PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

Πολύ χαίρομαι που έχει ανοίξει αυτή η σοβαρή και εμπεριστατωμένη κουβέντα με πραγματικά και αληθινά παραδείγματα από την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία αλλά φοβάμαι ότι, αγαπητέ Σωτήρη, έχεις οδηγήσει την κουβέντα σε τελείως διαφορετικές ατραπούς από αυτήν του παρόντος νήματος. Το νήμα έχει να κάνει με το Αρχαιοελληνικό Συντακτικό και όχι με την ερασμική προφορά (και όχι ερασμιακή, όπως λανθασμένα κάποιοι την αναφέρουν), για την οποία κάνεις μια σύντομη διάλεξη, για το λεξικό Liddell-Scott, του οποίου πλέκεις το εγκώμιο και για την γνώση ή μη τής αγγλικής γλώσσας, που δεν αισθάνομαι και πολύ περήφανος που όπως και η κουτσή Μαρία έτσι κι οι περισσότεροι από μας έχουν πάρει το Προφίσενσυ!  Φοβάμαι, όχι άδικα ο Μάρκος ως διαχειριστής θα πρέπει να διαγράψει κάποιες παραμέτρους που είναι άσχετες με το παρόν νήμα! Άνοιξε ένα καινούργιο για να τα αναλύσουμε αυτά τα θέματα!Και με την μαιευτική μέθοδο κατέληξες σε αυτό που ίσως δεν έγινε αντιληπτό από τα λεγόμενά μου, ότι η Γραμματική του Smyth (και χαίρομαι που έστω και όψιμα υιοθέτησες τον επίσημο τίτλο της) δεν είναι γραμμένη για Έλληνες με αυτό που λέμε ιδιάζον ελληνικό γλωσσικό αισθητήριο αλλά και σε αυτό που πάσει δυνάμει είπα στο προηγούμενο μήνυμα, ότι ο Smyth δεν θέλει να γράψει μια αναλυτική Γραμματική αλλά ένα ιστορικο και γλωσσολογικό κτῆμα ἐς ἀεί! Είχα την τύχη να έχω επιβλέπουσα στο μεταπτυχιακό μου την Patricia Easterling, η οποία μου διάβαζε Θουκυδίδη με ερασμική προφορά και πάντα μού διατύπωνε τις ενστάσεις της ότι ακόμη δεν γνώριζε αν ήταν όντως η πραγματική προφορά αυτή. Και δεν θα μάθουμε ποτέ! Όσο κι αν οι οπαδοί του Ολλανδού φιλολόγου χρησιμοποιούν το αριστοφάνειο βῆ, βῆ (= μπε, μπε) ως επιχείρημα
α) Δεν συνέκρινα το λεξικό Liddell Scott ούτε με αυτό τού Σταματάκου πόσῳ μάλλον με αυτό του Πελέκη! Έλεος... Μην διαστρεβλώνουμε αυτά που λέω.
β) Για τα αρσενικά της α' κλίσης με ενική κλητική σε α βραχύ: Κατ' αρχάς ανέφερα κάποιες κατηγορίες και όχι όλες. Δεν προσπαθώ να γράψω ο ίδιος Γραμματική προς το παρόν τουλάχιστον! Συνεπώς, δεν μου διέφυγε ο πωλοδάμνης καίτοι δεν είμαι οπαδός του ξενοφώντειου Οικονομικού, όπου το συνάντησα ως ουσιαστικό κι όχι ως μετοχή τελευταία φορά  Στα sos τού CPE ήταν και η λέξη compounds,  οπότε δεν έπαθα πολιτισμικό σοκ που την είδα να την αποδίδεις στα ελληνικά αλλά λέγοντας αυτό, συμφωνείς μαζι μου ότι ο Smyth είναι υπαινικτικός και πηγαίνει Πελοπόννησο μέσω Λαμίας. Δεν λες όμως γιατί ο Smyth δεν αναφέρει αυτά τα άτιμα τα compounds αν είναι many compounds?, all compounds? the majority of compounds?. Συνεπώς, εσκεμμένα δεν ανέφερα τα σύνθετα, καθώς αυτό είναι τοις πάσι γνωστό και πολλάκις αναφερόμενο στα ελληνόγλωσσα εγχειρίδια Γραμματικής. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν να δούμε εγώ μέσῳ του Silvermountain κι εσύ μέσῳ του Διογένη αν αφορά σε όλα τα σύνθετα ή αφήνει έξω πολλά. Πάντως, με λίγα λόγια λες αυτό που είπα. Περιηγείται αξιοπρεπώς αλλά όχι ικανοποιητικώς στα περισσότερα κεφάλαια τής Γραμματικής.
