PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

Εγώ επέστρεψα απο τη Σκωτία πάντως και είμαι μέσα για συνάντηση όποτε και να γίνει.

Κίτρινα Ποδήλατα - Ήμουνα εδώ και εδώ είμαι ακόμα

I'll be back

6/6 είναι καλά και για μένα, με μία μικρή επιφύλαξη... μπορεί να χρειαστεί να είμαι στη χώρα του σκότους στις 7 (κατά Μπαμπινιώτη ετυμολογικά  ), οπότε υπάρχει πιθανότητα να φύγω από το Σάββατο. Ως Σ/Κ ακούγεται καλό πάντως.

απο το κατα Μάρκον Ευαγγέλιο... οχι της Καινής, του Γκάτσου, απο Ξαρχάκο μα Νταλάρα συνήθως, μια που σαν σήμερα, έγινε η σφαγλη στο Σούλι (τελικά θα λέτε οτι είμαι βλαμένη, ή βλέπω πολύ το ΄σαν σήμερα΄)

2. Οι αστρολόγοι

Μελετώντας τους πλανήτες κι όλους τους αστερισμούς
τους πολέμους και τις ήττες και τους δύσκολους χρησμούς
στην παλιά μας τη φυλλάδα που διαβάσαμε ξανά
τέτοιο όνομα Ελλάδα δεν υπάρχει πουθενά
μόνο σ' ένα καζαμία με περγαμηνό χαρτί
αίμα στάζαν τα σημεία σαν κομμένη αορτή

Κι όπως ρίχναμε τη σκόνη να στεγνώσει την πληγή
φάνηκαν του Ομήρου οι χρόνοι και των Αχαιών η γη
λίγα φύλλα παρακάτω καθώς έτρεχε ο καιρός
σαν τη φλεγομένη βάτο πάλι φούντωνε ο χορός
Θερμοπύλες Μαραθώνες βγαίναν τώρα στη σκηνή
του Αλεξάνδρου οι Μακεδόνες του Φωκά οι Βυζαντινοί

Ώσπου χάραξε μια μέρα κι απ' το Σούλι ως τη Γραβιά
όλα τα `σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά
όμως κύλησαν τα χρόνια και στ' αγέραστα βουνά
γύρισαν τα χελιδόνια κι ήλιος φάνηκε ξανά

Αχ, τελειώσαν οι σελίδες και τι έγινε μετά
δεν το είδα δεν το είδες μα ο νους μου αλλού πετά
γιατί γνώρισα ένα νέο λυπημένο και χλωμό
που `χε ζήσει στο Αιγαίο πριν απ' τον κατακλυσμό
τώρα που θα σταματήσει ο δικός μας ο χορός
θα `ρθει να μας τραγουδήσει για μια γέννα πυρός.

Σαν σήμερα το '92 πέθανε ο Νίκος Γκάτσος, έγραψε και τι δεν έγραψε... και ποιος δε τραγούδησε στίχους του.

Στην αγκαλιά μου κι απόψε σαν άστρο κοιμήσου
δεν απομένει στον κόσμο ελπίδα καμιά
τώρα που η νύχτα κεντά με φιλιά το κορμί σου
μέτρα τον πόνο κι άσε με μόνο στην ερημιά

Αν θυμηθείς τ' όνειρό μου
σε περιμένω να 'ρθεις
μ' ένα τραγούδι του δρόμου να ρθεις όνειρό μου
το καλοκαίρι που λάμπει τ' αστέρι με φως να ντυθείς

Και
Δεν έχω σπίτι κι όνομα
και κώδικες και νόμους
αιώνες τώρα περπατώ
σε στοιχειωμένους δρόμους

Την πίκρα έχω μάνα μου
γυναίκα την ανάγκη
στα χώματα που χόρεψαν
Αγαρηνοί και Φράγκοι

Είν' απ' το δέντρο του Θεού
η ρίζα που κρατεί με
δώστε μου μια ταυτότητα
να θυμηθώ ποιος είμαι

Δώστε μου μια ταυτότητα
να θυμηθώ ποιος είμαι

Θυμήθηκα τα νιάτα μου... 2 τραγούδια, ίδια φωνή, ένας συνθέτης... MIKE OLDFIELD



 

Σαν σήμερα το 1940 στον John Steinbeck απονέμεται το Pulitzer Prize για "Τα σταφύλια της Οργής".

Παραφράζω  αποσπάσματα...

