PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

Α! Τα βρήκα τώρα στη Φιλιππάκη και από τα παραδείγματα των επιθέτων έβγαλα το συμπέρασμα ότι πρόκειται για επίθετα που ή δεν υπάρχουν καθόλου στην α.ε. ή υπάρχουν αλλά δεν σχηματίζουν θηλυκό με χωριστή κατάληξη (είναι δικατάληκτα).  Ισχύει αυτό;

Όχι απαραίτητα. Το "λάγνος", για παράδειγμα, για το οποίο ρώτησες, είναι αρχαίο επίθετο και τρικατάληκτο.

όταν το θέμα του λήγει σε φωνήεν  τονιζόμενο ή σε i άτονο ή τονιζόμενο, σχηματίζεται σε -α.

Όταν γράφει i τι ακριβώς εννοεί; Δεν εννοεί ι = γιώτα  αλλά εννοεί οποιοδήποτε φωνήεν προφέρεται  ι ; Προφανώς τις διφθόγγους (ή δίψηφα φωνήεντα στη ν.ε.  ; )  ει, αι και οι;  (Γιατί  δεν υπάρχει δευτερόκλιτο επίθετο με υ ή  η πριν από την κατάληξη -ος)

Δεν έχω αυτήν τη στιγμή μπροστά μου τη γραμματική της, για να δω πώς το γράφει. Λογικά, το φώνημα i, εννοεί. 
Τα "ει", "αι", "οι" δεν θεωρούνται δίφθογγοι στα νέα ελληνικά, αλλά δίψηφα φωνήεντα.

βλέπω ότι στην πρόταση "Την απάντηση την έδωσε ο Πέτρος" το "την" δίνεται ως έμμεσο αντικείμενο.  Δεν μπορεί, μπορεί;
Εδώ, σύμφωνα με όσα έχεις αναφέρει άλλη φορά, έχουμε απλώς κλιτικό διπλασιασμό, σωστά;

Ναι, κλιτικό διπλασιασμό έχουμε, δηλαδή επανάλειψη του αντικειμένου με τον αδύναμο τύπο της προσωπικής αντωνυμίας (κλιτικό).
Πώς τους ήρθε το έμμεσο αντικείμενο;

Όχι δεν είναι. Το ένα σημαίνει "ριζικός", το άλλο "απότομος". Το αντίθετο του "ραγδαιος" είναι βαθμιαίος, σταδιακός κλπ

Σε όλες τις προτάσεις με το "εστί" επίθετο/ουσιαστικό και κάποιο απαρέμφατο η αναλυτική σύνταξη είναι ίδια (Υ-Ρ-Κ).
Βλ και Goodwin "745. The infinitive may be the subject nominative of a finite verb, or the subject accusative of another infinitive. It is especially common as subject of an impersonal verb or of ἐστί" (http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus%3Atext%3A1999.04.0065%3Achapter%3D5%3Asection%3D160%3Asmythp%3D745)

Αυτό που συμβαίνει σε κάποιες όμως είναι ότι οι συνδυασμοί "εστι+επίθετο/ουσιαστικό" είναι στερεότυπες εκφράσεις που επαναλαμβάνονται συχνά στον λόγο, κάποιες δε συνιστούν και περιφράσεις που ισοδυναμούν με ρήμα (πχ ανάγκη εστι=δει). Γι' αυτό και είθισται να τις εκλαμβάνουμε ως έναν ενιαίο ρηματικό τύπο.

Είναι λίγο υποκειμενικό το αν θα θεωρήσεις κάτι στερεότυπο. Πιστεύω ωστόσο ότι, αν φορτώνεται η φράση με συμπληρώματα, απέχει από το να είναι στερεότυπη.
Άλλο να πεις "εργον εστι" (=είναι δυσκολο) και άλλο "έργον των φίλων εστί (=είναι δουλειά των φίλων).
Το "κράτιστον" λχ έχει ως εννοούμενο συμπλήρωμα κάποια γενική διαιρετική (πάντων). Δεν είναι το ίδιο με το "καλόν". Αλλά εντάξει, ίσως είναι αρκετά κοντά στη στερεότυπη εκδοχή.
Το "θάνατος εστί" σίγουρα δεν είναι έκφραση. Το "κόσμος εστί" ίσως και να είναι.

Απρόσωπη έκφραση δεν μπορεί να είναι. Στις απρόσωπες εκφράσεις δεν υπάρχει συμπλήρωμα.
Και τα επίθετα συγκριτικού/υπερθετικου βαθμού κανοινικά συνοδεύονται από κάποια γενική που συμπληρώνει το νόημά τους. Κι αν έχει παραλειφθεί,  εννοείται. Ας πούμε, στο "μέγιστον" συνήθως υπάρχει ή εννοείται το "πάντων".

