PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

Ο Χρήστος Παπανδρέου δάσκαλος στο Δημοτικό Καράτουλα που βραβεύτηκε από το ΥΠ(Ε)ΠΘ σχολιάζει τις δηλώσεις της Υπουργού Παιδείας

Η Υπουργός Παιδείας με τις δηλώσεις της επιχειρεί να χωρίσει τους εκπαιδευτικούς σε "καλούς" και "κακούς" στα πλαίσια της πολιτικής διαίρει και βασίλευε της νέας ηγεσίας του Υπουργείου (πρώην Εθνικής Παιδείας)... Τα συγχαρητήριά μας στον εκπαιδευτικό της Ηλείας. Η τοποθέτησή του δείχνει πως πανάξια του δόθηκε έπαινος. Εκφράζουμε και τα συλληπητήριά μας για το βαθύ οικογενειακό του πένθος.


Σχετικά με τις δηλώσεις της υπουργού Παιδείας


Αγαπητέ/ή συνάδελφε,

Το Σάββατο 13/3/2010 ήμουν και εγώ προσκεκλημένος στην Αθήνα στο Ι.Μ.Ε. στην "τιμητική" εκδήλωση με τίτλο ΑΡΙΣΤΕΙΑ ΚΑΙ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ. Θα παρουσίαζα και εγώ τη δουλειά μου.
Λόγω οικογενειακού πένθους δε μπόρεσα να παραστώ.

Στο τέλος της παρουσίασής μου είχα σκοπό να κάνω μια εξαιρετικά τιμητική δήλωση και για τους συναδέλφους οι οποίοι δεν βραβεύονται, αλλά δουλεύουν ισάξια και παραπάνω από εμένα στο σχολείο μου ή και σε άλλα σχολεία. ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΞΕΡΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ. Η ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ τους κάνουν υπέροχα project και πολύ όμορφες δουλειές με τα παιδιά τους στην τάξη. ΑΠΛΑ ΔΕ ΤΟΥΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ Η ΒΡΑΒΕΥΣΗ Ή ΚΑΠΟΙΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΠΡΟΒΟΛΗ. ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΑΘΟΡΥΒΑ.

Η υπουργός μας, όπως και άλλοι υπουργοί στο παρελθόν για άλλη μια φορά έδειξαν το ήθος τους απέναντι στους συναδέλφους και κυρίως στους αδιόριστους. Και από εδώ φαίνεται ότι Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΠΕΣΑ. Μόνο ο σκοπός που αγιάζει τα μέσα.

Δεν πίστευα στα αφτιά μου και στα μάτια μου βλέποντας και ακούγοντας τις δηλώσεις της υπουργού μας στην τηλεόραση. Τα "καλά πρότυπα" από δω και τα "κακά πρότυπα" από κει. Δημιουργία πόλωσης. ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΣΤΕΛΕΧΗ ΝΑ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΚΟΥΝΑΝΕ ΤΙΣ ΚΕΦΑΛΕΣ ΤΟΥΣ.

Σας φέρνω παράδειγμα την ωρομίσθια γυμνάστριά μας που έρχεται από την Πάτρα 120 χιλιόμετρα δρομολόγιο 3 φορές την εβδομάδα κουβαλώντας της Παναγιάς τα μάτια κάθε φορά (μπάλες, κορίνες, παιχνίδια και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε) για να τους κάνει δραστηριότητες, αερόμπικ και πράγματα για να τα ευχαριστήσει.

Ξέρετε ότι έχω συνάδελφο που πληρώνει από την τσέπη του ποσά στα βιβλιοπωλεία για να αγοράζει και να χαρίζει βιβλία στους μαθητές του; ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΤΟΣΟ ΔΟΥΛΕΥΤΑΡΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΑΒΕΥΤΕΙ...

Αυτοί οι συνάδελφοι προσβλήθηκαν και υποτιμήθηκαν το Σάββατο από την υπουργό μας με τις απαξιωτικές της δηλώσεις. ΝΤΡΟΠΗ. ΤΗΝ ΚΑΛΩ ΝΑ ΑΝΑΚΑΛΕΣΕΙ, ΝΑ ΔΙΟΡΘΩΣΕΙ ΤΙΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΜΕ ΚΑΤΙ ΠΙΟ ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΤΙΚΟ, ΑΛΛΙΩΣ ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ.

Νομίζω ότι έχουμε χάσει το νόημα της εκπαίδευσης και τον προσανατολισμό μας με τη δημιουργία ανταγωνισμού μεταξύ των συναδέλφων. Ο ανταγωνισμός μάς αλλιώνει, χαλάει το ήθος μας και δημιουργεί εγωισμό και έπαρση. Εξάλλου κάτι τέτοιοι συνάδελφοι μού έκαναν καταγγελία στο γραφείο της υπουργού, το Γενάρη που μας πέρασε, χάνοντας την παρουσίαση της δουλειάς μου στη Σεβίλλη στα πλαίσια του συνεδρίου Etwinning. Μια από αυτές "καμάρωνε" κιόλας στην χθεσινή εκδήλωση.

ΟΧΙ ΚΥΡΙΟΙ ΚΑΙ ΚΥΡΙΕΣ. ΔΕΝ ΤΙΣ ΘΕΛΩ ΤΕΤΟΙΕΣ ΤΙΜΕΣ. ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΠΟΥ ΔΕ ΒΡΕΘΗΚΑ ΕΚΕΙ.

Με πλήρη επίγνωση του λόγου μου,

Παπανδρέου Χρήστος, δάσκαλος


πηγη: http://pyrgos-news.blogspot.com/, http://www.alfavita.gr/ank_b/ank14_3_10_1054.php



Εξαιρετικός λόγος και ήθος από το αυνάδελφο... Μας κάνει περήφανους όλους ως εκπαιδευτικούς για το θάρρος να βγει και να τα πει σε καιρούς που τους χαρακτηρίζει η ...οσφυοκαμψία! Ν' αγιάσει το στόμα του..