 "Οι άντρες στέκονταν κοντά στους φράχτες και κοίταζαν το ρημαγμένο καλαμπόκι (κράτος) τους που ξεραινόταν ολοένα. Στέκονταν βαριοί κι αμίλητοι. Βγήκαν κι οι γυναίκες απ' τα σπίτια για να σταθούν κοντά στους άντρες τους - ήθελαν να καταλάβουν αν θα 'χαναν το θάρρος τους οι άντρες τούτη τη φορά. Σε λίγο, τα πρόσωπα των αντρών, από χαμένα που ήταν σε μιαν αμήχανη συλλογή, πήραν μια έκφραση σκληρή, οργισμένη, αλύγιστη. Τότε οι γυναίκες κατάλαβαν πως δεν είχαν τίποτε να φοβηθούν και πως οι άντρες τους δεν θα λύγιζαν. Γυναίκες και παιδιά κατάλαβαν βαθιά μες την ψυχή πως καμιά δυστυχία δεν είναι αβάσταχτη όσο οι άντρες ['άνθρωποι]δε χάνουν το ηθικό τους..."

""Ο (δημόσιος υπάλληλος) οδηγός του τρακτέρ καθόταν στο σιδερένιο του σκαμνί και ήταν περήφανος για τα ολόισια αυλάκια που χαράζονταν χωρίς τη θέλησή του, περίφανος για τη δύναμη που δεν μπορούσε να εξουσιάσει. Και όταν τα γεννήματα (χρέη) μεγάλωσαν και θερίστηκαν, κανένας άνθρωπος δεν είχε τρίψει ανάμεσα στα δάχτυλά του ένα ζεστό σβόλο γης, αφήνοντας το τριμμένο χώμα να κυλήσει απ' τα ακροδάχτυλά του. Κανένας άνθρωπος δεν άγγιξε το σπόρο, ούτε λαχτάρησε να ξεφυτρώσει. Οι άνθρωποι έτρωγαν αυτό που δεν ανάστησαν οι ίδιοι, δεν είχαν κανένα σύνδεσμο με το ψωμί. Η γης (χώρα) πληγωνόταν απ' το σίδερο, πέθανε σιγά σιγά, γιατί ούτε αγαπήθηκε, ούτε μισήθηκε, ούτε τη λάτρεψε, ούτε τη βλαστήμησε κανένας."

""Άμα συνηθίσει κανένας σ'ένα τόπο, είναι δύσκολο να φύγει. Άμα συνηθίσει κανένας σε μια ιδέα, δύσκολο να την παρατήσει. Εγώ δεν είμαι πια ιερωμένος, μα ωστόσο, κάθε ώρα και στιγμή πιάνω τον εαυτό μου να προσεύχεται, χωρίς καν να σκέφτομαι τι κάνω...""

""Δε θέλω να πω πως είμαι σαν τον Ιησού. Μα κι εγώ κουράστηκα όπως Εκείνος, κι εγώ τα μπέρδεψα όπως Εκείνος, δίχως τροφή και στέγη. Τις νύχτες ξάπλωνα ανάσκελα και αγνάντευα τ' αστέρια.Τα πρωϊνά καθόμουν κι έβλεπα να ξεπροβάλλει ο ήλιος. Τα μεσημέρια κοίταζα πάνω από ένα λόφο ν' απλώνεται μπροστά μου η ξεραμένη γης. Τα βράδια παρακολουθούσα το ηλιοβασίλεμα. Κάποτε κιόλα προσευχόμουν, όπως το συνήθιζα πάντα. Μόνο που δεν μπορούσα να βρω για ποιον ή γιατί προσευχόμουν. Τα βουνά τριγύρω, εγώ μες τα βουνά και δεν ήμασταν πια χωρισμένοι όπως πρωτύτερα. Ήμασταν ένα.
Και στοχαζόμουν - μα δεν ήταν στοχασμός, κάτι πιο βαθύ από στοχασμό. Στοχαζόμουν πόσο ιεροί ήμασταν έτσι, που είχαμε γίνει ένα και πως η ανθρωπότητα ήταν ιερή, σαν ήταν κι αυτή ένα. Και πως γίνεται ανίερη μονάχα όταν κάποιος παλιανθρωπάκος που τον τσιμπά η μύγα βαλθεί να κάνει τα δικά του, κλοτσώντας και τσινίζοντας και αναστατώνοντας τον κόσμο. Ένας τέτοιος άνθρωπος χαλά την ιερότητα. Όμως, όταν όλοι οι άνθρωποι εργάζονται μαζί, όχι ο ένας να δουλεύει για τον άλλο, μα όταν ο καθένας νοιώθει τον εαυτό του ζεμένο στην ομαδική προσπάθεια - τότε αυτό είναι καλό, είναι ιερό, Και τότε συλλογίστηκα πως δεν ξέρω καν με ποιο νόημα λέω τη λέξη 'ιερός'..."