Στη φράση "το δε μέγιστον" ή "πρῶτον μὲν καὶ μέγιστον", ναι, πάει να εννοήσεις το "εστιν τούτο", αν ακολουθεί ειδική πρόταση, γιατί έχεις ελλειπτική πρόταση.

Στο "μέγιστον εστί", παρότι είναι προφανές ότι αυτός που έβαλε το κόμμα εννοεί το "τουτο", εμένα μου φαίνεται κάπως αφύσικο. Αν έλεγε "δῆλόν ἐστι", θα εννοούσε κανείς αντωνυμία και θα έψαχνε για επεξηγηση ή θα έπαιρνε ως υποκείμενο την ειδική πρόταση που θα ακολουθούσε;
Αν υπάρχει το ρήμα και ακολουθεί ΟΦ, για ποιον λόγο να εννοήσεις άλλη;
Μου φαίνεται προβληματική η πρόταση.

Το "πρὸς αἰδῶ" θα έλεγα ότι δείχνει αναφορά ή σκοπό. Τους μαθαίνουν να είναι αιδήμονες.

Αυτό από μόνο του δεν είναι και τόσο περίεργο, γιατί με το παρενθετικό "είπαν" γίνεται σαφές ότι οι ίδιοι οι Κερασούντιοι είπαν ότι τα είπαν αυτά. Το περίεργο είναι ότι πρέπει να εννοηθεί και άλλο λεκτικό ρήμα, ρήμα εξάρτησης του πλαγίου λόγου, με υποκείμενο πάλι το Κερασούντιοι.

Ναι, αλλά χτυπάει άσχημα να είναι δυο λεκτικοί τύποι στη σειρά. Και μην ξεχνάς ότι τότε δεν υπήρχαν καν σημεία στίξης. Κάποιος θα διάβαζε στη σειρά "λέγειν έφασαν ότι" και θα καταλάβαινε εύκολα ότι το "εφασαν" είναι παρενθετικό ή ότι το "λέγειν" είναι αντικείμενο στο "έφασαν"; Θα έπρεπε τουλάχιστον να ήταν "ως έφασαν".
Και μετά στο καπάκι, θα πρέπει να εννοηθεί και άλλο λεκτικό, όπως λες, που κάνει ακόμα χειρότερα τα πράγματα.


Αν αντιθέτως εντάξεις το "έφασαν" στη χρονική (επεί μέντοι σφεις έφασαν), δεν υπάρχει τέτοιο πρόβλημα και επιπλέον υπάρχει αναλογία με το προηγούμενο "ἐπεὶ δ᾽ ἡμᾶς οὐ κατέλαβον".

Το πρόβλημα είναι το "λέγειν". Γι' αυτό λέω ότι είτε πρέπει να εξοβελιστεί, όπως λένε οι εκδότες, είτε να γίνει μετοχή ώστε να συνιστά έκφραση μαζί με το "έφασαν".

Ναι, με βάση αυτά που γράφουν τα λεξικά στα αρχαία το "αρνούμαι" ισοδυναμεί με το αγγλικό "deny sth/that...".
Δηλαδή, σημαίνει "αρνούμαι κάτι ή ότι....".

Το "αρνούμαι να..." (refuse to) το έλεγαν με το "φθονώ+ απαρέμφατο, που αρχικά φαίνεται ότι σήμαινε "αρνούμαι να κάνω κάτι από φθόνο", αλλά μάλλον χρησιμοποιούνταν και πιο ουδέτερα, αν κρίνω από τα παραδείγματα.


φθονέω
...................
ΙΙ. refuse from feelings of envy or ill-will, grudge, c. inf., οὐκ ἂν φθονέοιμι ἀγορεῦσαι Od. 11.381; μὴ φθόνει κιρνάμεν Pi. I. 5(4).24; φράσαι E. Med. 63; σαυτὸν ἐπιδοῦναι Ar. Th. 249; μὴ φθονήσῃς is freq. in dialogue, do not refuse to do a thing, μὴ φ. διδάξαι Pl. R. 338a, cf. Hp.Mi. 372e, Smp. 223a; also μὴ φθόνει μοι ἀποκρίνασθαι Id. Grg. 489a; μὴ φθονήσῃς alone, Id. Prt. 320c; δῆλον ὅτι οὐ φθονήσει Ἱππίας ἀποκρίνεσθαι Id. Hp.Mi. 363c; οὐδενὶ πώποτε ἐφθόνησα Id. Ap. 33a: c. part., μηδέ μοι φθόνει λέγων A. Th. 480 (nisi leg. λόγων): c. acc. et inf., τί φθονέεις . . ἀοιδὸν τέρπειν; Od. 1.346: c. dat. et inf., τῇ δʼ οὐκ ἂν φθονέοιμι . . ἅψασθαι 19.348; οὔτοι φθονῶ σοι δαιμόνων τιμᾶν γένος A. Th. 236.