Aπό το υπουργείο μεταξύ άλλων, για τη μοριοδότηση μελεταται το εξής:


"Μόρια από τα δυσπρόσιτα

Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι θα δοθεί «γενναίο κίνητρο» (αύξηση μοριοδότησης) σε όσους εκπαιδευτικούς επιλέγουν δυσπρόσιτα σχολεία για να διδάξουν, με υποχρεωτική παραμονή 2-3 ετών σε αυτά. Τα μόρια αυτά όμως θα μένουν στη θέση και δεν θα μεταφέρονται σε περίπτωση μετάθεσης ή απόσπασης του εκπαιδευτικού. Επίσης η υπουργός Παιδείας θα ανακοινώσει την ενεργοποίηση του θεσμού του «δόκιμου εκπαιδευτικού», την καθιέρωση του Πιστοποιητικού Παιδαγωγικής Επάρκειας ως προϋπόθεσης για την πρόσληψη, νέο σύστημα αποσπάσεων και μεταθέσεων των εκπαιδευτικών  με μείωση του αριθμού τους και αλλαγή στη μοριοδότηση."


Και ρωτάω εγώ... Τι σημαίνει "Τα μόρια αυτά όμως θα μένουν στη θέση και δεν θα μεταφέρονται σε περίπτωση μετάθεσης ή απόσπασης του εκπαιδευτικού.";; Δηλαδή θα παει ο άλλος 3χρονια στο δυσπροσιτο, θα πάρει μεταθεση γι κάποιο άλλο μερος (ας πούμε όχι το επιθυμητο γιατί δεν το "πιάνει"), και στην επόμενη αίτησή του δε θα μετρανε τα "δυσπρόσιτα" μόρια;;

Ή να το πουμε κι αλλιώς. Πας στην πολυπόθητη πρωτη επιλογή σου, και καποια στιγμή χρειαζεται (τα φερνει η ζωη ρε παιδιά) να θες, να πρεπει να ζησεις αλλού. Τα μόριά σου δε σ' ακολουθούν; Μα τα εχεις δουλεψει, έχεις ξενιτευτεί γι'αυτό ακριβώς το λόγο.. Να τα 'χεις κάβα για τετοιες περιπτωσεις.. Εξίσωση με άλλους που δεν έχουν γίνεται; Δε γίνεται (λέω εγώ)... Τι είδους δικαιοσύνη είναι αυτή;

Και που αποσκοπει εν τέλει;;...  

Όποιος καταλαβε να πει και σε μενα ρε παιδιά..

Αντιγράφω από ένα άρθρο του Μανώλη Πιμπλή στα «Νέα», το κείμενο μιας μαθήτριας της Γ’ Γυμνασίου. Ένα κείμενο γεμάτο ζωντάνια κι ευαισθησία, το οποίο φανερώνει πόσο μπορούμε οι άνθρωποι να παραμερίζουμε τα τεχνητά σύνορα που βάζουν ανάμεσά μας οι θρησκείες κι άλλα ανθρώπινα κατασκευάσματα και -ισμοί, και να γινόμαστε ξανά άνθρωποι...

Ενα κειμενο που θα 'κανε το Σαμαράκη περήφανο...



Η πλημμύρα που ένωσε τις θρησκείες


Σε διαγωνισμό που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος με θέμα «Ζω στον Νομό Έβρου, γράφω τη δική μου ιστορία», το πρώτο βραβείο πήρε το κείμενο της μαθήτριας της Γ΄ Γυμνασίου Γεωργίας Τοκαμάνη «Τη νύχτα που πλημμύρισε το ποτάμι». Γράφει, μεταξύ άλλων:

«Κατοικώ δίπλα στο ποτάμι, μα η γειτονιά μου δεν μου άρεσε καθόλου. Είχα, βλέπετε, την ατυχία να γειτονεύω με τους "άλλους". Ανθρώπους με διαφορετική καταγωγή, διαφορετική γλώσσα, θρησκεία, πολιτισμό.

Πόσο θύμωνα όταν τους άκουγα να μιλάνε και δεν καταλάβαινα τι έλεγαν. Τι σχέση είχα εγώ μ΄ αυτούς; Δεν ήθελα να παίζω με τα παιδιά τους. Τους γύριζα την πλάτη (...)

Ώσπου μια μέρα, άνοιξαν οι καταρράκτες του ουρανού. Οι δρόμοι έγιναν ρυάκια που γρήγορα βρήκαν τον δρόμο για το ποτάμι. Η στάθμη του ανέβαινε.

Θ΄ αντέξουν τα φράγματα; Πιο πέρα ο Έβρος, μοναχικός και φαρμακωμένος, ξεχείλιζε την οργή του και στις δυο πλευρές που του γύριζαν την πλάτη χρόνια τώρα. (...)

Στις οκτώ το βράδυ, δυνατά χτυπήματα ακούστηκαν στην πόρτα μας. Ένας αστυνομικός έβαλε τέλος στις ελπίδες μας.

- Εκκενώστε αμέσως το σπίτι. Το ανάχωμα υποχώρησε. Φύγετε, φύγετε, φύγετε χωρίς καθυστέρηση. Σε πέντε λεπτά εγκαταλείπαμε το σπίτι. Αλλόφρων και η μελαχρινή γειτόνισσα, με τη φαρδιά βράκα, φώναζε στη γλώσσα της τα πέντε παιδιά της.

Όλοι μαζί κατευθυνθήκαμε σ΄ ένα κοντινό υπερυψωμένο σημείο, όπου δεν κινδυνεύαμε.

Δεν το σήκωνε η καρδιά μας να απομακρυνθούμε πολύ από τα σπίτια μας που σιγά σιγά άρχιζαν να πλημμυρίζουν. Εφιάλτης. Και τότε, μέσα στο σκοτάδι της βροχερής νύχτας, εγένετο φως... Και είδα. Είδα την ίδια απόγνωση στα μάτια των δύο μανάδων. Τον ίδιο τρόμο μπροστά στο κακό.

Και τότε κατάλαβα. Δεν ήταν "άλλοι". Ίδιοι ήμασταν. Άνθρωποι. Τι σημασία είχε με ποιο όνομα επικαλούνταν τον Θεό τους; Τι σημασία είχε που η γλώσσα τους ήταν διαφορετική; Η γλώσσα της καρδιάς είναι ίδια.

Η σταγόνα που κύλησε στο μάγουλό μου δεν ήταν απ΄ τη βροχή. Ήταν ένα λυτρωτικό δάκρυ αγάπης για τους ανθρώπους που μοιράζονταν μαζί μας την κακιά στιγμή. Το συνομήλικό μου μουσουλμανάκι ξεχώρισε το λαμπερό δάκρυ. Άπλωσε το κοκαλιάρικο, μελαψό χεράκι του και μ΄ άγγιξε απαλά.

- Μην κλαις, μου είπε.

