PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

Γεια σου Κουνελακι! Διαβασα το ποστ σου... Σε ποιο σχολειο διδασκεις; κατι μου θυμησε η ολη ιστορια

Τι σου θυμησε? Δεν νομιζω...
Τι ειδικοτητα εισαι?

Παράθεση από: kounelaki80 στις Μαΐου 13, 2013, 10:23:30 pm

Χαχαχαχαχ αννέτα όχι (αν και ποτε δεν ξερεις...), ρωταω για τελείως προσωπικούς λόγους. 

Στο παρελθόν είχες δηλώσει ΔΙΟΡΙΣΜΕΝΗ! 

Διορισμενη είμαι αννέτα
Δεν ρωταω για εμενα, είπα ρωταω για προσωπικους λογους. Αν ρωτουσα για εμενα, θα ελεγα ''ρωταω για εμενα''. 
Παντως οποιαδήποτε βοήθεια δεκτή!

Παράθεση από: anneta στις Μαΐου 13, 2013, 07:05:26 pm

Παράθεση από: emmaki στις Μαΐου 13, 2013, 06:42:36 pm

να θέσω ένα ερώτημα/απάντηση στο δικό σου;
Πόσες πιθανότητες υπάρχουν φετεινός ωρομίσθιος να δουλέψει και του χρονου;

xaxaxa
ΚΑΜΙΑ!!!

Ακριβώς!!!

ΕΑΑΑΑΑΑΑΑΑΝ τώρα αλλάξουν τα πράγματα και η Ελλάδα ανακάμψει, και έρθουν τα πάνω κάτω (λέμε και καμιά @@@@ να περνά η ώρα) τότε ίσως, ΕΑΑΑΑΑΑΑΝ σε πάρουν στον ίδιο νομό, να πας στο ίδιο σχολείο.....

Αλλά όπου υπάρχουν πολλά ΕΑΑΑΑΑΑΑΝ.....τότε μάλλον είναι απίθανο

Αααχχ, αισιοδοξες σκεψεις βραδιατικα... Πάλι σαν πουλάκι θα κοιμηθώ...
Δηλαδή (πρέπει να ξέρεις ότι είμαι πολύ πεισματάρα!), αν φανταστούμε (με όση φαντασία μας έχει απόμείνει) ότι δεν ζούμε στην Ελλάδα... Πόσες πιθανότητες υπάρχουν να με πάρουν στον ίδιο νομό (και συνεπώς στο ίδιο σχολείο?)

Δε νομίζω όμως να έκαναν όλα τα σχολεία γιατί και ένα άλλο λύκειο στην ίδια περιοχή δεν έκανε!

Ε ενταξει, αλλοι κανανε άλλοι δεν κάνανε. Και σε εμας πολλοί συναδελφοι ου ειχαν παραδωσει την υλη πιό πριν, δεν εκαναν μαθημα.

Εγώ συμφωνώ για τα ιδιαίτερα, έκανα κι εγώ όσο ήμουν στο πανεπιστήμιο αλλά και πιό μετά μέχρι να διοριστώ, και δεν είναι μόνο ο φόβος του βαθμού, αλλά και το ότι στα ιδιαίτερα αποκτάς πολύ περισσότερη οικειότητα και είναι τελείως διαφορετική η σχέση καθηγητης-μαθητης, ακολουθούνται τελείως διαφορετικά στάνταρτς και επικρατεί διαφορετική νοοτροπία. Μεσα στο σχολείο, ελάχιστοι μαθητες θα σε πιάσουν και θα σου πουν ''ξέρετε, προβληματιζομαι με αυτο κι αυτο, δεν μου αρέσει αυτό...''. Εμενα τουλαχιστον οι μαθητες που μου το εχουν πει είναι μετρημενοι στα δάχτυλα, και μαλιστα οι περισσότεροι τα είπαν μετα από συζητηση δικής μου πρωτοβουλίας. Δηλαδή παίζει ρόλο και το κλίμα, ο χώρος... Εμένα εντέλει με ''ενοχλει'' κατα κάποιο τρόπο αυτό, το ότι δεν μπορεις να ξερεις τι προβληματίζει τον μαθητη σου αν δεν τον ρωτησεις και αν δεν τον πιεσεις (αν και ποτε δεν εχω πιεσει μαθητη να κανει οτιδηποτε, ποσο μαλλον να μου μιλησει για προσωπικά του προβλήματα), κι αυτό ΑΝ ο μαθητης εχει διαθεση να σου μιλησει και δεν παρεις το ξερο ''τιποτα''.
Όταν λες οτι σε ενεργοποιησε θετικά, εννοείς το σχόλιο που ειχες ακούσει/διαβάσει?

