PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

Παράθεση από: GR στις Μάιος 08, 2013, 12:06:30 πμ

Mε ολο το σεβασμο στο συναδελφο ΡΑ που σχεδον μονοπωλει τη συζητηση θελω να πω οτι αυτη η καταθλιπτικη αποψη που εχει για τον κλαδο και τον αγωνα που εχει η δεν εχει κανει εγινε απολυτως σεβαστη και κατανοητη,αλλα πλεον κουραζει και επιπλεον δημιουργει μια απιστευτη αναγκη για αντιλογο,να αποδειξουμε δηλαδη σε εναν συναδελφο οτι δεν ειμαστε ελεφαντες.Ειμαστε σε κρισιμο σημειο,οριακο,τωρα θα κληθουμε να συντονισουμε με υπευθυνοτητα τις οποιες δρασεις μας.Με τις οποιες φυσικα δεν θα συμφωνησει η αυστηρη κριτης-μαθητρια του πρωην φροντιστηριου,της οποιας η γνωμη στην τελικη δεν εκφραζει το συνολο της κοινωνιας,και ο αγωνας και οι εμπειριες της απο τη ζωη ισως να ειναι πολυ μικροτερης σημασιας απο πολλων εκπαιδευτικων εδω μεσα.

Σκοπός του διαλόγου και της ανταλλαγής απόψεων συνάδελφε, είναι ακριβώς αυτή "η ανάγκη για αντίλογο" που πολύ σωστά αναφέρεις.
Όποιος θέλει και μπορεί συμβάλλει στην ανταλλαγή απόψεων ( στον διάλογο δηλαδή).
Όποιος πάλι κουράζεται, δεν μπορεί, δεν θέλει, απλά δεν συμμετέχει ( προσωπικά, καλώ όσο το δυνατόν περισσότερους να συμμετάσχουν μια και η εξαιρετικά δύσκολη θέση στην οποία έχουμε βρεθεί ως κλάδος, δεν αφήνει περιθώρια εφυσηχασμού).

Βασικό συστατικό ενός δημοκρατικού διαλόγου είναι η ισηγορία.
Την οποία κάποιοι εδώ μέσα την έχουν ξεπεράσει προ πολλού, οπότε ας σωπάσουν.

Παράθεση από: ICT στις Μάιος 07, 2013, 09:16:56 μμ

@kelkri

Αυτοί οι προδότες που λες από κάποιους εκλέκτηκαν. Και όπως βλέπεις αυτούς τους κάποιους μια χαρά τους εξυπηρετούν από ότι φαίνεται. Αλλιώς αν ήθελαν κάτι άλλο δεν θα ήταν 4-5 κόμματα και το καθένα την δικιά του πρόταση...Αν θέλουμε το κόμμα μας να πετάει την καλύτερη ατάκα για να έχουμε την άλλη μέρα κάτι να πούμε τότε ναι καλά έχουμε αυτούς τους συνδικαλιστές. αν θέλαμε συνδικαλιστές να εκπροσωπούν τον κλάδο πέραν κομματικών ταυτοτήτων ας φροντίζαμε...

Οι συνδικαλιστές είναι προδότες όχι τόσο ως κόμματα ή ως άτομα, αλλά κυρίως ως θεσμός.
Λειτουργούν ως κυματοθραύστης της εκάστοτε κυβέρνησης, για να αποφεύγει την οργή των εργαζομένων.

Δυστυχώς σε πρώτη φάση πρέπει να κινηθούμε μέσα στην νομιμότητα, οπότε πρέπει να πιέσουμε με κάθε τρόπο και μέσο τον διεφθαρμένο αυτόν θεσμό των συνδικαλιστών να μας ακούσει.

Αν δεν μας ακούσει, τότε βλέπουμε τι θα κάνουμε.

Αν ο θεσμός των συνδικαλιστών δεν ήταν διεφθαρμένος, τότε θα ήταν παράνομος. Και αν η κυβέρνηση ήθελε υγιή συνδικαλισμό, θα νομιμοποιούσε άμεσες ψηφοφοφορίες σαν την παραπάνω, η οποία με 80% νομιμοποιεί την απεργία.

Ο καθένας από εμάς, ακόμα και ο τιμιότερος, αν εκλεχθεί ως συνδικαλιστής, έχει και μια τιμή εξαγοράς του. Αύριο οι συνδικαλιστές συναντιώνται με το υπουργό, κατόπιν εορτής και αφού τους κορόιδεψε. Γιατί πάνε λοιπόν, αντί να αρνηθούν την συνάντηση μετά από την κοροιδία;

Ας φανταστεί ο καθένας τι θα τους τάξει κάτω από το τραπέζι αν καταφέρουν και μας εξευμενίσουν και μας καθυποτάξουν για μια ακόμα φορά.

Μαθήτριά μου από όταν εργαζόμουν σε φροντιστήριο, δεν σπούδασε ( είχε μείνει μία χρονιά κιόλας).
Εργάζεται εταιρεία τηλεπικοινωνιών για χρόνια. Προωθεί πωλήσεις, ανανεώνει συμβόλαια.
Παίρνει 1600 και είναι 30 ετών.

Να της πεις ότι τα 1600 που παίρνει, τα παίρνει επειδή η εταιρία που δουλεύει αγόρασε τζάμπα το δημόσιο αγαθό που λέγεται φάσμα συχνοτήτων, και της το επέτρεψαν αυτό όσοι συνεργάζονται με αυτούς που παρακολουθούσαν και παρακολουθουν όλους μας, συμπεριλαμβάνομένου και του κινητού τηλεφώνου του πρωθυπουργού.

Αν θέλει δε να βγάζει και παραπάνω λεφτά, μπορεί να πάει και στο ιρακ για μισθοφόρος .