Κι εγώ δεν τραβήχτηκα (...)».

Ενδιαφέρον άρθρο του Τάκη Μίχα από την εφημερίδα Ελευθεροτυπία στις 30/12/2009. Επειδη και λόγω των ημερών κάποιες γνώμες "αιρετικές" σαν αυτή χάνονται καθότι δε φωνασκούν, ας τις έχουμε τουλάχιστον υπόψη μας..


«Πατριωτικά» ατοπήματα


"Οι παρεμβάσεις του κ. Καρατζαφέρη και του ΛΑΟΣ στον δημόσιο διάλογο έχουν ένα θετικό και ένα αρνητικό στοιχείο. Το θετικό στοιχείο είναι ότι εισάγουν πολύ σημαντικά θέματα στη δημόσια συζήτηση -όπως π.χ. η μετανάστευση, η εθνική ταυτότητα, η εγκληματικότητα- που τα άλλα κόμματα προτιμούν να αποφεύγουν. Το αρνητικό σημείο είναι ότι θέτουν αυτά τα σημαντικά θέματα με τέτοιο τρόπο ώστε πολύ γρήγορα η δημόσια συζήτηση να διολισθαίνει σε αμοιβαίες κατηγορίες περί «εθνικής προδοσίας», «ρατσισμού», «φασισμού» κ.λπ.

Πάρτε π.χ. τις επιθέσεις που έχει εξαπολύσει πρόσφατα ο ΛΑΟΣ εναντίον της γενικής γραμματέως του υπουργείου Παιδείας Θάλειας Δραγώνα, την οποία κατηγορεί, ούτε λίγο ούτε πολύ, για έλλειψη πατριωτισμού. Ποια ήταν τα αμαρτήματα της κ. Δραγώνα, σύμφωνα με τον ΛΑΟΣ;

Το πρώτο ατόπημα ήταν ότι σε ένα γραπτό της, η κ. Δραγώνα μιλάει θετικά για την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Όμως η κ. Δραγώνα δεν είναι ούτε η μόνη ούτε η εξαίρεση. Όλοι οι σοβαροί ιστορικοί θεωρούν ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία την περίοδο της ακμής της ήταν ένα από τα πιο πεφωτισμένα καθεστώτα στον κόσμο -ασύγκριτα πιο πεφωτισμένο από τον δυτικό φεουδαρχισμό. Άλλωστε, τη θετικότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αναγνωρίζει και ο κατ' εξοχήν εκπρόσωπος του αντιιμπεριαλιστικού πατριωτισμού στην Ελλάδα Κώστας Βεργόπουλος, που στο βιβλίο του «Το Αγροτικό Ζήτημα στην Ελλάδα» γράφει: «Το Οθωμανικό κράτος στη χρυσή εποχή του μέχρι τον 16ο και 17ο αιώνα συγκέντρωσε όλα τα γνωρίσματα του φιλολαϊκού Βυζαντίου και μάλιστα εκείνα της εποχής των Ισαύρων και των Μακεδόνων». Μάλιστα, ο κ. Βεργόπουλος προχωρεί ένα βήμα πιο πέρα και υποστηρίζει ότι η κατάκτηση της Ελλάδας από τους Οθωμανούς, στην ουσία ισοδυναμούσε με απελευθέρωσή της: «Η οθωμανική κατάκτηση» γράφει, «ευνοήθηκε αρκετά από την υποστήριξη των βυζαντινών χωρικών, οι οποίοι έβλεπαν σε αυτήν ένα μέσο για να ξεκαθαρίσουν τον βυζαντινό χώρο από κάθε στοιχείο που θύμιζε δυτικό φεουδαρχισμό».

Το δεύτερο ατόπημα της κ. Δραγώνα, σύμφωνα με τον ΛΑΟΣ, είναι πως έχει υποστηρίξει ότι η ελληνική εθνική ταυτότητα δημιουργήθηκε τον 19ο αιώνα. Υποθέτω ότι η άποψη του ΛΑΟΣ είναι ότι η ελληνική εθνική ταυτότητα προϋπήρχε και διατηρήθηκε αναλλοίωτη διά μέσου των αιώνων. Φυσικά, και πάλι η άποψη της κ. Δραγώνα δεν είναι ιδιαίτερα καινοτόμος ούτε αιρετική. Αντίθετα, εκφράζει την ορθοδοξία μεταξύ των περισσότερων ιστορικών σήμερα, σύμφωνα με την οποία η εθνική ταυτότητα στις περισσότερες χώρες (όχι δηλαδή μόνο στην Ελλάδα) είναι κάτι το οποίο δημιουργείται τον 19ο αιώνα. Φυσικά υπάρχουν διαφωνίες μεταξύ των ιστορικών σχετικά με το πόσο «φαντασιακό» είναι το εθνικό αφήγημα -δηλαδή αν πρόκειται για ένα εκ του μηδενός κατασκεύασμα ή αν βασίστηκε σε προϋπάρχοντα πολιτισμικά στοιχεία και σύμβολα. Πάντως, ιδιαίτερα δε στην περίπτωση της Ελλάδας, Ορθόδοξοι και νεορθόδοξοι διανοητές (Μοσκώφ, Γιανναράς, Fermor, Ρομανίδης, Papadopoulos, Sherrard, Ware κ.ά.) έχουν τονίσει τις μεγάλες διαφορές που υπάρχουν μεταξύ της ταυτότητας του «Ρωμιού» που κυριαρχούσε στην τουρκοκρατία και του μεταγενέστερου «Νεοέλληνα». Η ασυνέχεια αυτή -που φυσικά υπάρχει και στη Δύση αλλά με διαφορετικούς όρους- παραπέμπει, απλουστεύοντας κάπως, στη διάκριση μεταξύ μιας ταυτότητας που έχει ως άξονα αναφοράς τη χριστιανική θρησκεία και τη νέα ταυτότητα, που έχει ως κυρίαρχο άξονα αναφοράς τη γλώσσα και το κράτος.

Να υποθέσω λοιπόν ότι ο ΛΑΟΣ, όντας συνεπής, θα ζητήσει επίσης τον αποκλεισμό των Ορθόδοξων διανοητών από τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας;

Παρεμπιπτόντως, και ο κορυφαίος Άγγλος ιστορικός Ερικ Χομπσμπάουμ έχει αναφέρει ότι η ελληνική εθνική ταυτότητα -όπως και αυτές των περισσότερων άλλων χωρών- είναι δημιούργημα του 19ου αιώνα. Αν και δεν πιστεύω ότι ο Χομπσμπάουμ θα έπειθε τον κ. Καρατζαφέρη και τους οπαδούς του. Ο Άγγλος ιστορικός έχει ως γνωστόν εβραϊκές ρίζες..."

