PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

Εγώ παιδιά το πήρα απόφαση θα πάω αύριο στις ανακοινώσεις της πρωτοβάθμιας και θα αναρτήσω το εξής: Χαρίζονται για υιοθεσία άνδρας μεσήλικας εργαζόμενος για πόσο ακόμη, κανείς δεν ξέρει.... παιδάκι στην προεφηβεία ήσυχο και συγκαταβατικό, για πόσο ακόμη κανείς δεν ξέρει.... μητέρα υπέργηρη με κινητικά προβλήματα ελαφριά άνοια και άλλα που ο γιατρός ξέρει....Δεν μπορεί  κάποιοι από τους συναδέλφους μου τους μεταταγμένους που πήραν τη θέση μου θα ενδιαφερθεί....15 έμαθα περισσεύουν δεν μπορεί από συναδελφική αλληλεγγύη (σαν αυτή που πρέπει να δείχνω και εγώ και να μην αντιδρώ) κάποιος-α θα την κάνει τη καλή του πράξη!!!! Μπορεί να βοηθήσω έτσι και στην αποκατάστασή τους για άλλη μια φορά!!! Να τους αποσπάσει το τοπικό ΠΥΣΠΕ στο  σπίτι μου!!! Επιπλέον χαρίζεται και ο μισθός μου αφαιρουμένου από αυτόν τα ενοίκιο  της μόνιμης κατοικίας της οικογένειας. Όσο για μένα στο νησί έχει ο θεός(στρατιωτική λέσχη όχι δεν έχει) μπορεί να με λυπηθούν οι ντόπιοι και να μουν δώσουν καμιά ψαροκαλύβα..... να μάθω και ψάρεμα (γιατί σαν skiritisa ξέρω μόνο από ψηλά βουνά και καραμπίνες)... και  κανά G3A4 καλού κακού να φυλάω και τους τούρκους.... έτσι όλοι θα έχουμε κάνει τις καλές μας πράξεις και όλοι βουρ για τον παράδεισο!!!!!

AΛΛΟΙ ΕΔΩ ΜΕΣΑ ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ.ΠΕΝΤΕ ΚΑΙ ΕΞΙ ΧΡΟΝΙΑ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥΣ.ΚΑΙ ΝΑΙ ΘΑ ΤΟ ΠΩ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΘΡΑΣΣΣΣΣΟΣ ΝΑ ΜΙΛΑΝΕ ΚΑΙ ΝΑ ΚΛΑΙΓΟΝΤΑΙ.ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΣΕΡΝΟΝΤΑΝ ΣΑΝ ΣΚΟΥΛΙΚΙΑ.ΚΑΙ ΕΓΩ ΦΕΥΓΩ ΔΕΥΤΕΡΑ.ΕΧΩ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΝΑ ΚΑΝΩ ΜΙΑ ΩΡΑ ΔΡΟΜΟ ΣΥΝ ΔΥΟ ΩΡΕΣ ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ.ΜΕ ΜΙΑ ΜΑΝΑ ΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΕΚΑΝΑ ΤΑ ΣΑΡΑΝΤΑ ΤΗΣ ΜΕ ΕΝΑΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΕ ΠΑΡΚΙΣΟΝ ΜΕ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΘΑ ΠΑΕΙ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΜΟΝΑΧΟΠΑΙΔΙ.ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΤΟ ΞΕΡΩ.ΑΛΛΑ ΕΛΕΟΣ.ΠΕΝΤΕ ΚΑΙ ΕΞΙ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΑΝΕ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΔΙΟΡΙΣΜΟΥ.ΕΜΕΙΣ ΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ.ΜΑΛΘΑΚΟΙ?
επαναληψη.

Παράθεση από: inside στις Σεπτέμβριος 05, 2013, 10:42:11 μμ

Παράθεση από: GR στις Σεπτέμβριος 05, 2013, 10:28:28 μμ

παντως ειναι ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΟ ΕΡΩΤΗΜΑ στο ποιοι ειναι οι κ.π.Ειδα και εγω πολυ γνωστο μου,χωρις κανενα προβλημα  που περυσι πηρε αποσπαση λογω μοριων,φετος να ειναι στις κ.π.Προβλημα σιγουρα δεν υπαρχει.Διευκρινιστε λοιπον τον ορο κατα προτεραιοτητα.

