PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

Επειδή έγινε λόγος για στρεβλώσεις, να καταθέσω μερικές παρατηρήσεις:

1. Δεν είναι σωστό να μιλάμε για "καθηγητικές" σχολές. Αν εξαιρέσει κανείς τις σχολές δασκάλων και νηπιαγωγών, οι υπόλοιπες σχολές δεν έχουν ως αποκλειστική επαγγελματική αποκατάσταση την εκπαίδευση. Γι' αυτό και προσφέρουν ελλιπή παιδαγωγική κατάρτιση.
Είναι ωστόσο αληθές ότι στην ελληνική πραγματικότητα οι διέξοδοι για κάτι άλλο είναι περιορισμένες, όπως είναι αληθές ότι όποιος επιλέγει τέτοιες σχολές τα τελευταία τριάντα χρόνια γνωρίζει ότι θα έχει δύσκολη επαγγελματική αποκατάσταση.

2. Δεν είναι σωστό να μιλάμε για ανεπαρκείς καθηγητικές σχολές. Προβληματικό είναι το σύστημα που επιλέγει επιστήμονες να διδάξουν όχι μόνο το αντικείμενό τους, αλλά και άλλα παρεμφερή π.χ ο ιστορικός φιλολογικά μαθήματα, ο φιλόλογος ιστορία κλπ. Δεν ξέρω αν οι λόγοι που το επέβαλαν είναι αυστηρά οικονομικοί ή αν έχει παίξει ρόλο και ο συνδικαλισμός, αλλά είναι ένα υπαρκτό πρόβλημα, το οποίο ως έναν βαθμό το πληρώνουν και οι μαθητές. Γιατί κακά τα ψέματα, άλλο να σε διδάσκει κάποιος που έχει σπουδάσει το συγκεκριμένο αντικείμενο και άλλο κάποιος που το προσεγγίζει περισσότερο με το προσωπικό του μεράκι και λιγότερο με εφόδια που έχει πάρει από τη σχολή του.


3. Οι υποψήφιοι εκπαιδευτικοί συνεχώς αυξάνονται και οι μαθητές μειώνονται, πράγμα που δυσκολεύει πολύ την απορρόφηση των εκπαιδευτικών σε σχέση με το παρελθόν, όποιο σύστημα πρόσληψης και αν εφαρμοστεί.

4. Ο αριθμός των αναπληρωτών είναι εξαιρετικά μεγάλος σε σχέση με άλλες δεκαετίες, πράγμα που σημαίνει ότι ένα μεγάλο μέρος τους δεν αναπληρώνει προσωρινά κενά, αλλά μόνιμα. Γι' αυτό και οι αναπληρωτές νιώθουν πάντα -δικαίως κατά τη γνώμη μου- ένα είδος εργασιακής ομηρίας, αφού προσλαμβάνονται και ξαναπροσλαμβάνονται χωρίς όμως τα δικαιώματα και την ασφάλεια των μονίμων.

 
Σχετικά με τον γραπτό διαγωνισμό, θα έλεγα ότι θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως αυτό που είναι όλοι οι γραπτοί διαγωνισμοί στο δημόσιο, δηλ. ως ένα αντικειμενικό σύστημα πρόσληψης υπαλλήλων, και όχι ως το καλύτερο μέσο αξιολόγησης των γνώσεων των εκπαιδευτικών. Γιατί μπορεί να τύχει να γράψεις καλά σε έναν διαγωνισμό. Να τύχει να τελειώσεις μια πανεπιστημιακή σχολή, όμως, όχι.


Η καλύτερη λύση θα ήταν σίγουρα να πάψουν να προσλαμβάνονται τόσοι αναπληρωτές και όλοι να δίνουν διαγωνισμό για μόνιμες θέσεις. Δεν ξέρω αν είναι ρεαλιστικό σχέδιο όμως.

