PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

“A century ago, on the evening of 6 September 1910, a 2,000-strong audience at the Three Choirs festival crammed into the pews of Gloucester cathedral to hear Elgar's oratorio The Dream of Gerontius, one of the most popular contemporary English works since its 1900 premiere. But between them and their devotion stood the unfamiliar figure of Ralph Vaughan Williams, aged 37, nervously preparing to conduct the world premiere of his just-completed work, the Fantasia on a Theme by Thomas Tallis. "A queer, mad work by an odd fellow from Chelsea," the cathedral's organist had called it, but despite remaining unrecorded until 1936, the Tallis Fantasia has come to join the crowning glories of English orchestral music.”

“In 1906, a clergyman called the Rev Percy Dearmer turned up at the Chelsea house of Ralph Vaughan Williams. “I had heard of him as a parson who invited tramps to sleep in his drawing room,” the composer recalled many years later, “and I feared he was going to ask me to do the same”. In fact, Dearmer had come to ask Vaughan Williams, then in his mid-thirties and still starting out as a composer, to help him with the musical side of The English Hymnal, a book that was to become the staple of Anglican congregations throughout the country, and is still used by some today.

The composer did write quite a few of his own tunes, which are among the best in the book – such as for the hymns “For all the saints” and “Come down, O love divine”.
He also found the Third Psalter Tune of Thomas Tallis, written in 1567, and used it for hymn number 92 in the Hymnal, “When, rising from the bed of death”. But he sensed, having done that, that he had unfinished business with the tune, and embarked on an exploration of Tudor music and its sonorities that culminated in the composition of one of his most famous and beautiful works, the Fantasia on a Theme by Thomas Tallis. Tallis was one of the world’s leading composers of sacred choral music of his era; the challenge Vaughan Williams set himself was to translate the sounds of choral music into a string orchestra.”

“Tallis's original words to the hymn were:

“Why fum'th in fight the Gentiles spite, in fury raging stout?
Why tak'th in hand the people fond, vain things to bring about?
The Kings arise, the Lords devise, in counsels met thereto,
against the Lord with false accord, against His Christ they go.””

"Η ΠΟΛΥΞΕΝΗ ΜΑΤΕΫ (1902-1999), πιανίστρια και ιδρύτρια της ομώνυμης σχολής χορού, φίλη και συνεργάτιδα του Ν. Σκαλκώτα, τον παρακάλεσε το 1947 να γράψει ένα πιανιστικό έργο για τη χορευτική ομάδα της σχολής της, με τίτλο Η Γη και η Θάλασσα της Ελλάδας. Ο Σκαλκώτας της παρέδωσε το 1948 έξι χορούς: το Χορό της Σποράς, το Χορό του Θερισμού, το Χορό του Τρύγου, το Πατητήρι, την Τράτα και το Χορό των Κυμάτων. Με τη σύμφωνη γνώμη του συνθέτη η Ματέυ άλλαξε τον τίτλο του Χορού του Τρύγου σε Πατητήρι και αντίστροφα. Oταν όμως ο Σκαλκώτας την ίδια χρονιά ενορχήστρωσε τους τέσσερις πρώτους χορούς που αναφέρονται στη Γη της Ελλάδας υπό τον τίτλο Μικρή Χορευτική Σουίτα διατήρησε τους αρχικούς δικούς του τίτλους. Το 1949 οι δύο τελευταίοι «θαλασσινοί» πιανιστικοί χοροί, η Τράτα και ο Χορός των Κυμάτων, ενορχηστρώθηκαν ως μέρη του μπαλέτου Η Θάλασσα."

από: http://news.kathimerini.gr/archive-editions/article/7days/2004/19-09-2004/1283285.html



Η ΘΑΛΑΣΣΑ - ΝΙΚΟΣ ΣΚΑΛΚΩΤΑΣ

Η ΘΑΛΑΣΣΑ, ΛΑΪΚΟ ΜΠΑΛΕΤΟ (1948-1949) - ΝΙΚΟΥ ΣΚΑΛΚΩΤΑ

Napravnik: Melancholy in G minor Op.48 No.3

29/4/1953 , είκοσι χρόνια μετά το θάνατο του Κωνσταντίνου Καβάφη , η Μυρτιώτισσα γράφει το ποίημα "Ελεγείο" :

Αδύνατο να φανταστώ Καβάφη
έξω απ’ την Αλεξάντρεια, και πάλι
χωρίς Καβάφη τ’ είν’ η Αλεξάντρεια;
Αυτά σκεφτόμουν ύστερ’ από χρόνια
σαν βρέθηκα ξανά σ’ αυτή τη χώρα.
Αν κι είχε από καιρό πεθάνει, ωστόσο
δεν πήγα να τον βρω στο κοιμητήρι,
μα κίνησα ένα δείλι μοναχή μου
στο σπίτι του να πάω ωσάν και τότες
τι ελόγιαζα πως κάτι θ’ απομένει
κάτι απ’ αυτόν, κάποιο δικό του αχνάρι,
κάτι απ’ το χέρι που άνοιγε την πόρτα…
Και κίνησα ένα βράδυ μοναχή μου
μ’ άλυκα τριαντάφυλλα στο χέρι.
Η θύρα που ήτανε άλλοτε δικιά του
νάτην! Κλειστή για μένα, δε θ’ ανοίξει,
μ’ εφτά σφραγίδες είναι σφραγισμένη,
και δίπλα της μια πλάκα εντοιχισμένη
με τα’ όμομά του: «Ο ποιητής Καβάφης
εδώ καθόταν…» πως! Σ’ αυτό τον τάφο;
Ω: ποιητή με τα πελώρια μάτια
μυστηριακά, βυζαντινά, όλο φλόγα,
πουν το ζεστό σου σπιτικό, και τα κεριά σου
που με το φως τους τα’ αμυδρό μας γοήτευαν;
Πουν τα’ ανεχτίμητα χαλιά τα πατρικά σου
και τα παλιά τα μόμπιλα της Πόλης;
Και των βιβλίων σου πούναι ο θησαυρός
με τις περγαμινές στα εβένινα ράφια;
Τ’ αρώματα απ’ το σάνταλο κι ο Αχμέτ
που σιωπηλά μας κέρναγε ολοένα
κι ολονυχτίς μας κράταες με το λόγο
και το πιοτό, σε μιαν ουράνια μέθη
πνευματική, που δεν εματαστάθη;
Και τώρα είσαι ένα τίποτα όπως δείχνει
τούτη η κλειστή κι αραχνιασμένη θύρα
κι η πλάκα η παγερή με τα’ όνομά σου.
Μονάχα ο Ποιητής υπάρχει τώρα.
Μα ωστόσο εγώ τα ρόδα μου έχω φέρει
για σένανε, που ζεις μες στην καρδιά μου,
κι ένα προς ένα τώρα τα σκορπίζω
με δάκρυα εδώ στην έρμη ετούτη πέτρα
που άλλοτες του σπιτιού σου ήταν κατώφλι…