PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

Παραθέτω ένα νηφάλιο όσο και ανοιχτόμυαλο (κατά τη γνώμη μου) άρθρο του Γιώργου Σταματόπουλου από την "Ελευθεροτυπία" της 30/08/08, τροφή για σκέψη πάνω σ' ένα θέμα που μας αφορά:

"Θρησκεία και εκπαίδευση


Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ

Να παραμείνει υποχρεωτικό το μάθημα των θρησκευτικών στα σχολεία, επιμένει η Ιερά Σύνοδος. Αλλά μάλλον επιμένει μόνη της. Οι θρησκεύοντες (και όχι θρησκευόμενοι) δεν φαίνονται και τόσο ενοχλημένοι από την αναμενόμενη κατάργησή τους· οι πλείστοι μάλλον αδιαφορούν. Ματαιοπονούν οι ιεροσυνοδίτες. Για τη μαζική παγκόσμια κουλτούρα δεν υπάρχει πλέον θεός και ας φουντώνουν ανά την υφήλιο, ας πληθύνονται οι θρησκευτικές οργανώσεις και αιρέσεις. Είναι πολιτικά τα αίτια της εμφάνισης τούτων των αιρέσεων και όχι η πίστη αυτή καθ' εαυτήν. Η εφεύρεση του θεού ήταν μία αναγκαία διανοητική «πράξη» για να καλυφθεί η μικρότητα του νου του ανθρώπου, για να μη νιώθει μετέωρος και ανοήμων μέσα στο χάος του σύμπαντος, της ίδιας της ύπαρξής του, για να πατήσει σ' ένα γερό θεμέλιο. Ο θεός είναι κάτι που δεν μπορείς να ερευνήσεις βαθύτερα, άρα «καθαρίζεις» και με τη μικρότητα και με τους περιορισμούς της διάνοιας. Στην εξελικτική πορεία ο θεός αποδείχτηκε ένα νεφελώδες θεμέλιο, μετά δε την επισήμανση του Νίτσε ότι ο θεός είναι νεκρός, διαπιστώσαμε ότι δεν έχουμε χρείαν, πλέον, μεταφυσικών θεμελίων. Η αλήθεια είναι ότι πασχίσαμε να αντικαταστήσουμε τον θεό ή να ανακαλύψουμε εναλλακτικές μορφές του. Αλλοτε τον είπαμε Πνεύμα, άλλοτε Λογική, Ιστορία, Εξουσία, Βούληση, Επιθυμία, Ελευθερία κ.λπ. Ολες αυτές τις έννοιες τις θεωρήσαμε απόλυτες αξίες στις οποίες θα μπορούσαμε να στηριχτούμε. Ολες αυτές οι έννοιες είναι θαυμάσιοι εγγυητές κοινωνικής σταθερότητας, πράυνση της υπαρξιακής αγωνίας-φόβου, αλλά, ενίοτε αντιστρατεύονται τα συμφέροντα του καθενός. Οταν μπαίνει το ερώτημα-δίλημμα σε πιστούς και απίστους «πίστη ή χρήμα;», τότε η πίστη πάει στον αγύριστο...

Το γεγονός όμως και μόνο ότι υπάρχουν πάνω από μία θρησκείες, ότι οι ηγέτες των θρησκειών έχουν βάψει με αίμα αθώων τα χέρια τους, ότι έχουν προκαλέσει τους πιο στυγερούς και βάρβαρους πολέμους στην ανθρωπότητα, αρκεί για να αποδειχτεί ότι οι ιεροσυνοδίτες γι' άλλους λόγους ανησυχούν και όχι για την απώλεια της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης των νεοελληνοπαίδων. Διαβασμένοι και καλοσπουδαγμένοι γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να πείσουν όταν κηρύσσουν κάτι (κάποιον;) αόρατο και αναπόδεικτο. Εάν υπήρχε θεός δεν θα ήταν τόσο αφελής ή απερίσκεπτα μεγαλόκαρδος ώστε να επιτρέψει στον κόσμο να λειτουργήσει ελεύθερα και τελικά να τον αποπέμψει!

