1
Διάφορα Εκπαιδευτικά θέματα / Eίμαστε 18 και δε νοιώθουμε καθόλου καλά
« στις: Δεκέμβριος 06, 2009, 11:40:55 πμ »
Ι. ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ κινήσεις τους προδίδουν νευρικότητα. «Νιώθουμε τύψεις αν κοιμηθούμε μία ώρα παραπάνω» λένε και οι δύο. Σήμερα όμως, χωρίς τύψεις, θα κατέβουν στο συλλαλητήριο
για τη συμπλήρωση ενός έτους από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου . Η Μάνια Σωτηροπούλου
και η Αφροδίτη Κρητικού είναι 18 ετών, προετοιμάζονται πυρετωδώς για τις πανελλαδικές εξετάσεις του προσεχούς καλοκαιριού και δηλώνουν με
πίκρα ότι «είμαστε 18 και δεν περνάμε ούτε αισθανόμαστε καθόλου καλά». Πέρυσι, τέτοιες ημέρες, διαδήλωναν, μαζί με χιλιάδες άλλους νέους, συμμαθητές και φίλους τους, στην Αθήνα, διαμαρτυρόμενες για τη δολοφονία ενός «από το δικό μας πλήθος».
Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος είναι το σύμβολο μιας γενιάς και «η απώλειά του δεν πρέπει να τιμηθεί για μουσειακούς λόγους», όπως υπογραμμίζουν οι κοπέλες, αλλά «για την ουσία μιας εφηβικής ζωής που τείνει να γίνει αβίωτη».
Η Αφροδίτη περιγράφει το βάσανο να είσαι μαθητής και μαθήτρια ένα βήμα πριν από την «τελική ευθεία». «Οι διδάσκοντες στο φροντιστήριο μας “προτρέπουν” να μην ερωτευτούμε, να μην έχουμε χρόνο για εμάς, να εξαντλούμε τα όριά μας πάνω από τις ανοιχτές σελίδες των σχολικών βιβλίων και βοηθημάτων». Εχει επισκεφθεί, μόλις πριν από λίγες ημέρες, νευρολόγο. «Εχω αποκτήσει επίμονες ημικρανίες εδώ και τρεις μήνες. Εχω τακτικές και έντονες στομαχικές διαταραχές. Ο γιατρός, αφού ξεπέρασε το σοκ, “ούτε σαράντα ετών δεν έχουν τέτοια συμπτώματα΄΄ μου είπε, με συμβούλευσε να κοιμάμαι καθημερινά οκτάωρο και να τρέφομαι πιο σωστά και σε τακτά διαστήματα. Μα έχω τύψεις αν κοιμηθώ πάνω από έξι ώρες, δεν προλαβαίνω να “βγάλω” την ύλη». Η Μάνια προσπαθεί να θυμηθεί πόσα βράδια έχει πέσει στο κρεβάτι νηστική. «Δεν προλαβαίνουμε» λέει. «Αλλά υπάρχει “υποκατάστατο”.Τρώμε τις ίδιες μας τις σάρκες ή των διπλανών μας στο φροντιστήριο. Η μαγική λέξη είναι “ανταγωνισμός΄΄.΄΄Προσπαθήστε περισσότερο, τα μόρια ποτέ δεν θα είναι αρκετά,προσπαθήστε περισσότερο,θυμηθείτε ότι την εισαγωγή μπορεί να πετύχει ο διπλανός και όχι εσείς” είναι η επωδός στα φροντιστήρια». Τι σκέφτεται, διαρκώς, η Μάνια; «Να φύγει από πάνω μου το σχολείο όσο το δυνατόν ταχύτερα. Είναι βάρος, ασήκωτο». Και οι δύο κοπέλες υποστηρίζουν ότι ο «Δεκέμβρης» του 2008 άφησε πίσω του «θετικά και άμεσα σημάδια μόνο στις διαπροσωπικές σχέσεις αλληλεγγύης ανάμεσά μας». Θυμούνται με νοσταλγία «την ελευθερία λόγου μέσα στα κατειλημμένα σχολεία, την προσέγγιση με ορισμένους πιο ευαισθητοποιημένους καθηγητές,τη διαφορετική αντιμετώπιση και το ενδιαφέρον ακόμη και στην απλή “καλημέρα” του περιπτερά της γειτονιάς». Στην- ολιγόωρη και υπό πίεση- συνάντηση που είχαν πριν από μερικές ημέρες, αντιπροσωπείες μαθητών για να αποφασίσουν τον τρόπο συμμετοχής στις εκδηλώσεις μνήμης «συζητήσαμε ακόμη και το ενδεχόμενο να απαγορεύσουμε τα συνθήματα κατά των αστυνομικών. Δεν φταίνε αυτοί αν ορισμένοι ανάμεσά τους μας θεωρούν “κακοποιά΄΄ στοιχεία. Διαπαιδαγωγήθηκαν και γαλουχήθηκαν από το ίδιο σχολείο και την ίδια κοινωνία με εμάς». Συζήτησαν και τα της επερχόμενης δίκης των δύο ειδικών φρουρών. «Απαράδεκτο να γίνει τόσο μακριά από την Αθήνα.Τα παιδιά που ήταν στην παρέα του Αλέξανδρου, τη μοιραία νύχτα,και είναι ουσιώδεις μάρτυρες, πώς θα μετακινηθούν, πού θα μείνουν, με ποιών τη φροντίδα;». Θεωρούν ότι «πρέπει να ανοίξει ένας μεγάλος διάλογος για τα πάγια αιτήματα της νεολαίας» και εν αρχή «να καθιερωθεί η ανοιχτή πρόσβαση στα πανεπιστήμια. Εμείς και οι οικογένειές μας έχουμε φθάσει στα ψυχικά, σωματικά αλλά και οικονομικά όριά μας».
ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ κινήσεις τους προδίδουν νευρικότητα. «Νιώθουμε τύψεις αν κοιμηθούμε μία ώρα παραπάνω» λένε και οι δύο. Σήμερα όμως, χωρίς τύψεις, θα κατέβουν στο συλλαλητήριο
για τη συμπλήρωση ενός έτους από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου . Η Μάνια Σωτηροπούλου
και η Αφροδίτη Κρητικού είναι 18 ετών, προετοιμάζονται πυρετωδώς για τις πανελλαδικές εξετάσεις του προσεχούς καλοκαιριού και δηλώνουν με
πίκρα ότι «είμαστε 18 και δεν περνάμε ούτε αισθανόμαστε καθόλου καλά». Πέρυσι, τέτοιες ημέρες, διαδήλωναν, μαζί με χιλιάδες άλλους νέους, συμμαθητές και φίλους τους, στην Αθήνα, διαμαρτυρόμενες για τη δολοφονία ενός «από το δικό μας πλήθος».
Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος είναι το σύμβολο μιας γενιάς και «η απώλειά του δεν πρέπει να τιμηθεί για μουσειακούς λόγους», όπως υπογραμμίζουν οι κοπέλες, αλλά «για την ουσία μιας εφηβικής ζωής που τείνει να γίνει αβίωτη».
Η Αφροδίτη περιγράφει το βάσανο να είσαι μαθητής και μαθήτρια ένα βήμα πριν από την «τελική ευθεία». «Οι διδάσκοντες στο φροντιστήριο μας “προτρέπουν” να μην ερωτευτούμε, να μην έχουμε χρόνο για εμάς, να εξαντλούμε τα όριά μας πάνω από τις ανοιχτές σελίδες των σχολικών βιβλίων και βοηθημάτων». Εχει επισκεφθεί, μόλις πριν από λίγες ημέρες, νευρολόγο. «Εχω αποκτήσει επίμονες ημικρανίες εδώ και τρεις μήνες. Εχω τακτικές και έντονες στομαχικές διαταραχές. Ο γιατρός, αφού ξεπέρασε το σοκ, “ούτε σαράντα ετών δεν έχουν τέτοια συμπτώματα΄΄ μου είπε, με συμβούλευσε να κοιμάμαι καθημερινά οκτάωρο και να τρέφομαι πιο σωστά και σε τακτά διαστήματα. Μα έχω τύψεις αν κοιμηθώ πάνω από έξι ώρες, δεν προλαβαίνω να “βγάλω” την ύλη». Η Μάνια προσπαθεί να θυμηθεί πόσα βράδια έχει πέσει στο κρεβάτι νηστική. «Δεν προλαβαίνουμε» λέει. «Αλλά υπάρχει “υποκατάστατο”.Τρώμε τις ίδιες μας τις σάρκες ή των διπλανών μας στο φροντιστήριο. Η μαγική λέξη είναι “ανταγωνισμός΄΄.΄΄Προσπαθήστε περισσότερο, τα μόρια ποτέ δεν θα είναι αρκετά,προσπαθήστε περισσότερο,θυμηθείτε ότι την εισαγωγή μπορεί να πετύχει ο διπλανός και όχι εσείς” είναι η επωδός στα φροντιστήρια». Τι σκέφτεται, διαρκώς, η Μάνια; «Να φύγει από πάνω μου το σχολείο όσο το δυνατόν ταχύτερα. Είναι βάρος, ασήκωτο». Και οι δύο κοπέλες υποστηρίζουν ότι ο «Δεκέμβρης» του 2008 άφησε πίσω του «θετικά και άμεσα σημάδια μόνο στις διαπροσωπικές σχέσεις αλληλεγγύης ανάμεσά μας». Θυμούνται με νοσταλγία «την ελευθερία λόγου μέσα στα κατειλημμένα σχολεία, την προσέγγιση με ορισμένους πιο ευαισθητοποιημένους καθηγητές,τη διαφορετική αντιμετώπιση και το ενδιαφέρον ακόμη και στην απλή “καλημέρα” του περιπτερά της γειτονιάς». Στην- ολιγόωρη και υπό πίεση- συνάντηση που είχαν πριν από μερικές ημέρες, αντιπροσωπείες μαθητών για να αποφασίσουν τον τρόπο συμμετοχής στις εκδηλώσεις μνήμης «συζητήσαμε ακόμη και το ενδεχόμενο να απαγορεύσουμε τα συνθήματα κατά των αστυνομικών. Δεν φταίνε αυτοί αν ορισμένοι ανάμεσά τους μας θεωρούν “κακοποιά΄΄ στοιχεία. Διαπαιδαγωγήθηκαν και γαλουχήθηκαν από το ίδιο σχολείο και την ίδια κοινωνία με εμάς». Συζήτησαν και τα της επερχόμενης δίκης των δύο ειδικών φρουρών. «Απαράδεκτο να γίνει τόσο μακριά από την Αθήνα.Τα παιδιά που ήταν στην παρέα του Αλέξανδρου, τη μοιραία νύχτα,και είναι ουσιώδεις μάρτυρες, πώς θα μετακινηθούν, πού θα μείνουν, με ποιών τη φροντίδα;». Θεωρούν ότι «πρέπει να ανοίξει ένας μεγάλος διάλογος για τα πάγια αιτήματα της νεολαίας» και εν αρχή «να καθιερωθεί η ανοιχτή πρόσβαση στα πανεπιστήμια. Εμείς και οι οικογένειές μας έχουμε φθάσει στα ψυχικά, σωματικά αλλά και οικονομικά όριά μας».