Οσο για μαζικότητα ο καθένας κοιτά την πάρτη του και ξεσηκώνεται όταν ξεβολεύεται (όχι όλοι αλλά η πλειοψηφία)
Τέλος μην ξεχνάμε ότι οι περισσότεροι νομίζουν ότι η κρίση είναι παρωδική, κάποιους θα τους αγγίξει αλλά κάποιοι θα της καπουλάρουν.
Οι περισσότεροι ακόμα και τώρα νομίζουν ότι θα της καπουλάρουν και σε 2-3 χρόνια θα ξαναγυρίσουμε στο 2009.

Δεν χρειάζεται μαζικότητα συνάδελφε.
Αυτό που χρειάζεται μόνο είναι η ψήφος σου στην συνέλευση της ελμέ για απεργία διαρκείας!
Και ένας μόνο καθηγητής να μην παραδώσει βαθμολογία στις ενδοσχολικές, αποτελέσματα δεν βγαίνουν και η απεργία είναι επιτυχημένη!

αμάν πια, τι μας ταίζουν μέ τόση μαζικότητα τέλος πάντων; να μην μπορούμε να καταλάβουμε τα αυτονόητα;

θα μου πεις: "Πως να αποκτήσει λόγο ο κλάδος"?
Μα, είναι απλό: Ψηφίζοντας στις επόμενες συνδικαλιστικές εκλογές, ανθρώπους που να μπορούν να παράξουν ουσιαστικό ( και όχι συνθηματολογικό) λόγο. Ανθρώπους που να μπορούν να παίρνουν αποφάσεις, συνθέτοντας ποικιλία δεδομένων και καταστάσεων.

σώπα μωρέ! άκου στις επόμενες συνδικαλιστικές  εκλογές!
γιατί να βιαστούμε τόσο πολύ;
εγώ λέω να περιμένουμε μέχρι την δευτέρα παρουσία.
 

Παιδιά συγγνώμη, γιατί θα κάνω μια ερώτηση εκτός θέματος:τι γίνεται σε περίπτωση που κάποιος επιθυμεί να απεργήσει, αλλά δεν μπορεί γιατί δεν έχει άλλους πόρους;Προβλέπουν κάτι γι΄αυτό τα συνδικαλιστικά όργανα;

Αυτό που πρέπει να εκτιμήσεις είναι κατά πόσο η απεργία σου πραγματικά θα στεναχωρήσει τους κυβερνώντες.
Αν δεν είσαι επιτηρητής, νομίζω δεν χρειάζεται να απεργήσεις, ειδικά αν έχεις σοβαρό οικονομικό πρόβλημα. Μπορείς να κάνεις άλλα πράγματα πολύ πιο χρήσιμα από το να χαρίσεις 50 ευρώ στην κυβέρνηση, όπως π.χ. η περιφρούρηση της απεργίας σε εξεταστικά κέντρα.
 
Αν είσαι όμως επιτηρητής, τότε η απεργία σου μετράει. Οπότε πρέπει να απευθυνθείς στην ελμέ σου, σε κάποιον συνάδελφο ή ακόμα και εδώ στο pde, και σίγουρα θα βρεθεί κάποια λύση.

Παράθεση από: Siobaras στις Μάιος 06, 2013, 02:18:13 μμ

Όχι ότι χαιρόμαστε που θα κάνουμε +2 ώρες, ούτε χαιρόμαστε που "επιτέλους θα την φάνε και οι παλιοί" (απαράδεκτη λογική), αλλά μπροστά σε όλα τ'άλλα είναι σταγόνα στον ωκεανό.

νομίζω ότι ο πρώτος που θα την φάει είναι ο νέος. Ο παλιός δεν θα βγει υπεράριθμος.

Δεν είναι το πρόβλημα οι +2 ώρες, είναι το τι φέρνει αυτή η αύξηση.

Δεν είναι το πρόβλημα οι +2 ώρες. Ας μας βάλουν και +4 ώρες, αρκεί να έχει ο κόσμος δουλειά, αρκεί να μην θυσιαστούν τόσοι νέοι συνάδελφοι που δεν ζητούν και τίποτε σπουδαίο, παρά ένα ξεροκόμματο των 600 ευρώ για να μην πεθάνουν από την πείνα. Και δουλεία θα έχει ο κόσμος μόνο αν η δημόσια παιδεία ακολουθήσει τα επιτυχημένα πρότυπα του ιδιωτικού τομέα ( τον οποιο ιδιωτικό τομέα "ο ιερέας του ανύπαρκτου θεού ήλιου" μας έχει τόσο πολύ διαφημίσει).

10 παιδιά σε κάθε τάξη λοιπόν, σύμφωνα με το επιτυχημένο πρότυπο των φροντιστηρίων, και ας κάνουμε μετά και 25 διδακτικές ώρες!  Εγώ προσωπικά θα προτιμούσα να κάνω ακόμα και 30 διδακτικές ώρες, αρκεί οι συνθήκες της δουλειάς μου να είναι αποδεκτές. Να μην κινδυνεύω απο αφωνία κάθε παρασκευή απόγευμα, να μπορώ να διδάσκω σαν δάσκαλος και όχι να το παίζω αστυνόμος ή γραμματέας του υπουργείου. Όλα τα παραπάνω εξαρτώνται άμεσα από τον μικρό αριθμό μαθητών στην τάξη και από την πλήρη αποδέσμευσή μας από τα διοικητικά καθήκοντα. Αυτά πρέπει να απαιτήσουμε από το υπουργείο να τα νομοθετήσει άμεσα, αλλίως να μην ξαναγυρίσουμε στις τάξεις ποτέ.