 
Παραθέτω μια ενδιαφέρουσα, εμπεριστατωμένη άποψη, γύρω από το θέμα των παρελάσεων για το οποίο πολλά έχουν γραφτεί.. Από καθαρά παιδαγωγική σκοπιά όμως..

Τι θέλουμε να πετύχουμε με τις παρελάσεις; Τι μηνύματα περνάμε στα παιδιά μας; Είναι αυτά τα μηνύματα αναχρονιστικά; Επιτελούν κάποιο "πονηρό" σκοπό ή όχι; Τι μαθήματα δημοκρατίας, ισονομίας, ελευθερίας θέλουμε να δώσουμε; Θέλουμε ελευθερους πολίτες με βούληση και κριτική σκέψη ή πειθήνιους υπηκόους;..

Τι προσπαθούμε να πετύχουμε με τις -παρωχημένες- παρελάσεις από τα σχολεία;.. Τη στιγμή μάλιστα που μπορούμε να τιμήσουμε τους νεκρούς μας και την ιστορία μας με ένα σωρό εποικοδομητικούς τρόπους; (Εκπαιδευτικοί είμαστε στο τέλος, όχι ..λοχαγοί!  )

Διαβάστε...Από το γειτονικό alfavita:


Οι παρελάσεις από τη σκοπιά της παιδαγωγικής
 

  Προφανώς, η μαθητική παρέλαση (και μάλιστα στρατιωτικού τύπου) δεν αντέχει ούτε τη στοιχειώδη κριτική προσέγγιση από οποιαδήποτε σύγχρονη παιδαγωγική σκοπιά. Αφού όλα στην παρέλαση παραπέμπουν σε παιδαγωγικούς αρχαϊσμούς στρατιωτικού τύπου. Γι' αυτό και όλη η προετοιμασία είναι μια ξεκομμένη δράση στο χώρο του σχολείου. Συναντά τη χαρούμενη αποδοχή των μαθητών/τριών, μόνο γιατί γίνεται "έξω" και αντιμετωπίζεται με την ιλαρότητα ενός παιχνιδιού ρόλων. Έτσι όμως η "εγχάραξη" επιτυγχάνεται πολύ ευκολότερα, αφού οι "συνθήκες πρόσληψης" είναι σχεδόν ιδανικές (πολύ θα θέλαμε ένα μεγάλο μέρος της καθημερινής εκπαιδευτικής διαδικασίας να γίνεται "έξω" και με "παιχνιώδη" διδακτική προσέγγιση).


 Όμως τι ακριβώς "εγχαράσσεται";

α) Διαχωρισμός-διακρίσεις: αγόρια μπροστά, κορίτσια πίσω (ολοφάνερα σεξιστικό), αλλά και ψηλοί/ές μπροστά, κοντοί/ές πίσω (ολοφάνερα ακατανόητο). Και κυρίως άξιοι/ες ξεχωριστά -η Ελλάδα της σημαίας-πληβείοι πίσω. Μάλιστα η εξάδα μόνο πηγαίνει συνήθως στη Δοξολογία και πάντα μπροστά- ξεκομμένη από τον υπόλοιπο μαθητικό όχλο. Εδώ, συναντάμε και το μεγάλο θέμα της απόρριψης των παιδιών με αναπηρίες. Η εγκύκλιος που επιτρέπει και τη συμμετοχή ανάπηρων στην πράξη περιορίζεται στους/ις σημαιοφόρους και αποτελεί καταφανώς επικοινωνιακό τρικ, που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γενικευτεί, αφού οι απαιτήσεις για τη συμμετοχή στα "παρελαύνοντα τμήματα" δεν σέβονται διόλου τις ιδιαίτερες δυσκολίες και ανάγκες αυτών των παιδιών.

β) Θηριοδαμαστικός παβλοφισμός: Όλοι/όλες περπατάμε με το ίδιο αφύσικο βήμα, μετά από πολύωρη, μάλιστα, εκγύμναση, που μετατρέπει το σχολείο σε τσίρκο. Για να μπορούμε να "στοιχιζόμαστε" βλέποντας μόνο το κεφάλι του μπροστινού μας και να "ζυγιζόμαστε" ρίχνοντας ματιές στο πλάι στο/στη διπλανό/ή μας και εντέλει να κινούμαστε σαν ρομποτάκια με το ρυθμό που επιβάλλει -παβλοφικά-η σφυρίχτρα ή το "ένα στο αριστερό".

γ) Αγελισμός - ομοιομορφία: Συνδέεται με το προηγούμενο όσον αφορά στην κίνηση στο χώρο, αλλά επεκτείνεται και στην ενδυμασία. Την πιο ορατή προσπάθεια υποταγής του ατόμου στη μαζική ομοιομορφία του συνόλου. Τώρα τελευταία, μάλιστα, έχουμε σύνδεση του εθνικοσοσιαλιστικού αυτού κατάλοιπου με το θεσμό της χορηγίας. Συνήθως φροντιστήρια "χορηγούν" μέρος (φουλάρια, γιλέκα, μπερέδες κ.λ.π.) της ενδυμασίας.

δ) Υποβιβασμός του ελεύθερου πολίτη σε υποταγμένο "υπήκοο": Από ποιο φεουδαρχικό χρονοντούλαπο άραγε βγαίνουν αυτοί οι "επίσημοι" που στέκονται κάθε φορά στην εξέδρα (δεσπότης, στρατηγός, νομάρχης -οι αρχές και εξουσίες του τόπου) επιθεωρώντας με βλοσυρό βλέμμα τους υπηκόους τους, καθώς αυτοί τους "αποδίδουν τιμές" (γιατί άραγε;) στρέφοντας την κεφαλή δεξιά (ενώ ταυτόχρονα κοιτάνε λοξά τη "στοίχισή" τους και ακόμα πιο λοξά τη "ζύγισή" τους);

ε) Κιτς και αισθητική κακογουστιά: Εκτός από τον τρόπο που κινούμαστε και τα ρούχα που φοράμε στην παρέλαση ακούμε και μουσική (δεν υπάρχει τελετουργία χωρίς μουσική υπόκρουση άλλωστε, εκτός από αυτές που απαιτούν πλήρη σιωπή). Και τι μουσική! Στρατιωτικά εμβατήρια (την κακοποίηση, δηλαδή, της όποιας συμφωνικής παράδοσης της Δύσης) που επενδύουν μουσικά κάποια άτεχνα στιχάκια εθνικιστικού κρεσέντου.

