PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

ΘΕΟΣ ΑΝ ΕΙΝΑΙ, ΧΑΡΙΣ ΑΛΕΞΙΟΥ

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Goran Bregovic
Πρώτη Εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη

Τις νύχτες μπαίνεις στα όνειρά μου
λες κι ήρθες σε δικό σου κήπο
κι αν μεγαλώσαν τα φτερά μου
εγώ απ' το πλάι σου δε λείπω
Θεός αν είναι

Χιλιάδες άγγελοι με τ' άσπρα
κλωνάρια λησμονιάς μοιράζουν
κι από το σώμα μου σαν άστρα
παιδιά δικά σου ανάσες βγάζουν

Θεός αν είναι στις φλόγες να καείς
κι απ' το δάκρυ μου φωτιά να πιεις
δεν μπορείς μια ζωή καρδιά να συγχωρείς
Θεός αν είναι κι αν μ' αγαπάει κανείς
Θεός αν είναι κι αν μ' αγαπάει κανείς

Οι φίλοι μου όλοι εδώ και χρόνια
ζευγάρια γίναν φτιάξαν σπίτια
μονάχα εμένα χάσκει ακόμα
χωρίς μια στέγη ετούτη η αλήθεια

Θεός αν είναι στις φλόγες να καείς
κι απ' το δάκρυ μου φωτιά να πιεις
δεν μπορείς μια ζωή καρδιά να συγχωρείς
Θεός αν είναι κι αν μ' αγαπάει κανείς
Θεός αν είναι κι αν μ' αγαπάει κανείς

http://www.youtube.com/watch?v=0-UiluB4cZo&feature=related

Ακόμα καλύτερο:   http://www.youtube.com/watch?v=r9izmVkgQbE&feature=related

ΠΕΦΤΟΝΤΑΣ ΜΑΖΙ

Πίσω απ΄τα γαλάζια βουνά
βρίσκεται ο τόπος
κι εγώ πήγαινα
ζητώντας βγήκα
με τον αχνό
των γκρεμών
στα μάτια
Είδα καθαρά
την πηγή και δεν ξέρω
από ποια καρδιά έρχεται


ΒΑΘΙΑ ΣΤΟ ΧΑΡΤΗ

Διαλέγοντας και υπομένοντας
μιαν άλλη μέρα ή μιαν άλλη ζωή
υπάρχουν στιγμές που νιώθεις
τον υγρό σύντροφο να γίνεται φλόγα
Και δεν μιλάς δεν θα ρωτήσεις
αν είναι χάρισμα ή ένα όνειρο
βαθύ της αφής
πίσω απ΄το γλυκό εμπόδιο της σάρκας

ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΠΛΑΣΤΗΡΑ, Τόπος για να ζεις 1999

Για τους καλούς φίλους της ποίησης: domenica, ekfrasi, Markos, Anastasia86, aeeε, alceste ... Συγγνώμη αν ξεχνώ κάποιον! Καλό βράδυ σε όλους!

Για σήμερα, ένα απ΄τα αγαπημένα μου ποιήματα που αν δεν κάνω λάθος πρέπει να υπάρχει στο σχολικό εγχειρίδιο της Γ΄Λυκείου (γενικής παιδείας)...

Για όλους εμάς τους εκπαιδευτικούς (αλλά και μη)... Τα λόγια είναι περιττά!

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Κι ὄχι αὐταπάτες προπαντός.
Τὸ πολὺ πολὺ νὰ τοὺς ἐκλάβεις σὰ δυὸ θαμποὺς
προβολεῖς μὲς στὴν ὁμίχλη
Σὰν ἕνα δελτάριο σὲ φίλους ποὺ λείπουν
μὲ τὴ μοναδικὴ λέξη: ζῶ.

«Γιατὶ» ὅπως πολὺ σωστὰ εἶπε κάποτε κι ὁ φίλος μου ὁ Τίτος,
«κανένας στίχος σήμερα δὲν κινητοποιεῖ τὶς μᾶζες
κανένας στίχος σήμερα δὲν ἀνατρέπει καθεστῶτα.»

Ἔστω.
Ἀνάπηρος, δεῖξε τὰ χέρια σου. Κρῖνε γιὰ νὰ κριθεῖς.

ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ, Στόχος (1970)

Παράθεση από: ekfrasi στις Μάιος 03, 2010, 02:46:54 μμ

H Κατερίνα Γώγου έγραψε επίσης...


Πώς με κοιτάζει έτσι
αυτό το άσπρο κομμάτι χαρτί
πώς με κοιτάζει έτσι το φεγγάρι...
Πώς θροΐζει μέσα μου
αυτό τον παγωμένο χάρτη στο βυθό
πώς με κοιτάει έτσι το φεγγάρι...
Ποιανού καιρού το λυπημένο δάχτυλο
κρυμμένο πίσω από δάση και βουνά
δείχνει παντού και πουθενά
τι θέλει το φεγγάρι...
Ποιανού αλόγου τρελαμένου το χλιμίντρισμα
κάνει τόση αντήχηση μέσα μου
μού διογκώνει το Εγώ μου...
Ποιανής σελήνης έκλειψη
ποιου φεγγαριού η χάση
μαζί σηκώνει μέσα μου
άμπωτη και παλίρροια δίδυμες αδερφές μου...
πώς με κοιτουν
Πώς σκύβει έτσι πάνω στο στόμα μου να δει
αν ανασαίνω ο Καρυωτάκης...

Πάω στοίχημα οτι διάβαζε το: Ιδανικοί αυτόχειρες

Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα, παίρνουν
τα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους,
διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουν
για τελευταία φορά τα βήματά τους.

Ήταν η ζωή τους, λένε, τραγωδία.
Θεέ μου, το φρικτό γέλιο των ανθρώπων,
τα δάκρυα, ο ίδρως, η νοσταλγία
των ουρανών, η ερημιά των τόπων.

Στέκονται στο παράθυρο, κοιτάνε
τα δέντρα, τα παιδιά, πέρα τη φύση,
τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε,
τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει.

Όλα τελείωσαν. Το σημείωμα να το,
σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει,
αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτο
για κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει.

Βλέπουν τον καθρέφτη, βλέπουν την ώρα,
ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος,
«όλα τελείωσαν» ψιθυρίζουν «τώρα»,
πως θ' αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος..

Και οι δύο αυτοκτόνησαν πάντως...  Και στις δύο περιπτώσεις η αυτοκτονία δεν είναι απλώς μια λέξη... Στην περίπτωση του Καρυωτάκη σφράγισε το τέλος μιας εποχής (Γενιά του '20) και την αρχή μιας άλλης (Γενιά του ΄30: Νόμπελ Λογοτεχνίας- προσδιορισμός εθνικής ταυτότητας κ.ά.)... Στην περίπτωση της Γώγου έχουμε πάλι μια οριακή εποχή... μια κοινωνία στ΄απόνερα της γενιάς των Βeat (1950: Αμερική, 1970: Ελλάδα), η δικτατορία και η έξοδος απ΄αυτήν,  ο καταναλωτισμός, η προδοσία αξιών... Οι ποιητές της αμιφισβήτησης συσπειρώνονται γύρω από τα περιοδικά: Πάλι, Παντέρμα...
 
Ο Καρυωτάκης και η Γώγου είναι οι αγαπημένοι μου ποιητές.... sorry Markos!

Tώρα μου ήρθε στο μυαλό το ακόλουθο ποίημα του Καρυωτάκη...νομίζω ταιριάζει απόλυτα!

ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ ΠΕΝΘΙΜΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΟΡΥΦΟ

Στο ταβάνι βλέπω τους γύψους.
Μαίανδροι στο χωρό τους με τραβάνε.
Η ευτυχία μου, σκέπτομαι, θα ‘ναι
ζήτημα ύψους.

Σύμβολα ζωής υπερτέρας,
ρόδα αναλλοίωτα, μετουσιωμένα,
λευκές άκανθες ολόγυρα σ’ ένα
Αμάλθειο κέρας.

(Ταπεινή τέχνη χωρίς ύφος,
πόσο αργά δέχομαι το δίδαγμά σου!)
Όνειρο ανάγλυφο, θα ‘ρθω κοντά σου
κατακορύφως.

Οι ορίζοντες θα μ’ έχουν πνίξει.
Σ’ όλα τα κλίματα, σ’ όλα τα πλάτη,
αγώνες για το ψωμί και το αλάτι,
έρωτες, πλήξη.

