PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

μπορειτε να μου προτεινετε μια καλη γραμματικη του δημοτικου για να αγορασω?

υπαρχει κάποιο βιντεάκι με την ιστορια των τηλεφωνων για παιδια δημοτικού?

....ρωτάω γιατί κανείς δε λέει τίποτα γι'αυτό το ταλαίπωρο 24μηνο......

Ο φοιτητής στη Λ΄ Άκουιλα που σώθηκε από θαύμα αφηγείται για πρώτη φορά


Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ , ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΠΕΤΡΟΣ ΣΤΕΦΑΝΗΣ

 

«Η πενταώροφη πολυκατοικία έπεσε σαν χάρτινη, μέσα σε τριάντα δευτερόλεπτα! Αποδείχτηκε πως είχε χτιστεί, τη δεκαετία του ΄70, πάνω σε σπηλιάστην ουσία ήταν στον αέρα! Με τα 6,3 Ρίχτερ επόμενο ήταν να κάνω κι εγώ τη διαδρομή- ελεύθερη πτώση από τον τέταρτο όροφο! Η εικόνα την ώρα που κυριολεκτικά άνοιγε η γη και με κατάπινε, δεν πρόκειται να φύγει ποτέ από το μυαλό μου...

Εκείνο το βράδυ συμπτωματικά είχα διανυκτερεύσει στον πολύ καλό μου φίλο Βασίλη Κουφολιά και την αδερφή του, Διονυσία. Καθώς το δικό μου σπίτι ήταν έξω από τη Λ΄ Άκουιλα, με φιλοξένησαν στο δικό τους, στο κέντρο, ώστε να προλάβω νωρίς το άλλο πρωί να πάω να δώσω το μάθημα Οικονομικών στη διπλανή έδρα του Πανεπιστημίου, στην πόλη Σουλμόνα.

Κατά τις έντεκα ωστόσο, ένας προσεισμός πάνω από 4 Ρίχτερ μάς κατέβασε κάτω και καθήσαμε μερικές ώρες έξω. Ανεβήκαμε τελικά με φόβο, μια και από τον Δεκέμβριο είχαμε συνεχείς δονήσεις- η προτελευταία, μια βδομάδα πριν- μάς είχε κουνήσει αρκετά. Με τίποτα βέβαια δεν μπορούσαμε να φανταστούμε τη συνέχεια: ο μεγάλος σεισμός μάς βρήκε στον ύπνο, γύρω στις τρεις τα ξημερώματα της 6ης Απριλίου. Με το που τον κατάλαβα, πετάχτηκα από το κρεβάτι. Εκείνη την ώρα λες “πού μπορώ να πάω τώρα να κρυφτώ;”. Πήγα να σηκωθώ, αλλά δεν πρόλαβα να πατήσω καν- τόσο δυνατό ήταν το ταρακούνημα.

Είχες την αίσθηση ότι είχε έρθει ένας γίγαντας έξω από το σπίτι, το είχε πιάσει και το κουνούσε πέρα-δώθε και πάνω-κάτω ταχύτατα! Μετά το πρώτο αυτό...”σέικερ”, ξαφνικά άνοιξε το πάτωμα κι εγώ βρέθηκα, μαζί με το κρεβάτι μου, από τον τέταρτο όροφο, κατευθείαν στο κενό!».

«Τα ουρλιαχτά έγιναν ξεψυχίσματα». «Για κάποιο μικρό χρονικό διάστημα, μερικά λεπτά ίσως, λογικά θα πρέπει να λιποθύμησα. Όταν πια άνοιξα τα μάτια μου, κατάλαβα πως ήμουν χωμένος μέσα σε συντρίμμια και μπάζα. Ο πρώτος μου φόβος ήταν τα γυναικεία ουρλιαχτά που άκουγα, κι έγιναν ξεψυχίσματα. Λίγη ώρα αργότερα επικρατούσε απόλυτη σιωπή σαν να ΄σουν σε νεκροταφείο. Εκείνη την ώρα δεν ήξερα τι να σκεφτώ. Το μόνο που είπα για αρχή, καθώς έβλεπα πως δεν μπορούσα να σηκωθώ, ήταν, “εντάξει, θα πέσω τώρα να κοιμηθώ κι όποιος με βρει...”. Απ΄ την άλλη, δεν ήθελα και να πεθάνω θαμμένος εκεί μέσα στο σκοτάδι - πίσσα, αυτή ήταν μια από τις βασικές σκέψεις που με κράτησαν ζωντανό. Ούτως ή άλλως, στο μυαλό ενός ανθρώπου που είναι καταπλακωμένος από τόνους μπετόν και σιδερικών, περνάνε πολλά πράγματα, διαδοχικές ψυχολογικές μεταπτώσεις .