Βεβαίως είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι ο άνθρωπος από τις απαρχές του συναθροίστηκε και θρησκευτικά και ότι οι θρησκευτικές δοξασίες έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση των κοινωνιών και τη δημιουργία ακόμη και πολιτικών θεσμών. Αυτό, ναι, οφείλουν να το διδάσκουν οι κοινωνιολόγοι κυρίως. Διότι η θρησκεία είναι κοινωνικό φαινόμενο. Μια «ήπια» θρησκεία, δημοκρατική κι ευρύχωρη, θα είχε ενδιαφέρον να διδάσκεται εντούτοις. Μία θρησκεία όμως που θα ιχνηλατούσε το άγνωστο, την ταραχή του πλαγκτού, τις διονυσιακές υπερβάσεις, το ψυχοδιανοητικό φτερούγισμα. Και όχι αυτές που επικρατούν και ενδυναμώνουν τον φονταμενταλισμό και ο οποίος οδηγεί σε ακραία εγκλήματα. Εχω συναντήσει «πιστούς», κατά μία βαθιά έννοια, που είναι υπέροχοι άνθρωποι κοινωνικοοντολογικά, πολιτικά, ιδεολογικά και άλλους που δηλώνουν επηρμένα άθεοι και είναι απλώς σαχλαμαράκηδες.Η διδασκαλία ας γίνει μ' έναν πιο ανθρώπινο τρόπο. Διότι η απόλυτη διαγραφή ισοδυναμεί με πνευματικό έγκλημα, δηλοί εγκληματικό (εκπαιδευτικό) πνεύμα.

                                                                                                   
                                                                                                      Γ. ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΣ stamg@enet.gr
                                                                                                          ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 30/08/2008"

Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε..
Ημέρα μνήμης η Τρίτη που μας πέρασε, της δολοφονίας Λαμπράκη..
Για να μαθαίνουμε από ποιούς και πως γραφεται η ιστορία, (γιατί τελευταία κάποιοι φροντίζοντας για την υστεροφημία τους διαστρεβλώνουν τα γεγονότα και "ξαναγράφουν" την ιστορία όπως τους βολεύει..)

Αντιγράφω από την πένα του Ρουμελιώτη:


"Οταν σαλτάρισε ο «Τίγρης»...

Με τον ΑΝΔΡΕΑ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ

ΜΙΛΑΕΙ με πάθος για την ειρήνη και τη δημοκρατία. Στη συγκέντρωση. Στη Σαλονίκη. Το κεφάλι του είναι ματωμένο. Τον χτύπησε με ρόπαλο ένας παρακρατικός. Στα γύρω πεζοδρόμια ένστολοι αστυνομικοί, ασφαλίτες και παρακρατικοί προπηλακίζουν όποιον προσπαθεί στην αίθουσα να μπει.

Η συγκέντρωση τελειώνει. Περπατάει προς το ξενοδοχείο. Η αστυνομία κλείνει την έξοδο και απαγορεύει στον κόσμο να βγει απ' την αίθουσα. Αποκλείει τους γύρω δρόμους. Παρ' όλα αυτά ένα τρίκυκλο με ιλιγγιώδη ταχύτητα εμφανίζεται απ' το πουθενά, τον χτυπά και τον ρίχνει στο έδαφος. Οι αστυνομικοί δεν κινούνται να συλλάβουν τον οδηγό, ούτε να βοηθήσουν τον αιμόφυρτο ειρηνιστή.

ΜΟΝΟ ο «Τίγρης», ένας πλασιέ Σαλονικιός, αντιδρά αστραπιαία. Σαλτάρει εν κινήσει στην καρότσα του τρίκυκλου, εξουδετερώνει μετά από σκληρή πάλη τον άλλο επιβάτη και ακινητοποιεί τον οδηγό. Με υπόδειξη των περαστικών ένας αστυνομικός, που δεν γνωρίζει τι είχε προηγηθεί, τους συλλαμβάνει.

Η αστυνομία και η κυβέρνηση μιλούν για τροχαίο. Η κηδεία μετατρέπεται σε διαδήλωση μισού εκατομμυρίου ανθρώπων. Ο νεαρός ανακριτής αψηφώντας τις πιέσεις απαγγέλλει κατηγορίες εναντίον ανώτατων αξιωματικών της χωροφυλακής. Μετά από μερικές δεκαετίες, αυτός ο νεαρός εισαγγελέας θα γίνει Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας.

ΟΙ φυσικοί αυτουργοί καταδικάζονται σε φυλάκιση πολυετή. Η κυβέρνηση πέφτει. «Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;» διερωτάται ο πρωθυπουργός πριν εγκαταλείψει την πολιτική και φύγει για το Παρίσι. Χιλιάδες νέοι ιδρύουν τη Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη, με πρώτο γραμματέα τον μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη.

ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ σήμερα 45 χρόνια απ' τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη. Δεν είναι έτσι απλά του Κώστα του Γαβρά μια παλιά κινηματογραφική ιστορία που -με πρωταγωνιστές τον Ιβ Μοντάν, τον Ζαν Λουί Τρεντινιάν και την Ειρήνη Παπά- έκανε το «Ζ», το βιβλίο του Βασίλη Βασιλικού, ταινία. Είναι κορυφαία στιγμή στη Νεοελληνική Ιστορία και κάπως έτσι θα 'πρεπε να διδάσκεται στα σχολεία. Σε ειδικό μάθημα για τη Δημοκρατία.

ΑΠΟΥΣΙΑΖΟΥΝ, λένε, για τους νέους, τα ιδανικά, οι αξίες, οι ιδέες, τα σύμβολα. Δεν συμφωνώ! Εχουμε παράδειγμα τον Γρηγόρη Λαμπράκη, έναν αθλητή που κράτησε 23 χρόνια το πανελλήνιο ρεκόρ στο μήκος και βγήκε 10 φορές βαλκανιονίκης. Απ' όλους τον πιο αγαπητό· τον γιατρό. Που πιτσιρικάς πολέμησε τους ναζί, που ίδρυσε την Ενωση Ελλήνων Αθλητών, διοργάνωσε αγώνες και απ' τα έσοδα ενίσχυε τα λαϊκά συσσίτια.

ΑΠ' τη Νεότερη Ελληνική Ιστορία αυτόν τον τύπο θεωρώ ίνδαλμα! Οργάνωσε την πορεία ειρήνης απ' τον Μαραθώνα στην Αθήνα και τον δολοφόνησαν στη Σαλονίκη για τις ιδέες του. Αμα ήξερες κάποιον καλύτερο, θα 'πρεπε να μου το 'χεις πει, να 'γραφα για 'κείνον σήμερα...

ΥΓ.: Διάβασα το σχετικό μυθιστόρημα του Γιώργου Σκαμπαρδώνη «Πολύ βούτυρο στο τομάρι του σκύλου» (εκδόσεις «Κέδρος»). Αξίζει. Από ταλέντο ξεχειλίζει.


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 27/05/2008"

Η μακροβιότερη στήλη στην Ελληνική δημοσιογραφία, το "Ράδιο Ε" (17 χρόνια συνεχόμενα) και από τις αγαπημένες μου (έχω σχεδόν μεγαλώσει μαζί της..), ανήκει στον "αιρετικό" ωραίο τρελλάρα και αλλά πολύ υγιειούς στις απόψεις του, Ανδρέα Ρουμελιώτη..

Παραθέτω το καθημερινό του πόνημα από την "Ελευθεροτυπία" της Τετάρτης 30/04/08...
Ας το σκεφτούμε λίγο όλοι κι ας γίνουν οδηγοί στη ζωή μας οι θυσίες όσων προηγήθηκαν από μας για καλύτερη ζωή..

Απλά να θυμόμαστε ότι τίποτα δε χαρίζεται, μόνο κατακτιέται με πολύ κόπο και αγώνα και όχι μόνο αξίζει να το διαφυλάμε αλλά και να διεκδικούμε με περισσότερο σθένος...

Τιμή στους κοινωνικούς αγωνιστές..



"Εδώ Ράδιο "Ε"

Στη Μιράντα...

Με τον ΑΝΔΡΕΑ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ

ΣΕ μένα το οφείλεις, Μιράντα μωρό μου, που κυκλοφορείς αβασάνιστα με μια αλυσιδίτσα στον αστράγαλο χρυσή. Και κάνει να δείχνουν ακόμη πιο σέξι τα μακριά, καλλίγραμμα ποδαράκια σου, στο Πούντα Μπιτς και στης Πάρου τη Χρυσή Ακτή.

Η προ-γιαγιά σου, που 'χε τ' όνομά σου, φορούσε κι εκείνη μια αλυσιδίτσα στο πόδι της, που δεν ήταν όμως, καρδούλα μου, σαν τη δική σου χρυσή. Αλλά σκουριασμένη, με μια βαριά σιδερένια μπάλα δεμένη· να δραπετεύσει να μην μπορεί.

ΣΚΛΑΒΑ ήταν, μωρό μου, Μιράντα, η προ-γιαγιά σου η καλή. Μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό, γιατί, με χίλιους δυο τρόπους -να 'χεις το νου σου- κάποια στιγμή θα προσπαθήσουν να σου αφαιρέσουν και σένα την αλυσιδίτσα τη χρυσή και να σου φορέσουν την άλλη, την παραδοσιακή.