στ) Eθνικιστική μονοπολιτισμικότητα: Παρά τα ρητορικά φληναφήματα περί "σεβασμού των πολιτισμικών διαφορών" οι παρελάσεις αποτελούν έναν ακόμη μηχανισμό (τον πιο χοντροκομμένο, ίσως) για την επιβολή είτε της αφομοίωσης είτε της ρατσιστικής απόρριψης και του αποκλεισμού του "διαφορετικού" από την εκπαιδευτική διαδικασία. Οι "καθιερωμένες" πλέον αντιπαραθέσεις γύρω από το ζήτημα των αλλοδαπών σημαιοφόρων το αποδεικνύουν περίτρανα.

Συνοπτικά:

Η ολοκληρωτική νοοτροπία, ο αποκλεισμός και οι διακρίσεις, ο μιλιταρισμός, η ψυχολογία μαζικής πειθαρχίας και η αφομοίωση δεν έχουν προφανώς καμιά σχέση με την κατάκτηση της ιστορικής γνώσης και την κριτική προσέγγιση της συλλογικής μνήμης από τους/τις μαθητές/τριες.

Αν κάτι πρέπει να διδάσκονται τα παιδιά από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είναι αυτό που χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωναν στους δρόμους με τη λήξη του πολέμου: "Ποτέ πια πόλεμος, ποτέ πια φασισμός στη γη". Κι αυτό φυσικά δε μπορεί να γίνει μέσα από την παρέλαση, το αντίθετο μάλιστα.

*Το εποπτικό συμβούλιο των Πειραματικών Δημοτικών Σχολείων του ΠΤΔΕ-ΑΠΘ υποστηρίζει ομόφωνα την απόφαση του συλλόγου διδασκόντων του 1ου Πειραματικού Δημοτικού Σχολείου του ΠΤΔΕ-ΑΠΘ για τις παρελάσεις, θεωρώντας τις παρελάσεις ως συντηρητικά ιδεολογικά σύμβολα και αναχρονιστικές πρακτικές που αντιτίθενται στην υπόσχεση της Παιδαγωγικής ως επιστήμης της εκπαίδευσης για ένα ανθρώπινο και δημοκρατικό σχολείο για όλα τα παιδιά, που προετοιμάζει το δημιουργικό, κοινωνικό, ικανό για συνεργασία και ολόπλευρα ολοκληρωμένο άνθρωπο.
  

Το εποπτικό συμβούλιο

Τάσος Λιάμπας Λέκτορας, Αθανάσιος Αϊδίνης Επίκουρος καθηγητής, Έφη Παπαδημητρίου Λέκτορας

Αντιγράφω από το alfavita ένα ενδιαφέρον ρεπορταζ για σχολιασμό...
Ποια είναι τα θετικά, τα αρνητικά, θα μπορούσε κάτι τέτοιο να λειτουργήσει με καλύτερα αποτελέσματα από τα μεχρι τώρα, μπορεί να εφαρμοστεί στη χώρα μας και πως, κ.α., ότι φανταστεί και σκεφτεί ο καθένας...

Το παραθέτω:


"Κάθε δημοτικό για τον εαυτό του μόνο!

25-04-2009

Στην Αγγλία ανακοινώθηκε σήμερα ότι κάθε δημοτικό σχολείο θα έχει τη δυνατότητα να φτιάχνει μόνο του, όπως θέλει αυτό, τη διδακτέα ύλη και θα διαχειρίζεται μόνο του τα οικονομικά του.

Τέρμα πια ο κρατικός έλεγχος στα βρετανικά δημοτικά σχολεία. Χιλιάδες δημοτικά θα μετατραπούν σε ...ακαδημίες. Θα τους δοθεί ο έλεγχος του προϋπολογισμού του σχολείου και ανάλογα με τις ανάγκες και τις απόψεις τους, ανάλογα, φυσικά, από την περιοχή που βρίσκονται, θα συντάσσουν το ετήσιο πρόγραμμα της διδακτέας ύλης.

Οι εμπνευστές αυτού του συστήματος ισχυριζονται ότι με αυτόν τον τρόπο τα σχολεία που λειτουργούν σε περιοχές με μαθησιακά προβλήματα θα πάψουν να μένουν πίσω στην εκπαίδευση. Επίσης λένε ότι στην Αγγλία υπάρχουν 34.000 11χρονοι μαθητές οι οποίοι διαβάζουν όπως τα 6χρονα. Και ότι με αυτό το σύστημα η κατάσταση θα βελτιωθεί.
Σοβαρο επιχείρημα για τη μεταστροφή αυτή των δημοτικών είναι ότι με αυτό τον τρόπο λειτουργούν τα σχολεία της δευτεροβάθμιας από το 2000. Και τα οποία, λένε,  κατάφεραν να ανιστρέψουν τις εκπαιδευτικές ανισότητες.

Οι δάσκαλοι, λοιπόν, και οι καθηγητές, είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για τη σωστή λειτουργία του σχολείου τους. Η αγγλική κυβέρνηση νίπτει τας χείρας της.

Επιμέλεια: Νικολαΐδου Ελένη
Πηγή: Times on line"

Με αφορμή επεισόδια που έγιναν τον Mάιο του 1985 στο κέντρο της Aθήνας ανάμεσα σε αστυνομικούς και σε νεαρούς "αναρχικούς" ο "δεξιός" Μάνος έγραφε στο περιοδικό "Τέταρτο"..



"Είμαι μαζί σας!"                                         Μ. Χατζιδάκις - 1η Μαϊου 1985



"...Μια μωβ σκιά Μαΐου ξάπλωσε στον τόπο. Όσα συνέβησαν στα Εξάρχεια και στη Νομική Σχολή. Και στην οδό Σκουφά και Σόλωνος, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους, ενόχλησαν τους Έλληνες πολίτες και αγανάκτησαν τον Τύπο ολόκληρο. Γιατί δεν τους εξολοθρεύουν και δεν τους σπάνε το κεφάλι. Γιατί δεν ρίχνουν δακρυγόνα. Και η Σύγκλητος και οι φοιτητές όλων των παρατάξεων, όλοι αγανακτισμένοι με τα τριάντα - εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κάτω, δεν εννοούνε να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους. Που δεν μπορούν να αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς. Κι ο προπηλακισμός αρχίζει από τον δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου, απ' τον καθηγητή και τον δημόσιο λειτουργό ως τον δημόσιο υπάλληλο, από τους αξιωματικούς κι εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως ως τον τυχαίο μοτοσικλετιστή της τροχαίας που θα του ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Ως τον γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό, ύστερα από τη γροθιά του οργάνου της τάξεως. Και το γνωρίζουμε πολύ καλά.