Α! πρέπει τώρα να φορέσω
τ’ ωραίο εκείνο γύψινο στεφάνι.
Έτσι, με πλαίσιο γύρω το ταβάνι,
πολύ θ’ αρέσω.

Πριν λίγο έπεσε στα χέρια μου ένα ποίημα που νομίζω πως ταιριάζει ιδιαίτερα...
Ανήκει σε μια πρόσφατη ποιητική συλλογή (εκδόθηκε το 2002) και λέγεται ¨Κοιτάζοντας τα δάση¨.

ΚΑΡΙΕΡΑ

Στον σταυρό θα κρεμιέμαι παράξενο
αναρριχητικό από σάρκα
και οι πόλεις απέναντί μου θα θεωρούν
-φουγάρα, μέγαρα, λιμάνια, πλήθη-

(κάργιες και σύννεφα κερένια
και μια ουλή βαθιά ο ήλιος,
το σκηνικό του πάθους μου θα βρέχει
αίμα-νερό να το ξεβάφει)

κυλιόμενες σκάλες, όπου θ΄αναδυθώ
από τα έγκατα υπόγειων σταθμών,
αιφνιδίως, ο νεκρός του εφήμερου
αναστάς εκ του τάφου

μεσημέρι θα βρεθώ με τα στίγματα
εκεί στον ανελκυστήρα που θα με πάει
ψηλά- η ανάληψη έβδομου ορόφου,
γραφείο του υπουργού

πτεροφόρος θα έρθει ο γραμματέας
παγερά να με οδηγήσει στο θάλαμο
τον αεροστεγή όπου ο πατέρας μου
θα στέκει κρατώντας ένα οφίκιο

(προσφορά επαίνου για όσα τράβηξα
επί ξύλου) κι απ΄την έξοδο βγαίνοντας
μικρόφωνα θα με αναμένουν, βουρκωμένος
μπροστά τους να πω: " Αγαπατε αλλήλους!"

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΣΧΑΛΗΣ
 
Κώστας Καρυωτάκης (Γενιά του ΄20), Κατερίνα Γώγου (Γενιά του ΄70), Στρατής Πασχάλης (αθέατη γενιά)... : (Να ένα καλό θέμα για μεταπτυχιακό!)

Βλέπουμε λοιπόν την επανάσταση στον άξονα της διαχρονίας.

H Κατερίνα Γώγου έγραψε επίσης...


Πώς με κοιτάζει έτσι
αυτό το άσπρο κομμάτι χαρτί
πώς με κοιτάζει έτσι το φεγγάρι...
Πώς θροΐζει μέσα μου
αυτό τον παγωμένο χάρτη στο βυθό
πώς με κοιτάει έτσι το φεγγάρι...
Ποιανού καιρού το λυπημένο δάχτυλο
κρυμμένο πίσω από δάση και βουνά
δείχνει παντού και πουθενά
τι θέλει το φεγγάρι...
Ποιανού αλόγου τρελαμένου το χλιμίντρισμα
κάνει τόση αντήχηση μέσα μου
μού διογκώνει το Εγώ μου...
Ποιανής σελήνης έκλειψη
ποιου φεγγαριού η χάση
μαζί σηκώνει μέσα μου
άμπωτη και παλίρροια δίδυμες αδερφές μου...
πώς με κοιτουν
Πώς σκύβει έτσι πάνω στο στόμα μου να δει
αν ανασαίνω ο Καρυωτάκης...

Πάω στοίχημα οτι διάβαζε το: Ιδανικοί αυτόχειρες

Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα, παίρνουν
τα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους,
διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουν
για τελευταία φορά τα βήματά τους.

Ήταν η ζωή τους, λένε, τραγωδία.
Θεέ μου, το φρικτό γέλιο των ανθρώπων,
τα δάκρυα, ο ίδρως, η νοσταλγία
των ουρανών, η ερημιά των τόπων.

Στέκονται στο παράθυρο, κοιτάνε
τα δέντρα, τα παιδιά, πέρα τη φύση,
τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε,
τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει.

Όλα τελείωσαν. Το σημείωμα να το,
σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει,
αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτο
για κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει.