Σε κάποιες φάσεις ήμουν τελείως απογοητευμένος, έλεγα ότι δεν θα έρθει κανείς να μας βρει. Άλλοτε πάλι ήμουν τσαντισμένος, γιατί δεν μπορούσα μόνος μου να βγω από εκεί. Προσπάθησα να σηκώσω ό,τι μπορούσα, αλλά μάταια. Μόνο το δεξί μου χέρι ήταν ελεύθερο. Από ένα μικρό κενό, ίσα που το έβγαζα μήπως το δει κάποιος- είχα και λίγο χώρο για το δεξί ημιθωράκιο και το πόδι μου. Αλλά όλη μου την αριστερή πλευρά δεν την αισθανόμουν, δεν ήξερα εάν έχω ακόμη χέρι ή πόδι. Πάνω από το κεφάλι μου είχα δύο μεγάλα κομμάτια τοίχου, ξυστά από το σαγόνι μου και μια πρόκα.

«Τετέλεσται...». Φώναζα, φώναζα για βοήθεια, αλλά τίποτα- μόνο κάτι σειρήνες από ασθενοφόρα. Ούρλιαζα, αλλά ακουγόμουν μόνο εγώ και η Διονυσία και κατάλαβα πως, ευτυχώς, τουλάχιστον αυτή ζούσε! Ήμασταν και οι δύο κάτω από την επιφάνεια της γης. Εκεί, κάτω από τη γη, λειτουργεί το αίσθημα της επιβίωσης, της αυτοσυντήρησης- σκέφτεσαι οικογένεια, συγκατοίκους και φίλους, ένα κεφάλι- μύλος δηλαδή. Παραδόξως, λοιπόν, ώρες- ώρες, κάτι βαθιά μέσα μου μου έλεγε ότι δεν θα πεθάνω. Το μόνο, όμως, που μου απέμενε είναι να προσεύχομαι συνεχώς.

Για παρέα μου είχα και τον βαφτιστικό μου σταυρό, τον κρατούσα σφιχτά να μην τον χάσω και παρακαλούσα τον Θεό και τον Αϊ-Γιώργη. “Σώστε μας, είμαστε νέοι ακόμα, έχουμε ζωή μπροστά μας...” έλεγα. Κάπου, βέβαια, γίνεσαι και λιγόψυχος βλέποντας το άπειρο σκοτάδι και το κρύο - σκέπτεσαι “τώρα πια δεν μπορώ να κάνω τίποτα”. Δεν ήταν μόνο ότι ήμουν παγιδευμένος- κάθε λίγο ένιωθα τη γη να με ρουφάει ακόμα πιο κάτω, κάτι σαν κινούμενη άμμος. Τότε ήταν που έχανα προσωρινά και την πίστη μου και σκεφτόμουν “τώρα θα πέσουν και τα υπόλοιπα τσιμέντα...”. Έφτασα να πω και κάτι που δεν περίμενα να πω ποτέ μου: “Τετέλεσται...” είπα κι έκλεισα τα μάτια μου!

«Το βλέπεις το φως;». Τελικά, ο πρώτος που ήρθε και μου μίλησε ήταν ένας Ιταλός φοιτητής που έψαχνε λίγο πιο δίπλα, για μια Μαρία, Ιταλίδα. Μου έπιασε την κουβέντα. “Μην τα παρατάς...” με προέτρεπε. Ώσπου, πράγματι, μου είπε: “Ήρθαν οι διασώστες!”. Ακούει προφανώς τη φωνή μου ένας απ΄ αυτούς κι έρχεται προς το μέρος μου. “Βλέπεις κάποιο φως;” με ρωτά. “Όχι” του απαντώ εγώ κι αυτός συνεχίζει το ψάξιμο. Βρίσκει μια τρύπα και σέρνεται μέσα στα χαλάσματα, με κίνδυνο της ζωής του- όσο ήταν μέσα, μάλιστα, έγινε και άλλος μετασεισμός. “Είμαι εδώ, το βλέπεις το φως τώρα;” μου λέει μόλις με πλησίασε. Όντως, με την άκρη του ματιού μου εγώ έβλεπα πια τη λάμψη από το κράνος του!