γ) Για τα πρωτόκλιτα θηλυκά (επίτρεψέ μου να χρησιμοποιήσω την επίσημη διαίρεση σε α', β' και γ' κλίση, που υιοθετεί και ο μακαρίτης καθηγητής του Χάρβαρντ), και ο ίδιος ανέφερες πως ελλείπουν κάποια ουσιαστικά. Και φυσικά μία Γραμματική αυτού του βεληνεκούς πρέπει (sic) να είναι εξαντλητική ως προς εξαιρέσεις, κανόνες και περιγραφές αλλιώς μένουμε και...με τον Οικονόμου! Η περιγραφική και ερμηνευτική οικονομία, όπως την περιγράφει η γλωσσολογική προσέγγιση του Τσόμσκυ επαφίεται στον κάθε συγγραφέα να την διαχειριστεί όπως επιθυμεί και όχι κατά το δοκούν, όπως ο Smyth. Συμφωνώ μαζί σου είναι sua culpa η χρήση της γέφυρας ως παράδειγμα αφού θα μπορούσε βασιζόμενος στην οικονομία που ανέφερες να πει: τα προπαροξύτονα θηλυκά έχουν βραχεία προσωδία στην λήγουσα. Και τελείωσε η υπόθεση! Πολύ σύντομος και περιεκτικός! Φαντάζομαι αστειεύεσαι λέγοντάς μου να πάρω στα σοβαρά το: Most substantives in -ρα after a diphthong or ῡ, as μοῖρα fate, γέφῡρα bridge!! Τι πάει να πει most?, και προπάντων ποια είναι αυτά τα most. Εγώ δυστυχώς το καταλαβαίνω (μιας που πολλάκις υπαινίχτηκες έλλειψη κατανόησης από την μεριά μου, ίσως στην προσπάθειά σου να αποδείξεις ότι omnia scis - για να παίξω λίγο με το ψευδώνυμό σου, αν επιτρέπεται - . Και δεν μας λέει ο Smyth ποια είναι τα few θηλυκά σε -ρα που συνεχίζουν να έχουν φύσει μακρά λήγουσα, μιας που ο ίδιος ισχυρίζεσαι ότι τις εξαιρέσεις πρέπει να τις αναφέρει ένας συγγραφέας. Και μιας που είσαι οπαδός των εξαιρέσεων, όπως κι εγώ, στην §219.1 λέει ποια θηλυκά σχηματίζουν -ης και -η σε γενική και δοτική αντίστοιχα, χωρίς να αναφέρει τις εξαιρέσεις: π.χ. Λήδα, τῆς Λήδας (και όχι Λήδης). Και μην σπεύσεις να το αποδώσεις στο ότι δεν προηγείται σ, ζ, λλ ή αιν (όπως γράφει) γιατί ο λόγος που κρατάει η Λήδα, η Ανδρομέδα και πολλά άλλα το α, είναι άλλος και μακάρι να τον συζητήσουμε στο οικείο νήμα.
