PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

Η πρόσφατη κατάθεση του σχεδίου νόμου με τίτλο “Ρυθμίσεις για την Έρευνα και άλλες διατάξεις” και ειδικότερα η πρόβλεψη του άρθρου 33 (παράγραφος 7) για τη δυνατότητα μετάταξης εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που πληρούν συγκεκριμένα κριτήρια σε θέσεις Εργαστηριακού Διδακτικού Προσωπικού (Ε.ΔΙ.Π) στα Α.Ε.Ι και τα Τ.Ε.Ι της χώρας, θέτει επί τάπητος ένα πάγιο αίτημα της εκπαιδευτικής κοινότητας.

Δεν θέλουμε να σταθούμε στην μικροπολιτική εκμετάλλευση του γεγονότος από την οποιαδήποτε πλευρά. Εξάλλου είναι γνωστό ότι επί σειρά ετών στον χώρο της Τριτοβάθμιας εκπαίδευσης υπηρέτησαν και υπηρετούν εκατοντάδες εκπαιδευτικοί προσφέροντας, κατά γενική ομολογία, πολύτιμο έργο όσον αφορά την προετοιμασία των προπτυχιακών φοιτητών σε εργαστηριακά μαθήματα, στην υποβοήθησή τους στην εκπόνηση πτυχιακών και διπλωματικών εργασιών και γενικότερα σε αρκετές πτυχές της ακαδημαϊκής δραστηριότητας. Και όλο αυτό το κάνουν με υψηλό αίσθημα ευθύνης και απασχολούμενοι περισσότερες ώρες απ’ ότι οι συνάδελφοί τους στην Πρωτοβάθμια και στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Γιατί ο χώρος της Τριτοβάθμιας εκπαίδευσης εδώ και χρόνια (και πολύ πριν τα μνημόνια) μαστίζεται από μεγάλες ελλείψεις προσωπικού, όπως και οι άλλες δύο βαθμίδες της εκπαίδευσης εξάλλου.

Θα θέλαμε επίσης να υπενθυμίσουμε ότι η εργασία στον χώρο της εκπαίδευσης, στην οποιαδήποτε βαθμίδα, δεν αποτελεί “βόλεμα” αλλά ύψιστο καθήκον. Και πιστεύουμε ακράδαντα ότι ο κάθε εκπαιδευτικός, ανάλογα με τα προσόντα του και τις δυνατότητες του, οφείλει και πρέπει να προσφέρει τον καλύτερό του εαυτό, προς όφελος των μαθητών του και της κοινωνίας γενικότερα. Για το λόγο αυτό, εξάλλου, και η κινητικότητα μεταξύ των βαθμίδων της εκπαίδευσης αποτελεί πάγιο αίτημα τόσο των εκπαιδευτικών όσο και της πλειοψηφίας των κομμάτων που εκπροσωπούνται αυτή τη στιγμή στο Κοινοβούλιο.

Παρότι η συγκεκριμένη πρόβλεψη του νομοσχεδίου είναι, σε γενικές γραμμές, προς τη σωστή κατεύθυνση, σε ορισμένα της σημεία είναι ανορθολογική και απέχει πολύ από την πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια στο χώρο της εκπαίδευσης. Η πρόβλεψη για τουλάχιστον διετή εργασία σε Α.Ε.Ι/Τ.Ε.Ι ή ερευνητικά κέντρα μετά τη λήψη του διδακτορικού διπλώματος την οποία ορίζει το νομοσχέδιο, απορρίπτει πολλούς εκπαιδευτικούς με πολυετή προϋπηρεσία πριν ή και κατά την διάρκεια του διδακτορικού τους.

Η εν λόγο παράγραφος γ) της πρότασης, είναι αντιφατική με την έως τώρα λογική του υπουργείου να αποσπά εκπαιδευτικούς στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, κρίνοντάς τους ικανούς να παράγουν διδακτικό-εργαστηριακό και ερευνητικό έργο ακόμα και πριν την λήψη του διδακτορικού τους. Με αυτόν τον τρόπο κάποιος που έχει 2-3 χρόνια αποσπασμένος σε ΑΕΙ και πρόσφατα λάβει τον τίτλο του δεν μπορεί να αιτηθεί θέση ΕΔΙΠ. Εξάλλου, αντίστοιχος περιορισμός δεν υπάρχει για τους διοικητικούς υπαλλήλους, οι οποίοι μπορούν να κάνουν αίτηση μετάταξης σε θέση ΕΔΙΠ αμέσως μόλις λάβουν τον διδακτορικό τίτλο και χωρίς να χρειάζεται να περιμένουν διετία.

Επίσης με αυτήν την διάταξη καταργείται έμμεσα η προϋπηρεσία επικουρικού έργου την οποία επιτελούν συνάδελφοι από τα μεταπτυχιακά τους πλέον έτη. Παράλληλα απαξιώνεται η όποια εργαστηριακή και ερευνητική εργασία στην Ελλάδα (ή και στο εξωτερικό) έχει επιτελέσει κάποιος συνάδελφος, επίσης κατά την διάρκεια του διδακτορικού του (ή και στο άμεσο διάστημα μετά την λήψη), όπου μπορεί να εργάζεται ήδη ως συμβασιούχος 407 το τρέχον ακ. έτος.

Το έργο συναδέλφων κατά την διάρκεια του διδακτορικού τους που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων την ανάθεση εργαστηριακών μαθημάτων, την επίβλεψη μεταπτυχιακών και διπλωματικών εργασιών, το συγγραφικό έργο ή/και διακεκριμένη ερευνητική δράση-αριστεία στο εξωτερικό ή στην Ελλάδα ουσιαστικά εκμηδενίζεται.

Με την επί της ουσίας κατάργηση των υποτροφιών από το 2010 και μετά, όπου παράλληλα καταργήθηκαν οι εκπαιδευτικές άδειες, η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών αναγκαζόταν να σπουδάζει και να ασκεί ταυτόχρονα τα εκπαιδευτικά της καθήκοντα, παρατείνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τη διάρκεια των σπουδών της και άρα εκ των πραγμάτων καθιστώντας αδύνατο, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, να αποκτηθεί η εμπειρία που ζητείται. Συνεπώς, η εν λόγω πρόβλεψη περισσότερο περιπλέκει τα πράγματα, θέτοντας φραγμούς που δεν μπορούν να τεκμηριωθούν εκπαιδευτικά/επιστημονικά, παρά βοηθά στην καλύτερη στελέχωση των θέσεων Ε.ΔΙ.Π, πράγμα που είναι και ένα από τα ζητούμενα του σχετικού σχεδίου νόμου.

Όπως και να έχει, η σχετική συζήτηση, έχει ανοίξει με τον πλέον επίσημο τρόπο. Αναμένουμε τις αντίστοιχες τεκμηριωμένες τοποθετήσεις όλων των εμπλεκόμενων πλευρών, με νηφαλιότητα και με γνώμονα την προαγωγή του υψίστου αγαθού της εκπαίδευσης.