνει τον καλύτερο δρόμο: εκείνος που μένει σε τουτο τον κόσμο ή αυτός που φεύγει;" Ενα μεγάλο μέρος του θρήνου μας για τον ανθρωπο που φεύγει είναι για τον ιδιο μας τον εαυτο που προοριζεται να τον ακολουθήσει αργά ή γρήγορα. Ενα κομματι απο μας τους ιδιους παιρνει μαζι του εκεινος που πεθαινει και ετσι ακρωτηριαζόμαστε και θρηνούμε....
Ας ερθει το ξημέρωμα...πολυ μοναξιά.......
* δασκαλίτσα σε ευχαριστω πολυ καθως και ολα τα παιδια που μου εστειλαν π.μ.
Χορός με τη σκιά μου (http://www.youtube.com/watch?v=qQL0RAkDOSk)
-
Το αφιέρωμα που υποσχέθηκα.
Παρά την έκτασή του, ελπίζω να το βρείτε ενδιαφέρον. ;)
Τροβαδούροι της Οξιτανίας
Η αυγή της Αναγέννησης;
Ιουλιέτα
«Θέλεις να φύγεις; Δεν πλησιάζει το ξημέρωμα.
Ήταν το αηδόνι κι όχι ο κορυδαλλός που πέρασε
τον θόλο τον περίφοβο του αυτιού σου.
Λαλεί τη νύχτα εκεί σ’ εκείνη τη ροδιά.
Ναι, πίστεψέ με, αγάπη μου, ήτανε τ΄ αηδόνι.
Ρωμαίος
Ήταν ο κορυδαλλός, ο κήρυκας της κονταυγής
κι όχι τ’ αηδόνι. Κοίτα, αγάπη μου, οι ζηλόφθονες
νταντέλες, που γαρνίρουνε τα σκόρπια σύγνεφα
κει πέρα στην ανατολή. Της νύχτας τα καντήλια
απόσβησαν κι αυγή περίχαρη νυχοπατάει
στις αχνιστές βουνοκορφές: Πρέπει ή να φύγω
και να ‘χω ζωή, ή να μείνω εδώ και να πεθάνω.»
William Shakespeare “Romeo and Juliet” (1594-1595)
Μετάφραση Βασίλη Ρώτα
Δυτική Ευρώπη, τέλη 11ου αιώνα-12ος αιώνας.
Οι άρχοντες είναι υποτελείς στο βασιλιά,
ενώ ο Πάπας ασκεί καταλυτικό ρόλο στην πολιτική, οικονομική και πνευματική ζωή.
Ο κοινωνικός ρόλος της γυναίκας περιορίζεται στο να γεννά παιδιά, κατά προτίμηση αγόρια.
Ο γάμος της προκαθορίζεται βάσει οικογενειακού συμφέροντος,
ενώ κατά τη διάρκειά του πέφτει συχνά θύμα της βίας του συζύγου της,
όταν αυτός δεν λείπει στον πόλεμο.
Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες ο έρωτας είναι απρόσιτος και για τα δυο φύλα
και σίγουρα μπορεί να νοηθεί μόνο εκτός γάμου.
Κατεβαίνοντας στην Οξιτανία, η κατάσταση είναι λιγότερο ασφυκτική:
(http://www.parc-grands-causses.fr/upload/cartocc.jpg)
Οξιτανία: Περιελάμβανε τη σημερινή Νότια Γαλλία,
την κοιλάδα του Αράν της Καταλονίας και ένα κομμάτι της Βορειοδυτικής Ιταλίας.
-Η περιοχή είναι χωρισμένη σε φέουδα διοικούμενα από την τοπική αριστοκρατία,
που δεν είναι υποτελής στο Φράγκο βασιλιά του βορρά.
Γι’ αυτό και η γλώσσα που ομιλείται είναι η τοπική εξέλιξη της λατινικής (langue d’ oc),
η οποία διαφέρει από τα βόρεια γαλλικά (langue d’ oil) που επηρεάστηκαν από τα φράγκικα (γερμανικά).
-Ο πάπας δεν έχει επιρροή στα εκκλησιαστικά θέματα,
καθώς οι επίσκοποι είναι μέλη της ντόπιας άρχουσας τάξης.
-Χάρη στην κείμενη νομοθεσία (κώδικες Ιουστινιανού και Θεοδοσίου)
οι γυναίκες διατηρούν κάποια προσωπική περιουσία,
ενώ συχνά, λόγω της μακράς απουσίας του συζύγου στις σταυροφορίες, ασκούν στη θέση του εξουσία.
-Ο κελτορωμαϊκός πολιτισμός της Οξιτανίας
με τη σφραγίδα και των Ελλήνων που είχαν αποικίσει από παλιά πόλεις της,
δέχεται την επίδραση των Αράβων της Ισπανίας, οι οποίοι πέρα από τις επιστήμες,
μελετούν φιλοσοφία (Αριστοτέλη, Νεοπλατωνικούς και Γνωστικιστές)
και κυρίως, γράφουν ερωτική ποίηση με την οποία εξυμνούν τη γυναίκα.
Επίσης, στην περιοχή κάνει θραύση μια χριστιανική αίρεση γνωστικιστικής προέλευσης, οι Καθαροί,
που αμφισβητούν το κοινωνικό και εκκλησιαστικό κατεστημένο, βλέπουν θετικά τη γυναίκα
και προσδοκούν μέσω του ασκητισμού και της περιφρόνησης της ύλης
να κατακτήσουν τη γνώση και τη σωτηρία.
(http://paulthetroubadour.com/troubadour_with_gathering.jpg)
Μέσα σ’ αυτό το φιλελεύθερο κλίμα του θερμού νότου
συμβαίνει, λοιπόν, κάτι πρωτοφανές:
Σε μια εποχή που η σκέψη και η γλώσσα υπαγορευόταν απόλυτα από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία,
σε μια καθαρά μισογυνική εποχή,
θα γραφτεί ποίηση στα οξιτανικά που θα διεκδικεί την ελευθερία στον έρωτα!
Στις αριστοκρατικές αυλές, όπως της Ελεωνόρας της Ακουιτανίας (μητέρας του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου)
οι περίφημοι τροβαδούροι (<trobar=βρίσκω, συνθέτω)
εξυμνούν τη δέσποινά τους υποσχόμενοι αιώνια πίστη και αφοσίωση
προσδοκώντας την καρδιά της ή έστω την εύνοιά της για την κοινωνική τους άνοδο.
Μάλιστα, τον 13ο αιώνα και κάτω από τη σφοδρή αντίδραση της Εκκλησίας
η γυναίκα θα εξιδανικευτεί σε τέτοιο σημείο που θα θυμίζει την Παναγία!
Η εξιδανίκευση αυτή ίσως να σχετίζεται και με ένα άλλο φαινόμενο
που λαμβάνει χώρα την εποχή των σταυροφοριών:
Η Αιγυπτιακή θεά Ίσις (η μεγάλη, φιλεύσπλαχνη μητέρα του Ώρου),
η λατρεία της οποίας είχε διαδοθεί μέσω των Ελλήνων και των Ρωμαίων σε όλη τη Μεσόγειο,
τον 5ο αιώνα μ.Χ ταυτίστηκε με την Παναγία από τον επίσκοπο της Αλεξανδρείας Κύριλλο,
λόγω αρκετών ομοιοτήτων των δυο ιερών προσώπων.
Από τότε άρχισαν να χτίζονται ναοί για την Παναγία στη θέση παλιών ιερών της Ίσιδας,
ενώ πολλοί συμβολισμοί και εικονογραφικά χαρακτηριστικά της Ίσιδας
(π.χ σοφία, σελήνη, αστέρια, μπλε ή κόκκινος χιτώνας, κορώνα στο κεφάλι,
μητέρα καθιστή σε θρόνο με το παιδί στα πόδια της)
αναγνωρίζονταν πλέον ως χαρακτηριστικά της Παναγίας.
Γυρνώντας, λοιπόν, οι σταυροφόροι από την ανατολική Μεσόγειο τον 11ο-13ο αιώνα
κουβαλούν στις αποσκευές τους αγαλματίδια και εικόνες γνωστές ως Μαύρες Μαντόνες,
όπου η Παναγία απεικονίζεται μαύρη,
όπως η Ίσις, που ως θεά της γονιμότητας συνδεόταν με το μαύρο εύφορο χώμα.
Την ίδια δε εποχή παρατηρείται περιέργως
η απόδοση στην Παναγία του τίτλου «βασίλισσα των ουρανών» (Regina Coeli), που είχε η Ίσις,
και η εξύψωση του ρόλου της στην Καθολική Εκκλησία
σε τέτοιο βαθμό, που οδήγησε σταδιακά τους πιστούς σε μια ανεπίσημη Μαριολατρία.
(http://farm1.staticflickr.com/119/315876919_a8778ed27d_z.jpg?zz=1)
Η Μαύρη Μαντόνα του Częstochowa (Πολωνία), 13ος-14ος αιώνας
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον δεν είναι, λοιπόν, περίεργο
που δίπλα στους τροβαδούρους ποικίλης κοινωνικής προέλευσης,
για πρώτη φορά στη χριστιανική Ευρώπη
κάποιες γυναίκες αριστοκράτισσες θα βρουν το θάρρος να γράψουν κοσμική ποίηση!
Είναι οι περίφημες trobairitz, όπως η Castelloza και η Βeatriz de Dia,
που μιλούν άμεσα για τα πάθη και τους απρόσιτους έρωτές τους
από μια βαθιά ανάγκη προσωπικής έκφρασης.
http://www.youtube.com/watch?v=4NACeUqS2D4&feature=related
Η αντίδραση της Παπικής Εκκλησίας, βέβαια, δεν θα αργήσει να υπάρξει.
Με αφορμή την εξάλειψη της αίρεσης των Καθαρών
ο Πάπας Ιννοκέντιος Γ’ οργανώνει το 1209 τη Σταυροφορία κατά των Αλβιγήνων (=κάτοικοι του Albi),
με κύριο στόχο την υποταγή της Οξιτανίας στους Φράγκους.
Μέσα σε τριάντα και πλέον χρόνια, χιλιάδες χριστιανοί θα θανατωθούν,
μεταξύ των οποίων τροβαδούροι, Καθαροί και ευγενείς που τους προστάτευαν,
ενώ οι γυναίκες ευγενείς θα αναγκαστούν να παντρευτούν αριστοκράτες στο βορρά
μακριά από την ευνοϊκή γι’ αυτές οξιτανική νομοθεσία.
Μάλιστα, επειδή οι επίσκοποι δυσκολεύονται να ανακρίνουν αιρετικούς
όπως προέβλεπε η απόφαση της Συνόδου του Λατερανού,
τα χρόνια αυτά ιδρύεται για πρώτη φορά ένα ανεξάρτητο εκκλησιαστικό δικαστικό σώμα,
που δεν είναι άλλη από τη διαβόητη Ιερά Εξέταση!
Πάντως, παρά τις σκληρές διώξεις, το ποτάμι δεν μπορούσε να γυρίσει πίσω έτσι απλά.
Η ποίηση των τροβαδούρων είχε ήδη επηρεάσει
τους τρουβέρους του βορρά που έγραφαν επική ποίηση,
τους Γερμανούς minnesinger
και άλλους τραγουδοποιούς στην Ιταλία, την Ισπανία, την Αγγλία και αλλού,
ενώ σχεδόν παράλληλα μ’ αυτούς,
οι Goliardi, κληρικοί που φοιτούν στα πρώτα πανεπιστήμια
που ιδρύονται αυτήν την περίοδο στην Ευρώπη (Μπολόνια, Παρίσι, Οξφόρδη)
ασκούν κριτική στο θρησκευτικό κατεστημένο γράφοντας σε μεσαιωνικά λατινικά
τραγούδια (carmina burana) με περιεχόμενο σατιρικό/ηθικό και συμποτικό,
αλλά και ερωτικά τραγούδια όπου η γυναίκα δεν αντιμετωπίζεται πια σαν απρόσιτη πυργοδέσποινα
αλλά σαν αισθησιακή Αφροδίτη!
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/8/8e/Helo%C3%AFse_et_d%27Ab%C3%A9lard.jpg)
Jean Vignaud «Pierre Abelard and Heloise» (1819)
Ο Αβελάρδος ήταν σπουδαίος Γάλλος φιλόσοφος και ίσως το πιο φωτεινό ακαδημαϊκό πνεύμα του 12ου αιώνα.
Κατά πολλούς υπήρξε ο πρώτος Goliard, καθώς έγραψε ερωτικά τραγούδια για τη μαθήτριά του Ελοΐζα
με την οποία έζησε έναν παθιασμένο, αλλά απαγορευμένο και άδοξο έρωτα.
Για παράδειγμα, μια πολύ δημοφιλής κατηγορία ερωτικού τραγουδιού των τροβαδούρων
(πέρα από λίγα τραγούδια πολιτικής σάτιρας που έγραφαν)
ήταν και τα λεγόμενα τραγούδια της αυγής (alba),
όπου οι δυο παράνομοι εραστές αναγκάζονταν να χωρίσουν την αυγή,
καθώς κινδύνευε η ζωή του άνδρα.
http://www.youtube.com/watch?v=CNBUtL-u0dY
Ε, λοιπόν, τραγούδια της αυγής (tagelied) συνέχισαν να γράφουν και στη Γερμανία.
http://www.youtube.com/watch?v=z_TMqACTmzI
Την ίδια σκηνή του εωθινού χωρισμού περιγράφει τον 16ο αιώνα ο Shakespeare,
όταν χωρίζει την αυγή ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα, γιατί η ζωή του Ρωμαίου κινδυνεύει.
(βλ. το απόσπασμα στην αρχή του αφιερώματος)
Εωθινό χωρισμό παράνομων ερωτευμένων θα βρούμε ακόμα και το 1960
στο τραγούδι «Ξύπνα, αγάπη μου» του Σμυρνιού Κώστα Γιαννίδη, που σπούδασε στη Γερμανία.
http://www.youtube.com/watch?v=7Orego1ZXHE
Σε άλλες παραλλαγές των τραγουδιών αυτών δεν υφίσταται απαραίτητα χωρισμός,
αλλά ο έρωτας παραμένει δυσπρόσιτος γι’ αυτόν που τον επιθυμεί.
Έτσι, στο ακριτικό τραγούδι της αυγής «Μέρα μέρωσε»/ «Τώρα τα πουλιά»,
(τραγουδιέται ακόμα και σήμερα σε κάποιες περιοχές την πρώτη νύχτα του γάμου)
ο πολεμιστής αρνείται να ανταποκριθεί στο πρωινό ξύπνημα της αγαπημένης του,
γιατί είναι εξαντλημένος μετά τις επικίνδυνες αποστολές του αφέντη του.
http://www.youtube.com/watch?v=Q5zZKHi0lsg
Οι μαντινάδες (mattinada), τις οποίες μαθαίνουν οι Κρητικοί από τους Βενετούς τον 15ο αιώνα,
τραγουδιούνται την αυγή κάτω από το παράθυρο της δυσπρόσιτης αγαπημένης τους.
Και η γνωστή γρεκάνικη mattinata «Καληνύφτα»,
την οποία γράφει τον 19ο αιώνα ο Vito Domenico Palumbo στο χωριό Καλημέρα της Κάτω Ιταλίας
μιλά για τον ανεκπλήρωτο έρωτα ενός άνδρα
που περίμενε μάταια τη νύχτα κάτω από το παράθυρο της αγαπημένης του…
http://vimeo.com/18965127
Ίσως τελικά να μην έχουν άδικο όσοι μελετητές υποστηρίζουν πως
η Αναγέννηση δεν ξεκίνησε ξαφνικά τον 14ο αιώνα
με την οικονομική ισχυροποίηση των δυτικοευρωπαϊκών κρατών
αλλά πολύ νωρίτερα, τον 12ο αιώνα
(στη βυζαντινή αυτοκρατορία ίσως και νωρίτερα, τον 9ο-10ο αιώνα)
με τη συστηματική μελέτη και αντιγραφή της αρχαίας κλασικής λογοτεχνίας
από τους Βυζαντινούς λόγιους και μοναχούς
και τη μετάφραση και αξιοποίηση αρχαιοελληνικών συγγραμμάτων
(φιλοσοφίας, μαθηματικών, ιατρικής και χημείας)
από τους Άραβες της Ισπανίας,
που μοιραία απελευθέρωσαν τη σκέψη και την έκφραση.
Έτσι, δεν είναι τυχαίο ότι την εποχή αυτή ιδρύονται τα πρώτα πανεπιστήμια,
ενώ αναπτύσσεται σχεδόν σε όλη την Ευρώπη
κοσμική λογοτεχνία και μάλιστα στη λαϊκή ομιλούμενη γλώσσα.
Μετά από αρκετούς αιώνες, η προσοχή είχε στραφεί και πάλι στον άνθρωπο:
στη γνώση, στους έρωτες, στα πάθη και στα ηρωικά κατορθώματά του.
Παρεμπιπτόντως,
δυο άλλες πολιτιστικές επιδράσεις των Αράβων στον ευρωπαϊκό πολιτισμό κατά το Μεσαίωνα
ήταν και οι ακόλουθες:
Ενώ η επίσημη Εκκλησία διαχρονικά θεωρούσε θαυματουργά τα εικονιζόμενα ιερά πρόσωπα
και τις εικόνες τους ως μέσο πνευματικής επικοινωνίας των πιστών μ’ αυτά,
στην πράξη οι πιστοί
στις μεν δυτικές βυζαντινές επαρχίες διέκριναν τις ίδιες τις εικόνες σε θαυματουργές ή μη
αποδίδοντας τους μαγικές ιδιότητες κατά τα ειδωλολατρικά πρότυπα,
στις δε ανατολικές επαρχίες της Μ. Ασίας
επηρεασμένοι από τις γνωστικιστικές αιρέσεις αποδοκίμαζαν τη λατρεία των εικόνων συνολικά.
Όταν, λοιπόν, κατά τον 8ο αιώνα οι ανατολικές επαρχίες
ήρθαν σ’ επαφή και με τους Άραβες και τις ανεικονικές τους αντιλήψεις,
ξέσπασε μια πρωτοφανής θεολογική, κοινωνική και πρωτίστως, πολιτισμική σύγκρουση
που δίχασε τους Βυζαντινούς για ενάμιση περίπου αιώνα και έμεινε στην Ιστορία γνωστή ως Εικονομαχία.
Από την άλλη, την ίδια περίπου εποχή
η αστρολογία, που είχε εκδιωχθεί κακήν κακώς από την Εκκλησία
από τα πρώτα χρόνια καθιέρωσης του χριστιανισμού ως επίσημης θρησκείας,
επανέκαμψε θριαμβευτικά στην Ευρώπη
μέσα από τις επαφές με τους Άραβες και τους Εβραίους, που συνέχιζαν τη μελέτη της.
Γνώρισε δε τέτοια διάδοση, ώστε σιγά-σιγά τρύπωσαν στην εκκλησιαστική τέχνη
(γλυπτική, τοιχογραφίες, βιτρό, εικόνες χειρογράφων κλπ)
της Γαλλίας, της Ισπανίας, της Αγγλίας, της Ιταλίας και της βυζαντινής αυτοκρατορίας
ποικίλα αστρολογικά σύμβολα, αλλά εκχριστιανισμένα:
Ο ήλιος συμβόλιζε πλέον τον Χριστό, η σελήνη την Παναγία
και τα ζώδια τους δώδεκα μήνες του χρόνου!
(http://4.bp.blogspot.com/-pc6XwqpnGgY/TmXckgnnpOI/AAAAAAAAACc/y0eaU8JAMZw/s1600/DSC01563-1.jpg)
Ζωδιακός κύκλος στον πρόναο του ναού των Παμμεγίστων Ταξιαρχών στις Μηλιές του Πηλίου (1741)
ακολουθεί τη μεσαιωνική παράδοση των αστρολογικών συμβόλων στη βυζαντινή τοιχογράφηση.
Σημειωτέον ότι ο ναός που είναι αφιερωμένος στους αγγελιοφόρους και ψυχοπομπούς Αρχαγγέλους
χτίστηκε πάνω στα ερείπια αρχαίου ναού αφιερωμένου στον αγγελιοφόρο και ψυχοπομπό Ερμή!
Δια μέσου των αιώνων βλέπουμε, λοιπόν, να επαναλαμβάνεται η ίδια ιστορία:
Παγανιστικά και χριστιανικά στοιχεία,
πολιτιστικά λιθαράκια διαφορετικών εθνοτήτων και διαφορετικών περιόδων
συντίθενται ξανά και ξανά, για να φτιάξουν καινούργια οικοδομήματα
και να εκφράσουν τις ανησυχίες, τους καημούς και τις σκέψεις
των ανθρώπων κάθε εποχής.
Και κάθε φορά επιβεβαιώνεται
ότι η ανθρώπινη σκέψη δεν διακόπτεται ούτε ξεκινά από την αρχή,
ανεξάρτητα από τις κοινωνικές αντιδράσεις ή τα απρόσμενα ιστορικά γεγονότα.
Συνεχίζει την πορεία της
όπως και ο ταξιδιώτης που συνεχίζει το αέναο ταξίδι του
αλιεύοντας ό,τι σημαντικό βρίσκει μπροστά του,
ρίχνοντας ταυτόχρονα κλεφτές ματιές στους σημαντικούς σταθμούς που άφησε πίσω του…
ΥΓ. Μια άλλη γνωστικιστική αίρεση, παρόμοια μ’ αυτήν των Καθαρών της Οξιτανίας,
που έκανε θραύση στη βυζαντινή Μικρά Ασία από τον 4ο-5ο αιώνα μ.Χ.,
ήταν οι Αθίγγανοι (<α+θιγγάνω= αγγίζω),
στους οποίους προσχώρησαν πολλοί Ρομά που μετανάστευσαν τον 11ο αιώνα από τη Βόρεια Ινδία.
Προϊόντος του χρόνου, ο κόσμος ταύτισε τους Ρομά με τους οπαδούς της αίρεσης
και τους αποκαλούσε όλους αδιακρίτως «αθίγγανους» ή «ατσίγγανους» ή «τσιγγάνους».
Αργότερα, τη λέξη δανείστηκαν οι Τούρκοι (çingene) προσθέτοντας σ’ αυτήν την έννοια του φιλάργυρου.
Μ’ αυτήν τη νέα έννοια την δανειστήκαμε απ’ αυτούς και πλάσαμε τη λέξη «τσιγκούνης».
Πηγές:
1. http://fifegeek.com/misc/docs/troubadours.shtml
2. http://en.wikipedia.org/wiki/Trobairitz
3. http://aix1.uottawa.ca/~margirou/Contributions/trobairi.htm
4. https://files.nyu.edu/lga2/public/Troubadours/TroubIndex.html
5. http://www.revradiotowerofsong.org/Troubadours_Geography_Language.htm
6. http://novaonline.nvcc.edu/eli/eng251/amourstudy.htm
7. http://www.alazhar.edu.ps/journal123/attachedFile.asp?seqq1=564
8. http://en.wikipedia.org/wiki/Tagelied
9. http://www.angelfire.com/poetry/the_power_of_words/gender.html
10. http://www.revradiotowerofsong.org/Troubadours3.htm
11. http://www.paradoxplace.com/Church_Stuff/Zodiacs_and_Labours.htm
12. http://www.jstor.org/discover/10.2307/3046435?uid=3738128&uid=2129&uid=2&uid=70&uid=4&sid=21101132825267
13. http://spirituality.knoji.com/the-medieval-year-zodiac-signs-and-labor-of-the-month-first-6-months/
14. http://r-u-sirius.net/main1/index.php/astrologia/eklisia-zodiakos
15. http://ergotelemata.blogspot.gr/2012/04/blog-post_17.html
16. http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_09/08/2009_325152
17. http://www.impantokratoros.gr/katharoi-c.el.aspx
18. http://www.e-zine.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=132
19. http://byzantin-history.blogspot.gr/
20. http://fiestaperpetua.blogspot.gr/2012/07/blog-post.html
21. http://www.24grammata.com/?p=24593
22. http://www.interfaithmarianpilgrimages.com/pages/blackmadonna.html
23. http://campus.udayton.edu/mary/meditations/olmont.htmlhttp://campus.udayton.edu/mary/meditations/olmont.html
24. http://www.ts.mu.edu/content/50/50.3/50.3.5.pdf
25. http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=136143
26. http://invenio.lib.auth.gr/record/107492/files/gri-2008-1686.pdf?version=1
27. http://www.ucm.es/centros/cont/descargas/documento21349.pdf
28. http://www.greenspirit.org.uk/resources/BlackMadonna.shtml
29. http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CF%8E%CE%B4%CE%B7%CF%82_%CE%B2%CF%85%CE%B6%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%AE_%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%AF%CE%B1
30. http://www.ucalgary.ca/applied_history/tutor/endmiddle/bluedot/vernacular.html
31. http://lalei-kairia.blogspot.gr/2011/12/blog-post_03.html
32. http://feltor.wordpress.com/2011/03/18/iconoclasm/
33. http://www.olgakrasanaki.gr/about/57-images-theology
34. Στέλλα Γεωργαλά - Πριοβόλου «Carmina Burana», εκδ. Παπαδήμα
-
Στο κλίμα του προηγούμενου αφιερώματος. ;)
La belle dame sans merci
Η ωραία κυρία χωρίς έλεος
«Συνάντησα μια γυναίκα στα λιβάδια,
Γεμάτη ομορφιά, ένα παιδί νεράιδας:
Τα μαλλιά της ήσαν μακριά, τα πόδια της ήσαν ελαφριά,
Και τα μάτια της ήσαν άγρια.
Την ανέβασα στο άτι μου που περπατούσε
Και τίποτ’ άλλο δεν είδα όλη μέρα.
Στα πλάγια έγερνε, και τραγουδούσε
Τραγούδια από αερικά φτιαγμένα.
Έφτιαξα ένα στεφάνι για το κεφάλι της,
Και βραχιόλια και μια ζώνη ακόμα, όλα ευωδιαστά.
Με κοίταξε λες κι έκανε έρωτα,
Και αναστέναζε γλυκά
Μου βρήκε ρίζες γλυκιάς νοστιμιάς,
Και άγριο μέλι, και μάννα δροσερό
Και σίγουρα σε παράξενη γλώσσα είπε,
«Αληθινά σε αγαπώ!»
Με πήρε στην ξωτική σπηλιά της,
Και εκεί ατενίζοντας βαθιά αναστέναξε,
Και εκεί έκλεισα τα άγρια, θλιμμένα της μάτια
Φιλώντας την για να κοιμηθεί..»
Από την μπαλάντα του John Keats “ La Belle Dame Sans Merci” (1819)
(http://25.media.tumblr.com/tumblr_m6yf6h5Htp1qiletdo1_1280.jpg)
Frank Cadogan Cowper «La Belle Dame Sans Merci», 1926
http://www.youtube.com/watch?v=Za8I78YkzqY
Η μπαλάντα του Keats έχει ως θέμα
την τραγική ερωτική ιστορία ενός άσημου μοναχικού ιππότη
που σαγηνεύτηκε από τη ματιά μίας μυστηριώδους γυναίκας που ήταν νεράιδα.
Η μοιραία γυναίκα του υποσχέθηκε αιώνια αγάπη, όμως η υπόσχεσή της ήταν απατηλή.
Τον υπνώτισε και όταν αυτός ξύπνησε, η ίδια είχε απλά εξαφανισθεί...
Ο συντετριμμένος ιππότης περιπλανιέται σ' ένα έρημο τοπίο και μας διηγείται την ιστορία.
Το ποίημα γράφτηκε τον Απρίλιο του 1819,
τη χρονιά που παράλληλα με τα οικονομικά του προβλήματα,
ο ποιητής είχε τα πρώτα συμπτώματα της φυματίωσης
και ο έρωτάς του με την αγαπημένη του Φάνι Μπράουν φαινόταν πια καταδικασμένος…
Λίγους μήνες μετά της έγραφε:
«... My love has made me selfish. I cannot exist without you.
I am forgetful of everything but seeing you again.
Μy Life seems to stop there. I see no further.
You have absorb'd me.
I have a sensation at the present moment as though I was dissolving.
I should be exquisitely miserable without the hope of soon seeing you.
I should be afraid to separate myself far from you.
My sweet Fanny, will your heart never change? My love, will it?
I have no limit now to my love...
I have been astonished that Men could die Martyrs for religion.
I have shuddered at it. I shudder no more.
I could be martyr'd for my Religion.
Love is my religion. I could die for that.
I could die for you.
My Creed is Love and you are its only tenet.
You have ravish'd me away by a Power I cannot resist;
and yet I could resist till I saw you;
and even since I have seen you
I have endeavoured often to reason against the reasons of my Love.
I can do that no more--the pain would be too great.
My love is selfish. I cannot breathe without you.
Yours for ever»
Δυο χρόνια μετά ο John Keats πέθανε σε ηλικία μόλις 25 ετών.
ΥΓ. Ολόκληρο το ποίημα θα το βρείτε εδώ: http://fairysmoke.blogspot.gr/2006_11_01_archive.html
και σχολιασμένο στα ελληνικά εδώ:
http://www.pcstospiti.gr/ermis/index.php/component/content/article/87-2011-02-28-11-49-57/6220--la-belle-dame-sans-merci
-
Όταν ο Χρόνος και η Φύση πάνε κόντρα στην ακόρεστη αναλγησία του ανθρώπου...
Αρχή του παραμυθιού.
Καλό μεσημέρι στην αφεντιά σας. :D
Οι δώδεκα μήνες
«Κάποτε, ζούσε μια μητέρα που είχε δύο κόρες.
Το ένα ήταν το δικό της παιδί, το άλλο η θετή κόρη της. Τη δεύτερη τη μισούσε θανάσιμα.
Ο μόνος λόγος ήταν ότι η Marusa, η θετή κόρη,
ήταν πιο όμορφη από την κόρη της Holena και είχε μια πολύ ευγενική ψυχή.
Έτσι την υποχρέωνε να κάνει όλες τις δουλειές του σπιτιού,
ενώ η Holena περνούσε το χρόνο της, στολίζοντας τον εαυτό της.
Όταν έφθασε ο καιρός για να παντρευτούν τα κορίτσια,
η κακιά μητριά σκέφτηκε ότι τα παλικάρια θα κοιτούσαν την Marusa και όχι τη Holena.
Από τη στιγμή εκείνη η μητριά και η κόρη της, συνεχώς,
σχεδίαζαν πώς θα απαλλαγούν από τη Marusa.
Μια μέρα-ήταν στα μέσα του Ιανουαρίου- η Holena διέταξε την αδελφή της
να της φέρει μερικές βιολέτες από το δάσος.
Τι να κάνει, λοιπόν και αυτή, πήρε το δρόμο για το δάσος
και περιπλανήθηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα, υποφέροντας από την πείνα και το κρύο.
Επιτέλους, μετά από ώρες, είδε ένα φως στο βάθος.
Μια μεγάλη φωτιά έκαιγε, στην κορυφή του βουνού
και δώδεκα άνδρες συνεδρίαζαν γύρω από αυτήν.
Ήταν οι δώδεκα μήνες.
(http://www.fotothing.com/photos/201/201109e3189930a0d69c1168bbce0297.jpg)
Οι δώδεκα μήνες του χρόνου δια χειρός Γ. Τσαρούχη:
http://www.youtube.com/watch?v=DRW5D_sDReU
Τρομοκρατημένη, στάθηκε μπροστά τους και είπε:
«Σας παρακαλώ, κύριοι, επιτρέψτε μου να ζεστάνω τα χέρια μου στη φωτιά».
Ο γηραιότερος όλων, ο Μεγάλος Ιανουάριος κούνησε το κεφάλι του και ρώτησε:
- Γιατί ήρθες εδώ, αγαπητό κοριτσάκι μου; Τι ψάχνεις;
- Ψάχνω για βιολέτες, απάντησε η Marusa.
- Δεν είναι ώρα να ψάχνεις για βιολέτες, γιατί τα πάντα είναι καλυμμένα με χιόνι,
απάντησε ο Μεγάλος Ιανουάριος.
- Ναι, ξέρω. Αλλά η Holena η αδερφή μου και η μητριά μου
είπαν ότι πρέπει να τους φέρω μερικές βιολέτες από το δάσος, αλλιώς θα με σκοτώσουν.
Πείτε μου, παρακαλώ, πού μπορώ να βρω.
Ο Μεγάλος Ιανουάριος σηκώθηκε
και πήγε σε έναν από τους νεότερους μήνες, στο Μάρτιο, και τον διέταξε να φέρει την άνοιξη.
Μετά από λίγο το χιόνι άρχισε να λιώνει, τα δέντρα άρχισαν να ανθίζουν
και το έδαφος να καλύπτεται από χόρτα και πορφυρά μπουμπούκια.
Ήταν άνοιξη και οι βιολέτες μοσκοβολούσαν.
- Γρήγορα, Marusa, μάζεψε τα λουλούδια σου, διέταξε ο Μάρτιος.
Η Marusa ευχαρίστησε τους μήνες με όλη την καρδιά της
και επέστρεψε χαρούμενη στο σπίτι.
Η Holena και η μητριά δεν πίστευαν στα μάτια τους
και ρώτησαν τη Marusa πού μπορούσαν να βρουν και άλλες βιολέτες.
Η Marusa τους διηγήθηκε τι συνέβη και έμειναν με ανοιχτό το στόμα.
Την άλλη μέρα, η Holena διέταξε στην αδελφή της να της φέρει μερικές φράουλες.
Τι να κάνει και η καημένη η Marusa πήγε στο δάσος και ξαναβρήκε τους δώδεκα μήνες.
Τους παρακάλεσε να την ξαναβοηθήσουν.
Τότε ο Μεγάλος Ιανουάριος διέταξε τον Ιούνιο να φέρει το καλοκαίρι.
Σε λίγο το χιόνι έλιωσε και τα πάντα γύρω μύριζαν καλοκαίρι.
- Γρήγορα Marusa, μάζεψε τις φράουλες, διέταξε ο Ιούνιος.
Για άλλη μια φορά τους ευχαρίστησε και χαρούμενη γύρισε στο σπίτι.
Η Holena και η μητριά αναρωτήθηκαν πάλι
πώς τα κατάφερε η Marusa να βρει φράουλες μες στο χειμώνα..
Εκείνη με τη σειρά της τις είπε ότι τη βοήθησαν και πάλι οι δώδεκα μήνες.
Την τρίτη μέρα, η Holena ζήτησε από τη Marusa να της φέρει κόκκινα μήλα.
Μια και δυο, πήρε και πάλι το δρόμο για τους δώδεκα μήνες
και ζήτησε να τη βοηθήσουν άλλη μια φορά.
Ο Μεγάλος Ιανουάριος ζήτησε από το Σεπτέμβριο να φέρει το φθινόπωρο,
για να μαζέψει το κορίτσι τα μήλα.
Έτσι και έγινε και αφού τους ευχαρίστησε,
επέστρεψε στο σπίτι, έχοντας στην ποδιά της δύο κατακόκκινα μήλα.
Η Holena και η μητριά αναρωτήθηκαν πάλι, όταν είδαν τη Marusa φέρνοντας τα μήλα, πώς τα κατάφερε.
Εκείνη τους είπε για τους δώδεκα μήνες και τη βοήθεια που της έδωσαν.
Άπληστες, καθώς, ήταν και οι δυο,
αποφάσισαν να πάνε να βρουν οι ίδιες τους δώδεκα μήνες και να πάρουν περισσότερα μήλα.
Όταν κατάφεραν να τους βρουν ψηλά στο βουνό,
τους μίλησαν πολύ άσχημα και απαίτησαν να δώσουν σ’ αυτές τα μήλα.
Τότε ο Μεγάλος Ιανουάριος δυνάμωσε τόσο πολύ το κρύο,
ώσπου μάνα και κόρη πάγωσαν και πέθαναν.
Η Marusa προσευχόταν όλο το βράδυ, μάταια όμως.
Ούτε η μητριά της, ούτε η αδελφή της ήρθαν ποτέ πίσω.
Παντρεύτηκε έναν καλό άντρα και οι δύο έζησαν καλά κι εμείς καλύτερα.»
Παραμύθι από την Τσεχία
-
Mια γλυκιά καληνύχτα και λίγες πασχαλιές... :D
Πασχαλιές μέσα από τη νεκρή γη
«Ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός,
γεννώντας μες απ’ την πεθαμένη γη τις πασχαλιές,
σμίγοντας θύμηση κι επιθυμία,
ταράζοντας με τη βροχή της άνοιξης ρίζες οκνές.
Ο χειμώνας μας ζέσταινε,
σκεπάζοντας τη γη με το χιόνι της λησμονιάς,
Θρέφοντας λίγη ζωή μ’ απόξερους βολβούς.
Το καλοκαίρι μας ξάφνισε καθώς ήρθε
πάνω απ’ το Σταρνμπέργκερζε
με μια μπόρα• σταματήσαμε στις κολόνες,
και προχωρήσαμε στη λιακάδα, ως το Χόφγκαρτεν…»
Από την «Έρημη χώρα» του T.S.Elliot
(http://4.bp.blogspot.com/_gmYfYBJb_Xk/SFWeqCtscZI/AAAAAAAAAFE/3JrjwHROQdk/s320/ManosManh.jpg)
«Ο τίτλος του έργου, μου βγήκε
μέσα από το δεύτερο στίχο της Έρημης Χώρας του Έλιοτ,
που πρωτογνώρισα το 1943 στη θαυμαστή μετάφραση του Γιώργου Σεφέρη.
Ήμουν δεκαοχτώ χρονώ και ως τα είκοσί μου, που τελείωσε ο πόλεμος,
ανακάλυπτα την Μεσόγειο, τον Ήλιο, τον Χριστό, την Ελλάδα και τα Ρεμπέτικα.
Κάτι περίεργες και πρωτοφανέρωτες για μένα μελωδίες,
μου κινήσαν την προσοχή και με φέρανε σε περιοχές πιο αυστηρές και πιο αληθινές.
Μπήκα μέσα σε μικρά μαγαζιά, απίθανα κρυμμένα κι απλησίαστα, σε χώρους μυσταγωγικούς,
με κείνη την τολμηρή αστοχασιά της νεότητας,
μαγεμένος από τα γυάλινα κεντήματα των μπουζουκιών,
από τον επίμονο και διαπεραστικό ήχο του μπαγλαμά,
θαμπωμένος από το μεγαλείο και τη βαθύτητα των μελωδικών φράσεων, ξένος, μικρός κι αδύναμος,
πίστεψα με μιας πως το τραγούδι αυτό που άκουγα,
ήταν δικιά μου, μια ολότελα δικιά μου υπόθεση…
Σήμερα, ύστερα από είκοσι χρόνια, σαν προσευχή,
θέλησα να κάμω αυτόν τον δίσκο
και νομίζω πως πέτυχα να ξαναζωντανέψω όλο εκείνο το μελωδικό υλικό,
που χρόνια τώρα διατηρούσα μέσα μου
και συγχρόνως να εκφράσω όλη την εφηβική ευαισθησία ενός Νέου Έλληνα με παράδοση,
μαζί με κείνη τη λεπτή κι ανοιξιάτικη θρησκευτική ατμόσφαιρα του Επιταφίου.
Μαζί κι ο Έλιοτ με τον Τσαρούχη, που ζωγράφισε το εξώφυλλο,
συνθέτουν την αληθινή νεανική μου ευαισθησία
και ζωγραφίζουν μ όλες τις αποχρώσεις μια λιτανεία από εντατικές στιγμές.
http://www.youtube.com/watch?v=wVbf4HFr5fk&feature=relmfu
Η φιλοδοξία μου ήταν να φτιάξω ένα έργο, για όλους τους αληθινούς Νέους.
Για τους γενναίους, τους ελεύθερους και δυνατούς,
όπως θα έλεγε ο Εγγονόπουλος την εποχή εκείνη».
Μάνος Χατζιδάκις
-
Μάνος Χατζιδάκις
The Harmonica and The Waltz
http://www.youtube.com/watch?v=HWB8PqTKclI&feature=related
(http://1.bp.blogspot.com/-d9fF3nU-HZk/TqFwccD8nZI/AAAAAAAAADM/l8FfJE6MbIg/s400/DSCF2710%2B%25281%2529.JPG)
"Ν' ακούγεται από μακριά μια φυσαρμόνικα
και να χαμογελάει μια γλάστρα στο μπαλκόνι
αχνά μες στο ψιλόβροχο να ξημερώνει Κυριακή
Το χώμα να μυρίζει γειτονιά
και ο ταμπλάς ξεροψημένο σάμαλι
ένας χαρταετός να υψώνεται πάνω απ' τα κάστρα.
Νωχελικά να κατεβαίνεις την Αριστοτέλους
να κάθεσαι σε καφενείο της παραλίας
πίσω απ' τα τζάμια να ρουφάς
αργά, πολύ αργά τον τούρκικο
και να καπνίζεις ένα, δύο, τρία τσιγάρα
με τον καπνό να σε τυλίγει σαν ομίχλη
κοιτάζοντας τα ψαροκάικα και πιο βαθιά τη θάλασσα.
Ν' ακούγεται από μακριά μια φυσαρμόνικα
χρώματα σκοτεινά να αναδύονται στο φως,
να ονειρεύεσαι ταξίδια.
Τόλης Νικηφόρου
Από τη συλλογή "Μυστικά και θαύματα ο ανεξερεύνητος λόγος της ουτοπίας" (2007)
-
Kαι μια τρίτη μελωδία του Χατζηδάκη, αυτή τη φορά πλαισιωμένη με πίνακες του Αλέκου Φασιανού.
Κάτω από το βιντεάκι υπάρχει και ένα ενδιαφέρον κείμενο του ζωγράφου για την τρέχουσα κατάσταση.
Μάνος Χατζηδάκις
To τραγούδι της Ευρυδίκης
http://www.youtube.com/watch?v=ocPdcP_I4H8&feature=related
(http://www.slap.gr/wp-content/uploads/fassianos_small.jpg)
-
Eπειδή με τις πτήσεις δεν τα πήγα καλά, αλλάζω κατηγορία:
Κουτσομπολιό ή κοινωνική κριτική ;D ;D ;D
Η Βασιλικούδα
Βρισκόμαστε στο 1920-1923 στο χωριό Τουκμάκι (σήμερα Μεταξάδες),
δυτικά του Διδυμοτείχου.
Ο δήμαρχος Ιωάννης Μαντάς ή Μαντούδης είχε παντρευτεί 3 φορές.
Η πρώτη γυναίκα του πέθανε.
Η δεύτερη πέθανε κι αυτή.
Την τρίτη του γυναίκα, τη Θοδώρα, τη χώρισε…
…γιατί γνώρισε τη Βασιλική Μπακαλούδη-Καλαϊτζή.
Μία ήταν η Βασιλικούδα του.
Τρία παιδιά έκαναν μαζί, τα οποία και αναγνώρισε,
αλλά γάμος μαζί της δεν μπορούσε να γίνει,
αφού ήδη είχε παντρευτεί τρεις φορές.
Έτσι έμειναν μαζί, για να δίνουν τροφή στις κακές γλώσσες του χωριού
μέχρι που έγιναν τραγούδι.
Αμέ… ;)
http://www.youtube.com/watch?v=vHdbHoiFz-k&feature=related
(http://3.bp.blogspot.com/_8Qn1ApMGCoY/SzCN3ygtrII/AAAAAAAAApo/Q3slzOQnxCI/s640/%CE%A8%CE%B7%CF%86%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%824.JPG)
Η περίφημη Βασιλ'κούδα, ο Δήμαρχος Γιάννης Μαντάς
και ο εγγονός τους Ιωάννης Μαντούδης του Χρήστου
Στο Τουκμάκι στ΄ς Μεταξάδες
Γιάννης δήμαρχος
άιντε Βασιλικούδα μ'
Γιάννης δήμαρχος
Γιάννης έχει τρεις γυναίκις
κι άλλην αγαπά
άιντε Βασιλικούδα μ'
κι άλλην αγαπά
Θα χουρίσει τη Θουδώρα
θα πάρ΄τη Βασιλ΄κή
άιντε Βασιλικούδα μ'
θα πάρ΄τη Βασιλ΄κή
Μάνα της την ουρμηνεύει, την παρακαλεί
άιντε Βασιλικούδα μ'
Μην τουν παίρ'ς πιδί μ' του Γιάννη
του Γιάνν' του χουβαρντά
-
Και μια που αναφέρθηκα στο γυναικά δήμαρχο, θυμήθηκα έναν άλλο μεγάλο γυναικά του αιώνα που μας πέρασε.
Όταν γνώρισε τον πραγματικό έρωτα, η ζωή του πλέον όδευε προς την αυτοκαταστροφή χωρίς επιστροφή.
Η ώρα είναι περασμένη, οπότε ελπίζω να μου επιτραπεί να παραθέσω
ένα μικρό βιντεάκι με τους πίνακες του
(δεν περιλαμβάνει μόνο τα γυμνά, αν και μ' αυτά προκάλεσε περισσότερο την κοινή γνώμη)
και πληροφορίες για τη ζωή του.
Amedeo Clemente Modigliani
Ο καταραμένος (maudit) ζωγράφος
http://www.youtube.com/watch?v=dIG91_LoXxc&feature=related
(http://4.bp.blogspot.com/_ScR9Ry9JwrY/TTA-agSff5I/AAAAAAAABOc/g8IwBhDvKQs/s1600/250px-Amedeo_Modigliani_Photo.jpg)
Amedeo Clemente Modigliani, (12 Ιουλίου 1884 – 24 Ιανουαρίου 1920)
-
Ως και τα αστέρια του ουρανού
«Ως και τ' αστέρια του ουρανού κι εκείνα τα φοβούμαι,
να μην μας μαρτυρήσουνε την ώρα που μιλούμε».
http://www.youtube.com/watch?v=iJj9HsmGA2A
(http://vertigo.pblogs.gr/files/f/341772-moon4.jpg)
«Η αλήθεια έχει φωνή και φωνάζει
- κι αν τείνει κανείς ευήκοον ους, την ακούει.
Προ αυτού του κινδύνου επιστρατεύονται πάντα όπλα εξαιρετικής αποτελεσματικότητας:
η φασαρία της προπαγάνδας και η σιωπή της ερήμου.
Και τα δύο αφήνουν την αλήθεια φωνή βοώσα εις ώτα μη ακουόντων
- την καθιστούν ακίνδυνη για την εξουσία
(διότι «η αλήθεια είναι επαναστατική»).
Κι αν, τέλος πάντων, κάποιοι την ακούνε,
όσο είναι λίγοι, όσο δεν μπορούν να κάνουν τη διαφορά,
μικρό το κακό,
μικρό το κακό όσον παραμένει ανίσχυρο το καλό….
….Απ’ όταν αυτή η κρίση ξέσπασε,
ο πολιτισμός της εργασίας σε όλες τις ευρωπαϊκές κοινωνίες υποχώρησε,
σε άλλες περισσότερο, σε άλλες λιγότερο
και σε ορισμένες συνετρίβη…
….Είναι φανερό ότι η κρίση είναι εργαλείο
για την αναδόμηση της Ευρώπης (ας περιορισθούμε σε αυτήν)
εις όσα αφορούν την εργασία και τον πλούτο
- τον τρόπο παραγωγής του και τη νομή του.
Τα λοιπά είναι φασαρία.
…Αυτή θέλουν να είναι η Ευρώπη του μέλλοντος!
η Ευρώπη των περιφερειών κι όχι των κρατών!
των πληθυσμών κι όχι των εθνών!
των μαζών κι όχι των λαών!
μια καφκική Ευρώπη σκλαβιάς και γκέτο...
Προσωπικώς, αν θέλετε τη γνώμη μου,
δεν πιστεύω ότι εν τέλει κάτι τέτοιο θα συμβεί και θα σταθεροποιηθεί.
Θα πρόκειται για ιστορικό ανακόλουθο...
Τι να κάνουμε;
Ο άνθρωπος είναι προορισμένος να φτάσει στα άστρα...»
Αποσπάσματα από το σημερινό άρθρο του Στάθη
http://www.enikos.gr/stathis/78608,Antapokrish_ap’_thn_krish.html (http://www.enikos.gr/stathis/78608,Antapokrish_ap’_thn_krish.html)
-
Ιωάννης Βαρβάκης
Το μαύρο γεράκι του Αιγαίου
«Μαύρο γεράκι μ' έμαθε
ν' ανοίγω τα φτερά μου
κι είναι του ανέμου η οργή,
χαρά στο πέταγμά μου».
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/6/61/Ioannis_varvakis.jpg)
Wladimir Borowikowski «Ιβάν Αντρέγιεβιτς Βαρβάτσι» (1745-1825)
Στο Αστραχάν της Νότιας Ρωσίας
εκκλησίες, μοναστήρια, σχολεία,
νοσοκομεία, ορφανοτροφεία, σπίτια για τους φτωχούς, γέφυρες,
ακόμα και η διώρυγα της πόλης,
που τρεις τσάροι προσπάθησαν ανεπιτυχώς να φτιάξουν,
για να απαλλάξουν την περιοχή από τους βάλτους και την ελονοσία,
δεν έγιναν από κάποιο πλούσιο Ρώσο.
Αλλά και πιο πέρα, στο Ταγκαρόγκ
το μοναστήρι και το σχολείο που φοίτησε ο Άντον Τσέχωφ
δεν έγιναν από κάποιο πλούσιο Ρώσο.
Πίσω από όλα τα έργα που αποσκοπούσαν στο να κάνουν τη ζωή των ανθρώπων καλύτερη
βρισκόταν ένας Έλληνας που είχε φτάσει εκεί με το καράβι του από τα μικρά Ψαρά...
Και τι περίεργο! Όταν το 1917 έγινε η Οκτωβριανή Επανάσταση
και πολλοί μπολσεβίκοι κατέστρεφαν τα έργα πλουσίων,
ο κομισάριος της περιοχής του Αστραχάν Σεργκέι Κίροφ δεν άφησε να αγγίξουν τίποτα εκεί.
«Ο lβάν Αντρέγιεβιτς Βαρβάτσι δεν ήταν πλούσιος. Το Αστραχάν ήταν.
Εκείνος ήταν ο σοσιαλιστής με τις πράξεις του πριν από τους σοσιαλιστές».
Έτσι λένε πως είπε και τα πάντα έμειναν άθικτα μέχρι σήμερα.
Ας γυρίσουμε, όμως, πίσω στο χρόνο, πολύ πίσω…
Στα μέσα του 18ου αιώνα στα Ψαρρά
ο καπετάν Ανδρέας Λεοντίδης και η γυναίκα του Μαρία αποκτούν ένα γιο, το Γιάννη.
Τα γράμματα που μπορούσε να μάθει στο μικρό νησί ήταν λιγοστά, καθώς σχολείο δεν υπήρχε.
Η οξύνοια, όμως, και η ορμητικότητα που εξέπεμπαν τα μεγάλα μαύρα μάτια του
θα κάνει τους φίλους του να τον παρομοιάζουν με το μαύρο γεράκι του Αιγαίου,
το βαρβάκι.
Κι αυτό το όνομα θα κρατήσει μεγαλώνοντας.
Δεν θα είναι πια ο γιος του καπετάν Ανδρέα,
αλλά ο Ιωάννης Βαρβάκης,
καραβοκύρης σαν τον πατέρα του και σπουδαίος έμπορος.
Αργότερα, μαζί με τον αδελφό του γίνονται πειρατές και κουρσεύουν τούρκικα πλοία.
Και τόσο αεικίνητος και παράτολμος είναι,
που ο σουλτάνος τον επικηρύσσει για χίλια πιάστρα και τον κυνηγά παντού…
Το 1770 ο Βαρβάκης συμμετέχει στα Ορλωφικά, κατόπιν παρότρυνσης του πατέρα του.
Μάλιστα, στη ναυμαχία του Τσεσμέ δεν διστάζει να πυρπολήσει το πλοίο του,
για να κάψει την τουρκική ναυαρχίδα και τα υπόλοιπα τουρκικά πλοία.
Για τους Ρώσους γίνεται από τότε «ο ήρωας του Τσεσμέ»
και λαμβάνει το αξίωμα του υπολοχαγού του ρωσικού στρατού.
Μετά τον πόλεμο και επικηρυγμένος καθώς είναι από τους Τούρκους,
αποφασίζει να ξενιτευτεί στη Νότια Ρωσία,
μια απόφαση που θα του αλλάξει τη δική του ζωή αλλά και πολλές άλλες...
Περνώντας από το Βόσπορο,
λέγεται πως φυλακίστηκε από τους Τούρκους στα χειρότερα μπουντρούμια της Πόλης.
Θα φτάσει μετά από περιπέτειες στην Οδησσό κουρελής και ανυπόδητος
και θα περπατήσει 5.000 χιλιόμετρα (!!!), για να συναντήσει τη Μεγάλη Αικατερίνη στην Αγία Πετρούπολη.
Με την παρέμβαση του συμβούλου και εραστή της τσαρίνας, Γκριγκόρι Ποτέμκιν
του δίνονται 10.000 χρυσά ρούβλια για τις υπηρεσίες του στον ρωσοτουρκικό πόλεμο
και μια άδεια απεριόριστης και αφορολόγητης αλιείας στην Κασπία,
την οποία δεν θα ξέρει τι να την κάνει!
Η πρώτη του σκέψη είναι να εγκατασταθεί στο Αστραχάν και να φτιάξει αποστακτήριο.
Τα πάντα θα αλλάξουν,
όταν σε ένα από τα ταξίδια του κάποιοι χωρικοί θα τον φιλέψουν έναν ψαρομεζέ,
τα αυγά του οξύρρυγχου, που συντηρούν μέσα σε σπηλιές στα βουνά.
Καταλαβαίνει ότι μόλις έχει χτυπήσει φλέβα χρυσού…
(http://antikleidi.files.wordpress.com/2012/05/caviar2.jpg)
Το χαβιάρι με τις μικροσκοπικές και γυαλιστερές πέρλες του
έχει χαρακτηριστεί "ο μαύρος χρυσός της γεύσης".
Στα χρόνια που θα ακολουθήσουν ο Βαρβάκης θα ιδρύσει εργοστάσιο,
όπου κόντρα στις συνήθειες της εποχής
θα προτιμήσει να προσλάβει 3.000 αμειβόμενους εργάτες της περιοχής αντί για δουλοπάροικους,
ενώ εκτός από εκκλησία, θα οικοδομήσει και τζαμί για τους μουσουλμάνους εργάτες του.
Το χαβιάρι μέσα σε βαρέλια από φλαμουριά δικής του εμπνεύσεως
θα μπορέσει να αντέξει τα μακρινά ταξίδια με καμήλα ή με καράβια σε όλο τον κόσμο
και ο Βαρβάκης θα γίνει πάμπλουτος.
Ήταν όμως από αυτούς τους σπάνιους ανθρώπους
που ξέρουν όχι μόνο να παίρνουν, αλλά και να δίνουν απλόχερα στους διπλανούς τους.
Σημαντικό ρόλο σ’ αυτό, βέβαια, έπαιξαν και οι φίλοι του.
Τα χρόνια αυτά για παράδειγμα θα γνωρίσει στη Ρωσία
τον νεαρό Υπουργό Εξωτερικών που θα τον επηρεάσει πολύ.
Πρόκειται για τον Ιωάννη Καποδίστρια, ο οποίος πίστευε ακράδαντα
ότι ο άνθρωπος, για να γίνει πραγματικά ελεύθερος, πρέπει πρώτα να λάβει υψηλή παιδεία.
Έτσι, ο Βαρβάκης θα δώσει τεράστια ποσά για την ανοικοδόμηση και λειτουργία σχολείων
κυρίως για άτομα χαμηλών εισοδημάτων
τόσο στη Ρωσία όσο και σε διάφορες περιοχές του ελληνικού χώρου,
όπως λ.χ στη Χίο, γεγονός για το οποίο θα τον ευχαριστήσει με προσωπική επιστολή ο Κοραής.
Ήταν δε τέτοια η εμπιστοσύνη που είχε προς το πρόσωπο του Καποδίστρια,
ώστε του δίνει μεγάλα ποσά να τα διαχειριστεί εν λευκώ (!) για την πνευματική αναγέννηση,
όρο που επικυρώνει και στη διαθήκη του, ώστε να μην μπορεί να ανατραπεί.
Επίσης, θα ενταχθεί ως ηγετικό στέλεχος στη Φιλική Εταιρεία δίνοντας μεγάλα ποσά
για πολεμοφόδια, τρόφιμα, εξαγορά αιχμαλώτων και συντήρηση απόρων ελληνικών οικογενειών.
Προς το τέλος της ζωής του, αποφασίζει μάλιστα να κατέβει ο ίδιος στην Πελοπόννησο
συνοδεύοντας τα γεμάτα προμήθειες καράβια του.
Το 1824 ξεκινά, λοιπόν, από την Τεργέστη, μένει για δυο μήνες στην Αγγλοκρατούμενη Ζάκυνθο,
όπου γνωρίζει τον ποιητή Διονύσιο Σολωμό
και του μιλά για την πατρίδα του, τα Ψαρρά.
Έτσι, όταν την ίδια χρονιά τα Ψαρρά καταστρέφονται από τους Τούρκους,
ο Σολωμός θα γράψει το περίφημο επίγραμμα:
«Στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη,
περπατώντας η δόξα μονάχη
μελετά τα λαμπρά παλικάρια
και στην κόμη στεφάνι φορεί
γινωμένο από λίγα χορτάρια
που 'χαν μείνει στην έρημη γη…»
Όταν επιτέλους φτάνει στην Μονεμβασιά,
βρίσκει τους κατατρεγμένους Ψαριανούς, Κρητικούς και Κυδωνιείς,
τους οποίους φροντίζει παρέχοντάς τους τρόφιμα, ρούχα και σχολείο.
Δυστυχώς, όμως θα αντιμετωπίσει και τη μικρονοϊκή Ελλάδα του εμφυλίου.
Ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης θα του ζητήσει μίζα (!),
για να τον αφήσει να αποβιβαστεί στη στεριά,
ο Μαυροκορδάτος θα τον στιγματίσει ως Ρώσο πράκτορα (!),
επειδή προτείνει τον Καποδίστρια για πρωθυπουργό της Ελλάδας,
ενώ θα δει τον Κολοκοτρώνη,
τον άνθρωπο που τόσο είχε πολεμήσει για την ελευθερία και τον υπερασπιζόταν,
να φυλακίζεται στην Ύδρα από τους πολιτικούς του αντιπάλους (!).
Απογοητευμένος και πικραμένος θα επιστρέψει στη Ζάκυνθο.
Τον Ιανουάριο του 1825 ο Βαρβάκης θα πεθάνει στο λοιμοκαθαρτήριο του νησιού
στα χέρια του Διονυσίου Σολωμού.
Στη διαθήκη του θα αφήσει 1 εκατομμύριο ρούβλια,
για να χτιστεί κλειστή αγορά και Λύκειο στην Αθήνα.
Όμορφη και παράξενη πατρίδα που είναι η Ελλάδα, ε;
http://www.youtube.com/watch?v=5ySkEhVFMwE
ΥΓ. Η ζωή του Ιωάννη Βαρβάκη γυρίστηκε σε ταινία από τον Γ. Σμαραγδή
και πρόκειται να προβληθεί προσεχώς:
http://www.youtube.com/watch?v=B9S8t23wG7w
Πηγές:
http://www.varvakio.gr/ionvar.asp
http://www.reporter.gr/%CE%91%CF%80%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82/Istories/item/200697-Iwannhs-Leonths-Barbakhs?tmpl=component&print=1
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%B1%CF%81%CE%B2%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82
http://white.gosheep.gr/politismos/people/item/538-%CE%B9%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%B2%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82-%CE%BF-%CF%80%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AE%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%AD%CE%B3%CE%B9%CE%BD%CE%B5-%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CE%B5%CF%85%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%AD%CF%84%CE%B7%CF%82
-
Πρωινό ξύπνημα
http://www.youtube.com/watch?v=Yr6JsBwc7lM
(http://helectra.files.wordpress.com/2011/12/cf83ceaccf81cf89cf83ceb70003.jpg)
Υπαίθριο δημοτικό σχολείο στην Ήπειρο τη δεκαετία του 1930
"Εζήτησα να ξυπνήσω ψυχές
ικανές να καθορίσουν μονάχες τους αύριο την τύχη τους
κι όχι νευρόσπαστα
που να κινούνται σήμερα με τη θέληση του πρώτου τυχαίου δασκάλου τους
κι αύριο με του άλλου οποιουδήποτε κυρίου τους.
Δεν έδωκα καλούπια σε καμιά περιοχή της ζωής και της σκέψης τους,
καλούπια που αλλάζουν επιφανειακά μονάχα κι εξωτερικά τη ζωή,
μα που αφήνουν αποκοιμισμένη και στείρα την ψυχή τους.
Όπου έβλεπα την ελεύθερη σκέψη, τη σεβάστηκα και την αγάπησα,
οσοδήποτε τολμηρή κι αν ήταν,
και περιφρόνησα με αγανάκτηση το μυαλό το σκλαβωμένο
μέσα στα δεσμά της πρόληψης και της υποκρισίας.
Οι ταπεινοί γύρω μας μας έριξαν λόγια βλεδυρά και μας εμίσησαν.
Aλίμονο αν δεν μας μισούσαν.
Aυτό θα σήμαινε πως συγγενεύαμε με την ταπεινή και πρόστυχη ψυχή και ζωή τους.
Γιατί μαθητής μου εμένα
δεν είναι εκείνος που αγαπά την ήρεμη κι ακίνδυνη ζωή, τη στρωμένη με λουλούδια,
αλλά εκείνος που μέσα του έχει ξυπνήσει η ανησυχία.
Μαθητής μου δεν είναι εκείνος
που θα μ’ αγαπήσει με μια θηλυκιά και μαλακή άγονη αγάπη,
αλλά εκείνος που ακολουθώντας τις αρχές της επικίνδυνης πάλης
θα με φτάσει και θα με ξεπεράσει,
αρνούμενος ίσως στο τέλος εμένα."
Πρόχειρο χειρόγραφό του πρωτοποριακού παιδαγωγού Μίλτου Κουντουρά (1880-1940)
με σημειώσεις για το λόγο του στο τέλος του σχολικού έτους 1929-30
στο Διδασκαλείο Θηλέων Θεσσαλονίκης
-
Και μια και μίλησα για πρωινό ξύπνημα... ::)
Βραβεύτηκε ως το καλύτερο ντοκιμαντέρ για το 2012.
Η ιστορία του 14χρονου Amar από την Kerala (Νότια Ινδία) σε 10 λεπτά.
Amar
All great achievements require time
http://www.mefeedia.com/video/53447332
(http://b.vimeocdn.com/ts/145/606/145606533_640.jpg)
-
http://www.youtube.com/watch?v=Yr6JsBwc7lM
"Εζήτησα να ξυπνήσω ψυχές
ικανές να καθορίσουν μονάχες τους αύριο την τύχη τους
κι όχι νευρόσπαστα
που να κινούνται σήμερα με τη θέληση του πρώτου τυχαίου δασκάλου τους
κι αύριο με του άλλου οποιουδήποτε κυρίου τους.
Δεν έδωκα καλούπια σε καμιά περιοχή της ζωής και της σκέψης τους,
καλούπια που αλλάζουν επιφανειακά μονάχα κι εξωτερικά τη ζωή,
μα που αφήνουν αποκοιμισμένη και στείρα την ψυχή τους.
Όπου έβλεπα την ελεύθερη σκέψη, τη σεβάστηκα και την αγάπησα,
οσοδήποτε τολμηρή κι αν ήταν,
και περιφρόνησα με αγανάκτηση το μυαλό το σκλαβωμένο
μέσα στα δεσμά της πρόληψης και της υποκρισίας.
Οι ταπεινοί γύρω μας μας έριξαν λόγια βλεδυρά και μας εμίσησαν.
Aλίμονο αν δεν μας μισούσαν.
Aυτό θα σήμαινε πως συγγενεύαμε με την ταπεινή και πρόστυχη ψυχή και ζωή τους.
Γιατί μαθητής μου εμένα
δεν είναι εκείνος που αγαπά την ήρεμη κι ακίνδυνη ζωή, τη στρωμένη με λουλούδια,
αλλά εκείνος που μέσα του έχει ξυπνήσει η ανησυχία.
Μαθητής μου δεν είναι εκείνος
που θα μ’ αγαπήσει με μια θηλυκιά και μαλακή άγονη αγάπη,
αλλά εκείνος που ακολουθώντας τις αρχές της επικίνδυνης πάλης
θα με φτάσει και θα με ξεπεράσει,
αρνούμενος ίσως στο τέλος εμένα."
Πρόχειρο χειρόγραφό του πρωτοποριακού παιδαγωγού Μίλτου Κουντουρά (1880-1940)
με σημειώσεις για το λόγο του στο τέλος του σχολικού έτους 1929-30
στο Διδασκαλείο Θηλέων Θεσσαλονίκης[/center]
Τι είπε ο άνθρωπος;;; Ανατρίχιασα!!!!! Θα γίνω γραφική, αλλά σε ξανά ευχαριστώ apri!!!
-
@δασκαλίτσα
Κι όμως ο Μίλτος Κουντουράς, που τα έγραψε αυτά τα λόγια,
κατασυκοφαντήθηκε στην εποχή του από "συναδέλφους" και μη,
μέχρι που τελικά απολύθηκε με τις κατηγορίες της αθεΐας, της αντεθνικότητας και της ανηθικότητας!
Έφτασαν στο σημείο να ισχυρίζονται ότι δεν ήταν παρά ένας δασκαλάκος που παρανόησε τα όσα σπούδασε στη Γερμανία, γιατί δεν ήξερε καλά γερμανικά... :o
Μια φωτογραφία με τις μαθήτριές του έτσι για την ιστορία.
(http://3.bp.blogspot.com/-a0q7ldbr_K0/Tp3HxYUu82I/AAAAAAAAAb0/IieOqVqH6O4/s1600/%25CE%259C%25CE%25B1%25CE%25B8%25CE%25AE%25CF%2584%25CF%2581%25CE%25B9%25CE%25B5%25CF%2582%2B%25CE%259A%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585%25CF%2581%25CE%25AC.jpeg)
«Όποιος αγωνίζεται για τα παιδιά, αγωνίζεται για την ανθρωπότητα» (Μίλτος Κουντουράς)
-
Mε αφορμή τη σημερινή επέτειο της δολοφονίας του Καποδίστρια.
Ιωάννης Καποδίστριας
Ο μοναχικός ηγέτης μιας ρημαγμένης χώρας
«Κατά την διάρκεια των εργασιών του Συνεδρίου της Βιέννης
η προσωπικότητα του Καποδίστρια επεσκίαζε τους πάντες...
Ήταν η προσωποποίηση των ποιητικών εικόνων
των αγαπημένων μας συγγραφέων και σοφών,
που τους θεωρούμε ως υπερφυσικά και αθάνατα όντα,
απρόσιτα στις απόπειρες της ανθρώπινης κακίας ...
Τα ωραία χαρακτηριστικά του,
το ευγενικό του ήθος,
το βαθιά μελαγχολικό του βλέμμα των ωραίων μελανών ματιών του,
όπου μέσα τους σπινθηροβολούσαν
οι ιερές ιδέες, η ευφυΐα, η διορατικότητα, η γλυκύτητα,
κατέθελγαν τους πάντες ...
Μια γαλήνια, καθαρή ατμόσφαιρα τον περικύκλωνε,
ωσάν να φωτιζόταν από τον δύοντα ήλιο,
που η αντανάκλασή του σχημάτιζε φεγγοβολή γύρω από το πρόσωπό του
με την καλλονή αρχαίου αγάλματος ...».
Κόμισσα Λυδία Βλούδωφ
(http://3.bp.blogspot.com/-0-BAErWutKY/TY81kLYByDI/AAAAAAAAAF4/R-sNe_0wBGY/s1600/I+A+KAPODISTRIA.jpg)
Ιωάννης Καποδίστριας (1776-1831)
Μια γενική αποτίμηση της προσωπικότητάς του σε δέκα λεπτά,
(η μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα):
http://www.youtube.com/watch?v=T34mkuRMP_Y&feature=fvst
ΥΓ. Περισσότερες λεπτομέρειες για τη ζωή του στο περσινό αφιέρωμα:
http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.266
-
Τι έγινες, paraxene; Σε είχαμε χάσει. :D
Από εμένα ένα σπουδαίο τραγούδι για ένα σπουδαίο βιβλίο.
Καλό βράδυ σε όλους. :-*
This bitter earth
http://www.youtube.com/watch?v=BmEhO1OiEkY&feature=related
(http://hollywoodtheatre.org/wp-content/uploads/2011/12/Grapes.jpg)
“ Οι μετακινούμενοι, αναζητούντες άνθρωποι ήταν τώρα μετανάστες.
Οικογένειες που είχαν ζήσει σε ένα μικρό κομμάτι γης,
που είχαν ζήσει και πεθάνει στο κλήρο τους,
είχαν φάει ή πεινάσει από την παραγωγή του,
είχαν πλέον όλη την Δύση να περιφέρονται.
Και έτρεχαν δεξιά-αριστερά, ψάχνοντας για δουλειά•
…..Και οι μετανάστες ξεχύνονταν στις εθνικές οδούς
και η πείνα τους ήταν στα μάτια τους, και η ανάγκη τους ήταν στα μάτια τους.
Δεν είχαν κανένα επιχείρημα, κανένα σύστημα,
παρά μόνο τον αριθμό τους και τις ανάγκες τους.
Όταν υπήρχε δουλειά για έναν άνθρωπο, δέκα άνδρες πολεμούσαν γι’ αυτήν
- πολεμούσαν με το χαμηλό μεροκάματο.
«Αν αυτός ο τύπος δουλεύει για τριάντα σεντς, θα δουλέψω για είκοσι πέντε.
Αν θα πάρει είκοσι πέντε, θα το κάνω για είκοσι»...
….Και αυτό ήταν καλό, γιατί οι μισθοί μειώνονταν και οι τιμές έμεναν ψηλά.
Και οι εταιρείες, οι τράπεζες εργάζονταν για την δική τους καταδίκη και δεν το ήξεραν…
….Οι μεγάλες εταιρείες δεν γνώριζαν
ότι η διαχωριστική γραμμή μεταξύ της πείνας και της οργής είναι μια λεπτή γραμμή.
Και χρήματα που θα μπορούσαν να έχουν πάει σε μεροκάματα
πήγαιναν για βενζίνη, για όπλα, για πράκτορες και κατασκόπους,
για μαύρες λίστες, για περιπολίες.
Στις εθνικές οδούς οι άνθρωποι κινούνταν σαν τα μυρμήγκια και έψαχναν για δουλειά, για φαΐ.
Και η οργή άρχισε να αναβράζει.”
Αποσπάσματα από το μυθιστόρημα του Τζον Στάινμπεκ «Τα σταφύλια της οργής» (1939)
YΓ. Λίγα χρόνια μετά το κραχ του 1929
χιλιάδες εξαθλιωμένοι αγρότες του αμερικανικού Νότου έχασαν τις δουλειές και τα σπίτια τους,
όταν εταιρείες, ελεγχόμενες από Τράπεζες, αποφάσισαν να αντικαταστήσουν τους αγρότες με τρακτέρ.
Ως εσωτερικοί μετανάστες δεν είχαν να αντιμετωπίσουν όμως μόνο την πείνα.
Στο νέο προορισμό, που τους είχε παρουσιαστεί ως γη της Επαγγελίας,
τους περίμενε η ανάλγητη συμπεριφορά των εργοδοτών και άθλιες συνθήκες διαβίωσης.
-
Aφιερωμένο στον Landau, που κάποτε με προέτρεψε να ετοιμάσω ένα αφιέρωμα με σκέψεις του Καζαντζάκη.
Άλλο θέμα, βέβαια, είχε στο μυαλό του τότε, αλλά δεν πειράζει. Πειράζει; ??? ::) ;)
Την πόρτα ανοίγω το βράδυ
«Την πόρτα ανοίγω το βράδυ,
τη λάμπα κρατώ ψηλά,
να δούνε της γης οι θλιμμένοι,
να ’ρθούνε, να βρουν συντροφιά.»
Τάσος Λειβαδίτης
http://www.youtube.com/watch?v=-KM-n4R9OHA&feature=related
(http://www.palmografos.com/thumbnail.php?file=abused_sad_child_611906926.jpg&size=article_small)
«Ο ελληνικός λαός είναι ένας λαός-μάρτυρας,
τόσο περισσότερο που η ανάγκη της ελευθερίας είναι γι’ αυτόν επιτακτική…
….Στους Έλληνες δόθηκε η αποστολή να μεταμορφώνουν τη δουλεία σε ελευθερία.
Η ελευθερία, όμως, δεν είναι ευεργετική
παρά όταν ανακαλύπτει στον εαυτό της τη δύναμη να θέτει η ίδια όρια.
Διαφορετικά, εκφυλίζεται σε αναρχία...
Ένας λαός που υποφέρει
έχει πιο πολύ από τους άλλους λαούς ανάγκη ηρώων.
Και η Ελλάδα υποφέρει...
Το πρόσωπο της Ελλάδας ήταν πάντοτε πλημμυρισμένο από δάκρυα και φως.
Άλλοτε το φως είχε τα πάνω του, άλλοτε τα δάκρυα.
Στους σύγχρονους καιρούς, τα δάκρυα…
Οι ήρωες μου είναι πολύ φορτωμένοι με πάθος και κοσμικές δυνάμεις,
για να μένουν απαθείς μπροστά στο θέαμα μιας πραγματικότητας που δεν τους αρμόζει.
Λυσσάνε να ξαναδημιουργήσουν τον κόσμο.
Η ασταθής εποχή μας τους σπρώχνει προς τα εκεί…»
Αποσπάσματα από τη συνέντευξη του Νίκου Καζαντζάκη στον Pierre Sipriot
στη Γαλλική Ραδιοφωνία στις 6 Μαΐου 1955.
Μέρος 1: http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=3duixXvgXOg
Μέρος 15: http://www.youtube.com/watch?v=gNAcEUcLUSk&NR=1&feature=endscreen
Μέρος 7: http://www.youtube.com/watch?v=mO9HD9mC7qE&feature=relmfu
Μέρος 14: http://www.youtube.com/watch?v=87K_cUPiBj4&feature=relmfu
-
Το μοιρολόι της βροχής
«Μοιρολόι της βροχής
βράδυ Κυριακής,
πού πηγαίνεις μοναχός
ούτε πόρτα να μπεις,
πέτρα να σταθείς
κι όπου πας, χλωμό παιδί,
ο καημός σου στη γωνιά
σε καρτερεί.»
Τάσος Λειβαδίτης
http://www.youtube.com/watch?v=hSmL305jtGg
(http://alsunna.org/gallery/data/media/9/Rain-on-the-sea.gif)
«Ο ουρανός εσκοτείνιαζε,
σύννεφα έκρυπταν τα άστρα και ήτον στην χάσιν του φεγγαριού.
Επροσπάθησε και δεν εύρισκε πλέον τον δρόμον πόθεν είχε κατέλθει.
Εγύρισεν πάλιν προς τα κάτω, κ' εδοκίμασε να καταβή.
Εγλίστρησε κ' έπεσε, μπλουμ! εις το κύμα.
Ήτο τόσον βαθύ όσον και ο βράχος υψηλός. Δύο οργυιές ως έγγιστα.
Ο θόρυβος του αυλού έκαμε να μη ακουσθή η κραυγή……
…….Κ' η φώκη, καθώς είχεν έλθει έξω εις τα ρηχά,
ηύρε το μικρόν πνιγμένον σώμα της πτωχής Ακριβούλας,
και ήρχισε να το περιτριγυρίζη και να το μοιρολογά,
πριν αρχίση το εσπερινόν δείπνον της.
Το μοιρολόγι της φώκης,
το οποίον μετέφρασεν εις ανθρώπινα λόγια εις γέρων ψαράς,
εντριβείς εις την άφωνον γλώσσαν των φωκών,
έλεγε περίπου τα εξής:
«Αυτή ήτον η Ακριβούλα
η εγγόνα της γριά-Λούκαινας.
Φύκια 'ναι τα στεφάνια της,
κοχύλια τα προικιά της...
Κ' η γριά ακόμα μοιρολογά
τα γεννοβόλια της τα παλιά.
Σαν νά 'χαν ποτέ τελειωμό
τα πάθια κ' οι καημοί του κόσμου». »
Αποσπάσματα από το διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη
«Το μοιρολόγι της φώκιας»
-
Καλό ξημέρωμα. :)
Βάλε με στην αγκαλιά σου
Η Αγγέλα ήταν σπουδαία τραγουδίστρια
και ο Βαγγέλης από τους καλύτερους μουσικούς της Σμύρνης.
Παντρεύτηκαν το 1927.
Τίποτα όμως δεν πήγε, όπως το φαντάζονταν.
Δυο χρόνια μετά το γάμο, η Αγγέλα τυφλώθηκε και αποσύρθηκε από το πάλκο.
Όσο για τον Βαγγέλη, η λογοκρισία του Μεταξά και αργότερα η Κατοχή τον έδιωξαν κι αυτόν από τη μουσική.
«Τα πουλιά δεν κελαηδούνε, όταν νυχτώσει» έλεγε.
Αργότερα, τον αποτέλειωσε η φυματίωση.
Η Αγγέλα πούλησε σχεδόν τα πάντα από το σπίτι, για να έχουν λίγο φαγητό.
Κι όταν πέθανε ο Βαγγέλης, στις 27 Ιουνίου του 1943,
δανείστηκε δύο καρέκλες, για να ακουμπήσουν το φέρετρο.
Τον έθαψαν χωρίς παπά, γιατί έλειπε στη μαύρη αγορά...
Λίγες μέρες πριν πεθάνει, ο Βαγγέλης μοίραζε σε φίλους του στο καφενείο
ανέκδοτα τραγούδια του σε παρτιτούρες…
(http://news.902.gr/wp-content/uploads/2011/08/papazog.jpg)
Αγγέλα και Βαγγέλης Παπάζογλου
Διηγούνται μια ιστορία γι'αυτό το τραγούδι.
Ήταν κάποτε βράδυ και έβρεχε καταρρακτωδώς.
Ο Βαγγέλης Παπάζογλου βρισκόταν στο κέντρο όπου έπαιζε μουσική
και η Αγγέλα, τυφλή πια, τον περίμενε μόνη στην παράγκα τους που έμπαζε από παντού.
Όταν ο Βαγγέλης επέστρεψε από το μαγαζί αργά το βράδυ
τη βρήκε βρεγμένη και τρομαγμένη να κλαίει απεγνωσμένα.
Την πήρε στην αγκαλιά του την Αγγέλα και αρχίζει να την παρηγορεί.
Ύστερα, είδε πως μια γωνιά του κρεβατιού τους ήταν στεγνή και την πήγε εκεί.
Αλλά η βροχή, αντί να ηρεμήσει, δυνάμωνε ακόμη περισσότερο.
Όλο το σπίτι και το κρεβάτι είχαν γίνει πια λίμνη.
Τότε ο Βαγγέλης άνοιξε μια ομπρέλα και πήρε την Αγγέλα στην αγκαλιά του.
Έτσι τους βρήκε το ξημέρωμα, που κόπασε επιτέλους η βροχή...
http://www.youtube.com/watch?v=ARXlG2YdYQQ
-
Γιατι δεν θα βάζει μονο η apri αφιερωματα..... ;D
Αφιέρωμα στην παγκόσμια ημέρα χωρις σουτιέν 13 Οκτωβριου ;D
Βυζάκια έξω λοιπόν (http://www.youtube.com/watch?v=5Ahkcsjwf-E)
-
The Eddystone light
Ο Φάρος του Εddystone
«My father was the keeper of the Eddystone light
And he slept with a mermaid one fine night
Out of this union there came three
A porpoise and a porgy and the other was me!
Yo ho ho, the wind blows free,
Oh for the life on the rolling sea!»
Παραδοσιακό αγγλικό τραγούδι
http://www.youtube.com/watch?v=Ub0Jw3wxuTg
(http://cdn.trinityhouse.co.uk/images/cat_images/2765/b43fa16da178a6b10bd4b04fefdecd07.jpg?quality=85&height_max=600)
"Ένας από τους πιο άγριους φάρους βρίσκεται στην Αγγλία, ανοιχτά από το Πλύμουθ,
ο φημισμένος Έντυστον,
που είναι κι ο πιο αρχαίος απ' όσους γινήκανε στις δυτικές θάλασσες
απάνω σ' έναν βράχο, χωρίς να έχει λίγη στεριά γύρω του...
Χτίστηκε στα 1696 κι είναι ο πρώτος φάρος
που θεμελιώθηκε απάνω σε μια ξέρα στενή κι απόγκρεμνη,
που βγαίνει γυμνή μέσα από τα νερά,
κι είναι σαν ένας πύργος θεμελιωμένος απάνω στην άβυσσο.
Αυτή η ξέρα βρίσκεται στην ανοιχτή θάλασσα
οχτώ μίλια από τους κάβους που αποσκεπάζουνε τον κόρφο του Πλύμουθ.
Ήτανε μια ξέρα φοβερή, η τρομάρα των θαλασσινών, ο χάρος των καραβιών.
Η θάλασσα έβραζε γύρω της μέρα- νύχτα,
και τα θεόρατα κύματα που σκάζανε απάνω της,
σφεντονιζόντανε σ' ένα ύψος περισσότερο από τριάντα μέτρα, όπως γίνεται και τώρα,
που χυμίζουνε απάνω στο φάρο μ' έναν βρόντο που είναι ίδιος αστροπελέκι.
Αμέτρητα καράβια είχανε τσακιστεί απάνω σ' αυτήν την καταραμένη ξέρα,
λες και την είχε βάλει ο δαίμονας σ' εκείνο το μέρος, για να καταπίνει ψυχές.
(http://www.tate.org.uk/art/images/work/T/T05/T05697_10.jpg)
Για τούτο αποφασίσθηκε να χτισθεί πάνω σε κείνη την καταχθόνια πέτρα
που έβγαζε το μαύρο κεφάλι της απάνω από τα κύματα και πάλι το έχωνε μέσα,
να χτισθεί ένας ακατάλυτος πύργος, ένας φάρος.
Η ξέρα ξενέριζε μόνο λίγο απάνω από τη θάλασσα,
τόσο, που τις ώρες που πλημμάρανε τα νερά, δε φαινότανε σχεδόν καθόλου.
Πώς να χτισθεί εκεί απάνω ένα χτίριο που να είναι ατράνταχτο;
Με πολλά βάσανα χτίστηκε από έναν πεισματάρη μηχανικόν ένα χτίριο παράξενο,
με πέτρες, με σίδερα και με ξύλα,
που είχε απ' έξω κάποιες γερές γαλαρίες,
κι ήτανε πλουμισμένο με στολίδια και ανάγλυφα.
Σαν τελείωσε, τους φαροφύλακες τους έπιασε φόβος και τρόμος
από τις θάλασσες που κοντεύανε να καταπιούνε τον φάρο,
κι ο μηχανικός, για να τους δώσει κουράγιο,
αποφάσισε να κοιμηθεί μέσα στον πύργο, που είχε φτιάξει.
Μάλιστα, τόσο σίγουρος ήτανε για την αντοχή του,
που είπε πως παρακάλεσε τον Θεό να στείλει καταπάνω του
το πιο δυνατό μπουρίνι τις μέρες που θα βρισκότανε ο ίδιος απάνω στον φάρο.
Κι ο Θεός τον άκουσε...
Ήτανε Νοέμβριος του 1703.
Μια νύχτα σηκώθηκε ένα φουρτουνιασμένος γαρμπής, χαλασμός της οικουμένης.
http://www.youtube.com/watch?v=oNpH5tx4Pu8&feature=related
Σαν ξημέρωσε την άλλη μέρα είχε χαθεί ολότελα ο φάρος του Έντυστον.
Απ' όλο το χτίριο σώθηκε μονάχα μια αλυσίδα, καρφωμένη στον βράχο.
Μετά έναν χρόνο, αρχίσανε να ξαναχτίζουνε τον καινούριο φάρο.
Χτίζανε από τα 1704-1706.
Το καινούριο χτίριο ήτανε πιο σκέτο,
για να μην δίνει στήθος στον αγέρα κ' είχε γίνει με πέτρες και με σιδερόξυλα.
Μα κι αυτό δεν βάσταξε πολύ. Πήρε φωτιά και κάηκε.
Οι δυστυχισμένοι οι φαροφύλακες βρεθήκανε ανάμεσα στη φωτιά και στο νερό,
και καταφύγανε απάνω στον γλιστερόν βράχο.
Μα κι εκεί τους κυνήγησε η κακή τους τύχη,
γιατί με τη φωτιά έλιωσε το μολύβι από τη σκεπή του φάρου,
και τους περίχυσε από πάνω".
Φώτης Κόντογλου "Θάλασσες, καΐκια και καραβοκύρηδες"
ΥΓ. Την ιστορία του φάρου μπορείτε να την ακούσετε και σ’ αυτό το βιντεάκι
μαζί με την παρουσίαση των διαφόρων μορφών του.
http://www.youtube.com/watch?v=sHo1mYfLen4
-
Η αποψινή καλησπέρα θα είναι ...κλασική ;)
Το Cello Concerto in A minor, Op. 129 του Robert Schumann, αποτελεί σύνθεση που ολοκλήρωσε ο Schumann μέσα σε δύο εβδομάδες (10 Οκτωβρίου - 24 Οκτωβρίου 1850), στη διάρκεια των πρώτων χαρούμενων μηνών της διαμονής των Schumanns στο Düsseldorf και η σύνθεση είναι καρπός της αγάπης που έτρεφε ο Schumann για το cello, σε όλη του τη ζωή.
Η Clara Schumann γράφει σχετικά στο ημερολόγιο της στις 11/10/1851 :
"I have played Robert's Violoncello Concerto again and thus procured for myself a truly musical and happy hour. The romantic quality, the flight, the freshness and the humor, and also the highly interesting interweaving of cello and orchestra are, indeed, wholly ravishing -- and what euphony and what sentiment are in all those melodic passages!"
ενώ στις 16/11/1850 αναφέρει:
"Last month Robert composed a concerto for the violoncello that pleased me very much. It appears to be written in the true violoncello style."
Επέλεξα να το ακούσουμε από τον θρυλικό τσελίστα Pablo Casals, ο οποίος έχει αποκαλέσει το κοντσέρτο "one of the finest works one could wish to hear -- sublime music from beginning to end."
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/8c/Pablocasals.jpg/300px-Pablocasals.jpg)
Schumann-Cello Concerto in a Minor Op. 129 (http://www.youtube.com/watch?v=utYtBqX_I1E)
Βιβλιογραφικές πηγές:
http://en.wikipedia.org/wiki/Cello_Concerto_(Schumann)
http://en.wikipedia.org/wiki/Pablo_Casals
http://www.kennedy-center.org/calendar/?fuseaction=composition&composition_id=3166 ]
-
Στο πλαίσιο των αφιερωμάτων για την 28η Οκτωβρίου... :D
6 Οκτωβρίου 1939
“Η συνταγή για το εσωτερικό είναι πως ο φόβος φυλάει τα έρημα,
αλλά δεν μπορούμε να περιμένουμε ότι χώρες όπως η Αγγλία κι η Γαλλία
απλά θα χωθούν σε μια ποντικότρυπα, επειδή φωνάζουμε δυνατά.
Είναι ανοησία να προσπαθούμε να ξεγελάσουμε τον κόσμο
ότι τώρα που καταστράφηκε η Πολωνία θα έχουμε ειρήνη στην Ευρώπη.
Το αντίθετο θα συμβεί.
Κάθε Πολωνός θα νιώθει απίστευτο μίσος,
το οποίο αύριο-μεθαύριο θα γίνει φλόγα εκδίκησης και θα στραφεί προς εμάς.
Δεν είναι δα δύσκολο να το προφητεύσεις.
Οι απόγονοί μου θα δουν την επιβεβαίωση
και σίγουρα θα είναι περήφανοι που αυτός ο Γερμανός δε συμφώνησε
ούτε μια στιγμή με τις πολιτικές των ετών 1933 έως 1939.
Δυστυχώς όμως πρέπει να πω
ότι αυτοί που ποτέ δεν ξεφύγαμε απ' τις αρχές μας,
ήμασταν τόσο λίγοι που υποχρεωθήκαμε να ζούμε σαν τους ερημίτες.”
Απόσπασμα από το ημερολόγιο με τίτλο «Η αντίστασή μου» του Γερμανού Φρίντριχ Κέλνερ
με αφορμή την κατάληψη της Πολωνίας από τον Χίτλερ.
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/b/b7/The_Friedrich_Kellner_Diary.jpg)
Τα τετράδια του ημερολογίου φωτογραφημένα το 2003 από τον εγγονό του συντάκτη.
Το ημερολόγιο του Κέλνερ είναι πολύ σημαντικό,
γιατί αποτελεί ένα σχεδόν καθημερινό χρονικό
που δείχνει πώς έβλεπε τον πόλεμο ένας μέσος Γερμανός πολίτης.
Ο Κέλνερ δεν ήταν παρά ένας τυπικός μεσήλικας δημόσιος υπάλληλος
με μάλλον μετριοπαθείς σοσιαλδημοκρατικές ιδέες που επιμελώς απέκρυβε
για να μην μπλέξει σε περιπέτειες στην επαρχιακή κωμόπολη όπου ζούσε
κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Chopin «Nocturne C Sharp Minor»
http://www.youtube.com/watch?v=bAjtVMhQyWw&feature=related
ΥΓ. Περισσότερες πληροφορίες για το ημερολόγιο και αποσπάσματα:
http://el.wikipedia.org/wiki/Mein_Widerstand
-
Η φεύγουσα κόρη
«Με την ομορφιά της η Ψυχή ξύπνησε τη ζηλοτυπία της Αφροδίτης,
γιατί τον ίδιο τον Έρωτα σαγήνεψε.
Ο Ζέφυρος την μετέφερε σε μια ανθισμένη κοιλάδα,
για να ζήσει σε ανάκτορο ονειρικό.
Κάθε νύχτα συναντούσε εκεί έναν εραστή, που υποτίθεται ότι δεν έπρεπε να δει.
Με τις κακόβουλες συμβουλές των αδελφών της
ξύπνησε η περιέργειά της
και προσπάθησε μ’ ένα λυχνάρι να δει ποιος μοιραζόταν το κρεβάτι της.
Μια σταγόνα λάδι έπεσε πάνω στον θεό που πέταξε αμέσως μακριά.
Έτσι άρχισε η φοβερή θλίψη,
από την οποία θα μπορούσε να ξεφύγει η Ψυχή μόνο με την βοήθεια του Έρωτα.»
Απουλήιος «Μεταμορφώσεις» (123 - 170 μ.Χ)
http://www.youtube.com/watch?v=TEVlDb43v-4
(http://periplanomeno.files.wordpress.com/2011/12/214173-magic_butterfly_by_designtu.jpg)
“Επλησίασεν εις την κλίνην.
Εκεί βλέπει ότι περί την αναμμένην κανδήλαν μία ψυχή
-πεταλούδα –
ετριγύριζε περί το φεγγοβολούν ποτήριον.
Ήτο ωραία, μικρά, χρυσόπτερος…
- Ά ! να πάλι η πεταλούδα, εψιθύρισεν η χαροκαμένη μήτηρ.
Δεν ήτο η πρώτη φορά αυτή.
Ήτο τρίτη εσπέρα αφ’ ης έβλεπε την πεταλούδαν.
Την είχεν ιδεί την πρώτην νύκτα, περί τα μεσάνυκτα,
όταν είχον απέλθει οι συγγενείς της, αφού ετελέσθη η παρηγορία,
και αυτή μείνασα μόνη με τους δύο υιούς της,
οίτινες εκείνην την στιγμήν εξεδύοντο διά να κατακλιθώσιν,
εισήλθεν εις το θάλαμον,
δια να εγχύσει έλαιον εις την νεκρικήν κανδήλαν.
Τότε είδε την πεταλούδαν να πετά
γύρω-τριγύρω εις την αναμμένην κανδήλα,
χωρίς να πλησιάζει πολύ εις την φλόγα.
Την έβλεπεν επί εν λεπτόν της ώρας περίπου
και είτα αίφνης έγινεν άφαντος.
H Ευφροσύνη εκοίταξεν ατενώς την πεταλούδαν,
χωρίς να αποσπά το βλέμμα της και από την φλόγα.
Βεβαίως η πεταλούδα δεν εκάη. Αν εκαίετο, θα το έβλεπε.
Και όμως έγινεν άφαντος.
…..η ωραία χρυσόπτερος πεταλούδα δεν εφάνη πλέον•
και είχεν αποπτεί εις την αιωνιότητα η μικρά αθώα ψυχή
-Ψυχή χωρίς Έρωτα.”
Από το διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη «Μια ψυχή» (1891)
ΥΓ1. Στην αρχαία Ελλάδα οι πεταλούδες ονομάζονταν «ψυχές»,
καθώς πιστευόταν ότι είναι οι ψυχές των νεκρών.
Στην ελληνική αλλά και τη ρωμαϊκή μυθολογία η Ψυχή, μια θνητή,
απελευθερώθηκε από το θάνατο από τον Δία
και η μυθολογική εικονοπλασία την αναπαριστά πολλές φορές με φτερά πεταλούδας
να πετά απελευθερωμένη από τον θάνατο.
Στο μύθο που μεταφέρει ο Απουλήιος η Ψυχή συνδέεται με την πεταλούδα,
καθώς προσελκύεται από τη φλόγα της θεϊκής αγάπης,
αλλά «καίγεται» εξαιτίας των λαθών της και περνά δοκιμασίες,
μέχρι να κερδίσει την αθανασία.
(http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.14)
ΥΓ2. Ο τίτλος «Φεύγουσα κόρη» ήταν τίτλος θεατρικής παράστασης βασισμένης στο διήγημα του Παπαδιαμάντη,
που πρωτοανέβηκε το 2005.
-
Τ' αηδόνια της Ανατολής
"Τ’ αηδόνια της Ανατολής και τα πουλιά της Δύσης,
στου Φιλαδέλφου (=γυπαετού) τον βουνόν, στου Φιλαδέλφου τ’ όρος
για συναχθήτε μιαν μεριάν να ποίσω περιβόλι
να κόψω μήλον της φιλιάς, κυδώνι της αγάπης,
δαμάσκηνον με το κλαδί, σταφύλι με το κλήμα."
Ανασύνθεση κοσμικής μεταβυζαντινής μουσικής 16ου και 17ου αιώνα
από χειρόγραφα της Μονής Ιβήρων (χφ 1203) και της Μονής Ξηροποτάμου (χφ 262)
http://www.youtube.com/watch?v=oEaMnZpZrfM
(http://faculty.gvsu.edu/alayontf/turkiye/marmara/dolmabahce.jpg)
ΥΓ. Όποιος έχει λίγο χρόνο, ας ρίξει μια ματιά στη συνέντευξη της Αρβελέρ. Έχει ενδιαφέρον.
http://maga.gr/2012/10/18/h-eleni-glikatzi-arveler-milise-sto-maga-gr/
-
Kαλό βράδυ. :D
Αχερόμπασμαν
“Ωω ασιερομπάζω τζιαι έρκουμαι
αυκήν στη γειτονιάν σου
Ωω να δω τα μαύρα μμάθκια σου
ν'ακούσω την λαλιάν σου.
Ωω ΄εχω κοντά σου μιαν ριτζιάν
τζιαι θέλω να περάσει
Ωω ν'αφήκεις το κορμάτζιιν μου
στ'αγκάλια σου να πνάσει.
Ωω ξύπνα θκιαμαντοπούλα μου
τζι' ήρτα στην γειτονιά σου
να δώ είνταμπου κάμνουσιν
τα γειτονόπουλά σου.…”
http://www.youtube.com/watch?v=bKoTVIf8NE8&feature=fvwrel
(http://www.eidisis.gr/images/stories/diafora/sitaria.jpg)
Το τραγούδι αυτό είναι παραδοσιακό μεσαιωνικό τραγούδι της Κύπρου.
Σε αντίθεση με την ονομασία του,
το "Αχερόμπασμαν" δεν είναι ένα τυπικό εργατικό τραγούδι,
καθώς έχει έντονο το ερωτικό στοιχείο.
Πρωταγωνιστής του τραγουδιού είναι ο αγρότης,
ο οποίος καταπιάνεται με τη διαδικασία του μπασίματος του αχύρου από την αυλή στον αχυρώνα
και ελπίζει να συναντηθεί με την αγαπημένη του.
Σύμφωνα με την Δρ. Νατάλια Μπραγκίνσκαγια,
(επικεφαλής του Τμήματος Ιστορίας Ευρωπαϊκής Μουσικής του Κρατικού Ωδείου Αγίας Πετρούπολης)
απήχηση της λυρικής διάθεσης και του κλίματος του κυπριακού τραγουδιού,
συναντιέται, όσο κι αν φαίνεται παράξενο,
στο τραγούδι "Stairway to Heaven" των Led Zeppelin
http://www.youtube.com/watch?v=w9TGj2jrJk8
και στα ορφανά τραγούδια της ρωσικής παράδοσης.
Εγώ πάλι θα πρόσθετα ότι παραπέμπει
σε όλα τα μεσαιωνικά τραγούδια των τροβαδούρων ανά την Ευρώπη…
(βλ. http://www.pde.gr/index.php?topic=4963.32634)
-
Καλησπέρα σας και καλή εβδομάδα! Να σας "ταξιδέψω" 114 χρόνια πίσω; ;D
Στις 21/10/1898, ο Sir Edward Elgar επιστρέφει κουρασμένος στο σπίτι του....
" After a long day’s fiddle teaching in Malvern, I came home very tired. Dinner being over, my dear wife said to me, ‘Edward, you look like a good cigar,’ and having lighted it, I sat down at the piano. In a little while, soothed and feeling rested, I began to play, and suddenly my wife interrupted by saying, ‘Edward, that’s a good tune.’ I awoke from the dream: ‘Eh! tune, what tune!’ and she said, ‘Play it again, I like that tune.’ I played and strummed, and played, and then she exclaimed, ‘That’s the tune.’ And that tune is the theme of the Variations."
Αρκετά χρόνια αργότερα, η κόρη του Elgar ανέφερε σχετικά:
"My father was at the piano, smoking his pipe, and when I went to bed I heard him playing what I thought were pretty tunes. My mother told me he was inventing music about his friends, and he turned to her and said, ‘Who’s that like?’ My mother replied, ‘I can’t quite say, but it’s exactly the way WMB goes out of the room.’ "
Το Enigma Variations [Variations on an Original Theme for orchestra ("Enigma"), Op. 36] του Sir Edward Elgar, παρουσιάστηκε πρώτη φορά στο Λονδίνο στις 19/06/1899 και αφορά ένα γενικό θέμα και τις 14 παραλλαγές του. 13 παραλλαγές που "ζωγραφίζουν" τους φίλους του συνθέτη και μία ακόμη, η 14η που αφορά τον ίδιο τον Elgar. Ο σύνδεσμος όλων (των παραλλαγών) η φιλία και η αγάπη.
Το "Enigma" δεν αφορά την ταυτότητα των φίλων του συνθέτη αλλά όπως ο ίδιος ο συνθέτης είπε, πριν την πρεμιέρα του έργου:
"The "Enigma" I will not explain – its "dark saying" must be left unguessed, and I warn you that the apparent connection between the Variations and the Theme is often of the slightest texture; further, through and over the whole set another and larger theme "goes", but is not played . . . So the principal Theme never appears, even as in some late dramas – eg Maeterlinck’s L’Intruse and Les sept Princesses – the chief character is never on stage."
(http://www.bachtrack.com/images/concertfinder/Edward_Elgar,_posing_for_the_camera_(1931).jpg)
Edward Elgar, photographed in 1931 by Herbert Lambert
Sir Edward Elgar ENIGMA VARIATIONS Op 36 Royal Philharmonic Andrew Litton (http://www.youtube.com/watch?v=La727Hbly8Q)
Περισσότερες λεπτομέρειες γι'αυτό το σπουδαίο έργο για το οποίο ο Richard Strauss δήλωσε :
"Here for the first time is an English composer who has something to say"
αλλά και για τους φίλους του Elgar θα βρείτε εδώ :
http://en.wikipedia.org/wiki/Enigma_Variations
http://www.bbc.co.uk/radio3/classical/elgar/notes/note_enigma.shtml
@apri:Αρχές Σεπτεμβρίου, άκουσα το "Αχερόμπασμαν" για πρώτη φορά ζωντανά από έναν εξαίρετο Αλκίνοο Ιωαννίδη ,παρέα με την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης. Με συγκίνησε... Σ'ευχαριστώ για τις σχετικές πληροφορίες και για όσα πολύτιμα μοιράζεσαι μ'εμάς :)
-
ΠΑΙΔΙΑ, ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΑΙΔΙΑ
http://www.youtube.com/watch?v=l8JzuSXs0GU&feature=related
(http://stratosfountoulis.files.wordpress.com/2008/10/28_oct_1940.jpg)
«Την 28η Οκτωβρίου το έθνος και ο λαός γιορτάζουν.
Γιορτάζουν το έπος εκείνων των πολλών και των απλών,
το πλήθος των πληβείων
και των ολίγων -δυστυχώς- ευγενών που έβαλαν πλάτη και στήθος,
που πρόσθεσαν ραχοκοκαλιά στο ύψος της ύπαρξής μας…
Τιμάμε τους νέους με τα «πρησμένα γόνατα που τους έλεγαν αλήτες»,
που πορεύθηκαν προς το Μέτωπο, προς τους όλμους και τα πολυβόλα,
προς το κρυοπάγημα, τις ψείρες, τα ακρωτηριασμένα πόδια,
τον θάνατο του φίλου, του αδελφού, του συντρόφου,
προς τον δικόν τους θάνατο,
τιμάμε εκείνους τους νέους, χωριάτες και φοιτητές, εργάτες και γιατρούς
που ξεκίνησαν με το χαμόγελο στα χείλη
για να συναντήσουν τον τρόμο, το αίμα, την αγωνία, την πείνα,
αυτούς που το χαμόγελό τους πάγωσε μπροστά στο βόλι, μέσα στο χιόνι,
αυτούς που νίκησαν τον φόβο κι εκείνους που δεν τον νίκησαν.
Ηχούσαν οι σειρήνες,
πολλά απ’ τα πλουσιόπαιδα έτρεχαν στο Φρουραρχείο να πάρουν αναβολή, «χαρτιά» να φύγουν στο εξωτερικό,
ο πολύς λαός παρουσιαζόταν στα έμπεδα και τα στρατόπεδα
να πάρει φύλλο πορείας για τις μονάδες του κι ύστερα για το Μέτωπο,
μια πομπή των Παναθηναίων από βοσκούς και ποιητές.
Διότι αυτό έγινε!
Με την επιστράτευση, με το προσκλητήριο της Ελλάδας στα παιδιά της,
μέσα απ’ τη δικτατορία αναδύθηκε η Δημοκρατία….
Μεγάλη λοιπόν η γιορτή και η Δημοκρατία έχει πάντα ανάγκη τις τελετές της
για να υπενθυμίζει στους πολίτες ποιοι πραγματικά είναι
ή ποιοι οφείλουν να είναι, να γίνονται και να μένουν…
Τέτοια μέρα γιορτάζουν οι Αθηναίοι Έφηβοι και ο Ιερός Λόχος των Θηβαίων.
Γιορτάζουν οι Θεσπιείς, οι Αλεξανδρινοί γραμματικοί
και οι μάρτυρες της Τουρκοκρατίας
- στη γιορτή την εξουσία την έχει ο λαός
και στεφανώνει Κάλβο, Σολωμό, Καβάφη, Ρίτσο, Ελύτη
και στέφεται ίδιος γράμματα και θρύλους, παλιές επιστολές και εικονίσματα, παρακαταθήκες και κληρονομιές,
στη γιορτή αυτή μυρίζει μπαρούτι και κατορθώματα,
γιαγιάδες που αφηγούνται ιστορίες για διωγμούς και καταστροφές,
έρωτες που έσπασαν στα δυο, φοίνικες που ξαναγεννήθηκαν
-παραμύθια ελαφροΐσκιωτα, φυλαχτά,
που εξ απαλών ονύχων στρατεύουν σε στράτες καλές κι αγαθές τους ανθρώπους-
χιλιοειπωμένα πράγματα, τα λέω κι εγώ άλλη μια φορά κι όσο ζω θα τα λέω.
Άλλωστε, αυτό είναι η γιορτή:
μια επανάληψη του καλού που το διδάσκει απ’ την αρχή...»
Αποσπάσματα από το άρθρο του Στάθη «Οι επιζώντες με τους πεσόντες μέσα τους...»
http://www.enikos.gr/stathis/90420,Oi_epizwntes_me_toys_pesontes_mesa_toys.html
-
War and Remembrance
http://www.youtube.com/watch?v=dgBNBDOy6B4
(http://greekarchitects.gr/images/news/7m.jpg)
Το βράδυ της 25ης Οκτωβρίου του 1940 στη νεοσύστατη Λυρική Σκηνή
ανέβηκε η παράσταση «Μαντάμ Μπατερφλάι» του Πουτσίνι,
όπου παρευρέθη κατόπιν προσκλήσεως της Ιταλικής Πρεσβείας ο γιος του συνθέτη με τη σύζυγό του.
Το επόμενο βράδυ μάλιστα, η Ιταλική Πρεσβεία παρέθεσε δεξίωση προς τιμήν του ζεύγους Πουτσίνι,
στην οποία είχε προσκληθεί σχεδόν όλος ο «καλός» κόσμος της Αθήνας.
Ήταν οι τελευταίες στιγμές γαλήνης πριν από τη μεγάλη καταιγίδα…
«Η δεξίωση στην Ιταλική Πρεσβεία
έγινε τη νύκτα της 26ης προς 27η Οκτωβρίου 1940.
Πάνω στο μεγάλο τραπέζι είχαν τοποθετηθεί μικρές σημαίες των δύο κρατών.
Την ίδια ώρα πίσω από τους σκοτεινούς διαδρόμους της Πρεσβείας,
μέσα στα γραφεία της
οι δύο γραμματείς αποκρυπτογραφούσαν το τελεσίγραφο προς την Ελλάδα,
που έφθανε με δόσεις, με τρόπο πρωθύστερο, σε τέσσερα μακροσκελή τηλεγραφήματα.
Ο Γκράτσι
ειδοποιημένος να το περιμένει με προηγούμενο τηλεγράφημα από το πρωί
ήταν νευρικός και ανήσυχος.
Πολλαπλασίαζε τις περιποιήσεις του στους καλεσμένους,
σερβίριζε μόνος του τις κυρίες,
μερικές όμως στιγμές στεκόταν σαν απορροφημένος σε σκέψεις
και είχε τότε βλέμματα ακατανόητα για τους εκεί Έλληνες.
Νόμιζε ότι η εισβολή θα άρχιζε την ίδια εκείνη νύκτα
και ότι θα αναγκαζόταν να διακόψει την δεξίωση του.
Μόνον όταν τις πρωινές ώρες έφυγαν και οι τελευταίοι προσκεκλημένοι
και τα τηλεγραφήματα μπήκαν στην κανονική τους σειρά,
μόνο τότε πληροφορήθηκε ότι η επίθεση θα γινόταν
τα χαράματα της 28ης Οκτωβρίου.
Το τελεσίγραφο αυτό έπρεπε να το επιδώσει, δίχως προειδοποίηση
στον Έλληνα πρωθυπουργό στις 3 το πρωί (2 ώρα Ιταλίας).
Στις 27 Οκτωβρίου το βράδυ ο κόμης Τσιάνο
ανακοίνωσε επίσημα στον Πρεσβευτή της Γερμανίας στην Ρώμη Όττο Φον Μπίσμαρκ
ότι αύριο και ώρα 3η πρωϊνή η Ιταλία θα επέδιδε προς την Ελλάδα ρηματική διακοίνωση
και ότι οπωσδήποτε την 6η πρωϊνή τα Ιταλικά στρατεύματα θα εισέβαλλαν στην Ελλάδα…»
Κωνσταντίνος Ε. Νούσκας, Υποστράτηγος - Ε. Α
( http://www.istorikathemata.com/2010/10/28.html )
-
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ
«Αχ, Τσιάνο, θα τρελαθώ Τσιάνο,
με τους τσολιάδες ποιος μου είπε να τα βάνω.
Ααχ!!
Ξεκινάει την άλλη μέρα, μα και πάλι ακούει "Αέρα"
από τον τσολιά,
δρόμο παίρνει και δρομάκι και πηδάει το ποταμάκι,
ξέρει τη δουλειά.»
Θεόφραστος Σακελλαρίδης
http://www.youtube.com/watch?v=5PeA8XP3-FI&feature=related
(http://ellas2.files.wordpress.com/2010/10/1940_7.jpg)
Έλληνες στρατιώτες χορεύουν στο χιόνι, γύρω από ένα ιταλικό πυροβόλο που κατέλαβαν
«….Λοιπόν;…
Θα συνεχίσωμεν την συζήτησιν;
Θα βάλωμεν κάτω έναν καφέν και θα σταθώμεν γύρω από το φλιτζάνι του οι απόλεμοι, οι άχρηστοι, οι καφενόβιοι,
διά να πούμε, περί του ποιος θα νικήση και ποιος θα επικρατήσει;
… Προς Θεού! Θα νικήση η Ελλάς!
Όλους; ΟΛΟΥΣ! ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ!
Χωρίς συλλογισμούς, χωρίς συζητήσεις,
χωρίς κεφάλια τα οποία αργοκινούνται και αμφιβάλλουν, χωρίς μυαλό.
Μυαλό δεν χρειάζεται.
Χρειάζεται ενθουσιασμός και παραφροσύνη.
Χρειάζεται θάρρος αλόγιστον και καρδιά.
Με αυτό το υλικόν έγινεν ο Αγών του Εικοσιένα.
Με αυτά τα όπλα νικούν οι λαοί.
Ήρθατε να πάρετε την Ήπειρον;
ΔΕΝ ΣΑΣ ΤΗΝ ΔΙΝΟΜΕ.
Έχετε Στρατούς, έχετε Στόλους, έχετε αεροπλάνα,
είσθε σαράντα πέντε εκατομμύρια και είμαστε πέντε.
ΔΕΝ ΣΑΣ ΤΗΝ ΔΙΝΟΜΕ.
Θα μας κάψετε. ΔΕΝ ΣΑΣ ΤΗΝ ΔΙΝΟΜΕ.
Και θα προχωρήσωμεν και θα νικήσωμεν και θα σας πετάξωμεν εις την θάλασσαν.
Γίνεται; Γίνεται, δεν γίνεται, αυτό πρέπει να αισθάνεται και να βροντοφωνή η καρδιά.
ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΘΑ ΓΙΝΗ.
…Θάρρος λοιπόν! Ό,τι θέλομεν αληθινά, με όλην μας την δύναμιν, γίνεται.
Ό,τι αποφασίσωμεν με την ψυχήν μας γίνεται. ΚΑΙ ΘΑ ΓΙΝΗ.
…. Όλοι μαζί! Θα αγωνισθώμεν τώρα όλοι μαζί, θα ανθέξωμεν όλοι μαζί,
θα προελάσωμεν όλοι μαζί,
και μίαν ευλογημένην ημέραν, όταν θα διαλαλούν την ευτυχίαν μας
οι κώδωνες των σημαιοστολίστων εκκλησιών μας,
θα ψάλλωμεν όλοι μαζί ΤΗ ΥΠΕΡΜΑΧΩ ΣΤΡΑΤΗΓΩ ΤΑ ΝΙΚΗΤΗΡΙΑ…»
Άρθρο του Γεωργίου Α. Βλάχου, εφημ.“Καθημερινή”, 4 Νοεμβρίου 1940
-
Πόσα χρόνια δίσεκτα
http://www.youtube.com/watch?v=kSjUjTmv5F4&feature=related
18/11/1940
«Φεύγουμε για το Μέτωπο. Κυριακή απόγευμα ώρα 4.40΄.
Όλη η κακομοίρα η Ρωμιοσύνη μας χαιρέτησε στο πέρασμά μας.
Νέοι, γέροι, γυναίκες, παιδιά. Μας στέλνουν φιλιά.
Κάνανε το σταυρό τους κι ύστερα σηκώνανε στον ουρανό τα χέρια.
Λυπάμαι τους συναδέλφους μου που δεν γνώρισαν τέτοιες στιγμές.
Τα δάκρυα σου ΄ρχονται στα μάτια.
Οι συνάδελφοι πρόσφεραν καραμέλες, τσιγάρα.»
(http://1.bp.blogspot.com/_DyyfIBfcNRg/TMdyoS-e1DI/AAAAAAAABLY/NCMPLdZbkzQ/s400/1940stratiotisapoxaireteb1.jpg)
20/11/1940
Τα γράμματα του νεκρού. Τον βρήκανε νεκρό, έξω από το Καλπάκι.
Ήτανε λέει, πεσμένος, ανάσκελα, ως 25 χρονών.
Αντόνιο Τσεκκαρέλι τον έλεγαν.
Του γράφει η μάνα του και ο θειος του με τη θεία νουνά του.
Λίγες λέξεις, τυπικές σχεδόν.
Η μάνα: “Χαίρομαι που είσαι καλά.
Μια mamma δεν μπορεί παρά να εύχεται το γρήγορο γυρισμό του γιου της.
Τη φωτογραφία σου τη λάβαμε.
Δε σου στείλαμε δικές μας, όχι γιατί δεν φροντίσαμε
αλλά γιατί ο καιρός ήταν, αυτές τις μέρες συννεφιασμένος.
Ο πατέρας σου κι οι αδερφάδες σου, σε χαιρετούν
και προσμένουν να γυρίσεις. Απρίλης 1940″.
Οι φαντάροι γελούνε χοντρά.
Από το ημερολόγιο του Άγγελου Τερζάκη
(http://patraikosgulf.files.wordpress.com/2010/09/ceb9cf84ceb1cebbcebfceaf-ceb1ceb9cf87cebcceaccebbcf89cf84cebfceb9-ceaccebdceb4cf81ceb5cf82-cf84ceb7cf82-cebcceb5cf81ceb1cf81cf87ceaf.jpg)
1943, Ιταλοί αιχμάλωτοι
1943
«Γενικά το πλήθος έδειξε συμπόνια και συμπάθεια στους Ιταλούς
και προσπάθησε να τους βοηθήσει, δίνοντάς τους ρούχα πολιτικά
και, σε πολλές περιπτώσεις, κρύβοντάς τους όπως έκρυβε στα 1941 τους Άγγλους
για να μην τους πιάσουν οι Γερμανοί.
Είναι παράξενος λαός οι συμπατριώτες μου με αντιδράσεις απροσδόκητες
και, όπως είδαμε τόσες φορές τα τελευταία χρόνια,
μ’ ένα βάθος ανθρωπισμού εξαιρετικού.
Ενώ, δυο χρόνια τώρα, όλος ο πληθυσμός βυσσοδομούσε εναντίον των Ιταλών
και απειλούσε πως, όταν θα φεύγουν θα τους κάνει και θα τους δείξει,
ξαφνικά, μόλις τους είδε πεσμένους, τους λυπήθηκε.
Κανέναν δεν πείραξε και ίσια – ίσια τους βοηθεί με κάθε τρόπο,
θαρρείς πως μόλις καταθέσανε τα όπλα
και διαλύθηκε ανάμεσα σ’ αυτούς και σ’ εμάς η ατμόσφαιρα του πολέμου,
ξαναήρθε αυτόματα στην επιφάνεια κάποια κρυμμένη αλληλεγγύη
προς τους “ανθρώπους που μας μοιάζουν”.
Ίσως πάλι, κατά πρώτο λόγο, είναι η απλή αλληλεγγύη ανθρώπου προς άνθρωπο,
προς τον εχθρό που, πέφτοντας, ξαφνικά ξαναγίνεται “άνθρωπος”.
Χαίρουμαι γι’ αυτό που σημειώνω. Είναι κάτι πολύτιμο.
Φανερώνει πως η ηθική ζωή αυτού του λαού έχει ορισμένες γερές βάσεις,
πως τα βαθύτερα ένστικτά του είναι καλά.»
Από τα Τετράδια Ημερολογίου του Γιώργου Θεοτοκά
-
Πριν από χρόνια είχα παραθέσει εδώ την ιστορία του πιο διάσημου ερωτικού τραγουδιού του Β' Παγκοσμίου Πολέμου,
την οποία είχα ανακαλύψει σε ένα site.
Θα ήθελα να κλείσω, λοιπόν, τα αφιερώματα στην 28η Οκτωβρίου με μια επανάληψη αυτής της ιστορίας
για όσους την έχουν ξεχάσει και για όσους δεν την είχαν διαβάσει. :-*
Lili Marleen
Το κορίτσι κάτω από το φανάρι
"Το τραγούδι αυτό είναι το γνωστό σε όλους «Lili Marleen»,
το πιο διάσημο τραγούδι του Β' Παγκοσμίου Πολέμου,
το οποίο η συλλογική μνήμη έχει ταυτίσει σαν έναν άτυπο ναζιστικό ύμνο.
Λάθος βέβαια αντίληψη, που δεν ισχύει,
καθώς ούτε η υφή του ήταν ναζιστική,
αλλά ούτε και η δημοφιλία του περιοριζόταν στο γερμανικό και μόνο στρατόπεδο.
Είπαμε Β' Παγκοσμίου Πολέμου γιατί τότε βέβαια μελοποιήθηκε,
η ιστορία όμως και η αναφορά του έχει τις ρίζες της στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο
και συγκεκριμένα στο ποίημα
που ο Γερμανός στρατιώτης (και δάσκαλος από το Αμβούργο) Hans Leip
με τίτλο «Das Lied eines jungen Soldaten auf der Wacht/The song of a young sentry»
έγραψε το 1915 λίγο πριν φύγει για το Ρώσικο Μέτωπο.
Το όνομα Lili Marleen είναι ένας συνδυασμός
από το Lili που ονομαζόταν η κοπέλα του στη Γερμανία
και Marleen που ήταν μια νεαρή νοσοκόμα που η εικόνα της είχε χαραχτεί ανεξίτηλη στο μυαλό του Leip
βλέποντας τη από τη σκοπιά του να χάνεται μέσα στην ομίχλη,
(μπορούμε να υποθέσουμε ασφαλώς ότι θα ήταν εκπάγλου καλλονής).
Tο ποίημα είναι εν πρώτοις ερωτικό αλλά κυρίως συμβολίζει τη γυναίκα-έρωτα-ζωή
τα οποία αφήνει πίσω του ο κάθε στρατιώτης που πηγαίνει να πολεμήσει
και που πρωτίστως αποζητά και λαχταρά
(Και άσε τους πολιτικοστρατιωτικούς ηγέτες να μιλάνε για ένδοξους θανάτους και τα σχετικά.
Η εικόνα ενός κοριτσιού κάτω από ένα φανάρι του δρόμου, που περιμένει το φανταράκι να βγει από την πύλη,
είναι πολύ πιο επιθυμητή και ονειρική από οποιαδήποτε κανονιού).
Η ιστορία του ως τραγουδιού τώρα, ξεκινά το 1938
και συγκεκριμένα από τον συνθέτη Norbert Schultze που το διαβάζει, του αρέσει και το μελοποιεί.
Aυτό όμως δε σήμανε και την άμεση επιτυχία του
καθώς ο Υπουργός Προπαγάνδας -όνομα και μη χωριό- Γιόζεφ Γκέμπελς
δε το βρήκε καθόλου του γούστου του
-ήθελε προφανώς κάτι πιο ηρωικό με αίματα, αυτοθυσίες, γενναίους Άριους και τα σχετικά-
ούτε και η τραγουδίστρια που τελικά το ερμήνευσε η Lale Andersen ήθελε αρχικά να το τραγουδήσει,
ενώ και ο μουσικός παραγωγός που έπρεπε να το προωθήσει
το γείωσε κανονικότατα και με το νόμο που λένε.
Mετά απ' όλα αυτά είναι απορίας άξιον πώς τελικά επιβίωσε.
Βασικά η εκτίναξη του οφείλεται
στο διευθυντή του Στρατιωτικού Ραδιόφωνου του Βελιγραδίου,
το οποίο λόγω της θέσης του και μετά την κατάληψη της πόλης από τους Γερμανούς,
αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα Ραδιοφωνικά Κέντρα,
γιατί οι εκπομπές του ακούγονταν ευδιάκριτα και καθαρά
σε όλη την Ευρώπη, Μεσόγειο αλλά και Αφρική,
με την τελευταία τότε να αποτελεί το βασικό θέατρο της μάχης
όπου είχαμε Afrika Korps vs. Συμμάχων.
Έλαχε τώρα ανάμεσα στους 700 κάτοχους του δίσκου με το τραγούδι
να είναι και κάποιος αξιωματικός του Afrika Korps
που ζήτησε από το φίλο του στο Βελιγράδι να το βρει και να του το παίξει
(οι ραδιοφωνικές αφιερώσεις είναι τελικά ένα πανάρχαιο και αταβιστικό έθιμο)
και έτσι στις 18 Αυγούστου του 1941 ...
-Στον φίλο μου τον Χάνς εξαιρετικά αφιερωμένο
καθώς και σε όλα τα παλιόπαιδα που παίζουν στη άμμο
αφήνοντας εμάς να παγώνουμε στο Βελιγράδι .....yeaaaaah!
http://www.youtube.com/watch?v=vL0KniirXHM
Η επιτυχία ήταν άμεση
και άγγιξε από τον τελευταίο δεκανέα μέχρι και τον πολλά βαρύ και όχι στρατάρχη Έρβιν Ρόμμελ
που διέταξε πάραυτα να παίζεται κάθε μέρα στις 09:55 ακριβώς
πριν το κλείσιμο της μουσικής εκπομπής.
Είπαμε όμως ότι το Ράδιο Βελιγράδι έπιανε παντού, οπότε το ακούγανε και όλοι οι Σύμμαχοι
που όλως τυχαίως βρίσκονταν στα ίδια μέρη με τους Γερμανούς.
Και -κοίτα να δεις τι δύναμη που μπορεί να έχει ένα τραγούδι-
οι Σύμμαχοι αμέσως σχεδόν το αγαπήσανε, το υιοθετήσανε και το σιγοσφυρίζανε
μολονότι στα γερμανικά
(ο Γκέμπελς δεν ήταν τόσο πονόψυχος ώστε να τους το μεταφράσει κιόλας).
Ποιος ξέρει, ίσως από ένστικτο να καταλάβανε την ουσία του
(παγκόσμια γλώσσα η μουσική γαρ).
Άλλωστε η αγάπη για τη ζωή και μια κοπέλα να σε περιμένει
κάτω από ένα φανάρι του δρόμου έξω από το στρατόπεδο
είναι κοινή για κάθε στρατιώτη, κάθε στρατού και κάθε πολέμου.
Φυσικά οι Βρετανοί αξιωματικοί έβγαζαν φλύκταινες ακούγοντας τους στρατιώτες τους
να σιγοτραγουδούν γερμανιστί « Wie einst Lili Marleen »
και μια και δεν μπορούσαν να το απαγορεύσουν (βασικά το μπορούσαν καθόσον και στρατός)
αλλά επειδή είδαν την επιτυχία του αποφάσισαν πιο έξυπνα
να το μεταφράσουν και να το εκσυμμαχίσουν
(εντάξει απαίσια λέξη αλλά είναι καλύτερη από το εκβρεττανίσουν).
Και έτσι έγινε και η 1η μετάφραση της Λιλή Μαρλέν,
από τις πάμπολλες που ακολούθησαν έπειτα.
H πρώτη αγγλόφωνη τραγουδίστρια που το ερμήνευσε για τους Συμμάχους
ήταν η Anne Shelton (ή αλλιώς η Αγγλίδα Σοφία Βέμπω)
http://www.youtube.com/watch?v=VV2kVzIwtes
και αμέσως μετά ακολούθησε η Vera Lynn
http://www.youtube.com/watch?v=ZSMuTm649Hk
Κάποτε όταν ο πόλεμος τελείωσε αφήνοντας σε όσους επέζησαν πολλά για να θυμούνται
(να ένα από τα καλά ενός Παγκοσμίου Πολέμου-αφήνει πολλές αναμνήσεις)
και μια μελωδία να ταλανίζει τη θύμηση, τη Lili Marleen,
βρέθηκε λοιπόν και η ενσάρκωση της στο πρόσωπο μιας άλλης Μάρλεν της Ντίντριχ-
μακράν η πιο κατάλληλη από όλες τις απόψεις για να το τραγουδήσει-μοναδικά-
και να το καταστήσει πια και διαχρονικό.
http://www.youtube.com/watch?v=MO0lUXnAs-U
Μετά βέβαια το πήραν και άλλοι και το ξαναέπαιξαν σε πολλές version
ποντάροντας στην επιτυχία του,
όπως στα 1960s από τον θρύλο της country music Hank Snow,
ακόμη καλλιτέχνες όπως Hildegarde (Decca) και Martha Tilton (Coral),
Al Martino (Capitol Records) και άλλοι πολλοί,
με πιο πρόσφατο τον Neil Hannon του ιρλανδικού pop group The Divine Comedy
σαν ένα B-side του 2006 single "A Lady Of A Certain Age".
Είναι αστείο πάντως να σκεφτεί κανείς ότι ένα τραγούδι κατά βάση αντιπολεμικό,
έγινε το βασικό άκουσμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου
και έχει μείνει αξέχαστο μέσα από ένα συνονθύλευμα από μυριάδες ύμνους, εμβατήρια και τροπάρια
που αποτελούν και τα διαχρονικά political correct στρατιωτικά ακούσματα.
Η Λιλή Μαρλέν αποτέλεσε μια εξαίρεση στον κανόνα
γιατί πάνω απ' όλα τραγούδαγε για τη ζωή,
μια έννοια που εύλογα συγκινεί οποιονδήποτε βαδίζει προς το θάνατο.
Και όπως έλεγε και εκείνη που πρώτη το ερμήνευσε η Lale Andersen,
προσπαθώντας αργότερα να εξηγήσει τη δημοφιλία του τραγουδιού
«Can the wind explain why it became a storm?» .....”
(Το αφιέρωμα το είχα βρει στο: http://allotino.pblogs.gr/2008/10/338020.html)
-
Αφού χτυπάει καμπάνες η adigoni, εγώ να σας "πετάξω" σε μια εκκλησία.. ;D ;D ;D.
Sic transit gloria mundi
(=Έτσι περνά η δόξα του κόσμου)
http://www.youtube.com/watch?v=XvYNlcLtR0w&feature=related
«Συχνά, όταν η φύση δημιουργεί ένα εξαιρετικό πνεύμα σε κάποια τέχνη,
δεν το αφήνει μόνο,
αλλά δίπλα του δημιουργεί ταυτόχρονα ένα δεύτερο,
για να αλληλοβοηθούνται
και μέσω της άμιλλας να μπορούν να είναι χρήσιμα.»
Πόσο δίκιο είχε ο Giorgio Vasari,
όταν έγραφε τις γραμμές αυτές στις περίφημες Βιογραφίες του,
καθώς στην πατρίδα του τη Φλωρεντία είχε εμφανιστεί την ίδια περίοδο
ο Ντονατέλο (1386 –1466) στη γλυπτική,
ο Μπρουνελέσκι (1377–1446) στην αρχιτεκτονική
και ο Μαζάτσιο (1401–1428) στη ζωγραφική…
Τρεις φίλοι που μοιράστηκαν ένα κοινό όραμα,
τη ρεαλιστική απεικόνιση της πραγματικότητας στην τέχνη
και με τα κατορθώματά τους έγιναν αντικείμενο σπουδής ανά τους αιώνες.
Τον Μπρουνελέσκι θα τον θυμάστε από το επίτευγμά του
να κατασκευάσει μεγαλοφυώς τον τεράστιο τρούλο του Καθεδρικού της Φλωρεντίας,
κόντρα σε όλες τις προβλέψεις
και παρά τις αλλεπάλληλες αποτυχίες όσων είχαν αναλάβει στο παρελθόν το έργο αυτό.
Αυτό που δεν είναι τόσο γνωστό σε πολλούς
είναι πως τόσο αυτός όσο και ο στενός φίλος του ο Ντονατέλο είχαν μια «αδυναμία».
Λάτρευαν την αρχαία ελληνική και ρωμαϊκή τέχνη και τη μελετούσαν ασταμάτητα.
Και ήταν αυτή η αδυναμία που τον οδήγησε να ανακαλύψει
ένα μυστικό που είχε ξεχαστεί επί αιώνες:
την τεχνική της ψευδαίσθησης (trompe l’ oeil) των τριών διαστάσεων.
Ο Μπρουνελέσκι ήταν αυτός, όμως, που για πρώτη φορά κατάφερε
να υπολογίσει με μαθητικό τρόπο τις κλίμακες των αντικειμένων
και να μελετήσει την οπτική πυραμίδα,
έτσι ώστε να δημιουργούνται έργα με προοπτική, σαν αληθινά.
Ο νεότερος φίλος του ο Μαζάτσιο,
αυτός ο εικοσάρης εσωστρεφής, αφηρημένος και ακατάστατος ζωγράφος
ήταν αυτός που εφάρμοσε τις μελέτες του
και ζωγράφισε τον παρακάτω πίνακα αφήνοντας τους συγχρόνους του άναυδους!
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/d/d2/Masaccio,_trinit%C3%A0.jpg/300px-Masaccio,_trinit%C3%A0.jpg)
Masaccio «Η Αγία Τριάδα» (1425), Santa Maria Novella, Φλωρεντία
Προσέξτε τα αρχαιοελληνικά στοιχεία (κίονες και ταβάνι με φατνώματα)
που τόσο λάτρευε ο φίλος του ο Μπρουνελέσκι.
Προσέξτε την ψευδαίσθηση του τρισδιάστατου
που δημιούργησε με την τοποθέτηση των δυο Φλωρεντίνων πατρόνων μπροστά από μια πύλη
και κυρίως με τον τρόπο που απεικόνισε τα τετράγωνα φατνώματα στο βαρελωτό ταβάνι
έτσι που νόμιζε κανείς, όπως έλεγε και ο Βαζάρι, ότι τρύπησε τον τοίχο της εκκλησίας!
Προσέξτε τον Θεό που για πρώτη φορά απεικονίζεται με ανθρώπινη μορφή,
ως απόρροια του ουμανισμού της Αναγέννησης.
Και προσέξτε –για να σας θυμίσω και το αφιέρωμα στον Ίκαρο-
( http://www.pde.gr/index.php?topic=4963.30380 )
πώς ο ζωγράφος (ασυναίσθητα;) απεικόνισε
τον Θεό με ανοικτά τα χέρια
πάνω από το περιστέρι-Άγιο Πνεύμα που έχει ανοικτά φτερά
και τον Σωτήρα Χριστό που έχει σταυρωθεί με ανοικτά χέρια.
Είναι σαν να βλέπεις την ίδια εικόνα, το ίδιο σωτήριο μήνυμα
τρεις φορές.
Και τι περίεργο…
Αυτόν ακριβώς τον πίνακα που αποτέλεσε σταθμό στην ιστορία της τέχνης
και πρόσθεσε δόξα και αθανασία στον Μαζάτσιο,
επέλεξε ο νεαρός ζωγράφος, που τόσο πρόωρα έφυγε από τη ζωή στα 27 του χρόνια,
για να μας ψιθυρίσει ένα μήνυμα
χαράζοντάς το στο κάτω μέρος του, πάνω από έναν ξαπλωμένο σκελετό:
ΚΑΠΟΤΕ ΗΜΟΥΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΣΤΕ
ΚΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ, ΘΑ ΓΙΝΕΤΕ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ!
ΥΓ. Ένα βιντεάκι για μια καλύτερη ματιά στη σπουδαία νωπογραφία
μέσα στην αγαπημένη εκκλησία του Μιχαήλ Αγγέλου, τη Santa Maria Novella.
http://www.youtube.com/watch?v=xSbdAjZ5A-s
-
Στου Όθωνα τα χρόνια
http://www.youtube.com/watch?v=D27TOENzyEY
Ένα μεσημέρι στης Ακρόπολης τα μέρη
άπονοι ληστές
κάναν τις πέτρες τις ζεστές λημέρι
στο Μοναστηράκι Βαυαροί χωροφυλάκοι
μεσ' στην αντηλιά
χορεύουν μπρός στο Βασιλιά συρτάκι
Νίκος Γκάτσος
(http://pcdn.500px.net/5761601/04ff7be17db3e82217d5bf9c82e35ee3eeeacfe2/4.jpg)
«Σε κανένα σημείο του πλανήτη
δεν αγκαλιάζει τόσο αρμονικά η Ανατολή τη Δύση,
όσο στην περιοχή γύρω από το Μοναστηράκι.
Δίχως φανφάρες, υστερίες, πατριωτικές κορώνες και αντισημιτικές χυδαιότητες συνυπάρχουν, χιλιάδες χρόνια τώρα,
οι δωδεκαθεϊστές (η αρχαία Αγορά και η βιβλιοθήκη του Αδριανού),
οι Μουσουλμάνοι (Τζαμί του Τσισδαράκη, σημερινό μουσείο Λαϊκής Τέχνης),
οι Καθολικοί και οι Ορθόδοξοι στην ίδια εκκλησία (την Παναγία Παντάνασσα)
και οι Ιουδαίοι, γόνος των οποίων έδωσε το όνομα του στην περιοχή.
Πρόκειται για την εβραϊκή οικογένεια του Νώε Γιουσουρούμ ή Γιεσουρούμ (=άνθρωπος του Γιαχβέ)
που ήρθε το 1863 από τη Σμύρνη
και εγκαταστάθηκε στο Μοναστηράκι ως παλαιοπώλης
μαζί με άλλες οικογένειες ομοθρήσκων του.
Ήταν, μάλλον, ένας αξιαγάπητος άνθρωπος που οι Αθηναίοι τον συμπάθησαν
και προς τιμήν του ονόμασαν ολόκληρη την περιοχή της πλατείας Αβησσυνίας
ως Γιουσουρούμ…
Σχετικά με τη λέξη Αβησσυνία (< αραβ. habes= συρφετός πολλών εθνών),
προέρχεται, μάλλον από κάποιους Αβησσύνιους (: Αιθίοπες) που κατοικούσαν εκεί
ή, κατά μία πιο ρομαντική εκδοχή,
επειδή εκεί μοιράστηκε, το 1922, η ανθρωπιστική βοήθεια
από την Αιθιοπία προς τους Μικρασιάτες πρόσφυγες.
Έτσι, για να μην ξεχνάμε ότι όποιος δέχεται τον ανθρωπισμό,
πρέπει και να τον ανταποδίδει.
Πάντως, όταν ακούτε τις λέξεις
«Αρχαία Αγορά, βιβλιοθήκη του Αδριανού, Τζαμί Τσισδαράκη,
καθολική εκκλησία του Μπονεφάτση, Παναγία Παντάνασσα, εβραίος Γιεσουρούμ,
Αβησσυνία, Γύφτικη πόρτα του τείχους του Χασεκή»,
θα νομίζετε ότι όποιος τα είδε όλα αυτά, είναι σίγουρα κοσμογυρισμένος.
Στην πραγματικότητα, αυτός ο μυθικός κόσμος ανοίγεται μπροστά σας,
καθώς βγαίνετε από τον Ηλεκτρικό Σταθμό στο Μοναστηράκι.
Αν δεν είναι κοσμοπολίτικη τούτη η πλατεία, τότε ποια είναι;»
Αποσπάσματα από το άρθρο του Γιώργου Δαμιανού
(http://www.24grammata.com/?p=971)
-
Αφιερωμένο στις "Αντιγόνες" της ζωής... ::)
Η αδικοθανατισμένη
Όλες οι αρχαίες τραγωδίες διηγούνται ιστορίες ηρώων
που προκάλεσαν την κυρίαρχη ηθική
και τιμωρήθηκαν από τους θεούς, για να αποκατασταθεί η ηθική τάξη.
Υπάρχει όμως και μια τραγωδία που χάνεται πίσω στα χρόνια τα βυζαντινά.
Σ’ αυτήν η ηθική δεν αποκαταστάθηκε ποτέ,
γιατί ήταν εξ αρχής φτιαγμένη από τον ανθρώπινο παραλογισμό.
Την αλήθεια αυτή είχε το θάρρος να καταγγείλει μια νεαρή γυναίκα,
επηρεασμένη ίσως από τον προοδευτικό κόσμο των τροβαδούρων της Δύσης.
Και έκαναν τόση εντύπωση τα λόγια της που κανείς δεν μπόρεσε να τα ξεχάσει.
Κι ας ήταν από τόσο ταπεινή γενιά, που λησμονήθηκε το όνομά της.
Η ιστορία της έγινε παραλογή (μπαλάντα)
και τραγουδήθηκε στα πέρατα της ρωμιοσύνης.
Μα τι κι αν δίδαξε κι αυτή τον όλεθρο του παραλόγου;
Το άδικο είχε για άλλη μια φορά συντελεστεί
και γυρισμός δεν υπήρχε…
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/e2/Tacuin_Rose32.jpg/250px-Tacuin_Rose32.jpg)
Giovannino de Grassi “Τριαντάφυλλα” (1380-1390), Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας
Η εικόνα περιλαμβάνεται στο βιβλίο ιατρικής του Πέρση Ibn Butlan «Tacuinum sanitatis» (11ος αιώνας),
όπως εκδόθηκε τον 14ο αιώνα,
όπου αναφέρεται, μεταξύ άλλων, η αξία των τριαντάφυλλων για την υγεία του εγκεφάλου.
Παρεμπιπτόντως, γύρω στο 1230, δηλ. κάποιες δεκαετίες μετά την έκδοση
των πρώτων λόγιων βυζαντινών ερωτικών μυθιστορημάτων κατά τα ελληνιστικά πρότυπα,
κυκλοφόρησε στη Γαλλία και το περίφημο «Μυθιστόρημα του Ρόδου»,
ένα αλληγορικό και διδακτικό μυθιστόρημα του Guillaume de Lorris και του Jean de Meun,
που ήταν επηρεασμένο από το ποίημα “De amore” του Andreas Capellanus (11ος αιώνας).
Το έργο αναφερόταν στην προσπάθεια ενός ποιητή
να κατακτήσει το Ρόδο, που συμβόλιζε την αγαπημένη του και γενικότερα τον έρωτα.
Ο ποιητής ονειρευόταν ότι έμπαινε μέσα σ’ έναν περιφραγμένο κήπο
με τη βοήθεια μιας νεαρής πανέμορφης γυναίκας.
Με συμμάχους την Ομορφιά, τη Γενναιοδωρία και την Τιμιότητα,
και παρά τα εμπόδια που του έφερναν ο Κίνδυνος, ο Φόβος, η Ντροπή και η Ζήλια
κατάφερνε να κλέψει ένα φιλί από το καλά φυλαγμένο Ρόδο…
Πάντως, το μυθιστόρημα προκάλεσε μεγάλη διαμάχη (Querelle du Roman de la Rose)
στην οποία η ποιήτρια –και πρώιμη φεμινίστρια- Christine de Pizan (1363 – c. 1430)
υποστήριξε ότι τέτοιου είδους κείμενα αδικούσαν τη γυναίκα
καθώς προέβαλλαν ότι δεν μπορεί να είναι τίποτα περισσότερο από μια απλή γητεύτρα.
Και φανταστείτε ότι αυτά τα έλεγε σε μια κοινωνία
που καλά-καλά δεν μπορούσε να χωνέψει ότι ο έρωτας δεν κάνει τη γυναίκα ανήθικη.
Πόσο μπροστά είναι μερικοί άνθρωποι από τον καιρό τους…
Ακούστε όμως την ίδια την κόρη της βυζαντινής παραλογής,
στο ριζίτικο που διέσωσαν στην Κρήτη:
«Μιαν κόρη ρόδα μάζωνε κι αθούς εκορφολόγα,
Να πλέξει τζόγια με τσ’ αθούς, στεφάνι με τα ρόδα.
Κι ο Γιάννης εκατέβαινεν από λαγού κυνήγι,
Ζευγάρι ρόδα τση ζητά και τέσσερα του δίδει.
Βγαν’ απού το δαχτύλιν του όμορφο δαχτυλίδι,
Εις την ποδιάν τση το πετά κι εις τα βυζιάν τση δίδει.
Κι η μάναν τση την τόπωσεν απού το παραθύρι:
«Μωρή, και δεν εντράπηκες να πάρεις δαχτυλίδι;
Άφησ’ εσύ, σκύλα Μαριώ, κι α δε σε μηνυτέψω,
απού ‘χεις δώδεκ’ αδερφούς και δεκοχτώ ξαδέρφους».
Ουλημερνίς τη μάλωνε κι αργά τη μηνυτεύγει
και εις τσι δωδεκ’ αδερφούς και δεκοχτώ ξαδέρφους.
Δέρνουν την δώδεκ’ αδερφοί κι οι δεκοχτώ ξαδέρφοι,
Δέρνει τηνε κι η μάναν τση με τη βαριάν τση ρόκα
Κι ο κύρης τσ’ ο πρωτόπαππας με το χοντρό ραβδί του.
Ούλοι μπλιο την εδέρνανε με πέτρες και με ξύλα,
Τα αίματα σουρώνανε, τα ρούχα ματωθήκαν.
Τη νύχτα, τα μεσάνυχτα, η κόρη ψυχομάχειε,
Κι η μάναν τση μπαινόβγαινε κι έσερνε τα μαλλιά τση
Κι ο κύρης τσ’ ο πρωτόπαππας τα γόνατάν του δέρνει.
Κι η μάναν τση τηνε ρωτά τζαγκουρνομαδισμένη:
«Θέλεις τα μπα, θέλεις τα ξα,
θέλεις τα βελουδένια,
θέλεις τα καταπράσινα,
που τά ‘φερεν ο Γιάννης;»
«Δε θέλω μπα, δε θέλω ξα,
δε θέλω βελουδένια, δε θέλω καταπράσινα,
κι ας τα ‘φερε κι ο Γιάννης.
Θέλω τα ματωμένα μου, να κατεβώ στον Άδη,
Να βγει ακουσμός εις τα χωριά, διαλαλημός στη χώρα,
Πως μ’ αδικοθανάτησαν για ’να ζευγάρι ρόδα».
Στην αρχή του παρακάτω βίντεο ο Βασίλης Σταυρακάκης
τραγουδά τους πρώτους στίχους του εν λόγω ριζίτικου.
Το τραγούδι που ακολουθεί μετά είναι ερωτικό μεν, αλλά άσχετο με το πνεύμα της παραλογής...
http://www.youtube.com/watch?v=ThdD1LwiULA
ΥΓ. Περισσότερες πληροφορίες για το Μυθιστόρημα του Ρόδου:
http://www.bl.uk/onlinegallery/onlineex/remarkmanu/roman/index.html
http://www.fitzmuseum.cam.ac.uk/pharos/collection_pages/middle_pages/MS.169/FRM_TXT_SE-MS.169.html
και για την Christine de Pizan: http://en.wikipedia.org/wiki/Christine_de_Pizan
-
Λαϊκά προάστια
Χτύπησαν μεσάνυχτα
και τα παραθύρια
δέρνει αγέρας και νερό
Παγωνιά στην κάμαρα
λόγια πικραμένα
κι αύριο μεροκάματο σκληρό
Μεσάνυχτα χτυπούν περασμένα
Προάστια φτωχά, ξεχασμένα
Στέλλα Καλαβίτη
http://www.youtube.com/watch?v=kYSy6DTWb_0
(http://4.bp.blogspot.com/_6B7taYt4ens/SyT1oFmdo9I/AAAAAAAACHc/c7r_UASgIGg/s400/laika.jpg)
«Σαν λεκές που δεν έχει στεγνώσει ακόμα κι απλώνεται πάνω στο ρούχο,
έτσι απλώνεται και η φτώχεια στα ελληνικά νοικοκυριά.
Ένας λεκές από κώνειο, αδικία, απελπισία κι άλλα τοξικά υλικά
απλώνεται από σπίτι σε σπίτι, καλύπτει ολόκληρες γειτονιές.
Και τις σκοτεινιάζει σαν πάνω απ’ το κεφάλι τους, στον ουρανό,
να ίπταται μια βαριά κατάρα,
σάμπως από βαρύ μείγμα φτιαγμένη,
που απορροφά το φως...
……Λαϊκά προάστια
σαν αυτά που τραγούδησε η Μπέλλου στο έργο του Ανδριόπουλου,
μόνον που τώρα, το 2012,
πάνω απ’ τις στέγες, μέσα στο ημίφως του δειλινού,
δεν φτεροκοπάνε παρηγορητικά τα τραγούδια του Μίκη,
οι μελωδίες του Χατζιδάκι, η φωνή του Καζαντζίδη,
οι ένοπλες κουβέντες του Άκη Πάνου,
να φέρουν λίγο βάλσαμο και κάποια απαντοχή στους ανθρώπους.
Έπεσαν αυτά τα πουλιά της καρδιάς, έπεσαν από καιρό.
Tα κατέρριψαν τα αντιαεροπορικά του λάιφ στάιλ.
Ζόμπι τώρα κι αυτό, χωρίς ζωή,
πλανιέται στους δρόμους που ερήμωσε,
στις καρδιές που αποξήρανε.
Κι έχουμε μείνει ανοχύρωτοι…»
Αποσπάσματα από το άρθρο του Στάθη «Λαϊκά Προάστια»...
(http://www.enikos.gr/stathis/96764,«Laika_Proastia»_.html (http://www.enikos.gr/stathis/96764,«Laika_Proastia»_.html) )
-
Και κάτι τελευταίο, πιο αισιόδοξο.
Καλό βράδυ. :D
Κόρη Κρητικιά
Εμένα λάβωσε μια κόρη από την Κρήτη,
κόρη Κρητικιά.
Κόρη Kρητικιά, κόρη καμαροφρύδα,
χαμογέλασε.
Χαμογέλασε στον ήλιο, στο φεγγάρι
και στη θάλασσα.
Και στη θάλασσα τον πόνο μας να πάρει
στήστε το χορό.
Στήστε το χορό και κάντε πανηγύρι
Όλοι μας μαζί.