ΜΕΓΑΛΗ ευγνωμοσύνη μού οφείλεις Μιράντα μου. Αν όχι σε μένα απαραιτήτως, που στα μαρτυράω, τουλάχιστον στ' αδέλφια μου, που σκοτώθηκαν για την πάρτη σου στο Σικάγο, για να μπορείς εσύ να φοράς αυτή την αλυσιδίτσα τη χρυσή. Μεγάλη δουλάρα θα 'σουν αγάπη μου, αν δεν είχαν ξεσηκωθεί τ' αδέλφια μου εκεί.

ΤΟΝ πρώτο που πρέπει να ευγνωμονείς, λουλουδάκι μου, είναι τον Αλμπερτ Πάρσονς, τον αναρχοσυνδικαλιστή. Που με τη Λούσι τη γυναίκα του και τα επτά παιδιά τους μαζί, ήταν εκείνη την Πρωτομαγιά του 1886, στην πορεία, στο Σικάγο, η κεφαλή. Τον Σπις, τον Πάρσονς, τον Φίσερ και τον Εγκελ, που τραγουδώντας τη «Μασσαλιώτιδα» ανέβηκαν στην αγχόνη· και προπάντων μην αγνοείς αυτόν τον κούκλο, τον Λούις Λινγκ που αυτοκτόνησε στο κελί λίγο πριν απαγχονιστεί.

ΕΜΑΘΑ πως τελευταία με διαβάζεις κάθε μέρα γιατί: «έχω φάση φοβερή». Αυτό το σημείωμά μου ίσως κάπου-κάποτε σου χρειαστεί. Το ότι δουλεύεις 8 ώρες και όχι απ' το πρωί ώς το βράδυ το οφείλεις στον Αουγκουστ Σπις. Τα ελεύθερα γουικέντ στην Αράχοβα στον Σάμουελ Φίλντεν. Το βιβλιάριο υγείας που 'βγαλες στον Μίκαελ Σβαμπ. Κάθε φορά που πας χωρίς να πληρώσεις εξτρά στο γιατρό μπορείς να λες: «Μίκαελ σ' ευχαριστώ»!

ΓΙΑ να δικαιούσαι κι εσύ άδεια καλοκαιρινή και να ξεσαλώνεις στο Σούπερ Παραντάιζ και στη Χρυσή Ακτή το κανόνισαν (άσχετο!) κάτι καπνεργάτες Σαλονικιοί. Στη διασταύρωση Εγνατίας και Βενιζέλου, τον Μάη του '36, έπεσαν για πάρτη σου απ' τις σφαίρες της αστυνομίας, νεκροί.

ΤΟ ότι το παίζεις free, το χρωστάς σε διακόσιους παιδαράδες που έστησαν στο απόσπασμα οι Γερμανοί, στο σκοπευτήριο στην Καισαριανή. Την άδεια εγκυμοσύνης, όταν, με το καλό, κάνεις παιδί, σ' εκείνον τον Οσκαρ Νίμπι, τον αναρχοσυνδικαλιστή. Και την ελπίδα ότι δεν θα ζήσεις μες στην άγνοια και στον φόβο μια ζωή σκυφτή, στην εξέγερση του Μάη, τη φοιτητική.


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 30/04/2008"


Απλά προσυπογράφω...

Από τη στήλη του Μιχάλη Λεάνη στην εφημερίδα Sportday της 26/02/08 μια άποψη αναγνώστη του, την οποία δημοσιεύει αυτούσια..
Τα όποια σχόλιά σας ευπρόσδεκτα..


"Του οκταώρου οι πεσόντες ηδονίζονται με τσόντες!"

Οκτώ ώρες δουλειά, μιάμιση ώρα να πας και να 'ρθεις στη δουλειά, οκτώ ώρες ύπνος, δύο ώρες για φαγητό, μία ώρα για καθαριότητα και φροντίδα του σώματος, μία ώρα για περπάτημα ή γυμναστική, μιάμιση ώρα για να δεις τηλεόραση και μία ώρα για διάφορες άλλες υποχρεώσεις, μας κάνουν σύνολο 24 ώρες. Δηλαδή ένας υγιής εργαζόμενος, χωρίς παιδιά, χωρίς άλλες υποχρεώσεις, είναι σχεδόν βέβαιο ότι μετά βίας θα βρει χρόνο για να διαβάσει ένα βιβλίο, να ακούσει προσεκτικά ένα δίσκο κλασικής μουσικής ή να ενημερωθεί απ' την εφημερίδα του. Ολα αυτά συνήθως τα μεταθέτει στο Σαββατοκύριακο, μαζί με όποιας μορφής διασκέδαση, εκδρομή ή απόλαυση μιας συναυλίας ή ενός θεατρικού έργου (που κι αυτά δεν συνιστούν πάντα πνευματική απόλαυση).