[το δημόσιο για μένα:] "Τα σπίτια/δουλειές  ήταν έρημα πάνω στη γης/κράτος, για τούτο ήταν έρημη και η γης. Μονάχα τα λαμαρινένια υπόστεγα/θέσεις  για τα τρακτόρια/ρεμάλια, ασημωμένα και γυαλιστερά, ήταν ζωντανά. Μια ζωή από μέταλλο/σιγουριά, από βενζίνα/άραγμα και πετρόλαδο/τεμπελιά, και λάμπανε οι δίσκοι του μηχανικού αλετριού. Τα τρακτόρια είχαν φώτα δυνατά, γιατί δεν υπάρχει μέρα και νύχτα για ένα τρακτόρι κι οι δίσκοι ανασκαλεύουν τη γης μες το σκοτάδι και λαμποκοπούν στο φως της μέρας. Όταν το άλογο τελειώσει τη δουλειά του και πάει στο αχούρι, απομένει μια ζωή και μια ζωντάνια, υπάρχει πνοή και ζεστασιά, το ποδοβολητό πάνω στ' άχυρα, οι μασέλες που κόβουν το σανό, τα αυτί και τα μάτια είναι ζωντανά. Μια ζεστασιά ζωής μέσα στο αχούρι, το άρωμα και η θέρμη της ζωής. Όταν όμως σταματήσει ο κινητήρας κάποιου τρακτοριού, αυτό μένει νεκρό, όπως το μέταλλο που το γέννησε. Η ζεστασιά του φεύγει, όπως η ζεστασιά της ζωής φεύγει από ένα πτώμα. Τότε κλείνουν οι λαμαρινένιες πόρτες κι ο οδηγός του τρακτοριού φεύγει με το αυτοκίνητο για την πόλη, ίσως είκοσι μίλια μακριά, και δεν υπάρχει ανάγκη να ξανάρθει για εβδομάδες ή για μήνες, γιατί το τρακτόρι έχει πεθάνει. Εύκολο και πρακτικό. Τόσο εύκολο, που με θαύμα τούτο χάνεται το νόημα της γης και το δούλεμά της και μαζί με αυτά χάνεται η βαθιά κατανόηση και σχέση. Και στον οδηγό του τρακτοριού γεννιέται η περιφρόνηση που έχει μονάχα ένας ξένος με μικρή κατανόηση και δίχως καμιά σχέση. Γιατί τα νιτρούχα λιπάσματα δεν είναι η γης, και το τόσο ή τόσο μάκρος της ίνας του μπαμπακιού δεν είναι η γης. Ο άνθρακας δεν είναι ο άνθρωπος, ούτε τα άλατα ή το νερό ή το ασβέστιο. Είναι όλ' αυτά, μα πολύ περισσότερο, πολύ περισσότερο. Και η γης είναι πολύ περισσότερο παρά η ανάλυσή της. Ο άνθρωπός που είναι περισσότερο απ' τη χημεία του, που πατά πάνω στη γης, που λοξοδρομά τη μύτη του αλετριού του για να μη σκοντάψει το αλέτρι πάνω σε μια πέτρα, που χαμηλώνει τα χερούλια για να περάσει το αλέτρι του πάνω από κάποιο φούσκωμα της γης, που γονατίζει χάμω για να κολατσίσει - ο άνθρωπος αυτός που είναι περισσότερο από τα χημικά στοιχεία του, γνωρίζει τη γης που είναι κάτι περισσότερο από την ανάλυσή της. Μα ο μηχανικός που οδηγεί ένα ψόφιο τρακτόρι πάνω σε μια γης που δεν γνωρίζει ούτε αγαπά, καταλαβαίνει μόνο από χημεία. Και περιφρονεί και τη γης και τον αυτό του. Σαν κλείσουν οι λαμαρινένιες πόρτες του υπόστεγου, τραβάει για το σπίτι του. Και το σπίτι του δεν είναι η γης..."