Τραγούδι με προέλευση από την επαρχία Λυδίας
στα δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας.
http://www.youtube.com/watch?v=Frr8JMsfmM0
(http://1.bp.blogspot.com/_ClAbBZUNNFg/TSnHhKzNLsI/AAAAAAAADnY/mBuygU1uvFM/s1600/%25CE%259A%25CF%2581%25CE%25B7%25CF%2584%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25BF%25CF%2580%25CE%25BF%25CF%258D%25CE%25BB%25CE%25B1%2B%255B%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25BF%25CE%25BD%2B%25CE%25A0%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25B8%25CE%25B5%25CE%25BD%25CF%258E%25CE%25BD%25CE%25B1.jpg)
-
The boy who braved the tanks
(=Το αγόρι που αψήφησε τα τανκς)
http://www.youtube.com/watch?v=LQcwVl1RuL8
(http://4.bp.blogspot.com/-aVw_hliF-BA/TsEO_x3yhII/AAAAAAAABQI/2lXJN0CuNDs/s400/polit2.jpg)
"Όποιος ξεχνά την ιστορία του, είναι υποχρεωμένος να την ξαναζήσει."
Τζορτζ Σανταγιάνα (1863 – 1952), Iσπανοαμερικανός φιλόσοφος, ποιητής και κριτικός λογοτεχνίας.
«….Ο επισκέπτης μου συνέχιζε να έρχεται.
Πάντα κουβαλούσε πακέτα,
μια φορά παιχνίδια για τα φτωχά παιδάκια του φτωχοκομείου
και μια άλλη φορά βιβλία με δερμάτινο εξώφυλλο για το γιο του.
Συνήθιζε να μιλά για διάφορα θέματα,
φαινόταν μορφωμένος αλλά η συζήτηση κατέληγε πάντα στο ίδιο σημείο
-με επαίνους για τον πολυαγαπημένο του γιο.
Μια μέρα η διάθεσή του φαινόταν διαφορετική
και κοίταζε επίμονα έξω από το παράθυρο.
Τότε έμενα δίπλα σε ένα νεκροταφείο.
Ξαφνικά βγήκε από τη μελαγχολία του και αναφώνησε:
Είμαι ευτυχισμένος που ο γιος μου έχει ολόκληρη τη ζωή μπροστά του,
είναι τόσο νέος».
Αρκετές φορές τον ρώτησα
γιατί δεν έφερνε το παιδί-θαύμα να το γνωρίσω.
«Είναι πολύ απασχολημένος με το διάβασμα και το φλερτ με τα κορίτσια»
ήταν η συνηθισμένη του απάντηση.
Μετά από αρκετά συχνές επισκέψεις ο επισκέπτης μου χάθηκε για ένα δύο χρόνια. Άρχισε να μου λείπει.
Αλλά ξαφνικά εμφανίστηκε πάλι.
Αυτή τη φορά έλαμπε!
Ο γιος του είχε περάσει τις εξετάσεις για το Πολυτεχνείο
με πολύ υψηλή βαθμολογία.
Πάλι κουβάλαγε πακέτα και πακέτα
και ένα αεροπορικό εισιτήριο στο όνομα του γιου του.
Ο νεαρός θα έμενε με συγγενείς στην Αμερική το καλοκαίρι….
….Σκέφτηκα ότι θα έπρεπε τουλάχιστον να αγοράσω ένα δώρο
για το γιο του που τον ένιωθα σαν ένα φίλο που δε γνώρισα ποτέ.
Όταν χτύπησα το κουδούνι του σπιτιού του Γιάννη μου άνοιξε μια κυρία
και τη ρώτησα αν ήταν η μητέρα του αγοριού.
«Θέλω να σας συγχαρώ για τον εξαιρετικό γιο σας.
Άκουσα ότι πέρασε από τους πρώτους στις εξετάσεις.
Ο σύζυγός σας μου είπε ότι θα γίνει μηχανικός.
Μπορώ να περάσω για να του δώσω ένα μικρό δώρο;».
«Ο γιος μου, απάντησε με θλίψη στη φωνή,
δε θα γίνει ποτέ μηχανικός και δε θα μπει ποτέ στο Πανεπιστήμιο,
πέθανε πριν από τρία χρόνια».
Μετά η φωνή της πνίγηκε σε ένα λυγμό,
«Σκοτώθηκε από σφαίρα αστυνομικού
στην πύλη του Πολυτεχνείου στις 17 Νοεμβρίου 1973».
Αποσπάσματα από το άρθρο του Ολλανδού δημοσιογράφου και οπερατέρ
Albert Coerant στην εφημερίδα Αthens News στις 16/11/2001
(http://www.athensnews.gr/old_issue/12936/7176
και στα ελληνικά
http://www.gazzetta.gr/koinonia/article/344109-o-17xronos-poy-ta-ebale-me-ti-xoynta%E2%80%8F-vid) .
ΥΓ. O Αlbert Coerant το 1973 ήταν ανταποκριτής της δανέζικης και βελγικής τηλεόρασης στην Ελλάδα
και βρισκόταν παράνομα στην Ελλάδα μέσω Κύπρου για να καταγράψει σε φιλμ την εξέγερση των νέων.
Το άρθρο του ήταν εμπνευσμένο από το θάνατο του Διομήδη Κομνηνού,
ενός 17χρονου Κύπριου μαθητή, που μόλις είχε περάσει στις εισαγωγικές εξετάσεις του Πολυτεχνείου
και έπεσε νεκρός τη νύχτα της 16ης Νοεμβρίου 1973 προσπαθώντας να βοηθήσει τραυματισμένους πολίτες.
-
Η μελαγχολία της ευτυχίας
http://www.youtube.com/watch?v=7Yhr4LfmHfA&feature=related
(http://www.blirk.net/wallpapers/1024x768/ship-wallpaper-4.jpg)
Εἶναι ἐκεῖ -δὲν μπορῶ ν᾿ ἀλλάξω-
μὲ δυὸ μεγάλα μάτια πίσω ἀπ᾿ τὸ κύμα
ἀπὸ τὸ μέρος ποὺ φυσᾶ ὁ ἀγέρας
ἀκολουθώντας τὶς φτεροῦγες τῶν πουλιῶν
εἶναι ἐκεῖ μὲ δυὸ μεγάλα μάτια
μήπως ἄλλαξε κανεὶς ποτέ του.
Τί γυρεύετε; Tὰ μηνύματά σας
ἔρχουνται ἀλλαγμένα ὡς τὸ καράβι
ἡ ἀγάπη σας γίνεται μίσος
ἡ γαλήνη σας γίνεται ταραχὴ
καὶ δὲν μπορῶ νὰ γυρίσω πίσω
νὰ ἰδῶ τὰ πρόσωπά σας στ᾿ ἀκρογιάλι.
Εἶναι ἐκεῖ τὰ μεγάλα μάτια
κι ὅταν μένω καρφωμένος στὴ γραμμή μου
κι ὅταν πέφτουν στὸν ὁρίζοντα τ᾿ ἀστέρια
εἶναι ἐκεῖ δεμένα στὸν αἰθέρα
σὰ μιὰ τύχη πιὸ δική μου ἀπ᾿ τὴ δική μου.
Τὰ λόγια σας συνήθεια τῆς ἀκοῆς
βουίζουν μέσα στὰ ξάρτια καὶ περνᾶνε
-μήπως πιστεύω στὴν ὕπαρξή σας
μοιραῖοι σύντροφοι, ἀνυπόστατοι ἴσκιοι.
Ἔχασε τὸ χρῶμα του πιὰ αὐτὸς ὁ κόσμος
καθὼς τὰ φύκια στ᾿ ἀκρογιάλι τοῦ ἄλλου χρόνου
γκρίζα ξερὰ στὸ ἔλεος τοῦ ἀνέμου.
Ἕνα μεγάλο πέλαγο δυὸ μάτια
εὐκίνητα καὶ ἀκίνητα σὰν τὸν ἀγέρα
καὶ τὰ πανιά μου ὅσο κρατήσουν, κι ὁ θεός μου.
Γιώργος Σεφέρης «Αλληλεγγύη»
-
Kαι κάτι που ξεχάσαμε. Σήμερα έφυγε από τη ζωή και ο Χρόνης Μίσσιος.
Στη μνήμη του... ::)
Η ζωή μια φορά μας δίνεται
http://www.youtube.com/watch?v=-wKEaNBvIbs
(http://images.e-shop.gr/images/BKS/BIG/BKS.0919505.jpg)
“ Εσύ μπορείς να περάσεις στη δική μου θέση;
Να τα παρατήσεις όλα, λεφτά, καριέρα, οικογένεια, σπίτια,
να δεθείς μ΄ ένα όνειρο και να το κυνηγήσεις,
ν΄ αγαπήσεις με πάθος τους ανθρώπους και την ελευθερία τους,
να μπεις στην καρδιά της εποχής σου,
και από απλός θεατής να γίνεις δημιουργός της ιστορίας;
Και, να σου πω και κάτι ακόμα: είμαστε συνομήλικοι.
Αν δεχτούμε ότι αυτό που λέμε ζωή δεν είναι να υπάρχεις σαν δέντρο,
δηλαδή να υπάρχεις μονάχα βιολογικά
- δεν ξέρω αν χρησιμοποιώ και σωστά τους όρους, αλλά καταλαβαίνεις τι θέλω να πω -
δηλαδή αν τη ζωή μπορούμε να τη μετράμε απλώς
με την παραγωγή κάποιων αγαθών και κάποιων υπηρεσιών
και με το να καταναλώνουμε κάποια αγαθά και κάποιες υπηρεσίες,
τότε πιστεύω πως η ζωή δε θα ΄ταν τίποτα άλλο, παρά μια απέραντη πλήξη.
Νομίζω πως αυτό που ονομάζουμε ζωή μετριέται μονάχα
με τα συναισθήματα που νιώθουμε σαν άνθρωποι,
τις συγκινήσεις, τις πίκρες, τις χαρές, τις μικρές ευτυχίες, τις μικρές δυστυχίες,
την επιβεβαίωση, τελικά, της ανθρώπινης ουσίας μας.
…….Είμαι βέβαιος πως ένας περίπατος τη νύχτα στους έρημους δρόμους της πόλης,
είναι για σένα κάτι πολύ συνηθισμένο, αν όχι βαρετό.
Ένας περίπατος στο δάσος, ο θόρυβος της θάλασσας, ένα όμορφο δέντρο,
ένα λουλούδι, το κρασί, ο έρωτας...
Η επαφή σου με τα πράγματα είναι τυπική, δεν τα πλουτίζεις, δε σε πλουτίζουν,
τα ξεπερνάς, δεν τα ζεις.
Για μένα, κάθε πρωινό είναι μια έκπληξη,
κάθε δειλινό μια νοσταλγία,
κάθε νύχτα ένα μεγάλο μυστήριο, ένα ποτήρι κρασί, ένα φιλί.”
Αποσπάσματα από το μυθιστόρημα του Χρόνη Μίσσιου
«Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς» (1985)
-
Συγκλονιστικά αφιερώματα, apri!!!
-
Το ωραίο είναι ότι κάποια τα είχα ξεχάσει τελείως! Και ακόμα ο Μάρκος βάζει αυτά των τελευταίων μηνών. ::)
Πού να πάει πιο πίσω...
Σημείωση για τους υπόλοιπους: Τα αφιερώματα που υπάρχουν εδώ μέχρι στιγμής προέρχονται από το θέμα της Μουσικής και γι' αυτό πιθανόν να δείτε στην αρχή τους σχόλια που έχουν να κάνουν με τα εκεί μηνύματα.
-
Ο συγκεκριμένος χώρος έχει σκοπό
να αποτελέσει ένα ταξίδι στο χώρο του πολιτισμού,
όπου ιστορίες, μουσικές, εικόνες, αποσπάσματα ή στίχοι θα συνδυάζονται
για την παρουσίαση ενός θέματος με τη μορφή αφιερώματος.
Θα είναι, με άλλα λόγια, ένας χώρος στον οποίο όλοι θα μπορούν να καταγράφουν
συναισθήματα, σκέψεις και ενδιαφέρουσες πληροφορίες
για ό,τι αποτέλεσε διαχρονικά πολιτιστικό «οχυρό» και σημείο αναφοράς
μέσα στην πεζή ή αγχωτική πραγματικότητα που ζει ο άνθρωπος.
Επίσης, τα μέλη θα μπορούν να σχολιάζουν ή να καταθέτουν πρόσθετες πληροφορίες
με αφορμή αναρτημένα αφιερώματα.
Καλό μας ταξίδι!
-
apri, σε ευχαριστούμε, .... ;)
Πω,πω...αφιερωματα!! Αλλά αυτο στη 6η σελιδα ειναι το κατι αλλο..... ;D ;D
http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.70
αρ.μηνυματος 76 ;D ;D
-
apri, σε ευχαριστούμε, .... ;)
Πω,πω...αφιερωματα!! Αλλά αυτο στη 6η σελιδα ειναι το κατι αλλο..... ;D ;D
http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.70
αρ.μηνυματος 76 ;D ;D
Nαι, το πρόσεξα. Αλησμόνητο και αυτό. ;D ;D ;D ;D
-
Άντε, να κάνω και τα εγκαίνια του νέου παραρτήματος της μουσικής (μεσοτοιχία με το παλιό)
με αφορμή την εκεχειρία που επετεύχθη πριν από λίγη ώρα στη Γάζα.
Ας ελπίσουμε να αντέξει. ::)
Η ειρήνη άργησε μια μέρα…
Μητέρα κι αδερφή
δωσ' μου μια ελπίδα, δωσ' μου μιαν ευχή
η αγάπη ν' απλωθεί
παντοτινή στη γη σαν προσευχή.
Μάνος Χατζηδάκις
http://www.youtube.com/watch?v=RYoohzYDl9Q&feature=related
(http://www.alfavita.gr/sites/default/files/styles/large/public/gaza_4.jpg)
«Αγαπητοί φίλοι,
Οι δυνάμεις του Kακού επιστρατεύθηκαν·
ας επιστρατέψουμε κι εμείς τις δυνάμεις του Καλού.
Ας καλέσουμε σε συναγερμό ό,τι ανθρώπινο επιζεί ακόμα μέσα μας και γύρα μας.
Ας πολεμούμε με όλες μας τις δυνάμεις
για την ειρήνη και την αδελφοσύνη των ανθρώπων.
Οι Κινέζοι έχουν μια κατάρα που φαινομενικά είναι παράξενη:
«Την κατάρα μου νά ’χεις και να γεννηθείς σε μιαν ενδιαφέρουσα εποχή».
Γεννηθήκαμε σε μιαν ενδιαφέρουσα εποχή.
Ένας κόσμος τρεκλίζει να πέσει, ένας άλλος ανυψώνεται.
Οι μορφές της καταστροφής και της ανοικοδόμησης
ρέουν γύρα μας αναρίθμητες.
Να, γιατί η ευθύνη ενός ανθρώπου σήμερα είναι μεγάλη.
Ξέρει τώρα πια πως κάθε του πράξη
μπορεί νά ’χει αντίχτυπο στην αvθρώπινη μοίρα.
Ξέρει πως oι άνθρωποι, όλοι οι άνθρωποι, άσπροι μαύροι, είναι ένα.
Στην άκρα του κόσμου ένας να πεινάει, εμείς φταίμε:
Δεν μπορούμε να ’μαστε λεύτεροι,
αν ένας στην άκρα του κόσμου παραμένει ακόμα σκλάβος.
Η αγωνία όμως που πνίγει σήμερα τον κάθε άνθρωπο που αξίζει,
συνοδεύεται από μια μεγάλη ελπίδα, όχι ελπίδα, βεβαιότητα.
Το Κακό στο τέλος νικιέται πάντα
από την παντοδυναμία την αργή, μα σίγουρη, του Καλού.
Αν ο μυστηριώδης αυτός νόμος δεν κυβερνούσε την ανθρώπινη μοίρα,
το πνεύμα θά ’χε από χιλιάδες χρόνια συντριβεί από την ύλη.
Η ελευθερία κ’ η ειρήνη θα καταπνίγονταν από το Μεγάλο Φόβο.»
Απόσπασμα από το λόγο, που εκφώνησε στη Βιέννη στις 28 Ιουνίου του 1956
ο Νίκος Καζαντζάκης,
όταν του απονέμηθηκε το βραβείο ειρήνης
-
Το ωραίο είναι ότι κάποια τα είχα ξεχάσει τελείως! Και ακόμα ο Μάρκος βάζει αυτά των τελευταίων μηνών. ::)
Πού να πάει πιο πίσω...
Σημείωση για τους υπόλοιπους: Τα αφιερώματα που υπάρχουν εδώ μέχρι στιγμής προέρχονται από το θέμα της Μουσικής και γι' αυτό πιθανόν να δείτε στην αρχή τους σχόλια που έχουν να κάνουν με τα εκεί μηνύματα.
Τώρα που μαζεύτηκαν όλα μαζί, αντιλαμβανόμαστε πόοοοοοοοοοοοοοσα είναι.
Μερικά τα ξαναδιάβασα και σίγουρα θα τα δω και παλι όλα από την αρχή!!!
Τι να πούμε, Apri;;;;;;;;; Ένα ευχαριστώ δε φτάνει :-*
Μήπως να ονομάσουμε αυτή την κατηγορία : ''οδός αφιερωμάτων Apri''; ::)
-
Τώρα που μαζεύτηκαν όλα μαζί, αντιλαμβανόμαστε πόοοοοοοοοοοοοοσα είναι.
Μερικά τα ξαναδιάβασα και σίγουρα θα τα δω και παλι όλα από την αρχή!!!
Ναι, και εγώ τώρα το συνειδητοποίησα πόσα πολλά είναι. Τα αποθηκεύω και στον υπολογιστή μου όταν τα γράφω, αλλά δεν γύρισα ποτέ να τα ξαναδώ ή να τα μετρήσω.
Ζήτησα να μεταφερθούν τα πιο σημαντικά. Να μεταφερθούν όλα το βρίσκω λίγο δύσκολο. Είναι πολύ υλικό.
Μην εξουθενώσουμε και τους διαχειριστές.
Πάντως, ειλικρινά και εγώ κάποια τα είχα ξεχάσει εντελώς. Το γήρας βλέπεις... ;D ;D
-
Kαλησπέρα... :D
Μια και το παρακάτω κείμενο περιλαμβάνει την αρχαιότερη μαρτυρία επίθεσης καρχαρία σε άνθρωπο,
αφιερώνεται αυτοδικαίως στην Καρχαρίνα του pde. ;)
La paloma
«….έπλευσαν κοντά στην ξηρά μέχρι την Άκανθο
και χρησιμοποιώντας την σαν ορμητήριο, προσπάθησαν να περιπλεύσουν τον Άθω.
Ενώ τον περιέπλεαν, ξέσπασε βοριάς δυνατός κι αντίθετος
και τους έκαμε μεγάλο κακό, ρίχνοντας έξω στον Άθω πολλά πλοία.
Έχουν να πουν πως τα πλοία που καταστράφηκαν ήταν περίπου τριακόσια
και άνθρωποι πάνω από είκοσι χιλιάδες.
Κι επειδή η θάλασσα γύρω από τον Άθω έχει πάρα πολλά θηρία,
άλλοι από αυτούς χανόντουσαν, γιατί τους άρπαζαν τα θηρία,
και άλλοι χτυπιόνταν πάνω στους βράχους.
Μερικοί από αυτούς πνίγηκαν, γιατί δεν ήξεραν να κολυμπούν
κι άλλοι πέθαναν από το κρύο.
…..Αυτό λοιπόν το στράτευμα, αφού αγωνίστηκε άδοξα,
γύρισε στην Ασία.»
Ηρόδοτος «Ιστορία» (Βιβλίο ΣΤ΄ «Ερατώ», κεφ.44-45)
(http://thumbs.dreamstime.com/thumb_295/12174917272ARO8y.jpg)
Και όμως, κατά τη διάρκεια αυτής της τρομακτικής σκηνής ανείπωτης φρίκης του 492 π.Χ
φαίνεται πως συνέβη και ένα απρόσμενο γεγονός σπάνιας ομορφιάς:
Την ώρα του μεγάλου κακού
άσπρα περιστέρια, που φυλάσσονταν στα περσικά πλοία, πέταξαν στον ουρανό,
σαν τις ψυχές των ανθρώπων που χάνονταν,
σαν το περιστέρι του Νώε που έφερε το μήνυμα της -πρόσκαιρης έστω- ειρήνης μετά τη μεγάλη καταστροφή,
σαν τη θεά Ιστάρ που θρηνούσε τον νεκρό πια αγαπημένο της…
Σύμφωνα, μάλιστα, με τον ιστορικό Χάρωνα από τη Λάμψακο (βλ. Αθήναιος «Δειπνοσοφισταί», IX, 394e)
αυτή ήταν και η πρώτη φορά που οι Έλληνες έβλεπαν άσπρα περιστέρια στην Ευρώπη…
(http://images.tribe.net/tribe/upload/photo/02f/d44/02fd4477-977b-410d-9788-b6222d92fd18)
Η Βαβυλώνια θεά Ιστάρ με ανοιχτά τα χέρια σαν το δέντρο της ζωής,
και φτερωτή σαν το ιερό της πουλί, τη λευκή περιστερά
( περιστερά <πιθαν. σημιτικό: perah Istar= πουλί της Ιστάρ),
όπως και η Φοινικική Αστάρτη, η Αιγύπτια Ίσιδα, η Ελληνίδα Αφροδίτη…
Βασίλισσα των ουρανών και της γης,
θεά του έρωτα και της γονιμότητας και «αστέρι του θρήνου»,
επιφορτισμένη δηλ, όπως όλες οι γυναίκες, με το ιερό καθήκον
να φέρνει τον άνθρωπο στη ζωή και να τον κατευοδώνει στο θάνατο
(βλ. Τα κατευόδια στο βασίλειο του ύπνου:http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.280 ).
Και τα χρόνια περνούσαν…
Η ιστορία αυτή καθ’ αυτή ξεχάστηκε,
δίπλα όμως στους προϋπάρχοντες συμβολισμούς του περιστεριού,
όλως περιέργως προστέθηκε και η εικόνα του περιστεριού
που ως ψυχή επιστρέφει στο σπίτι,
για να μεταφέρει το τελευταίο μήνυμα αγάπης του ναύτη που χάθηκε στη θάλασσα.
Από την εικόνα αυτή εμπνεύστηκε και ο Sebastien Yradier,
ένας άσημος Βάσκος συνθέτης,
που γυρίζοντας από ένα ταξίδι του στην Κούβα τη δεκαετία του 1860,
θέλησε να γράψει μια habanera (=κουβανέζικος ρυθμός με ισπανικές και αφρικάνικες επιρροές).
Καρπός της έμπνευσής του ήταν η θρυλική La Paloma (=περιστέρι),
που τραγουδήθηκε σε όλες τις χώρες
από ξενιτεμένους, ναύτες και κάθε λογής ερωτευμένους,
καθώς επαναλάμβανε μια αλήθεια γνωστή ήδη από τους αρχαιοελληνικούς μύθους
(βλ. Η φεύγουσα κόρη: http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.406
Έρως και Ψυχή: http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.56):
Ακόμα και μέσα στο χαλασμό και την καταστροφή,
ακόμα και στον αποχωρισμό και στο θάνατο,
ακόμα κι όταν οι ελπίδες ναυαγούν και οι επιθυμίες μαυροφορούν,
ο Έρωτας δίνει στην Ψυχή φτερά
και την κάνει αθάνατη…
La Paloma
http://www.youtube.com/watch?v=HjB4iffMgMQ&feature=fvwrel
Η Παλόμα
http://www.youtube.com/watch?v=3i4S1FgLQ0c
Πηγές:
http://en.wikipedia.org/wiki/La_Paloma
http://www.parallaximag.gr/content/la-paloma
http://198.62.75.1/www1/ofm/mag/MAen9905.html
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%86%CF%81%CE%BF%CE%B4%CE%AF%CF%84%CE%B7_(%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1)
-
Συγγνώμη για τη λάθος παραπομπή στο αφιέρωμα "Κατευόδια στο βασίλειο του ύπνου".
Το διόρθωσα. ::)
-
καθώς έψαχνα για μια εργασία, έπεσα πάνω στο ακόλουθο αφιέρωμα και είπα να το μοιραστώ μαζί σας :)
''Σαν σήμερα (25/11) η ανατίναξη του Γοργοπόταμου''
Κορυφαία αντιστασιακή πράξη κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής. Υπήρξε αποτέλεσμα της συνεργασίας των δύο μεγαλύτερων αντιστασιακών οργανώσεων, του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ, υπό την υψηλή καθοδήγηση βρετανών κομάντος.
Στις 29 Σεπτεμβρίου 1942 μία ομάδα αποτελούμενη από δώδεκα κομάντος, με επικεφαλής τον συνταγματάρχη Έντι Μάιερς και τον ελληνομαθή ταγματάρχη Κρις Γουντχάουζ, έπεσε με αλεξίπτωτα στην περιοχή της Γκιώνας. Ανάμεσά τους ήταν ο Ελλαδίτης Θεμιστοκλής Μαρίνος κι ένας Κύπριος με το κωδικό όνομα «Γιάννης». Σκοπός τους, να έλθουν σε επαφή με έλληνες αντάρτες και να υλοποιήσουν την «Επιχείρηση Χάρλινγκ», που είχε σχεδιάσει το Συμμαχικό Στρατηγείο στο Κάιρο.
Το σχέδιο συνίστατο στην ανατίναξη μιας από τις τρεις γέφυρες Παπαδιάς, Ασωπού και Γοργοποτάμου (και οι τρεις βρίσκονται στον ορεινό όγκο του Μπράλλου), πάνω από τις οποίες διέρχεται η σιδηροδρομική γραμμή Θεσσαλονίκης - Αθηνών. Ήταν η μοναδική αξιόπιστη δίοδος προς τα λιμάνια της Νότιας Ελλάδας και η αχρήστευσή της θα προκαλούσε τη διακοπή του ανεφοδιασμού της γερμανικής στρατιάς του Ρόμελ στη Βόρειο Αφρική. Βρισκόμαστε λίγο πριν από την Μάχη του Ελ Αλαμέιν, που θα έκρινε πολλά για την πορεία των στρατιωτικών επιχειρήσεων στην περιοχή αυτή.
Τις επόμενες μέρες ο Μάιερς με τον λοχαγό Χάμσον κατόπτευσαν και τις τρεις πιθανές για σαμποτάζ περιοχές και έκριναν ότι η γέφυρα του Γεργοποτάμου ήταν ο ευκολότερος στόχος. Έπρεπε, όμως, να εξασφαλίσουν την υποστήριξη των αντάρτικων ομάδων για να έχει πιθανότητα επιτυχίας η επιχείρηση.
Στις 19 Νοεμβρίου ο Μάιερς έσπευσε προς συνάντηση του Ναπολέοντα Ζέρβα, ηγέτη του ΕΔΕΣ στο Μαυρολιθάρι Φωκίδας. Την επομένη αφίχθη και ο ηγέτης του ΕΛΑΣ, Άρης Βελουχιώτης. Όλοι συμφώνησαν ότι στόχος του σαμποτάζ θα ήταν η γέφυρα του Γοργοποτάμου, ενός παραποτάμου του Σπερχειού ποταμού. Τρεις μέρες αργότερα έγινε η κατόπτευση του χώρου από κοινή ομάδα ανταρτών και στις 22 Νοεμβρίου καταστρώθηκε το τελικό σχέδιο. Η επιχείρηση ορίστηκε για τη νύχτα της 25ης Νοεμβρίου.
Τα πρώτα αντίποινα: Οι κατοχικές δυνάμεις εκτελούν στο σημείο 9 έλληνες πατριώτες.
Η γέφυρα του Γοργοποτάμου φυλασσόταν από 100 ιταλούς και 5 γερμανούς στρατιώτες. Η φρουρά διέθετε βαριά πολυβόλα και οπλοπολυβόλα και η εξουδετέρωσή της απαιτούσε κεραυνοβόλα ενέργεια. Στην επιχείρηση αποφασίστηκε να λάβουν μέρος 150 άνδρες (86 του ΕΛΑΣ, 52 του ΕΔΕΣ και οι 12 κομάντος). Το σχέδιο προέβλεπε την εξουδετέρωση ή την παρενόχληση της φρουράς από τους αντάρτες, την ώρα που οι κομάντος θα τοποθετούσαν τα εκρηκτικά για την ανατίναξη της γέφυρας.
Στις 11:07 το βράδυ της 25ης Νοεμβρίου εκδηλώθηκε η επίθεση εναντίον της φρουράς και στα δύο άκρα της γέφυρας. Όλα κυλούσαν σύμφωνα με το σχέδιο και στη 1:30 το πρωί της 26ης Νοεμβρίου ανατινάχθηκε ένα τμήμα της γέφυρας για να ακολουθήσει στις 2:21 η ανατίναξη ενός δεύτερου, που την έβγαλε οριστικά εκτός λειτουργίας. Εν τω μεταξύ, ένα τρένο με ιταλούς στρατιώτες εμποδίστηκε από τους αντάρτες και δεν μπόρεσε να προσφέρει ενισχύσεις.
Στις 4:30 το πρωί και ο τελευταίος αντάρτης είχε αποχωρήσει από την περιοχή του σαμποτάζ και βρισκόταν στην τοποθεσία Καλύβια, όπου ήταν το σημείο συνάντησης. Από τους 150 άνδρες που έφεραν σε πέρας την «Επιχείρηση Χάρλινγκ» μόνο τέσσερις τραυματίστηκαν, ενώ η φρουρά της γέφυρας έχασε 20 με 30 στρατιώτες. Σε αντίποινα, λίγες μέρες αργότερα στον χώρο της κατεστραμμένης γέφυρας εκτελέστηκαν 9 έλληνες πατριώτες.
Η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου ήταν μία από τις μεγαλύτερες πράξεις δολιοφθοράς κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Προκάλεσε τον θαυμασμό όλης της κατεχόμενης Ευρώπης και έδωσε κουράγιο στον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό. Όμως, οι επιπτώσεις της στο βορειοφρικανικό μέτωπο ήταν πολύ περιορισμένες, επειδή η εκτέλεση της επιχείρησης πραγματοποιήθηκε κατόπιν εορτής, έχοντας καθυστερήσει κατά δύο μήνες. Στο διάστημα αυτό οι δυνάμεις του Ρόμελ, έχοντας χάσει τη Μάχη του Ελ Αλαμέιν, μετατοπίστηκαν δυτικότερα κι έτσι ο ανεφοδιασμός τους μέσω Ελλάδος δεν έπαιζε κανένα ρόλο.
Χρόνια αργότερα κατά τον εορτασμό της επετείου στις 29 Νοεμβρίου 1964 σημειώθηκε ένα αιματηρό περιστατικό. Από την ανατίναξη μιας ξεχασμένης βόμβας σκοτώθηκαν 13 και τραυματίστηκαν 45 άνθρωποι. Το 1982 η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου καθιέρωσε την επέτειο της ανατίναξης της γέφυρας του Γοργοποτάμου ως επίσημο εορτασμό της Εθνικής Αντίστασης.
Βιβλία
Θέμη Μαρίνου: «Αποστολή Harling 1942: Η επιχείρηση Γοργοπόταμου» («Παπαζήσης»)
Κρις Γουντχάουζ: «Το μήλο της έριδος» («Εξάντας»)
Έντι Μάιερς: «Η ελληνική περιπλοκή» («Εξάντας»)
Ταινίες
«Γοργοπόταμος», ταινία μυθοπλασίας του Ηλία Μαχαίρα. (1968)
«Γοργοπόταμος», ντοκυμαντέρ του Σταύρου Στρατηγάκου. (2006)
http://www.youtube.com/watch?v=CsqiWLlaTk8
-
Τὸ ἀηδόνι και το γεράκι
http://www.youtube.com/watch?v=Cw7ZTAGdxL8&feature=related
(http://2.bp.blogspot.com/-18zebyCpw_E/T_I9zsKIDfI/AAAAAAAAAjM/txKoN6mNyrw/s1600/The-Hawk-and-the-Nightingale.jpg)
«Ἄκουσε, γεράκι, τὸ καημένο τ᾿ ἀηδόνι.
Ἡ ζωή μου εἶναι στὴν ἐξουσία σου,
ὅπως καὶ τὸ πέταγμά μας αὐτὸ μέσα στὰ σύννεφα, ὅπου δὲν εἶχα φτάσει ποτέ.
Ἀλλὰ ἄκουσέ με:
Ἀπὸ τὶς μυστικὲς πηγὲς τῆς φύσης ἐρχόταν μιὰ ἤπια πνοὴ
καὶ συναντοῦσε μιὰν ἄλλη, ἐξίσου ἤπια, μέσα στὸ στῆθος μου.
Αὐτὴ ἡ πνοὴ γινόταν τραγούδι,
ὅπως καὶ τὸ φύλλωμα τοῦ δέντρου ποὺ μὲ φιλοξενοῦσε,
ὅπως τὰ ἄστρα ποὺ ἔλαμπαν ψηλά.
Ἡ ὀμορφιὰ τῶν πραγμάτων ποὺ ἦταν γύρω μου μὲ συγκινοῦσε
καὶ μεταβαλλόταν σὲ μουσική.
Εἶδα κι ἐσένα νὰ ἔρχεσαι καταπάνω μου
καὶ ὁ φόβος μου νικήθηκε ἀπὸ τὸ θαῦμα τῆς γρήγορης καὶ μεγαλόπρεπης πτήσης σου,
ποὺ τὴ θαύμαζα σὰν δῶρο τῶν θεῶν.
Ἀλλὰ τὴ στιγμὴ ἐκείνη, ἀπὸ ἀπροσμέτρητο βάθος,
ἑτοιμάζονταν ν᾿ ἀναβρύσουν ἀπὸ μένα τραγούδια θλίψης
γιὰ ἕνα ρόδο ποὺ τὸ μάδησε ὁ ἀέρας.
Τὰ ἄρχιζα, τὰ τραγούδια αὐτά,
ἐγὼ πού, ὅταν ξεσποῦσε ὁ κεραυνός, ἔνιωθα νὰ μοῦ τρέμει τὸ στῆθος,
καθὼς ἤμουν μαζεμένο μέσα στὸ νέο φύλλωμα.
Ἄφησέ με νὰ ζήσω μιὰ στιγμὴ μόνο,
ὅσο γιὰ νὰ βγάλω στὸν αἰθέρα καὶ γιὰ τὸ αὐτί σου
τὸ θησαυρὸ ποὺ αἰσθάνομαι μέσα μου.
Μὴ σκοτώσεις αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ γεννηθεῖ!».
Καθὼς τὸ ἀηδόνι μιλοῦσε, τὸ γεράκι χαλάρωνε τὸ ἁρπακτικὸ νύχι του,
καὶ μὲ τὸ ἄλλο ἔκανε φιλικὸ νεΰμα στὸ ἀηδόνι,
ποὺ ὅμως τὴ στιγμὴ ἐκείνη ξεψύχησε.
Διονύσιος Σολωμός
(σε μετάφραση από την ιταλική μορφή του ποιήματος)
-
Α, σε ευχαριστώ πολύ apri μου. :-*
... Αλλά, δε φαντάζομαι να υπαινίσσεσαι κάτι για την ηλικία μου, ε; :-\ ;D
-
Α, σε ευχαριστώ πολύ apri μου. :-*
... Αλλά, δε φαντάζομαι να υπαινίσσεσαι κάτι για την ηλικία μου, ε; :-\ ;D
Υπαινίσσομαι ότι είσαι ιστορική μορφή. ;D
-
Πωωωωωωω, αυτά είναι. 8)
... Αλλά ξέρεις τι μου θύμισες, ε; Την ατάκα του Ζήκου που λεει να τα ακούν μερικοί μερικοί χοντρομπαλάδες. Ο Κύριος Ζήκος! ;D :-*
-
Για τη dinateacher που ήθελε σήμερα να ακούσει κρητική ποίηση. :D
Το όνειρο της Ερωφίλης
«Στις προσταγές του πικραμένου μας αφέντη κοιτάμε και τι βλέπουμε;
Στο βάθος της σπηλιάς εκείνη κρεμασμένη
και γύρω στο λαιμό θηλιά πλεγμένη με το στημόνι της ποδιάς
κι αυτόν πεσμένο πάνω της στη μέση να τη σφίγγει.,
να σκούζει για το ταίρι του που χάθηκε στον Άδη,
για του γονιού τα έργα και τον άτυχο γάμο του.
.….Χολωμένος με την τύχη του ο δόλιος, όπως ήταν,
τέντωσε πίσω το κορμί και μπήγει το μαχαίρι μέχρι τη μέση στα πλευρά
και μισοπνοϊσμένος με μαραμένα χέρια την κόρη σφιχταγγάλιασε.»
Σοφοκλέους «Αντιγόνη» (στιχ.1220-1225, 1234-1237)
(http://www.szecesszio.com/wp-content/gallery/muveszet-folyoirat/e4p257.jpg)
Ligeti Miklós «Αγάπη» (1901), Magyar Nemzeti Galéria, Budapest
http://www.youtube.com/watch?v=gaC4rnBigsk
Δυο περιστέρια πλουμιστά
μου φαινετόνε, Νένα
σ’ ένα ψηλότατο δεντρό, Νένα μου
κι εθώρου φωλεμένα.
Κι εσμίγασι κανακιστά
και σπλαχνικά εφιλούσα
κι ένα τ΄ αλλού τα πάθη τως, Νένα μου
σου φαίνετο εμιλούσα.
Μα πάνω στις χαρές τόνε
γεις λούπης πεινασμένος
σώνει στη μέση και των δυο
περίσσα θυμωμένος.
Κι άρπαξε το`να ξαφνικά
τ΄ άλλο από την αγκάλη
και ξέσκισέ το κι έφα το
μ’ αχορταγιά μεγάλη.
Και τ’ άλλο που επόμεινε
τόσα πολλά ελυπήθη
απού κι εκείνο να μη ζει, Νένα μου
μιαν ώρα εβουλήθη.
Και το ζημιό τη μούρη ντου
προς τση καρδιάς τα μέρη
μπήχρει κι αυτό και σφάζεται, Νένα μου
για τ΄ ακριβό του ταίρι.
Από την «Ερωφίλη» του Γεωργίου Χορτάτζη
-
Σ'ευχαριστώ apri!!! :-* :-* Ήταν υπέροχο όπως πάντα άλλωστε!!!! :D
-
Τα πάθη της βροχής
«Η μοναξιά μοιάζει με τη βροχή. Τα βράδια
απ' του πελάγους αναθρώσκει τον καθρέφτη·
από κοιλάδες μακρινές κι από λιβάδια
στον ουρανό ανεβαίνει πάντα, που την έχει.
Κι ύστερα, από εκεί ψηλά, στην πόλη πέφτει...»
Από το ποίημα «Μοναξιά» του Ράινερ Μαρία Ρίλκε
(http://1.bp.blogspot.com/-OnTqDHm4zO8/T_6-TgFxoYI/AAAAAAAADEQ/ij8Guex0tOs/s1600/dunath+vroxh.gif)
http://www.youtube.com/watch?v=QIUBrilcDhA
Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.
Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μού 'μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.
Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ’ αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ’ άλλα νά’ ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.
Κική Δημουλά
Από τη συλλογή «Το λίγο του κόσμου» (1971).
-
Επειδή κάποτε μας ένοιαζε αν μας κλέβουν την κοινή περιουσία... :P
Las Ιncantadas
http://www.youtube.com/watch?v=Lw-Lf5D1mTw
(http://3.bp.blogspot.com/-lcke-21ej24/Tt465FENNgI/AAAAAAAAMO0/GoW_XJ8pStQ/s320/temp1.jpg)
Τα κλεμμένα αγάλματα των Μαγεμένων (Las Incantadas) της Θεσσαλονίκης
YΓ. Για όποιον ενδιαφέρεται:
Τη Δευτέρα το μεσημέρι θα αναρτήσω ένα μεγαλούτσικο αφιέρωμα
που έγραψα με αφορμή κάποια θέματα που συζητήσαμε στη συνάντηση των μελών του pde στο Μοναστηράκι.
Είναι λαογραφικού-εθνογραφικού ενδιαφέροντος
και θα σας κάνει να δείτε με άλλη ματιά πολλές καθημερινές συνήθειες και φράσεις που λέτε. ;)
-
Ξέρω ότι προανήγγειλα ότι θα το αναρτήσω αύριο.
Επειδή όμως το τελείωσα νωρίτερα και είναι και μεγάλο, αποφάσισα να το βάλω από τώρα,
για να έχετε χρόνο να το διαβάσετε με την ησυχία σας
(για το Μάρκο το λέω που δεν αντέχει τα μεγάλα κείμενα ;) ).
Το αφιερώνω στη domenica2 και στον Landau με τους οποίους συζητήσαμε για το κακό μάτι και το νερό,
στη συνάντηση των μελών του pde στο Μοναστηράκι.
Πού να φανταζόμουν ότι τα δυο αυτά θέματα τελικά συνδέονταν... ::)
Τιμής ένεκεν και λόγω του θέματος και μόνο (μην παίρνετε θάρρος δηλαδή ;D ;D )
έχω συμπεριλάβει και ένα χεβιμεταλάδικο τραγούδι. :-*
The evil eye
Τo «μάτι»
Είναι κοινή πεποίθηση σε πολλούς πολιτισμούς
ότι η υπερβολική επιτυχία του ανθρώπου επισύρει υπερφυσικό κίνδυνο,
για την ακρίβεια, τον θεϊκό φθόνο.
Μάλιστα, ειδικά αν το άτομο κομπάζει γι’ αυτήν (δηλ. διαπράττει ύβρη)
η καταστροφή του λογίζεται από την κοινωνία ως δίκαιη θεϊκή τιμωρία.
Με μια παρόμοια λογική, γίνεται δεκτό από πολλούς λαούς
ότι η επιτυχία και τα χαρίσματα ενός ανθρώπου
μπορεί να προκαλέσουν το φθόνο του διπλανού του,
ο οποίος τα ποθεί για τον εαυτό του,
και εξαιτίας αυτού να υποστεί κάποιο κακό.
Πρόκειται για το λεγόμενο «μάτιασμα» ή «μάτι»,
που όλως περιέργως αποτελεί βαθιά ριζωμένη πεποίθηση
μόνο των λαών του λεγόμενου «παλιού» κόσμου,
δηλ. από την Ινδία και τη Μέση Ανατολή μέχρι τη Μεσόγειο.
Και εδώ θα αναρωτηθεί κανείς:
Και γιατί εμφανίζεται ειδικά σ’ αυτές τις περιοχές;
Και γιατί γίνεται λόγος ειδικά για τα μάτια και μάλιστα σε ένα κακό μάτι;
Την απάντηση θα πρέπει να την ψάξουμε στο απώτατο παρελθόν.
Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι πίστευαν
πως ο ήλιος ήταν το μάτι του θεού Ρα στη γη.
Ένας, λοιπόν, ήταν ο ήλιος, το θεϊκό μάτι επί της γης,
ένας ο ήλιος της δικαιοσύνης,
ο οφθαλμός της δίκης «ὃς τά πανθ' ὁρᾶ»
και ο οποίος ακόμα και σήμερα κοσμεί το υπέρθυρο της Ωραίας Πύλης στις εκκλησίες!
Μόνο που ο ήλιος σ΄ αυτές τις περιοχές έχει διπλή δράση:
Μπορεί με τις θερμές του ακτίνες να δώσει ζωή,
μπορεί όμως και να ρίξει τις καυτές του ακτίνες και να ξεράνει τα πάντα σκορπώντας την καταστροφή.
Και αφού ένα είναι το μάτι του θεού με τη δύναμη αυτή,
ένα είναι και το μάτι του ανθρώπου που μπορεί να εκπέμψει ενέργεια
(με τα σημερινά δεδομένα, ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία)
είτε θετική αυξάνοντας τη δύναμη των γύρω του
είτε αρνητική μειώνοντας, συνειδητά ή ασυνείδητα,
τα σωματικά υγρά που συντηρούν τη ζωτικότητά του.
Μάλιστα, ίσως να μην είναι τυχαίο ότι
το πιο επικίνδυνο μάτι θεωρείται πως είναι το γαλάζιο.
Η συνήθης εξήγηση που δίνεται είναι
πως οι γαλανομάτηδες είναι ασυνήθιστοι στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολής
και επομένως, είναι περισσότερο ύποπτοι για ασυνήθιστα κακά φαινόμενα.
Υπάρχει, όμως, και μια εντυπωσιακή σύμπτωση, που μπορεί να οδήγησε αναλογικά σ’ αυτήν την αντίληψη
και την οποία θα αποτολμήσω να αποκαλύψω:
Η μεγαλύτερης ενέργειας και αρκετά επικίνδυνη
ορατή ακτινοβολία που εκπέμπει ο ήλιος
είναι όλως τυχαία γαλάζια!
(http://nefelikas.files.wordpress.com/2007/07/helix-eye-desktop.jpg)
Το νεφέλωμα της Έλικας (Helix Nebula), που έχει προέλθει από ένα άστρο σαν τον Ήλιο μας,
είναι γνωστό και ως «το μάτι του Θεού»,
καθώς ταιριάζει στην εικόνα που έχει δημιουργήσει γι’ αυτό η λαϊκή φαντασία.
Προσέξτε ότι το πολύ θερμό κέντρο του είναι έντονο μπλε,
λόγω της ισχυρής υπεριώδους ακτινοβολίας που εκπέμπεται εκεί.
Πώς μπορεί να προστατευθεί ο άνθρωπος από ένα τέτοιο «καυτό» μάτι;
Η λύση σύμφωνα με το λαογράφο Alan Dundes
βρίσκεται στην παροχή του απαραίτητου σωματικού υγρού
(σάλιου, γάλακτος, σπέρματος, αίματος, δακρύου κλπ)
που αντισταθμίζει τις απώλειες που προκαλεί το μάτιασμα,
όπως –προσθέτω εγώ- λύση σ’ αυτές τις ξηρές και θερμές περιοχές
είναι και το δυσεύρετο -και γι’ αυτό πολύτιμο- νερό
που λυτρώνει τη γη και τους ανθρώπους από τη δίψα
(γι’ αυτό άλλωστε και σ’ αυτές τις περιοχές παραδοσιακά
απαγορεύεται κατηγορηματικά η άρνηση νερού σε οποιονδήποτε,
ενώ προσφέρεται απαραιτήτως στον επισκέπτη νερό ή τσάι αμέσως μετά την άφιξή του).
Ο πιο απλός τρόπος είναι το φτύσιμο εκ μέρους του θύτη
είτε λεκτικό (λ.χ φτου να μη βασκαθείς) είτε κυριολεκτικό,
που αφενός μειώνει ταπεινωτικά την εκτεθειμένη στο μάτιασμα ομορφιά,
αφετέρου λυτρώνει το θύμα από τις ξηραντικές παρενέργειες του ματιάσματος.
Μάλιστα, υποστηρίζεται και η άποψη ότι
το σάλιο αποτελεί το συμβολικό αντίστοιχο του σπέρματος,
κάτι που φαίνεται και στις ιδιωματικές εκφράσεις γενετικής ομοιότητας
“spitting image”, “the spit and the image of sb”, “the very spit of his father”
(πρβλ. ελληνικ. «φτυστός ο πατέρας του»).
Επίσης, μπορεί το άτομο, για να αυτοπροστατευθεί, να τυφλώσει το κακό μάτι
με ένα καυστικό μέσο, όπως τα σκόρδα και η στάχτη (βλ. «σκόρδα/στάχτη στα μάτια σου» )
ή με ένα οξύ αντικείμενο.
Για παράδειγμα, στην ελληνική μυθολογία ο Κύκλωπας Πολύφημος
που έχει ένα στρογγυλό μάτι, κακό για τους συντρόφους του Οδυσσέα,
αφού κυριολεκτικά τους σκοτώνει, για να ικανοποιήσει την πείνα του
χάνει την καταστρεπτική του δύναμη,
όταν τυφλώνεται τη νύχτα με παλούκι από τον Οδυσσέα.
Σε συμβολικό επίπεδο για τον ίδιο σκοπό επιστρατεύονται
φυλακτά που παραπέμπουν στην εικόνα του παλουκιού με σαφή, όμως, γονιμικό χαρακτήρα (κέρατα αγελάδας, φαλλός),καθώς ο στόχος είναι αφενός να απειληθεί η σωματική ακεραιότητα του επίδοξου θύτη
(βλ. και γνωστές σεξουαλικές απειλές που εκτοξεύονται σε καβγάδες: Θα σε…/Να πας να…),αφετέρου να του προσφέρει προληπτικά
τη συμβολική πηγή του ζωτικού υγρού (γάλακτος ή σπέρματος) που εποφθαλμιά,
ώστε να μην υποστεί πλήγμα η πραγματική με το μάτιασμα.
Με το ίδιο πνεύμα λέγεται πως ευχόμαστε στους συνδαιτημόνες
«στην υγειά σας»,
ώστε να φανεί πως η πόση γίνεται προς όφελός τους και να μη ματιαστούμε από φθόνο,
ή αφήνουμε φιλοδώρημα στο σερβιτόρο, για να πιει κάτι
(βλ. γαλλ. pourboire<pour boire=για να πιεις)
και να ικανοποιηθεί προληπτικά η σχετική επιθυμία του,
ώστε να μη μας «ξεράνει» από φθόνο για τα αγαθά που καταναλώσαμε μπροστά του.
Τον ίδιο ακριβώς ρόλο με αυτά τα φυλακτά παίζουν και διάφορες
χειρονομίες,
όπως αυτές που χρησιμοποιούν ακόμα και σήμερα στην Ιταλία,
δηλ. η
mano fica (συμβολική απεικόνιση του φαλλού στον κόλπο)
και η
mano cornuto (συμβολική απεικόνιση των κεράτων της αγελάδας),
που έχουν πανάρχαια καταγωγή.
(http://www.myartprints.com/kunst/anonymous/bronze_group_goddess_isis_suc_hi.jpg)
Η θεά Ίσιδα, κόρη του θεού της σοφίας, της μαγείας και της σελήνης Θωθ
μαζί με το γιο της, τον ηλιακό θεό Ώρο,
στο κλασικό στήσιμο που ενέπνευσε την εικονογραφία της Παναγίας από τον 5ο-6ο μ.Χ και μετά,
όπως είδατε στο αφιέρωμα για τους τροβαδούρους
(http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.392 ).
Εδώ αντί για κορώνα, φορά το στέμμα της θεάς της γονιμότητας Άθωρ, μητέρας ή συζύγου του Ρα,
με την οποία ταυτίστηκε προϊόντος του χρόνου.
Το στέμμα περιλαμβάνει δυο κέρατα αγελάδας και στη μέση τον ήλιο-μάτι του θεού Ρα.Τη χειρονομία
mano cornuto, την οποία γνώριζε από την Ιταλίδα γιαγιά του,
αποφάσισε να χρησιμοποιήσει ο
Ronnie James Dio, όταν εντάχθηκε στους Black Sabbath,
προκειμένου να διαφοροποιηθεί από τον προηγούμενο τραγουδιστή του συγκροτήματος, τον Ozzy Osbourne,
που συνήθιζε να κάνει το σύμβολο της ειρήνης.
Έκτοτε, η χειρονομία αυτή έγινε σήμα κατατεθέν των συγκροτημάτων της μουσικής
heavy metal.
http://www.youtube.com/watch?v=4_h4ESpTIhE
Ωστόσο, ίσως η χρήση της από ακραία μορφή της heavy metal με σατανιστικά στοιχεία (black metal)
είχε ως αποτέλεσμα τελικά η χειρονομία να ερμηνεύεται από πολλούς ως σατανιστική.
Έτσι, δεν φαίνεται καθόλου παράδοξο πως
όταν ο σκηνοθέτης Peter Jackson γύρισε σε ταινία
το βιβλίο του John R. R. Tolkien «Ο άρχοντας των δακτυλιδιών»
αποφάσισε να παρουσιάσει το κακό μάτι του άπληστου Σάρον που τα βλέπει όλα,
ως ένα μάτι γάτας εν μέσω δυο κεράτων,
δίνοντας έτσι μια δαιμονική εκδοχή του στέμματος της Άθωρ.
http://www.youtube.com/watch?v=6vry0ijbJVE
(http://ricketyclick.com/blog/wp-content/uploads/Eye-of-sauron2.jpg)
Το κακό μάτι του Sauron στη Mordor
Μάλιστα, στο τέλος της τριλογίας
το δαιμονικό δαχτυλίδι που ταυτίζεται με το κακό μάτι του Σάρον
ρίχνεται στο «μάτι» του ηφαιστείου της Μόρντορ, που ξερνά καυτή λάβα,
και έτσι εξολοθρεύεται δια της αναλογίας μαζί μ’ αυτό,
με αποτέλεσμα να επανέλθει πάλι η ζωτικότητα του Φρόντο,
που είχε χαθεί από τη δράση του κακού ματιού-δαχτυλιδιού.
Στο πλαίσιο αυτής της αναλογίας «οφθαλμός αντί οφθαλμού»
κινούνται και τα γνωστά μας φυλακτά σε σχήμα ματιού,
που έχουν ως πρόγονό τους το μάτι του αιγυπτιακού θεού Ώρου.
(http://4.bp.blogspot.com/_DaDyWwgqNIE/TGXSWvaaUFI/AAAAAAAAA2w/T4PoROmQLVI/s1600/2.Eye+of+Horus.jpg)
Το αριστερό μπλε μάτι του θεού Ώρου με το δάκρυ, που αντιστοιχούσε στη σελήνη,
τυφλώθηκε αλλά αποκαταστάθηκε από το θεό Θωθ.
Ο Ώρος ήταν γιος του Όσιρι και της Ίσιδας, και αντιστοιχεί στο δικό μας Ωρίωνα,
που ως αστερισμός είναι εμφανής στο βόρειο ημισφαίριο στο σκοτεινό χειμωνιάτικο ουρανό.
( http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.336 )
Το δεξί κόκκινο μάτι του αντιστοιχούσε στον ήλιο και γι’ αυτό ονομαζόταν και μάτι του Ρα.
Στα φυλακτά αυτά δεν έχουμε μόνο τη λογική « οφθαλμός αντί οφθαλμού».
Σύμφωνα με τον Alan Dundes και άλλους ερευνητές,
το μάτι σ’ αυτούς τους πολιτισμούς είναι συμβολικό αντίστοιχο του φαλλού.
Γι’ αυτό και όταν ο Σεθ (θεός της ερήμου, της ξηρασίας και του σκότους)
τυφλώνει το ένα μάτι του Ώρου εποφθαλμιώντας το θρόνο,
εκείνος τον ευνουχίζει.
Γι’ αυτό και ο Οιδίποδας επιλέγει την αυτοτύφλωση,
για να τιμωρηθεί για το σεξουαλικό του έγκλημα.
Γι’ αυτό και τη νεότερη Santa Lucia την τυφλώνουν κατά την παράδοση,
όταν αρνείται τον έρωτα ενός ειδωλολάτρη.
Την ίδια αντίληψη ίσως απηχεί, κατά τη γνώμη μου,
και η περίεργη επιλογή των Ελλήνων ομιλητών να θεωρούν ότι το χειρότερο μάτιασμα προκαλείται
όχι από ένα βλέμμα που καρφώνεται πάνω στο θύμα,
αλλά από ένα μάτι που αποκαλείται το ίδιο «καρφί» !
Επίσης, ιδιαίτερη σημασία έχει το μπλε χρώμα των ματιών αυτών,
το οποίο βρίσκουμε και σε απλές χάντρες-φυλακτά,
στην μπούργκα που φορούν οι γυναίκες σε κάποιες ισλαμικές χώρες
αλλά και στο τουρμπάνι της νομαδικής φυλής των Τουαρέγκ που ζουν στη Σαχάρα.
Το μπλε χρώμα στην περίπτωση αυτή δεν έχει μόνο ομοιοπαθητική λειτουργία.
Δεν συμβολίζει δηλ. μόνο το γαλάζιο μάτι που θα νικήσει το άλλο «κακό» γαλάζιο μάτι.
Έχει, πιστεύω, και μια αντίθετη λειτουργία, που το καθιστά πανίσχυρο.
Συνδέεται με το σκούρο μπλε χρώμα του ουρανού,
όπου εμφανίζεται η Σελήνη-Ίσιδα,
αλλά και με το πολυπόθητο υγρό στοιχείο το οποίο αυτή κυβερνά.
Έτσι, αν ο Ήλιος αποδεικνύεται καμιά φορά σκληρός και αδυσώπητος,
ο άνθρωπος μπορεί να προστρέξει στη Σελήνη-Ίσιδα,
σ’ αυτήν τη φιλεύσπλαχνη σοφή μάνα που προστατεύει τη γονιμότητα
και ξέρει να διώχνει κάθε κακό, ρίχνοντας το ήπιο φως της μέσα στο επικίνδυνο σκοτάδι.
Να είναι, άραγε, τυχαίο ότι οι ξεματιάστρες είναι πάντα γυναίκες;
Να είναι τυχαίο ότι άλλα φυλακτά για το μάτι (πέταλα, μισοφέγγαρα)
παραπέμπουν ευθέως στο σχήμα της σελήνης και του κόλπου;
Να είναι τυχαίο ότι φυλακτό για το κακό μάτι είναι ακόμα και σήμερα στην Ιταλία
τα «μάτια» της Santa Lucia, αυτής της αγνής φιλεύσπλαχνης γυναίκας,
που λέγεται πως θεραπεύει τους τυφλούς
και που, όπως θα θυμάστε απ΄ το αφιέρωμα σ’ αυτήν και τα χριστουγεννιάτικα έθιμα
(http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.112 ),
γιορτάζει στις 13 Δεκεμβρίου,
δηλ. τη μέρα που παραδοσιακά θεωρείται η σκοτεινότερη μέρα του χρόνου,
λίγες μέρες πριν από το χειμερινό ηλιοστάσιο
και τη γιορτή του θεού Ήλιου στις 25 Δεκεμβρίου;
Και μετά από τόσα ερωτήματα,
θα σας αφήσω να ξεκουραστείτε ρίχνοντας μια «καλή ματιά»
στο παρακάτω απόσπασμα από μια ταινία-σταθμό του ελληνικού κινηματογράφου,
που συνοψίζει τις περισσότερες αντιλήψεις περί ματιάσματος.
Μάλιστα, από το 7.25’ του βίντεο θα απολαύσετε και τη διασημότερη ξεματιάστρα
να προβαίνει στη διάγνωση
(χασμουρητό της ξεματιάστρας κατ’ αναλογίαν της κατάπτωσης του ματιασμένου)
και να εκτελεί όλη την τελετουργία του ξεματιάσματος,
λέγοντας μεταξύ άλλων και την απαραίτητη μυστική προσευχή απώθησης του «ματιού»,
όπως ακριβώς απαιτούν οι παραδόσεις.
http://www.youtube.com/watch?v=hlrptqBl9m0
Πηγές:
1. Alan Dundes “Wet and Dry, the Evil Eye. An essay in the Indo- European and Semitic Worldview”
( http://iscte.pt/~fgvs/Dundes%20Wet.pdf )
2. Tάκης Νατσούλης «Προλήψεις και Δεισιδαιμονίες», σσ.21-25, 45-49.
3. E.R. Dodds «Οι Έλληνες και το παράλογο», σσ.37-57.
4. http://www.luckymojo.com/evileye.html
5. http://en.wikipedia.org/wiki/Sign_of_the_horns
6. http://en.wikipedia.org/wiki/Black_metal
7. http://en.wikipedia.org/wiki/Evil_eye
8. http://en.wikipedia.org/wiki/Eye_of_Horus
9. http://en.wikipedia.org/wiki/Hathor
10. http://en.wikipedia.org/wiki/Isis
11. http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CF%84
12. http://www.arteam.it/fenicia/en/Products/01f.htm
13. http://www.tsene.com/2010/06/%CF%84%CE%BF-%CE%BD%CE%B5%CF%86%CE%AD%CE%BB%CF%89%CE%BC%CE%B1-%CE%AD%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%82/
14. http://physicsgg.me/2011/11/29/%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AF-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CF%85%CF%80%CE%AC%CF%81%CF%87%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%80%CF%81%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BD%CE%B1-%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B9%CE%B1/
15. http://www.scu.edu/ethics/publications/iie/v11n1/hospitality.html
16. http://en.wikipedia.org/wiki/Tea_culture
17. http://www.nn9.org/news_show.asp?id=1779
18. http://en.wikipedia.org/wiki/Horus
19. http://www.touregypt.net/featurestories/eyeofhorusandre.htm
-
εγώ θα σου απαντήσω με το ποταπό...
http://www.youtube.com/watch?v=Z9_BVqEojlM
Κοπελάρα μου μας ταξιδεύεις και μας ανοίγεις ορίζοντες... Κρίμα που η εποχή είναι λίγο στενάχωρη... αν τα τύπωνες αυτά που γράφεις στο πδε σε ένα βιβλίο, άλλες εποχές θα έβγαζες τρελά λεφτά!!!
-
Αν και δεν είμαι υπεράνω χρήματος, δεν μου άρεσαν ποτέ τα τρελά λεφτά ούτε τα επιδίωξα.
Μου άρεσε πάντα, όμως, να ταξιδεύω, είτε κυριολεκτικά είτε πνευματικά.
Αν μπορώ, λοιπόν, να πάρω κι άλλους μαζί μου στα ταξίδια αυτά, για εμένα είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή. ;)
Σ' ευχαριστώ. :-*
-
Ποιο να πρωτοθυμηθώ....... ::)
Τη σκακιέρα?
τις νύχτες που σε καρτερούσα ήταν αγρύπνια και μαράζι και τίποτ'άλλο δε ζητούσα, μόνο να αρχίσει να χαράζει
http://www.youtube.com/watch?v=Qi0O0yT6xrI
Το πρωινό τσιγάρο?
κι εγώ σε γυρεύω σα μοιραία λύση και σαν ανατολή
http://www.youtube.com/watch?v=aAe1Jpe_c6U
::)
-
όσοι με το χάρο γίναν φίλοι
με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη
http://www.youtube.com/watch?v=lBTadAwGD1o
-
"Αξίζει, φίλε, να υπάρχεις για ένα όνειρο...."
http://www.youtube.com/watch?v=eba0w4daAEg
Από τους λίγους σύγχρονούς του που έφεραν επάξια τον τίτλο του Ποιητή...
-
apri, το καταφέρνεις και με το παραπάνω να μας (συνε)παίρνεις μαζί σου στα ταξίδια σου!
Είμαι βέβαιη ότι η φιλομάθειά σου αντικατοπτρίζεται και στην ποιότητα της διδασκαλίας σου. Χαίρομαι που ο κλάδος μας κοσμείται από συναδέλφους σαν κι εσένα.
-
Δεν διδάσκω, marinadim, αλλά σ' ευχαριστώ. :-*
-
Δε διδάσκεις; :o Γιατιιιιιιιί; :(
-
Γιατι είναι σοβαρή.
-
Δε διδάσκεις; :o Γιατιιιιιιιί; :(
Γιατί δεν άντεχα ψυχολογικά το παιδαγωγικό κομμάτι της διδασκαλίας.
Έχω υπομονή να διδάξω κάποιον που δυσκολεύεται να καταλάβει, αλλά όχι όποιον δεν έχει όρεξη να μάθει.
Άρα, δεν είναι σίγουρο ότι θα γινόμουν καλή εκπαιδευτικός και ευτυχώς, δεν χρειάστηκε να γίνω, για να το επιβεβαιώσω. ::)
Δεν πειράζει. Μοιράζομαι μ' εσάς αυτά που θα έλεγα σε τάξη, χωρίς να διδάσκω. ;)
Το προτιμώ ως χόμπι.
-
έχω να δηλώσω ότι το γεγονός πως δεν διδάσκεις αποτελεί πραγματική απώλεια για τον κλάδο των εκπαιδευτικών. Μήπως να το ξανασκεφτείς; Η εκπαίδευση έχει ανάγκη απο άτομα σαν εσένα. Και πίστεψέ με, τα παιδιά ξέρουν να εκτιμούν αυτούς που πραγματικά προσπαθούν να διδάξουν. :-*
-
Μου αρέσει προς το παρόν η δουλειά μου. Τώρα το μέλλον είναι άδηλο σ' αυτή τη χώρα, οπότε δεν ξέρω στα προσεχή χρόνια τι θα γίνει.
Ειλικρινά ευχαριστώ όμως. :D :-[ :-[
Όταν θα έχω τις μαύρες μου στη δουλειά, θα τα θυμάμαι αυτά, για να ανεπτερώνεται το ηθικό μου. ;D ;D ;D
-
Δε διδάσκεις; :o Γιατιιιιιιιί; :(
Γιατι είναι σοβαρή.
:o :o :o :o :o :o :o
αι μπεγκ γιορ πάρντον;;;;;;
δηλαδή όποιος διδάσκει, τι είναι;;;
-
dinateacher μην τσιμπάς στα πυροτεχνήματα του Μάρκου :P
-
Πολλά πυροτεχνήματα ρίχνει τελευταία ο Μάρκος!! Τη Γιάννα Αγγελοπούλου παριστάνει;;;; Μάρκοοοοοο, θα κάψεις κανένα δάσος!!!! ::)
-
Πραγματικά και τί δεν είχε αυτό το αφιέρωμα!!
Από θεά Ίσιδα μέχρι Βασιλειάδου (επίσης θεά)!!
Χαίρομαι πολύ που από τη γιαγιά του Dio και το malocchio πήγες τόσο μακριά και ταξίδεψες κι εμάς!
Grazie...
-
apri, δέχεσαι ιδέες;Τι θα έλεγες για μια αναφορά διαχρονική στις γυναίκες που ξεπέρασαν τα όρια της φύσης τους και του ρόλου τους, όπως τον όριζαν οι παραδοσιακές κοινωνίες;Από την εκλεκτή συνονόματη στο βασίλειο της Θήβας και τη Μαντώ Μαυρογένους, μέχρι τη Γεωργία Σάνδη και την Ελιζαμπέττα Μπράουνινγκ κλπ κλπ....σκέφτομαι για μία εργασία διαθεματική στο μάθημα της Αντιγόνης επάνω στο θέμα ζωή-θυσία και θα ήθελα τη συνδρομή σου, ώστε να ωθήσω τους μαθητές σε μία πιο δημιουργική αναζήτηση και μέσα από κινηματογραφικές ή μουσικές αναφορές...
Ευχαριστώ :)
-
Τι θα έλεγες για μια αναφορά διαχρονική στις γυναίκες που ξεπέρασαν τα όρια της φύσης τους και του ρόλου τους, όπως τον όριζαν οι παραδοσιακές κοινωνίες;
Έχω κάνει αναφορά σε τέτοιες γυναίκες στα παρακάτω αφιερώματα:
H αδικοθανατισμένη (πρώτες φεμινιστικές νύξεις)
http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.420
Νύφες (σπουδαίο θέμα στο οποίο δεν αναφέρεται κανείς)
http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.252
Γκιουλ Μπαχάρ (συνέχεια του θέματος με τις Νύφες)
http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.308
Καλλιρρόη Παρέν (αυτή δεν θυσιάστηκε, αλλά ξεπέρασε το ρόλο που της είχαν προδιαγράψει)
http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.336
Υπάρχουν διάφορα είδη θυσίας: για την πατρίδα, για τις αρχές και για την ιδεολογία, για τον έρωτα, για τα πολιτικά παιχνίδια, για την οικογένεια κλπ.
Ή θα το περιορίσεις το θέμα σε ένα είδος θυσίας ή θα το αφήσεις ελεύθερο, για να επιλέξουν αυτοί τα πρόσωπα που τους ελκύουν ως προσωπικότητες.
-
:)πολύ καλά.......υπερευχαριστώ.....θέλω να δω τα μουτράκια τους αύριο :D
-
To απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Γουσίδη,
ίσως θα το θυμάστε από τα αφιερώματα που είχα κάνει κάποτε στην Άλωση.
Ήταν όμως το πρώτο που μου ήρθε στο νου, όταν είδα τα πρόσωπα των τραγουδιστών στο βίντεο.
Κι όταν τους άκουσα να τραγουδούν, με έπιασε μια περίεργη συγκίνηση και δάκρυσα. :-[
Πόσοι άνθρωποι δεν βρέθηκαν στη θέση τους ανά τους αιώνες και πόσοι δεν βρίσκονται ξανά σήμερα... :P
Va, pensiero, sull' ali dorate
[=Πέτα, σκέψη, με χρυσά φτερά]
«Πέτα χρυσόφτερη σκέψη
Πήγαινε να εγκατασταθείς
πάνω σε πλαγιές και λόφους,
όπου απαλό και ελαφρύ είναι το άρωμα
του αέρα της πατρίδας.
Ω πατρίδα, τόσο όμορφη και χαμένη!
Ω ανάμνηση τόσο αγαπητή
και κατάφορτη με απελπισία».
Από το λιμπρέτο του Temistocle Solera για την όπερα του Verdi “Nabucco” (1842)
(τραγουδιέται από Εβραίους σκλάβους, που κατά τη Βίβλο,
κατακτήθηκαν και τελικά εκδιώχθηκαν από την πατρίδα τους από τον Βαβυλώνιο βασιλιά Ναβουχοδονόσορα)
http://www.youtube.com/watch?v=2F4G5H_TTvU
(http://www.ibiblio.org/wm/paint/auth/delacroix/chios.jpg)
Eugene Delacroix «Η σφαγή της Χίου» (1824), Μουσείο του Λούβρου, Παρίσι.
« Ίσως πουθενά αλλού να μη φαινόταν καλύτερα η παρακμή που βίωσε η Πόλη
απ’ ό,τι στις συνοικίες πέριξ των λιμανιών στον Κεράτιο,
στις παλιές συνοικίες των βιοτεχνών και των εμπόρων,
στα παζάρια και στις υπαίθριες αγορές.
Εκεί όπου άλλοτε στην ακμή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας
ή τέλος πάντων πριν την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους σταυροφόρους
συνωστίζονταν κάθε μέρα δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι
για να πουλήσουν την πραμάτειά τους και να αγοράσουν
τα πολυτελή είδη που έφταναν στην Πόλη από την Ανατολή,
αλλά και από το Βορρά και από τη Δύση,
δεν υπήρχαν πλέον παρά ελάχιστα ξύλινα, φτωχά παραπήγματα
των οποίων τα εμπορεύματα ούτε καν το ενδιαφέρον των κατοίκων
μιας άθλιας φραγκικής πόλης δεν θα ήταν σε θέση να τραβήξουν…
…Ο οικονομικός αυτός μαρασμός ήταν η βασικότερη αιτία ριζικής μείωσης
του πληθυσμού της Κωνσταντινούπολης,
περισσότερο ακόμα και από τους πολέμους, από τα θανατικά
και από το φόβο των Τούρκων.
Επιπλέον, οδήγησε στην κατάρρευση των βιοτεχνιών της Πόλης
με αποτέλεσμα να μην παράγονται πια τα περιζήτητα σε όλη την οικουμένη προϊόντα της.
Αχ, πόσο δίκιο είχε ο Νικόλαος Δούκας που πάντα ισχυριζόταν ότι
ο χρυσός είναι το πιο ισχυρό όπλο στα χέρια ικανών ανθρώπων
που ξέρουν να τον χειρίζονται!
…………………………………
Η παρακμή που βίωνε η Κωνσταντινούπολη
ήταν ορατή και στους κατοίκους της.
Παντού έβλεπε κανείς πρόσωπα γεμάτα απογοήτευση, σκυθρωπά,
με βλέμματα που δεν άφηναν να φανεί η παραμικρή ελπίδα για το μέλλον.
Σπάνια έβλεπες στους δρόμους άνθρωπο να γελάει ή να χαμογελάει,
έστω να μιλάει δυνατά…
Το μόνο που δεν είχαν απολέσει ακόμα οι κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης
και ενδεχομένως, ο μόνος συνδετικός κρίκος των τωρινών της κατοίκων με τους παλιούς
ήταν η έμφυτη και μάλλον ενοχλητική ροπή τους προς τις φιλονικίες…
….Οι κάτοικοι της Πόλης γνώριζαν ότι πλησίαζε το τέλος
–το τέλος της ζωής τους,
το τέλος του κόσμου στον οποίο είχαν γεννηθεί, μεγαλώσει και ζήσει,
του κόσμου στον οποίο θα πέθαιναν και ο οποίος θα πέθαινε μαζί τους.
Δεν γνώριζαν πότε θα ερχόταν αυτό το τέλος…
το μόνο βέβαιο όμως ήταν ότι θα ερχόταν. Κάποια στιγμή.
Και αυτό τσάκιζε το ηθικό τους, τους αφαιρούσε την περηφάνια τους,
τους έκανε να αδιαφορούν για όλα τα ζητήματα που είχαν να κάνουν
με το επί της γης μέλλον τους….
….. Ήταν το πλήρωμα ενός πλοίου
δαρμένου από την καταιγίδα και από τα κύματα της θάλασσας
που δεν έκανε καμία προσπάθεια να αποφύγει το ναυάγιο.»
Κωνσταντίνος Γουσίδης «Ο καλός χριστιανός» (2009)
-
Aφιερωμένο στα αιώνια παιδιά των Χριστουγέννων του pde. :D
Is there a Santa Claus?
«Aγαπητέ εκδότη,
Είμαι 8 χρόνων.
Μερικοί από τους μικρούς μου φίλους λένε ότι δεν υπάρχει Aη-Βασίλης.
Ο μπαμπάς μου λέει "Αν το δεις στην The Sun, έτσι θάναι".
Παρακαλώ, πείτε μου την αλήθεια,
υπάρχει ο άγιος Βασίλης ;»
Επιστολή της οκτάχρονης Virginia O' Hanlon στην εφημερίδα «The New York Sun» το 1897
http://www.youtube.com/watch?v=ggnnSZaab-o
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/4/4a/VIRGINIA1-popup.jpg)
Η μικρή Virginia O’ Hanlon το 1895
«Βιρτζίνια, οι φίλοι σου κάνουν λάθος.
Έχουν επηρεασθεί από τον σκεπτικισμό της εποχής μας.
Δεν πιστεύουν παρά μόνο ό,τι βλέπουν.
Νομίζουν ότι τίποτα δεν υπάρχει
αν δεν μπορούν να το αντιληφθούν με το μικρό τους το μυαλό.
Όλα τα μυαλά Βιρτζίνια, ανεξάρτητα από το αν είναι ενήλικων ή παιδιών,
είναι μικρά.
Σ' αυτό το τεράστιο σύμπαν ο άνθρωπος είναι ένα μικρούτσικο έντομο,
ένα μυρμήγκι, όσον αφορά την διάνοιά του,
σε σχέση με τον απέραντο κόσμο γύρω του,
όπως μετριέται με την έλλογη ικανότητά του να συλλάβει όλη την αλήθεια και τη γνώση.
Ναι, Βιρτζίνια, ο άγιος Βασίλης υπάρχει.
Υπάρχει όπως σίγουρα υπάρχει η αγάπη και η γενναιοδωρία και η ευλάβεια
και ξέρεις ότι σ' αγκαλιάζουν και δίνουν στη ζωή σου ομορφιά και χαρά.
Αλίμονο! πόσο ζοφερός θα ήταν ο κόσμος μας
αν δεν υπήρχε ο Aη-Βασίλης.
Θα ήταν τόσο ζοφερός όσο αν δεν υπήρχαν Βιρτζίνιες.
Δεν θα υπήρχε η αγνή πίστη των παιδιών,
η ποίηση, η φαντασία που κάνει υποφερτή την ύπαρξή μας.
Δε θα είχαμε χαρά παρά μόνο με τις αισθήσεις και την όραση.
Το εξωτερικό φως με το οποίο η παιδικότητα γεμίζει τον κόσμο θα σβήσει.
Δεν πιστεύεις στον Aη-Βασίλη!
Μπορεί επίσης να μη πιστεύεις τις νεράιδες.
Μπορεί να πείσεις τον μπαμπά σου να προσλάβει ανθρώπους
να παρακολουθούν όλες τις καμινάδες την παραμονή των Χριστουγέννων
για να πιάσουν τον Αη-Βασίλη,
αλλά ακόμη και αν δεν τον δεις να κατεβαίνει, τι θα αποδείκνυε αυτό;
Κανένας δεν βλέπει τον Αη-Βασίλη
αλλά αυτό δεν είναι απόδειξη ότι δεν υπάρχει ο Αη-Βασίλης.
Τα πιο σπουδαία πράγματα στον κόσμο είναι εκείνα
τα οποία ούτε οι μεγάλοι ούτε τα παιδιά μπορούν να δουν.
Είδες ποτέ νεράιδες να χορεύουν στα ξέφωτα;
Σίγουρα όχι, αλλά αυτό δεν είναι απόδειξη ότι δεν υπάρχουν.
Κανένας δεν μπορεί να αντιληφθεί ή να φανταστεί όλα τα θαύματα
που είναι αόρατα και δεν μπορείς να τα δεις στον κόσμο.
Μπορείς να χωρίσεις τα τμήματα μιας παιδικής κουδουνίστρας
και να δεις τι είναι αυτό που κάνει το θόρυβο,
αλλά υπάρχει ένα πέπλο που καλύπτει τον αόρατο κόσμο,
το οποίο ούτε ο δυνατότερος άνθρωπος,
ούτε η συνενωμένη δύναμη των δυνατότερων ανθρώπων που έχουν ζήσει
δεν θα μπορούσαν να το τραβήξουν.
Μόνο η πίστη, η ποίηση, η αγάπη, η φαντασία μπορούν να τραβήξουν
αυτήν την κουρτίνα και να δει και να περιγράψει
την υπερφυσική ομορφιά και δόξα πίσω της.
Είναι όλα πραγματικά;
Α, Βιρτζίνια, σ' αυτόν τον κόσμο δεν υπάρχει τίποτα πραγματικό και μόνιμο.
Δεν υπάρχει Αη-Βασίλης;
Δόξα τω Θεώ, ζει και θα ζει για πάντα.
Μετά από χιλιάδες χρόνια από τώρα Βιρτζίνια,
ίσως 10 φορές 10.000 χρόνια από τώρα,
θα συνεχίσει να δίνει χαρά στην καρδιά των παιδιών.
Καλά Χριστούγεννα και Ευτυχισμένος ο Καινούριος Χρόνος.»
Francis P. Church, “The New York Sun”, 1897
YΓ. Και αφού απαντήσαμε στο ένα ερώτημα, να απαντήσουμε και στο άλλο:
Is that you Santa Claus?
http://www.youtube.com/watch?v=IuhMEKLwiBE
-
!!!!!! Ουάου ;D Πόσο χαίρομαι γι'αυτό το θέμα και πόσο ευχαριστώ τη dream team του pde που έψαξε και μετέφερε και δικές μου παλαιότερες αναρτήσεις (όχι ότι θα παραπονιόμουν διαφορετικά, τα αφιερώματα από το χεράκι της apri είναι υπερ-αρκετά για μένα :-*).
Ας εγκαινιάσω λοιπόν κι εγώ αυτή τη γωνιά με ένα συμφωνικό-χορωδιακό έργο ενός συνθέτη για τον οποίο ο Γιώργος Σεφέρης έχει γράψει στο Ημερολόγιο του:
"..έχει επιβληθεί σαν ένας μεγάλος άρχοντας της μουσικής, παράλληλα με τον άλλο στυλοβάτη της εποχής μας τον Πικάσσο. Τα έργα, οι εκφράσεις των δύο αυτών ανθρώπων έχουν σφραγίσει τον αιώνα μας" ..
Igor Stravinsky - Symphony of Psalms (Η Συμφωνία των Ψαλμών)
Πρεμιέρα: 13/12/1930, Βρυξέλλες από την the Société Philharmonique de Bruxelles υπό τη διεύθυνση του Ernest Ansermet.
Προς τα τέλη του 1929, ο τότε μαέστρος της Συμφωνικής Ορχήστρας της Βοστόνης Σεργκέι Κουσσεβίτζκυ (Serge Koussevitzky), ανέθεσε στον Στραβίνσκι την σύνθεση ενός συμφωνικού έργου για τον εορτασμό των πενήντα χρόνων από την ίδρυση της ορχήστρας, που θα γινόταν τον επόμενο χρόνο.
Σε αυτή την ανάθεση, ο Στραβίνσκι ανταποκρίθηκε με την Συμφωνία των Ψαλμών, ένα έργο που αποτελείται από τρία μέρη και είναι γραμμένο για ορχήστρα και μεικτή χορωδία πάνω σε Λατινικούς ψαλμούς (ως εκ τούτου και η ονομασία της). Στην πραγματικότητα όμως, με το έργο αυτό ο Στραβίνσκι δοξάζει τον Θεό, λόγω της επανένταξής του στη Ρωσική Ορθόδοξη εκκλησία (γύρω στο 1926) έπειτα από πολύχρονη αποχή. Συγκεκριμένα, η αφιέρωση που υπάρχει για την Ορχήστρα της Βοστώνης ξεκινά ως εξής: ‘Cette Symphonie composée a la glorie de DIEU est Dedie au «Boston Symphony Orchestra» a la occasion du cinquantaire de son existence’.
Το έργο αποτελείται από τα εξής μέρη:
1ο Μέρος: Ψαλμός 38: 13-14 Πρελούδιο
2ο Μέρος: Ψαλμός 39: 2-4 Διπλή Φούγκα
3ο Μέρος: Ψαλμός 150 Allegro Symphonique
Τα μέρη του έργου θα πρέπει να εκτελεστούν χωρίς διακοπή σύμφωνα με σημείωση του συνθέτη. Το 1ο μέρος είναι ένα πρελούδιο για τη Διπλή Φούγκα που ακολουθεί στο 2ο μέρος του έργου.
Τα κείμενα που ψέλνει η χορωδία είναι αυτούσια από την λατινική έκδοση της Αγίας Γραφής (Vulgate) ενώ το κάθε μέρος του έργου εκφράζει από μία χριστιανική αρετή, την πίστη, την ελπίδα και την αγάπη. Αντίθετα από άλλα έργα για χορωδία και ορχήστρα, ο Stravinsky είπε για το έργο του αυτό: «Δεν είναι μια συμφωνία στην οποία περιλαμβάνω απλά τους Ψαλμούς. Αντίθετα, είναι η υμνωδία των Ψαλμών που μετατρέπω σε συμφωνία».
Το χειρόγραφο της παρτιτούρας του έργου ανήκει στην Συμφωνική Ορχήστρα της Βοστόνης. Χειρόγραφο υλικό και σημειώσεις του συνθέτη υπάρχουν στην προσωπική του συλλογή.
Το παραπάνω κείμενο είναι συρραφή από κείμενα που θα βρείτε εδώ:
Εκπαιδευτικό υλικό από τη διεύθυνση
http://www.schools.ac.cy/eyliko/mesi/themata/mousiki/didaktiko_yliko/c_lykeiou/stravinsky_simfonia_ton_psalmon/analysi_kai_drastririotites_gia_ton_kathigiti.pdf (Αντωνία Φοράρη, 2008)
και από το blog:
http://organumdivinus.blogspot.gr/2010/01/stravinsky-rite-of-spring-symphony-of.html
(http://api.ning.com/files/XWc8gZaIKewwIZ8V0AR*QuYLVe9b*innaFFTKXK77X6d7gEhmIm79W8LULgE4IaMEENBB-Ft7vlfODlumNzalTf04OAc73oV/lovestravinsky.jpg)
Igor Stravinsky - Symphony of Psalms (http://www.youtube.com/watch?v=RGTyPJDd2OQ)
1ο μέρος , Ψαλμός 38: 13-14 (Ψ 39: 12-13 στην έκδοση Βάμβα)
Λατινικά
Exaudi orationem meam, Domine, et deprecationem meam. Auribus percipe lacrimas meas. Ne sileas.
Quoniam advena ego sum apud te et peregrinus, sicut omnes patres mei.
Remitte mihi, ut refrigerer prius quam abeam et amplius non ero.
Αρχαίο κείμενο
εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, Κύριε, καὶ τῆς δεήσεώς μου, ἐνώτισαι τῶν δακρύων μου· μὴ παρασιωπήσῃς, ὅτι πάροικος ἐγώ εἰμι παρὰ σοὶ καὶ παρεπίδημος καθὼς πάντες οἱ πατέρες μου.
ἄνες μοι, ἵνα ἀναψύξω πρὸ τοῦ με ἀπελθεῖν καὶ οὐκέτι μὴ ὑπάρξω.
2ο μέρος , Ψαλμός 39: 2-4 (Ψ 40: 1-3 έκδοση Βάμβα)
Λατινικά
Expectans expectavi Dominum, et intendit mihi.
Et exaudivit preces meas; et eduxit me de lacu miseriae, et de luto fæcis.
Et statuit super petram pedes meos: et direxit gressus meos.
Et immisit in os meum canticum novum, carmen Deo nostro.
Videbunt multi, videbunt et timebunt: et sperabunt in Domino.
Αρχαίο κείμενο
ΥΠΟΜΕΝΩΝ ὑπέμεινα τὸν Κύριον, καὶ προσέσχε μοι καὶ εἰσήκουσε τῆς δεήσεώς μου καὶ ἀνήγαγέ με ἐκ λάκκου ταλαιπωρίας καὶ ἀπὸ πηλοῦ ἰλύος καὶ ἔστησεν ἐπὶ πέτραν τοὺς πόδας μου καὶ κατηύθυνε τὰ διαβήματά μου καὶ ἐνέβαλεν εἰς τὸ στόμα μου ᾆσμα καινόν, ὕμνον τῷ Θεῷ ἡμῶν· ὄψονται πολλοὶ καὶ φοβηθήσονται καὶ ἐλπιοῦσιν ἐπὶ Κύριον.
3ο μέρος, Ψαλμός 150
Λατινικά
Alleluia.
Laudate Dominum in sanctis Ejus.
Laudate Eum in firmamento virtutis Ejus. Laudate Dominum.
Laudate Eum in virtutibus Ejus. Laudate Dominum in virtutibus Ejus.
Laudate Eum secundum multitudinem magnitudinis Ejus. Laudate Dominum in sanctis Ejus..
Laudate Eum in sono tubae.
Laudate Eum. Alleluia. Laudate Dominum. Laudate Eum.
Laudate Eum in timpano et choro,
Laudate Eum in cordis et organo; Laudate Dominum.
Laudate Eum in cymbalis benesonantibus,
Laudate Eum in cymbalis jubilationibus. Laudate Dominum.
Laudate Eum, omnis spiritus laudet Dominum, omnis spiritus laudet Eum.
Alleluia. Laudate, laudate, laudate Dominum.
Αρχαίο κείμενο
Αλληλούϊα.
ΑΙΝΕΙΤΕ τὸν Θεὸν ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ, αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν στερεώματι τῆς δυνάμεως αὐτοῦ· 2 αἰνεῖτε αὐτὸν ἐπὶ ταῖς δυναστείαις αὐτοῦ, αἰνεῖτε αὐτὸν κατὰ τὸ πλῆθος τῆς μεγαλωσύνης αὐτοῦ. 3 αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν ἤχῳ σάλπιγγος, αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν ψαλτηρίῳ καὶ κιθάρᾳ· 4 αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν τυμπάνῳ καὶ χορῷ, αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν χορδαῖς καὶ ὀργάνῳ· 5 αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν κυμβάλοις εὐήχοις, αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν κυμβάλοις ἀλαλαγμοῦ. 6 πᾶσα πνοὴ αἰνεσάτω τὸν Κύριον. ἀλληλούϊα.
-
Διακόσια χρόνια μετά τη γέννηση του Τσαρλς Ντίκενς (1812)
και είκοσι χρόνια από την πιο αγαπημένη μου μεταφορά στο κινηματογράφο
της "Χριστουγεννιάτικης ιστορίας" του με πρωταγωνιστή τον Μάικλ Κέιν (1992).
Σαν να ήταν χθες μου φαίνεται που το έβλεπα στο σινεμά και άκουγα το τραγούδι... ???
Χριστουγεννιάτικη ιστορία
http://www.youtube.com/watch?v=Bpb9EbmvM5M
«Ὁ Σκροῦτζ ἔκανε τὸ μπάνιο του, φόρεσε ἕνα καθαρὸ κοστούμι
καὶ βγῆκε περίπατο.
Βάδιζε μὲ τὰ χέρια σταυρωμένα στὴ ράχη, παρατηρώντας τοὺς περαστικούς.
Ὅλοι ἦταν χαρούμενοι. Μερικοὶ τοῦ εὐχήθηκαν «Καλὰ Χριστούγεννα!».
Ὁ Σκροῦτζ ὁμολόγησε ὅτι ποτὲ δὲν εἶχε ἀκούσει πιὸ εὐχάριστα λόγια.
Στὸ δρόμο συνάντησε ἕναν ἀπὸ τοὺς δυὸ κυρίους
ποὺ τὴν προηγουμένη τὸν εἶχαν ἐπισκεφθεῖ γιὰ νὰ τοῦ ζητήσουν τὴ βοήθειά του γιὰ τοὺς φτωχούς.
«Καλέ μου κύριε», τοῦ φώναξε «πῶς εἶστε;».
Κι ὅταν ὁ ἄνθρωπος πλησίασε, ὁ Σκροῦτζ τοῦ ψιθύρισε κάτι στὸ αὐτί.
Ἐκεῖνος τὸν κοίταξε κατάπληκτος. «Μιλᾶτε σοβαρά, κύριε Σκροῦτζ;» φώναξε.
«Μὰ εἶστε πολὺ γενναιόδωρος!».
«Μὴ μὲ εὐχαριστεῖτε», τοῦ ἀπάντησε ὁ Σκροῦτζ.
«Κάντε μόνο τὸν κόπο νὰ περάσετε μία ἀπὸ αὐτὲς τὶς μέρες, ὅσο τὸ δυνατὸν πιὸ σύντομα, ἀπὸ τὸ γραφεῖο μου.
Θὰ εἶναι δική μου εὐχαρίστηση!».
Στὸ τέλος, ὁ Σκροῦτζ κατέληξε ἐμπρὸς στὸ σπίτι τοῦ ἀνιψιοῦ του……
(http://flickfeast.co.uk/wp-content/uploads/2011/12/The-Muppet-Christmas-Carol.jpg)
………..Ὁ Φρὲντ καὶ ἡ γυναίκα του χάρηκαν πολὺ
ποὺ τελικὰ ὁ Σκροῦτζ ἀποφάσισε νὰ τοὺς κάνει τὴν τιμή.
Καὶ ἡ γιορτὴ ἐξελίχτηκε θαυμάσια. Τὸ γεῦμα ἦταν νοστιμότατο.
Ἀκολούθησαν μουσικὴ καὶ χορός.
Ἔπαιξαν διάφορα διασκεδαστικὰ παιχνίδια καὶ φυσικὰ παντομίμα.
Ἀλλὰ τὸ καλύτερο ἀπ᾿ ὅλα
ἦταν ἐκείνη ἡ ξέφρενη χαρὰ ποὺ ἔνιωθε μέσα του ὁ Σκροῦτζ….……….
Ὁ Σκροῦτζ δὲν ξαναεῖδε τὰ πνεύματα.
Ἀλλὰ ἀπὸ ἐκείνη τὴν ἡμέρα, ὅπως λένε, δὲν ὑπῆρχε ἄνθρωπος
ποὺ νὰ γιορτάζει καλύτερα τὰ Χριστούγεννα ἀπὸ τὸν Ἐμπενέζερ Σκροῦτζ.
Αποσπάσματα από το διήγημα του Τσαρλς Ντίκενς «Χριστουγεννιάτικη ιστορία» (1843)
-
domenica και apri ΜΠΡΑΒΟΟΟΟ!!!! :-* Εξαιρετικά και τα δύο αφιερώματα!!!
Πραγματικά χαίρομαι να σας διαβάζω!!!
-
Αρχή του παραμυθιού. Καλό βράδυ στην αφεντιά σας. :-*
Stella Splendens
(=Λαμπρό αστέρι)
http://www.youtube.com/watch?v=YfbuP40bpiU
«Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε στον ουρανό ένα αστεράκι…..
……….Αυτό το αστεράκι, το δικό μας, ήταν λιγάκι σκανταλιάρικο.
Όλο κουνιόταν και δεν καθόταν ποτέ ήσυχο κι ακίνητο στη θέση του.
……….Ο δάσκαλος των αστεριών, ο κύριος Αλτάϊρ, του είπε
πως όποια αστέρια παράκουσαν κι έκαναν του κεφαλιού τους,
κάηκαν και χάθηκαν στον ουρανό.
Το αστεράκι δεν είχε πιστέψει καθόλου το δάσκαλο των αστεριών.
………..Μια νύχτα το αστεράκι είδε δύο παράξενους ανθρώπους.
Έναν άντρα και μια γυναίκα. Κι ένα γαϊδουράκι.
Η γυναίκα ήταν πάνω στο γαϊδουράκι.
Φαινόντουσαν κουρασμένοι και πήγαιναν πολύ αργά.
Το αστεράκι πλησίασε λίγο περισσότερο. Η λάμψη του μεγάλωσε.
……..Η γυναίκα μπήκε σε μια σπηλιά της ερήμου.
Μπήκε και το γαϊδουράκι. Ο άντρας στάθηκε απέξω.
Σε λίγο εμφανίστηκε κι ένα κοπάδι από πρόβατα.
Οι βοσκοί τους έδειχναν με θαυμασμό και λίγο φόβο
το υπέρλαμπρο αστέρι που στεκόταν πάνω από τη σπηλιά.
(http://croatia.org/crown/content_images/Croatian-Christmas-pic%20(Small).jpg)
Παραδοσιακή χριστουγεννιάτικη κάρτα από την Κροατία
Προσέξτε τους επισκέπτες στη φάτνη, που φορούν παραδοσιακές στολές από όλη την Κροατία.
Όταν ακούστηκε το πρώτο κλάμα του μωρού,
το αστεράκι ένιωσε την καρδιά του να σπαρταράει από χαρά.
Αχ, πόσο ήθελε να δει αυτό το μωράκι.
Πλησίασε ακόμη λίγο. Όλη η έρημος γύρω φωτίστηκε σαν να ‘ταν μέρα.
Οι τρεις παράξενοι γέροντες φάνηκαν να έρχονται βιαστικοί.
Πλησίασαν τους βοσκούς και κάτι τους ρώτησαν.
Εκείνοι τους έδειξαν τη σπηλιά.
……….Το αστεράκι ξεχνώντας τις συμβουλές του δασκάλου των αστεριών, του κυρίου Αλτάϊρ,
πλησίασε ακόμη περισσότερο τη Γη.
Είδε μέσα στη σπηλιά τους τρεις γέροντες γονατιστούς μπροστά σε μια φάτνη,
να προσφέρουν στο μωράκι σμύρνα, χρυσό και λιβάνι.
Ένα φως ξεχυνόταν γύρω από τη φάτνη
και φώτιζε το ήρεμο πρόσωπο της μητέρας του μωρού.
Το αστεράκι πρόλαβε να δει και τα μάτια του μωρού που τον κοίταζαν γλυκά.
Τίποτε άλλο….
Έπειτα έσβησε σαν κεράκι και χάθηκε απ΄ τον ουρανό.
Τους τρεις παράξενους γέροντες τους έλεγαν Βαλτάσαρ, Μελχιόρ και Γάσπαρ.
Αργότερα τους ονόμασαν «Οι τρεις Μάγοι με τα δώρα»
Τον μοναχικό άντρα τον έλεγαν Ιωσήφ.
Την μητέρα του μωρού την έλεγαν Μαρία.
Το αστεράκι το ονόμαζαν Βιγαδεζή.
Όλοι όμως το ξέρουν σαν «Το Αστέρι των Χριστουγέννων».
Και κανείς δεν το ξέχασε ποτέ.
Κάθε χρόνο οι άνθρωποι βάζουν ένα αστέρι στην κορυφή του χριστουγεννιάτικου δέντρου
και το θυμούνται.»
Aποσπάσματα από το παραμύθι της Ευγενίας Φακίνου
«Το αστέρι των Χριστουγέννων»
(http://blogs.sch.gr/speaker/tag/%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BD%CE%B9%CE%AC%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BC%CF%8D%CE%B8%CE%B9/ )
ΥΓ. Η μεσαιωνική μελωδία "Stella Splendens" προέρχεται από τη συλλογή μεσαιωνικών τραγουδιών του 14ου αιώνα
«Llibre Vermell de Montserrat» (=Το κόκκινο βιβλίο του Montserrat)
που φυλάσσεται στο ομώνυμο μοναστήρι έξω από τη Βαρκελώνη στην Καταλονία.
-
Εννοείται πως είναι αφιερωμένο στη soul. :-*
Душа моя
(=Η ψυχή μου)
"Με θαρρούν λόγιο, διανοούμενο, γραφιά και δεν είμαι τίποτα απ' αυτά.
Τα δάχτυλά μου όταν γράφω, δεν μελανώνονται,
αιματώνονται.
Θαρρώ δεν είμαι παρά τούτο,
μια απροσκύνητη ψυχή".
Νίκος Καζαντζάκης
http://www.youtube.com/watch?v=xOiycw4UQGA
(http://4.bp.blogspot.com/-klijykpw7zA/UHCffDvsCrI/AAAAAAAAEss/5Ao_J1lGji0/s1600/kazantzakis-biography.jpg)
«Η ζωή μου η προσωπική, για μένα μονάχα έχει κάποια, πολύ σχετική αξία,
για κανέναν άλλον.
Η μόνη αξία που της αναγνωρίζω, είναι ετούτη:
ο αγώνας της ν’ ανέβει από σκαλοπάτι σε σκαλοπάτι
και να φτάσει όσο πιο υψηλά μπορούσαν να την πάνε η δύναμη της και το πείσμα
-στην κορυφή, που αυθαίρετα ονομάτισα Κρητική Ματιά.
……Κάθε άνθρωπος άξιος να λέγεται γιος του ανθρώπου
σηκώνει το σταυρό του κι ανεβαίνει το Γολγοθά του.
Πολλοί, οι πιο πολλοί, φτάνουν στο πρώτο, στο δεύτερο σκαλοπάτι,
λαχανιάζουν, σωριάζουνται στη μέση της πορείας
και δε φτάνουν στην κορφή του Γολγοθά
-θέλω να πω στην κορφή του χρέους τους-
να σταυρωθούν, ν’ αναστηθούν και να σώσουν τη ψυχή τους…
….Τέσσερα στάθηκαν τ’ αποφασιστικά σκαλοπάτια στο ανηφόρισμά μου
και το καθένα φέρνει ένα ιερό όνομα:
Χριστός, Βούδας, Λένιν, Οδυσσέας.
Αυτή την αιματηρή πορεία μου,
από τη μια από τις μεγάλες αυτές ψυχές στην άλλη,
τώρα που ο ήλιος βασιλεύει,
μάχουμαι στο οδοιπορικό μου ετούτο να σημαδέψω:
‘Έναν άνθρωπο ν’ ανεβαίνει, με την ψυχή στο στόμα,
το κακοτράχαλο βουνό της μοίρας του.
Αλάκερη η ψυχή μου μια Κραυγή.
Κι όλο μου το έργο, το σχόλιο στην Κραυγή αυτή.”
Νίκος Καζαντζάκης «Αναφορά στον Γκρέκο» (1961)
-
(http://www.devonartistnetwork.co.uk/application/workfiles/social_networking/RYoung_Bailarina%20Orgullosa%20del%20Flamenco.JPG)
Το 1986,στην τηλεοπτική σειρά της ΕΡΤ "Το Μπουρίνι",ακούστηκε για πρώτη φορά,
"Το τραγούδι των γύφτων" σε στίχους και μουσική,του Διονύση Τσακνή.
Κυκλοφόρησε επίσημα στον προσωπικό του δίσκο "Φώτα παρακαλώ",το 1990.
Ερμηνεύτηκε πρώτα από τον Γιώργο Κάτσαρη.
http://www.youtube.com/v/OXgGsAqH7vI
Έκτοτε έχουν υπάρξει πολυάριθμες ξένες αλλά και ελληνικές επανεκτελέσεις.
Η πλέον γνωστή ελληνική,είναι της Ελένη Βιτάλη.
http://www.youtube.com/v/C-_WCXNkBSc
"Δεν έχω τόπο, δεν έχω ελπίδα,
δε θα με χάσει καμιά πατρίδα
και με τα χέρια μου και την καρδιά μου
φτιάχνω τσαντίρια στα όνειρά μου
Νάις μπαλαμό, νάις μπαλαμό
και το λουμνό τ΄ αφεντικό
νάγια δόμλες ατzέι μπαλαμό
Και τα γκανίκια μας όταν χορεύουν,
με χασταρώματα που σε μαγεύουν,
κουνάνε σώματα και τα πιτέ τους,
μέσα σε κλείνουνε στις αγκαλιές τους.
Νάις μπαλαμό, νάις μπαλαμό,
και το λουμνό τ΄ αφεντικό
νάγια δόμλες ατzέι μπαλαμό
"
λουμνό=μπαμπέσικο,αλήτικο
νάγια δόμλες ατzέι=μην τον δέχεσε τον..
χασταρώματα=κουνήματα
πιτέ=στήθια
Το 2000,στην ταινία Vengo του Tony Gatlif,ακούσαμε για πρώτη φορά μια
Ισπανική εκδοχή του τραγουδιού με τίτλο Naci en Alamo,που ερμηνεύει η Remedios Silva Pisa.
Στο παρακάτω videoclip,γίνεται και μετάφραση των στίχων στα Αγγλικά.
http://www.youtube.com/v/fGcHYvnrEp4
Μια επίσης έξοχη ερμηνεία είναι και της Yasmin Levy.
http://www.youtube.com/v/9U4XY-W6MmQ
-
Τα κάλαντα των ΧιούρονΒρισκόμαστε στις αρχές του 17ου αιώνα.
Ο Γάλλος
Jean de Brébeuf από τη Νορμανδία
αποφασίζει να γίνει μοναχός στο τάγμα των Ιησουιτών
και να φύγει ως ιεραπόστολος στον Καναδά,
προκειμένου να προσηλυτίσει στον χριστιανισμό τις ινδιάνικες φυλές.
Το έργο του δύσκολο και χρονοβόρο, αλλά ο ίδιος δεν τα βάζει κάτω.
Μαθαίνει τη γλώσσα της φυλής των
Χιούρον, καταγράφει τα έθιμά τους
και προσπαθεί να τους προσεγγίσει με όποιον τρόπο μπορεί.
Μεταξύ άλλων, γράφει το 1643 και ένα χριστουγεννιάτικο τραγούδι
στη γλώσσα των Χιούρον.
Jesous Ahatonhia (=ο Ιησούς γεννήθηκε)
http://www.youtube.com/watch?v=D6IG6F6E5Ac&feature=player_embedded
(http://img3.etsystatic.com/002/0/5298019/il_570xN.375423667_iz4d.jpg)
Η μελωδία δεν ήταν, βέβαια, καινούργια.
Ο ιεραπόστολος τη γνώριζε από το παραδοσιακό γαλλικό τραγούδι του 16ου αιώνα,
Une jeune pucelle (=μια νέα υπηρέτρια)
http://www.youtube.com/watch?v=WFJCami1Qw0
το οποίο με τη σειρά του βασιζόταν στο παλιότερο γαλλικό τραγούδι
Une jeune fillette (=ένα νέο κοριτσάκι)
που ίσως να θυμάστε από την ταινία «Όλα τα πρωινά του κόσμου»
http://www.youtube.com/watch?v=_2fgvQ-_Kuk
και το οποίο βασιζόταν σε μια παλιότερη ιταλική μπαλάντα του 1465, παρακαλώ,
που ονομαζόταν
«La Monica» !Ουδέν παράδοξον…καθότι η μουσική δεν γνωρίζει σύνορα.
Έτσι αφού ξεκίνησε να τραγουδιέται τον 15ο αιώνα στα ιταλικά,
τον 16ο αιώνα στα γαλλικά,
και τον 17ο αιώνα στα ινδιάνικα των Χιούρον,
στις αρχές του 20ου αιώνα απέκτησε και αγγλικούς στίχους
και έγινε ένα από τα πιο αγαπημένα χριστουγεννιάτικα τραγούδια
του Καναδά.The Huron Carolhttp://www.youtube.com/watch?v=IVvqX8NklAA
Α! Όσο για τον φτωχό ιεραπόστολο
Jean de Brébeuf ,
κάποτε έπεσε στα χέρια των τρομερών
Ιροκουά, που βρίσκονταν σε πόλεμο με τους Χιούρον,
και αφού υπέστη φρικτά βασανιστήρια, απεδήμησε εις Κύριον.
Η Καθολική Εκκλησία τον ανακήρυξε άγιο
και σήμερα θεωρείται προστάτης άγιος του Καναδά…
Καλά Χριστούγεννα!
Πηγές:
1. http://www.adoremus.org/1299-100-Huron.html
2. http://en.wikipedia.org/wiki/Huron_Carol
3. http://www.francestyrrell.com/pages/FHCpage.html
4. http://www.thecanadianencyclopedia.com/articles/huron-carol
5. http://en.wikipedia.org/wiki/Jean_de_Br%C3%A9beuf
6. http://en.wikipedia.org/wiki/Une_Jeune_Pucelle
-
υπέροχο το τελευταίο σου αφιέρωμα apri :)
-
Της Λυγερής
"Μια λυγερή τραγούδησε απάνω στον αέρα
κι ήταν αέρας δυνατός και πήρε την λαλιά της.
Την πήρε και την έριξε στην μέση του πελάγου.
Κι όσα καράβια τ' άκουσαν όλα πανιά μαϊνάραν.
Παιδιά, μαϊνάρετε πανιά, παιδιά, ρίχτε τα κάτω
ν' ακούσουμε την λυγερή σαν τι τραγούδι λέγει..."
Παραδοσιακό τραγούδι από την περιοχή του Κάβο-Μαλιά και της Ελαφονήσου
στην Ανατολική Λακωνία
http://www.youtube.com/watch?v=__e4MqLLF4E
(http://3.bp.blogspot.com/-Qt5cOpG-ZAU/UNYXgXsCbmI/AAAAAAAACqw/tfckIggmUjk/s640/skepsi.jpg)
«Ούτε μια μέρα χωρίς να σκέφτομαι την πιο ωραία,
την Καρυάτιδα που αντιστέκεται ακόμα, αιχμάλωτη του Βρετανικού Μουσείου»
ΥΓ. Στα αρχαία χρόνια οι κόρες των Καρυών της Λακωνίας
κρατούσαν στο κεφάλι τους κάνιστρα με άνθη
και χόρευαν γύρω από το άγαλμα της θεάς Αρτέμιδος στη γιορτή των «Καρυατείων».
Και ήταν τόσο όμορφες και λυγερόκορμες αυτές οι κόρες,
που ενέπνευσαν τους αρχιτέκτονες
να εισαγάγουν στην αρχαία αρχιτεκτονική -ιδίως στον ιωνικό ρυθμό-
την αντικατάσταση των κιόνων με γυναικείες μορφές,
τις περίφημες «Καρυάτιδες».
-
Απόψε θα ταξιδέψουμε στο μυθικό κόσμο του Claude Debussy.
Σε ηλικία 32 ετών ο Debussy συνθέτει το συμφωνικό ποίημα για ορχήστρα, Prélude à l’après-midi d’un faune, εμπνευσμένος από το ποίημα L’Apres-midi d’un Faune, του συμπατριώτη του Stéphane Mallarmé (1842-1898).
Στο ποίημα περιγράφεται η ατμόσφαιρα αλλά και το σκηνικό ενός μυθικού φαύνου που μαγεύεται από τις νύμφες και τις Ναϊάδες, αποκοιμιέται κι ονειρεύεται σ' ένα ξέφωτο του δάσους, ένα ζεστό, πνιγηρό καλοκαιριάτικο απόγευμα.
Όλο το ποίημα μπορείτε να το διαβάσετε εδώ:
http://www.poemhunter.com/poem/l-apres-midi-d-un-faune/
Το έργο παρουσιάστηκε στις 22/12/1894 στο Παρίσι, υπό τη διεύθυνση του ελβετού συνθέτη και μαέστρου Gustave Doret.
O συνθέτης έγραψε για το έργο του:
“The music of this prelude is a very free illustration of Mallarmé's beautiful poem. By no means does it claim to be a synthesis of it. Rather there is a succession of scenes through which pass the desires and dreams of the faun in the heat of the afternoon. Then, tired of pursuing the timorous flight of nymphs and naiads, he succumbs to intoxicating sleep, in which he can finally realize his dreams of possession in universal Nature.”
Η wikipedia αναφέρει για τις αντιδράσεις του Mallarmé:
Paul Valéry reported that Mallarmé himself was unhappy with his poem being used as the basis for music: "He believed that his own music was sufficient, and that even with the best intentions in the world, it was a veritable crime as far as poetry was concerned to juxtapose poetry and music, even if it were the finest music there is."
However, Maurice Dumesnil states in his biography of Debussy that Mallarmé was enchanted by Debussy's composition, citing a short letter from Mallarmé to Debussy that read: "I have just come out of the concert, deeply moved. The marvel! Your illustration of the Afternoon of a Faun, which presents a dissonance with my text only by going much further, really, into nostalgia and into light, with finesse, with sensuality, with richness. I press your hand admiringly, Debussy. Yours, Mallarmé."
Επέλεξα να το ακούσουμε από την ερμηνεία της Συμφωνικής Ορχήστρας του Λονδίνου υπό τη διεύθυνση του αγαπημένου μου Leopold Stokowski (εδώ σε ηλικία 90 !!! ετών) .
Debussy -"Prelude a l'apres-midi d'un faune" (http://www.youtube.com/watch?v=OCvYfq_hTVg)
Το 1912 ο θρυλικός Ρώσος χορευτής και χορογράφος Vaslav Nijinsky χορογράφησε και ερμήνευσε μοναδικά το έργο αυτό.
Μια μικρή γεύση της χορογραφίας (με τον Nijinsky ) εδώ:
http://www.youtube.com/watch?v=Vxs8MrPZUIg
και ολόκληρη εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=Ncz-D1Vf13M
(http://2.bp.blogspot.com/-Yl1hdP1cdTo/ToF_LSTdu7I/AAAAAAAABk4/ZajrGoGv2V4/s1600/437px-Bakst_Nizhinsky.jpg)
Η αφίσα της πρώτης χορογραφικής παράστασης του έργου που έγινε στο Théâtre du Châtelet του Παρισιού στις 29/5/1912.
Ψηφιακές πηγές :
http://en.wikipedia.org/wiki/Pr%C3%A9lude_%C3%A0_l'apr%C3%A8s-midi_d'un_faune
http://www.classicfm.com/composers/debussy/music/prelude-apres-midi-dun-faune/
@dinateacher , ευχαριστώ πολύ :-*
Καλές γιορτές σε όλους με υγεία, αγάπη κι ότι επιθυμείτε περισσότερο :)
-
Carol of the Bells
Αυτά τα πασίγνωστα κάλαντα που όλοι έχουν ακούσει με αγγλικούς στίχους
προέρχονται από την Ουκρανία.
Το 1916 ο συνθέτης Mykola Leontovych
χρησιμοποίησε το κεντρικό μουσικό μοτίβο ενός προχριστιανικού παραδοσιακού τραγουδιού
που τραγουδούσαν στην Ουκρανία για τον ερχομό του νέου χρόνου την άνοιξη.
Το τραγούδι ονομαζόταν "Shchedryk"(=χελιδόνι)
και αναφερόταν σε ένα χελιδόνι που έφερνε στο σπίτι
το μήνυμα της αφθονίας για τη νέα χρονιά.
Η νέα σύνθεση με στίχους του Peter J. Wilhousky
ακούστηκε για πρώτη φορά στην Αμερική το 1921
κατά τη διάρκεια της περιοδείας της Εθνικής Χορωδίας της Ουκρανίας
και είχε τόση επιτυχία που λίγα χρόνια μετά ο στιχουργός έγραψε και αγγλικούς στίχους.
(http://www.barynya.com/ukrainian/images/pearls_of_odessa/ukrainian_children_chorus_03_big.jpg)
Αργότερα, όταν η Ουκρανία εντάχθηκε στη Σοβιετική Ένωση,
το νέο καθεστώς απαγόρευσε τον εορτασμό των Χριστουγέννων,
λόγω του χριστιανικού περιεχομένου της γιορτής
και μαζί με αυτά και τα κάλαντα.
Όπως όμως η Εκκλησία δεν μπόρεσε να σταματήσει τα παγανιστικά στοιχεία αυτής της γιορτής
όσο κι αν απαγόρευε και τα κάλαντα και τα χριστουγεννιάτικα δέντρα,
έτσι και το καθεστώς δεν μπόρεσε να νικήσει τα Χριστούγεννα.
Έτσι, παρά τις απαγορεύσεις και τις συλλήψεις,
οι νεαροί Ουκρανοί δεν σταμάτησαν ποτέ να τριγυρνάνε στους δρόμους
τραγουδώντας τα αγαπημένα τους κάλαντα…
http://www.youtube.com/watch?v=gBDFMD5kLvc
Και στα αγγλικά:
http://www.youtube.com/watch?v=1TFrO8c_kVQ
-
Mal du depart
(=η νοσταλγία της αναχώρησης)
“Carry me Caravan take me away
Take me to Portugal, take me to Spain
Andalusia with fields full of grain
I have to see you again and again
Take me, Spanish Caravan
Yes, I know you can”
Από το τραγούδι των Doors “Spanish Caravan”
http://www.youtube.com/watch?v=pKmkOIlHbok
(http://2.bp.blogspot.com/_ciDUlXdt22g/SdglI_3UpCI/AAAAAAAAAig/9VNlk_aj75E/s320/Lonely_Night_by_DehCavalieri.jpg)
http://www.youtube.com/watch?v=Q7CCflub604
Θὰ μείνω πάντα ἰδανικὸς κι ἀνάξιος ἐραστὴς
τῶν μακρυσμένων ταξιδιῶν καὶ τῶν γαλάζιων πόντων,
καὶ θὰ πεθάνω μιά βραδιά, σὰν ὅλες τὶς βραδιές,
χωρὶς νὰ σχίσω τὴ θολὴ γραμμὴ τῶν ὁριζόντων.
Γιὰ τὸ Μαδράς, τὴ Σιγγαπούρ, τ' Ἀλγέρι καὶ τὸ Σφὰξ
θ’ἀναχωροῦν σὰν πάντοτε περήφανα τὰ πλοῖα,
κι ἐγώ, σκυφτὸς σ' ἕνα γραφεῖο μὲ χάρτες ναυτικούς,
θὰ κάνω ἀθροίσεις σὲ χοντρὰ λογιστικὰ βιβλία.
Θὰ πάψω πιὰ γιὰ μακρινὰ ταξίδια νὰ μιλῶ•
οἱ φίλοι θὰ νομίζουνε πὼς τὰ 'χω πιὰ ξεχάσει,
κι ἡ μάνα μου, χαρούμενη, θὰ λέει σ' ὅποιον ρωτᾶ:
« Ἦταν μιὰ λόξα νεανική, μὰ τώρα ἔχει περάσει ...»
Μὰ ὃ ἐαυτός μου μιὰ βραδιὰν ἐμπρός μου θὰ ὑψωθεῖ
καὶ λόγο, ὡς ἕνας δικαστὴς στυγνός, θὰ μοῦ ζητήσει,
κι αὐτὸ τὸ ἀνάξιο χέρι μου ποὺ τρέμει θὰ ὁπλιστεῖ,
θὰ σημαδέψει, κι ἄφοβα τὸ φταίστη θὰ χτυπήσει.
Κι ἐγώ, ποὺ τόσο ἐπόθησα μιὰ μέρα νὰ ταφῶ
σὲ κάποια θάλασσα βαθιὰ στὶς μακρινὲς Ἰνδίες,
θά’χω ἕνα θάνατο κοινὸ καὶ θλιβερὸ πολὺ
καὶ μιὰ κηδεία σὰν τῶν πολλῶν ἀνθρώπων τὶς κηδεῖες.
Νίκος Καββαδίας (1933)
YΓ. Τὸ 1928, σὲ ἡλικία δεκαοχτὼ ἐτῶν, ὁ Νίκος Καββαδίας είχε πιάσει δουλειὰ
σ᾿ ἕνα ἀπὸ τὰ ναυτικὰ γραφεῖα του Πειραιά.
Ο ίδιος διηγούνταν γι’ αυτές τις μέρες:
«Το 1928 τέλειωσα το γυμνάσιο και μπήκα σ' ένα ναυτικό γραφείο στον Πειραιά, γιομάτο μεγάλες αφίσες και χάρτες γεωγραφικούς.
Όταν νύχτωνε και σφύριζαν τα καράβια παρτέντζα, μ' έπιανε λύσσα.
Τι μ' έσπρωξε στη θάλασσα; Η μυρωδιά από τις βαλίτσες των ναυτικών.
Τα δώρα που φέρναν οι συγγενείς μου από τα ξένα.
Η μυρωδιά των καραβιών που κάνει τους επιβάτες να ζαλίζονται
και να περιμένουν την ώρα που θα φτάσουν στο λιμάνι σα λύτρωση.
Ζορίστηκα για να φύγω. Κι από τους άλλους κι από μένα τον ίδιο.
Τριάντα καράβια είχανε στενοί μου συγγενείς, κι εγώ γύριζα στα ξένα γραφεία για δουλειά.
Ήμουνα τρομερά βραδύγλωσσος και υπνοβάτης.
Τον πρώτο χρόνο που μπαρκάρισα, ξερνούσα σα γάτα. Συνήθισα με τον καιρό.
Όμως, όταν μείνω στη στεριά πάνω από τρεις μήνες,
τη μέρα που θα ξαναμπαρκάρω νοιώθω λιγάκι σαν την πρώτη φορά που ξεκίνησα».
Και τι περίεργο…
Μια ζωή ο Καββαδίας φοβόταν μήπως δεν καταφέρει να ταξιδέψει,
μήπως δεν ζήσει τη γοητεία του προορισμού που πάει, πάει, μα δεν στέκει.
Κι όμως τελικά φαίνεται πως το μεγαλύτερο ταξίδι, τη μεγαλύτερη φυγή
δεν την πραγματοποίησε στη θάλασσα, αλλά στην ποίηση.
-
Δωδέκατη νύχτα
Σημαντική μέρα και η σημερινή.
Στις 6 Ιανουαρίου στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία γιορτάζουμε
την πρώτη αποκάλυψη της θεϊκής φύσης του Χριστού στον κόσμο (θεοφάνεια) κατά τη βάπτισή του.
Στη Δυτική Εκκλησία όμως, ήδη από τον 4ο αιώνα γιορτάζουν
την εμφάνιση της θεϊκής φύσης του Χριστού στους τρεις μάγους (ή βασιλείς).
http://www.youtube.com/watch?v=Lx35_DRIZ8g
(http://c.tadst.com/gfx/600x400/epiphanyaus.jpg?1)
Στην Ισπανία, στη Βρετανία, στη Γερμανία και άλλες δυτικές χώρες
τη μέρα αυτή τα παιδιά τρώνε κέικ ειδικά για την περίσταση,
παίρνουν δώρα και λένε τα κάλαντα ντυμένα ως μάγοι.
Μάλιστα στη Γερμανία, αφού ανταμειφθούν για τα κάλαντά τους,
συνηθίζουν να γράφουν για γούρι έξω από το σπίτι με μια κιμωλία
τα αρχικά των ονομάτων τους (Caspar, Melchior, Balthasar) και το τρέχον έτος
π.χ. 20* C + M + B *11.
(http://4.bp.blogspot.com/-F0BEbuHFSnM/Tj9rDPyr5tI/AAAAAAAABU8/V-fA9r3Bpa0/s1600/081111+11.JPG)
Είναι η δωδέκατη νύχτα μετά τη νύχτα των Χριστουγέννων,
η τελευταία νύχτα χορού, ποτού, ευθυμίας
και χαλάρωσης των κοινωνικών ρόλων,
καθώς βασιλιάς και βασίλισσα του τραπεζιού μπορεί να γίνει ο οποιοσδήποτε
και τα πάντα μπορούν να συμβούν...
(http://www.fisheaters.com/TENIERS_David_the_Younger_Twelfth_Night_The_King_Drinks.jpg)
Το γεύμα της Δωδέκατης Νύχτας στην Αγγλία και στη Γαλλία,
στο οποίο σύμφωνα με την παράδοση επιλέγεται ο βασιλιάς και η βασίλισσα της μιας ημέρας!
...ακόμα και οι έρωτες που φαινομενικά μοιάζουν αδύνατοι,
όπως στο περίφημο έργο του Shakespeare.
http://www.youtube.com/watch?v=y1X7kfjvQ4o
(http://extra.shu.ac.uk/emls/08-1/Plate4.jpg)
Ο Orsino και η Viola (μεταμφιεσμένη σε Cesario)
-
Μαζί σου στην ακρογιαλιά
Ο έρωτας
Το αρχιπέλαγος
Κι η πρώρα των αφρών του
Κι οι γλάροι των ονείρων του
Στο πιο ψηλό κατάρτι του ο ναύτης ανεμίζει
Ένα τραγούδι
Ο έρωτας
Το τραγούδι του
Κι οι ορίζοντες του ταξιδιού του
Κι η ηχώ της νοσταλγίας του
Στον πιο βρεμένο βράχο της η αρραβωνιαστικιά προσμένει
Ένα καράβι.
Ο έρωτας
Το καράβι του
Κι η αμεριμνησία των μελτεμιών του
Κι ο φλόκος της ελπίδας του
Στον πιο ελαφρό κυματισμό του ένα νησί λικνίζει
Τον ερχομό.
Οδυσσέας Ελύτης «Πρώτα ποιήματα του Αιγαίου» (1940)
http://www.youtube.com/watch?v=f0LUjrjljzU
(http://uploads3.wikipaintings.org/images/alma-tadema-lawrence/hopeful-1909.jpg)
Sir Lawrence Alma-Tadema “Hopeful” (1909)
-
Τα θολά ποτάμια
Έβρεχε η θλίψη σα νερό μέσα στις πολιτείες!
Έβρεχε απελπισία
και ψήλωνε η λάσπη πάνω στης γης!
Και τα ποτάμια πλάταιναν! Και τα ποτάμια μάλωναν…
Νικηφόρος Βρεττάκος
(http://content-mcdn.ethnos.gr/filesystem/images/20080313/low/assets_LARGE_t_11761_640854.JPG)
«Τώρα αν θυμάμαι κάτι, είναι κάποια όνειρα που έκανα ακουμπισμένος στον ωκεανό…»
(Τάσος Λειβαδίτης)
http://www.youtube.com/watch?v=sJ1_W4yIb5k
Αλλάζουν οι καιροί, περνάν τα χρόνια
του κόσμου το ποτάμι είναι θολό
μα εγώ θα βγω στου ονείρου τα μπαλκόνια
για να ιδώ σκυμμένο στον πηλό
καράβια να κεντάς και χελιδόνια.
Το πέλαγο πικρό και η γη μας λίγη
και το νερό στα σύννεφα ακριβό
το κυπαρίσσι η γύμνια το τυλίγει
το χόρτο καίει τη στάχτη του βουβό
κι ατέλειωτο του ήλιου το κυνήγι.
Κι ήρθες εσύ και σκάλισες μια κρήνη
για τον παλιό του Πόντου ναυαγό
που χάθηκε, μα η μνήμη του έχει μείνει
κοχύλι λαμπερό στην Αμοργό
και βότσαλο αρμυρό στη Σαντορίνη.
Kι απ' τη δροσιά που σάλεψε στη φτέρη
πήρα κι εγώ το δάκρυ μιας ροδιάς,
για να μπορώ σε τούτο το τεφτέρι
καημούς να συλλαβίζω της καρδιάς,
με του παραμυθιού το πρώτο αστέρι.
Μα τώρα που η Μεγάλη φτάνει Τρίτη
και Ανάσταση θα αργήσει να φανεί
θέλω να πας στην Μάνη και στην Κρήτη
με συντροφιά σου εκεί παντοτινή
το λύκο, τον αητό και τον αστρίτη.
Κι άμα θα δεις κρυφά στο μέτωπό σου,
να λάμπει μια απαλή μαρμαρυγή
τ' αλλοτινό πεφτάστερο, σηκώσου,
να ζωντανέψεις πάλι μια πηγή
που καρτερεί στο βράχο το δικό σου.
Νίκος Γκάτσος
-
ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΕΝΗ ΚΥΡΙΑΚΗ
Είσαι μια μέρα σαν κι αυτή,
που ‘χασα την χαρά μου.
συννεφιασμένη Κυριακή,
ματώνεις την καρδιά μου.
Βασίλης Τσιτσάνης
Το 1948 εν μέσω εμφυλίου γραμμοφωνήθηκε ένα θλιμμένο ζεϊμπέκικο
που αποτύπωνε όλη τη μαυρίλα που είχε σκεπάσει τη ματωμένη Ελλάδα.
Ο πρώτος του τίτλος ήταν "Ματωμένη Κυριακή",
μια ματωμένη Κυριακή που είχε εντυπωθεί στη μνήμη του Τσιτσάνη
τα Χριστούγεννα του 1943 στη Θεσσαλονίκη...
http://www.youtube.com/watch?v=FD8gK-FoPas
(http://i.telegraph.co.uk/multimedia/archive/01542/acropolis_1542057c.jpg)
«…λίγο πιο πάνω, τρεις σκιές προχωράνε με προφύλαξη τοίχο-τοίχο.
Στα χέρια τους κρατάνε μπουγέλα και πινέλα.
Σε λίγο φτάνουν στην πλατεία Φαναριωτών.
Ο ένας φυλάει τσίλιες και οι άλλοι δύο αρχίζουν να γράφουν
με μεγάλα κεφαλαία γράμματα στον τοίχο:
“ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ”…
Πριν προλάβουν να τελειώσουν, πρόβαλε από το στενό γερμανική περίπολος
πλαισιωμένη με προδότες Έλληνες ταγματασφαλίτες
Ούτε που πρόλαβε να φωνάξει ο τσιλιαδόρος.
Τα όπλα κροτάλισαν μες στο παγωμένο χάραμα.
Το αγόρι τινάχτηκε, έπεσε κάτω,
αίμα και χρώμα άρχισαν να τρέχουν πάνω στο πεζοδρόμιο.
Έξι και τριάντα ο Τσιτσάνης με το Μπαρμπαθανάση και τον Κυριαζή φεύγουν από τον “Aετό”
και προχωράνε τυλιγμένοι στα χοντρά παλτά τους προς τα κάτω,
για την “Παύλου Μελά”.
Λίγο πιο κάτω, ένα μικρό πηγαδάκι έχει σχηματιστεί από περαστικούς
που κλείνουν το πεζοδρόμιο.
Μουρμουρητά, χωρίς να μπορείς να ξεκαθαρίσεις τι λένε.
Κάνουν έτσι και βλέπουν το παλικάρι ανάσκελα,
με τα μάτια ορθάνοιχτα προς τον ουρανό,
μέσα σε μια λίμνη από αίμα ανακατεμένο με το μαύρο χρώμα,
παγωμένο από το ψύχος που επικρατεί.»
(«Ο ξακουστός Τσιτσάνης», 2003)
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/c/cf/StateLibQld_1_102536_Boat_loaded_with_children_enjoying_a_Christmas_party,_December_1943.jpg)
Χριστούγεννα του 1943
Ο ίδιος ο Τσιτσάνης αφηγούνταν:
«Αυτό έμεινε στη μνήμη μου
και έγινε αφορμή να γράψω τη “Συννεφιασμένη Κυριακή”.
Μέρες πολλές από τότε προσπαθούσα με το μπουζούκι μου
να βγάλω μια μελωδία, μια μουσική,
που να περικλείει μέσα το περιστατικό αυτό που με βασάνιζε,
αλλά και τη ζωή που ζούσα εγώ και όλοι μας.
Στην αρχή δεν είχα στο νου να του βάλω λόγια.
Ώσπου μια Κυριακή απόγευμα
που γύριζα με τη Ζωή και την κορούλα μας, που μόλις είχε γεννηθεί,
με το καραβάκι από τη Σαλαμίνα,
άκουσα κάποιον να λέει στο διπλανό του:
“Τι μέρα κι αυτή, Θεέ μου... Σου πλακώνει την καρδιά...”
Τότε, κάτι άστραψε μέσα μου.
Βγάζω ένα χαρτάκι και πολύ πρόχειρα γράφω δυο τρεις λέξεις:
“συννεφιασμένο απόγευμα, πλακώνει την καρδιά μου” ή κάπως έτσι.
Το νόημα πάντως αυτό ήταν.»
http://www.youtube.com/watch?v=5s-MD4h3MXs
-
Για τη rozy που εξαφανίστηκε. :'(
Τα "Φυλακίσια" ή "Τση φυλακής"
Με σμπάρα εγεννήθηκα, με κάμες με φασκιώσαν,
και με πιστολομάχαιρα στην κούνια με ασημώσαν.
Τση Κυριακής το ξύπνημα με λιώνει, με μουρλαίνει,
ακούω γιούλια ολόμπλαβα κι ο Άγιος να σημαίνει.
Τα μαύρα μάτια την αυγή δεν πρέπει να κοιμούνται,
παρά να κανακεύονται και να γλυκοφιλιούνται.
(http://img.protothema.gr/676760A1E981BB644260DEEB2842E4C3.jpg)
Την περίοδο της Ενετοκρατίας
τα ομοιοκατάληκτα δίστιχα που είχαν διαδοθεί στη Δύση από τον 12ο αιώνα
(βλ. τραγούδια τροβαδούρων, sequentiae, carmina burana),
έγιναν γνωστά μέσω των Βενετών και στον ελληνικό χώρο ως ρίμες.
Έτσι, λοιπόν, τον παλιό καιρό στη Ζάκυνθο,
όσοι έμπαιναν στη φυλακή για λόγους τιμής ή από διαμάχες με τους άρχοντες,
τραγουδούσαν τέτοια δίστιχα με το γνώριμο τρόπο της ερωταπόκρισης
και με τη συνοδεία μιας κιθάρας που έπαιζε διπλό ακοπανιαμέντο,
για να εκφράσουν την πίκρα τους για την αδικημένη παλικαριά τους,
αλλά και για την ελευθερία και την αγάπη, που είχαν πια χάσει…
Δεν έλειπαν μάλιστα και οι φορές που μέσα από τους ερωτικούς στίχους
ασκούσαν και κοινωνικοπολιτική κριτική,
όπως λ.χ στο δίστιχο για μια παντρεμένη γυναίκα, τη Μαρία,
η οποία, πέρα από αντικείμενο παράνομου πόθου,
αναφέρεται ως «σελινοπουλημένη», δηλ ως ξεπουλημένη για τα αγγλικά σελίνια…
Ακούστε μερικά τέτοια φυλακίσια δίστιχα
Από τους Τραγουδιστάδες της Ζακύνθου
http://www.youtube.com/watch?v=R0RrJVhRBKY
και από τον Δ. Λάγιο.
http://www.youtube.com/watch?v=NstYg2NsH5w
-
Ο Γιώργος Ζαμπέτας, το καλύτερο μπουζούκι, ο άνθρωπος έξω καρδιά, ο γλεντζές, ο κεφάτος, το πειραχτήρι!
(http://2.bp.blogspot.com/_0u52WZzzgl0/S5ffelIO2fI/AAAAAAAAAao/xSYt4fU7pOk/s400/%CE%96%CE%91%CE%9C%CE%A0%CE%95%CE%A4%CE%91%CE%A3+3.jpg)
Γεννήθηκε 25 Ιανουαρίου 1925 στο Μεταξουργείο και από μικρή ηλικία έδειξε ενδιαφέρον για τη μουσική σκαρώνοντας τις πρώτες του μελωδίες στο μπουζούκι, ενώ εργαζόταν στο κουρείο του πατέρα του.
Το 1932, και ενώ ήταν μόλις επτά ετών κερδίζει το πρώτο του βραβείο, ως μαθητής της πρώτης δημοτικού, παίζοντας το πρώτο του τραγούδι σε διαγωνισμό του σχολείου.
Το 1938 γνωρίζει τον μεγάλο κλασικό μας συνθέτη Βασίλη Τσιτσάνη και αυτή η γνωριμία έμελλε να παίξει καθοριστικό ρόλο στην καλλιτεχνική του προσωπικότητα.
Το 1940 η οικογένεια Ζαμπέτα μετακομίζει στο Αιγάλεω και από εκείνη τη στιγμή ο Ζαμπέτας απόκτησε ένα άρρηκτο δεσμό με την πόλη, της οποίας εμπνεύστηκε και χάρισε το προσωνύμιο «Σίτι», κατά τη διάρκεια μια περιοδείας του στη Βρετανία.
Το 1942 δημιουργεί το πρώτο του συγκρότημα του οποίου η ενασχόληση ήταν οι καντάδες της εποχής στα κορίτσια.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '50 γράφει τα πρώτα του ρεμπέτικα τραγούδια τα οποία ερμηνεύτηκαν από τον Πρόδρομο Τσαουσάκη («Σαν σήμερα, σαν σήμερα...»), τον Στέλιο Καζαντζίδη («Βαθειά στη θάλασσα θα πέσω»), τον Μανώλη Καναρίδη («Όταν θα λάβεις αυτό το γράμμα») και την Πόλυ Πάνου («Να πας να πεις στη μάνα μου»).
Την επόμενη δεκαετία, η καριέρα του γνωρίζει την επιτυχία που της αξίζει, ενώ ταξιδεύει σε Ευρώπη και Αμερική κάνοντας σημαντικές εμφανίσεις.
Την ίδια εποχή, ακμάζει ο Ελληνικός Κινηματογράφος και ο Ζαμπέτας συμμετέχει σε πάνω από 100 ταινίες παίζοντας μπουζούκι και κάνοντας τα τραγούδια του ακόμη πιο δημοφιλή.
Οι αξεπέραστες δημιουργίες του «Τα δειλινά», «Τα ξημερώματα», «Δεν έχει δρόμο να διαβώ» και πολλές άλλες, τον καθιέρωσαν ως έναν από τους σημαντικότερους Ελληνες συνθέτες του λαϊκού και ρεμπέτικου τραγουδιού, αλλά η δεξιοτεχνία του στο μπουζούκι ήταν αυτή που παραμενει μέχρι και σήμερα απαράμιλλη.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '70, όταν τα ήθη αρχίζουν να αλλάζουν, ο Ζαμπέτας κάνει στροφή στη σάτιρα υπό μορφή σώου στα κέντρα, με τις γνωστές του επιτυχίες «Ο Θανάσης», «Ο πενηντάρης», «Μάλιστα κύριε» κ.λ.π. και δημιουργεί και πάλι αίσθηση στο κοινό.
Από τη δεκαετία του '80 και μετά, το είδος αυτό φάνηκε να παρακμάζει και μόνο μετά το 1990 οι δισκογραφικές εταιρείες ανακαλύπτουν ξανά τα τραγούδια του και τα ξανασυστήνουν στον κόσμο που τα δέχεται με μεγάλη ικανοποίηση.
(Πηγή: http://entertainment.in.gr/html/ent/703/ent.140703.asp )
Ο Γιαννάκης
http://www.youtube.com/watch?v=alnkZ0THlKk
Χίλια περιστέρια
http://www.youtube.com/watch?v=HoPFx39OmVE
-
Για τη rozy που εξαφανίστηκε...
ευχαριστώ πολύ! :-*
πολλή δουλειά apri μου => ελεύθερος χρόνος λίγος.
Μπαίνω όμως όποτε μπορώ και διαβάζω τα πάντα αξιόλογα μουσικά σου αφιερώματα.
http://www.youtube.com/watch?v=AHvUTrrqBDY
-
Σε συνέχεια του αφιερώματος του Landau στον Ζαμπέτα:
Την παραμονή Χριστουγέννων του 1979
ο Μάνος Χατζιδάκις, δημιουργός και διευθυντής του Τρίτου Προγράμματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας,
είχε προσκαλέσει στο σταθμό τον παλιό του φίλο και συνεργάτη Γιώργο Ζαμπέτα
σε ένα αφιέρωμα στον ήχο του μπουζουκιού.
Μεταξύ άλλων είχε ακουστεί κι αυτός ο αυτοσχεδιασμός του Ζαμπέτα από το θεατρικό έργο «Οδός Ονείρων».
http://www.youtube.com/watch?v=q3Sqpy1ECII
(http://2.bp.blogspot.com/-yDD5BJHkYHA/TtSYBMnLIiI/AAAAAAAAAC8/FUSfJ8L9YMA/s1600/2a.jpg)
YΓ. Ευχαριστώ, rozy. :-*
-
Το αηδόνι της Θράκης
Ο Χρόνης Αηδονίδης γεννήθηκε στις 23 Δεκεμβρίου 1928, στην Καρωτή, ένα χωριό κοντά στο Διδυμότειχο.
Γιος του ιερέα Χρήστου και της Χρυσάνθης Αηδονίδη, είναι ο δεύτερος από τα πέντε αδέλφια του.
Στο χωριό του, στην Καρωτή, πέρασε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια κι εκεί έμαθε τα πρώτα του τραγούδια και
μυήθηκε στον κόσμο της παραδοσιακής μουσικής, πρώτα από τη μητέρα του,
που γνώριζε τα περισσότερα τραγούδια της Θράκης κι έπειτα απ' τους πλανόδιους μουσικούς.
http://www.youtube.com/v/6lBGH9oebI4
Μαθητής ακόμα, διδάσκεται βυζαντινή μουσική, από τον πατέρα του και μετά από τον δάσκαλο Μιχάλη Κεφαλοκόπτη και
ολοκλήρωσε αργότερα τις σπουδές του στη βυζαντινή μουσική, στην Αθήνα, στο Ελληνικό Ωδείο,
κοντά στον Θεόδωρο Χατζηθεοδώρου. Αργότερα διορίστηκε ως κοινοτικός δάσκαλος σε ένα χωριό της βουλγαρικής μεθορίου,
τα Πετρωτά. Το 1950 βρίσκεται στην Αθήνα και δουλεύει στο Σισμανόγλειο Νοσοκομείο ως λογιστής.
http://www.youtube.com/v/UI9n7gL7aHw
Το 1953 γνώρισε τον λαογράφο Πολύδωρο Παπαχριστοδούλου, ο οποίος του πρότεινε να συμμετέχει στην εκπομπή του
«Θρακικοί Αντίλαλοι», στο κρατικό ραδιόφωνο. Διστακτικός στην αρχή ο Χρόνης Αηδονίδης εντέλει θα αποφασίσει
να λάβει μέρος στην προσπάθεια διάσωσης της ελληνικής μουσικής παράδοσης.
http://www.youtube.com/v/DggbM2roh58
Από τότε και με τη βοήθεια του Πολύδωρου Παπαχριστοδούλου, παίρνει μέρος στις εκπομπές του,
συμμετέχοντας πολύ σύντομα ως μονωδός στη Χορωδία του Παντελή Καββακόπουλου.
Αργότερα συμμετέχει και στη χορωδία του Σίμωνα Καρά, ενώ από το 1957, αναλαμβάνει τακτική
εβδομαδιαία εκπομπή στο ραδιόφωνο, προβάλλοντας το μουσικό θησαυρό της πατρίδας του, της Θράκης.
Ήταν η πρώτη φορά που τα Θρακιώτικα τραγούδια ακούγονταν σε όλες τις περιοχές της Ελλάδας.
Πηγή: http://www.aidonidis.gr/ (http://www.aidonidis.gr/)
-
Ἀνεπίδοτη ἐπιστολὴ
«Αὐτὸ εἶναι τὸ γράμμα μου
στὸν κόσμο ποὺ ποτὲ δὲν ἔγραψε σὲ μένα...»
Ἔμιλι Ντίκινσον
http://www.youtube.com/watch?v=rl47EmHmSaY
(http://4.bp.blogspot.com/-H9nzMy43lCY/TxQ_YtewfmI/AAAAAAAAAHs/ifcpGPpjJMA/s1600/%25CE%25A0%25CE%25BF%25CE%25BB%25CF%2585%25CE%25B4%25CE%25BF%25CF%258D%25CF%2581%25CE%25B74.JPG)
Μαρία Πολυδούρη (1902-1930)
"Αγαπητοί φίλοι!
Ίσως το γράμμα αυτό να μην διαβαστεί ποτέ, από κανέναν,
αλλά στ’ αλήθεια δε με νοιάζει.
Ίσως μέχρι να φτάσει στα χέρια σας νάχω πια ολότελα ξεχαστεί απ’ όλους.
Αλλά, ούτε δα κι’ αυτό το τελευταίο με νοιάζει.
Εξάλλου, δεν έχω και πολλά να σας πω.
Θέλω μόνο να σας θυμίσω ότι κάποτε υπήρξα.
Κάποτε υπήρξα κι ήμουν και ζωή και θάνατος μαζί.
Και ζωή και Χάρος ήμουν!
….Εγώ, θα ΄θελα να ζήσω σε κάποιαν άλλην εποχή.
Έζησα ανάμεσα σε μια γενιά ηττημένη.
Κάποιοι από μας κάναν τον πόνο στίχο, την οργή τραγούδι,
αλλά κανείς δεν τόλμησε- ούτ’ από μας ούτ’ απ’ τους άλλους –
δεν τόλμησε να ξεφύγει απ’ το χαραγμένο μονοπάτι,
δεν τόλμησε να πει ό,τι στ’ αλήθεια σκεφτότανε,
δεν τόλμησε να κάνει ό,τι στ’ αλήθεια ήθελε να κάνει.
Οι περισσότεροι ήταν - ήμασταν - δειλοί
που ’ψαχναν απλά να βρουν την αυτοεπιβεβαίωσή τους.
Κάτι νέοι σκυθρωποί κι’ ανάπηροι. Ολίγοι γέροι με κακόβουλο ύφος.
Κάτι δεσποινίδες σαλατολόγοι και υπερφίαλοι…
Απόκληροι της αντίληψης…
Κι όμως ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν και ο Κ.,
ο μόνος που θα μπορούσε ποτέ να με καταλάβει,
αλλά ούτε και κείνος τόλμησε…
……………Ξεφυλλίζω τα τετράδια του μυαλού και κοιτάζω πίσω.
Όλα ζητάω τα χαμένα, τις μικρές στιγμές, τον αγαπημένο…
Γυρνώ το βλέμμα και τον κοιτάζω πάντα το δρόμο που αφήσαμε.
Είναι μακρύς, σκοτεινός, γεμάτος δυσκολίες και φρίκη…
είναι τόσο μακρύς, τόσο δύσκολος…
κι’ όμως - Θεέ συγχώρεσέ με - θα τον έπαιρνα
με την καρδιά γεμάτη δάκρυα και μεταμέλεια…
Με την καρδιά δεμένη με τα σίδερα της αμαρτίας
θα ξεκινούσα να σ’ εύρω, μοναδική κι’ αξέχαστή μου αγάπη…
Δε θέλω τίποτε άλλο, μόνο να φτάσω, να σταθώ κοντά σου
τόσο που φτάνει για να ιδώ…
να ιδώ το πρώτο βλέμμα σου εκείνο που μου ’ριχνες σαν έφτανα…
τις μικρούλες όλες εκείνες ρυτίδες στο πρόσωπό σου…
να ιδώ τα χέρια σου ν’ απλώνονται σε μένανε να με αγκαλιάσουν…
να ιδώ… να νοιώσω το φίλημά σου…
Είναι τόσο μεγάλος ο καημός
και είμεθα τόσο μικροί ένας-ένας εμείς οι άνθρωποι που τον αποτελούμεν…
…. Ένα παιδί είμαι ακόμη…
Ένα παιδί που γράφει σε σας, τους άγνωστούς του φίλους, για να τους πει:
Να μείνετε πάντα παιδιά, κι αν είναι δυνατόν, άμυαλα παιδιά.
Να ζήσετε τη ζωή σας με τρέλα, να ζήσετε παράλογα,
να σκοτώσετε τη λογική που' ναι ο φονιάς της χαράς και της ζωής,
να τολμήσετε να κάνετε τα δύσκολα, τα μεγάλα, τα σημαντικά,
ν’ ακολουθήσετε τα δύσβατα μονοπάτια,
ν’ αφήσετε να θρονιαστεί στην καρδιά σας για πάντα
η άνοιξη και το χαμόγελο στα χείλη,
ν’ αγαπήσετε με πάθος και να καείτε απ’ τη φλόγα της αγάπης σας,
να κάνετε τον πόνο, τη χαρά, την κάθε σας στιγμή τραγούδι,
κι’ όταν έρθ’ η ώρα η στερνή,
να πεθάνετε όχι από πλήξη,
αλλά από ειλικρίνεια όπως ο φίλος τζίτζικας,
που τόσο ωραία τα έλεγε, μα μεις τα παίρναμε για γκρίνια…
……………Αυτό είναι το γράμμα μου στον κόσμο που ποτέ δεν έγραψε σε μένα,
όπως λέει κι η καλή μου φίλη.»
Με αγάπη
Μαρίκα Πολυδούρη
Αποσπάσματα από την ανεπίδοτη επιστολή της Μ. Πολυδούρη
(http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/maria_polydoyrh/epistolh.htm)
-
Απίστευτο το δώρημά σου απόψε apri....
-
Xαίρομαι που σου άρεσε. :D
Δεν γνώριζα αυτήν την επιστολή. Την ανακάλυψα τυχαία και με συγκίνησε πολύ.
Και ένας λόγος ήταν γιατί διαβάζοντάς την ένιωθα σαν να μιλούσε κάποια που ζει τώρα, κάποια από αυτήν την ηττημένη γενιά που δεν τόλμησε να κάνει τίποτα. :-\
-
!!!!!!!!!
-
Πόσο σ’ αγαπώ
« Έλα να σου μάθω πώς είναι το φιλί,
σαν κόκκινο τριαντάφυλλο και σαν ανατολή.»
Λευτέρης Παπαδόπουλος
http://www.youtube.com/watch?v=2aOmCFk6lLA
(http://looking-far-away.pblogs.gr/files/f/213371-181877-5712c315f6fbb82f1bdd9826e76f901f_web.jpg)
«Θα ΄θελα να φωνάξω το όνομά σου , αγάπη, μ’ όλη μου τη δύναμη.
Να το ακούσουν οι χτίστες απ’ τις σκαλωσιές και να φιλιούνται με τον ήλιο
να το μάθουν στα καράβια οι θερμαστές και ν’ ανασάνουν όλα τα τριαντάφυλλα
να τ’ ακούσει η άνοιξη και να ‘ρχεται πιο γρήγορα
να το μάθουν τα παιδιά για να μην φοβούνται το σκοτάδι,
να το λένε τα καλάμια στις ακροποταμιές, τα τρυγόνια πάνω στους φράχτες
να τ’ ακούσουν οι πρωτεύουσες του κόσμου
και να το ξαναπούνε μ’ όλες τις καμπάνες τους.
Να το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει.
Να τ’ ακούσει ο χρόνος και να μη σ’ αγγίξει αγάπη μου, ποτέ.»
Τάσος Λειβαδίτης
-
Γιάντες
«Αντίκρυ του, μέσα στα μαύρα της μαλλιά,
τα μάτια της έλαμπαν σαν δυο πυρκαγιές μες στη νύχτα.»
