PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

georgia, περαστικά!
Είναι πολύ σοβαρό αυτό που συνέβη!
Ο διευθυντής του σχολείου το πήρε σοβαρά το θέμα;

Το θέμα κρύβεται στις οικογενειες... Αλλά η εύκολη λύση είναι να ρίχνει ο γονιος την ευθύνη στο σχολείο. Το βλέπουμε πολύ συχνά.

Υπάρχουν παιδιά που υποφέρουν στο σχολείο από τη φασαρία ή από τις ευτελείς συνήθειες των συμμαθητών τους. Αυτά τα παιδιά μονιμα τα αφήνουμε στην άκρη παραγκωνισμένα για να μην νιώσουν άσχημα οι υπόλοιποι, ενώ θα έπρεπε να ισχύει το αντίθετο.

Αυτά είναι παραμελημένα παιδιά του "εκπαιδευτικού συστήματος". Υποφέρουν σιωπηλά. Το βλέπω και φέτος. Κανείς δεν ασχολείται μαζί τους, ακριβώς γιατί δεν μιλάνε. Υποφέρουν όμως ή κάποια έχουν το κουράγιο και διαφοροποιούνται από το σύνολο. Εγώ είμαι μαζί τους.

Έσπερε, συμφωνώ κι εγώ μαζί σου. Οι ψυχολόγοι δέχονται να πηγαίνουν στα σχολεία και να επιτελούν αυτό το ελάχιστο έργο, μόνο και μόνο για την προϋπηρεσία, θεωρώ, όχι γιατί πραγματικά μπορεί να γίνει δουλειά.

Δεν είναι όλοι οι σύμβουλοι καλόβολοι. Ακούγονται και "κακές" περιπτώσεις. Τα μαθαίνουμε από τους αιρετούς...

Κάποιοι συνάδερφοι λένε "εμένα δεν μου κάνουν τίποτα" (ομολογώ ότι το έχω πει κι εγώ για τμήμα που ξέρω καλά και μπορώ να αντιμετωπίζω διαισθητικά). Αναφέρομαι στο Λύκειο, όπου τα παιδιά είναι σε άλλη φάση, πιο πολύ διαβάζουν για τα φροντιστήρια...
Αλλοι απλώς αποφεύγουν να ξαναπάρουν το ίδιο τμήμα, το "πετάνε" στον νέο και ο νέος "φρικάρει". Έλα όμως που όπως αναφέρει και o gismix, αργά ή γρήγορα αυτό αποκαλύπτεται! Έτσι μου είπαν "πάρε αυτό το τμήμα" χωρίς να μου πουν όπως όφειλαν ότι το συγκεκριμένο τμήμα έχει μαθητές με πολύ σοβαρά θέματα υγείας, που απαιτούν προσεκτικούς χειρισμούς, και πολύ σοβαρά οικογενειακά και προσωπικά προβλήματα. Από τα ίδια τα παιδιά έμαθα ότι δεν χωνεύουν τους καθηγητές που δεν τους ανέλαβαν φέτος....
Προσωπικά ξέρω ότι και ο ίδιος ο διευθυντής είναι αντιπαθής και αντλεί το όποιο κύρος του μόνο από την θέση του και τις ποινές που μπορεί να βάλει...
Έσπερος νομίζω ότι στο να νιώθουμε ξαφνικά πρωτάρηδες, παίζει ρόλο η σωματική και πνευματική κούραση που έχουμε. Όταν ήμουν νεοδιόριστη είχα το κουράγιο να αντιμετωπίζω δύσκολες καταστάσεις, τώρα δεν έχω καν τις σωματικές αντοχές...

harac, ο κύριος προβληματισμός μου είναι ότι δεν μπορώ να μιλήσω στον γονιό και να του πω ευθέως "φταις εσύ που το παιδί σου είναι έτσι",  γιατί μετά ο ίδιος ο γονιός θα με κατηγορήσει. Και μεταξύ μας ποιος γονιός θα παραδεχτεί ότι δεν έχει τον έλεγχο του παιδιού του; Εχω παιδιά που έρχονται άυπνα και παραδέχονται ότι οι γονείς τους δεν έχουν πάρει χαμπάρι όλη νύχτα.