""Στους ανθρώπους συμβαίνουν πράγματα παράξενα. Άλλα που φαρμακώνουν με την απονιά τους κι άλλα τόσο ευγενικά, που η πίστη τους αναζωογονείται μια για πάντα.""

""O Kέισι είπε: <<Έχω γυρίσει τον τόπο. Όλοι ρωτούν το ίδιο. Που θα φτάσουμε; Κατά τη γνώμη μου, δε θα φτάσουμε ποτέ μας πουθενά. Πάντα σε πορεία. θα βρισκόμαστε ακατάπαυστα σε πορεία. Γιατί δεν κάθονται να τα σκεφτούν οι άνθρωποι; Tώρα έχουμε ξεσήκωμα. Οι άνθρωποι ξεσηκώθηκαν. Ξέρουμε το πως και το γιατί. Ξεσηκώθηκαν, γιατί βρέθηκαν στην ανάγκη. Πάντα για την ίδια αιτία ξεσηκώνονται οι άνθρωποι. Ξεσηκώνονται γιατί θέλουν κάτι καλύτερο απ' ότι έχουν. Και μόνο μ΄αυτό τον τρόπο μπορούν να το αποχτήσουν. Απ' τον κατατρεγμό έρχονται οι άνθρωποι σε απελπισία κι επαναστατούν.>>""

""Λέω να γράψουμε δυο λόγια που να εξηγούν ποιος ήταν και γιατί τους θάψαμε εδώ χάμω, να τα κλείσουμε σ' ένα μπουκάλι και να το βάλουμε μαζί τους. Νά ναι γραμμένο με όμορφα γράμματα. και δε θα 'χουν και τόσο μοναξιά, ξέροντας πως τ' όνομά τους βρίσκεται γραμμένο εκεί μαζί τους, πως δε θαναι πια κάτι έρημοι νέοι  κάτω απ' το χώμα.""

Για τους πολιτικούς μας: " "Aν έχει ανάγκη ένα εκατομμύριο στρέμματα για να νοιώσει πλούσιο τον εαυτό του, φαντάζομαι πως το χει ανάγκη, γιατί νοιώθει μέσα του τρομερά φτωχός, κι αν είναι μέσα του φτωχός, όσα εκατομμύρια στρέμματα κι αν έχει, δε θα τον κάνουν να νοιώσει πλούσιος, πλούσιος όπως η κυρία Γουίλσον τότε που έδωσε το τσαντήρι της σαν πέθαινε ο παππούς."


""Όλο ακούω. Γι' αυτό με βλέπεις συλλογισμένο. Ακούω τους ανθρώπους να μιλούν, κι από όσα λένε καταλαβαίνω πως νοιώθουν. Αυτό κάνω ακατάπαυστα, Τους ακούω και τους νοιώθω. Χτυπάνε τις φτερούγες τους σαν το πουλί που βρίσκεται κλεισμένο μέσα σε μια σοφίτα. Θα σπάσουν τις φτερούγες τους πάνω σε κανένα σκονισμένο παραθύρι, πασχίζοντας να ξεφύγουν.
Έναν καιρό, κι εγώ ο ίδιος φανταζόμουν πως οι προσευχές κόβουν την πείνα. Ξετύλιγα μια προσευχή σε όλο της το μάκρος, κι όλες οι στεναχώριες κολλούσαν πάνω της, όπως κολλά οι μύγες πάνω στο μυγόχαρτο, και η προσευχή αρμένιζε, παίρνοντας μαζί της όλες τις στεναχώριες. Μα δε φελάνε πια οι προσευχές."


"-Είναι στιγμές που όλοι οι άνθρωποι γίνονται κτήνη. Το ίδιο κι εγώ.
-Ναι, μα εσύ δεν έχεις μια αμαρτία στην ψυχή σου σαν εμένα.
-Και βέβαια έχω αμαρτίες. Όλοι οι άνθρωποι έχουν αμαρτίες.
Μια αμαρτία είναι κάτι που κάνεις δίχως να' σαι σίγουρος αν είναι σωστό ή δεν είναι.

 Αυτοί που είναι σίγουροι πως όλα όσα κάνουν είναι σωστά και δεν έχουν καμιά αμαρτία, ε, κάτι τέτοιους μπάσταρδους, αν ήμουν θεός, θα τους κάθιζα μια κλωτσιά και θα τους έδιωχνα από τον παράδεισο!"