Εξύβριση αρχής - έτσι ονομάζεται η απαίτηση εξηγήσεων. Χειροδικία κατά της αρχής - έτσι είθισται ν' αποκαλείται η ενστικτώδης κίνηση του αμυνόμενου νέου. Και η ιστορία δεν έχει τέλος. Η ανωνυμία και η εισαγγελική αρχή θα του προσφέρει ή μια τραυματική αγανάκτηση ισόβια ή τον επιζητούμενο από την πολιτεία ευνουχισμό του. Αυτή είναι μια καθημερινή πραγματικότητα και δυστυχώς γνησίως ελληνική τα πρόσφατα και τελευταία σαράντα χρόνια - όσα είχα δηλαδή την ευτυχία να ζήσω σαν επώνυμος πολίτης εις τούτον τον ένδοξον κατά τα άλλα τόπον μας.

Μια μωβ σκιά Μαΐου σκέπασε την Αθήνα. Κι όμως δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, μια εφημερίδα ν' αγανακτήσει και να διαμαρτυρηθεί, να καταγγείλει την αλήθεια για αυτό το τρίγωνο του αίσχους. Σκουφά, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους. Κι άρχισε μια σκόπιμη, ύποπτη κι έντεχνη σύγχυση τριών ασχέτων μεταξύ των περιπτώσεων. Οι νεαροί των Εξαρχείων να παρουσιάζονται ίδιοι με τους αλήτες των γηπέδων, τους επονομαζόμενους χούλιγκανς, και επιπλέον να καλλιεργείται η εντύπωση στην κοινή γνώμη, με στήλες ολόκληρες των θλιβερών εφημερίδων μας, ότι οι νέοι αυτοί, οι αναρχικοί, είναι οι βομβιστές και ίσως οι πιθανοί δράστες των δολοφονιών ή εμπρησμών. Και φυσικά, όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των εκατό, σαράντα ή είκοσι παιδιών και η όλη επιχείρηση στεφθεί μ' «επιτυχία», να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου... κατά του εγκλήματος. Την ίδια ώρα που δολοφονούνται εκδότες και οι δολοφόνοι δεν ανευρίσκονται. Δολοφονούνται πολίτες και οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται. Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και, τέλος, δεν ...ανακαλύπτονται.

Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ' αφέλεια, σ' όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος». (...) Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ."



--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


   
Τα Εξάρχεια απλώνονται σε όλη τη χώρα                               Νίκος Γ. Ξυδάκης
                                                                                                       Τρ 9/12/2008


"Πού είναι το παιδί; Τηλεφώνησέ του τώρα! Να πας να το μαζέψεις!". Χιλιάδες γονείς σε όλη την Ελλάδα γύρευαν τα παιδιά τους το Σάββατο τη νύχτα, ανήμερα του Αγίου Νικολάου, και τη συννεφιασμένη Κυριακή που ξημέρωσε απειλητική, και τη Δευτέρα που τα λύκεια πλημμύρισαν τις πόλεις, ώς τη χθεσινή νύχτα που καιγόταν το σύμπαν...

Η αστυνομική σφαίρα που έριξε ξέπνοο τον 15χρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο στο πλακόστρωτο, γωνία Μεσολογγίου και Τζαβέλα, πλάι στα ευρηματικά γκράφιτι, στις ψυχεδελικές ζωγραφιές και τα μποέμικα καφέ, πυρπόλησε τις καρδιές των εφήβων, πάγωσε τους γονείς τους, άπλωσε τα Εξάρχεια σε όλη τη χώρα.

Η νεολαία, δύσθυμη, ανασφαλής, παραχαϊδεμένη, πιεσμένη, μηδενιστική, ευνουχισμένη, παραγκωνισμένη, στριμωγμένη ανάμεσα σε ένα ξεχαρβαλωμένο λύκειο, σε ένα εξευτελισμένο πανεπιστήμιο, και σε ένα συνοφρυωμένο επαγγελματικό μέλλον διαγκωνισμού για 700 ευρώ, στο πρόσωπο του νεκρού έφηβου αναγνωρίζει τον εαυτό της.

Ενα παιδί ήταν, ένα παιδί! Ελεγαν εμβρόντητοι οι συνομήλικοι του μεγάλου μου γιου, λυκειόπαιδες στα ιδιωτικά των βορείων προαστίων, όπως κι ο Αλέξανδρος. Χθες το πρωί, οι λυκειόπαιδες, ο ανθός της ελληνικής κοινωνίας, φώναζαν έξω από την Αστυνομία: Πυροβολήστε κι εμάς! Τα ίδια συνέβαιναν σε δεκάδες ελληνικές πόλεις.

Διασπορά της εξέγερσης

Αυτό είναι το καινούργιο στοιχείο: η διασπορά της εξέγερσης σε όλη την επικράτεια και στην ευρεία μάζα των αδιαμόρφωτων λυκειόπαιδων. Αυτό το λαμπάδιασμα δεν έχει ξανασυμβεί. Παρότι υποψιαζόμασταν, παρότι αφουγκραζόμασταν, παρότι τα σημάδια υπήρχαν από καιρό, ωστόσο τόση οργή συσσωρευμένη δεν την περιμέναμε. Ενα ελατήριο που φόρτιζε επί χρόνια, και τινάχτηκε βίαια, τρομακτικά, μαζί με τη σφαίρα που έριξε νεκρό τον έφηβο μάρτυρα. Το τρομερό ελατήριο εκτονώθηκε με έναν μάρτυρα.

