PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

ὃν αἰόλα νὺξ ἐναριζομένα
τίκτει κατευνάζει τε, φλογιζόμενον       
Ἅλιον Ἅλιον αἰτῶ
τοῦτο καρῦξαι, τὸν Ἀλκμήνας πόθι μοι πόθι παῖς
ναίει ποτ᾽, ὦ λαμπρᾷ στεροπᾷ φλεγέθων,
ἢ ποντίας αὐλῶνος ἢ δισσαῖσιν ἀπείροις κλιθείς,       
εἴπ᾽, ὦ κρατιστεύων κατ᾽ ὄμμα.
ποθουμένᾳ γὰρ φρενὶ πυνθάνομαι
τὰν ἀμφινεικῆ Δηιάνειραν ἀεί,
οἷά τιν᾽ ἄθλιον ὄρνιν,       
οὔποτ᾽ εὐνάζειν ἀδακρύτων βλεφάρων πόθον, ἀλλ᾽
εὔμναστον ἀνδρὸς δεῖμα τρέφουσαν ὁδοῦ
ἐνθυμίοις εὐναῖς ἀνανδρώτοισι τρύχεσθαι, κακὰν       
δύστανον ἐλπίζουσαν αἶσαν.
πολλὰ γὰρ ὥστ᾽ ἀκάμαντος ἢ νότου ἢ βορέα τις
κύματ᾽ ἂν εὐρέϊ πόντῳ βάντ᾽ ἐπιόντα τ᾽ ἴδοι,
οὕτωῥ δὲ τὸν Καδμογενῆ στρέφει, τὸ δ᾽ αὔξει,
βιότου πολύπονον ὥσπερ πέλαγος
Κρήσιον. ἀλλά τις θεῶν αἰὲν ἀναμπλάκητον Ἅιδα       
σφε δόμων ἐρύκει.
ὧν ἐπιμεμφομένα σ᾽ αἰδοῖα μέν, ἀντία δ᾽ οἴσω.
φαμὶ γὰρ οὐκ ἀποτρύειν ἐλπίδα τὰν ἀγαθὰν       
χρῆναί σ᾽· ἀνάλγητα γὰρ οὐδ᾽ ὁ πάντα κραίνων βασιλεὺς ἐπέβαλε θνατοῖς Κρονίδας·
ἀλλ᾽ ἐπὶ πῆμα καὶ χαρὰ πᾶσι κυκλοῦσιν, οἷον
ἄρκτου στροφάδες κέλευθοι.       
μένει γὰρ οὔτ᾽ αἰόλα
νὺξ βροτοῖσιν οὔτε κῆρες
οὔτε πλοῦτος, ἀλλ᾽ ἄφαρ
βέβακε, τῷ δ᾽ ἐπέρχεται
χαίρειν τε καὶ στέρεσθαι.       
ἃ καὶ σὲ τὰν ἄνασσαν ἐλπίσιν λέγω
τάδ᾽ αἰὲν ἴσχειν· ἐπεὶ τίς ὧδε
τέκνοισι Ζῆν᾽ ἄβουλον εἶδεν;       


Τραχίνιαι, πρώτο στάσιμο

ευχαριστώ πολύ και πάλι!

Καλησπέρα, συνάδελφοι.
Θα ήθελα να ρωτήσω βάσει ποιων κριτηρίων γίνεται η τοποθέτηση σε λειτουργικά κενά όσων είναι σε διάθεση.
Σας ευχαριστώ πολύ προκαταβολικά

Πού ανήκει, λοιπόν, η ψυχή μου
εκτός σώματος διατρέχοντας τον κόσμο,
αφήνοντας πίσω ίχνη
όπως τα πουλιά που ταξιδεύουν
με προορισμό να μην εμπιστεύονται
το κενό που τα στηρίζει;

Πόσο έχω επιθυμήσει
δεμένη στο ένα έστω φτερό
κάποιου μεγάλου ταξιδιάρικου πουλιού

ξαπλωτή όχι ανάσκελα
γιατί τα υπεράνω μου
όλα σχεδόν τα έχω δει

μπρούμυτα δεμένη στο ένα φτερό

να φωτογραφίσω
αν είναι από το ίδιο υλικό φτιαγμένες
οι σκεπές μας

και συ με ταπεινώνεις, μου λες

ότι κανένα πουλί
με αχρηστευμένο το ένα φτερό του
από το βάρος μου
δε διακινδυνεύει τέτοιο ταξίδι

λάθος κάνεις

έχω πολλές φορές ψηλά πετάξει
στο βάρος μου δεμένη.


Κική Δημουλά, Υπέρβαση (από τη συλλογή Τα Εύρετρα)

Θέλω να γνωρίσω όλους αυτούς που σκύβουν - Γιάννης Αγγελάκας

Θέλω να γνωρίσω όλους αυτούς που σκύβουν
Πάνω από ένα καθαρό κομμάτι χαρτί
Μέσα σε βρόμικες διαλυμένες κάμαρες
Γεμάτοι οργή κι απόγνωση
Αποφασισμένοι ωστόσο
Να το λεκιάσουν με λέξεις
                       βρόμικες λέξεις
                         άγιες λέξεις
                             λέξεις κλειδιά
                               ιδέες φαντάσματα
                                 λυτρωτικές φράσεις

Θέλω να γνωρίσω όλους αυτούς τους μανιακούς του λόγου

Να γλείψω το μελάνι από τα δάχτυλά τους
Να φιλήσω τα παραμορφωμένα τους μέτωπα
Να συμμαζέψω τις τσαλακωμένες τους ονειρώξεις
Να διορθώσω τα ορθογραφικά λάθη του έρωτά τους
Να τους καθησυχάσω
Να τους πείσω πως δε χρειαζόμαστε άλλο αίμα γι'απόψε
Πως χορτάσαμε
Κι ύστερα να τους βάλω στο κρεβάτι
Και να τους νανουρίσω

από το "Πώς τολμάς και νοσταλγείς, τσόγλανε;"

Σημαδεύονται οι νύχτες από τα μπηγμένα στην καρδιά νύχια
Κάποια φωνή σ’ ακολουθεί, της λες σκάσε και εκείνη σωπαίνει
Γελώντας
Που προσπαθείς έτσι αρματωμένος ολόκληρο το σώμα να επιβληθείς
Στην άυλη ψυχή σου


Πώς είναι το φεγγάρι να ξεχνά τ’ όνομά σου
Τη στιγμή που στέκεις για να σ’ αναγνωρίσουν τα κύτταρά σου
Πώς είναι δυνατόν τα σχισμένα στα δύο πρόσωπά μας ν’ αγαπιούνται τόσο πολύ
Κοινή η μήτρα μας. Με κρατάς απ’ το χέρι, το ένα που σου απέμεινε
Αφού το άλλο βαστά το κεφάλι που σου περίσσεψε από την ξεριζωμένη μάσκα
Σε κρατώ απ’ τον ώμο
Κρεμώ το ραγισμένο μου χέρι στον σπασμένο σου αυχένα
Οι αρτηρίες κρεμιούνται ξέπνοα καλώδια, προσπαθώ να κάνω τη σύνδεση
Με την ψυχή μου
Ο αριθμός κατειλημμένος, προσπαθήστε αργότερα, ένα μήνυμα στον τηλεφωνητή άφησα που ψέλλιζε τρομαγμένα δεν υπάρχω