Να τη, λοιπόν, η ζωή ενός μικρομεσαίου αστού. Ενός θετικού γενικά προσώπου, που δεν μπεκροπίνει, δεν χάνει τις ώρες του στα καφενεία και στις συζητήσεις, που δεν αναρωτιέται γιατί ο Μπέκετ, ο Σκαλκώτας, ο Στάινμπεργκ και ο Ρίλκε έγραψαν αυτά που έγραψαν, που ποτέ του δεν θα διαβάσει Πλάτωνα, Αριστοτέλη ή Σαρτρ!

Αυτός ο πληροφορημένος άνθρωπος θα σταθεί με απορία μπρος στις κατασκευές των σημερινών εικαστικών σε κάποιο μουσείο ή γκαλερί, θα πάει πιθανώς σε μια παράσταση χοροθεάτρου, θα δει οπωσδήποτε μια ταινία τον μήνα, αλλά δεν θα έχει ποτέ χρόνο και διάθεση να ζήσει ή να συζητήσει σε βάθος τις εντυπώσεις του.

Οταν με το πέρασμα του χρόνου θα αποκτήσει παιδιά, άρρωστους γονείς, βαρετή σχέση, περιττά κιλά, εξοχικό και τα σχετικά γκάτζετ, τότε είναι σίγουρο πως κάθε σκέψη για το ποιος είναι και τι κάνει πάει περίπατο και ο φιλαράκος μας μεταλλάσσεται στον αδιάφορο μέτριο ανθρωπάκο, τον συμπαθή εκείνον δημοκράτη που είναι συμβιβασμένος με τη μετριότητα και την ανημπόρια του.

Ετσι, αναπαράγονται η μελαγχολία που κυριαρχεί στις δυτικές κοινωνίες, ο προστατευτικός πέπλος του καρτεσιανικού καθωσπρεπισμού και η ηθική μέση άποψη. Οποιος έχει χρόνο για φλερτ, για έρωτα, για ποτό, για καφενεία, διάβασμα ή χάζεμα, για παρέα και κουβέντα, εκλαμβάνεται σαν ιδιόρρυθμος ή ψώνιο. Η παραχώρηση χρόνου σε μη παραγωγικές (οικονομικά επωφελείς) δραστηριότητες ή η προσπάθεια να ξεφύγει από την ιδιώτευση (από την ηλιθιότητα, όπως πιστεύει ο Θουκυδίδης, στην οποία ξεπέφτει ο άνθρωπος που αρνείται να είναι πολίτης και που οι Γάλλοι ονομάζουν idiot) θεωρείται ύποπτη. Το σύνθημα σε πολυκατοικία του Παγκρατίου έλεγε ότι "του οκταώρου οι πεσόντες ηδονίζονται με τσόντες". Το "πεσόντες" μάς το δείχνει καλά. Δεν είναι οι άνθρωποι κατ' ανάγκην κακοί. Πεσόντες είναι οι περισσότεροι. Θύματα της αδυναμίας τους. Ισως και να μην άξιζαν καλύτερη ζωή. Τι να το κάνει ολόκληρο ελεύθερο οκτάωρο ο άδειος;

Εγώ κλαίω αυτόν που το θέλει και δεν το έχει. Κάποιοι είναι ασυμβίβαστοι, τρελοί και ονειροπόλοι. Κάποιοι θέλουν να ζουν την κάθε μέρα με θάμβος! Οι πεσόντες μπορεί και να θέλουν να είναι πεσόντες. Γι' αυτό κι εγώ θα έγραφα στον τοίχο: "Τόλμα να πάρεις τον χρόνο που γουστάρεις"!.

Αντιγράφω από την "Ελευθεροτυπία" 18/01/08 κάτι εξαιρετικά επίκαιρο που αφορά όλους μας, και το θέτω προς σκέψη, αφορμή για σχόλια, παρατηρήσεις πάνω στην ορθότητα ή όχι των απόψεων (του άρθρου) και ότι άλλο μπορεί να επισημάνει ο καθένας μας με αφορμή το παρόν. Οι υπογραμμίσεις και τα έντονα, δικά μου:

ΕΠΙΣΤΟΛΗ - ΚΡΑΥΓΗ ΑΓΩΝΙΑΣ από 40 επιστήμονες

Κοινωνία ή βαρβαρότητα;

«Η σημερινή κατάσταση μπορεί να οδηγήσει στο να είμαστε οι βάρβαροι του αύριο. Πλάσματα και σχέσεις ψυχρές, ωμές, πραγμοποιημένες, σκληρές και άνομες. Ενας εμφύλιος πόλεμος όλων εναντίον όλων. Το δίλημμα που έχουμε μπροστά μας είναι: ανθρώπινη κοινωνία ή βαρβαρότητα. Ολο και πιο συχνά βλέπουν το φως της δημοσιότητας τραγικά γεγονότα της καθημερινής ζωής, η παρουσίαση της βίας είναι επίσης όλο και πιο συχνή. Ο τρόπος που χειρίζονται αυτά τα συμβάντα ορισμένα από τα ΜΜΕ δεν είναι κεραυνός εν αιθρία».