Κατά προτεραιότητα: Σύζυγοι ενστόλων, σύζυγοι μελών ΔΕΠ, σύζυγοι δικαστικών, αιρετοί ΟΤΑ.
Ειδικές κατηγορίες: ασθένεις του ΠΔ50/96, αρθ. 13 και πολύτεκνοι.
Σε αυτές τις αποφάσεις δεν υπάρχει μοριοδότηση και γίνονται κατά κανόνα ανεξαρτήτως κενών.
Αύριο μουσικά και καλλιτεχνικά και ΠΥΣΔΕ-ΠΥΣΔΕ.

στο πυσδε που υπηρετω εφυγαν δυο ατομα.μια ως πολυτεκνη(την ξερω χρονια) και μια ως ειδικη περιπτωση(προβλημα υγειας το ξερω και αυτο).το ζητημα ειναι το εξης-στο εγγραφο που κυκλοφορησε η δδε φθιωτιδας υπηρχε μονο το ονομα της μιας(προβλημα υγειας).τι ειναι αυτα τα εγγραφα που κυκλοφορουν μυστικα?και οι δυο συναδελφοι εχουν χοντρο προβλημα και χαιρομαι που πηραν αποσπαση.με την αδιαφανεια καποιων κυκλων του υπουργειο τ α εχω και με την προσπαθεια τους να μας βαλουν να τρωγομαστε μεταξυ μας.

Ενημερωτικά να σας πω το εξής , χωρίς να γνωρίζω πολλά. Στις αποσπάσεις κατά προτεραιότητα ,όπως τιτλοφορούνται ,  που βγήκαν απόψε, υπάρχουν ονόματα και συζύγων ενστόλων αλλά και συναδέλφων που έχουν θέματα υγείας.Είναι άτομα που γνωρίζω . Υποθέτω  απλώς οτι όλες αυτές τις κατηγορίες τις ονόμασαν "ΚΠ'

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δε θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
κάθε χειρονομία σου σαν να γκρεμίζεις την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στην νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ’τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν’ αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ’ απαρνηθείς την λάμπα σου και το ψωμί σου
θ’ απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις και ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν’ ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ, να κοιτάς εν’ άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμμένος πάνω απ’ το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
να την ακούς να λεει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ’ αποχαιρετήσεις όλ’ αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ’ άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη, τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ’ το τετραγωνικό μέτρο του κελιού σου
θα συνεχίζεις το δρόμο σου πάνω στη γη.
Κι όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελιού σου με το δάχτυλο
απ’ τ’ άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν’ ασπρίζουν τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
αφού όλο και νέοι αγώνες θ’ αρχίζουμε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό γράμμα στη μάνα σου
θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ’ αρχικά του ονόματός σου και μια λέξη: Ειρήνη
σα νάγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ’ ολάκερο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ’ την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν’ ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

http://www.alfavita.gr/arthron/%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BE%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CF%80%CE%AC%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%80%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CF%82-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B1-%CE%BF%CE%BD%CF%8C%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B5%CE%BA%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD

τι ονοματα ειναι αυτα?αυτα που λεγαμε παραπανω?

τι ειναι ρε παιδια?

Παράθεση από: vassogar στις Σεπτέμβριος 03, 2013, 04:07:40 μμ

πάντως μπράβο στο επικοινωνιακο παιχνιδι του μπρατη!!!αυτο εξηγουσα χθες στην ξαδερφη μοπου ειναι φιλολογος. επειδη οι της δευτεροβαθμιας ειναι αφαντοι εμεις οι της πρωτοβαθμιας εχουμε και καλα το μπρατη ο οποιος μεχρι στιγμης μονο να παραπληροφορει ξερει...για ποσο καιρο ελεγε: 'η εγκυκλιος των αποσπασεων θα υπογραφει σημερα!!!'!
θα προτιμουσα παντως να μας ενημερωνει καποιος με σιγουση και εγκυρη ενημερωση!

Ρώτα κι εμάς της δευτεροβάθμιας που δεν έχουμε καθόλου ενημέρωση! 

