PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

Ξεκινάω αυτό το θέμα ψάχνοντας να βρω πως μπορούμε να αντιδράσουμε στις επιχειρούμενες "Συγχωνεύσεις". Το γιατί αυτή η εξέλιξη είναι έγκλημα όλοι το ξέρουμε και έχει συζητηθεί (και συζητιέται) εκτενώς σ' αυτό το forum. Αυτό που δεν έχει συζητηθεί καθόλου είναι οι τρόποι αντίδρασης. (Δεν ξέρω ποιοι είναι αλλά υπάρχουν. Πάντα υπάρχουν). Μόνο κάποια ψελλίσματα υπήρξαν για κοινή δράση Δασκάλων - Καθηγητών και για απεργιακές κινητοποιήσεις. Αρκούν όμως αυτά; Υπάρχουν άλλοι τρόποι; Άλλοι σύμμαχοι; Το μόνο βέβαιο είναι ότι το σκεπτικό των αντιδράσεων μας αυτών θα πρέπει να είναι η ζημιά στην κοινωνία και την καθημερινότητά της που επιφέρουν οι "Συγχωνεύσεις" - όχι άλλα αιτήματα του κλάδου των εκπαιδευτικών (δίκαια ή παράλογα). Με λίγα λόγια θα πρέπει να απουσιάσουν από την επιχειρηματολογία μας όλα αυτά που μας αποξενώνουν από την Κοινωνία - το φυσικό μας Σύμμαχο.

Κινητοποιήσεις
Οι κινητοποιήσεις που έχω δει να συμβαίνουν τα 8 χρόνια που είμαι στην Εκπαίδευση μπορούν να συνοψιστούν σε Πορείες Διαμαρτυρίας και Απεργίες (μονοήμερες ή διήμερες). Τα αιτήματα μας είχαν να κάνουν κυρίως με τις απολαβές μας, τους διορισμούς και τις σχέσεις εργασίας αλλά ποτέ με το ίδιο αντικείμενο της δουλειάς μας - τα Παιδιά. Ακριβώς αυτή η έλλειψη επιχειρηματολογίας (και ενδιαφέροντος από τη Συνδικαλιστική Ηγεσία ίσως;) μας αποξένωσε από τους Γονείς. Δεν είναι άσχετο το παραπάνω με την εμπεδωμένη από την Κοινωνία άποψη  "ότι οι Καθηγητές δουλεύουν λίγο και κάθονται 3 μήνες το χρόνο".
Ένα άλλο δεδομένο που δεν έχουμε λάβει καθόλου υπόψη μας είναι το πως αντιλαμβάνεται η Πολιτεία την Εκπαίδευση. Την αντιλαμβάνεται ως Δαπάνη και όχι σαν Επένδυση. Έτσι ακριβώς καταγράφονται τα κονδύλια που προορίζονται για την Παιδεία στον Προϋπολογισμό κάθε χρόνο. (Αυτό το τελευταίο καθιστά την Απεργία προβληματική ως προς την αποτελεσματικότητά της). Εξάλλου οι "Συγχωνεύσεις' γιατί γίνονται; Μήπως "για τη δημιουργία εύρωστων Σχολικών Μονάδων";

Κινητοποιήσεις ΙΙ
Είναι τελικά τα πράγματα τόσο ζοφερά; Και ναι και όχι. Ναι, γιατί έχουμε φτάσει στο επίπεδο να βαφτίζεται το στοίβαγμα παιδιών σε σχολικές αίθουσες σαν αναβάθμιση της Παιδείας. Όχι, γιατί πάντα υπάρχει τρόπος αντίδρασης - αρκεί να φανούμε και λίγο ευρηματικοί. Το σίγουρο είναι ό,τι και αν κάνουμε (ή δεν κάνουμε), θα πρέπει να ξεκινήσουμε να αποκαταστήσουμε την εμπιστοσύνη ανάμεσα σε μας και την υπόλοιπη Κοινωνία. Δεν είναι και τόσο δύσκολο αν σκεφτούμε το πόσο απαξιωμένοι είναι οι σημερινοί πολιτικοί στα μάτια του κόσμου.
Τι δεν κάναμε; Για παράδειγμα μόνο την τελευταία χρονιά θα μπορούσαμε να διεκδικήσουμε για τα παιδιά των ΕΠΑ.Λ. που έδωσαν Πανελλαδικές Εξετάσεις και είχαν μαθησιακές δυσκολίες να έχουν την ίδια αντιμετώπιση με τα παιδιά των Ενιαίων Λυκείων που αντιμετώπιζαν τις ίδιες μαθησιακές δυσκολίες. Για όσους δεν ξέρουν, στα παιδιά των Ενιαίων Λυκείων με μαθησιακές δυσκολίες που πρέπει να μετακινηθούν εκτός έδρας για να εξεταστούν σε ειδικά εξεταστικά κέντρα χορηγείται κάποιο ποσό που καλύπτει εισητήρια, έξοδα διαμονής και έξοδα κίνησης. Για τα αντίστοιχα παιδιά των ΕΠΑ.Λ. δε χορηγείται τίποτα. Η σιωπή από μέρους μας ήταν απαράδεκτη.
Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε; Για παράδειγμα μπορώ να αναφέρω ότι θα μπορούσαμε αντί απεργίας να μαζέψουμε τα λεφτά που θα δίναμε (από την απεργία) στο αγαπητό μας Υπουργείο και να κάναμε μία διαφημιστική καμπάνια για τις "Συγχωνεύσεις". Ή θα μπορούσαμε απλούστατα να αρνηθούμε να εκδώσουμε βαθμούς Γ΄Τριμήνου ή Β΄Τετραμήνου καθώς και βαθμούς εξετάσεων προκειμένου να οδηγήσουμε την ηγεσία του Υπουργείου στην πολιτική μας επιστράτευση. Ποιος γονιός δε θα μας υποστήριζε τότε; (Αυτά βέβαια είναι απλές ιδέες που έχουν διατυπωθεί από συναδέλφους που η δυνατότητα εφαρμογής τους ελέγχεται. Είναι όμως κάτι νέο που αν μπορέσει να εφαρμοστεί, δύσκολα θα αντιμετωπιστεί.)


Προφανώς το τι "θα μπορούσαμε να κάνουμε" δεν είναι δυνατό να δοθεί από μόνο έναν άνθρωπο και από μόνο ένα κείμενο προβληματισμού. Ας το σκεφθεί ο καθένας μας και ας καταθέσει τη σκέψη του στο forum.