Φυσικά και τωρα πλεον εχω περισσοτερη αυτοπεποιθηση, και εχω μάθει πως να συμπεριφερομαι μπροστα στα αρνητικά σχόλια γιατί αυτά είναι που μας κάνουν καλύτερους. Αν δεν ηταν αυτά δεν θα προσπαθούσαμε ποτέ να γίνουμε καλύτεροι! Όχι ότι δεν με πειράζουν βεβαια, αλλά δεν κλαίω πλέον ουτε επηρεάζομαι τόσο πολύ. Τις περισσότερες φορές το γυρνάω στην πλάκα, άλλες αδιαφορώ και άλλες προσπαθώ να μάθω γιατί έγιναν. Αλλά αλίμονο αν κάθε αρνητικό σχόλιο μας έπαιρνε από κάτω! Αλλωστε όπως σωστά είπε και η Σόφη, κι εμείς έτσι δεν συμπεριφερόμασταν μικροι?

Καλημέρα σας! Σήμερα σκεφτόμουν την πρώτη φορά που άκουσα ένα κακό σχόλιο για εμένα από μαθητή... Και στο φροντιστήριο που δούλευα πριν να διοριστώ, είχα μαθητές που με ειρωνευόντουσαν/χλεύαζαν αλλά δεν έδινα πολύ σημασία, μου περνούσε σχεδον αδιάφορο... Με το που πήγα πρώτη φορά σε δημόσιο σχολείο όμως, με έζωσαν τα φίδια. Ετρεμα στην σκέψη μίας άτακτης τάξης, ενός ανυπάκουου τμήματος, ενός αυθάδη μαθητή που θα με μισούσε και θα μου έκανε την ζωή δύσκολη...
Τότε ήμουν πολύ φίλη με τη συνάδελφο που δίδασκε καλλιτεχνικά, και κάθε μεσημέρι φεύγαμε μαζί γιατί μένουμε στην ίδια γειτονιά. Μετά την έβδομη ώρα ειχε καθίσει λίγο παραπάνω στην αίθουσά της για να τελειώσει κάτι κατασκευές που θα παρουσίαζε στα παιδια την επόμενη, κι εγω καθισα εκει σε μία καρεκλα και την περίμενα να τελειώσει. Κι εκει στο θρανιο που κάθισα, έγραφε με μπλανκο ''Πρωτάκια προσοχή στην kounelaki80, σκοτωνει από την βαρεμάρα, αργός και βασανιστικός θάνατος...''.
Πηγα σπιτι και... έκλαψα! Ήμουν χαλια για όλη την υπολοιπη μερα, και μετα εξεταζα τα γραπτα ενα-ενα για να δω ποιανου ήταν να γράμματα! Το συζητησα και με την αδερφή μου (ειναι κι αυτη εκπαιδευτικός, ΠΕ02), και μου είπε ότι ειμαι τέρμα τρελή... Τωρα βεβαια έχω συνηθισει, όχι ότι ακούω και πολλά ασχημα σχολια αλλά εχω μαθει όταν ακούω να μην δίνω πολύ σημασία... Αυτο πάντως μου εμεινε, και το ξανασυζητουσαμε με την προηγουμενη συναδελφο με την οποια κρατησαμε επαφη, και σκέφτηκα να το γράψω...
Εσείς πώς αντιδράσατε την πρώτη φορά που ακούσατε καποιο σχόλιο? Σας αφησε αδιάφορους ή σας επηρέασε?