PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

Εγώ, ο αφελής, θα κάνω μια αφελή ερώτηση. Πώς είναι δυνατό να μετατάσσονται συνάδελφοι που δεν πλεονάζουν; Αυτή δεν ήταν η φιλοσοφία των υποχρεωτικών μετατάξεων; Πώς είναι δυνατόν, δηλαδή, να μετατάσσεται κάποιος από τη β'θμια στην α'θμια, αφήνοντας την οργανική του κενή; Θα μου πείτε τι ρωτάω τώρα. Αν όμως το υπουργείο στείλει κάποιον με υποχρεωτική μετάθεση στο νησί για να καλύψει ένα κενό, το οποίο το ίδιο, κατά  παράβαση, δημιούργησε -ούτως ώστε να εξυπηρετηθούν κάποιοι και να πάνε στα σπίτια τους, με όχημα τις 'υποχρεωτικές' μετατάξεις- δε θα έχει ο συνάδελφος, που μένει με το μουτζούρη στο χέρι, κάθε δικαίωμα να κάνει ένσταση, να κάνει μήνυση, να 'κυνηγήσει' τέλος πάντων, το υπουργείο με κάθε τρόπο, ακόμα και να βάλει φωτιά στο αυτοκίνητο του υπουργού, που λέει ο λόγος; Καλά, είμαστε σοβαροί; Φεύγει ο 'ξυπνητζής', για να φάει τη φόλα το κορόιδο;   

Προφανώς ο αφορισμός σου περί 'μπάσταρδων του Μπογδάνου' στόχευε στη δική μου τοποθέτηση. Εγώ έγραψα για 'επίδοξους Μπογδάνους', άρα το γεγονός ότι διαστρεβλώνεις τα λόγια κάποιου, για να υποστηρίξεις τους ισχυρισμούς σου -κλασσικό χαρακτηριστικό εκκολαπτόμενου δημαγωγού- καθιστά εξόχως δύσκολο ipso facto να σε πάρει κανείς στα σοβαρά. Επίτρεψέ μου να σου αναφέρω και ορισμένους ακόμη λόγους για τους οποίους δε μπορώ να σε πάρω στα σοβαρά:

- ο επαναλαμβανόμενος χαρακτηρισμός 'λουλού', ακόμα και μέσα σε εισαγωγικά, είναι αναμενόμενος σε 'ελαφρά' συζήτηση ανάμεσα σε κολλητάρια από το στρατό, όταν εμφανίζεται σε ένα κείμενο όμως, αυτομάτως του στερεί την όποια πιθανότητα να χαρακτηριστεί ως σοβαρό.

- ο ισχυρισμός ότι η φοίτησή σου σε γερμανικό σχολείο για ένα χρόνο -αλήθεια πότε; στο νηπιαγωγείο;- σου άνοιξε τα μάτια και σε βοήθησε να θέσεις το δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων όσον αφορά τη μεγάλη παθογένεια της ελληνικής εκπαίδευσης -η οποία φυσικά είναι οι εκπαιδευτικοί- είναι το λιγότερο φαιδρός και δε νομίζω ότι χρειάζεται να το εξηγήσω.

Επειδή όμως δε θέλω να κουράζω, ο βασικότερος λόγος για τον οποίον δε μπορώ να πάρω στα σοβαρά το κείμενό σου, είναι επειδή με έκανε και βαρέθηκα! Δε μου πρόσφερε τίποτα. Δεν είχε ίχνος πρωτοτυπίας. Ήταν ακόμα μια 'θεωρητικούρα' ενός τύπου που κάθεται στις παρυφές ενός φαινομένου, μιας κατάστασης, ενός συμβάντος, μ' ένα τεφτεράκι και καταγράφει, για να μπορεί μετά να παίξει το ρόλο του κήνσορα. Από κήνσορες στην Ελλάδα, μπουχτίσαμε. Η παρατήρηση και η καταγραφή είναι πολύ σημαντικές διαδικασίες -άλλωστε είναι αναπόσπαστα συστατικά της ποιοτικής έρευνας- αλλά πρέπει να συνοδεύονται και από ανάλυση δεδομένων, παρουσίαση κυριοτέρων ευρημάτων και προτάσεις σχετικά με ενδεχόμενους τρόπους αντιμετώπισης ή εξάλειψης ενός προβλήματος. Το να κάθεσαι απλά και να βάζεις ένα καρφί στο φέρετρο της δημόσιας παιδείας, όπως χιλιάδες άλλοι, διανοουμενίζοντας επιφανειακά και εκ του ασφαλούς, μου θυμίζει ένα απόφθεγμα, που υπήρχε στο βιβλίο Λατινικών που κάναμε στο Λύκειο, νομίζω του Κικέρωνα, αν δε με απατά η μνήμη μου, ο οποίος είχε πει σε κάποιον, σε ελεύθερη απόδοση:

"Και συ φωνάζεις μες στο πλήθος, και λες πως είσαι ρήτορας."

Είναι δύσκολο να εκτιμήσεις κάποιον, που δεν εκτιμά τον εαυτό του. Δίκιο έχει το παλικάρι. Πήγαινε στο σχολείο και ασχολιόταν με τις γκόμενες, το Φοίβο, τη Βανδή, τις καγκουριές και τη φραπεδιά στην καφετέρια. Και οι κακοί καθηγητές μοίραζαν βαθμούς σαν στραγάλια και περνούσε το παιδί τις τάξεις. Όχι μόνο το συγκεκριμένο παιδί, αλλά πάρα πολλά παιδιά, ακριβώς σαν και αυτό. Η μοναδική εμπλοκή τους με τη μαθησιακή διαδικασία ήταν η καταστροφή της ή η διακωμώδησή της. Παρ' όλα αυτά, οι κακοί καθηγητές, οι γραφικοί, οι αναίσθητοι, οι ιδιαιτεράδες, οι μεθύστακες, τα ρομπότ (πόσα κλισέ ακόμα, Θεούλη μου), βάζανε στο παιδί και στα κολλητάρια του βαθμούς αβέρτα και όλα μέλι γάλα. Στο Γυμνάσιο το παιδί δε μπορούσε να γράψει σωστά μια ρημάδα πρόταση. Έφτανε γ' τάξη με σπρωξιές, με κλάματα και παρακάλια από τους γονείς 'βάλε του δάσκαλε ένα βαθμό να τελειώσει το σχολείο, να πάει να μάθει μια τέχνη', και όταν έπαιρνε το βαθμό, αντί για να πάει να μάθει τέχνη, τσουπ... να 'τος του χρόνου και στο λύκειο. Και ξανά μανά το ίδιο βιολί.

Ηθικό δίδαγμα: αν αντιμετωπίζαμε, εμείς οι ίδιοι, το επάγγελμά μας με την αρμόζουσα σοβαρότητα, αν ήμαστε ακριβοδίκαιοι στις κρίσεις και στις αξιολογήσεις μας, αν αρνιόμαστε να κάνουμε 'εκπτώσεις' στις αρχές μας, ενδεχομένως παρασυρμένοι από την ανάγκη μας για τη διατήρηση της βολής μας, και αν δεν ήμαστε θιασώτες του δόγματος 'ωχ, αδερφέ, εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα', σίγουρα θα μας σέβονταν περισσότερο.

Είναι αλήθεια ότι τη μόρφωσή μας, την οποία συχνά επικαλούμαστε για να επιχειρηματολογήσουμε υπέρ της αναγκαιότητάς μας, πρώτοι από όλους εμείς δεν την εκτιμούμε.

Είναι να τρομάζει κανείς με το πόσο καλά πληροφορημένοι είναι οι δηλητηριογράφοι, ρε παιδί μου. Πω-πω! Αφού ξέρουν ότι υπάρχουν ακόμα σχολεία στην Ελλάδα, πάλι καλά.

Υπομονή. Τι είναι μερικοί μήνες ή μερικά χρόνια μπροστά στο διηνεκές; Κάτι ξέρω εγώ.