Πώς φτάσαμε ώς εδώ; Θυμάμαι το 1990, μετά την αθωωτική απόφαση του Εφετείου για τον αστυνομικό Μελίστα, που είχε σκοτώσει τον 16χρονο Μιχ. Καλτεζά το 1985. Το Πολυτεχνείο καταλήφθηκε ακαριαία, και στην πολυήμερη κατάληψή του από ποικίλες, αδέσποτες ομάδες ακούστηκε για πρώτη φορά ο αυτοπροσδιορισμός «Είμαστε ο ανθός της ελληνικής νεολαίας» και «Εμείς, ο ανθός της ελληνικής κοινωνίας». Πέντε χρόνια αργότερα, σε άλλη κατάληψη του Πολυτεχνείου, πεντακόσιοι νεαροί προσήχθησαν στη ΓΑΔΑ: ήταν τα παιδιά της μεσοαστικής τάξης, των καλών σχολείων, των ευυπόληπτων οικογενειών. Οι γονείς τους συνωστίζονταν στην Αλεξάνδρας. Την επομένη στα πανό της διαδήλωσης έγραψαν: «Είμαστε ο ανθός της ελληνικής νεολαίας».

Δεκαοκτώ χρόνια μετά την πρώτη αυτονόμηση του «ανθού» από το συμβατικό πολιτικό πλαίσιο, με αφορμή τον ατιμώρητο φόνο ενός 16χρονου, μετά την αυτονόμηση προς μεταπολιτικές κατευθύνσεις, με εν τω μεταξύ βαθείς μετασχηματισμούς στην κοινωνία, την εργασία και το φαντασιακό, ένας δεύτερος φόνος εφήβου, εν ψυχρώ, στην καρδιά των πολιορκούμενων Εξαρχείων, δείχνει τον «ανθό» μετασχηματισμένο, γενικευμένο, πολυπληθή, οργισμένο, μηδενιστή, τυφλό. Εκτός ελέγχου.

Χλιδή και χυδαιότητα

Δεκαοκτώ χρόνια μετά τα πρώτα σημάδια επί οικουμενικής κυβερνήσεως, το δημοκρατικό κράτος και το πολιτικό προσωπικό που το διοικεί εθελοτυφλούν, αλληθωρίζουν, ολιγωρούν, αδρανούν, ψεύδονται. Η πολιτική ελίτ σχεδιάζει μόνο βραχυπρόθεσμα και ενεργεί χωρίς καμία ιστορική προοπτική, και διαρκώς με ασθενέστερη αίσθηση του πραγματικού, με ελλιπή ή ανύπαρκτη γνώση της κοινωνίας. Το υπόδειγμα βίου που προσφέρουν είναι αλυσίδα σκανδάλων, φαυλότητας, διαφθοράς, ατιμωρησίας, ανικανότητας. Πρυτάνεις, υπουργοί, επίσκοποι, ηγούμενοι, συλλαμβάνονται κλέπτοντες και επίορκοι, νεόπλουτοι και μαυρόπλουτοι προκαλούν και καίνε ουίσκια, τα κανάλια συναγωνίζονται στην επίδειξη ξέκωλων, χλιδής και χυδαιότητας, η πρέζα πνίγει τις πόλεις, οι απόκληροι κατασκηνώνουν στις πλατείες, τα δημόσια νοσοκομεία παραλύουν. Αυτό το υπόδειγμα βίου αρνείται ο «ανθός», βίαια, νιχιλιστικά, αυτοκαταστροφικά, τρομακτικά.

Και το υπόδειγμα του υπεραπασχολούμενου, αγχωμένου, άπληστου, απνευμάτιστου ενήλικου, που προσφέρουμε οι γονείς στα παιδιά, στους ανθούς μας. Τους προσφέρουμε σχολεία, φροντιστήρια, κινητά, λάπτοπ, διακοπές, γκάτζετ, δώρα, χαρτζιλίκια, γεμάτα ψυγεία· δεν τους προσφέρουμε κανένα αξιακό πλαίσιο, γιατί δεν το διαθέτουμε κι εμείς, δεν τους προσφέρουμε αισιοδοξία και πίστη, γιατί τα έχουμε χάσει. Προσφέρουμε ύλη, όση έχουμε, όσο κόπο κι αν χρειάζεται. Μόνο αυτή έχουμε. Προσφέρουμε πνευματική και ηθική ορφάνια.

Το βράδυ της Κυριακής πρωτοείδα το αγένειο πρόσωπο του Αλέξανδρου, σ’ ένα καφέ της πολιορκούμενης Τοσίτσα. Δάκρυσα. Δεν ήξερα αν δάκρυσα για το παιδί ή απ’ τα δακρυγόνα. Βλέποντας τα ερείπια και τ’ αποκαΐδια, μυρίζοντας τα χημικά, μυρίζοντας το μίσος, τον καπνό, δάκρυσα πάλι. Δάκρυσα για την πόλη μου, για την πατρίδα μου, για τα παιδιά, για τα δικά μας χάλια.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 9/12/2008



--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



Είμαι δεκαεξάρης και σας γαμώ τα πάντα!         SportDay / Λεάνης Μιχάλης
                                                                                                                                    09/12/08


Τους ζηλεύω. Οι μαθητές ξεσηκώθηκαν και βγήκαν στους δρόμους. Δεν ρώτησαν κανένα κόμμα, δεν συμβουλεύτηκαν κανέναν. Ετσι λειτουργούν τα κινήματα. Θυμωμένοι, οργισμένοι, πολλοί από αυτούς δακρυσμένοι, ουρλιάζουν υψώνοντας τις γροθιές τους: «Ντροπή, ντροπή, σκοτώσαν το παιδί». Παρ' όλο που δεν γνωρίζουν τι θα πει θάνατος, είναι σαν να σκότωσαν αυτούς.

Βλέπω τα πλάνα στην τηλεόραση. Κανείς τους δεν φορά κουκούλα. Οταν αντιμετωπίζεις το όνειρο, την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, δεν έχεις λόγο να φοράς κουκούλα. Κοιτάς την ελπίδα στα μάτια, χωρίς φόβο, ακόμα κι αν κινδυνεύεις να βρεθείς στον άλλο κόσμο με μια σφαίρα στο στήθος, και πορεύεσαι.

Τα παιδιά βγήκαν στους δρόμους. Κρατούν λουλούδια που τα προσφέρουν στους αστυνομικούς... Κάποιοι άλλοι πιο ευφάνταστοι προχωρούν σε γυμνή διαμαρτυρία στα σκαλιά της ΓΑΔΑ. Τα παιδιά γράφουν ιστορία. Δεν το ξέρουν, αλλά είμαι σίγουρος ότι το αισθάνονται.

