PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

ἐλθὼν δ᾽ ὁ Ξενοφῶν ἐπήρετο τὸν Ἀπόλλω τίνι ἂν θεῶν θύων καὶ εὐχόμενος κάλλιστα καὶ ἄριστα ἔλθοι τὴν ὁδὸν ἣν ἐπινοεῖ καὶ καλῶς πράξας σωθείη. καὶ ἀνεῖλεν αὐτῷ ὁ Ἀπόλλων θεοῖς οἷς ἔδει θύειν (Κύρου ἀνάβασις 3.1.6).
Γεια σας συνάδελφοι! Πώς θα χαρακτηρίζατε τις δοτικές τίνι και οἷς στο παραπάνω χωρίο; υπάρχει διχογνωμία, άλλοι τις θεωρούν αντικείμενα και άλλοι δοτ. πρ. χαριστικές. Κατά τη γνώμη μου είναι χαριστικές θύω τινί = κάνω θυσία σε /για /προς τιμήν... Γενικότερα, η δοτική με το ρ. θύω είναι αντικείμενο έμμεσο ή δοτ. προσωπική χαριστική;

ἀλλά μοι δοκεῖ καιρὸς εἶναι καὶ ἐμὲ νῦν πρὸς ὑμᾶς τῷ αὐτῷ λόγῳ χρήσασθαι (Αισχίνου Κατὰ Τιμάρχου 4): συνάδελφοι το καιρός δεν πρέπει να είναι σε αιτιατική (καιρόν εἶναι). Πώς αιτιολογούμε την πτώση του;

Γεια σας συνάδελφοι!  "τοὺς χρόνους τοῦ ἔαρος". Τι γενική πιστεύετε ότι είναι το "τοῦ ἔαρος"; ιδιότητας; διαιρετική; επεξήγηση; κάτι άλλο;

Εμένα μου φαίνεται ότι υπάρχει χιαστό, και γιατί  ευσταθεί περισσότερο νοηματικά (πιο λογικό είναι να φοβάται το μέλλον ο νέος παρά ο γέρος) και γιατί στη δεύτερη φράση προηγείται το νέος, άρα αναφέρεται σε αυτόν.

μάλλον έτσι είναι...αλλά  έχει δημιουργηθεί σύγχυση, διότι δύο φυλλάδια που κυκλοφορούν ευρέως (Μπετσάκος/Χρονοπούλου) και έχουν ως σκοπό την επιμόρφωση των διδασκόντων υποστηρίζουν τελείως διαφορετικές ερμηνείες στο συγκεκριμένο χωρίο.

Συνάδελφοι πιστεύετε ότι υπάρχει χιαστό στο παρακάτω χωρίο; είναι από την τρίτη διδακτική ενότητα του φακέλου υλικού (Επίκουρος). Παραθέτω και εδώ το θέμα γιατί κυρίως είναι συντακτικό:

Ὥστε φιλοσοφητέον καὶ νέῳ καὶ γέροντι, τῷ μὲν ὅπως γηράσκων νεάζῃ τοῖς ἀγαθοῖς διὰ τὴν χάριν τῶν γεγονότων, τῷ δὲ ὅπως νέος ἅμα καὶ παλαιὸς ᾖ διὰ τὴν ἀφοβίαν τῶν μελλόντων.

Οι μεταφράσεις του βιβλίου:
1.Πρέπει, λοιπόν, να φιλοσοφεί και ο νέος και ο γέρος: ο ένας ώστε, καθώς γερνά, να παραμένει νέος μέσα στα αγαθά από ευγνωμοσύνη προς τα όσα έγιναν, και ο άλλος, αν και νέος, να είναι συνάμα και ώριμος, καθώς θα είναι απαλλαγμένος από τον φόβο για όσα θα γίνουν. (Ζωγραφίδης)
2. Πρέπει, επομένως, και ο γέροντας να φιλοσοφεί και ο νέος: ο ένας για να μένει, κι όταν γερνά, νέος χάρη στα όμορφα πράγματα, καθώς με χαρά θα ανατρέχει στα περασμένα, ο άλλος για να ’ναι και ως νέος συνάμα γέροντας, καθώς δεν θα τον κυριεύει φόβος για τα μελλούμενα (Σκουτερόπουλος)

Οι ερμηνείες:
(Μπετσάκος, Αμπελάς):
Οι νέοι, καθώς θα οδηγούνται προς τα γηρατειά, θα τείνουν να διασώσουν τη νεότητά τους, μέσα από την ευγνωμοσύνη για όσα ζουν. Οι ηλικιωμένοι, θα νιώθουν νέοι μέσα στα γηρατειά τους, καθώς θα αναπτύσσουν την έλλειψη φόβου για το μέλλον.

(Χρονοπούλου): Ο γέρος θα ευδαιμονεί λόγω των αναμνήσεων, ο νέος επειδή θα απαλλαγεί από το φόβο των

μελλούμενων. Η δεύτερη ερμηνεία προφανώς θεωρεί ότι υπάρχει χιαστό σχήμα.

Τι πιστεύετε;

μνημεῖον μὲν οὖν αὐτοῦ ἐν Μαγνησίᾳ ἐστὶ τῇ Ἀσιανῇ ἐν τῇ ἀγορᾷ· ταύτης γὰρ ἦρχε τῆς χώρας, δόντος βασιλέως αὐτῷ Μαγνησίαν μὲν ἄρτον, ἣ προσέφερε πεντήκοντα τάλαντα τοῦ ἐνιαυτοῦ, Λάμψακον δὲ οἶνον (ἐδόκει γὰρ πολυοινότατον τῶν τότε εἶναι), Μυοῦντα δὲ ὄψον. (Θουκυδίδου 1.138)

Συνάδελφοι πώς θα χαρακτηρίζατε συντακτικά τις υπογραμμισμένες λέξεις;αιτιατικές του σκοπού; (σκέφτομαι τώρα μήπως να εννοήσουμε απαρέμφατο σκοπού δοῦναι...)

επίσης:
μαθητών διατελείς υπονυστάζων επί του βιβλίου νυκτός δε υπό πονηρίας ετοιμότατος εί αγρυπνείν δίκην λύκου: τι είναι η γενική λύκου;

οἶμαι δὲ καὶ τὸν πόλεμον θεῶν τινα συναγαγεῖν ἀγασθέντα τὴν ἀρετὴν αὐτῶν, ἵνα μὴ τοιοῦτοι γενόμενοι τὴν φύσιν διαλάθοιεν μηδ' ἀκλεῶς τὸν βίον τελευτήσαιεν

Συνάδελφοι, αν τρέψουμε το χωρίο στον ευθύ λόγο, οι ευκτικές στις τελικές προτάσεις θα γίνουν υποτακτικές; ή αναγκαστικά θα παραμείνουν ευκτικές δεδομένου ότι η εξάρτηση είναι και στον ευθύ λόγο ιστορικός χρόνος:

τὸν πόλεμον θεῶν τις συνήγαγε ἀγασθείς τὴν ἀρετεὴν αὐτῶν, ἵνα μὴ τοιοῦτοι γενόμενοι τὴν φύσιν διαλάθοιεν μη'ἀκλεῶς τὸν βίον τελευτήσαιεν.

Και δεύτερη απορία: κάπου διάβασα ότι μια πρόταση με ευκόλως εννοούμενο υποκείμενο π.χ. "ταῦτα λέγω" θεωρείται απλή και όχι ελλιπής. Ισχύει;