Μενέλαος Λουντέμης «Ένα παιδί μετράει τα άστρα» (1956)
http://www.youtube.com/watch?v=4g_5ih1SXOA
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/a/ae/Gysis_Nikolas_Wishbone.jpg)
Νικόλαος Γύζης «Γιάντες» (1878), Εθνική Πινακοθήκη, Αθήνα
Τα παλιά τα χρόνια υπήρχε ένα παιδικό παιχνίδι που ονομαζόταν «Γιάντες»(<τουρκ. yadetmek =θυμίζω).
Ξεκινούσε, όταν οι αντίπαλοι χώριζαν το διχαλωτό κόκαλο του στέρνου της κότας.
Από τη στιγμή εκείνη και επί τρεις φορές
δεν έπρεπε να δεχθεί κανείς αντικείμενο από το χέρι του άλλου.
Έπρεπε να το πάρει έγκαιρα χαμπάρι και να πει «το ξέρω».
Αν ξεχνιόταν και ο άλλος προλάβαινε να του φωνάξει «γιάντες», υπενθυμίζοντας έτσι τη συμφωνία τους,
έχανε και έπρεπε να «πληρώσει» το τίμημα που είχε προσυμφωνηθεί.
Οι παίκτες μάθαιναν έτσι την αξία της πνευματικής εγρήγορσης.
Διδάσκονταν πως νικητής είναι αυτός που θυμάται τόσο καλά τις συμφωνίες,
ώστε προσέχει και προλαμβάνει την παραμικρή "εχθρική" κίνηση του αντιπάλου.
Με άλλα λόγια, μεγάλωναν με την ιδέα ότι νικητής της ζωής είναι
αυτός που δεν εφησυχάζει για κανέναν λόγο,
αυτός που έχει ιδία αντίληψη του τι συμβαίνει γύρω του και αντιδρά την κρίσιμη στιγμή.
Ωστόσο, τα χρόνια πέρασαν και μαζί μ’ αυτά ξεχάστηκαν σιγά-σιγά παιχνίδια σαν το γιάντες,
μαζί με τα διδάγματά τους για την αξία της γνώσης και της πνευματικής εγρήγορσης.
Βλέπετε, η κοινωνία εξελισσόταν σε μια τεράστια «Μονόπολη»,
όπου τα πάντα πωλούνταν και αγοράζονταν
και κερδισμένος θεωρούνταν όποιος προλάβαινε να αγοράσει τα περισσότερα,
σε αντίθεση με τους άτυχους αντιπάλους του, που αφήνονταν να καταστραφούν...
Η απληστία, η φιλοχρηματία, η οικονομική ισχύς με κάθε μέσο ήταν αυτά που είχαν αξία
και έδιναν την αλαζονική αίσθηση της απόλυτης κυριαρχίας και αυτάρκειας.
Κι όμως, αυτό το νεαρό κορίτσι του πίνακα με τα κατάμαυρα μαλλιά
συνεχίζει ακόμα να μας κοιτά μελαγχολικά από το μακρινό 1878
και να μας θυμίζει το πάθημά της.
Η πίκρα της είναι ζωγραφισμένη μέσα σε μάτια υγρά,
που δεν τολμούν να κλάψουν,
αφού ήξεραν τη θεμελιώδη αρχή του παιχνιδιού, αλλά την παρέβλεψαν…
Ήξεραν δηλ. πως όταν κάποιος εφησυχάζει και αδιαφορεί
για ό,τι γίνεται μπροστά στα μάτια του
με την ψευδαίσθηση ότι ο ίδιος δεν υπάρχει περίπτωση να χάσει ποτέ την ευτυχία του,
μοιραία έρχεται η στιγμή που ακούει κάποιον να του φωνάζει κατάμουτρα
«ΓΙΑΝΤΕΣ!» .
Και τότε είναι αργά για δάκρυα…
-
Άξια εστί
«Της αγάπης αίματα με πορφύρωσαν
και χαρές ανείδωτες με σκιάσανε
οξειδώθηκα μες στη νοτιά των ανθρώπων
μακρινή μητέρα, ρόδο μου αμάραντο»
Οδυσσέας Ελύτης «Άξιον Εστί» (1964)
http://www.youtube.com/watch?v=hv8pj10MGi0
(http://logomnimon.files.wordpress.com/2010/01/ce95ce9bcea5cea4ce97cea3_151.jpg)
«Η πατρίδα είναι μία.
Ο καθένας στον τομέα του ας έρθει και ας κάνει κάτι,
όπως αυτός το νομίζει καλύτερα.
Όμως ο πνευματικός άνθρωπος βλέπει το σύνολο.
Θέλω να πιστεύω πως ίσως κι ο ξενιτεμένος, το ίδιο.
Για εμάς η Ελλάδα είναι αυτές οι στεριές οι καμένες στον ήλιο
κι αυτά τα γαλάζια πέλαγα με τους αφρούς των κυμάτων.
Είναι οι μελαχρινές ή καστανόξανθες κοπέλες,
είναι τ’ άσπρα σπιτάκια τ’ ασβεστωμένα και τα ταβερνάκια
και τα τραγούδια τις νύχτες με το φεγγάρι πλάι στην ακροθαλασσιά
ή κάτω από κάποιο πλατάνι.
Είναι οι πατεράδες μας κι οι παππούδες μας με το τουφέκι στο χέρι,
αυτοί που λευτερώσανε την πατρίδα μας
και πιο πίσω, πιο παλιά,
όλοι μας οι πρόγονοι που κι αυτοί ένα μονάχα είχανε στο νου τους -όπως κι εμείς σήμερα:
τον αγώνα για τη λευτεριά.
Είπε ένας Γάλλος ποιητής, ο Ρεμπώ, πως η πράξη για τον ποιητή είναι ο λόγος του.
Κι είχε δίκιο.
Αυτό έκανε ο Σολωμός,
που για να γράψει το αθάνατο ποίημα του “‘Ελεύθεροι Πολιορκημένοι”,
έσωσε και παράδωσε στη φυλετική μας μνήμη το Μεσολόγγι και τους αγώνες του.
Αυτό έκαναν ο Παλαμάς, ο Σικελιανός, ο Σεφέρης.
Στα φτωχά μου μέτρα το ίδιο πάσχισα να κάνω κι εγώ.
Πάσχισα να κλείσω μέσα στην ψυχή μου, την ψυχή όλου του ελληνικού λαού.
Να δω πόσο μοιάζανε όλοι οι αγώνες του, από την αρχαία εποχή ίσαμε σήμερα,
για το δίκιo και για τη λευτεριά.
Κι αυτό θα κάνω όσα χρόνια μου δώσει ο Θεός να ζήσω.
Αυτή είναι η πράξη μου.
Και το γεγονός ότι έφτασαν να την αναγνωρίσουν οι ξένοι, είναι μια νίκη.
Όχι δική μου νίκη. Δική σας.
Γι’ αυτό σας ευχαριστώ.
...μην ξεχνάτε την πατρίδα μας, και προ παντός, τη γλώσσα μας.
Πρέπει να 'σαστε περήφανοι, να' μαστε όλοι περήφανοι, εμείς και τα παιδιά μας για τη γλώσσα μας.
Είμαστε οι μόνοι σ' ολόκληρη την Ευρώπη
που έχουμε το προνόμιο να λέμε τον ουρανό "ουρανό" και τη θάλασσα "θάλασσα"
όπως την έλεγαν ο Όμηρος και ο Πλάτωνας πριν δυόμισι χιλιάδες χρόνια.
Δεν είναι λίγο αυτό.
Η γλώσσα δεν είναι μόνον ένα μέσον επικοινωνίας.
Κουβαλάει την ψυχή του λαού μας κι όλη του την ιστορία και όλη του την ευγένεια...
Αποσπάσματα από την ομιλία του Οδυσσέα Ελύτη
προς τους Έλληνες μετανάστες της Σουηδίας (1979)
(http://www.istorikathemata.com/2012/03/blog-post_27.html )
ΥΓ. Το Δεκέμβριο του 1979 ο ποιητής Οδυσσέας Ελύτης βρέθηκε στη Στοκχόλμη
για την απονομή του Νόμπελ Λογοτεχνίας.
Για τους Έλληνες μετανάστες της Σουηδίας (κυρίως εργάτες και καθαριστές) ήταν ένα μεγάλο γεγονός.
Ένοιωθαν υπερηφάνεια, που ένας συμπατριώτης τους τιμήθηκε με το μεγαλύτερο βραβείο του κόσμου.
Έβγαιναν στη σουηδική τηλεόραση και έλεγαν:
«Εμείς έχουμε ιστορία. Μη μας βλέπετε μόνο σαν σκουπιδιάρηδες".
Και απαγγέλλανε στίχους από τον «Άξιον εστί»…
-
Αρχή του παραμυθιού.
Καλό βράδυ στην αφεντιά σας. :-*
Ο ευτυχισμένος πρίγκιπας
Μια φορά κι έναν καιρό πριν από πολλά χρόνια
ζούσε ένας πρίγκιπας που δεν γνώριζε τι θα πει δυστυχία,
καθώς όλη τη του ζωή την είχε περάσει κλεισμένος στο Παλάτι Sans Souci (=δίχως έγνοια).
Και όμως, ό,τι δεν έμαθε ως άνθρωπος εν ζωή,
το έμαθε μετά θάνατον ως έργο τέχνης,
ως ένα πανέμορφο άγαλμα στολισμένο με πολύτιμους λίθους
που ήταν, όμως, καταδικασμένο να βλέπει τη φτώχεια καθηλωμένο,
χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα.
Τα πάντα έμελλαν να αλλάξουν μια μοιραία νύχτα,
που βρέθηκε στα πόδια του το πλάσμα
που μπορούσε πετώντας να αλλάξει τον κόσμο για χάρη του.
Ήταν ένα ταπεινό χελιδονάκι που είχε ξεμείνει στην πόλη, αντί να μεταναστεύσει νότια,
εξαιτίας ενός εφήμερου έρωτα...
Από εκείνο το βράδυ και οι δυο μαζί
θα βάδιζαν έναν δρόμο υπαγορευμένο από την καρδιά, αλλά δίχως επιστροφή,
έναν δρόμο που δεν εκτιμάται ποτέ από όσους προσέχουν μόνο την επιφανειακή ομορφιά,
αλλά πάντα, μα πάντα κάνει τον κόσμο ομορφότερο και καλύτερο…
http://www.youtube.com/watch?v=NejRc1FjL6E
(http://www.peadarlamb.com/images/dl/20_Happy_Prince_detail_95.jpg)
Peadar Lamb “Happy Prince” (1995), The American College, Dublin
Λεπτομέρεια από το αναμνηστικό παράθυρο που κατασκευάστηκε κατόπιν παραγγελίας της Oscar Wilde Society
για το πατρικό σπίτι του Oscar Wilde, όπου σήμερα στεγάζεται το Αμερικάνικο Κολέγιο.
«Αγαπητό μου Χελιδονάκι», είπε ο Πρίγκιπας, «μου λες εκπληκτικά πράγματα,
αλλά περισσότερο από οτιδήποτε,
πιο εκπληκτική είναι η δυστυχία των ανδρών και των γυναικών.
Δεν υπάρχει τίποτα τόσο σημαντικό όσο η δυστυχία.
Πέταξε πάνω από την πόλη μου, μικρό μου Χελιδόνι, και πες μου τι βλέπεις».
Έτσι το Χελιδόνι πέταξε πάνω από τη μεγάλη πόλη
και είδε τους πλούσιους να είναι χαρούμενοι στα όμορφα σπίτια τους,
ενώ οι ζητιάνοι κάθονταν στις πόρτες.
Πέταξε σε σκοτεινά δρομάκια
και είδε τα λευκά πρόσωπα πεινασμένων παιδιών να κοιτούν τους μαύρους δρόμους.
Κάτω από μια γέφυρα δύο μικρά αγόρια ήταν αγκαλιά, για να κρατηθούν ζεστά.
«Πόσο πεινασμένοι είμαστε!» είπαν.
«Δεν επιτρέπεται να βρίσκεστε εδώ», φώναξε ο φρουρός, και βγήκαν στη βροχή.
Στη συνέχεια πέταξε πίσω και είπε στον Πρίγκιπα όσα είχε δει.
«Είμαι καλυμμένος με χρυσάφι», είπε ο Πρίγκιπας,
«πρέπει να το βγάλεις φύλλο-φύλλο και να το δώσεις στους ανθρώπους
-πάντα πίστευαν ότι ο χρυσός μπορεί να τους κάνει ευτυχισμένους».
Φύλλο-φύλλο, το Χελιδόνι πήρε το χρυσάφι μακριά,
μέχρι που ο Πρίγκιπας φαινόταν θαμπός και γκρίζος.
Φύλλο-φύλλο, πήγαινε το χρυσό στους φτωχούς
και τα πρόσωπα των παιδιών κοκκίνισαν και γέλασαν και έπαιξαν παιχνίδια στο δρόμο.
«Έχουμε ψωμί τώρα!» φώναζαν.
Στη συνέχεια, το χιόνι ήρθε, και μετά το χιόνι ήρθε ο παγετός.
Οι δρόμοι φαινόταν σαν να ήταν από ασήμι, τόσο λαμπεροί και γυαλιστεροί.
Το καημένο το Χελιδόνι κρύωνε όλο και πιο πολύ,
αλλά δεν θα άφηνε τον Πρίγκιπα, που τον αγαπούσε πάρα πολύ.
Μάζευε ψίχουλα έξω από την πόρτα του φούρναρη, όταν εκείνος δεν κοιτούσε
και προσπαθούσε να κρατηθεί ζεστό με το χτύπημα των φτερών του.
Αλλά τελικά ήξερε ότι επρόκειτο να πεθάνει.
Είχε μόνο δύναμη για να πετάξει μέχρι τον ώμο του Πρίγκιπα για μια ακόμη φορά.
«Αντίο, αγαπητέ Πρίγκιπα!» μουρμούρισε, «θα μου επιτρέψεις να φιλήσω το χέρι σου;»
«Χαίρομαι που θα πας στην Αίγυπτο επιτέλους, μικρό μου Χελιδόνι», δήλωσε ο Πρίγκιπας,
«έχεις μείνει πολύ καιρό εδώ.
Μα πρέπει να με φιλήσεις στα χείλη, γιατί σ’ αγαπώ».
«Δεν θα πάω στην Αίγυπτο», είπε το Χελιδόνι.
«Πάω στον οίκο του Θανάτου.
Ο θάνατος είναι ο αδελφός του Ύπνου, έτσι δεν είναι;»
Και φίλησε τον Ευτυχισμένο Πρίγκιπα στα χείλη και έπεσε νεκρό στα πόδια του.
Εκείνη τη στιγμή μια περίεργη ρωγμή ακούστηκε μέσα στο άγαλμα,
σαν κάτι να είχε σπάσει.
Ήταν η μαύρη, μολυβένια καρδιά που είχε σπάσει στα δύο.
Σίγουρα ήταν ένας φοβερά σκληρός παγετός.
Νωρίς το επόμενο πρωί ο Δήμαρχος περπατούσε στην πλατεία
και βλέποντας το άγαλμα, είπε στους δημοτικούς συμβούλους:
«Πόσο άθλιος φαίνεται ο Ευτυχισμένος Πρίγκιπας!».
«Πόσο άθλιος πραγματικά!» φώναξε ο σύμβουλος, ο οποίος πάντα συμφωνούσε με τον Δήμαρχο.
«Το ρουμπίνι έχει βγει από το σπαθί του, τα μάτια του έχουν φύγει,
και δεν έχει χρυσό πια», είπε ο Δήμαρχος,
«στην πραγματικότητα, είναι λίγο καλύτερος από ένα ζητιάνο!».
«Λίγο καλύτερος από ένα ζητιάνο», είπαν οι δημοτικοί σύμβουλοι.
«Και υπάρχει ένα νεκρό πουλί στα πόδια του!» συνέχισε ο Δήμαρχος.
«Πρέπει να εκδοθεί μια διακήρυξη ότι τα πουλιά δεν επιτρέπεται να πεθαίνουν εδώ».
Και η γραμματέας σημείωσε την πρόταση.
Έτσι γκρέμισαν το άγαλμα του Πρίγκιπα…»
Απόσπασμα από το ομώνυμο παραμύθι του Oscar Wilde
που περιλαμβάνεται στη συλλογή «The Happy Prince and Other Tales» (1888).
YΓ1. Το παραμύθι «Ευτυχισμένος Πρίγκιπας» γράφτηκε από τον Ιρλανδό συγγραφέα Oscar Wilde
στα τέλη του 19ου αιώνα,
μια περίοδο κατά την οποία η Ιρλανδία σημαδεύτηκε από ακραία φτώχεια, πείνα, μετανάστευση
αλλά και οξύτατες κοινωνικές αναταραχές
λόγω της προσπάθειας ανεξαρτητοποίησης των Ιρλανδών από τους Βρετανούς
και αναδιανομής της ιρλανδικής γης, την οποία κατείχαν σε μεγάλο ποσοστό απόντες Βρετανοί ιδιοκτήτες,
νοικιάζοντάς τη στους ντόπιους έναντι υψηλότατων –και πλέον δυσβάστακτων- ενοικίων...
Την ίδια εποχή στην Αμερική οι εργάτες συγκρούονταν με την αστυνομία
διεκδικώντας και πετυχαίνοντας τελικά την οκτάωρη εργασία.
ΥΓ2. Μπορείτε να διαβάσετε όλο το παραμύθι ( http://antikleidi.com/2012/11/28/happy-prince/ )
ή ακόμα καλύτερα να το ακούσετε να το διαβάζει για σας ο Δημήτρης Χορν,
όπως το ηχογράφησε το 1977 για τη ραδιοφωνική εκπομπή του Νίκου Πιλάβιου "Κάθε Σάββατο και κάτι άλλο»:
http://www.youtube.com/watch?v=668X4ZKmgo4
-
Γράμμα στὸν ἄνθρωπο τῆς πατρίδας μου
«...Μὴν μὲ μαρτυρήσεις!
Καὶ προπαντὸς νὰ μὴν τοῦ πεῖς πὼς μ᾿ ἐγκατέλειψεν ἡ ἐλπίδα!
Καθὼς κοιτᾷς τὸν Ταΰγετο,
σημείωσε τὰ φαράγγια ποὺ πέρασα.
Καὶ τὶς κορφὲς ποὺ πάτησα.
Καὶ τὰ ἄστρα ποὺ εἶδα.
Πες τους ἀπὸ μένα, πες τους ἀπὸ τὰ δακρυά μου,
ὅτι ἐπιμένω ἀκόμη πὼς ὁ κόσμος
εἶναι ὄμορφος!»
Νικηφόρος Βρεττάκος
http://www.youtube.com/watch?v=ccSerkyZt4U&NR=1&feature=endscreen
(http://wallpaperuser.com/wp-content/uploads/2012/10/yellow-green-field-wallpaper.jpg)
«Ρώτησαν τον Αριστοτέλη: "Τι είναι ελπίδα;"
Κι αυτός απάντησε: "Το όνειρο ενός ξυπνητού ανθρώπου."»
Διογένης Λαέρτιος (3ος αιώνας μ.Χ)
-
Ἐγώ εἰμί ἡ ἄμπελος
«Εἰμὶ δ' ἐγὼ Διόνυσος ἐρίβρομος,
ὃν τέκε μήτηρ Καδμηὶς Σεμέλη
Διὸς ἐν φιλότητι μιγεῖσα»
(=Εγώ είμαι ο Διόνυσος ο βαρύβροντος,
παιδί της κόρης του Κάδμου Σεμέλης που έσμιξε με το Δία)
Ομηρικός ύμνος «Εις Διόνυσον» (στιχ. 56-57)
Κάπως έτσι συστήθηκε στους ανθρώπους, ο Διόνυσος, αυτός ο μυστηριώδης θεός,
που έφτασε στον ελληνικό χώρο από την Ανατολή μέσω της Θράκης,
κρατώντας στα χέρια τον άγονο κισσό και το γόνιμο αμπέλι,
αυτήν «την παυσίλυπο άμπελο», όπως την αποκαλούσε ο Ευριπίδης (Βάκχες, 773-5),
χωρίς την οποία «δεν θα υπήρχε ούτε έρωτας ούτε καμία άλλη χαρά στους θνητούς».
Και οι άνθρωποι τον αγάπησαν πολύ και τον αποκάλεσαν με πολλά ονόματα…
http://www.youtube.com/watch?v=VS8P6TSGbiA
(http://blog.arthistoryabroad.com/wp-content/uploads/2013/01/Caravaggio.-Bacchus.-c.1597.-Oil-on-canvas.-Galleria-degli-U.jpg)
Caravaggio «Βάκχος» (1595), Galleria degli Uffizi, Φλωρεντία
Ο Διόνυσος, όπως τον φαντάστηκε τον 16ο αιώνα ο Ιταλός ζωγράφος Caravaggio,
που έζησε τη ζωή του ως ένας άλλος Βάκχος.
(βλ. παλιότερο αφιέρωμα για το ζωγράφο: http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.112 )
Έτσι, έμαθαν πως ο Διόνυσος κάθε χρόνο κατέβαινε στον Κάτω Κόσμο
μέσα από την άγονη και σκοτεινή θάλασσα,
την κατά τον Όμηρο «ατρύγετο» (=ατρύγητη) και «οίνωπα» (=κρασόχρωμη) θάλασσα,
για να ανέβει ξανά την κατάλληλη εποχή
από το σκοτεινό κόσμο του θανάτου στο φωτεινό κόσμο της ζωής
ως εγγυητής του κύκλου της ζωής της φύσης.
Προς τιμήν του οργάνωναν πάνδημες εκδηλώσεις
όπου το μεθυστικό κρασί, ο ξέφρενος χορός, το παιχνίδι και η αμφίεση
οδηγούσαν προσωρινά στη λυτρωτική απώλεια της συνείδησής τους
και στην έκσταση (<εκ-ίστημι=στέκομαι μακριά) της ψυχής τους,
σε άλλους παράδοξους κόσμους,
όπου τα αμαρτήματά τους εκτίθεντο ανώδυνα με αμοιβαία πειράγματα,
οι κοινωνικές συμβάσεις και η καθεστηκυία τάξη αναστέλλονταν
και τα πάντα φάνταζαν δυνατά.
Και κάπως έτσι κύλησαν τα χρόνια
και η διονυσιακή σωτήρια μανία ρίζωσε στις καρδιές των ανθρώπων,
διασώθηκε στο καρναβάλι, στο θέατρο
και στους τελετουργικούς εκστατικούς χορούς της Μεσογείου
(βλ. ταραντέλα, ζεϊμπέκικο, χορό περιστρεφόμενων Δερβίσιδων).
Κι όμως, αν ο Διόνυσος πρότεινε
την εφήμερη σωτηρία της ψυχής μέσω του «γελοίου»,
κατ’ εμέ, κάποιο άλλο ιερό πρόσωπο θα μιλούσε μετά από αυτόν
για την αιώνια σωτηρία της μέσω του «τραγικού».
Μιλώ για τον Ιησού, αυτό το ιερό ιστορικό πρόσωπο,
που δίδαξε την ανάσταση της ψυχής,
τη νίκη της ζωής επί του θανάτου,
τη σωτήρια μετάβαση του ανθρώπου σε έναν καλύτερο κόσμο,
χωρίς κοινωνικές συμβάσεις και αδικίες
εφόσον τηρηθεί ως υπέρτατος κανόνας ζωής μια σχεδόν αγνοημένη προτροπή της εβραϊκής Τορά
το «αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (Λευιτικό 19:18),
διευρύνοντας, όμως, την έννοια του πλησίον,
για να συμπεριλάβει, εκτός από τον ομοεθνή και τον ξένο που ανέφερε ο Μωυσής,
και τον εχθρό, τον αλλόθρησκο ή τον κοινωνικά στιγματισμένο.
Και όλα αυτά, κάλεσε τους πιστούς να τα πετύχουν
όχι με τη διονυσιακή εφήμερη απώλεια της συνείδησης,
αλλά με την επώδυνη συνειδητοποίηση των προσωπικών λαθών (αμαρτιών),
όπως έπραξε ο Άσωτος Υιός και κάθε τραγικός ήρωας,
με τη μετάνοια-κάθαρση και την αυτοβελτίωση, που πάντα κάνουν τον κόσμο καλύτερο,
με τη δύναμη της πίστης πως το Καλό είναι ισχυρότερο απ’ το Κακό
και γι’ αυτό τα αδύνατα για τους ανθρώπους είναι δυνατά για το Θεό.
Και προσέξτε πόσο περίεργα ( ? ) επέλεξε ο Ιησούς
να ξεκινήσει τον αποχαιρετιστήριο λόγο του προς τους μαθητές μετά το Μυστικό Δείπνο:
«Ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινή,
καὶ ὁ πατήρ μου ὁ γεωργός ἐστι.
Πᾶν κλῆμα ἐν ἐμοὶ μὴ φέρον καρπόν, αἴρει αὐτό,
καὶ πᾶν τὸ καρπὸν φέρον, καθαίρει αὐτὸ, ἵνα πλείονα καρπὸν φέρῃ…
ἐγὼ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τὰ κλήματα.
ὁ μένων ἐν ἐμοὶ καγὼ ἐν αὐτῷ, οὕτος φέρει καρπὸν πολύν,
ὅτι χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν.»
Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο (15:1-5)
Αναρωτιέμαι, πραγματικά, τι μπορεί να είχε ο Ιησούς στο μυαλό του,
όταν αντιπαρέβαλλε τον εαυτό του με ένα ψεύτικο αμπέλι.
Να είχε κατά νου να διακριθεί
μόνο από τον πνευματικά εκφυλισμένο λαό του Ισραήλ της Παλαιάς Διαθήκης,
που συμβολιζόταν στις γραφές με το αμπέλι
ή μήπως να σκεφτόταν να διαχωρίσει τον εαυτό του
και από την πανίσχυρη διονυσιακή λατρεία του αμπελιού των λαών της Μεσογείου
με την οποία εμφάνιζε κάποια κοινά χαρακτηριστικά;
(http://2.bp.blogspot.com/_L_n3vJLPuZQ/TTNI-l4aSMI/AAAAAAAAIGU/P4AMNGE_Syk/s1600/h%2Bampelos134.jpg)
Άγγελος «Χριστός, η άμπελος», 15ος αιώνας, Μονή Βροντησίου, Ηράκλειο
Η παραβολή της αμπέλου ζωγραφισμένη από τον σπουδαιότερο αγιογράφο του 15ου αιώνα,
τον Άγγελο Ακοτάντο από το Χάνδακα της Βενετοκρατούμενης Κρήτης,
όπου είχε μεταφερθεί εκείνη την εποχή το κέντρο της καλλιτεχνικής παραγωγής
μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης.
Προσέξτε στο κάτω κεντρικό μέρος της εικόνας τη χαρακτηριστική υπογραφή («ΧΕΙΡ ΑΓΓΕΛΟΥ»),
την οποία συνήθιζε έχοντας προφανώς επίγνωση της ποιότητας του έργου του.
Επίσης, όλως περιέργως, και η Εκκλησία που συνέχισε το έργο και το λόγο του Ιησού,
κατά τη διάρκεια της περιόδου (τέλη Φεβρουαρίου-Απρίλιος),
που τελούνταν οι μεγαλύτερες γιορτές του Διονύσου (Ανθεστήρια, Μεγάλα Διονύσια),
αντιπαρέβαλε το Τριώδιο (< ψάλλονται μόνο τρεις ωδές των Κανόνων) και τη Μεγάλη Σαρακοστή,
προτείνοντας στους πιστούς μια πιο δύσκολη διαδικασία απελευθέρωσης του πνεύματος,
μια ασκητικού τύπου σωματική και πνευματική δοκιμασία
κατά τα πρότυπα των Σαμάνων της Κεντρικής Ασίας, των Ορφικών, των Πυθαγόρειων
και αργότερα, των Γνωστικιστών.
Αναφέρομαι στη νηστεία, που ξεκινά κλιμακούμενη μέσα στο Τριώδιο
(Κυριακή της Απόκρεω – Κυριακή της Τυροφάγου -Καθαρά Δευτέρα)
και κορυφώνεται στη Σαρακοστή,
ενώ στοιχεία του διονυσιακού πνεύματος ενσωματώνονται στην Τσικνοπέμπτη
αλλά πολύ περισσότερο, στο Μεγάλο Ψυχοσάββατο,
που θυμίζει τόσο, μα τόσο έντονα τη μέρα των Χύτρων στα Ανθεστήρια,
όταν ο κόσμος έβραζε κόλλυβα (πανσπερμίες) για τις ψυχές των νεκρών,
οι οποίες ανέβαιναν από τον Κάτω Κόσμο,
όπως ξεπετάγονταν οι βλαστοί από τους θαμμένους σπόρους.
Όσο για τον απλό κόσμο,
για άλλη μια φορά συγκέρασε στην ψυχή του τις παλιές και τις νέες δοξασίες,
κατά τον γνώριμο τρόπο που ξέρει να δημιουργεί την παράδοση,
συνδυάζοντας το γελοίο και το τραγικό σε μια ιδιότυπη λυτρωτική χαρμολύπη,
γιορτάζοντας τις Αποκριές (<από-κρέας/ βλ. Carnaval<carne-vale)
και διονυσιακά και χριστιανικά κατά το δοκούν,
αναλόγως με το τι απαιτούσε η ψυχή του,
για να πετάξει ψηλά σαν τον χαρταετό την Καθαρά Δευτέρα
και ακόμα ψηλότερα κατά την Ανάσταση.
Κι αυτή τη φορά, πιστεύω πως δεν το έπραξε αυτό μόνο από συνήθεια,
αλλά κι από τη βαθιά ριζωμένη αντίληψη στους αγροτικούς πληθυσμούς,
ότι η ακριβής επανάληψη τελετουργιών που σχετίζονται
με τον εξευμενισμό ή το ξεγέλασμα του υπερφυσικού στοιχείου
είναι απαραίτητη για την προστασία της γονιμότητας της φύσης και την επιβίωσή του.
(βλ.λ.χ και την ινδική γιορτή Holi: http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.112 )
Κλείνοντας, θα σας αφήσω να ακούσετε
ένα παραδοσιακό αποκριάτικο τραγούδι από τη Θράκη,
την περιοχή που σημαδεύτηκε από τη λατρεία του Διονύσου.
http://www.youtube.com/watch?v=jGx4q5BKeJU
Καλές Αποκριές!
Πηγές:
1. Jean-Pierre Vernant, Το βλέμμα του θανάτου. Μορφές της ετερότητας στην Αρχαία Ελλάδα, εκδ. Αλεξάνδρεια, 1985.
2. E. R. Dodds, Οι Έλληνες και το παράλογο, εκδ. Καρδαμίτσα,1978.
3. Johan Huizinga, Ο άνθρωπος και το παιχνίδι, εκδ. Γνώση, 1989.
4. Γιάννης Κιουρτσάκης, Καρναβάλι και Καραγκιόζης, εκδ. Κέδρος, 1985.
5. Ιωάννης Νικολαΐδης, Ο σκοπός της παραβολής της αμπέλου στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, διπλωματική εργασία, ΠΜΣ Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ:
http://invenio.lib.auth.gr/record/128099/files/GRI-2011-7652.pdf?version=1\
6. Μαρία Δαράκη, Ο Διόνυσος και η Θεά Γη, εκδ. Δαίδαλος, 1985.
7. Νικόλαου Ξυπνητού, Εισαγωγή στην Κωμωδία, εκδ. Gutenberg, 1996.
8. «Θεός Διόνυσος»: http://www.e-zine.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=183
9. Βιογραφία Άγγελου Ακοτάντου :
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%BA%CE%BF%CF%84%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%82
10. Έκθεση «Χειρ Αγγέλου»:
http://panagiotisandriopoulos.blogspot.gr/2011/01/blog-post_1176.html
http://entertainment.in.gr/html/ent/313/ent.95313.asp
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=591578
-
Πόσο ανοίκειος φάνταζε σε μια κοινωνία,
της οποίας η ματαιοδοξία, η επιδειξιομανία και η διαφθορά,
προϊόντος του χρόνου θα ξεπερνούσε κάθε όριο…
Και πόσο δυσπρόσιτος παραμένει σε μια κοινωνία,
που ακόμα και τώρα που καταρρέει από την πλεονεξία της,
θα θυσίαζε ασμένως τα πάντα για λίγες παραπάνω στιγμές ευμάρειας… :(
Πέραν του κόσμου τούτου
«Φτωχοντυμένος και συμμαζεμένος με τα γένια του και την ανθρωποφοβία του,
απομονωμένος
σταύρωνε τα χέρια του, έγερνε δίπλα το ιερατικό του κεφάλι
και βυθιζότανε στα δημιουργικά του ονειροπολήματα, στην πραγματική ζωή.
Απόφευγε να κοιτάει τον κόσμο.
Τον εφοβότανε; Ίσως.
Αυτός λοιπόν ο φτωχικός, ο φοβισμένος, ο αμίλητος άνθρωπος του λαού,
μας είχε επιβάλει το σεβασμό χωρίς να το καταλαβαίνουμε.
Όταν αυτός καθότανε πέρα ή διάβαζε,
η φωνακλάδικη και ασεβέστατη παρέα μας χαμήλωνε τον τόνο,
για να μην τον ανησυχήσει».
Κώστας Βάρναλης
http://www.youtube.com/watch?v=e-vugEMRyTg
(http://www.fotoart.gr/arthra/logotenxia/papadiamantis/1.jpg)
«Ένας από τους ωραιότερους τίτλους που αναγνωρίζω στη ζωή μου,
είναι ότι παρέδωκα στους μεταγενέστερους τη μορφή του Παπαδιαμάντη.
Με τί δόλια και αμαρτωλά μέσα επραγματοποίησα τον άθλο μου αυτό,
το διηγήθηκα, όπως είπα, αλλού.
Εκείνο που μου θυμίζουν ζωηρότερα τώρα οι ευλαβητικές γιορτές της Σκιάθου,
είναι η ανησυχία του τη στιγμή που τον αποτράβηξα
ως την προσήλια γωνίτσα του μικρού καφενείου,
για να ποζάρει μπροστά στον φακό μου.
Να "ποζάρει" είναι ένας λεκτικός τρόπος.
Είχε πάρει μόνος του τη φυσική του στάση απάνω σε μια πρόστυχη καρέκλα,
με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος,
με το κεφάλι σκυφτό, με τα μάτια χαμηλωμένα,
στάση βυζαντινού αγίου,
σαν ξεσηκωμένη από κάποιο καπνισμένο παλιό τέμπλο ερημοκλησιού του νησιού του.
Αυτή δεν ήταν στάση για μια πεζή φωτογραφία.
Ήταν μια καλλιτεχνική σύνθεση και θα μπορούσε να είναι ένα έργο του Πανσελήνου ή του Θεοτοκοπούλου.
Αμφιβάλλω αν φωτογραφικός φακός έλαβε ποτέ μια τέτοια ευτυχία.
Αλλά ό Αλέξανδρος ήταν βιαστικός να τελειώνουμε. Γιατί;
Μου το ψιθύρισε ανήσυχα στο αυτί και ήταν η πρώτη φορά που τον είχα ακούσει
- ούτε φαντάζομαι πως θα τον άκουσε ποτέ κανένας άλλος -
να μιλεί γαλλικά:
"Nous excitons la curiosité du public".
Ακούσατε; «Ερεθίζαμε την περιέργεια του... κοινού»!
Ποιου κοινού;
Δεν ήταν εκεί κοντά μας παρά ένα κοιμισμένο γκαρσόνι του καφενείου,
ένας γεροντάκος πού λιαζότανε στην άλλη γωνία του μαγαζιού
καί δυο λουστράκια που παίζανε παράμερα…
…. Μήπως δεν ήταν στ’ αλήθεια, μια πραγματική θυσία που είχε κάνει στη φιλία μου;
Μια θυσία της αγιότητάς του
στην ειδωλολατρική ματαιότητα των εγκοσμίων.»
Αποσπάσματα από το άρθρο του Παῦλου Νιρβάνα στη Νέα Εστία το 1933
(http://papadiamantis-dimotikosxoleioportaria.blogspot.gr/p/blog-page_03.html )
ΥΓ. Για περισσότερα στιγμιότυπα από τη ζωή του Παπαδιαμάντη και μελοποιημένους στίχους του βλ. παλιότερα αφιερώματα:
1. «Στα μάτια τα ψιχαλιστά», «Εικόνα αχειροποίητη», «Το σκοτεινό τρυγόνι», «Ονείρατα»: http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.84
2. «Τα γενέθλια του κυρ Αλέξανδρου»: http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.98
3. «Η κρυφή πληγή του Παπαδιαμάντη», «Δια την αντιγραφήν»: http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.56
-
εξαιρετική η ανάλυση που παρέθεσες σχετικά με την άμπελο.....ειδικά η επισήμανσή σου στο επίθετο "αληθινή", ευχαριστούμε :)
-
Eυχαριστώ. :D
Ξέρεις, αυτό που σκεφτόμουν τελειώνοντας το αφιέρωμα για την άμπελο ήταν πόσο κακό τελικά έκανε στις κοινωνίες η θεοποίηση της λογικής που έκανε κάποιους να υποτιμήσουν τέτοιου είδους δοξασίες, αντιλήψεις, τελετουργίες κλπ.
Ο ορθολογισμός, που ξεκίνησε με το Διαφωτισμό τον 17ο-18ο αιώνα και κορυφώθηκε τον 20ο αιώνα, σίγουρα απελευθέρωσε τον άνθρωπο από τις δεισιδαιμονίες και απ' όσους τις εκμεταλλεύονταν, για να τον ποδηγετήσουν για ίδιον συμφέρον.
Ωστόσο, αυτή η θεοποίηση της λογικής στην εξέλιξη των πραγμάτων, η αντίληψη ότι μόνο ό,τι μπορεί να εξηγηθεί με τη λογική είναι δυνατό να συμβεί και αξίζει να υπάρχει, που οδήγησε στη συστηματική υποτίμηση του υπερφυσικού στοιχείου στις θρησκείες, του φανταστικού στα παραμύθια, του μυστηριακού στις τελετουργίες και εν τέλει, στο ολοκληρωτικό ξεμάγεμα των κοινωνιών, πιστεύω ότι τελικά τον υποδούλωσε πολύ περισσότερο, καθώς του αφαίρεσε την αισιοδοξία ότι τα πάντα είναι δυνατά και ανατρέψιμα, αλλά και τη σωφροσύνη που πηγάζει από το ότι δεν ελέγχει εντελώς την πορεία της ζωής.
Έτσι, στις καλές στιγμές της Ιστορίας, του δημιούργησε την αλαζονική ψευδαίσθηση ότι ελέγχει πλήρως την πραγματικότητα και είναι παντοδύναμος έναντι του διπλανού του και του περιβάλλοντος, στις δε κακές στιγμές, όπως αυτές που βιώνουμε τώρα, τον άφησε απελπισμένο και παραιτημένο στη μοίρα του.
Μπορεί κάποιοι να λένε ότι αυτά είναι παραμύθια για τα παιδιά, τους αμαθείς, τους σκοταδιστές.
Φαντάσου, όμως, πού θα είχε σταματήσει η ανθρωπότητα, αν δεν υπήρχαν καθόλου όλα αυτά.
Τι θα είχε γίνει αν όλοι συμβουλεύονταν μόνο τη λογική τους και δεν πίστευαν ότι τα πάντα είναι ανατρέψιμα, αν δεν υπήρχαν άνθρωποι που κοίταζαν προς τα αστέρια με την προσδοκία ότι μια μέρα μπορεί και να τα αγγίξουν, αλλά υπήρχαν μόνο όσοι πρόσεχαν το οδόστρωμα μην παραπατήσουν σε μια λακκούβα;
Οι μεγάλες εφευρέσεις, οι μεγάλες επαναστάσεις, τα μεγάλα άλματα του πολιτισμού δεν θα είχαν γίνει ποτέ.
Θέλω να πω πως προσπαθώντας να απελευθερωθούμε εντελώς, σάμπως να σκλαβωθήκαμε περισσότερο τελικά... ??? ::)
-
Εξαιρετικά τα αφιερώματά σου apri! Μπράβο σου!!!
-
Eυχαριστώ, dinateacher. :-*
Επειδή ο λαός που δεν διδάσκεται από την Ιστορία του,
είναι υποχρεωμένος να την ξαναζήσει… ???
To τραγούδι του Γύφτου
«Μες τις παινεμένες χώρες, Χώρα
παινεμένη, θα 'ρθει κι η ώρα,
και θα πέσεις, κι από σέν' απάνου η Φήμη
το στερνό το σάλπισμά της θα σαλπίσει
σε βοριά κι ανατολή, νοτιά και δύση.
Πάει το ψήλος σου, το χτίσμα σου συντρίμι…
… Και θα σβήσεις καθώς σβήνουνε λιβάδια
από μάισσες φυτρωμένα με γητειές•
πιο αλαφρά του περασμού σου τα σημάδια
κι από τις δροσοσταλαματιές•
θα σε κλαιν' τα κλαψοπούλια στ' αχνά βράδια
και στα μνήματα οι κλωνόγυρτες ιτιές.
….και μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί
να κατρακυλήσεις πιο βαθιά
στου Κακού τη σκάλα,
για τ' ανέβασμα ξανά που σε καλεί
θα αιστανθείς να σου φυτρώσουν, ω χαρά!
Τα φτερά, τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!»
Αποσπάσματα από το ποίημα του Κωστή Παλαμά «Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου» (1907)
http://www.youtube.com/watch?v=WZKsd3JvDC8
(http://digitalschool.minedu.gov.gr/modules/ebook/show.php/DSGL-A111/262/1919,6404/images/image272.jpg)
Γυρνάμε πίσω στο μακρινό 1893.
Η Ελλάδα μετά από χρόνια ξέφρενου εξωτερικού δανεισμού
αδυνατεί πλέον να δανειστεί από τις αγορές
και να πληρώσει τα τοκοχρεολύσια των εξωτερικών δανείων της,
κηρύσσει πτώχευση και ζητά την επαναδιαπραγμάτευση του δημοσίου χρέους της,
προκαλώντας την οργή των Γάλλων, των Άγγλων και κυρίως των Γερμανών ομολογιούχων
που θίγονται από ενδεχόμενη αναδιάρθρωση του χρέους.
Το 1897 και ενώ οι διαπραγματεύσεις συνεχίζονται χωρίς να προκύπτει κάποιος συμβιβασμός,
η χώρα εμπλέκεται σε πόλεμο με τους Τούρκους με αφορμή το Κρητικό Ζήτημα
(σύμφωνα με αρκετούς ιστορικούς, εξωθήθηκε έμμεσα στον πόλεμο από το γερμανικό παράγοντα)
και υφίσταται ταπεινωτική ήττα.
Ο πόλεμος αυτός λήγει μετά από τριάντα μέρες με παρέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων
και την απαίτηση της Γερμανίας να επιβληθεί στην Ελλάδα Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος.
Βάσει της συμφωνίας, που καθ’ υπόδειξη των Μεγάλων Δυνάμεων
υπερψηφίζεται από την Ελληνική Βουλή:
-εκχωρούνται στους δανειστές σημαντικές πηγές κρατικών εσόδων (μονοπώλια)
για την κάλυψη του δημοσίου χρέους
-τίθενται υπό την εποπτεία τους οι δημόσιες υπηρεσίες που εισπράττουν τα δημόσια έσοδα
αλλά και οι προσλήψεις και οι απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων
-εγκαθίσταται μόνιμα στην Αθήνα επιτροπή για τον έλεγχο της τήρησης της συμφωνίας,
η οποία θα αποχωρήσει το 1978!
Υπό το καθεστώς αυτό, η ελληνική οικονομία αποκαθίσταται σταδιακά ως προς την αξιοπιστία της,
όμως περνά από μεγάλη ύφεση,
που οδηγεί ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού σε μετανάστευση στην Αμερική.
Επιπλέον, η χώρα επιβαρύνεται με νέο δάνειο (!!!),
προκειμένου να αποπληρώσει πολεμική αποζημίωση στην Τουρκία,
αλλά και να αντιμετωπίσει το δημοσιονομικό της έλλειμμα…
Δέκα χρόνια μετά, το 1907, ο Κωστής Παλαμάς
γράφει το συνθετικό ποίημα «Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου», που αποτελείται από δώδεκα λόγους.
Τα αποσπάσματα που παρατέθηκαν στην αρχή του αφιερώματος,
προέρχονται από τον όγδοο λόγο, τον Προφητικό,
κατά τον οποίο ένας Γύφτος προφητεύει τα γεγονότα που έχει ήδη ζήσει ο ποιητής,
μεταφέροντας, όμως, το σκηνικό στις παραμονές της Άλωσης,
μια εποχή κατά την οποία ό,τι είχε απομείνει από την άλλοτε κραταιά βυζαντινή αυτοκρατορία
μαστιζόταν από δεινή οικονομική ύφεση, διαφθορά και διχόνοια
ενώ η τουρκική απειλή ολοένα και πλησίαζε…
Ο Γύφτος, που δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον ποιητή,
συμβολίζει την ψυχή που δεν υποτάσσεται σε τίποτα
και προσπαθεί να γκρεμίσει το παλιό, για να δημιουργήσει στη θέση του κάτι καλύτερο.
ΥΓ. Οι στίχοι που ακούγονται στο τραγούδι «Το τραγούδι του Γύφτου»
προέρχονται από το μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη «Η Γυφτοπούλα» (1884),
η υπόθεση του οποίου εκτυλίσσεται κατά την Άλωση της Πόλης το 1453
με κεντρικούς ήρωες τον περίφημο νεοπλατωνικό φιλόσοφο Γεώργιο Πλήθωνα Γεμιστό και τη γυφτοπούλα Αϊμά.
Πηγές:
1. Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμος ΙΔ΄, σσ. 35-37, 99-100, 163-166.
2. http://www.istorikathemata.com/2010/04/1898.html
3. http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%BF%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_1897
4. http://chronontoulapo.wordpress.com/2012/10/07/%CE%BF-%CE%B4%CE%B9%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%AE%CF%82-%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CE%B3%CF%87%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-1898/
5. http://lyk-aliart.voi.sch.gr/autosch/joomla15/images/projectA1/paramithi.pdf
6. http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%95%CF%84%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B5%CE%AF%CE%B1
7. http://www.patris.gr/articles/234237/157418?PHPSESSID=m8f70l5qruqv961n9vkjmvjjq2
8. http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22733&subid=2&pubid=12108983
9. http://www.emprosnews.gr/news_Full.asp?articleID=1466
10. http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=85425
-
Το κείμενο που ακολουθεί, αποτελεί ιστορική συνέχεια του προηγούμενου αφιερώματος
και είναι αφιερωμένο στον Landau, γιατί εσχάτως τον κακοκάρδισα για την αξία των μαθηματικών του. :D
Τα πάθη και οι καημοί του κόσμου
«Πιτσιμπούργκο, 26 Νοέμβρη 1913
Είναι σκληρή η ζωή στην Αμερική, Ελέγκω μου…
Εδώ οι εργοστασιάρχες είναι ένα με τους Τούρκους.
Βουρδουλιάζουνε.
Αλλά μονάχα άμα ζητήσεις αύξηση.
Λένε: Έτσι κι απεργήσετε, το ποτάμι θα βαφτεί κόκκινο.
Σκιάζομαι, Ελέγκω μου, και λουφάζω.
Άχνα δεν βγάζω ο έρημος…
….Στα κάρβουνα παθαίνουν τα πλεμόνια σου
και στις προβλήτες σου σπάει η ραχοκοκκαλιά.
Σλάβοι, Αράπηδες κι Έλληνες
είμαστε, Ελέγκω μου -για να λέμε τη σκάφη «σκάφη»- ένα και το αυτό…»
Αποσπάσματα από το αφήγημα της Σώτης Τριανταφύλλου «Πιτσιμπούργκο» (2006)
(http://tvxs.gr/sites/default/files/article/2012/30/101928-1892_small_fullsize.jpg)
Δεν θα ξεχνούσαν ποτέ τις πρώτες μέρες τους στην Αμερική.
Πανύψηλα κτίρια που έκρυβαν απ’ τα μάτια τον ορίζοντα.
Αμάξια που έτρεχαν διαολεμένα όχι με άλογα, αλλά με μηχανή.
Φώτα που λειτουργούσαν με ηλεκτρικό ρεύμα.
Άνθρωποι από όλες τις φυλές, με διαφορετική γλώσσα, θρήσκευμα, συνήθειες.
Ένας καινούργιος, διαφορετικός, ίσως και εχθρικός κόσμος,
ο οποίος σίγουρα φαινόταν ακατανόητος σε ανθρώπους, που μετά βίας είχαν τελειώσει το δημοτικό στο χωριό τους.
Στην Ελλάδα, η δεινή οικονομική ύφεση στα τέλη του 19ου αιώνα,
που οξύνθηκε μετά την πτώχευση του 1893
και την επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου το 1897,
δεν άφηνε πολλά περιθώρια.
Ο ένας μετά τον άλλον άφηναν τα χωριά και τα νησιά τους
και έπαιρναν το δρόμο για ένα καλύτερο αύριο στην Αμερική
στις βιομηχανίες του βορρά
ή ακόμα χειρότερα, στα ανθρακωρυχεία και τους σιδηροδρόμους της Δύσης.
Μεταξύ αυτών και ο Ηλίας Σπαντιδάκης από τα Λουτρά του Ρεθύμνου,
ο οποίος το 1906 σε ηλικία 20 ετών
αποφάσισε να εγκαταλείψει τις σπουδές του στη Νομική, για να γλιτώσει από τη φτώχεια.
Έβγαλε την παρακάτω φωτογραφία φορώντας την παραδοσιακή κρητική στολή,
για να την αφήσει ενθύμιο στους γονείς του,
και σαλπάρισε για την Αμερική γεμάτος όνειρα…
http://www.youtube.com/watch?v=KgrKESDB_bQ
(http://3.bp.blogspot.com/-KBX10RvsnrA/TkGSXASO-pI/AAAAAAAAAgQ/ZgBRbNvfYp8/s320/lt02.jpg)
Ηλίας Σπαντιδάκης
Εκεί αφού άλλαξε το όνομά του στο πιο αμερικανοπρεπές Λούις Τίκας,
συνάντησε συγγενείς του οι οποίοι εργάζονταν στα ανθρακωρυχεία
του δισεκατομμυριούχου John D. Rockefeller στο Κολοράντο της Δυτικής Αμερικής.
Οι συνθήκες εργασίας τους ήταν μεσαιωνικές:
-δωδεκάωρη εργασία μέσα στο ημίφως των στοών χωρίς καμία ασφάλεια
-οικονομική επιβάρυνση των εργατών για τα εργαλεία, τις λάμπες και τους δυναμίτες
για την εξόρυξη του κάρβουνου
-πληρωμή όχι με την ώρα, αλλά ανάλογα με την ποσότητα του εξαγόμενου κάρβουνου,
που πάντα κακοζυγιζόταν εις βάρος των εργατών
(έτσι για τις ώρες εργασίας για τη συντήρηση ή την επέκταση των στοών δεν αμείβονταν)
-πληρωμή όχι με χρήματα, αλλά με κουπόνια (σκριπ)
που μπορούσαν να εξαργυρώσουν μόνο στα πανάκριβα καταστήματα της εταιρείας
-υποχρεωτική διαμονή στα σπίτια της εταιρείας εντός του φρουρούμενου οικισμού
-υποχρεωτική ιατρική παρακολούθηση μόνο από γιατρούς της εταιρείας.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά,
ειδικά οι Έλληνες έπεφταν θύματα ακόμα μεγαλύτερης εκμετάλλευσης
από το Λεωνίδα Σκλήρη, έναν ατζέντη από τη Σπάρτη,
ο οποίος, σε συνεργασία με τους εργοδότες, έπαιρνε χρήματα από τους εργάτες
και προκαταβολικά για να τους βρει εργασία
(με χαμηλότερο μεροκάματο από όλους τους άλλους εργαζομένους ! )
και μετά από το μισθό τους, για να διατηρήσουν τη δουλειά,
ενώ οι μπράβοι του τριγύριζαν στον οικισμό και τους αποσπούσαν και άλλα χρήματα.
Στις 19 Νοεμβρίου 1912 ο Λούις μαζί με άλλους 63 Έλληνες ανθρακωρύχους
θα κατεβεί σε απεργία, όπου θα αναδειχθεί σε ηγετική φυσιογνωμία
λόγω της μαχητικότητας και της μόρφωσής του.
(http://agonigrammi.files.wordpress.com/2009/04/1-tikas-prosopo.jpg)
Ο Λούις Τίκας (γνωστός και ως Louis the Greek ή Leo the Cretan) στο Κολοράντο
Λίγους μήνες μετά, στις 23 Σεπτεμβρίου 1913
θα ξεκινήσει και η μεγάλη απεργία στην πόλη Ludlow .
Η εταιρεία σε πρώτη φάση θα πετάξει τους απεργούς έξω από τα σπίτια τους,
μετά θα βάλει ανθρώπους να πυροβολούν τις σκηνές τους
αναγκάζοντάς τους να σκάβουν λαγούμια κάτω από αυτές, για να σωθούν
και στο τέλος, στις 20 Απριλίου 1914 (τη δεύτερη μέρα του ορθόδοξου Πάσχα)
θα καλέσει την εθνοφρουρά,
η οποία θα κάψει τις σκηνές και θα σκοτώσει αδιακρίτως.
Μεταξύ των θυμάτων ήταν και ο Λούις ο οποίος δολοφονήθηκε,
ενώ είχε πάει με λευκή σημαία να διαπραγματευθεί με τον επικεφαλής της εθνοφρουράς !!!
Το πτώμα του έμεινε άταφο για μέρες δίπλα στις γραμμές του τρένου…
Μετά την κηδεία του, όπου παρευρέθη πλήθος κόσμου,
τα νέα της σφαγής του Ludlow (The Ludlow Massacre) διαδόθηκαν
και ξέσπασαν γενικευμένες ταραχές σε όλο το Κολοράντο
που έληξαν μετά από δέκα ημέρες με την επέμβαση του ομοσπονδιακού στρατού.
Ήταν η βιαιότερη εργατική σύγκρουση στις ΗΠΑ,
που έμεινε γνωστή ως “The Colorado Coalfield War”.
Δεκάδες εργάτες σκοτώθηκαν, άλλοι απολύθηκαν ή συνελήφθησαν για τις ταραχές,
ενώ οι υπαίτιοι για τη σφαγή στο Ludlow έμειναν ουσιαστικά ατιμώρητοι.
Η κοινή γνώμη, όμως, βοούσε και σε όλη τη χώρα γίνονταν διαδηλώσεις διαμαρτυρίας.
Έτσι, ο Πρόεδρος Wilson αναγκάστηκε να αναθέσει σε μια επιτροπή
να ερευνήσει τις συνθήκες εργασίας στα ορυχεία,
η έκθεση της οποίας συνέβαλε στην επιβολή της οκτάωρης εργασίας
και στην κατάργηση της παιδικής εργασίας.
Tα γεγονότα αυτής της περιόδου ήρθαν ξανά στην επιφάνεια της μνήμης τη δεκαετία του 1940,
όταν ο Woody Guthrie έγραψε το τραγούδι
“The Ludlow Massacre”,
http://www.youtube.com/watch?v=XDd64suDz1A&feature=player_embedded
και το “1913 Massacre” που αναφερόταν στο θάνατο κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες
73 απεργών στα ορυχεία χαλκού του Μίσιγκαν την παραμονή των Χριστουγέννων του 1913.
http://www.youtube.com/watch?v=oz7oguguIZE
Το τελευταίο τραγούδι το ξανατραγούδησε τη δεκαετία του 1960 ο Bob Dylan
και προς τιμήν του φίλου του Woody Guthrie, έγραψε πάνω στη μουσική του, το τραγούδι
«Song to Woody»
http://www.youtube.com/watch?v=1XPJ9hKmCnw
Κάπως έτσι ο Λούις Τίκας έγινε άγαλμα, βιβλίο, δρόμος,
άρχισε να μνημονεύεται στην Εργατική Πρωτομαγιά στην Αμερική.
Γιατί θυμίζει ένα έγκλημα που διαπράχθηκε,
ανάμεσα σε τόσα άλλα στην ιστορία της ανθρωπότητας,
καθώς κανένας νόμος, καμία θρησκεία και κανένα πολιτοοικονομικό σύστημα
δεν μπόρεσε ποτέ να εξαλείψει την αστείρευτη πλεονεξία κάποιων ανθρώπων,
που τους κάνει να χρησιμοποιούν τη γνώση ως εργαλείο εκμετάλλευσης,
την «ηθική» ως πρόσχημα για την ανηθικότητα,
τη δύναμη για την επιβολή της αδικίας.
Και γιατί θυμίζει ότι κάποιοι άλλοι άνθρωποι θυσιάστηκαν κατά καιρούς σε όλη τη γη,
ώστε αυτή η αδικία να μη θεωρηθεί ποτέ λογική, αυτονόητη και ακατανίκητη.
Αχ, «να 'χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου»,
όπως θα έλεγε και ο Παπαδιαμάντης…
Πηγές:
1. http://www.academia.edu/450627/The_Ludlow_Massacre_Class_Warfare_and_Historical_Memory_in_Southern_Colorado
2. http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/03/blog-post_2981.html#ixzz2NJxcGJdY
3. http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%8D%CE%B7%CF%82_%CE%A4%CE%AF%CE%BA%CE%B1%CF%82
4. http://www.tsantiri.gr/blog/foto-vinteo-louis-tikas-o-ellinas-iroas-tou-amerikanikou-sindikalismou.htmlhttp://www.novafm106.gr/articles/politic-history/793-louis-tikas-the-greek-who-opposed-rockefeller.html
5. http://www.sansimera.gr/articles/84
6. http://www.locandiera.gr/2008/06/29/louistikas/
7. http://candiaalternativa.info/tag/%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CE%B9%CF%82-%CF%84%CE%AF%CE%BA%CE%B1%CF%82/
8. http://www.24grammata.com/?p=1923
9. http://www.epikairo.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4244:loyis-tikas3a-o-ellinas-metanastis-stis-ipa-poy-igithike-tis-megalyteris-apergias-ton-oryxeion212121&catid=44:politikh&Itemid=27
10. http://en.wikipedia.org/wiki/Ludlow_Massacre
-
REQUIEM FOR A DREAM?
"Τεύκρος:
ἐς γῆν ἐναλίαν Κύπρον, οὗ μ’ ἐθέσπισεν
οἰκεῖν Ἀπόλλων, ὄνομα νησιωτικόν
Σαλαμῖνα θέμενον τῆς ἐκεῖ χάριν πάτρας."
(...στη θαλασσινή Κύπρο, όπου μου όρισε ο Απόλλων να κατοικώ,
δίνοντάς της το νησιώτικο όνομα Σαλαμίνα ως ανάμνηση εκείνης της πατρίδος μου)
Ευριπίδου «Ελένη» (στιχ.148-150)
http://www.youtube.com/watch?v=nQ3wDHnd-QY
(http://www.cyprusinfo.gr/kyprosplirofories/1.jpg)
«…Δακρυσμένο πουλί,
στην Κύπρο τη θαλασσοφίλητη
που έταξαν για να μου θυμίζει την πατρίδα,
άραξα μοναχός μ’ αυτό το παραμύθι,
αν είναι αλήθεια πως αυτό είναι παραμύθι,
αν είναι αλήθεια πως οι άνθρωποι δε θα ξαναπιάσουν
τον παλιό δόλο των θεών∙
αν είναι αλήθεια
πως κάποιος άλλος Τεύκρος, ύστερα από χρόνια,
ή κάποιος άλλος Αίαντας ή Πρίαμος ή Εκάβη
ή κάποιος άγνωστος, ανώνυμος, που ωστόσο
είδε ένα Σκάμαντρο να ξεχειλάει κουφάρια,
δεν το ‘χει μες στη μοίρα του ν’ ακούσει
μαντατοφόρους που έρχουνται να πούνε
πως τόσος πόνος, τόση ζωή
πήγαν στην άβυσσο
για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη.»
Απόσπασμα από το ποίημα του Γιώργου Σεφέρη «Ελένη» (1953)
ΥΓ1. Ο Τεύκρος σύμφωνα με το μύθο ήταν γιος του βασιλιά της Σαλαμίνας Τελαμώνα και αδελφός του Αίαντα.
Όταν επέστρεψε στην πατρίδα του μετά το τέλος του Τρωικού Πολέμου,
ο πατέρας του τον έδιωξε κρίνοντας πως δεν είχε συμπαρασταθεί αρκετά στον αδελφό του,
που αυτοκτόνησε, επειδή δεν του δόθηκαν τιμητικά τα όπλα του Αχιλλέα.
Πικραμένος κατέφυγε στην Κύπρο ακολουθώντας χρησμό του Απόλλωνα,
όπου ίδρυσε την πόλη Σαλαμίνα κοντά στη σημερινή Αμμόχωστο.
Εκεί συναντήθηκε με την Ελένη
και έτσι έμαθε πως η Ήρα, οργισμένη για την ήττα της στα καλλιστεία των θεών,
είχε δώσει στον Πάρη ένα είδωλο της Ελένης
και ότι η πραγματική δεν έφτασε ποτέ στην Τροία.
Έτσι ο ήρωας διαπίστωσε πως οι θεοί τους εξαπάτησαν
και ότι ο δεκαετής πόλεμος με τους χιλιάδες νεκρούς έγινε για ένα είδωλο…
ΥΓ2. Το ποίημα «Ελένη» του Γ. Σεφέρη ανήκει στη συλλογή «Κύπρον, ου μ’ εθέσπισεν...» (1955),
γράφτηκε όμως, κατά δήλωση του ποιητή, το 1953, όταν ταξίδεψε για πρώτη φορά στην Κύπρο,
λίγα χρόνια μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου
και μερικές δεκαετίες μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή
κατά την οποία ο ποιητής έχασε για πάντα την πατρίδα του τη Σμύρνη.
Το 1955 θα άρχιζε και ο απελευθερωτικός αγώνας των Κυπρίων ενάντια στους Βρετανούς.
ΥΓ3. Με φόντο τις εγκαταλελειμμένες παραλίες και τα αποσαθρωμένα κτίρια του Κόνι Άιλαντ,
η ταινία «Ρέκβιεμ για ένα όνειρο» (2000) ,
από όπου προέρχεται και η μουσική του Clint Mansell που ακούσατε,
αφηγείται τις παράλληλες ιστορίες τεσσάρων ατόμων
που βιώνουν την ψευδαίσθηση της ευτυχίας και της πραγμάτωσης των ονείρων τους
μέσα από τον εύκολο δρόμο διαφόρων εξαρτήσεων και εθισμών.
Μόνο που μια ωραία πρωία συνειδητοποιούν
ότι όλα όσα πίστεψαν ήταν ένα ψέμα και έχουν αυτοκαταστραφεί.
-
Δρόμοι παλιοί
"Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ
κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες"
Μανώλης Αναγνωστάκης
http://www.youtube.com/watch?v=WQOx8Wf87qA
(http://wallpaperscraft.com/image/ship_girl_sea_waves_lighthouse_69925_1920x1080.jpg)
"Τους λυπήθηκα πολύ και είπα ότι το θερίον είπαν θερίον
κι ο άνθρωπος είναι χερότερος"
Στρατηγός Μακρυγιάννης "Απομνημονεύματα" (κεφάλαιο ΣΤ΄)
-
Με αφορμή την επέτειο του 1821.
Για να μη θεωρηθεί ποτέ ιστορικό λάθος η επιλογή κάποιων Ελλήνων...
...τότε που plan A γι' αυτούς ήταν η ελευθερία και plan B o θάνατος,
...τότε που κάποιοι τους χαρακτήριζαν τρελούς. ::)
Να θυμάσαι...
«Τράβα, Xάρε, το δρεπάνι,
αν μπορείς και αν τολμάς
Δεν νικάς τον Μακρυγιάννη.
Δεν πεθαίνει ο Παλαμάς.»
Πυθαγόρας
http://www.youtube.com/watch?v=4ZfPssDdwQI
(http://eranistis2.files.wordpress.com/2010/03/foustanela-copy.jpg)
«Πατρίδα να θυμάσαι εσύ αυτούς
όπου, δια την τιμήν και την λευτερίαν σου,
δεν λογάριασαν θάνατο και βάσανα.
Κι αν εσύ τους λησμονήσεις,
θα τους θυμηθούν οι πέτρες και τα χώματα,
όπου έχυσαν αίματα και δάκρυα.
Θεέ, συχώρεσε τους παντίδους (=κακοποιούς),
που θέλουν να μας πάρουν τον αγέρα που αναπνέομεν
και την τιμήν που με ντουφέκι και γιαταγάνι πήραμε.
Εμείς το χρέος, το κατά δύναμιν, επράξαμεν.
Και αυτοί βγήκαν σήμερον να προκόψουν την Πατρίδα…
…..Τότε που η Τουρκιά εκατέβαινε από τα ντερβένια
και ολίγοι έτρεχαν με ολίγα ντουφέκια, με τριχιές δεμένα να πολεμήσουν,
θέλοντας λευτεριάν ή θάνατον,
οι φρόνιμοι ασφάλιζαν τις φαμελιές τους εις τα νησιά
κι αυτοί τρέχαν εις ρεματιές και βουνά, μη βλέποντας ποτέ Τούρκου πρόσωπον.
Κι όταν ακούγαν τα ντισμπάρκα (=αποβάσεις) των Τούρκων, τρέχαν μακρύτερα.
Τώρα θέλουν δικήν τους την Πατρίδα και κυνηγούν τους αγωνιστές.
Εγίναμε θηρία που θέλουν κριγιάτα (=κρέατα) ανθρωπινά να χορτάσουν.
Και χωρίζουν τον κόσμον σε πατριώτες και αντιπατριώτες.
Αυτοί γίναν οι σημαντικοί της Πατρίδος και οι άλλοι να χαθούν…»
Στρατηγός Μακρυγιάννης «Απομνημονεύματα»
-
Joaquin Rodrigo (1901-1999)
(http://imgix.8tracks.com/mix_covers/000/325/202/22304.original.JPG?fm=jpg&q=65&sharp=15&vib=10&w=1024&h=1024&fit=max)
"In life you can never be first in anything...
I only aspire to be an improved Joaquín Rodrigo"
'Ενας γλυκός μου φίλος που δυστυχώς έφυγε αναπάντεχα, μου έλεγε πως "οι κιθάρες ομορφαίνουν τη μέρα".
Έτσι λοιπόν, μ'ένα έργο χαρούμενο και αισιόδοξο εύχομαι κ α λ η μ έ ρ α σε όλους.
Joaquin Rodrigo-
Concierto Andaluz for Four Guitars and Orchestra (http://www.youtube.com/watch?v=6iaz7Qntu44)
Το έργο γράφτηκε το 1967 για την οικογένεια του περίφημου κιθαριστή και συνθέτη, Celedonio Romero ο οποίος ζήτησε από τον Rodrigo να γράψει μία σύνθεση για τον ίδιο και τους γιους του (Los Romeros guitar quartet). Η πρώτη παράσταση του έργου δόθηκε στις 18/11/1968 στο San Antonio, Texas, με τους "Los Romeros" και την "San Antonio Symphony" υπό τη διεύθυνση του Victor Alessandro.
-
Δεν ομορφαινουν μονο οι κιθαρες τη μερα μας. Υπαρχουν χιλιάδες πραγματα.
* Ενα απ αυτά ειναι που σε είδαμε παλι στο φορουμ ;)
-
Marco Polo
http://www.youtube.com/watch?v=roEpRf4ai7A
(http://www.clker.com/cliparts/4/d/d/a/13212384471980588475marco-polo-mosaic_11363_600x450.jpg)
Μάρκο Πόλο (περ. 1254 - 1324), Βενετός έμπορος και εξερευνητής
«Ήδη ο Μέγας Χαν ξεφύλλιζε στον άτλαντά του τους χάρτες των πόλεων…
Είπε:
«Όλα είναι ανώφελα, αν ο τόπος της τελικής άφιξης
δεν μπορεί παρά να είναι η κολασμένη πόλη,
κι είναι εκεί που μας τραβάει το ρεύμα,
με κύκλους που όλο και στενεύουν».
Και ο Μάρκο Πόλο:
«Η κόλαση των ζωντανών δεν είναι κάτι που θα υπάρξει.
Αν υπάρχει μια, είναι αυτή που βρίσκεται ήδη εδώ,
η κόλαση που κατοικούμε κάθε μέρα, που φτιάχνουμε με το να ζούμε μαζί.
Δύο τρόποι υπάρχουν για να γλιτώσεις από το μαρτύριό της:
Ο πρώτος είναι εύκολος σε πολλούς:
Δέξου την κόλαση και γίνε μέρος της, έτσι που να μην την βλέπεις πια.
Ο δεύτερος είναι επικίνδυνος κι απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση και γνώση:
Ψάξε και μάθε ν' αναγνωρίζεις
ποιος και τι στην μέση της κόλασης δεν είναι κόλαση
κι αυτά κάνε να διαρκέσουν, δώσε τους χώρο.»
Ιτάλο Καλβίνο, «Αόρατες Πόλεις» (1983)
ΥΓ. Ο Μάρκο Πόλο ταξίδεψε μαζί με τον πατέρα και το θείο του στην Κεντρική Ασία και την Κίνα,
όπου γνώρισε και υπηρέτησε τον πανίσχυρο ηγέτη των Μογγόλων, Κουμπλάι Χαν, επί 17 χρόνια.
Κατέγραψε τις εμπειρίες του στο βιβλίο «Τα Ταξίδια του Μάρκο Πόλο»
εμπνέοντας τον Χριστόφορο Κολόμβο και άλλους εξερευνητές,
αφού εκεί η Δύση πληροφορήθηκε για πρώτη φορά
για το πετρέλαιο, τα χαρτονομίσματα, το κάρβουνο
και ένα σωρό άλλα αξιοπερίεργα στοιχεία
που αφορούσαν ήθη, έθιμα και θρησκευτικές τελετές της Μέσης και Άπω Ανατολής,
καθώς και τα μέλη της διαβόητης μουσουλμανικής αίρεσης των Ασσασίνων της Περσίας και της Συρίας,
που ονομάζονταν έτσι από το χασίς που κατανάλωναν
πριν δολοφονήσουν αλλόδοξους ή αλλόθρησκους αντιπάλους
χωρίς να έχουν μετά τη δυνατότητα να διαφύγουν.
(εξ ου και το όνομα assassin εισήχθη στην Ευρώπη από τους σταυροφόρους ως συνώνυμο του δολοφόνου).
-
Ψεύτης ήλιος
Soleil trompeur
«Πιστέψτε εκείνους που ψάχνουν την αλήθεια
και αμφισβητήστε εκείνους που τη βρήκαν».
André Gide (1869-1951)
http://www.youtube.com/watch?v=scXNpk4AAXo
(http://1.bp.blogspot.com/_aoFICqRf3qg/TRDnclg4lMI/AAAAAAAADLQ/BUs7n2nVgb8/s1600/4116568211_e91d21b952_b.jpg)
Στην αρχική του τοποθέτηση, ο καθηγητής Critchley τόνισε
ότι η σύγχρονη εποχή διακατέχεται από εμμονή σε σχέση με την έννοια της Αλήθειας,
αλλά ταυτόχρονα το ψεύδος είναι διάχυτο
τόσο στον πολιτικό βίο όσο και στην καθημερινή ζωή,
σε βαθμό, μάλιστα, ώστε θα μπορούσε κανείς να περιγράψει τον δυτικό πολιτισμό
ως «Πολιτισμό του Πινόκιο».
«Ο ελληνικός όρος αλήθεια [στερητικό «α-» και «λήθη»]
περιέχει την έννοια της λήθης, της λησμονιάς», σημείωσε ο Simon Critchley.
«Αποτελεί μια προσωπική έννοια που έχει ως αφετηρία της μιαν άρνηση:
η αλήθεια περιέχει κάτι το οποίο έχει χαθεί.
Αποκαλύπτεται κάτι, το οποίο ήταν χαμένο»…
Όπως τόνισε ο Αμερικανός καθηγητής,
στο αρχαίο ελληνικό θέατρο παρακολουθούμε σκηνές μεγάλων συγκρούσεων,
όπου η ηθική, το καλό και το κακό ταλαντεύονται ανάμεσα σε δύο άκρα,
ενώ ο θεατής βρίσκεται στο μέσο μιας διαπραγμάτευσης.
«Τι πιστεύετε ότι μας διδάσκει αυτό,
καθώς η δική μας κουλτούρα μάς υπαγορεύει πως υπάρχει μόνο μία εκδοχή της αλήθειας
και πως η επιστήμη μπορεί να μας δώσει την κατάλληλη θεωρία
για το σύνολο των πραγμάτων;»
ρώτησε ο Simon Citchley τον συνομιλητή του.
«Ο Ηρόδοτος, στις Ιστορίες του», συνέχισε ο Daniel Mendelsohn,
«αναφέρεται σε έναν Πέρση κατάσκοπο ο οποίος, επιστρέφοντας από την Αθήνα,
περιγράφει την Αγορά ως έναν τόπο στο κέντρο της πόλης
όπου οι άνθρωποι συγκεντρώνονται και λένε ψέματα!
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι δυο σπουδαίοι θεσμοί της αθηναϊκής πολιτείας,
η Εκκλησία του Δήμου και το θέατρο, είναι παρόμοιοι,
δηλαδή μεγάλοι χώροι όπου οι άνθρωποι εκφωνούν λόγους
και το κοινό καλείται να σκεφτεί και να αποφασίσει σχετικά με τα όσα άκουσε.»
«Θεωρώ τον Οιδίποδα», συμπλήρωσε ο Daniel Mendelsohn,
«το σπουδαιότερο κείμενο του δυτικού πολιτισμού
όσον αφορά την έννοια της αυτογνωσίας:
η ανελέητη αναζήτηση της αλήθειας για την ταυτότητά του,
ακόμη και όταν αρχίζει να γίνεται σαφές πως η απάντηση θα είναι τρομερή,
φανερώνει το μεγαλείο του ελληνικού πολιτισμού σε σχέση με την αλήθεια.
Αξίζει και είναι απαραίτητο να γνωρίζεις τον εαυτό σου.
Ας θυμηθούμε την επιγραφή ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ στους Δελφούς:
γνωρίζω τον εαυτό μου, έστω και αν αυτό σημαίνει ότι θα υποφέρω».
…«Τι μπορεί να μας διδάξει η τραγωδία για την κρίση στην Ευρώπη;
«Αυτό που μας διδάσκει η τραγωδία», κατέληξε ο Daniel Mendelsohn,
«είναι πως δεν υπάρχουν πράξεις χωρίς συνέπειες.
Εμείς, οι σύγχρονοι πολίτες μπορεί να νομίζουμε ότι γλιτώσαμε.
Όμως, κανείς δεν μπορεί να ξεγελάσει τη μοίρα, τη ζωή…»
Αποσπάσματα από τη συζήτηση που διοργανώθηκε στις 8 Νοεμβρίου 2011
από το θυγατρικό Ίδρυμα Ωνάση της Νέας Υόρκης,
στο πλαίσιο του κύκλου συζητήσεων με θέμα «Αλήθεια (και Ψέματα)»,
όπου ο Simon Critchley, καθηγητής Φιλοσοφίας στο New School της Νέας Υόρκης,
συνομίλησε με τον Daniel Mendelsohn, βραβευμένο συγγραφέα με σπουδές Κλασικής Φιλολογίας.
(http://www.onassis.gr/onassis-magazine/issue-56/truth-and-lies)
ΥΓ1. Για τα έθιμα του Απρίλη και την Πρωταπριλιά δείτε το παλιότερο αφιέρωμα «Μαγεμένος Απρίλης»:
http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.140
ΥΓ2. Η μουσική που ακούσατε προέρχεται από τη ρωσική ταινία «Ψεύτης ήλιος» (Soleil Trompeur/ Utomlyonnye solntsem)
που προβλήθηκε το 1994 και απέσπασε πολλά βραβεία, μεταξύ άλλων και Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.
-
-Είναι αλήθεια πως παίζω, είπε. Σας παριστάνω τον νεαρό κι έξυπνο δικηγόρο, τον ερωτευμένο περαστικό, το χαϊδεμένο και κακομαθημένο παιδί κι ένας Θεός ξέρει τι άλλο ακόμα. Όμως από την ώρα που σας γνώρισα όλοι οι ρόλοι που παίζω είναι για σας και μόνο για σας. Τι άλλο όμως είναι ο έρωτας;
-Νομίζω πως είναι ένας πρώτης τάξεως ορισμός, του αποκρίθηκε χαμογελώντας.
Francoise Sagan, Aimez-vous Brahms?, 1959.
Μετάφραση: Βαγγέλης Κατσάνης, Εκδόσεις: Ι.Σ. Ζαχαρόπουλος, 1995.
(http://portfolio.lesoir.be/main.php?g2_view=core.DownloadItem&g2_itemId=765055&g2_serialNumber=2)
Καλησπέρα σε όλους με κάτι πολύ αγαπημένο:
Aimez vous Brahms?-Brahms: the 3rd Movement from Symphony No. 3 in F major, Op. 90 (http://www.youtube.com/watch?v=WCBoz0ls57k)
Εύχομαι να σας αρέσει ο Brahms ;)
@Μάρκος: Μάρκο, σ'ευχαριστώ πολύ :)
-
Μια φορά και έναν καιρό
http://www.youtube.com/watch?v=tkPpLn-d_ts
(http://3.bp.blogspot.com/-hmB9Pj0U9k0/Ti9AFHJ1u9I/AAAAAAAAAFM/CAnl-PWYUGI/s1600/falling-star.jpg)
«Και πρώτα απ’ όλα τι εννοούμε λέγοντας
παιδεία;
Την πληροφορία, την τεχνική,
το δίπλωμα εξειδίκευσης που εξασφαλίζει
γάμο, αυτοκίνητο κι ακίνητο,
με πληρωμή την πλήρη υποταγή του εξασφαλισθέντος
ή την πνευματική και ψυχική διάπλαση ενός ελεύθερου ανθρώπου,
με τεχνική αναθεώρησης κι ονειρικής δομής,
με αγωνία απελευθέρωσης
και με διαθέσεις μιας ιπτάμενης φυγής προς τ’ άστρα;
Αυτήν τη δεύτερη παιδεία την αποκρύπτουν και δεν την δίνουν δωρεάν,
γιατί δε συντηρεί και δεν υπηρετεί συστήματα.
Αντίθετα τα ελέγχει, τα αναθεωρεί και τα αποδυναμώνει.»
Απόσπασμα από τα εβδομαδιαία ραδιοφωνικά σχόλια του Μάνου Χατζηδάκη
την περίοδο (1975-1981) που ήταν διευθυντής
του Τρίτου Προγράμματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας
-
Read me to sleep…
http://www.youtube.com/watch?v=CxndHAwXMGU
(http://islampeace1.files.wordpress.com/2011/06/desert-flower.jpg)
"Te amo como la planta que no florece
y lleva dentro de sí, escondida, la luz de aquellas flores"
“Δε σ' αγαπώ σαν να 'σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι,
σαΐτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν:
σ' αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα,
μυστικά, μέσ' από την ψυχή και τον ίσκιο.
Σ' αγαπώ όπως κάποιο φυτό που δεν ανθίζει,
μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως όλο
και χάρη στον έρωτά σου ζει σκοτεινό στο κορμί μου
τ' άρωμα που πυκνό ανέβηκε απ' το χώμα.
Σ' αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε,
σ' αγαπώ στα ίσια, δίχως πρόβλημα ή περηφάνια:
σ' αγαπώ έτσι, γιατί δεν ξέρω μ' άλλον τρόπο,
παρά με τούτον, όπου δεν είμαι μήτε είσαι
τόσο κοντά, ώστε το χέρι σου πάνω στο στήθος μου να είναι σαν δικό μου,
τόσο κοντά, ώστε, όταν κοιμάμαι, να κλείνουν και τα δικά σου μάτια.
Pablo Neruda
-
Ο σεβντάς
Ἔρος δηὖτέ μ᾽ ὀ λυσιμέλης δόνει
γλυκύπικρον, ἀμάχανον ὄρπετον
(=Ο Έρως πάλι με δονεί, με παραλύει, γλυκόπικρο, ακαταμάχητο ερπετό)
Ἔρος δ᾽ ἐτίναξέ μοι φρένας,
ὠς ἄνεμος κὰτ ὄρος δρύσιν ἐμπέτων.
(=Ο Έρως μου τράνταξε τον νου, σαν άνεμος που στις βουνίσιες δρυς έχει χιμήξει)
Σαπφώ (~ 630 - 570 π.Χ)
http://www.youtube.com/watch?v=ept_CMUfURM
(http://3.bp.blogspot.com/_0X18t-8ZkNM/S265N2M7sSI/AAAAAAAABVw/sG4Wa7Mpl5Q/s320/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B1+%CE%A7%CE%AD%CE%BB%CE%BC%CE%B7.jpg)
«Δὲν εἶσαι ἡ μιά. Εἶσαι ὁ καημὸς
μὲ τὰ περίσσια πρόσωπα.
Εἶσαι ἡ ἀγάπη ἡ βοριανή, ποὺ ἀνθίζεις σὰν τὸ χιόνι,
μ᾿ ἕν᾿ ἄστρο στὴ ματιά σου θαλασσί.
Εἶσαι ἡ ἀγάπη, τὸ ζεστὸ γαρούφαλο τοῦ Νότου,
ποὺ ὑψώνει φλόγα τὸν ἀνασασμό του.
Εἶσαι ἡ ἀγάπη τῆς δειλῆς παιδούλας, ἡ ἀκριβή,
κι εἶσαι ἡ ἀγάπη ἡ φθινοπωρινή,
στοργὴ γεμάτη, σιγαλοπερπάτητη.
Εἶσαι κι ἡ πρώτη ἀγάπη κι ἡ στερνή,
κι ἡ ἀφίλητη, ἀνυμέναιη κι ἡ πολυφιλιμένη,
μὰ πάντα ἡ μιά, κι ἡ ἀτελεύτητη, κι ἡ ἀκοίμητη -
ὁ ἔρωτας, ποὺ δὲν τὸ μπορεῖ
ἄλλο νὰ μάθει ἀπ᾿ τὸ δικό σου τ᾿ ὄνομα, Ἑλένη!»
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
-
(http://2.bp.blogspot.com/-2j7wRCjS7pM/UAaPUR9LqII/AAAAAAAABYM/shbhOkZSAVY/s320/corazon+cancer.jpg)
Τον Απρίλιο του 1902, ο Sergei Rachmaninov συνέθεσε (μαζί με άλλα 10) το τραγούδι Lilacs (Πασχαλιές). Στα 11 τραγούδια προστέθηκε κι ένα ακόμη που είχε γραφεί νωρίτερα (το 1900) και η συλλογή των 12 τραγουδιών ( Twelve Romances, op 21) αποτέλεσε το γαμήλιο δώρο του Rachmaninov στη σύζυγο του Nataliya Satin και "χρησιμοποιήθηκε" (κυρίως) για να πληρωθεί ο μήνας του μέλιτος που διήρκησε μέχρι τον Αύγουστο. Αργότερα (1913) στο πέμπτο (Lilacs) από τα δώδεκα τραγούδια ο συνθέτης έκανε μεταγραφή για πιάνο.
Rachmaninov plays Rachmaninov Lilacs (http://www.youtube.com/watch?v=72xh91KTOOA)
Οι στίχοι του τραγουδιού ανήκουν στη ρωσίδα ποιήτρια Ekatrina Beketova (18ος αιώνας) και η πρώτη ηχογράφηση του (υπολογίζεται το 1921) έγινε από τον Dimitri Smirnoff Ρώσο μπάσο-βαρύτονο. Εδώ το ακούτε από το Σουηδό τενόρο Jussi Bjorling :
Jussi Bjorling - Lilacs (http://www.youtube.com/watch?v=qD8dDG2ZBoM)
In the morning, at daybreak,
over the dewy grass,
I will go to breathe the crisp dawn;
and in the fragrant shade,
where the lilac crowds,
I will go to seek my happiness...
In life, only one happiness
it was fated for me to discover,
and that happiness lives in the lilacs;
in the green boughs,
in the fragrant bunches,
my poor happiness blossoms...
-
Light and Shadow
«Ἐγὼ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου·
ὁ ἀκολουθῶν μοι οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ
ἀλλ’ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς.»
Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον (κεφ. η΄ στίχ. 12)
http://www.youtube.com/watch?v=A2hv2XjUHTQ
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/19/The_Raising_of_Lazarus-Caravaggio_(c._1609).jpg/749px-The_Raising_of_Lazarus-Caravaggio_(c._1609).jpg)
Caravaggio, «Η ανάσταση του Λαζάρου», 1608-09, Museo Regionale, Messina
«Κάθε μέρα που περνούσε,
τα πρόσωπα των Ρωμαίων γινόντουσαν πιο σκυθρωπά.
Οι άνθρωποι που περπατούσαν στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης περισσότερο πια έμοιαζαν με σκιές νεκρών
που πηγαινοέρχονταν χαμένες στα λιβάδια του Άδη των αρχαίων Ελλήνων,
παρά με ζωντανούς.
Αυτό που έδινε στα πρόσωπά τους των πεθαμένων το χρώμα
δεν ήταν τόσο η μεγάλη πείνα….
….όσο η απώλεια κάθε ελπίδας σωτηρίας στην επί της γης ζωή τους.
Οι κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης από καιρό γνώριζαν
-ή μάλλον πίστευαν και γι’ αυτόν το λόγο δεν ήταν διατεθειμένοι να πράξουν κάτι,
για να αλλάξουν τη μοίρα τους-
ότι ήταν καταδικασμένοι σε θάνατο…
…..Εκείνο το βράδυ συνέβη το πιο αλλόκοτο περιστατικό.
Όταν σκοτείνιασε,
η Αγία Σοφία τυλίχτηκε σε ένα απόκοσμο, χρυσοκόκκινο φως,
την προέλευση του οποίου κανείς δεν μπορούσε να εξηγήσει.
Το φως στην αρχή παρατηρήθηκε στους τοίχους του ναού,
αλλά προχωρούσε προς τα πάνω μέχρι που έφτασε τον πανύψηλο τρούλο.
Εκεί η ταχύτητά του επιβραδύνθηκε.
Ο τρούλος της πελώριας εκκλησίας
φωτιζόταν για πολλήν ώρα στο απόκοσμο αυτό φως
και όλοι οι κάτοικοι της Βασιλεύουσας που είχαν σπεύσει γύρω από το ναό
το κοιτούσαν άναυδοι και με το στόμα ανοικτό.
Εντέλει, το φως άρχισε και πάλι να μετακινείται,
αλλά αυτήν τη φορά πολύ αργά, έως ότου έφτασε στο πιο ψηλό σημείο του τρούλου.
Εκεί άστραψε μια τελευταία φορά
και ευθύς εξαφανίστηκε από τα μάτια των ανθρώπων
που είχαν γονατίσει από το φόβο τους και προσεύχονταν δυνατά.
Για τους κατοίκους της Κωνσταντινούπολης,
μόνο μια λογική εξήγηση μπορούσε να υπάρξει για το φαινόμενο αυτό:
ήταν πλέον ξεκάθαρο πως ο Θεός είχε εγκαταλείψει την Πόλη τους!"
Αποσπάσματα από το μυθιστόρημα «Ο καλός χριστιανός» του Κ. Γουσίδη
ΥΓ1. Τον καιρό που ο Καραβάτζιο ήταν επικηρυγμένος από τον Πάπα Παύλο Ε’ επί ποινή θανάτου
για ένα αμφιλεγόμενο έγκλημα
( για τη ζωή του βλ. http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.112 )
κατέφυγε κατατρεγμένος στη Μεσίνα της Σικελίας, όπου εμπνεύστηκε τον παραπάνω πίνακα:
Ο Λάζαρος, καταδικασμένος στο σκοτάδι του θανάτου μετά από πολυήμερη αρρώστια,
ερχόταν ξανά στη ζωή μετά από τέσσερις ημέρες
κατόπιν εντολής του Ιησού, που πρόβαλλε μέσα από ένα υπερκόσμιο φως θείας χάρης
με το χέρι προτεταμένο, όπως το χέρι του Αδάμ κατά τη Δημιουργία
στη νωπογραφία του Μιχαήλ Άγγελου στην Capella Sistina στο Βατικανό
(http://www.prlog.org/11409306-the-creation-of-adam.jpg )
Λέγεται μάλιστα ότι προκειμένου να πετύχει πιο ρεαλιστικό αποτέλεσμα στην απόδοση του Λαζάρου,
ο Καραβάτζιο ζήτησε να ξεθάψουν το πτώμα ενός νεκρού, που είχε ταφεί πρόσφατα !!!!
Στο βάθος, μπροστά από το σκοτεινό άνοιγμα του τάφου, μεταξύ ζωής και θανάτου,
ζωγράφισε τον εαυτό του
να κοιτάζει με σταυρωμένα τα χέρια προς άγνωστη κατεύθυνση,
ικετεύοντας ίσως να έχει ανάλογη μοίρα με τον Λάζαρο.
Λίγο καιρό αργότερα ο Πάπας του απένειμε την πολυπόθητη χάρη,
αλλά δυστυχώς, ο Καραβάτζιο δεν πρόλαβε να χαρεί.
Οδεύοντας προς τη Ρώμη πέθανε στο Porto Ercole άρρωστος και αβοήθητος.
Η σορός του θάφτηκε σε ανώνυμο τάφο του τοπικού κοιμητηρίου και ξεχάστηκε επί αιώνες…
ΥΓ2. Για τη μορφή του Λαζάρου στην ελληνική παράδοση και τα σχετικά κάλαντα
βλ. παλιότερα αφιερώματα:
Οι Λαζαρίνες (http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.154 )
Κάλαντα του Λαζάρου (http://www.pde.gr/index.php?topic=4963.28826 )
Κάλαντα του Λαζάρου στο Πάσχα στην Κάτω Ιταλία ( http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.154)
-
(http://3.bp.blogspot.com/-tNUKaLE65Wc/UCJtqUNjEkI/AAAAAAAAFlE/NRO4Vp1N1go/s1600/kavafis+%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82+%CF%83%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD.jpg)
Napravnik: Melancholy in G minor Op.48 No.3 (http://www.youtube.com/watch?v=ipb-6z8x0Lk&feature=relmfu)
29/4/1953 , είκοσι χρόνια μετά το θάνατο του Κωνσταντίνου Καβάφη , η Μυρτιώτισσα γράφει το ποίημα "Ελεγείο" :
Αδύνατο να φανταστώ Καβάφη
έξω απ’ την Αλεξάντρεια, και πάλι
χωρίς Καβάφη τ’ είν’ η Αλεξάντρεια;
Αυτά σκεφτόμουν ύστερ’ από χρόνια
σαν βρέθηκα ξανά σ’ αυτή τη χώρα.
Αν κι είχε από καιρό πεθάνει, ωστόσο
δεν πήγα να τον βρω στο κοιμητήρι,
μα κίνησα ένα δείλι μοναχή μου
στο σπίτι του να πάω ωσάν και τότες
τι ελόγιαζα πως κάτι θ’ απομένει
κάτι απ’ αυτόν, κάποιο δικό του αχνάρι,
κάτι απ’ το χέρι που άνοιγε την πόρτα…
Και κίνησα ένα βράδυ μοναχή μου
μ’ άλυκα τριαντάφυλλα στο χέρι.
Η θύρα που ήτανε άλλοτε δικιά του
νάτην! Κλειστή για μένα, δε θ’ ανοίξει,
μ’ εφτά σφραγίδες είναι σφραγισμένη,
και δίπλα της μια πλάκα εντοιχισμένη
με τα’ όμομά του: «Ο ποιητής Καβάφης
εδώ καθόταν…» πως! Σ’ αυτό τον τάφο;
Ω: ποιητή με τα πελώρια μάτια
μυστηριακά, βυζαντινά, όλο φλόγα,
πουν το ζεστό σου σπιτικό, και τα κεριά σου
που με το φως τους τα’ αμυδρό μας γοήτευαν;
Πουν τα’ ανεχτίμητα χαλιά τα πατρικά σου
και τα παλιά τα μόμπιλα της Πόλης;
Και των βιβλίων σου πούναι ο θησαυρός
με τις περγαμινές στα εβένινα ράφια;
Τ’ αρώματα απ’ το σάνταλο κι ο Αχμέτ
που σιωπηλά μας κέρναγε ολοένα
κι ολονυχτίς μας κράταες με το λόγο
και το πιοτό, σε μιαν ουράνια μέθη
πνευματική, που δεν εματαστάθη;
Και τώρα είσαι ένα τίποτα όπως δείχνει
τούτη η κλειστή κι αραχνιασμένη θύρα
κι η πλάκα η παγερή με τα’ όνομά σου.
Μονάχα ο Ποιητής υπάρχει τώρα.
Μα ωστόσο εγώ τα ρόδα μου έχω φέρει
για σένανε, που ζεις μες στην καρδιά μου,
κι ένα προς ένα τώρα τα σκορπίζω
με δάκρυα εδώ στην έρμη ετούτη πέτρα
που άλλοτες του σπιτιού σου ήταν κατώφλι…
-
Αχ, μωρέ Domenica...
Πότε θα βρεθούν άνθρωποι που η ψυχή τους να ζητεί τα δύσκολα και τ' ανεκτίμητα εύγε και όχι τις σατραπείες; ::) :-\
Μου θύμισες ένα αλληγορικό ιστορικό ποίημα του Καβάφη,
ο οποίος αναφέρεται στην έλευση των Ρωμαίων μετά την παρακμή των ελληνιστικών πόλεων.
Το 1928, που έγραφε αυτό το ποίημα,
δηλ. παραμονές της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και λίγα χρόνια μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή,
στην Ελλάδα ο Ελευθέριος Βενιζέλος είχε συνάψει συμπληρωματικό προσφυγικό δάνειο,
το οποίο όμως προϋπέθετε και νέο δημοσιονομικό έλεγχο της χώρας
(εκτός από τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο του 1898),
αυτήν τη φορά από τη Δημοσιονομική Επιτροπή της Κοινωνίας των Εθνών.
(http://1.bp.blogspot.com/_AowOJWJ8zBc/S9hJfqUITeI/AAAAAAAAAJw/ZKAidBmOkko/s1600/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%82.jpg)
Εν μεγάλη ελληνική αποικία, 200 π.Χ.
http://www.youtube.com/watch?v=9krBpbjis5g
Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ' ευχήν στην Αποικία
δεν μέν' η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ' όλο που οπωσούν τραβούμ' εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.
Όμως το πρόσκομμα κ' η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ' εξετάζουν,
κ' ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.
Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·
η κατοχή σας είν' επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.
Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.
Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.-
Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν' επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ' εμπρός.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1928)
-
Επιτάφιοι θρήνοι
“Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον,
πού έδυ σου το κάλλος;…”
http://www.youtube.com/watch?v=CVIzwWzIpZE
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/3/3e/Marco_palmezzano%2C_crocifissione_degli_Uffizi.jpg)
Marco Palmezzano “Crucifixion” (1480-1490), Uffizi, Florence
To “Mοιρολόι της Παναγιάς» που ακούσατε,
το συναντάμε σε παραλλαγές σ' όλες τις περιοχές του ελληνισμού,
από την Κύπρο και τον Πόντο ως την Κάτω Ιταλία.
Πρόκειται για ένα μακρύ αφηγηματικό τραγούδι
που διηγείται τα Πάθη του Χριστού
έτσι όπως τα έζησαν η Παναγία και οι Μυροφόρες,
συνεχίζοντας το έθιμο των προχριστιανικών μοιρολογιών
τα οποία έψελναν επί αιώνες γυναίκες της Ανατολικής Μεσογείου
μπροστά σε «επιτάφιους» με κέρινα ομοιώματα του Άδωνη (ή Ταμούζ),
ενός σημιτικού ηλιακού θεού, που πέθαινε και ανασταινόταν
μαζί με τη φύση την άνοιξη,
την ίδια εποχή, δηλαδή, που άνθιζαν τα τριαντάφυλλα και οι παπαρούνες
βαμμένες με το κατακόκκινο χρώμα των ρανίδων του αίματός του που έπεσαν στη γη, όταν σκοτώθηκε.
(βλ. http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=188338 ).
Βλέπετε, οι συμβολισμοί και οι τελετουργίες
πάντα σβήνονταν δύσκολα από τη μνήμη των ανθρώπων,
πόσω μάλλον αν εντόπιζαν κάποια κοινά στοιχεία
ανάμεσα στις παλιές και τις νέες θρησκείες.
Κάπως έτσι εξηγείται, άλλωστε, και το φαινομενικά παράδοξο γεγονός,
ένα όργανο φρικιαστικού μαρτυρίου, όπως ο σταυρός,
αντί να προκαλεί το φόβο,
να είναι εντυπωμένο στις συνειδήσεις όλων μας
ως ένα σύμβολο σωτηρίας και ελπίδας…
(για το διαχρονικό συμβολισμό του σταυρού βλ. το παλιότερο αφιέρωμα «Ίκαρος»:
http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.378 )
-
Με αφορμή τη μέρα μνήμης της γενοκτονίας των Αρμενίων, που ήταν στις 24 Απριλίου. ::)
Mer Dan
(=το σπίτι μας)
http://www.youtube.com/watch?v=EihK4BDYpWI
(http://i2.cdn.turner.com/cnn/2009/WORLD/europe/04/24/turkey.armenian.accusations/art.cetin.grandmother.cnn.jpg)
Η Φετχιέ Τσετίν με τη γιαγιά της, Χερανούς Γκανταριάν
«Έδωσα την αγγελία του θανάτου της στην εφημερίδα «Αγκός»:
Την έλεγαν Χερανούς.
Ήταν εγγονή του Χεραμπέτ Γκανταριάν,
κόρη της Ισγκουχί και του Οβανές Γκανταριάν.
Έζησε ευτυχισμένα παιδικά χρόνια ως την τετάρτη τάξη του δημοτικού
στο χωριό Χαμπάμπ του Παλού.
Μετά βρέθηκε ξαφνικά να ζει μέρες για τις οποίες έλεγε
«Να φύγουν και να μην ξαναγυρίσουν».
Η Χερανούς έχασε όλη της την οικογένεια
και δεν την ξανασυνάντησε ποτέ.
Απέκτησε καινούργιο όνομα, καινούργια οικογένεια.
Ξέχασε τη γλώσσα και τη θρησκεία της,
απέκτησε καινούργια γλώσσα και καινούργια θρησκεία
και ποτέ σ’ όλη της τη ζωή δεν παραπονέθηκε γι’ αυτό.
Όμως, σε όλη της τη ζωή, επίσης,
δεν ξέχασε ποτέ το όνομά της, το χωριό της,
τη μάνα της, τον πατέρα της, τον παππού και τους συγγενείς της.
Έζησε 95 χρόνια με την ελπίδα
να μπορέσει μια μέρα να τους μιλήσει, να τους αγκαλιάσει.
Ίσως αυτή η ελπίδα να την κράτησε στη ζωή τόσα χρόνια.
Χάσαμε τη γιαγιά μου τη Χερανούς την περασμένη εβδομάδα
και την κατευοδώνουμε στην αιωνιότητα.
Ελπίζουμε μέσω της αγγελίας αυτής να βρούμε τους συγγενείς της
(τους δικούς μας συγγενείς)
που δεν καταφέραμε να τους βρούμε όσο ζούσε
και να μοιραστούμε τον πόνο,
να πούμε «Οι μέρες εκείνες να φύγουν και να μην ξαναγυρίσουν» ».
Απόσπασμα από το βιβλίο της Φετχιέ Τσετίν «Η γιαγιά μου» (εκδ. Πατάκης, 2007)
ΥΓ. Η Φετχιέ Τσετίν, γεννημένη σε μια επαρχιακή πόλη της Τουρκίας,
καταγράφει στο βιβλίο της τη συγκλονιστική ιστορία της γιαγιάς της, που λίγο καιρό πριν πεθάνει,
της έκανε μια συνταρακτική αποκάλυψη ανατρέποντας ό,τι γνώριζε μέχρι τότε:
Της αποκάλυψε πως η ίδια είχε γεννηθεί Αρμένισσα, ήταν κάποτε χριστιανή, είχε διαφορετικό όνομα,
ότι το χωριό της ξεκληρίστηκε στη γενοκτονία των Αρμενίων το 1915
(οι άντρες σφαγιάστηκαν και τα γυναικόπαιδα πέθαναν σε πορείες θανάτου)
και ότι την είχε σώσει ένας Τούρκος αξιωματικός που την άρπαξε από την αγκαλιά της μάνας της
και έγινε ο πατέρας της.
Με την παραπάνω αγγελία που δημοσίευσε η Φετχιέ Τσετίν στην εφημερίδα «Αγκός» το 2000,
κατάφερε μετά από δεκαετίες να εντοπίσει χαμένους συγγενείς της γιαγιάς της που βρίσκονταν στην Αμερική.
-
Γεια σας.
Μερικές φορές χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος, με πιάνει εμμονή με κάποιο τραγούδι και το ακουώ διαρκώς.
Πολλές φορές μάλιστα και σε διαφορές διασκευές του ,απανωτά η μια μετά την άλλη.
Τον τελευταίο καιρό , για την εμμονή μου ευθύνεται o ένας και μοναδικός :
Stevie Wonder.
(http://static.tvtropes.org/pmwiki/pub/images/stevie_wonder.jpg)
Γεννήθηκε στης 13/5/1950 στο Michigan με το όνομα Stevland Hardaway Morris.
Ως νεογέννητο χρειάστηκε να μπει σε θερμοκοιτίδα στην οποία λόγω απροσεξίας διοχέτευσαν υπερβολική δόση οξυγόνου και τυφλώθηκε.
Αυτό δεν επηρέασε το παιδί Θαύμα που έκριβε μέσα του . Από τα 4 έως τα 10 του συμμετείχε στην εκκλησιαστική
χορωδία της ενορίας του και έμαθε μόνος του , χωρίς δάσκαλο , φυσαρμόνικα ,πιάνο και ντραμς.
Στα 11 τον ανακάλυψε ο Ronnie White μέλος του συγκροτήματος miracles της Motown και στα 12 κυκλοφόρησε
το πρώτο του album με τίτλο "Little Stevie Wonder the 12 Year Old Genius" .
Αυτή ήταν και η αρχή μια τεράστιας καριέρας , πάντα κάτω από την ετικέτα της motown μέχρι και σήμερα.
(http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.msg342947#msg342947 (http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.msg342947#msg342947))
Δεν χρειάζεται να γράψω πολλά για την τεράστια δισκογραφία του και τα τραγούδια του με τα οποία μεγαλώσαμε.
Υπάρχει όμως ένα τραγούδι το οποίο για μένα αποτελεί το αποκορύφωμα του ταλέντου αυτού του ανθρώπου.
Πρόκειται για το pastime paradise που για πρώτη φορά κυκλοφόρισε στο album "Songs in the Key of Life" το 1976.
Stevie Wonder - Pastime paradise
http://www.youtube.com/watch?v=_H3Sv2zad6s (http://www.youtube.com/watch?v=_H3Sv2zad6s)
They've been spending most their lives
Living in a pastime paradise
They've been spending most their lives
Living in a pastime paradise
They've been wasting most their time
Glorifying days long gone behind
They've been wasting most their days
In remembrance of ignorance oldest praise
Tell me who of them will come to be
How many of them are you and me
Dissipation
Race Relations
Consolation
Segregation
Dispensation
Isolation
Exploitation
Mutilation
Mutations
Miscreation
Confirmation...to the evils of the world
They've been spending most their lives
Living in a future paradise
They've been spending most their lives
Living in a future paradise
They've been looking in their minds
For the day that sorrows gone from time
They keep telling of the day
When the Savior of love will come to stay
Tell me who of them will come to be
How many of them are you and me
Proclamation
Of Race Relations
Consolation
Integration
Verification
Of Revelations
Acclamation
World Salvation
Vibrations
Stimulation
Confirmation...to the peace of the world
They've been spending most their lives
Living in a pastime paradise
They've been spending most their lives
Living in a pastime paradise
They've been spending most their lives
Living in a future paradise
They've been spending most their lives
Living in a future paradise
We've been spending too much of our lives
Living in a pastime paradise
Let's start living our lives
Living for the future paradise
Praise to our lives
Living for the future paradise
Shame to anyone's lives
Living in the pastime paradise
Το τραγούδι αυτό ανήκει στα έργα τέχνης στα οποία η βασική ερώτηση που σου έρχεται στο μυαλό είναι:
"Μα τι πίνει και σκέφτηκε αυτό το αριστούργημα ;"
Μουσικά για μένα είναι ένα διαμάντι .
Αψογο τεχνικά από κάθε άποψη έχει μείνει στην ιστορία ως ένα από τα πρώτα τραγούδια που χρησιμοποιεί συνθεσάιζερ για μια πλήρη εξομοίωση συμφωνικής ορχήστρας εγχόρδων.
Τα έγχορδα κυριαρχούν , με το βιολοτσέλο στην αρχή και τα βιολιά στην συνέχεια. Επιπλέον ο συνδιασμός τους με την gospel χορωδία λίγο πριν το τέλος είναι μοναδικός . Οι επιρροές από την εκκλησιαστική μουσική είναι έντονες σε όλο το τραγούδι.
Λέγεται ότι οι πρώτες νότες είναι πρελούδιο από την C minor του Bach.
Στιχουργικά πάλι ,τι να πω.
Η εκφραση "Αδραξε τη μέρα" σε όλο της το μεγαλείο.
Χαρακτηριστική είναι η πανέξυπνη χρήση των λέξεων ( που παρουσιάζονται ως αμαρτήματα) για να δηλώσει ότι ζούμε σε μια κοινωνία στην οποία καταναλώνουμε την ζωή μας ανάμεσα στα αμαρτήματα του παρελθόντος και στην ελπίδα μας για καλύτερο μέλλον , σε τέτοιο βαθμό ώστε να χάνουμε την ευχαρίστηση του τώρα.
Ενα τέτοιο τραγούδι δεν θα μπορούσε να μην γνωρίσει πολλές διασκευές. Καμιά όμως δεν μπόρεσε να φτάσει την αρτιότητα του πρωτότυπου
Ως bonus track λοιπόν επιλέγω την διασκευή της Patti Smith
Pastime paradise - Patti Smith
http://www.youtube.com/watch?v=IKxd5PLEVjM (http://www.youtube.com/watch?v=IKxd5PLEVjM)
Αλλά και αυτή εδώ . Ακούστε την οπωσδήποτε.
Pastime Paradise - Youngblood Brass Band
http://www.youtube.com/watch?v=lakv1S8wChg (http://www.youtube.com/watch?v=lakv1S8wChg)
Οι Youngblood Brass Band είναι ένα συγρότημα πνευστών που υπάρχουν τώρα και 18 χρόνια.
Το ύφος τους είναι ανάμεσα στην μουσική της Νέας ορλεάνης και της jazz.
-
Kατ' αρχήν, καλώς ήρθες exterr στα μουσικά αφιερώματα.
Λοιπόν, η έκπληξή μου ήταν μεγάλη, όταν άκουσα το Past time paradise.
Γιατί μετά από τόσα χρόνια έμαθα τι χόρευε ο Παπακαλιάτης στο Dolce Vita μπροστά στη γιαγιά Όλγα
( http://www.youtube.com/watch?v=8nZZrpZHNXg )!!!! ;D ;D ;D ;D ;D
Είναι βέβαια διασκευή, αλλά γέλαγα πάντα τόσο πολύ όταν έβλεπα τη σκηνή που μου είναι αδύνατο να δω το τραγούδι σοβαρά. ;D ;D ;D
-
@apri Σε ευχαριστώ για το καλοσώρισμα.
Το τραγούδι που χορεύει ο Παπακαλιάτης δεν είναι ακριβώς διασκευή του pastime paradise.
Πρόκειται για το Gangsta's Paradise του Coolio. Είναι ένα τραγούδι με διαφορετικούς στίχους πάνω στην ίδια μουσική.
Πολύ ωραίο και αυτό βέβαια αλλά απέχει πολύ από το αυθεντικό.
Οσο για το ότι δεν μπορείς να το πάρεις στα σοβαρά , δώσε του μια ευκαιρία το αξίζει :)
-
@apri Σε ευχαριστώ για το καλοσώρισμα.
Το τραγούδι που χορεύει ο Παπακαλιάτης δεν είναι ακριβώς διασκευή του pastime paradise.
Πρόκειται για το Gangsta's Paradise του Coolio. Είναι ένα τραγούδι με διαφορετικούς στίχους πάνω στην ίδια μουσική.
Πολύ ωραίο και αυτό βέβαια αλλά απέχει πολύ από το αυθεντικό.
Οσο για το ότι δεν μπορείς να το πάρεις στα σοβαρά , δώσε του μια ευκαιρία το αξίζει :)
Αφού είναι ίδια η μουσική, ένα είδος διασκευής είναι. Πώς αλλιώς να το πω; Αν ήταν βυζαντινό τροπάρι, θα το έλεγα "αυτόμελο". ;D
Όταν λέω ότι δεν μπορώ να το πάρω στα σοβαρά, δεν το εννοώ υποτιμητικά. Είναι ωραία τραγούδια και τα δυο. Απλώς έχω συνδέσει τη μελωδία με τη σκηνή του χορού του Παπακαλιάτη και γελάω αυτόματα.
Οι συνειρμοί...
Εδώ αναρωτιέμαι τώρα πώς θα ξαναδώ σοβαρά αεροσυνοδό μετά το τελευταίο έργο του Αλμοδοβάρ
(http://www.youtube.com/watch?v=BuRsGTmLrw0). ;D ;D ;D
-
exterr χαιρόμαστε που σε ακούμε ξανά :)
-
Λόγος ερωτικός
«Ρόδο της μοίρας, γύρευες να βρεις να μας πληγώσεις
μα έσκυβες σαν το μυστικό που πάει να λυτρωθεί
κι ήταν ωραίο το πρόσταγμα που δέχτηκες να δώσεις
κι ήταν το χαμογέλιο σου σαν έτοιμο σπαθί…
….Ρόδο άλικο του ανέμου και της μοίρας,
μόνο στη μνήμη απέμεινες, ένας βαρύς ρυθμός
ρόδο της νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας
τρίκυμισμα της θάλασσας... Ο κόσμος είναι απλός.»
Από τον «Ερωτικό Λόγο» του Γ. Σεφέρη (1930)
(http://www.sarantakos.com/seferis/erotik_logos.htm)
http://www.youtube.com/watch?v=HgmDwti_TT0
(http://4.bp.blogspot.com/-aa6TOengVYM/UF4L1xl__xI/AAAAAAACCRU/Rw9xpzGTHNA/s1600/Howard+Pyle+-+1853-1911+-+American+Golden+Age+Illustrator+-++The+mermaid,+1910+-+Tutt'Art@.jpg)
Howard Pyle «The Mermaid», 1910
-
Γεια σου Boldini !
Και εγώ χαίρομαι που ξανασυναντιόμαστε :) . Αλήθεια είσαι ακόμα στην Κρήτη ;
Στις 18 Ιουνίου 1942 στο Λίβερπουλ της Αγγλίας γεννήθηκε ένας από τα τέσσερα πασίγνωστα σκαθάρια , o:
Paul McCartney
(http://ww1.prweb.com/prfiles/2013/04/09/10615537/paul-mccartney-tickets.jpg)
Πρόκειται για τον πιο πετυχημένο συνθέτη όλων των εποχών (Ετσι χαρακτηρίστηκε από τα ρεκόρ Guinness)
και τον ποιο πετυχημένο τραγουδοποιό στην μουσική ιστορία της Αγγλίας.
Πως να μην είναι άλλωστε όταν έγραψε αριστουργήματα όπως το "yesterday" ,ένα τραγούδι που έχει υποστεί απίστευτο πλήθος διασκευών (2200 στον αριθμό) .
Ο McCartney είναι υπέυθυνος για την εισαγωγή πρωτοποριακών (για την εποχή τους) καινοτομιών στην μουσική και σε τεχνικές εγγραφής καθώς και για την στροφή των Beatles από την pop σε ποιο "ψαχμένους" μουσικούς δρόμους.
Αυτός ο άνθρωπός λοιπόν συνδιάζοντας συμφωνική ορχήστρα εγχόρδων και ηλεκτρική κιθάρα δημιούργησε το υπέροχο από κάθε άποψη Eleanor Rigby το οποίο κυκλοφόρισε για πρώτη φορά το 1966 στο album "Revolver"
Eleanor Rigby - The Beatles
http://www.youtube.com/watch?v=-LOgMWbDGPA (http://www.youtube.com/watch?v=-LOgMWbDGPA)
Ah, look at all the lonely people
Ah, look at all the lonely people
Eleanor Rigby picks up the rice in the church where a wedding has been
Lives in a dream
Waits at the window, wearing the face that she keeps in a jar by the door
Who is it for?
All the lonely people
Where do they all come from?
All the lonely people
Where do they all belong?
Father McKenzie writing the words of a sermon that no one will hear
No one comes near
Look at him working, darning his socks in the night when there's nobody there
What does he care?
All the lonely people
Where do they all come from?
All the lonely people
Where do they all belong?
Ah, look at all the lonely people
Ah, look at all the lonely people
Eleanor Rigby died in the church and was buried along with her name
Nobody came
Father McKenzie wiping the dirt from his hands as he walks from the grave
No one was saved
All the lonely people (Ah, look at all the lonely people)
Where do they all come from?
All the lonely people (Ah, look at all the lonely people)
Where do they all belong?
Πρόκειται για ένα τραγούδι που με την βοήθεια μιας ιστορίας ,αναφέρεται στους μοναχικούς ανθρώπους
και την δυσκολία που αντιμετωπίζουν στο να ξεφύγουν από αυτήν την άσχημη κατάσταση.
Οι δύο ήρωες της ιστορίας είναι η Eleanor Rigby , καθαρίστρια μιας εκκλησίας και ο πάτερ McKenzie.
Η Eleanor καθε βραδυ μακιγιάρεται (wearing the face) προφανώς μήπως βρει το άνθρωπό της (who is it for) που θα την λυτρώσει από την μοναξιά της.
Ο πάτερ Mckenzie κάθε βράδυ μαντάρει τις κάλτσες του γιατί δεν έχει ούτε αυτός την σύντροφό του , η οποία θα
μπορούσε να είναι η Eleanor αλλά η ίδια η ιδιότητά του ως παπάς , το απαγορεύει.
Και Βέβαια κάθε φορά η ίδιες αναπάντητες ερωτήσεις :
All the lonely people
Where do they all come from?
All the lonely people
Where do they all belong?
Το album αναφέρει ως δημιουργούς του τραγουδιού τους Lennon/McCartney.
Παρ' όλα αυτά ο ίδιος ο Lennon σε μια συνέντευξή του το 1980 είπε ότι:
"το Eleanor Rigby είναι παιδί του Paul εγώ απλά βήθησα στη μόρφωσή του"
Το τραγούδι αναφέρεται σε υπαρκτά πρόσωπα με αλλαγμένα ονόματα.
Το πραγματικό όνομα της Eleanor Rigby ήταν Daisy Hawkins.
Το όνομα Eleanor το πήρε από μια ηθοποιό που έπεξε με του Beatles στην ταινία Help την Eleanor Bron.
To επώνυμο Rigby είναι λίγο ποιο πολύπλοκη ιστορία. Ο mcCartney την εποχή εκείνη είχε έναν δεσμό με την ηθοποιό Jane Asher η οποία έμενε στο Μπρίστολ.
Μια μέρα πηγαίνοντας σπίτι της είδε την πινακίδα ενός μαγαζιού που έγραφε :
"Rigby & Evens Ltd, Wine & Spirit Shippers" και για κάποιο περίεργο λόγο του έμεινε στο μυαλό.
Το όνομα Mckenzie στην πραγματικότητα ήταν McCartney και για προφανείς λόγους το άλλαξε διαλέγοντας ένα όνομα στην τύχη από τον τηλεφωνικό κατάλογο.
Και μια κάπως ανατριχιαστική πληροφορία.
Ο ΜcCartney και ο Lennon συναντήθηκαν για πρώτη φορά σε ένα νεκροταφείο στο Λίβερπουλ το 1957.
Υπάρχει λοιπόν ένας τάφος εκεί που στην πλάκα έχει το όνομα Eleanor Rigby.
Το πιο εντυπωσιακό βέβαια είναι ότι η πραγματική Eleanor Rigby ζούσε μια μοναχική ζωή σαν αυτή που λέει το τραγουδι.
Μερικά μέτρα ποιο πέρα υπάρχει ένας τάφος με το όνομα McKenzie.
Για Bonus Track ακούστε τη διασκευή του Ray Charles.
Ray Charles - Eleanor Rigby
http://www.youtube.com/watch?v=1e0iI6k4NHE (http://www.youtube.com/watch?v=1e0iI6k4NHE)
Αλλά και αυτό :
Stanley Jordan - Eleanor Rigby
http://www.youtube.com/watch?v=fXgZJgC7D5o (http://www.youtube.com/watch?v=fXgZJgC7D5o)
(http://www.pde.gr/index.php?topic=4963.msg330329#msg330329 (http://www.pde.gr/index.php?topic=4963.msg330329#msg330329))
-
έχει ενδιαφέρον να μαθαίνεις την ιστορία που κρύβεται πίσω από ένα τραγούδι
ναι στην Κρήτη είμαι exterr
-
Και μια κάπως ανατριχιαστική πληροφορία.
Ο ΜcCartney και ο Lennon συναντήθηκαν για πρώτη φορά σε ένα νεκροταφείο στο Λίβερπουλ το 1957.
Υπάρχει λοιπόν ένας τάφος εκεί που στην πλάκα έχει το όνομα Eleanor Rigby.
Το πιο εντυπωσιακό βέβαια είναι ότι η πραγματική Eleanor Rigby ζούσε μια μοναχική ζωή σαν αυτή που λέει το τραγουδι.
Μερικά μέτρα ποιο πέρα υπάρχει ένας τάφος με το όνομα McKenzie.
Aπίστευτο. :o :o :o
Είναι από τις συμπτώσεις που αισθάνεσαι ότι κάποιος στο σύμπαν σού κλείνει το μάτι... ::)
-
Aπίστευτο. :o :o :o
Είναι από τις συμπτώσεις που αισθάνεσαι ότι κάποιος στο σύμπαν σού κλείνει το μάτι... ::)
Οντως apri. Εχεις δίκιο !!
Ο ίδιος ο McCartney αυτή τη σύμπτωση την έχει αποδώσει στο γεγονός ότι πιθανώς τα ονόματα αυτά να τα είχε διαβάσει τότε στο νεκροταφείο με τον Lennon και να του είχαν μείνει στην μνήμη υποσυνείδητα.
Γι' αυτό τον λόγο του έκανε εντύπωση και αυτή η πινακίδα στο Μπρίστολ.
Ομως το θέμα με την μοναχική ζωή της πραγματικής Eleanor Rigby είναι αρκετά "Twilight Zone".
-
Σήμερα θα μιλήσουμε για την σχέση πάθους που υπάρχει μεταξύ ενός άντρα και της ... κιθάρας του !!
Πρόκειται για τον :
BB King
(http://blog.stubpass.com/wp-content/uploads/bb-king.jpg)
και την κιθάρα του
Lucille .
(http://s1.hubimg.com/u/825452_f520.jpg)
Γεννήθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου 1925 με το όνομα Riley B. King στο Berclair του Μississipi.
Η σχέση του με το τραγούδι ξεκίνησε από πολύ νωρίς όταν τραγουδούσε gospel σην τοπικη εκκλησία.
Στα 12 ο θείος του και γνωστός bluesman Bukka White του χάρισε την πρώτη του ακουστική κιθάρα.
Μεχρι και το 1946-47 δούλεψε ως εργάτης σε βαμβακοφυτείες ή ως οδηγός τρακτέρ και παράλληλα όποτε είχε την ευκαιρία έκανε μικρές περιοδείες με διάφορους γνωστούς bluesmen της εποχής.
Το 1948 κατάφερε και δούλεψε ως DJ σε ένα ραδιόφωνικό σταθμό στο Memphis με το ψευδώνυμο Blues Boy το οποίο αργότερα έγινε Β.Β.
Εκεί είχε την ευκαιρία να ακούσει τον πολύ γνωστό T-Bone Walker να παίζει ηλεκτρική κιθάρα.
Αυτό ήταν η αρχή των Πάντων. Αμέσως αγόρασε μια Gibson hollow electric η οποία έγινε η αγαπημένη του κιθάρα.
Την εποχή εκείνη έπαιζε σε διάφορα dance halls και στέκια εργατών τα οποία τα έλεγαν Barrel Houses.
Αυτό το όνομα το είχαν διότι στο κέντρο της αίθουσας υπήχε μια σόμπα κηροζινης σε σχήμα βαρελιού για να ζεσταίνει τον χώρο.
Το 1949 έπαιζε σε έναν τέτοιο χώρο , όταν ξαφνικά ξέσπασε ένας καυγάς μεταξύ δύο αντρών.
Ηταν χοντρός καυγάς με αρκετό ξύλο και πάνω στις μπουνιές και τα σπρωξίματα παρέσυραν και έριξαν κάτω την σόμπα με αποτέλεσμα να λαμπαδιάσει ο τόπος.
Καθώς έβλεπε το μαγαζί να καίγεται αντιλήφθηκε ότι η κιθάρα του ήταν μέσα , έτρεξε λοιπόν μεσα στις φλόγες και κατάφερε να την βγάλει έξω.
Την επόμενη μέρα έμαθε ότι ο καυγάς έγινε για τα μάτια μιας γυναίκας με το όνομα Lucille.
Από τότε ονόμασε την κιθάρα του με αυτό το όνομα αλλά και όλες τις άλλες που ακολούθησαν
Η σχέση του B.B King με την κιθάρα του είναι μοναδική.
Ακούστε το τραγούδι διαβάζοντας παράλληλα τους στίχους.
B.B.king - Lucille
http://www.youtube.com/watch?v=-Y8QxOjuYHg (http://www.youtube.com/watch?v=-Y8QxOjuYHg)
The sound that you're listening to is from my guitar
that's named Lucille. I'm very crazy about Lucille.
Lucille took me from the plantation. Oh you might say,
brought me fame.
I don't think I could just talk enough about Lucille.
Sometime when I'm blue seem like Lucille try to help
me call my name.
I used to sing spirituals and I thought that this was
the thing that I wanted to do. But somehow or other
when I went in the army I picked up on Lucille, and
started singing blues.
Well, now when I'm paying my dues, maybe you don't
know what I mean when I say paying dues, I mean when
things are bad with me. I can always, I can always,
you know like, depend on Lucille.
Sort of hard to talk to you myself. I guess I'll let
Lucille say a few words and then.
You know, I doubt if you can feel it like I do. But
when I think about the things that I've gone through,
like, well for instance, if I have a girlfriend and
she misuses me, and I go home at night, maybe I'm
lonely, well not maybe, I am lonely, I pick up Lucille
and it bring out those funny sounds that sound good to
me, you know. Sometime I get to the place where I
can't even say nothing.
Look out.
Sometime I think it's crying.
You know, if I could sing pop tunes like Frank Sinatra
or Sammy Davis Junior, I don't think I still could do
it, 'cause Lucille don't wanna play nothing but the
blues. I think I'm, I think I'm pretty glad about
that. Cause don't nobody sing to me like Lucille.
Sing, Lucille.
Well, I'll put it like this. Take it easy, Lucille. I
like the way Sammy sings and I like the way Frank
sings, but I can get a little Frank, Sammy, a little
Ray Charles, in fact all the people with soul in
this.
A little Mahalia Jackson in there.
One more, Lucille!
Take it easy now.
You know, I imagine a lot of you wanna know, a lot of
you wanna know why I call the guitar Lucille. Lucille
has practically saved my life two or three times. No
kidding, it really has.
I remember once I was in an automobile accident, and
when the car stopped turning over, it fell over on
Lucille, and it held it up off me, really, it held it
up off me. So that's one time it saved my life.
The way, the way I came by the name of Lucille, I was
over in Twist, Arkansas, I know you've never heard of
that one, have you? And one night the guys started a
ball over there, you know, they started brawling, you
know what I mean. And the guy that was mad with his
old lady, when she fell over on this gas tank that was
burning for heat, the gas ran all over the floor.
And when the gas ran all over the floor, the building
caught on fire, and almost burned me up trying to save
Lucille. Oh I, I imagine you're still wondering why I
call it Lucille, the lady that started that brawl that
night was named Lucille.
And that's been Lucille ever since to me. One more
now, Lucille.
Sounds pretty good to me. Can I do one more?
Look out, Lucille.
Sounds pretty good. I think I'll try one more. All
right.
Παρατηρήστε ότι ο B.B King δεν τραγουδά , απλά αφηγείται την ιστορία αλλα και μιλάει στην κιθάρα του και της συμπεριφέρεραι σαν να ήταν γυναίκα. Ενώ ο ήχος της κιθάρας είναι σαν να τραγουδά άλλοτε γλυκά , άλλοτε νευριασμένα.
Εντυπωσιακό είναι όταν ο ήχος της ακούγεται σαν να τσαντίζεται όταν της μιλά για καλιτέχνες που δεν ανήκουν στον χώρο των blues.
Εχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε παρ'όλα αυτά o παπούς B.B King (88 χρονών) και η γιαγιά Lucille (65 χρονών) εξακολουθουν να μας προσφέρουν την μοναδική μουσική τους.
Αυτό το τραγούδι λόγω της φύσης του δεν έχει διασκευαστεί (ή τουλάχιστον δεν ξέρω εγώ κάποιον που να το έχει κάνει)
Για Bonus Track λοιπόν επιλέγω ένα άλλο κομμάτι.
Την αυθεντική εκτέλεση του τραγουδιού που έγινε η πρώτη μεγάλη επιτυχία του B.B king , για το οποίο κέρδισε βραβείο Grammy.
http://www.pde.gr/index.php?topic=29499.msg393166#msg393166 (http://www.pde.gr/index.php?topic=29499.msg393166#msg393166)
-
Με αφορμή την αυριανή ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων. ::)
Αμανές
Η μελωδία του καημού
«Έσκυψε στο καταβρώμικο αυτί του και τη στιγμή που τον φιλούσε για αντίο
μέσα στα αναφιλητά της του είπε:
«Να μην ξεχάσεις το όνομά σου, να το λες σαράντα φορές την ημέρα,
να μην το ξεχάσεις.
Ιωάννης Καρατζόγλου του Αβραάμ και της Σοφίας Γαβριήλογλου,
γεννημένος στο Παλουκλάρ της Πάφρας, χριστιανός.
Να μην ξεχάσεις και το όνομα του παππού σου από τον πατέρα σου, Πέτρος.
Κάθε μέρα σαράντα φορές να το λες, τ’ ακούς, τ’ ακούς;»
(http://1.bp.blogspot.com/-O9g_V8VoERs/UDnavKD3U7I/AAAAAAAAHy4/idJ36lsFwLo/s1600/Foto+mix+%CF%87%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%B7%CF%82+%CE%BC%CE%B5+%CE%A0%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BF%CF%85%CF%82.jpg)
Το παράλιο χωριό Παλουκλάρ, τόπος καταγωγής του Γιάννη Καρατζόγλου,
βρισκόταν στα περίχωρα της Πάφρας του Δυτικού Πόντου
Πώς μπορούσε να φανταστεί ο μικρός Γιάννης ότι θα ζούσε τέτοιες στιγμές
πριν από μερικά χρόνια στις αρχές του 20ου αιώνα,
τότε που οι μέρες κυλούσαν ανέμελα
στα χωράφια του πατέρα του
ή στην αυλή του σπιτιού τους στο Παλουκλάρ;
Ακόμα κι όταν έβλεπαν τους Αρμένιους φίλους τους να φεύγουν
και τα νέα που κυκλοφορούσαν για την τύχη τους ήταν μαύρα,
όλοι πίστευαν ή μάλλον ήλπιζαν ότι με κάποιον τρόπο εκείνοι θα γλίτωναν.
Κι όμως, ήρθε και η δική τους σειρά.
Από τους άντρες, όσοι δεν δολοφονήθηκαν από τους Τούρκους,
ανέβηκαν αντάρτες στα βουνά,
για να γλιτώσουν τα καταναγκαστικά έργα (αμελέ ταμπουρού),
ενώ τα γυναικόπαιδα οδηγήθηκαν σε καταναγκαστικές πορείες θανάτου
μέσα σε κακοτράχαλες χαράδρες.
Έτσι έχασε ο Γιάννης τον πατέρα του τον Αβραάμ,
μετά τον μικρό αδελφό του τον Παναγιώτη
και τέλος, το πιο αγαπημένο του πρόσωπο, τη μητέρα του Σοφία.
Ο ίδιος σώθηκε χάρη στη γενναία απόφαση της θείας του Παρασκευής
να τον αφήσει δούλο σε μια τουρκική οικογένεια,
ζητώντας του να επαναλαμβάνει καθημερινά το όνομά του,
για να μην ξεχάσει ποτέ ποιος είναι...
Μήνες μετά, στο ίδιο τουρκικό σπίτι,
τον ανακάλυψαν μέλη της Αμερικάνικης Αποστολής,
παρά τις προσπάθειες των ιδιοκτητών αρχικά να τον κρύψουν
και μετά να τον παρουσιάσουν ως Τούρκο.
Όταν η Αμερικανίδα ρώτησε το μικρό Γιάννη πώς λεγόταν,
εκείνος απάντησε στα ελληνικά:
«Ιωάννης Καρατζόγλου του Αβραάμ και της Σοφίας Γαβριήλογλου,
Έλληνας χριστιανός από την Πάφρα. Πέτρος ο παππούς μου»…
Τα λόγια που του είχε ζητήσει να λέει σαν προσευχή η θεία του
είχαν κάνει το θαύμα τους…
….«Μάλιστα» είπε η ξανθιά κοπέλα. «Ιωάννη, ετοιμάσου,
θα σε πάρουμε και θα σε πάμε σε ένα μέρος
που θα έχει κι άλλα παιδάκια σαν κι εσένα που έχασαν την οικογένειά τους.
Εκεί θα μάθεις και τη γλώσσα των προγόνων σου, που είναι η ελληνική.»
Τους κοίταζε το παιδί με μάτια γεμάτα απορία.
Γιατί, αυτά που μίλαγε τώρα δεν ήταν ελληνικά;»
(http://2.bp.blogspot.com/_6CUjqYaNsI8/TJSRS3z8qlI/AAAAAAAAAjE/OqPoOMh2sCc/s1600/22-05-08_1226.jpg)
Κάπως έτσι έφυγε από τον Πόντο ο μικρός Γιάννης,
για να πάει στην Πρίγκηπο, μετά στην Αθήνα, στη Βόρεια Ελλάδα,
μετά στο αλβανικό μέτωπο και ξανά πίσω
με χίλιες περιπέτειες και δυσκολίες…
Και όμως, όσα χρόνια και αν πέρασαν,
μέχρι το τέλος της ζωής του δεν μπόρεσε να ξεχάσει ποτέ
τα στεγνά σεντόνια της μάνας του στο Παλουκλάρ,
που μύριζαν λεβάντα και καμένο ξύλο,
τη διάχυτη μυρωδιά από πορτοκαλόφλουδες που έκαιγαν στο τζάκι,
τη ζωή τους στον Πόντο που έτσι άδικα χάθηκε για πάντα
μαζί με τους ανθρώπους που την έκαναν τόσο γλυκιά…
Γυρνώντας από τη δουλειά κάθε βράδυ
άνοιγε το παλιό ραδιόφωνο με την ψάθινη πρόσοψη,
για να ακούσει ανάμεσα σε πολλά παράσιτα
αμανέδες,
μελωδίες με βαρύ και μακρόσυρτο επαναλαμβανόμενο ήχο
που γύριζαν πίσω τη μνήμη στα παλιά βυζαντινά τεριρέμ
(http://www.youtube.com/watch?v=JsFzngiHmKo),
και στα σπαρακτικά καλέσματα των μουεζίνηδων στα μικρασιατικά εδάφη,
και έφερναν στο νου ξανά και ξανά μια λέξη
που λες και συμπύκνωνε όλη την ιστορία της πολύπαθης αυτής περιοχής:
Αμάν (=έλεος, οίκτος)!
http://www.youtube.com/watch?v=AQXGpEWIt6U
Άκουγε, λοιπόν, τους αμανέδες
και «με τεταμένη την προσοχή,
με μια νοσταλγία να απλώνεται στο πρόσωπό του,
αποσυρόταν σ’ έναν κόσμο άγνωστο για εμάς, που φάνταζε πολύ μακρινός,
χαμένος στο παρελθόν, χαμένος για πάντα,
χωρίς την παραμικρή ελπίδα επιστροφής σ’ αυτόν,
παρά μόνο με την ανάμνηση και αυτήν την ακατάληπτη μελωδία
που τον βοηθούσε λειτουργώντας σαν οδηγός του,
στο δρόμο προς τα εκεί…»
ΥΓ1. Τα αποσπάσματα προέρχονται από το βιβλίο «Από τον Πόντο στην Κεφαλονιά»
(εκδ. Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού)
στο οποίο η Σοφία Πετρίδου-Καππάτου περιγράφει τη συγκλονιστική ιστορία του πατέρα της, Γιάννη Καρατζόγλου-Πετρίδη,
που γεννήθηκε τα Χριστούγεννα του 1910 στο Παλουκλάρ του Πόντου
και πέθανε την άνοιξη του 2000 στην Κεφαλονιά, τόπο καταγωγής της γυναίκας του.
ΥΓ2. Για τη γλώσσα των Ποντίων και τον τρόπο που αντιμετωπίστηκε,
Βλ. παλιότερο αφιέρωμα «Η γλώσσα των Ποντίων»
http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.196
-
Στις 26 Φεβρουαρίου 1932 γεννήθηκε ο άνθρωπος που το όνομά του έγινε συνώνυμο με την μουσική country.
Πρόκειται για τον γνωστό ως "Man in black" :
Johnny Cash.
(http://img.wennermedia.com/920-width/rs-208909-GettyImages-116788011.jpg)
Δεν θα γράψω πολλά για την ζωή του , είναι γνωστό το πόσο περιπετειώδης ήταν ,
ιδίως σε όσους έχουν δει την βιογραφική του ταινία "walk the Line". (http://www.imdb.com/title/tt0358273/ (http://www.imdb.com/title/tt0358273/)
Αυτή η περιπετειώδης ζωή και η αρκετά κακή του σχέση με τον νόμο τον έκανε να έχει μια συμπάθεια για τους φυλακισμένους.
Σε βαθμό που άρχισε να δίνει συναυλίες περιοδεύοντας σε διάφορα σωφρονιστικά ιδρύματα.
Η ποιο χαρακτηριστική τέτοια εμφάνιση ήταν στη "Folsom state Prison" στην California .
Εκεί τραγούδισε και το πασίγνωστο "Folsom Prison Blues" το οποίο κατά κάποιον τρόπο έγινε η μουσική του σφραγγίδα και η έναρξη κάθε ζωντανής του εμφάνισης. (http://www.youtube.com/watch?v=rX009sWzRQg (http://www.youtube.com/watch?v=rX009sWzRQg)
Η πρώτη του τέτοια συναυλία έγινε το 1958 στη "San Quentin State Prison". Εκεί λοιπόν τραγούδισε ένα κομμάτι το οποίο έγινε μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του. Μιλάμε για το :
A Boy Named Sue - Johnny Cash
http://www.youtube.com/watch?v=X-hYLL7Gpos (http://www.youtube.com/watch?v=X-hYLL7Gpos)
My daddy left home when I was three
And he didn't leave much to ma and me
Just this old guitar and an empty bottle of booze.
Now, I don't blame him cause he run and hid
But the meanest thing that he ever did
Was before he left, he went and named me "Sue."
Well, he must o' thought that is quite a joke
And it got a lot of laughs from a' lots of folk,
It seems I had to fight my whole life through.
Some gal would giggle and I'd get red
And some guy'd laugh and I'd bust his head,
I tell ya, life ain't easy for a boy named "Sue."
Well, I grew up quick and I grew up mean,
My fist got hard and my wits got keen,
I'd roam from town to town to hide my shame.
But I made a vow to the moon and stars
That I'd search the honky-tonks and bars
And kill that man who gave me that awful name.
Well, it was Gatlinburg in mid-July
And I just hit town and my throat was dry,
I thought I'd stop and have myself a brew.
At an old saloon on a street of mud,
There at a table, dealing stud,
Sat the dirty, mangy dog that named me "Sue."
Well, I knew that snake was my own sweet dad
From a worn-out picture that my mother'd had,
And I knew that scar on his cheek and his evil eye.
He was big and bent and gray and old,
And I looked at him and my blood ran cold
And I said: "My name is 'Sue!' How do you do!
Now your gonna die!!"
Well, I hit him hard right between the eyes
And he went down, but to my surprise,
He come up with a knife and cut off a piece of my ear.
But I busted a chair right across his teeth
And we crashed through the wall and into the street
Kicking and a' gouging in the mud and the blood and the beer.
I tell ya, I've fought tougher men
But I really can't remember when,
He kicked like a mule and he bit like a crocodile.
I heard him laugh and then I heard him cuss,
He went for his gun and I pulled mine first,
He stood there lookin' at me and I saw him smile.
And he said: "Son, this world is rough
And if a man's gonna make it, he's gotta be tough
And I knew I wouldn't be there to help ya along.
So I give ya that name and I said goodbye
I knew you'd have to get tough or die
And it's the name that helped to make you strong."
He said: "Now you just fought one hell of a fight
And I know you hate me, and you got the right
To kill me now, and I wouldn't blame you if you do.
But ya ought to thank me, before I die,
For the gravel in ya guts and the spit in ya eye
Cause I'm the son-of-a-bitch that named you "Sue.'"
I got all choked up and I threw down my gun
And I called him my pa, and he called me his son,
And I came away with a different point of view.
And I think about him, now and then,
Every time I try and every time I win,
And if I ever have a son, I think I'm gonna name him
Bill or George! Anything but Sue! I still hate that name!
Το τραγούδι αναφέρεται στην ιστορία ενός αγοριού τον οποίο εγκατέλειψε ο πατέρας του αφού πρώτα πρόλαβε και του έδωσε το γυναικείο όνομα Sue.
Το αγόρι μεγάλωσε ,έγινε άνδρας και η μοναδική σκέψη που είχε στον μυαλό του ήταν να εκδικηθεί τον πατέρα του για την ντροπή με την όποία ζούσε σε όλη τη ζωή του.
Μετά από χρόνια αναζήτησης βρίσκει τον πατέρα του σε ένα μπαρ.
Εδώ ακούγετε και η καλύτερη ατάκα του τραγουδιού:
"My name is Sue!
How do you do?
Now you're gonna die!"
Ξεσπασε καυγάς και κάποια στιγμή ο πατέρας μπόρεσε να πεί ότι αυτό που έκανε ήταν για να βεβαιωθεί ότι όταν μεγαλώσει θα γίνει δυνατός στην ζωή του.
Ο sue στο τέλος συγχωρεί τον πατέρα του.
Το τραγούδι τελειώνει με τον όρκο του sue ότι το παιδί του θα το ονομάσει :
"Bill or George,
any damn thing but Sue!
I still hate that name!"
Τους στίχους τους έγραψε ένας γνωστός Αμερικάνος ποιητής και τραγουδιστής ο Shel Silverstein.
Η βασική ιδέα του τραγουδιού στηρίζετε στην πραγματικότητα. Ενας φίλος του Silverstein ,γνωστός μουσικός παραγωγός του ραδιοφώνου , είχε το γυναικείο όνομα Jean Shepherd.
Για Bonus Track ακούστε να το τραγουδάει και ο ίδιος ο Shel Silverstein.
Αυτή η εκδοχή του τραγουδιού κυκλοφόρισε ένα χρόνο μετά από αυτή του johhny Cash άρα το αξιοπερίεργο είναι ότι ο δημιουργός διασκέυασε το δημιούργημά του.
A boy named sue - Shel Silverstein
http://www.youtube.com/watch?v=KZNZt5qVgvM (http://www.youtube.com/watch?v=KZNZt5qVgvM)
-
Βασιλικός και ασβέστης
«Μοσχοβολούν οι γειτονιές
βασιλικό κι ασβέστη,
παίζουν τον έρωτα κρυφά
στις μάντρες τα παιδιά.
Σαββάτο βράδυ μου έμορφο
ίδιο Χριστός Ανέστη,
ένα τραγούδι του Τσιτσάνη
κλαίει κάπου μακριά.»
Τάσος Λειβαδίτης
http://www.youtube.com/watch?v=UcLiXw3tCVY
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/e/ee/A_Greek_house_and_walls_rendered_and_white_washed.jpg)
“Αυτό που θαυμάζουμε στην ελληνική τέχνη της ακμής,
δεν είναι αυτό που πίστεψαν οι Δυτικοί ότι συνεχίστηκε με την Αναγέννηση.
Ούτε αυτό που πραγματοποιήσανε αργότερα
με τα νεοκλασικά κτίρια που κοσμούν τις πρωτεύουσές τους.
Είναι μια ειδική αίσθηση για τα πράγματα και τις αναμεταξύ τους σχέσεις,
που οδηγεί στην ευγένεια,
είτε καταπιάνεσαι με μεγάλα είτε με ταπεινά έργα.
Για την αντίληψή μου
–θα μπορούσα να πω για την αντίληψη ολόκληρης της γενεάς μου–
η συνέχεια του πνεύματος εκείνου πραγματοποιήθηκε αποκλειστικά και μόνον
από τον λαϊκό πολιτισμό.
Μια εσωτερική αυλή σπιτιού με τους ασβεστωμένους τοίχους,
τα λουλούδια στους τενεκέδες, τα πέτρινα σκαλάκια,
ή ένας περίβολος μοναστηριού με τα κυπαρίσσια,
τη στέρνα, τις στοές και τα κελιά,
βρίσκονται πολύ πιο κοντά στην αντίληψη
που έφτιαχνε τους Απόλλωνες και τις νίκες,
τους Οσίους και τις Θεομήτορες,
απ' όλες τις μεγαλόπρεπες κολόνες και μετόπες των Ευρωπαϊκών Ανακτόρων.
Και αυτό συνέβη
επειδή, αξεδιάλυτα συνυφασμένα, το τοπίο και η γλώσσα επιβιώσανε
μέσα στο ομαδικό υποσυνείδητο,
διατηρηθήκανε μέσα στους ύμνους της Ορθοδοξίας και στα Δημοτικά Τραγούδια
…..και έφτασαν ως τις μέρες μας, είτε οι καιροί ήτανε καλοί είτε χαλεποί.”
Aπόσπασμα από ομιλία του Οδυσσέα Ελύτη στην Κύπρο
το καλοκαίρι του 1970
-
In Dreams
«Είμαστε απ’ των ονείρων την ουσία φτιαγμένοι
και ο ύπνος περιβάλλει τη μικρή ζωή μας».
William Shakespeare «Τρικυμία»
http://www.youtube.com/watch?v=Ha-FS_CHmGw
(http://farm4.static.flickr.com/3186/2449149250_0d22e6cc2a_o.jpg)
Colleen Wallace Nungari «Dreamtime Sisters dancing», Australia
Για τους Αβορίγινες, τους ιθαγενείς κατοίκους της Αυστραλίας
κάθε ανθρώπινη ύπαρξη υπάρχει ως πνεύμα αιώνια,
προερχόμενη και επιστρέφοντας μετά θάνατον στον κόσμο του Ονείρου.
Όσο ζουν, επικοινωνούν με τα πνεύματα αυτού του oνειρικού κόσμου
είτε κατά τη διάρκεια του ύπνου
είτε κατά τη διάρκεια χορών και τραγουδιών που μεταφέρουν την ιερή παράδοσή τους.
Στον ονειρικό κόσμο ζουν και οι πρόγονοί τους,
οι οποίοι με τις πράξεις τους στο ονειρικό παρελθόν (Dreamtime) άφησαν τα χνάρια τους στη γη
διαμορφώνοντας το ανάγλυφό της, τα ποτάμια, τα βουνά, τις λίμνες και τους αστερισμούς.
Οι αντιλήψεις των Αβορίγινων για το όνειρο όχι μόνο εμπνέουν την τέχνη τους
(όπου απεικονίζονται σκηνές της Δημιουργίας και οι πρόγονοι ως γιγάντια ερπετά, γέροντες κλπ),
αλλά καθορίζουν και τις κοινωνικές δομές,
τους κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς και τις τελετουργίες,
μέσω των οποίων διασφαλίζουν τη συνέχεια του φυσικού κόσμου
ως αυτοδίκαιοι φύλακες και προστάτες του.
Ένα γνωστό ρητό τους λέει:
«Αυτοί που χάνουν τα όνειρά τους, είναι χαμένοι».
«Κάποτε, όταν ρώτησα ένα θείο μου, φημισμένο για τα αυστηρά του ήθη,
τι είδους όνειρα έβλεπε,
μου αποκρίθηκε με ιερή αγανάκτηση:
«Όνειρα; Τρελός είμαι, παιδάκι μου, να βλέπω όνειρα;».
Καταλαβαίνετε, δηλαδή:
το ένα τρίτο της ζωής μας είναι αμελητέο, καταδικαστέο, ίσως και ανήθικο.
Και αν είχε τρόπο η κοινωνία να μας παρακολουθεί στον ύπνο,
είναι σίγουρο πως θα βρισκόμασταν κάθε λίγο και λιγάκι στα δεσμωτήρια.
Δεν υλοποιεί, φαίνεται, κανένας τα συναισθήματά του ατιμωρητί.
Ακόμα και όταν οι άλλοι δεν επεμβαίνουν, επειδή δεν έχουν τον τρόπο,
αναλαμβάνουμε οι ίδιοι εμείς ν’ απομονώσουμε
και να ρίξουμε στον ιδιωτικό μας Καιάδα κάθε τέτοιους είδους ελευθερία.
Επειδή μπορεί να την υμνολογούμε κάθε μέρα την ελευθερία,
να την επικαλούμαστε,
μόλις όμως μας έρθει, της κλείνουμε την πόρτα.
Κάτι ξέρουνε αυτοί που λένε πως είναι πολύ σκληρό πράγμα
να γίνεσαι, έστω και για μια στιγμούλα, Θεός.
……Η μακραίωνη συνήθεια των ανθρώπων
να ταυτίζουν οτιδήποτε ωραίο ή ανέφικτο με το όνειρο
εκεί οφείλεται, πιστεύω:
στην πλασματική έννοια ενός κόσμου αστυνόμευτου περισσότερο
παρά στην απολαβή στιγμών ευτυχισμένων,
που κατά κανόνα είναι σπανιότερες από τις αγχώδεις και τις εφιαλτικές.