δ) Για τα -ιτης, -ατης, -υτης: Άπαξ και μπαίνεις σε μια διαδικασία να αναφέρεις την προσωδία των διχρόνων, το κάνεις για όλα και όχι ανάλογα με τις ορέξεις σου. Π.χ. στην όντως (συμφωνώ μαζί σου) καλύτερη περιγραφικά γ' κλίση, αναφέρει ότι το ι και το α στα -ις, -ινος και -ας, -ανος (βλ. ἀκτίς, Τιτάν) είναι μακρά. Άρα εκεί δεν ψάχνω το λεξικό; Επομένως, θα έπρεπε να αναφέρει καθαρά τουλάχιστον βασικά και ομαδοποιημένα την προσωδία σε αυτές τις περιπτώσεις. Προς Θεού, όχι σε όλα, αλλά στα -ιτης, -υτης, -ατης σίγουρα μιας που δεν φαίνεται από την ονομαστική η προσωδία, όπως φερ' ειπείν στη μοῦσα ή στην ὁμόνοια.
ε) Επειδή καταπιάνεται πολύ με την κράση ο Smyth, θα έπρεπε να αναφέρει και τις πολύ πολύ συχνές εξαιρέσεις στα κείμενα τής Οξφόρδης, όπου π.χ. το καὶ ὁ = χὡ (με δασεία) ΠΙΟ ΣΥΧΝΑ ΑΠ' Ο,ΤΙ  χὠ (με κορωνίδα) (§68).
ς) Στο εἰπέτε, εὑρέτε: Είδες πουθενά να λέω, ότι ο Smyth αναφέρει ότι είναι διαλεκτικά; Όχι φυσικά! Μια καλύτερη δεύτερη ανάγνωση θα σου αποδείκνυε ότι αυτό αντικατοπτρίζει την προσωπική φιλολογική μου τοποθέτηση και άποψη, μιας που απαντάται συχνά αυτος ο παροξύτονος τονισμός του β' πληθυντικού της Προστακτικής τού Αορίστου Β' σε αυτήν την περιορισμένη γκάμα ρημάτων. Προσωπική μου, και όχι του Smyth!! Και γι' αυτό το συνέκρινα με το τιθοῖο, τιθοῖτο κ.ο.κ. Η Easterling έβρισκε τέτοια πιασάρικα στο θουκυδίδειο corpus και μου τα συνέκρινε με λέξεις νεοελληνικές αργκό, π.χ. καλυτερότερος κ.ά. τ. που είναι έμπλεα βαρβαρισμών και σολοικισμών κι όμως έχουν έμμεσα πολιτογραφηθεί στο λεξιλόγιό μας.
ζ) Ως λάτρης τής γερμανικής γλώσσας, θα σου έλεγα φιλολογικά πάντα να μην αισθάνεσαι και πολύ άσχημα που δεν διαβάζεις τον Kühner από το πρωτότυπο καθώς πλατειάζει πολύ και δη στον Υποτεταγμένο Λόγο περιγράφοντας την εξαίρεση τής εξαίρεσης (αυτός φτάνει στο άλλο άκρο από τον Smyth) αναφέροντας και προτάσεις εντελώς ιδιωματικές, αυτό που οι Γερμανοί λένε Slangsprache. Κι εγώ προτιμώ να διαβάζω Lesky από το πρωτότυπο καθώς η μετάφραση του Τσοπανάκη (ας με συγχωρέσουν οι Θεσσαλονικείς φιλόλογοι) είναι απογοητευτική και παιδαριωδώς δημοτικίστικη. Γεμάτη ψυχαρισμούς!
