PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

Πρώτον ΔΕΝ έκλεισα την κουβέντα ειρωνικά. Ήταν μία ένθερμη και ειλικρινής ευχή: "καλά αποτελέσματα και καλή δύναμη", με το δεύτερο να αναφέρεται γενικώς σε όσα προβλήματα ταλανίζουν τον καθένα από εμάς έξω και σε συνάρτηση με το επαγγελματικό.
Τώρα αν αυτό μεταφράζεται ειρωνικά τότε το "πρόβλημα" δεν το έχω εγώ, αλλά ο τρόπος με τον οποίο κρίνετε μία φράση. 
Από κει και πέρα, δε νομίζω ότι η Παιδεία και συνολικά η Εκπαίδευση στην Ελλάδα βρίσκεται σε λάθος δρόμο σε σχέση με όσα έχουν καλλιεργηθεί στο "μαύρο" παρελθόν της. Δεν μπήκαν ποτέ σωστές βάσεις ή αν έγιναν προσπάθειες ήταν ως επί το πλείστον "γυάλινες", επιφανειακές, άστοχες και αποδείχθηκαν πολύ εύθραυστες στο πέρασμα των χρόνων.
Μια ζωή ακούω για τους κακούς μισθούς μας, για ελλείψεις που δεν μας επιτρέπουν να κάνουμε τη δουλειά μας, για ένα σωρό δυσκολίες (οι οποίες ναι είναι δεδομένες) αλλά όλες αποτελούν δικαιώματα. Και κανείς την ίδια ώρα δεν ασχολείται με τις υποχρεώσεις που έχουμε απέναντι στο λειτούργημα της διδασκαλίας.
Και υποχρεώσεις δεν εννοώ το να μπεις σε μια τάξη, να παραδώσεις την ύλη, να εξετάσεις, να βάλεις βαθμούς, να διεκπεραιώσεις τις διοικητικές δουλειές. Αλλά να αναλάβεις να πλάσεις χαρακτήρες και να αναδείξεις ικανότητες στους μαθητές σου. 
Προσωπικά θεωρώ ότι ως κλάδος κοιτάμε μόνο τη διασφάλιση (σε όποιον βαθμό) των δικαιωμάτων μας και όχι τις υποχρεώσεις μας. Και το χρησιμοποιώ αυτό ως αύτο-κριτική αλλά και ως παρατήρηση εν γένει στο χώρο της Εκπαίδευσης. Δεν στοχοποιώ κανέναν ούτε υπονομεύω τη δουλειά συναδέλφων. Απλώς πιστεύω ότι για την τραγική κατάσταση την οποία διανύουμε ως χώρος δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών, ούτε θύματα άλλων (πολιτικών, ανώτερων δυνάμεων κτλ). Αλλά άμεσοι υπεύθυνοι (ο καθένας σε κάποιο βαθμό) και καλό θα είναι επί τη ευκαιρία της γενικότερης κρίσης να αρχίσουμε να αναθεωρούμε σχετικά με ποιος είναι ο φταίχτης ούτως ώστε να ξεπεράσουμε εκ των έσω τα προβλήματά μας.   

Το λέω με καλή πρόθεση (καθόλου ειρωνικά): μέσα από μία τέτοια κουβέντα/συζήτηση ανθρώπων με κοινά ζητήματα το θέμα δεν είναι η ανταλλαγή αγωνίας, αλλά η απ-αλλαγή από αυτήν.

*κάνουν