Το αποτέλεσμα το βλέπουμε στη δυνατότητα απομνημόνευσης.
Επειδή τι άλλο παρά μια υπαγορευμένη, άθελά μας, έντονη απώθηση
μπορεί να είναι εκείνο που μας κάνει να μην διασώζουμε, συνήθως,
παρά ψιχία σκηνών ή εικόνων, τις περισσότερες φορές
–και τίποτε, παρεχτός ένα συναίσθημα ευχάριστο ή δυσάρεστο,
κενό από κάθε περιεχόμενο;
Ναι, ο Φρόυντ είχε δίκιο. Το όνειρο σε αφήνει, όταν το αφήνεις.»
Απόσπασμα από το βιβλίο του Οδυσσέα Ελύτη «Ανοιχτά χαρτιά» (1996)
Πηγές:
http://en.wikipedia.org/wiki/Dreamtime
http://users.sch.gr/izogakis/?p=2928
http://www.onirocosmos.gr/prototypi-erevna/eirini-leonardou/76-oneirema.html
http://www.slideshare.net/hellaka/ss-16571284
-
το διάβασα κάπου και μου άρεσε...
Το οριζόντιο ύψος
Μια φορά κι έναν καιρό, πλάι σ’ ένα πανύψηλο, υπερήφανο κυπαρίσσι, ζούσε μια ελάχιστη, ταπεινή αγριάδα, που ζήλευε το μπόι του κυπαρισσιού κι ήθελε να το φτάσει, γι’ αυτό τεντωνότανε αδιάκοπα στις άκρες των ριζών της, πασχίζοντας να σηκωθεί πιο πάνω από το χώμα. Μάταιη προσπάθεια και αρκετά οδυνηρή, γιατί κάθε φορά που έκανε αυτήν τη γυμναστική, για μέρες μετά, την πόναγε ανυπόφορα η μέση της. Το κυπαρίσσι που παρακολουθούσε αφ’ υψηλού τον αγώνα της αγριάδας, σειόταν και λυγιόταν καμαρωτό και της έλεγε υπεροπτικά, με προφορά σχεδόν εγγλέζικη, της Οξφόρδης:
“Δεν γνωρίζετε τι χάνετε, αγαπητή μου αγριάδα, εκεί στην επιφάνεια του εδάφους όπου βρίσκεσθε. Δίχως να θέλω διόλου να υπερηφανευθώ, σας πληροφορώ ότι από την κορυφή μου έχω απεριόριστη θέα του κόσμου και αν θα ήταν ακόμη πιο απεριόριστη, θα έβλεπα ως τη Γουατεμάλα, αν κάποια αναιδή βουνά, γύρω τριγύρω, δεν την περιόριζαν.
Ωστόσο ευελπιστώ ή μάλλον, έχω τη βεβαιότητα ότι η βροχή θα λιώσει, σιγά σιγά, αυτά τα αναιδή βουνά και τότε θα δω και τη Γουατεμάλα. Το σχέδιο αυτό είναι βεβαίως μακροπρόθεσμο, αλλά μπορώ να περιμένω, αφού ως γνωστόν, ζω επτακόσια χρόνια”.
Η αγριάδα, αν και δεν ήξερε ούτε πού βρίσκεται αυτή η Γουατεμάλα ούτε αν τα βουνά λιώνουν απ’ τη βροχή ούτε, ακόμη, αν είναι πολλά τα επτακόσια χρόνια, ακούγοντας αυτά τ’ ανήκουστα λόγια, ένιωθε την καρδιά της να μαραζώνει και, τις νύχτες που κοιμόταν, έβλεπε πάντα το ίδιο όνειρο. Ψήλωνε, λέει, ψήλωνε τόσο, που ξεπερνούσε κατά πολύ στο μπόι το κυπαρίσσι, ξεπερνούσε ακόμη και τα πιο ψηλά βουνά κι έβλεπε όχι μόνο τη Γουατεμάλα αλλά και την Ακαλαλούμπα, χώρα ακόμη πιο μακρινή, ακόμη πιο ωραία, όπου οι άνθρωποι χόρευαν ένα γρήγορο χορό που τόνε λέγαν ρούμπα. Βέβαια, όταν ξύπναγε, το πρώτο πράγμα που έβλεπε μπροστά της ήταν ένα σαλιγκάρι τόσο αργοκίνητο, που έμενε στο οπτικό της πεδίο όλη τη μέρα, προκαλώντας της κατάθλιψη και κάνοντάς την να μη βλέπει την ώρα πότε θα ξανανυχτώσει, για να κοιμηθεί και να ονειρευτεί το μακρινό Ακαλαλούμπα και τον γρήγορο χορό που τόνε λέγαν ρούμπα.
Έτσι ζούσαν κυπαρίσσι κι αγριάδα, πλάι πλάι, αλλά το καθένα στον κόσμο του, ώσπου μια μέρα φθινοπωρινή (χρόνια πολλά, πάρα πολλά πριν από τα επτακόσια), που ο ουρανός είχ’ ένα χρώμα μολυβί, μια λάμψη ξαφνική, ονόματι αστροπελέκι, χτύπησε κατακέφαλα το κυπαρίσσι και το έκαψε. Η βροχή που ακολούθησε, μπόρα τρικούβερτη, αντί να λιώσει τα βουνά που του ‘κρύβαν τη Γουατεμάλα, τη στάχτη του έλιωσε και γκρίζα λάσπη την υπερηφάνεια του έκανε. Η αγριάδα, άναυδη στην αρχή, όταν συνήλθε κάπως, μακάρισε το ελάχιστό της μπόι και θρήνησε το κυπαρίσσι που-πώς να το κάνουμε;- αν και φλύαρο και υπερφίαλο, της είχε χαρίσει το όνειρο των μεγάλων αποστάσεων, του απέραντου κόσμου.
Μέσα απ’ αυτό το θλιβερό γεγονός, σταμάτησε την έτσι κι αλλιώς ανώφελη γυμναστική της και μόνο αραιά και πού έβλεπε στον ύπνο της το εξωτικό Ακαλαλούμπα. Κανένας όμως δε χόρευε εκεί τη ρούμπα. Ήτανε, βέβαια, ακόμη νεαρά και εστερείτο πείρας, τόσο εστερείτο πείρας, που καν δεν γνώριζε τις φυσικές της ιδιότητες.
Έτσι ένα ανοιξιάτικο πρωί, παραξενεύτηκε πολύ, νιώθοντας να τη φαγουρίζουνε οι ρίζες της κι ακόμα πιο πολύ παραξενεύτηκε σαν είδε δυο μέρες αργότερα, λίγο πιο κει, μέσα απ’ το χώμα να προβάλλει ένα μικρό, χλωροπράσινο βλαστάρι αγριάδας. «Μπα, καινούργια απόχτησα γειτόνισσα!» ήταν η πρώτη σκέψη της, αλλά όταν είπε καλωσόρισες, γειτόνισσα», άκουσε, την ίδια ακριβώς στιγμή, να λέει και το βλαστάρι τα ίδια ακριβώς λόγια, να την καλωσορίζει, δηλαδή, με τη φωνή της, το ίδιο έγινε ακριβώς, άλλες δυο τρεις μέρες αργότερα, όταν καινούργιο εμφανίστηκε, πιο πέρα, βλασταράκι. Μπορεί, λοιπόν, να ήταν άπειρη αλλά κουτή δεν ήταν. Έτσι, κατάλαβε ότι στον εαυτό της μίλαγε, αφού τα νέα βλαστάρια από τις ρίζες της ξεπήδαγαν και σαρξ εκ της σαρκός της ήταν. Λόγια πολλά για να μη λέμε και χρόνο να μην κλέβουμε απ’ την αιωνιότητα, μέσα σε χρόνια ελάχιστα, πολύ πιο λίγα από επτακόσια, η αγριάδα είχε, ρίζα τη ρίζα, καταβολάδα την καταβολάδα, βλαστάρι το βλαστάρι, όλο τον κάμπο καταχτήσει κι όλα τα βουνά ως την κορφή τους και πιο πέρα. Για πιο πέρα δεν μπορώ να πω∙
Τα μάτια μου μονάχα ως τις βουνοκορφές που ακολούθησαν πιο πέρα δεν άντεξαν. Έμαθα ωστόσο, από έγκυρες πηγές, πως έφτασε στην Ακαλαλούμπα και πως στο δροσερό και καταπράσινο χαλί της χορεύουν τώρα γυμνοπόδαροι τη ρούμπα.
Επιμύθιο І:Όσο πιο κοντά στη γη βρίσκεσαι, τόσο πιο μακριά από τ’ αστροπελέκια είσαι.
Επιμύθιο ІІ: Δια του οριζοντίου ύψους, η απόστασις, έως το Ακαλαλούμπα, καλύπτεται εις χρόνον κατά πολύ συντομότερον των επτακοσίων ετών.
Αργύρης Χιόνης
Μελίνα Κανά -Το λευκό το κυπαρίσσι
http://www.youtube.com/watch?v=DzBg-GiZS3U
Αρβανιτάκη Ελευθερία Μαύρο Κυπαρίσσι
http://www.youtube.com/watch?v=LK4_O_kR6yk
-
Αφιερωμένο σε κάποιο μέλος (δυστυχώς, δεν θυμάμαι ποιο)
που μου ζήτησε πριν από αρκετούς μήνες να γράψω κάτι από την "Κερένια Κούκλα". ::)
Τhe girl with the Flaxen Hair
(=Το κορίτσι με τα λιναρένια μαλλιά)
«Χρύσιζαν τα μαλλιά της μες τα φώτα σα μάλαμα παλιό ζεστόχρωμο
και τα σγουρά τους τ' αναφυσούσε ο απαλόθερμος αέρας
όπως η αύρα αναφυσάει τα ψιλόχορτα του κάμπου. . .
Τα μάτια της έλαμπαν !
Ήτονε ροδοκόκκινη κι ιδρωμένη σα νάτρεχε στους ήλιους
κι έτσι έμοιαζε ρόδο που ό,τι έχει ανοίξει μ' όλα του τα φύλλα
ένα μεσημέρι του Απρίλη.»
Aπό το μυθιστόρημα «Κερένια Κούκλα» του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου (1911)
http://www.youtube.com/watch?v=Yu4KObwynSc
(http://www.geometriefluide.com/foto/PIC980O.jpg)
Sandro Botticelli «Η γέννηση της Αφροδίτης» (1486), Galleria Uffizzi, Φλωρεντία
«Την ανεγνώρισα πάραυτα εις το φως της σελήνης το μελιχρόν,
το περιαργυρούν όλην την άπειρον οθόνην του γαληνιώντος πελάγους,
και κάμνον να χορεύουν φωσφορίζοντα τα κύματα.
Είχε βυθισθή άπαξ καθώς ερρίφθη εις την θάλασσαν,
είχε βρέξει την κόμην της,
από τους βοστρύχους της οποίας ως ποταμός από μαργαρίτας έρρεε το νερόν,
και είχεν αναδύσει•
Ήτον απόλαυσις, όνειρον, θαύμα…
Έβλεπα ….την χρυσίζουσαν αμυδρώς κόμην της,
τον τράχηλόν της τον εύγραμμον, τας λεύκας ως γάλα ωμοπλάτας,
τους βραχίονας τους τορνευτούς,
όλα συγχεόμενα, μελιχρά και ονειρώδη εις το φέγγος της σελήνης.
Διέβλεπα την οσφύν της την ευλύγιστον, τα ισχία της, τας κνήμας, τους πόδας της,
μεταξύ σκιάς και φωτός, βαπτιζόμενα εις το κύμα.
Εμάντευα το στέρνον της, τους κόλπους της, γλαφυρούς, προέχοντας,
δεχομένους όλας της αύρας τας ριπάς και της θαλάσσης το θείον άρωμα.
Ήτο πνοή, ίνδαλμα αφάνταστον, όνειρον επιπλέον εις το κύμα•
ήτον νηρηίς, σειρήν, πλέουσα, ως πλέει ναυς μαγική, η ναυς των ονείρων...»
Από το διήγημα «Όνειρο στο κύμα»του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη
-
Τα τραγούδια των λιμανιών
(http://franceshunter.files.wordpress.com/2010/04/port-of-new-orleans-engraved-by-d-g-thompson.jpg)
Alfred R. Waud-D.G. Thompson «Port of New Orleans»
«Τι σε μέλει εσένανε από πού είμαι εγώ;»
τραγουδούσαν στο λιμάνι της Σμύρνης…
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=HxkVa9Kt6Jw
Και αλήθεια, ποιον έμελε από πού ήταν όλοι αυτοί οι άνθρωποι
που ζούσαν ή σύχναζαν στα λιμάνια;
Άνθρωποι διαφορετικών εθνικοτήτων, μετανάστες, ναύτες, ψαράδες,
περιθωριακοί, άτομα που ένιωθαν μια ζωή ότι ήταν «στην απ’ έξω»,
όλοι οι «διαφορετικοί» ένιωθαν πως είχαν θέση
σ’ αυτά τα σταυροδρόμια εμπορευμάτων και πολιτισμών.
Έβλεπαν τα καράβια να σαλπάρουν,
κουβαλώντας τη θλίψη του αποχαιρετισμού ή την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής,
και άφηναν την ψυχή τους να σαλπάρει κι αυτή μαζί τους
χορεύοντας και τραγουδώντας τους καημούς και τους πόθους τους,
ενίοτε με έναν καινούργιο, δικό τους τρόπο:
με τα αφρικάνικα μπλουζ και την τζαζ στο λιμάνι της Νέας Ορλεάνης,
με τη σάμπα στα λιμάνια της Μπαΐα και του Ρίο Ντε Τζανέιρο,
με τα τάνγκο στο Μπουένος Άιρες και το Μοντεβιδέο,
με τα μελαγχολικά φάντο των φτωχών ψαράδων στα λιμάνια της Πορτογαλίας,
με τα τσιγγάνικα φλαμένγκο στα λιμάνια της Ανδαλουσίας,
με τη ρέγκε στο Κίνγκστον της Τζαμάικα,
με τα ρεμπέτικα στα λιμάνια της Σμύρνης, της Κωνσταντινούπολης,
της Θεσσαλονίκης, της Σύρου, του Πειραιά…
Πόσες μουσικές δεν γεννήθηκαν στα λιμάνια
από τη συνάντηση διαφορετικών ανθρώπων …
Κάποτε, λ.χ ένας μεγάλος ρεμπέτης του Πειραιά, ο Γιώργος Μπάτης,
φαίνεται πως άκουσε από Αμερικανούς ναύτες μια γνωστή μελωδία με μεγάλη ιστορία.
Ήταν η μελωδία που είχε πρωτοακουστεί παραλλαγμένη
σε τρία τραγούδια gospel:
-“By The Rivers of Babylon”
[ναι, είναι το γνωστό τραγούδι που διασκεύασαν οι Boney M τη δεκαετία του 1970]
http://www.youtube.com/watch?v=gotiViaoLPE
-"When the saint's go marching in".
http://www.youtube.com/watch?v=wyLjbMBpGDA
-“Oh happy day”
http://www.youtube.com/watch?v=CNQXQKflJNA
Στη συνέχεια είχε ξαναχρησιμοποιηθεί σε ένα τραγούδι του Irving Berlin,
που γνώρισε μεγάλη επιτυχία κατά την περίοδο της ποταπαγόρευσης στην Αμερική,
καθώς επαναλάμβανε τη φράση “Ηοw dry I am”.
Σ’ αυτήν τη μορφή άκουσε και ο Μπάτης τη μελωδία
και έγραψε τον περίφημο «Μπουφετζή»
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=S91FFscVm80
Ο μαέστρος Σπύρος Περιστέρης εμπνεύστηκε πάλι με λίγο διαφορετικό τρόπο.
Μαζί με τη μαντολινάτα του διασκέδαζε τους επιβάτες στο καράβι
που εκτελούσε το δρομολόγιο Πειραιάς - Νέα Υόρκη.
Φτάνοντας στο λιμάνι της Νέας Υόρκης άκουσε ένα παλιό μινόρε που είχε γράψει
ο μουσικός Γιάννης Χαλκιάς (ψευδώνυμο Jack Gregory)
το οποίο ονομαζόταν «Το μινόρε του τεκέ».
http://www.youtube.com/watch?v=JvMLxl4PZKg
Αγόρασε το δισκάκι και γυρίζοντας στην Ελλάδα
το διασκεύασε, χρησιμοποίησε στίχους του Μίνωα Μάτσα
και ιδού, το «Μινόρε της αυγής» είχε γεννηθεί!
http://www.youtube.com/watch?v=LMGfDq39LVA
Αντίστροφη πορεία είχε η δημιουργία ενός άλλου τραγουδιού.
Όταν ήταν μικρός, ο συνθέτης της jazz Slim Gaillard,
ακολούθησε σε ένα ταξίδι τον πατέρα του που ήταν ναυτικός.
Κατά λάθος ξέμεινε, όμως, στην Κρήτη για αρκετές εβδομάδες
και εκεί άκουσε ένα γνωστό σμυρναίικο τραγούδι.
Γυρνώντας στην Αμερική, συγκράτησε στο μυαλό του το τραγούδι,
κράτησε παραδόξως τους ελληνικούς στίχους (!!!!!),
αλλά μετέτρεψε τη μελωδία σε ρυθμό foxtrot.
Και είναι τόσο ενδιαφέρον να ακούς αυτόν τον άνθρωπο,
που κατά άλλους γεννήθηκε στην Κούβα από Έλληνα πατέρα και Αφροκουβανή μητέρα
και κατά άλλους στη Φλόριντα από Γερμανό πατέρα και Αφροαμερικανή μητέρα
να τραγουδά στα ελληνικά επαναλαμβάνοντας συνέχεια το στίχο
«Τι σε μέλει εσένανε από πού είμαι εγώ;»,
για να καταλήξει λέγοντας «Από όλη την Κρήτη….ομιλώ ελληνικά» !!!!
http://www.youtube.com/watch?v=PPQ21ac3GKc
-
Πωπω τι ωραιο τοπικ :D λοιπον το κολλημα της μερας: https://www.youtube.com/watch?v=IdNyCKPFh_8 An Dich by Silbermond ( πολυ διασημη ροκ μπαντα στην Γερμανια) και κατι ελληνικο.... https://www.youtube.com/watch?v=4RWtnB2DvU0 Αν- Δημητρα Γαλανη! Αγαπαμε Δημητρα!!!
-
Ανδρείκελα
http://www.youtube.com/watch?v=AfDlVzKXbis
(http://www.art-center.gr/photos/thumbs/maneken%20m-1208445908-1359449768.jpg)
Σα να μην ήρθαμε ποτέ σ’ αυτήν εδώ τη γη,
σα να μένουμε ακόμη στην ανυπαρξία.
Σκοτάδι γύρω δίχως μια μαρμαρυγή.
Άνθρωποι στων άλλων μόνο τη φαντασία.
Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό,
ανδρείκελα, στης Μοίρας τα τυφλά δυο χέρια,
χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό,
άτονα κοιτώντας, παθητικά, τ’ αστέρια.
Μακρινή χώρα είναι για μας κάθε χαρά,
η ελπίδα κι η νεότης έννοια αφηρημένη.
Άλλος δεν ξέρει ότι βρισκόμαστε, παρά
όποιος πατάει επάνω μας καθώς διαβαίνει.
Πέρασαν τόσα χρόνια, πέρασε ο καιρός.
Ω! κι αν δεν ήταν η βαθιά λύπη στο σώμα,
ω! κι αν δεν ήταν στην ψυχή ο πραγματικός
πόνος μας, για να λέει ότι υπάρχουμε ακόμα…
Κ.Γ. Καρυωτάκης (1927)
ΥΓ. O Kαρυωτάκης έγραψε το ποίημα "Ανδρείκελα" το 1927,
λίγα χρόνια μετά το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και της μικρασιατικής εκστρατείας,
που οδήγησε σε εθνική και οικονομική καταστροφή και παρατεταμένη πολιτική αστάθεια.
Τα "ανδρείκελα" κατά τον ποιητή ήταν οι απλοί πολίτες,
οι οποίοι έβλεπαν τη ζωή τους να αλλάζει δραματικά από αποφάσεις που λαμβάνονταν ερήμην τους,
αλλά εξουθενωμένοι από τις ταλαιπωρίες, τη συνεχή ανασφάλεια και τη φτώχεια
ένιωθαν πια ανάξιοι και ανίσχυροι να ελέγξουν πια τη μοίρα τους,
όπως οι μαριονέτες...
-
https://www.youtube.com/watch?v=8IjWHBGzsu4
https://www.youtube.com/watch?v=Tm88QAI8I5A
-
"Η ΠΟΛΥΞΕΝΗ ΜΑΤΕΫ (1902-1999), πιανίστρια και ιδρύτρια της ομώνυμης σχολής χορού, φίλη και συνεργάτιδα του Ν. Σκαλκώτα, τον παρακάλεσε το 1947 να γράψει ένα πιανιστικό έργο για τη χορευτική ομάδα της σχολής της, με τίτλο Η Γη και η Θάλασσα της Ελλάδας. Ο Σκαλκώτας της παρέδωσε το 1948 έξι χορούς: το Χορό της Σποράς, το Χορό του Θερισμού, το Χορό του Τρύγου, το Πατητήρι, την Τράτα και το Χορό των Κυμάτων. Με τη σύμφωνη γνώμη του συνθέτη η Ματέυ άλλαξε τον τίτλο του Χορού του Τρύγου σε Πατητήρι και αντίστροφα. Oταν όμως ο Σκαλκώτας την ίδια χρονιά ενορχήστρωσε τους τέσσερις πρώτους χορούς που αναφέρονται στη Γη της Ελλάδας υπό τον τίτλο Μικρή Χορευτική Σουίτα διατήρησε τους αρχικούς δικούς του τίτλους. Το 1949 οι δύο τελευταίοι «θαλασσινοί» πιανιστικοί χοροί, η Τράτα και ο Χορός των Κυμάτων, ενορχηστρώθηκαν ως μέρη του μπαλέτου Η Θάλασσα."
από: http://news.kathimerini.gr/archive-editions/article/7days/2004/19-09-2004/1283285.html
(http://2.bp.blogspot.com/-qqqD8PR0jyI/T4dHQv0eh6I/AAAAAAAAFts/MSi1wmMdNu4/s1600/P1040351+font+2.png)
Η ΘΑΛΑΣΣΑ - ΝΙΚΟΣ ΣΚΑΛΚΩΤΑΣ (http://www.youtube.com/watch?v=ugNLfKwUv5Y)
Η ΘΑΛΑΣΣΑ, ΛΑΪΚΟ ΜΠΑΛΕΤΟ (1948-1949) - ΝΙΚΟΥ ΣΚΑΛΚΩΤΑ
Βύρωνας Φιδετζής
Iceland Symphony Orchestra
1 ΕΙΣΑΓΩΓΗ
2 ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΓΙΑΛΙΑ (ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ)
3 Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΚΥΜΑΤΩΝ
4 Η ΤΡΑΤΑ
5 ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΨΑΡΑΚΙΑ (ΧΟΡΟΣ)
6 ΤΑ ΔΕΛΦΙΝΙΑ (ΧΟΡΟΣ ΦΑΝΤΑΣΜΑΓΟΡΙΚΟΣ)
7 ΝΥΚΤΕΡΙΝΟ (ΓΑΛΗΝΗ)
8 ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΓΟΡΓΟΝΑΣ
9 ΧΟΡΟΣ ΤΗΣ ΓΟΡΓΟΝΑΣ
10 ΑΠ' ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΟΥ Μ.ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ
11 ΦΙΝΑΛΕ - Ο ΥΜΝΟΣ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ
-
Una furtiva lagrima
Ένα κρυφό δάκρυ
“Una furtiva lagrima negli occhi suoi spuntò”
(=Ένα κρυφό δάκρυ στα μάτια της ανέβλυσε...)
Felice Romani
http://www.youtube.com/watch?v=Fh2Vh8jwyQA
[από την όπερα "Ελιξίριο του έρωτα" του Gaetano Donizetti]
(http://25.media.tumblr.com/tumblr_m94wwjbC1U1rrnekqo1_1280.jpg)
Dante Gabriel Rossetti, «La Ghirlandata» (1873), Guildhall Art Gallery, London.
«Οἱ νέοι ποὺ φτάσανε μαζὶ στὸ ἔρμο νησί» μὲ σένα
κάποια βραδιὰ μετρήθηκαν κ᾿ ηὖραν ἐσὺ νὰ λείπης.
Τὰ μάτια τους κοιτάχτηκαν τότε, χωρὶς κανένα
ρώτημα, μόνο ἐκίνησαν τὶς κεφαλὲς τῆς λύπης.
Νύχτες πολλές, θυμήθηκαν, ἀπὸ τὴ μόνωσή σου
ἕνα σημεῖο ἀπὸ φωτιὰ τοὺς ἔστελνες, γνωρίζαν
τὸ θλιβερὸ χαιρέτισμα ποὺ φώταε τῆς ἀβύσσου
τοὺς δρόμους κι᾿ ὅλοι ἀπόμεναν στὸν τόπο τους ποὺ ὁρίζαν.
Ἀπόμεναν στὴν ἴδια τους πικρία, κρεμασμένοι
ἔτσι μοιραῖα καὶ θλιβερὰ στὸ «βράχο» τοῦ κινδύνου.
Κι᾿ ὅταν πιὰ τοὺς χαιρέτισες, οἱ αἰώνια ἀπελπισμένοι
ψάλαν μαζὶ κάποια στροφὴ καθιερωμένου θρήνου.
Μὰ φτάνουν πάντα στὸ «νησί» τὰ νέα παιδιὰ ὁλοένα.
Στὴν ἄδεια θέση σου ζητοῦν τῆς ζωῆς τὸ ἐλεγεῖο.
Σοῦ φέρνουνε στὰ μάτια τους δυὸ δάκρυα παρθένα
καὶ τῆς καινούριας σου Ἐποχῆς τὸ πλαστικὸ ἐκμαγεῖο.
Μαρία Πολυδούρη «Του Καρυωτάκη» (ανέκδοτο ποίημα)
YΓ. Το ποίημα γράφτηκε από τη Μαρία Πολυδούρη μετά το 1928,
δηλ. μετά την αυτοκτονία του Κώστα Καρυωτάκη, που υπήρξε και ο μεγάλος της έρωτας.
Ήταν μια απάντηση στο ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη «Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ» (1927),
όπου ο ποιητής αισθανόταν άρρωστος και αποκλεισμένος πλέον από τη ζωή αυτού του τόπου,
«εξορισμένος» μαζί με άλλους νέους της εποχής του σε κάποιο «έρημο νησί»
χωρίς εύλογη αιτία και χωρίς ελπίδα σωτηρίας…
http://www.youtube.com/watch?v=sGNvX3xNGX8
-
ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑ
(http://m7.i.pbase.com/o4/24/618624/1/62360557.mzfFOchg..JPG)
Όταν πρωτοκατοικήθηκε γύρω στο 1830,
ήταν μια περιοχή αραιοκατοικημένη, με απόκρημνα βραχώδη μέρη,
όλο τάφρους και ρεματιές,
ιδανικό καταφύγιο για δραπέτες, παράνομους, κυνηγημένους.
Στους χάρτες της εποχής έφερε το όνομα «TRAPEZON» ή «DRAPEZON»,
και οι κάτοικοι προβληματίζονταν για τη σημασία του,
ανατρέχοντας στο αρχαιοελληνικό ή στο αρβανίτικο γλωσσικό τους παρελθόν.
Εκεί κατέφυγαν κυνηγημένοι το 1922 οι Μικρασιάτες πρόσφυγες,
έχτισαν τις παράγκες τους και τη νέα τους ζωή.
Και όσο τα χρόνια περνούσαν, τόσο βαθιά άπλωναν τις ρίζες τους
σε ένα χώμα, όπου τίποτα άλλο δεν άντεχε να φυτρώσει.
Μέχρι που στο τέλος της δεκαετίας του 1950
έρχονται αντιμέτωποι με έναν νέο ξεριζωμό,
όπως τον περιγράφει ο Διονύσης Χαριτόπουλος:
«Στη Δραπετσώνα δεν φυτρώνει τίποτα.
Αν βάλεις στο χώμα μια ρίζα λουλούδι ή δεντράκι,
σε λίγες ημέρες κιτρινίζει και ξεραίνεται.
Ο μολυσμένος αέρας δεν το αφήνει να ανθίσει και λες:
Δεν γίνεται να ζήσουν εδώ άνθρωποι.
Ή αυτοί θα φύγουν ή τα εργοστάσια.
Μέχρι και οι Άθλιοι του Ουγκώ θα δραπέτευαν.
Μα οι πρόσφυγες δεν έχουν πια πού άλλού να πάνε
και τώρα που άρχισε η μουρμούρα να τους ξεσπιτώσουν για δεύτερη φορά
άρχισαν και τα πρώτα ντράβαλα…
…Τα πράγματα θα αγριέψουν αργότερα και ιδίως από το καλοκαίρι του 1960
η Μάχη της Παράγκας θα φουντώσει με συνεχείς επιδρομές μπάτσων
και τους ξεριζωμένους να υπερασπίζονται τα καλύβια τους σαν παλάτια…
….Στις 14 Νοεμβρίου 1960 θα γίνει το μεγάλο ντου.
Όπως σε στρατιωτική επιχείρηση, πάνω από χίλιοι διακόσιοι μπάτσοι
με τα ματσούκια στα χέρια
και το λουρί του πηλικίου περασμένο κάτω από το σαγόνι,
θα περικυκλώσουν τον συνοικισμό
και βάζοντας μπροστά σαν τανκς τις μπουλντόζες και τους εκσκαφείς
θα κάνουν την τελική έφοδο.
Στις παράγκες θα βαρέσει συναγερμός.
Αλλά τότε θα βγουν μπροστά οι γυναίκες
να προστατέψουν τα νοικοκυριά τους από το ρήμαγμα
και τους άντρες τους από τη μανία των εισβολέων…….
Το μακελειό θα κρατήσει ώρες.»
Απολογισμός;
Πέντε-έξι γκρεμισμένα παραπήγματα,
καμιά δεκαριά γυναίκες τραυματισμένες.
Η αστυνομία για λίγα χρόνια δεν θα τολμήσει να επιχειρήσει νέο γκρέμισμα.
Τις μέρες αυτές ο Μίκης Θεοδωράκης παρακολουθώντας τα γεγονότα
μέσα από τα ρεπορτάζ του αδελφού του
εμπνέεται μια μελωδία και την καταγράφει σε ένα πακέτο τσιγάρων.
Ύστερα, τηλεφωνεί στον Τάσο Λειβαδίτη
και του ζητά να γράψει στίχους.
Μια εβδομάδα αργότερα ηχογραφείται η θρυλική «Δραπετσώνα»,
«τραγούδι και σημαία των κατατρεγμένων της χώρας,
με έναν τραγουδιστή που λίγοι είχαν ακουστά»
και με τον Μανώλη Χιώτη να τον συνοδεύει με το μπουζούκι του,
αλλά και ως δεύτερη φωνή.
Ο άγνωστος τραγουδιστής ήταν ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης,
«μια στεγνή φιγούρα, ίσια λαμπάδα, με κορακάτο σπαστό μαλλί,
μουστακάκι σαν λεπτή γραμμή μολυβιού στο πάνω χείλι
και το απέριττο φέρσιμο παλιού μαγκίτη,
κανονικός ιεροψάλτης χωρίς στολίδια…».
Έτσι, κυκλοφόρησε ο δίσκος με τη «Δραπετσώνα» στη μια πλευρά.
«Τα τζουκμπόξ στα ουζάδικα, στα καφενεία και στα σφαιριστήρια
από το Πέραμα ως την Αγία Σοφία, τα Καμίνια και την Κοκκινιά
θρηνούσαν με τη φωνή του»:
Μ’ αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός
κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός
Μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ’ τη δουλειά
εγώ και εκείνη όνειρα, φιλιά
Το `δερνε αγέρας κι η βροχή
μα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά και γλυκιά απαντοχή
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή.
Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί
Ένα κρεβάτι και μια κούνια στη γωνιά
στην τρύπια στέγη του άστρα και πουλιά
Κάθε του πόρτα ιδρώτας κι αναστεναγμός
κάθε παράθυρό του κι ουρανός
Κι όταν ερχόταν η βραδιά
μες στο στενό σοκάκι ξεφαντώναν τα παιδιά
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε καρδιά…
http://www.youtube.com/watch?v=X5pzeNCesBk
Πηγές:
Διονύσης Χαριτόπουλος "Εκ Πειραιώς", εκδ. Τόπος, 2012
http://www.koutouzis.gr/drapetsona.htm
http://dimitriskrasonikolakis.blogspot.gr/2013/05/blog-post_31.html
http://www.musiccorner.gr/?p=56184
-
πολύ συγκινητικό apri.
-
Mπραβο apri!!!! ;) ;) :)
-
Εξαιρετική δουλειά, Apri. Διάβασα κι εγώ το 'Εκ Πειραιώς' πρόσφατα. Βέβαια, εγώ επικεντρώθηκα κυρίως στα σημεία που μίλαγε για τους Μανιάτες, λόγω καταγωγής.
-
Συγχαρητήρια apri και απο μένα.
Διαβασα και γω πριν μερικα χρόνια το "ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΙ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ"(Η κοινωνική ζωή των μικρασιατων προσφύγων στον Πειραια) του RENEE HIRSCHON, MIET και μου θυμησες καποια πραγματα....τόσο κοντα στην πόρτα, στο κατωφλι μου αλλά και τόσο μεσα στην καρδιά μου, ως μικρασιατική καταγωγή (προσφυγες ο παπούς και η γιαγιά)....
-
Εξαιρετική δουλειά, Apri. Διάβασα κι εγώ το 'Εκ Πειραιώς' πρόσφατα. Βέβαια, εγώ επικεντρώθηκα κυρίως στα σημεία που μίλαγε για τους Μανιάτες, λόγω καταγωγής.
Tότε μπορεί να σε ενδιαφέρει ένα παλιότερο αφιέρωμα που είχα γράψει για κάποιους συμπατριώτες σου.
απαντ. 329 "Οι περιπέτειες των Μανιατών στην Κορσική" ( http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.322 )
Ευχαριστώ τους υπόλοιπους. :-* Χαίρομαι που σας άρεσε, γιατί το έγραψα κομματάκι γρήγορα εν μέσω πολλής δουλειάς. Δεν πρόλαβα καν να το ξαναδιαβάσω για πιθανά λάθη. ::)
-
Εξαιρετική δουλειά, Apri. Διάβασα κι εγώ το 'Εκ Πειραιώς' πρόσφατα. Βέβαια, εγώ επικεντρώθηκα κυρίως στα σημεία που μίλαγε για τους Μανιάτες, λόγω καταγωγής.
Tότε μπορεί να σε ενδιαφέρει ένα παλιότερο αφιέρωμα που είχα γράψει για κάποιους συμπατριώτες σου.
απαντ. 329 "Οι περιπέτειες των Μανιατών στην Κορσική" ( http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.322 )
Ευχαριστώ τους υπόλοιπους. :-* Χαίρομαι που σας άρεσε, γιατί το έγραψα κομματάκι γρήγορα εν μέσω πολλής δουλειάς. Δεν πρόλαβα καν να το ξαναδιαβάσω για πιθανά λάθη. ::)
Έχω διαβάσει αρκετά για την παρουσία των Μανιατών στην Κορσική. Να προσθέσω και μια μικρή πινελιά; Το δεύτερο μεταναστευτικό κύμα, αυτό του οποίου ηγούντο οι Στεφανόπουλοι, ήταν απόρροια του αδυσώπητου πολέμου που είχε εξαπολύσει εναντίον τους ένας άλλος Μανιάτης, ίσως ο πιο διαβόητος Έλληνας πειρατής, ο φοβερός και τρομερός Λυμπεράκης Γερακάρης, ο οποίος τους μισούσε, γιατί ένα μέλος της οικογένειας των Στεφανόπουλων είχε 'κλέψει' την αρραβωνιαστικιά του και μέλλουσα σύζυγό του Μαρία, κόρη του Γιακουμή Μέδικου.
-
ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑ
(http://m7.i.pbase.com/o4/24/618624/1/62360557.mzfFOchg..JPG)
Όταν πρωτοκατοικήθηκε γύρω στο 1830,
ήταν μια περιοχή αραιοκατοικημένη, με απόκρημνα βραχώδη μέρη,
όλο τάφρους και ρεματιές,
ιδανικό καταφύγιο για δραπέτες, παράνομους, κυνηγημένους.
Στους χάρτες της εποχής έφερε το όνομα «TRAPEZON» ή «DRAPEZON»,
και οι κάτοικοι προβληματίζονταν για τη σημασία του,
ανατρέχοντας στο αρχαιοελληνικό ή στο αρβανίτικο γλωσσικό τους παρελθόν.
Εκεί κατέφυγαν κυνηγημένοι το 1922 οι Μικρασιάτες πρόσφυγες,
έχτισαν τις παράγκες τους και τη νέα τους ζωή.
Και όσο τα χρόνια περνούσαν, τόσο βαθιά άπλωναν τις ρίζες τους
σε ένα χώμα, όπου τίποτα άλλο δεν άντεχε να φυτρώσει.
Μέχρι που στο τέλος της δεκαετίας του 1950
έρχονται αντιμέτωποι με έναν νέο ξεριζωμό,
όπως τον περιγράφει ο Διονύσης Χαριτόπουλος:
«Στη Δραπετσώνα δεν φυτρώνει τίποτα.
Αν βάλεις στο χώμα μια ρίζα λουλούδι ή δεντράκι,
σε λίγες ημέρες κιτρινίζει και ξεραίνεται.
Ο μολυσμένος αέρας δεν το αφήνει να ανθίσει και λες:
Δεν γίνεται να ζήσουν εδώ άνθρωποι.
Ή αυτοί θα φύγουν ή τα εργοστάσια.
Μέχρι και οι Άθλιοι του Ουγκώ θα δραπέτευαν.
Μα οι πρόσφυγες δεν έχουν πια πού άλλού να πάνε
και τώρα που άρχισε η μουρμούρα να τους ξεσπιτώσουν για δεύτερη φορά
άρχισαν και τα πρώτα ντράβαλα…
…Τα πράγματα θα αγριέψουν αργότερα και ιδίως από το καλοκαίρι του 1960
η Μάχη της Παράγκας θα φουντώσει με συνεχείς επιδρομές μπάτσων
και τους ξεριζωμένους να υπερασπίζονται τα καλύβια τους σαν παλάτια…
….Στις 14 Νοεμβρίου 1960 θα γίνει το μεγάλο ντου.
Όπως σε στρατιωτική επιχείρηση, πάνω από χίλιοι διακόσιοι μπάτσοι
με τα ματσούκια στα χέρια
και το λουρί του πηλικίου περασμένο κάτω από το σαγόνι,
θα περικυκλώσουν τον συνοικισμό
και βάζοντας μπροστά σαν τανκς τις μπουλντόζες και τους εκσκαφείς
θα κάνουν την τελική έφοδο.
Στις παράγκες θα βαρέσει συναγερμός.
Αλλά τότε θα βγουν μπροστά οι γυναίκες
να προστατέψουν τα νοικοκυριά τους από το ρήμαγμα
και τους άντρες τους από τη μανία των εισβολέων…….
Το μακελειό θα κρατήσει ώρες.»
Απολογισμός;
Πέντε-έξι γκρεμισμένα παραπήγματα,
καμιά δεκαριά γυναίκες τραυματισμένες.
Η αστυνομία για λίγα χρόνια δεν θα τολμήσει να επιχειρήσει νέο γκρέμισμα.
Τις μέρες αυτές ο Μίκης Θεοδωράκης παρακολουθώντας τα γεγονότα
μέσα από τα ρεπορτάζ του αδελφού του
εμπνέεται μια μελωδία και την καταγράφει σε ένα πακέτο τσιγάρων.
Ύστερα, τηλεφωνεί στον Τάσο Λειβαδίτη
και του ζητά να γράψει στίχους.
Μια εβδομάδα αργότερα ηχογραφείται η θρυλική «Δραπετσώνα»,
«τραγούδι και σημαία των κατατρεγμένων της χώρας,
με έναν τραγουδιστή που λίγοι είχαν ακουστά»
και με τον Μανώλη Χιώτη να τον συνοδεύει με το μπουζούκι του,
αλλά και ως δεύτερη φωνή.
Ο άγνωστος τραγουδιστής ήταν ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης,
«μια στεγνή φιγούρα, ίσια λαμπάδα, με κορακάτο σπαστό μαλλί,
μουστακάκι σαν λεπτή γραμμή μολυβιού στο πάνω χείλι
και το απέριττο φέρσιμο παλιού μαγκίτη,
κανονικός ιεροψάλτης χωρίς στολίδια…».
Έτσι, κυκλοφόρησε ο δίσκος με τη «Δραπετσώνα» στη μια πλευρά.
«Τα τζουκμπόξ στα ουζάδικα, στα καφενεία και στα σφαιριστήρια
από το Πέραμα ως την Αγία Σοφία, τα Καμίνια και την Κοκκινιά
θρηνούσαν με τη φωνή του»:
Μ’ αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός
κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός
Μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ’ τη δουλειά
εγώ και εκείνη όνειρα, φιλιά
Το `δερνε αγέρας κι η βροχή
μα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά και γλυκιά απαντοχή
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή.
Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί
Ένα κρεβάτι και μια κούνια στη γωνιά
στην τρύπια στέγη του άστρα και πουλιά
Κάθε του πόρτα ιδρώτας κι αναστεναγμός
κάθε παράθυρό του κι ουρανός
Κι όταν ερχόταν η βραδιά
μες στο στενό σοκάκι ξεφαντώναν τα παιδιά
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε καρδιά…
http://www.youtube.com/watch?v=X5pzeNCesBk
Πηγές:
Διονύσης Χαριτόπουλος "Εκ Πειραιώς", εκδ. Τόπος, 2012
http://www.koutouzis.gr/drapetsona.htm
http://dimitriskrasonikolakis.blogspot.gr/2013/05/blog-post_31.html
http://www.musiccorner.gr/?p=56184
Επειδή αναφέρεσαι εκτενώς στην αέναη σύγκρουση των απόκληρων της Δραπετσώνας με τις δυνάμεις ασφαλείας, μπορεί να σ' ενδιαφέρει και ο παρακάτω σύνδεσμος, που αφηγείται την ιστορία του Μιχάλη Μπεζεντάκου, γνωστού Μανιάτη κομμουνιστή, ο οποίος κατηγορήθηκε και φυλακίστηκε για τη δολοφονία του αστυφύλακα Γυφτοδημόπουλου -το αναφέρει και ο Χαριτάτος στο βιβλίο του- την 1η/8ου/1931.
http://kokkinosfakelos.blogspot.gr/2010/09/blog-post_1250.html
-
Έχω διαβάσει αρκετά για την παρουσία των Μανιατών στην Κορσική. Να προσθέσω και μια μικρή πινελιά; Το δεύτερο μεταναστευτικό κύμα, αυτό του οποίου ηγούντο οι Στεφανόπουλοι, ήταν απόρροια του αδυσώπητου πολέμου που είχε εξαπολύσει εναντίον τους ένας άλλος Μανιάτης, ίσως ο πιο διαβόητος Έλληνας πειρατής, ο φοβερός και τρομερός Λυμπεράκης Γερακάρης, ο οποίος τους μισούσε, γιατί ένα μέλος της οικογένειας των Στεφανόπουλων είχε 'κλέψει' την αρραβωνιαστικιά του και μέλλουσα σύζυγό του Μαρία, κόρη του Γιακουμή Μέδικου.
Είναι αυτό που λένε "τους το κρατούσε μανιάτικο". ;D ;D ;D ;D
Είστε λίγο ζόρικοι. 8) 8)
-
http://www.youtube.com/v/hglVqACd1C8
why can't we not be sober
i just want to start this over
-
Frère Jacques
«Frère Jacques, frère Jacques,
που ΄ναι αυτά που είχες πει,
η αγάπη του πλησίον, των καλών η προκοπή,
μας αφήσαν οι ελπίδες, έλειψε και η ντροπή,
εχαθήκαμ' ολωσδιόλου μες το φόβο, μες το τρακ,
πάμε πια κατά διαβόλου,
Frère Jacques, frère Jacques…»
http://www.youtube.com/watch?v=tiMa5Z0qesU
(http://www.iefimerida.gr/sites/default/files/imagecache/node_image660/kalos_irthe_to_dolario-660.jpg)
«Ο πανίσχυρος 6ος Αμερικάνικος Στόλος
περιπολεί σε μόνιμη βάση στη Μεσόγειο,
στα πόδια της Σοβιετικής Ένωσης και πλάι στα Αραβικά Πετρέλαια
και κάθε λίγο στέλνει εκ περιτροπής
μια ναυτική μοίρα του στόλου από δέκα- δεκαπέντε πλοία
να αράξουν εδώ μερικές ημέρες για ανεφοδιασμό και ψυχαγωγία των πληρωμάτων.
Η εμφάνιση του αμερικάνικου στόλου είναι μεγαλειώδης.
Τα πλωτά τέρατα είναι σαν βγαίνουν
μέσα από καπνούς και ομίχλες κινηματογραφικών έργων…
…Κατά την είσοδο της μοίρας στον φαληρικό όρμο, γιατί στο Λιμάνι δεν χωράνε,
η ναυαρχίδα ρίχνει 21 χαιρετισμούς κανονιοβολισμούς στην ελληνική σημαία
και απαντάει με άλλους 21 το πυροβολείο της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων.
….Οι Αμερικανοί κανονίζουν να βγαίνουν στη στεριά για διασκέδαση
περίπου τέσσερις χιλιάδες άντρες το εικοσιτετράωρο….
Τίποτα δεν λατρεύεται όπως το δολάριο.
Αρκετές ημέρες πριν εμφανιστούν τα αμερικάνικα πολεμικά,
τα σαΐνια της πιάτσας έχουν πληροφορηθεί πόσα καράβια έρχονται,
από πού έρχονται, πόσο πλήρωμα έχουν, πότε έχουν μισθοδοσία
και όλοι ετοιμάζονται να αρμέξουν τους Τζόνιδες….
Το πάρτι είναι στην Τρούμπα.
Η χαρμόσυνη είδηση «Κορίτσια, ο στόλος» κυκλοφορεί στόμα με στόμα… »
Αποσπάσματα από το μυθιστόρημα «Εκ Πειραιώς» του Διονύση Χαριτόπουλου
ΥΓ1. Η ταινία «Καλώς ήλθε το δολάριο» (1967),
όπως και οι ταινίες «Κόκκινα φανάρια», «Ποτέ την Κυριακή», «Λόλα», «Στέλλα», «Σκότωσα για το παιδί μου»,
γυρίστηκε στην κακόφημη συνοικία της Τρούμπας στον Πειραιά,
που εκτεινόταν στο κομμάτι μεταξύ των εκκλησιών του Αγίου Σπυρίδωνα και του Αγίου Νικολάου.
Το όνομα της περιοχής οφείλεται σε μια τρόμπα, δηλ. μια αντλία,
που χρησιμοποιούσαν εκεί κατά την περίοδο του Γεωργίου Α’, για να αντλούν νερό από ένα πηγάδι.
ΥΓ2. Το τραγούδι “Frere Jacques” (=Αδελφέ Ιάκωβε)
που τραγουδούν στην ταινία οι δυο φίλοι, πικραμένοι για τα διαψευσμένα παιδικά τους όνειρα
αποτελεί διασκευή του Γιάννη Σπανού με στίχους του Αλέκου Σακελλάριου
στο ομώνυμο παλιό γαλλικό νανούρισμα
http://www.youtube.com/watch?v=BC6rvbxdywg
που θυμίζει αρκετά το «Fra Jacopino» του Girolamo Frescobaldi (17ος αιώνας)
http://www.youtube.com/watch?v=aGecGKUgvyg
Την επόμενη χρονιά ο Γ. Σπανός κυκλοφόρησε το τραγούδι με γαλλικούς στίχους του P. Louki
και τη φωνή της Julliette Greco:
http://www.youtube.com/watch?v=3bvqGhB6WHw
-
Ο αητός
Σε ψηλό βουνό, σε ριζιμιό χαράκι,
κάθεται έν' αητός βρεμένος, χιονισμένος ο καημένος
και παρακαλεί τον ήλιο ν' ανατείλει…
Ριζίτικο τραγούδι
(http://4.bp.blogspot.com/_1Tjz4ZnV0Ok/TSNOJg44yvI/AAAAAAAAAHM/EKNFfoyr0Zk/S1600-R/kal.jpg)
«Και των πατρίδων αύθις λαβώμεθα,
ων αμαρτόντες απεσφαιρίσθημεν (=τιναχθήκαμε μακριά).
Αύται δε εισί το αρχαίον και πρώτον ημίν ενδιαίτημα (=κατοικία), ο παράδεισος,
και η προς Ελλήσποντον πόλις του Κυρίου των δυνάμεων, η πόλις του Θεού ημών [δηλ. η Κωνσταντινούπολη]
το εύρριζον αγαλλίασμα πάσης της γης,
η παρά πάσιν έθνεσι περιμάχητός τε και περιώνυμος».
Προσέξτε τα παραπάνω λόγια του Θεόδωρου Λάσκαρη,
ιδρυτή της αυτοκρατορίας της Νίκαιας μετά την πρώτη άλωση της Πόλης το 1204.
Μέσα σε λίγες γραμμές αποδίδει όλη τη βυζαντινή ιδεολογία
που διαπνέει την ψυχοσύνθεση των Βυζαντινών και μετέπειτα των Νεοελλήνων.
Ας ξεκινήσω από τη διόλου τυχαία ενθουσιώδη περιγραφή των πάτριων εδαφών
και κυρίως της Κωνσταντινούπολης.
Οι Βυζαντινοί πίστευαν στην πολιτιστική και ηθική ανωτερότητά τους
έναντι των άλλων λαών
λόγω των θεμελιακών αρχών της υπόστασής τους, που -ανεξαρτήτως εθνικότητας- ήταν:
η ρωμαϊκή διοικητική οργάνωση, ο ελληνικός πολιτισμός και κυρίως η χριστιανική πίστη.
Πίστευαν πως ήταν οι μοναδικοί συνεχιστές της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας,
προστάτες του χριστιανισμού και εγγυητές της παγκόσμιας ειρήνης,
ο περιούσιος λαός του Θεού με δύναμη αιώνια και οικουμενική.
Έτσι, εξηγείται και γιατί βίωσαν τις δυο αλώσεις ως μέγιστη συλλογική ταπείνωση,
αλλά και γιατί παρά τις συμφορές ήλπιζαν ότι
«πάλι με χρόνια, με καιρούς, πάλι δικά μας θα είναι».
Το δεύτερο στοιχείο είναι η εκδήλωση συλλογικής ενοχής μετά από την καταστροφή,
που αποδιδόταν σε ηθικά παραπτώματα (αμαρτήματα),
κυρίως δε, στην άμετρη προσήλωση στα υλικά αγαθά,
βασική πηγή –θα πρόσθετα εγώ- του εγωκεντρισμού που πάντα πλήττει το δημόσιο συμφέρον.
Αρκεί κανείς να σκεφθεί το πόσο έβλαψαν την αυτοκρατορία οι δυναστικές αντιπαραθέσεις
και η εξαγορά της στρατιωτικής θητείας από τους πλούσιους που αύξησε τη χρήση μισθοφόρων
ή να αναλογιστεί πόσο κοντόφθαλμη και εγωκεντρική ήταν η στάση λ.χ των Θρακιωτών,
οι οποίοι όχι μόνο δεν έστειλαν την παραμικρή βοήθεια
κατά την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης το 1204,
αλλά βλέποντας να καταφεύγει σ’ αυτούς το αρχοντολόι της Πόλης ρακένδυτο και πεινασμένο,
ευχαριστούσαν κιόλας την Παναγία (!!!!) που τους αξίωσε να γνωρίσουν «ισοπολιτεία»
με τους άλλοτε εξουσιαστές τους!
Κοινή ήταν, επίσης, η πεποίθηση ότι οι κακοδαιμονίες τους ήταν θεόπεμπτες,
ένα είδος θείας «παιδεύσεως» εξαιτίας της ηθικής παρακμής τους
[από τότε σιγά-σιγά η λέξη «παίδευση» χάνει την εκπαιδευτική έννοια
και παίρνει την έννοια του παιδέματος, της τυραννίας]
και ότι αν επεδείκνυαν έμπρακτη μετάνοια,
θα ερχόταν με το πλήρωμα του χρόνου η θεία συγχώρεση και η ανάσταση του Γένους,
ελπίδα που διατηρήθηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της τουρκοκρατίας.
Το τρίτο και σημαντικότερο στοιχείο είναι
η διατύπωση για πρώτη φορά από τον Θεόδωρο Λάσκαρη
(και όχι από τον Ιωάννη Κωλέττη τον 19ο αιώνα, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι)
της αποκαλούμενης αργότερα«Μεγάλης Ιδέας»,
που συνίστατο στην ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης και των υπόλοιπων αλύτρωτων πατρίδων,
μιας ιδέας απόλυτα συνεπούς με το διαχρονικό αυτοκρατορικό καθήκον
της επανάκτησης των ρωμαϊκών εδαφών,
που όμως τώρα λάμβανε τη μορφή του διακαούς, δυσεκπλήρωτου πόθου
για την επαναφορά του προγονικού μεγαλείου, «της δόξης ης επεπτώκαμεν»,
που έκτοτε κουβαλά ως φορτίο η ελληνική ψυχή.
Και λέω «ελληνική», γιατί τα χρόνια αυτά
με δεδομένη από καιρό την αποψίλωση της αυτοκρατορίας
από τις αλλοεθνείς επαρχίες της (Ιταλία, Αίγυπτο, Παλαιστίνη, Αρμενία, Σερβία, Βουλγαρία κά)
και λόγω του αντιλατινικού μένους που ακολούθησε την πρώτη Άλωση,
αρχίζει να σφυρηλατείται σιγά-σιγά η ελληνική εθνική συνείδηση,
που περικλείει την ορθόδοξη χριστιανική πίστη
και την ελληνική πολιτιστική και εθνική καταγωγή
[δεν είναι τυχαίο ότι η λέξη «Έλλην» εφεξής χρησιμοποιείται στα κείμενα,
όχι για να δηλώσει τον ελληνόγλωσσο ή τον ειδωλολάτρη όπως παλαιότερα, αλλά τον έχοντα ελληνική εθνική καταγωγή].
Σε συμβολικό επίπεδο,
οι ίδιες περίπου αντιλήψεις που διατύπωσε ο Λάσκαρης στο λόγο του θρόνου του
εκφράστηκαν από δυο εμβλήματα που υιοθέτησε αργότερα
ο Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγος, ανακαταλαμβάνοντας την Πόλη το 1261,
και τα οποία ταυτίστηκαν στους υστεροβυζαντινούς χρόνους με την ίδια την αυτοκρατορία.
Το πρώτο ήταν η παλιά σημαία των Παλαιολόγων με τον κίτρινο σταυρό,
στην οποία πρόσθεσε τέσσερα πυρέκβολα σε σχήμα Β ως σύμβολα δύναμης
[=τσακμάκια, χαλύβδινες λαβές όπου έτριβαν την τσακμακόπετρα, για να βγάλει σπινθήρες, όπως ο σημερινός αναπτήρας]
που λέγεται πως παρέπεμπαν στη ρήση «Βασιλεύς Βασιλέων Βασιλεύων Βασιλευόντων».
(http://media.desura.com/images/members/1/495/494764/360px-Flag_of_Palaeologus_Dynasty_svg.png)
Το έμβλημα των Παλαιολόγων με τα 4Β (=Βασιλεύς Βασιλέων Βασιλεύων Βασιλευόντων)
εξέφραζε την ιδέα της παγκόσμιας πρωτοκαθεδρίας του βυζαντινού αυτοκράτορα,
ως του μόνου συνεχιστή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας μετά την πτώση του δυτικού τμήματός της τον 5ο αιώνα.
Η αμφισβήτηση αυτής πρωτοκαθεδρίας
από τον Πάπα και την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Καρλομάγνου τον 9ο αιώνα
οδήγησε τους Βυζαντινούς στο να προσθέσουν στον αυτοκρατορικό τίτλο τη λέξη «Ρωμαίων» (δηλ. αυτοκράτωρ Ρωμαίων)
καθώς και το χαρακτηρισμό «Οικουμενικός» στον πατριάρχη.
Το δεύτερο ήταν το έμβλημα του δικέφαλου αετού
που είχε πρωτοχρησιμοποιήσει ο Ισαάκιος Κομνηνός ως προσωπικό έμβλημα
και αργότερα η δυναστεία των Λασκάρεων στη θέση του ρωμαϊκού μονοκέφαλου αετού.
(http://1.bp.blogspot.com/-UHMRblmhONs/Tcla9aVuvPI/AAAAAAAAAj4/pE2eFxBFWKk/s200/byzantine+flag2.png)
Το έμβλημα του δικέφαλου αετού εξέφραζε τη βυζαντινή κυριαρχία σε Ανατολή και Δύση,
χάρη στη θεία χάρη, την αυτοκρατορική πρόνοια και τον αυτοκρατορικό στρατό,
που ορμούσε στη μάχη με την ιαχή «Ο σταυρός νικά» ή «Αήρ»
[δηλ. «Αέρα», όπως φώναζαν και οι φαντάροι στον ελληνοϊταλικό πόλεμο].
Μετά την Άλωση το έμβλημα το οικειοποιήθηκε η Εκκλησία,
αλλά και ευρωπαϊκά κράτη και αθλητικές ομάδες.
Όποιες κι αν ήταν οι προθέσεις και οι καημοί των δυο βυζαντινών αυτοκρατόρων,
η ιστορική πραγματικότητα όχι μόνο απείχε από την αναβίωση της παγκόσμιας κυριαρχίας,
αλλά αποδείκνυε κάτι πολύ χειρότερο:
η πικρή εμπειρία του Γένους
και από τους αλλόθρησκους ανατολίτες (Πέρσες, Άραβες, Τούρκους)
αλλά ακόμα και από τους ομόθρησκους δυτικούς (σταυροφόρους)
επέφερε στο εξής έναν μόνιμο εσωτερικό διχασμό της κοινωνίας
ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση, το προγονικό μεγαλείο και τους ξένους νεωτερισμούς,
έναν διχασμό γνώριμο ήδη από την Εικονομαχία του 8ου αιώνα,
που όμως πλέον θα αποκλείει οποιαδήποτε ενδιάμεση λύση
εν μέσω κλίματος ακραίας πόλωσης και γενικευμένης δυσπιστίας.
Και θα αποτολμούσα να πω πως ίσως τελικά η εικόνα του δικέφαλου αετού
να απέδιδε περισσότερο τον προσανατολισμό της κοινωνίας σε δυο αντίθετες κατευθύνσεις,
που αδυνατούσαν να συναντηθούν.
Η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ γράφει στο βιβλίο της «Γιατί το Βυζάντιο»
πως το τελικό αποτέλεσμα μιας τέτοιας αντιπαλότητας μεταξύ του Βυζαντίου και της Δύσης ήταν ότι
«το Βυζάντιο προσπαθώντας να σώσει ίσως την οικουμενικότητα της πίστης του,
θυσίασε την παγκοσμιότητα της εξουσίας του».
Εγώ φοβάμαι πως το κόστος ήταν βαρύτερο για τον ελληνισμό:
Διχασμένος μονίμως ανάμεσα σε δυο διαμετρικά αντίθετες κατευθύνσεις
στέρησε στο εξής από τον εαυτό του τη δυνατότητα να πετάξει ψηλά με τις δικές του δυνάμεις,
πραγματικά ελεύθερος.
Έτσι, ενώ σε ατομικό επίπεδο έμαθε ο καθένας να αναζητά λύσεις για την επιβίωσή του
«νενικηκώς την αμηχανίαν» με την καπατσοσύνη του,
σε συλλογικό επίπεδο το Γένος παρέμεινε καθηλωμένο σαν τον αετό στο ψηλό βουνό
αναπολώντας το ένδοξο παρελθόν του
και παρακαλώντας μονίμως τους άλλους για βοήθεια…
http://www.youtube.com/watch?v=ZT3xlUg52bI
ΥΓ. Τα ριζίτικα είναι τραγούδια που γεννήθηκαν σε χωριά που βρίσκονται
στις ρίζες (=πρόποδες) των βουνών της Δυτικής Κρήτης,
κυρίως των Λευκών Ορέων του νομού Χανίων.
Είναι ανομοιοκατάληκτα και τραγουδιούνται χωρίς τη συνοδεία μουσικών οργάνων
σε πομπές γαμήλιες, βαπτιστικές, φιλικές κλπ (τση στράτας)
ή συνηθέστερα, στο τραπέζι κατά τη διάρκεια γλεντιού (τση τάβλας).
Οι μελωδίες τους είναι επηρεασμένες από τη βυζαντινή μουσική,
ενώ οι στίχοι τους, σε αντίθεση με τις αυτοσχέδιες μαντινάδες,
είναι προϊόν μακρόχρονης λαϊκής δημιουργίας.
Πηγές:
1. Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ «Γιατί το Βυζάντιο», εκδ. Μεταίχμιο, 2012
2. Σημαία των Παλαιολόγων-Ρωμανίας:
http://greekheraldry.org/2013/04/12/%CE%B7-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%B1%CF%82/
http://chilonas.wordpress.com/2013/02/05/%CE%B7-%CE%B2%CF%85%CE%B6%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%AE-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%AF%CE%B1-%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%86%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CE%AE-%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%85/
http://www.academia.edu/4002057/The_Free_Greek_Language_of_137_entries_and_its_emblem
3. Μεγάλη Ιδέα:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B7_%CE%99%CE%B4%CE%AD%CE%B1
4. Ριζίτικα τραγούδια:
http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=News&file=article&id=345
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B9%CE%B6%CE%AF%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B1_%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CE%B4%CE%B9%CE%B1
-
(http://www.di-arezzo.co.uk/multimedia/images/mayhew/part/3612292.jpg)
Fantasia on a Theme by Thomas Tallis - Ralph Vaughan Williams (http://www.youtube.com/watch?v=IbzxhZT6akk)
“
A century ago, on the evening of 6 September 1910, a 2,000-strong audience at the Three Choirs festival crammed into the pews of Gloucester cathedral to hear Elgar's oratorio The Dream of Gerontius, one of the most popular contemporary English works since its 1900 premiere. But between them and their devotion stood the unfamiliar figure of Ralph Vaughan Williams, aged 37, nervously preparing to conduct the world premiere of his just-completed work, the Fantasia on a Theme by Thomas Tallis. "A queer, mad work by an odd fellow from Chelsea," the cathedral's organist had called it, but despite remaining unrecorded until 1936, the Tallis Fantasia has come to join the crowning glories of English orchestral music.”
“In 1906, a clergyman called the Rev Percy Dearmer turned up at the Chelsea house of Ralph Vaughan Williams. “I had heard of him as a parson who invited tramps to sleep in his drawing room,” the composer recalled many years later, “and I feared he was going to ask me to do the same”. In fact, Dearmer had come to ask Vaughan Williams, then in his mid-thirties and still starting out as a composer, to help him with the musical side of The English Hymnal, a book that was to become the staple of Anglican congregations throughout the country, and is still used by some today.
The composer did write quite a few of his own tunes, which are among the best in the book – such as for the hymns “For all the saints” and “Come down, O love divine”.
He also found the Third Psalter Tune of Thomas Tallis, written in 1567, and used it for hymn number 92 in the Hymnal, “When, rising from the bed of death”. But he sensed, having done that, that he had unfinished business with the tune, and embarked on an exploration of Tudor music and its sonorities that culminated in the composition of one of his most famous and beautiful works, the Fantasia on a Theme by Thomas Tallis. Tallis was one of the world’s leading composers of sacred choral music of his era; the challenge Vaughan Williams set himself was to translate the sounds of choral music into a string orchestra.”
“Tallis's original words to the hymn were:
“Why fum'th in fight the Gentiles spite, in fury raging stout?
Why tak'th in hand the people fond, vain things to bring about?
The Kings arise, the Lords devise, in counsels met thereto,
against the Lord with false accord, against His Christ they go.””
Thomas Tallis - Why fum'th in fight (http://www.youtube.com/watch?v=TVVRHjQ5Vd4&feature=related)
Πηγές:
http://www.telegraph.co.uk/comment/columnists/simonheffer/7932043/How-Vaughan-Williams-captured-a-country-with-strings.html
http://www.theguardian.com/culture/2010/jun/12/vaughan-williams-fantasia-theme-tallis
http://en.wikipedia.org/wiki/Fantasia_on_a_Theme_by_Thomas_Tallis
http://www.classical.net/music/comp.lst/works/v-w/tallisfantasia.php
-
Του πολέμου
«Έρχονται πια οι μέρες που δικάζουν,
θα μετρηθούν τα ποσοστά μας και
θα τα βρούμε όλα μπροστά μας.
Δεν το φοβάμαι, ούτε το θέλω...
μα δεν υπάρχουνε λαγοί μες στο καπέλο,
τώρα θα δούμε τα λεφτά μας τι αγοράζουν.»
Οδυσσέας Ιωάννου
http://www.youtube.com/watch?v=TsasnYuqtEs
(http://www.real.gr/Files/Articles/Photo/550_334_163950.jpg)
«….η νύχτα στο βουνό με τη λάσπη:
βαρυφορτωμένοι, κατάκοποι προχωρούσαμε.
Είν' αφάνταστη η λύπη κι η κακομοιριά που δοκιμάζεις
σαν αισθάνεσαι να 'σαι και να βλέπεις ανθρώπους και ζώα και τα πάντα μες στη λάσπη.
Άλογα και μουλάρια πεσμένα μάς κόψανε το δρόμο.
Εμείς προχωρούσαμε. Άξαφνα έπεσες. Πέσαμε θέλω να πω.
Με τα δυο σου πόδια σπασμένα, με το κεφάλι χωμένο στις λάσπες.
Θυμάσαι πόσο προσπάθησα. Δεν το κατόρθωσα.
Πρέπει να νιώσεις καλά πως δε φταίω. Ποτέ δεν προσπάθησα τόσο.
Έμεινα δίπλα σου ολόκληρη νύχτα.
Πιο πέρα από μας ένας Ιταλός σκοτωμένος.
Πάνω μας η Μεγάλη Άρκτος, το Βόρειο Στέμμα, ο Αστερισμός του Ωρίωνα ψιχάλιζαν φως.
Δεν είδα ποτέ πώς πεθαίνουν οι άνθρωποι.
Γύρισα πάντα τα μάτια μου από το θάνατο. Μα φαντάζομαι...
Παύω. Φοβάμαι μήπως πω λόγο μεγάλο.»
Απόσπασμα από το κείμενο του Νίκου Καββαδία «Του πολέμου-Στο άλογό μου», Εκδόσεις Άγρα, Αθήνα 1987, σ. 35-39
[http://digitalschool.minedu.gov.gr/modules/ebook/show.php/DSGYM-C113/351/2368,9021/extras/texts/index08_06_parallilo_kavvadias.html (http://digitalschool.minedu.gov.gr/modules/ebook/show.php/DSGYM-C113/351/2368,9021/extras/texts/index08_06_parallilo_kavvadias.html)]
ΥΓ. Το κείμενο «Στο άλογο μου» πρωτοδημοσιεύτηκε στον τόμο
«Το Θαύμα της Αλβανίας απ’ τη σκοπιά της ΙΙΙ Μεραρχίας» του Ξένου Ξενίτα το 1945.
Γράφτηκε στο Κούδεσι, το Μάρτη του ’41,
και είναι ένας σύντομος μελαγχολικός μονόλογος
προς στο άλογο που τον συνόδευε στον πόλεμο στην Αλβανία.
-
Αυθεντικό video απ' την καταστροφή τής Σμύρνης το 1922!
Δεν έχει ήχο αλλά αξίζει να το δείτε για 10 λεπτά.
http://www.youtube.com/watch?v=oBEslCsrjYg,
Αν κάποιος θέλει να ακούσει κάποιο τραγούδι παρακολουθώντας το βίντεο θα του πρότεινα
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί - Νίκος Ξυλούρης
http://www.youtube.com/watch?v=cHPcu-VeQmQ
( προσοχή δεν προτείνω να δείτε το δεύτερο ακούστε το μόνο, υπάρχει περίπτωση κάποιοι να ενοχληθούν ανάλογα με τα πολιτικά τους φρονήματα )
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
τις πόρτες σπάσαν οι οχτροί
κι εμείς γελούσαμε στις γειτονιές
την πρώτη μέρα
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
αδέρφια πήραν οι οχτροί
κι εμείς κοιτούσαμε τις κοπελιές
την άλλη μέρα
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
φωτιά μας ρίξαν οι οχτροί
κι εμείς φωνάζαμε στα σκοτεινά
την τρίτη μέρα
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
σπαθιά κρατούσαν οι οχτροί
κι εμείς τα πήραμε για φυλαχτά
την άλλη μέρα
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
μοιράσαν δώρα οι οχτροί
κι εμείς γελούσαμε σαν τα παιδιά
την πέμπτη μέρα
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
κρατούσαν δίκιο οι οχτροί
κι εμείς φωνάζαμε ζήτω και γεια
σαν κάθε μέρα.
-
Αφιέρωμα στον Μάνο Λοΐζο,που έφυγε σαν σήμερα το 1982.
(http://content-mcdn.ethnos.gr/filesystem/images/20110529/engine/assets_LARGE_t_1463_2819071_type12128.jpg)
Ο Μάνος Λοΐζος γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 1937 στο χωριό Άγιοι Βαβατσινιάς της επαρχίας Λάρνακας. Ήταν το μοναδικό παιδί του Ανδρέα Λοΐζου και της Δέσποινας Μανάκη, κόρης γεωπόνου από τη Ρόδο. Η οικογένειά του μετακόμισε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου προς αναζήτηση καλύτερης τύχης, όταν ο Μάνος ήταν επτά ετών.
Μάνος Λοΐζος - Σ'ακολουθώ
http://www.youtube.com/v/?v=Dvj6lm5nG7U
Με τη μουσική ασχολήθηκε από τα μαθητικά του χρόνια. Γράφτηκε σε τοπικό Ωδείο και άρχισε να μαθαίνει βιολί, αλλά κατέληξε στην κιθάρα. Μετά την αποφοίτησή του από το Αβερώφειο Γυμνάσιο της Αλεξάνδρειας το 1955 ήλθε στην Αθήνα και γράφτηκε αρχικά στη Φαρμακευτική Σχολή και στη συνέχεια στην ΑΣΟΕΕ. Στις αρχές του 1960 ήλθε η μεγάλη στροφή στη ζωή του, όταν αποφάσισε να εγκαταλείψει τις σπουδές του και να ασχοληθεί αποκλειστικά με τη μουσική.
Για να επιβιώσει κάνει διάφορες δουλειές, από γκαρσόνι σε ταβέρνα μέχρι γραφίστας και διακοσμητής. Το 1962 έρχεται σε επαφή με τον Μίμη Πλέσσα, ο οποίος μεσολαβεί στη «Φίλιπς» για την ηχογράφηση του πρώτου του τραγουδιού.
Μάνος Λοΐζος - Το Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας(Απόσπασμα από την ταινία "Ευδοκία" του Αλέξη Δαμιανού
http://www.youtube.com/v/?v=JrP3_iDtous
Το Απρίλιο του 1962 έγινε ιδρυτικό μέλος και αντιπρόεδρος στο Σύλλογο Φίλων Ελληνικής Μουσικής (ΣΦΕΜ), με στόχο τη στήριξη του έργου του Μίκη Θεοδωράκη, αλλά και την προβολή νέων δημιουργών. Στις τάξεις του συλλόγου θα βρεθούν πολύ γρήγορα ο Χρήστος Λεοντής, ο Γιάννης Μαρκόπουλος, ο Διονύσης Σαββόπουλος, η Μαρία Φαραντούρη, ο Νότης Μαυρουδής, ο Φώντας Λάδης, ο Μάνος Ελευθερίου και πολλοί άλλοι. Αναλαμβάνει τη διεύθυνση της χορωδίας του συλλόγου και με αυτή συμμετέχει το καλοκαίρι στις παραστάσεις της μουσικής επιθεώρησης του Μίκη Θεοδωράκη «Όμορφη Πόλη» που ανεβαίνει με μεγάλη επιτυχία στο Θέατρο Παρκ.
Μάνος Λοΐζος - Πρώτη Μαίου(Ερμηνεύει ο Αλκίνοος Ιωαννίδης
http://www.youtube.com/v/?v=KZHB2kVQjFQ
Τον Μάρτιο του 1965 παντρεύεται τη Μάρω Λήμνου, τη μετέπειτα συγγραφέα παιδικών βιβλίων, γνωστή ως Μάρω Λοΐζου. Ένα χρόνο αργότερα, τον Αύγουστο του 1966, θα γεννηθεί η κόρη τους Μυρτώ. Τα επόμενα χρόνια θα είναι αρκετά δημιουργικά για τον συνθέτη. Γράφει τραγούδια και μουσική για το θέατρο και τον κινηματογράφο.
Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας μπήκε πολλές φορές στο στόχαστρο των αρχών για τις αριστερές πολιτικές του πεποιθήσεις. Μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973 συνελήφθη και πέρασε 10 μέρες στα κρατητήρια στης Ασφάλειας. Μέσα στο ξέφρενο κλίμα της μεταπολίτευσης συμμετέχει στις μεγάλες λαϊκές συναυλίες της εποχής και στο τέλος του 1974 κυκλοφορεί το δίσκο «Τα Τραγούδια του Δρόμου», με όλα εκείνα τα τραγούδια του που είτε είχαν απαγορευτεί τα προηγούμενα χρόνια, είτε δεν τους είχε επιτραπεί η ηχογράφηση από τη λογοκρισία της επταετίας. Την τριετία 1974 – 1977 υπήρξε ένας από τους βασικούς εκφραστές του πολιτικού τραγουδιού. Το 1978 αναλαμβάνει την προεδρία της Ένωσης Μουσικοσυνθετών Ελλάδας και πρωτοστατεί στη δημιουργία φορέα είσπραξης των πνευματικών δικαιωμάτων. Τον ίδιο χρόνο παντρεύεται σε δεύτερο γάμο την ηθοποιό Δώρα Σιτζάνη.
Μάνος Λοΐζος - Σε ψάχνω(Σε στίχους Δώρας Σιτζάνη,ερμηνεύει η Δήμητρα Γαλάνη)
http://www.youtube.com/v/?v=-npWH7YIBD4
Στην εικοσαετή μουσική του διαδρομή έγραψε μερικά από τα καλύτερα ελληνικά τραγούδια, συνεργαζόμενος με τους στιχουργούς Γιάννη Νεγρεπόντη, Φώντα Λάδη, Μανώλη Ραούλη, Δημήτρη Χριστοδούλου και Λευτέρη Παπαδόπουλο, με τον οποίο γνωρίστηκε το 1965 και έγιναν αχώριστοι φίλοι. Τα τραγούδια του, γεμάτα λυρισμό και τρυφερότητα, ερμήνευσαν μεγάλα ονόματα του ελληνικού τραγουδιού, όπως ο Γιάννης Καλατζής, ο Γιώργος Νταλάρας, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, η Χάρις Αλεξίου, ο Γιάννης Πουλόπουλος, ο Γιάννης Πάριος, η Μαρία Φαραντούρη, ο Στέλιος Καζαντζίδης και η Δήμητρα Γαλάνη.
Μάνος Λοΐζος - Κι αν τα μάτια σου(Ερμηνεύει η Δήμητρα Γαλάνη)
http://www.youtube.com/v/?v=3xk0Zw867_Y
Ο Μάνος Λοΐζος έφυγε νωρίς από τη ζωή στις 17 Σεπτεμβρίου 1982.
Άφησε την τελευταία του πνοή σε νοσοκομείο της Μόσχας, χτυπημένος από την επάρατη νόσο.
-
Τhe answer
is blowing in the wind
«Οι μόνοι που αξίζουν για μένα είναι οι τρελοί,
αυτοί που τρελαίνονται να ζήσουν, να μιλήσουν, να σωθούν,
που ποθούν τα πάντα την ίδια στιγμή,
αυτοί που ποτέ δεν χασμουριούνται ή δεν λένε κοινότοπα πράγματα,
αλλά που καίγονται,
καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά
που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια
κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους,
κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό».
Tζακ Κέρουακ “Στον δρόμο” (1957)
https://www.youtube.com/watch?v=IUX9IcSzHX0
Σε μέρες παρακμής,
όταν ο κόσμος καταρρέει σάπιος από τη διαφθορά και την υποκρισία,
τα ανήσυχα πνεύματα πάντα γυρεύουν απάντηση
για το πώς θα γεννηθεί μια καλύτερη ζωή γύρω τους.
Υπάρχουν, όμως, και κάποιοι ανάμεσά τους,
που νιώθουν ταυτόχρονα την ανάγκη να δείξουν έμπρακτα στους άλλους γύρω τους
πόσο αποστρέφονται τις κοινωνικές συμβάσεις που τους οδήγησαν ως εκεί.
Έτσι, λ.χ τον καιρό που ο αρχαίος κλασικός κόσμος πέθαινε και ξεκινούσε η ελληνιστική εποχή,
οι κυνικοί φιλόσοφοι αναζητούσαν τη χαμένη αρετή στη φύση και στη λογική
και την ίδια στιγμή έδειχναν πλήρη αδιαφορία προς τις κοινωνικές συμβάσεις,
περιπλανώμενοι ξυπόλητοι, ατημέλητοι, με μακριά μαλλιά και μακριά γένια
και ζώντας ασκητικά με την πεποίθηση (όπως αργότερα και οι νεοπλατωνικοί),
ότι με την αυτάρκεια και τη λιτότητα
θα κέρδιζαν την ελευθερία της καταπιεσμένης τους ψυχής.
(http://www.mynetimages.com/bee9d052.jpg)
Ο κυνικός φιλόσοφος Διογένης από τη Σινώπη (412 π.Χ-325 π.Χ)
Κατά την παράδοση ζούσε μονίμως σε πιθάρι και γυρνούσε στους δρόμους όλη μέρα με ένα φανάρι
αναζητώντας, όπως έλεγε, τον Άνθρωπο.
Στους πρώτους βυζαντινούς αιώνες πάλι, όταν ο παγανιστικός κόσμος κατέρρεε,
οι χριστιανοί διανοούμενοι (Τρεις Ιεράρχες, Μέγας Αντώνιος, άγιος Παχώμιος κά)
αναζητούσαν απάντηση στο νεοσύστατο χριστιανισμό,
ακολουθώντας παράλληλα κι αυτοί το πνεύμα των κυνικών και των νεοπλατωνικών,
αφήνοντας μακριές γενειάδες και ζώντας λιτά και ασκητικά
εισάγοντας στη νέα θρησκεία τον αναχωρητικό και τον κοινοβιακό μοναχισμό.
Μα, και ο αυτοκράτορας Ιουλιανός
που αντίθετα απ’ αυτούς νόμιζε πως η απάντηση
ήταν η επιστροφή στην παλιά αίγλη του αρχαίου ειδωλολατρικού κόσμου,
πάλι τον ίδιο ασκητικό και λιτοδίαιτο τρόπο ζωής είχε υιοθετήσει
και την ίδια μακριά «φιλοσοφική» γενειάδα.
Μάλιστα, οι Αντιοχείς τον κοροΐδευαν, όπως μας πληροφορεί και ο Καβάφης,
για «τες περί των ψευδών θεών αερολογίες του,
τες ανιαρές περιαυτολογίες•
την παιδαριώδη του θεατροφοβία•
την άχαρι σεμνοτυφία του• τα γελοία του γένια».
και εκείνος τους είχε απαντήσει με ένα αυτοσαρκαστικό κείμενο υπό τον τίτλο «Μισοπώγων»,
που αναρτήθηκε στα προπύλαια του παλατιού, ώστε να το διαβάσουν όλοι.
Τους έγραφε μεταξύ άλλων:
“Μη νομίζετε πως δυσανασχετώ με την κοροϊδία που μου κάνετε.
Εγώ ο ίδιος άλλωστε σας δίνω την αφορμή, που το πηγούνι μου είναι σαν του τράγου,
ενώ θα μπορούσα φαντάζομαι, να το 'χω άτριχο και λείο,
όπως το 'χουν οι ωραίοι νεαροί και όλες οι γυναίκες που είναι από φυσικού τους επιθυμητές….
…Και σαν να μην έφτανε το μήκος της γενειάδας μου,
είναι και τα μαλλιά μου απεριποίητα και βρώμικα, σπάνια τα κουρεύω,
και τα νύχια μου είναι πάντα λερωμένα από τα μελάνια της γραφίδας.
Κι αν θέλετε να μάθετε, σας εκμυστηρεύομαι και κάτι απόρρητο:
Στο στήθος μου έχω πυκνό τρίχωμα, σαν το λιοντάρι, το βασιλιά των ζώων…
…Επιτρέψτε μου όμως να σας αποκαλύψω κάτι άλλο:
Δεν μου είναι αρκετό το ότι το κορμί μου βρίσκεται σ' αυτήν την κατάσταση,
γι' αυτό και ο τρόπος ζωής μου είναι αυστηρότατος.
…Στην εντελώς ιδιωτική μου ζωή, άγρυπνες νύχτες πάνω σ' ένα στρώμα από άχυρα,
και λίγο φαγητό που δεν με χορταίνει,
μου χαλάει τη διάθεση και με κάνει να εχθρεύομαι μια πόλη καλοπερασάκηδων.»
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/c/cd/JulianusII-antioch%28360-363%29-CNG.jpg)
Ο αυτοκράτορας Ιουλιανός (331-363 μ.Χ),
που αποκλήθηκε από τους χριστιανούς «Παραβάτης» λόγω της προσπάθειάς του να επαναφέρει την ειδωλολατρία.
Αιώνες αργότερα,
όταν ο παλιός κόσμος κατέρρεε με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο
και στη θέση του ορθωνόταν ένας ψυχροπολεμικός κόσμος
στην Αμερική θα γεννιόταν η αντισυμβατική γενιά των μπιτ,
με κεντρικό πυρήνα το συγγραφέα Τζακ Κέρουακ, τον ποιητή Άλλεν Γκίνσμπεργκ κά,
που άκουγε τζαζ, πρόβαλλε οικολογικά μηνύματα
και αμφισβητούσε τις συμβάσεις της συντηρητικής κοινωνίας
(κυρίως το αμερικάνικο όνειρο του πλουτισμού και της υλικής ευδαιμονίας)
ανοίγοντας το δρόμο για τους χίπις της δεκαετίας του 1960,
με τα λουλουδάτα t-shirt και τα τζιν παντελόνια, τα ατημέλητα μακριά μαλλιά και γένια,
που αμφισβητούσαν τον πόλεμο στο Βιετνάμ και ζούσαν αντισυμβατικά κοντά στη φύση,
ακούγοντας ψυχεδελικά ροκ και κάνοντας διαλογισμό κατά τα βουδιστικά πρότυπα,
προκειμένου να απελευθερώσουν το πνεύμα…
Και φτάνουμε στις μέρες μας,
με την οικονομική και κοινωνική παρακμή να χτυπάει κόκκινο
και τους hipsters να αμφισβητούν –ω τι περίεργο- τη mainstream κουλτούρα
και να ζητούν επιστροφή στο φυσικό τρόπο ζωής
αδύνατοι, γενειοφόροι, ατημέλητοι, με παλιομοδίτικα καρό πουκάμισα, κολλητά τζιν
και τα παλιά γυαλιά Rayban που ταυτίστηκαν από το 1990 με τους nerd (=σπασίκλες).
(http://psupopculture.files.wordpress.com/2011/10/hipster_fucks.jpg?w=640)
Οι Hipsters του 21 αιώνα
Άραγε, τι κόσμος να μας περιμένει αυτήν τη φορά στο βάθος του τούνελ;
ΥΓ1. Η «αρχαιοελληνική» γενειάδα γνώρισε ιδιαίτερη διάδοση στη βυζαντινή κοινωνία από τον 7ο αιώνα,
όταν για πρώτη φορά βυζαντινοί αυτοκράτορες (Φωκάς και Ηράκλειος) εμφανίστηκαν γενειοφόροι
για να δηλώσουν τη λαϊκή τους προέλευση,
κόντρα στη ρωμαϊκή παράδοση του ξυρίσματος και των κοντοκουρεμένων μαλλιών.
Το δε ξύρισμα σταδιακά περιορίστηκε κυρίως στους ευνούχους του Παλατιού,
γεγονός που επιβεβαιώνεται και από τη σημασιολογική μετάλλαξη της λέξης «βαρβάτος» (<barbatus=γενειοφόρος),
που δηλώνει από τότε αυτόν που δεν είναι ευνουχισμένος.
Ίσως, η διάδοση αυτής της μόδας να μην είναι άσχετη με το γεγονός ότι στα χρόνια αυτά
άρχισε να γίνεται ολοένα και πιο έκδηλη η ελληνική πολιτιστική κυριαρχία στη βυζαντινή αυτοκρατορία.
Πάντως, το σίγουρο είναι πως η εμφάνιση αυτή αποτέλεσε στη συνέχεια στοιχείο διάκρισης
των Ρωμιών από τους Λατίνους (κοσμικούς και ιερωμένους).
Γι’ αυτό και ο Φώτης Κόντογλου αιώνες μετά σημειώνει χαρακτηριστικά:
«Καὶ νὰ συλλογίζεσαι πῶς ὑπάρχουν κάποιοι Ἕλληνες, καὶ θεολόγοι μάλιστα,
ποὺ ξυνίζουνε τὰ μοῦτρα τους, ποὺ τὸν βρίσκουνε «ἀντιαισθητικόν»!
Ἀντιαισθητικὸν βρίσκουνε τὸν Ὅμηρο, τὸν μάντη Τειρεσία, τὸν Μέντορα, τὸν Ἀχιλλέα μὲ τὰ μαῦρα στριφτὰ γένια,
τὸν Θεμιστοκλῆ, τὸν ἅγιο Βασίλειο, τὸν ἅγιο Λουκιανὸ ποὺ τὸν εἶδε καὶ τἄχασε ὁ σκληρὸς Διοκλητιανός,
τὸν ἅγιο Νικόλαο, τὸν Κωνσταντῖνο τὸν Παλαιολόγο, τὸν Θανάση Διάκο, τὸν Παπαφλέσσα, τὸν Ἡσαΐα Σαλώνων,
τέλος βρίσκουνε ἄσχημο τὸν πνευματικὸ λέοντα μὲ τὴν φυσικὴ χαίτη του,
καὶ ἔχουνε γιὰ ὄμορφον ἐκεῖνον τὸν μαδημένον,
ποὺ εἶναι σὰν τὸ κριάρι ποὺ τὸ κουρέψανε καὶ γίνηκε ἀγνώριστο,
μὲ τὰ στραβὰ ποδάρια του, μὲ τὸ λαιμὸ τῆς γαλοπούλας καὶ μὲ τὸ κωμικὸ μούσι!
Μὴ χειρότερα! Ποὺ μπορεῖ νὰ φτάσῃ ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ ξιπασιὰ γιὰ νὰ φανῆ εὐρωπαϊσμένος!»
ΥΓ2. O Τζακ Κέρουακ (1922-1969) ήταν συγγραφέας και ποιητής,
που έγραψε για την «άλλη Αμερική» των πεδιάδων και των ανοιχτών δρόμων
που αντιπροσώπευαν την ελευθερία, την απόδραση από το κομφορμιστικό κόσμο των πόλεων, το «σύστημα».
Επηρέασε βαθιά καλλιτέχνες, όπως π.χ τους Μπομπ Ντίλαν, Τομ Γουέιτς, Ρόμπερτ Φρανκ.
Άλλοι τον ονόμασαν «βασιλιά των μπιτ», άλλοι «πατέρα των χίπις».
Το μυθιστόρημά του «Στο δρόμο» ανήκει στα αντιπροσωπευτικότερα μεταπολεμικά μυθιστορήματα
που φέρνουν στο επίκεντρο τον ήρωα-μαύρο πρόβατο, τον μόνο πραγματικά ελεύθερο.
ΥΓ3. Το τραγούδι, που ακούσατε, κυκλοφόρησε το 1962 από τον Μπομπ Ντύλαν
με ένα σχόλιό του όπου μεταξύ άλλων έλεγε:
«Δεν μπορώ να πω παρά πολλά γι’ αυτό το τραγούδι
εκτός από το ότι η απάντηση πλανιέται στον άνεμο.
Δεν βρίσκεται σε κανένα βιβλίο, ταινία, τηλεοπτικό πρόγραμμα ή ομάδα συζήτησης…
Πολλοί χίπις με ρωτάνε πού βρίσκεται η απάντηση…
Λέω ότι βρίσκεται στον άνεμο και όπως ένα αεικίνητο χαρτί, κάποτε θα πέσει κάτω.
Αλλά το πρόβλημα είναι ότι κανείς δεν σηκώνει την απάντηση, όταν αυτό πέφτει κάτω,
και έτσι δεν κατορθώνουν πολλοί άνθρωποι να δουν και να μάθουν…
…και έπειτα αυτό φεύγει.
Λέω επίσης ότι μερικοί από τους μεγαλύτερους εγκληματίες
είναι εκείνοι που γυρνάνε το κεφάλι,
όταν βλέπουν και ξέρουν ότι κάτι είναι λάθος...»
Πηγές:
http://classicalwisdom.com/diogenes-of-sinope/
http://en.wikipedia.org/wiki/Hipster_(1940s_subculture)
http://en.wikipedia.org/wiki/Hipster_(contemporary_subculture)
http://rip-people.blogspot.com/2013/03/jack-kerouac.html
http://www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=115299
http://www.protothema.gr/bigfish/article/74826/hipsters-kykloforoyn-anamesa-mas%C2%A0/
http://psupopculture.wordpress.com/2011/10/30/hipsters-a-sub-and-counter-culture/
http://en.wikipedia.org/wiki/Blowin'_in_the_Wind
http://www.pare-dose.net/3661
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%BF_%CE%9A%CF%85%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82
http://www.e-istoria.com/2013_by%20(9).html
http://geo-s.blogspot.gr/2010/10/1200.html#!/2010/10/1200.html (http://geo-s.blogspot.gr/2010/10/1200.html#!/2010/10/1200.html)
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B7%CF%84_%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%AC
http://ebvomadiaiorantevou.blogspot.gr/2011/08/blog-post_05.html
http://www.epohi.gr/theodosopoulou_platis_culture_932003.html
http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/fwths_kontogloy/to_raso_kai_ta_geneia.htm
-
Το τελευταίο ψέμα
Μέσα στον φόβο και στες υποψίες,
με ταραγμένο νου και τρομαγμένα μάτια,
λυώνουμε και σχεδιάζουμε το πώς να κάμουμε
για ν’ αποφύγουμε τον βέβαιο
τον κίνδυνο που έτσι φρικτά μας απειλεί.
Κι όμως λανθάνουμε, δεν είν’ αυτός στον δρόμο•
ψεύτικα ήσαν τα μηνύματα
(ή δεν τ’ ακούσαμε, ή δεν τα νοιώσαμε καλά).
Άλλη καταστροφή, που δεν την φανταζόμεθαν,
εξαφνική, ραγδαία πέφτει επάνω μας,
κι ανέτοιμους — πού πια καιρός — μας συνεπαίρνει.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης «Τελειωμένα» (1911)
https://www.youtube.com/watch?v=VaJkxjN1W7I
(http://www.lifo.gr/uploads/image/548473/TELEFTAIO_PSEMA-cover.jpg)
Η ταινία «Το τελευταίο ψέμα» γυρίστηκε το 1958
σε σκηνοθεσία του Μιχάλη Κακογιάννη, σκηνογραφία του Γιάννη Τσαρούχη, μουσική του Μάνου Χατζιδάκι
και με πρωταγωνιστές την Έλλη Λαμπέτη, το Μιχάλη Νικολινάκο, το Δημήτρη Παπαμιχαήλ, την Ελένη Ζαφειρίου κά.
Θέμα της μια αριστοκρατική οικογένεια στα πρόθυρα της χρεοκοπίας,,
η οποία αποφασίζει να κρύψει τον ξεπεσμό της από τον κοινωνικό της περίγυρο με δανεικά χρήματα
ελπίζοντας ότι θα αναστρέψει την κατάσταση παντρεύοντας την κόρη με κάποιον πλούσιο.
Ψέματα, ηθικές υποχωρήσεις και στο τέλος, ένα αναπάντεχο κακό,
που θα οδηγήσει την πρωταγωνίστρια στην Τήνο να παρακαλάει για ένα θαύμα…
Για την ερμηνεία της η Έλλη Λαμπέτη ήταν υποψήφια για το βρετανικό βραβείο BAFTA A' γυναικείου ρόλου,
ενώ οι Ν.Υ Τimes έγραψαν γι’ αυτήν πως
«ποτέ από την εποχή της Γκάρμπο ο φακός δεν ερωτεύτηκε τόσο μια πρωταγωνίστρια».
-
Η ψυχή της κούκλας
«Είσαι, ψυχή μου, η κόρη που τη σβήνει
ολοένα κάποιος έρωτας πικρός
που λησμονήθηκε κοιτώντας προς
τα περασμένα κι έτσι θ` απομείνει.
Κατάμονη σε μι’ άκρη, όπως εκείνη,
σε παρατούν ο κόσμος, ο καιρός.
Ένας ακόμη θά 'σουνα νεκρός
αν οι νεκροί δεν είχαν τη γαλήνη.
Σαν αδελφούλα η κόρη αυτή σου μοιάζει
που γέρνει, συλλογίζεται κι αργεί
χαμένη ευτυχία να νοσταλγεί.
Δικό σου λέω, ψυχή μου, είναι μαράζι
όσα το βράδυ δάκρυα, την αυγή
στα ρόδα κατεβαίνει και μοιράζει.»
Κώστας Καρυωτάκης «Η ψυχή μου» («Νηπενθή», 1921)
http://www.youtube.com/watch?v=h5341Njq1R0
(http://p2.la-img.com/493/12481/3619330_1_l.jpg)
Lotte Pritzel «Madonna» (1912)
Το φθινόπωρο του 1913,
ένα χρόνο δηλαδή πριν από την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου
και το αιματοκύλισμα χιλιάδων ανθρώπινων κορμιών «τοις κείνων ρήμασι πειθομένων»,,
ο Γερμανοαυστριακός ποιητής Rainer Maria Rilke
επισκέπτεται στο Μόναχο την έκθεση της διάσημης κουκλοποιού Lotte Pritzel,
που είναι πολύ δημοφιλής στους μποέμ κύκλους της εποχής.
Βλέποντας τις κούκλες της θα μείνει, κατά δήλωσή του, απροσδόκητα
«ασάλευτος, συγκλονισμένος σχεδόν, μπροστά στην κέρινη φύση τους.»
Γιατί άραγε;
Οι πρώτες του σκέψεις είχαν να κάνουν
με το ρόλο που παίζουν οι κούκλες στο παιδικό βασίλειο.
Πανταχού παρούσες, με τη δική τους αλλόκοτη μαγεία,
φαίνεται εκ πρώτης όψεως να έχουν τη μοίρα όλων των άψυχων ανδρεικέλων:
χωρίς δική τους κρίση, χωρίς δική τους θέληση,
γίνονται έρμαια των επιθυμιών του ιδιοκτήτη τους,
«αφήνονται» στα όνειρά του.
Και όμως, αυτές οι κούκλες
που το παιδί πότε χαϊδεύει και αγκαλιάζει
και πότε παραμελεί ή πετά,
αυτές οι κούκλες που του δίνουν μέσα στην ανωριμότητα της ηλικίας του
την ψευδαίσθηση της συντροφικότητας
αλλά και κάποιας υποτυπώδους κοινωνικής ανωτερότητας,
κρύβουν τελικά ένα μυστικό υπεροχής απέναντί του
που το απελπίζει αλλά και το συναρπάζει ταυτόχρονα:
Όσο προσιτές και διαχειρίσιμες κι αν μοιάζουν λόγω της φύσης τους,
τόσο απροσδιόριστη και δυσαπόκτητη ψυχή έχουν.
«Μονάχα εσύ, ψυχή της κούκλας,
μόνο για σένα δεν γινότανε κανένας να πει πού αλήθεια ήσουν»,
θα γράψει αργότερα ο Ρίλκε στο ποιητικό του δοκίμιο «Κούκλες».
Σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα παιδικά παιχνίδια που έχουν σαφή προορισμό,
η κούκλα «φτιαγμένη από μια στόφα αλόγιστη και ακαταλόγιστη πλήρως»
σιωπά ανέκφραστη μπροστά στο παιδί
«σ’ έναν κόσμο όπου η μοίρα, μάλιστα ο Θεός ο ίδιος, είναι περίφημοι,
πρωτίστως γιατί μας απαντούν με τη σιωπή τους».
Κι είναι αυτό το δυσαπόκτητο της ψυχής της κούκλας,
αυτή η πρώτη ανανταπόδοτη σχέση της ζωής του παιδιού
που ευθύνεται κατά τη γνώμη του Ρίλκε για το περίεργο μίσος
με το οποίο το παιδί της φέρεται ενίοτε πάνω στην απελπισία του.
Μήπως, όμως, είναι αυτή ακριβώς η απροσδιόριστη γοητεία του άπιαστου
και η απάντηση στην απορία του ποιητή
(«Και δεν είμαστε τάχα παράδοξα πλάσματα εμείς,
αφού πάμε και προσφέρουμε το πρώτο μας πάθος
εκεί όπου δεν υπάρχει ελπίδα ανταπόδοσης;»);
(http://www.lifo.gr/uploads/image/380890/5048041_1_l.jpg)
Lotte Pritzel, λιθογραφία, 1921
Το ερώτημα όμως παραμένει:
Γιατί εκείνη τη μοιραία φθινοπωρινή μέρα ο Ρίλκε συγκλονίστηκε
αντικρίζοντας τις ντελικάτες κερένιες κούκλες της Pritzel
με τα αραχνοΰφαντα φορέματα σε στυλ ροκοκό;
Διότι οι κερένιες κούκλες της ήταν μια μικρογραφία του κόσμου των ενηλίκων
και σ’ αντίθεση με τις ανέκφραστες, σχεδόν ηγεμονικές παιδικές αντιπάλους τους,
τα μάτια και η κίνησή τους απέπνεαν μια εύθραυστη ατμόσφαιρα μελαγχολίας και ερωτισμού,
που φαίνεται πως θύμισε στον ποιητή εικόνες
από τον αρχαιοελληνικό μύθο του Έρωτα και της Ψυχής
[βλ. παλιότερο σχετικό αφιέρωμα «Η φεύγουσα κόρη» http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.420 ]:
«Είναι σαν να τις τρώει ο πόθος μιας όμορφης φλόγας,
η λαχτάρα τους να ριχτούν κατευθείαν επάνω της σαν πεταλούδες».
Κι αυτό είναι τελικά που θα ξαναπεί στην Pritzel με άλλα λόγια,
όταν θα της αφιερώσει το παρακάτω ποίημα στον πρόλογο του δοκιμίου του:
«Πώς φθίνουν έτσι ανάλαφρα, προτού χαθούν,
με μια λεπτή χειρονομία, τελευταία…
Με το «Έχε Γεια» και τ’ «Όχι Πια» ποθούν
να συμφιλιωθούν, κι όσα μοιραία
χάθηκαν ήδη, πάνε να τα βρουν
ακροπατώντας απαλά ( : το Ρόδο και η Ιδέα – )».
Εκείνη την ημέρα,
η ψυχή της κούκλας που του διέφευγε όσο ήταν παιδί
είχε ανοίξει τα φτερά της μπροστά στα μάτια του για μια μόνο στιγμή,
αυτήν τη στιγμή που είχε καταφέρει να απαθανατίσει η Pritzel
φτιάχνοντας τις κερένιες κούκλες της…
-
Αποφάσισα να παραθέσω την εισαγωγή μιας από τις πολύ αγαπημένες μου σειρές, που ακούει στον τίτλο "Band of Brothers". Ακολουθεί την επική πορεία μιας εκ των ιστορικότερων μεραρχιών του Αμερικανικού Στρατού, της 101ης αερομεταφερόμενης, των "Κραυγαζόντων Αετών" -λόγω του εμβλήματος της μεραρχίας, το οποίο απεικονίζει έναν αετό με ανοιχτό το στόμα να κραυγάζει- από τη συμμετοχή της στην απόβαση της Νορμανδίας, της γνωστής D-day, μέχρι και την παράδοση των Γερμανών.
(http://1.bp.blogspot.com/_2Q5abuFk_yc/S_q7h-qZ6RI/AAAAAAAAALM/Lhvrjo7PwpI/s400/Bulge-101st.jpg)
http://www.youtube.com/v/CvwpmWuMO2s
Ο τίτλος της σειράς είναι εμπνευσμένος από τη φράση την οποία ξεστομίζει ο βασιλιάς της Αγγλίας Henry V, στο ομώνυμο έργο του πιο προικισμένου, μετά τους τρεις μεγάλους τραγικούς της Αθήνας, δραματουργού όλων των εποχών, William Shakespeare, του οποίου η πένα συνθέτει ίσως τον πιο εμπνευσμένο μονόλογο-ύμνο προς την ανδρεία, τη συντροφικότητα και την ανεξίτηλη υστεροφημία που προσφέρει ο αγώνας, και κατ' επέκταση ο θάνατος, για την πατρίδα. Το ιστορικό πλαίσιο στο οποίο τοποθετείται ο συγκεκριμένος μονόλογος είναι οι παραμονές της μάχης του Agincourt, στα πλαίσια του Εκατονταετούς Πολέμου, μεταξύ Αγγλίας και Γαλλίας. Στο Agincourt, στις 25 Οκτώβρη του 1415 (on Saint Crispian's day, όπως λέει και ο ίδιος ο Ερρίκος) 8.000 Άγγλοι, στην πλειοψηφία τους ελαφρά οπλισμένοι τοξότες, συγκρούστηκαν με τριπλάσιους Γάλλους, τον ανθό της γαλλικής ιπποσύνης, παρ' όλα αυτά, κατάφεραν, όχι απλά να επικρατήσουν, αλλά να συντρίψουν, ενάντια σε κάθε λογική, τους αλαζόνες, βαριά οπλισμένους αντιπάλους τους, εκμεταλλευόμενοι, για ακόμα μια φορά, όπως ακριβώς στις μάχες του Poitiers και του Crécy, την καταστρεπτική και δολοφονική ισχύ του Ουαλικού 'μακρού τόξου' (long bow), αποδεικνύοντας ότι οι εποχές που ο ιππότης ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος του ευρωπαϊκού πεδίου της μάχης, είχαν παρέλθει ανεπιστρεπτί.
Επιτρέψτε μου να παραθέσω το μονόλογο από την τη μεταφορά του έργου του Shakespeare στη μεγάλη οθόνη. Τον Ερρίκο Ε' ερμηνεύει μοναδικά ο εξαιρετικός Άγγλος ηθοποιός Kenneth Branagh.
http://www.youtube.com/v/OAvmLDkAgAM
Ιδού και ο μονόλογος:
KING. What's he that wishes so?
My cousin Westmoreland? No, my fair cousin;
If we are mark'd to die, we are enow
To do our country loss; and if to live,
The fewer men, the greater share of honour.
God's will! I pray thee, wish not one man more.
By Jove, I am not covetous for gold,
Nor care I who doth feed upon my cost;
It yearns me not if men my garments wear;
Such outward things dwell not in my desires.
But if it be a sin to covet honour,
I am the most offending soul alive.
No, faith, my coz, wish not a man from England.
God's peace! I would not lose so great an honour
As one man more methinks would share from me
For the best hope I have. O, do not wish one more!
Rather proclaim it, Westmoreland, through my host,
That he which hath no stomach to this fight,
Let him depart; his passport shall be made,
And crowns for convoy put into his purse;
We would not die in that man's company
That fears his fellowship to die with us.
This day is call'd the feast of Crispian.
He that outlives this day, and comes safe home,
Will stand a tip-toe when this day is nam'd,
And rouse him at the name of Crispian.
He that shall live this day, and see old age,
Will yearly on the vigil feast his neighbours,
And say 'To-morrow is Saint Crispian.'
Then will he strip his sleeve and show his scars,
And say 'These wounds I had on Crispian's day.'
Old men forget; yet all shall be forgot,
But he'll remember, with advantages,
What feats he did that day. Then shall our names,
Familiar in his mouth as household words-
Harry the King, Bedford and Exeter,
Warwick and Talbot, Salisbury and Gloucester-
Be in their flowing cups freshly rememb'red.
This story shall the good man teach his son;
And Crispin Crispian shall ne'er go by,
From this day to the ending of the world,
But we in it shall be remembered-
We few, we happy few, we band of brothers;
For he to-day that sheds his blood with me
Shall be my brother; be he ne'er so vile,
This day shall gentle his condition;
And gentlemen in England now-a-bed
Shall think themselves accurs'd they were not here,
And hold their manhoods cheap whiles any speaks
That fought with us upon Saint Crispin's day.
-
Isadora Duncan
Η ξυπόλυτη χορεύτρια
«Isadora, μάζεψε το σάλι σου»,
της φώναξε η φίλη της εκείνη την τελευταία ημέρα.
Μα τι να μαζέψει η Isadora, που όλη της τη ζωή είχε το ασυμμάζευτο
κι άφηνε την ψυχή της να ανεμίζει ελεύθερη, όπως το σάλι της.
Μικρή είχε εγκαταλείψει το σχολείο, γιατί ένιωθε πως την περιόριζε.
Μεγαλώνοντας υιοθέτησε αντισυμβατικές πολιτικές αντιλήψεις
(φιλικές προς τον κομμουνισμό της τότε Σοβιετικής Ένωσης)
και έναν σκανδαλώδη αντισυμβατικό τρόπο ζωής
που περιελάμβανε -μεταξύ άλλων- ερωτικές σχέσεις και με τα δύο φύλα (!)
παιδιά εκτός γάμου, δημόσια μέθη
και ένα ανεξάντλητο πάθος για το χορό έξω από τα καθιερωμένα πρότυπα.
Πίσω και ταυτόχρονα με όλα αυτά, κρύβονταν τα αδυσώπητα χτυπήματα της μοίρας:
Στην παιδική ηλικία ο κοινωνικός θάνατος της οικογένειάς της
ύστερα από την εμπλοκή του πατέρα της σε τραπεζικό σκάνδαλο και σε εξωσυζυγική σχέση,
που οδήγησε στην απαξίωση όλης της οικογένειας, στη διάλυσή της και στη φτώχεια.
Αργότερα, οι αλλεπάλληλοι τραγικοί θάνατοι αγαπημένων της προσώπων
(του πατέρα, των τριών παιδιών της και του ενός συζύγου της).
Όλη της τη ζωή φερόταν σαν να προσπαθούσε να γιατρέψει τον πόνο του θανάτου
ζώντας πέρα από κάθε επιτρεπτό όριο,
βιώνοντας έναν διονυσιασμό,
όπως τον είχε περιγράψει ο αγαπημένος της φιλόσοφος, Friedrich Nietzsche,
ο οποίος πίστευε ότι η ψυχή του θεατή που συγκλονιζόταν από τα πάθη της αρχαίας τραγωδίας,
λυτρωνόταν μέσα από τη διονυσιακή επίδραση του χορού και του τραγουδιού
και δι’ αυτών επανερχόταν στην αρμονία.
[για το διονυσιακό πνεύμα, βλ. παλιότερο αφιέρωμα «Εγώ ειμί η άμπελος»
http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.504 ]
(http://3.bp.blogspot.com/-4mXpbDSjO9M/TesbbmvePsI/AAAAAAAAAj8/a5vkOx0c864/s1600/iduncan_1.jpg)
Isadora Duncan (1877-1927)
«Η τέχνη μου δεν είναι παρά μια προσπάθεια να εκφράσω την ύπαρξή μου», έλεγε.
Και πώς θα μπορούσε να εκφραστεί η ύπαρξή της
μέσα από την αυστηρή πειθαρχία του κλασικού μπαλέτου,
που είχε γεννηθεί στις ευρωπαϊκές βασιλικές αυλές,
όταν το μόνο που ζητούσε εκείνη ήταν να χορεύει ελεύθερα, δίπλα στη θάλασσα;
Όπου κι αν χόρεψε στην Αμερική,
η χορογραφία ήταν ήδη έτοιμη και επιτηδευμένη για τα δικά της μέτρα.
Έτσι, έφυγε για την Ευρώπη μαζί με τον αδελφό της Raymond
γυρεύοντας μια καλύτερη τύχη.
Στο Λονδίνο πέρασαν αμέτρητες μέρες μαζί μελετώντας στο Βρετανικό Μουσείο
αρχαιοελληνικά αγάλματα και αγγεία.
Στο Παρίσι, εκτός από τα έργα του γλύπτη Auguste Rodin που είδαν στη Διεθνή Έκθεση,
πήγαν στο Λούβρο, για να συνεχίσουν τη μελέτη της αρχαιοελληνικής τέχνης.
O Raymond σκιτσάρει τα σχέδια των αγγείων,
εκείνη χορεύει εμπνεόμενη από τις κινήσεις των μορφών τους…
Μοιραία, καταλήγουν το 1903 στην Ελλάδα, όπου χτίζουν σπίτι στο Βύρωνα,
και κυρίως, γνωρίζουν το ελληνικό τραγούδι και το αρχαίο θέατρο
μέσα από την οικογένεια του ποιητή Άγγελου Σικελιανού,
την αδελφή του οποίου (Πηνελόπη) θα παντρευτεί ο Raymond.
Tην ίδια χρονιά στη Γερμανία, όπου είχε γνωρίσει την οικογένεια του συνθέτη Richard Wagner,
η Isadora δίνει και μια περίφημη ομιλία,
η οποία θα αποτελέσει μανιφέστο του σύγχρονου χορού.
Έλεγε, μεταξύ άλλων:
«Η φύση είναι η πηγή του χορού.
η κίνηση των κυμάτων, των ανέμων, της γης είναι πάντα στην ίδια διαρκή αρμονία.
Δεν στεκόμαστε στην παραλία να ρωτάμε τον ωκεανό
ποια ήταν η κίνησή του στο παρελθόν και ποια στο μέλλον.
Κάθε ον κινείται σύμφωνα με τη φύση του,
…δηλαδή, σύμφωνα με τα συναισθήματα και τη φυσική του δομή.
….Η χορεύτρια του μέλλοντος θα είναι αυτή
της οποίας το σώμα και η ψυχή θα έχουν μεγαλώσει τόσο αρμονικά μαζί,
ώστε η φυσική γλώσσα της ψυχής θα έχει γίνει η κίνηση του σώματος.
Η χορεύτρια δεν θα ανήκει σε ένα έθνος, αλλά σε όλη την ανθρωπότητα.
…Έρχεται η χορεύτρια του μέλλοντος:
το ελεύθερο πνεύμα που θα κατοικήσει στο σώμα των νέων γυναικών.
Πιο ένδοξη από όσες γυναίκες υπήρξαν.
πιο όμορφη από όλες τις γυναίκες στους παρελθόντες αιώνες.
Η υψηλότερη ευφυΐα στο πιο ελεύθερο σώμα.»
Περιοδεύει στη Ρωσία, όπου γνωρίζει το σκηνοθέτη Konstantin Stanislavski
και τις πρώτες μπαλαρίνες του μπαλέτου Μαρίνσκι Anna Pavlova και Tamara Karsavina.
Γυρνά στη Γαλλία και ζει για κάποια χρόνια
με γείτονες το ζωγράφο Henri Matisse, το συγγραφέα Jean Cocteau και το γλύπτη Auguste Rodin.
Τη δεκαετία αυτή γίνεται η πιο διάσημη χορεύτρια του κόσμου
και εμπνέει γλύπτες, χορευτές, φωτογράφους, ζωγράφους και συγγραφείς…
Ιδρύει σχολές στη Γαλλία, στη Γερμανία, στη Ρωσία,
κάνει διάφορες περιοδείες στις ΗΠΑ αλλά ουδέποτε ζει ξανά εκεί.
(http://library.thinkquest.org/05aug/00160/images/duncandancing2.jpg)
Η Isadora Duncan χόρευε πάντα με γυμνά πόδια και αραχνοΰφαντους χιτώνες,
εμπνεόμενη από μορφές της αρχαίας ελληνικής τέχνης.
Λίγα χρόνια αργότερα, την ίδια ακριβώς κίνηση της παραπάνω φωτογραφίας
θα αποτύπωνε και η φωτογράφος Nelly’s φωτογραφίζοντας την Ουγγαρέζα χορεύτρια Nikolska στην Ακρόπολη,
στο ίδιο δηλαδή μέρος που είχε φωτογραφηθεί και η Duncan από τον Edward Steichen το 1921.
[βλ. παλιότερο αφιέρωμα «Φωτογραφίες-Πρόκληση»: http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.224 ]
«Ιsadora, μάζεψε το σάλι σου»,
της φώναζε η φίλη της η Mary εκείνη την τελευταία ημέρα
βλέποντάς την να απομακρύνεται μέσα στο αυτοκίνητο του Ιταλού αγαπημένου της.
Μα, η Isadora, δεν μπορούσε να πειθαρχήσει.
«Je vais à l’ amour…» (=Πάω στον έρωτα), λέγεται πως απάντησε.
Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, η πορεία της προς τον έρωτα θα σταματούσε απ’ τον θάνατο.
Το σάλι της πιάστηκε στη ρόδα του αυτοκινήτου και την έπνιξε ακαριαία.
Έτσι, χάθηκε πρόωρα η Isadora στα πενήντα της χρόνια,
σιγά-σιγά ξεχάστηκε η σκανδαλώδης ζωή της, έκλεισαν οι σχολές της ανά την Ευρώπη…
Το πνευματικό της όμως παιδί, ο σύγχρονος χορός
έμελλε να επιβιώσει και να ξεπεράσει τα όρια του τόπου και του χρόνου.
Χρόνια μετά, βλέποντας κανείς στο παρακάτω βίντεο
τις φωτογραφίες που είχαν τραβηχθεί με την ίδια και τις μαθήτριές της να χορεύουν
είναι σαν να ρίχνει κρυφές ματιές στα όνειρα που έκανε
όλες εκείνες τις ατελείωτες ημέρες που μελετούσε με τον αδελφό της
τις αρχαιοελληνικές μορφές στο Βρετανικό Μουσείο και στο Λούβρο,
σαν να την ακούει να ψιθυρίζει γράφοντας αυτές τις γραμμές
που βρέθηκαν μετά το θάνατό της από τη φίλη της Christine Dallies:
«Από την ανακάλυψη του ραδιοφώνου ξέρουμε
ότι περιβαλλόμαστε από μουσική και από φωνές που έρχονται από όλα τα μέρη του κόσμου.
….Δεν αμφιβάλλω ότι κάποια μέρα κάποιος θα ανακαλύψει ένα εργαλείο
που θα κάνει για την όραση ό,τι το ραδιόφωνο για την ακοή
και ότι θα ανακαλύψουμε ότι περιβαλλόμαστε όχι μόνο από ήχους
αλλά επιπλέον -και αόρατα για το μάτι μας- από την παρουσία όλων όσων δεν υπάρχουν πλέον.
Η μουσική και οι φωνές που ακούμε απ’ το ραδιόφωνο δεν σταματάνε να υπάρχουν,
αλλά ταξιδεύουν στο διάστημα επ’ άπειρον και εν καιρώ φτάνουν σε άλλα άστρα.
Έτσι και οι κινήσεις ταξιδεύουν ασταμάτητα στο διάστημα.
Έτσι, κάθε λέξη που λέμε, κάθε κίνηση που κάνουμε
συνεχίζει στον αιθέρα σε ένα αθάνατο ταξίδι.
Σ’ αυτήν την επιβίωση μόνο πιστεύω και αυτό είναι αρκετό.»
https://www.youtube.com/watch?v=r2zFwAj2UrI
ΥΓ. Το 1965 κυκλοφόρησε ο δίσκος «Παραμύθι χωρίς όνομα» που περιείχε το μουσικό κομμάτι που μόλις ακούσατε.
Στο εξώφυλλό του έγραφε ο Μάνος Χατζιδάκις:
«Το 1957 για να κερδίσω οχτώ χιλιάδες δραχμές,
έγραψα εννιά τραγούδια για ένα θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη,
που είχε τον τίτλο ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ.
Πήρα τις τέσσερις χιλιάδες, μα τις υπόλοιπες, όσες φορές κι αν πήγα, δεν τις έλαβα ποτέ,
μια και το θέατρο δεν έβγαλε ούτε τα έξοδά του εκείνη τη χρονιά.
Κι έτσι αποφάσισα να τις ξεχάσω και τις ξέχασα.
Όμως, μαζί ξέχασα και το έργο και την παράσταση και τα τραγούδια που ’χα γράψει…»
Πηγές:
http://annagelopoulou.blogspot.gr/2013/08/dward-steichen-isidora-duncan.html
http://en.wikipedia.org/wiki/Isadora_Duncan
http://lego4.blogspot.gr/2009/10/when-she-danced.html
http://learningenglish.voanews.com/content/isadora-duncan-1877-1927-the-mother-of-modern-dance-101714348/114147.html
http://www.meaus.com/isadora-duncan.htm
http://www.psychologytoday.com/blog/what-body-knows/201205/isadora-duncans-dancing-soul
http://www.isadoraduncan.net/isadora.html
http://www.dancespace.gr/el/contemporary-dance/profiles/93-isadora-duncan
http://www.imdb.com/name/nm0241984/bio
http://www.en-gr.com/index.php/el/2012-01-11-11-34-48/sixronosxoros/343-isadora-duncan
-
Οἱ κύκνοι τὸ φθινόπωρο
Οἱ κύκνοι τὸ φθινόπωρο ζητᾶνε τὴ χαρά τους
γιατὶ ἡ χαρά τους πέταξε μαζὶ μὲ τ᾿ ἁγιοκαίρι...
Θὰ ζήσουν τάχα νὰ τὴ βροῦν, τὴν ἄνοιξη; -Ποιὸς ξέρει;
...γιατὶ μπορεῖ καὶ νὰ χαθοῦν πρὶν βροῦνε τὴ χαρά τους...
Ἀπόψε τὴν περίμεναν, σχεδὸν ὅλο τὸ βράδι,
ὥσπου στὸ τέλος νύσταξαν κοιτώντας τὸ σκοτάδι,
κι ἔγειραν καὶ κοιμήθηκαν ἀπάνω στὰ φτερά τους...
Ναπολέων Λαπαθιώτης (1923)
http://www.youtube.com/watch?v=xHbMbvCtuGw
(http://i1.wp.com/antikleidi.com/wp-content/uploads/2013/04/swans-vltava-river_65527_990x742.jpg)
Κύκνοι στον ποταμό Μολδάβα στην Πράγα
Κύκνοι σαλεύουν τὰ πηγαῖα ὀνόματα τῆς ὥρας
Ὧρες κεντοῦν τὰ χέρια μου στὴ χαραυγὴ
Σὰν τόξα ποὺ σκιρτοῦν σὲ κάθε διάβα χίμαιρας
Καὶ παίζουν ὅπως παίζω
Καὶ γλιστροῦν
Οἱ ἐλπίδες ἔρχονται.
Οδυσσέας Ελύτης (1941)
-
ΚΙ ΑΛΛΟ ΚΑΛΟ ΔΕ ΜΑΘΑΜΕ, ΠΙΟ ΚΑΛΛΙΟ ΑΠΟ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ*
Πολλοί αποδίδουν τη φανατική προσήλωση και τη –σχεδόν – μεταφυσική ικανότητα των Μανιατών στην τέχνη του πολέμου στην καταγωγή τους –ιστορικοί ισχυρίζονται ότι όταν οι Ρωμαίοι κατέκτησαν τη Σπάρτη, μια ομάδα Σπαρτιατών, αρνούμενοι να ζήσουν ως δούλοι, αποσύρθηκαν στο Νότο, ρίχνοντας έτσι το σπόρο που γέννησε τη ράτσα των Μανιατών. Άλλοι πάλι λένε ότι η ενασχόληση των Μανιατών με τον πόλεμο ήταν μονόδρομος, λόγω της παροιμιώδους ανυδρίας, άρα και φτώχειας, της νοτιοανατολικής ακτογραμμής της Πελοποννήσου, η οποία καταλήγει στο θρυλικό κάβο Ταίναρο, ή κάβο Ματαπά. Άλλοι θεωρούν ότι η λύσσα με την οποία πολέμησαν ένα σωρό εχθρούς στο πέρασμα των χρόνων πηγάζει από την υπερβολική αγάπη τους για την ελευθερία.
Όποια και να είναι η αλήθεια και ανεξάρτητα από την επιφυλακτικότητα, ίσως και καχυποψία, με την οποία βλέπει κάποιος τους Μανιάτες, λόγω της εκδικητικότητας και μνησικακίας τους, αυτό που δε μπορεί ν’ αμφισβητηθεί, είναι ο βαρύτατος φόρος αίματος που έχουν πληρώσει διαχρονικά στους αγώνες για την ελευθερία της Ελλάδας.
Από τα πρώτα χρόνια της υποδούλωσης της Ελλάδας στους Οθωμανούς, η Μάνη, που παρέμενε λεύτερη –κάτι που δεν άλλαξε στους αιώνες που ακολούθησαν– συμμετείχε πρόθυμα σε κάθε ξεσηκωμό εναντίον του δυνάστη. Εξέχουσα μορφή τη συγκεκριμένη περίοδο αποτέλεσε ο Μανιάτης οπλαρχηγός Κορκόδειλος, ή Κροκόδειλος, Κλαδάς, με καταγωγή από τη Χιμάρα της Ηπείρου. Το όνομά του μάλλον αποτελεί παραφθορά της λέξης ‘ακροκόνδυλος’, αν και ένα… ρομαντικό κομμάτι μου εύχεται να προέρχεται όντως από τη λέξη ‘κροκόδειλος’, υποδηλώνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την αιμοσταγή φύση του και την αμετρίαστη πολεμικότητά του.
Ο Κλαδάς, αφέντης του κάστρου του Αγίου Γεωργίου της Μπαρδούνιας -το οποίο του επέτρεψε να διατηρήσει στην κατοχή του ο ίδιος ο Μωάμεθ ο Β’ ο Πορθητής, θαυμάζοντας την ανδρεία με την οποία είχε πολεμήσει εναντίον του (!!) κατά τη διάρκεια της οθωμανικής εισβολής στην Πελοπόννησο (1458-60)- πολεμούσε ανελλιπώς από τη στιγμή που ανδρώθηκε ως τον μαρτυρικό θάνατό του στα χέρια των Τούρκων το 1490, οι οποίοι τον συνέλαβαν ενώ διενεργούσε εκστρατεία, με προτροπή του βασιλιά των δύο Σικελιών Φερδινάνδου, στην πατρώα γη της Ηπείρου. Ποίημα γι’ αυτήν την αινιγματική φιγούρα της πρώιμης Τουρκοκρατίας έχει γράψει ο Νίκος Εγγονόπουλος.
(http://3.bp.blogspot.com/_ozhjUAsljUM/THP4OM7VaAI/AAAAAAAABMk/-rcTcSoe_Gg/s400/%CE%BA%CE%BF%CF%81%CE%BA%CE%BB%CE%B1%CE%B4+2.JPG)
Άλλη, εξίσου αινιγματική, μορφή ήταν ο διαβόητος Λιβέριος, ή Λυμπεράκης, Γερακάρης, από το Οίτυλο, ή Βοίτυλο, όπως το ‘λεγαν τότε, της Μάνης. Ο Γερακάρης γεννήθηκε στα μέσα του 17ου αιώνα. Την καριέρα του ξεκίνησε ως κωπηλάτης σε βενετσιάνικη γαλέρα, για να εξελιχθεί στον πιο επικίνδυνο πειρατή της Ανατολικής Μεσογείου. Οι Τούρκοι κατάφεραν να τον συλλάβουν, ρίχνοντάς τον στα μπουντρούμια των φυλακών του ναυστάθμου της Κωνσταντινούπολης, στο πασίγνωστο ‘Μπάνιο’. Τον απελευθέρωσαν όμως, σε μια προσπάθεια να προσεταιριστούν τους Μανιάτες, των οποίων οι πειρατικές επιδρομές είχαν γίνει πραγματική μάστιγα για τη ναυσιπλοΐα. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά τον έκαναν και μπέη της Μάνης –τον πρώτο. Ο Λυμπεράκης όμως δεν αναγνώριζε κανενός είδους ζυγό. Τη θέση εξουσίας την εκμεταλλεύτηκε για να ξεκληρίσει τις οικογένειες Στεφανόπουλων και Μέδικκων στο Οίτυλο, τους μεν Στεφανόπουλους γιατί ένα μέλος τους είχε παντρευτεί τη γυναίκα την οποία είχε ζητήσει σε γάμο κι εκείνος, τους δε Μέδικκους γιατί ο πατέρας της αγαπημένης του Καλής Μέδικκου Γιακουμής δεν τον ενέκρινε ως μέλλοντα γαμπρό του, λόγω της αμφιλεγόμενης φήμης του. Τότε Στεφανόπουλοι και Μέδικκοι αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν μαζικά στην Κορσική.
Όλη του η ζωή ήταν μια ισορροπία του τρόμου, μεταξύ των δύο δυνάμεων που συγκρούονταν για την επικυριαρχία της Πελοποννήσου, Βενετίας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Πότε υποστήριζε τη μία, πότε την άλλη, ανάλογα με τα συμφέροντά του. Τη ζωή του τελείωσε το 1710, φυλακισμένος της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας στη Μπρέσια.
Εξέχουσα μορφή στον αγώνα του Γένους εναντίον των Οθωμανών ήταν ο Γιάννης Γεωργίου Μαυρομιχάλης, γνωστός και ως ‘Σκυλογιάννης’, λόγω της αφοβίας του. Πρωταγωνίστησε στα ορλωφικά. Κατάλαβε όμως σύντομα πόσο κούφιες ήταν οι υποσχέσεις των απεσταλμένων της Μεγάλης Αικατερίνης. Είχε μάλιστα έντονη λογομαχία μ’ έναν από τους αδερφούς Ορλώφ, στα πλαίσια της οποίας του είπε: «Και ο τελευταίος Μανιάτης που με το ξίφος του κρατά την ελευθερία του αξίζει πιο πολύ από σένα που ‘σαι δούλος μιας γυναίκας».
Σκοτώθηκε στον Μελίπυργο της Μεσσηνίας, πολεμώντας με 24 μοναχά συντρόφους του εναντίον των στιφών των Τουρκαλβανών επί τρεις ολόκληρες ημέρες. Παρ’ ότι οι εχθροί ήταν πολύ περισσότεροι, δε μπορούσαν να καταλάβουν τον πύργο στον οποίον ήταν οχυρωμένοι οι Μανιάτες αγωνιστές, έτσι του έβαλαν φωτιά, αναγκάζοντας τους πολιορκημένους να επιχειρήσουν έξοδο ξιφήρεις, με συνέπεια να χαθούν όλοι.
Οι Μαυρομιχαλαίοι πλήρωσαν βαρύτατο φόρο αίματος στους αγώνες εναντίον των Τούρκων. Σύμφωνα με το Γερμανό ιστορικό Karl Mendelssohn Bartholdy απώλεσαν 49 μέλη στο Μεγάλο Ξεσηκωμό του ’21, μεταξύ αυτών και τον Ηλία Μαυρομιχάλη, θριαμβευτή της μάχης του Βαλτετσίου. Ο πρωτότοκος του Πετρόμπεη αποτελούσε, κατά γενική ομολογία, μια από τις πιο ευγενείς, ανιδιοτελείς και χαρισματικές μορφές της επανάστασης. Σκοτώθηκε το 1822 σε ηλικία 27 ετών, στην Εύβοια, όπου είχε εκστρατεύσει εναντίον του διαβόητου Ομέρ Μπέη της Καρύστου. Ο Ομέρ Μπέης εντυπωσιάστηκε από το παράστημα και την ομορφιά του νεαρού μπεηζαδέ, έτσι απέκοψε το κεφάλι του και το έστειλε πεσκέσι στο σουλτάνο του.
Τον ίδιο χρόνο χάθηκε στην Ήπειρο και ο θείος του Ηλία Κυριακούλης Μαυρομιχάλης, με τον οποίον ήταν κυριολεκτικά αχώριστοι. Οι δυο τους ήταν οι αδιαμφισβήτητοι πολεμικοί ηγέτες των Μανιατών.
(http://cdn.sansimera.gr/media/photos/main/Ilias_Mavromichalis.jpg)
Ηλίας Μαυρομιχάλης
Άλλο ένα γνωστό μέλος της οικογένειας που πέθανε πολεμώντας ήταν ο Πιέρρος-Βοϊδής Μαυρομιχάλης. Συνόδευσε τον Παπαφλέσσα στο Μανιάκι. Όταν ο αρχιμανδρίτης πρόσταξε τους άντρες του να χτίσουν ταμπούρια σε κείνο το γήλοφο, ενάντια σε κάθε στρατιωτική λογική και τακτική σωφροσύνη, ο Πιέρρος-Βοϊδής προσπάθησε να του καταδείξει το παράλογο της επιλογής του. Ο πάντα ετοιμόλογος και ευφραδέστατος μινίστρος τον πρόσβαλε σκαιότατα, αποκαλώντας τον κατ’ ουσία δειλό. Ο γενναίος Μανιάτης έδωσε τόπο στον οργή κι έφυγε σιωπηλός, λέγοντας, σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση: «Πάμε στα ταμπούρια μας κι όποιος θα μείνει γιαμά, ας ακούει των γυναικών τα μοιρολόγια!»
Κρητικοί και Μανιάτες έφεραν το μεγαλύτερο βάρος της διεξαγωγής του Μακεδονικού αγώνα. Ονόματα όπως καπετάν-Νικηφόρος (Δεμέστιχας), καπετάν-Ματαπάς (Αναγνωστάκος), καπετάν-Γέρμας (Τσοτάκος), καπετάν-Παναγιώτης (Παπατζανετέας), καπετάν-Ζάκας (Φαληρέας), μπορεί να μην έγιναν ποτέ ευρέως γνωστά, ωστόσο, αποδεικνύουν την αδιατάρακτη προσήλωση των Μανιατών στην ιδέα της απελευθέρωσης των σκλαβωμένων αδελφών τους. Κάποιοι από αυτούς τους (υπ)αξιωματικούς, καθώς και αρκετοί απ' τους πολλούς, απλούς Μανιάτες μακεδονομάχους, έμειναν για πάντα στα χώματα της Μακεδονίας, κάποιοι γύρισαν πίσω κι έκαναν λαμπρή καριέρα στο στράτευμα. Όπως ο καπετάν Νικηφόρος, κατά κόσμον Ιωάννης Δεμέστιχας, ο οποίος έφτασε το βαθμό του Ναυάρχου, έγινε αρχηγός Στόλου, ΓΕΝ, ακόμα και υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας. Είχε προλάβει, ωστόσο, κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων, ν' απελευθερώσει την Χίο και την Τένεδο, ως επικεφαλής των ναυτικών αγημάτων του ήρωα ναύαρχου Κουντουριώτη.
Ο εκπρόσωπος της Μάνης στους Βαλκανικούς Πολέμους του ’12 – ’13 ήταν το 8ο σύνταγμα Λακωνίας -της 4ης μεραρχίας πεζικού, της επονομαζόμενης και σιδηράς- το οποίο ως επί το πλείστον αποτελείτο από Μανιάτες μαχητές. Συμμετείχε και στα δύο μέτωπα του πολέμου, τόσο στο Μακεδονικό, όσο και σε αυτό της Ηπείρου και υπέστη βαριές απώλειες, σε μάχες που έχουν μείνει στην Ιστορία ως εξαιρετικά πολύνεκρες, στο Σαραντάπορο, στα Γιαννιτσά και στην κατάληψη του Οχυρού του Μπιζανίου. Το μελοποιημένο μοιρολόι, με το οποίο θα κλείσω την ανάρτησή μου, και που αποτελεί τον εθνικό ύμνο της Μάνης, εξιστορεί την μετάβαση του 8ου συντάγματος από το ένα μέτωπο του πολέμου στο άλλο (από αυτό της Μακεδονίας σε κείνο της Ηπείρου). Η μετάβαση έγινε με πλοίο, το οποίο πέρασε από τον κάβο-Ταίναρο, σφυρίζοντας, για να χαιρετήσει τον άμαχο πληθυσμό, που είχε... αγκριλώσει, όπως λέμε στη Μάνη, δηλαδή γαντζωθεί στα βράχια, μην τυχόν και καταφέρει να διακρίνει τα πρόσωπα των αγαπημένων του.
ΕΝΑ ΚΑΡΑΒΙ ΘΩΡΗΚΤΟ (Μανιάτικο μοιρολόι)
Ερμηνεία: Νικόλας Μητσοβολέας
http://www.youtube.com/v/TC7bBPE51YM
Στίχοι
(σε μανιάτικη διάλεκτο)
Ένα καράβι θωρηκτό
περνά στον Κάβο Ταίναρο
Περνά σφυρίζει δυνατά
όλο τον κόσμο αναβοά
Τ’ ακούσασι οι τσοπάνηδες
κι όλοι οι φαναροφύλακες
(ειϊ)Δ(ι)οποιήστε τα χωιρ(ι)ά
Προσηλιακά κι Αποσκιερά
το 8ο Σύνταγμα περνά
μ' όλα τη(ς) Μάνης τα παιϊδ(ι)ά
και πάσι για τα Γιάννενα
στη(ς) Μανωλιάσας τα βουνά
Πάσι να πολεμήσουσι
τη Μάνη τα τιμήσουσι…
Από τα τώρα και δανά
πά(=πάνω) στης Ηπείρου τα βουνά
θα μείνουσι πολλά κορμιά
για της Ελλάς τη λευτεϊρ(ι)ά
Ένα καράβι θωρηκτό
περνά στον Κάβο Ταίναρο
Περνά σφυρίζει δυνατά
όλο τον κόσμο αναβουά
*Στίχοι από πολύ παλιό μανιάτικο μοιρολόι
-
Λοιπόν, όταν είδα τη φωτογραφία του Ηλία Μαυρομιχάλη και την αναφορά στην ομορφιά του, ξέρεις τι θυμήθηκα;
Την περιγραφή που είχε κάνει ο Τζεκίνι, ο γιατρός του Καποδίστρια, για τον έναν από τους δύο δολοφόνους του Καποδίστρια, τον θείο του Ηλία Μαυρομιχάλη, Κωνσταντίνο (που αμαύρωσε το όνομα της οικογένειας):
«Ήταν ένας από τους ωραιότερους άνδρες της Ελλάδος τόσο για το αθλητικό κορμί του, όσο και για το πρόσωπο που έμοιαζε σαν του Απόλλωνα. Τα σγουρά, ξανθά μακρυά μαλλιά του που έφθαναν ως τον ώμο του, ήσαν γεμάτα αίματα και χώματα».
Και μια που πιάσαμε τα σόγια, απ' ό,τι θυμάμαι, οι Στεφανόπουλοι που έδιωξε ο Λυμπεράκης, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη ζωή του Ναπολέοντα, όταν πήγαν στην Κορσική. Οι δε Μέδικοι, που ήταν απόγονοι των Μεδίκων της Τοσκάνης, λέγεται πως έχουν ένα επτασφράγιστο μυστικό που μεταβιβάζεται στους άρρενες απογόνους όταν ενηλικιώνονται.
Αυτό το τελευταίο ισχύει; Έχεις ακούσει κάτι σχετικό ή παραμένει όντως επτασφράγιστο μυστικό; ::)
-
Λοιπόν, όταν είδα τη φωτογραφία του Ηλία Μαυρομιχάλη και την αναφορά στην ομορφιά του, ξέρεις τι θυμήθηκα;
Την περιγραφή που είχε κάνει ο Τζεκίνι, ο γιατρός του Καποδίστρια, για τον έναν από τους δύο δολοφόνους του Καποδίστρια, τον θείο του Ηλία Μαυρομιχάλη, Κωνσταντίνο (που αμαύρωσε το όνομα της οικογένειας):
«Ήταν ένας από τους ωραιότερους άνδρες της Ελλάδος τόσο για το αθλητικό κορμί του, όσο και για το πρόσωπο που έμοιαζε σαν του Απόλλωνα. Τα σγουρά, ξανθά μακρυά μαλλιά του που έφθαναν ως τον ώμο του, ήσαν γεμάτα αίματα και χώματα».
Και μια που πιάσαμε τα σόγια, απ' ό,τι θυμάμαι, οι Στεφανόπουλοι που έδιωξε ο Λυμπεράκης, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη ζωή του Ναπολέοντα, όταν πήγαν στην Κορσική. Οι δε Μέδικοι, που ήταν απόγονοι των Μεδίκων της Τοσκάνης, λέγεται πως έχουν ένα επτασφράγιστο μυστικό που μεταβιβάζεται στους άρρενες απογόνους όταν ενηλικιώνονται.
Αυτό το τελευταίο ισχύει; Έχεις ακούσει κάτι σχετικό ή παραμένει όντως επτασφράγιστο μυστικό; ::)
Για το μυστικό των Μεδίκκων, το ακούω πρώτη φορά από εσένα. Η ομορφιά των Μαυρομιχαλέων όμως, είναι γνωστή. Άλλωστε, γι' αυτόν ακριβώς το λόγο τους αποκαλούσαν και νεραϊδογέννητους. Ο θρύλος λέει ότι ένας πρόγονός τους, ονόματι Γιωργάκης, βρήκε σε κάποια απόμερη ακτή της Μέσα Μάνης μια πανέμορφη κοπέλα, η οποία ήταν κόρη του Δόγη της Βενετίας Φραγκίσκου Μοροζίνι. Την νεαρή Βενετσιάνα είχε αφήσει στους βράχους της Μάνης, κατ’ εντολή του πατέρα της, κουρσάρικο καράβι, για να την απαλλάξει από την εκδικητική μανία της νέας γυναίκας του και μητριάς της. Ο Γιωργάκης φυσικά την ερωτεύτηκε, την παντρεύτηκε κι απέκτησαν μαζί γιους εκπάγλου ομορφιάς, εξ ου και το 'νεραϊδογέννητοι'. Αν όμως θες τη γνώμη μου, ο ματσωμένος Γιωργάκης βρήκε κάποια φτωχή, πλην κούκλα, Μανιατοπούλα, την παντρεύτηκε κι έτσι βελτίωσε τα... γονίδια. ;D ;D
-
Για το μυστικό των Μεδίκκων, το ακούω πρώτη φορά από εσένα.
Σε όσες αναφορές έχω διαβάσει γι' αυτήν την οικογένεια πάντα γίνεται λόγος και για το περίφημο μυστικό, που σχετίζεται με την ταυτότητα της οικογένειας.
Για τους Στεφανόπουλους είναι γνωστό ότι κατάγονταν από την αυτοκρατορική οικογένεια των Κομνηνών. Δεν το έκρυβαν άλλωστε.
Για τους Μέδικους, είναι γνωστή μεν η καταγωγή τους από τη φλωρεντίνικη οικογένεια, αλλά φαίνεται πως υπάρχει και κάποιο άλλο μυστικό.
Ψάχνοντας ξανά στο ίντερνετ πριν από λίγο, βρήκα το παρακάτω κείμενο, που αφήνει να εννοηθεί ότι η οικογένεια είχε σχέση με τους Παλαιολόγους και μάλλον αυτό είναι το μυστικό τους.
http://nikos13galanis.typepad.com/blog/2011/09/%CE%B7-%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%BE%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B5%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%85-%CE%B7-%CF%80%CE%B9%CE%B5%CF%81%CF%81%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B5%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%85-%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%BC%CE%B1.html
Αν όμως θες τη γνώμη μου, ο ματσωμένος Γιωργάκης βρήκε κάποια φτωχή, πλην κούκλα, Μανιατοπούλα, την παντρεύτηκε κι έτσι βελτίωσε τα... γονίδια. ;D ;D
Έχετε ξανθιές Μανιατοπούλες; ;D ;D ;D ;D Μάλλον, κάποια Βενετσιάνα μπήκε στο σόι και το ξάνθυνε. ;)
-
Δεν είναι καθόλου απίθανο αυτό που λες. Εξάλλου, οι Μανιάτες κουρσάροι δεν έκαναν διάκριση στην εθνικότητα των πλοίων που κούρσευαν. Ευρωπαϊκά, Τουρκικά, για κείνους ήταν ένα και το αυτό. Το μόνο που τους ένοιαζε ήταν η λεία, τόσο η άψυχη (χρήματα, κοσμήματα, έργα τέχνης), όσο και η... έμψυχη (σκλάβοι), τους οποίους φυσικά, είτε πωλούσαν στους συγγενείς τους για λύτρα, είτε πωλούσαν στο σκλαβοπάζαρο του (Β)Οιτύλου. Το (Β)Οίτυλο ονομαζόταν, εξαιτίας ακριβώς του σκλαβοπάζαρου που διατηρούσε, Μεγάλο Αλγέρι.
Άλλωστε, το πόσο έντονο ήταν το πρόβλημα της πειρατείας στην Ανατολική Μεσόγειο και το πόσο στενά συνδεδεμένοι ήταν στις συνειδήσεις όλων των Ευρωπαίων οι Μανιάτες με αυτό, αποδεικνύεται από το ότι ακόμα και ο Ιούλιος Βερν τους είχε κάνει πρωταγωνιστές σε βιβλίο του (Το Αιγαίο στις Φλόγες).
-
Το χαμόγελο της Τζοκόντας
"Σε μια παρέλαση στη Νέα Υόρκη,
με μουσικές, με χρώματα και με πλημμυρισμένη από κόσμο την 5η Λεωφόρο,
βρισκόμουν μια Κυριακή απόγευμα το φθινόπωρο του 1963
όταν συνάντησα μια γυναικούλα να περπατάει μοναχή
με μιαν απελπισμένη αδιαφορία για ό,τι συνέβαινε γύρω της
χωρίς κανείς να την προσέχει, χωρίς κανέναν να προσέχει,
μόνη, έρημη μες στο άγνωστο πλήθος,
που την σκουντούσε, την προσπερνούσε ανυποψίαστο, εχθρικό,
αφήνοντας την να πνιγεί μες στη βαθιά πλημμύρα της λεωφόρου,
μέσα στη θάλασσα που ακολουθούσε, μέσα στ' αγέρι που άρχισε να φυσά.
Έμεινα στυλωμένος, ο μόνος που την πρόσεξε, κι έκαμα να την πάρω από πίσω,
να την ακολουθήσω και πλησιάζοντάς την να της μιλήσω, χωρίς να ξέρω τι να της πω,
μα ίσαμε ν' αποφασίσω, την έχασα από τα μάτια μου.
Έτρεξα λίγο μπρος, ανασηκώθηκα στα πόδια μου για να την ξεχωρίσω,
μα η μεγάλη μαύρη θάλασσα του κόσμου την είχε καταπιεί.
Μέσα μου κάτι σκίρτησε οδυνηρά.
Χωρίς να καταλάβω, είχα σταθεί έξω από το βιβλιοπωλείο του Ριτζιόλλι
και στη βιτρίνα του, απέναντί μου ακριβώς,
βρισκόταν ένα βιβλίο για τον Ντα Βίντσι με την Τζοκόντα στο εξώφυλλο του
να μου χαμογελά απίθανα αινιγματική, αυτόματα μεγεθυμένη,
όσο η γυναίκα που χάθηκε στο δρόμο.
(http://1.bp.blogspot.com/_MT4kLiQmatQ/TNLfizhhQPI/AAAAAAAAA-0/1UHSCdUDoTc/s1600/%CE%9C%CF%8C%CE%BD%CE%B1+%CE%9B%CE%AF%CE%B6%CE%B1+1.jpg)
Leonardo Da Vinci “La Gioconda” (1503-06), Musée du Louvre, Paris
Δεν ξέρω γιατί όλ' αυτά μπερδεύτηκαν περίεργα μέσα μου,
μαζί μ' ένα εξαίσιο θέμα του Βιβάλντι που είχα ακούσει πριν από λίγες μέρες
και που εξακολουθούσε να επανέρχεται τυραννικά στη μνήμη μου.
http://www.youtube.com/watch?v=OpMfss7Tg_E
[Antonio Vivaldi "Concerto RV 120]
Τα δέκα αυτά τραγούδια γράφτηκαν μ' ένα συγκερασμό απελπισίας και αναμνήσεων.
Το θέμα είναι η γυναίκα έρημη μες στην μεγάλη πόλη.
Το κάθε τραγούδι είναι κι ένας μονόλογός της,
κι όλα μαζί συνθέτουν την ιστορία της.
Μια ιστορία σύγχρονη και παλιά μαζί.
http://www.youtube.com/watch?v=k2GeWHZBUiY&list=PL22C3C23E10BFDBD3 "
Μάνος Χατζηδάκις
ΥΓ. Το πορτρέτο της Τζοκόντα είναι το πορτρέτο τῆς Lisa Gherardini,
συζύγου τοῦ Francesco del Giocondo, εμπόρου υφασμάτων από τη Φλωρεντία.
Το αινιγματικό της χαμόγελο ήταν προϊόν της τεχνικής του sfumato που επινόησε ο Λεονάρντο
(αλλεπάλληλες στρώσεις ημιδιαφανούς βερνικιού πάνω από τη μπογιά,
ώστε να μένει απροσδιόριστο το περίγραμμα και η έκφραση του προσώπου).
-
ΤΑ ΓΟΥΕΣΤΕΡΝ
Μεγάλωσα βλέποντας Western, τα οποία λατρεύω. Τη λατρεία μου οφείλω κατά ένα μεγάλο μέρος στο θείο μου. Όταν εγώ, ο αδερφός μου και ο ξάδερφός μου ήμαστε μικροί, μας κάθιζε μπροστά στην τηλεόραση κι έβαζε στο βίντεο ταινίες που εκπροσωπούσαν το συγκεκριμένο είδος ώρες ατελείωτες. Υποθέτω ότι ήταν ένα κομμάτι της… Μανιάτικης αγωγής, η οποία με έκανε να αγαπήσω την Ιστορία, ειδικά τη στρατιωτική, και τα πάσης φύσεως όπλα (από νυχοκόπτες μέχρι… μπαζούκα).