Αυτά τονίζουν με επιστολή τους στην «Ε» 40 επιστήμονες, ψυχίατροι, παιδοψυχίατροι, ψυχολόγοι, λογοπαιδικοί, οι οποίοι εξηγούν πώς βλάπτουν οι καταστάσεις που αναφέρουν.

1 Βομβαρδίζουν, στην κυριολεξία, τον ψυχισμό με εικόνες, πληροφορίες, αισθήσεις οι οποίες είναι και πρόωρες και υπέρογκης μάζας, για τις δυνατότητες επεξεργασίας και απορρόφησής τους από τα παιδιά και τους εφήβους. Η εικόνα του κόσμου που δημιουργείται είναι ότι δεν είναι ασφαλής, ότι είναι, εξ ορισμού, επικίνδυνος και βλαπτικός, ότι χρειάζεται να θωρακιστεί κανείς σαν σκαντζόχοιρος, να είναι έτοιμος για πόλεμο κι όχι για συνεργασία και αγάπη.

2 Υποβάλλουν την ιδέα ότι ανάμεσα στον χώρο της απόλυτης ελευθερίας, δηλαδή στις επιθυμίες και τη φαντασία μας, από τη μία, και τη δυνατότητα και το επιτρεπτό της υλοποίησης, από την άλλη, δεν υπάρχει διαφορά. Το μήνυμα είναι: «Μπορούμε να έχουμε και μας οφείλονται τα πάντα. Το να υλοποιήσει κανείς και την πιο αντικοινωνική και απάνθρωπη ιδέα του είναι δικαίωμά του. Θέλω, άρα δικαιούμαι». Πράγμα που σε ασυνείδητο, αλλά και σε συνειδητό, επίπεδο μεταφράζεται ως παντοδυναμία των επιθυμιών μας.

Σε μια τέτοια περιρρέουσα ατμόσφαιρα γιατί να εκπλήσσονται κάποιοι -υποκριτικά;- με τις πράξεις βίας καθώς και με τη διάδοσή τους;

3 Μέσω της δημόσιας έκθεσης του ιδιωτικού πόνου παρεμποδίζονται οι διαδικασίες του φυσιολογικού πένθους. Το πένθος έχει ανάγκη από μοίρασμα, από ανθρώπους που συμπάσχουν, από ένα ζεστό, οικείο περιβάλλον με σεβασμό και αλληλεγγύη. Το άτομο χρειάζεται να δώσει στον εαυτό του χρόνο και «ψυχικό χώρο» για να βιώσει και να επεξεργαστεί. Είναι αδύνατον να το μοιραστεί κανείς πραγματικά με χιλιάδες τηλεθεατές και αναγνώστες. Η δημόσια έκθεση και η εμπορική και ηδονοβλεπτική εκμετάλλευση που υφίσταται το άτομο, το μόνο που «πετυχαίνουν», εκτός από ένα 15λεπτο «προσωπικής δόξας» και την ψευδαίσθηση ότι μοιραζόμαστε κάτι, είναι: παρεμποδίζουν τις φυσιολογικές διαδικασίες του πένθους και απλά εκτονώνουν και απωθούν τον πόνο με συνέπεια τη συσσώρευση παθογόνων στοιχείων στον ψυχισμό.

Οι παραπάνω επιπτώσεις δεν αφορούν μόνο τους ανηλίκους. Τα καθημερινά μικρά και μεγάλα πλήγματα σε συνειδητό και ασυνείδητο επίπεδο, του ναρκισσιστικού προστατευτικού πλέγματος, «σπάνε» την αντοχή και τη συνοχή του ψυχισμού και ενσταλάζουν ανασφάλεια και λογικές παντοδυναμίας και ανομίας και στους ενηλίκους.