Βλέπουν τον καθρέφτη, βλέπουν την ώρα,
ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος,
«όλα τελείωσαν» ψιθυρίζουν «τώρα»,
πως θ' αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος..

Και οι δύο αυτοκτόνησαν πάντως...  Και στις δύο περιπτώσεις η αυτοκτονία δεν είναι απλώς μια λέξη... Στην περίπτωση του Καρυωτάκη σφράγισε το τέλος μιας εποχής (Γενιά του '20) και την αρχή μιας άλλης (Γενιά του ΄30: Νόμπελ Λογοτεχνίας- προσδιορισμός εθνικής ταυτότητας κ.ά.)... Στην περίπτωση της Γώγου έχουμε πάλι μια οριακή εποχή... μια κοινωνία στ΄απόνερα της γενιάς των Βeat (1950: Αμερική, 1970: Ελλάδα), η δικτατορία και η έξοδος απ΄αυτήν,  ο καταναλωτισμός, η προδοσία αξιών... Οι ποιητές της αμιφισβήτησης συσπειρώνονται γύρω από τα περιοδικά: Πάλι, Παντέρμα...
 
Ο Καρυωτάκης και η Γώγου είναι οι αγαπημένοι μου ποιητές.... sorry Markos!

Tώρα μου ήρθε στο μυαλό το ακόλουθο ποίημα του Καρυωτάκη...νομίζω ταιριάζει απόλυτα!

ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ ΠΕΝΘΙΜΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΟΡΥΦΟ

Στο ταβάνι βλέπω τους γύψους.
Μαίανδροι στο χωρό τους με τραβάνε.
Η ευτυχία μου, σκέπτομαι, θα ‘ναι
ζήτημα ύψους.

Σύμβολα ζωής υπερτέρας,
ρόδα αναλλοίωτα, μετουσιωμένα,
λευκές άκανθες ολόγυρα σ’ ένα
Αμάλθειο κέρας.

(Ταπεινή τέχνη χωρίς ύφος,
πόσο αργά δέχομαι το δίδαγμά σου!)
Όνειρο ανάγλυφο, θα ‘ρθω κοντά σου
κατακορύφως.

Οι ορίζοντες θα μ’ έχουν πνίξει.
Σ’ όλα τα κλίματα, σ’ όλα τα πλάτη,
αγώνες για το ψωμί και το αλάτι,
έρωτες, πλήξη.

Α! πρέπει τώρα να φορέσω
τ’ ωραίο εκείνο γύψινο στεφάνι.
Έτσι, με πλαίσιο γύρω το ταβάνι,
πολύ θ’ αρέσω.

Η ΜΟΝΑΞΙΑ

Η μοναξιά…
δεν έχει το θλιμένο χρώμα στα μάτια
της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών «καλών» καιρών
και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια
βοϊδίσο βλέμα κοφτούς αναστεναγμούς
κι ασορτί εσώρουχα.
Η μοναξιά.
Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
και μετριέται πιάτο-πιάτο
μαζί με τα κομμάτια τους
στον πάτο του φωταγωγού.
Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά
Μπουρνάζι – Αγ. Βαρβάρα – Κοκκινιά
Τούμπα – Σταυρούπολη – Καλαμαριά
Κάτω από όλους τους καιρούς
με ιδρωμένο κεφάλι.
Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει μ’ αλυσίδες τα τζάμια
κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής
βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία
είναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές
ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες
πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα
στα σκλαβοπάζαρα της γης – εδώ κοντά είναι η Κοτζιά
ξυπνήστε πρωί.
Ξυπνήστε να τη δείτε.
Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα
το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους
και τα τελευταία
ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ-ΚΕΝΤΡΟΝ
στα γατζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.
Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο
που ξεπουλάν τη φάρα της
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο
κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της
ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.
Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω
είναι τσεκούρι στα χέρια μας
που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ, ΙΔΙΩΝΥΜΟ, 1980.

Εξαιρετικά αφιερωμένο σε όσους γνωρίζουν από Κ.Γ.

ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.

Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μού’ μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.

Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ’ αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ’ άλλα νά’ ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

Για σας που είστε ερωτευμένοι κι αγκαλισμένοι με το ταίρι σας απολαμβάνετε την πανσέληνο ... (κι ας είναι ανάδρομος ο Ερμής και δυσκολεύει την επικοινωνία!)