PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

ΠΑΛΙ ΑΠ ΤΗΝ ΑΡΧΗ, ΑΝΤΩΝΗΣ ΡΕΜΟΣ

Μουσική-Στίχοι: Σταμάτης Σπανουδάκης

Πάλι απ' την αρχή για τις μέρες που ακόμα κυλούν
Πάλι απ' την αρχή για τα λάθη που εδώ θα σβηστούν
Πάλι απ' την αρχή κι αν συγνώμη δεν θες να μου πεις
Μη μιλάς μόνο αγκάλιασέ με

Πάλι απ' την αρχή σε μια χώρα που αιμορραγεί
Πάλι απ' την αρχή μια κουβέντα ίσως είν' αρκετή
Πάλι απ' την αρχή μίλησέ μου μονάχα εσύ
Μυστικές ώρες θύμισέ μου

Όσα έχω πάντα ήτανε δικά σου
Μα η ζωή μου πια δεν είναι αρκετή
Οι καλύτερες στιγμές μου ήταν κοντά σου
Να τις ζήσω θέλω πάλι απ' την αρχή

Πάλι απ' την αρχή για τις νύχτες που ακόμα κυλούν
Πάλι απ' την αρχή στις στιγμές που ουρανούς αντηχούν
Πάλι απ' την αρχή πάντα θα 'ναι κοντά μας γιατί
Είν' αρχή και τέλος η αγάπη

Πάλι απ' την αρχή
Είν' αρχή και τέλος η αγάπη

Πάλι απ' την αρχή σε μια χώρα που αιμορραγεί
Πάλι απ' την αρχή μια κουβέντα ίσως είν' αρκετή
Πάλι απ' την αρχή μίλησέ μου μονάχα εσύ
Μυστικές ώρες θύμισέ μου
Πάλι απ' την αρχή

Το τραγούδι αυτό το έχω ξαναβάλει εδώ στη μουσική. Σήμερα όμως είναι διαφορετικά. . . Οι συλλαβές, οι λέξεις, οι στίχοι, τα κουπλέ, η επωδός... πονάνε...ραγίζουν... 
Πάλι απ΄την αρχή, σε όσους θέλουν να πατήσουν ξανά στα πόδια τους, να προσπαθήσουν για άλλη μια φορά... κι ας συνωμοτεί το σύμπαν για το αντίθετο! Όπως άκουσα κάπου τελευταία: ¨σημασία δεν έχει πόσες φορές θα πέσεις, αλλά πόσες φορές θα σηκωθείς!¨

Επίλογος

Έρχονται νύχτες
Που βιάζονται
Να γεννήσουν.

Έρχονται μέρες
Που θέλουν ν΄αλλάξουν,
Και να φορέσουν
Αιώνες.

Γ. Θέμελης (1949)

ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ
Καλλιτέχνης: Αντώνης Ρέμος   
Συνθέτης- Στιχουργός: Γιώργος Θεοφάνους   
 

Πέρασα απ'το δρόμο που'χαμε βρεθεί
Το μικρό μπαράκι είναι ακόμα εκεί
Βρήκα και δυο καρδιές
Στον πάγκο χαρακιές
"Σ'αγαπώ για πάντα" λέγανε κι αυτές

Κι εγώ είμαι εδώ,ακόμα εδώ
Ψάχνω έναν άνθρωπο να βρω
Εγώ είμαι εδώ,ζητάω φωτιά
Να βάλω πάλι πυρκαγιά
Έχω τσιγάρο,έχω ποτό
Και μια καρδιά να μοιραστώ
Εγώ είμαι εδώ κι η μοναξιά
Ψάχνει και εκείνη συντροφιά
Κι αν φύγουν οι άλλοι
Αύριο πάλι
Θα'μαι εδώ

Κάθισα πιο πέρα κι είδα δυο σκιές
Στη δική μας θέση άλλους έρωτες
Είδα κι ένα φιλί
Όρκο για μια ζωή
Κι άκουσα να λένε "αγάπη τι θα πει"

http://www.youtube.com/watch?v=nraa7AgtM4k

 

ΜΕΤΑΞΥ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ

Μεταξύ αποχώρησης και παραμονής διστάζει η μέρα
ερωτευμένη με την ίδια της τη διαφάνεια.

Το κυκλικό απόγευμα γίνεται τώρα κόλπος
όπου ακίνητος ο κόσμος λικνίζεται.

Όλα είναι ορατά κι όμως ακαθόριστα,
όλα κοντά μα δεν αγγίζονται.

Ποτήρι, βιβλίο, μολύβι, χαρτί,
στέκουν στην σκιά των ονομάτων τους.

Παλλομένος ο χρόνος στους κροτάφους μου γυρίζει
στην ίδια απαράλλακτη συλλαβή του αίματος.

Το φως μεταμορφώνει τον αδιάφορο τοίχο
σ΄ένα απόκοσμο θέατρο ανακλάσεων.

Βρίσκω τον εαυτό μου στο μέσο ενός ματιού,
παρατηρώντας τον στο κενό του βλέμμα.

Η στιγμή διαλύεται. Ακίνητος,
μένω και φεύγω: Είμαι μια παύση.

Octavio Paz (1914-1998)

Ντύλαν Τόμας - Χωρίς να είμαστε τίποτε άλλο παρα μόνο άνθρωποι
 

Για να θαυμάσουμε την τελειότητα των άστρων.

