PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

Η απολυταρχία της μετριότητας

Του Θαναση Δριτσα*

Πολλοί σύγχρονοι επιστήμονες και ερευνητές σε παγκόσμιο επίπεδο προβληματίζονται γύρω από τη δυνατότητα την οποία δίνει το σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα σε δημιουργικές προσωπικότητες να αναλάβουν ηγετικές θέσεις στην επιστημονική κοινότητα και την πανεπιστημιακή ιεραρχία. Δυστυχώς πρόσφατες παρατηρήσεις και στατιστικές δείχνουν ότι το εκπαιδευτικό σύστημα τείνει να απορρίψει χαρισματικά παιδιά με υψηλό δείκτη νοημοσύνης, φαντασία και πρωτότυπη σκέψη, ενώ αντίθετα τείνει να αναπαράγει μετριότητες με προγνώσιμα όρια επιδόσεων και εύκολη προσαρμογή στην εκπαιδευτική διαδικασία.

Ο ψυχολόγος Bruce Charlton εκδότης του πρωτοποριακού περιοδικού «Ιατρικές Υποθέσεις» (http://medicalhypotheses.blogspot.com/) υποστηρίζει σε σχετικά πρόσφατο άρθρο του ότι υπάρχει έλλειμμα δημιουργικής σκέψης στη σύγχρονη επιστήμη διότι το ακαδημαϊκό κατεστημένο και η τυποποίηση των πανεπιστημιακών σπουδών δίνει δυνατότητα για ανέλιξη στην πανεπιστημιακή ιεραρχία σε μέτρια μυαλά που όμως εργάζονται με πειθαρχία και ευσυνειδησία, είναι πειθήνια στην ιεραρχία και επιπλέον ευχάριστα και κοινωνικότερα σε σχέση με τις μοναχικές αλλοπαρμένες μεγαλοφυΐες. Ο Bruce Charlton υποστηρίζει τη χρήση του δείκτη νοημοσύνης (IQ) για την επιλογή εκείνων των ατόμων που θεωρητικά είναι ικανά να παράγουν πρωτοποριακές ιδέες και αποδεικνύει ότι τα άτομα υψηλού IQ απομονώνονται από το εκπαιδευτικό σύστημα επειδή πολύ συχνά έχουν αντικοινωνικές τάσεις και επιπλέον δεν πειθαρχούν στα δεδομένα της ιεραρχίας. Ακόμη ο καθηγητής Sir Ken Robinson, γνωστός για τις επιστημονικές μελέτες και τις διαλέξεις του πάνω στη σχέση της δημιουργικότητας με την εκπαιδευτική διαδικασία, έχει καταλήξει ότι η σχολική εκπαίδευση δεν βοηθά καθόλου στην προαγωγή των δημιουργικών παιδιών στις επιστήμες και τις τέχνες (βλ. στο Διαδίκτυο www.ted.com/talks/ken robinson). Ο Sir Ken Robinson πιστεύει ότι τα εκπαιδευτικά στερεότυπα της τιμωρίας του «λάθους» οδηγούν σε αποκλεισμό της δημιουργικής φαντασίας και εμποδίζουν τους γονείς να αποδεχθούν ότι τα παιδιά τους θα είναι ευτυχισμένα και δημιουργικά αν ακολουθήσουν αληθινές κλίσεις που δεν ανταποκρίνονται στα κοινωνικά στερεότυπα της επιτυχημένης καριέρας (βλ. καθηγητής πανεπιστημίου, γιατρός, δικηγόρος κ.λπ).

Tony Joe White - Rainy Night in Georgia

Ο άνθρωπος δεν είναι απλά cool...είναι sub zero.

http://www.youtube.com/watch?v=OAY7HhWpy_4
 

Χαίρομαι ιδιαίτερα που υπάρχει αυτή η συζήτηση και συμφωνώ αρκετά με όλους.

Ξέρετε, έχω δει επανειλημμένα στο PDE σχόλια και συζητήσεις για κακούς μαθητές.
Μαθητές αδιάφορους, αντιδραστικούς,ακόμα και παραβατικούς, καθώς και τρόπους αντιμετώπισής τους.

Καλά όλ' αυτά. Επιτρέψτε μου όμως να ρωτήσω τώρα και το αντίστροφο:
Πώς θα αντιμετωπίζατε την περίπτωση ενός ιδιαίτερα ΚΑΛΟΥ μαθητή?
Ένα παιδί π.χ. που είναι άριστο και στο χαρακτήρα και στα μαθήματα,
παρουσιάζοντας όμως ιδιαίτερη κλίση σε ένα από αυτά.
Ίσως η απορία ακούγεται απλοϊκή κι εύκολη στην απάντησή της, προκύπτουν όμως μερικές δυσκολίες.

Ο μαθητής που παρουσιάζεται στο άρθρο της Καθημερινής έχει, όπως γράφεται, διακρίσεις σε διαγωνισμούς μαθηματικών. Αυτό προϋποθέτει ειδική εμβάθυνση στην ύλη της τάξης του, αλλά και εκτεταμένη γνώση από την ύλη επόμενων τάξεων. Με δυο λόγια, μαθητές τέτοιου είδους έχουν φύγει πολύ μπροστά στο μάθημα του ενδιαφέροντός τους.

Πώς διδάσκεται λοιπόν ένας τέτοιος τύπος μαθητή?
Εννοώ αν και με ποιο τρόπο μπορεί ένας μαθητής που βρίσκεται σε τέτοιο επίπεδο να διδαχθεί οτιδήποτε πάνω στο αντικείμενό του μέσα στην αίθουσα, ώστε το σχολείο να έχει ουσιαστική συμβολή στη μετέπειτα πορεία του.

Ποια πιστεύετε πως είναι η ενδεδειγμένη στάση ενός καθηγητή απέναντί του?

Και τι είδους πρόβλεψη υπάρχει ή θα μπορούσε να υπάρχει γι' αυτά τα παιδιά στην καθημερινή πρακτική του σχολείου στη χώρα μας?

Για τη Μαθηματική Εταιρεία δείτε επίσης:

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_1_01/06/2010_402991

Ελληνική Μαθηματική Εταιρεία

Δελτίο Τύπου - Διαμαρτυρία

Ολοκληρώθηκε η 27η