Το ότι τα φαινόμενα αυτά γνωρίζουν έξαρση τα τελευταία 10-15 χρόνια δεν σημαίνει ότι παλιότερα υπήρχε η «παλιά, καλή, αγγελική» Ελλάδα, χωρίς βία και διαστροφικές καταστάσεις. Η «παραδοσιακή» οικογένεια, η οποία ευτυχώς αρχίζει να απομυθοποιείται, εμπεριέκλειε στον τρόπο δόμησης και λειτουργίας της τρομακτική βία. Ισως αυτή η βία να ήταν πιο θερμόαιμη και παθιασμένη από τη σημερινή, η οποία μοιάζει να είναι πιο ψυχρή, «ανατομική» α-συναισθηματική, αλλά πάντως ήταν υπαρκτή. Και ιδιαίτερα απέναντι στις γυναίκες και τα παιδιά. Ακόμη, η «παραδοσιακή» κοινωνία με τη λογική της φάρας και του κλειστού κύκλου των «δικών μας» υπέτασσε, επί ποινή εξοστρακισμού, τις ατομικές επιθυμίες και τη διαφορετικότητα. Το ότι αυτό το σύστημα ανταποκρινόταν, ώς ένα βαθμό, στις ανάγκες της εποχής και αντανακλούσε το επίπεδο συνείδησης της κοινωνίας, δεν αναιρεί το γεγονός ότι συμπίεζε και τραυμάτιζε ψυχολογικά τους ανθρώπους.

Ετσι, στην αναζήτηση λύσης στα σημερινά ζητήματα θα ήταν λάθος να επιθυμούμε την επιστροφή σ' ένα «αγνό» παρελθόν. Αυτό, εξάλλου, δεν υπήρξε ποτέ. Είναι μια παρελθοντολάγνα φαντασίωση.

Ενας μεγάλος αριθμός γονιών, που δεν έχουν χρόνο να ασχοληθούν με τα παιδιά τους, είναι αναγκασμένος να λειτουργήσει έτσι λόγω της οικονομικής ανέχειας, όπως επίσης και λόγω των ανεπαρκειών του εκπαιδευτικού συστήματος. Τα υπερφορτωμένα προγράμματα δεν είναι πάντα αποτέλεσμα του μικροαστισμού των γονιών. Είναι απόλυτο και αυθαίρετο να τοποθετούνται όλοι οι γονείς σε μια κατηγορία. Το φαινόμενο έχει πολλαπλές όψεις.

Ακόμη, ένα χαρακτηριστικό άγχος πολλών σημερινών γονιών είναι το να μην επαναλάβουν τα δεσποτικά, καταπιεστικά στοιχεία του παρελθόντος. Και αυτό είναι αξιόλογο στοιχείο ανέλιξης των συνειδήσεων. Ομως κάτω από το βάρος αυτού του άγχους, μέσα σε συνθήκες που προάγουν την έλλειψη ορίων, η κατάσταση ορισμένες φορές εκτινάσσεται στο άλλο άκρο. Δηλαδή, στο να μην τίθενται όρια. Αυτή η κατάσταση φυσικά σε ένα πρώτο επίπεδο και «βολεύει» και αρέσει στα παιδιά. Ομως, τελικά, αφήνει το παιδί χωρίς αίσθηση ορίων και ως εκ τούτου δημιουργεί αίσθημα ανασφάλειας. Το παιδί δεν μπορεί να δημιουργήσει από μόνο του όρια, εσωτερικό πλαίσιο. Αυτό είναι έργο των γονιών (και της κοινωνίας). Το παιδί, σιγά σιγά, τα ενσωματώνει και μεγαλώνοντας μπορεί να τα χρησιμοποιήσει από μόνο του. Επιπλέον, η έλλειψη ορίων συμβάλλει στην εγκαθίδρυση της λογικής της παραβατικότητας.

Παράλληλα, στο θέμα που συζητάμε, η ευθύνη και η συμμετοχή του κάθε πολίτη είναι σημαντική. Μπορούμε να κλείσουμε την τηλεόραση. Να πούμε όχι στις καταναλωτικές απαιτήσεις των παιδιών, να αρνηθούμε να εκθέσουμε τον πόνο μας.

Οι πρακτικές που αναφέραμε παραπάνω είναι διαστρεβλωμένος, παθολογικός ναρκισσισμός. (Τέτοιες πρακτικές υπήρχαν και σε προηγούμενες εποχές αλλά πιο συγκαλυμμένα και περισσότερο «εν οίκω» παρά «εν δήμω» απ' ό,τι σήμερα). Εκφάνσεις αυτών των πρακτικών αποτελούν: η έκθεση-επίδειξη της βίας και του ανθρώπινου πόνου με ψυχαγωγικό σκοπό και ηδονοβλεπτικό τρόπο, η παρουσίαση των σωμάτων με πορνογραφικό τρόπο και η χρήση τους σαν άψυχα αντικείμενα, η δημόσια επίδειξη της ιδιωτικής ζωής και των γαργαλιστικών στιγμών της, η επίδειξη του πλούτου και της χλιδής, η ατιμωρησία των «ισχυρών».