η) Τεράστιο το κεφάλαιο Liddell Scott!!! Υπέροχο λεξικό (φυσικά η αγγλόφωνη έκδοση), με αναλυτικές γραμματικές και προσωδιακές παρατηρήσεις αλλά με μια τεράστια έλλειψη! Δεν εξηγεί αυτά που λένε οι Βρετανοί idioms. Mάταια οι συνάδελφοί μου στο Σώμα διορθωτών Πανελληνίων (τότε εγώ ήμουν μαθητής...) προσπαθούσαν να ανακαλύψουν ψάχνοντας το Liddell Scott το καλοκαίρι του 1999, στο Άγνωστο που είχε τεθεί τότε στις Πανελλήνιες (Πλάτωνος, Γοργίας) τι σημαίνει "μὰ τὸν κύνα"; Το λεξικό αναφέρει Socrates' favourite oath αλλά φυσικά το σωστό δεν ήταν μα τον σκύλο αλλά "στην οργή!" η κάτι αντίστοιχο. Και αυτό γιατί ένα αγγλικό λεξικό δεν μπορεί να πιάσει το ελληνικό αισθητήριο σε τέτοιους ιδιωματισμούς. Είμαι περήφανος που μπορώ να το διαβάσω, όπως και το πολύ καλύτερο λεξικό του Adrados (ισπανόφωνο, σύγχρονο) αλλά το "στην οργή" μόνο ένας Έλληνας μπορεί να το πει, να το νιώσει, να το καταλάβει. Και φυσικά υπάρχουν χιλιάδες τέτοιοι ιδιωματισμοί. Άνοιξε ένα νήμα να τα πούμε αυτά εκεί!
Υ.Γ.: Συγχώρεσέ μας Μάρκο που ξεφύγαμε!!!!

Μετά από καιρό βλέπω τους φίλους του παρόντος νήματος να έχουν εκτροχιαστεί... Άσχημο αυτό... Ο Μάρκος κάνει απέλπιδες προσπάθειες να επαναφέρει την τάξη αλλά η έριδα είναι στο αίμα τού Έλληνα. Όχι, kozzi δεν είμαστε το ίδιο και το αυτό πρόσωπο, προς απογοήτευσίν σου... Νόμιζα ότι μετά τις τοποθετήσεις μας στο νήμα "ημιαποθετικά στα λατινικά" είχε βρεθεί ένα modus vivendi μεταξύ μας αλλά συνεχίζεις να κάνεις αισθητή την παρουσία σου με κραυγές και ύβρεις. Κρίμα!
Θα διαφωνήσω σε αρκετά από αυτά που έγραψε ο quidam omnia sciens. Έχω μπροστά μου την μπορντώ δερματόδετη Γραμματική του Smyth. Σίγουρα, σε μια μεταπτυχιακή και διδακτορική εργασία θα πρέπει να παραπέμψεις σε αυτήν την Γραμματική και όχι σε κάποια ελληνόγλωσση. Ωστόσο, ο Smyth έχει μια διαφορετική προσέγγιση από αυτό που λέμε και εννοούμε Γραμματική. Θέλει να πει τα πάντα χωρίς να τον νοιάζει αν παραλείψει εξαιρέσεις, φαινόμενα κλπ. Το πρώτο το καταφέρνει. Αναφέρει όλα τα φαινόμενα της Γραμματικής και του Συντακτικού, καθώς από την § 900 ασχολείται με την Σύνταξη του Α.Ε. Λόγου. Το δεύτερο δεν το καταφέρνει! Παραλείπει μια πλειάδα πραγμάτων. Θα αναφέρω ελάχιστα από τα πολλά που παραλείπει. § 225-6 δεν αναφέρει στην α' κλίση αρσενικών ουσιαστικών, ποια ουσιαστικά εμφανίζουν βραχύ -α στην κλητική του Ενικού. Αρκείται να πει ότι ο πολίτης και ο γεωμέτρης έχουν -α βραχύ! Δεν μας λέει ότι η κλητική του Ενικού των ουσιαστικών β' κλίσεως είναι -ος και -ε. Δεν αναφέρει ποια θηλυκά ουσιαστικά της α' κλίσης έχουν α βραχύ μολονότι έχουν χαρακτήρα