από την ποιητική συλλογή ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ

ΙΙΙ Ναι, αγαπημένη μου. Πολύ πριν να σε συναντήσω
εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα.
Σαν ήμουνα παιδί και μ' έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου
έσκυβε και με ρωτούσε. Τι έχεις αγόρι;
Δε μίλαγα. Μονάχα κοίταζα πίσω απ' τον ώμο της
έναν κόσμο άδειο από σένα.
Και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι
ήτανε για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.
Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής ήταν που αργούσες ακόμα όταν τη νύχτα κοίταζα τ' αστέρια ήταν γιατί μου λείπανε τα μάτια σου κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου κι άνοιγα δεν ήτανε κανείς. Κάπου όμως μες στον κόσμο ήταν η καρδιά σου που χτυπούσε.
Έτσι έζησα. Πάντοτε.
Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά - θυμάσαι; - μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου αγαπημένη μου.
Θυμάσαι, αγάπη μου, "την πρώτη μεγάλη μέρα μας";
Σου πήγαινε αυτό το κίτρινο φόρεμα
έν' απλό φτηνό φόρεμα, μα ήταν τόσο όμορφα κίτρινο.
Οι τσέπες του κεντημένες με μεγάλα καφετιά λουλούδια.
Σου πήγαινε στο πρόσωπο σου ο ήλιος
σου πήγαινε στην άκρη του δρόμου αυτό το τριανταφυλλένιο σύννεφο κι αυτή η φωνή μακριά ενός πλανόδιου ακονιστή - σου πήγαινε.
Έβαζα τα χέρια μου στις τσέπες, τα ξανάβγαζα.
Βαδίζαμε δίχω λέξη. Μα και τι να πει κανείς
όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός και τα μάτια σου
τόσο μεγάλα. Ένα παιδί στη γωνιά τραγούδαγε τις λεμονάδες του. Ήπιαμε μια στα δυο. Κι αυτό το χελιδόνι που πέρασε ξαφνικά πλάι στα μαλλιά σου. Τι σου είπε λοιπόν;
Είναι τόσο όμορφα τα μαλλιά σου. Δεν μπορεί, κάτι θα σου είπε.
Το ξενοδοχείο ήταν μικρό σε μια παλιά συνοικία πλάι στο σταθμό που μες στην αντηλιά κοιτάζαμε να μανουβράρουμε τα τραίνα.
Αλήθεια κείνη η άνοιξη, εκείνο το πρωινό, εκείνη η απλή κάμαρα της ευτυχίας αυτό το σώμα σου που κράταγα πρώτη φορά γυμνό αυτά τα δάκρυα που δεν μπόρεσα στο τέλος να κρατήσω
- πόσο σου πήγαιναν.
Α, θα 'θελα να φιλήσω τα χέρια του πατέρα σου, της μητέρας σου τα
γόνατα που σε γεννήσανε για μένα
να φιλήσω όλες τις καρέκλες που ακούμπησες περνώντας με το φόρεμα σου να κρύψω σα φυλαχτό στον κόρφο μου ένα μικρό κομμάτι απ' το σεντόνι που κοιμήθηκες. Θα μπορούσα ακόμα και να χαμογελάσω στον άντρα που σ' έχει δει γυμνή πριν από μένα να του χαμογελάσω, που του δόθηκε μια τόση ατέλειωτη ευτυχία. Γιατί εγώ, αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ' τον έρωτα εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα.
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.

Τάσος Λειβαδίτης, 1953

ΟΤΑΝ ΤΟ ΣΩΜΑ

Όταν το σώμα
υποσχεθεί στον εαυτό του
κι εκπληρώσει την υπόσχεσή του
επιθυμώντας με φωνές
που ξεχύνονται στον κήπο
και κολλάν στους κλάδους
σαν ρετσίνι,
όταν το σώμα εξαρθεί αναγγέλλοντας
"υπάρχω απόλυτα στο χάος"
και κάτω από δυνατούς γλόμπους
ανοίξει στα δύο
για να χωθεί μισό
στο άλλο μισό του άλλου,
όταν ο λόγος του γίνεται
κατακόρυφη γραμμή
που το συνδέει με τα ουράνια,
όταν το σώμα
φαρμακωθεί απ΄τους χυμούς
φασκιωθεί απ΄τ΄αγγίγματα
φανερωθεί σαν ολομόναχο
και συνεπαρμένο,
όταν όσα δίνει καταπίνει
όπου πιέζει ενδίδει,
όταν η μετρημένη επιφάνειά του
έχει μετρηθεί άπειρες φορές
με το μάτι, το στόμα
το φακό του χρόνου εξονυχιστικό
πάνω στο κάθε σπυρί, πόρο
όταν κουλουριαστούν ξέπνοες
οι ωραίες αναλογίες
κι εξαντληθεί το επιχειρήμα
¨ερωτεύομαι άρα υπάρχω¨
οι φωνές ξαναγυρίζουν
στις ρίζες των νεφρών
κι ένα πουλί κρυμμένο
αλώβητο στα τόσα σάλια και φιλιά
πετάει, φεύγει πίσω
απ΄τον ερημότοπο
σπαρμένο δόντια και μαλλιά,
που άφησε πίσω του το σώμα,
όταν το σώμα...

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, Ενάντιος Έρωτας, Ποιήματα, 1982.

Περίληψη

Παιδί, η μάνα μου
μου φόραγε κατάσαρκα το πατερημών
και γαλάζια φυλαχτά της Τήνου.
Έπαιρνε ένα μεγάλο κλειδί
και διπλοκλείδωνε τον ύπνο μου.
Το πρωί μέτραγε τα όνειρα
και τα κατάγραφε σ΄ένα τετράδιο.
Τώρα μου ξορκίζει
το τραγούδι απ΄τα χείλια
όταν κοιμάμαι
και κάθε βράδυ το κρεβάτι μου
γίνεται ένα κεντημένο κάντρο
που γράφει "Ελευθερία ή Θάνατος".

Τζένη Μαστοράκη, Το Σόι, 1978.