Από την άλλη, όσο υπάρχουν δυο κατηγορίες εκπαιδευτικών, η ύπαρξη ενός ενιαίου τρόπου πρόσληψης, φοβάμαι ότι θα γεννά αδικίες. Τουλάχιστον, αυτό έδειξε η ιστορία μέχρι τώρα: μια μόνιμη συζήτηση για τα ποσοστά στις προσλήψεις (30-70%, 60-40%) ή για το πόσο πρέπει να μετράει η προϋπηρεσία έναντι του βαθμού στην γραπτή εξέταση, προσφυγές στα δικαστήρια από επιτυχόντες που θεωρούσαν ότι αδικήθηκαν λόγω των αναπληρωτών κλπ.

Αναρωτιέμαι λοιπόν μήπως έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα, θα ήταν καλύτερο να υπάρχουν δυο ξεχωριστές διαδικασίες πρόσληψης μονίμων, δηλ. γραπτός διαγωνισμός για όσους δεν έχουν προϋπηρεσία και σύστημα μοριοδότησης για όσους έχουν λόγω αναπλήρωσης. Και τη μια σχολική χρονιά, να προσλαμβάνονται μόνιμοι από τον πίνακα του διαγωνισμού και την επόμενη από τον πίνακα της μοριοδότησης. Αυτό θα έδινε και το χρονικό περιθώριο να διοργανώνονται άνετα οι διαγωνισμοί.
Ξέρω, ότι αυτό θα καθυστερούσε λίγο την πρόσληψη των μεν και των δε. Αλλά δεν θα ήταν πιο δίκαιο για όλους; Μπορεί να κάνω και λάθος. Απλώς, το λέω ως ιδέα.

δεν είχε και ερωτήσεις αναπτυξης, σχέδια μαθηματος στη διδακτική κλπ;

άρα συνεχίζει με την ίδια μορφή και τώρα;

Και όμως συνάδελφε! Όσοι διδάξαμε έστω για λίγο, ειδικά στις φιλοσοφικές σχολές οδηγούνται χιλιάδες μαθητές. Και μάλιστα με ανεπάρκεια σε γνώσεις (επειδή δεν έχουν ζήτηση στρέφονται εκεί οι αδύναμοι μαθητές), με αποτέλεσμα οι καθηγητές των φιλοσοφικών σχολών να δυσκολεύονται να διδάξουν βασικά αντικείμενα. Όλοι αυτοί οι εν δυνάμει απόφοιτοι θα ζητήσουν διορισμό και θα αισθάνονται αδικοιμενοι. Το δράμα δεν έχει τέλος.

Αφού είναι ανεπαρκείς οι καθηγητικές σχολές εγώ λέω να τις καταργήσουν. Να πάμε φροντιστήρια για ασεπ (όσοι έχουν το παραδακι)να διαβάζουμε εσαει  (που θα πάει κάποτε στα σαράντα, στα πενήντα, στα εξηντα) θα μας κάτσει και ίσως να αφήσουμε τους άλλους να κάνουν παιδιά, να ζουν...Ενώ εμείς θα είμαστε χωμένοι στα βιβλία μας.

Εξίσου αδικημένοι είναι οι επιτυχόντες του 2004 και 2006 αφού δεν εφαρμόστηκαν ποτέ οι νόμοι.

Μην ξεχνάτε ότι είναι πολλοί 40+ επιτυχόντες με καλή σειρά. Δεν διέθεταν ΠΔΣ , δεν έκαναν τρίτο παιδί, δεν κατάλαβαν το παιχνίδι ειδική αγωγή ,δεν προέρχονται από ιδιωτικά σχολεία, δεν πήραν μεταπτυχιακό (δούλευαν, είχαν παιδιά, δεν επέλεξαν τριτοβάθμια εκπαίδευση). Γράφτηκαν και στην επετηρίδα. Να μην ξεχάσω ότι στον κλάδο ΠΕ02 περνούσαν μαθητές με μέσο όρο 18+. Σταδιακά φθάσαμε στο 12!