θέματος φωνήεν ή ρ. Και εκατοντάδες άλλες παραλείψεις που θα βαριόσασταν αν τις αράδιαζα. Ο Smyth απλώς θέλει να αφήσει ένα κτῆμα ἐς ἀεὶ με καθαρά ιστορικογλωσσολογική προσέγγιση και τα καταφέρνει. Αναφέρει ξεχωριστά σε κάθε διάλεκτο κανόνες και διαφοροποιήσεις χωρίς να τον ενδιαφέρουν περαιτέρω κανόνες και εξαιρέσεις. Δεν είναι τυχαίο που η Γραμματική του μακαρίτη του Σταματάκου έχει τεράστιες ομοιότητες με αυτήν του Smyth. Και οι δύο Γραμματικές συνιστούν μια Ιστορική Γραμματική και όχι μια Γραμματική τής Αττικής διαλέκτου. Αν θες να δεις έναν τύπο αττικό πως απαντάται στο έπος, στην αρκαδοκυπριακή ή στην ιωνική είναι εξαίρετη δουλειά. Αλλά πολύ επιστημονική για τον μέσο Έλληνα φιλόλογο και κατ' επέκτασιν όχι πλήρης. Παρεμπιπτόντως, όποιος ενδιαφέρεται έχω όλες τις Γραμματικές που προαναφέρατε ηλεκτρονικά και μπορώ να σας τις στείλω.
Για τον Τζάρτζανο δεν θα μιλήσω.... Είτε στα Λατινικά είτε στα Αρχαία κάνει λίγο πρόχειρη δουλειά και ας με συγχωρέσει το πολυπληθές φαν-κλαμπ του. Και μόνο που αναφέρει ότι ο τύπος ἔστην (Αρχαία) ανήκει στην Ενεργητική φωνή ή ότι η γενική Πληθυντικού του celer-is-e είναι celerium (!!!!!!) (Λατινικά) αποδεικνύεται ότι η προσέγγιση του Τζάρτζανου είναι επιδερμική και ανερμάτιστη. Για τον Kühner και τον Schwyzer, καλύτερα να μην μπω σε εκτεταμένη κριτική. Και μόνο ότι παραπέμπονται όλες οι εργασίες βιβλιογραφικά εκεί, από την Année philologique ως τις μελέτες του Classical Quarterly λέει πολλά. Ωστόσο, πρόκειται για πολύ επιστημονικώς γραμμένα έργα και δεν υπάρχει κανένας εκπαιδευτικός προσανατολισμός παρά μόνο ακαδημαϊκός. Λίγο καλύτερα τα πράγματα στον Humbert αλλά και πάλι πλατειάζει περιπλανώμενος μεταξύ της αχαϊκής της δωρικής και της ιωνικής διαλέκτου. Το Συντακτικό της "Πύλης" είναι αρκετά πρόχειρο αλλά για Διαδίκτυο... στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος.
Τέλος, για να απαντήσω σε άλλο συνάδελφο... κανείς δεν είπε ότι το γυμνασιακό Συντακτικό τής Μπίλλα είναι καλό! Όλοι είπαμε ότι είναι καλύτερο από του Μουμτζάκη. Και κανείς απο εμάς που διορθώνουμε Πανελλήνιες δεν ανατρέχουμε στα σχολικά εγχειρίδια. Σε άλλο νήμα αναφέρθηκα στις Πανελλήνιες του 1995, που ζητήθηκε να κλιθεί ο ενικός αριθμός του " ἐνδεής". Ο συγχωρεμένος ο Οικονόνου στην σχολική βερσιόν της Γραμματικής του (ή μάλλον αυτοί που πετσόκοψαν κατά το δοκούν την Γραμματική τού Οικονόμου) δεν αναφέρει τον τύπο ἐνδεᾶ. Κι όμως αν δεν τον έγραφε κάποιος όχι απλά του έκοβαν το μισό αλλά του έπαιρναν λάθος όλη την απάντηση!!!!
Οι διαφωνίες μας φίλε Σωτήρη στα Λατινικά θα λυθούν στα οικεία νήματα.