Υπάρχουν πολλά καλά γουέστερν. Ένα από τα καλύτερα όλων των εποχών θεωρείται το “Τhe Searchers” του John Ford, στο οποίο πρωταγωνιστεί η εμβληματική φιγούρα του John Wayne κι επίσης παίζει, αν και σε μικρό ρόλο, μια από τις πιο χαρισματικές, όμορφες και, δυστυχώς, πρόωρα χαμένες ηθοποιούς που ανέδειξε ποτέ το Hollywood, η Νatalie Wood. Παρ’ ότι η ταινία δεν προτάθηκε για κανένα Academy Award την εποχή που γυρίστηκε (1956), σήμερα θεωρείται πραγματικό αριστούργημα και συμπεριελήφθη το 2007 από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου στις 100 καλύτερες ταινίες από καταβολής αμερικανικού κινηματογράφου, καταλαμβάνοντας τη 12η θέση. Κι αν νομίζετε ότι τα κίνητρα για τη συγκεκριμένη διάκριση ήταν σοβινιστικά, το πολύ έγκυρο περιοδικό του Βρετανικού Ινστιτούτου Ήχου και Εικόνας το κατέταξε στην 7η θέση των καλύτερων ταινιών όλων των εποχών, ένα αποτέλεσμα που προέκυψε κατόπιν έρευνας που διεξήχθη στις τάξεις των κριτικών του σινεμά παγκοσμίως.
(http://images.moviepostershop.com/the-searchers-movie-poster-1956-1010725160.jpg)
Για πολλές δεκαετίες στην Αμερική υπήρχε ψύχωση με τα γουέστερν. Όλα τα μεγάλα αστέρια του Hollywood που σέβονταν τον εαυτό τους έπρεπε να έχουν να επιδείξουν συμμετοχή σε ταινίες του συγκεκριμένου είδους. Ποιον ν’ αναφέρει κανείς και ποιον ν’ αφήσει: Rock Hudson, Kirk Douglas, Alan Ladd, Douglas Fairbanks, Garry Cooper, Henry Fonda, Charlton Heston, James Stewart, Lee Marvin… η λίστα θα μπορούσε να συνεχίζει για πολλές γραμμές.
Ένας πολύ… δυνατός εκπρόσωπος των γουέστερν είναι το “The Man Who Shot Liberty Valance”. Το σενάριο της ταινίας πραγματευόταν, όπως συνέβαινε σχεδόν πάντα με τα γουέστερν, ευκόλως κατανοητά, από τον πολύ κόσμο, αλλά σίγουρα όχι αμελητέα θέματα• την τήρηση των νόμων, ακόμα και όταν φαίνεται να είναι μάταιη –στην Άγρια Δύση κάτι τέτοιο, με την ανομία που υπήρχε, αποκτούσε ακόμα μεγαλύτερη αξία, ιδίως συμβολική– και την ατέρμονη μάχη ανάμεσα στο καλό και στο κακό, όλα αυτά… γαρνιρισμένα με μπόλικη δόση εσωτερικών συγκρούσεων και ηθικών διλημμάτων. Οι ερμηνείες των James Stewart, John Wayne και Lee Marvin (στο ρόλο του ‘κακού’ Liberty Valance) είναι πραγματικά εξαιρετικές.
Όπως ήδη ανέφερα, έχω παρακολουθήσει πάρα πολλά γουέστερν. Τα αγαπημένα μου όμως είναι τέσσερα. Τα τρία πρώτα, θα μπορούσε κανείς να τα θεωρήσει και ως μία ταινία με τρία μέρη. Σίγουρα δε μπορεί το ένα ν’ αποκοπεί από τα άλλα δύο. Φυσικά αναφέρομαι στην αριστουργηματική τριλογία του Sergio Leone: “Fistful of Dollars” («Για μια χούφτα δολάρια»), “For a Few Dollars More” («Μονομαχία στο Ελ-πάσο») & “The Good, The Bad and the Ugly” («Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος»). Ο Sergio Leone, όπως άλλωστε φανερώνει και το όνομα, ήταν Ιταλός και είναι ο πατέρας των spaghetti-western. Τα έλεγαν έτσι γιατί είχαν πληθώρα Ιταλών συντελεστών (σκηνοθέτες, ηθοποιοί, παραγωγοί, τεχνικό προσωπικό). Πολλά από αυτά ήταν προϊόντα της ιταλικής Cinecitta. O όρος, από ένα σημείο και μετά, εθεωρείτο προσβλητικός, αφού κατέληξε συνώνυμος της Ιταλικής υπερβολής και αμετροέπειας, σίγουρα όμως τα γουέστερν του Sergio Leone είναι cinematic masterpieces. Τα κοντινά του πλάνα και οι μακρές σκηνές του είναι παροιμιώδη και σήμα κατατεθέν του. Και φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι αυτός που έκανε γνωστό στο πλατύ κοινό τον Clint Eastwood, που πρωταγωνιστεί σε όλη την τριλογία.
Ο Clint Eastwood, ως ηθοποιός, έχει φανατικούς φίλους και ορκισμένους εχθρούς. Σχεδόν πάντα έπαιζε το λακωνικό, ατρόμητο, αδυσώπητο τύπο, που εξοντώνει τους κακούς με το εξάσφαιρό του, είτε είναι παλιό Colt, είτε ένα 44άρι Magnum (στις ταινίες όπου υποδύεται τον Inspector Callahan ή Dirty Harry), πετώντας μετά την ολοκλήρωση του… αιμοσταγούς έργου του μια χαρακτηριστική ατάκα.
http://www.youtube.com/v/u0-oinyjsk0
Ανεξάρτητα όμως από την μάλλον περιορισμένη αποδοχή που είχε ως ηθοποιός, σίγουρα εξελίχθηκε σε πολύ καλό σκηνοθέτη. Όλες οι ταινίες του είναι άκρως ρεαλιστικές και πολύ… ψαγμένες. Σίγουρα δεν συγκαταλέγονται στις λεγόμενες… ‘αμερικανιές’, πράγμα που σε μερικούς φαντάζει παράξενο –αν σκεφτεί κανείς ότι ο δημιουργός τους ίσως είναι, εμφανισιακά τουλάχιστον, ο ορισμός του Αμερικανού– σε κάποιους άλλους ωστόσο, συμπεριλαμβανομένου και του υποφαινομένου, μάλλον φυσιολογικό, υπό την έννοια ότι ο Eastwood σκηνοθέτης, αποτελεί εξέλιξη του Eastwood ηθοποιού (θυμηθείτε• λακωνικός, λιτός και απέριττος).
Ο σκηνοθέτης Eastwood ‘συνέθεσε’ την τέταρτη αγαπημένη μου ταινία γουέστερν, η οποία έχει τίτλο “Unforgiven” («Οι ασυγχώρητοι», 1992). Το “Unforgiven” κέρδισε το Όσκαρ καλύτερης ταινίας (μόλις το τρίτο γουέστερν που το κατορθώνει αυτό) και το Όσκαρ β’ ανδρικού ρόλου, για την ερμηνεία του πολύ καλού Gene Hackman. Επίσης πρωταγωνιστεί, εκτός από τους Eastwood & Hackman, o εξίσου ταλαντούχος Morgan Freeman. Η τελική σκηνή μονομαχίας είναι, κατά την άποψή μου, η δεύτερη καλύτερη σκηνή γουέστερν όλων των εποχών, γι’ αυτό και την παραθέτω. Προσέξτε τους διαλόγους. Εμένα, πάντως, κάθε φορά που τη βλέπω μου σηκώνεται η τρίχα.
http://www.youtube.com/v/pHhu-56cIO0
Εντούτοις, η πρώτη και καλύτερη σκηνή γουέστερν, κατά την ταπεινή προσωπική μου γνώμη –και για να επιστρέψουμε στο Leone– είναι η σκηνή της Μεξικάνικης μονομαχίας (Mexican Standoff, ο αμερικανικός όρος) από την ταινία “The Good, The Bad and The Ugly”. Για να βοηθήσω να γίνει πιο κατανοητή η σκηνή, η διαφορά της Μεξικανικής από την κλασική, Αμερικανική μονομαχία, είναι ότι στην πρώτη εμπλέκονται τρεις αντίπαλοι, αντί για δύο όπως στη δεύτερη, γεγονός που την καθιστά αφάνταστα πιο δύσκολη, στρατηγική και… ρισκαδόρικη. Βασικός λόγος που η συγκεκριμένη σκηνή έχει περάσει στη σφαίρα του θρύλου, εκτός από τη μαεστρία του Leone –με τα εκπληκτικά κοντινά στα πρόσωπα του Eastwood, στο ρόλο του καλού, του Lee van Cleef στο ρόλο το κακού και του Eli Wallace στο ρόλο του άσχημου και με την ιδιοφυή ιδέα που είχε να τους τοποθετήσει να μονομαχούν σε νεκροταφείο – είναι φυσικά κι η έξοχη μουσική του Ennio Morricone. Απολαύστε την.
http://www.youtube.com/v/pmdAsL1n6q4&list=PL31176A4D53FB5D92
-
The return
of the king under the mountain
«Και εξηγέρθη ως ο υπνών Κύριος, ως δυνατός κεκραιπαληκώς εξ οίνου.
Και επάταξε τους εχθρούς αυτού εις τα οπίσω…».
(=Και ο Κύριος σηκώθηκε, όπως ο κοιμισμένος από τον ύπνο, όπως ο δυνατός που είχε ζαλιστεί από το μεθύσι.
Και χτύπησε τους εχθρούς του προς τα πίσω…)
77ος Ψαλμός του Δαβίδ (στιχ. 65-66)
http://www.youtube.com/watch?v=dqvTkBn3OfM
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/d/de/Holger_danske.jpg)
Hans Peder Pedersen-Dan “Holger Danske” (1907), Kronborg Castle, Danemark
O βασιλιάς Aρθούρος του Κάμελοτ στην Αγγλία κοιμάται σε μια μυστική σπηλιά στο Άβαλον,
ως rex quondam rexque futurus (=βασιλιάς κάποτε και βασιλιάς μελλοντικός).
Ο βασιλιάς Holger στη Δανία, που βλέπετε και στη φωτογραφία,
κοιμάται κάτω από το κάστρο Kronborg, μέχρι να τον χρειαστεί ξανά ο λαός του.
Ο αυτοκράτορας Frederick Barbarossa στη Γερμανία κοιμάται σε μια σπηλιά κάτω από το βουνό Kyffhäuser.
Οι Τρεις Τέλλοι στην Ελβετία, που πρωτοεμφανίστηκαν το 1653,
για να επαναλάβουν το θρίαμβο του Γουλιέλμου Τέλλου εναντίον των Αψβούργων το 14ο αιώνα,
κοιμούνται σε μια σπηλιά στην περιοχή Waldstättersee.
Ο Fionn Mac Cumhaill στην Ιρλανδία κοιμάται σε μια υπόγεια σπηλιά,
μέχρι να ηχήσει τρεις φορές το κυνηγητικό του κέρας, Dord Fiann.
Ο βασιλιάς Václav στη Βοημία (Τσεχία) κοιμάται σε μια σπηλιά κάτω από το βουνό Blaník, μαζί με τους ιππότες του.
Και η λίστα με τους κοιμώμενους βασιλιάδες της Βόρειας Ευρώπης δεν έχει τελειωμό…
Στην Ανατολική Μεσόγειο πλάι στη μακραίωνη παράδοση
των ετήσιων αναστάσεων θεών της γονιμότητας (λ.χ Διονύσου, Αδώνιδος, Όσιρι κά),
αλλά και της επανόδου στη Γη ιερών προσώπων σε έσχατους καιρούς
(όπως λ.χ του Ιησού στη Δευτέρα Παρουσία κατά τη χριστιανική παράδοση
ή του Muhammad, γιου του Hassan Al-Askari, ως τελευταίου Ιμάμη-Mahdi κατά τη σιιτική μουσουλμανική παράδοση),
αναπτύχθηκε και μια παράδοση κοιμώμενων Βυζαντινών βασιλέων.
Πριν από την Άλωση, υπήρχε μια παράδοση
(χρησμοί Λέοντος Στ’ Σοφού-προφητείες του αγ.Μεθοδίου Πατάρων και αγ. Ανδρέου δια Χριστόν σαλού)
για το ξύπνημα στους έσχατους καιρούς ενός ευσεβούς και πένητος βασιλιά,
που θα έδιωχνε τους Ισμαηλίτες από τα βυζαντινά εδάφη
(και ο οποίος εσχάτως ταυτίζεται από κάποιους με τον ελεήμονα αυτοκράτορα της Νίκαιας, Ιωάννη Δούκα Βατάτζη),
ενώ μετά την Άλωση, δημιουργήθηκε ο θρύλος για τον Κωνσταντίνο ΙΑ’ Παλαιολόγο,
τελευταίο αυτοκράτορα του Βυζαντίου, που κοιμάται «μαρμαρωμένος» σε μια υπόγεια σπηλιά,
μέχρι να έρθει η ώρα που θα ξυπνήσει, για να διώξει τους Τούρκους μέχρι την Κόκκινη Μηλιά.
(http://3.bp.blogspot.com/-z45XKqkaDVM/TbIGj6M3EaI/AAAAAAAAOJI/TJQC3Erdz4w/s400/450px-Constantine_XI_Palaiologos.jpg)
Σπύρος Γογγάκης «Κωνσταντίνος ΙΑ’ Παλαιολόγος» (1990), πλατεία Μητροπόλεως, Αθήνα
Όλοι αυτοί οι βασιλείς υπήρξαν χαρισματικά πρόσωπα μιας άλλης εποχής,
που υπερασπίστηκαν τα δίκαια του λαού τους
και έτσι ο Θεός, ανταποκρινόμενος ίσως στο μύχιο πόθο των απλών ανθρώπων,
τους επεφύλαξε μια ιδιαίτερη τύχη:
Την κρίσιμη στιγμή που θα διάβαιναν το κατώφλι του θανάτου,
Άγγελος Κυρίου ή κάποιος άλλος από το χώρο των πνευμάτων (π.χ νύμφη),
πάγωσε το χρόνο γι’ αυτούς
και τους μετέφερε σ’ ένα οριακό καταφύγιο μεταξύ ζωής και θανάτου,
όπου ούτε εχθρός ούτε ο Χάρος μπορεί να τους αγγίξει
(μόνο κάποιος αγαθός μάρτυρας μπορεί να τους δει κάπου-κάπου),
σε μια μυστική σπηλιά κάτω από το βουνό,
η οποία αποτελεί είσοδο για τον Κάτω Κόσμο,
αλλά και μεταφορικά, είσοδο στο γυναικείο σώμα της Μητέρας Γης, απ’ όπου μπορούν και να αναγεννηθούν.
Σ’ αυτήν την ουδέτερη, μεθοριακή, μεταβατική ζώνη για την ανθρώπινη ψυχή
κείτονται εν υπνώσει σαν μαρμαρωμένοι
και, όπως οι καλοί σπόροι «κοιμούνται» μέσα στη γη και περιμένουν την άνοιξη να βλαστήσουν,
όπως ο ήλιος φαίνεται να «κοιμάται» κάθε βράδυ πίσω από τα βουνά
και κάθε πρωί να «ξυπνά», για να σώσει τον κόσμο από το σκοτάδι και το κρύο,
έτσι κι αυτοί οι καλοί βασιλείς αναμένουν την κατάλληλη στιγμή, τον έσχατο κίνδυνο,
για να ξυπνήσουν θαυματουργικά και να σώσουν το λαό τους για μια τελευταία φορά.
Θα μπορούσε κανείς να πει, σκεπτόμενος απαισιόδοξα,
ότι όλοι αυτοί οι θρύλοι των μαρμαρωμένων βασιλιάδων
απηχούν τη διαχρονική ανασφάλεια των λαών,
που τους οδηγεί στην αναζήτηση της σωτηρίας σε κάποιο ηρωικό αρχέτυπο ανάμεσά τους.
Όμως, στην πραγματικότητα διασώζουν ένα πολύ πιο αισιόδοξο στοιχείο:
την ακλόνητη πίστη του ανθρώπου
ότι το Καλό δεν μπορεί να πεθάνει ούτε να εγκαταλείψει τον κόσμο στη μοίρα του.
Πάντα θα υπάρχει και πάντα θα υπερνικά στο τέλος το Κακό,
ακόμα κι αν χρειάζεται να υπερνικήσει τους νόμους της φύσης.
Γιατί, όπως είχε πει κάποτε και ο Νίκος Καζαντζάκης,
«Αν ο μυστηριώδης αυτός νόμος δεν κυβερνούσε την ανθρώπινη μοίρα,
το πνεύμα θά ’χε από χιλιάδες χρόνια συντριβεί από την ύλη.
Η ελευθερία κι η ειρήνη θα καταπνίγονταν από το Μεγάλο Φόβο.»
Πηγές:
http://en.wikipedia.org/wiki/King_in_the_mountain
http://www.pentapostagma.gr/2013/08/thrilos-tou-marmaromenou-basilia.html
http://www.ideapolis.info/2013/09/blog-post_27.html
https://sites.google.com/a/newmyths.com/nmwebsite/non_fiction/king-david-in-the-cave
http://www.counter-currents.com/2011/08/the-mountain-kings/
http://mondrem.net/myths/sleeping_heroes.html
http://www.agioritikovima.gr/arxeio/22462-to-mutiko-pil
http://books.google.gr/books?id=mjsWsH6tKwUC&pg=PA19&lpg=PA19&dq=paganism+in+arthurian+romance&source=bl&ots=kYIA5CzENL&sig=MzsahKkcEOS36G5W2gSA3F5fJmU&hl=el&sa=X&ei=AQx9UqOOGsPG0QWK14C4CA&redir_esc=y#v=onepage&q=paganism%20in%20arthurian%20romance&f=false
http://www.pitt.edu/~dash/sleep.html#Tells
http://en.wikipedia.org/wiki/Fionn_mac_Cumhaill
http://en.wikipedia.org/wiki/Wenceslaus_I,_Duke_of_Bohemia
http://fwnitwnpaterwn.blogspot.gr/2012/01/blog-post_03.html
http://fwnitwnpaterwn.blogspot.gr/2011/12/blog-post_30.html
http://fwnitwnpaterwn.blogspot.gr/2012/01/blog-post_01.html
-
ΤΑ ΓΟΥΕΣΤΕΡΝ
http://www.youtube.com/v/pmdAsL1n6q4&list=PL31176A4D53FB5D92
Πολυ ωραιο αφιερωμα, nikita, πανω σ΄ενα κινηματογραφικο ειδος περιπου νεκρο, ωστοσο αγαπημενο, τουλαχιστον για την αφεντια μου. Η "Tριλογια του Δολαριου" του S. Leone σε μουσικη E. Μorricone αποτελει ανυπερβλητο διαμαντι της 7ης τεχνης - μοναδικη, χειροποιητη δαντελα ενος πραγματικου δασκαλου του κινηματογραφικου φακου, που δυστυχως εφυγε νωρις. Ισως θα επρεπε να γινει αναφορα και στο Once Upon a Time in the West, magnum opus του Leone οπερατικων διαστασεων, που υπερβαινει την ημιπαρωδικη τυποποιηση του λεονικου σπαγκετι και το στενο κλασσικισμο του American western προς κατι που αμυδρα θυμιζει την εμμονοληπτικη προσκολληση του Αntonioni στο τελετουργικο της προετοιμασιας και την περιπλανηση του φακου, τις υποβλητικες σιωπες και τις σχοινοτενεις σεκανς του Tarkovsky, το φιλμικο διακειμενικο κανιβαλισμο του Τarantino. Η μουσικη, και παλι του Morricone, κινειται σε υψηλο αισθητικο επιπεδο και συνυφαινεται στενα με την αναπτυξη της πλοκης, εχοντας διηγητικο χαρακτηρα.
Υ.Γ. Για να ειμαι ειλικρινης, θεωρω την προηγουμενη σκηνη στο The Good, the Bad and the Ugly εξισου υποβλητικη και μνημειωδη:
L' Estasi dell Oro
http://www.youtube.com/watch?v=bgDMieMWSGs
-
Η Ρωμιοσύνη
«Το έργο αυτό απευθύνεται σε όλους τους Έλληνες.
Μιλάει για το τι έχει τραβήξει η Ελλάδα.
Τότε που κόβανε στο γόνατο το κριθαρένιο τους καρβέλι,
που μπαίνανε στα σίδερα και στη φωτιά,
που γέμιζαν τα κανόνια μόνο με την καρδιά τους.
Και πάνω σ' αυτή τη φοβερή ποίηση του Γιάννη Ρίτσου,
ο Μίκης έχει γράψει μουσική για 100-200 χρόνια μπροστά.
Σου το λέω υπεύθυνα εγώ, ο Γρηγόρης, που τραγούδησα τη "Ρωμιοσύνη"».
Γρηγόρης Μπιθικώτσης
http://www.youtube.com/watch?v=msMd6hMhvuA
(http://www.schizas.com/site3/images/stories/epanellinisi/romiosini-20100703.jpg)
Η «Ρωμιοσύνη» (γραμμένη το 1945-47 και τυπωμένη πρώτη φορά το 1954)
είναι μια μεγάλη ποιητική σύνθεση,
στην οποία ο ποιητής συνδέει διάφορα στοιχεία της ιστορικής παράδοσης
για να περιγράψει τον αδιάκοπο αγώνα των Ελλήνων για ελευθερία, δικαιοσύνη και ανθρωπιά,
εκφράζοντας μ’ αυτόν τον τρόπο τη λαϊκή συνείδηση του ελληνισμού,
που ενσωματώνει στη μνήμη του
τα κοινά ήθη, την κοινή γλώσσα και τον κοινό τρόπο ζωής του στον ίδιο τόπο δια μέσου των αιώνων
ως αδιαπραγμάτευτα συστατικά στοιχεία της ταυτότητάς του, που του δίνουν δύναμη και ελπίδα.
Όπως σημειώνει ο Ζεράρ Πιερά, βιογράφος του Γιάννη Ρίτσου:
«Ο Ρίτσος με τη Ρωμιοσύνη (και με την Κυρά των Αμπελιών)
ανταποκρίνεται πολύ καθαρά σε μια κοινωνική εντολή, βαθιά ουσιαστική και επιτακτική,
που γεννιόταν από τα κατάβαθα του λαού.
Και τι μπορεί να αξιώσει ο λαός από έναν ποιητή αυτές τις κρίσιμες ώρες;
Να του ξαναδώσει τη μνήμη του που προσπάθησαν να του εξευτελίσουν,
να υμνήσει τη γη που προσπάθησαν να του αποσπάσουν.
Η απόκριση ήρθε εκρηκτική μέσα από αυτά τα ποιήματα
που αποκαθιστούν την αιωνιότητα του Ελληνισμού,
όπου χωνεύονται οι αρχαίες τελετουργίες με τους βυζαντινούς θρύλους
και τα ανδραγαθήματα των κλεφτών και των ανταρτών .
Η ατμόσφαιρα είναι φορτισμένη,
τη διαπερνάει η σκοτεινή ελπίδα των ντεσπεράντος που περιμένουν κολλημένοι πάνω στα ντουφέκια τους.
Ένας φλογερός ανιμισμός διαποτίζει κάθε στίχο,
ξυπνάει το ένα μετά το άλλο τα τοπία της Ελλάδας, τα ρίχνει και αυτά στον αγώνα,
ορθώνει τα νησιά, τον άνεμο, τη θάλασσα,
αναμοχλεύει σε μια γενική αντάρα τους ανθρώπους, τα ζώα, τα στοιχεία,
ακόμα και τους νεκρούς που αγρυπνούν,
όπως άλλοτε οι φρουροί του Βυζαντίου στα σύνορα της αυτοκρατορίας».
YΓ. Το στιγμιότυπο στην αρχή του βίντεο με τον Ρίτσο να διαβάζει απόσπασμα από τη «Ρωμιοσύνη»
προέρχεται από την πρώτη επέτειο της εξέγερσης στο Πολυτεχνείο (1974).
Οι στίχοι στο τέλος του βίντεο προέρχονται από το ποίημα του
Bertolt Brecht, «Μήνυμα του ετοιμοθάνατου ποιητή στη νεολαία»:
http://solon-synthesis.blogspot.gr/2013/09/bertolt-brecht.html#!/2013/09/bertolt-brecht.html (http://solon-synthesis.blogspot.gr/2013/09/bertolt-brecht.html#!/2013/09/bertolt-brecht.html)
-
ΣΚΩΤΙΑ, ΕΔΙΜΒΟΥΡΓΟ, ΗIGHLANDS ΚΙ ΕΝΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑΚΙ ΒΡΕΤΑΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Μια από τις πιο συγκλονιστικές εμπειρίες στη ζωή μου, την οποία πάντα θυμάμαι με αγάπη και πολλή νοσταλγία, ήταν το ταξίδι μου στη Σκωτία, πριν από πολλά-πολλά χρόνια.
Το Εδιμβούργο, θεωρώ, είναι μια από τις πιο όμορφες ευρωπαϊκές πόλεις. Άλλωστε, δεν αποκαλείται τυχαία «Αθήνα του Βορρά». Οι εξηγήσεις γι’ αυτό το προσωνύμιο ποικίλουν. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι προέκυψε από το σημαντικό ρόλο που έπαιξε η πόλη στο βρετανικό διαφωτισμό, με τους Σκωτσέζους να θεωρούν ότι η πόλη τους επηρέασε πολιτισμικά το Λονδίνο στο μέγιστο βαθμό, όπως ακριβώς η αρχαία Αθήνα άλωσε με το πνεύμα της την παντοδύναμη Ρώμη. Κι αυτή η πεποίθηση κάθε άλλο παρά αστήρικτη είναι, αν αναλογιστεί κανείς ότι τέκνα της Σκωτσέζικης μητρόπολης ήταν o φιλόσοφος και ιστορικός David Hume, o μέγας οικονομολόγος Adam Smith και ο εξαιρετικός συγγραφέας Robert-Louis Stevenson (Dr Jekyll and M. Hyde, Treasure Island). Άλλοι πάλι θεωρούν ότι η σύγκριση με την Αθήνα οφείλεται στην παρόμοια τοπολογία που έχουν οι δυο πόλεις. Και υπάρχει και μια τρίτη ομάδα που αποδίδει το προσωνύμιο στους κίονες και στα αετώματα αρχαιοελληνικού ρυθμού της Εθνικής Πινακοθήκης και της Βασιλικής Ακαδημίας της Σκωτίας.
(http://www.bestofedinburgh.com/uploads/68_rsa1.jpg)
Ανεξαρτήτως εξήγησης, η ουσία παραμένει ότι το Εδιμβούργο είναι μια πανέμορφη, ατμοσφαιρική πόλη, κατά ένα μεγάλο μέρος και χάρη στις προσπάθειες των ίδιων των κατοίκων του, οι οποίοι έχουν δώσει μεγάλο αγώνα, κι εν τέλει κατορθώσει, να διατηρήσουν αναλλοίωτη την πολιτισμική κληρονομιά τους, διαφυλάσσοντας ως κόρη οφθαλμού όλα τα παλιά κτίρια της πόλης. Θυμάμαι ότι τρομερή εντύπωση μου είχε προκαλέσει, όταν ήμουν εκεί, και ο πολύ μεγάλος αριθμός πάρκων, καθώς και το ότι σε πολλά από αυτά υπήρχαν Σκωτσέζοι, ντυμένοι με παραδοσιακές φορεσιές, οι οποίοι έπαιζαν το παραδοσιακό μουσικό όργανο της χώρας, τη γκάιντα φυσικά.
(http://media-cdn.tripadvisor.com/media/photo-s/02/ce/8c/b4/best-scottish-tours-day.jpg)
Οι Σκωτσέζοι είναι συμπαθέστατος λαός. Κατ’ αρχήν, δεν έχουν το εκνευριστικό βρετανικό φλέγμα και την τάση των Άγγλων – κατάλοιπο, υποθέτω, της αποικιοκρατίας – να σε κοιτάζουν αφ' υψηλού. Είναι σαφώς πιο θερμοί, εκδηλωτικοί και φιλόξενοι. Ωστόσο, έχουν τις ιδιοτροπίες τους• για παράδειγμα, αν κάνεις το λάθος και τους αποκαλέσεις Άγγλους, στην καλύτερη περίπτωση θα σε βρίσουν, στη χειρότερη θα σε αρχίσουν στις μπούφλες!
Για άτομα όπως η αφεντιά μου, με αδυναμία σε γραφικές τοποθεσίες και μεσαιωνικά κάστρα, τα Highlands είναι περιοχή μαγική και παραμυθένια. Για κάποιο περίεργο λόγο, αισθάνομαι ότι με συνδέει με τη συγκεκριμένη περιοχή ένας αόρατος, άρρηκτος δεσμός. Δεν πιστεύω σε μετεμψυχώσεις και σε παρόμοιες δοξασίες, για να πω ότι σε μια προηγούμενη ζωή, ήμουν highlander, ανήκα σε κάποιο ένδοξο clan (φατρία) και πολεμούσα εναντίον των μισητών Άγγλων. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, παρά το γεγονός ότι οι κάτοικοι των βρετανικών νησιών μιλάνε την ίδια γλώσσα, δεν έχουν κοινή καταγωγή. Ουαλοί, Σκωτσέζοι και Ιρλανδοί, είναι Κέλτες, και όχι Αγγλοσάξωνες, γι’ αυτό και θεωρούν τους Άγγλους τύραννους και δυνάστες, αν και η αντιπαλότητα και το μίσος έχουν αμβλυνθεί τις τελευταίες δεκαετίες, με τον IRA να καταθέτει τα όπλα λίγα χρόνια πριν.
(http://media-2.web.britannica.com/eb-media/89/99889-004-9949FC5E.jpg)
Οι Σκωτσέζοι έχουν πολεμήσει με λύσσα εναντίον των Άγγλων για αιώνες ολόκληρους. Το πνεύμα της αντίστασης δεν έχει ξεφτίσει τελείως. Για να συνδέσω τούτο τον ισχυρισμό με την επίσκεψή μου στο Εδιμβούργο, θυμάμαι ότι περίοπτη θέση στις βιτρίνες όλων των βιβλιοπωλείων της πόλης – που είναι πάρα πολλά – κατείχε το βιβλίο του Sir Walter Scott (συγγραφέας του Ιvanhoe) Rob Roy. O Rob Roy, πραγματικός χαρακτήρας, θεωρείται από τους Σκωτσέζους εθνικός ήρωας, καθώς τόσο στο βιβλίο, όσο και στην πραγματικότητα, συνέδεσε το όνομά του με αγώνες εναντίον των Άγγλων. Η υπόθεση του βιβλίου διαδραματίζεται στις αρχές του 18ου αιώνα, περίπου τρεις δεκαετίες πριν τη μάχη του Culloden το 1746, την τελευταία αναμέτρηση μεταξύ Άγγλων και Σκωτσέζων, στην οποία οι δεύτεροι δυστυχώς ηττήθηκαν.
(http://www.renaissancemagazine.com/movies/robroy.jpg)
Όμως δύο είναι εκείνες οι μορφές που ξεχωρίζουν μακράν στους επικούς αγώνες των Σκωτσέζων εναντίων των κατακτητών Άγγλων. Ο πρώτος είναι ο William Wallace και ο δεύτερος ο Robert the Bruce.
Ο William Wallace ήταν ένας μικροκτηματίας των Highlands στο μεταίχμιο μεταξύ 13ου και 14ου αιώνα. Ευρέως γνωστός έγινε μέσα από την ταινία του Mel Gibson ‘Braveheart’, στην οποία είναι ο κεντρικός ήρωας (τον υποδύεται ο ίδιος ο σκηνοθέτης).
(William Wallace's speech before the battle of Stirling, Braveheart)
http://www.youtube.com/v/lEOOZDbMrgE
Λίγα πράγματα ξέρουμε με σιγουριά για τη ζωή του, πριν τη συμμετοχή του στους Αγώνες για τη Σκωτσέζικη Ανεξαρτησία. Πιθανολογείται ότι πριν ηγηθεί της επανάστασης, είχε πολεμική εμπειρία ως τοξότης στον αγγλικό στρατό. Στη συνείδηση των Σκωτσέζων καθιέρωσε ως ήρωα η περιφανής νίκη στην οποία οδήγησε τους συμπατριώτες του εναντίον των Άγγλων στη μάχη του Stirling Bridge το 1297. Τελικά συνελήφθη από Σκωτσέζο –οι προδότες ποτέ δε λείπουν– και παραδόθηκε στον Άγγλο βασιλιά Edward I, τον επονομαζόμενο και «Μακρυπόδη» (Longshanks), λόγω του ύψους του μάλλον, ή Hammer of the Scots (Latin: Malleus Scotorum), o oποίος και τον εκτέλεσε ύστερα από φρικτά βασανιστήρια.
Ωστόσο, ο μεγαλύτερος εθνικός ήρωας των Σκωτσέζων, σε αντιδιαστολή με τα όσα βλέπουμε στην ταινία του συμπαθούς Mel, είναι ο Robert the Bruce. Ο Robert the Bruce ήταν ένας τυπικός αριστοκράτης της εποχής του. Έχοντας ως απώτερο στόχο το Σκωτσέζικο θρόνο, αφού καταγόταν από μια από τις πιο επιφανείς οικογένειες της Σκωτίας, συμμαχούσε πότε με τη μία πλευρά, πότε με την άλλη, αποσκοπώντας στα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη. Παρ’ ότι οπορτουνιστής –πράμα μάλλον σύνηθες για την κοινωνική τάξη του– ήταν ικανότατος, γενναίος κι ευφυής άντρας. Ο συνδυασμός των προσόντων του τον βοήθησε να κατακτήσει το θρόνο της Σκωτίας το 1306, όταν σκότωσε πάνω σε καυγά –υποτίθεται;– τον προκάτοχό του John Comyn, πυροδοτώντας συνάμα πόλεμο με τους Άγγλους, οι οποίοι, θεωρητικά, επενέβησαν για να εκδικηθούν τη δολοφονία του νόμιμου ηγεμόνα της Σκωτίας, στην ουσία όμως απλά και μόνο επειδή εκμεταλλεύονταν κάθε ευκαιρία που τους παρουσιαζόταν για να επεμβαίνουν στις υποθέσεις των γειτόνων τους, υπενθυμίζοντας έτσι την επαχθή κηδεμονία τους.
Στις πρώτες συγκρούσεις, όσο δηλαδή ζούσε το ‘Σφυρί των Σκώτων’ Edward I, ο Robert the Bruce γνώρισε ήττες και αναγκάστηκε να φύγει από τη Σκωτία. Δεν ήταν όμως άνθρωπος που εγκατέλειπε εύκολα. Επανέκαμψε σύντομα. Η χρονική συγκυρία τον ευνόησε, αφού ο επίφοβος και ικανός ‘Μακρυπόδης’ απεβίωσε και στο θρόνο τον διαδέχθηκε ο καθόλου ευφυής κι ελάχιστα ‘πολεμικός’ γιος του, Edward II. Ο Robert the Bruce άρχισε να σημειώνει τη μία νίκη μετά την άλλη. Πρώτα εκμηδένισε τους εσωτερικούς αντιπάλους του, καταλαμβάνοντας μεγάλο αριθμό κάστρων σε όλη τη Σκωτσέζικη επικράτεια, και ύστερα ασχολήθηκε και με τους Άγγλους.
Η μεγάλη σύγκρουση έλαβε χώρα στο Bannockburn. Ο Αγγλικός στρατός, του οποίου ηγείτο ο ίδιος ο βασιλιάς, ήταν τριπλάσιος, αλλά ο εμπειρότατος Robert the Bruce επέλεξε προσεχτικά το πεδίο μάχης, προστατεύοντας τα πλευρά του, έτσι ώστε να μη μπορεί να υπερκεράσει την παράταξή του το ιδιαίτερα επίφοβο βαρύ αγγλικό ιππικό, το… άρμα μάχης της εποχής. Επιπλέον, κέρδισε άμεσα και το ψυχολογικό πλεονέκτημα, αποδεχόμενος πρόσκληση σε μονομαχία του Άγγλου ευγενή Sir Henry de Bohun, επί του οποίου επικράτησε ταχύτατα, καταφέρνοντάς του ένα συντριπτικό πλήγμα με το απελατίκιό του στην κορυφή του κεφαλιού και σκοτώνοντάς τον, παρά την προστασία που παρείχε στον αντίπαλό του η βαριά, ιπποτική περικεφαλαία του. Οι Σκωτσέζοι, με υψηλό πλέον ηθικό, οπλισμένοι με τις μακριές λόγχες τους, οργανωμένοι στα αγαπημένα τους schiltron –ένα είδος τετράγωνης ή κυκλικής φάλαγγας – που θύμιζαν σκαντζόχοιρους, κέρδισαν πανηγυρική νίκη. Οι απώλειες των Άγγλων ήταν απίστευτα μεγάλες και ο βασιλιάς τους το έβαλε στα πόδια. Έτσι, ο Robert the Bruce κατέστησε τη Σκωτία ελεύθερο κράτος και κέρδισε την αγάπη του λαού του εις το διηνεκές.
(Robert the Bruce before the battle of Bannockburn, Braveheart)
http://www.youtube.com/v/Ahh-Qe8foqY
OUTLAWED TUNES ON OUTLAWED PIPES - BRAVEHEART (JAMES HORNER)
http://www.youtube.com/v/5CuQSt3c25k
-
ΣΚΩΤΙΑ, ΕΔΙΜΒΟΥΡΓΟ, ΗIGHLANDS ΚΙ ΕΝΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑΚΙ ΒΡΕΤΑΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
...............................
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, παρά το γεγονός ότι οι κάτοικοι των βρετανικών νησιών μιλάνε την ίδια γλώσσα, δεν έχουν κοινή καταγωγή. Ουαλοί, Σκωτσέζοι και Ιρλανδοί, είναι Κέλτες, και όχι Αγγλοσάξωνες.
Μια μικρή συμπλήρωση στο πολύ όμορφο αφιέρωμα. :D
Όντως, οι Ουαλοί, οι Σκωτσέζοι και οι Ιρλανδοί είναι Κέλτες, ενώ οι Άγγλοι και οι Σάξονες γερμανικά φύλα.
Ωστόσο, διατηρούν την κέλτικη γλώσσα τους, παράλληλα με την αγγλική.
Οι Σκωτσέζοι και οι Ιρλανδοί μιλάνε γαελικά (αν και ο όρος "γαελικά" πλέον χρησιμοποιείται περισότερο για τα σκωτσέζικα).
Στη δε Ουαλία γίνεται μεγάλη προσπάθεια από τον προηγούμενο αιώνα να διασωθούν τα ουαλικά και πλέον διδάσκονται στα σχολεία.
Κι ένα τραγουδάκι στα γαελικά ως κέρασμα. ;)
http://www.youtube.com/watch?v=30Vt67JCTDM
-
Κέλτες, Σάξονες, Ρωμαίοι, Βίκινγκς, Νορμανδοί (παρακλάδι των Βίκινγκς από τη βορειοδυτική Γαλλία), ακόμα και Μυκηναίοι... όλοι αυτοί έχουν αφήσει τα σημάδια τους στα βρετανικά νησιά. Όσο για τη διγλωσσία, το ξέρω από πρώτο χέρι. Όταν είχα επισκεφτεί την Ουαλία, μου είχε κάνει εντύπωση ότι οι πινακίδες στους δρόμους ήταν γραμμένες σε δυο γλώσσες: κελτικά και αγγλικά.
-
Κέλτες, Σάξονες, Ρωμαίοι, Βίκινγκς, Νορμανδοί (παρακλάδι των Βίκινγκς από τη βορειοδυτική Γαλλία), ακόμα και Μυκηναίοι...
Oι Σάξονες, οι Βίκιvγκς και οι Νορμανδοί είναι γερμανικά φύλα, που πέρασαν βέβαια από την περιοχή σε διαφορετικές χρονικές περιόδους και άφησαν το σημάδι τους στην αγγλική γλώσσα, που τελικά κυριάρχησε στο νησί (αν και τα κέλτικα ποτέ δεν έσβησαν).
Το αντίστροφο έγινε στη Γαλλία, όπου επίσης κατοικούσαν Κέλτες και μετά Ρωμαίοι, αλλά όταν κατακτήθηκαν από τους Φράγκους (γερμανικό φύλο κι αυτό), συνέχισε να κυριαρχεί η λατινογενής γλώσσα, ενώ τα κέλτικα περιορίστηκαν στην περιοχή της Βρετάνης.
Όταν είχα επισκεφτεί την Ουαλία, μου είχε κάνει εντύπωση ότι οι πινακίδες στους δρόμους ήταν γραμμένες σε δυο γλώσσες: κελτικά και αγγλικά.
Απ' ό,τι ξέρω, κάνουν μεγάλη προσπάθεια να διατηρηθούν τα ουαλικά, καθώς σε αντίθεση με τα σκωτσέζικα και τα ιρλανδικά, κάποια στιγμή είχαν αρχίσει να ξεχνιούνται. Μπράβο τους!
Αν σκεφθείς την πίεση που είχαν δεχθεί στο παρελθόν όλοι οι ομιλητές των κέλτικων να σταματήσουν να μιλάνε τη μητρική τους γλώσσα, είναι σημαντικό ότι επιτέλους άλλαξε η γενικότερη στάση της πολιτείας και της κοινωνίας.
-
Η ελεγεία του ξεριζωμού
Με ό,τι χωράει μία βαλίτσα:
τον ξεριζωμό από το σπίτι, τη δουλειά, τη χώρα, την ίδια τη ζωή και τις μνήμες…
http://www.youtube.com/watch?v=Lv7HYsVznS4
(http://content6.flixster.com/photo/13/82/91/13829184_gal.jpg)
«Aν και τη βαλίτσα θα τη συνδέαμε με το ταξίδι του ανθρώπου σε μέρη που επισκέπτεται,
για να γνωρίσει, να δημιουργήσει, να ψυχαγωγηθεί
και να κουβαλάει μέσα σε αυτήν τα απαραίτητα για την ευπρεπή κοινωνική συναναστροφή του,
τη βρίσκουμε και σε σκηνές όπου τίποτε δεν θυμίζει χαρά,
αλλά είναι γεμάτες αγωνία, πόνο, θλίψη, καταστροφή, ακόμη και θάνατο.
Βιαίως, ερχόμαστε σε επαφή σήμερα με την απειλή να πάθουμε τα ίδια,
με τον ξεριζωμό των ανθρώπων από τα οικεία,
κατ' επανάληψη της Ιστορίας, όχι απαραίτητα κατ’ απαίτησή της.
Διωγμένοι από τον τόπο τους, από τις εστίες,
πορεύονται, έχοντας μαζί τους, εν τέλει, ό,τι η μνήμη χώρεσε».
Νίκος Χριστοφοράκης
-
SUNDAY, BLOODY SUNDAY
Η "Ματωμένη Κυριακή" (Bloody Sunday), η οποία αποκαλείται και "Σφαγή του Bogside" (Bogside Massacre ή Domhnach na Fola στα γαελικά), συνέβη στις 30 Ιανουαρίου 1972 στο Bogside, στην επαρχία Derry, της Βορείου Ιρλανδίας. Κατά τη διάρκειά της, είκοσι-έξι διαδηλωτές για τα ανθρώπινα δικαιώματα και αθώοι περαστικοί πυροβολήθηκαν από στρατιώτες του Βρετανικού στρατού. Δεκατρείς άρρενες, εφτά εκ των οποίων έφηβοι, εξέπνευσαν είτε επιτόπου, είτε λίγο μετά, ενώ ο θάνατος ενός ακόμα άντρα, τέσσερις μήνες αργότερα αποδόθηκε στα τραύματα που του προκλήθηκαν κείνη τη μέρα. Επιπλέον, δύο διαδηλωτές τραυματίστηκαν, όταν πατήθηκαν από στρατιωτικά οχήματα. Χρήζει αναφοράς ότι πέντε εκ των τραυματιών είχαν πυροβοληθεί πισώπλατα, ενώ, δηλαδή, προσπαθούσαν να διαφύγουν. Το συμβάν έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια μιας πορείας της Βορειοϊρλανδικής Ένωσης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και οι στρατιώτες οι οποίοι ενεπλάκησαν εκ μέρους της Μεγάλης Βρετανίας ανήκαν στο 1ο Τάγμα του 1ου Συντάγματος Αλεξιπτωτιστών.
(Bloody Sunday victims – Bogside artists’ mural)
(http://cain.ulst.ac.uk/bogsideartists/mural4/Mural4-BloodySundayCommemoration-med.jpg)
Δυο έρευνες διεξήχθησαν από τη Βρετανική κυβέρνηση για απόδοση ευθυνών. Η πρώτη από το Μονομελές Δικαστήριο του Widgery, ελάχιστα μετά το ειδεχθές περιστατικό, της οποίας το πόρισμα απάλλαξε τους στρατιώτες από κάθε κατηγορία -περιγράφοντας τους πυροβολισμούς ως... 'απερίσκεπτους' (!!)- αλλά αμέσως έγινε στόχος έντονης κριτικής, χαρακτηριζόμενη ούτε λίγο ούτε πολύ φαρσοκωμωδία και 'στημένη'. Η δεύτερη έρευνα διεξήχθη είκοσι-έξι ολόκληρα χρόνια μετά, το 1998, από την ανακριτική επιτροπή Saville, που πήρε το όνομά της από τον επικεφαλής της, Lord Saville of Newdigate. Δώδεκα ολόκληρα χρόνια χρειάστηκε η επιτροπή για να επανεξετάσει τα γεγονότα. Αλλά η αναμονή άξιζε τον κόπο για τους συγγενείς και γνωστούς των αθώων θυμάτων της Σφαγής του Derry, αφού το πόρισμα της επιτροπής, το οποίο δημοσιοποιήθηκε στις 15 Ιουνίου 2010, απέδωσε σαφείς ευθύνες για το μακελειό στο Βρετανικό Στρατό, οι οποίες πρόσφεραν στέρεη νομική βάση για επανεκκίνηση της υπόθεσης και για διενέργεια εγκληματολογικής έρευνας εις βάρος των αλεξιπτωτιστών που ενεπλάκησαν. Η αναφορά επίσης απεφάνθη ότι αυτοί που πυροβολήθηκαν ήταν άοπλοι και ότι οι σκοτωμοί ήταν παντελώς αδικαιολόγητοι. Με τη δημοσίευση της αναφοράς Saville, o Βρετανός πρωθυπουργός David Cameron ζήτησε δημόσια συγνώμη από τους συγγενείς και γνωστούς των θυμάτων εκ μέρους του Ηνωμένου Βασιλείου.
http://www.youtube.com/v/vMZ3CtC8KEY
Η καμπάνια του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού (Irish Republican Army - IRA) ενάντια στο διαχωρισμό της Ιρλανδίας σε Βόρεια και Νότια ξεκίνησε το 1970 αλλά η "Ματωμένη Κυριακή" εκτόξευσε το κύρος του και τη στρατολόγηση στις τάξεις του σε κολοσσιαίο βαθμό. Η "Ματωμένη Κυριακή" είναι τεράστιο γεγονός στην πορεία της σύγκρουσης για το θέμα της Βορείου Ιρλανδίας, γιατί την ευθύνη για το ανοσιούργημα φέρει ο Βρετανικός Στρατός, και όχι κάποια ντόπια, παραστρατιωτική οργάνωση υποστηρικτών της ένωσης με την Αγγλία.
(Οι αλεξιπτωτιστές επί το έργον)
(http://www.museumoffreederry.org/galleries/bloody-sunday-photos/large/Ar60.jpg)
Όπως είναι φυσιολογικό, η απήχηση ενός τέτοιου γεγονότος στην τέχνη κάθε άλλο παρά αμελητέα ήταν. Ο βραβευμένος με Νόμπελ, και προσφάτως αποθανών, Ιρλανδός ποιητής Seamus Heaney έγραψε το διάσημο ποίημά του με τίτλο Casualty (= απώλεια). Ο Heaney, φιλέλληνας και μέγας λάτρης και θαυμαστής του Καβάφη, ήταν… ‘εξαφανισμένος’ κάπου στην Πελοπόννησο όταν του απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1995.
Άλλοι ποιητές που έχουν γράψει ποιήματα γι’ αυτήν την αποφράδα μέρα είναι ο Thomas Kinsella (Butcher’s Dozen) και ο Seamus Deane (Six). Επιπλέον, έχουν γυριστεί δύο σήριαλ και μια ταινία κι έχει γραφτεί κι ένα θεατρικό έργο για τη ‘Ματωμένη Κυριακή’.
Πολύ σημαντική επίδραση είχε η Σφαγή του Derry και στη μουσική. Πολλοί καλλιτέχνες, εκμεταλλευόμενοι τα συναισθήματα που γέννησε μέσα τους, εμπνεύστηκαν λιγότερο ή περισσότερο γνωστά κομμάτια• ο Paul Mc Cartney (Ιρλανδικής καταγωγής), ο Άγγλος τραγουδοποιός κι ερμηνευτής Roy Harper, o Ιρλανδός τραγουδοποιός, κιθαρίστας κι ερμηνευτής παραδοσιακής Ιρλανδικής μουσικής Christy Moore, ακόμα – ακόμα και ο Black Sabbath και το συγκρότημα Celtic Metal Cruachan. Εντούτοις, δυο τραγούδια είναι τα πιο γνωστά:
http://www.youtube.com/v/Sa5ls473NhU
Και το δεύτερο φυσικά δεν είναι άλλο από τον 'ύμνο' των U2:
http://www.youtube.com/v/FgyVvoODWGA
Yes...
I can't believe the news today
Oh, I can't close my eyes
And make it go away
How long...
How long must we sing this song
How long, how long...
'cause tonight...we can be as one
Tonight...
Broken bottles under children's feet
Bodies strewn across the dead end street
But I won't heed the battle call
It puts my back up
Puts my back up against the wall
Sunday, Bloody Sunday
Sunday, Bloody Sunday
Sunday, Bloody Sunday
And the battle's just begun
There's many lost, but tell me who has won
The trench is dug within our hearts
And mothers, children, brothers, sisters
Torn apart
Sunday, Bloody Sunday
Sunday, Bloody Sunday
How long...
How long must we sing this song
How long, how long...
'cause tonight...we can be as one
Tonight...tonight...
Sunday, Bloody Sunday
Sunday, Bloody Sunday
Wipe the tears from your eyes
Wipe your tears away
Oh, wipe your tears away
Oh, wipe your tears away
(Sunday, Bloody Sunday)
Oh, wipe your blood shot eyes
(Sunday, Bloody Sunday)
Sunday, Bloody Sunday (Sunday, Bloody Sunday)
Sunday, Bloody Sunday (Sunday, Bloody Sunday)
And it's true we are immune
When fact is fiction and TV reality
And today the millions cry
We eat and drink while tomorrow they die
(Sunday, Bloody Sunday)
The real battle just begun
To claim the victory Jesus won
On...
Sunday Bloody Sunday
Sunday Bloody Sunday...
-
The butterfly lovers
梁山伯與祝英台
http://www.youtube.com/watch?v=5Egmjy8BbME&list=RDhVwaPb4xyg0
(http://letthejourneysbegin.files.wordpress.com/2012/09/butterfly-lovers-chinese-painting.jpg)
The Butterfly Lovers: Zhu Yingtai and Liang Shanbo
Όσοι αιώνες κι αν πέρασαν, ποτέ δεν σβήστηκε από τη μνήμη των Κινέζων
η θρυλική Hua Mulan,
που τόλμησε να κάνει ό,τι δεν θα τολμούσε καμιά γυναίκα του καιρού της:
Μεταμφιέσθηκε σε άντρα πολεμιστή
και πολέμησε γενναία στη θέση του πατέρα της, για να σωθεί η πατρίδα της.
Η Zhu Yingtai, όμως, έμεινε χαραγμένη όχι μόνο στη μνήμη,
αλλά πρωτίστως στην καρδιά τους.
Όμορφη, πλούσια, από ονομαστή οικογένεια…
Ο πατέρας της το μόνο που σκεφτόταν ήταν να βρει έναν πλούσιο γαμπρό γι’ αυτήν,
για να ζήσει, όπως και τα υπόλοιπα κορίτσια της εποχής της.
Εκείνη πάλι ήθελε πρώτα να γνωρίσει τον κόσμο, όπως τα αγόρια της εποχής της…
Ήταν τόσο πεισματάρα που ο πατέρας της την άφησε να κυνηγήσει το όνειρό της
με την προϋπόθεση ότι θα επέστρεφε στο σπίτι, για να παντρευτεί.
Έτσι, η Yingtai μεταμφιέσθηκε σε άντρα και πήγε μαζί με την υπηρέτριά της να σπουδάσει
στην Ακαδημία του Hangzhou για τρία ολόκληρα χρόνια!
Εκεί γνώρισε και τον Liang Shanbo, ένα φτωχό νεαρό από το Kuaiji,
που από την πρώτη στιγμή έγινε η αδελφή ψυχή της.
Σπούδαζαν μαζί, συγκατοικούσαν, αλλά δεν υποψιαζόταν στο ελάχιστο το μυστικό της.
Μια μέρα η Yingtai πήρε ένα γράμμα από τους γονείς της, για να γυρίσει αμέσως πίσω.
Όσο κι αν προσπάθησε με υπονοούμενα να πει την αλήθεια στον Shanbo,
εκείνος μπερδευόταν όλο και περισσότερο.
Στο τέλος, του πρότεινε να έρθει σπίτι της, για να τον συστήσει τάχα στην αδελφή της,
αλλά ο Shanbo ήταν τόσο φτωχός που δεν τόλμησε να πατήσει το πόδι του εκεί.
Μήνες μετά, όταν ο Shanbo έμαθε την αλήθεια, έτρεξε να τη βρει
και υποσχέθηκαν ο ένας στον άλλο πως δεν θα χώριζαν ποτέ ξανά.
Λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο.
Ο πατέρας της τον πέταξε έξω από το σπίτι
και του ανακοίνωσε ότι η κόρη του θα παντρευόταν το γιο του κυβερνήτη της περιοχής.
Πέρασαν δυο χρόνια…
Ο Shanbo έγινε δικαστής της επαρχίας του Yin,
αλλά η αδικία και η πίκρα μαράζωσαν την ψυχή του.
Αρρώστησε και λίγο καιρό μετά πέθανε μέσα στο γραφείο του.
Τον έθαψαν σύμφωνα με την επιθυμία του στους πρόποδες του βουνού Qingdao.
Τη μέρα που η Υingtai πήγαινε με την ακολουθία της να παντρευτεί, πέρασε από αυτήν την περιοχή.
Ξαφνικά άρχισαν να φυσάνε ισχυροί άνεμοι που σκόρπισαν τη συνοδεία της μακριά.
Εκείνη πλησίασε τον τάφο παρακαλώντας να ανοίξει…
Και ω του θαύματος, έπεσε κεραυνός και ο τάφος άνοιξε τραβώντας μέσα τη Υingtai.
http://www.youtube.com/watch?v=3SYdkhR1Uv8
Πάνω από τον τάφο έμειναν δυο πανέμορφες πεταλούδες να πετάνε
που δεν χώρισαν ποτέ ξανά.
Και ακόμα και σήμερα, όταν οι αζαλέες ανθίζουν στην Κίνα,
ο κόσμος βλέπει καμιά φορά μια κίτρινη και μια μαύρη πεταλούδα να χορεύουν μαζί
και λέει:
«Η κίτρινη πεταλούδα είναι η Yingtai και η μαύρη είναι ο Shanbo»…
Πηγές:
http://books.google.gr/books?id=iWMCl5BGgP4C&pg=PA134&lpg=PA134&dq=yellow+butterfly+black+shanbo&source=bl&ots=M5uS1F_Ych&sig=-DDDed4Ry2CnlDp8T9k7TI_HMFE&hl=el&sa=X&ei=JjqSUufGCoeZ0QWI24Fg&redir_esc=y#v=onepage&q=yellow%20butterfly%20black%20shanbo&f=false
http://thehouseoftranslator.blogspot.gr/2011/07/romeo-and-juliet-from-china.html
http://en.wikipedia.org/wiki/Butterfly_Lovers
http://en.wikipedia.org/wiki/Hua_Mulan
http://dettoldisney.wordpress.com/2011/11/18/mulan-vs-the-legend-of-hua-mulan/
http://www.princeton.edu/~achaney/tmve/wiki100k/docs/Hua_Mulan.html
-
(http://3.bp.blogspot.com/_iE7oMYr4mZM/S8_MucKI_HI/AAAAAAAAAYM/URG1P0F452E/s400/Liverpool+FC.jpg)
Πολλά χρόνια πριν, πίσω στη δεκαετία του ’80, όταν υπήρχαν μόνο δυο τηλεοπτικά κανάλια, τα κρατικά, ένας πιτσιρίκος, όπως χιλιάδες άλλοι, κάθε Σάββατο μεσημέρι καθόταν μπροστά στον ασπρόμαυρο δέκτη για να παρακολουθήσει ματς του αγγλικού πρωταθλήματος. Δεν ήταν αμιγώς το ποδοσφαιρικό θέαμα που τον μάγευε (το οποίο εξάλλου τότε δεν ήταν τόσο υψηλής ποιότητας, με τις περισσότερες ομάδες, τιμώντας τις βρετανικές παραδόσεις στο άθλημα, να απαρτίζονται από… ‘ξυλοκόπους’, που βάραγαν στο ψαχνό, και συγχρόνως να επιδίδονται με ζέση στην ευκλεή τακτική της ‘γιόμας’, με στόχο το κεφάλι του ψηλού, άτεχνου, κι ωστόσο καλού κεφαλοσφαιριστή, σέντερ-φορ), αλλά η γιορτινή ατμόσφαιρα στις κερκίδες, με τους οπαδούς να τραγουδούν και να κουνάνε πανό και λάβαρα, ενισχύοντας την ομάδα τους και σπρώχνοντάς τη προς τη νίκη.
Από τις αγγλικές ομάδες κείνων των μακρινών ημερών, ξεχώριζε μία για το στυλ παιχνιδιού της, που μόνο αγγλικό δε φάνταζε. Ταχύτητα, φαντασία, δημιουργικότητα, νεωτερισμός και πνεύμα νικητή, στοιχεία αλλότρια προς την τυπικά αγγλική, στείρα προσκόλληση στις μονολιθικές παραδόσεις, που πάντα καταπιέζουν κάθε τι καινούργιο και προς τον αγγλικό σνομπισμό, που θεωρεί ότι το να παλεύεις με νύχια και με δόντια για την επικράτηση είναι δείγμα χαμηλής καταγωγής. Η ομάδα αυτή δεν ήταν άλλη από τη μεγάλη Liverpool F. C.
Kenny Dalglish, Ian Rush, Alan Hansen, Ronnie Whelan, Mark Lawrenson, Sammy Lee, Steve Nicol, Phil Neal, Bruce Grobbelaar, Graeame Suness, John Wark, Craig Johnston… παίχτες που συνέδεσαν το όνομά τους με την ίδρυση μιας δυναστείας, υπό την πεφωτισμένη ηγεσία δύο προπονητών που έχουν περάσει στο πάνθεον των ηρώων του συλλόγου, του Bill Shankly και του Βob Paisley, κατακτώντας τέσσερα Κύπελλα Πρωταθλητριών, ’77, ’78, ’81 & ’84. Η Liverpool F. C. έγινε συνώνυμο μιας Αγγλίας εξωστρεφούς, Ευρωπαίας και διψασμένης για διάκριση, σε πείσμα της άλλης Αγγλίας, εκείνης του απομονωτισμού και του αποικιοκρατικού ελιτισμού, που έκανε, και κάνει, πολλούς Άγγλους ν’ αποκαλούν με καμάρι τη χώρα τους ‘the island’ και όλη την υπόλοιπη Ευρώπη υποτιμητικά και συγκαταβατικά ‘the continent’.
(http://i.telegraph.co.uk/multimedia/archive/01906/graeme-souness_1906431c.jpg)
Winning feeling: Graeme Souness (left) Kenny Dalglish (centre) and Alan Hansen (right) hold up the European Cup after beating Real Madrid in the European Cup final in Paris in 1981.
Την απήχηση της φουρνιάς εκείνης όχι μόνο σε ποδοσφαιρικό, αλλά σε κοινωνικοπολιτικό, οικουμενικά, επίπεδο, την αντιλαμβάνεται κανείς αν λάβει υπόψη του το απόφθεγμα που ακούγεται ακόμα και στις μέρες μας: «Για δύο πράγματα είναι γνωστό το Liverpool, για τους Βeatles και την ποδοσφαιρική του ομάδα»!
Ώσπου ήρθε η 29η Μαΐου 1985 στο Heysel Stadium του Βελγίου, όπου διεξαγόταν ο τελικός του κυπέλου πρωταθλητριών ανάμεσα στη Liverpool, πάλι, και στη Juventus. Μια ολόκληρη κερκίδα μεθυσμένων Άγγλων έριξε ένα κιγκλίδωμα και εισέβαλε στην κερκίδα των Ιταλών• ακολούθησε αληθινή σφαγή. Οι εκτός ελέγχου χούλιγκανς των reds άρχισαν να ξυλοκοπούν ανελέητα τους Ιταλούς, αναγκάζοντάς τους να οπισθοχωρήσουν. Δυστυχώς, τη διαφυγή τους μπλόκαρε ένας τοίχος. Πάνω σε αυτόν δεκάδες άνθρωποι συνεθλίβησαν κι έχασαν τη ζωή τους, οι περισσότεροι από ασφυξία. Ο τραγικός απολογισμός; 39 νεκροί. 36 Ιταλοί, 4 Βέλγοι, 2 Γάλλοι κι ένας Ιρλανδός.
(http://ripley.za.net/wp-content/plugins/rss-poster/cache/5abfd_a7337_120928024646-football-heysel-rescuers-horizontal-gallery.jpg)
Σοκαριστική εικόνα ελάχιστα λεπτά μετά την τραγωδία του Χέιζελ.
Κείνη η συμφορά έβαλε ταφόπλακα στην ευρωπαϊκή άνοιξη του Αγγλικού ποδοσφαίρου, όπως αυτή εκφράστηκε όχι μόνο από την πιο λαμπρή εκπρόσωπό της, τη Liverpool F. C., αλλά κι άλλους βρετανικούς συλλόγους –η ταπεινή Nottingham Forest, υπό την καθοδήγηση του ιδιοφυούς κι εκκεντρικού Brian Clough, κατέκτησε δυο διαδοχικά κύπελλα πρωταθλητριών. Το περιστατικό εκείνο, το οποίο έμεινε στην ιστορία ως «Τραγωδία του Χέιζελ», ήταν ουσιαστικά το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου, αφού, οι επιτυχίες των βρετανικών ομάδων εντός γηπέδων, επ’ ουδενί δε συμβάδιζαν με τα τεκταινόμενα εκτός γηπέδων. Οι σύλλογοι οργανωμένων οπαδών των ομάδων είχαν γίνει άντρα εγκληματιών του κοινού ποινικού κώδικα, οι οποίοι πριν τους αγώνες έπιναν μέχρι αφασίας, κι ύστερα επιδίδονταν σε ανελέητο ξύλο με αντιπάλους, ιδίου... φυράματος, οπαδούς, είτε στους δρόμους και τα μπαρ στον περιβάλλοντα χώρο των γηπέδων, είτε μέσα σε αυτά, στις κερκίδες.
Πριν η UEFA τιμωρήσει τη Liverpool, επιλήφθηκε του θέματος η ίδια η Αγγλική κυβέρνηση. Η σιδηρά κυρία Margaret Thatcher επέβαλε πενταετή αποκλεισμό σε όλες τις Αγγλικές ομάδες από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, και στη Liverpool οχταετή. Η αλήθεια είναι ότι οι reds, αν και στα χρόνια που ακολούθησαν, κατάκτησαν εγχώρια πρωταθλήματα με χαρισματικούς παίχτες όπως ο John Barnes, o Peter Beardsley, o Ray Houghton, o John Aldridge, o Steve McMahon, o Mark Wright, στην πραγματικότητα δεν ανέκαμψαν ποτέ από κείνη την αποφράδα μέρα του Μαΐου. Ήταν λες κι ένα μαύρο σύννεφο είχε κάτσει πάνω από την ομάδα, που χτυπήθηκε από τη συμφορά στις 15 Απριλίου 1989, στο Hillsborough Stadium, όπου η Liverpool αγωνιζόταν εναντίον της Nottingham Forest, για τον ημιτελικό του κυπέλλου Αγγλίας. Μετά από μια σειρά σοβαρών λαθών (εσφαλμένη κατανομή των φιλάθλων, προχειρότητα, κακοδιαχείριση κατάστασης εκτάκτου ανάγκης), επιτράπηκε η είσοδος υπεράριθμων οπαδών των reds στην εξέδρα Leppings Lane. Όσοι μπήκαν πρώτοι, ήταν οι τραγικά άτυχοι της υπόθεσης, αφού συμπιέστηκαν μέχρι θανάτου. 96 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και 766 τραυματίστηκαν.
http://www.youtube.com/v/P_SmM9KuhIQ
Η Liverpool F. C. κατέκτησε για τελευταία φορά την κορυφή στο εγχώριο πρωτάθλημα το 1990. Από τότε οι επιτυχίες της ήταν ελάχιστες• για παράδειγμα κατέκτησε ένα κύπελλο UEFA στις αρχές τις δεκαετίας του 2000. Παρά την ένδεια σε τίτλους, οι οπαδοί της ήταν πάντα εκεί, στο Anfield Stadium, έδρα της ομάδας. Ίσως είναι το μοναδικό γήπεδο της Αγγλίας όπου η φασαρία θυμίζει χώρα νότιας Ευρώπης, μιας και οι Liverpudlians έχουν τη φήμη, και είναι, οι πιο εκδηλωτικοί και παθιασμένοι οπαδοί στην κατά τα άλλα κρύα και φλεγματική Αγγλία.
http://www.youtube.com/v/EThP6rTDhL4
Η ομάδα χρειάστηκε να περιμένει ακριβώς 20 χρόνια για να φτάσει πάλι, μετά το 1985 στο Χέιζελ, σε τελικό κυπέλου πρωταθλητριών, το οποίο δε λεγόταν καν πλέον έτσι, αλλά Champions League. Το 2005 αγωνίστηκε στην Κωνσταντινούπολη, πάλι ενάντια σε Ιταλική ομάδα, τη μεγάλη Milan των 7 ευρωπαϊκών κατακτήσεων, του ανεκδιήγητου cavaliere. Οι reds περίμεναν πώς και πώς αυτή τη στιγμή, έχοντας στήσει γιορτή στις κερκίδες. Ωστόσο, το α’ ημίχρονο του αγώνα ήταν σκέτος εφιάλτης, βλέποντας την ομάδα τους να δέχεται τρία γκολ, γινόμενη έρμαιο στις ορέξεις των φουριόζων Ιταλών. Όμως η Liverpool δεν είχε πει την τελευταία της λέξη. Στο β' ημίχρονο, ενάντια σε κάθε προγνωστικό κι ενάντια σε κάθε λογική, πέτυχε ίσως την πιο επική ανατροπή στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, σκοράροντας τρία γκολ σε έξι (!!!) λεπτά, πηγαίνοντας το παιχνίδι στην παράταση και κερδίζοντάς το τελικά στα πέναλτι, αποδεικνύοντας ότι παρά την παρακμή, τη μιζέρια και τις συμφορές του παρελθόντος, το βάρος και η αίγλη της τεράστιας φανέλας του συλλόγου δεν ξέφτισαν ποτέ.
Στη Liverpool λοιπόν, την οποία αγάπησα κι εγώ από πιτσιρίκι, κι ακόμα αγαπώ, αφιερώνω το επόμενο βίντεο από το θρίαμβο της Πόλης, επενδεδυμένο με τον ύμνο της ομάδας, το υπέροχο “You’ll Never Walk Alone”.
http://www.youtube.com/v/tCJ5uBA3DU4
You'll Never Walk Alone
(R. Rogers/O. Hammerstein II)
When you walk through a storm
Hold your head up high
And don't be afraid of the dark
At the end of the storm
Is a golden sky
And the sweet silver song of the lark
Walk on through the wind
Walk on through the rain
Though your dreams be tossed and blown
Walk on walk on with hope in your heart
And you'll never walk alone
You'll never walk alone
When you walk through a storm
Hold your head up high
And don't be afraid of the dark
At the end of the storm
Is a golden sky
And the sweet silver song of the lark
Walk on through the wind
Walk on through the rain
Though your dreams be tossed and blown
Walk on walk on with hope in your heart
And you'll never walk alone
You'll never walk
You'll never walk
You'll never walk alone.
P.S. 1: προσέξτε τα πρόσωπα των δόλιων των Άγγλων στις κερκίδες, μετά την ψυχρολουσία του α’ ημιχρόνου. Παρ’ όλα αυτά, έχουν το σθένος να τραγουδούν λες και δε συμβαίνει τίποτα. Τους βγάζω το καπέλο.P.S. 2: ζητώ συγνώμη από τις κυρίες που θα έχουν την ιώβεια υπομονή να διαβάσουν τούτο το μάλλον ‘αντρικό’ κομμάτι για τους ποδοσφαιρικούς όρους που ενδεχομένως δε θα καταλάβουν.P.S. 3: το πόσο 'ιδιαίτερος' είναι ο σύλλογος, αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι στον επικό θρίαμβο της Πόλης, η UEFA, για πρώτη και τελευταία φορά ανέτρεψε το τελετουργικό της απονομής, διανθίζοντάς το όχι με το σύνηθες "We Are the Champions" των Queen, αλλά με το "You'll Never Walk Alone", τιμώντας έτσι τη Liverpool.
-
P.S. 3: το πόσο 'ιδιαίτερος' είναι ο σύλλογος, αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι στον επικό θρίαμβο της Πόλης, η UEFA, για πρώτη και τελευταία φορά ανέτρεψε το τελετουργικό της απονομής, διανθίζοντάς το όχι με το σύνηθες "We Are the Champions" των Queen, αλλά με το "You'll Never Walk Alone", τιμώντας έτσι τη Liverpool.[/center]
Επειδή σε βλέπω πολύ φανατικό με τη Liverpool, μπορείς αν θες, να δεις κάποια στοιχεία για τον ύμνο τους εδώ:
Απάντηση #7596 http://www.pde.gr/index.php?topic=29499.7588.
P.S. 2: ζητώ συγνώμη από τις κυρίες που θα έχουν την ιώβεια υπομονή να διαβάσουν τούτο το μάλλον ‘αντρικό’ κομμάτι για τους ποδοσφαιρικούς όρους που ενδεχομένως δε θα καταλάβουν.
Κάτι που μπορεί να βρεις πιο ενδιαφέρον ως ποδοσφαιρόφιλος είναι ένα παλιότερο αφιέρωμα που είχα κάνει σχετικά με το πολεμικό στοιχείο στο ποδόσφαιρο (εξ ου και ο σχετικός φανατισμός των οπαδών).
ΗΑΚΑ:«Το ποδόσφαιρο είναι πόλεμος»
(Απάντηση 353: http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.350)
-
@Apri
Τα διάβασα και τα δύο. Είμαι μέγας fan των all-blacks στο rugby. Για το haka, τον πολεμικό χορό των Maori, δεν το συζητώ... έπος! Να φανταστείς ότι τα αγαπημένα μου T-shirt, για να σου δώσω και μια... ενόραση στα γούστα μου, είναι μια εμφάνιση της Liverpool, μια της εθνικής ομάδας rugby της Νέας Ζηλανδίας, λιτή και απέριττη, με μοναδικό διακριτικό τη φτέρη, το εθνικό φυτό της χώρας, κι ένα jersey που διαφημίζει τη μπύρα Guiness, χα-χα!
-
Kαλά, οι Μαορί δεν παίζονται κατά τη γνώμη μου... ;D ;D ;D
Πάντως, ένα έχω να πω ή μάλλον να ξαναπώ, γιατί πρέπει να το έχω δηλώσει και στο παρελθόν. Πόσο μεγάλη διαφορά επιπέδου έχει ο ύμνος της Λίβερπουλ (με στίχους όπως «Όταν περπατάς στην καταιγίδα, κράτα το κεφάλι σου ψηλά και μη φοβάσαι το σκοτάδι», «Περπάτησε με ελπίδα στην καρδιά και δεν θα περπατάς ποτέ μόνος») από αντίστοιχους ύμνους ελληνικών ποδοσφαιρικών ομάδων... Μπράβο τους!
Παρεμπιπτόντως, δεν ξέρω αν θυμάσαι ένα διαφημιστικό του Johnnie Walker τα τελευταία χρόνια με αφορμή την κρίση στην Ελλάδα, όπου ακουγόταν πάλι το ίδιο τραγούδι από τη φωνή του J. Cash.
http://www.youtube.com/watch?v=KuohOqhOTUk&feature=player_embedded#
-
Τα γούστα μας συμπίπτουν, βλέπω. O Johnny Cash είναι μεγάλη μου αδυναμία. Το αγαπημένο μου είναι το 'hurt', αν κι έχω την εντύπωση ότι δεν το τραγούδησε πρώτος αυτός.
http://www.youtube.com/watch?v=3aF9AJm0RFc
Όσο για τις διαφορές ανάμεσα στους ύμνους αγγλικών κι ελληνικών ομάδων, απ' όσο ξέρω, ο ύμνος της Liverpool αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα. Για παράδειγμα ο ύμνος της... λαομίσητης Manchester United δεν έχει και μεγάλη διαφορά από τους ελληνικούς. Για του λόγου το αληθές:
http://www.youtube.com/watch?v=F3FMf99ep1s
Παρ' όλα αυτά, η επισήμανσή σου σχετικά με τη διαφορά κουλτούρας γύρω από το ποδόσφαιρο στη μία χώρα και στην άλλη, είναι ακριβής. Χρειάστηκε, βέβαια, ένα Heysel για ν' αλλάξει η αγγλική κουλτούρα, αλλά άλλαξε. Τώρα το ποδόσφαιρο αντιμετωπίζεται καθαρά ως ψυχαγωγία και θέαμα, παρ' ότι ο ρομαντισμός, η πίστη και ο καλώς εννοούμενος φανατισμός, αν υπάρχει κάτι τέτοιο, ποτέ δεν εξέλειψαν -σε αντίθεση, λόγου χάρη, με τις ΗΠΑ που εκεί τα αθλήματα είναι καθαρά show. Εδώ στην Ελλάδα το ποδόσφαιρο είναι εκτόνωση ό,τι πιο 'αρρωστημένου' και μισαλλόδοξου κουβαλάμε μέσα μας.
-
...ο ύμνος της... λαομίσητης Manchester United...
Ορίστε;;;;; ::) ::) ::) (http://www.star.gr/Pages/Athlitika.aspx?art=110635&artTitle=i_manchester_united_i_pio_dimofilis_omada_tou_kosmou)
-
Ορίστε;;;;; ::) ::) ::) (http://www.star.gr/Pages/Athlitika.aspx?art=110635&artTitle=i_manchester_united_i_pio_dimofilis_omada_tou_kosmou)
Δε χρειάζεται καν ν' απαντήσω. Την απάντηση τη δίνει το ίδιο το άρθρο που πόσταρες. Η Misery United είναι η πιο δημοφιλής ομάδα της Ασίας. Είναι σαν να λέμε ότι οι πιο μεγάλοι λάτρεις του τζατζικιού είναι οι... Λάπωνες. Όσοι σχέση έχουν οι Λάπωνες με το τζατζίκι, άλλη τόση έχουν οι Ασιάτες με τη μπάλα. Οι 'μπέμπηδες' είναι κατά ένα μεγάλο βαθμό προϊόν και κατασκεύασμα των ΜΜΕ.
-
Η αντικειμενικότητα δεν έχει σχέση με τις προσωπικές προτιμήσεις.
Το άρθρο (όπως και εκατοντάδες άλλα) έχει τίτλο: "Η Μanchester United η πιο δημοφιλής ομάδα του κόσμου". Επίσης τα 659 εκατομμύρια δε μπορεί να είναι κάτοικοι της Ασίας. Εκεί είναι οι πιο φανατικοί.
Αυτό που γράφεις για να στηρίξεις όλη τη θεωρία σου δεν υπάρχει πουθενά.
-
Η αντικειμενικότητα δεν έχει σχέση με τις προσωπικές προτιμήσεις.
Το άρθρο (όπως και εκατοντάδες άλλα) έχει τίτλο: "Η Μanchester United η πιο δημοφιλής ομάδα του κόσμου". Επίσης τα 659 εκατομμύρια δε μπορεί να είναι κάτοικοι της Ασίας. Εκεί είναι οι πιο φανατικοί.
Αυτό που γράφεις για να στηρίξεις όλη τη θεωρία σου δεν υπάρχει πουθενά.
Όπως ήδη σου έγραψα, η συμπάθεια προς τους 'μπέμπηδες', ανεξαρτήτως προέλευσης, ουδεμία σχέση έχει με ποδοσφαιρικά κριτήρια. Απορρέει από την τραγωδία του '58 και από αβάντα των ΜΜΕ από τότε μέχρι σήμερα. Τέλος πάντων, δε θα τα χαλάσουμε. Εγώ, ως Liverpudlian, δε γουστάρω Manchester με την καμία και μ' εκνευρίζει όλη αυτή η συζήτηση περί δημοφιλίας.-
-
Όπως ήδη σου έγραψα, η συμπάθεια προς τους 'μπέμπηδες', ανεξαρτήτως προέλευσης, ουδεμία σχέση έχει με ποδοσφαιρικά κριτήρια. Απορρέει από την τραγωδία του '58 και από αβάντα των ΜΜΕ από τότε μέχρι σήμερα. Τέλος πάντων, δε θα τα χαλάσουμε. Εγώ, ως Liverpudlian, δε γουστάρω Manchester με την καμία και μ' εκνευρίζει όλη αυτή η συζήτηση περί δημοφιλίας.-
Δεν πρόκειται να τα χαλάσουμε αλλά δε χρειάζεται να εκνευρίζεσαι κιόλας. Αν δεν έβλεπα ακραίους χαρακτηρισμούς δε θα απαντούσα καν.
Αν συμπαθούμε μια ομάδα δε σημαίνει ότι πρέπει να μισούμε όλες τις άλλες.
Θα γράψω μόνο ότι η πορεία της Manchester United μέχρι το 1958 ήταν ήδη καταξιωμένη, με ποδοσφαιρικά κριτήρια. Εξ`άλλου για αγώνα κυπέλλου πρωταθλητριών ταξίδευε.
Επίσης, οι κατακτήσεις 20 πρωταθλημάτων Αγγλίας, 11 κυπέλλων Αγγλίας, 19 Community Shield, 4 League Cup, (όλες ρεκόρ για αγγλικές ομάδες) και 3 Τσάμπιονς Λιγκ, 1 Κυπέλλου Κυπελλούχων, 1 Σούπερ Καπ, 1 Διηπειρωτικού Κυπέλλου και 1 παγκοσμίου κυπέλλου συλλόγων, με ποδοσφαιρικά κριτήρια, κάθε άλλο παρά την ανάγκη αβάντας των ΜΜΕ είχαν την ανάγκη.
-
Ο σκλάβος αναστέναξεν (http://www.youtube.com/watch?v=zIqrIaUa4Uw)
«Ἐπὶ πολλὰς νύκτας κατὰ συνέχειαν ἔβλεπεν ὁ Μάνος τοῦ Κορωνιοῦ,
ἐκεῖ ὅπου ἔδενε τὴν βάρκαν του κάθε βράδυ….
……. ἀνοικτὰ εἰς τὸ πέλαγος,
ἔξω ἀπὸ τὰ δυὸ ἀνθισμένα νησάκια, τὰ φυλάττοντα ὡς σκοποὶ τὸ στόμιον τοῦ λιμένος,
ἓν μελαγχολικὸν φῶς -κανδήλι, φανόν, λαμπάδα, ἢ ἄστρον πεσμένον- νὰ τρεμοφέγγῃ,
ἐκεῖ μακράν, εἰς τὸ βάθος τῆς μελανωμένης εἰκόνος, ἐπιπολῆς εἰς τὸ κῦμα,
καὶ νὰ στέκῃ ἐπὶ ὥρας, φαινόμενον ὡς νὰ ἔπλεε,
καὶ μένον ἀκίνητον…..
…..Ὁ Μάνος παρεκάλεσε τὸν Κόκοϊαν νὰ κατεβῇ παρακάτω καὶ νὰ ὁμιλῇ σιγανώτερα.
Εἶτα δὲν ἐδίστασε νὰ τοῦ διηγηθῆ τὸ ὅραμά του.……
……Ὁ Κόκοϊας, ἤρχισε τότε νὰ διηγῆται:
«Βλέπετε αὐτὸ τὸ χάλασμα, τὸ Καλύβι τῆς Λουλούδως, ποὺ λένε πῶς εἶναι στοιχειωμένο;
Ἐδῶ τὸν παλαιὸν καιρὸ ἐκατοικοῦσε μιὰ κόρη, ἡ Λουλούδω,
ὁποὺ τὴν εἶχαν ὀνοματίσει γιὰ τὴν ἐμορφιά της, - ἔλαμπε ὁ ἥλιος, ἔλαμπε κι αὐτὴ -
μαζὶ μὲ τὸν πατέρα της τὸν γερό-Θεριὰ (ἑλληνικὰ τὸν ἔλεγαν Θηρέα),
ὅπου ἐκυνηγοῦσε ὅλους τους Δράκους καὶ τὰ Στοιχειά,
μὲ τὴν ἀσημένια σαγίτα καὶ μὲ φαρμακωμένα βέλη.
(http://fairytalesdreams.files.wordpress.com/2011/12/ceb1cebdceb8cebfcf82-cf84cebfcf85-ceb3ceb9ceb1cebbcebfcf85.jpg?w=640&h=800)
Ἕνα Βασιλόπουλο ἀπὸ τὰ ξένα τὴν ἀγάπησε τὴν ὄμορφη Λουλούδω.
Τῆς ἔδωκε τὸ δαχτυλίδι του, κ᾿ ἐκίνησε νὰ πάῃ στὸ σεφέρι
καὶ τῆς ἔταξε μὲ ὅρκον ὅτι, ἅμα νικήση τοὺς βαρβάρους,
τὴν ἡμέρα ποὺ θὰ γεννηθῆ ὁ Χριστός, θὰ ἔρθη νὰ τὴν στεφανωθῇ.
Ἐπῆγε τὸ Βασιλόπουλο.
Ἔμεινεν ἡ Λουλούδω, ρίχνοντας τὰ δάκρυά της στὸ κῦμα,
στὸν ἀέρα στέλνοντας τοὺς ἀναστεναγμούς της,
καὶ τὴν προσευχὴ στὰ οὐράνια, νὰ βγῆ νικητὴς τὸ Βασιλόπουλο,
νὰ ἔρθη ἡ μέρα ποὺ θὰ γεννηθῆ ὁ Χριστός, νὰ γυρίση ὁ σαστικός της νὰ τὴν στεφανωθῆ.
Ἔφτασε ἡ μέρα ποὺ ὁ Χριστὸς γεννᾶται.
Ἡ Παναγία μὲ ἀστραφτερὸ πρόσωπο, χωρὶς πόνο, χωρὶς βοήθεια, γέννησε τὸ Βρέφος μὲς στὴ Σπηλιά,
τὸ ἐσήκωσε, τὸ ἐσπαργάνωσε μὲ χαρά, καὶ τὸ ῾βαλε στὸ παχνί, γιὰ νὰ τὸ κοιμίση.
Ἕνα βοϊδάκι κ᾿ ἕνα γαϊδουράκι ἐσίμωσαν τὰ χνῶτα τοὺς στὸ παχνὶ
κ᾿ ἐφυσοῦσαν μαλακὰ νὰ ζεστάνουν τὸ θεῖο Βρέφος.
Νά, τώρα θὰ ῾ρθῆ τὸ Βασιλόπουλο, νὰ πάρη τὴν Λουλούδω!
Ἦρθαν οἱ βοσκοί, δυὸ γέροι μὲ μακριὰ ἄσπρα μαλλιά, μὲ τὶς μαγκοῦρες τους,
ἕνα βοσκόπουλο μὲ τὴ φλογέρα του,
θαμπωμένοι, ξαφνιασμένοι,
κ᾿ ἔπεσαν κ᾿ ἐπροσκύνησαν τὸ θεῖο Βρέφος.
Εἶχαν ἰδεῖ τὸν Ἄγγελον ἀστραπόμορφον, μὲ χρυσογάλανα λευκὰ φτερά,
εἶχαν ἀκούσει τ᾿ ἀγγελούδια ποὺ ἔψαλλαν: Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ!
Ἔμειναν γονατιστοί, μ᾿ ἐκστατικὰ μάτια, κάτω ἀπὸ τὸ παχνί, πολλὴν ὥρα,
κ᾿ ἐλάτρευαν ἀχόρταγα τὸ θάμα τὸ οὐράνιο.
Νά! τώρα θὰ ῾ρθῆ τὸ Βασιλόπουλο, νὰ πάρη τὴν Λουλούδω!
Ἔφτασαν κ᾿ οἱ τρεῖς Μάγοι, καβάλα στὶς καμῆλες τους.
Εἶχαν χρυσὲς μίτρες στὸ κεφάλι, κ᾿ ἐφοροῦσαν μακριὲς γοῦνες μὲ πορφύρα κατακόκκινη.
Καὶ τ᾿ ἀστεράκι, ἕνα λαμπρὸ χρυσὸ ἀστέρι, ἐχαμήλωσε κ᾿ ἐκάθισε στὴ σκεπὴ τῆς Σπηλιᾶς,
κι ἔλαμπε μὲ γλυκὸ οὐράνιο φῶς, ποὺ παραμέριζε τῆς νύχτας τὸ σκοτάδι.
Οἱ τρεῖς βασιλικοὶ γέροι ξεπέζεψαν ἀπ᾿ τὶς καμῆλες τους, ἐμπήκαν στὸ Σπήλαιο,
κ᾿ ἔπεσαν κ᾿ ἐπροσκύνησαν τὸ Παιδί.
Ἄνοιξαν τὰ πλούσια τὰ δισάκια τους κ᾿ ἐπρόσφεραν δῶρα: χρυσὸν καὶ λίβανον καὶ σμύρναν.
- Νά! τώρα θὰ ῾ρθῆ τὸ Βασιλόπουλο, νὰ πάρη τὴν Λουλούδω!
Πέρασαν τὰ Χριστούγεννα, τελειώθηκε τὸ μυστήριο, ἔγινε ἡ σωτηρία,
καὶ τὸ Βασιλόπουλο δὲν ᾖρθε νὰ πάρη τὴν Λουλούδω!
Οἱ βάρβαροι εἶχαν πάρει σκλάβο τὸ Βασιλόπουλο.
Τὸ φουσάτο του εἶχε νικήσει στὴν ἀρχή,
τὰ φλάμπουρά του εἶχαν κυριέψει μὲ ἀλαλαγμὸ τὰ κάστρα τῶν βαρβάρων.
Τὸ Βασιλόπουλο εἶχε χυμήξει μὲ ἀκράτητην ὁρμή, ἀπάνω στὸ μούστωμα καὶ στὴ μέθη τῆς νίκης.
Οἱ βάρβαροι μὲ δόλο τὸν εἶχαν αἰχμαλωτίσει!
Τὰ δάκρυα τῆς κόρης ἐπίκραναν τὸ κῦμα τ᾿ ἁρμυρό, οἱ ἀναστεναγμοί της ἐδιαλύθηκαν στὸν ἀέρα,
κ᾿ ἡ προσευχή της ἔπεσε πίσω στὴ γῆ, χωρὶς νὰ φθάση στὸ θρόνο τοῦ Μεγαλοδύναμου.
Ἕνα λουλουδάκι ἀόρατο, μοσχομυρισμένο, φύτρωσε ἀνάμεσα στοὺς δυὸ αὐτοὺς βράχους,
ὁποὺ τὸ λὲν Ἀνθὸς τοῦ Γιαλοῦ, ἀλλὰ μάτι δὲν τὸ βλέπει.
Καὶ τὸ Βασιλόπουλο, ποὺ εἶχε πέσει στὰ χέρια τῶν βαρβάρων,
ἐπαρακάλεσε νὰ γίνῃ Σπίθα, φωτιὰ τοῦ πελάγους,
γιὰ νὰ φτάση ἐγκαίρως, ὡς τὴν ἡμέρα ποὺ γεννᾶται ὁ Χριστός,
νὰ φυλάξη τὸν ὅρκο του, ποὺ εἶχε δώσει στὴ Λουλούδω.
http://www.youtube.com/watch?v=zIqrIaUa4Uw
Μερικοὶ λένε, πῶς τὸ Ἄνθος τοῦ Γιαλοῦ ἔγινε ἀνθός, ἀφρὸς τοῦ κύματος.
Κ᾿ ἡ Σπίθα ἐκείνη, ἡ φωτιὰ τοῦ πελάγου ποὺ εἶδες, Μάνο,
εἶναι ἡ ψυχὴ τοῦ Βασιλόπουλου, ποὺ ἔλιωνε, σβήσθηκε στὰ σίδερα τῆς σκλαβιᾶς,
καὶ κανεὶς δὲν τὴν βλέπει πιά, παρὰ μόνον ὅσοι ἦταν καθαροὶ τὸν παλαιὸν καιρόν,
καὶ οἱ ἐλαφροΐσκιωτοι στὰ χρόνια μας».
Αποσπάσματα από το διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη «Άνθος του γιαλού» (1906)
(http://el.wikisource.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CE%B8%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CF%8D )
ΥΓ. Το τραγούδι «Ο σκλάβος αναστέναξεν», που ακούσατε στην παραλλαγή της Ανατολικής Ρωμυλίας,
είναι παραδοσιακό μεσαιωνικό τραγούδι,
γνωστό σε διάφορες παραλλαγές στην Κέρκυρα, την Προποντίδα, τη Μικρά Ασία, την Ήπειρο, την Κρήτη,
την Καππαδοκία (http://www.youtube.com/watch?v=5WNsFk8ftoI)
και την Κύπρο (http://www.youtube.com/watch?v=EeopU3Nb0w4 )
Ανήκει στην κατηγορία των ακριτικών τραγουδιών
[βλ. παλιότερο αφιέρωμα «Ακριτικά τραγούδια» http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.98 ]
και ειδικότερα, στην κατηγορία των «τραγουδιών της αρπαγής».
Κεντρικό θέμα του είναι ο καημός ενός σκλάβου για τη γυναίκα του,
καθώς πιάστηκε αιχμάλωτος νιόπαντρος
κι εκείνη μετά από δώδεκα χρόνια απουσίας του παντρεύεται κάποιον άλλον.
Προσπαθεί, λοιπόν, με κάθε τρόπο να επιστρέψει, πριν να είναι πολύ αργά…
-
Τάξε μανούλα μ’ τάματα
«Τάξε μανούλα μ' τάματα,
σ' όλα τα μοναστήρια,
τάξε κερί στον Αϊ 'λια
φλουριά στην Άγια Λαύρα,
να με φυλάει τον φτωχό
εδώ στα ξένα που 'μαι.»
Δημοτικό τραγούδι της ξενιτιάς από την Πελοπόννησο
http://www.youtube.com/watch?v=axoG1d2X0RA
Όπως σημειώνει η ανθρωπολόγος Σοφία Χανδακά στη μελέτη της «Λατρείας τάματα» (2006),
υπάρχει ένα φαινόμενο το οποίο απαντά σε όλον τον κόσμο εξ αρχαιοτάτων χρόνων.
Πρόκειται για την αφιερωματική πρακτική,
δηλ. τη συνήθεια του ανθρώπου σε στιγμές προσωπικού ή συλλογικού αδιεξόδου
να ζητά τη σωτήρια παρέμβαση του υπερφυσικού στοιχείου
τάζοντάς του την αφιέρωση κάποιου μέσου έκφρασης ευγνωμοσύνης,
που μπορεί να είναι είτε πνευματικό (εθελοντική «θυσία» του εαυτού του με νηστεία, μαυροφορία, παροχή υπηρεσίας στην Εκκλησία κλπ)
είτε υλικό (πίτες, κεριά, καντήλια, μεταλλικά ομοιώματα ανθρώπινων μορφών ή μελών σώματος κλπ).
Μια τέτοια ιστορία «τάματος» μάς διηγείται στα «Απομνημονεύματα» του και ο Μακρυγιάννης:
«Έγινα ως δεκατέσσερων χρονών και πήγα σ’έναν πατριώτη μου εις Ντεσφίνα [...].
Ήταν γιορτή και παγγύρι τ’Αγιαννιού.
Πήγαμε στο παγγύρι. Μόδωσε το ντουφέκι του να το βαστώ. Εγώ θέλησα να το ρίξω. Ετσακίσθη.
Τότε μι’έπιασε σ’όλο τον κόσμον ομπρός και με πέθανε στο ξύλο.
Δε μ’έβλαβε το ξύλο τόσο• περισσότερον η ντροπή του κόσμου.
Τότε όλοι τρώγαν και πίναν κι εγώ έκλαιγα.
Αυτό το παράπονο δεν ήβρα άλλον κριτή να το ειπώ να με δικιώσει.
Έκρινα εύλογο να προστρέξω στον Αϊγιάννη,
ότι στο σπίτι του μόγινε αυτήνη η ζημιά και η ατιμία.
Μπαίνω τη νύχτα μέσα στην εκκλησιά του και κλειώ την πόρτα κι αρχινώ τα κλάματα με μεγάλες φωνές και μετάνοιες.
Kαί τον περικαλώ να μου δώσει άρματα καλά κι ασημένια και δεκαπέντε πουγγιά χρήματα
κι εγώ θα του φκιάσω ένα μεγάλο καντήλι ασημένιο.
Με τις πολλές φωνές κάμαμε τις συμφωνίες με τον άγιο
… Σε ολίγον καιρόν γράφει ο αδελφός του αφέντη μου από τα Γιάννενα
ότι θέλει ένα παιδί να του κάνη χοσμέτι. […]
Τότε έφκιασα ντουφέκι ασημένιον, πιστιόλες και άρματα και ένα καντήλι καλό.
Και αρματωμένος καλά και συγυρισμένος το πήρα
και πήγα εις τον προστάτη μου και ευεργέτη μου κι' αληθινόν φίλον, τον Αϊγιάννη,
και σώζεται ως τον σήμερον- έχω και τ' όνομά μου γραμμένο εις το καντήλι.
Και τον προσκύνησα με δάκρυα από μέσα από τα σπλάχνα μου,
ότι θυμήθηκα όλες μου τις ταλαιπωρίες οπού δοκίμασα...»
(http://www.diakonima.gr/wp-content/uploads/2013/01/tamata1.jpg)
Τάματα επάργυρα, ασημένια, μπρούτζινα ή χρυσά
μεταφέρουν με το ουδέτερο χρώμα τους την ευγνωμοσύνη των πιστών σ’ έναν κόσμο άγνωστο και υπερβατικό,
ενταγμένα στο εκκλησιαστικό περιβάλλον που κυριαρχείται από έγχρωμες εικόνες και τοιχογραφίες.
Αυτό που καθιστά κατά τη γνώμη μου πολύ ενδιαφέροντα τα τάματα είναι πως,
πέρα από φορείς συναισθημάτων ευγνωμοσύνης και συγκίνησης,
είναι δηλωτικά της πίστης ότι είναι δυνατή η επικοινωνία μεταξύ της κοσμικής και της ιερής πραγματικότητας
μέσω έντονης σκέψης
(ο άγιος «εισακούει» το αρχικό αίτημα και ο πιστός του στέλνει ως απάντηση ευχαριστήριο μήνυμα)
με πιθανό πρότυπο την αλληλεπίδραση μεταξύ των έμβιων όντων (τηλεπάθεια),
η οποία ξεκινά από την απλή ανταλλαγή μηνυμάτων και φτάνει μέχρι τη σωματική επίδραση,
όπως πιθανόν συμβαίνει λ.χ μ’ αυτό που παραδοσιακά ονομάζουμε «μάτιασμα»
[βλ. παλιότερο αφιέρωμα “The evil eye”: http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.448 ].
Μια τέτοιου είδους αλληλεπίδραση μεταξύ έμβιων όντων
ήταν σύμφωνη με την παμπάλαια «αρχή της κοσμικής συμπάθειας»,
(στην οποία είχαν αναφερθεί οι Στωικοί και οι Νεοπλατωνικοί στο παρελθόν
μιλώντας για έναν ιδιαίτερο ισχυρό δεσμό που συνδέει όλα τα μέλη του σύμπαντος
σε σχέση αντιστοιχίας και αλληλεπίδρασης),
και ως έναν βαθμό ελέγχεται για πρώτη φορά πειραματικά τα τελευταία χρόνια
στο πλαίσιο της κβαντικής μηχανικής
σε έρευνες φαινομένων μη τοπικότητας και κβαντικής διεμπλοκής
(βλ. ενδεικτικά πειράματα: http://harmonia-philosophica.blogspot.gr/2013/09/blog-post_24.html ).
Η περίπτωση που συζητάμε με αφορμή τα τάματα, βέβαια, έχει μια ουσιώδη διαφορά,
καθώς η όποια αλληλεπίδραση ενδεχομένως υπάρχει μεταξύ πιστού και αγίου
αφορά ένα έμβιο ον (τον άνθρωπο)
και ένα ον που πλέον δεν βρίσκεται στη ζωή (τον άγιο).
Και το ερώτημα «κατά πόσο το ανθρώπινο πνεύμα μπορεί να επιδρά πάνω σε άλλον οργανισμό
όχι μόνο εν ζωή, αλλά και όταν έχει χάσει την υλική του υπόσταση με το θάνατο;»,
μολονότι έχει απαντηθεί θετικά από τις θρησκείες,
παραμένει –προς το παρόν τουλάχιστον- έξω από την ενασχόληση της επιστήμης και άρα, αναπάντητο.
(http://www.corraface.net/parcours/cine/photos/tama1a.jpg)
Ο ηθοποιός Γιώργος Χωραφάς στην ταινία «Το Τάμα» το 2000 (http://www.youtube.com/watch?v=0c0JPPYuHbk )
στο ρόλο του Κύπριου οικογενειάρχη Ευαγόρα,
που έχοντας κάνει τάμα στον Άγιο Ανδρέα για να αποκτήσει γιο,
αποφασίζει να ξεκινήσει στις 28 Οκτωβρίου 1940 και παρά την κήρυξη του πολέμου
να πάει στο μοναστήρι του αγίου στην άλλη άκρη του νησιού,
ώστε να εκπληρώσει το τάμα του και να μη φανεί αχάριστος στον άγιο.
Πέρα, όμως, από το αν τέτοια περιστατικά επιβεβαιώνουν ή όχι τελικά
τη δυνατότητα μιας τέτοιας ιδιότυπης επικοινωνίας από τη μια
ή την έκφραση της ανθρώπινης ανασφάλειας από την άλλη
πιο σημαντικό κατά τη γνώμη μου είναι το γεγονός ότι μέσω και αυτών
οι άνθρωποι αποκομίζουν ένα πολύ σημαντικό ηθικό δίδαγμα:
Μαθαίνουν με τρόπο βιωματικό ότι όλοι σ’ αυτήν τη ζωή,
από τους αγίους μέχρι τον τελευταίο απλό άνθρωπο,
είναι κομμάτια μιας πνευματικής αλυσίδας
και επομένως, ούτε αβοήθητος μένει απαραίτητα κάποιος, εφόσον ζητήσει βοήθεια,
ούτε όμως και ο ίδιος με τη σειρά του
μπορεί να είναι ασύδοτος, αδιάφορος ή αγνώμων προς το φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον του,
καθώς, όπως είναι και επιστημονικά επιβεβαιωμένο,
κάθε εγωιστική πράξη του ανθρώπου είναι φαινόμενο μη φυσικό
-σε σχέση με τον αρμονικό τρόπο λειτουργίας του σύμπαντος-
και γι’ αυτό έχει απρόβλεπτες επιπτώσεις, όπως και η ύβρις στις αρχαιοελληνικές τραγωδίες.
Μαθαίνουν δηλαδή, αυτό που με πιο ποιητικά λόγια είχε περιγράψει το 1624
ο Άγγλος ποιητής και ιεροκήρυκας John Donn
στο έργο του «Devotions upon Emergent Occasions» (Meditation ΧVII)
εμπνέοντας αιώνες αργότερα τον συγγραφέα Ernest Hemingway:
"Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί, ένα ακέραιο σύμπαν από μόνος του.
Κάθε άνθρωπος είναι κομμάτι της ηπείρου, μέρος της στεριάς.
Aν ένα σβολαράκι γης παρασυρθεί από τη Θάλασσα,
η Ευρώπη μικραίνει το ίδιο όπως κι αν παρασυρθεί ένα Ακρωτήρι,
το ίδιο όπως κι αν παρασυρθεί το αρχοντικό των φίλων σου, ή και το δικό σου ακόμα.
Του κάθε ανθρώπου.
Ο θάνατος εμένα λιγοστεύει, γιατί εγώ είμαι δεμένος με την Ανθρωπότητα.
Γι' αυτό ποτέ μη στείλεις να σου πουν για ποιoν χτυπά η καμπάνα.
Για σένα χτυπά."
Πηγές:
Σοφία Χανδακά Λατρείας τάματα, 2006
http://vickytoxotis.blogspot.com/2011/08/blog-post_10.html
http://www.peekpemagazine.gr/article/%CE%B7-%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%83%CE%BF%CF%86%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%86%CF%8D%CF%83%CE%B7%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1
-
Ως συνέχεια στο προηγούμενο αφιέρωμα...
Η φωτεινή αύρα
των Χριστουγέννων«
O star of wonder, star of night,
Star with royal beauty bright,
Westward leading, still proceeding, Guide us to thy perfect Light»Κάλαντα του John Henry Hopkins (1857) http://www.youtube.com/watch?v=k8mjRxkMBkEΦως-σκοτάδι, γονιμότητα-υπογονιμότητα, υγρασία-ξηρασία…
Εδώ και εκατοντάδες χρόνια σε όλον τον κόσμο
ο ανθρώπινος νους δεν σταμάτησε ποτέ να συλλογίζεται αυτά τα εννοιολογικά δίπολα.
Και δεν είναι διόλου περίεργο
ότι ειδικά αυτές τις κρύες μέρες του χειμώνα σαν κι αυτές που ζούμε τώρα,
όταν το φως ήταν τόσο λιγοστό
και η άνοιξη φαινόταν τόσο μακρινή και αβέβαιη,
οι άνθρωποι υποδέχονταν με ενθουσιασμό το χειμερινό ηλιοστάσιο προς το τέλος Δεκεμβρίου
γιορτάζοντας το θεό Ήλιο και τη σταδιακή αύξηση της παρουσίας του στον ουρανό.
Η συμβολική ταύτιση του Ιησού με τον Ήλιο και η συνακόλουθη τοποθέτηση του εορτασμού της γέννησής του κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο
δεν έγινε απλά σε μια προσπάθεια επικράτησης της νέας θρησκείας
μέσα από την οικειοποίηση παλιότερων λατρευτικών εθίμων.
[βλ. παλιότερο αφιέρωμα στα χριστουγεννιάτικα έθιμα που προέκυψαν από τη λατρεία του Ήλιου:
«Santa Lucia» http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.112] Υπήρχε μια βαθύτερη νοηματική σύνδεση ανάμεσά τους…
(http://www.uffizi.org/img/artworks/fabriano-adoration-magi.jpg)
Gentile da Fabriano “Adoration of the Magi” (1423), Galleria degli Uffizi, FlorenceΠροσέξτε στον πανέμορφο αυτόν πίνακα του Fabriano
τη σκηνή της επίσκεψης των Τριών Μάγων.
Τόσο οι σοφοί Μάγοι, που αγιοποιήθηκαν από την Καθολική Εκκλησία,
όσο και η Αγία Οικογένεια έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό:
Όλοι τους έχουν γύρω από το κεφάλι τους ένα χρυσαφένιο δίσκο,
το γνωστό «φωτοστέφανο».Το φωτοστέφανο στη χριστιανική εικονογράφηση
αποδίδει εικονογραφικά κάτι που ήταν γνωστό από την πανάρχαια χρόνια σε διάφορους πολιτισμούς:
Χαρισματικά άτομα,
που διακρίνονται για την ηρεμία και την αγαθότητα του πνεύματός τους
(π.χ άγιοι και γενικά ιερά πρόσωπα)
έχουν πολύ φωτεινή αύρα γύρω από το κεφάλι τους.
Γι’ αυτό και στην Ιλιάδα, όταν η Αθηνά θέλησε να δώσει θεϊκές ιδιότητες στον Αχιλλέα,
τον στεφάνωσε με ένα χρυσαφένιο νέφος, μέσα από το οποίο έλαμπε μια ολόλαμπρη φλόγα
(βλ. ραψωδία Σ, στιχ. 204-206).
Το κατά πόσο υπάρχει «αύρα» ή όχι στην πραγματικότητα
απασχόλησε κάποιους επιστήμονες τους τελευταίους δυο αιώνες.
Τη μεγαλύτερη συζήτηση, ωστόσο, προκάλεσε για πρώτη φορά τη δεκαετία του 1960
η φωτογράφηση της αύρας από τον Ρώσο ερευνητή
Seymon Kirlianμε μια περίπλοκη διαδικασία που πήρε το όνομά του, αλλά αμφισβητήθηκε έντονα.
Πριν από λίγα χρόνια, πάντως, σε πειράματα που έγιναν
από τους καθηγητές Masaki Kobayashi, Daisuke Kikuchi και Hitoshi Okamura
του Πανεπιστημίου του Τόκυοαποδείχθηκε με τη χρήση υπερευαίσθητων καμερών
ότι το ανθρώπινο σώμα εκπέμπει
σε κατάσταση ηρεμίας μια ποσότητα φωτός,
1000 φορές μικρότερη από αυτήν που μπορεί να αντιληφθεί το ανθρώπινο μάτι,
η οποία αυξάνεται
κατά τις απογευματινές και βραδινές ώρεςειδικά
γύρω από την περιοχή του κεφαλιού!
[βλ. το σχετικό άρθρο των Γιαπωνέζων επιστημόνων
http://www.plosone.org/article/info%3Adoi%2F10.1371%2Fjournal.pone.0006256 ]Οι Γιαπωνέζοι επιστήμονες συνέδεσαν το φαινόμενο με τις διαδικασίες του μεταβολισμού,
ενώ θεώρησαν ότι η φωτεινότερη αύρα του προσώπου
ίσως να οφείλεται σε διαφορετική περιεκτικότητα του δέρματος εκεί σε μελανίνη.
Φαίνεται, ωστόσο, ότι δεν έλαβαν ιδιαίτερα υπ’ όψιν τους στην ερμηνεία,
την ήρεμη κατάσταση όσων συμμετείχαν στο πείραμα,
που σχετίζεται με κάτι γνωστό από παλιότερες έρευνες:
Ανάμεσα στα δυο ημισφαίρια του εγκεφάλου και συγκεκριμένα στην τρίτη κοιλία
υπάρχει ένας αδένας, η
επίφυση (pineal gland),
το βιολογικό ρολόι του ανθρώπινου οργανισμού,
που, σύμφωνα με έρευνες, έχει
πιεζοηλεκτρικές ιδιότητες.
[βλ. σχετικό επιστημονικό άρθρο: http://www.99thagent.org/freddyspyder/files/108Piezoelectricity.pdf ],όπως άλλωστε έχει και ο σκελετός τόσο του ανθρώπου όσο και των πουλιών
που μοιάζουν αρκετά και στην ανατομία.
Το χαρακτηριστικό αυτό:
- συνδέεται κατά πάσα πιθανότητα με την
τηλεπαθητική ικανότητα του ανθρώπου,
που στα πειράματα της κβαντικής μηχανικής συνδέεται άμεσα με την έντονη σκέψη
-και σίγουρα, κατά τους επιστήμονες, εξηγεί
την επίδραση που δέχεται η επίφυση
κατά την έκθεση της σε οποιαδήποτε πηγή ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας (π.χ ήλιος),
που έχει ως αποτέλεσμα να τροποποιεί την παραγωγή δυο ορμονών,
που λειτουργούν ως νευροδιαβιβαστές, ως εξής:
Μειώνει τη
μελατονίνη, ξυπνώντας έτσι τον οργανισμό
και αυξάνει τη
σεροτονίνη προκαλώντας ευεξία.
(Γι’ αυτό και οι μεσογειακοί λαοί που βλέπουν περισσότερο ήλιο είναι πιο χαρούμενοι)
Και οι δυο ορμόνες σχετίζονται γενικότερα
με το βιορυθμό, τη γονιμότητα, το ανοσοποιητικό σύστημα, την ιασιμότητα
και εν τέλει, με τη μακροζωία.
Σημειωτέον ότι την ίδια επίδραση που έχει η ηλιακή ακτινοβολία στην επίφυση,
έχει διαπιστωθεί σε ιατρικές έρευνες πως έχει και η διανοητική δραστηριότητα:
Όσοι σκέφτονται ήρεμα, παράγουν περισσότερη μελατονίνη
και όσοι σκέφτονται θετικά, περισσότερη σεροτονίνη,
ενώ ανάλογη φαίνεται πως είναι και η (τηλεπαθητική;) επίδραση που ασκούν στους γύρω τους.
Να είναι, λοιπόν, μήπως τυχαίο ότι τα πρόσωπα που έχουν
έντονα αρνητική σκέψη(άρα, έχουν εξαιρετικά μειωμένα ποσοστά των δυο ορμονών)λέγεται πως είναι «άρρωστα» άτομα με σκοτεινή αύρα,
ενώ όσοι
έχουν ήρεμη και θετική σκέψη (όπως οι άγιοι),
(άρα, παράγουν αυξημένα ποσοστά και των δυο ορμονών)είναι αυτοί που κατά κανόνα λέγεται ότι έχουν φωτεινότερη αύρα,
ακτινοβολώντας κατά κάποιον τρόπο σαν τον ήλιο;
Αυτό, όμως, που τελικά έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον
είναι ότι και βιολογικά επαληθεύεται
κάτι που γνωρίζει η ανθρωπότητα μέσα από την κοινωνική της εμπειρία,
ότι δηλ. η επίμονη πίστη στο Καλό έχει ευεργετικές συνέπειες
και στον ίδιο τον ανθρώπινο οργανισμό, αλλά και στους γύρω του,
ενώ αντίθετα, η έντονη πίστη στο Κακό σπέρνει τον όλεθρο σε όλους.
Και ίσως, γι’ αυτό τελικά όσο περισσότεροι αγωνίζονται σ’ αυτήν τη ζωή
διαλογιζόμενοι σταθερά το Καλό,
τόσο περισσότερο αυξάνεται η ελπίδα να γίνει αυτός ο κόσμος λίγο φωτεινότερος…
Καλά Χριστούγεννα!!!!
ΥΓ1. Αν προσέξει κανείς το σχήμα της «επίφυσης»,
θα διαπιστώσει πως μοιάζει καταπληκτικά με τα παμπάλαια πνευματικά σύμβολα
του Ματιού του Ώρου των Αιγυπτίων, που παραπέμπει και σε μάτι γερακιού
(http://awakenwithme.files.wordpress.com/2013/06/third-eye-thalamus-pineal-gland-eye-of-horus.jpg)
του Ουραίου, δηλ. της όρθιας κόμπρας στο κεφάλι των Φαραώ (επίφυση+σπονδυλική στήλη)
(http://garyosborn.moonfruit.com/communities/2/004/005/471/112/images/4585604096_525x370.jpg)
και του Τρίτου Ματιού των Ινδουιστών (http://en.wikipedia.org/wiki/File:Shiva_Mus%C3%A9e_Guimet_22971.jpg ).
Επίσης, μοιάζει με το σύμβολο του χριστιανικού Ματιού του Παντεπόπτη Θεού,
που βλέπουμε στο υπέρθυρο του Αγίου Βήματος των εκκλησιών
εν μέσω ενός τριγώνου συμβολικού του Τριαδικού Θεού (Πατήρ, Υιός, Άγιο Πνεύμα),
ο οποίος θεολογικά θεωρείται ενιαίος, αδιαίρετος και τρισυπόστατος,
όπως είναι ανατομικά και ο ανθρώπινος εγκέφαλος (αριστερό και δεξιό ημισφαίριο, τρίτη κοιλία).
(http://1.bp.blogspot.com/-HwNx133Vwq4/UnPSboBZbsI/AAAAAAAADDo/2292Hs_mTUM/s400/Screenshot_3.png ).
Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι
με βάση τη χριστιανική θεολογία ο άνθρωπος έχει δημιουργηθεί κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του Θεού.
Το δε Μάτι του Ώρου ίσως θα θυμάστε πως ήταν και προστατευτικό σύμβολο απέναντι στο Κακό Μάτι,
(βλ. παλιότερο αφιέρωμα The evil eye: http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.448 )
που κι αυτό είναι ένα, όπως ένας είναι και ο Ήλιος με τις ενίοτε βλαπτικές ακτίνες του,
αλλά κυρίως γιατί μια είναι η επίφυση του κάθε κακεντρεχούς ανθρώπου που κάνει έντονες κακές σκέψεις…
ΥΓ2.Αν προσέξει κανείς τις λέξεις που προήλθαν στην ελληνική
από την πιθανολογούμενη ινδοευρωπαϊκή ρίζα *Fορ-
ή κατ’ εμέ πιθανότερα από την αιγυπτιακή ρίζα Hr (=πάνω)
απ’ όπου παρήχθη το όνομα του αιγυπτιακού ηλιακού θεού Ώρου/Horus με το γερακίσιο κεφάλι
(και του δικού μας Ωρίωνα),
θα διαπιστώσει περιέργως μεγάλη σημασιολογική συνάφεια με τα χαρακτηριστικά και τη λειτουργία της επίφυσης
αλλά και την πορεία του ήλιου ψηλά στον ουρανό:
-«ψηλά»»: όρη, ουρανός, όρνις (=πουλί), όρνυμι (=σηκώνω, διεγείρω, ξυπνάω), όρθιος, Βοριάς (=ο ορεινός άνεμος)
Ουραίος (=το σύμβολο της όρθιας αιγυπτιακής βασιλικής κόμπρας που αντιστοιχούσε σε επίφυση+σπονδυλική στήλη)
-«γονιμότητα και γεννητικά όργανα»: ορμή, ούριος (=άνεμος που ευνοεί τη βλάστηση),
ουρώ (=βρέχω, κατουρώ), όρος (=ουροδοχείο)
-«όραση-φως»: όρθρος (aurora), ορώ, ώρα (=φροντίδα μέσω της όρασης/βλ. θυρ-ωρός), ορίζων (=οπτικό πεδίο),
ουρώ (=επαγρυπνώ, φυλάττω), φρ-ουρός (<προ+ούρος)
[σημειωτέον ότι στα ιερογλυφικά η έννοια του «ορίζοντα» αποδίδεται με την εικόνα του ήλιου πάνω από «όρη»]
-«χρόνος»: ώρα (=εποχή, ώρα, σημείο του ορίζοντα), ώριμος, (= αυτός που είναι στην κατάλληλη εποχή)
--«φως-χρόνος-όραση»:ωραίος (=αυτός που είναι στην κατάλληλη εποχή, λαμπερός από ομορφιά, χάρμα οφθαλμών)
.
-
Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα
«Τι σήμερα τι αύριο τι τώρα
ας καθαρίσουμε μια ώρα αρχύτερα,
του χωρισμού μας έφτασε η ώρα,
μπορεί και για τους δυο να ναι καλύτερα,
ας καθαρίσουμε μια ώρα αρχύτερα.»
Γεράσιμος Τσάκαλος
http://www.youtube.com/watch?v=EXZ4T9XSu5Y
(http://4.bp.blogspot.com/-Ul582sjG5QM/USewaeYaeHI/AAAAAAAACtw/nlAIm8Memdg/s1600/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%B1_%CE%9D%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%85.jpg)
«Η ώρα του οριστικού τους χωρισμού πλησίαζε.
Η Νίνου ετοιμαζόταν να φύγει στην Αμερική,
ενώ το Τσιτσάνης τον Μάρτιο του ΄54 της έδωσε να πει ένα τραγούδι
με ξεκάθαρα λόγια για το τέλος αυτής της τετράχρονης μεγαλειώδους σχέσης τους:
«Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα».
Η Νίνου πήρε το τραγούδι, το έμαθε, κατάλαβε τι σήμαιναν τα λόγια
και όταν έφτασε η ώρα της ηχογράφησης, δεν άντεξε να το τραγουδήσει.
Σταμάτησε και έφυγε δακρυσμένη.
Όλοι οι παρευρισκόμενοι στο στούντιο, μουσικοί, ηχολήπτες και παραγωγοί πάγωσαν.
Δεν ακουγόταν μιλιά, η σιωπή είχε κυριεύσει τα πάντα.
Όταν επέστρεψε η Νίνου ήταν φανερά κλαμένη αλλά και συνάμα πεισματωμένη.
Έπρεπε πλέον να βρει κουράγιο να συνεχίσει μόνη της το Γολγοθά
που, όπως αποδείχτηκε μόλις είχε αρχίσει για κείνη.
Οι μουσικοί έπαιξαν την εισαγωγή κι η Νίνου είπε το τραγούδι μια και έξω χωρίς άλλη διακοπή.
Η ερμηνεία που καταγράφηκε είναι συγκλονιστική.
Το παράπονο και το προηγούμενο κλάμα της Νίνου,
εάν παρατηρήσει κανείς με προσοχή, είναι καταγεγραμμένα.»
Απόσπασμα από το βιβλίο του Ηρακλή Ευστρατιάδη "Μια ιστορία...ένα τραγούδι"
-
Έχε το νου σου στο παιδί
«Και όταν θα 'ρθουν οι καιροί
που θα 'χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα,
υπερασπίσου το παιδί,
γιατί, αν γλιτώσει το παιδί,
υπάρχει ελπίδα. »
Λευτέρης Παπαδόπουλος (1979)
http://www.youtube.com/watch?v=xTlAf1wuo_I
(http://www.metmuseum.org/toah/images/h2/h2_64.165.2.jpg)
Vincent van Gogh «First Steps» after Millet’s photo (1890),
The Metropolitan Museum of Art, New York
Στους πολιτισμούς όπου αναγνωρίζεται η ελευθερία της ανθρώπινης βούλησης
στο πλαίσιο της λειτουργίας των νόμων των πιθανοτήτων,
το μέλλον λογίζεται λίγο-πολύ με τον ίδιο τρόπο:
ως ένα πιθανό σενάριο που προδιαγράφεται
από τις προθέσεις και τις κινήσεις του παρόντος.
Το βλέπουμε στον τρόπο που εκφράζεται το μέλλον στη γλώσσα
δηλ. μέσα από εκφράσεις κίνησης (π.χ αγγλ. I’ m going to see/γαλλ. Je vais voir)
ή μέσα από εκφράσεις πρόθεσης (π.χ Θα δω<θέλω ίνα ίδω/ αγγλ. You will see).
Αλλά ακόμα κι όταν εκφράζεται μονολεκτικά μέσα από γραμματικές καταλήξεις,
πάλι εκφράζει εγγενώς τις ίδιες σημασίες
(γι’ αυτό και στα αρχαία ελληνικά δεν σχηματίζεται υποτακτική και προστακτική στο μέλλοντα,
αφού αυτές οι εγκλίσεις εκφράζουν τις ίδιες σημασίες και θα προέκυπτε άσκοπος πλεονασμός).
Το βλέπουμε στον τρόπο σκέψης των θετικών επιστημών,
που προσπαθούν να προβλέψουν, εφόσον είναι δυνατόν,
το πιθανότερο σενάριο που προκύπτει από τα τωρινά δεδομένα
βάσει παλαιότερων ανάλογων περιπτώσεων (βλ. λ.χ μετεωρολογικές προβλέψεις).
Το βλέπουμε και στο χώρο της θεολογίας.
Στη θεολογία λ.χ της ελληνικής αρχαϊκής και κλασικής περιόδου
ο άνθρωπος καλείται να απορρίψει την τωρινή εγωιστική συμπεριφορά του (ύβρις)
και να αποφύγει έτσι το αρνητικό μελλοντικό σενάριο (τίσις) που προδιαγράφεται λόγω αυτής,
όσο είναι καιρός, δηλ. πριν θολώσει το μυαλό του και διαπράξει ένα μοιραίο λάθος (άτη),
που θα τον καταστρέψει.
Το ίδιο ισχύει και στη χριστιανική θεολογία,
η οποία επιπρόσθετα και μεγαλόθυμα αναγνωρίζει στον άνθρωπο το χρονικό περιθώριο
να μετανοήσει και μετά τη διάπραξη του μοιραίου λάθους, πριν έλθει η τελική καταστροφή του.
Στο πλαίσιο μάλιστα της θεολογίας συμβαίνει κάποιες φορές
η πρόβλεψη του μέλλοντος να παίρνει τη μορφή της προφητείας,
όταν το μελλοντικό πιθανό σενάριο που προδιαγράφεται
τείνει να έχει τα χαρακτηριστικά της μοναδικότητας και της μη επαναληψιμότητας.
Μια τέτοια προφητεία διατυπώνει και ο Ελύτης ως Ποιητής
στο «Προφητικόν» ανάγνωσμα του «Άξιον Εστί» (1959),
[ http://www.45dimpatras.gr/axion_esti/axion_esti_8.htm ]
όπου λέει μεταξύ άλλων:
«...Λείψανα παλιών άστρων και γωνιές αραχνιασμένες τ' ουρανού
σαρώνοντας η καταιγίδα που θα γεννήσει ο νους του ανθρώπου.
Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίσις, θα φρίξει.
Ταραχή θα πέσει στον Άδη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει
από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου. [………]
Αλλά πριν, ιδού θα στενάξουν οι νέοι και το αίμα τους αναίτια θα γεράσει.
[………]Kαι θα αδειάσουν όλα τα εργοστάσια,
και μετά πάλι με την επίταξη θα γεμίσουν,
για να βγάλουνε όνειρα συντηρημένα σε κουτιά μυριάδες
και χιλιάδων λογιών εμφιαλωμένη φύση.
Και θα 'ρθουνε χρόνια χλωμά και αδύναμα μέσα στη γάζα.
Και θα 'χει καθένας τα λίγα γραμμάρια της ευτυχίας….»
Όντως, όταν οι νέοι δυστυχούν, κατά τον Αριστοτέλη,
δεν μπορούν ούτε οι γονείς τους να θεωρηθούν ευδαίμονες
(ευδαίμων= αυτός που έχει τον θεό/τύχη ευ διακείμενο απέναντι του, ο ευτυχισμένος).
Δεν αρκούν οι λίγες στιγμές προσωπικής χαράς του γονιού
για να θεωρηθεί ευδαίμων, αφού «μία χελιδών έαρ ου ποιεί».
Όταν τα παιδιά του (ουσιαστικά οι προεκτάσεις του στο μέλλον) δυστυχήσουν,
ακόμα και μετά το θάνατό του,
φαίνεται ότι η κακοδαιμονία πλήττει αίφνης όλη την οικογενειακή αλυσίδα.
Άρα, κατ’ αυτήν τη λογική, όταν πλήττει η δυστυχία όλους τους νέους,
το πλήγμα δεν μπορεί παρά να αφορά ολόκληρη την κοινότητα.
Όμως, είπαμε ότι το αρνητικό μέλλον είναι απλώς ένα πιθανό σενάριο,
που μπορεί να αλλάξει, αν αλλάξουν και οι ανθρώπινες επιλογές.
Άλλωστε, οι υπεύθυνες ελεύθερες επιλογές και ο αγώνας για την πραγμάτωσή τους
είναι που δίνουν νόημα στην ανθρώπινη ύπαρξη,
όπως δέχονται και οι Υπαρξιστές φιλόσοφοι.
Ένας άνθρωπος που δεν προσπαθεί να υψωθεί στο επίπεδο του Διγενή Ακρίτα,
παραμένει ένα «άχρηστο πάθος» κατά τον Σαρτρ
ή φαίνεται, κατά τον Άγιο Αυγουστίνο, σαν να είναι μια «μαριονέτα» στα χέρια του Θεού
κόντρα στις προδιαγραφές με τις οποίες είναι πλασμένος.
Γι’ αυτό και ο Ελύτης ως προφήτης Ποιητής στο «Άξιον Εστί»
αποφασίζει να αγωνιστεί, για να αλλάξει την πορεία του τόπου του
και «να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση» για τον πρόσκαιρο περιορισμό τους.
Και τα καταφέρνει μετά πολλών βασάνων!
Έτσι, τελειώνει το προφητικό ανάγνωσμα λέγοντας:
«Xτυπά η καμπάνα του μεσημεριού
κι αργά στις πέτρες τις πυρρές χαράζονται τα γράμματα:
ΝΥΝ και ΑΙΕΝ και ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ.
Αιέν αιέν και νυν και νυν τα πουλιά κελαηδούν
ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το τίμημα .»
-
ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΝΟΗΜΑ ΤΟΥ ΗΡΩΙΣΜΟΥ
Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί ποιο είναι ο ορισμός της λέξης ‘ήρωας’. Είναι μια λέξη που χρησιμοποιούμε αρκετά συχνά για να περιγράψουμε μορφές του παρελθόντος που κατήγαγαν κατορθώματα άξια θαυμασμού σε μια πλειάδα τομέων –κι όχι μόνο στον καθαρά στρατιωτικό– αγνοώντας τα προγνωστικά κι αγωνιζόμενοι ενάντια στους νόμους των πιθανοτήτων κι ενίοτε ενάντια στην κοινή λογική. Το λεξικό της κοινής νεοελληνικής γράφει ότι ήρωας είναι εκείνος ‘που αντιμετωπίζει τον κίνδυνο, κυρίως στις πολεμικές επιχειρήσεις, με εξαιρετικό θάρρος, τόλμη και γενναιότητα’ αλλά κι εκείνος ‘που διακρίνεται για το ήθος, την αρετή και την αυτοθυσία του στην υπηρεσία ενός ανώτερου σκοπού’.
Ποιο όμως είναι το πραγματικό νόημα του ηρωισμού; Πότε κάποιος αξίζει πέραν πάσης αμφιβολίας ν’ αποκαλείται ήρωας; Ένας στρατιώτης που σκοτώνεται πολεμώντας για την ελευθερία της πατρίδας του στην πρώτη γραμμή είναι ήρωας; Ένας επιστήμονας που μοχθεί για την ανακάλυψη μιας θεραπείας για μια πολύ σοβαρή ασθένεια, δίχως να πτοείται από τις αντιξοότητες, μεταφραζόμενες σε αλλεπάλληλες αποτυχίες, έλλειψη χρηματοδότησης, καθώς και, πολλώ δε μάλλον, έλλειψη πίστης από τους δικούς του ανθρώπους είναι ήρωας;
Ο έντονος προβληματισμός μου πηγάζει κατά ένα μεγάλο μέρος και από προσωπικά βιώματα. Ο παππούς μου, πίσω στα δύσκολα χρόνια του Β’ παγκοσμίου πολέμου και της εμφυλιοπολεμικής περιόδου που ακολούθησε, πολέμησε τους Ιταλούς και τους Γερμανούς ως στρατιώτης και ως αντάρτης. Δυστυχώς, τη ζωή του έχασε πολεμώντας Έλληνες, κατά το β’ αντάρτικο. Πολλοί άνθρωποι που τον γνώρισαν, όταν ήμουν παιδί και οι μνήμες ήταν πιο νωπές –τώρα άλλωστε οι περισσότεροι έχουν πεθάνει– μόλις άκουγαν ότι ήμουν εγγονός του, μου έλεγαν: «ο παππούς σου, παιδί μου, ήταν ήρωας. Πέθανε για τις ιδέες του». Άλλοι πάλι αποκαλούσαν ηρωίδα τη γυναίκα του και γιαγιά μου, η οποία μεγάλωσε μόνη της τρία παιδιά σ’ ένα μέρος όπως η Μάνη, όπου το μένος εναντίον κάθε τι που θύμιζε κομμουνισμό ήταν τεράστιο.
Τελικά, ποιος από τους δύο ήταν ήρωας; Ο αντάρτης παππούς, που έμεινε μέχρι την τελευταία στιγμή πιστός στους συντρόφους του και στο όραμα για μια καλύτερη Ελλάδα, εις βάρος της προσωπικής του ευημερίας και της ευημερίας της οικογένειάς του; Ή η γιαγιά, η οποία δεν εμφορείτο από ανώτερες ιδέες περί ισότητας, δικαιοσύνης, δημοκρατίας και κατάργησης των κοινωνικών και ταξικών διακρίσεων –εξάλλου ήταν τελείως αγράμματη– αλλά η φανατική προσήλωσή της στο μεγάλωμα των σπλάχνων της και η ανθεκτικότητα με την οποία αντιπαρήλθε τις όποιες αντιξοότητες ήταν όντως αξιοθαύμαστες;
Ειλικρινά, δε μπορώ να δώσω απάντηση. Ίσως ο παππούς ήταν ήρωας, ίσως η γιαγιά, ίσως και οι δύο, ίσως και κανένας. Εικάζω ότι ο ηρωισμός έχει πολλές εκφάνσεις. Μια από αυτές, στην οποία έχω καταλήξει κατόπιν πολλής σκέψης, είναι ότι ηρωισμός είναι όταν ένας άνθρωπος, στην προσπάθειά του να υπερασπιστεί το σωστό και το δίκαιο, ή να προσφέρει κάποια πολύτιμη υπηρεσία στο κοινωνικό ή εθνικό σύνολο του οποίου είναι μέρος, βαδίζει ενσυνείδητα προς το θάνατό του, καίτοι του δίνεται η δυνατότητα να τον αποφύγει.
Τέτοια ήταν η περίπτωση του Λεωνίδα, του βασιλιά της Σπάρτης. Στην ουσία, δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτα γι’
αυτόν, παρά μόνο όσα άπτονται της συμμετοχής του στη μάχη των Θερμοπυλών. Ωστόσο, μια μονάχα επιλογή του, να μείνει και να πεθάνει, υπακούοντας στα κελεύσματα της σπαρτιατικής αγωγής, λέει ο θρύλος, ποτίζοντας με το αίμα του το δέντρο της αντίστασης εναντίον της περσικής επιβουλής και ατσαλώνοντας το ελληνικό πολεμικό μένος, λέω εγώ, ήταν αρκετή για να τον καταστήσει μια από τις πιο αναγνωρίσιμες, αξιοσέβαστες και οικουμενικές μορφές της ανθρώπινης ιστορίας.
(http://media-cdn.tripadvisor.com/media/photo-s/02/29/d8/cd/the-bronze-statue-of.jpg)
Άλλη, λιγότερο γνωστή περίπτωση, σχετικά σύγχρονη, είναι αυτή του επίσης Σπαρτιάτη γιατρού Χρήστου Καρβούνη. Ο Χρήστος Καρβούνης έζησε κι έδρασε στο 1ο μισό του 20ου αιώνα. Ήταν γερμανομαθής, έχοντας σπουδάσει ιατρική επί 8 χρόνια στη Γερμανία. Στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής, συνελήφθη αιχμάλωτος κι εκτελέστηκε, μαζί με άλλους 117 επιφανείς Σπαρτιάτες, από τους Γερμανούς, ως αντίποινα για μια επίθεση του ΕΛΑΣ σε εφοδιοπομπή, η οποία είχε κοστίσει στους κατακτητές 4 απώλειες.
(http://4.bp.blogspot.com/-p7Ii3k2X-WU/UksxfrJnf0I/AAAAAAAACRA/1K_zvXCADxA/s1600/10.jpg)
Μνημείο 118
Λίγο πριν την εκτέλεση, στο σημείο ακριβώς όπου υπάρχει σήμερα το μνημείο των 118, στη θέση Λογκάκι, κοντά στο Μονοδένδρι του νομού Λακωνίας, καταφτάνει ένας Γερμανός μοτοσυκλετιστής και παραδίδει στον επικεφαλής του εκτελεστικού αποσπάσματος διαταγή να μην εκτελεσθεί ο γιατρός Καρβούνης, επειδή ήταν γερμανομαθής. Ο Καρβούνης δέχεται με την προϋπόθεση να μην εκτελεσθεί κανένας! Διότι είναι όλοι αθώοι και δεν πρέπει να πληρώσουν για ενέργειες άλλων. Οι Γερμανοί αρνούνται. Ο Καρβούνης ξαναλέει: «αντί της δικής μου ζωής να χαρίσετε τη ζωή σε τουλάχιστον 2 από τους 4 αδερφούς Τζιβανοπούλου που έχετε για εκτέλεση». Οι Γερμανοί και πάλι αρνούνται. Κι ο Καρβούνης καταλήγει: «αφού ούτε αυτό γίνεται, θέλω να εκτελεστώ κι εγώ μαζί με τους συντρόφους μου». Και φυσικά εκτελέστηκε.
Τόσο ο Λεωνίδας, όσο και ο Καρβούνης, θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν αποφύγει το θάνατο• είχαν τη δυνατότητα και την ευκαιρία, ωστόσο, επέλεξαν να πεθάνουν. Εκείνο που αξίζει μνείας, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι η επισήμανση του δυσθεώρητου βαθμού δυσκολίας της απόφασής τους. Ποιος από μας, με το χέρι στην καρδιά, θα είχε τα κότσια να επιλέξει το θάνατο αντί της ζωής, επειδή αυτό υπαγορεύει η συνείδησή του, η τιμή του ή το πατριωτικό του καθήκον;
Έχω ακούσει πολλά τραγούδια το οποία θεωρώ ηρωικά δίχως να μιλάνε απαραιτήτως για ήρωες. Μερικές φορές, αρκεί μόνο η φωνή του ερμηνευτή για να μεταδώσει στο άσμα ηρωικό τόνο. Τέτοια είναι η φωνή του τραγουδιστή που ερμηνεύει το παρακάτω τραγούδι. Είναι ένας από τους αγαπημένους μου, ίσως ο πιο αγαπημένος, παρ’ ότι αυτός είναι Κρητικός κι εγώ Μανιάτης, αλλά και πάλι δεν είναι τόσο παράδοξο• αν εξαιρέσει κανείς τις κομματικές πεποιθήσεις, Κρήτη και Μάνη είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Όσον αφορά το δε τραγούδι, το θεωρώ τον απόλυτο ύμνο προς τον ηρωισμό.
Ο ΑΛΑΦΡΟΪΣΚΙΩΤΟΣ
http://www.youtube.com/v/PgIPimW9VTE&list=RDPgIPimW9VTE
-
Eξαιρετικό το αφιέρωμα, Νικήτα. :D
Τελικά, ποιος από τους δύο ήταν ήρωας; Ο αντάρτης παππούς, που έμεινε μέχρι την τελευταία στιγμή πιστός στους συντρόφους του και στο όραμα για μια καλύτερη Ελλάδα, εις βάρος της προσωπικής του ευημερίας και της ευημερίας της οικογένειάς του; Ή η γιαγιά, η οποία δεν εμφορείτο από ανώτερες ιδέες περί ισότητας, δικαιοσύνης, δημοκρατίας και κατάργησης των κοινωνικών και ταξικών διακρίσεων –εξάλλου ήταν τελείως αγράμματη– αλλά η φανατική προσήλωσή της στο μεγάλωμα των σπλάχνων της και η ανθεκτικότητα με την οποία αντιπαρήλθε τις όποιες αντιξοότητες ήταν όντως αξιοθαύμαστες;
Ειλικρινά, δε μπορώ να δώσω απάντηση.
Ήρωες ήταν και ο παππούς και η γιαγιά σου, όπως ήρωας ήταν και ο Λεωνίδας. Απλώς, λόγω της ηγετικής του θέσης και των διαχρονικών συνεπειών της αυτοθυσίας του ο ηρωισμός του Λεωνίδα κινείται σε υψηλότερο επίπεδο.
Ήρωας είναι αυτός που υπερβαίνει αντικειμενικές, αλλά και υποκειμενικές δυσκολίες (προσωπικές αδυναμίες) προκειμένου να προασπίσει το κοινό καλό, δηλ. το καλό οποιασδήποτε συλλογικότητας (πατρίδας, οικογένειας κλπ).
Αυτή η ενσυνείδητη αυτοθυσία του εγωισμού του, που σίγουρα θα προτιμούσε το βόλεμα, είναι που του δίνει μια τραγικότητα και μια μερική όψη αγιότητας. Γι' αυτό και δεν είναι τυχαίο ότι καμιά φορά λέμε για έναν ήρωα ότι "αγίασε" μ' αυτά που πέρασε.
Ένας λόγος που η Ιστορία (οικογενειακή, τοπική, εθνική, παγκόσμια) είναι πολύ σημαντική είναι και γιατί καταγράφει τέτοιες μορφές που αποτελούν για τους υπόλοιπους πρότυπα αλληλέγγυας συμπεριφοράς, έστω και δυσπρόσιτα.
Μια κοινωνία που θέτει ψηλά τον πήχη, ακόμα κι αν δεν τον περνά πάντα, είναι πολύ πιο ανθρώπινη από όσες δεν θέτουν κανέναν πήχη. ::)
-
Imperatrix mundi
[=αυτοκράτειρα του κόσμου]
Έστρεφαν το βλέμμα προς τους αγρούς οι άνθρωποι
κι έβλεπαν τα στάχυα σαν τα κύματα,
που δεν έπαυαν «να ορθώσι την χαίτην, να στηλώνωσι τα στέρνα, να φρίσσωσι,
να κροαίνωσι, να βρέμωσι, να ηχώσι, να πλαταγώσι, να κτυπώσι παν αντίτυπον σώμα…» (Αλ. Παπαδιαμάντης).
Όργωναν τα χωράφια τους κι έβλεπαν το χώμα τρικυμισμένο,
σαν τις θάλασσες που «όργωναν» με τα καράβια τους
και τις αυλακιές σαν τις γραμμές όπου κατέγραφαν τις σκέψεις τους με ρίμες
[λατ. versus-us= η στροφή του αρότρου στο τέλος κάθε αυλακιάς, η στροφή/στίχος του ποιήματος].
Κι έπιναν οίνο, που είχε την όψη και τις ιδιότητες του πόντου
[πόντος= θαλάσσιο πέρασμα/λατ. pons-pontis= πέρασμα, γέφυρα]:
Ήταν σκουρόχρωμος, πότε ήσυχος και πότε ταραχώδης,
ένα υγρό «πέρασμα» σε άλλους κόσμους, σε άλλους τρόπους σκέψης,
σαν αυτούς που συναντούσαν οι ναυτικοί, όταν έπιαναν κάποια άγνωστη στεριά
ή άλλους αλλόκοτους, μηδέποτε ακουσμένους.
Γι’ αυτό και ο πόντος δεν θα μπορούσε παρά να ιδωθεί ως «οίνωψ», δηλ. κρασωπός.
Βλέπετε, η σκέψη του ανθρώπου, όπως και όλου του σύμπαντος,
φαίνεται πως πάντα αγαπούσε τα αναλογικά/δυαδικά σχήματα, καθώς και τον κύκλο.
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/9/97/Eiserner_Steg.jpg)
Γέφυρα «Eiserner Steg» στον ποταμό Μάιν, Φρανκφούρτη, Γερμανία
Πινακίδα: «πλέων ἐπὶ οἴνοπα πόντον ἐπ' ἀλλοθρόους ἀνθρώπους» (Οδύσσεια ραψ. α’, 183)
[=πλέοντας πάνω στην κρασωπή θάλασσα προς αλλόγλωσσους ανθρώπους]
Πιότερο, όμως, απ’ όλα η σκέψη λάτρευε και λατρεύει το ταξίδι.
Ακόμα και αν το σώμα καθηλωθεί στο ίδιο σημείο για όλη του τη ζωή,
η σκέψη πάντα δραπετεύει…
Πάντα βρίσκει κώδικες και «περάσματα», για να ταξιδέψει
στο χρόνο και στο χώρο, σε κόσμους υπαρκτούς ή ανύπαρκτους,
στο συνειδητό ή στο ασυνείδητο επίπεδο.
Είναι αυτός ο αδιόρατος δεσμός που μπορεί να ενώνει όλα τα έμβια όντα,
ακόμα κι αν είναι μακρινά και «αλλόθροα» [= αυτός που παράγει άλλο θρόισμα, ο αλλόγλωσσος].
Είναι αυτή η ταξιδεύτρα που γνωρίζει άλλους κόσμους
κι αλλάζει τον κόσμο, άλλοτε προς το καλύτερο κι άλλοτε προς το χειρότερο.
Είναι η αιώνια imperatrix mundi.
http://www.youtube.com/v/k9UYRMCkDcg
-
Μια θάλασσα μικρή
http://www.youtube.com/watch?v=NN_I6fKFAUU
(http://perierga.gr/wp-content/uploads/2012/05/sunbeam11.jpg)
«Ό,τι αγαπήσαμε έφυγε
ό,τι αγαπήσαμε δεν ήρθε.
Πήραν οι νύχτες το δρόμο του δάσους
με τα μαλλιά τους χτενισμένα στο φεγγάρι.
Θύελλες ξερίζωναν τα δέντρα πάνω στο βουνό
κι άκουγες να κατρακυλάν στη θάλασσα
μαζί με τα σπασμένα αμάξια της μεγάλης αστραπής.
Κάτω απ' τα τραπέζια και τους καναπέδες
κάτω απ' τα κρεβάτια
μεγάλα ζώα κρύβονταν στον ίσκιο.
Ακούγαμε τα ζώα που γύμναζαν
επάνω στη σιωπή τα νύχια τους.
Τώρα το σπίτι μας είναι άδειο
το σπίτι μας άλλαξε.
Όμως η θάλασσα είναι ίδια.
Άνοιξε το παράθυρο και κοίταξε.»
Γιάννης Ρίτσος «Ο μικρός αδελφός των γλάρων, ΧΧ» (1943)
ΥΓ. Το τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου αναφέρεται
στη θάλασσα της περιοχής Μπαξέ Τσιφλίκι στη Θεσσαλονίκη,
από την οποία προέρχεται η πιο φωτεινή ανάμνηση της ζωής του…
-
Τριανταφυλλάκι ήμουν
στην καρδιά σου
http://www.youtube.com/watch?v=6X38OTR9rLU
(http://diasporic.org/mnimes/wp-content/uploads/2011/06/2.jpg)
Σμύρνη 1925
« «Αγαπητή κυρία Δέσποινα, λάβετε το κλειδί του υπογείου σας.
Τόσους μήνες δεν σας πλήρωσα το ενοίκιο και πολύ με βασανίζει αυτή η σκέψη.
Δεν είμαι καλά.
Αν είναι επιθυμία του Μεγαλοδύναμου να πάω κοντά του,
επειδή δεν έχω κανέναν στον κόσμο, δική μου ψυχή δεν υπάρχει πάνω στη γη,
πηγαίνετε στο υπόγειο, δώστε όπου θέλετε τα πράγματά μου,
για να βγάλετε τα νοίκια…
…το στρώμα μου, το πάπλωμά μου είναι καλό, από πούπουλο,
καλά είναι και τα ρούχα που θα βρείτε στην κασέλα,
τα γιορτινά μου παπούτσια είναι κατακαίνουργια.
Θα βρεθεί κανείς φτωχός να τα αγοράσει, για να ξοφληθούνε τα νοίκια…
Σας παρακαλώ μόνο πάρα πολύ, κυρία Δέσποινα,
να μην πειράξει κανείς τα ρούχα του μπαούλου.
Είναι της μακαρίτισσας της γυναίκας μου, που, όπως σας έλεγα, χάθηκε τότε στην προσφυγιά.
Ήταν πολύ μικροκαμωμένη,
μα πώς χώραγε σε κείνο το λιγούτσικο κορμί
τόσο μεγάλη ψυχή…
Το δικό μου τον αρρεβώνα (=δακτυλίδι αρραβώνων), αν θέλετε, πουλήστε τον…
…Βάλετέ τους κοντά κοντά με τον αρρεβώνα της μακαρίτισσας σε κείνο το ίδιο κουτάκι.
Σας θερμοπαρακαλώ, κυρία Δέσποινα,
κρατήστε τον κοντά σας και δείτε πως θα ‘ναι για καλό σας,
γιατί μ’ αυτούς εδέθηκαν οι καρδιές μας σε μια καλή ζωή
και βαρύ λόγο δεν είπαμε ποτέ ο ένας στον άλλο.
Σε όποιο σπίτι μπούνε, θα φέρουν ομόνοια.
Κρατήσετέ τους κοντά σας
και θα δείτε πως θα γενούνε το καλό του σπιτιού σας.»
Αυτά, μεταξύ άλλων, έγραφε το γράμμα για ιερά κειμήλια μιας ζωής.»
Έλλη Αλεξίου
-
Το ταξίδι
«Ναί, τὴν ἀγαποῦσα τὴ θάλασσα!
Τὴν ἔβλεπα νὰ ἁπλώνεται ἀπὸ τ᾿ ἀκρωτήρι ὡς πέρα, πέρα μακριά,
νὰ χάνεται οὐρανοθέμελα σὰν ζαφειρένια πλάκα στρωτή, βουβὴ
καὶ πάσχιζα νὰ μάθω τὸ μυστικό της .
http://www.youtube.com/watch?v=tGDFmNv4IvA
(http://www.wavesbeachresort.com/wp-content/uploads/deep-blue-sea-1000x600.jpg)
Τὴν ἔβλεπα, ὀργισμένη ἄλλοτε, νὰ δέρνει μὲ ἀφροὺς τ᾿ ἀκρογιάλι,
νὰ καβαλικεύει τὰ χάλαρα (=γκρεμούς), νὰ σκαλώνει στὶς σπηλιές, νὰ βροντᾷ καὶ νὰ ἠχάει,
λὲς καὶ ζητοῦσε νὰ φθάσει στὴν καρδιὰ τῆς γῆς, γιὰ νὰ σβήσει τὶς φωτιές της.
Κι ἔτρεχα μεθυσμένος νὰ παίξω μαζί της,
νὰ τὴ θυμώσω, νὰ τὴν ἀναγκάσω νὰ μὲ κυνηγήσει,
νὰ νιώσω τὸν ἀφρό της ἐπάνω μου,
ὅπως πειράζομε ἁλυσοδεμένα τ᾿ ἀγρίμια.
Κι ὅταν ἔβλεπα καράβι νὰ σηκώνει τὴν ἄγκυρα,
νὰ βγαίνει ἀπὸ τὸ λιμάνι καὶ ν᾿ ἀρμενίζει στ᾿ ἀνοιχτά,
ὅταν ἄκουα τὶς φωνὲς τῶν ναυτῶν ποὺ γύριζαν τὸν ἀργάτη (=βαρούλκο),
καὶ τὰ κατευοδώματα τῶν γυναικῶν,
ἡ ψυχή μου πετοῦσε θλιβερὸ πουλάκι ἐπάνω του.
