PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

Τι έγινε ρε παιδιά; Περονόσπορος έπεσε μετά τη συντεχνιακή αντιμετώπιση των θεμάτων της παιδείας; Καλό μήνα κιόλας!

Προτείνω συνάδελφοι να ορίσουμε μια ημερομηνία, εντός 15 ημερών, συγκέντρωσης μας σε κεντρικό σημείο της Αθήνας (π.χ πλατεία Συντάγματος), όπου θα καταμετρήσουμε τις δυνάμεις μας (τον αριθμό προσερχομένων στη διαμαρτυρία), τη δημιουργία ψηφίσματος με προτάσεις για τα θέματα της παιδείας (στόχοι παιδείας και τρόποι υλοποίησης αυτών) και την άμεση κατάθεση του ψηφίσματος στο γραφείο της Διαμαντοπούλου. Αν είμαστε εκεί χιλιάδες κανείς δε θα μπορέσει να μας σταματήσει. Θα αναγκαστούν να μας ακούσουν. Λοιπα μέτρα δράσης και θέματα συζήτησης μπορούν να παρουσιάζονται όλες αυτές τις μέρες στο forum συνομιλιων.

Η ΟΛΜΕ έχει συγκεκριμένους στόχους και συγκεκριμένο πλαίσιο δράσης. Εγώ μιλάω για την οργάνωση ενός πανελληνίου συντονιστικού οργάνου αδιόριστων εκπαιδευτικών που θα έχει συγκεκριμένες απαιτήσεις από το υπουργείο παιδείας και ο τρόπος δράσης του θα είναι δυναμικός. Το forum μας δίνει τη δυνατότητα να το κάνουμε. Συνάδελφοι δε μιλάμε απλά για ένα ψωροδιορισμό. Μιλάμε για μία ανόρθωση στην παιδεία η οποία θα έχει σκοπό τη δημιουργία ικανών μελών μέσα σε μια εμετική ελληνική κοινωνία που έχει διαστρεβλώσει τα ήθη και τις αξίες. Μιλάμε για ένα σύστημα παιδείας το οποίο θα δημιουργήσει μαθητές πολίτες-προσωπικότητες και όχι μαθητές-πολίτες-λαμόγια. Δείτε την κατάσταση που επικρατεί γύρω σας. Οι σημερινοί νεοέλληνες ενδιαφέρονται μόνο για τη βιτρίνα και την επιφάνεια. Η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών είναι κενοί χαρακτήρες που ως ανώτερο ιδανικό και πρότυπό τους είναι το λαμόγιο πολιτικός, το λαμόγιο επιχειρηματίας. Τα παιδια ζουν ένα σύστημα εκπαίδευσης που τους κατατρώει την εφηβία, την οποία ουσιαστικά δε ζουν ποτέ. Δεν έχουν ανησυχίες, ενδιαφέροντα, ευαισθησίες. Δεν έχουν ίχνος αγωνιστικότητας μέσα τους. Καταπιεσμένοι από ένα σύστημα (παρά)εκπαίδευσης που τους ρουφάει τα πρώτα τους νιάτα. Καταπιεσμένοι από χρεωμένους και παραδομένους στους καταναλωτικούς ρυθμούς γονείς, αναπτύσουν το φόβο και την ανασφάλεια από την πιο μικρή τους ηλικία. Μαθαίνουν να σκύβουν το κεφάλι και να μην έχουν κουράγιο για τίποτα υψηλό στη ζωή τους. Η συνέπεια αυτού του τρόπου ζωή τους φαίνεται αργότερα, όταν ως ενήλικες κληθούν να δημιουργήσουν οικογένειες. Πώς να το κάνουν όμως αυτό με σωστό τρόπο; Πώς να μπορέσουν να αναπτύξουν σωστές διαπροσωπικές σχέσεις με τα μέλη της οικογένειας; Πώς να καταλάβουν το/τη σύζυγο, τα δικά τους παιδιά όταν δεν γνωρίζουν τον ίδιο τους τον εαυτό; Αποτέλεσμα είναι οι χωρισμοί, η θλίψη, οι διαλυμένες οικογένειες. Τα παιδια χρειάζονται ένα σύστημα εκπαίδευσης που δε θα έχει φροντιστήρια, που θα παράγει τη λογική σκέψη μακριά από προκαταλήψεις και δεισιδαιμονίες, που θα προωθεί την κοινωνικότητα και θα οξύνει το νου τους. Θέλουν τον καθηγητή φίλο που θα τον εκτιμούν και θα τον σέβονται. Το ολοήμερο σχολείο δε θα έχει σκοπό να αποτελέσει το καταφύγιο των αδυνάτων αδιορίστων καθηγητών,οι οποίοι αφου διοριστούν θα ξεχάσουν το λειτουργικό τους ρόλο. Σκοπό θα έχει τη δημιουργία γενναίων-μη φοβισμένων ανθρώπων. Αυτά ( και άλλα πιο συγκεκριμένα) πρέπει να μεταφέρουμε στη Διαμαντοπούλου. Προτείνω την άμεση δημιουργία οργάνου που θα έρθει σε επαφή με τη Διαμαντοπούλου. Εμείς θα δώσουμε τέλος στη μιζέρια μας, αλλιώς είμαστε άξιοι αυτής.    

Πολύ καλή ταινία για το εκπαιδευτικό σύστημα και την επίδραση που ασκεί στους νέους είναι "Το κύμα",ταινία γερμανικής παραγωγής. Σχετίζεται με την προσπάθεια ενός ικανότατου αναρχικού καθηγητή να δείξει στους μαθητές του ότι ο κίνδυνος του φασισμού ελλοχεύει στους κόλπους της κοινωνίας. Οι μαθητές του διαφωνούν στο ότι ο φασισμός μπορεί να ξαναχτυπήσει τη Γερμανία, ιδιαίτερα μετά την πλύση εγκεφάλου που έχουν υποστεί όλα τα γερμανόπουλα για τη γκρίζα γερμανική χιτλερική περίοδο. Ο καθηγητής τους προτείνει να συμετάσχουν μαζί του σε ένα παιχνίδι του οποίου οι κανόνες θα σχετίζονται με την απόλυτη υπακοή της τάξης προς αυτόν. Αυτό όμως που ξεκινά ως παιχνίδι, καταλήγει στη δημιουργία μιας πραγματικής φασιστικής διαμαθητικής οργάνωσης με ανεξέλεγκτες συνέπειες.
Πολύ καλό επίσης είναι το "Half Nelson", ταινία αμερικάνικης παραγωγής. ΥΠ: Καθηγητής σε υποβαθμισμενο αμερικανικό σχολείο μεταναστών, διδάσκει το μάθημα της ιστορίας αποκαλύπτοντας τον παρεμβατικό-τυραννικό ρόλο που έχουν παίξει οι αμερικανικές κυβερνήσεις στο εσωτερικό άλλων κρατών. Δε διστάζει να έρθει σε σύγκρουση με το εκπαιδευτικό καταστημένο, που χρησιμοποιεί την ιστορία ως μέσον αποχαύνωσης και χειραγώγησης των νεοαμερικανών, εξωραϊζοντας τον αρνητικό ρόλο των αμερικανικών κυβερνήσεων στην ιστορική πορεία των κρατών της υφηλίου. Θα διδάξει το μάθημα της ιστορίας(=γνώση της αλήθειας) λέγοντας τα πράγματα με το όνομά τους. Θα αποκαλέσει τους ήρωες ήρωες και τους εγκληματίες εγκληματίες.