Από εκεί και πέρα έκαναν αρκετό χρόνο να με βγάλουν. Το καλό είναι ότι είχα τις αισθήσεις μου και μπορούσα να τον κατευθύνω- του έδινα και κάποια κομμάτια τσιμέντου με το ελεύθερο χέρι μου. Με τον προβολέα πάνω μου διαπίστωσα πως στο αριστερό πόδι μου είχε πέσει πόρτα ολόκληρη, γι΄ αυτό και το είχε λυγίσει. Η μέση και η λεκάνη μου ήταν πλακωμένες από τον επάνω, πέμπτο, όροφο. Για καλή μου τύχη, ωστόσο, με τη βοήθεια και δεύτερου διασώστη, μπόρεσαν και με τράβηξαν. Τότε, όταν απελευθέρωσαν τα άκρα μου, ήταν που οι πόνοι έγιναν πλέον αφόρητοι. Αλλά μόλις πια στο ξημέρωμα είδα την αυγή, έπειτα από πέντε ολόκληρες ώρες εγκλωβισμού, όπως μου είπαν, πήρα επιτέλους μια βαθιά ανάσα!”. Στους πυροσβέστες είπα: “Ψάξτε τώρα και τα άλλα παιδιά...”.

«Υπάρχει Θεός!». Στο νοσοκομείο του Κιέτι όπου διακομίστηκα, έμαθα για την κλινική κατάστασή μου: είχα σπάσει τα μισά πλευρά και την κλείδα μου, είχα κατάγματα και γδαρσίματα παντού, ήμουν με μια λέξη πολυτραυματίας. Το κυριότερο, είχα υποστεί οξεία νεφρική ανεπάρκεια, είχε τρυπηθεί και ο πνεύμονας. Για έναν μήνα μού έκαναν αιμοκαθάρσεις, στην αρχή επί τέσσερις ώρες την ημέρα. Τις εγχειρήσεις τις γλίτωνα κάθε φορά στο τσακ, τα σπασίματα τα θεράπευσα με ακινησία .

Ύστερα από τριάντα μέρες νοσηλείας μου στην Ιταλία, άλλες σαράντα στο ΝΜΤΣ και κλινήρης στο σπίτι, σήμερα εξακολουθώ να έχω πρόβλημα με το νεύρο στο αριστερό μου πόδι και κάνω καθημερινά τρίωρες φυσικοθεραπείες και στο αριστερό χέρι και στη μέση μου. Φυσικά και πήγα και στην εκκλησία μόλις κατάφερα να ξαναπερπατήσω. “Υπάρχει Θεός. Αυτός μ΄ έσωσε πάνω απ΄ όλα!” λέω. Αυτό είδα εγώ εκεί πέρα, στην περιπέτειά μου, στη Λ΄ Άκουιλα...».

πηγη: Τα Νέα

ενας γνωστός μου ωρομίσιθιος μπήκε στο νοσοκομείο για μια εβδομαδα και άλλη μια παρέμεινε σπίτι. Η διευθύντρια δε θέλει να του περάσει τις ώρες ούτε τα ένσημα. Τι προβλέπει η νομοθεσία και που μπορεί να τη βρει?

Πειτε μου συνάδελφοι πως συντονίζετε τα παιδιά, ώστε να αποφεύγονται οι σαχλαμάρες και ο χαβαλές όταν θέλεις να παρουσιάσεις θεατρικό και χορωδία? Τελευταία στιγμή χαζογελούν και παίζουν και νομίζω ότι θα ρεζιλευτόυμε...

Παρακαλώ τους πιο έμπειρους από γιορτές λυκείου να με κατατοπίσουν, γιατί είμαι άπειρη....

που θα βρω πληροφοριες για το ρόλο και τη δραση των πολιτιστικων συλλόγων για μια εργασια!!!!!!!!