Είναι οι ίδιοι μαθητές που τα τελευταία χρόνια φωνάζουν, τραυλίζουν, κάνουν την αγωνία τους τραγούδι, αλλά λίγοι σκύβουν να πιάσουν τον σφυγμό τους. Τα κανάλια τούς χρησιμοποιούν για να γεμίσουν τηλεοπτικό χρόνο. Μεγαλοδημοσιογράφοι από θέση ισχύος τούς ειρωνεύονται. Ζητούν να μάθουν ποια είναι τα αιτήματά τους. Τι δεν τους αρέσει. Δύσκολα προσεγγίζονται δυο κόσμοι διαφορετικοί. Είναι οι μαθητές που οι περισσότεροι τους αποκαλούσαν τεμπέληδες, κωλόπαιδα, που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι καταλήψεις και να καταστρέφουν τα σχολεία.

Οταν είσαι όμως νέος, δεν κοιτάς πώς θα κουτσοβολέψεις τον μήνα ή τον χρόνο για τη βγάλεις καθαρή, αλλά κοιτάς το αύριο και θέλεις να το πιάσεις από τα κέρατα. Και το αύριο γι’ αυτούς είναι ζοφερό και μίζερο. Δεν έχουν σχολικές αίθουσες, δεν έχουν βιβλία, τα φροντιστήρια και η εντατικοποίηση τους στερεί τον ελεύθερο χρόνο τους.

Πνίγονται καθώς το σύστημα προσπαθεί να τους εμφιαλώσει για να τους πετάξει στην κατανάλωση.

Μαθητές και φοιτητές εδώ και καιρό στους δρόμους. Οι ίδιοι είναι το μέλλον, χωρίς μέλλον. Γνωρίζουν ότι δεν θα σπουδάσουν. Οτι θα κοροϊδέψουν τον εαυτό τους. Οτι κάποιοι θα τους βάλουν να πληρώσουν και γι’ αυτό. Γνωρίζουν ότι μετά τους περιμένει η ανεργία, η αβεβαιότητα, ο νόμος του ρουσφετιού. Οτι θα γεράσουν χωρίς να πάρουν σύνταξη. Γύρω τους μια κοινωνία υλικών αγαθών και απολαύσεων περιμένει να ξεπουλήσουν το συντομότερο δυνατόν την ψυχή τους στο διάβολο, να γίνουν δηλαδή τα ίδια σκατά με αυτούς. Να συμβιβαστούν, να ξεπουλήσουν τα πιστεύω τους, να προδώσουν φίλους και όνειρα για να μακροημερεύσουν σε έναν κόσμο στον οποίο κουμάντο θα κάνουν άλλοι. Αμ δε! Αρνούνται και καλά κάνουν. Αυτό είναι πρόοδος. Οχι η Αττική Οδός. Κι όποιος δεν το καταλαβαίνει, είναι άρρωστος πνευματικά.

Μαθητές και φοιτητές βράζουν εδώ και χρόνια σε όλη τη γηραιά ήπειρο. Ενας νέος κόσμος με τη φωτεινότητα αλλά και την ταχύτητα μετεωρίτη έρχεται να πέσει επάνω μας. Ερχεται να καταστρέψει έναν παλιό κόσμο, ξεπερασμένο, πρόστυχα βολεμένο και αμοραλιστή. Ενα παλιό κόσμο που έχει φτάσει στα όριά του. Εχει εξαντλήσει το ιδεολογικό οπλοστάσιό του, μιλάει μόνο για νούμερα και τώρα σαν έσχατη λύση επιστρατεύει την κρατική βία και καταστολή μπας και σωθεί. Την επιστρατεύει και τη ρίχνει με μανία στους νέους που θέλουν να αλλάξουν την καθεστηκυία τάξη. Την επιστρατεύει απέναντι στα ίδια του τα παιδιά επειδή πολύ απλά δεν τον ενδιαφέρει το αύριο. Ο,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι χέσει ο κώλος μας. Εμπρός εμείς και δεν γαμείς... Τόσο κυνικά, τόσο απάνθρωπα. Αυτή η κρατική βία, που δεν εκφράζεται μόνο στις αποτρόπαιες εκδηλώσεις των αστυνομικών, αλλά βρίσκει εφαρμογή και σε άλλες πρακτικές της καθημερινότητας, έχει γεμίσει οργή τις ψυχές των νέων με αποτέλεσμα να την επιστρέφουν απλόχερα στους εντολοδόχους. Την ίδια ώρα η κυβέρνηση υιοθετεί πρακτικές Σαρκοζί. Ανευροι ιδεολογικά πολιτικοί προσπαθούν να ερμηνεύσουν γεγονότα και καταστάσεις τις οποίες αντιλαμβάνονται μόνο επιδερμικά. Η Αστυνομία παριστάνει τη σαστισμένη. Δεν καταλαβαίνουν τώρα που φουντώνει η κρίση ότι οι επιλογές τους θα είναι πιο τραυματικές και εξόχως πιο καταστρεπτικές από τις εκτεταμένες ζημιές των κουκουλοφόρων!

ΥΓ.: Ο βουλευτής που είχε πει «Καραμανλής ή χάος», τώρα που έχει το απόλυτο στην εκτίμησή του, αφού τα πέτυχε και τα δύο, νιώθει δικαιωμένος και περιμένει προαγωγή; Τελικά η πολιτική οξυδέρκεια δύσκολα κρύβεται.



--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



Επιστολή των φίλων του Αλέξη Γρηγορόπουλου

 

ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ.ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ
Δεν είμαστε τρομοκράτες, «κουκουλοφόροι», «γνωστοί-άγνωστοι».
ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ.
Αυτοί, οι γνωστοί-άγνωστοι....
Κάνουμε όνειρα - μη σκοτώνετε τα όνειρά μας.
Έχουμε ορμή - μη σταματάτε την ορμή μας.

ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ.Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς.
Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνογια τη «βιτρίνα», παχύνατε, καραφλιάσατε,ΞΕΧΑΣΑΤΕ.
Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε,Περιμέναμε να ενδιαφερθείτε,να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους.ΜΑΤΑΙΑ.
Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι,έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και
περιμένετε τη μέρα που θα πεθάνετε.
Δε φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε, δεν δημιουργείτε.
Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε.
ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ – ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ
Πού είναι οι γονείς;
Πού είναι οι καλλιτέχνες;
Γιατί δε βγαίνουν έξω:
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ


Υ.Γ.: Μη μας ρίχνετε άλλα δακρυγόνα.ΕΜΕΙΣ κλαίμε κι από μόνοι μας.