Τὰ σταχόμαυρα πανιά, τὰ ὁλοφούσκωτα, τὰ σκοινιὰ τὰ κοντυλογραμμένα,
τὰ πόμολα ποὺ ἄφηναν φωτεινὴ γραμμὴ ψηλά,
μ᾿ ἔκραζαν νὰ πάω μαζί τους, μοῦ ἔταζαν ἄλλους τόπους, ἀνθρώπους ἄλλους, πλούτη, χαρές.
Καὶ νυχτοήμερα ἡ ψυχή μου κατάντησε ἄλλον πόθο νὰ μὴν ἔχει
παρὰ τὸ ταξίδι.
Ἀκόμη καὶ τὴν ὥρα ποὺ ἐρχόταν πικρὸ χαμπέρι στὸ νησὶ
καὶ ὁ πνιγμὸς πλάκωνε τὶς ψυχὲς ὅλων καὶ χυνόταν βουβὴ ἡ θλίψη
ἀπὸ τὰ ζαρωμένα μέτωπα ὡς τ᾿ ἄψυχα λιθάρια τῆς ἀκρογιαλιᾶς,
ὅταν ἔβλεπα τὰ ὀρφανοπαίδια στοὺς δρόμους καὶ τὶς γυναῖκες μαυροφόρες,
ὅταν ἄκουα νὰ διηγοῦνται ναυαγοὶ τὸ μαρτύριό τους,
πεῖσμα μ᾿ ἔπαινε ποὺ δὲν ἤμουν κι ἐγὼ μέσα, πεῖσμα καὶ σύγκρυο μαζί.»
Απόσπασμα από τη συλλογή διηγημάτων του Ανδρέα Καρκαβίτσα «Λόγια της πλώρης» (1899)
(http://reviewcruises.net/cruise-pics/d/3725-1/The+Disney+Magic+cruise+ship+lights+up+at+night.jpg)
«Καλό ταξίδι, αλαργινό καράβι μου, στου απείρου
και στης νυχτός την αγκαλιά, με τα χρυσά σου φώτα!
Να 'μουν στην πλώρη σου ήθελα, για να κοιτάζω γύρου
σε λιτανεία να περνούν τα ονείρατα τα πρώτα.
Η τρικυμία στο πέλαγος και στη ζωή να παύει,
μακριά μαζί σου φεύγοντας πέτρα να ρίχνω πίσω,
να μου λικνίζεις την αιώνια θλίψη μου, καράβι,
δίχως να ξέρω πού με πας και δίχως να γυρίσω!»
Κωνσταντίνος Καρυωτάκης «Τελευταίο ταξίδι» (1927)
http://www.youtube.com/watch?v=FOyV71B9Hng
-
Φοβερό πάντρεμα ιστορίας, μουσικής και λογοτεχνίας! Εύγε για άλλη μια φορά,apri! Δεν ξέρω ποιο είναι το καλύτερο!
-
Ευχαριστώ, δασκαλίτσα. :-*
Το μινόρε του 1821
http://www.youtube.com/watch?v=mGBbkG1IZC0
(http://www.greece-athens.com/pages_images/177.jpg)
Eugene Delacroix «Έφιππος Έλληνας αγωνιστής» (1856), Εθνική Πινακοθήκη, Αθήνα.
«Αγαπητά μου Παιδιά,
Μαζί με πολλούς άλλους άξιους και γενναίγους Έλληνες
πολεμήσαμε και λευτερώσαμε τούτο τον τόπο που πατάτε εσείς,
και να στοχάζεστε πως τον λευτερώσαμε για σας που γεννηθήκατε σε πατρίδα ελεύθερη,
γιατί εμείς λίγο την απολάψαμε,
ότι, μόλις εδιώξαμε τους Τούρκους, αρχίσαμε να τρώμε ο ένας τον άλλον
κι έτσι μας βρήκαν διαιρεμένους οι Μπαυαροί και μας τζαλαπάτησαν.
…..Να μη θαρρείτε όμως πως έτσι κοιμηθήκαμε από βραδίς Τούρκοι
και ξυπνήσαμε Έλληνες.
Εχρειάστηκε να θυσιάσουμε αρετή καντάρια και κόπους και αίματα
γι' αυτή την ελευθερία που έχετε εσείς.
Ότι η επανάσταση δεν έγινε το '21 μονάχα.
Κάθε ώρα και στιγμή από τότε που πήρε ο Αγαρηνός την Πόλη,
με κάθε σφαγή και αρπαγή και ατιμία που σήκωνε ο σβέρκος του σκλάβου,
για να προσκυνήσει και δεν προσκύναγε,
γίνονταν μια επανάσταση.
Κι όλες αυτές οι επαναστάσεις γνωστών και αγνώστων ηρώων της πίστης και της πατρίδος
έτρεξαν σαν τα ρυάκια στο μεγάλο ρέμμα
και έτσι έγινε το '21 που ήθελε ο Θεός και μας έκανε λεύτερους.
….Γι' αυτό, παιδιά μου, τέτοιες μέρες, που γιορτάζετε το σηκωμό του γένους,
να μνημονεύετε αυτούς τους ήρωες
που θυσίασαν και τη ζωή τους και το βιος τους για πίστη και πατρίδα
κι άφησαν τις φαμίλιες τους γυμνές να διακονεύουν.
Και τούτη την πίστη να τη λογαριάζετε ως ένα τζιβαΐρι που το κρατά ο άνθρωπος και περπατεί
και φόβος είναι να μην του πέσει.
Και η πατρίδα δεν είναι ενός ούτε ολίγων
αλλά την έχουμε όλοι μαζί, ότι όλοι μαζί την ελευτερώσαμε.
Ώστε αν αμελήσετε την πίστιν όπου σας παραδώσαμεν Ορθόδοξην Ανατολικήν
και σας την κλέψουν,
αν πέσετε στες παραλυσίες και αφήσετε τα κάστρα αφύλακτα και σας τα πάρουν,
ούτε να ζήσετε μπορείτε ούτε να πεθάνετε παρηγοριέστε,
ότι θα βρείτε εκεί που θα πάτε τους γενναίγους πατέρες σας,
το Διάκο, τον Υψηλάντη, τον Κολοκοτρώνη, το Δυσσέα,
και θα σας ζητήσουν τα αίματα πίσω που χύθησαν για την ελευθερία της πατρίδος.
Και καθώς τα αίματα δεν γυρίζουν πλέον, θε να είστε καταδικασμένοι.
Όθεν, αγαπητά μου Ελληνόπουλα, κάνετε τα καλά σας
και μη σκολάτε τις μετάνοιες σας για τούτη την άγια πατρίδα,
τηράτε να 'χετε το νου καθαρό και Ορθόδοξο και το σώμα τυραννισμένο,
για να αντέχει τους κόπους.
Και να πηγαίνετε τούτες τις μέρες στους τάφους μας και να στοχάζεστε τα χρέη σας.
Ότι εμείς από μέσ' απ' αυτούς τους τάφους μας
μια μέρα θ' αναστηθούμε και θα σας κρίνουμε.»
Αποσπάσματα από επιστολή του στρατηγού Ιωάννη Μακρυγιάννη
http://www.neakriti.gr/?page=newsdetail&DocID=1106743&srv=266 (http://www.neakriti.gr/?page=newsdetail&DocID=1106743&srv=266)
-
Η δύναμη της ελευθερίας
http://www.youtube.com/watch?v=o5z108veNAg
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/e/ef/Rigas_Feraios_01.jpg)
Ρήγας Βελεστινλής ή Ρήγας Φεραίος (1757 - 24 Ιουνίου 1798)
«Η ελευθερία είναι εκείνη η δύναμη που έχει ο άνθρωπος
στο να κάμνει όλα εκείνα ώστε να μη βλάπτει τα δίκαια του γείτονά του.
Αυτή έχει ως θεμέλιο τη φύση, γιατί φυσικά αγαπάμε να είμαστε ελεύθεροι˙
έχει ως κανόνα τη δικαιοσύνη, γιατί η δίκαιη ελευθερία είναι καλή˙
έχει ως φύλακα το νόμο,
γιατί αυτός προσδιορίζει έως πού πρέπει να είμαστε ελεύθεροι.
Το ηθικό σύνορο της ελευθερίας είναι τούτο το ρητό:
Μην κάμνεις στον άλλο εκείνο που δεν θέλεις να σου κάμνουν.
Το δίκαιο του να φανερώνουμε τη γνώμη μας και τους συλλογισμούς μας,
τόσον με την τυπογραφία, όσο και με άλλον τρόπον˙
το δίκαιον του να συναθροιζόμαστε ειρηνικά˙
η ελευθερία κάθε είδους θρησκείας, Χριστιανισμού, Τουρκισμού, Ιουδαϊσμού, και τα λοιπά,
δεν εμποδίζονται με την παρούσα (σ.σ προτεινόμενη) διοίκηση.
Όταν εμποδίζονται αυτά τα δίκαια,
είναι φανερό πως αυτό προέρχεται από τυραννία,
ή πως είναι ακόμη ενθύμηση του εξοστρακισθέντα δεσποτισμού τον οποίο αποδιώξαμε.
Η κοινή επιβεβαίωση και σιγουριά του κάθε πολίτη
συνίσταται στην ενέργεια όλων των πολιτών.
Ήτοι να στοχαζόμαστε πως, όταν πάθει ένας τίποτα κακό, να αγγίζονται όλοι,
και προς τούτο πρέπει να βεβαιώσουμε στον καθένα
την μεταχείριση και την προφύλαξη των δικαίων του.
Αυτή η σιγουριά θεμελιώνεται πάνω στην αυτεξουσιότητα τού έθνους,
ήτοι όλο το έθνος αδικείται, όταν αδικείται ένας μόνος πολίτης.
Όταν ένας μόνος κάτοικος του βασιλείου τούτου αδικηθεί, αδικείται όλο το βασίλειο˙
και πάλι όταν το βασίλειο αδικείται ή πολεμείται, αδικείται και πολεμείται ο κάθε πολίτης.
Γι’ αυτό δεν μπορεί ποτέ κανείς να πει ότι ή τάδε χώρα πολεμείται, δε με μέλει,
γιατί εγώ ησυχάζω στην δικήν μου˙
αλλά εγώ πολεμούμαι, όταν η τάδε χώρα πάσχει ως μέρος του όλου όπου είμαι.
Ο Βούλγαρος πρέπει να κινείται, όταν πάσχει ο Έλληνας, και τούτος πάλιν για εκείνον,
και αμφότεροι για τον Αλβανό ή το Βλάχο.
Όταν η διοίκηση βιάζει, αθετεί, καταφρονεί τα δίκαια του λαού
και δεν εισακούει τα παράπονά του,
το να κάμνει τότε ο λαός, ή κάθε μέρος του λαού, επανάσταση,
ν’ αρπάξει τ’ άρματα και να τιμωρήσει τους τυράννους του,
είναι το πλέον ιερόν απ’ όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητο απ’ όλα τα χρέη του.
Αν βρίσκονται όμως σε τόπο όπου είναι περισσότεροι τύραννοι,
οι πλέον ανδρείοι πατριώτες και φιλελεύθεροι
πρέπει να πιάσουν τα περάσματα των δρόμων και τα ύψη των βουνών,
μέχρι να ανταμωθούν πολλοί, να πληθύνει ο αριθμός τους,
και τότε ν’ αρχίσουν την επιδρομή κατά των τυράννων….
….Τα χρέη των πόλεων, των πολιτειών, των χωρών και των κατά μέρος πολιτών
τα οποία χρωστούνε ληφθέντα προ πέντε χρόνων,
και σε αυτό το διάστημα πληρωνόταν ο τόκος στους δανειστές,
η παρούσα διοίκηση τα αναιρεί, και οι δανειστές δεν έχουν να ζητούν εις το έξης
ούτε κεφάλαιο ούτε υπόλοιπα από τους οφειλέτες,
ωσάν να εξοφλήθηκαν τα δάνεια τους,
γιατί αυτοί διπλασιάζουν τα κεφάλαια τους μες σε πέντε χρόνια.»
Άρθρα 6, 7, 23, 34, 35 από το κείμενο του Ρήγα Βελεστινλή «Δίκαια του Ανθρώπου»,
που περιλαμβάνεται στο κείμενο που εκδόθηκε στη Βιέννη στα 1797 με τίτλο
“Νέα Πολιτική Διοίκηση των κατοίκων της Ρούμελης, της Μικράς Ασίας,
των Μεσογείων Νήσων και της Βλαχομπογδανίας”
ΥΓ. Ο Ρήγας έγραψε το «Θούριο», έναν επαναστατικό παιάνα,
αντλώντας τη λέξη από τους αρχαίους Έλληνες τραγικούς (<θούριος= ορμητικός στον πόλεμο).
Ο ίδιος στις συγκεντρώσεις των συντρόφων του στα σπίτια της Βιέννης
συνήθιζε μετά το φαγητό και τραγούδαγε τον Θούριο με την φλογέρα του και συνάμα χόρευε.
Σημειώνεται χαρακτηριστικά στα ανακριτικά έγγραφα:
«Κατά τον Σεπτέμβριον του έτους τούτου (του 1797) ο Ρήγας Βελεστινλής
έψαλεν εν τη οικία του Αργέντη, παρισταμένου τούτου και του Έλληνος Θεοχάρη,
ύμνον ελευθερίας και δή χορεύων περί την τράπεζαν».
-
Ως συνέχεια του αφιερώματος για το μέλλον
("Εχε το νου σου στο παιδί": http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.602 ) ::)
Gaze into Eternity
“And if all others accepted the lie which the Party imposed
-if all records told the same tale —
then the lie passed into history and became truth.
Who controls the past, ran the Party slogan, controls the future:
who controls the present controls the past.
…It was quite simple.
All that was needed was an unending series of victories over your own memory.
'Reality control', they called it: in Newspeak, 'doublethink'.”
George Orwell “1984”
(http://9d.img.v4.skyrock.net/9d0/egitto/pics/661599970.jpg)
Το ηλιακό σύμβολο «Ankh», που κρατούσαν στα χέρια τους οι αρχαίοι Αιγύπτιοι θεοί
ως κλειδί της αιώνιας ζωής, όπου το παρελθόν συνυπάρχει με το παρόν και το μέλλον.
Στα πρώτα χριστιανικά χρόνια χρησιμοποιήθηκε και ως το μονόγραμμα του Χριστού (ΧΡ).
Ό,τι υπήρξε, δύσκολα χάνεται. Ό,τι έγινε, συνήθως παραδίδεται.
Στο χώρο της γενετικής αναζητούν το παρελθόν στα γονίδια.
Στον κλάδο της επιγενετικής ψάχνουν τα αποτυπώματά του στις χημικές τροποποιήσεις πάνω στις βάσεις του DNA.
[βλ. πείραμα για τη μεταβίβαση του φόβου σε απογόνους:
http://www.biology.gr/%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B5%CE%B9%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CF%86%CE%BF%CE%B2%CE%BF%CF%83-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1/]
Οι ιστορικοί το καταγράφουν ερευνώντας τις ιστορικές πηγές.
Κι οι καλλιτέχνες το κληροδοτούν αθάνατο μέσα από τα δημιουργήματά τους.
Σε κάθε περίπτωση, το παρελθόν ρίχνει τη σκιά του στο παρόν
και μέσω αυτού, στο μέλλον.
Διαμορφώνει εν πολλοίς την ταυτότητα,
τον τρόπο σκέψης και τη συμπεριφορά μας.
Καθορίζει τη σύναψη δεσμών με τους «ομοίους» και «οικείους»,
την ένταξη ή μη σε ομάδες ατόμων με κοινά σημεία αναφοράς.
Παιδεύει με τα λάθη του κι εκπαιδεύει μέσα από την αξιολόγηση των πεπραγμένων του.
Γι’ αυτό και η διαχείριση της μνήμης βάζει ανεξίτηλα τη σφραγίδα της στα επερχόμενα,
ο έλεγχός της δε, ανοίγει το κουτί της Πανδώρας…
(http://web.sbu.edu/theology/bychkov/fayum%20man.jpg)
Ένα από τα νεκρικά πορτραίτα πάνω σε μούμιες, που βρέθηκαν κυρίως στο Φαγιούμ της Αιγύπτου.
Κατασκευάστηκαν από τους Έλληνες της Αιγύπτου κατά τον 1ο-3ο αιώνα μ.Χ.
με βάση την ελληνιστική νατουραλιστική ζωγραφική παράδοση
και την αιγυπτιακή αντίληψη περί διατήρησης της μορφής του νεκρού για την αιώνια μεταθανάτια ζωή.
Η τεχνοτροπία τους επηρέασε αργότερα τη βυζαντινή αγιογραφία,
αλλά και νεότερους ζωγράφους (π.χ τον Τσαρούχη).
Θυμηθείτε τα σοβαρά πορτραίτα του Φαγιούμ με την αινιγματική έκφραση,
που κινείται άλλοτε προς τη συγκρατημένη μελαγχολία του θανάτου και του αποχωρισμού
κι άλλοτε προς τη διστακτική χαρά της αιώνιας ζωής και της αιώνιας μνήμης.
Κάποτε-κάποτε, τα μεγαλύτερα πορτραίτα έχουν το σύμβολο Ankh ανά χείρας,
για να υπενθυμίζουν συμβολικά αυτό που κέρδισαν.
Όλα, όμως, έχουν μεγάλα, φλογερά αμυγδαλωτά μάτια
που καθρεφτίζουν την ψυχή τους που έφυγε, αλλά μας λέει με τον τρόπο της επίμονα:
«Μην ξεχνάς ποιος είμαι.
Κάποτε ζούσα, όπως εσύ.
Κάποτε θα πεθάνεις, όπως εγώ.
Μην ξεχνάς ότι υπάρχω ακόμα, κάπου, κάπως…
Μη με ξεχνάς, όπως δεν θέλω και εγώ να ξεχάσω.
Άλλως, εγώ θα καταλήξω στο μηδέν και εσύ θα ξεκινήσεις από το τίποτα.
Μη με ξεχνάς, μη με ξεχνάς….»
Τα μάτια τους διψούν για ζωή, είναι ζωγραφισμένα σαν να είναι οι ίδιοι ζωντανοί.
Λες και είναι φίλοι, γείτονες, γνωστοί, που έβαλαν τα καλά τους για κάποια γιορτή
και έπειτα, έβγαλαν αναμνηστική φωτογραφία,
για να τους θυμόμαστε στα καλύτερά τους.
Γράφει κάπου ο συγγραφέας Θανάσης Τριαρίδης [ http://www.triaridis.gr/keimena/keimB010.htm ]:
«Στα Φαγιούμ το βλέμμα είναι σώμα.
Τίποτε άλλο δεν θα μπορούσε (: δεν θα γινόταν)
να κρατάει την εικόνα σε τούτη την άκρη του γκρεμού,
σε εκείνο το σημείο που πια ο γκρεμός έχει αρχίσει.
Αλλιώς: οι Φαγιούμ (έτσι όπως λέμε: οι Λορ) πέθαναν κι όμως βλέπουν.
Δεν θα ξαναπώ εγώ.
Γιατί; Γιατί πριν από τον θάνατό μας σταθήκαμε ο ένας με τον άλλον απέναντι.
Γιατί πια κοιταχτήκαμε.»
http://www.youtube.com/watch?v=XeWmQovCB-4
-
Η τιμή και το χρήμα
«Γιατί κανένας θεσμός σαν το χρήμα
δε φύτρωσε ανάμεσα στους ανθρώπους τόσο ολέθριος.
Αυτό και πόλεις κυριεύει,
αυτό και τους ανθρώπους ξεσπιτώνει,
αυτό καθοδηγεί και διαστρέφει τις δίκαιες γνώμες των ανθρώπων,
ώστε να στρέφονται σε αισχρές πράξεις.
Και δείχνει στους ανθρώπους να κάνουν πανουργίες
και κάθε ανόσιο έργο να γνωρίζουν.
Όσοι όμως πληρώθηκαν και έκαναν αυτά,
αργά ή γρήγορα κατάφεραν, ώστε να τιμωρηθούν.»
Σοφοκλέους «Αντιγόνη» (στιχ. 295-303)
http://www.youtube.com/watch?v=WhepZMxNzZg
(http://www1.rizospastis.gr/getImage.do?size=medium&id=195637&format=.jpg)
«Μα τι κάνουνε τα τάλαρα, ανάθεμά τα κι όπου τα ανάδειξε!»
(Κ. Θεοτόκης «Η τιμή και το χρήμα», 1914)
Το τραγούδι που ακούσατε, προέρχεται από τη σειρά της Τόνιας Μαρκετάκη
που είχε προβληθεί στην ΕΡΤ1 το 1987,
κι αποτελούσε διασκευή του μυθιστορήματος του Κωνσταντίνου Θεοτόκη
«Η τιμή και το χρήμα» (1914).
«Στην Τιμή και το Χρήμα —το πρώτο κατά χρονολογική σειρά μεγάλο διήγημα του Θεοτόκη—
περιγράφεται ιδιαίτερα το κερκυραϊκό προάστιο, το Μαντούκι,
και γενικά η κατάσταση της Κέρκυρας στην εποχή της πρωθυπουργίας του Γ. Θεοτόκη.
Αντίθετος προς το συνονόματό του, ο συγγραφέας καυτηριάζει σατιρίζοντας
τα πολιτικά συστήματα της τότε εποχής, το κυρίαρχο ρουσφετολόι,
την πρόοδο του συστηματικού λαθρεμπορίου στις κερκυραϊκές ακτές
και την εξαχρείωση του εκλογέα.
Ανάμεσα σε όλη αυτή την κίνηση πλέκεται
το τρυφερό και γεμάτο ποιητική αφέλεια ειδύλλιο της Ρήνης και του Ανδρέα,
που η χρηματική ανάγκη το παρακολουθεί για να το χτυπήσει θανάσιμα.
Έτσι ο συγγραφέας,
αφού μας αποδείξει πόσο κυρίαρχα, πόσο τυραννικά,
το χρήμα επιβάλλεται και στα δυνατότερα και αγνότερα αισθήματά μας,
βάζει στο στόμα της Ρήνης τον ύμνο της αγάπης,
ανώτερης απ' όλα τ' άλλα συναισθήματα, με μια φράση λιτή,
χωρίς καμιά παράχορδη, επιδειχτική κραυγή,
και που λιτότερη γίνεται στο στόμα της κοπέλας του λαού:
"Με τα τάλαρα δεν αγοράζεις την αγάπη", λέει η Ρήνη του Αντρέα».
(«Νέα Εστία» Α' 1927, τεύχ, 7 και 8, και: Εκδ. «Κείμενα» Η Τιμή και το Χρήμα: σ. 121).
-
Το ματωμένο φεγγάρι
«Είναι το φεγγάρι ματωμένο
κι ο ήλιος είναι σκοτεινός
και μες στη νύχτα περιμένω
ν' ανοίξει πάλι ο ουρανός»
Νίκος Γκάτσος (1964)
http://www.youtube.com/watch?v=KK3sk4XHTOo
(http://www.matrix24.gr/wp-content/uploads/2014/04/red-moon-475x330.jpg)
YΓ1. Το τραγούδι που ακούσατε
ήταν το πρώτο τραγούδι που συνέθεσε ο Μίκης Θεοδωράκης για τη φωνή της Μαρίας Φαραντούρη
και χρησιμοποιήθηκε στο ιστορικό έγχρωμο ντοκιμαντέρ «Το νησί της Αφροδίτης» (1964)
που γύρισε το Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου
μέσα στα πλαίσια των προσπαθειών του για την προβολή της Κύπρου.
Δυο χρόνια αργότερα η μουσική και τα τραγούδια του ντοκιμαντέρ
κυκλοφόρησαν στον δίσκο «Χρυσοπράσινο φύλλο».
ΥΓ2. Τη Μεγάλη Τρίτη (15/3/2014) γυρίστε τα μάτια σας προς τον ουρανό.
Ίσως μπορέσετε να δείτε ένα ασυνήθιστο όμορφο θέαμα:
Το φεγγάρι θα καλυφθεί από τη σκιά της Γης (έκλειψη)
και θα πάρει ένα έντονο κόκκινο, αιματώδες χρώμα,
κάτι που θα επαναληφθεί άλλες τρεις διαδοχικές φορές στους επόμενους μήνες
(8/10/2014, 4/3/2015 28/9/2015).
Τέτοια τετράδα σεληνιακών εκλείψεων
έχει συμβεί σύμφωνα με τη ΝΑSΑ μόλις τρεις φορές τα τελευταία 500 χρόνια,
ενώ έχει συνδεθεί με σημαντικά ιστορικά γεγονότα
(π.χ εκδίωξη Εβραίων από την Ισπανία το 1493, ίδρυση Ισραηλινού κράτους 1949).
-
ΥΓ2. Τη Μεγάλη Τρίτη (15/3/2014) γυρίστε τα μάτια σας προς τον ουρανό.
Ίσως μπορέσετε να δείτε ένα ασυνήθιστο όμορφο θέαμα:
Το φεγγάρι θα καλυφθεί από τη σκιά της Γης (έκλειψη)
και θα πάρει ένα έντονο κόκκινο, αιματώδες χρώμα,
[/c]
...Και απόψε 14 και αύριο 15/4/2014, όπου δεν υπάρχουν σύννεφα. (http://www.zougla.gr/kosmos/article/triplo-iper8eama-ston-ourano)
-
ΥΓ2. Τη Μεγάλη Τρίτη (15/3/2014) γυρίστε τα μάτια σας προς τον ουρανό.
Ίσως μπορέσετε να δείτε ένα ασυνήθιστο όμορφο θέαμα:
Το φεγγάρι θα καλυφθεί από τη σκιά της Γης (έκλειψη)
και θα πάρει ένα έντονο κόκκινο, αιματώδες χρώμα,
κάτι που θα επαναληφθεί άλλες τρεις διαδοχικές φορές στους επόμενους μήνες
(8/10/2014, 4/3/2015 28/9/2015).
Τέτοια τετράδα σεληνιακών εκλείψεων
έχει συμβεί σύμφωνα με τη ΝΑSΑ μόλις τρεις φορές τα τελευταία 500 χρόνια,
ενώ έχει συνδεθεί με σημαντικά ιστορικά γεγονότα
(π.χ εκδίωξη Εβραίων από την Ισπανία το 1493, ίδρυση Ισραηλινού κράτους 1949).[/center]
Αυτήν την ώρα φαίνεται καθαρά ο Άρης δίπλα στη Σελήνη. Δυστυχώς η σημερινή έκλειψη της Σελήνης δεν θα είναι ορατή από την Ελλάδα ( http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231311336 ), αλλά το καλό είναι ότι οι εκλείψεις της Σελήνης είναι σχετικά συχνές και κάποιες από τις επόμενες θα είναι ορατές κι από εδώ.
Υ.Γ. Η σύνδεση σπάνιων αστρονομικών φαινομένων με τυχαία ιστορικά γεγονότα απλά αποτελεί σύμπτωση (για όποιος ψάχνει συμπτώσεις, θα βρει ό,τι θέλει ::) ). Επίσης, περιέργως τα "σημαντικά ιστορικά γεγονότα" του αρθρογράφου (από όπου δανείστηκες τη σχετική είδηση) συνδέονται αποκλειστικά με Εβραίους και Ισραήλ :P
-
Υ.Γ. Η σύνδεση σπάνιων αστρονομικών φαινομένων με τυχαία ιστορικά γεγονότα απλά αποτελεί σύμπτωση (για όποιος ψάχνει συμπτώσεις, θα βρει ό,τι θέλει ::) ). Επίσης, περιέργως τα "σημαντικά ιστορικά γεγονότα" του αρθρογράφου (από όπου δανείστηκες τη σχετική είδηση) συνδέονται αποκλειστικά με Εβραίους και Ισραήλ :P
Πάντα σκεπτικιστής... :D
Υπάρχουν και άλλα σημαντικά ιστορικά γεγονότα:
-το 162 μ.Χ. η έναρξη «τετράδας» συνέπεσε με την κορύφωση του διωγμού των χριστιανών από τον ρωμαίο αυτοκράτορα Μάρκο Αυρήλιο.
-Το 795 μ.Χ. ήταν η χρονιά που στέφθηκε Πάπας ο Λέων ΙΙΙ - ο πρώτος Πάπας που έστεψε «άγιο αυτοκράτορα» της Δυτικής Ευρώπης τον Καρλομάγνο.
-Το 842 μ.Χ. η "τετράδα" σήμανε τη λήξη της Εικονομαχίας στο Βυζάντιο
-Το 860 μ.Χ. σήμανε την αρχή της επιδρομής των Ρώσων στην Κωνσταντινούπολη, που κατέληξε στην καταστροφή του στόλου τους και στον εκχριστιανισμό τους.
-Το 1493 μ.Χ. συνέπεσε όχι μόνο με τον διωγμό των Εβραίων από την Ισπανία, αλλά και με την ανακάλυψη της Αμερικής από τον Κολόμβο.
Συμπτώσεις θα μου πεις πάλι. Ναι, μπορεί να είναι και συμπτώσεις. Όταν όμως μαζεύονται πολλές συμπτώσεις, εγώ αποφεύγω να είμαι τόσο απόλυτη στην άρνηση του συσχετισμού τους.
Δεν ξέρω αν τέτοια φαινόμενα είναι η αιτία σημαντικών γεγονότων με κάποιο άγνωστο τρόπο, αν οι άνθρωποι απλά τα θέτουν ως ορόσημο των πράξεών τους λόγω του ασυνήθιστου χαρακτήρα τους ή αν επηρεάζονται ψυχολογικά από το απροσδόκητο και γι' αυτό φέρονται και περίεργα. Απλώς καταγράφω τις συμπτώσεις.
Προτιμώ να παραμένω ανοικτή σε διάφορα ενδεχόμενα χωρίς να παρασύρομαι ούτε προς τη δεισιδαιμονία ούτε προς το δογματισμό. ;) Νομίζω ότι σε αντίθετη περίπτωση είναι πολύ πιθανό να κλείνουμε τα μάτια σε μια αλήθεια που μας διαφεύγει και αυτό το βρίσκω πιο επικίνδυνο.
Τελευταία λ.χ αναρωτιέμαι αν ο διαχωρισμός έμψυχα-άψυχα είναι τόσο απόλυτος όσο νομίζουμε. Όταν βλέπεις στην κβαντική διεμπλοκή το ηλεκτρόνιο που απομακρύνεται από κάποιο άλλο, να έχει συνείδηση των μετρήσεων που έχει υποστεί εκείνο και κατά κάποιον τρόπο να επηρεάζεται και το ίδιο, μπορούμε πραγματικά να αποκλείουμε το να έχει έναν εξαιρετικά υποτυπώδη ψυχισμό, με απείρως πιο περιορισμένες επιλογές μεν σε σχέση με τους σύνθετους οργανισμούς, αλλά ωστόσο υπαρκτό; Δεν έχω βέβαιη απάντηση, αλλά το ερώτημα το κρατώ στο μυαλό μου. ;)
Κι ο Αϊνστάιν για "στοιχειωμένη" διεμπλοκή δεν μίλαγε; ::) ???
Συμπτώσεις θα μου πεις...
-
Ένα μικρό κομμάτι από τον αριστουργηματικό, κινηματογραφικό καμβά του εκπληκτικού Σέρτζιο Λεόνε. Από την ταινία Α Fistful of Dollars (Για Μια Χούφτα Δολάρια), μέρος της γνωστής, επικής τριλογίας, την οποία συμπληρώνουν το For A Few Dollars More (Μονομαχία Στο Ελ-Πάσο -αχ αυτοί οι μεταφραστές) και το The Good, The Bad and The Ugly (O Kαλός, Ο Κακός Και Ο Άσχημος). Ένα ταγκό θανάτου δια χειρός του τιτάνα Ένιο Μορικόνε ντύνει το θανάσιμο ταγκό της τελικής μονομαχίας μεταξύ Gian Maria Volonte και Cint Eastwood. Ανατριχίλα!
https://www.youtube.com/v/qaTWtrd5ryc
-
Μαῦρον ἔντον ὁ οὐρανός
http://www.youtube.com/watch?v=p0qWgQ9lGS0
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/b/bb/Cristo_abrazado_a_la_cruz_El_Greco.jpg)
El Greco “Christ Carrying the Cross” (1580), Metropolitan Museum of Art, New York
«Σώπασα·
από τα παιδικά μου χρόνια το πρόσωπο του Χριστού
είχε απάνω μου απερίγραφτη γοητεία.
Τον παρακολουθούσα στα κονίσματα να γεννιέται, να γίνεται δώδεκα χρονών,
να στέκεται σε μια βάρκα, να σηκώνει το χέρι του κι η θάλασσα να γαληνεύει·
κι ύστερα να τον δέρνουν, να τον σταυρώνουν,
να φωνάζει απάνω στο σταυρό: "Πατέρα, πατέρα, γιατί με παράτησες;".
Κι ύστερα, ένα καλό πρωί, να τινάζεται από το μνήμα
και ν’ ανεβαίνει, κρατώντας μιάν άσπρη σημαία, στον ουρανό…
Τον έβλεπα, και δέρνουμουν κι ανασταίνουμουν μαζί του….
….κι ήξερα πως, απάνω στη γης, όσο ζούμε,
τούτος δεν είναι το λιμάνι όπου αράζεις,
είναι το λιμάνι απ’ όπου ξεκινάς, ξανοίγεσαι σε άγρια τρικυμισμένη θάλασσα
και μάχεσαι ολοζωής ν’ αράξεις στο Θεό.
Δεν είναι ο Χριστός το τέλος, είναι η αρχή·
δεν είναι το "Καλώς όρισες!" είναι το "Καλό ταξίδι!".
Δεν κάθεται αναπαμένος σε μαλακά σύννεφα,
θαλασσοδέρνεται κι αυτός μαζί μας,
με τα μάτια στηλωμένα ψηλά στο βορράστρι και κρατάει το τιμόνι.
…Κάθε άνθρωπος άξιος να λέγεται γιος του ανθρώπου
σηκώνει το σταυρό του κι ανεβαίνει το Γολγοθά του.
Πολλοί, οι πιο πολλοί, φτάνουν στο πρώτο, στο δεύτερο σκαλοπάτι, λαχανιάζουν,
σωριάζονται στη μέση της πορείας και δε φτάνουν στην κορφή του Γολγοθά
–θέλω να πω στην κορφή του χρέους τους–
να σταυρωθούν, ν’ αναστηθούν, και να σώσουν την ψυχή τους.
Λιποψυχούν, φοβούνται να σταυρωθούν
και δεν ξέρουν πως η σταύρωση είναι ο μόνος δρόμος της ανάστασης.
Άλλον δεν έχει..
Αποσπάσματα από το έργο του Νίκου Καζαντζάκη «Αναφορά στον Γκρέκο» (1961)
-
There is no alternative?
«Τροία πεντάρφανη,
ρημάζεις και σέρνεις το χορό της συμφοράς
και ζωντανούς και πεθαμένους.
Με ξεριζώνουν απ’ της πατρίδας τη γη
και μ’ οδηγούν στης θάλασσας τα μάκρη.»
Ευριπίδου «Τρωάδες», Πάροδος χορού (απόδοση: Κ. Χ. Μύρης)
http://www.youtube.com/watch?v=P4ZwC-C7mhc
Όταν αποφασίστηκε στα μέσα περίπου του 15ου αιώνα
να στολιστούν τα αντερείσματα του Καθεδρικού της Santa Maria del Fiore
με δώδεκα αγάλματα της Παλαιάς Διαθήκης,
στην πόλη της Φλωρεντίας δέσποζε ήδη επί εκατό χρόνια
η μεγάλη οικογένεια των Μεδίκων,
που ήταν ονομαστοί έμποροι και τραπεζίτες σε όλη την Ευρώπη,
αλλά και Μαικήνες των μεγαλύτερων καλλιτεχνών της Αναγέννησης.
Όμως, ένα από αυτά τα αγάλματα, το άγαλμα του Δαβίδ,
δεν έλεγε να φτιαχτεί, όποιος και αν το αναλάμβανε
και έτσι το μάρμαρο έμενε μισοσμιλεμένο και αναξιοποίητο.
Ο καιρός περνούσε…
Οι Φλωρεντίνοι είχαν απηυδήσει
με τη διαφθορά, την κακοδιοίκηση και την τυραννική συμπεριφορά
των πάμπλουτων Μεδίκων, που εξόριζαν τους πολιτικούς τους αντιπάλους,
αλλά και με τις ασκητικές ακρότητες του μοναχού Girolamo Savonarola,
ο οποίος τους οδήγησε τελικά σε εξέγερση το 1494, για να απαλλαγούν από τους Μεδίκους.
Η χώρα ρημαγμένη βυθιζόταν στη συμφορά.
Οι Μέδικοι είχαν εξοριστεί, ενώ αργότερα ο Savonarola κάηκε αφορισμένος στην πυρά.
Η ιδέα της «μοναδικής επιλογής» για τη διακυβέρνησή τους
είχε καταντήσει πλέον μια θλιβερή ανάμνηση.
Κατά τη διάρκεια της εύθραυστης δημοκρατίας που ακολούθησε,
το ξεχασμένο μάρμαρο, ύψους 5 μέτρων, που προοριζόταν για το άγαλμα του Δαβίδ
παραδόθηκε αυτήν τη φορά στον εικοσιεξάχρονο γλύπτη Μιχαήλ Άγγελο,
για να δοκιμάσει κι αυτός την τύχη του.
Αποτέλεσμα;
(http://www.art-prints-on-demand.com/kunst/michelangelo_buonarroti/aii80505.jpg)
Μιχαήλ Άγγελος, «Δαβίδ» (λεπτομέρεια), 1501-1504, Galleria dell'Accademia di Firenze
Όπως περιγράφει ο βιογράφος Giorgio Vasari (1511-1574),
«… έπλασε ο Michelangelo ένα πρόπλασμα σε κερί,
στο οποίο παρουσιαζόταν ένας νεαρός Δαβίδ,
που κρατούσε τη σφενδόνη στο χέρι ως σύμβολο του παλατιού.
Αυτό συμβόλιζε το εξής:
Όπως εκείνος ο ήρωας υπερασπίστηκε τον λαό του και κυβέρνησε δίκαια,
το ίδιο και οι άρχοντες της πόλης θα υπερασπίζουν την πόλη τους με θάρρος
και θα διοικούν με δικαιοσύνη.»
Τούτος ήταν και ο λόγος που οι Φλωρεντίνοι άλλαξαν γνώμη
για τον χώρο τοποθέτησής του αγάλματος.
Δεν θα το τοποθετούσαν στον καθεδρικό ναό, όπως σκόπευαν αρχικά,
παρά στην κεντρική πλατεία, την Piazza della Signioria,
μπροστά από το κυβερνητικό κτίριο Palazzo Vecchio,
για να συμβολίζει τη νίκη της Δημοκρατίας της Φλωρεντίας
κόντρα σε οποιονδήποτε εσωτερικό ή εξωτερικό εχθρό της,
ακόμα και φαινομενικά ακατανίκητο.
(http://historyandhumanities.files.wordpress.com/2013/04/david1.jpg)
Μιχαήλ Άγγελος, «Δαβίδ» (1501-1504), Galleria dell'Accademia di Firenze
Όπως περιγράφει ο Vasari,
«Όταν στήθηκε το έργο, το αποκάλυψε ο Μichelangelo
και είναι αλήθεια πως επισκίασε τη φήμη όλων των μοντέρνων και των αρχαίων γλυπτών.
Τα περιγράμματα των ποδιών είναι μοναδικής ομορφιάς,
η λεπτότητα των γοφών είναι θεϊκή
και κανείς δεν είδε ποτέ μια τόσο ωραία στάση, ούτε πόδια, χέρια και κεφάλι,
που να εναρμονίζονται τόσο καλά μεταξύ τους.
….ήταν οπωσδήποτε ένα θαύμα από μέρους του Michelangelo
να αναστήσει κάποιον που συγκαταλεγόταν κιόλας στους νεκρούς.» »
Έτσι απροσδόκητα θα γραφόταν τελικά μια λαμπρή σελίδα στην ιστορία της ανθρωπότητας…
ΥΓ. Ο τίτλος του αφιερώματος προέρχεται από το περίφημο σλόγκαν
«Τhere Is No Αlternative» (γνωστό και ως T.I.N.A.),
που χρησιμοποιούσε συχνά η Βρετανίδα Πρωθυπουργός Μάργκαρετ Θάτσερ τη δεκαετία του 1980,
για να δικαιολογήσει τις πολιτικές επιλογές της ως αναγκαστικό μονόδρομο.
-
Πέραν του κόσμου τούτου
«O παππούς παλεύει με τον άγγελο! είπεν ο Θύμιος…
Ο παππούς ψυχομαχά και σε γυρεύει• έλα, πάμε γρήγορα….
Ο παππούς παλεύει με τον άγγελον!
Αυτό βεβαίως δεν ήτο καλή δουλειά.
Αλλ' ο παππούς γυρεύει και μένα. Αυτό ήτον ακόμη χειρότερο!
Αυτό θα ειπή πως ο παππούς μοναχός του δεν ειμπορεί να τα βγάλη πέρα με τον άγγελο
και με καλεί να τον βοηθήσω!
…..Και πώς θα το καταφέρω;
Και πού θα παλαίσω με τον άγγελον;
Eπάνω εις το μεντέρι του παππού, ή μέσ' στο μαρμαρόστρωτο τ' αλώνι;
Όχι, όχι, όχι! Φοβούμαι! Δεν βαστώ!
Και συνεκρούοντο τα γόνατά μου εκ τρόμου, και έκλινον να καθήσω επιστραφείς εις την θέσιν μου”
Αποσπάσματα από το διήγημα του Γ. Βιζυηνού «Το μόνον της ζωής του ταξείδιον» (1884)
http://www.youtube.com/watch?v=W4OL45GF2-o
(http://avorticistking.files.wordpress.com/2010/11/jacob_wrestles_angel_rembrandt_harmensz1659.jpg)
Rembrandt “Jacob Wrestling With The Angel” (ca.1659), Glemaldgalerie, Berlin
Ο βιβλικός Ιάκωβος, που βλέπετε στον παραπάνω πίνακα του Rembrandt,
παλεύει με τον Άγγελο και χάνει τραυματισμένος στο πόδι.
Ο Διγενής Ακρίτας θα είναι λιγότερο τυχερός.
Όταν παλέψει με το Χάρο στα μαρμαρένια αλώνια, χάνει την ίδια του τη ζωή.
Ανεξάρτητα, όμως, από την έκβαση του αγώνα με ακατανίκητες δυνάμεις,
και μόνο η νίκη επί του ανθρώπινου εγωισμού κατά τη διάρκειά του γεννά αγίους και ήρωες,
μορφές που υπερβαίνοντας τις αδυναμίες και τα όριά τους
μοιάζουν να κινούνται πέραν του κόσμου τούτου.
Κι είναι αυτές ακριβώς οι αγωνιστικές μορφές
στις οποίες ανατρέχει ο λογισμός των κοινών ανθρώπων
σε στιγμές μεγάλης δυσκολίας ή έσχατου κινδύνου,
για να αντλήσει κουράγιο και δύναμη.
Όμως, ο Vincent van Gogh, κλεισμένος στο Ψυχιατρείο του Saint-Rémy,
έναν χρόνο πριν πεθάνει, θυμάται αυτόν τον πίνακα του Rembrandt
και απογοητευμένος καθώς είναι πια από τους ανθρώπους,
εμπνέεται μόνο από την πιο απόκοσμη φιγούρα του πίνακα
στην οποία εναποθέτει πλέον τις ελπίδες του.
Έτσι, ζωγραφίζει έναν άγγελο γαλήνιο σε γαλάζιο φόντο
ατελή και απροσδιόριστο, όπως ταιριάζει σε ένα πνεύμα,
να συμπάσχει με τη θλίψη του.
(http://3.bp.blogspot.com/-zi4ytiJda1M/UZkQ1kvVe0I/AAAAAAAAAZI/QKDZutFE_Ew/s1600/vincent-van-gogh-head-of-an-angel.png)
Vincent van Gogh “Half Figure of an Angel” (after Rembrandt) (1889), unknown location
Άλλωστε, όπως είχε γράψει λίγα χρόνια νωρίτερα (1877) στον αδελφό του Theo
[http://www.webexhibits.org/vangogh/letter/6/099.htm (http://www.webexhibits.org/vangogh/letter/6/099.htm)],
«Και είναι επίσης καλό να πιστεύουμε ότι τώρα, όπως και τις παλιές ημέρες,
ο άγγελος δεν είναι μακριά από όσους είναι θλιμμένοι…
…όχι μόνο από όσους είναι σχεδόν άγγελοι από μόνοι τους,
αλλά κυρίως απ’ όσους χρειάζονται τη βοήθεια μιας ανώτερης δύναμης,
για να προφυλαχθούν από το κακό,
από την κακία που ξέρουμε ότι υπάρχει στον κόσμο
και όχι μακριά από εμάς,
όχι μακριά από όσους είναι συντετριμμένοι στην καρδιά
και απογοητευμένοι στο πνεύμα.»
-
Buon giorno, principessa!
http://www.youtube.com/watch?v=wv6qVIPgLjo
(http://www.porosinfo.gr/porosplirofories/porosparalies/porosparalies.jpg)
«Σήμερα δεν είναι το πεύκο μόνο που γέρνει για φιλί.
Η θάλασσα λυσσασμένη από ερωτικό πόθο
του στέλνει τα φιλιά της στην κορυφή των κυμάτων.
Σπρώχνει το ένα το άλλο για να δυναμώσουν,
και το τελευταίο χυμά θεριεμένο κατεπάνω στο βράχο
και φθάνει το λυγερό πεύκο που σείεται λιγωμένο.
Πότε του γλύφει τα πόδια, πότε του αγκαλιάζει τον κορμό,
και πότε του φιλεί τα στιλπνά πράσινα μαλλιά του.
Όταν ορμά μουγκρίζει από το πάθος,
κατόπιν επάνω στο φιλί, την πιάνει το τρυφερό παράπονο
και φεύγει πάλι πίσω γλυκοψιθυρίζοντας ασυνάρτητα λόγια αγάπης.
Πόσες βάρκες και πόσοι ψαράδες
θα πληρώσουν με τη ζωή τους την ερωτική μανία...»
Απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Κοσμά Πολίτη «Λεμονοδάσος» (1930)
-
D-DAY
(http://www.blackfive.net/.a/6a00d8341bfadb53ef0133ecdac072970b-500wi)
Gen. Dwight Eisenhower gives the order of the day "Full Victory - Nothing Else" to paratroopers about to board planes for the invasion of Europe.
Χθες γιορτάσαμε την 80η επέτειο της D-day, της μέρας εκείνης, δηλαδή, κατά την οποία οι Σύμμαχοι έκαναν το μεγάλο άλμα από τα βρετανικά νησιά και αποβιβάστηκαν στις ακτές της βορειοδυτικής Γαλλίας, προσβάλλοντας το επονομαζόμενο Τείχος του Ατλαντικού, θέτοντας ουσιαστικά τη θεμέλιο λίθο για την οριστική κατάρρευση της Χιτλερικής Γερμανίας. Ήταν ένα τόλμημα μεγαλειώδες, η μεγαλύτερη αμφίβια επιχείρηση στην ιστορία των πολέμων, που ήδη είχε καθυστερήσει υπερβολικά, προς μεγάλη δυσαρέσκεια του Stalin, ο οποίος δεν έπαυε να επισημαίνει στις επαφές του με τους Roosevelt και Churchill την ανάγκη ύπαρξης δεύτερου μετώπου, για να ανακουφιστεί η πίεση που ασκούσαν οι Γερμανοί στο σκληρά δοκιμαζόμενο Κόκκινο Στρατό, που για τέσσερα χρόνια πολεμούσε σχεδόν μόνος στο ευρωπαϊκό θέατρο, έχοντας υποστεί εκατομμύρια απωλειών.
Υπεύθυνοι για την καθυστέρηση αυτή ήταν κατά κύριο λόγο οι Βρετανοί, ως θιασώτες του δόγματος της έμμεσης προσέγγισης και της άσκησης περιφερειακής πίεσης, προκειμένου ν' αποκόψουν τη ναζιστική Λερναία Ύδρα από όλα τα πλοκάμια της, οδηγώντας την έτσι στην ήττα και την καταστροφή. Για κάποιο διάστημα η βρετανική προσέγγιση υιοθετήθηκε (έτσι εξηγείται η απόβαση των Συμμάχων στην Ιταλία), όταν όμως δεν απέδωσε τα αναμενόμενα, υπερίσχυσε η άμεση προσέγγιση την οποία επιθυμούσαν τόσο οι Αμερικανοί, όσο και οι Σοβιετικοί.
Ένας κολοσσιαίος αποβατικός στόλος πέντε χιλιάδων πλοίων διέσχισε το κανάλι της Μάγχης τη νύχτα της 5ης προς 6η Ιουνίου του 1944 και προσέγγισε τις γαλλικές ακτές εν μέσω απίστευτης κακοκαιρίας και θαλασσοταραχής, μεταφέροντας το πρώτο κύμα της επίθεσης, εκατόν-τριάντα χιλιάδες άντρες, τον ανθό του Αμερικανικού, του Βρετανικού και του Καναδικού στρατού, καθώς και δυνάμεις των Ελευθέρων Γάλλων, του αδάμαστου στρατηγού De Gaulle, ο οποίος δε συμβιβάστηκε ποτέ με την ιδέα της ήττας, σώζοντας ουσιαστικά το γόητρο της κυβερνώμενης από το φιλογερμανικό καθεστώς Vichy Γαλλίας. Ταυτόχρονα, τρεις αερομεταφερόμενες μεραρχίες, δύο αμερικανικές και μια βρετανική, έπεφταν στα μετόπισθεν του εχθρού, δημιουργώντας σύγχυση και καταλαμβάνοντας στρατηγικά σημεία στη γαλλική ενδοχώρα, προστατεύοντας το συμμαχικό προγεφύρωμα από ενδεχόμενες γερμανικές αντεπιθέσεις, οι οποίες θα μπορούσαν να το εξαλείψουν εν τη γενέσει του. Η 1η αμερικανική μεραρχία πεζικού αποβιβάστηκε στην ακτή με την κωδική ονομασία Omaha και παρ' ότι υπέστη δύο χιλιάδες απώλειες, τελικά κατάφερε να σπάσει τη γερμανική άμυνα. Ομοίως επιτυχείς ήταν και οι αποβάσεις των συμμάχων στις υπόλοιπες ακτές που είχαν επιλεγεί, Utah, Juno, Gold & Sword. Η αντίστροφη μέτρηση για τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου είχε αρχίσει.
Παρακάτω ακολουθούν δύο clips• το ένα αποτελεί την εναρκτήρια σκηνή της ταινίας Saving Private Ryan και δείχνει τον ομώνυμο πρωταγωνιστή, 50 τόσα χρόνια μετά τη συμμετοχή του στην απόβαση να επιστρέφει στη Νορμανδία, και συγκεκριμένα στο αμερικανικό νεκροταφείο, αυτό το 'δάσος από λευκούς σταυρούς'. Το δεύτερο είναι το Omaha Beach Theme Song από την ίδια ταινία.
https://www.youtube.com/v/0HUf68gFGEE
https://www.youtube.com/v/ucKa8aHMd-s
-
D-DAY
(http://www.blackfive.net/.a/6a00d8341bfadb53ef0133ecdac072970b-500wi)
Gen. Dwight Eisenhower gives the order of the day "Full Victory - Nothing Else" to paratroopers about to board planes for the invasion of Europe.
Χθες γιορτάσαμε την 80η επέτειο της D-day, της μέρας εκείνης, δηλαδή, κατά την οποία οι Σύμμαχοι έκαναν το μεγάλο άλμα από τα βρετανικά νησιά και αποβιβάστηκαν στις ακτές της βορειοδυτικής Γαλλίας, προσβάλλοντας το επονομαζόμενο Τείχος του Ατλαντικού, θέτοντας ουσιαστικά τη θεμέλιο λίθο για την οριστική κατάρρευση της Χιτλερικής Γερμανίας. Ήταν ένα τόλμημα μεγαλειώδες, η μεγαλύτερη αμφίβια επιχείρηση στην ιστορία των πολέμων, που ήδη είχε καθυστερήσει υπερβολικά, προς μεγάλη δυσαρέσκεια του Stalin, ο οποίος δεν έπαυε να επισημαίνει στις επαφές του με τους Roosevelt και Churchill την ανάγκη ύπαρξης δεύτερου μετώπου, για να ανακουφιστεί η πίεση που ασκούσαν οι Γερμανοί στο σκληρά δοκιμαζόμενο Κόκκινο Στρατό, που για τέσσερα χρόνια πολεμούσε σχεδόν μόνος στο ευρωπαϊκό θέατρο, έχοντας υποστεί εκατομμύρια απωλειών.
Υπεύθυνοι για την καθυστέρηση αυτή ήταν κατά κύριο λόγο οι Βρετανοί, ως θιασώτες του δόγματος της έμμεσης προσέγγισης και της άσκησης περιφερειακής πίεσης, προκειμένου ν' αποκόψουν τη ναζιστική Λερναία Ύδρα από όλα τα πλοκάμια της, οδηγώντας την έτσι στην ήττα και την καταστροφή. Για κάποιο διάστημα η βρετανική προσέγγιση υιοθετήθηκε (έτσι εξηγείται η απόβαση των Συμμάχων στην Ιταλία), όταν όμως δεν απέδωσε τα αναμενόμενα, υπερίσχυσε η άμεση προσέγγιση την οποία επιθυμούσαν τόσο οι Αμερικανοί, όσο και οι Σοβιετικοί.
Ένας κολοσσιαίος αποβατικός στόλος πέντε χιλιάδων πλοίων διέσχισε το κανάλι της Μάγχης τη νύχτα της 5ης προς 6η Ιουνίου του 1944 και προσέγγισε τις γαλλικές ακτές εν μέσω απίστευτης κακοκαιρίας και θαλασσοταραχής, μεταφέροντας το πρώτο κύμα της επίθεσης, εκατόν-τριάντα χιλιάδες άντρες, τον ανθό του Αμερικανικού, του Βρετανικού και του Καναδικού στρατού, καθώς και δυνάμεις των Ελευθέρων Γάλλων, του αδάμαστου στρατηγού De Gaulle, ο οποίος δε συμβιβάστηκε ποτέ με την ιδέα της ήττας, σώζοντας ουσιαστικά το γόητρο της κυβερνώμενης από το φιλογερμανικό καθεστώς Vichy Γαλλίας. Ταυτόχρονα, τρεις αερομεταφερόμενες μεραρχίες, δύο αμερικανικές και μια βρετανική, έπεφταν στα μετόπισθεν του εχθρού, δημιουργώντας σύγχυση και καταλαμβάνοντας στρατηγικά σημεία στη γαλλική ενδοχώρα, προστατεύοντας το συμμαχικό προγεφύρωμα από ενδεχόμενες γερμανικές αντεπιθέσεις, οι οποίες θα μπορούσαν να το εξαλείψουν εν τη γενέσει του. Η 1η αμερικανική μεραρχία πεζικού αποβιβάστηκε στην ακτή με την κωδική ονομασία Omaha και παρ' ότι υπέστη δύο χιλιάδες απώλειες, τελικά κατάφερε να σπάσει τη γερμανική άμυνα. Ομοίως επιτυχείς ήταν και οι αποβάσεις των συμμάχων στις υπόλοιπες ακτές που είχαν επιλεγεί, Utah, Juno, Gold & Sword. Η αντίστροφη μέτρηση για τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου είχε αρχίσει.
Παρακάτω ακολουθούν δύο clips• το ένα αποτελεί την εναρκτήρια σκηνή της ταινίας Saving Private Ryan και δείχνει τον ομώνυμο πρωταγωνιστή, 50 τόσα χρόνια μετά τη συμμετοχή του στην απόβαση να επιστρέφει στη Νορμανδία, και συγκεκριμένα στο αμερικανικό νεκροταφείο, αυτό το 'δάσος από λευκούς σταυρούς'. Το δεύτερο είναι το Omaha Beach Theme Song από την ίδια ταινία.
https://www.youtube.com/v/0HUf68gFGEE
https://www.youtube.com/v/ucKa8aHMd-s
To ξέρεις ότι εκείνη την ημέρα ο Aϊζενχάουερ είχε μιλήσει και σε έναν τρελό Κεφαλονίτη που είχε καταταγεί στον αμερικανικό στρατό; Αναφέρομαι στον Βαγγέλη Κλώνη (http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.364 ).
-
Το διάβασα πρόσφατα κάπου. Υποτίθεται ότι η παρακάτω φωτογραφία, μια από τις πιο διάσημες του Β' Παγκοσμίου, απεικονίζει αυτόν, αλλά υπάρχουν ορισμένα σκοτεινά σημεία στην όλη υπόθεση. Η φωτογραφία τραβήχτηκε στη Σαϊπάν, δηλαδή στο 'θέατρο' επιχειρήσεων του Ειρηνικού, ωστόσο, ο Κλωνής φέρεται να συμμετείχε και στην απόβαση στη Νορμανδία, κάτι που φαντάζει τελείως παράλογο. Αν ήταν πεζοναύτης και πολέμησε στον Ειρηνικό, δεν ήταν δυνατό να πολέμησε και στην Ευρώπη, αφού οι πεζοναύτες στην Ευρώπη δε συμμετείχαν.
(http://img826.imageshack.us/img826/4286/klonis1.jpg)
-
Tότε που έγραφα το αφιέρωμα σ' αυτόν είχα διαβάσει ότι όσοι έχουν ερευνήσει τη ζωή του πιθανολογούν (γιατί ο ίδιος δεν έλεγε πολλά όσο ζούσε) πως δεν ήταν απλός φαντάρος, αλλά μάλλον, κομάντο των ειδικών δυνάμεων που αναλάμβανε και μυστικές αποστολές. Ήξερε, λέει, να χειρίζεται σχεδόν όλα τα όπλα και τα οχήματα και είχε λάβει μέρος σε πάρα πολλά πεδία επιχειρήσεων τόσο στην Ευρώπη όσο και στον Ειρηνικό, πράγμα μάλλον ασυνήθιστο.
-
Πολύ ασυνήθιστο, θα έλεγα. Αν όμως ήταν όντως μέλος κάποιας επίλεκτης δύναμης, θα μπορούσε να ισχύει. Εγώ παρ' όλα αυτά έχω τις επιφυλάξεις μου.
-
Yπάρχει μια εκδοχή που τον θέλει ελεύθερο σκοπευτή, αφενός γιατί ήταν γνωστό ότι ήταν άριστος σκοπευτής, αφετέρου λόγω του όπλου που κρατά σ' αυτήν ή σε κάποια άλλη φωτογραφία (δεν θυμάμαι, θα σε γελάσω).
Πάντως, ούτε ο ίδιος μιλούσε για όλα αυτά ούτε ο στρατιώτης που είχε πολεμήσει δίπλα του στις επιχειρήσεις.
Σίγουρα όμως δεν ήταν τυχαίο άτομο, για να επιβιώσει μετά από όσα πέρασε. ::)
-
Πάντως, στις φωτό που βρήκα εγώ, φαίνεται να είναι οπλισμένος με την αραβίδα Μ1-Α1, η οποία σίγουρα δεν είναι όπλο ελεύθερων σκοπευτών. Οι ελίτ ελεύθεροι σκοπευτές του αμερικανικού στρατού κατά το Β' Παγκόσμιο προτιμούσαν το 'παλιό' και χειροκίνητο -με κινητό ουραίο, δηλαδή- τυφέκιο M1903 Springfield από το πολύ νεότερο και ημιαυτόματο M1 Garant, γιατί το πρώτο είχε μεγαλύτερο βεληνεκές και μεγαλύτερη ακρίβεια. Και στην ταινία Saving Private Ryan, ο ελεύθερος σκοπευτής της ομάδας τέτοιο είχε.
(http://www.imfdb.org/images/thumb/5/58/IMG_1712.JPG/450px-IMG_1712.JPG)
Η μεταλλική μπίλια στο πλάι, πάνω ακριβώς από τη σκανδάλη, είναι ο μοχλός που τραβούσε ο σκοπευτής πίσω για να οπλίσει μετά από κάθε βολή (εξ και η φράση 'κινητό ουραίο').
-
Aπό τις ιστορίες που ξέρω ότι "τρελαίνουν" τον Landau... ;) ;) ;D ;D ;D ;D ;D
Η τίγρη
«Αυτή την Τίγρη,
αυτό το τέρας,
την ψυχή μου
(έλεγε συχνά ο Χέμινγουέι)
θα τη σκοτώσω.»
Μίλτος Σαχτούρης
http://www.youtube.com/watch?v=zNSaZi9geWc
(http://tvxs.gr/sites/default/files/article/2011/48/77832-tigris.jpg)
«Δεν ξέρω τι είναι πραγματικό, τι είναι φανταστικό.
Ή μάλλον, δεν ξέρω πώς διακρίνονται.
Γιατί στην ουσία ζω μια φαντασιακή πραγματικότητα,
ή αλλιώς μια πραγματική φαντασία.
Το τραγούδι «Η τίγρη»
μου δόθηκε επί των ημερών της πρώτης μου μετοικεσίας εις τας Αθήνας,
όταν το συγκρότημα «Χαϊνηδες» είχε διαλυθεί για κάποιο διάστημα
και έμενα στην Αθήνα στα Πετράλωνα συγκατοικώντας με τον Ρος Ντέιλι.
Αυτή την περίοδο μου δόθηκε το τραγούδι «Η τίγρη».
Όταν έφυγα -μετά από ένα μεγάλο διάστημα παραμονής μου στην Αθήνα-
γυρνώντας στην Κρήτη, το τραγούδι είχε εξαφανιστεί
και δεν θυμόμουν τίποτα, παρά μόνο τον τίτλο,
αλλά και την ισχυρή αίσθηση που έκανε μέσα μου.
Έψαξα μανιωδώς να βρω το χαρτί που το είχα γράψει. Μια ολόκληρη ημέρα.
Τα πράγματά μου, άλλωστε, στο σπίτι, είναι λιγοστά.
Το χαρτί, όμως, είχε εξαφανιστεί παντελώς.
Έκανα το σπίτι άνω κάτω, δύο και τρεις φορές.
Δεν βρέθηκε.
Τη δεύτερη μέρα, φώναξα και φίλους μου. Έκαναν το σπίτι άνω κάτω. Τίποτα.
Την τρίτη ημέρα, στεναχωρημένος, βγήκα από το σπίτι να κάνω μια βόλτα.
Επιστρέφοντας και ανοίγοντας την πόρτα, οσμίζομαι τη μυρωδιά ζώου.
Απορώ πώς, αφού είχα κλειστά τα πάντα, κάποιο ζώο μπήκε μέσα
και μάλιστα επειδή έχω μεγαλώσει σε χωριό,
καταλαβαίνω ότι δεν είναι συνηθισμένο ζώο, ότι είναι μεγάλο ζώο.
Ενστικτώδικα, κοιτάζω τη μέση μου γύρω γύρω που έχω το μαχαίρι.
Πάει να με κυριέψει προς στιγμήν ένας φόβος,
αλλά από την άλλη λέω «να δούμε τι είναι…».
Κοιτώντας παντού, δεν βλέπω απολύτως τίποτα.
Μόνο στο πάτωμα, κάποια στιγμή, υπήρχε ένα και μοναδικό χαρτί,
που ήταν «Η Τίγρη».
Τότε, αυτό που ένιωσα, δεν μπορώ να το αποτυπώσω με λόγια.
Αν προσπαθήσω θα είναι αμφίβολο το αποτέλεσμα….
Μετά, πήγα στον Ψαραντώνη, μου πήρε από το χέρι το χαρτί και μου είπε
«Αυτό είναι δικό μου τραγούδι».
Έτσι η πρώτη εκτέλεση έγινε με τον Ψαραντώνη.
Αυτό έχει συμβεί σε μια πραγματικότητα που έζησα εγώ,
και είναι δύσκολο να αναπαραχθεί.
Αισθάνομαι, φυσικά, άσχημα
που μεταφέρω με λόγια μιας καθιερωμένης γλώσσας
-η μόνη υπαρκτή βέβαια-
αυτή την εμπειρία, που δεν υπάρχει γι’ αυτήν αλήθεια ή ψέμα.
Γιατί δεν μπορώ να την εντάξω κάπου,
εφόσον δεν έχει για μένα σημασία αυτός ο διαχωρισμός.»
Συνέντευξη του Δημήτρη Αποστολάκη για τη στήλη του tvxs.gr "Μια φορά κι ένα τραγούδι".
[http://tvxs.gr/news/moysiki/i-tigri-xainis-dimitris-apostolakis (http://tvxs.gr/news/moysiki/i-tigri-xainis-dimitris-apostolakis)]
-
Όπως ο Κερέμ
«Είναι βαρύς ο αγέρας σαν μολύβι
Φωνάζω, φωνάζω, φωνάζω
Ελάτε γρήγορα σας φωνάζω
Να λιώσουμε το μολύβι
Κάποιος μου λέει
Φωτιά θα πάρεις απ' την ίδια σου φωνή
Θα γίνεις στάχτη
Στάχτη σαν τον Κερέμ
Που κάηκε απ' τον έρωτά του
Και εγώ του λέω
Ας καώ, ας γίνω στάχτη σαν τον Κερέμ
Αν δεν καώ εγώ
Αν δεν καείς εσύ
Αν δεν καούμε εμείς
Πώς θα γενούν τα σκοτάδια λάμψη»
Ναζίμ Χικμέτ (1930)
(απόδοση: Γιάννης Ρίτσος)
http://www.youtube.com/watch?v=oUxDBOP46Mg
(https://lagrimasdeoro.files.wordpress.com/2013/05/oscuridad-yosoy132.jpg?w=600&h=450)
Σύνθημα της φοιτητικής κίνησης Yo Soy 132 για τον εκδημοκρατισμό του Μεξικού:
“Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, αν δεν καούμε εμείς,
ποιος θα φωτίσει αυτό το σκοτάδι;”
YΓ1. Ο «Κερέμ και η Ασλί»
είναι ένα μυθικό ερωτικό ζευγάρι της τουρκικής λαϊκής παράδοσης.
Ο Κερέμ ήταν ο γιος του σουλτάνου του Ισπαχάν,
ενώ η Ασλί Αρμένισσα, κόρη χριστιανού ιερέα.
Εξαιτίας της θρησκευτικής διαφοράς τους ο έρωτάς τους ήταν αδύνατος.
Ο πατέρας της Ασλί, παρά τις πιέσεις του σουλτάνου,
δεν έδινε τη συγκατάθεσή του για το γάμο
και έφυγε από τη χώρα με την οικογένειά του.
Τότε ο Κερέμ εγκατέλειψε τα πλούτη του
και άρχισε να την αναζητά παντού ως φτωχός ποιητής.
Μετά από πολλές περιπέτειες την βρήκε και την παντρεύτηκε.
Όμως, ο πατέρας της δεν είχε πει την τελευταία του κουβέντα…
Έτσι, την πρώτη νύχτα του γάμου τους,
όταν ο Κερέμ προσπαθεί να ξεκουμπώσει το μαγικό πουκάμισο της Ασλί,
που της είχε χαρίσει ο πατέρας της,
ανακαλύπτει ότι αυτό δεν μπορεί να ξεκουμπωθεί εντελώς.
Τότε από την απελπισία του φλέγεται και γίνεται στάχτες.
Σαράντα μέρες μετά τον θάνατό του,
η Ασλί καίγεται κι εκείνη.
Ο Τούρκος ποιητής Ναζίμ Χικμέτ (1902-1963) με αφορμή αυτήν την ιστορία
μεταφέρει τις δυο αντίθετες πολιτικές απόψεις
για το ποια συμπεριφορά έπρεπε να επιδειχθεί στα γεγονότα του καιρού του.
(βλ. σ. 5-9: http://unesdoc.unesco.org/images/0005/000560/056028eb.pdf )
ΥΓ2. Το λιωμένο μολύβι, πέρα από τη σχέση του με τον πόλεμο,
σύμφωνα με την τουρκική παράδοση ρίχνεται μέσα σε κρύο νερό
για να σβήσει έτσι το «κακό μάτι» (nazar).
-
Burlaki na Volge
(=Οι βαρκάρηδες του Βόλγα)
Burlak λέγονταν παλιά στη Ρωσία
όσοι έσερναν καράβια κόντρα στο ρεύμα των ποταμών
από τον 17ο ως τις αρχές του 20ου αιώνα.
Άνδρες και γυναίκες των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων
ενώνονταν σε συντεχνίες
και από την άνοιξη μέχρι και το φθινόπωρο
τραβούσαν με τις ζώνες τους τα ποταμόπλοια, για να κερδίσουν τα προς το ζην.
http://www.youtube.com/watch?v=JMYsrZQjlf0 (παραδοσιακό ρωσικό τραγούδι)
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/e/e0/Burlakwomen.jpg)
Γυναίκες burlak στον ποταμό Βόλγα τη δεκαετία του 1900
Τέτοιους burlak βλέπετε και στο διασημότερο ίσως πίνακα
του ρεύματος των «Περιπλανώμενων» (Peredvizhniki),
μιας ομάδας Ρώσων ρεαλιστών καλλιτεχνών στα τέλη του 19ου αιώνα,
οι οποίοι εμφορούμενοι από ανθρωπιστικά ιδεώδη
καυτηρίαζαν τις κοινωνικές αδικίες που υφίσταντο οι άνθρωποι της υπαίθρου.
(http://www.nationalmuseum.se/Global/Pressbilder/Peredvizjniki/Jpg/PZ_400_027_4056.jpg)
Ilia Efimovich Repin, «Burlaki na Volge» (1870-1873), State Russian Museum, St Petersburg
Ο ίδιος ο ζωγράφος Ίλια Ρέπιν θα πει για τους βαρκάρηδες που απεικονίζει, ότι μοιάζουν
«σαν Έλληνες φιλόσοφοι πουλημένοι ως σκλάβοι στους βαρβάρους».
Ανάμεσα στους σκυφτούς, παραδομένους στη μοίρα τους βαρκάρηδες
ξεχωρίζουν τέσσερις φιγούρες:
Πρώτος δεξιά, ο πρώην ιερέας Κανίν,
ο οποίος με τη στωικότητα και την αξιοπρέπειά του
απέπνεε στον ζωγράφο αγιότητα.
Πίσω του ένας τεμπέλης που καπνίζει πίπα χαμένος στον κόσμο του.
Στη μέση η πιο φωτεινή μορφή, ο μικρός Λάρκο, κοιτά ψηλά
σαν να σχεδιάζει τη μέρα που θα αλλάξει τη μοίρα του.
Και πίσω, προτελευταίος στη σειρά, μετά από έναν κουρελή στρατιώτη,
ακολουθεί ένας γενειοφόρος Έλληνας μετανάστης (!!!),
ο οποίος κοιτά κάπου προς τα πίσω.
Άραγε, να βλέπει προς το αφεντικό του πάνω στο καράβι
ή μήπως προς το ατμόπλοιο στο βάθος
που ήδη κάνει τη δουλειά τους να μοιάζει παρωχημένη και παράλογα σκληρή;
http://www.youtube.com/watch?v=KfsWoNpHg2s (αμερικάνικη διασκευή)
ΥΓ. Ο πίνακας του Ρέπιν σε μεγαλύτερο μέγεθος: http://www.nationalmuseum.se/Global/Pressbilder/Peredvizjniki/Jpg/PZ_400_027_4056.jpg
Αγοράστηκε αρχικά από το δεύτερο γιο του Τσάρου, που τον δάνεισε σε διεθνείς εκθέσεις,
όπου απέσπασε μεγάλες επιδοκιμασίες.
Σήμερα αποτελεί περιουσία του κράτους.
-
Υγρός Ιούλιος
«Να περπατάς ξυπόλυτος στις αμμουδιές του Ιουλίου
με καταιγίδες φωτός στα μάτια και στα μύχια.
Να χάνεσαι στα «θολερά λιοπύρια του καρκίνου»
και να βλέπεις «ένα μαχαίρι καρφωμένο στη μέση του μεσημεριού».
(http://wayfarerstyle.com/wp-content/uploads/2014/04/cyprus-sand-beach.jpg)
Να ξορκίζεις παλιά φαντάσματα
που πλήγωσαν το σώμα της πατρίδος και θόλωσαν την όψη του Ιουλίου
–της Κύπρου λέω, την ανεπούλωτη πληγή-
να μην ξεχνάς, να προχωράς ασκεπής στα λινά απογεύματα της μνήμης ,
να επιστρέφεις στις κρύπτες της νεότητος
και στα εσωτερικά μονοπάτια τα υφασμένα από φως Ιουλίου.
http://www.youtube.com/watch?v=XJNfEibwFPk
Να κρατάς το ίσο στα αιώνια τζιτζίκια
και μετά να χάνεσαι στα κύματα της Οδού Φιλελλήνων
κολυμπώντας στους στίχους του Εμπειρίκου:
«Θεέ! Ο καύσων αυτός χρειάζεται, για να υπάρξει τέτοιο φως!
Το φως αυτό χρειάζεται μια μέρα, για να γίνει μια δόξα κοινή,
μια δόξα πανανθρώπινη, δόξα των Ελλήνων,
που πρώτοι αυτοί, θαρρώ, αυτοί στον κόσμον εδώ κάτω,
έκαμαν οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου»
Εδώ λοιπόν, στην αγκαλιά του Ιουλίου.
Ιουλιοπότες εσαεί,
δοξολογώντας την Ύπαρξη…»
Γιάννης Τριάντης « Ιουλίου μελωδούντος», ELL NEWS (Ιούλιος 2014)
ΥΓ. Στις 20 Ιουλίου 1974, στις 5.30’ το πρωί πραγματοποιήθηκε η τουρκική εισβολή στην Κύπρο
με την κωδική ονομασία «Αττίλας».
Σαράντα χρόνια μετά η τουρκική κατοχή συνεχίζεται ακόμα…
-
(http://4.bp.blogspot.com/-MKfabrEeWCA/TbuqIoFno2I/AAAAAAAAF8I/1ujxsNUMnyA/s1600/%25CE%259A%25CE%25A5%25CE%25A0%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A3+%25CE%2594%25CE%2595%25CE%259D+%25CE%259E%25CE%2595%25CE%25A7%25CE%259D%25CE%25A9.jpg)
H ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΤΙΤΑΝΟΜΑΧΙΑ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟΥ ΤΗΣ ΕΛΔΥΚ
«Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των
ώρισαν να φυλάγουν Θερμοπύλες
Ποτέ από το χρέος μη κινούντες,
δίκαιοι κ’ ίσιοι, σ ‘ όλες των τες πράξεις,
αλλά με λύπη κιόλας κ’ ευσπλαχνία,
γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι κι όταν
είναι πτωχοί, πάλ’ εις μικρόν γενναίοι,
πάλι συντρέχοντες, όσο μπορούνε,
πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους,
Και περισσότερη τιμή τους πρέπει,
όταν προβλέπουν ( και πολλοί προβλέπουν )
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
Κι’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε …»
Κωνσταντίνος Καβάφης
Η μάχη του στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ είναι μια μάχη σκεπασμένη με το πέπλο της λήθης, όπως άλλωστε σκεπασμένος με το πέπλο της λήθης είναι ο τιτάνιος αγώνας που έδωσαν οι Έλληνες και οι Ελληνοκύπριοι μαχητές κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Ίσως η επίσημη Ελλάδα προτιμά να μη θυμάται τα επεισόδια της ιστορίας της, κατά τα οποία δεν έπραξε το καθήκον της και φάνηκε λιπόψυχη. Παρ’ όλα αυτά, είναι μια μάχη που διαθέτει σε αφθονία όλα εκείνα τα συστατικά, από τα οποία φτιάχνονται οι μύθοι και οι θρύλοι. Διαθέτει το τραγικό στοιχείο σε υπερθετικό βαθμό και διαθέτει άφθονα επεισόδια ασύλληπτου ηρωισμού και απαράμιλλης αυταπάρνησης. Είναι η ιστορία της απελπισμένης, υπεράνθρωπης αντίστασης που προέβαλλε μια χούφτα ανδρών απέναντι σε μια δύναμη κραταιά, ακμαία και προικοδοτημένη με άφθονο έμψυχο και άψυχο υλικό.
Η μάχη της ΕΛΔΥΚ αναφέρεται στο Μουσείο Ιστορίας του Λονδίνου, ως μία από τις πιο άνισες μάχες που δόθηκαν ποτέ. Και όπως αναφέρει ο στρατιώτης Γώγος, που δακτυλογραφούσε το Ημερολόγιο Μονάδας καθ’ υπαγόρευσιν του ταγματάρχη Καλλιώρα, διευθυντή του 3ου Ε.Γ. : «και στις Θερμοπύλες χάσαμε… όμως δεν αποτελεί μια ένδοξη στιγμή της Ελληνικής Ιστορίας;»
Η δύναμη που υπερασπιζόταν το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ ήταν αποψιλωμένη από άντρες και από πάσης φύσεως βαρύ οπλισμό, εξαιτίας των απωλειών που είχε υποστεί κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων στην Α’ φάση του Αττίλα. Το πρωί της 14ης Αυγούστου, βρήκε τους άνδρες της ΕΛΔΥΚ σε γραμμή άμυνας στο στρατόπεδο τους, στις θέσεις διασποράς που είχαν ανακατασκευάσει. Στην άμυνα του στρατοπέδου ήταν όσοι είχαν μείνει από τις μάχες του Καραβά (από τον ηρωικό 1ο λόχο που στην ουσία δεν υπήρχε πια) οι οποίοι είχαν συμπτυχθεί σε διλοχία με υπολείμματα του 6ου λόχου του 2ΤΠ, υπό τον Ταγματάρχη Στεργιόπουλο. Οι υπόλοιποι ήταν: ο 2ος με διοικητή τον Υπολοχαγό Κωσταντούλα, ο 4ος με τον Κύπριο Λοχαγό Ιωαννίδη, ο λόχος διοικήσεως της ΕΛΔΥΚ με διοικητή τον Ταγματάρχη Δελή, μια διμοιρία μηχανικού με διοικητή τον Λοχαγό Σταυριανάκο και άλλα μικρά τμήματα εφέδρων Κυπρίων σε διμοιρίες τυφεκιοφόρων. Διοικητής όλων αυτών των δυνάμεων ήταν ο Αντισυνταγματάρχης Σταυρουλόπουλος.
Από το πρωί που ξεκίνησε ο Αττίλας ΙΙ, οι Τούρκοι άρχισαν να χτυπούν με πυρά βαρέος πυροβολικού και αεροπορίας. Στις 10:00 εκδηλώθηκε η πρώτη επίθεση πεζικού η οποία αποκρούσθηκε. Στις 11:00 δεύτερη προσπάθεια Τουρκικού πεζικού και αρμάτων αποκρούστηκε πάλι. Την ίδια τύχη είχε και επίθεση των Τούρκων στις 15:00. Σε όλη αυτή τη διάρκεια η αεροπορία τους, χτυπούσε κατά διαστήματα, τους υπερασπιστές του Στρατοπέδου. Η άμυνα αποδεικνυόταν αποτελεσματικότατη γιατί τα ελάχιστα εναπομείναντα αντιαρματικά Sagger και PAO στα χέρια των Ελλήνων μαχητών αποτελούσαν θανάσιμη απειλή για τα τουρκικά άρματα, τα οποία φοβούνταν να προελάσουν. Όταν ένα Τούρκικο άρμα δεχόταν αντιαρματική βολή, τα υπόλοιπα υποχωρούσαν και μαζί με αυτά το πεζικό που τα ακολουθούσε.
Από το πρωί της 15ης Αυγούστου, οι Τούρκοι ξανάρχισαν να βάλλουν εναντίον της ΕΛΔΥΚ με πυρά πυροβολικού και αεροπορίας αδιάκοπα. Όμως δεν τόλμησαν καμία επίθεση. Η παντελής αποτυχία των επιθέσεων τους την 14η Αυγούστου τους αποθάρρυνε. Γι’ αυτό έριξαν το βάρος των επιθέσεων τους κατά του άξονα του προαστίου του Αγίου Παύλου – Σχολής Γρηγορίου. Όμως και εκεί «έφαγαν τα μούτρα τους», διότι ήταν ζώνη ευθύνης ενός εξαιρετικού Έλληνα Αξιωματικού, του Ταγματάρχη Αλευρομάγειρου Διοικητή του 336 ΤΕ (μετέπειτα Αντιστρατήγου και Γενικού Επιθεωρητή Στρατού), ο οποίος ουσιαστικά με τους άντρες του, πολεμώντας λυσσασμένα εναντίον υπεράριθμων Τούρκων και με ελλιπή οπλισμό, κράτησε την Λευκωσία ανέπαφη, στα όρια της Πράσινης γραμμής που προϋπήρχαν της εισβολής.
(http://3.bp.blogspot.com/_W42kzrO4udY/SofW7VV88YI/AAAAAAAABH4/BwsCJlLJlWY/s400/eldik6)
Η ΕΛΔΥΚ ΑΝΤΕΠΙΤΙΘΕΤΑΙ
Η ΕΛΔΥΚ πια, έχοντας κρατήσει γερά ήδη δυο μέρες, με τους άντρες της σε θέσεις μάχης που ήταν γεμάτες κρατήρες από βόμβες των 1.000 lb και τα πάντα γκρεμισμένα και καμένα, περιμένει, ξημερώματα 16ης Αυγούστου, τη νέα επίθεση των Τούρκων, η οποία έμελλε να είναι και η τελευταία. Στις 08:30 το πρωί άρχισε να προσβάλλεται και πάλι από την αεροπορία τους και συγχρόνως άρχισαν να κινούνται προς το στρατόπεδο και προς τον Αγ. Παύλο δυο Τουρκικοί σχηματισμοί. Ήταν δύο Ίλες μέσων αρμάτων Μ-48 σε σχηματισμό «Υ», ενισχυμένες με τάγματα πεζικού που ακολουθούσαν, υποστηριζόμενα από πυρά πυροβολικού καμπύλης τροχιάς που έρχονταν από το Κιόνελι, ενώ ταυτόχρονα ένας άλλος παρόμοιος τρίτος σχηματισμός αποτελούμενος από μία Ίλη μέσων αρμάτων Μ-48 και πεζικό, κινούμενος με άξονα το Γερόλακκο προς τη θέση του 4ου Λόχου και του Λόχου Διοικήσεως. Όλοι αυτοί οι σχηματισμοί αποκρούστηκαν μέχρι το μεσημέρι από τους λιγοστούς υπερασπιστές του στρατοπέδου με τα πενιχρά οπλικά συστήματα που διέθεταν. Όταν μετά από συνεχείς επαναλαμβανόμενες επιθέσεις οι Τούρκοι κατάφεραν να φθάσουν στα 100μ από τις τελευταίες σειρές συρματοπλεγμάτων στα αριστερά, με το πλεονέκτημα της υπεροπλίας και του δεκαπλάσιου στρατεύματος που εφορμούσε, η μάχη κατέληξε εκ του συστάδην. Παρόλο που κάποια αραιά πυρά υποστήριξης του πυροβολικού μας έκοψαν κάπως την ορμή των αρμάτων τους, αυτοί σε λίγο θα έμπαιναν στις θέσεις του 4ου Λόχου.
(http://1.bp.blogspot.com/_W42kzrO4udY/SofXKQ2iLnI/AAAAAAAABII/R1lltnmshFY/s400/eldik4)
Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΕΛΔΥΚ
Κατά τις 13.00, όταν πλέον το μισό στρατόπεδο ήταν κάτω από τις ερπύστριες των αρμάτων των Τούρκων, δόθηκε η διαταγή της απαγκίστρωσης, η οποία, ωστόσο, θα έπρεπε να γίνει υπό το φως της ημέρας, με τα νώτα ακάλυπτα και σε έδαφος επικλινές, χωρίς φυσική κάλυψη... πραγματική αυτοκτονία. Σε αυτό ακριβώς το χρονικό σημείο, εξελίσσονται σκηνές άπειρης αυτοθυσίας και ηρωισμού, με τις δυνάμεις της ΕΛΔΥΚ να υφίστανται και τις μεγαλύτερες απώλειες. Οι Τούρκοι έμπαιναν πλέον στο στρατόπεδο από παντού, πυροβολώντας, πάνω στον πανικό και το φόβο τους, ό,τι κινούνταν στην κυριολεξία, ακόμα και δικούς τους άντρες (οι στολές των δύο αντιπάλων έμοιαζαν, καθ’ ότι Τουρκία και Ελλάδα ήταν και οι δύο μέλη του ΝΑΤΟ). Ήταν δε τέτοια η μανία τους, που αποκεφάλισαν σχεδόν όλα τα σκηνώματα των Ελλήνων στρατιωτών μέσα στο μαρτυρικό στρατόπεδο. Τα φωτογράφησε κρυφά ένας δημοσιογράφος του BBC, ο οποίος ανέφερε στο ρεπορτάζ του: «τέτοια άνιση μάχη δεν έχει συμβεί στα παγκόσμια χρονικά. Τέσσερις μέρες κράτησε… δεν θα με πιστεύει κανένας».
Η ΕΛΔΥΚ έχασε πάνω από το 1/3 της δυνάμεως των υπερασπιστών του Στρατοπέδου της, που το ξεκίνημα της 14ης Αυγούστου, αριθμούσε περίπου 300 άνδρες. Η διαπίστωση ότι κανείς εκ των υπερασπιστών της δε δείλιασε, καίτοι η προσπάθειά τους φαινόταν καταδικασμένη, πρώτον λόγω του όγκου των επιτιθέμενων και δεύτερον λόγω των ισχνών μέσων που διέθεταν για την απώθησή τους, δείχνει τον ηρωισμό τους και την αταλάντευτη προσήλωσή του στο καθήκον. Απαγκιστρώθηκαν μόνο όταν διατάχθηκαν για αυτό, αφού πολλοί από αυτούς είχαν καταπλακωθεί μέσα στα ορύγματά τους από τα εφορμούντα Τούρκικα άρματα, έχοντας ξοδέψει πρώτα και την τελευταία σφαίρα.
Ανάμεσα στους ηρωικά πεσόντες Αξιωματικούς της ήταν οι Λοχαγοί Σταυριανάκος και Σταμπουλής. Ο πρώτος, επικεφαλής διμοιρίας Μηχανικού, χάνοντας τους περισσότερους άνδρες του σε μάχες σώμα με σώμα, πυροβολήθηκε από συζυγές πολυβόλο άρματος, εναντίον του οποίου εφόρμησε με μοναδικό οπλισμό το πιστόλι του, διατάσσοντας τους άντρες του (μαρτυρία Λοχία Φλέσσα), να μείνουν στα ορύγματά τους και αν χρειαστεί τα Τουρκικά άρματα να περάσουν από πάνω τους! «Το Στρατόπεδο είναι Ελλάδα και θα το υπερασπιστούμε μέχρι ενός», είπε λίγο πριν σκοτωθεί.
Λοχαγός (ΜΗΧ) Σωτήριος Σταυριανάκος – η ψυχή της αντίστασης στη μάχη της ΕΛΔΥΚ
(http://www.mani.org.gr/istor/stavrianakos/stavrianakos3.jpg)
ΠΡΟΤΟΜΗ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ ΣΤΑΥΡΙΑΝΑΚΟΥ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΤΟΥ ΤΟ ΣΚΟΥΤΑΡΙ
«Ακόμη κι αν περάσουν από πάνω μας τα τανκς, εμείς θα μείνουμε για να χτυπήσουμε το πεζικό που τα ακολουθεί. Δεν θα υποχωρήσουμε, είμαστε Έλληνες και πολεμάμε για την Ελλάδα». Μ' αυτά τα λόγια εμψύχωνε, μέχρι την τελευταία του πνοή, τους στρατιώτες του ο Λοχαγός (ΜΗΧ) Σωτήρης Σταυριανάκος από το Σκουτάρι της Μάνης. Ο Σωτήρης Σταυριανάκος ήταν Έλληνας στρατιωτικός γεννημένος στις 11 Ιανουαρίου 1941 στη Μάνη. Υπηρετούσε στην Κύπρο με το βαθμό του λοχαγού του Μηχανικού σώματος και λίγο πριν την τουρκική εισβολή είχε μετατεθεί, όμως αρνήθηκε να φύγει. Στη γυναίκα του είπε ότι δε μπορούσε ν’ αφήσει μόνα τους τα παιδιά του, δηλαδή τους στρατιώτες του! Στις 16 Αυγούστου 1974 σκοτώθηκε από βολή πυροβόλου άρματος κατά την υπεράσπιση του στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ. Απόδειξη του σημαντικότατου ρόλου που διαδραμάτισε στην επική αντίσταση που προέβαλλαν οι ελληνικές δυνάμεις, αποτελεί το γεγονός ότι το όνομά του δόθηκε στο σύγχρονο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ.
Ίσως τον καλύτερο επικήδειό του αποτελεί το ποίημά του Κύπριου Κώστα Σωκράτους, που πρωτοδημοσιεύτηκε στις 15/4/1976 με τίτλο "Η Μάχη της ΕΛ.ΔΥ.Κ - (αφιερωμένο στον φίλο Ήρωα λοχαγόν Σωτήριο Σταυριανάκο)".
«Μπόρα βαρεία και όλεθρος και σίφουνας και σκόνη
και αντηχάει και βροντά το τούρκικο κανόνι
και εσύ αητός ακοίμητος εις τα στενά κει κάτου
ακούεις τα πατήματα του φοβερού θανάτου,
κι όμως πατάεις δεν δειλιάς, κι έχεις στον κόρφο Ελλάδα
κι έχεις της Μάνης τη φωνή ορθόστητη λαμπάδα.
«Δεν θα περάσουν!» αντηχεί φωνή αντρειωμένη
και βάζεις βουνό τα στήθια σου και σ' ανεμίζει η χλαίνη.
Κοχλάζει αφρός το αίμα σου και η ψυχή σου φλόγα
βγαίνει ψηλά στον ουρανό της Λευτεριάς μας ρόγα
να πιουν εδώ θείο κρασί όσοι διψάν Πατρίδα
όσοι διψάν στην σκοτεινιά τη λαμπερή λιαχτίδα.
Πόσο το σίδερο βαστά εις το γυμνό το χέρι
πόσο η σάρκα σου κρατά κι αντέχει το μαχαίρι
κι εσύ ο λιονταρόψυχος δεν τον δειλιάς τον δράκο
δεν τον δειλιάς του χάροντα τον ανοιγμένο λάκκο,
κι ας καίουν γύρω οι φωτιές και τα αστραποβρόντια,
θάλασσα οι Τούρκοι χύνονται κι αστράφτουν γύρω οι λόφοι
βαριαστενάζουν τα βουνά του χάροντα συντρόφοι
και συ Ακρίτας στέκεσαι και λες «δεν θα περάσουν»
και η Κύπρος η αιματόβρεκτος στέκει κι αυτή κοντά σου.
Δεν θα περάσουν, χάνονται, μάρχονται κι άλλοι
έρχονται πλήθος άμετρο βροντή κι ανεμοζάλη.
Δεν θα περάσουν, να, βαστά το χέρι του τη δάδα
και την καρφώνεις στα βουνά να μας φωτά Ελλάδα.
Σωτήρη, ακρίτα λευτεριάς, θάρθει εκείνη ώρα
το φως σου το ανέσπερο να μας φωτά τη χώρα.
Θάρθει η ώρα η τρανή όλοι εκεί στο μνήμα
να βγήτε στρατός ανίκητος μ' ανδρειωμένο βήμα
να πάρετε πάλι τα βουνά βήμα το βήμα ως πέρα
φωνή τρανή της Λευτεριάς να σμίξη στον αγέρα.
Εμπρός, εμπρός στα χέρια σας πάρτε ξανά τη νιότη
να δη το φως τ' ανέσπερο η ψεύτρα Ανθρωπότη.
Εμπρός, εμπρός τα στήθια σας σηκώστε ως τα άστρα
να γίνουν φωτιά και σίδερο και ατσαλένια κάστρα.
Εμπρός, εμπρός το δρόμο σας ας πάρει η πατρίδα
τώρα που εσάς τ' αδέλφια μου νεκρούς εδώ σας είδα!»
Σαράντα χρόνια έχουν περάσει από τα τραγικά γεγονότα του διμήνου Ιουλίου - Αυγούστου του 1974. Λύση στο πρόβλημα της βίαιης διχοτόμησης της Κύπρου δεν έχει δοθεί ακόμα. Ας κλείσουμε τούτο το αφιέρωμα με ένα υπέροχο τραγούδι, ίσως το ομορφότερο που έχει γραφτεί ποτέ για τη μαρτυρική Μεγαλόνησο.
https://www.youtube.com/v/YnDvx7lpDJo
-
«Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των
ώρισαν να φυλάγουν Θερμοπύλες....
Κωνσταντίνος Καβάφης
Αυτά τα διαβάζαμε κάποτε....
Τώρα διαβάζουμε προκηρύξεις πώλησης σαν την παρακάτω (http://www.hradf.com/el/portfolio/thermal-springs):
"Ιαματικές πηγές- Θερμοπύλες
Τοποθεσία
• Βρίσκονται στην ηπειρωτική Ελλάδα, στο Νομό Φθιώτιδας
• Πλησίον της Λαμίας (15 χλμ) και σε απόσταση 185 χλμ από την Αθήνα
Ιστορία – Περιγραφή
• Περιοχή με μεγάλο ιστορικό ενδιαφέρον, όπου διεξήχθη η γνωστή μάχη των Θερμοπυλών μεταξύ Ελλήνων και Περσών το 480 π.Χ
• Σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία, ο Ήφαιστος, μετά από αίτηση της Θεάς Αθηνάς, δημιούργησε τις πηγές για τον Ηρακλή, προκειμένου να πλένεται και να ξεκουράζεται μετά την ολοκλήρωση των εργασιών του."
Ο tempora, o mores! :-X
-
Ανάμεσα στην πίκρα
και την ελπίδα
(http://www.psarakisoliveoil-wine.gr/images/elaionas-7.jpg)
«Eτούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή,
σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια,
σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τ' αμπέλια του,
σφίγγει τα δόντια.
Δεν υπάρχει νερό. Mονάχα φως.
O δρόμος χάνεται στο φως κι ο ίσκιος της μάντρας είναι σίδερο.
Mαρμάρωσαν τα δέντρα, τα ποτάμια κ' οι φωνές μες στον ασβέστη του ήλιου.
H ρίζα σκοντάφτει στο μάρμαρο. Tα σκονισμένα σκοίνα.
Tο μουλάρι κι ο βράχος. Λαχανιάζουν. Δεν υπάρχει νερό.
Όλοι διψάνε. Xρόνια τώρα.
Όλοι μασάνε μια μπουκιά ουρανό πάνου απ' την πίκρα τους.
Tα μάτια τους είναι κόκκινα απ' την αγρύπνια,
μια βαθειά χαρακιά σφηνωμένη ανάμεσα στα φρύδια τους
σαν ένα κυπαρίσσι ανάμεσα σε δυο βουνά το λιόγερμα.
Tο χέρι τους είναι κολλημένο στο ντουφέκι
το ντουφέκι είναι συνέχεια του χεριού τους
το χέρι τους είναι συνέχεια της ψυχής τους -
έχουν στα χείλια τους απάνου το θυμό
κ' έχουνε τον καημό βαθιά-βαθιά στα μάτια τους
σαν ένα αστέρι σε μια γούβα αλάτι.
Όταν σφίγγουν το χέρι, ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο
όταν χαμογελάνε, ένα μικρό χελιδόνι φεύγει μες απ' τ' άγρια γένεια τους
όταν κοιμούνται, δώδεκα άστρα πέφτουν απ' τις άδειες τσέπες τους
όταν σκοτώνονται, η ζωή τραβάει την ανηφόρα
με σημαίες και με ταμπούρλα.»
Γιάννης Ρίτσος «Η Ρωμιοσύνη» (1945-47)
http://www.youtube.com/watch?v=INpqOC99VdA
ΥΓ. Το τραγούδι «Δρόμοι που χάθηκα» που ακούσατε,
πρωτοακούστηκε από το δίσκο «Τα Λυρικά» (1978)
σε μουσική του Μίκη Θεοδωράκη και στίχους του Τάσου Λειβαδίτη.
Γράφει ο συγγραφέας Guy Wagner:
«Τα «Λυρικά» είναι ένας κύκλος,
τον οποίο ο ποιητής και ο συνθέτης αφιερώνουν στη γενιά τους,
τη γενιά της Εθνικής Αντίστασης.
Σε αυτά τα τραγούδια ξαναβρίσκουμε τη λιτότητα που λείπει από τις «Μπαλάντες».
Οι μελωδίες εντάσσονται στη μακρά παράδοση των λίντερ (= μελοποιημένα ποίηματα)…
…Ο Θεοδωράκης έκανε μια ιδιαίτερα εκλεπτυσμένη ενορχήστρωση.
Οι ανθρώπινες φωνές χρησιμοποιούνται εν είδει οργάνων,
η κιθάρα, το βιολοντσέλο και το πιάνο προσδίδουν στα τραγούδια
μια μοναδική -ακόμη και για το έργο του Θεοδωράκη- καθαρότητα.
Η έμπνευσή του αποδίδει με εξαιρετική ακρίβεια το βαθύ συναίσθημα των Ελλήνων,
που ταλανίζεται ανάμεσα στην πίκρα και την ελπίδα.»
-
Μνήμες - Μικρασιατική καταστροφή
Να'μουνα για λίγο εκεί
http://www.youtube.com/watch?v=mppldyRALoc
-
Ιθάκην ευδείελον
[=στην ευδιάκριτη/ηλιόλουστη Ιθάκη]
«Και πρώτα τ' όνομά μου ας πω, κι εσείς να το γνωρίστε,
κι εγώ κατόπι, το σκληρό το χάρο σαν ξεφύγω,
να μείνω πάντα φίλος σας, κι ας κατοικώ μακριά σας.
Είμ' ο Οδυσσέας, του Λαέρτη ο γιος, που ξέρουν όλοι οι ανθρώποι
τους δόλους μου, κι η δόξα μου στον ουρανό ανεβαίνει.
Και κατοικώ στο λιόλουστο το Θιάκι,
που έχει απάνω το Νήριτο, τρανό βουνό που σείει αψηλά τα φύλλα,
κι ολόγυρα πολλά νησιά, το 'να κοντά 'ναι στ' άλλο,
η Σάμη και το Δουλιχιό, κι η Ζάκυνθο η δεντράτη.
Ετούτη χάμου απλώνεται στα πέλαγα της Δύσης,
τ' άλλα νησιά 'ναι ξέχωρα, στ' ανάβλεμμα του ήλιου.
Πέτρες γεμάτο, μα καλό λεβέντες για να βγάζει.
Άλλο απ' τη γης μου πιο γλυκό δεν ξέρω εγώ στον κόσμο.»
Ομήρου «Οδύσσεια», ραψ.ι' στ. 11-20.
https://www.youtube.com/watch?v=4pdVZon6AsU
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/8/8d/John_William_Waterhouse_-_Ulysses_and_the_Sirens_(1891).jpg)
John William Waterhouse “Ulysses and the Sirens” (1891),
National Gallery of Victoria - Melbourne, Australia
Αν ο Αχιλλέας εκπροσωπεί το ιδεώδες του σύντομου ένδοξου βίου,
ο Οδυσσέας είναι ίσως ο πρώτος ήρωας στην παγκόσμια ιστορία,
που εκφράζει τέτοια νοσταλγία
και τέτοιο πείσμα να επιστρέψει πάση θυσία στην ταυτότητά του και τις ρίζες του,
προκειμένου να δώσει νόημα στη ζωή του.
Ο Οδυσσέας ξενιτεύεται για δέκα χρόνια κατ’ επιλογή του στην Τροία
και για άλλα δέκα κατ’ επιλογήν των θεών σε άγνωστους κόσμους,
επικίνδυνους ή ελκυστικούς,
όπου ούτε ξέρει κανέναν ούτε τον ξέρει κανείς.
Σ’ αυτά τα τελευταία δέκα χρόνια είναι σχεδόν σαν να μην υπάρχει,
γίνεται κυριολεκτικά ο «Κανένας»,
όπως συστήνεται αρχικά στον Κύκλωπα Πολύφημο
ή όπως εμφανίζεται μεταμορφωμένος από τη θεά Αθηνά σε κουρελή ζητιάνο
με το που πατά το πόδι του στην Ιθάκη.
Μόνο που για τον Οδυσσέα αυτό δεν είναι ζωή.
Δεν τον ενδιαφέρει να ζει απλώς νικηφόρες περιπέτειες ή μια ζωή αυτάρκη και χαρισάμενη.
Κλείνει τα αυτιά του στις Σειρήνες,
αρνείται πεισματικά ακόμα και την αθανασία που του προσφέρει απελπισμένη η Καλυψώ.
Πρωτίστως, επιθυμεί την ελευθερία να χαράσσει ο ίδιος τη μοίρα του
περήφανος για την ταυτότητά του.
Γι’ αυτό και σπεύδει να συστηθεί στον Κύκλωπα φεύγοντας,
αναλαμβάνοντας το ρίσκο της αποκάλυψής του:
«Αν Κύκλωπα, κανείς θνητός στον κόσμο σε ρωτήσει
να μάθει την αγιάτρευτη την τύφλα του ματιού σου,
διηγήσου πως σε τύφλωσε ο καστροπολεμίτης Οδυσσέας, του Λαέρτη ο γιος,
απ’ το νησί το Θιάκι».
Σε όλο αυτό το μακρύ ταξίδι της επιστροφής,
ο Οδυσσέας, όπως είχε πει κάποτε ο Jean Pierre Vernant,
«προτιμάει να διακινδυνέψει το θάνατο,
με την προϋπόθεση ότι θα πεθάνει ως Οδυσσέας».
Με άλλα λόγια, θυμίζει το σολομό,
που κατά τη διάρκεια της ζωής του στη θάλασσα
επιλέγει με μεγάλες περιπέτειες και με κίνδυνο της ζωής του
να επιστρέψει στην κοίτη του ποταμού όπου γεννήθηκε,
καθώς έχει καταγραφεί στη μνήμη του ως σημείο αφετηρίας και αναφοράς.
Γιατί για τον Οδυσσέα η ζωή δεν έχει κανένα νόημα,
αν δεν αναγνωρίζεται από τους γύρω του
ως ο γιος, ο σύζυγος, ο πατέρας, ο πολυμήχανος βασιλιάς της Ιθάκης,
αν δεν έχει «δεσμούς» και «ρίζες» σε πρόσωπα και μέρη
αποτελώντας αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας τους.
Δεν θα μπορούσε ποτέ να ζει μονίμως ως «Κανένας»
που τριγυρνά «οπουδήποτε», όποιο κι αν ήταν το δέλεαρ.
Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, ότι ακόμα και το συζυγικό του κρεβάτι,
το κατασκευάζει πάνω στον κορμό μιας ελιάς,
ώστε να είναι ριζωμένο στο χώμα της πατρίδας του,
όπως κατά κάποιον τρόπο είναι και ο ίδιος.
Ούτε είναι τυχαίο ότι αυτήν ακριβώς την πληροφορία,
που εκφράζει τον πυρήνα του συστήματος αξιών του,
διαλέγει ο Όμηρος ως το τελικό σημάδι αναγνώρισής του από την Πηνελόπη.
Και είναι τέτοια η ευτυχία του «αναγνωρισμένου» πλέον Οδυσσέα,
ώστε η θεά Αθηνά διαστέλλει το παρόν,
καθυστερώντας με τον τρόπο της την έλευση του μέλλοντος,
προκειμένου να αναπληρωθεί ο χρόνος που χάθηκε στη ζωή του,
χωρίς να έχει απέναντί του μάτια,
στα οποία να καθρεφτίζεται το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του:
«Κι η ροδοδάχτυλη Αυγή θα ‘βρισκε αυτούς να κλαίνε
αν άλλο δεν σοφίζονταν η Αθηνά Παλλάδα.
Τη Νύχτα αλάργα κράτησε στα πέρατα του κόσμου
και τη χρυσόθρονη Αυγή στου Ωκεανού την άκρη,
μηδ’ άφησε τα γρήγορα να ζέψει τ’ άλογά της
το Λάμπρο και το Φωτεινό, τα δυο της τα πουλάρια,
που της τραβούν τα’ αμάξι της και φως στον κόσμο φέρνουν.»
-
Οι αγριόκυκνοι στο Κουλ
“Όμορφα τα δέντρα το φθινόπωρο,
Ξερά τα μονοπάτια,
Κάτω απ’ του Οκτώβρη το λυκόφως, το νερό
Καθρεφτίζει έναν αρυτίδωτο ουρανό.
Και στης λίμνης τα χείλη, ανάμεσα σε πέτρες και νερά,
Πενήντα κύκνοι βρίσκονται και εννιά.
http://www.youtube.com/watch?v=mBrSBIwoRCo
(http://www.irishtimes.com/polopoly_fs/1.1835553.1403017461!/image/image.jpg_gen/derivatives/box_940/image.jpg)
Τα δεκαεννιά φθινόπωρα με ’φτάσαν
Από τότε που άρχισα να τους μετρώ
Και πριν καλά καλά το μέτρημα τελειώσω,
Είδα ξάφνου το βουερό τους το φτερό
Να τους σηκώνει σε μεγάλα δαχτυλίδια,
Λίγο πριν σκορπίσουν, ψηλά στον ουρανό.
Τα μάτια μου έχουν δει τα υπέροχα αυτά πλάσματα
Και έκτοτε η καρδιά μου είναι πικραμένη.
Όλα έχουν αλλάξει από κείνη τη φορά
Όταν στην όχθη, μέσα στο λυκόφως, τους άκουσα.
Και ο χτύπος των φτερών τους ψηλά στον ουρανό,
Έκανε το βήμα μου στη γη πιο ελαφρό.
Ακούραστοι εραστές και ερωμένες
Παίζουν στα παγωμένα τα νερά,
Στο ήρεμο το ρέμα ή σκαρφαλώνουν ουρανούς
Οι καρδιές τους δεν γεράσαν,
το πάθος και η κατάκτηση μαζί τους ταξιδεύουν,
και στο ταξίδι τους, γλυκά τους προστατεύουν.
Μα τώρα τριγυρνούν στ’ ακίνητο νερό,
Με μυστήριο λουσμένοι κι ομορφιά
Σε ποια καλάμια ανάμεσα θα χτίσουν τις φωλιές τους;
Σε ποια όχθη, σε ποια κρήνη
και ποιων ανθρώπων θα ομορφαίνουν τη ματιά,
όταν ξυπνήσω μια μέρα και δω πως ’φύγαν ξαφνικά;”
Ουίλλιαμ Μπάτλερ Γέητς (1919)
[το ποίημα στο πρωτότυπο: http://www.poetryfoundation.org/poem/172060 ]
ΥΓ. Το ποίημα που διαβάσατε, γράφτηκε από τον Ιρλανδό ποιητή William Butler Yeats (1865–1939)
κατά την περίοδο που έμενε με τη φίλη του Lady Gregory στο σπίτι της στο Coole Park (σήμερα είναι εθνικό πάρκο).
Όλη η ποιητική συλλογή αφιερώθηκε στο γιο της, επισμηναγό Robert Gregory (1881–1918),
που σκοτώθηκε από φίλια πυρά κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Λέγεται πως ο Yeats εκείνη την περίοδο, ήταν μελαγχολικός και πικραμένος
λόγω κάποιας ερωτικής απογοήτευσης
αλλά και εξαιτίας της σκληρής καταστολής της ιρλανδικής (ανοργάνωτης) εξέγερσης ενάντια στους Βρετανούς το 1916,
που οδήγησε στο θάνατο αρκετούς Ιρλανδούς πατριώτες
(ωστόσο λίγο αργότερα, το 1922 το Ελεύθερο Ιρλανδικό Κράτος κατάφερε τελικά να αποσχιστεί από το Ηνωμένο Βασίλειο).
Ο Yeats, λοιπόν, βλέποντας την ομορφιά της φύσης στο «φθινόπωρο» της ζωής του
φαίνεται να αναρωτιέται:
Όταν όλα γύρω μας αλλάζουν, φεύγουν ή χάνονται οριστικά,
πώς μπορεί να διασωθεί η ομορφιά και να γίνει αιώνια παρακαταθήκη;
Και έτσι, χωρίς να το καταλάβει, γράφοντας τους στίχους του,
έδωσε με την τέχνη του στην ομορφιά την πολυπόθητη αθανασία...
-
Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά
«Θα ήταν καλύτερο, λέει η αλεπού,
να έρχεσαι κάθε μέρα την ίδια ώρα.
Αν έρχεσαι, για παράδειγμα, στις τέσσερις το απόγευμα,
εγώ θα αρχίσω από τις τρεις να είμαι ευτυχισμένη.
Όσο θα προχωράει η ώρα, τόσο πιο ευτυχισμένη θα αισθάνομαι.
Στις τέσσερις πια θα είμαι ταραγμένη και ανήσυχη, θα πληρώνω το κόστος της ευτυχίας.
Ενώ, όταν έρχεσαι όποτε τύχει,
δεν θα ξέρω ποιαν ώρα να φορέσει η καρδιά μου τα γιορτινά της.
ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΤΟ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΟ.
– Τι θα πει τελετουργικό; ρωτάει ο μικρός πρίγκιπας.
– Είναι κάτι εντελώς πια ξεχασμένο, λέει η αλεπού.
Είναι αυτό που κάνει μια μέρα να διαφέρει από τις άλλες μέρες,
μιαν ώρα να διαφέρει από τις άλλες ώρες».
Απόσπασμα από το βιβλίο του Antoine de Saint-Exupery «Μικρός Πρίγκιπας» (1943)
(http://www.andriashome.com/blog/wp-content/uploads/2010/10/papaiwannou-h-euxh-ths-manas.jpg)
Βούλα Παπαϊωάννου «Η ευχή της μάνας»
«Οι εθνικές επέτειοι είναι γιορτές μνήμης
-και μέσα στις ψυχές μας κανονικά μνημόσυνα.
Με τη χαρμολύπη τους και τα μηνύματά τους….
…Για τον λαό οι εθνικές επέτειοι είναι γιορτές.
Για τους πατεράδες και τις μανάδες μας,
για τα όσα κατόρθωσαν, για εκείνα στα οποία απέτυχαν
-είναι γιορτές συλλογικής μνήμης και κατά τούτο συνθέτουν ταυτότητα.
Μάλιστα ταυτότητα που όσον ενηλικιώνεται
υπερβαίνει μύθους (γόνιμους ή χαλκευμένους) και τείνει προς μιαν αυτογνωσία-όπλο.»
«…Σήμερα, λοιπόν, πιστεύω, οι Έλληνες γιορτάζουν τα φυλαχτά τους και τα ποιήματά τους.
Τις κιτρινισμένες επιστολές απ’ το Μέτωπο,
και τις τελευταίες λέξεις των εκτελεσμένων -σκαλίσματα στους τοίχους των κελιών-
το «πεθαίνω, μάνα μου για την Ελλάδα» εκείνης της κόρης στην Καισαριανή
με το κόμμα της στην ψυχή και το όνειρο στα μάτια.
….Στρατιώτες που έγιναν κομμάτια απ’ τα κανόνια των αφεντικών,
που πάγωσαν, που τους έφαγε η ψείρα και η δυσεντερία…
http://www.youtube.com/watch?v=l8JzuSXs0GU
Πλήθος κεράκια αυτή η γιορτή:
Κάνδανος, Καλάβρυτα, Κοκκινιά, Καισαριανή, Δίστομο,
τόποι μαρτυρίου, τρόποι θυσίας.
Έχει αυτή η γιορτή περισυλλογή,
ιστορίες Γιαννοαγιάννηδων
και μια μουσική χιλιόχρονη θαλασσινή, που καθησυχάζει τον ήλιο, όταν δύει,
ότι πάλι θα ανατείλει.»
«Ακόμα και οι παρελάσεις
-που ορισμένοι θέλουν να καταργηθούν-
μπορεί για την εξουσία να είναι μια τελετή καθ-ιέρωσης
(σημαντικής μάλιστα, λόγω του μιλιταριστικού στίγματος που φέρουν),
όμως για τον λαό είναι ένα ξεφάντωμα του συνανήκειν,
της κοινότητας που καμαρώνει τα παιδιά της,
που θυμάται τη δική της παιδική ηλικία
-έτσι είναι η ζωή!
χρειάζεται γιορτές για να μην είναι «μακρά οδός απανδόκευτος»...
Άλλωστε, οι γιορτές έχουν το νόημα που τους δίνουν οι εορτάζοντες.
Επί παραδείγματι, η σημαία ως γιορτή:
άλλο νόημα έχει στα χέρια του αντάρτη
κι άλλο στα χέρια του δωσίλογου.»
Αποσπάσματα από τα άρθρα του Στάθη Σταυρόπουλου
-«Συνωστισμός» στις παρελάσεις
(http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=322194 )
-«Μικρό χρονικό για την 28η Οκτωβρίου»
(http://www.enikos.gr/stathis/185012,Mikro_xroniko_gia_thn_28h_Oktwvrioy.html )
YΓ1. Ολόκληρη η ρήση του Δημόκριτου που μνημονεύεται στο άρθρο είναι:
"Βίος ανεόρταστος, μακρά οδός απανδόκευτος" (=ζωή χωρίς γιορτή είναι μακρύς δρόμος χωρίς πανδοχείο)
ΥΓ2. Όπως είχε πει η Σοφία Βέμπο το 1976, στην εκπομπή του Φρέντυ Γερμανού «Το πορτρέτο της Πέμπτης»,
το 1940 είχε παρακαλέσει το Μίμη Τραϊφόρο,
να γράψει ένα πολεμικό τραγούδι επάνω στο παλιότερο τραγούδι «Ζεχρά» (1938).
[ http://www.youtube.com/watch?v=MqxRw5tUuP0 (http://www.youtube.com/watch?v=MqxRw5tUuP0) ]
Ήταν η εποχή του μεγάλου τους έρωτα και έτσι, η επιθυμία της εκπληρώθηκε ταχύτατα.
Την επόμενη μόλις μέρα, ο Τραϊφόρος της πήγε τους στίχους του νέου τραγουδιού,
γνωστού πια ως «Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά».
Στο τέλος, το τραγούδι έλεγε «αν δεν ‘ρθήτε νικηταί, να μην έρθετε ποτέ».
Η Βέμπο βρήκε αυτόν τον στίχο κάπως σκληρό και του είπε πως δεν της άρεσε.
Έτσι, ο Τραϊφόρος τον διόρθωσε ως εξής: «με της νίκης τα κλαδιά σάς προσμένουμε, παιδιά».
Η Βέμπο ήταν πεπεισμένη ότι ακόμη και μετά τον θάνατο της σίγουρα ένα πράγμα δεν θα σβήσει ποτέ
κι αυτό ήταν το «Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά».
-
Πέτρα βουβή
http://www.youtube.com/watch?v=XHNjn328IIk
(http://ecoleft.files.wordpress.com/2011/10/balafas-gahdaros.jpg?w=402&h=342)
Κώστας Μπαλάφας (1920-2011)
Φωτογραφία τραβηγμένη κάπου στον ορεινό όγκο της Πίνδου
«Ὁ τόπος μας εἶναι κλειστός, ὅλο βουνὰ
ποὺ ἔχουν σκεπὴ τὸ χαμηλὸ οὐρανὸ μέρα καὶ νύχτα.
Δὲν ἔχουμε ποτάμια, δὲν ἔχουμε πηγάδια, δὲν ἔχουμε πηγές,
μονάχα λίγες στέρνες, ἄδειες κι᾿ αὐτές, ποὺ ἠχοῦν καὶ ποὺ τὶς προσκυνοῦμε.
Ἦχος στεκάμενος κούφιος, ἴδιος με τὴ μοναξιά μας
ἴδιος με τὴν ἀγάπη μας, ἴδιος με τὰ σώματά μας.
Μᾶς φαίνεται παράξενο ποὺ κάποτε μπορέσαμε νὰ χτίσουμε
τὰ σπίτια τὰ καλύβια καὶ τὶς στάνες μας.
Κι᾿ οἱ γάμοι μας, τὰ δροσερὰ στεφάνια καὶ τὰ δάχτυλα
γίνουνται αἰνίγματα ἀνεξήγητα γιὰ τὴ ψυχή μας.
Πῶς γεννήθηκαν, πῶς δυναμώσανε τὰ παιδιά μας;
Ὁ τόπος μας εἶναι κλειστός.
Τὸν κλείνουν οἱ δυὸ μαῦρες Συμπληγάδες.
Στὰ λιμάνια τὴν Κυριακὴ σὰν κατεβοῦμε ν᾿ ἀνασάνουμε
βλέπουμε νὰ φωτίζουνται στὸ ἡλιόγερμα
σπασμένα ξύλα ἀπὸ ταξίδια ποὺ δὲν τέλειωσαν,
σώματα ποὺ δὲν ξέρουν πιὰ πῶς ν᾿ ἀγαπήσουν.»
Γιώργος Σεφέρης, «Μυθιστόρημα» (1935)
-
Sing, sing, sing
Ως πότε θα άντεχαν;
Ήταν ένας χορός μηχανικός και βασανιστικός δίχως τέλος,
ένας χορός εφιαλτικός μέχρι τελικής πτώσεως,
ένας συλλογικός χορός θανάτου,
που ξεπηδούσε μέσα από την αγωνία της ζωής.
https://www.youtube.com/watch?v=r2S1I_ien6A
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/3/3f/Dance_at_Molenbeek.jpg)
Pieter Brueghel the Younger (1564–1638) “Dance at Molenbeek”
(βάσει προγενέστερου πίνακα του πατέρα του).
Απεικόνιση της χορευτικής μανίας, που εμφανίστηκε σε προσκυνητές στο δρόμο για το Molenbeek του Βελγίου.
Από τότε που είχε πρωτοεμφανιστεί αυτή η επιδημία χορού
στο Aachen της Γερμανίας το 1374
είχαν περάσει χρόνια πολλά.
Και όμως, στα στενά δρομάκια των πόλεων
της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Ολλανδίας, του Βελγίου και του Λουξεμβούργου
μέχρι και το 17ο αιώνα, ήταν φορές που άκουγες επί μέρες τα ταμπουρίνα και τις γκάιντες
να παίζουν φρενιασμένα,
ενώ εκατοντάδες άνθρωποι στροβιλίζονταν εκστασιασμένοι, παραληρούσαν από την εξάντληση
και εκλιπαρούσαν ματαίως για βοήθεια από τους «ειδικούς».
Σήμερα, λέγεται πως είχαν πέσει θύματα μαζικής υστερίας
ή πιθανόν, της τοξικής δράσης του μύκητα της ερυσίβης των σιτηρών τους.
Τότε, όμως, σήκωναν όλοι τα χέρια ψηλά, μπροστά στην «κατάρα»…
Και ενώ στη Δυτική Ευρώπη κάποια στιγμή ηρέμισαν τα πνεύματα,
μερικούς αιώνες μετά, θα ξεσπούσε στην Αμερική μια άλλη χορευτική «επιδημία»:
οι μαραθώνιοι χορού.
(http://www.mixanitouxronou.gr/wp-content/uploads/2014/06/Marathonios-Horou_Sicago-1930.jpg)
Τα τελευταία τέσσαρα ζευγάρια σε διαγωνισμό μαραθώνιου χορού στο Σικάγο το 1930
Όλα είχαν ξεκινήσει τη δεκαετία του 1920,
δηλ. σε μια περίοδο εντυπωσιακής τεχνολογικής και οικονομικής ανάπτυξης για την Αμερική,
τότε που όλα έδειχναν να πηγαίνουν από το καλό στο καλύτερο
και οι νέοι δεν είχαν τίποτα άλλο να σκεφτούν
παρά πώς θα ικανοποιούσαν το κέφι και τη ματαιοδοξία τους
ξεπερνώντας ξανά και ξανά τον ίδιο τους τον εαυτό
μέσα από διάφορες αναμετρήσεις αντοχής και προσωπικής διάκρισης.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο εντασσόταν και η πρώτη μοναχική και χωρίς ενδιάμεση στάση
πτήση του αεροπόρου Charles Lindbergh πάνω από τον Ατλαντικό Ωκεανό
με το μονοκινητήριο αεροπλάνο του.
Τότε, λοιπόν, ήταν που έκαναν την εμφάνισή τους οι πρώτοι μαραθώνιοι χορού,
αρχικά απλώς για διασκέδαση.
Όταν, όμως, το 1923 η τριανταδυάχρονη Alma Cummings
πραγματοποίησε το ρεκόρ των 27 ωρών χορού χωρίς σταματημό,
τότε τα πράγματα άρχισαν να σιγά-σιγά να ξεφεύγουν από τα όρια.
Οι μαραθώνιοι χορού μετατράπηκαν αίφνης σε μια επικερδή επιχείρηση,
μέσα από την οποία κέρδιζαν όχι μόνο οι διοργανωτές και οι συμμετέχοντες,
αλλά και ένας «στρατός» από χορηγούς, διαφημιστές, εκπαιδευτές, νοσοκόμους, μάγειρες,
καθαρίστριες, καλλιτέχνες-guest stars, κριτές, ταμίες, ταξιθέτες, δικηγόρους κλπ,
που εργάζονταν ο καθένας με τον τρόπο του σ’ αυτόν το θεσμό.
Ορίστηκαν μάλιστα συγκεκριμένοι κανόνες συμμετοχής (π.χ 15 λεπτά διάλειμμα ανά ώρα, παροχή φαγητού),
έτσι ώστε ο μαραθώνιος να κρατά πολλές ώρες, εβδομάδες, ακόμα και μήνες!!!
Από το τέλος της δεκαετίας αυτής και όλη τη δεκαετία του 1930,
δηλ. την περίοδο του χρηματιστηριακού κραχ και της μεγάλης οικονομικής ύφεσης,
η κατάσταση θα ξέφευγε πέρα από κάθε λογικό όριο.
Οι μαραθώνιοι χορού, από απλοί ψυχαγωγικοί διαγωνισμοί
σταδιακά μετατράπηκαν σε ένα όψιμο «Ρωμαϊκό Κολοσσαίο»,
ή ένα πρώιμο reality show τύπου “Survivor”,
με τους διοργανωτές να προσθέτουν όλο και πιο σύνθετα τεστ αντοχής
και διαγωνισμούς εξάλειψης,
που οδηγούσαν τα ζευγάρια στη γελοιοποίηση
και κυρίως, στην πνευματική και σωματική εξουθένωση, ακόμα και στο θάνατο!
Κι όμως, παρά τους παράλογους κανονισμούς, παρά τις επικριτικές φωνές,
τα νέα ζευγάρια συνέρρεαν σε τέτοιους μαραθωνίους.
Γιατί πλέον το κίνητρο δεν ήταν μόνο η ικανοποίηση της προσωπικής τους ματαιοδοξίας,
αλλά ότι εκεί έβρισκαν χρήματα, στέγη και τροφή (12 πιάτα την ημέρα!),
πράγματα δυσεύρετα μέσα στην οξύτατη οικονομική κρίση.
Επιπλέον, πίσω από το χρηματικό έπαθλο
υπήρχε γι’ αυτούς το δέλεαρ μιας πιθανής εξόδου από την ανέχεια και τη μιζέρια,
η ελπίδα του «αμερικάνικου ονείρου», που όμως συνήθως δεν πραγματοποιούνταν.
Όσο για το κοινό, όπως έγραφε ο δημοσιογράφος Arnold Gingrich στο περιοδικό “Esquire”,
είχε τους δικούς του λόγους να παρευρίσκεται στους μαραθωνίους:
”Για 40 σεντς,
αν κρυώνεις και είσαι μόνος και άνεργος ένα κρύο χειμωνιάτικο βράδυ,
εντάσσεσαι σε ένα κοινό αποτελούμενο από ανθρώπους
που φαίνεται να έχουν κάθε δικαίωμα να νιώθουν το ίδιο εξαθλιωμένοι μ’ εσένα
και μαζί τους αποκτάς την έξαψη της δυνατότητας
να νιώθεις οίκτο για κάποιον άλλο.»
Τίποτα δεν φαινόταν ότι μπορούσε να σταματήσει
αυτόν τον κερδοφόρο παραλογισμό, αυτήν τη μαζική χορευτική υστερία.
Κι όμως, στο τέλος της δεκαετίας του 1930,
όλοι οι συμμετέχοντες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το συγκεκριμένο θεσμό,
καθώς με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κλήθηκαν να συμμετάσχουν
σε έναν παρανοϊκότερο συλλογικό «χορό» θανάτου, που μόλις άρχιζε:
τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο...
ΥΓ. To swing «Sing, sing, sing” που ακούσατε,
γράφτηκε το 1936 από τον συνθέτη Louis Parma
και ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά από την ορχήστρα New Orleans Gang.
Ωστόσο, έγινε διάσημο από την ορχήστρα του Benny Goodman λίγο καιρό αργότερα.
Λίγα χρόνια νωρίτερα, στις αρχές του ’30 ο Louis Armstrong,
καλεσμένος στη ραδιοφωνική εκπομπή του Bing Crosby
είχε ορίσει το swing ως εξής:
«Χα! ρωτάτε τι είναι το swing.
Πρώτα λέγαμε ragtime, έπειτα blues, έπειτα jazz και τώρα λέμε swing.
Χα, χα! Εσείς οι λευκοί, πως σας αρέσει να μπερδεύετε τα πράγματα!
Χα, χα swing!»
Πηγές:
• http://www.mixanitouxronou.gr/i-kavalieri-pou-lipothimoun-sta-cheria-ton-ginekon-apelpismeni-anthropi-diekdikoun-liga-dolaria-stin-epochi-tou-krach-tis-amerikis/
• http://www.historylink.org/index.cfm?DisplayPage=output.cfm&file_id=5534
• http://books.google.gr/books?id=AFSfJ07LlhQC&pg=PA57&lpg=PA57&dq=dance+marathons+1930+despair&source=bl&ots=vPNvvuNtyX&sig=eyMbtRYPCi4GXHeO8ypN6od6PT8&hl=el&sa=X&ei=QE9uVI_zCIbxaM-QgcAL&ved=0CB8Q6AEwAA#v=onepage&q=dance%20marathons%201930%20despair&f=false
• http://www.wunderland.com/WTS/Renee/DanceMarathons.html
• http://www.iefimerida.gr/news/164985/%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%AC-%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%82-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AF%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%B1%CE%AF%CF%89%CE%BD%CE%B1-o%CE%B9-%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CF%87%CF%8C%CF%81%CE%B5%CF%85%CE%B1%CE%BD-%CE%BC%CE%AD%CF%87%CF%81%CE%B9-%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B5%CF%82
• http://en.wikipedia.org/wiki/Dancing_mania
• http://diminuita.com/swing
• http://en.wikipedia.org/wiki/Sing,_Sing,_Sing_(With_a_Swing)
-
Als I Lay on Yoolis Night
(=καθώς καθόμουν τη νύχτα του Yule)
«Έχουν να πουν πως, όταν ο καιρός πλησιάζει
που του Σωτήρα μας η γέννηση γιορτάζεται,
λαλεί τ’ ορνίθι της αυγής όλη τη νύχτα.
Και τότε, λεν, κανένα πνεύμα δεν γυρίζει:
άβλαβες είναι οι νύχτες, άστρο δε ζημιώνει, νεράιδα δεν κρατεί ούτε μάγισσα μαγεύει.
Τόσο ο καιρός είναι καλός και ευλογημένος».
William Shakespeare “Hamlet”, Act I, Scene 1
(Μτφ. Βασίλης Ρώτας)
https://www.youtube.com/watch?v=h7QlxvTIU6Q
(http://www.poderesantapia.com/images/art/pierodellafrancesca/nativity700.jpg)
Piero della Francesca “Nativita” (1470-5), National Gallery, London
Ο ημιτελής ή ημικατεστραμμένος πίνακας που βλέπετε
φτιάχτηκε από τον Ιταλό ζωγράφο και μαθηματικό, Piero della Francesca (1412-1492),
λίγο πριν τυφλωθεί και σταματήσει οριστικά τη ζωγραφική.
Εκ πρώτης όψεως, φαίνεται να είναι άλλος ένας όμορφος πίνακας για τη Γέννηση του Χριστού,
που έχει, βέβαια, κάποιες απρόσμενες –φλαμανδικής επιρροής- ρεαλιστικές λεπτομέρειες:
-στο βάθος τη μικρογραφία της γενέτειρας πόλης του ζωγράφου στην Τοσκάνη
-στη στέγη ένα κοράκι, σαν αυτά που τριγύριζαν σ’ αυτήν την πόλη
-μέσα στο στάβλο ένα γάιδαρο που γκαρίζει, διαταράσσοντας τη σοβαρότητα της σκηνής
-τον Ιωσήφ καθισμένο στο σαμάρι του γαϊδάρου
(σαν αυτά που έφτιαχνε ο πατέρας του ζωγράφου)
και με το πόδι λυγισμένο έτσι, ώστε να φαίνεται η πατούσα του…
Όμως, αν κοιτάξετε λίγο προσεκτικότερα,
ίσως παρατηρήσετε και εσείς κάποια περίεργα στοιχεία:
H πόλη που απεικονίζεται στο βάθος δεν είναι η Βηθλεέμ,
αλλά το Borgo San Sepolcro, που κατά λέξη σημαίνει «Πόλη του Αγίου Τάφου»,
καθώς ιδρύθηκε από δυο προσκυνητές που γύρισαν από τα Ιεροσόλυμα
με κομμάτι του Παναγίου Τάφου.
Το θείο βρέφος δεν απεικονίζεται, ως είθισται, σε φάτνη
ή έστω στην αγκαλιά της μητέρας του.
Αντιθέτως, τυλιγμένο στο γαλάζιο ωμοφόριο της Παναγίας
κείτεται στο έδαφος ανάμεσα σε λουλούδια, όπως οι νεκροί,
ενώ η Παναγία προσεύχεται γονατισμένη μπροστά του
θυμίζοντας ελαφρώς τη σκηνή της Αποκαθήλωσης.
Το μαύρο κοράκι στέκεται ακριβώς από πάνω του, περιέργως σιωπηλό
και -κατά τη λαϊκή πεποίθηση- ως προάγγελος θανάτου.
Οι δυο άγγελοι φαίνεται να παίζουν μουσική,
αλλά τα λαούτα τους δεν έχουν χορδές!
Και οι άλλοι τρεις άγγελοι που τραγουδούν, άραγε δοξολογούν τον μικρό Ιησού
ή τον νανουρίζουν, ενδεχομένως και θρηνητικά;
[για τη σχέση ανάμεσα στο νανούρισμα και το μοιρολόι,
βλ. παλιότερο αφιέρωμα «Τα κατευόδια στο βασίλειο του ύπνου»:
http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.280 ]
Ο Ιωσήφ είναι μαυροντυμένος, με κόκκινο πανωφόρι
και κάθεται σε ένα σαμάρι,
που μοιάζει με μικρογραφία υπέργειου τάφου με τη θύρα ανοικτή
(όπως ήταν ο τάφος όπου ετάφη και αναστήθηκε ο Ιησούς ;;; ).
Δίπλα του ο βοσκός με το ένα χέρι δείχνει κάτι στον ουρανό
και με το άλλο κρατά ένα ξύλινο ραβδί που δεν φαίνεται ολόκληρο.
Να είναι απλώς ένας βοσκός με τη γκλίτσα του,
που δείχνει το περίφημο άστρο στον ουρανό
ή παραπέμπει και στον Αρχάγγελο Γαβριήλ με το σκήπτρο του,
που δείχνει στον Ιωσήφ την αφετηρία αλλά και τον τελικό προορισμό του γιου του;
Αναρωτιέμαι, λοιπόν:
Είναι πιθανό ο Piero della Francesca την περίοδο που έχανε σιγά-σιγά το φως του
να ζωγράφισε -συνειδητά ή ασυνείδητα- τη γέννηση του Χριστού
προοιωνίζοντας ταυτόχρονα το θάνατο και την ανάστασή Του
και συμπυκνώνοντας σε έναν πίνακα
τη χαρμολύπη του χειμερινού ηλιοστασίου,
όταν η ζωή αντιπαλεύει το θάνατο και το φως το σκοτάδι;
ΥΓ1. Το τραγούδι που ακούσατε (Als I Lay on Yoolis Night),
είναι ένα αγγλικό χριστουγεννιάτικο νανούρισμα του 14ου αιώνα.
Μιλά για την Παναγία που βάζει το θείο βρέφος να κοιμηθεί, χωρίς να το νανουρίσει.
Ο μικρός Ιησούς, όμως, της ζητά να τον νανουρίσει,
όπως κάνουν όλες οι μανάδες,
δηλ. λέγοντας του τι θα του συμβεί, όταν μεγαλώσει…
ΥΓ2. Το Yule, που αναφέρεται στο νανούρισμα (βλ. Yoolis night),
είναι σύμφωνα με την παγανιστική παράδοση των Γερμανών και των Κελτών
η περίοδος των 12 ημερών (25 Δεκεμβρίου-6 Ιανουαρίου)
κατά την οποία γιόρταζαν το χειμερινό ηλιοστάσιο
και άρα, την αύξηση του ηλιακού φωτός στη γη.
[Περισσότερα για το Yule και τα χριστουγεννιάτικα έθιμα που σχετίζονται μ’ αυτό,
υπάρχουν στο παλιότερο αφιέρωμα «Santa Lucia»: http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.112]
-
Στα μάτια και στο πρόσωπο
«ἐὰν μὴ ἔλπηται, ἀνέλπιστον οὐκ ἐξευρήσει,
ἀνεξερεύνητον ἐὸν καὶ ἄπορον"
(=Αν δεν ελπίζεις, το ανέλπιστο δε θα το βρεις, γιατί είναι ανεξερεύνητο και απλησίαστο)
Ηράκλειτος (535 π.Χ-475 π.Χ)
https://www.youtube.com/watch?v=cd7qQ6e6Dd8
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/e/eb/Assistants_and_George_Frederic_Watts_-_Hope_-_Google_Art_Project.jpg)
George Frederic Watts and assistants, “Hope” (1886), Tate National Gallery, London
Λέγεται πως αντίτυπο αυτού του πίνακα είχε στο κελί του στο Robben Island ο Nelson Mandela.
Κάποιοι κριτικοί είχαν πει ότι ο πίνακας θα έπρεπε μάλλον να λέγεται «Απελπισία».
Άλλοι πάλι λένε ότι παρουσιάζει την «ελπίδα μέσα στην απελπισία»,
το θάρρος του ανθρώπου να ελπίζει ότι μπορεί να ακούσει μουσική έστω από μια εναπομείνασα χορδή,
όταν όλα γύρω του έχουν χαθεί.
Άλλωστε, σύμφωνα με τον ίδιο τον Watts «Hope need not mean expectancy.»
«Ετούτ' είν' ύστερη νυχτιά• όλα τ' αστέρια βγάνει•
ολονυχτίς ανέβαινε η δέηση, το λιβάνι…
…Στά μάτια καί στο πρόσωπο φαίνοντ' οι στοχασμοί τους•
τους λέει μεγάλα και πολλά η τρίσβαθη ψυχή τους.
Αγάπη κι έρωτας καλού, τα σπλάχνα τους τινάζουν•
τα σπλάχνα τους κι η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν.
Γλυκειά κι ελεύθερ' η ψυχή σα νά 'τανε βγαλμένη,
κι υψώναν με χαμόγελο την όψη τη φθαρμένη.»
Διονυσίου Σολωμού «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», σχεδίασμα Β’ (1834)
ΥΓ1. Τα παραπάνω αποσπάσματα από τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους»
περιγράφουν την τελευταία νύχτα (Σάββατο του Λαζάρου) πριν από την Έξοδο του Μεσολογγίου το 1826:
Οι Μεσολογγίτες μαζεύονται, για να κάνουν δέηση και καίνε λιβάνι.
Το άρωμα του λιβανιού φτάνει μέχρι το εχθρικό στρατόπεδο
και ένας Αιγύπτιος πολεμιστής πλησιάζει στα τείχη, για να ακούσει τι γίνεται.
Όμως, δεν ακούει κιχ, γιατί οι Μεσολογγίτες προσεύχονται σιωπηλοί για το ανέλπιστο...
ΥΓ2. Το τραγούδι που ακούσατε,
προέρχεται από το δίσκο του συνθέτη Γ. Μαρκόπουλου "Οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι" (1977).
Ο Γ. Μαρκόπουλος άρχισε να μελοποιεί τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους» από την δεκαετία του 1960.
Συνέχισε να συνθέτει με αφορμή τους αγώνες της νεολαίας στα δύσκολα χρόνια της δικτατορίας
και το 1973 έδωσε στο έργο την οριστική μορφή της «Λαϊκής Λειτουργίας»
που πρωτοπαρουσιάστηκε το 1974 στο κατάμεστο Γήπεδο του Παναθηναϊκού στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας.
-
Fly away home
https://www.youtube.com/watch?v=CPmrIpX30BA
(http://gfx.coolwallpapers.org/photo/44007/Freedom_seagull_wallpapers-1.jpg)
«Ο Ζορμπάς έφτασε μ' ένα σάλτο στο προστατευτικό κιγκλίδωμα του καμπαναριού.
Από κάτω, τ' αυτοκίνητα έμοιαζαν σαν έντομα με μάτια αστραφτερά.
Ο άνθρωπος κρατούσε το γλάρο στην αγκαλιά του.
"Όχι! φοβάμαι! Ζορμπά! Ζορμπά!" έκρωζε η Καλότυχη,
τσιμπώντας τα χέρια του ανθρώπου.
"Περίμενε" νιαούρισε ο Ζορμπάς. "Ασ' την πάνω στο κάγκελο".
"Δεν είχα στο νου μου να την πετάξω" είπε ο άνθρωπος.
«Θα πετάξεις, Καλότυχη», νιαούρισε ο Ζορμπάς.
"Πάρε μια βαθιά εισπνοή. Μύρισε τη βροχή. Η βροχή είναι νερό.
Στη ζωή σου θα συναντήσεις πολλούς λόγους, για να είσαι ευτυχισμένη.
Ένας από αυτούς λέγεται νερό,
ένας άλλος, άνεμος
κι ένας άλλος, ήλιος.
Κι αυτός ο ήλιος εμφανίζεται πάντα σαν αντιστάθμισμα μετά τη βροχή.
Μύρισε τη βροχή. Άνοιξε τα φτερά".
Η γλαροπούλα άπλωσε τις φτερούγες της.
Οι προβολείς την έλουζαν στο φως, κι η βροχή τής έλουζε με πέρλες τα φτερά.
Ο άνθρωπος κι ο γάτος την είδαν να υψώνει το κεφάλι με τα μάτια κλειστά….
……..Τώρα θα πετάξεις" νιαούρισε ο Ζορμπάς. "Όλος ο ουρανός θα'ναι δικός σου".
"Δε θα σε ξεχάσω ποτέ....
"Πέτα! "νιαούρισε ο Ζορμπάς….
"Πετάω, Ζορμπά! Μπορώ και πετάω!"
έκρωξε τρισευτυχισμένη από την απεραντοσύνη του γκρίζου ουρανού.
Ο άνθρωπος χάιδεψε το σβέρκο του γάτου.
"Εντάξει, γάτε. Τα καταφέραμε" είπε αναστενάζοντας.
"Ναι" νιαούρισε ο Ζορμπάς. " Στο χείλος του γκρεμού κατάλαβα το πιο σημαντικό".
"Α, ναι; Και τί είναι πιο σημαντικό;" ρώτησε ο άνθρωπος.
"Πετάει μόνο αυτός που τολμάει να πετάξει" νιαούρισε ο Ζορμπάς."
Αποσπάσματα από το παραμύθι του Luis Sepúlveda
«Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ' ένα γλάρο να πετάει» (1996)
ΥΓ. Πριν από δέκα περίπου χρόνια, ο Χιλιανός συγγραφέας Luis Sepulveda
πήγε για πρώτη φορά στην Κρήτη.
Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να επισκεφθεί συγκινημένος τον τάφο του Καζαντζάκη.
Το 1996 είχε εμπνευστεί ένα παραμύθι με ήρωα τον πελώριο μαύρο γάτο Ζορμπά
και τη μικρή γλαροπούλα Καλότυχη, την οποία «υιοθετεί» σε μια κρίσιμη στιγμή.
Η ιστορία ξεκινούσε ως εξής:
Η Κενγκά, μια γλαροπούλα που μεταναστεύει για τη Βισκάγια,
πέφτει θύμα της ρύπανσης της θάλασσας από το πετρέλαιο.
Προτού το πετρέλαιο καταφάει τα φτερά της, πηγαίνει στο γάτο Ζορμπά,
στον οποίο εμπιστεύεται το αυγό της ζητώντας τρία πράγματα:
ότι δεν θα φάει το αυγό, ότι θα το κλωσάει μέχρι να γεννηθεί το γλαρόνι
και ότι θα του μάθει να πετάει!!!!
Το νιαούρισμα τιμής, που δίνει ο Ζορμπάς, δεσμεύει όλους τους γάτους του λιμανιού.
-
Ήξερα ότι ο Σεπούλβεδα είχε εμπνευστεί το μυθιστόρημά του (το οποίο είναι καταπληκτικό!) από το γάτο του, που τον έλεγαν Ζορμπά, αλλά δεν ήξερα ότι το εμπνεύστηκε από το ταξίδι του στην Κρήτη.
Μια ακόμα ωραία ιστορία που μας παρουσιάζει η apri :)
-
Επειδή με έβαλες σε σκέψεις, τσέκαρα την ημερομηνία έκδοσής του στο πρωτότυπο και, απ' ό,τι φαίνεται, εκδόθηκε πριν από το ταξίδι και τη διαμονή στην Κρήτη. Θα κάνω τη σχετική διόρθωση.
Πάντως, η πηγή έμπνευσης ήταν όντως ο Ζορμπάς του Καζαντζάκη και για το όνομα του γάτου του και για το γάτο του παραμυθιού.
Πιθανότατα τον έλκυε ο αντισυμβατικός χαρακτήρας του ήρωα. ::)
-
Ο Ντιμίτρι Σοστακόβιτς είναι ένας από τους σημαντικότερους κλασικούς συνθέτες του 20ου αιώνα.
Η ζωή του σημαδεύτηκε από μια σύνθετη και αντιφατική σχέση με το σοβιετικό καθεστώς, το οποίο δυο φορές αποκήρυξε τη μουσική του, το 1936 και το 1948, και κατά καιρούς απαγόρευε έργα του. Ταυτόχρονα, υπήρξε ο δημοφιλέστερος Σοβιετικός συνθέτης της γενιάς του.Συχνά η μουσική του περιέχει οξείες αντιθέσεις και έντονο το στοιχείο του γκροτέσκου. To έργo του περιλαμβάνει συμφωνίες, όπερες, κοντσέρτα και πολλή κινηματογραφική μουσική.
Το συγκεκριμένο κομμάτι προτιμήθηκε για τη μουσική επένδυση των ταινιών "Μάτια ερμητικά κλειστά" του Κιούμπρικ καθώς και "Νymphomaniac" του Λαρς φον Τριερ.
Σουίτα για ορχήστρα Τζαζ αρ. 2 (1938) (Στο έργο αυτό περιέχεται ένα από τα πιο γνωστά κομμάτια, το λεγόμενο Βαλς αρ. 2 )
https://www.youtube.com/watch?v=7ZcnHa-MYrk
-
Et misericordia eius
(=και το έλεος αυτού)
«καὶ τὸ ἔλεος αὐτοῦ
εἰς γενεὰς γενεῶν τοῖς φοβουμένοις αὐτόν»
Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον (κεφ. Α’, στιχ. 50)
https://www.youtube.com/watch?v=bV7EpcdVheE
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/0/03/Caravaggio_-_Sette_opere_di_Misericordia_(1607,_Naples).jpg)
Michelangelo Merisi da Caravaggio “Le Sette Opere di Misericordia,” (1606-1607),
Pio Monte della Misericordia, Napoli
Το 1606 ο Caravaggio βρίσκεται κυνηγημένος στη Νάπολη,
λόγω του φονικού που είχε διαπράξει στη Ρώμη.
(περισσότερες λεπτομέρειες βλ. αφιέρωμα Caravaggio: http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.112 ).
Εκεί, ενώ ζητά επίμονα έλεος από Θεό και ανθρώπους,
δέχεται συμπτωματικά (!) μια παραγγελία
από το φιλανθρωπικό ίδρυμα «Πιο Μόντε του Ελέους»,
προκειμένου να διακοσμηθεί ένα από τα ιερά του.
Θέμα του πίνακα πρέπει να είναι οι πράξεις ελεημοσύνης,
που συνιστούν το έργο του ιδρύματος.
Φιλοτεχνεί, λοιπόν, τον παραπάνω αριστουργηματικό πίνακα,
στον οποίο απεικονίζει ένα φτωχικό σοκάκι, βυθισμένο στο σκοτάδι της απελπισίας,
όπου εκτυλίσσονται αξιομνημόνευτες –καθημερινές ή ιστορικές- πράξεις ελεημοσύνης,
που έχουν καταγραφεί στη συνείδηση των λαών της Μεσογείου:
-Αριστερά, ένας νεαρός αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού (Άγιος Μαρτίνος ο Ελεήμων),
που φορά καπέλο με φτερό,
κόβει το στρατιωτικό του μανδύα στα δυο, για να ντύσει ένα γυμνό ζητιάνο.
-Δίπλα του, ένας προσκυνητής που φορά καπέλο με καρφιτσωμένη αχιβάδα,
(όπως απαιτεί η μακραίωνη παράδοση του προσκυνήματος
στον καθεδρικό ναό του Απόστολου Ιακώβου της Κομποστέλα στη Β.Δ. Ισπανία)
ζητά και δέχεται κατάλυμα.
-Πίσω τους, ο γενειοφόρος Σαμψών σύμφωνα με τη βιβλική παράδοση,
έχοντας σκοτώσει χίλιους Φιλισταίους με τη σιαγόνα ενός γαϊδάρου
κι απελπισμένος τώρα από τη μεγάλη δίψα,
ζητά και λαμβάνει από το Θεό νερό.
-Δεξιά, η Περό θηλάζει τον πατέρα της, Τσιμόνε, που λιμοκτονεί στη φυλακή,
όπως ακριβώς περιγράφει ο Ρωμαίος ιστορικός Valerius Maximus (1ος αιώνας μ.Χ).
-Πίσω τους, ένας νεκροθάφτης μεταφέρει ένα πτώμα,
προκειμένου να ενταφιαστεί με τον πρέποντα σεβασμό από τον ιερέα,
ο οποίος φωτίζει το δρόμο με το κερί.