δυστυχως ειμαστε αξιοι της μοιρας μας.σκεψου συναδελφε ποσες φορες τους ψηφισαμε τους αιρετους μας για να κανουν τι?απεργια-επιστρατευση , βολεμα καποιων συναδελφων?τι?πες μου

Παράθεση από: nikitas στις Σεπτέμβριος 01, 2013, 01:07:10 πμ

Φίλε, redarmy, και να εκνευριστείς και να θυμώσεις, τίποτα δε θα πετύχεις. Δυστυχώς, σε αυτή τη χώρα όλα ήταν, είναι και θα είναι θέμα... δοντιού. Σου εύχομαι κάποια στιγμή να πας εκεί που θέλεις, δίχως... δόντι, με κόπο και ιδρώτα. Έτσι αξίζει περισσότερο. Δουλεύω στη δημόσια εκπαίδευση δώδεκα χρόνια σχεδόν, ήτοι 14 σχολικά έτη. Από αυτά, τα πρώτα 9 τα έφαγα μακριά από το σπίτι μου. Κάθε χρόνο σε άλλο μέρος και να τα ενοίκια, και να οι βενζίνες και να το προσωπικό κόστος. Τελικά όμως ήρθα σπίτι μου (ελπίζω να μη χρειαστεί να ξαναφύγω, αν και κανείς δεν ξέρει πλέον) κι έχω τουλάχιστον την ηθική ικανοποίηση ότι δεν... έγλυψα κανέναν κερατά για να το πετύχω. Κι εγώ εξοργίζομαι όταν διαβάζω ότι κάποιοι πηγαίνουν στον τόπο διορισμού τους μετά από έξι, πέντε, τέσσερα χρόνια. Κι εγώ αισθάνομαι θιγμένος, αλλά κήρυγμα δε θα κάνω σε κανέναν. Α, και κάτι τελευταίο: το επιχείρημα 'ναι, παίρνουμε απόσπαση, αλλά έχουμε μικρά παιδιά και θέλουμε να είμαστε κοντά τους', ε, συγνώμη συνάδελφοι, αλλά παιδιά έχουν κι άλλες μαμάδες και άλλοι μπαμπάδες, που τις/ τους έχουν φάει τα όρη, τα λαγκάδια και τα ξερονήσια.

Δεν το κατάλαβαίνω καλά αυτό πάντως. Επειδή υπάρχουν και άλλοι με μεγαλύτερο -ίσως- πρόβλημα, η δική μας η κατάσταση είναι ασήμαντη; "εγώ έχω 3 παιδιά και άρα δικαιούμαι να είμαι σπίτι μου περισσότερο από σένα που έχεις 2 γιατί υπάρχον πολλοί με 2 και άρα άντε τράβα καστελόριζο;" Τι είναι αυτό; λογική κουκουρούκου!!!

ΟΝΤΩΣ ΚΟΥΚΟΥΡΟΥΚΟΥ!ΤΟ ΚΑΘΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΣΕΒΑΣΤΟ ΟΤΑΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ ΚΑΙ ΟΧΙ (ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ) ΠΟΥ ΠΑΕΙ ΝΑ ΡΙΞΕΙ Ο ΕΝΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟ.

@Redarmy

Δε νομίζω ότι είπες κάτι για το οποίο πρέπει ν' απολογηθείς. Περιέγραψες μια πραγματική κατάσταση. Όταν λέμε την αλήθεια, δε χρειάζεται να ζητάμε συγνώμη. Όσο για τη μάνα σου, σε νιώθω περισσότερο απ' όσο φαντάζεσαι. Κι εγώ έχω χάσει γονιό από την ίδια ασθένεια, σε πολύ τρυφερή ηλικία. Η διαφορά μας είναι ότι στη δική μου περίπτωση η εξέλιξη της ασθένειας ήταν ιδιαίτερα χρονοβόρα κι επίπονη. Έχουν περάσει 13 χρόνια από τότε και μολονότι η θλίψη και οι αναμνήσεις έχουν ξεθωριάσει, ο πόνος ακόμα παραμένει και δε νομίζω να φύγει ποτέ.

Α ΡΕ ΝΙΚΗΤΑ.ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.ΜΕ ΒΟΗΘΑΣ ΠΟΛΥ.