Ο φυσιολογικός ναρκισσισμός

Αυτό το γενικότερο πνεύμα και οι επιμέρους λογικές και πρακτικές βάλλουν και διαρρηγνύουν τη σφαίρα του φυσιολογικού ναρκισσισμού, δηλαδή το θεμελιακό επίπεδο οργάνωσης του ψυχισμού των ατόμων. Ως φυσιολογικός ναρκισσισμός εννοείται μια επαρκώς ανθεκτική και ευλύγιστη οργάνωση του ψυχισμού. Αυτός παρέχει στο άτομο ένα κατ' αρχάς αίσθημα ασφάλειας μέσα και μαζί με τον κόσμο, εσωτερικής ζεστασιάς, αντοχής στις ματαιώσεις, ικανότητα έκφρασης πλούσιων συναισθημάτων, λογικής επεξεργασίας και ανοίγματος στους άλλους. Επίσης, βάλλουν την κοινωνική συνοχή, τα θεμέλια της κοινωνικής συγκρότησης. Δηλαδή τον ελάχιστο απαιτούμενο βαθμό αλληλεγγύης, ανθρωπιάς, σεβασμού και ευνομίας ώστε να υπάρχει κοινωνία ανθρώπων. Το ότι υπάρχει ηδονή και απόλαυση στις συγκεκριμένες πρακτικές είναι αδιαμφισβήτητο. Ομως αυτή η -«στιγμιαία»- ηδονή και η απόλαυση προέρχονται από καταστάσεις που χρησιμοποιούν τον άλλο και τον εαυτό ως «πράγμα», τον πόνο ως πηγή.

Την επιστολή υπογράφουν οι: Παναγιώτης Σακελλαρόπουλος, καθηγητής Παιδοψυχιατρικής, Χριστίνα Αθανασιάδη, Αθηνά Φραγκούλη, Γιώργος Καλύβης, Ευγενία Παράσχη, λογοπεδικοί, Αλβέρτος Αντζελ, αναισθησιολόγος, Γιάννης Αλεξανιάν, καρδιολόγος, Ελένη Αποστολάκου, Ολγα Κοσμοπούλου, παθολόγοι, Ναγια Βαρτζελή, πνευμονολόγος, Γιώργος Βελονάκης, γιατρός, Εφη Γέρου, Πόπη Καλαμπόγια, Εβελίνα Ζεΐκου, Χρήστος Κρυσιλας, Μαρίνα Μαγκλαρη, Κριστίνε Μερκλ, Νατάσα Παναγιωτοπούλου, Μαρία Πλατή, Μένη Σιώκου, Δάφνη Σταματογιάννη, Παναγιώτα Φίτσιου, Κώστας Φύσσας, ψυχολόγοι, Μάκης Γιάρκας, Μιχάλης Δικαιάκος, Θοδωρής Διονυσόπουλος, Τάκης Θεοδωρόπουλος, Προκόπης Λάλος, Κατερίνα Μάτσα, Μαρία Μανωλικάκη, Θόδωρος Μεγαλοοικονόμου, Μάρθα Μπουρνιά, Γιώργος Νικολαΐδης, Δημήτρης Οικονομίδης, Γιάννης Τριανταφύλλου, ψυχίατροι, Χρήστος Παπανδρέου, επιμελητής δομών Πρόνοιας, Πάνος Παπανικολάου, νευροχειρουργός, Ελένη Πλέσια, αναισθησιολόγος, Αγγελική Φωτεινού, εργοθεραπεύτρια.

Ξέρει κανείς τι παίζει με τα σχολεία της Θάσου;;  Και γενικά με τη Θάσο, διαμονή, κάτοικοι, συνθήκες κλπ
Ή με Ξάνθη (β',γ');; 
Θέλω πληροφορίες σχετικά "φρέσκες" μιας κι έρχεται περίοδος μεταθέσεων.. 
Ευχαριστώ εκ των προτέρων τους ευγενείς που θ' ασχοληθούν.. 

Δεν ξέρω αν είναι ιδέα μου, αλλά δεν έχω βρει συνάδελφο εικαστικής αγωγής ούτε για δείγμα στον κυβερνοχώρο, ούτε μουσικό (εκτός από ελάχιστους)..
Τι γίνεται, είμαστε τόσο λίγοι ή είμαστε τεχνοφοβικοί;;;;