Κι όλες αυτές οι σκηνές ελεημοσύνης εξελίσσονται
υπό το άγρυπνο βλέμμα της Παναγίας και του Ιησού από ψηλά
και τη διαμεσολάβηση δυο αγκαλιασμένων αγγέλων,
που τείνουν το χέρι προς την ανθρωπότητα
συνοψίζοντας και ενεργοποιώντας την ιδέα της αλληλεγγύης.
Το αλτρουιστικό έλεος (δηλ. αυτό που υπηρετεί το κοινό καλό και όχι τον ατομικό εγωισμό)
έχει τις ρίζες του στην παλιά θεωρία της «κοσμικής συμπάθειας»,
που απετέλεσε βασική αρχή των Στωικών και των Νεοπλατωνικών
κατά την ελληνιστική περίοδο.
Σύμφωνα μ’ αυτήν, οι πάντες και τα πάντα στο σύμπαν
συνδέονται μεταξύ τους με ένα μυστήριο «ιερό δεσμό»,
ως κρίκοι μιας συνεχούς αλυσίδας.
Έτσι, όταν κάποιος κρίκος «πάσχει» καθ’ οιονδήποτε τρόπο,
αργά ή γρήγορα «συν-πάσχουν» και οι υπόλοιποι,
αφού τελικά, υπό το πρίσμα αυτό, όλοι είναι ΕΝΑ.
Η ίδια ιδέα διατηρήθηκε στο χριστιανισμό
καλώντας τον άνθρωπο να επιδείξει στον οποιονδήποτε «πλησίον» συμπάθεια
όχι μόνο ψυχική, αλλά και έμπρακτη,
με τη μορφή μιας ανιδιοτελούς ελεημοσύνης,
η οποία μπορεί να αγγίζει ακόμα και τα όρια της αυταπάρνησης.
Γιατί όποιος άφοβα και απερίσκεπτα δεν σέβεται αυτήν τη γενική αρχή,
επειδή προς ώρας βρίσκεται σε θέση ισχύος,
θα έρθει η ώρα της αδυναμίας, που θα ζητά ο ίδιος έλεος
και δεν θα ανταποκρίνεται κανείς…
ΥΓ. Το άσμα που ακούσατε,
προέρχεται από το έργο “Μagnificat” (1723) του Johann Sebastian Bach.
To Magnificat (=μεγαλυνάριο) είναι η ωδή της Θεοτόκου προς το Θεό,
ως απάντηση στο χαιρετισμό της εξαδέλφης της, Ελισάβετ, μετά τον Ευαγγελισμό,
όπως την κατέγραψε ο Ευαγγελιστής Λουκάς (Α΄, 46-55)
και με την προσθήκη στο τέλος μικρής δοξολογίας προς την Αγία Τριάδα.
Σύμφωνα με την πρακτική της ναπολιτάνικης σχολής τον 18ο αιώνα,
που επιβάλλει σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό χώρο την κατάτμηση του κειμένου σε πολλά μέρη,
ο Μπαχ μοίρασε το κείμενο της ωδής σε δώδεκα κομμάτια
(=5 χορωδιακά, 5 άριες, ένα ντουέτο και ένα τρίο).
Το “Et misericordia” είναι το τέταρτο κομμάτι του έργου,
γραμμένο υπό μορφή ντουέτου για έναν/μια άλτο και έναν τενόρο.
-
Να ‘ταν η άνοιξη σπαθί
"Να `ταν η άνοιξη σπαθί στση νιότη μας το χέρι
στο χρόνο και το θάνατο να στήναμε καρτέρι"
Mήτσος Σταυρακάκης
https://www.youtube.com/watch?v=Puu25H7lLdY
(http://uploads6.wikiart.org/images/franz-stuck/angel-with-the-flaming-sword-1889.jpg)
Franz Stuck «Angel with the Flaming Sword» (1889), Museum Villa Stuck, Munich
“Και τι σας έκαμεν αυτό τ᾿ όνομα των Ελλήνων εσάς των γενναίων αντρών της Ευρώπης,
εσάς των προκομμένων, εσάς των πλούσιων;
Όλοι οι προκομμένοι άντρες των παλαιών Ελλήνων,
οι γοναίγοι όλης της ανθρωπότης,
ο Λυκούργος, ο Πλάτων, ο Σωκράτης, ο Αριστείδης,
ο Θεμιστοκλής, ο Λεωνίδας, ο Θρασύβουλος, ο Δημοστένης
και οι επίλοιποι πατέρες γενικώς της ανθρωπότης
κοπιάζαν και βασανίζονταν νύχτα και ημέρα μ᾿ αρετή,
με ᾿λικρίνειαν, με καθαρόν ενθουσιασμόν
να φωτίσουνε την ανθρωπότη
και να την αναστήσουν να ᾿χη αρετή και φώτα, γενναιότητα και πατριωτισμόν.
Όλοι αυτείνοι οι μεγάλοι άντρες του κόσμου
κατοικούνε τόσους αιώνες εις τον Άδη σ’ έναν τόπον σκοτεινόν
και κλαίνε και βασανίζονται
δια τα πολλά δεινά οπού τραβάγει η δυστυχισμένη μερική πατρίδα τους.
Χάνοντας αυτείνοι, εχάθη και η πατρίδα τους η Ελλάς, έσβυσε τ᾿ όνομά της.
Αυτείνοι δεν τήραγαν να θησαυρίσουνε μάταια και προσωρινά,
τήραγαν να φωτίσουν τον κόσμο με φώτα παντοτινά.
Έντυναν τους ανθρώπους αρετή, τους γύμνωναν από την κακή διαγωγή
και τοιούτως θεωρούσαν γενικώς την ανθρωπότη
και γένονταν δάσκαλοι της αλήθειας.
Κάνουν και οι μαθηταί τους οι Ευρωπαίοι την ανταμοιβή εις τους απογόνους εμάς
γύμναση της κακίας και παραλυσίας.
Τέτοι᾿ αρετή έχουν, τέτοια φώτα μας δίνουν.
….Κι᾿ όλοι οι τίμιοι Έλληνες δεν θέλει κανένας ούτε να σας ακούση, ούτε να σας ιδή,
ότι μας φαρμάκωσε η κακία σας,
όχι των φιλανθρώπων υπηκόγωνέ σας, εσάς των ανθρωποφάγων,
οπ᾿ ούλο ζωντανούς τρώτε τους ανθρώπους
και ᾿περασπίζεστε τους άτιμους και παραλυμένους
και καταντήσετε την κοινωνία παραλυσία.
….Κ᾿ εδώ οι δίκαιοι βασιλείς, οι αληθινοί φιλόσοφοι είναι ντυμένοι λαμπρά
και οι άδικοι, γυμνοί από τον Θεόν, τον δίκαιον βασιλέα του παντός,
οργισμένοι κι από τους ανθρώπους κι αναθεματισμένοι.
Ότι όποιον αδικάς τιμή, ζωή και λευτεριά
και δεν τον αφίνεις σ’ την προσωρινή ζωή να ζήση ως άνθρωπος,
αυτός σ᾿ αναθεματάγει, δεν σε συχωράγει.
….Εσύ, Κύριε, θ᾿ αναστήσης τους πεθαμένους Έλληνες,
τους απογόνους αυτεινών των περίφημων ανθρώπων,
οπού στόλισαν την ανθρωπότη μ᾿ αρετή...”
Αποσπάσματα από τα «Απομνημονεύματα» του Στρατηγού Ι. Μακρυγιάννη
[ http://users.uoa.gr/~nektar/history/tributes/makriyannis/makriyannis_memoirs_selections.htm (http://users.uoa.gr/~nektar/history/tributes/makriyannis/makriyannis_memoirs_selections.htm)]
-
Ο Χάρος με τους αποθαμένους
“Of all the peoples
the Greeks have dreamt the dreams of life best”
Johann Wolfgang Goethe (1749-1832)
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/8/85/Duttenhofer%2C_Luise%2C_Goethe%2C_Charon.jpg)
Απεικόνιση του Χάρου που αρπάζει ανθρώπινες ψυχές από τη Γερμανίδα ζωγράφο Luise Duttenhofer (1824)
βάσει της μετάφρασης από τον Goethe του δημοτικού τραγουδιού "Ο Χάρος με τους αποθαμένους»
Το 1815 συζητώντας ο Γκαίτε με κάποιους λογίους, έλεγε:
«Οι εικόνες του ελληνικού δημοτικού τραγουδιού είναι εκπληκτικές.
Φανταστείτε να βάζει δυο βουνά να μαλώνουν μεταξύ τους.
Φανταστείτε έναν αετό να μιλάει με το κομμένο κεφάλι του κλέφτη.
Φανταστείτε ένας κλέφτης να λέει να του κόψουν το κεφάλι, για να μην το πάρουν οι Τούρκοι,
αλλά και να μην το πουν στην αρραβωνιαστικιά του.
Αλλά σας αφήνω τελευταίο το κορυφαίο τραγούδι…»
Και τους διάβασε σε δική του μετάφραση το ελληνικό παραδοσιακό μοιρολόι
«Ο Χάρος με τους αποθαμένους»:
Γιατί 'ναι μαύρα τα βουνά και στέκουν βουρκωμένα;
Μην άνεμος τα πολεμά; Μήνα βροχή τα δέρνει;
Ούδ' άνεμος τα πολεμά κι ουδέ βροχή τα δέρνει.
Μόνο διαβαίνει ο Χάροντας καβάλα στ' άλογό του.
Σέρνει τους νιους από μπροστά, τους γέροντες κατόπι,
τα τρυφερά παιδόπουλα στη σέλλα αραδιασμένα.
Παρακαλούν οι γέροντες, οι νέοι γονατίζουν
και τα μικρά παιδόπουλα με χέρια σταυρωμένα:
«Κόνεψε, Χάρο, σε χωριό, κόνεψε καν σε βρύση,
να πιουν οι γέροντες νερό κι οι νιοι να λιθαρίσουν
και τα μικρά παιδόπουλα να μάσουνε λουλούδια».
«Όχι, χωριά δεν θέλω εγώ, σε βρύσες δεν κονεύω,
έρχονται οι μάνες για νερό, γνωρίζουν τα παιδιά τους,
γνωρίζονται τ' αντρόγυνα και χωρισμό δεν έχουν.»
Στην αρχαιότητα φαντάζονταν πως ο καμπούρης βαρκάρης Χάρων
παραλάμβανε τις ψυχές από τον ψυχοπομπό Ερμή
και τις μετέφερε από τη μια όχθη του ποταμού Αχέροντα στην άλλη, έναντι οβολού
(με εξαίρεση τον κυνικό φιλόσοφο Μένιππο ο οποίος, όπως διηγείται ο Λουκιανός,
αρνήθηκε πεισματικά να πληρώσει το χρέος του προς το Χάροντα
με τη μνημειώδη ένσταση "ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος").
Στο δημοτικό τραγούδι η μορφή του Χάροντα διατηρείται, αλλά κάπως διαφοροποιημένη,
καθώς έχει εξελιχθεί στο μαύρο καβαλάρη Χάρο,
που αρπάζει ο ίδιος τις ψυχές αδίστακτα, ακόμα και πρόωρα.
Όμως, η επιλογή της χρήσης αλόγου δεν είναι διόλου τυχαία,
αλλά πιστή στο πνεύμα των αρχαίων δοξασιών.
Σύμφωνα με τον Jean-Pierre Vernant, στην αρχαία παράδοση
«Το άλογο με τη συμπεριφορά του και τους χαρακτηριστικούς του ήχους,
μπορεί να δηλώνει την ανησυχητική παρουσία κάποιας καταχθόνιας δύναμης,
που παρουσιάζεται με τη μορφή ζώου.
Στη νευρικότητά του, στην τάση του να αφηνιάζει ξαφνικά υπό το κράτος κάποιου αιφνίδιου φόβου…
…στις εκρήξεις παραφοράς και αγριότητάς του…στο αναρίγισμα και στο άφρισμά του,
θα πρέπει να προσθέσουμε το χλιμίντρισμα,
τον πάταγο που κάνουν οι οπλές του όταν χτυπούν τη γη,
το υπόκωφο τρίξιμο των δοντιών
και τέλος, τον απαίσιο θόρυβο του χαλκού ανάμεσα στα δόντια,
που προκαλεί τον τρόμο απειλώντας με θάνατο.»
Κι όμως, αυτός ο αδυσώπητος Χάρος,
ο οποίος έρχεται από τα βάθη της αρχαίας παράδοσης
και νικά ανήθικα με «χωσιά» (=ενέδρα) ακόμα και το Διγενή Ακρίτα,
όταν τολμά να «χαροπαλέψει» στα μαρμαρένια αλώνια,
στο συγκεκριμένο μοιρολόι μοιάζει να φοβάται:
Φοβάται μην ηττηθεί από τη δύναμη της αγάπης
των μανάδων και των αντρόγυνων, εφόσον ξανασυναντηθούν,
όπως παραλίγο να νικηθεί κάποτε, όταν ο Ορφέας επρόκειτο να επαναφέρει στη ζωή
την αγαπημένη του Ευρυδίκη,
όπως νικήθηκε τελικά από την προσωποποίηση της αγάπης (τον Ιησού) στη χριστιανική παράδοση
και σαν να γνωρίζει αυτό που σοφά είχε παρατηρήσει παλιότερα ο Σολομών:
«… κραταιὰ ὡς θάνατος ἀγάπη,
σκληρὸς ὡς ᾅδης ζῆλος·
περίπτερα αὐτῆς περίπτερα πυρός, φλόγες αὐτῆς·
ὕδωρ πολὺ οὐ δυνήσεται σβέσαι τὴν ἀγάπην,
καὶ ποταμοὶ οὐ συγκλύσουσιν αὐτήν.»
Άσμα Ασμάτων (8, 6-7)
[=…δυνατή η αγάπη σαν το θάνατο
και σκληρός ο πόθος σαν τον άδη·
οι σπίθες της είναι σπίθες της φωτιάς,
φλόγα του Θεού.
Νερά, ποτάμια δεν μπορούν
να σβήσουν την αγάπη.
ελεύθερη μετάφραση: Γιώργος Σεφέρης]
Και έτσι, τόσο απλά, μέσα σε λίγους στίχους ενός μοιρολογιού
ο λαϊκός ποιητής συμπυκνώνει την ελληνική οπτική απέναντι στο θάνατο,
τη βαθύτατη αγάπη για τη ζωή
και την αδιάλειπτη πίστη στη δυνατότητα υπερνίκησης του Κακού
τα τελευταία δυόμισι χιλιάδες χρόνια…
Ακούστε το μοιρολόι:
στη ριζίτικη εκδοχή: https://www.youtube.com/watch?v=7CCYb-Uq_NY
στην ηπειρώτικη εκδοχή: https://www.youtube.com/watch?v=p8zNK0ypbt0
ΥΓ. Στα αρχαία ελληνικά η λέξη «χάρων» χρησιμοποιούνταν από τους ποιητές
αντί της λέξης «χαρ-οπός» (απ’ όπου το ελληνιστικό «χαρωπός»),
δηλώνοντας κυρίως αυτόν που είχε μάτια απαστράπτοντα
(πιθανότατα από την άγρια χαρά του αφανισμού, της απόλυτης νίκης)
όπως τα αρπακτικά ζώα (π.χ λιοντάρι, αετός)
αλλά και ο πορθμέας του Άδη,
ο οποίος ως εκ τούτου έμεινε γνωστός στη λαϊκή συνείδηση ως «Χάρων»
και διασώθηκε στους νεότερους χρόνους ως «Χάρος».
Παρεμπιπτόντως, το αρχαίο επίθετο «χαροπός»
απέκτησε κάποια στιγμή και την πρόσθετη σημασία «αυτός που έχει μάτια γκριζογάλανου χρώματος»
(ίσως γιατί έτσι περίπου μοιάζουν τα αγρίως αποστράπτοντα μάτια).
Ο Πλούταρχος λ.χ μιλά για «τῇ χαροπότητι τῶν ὀμμάτων» των γερμανικών φύλων
(«Βίοι Παράλληλοι: Γάιος Μάριος», παρ. 11)
Πηγές:
• Γ. Λεκάκη «Ελληνικό δημοτικό τραγούδι και Επανάσταση του 1821»: http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/folk_songs/revolution_1821.htm
• Jean-Pierre Vernant «Το βλέμμα του θανάτου», εκδ. Αλεξάνδρεια.
• Σολομώντος «Άσμα Ασμάτων»: http://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/anthology/literature/browse.html?text_id=609
• Λουκιανού «Νεκρικοί Διάλογοι»: http://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/anthology/literature/browse.html?text_id=600
• Πλουτάρχου «Βίοι Παράλληλοι: Γάιος Μάριος»: http://el.wikisource.org/wiki/%CE%92%CE%AF%CE%BF%CE%B9_%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BB%CE%BF%CE%B9/%CE%9C%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82
• Henry George Liddell & Robert Scott “A Greek-English Lexicon”: http://myria.math.aegean.gr/lds/data/volD/pdf/pg_0616.pdf
-
Και μια και βρισκόμαστε στη Μεγάλη Εβδομάδα,
να φύγουμε από τα "χαροπά" μάτια του Χάρου του προηγούμενου αφιέρωματος
και να πάμε στο "ιλαρό φως" του ήλιου και της Ανάστασης.
Καλό Πάσχα σε όλους.:-*
Φως ιλαρόν
Свете тихий
https://www.youtube.com/watch?v=2CE5SXTNBLw
(http://www.tassoularooms.eu/tassoularooms_gr/wp-content/uploads/2012/09/plaka7.jpg)
«Γιατί άραγε μου φέρνουνε βαθιά συγκίνηση
και φυλάγω κρυφά μέσα στην καρδιά μου κάποια πράγματα,
που δεν τα παρατηρεί κανένας;
Κι αν βρεθεί κανείς να τα προσέξει και να νοιώσει κάτι απ' αυτά ,
ωστόσο δεν το φανερώνει,
για να μην τον λογαριάζουν για άνθρωπο που χάνει τον καιρό
με κάποια πράγματα που δεν είναι σοβαρά,
προπάντων στην εποχή μας,
που θέλει να είναι οι άνθρωποι δραστήριοι σε χειροπιαστά πράγματα ,
προ πάντων σε ό, τι βγάζει χρήματα:
"λεφτά, πολλά λεφτά!" ακούω συχνά να λένε δίπλα μου
κι ανατριχιάζω, αν τύχει να καθίσω σε καμία καρέκλα,
κι ας βρίσκουμαι και μίλια μακριά από την Αθήνα.
…Μέσα σε τέτοιον κόσμο, λοιπόν, σε βλέπουν όλοι σαν χασομέρη,
αν τύχει να μιλήσεις για κάποια αισθήματα και για κάποιες συγκινήσεις
που βρίσκουνται μακριά από τη μόνη και μοναδική κι αδιάκοπη συγκίνηση των λεφτών,
που τη νοιώθει όλος ο κόσμος.
Ωστόσο, εμένα δεν με φοβερίζουνε αυτές οι προσβλητικές ονομασίες,
γιατί τις συνήθισα και γιατί τις ακούσανε κι άλλοι πιο σπουδαίοι από μένα,
αλλά και γιατί δεν έχω πολλή εκτίμηση σε όσα εκτιμούν οι σημερινοί άνθρωποι!
Και γι’ αυτό, όπως πάντα, φανερώνω τι έχω μέσα στην καρδιά μου,
κι όποιος θέλει ας τ’ ακούσει!
….Απ' εκείνο το παραθύρι, που είναι βορινό,
δεν μπαίνει ολότελα ο ήλιος όλον τον χειμώνα.
Μονάχα κατά την αρχή του καλοκαιριού
αρχίζουν και τρυπώνουν λοξά χρυσές αχτίνες από τον ήλιο, την ώρα που βασιλεύει.
Τρυπώνει δειλά-δειλά αυτό το φως, το «φως ιλαρόν», όπως το λέγω…
…Από μικρό παιδί το 'βλεπα το βράδυ που βασίλευε ο ήλιος,
εξωτικό, χρυσοκόκκινο,
να χρυσώνει τα σπίτια, τα μικρά τα βουνά, τα βράχια, τα πανιά των καραβιών,
σαν να ήτανε χρυσοκαπνισμένα.
Το θέαμα ήτανε πανηγυρικό, κι έπεφτα σε έκσταση,
σαν να ερχότανε εκείνο το φως από έναν άλλον κόσμο,
από τη βασιλεία των ουρανών, κατά κει που βασιλεύει ο ήλιος.
Πόσο ποιητικά εκφράζει ο λαός μας τη μεγαλοπρέπεια που έχει εκείνη η ιερή ώρα,
λέγοντας πως ο ήλιος «βασιλεύει»…
…Έχω την ιδέα μάλιστα πως ο ευλαβής λαός μας,
λέγοντας «ο ήλιος εβασίλεψε»,
επήρε τα λόγια, γυρίζοντάς τα, από το «Προκείμενον»
που λέγει ο ψάλτης το Σαββατόβραδο στον εσπερινό:
«ο Κύριος εβασίλευσεν, ευπρέπειαν ενεδύσατο»
ίσα-ίσα την ίδια ώρα που βασιλεύει ο ήλιος.
Εκείνη την ώρα το χρυσορρόδινο φως
μπαίνει από το παράθυρο της εκκλησίας, που είναι κατά το δυτικό μέρος,
και χτυπά απάνω στο σκαλιστό τέμπλο,
κάνοντας το να λαμποκοπά σαν «χρυσοπλοκώτατος πύργος».
Λίγο πριν το «Προκείμενον»
λέγει ο ψάλτης ή κανένας καλόγερος ή κανένας ταπεινός αναγνώστης
το «Φως ιλαρόν», εκείνον τον θεσπέσιον εσπερινόν ύμνον.
Έχω γράψει πολλές φορές γι' αυτή την αγιασμένη και κατανυκτική ώρα:
Σ' ένα τέτοιο γράψιμο μου λέγω τα παρακάτω:
«Προς το βράδυ, ένα χρυσαφένιο γλυκό φως
μπαίνει μέσα στον αγιασμένο πύργο της εκκλησιάς (στον τρούλο),
σαν να τον γεμίζει με θυμίαμα.
Τούτη την ιερή ώρα βουίζει ο τελευταίος φτερωτός προσκυνητής,
ένας αθώος καντηλοσβήστης...»
[=νυχτόβιο έντομο που έλκεται από το φως]
….Δάκρυα έρχουνται στα μάτια του ανθρώπου, ακούγοντας αυτά τ' αρχαία λόγια,
που είναι απλά και αιώνια σαν το βασίλεμα του ήλιου.
….Πόσο χαίρουμαι σαν το βλέπω να μπαίνει μέσα στο καταφύγιό μου!
Η χαρά που νιώθω είναι μια κρυφή χαρά, που τη φυλάγω στην καρδιά μου,
σαν ένα φως ανέσπερο, που θα την ζεσταίνει τον χειμώνα.
Αυτό το υπερκόσμιο φως είναι μια ελπίδα
που έρχεται «εξ ετοίμου κατοικητηρίου του Κυρίου»,
είναι μια θεϊκή επίσκεψη που μου δίνει παρηγοριά.
….ω φως ιλαρόν, ω φως εσπερινόν, ω φως ανέσπερον!»
Αποσπάσματα από το κεφάλαιο «Το βασίλεμα του ήλιου»
του βιβλίου του Φώτη Κόντογλου «Ευλογημένο Καταφύγιο»
ΥΓ1. Ο ύμνος «Φως ιλαρόν» τον οποίο αναφέρει ο Κόντογλου,
είναι ένας από τους αρχαιότερους ύμνους της Εκκλησίας (πριν από τον 4ο αιώνα μ.Χ),
που ψάλλεται κατά τον εσπερινό και είναι γνωστός και ως «επιλύχνιος ευχαριστία»
(επειδή ψαλλόταν το απόγευμα με το άναμμα των λυχναριών):
«Φως ιλαρόν άγίας δόξης αθανάτου Πατρός, ουρανίου, άγίου, μάκαρος, Ιησού Χριστέ,
ελθόντες επί την ήλίου δύσιν, ίδόντες φως εσπερινόν
υμνούμεν Πατέρα, Υίόν και Άγιον Πνεύμα, Θεόν.
Άξιον σε εν πάσι καιροίς υμνείσΘαι φωναίς αισίαις, Υιέ Θεού,
ζωήν ο διδούς διό ο κόσμος σε δοξάζει.»
Η σύνθεση του ύμνου αποδίδεται στον επίσκοπο Αθηνογένη,
ο οποίος λέγεται πως τον έψαλε,
την ώρα που τον οδηγούσαν στο μαρτύριο στη Σεβαστία την εποχή του Διοκλητιανού.
Αναφέρεται δε, στο «άκτιστο» θείο φως το οποίο οι πιστοί θυμούνται,
όταν αντικρίζουν το εσπερινό φως του ήλιου,
δηλ. στο φως εκείνο που κατά την πατερική παράδοση
αφήνει την αίσθηση της ουράνιας μακαριότητας
και του άυλου, καθώς δεν είναι προσιτό με τις ανθρώπινες αισθήσεις.
YΓ2. Ο ρωσικός ύμνος “Свете тихий” (=Φως ιλαρόν) που ακούσατε,
προέρχεται από το έργο «Ολονύχτια Αγρυπνία» ή «Εσπερινός» (1915)
του σπουδαίου Ρώσου συνθέτη Sergey Rachmaninoff.
-
Eternity and a day
“When you are oriented to abundance,
you care less about being in control and you take more risks.
You may give away short-term profits in pursuit of a bigger dream.
You may take a long view without being able to predict the outcome.
In the measurement world, you set the goal and strive for it.
In the universe of possibility, you set the context and let life unfold”.
Benjamin Zender “The art of possibility” (p.21)
https://www.youtube.com/watch?v=ukA-kcN3ryI
(http://www.gtp.gr/MGfiles/travel/image31946[2889].jpg)
Παιώνιος «Νίκη», περ. 421 π.Χ, Ολυμπία
Το καλύτερα σωζόμενο έργο του γλύπτη Παιωνίου και χαρακτηριστικό δείγμα «πλούσιου ρυθμού»
[:τα ενδύματα κολλάνε αισθησιακά στο σώμα σαν να είναι βρεγμένα].
Ήταν μια σημαντική μέρα που κανείς δεν ήθελε να ξεχάσει.
Και δεν ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία του ανθρώπου.
Από τότε που πάτησε στα δυο του πόδια,
αναζητούσε τρόπους, για να μην ξεχάσει και να μην ξεχαστεί.
Ακόμα και μέσα στις σπηλιές άφηνε τα αποτυπώματα των χεριών του στους τοίχους
για να καταγράψει την ύπαρξή του πέρα από τον κύκλο ζωής του
[βλ. αφιέρωμα #306: «Τα παιδιά ζωγραφίζουν στους τοίχους»
http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.294 ].
Η τέχνη στάθηκε η πρώτη μεγάλη οδός,
για να περάσουν στην αθανασία οι σκέψεις και τα συναισθήματά του,
συνειδητά ή ασυνείδητα, μα πάντα μαγευτικά,
αφήνοντας στη φαντασία του καθενός ένα ευρύ πεδίο ερμηνειών.
Και μέσα από την τέχνη, άνοιξε σταδιακά το «στενότερο» και «οικονομικότερο» μονοπάτι της γραφής,
από την απόδοση εννοιών με εικόνες και σχέδια (εικονογράμματα, ιδεογράμματα)
μέχρι την απόδοση φθόγγων με σύμβολα (συλλαβογράμματα, γράμματα).
Πλέον, μπορούσε κανείς να διαβάζει επακριβώς τη σκέψη κάποιου,
να ζει ξανά και ξανά την πορεία διαμόρφωσης της σκέψης μέσα στο κεφάλι του,
να μαθαίνει λέξη-λέξη τον καρπό του πνευματικών διεργασιών του,
σαν να βρίσκεται απέναντί του ζωντανός για άλλη μια φορά, για άλλη μια φορά...
Από τη στιγμή που υπήρχε τέχνη και γραφή
τίποτα και κανείς δεν θα μπορούσε πια να ξεχαστεί,
τίποτα και κανείς δεν θα μπορούσε να «πεθάνει» εξαφανιζόμενος από τη λήθη.
Μια στιγμή, μια μέρα μπορούσε να περάσει στην αιωνιότητα.
Και πράγματι, εκείνη ήταν μια σημαντική μέρα που κανείς δεν θα ξέχναγε ποτέ.
Χρόνια πριν, οι Μεσσήνιοι είλωτες μετά την αποτυχημένη εξέγερσή τους
είχαν εκδιωχθεί από τη σπαρτιατική επικράτεια και ζούσαν στη Ναύπακτο.
Όμως, την άνοιξη του 425 π.Χ, μαζί με τους Αθηναίους
ακολούθησαν μια παράτολμη, αλλά ιδιοφυή στρατηγική με απρόβλεπτη πιθανότητα επιτυχίας,
με την οποία κατάφεραν τελικά
να νικήσουν τους πανίσχυρους Σπαρτιάτες μέσα στην επικράτειά τους!
Αλλά και ο γλύπτης Παιώνιος είχε μια μεγάλη νίκη
ακολουθώντας ένα παράτολμο και ιδιοφυές σχέδιο, τέλεια όμως υπολογισμένο:
Κατάφερε να ισορροπήσει το άγαλμα της «Νίκης», που του παραγγέλθηκε από τους Μεσσήνιους,
πάνω σε μια τριγωνική (!!!) στήλη ύψους 9 μέτρων,
την οποία έβαψε γαλάζια, ώστε να συγχέεται με τον ουρανό και η μορφή να φαίνεται αιωρούμενη (!!!).
(http://3.bp.blogspot.com/--s10YLBdNew/VANWX6b1xwI/AAAAAAAAHCk/V7Wx8EdrgMs/s1600/niki_paionou_13-horz.jpg)
Αναπαράσταση της πλήρους μορφής του αγάλματος,
τμήμα της σωζόμενης βάσης του και σχέδιο της αρχικής κατασκευής
Το αριστουργηματικό αυτό άγαλμα,
το αφιέρωσαν οι Μεσσήνιοι στο ναό του Δία στην Ολυμπία με την ακόλουθη επιγραφή,
ώστε να καταγραφούν ξεκάθαρα οι δυο νίκες,
αποφεύγοντας ωστόσο –κατά τον Παυσανία- να αναφέρουν το όνομα των εχθρών
από φόβο προς τους Λακεδαιμονίους:
«Μεσσάνιοι καὶ Ναυπάκτιοι ἀνέθεν Διὶ Ὀλυμπίωι
δεκάταν ἀπὸ τῶν πολεμίων.
Παιώνιος ἐποίησε Μενδαῖος
καὶ τἀκρωτήρια ποιῶν ἐπὶ τὸν ναὸν ἐνίκα.»
(= Οι Μεσσήνιοι και οι Ναυπάκτιοι το αφιέρωσαν στον Ολύμπιο Δία
ως δέκατο από τα λάφυρα που έλαβαν από τους εχθρούς.
Το έφτιαξε ο Παιώνιος από τη Μένδη,
που έφτιαξε και τα ακρωτήρια του ναού για τα οποία κέρδισε σε διαγωνισμό)
Διαβάζει κανείς την επιγραφή αιώνες μετά
και είναι σαν να βρίσκεται μπροστά στον τεχνίτη τη μέρα που τέλειωσε τη δημιουργία του,
σαν να τον βλέπει ξανά να αναρωτιέται για την κατάλληλη διατύπωση της επιγραφής,
να ψιθυρίζει τελικά τις επιθυμητές λέξεις σκαλίζοντας ένα-ένα τα γράμματα:
Μ Ε Σ Σ Α Ν Ι Ο Ι Κ Α Ι Ν Α Υ Π Α Κ Τ Ι Ο Ι…
Π Α Ι Ω Ν Ι Ο Σ….
Σκέψεις που θα ζούσαν στο εξής όχι μόνο για εκείνη την ημέρα, αλλά και για μια αιωνιότητα…
ΥΓ. Την άνοιξη του 425 π.Χ ο Αθηναίος στρατηγός Δημοσθένης
στο πλαίσιο ενός παράτολμου, αλλά ιδιοφυούς σχεδίου
αρχικά ακύρωσε επικείμενη σπαρτιατική επίθεση στην Αθήνα
καταλαμβάνοντας και οχυρώνοντας τη στρατηγική περιοχή της Πύλου στη Μεσσηνία,
έχοντας στο πλευρό του Μεσσήνιους της Ναυπάκτου, που γνώριζαν καλά την περιοχή.
Στη συνέχεια και ενώ δέχθηκε σφοδρές επιθέσεις από ξηρά και θάλασσα,
κατάφερε να μην ηττηθεί -κερδίζοντας έτσι χρόνο μέχρι να έρθει ο αθηναϊκός στόλος-
και να αποβιβάσει στη Σφακτηρία φτωχούς Αθηναίους (θήτες),
οι οποίοι με ακόντια, πέτρες και τόξα έφθειραν από απόσταση ασφαλείας τους Σπαρτιάτες,
ενώ κάποιοι, περνώντας μέσα από δύσβατο μονοπάτι, τους περικύκλωσαν.
Για πρώτη φορά στην ιστορία, Σπαρτιάτες -και δη επιφανείς-
παραδόθηκαν σε μάχη αντί να πολεμήσουν μέχρι θανάτου,
προκαλώντας κατάπληξη στον ελληνικό κόσμο.
-
Απολαυστικό (και διδακτικό προσωπικά) και το τελευταίο αφιέρωμα! :)
-
:-* :-* :-* :-* :-* :-* :-*
-
Ο Διγενής
“Κρυμμένη στην πολύπαθη τη Ρωμιοσύνη
σα να ξανοίγω τη βασίλισσα Ελλάδα.
Ακόμα το έλατο της λεβεντιάς φουντώνει,
κι' απ' των αιώνων τους καημούς κι' από τα πάθη
του Διγενή η πνοή παντού χυμένη πλάθει
Κανάρη, Καραϊσκάκη και Κολοκοτρώνη.”
Κωστής Παλαμάς (απόσπασμα από τις «Πατρίδες», 1895)
(http://users.sch.gr/gargyriou/wp-content/uploads/2015/02/14-%CE%9F-%CE%94%CE%99%CE%93%CE%95%CE%9D%CE%97%CE%A3-%CE%95%CE%A6%CE%99%CE%A0%CE%A0%CE%9F%CE%A3tif.jpg)
Δημήτρης Σκουρτέλης «Διγενής Ακρίτας»
Ο Βασίλειος Διγενής Ακρίτας είναι ο γνωστότερος ήρωας των ακριτικών τραγουδιών,
που αναφέρονται στα ηρωικά κατορθώματα των γενναίων ακριτών
(=φρουρών των ανατολικών βυζαντινών συνόρων στον Πόντο και στην Καππαδοκία κατά τον 8ο-9ο αιώνα)
έναντι των Σαρακηνών.
Κρατήστε στην άκρη του μυαλού σας τον Διγενή
κι ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Συγκρούσεις, αναταραχές, δύσκολη πρόσβαση, αντίξοες κλιματικές συνθήκες.
Με μια φράση: συνθήκες ανασφαλούς διαβίωσης.
Τέτοιο είναι το περιβάλλον, στο οποίο σύμφωνα με τους ανθρωπολόγους
αναπτύσσονται οι πολιτισμοί της ντροπής (shame culture),
όπου η εκτίμηση του ατόμου από την κοινότητα και το υπερφυσικό στοιχείο
καταλήγει να είναι ζήτημα ζωής και θανάτου,
μια και επαφίεται στη δική τους συνδρομή, για να επιβιώσει.
Γι’ αυτό και καίρια σημασία αποκτά
η προβολή και προστασία της προσωπικής του τιμής,
αλλά και της τιμής όλων των συγγενικών και συντροφικών του προσώπων,
που αποτελούν κατά κάποιον τρόπο την προέκτασή του,
αλλά και το πολύτιμο αποκούμπι του.
Ως μέσα απόκτησης αλλά και απόδοσης προσωπικής τιμής λογίζονται:
η απόλυτη συμμόρφωση στους ηθικούς κανόνες (ακόμα κι αν είναι παράλογοι),
η πιστή τήρηση των αρχών, των όρκων και των συμφωνιών (βλ. μπέσα <αλβαν. besa),
η φιλοξενία, το φιλότιμο, η έμπρακτη συγγενική και συντροφική αλληλεγγύη,
η γενναιότητα και η γενναιοδωρία,
η κατοχή σημαντικής πνευματικής και υλικής προγονικής κληρονομιάς
και ο σεβασμός στα ηλικιωμένα και καταξιωμένα μέλη της κοινότητας.
Οποιαδήποτε παρέκκλιση κάποιου από τις παραπάνω αρχές θίγει την τιμή του
και λειτουργεί ως στίγμα-μίασμα που πέφτει όχι μόνο πάνω του,
αλλά και σε όλα τα συνδεόμενα μ’ αυτό άτομα (συλλογική και κληρονομική ευθύνη).
Γι’ αυτό και ο θιγόμενος, αν δεν μπορεί να αποκρύψει την πράξη,
πρέπει με κάποιον τρόπο να «καθαρίσει» το στίγμα και την τιμή του:
είτε με μετάθεση της ευθύνης σε κάποιο φθονερό ή δυσμενές υπερφυσικό στοιχείο,
το οποίο θα πρέπει να εξευμενίσει,
είτε με αναζήτηση της ευθύνης σε κάποιο άλλο πρόσωπο, από το οποίο θα πάρει εκδίκηση
(βλ. και βεντέτες)
είτε, σε περίπτωση αδιεξόδου, με την αυτοκαταστροφή του (βλ. αυτοκτονία).
Τέτοια χαρακτηριστικά έχουν όλοι οι παλιοί πολιτισμοί
της Μεσογείου, της Βαλκανικής και ακόμα πιο έντονα, ολόκληρης της Ανατολής.
Βέβαια, στον ελληνικό χώρο,
ήδη από την ύστερη αρχαϊκή εποχή (6ος αι. π.Χ) και στη συνέχεια, στην κλασική εποχή,
η ανάπτυξη του ορθολογισμού
και η αναγνώριση μεγαλύτερης ελευθερίας ανθρώπινης βούλησης
είχαν ως αποτέλεσμα να εμφανιστεί δίπλα στον πολιτισμό της ντροπής
ένα πιο ορθολογικό πρότυπο ζωής, ο πολιτισμός της ενοχής (guilt culture).
Σ’ αυτόν θεωρείται πως κάθε άτομο έχει την ελευθερία και την αποκλειστική ευθύνη
να επιλέξει συνειδητά ανάμεσα στο σωστό και το λάθος,
το δίκαιο και το άδικο, τη μετριοφροσύνη και την αλαζονεία,
αναγνωρίζοντας ότι, αν τελικά διαπράξει το κακό,
θα τιμωρηθεί δικαίως από τη θεϊκή ή την ανθρώπινη δικαιοσύνη
και αφού προηγουμένως ο ίδιος μέσα του θα νιώθει ήδη απέραντες τύψεις…
Αυτοί οι δυο διαφορετικοί κόσμοι, αποδεκτοί από διαφορετικά άτομα της ίδιας κοινωνίας,
αλλά ενίοτε και από το ίδιο άτομο ταυτόχρονα (!),
αποτυπώνονται λ.χ στα έργα του Σοφοκλή:
Η Αντιγόνη, ως εκπρόσωπος του παραδοσιακού πολιτισμού της ντροπής,
θεωρεί πιο σημαντική την οικογενειακή αλληλεγγύη
και την απόλυτη συμμόρφωση στους θεϊκούς νόμους.
Ο Κρέων, από την άλλη, ως εκφραστής του πολιτισμού της ενοχής
θεωρεί ως σωστό το δίκαιο και νόμιμο (και όχι το έντιμο)
και επιλέγει με δική του ευθύνη να τιμωρήσει την Αντιγόνη ως ένοχη για παρανομία.
Ομοίως, ο Οιδίποδας βγάζει τα μάτια του γιατί ντρέπεται για τα κρίματά του,
μεταθέτοντας την ευθύνη στον Απόλλωνα και τον άνθρωπο που τον έσωσε παιδί
(βλ. και νεοελληνική έκφραση: «κάλλιο να σου βγει το μάτι, παρά το όνομα»).
Από την άλλη, o χορός τονίζει ότι
«η αλαζονεία γεννά τυράννους και όταν φτάσει σε μεγάλα ύψη, γκρεμοτσακίζεται»,
αποδίδοντας πλήρη ευθύνη των πράξεων στον ίδιο τον άνθρωπο.
Ο πολιτισμός της ενοχής ενισχύθηκε προϊόντος του χρόνου από το ρωμαϊκό δίκαιο
και την έλευση του χριστιανισμού που εξατομίκευε την ευθύνη,
επιτρέποντας όμως ταυτόχρονα τη συγχώρεση μετά από ειλικρινή μετάνοια.
Δεδομένου όμως ότι στον ελληνικό χώρο οι αντίξοες συνθήκες δεν έλειψαν ποτέ,
ο πολιτισμός της ντροπής δεν έχασε ποτέ τα ισχυρά του ερείσματα.
Ίσα-ίσα, που όπου και όσο περισσότερο τα πράγματα δυσκόλευαν,
τόσο ισχυροποιούνταν στη συνείδηση του λαού.
(http://3.bp.blogspot.com/-5422h2wHZrU/TeiBpRuDxWI/AAAAAAAAADc/kqqJqJxpS38/s1600/102+%25287%2529.jpg)
Δ. Σκουρτέλης «Στο έμπα χίλιους έκοψε»
Έτσι, δεν είναι τυχαίο ότι στη χριστιανική –άρα, ενοχική- βυζαντινή αυτοκρατορία
ήταν σύνηθες φαινόμενο οι δημόσιες διαπομπεύσεις
στις οποίες μεταξύ άλλων γινόταν και μουτζούρωμα του προσώπου,
απ’ όπου και η σημερινή συμβολική χειρονομία της μούτζας
[βλ.«Η φιλολογία της μούτζας», απάντηση #213: http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.210 ],
που δεν φαίνεται να ξεχνάνε οι Έλληνες,
όπως δεν ξεχνάνε να επιπλήξουν κάποιον λέγοντας «Σα δε ντρέπεσαι!»
ακριβώς όπως και οι ομηρικοί ήρωες έλεγαν «Αιδώς Αργείοι!».
Δεν είναι, επίσης, τυχαίο ότι κορυφαίος ήρωας αυτής της περιόδου
είναι ο περίφημος Διγενής Ακρίτας,
απόλυτα σύμφωνος με τα πρότυπα του πολιτισμού ντροπής,
δηλ. με υψηλό αίσθημα τιμής, σωματώδης και τόσο γενναίος,
που δεν διστάζει να τα βάλει ακόμα και με τον Χάρο,
από τον οποίο νικιέται μόνο με «χωσιά» (=ενέδρα).
Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι, όπως πολύ σωστά παρατηρεί και ο Παλαμάς στις «Πατρίδες»,
ο Διγενής δεν είναι παρά ένας στη χορεία θρυλικών ηρώων με παρόμοια χαρακτηριστικά,
από τον Αχιλλέα και τον Μέγα Αλέξανδρο μέχρι τον Κανάρη, τον Κολοκοτρώνη, τον Καραϊσκάκη
και πολλούς άλλους, που αποτελούν ακόμη και σήμερα πρότυπα αναφοράς.
Αντιθέτως, οι μεσαιωνικές κοινωνίες ντροπής της Βορειοδυτικής Ευρώπης,
στην πορεία του χρόνου μεταβλήθηκαν σταδιακά σε κοινωνίες κατά βάση ενοχικές,
κάτω από την επίδραση αρχικά του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού
και στη συνέχεια, του προτεσταντικού χριστιανισμού,
που προωθεί την εξατομίκευση της ευθύνης για οποιαδήποτε ενέργεια
(βλ. ατομική ερμηνεία Βίβλου, αδιαμεσολάβητη σχέση ατόμου με Θεό)
και εντείνει το αίσθημα ενοχής,
καθώς με την αδιαμεσολάβητη -δηλ. χωρίς την παρουσία ιερέα- εξομολόγηση
δεν προσφέρει στον μετανοημένο την ανακούφιση της άμεσης συγχώρεσης
(ο καλβινικός προτεσταντισμός θεωρεί ως ένδειξη συγχώρεσης και απονομής της θείας χάρης
την οικονομική επιτυχία μέσα από τη σκληρή δουλειά).
Και όλα αυτά, τη στιγμή που ο αμοραλισμός, ο ακραίος ατομικισμός
και ο κυνισμός (=αδιαφορία για τις κοινωνικές συμβάσεις)
δεν σταμάτησαν ποτέ να χτυπάνε την πόρτα όλων των πολιτισμών
προκαλώντας ρήγματα και ενεργοποιώντας τα αντανακλαστικά του καθενός.
Αλλά κάπως έτσι δεν γράφεται η ανθρώπινη ιστορία;
https://www.youtube.com/watch?v=cIOufzUmP4Y
ΥΓ. Προσέξτε στο βίντεο του τραγουδιού την πρώτη σκηνή, από την ταινία “El Greco” (2007),
στην οποία ο Δομίνικος Θεοτοκόπουλος μαζί με τους Κρητικούς συναγωνιστές του
αδειάζουν κούπες με κρασί στο έδαφος προς τιμήν των νεκρών μαχητών,
όπως ακριβώς έκαναν οι αρχαίοι Έλληνες με τις χοές,
για να εξευμενίσουν τις χθόνιες θεότητες που θα υποδέχονταν το νεκρό,
αλλά και όπως περίπου έκαναν με τις σπονδές,
κατά τις οποίες έριχναν λίγο κρασί στη γη, για να επικυρώσουν τις συμφωνίες,
με τη λογική πως «ό,τι χύνεται, δεν γυρίζει πίσω».
Πηγές:
• “Honor and shame in a Middle Eastern setting”: http://nabataea.net/h%26s.html
• “The origins of Northwest European guilt culture”:
http://evoandproud.blogspot.gr/2013/12/the-origins-of-northwest-european-guilt.html
• E. R. Dodds, "Οι Έλληνες και το παράλογο", εκδ. Καρδαμίτσα, 1996
• “Shame culture and guilt culture”: http://www.doceo.co.uk/background/shame_guilt.htm
• “Heroes of the Middle Ages”: http://www.luminarium.org/medlit/medheroes.htm
• “Shame culture or guilt culture: The evidence of the medieval french fabliaux”:
http://www.google.gr/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=1&cad=rja&uact=8&ved=0CCQQFjAA&url=http%3A%2F%2Fwww.collectionscanada.gc.ca%2Fobj%2Fs4%2Ff2%2Fdsk2%2Fftp02%2FNQ53813.pdf&ei=dtREVeP1CNPpaOWFgYAG&usg=AFQjCNGJlQjLPX9miWijSzHt-5gY9KL6Cw
• Protestant work ethic: http://en.wikipedia.org/wiki/Protestant_work_ethic
-
La canzone del mal di luna
(=To τραγούδι του φεγγαροχτυπήματος)
«Σ’ ακούω την ώρα που κοιτάζω τ’ άστρα που κρέμονται από πάνω μου,
τον Ιορδάνη Ποταμό (Γαλαξία), το πολυκάντηλο της Πούλιας,
τις Πήχες και τ’ άλλα τ’ αμέτρητα τ’ άστρα.
Η ματιά μου φτάνει κουρασμένη ως τα βάθη τ’ ουρανού,
ως τα φωτάκια που σβήνουνε πια μέσα στον άπατον ωκεανό του παντός,
και μου φαίνεται σα να φεύγω από τούτον τον κόσμο,
σαν να πηγαίνω στον άλλον.
Σ’ όλο τούτο το ταξίδι ακούγω το τρεμουλιαστό τραγούδι σου
και θαρρώ πως έρχεται από κείνες τις μυστηριώδεις άκρες της αιωνιότητας.»
(http://laughingsquid.com/wp-content/uploads/080717_9453-480x640.jpg)
«Αργοπερπατάς σα νυχτοβάτης
και περνάς απάνω απ’ άλλα μέρη, απάνω από πολιτείες, από χωριά,
από χώρες ευτυχισμένες και δυστυχισμένες.
Σε κοιτάζουνε καρδιές
που είναι μεθυσμένες από το ψεύτικο μεθύσι της ευτυχίας,
κι άλλες σε βλέπουνε με δακρυσμένο μάτι,
κειτάμενες απάνω στο κρεβάτι, πονεμένες κι αγρυπνισμένες,
ώσπου να ξημερώσει, να σε χάσουνε κι εσένα,
τη μονάχη συντροφιά τους
και παρηγοριά τους…»
Αποσπάσματα από τα κείμενα του Φώτη Κόντογλου
«Η χαρά του καλοκαιριού» και «Το φεγγάρι»
https://www.youtube.com/watch?v=1Nk1z4d1ReY
ΥΓ. Το τραγούδι που ακούσατε σε μουσική του Ν. Piovani,
προέρχεται από την τρίτη ιστορία (Dal mal di luna)
της σπονδυλωτής ταινίας «Χάος» (1987) των αδελφών Ταβιάνι,
που βασιζόταν σε διηγήματα του Λουίτζι Πιραντέλο.
Θέμα της ιστορίας ήταν ο έρωτας και η επίδραση του φεγγαριού στον ανθρώπινο νου.
-
Για τους κύκλους που περιμένουν τον καθένα στη ζωή του... ::)
Το μηδέν και ο κύκλος
«Η μεγαλύτερη δόξα της ζωής δεν είναι να μην πέφτεις ποτέ,
αλλά να σηκώνεσαι κάθε φορά που πέφτεις.»
Νέλσον Μαντέλα
(http://api.ning.com/files/4g6clOD90J25J*E-CRgjoUdUpkyFYIAMo3oXGVggqL777jahaPaSMzbpErjDUtgcjtG5HWEHCd*ADIhiOJ53H4sWRdU8hHn8/NativeAmericanCircleOfLife.jpg)
“Στον κύκλο της φύσης δεν υπάρχει νίκη ούτε ήττα: υπάρχει κίνηση.
Ο χειµώνας µάχεται να επικρατήσει,
στο τέλος όµως αναγκάζεται να παραχωρήσει τη νίκη στην άνοιξη,
που φέρνει µαζί της λουλούδια και χαρά.
Το καλοκαίρι θέλει να κρατήσουν οι ζεστές του µέρες για πάντα,
γιατί είναι πεπεισµένο ότι η ζέστη είναι ευεργετική για τη γη.
Τελικά όµως αποδέχεται την άφιξη του φθινοπώρου,
που θα επιτρέψει στη γη να ξεκουραστεί.
Η γαζέλα τρώει το χορτάρι και την καταβροχθίζει το λιοντάρι.
Το θέµα δεν είναι ποιος είναι ο πιο δυνατός,
αλλά πώς µας δείχνει ο Θεός τον κύκλο του θανάτου και της ανάστασης.
Στον κύκλο αυτό δεν υπάρχουν νικητές και ηττηµένοι,
µονάχα στάδια που πρέπει να ολοκληρωθούν.
Όταν το καταλάβει αυτό η καρδιά του ανθρώπου, θα απελευθερωθεί.
Θα αποδέχεται χωρίς πόνο τις δύσκολες στιγµές
και δε θα αφήνεται να ξεγελαστεί από τις στιγµές της δόξας.
Και τα δύο θα περάσουν.
….Ό,τι ισχύει στον έρωτα ισχύει και στον πόλεµο.
Όταν χάνουµε µια µάχη ή όλα όσα νοµίζαµε πως είχαµε, ζούµε στιγµές δυστυχίας.
Όταν όµως οι στιγµές αυτές περνούν,
ανακαλύπτουµε µια άγνωστη δύναµη που υπάρχει µέσα στον καθένα από µας,
µια δύναµη που µας εκπλήσσει και αυξάνει τον αυτοσεβασµό µας.
Κοιτάζουµε γύρω µας και λέµε στον εαυτό µας: «Επέζησα»…
Μόνο όσοι δεν αναγνωρίζουν τη δύναµη αυτή, λένε: «Έχασα». Και νιώθουν λύπη.
Άλλοι όµως, ακόµα κι αν υποφέρουν από την ήττα
και ταπεινώνονται από τις ιστορίες που διαδίδουν γι’ αυτούς οι νικητές,
επιτρέπουν στον εαυτό τους να δακρύσει, µα ποτέ δε νιώθουν αυτολύπηση.
Ξέρουν απλώς πως η µάχη διεκόπη
και πως τη συγκεκριµένη στιγµή οι ίδιοι βρίσκονται σε µειονεκτική θέση.
Ακούν τους χτύπους της καρδιάς τους…
Κάνουν έναν απολογισµό της ζωής τους και ανακαλύπτουν
πως, παρά τον τρόµο που αισθάνονται,
η πίστη καίει ακόµα στην καρδιά τους και τους ωθεί προς τα εµπρός.
Προσπαθούν να µάθουν πού έκαναν λάθος και πού όχι.
Εκµεταλλεύονται τη στιγµή που είναι πεσµένοι κάτω για να ξεκουραστούν,
για να γιατρέψουν τις πληγές τους,
να ανακαλύψουν νέες στρατηγικές και να εξοπλιστούν καλύτερα.
….Και φτάνει µια µέρα που τους χτυπά την πόρτα µια καινούρια µάχη.
Ο φόβος υπάρχει ακόµα, όµως πρέπει να δράσουν
– αλλιώς θα µείνουν πεσµένοι για πάντα.
Σηκώνονται, αντικρίζουν τον αντίπαλο
και θυµούνται τον πόνο που έζησαν και δε θέλουν να ξαναζήσουν.
Η προηγούµενη ήττα τούς αναγκάζει να νικήσουν τούτη τη φορά,
αφού δε θέλουν να ξαναζήσουν τον ίδιο πόνο.
Κι αν η νίκη δεν έρθει αυτή τη φορά, θα έρθει την επόµενη.
Κι αν όχι την επόµενη, τη µεθεπόµενη.
Το χειρότερο δεν είναι να πέφτεις, είναι να µη σηκώνεσαι…”
Aποσπάσματα από το «Χειρόγραφο της Άκρα» του Paulo Coelho (2012)
(Περισσότερα: http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=22242)
https://www.youtube.com/watch?v=jhyaZ8_Yjs8
ΥΓ. Το τραγούδι "Μηδέν" που ακούσατε, προέρχεται από τη θεατρική παράσταση "Η Κυριακή των παπουτσιών" (1997),
με στίχους του Λάκη Λαζόπουλου και μουσική του Θάνου Μικρούτσικου.
-
«Η μεγαλύτερη δόξα της ζωής δεν είναι να μην πέφτεις ποτέ,
αλλά να σηκώνεσαι κάθε φορά που πέφτεις.»[/b][/i][/size][/color]
“Στον κύκλο της φύσης δεν υπάρχει νίκη ούτε ήττα: υπάρχει κίνηση.
Ο χειµώνας µάχεται να επικρατήσει,
στο τέλος όµως αναγκάζεται να παραχωρήσει τη νίκη στην άνοιξη,
που φέρνει µαζί της λουλούδια και χαρά.
Το καλοκαίρι θέλει να κρατήσουν οι ζεστές του µέρες για πάντα,
γιατί είναι πεπεισµένο ότι η ζέστη είναι ευεργετική για τη γη.
Τελικά όµως αποδέχεται την άφιξη του φθινοπώρου,
που θα επιτρέψει στη γη να ξεκουραστεί.
Η γαζέλα τρώει το χορτάρι και την καταβροχθίζει το λιοντάρι.
Το θέµα δεν είναι ποιος είναι ο πιο δυνατός,
αλλά πώς µας δείχνει ο Θεός τον κύκλο του θανάτου και της ανάστασης.
Στον κύκλο αυτό δεν υπάρχουν νικητές και ηττηµένοι,
µονάχα στάδια που πρέπει να ολοκληρωθούν.
Όταν το καταλάβει αυτό η καρδιά του ανθρώπου, θα απελευθερωθεί.
Θα αποδέχεται χωρίς πόνο τις δύσκολες στιγµές
και δε θα αφήνεται να ξεγελαστεί από τις στιγµές της δόξας.
Και τα δύο θα περάσουν.
Ακούν τους χτύπους της καρδιάς τους…
Κάνουν έναν απολογισµό της ζωής τους και ανακαλύπτουν
πως, παρά τον τρόµο που αισθάνονται,
η πίστη καίει ακόµα στην καρδιά τους και τους ωθεί προς τα εµπρός.
Προσπαθούν να µάθουν πού έκαναν λάθος και πού όχι.
Το χειρότερο δεν είναι να πέφτεις, είναι να µη σηκώνεσαι[/size]…”[/b]
Δηλαδή όλα στη ζωή είναι προκαθορισμένοι κύκλοι που ανοίγουν και κλείνουν; Όπως περνούν και οι εποχές; Και αυτό που κάνουμε οι άνθρωποι είναι να μπαίνουμε σε αυτούς και να παλεύουμε;
Η παρατήρησή μου είναι όμως ότι δεν παλεύω το ίδιο εγώ με το παιδί του Νιάρχου, άρα δεν είναι λίγο μοιρολατρικό όλο αυτό;
-
Δηλαδή όλα στη ζωή είναι προκαθορισμένοι κύκλοι που ανοίγουν και κλείνουν; Όπως περνούν και οι εποχές; Και αυτό που κάνουμε οι άνθρωποι είναι να μπαίνουμε σε αυτούς και να παλεύουμε;
Η παρατήρησή μου είναι όμως ότι δεν παλεύω το ίδιο εγώ με το παιδί του Νιάρχου, άρα δεν είναι λίγο μοιρολατρικό όλο αυτό;
Αυτό που είναι προκαθορισμένο είναι η εναλλαγή. Καμία νίκη δεν κρατά για πάντα και καμία ήττα δεν κρατά για πάντα (ειδικά, αν δεν τα βάζεις κάτω). Αλλά και τα δυο έχουν τη σημασία τους στη ζωή.
Εσύ, ανάλογα με τον στόχο που έχεις θέσει, μπορεί να χρειαστεί να παλέψεις περισσότερο από το παιδί του Νιάρχου, εφόσον έχεις να ξεπεράσεις μεγαλύτερα εμπόδια. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι είναι προκαθορισμένο να μην κερδίσεις ποτέ. Η ήττα ή οι ήττες που θα έχεις, θα σε κάνουν πιο δυνατή, μέχρι να πετύχεις αυτό που θέλεις.
Και ναι, ίσως τελικά, να μην πετύχεις ποτέ κάτι που θέλεις, όπως και το παιδί του Νιάρχου μπορεί να μην πετύχει κάτι που έχεις πετύχει εσύ, όχι γιατί δεν προσπαθήσατε αρκετά, αλλά γιατί η ελεύθερη βούληση των άλλων ανθρώπων γύρω σας είναι μεγαλύτερη από ό,τι στους άλλους ζωντανούς οργανισμούς και αυτό περιορίζει τις επιθυμίες του καθενός.
Μη νομίζεις ότι, επειδή κάποιος δεν κουβαλά στη ζωή του το δικό σου "σταυρό", δεν κουβαλά κανέναν. Καθένας μας σ' αυτήν τη ζωή ανεβαίνει τη δική του ανηφόρα, είτε το βλέπουν οι άλλοι είτε όχι.
-
Aλοίμονο αν πίστευα ότι δεν κουβαλάμε όλοι έναν σταυρό, όποιος κι αν είναι αυτός. Ενδιαφέρουσα η προσέγγιση σου πάντως, apri μου, θα την σκεφτώ!
-
Aλοίμονο αν πίστευα ότι δεν κουβαλάμε όλοι έναν σταυρό, όποιος κι αν είναι αυτός.
Καμιά φορά παρασυρόμαστε ο καθένας από τα δικά του προβλήματα, γι' αυτό το λέω.
Είναι ευτύχημα αν τουλάχιστον το έχει συνειδητοποιήσει κάποιος και το έχει στην άκρη του μυαλού του.
Ενδιαφέρουσα η προσέγγιση σου πάντως, apri μου, θα την σκεφτώ!
Γι' αυτό την κατέθεσα στην αρχή της σχολικής χρονιάς, για να έχεις χρόνο να τη φιλοσοφήσεις. ;D ;D ;D
Αν το καλοσκεφτείς, γενικώς στη ζωή της φύσης δεν υφίσταται το μηδέν. Τίποτα δεν ξεκινάει από το μηδέν και τίποτα δεν καταλήγει στο μηδέν. Είναι η βασική αρχή διατήρησης της υλοενέργειας (ρώτα τον Landau γι' αυτήν, αν έχεις απορίες...).
Κι εμείς είμαστε μέρος της φύσης που βαδίζει στη λογική του κύκλου, της εναλλαγής...
Αν σκεφτείς, λοιπόν, ότι μια ήττα ή ένα δυσάρεστο γεγονός δεν είναι το μηδέν, αλλά ένα σημείο σ' έναν κύκλο που περιλαμβάνει κι άλλες καταστάσεις, θα καταλήξεις ότι μάλλον ο Κοέλιο και ο Μαντέλα έχουν κάποιο δίκιο... ???
Εμείς μηδενίζουμε τη ζωή μας με τον τρόπο που τη βλέπουμε. Μας παρασέρνει το συναίσθημα ώρες-ώρες. ::)
-
Καμιά φορά παρασυρόμαστε ο καθένας από τα δικά του προβλήματα, γι' αυτό το λέω.
Είναι ευτύχημα αν τουλάχιστον το έχει συνειδητοποιήσει κάποιος και το έχει στην άκρη του μυαλού του.
Γι' αυτό την κατέθεσα στην αρχή της σχολικής χρονιάς, για να έχεις χρόνο να τη φιλοσοφήσεις. ;D ;D ;D
Αν το καλοσκεφτείς, γενικώς στη ζωή της φύσης δεν υφίσταται το μηδέν. Τίποτα δεν ξεκινάει από το μηδέν και τίποτα δεν καταλήγει στο μηδέν. Είναι η βασική αρχή διατήρησης της υλοενέργειας (ρώτα τον Landau γι' αυτήν, αν έχεις απορίες...).
Κι εμείς είμαστε μέρος της φύσης που βαδίζει στη λογική του κύκλου, της εναλλαγής...
Αν σκεφτείς, λοιπόν, ότι μια ήττα ή ένα δυσάρεστο γεγονός δεν είναι το μηδέν, αλλά ένα σημείο σ' έναν κύκλο που περιλαμβάνει κι άλλες καταστάσεις, θα καταλήξεις ότι μάλλον ο Κοέλιο και ο Μαντέλα έχουν κάποιο δίκιο... ???
Εμείς μηδενίζουμε τη ζωή μας με τον τρόπο που τη βλέπουμε. Μας παρασέρνει το συναίσθημα ώρες-ώρες. ::)
μεγααααααααααλη αλήθεια apri μου! μονο αν αποστασιοποιηθούμε από τα πραγματα και τα αντιμετωπίσουμε σφαιρικα σαν να πρόκειται όχι για τη δικη μας αλλα για τη ζωη τριτου αγαπημενου ατομου- ξεφεύγοντας από το εγω μας- μπορούμε να δουμε πιο καθαρα και να αντιμετωπίσουμε και τις ηττες και τις νικες ως σταδια μιας εξέλιξης...
-
Και να προσθέσω πως μόνο αν συνειδητοποιήσουμε πραγματικά πως μια φορά μόνο ζούμε, θα δουμε την διαφορά
-
Markos ;D ;D ;D ;D ;D ;) ;) ;) ;)
-
Το μηδεν θα κανω κύκλο ;D
https://www.youtube.com/watch?v=GFz_qDuFLk8
-
Και να προσθέσω πως μόνο αν συνειδητοποιήσουμε πραγματικά πως μια φορά μόνο ζούμε, θα δουμε την διαφορά
Eπικούρεια προσέγγιση, όπως πάντα. ;)
Το κακό μ' αυτές τις ιστορίες είναι ότι με τη λογική μας μπορεί να βρούμε τη σωστή αντιμετώπιση, αλλά στην πράξη τα πράγματα δυσκολεύουν. Θολαίνει η κρίση από τον συναισθηματισμό, τον εγωκεντρισμό, την αφέλεια... τις ανθρώπινες αδυναμίες, "τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες" που στήνει η ψυχή μας μπρος μας, όπως θα έλεγε και ο Καβάφης.
ΥΓ. Το αφιέρωμα ήταν πάνω σ' αυτό το τραγούδι της Αρβανιτάκη που παρέθεσες. Απρόσεκτος... ??? ??? ;D ;D ;D
-
και γω φοβόμουν μήπως είμαι εκτος θεματος χαχχαχα :-*
Η αληθεια είναι πως δεν εχω αρκετο χρόνο αυτόν τον καιρο, όμως τα διαβαζω αναδρομικά τα αφιερώματα σου apri γιατι είναι μοναδικά!!! (συνεπως αν ειχες ηδη βαλει αυτό το τραγουδι, δεν το ήξερα. Σωστα ειπες: "απρόσεκτος"
και για να το συνδεσω με το θέμα, μ αρεσει που είμαι απρόσεκτος....(κανω όμορφα-γλυκά λάθη) - ειπαμε, μια φορά ζούμε!!
-
MARINERO SOY DE AMOR
(=είμαι ναύτης του έρωτα)
https://www.youtube.com/watch?v=ny0ccX-QL68
(https://filologos10.files.wordpress.com/2011/01/cebcceb5-ceb2ceaccf81cebaceb1-cf84ceb7cebd-ceb5cebbcf80ceafceb4ceb1.jpg)
«Ο έρωτας.
Το αρχιπέλαγος
Κι η πρώρα των αφρών του
Κι οι γλάροι των ονείρων του
Στο πιο ψηλό κατάρτι του ο ναύτης ανεμίζει
Ένα τραγούδι.
Ο έρωτας
Το τραγούδι του
Κι οι ορίζοντες του ταξιδιού του
Κι η ηχώ της νοσταλγίας του
Στον πιο βρεμένο βράχο της η αρραβωνιαστικιά προσμένει
Ένα καράβι.
Ο έρωτας
Το καράβι του
Κι η αμεριμνησία των μελτεμιών του
Κι ο φλόκος της ελπίδας του
Στον πιο ελαφρό κυματισμό του ένα νησί λικνίζει
Τον ερχομό.»
Oδυσσέας Ελύτης «Προσανατολισμοί» (1940)
ΥΓ. Οι στίχοι του τραγουδιού που ακούσατε (Marinero soy de amor)
προέρχονται από το μυθιστόρημα του Miguel de Cervantes
«Δον Κιχώτης της Μάντσα» (1605).
Τη μπαλάντα τραγουδά στο έργο ο νεαρός Don Luis,
που είναι ερωτευμένος με την Doña Clara (κεφ. 43)
και αναφέρεται σε έναν ερωτευμένο ναύτη, χαμένο στο πέλαγος,
ο οποίος προσπαθεί να ακολουθήσει στο συννεφιασμένο ουρανό
ένα μακρινό λαμπερό αστέρι,
καθώς είναι η μοναδική του ελπίδα, για να βρει το δρόμο προς το λιμάνι.
Η μουσική είναι ανώνυμη σύνθεση
από τη σεφαραδίτικη παράδοση της Ιβηρικής Χερσονήσου.
[βλ. παλιότερο αφιέρωμα «Σεφαραδίτες και ladino»
Απαντ. #3229 http://www.pde.gr/index.php?topic=4963.3220]
-
"Ο μπούσουλας είναι που στρέφει ή το καράβι;"
Κουροσίβο*
https://www.youtube.com/watch?v=Elh5kvX3agM (https://www.youtube.com/watch?v=Elh5kvX3agM)
(http://i.ytimg.com/vi/Elh5kvX3agM/hqdefault.jpg)
Στίχοι: Νίκος Καββαδίας
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Κούτρας
Πρώτο ταξίδι έτυχε ναύλος για το Νότο,
δύσκολες βάρδιες, κακός ύπνος και μαλάρια.
Είναι παράξενα της Ίντιας τα φανάρια
και δεν τα βλέπεις, καθώς λένε με το πρώτο.
Πέρ' απ' τη γέφυρα του Αδάμ, στη Νότιο Κίνα,
χιλιάδες παραλάβαινες τσουβάλια σόγια.
Μα ούτε στιγμή δεν ελησμόνησες τα λόγια
που σου 'πανε μια κούφια ώρα στην Αθήνα
Στα νύχια μπαίνει το κατράμι και τ' ανάβει,
χρόνια στα ρούχα το ψαρόλαδο μυρίζει,
κι ο λόγος της μες' το μυαλό σου να σφυρίζει,
"ο μπούσουλας είναι που στρέφει ή το καράβι; "
Νωρίς μπατάρισε ο καιρός κ' έχει χαλάσει.
Σκατζάρισες, μα σε κρατά λύπη μεγάλη.
Απόψε ψόφησαν οι δυο μου παπαγάλοι
κι ο πίθηκος που 'χα με κούραση γυμνάσει.
Η λαμαρίνα! ...η λαμαρίνα όλα τα σβήνει.
Μας έσφιξε το kuro siwo σαν μια ζώνη
κ' συ κοιτάς ακόμη πάνω απ΄το τιμόνι,
πως παίζει ο μπούσουλας καρτίνι με καρτίνι.
* Κουροσίβο (Kuroshio, στα ιαπωνικά 黒潮 , που σημαίνει «μαύρη παλίρροια») είναι ένα ισχυρό θερμό θαλάσσιο ρεύμα που διαρρέει τον βορειοδυτικό Ειρηνικό Ωκεανό
-
Ένα μικρό αφιέρωμα στη θάλασσα και από εμένα με ωραία βίντεο ανεβασμένα από τον Gladiator 33111:
1. Γιάννης Κούτρας, Θ. Μικρούτσικος, σε ποίηση του Νίκου Καββαδία:
KuroSiwo
https://www.youtube.com/watch?v=rv8ZoeHU-bw
2. Σαββόπουλος με τη φωνή της Τσαλιγοπούλου:
Θαλασσογραφία (Seascape)
https://www.youtube.com/watch?v=rsD-arfF1UU
3. Θ. Μικρούτσικος:
Στης Γοργόνας το Φτερό
https://www.youtube.com/watch?v=OVvMBeehqjE
-
Μια μάνα που είχε έναν γιο
https://www.youtube.com/watch?v=zJb3vCUnIwg
(http://www.altsantiri.gr/wp-content/uploads/2015/10/49f29675f2c97a29c5cee314e125206c.jpg)
Η 83χρονη Μηλίτσα Καμβύση, η 89χρονη Ευστρατία Μαυραπίδη και η 85χρονη ξαδέλφη της Μαυρίτσα
ταΐζουν ένα αγοράκι στο παγκάκι στην άκρη της παραλίας στην Σκάλα της Συκαμινιάς στη Λέσβο
δίπλα στη χαμογελαστή πρόσφυγα μητέρα του.
Όπως είπαν αργότερα, «του τραγουδούσαμε και ήπιε το γάλα μονορούφι».
«Ευστρατία, Μαρίτσα, Μηλίτσα.
Αυτές κρατούν την Ελλάδα νέα. Στην ψυχή.
Θυμήθηκα την γιαγιά μου. Την γειτονιά μου.
Καθισμένες οι τρεις γιαγιάδες,
με στραμμένα τα μάτια και την ψυχή στο μικρό προσφυγόπουλο,
δίνοντας του γάλα και σιγοτραγουδώντας του,
ανακάλεσαν τους ήχους που κουβαλάει η βαθιά μας μνήμη.
Σαν να τις άκουγα. Σαν να περνούσε στο αίμα μου η φωνή τους.
Σαν πουλιά που κάθονται στις φωλιές τους μετά από ώρες πέταγμα
ήρθαν και κάθισαν τα λόγια τους:
«Αυτά πέρασαν και οι μανάδες μας.»
…Έφτασε το νανούρισμα μέχρι τα πέρατα του κόσμου,
έτσι όπως μόνο η αλήθεια φτάνει.
Διέσχισε τα πέλαγα, πέρασε πάνω κι από τα άλλα μικρά και μεγάλα σώματα
που βούλιαξαν στον δρόμο για μια καινούργια ζωή.
……Θυμήθηκα την γιαγιά μου,
η οποία χάθηκε την μέρα που πατούσα για πρώτη φορά
την σκηνή του Θεσσαλικού θεάτρου.
Σκούπισα τα δάκρυα μου πίσω απ’ την κουΐντα και βγήκα.
Εκείνη την μέρα έμαθα
πως χρειάζεται μόνο ένα βήμα να περάσεις από το κλάμα στο γέλιο
κι απ΄ το γέλιο στο κλάμα.»
Αποσπάσματα από το άρθρο του Λάκη Λαζόπουλου «Τρία πρόσωπα στη μνήμη μας»
[ http://www.altsantiri.gr/tou-kafe/lakis-lazopoulos-tria-prosopa-gia-tin-mnimi-mas/ ]
ΥΓ. Το τραγούδι «Μια μάνα είχε έναν γιο» ή «Πέρδικα» είναι παραδοσιακό νανούρισμα της Λέσβου.
Πριν λίγα χρόνια μελοποιήθηκε και από τον Θανάση Παπακωνσταντίνου
και τραγουδήθηκε από τη Μελίνα Κανά (https://www.youtube.com/watch?v=_gsmBBEWm5s)
κι αργότερα, από τον Γιάννη Χαρούλη (https://www.youtube.com/watch?v=a7aZmoarcOc ).
-
There'll come another day
(=Θα έρθει μια άλλη μέρα)
"Οι Κινέζοι έχουν μια κατάρα που φαινομενικά είναι παράξενη:
«Την κατάρα μου να 'χεις και να γεννηθείς σε μια ενδιαφέρουσα εποχή».
Γεννηθήκαμε σε μιαν ενδιαφέρουσα εποχή.
Ένας κόσμος τρεκλίζει να πέσει, ένας άλλος ανυψώνεται.
Οι μορφές της καταστροφής και της ανοικοδόμησης ρέουν γύρα μας αναρίθμητες.
….Η αγωνία όμως που πνίγει σήμερα τον κάθε άνθρωπο που αξίζει,
συνοδεύεται από μια μεγάλη ελπίδα, όχι ελπίδα, βεβαιότητα:
Το Κακό στο τέλος νικιέται πάντα
από την παντοδυναμία την αργή, μα σίγουρη, του Καλού.
Αν ο μυστηριώδης αυτός νόμος δεν κυβερνούσε την ανθρώπινη μοίρα,
το πνεύμα θα ’χε από χιλιάδες χρόνια συντριβεί από την ύλη.
Η ελευθερία κι η ειρήνη θα καταπνίγονταν από το Μεγάλο Φόβο."
Αποσπάσματα από το λόγο του Ν. Καζαντζάκη
στην απονομή του Βραβείου Ειρήνης στη Βιέννη, 28 Ιουνίου 1956
https://www.youtube.com/watch?v=h9aJUCGQnM8
(http://s.kathimerini.gr/resources/2014-10/23s8alepoud-thumb-large.jpg)
Στη μέση: Ο ανθυπολοχαγός Οδυσσέας Ελύτης
στη διάρκεια μιας επιστροφής από την πρώτη γραμμή του αλβανικού μετώπου (1940-41)
Κάποτε ένας δημοσιογράφος ρώτησε τον Οδυσσέα Ελύτη
τι ήταν εκείνο που τον συγκίνησε στο έπος του 1940.
Κι ο Ελύτης απάντησε:
«Πώς να σας το πω;
Ήταν ό,τι διάβαζα, στην πράξη,
και μ' ένα σφίξιμο στην καρδιά μην τύχει και δακρύσω,
αυτά που με ανία και δυσφορία διάβαζα ως τότε στα βιβλία για την ιστορία της χώρας μου.
Ήταν μια βίαιη φορά προς τα εμπρός του λαού,
που είχε κάποτε ηττηθεί, όχι εξ αιτίας του, στη Μικρασία,
και που τώρα θα έπαιρνε την εκδίκησή του.
Έτσι το έβλεπα εγώ: σαν άχτι μακροχρόνιο που έβγαινε και ξεθύμαινε.
Δεν έπαιζε ρόλο που ο εχθρός ήταν διαφορετικός.
Ο εχθρός ήτανε η Τυραννία, ήτανε η μορφή του Άδικου,
που την είχαμε υποστεί κάτω από διαφορετικές μορφές επί αιώνες και είχε γίνει μοίρα μας.
Αυτή η εξέγερση εναντίον της Μοίρας, χωρίς υπολογισμό, μες στα όλα,
αυτή η «όμορφη αφροσύνη», όπως λέω κάπου αλλού,
ήτανε που ανέβαζε το γεγονός σε μιαν άλλη σφαίρα, ποιητική.»
Μ’ αυτήν την ελπίδα έτρεξαν τότε στο αλβανικό μέτωπο,
για να πουν το δικό τους «όχι» βγάζοντας το άχτι τους για την αδικία,
για να φωνάξουν με ενθουσιασμό «αέρα» όπως άλλοτε ο βυζαντινός στρατός.
Κι όσο οι νίκες πλήθαιναν παρά τις δυσκολίες,
τόσο η ελπίδα γινόταν βεβαιότητα πως το άδικο σε λίγο θα τέλειωνε.
Θα ερχόταν μια «άλλη» μέρα…
Και περνούσαν οι μήνες στο ημερολόγιο:
Οκτώβρης, Νοέμβρης, Δεκέμβρης, Γενάρης, Φλεβάρης, Μάρτης….
Όμως, για έναν μυστήριο λόγο στους «ενδιαφέροντες» καιρούς,
το τέλος δυσκολεύεται να βιαστεί.
Έφτασε ο Απρίλιος και, αντί για το τέλος, ήρθε αιφνιδιαστικά μια εφιαλτική συνέχεια:
Η γερμανική επίθεση.
Η πίκρα της ήττας λίγο αργότερα.
Η κατάθλιψη της Κατοχής, που έμοιαζε εξ αρχής σαν μακρά νύχτα χωρίς ξημέρωμα.
Τα αμέτρητα «όχι», που πλέον φώτιζαν για λίγο τις ψυχές σαν φωτοβολίδες,
πριν σβήσουν ξεψυχισμένα.
Η προσδοκία της «άλλης» μέρας έγινε σταδιακά καημός, πίστη, κίνητρο αλληλεγγύης.
Και κατά πως κυβερνιέται η ανθρώπινη μοίρα,
δεν μπορούσε παρά να γίνει επιτέλους και πραγματικότητα….
-
En csak azt csodalom
(=Εγώ απλά θαυμάζω)
I'm just wondering that
The one who's unable to see
His sweetheart frequently
Doesn't die of his sorrow
Well, I haven't seen mine
Today only
Nevertheless my heart
Almost dies of its sorrow
Παραδοσιακό ουγγρικό τραγούδι
https://www.youtube.com/watch?v=8hLISuqcSTY
(http://www.rembrandthuis.nl/media/images/joodsebruidje.jpeg)
Rembrant “The Jewish bride” (c. 1667), Rijksmuseum, Amsterdam
«Το πιστεύεις;» είπε ο Vincent Van Gogh που δεν ξεκόλλαγε από τον πίνακα το 1885,
«Θα έδινα ευχαρίστως δέκα χρόνια από τη ζωή μου,
αν μπορούσα να κάθομαι εδώ μπροστά σ’ αυτόν τον πίνακα για δεκαπέντε μέρες με ένα ξεροκόμματο ψωμί για φαγητό»
“Μη μείνεις μακριά μου ούτε μια μέρα, γιατί να...
γιατί, πώς να στο πω, είναι μεγάλη η μέρα,
και θα σε περιμένω όπως στους σταθμούς,
όταν να κοιμηθούν πάνε τα τρένα.
Μη φύγεις ούτε μιαν ώρα γιατί τότε
τούτη την ώρα μαζεύονται οι σταγόνες της αγρύπνιας
κι ίσως όλος εκείνος ο καπνός όπως θα ψάχνει σπίτι
έρθει να πνίξει τη χαμένη μου καρδιά.
Αχ να μη διαλυθεί ο ίσκιος σου στην άμμο,
αχ να μην πεταρίσουνε στην απουσία τα βλέφαρά σου:
Μη φύγεις ούτε λεπτό, αγαπημένη,
γιατί ετούτο το λεπτό τόσο μακριά θα έχεις φύγει,
που θα διασχίσω όλη τη γη ρωτώντας
αν θα γυρίσεις ή αν θα μ' αφήσεις να πεθαίνω.”
Πάμπλο Νερούδα, Σονέτο XLV, (Eκατό σονέτα του έρωτα, 1959)
[Μετάφραση: Παναγιώτης Αλεξανδρίδης]
-
Saltarello
«Λεν ακόμα πώς ήρθε κάποιος ξένος
μάγος και ξορκιστής απ' τη Λυδία,
με μυρωμένα τα ξανθά σγουρά του,
στην όψη κρασωπός,
πού 'χει στα μάτια της ερωτιάς τις χάρες
και που σμίγει με κορασιές τη μέρα και τη νύχτα,
καλώντας τις σε βακχικά γιορτάσια.»
Ευριπίδης «Βάκχαι», στιχ. 235-239
https://www.youtube.com/watch?v=r6iIP8j8ROY
(https://lh4.ggpht.com/wQffdCxObXLKKUn3BXIeewKVNVZMkG3QejH9TSFzkcQghDuAy3fDAaLmbcMe4Q=s526)
Bartolomeo Pinelli “Country dance on the outskirts of Rome” (ca. 1815), Museo di Roma
Πόσες φορές πέρασαν από τα νερά του Αιγαίου
και γέννησαν μύθους και ιστορίες…
Ο Κάδμος, γιος του βασιλιά της Τύρου της αρχαίας Συρίας
είχε περάσει τα νερά του Αιγαίου αναζητώντας την κλεμμένη αδελφή του.
Για την Ευρώπη μιλάω, την όμορφη πριγκίπισσα της Τύρου,
την οποία είδε μια μέρα ο Δίας να κολυμπά και να παίζει στην ακρογιαλιά,
την παραπλάνησε με τη μορφή ταύρου και την απήγαγε,
για να την εγκαταστήσει μόνιμα στην Κρήτη
σε ένα καθεστώς ιδιόμορφου «γκέτο»,
μια και ο Τάλως, ο χάλκινος γίγαντας, που έθεσε ως φρουρό,
εφεξής δεν άφηνε κανέναν να έρθει ή να φύγει από το νησί.
Ο Κάδμος, αφού την αναζήτησε απεγνωσμένα,
πήρε εντολή από το μαντείο των Δελφών να ιδρύσει μια καινούργια πόλη.
Έτσι, από μια απρόβλεπτη πορεία της ζωής, ιδρύθηκε η σπουδαία πόλη της Θήβας.
Όμως, υπήρχε και συνέχεια στην ιστορία της οικογένειας.
Η κόρη του Κάδμου, η Αγαύη γεννά τον Πενθέα, επόμενο βασιλιά της πόλης.
Η δε κόρη του Σεμέλη σμίγει κι αυτή με το Δία, όπως η θεία της,
και συλλαμβάνει στα σπλάχνα της τον Διόνυσο,
αλλά λόγω της απερισκεψίας της να δει τη θεϊκή όψη του Δία, καίγεται πριν γεννήσει.
Έτσι, ο Διόνυσος θα γεννηθεί τελικά με αλλόκοτο τρόπο, από το μηρό του Δία.
Κι ως αλλόκοτος θα εκδιωχθεί από την Ελλάδα, καθώς κομίζει μια αλλόκοτη οπτική.
Επιστρέφει, λοιπόν, στην Ασία διαδίδοντας με επιτυχία τη νέα θρησκεία:
Οι πιστοί του χορεύουν ξέφρενα, μεθούν και πέφτουν σε έκσταση.
Βυθίζεται η ψυχή τους στα βάθη του ασυνειδήτου,
ενός πεδίου μη τοπικότητας, μη χρονικότητας και μη ταυτότητας,
αφού η συνείδηση αυτών έχει πάψει να λειτουργεί,
ενός πεδίου όπου θέση έχουν μόνιμα οι νεκροί και προσωρινά οι εκστασιασμένοι
και τα σύμβολά τους, ο κισσός και η άμπελος.
Άλλοτε, την ίδια έκσταση πετυχαίνουν μεταμφιεζόμενοι, φορώντας προσωπεία,
δηλ. αρνούμενοι για λίγο το «Αυτό» (=την ταυτότητά τους)
και υποκρινόμενοι κάποιο «Έτερον» (=διαφορετική προσωπικότητα),
έτσι ώστε για ένα μικρό χρονικό διάστημα ασφαλείας
να δουν μέσω της αλλαγής σκέψης τον κόσμο υπό την οπτική κάποιου άλλου.
[βλ. αφιέρωμα «Εγώ ειμί η άμπελος», #απάντηση 508 http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.504
και αφιέρωμα «Imperatrix Mundi», #απάντηση 611 http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.602]
Όμως, ο Διόνυσος τολμά να ξαναγυρίσει στην Ελλάδα και ειδικά στη Θήβα.
Ο ξάδελφος του ο Πενθέας και όλοι οι σεμνοί και συντηρητικοί πολίτες
αρχικά τον απορρίπτουν και τον στραβοκοιτάζουν,
καθώς είναι ένας θεός παράδοξος, που δεν κατατάσσεται σε καμία κατηγορία,
φέρνει μια άλλη οπτική στην τρέχουσα ιεραρχία,
και μοιάζει να μην έχει θέση πουθενά.
Όμως, όσο και να αρνηθείς μια πραγματικότητα, δεν μπορείς να την εξαφανίσεις.
Έτσι, οι γυναίκες της πόλης, ενώ τον απορρίπτουν από συστολή,
στην πορεία έλκονται από το πάθος του διονυσιασμού
και παρασύρονται σ’ αυτόν απερίσκεπτα και ανεξέλεγκτα,
σαν να έχουν πέσει θύματα κάποιας επιδημίας.
Ο δε Πενθέας, ενώ αρχικά φυλακίζει τον Διόνυσο,
τελικά αποφασίζει από περιέργεια και λαγνεία να γνωρίσει από κοντά
τον τρόπο που βακχεύουν οι γυναίκες της πόλης στην ύπαιθρο.
Ο Διόνυσος τον συμβουλεύει να μην το αποτολμήσει άνευ όρων,
γιατί θα βρει κακό τέλος, όπως οι στρατιώτες του που πήγαν εκεί.
Για να μπορέσει να γνωρίσει σωστά το «Έτερον»,
θα πρέπει για λίγο να αλλάξει ταυτότητα μεταμφιεζόμενος σε γυναίκα
και να παρακολουθήσει από απόσταση ασφαλείας, κρυμμένος σε ένα ψηλό πεύκο.
Ο Πενθέας αρχικά ακολουθεί τις οδηγίες,
έπειτα όμως παρασυρμένος από την επιθυμία του να δει τις γυναίκες καλύτερα,
σκύβει και γίνεται αντιληπτός από αυτές.
Η μάνα του και οι υπόλοιπες σε κατάσταση αλλοφροσύνης τον διαμελίζουν
και μόνο ώρες μετά, αφού έχουν ανακτήσει τη συνείδησή τους,
καταλαβαίνουν με φρίκη τι έκαναν.
Έτσι τιμωρείται αυτός που είδε περισσότερα από όσα έπρεπε για ίδιον όφελος,
έτσι τιμωρούνται όλοι αυτοί που αρχικά απέρριψαν και υποτίμησαν τον ξένο θεό,
αλλά τελικά, τον γνώρισαν ιδιοτελώς, απερίσκεπτα, χωρίς τον απαιτούμενο σεβασμό ασφαλείας
με αποτέλεσμα να βιώσουν τη φρίκη της απόλυτης απώλειας της ταυτότητάς τους
και της μετατροπής τους σε κάτι που δεν είναι πια ούτε το «Αυτό», αλλά ούτε και το «Έτερον»,
αλλά ένα ΤΕΡΑΣ.
Ο ελληνιστής Jean-Pierre Vernant λέει σε κάποιο βιβλίο του γι’ αυτήν την εξέλιξη:
«….συμβαίνει κάτι τρομακτικό:
όλοι όσοι ενσάρκωναν την άνευ όρων προσήλωση σε μια αμετάβλητη τάξη πραγμάτων,
όσοι διακήρυσσαν την αναγκαιότητα να διαφυλαχθούν οι δικές τους παραδοσιακές αξίες
έναντι της ετερότητας, η οποία τους αμφισβητεί,
τους αναγκάζει να δουν τον εαυτό τους με διαφορετικά μάτια,
αυτοί όλοι, οι οποίοι έχουν ταυτότητα…..που είναι βέβαιοι για την ανωτερότητά τους,
κατρακυλούν στην απόλυτη αλλοτρίωση, τη φρίκη και την τερατωδία».
Και καταλήγει σε κάποιο άλλο βιβλίο του στο συμπέρασμα:
«…εγκαθιστώντας τον Διόνυσο
–που ενσαρκώνει στο ελληνικό πάνθεον τη μορφή του Ετέρου-
στο κέντρο του κοινωνικού σώματος, στο θέατρο,
οι Έλληνες μας δίνουν ένα μεγάλο μάθημα.
Δεν μας καλούν να γίνουμε πολυθεϊστές
….αλλά να αποδώσουμε μέσα σ’ έναν πολιτισμό τη θέση
που ανήκει σε μια στάση πνεύματος,
η οποία δεν έχει μόνον ηθική και πολιτική αξία, αλλά κυρίως ηθική,
και ονομάζεται «ανοχή»».
ΥΓ. Το saltarello που ακούσατε,
είναι δημοφιλής πηδηχτός ιταλικός χορός που χόρευαν στις αυλές του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης
και επιβίωσε ως λαϊκός χορός στη Ρώμη την περίοδο του Καρναβαλιού.
Πηγές:
• Μαρία Δαράκη «Ο Διόνυσος και η Θεά Γη», εκδ. Δαίδαλος
• Jean-Pierre Vernant «Το βλέμμα του θανάτου. Μορφές της ετερότητας στην Αρχαία Ελλάδα», εκδ. Αλεξάνδρεια
• Jean-Pierre Vernant «Το σύμπαν, οι θεοί και οι άνθρωποι. Ελληνικές ιστορίες για τη δημιουργία του κόσμου», εκδ. Πατάκη
• Saltarello dance: https://en.wikipedia.org/wiki/Saltarello
-
In the bleak midwinter
(=στο ζοφερό μεσοχείμωνο)
«In the bleak midwinter, frosty wind made moan,
Earth stood hard as iron, water like a stone;
Snow had fallen, snow on snow, snow on snow,
In the bleak midwinter, long ago.»
Christina Rosetti (1830-1894)
https://www.youtube.com/watch?v=U0aL9rKJPr4
(http://uploads6.wikiart.org/images/dante-gabriel-rossetti/a-christmas-carol-1857.jpg)
Dante Gabriel Rosetti “A Christmas Carol” (1867),
Fogg Art Museum, Harvard University, Cambridge, Massachusetts
Ο φίλος του Rosetti, ο Henry Treffry Dunn, περιγράφει τον πίνακα ως εξής:
«Μια κόρη με ένα λαμπερό κατακόκκινο ανατολίτικο φόρεμα με μοτίβα από χρυσή κλωστή ,
παίζει ένα έγχορδο μουσικό όργανο τραγουδώντας
το “Hodie Jesu Christus natus est. Hallelujah”
(=σήμερα ο Ιησούς Χριστός γεννήθηκε, αλληλούια).
Τo μουσικό όργανο ήταν πιθανότατα ένα τυνησιακό ή αλγερινό rabab
και η κόρη η Ellen Smith, μια πλύστρα που γνώρισε ο Rosetti στο δρόμο.
Η γυναικεία αναγεννησιακή ομορφιά, η μουσική και ο εξωτισμός στον πίνακα
ήταν τα χαρακτηριστικά μοτίβα του ρεύματος του αγγλικού αισθητισμού
στα τέλη του 19ου αιώνα.
ΥΓ Το τραγούδι «In the bleak midwinter», που ακούσατε,
βασίζεται στους στίχους της Αγγλίδας ποιήτριας Christina Rosetti (1830-1894),
αδελφής του ζωγράφου Dante Gabriel Rosetti.
Το ποίημά της είχε δημοσιευτεί στο περιοδικό «Scribner’s Monthly» το 1872.
Η μουσική γράφτηκε από τον συνθέτη Gustav Holst το 1906.
-
Χειμωνιάτικη ελπίδα
«Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Στις τροχιές των βαθυπτύχων οργωμάτων
που λάμπουν στο κατόπι σου σαν τροχιές θριάμβου….
….Θαρρώ πως τα ταξίδια μας συμπίπτουν
Νομίζω πως σου μοιάζω και μου μοιάζεις
Οι κύκλοι μας ανήκουνε στην οικουμένη
Πρόγονοι εμείς των γενεών που εκκολάπτονται ακόμη
Πλέχουμε, προχωρούμε δίχως τύψεις….
…Αχούν οι φόρμιγγες της άπλετης χαράς μας
Με τα σφυρίγματα του ανέμου πρύμα-πλώρα
Με τα πουλιά στα σύρματα των καταρτιών
Με την ηχώ των αναμνήσεων σαν κιανοκιάλια
που τα κρατώ στα μάτια μου και βλέπω
να πλησιάζουν τα νησιά και τα πελάγη
να φεύγουν τα δελφίνια και τα ορτύκια
Κυνηγητές εμείς της γοητείας των ονείρων
Του προορισμού που πάει και πάει, μα δεν στέκει
Όπως δεν στέκουν τα χαράματα
Όπως δεν στέκουν και τα ρίγη
Όπως δεν στέκουν και τα κύματα
Όπως δεν στέκουν κι οι αφροί των βαποριών….»
Αποσπάσματα από το ποίημα του Ανδρέα Εμπειρίκου «Στροφές στροφάλων» (1945)
[ http://www.snhell.gr/lections/content.asp?id=125&author_id=10&page=anthology ]
(http://img.yessy.com/156751694-24821b.jpg)
Herbert James Draper “Αλκυόνη” (1915), ιδιωτική συλλογή
Τι όμορφη που ήταν η Αλκυόνη….
Και πόσο αγαπημένη ήταν με τον άντρα της, τον βασιλιά Κήυκα,
που τόσο δίκαια και ειρηνικά κυβερνούσε τη Θεσσαλία.
Ήταν τέτοια η ευτυχία τους που ώρες-ώρες ξεπερνούσαν τα όρια
αποκαλώντας ο ένας τον άλλο «Ήρα» και «Δία» αντιστοίχως.
Κι αυτό δεν άρεσε καθόλου στον Δία…
Και ήρθε μια μέρα που ο Κήυξ έμαθε νέα θλιβερά.
Ο αδελφός του είχε πεθάνει και παράδοξες συμφορές ακολουθούσαν η μία μετά την άλλη.
Αποφάσισε να πάει στο μαντείο του Απόλλωνα στην Ιωνία, για να εξευμενίσει τους θεούς.
Μάταια η Αλκυόνη τον παρακαλούσε να μην ταξιδέψει.
Ως κόρη του Αιόλου, ήξερε πόσο επικίνδυνο μπορεί να γίνει το θαλασσινό ταξίδι
από τους θυελλώδεις ανέμους.
Τουλάχιστον, ας την έπαιρνε μαζί του…
Όμως, ο Κήυξ ήταν αμετάπειστος. Ήταν σίγουρος πως θα τα κατάφερνε.
Δεν ήθελε, ωστόσο, να την πάρει μαζί του, για να μην την εκθέσει σε κανέναν κίνδυνο.
Υποσχέθηκε ότι μέσα σε δυο μήνες θα επιστρέψει σ’ εκείνη.
Κι έφυγε…
Από εκείνη τη μέρα, κάθε πρωί η Αλκυόνη κατέβαινε στην ακτή
και προσευχόταν να γυρίσει πίσω ο Κύηξ σώος και αβλαβής.
Και περίμενε. Και περίμενε…
Και η αλήθεια είναι ότι ο Κύηξ έφτασε σώος στην Ιωνία, όπως ήλπιζε.
Όμως, όσα φέρνει η ώρα, δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος.
Στο γυρισμό σηκώθηκε έξαφνα ένας δυνατός άνεμος,
που ύψωνε ολοένα τα κύματα
κι έκανε το καράβι του να χαροπαλεύει μαζί τους… μέχρι τελικής πτώσεως.
Ο Κύηξ απελπισμένος προσευχήθηκε να γυρίσει τουλάχιστον το πτώμα του στην Αλκυόνη,
για να τηρήσει την υπόσχεσή του.
Το ίδιο βράδυ η Ήρα αποκάλυψε στην Αλκυόνη την πικρή αλήθεια στον ύπνο της.
Ανάστατη η Αλκυόνη το επόμενο πρωί κατέβηκε στην ακτή, όπως πάντα.
«Δεν θα σε ξαναδώ, δεν θα σε ξαναδώ», έλεγε κοιτώντας χαμένη τη θάλασσα
και έκλαιγε ασταμάτητα σκίζοντας τα ρούχα της.
Στον ορίζοντα φάνηκε ένα αντικείμενο να επιπλέει.
Λίγη ώρα μετά, το κύμα ξέβρασε στα πόδια της το πτώμα του Κήυκα,
εκπληρώνοντας την υπόσχεσή του…
Τότε η Αλκυόνη έπεσε στα κύματα, για να τον αγκαλιάσει,
αποφασισμένη να ενωθεί ξανά μαζί του στον Κάτω Κόσμο.
Τόσο πολύ συγκινήθηκε ο Δίας από το θρήνο της Αλκυόνης,
που έκανε το θαύμα του:
Η Αλκυόνη πέφτοντας στα κύματα μεταμορφώθηκε μαζί με τον Κήυκα
σε γαλάζια πουλιά, που πέταξαν, ενωμένα και πάλι!
Βέβαια, η Αλκυόνη και ο Κήυξ δεν ήταν πια οι ίδιοι
κι ούτε θα μπορούσαν να γυρίσουν στην παλιά τους ζωή.
Ο Δίας τους όρισε να ζουν εκεί, στις ακτές όπου είχε γίνει το μεγάλο κακό.
Εκεί, στις σχισμές των βράχων θα έπρεπε να στήνουν και τις φωλιές τους
μέσα στο χειμώνα, στο έλεος των κυμάτων και του βοριά,
για να μην ξεχάσουν ποτέ το κακό που μπορεί να σε βρει,
αν χάσεις τη σύνεση και το μέτρο.
(http://bird-guide.l-studio.gr/guide_photos/alcedo_atthis/alcedo_atthis-0134_r.jpg)
Η Αλκυόνη, θαλάσσιο αποδημητικό πτηνό γνωστό και ως «ψαροπούλι» ή «θαλασσοπούλι»
Χάρη στη μεγαλοψυχία του, όμως, και εφόσον είχαν γίνει σοφοί με το πάθημά τους,
ο Δίας έδωσε εντολή για λίγες μέρες μέσα στην καρδιά του χειμώνα
να γίνεται κάτι σαν ανοιξιάτικη πρόβα,
δηλ. να σταματούν οι άνεμοι και ο ήλιος να ζεσταίνει περισσότερο τη γη,
ώστε η αλκυόνα να μπορεί να κλωσά τα αυγά της
και να αποκτά την ελπίδα και την πίστη πως η ίδια και τα παιδιά της θα επιβιώσουν,
πως, αργά ή γρήγορα, θα έρθει και η φαινομενικά απρόσιτη άνοιξη που ονειρεύεται,
αφού πλέον έχει αποδειχθεί ότι ο χειμώνας μπορεί να νικηθεί.
Αυτή η φιλοσοφία της σοφίας, της αγάπης, της πίστης και της ελπίδας,
που δίνει φτερά στο κουράγιο, για να υπερνικήσει κάθε δύσκολο εμπόδιο,
διαπνέει διαχρονικά όλα τα λαϊκά παραμύθια απανταχού της γης.
Όπως λέει ο συγγραφέας G.K. Chesterton στο δοκίμιο «Κόκκινος Άγγελος» (1909):
«Τα παραμύθια δεν δίνουν στο παιδί την πρώτη του ιδέα για τον μπαμπούλα.
Αυτό που τα παραμύθια δίνουν στο παιδί
είναι η πρώτη του καθαρή ιδέα της πιθανής ήττας του μπαμπούλα.
Το μωρό ξέρει τον δράκοντα καλά από τότε που έχει φαντασία.
Αυτό που του προσφέρει το παραμύθι
είναι έναν «Άγιο Γεώργιο», για να νικήσει το δράκοντα.
Αυτό ακριβώς που κάνει το παραμύθι είναι το εξής:
Το συνηθίζει, με μια σειρά καθαρών εικόνων,
στην ιδέα ότι αυτοί οι απεριόριστοι τρόμοι έχουν ένα όριο,
ότι αυτοί οι άμορφοι εχθροί έχουν εχθρούς τους «ιππότες» του Θεού,
ότι υπάρχει κάτι στο σύμπαν πιο μυστηριώδες από το σκοτάδι
και ισχυρότερο από τον ισχυρό φόβο».
https://www.youtube.com/watch?v=R97H_zGTNMw
Πηγές:
• The Full Story of Alcyone and Ceyx (https://halcyontheatre.org/full-story-alcyone-and-ceyx )
• The mythical love story of the Halcyon Birds (http://www.talesbeyondbelief.com/myth-stories/halcyon-birds.htm )
• Keyx and Alcyone (Ovid) (https://nogodsinthekiddiepool.wordpress.com/2014/12/12/ceyx-and-alcyone-ovid/ )
• Keyx and Halcyone or The Halcyon birds (http://www.sacred-texts.com/cla/bulf/bulf08.htm )
• The love story of Keyx and Alcyone (http://alwaysandforeverconfused.blogspot.gr/2011/10/love-story-of-ceyx-and-alcyone.html )
-
Τυχερο το σχολειο που σε εχει apri
-
Πράγματι υπέροχα τα μουσικά αφιερώματα της apri.Θα αρχίσω να τα βλέπω όλα από τότε που ξεκίνησαν.
-
Αποσπερίτης
https://www.youtube.com/watch?v=3Mas2NxIsFc
-
https://www.youtube.com/watch?v=pg_ML_kM3N0
Νίκος Βέρτης-Τα ερωτικά
Οι ομορφιές της χώρας μας δεν εκφράζονται με λόγια.
-
https://www.youtube.com/watch?v=91pyBqop5HY
Σ όλους όσους πάντα ονειρευόνται όπως και αν έρθει η ζωή :)
-
Σόρρυ που σας το χαλάω, αλλά τα τρία τελευταία μηνύματα ήταν εκτός θέματος (στο Μουσική πρέπει αν πάνε όχι εδώ). Εδώ απολαμβάνουμε τα μουσικά αφιερώματα της apri, και όποιου άλλου μπορεί να την συναγωνιστεί.
-
Και συ τι ζόρι τραβάς;Τη μια μου την λες για τα ποιήματα, την άλλη για αυτό, αν και έχεις δίκιο.Αλλά δεν είσαι διαχειριστής. Σταμάτα και get a life
-
Χαλάρωσε.. μπήκα για να διαβάσω κανένα μουσικό αφιέρωμα, αλλά αντί για αυτό έβλεπα απλά τραγούδια όπως στο Μουσική.
Μια παρατήρηση έκανα, μην κάνετε έτσι πια..
-
Το χεις παρακάνει και ειλικρινά το παίζω χαζή εδώ και καιρό.Αλλά μην τα πάρω.Δεν θα σου κάνω αναφορά όπως δεν το χω κάνει παλαιότερα.Το σταματώ εδώ. :)
-
Vois sur ton chemin
(=Δες στο δρόμο σου)
«Vois sur ton chemin gamins oubliés, égarés.
(=Δες στο δρόμο σου παιδιά ξεχασμένα, χαμένα)
Donne leur la main pour les mener vers d'autres lendemains.
(=Δωσ’ τους το χέρι, για να τα οδηγήσεις σε άλλα αύριο)
Sens au coeur de la nuit l'onde d'espoir, ardeur de la vie, sentier de gloire
(=Νιώσε στην καρδιά της νύχτας το κύμα της ελπίδας, που είναι ζέση της ζωής, μονοπάτι της δόξας)
Bonheurs enfantins, trop vite oubliés, effacés
(=Παιδικές ευτυχίες, πολύ γρήγορα ξεχασμένες, διαγραμμένες)
Une lumière dorée brille sans fin, tout au bout du chemin
(=Ένα χρυσό φως λάμπει αδιάκοπα στο τέλος του δρόμου)
Christophe Barratier
(για την ταινία «Les Choristes», 2004)
https://www.youtube.com/watch?v=P-Zz_bSCsBE
(http://content-mcdn.ethnos.gr/filesystem/images/20120327/low/2012032701199_120243584.jpg)
Μυτιλήνη: Συσσίτιο για πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία (1922)
«Κανείς μας ακόμα δεν μπορούσε να πιστέψει
πως είμαστε οι πρώτες σταγόνες της καταιγίδας που έφτανε,
η πρώτη αχνή γραμμή μιας ατέλειωτης ανθρωποθάλασσας,
που θα ξεχυνόταν σε λίγο σ' εκείνο το άγνωστο λιμάνι.
Αρχίσαμε να βαδίζουμε πιασμένοι απ' το χέρι, κοντά ο ένας στον άλλον,
χαμένοι, μουδιασμένοι, δισταχτικοί,
σαν να 'μαστέ τυφλοί και δεν ξέραμε πού θα μας φέρει το κάθε βήμα που αποτολμούσαμε.
Γυρεύαμε ξενοδοχείο στο λιμάνι για ν' ακουμπήσουμε και να περιμένουμε τους δικούς μας.
Όπου κι αν ρωτούσαμε, παίρναμε την ίδια στερεότυπη απόκριση:
«Απ' τη Σμύρνη έρχεστε; Δε δεχόμαστε πρόσφυγες».
«Μα, θα σας πληρώσουμε καλά, ανθρώποι του Θεού», έλεγε η θεία Ερμιόνη.
Εκείνοι επέμεναν στην άρνησή τους:
«Φοβόμαστε τις επιτάξεις.
Στη Χίο, στη Μυτιλήνη, στη Σάμο επιτάξανε όλα τα σχολεία, τα ξενοδοχεία, τα πάντα...»
……Ενάμισι εκατομμύριο άνθρωποι βρεθήκανε ξαφνικά
έξω από την προγονική τους γη.
Παράτησαν σκοτωμένα παιδιά και γονιούς άταφους.
Παράτησαν περιουσίες, τον καρπό στα δέντρα, το φαΐ στη φουφού, τη σοδειά στην αποθήκη,
το κομπόδεμα στο συρτάρι, τα πορτρέτα των προγόνων στους τοίχους.
Και βάλθηκαν να τρέχουν, να φεύγουν κυνηγημένοι
απ' το τούρκικο μαχαίρι και τη φωτιά του πολέμου.
Και λογίζονταν τυχεροί που αντάλλαξαν το έχει τους, την πατρίδα τους, το παρελθόν τους
με μια στάλα σιγουριά...
(http://www.lifo.gr/uploads/image/882286/9.jpg)
Άρπαξαν βάρκες, καΐκια, σχεδίες, βαπόρια και πέρασαν τη θάλασσα
σ' έναν ομαδικό, φοβερό ξενιτεμό.
Κοιμήθηκαν αποβραδίς νοικοκυραίοι στον τόπο τους
και ξύπνησαν φυγάδες, θαλασσοπόροι, άστεγοι, άποροι, αλήτες και ζητιάνοι
στα λιμάνια του Πειραιά, της Σαλονίκης, της Καβάλας, του Βόλου, της Πάτρας.
Ενάμισι εκατομμύριο αγωνίες και οικονομικά προβλήματα
ξεμπάρκαραν στο φλούδι της Ελλάδας,
με μια θλιβερή ταμπέλα κρεμασμένη στο στήθος: «Πρόσφυγες!».
Πού ν' ακουμπήσουν οι πρόσφυγες; Τι να σκεφτούν; Τι να ξεχάσουν; Τι να πράξουν;
Πού να δουλέψουν; Πώς να ζήσουν;
Τρέμαν ακόμα από το φόβο.
Τα μάτια τους ήταν κόκκινα απ' το αιμάτινο ποτάμι της κόλασης που διάβηκαν.
Και σαν πάτησαν σε στέρεο έδαφος, μετρήθηκαν να δουν πόσοι φτάσανε και πόσοι λείπουν.
Κι οι ζωντανοί δεν το πιστεύανε, μόνο άπλωναν τα χέρια τους στο κορμί τους και το ψάχνανε,
για να βεβαιωθούνε πως δεν ήταν βρικόλακες.
Και ψάχναν και για την ψυχή τους, να δουν αν ήταν στη θέση της.
Μ' αυτή ήταν άφαντη.
Είχε μείνει πίσω στην πατρίδα,
κοντά στους αγαπημένους νεκρούς και στους αιχμαλώτους,
κοντά στα σπιτάκια, στα χωράφια, στις δουλειές και στα καζάντια...
Μικροί μεγάλοι στριμωχνόμαστε στις παραλίες αποβλακωμένοι, άβουλοι,
με μια έμμονη ιδέα ο καθένας, κι άλλος με μια άνοια αποκρουστική.
Οι πιο τυχεροί ξεδίναν, γιατί κλαίγανε και βρίζανε και μούγκριζαν από πόνο.
Μια νέα γυναίκα πετούσε από καιρό σε καιρό ένα τραγικό νανούρισμα:
«Νάνι, νάνι, το παιδάκι μου να κάνει...».
Στην αγκαλιά της κρατούσε ένα μαξιλάρι που όλο το σκέπαζε και το φιλούσε
και κοίταζε γύρω της πανικόβλητη.
Κανένας δεν την πρόσεχε. Μόνο ο γερο-πατέρας της πάσχιζε να την ησυχάσει.
«Κορούλα μου, Ελένη μου, κάνε, παιδί μου, κουράγιο. Αυτό ήταν το θέλημα του Θεού...»
Κάποιος δημοσιογράφος που πρόσεξε τη σκηνή, κοντοστάθηκε και θέλησε να πληροφορηθεί.
«Αχ! έκανε ο γέρος.
Τ' αγοράκι της έσκυψε να πάρει απ' την κούνια
κι, αντί γι' αυτό, πήρε το μαξιλάρι κι έφυγε!»
Διδώ Σωτηρίου «Μέσα στις φλόγες» (1978)
-
Μπράβο, Apri!
Ακόμα ένα ολοκληρωμένο μουσικό αφιέρωμα για ένα πολύ επίκαιρο θέμα!
-
Ξενοφοβία – Ρατσισμός
Η ξενοφοβία και ο ρατσισμός είναι δύο έννοιες που απασχολούν τον τελευταίο καιρό αρκετά την Ελλάδα. Ρατσισμός είναι η αντίληψη ότι οι άνθρωποι δεν είναι όλοι ίσοι μεταξύ τους, αλλά διαχωρίζονται σε ανώτερους και κατώτερους, διακρινόμενοι είτε από το χρώμα του δέρματος, είτε από την εθνικότητα, είτε από τη θρησκεία κλπ. Το πιο συνηθισμένο είδος ρατσισμού, και αυτό που έχει δώσει την αρχική ονομασία στην λέξη (ιταλ. («ράτσα») razza = φυλή), είναι ο φυλετικός ρατσισμός. Ξενοφοβία είναι «ο νοσηρός φόβος προς τους αλλοδαπούς ή τις ξένες χώρες». Με άλλα λόγια, αυτό σημαίνει μια αποστροφή σε ξένους ή αλλοδαπούς. Δύο λέξεις που οδήγησαν εκατομμύρια ανθρώπους στον θάνατο. Ο άνθρωπος είχε και έχει την τάση να αισθάνεται ανώτερος από τα άλλα είδη του ζωικού βασιλείου αλλά και από τους άλλους ανθρώπους και διαρκώς να ψάχνει μια οποιαδήποτε δικαιολογία για αυτό.
Η έννοια της φυλής είναι απλά μια ταξινόμηση των ανθρώπων με διαφορετικά φυσικά χαρακτηριστικά όπως το χρώμα του δέρματος ή των μαλλιών, το σχήμα του προσώπου του, το ύψος του, κλπ. Αν η μελέτη των διαφόρων φυλών χρησιμοποιούνταν μόνο για να μελετηθούν οι όποιες διαφορές και δυνατότητες διαθέτουν οι φυλές των ανθρώπων για μια αλληλοσυμπλήρωση δυνατοτήτων δεν θα ήταν κακό. Το πρόβλημα παρουσιάζεται όταν αρχίζει μια διαμάχη στο ποια φυλή είναι ανώτερη από την άλλη, κάτι που φυσικά δεν ισχύει σε καμία περίπτωση. Ο φιλόσοφος Μισέλ Φουκό, ο οποίος έζησε μεταξύ 1926 και 1984, μελέτησε το θέμα και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο ρατσισμός εξυπηρετεί τους ανθρώπους για να δικαιολογήσει πολέμους, κρατική τρομοκρατία και θανατικές ποινές. Χρησιμοποιώντας ως δικαιολογία φυλετικές διακρίσεις και τον ισχυρισμό ότι ορισμένες ομάδες ανθρώπων (ψυχικά ασθενείς, ανάπηροι κτλ) πρέπει να θυσιαστούν για να ζήσουν οι υπόλοιποι καλύτερα, ξεκίνησαν πόλεμοι που έστειλαν στον τάφο εκατομμύρια ανθρωπίνων ψυχών απλά και μόνο για τη δόξα και το χρήμα. Αυτή άλλωστε η δικαιολογία χρησιμοποιήθηκε για να υποδουλωθούν μαύροι, Εβραίοι, Ρομά, Ομοφυλόφιλοι και να οδηγηθούν στην λεγόμενη τελική λύση, αλλά ακόμη και ιθαγενείς στην αμερικανική κατάκτηση. Ένα άλλο μεγάλο παράδειγμα ρατσισμού ήταν το απαρτχάιντ.
Η ξενοφοβία δεν είναι τρομερά διαφορετική από το ρατσισμό, δεδομένου ότι περιλαμβάνει επίσης διακρίσεις και συνεργάζεται άψογα μαζί του, αν και αυτή τη φορά η δικαιολογία για να γίνει ο διαχωρισμός ή υποτίμηση δεν βασίζεται στη φυλή αλλά στην ιθαγένεια. Με την υπεκφυγή ότι οι ξένοι πάνε σε μια άλλη χώρα για να πάρουν θέσεις εργασίας από τους υπηκόους της χώρας αυτής, κάτι που αντικειμενικά δεν ισχύει, αφού συνήθως οι ντόπιοι έχουν απορρίψει αυτές τις εργασίες αναπτύσσεται ένα κλίμα ξενοφοβίας. Έτσι αυτοί οι οικονομικοί μετανάστες αντιμετωπίζονται ξενοφοβικά με αποτέλεσμα να τους είναι αδύνατο να νιώσουν «σαν το σπίτι τους», αφού αποκλείονται και περιθωριοποιούνται. Αν και η οικονομική μετανάστευσή αλλά και η μετανάστευση για εύρεση εργασίας είναι κάτι που συμβαίνει σε όλο τον κόσμο, παρατηρείται συχνά ξενοφοβική βία κατά των μεταναστών και των οικονομικών και πολιτικών προσφύγων.
Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών έχει προσπαθήσει να εξαλείψει τις διακρίσεις με την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου το 1948 περιγράφοντας τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Το 1965, τα Ηνωμένα Έθνη υιοθέτησαν τη «Διεθνή Σύμβαση για την Εξάλειψη όλων των Μορφών Φυλετικών Διακρίσεων» που περιλαμβάνει επίσης τις περιπτώσεις της ξενοφοβίας. Το 1978 η UNESCO υιοθέτησε τη «Διακήρυξη σχετικά με τη φυλή και φυλετική προκατάληψη» για την καταπολέμηση της ξενοφοβίας και του ρατσισμού που αναφέρει πως όλοι οι άνθρωποι έχουν την ίδια καταγωγή και ανήκουν στο ίδιο είδος και οι διαφορές τους δεν μπορεί να είναι βάση για προκατάληψη. Το 1992 η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, για την προστασία των μειονοτήτων εξέδωσε την «Διακήρυξη για τα δικαιώματα των ατόμων που ανήκουν σε εθνικές, εθνοτικές, θρησκευτικές ή γλωσσικές μειονότητες» αναγνωρίζοντας το δικαίωμά τους να ασκούν τα ήθη και τα έθιμα του πολιτισμού τους ελεύθερα. Το 2001 στο Durban στη Νότια Αφρική ήταν η παγκόσμια διάσκεψη κατά του ρατσισμού, της ξενοφοβίας, των φυλετικών διακρίσεων και της μισαλλοδοξίας.
Παρ’ όλες αυτές τις προσπάθειες σε πολιτικό επίπεδο ο ρατσισμός και η ξενοφοβία έχουν ακόμη έρεισμα στις κοινωνίες του κόσμου. Θα πρέπει να πολεμήσουμε ενεργά τον ρατσισμό και την ξενοφοβία γιατί έχουν προκαλέσει αμέτρητο πόνο στην ανθρωπότητα.
Τέλος να πω στους αλαζόνες που αισθάνονται ανώτεροι από κάποιους άλλους πως είναι θύματα της δικής τους διαστρεβλωμένης αξίας, σκέψης και νοημοσύνης. Όλοι αξίζουμε το ίδιο και οφείλουμε να δείχνουμε σεβασμό ο ένας προς τον άλλον.
Από το 1950 έως το 1970 έφυγαν περισσότεροι από 900.000 Έλληνες για αναζήτηση εργασίας στο εξωτερικό.
Από το 2010 ως και σήμερα πάνω από 150.000 Έλληνες έφυγαν από την χώρα για αναζήτηση εργασίας.
Ας σκεφτούμε λίγο……
ΚΑΝΕΝΑΣ OFFICIAL TRAILER
https://www.youtube.com/watch?v=qVh8nnR4oiY
1.Videos και ταινίες
α. «Κιαλό Αμαντού, ανήλικος μετανάστης στην Αθήνα»
Ένα μικρού μήκους φιλμ που προσπαθεί να περιγράψει την ζωή ενός ξένου στην Eλλάδα, τον κοινωνικό κανιβαλισμό και την φασιστική απειλή. Η ιστορία του Κιαλό είναι κομμάτι του project «Portraits of Greece in Crisis». (Το είδαμε εδώ!).
β. «Το μπαλόνι»
Ένας μαύρος κατεβάζει από έναν στύλο το μπαλόνι ενός παιδιού. Το παιδί χαίρεται, όμως η μητέρα του έχει άλλη γνώμη…
γ. «Ο λαθρεπιβάτης« Αντιρατσιστική ταινία μικρού μήκους του 1994, που καταγγέλλει όχι μόνο τον καθημερινό ρατσισμό πολλών ανθρώπων, αλλά και την αδιαφορία των περισσοτέρων.
(Την είδαμε στο Αντιφασιστικό Μέτωπο Παιδείας.)
δ. Videos για την ιθαγένεια των παιδιών,
της «Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου» (hlhr.gr)
ε. «Κι ένα θύμα ρατσιστικής βίας είναι πολύ!»
Βίντεο από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες.
στ. «Χρωμοφοβία» Αλληγορική ταινία μικρού μήκους (Raoul Servais, 1966) για τον φασισμό και τον ρατσισμό.
ζ. Ρατσισμός, ξενοφοβία – Στην ζυμαροχώρα
Μικρής διάρκειας βίντεο που εξηγεί με συμβολικό τρόπο στα μικρά παιδιά πως το διαφορετικό δεν απειλεί αλλά εμπλουτίζει την ζωή μας.
η. «Θάνατος στους ξένους«
Η περιπέτεια ενός Έλληνα εστιάτορα ο οποίος τον Νοέμβριο του 1997 γίνεται στόχος Γερμανών νεοναζί.
(Ντοκυμαντέρ του Στ. Κούλογλου)
θ. «Εκπαίδευση για τον θάνατο: Η δημιουργία ενός Ναζί»
Αντιφασιστικό δεκάλεπτο βίντεο της Walt Disney (από το 1943) που δείχνει την εκπαίδευση του μικρού Γερμανού Χανς στις αρχές του ναζισμού και την μετατροπή του σε κτήνος που καταλήγει να πεθάνει για τον αρχηγό…
2. Ιστορία
«Όταν οι Έλληνες…»
…ήταν από την πλευρά των μεταναστών.
Σύντομο χρονικό μιας από τις πιο μαύρες σελίδες του ελληνισμού της διασποράς: του διωγμού των Ελλήνων της νότιας Ομάχα (1910, Νεμπράσκα, Η.Π.Α.).
Βρωμοέλληνες (55΄) Ντοκυμαντέρ της εκπομπής «Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα» για το πώς έβλεπαν τους Έλληνες μετανάστες στην Αμερική (Η.Π.Α.) στις αρχές του 20ου αιώνα.
Βρωμοέλληνες (15΄) Αποσπάσματα από το παραπάνω ντοκυμαντέρ. (Με την μικρή του διάρκεια, προσφέρεται για αξιοποίηση και διδασκαλία στην τάξη, είτε ολόκληρο είτε τμηματικά [είναι διαρθρωμένο σε τρεις ενότητες: τα προβλήματα του ξενιτεμού των Ελλήνων, οι προκαταλήψεις και οι διώξεις εναντίον τους στις καινούριες πατρίδες, η τελική αποδοχή τους από τους ντόπιους.] ).
Ταραχές στο Τορόντο εναντίον των Ελλήνων (6΄) στο μακρινό 1918… (Στα αγγλικά)
ΟΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ
https://www.youtube.com/watch?v=pdDIo0td2RM
Αποκλειστικά για τον Landau.
-
Πολύ ωραίο apri!
-
Η Ελλαδα ομως ειναι πολυ μικρη και οικονομικα εξαθλιωμενη για να σηκωσει ενα τοσο δυσαναλογο βαρος.Περαν ολων των αλλων σκοπιμοτητων των''ανθρωπιστων'' εταιρων.Μεχρι και η κυβερνηση το παραδεχτηκε.Ο Μουζαλας ειπε ''δεν θα γινουμε Λιβανος'',λιγο αργα το θυμηθηκε.
Επισης με στενοχωρει πολυ το γεγονος οτι καποιοι ανθρωποι στιγματιζονται ως ''ρατσιστες'' οταν δηλωνουν το αυτονοητο.Ο Μουζαλας ειναι ρατσιστης;Οχι,βεβαια.
-
@spiritus asper
Ο ρατσισμός δεν έχει σχέση με τη διεκδίκηση εκείνου του αριθμού των προσφύγων/μεταναστών, που μπορεί να περιθάλψει και να εντάξει μια κοινωνία. Αυτό λέγεται ρεαλισμός.
Ρατσισμός είναι να λες "να μην έρθει στη χώρα μου κανένας και να πάνε όλοι στον γείτονα, γιατί εγώ δεν θέλω να χαλάσω την ησυχία μου", ρατσισμός είναι να βρίζεις, να κακοποιείς ή να εκμεταλλεύεσαι με οποιονδήποτε τρόπο τους απελπισμένους που θα βρεθούν μπροστά σου.
Ρατσιστές ήταν λ.χ αυτοί που αποκαλούσαν τότε τους Μικρασιάτες "τουρκόσπορους", ρατσιστές ήταν αυτοί που άφησαν στις μέρες μας στον καταυλισμό των προσφύγων μια κομμένη γουρουνοκεφαλή ή τους πουλάνε το μπουκαλάκι νερό 4 ευρώ.
-
@spiritus asper
Ο ρατσισμός δεν έχει σχέση με τη διεκδίκηση εκείνου του αριθμού των προσφύγων/μεταναστών, που μπορεί να περιθάλψει και να εντάξει μια κοινωνία. Αυτό λέγεται ρεαλισμός.
Ρατσισμός είναι να λες "να μην έρθει στη χώρα μου κανένας και να πάνε όλοι στον γείτονα, γιατί εγώ δεν θέλω να χαλάσω την ησυχία μου", ρατσισμός είναι να βρίζεις, να κακοποιείς ή να εκμεταλλεύεσαι με οποιονδήποτε τρόπο τους απελπισμένους που θα βρεθούν μπροστά σου.
Ρατσιστές ήταν λ.χ αυτοί που αποκαλούσαν τότε τους Μικρασιάτες "τουρκόσπορους", ρατσιστές ήταν αυτοί που άφησαν στις μέρες μας στον καταυλισμό των προσφύγων μια κομμένη γουρουνοκεφαλή ή τους πουλάνε το μπουκαλάκι νερό 4 ευρώ.
Αρα οι Ευρωπαιοι ειναι ρατσιστες γιατι δεν θελουν να χαλασουν την ησυχια τους και γι αυτο εχουν βρει τον μουτζουρη την Ελλαδα που εχει περισσια ησυχια...
Ο ρεαλισμος σημερα,συναδερφε,εχει εκτιμηθει ως ρατσισμος στη χωρα οπου φυεται η φαιδρα πορτοκαλεα,αυτο προσπαθω να πω.Τα νησια εχουν βουλιαξει και ο τουρισμος εχει δεχθει θανασιμο πληγμα,καποιοι ηλιθιοι εκμεταλλευτηκαν αυτους τους ανθρωπους πουλωντας το μπουκαλι νερο 4 ευρω,αυτος δεν ειναι λογος να εξαφανιστει η Ελλαδα απο το χαρτη.
https://www.google.gr/?gfe_rd=cr&ei=QZnRVqzKK8a7cIDfpsgM&gws_rd=ssl#q=%CE%B4%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1+%CE%B1%CF%80%CE%BF+%CE%9B%CE%B5%CF%83%CE%B2%CE%BF+%CE%B3%CE%B9%CE%B1+%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%86%CF%85%CE%B3%CE%B5%CF%82
Αλλα ξεχασα...οι εταιροι θα μας δωσουν το Νομπελ.Καθρεφτακια και χαντρες στους ιθαγενεις.
Oι προσφυγες και οι οικογενειες να μεινουν και να τυχουν φροντιδας,στο μετρο και στο βαθμο που αντεχει η χωρα,οι λοιποι Αφγανοι,Μαροκινοι κτλ να απελαυνονται.Αυτο λεει η νομοθεσια,αν θελουμε να ειμαστε κρατος.Aλλιως να ειμαστε η εταιρα των εταιρων.
-
Αρα οι Ευρωπαιοι ειναι ρατσιστες γιατι δεν θελουν να χαλασουν την ησυχια τους και γι αυτο εχουν βρει τον μουτζουρη την Ελλαδα που εχει περισσια ησυχια...
Μα, ακριβώς, ο ρατσισμός είναι ακραία μορφή εγωισμού, γιατί βασίζεται σε μια βαθιά υποτίμηση του άλλου και μια υπερτίμηση του εγώ. Όσοι από τους Ευρωπαίους δεν θέλουν να χαλάσουν την ησυχία τους, φέρονται ρατσιστικά όχι μόνο απέναντι στους πρόσφυγες αλλά απέναντι και σε κράτη σαν το δικό μας.
Ο ρεαλισμος σημερα,συναδερφε,εχει εκτιμηθει ως ρατσισμος στη χωρα οπου φυεται η φαιδρα πορτοκαλεα,αυτο προσπαθω να πω.
Σ' αυτό έχεις δίκιο. Πέρα όμως από την αφελή υπεραισιοδοξία που κρύβεται πίσω από αυτό, υπάρχει και ένας σοβαρός λόγος που το τροφοδοτεί: το γεγονός ότι όποτε εκδηλώνεται πραγματικός ρατσισμός, κατ' επανάληψη προβάλλεται ως φιλοπατρία, ενώ στην πραγματικότητα είναι απλός φιλοτομαρισμός.
Θέλει προσοχή η προσέγγιση αυτών των φαινομένων από όλους.
Τα νησια εχουν βουλιαξει και ο τουρισμος εχει δεχθει θανασιμο πληγμα,καποιοι ηλιθιοι εκμεταλλευτηκαν αυτους τους ανθρωπους πουλωντας το μπουκαλι νερο 4 ευρω,αυτος δεν ειναι λογος να εξαφανιστει η Ελλαδα απο το χαρτη.
Τα προσφυγικά ρεύματα πάντα προκαλούν προβλήματα λόγω της μαζικότητάς τους. Δεν είμαι όμως καθόλου σίγουρη ότι μπορεί να αποφευχθεί το βούλιαγμα των νησιών τη στιγμή που κάποιοι άνθρωποι είναι απελπισμένοι και προσπαθούν να σώσουν τη ζωή τους. Δεν μπορούμε να χώσουμε το κεφάλι στην άμμο, ελπίζοντας ότι έτσι η ζωή μας θα παραμείνει ως είχε. Σίγουρα όμως το πρόβλημα δεν είναι μόνο δικό μας, ώστε να το αντιμετωπίζουμε εντελώς μόνοι. Χρειάζεται η αλληλεγγύη και των άλλων κρατών. Και πάνω απ' όλα, χρειάζεται να αποκατασταθεί η ειρήνη στις εμπόλεμες περιοχές, ώστε να μπορούν οι άνθρωποι να συνεχίζουν τις ζωές τους εκεί.
Μην είσαι τόσο απαισιόδοξος για την πορεία της Ελλάδας πάντως. Από τον ελληνικό χώρο έχουν περάσει λαοί και λαοί, είτε ως μετανάστες είτε ως πρόσφυγες είτε ως κατακτητές. Ωστόσο, η Ελλάδα ακόμα υπάρχει, γιατί διαχρονικά οι κάτοικοί της πίστευαν στη συνέχειά της και δεν τα έβαζαν κάτω.
-
Αυτοι που ξεκινησαν τους πολεμους και τους συντηρουν μας κουνανε και το δαχτυλο..Μια πανεμορφη χωρα,τη Συρια,την εκαναν ερειπια.
Η φιλοπατρια ειναι ιερη λεξη,αλλα οι νταουλιερηδες δεν βλεπω να καταλαβαινουν το αληθινο της νοημα.Τζαμπα πηγαν χαμενοι,Κολοκοτρωνης,Πανουργιας,Ανδρουτσος,Δυοβουνιωτης...
Αλληλεγγυη δεν προκειται να δουμε ουτε με το κυαλι απο τους εταιρους.Το μονο που θα δουμε στα προσεχως ειναι ο εγκλωβισμος και αλλων ανθρωπων στη χωρα,απο απεναντι περιμενουν 2,5 εκ.
Δεν εχω εμπιστοσυνη στους Ελληνες,δεν ειχαν ποτε κριση και ηταν παντα φιλοτομαριστες και παρτακηδες.
Δεν ψηφιζεις καποιον με γνωμονα αν θα σου μειωσει ή καταργησει τον ΕΝΦΙΑ.
Τα αφιερωματα παντως ειναι εξαιρετικα!
-
Προφανώς δεν κάνω για αφιερώματα. :-X
Θα πω μόνο πως ρατσισές είμαστε όλοι. Αν θα παντρεύατε το παιδί σας με έναν εγχρωμο ή έναν ξένο(Αλβανικής ή τουρκικής υπηκότητας) με χαρά τότε να δεχτώ πως δεν είμαστε ρατσιστές. :-X Απλό παράδειγμα έφερα.Τα λόγια και το θα δεν μετρά.Οι πράξεις ναι.
-
Αυτοι που ξεκινησαν τους πολεμους και τους συντηρουν μας κουνανε και το δαχτυλο..Μια πανεμορφη χωρα,τη Συρια,την εκαναν ερειπια.
Aυτό ακριβώς θα σου έλεγα. Αυτοί που βιώνουν αυτήν τη στιγμή την καταστροφή είναι οι Σύριοι, που είχαν μια πανέμορφη χώρα, με μακρά πολιτιστική παράδοση και τώρα τη βλέπουν όχι απλώς να ερειπώνεται, αλλά και να αλλάζει ο πολιτιστικός της χαρακτήρας, καθώς, μέσα σ' όλες τις καταστροφές που υφίσταται, ως έναν βαθμό αποχριστιανοποιείται.
Όσο για εμάς, βιώνουμε μια μεγάλη δυσκολία. Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά. Και αυτό εν μέρει είναι και η αιτία της νοοτροπίας του φιλοτομαρισμού, που έχουν αρκετοί. Στις δύσκολες στιγμές κάποιοι αντί να δείξουν αλληλεγγύη, σκέφτονται μόνο πώς θα σώσουν τον εαυτούλη τους βγάζοντας και κέρδος από πάνω.
Την αλληλεγγύη των εταίρων ούτε κι εγώ την περιμένω, παρά μόνο ως πρόσχημα εφόσον για κάποιον λόγο πιεστούν από το συμφέρον τους.
Δεν συμφωνώ καθόλου όμως στα όσα λες περί χαμένων αγώνων. Ποτέ δεν πάει χαμένος ένας αγώνας, ακόμα κι αν οι αγωνιστές δεν τιμηθούν όπως τους αξίζει από κάποιους συγχρόνους ή μεταγενέστερους, ακόμα και αν ο αγώνας δεν έχει άμεσα το αποτέλεσμα που όλοι θα ήθελαν. Δεν θεωρώ χαμένο τον αγώνα του Λεωνίδα στο απώτατο παρελθόν, ούτε την Επανάσταση του 1821 που κατά περιόδους έσβηνε από τους εμφυλίους και έκανε δέκα χρόνια για να οδηγήσει στην ανεξαρτησία, ούτε τον αγώνα των Ελλήνων στο ελληνοαλβανικό μέτωπο, παρότι δεν κατάφεραν στο τέλος να αποτρέψουν την Κατοχή. Και ξέρεις γιατί; Γιατί ο αγώνας συντηρεί την πιθανότητα να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο, αν για κάποιον λόγο οι συνθήκες μεταβληθούν σε πιο ευνοϊκές. Ο συντομότερος τρόπος προς την καταστροφή και την ιστορική εξαφάνιση είναι να πιστέψεις ότι τίποτα και ποτέ δεν πρόκειται να αλλάξει, επειδή η τρέχουσα κατάσταση σε απογοητεύει.
Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια για τα αφιερώματα, όπως και όλους τους υπόλοιπους.
Χαίρομαι να μοιράζομαι ιστορίες που δίνουν τροφή για σκέψη και συγκίνηση.
-
Προφανώς δεν κάνω για αφιερώματα. :-X
Θα πω μόνο πως ρατσισές είμαστε όλοι. Αν θα παντρεύατε το παιδί σας με έναν εγχρωμο ή έναν ξένο(Αλβανικής ή τουρκικής υπηκότητας) με χαρά τότε να δεχτώ πως δεν είμαστε ρατσιστές. :-X Απλό παράδειγμα έφερα.Τα λόγια και το θα δεν μετρά.Οι πράξεις ναι.
Σωστο κι αυτο..εγω προσωπικα δεν θα επαιρνα Αλβανο,δεν ταιριαζουν οι κουλτουρες και οι νοοτροπιες μας.Οπως και δεν θα επαιρνα καποιον με χαμηλο μορφωτικο επιπεδο.Αυτο δεν ειναι ρατσιστικο.Ειναι θεμα συμβατοτητας
Αpri,με τους φραπεδιαρηδες που εχουμε μπλεξει και με ολους τους νεους ξενιτεμενους,δυσκολα να αλλαξουν τα πραγματα.Ο Θεος να μας λυπηθει.
Keep on the good work!
-
Αpri,με τους φραπεδιαρηδες που εχουμε μπλεξει και με ολους τους νεους ξενιτεμενους,δυσκολα να αλλαξουν τα πραγματα.Ο Θεος να μας λυπηθει. Keep on working.
Δύσκολο είναι να αλλάξουν τα πράγματα, αλλά όχι αδύνατο.
Εδώ οι επαναστάτες του 1821 είχαν όλα τα κράτη της Ιεράς Συμμαχίας εναντίον τους που τους έλεγαν τρομοκράτες και ούτε καν τους δέχονταν στα συνέδριά τους. Μέχρι που το 1825, εκεί που η επανάσταση έσβηνε στον εμφύλιο, άλλαξε ο τσάρος στη Ρωσία, επανασχεδιάστηκε η εξωτερική της πολιτική για την υπηρέτηση των συμφερόντων της και έτσι, αναπάντεχα διασπάστηκε η Ιερά Συμμαχία σε δυο κομμάτια που ήρθαν σε σύγκρουση. Από αυτήν την αναπάντεχη τροπή των συσχετισμών καταλήξαμε ελεύθεροι στο τέλος.
Οπότε εγώ θα σου έλεγα παραλλάσσοντας την ευχή σου: Keep on hoping!
-
Δεν υπαρχει και κανενας Αλεξανδρος ή Δημητριος Υψηλαντης να ηγηθει του αγωνα.Την εχουμε κατσει.Περιμενουμε ολοι τους Ρωσους χα χα χα
-
Και ένας πολιτικός τύπου Ελευθερίου Βενιζέλου....
Αpri με τα αφιερώματά σου ξεχνιέμαι συχνά και ταξιδεύω.Τα διαβάζω από το παρελθόν που ξεκίνησαν.Αυτό το νήμα και της μουσικής τα λατρεύω.
-
Δεν υπαρχει και κανενας Αλεξανδρος ή Δημητριος Υψηλαντης να ηγηθει του αγωνα.Την εχουμε κατσει.Περιμενουμε ολοι τους Ρωσους χα χα χα
Προσωπικά δεν περιμένω κανέναν ξένο, γιατί ο καθένας κοιτά το συμφέρον του. Απλώς μοιραία έρχονται ώρες που τα συμφέροντά τους συγκρούονται και έτσι αλλάζουν τα πράγματα και για τους πιο αδύναμους.
Τώρα, όσο για τους Έλληνες ηγέτες, έχει ο Θεός. Ποτέ δεν ξέρεις ποιοι νέοι θα εμφανιστούν, αλλά και πώς ενδεχομένως θα εξελιχθούν οι υπάρχοντες. Άλλωστε, και τους ηγέτες που έγραψαν ιστορία στην Ελλάδα, οι σύγχρονοί τους δεν τους εκτίμησαν και πολύ. Τους εκδίωξαν, τους λάσπωσαν, τους φυλάκισαν και όσους μπόρεσαν, τους σκότωσαν. Το έργο τους εκτιμήθηκε αργότερα. Ακόμα και τον μεγάλο Καποδίστρια που τώρα όλοι τον αναπολούν με θαυμασμό, οι σύγχρονοί του τον αποκαλούσαν τύραννο. Για να μην αρχίσω και θυμάμαι πώς φέρθηκαν στον Θεμιστοκλή, στον Υψηλάντη, στον Κολοκοτρώνη, στον Ανδρούτσο, στον Βενιζέλο και πόσους άλλους...
-
Οταν τα συμφεροντα τους θα συμπεσουν τυχαια με τα δικα μας,τοτε θα συμπλευσομεν με τη Ρωσια.Ετσι παει το εργο.
Οι Ελληνες,γενικα,την εχουμε την αχαριστια.
-
Οι Ελληνες,γενικα,την εχουμε την αχαριστια.
Γενικά, όχι. Μόνο όσοι τους τυφλώνει το ατομικό συμφέρον και η προκατάληψη.
-
Καλό Πάσχα σε όλους. :-*
Redemption
(=Λύτρωση)
«Δεν οδεύουμε από ένα χάος σε άλλο χάος.
Ούτε από ένα φως σε άλλο φως ή από ένα σκοτάδι σε άλλο σκοτάδι.
Τι αξία θα 'χε τότε η ζωή μας τούτη; Τι αξία θα 'χε αλάκερη η ζωή;
Μα κινήσαμε από ένα χάος παντοδύναμο, από μιαν αξεδιάλυτη, πηχτή -φως και σκοτάδι- άβυσσο.
Και μαχόμαστε όλοι: Φυτά, ζώα, άνθρωποι, ιδέες,
στο λιγόστιγμο τούτο διάβα της ατομικής ζωής,
να ρυθμίσουμε εντός μας το Χάος, να λαγαρίσουμε την άβυσσο,
να κατεργαστούμε μες στα κορμιά μας όσο πιότερο σκοτάδι μπορούμε,
να το κάμουμε φως…
… Πώς ξεκινάει το φως από ένα άστρο και χύνεται μέσα στη μαύρη αιωνιότητα κι οδοιποράει αθάνατο;
Το άστρο πεθαίνει, μα το φως ποτέ του.
Tέτοια κι η κραυγή της ελευτερίας»
Νίκος Καζαντζάκης «Ασκητική» (1927)
https://www.youtube.com/watch?v=X-mauHt7wA0
(https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/736x/d8/2e/bf/d82ebf7df067a9023591b91bc60d4643.jpg)
Ο ευαγγελιστής Ιωάννης από την «Αποκαθήλωση» του Φλαμανδού Rogier Van der Weyden
Κοιτάτε ίσως τα πιο όμορφα ζωγραφισμένα δάκρυα στην ιστορία της τέχνης.
Ο ιστορικός της τέχνης Erwin Panofsky είχε πει κάποτε:
«Πρέπει να ειπωθεί ότι το ζωγραφισμένο δάκρυ,
ένα λαμπερό μαργαριτάρι, γεννημένο από το ισχυρότερο συναίσθημα,
είναι η επιτομή όσων κυρίως θαύμαζαν οι Ιταλοί στην πρώιμη φλαμανδική ζωγραφική:
την εικονογραφική ιδιοφυΐα και το συναίσθημα».
Όμως, αυτή είναι απλώς μια από τις όμορφες λεπτομέρειες του παρακάτω πίνακα.
(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/1/1a/Weyden_Deposition.jpg)
Rogier Van der Weyden “The descent of the cross” (ca 1435), Museo de Prado, Madrid
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Βρισκόμαστε γύρω στο 1435 στην πόλη Lewen της Φλάνδρας,
είκοσι πέντε χιλιόμετρα ανατολικά των Βρυξελλών.
Η πολιτοφυλακή των τοξοτών της πόλης αναθέτει στον τριανταπεντάχρονο ζωγράφο
Rogier Van der Weyden
να ζωγραφίσει έναν πίνακα με θέμα την αποκαθήλωση του Χριστού,
για να τοποθετηθεί πίσω από την Αγία Τράπεζα στο παρεκκλήσι της «Παναγίας Έξω από τα Τείχη».
Έτσι, όταν ο ιερέας κατά τη διάρκεια της Θείας Κοινωνίας
θα ύψωνε την όστια (= μικρός άζυμος άρτος) ως σύμβολο του σώματος του Χριστού,
οι πιστοί θα έβλεπαν ακριβώς πίσω της το ίδιο το σώμα του Χριστού στον πίνακα,
δηλ. το σύμβολο και το ζωγραφισμένο πρότυπό του στην ίδια οπτική ευθεία…
Λίγο καιρό αργότερα, ο ζωγράφος τούς παραδίδει τον παραπάνω πίνακα,
που θα επηρεάσει το έργο των ομοτέχνων του όσο κανείς άλλος τον 15ο αιώνα.
Οι μορφές σε σχεδόν φυσικό μέγεθος, μόλις που χωράνε στο στενό πλαίσιό του,
το οποίο παγιδεύει αυτές και το μάτι του θεατή σε ένα κλειστοφοβικό περιβάλλον απελπισίας,
απ’ όπου φαινομενικά δεν υπάρχει λύτρωση.
Η θλίψη και απόγνωση είναι αποτυπωμένες στα πρόσωπά τους,
κυρίως δε στο κάτωχρο πρόσωπο της λιποθυμισμένης Παναγίας,
που καταρρέει με τα χέρια ανοικτά όπως ακριβώς σταυρώθηκε και ο γιος της,
σαν να είναι αντανάκλασή του.
Κι ενώ ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία κρατά τα πόδια του Ιησού
κοιτώντας αποσβολωμένος το κρανίο κάτω αριστερά,
ο Νικόδημος στο κέντρο δημιουργεί μια περίεργη ανισορροπία:
Είναι ο μόνος που δείχνει ψύχραιμος.
Είναι ο μόνος που δεν φαίνεται να πατάει καν στο έδαφος,
αλλά προβάλλει το πόδι του σαν να ετοιμάζεται να δραπετεύσει όχι μόνο από τον Γολγοθά,
αλλά και από τον ίδιο τον πίνακα!
Αλλά και ο Ιησούς σε κεκλιμένη στάση και με τα χέρια ανοικτά
μοιάζει σαν να ετοιμάζεται να πετάξει ελεύθερος έξω από τα όρια της απελπισίας του πίνακα.
Και όχι μόνο αυτό.
Υπάρχει ένα μοτίβο που επαναλαμβάνεται σε όποιο σημείο κι αν κοιτάξεις:
στα ανοιχτά χέρια του Ιησού και της Παναγίας μαζί με τον κορμό του σώματός τους,
στα ανοιχτά χέρια του Νικόδημου με το πόδι του που προβάλλει,
στα διπλωμένα χέρια της Μαρίας της Μαγδαληνής δεξιά,
στα σχέδια στις πάνω γωνίες,
στον σταυρό, αλλά και στη σταυροειδή μορφή του πίνακα.
Δεν είναι απλώς το σχήμα του σταυρού του μαρτυρίου,
αλλά ταυτόχρονα το τόξο με το βέλος του,
σήμα κατατεθέν της πολιτοφυλακής των τοξοτών που προστάτευε την πόλη Lewen.
Όμως, όπως επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά αυτό το τόξο,
είναι σαν να υπενθυμίζει με έναν υπόγειο, ασυνείδητο τρόπο
ότι η μάχη δεν έχει τελειώσει ούτε πρέπει να τελειώσει με τη σταύρωση.
Γιατί η λύτρωση μπορεί να προκύψει έξω και πέρα από τον Γολγοθά,
ακόμα και έξω από τη σφαίρα του λογικώς αναμενόμενου,
όπως και η παράδοξη κίνηση του Νικόδημου και του Ιησού προς την ελευθερία...
YΓ1. Μπορείτε να δείτε τον πίνακα καλύτερα εντός του Μουσείου του Πράδο στο παρακάτω video:
https://www.youtube.com/watch?v=pv1oh-a-gQM
ΥΓ2. Το μουσικό κομμάτι που ακούσατε (Redemption)
είναι έργο της Ιρλανδο-Αυστραλής μουσικού, Lisa Gerard,
που έγινε ευρύτερα γνωστή μέσα από τη συμμετοχή της στο μουσικό σχήμα Dead Can Dance,
αλλά και από τη μουσική της ταινίας “Gladiator” που συνέθεσε μαζί με τον Hans Zimmer.
-
NATURE BOY
"There was a boy, a very strange, enchanted boy.
They say he wandered very far, very far,
over land and sea.
A little shy and sad of eye, but very wise was he.
And then one day, a magic day, he passed my way
and while we spoke of many things, fools and kings,
this he said to me:
The greatest thing you'll ever learn
is just to love and be loved in return”
Eden Ahbez (1948)
https://www.youtube.com/watch?v=XZ0x7AkUi44
(http://static.panoramio.com/photos/large/66023947.jpg)
Joshua Tree στην έρημο Mojave, Καλιφόρνια, νοτιοδυτικές ΗΠΑ
Τα δέντρο Joshua είναι είδος γιούκα το οποίο ευδοκιμεί μόνο στην έρημο Μοχάβε στην Καλιφόρνια.