Υ.Γ. καλό είναι να ανοίξει ένα νήμα με τις προτάσεις μας για Γραμματικές και Συντακτικά!!!

Αν και αρκετά ετεροχρονισμένα, βασιζόμενος στην εμπεριστατωμένη τοποθέτηση τής apri σχετικά με το αν η γενική πληθυντικού του τριγενούς τρικατάληκτου επιθέτου celer-celeris-celere είναι celerum ή celerium, θα διαφωνήσω ότι πρέπει να βάζουμε και τους δύο τύπους. Συμφωνώ με την ιστορική αναδρομή στον Tribunus Celerum (αναφέρεται και ο Ερρ. Σκάσσης σε αυτό το πρόσωπο) αλλά ποιος θα μου πει σε ποιο χωρίο τής Λατινικής Γραμματείας απαντάται ο τύπος celerium; Tο Thesaurus Linguae Latinae δεν εμφανίζει χωρίο με τον τύπο celerium. Ως βαθμολογητής στα Λατινικά θα έπαιρνα ως σωστό το celerum (μην ξεχνάμε ότι οι καθηγητές του Φιλολογικού Ιωαννίνων Πασχάλης και Σαββαντίδης όψιμα διόρθωσαν τον τύπο στο σχολικό βιβλίο) και επαφίεται σε εμάς και σύμφωνα με τις υποδείξεις που δεχόμαστε αν θα διορθώναμε διπλή απάντηση ως λανθασμένη μόνο και μόνο ένεκα της διάστασης που εμφανίζει ο Τζάρτζανος στην Γραμματική του. Κάτι αντίστοιχο θυμάμαι από συναδέλφους παλαιότερους στην βαθμολόγηση Πανελληνίων είχαμε το 1995, στα Αρχαία. Τότε είχε τεθεί ως Άγνωστο ένα κείμενο του Ισοκράτη (από το Περὶ Εἰρήνης) και μία παρατήρηση έλεγε: ἐνδεεῖς --> να κλιθεί στον αντίθετο αριθμό. Τότε η απάντηση στην αιτιατική του Ενικού ἐνδεῆ θεωρήθηκε ελλιπής καθώς παρουσιάζεται και δεύτερος τύπος ἐνδεᾶ (πράγμα που δεν το αναγράφει η σχολική Γραμματική του Οικονόμου, μόνο η μεγάλη έκδοση).

Δεν μιλάω σύμφωνα με τους φροντιστές αλλά σύμφωνα με πραγματικά παραδείγματα. Σύμφωνα με την καλύτερη ελληνόφωνη Γραμματική τής Λατινικής Γλώσσης τού Ερρίκου Σκάσση (§ 110, σελ. 260, υποσημ. 676), το ρήμα revertor έχει Παρακείμενο reverti και σπανίως παρουσιάζει τύπο reversus est. Στην ηλεκτρονική έκδοση τού Thesaurus Linguae Graecae βρήκα 12 μαρτυρίες του Μεσοπαθητικού Παρακειμένου με τις δύο του Τίτου Λίβιου να είναι πιο δόκιμες και πιο κοντά σε αυτό που λέμε Κλασσική Ρωμαϊκή Γραμματεία. Όλα τα άλλα ανήκουν σε μεταγενέστερα κείμενα. Επίσης η μετοχή reversus, είναι άπαξ ειρημένη (Cic. Phil. VI, 10) και μία φορά ακόμη στον Καίσαρα, που απ' ό,τι βλέπω στο κριτικό υπόμνημα των εκδόσεων τής Λειψίας-Teubner διορθώνεται. Συνεπώς, θα πρέπει να γράφονται και οι δύο τύποι. Αλλά, το βασικό συμπέρασμα στην αρχική ερώτηση είναι ένα, ότι τα ημιαποθετικά έχουν δόκιμους και τους 6 τύπους που δανείζονται τα αποθετικά από την Ενεργητική Φωνή.

Ελλείψει επιχειρημάτων, kozzi1, εύκολα μπορεί κάποιος να καταφύγει στην σκόνη τού πίνακα, στον Πάγκαλο ή στην άτιμη κοινωνία. Κι εγώ προτιμώ την κιμωλία από τον διαδραστικό πίνακα (με ό,τι προεκτάσεις έχει κάτι τέτοιο) αλλά ένας φιλόλογος που σέβεται το επάγγελμά του και τους μαθητές του πρέπει να εναρμονίζεται με τις καινούργιες παραμέτρους τής επιστήμης μας (π.χ. βιβλία, πολυτονικές γραμματοσειρές, TLG, κ.λπ.). Στην επιστήμη ψάχνεις, μελετάς, ρωτάς, διαλέγεσαι. Δεν πατάς την κοιλιά σου και λες ό,τι σου κατέβει.... Κι επειδή θα έσκαγα αν δεν στο έλεγα, στην όμορφη παροιμία που χρησιμοποίησες δεν χρειαζόταν να βάλεις αποσιωπητικά σε μια λέξη που χρησιμοποιεί κατά κόρον ο Αριστοφάνης στο corpus του. Δεν θα σοκαριζόμασταν.......

Νομίζω ότι δεν καταλάβατε αυτά που έγραψα. Δεν ακολουθώ ιεροεξεταστική πολιτική ώστε να ισοπεδώνω τα πάντα απορρίπτοντας βιβλία που έχουν αγαπηθεί από πολλούς. Θα ήθελα να πω στην karxarias29 ότι σίγουρα το Συντακτικό τού Μπαχαράκη έχει αφήσει το δικό του στίγμα στην Αρχαιελληνική Σύνταξη αλλά έχει ένα αδικαιολόγητο άγχος με τους πίνακες. Ανέφερα ότι οι τελικές αντικειμενικές προτάσεις (σελ. 107), είναι λάθος προσέγγιση που ευτυχώς δεν γίνεται δεκτή από κανέναν φιλόλογο. Επιπλέον, στα είδη του ἂν δεν αναφέρει τον απορηματικό ἄν (σελ. 95). Ακόμη, δεν θεωρεί ως δοτική προσωπική την δοτική προσωπική του ενεργούντος προσώπου (σελ. 84-5). Μιας που το υπερασπίζεσαι τόσο πολύ μπορώ να συγκεντρώσω σε πολύ λίγο χρόνο τα λάθη του και να στα παραθέσω καθώς δεν έχω μάθει να μιλάω γενικά, όπως εσύ, αλλά να παραθέτω παραδείγματα και επιχειρήματα. Εφόσον θες, θα ήταν χαρά μου να συζητήσουμε τα λάθη. Η λέξη "ευαγγέλιο" είναι λίγο βαριά για τέτοια πονήματα. Αυτην την λέξη την χρησιμοποιώ για τη Γραμματολογία του Lesky φερ'  ειπείν ή για το Λεξικό Liddell-Scott, πιστεύω τα γνωρίζεις... Όσο για τον/την kozzi1, χαρακτηρισμοί για ανθρώπους που δεν ξέρεις ούτε την διαδρομή ούτε την πορεία τους καλό θα ήταν να τους αποφεύγεις γιατί δεν σε τιμούν. Αντίθετα, θα σε τιμούσε να αφήσεις τις όμορφες παροιμίες τού θυμόσοφου λαού μας παραθέτοντας κι εσύ επιχειρήματα για να αποκρύσεις αυτά που λέω. Και νομίζω ότι θα συμφωνήσει και ο πολύ καλός συνάδελφος και διαχειριστής του παρόντος νήματος, Μάρκος, στο γεγονός ότι όλοι έχουν δικαίωμα να μιλάνε είτε έχουν στείλει 1 μήνυμα είτε 1413. Εκτός αν επικρατεί μια ιδιότυπη δικτατορία του τίποτα....