Εκεί, στην ευρύτερη περιοχή που διατρέχεται από τον ποταμό Κολοράντο,
ζει και η ομώνυμη ινδιάνικη φυλή Μοχάβε (=αυτοί που ζουν δίπλα στο νερό).
Το δέντρο ονομάστηκε έτσι από τους Μορμόνους που διέσχισαν την αφιλόξενη έρημο στα μέσα του 19ου αιώνα,
γιατί το σχήμα του τούς θύμισε τη βιβλική μορφή του Ιησού του Ναυή (Joshua), διάδοχο του Μωυσή,
ο οποίος σήκωνε τα χέρια ψηλά δείχνοντας στους Ισραηλίτες το δρόμο προς τη Γη της Επαγγελίας (Χαναάν),
όπου τελικά κατάφερε να τους οδηγήσει μετά τη διάβαση του Ιορδάνη ποταμού και αρκετές σκληρές μάχες.
«Τα αστέρια είναι όμορφα,
επειδή υπάρχει εκεί κάπου ένα λουλούδι που δεν το βλέπουμε...»
Απάντησα: «Βέβαια»,
κοιτάζοντας αμίλητος τις καμπύλες των αμμόλοφων κάτω απ' το φως του φεγγαριού.
«Η έρημος είναι όμορφη» πρόσθεσε.
Κι ήταν αλήθεια. Πάντα μου άρεσε η έρημος.
Κάθεσαι πάνω σ' έναν αμμόλοφο. Δε φαίνεται τίποτα. Δεν ακούγεται τίποτα.
Κι ωστόσο κάτι λαμπυρίζει σιωπηλά...
«Αυτό που κάνει όμορφη την έρημο» είπε ο μικρός πρίγκιπας,
«είναι πως κάπου κρύβει ένα πηγάδι...»
Ξαφνιάστηκα που απότομα κατάλαβα αυτό το μυστήριο λαμποκόπημα της άμμου.
Όταν ήμουν μικρός, έμενα σ' ένα σπίτι παλιό
κι ο θρύλος έλεγε πως κάπου υπήρχε θαμμένος θησαυρός.
Φυσικά, κανένας δεν μπόρεσε ποτέ να τον ανακαλύψει ή ίσως να μην έψαξε καν.
Πλημμύριζε γοητεία όμως όλο εκείνο το σπίτι.
Το σπίτι μου έκρυβε ένα μυστικό στα βάθη της καρδιάς του...
«Ναι» είπα στο μικρό πρίγκιπα,
«είτε για σπίτι πρόκειται, είτε για αστέρια ή έρημο,
αυτό που τα ομορφαίνει, είναι αόρατο!
….Καθώς αποκοιμόταν ο μικρός πρίγκιπας,
τον πήρα στην αγκαλιά μου και μπήκα στο δρόμο.
Είχα την εντύπωση πως κουβαλούσα έναν εύθραυστο θησαυρό.
Μάλιστα, μου φαινόταν πως δεν υπήρχε τίποτα πιο εύθραυστο πάνω στη Γη.
Κοίταζα στο φως του φεγγαριού το χλωμό αυτό μέτωπο, αυτά τα κλειστά μάτια,
αυτές τις μπούκλες των μαλλιών που αναδεύονταν στον άνεμο, κι έλεγα μέσα μου:
Αυτό που βλέπω δεν είναι παρά ένα κέλυφος.
Το πιο σημαντικό είναι αθέατο…»
Antoine de Saint-Exupery «Ο μικρός πρίγκιπας» (1943)
ΥΓ1. Ο τραγουδοποιός του αυτοβιογραφικού τραγουδιού που ακούσατε από τη φωνή του David Bowie,
ονομαζόταν αρχικά George Alexander Aberle και μετέπειτα eden ahbez.
Ήταν οπαδός του κινήματος της επιστροφής στη φύση
και μέλος μιας μικρής ομάδας hippies
που ονομάζονταν “Nature boys” και ζούσαν στις ερήμους της Νότιας Καλιφόρνιας.
Ο ίδιος επέμενε να γράφει το όνομά του με μικρά γράμματα,
καθώς υποστήριζε πως μόνο λέξεις όπως Θεός, Ζωή, Αγάπη και Ειρήνη αξίζουν τα κεφαλαία.
(περισσότερα γι’ αυτόν: http://nightflight.com/meet-nature-boy-eden-ahbez-the-first-california-hippie/ )
ΥΓ2. Για το θρυλικό τραγούδι ο δημοσιογράφος Steve Erickson έγραψε στο περιοδικό “Los Angeles”:
«Το "Nature Boy" είναι τόσο απόκοσμο στη μελωδία και τους στίχους του,
που όσες ερμηνείες του κι αν έγιναν στο πέρασμα των δεκαετιών,
από αυτήν του Nat King Cole μέχρι αυτήν του Alex Chilton,
δεν μπόρεσαν να το κάνουν συνηθισμένο.
Μοιάζει σαν κάτι, το οποίο, από τη στιγμή που γράφτηκε, υπήρχε έξω από τον χρόνο και τον τόπο,
σαν τις «Χίλιες και μία νύχτες» συμπιεσμένες σε δυόμισι λεπτά,
διαμεσολαβημένες από έναν Debussy στην πετρώδη έρημο Μοχάβε,
που καταπίνει το τελευταίο αψέντι από την καντίνα του».
-
Greek Temple
https://www.youtube.com/watch?v=728W6AKJ5-Q
(http://content-mcdn.ethnos.gr/filesystem/images/20160428/low/pegasus_LARGE_t_242261_54669592.JPG)
Ναός της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, Ταρσινά Κορινθίας, 14ος αιώνας
Το τέμπλο των ορθόδοξων ναών συνεχίζει τη μακραίωνη αισθητική παράδοση της σκηνής των αρχαίων ελληνικών θεάτρων:
τρεις πύλες από όπου βγαίνουν οι ιερείς,
κίονες και ζωγραφικοί πίνακες ενδιάμεσα στα θυρώματα,
ενώ στη θέση των αρχαίων παρόδων δεξιά και αριστερά απ’ όπου μπαινόβγαινε άλλοτε ο χορός,
στέκονται πλέον ο δεξιός και ο αριστερός ψάλτης.
(πρβλ. αναπαράσταση της σκηνής του θεάτρου του Διονύσου στην Αθήνα επί Νέρωνα
http://www.ancientathens3d.com/wp-content/uploads/2016/02/skinirom.jpg )
«Σαστίσαμε στήν Αντιόχειαν όταν μάθαμε
τά νέα καμώματα τού Ιουλιανού.
Ο Απόλλων εξηγήθηκε μέ λόγου του, στήν Δάφνη!
Χρησμό δέν ήθελε νά δόσει (σκοτισθήκαμε !),
σκοπό δέν τόχε νά μιλήσει μαντικώς, άν πρώτα
δέν καθαρίζονταν τό εν Δάφνη τέμενός του.
Τόν ενοχλούσαν, δήλωσεν, οι γειτονεύοντες νεκροί.
Στήν Δάφνη βρίσκονταν τάφοι πολλοί.
Ένας απ' τούς εκεί ενταφιασμένους
ήταν ο θαυμαστός, τής εκκλησίας μας δόξα,
ο άγιος, ο καλλίνικος μάρτυς Βαβύλας.
Αυτόν αινίττονταν, αυτόν φοβούνταν ο ψευτοθεός.
Όσο τόν ένοιωθε κοντά, δέν κόταε
νά βγάλει τούς χρησμούς του' τσιμουδιά.
(Τούς τρέμουνε τούς μάρτυράς μας οι ψευτοθεοί).
Ανασκουμπόθηκεν ο ανόσιος Ιουλιανός,
νεύριασε καί ξεφώνιζε: Σηκώστε, μεταφέρτε τον,
βγάλτε τον τούτον τόν Βαβύλα αμέσως.
Ακούς εκεί; Ο Απόλλων ενοχλείται.
Σηκώστε τον, αρπάξτε τον ευθύς.
Ξεθάψτε τον, πάρτε τον όπου θέτε.
Βγάλτε τον, διώξτε τον. Παίζουμε τώρα;
Ο Απόλλων είπε νά καθαρισθεί τό τέμενος.
Τό πήραμε, τό πήγαμε τό άγιο λείψανον αλλού.
Τό πήραμε, τό πήγαμε εν αγάπη κ' εν τιμή.
Κι ωραία τω όντι πρόκοψε τό τέμενος.
Δέν άργησε καθόλου, καί φωτιά
μεγάλη κόρωσε: μιά φοβερή φωτιά:
καί κάηκε καί τό τέμενος κι ο Απόλλων.
Στάχτη τό είδωλο' γιά σάρωμα, μέ τά σκουπίδια.
Έσκασε ο Ιουλιανός καί διέδοσε -
τί άλλο θά έκαμνε - πώς η φωτιά ήταν βαλτή
από τούς Χριστιανούς εμάς. Άς πάει νά λέει.
Δέν αποδείχθηκε' άς πάει νά λέει.
Τό ουσιώδες είναι που έσκασε.»
Κ. Π. Καβάφης «Εις τα περίχωρα της Αντιοχείας» (1933)
ΥΓ1. Στο τελευταίο ποίημά του, λίγους μήνες πριν πεθάνει
και ενώ συμβαίνει ο εμπρησμός του κτιρίου του Ράιχσταγκ στο Βερολίνο (27 Φεβρουαρίου 1933),
την οποία εκμεταλλεύεται ο Χίτλερ για να εξοντώσει τους πολιτικούς του αντιπάλους,
ο Καβάφης αναφέρεται σε ένα παλαιότερο ιστορικό γεγονός:
Ο αυτοκράτορας Ιουλιανός (4ος αιώνας μ.Χ), λάτρης της κλασικής αρχαιότητας,
είχε επιδοθεί σε μια μάταιη μάχη με τη ροή της Ιστορίας,
προσπαθώντας να γυρίσει την κοινωνία πίσω στο ειδωλολατρικό της παρελθόν που έπνεε τα λοίσθια.
Πηγαίνοντας στην Αντιόχεια
τον ενημέρωσαν ότι ο ναός του Απόλλωνα στα περίχωρα
είχε εγκαταλειφθεί από τους ιερείς και δεν έδινε χρησμούς,
γιατί στο Άλσος της Δάφνης είχε ταφεί ο επίσκοπος Αντιοχείας και μάρτυρας Βαβύλας (3ος αιώνας μ.Χ).
Ο Ιουλιανός έδωσε εντολή να μεταφερθεί το λείψανο του, για να ξαναλειτουργήσει ο ναός,
αλλά σύντομα ξέσπασε σ’ αυτόν πυρκαγιά την οποία έσπευσε να αποδώσει στους χριστιανούς,
παρότι δεν υπήρξαν αποδείξεις.
Μερικοί ενοχοποίησαν τον φιλόσοφο Ασκληπιάδη που είχε αφήσει λαμπάδες στο ναό.
ΥΓ2. Με αφορμή το παραπάνω ποίημα του Καβάφη
και στο πλαίσιο του προγράμματος των Εικαστικών Διαλόγων του 2013
ο Γιάννης Θεοδωρόπουλος εμπνεύστηκε το ακόλουθο βίντεο: https://vimeo.com/81479685
-
Το νανούρισμα της θάλασσας
https://www.youtube.com/watch?v=553aQ-N_IYQ&spfreload=10
(http://paintingandframe.com/uploadpic/arthur_rackham/big/danae_and_her_son_perseus_put_in_a_chest_and_cast_into_the_sea.jpg)
Arthur Rackham “Danae and her son Perseus put in a chest and cast into the sea” (1922)
κέλομαι δ᾽, εὗδε βρέφος,
εὑδέτω δὲ πόντος, εὑδέτω δ᾽ ἄμετρον κακόν·
μεταβουλία δέ τις φανείη, Ζεῦ πάτερ, ἐκ σέο·
ὅττι δὲ θαρσαλέον ἔπος εὔχομαι ἢ νόσφι δίκας,
σύγγνωθί μοι.
Σιμωνίδης o Κείος (556-468 π.Χ), 13D, στ. 1-27
Μετάφραση:
Μωρό μου, κοιμήσου σε παρακαλώ,
να κοιμηθεί κι η θάλασσα, να κοιμηθεί και το αμέτρητο κακό.
Δία πατέρα, μακάρι να φανερώσεις μια αλλαγή στη βούλησή σου.
Αν είναι τολμηρή ή άδικη η προσευχή μου,
συγχώρεσέ με.
ΥΓ1. Οι στίχοι του Σιμωνίδη είναι τμήμα του μονολόγου της Δανάης προς το μωρό της τον Περσέα,
καθώς θαλασσοδέρνονται με ένα ξύλινο κιβώτιο στη φουρτουνιασμένη θάλασσα,
όπου τους έριξε ο πατέρας της Ακρίσιος, βασιλιάς του Άργους, λόγω της παράνομης ένωσής της με τον Δία.
Τελικά, φαίνεται πως ο Δίας άκουσε την έκκλησή της,
γιατί τα κύματα την οδήγησαν στη Σέριφο και σώθηκε μαζί με το παιδί της.
ΥΓ2. Η εικόνα της Δανάης με τον μικρό Περσέα που είδατε,
προέρχεται από το βιβλίο κλασικών μύθων “A Wonder Book for Boys and Girls”,
το οποίο έγραψε ο Nathaniel Hawthorne το 1851
και κυκλοφόρησε με την εικονογράφηση του Arthur Rackham το 1922.
Ο Rackham θεωρείται ένας από τους καλύτερους εικονογράφους
της «χρυσής εποχής» της αγγλικής εικονογράφησης (1890-τέλος Α’ Παγκοσμίου Πολέμου),
κατά την οποία βιβλία με υψηλής ποιότητας εικονογράφηση αγοράζονταν για χριστουγεννιάτικα δώρα.
Μπορείτε να δείτε άλλα έργα του εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=-vtgef5aSyE
-
Ο ξεπεσμένος δερβίσης
«Bu dünya çarkifelek, aşk olsun çevirene.»
(=Αυτός ο κόσμος είναι ένας τροχός της τύχης,
χαρά σ΄ όποιον ξέρει να τον γυρίζει.)
https://www.youtube.com/watch?v=h4QvpwRrGPw&spfreload=10
(http://1.bp.blogspot.com/-tDd_oayR89A/T61-sYBORXI/AAAAAAAAAbY/1Hsb7hhlbCM/s1600/07A_IMG_2306_p.tif)
Κωνσταντίνου Κουτούμπα «Ο ξεπεσμένος δερβίσης του Παπαδιαμάντη»
«……Το καφενείον αντικρύ του Θησείου. Η ταβέρνα δίπλα εις το καφενείον.
Και τα δύο αντικρύ του παλαιού σταθμού Αθηνών-Πειραιώς.
Παραπέρα από το καφενείον, η σήραγξ εσκάπτετο, είχε σκαφεί.
Φθινόπωρον της χρονιάς εκείνης.
Ο Δερβίσης εκάθητο εκεί κι έπινε μαστίχαν, όποιος τον εκερνούσε.
Με το σαρίκι του, με τα κατσαρά ψαρά γένεια του, με το τσιμπούκι του.
Άνω των 50 ετών ηλικίας.
Εκεί διενυκτέρευεν από ημερών. Άστεγος, ανέστιος, φερέοικος.
…..Ο Δερβίσης έπαιζε κάποτε το νάι.
....Ο ξένος μουσουλμάνος είχε παγώσει εκεί όπου εκάθητο κι ενύσταζε.
Διά να ζεσταθεί, έβγαλε το νάι του και ήρχισε να παίζει τον τυχόντα ήχον,
όστις του ήλθε κατ’ επιφοράν εις την μνήμην.
Νάι, νάι, γλυκύ. Νάζι — κατά έν ζήτα ελαττούται.
Αύρα, ουρανός, άσμα γλυκερόν, μελιχρόν, αβρόν, μεθυστικόν. Νάι, νάι.
Κατά δύο κοκκίδας, διαφέρει διά να είναι το Ναι, οπού είπεν ο Χριστός.
Το Ναι το ήμερον, το ταπεινόν, το πράον, το Ναι το φιλάνθρωπον.
…..Τα βαρέα τείχη και οι ογκώδεις κίονες του Θησείου, η στέγη η μεγαλοβριθής,
δεν εξεπλάγησαν προς την φωνήν, προς το μέλος εκείνο.
Την ενθυμούντο, την ανεγνώριζον. Και άλλοτε την είχον ακούσει.
Και εις τους αιώνας της δουλείας και εις τους χρόνους της ακμής.
Η μουσική εκείνη δεν ήτο τόσον βάρβαρος, όσον υποτίθεται ότι είναι τα αστιατικά φύλα.
Είχε στενήν συγγένειαν με τας αρχαίας αρμονίας, τας φρυγιστί και λυδιστί.
….Έφυγαν αι βαθείαι ώραι, και νυξ ήτο ακόμη, πεπρωμένη νυξ.
Ακόμη ήπλωνεν αύτη τα σκότη της,
και ο σαλεπτσής έκρωζε διά να πωλήσει το εμπόρευμά του,
και οι πετεινοί εζάρωναν εις τον ορνιθώνα.
….Προ ώρας ήδη είχε σιγήσει το άσμα το μυστηριώδες και μελιχρόν,
το νάι είχε πέσει από την χείρα.
Ο ουρανός, συννεφώδης, είχεν αρχίσει να βρέχει, έβρεξεν επ’ ολίγα λεπτά,
είτα έπαυσεν.
….Αιμωδιασμένος, βρεγμένος, κρυωμένος, ο Δερβίσης ανέβη εις τον επάνω κόσμον.
Επήρεν ένα δρομίσκον, κατέμπροσθεν του ιερού βήματος των Αγίων Ασωμάτων.
Δρομίσκον τον οποίον η σεβαστή επιτροπή είχεν ονοματίσει,
δηλαδή είχε γράψει επί πινακίδος ότι είναι οδός Λεπενιώτου.
Ο ίδιος ο Λεπενιώτης ο λεοντόκαρδος,
όσον και αν έτρεφε φιλέκδικον πάθος διά τον φόνον του μεγάλου ήρωος,
του αδελφού του,
αν ίσως το πνεύμα του περιεφοίτα εκεί
και ηδύνατο να ίδει τον άμοιρον Δερβίσην,
διωγμένον, εξωρισμένον, ανέστιον, ριγούντα ανά την στενωπόν,
έρποντα αναμέσον δύο σειρών παλαιών οικίσκων,
θα τον εσπλαγχνίζετο.
Και ο σαλεπτσής τον ελυπήθη,
και αντί πενταλέπτου του έδωκε να πίει σαλέπι διπλούν, μισό κουλούρι να βουτήξει,
και άφησε τον γείτονα με το σάλι, τον σηκωθέντα προ μικρού από την ζεστήν κλίνην,
να κρυώνει περιμένων εις το μικρόν παράθυρον….»
Αποσπάσματα από το διήγημα του
Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη «Ξεπεσμένος δερβίσης» (1896)
[ ολόκληρο το διήγημα: http://www.sarantakos.com/kibwtos/mazi/ppd_derbis.html ]
ΥΓ1. Δερβίσηδες ή σούφι είναι μουσουλμάνοι ασκητές που εμφανίστηκαν το Μεσαίωνα
κατ’ επίδραση του νεοπλατωνισμού,
αλλά και του χριστιανικού ασκητισμού που άκμαζε στα μέρη της Συρίας και της Περσίας.
Έδρα τους ήταν οι τεκέδες όπου προσπαθούσαν να έρθουν σε μυστικιστική ένωση με τον Θεό
μέσα από εκστατικούς περιστροφικούς χορούς (σεμά), το παίξιμο του νάι (=είδος αυλού),
την περισυλλογή, την προσευχή κλπ.
Τα πιο γνωστά σουφικά τάγματα ήταν αυτά των Μεβλεβί και των Μπεκτασί.
Τον καιρό της Τουρκοκρατίας και μέχρι την Ελληνική Επανάσταση
δερβίσηδες είχαν μετατρέψει σε τεκέ το μνημείο των Αέρηδων στην Πλάκα.
ΥΓ2. Ο Παπαδιαμάντης αναφέρεται σε έναν δερβίση,
που περνούσε τις νύχτες του σε ένα καφενείο απέναντι από το εκκλησάκι των Αγίων Ασωμάτων στο Θησείο.
Μια μέρα που το καφενείο έκλεισε το βράδυ κατόπιν εντολής του νέου αστυνόμου,
ο δερβίσης κατέφυγε στο τούνελ του υπόγειου σιδηρόδρομου που ετοιμαζόταν τότε,
και άρχισε να παίζει το νάι του, το ιερό μουσικό όργανο των δερβίσηδων.
Όπως γράφει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος,
«το νάι εκείνη τη νύχτα, την «πεπρωμένη», ένωνε σε μια αδιάσπαστη αλυσίδα το Θησείο και το τζαμί,
το τζαμί και τη βιβλιοθήκη του Αδριανού, το μιναρέ και το μνημείο του Λυσικράτη, τους Αέρηδες
και πιο πέρα, στην Πλάκα, το χαμάμ με τον τρούλο των Αγίων Ασωμάτων….
Ο τολμηρός Παπαδιαμάντης μας ξεπερνά.
Δεινός και πένης περιπατητής ο ίδιος της Αθήνας του καιρού, ανακαλύπτει την οδό Λεπενιώτου….
Και υποθέτει ότι ο φιλέκδικος ήρωας θα μετατρεπόταν σε φιλάνθρωπον, ως το Ναι του Χριστού,
στη θέα του εξορισμένου, ανέστιου, ριγούντος, άμοιρου δερβίση.»
Άλλωστε, κατά τον Παπαδιαμάντη, αρκούσε μια μετατόπιση του τόνου,
για να μετατραπεί το «νάι» που έπαιζε ο δερβίσης στο φιλάνθρωπο «ναι» του Χριστού.
ΥΓ3. Το τραγούδι «Την πόρτα ανοίγω το βράδυ», που ακούσατε από τη φωνή του Σωκράτη Μάλαμα,
κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1977 στο δίσκο «Τα Λυρικά»
σε ποίηση Τάσου Λειβαδίτη και μουσική Μίκη Θεοδωράκη.
-
Η Αίθουσα του Θρόνου
"Έρχεται κάποια στιγμή, όπου η μεγαλειότητά μας, ο εαυτός μας,
είναι ανάγκη να περάσει στην αίθουσα του θρόνου με τους αυλικούς του
-το νου και την καρδιά-
για ν' αποφασίσει επάνω στον καταστατικό χάρτη της ζωής του,
δηλαδή, να ασχοληθεί με το μέλλον του.”
Τάσος Αθανασιάδης “Η Αίθουσα του Θρόνου” (1969)
https://www.youtube.com/watch?v=XFKLP84ymdI
(http://66.media.tumblr.com/381b88262cc140d2ccfbaa10226dd99c/tumblr_nmeon3eBSV1tdd45ho1_1280.png)
“The Education of Achilles by Chiron”,
roman fresco from Herculaneum, Museo Archeologico Nazionale, Naples
Τέτοιοι ήταν οι Κένταυροι.
Μισοί άλογα και μισοί άνθρωποι,
αλλά ορμητικοί, κτηνώδεις και άγριοι, όπως όλες οι άλογες δυνάμεις της φύσης.
Όλοι, εκτός από δύο,
των οποίων η μισή ανθρώπινη φύση τους είχε φέρει πιο κοντά στον πολιτισμό.
Τον σπουδαιότερο εκ των δυο τον έλεγαν Χείρωνα.
Ο Χείρων ως γιος του θεού Κρόνου,
ήταν ικανός να διδάξει όχι μόνον την τέχνη του κυνηγιού,
αλλά και μαγικές-σαμανιστικές δεξιότητες,
όπως τη μαντική, την αστρολογία, τη μουσική και τη θεραπεία με τα βοτάνια της φύσης.
Γι’ αυτό και γύρω του στο Πήλιο προσέτρεχαν κατά καιρούς σπουδαίοι ήρωες
και ακολουθώντας τις διδαχές του περνούσαν τελικά στη σφαίρα του θρύλου:
Ασκληπιός, Ορφέας, Ηρακλής, Θησέας, Αχιλλέας, Αίας, Αινείας, Ιάσων, Περσέας…
[βλ. και παλιότερο αφιέρωμα «Μυθικοί ήρωες στα χνάρια των σαμάνων»
http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.266 ].
Μόνο που ο σοφός Χείρων είχε κι ένα άλλο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό:
Ως γιος θεού ήταν αθάνατος.
Κι αυτό σήμαινε πως η βαθιά γνώση, την οποία κατείχε και παρέδιδε,
προσδιοριζόταν από ένα αίσθημα απόλυτης προσωπικής ασφάλειας και αυτάρκειας.
Με άλλα λόγια, ήταν μια γνώση που πήγαζε από το νου,
αλλά δεν επηρεαζόταν από την ενσυναίσθηση του άλλου, αφού ο ίδιος εξ ορισμού έμενε στο απυρόβλητο.
Ως εκ τούτου, χωρίς τη συμπόνια της καρδιάς προς τους άλλους,
υπήρχε κίνδυνος να χρησιμοποιηθεί η γνώση ιδιοτελώς και χωρίς ηθικά όρια.
Κι αυτό θα το πλήρωνε…
Μια μέρα, ο έτερος αγαθός Κένταυρος, ο Φόλος,
κάλεσε στο σπίτι του στη Φολόη τον Ηρακλή.
Ο Ηρακλής του ζήτησε κρασί από το μεγάλο πιθάρι των Κενταύρων,
το οποίο είχε δώσει παλαιότερα ο θεός Διόνυσος με την εντολή να ανοιχθεί στο μέλλον,
όταν θα το ζητούσε ο Ηρακλής.
Το άνοιξε, λοιπόν, ο Φόλος,
αλλά η μυρωδιά του κρασιού προσέλκυσε τους υπόλοιπους Κενταύρους,
που όρμησαν να το αρπάξουν.
Ο Φόλος κρύφτηκε και ο Ηρακλής τους κυνήγησε ανηλεώς σκοτώνοντάς τους έναν-έναν
με τα φαρμακερά βέλη, εμποτισμένα στο αίμα της Λερναίας Ύδρας.
Ένα από αυτά πέτυχε κατά λάθος και τον δάσκαλό του, τον Χείρωνα...
Μετά τη μάχη, ο Φόλος έθαψε όλους τους νεκρούς Κενταύρους.
Και βρήκε πληγωμένο και τον Χείρωνα.
Μόνο που χωρίς να κάτσει να σκεφθεί,
παρασυρμένος μόνο από την καλή του την καρδιά και την πολλή συμπόνια,
τράβηξε τόσο δυνατά το βέλος, που καρφώθηκε στα δικά του σπλάχνα και πέθανε!
Κι έτσι διαπίστωσε με τον οδυνηρότερο τρόπο
πώς από μια μικρή και ασήμαντη αφορμή μπορεί να προκύψουν σημαντικά γεγονότα στη ζωή.
Αλλά και ο Χείρων, όσο κι αν προσπάθησε, όσα φάρμακα και αν χρησιμοποίησε,
την πληγή από εκείνο το φαρμακερό βέλος δεν μπορούσε να τη γιατρέψει.
Και καθώς ήταν αθάνατος, το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να υποφέρει.
Μέχρι που θυμήθηκε τον Προμηθέα.
Ο Προμηθέας είχε καταδικαστεί κάποτε από τους θεούς
να είναι αιωνίως αλυσοδεμένος στον Καύκασο και να του τρώει κάθε μέρα ένας αετός το συκώτι.
Ο λόγος;
Είχε κλέψει από τους θεούς τη φωτιά, για να τη δώσει στους ανθρώπους,
δηλ. είχε διαδώσει ασύνετα μια πολύτιμη θεϊκή γνώση,
η οποία ενδεχομένως, αν έπεφτε σε λάθος χέρια, να χρησιμοποιούνταν καταστροφικά για το σύνολο.
Όμως, ίσως επειδή -παρά την αφέλειά του- το κίνητρό του ήταν ήταν να υπηρετήσει το γενικό καλό,
το βασανιστήριό του δεν κράτησε πολύ.
Περνώντας από τον Καύκασο ο Ηρακλής έσπασε τα δεσμά του και σκότωσε τον αετό.
Αυτόν θυμήθηκε, λοιπόν, ο Χείρων,
ένα σαμανιστικό alter ego του, που μετέδιδε γνώσεις για το κοινό καλό,
έχοντας νιώσει στο πετσί του το μαρτύριο στο οποίο μπορεί να οδηγήσει η γνώση,
αν δεν τηρηθεί κάποια δεοντολογία.
Και πρότεινε στον Δία να χαρίσει σ’ εκείνον την αθανασία του,
προκειμένου κι αυτός να λυτρωθεί από τον πόνο του πεθαίνοντας,
αλλά και ο Προμηθέας να συνεχίσει τον κοινωφελή του ρόλο στην αιωνιότητα.
Και ο Δίας δέχθηκε.
(https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/564x/11/eb/d2/11ebd2263d40bd4ddb09b958412f1911.jpg)
"Χείρων", μωσαϊκό σε βυζαντινό αρχοντικό (5-6 αιώνας), Ούρφα, N.A Τουρκία
Έκτοτε ο Χείρων κινείται «αθάνατος» στον ουρανό ως αστεροειδής,
ανάμεσα στον πλανήτη Κρόνο και τον πλανήτη Ουρανό,
δηλ. ακριβώς όπως και η επιστήμη κινείται
ανάμεσα στην παραδοσιακή σοφία (=Κρόνος) και την επαναστατική έμπνευση (=Ουρανός)
ανάμεσα στην άλογη επιθυμία για προσωπική αυτάρκεια(=Κρόνος)
και την έλλογη επιθυμία υπηρέτησης του κοινού καλού (=Ουρανός).
Αλλά και ο ασύνετος φίλος του, ο Φόλος έγινε κι αυτός αστεροειδής
κινούμενος μεταξύ του πλανήτη Κρόνου και του πλανήτη Ποσειδώνα,
για να θυμίζει κι αυτός ότι η επιστήμη πρέπει να αποφεύγει τα άκρα,
δηλ. από τη μια, την ψυχρή σοφία και τον δογματισμό (=Κρόνος)
και από την άλλη, τον αστήρικτο ιδεαλισμό και την αυταπάτη (=Ποσειδώνας).
Όσο για τον Προμηθέα, έμεινε επί της γης,
ως μια λυτρωμένη «τιτάνια» διάδοχη εκδοχή του Χείρωνα,
για να καθοδηγεί τους ανθρώπους προς την πνευματική ελευθερία
και με το νου και την καρδιά του.
Ως εν ουρανώ, και επί της γης….
ΥΓ1. Οι συμβολισμοί των πλανητών ανάμεσα στους οποίους κινούνται οι δυο αστεροειδείς
είναι μερικοί από όσους παραδοσιακά τους αποδίδονται στην αστρολογία
με την οποία ασχολούνταν ο Χείρων κατά τη μυθολογία.
ΥΓ2. «Η Αίθουσα του Θρόνου» είναι μυθιστόρημα του Τάσου Αθανασιάδη,
που χαρακτηρίστηκε από τους ξένους κριτικούς ως
«ένα από τα σημαντικότερα ευρωπαϊκά μυθιστορήματα της εποχής μας»
και γυρίστηκε σε τηλεοπτική σειρά το 1998.
Οι ήρωες του προσπαθούν να πάρουν αποφάσεις για το μέλλον τους,
την ίδια ώρα που πασχίζουν να γιατρέψουν τα ψυχικά και σωματικά τους τραύματα.
Και αυτό δεν μπορεί να γίνει, αν δεν εμπιστευτούν το νου και την καρδιά τους…
-
Ľuľu, že mi ľuľu
https://www.youtube.com/watch?v=NHKqykKCIB4
(https://i.ytimg.com/vi/GSI7iolDYNc/maxresdefault.jpg)
Μητέρα κοιμίζει το παιδί της στη Σλοβακία σε αυτοσχέδια κούνια (1953)
Υπάρχει κάτι κοινό σε όλα τα νανουρίσματα απανταχού της γης,
τόσο κοινό που το αντιλαμβάνεσαι και μόνο από τον τόνο της φωνής που τα τραγουδάει,
κι ας μην καταλαβαίνεις γρι από τα λόγια τους:
Η υπόσχεση ότι, αν αφεθείς στον ονειρικό κόσμο του ύπνου,
πιθανότατα σε περιμένει ως ανταπόδοση ανέλπιστη προστασία, γενναιοδωρία και αγάπη
στο παρόν και στο μέλλον.
Και ό,τι ακριβώς επαγγέλλεται στα παιδιά αυτό το «μαγικό» ξόρκι των νανουρισμάτων,
επαναλαμβάνεται στη συνέχεια στα παραμύθια
με τα αγαθοποιά ξωτικά, τις καλές νεράιδες και τα γενναιόδωρα πριγκιπόπουλα,
αλλά και στους θρύλους για μια πληθώρα αγαθών μορφών
που εμφανίζονται μυστηριωδώς την περίοδο των Χριστουγέννων
όπως ο Άγιος Βασίλειος της Καισάρειας της Καππαδοκίας, ο Άγιος Νικόλαος (Santa ‘Claus) των Μύρων της Λυκίας,
η Αγία Λουκία της Ιταλίας ή ο Joulupukki της Φινλανδίας.
Λίγη σημασία έχει αν κάποιες από τις μορφές αυτές υπήρξαν κάποτε ακριβώς έτσι
ή αν είναι εξ ολοκλήρου προϊόν της φαντασίας των ανθρώπων.
Το νόημα της παράδοσης που κουβαλούν,
δεν έγκειται τόσο στην ιστορικότητα της ύπαρξής τους.
Ούτε ο σκοπός που κάθε γενιά τούς παραδίδει στην επόμενη
είναι να την εξαπατήσει προσωρινά για το τρέχον προσωπικό της βόλεμα,
ώστε να την προσγειώσει αργότερα ανώμαλα στην πραγματικότητα του ορθολογισμού.
Αντιθέτως, καθώς περνά ο άνθρωπος
από το φανταστικό κόσμο της παιδικής ηλικίας στο ρεαλιστικό κόσμο των ενηλίκων,
αν κάτι οφείλει να διατηρεί μέσα του ως φυλαχτό,
είναι ακριβώς ότι όλες αυτές οι παιδικές ιστορίες δεν ήταν ψεύτικες,
αλλά είχαν ένα αληθινό, πλην συμβολικό, νόημα,
το οποίο πρέπει στο εξής να αναζητήσει στον πραγματικό κόσμο.
Όλα αυτά τα πρόσωπα, πραγματικά ή μυθικά,
ήταν διαχρονικά σύμβολα αλτρουϊσμού,
σύμβολα της ελπίδας και της πίστης ότι σ’ αυτόν τον κόσμο δεν είμαστε εντελώς μόνοι,
αλλά αν το ζητήσουμε, μπορεί εκεί έξω κάποιος, γνωστός ή ακόμα και εντελώς άγνωστος,
μ’ έναν μυστήριο, μαγικό τρόπο, να μας δείξει απροσδόκητα
τη γενναιοδωρία, την αλληλεγγύη και την αγάπη του
και ομοίως να πράξουμε κι εμείς για άλλους.
Με άλλα λόγια, μέσω αυτών των προσώπων μαθαίνουμε
ότι μπορεί να συναντήσουμε καθημερινά στη ζωή μας
πολλούς «Άγιους Βασίληδες» και «ξωτικά»
ή να επωμιστούμε εμείς αυτόν τον ρόλο, που κάποτε έπαιξαν άλλοι ανιδιοτελώς για χάρη μας.
Στην πραγματικότητα, ο μόνος τρόπος, για να αποδειχθούν όλα αυτά ψευδή,
είναι να πιστέψουμε την εμμονική παρατήρηση των σκεπτικιστών
ότι αυτά τα πρότυπα ζωής είναι αδύνατα και ανύπαρκτα,
να πιστέψουμε ότι ο κόσμος λειτουργεί και θα λειτουργεί εσαεί απολύτως ορθολογιστικά,
βάσει μόνο της ψυχρής και κυνικής ικανοποίησης του ατομικού συμφέροντος,
βάσει μόνο των κανόνων που κατανοούμε και ελέγχουμε απόλυτα
ως δήθεν αυτάρκεις και αυτοδύναμοι,
ή με βάση την ηττοπαθή λογική ότι τούτος ο κόσμος
είναι αδύνατο να γίνει λίγο καλύτερος απ’ ό,τι τον παραλάβαμε,
γιατί δεν μπορούμε καν να το φανταστούμε…
ΥΓ. Το τραγούδι που ακούσατε (Ľuľu, že mi ľuľu) από τη Monika Kandráčová,
είναι ένα παλιό παραδοσιακό νανούρισμα της ανατολικής Σλοβακίας.
Η μητέρα παρακαλεί το παιδί της με τα γκρι μάτια να κοιμηθεί σαν περιστέρι
και του υπόσχεται ότι θα του ψήσει πατάτες και κουλουράκια, για να φάει.
-
LOVERS
https://www.youtube.com/watch?v=_9l3kSZ_VTM
(http://cfile214.uf.daum.net/image/25793835518FB0FB28CE85)
Πίνακας της Wang Mei Fang και του Zhao Guojing από την Κίνα.
Ακολουθούν την πατροπαράδοτη ρεαλιστική τεχνική (Gongbi) απεικόνισης των μορφών,
που ξεκίνησε στην αυτοκρατορική αυλή της δυναστείας των Χαν πριν από 2000 χρόνια
και τελειοποιήθηκε επί δυναστείας Σονγκ κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα.
(στο βίντεο του τραγουδιού θα δείτε αρκετά γυναικεία πορτρέτα που έχουν φτιάξει τα τελευταία χρόνια)
«Ήταν κάποτε ένας κυνηγός και γερακάρης, τον λέγανε Σονζό
και ζούσε στην επαρχία Ταμούρα Νο Γκο, στο Νομό Μούτσου.
Μια μέρα, πήγε να κυνηγήσει, μα δε συνάντησε κανένα θήραμα.
Στο δρόμο της επιστροφής, στην τοποθεσία Ακανούμα,
πήρε το μάτι του ένα ζευγάρι πάπιες oσιντόρι.
Κολυμπούσαν πλάι-πλάι στα νερά του μικρού πόταμου πού έπρεπε να περάσει.
"Αν σκοτώσεις, λένε, ένα οσιντόρι θα σε βρει μεγάλη δυστυχία.
Ο Σονζό όμως πεινούσε, σκόπευσε λοιπόν το ζευγάρι.
Το βέλος τρύπησε το αρσενικό•
το θηλυκό ξέφυγε μέσα από τις καλαμιές της αντίπερα όχθης και χάθηκε.
Ο Σονζό κουβάλησε το σκοτωμένο πουλί στο σπίτι και το μαγείρεψε.
Εκείνο το βράδυ είδε άσχημο όνειρο.
Μια πολύ όμορφη γυναίκα μπήκε στο δωμάτιο,
πλησίασε το μαξιλάρι κι άρχισε να κλαίει.
Το κλάμα της ήταν τόσο γοερό,
πού ακούγοντας το ο Σονζό νόμισε πώς θα σχιστεί η καρδιά του.
Η νεαρή γυναίκα του έλεγε:
”-Γιατί, αχ! Γιατί τον σκότωσες;
Ήμασταν τόσο ευτυχισμένοι οι δυο μας στην Ακανούμα... Τώρα τον σκότωσες!... Σε τι σου έφταιξε;
Ξέρεις τουλάχιστον τι έγκλημα διέπραξες;
Τι ποταπό και σκληρό έγκλημα;
Σκότωσες και μένα γιατί δεν μπορώ να ζήσω χωρίς τον άντρα μου!
Αυτό ήρθα να σου πω...”
Άρχισε πάλι να κλαίει τόσο απελπισμένα,
που οι λυγμοί της τρύπησαν τα κόκκαλα του Σονζό κι έφτασαν ως το μεδούλι.
Η φωνή της, που τη διέκοπταν οι λυγμοί, απήγγειλε τους παρακάτω στίχους:
Χι κουκουρέμπα Σασοέσι
μόνο βο Ακανούμα
νο Μακόμο νο κούρε νο
Χιτόρι νε ζο ουκι
(="Μόλις βασίλεψε η μέρα, του πρότεινα να 'ρθει κοντά μου!
Στο εξής θα κοιμάμαι μόνη μου στον ίσκιο που ρίχνουν οι καλαμιές της Ακανούμα.
Αχ! Τι ανείπωτη θλίψη!")
Κι υστέρα φώναξε:
-"Αχ! Δεν ξέρεις...όχι, δεν μπορείς να ξέρεις τι έκανες!
Αύριο όμως, όταν θα ξαναπάς στην Ακανούμα, θα καταλάβεις... θα καταλάβεις...»
Με τα λόγια αυτά, κλαίγοντας πάντα γοερά, έφυγε.
Το πρωί, το όνειρο ήταν ακόμη τόσο ζωντανό στο μυαλό του,
που ο Σονζό ένιωθε ταραγμένος.
Θυμήθηκε τα λόγια της νεαρής γυναίκας:
"Αύριο όμως, όταν θα ξαναπάς στην Ακανούμα, θα καταλάβεις...θα καταλάβεις...".
Αποφάσισε λοιπόν να πάει αμέσως εκεί,
να μάθει μήπως το όνειρο του ήταν κάτι παραπάνω από απλό όνειρο.
Ο Σονζό πήγε στην Ακανούμα.
Φτάνοντας στο ποτάμι είδε το θηλυκό οσιντόρι να κολυμπάει μόνο του.
Την ίδια στιγμή τον διέκρινε κι εκείνο•
αντί να φύγει όμως κολύμπησε προς το μέρος του
κοιτάζοντας τον συνέχεια με μια παράξενη προσοχή.
Ξαφνικά, μ' ένα χτύπημα του ράμφους άνοιξε πληγή στα πλευρά του
κι έσβησε εκεί μπροστά στα μάτια του κυνηγού.
Ο Σονζό ξύρισε το κεφάλι του και κλείστηκε σε μοναστήρι.»
Λευκάδιος Χορν «Οσιντόρι»
(«Κείμενα από την Ιαπωνία», εκδόσεις Ίνδικτος, μετ. Σωτήρης Χαλικιάς)
ΥΓ1. Ο Λευκάδιος Χορν ή Γιάκουμο Κοϊζούμι (1850-1904),
γεννημένος στη Λευκάδα από πατέρα Ιρλανδό και μητέρα Ελληνίδα
θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς της Ιαπωνίας.
Είναι περισσότερο γνωστός για τα βιβλία του για την Ιαπωνία,
ιδιαίτερα για τις συλλογές του για τους ιαπωνικούς θρύλους,
αλλά πολύ μεγάλο ενδιαφέρον είχαν οι περιπέτειες της δικής του ζωής…
(Περισσότερα για τη ζωή του θα βρείτε εδώ:
http://www.huffingtonpost.gr/tety-solou/-_8179_b_12799898.html )
ΥΓ2. Το τραγούδι “Lovers” που ακούσατε από τη φωνή της σοπράνο Kathleen Battle
προέρχεται από το soundtrack της ταινίας “Ιπτάμενα στιλέτα” (2004)
που συνέθεσε ο Shigeru Umebayashi.
-
Με αφορμή την αυριανή ολική έκλειψη ηλίου, που θα είναι για πρώτη φορά ορατή σε όλη την Αμερική ύστερα από το 1918.
Εξ ου και την έχουν ονομάσει "Η Μεγάλη Αμερικανική Έκλειψη".
Μπορείτε να τη δείτε αύριο εδώ: https://eclipse2017.nasa.gov/eclipse-live-stream
Eclipse
«πολλῶν ταμίας Ζεὺς ἐν Ὀλύμπῳ͵ πολλὰ δ΄ ἀέλπτως κραίνουσι θεοί·
καὶ τὰ δοκηθέντ΄ οὐκ ἐτελέσθη͵ τῶν δ΄ ἀδοκήτων πόρον ηὗρε θεός.
τοιόνδ΄ ἀπέβη τόδε πρᾶγμα.»
(=Σε πολλά «κάνει ταμείο» ο Δίας στον Όλυμπο και πολλά ανέλπιστα εκπληρώνουν οι θεοί.
Και τα προσδοκώμενα δεν τελέστηκαν, ενώ για τα απροσδόκητα βρήκε δρόμο ο Θεός.
Έτσι κατέληξε αυτό το πράγμα.)
Ευριπίδου, έξοδος χορού στη «Μήδεια»
Οι ίδιοι στίχοι υπάρχουν και στην έξοδο του χορού στις τραγωδίες του Ευριπίδη
«Ανδρομάχη», «Άλκηστις», «Ελένη» και «Βάκχαι»,
με εξαίρεση τον πρώτο στίχο που είναι διαφορετικός («πολλαὶ μορφαὶ τῶν δαιμονίων»).
https://www.youtube.com/watch?v=n9xOl8qZ7tc
(http://osae.info/documentos_osae/2012/2012_11_14_3_g.jpg)
Ολική έκλειψη ηλίου, όπως καταγράφηκε στην Αυστραλία στις 14/11/2012
«χρημάτων ἄελπτον οὐδέν ἐστιν οὐδ’ ἀπώμοτον
οὐδὲ θαυμάσιον, ἐπειδὴ Ζεὺς πατὴρ ᾿Ολυμπίων
ἐκ μεσαμβρίης ἔθηκε νύκτ’, ἀποκρύψας φάος
ἡλίου †λάμποντος, λυγρὸν† δ’ ἦλθ’ ἐπ’ ἀνθρώπους δέος.
ἐκ δὲ τοῦ καὶ πιστὰ πάντα κἀπίελπτα γίνεται
ἀνδράσιν• μηδεὶς ἔθ’ ὑμέων εἰσορέων θαυμαζέτω
μηδ’ ἐὰν δελφῖσι θῆρες ἀνταμείψωνται νομὸν
ἐνάλιον, καί σφιν θαλάσσης ἠχέεντα κύματα
φίλτερ’ ἠπείρου γένηται, τοῖσι δ’ ὑλέειν ὄρος.»
Αρχίλοχος (680-645 π.Χ), 122W
Μετάφραση (Θρασύβουλος Σταύρου)
Να μη πεις για τίποτε «όρκο παίρνω πως δε γίνεται,
είν᾽ ανέλπιστο, είναι θάμα», μια κι ο Δίας, που είν᾽ ο γονιός
των Ολύμπιων, το φως του ήλιου το ᾽σβησε, και νύχτωσε
μέρα μεσημέρι· κι όλοι απ᾽ το φόβο κέρωσαν.
Όλα πιστευτά είναι κι όλα καρτεράτε τα λοιπόν.
Να μην παραξενευτείτε, μήτε αν δείτε κάποτε
τα δελφίνια και τ᾽ αγρίμια τις μονιές ν᾽ αλλάζουνε·
των θεριών να τους αρέσει το πολύβουο κύμα, εκεί
να βοσκούν, και τα δελφίνια να χωθούνε στο βουνό.
ΥΓ1. Ο Αρχίλοχος με αφορμή την ολική έκλειψη ηλίου στις 6 Απριλίου 648 π.Χ.
αναφέρεται στους παραπάνω στίχους στον ευμετάβλητο και απρόβλεπτο χαρακτήρα της ζωής.
Στην αρχαιότητα γενικά οι εκλείψεις προκαλούσαν δέος και φόβο για επικείμενες αλλαγές.
Αργότερα, στη μεν αστρολογία οι εκλείψεις προσεγγίζονται
ως συμβολικά ορόσημα απρόβλεπτων αλλαγών που φέρνουν το τέλος ενός προβληματικού κύκλου,
ενώ στην αστρονομία ως ένα από τα πιο θεαματικά φαινόμενα της φύσης,
που αξίζει να μελετήσει κανείς από ένα τηλεσκόπιο.
ΥΓ2. Το τραγούδι “Eclipse” γράφτηκε από τους Pink Floyd
και συγκεκριμένα από τον Roger Waters το 1973 στο πλαίσιο του album “The dark side of the moon”.
Όταν ρώτησαν τον Waters τι σήμαιναν οι τελευταίοι στίχοι
«and everything under the sun is in tune, but the sun is eclipsed by the moon",
έδωσε την παρακάτω εξήγηση:
«I don't see it as a riddle. The album uses the sun and the moon as symbols;
the light and the dark; the good and the bad; the life force as opposed to the death force.
I think it's a very simple statement saying that all the good things life can offer are there for us to grasp,
but that the influence of some dark force in our natures prevents us from seizing them.
The song addresses the listener and says that if you, the listener, are affected by that force,
and if that force is a worry to you, well I feel exactly the same too.
The line 'I'll see you on the dark side of the moon' is me speaking to the listener, saying,
'I know you have these bad feelings and impulses because I do too,
and one of the ways I can make direct contact with you
is to share with you the fact that I feel bad sometimes.»
-
Sta mane
Αυτό το πρωί
«Sta mane un diu hè falatu, a fà e so parte à u mondu terranu.
S' hè scusatu è hà pientu.
Hà fattu casu pè una volta à a ghjente:
l’ hà guardata è intesa, trascambiata sfarente. »
(=Αυτό το πρωί ένας θεός ήρθε, για να εκπληρώσει τα καθήκοντά του στον επίγειο κόσμο.
Ζήτησε συγγνώμη και έκλαψε.
Έκανε κάτι για πρώτη φορά στον κόσμο:
τον κοίταξε και τον κατάλαβε, μεταμορφωμένο, διαφορετικό»
https://www.youtube.com/watch?v=E9Ote3hejqU
(https://marshmk.files.wordpress.com/2014/09/icon_13.jpg)
«Ξένος τοῦ κόσμου καὶ τῆς σαρκός,
κατῆλθε τὴν παραμονὴν ἀπὸ τὰ ὕψη, συστείλας τὰς πτέρυγας ὅπως τὰς κρύπτῃ,
θεῖος ἄγγελος.
Ἔφερε δῶρα ἀπὸ τὰ ἄνω βασίλεια διὰ νὰ φιλεύσῃ τοὺς κατοίκους τῆς πρωτευούσης.
Ἦτον ὁ καλὸς ἄγγελος τῆς πόλεως.
Ἐκράτει εἰς τὴν χεῖρα ἓν ἄστρον καὶ ἐπὶ τοῦ στέρνου του ἔπαλλε ζωὴ καὶ δύναμις,
καὶ ἀπὸ τὸ στόμα του ἐξήρχετο πνοὴ θείας γαλήνης.
Τὰ τρία ταῦτα δῶρα ἤθελε νὰ μεταδώσῃ εἰς ὅλους ὅσοι προθύμως τὰ δέχονται.
Εἰσῆλθεν ἐν πρώτοις εἰς ἓν ἀρχοντικὸν μέγαρον.
Εἶδεν ἐκεῖ τὸ ψεῦδος καὶ τὴν σεμνοτυφίαν, τὴν ἀνίαν καὶ τὸ ἀνωφελὲς τῆς ζωῆς
ζωγραφισμένα εἰς τὰ πρόσωπα τοῦ ἀνδρὸς καὶ τῆς γυναικός,
καὶ ἤκουσε τὰ δύο τεκνία νὰ ψελλίζωσι λέξεις εἰς ἄγνωστον γλῶσσαν.
Ὁ Ἄγγελος ἐπῆρε τὰ τρία οὐράνια δῶρά του, καὶ ἔφυγε τρέχων ἐκεῖθεν.
Ἐπῆγεν εἰς τὴν καλύβην πτωχοῦ ἀνθρώπου.
Ὁ ἀνὴρ ἔλειπεν ὅλην τὴν ἑσπέραν εἰς τὴν ταβέρναν.
Ἡ γυνὴ ἐπροσπάθει ν᾿ ἀποκοιμίσῃ μὲ ὀλίγον ξηρὸν ἄρτον τὰ πέντε τέκνα,
βλασφημοῦσα ἅμα τὴν ὥραν ποὺ εἶχεν ὑπανδρευθῆ.
Τὰ μεσάνυχτα ἐπέστρεψεν ὁ σύζυγός της·
αὐτὴ τὸν ὕβρισε νευρικὴ μὲ φωνὴν ὀξεῖαν, ἐκεῖνος τὴν ἔδειρε μὲ τὴν ράβδον τὴν ὀζώδη,
καὶ μετ᾿ ὀλίγον οἱ δύο ἐπλάγιασαν χωρὶς νὰ κάμουν τὴν προσευχήν των,
καὶ ἤρχισαν νὰ ροχαλίζουν μὲ βαρεῖς τόνους.
Ἔφυγεν ἐκεῖθεν ὁ Ἄγγελος.
Ἀνέβη εἰς μέγα κτίριον πλουσίως φωτισμένον.
Ἦσαν ἐκεῖ πολλὰ δωμάτια μὲ τραπέζας,
κ᾿ ἐπάνω των ἔκυπτον ἄνθρωποι μετροῦντες ἀδιακόπως χρήματα, παίζοντες μὲ χαρτία.
Ὠχροὶ καὶ δυστυχεῖς, ὅλη ἡ ψυχή των ἦτο συγκεντρωμένη εἰς τὴν ἀσχολίαν ταύτην.
Ὁ Ἄγγελος ἐκάλυψε τὸ πρόσωπον μὲ τὰς πτέρυγάς του διὰ νὰ μὴ βλέπῃ
κ᾿ ἔφυγε δρομαῖος.
Εἰς τὸν δρόμον συνήντησε πολλοὺς ἀνθρώπους,
ἄλλους ἐξερχομένους ἀπὸ τὰ καπηλεῖα, οἰνοβαρεῖς,
καὶ ἄλλους κατερχομένους ἀπὸ τὰ χαρτοπαίγνια, μεθύοντας χειροτέραν μέθην.
Τινὰς εἶδε ν᾿ ἀσχημονοῦν, καὶ τινὰς ἤκουσε νὰ βλασφημοῦν τὸν Ἁι-Βασίλην ὡς πταίστην.
Ὁ Ἄγγελος ἐκάλυψε μὲ τὰς πτέρυγας τὰ ὦτα, διὰ νὰ μὴν ἀκούῃ, καὶ ἀντιπαρῆλθεν.
Ὑπέφωσκεν ἤδη ἡ πρωία τῆς πρωτοχρονιᾶς,
καὶ ὁ Ἄγγελος διὰ νὰ παρηγορηθῇ, εἰσῆλθεν εἰς μίαν ἐκκλησίαν.
Ἀμέσως πλησίον τῆς θύρας εἶδεν ἀνθρώπους νὰ μετροῦν νομίσματα,
μόνον πὼς δὲν εἶχον παιγνιόχαρτα εἰς τὰς χεῖρας·
καὶ εἰς τὸ βάθος, ἀντίκρυσεν ἕνα ἄνθρωπον χρυσοστόλιστον καὶ μιτροφοροῦντα
ὡς Μῆδον σατράπην τῆς ἐποχῆς τοῦ Δαρείου,
ποιοῦντα διαφόρους ἀκκισμοὺς καὶ ἐπιτηδευμένας κινήσεις.
Δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ ἄλλοι μερικοὶ ἔψαλλον μὲ πεπλασμένας φωνάς:
Τὸν Δεσπότην καὶ ἀρχιερέα!
Ὁ Ἄγγελος δὲν εὗρε παρηγορίαν.
Ἐπῆρε τὰ πτερόεντα δῶρά του
― τὸ ἄστρον τὸ προωρισμένον νὰ λάμπῃ εἰς τὰς συνειδήσεις,
τὴν αὔραν, τὴν ἱκανὴν διὰ νὰ δροσίζῃ τὰς ψυχάς,
καὶ τὴν ζωήν, τὴν πλασμένην διὰ νὰ πάλλῃ εἰς τὰς καρδίας,
ἐτάνυσε τὰς πτέρυγας, καὶ ἐπανῆλθεν εἰς τὰς οὐρανίας ἁψῖδας.
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης «Τὰ Πτερόεντα δῶρα» (1907)
ΥΓ. Το τραγούδι “Sta mane”, που ακούσατε στα κορσικανικά,
ερμήνευσε ο Sebastien LaFarge με το υπόλοιπο πολυφωνικό συγκρότημα Alba.
-
Apri,
σε ευχαριστούμε για το ωραίο σου αφιέρωμα!
Στο πνεύμα των ημερών. Κατανυκτικό και μελωδικό.
Χρόνια Πολλά!
-
Χρόνια πολλά και σ' εσένα. :-*
-
Apri,
σε ευχαριστούμε για το ωραίο σου αφιέρωμα!
Στο πνεύμα των ημερών. Κατανυκτικό και μελωδικό.
Χρόνια Πολλά!
συμφωνώ απόλυτα. Ειναι "μοναδικό"!! Μπράβο apri
-
Enigma | GOLD Forever Hits - 1990 • 2016 (full compilation)
https://www.youtube.com/watch?v=egwn_mouu8w (https://www.youtube.com/watch?v=egwn_mouu8w)
1990 - 01. Sadeness - Part I (Radio Edit) 1990 - 02. Mea Culpa - Part II (Orthodox Version) 1990 - 03. Priciples Of Lust (Radio Edit) 1990 - 04. Rivers Of Belief (Radio Edit) 1993 - 05. Return To Innocence (Radio Edit) 1993 - 06. Age Of Loneliness (Radio Edit) 1993 - 07. Out From The Deep (Radio Edit) 1996 - 08. Beyond The Invisible (Radio Edit) 1996 - 09. T.N.T. For The Brain (Midnight Man Mix) 1999 - 10. Gravity Of Love (Radio Edit) 1999 - 11. Push The Limits (Radio Edit) 2001 - 12. Turn Around (Radio Edit) 2003 - 13. Voyageur (Radio Edit) 2003 - 14. Boum-Boum (Radio Edit) 2003 - 15. Following The Sun (Radio Edit) 2005 - 16. Hello & Welcome (Radio Edit) 2006 - 17. Sitting On The Moon (Album Version) 2006 - 18. Goodbye Milky Way (Radio Edit) 2008 - 19. La Puerta Del Cielo (Radio Edit) 2008 - 20. Seven Lives (Album Version) 2008 - 21. The Same Parents (Radio Edit) 2010 - 22. Fei Mea (MMX - The Social Song) 2016 - 23. Amen (Radio Edit) 2016 - 24. Sadeness Part II (Album Version)
(https://i.ytimg.com/vi/egwn_mouu8w/hqdefault.jpg?sqp=-oaymwEWCKgBEF5IWvKriqkDCQgBFQAAiEIYAQ==&rs=AOn4CLDUgzvmDK_WVPjFOYKb8-PNexQURw)
-
Jonna Jinton:
13 Kulning
Τα Kulning είναι παλιά σουηδικά τραγούδια, καλέσματα, τα οποία τραγουδούσαν οι βοσκοί για να συγκεντρώσουν κοντά τους το κοπάδι με τις αγελάδες για άρμεγμα. Οι υψηλές συχνότητές τους μπορεί να προσελκύουν και πολλά άλλα διαφορετικα είδη ζώων και πουλιών, όπως γάτες, σκύλους, ελάφια, χήνες και κύκνους.
https://www.youtube.com/playlist?list=PLrgUJTSd4L4uN8luzHIp6X9KJIkQ2JV_L
(https://i.ytimg.com/vi/KKImmIQ4omQ/hqdefault.jpg?sqp=-oaymwEWCKgBEF5IWvKriqkDCQgBFQAAiEIYAQ==&rs=AOn4CLCG0VJjN4kQKoMSqXE-kgemdCAaEA)
-
Είχα φυτέψει μια καρδιά
«Με τ' αστεράκι της αυγής
στο παραθύρι σου σα βγεις
κι αν δεις καράβι του νοτιά
να 'ρχεται από την ξενιτιά
στείλε με τ' άσπρα σου πουλιά
χίλια γλυκά φιλιά»
Νίκος Γκάτσος
(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/2/24/A_coign_of_vantage.jpg)
Lawrence Alma-Tadema, “Coign of Vantage”, 1895, Collection of Ann and Gordon Getty
«Μιλώντας, σήκωσε σ’ εκείνον ίμερο ασυγκράτητο για θρήνο
κι αυτός θρηνούσε, κρατώντας μ’ αγάπη στην αγκάλη την ακριβή γυναίκα του.
Πόση αγαλλίαση βλέποντας γη μπροστά τους νιώθουν οι ναυαγοί
που ο Ποσειδώνας σύντριψε καταμεσής στο πέλαγος το ανθεκτικό καράβι τους,
χτυπώντας το μ’ άγριο άνεμο και κύμα φοβερό.
Λίγοι μονάχα γλίτωσαν την αφρισμένη θάλασσα
παλεύοντας να φτάσουν κολυμπώντας στη στεριά
κι έπηξε η αρμύρα πάνω στο κορμί τους.
Τέλος, αφήνοντας πίσω τους το κακό, με αγαλλίαση πατούν στη στέρεη γη.
Τόση αγαλλίαση πλημμύρισε κι εκείνη,
που τώρα έβλεπαν τα μάτια της το ταίρι της.
Και πια δεν έλεγε να λύσει από τον λαιμό του τα λευκά της χέρια.»
Ομήρου Οδύσσεια, ραψ. ψ’
(Αναγνώριση Οδυσσέα από Πηνελόπη)
https://www.youtube.com/watch?v=eSiDtgafZfM
ΥΓ. Το τραγούδι που ακούσατε «Είχα φυτέψει μια καρδιά»,
είχε στίχους του Νίκου Γκάτσου και μουσική του Μίκη Θεοδωράκη,
που γράφτηκαν για τη συλλογή «ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ» το 1959-1961.
-
Το δέντρο
«Η δύναμη μιας αλυσίδας είναι η δύναμη που έχει ο πιο αδύναμος κρίκος της.
Αυτό το παλιό ρητό που χρησιμοποιούσαν οι τεχνίτες
θα μπορούσε να προέρχεται από τα δέντρα.
Και επειδή είναι κάτι που το γνωρίζουν ενστικτωδώς, βοηθούν το ένα το άλλο άνευ όρων.»
Peter Wohlleben «Η μυστική ζωή των δέντρων»
https://www.youtube.com/watch?v=F33MgcSJjCs
(http://1.bp.blogspot.com/-VbmdGgD7MQk/U8unn9S4rzI/AAAAAAAAAuc/0fvfxTm5_Cs/s1600/man-head-tree-illusion-7.jpg)
Από πολύ παλιά, φαίνεται πως στο μυαλό των ανθρώπων
είχε συνδεθεί η θεραπευτική δύναμη με την ιδέα των διδύμων.
(βλ. Κάστωρ και Πολυδεύκης, Άγιοι Ανάργυροι).
Μια συχνή εξήγηση ήταν ότι ένα τόσο θαυμαστό γεγονός, όπως αυτό της διδυμίας,
δεν μπορεί παρά να είχε προκύψει με θεϊκή παρεμβολή
(δηλ. πίστευαν ότι ο πατέρας του ενός διδύμου ήταν θεός),
γεγονός που είχε προσδώσει στα δυο παιδιά υπερφυσικές δυνατότητες
πρόβλεψης, μαχητικότητας και θεραπείας.
Αν παρατηρήσει κανείς όμως πιο προσεκτικά,
πίσω από όλες αυτές τις παραδόσεις κρύβεται η βαθιά πεποίθηση
ότι μια θαυμαστή ιδιότητα δεν μπορεί να περιορίζεται σε μια οντότητα,
αλλά πρέπει να μοιράζεται σε δυο,
που αλληλοσυμπληρώνονται όπως ο ήλιος και η σελήνη,
λειτουργώντας η μία ως φυσική προέκταση της άλλης.
Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές στην αρχαία αιγυπτιακή παράδοση,
κατά την οποία ο Φαραώ, παρότι λογιζόταν ως θεός επί της γης,
δεν μπορούσε να υπάρξει και να λειτουργήσει σωστά,
αν δεν είχαν κρατήσει αποθηκευμένο σε ιδιαίτερο μέρος τον πλακούντα του,
ως ένα ιδιότυπο alter ego του!
Είναι επίσης χαρακτηριστικό στις ιστορίες τέτοιων θαυμαστών διδύμων,
πως, όποτε οι δυο χαρισματικές οντότητες
αντί να αλληλοσυμπληρώνονται,
προσπαθούσαν να διακριθούν παρασυρμένες από την ισχύ τους,
στο τέλος καταστρέφονταν.
(βλ. Κάιν και Άβελ, Ετεοκλής και Πολυνείκης).
Δηλαδή, η επιδίωξη της εφαρμογής του νόμου του ισχυροτέρου
μακροπρόθεσμα οδηγούσε στην αμοιβαία καταστροφή.
Άραγε, το μοτίβο αυτό είναι μια απλή δοξασία των πρωτόγονων κοινωνιών
κόντρα στους κανόνες λειτουργίας της φύσης;
Κι όμως, αντίθετα από τις παραδοσιακές αντιλήψεις,
ο διακεκριμένος Γερμανός δασολόγος Peter Wohlleben
υποστηρίζει και αποδεικνύει
πως στη φύση δεν ισχύει μόνο ο νόμος του ισχυροτέρου που ευνοεί την εξέλιξη,
αλλά ότι υπάρχουν και μηχανισμοί αλληλεγγύης μεταξύ των δέντρων
(αλλά και των υπόλοιπων μελών της φύσης),
που εξασφαλίζουν την ισορροπία του συστήματος αποτρέποντας τη συνολική κατάρρευση:
Για παράδειγμα, σε περίπτωση κινδύνου επίθεσης εντόμων ή φυτοφάγων ζώων,
τα δέντρα ειδοποιούν το ένα το άλλο
υπέργεια, απελευθερώνοντας προειδοποιητικές αρωματικές ουσίες και αέρια (π.χ αιθυλένιο),
αλλά και υπόγεια, στέλνοντας ηλεκτροχημικά σήματα μέσω των ριζών.
Αν πάλι στην περιοχή υπάρχουν ασθενέστερα δέντρα
(γιατί είναι ηλικιωμένα, πολύ νεαρά ή άρρωστα),
φροντίζουν να τα ενισχύουν εφοδιάζοντάς τα με θρεπτικές ουσίες και νερό
μέσω του υπόγειου συστήματος των ριζών τους,
αντιμετωπίζοντάς τα ως φυσική προέκταση του εαυτού τους,
ακόμα κι αν δεν είναι συγγενικά!
Τα δέντρα, δηλαδή, ξέρουν εμπειρικά πως αν αρκεστούν στην παντοδυναμία τους
ή αν γίνουν άπληστα αδιαφορώντας για τους ασθενέστερους γείτονές τους,
τότε μακροπρόθεσμα η απώλεια εκείνων
θα αλλάξει το μικροκλίμα και τις συνθήκες διαβίωσής τους
και θα τους οδηγήσει στην καταστροφή.
Με άλλα λόγια, ξέρουν ότι η ατομική επιβίωση μπορεί να διασφαλιστεί μακροπρόθεσμα,
μόνο αν συμβάλουν με τα χαρίσματά τους στη συλλογική επιβίωση.
Αυτό το ξέρουν μόνο τα δέντρα εμπειρικά;
Όχι, το ήξερε και ο Μακρυγιάννης, ο οποίος σημείωνε στα «Απομνημόνευματα» του:
«Ένα πράμα μόνον με παρακίνησε κι εμένα να γράψω,
ότι τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί,
και σοφοί κι αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί
και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι•
όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσομεν εδώ.
Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί,
να την φυλάμεν κι όλοι μαζί
και να μην λέγει ούτε ο δυνατός «εγώ» ούτε ο αδύνατος.
Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς «εγώ»;
Όταν αγωνιστεί μόνος του και φκιάσει ή χαλάσει, να λέγει «εγώ»•
όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λένε «εμείς».
Είμαστε εις το «εμείς» κι όχι εις το «εγώ».
Και εις το εξής να μάθομεν γνώση,
αν θέλομεν να φκιάσομεν χωριόν, να ζήσομεν όλοι μαζί.»
ΥΓ. Το τραγούδι «Δέντρο»
που ακούσατε από το θρακιώτικο συγκρότημα ΘΡΑΞ ΠΑΝΚΣ,
περιγράφει την ιστορία ενός δέντρου που φαρμακώθηκε και έχασε τα φύλλα του,
όταν ο ιδιοκτήτης του πικραμένος, επειδή είχε χάσει την αγαπημένη του Μετάξω,
εξέφρασε τον πόνο του σ’ αυτό ποτίζοντας το με τα πικρά δάκρυά του…
Η ιστορία απηχεί την παλιά θεωρία της κοσμικής συμπάθειας,
γνωστή κυρίως από τους νεοπλατωνικούς φιλόσοφους,
σύμφωνα με την οποία τα μέρη του σύμπαντος με έναν μυστήριο τρόπο
συνδέονται μεταξύ τους όπως οι κρίκοι μιας αλυσίδας,
και συμπάσχουν μεταξύ τους.
Πηγές:
Peter Wohlleben «Η μυστική ζωή των δέντρων», εκδόσεις Πατάκη, 2016.
Leon D. Hankoff “Why the healing gods are twins”, The Yale Journal of Biology and Medicine, 50 (1977), 307-319.
http://www.google.com/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=7&cad=rja&uact=8&ved=0ahUKEwiI0ceSzOraAhWBAJoKHYvXBoMQFghZMAY&url=http%3A%2F%2Fwww.biomedsearch.com%2Fattachments%2F00%2F00%2F56%2F07%2F560764%2Fyjbm00138-0078.pdf&usg=AOvVaw06vvx_y_D1lfd7HCARgXRb
-
Με τη σκέψη στον μπαμπά μου, που "έφυγε" απροσδόκητα πριν από λίγο καιρό... :-\
I still love him
(https://justalittlefun.files.wordpress.com/2011/07/holdinghands.jpg)
“Σ’ όλο το ταξίδι δεν μ’ άφησε η νοσταλγία…
Δεν λέω πως ήταν σαν την σκιά μου.
Έστεκε πλάι μου ακόμη και μες στο σκοτάδι.
Δεν λέω πως ήταν σαν τα χέρια και τα πόδια μου.
Όταν κοιμόμαστε, χάνονται χέρια και πόδια.
Κι εγώ δεν έχανα τη νοσταλγία ούτε στον ύπνο μου.
Σ’ όλο το ταξίδι δεν μ’ άφησε η νοσταλγία.
Δεν λέω πως ήταν πείνα ή δίψα
ή επιθυμία για δροσιά μες στην κάψα
ή για ζεστασιά μες στο κρύο.
Ήταν κάτι που δεν μπορεί να ικανοποιηθεί.
Δεν ήταν χαρά ή λύπη που να ’χει σχέση με τις πόλεις,
τα σύννεφα, τα τραγούδια, τις μνήμες.
Βρισκόταν μέσα σε μένα κι έξω από μένα.
Σ’ όλο το ταξίδι η νοσταλγία δεν μ’ άφησε.
Κι απ’ το ταξίδι όλο, μόνο η νοσταλγία μου ΄μεινε.”
Nazim Hikmet
https://www.youtube.com/watch?v=ZIvv82MaFtM
[τα λόγια του μονολόγου που ακούγεται:
https://www.azlyrics.com/lyrics/lanadelrey/istilllovehim.html ]
ΥΓ. Ο μονόλογος «I still love him»
είναι το καταληκτικό τμήμα του τραγουδιού «National Anthem”,
που έγραψε η Lana Del Rey το 2012
εμπνεόμενη από τη δολοφονία του J.F.Kennedy το 1963.
Ο μονόλογος υποτίθεται πως είναι οι νοσταλγικές σκέψεις της Jackie Kennedy
μετά την απροσδόκητη απώλεια του συζύγου της.
Το βίντεο που παρέθεσα, ωστόσο, δεν είναι το επίσημο video clip του τραγουδιού.
Είναι ένα βίντεο με σκηνές από την ταινία “Pride and Prejudice” (2005),
που είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Jane Austen (1813).
Εδώ ο εν λόγω μονόλογος επιστρατεύεται,
για να αφηγηθεί μια άλλη, λιγότερο δραματική ιστορία απώλειας,
καθώς η ηρωίδα, η Elizabeth Bennet εκφράζει τις νοσταλγικές της σκέψεις
για τον αγαπημένο της Mr Darcy, τον οποίο νομίζει πως έχει χάσει ανεπιστρεπτί.
Αυτός όμως επιστρέφει παρά τις προσδοκίες…
-
http://chrysanthi-hrisa-hrisa.blogspot.com/2012/09/blog-post_8.html
τραγούδια που ακούω καθημερινά.
Πρωτοστατεί το
Καλημέρα καλημέρα
πάλι θα σας πω
πάλι θα σας πω.
Καλημέρα καλημέρα
βγαίνει ο ήλιος πάλι
πίσω απ΄το βουνό.
Όλα γύρω, όλα γύρω
Θέλω να τα μάθω
Θέλω να τα δω.
Όλα γύρω, όλα γύρω
θέλω να τα μάθω
για να σας τα πω.
Βασικό τραγούδι για καλημέρα.
Εως πρόσφατα, με το που οι δείκτες των ρολογιών έδειχναν δώδεκα το μεσημέρι, έκοβα την «καλημέρα» και το γυρνούσα στο «καλησπέρα». Ωσπου έπεσα πάνω στον ιστορικό Πασχάλη Κιτρομηλίδη, τον οποίο συνάντησα κάπου εκεί λίγο μετά τις δώδεκα το μεσημέρι, και μου έκανε μια (καλοπροαίρετη) παρατήρηση. «Ακόμα ο ήλιος είναι ψηλά, γιατί μου λες “καλησπέρα”; Ακόμα είναι μέρα έξω».
Ημουν λάθος λοιπόν; Ο κ. Κιτρομηλίδης μου εξήγησε το μάλλον αυτονόητο τελικά: η εσφαλμένη χρήση (κατάχρηση μάλλον) του «καλησπέρα» είναι μια γλωσσική παρεξήγηση που σχετίζεται με την κυριαρχία της αγγλικής. «Μετά τις δώδεκα το μεσημέρι λέμε “καλησπέρα” όπως οι αγγλόφωνοι λένε “Good afternoon”, και πολύ καλά κάνουν οι άνθρωποι διότι το “afternoon” σημαίνει ακριβώς αυτό: μετά το μεσημέρι. Οταν ο ήλιος γέρνει και βασιλεύει το γυρνάνε σε “Good evening” – τότε θα έπρεπε και εμείς να χρησιμοποιούμε τo “καλησπέρα” μας». Λογικό: οι Εσπερινοί στις εκκλησίες, καθ’ όσον γνωρίζω δηλαδή, δεν ψάλλονται με τον ήλιο να ακτινοβολεί αλύπητα. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω έως ποια ώρα ακριβώς είναι ορθό να λέμε «καλημέρα» και από ποιο σημείο κι έπειτα να το γυρνάμε σε «καλησπέρα». Οχι πως έχει και καμία σημασία για πολύ κόσμο που λέει «καλημέρα» και «καλησπέρα» ανάλογα με την έμπνευση της στιγμής (κι έχει άλλες σκοτούρες στο κεφάλι του...). Πάντως το λάθος (αν είναι όντως λάθος δεν το έχω ελέγξει – ωστόσο εμπιστεύομαι τον κ. Πασχάλη Κιτρομηλίδη κι, εξάλλου, είναι απολύτως λογικό αυτό που μου είπε) δεν είναι γραμματικό ή συντακτικό αλλά μάλλον πραγματολογικό: έξω ο ήλιος καίει και λάμπει, πού είδαμε την «καλήν εσπέρα»;
Η γλώσσα είναι ένα ολισθηρό έδαφος. Τις τελευταίες δεκαετίες, ειδικά η δημοσιογραφία φέρει τεράστιες ευθύνες για τις πολλαπλές κακοποιήσεις της. Το ίδιο και η πολιτική όμως. Γενικά, ο δημόσιος λόγος πάσχει. Δεν είναι μόνον τα λογής λογής «μαργαριτάρια» αλλά και ένας αφόρητα προβλέψιμος λόγος που αρκείται σε στερεότυπα ανακυκλώνοντας την ίδια στιγμή χονδροειδή σφάλματα. Η γλώσσα λοιπόν είναι ένα άκρως ολισθηρό έδαφος, σχεδόν μια κινούμενη άμμος, και με τις ταχύτητες που διέπουν τη δημοσιογραφία, εύκολα υποπίπτουμε σε λάθη και χοντροκοπιές.
Κείμενο
Μιλάω σε εσένα που είπα καλημέρα βγαίνοντας από την πόρτα της πολυκατοικίας και γύρισες από την άλλη. Και σε σένα, που συνέχισες να ανεβαίνεις τα σκαλιά, παριστάνοντας μάλιστα τον Κεντέρη αμέσως μόλις με άκουσες.
Α.. Όπως και σε εσένα, αγαπημένη πλειοψηφία, που προσπαθείς να δικαιολογηθείς στην πορεία, με την επίσης αγαπημένη δικαιολογία που κολλά παντού «δεν έχω ακόμη πιει καφέ». Δεκτό και κατανοητό. Αλλά και πάλι. Δηλαδή τι; Μου λες ότι επειδή δεν ήπιες καφέ, μια αόρατη καφέ δύναμη σε εμποδίζει να ανταποδώσεις την καλημέρα του φτωχού συνανθρώπου σου που χωρίς να το σκεφτεί σε καλημέρισε;
Δεν είστε όμως μόνο εσείς που προσπερνάτε ή προσπαθείτε να δικαιολογηθείτε. Αναφέρομαι στην κατηγορία εκείνων που όχι μόνο δεν ανταποδίδουν, αλλά γυρίζουν και σε βλέπουν με ύφος «Σε ξέρω από κάπου; Γιατί μου λες καλημέρα, άνθρωπε μου;» Σε όλους αυτούς έχω μια και μοναδικά απάντηση. Μια καλημέρα δεν έβλαψε ποτέ κανένα, άσχετα αν τον ξέρεις είτε αν τον βλέπεις για πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή σου. Γιατί μάθετε και αυτό. Όλοι έχουμε αργήσει κάποια μέρα και τρέχουμε να προλάβουμε, όλοι ξυπνάμε ανάποδα και αγχωμένοι, αλλά πραγματικά με το να πεις μια «Καλημέρα» δε θα φτάσεις στον προορισμό σου γρηγορότερα, ούτε θα εξαφανιστούν δια μαγείας τα προβλήματα και οι σκοτούρες που σε απασχολούν.
Ένα μισό γνωμικό λέει «ό,τι δίνεις παίρνεις». Δε υποστηρίζω πως με το να πεις μια καλημέρα, σημαίνει αυτόματα πως θα την έχεις κιόλας. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Και εννοείτε, ποτέ μην προκαλείς την τύχη σου.
Και κάτι τελευταίο. Καλημέρα λέμε μέχρι τις 12 το μεσημέρι. Μετά, λέμε καλησπέρα. Τώρα θα μου πεις, αξιοζήλευτε ακόμα φοιτητή, όταν ξυπνήσω στις 12:30 και βάλε, φυσικά και θα πω καλημέρα. Σε νιώθω. Αλλά δοκίμασε να πεις καλημέρα σε κάποιον που δουλεύει από τις 6:00 το πρωί ή ακόμα χειρότερα ήταν νυχτερινός και περιμένει να σχολάσει για να πάει να κοιμηθεί. Θα είσαι τυχερός αν αρκεστεί σε κάποιο βλέμμα και όχι σε κάποιο προσβλητικό σχόλιο.
Όπως και να έχει. Την επόμενη φορά που κάποιος άμοιρος και ανίδεος, ασυναίσθητα, εσκεμμένα ή δε ξέρω και εγώ για ποιο λόγο σε καλημερίσει, ανταπόδωσε. Δε θα χάσεις τίποτα. Ούτε θα φτωχύνεις και το κυριότερο; Δε θα σου κοπεί η γλώσσα. Αν δε με πιστεύεις, μια δοκιμή θα σε πείσει!
Καλημέρα σ' όλους σας για αύριο. :-*
Να είστε όλοι καλά και τα καλημέρα να ανθούν.
-
Η γλώσσα είναι ένα ολισθηρό έδαφος. Τις τελευταίες δεκαετίες, ειδικά η δημοσιογραφία φέρει τεράστιες ευθύνες για τις πολλαπλές κακοποιήσεις της. Το ίδιο και η πολιτική όμως. Γενικά, ο δημόσιος λόγος πάσχει. Δεν είναι μόνον τα λογής λογής «μαργαριτάρια» αλλά και ένας αφόρητα προβλέψιμος λόγος που αρκείται σε στερεότυπα ανακυκλώνοντας την ίδια στιγμή χονδροειδή σφάλματα. Η γλώσσα λοιπόν είναι ένα άκρως ολισθηρό έδαφος, σχεδόν μια κινούμενη άμμος, και με τις ταχύτητες που διέπουν τη δημοσιογραφία, εύκολα υποπίπτουμε σε λάθη και χοντροκοπιές.
Σ' αυτό που γράφει ο δημοσιογράφος της Καθημερινής έχει ένα δίκιο, αλλά μόνο όταν το "μαργαριτάρι" είναι απόκλιση με μικρή απήχηση, που περισσότερο μπερδεύει παρά διευκολύνει την επικοινωνία. Τέτοιο λάθος μπορεί να θεωρηθεί η κακή χρήση του "καλησπέρα" που αναφέρει.
Όμως, ένα λάθος δεν συνιστά πάντα κακοποίηση της γλώσσας. Αντιθέτως, μπορεί να συμβάλλει στον εμπλουτισμό της, στην εξέλιξή της.
Και θα αναφέρω ένα παράδειγμα που μου ήρθε στο μυαλό διαβάζοντας το σχόλιο του δημοσιογράφου για την εσπέρα και τον εσπερινό.
Ο Κόντογλου γράφει σε ένα κείμενό του για το ηλιοβασίλεμα μια υπόθεση, αρκετά πειστική, για το πώς μπορεί το ρήμα "βασιλεύω" να απέκτησε την έννοια του "δύω" (κάτι που έγινε τα μεσαιωνικά χρόνια).
Παραθέτω το σχετικό απόσπασμα, γιατί είναι ωραία η περιγραφή του:
"Πόσο ποιητικά εκφράζει ο λαός μας τη μεγαλοπρέπεια που έχει εκείνη η ιερή ώρα, λέγοντας πως ο ήλιος «βασιλεύει»…
…Έχω την ιδέα μάλιστα πως ο ευλαβής λαός μας, λέγοντας «ο ήλιος εβασίλεψε», επήρε τα λόγια, γυρίζοντάς τα, από το «Προκείμενον» που λέγει ο ψάλτης το Σαββατόβραδο στον εσπερινό: «ο Κύριος εβασίλευσεν, ευπρέπειαν ενεδύσατο» ίσα-ίσα την ίδια ώρα που βασιλεύει ο ήλιος.
Εκείνη την ώρα το χρυσορρόδινο φως μπαίνει από το παράθυρο της εκκλησίας, που είναι κατά το δυτικό μέρος, και χτυπά απάνω στο σκαλιστό τέμπλο, κάνοντας το να λαμποκοπά σαν «χρυσοπλοκώτατος πύργος».
Να προσθέσω ότι ο Χριστός συχνά συνδέεται συμβολικά με τον ήλιο στην Εκκλησία, οπότε είναι ένας λόγος παραπάνω να έγινε η σύγχυση που περιγράφει ο Κόντογλου. Δεν θα ήταν άλλωστε η πρώτη γλωσσική απόκλιση που προκύπτει από παρεξήγηση.
Ένας σχολαστικός θα μπορούσε να τη στιγματίσει και να μιλήσει για λάθος και κακοποίηση της γλώσσας. Κι όμως, δεν προέκυψε μια πολύ όμορφη σημασιολογική διεύρυνση του "βασιλεύω";
-
Για τη σημασία του ρήματος βρήκα και αυτό http://www.academia.edu/22371111/%CE%97%CE%9B%CE%99%CE%9F%CE%92%CE%91%CE%A3%CE%99%CE%9B%CE%95%CE%9C%CE%91%CE%A4%CE%91
-
Για τη σημασία του ρήματος βρήκα και αυτό http://www.academia.edu/22371111/%CE%97%CE%9B%CE%99%CE%9F%CE%92%CE%91%CE%A3%CE%99%CE%9B%CE%95%CE%9C%CE%91%CE%A4%CE%91
Μου φαίνεται κάπως τραβηγμένη η εκδοχή του. Για να ισχύει, θα έπρεπε το "βασίλευσε" να χρησιμοποιείται με την έννοια του "έκανε τη δουλειά"/"έφαγε τα ψωμιά του" και σε άλλες περιπτώσεις, ώστε να πεις μετά ότι στην περίπτωση του ήλιου αυτό αντιστοιχούσε στη δύση του. Δεν μαρτυρείται όμως τέτοια χρήση του ρήματος. Αντιθέτως, όταν λέμε για κάποιον ότι "βασίλεψε", έχουμε στο μυαλό μας ότι "μεσουράνησε".
Τι ωραία λέξη το "λιόγερμα", πάντως, που αναφέρει ο Στουγιαννίδης στη μελέτη του ως συνώνυμο... Χρόνια είχα να δω αυτήν τη λέξη. :)
Η Αρβελέρ έχει διατυπώσει την υπόθεση ότι μπορεί το "βασιλεύω" να ταυτίστηκε με το "δύω" λόγω του πορφυρού χρώματος που παίρνει ο ήλιος στη δύση, καθώς η πορφύρα ήταν χαρακτηριστικό χρώμα των βυζαντινών αυτοκρατόρων.
Δεν είναι παράλογη σκέψη.
Του Κόντογλου μου φαίνεται η πιο πειστική ερμηνεία, γιατί υπάρχει και ένα άλλο παράδειγμα παρερμηνείας εκκλησιαστικού κειμένου σαν αυτό που περιγράφει. Αναφέρομαι στο "βρώμα σκωλήκων και δυσωδία" που παρερμηνεύτηκε και κάποιοι ταύτισαν το "βρώμα" (=τροφή) με τη "δυσωδία", αλλά και τον "βρόμο" (=άσχημη μυρωδιά) και έτσι προέκυψε η λέξη "η βρώμα" (που πλέον όμως γράφεται με "ο").
-
Η κόψη του έρωτα
ΛΙΝΑ ΠΑΝΤΑΛΕΩΝ
εκδ. Καστανιώτη
Ερωτευόμαστε ένα ανύπαρκτο πρόσωπο. Το αντικείμενο του πόθου ποτέ δεν μας αποκαλύπτεται, εμείς το επινοούμε, το ανακαλύπτουμε, «εμείς το γεννάμε ολόκληρο το άλλο πρόσωπο». Οταν, όμως, υποψιαστούμε ότι ο άλλος υστερεί ως προς την ψευδαισθητική του εικόνα, αρνούμαστε για τον συγχωρήσουμε για την αποστέρηση της διάπυρης αυταπάτης. Μόνο ο ανευόδωτος έρωτας δεν κινδυνεύει να απομαγευτεί. Το ανεκπλήρωτο είναι άτρωτο. Η επιθυμία μοιάζει με όνειρο που δεν αντέχει το παραμικρό άγγιγμα της πραγματικότητας. Οταν η επιθυμία, και δη η ευοδωμένη, εκτίθεται στο πρόσωπο του άλλου, μοιραία καταρρακώνεται, ταπεινώνεται, προδίδεται. Αγαπάμε το αδύνατο γιατί μόνο αυτό φλογίζει το όνειρο. Και από τη στιγμή που θα το ονειρευτούμε, κανείς πλέον δεν μπορεί να συγκριθεί με την ομορφιά και το φέγγος του.
Το χειρότερο, όπως λέει ο Ανδρέας Μήτσου, είναι να αναγνωρίσει κανείς στον άλλον τη μορφή που φαντασιώθηκε. Να νομίσει ότι αντικρίζει πάνω του κάτι που δεν υπάρχει, το οποίο και ερωτεύεται παράφορα, μέχρι να τον δει απογυμνωμένο από τα στολίδια της φαντασίας του. Διότι όποιος μαθαίνει την αλήθεια τιμωρείται. Η πιο επικίνδυνη στιγμή είναι όταν φτάνουμε στον στόχο μας. «Τότε είμαστε πιο κοντά στο χαμό». Η Αλεξάνδρα, που την ερωτεύτηκε ένας Πέτρος, συγκατανεύει στη συντριβή της, όταν ανταποκρίνεται στην επιθυμία του, μια επιθυμία που επί χρόνια απωθούσε και στην οποία δυσπιστούσε. Αν εκείνος την ερωτεύεται για έναν πίνακα που είχε στην κατοχή της, εκείνη πείθεται για την ειλικρίνεια του έρωτά του μέσα από τις λέξεις, ό,τι πιο αναξιόπιστο, ενός διηγήματός του.
Η Αλεξάνδρα ήταν ανίδεη στην αγάπη, έντρομη στο χάδι. Παρά την έκπαγλη ειδή της, η σάρκα της ήταν όξινη και τα σωθικά της αμάλαχτα από συγκίνηση. Θα χρειαστεί να περάσουν πολλά χρόνια για να αφουγκραστεί τον καημό του κορμιού της και να υποταχθεί στην ανταρσία του. «Πονάει το σώμα όπου δεν χαϊδεύεται». Πριν ένιωθε το χέρι του Πέτρου πάνω της σαν απειλή, σαν να ήθελε να την κατεδαφίσει από τα θεμέλιά της, να τη σωριάσει, να την γκρεμίσει. «Τότε το κατάλαβα πως όλη μου τη ζωή ήμουν μόνη. Γιατί δεν ήξερα πώς να τον φιλήσω».
Ο Πέτρος, από το άλλο μέρος, εγκατοικούσε αυτοεξόριστος στους τόπους της τέχνης και της γραφής του. Η όψιμη εκπλήρωση της ερωτικής του επιθυμίας τον ανάγκασε να μπει βίαια στην πραγματικότητα. Η ανταπόκριση της Αλεξάνδρας τον έφερε αντιμέτωπο με ένα πρόσωπο που ποτέ δεν ονειρεύτηκε. Οσο εκείνη τον έδιωχνε, τόσο περισσότερο συνεργούσε στον φαντασιώδη πόθο του. Οταν τον πλησίασε, του φανέρωσε μια ξένη, αθέλητη όψη. Ηταν μια γελοία, συνηθισμένη γυναίκα, μια γυναίκα που είχε ενδώσει. Εξαγριωμένος για τη λαφυραγώγηση των ψευδαισθήσεών του, της κλέβει τον πίνακα, αυτή την απομίμηση αγάπης, τη μοναδική ομορφιά που ποτέ τής αναγνώρισε. Και η Αλεξάνδρα, με την αγάπη της να έχει γίνει δίκοπο μαχαίρι, αποφασίζει να του πάρει το κεφάλι. Αστόλιστη θα τον εκδικούνταν. Απαλλαγμένη από όλα όσα της είχε φορτώσει. Θα τον αφάνιζε, επειδή την είχε σβήσει, υφαρπάζοντάς της ό,τι πιο ιδεατό διέθετε.
Ο Μήτσου αποδίδει εκπληκτικά, με άγριο αισθησιασμό, τον τρικυμισμένο ψυχισμό της ηρωίδας του. Με σφοδρή ένταση και ψυχογραφική βαθύνοια μεταφέρει την αγωνία της να απαντήσει το ανεύρετο «γιατί» του έρωτα, τη λύσσα της να εκδικηθεί την ταπείνωσή της, να διασώσει και να δικαιώσει τη λεηλατημένη της ύπαρξη και να σφραγίσει την ήττα της στην αγάπη με τη φοβερή της πράξη, την πιο περιπαθή και σαρκική της ζωής της. Η αφήγησή της, λαιλαπώδης, φρενήρης, έξαλλη από θυμό και πάλλουσα από σπαραγμό, είναι η απολογία της, το απόσταγμα του μίσους της, ή, αλλιώς, της αγάπης της. Οι λέξεις της την οδηγούν στο μαχαίρι με το οποίο θα τις επαληθεύσει και θα τις αποκαταστήσει. Η δοξαριά της λάμας στον λαιμό του εραστή μελωδεί ένα διάτορο κρεσέντο για την τρομερή βία του έρωτα. Και αυτό ακριβώς είναι που συναρπάζει στο μυθιστόρημα του Μήτσου, η ζοφώδης σπουδή πάνω στην ερωτική επιθυμία, ευχή και κατάρα της καρδιάς.
https://www.diaforetiko.gr/ine-i-anekpliroti-erotes-adiexodi-ston-pono/
«Το μόνο που επιθυμεί ο ερωτευμένος είναι να αγκαλιαστεί σε ένα ιδιωτικό σύμπαν, που η ανθρώπινη γλώσσα πια δεν θα έχει καμιά σημασία»
Ας το παραδεχτούμε. Ο ανεκπλήρωτα ερωτευμένος είναι το πιο κουραστικό πρόσωπο του κόσμου.
Τα λόγια του αμφιθυμικά ταλαντεύονται ανάμεσα στο μοιρολόι και την προσευχή. Οι εξαντλητικές αφηγήσεις του, που βρίθουν από φρικτές επαναλήψεις, βγαίνουν από το στόμα του μηχανικά. Ενώ είναι γεμάτες ερωτηματικά, δεν περιμένουν καμιά απάντηση. Η σημειολογία του, που φλερτάρει με το παρανοϊκό παραλήρημα, κάπως διασκεδαστική στην αρχή, σύντομα αποδεικνύεται μια γκιλοτίνα νοήματος.
Ο ανεκπλήρωτα ερωτευμένος άλλωστε, όπως θα δούμε και παρακάτω, δεν ενδιαφέρεται καθόλου να αποκτήσει μια κοινή γλώσσα με τον συνομιλητή του. Το μόνο που επιθυμεί είναι να αγκαλιαστεί με το αντικείμενο του πόθου του, σε ένα ιδιωτικό σύμπαν, που η ανθρώπινη γλώσσα πια δεν θα έχει καμιά σημασία.
Αυτός ο υποκριτικός ιεροκήρυκας της συνδεσιμότητας, που με περίσσια αιδημοσύνη εγκαταλείπει τα εγκόσμια για την αγάπη του, δεν ενδιαφέρεται να συνάψει δεσμό με κανένα υποκείμενο. Ο συνομιλητής του γίνεται ένα αντικείμενο βραχείας ανακούφισης ή δυσφορίας και αυτό μάλλον είναι που τον καθιστά τόσο κουραστικό.
Όποιος πει πως δεν ντρέπεται για τον εαυτό του όταν βρισκόταν σε αυτή την κατάσταση, όποιος υποστηρίξει πως δεν είχε σαδιστικές φαντασιώσεις για το κολλητό του που απεραντολογούσε για την αγαπημένη του, μάλλον λέει ψέματα.
Προς τι αλήθεια το καταγγελτικό ύφος της προηγούμενης παραγράφου; Προς τι η άδικη επικριτικότητα απέναντι στον ερωτευμένο;
Ίσως να φταίει η ζήλεια μας- πως να το κάνουμε, ο έρωτας, αν μη τι άλλο, είναι ηδονικός.
Ίσως, επίσης, να φταίει η αμηχανία που μας προκαλεί η φιγούρα του. Πιθανολογούμε πως προκαλεί την ίδια συναισθηματική αντίδραση με τη θέαση ενός θλιμμένου κλόουν.
Κατά παρόμοιο τρόπο ο ανεκπλήρωτα ερωτευμένος είναι ένα πρόσωπο κωμικό και συνάμα τραγικό. Κωμικό, επειδή τα πάθη του από απόσταση φαίνονται μικρά.
Είμαστε σίγουροι πως το βουνό της απελπισίας του είναι εύκολα προσπελάσιμο «αρκεί να πάψει να παιδιαρίζει» ή «να δει επιτέλους τη πραγματικότητα».
Τραγικό διότι η απροσπέλαστη συναισθηματική του παγίδα, μας φέρνει σε επαφή με τη δική μας «ανθρώπινη κατάσταση». Με τη δική μας μικρότητα απέναντι στις εμμονές, στις νευρώσεις και στους έρωτες μας.
Από εδώ και πέρα ας προσπαθήσουμε να είμαστε τρυφερότεροι απέναντί του. Τι στοιχίζει λίγη επιείκεια απέναντι στον εαυτό μας;
Για να προχωρήσουμε, θα χρειαστεί να κάνουμε την αυθαίρετη υπόθεση πως υπάρχει «εκπληρωμένος έρωτας».
Συνεπώς το ανεκπλήρωτο θα αναφέρεται στις καταστάσεις εκείνες όπου ο ερωτευμένος είτε δεν έχει εξομολογηθεί τον έρωτά του, είτε οι πρακτικές περιστάσεις τον εγκατέλειψαν με ένα αίσθημα μη ολοκλήρωσης, όπως για παράδειγμα ένα πρόωρο σταμάτημα της σχέσης ή ακόμη και η πεποίθηση ότι δεν έχει γευτεί ολόκληρο το εύρος των συναισθημάτων του σημαντικού άλλου.
Ο ανεκπλήρωτα ερωτευμένος βρίσκεται, λοιπόν, σε μια διαρκή πάλη με την πραγματικότητα. Βυθισμένος στις ονειροπολήσεις του, στις αναμνήσεις τυχαίων δήθεν συναντήσεων με το ποθητό αντικείμενο, αναπαράγει την επιθυμία του, κρατώντας ψηλά (πολύ ψηλά!) το άτομο που αγαπά.
Με θρησκευτική ευλάβεια γίνεται πιστός στη προσωπική του θρησκεία όπου το θείο ον αποκτά δικαιώματα ζωής και θανάτου πάνω του.
Η απόλυτη εξάρτηση του από αυτή καθ' εαυτή τη φαντασίωση απόλυτης εξάρτησης τον καθιστά αδύναμο να κάνει οποιαδήποτε κίνηση. Και έτσι αδύναμος όπως είναι χρειάζεται κάτι να τον στηρίξει.
Τι άλλο; Ο έρωτας του! Τι αυτοεκπληρούμενη αιχμαλωσία!
Ο ερωτευμένος μας είναι ένα πρόσωπο, λοιπόν, αιχμάλωτο στην ανεκπλήρωτη επιθυμία του. Ως εκ τούτου υποφέρει.
Στην περίπτωσή του η πληγή και το όπλο που την προκάλεσε, έχουν μια ξεκάθαρη συγγένεια -το όπλο είναι και η θεραπεία. Ας το σκεφτούμε, καλύτερα.
Προκειμένου το ερωτικό του αντικείμενο να μπορέσει να θεραπεύσει τη πληγή της μη εκπλήρωσης, θα πρέπει μοιραία να μείνει πολύ δυνατό -εξιδανικευμένο. Αν μείνει όμως τόσο δυνατό, είναι ταυτόχρονα και απρόσιτο, άρα βαθαίνει την πληγή της έλλειψης. Ένα είναι σίγουρο. Η πληγή αυτή δεν κλείνει. Και θα δούμε παρακάτω τι είδους πληγή είναι αυτή.
Ας μείνουμε προς το παρόν στην παραδοχή ότι ο ερωτευμένος βρίσκεται σε μια σχεδόν μόνιμη κατάσταση πόνου. Η στοιχειώδης ψυχολογική σκέψη μάς καλεί να αναλογιστούμε τι είδους απόλαυση-δευτερογενές όφελος έχει από αυτό; Μια πρώτη, κάπως περίεργη απάντηση είναι ότι οι άνθρωποι ερωτεύονται από βαρεμάρα. Να εξηγηθούμε.
Ο ρομαντικός έρωτας εμφανίζεται στις απαρχές της εφηβείας. Έρχεται όπως ο κακός λύκος στις σκοτεινιές του δάσους της διευρυμένης μας κοινωνικοποίησης, να ταράξει τα νερά της παρωχημένης παιδικότητας. Έρχεται να αμφισβητήσει τις κατακτήσεις και την αλαζονεία της υποτιθέμενης παντοδυναμίας που τάχα έχουμε κατακτήσει μαθαίνοντας δυο γράμματα και κλωτσώντας ένα τόπι. Έρχεται σχεδόν να γελοιοποιήσει τη σχετική αυτονομία που μέχρι εκείνο το σημείο απολαμβάνουμε, προσφέροντας το μεγαλειώδες όραμα της ενηλικίωσης.
Ο έρωτας λοιπόν, σκαρφαλώνει στην καρδιά του έφηβου και τη γαργαλάει. Και τι αμφιθυμική αίσθηση είναι το γαργάλημα αλήθεια! Τι φοβερό μείγμα ευχαρίστησης και ενόχλησης!
Υπαινισσόμαστε, λοιπόν, πως ο έρωτας τόσο παράλογος, τόσο μεθυστικός και σαγηνευτικός, μας τραβάει από τη μύτη προς το καινούριο. Είναι ο ανανεωτής του νοήματος και ο καταστροφέας του.
Ο έρωτας είναι μια βίαιη εξέγερση ενάντια στον εαυτό. Πιο συγκεκριμένα ίσως, στην εικόνα του εαυτού που εκπληρώνεται στις καθημερινές μέριμνες μέσω της επανάληψης και της νοηματοδότησης των «σημαντικών» πραγμάτων. Ο επαναστάτης φοιτητής, από αυταπόδεικτα υλιστής, μετατρέπεται σε «σύννεφο με παντελόνια». Ο συντηρητικός λογιστής, ξάφνου, αντί για νούμερα αναπολεί τις καμπύλες της νεαρής βοηθού του. Οτιδήποτε κανείς θεωρεί ταυτότητα χάνει την εγκυρότητά του, παύει να έχει μεγάλη επενδυτική αξία στην ψυχική οικονομία.
Ο ανεκπλήρωτα ερωτευμένος απαιτεί την επιστροφή στη συγχώνευση. Χωρίς ξεκάθαρη ταυτότητα άλλωστε, δεν υπάρχουν πολλές επιλογές. Δεν υπάρχει εγώ και εσύ. Υπάρχουμε μαζί σε ένα κοινό υπερβατικό σώμα.
Η απουσία βιώνεται σα πόνος στο στομάχι, η παρουσία σαν τάισμα. Το σώμα αυτό έχει μια συνέχεια, αν το έντερο υποφέρει, το συκώτι δεν μπορεί να είναι χαρούμενο. Τούτο είναι, πιθανόν, που τον πείθει πως όλοι γύρω του ενδιαφέρονται, μέχρι θανάτου, για τις διηγήσεις των παθημάτων του. Τούτο είναι που τον πείθει ότι συνδέεται βαθιά με το αντικείμενο της αγάπης του.
«Μου χαμογέλασε σήμερα», λέει μέσα από τα δόντια του και εννοεί «ο κόσμος μου είναι χαμογελαστός». «Δεν την είδα σήμερα», μοιρολογεί και το σύμπαν μετατρέπεται σε ένα πένθιμο κενό.
Ο ανεκπλήρωτα ερωτευμένος ψιθυρίζει μέσα του «Σε σκέφτομαι, άρα υπάρχω», και ο συλλογισμός αυτός τον σώζει από τον σκεπτικισμό για το νόημα της ύπαρξής του, που καταρρέει μαζί με όλες τις παλιές βεβαιότητες.
Το σπήλαιο της συγχώνευσης του έρωτα είναι ο ζεστός, υποσχετικός χώρος θεραπείας της πληγής του διαχωρισμού. Ο ερχομός μας στη ζωή μάς επιφυλάσσει μια φρικτή έκπληξη.
Ξεκινάμε απόλυτα διαβεβαιωμένοι πως οτιδήποτε χρειαστούμε θα μας δοθεί. Σύντομα, σε λίγους μόλις μήνες, γίνεται περισσότερο από προφανές πως δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου. Το Κοπερνίκειο αυτό τραύμα προσφέρει μια πρώτης τάξεως απογοήτευση. Θα πρέπει να προσπαθήσουμε για να ικανοποιηθούμε. Η ικανοποίηση δεν θα έλθει μαγικά όπως στις αρχές. Ποιο φρικτό αμάρτημα διαπράξαμε για να υποφέρουμε μια τόσο σκληρή τιμωρία; Και πώς μπορούμε να ανακουφίσουμε τη πληγή της πτώσης από το βασίλειο των ουρανών;
Η προσπάθεια ανακούφισης της πληγής είναι αυτή που μας βοηθά να νοηματοδοτήσουμε τη ζωή μας μέσα από τη δημιουργία και την ανάπτυξη της συνείδησης. Γινόμαστε καλοί σε αυτό ή εκείνο.
Νιώθουμε προσωρινά δυνατοί με τα επιτεύγματά μας. Αναρωτιόμαστε, τι νόημα υπάρχει; Παρόλα αυτά, ξαναερχόμαστε αντιμέτωποι με το γεγονός ότι η πληγή δε κλείνει, καθώς είναι αδύνατο να επιστρέψουμε στο Κήπο της Εδέμ. Και έτσι, όλα όσα έχουμε παγιωθεί πλέον μας προσφέρουν μια καταπληκτική βαρεμάρα. Και να σου ο έρωτας, λαμπερός όπως ο ήλιος μάς αναγκάζει να αποστρέψουμε το βλέμμα μας στη σκιά. Να κλειστούμε στη σπηλιά, όπου μπορούμε με άνεση να φανταζόμαστε και να ζωγραφίζουμε τον ήλιο.
Ο ανεκπλήρωτα ερωτευμένος δεν είναι μονό ένας πιστός. Μοιάζει με τον ίδιο τον Θεό.
Κάπως έτσι δεν έγιναν τα πράγματα; Αφού ο Θεός έφτιαξε το φως, τη γη, τη θάλασσα και τα υπόλοιπα δώρα του, εκπληρώνοντας τη παντοδυναμία του, βαρέθηκε- δεν είχε με ποιον να μοιραστεί αυτά τα δώρα. Έτσι δημιούργησε τον άνθρωπο και τον ερωτεύτηκε. Έγινε το αγαπημένο του πλάσμα. Μόνο που όπως κάθε ζηλιάρης ερωτευμένος απαίτησε την απόλυτη αφοσίωσή του.
Μόλις ο άνθρωπος έφαγε τον απαγορευμένο καρπό αποδεικνύοντας την απιστία του, ο Θεός έπεσε σε φριχτές κακοκεφιές, σε ένα ντελίριο αμφιθυμίας όπου τη μια τον έσωζε, την άλλη τον κατέστρεφε.
Κάπως έτσι δεν ενεργεί και ο ερωτευμένος; Πόσες φορές δεν έχει καταπνίξει τον έρωτά του, μόνο και μόνο για να τον διασώσει λίγα λεπτά αργότερα. Έπρεπε να γίνουν πολλές πλημμύρες και παντός είδους συμφορές για να κατανοήσει την «ανθρώπινη κατάσταση» μέσα από την ενσάρκωση, να υποφέρει όπως ο άνθρωπος πάνω στον Σταυρό, για να μεταμορφωθεί στον Θεό της Αγάπης.
Ο ανεκπλήρωτα ερωτευμένος, όμως, δεν φτάνει ποτέ στην υπέρτατη θυσία. Δεν αφήνει τον εαυτό του να ζήσει τα πάθη, τη νομοτελειακή προδοσία, την ταπείνωση και τα δάκρυα της αποδοχής της πραγματικότητας. Προτιμά να μείνει στην εποχή των θαυμάτων και της επικράτησής του πάνω στους πειρασμούς. Ίσως αυτό τον κάνει να υποφέρει.
Διότι δεν βρίσκει το θάρρος να ρωτήσει το ερωτικό του αντικείμενο ειλικρινά, «γιατί με εγκατέλειψες;». Δεν έρχεται αντιμέτωπος δηλαδή με την απώλεια της φαντασίωσης της τελειότητας. Δεν θέλει να δεχτεί την αλήθεια, πως το πρόσωπο που αγάπησε είναι ένα ανθρώπινο ον, με ατέλειες που όχι μόνο δεν είναι ένα αέναα φροντιστικό πλάσμα, αλλά αντίθετα θα μπορούσε να είναι απόλυτα απογοητευτικό.
Ο έρωτας του ανεκπλήρωτα ερωτευμένου ορισμένες φορές γίνεται «αντιέρωτας», μιας και αντί για τη σύνδεση, επιφέρει τη καταστροφή του ερωτικού δυναμικού που είναι η σύνθεση, η δημιουργία του τρίτου. Χωρίς το βήμα της εκπλήρωσης, όποιο και αν είναι αυτό (εξομολόγηση, πένθος κτλ.), ο ανεκπλήρωτα ερωτευμένος επιμένει να μένει στη συγχώνευση και όχι μέρος της γονιμοποίησης (έστω και του ίδιου του εαυτού του). Έρως και Θάνατος αγκαλιασμένοι, σε ένα τρομακτικό τανγκό.
-
Τα παιδιά του Χάμελιν
Die Kinder zu Hameln
«Το όνειρο μιας άλλης πωλήτριας:
«Παρακολουθώ ένα κοντσέρτο.
Βλέπω ανάμεσα στις πρώτες σειρές τον Χίτλερ να ανταλλάσσει χειραψία με όλο τον κόσμο.
Αναρωτιέμαι με χτυποκάρδι αν είναι σωστό να του δώσω κι εγώ το χέρι.
Δεν πρέπει να του πω ότι είμαι εναντίον του;
Εν τω μεταξύ, έρχεται προς το μέρος μου, κλείνει τα χέρια μου στα δικά του
και δεν τα παίρνει, μέχρι να ξυπνήσω.»
[Η ονειρευόμενη είχε μάλλον δει αρκετές φορές σε φωτογραφίες
αυτή τη χαρακτηριστική χειρονομία του Χίτλερ, που συμβόλιζε ιδιαίτερη εγκαρδιότητα.]
…………Εν προκειμένω, σημασία δεν έχει τόσο η λεπτομέρεια όσο το ίδιο το φαινόμενο:
Ο Φύρερ ως εκμαυλιστής, ως αντικείμενο ερωτικού πόθου.».
Απόσπασμα από το βιβλίο της Charlotte Beradt «Τα όνειρα στο Τρίτο Ράιχ»
(https://1.bp.blogspot.com/--tCZH53BHGI/V9W8NB8kthI/AAAAAAAAjcI/VxwZQ_l3z_8FqCiidNuel9I1t1J_LZWngCLcB/s1600/Pied-Piper-of-Hamelin.jpg)
Ο παρδαλός αυλητής του Χάμελιν
Την πρώτη φορά o αυλητής ήρθε στο Hameln χαμογελαστός,
φορώντας παρδαλά ρούχα και σίγουρα, μυστηριώδης.
Ο Jacob και ο Wilhelm Grimm μάς αναφέρουν ότι ήταν το μακρινό 1284…
Σε όσους του μίλησαν ισχυριζόταν ότι είχε τη δυνατότητα να σώσει την πόλη
από τους ποντικούς που την είχαν κατακλύσει.
Κι ο δήμαρχος ενθουσιασμένος συμφώνησε να του αναθέσει το σωτήριο έργο
υποσχόμενος ως αμοιβή 1000 χρυσά φιορίνια.
Με αυτήν τη συμφωνία,
ο αυλητής άρχισε να παίζει τη μουσική του ρυθμικά και νωχελικά…
https://www.youtube.com/watch?v=8po7FZonP-I
Και οι ποντικοί τον ακολούθησαν συνεπαρμένοι,
ο ένας πίσω από τον άλλον,
μέχρι που έπεσε ένας-ένας μέσα στον ποταμό Weser.
Βλέποντας, όμως, ο δήμαρχος πόσο εύκολο ήταν το έργο
μετάνιωσε που είχε υποσχεθεί τόσα λεφτά.
Όταν λοιπόν ο αυλητής γύρισε στην πλατεία και απαίτησε την αμοιβή του,
ο δήμαρχος γέλασε και του πέταξε μόνο 50 φιορίνια.
Οργισμένος ο αυλητής έφυγε από την πόλη υποσχόμενος να πάρει εκδίκηση.
*******************
Τη δεύτερη φορά που ήρθε στο Hameln
ο αυλητής ήταν ντυμένος στα πράσινα σαν κυνηγός.
Ήταν 26 Ιουνίου του 1284, ημέρα εορτής των Αγίων Ιωάννη και Παύλου.
Όλοι οι ενήλικοι ήταν στην εκκλησία.
Και ο αυλητής άρχισε ξανά να παίζει μουσική…..
https://www.youtube.com/watch?v=MnyiofG9k9M
Μόνο που αυτήν τη φορά δεν τον ακολούθησαν ποντίκια,
αλλά τα παιδιά της πόλης, 130 συνολικά.
Τον ακολούθησαν μαγεμένα, μέχρι που χάθηκαν μαζί του πέρα στο βουνό.
Και κανείς δεν τα ξαναείδε ποτέ.
Μόνο τρία παιδιά σώθηκαν:
Ένα κουφό που δεν άκουγε τη μουσική,
ένα τυφλό που δεν έβλεπε πού πήγαιναν
και ένα που γύρισε να πάρει τη ζακέτα του και έχασε τα ίχνη του τσούρμου.
Στο δημαρχείο έγραψαν τις παρακάτω γραμμές:
«Το έτος 1284 μΧ
Οδηγήθηκαν μακριά από το Χάμελιν
εκατόν τριάντα παιδιά, γεννημένα στον τόπο αυτό,
παρασυρμένα από έναν αυλητή στα έγκατα του βουνού.»
Μα και στη νέα πύλη που χτίστηκε αργότερα στην πόλη,
φρόντισαν να καταγράψουν το γεγονός ως εξής:
«Centum ter denos cum magus ab urbe puellos duxerat,
ante annos CCLXXII condita porta fuit».
[=Η πύλη αυτή χτίστηκε 272 χρόνια
αφότου ο μάγος παρέσυρε μακριά από την πόλη 130 παιδιά]
ΥΓ1. H πόλη Hameln βρίσκεται στην Κάτω Σαξονία στη Γερμανία
και διασχίζεται από τον ποταμό Weser.
Είναι γνωστή από τον μεσαιωνικό θρύλο που κατέγραψαν οι αδελφοί Γκριμ για τον παρδαλό αυλητή
και όχι μόνο.
Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου λειτούργησε εκεί φυλακή
για τους πολιτικούς αντιφρονούντες στο ναζιστικό καθεστώς,
πολλοί από τους οποίους πέθαναν τον Απρίλιο του 1945,
όταν οι Ναζί τους έστειλαν σε πορείες θανάτου, φοβούμενοι την επέλαση των Συμμάχων.
Μετά τον πόλεμο, η ίδια φυλακή χρησιμοποιήθηκε από τις βρετανικές στρατιωτικές δυνάμεις
για την κράτηση Γερμανών που κατηγορούνταν για εγκλήματα πολέμου.
Σήμερα η φυλακή λειτουργεί ως ξενοδοχείο….
ΥΓ2. Ακούσατε το “Bolero” του Μaurice Ravel
από την Ορχήστρα του Παρισιού,
την οποία διεύθυνε ο μαέστρος Christoph Eschenbach
όχι με τη γνωστή μπαγκέτα,
αλλά μαγνητίζοντας τους μουσικούς μόνο με το βλέμμα του…
Πηγές:
• Charlotte Beradt «Τα όνειρα στο Τρίτο Ράιχ», εκδ. Άγρα (σ.178)
• The children of Hamelin http://www.pitt.edu/~dash/hameln.html#grimm245
• Pied Piper of Hamelin https://en.wikipedia.org/wiki/Pied_Piper_of_Hamelin
• Hamelin https://en.wikipedia.org/wiki/Hamelin
• Welcome to the Town of Hamelin https://topbeautifulplaces.wordpress.com/2018/01/02/hamelin-germany/
• Η εικόνα από το site: http://copycateffect.blogspot.com/2016/09/Pied-Piper.html
-
DON’T LOOK BACK
Don't look back
To the days of yesteryear
You cannot live on in the past
Don't look back
Stop dreaming
And live on in the future,
But darlin', don't look back, oh no,
Don't look back, oh
John Lee Hooker (1964)
https://www.youtube.com/watch?v=3BQM1Jk1Oq4
(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/c/c0/Auguste_Rodin-Orpheus_and_Eurydice-Metropolitan_Museum_of_Art.jpg)
Auguste Rodin “Orpheus and Eurydice”, Metropolitan Museum of Art
(https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Auguste_Rodin-Orpheus_and_Eurydice-Metropolitan_Museum_of_Art.jpg)
«Μην κοιτάξεις πίσω», του είπαν ο Πλούτωνας και η Περσεφόνη.
«Η μουσική της λύρας σου ήταν τόσο λυπητερή, αλλά και τόσο όμορφη,
που θα αφήσουμε την Ευρυδίκη να σε ακολουθήσει ξανά στον πάνω κόσμο.
Εσύ όμως δεν θα κοιτάξεις ποτέ πίσω να δεις αν έρχεται,
θα κοιτάς μόνο μπροστά, προς το φως.»
Κι ο Ορφέας το υποσχέθηκε.
Λίγο πριν φτάσει όμως έξω στο φως, λύγισε από αβεβαιότητα
και γύρισε να ελέγξει αν η Ευρυδίκη ερχόταν.
Και η σκιά της Ευρυδίκης χάθηκε για πάντα…
Παρόμοιο πάθημα είχε και η γυναίκα του Λωτ, η Ιουδήθ.
«Φύγετε να σωθείτε», τους είπαν οι άγγελοι,
«αλλά μην κοιτάξετε ποτέ πίσω να δείτε τα Σόδομα και τα Γόμορρα,
που θα καταστρέφονται…».
Η Ιουδήθ, όμως, λύγισε από περιέργεια
και «περιβλέψασα όπισθεν αυτού έγινε στήλη άλατος» (Γένεση 19:26)
*******
Το πρώτο κοινό που έχουν αυτοί οι δυο μύθοι
είναι το ταμπού «Μην κοιτάξεις πίσω».
Αν θέλεις να αναγεννηθείς,
μην κοιτάς πίσω στο παρελθόν τη σκιά αυτού που ήσουν,
τη σκιά αυτών που έχασες, τη σκιά αυτών που πέρασες.
Δεν μπορείς να αλλάξεις τις εμπειρίες,
δεν μπορείς να ξαναζήσεις το παρελθόν.
Μπορείς μόνο να κινηθείς προς το φως του καινούργιου που φέρνει το μέλλον.
Το δεύτερο κοινό είναι μια προτροπή κρυμμένη και σε άλλους αρχαίους μύθους:
Ο Περσέας ακούει τη συμβουλή της θεάς Αθηνάς
να μην κοιτάξει ποτέ κατά πρόσωπο τη φοβερή Μέδουσα
(<μέδω= σκέφτομαι, προνοώ, προστατεύω, θεραπεύω),
που πετρώνει με το βλέμμα της τους ανθρώπους,
παρά μόνο να δει την αντανάκλασή της στην ασπίδα του.
Η Ψυχή υπόσχεται στον τρυφερό, αλλά άγνωστο σύζυγό της να μην τον κοιτάξει,
αλλά αυτή ρίχνει το φως πάνω του κι ανακαλύπτει ότι ήταν ο θεός Έρως,
με αποτέλεσμα να τον χάσει.
O Τειρεσίας βλέπει γυμνή τη θεά της σοφίας Αθηνά και τυφλώνεται,
αλλά, κατόπιν ικεσιών της μητέρας του, αποκτά προφητικές ικανότητες.
Και η Πανδώρα δέχεται ως δώρο γάμου από τον Δία ένα πιθάρι
με εντολή να μην το ανοίξει ποτέ, αλλά αυτή το ανοίγει.
Άλλοι λένε πως εκείνη τη μοιραία στιγμή ξεπήδησαν όλα τα δεινά και οι συμφορές,
άλλοι πως επέστρεψαν στους ουρανούς όλα τα αγαθά.
Αυτό στο οποίο συμφωνούν όλοι
είναι πως η Πανδώρα πρόλαβε τουλάχιστον να διασώσει μέσα στο πιθάρι
ένα ισχυρό αντίδοτο γι’ αυτήν την καταστροφή: την Ελπίδα.
Ποιο είναι λοιπόν το κοινό όλων αυτών των μύθων:
Την απόλυτη γνώση, το υπερβατικό που κινείται πέρα από τα ανθρώπινα όρια
καλείσαι να το προσεγγίσεις με ταπεινότητα και εμπιστοσύνη.
Και αν από ανασφάλεια ή περιέργεια ζητάς μια διαβεβαίωση για την αλήθεια του,
αυτή μπορεί να είναι μόνο μερική και έμμεση,
όπως ο αντικατοπτρισμός της Γοργόνας στο κάτοπτρο,
οι πράξεις ενός θεού αλλά όχι το πρόσωπό του,
το γριφώδες νόημα μιας προφητείας που δεν αποδεικνύεται από τα αισθητηριακά δεδομένα,
οι νοηματικές συμπτώσεις, όπως το φως που αχνοφαίνεται στο τέλος του τούνελ, όταν ζητάς να αναγεννηθείς.
*****
Στις θρησκείες το Απόλυτο ταυτίζεται με τον Θεό
και σε κάποιες αναγνωρίζεται η παρέμβασή του ως μια μορφή θαυματουργικής Πρόνοιας.
Ο Ολλανδός φιλόσοφος Μπαρούχ Σπινόζα (1632-1677)
θεωρούσε πάλι πως το Απόλυτο είναι η Φύση με τους γενικούς και αμετάβλητους κανόνες της,
που ενίοτε είναι άγνωστοι σε εμάς και γι’ αυτό ερμηνεύουμε τη λειτουργία τους ως θαύμα.
Αλλά κι έτσι να το δει κανείς, αυτή η μερική άγνοια των κανόνων της και των μυστικών της,
η τάση κρυπτικότητας της Φύσης για την οποία μιλούσε και ο Ηράκλειτος («η φύσις κρύπτεσθαι φιλεί»)
μπορεί να λογισθεί ως ένδειξη της πρόνοιας της να μη διαρρεύσει εκείνη η γνώση,
που είναι κρίσιμη για τη μακροπρόθεσμη επιβίωση των μελών της.
Γιατί το θέμα δεν είναι μόνο η αξία του περιεχομένου της πληροφορίας,
που μπορεί να χρησιμοποιηθεί με λάθος τρόπο πέφτοντας σε λάθος χέρια,
αλλά και η καταστρεπτική αλαζονεία που παράγει η ιδέα της απόλυτης γνώσης,
σε αντίθεση με την ελπίδα, την αλληλεγγύη και τη συνεργασιμότητα
που γεννά η αίσθηση της μη απόλυτης γνώσης.
******
Το 431, κατά τη διάρκεια της Γ’ Οικουμενικής Συνόδου στην Έφεσο,
με αφορμή τη διαφωνία με τον Νεστόριο γύρω από τη χαρισματική φύση του Χριστού,
ο Επίσκοπος Αγκύρας Θεόδοτος είπε την ιστορική φράση
«Πίστευε τω θαύματι και μη ερεύνα λογισμοίς το γενόμενον».
Προσεγγίζοντας τη φράση αποσπασμένη από το πλαίσιο στο οποίο ειπώθηκε,
πολλοί θεώρησαν ότι μιλούσε για την τυφλή πίστη, τη γενική αποτροπή προς τη γνώση.
Όμως, ο Θεόδοτος νομίζω πως έλεγε μόνο αυτό:
Άφησε χώρο στο μυαλό σου και για το θαύμα, το ανεξήγητο, το ανέλπιστο.
Δηλαδή, μην έχεις απαίτηση να έχεις απόλυτη γνώση για τα πάντα,
αλλά τόλμα να πιστέψεις και ότι κάποια πράγματα μπορεί να συμβούν κι ας μην είσαι βέβαιος.
Λίγο διαφορετικά το είχε πει παλιότερα και ο Ηράκλειτος:
«ἐὰν μὴ ἔλπηται, ἀνέλπιστον οὐκ ἐξευρήσει, ἀνεξερεύνητον ἐὸν καὶ ἄπορον"
(=αν δεν ελπίζεις, το ανέλπιστο δε θα το βρεις, γιατί είναι ανεξερεύνητο και απλησίαστο)
Αρκετά χρόνια μετά, κατά τη διάρκεια της Βικτωριανής Εποχής,
ο Βρετανός ζωγράφος George Frederic Watts (1817-1904)
ζωγράφισε τον παρακάτω συμβολικό πίνακα:
(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/e/eb/Assistants_and_George_Frederic_Watts_-_Hope_-_Google_Art_Project.jpg)
George Frederic Watts and assistants, “Hope” (1886), Tate National Gallery, London
(https://en.wikipedia.org/wiki/File:Assistants_and_George_Frederic_Watts_-_Hope_-_Google_Art_Project.jpg )
Κάποιοι κριτικοί είχαν πει ότι ο πίνακας θα έπρεπε μάλλον να λέγεται «Απελπισία».
Άλλοι πάλι λένε ότι παρουσιάζει την «ελπίδα μέσα στην απελπισία»,
το θάρρος του ανθρώπου να ελπίζει
ότι μπορεί να ακούσει μουσική έστω από μια εναπομείνασα χορδή,
όταν όλα γύρω του μοιάζουν να έχουν χαθεί,
όταν δεν μπορεί να δει τίποτα που να του δημιουργεί βάσιμη προσδοκία ότι κάτι θα αλλάξει.
Άλλωστε, σύμφωνα με τον ίδιο τον Watts «Hope need not mean expectancy.»
Λέγεται πως αντίτυπο αυτού του πίνακα είχε στο κελί του στο Robben Island
ο Nelson Mandela…
ΥΓ. Το τραγούδι που ακούσατε γράφτηκε από τον Αμερικανό βασιλιά των blues John Lee Hooker
και τραγουδήθηκε από τον Ιρλανδό Van Morrison και το συγκρότημά του Them
στο πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο «The Angry Young Them» το 1965.
Στο άλμπουμ υπήρχε ένα σχόλιο για το τραγούδι που έλεγε:
"John Lee Hooker hailed as one of the greatest R&B singers in the world wrote 'Don't Look Back'....
Perhaps it isn't so extraordinary that this soulful ballad sounds uncannily like a Morrison original
as the two men have a lot in common."
Τους δυο μουσικούς τους χώριζε μια γενιά, μια ήπειρος και μια καριέρα,
μια και ο Hooker ήταν ήδη θρύλος των blues, πριν ακόμη γνωριστούν.
Τους ένωσε όμως η κοινή αγάπη τους για την παράδοση των blues
και η ανάγκη να συμπληρώσει ο ένας το δημιουργικό ταλέντο του άλλου.
Έτσι προέκυψε μια σημαντική φιλία και μια καλλιτεχνική συνεργασία,
απότοκο της οποίας ήταν και το εν λόγω τραγούδι.
Ένας παλιός φίλος του Van Morrison, ο Peter Wolf,
είχε διηγηθεί μάλιστα τη μέρα που κανόνισε την πρώτη συνάντηση
ανάμεσα στον Van Morrison και το είδωλό του John Lee Hooker.
«Van was living in Boston, and he was a huge Hooker fan.
And so I put together this lunch, and the interesting thing about it is Van had this very intense Belfast accent.
It’d be hard for a lot of people to understand him, myself included.
And John had his own way of talking too that some people could be hard to get.
And so here is this guy from Mississippi talking one way,
and then this guy from Belfast is talking another way.
They were understanding each other perfectly.
I couldn’t follow nearly a word of it.»
-
Εξαιρετικό, apri, και πολύ διδακτικό!
-
Lascia ch'io pianga
Let me weep
«Lascia ch'io pianga mia cruda sorte
e che sospiri la libertà.
Il duolo infranga queste ritorte
de' miei martiri sol per pietà »
=Let me weep over my cruel fate
and sigh for my lost freedom
May the pain shatter the chains of my torments
just out of mercy
στίχοι του Giacomo Rossi από την όπερα “Rinaldo” (1711)
https://www.youtube.com/watch?v=KxnBjAaJWCc
(https://www.mariinsky.ru/images/cms/data/concerts900/guest900/kollektivy/xrinaldo_estonia1.jpg.pagespeed.ic.KtTbVUk0LT.jpg)
O βασιλιάς Argante και η Almirena από την παράσταση του «Rinaldo»,
που ανέβηκε το 2017 στο θέατρο Marinski από την Εθνική Όπερα της Εσθονίας.
(https://www.mariinsky.ru/en/playbill/playbill/2017/10/24/1_1900 )
«-Καταρρέει ο μύθος της αυτοδυναμίας μας;
Έχω την αίσθηση ότι τινάζεται στον αέρα ο μύθος ενός αυτόνομου, αυτοδύναμου ανθρώπου,
που αυτάρεσκα κολυμπάει μέσα στην αυτάρκεια του.
-Ποια είναι η πιο θεμελιώδης, σοκαριστική συνειδητοποίηση
που θα κάνουμε αυτή την εποχή;
Ότι είμαστε ενήλικες. Κι αυτό συνεπάγεται μια ισχυρή δόση μοναξιάς.
Πολλοί άνθρωποι είναι άμαθοι σε αυτή την εμπειρία.
Το «είμαι μόνος» εισπράττεται σαν «κινδυνεύω»,
«χάνω τις συντεταγμένες του εαυτού μου».
Το «Μένουμε σπίτι» αναζωπυρώνει τον φόβο τού «είμαι μόνος»,
ακόμα κι αν είμαστε μαζί με δικούς μας ανθρώπους.
Το «Μένουμε σπίτι» αλλάζει ακόμα τη σχέση μας με το χρόνο.
Πατάμε ένα ιδεατό πλήκτρο που γράφει pause. Και όλα αίφνης σταματούν.
Αυτό είναι για πολλούς αδιανόητο.
Πώς να συνηθίσεις στο ακίνητο ενός εγκλεισμού,
εσύ που τόσα χρόνια έτρεχες σαν τον παλαβό να προλάβεις, να κερδίσεις χρόνο;
Η ζωή σου εκτυλίσσονταν σε έναν ξέφρενο ρυθμό.
Η ταχύτητα δεν άφηνε χώρο για βραδύτητα, για σκέψη, για αναστοχασμό.
Τέρμα τώρα ο φρενήρης ρυθμός. Μένουμε σπίτι.
Η ειρωνεία, που εν τέλει είναι η μητέρα της ιστορίας, μας υποχρεώνει τώρα σε μια παύση.
Το κακό είναι ότι αυτό που θα άξιζε να κάνεις ως επιλογή, τώρα σου επιβάλλεται ως καθήκον.
Είναι πρωτόγνωρο το να μείνεις με τον εαυτό σου, με τις σκέψεις σου,
με τη μελαγχολία σου.
-Ποια είναι τα ψυχολογικά εφόδια, για να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση που ζούμε;
Αναρωτιέμαι τούτη τη στιγμή ποιοι είναι αυτοί οι οχυρωμένοι άνθρωποι,
που θα μπορούσαν να αντέξουν το ενδεχόμενο ανά πάσα στιγμή να νοσήσουν ή και να πεθάνουν.
Είναι αυτοί που έχουν στοχαστεί τον θάνατο;
Ο Φρόιντ έλεγε ότι, για να μπορείς να αντιμετωπίσεις τον θάνατο,
πρέπει να τον έχεις εντάξει στη ζωή σου.
Πώς ο καθένας από εμάς έχει εντάξει τον θάνατο στη ζωή του;
Η νηπενθής εποχή μας κάνει σαν να μην υπάρχει ο θάνατος.
Όλες οι συμπεριφορές καταστροφικής αδιαφορίας, η αλόγιστη για παράδειγμα χρήση της φύσης,
θυμίζουν ένα μικρό παιδί που δεν πιστεύει στον θάνατο.
Και το ασυνείδητό μας δεν πιστεύει ότι υπάρχει θάνατος.
Όπως ένα μικρό παιδί πιστεύει στο «για πάντα», δεν πιστεύει στο «ποτέ πια».
Πολλοί από εμάς δεν πιστεύουμε στο «ποτέ πια».
Είχαμε εξορίσει τον θάνατο από την ζωή μας.
Ίσως τώρα ο θάνατος μας εκδικείται.»
Αποσπάσματα από τη συνέντευξη στο www.iefimerida.gr
της καθηγήτριας Ψυχολογίας Φωτεινής Τσαλίκογλου.
(https://www.iefimerida.gr/ellada/foteini-tsalikogloy-sto-iefimerida-me-ton-koronoio-tinazetai-ston-aera-o-mythos-toy )
ΥΓ1. Η άρια που ακούσατε προέρχεται από την όπερα “Rinaldo”
που έγραψε ο συνθέτης George Frideric Handel (1711) σε λιμπρέτο του Giacomo Rossi,
με πρότυπο το επικό ποίημα του Torquato Tasso «Απελευθερωμένη Ιερουσαλήμ» (1581).
ΥΓ2. Την άρια τραγουδά στο έργο η Almirena,
κόρη του αρχηγού της Α’ Σταυροφορίας,
αιχμάλωτη στο παλάτι μιας μάγισσας στην Ιερουσαλήμ,
προς τον Σαρακηνό βασιλιά Argante,
που της υπόσχεται να την ελευθερώσει, αν ανταποκριθεί στην αγάπη του.
Εσείς την άρια την ακούσατε από τον Γάλλο Philippe Jaroussky,
που είναι κόντρα τενόρος,
δηλ. έχει φωνή με έκταση αντίστοιχη μιας γυναίκας contralto ή mezzo-soprano.
-
apri,
μπράβο για το ωραίο μουσικό, ποητικό, εικαστικό, ψυχολογικό αφιέρωμα!
-
The sound of silence
“And in the naked light I saw ten thousand people, maybe more
People talking without speaking
People hearing without listening”
Paul Simon (1962)
https://www.youtube.com/watch?v=u9Dg-g7t2l4
(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/0/0e/Odilon_Redon%2C_Le_Silence.jpg)
Odilon Redon, “Silence” (c. 1911), Museum of Modern Art in New York
[https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/0/0e/Odilon_Redon%2C_Le_Silence.jpg (https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/0/0e/Odilon_Redon%2C_Le_Silence.jpg)]
«Ἐτοῦτο τὸ τοπίο εἶναι σκληρὸ σὰν τὴ σιωπή,
σφίγγει στὸν κόρφο του τὰ πυρωμένα του λιθάρια,
σφίγγει στὸ φῶς τὶς ὀρφανὲς ἐλιές του καὶ τ᾿ ἀμπέλια του,
σφίγγει τὰ δόντια. Δὲν ὑπάρχει νερό. Μονάχα φῶς.
Ὁ δρόμος χάνεται στὸ φῶς κι ὁ ἴσκιος τῆς μάντρας εἶναι σίδερο.
Μαρμάρωσαν τὰ δέντρα, τὰ ποτάμια κ᾿ οἱ φωνὲς μὲς στὸν ἀσβέστη τοῦ ἥλιου.
Ἡ ρίζα σκοντάφτει στὸ μάρμαρο. Τὰ σκονισμένα σκοίνα.
Τὸ μουλάρι κι ὁ βράχος. Λαχανιάζουν. Δὲν ὑπάρχει νερό.
Ὅλοι διψᾶνε. Χρόνια τώρα.
Ὅλοι μασᾶνε μία μπουκιὰ οὐρανὸ πάνου ἀπ᾿ τὴν πίκρα τους.
Τὰ μάτια τους εἶναι κόκκινα ἀπ᾿ τὴν ἀγρύπνια,
μία βαθειὰ χαρακιὰ σφηνωμένη ἀνάμεσα στὰ φρύδια τους
σὰν ἕνα κυπαρίσσι ἀνάμεσα σὲ δυὸ βουνὰ τὸ λιόγερμα.
……………………………………..
Τόσα χρόνια πολιορκημένοι ἀπὸ στεριὰ καὶ θάλασσα
ὅλοι πεινᾶνε, ὅλοι σκοτώνονται καὶ κανένας δὲν πέθανε -
πάνου στὰ καραούλια λάμπουνε τὰ μάτια τους,
μία μεγάλη σημαία, μία μεγάλη φωτιὰ κατακόκκινη
καὶ κάθε αὐγὴ χιλιάδες περιστέρια φεύγουν ἀπ᾿ τὰ χέρια τους
γιὰ τὶς τέσσερις πόρτες τοῦ ὁρίζοντα.»
Γ. Ρίτσος, απoσπάσματα από τη «Ρωμιοσύνη», Συλλογή «Αγρύπνια», 1954
[http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/giannhs_ritsos/rwmiosynh.htm (http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/giannhs_ritsos/rwmiosynh.htm)]
ΥΓ1. Το τραγούδι “Sound of Silence” γράφτηκε αρχικά το 1962 από τον 21 ετών τότε Paul Simon
και τραγουδήθηκε το 1964 από το ντουέτο Simon & Garfunkel, αρχικά χωρίς επιτυχία.
Ο Carlo Romeo σχολιάζει για το τραγούδι:
“The author realizes that too often people speak with each other just for the sake of it,
without really communicating anything:
«talking without speaking» and «hearing without listening» sound like oxymora,
but they are instead carefully chosen expressions,
hinting to the meaninglessness of most of present-day personal interactions….
….The incapability to share feelings, ideas, art also means
that we become desensitized to the evil around us,
as we are no longer able to raise our voice against cruelty and injustice.
…..To sum up, the key message of «The Sound of Silence» is that we never have to stay quiet
and we should not be afraid of speaking out, both in our personal and our social life.
The way towards a better society passes through effective communication,
which is essential to draw attention to our needs and to demand justice and decency for all.
To accomplish this, we should be careful with everything that can alienate us,
leading us to think of ourselves only as individuals rather than as members of a worldwide community.
In a nutshell, this song reminds us to avoid the «neon gods» our daily life is littered with,
which can trick us into selfishness and indifference.”
Εσείς ακούσατε το τραγούδι από το συγκρότημα heavy metal “Disturbed”,
όπως το διασκεύασε το 2015.
Όπως έγραψε ένας χρήστης στο YouTube
“Simon’ s and Garfunkel’s version was a smooth warning.
This version is the anger that the warning was not listened to.”
YΓ2. Στον πίνακα του Odilon Redon απεικονίζεται ο Αρποκράτης,
ο οποίος προσαρμόστηκε από τους Έλληνες στην Πτολεμαϊκή Αλεξάνδρεια
από τον ηλιακό θεό Horus της αιγυπτιακής μυθολογίας,
που απεικονιζόταν στην παιδική του ηλικία με το δάχτυλο στο στόμα (Har-pe-khrad= Horus the Child).
Οι Έλληνες θεώρησαν ότι συμβόλιζε τη σιωπή και έτσι έπλασαν τον Αρποκράτη ως θεό της σιωπής.
Επίσης, κατά τον Πλούταρχο, ο Αρποκράτης,
επειδή θεραπεύτηκε από τον σεληνιακό θεό Θωθ, όταν δαγκώθηκε από φίδι,
θεωρούνταν και σύμβολο της ελπίδας στους θεούς που φροντίζουν την ανθρωπότητα, όταν υποφέρει.
Στον πίνακα τον βλέπετε με το ένα χέρι να κλείνει το στόμα, για να μη μιλάει για ανώφελα ή εμπιστευτικά θέματα,
και με το άλλο να πιάνει το αυτί, για να ακούει προσεκτικά.
ΥΓ3. Η «Ρωμιοσύνη» του Γιάννη Ρίτσου, γραμμένη στο διάστημα 1945-47,
αποτελεί έναν ύμνο στην αιώνια αγρύπνια και αντίσταση του ελληνικού λαού.
Ο Ζεράρ Πιερά, βιογράφος του ποιητή, σημειώνει:
«Η ατμόσφαιρα είναι φορτισμένη,
τη διαπερνάει η σκοτεινή ελπίδα των ντεσπεράντος που περιμένουν κολλημένοι πάνω στα ντουφέκια τους.
Ένας φλογερός ανιμισμός διαποτίζει κάθε στίχο, ξυπνάει το ένα μετά το άλλο τα τοπία της Ελλάδας,
τα ρίχνει και αυτά στον αγώνα, ορθώνει τα νησιά, τον άνεμο, τη θάλασσα,
αναμοχλεύει σε μια γενική αντάρα τους ανθρώπους, τα ζώα, τα στοιχεία
ακόμα και τους νεκρούς που αγρυπνούν,
όπως άλλοτε οι φρουροί του Βυζαντίου στα σύνορα της αυτοκρατορίας»
Πηγές:
1. Φιλολογικές Σελίδες: Γιάννης Ρίτσος "Ρωμιοσύνη" http://users.sch.gr/papangel/sch/lit/ko.ritsos1.htm
2. Carlo Romeo "‘The Sound of Silence’ is a hymn to resistance" https://medium.com/@carlo.romeo/the-sound-of-silence-is-a-hymn-to-resistance-a8bc3608d357
3. Harpocrates https://amp.en.google-info.in/81702/1/harpocrates.html
-
apri,
πολύ ωραίο το μουσικό σου αφιέρωμα για ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια!
Βλέπω, έχεις προτίμηση στους προραφαηλίτες/συμβολιστές καλλιτέχνες και επιλέγεις χαρακτηριστικά έργα τους, στα αφιερώματά σου!
-
Peis Dinogat
https://www.youtube.com/watch?v=ZBl7ZFI-QP8
(https://www.tierneyphotography.co.uk/cache/uploads/blog/1185/bamburgh_castle_sunrise_1_950_633_90.jpg)
Ξημέρωμα στο Κάστρο του Bamburgh στη βορειοανατολική Αγγλία,
όπου εκτεινόταν παλιά το βασίλειο των Gododdin
(https://www.tierneyphotography.co.uk/cache/uploads/blog/1185/bamburgh_castle_sunrise_1_950_633_90.jpg)
Κάθε χρόνο τέτοιον καιρό, κοντά στο χειμερινό ηλιοστάσιο,
μετά το οποίο το φως αρχίζει σιγά-σιγά να νικά το σκοτάδι,
είθισται να ακούγονται επαναλαμβανόμενα ρυθμικές ευχές
με υποσχέσεις ευημερίας και ασφάλειας,
τα λεγόμενα «κάλαντα»,
στενά συνδεδεμένα με γεγονότα εναρκτήρια μιας νέας περιόδου
(Γέννηση Χριστού, αρχή νέου έτους, Βάπτιση Χριστού),
όπως ακριβώς και τα νανουρίσματα συνδέονται στενά
με την έναρξη του ύπνου στην αρχή της τρέχουσας, αλλά και της μετέπειτα ζωής*.
[*για τη σχέση ανάμεσα στο νανούρισμα και το μοιρολόι,
βλ. παλιότερο αφιέρωμα «Τα κατευόδια στο βασίλειο του ύπνου»:
http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.280 ]
Και είναι ο ίδιος συνδυασμός ευχών, ρυθμικότητας και επαναληπτικότητας
που τα κάνει να μοιάζουν όλα με μαγικά ξόρκια μιας καλής νεράιδας,
η οποία ρυθμίζει τις προδιαγραφές του μέλλοντος φωναχτά,
έτσι ώστε να καταγράψουμε στα βάθη της ψυχής μας
τα προφητικά της λόγια και τον καθησυχαστικό τόνο της φωνής της
και να μην τα ξεχάσουμε ποτέ,
ακόμα κι όταν το σκοτάδι είναι απλωμένο ολόγυρά μας.
Κάπως έτσι δεν ξεχάστηκε ποτέ και το “Peis Dinogat”,
ένα παλιό ουαλικό νανούρισμα,
που βρέθηκε καταγεγραμμένο στο μεσαιωνικό κέλτικο επικό ποίημα “Y Gododdin”,
ανάμεσα σε άλλες ελεγείες για τους γενναίους άνδρες του Βασιλείου των Gododdin,
οι οποίοι ζούσαν στην περιοχή της σημερινής νοτιοανατολικής Αγγλίας.
Μιλά νοσταλγικά για τις απαράμιλλες κυνηγετικές ικανότητες
του νεκρού πατέρα ενός μικρού αγοριού με το όνομα Dinogat,
που φορά στην κούνια του ένα ακριβό μακρύ φόρεμα (peis) από δέρματα κουναβιών,
φτιαγμένο από τη μητέρα του.
Κι όπως το σκοτάδι δίνει τη θέση του στο φως κατά την αυγή κάθε ημέρας,
έτσι και το παλιό αυτό μοιρολόι-παρακαταθήκη των αρετών του πατέρα που «έφυγε»
λειτουργεί πλέον για τον γιο ως νανούρισμα-εγγύηση της μελλοντικής επιτυχίας του,
καθώς είναι η βιολογική του συνέχεια.
Καλή χρονιά! :)
ΥΓ1. Κατά τη διάρκεια του νανουρίσματος
θα ακούσετε να μετράει η τραγουδίστρια μέχρι το 8 (όσοι ήταν και οι σκλάβοι του πατέρα)
με δύο διαφορετικούς τρόπους:
στα σύγχρονα ουαλικά (un, dau, tri, pedwar, pump, chwech, saith, wyth)
και στα παλιά ουαλικά (yan, tan, tether, pedder, pimp, hither, sether, hother)
που ακόμα και σήμερα χρησιμοποιούν οι βοσκοί στη βόρεια Αγγλία, όταν μετράνε τα πρόβατα.
ΥΓ2. Περισσότερα για την ιστορία του νανουρίσματος και τους στίχους του θα βρείτε εδώ:
Dinogad's Smock
https://en.wikipedia.org/wiki/Dinogad%27s_Smock
-
:)
apri,
Καλή Xρονιά και σε εσένα!
-
Μια μικρή ενθύμηση λόγω της ημέρας.
Ο αητός
Σε ψηλό βουνό, σε ριζιμιό χαράκι,
κάθετ' έν' αητός βρεγμένος, χιονισμένος ο καημένος
και παρακαλεί τον ήλιο ν' ανατείλει.
Ήλιε ανάτειλε, ήλιε ανάτειλε, ήλιε λάμψε
και δωσ' μου για να λιώσουνε τα χιόνια απ' τα φτερά μου και τα κρούσταλλα από τ' ακράνυχά μου.
Ήλιε ανάτειλε, ήλιε ανάτειλε...
https://m.youtube.com/watch?v=HiAjC7Kp_Yw
(https://orthopraxia.gr/wp-content/uploads/2021/02/SPRYROS-KAGIALES-600x770-1.jpg)
Σπύρος Καγιαλές (1872-1929)
Αγωνιστής των κρητικών επαναστάσεων εναντίον των Τούρκων.
Στις 9 Φεβρουαρίου 1897 και περί ώρα 15:30΄,
όταν τα πλοία των Μεγάλων Δυνάμεων
κατέρριψαν δύο φορές την ελληνική σημαία στο Ακρωτήρι Χανίων,
αυτός έκανε το κορμί του ιστό, για να την κρατήσει στη θέση της
προκαλώντας την κατάπληξη όλων και την άμεση παύση των εχθρικών πυρών.
ΥΓ. Περισσότερες πληροφορίες για την ιστορία του Καγιαλέ εδώ:
https://orthopraxia.gr/%CF%8C%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%BF%CF%81%CE%BC%CE%AF-%CE%B3%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%82-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%AF%CE%B1%CF%82/