PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

Ok σ'ευχαριστώ πολύ για τις πληροφορίες!

Καλημέρα,
Είμαι μαθηματικός και για οικογενειακούς λόγους θα χρειαστεί του χρόνου να μετακομίσω στη Θεσσαλονίκη για την οποία δεν έχω ιδέα! Μπορεί κάποιος να μου πει πόσο εύκολες  είναι οι μεταθέσεις για τον κλάδο μας εκεί; Κι επίσης ποια περιοχή μετάθεσης, η Α ή Β Θεσσαλονικής έχει πιο πολλά / καλά σχολεία; Και ό,τι άλλη πληροφορία έχει για τη ζωή εκεί, ευπρόσδεκτη...
Ευχαριστώ!

Also about the book problem:
The ministry suggests we use digital means instead of the books we don't have, and they have distributed DVDs with the courses and created an internet site with digital content for the students. However, in many places in the country there are families with no computers and schools with very slow internet connections which cannot be used in the classroom. This way, two kinds of students are formed: The "lucky" ones who live in the city or their families can provide them with computers or internet, and the "unlucky" ones from the villages or poor families. But they all take the same exams to enter to the university in the end...

Ας ξεκινήσω λέγοντας ότι ο σύζυγός μου κι εγώ είμαστε και οι δύο «εξελίξιμοι», «ευπροσάρμοστοι» και «νέοι άνθρωποι των τεχνολογικών κοινωνιών», με την έννοια ότι έχουμε ήδη αλλάξει επαγγέλματα, εγώ δύο και εκείνος τρία, στην ηλικία των 40-45 ετών. Δολέψαμε πολύ και στον ιδιωτικό τομέα, και στο δημόσιο, και σαν ελεύθεροι επαγγελματίες. Και είμαι θλιμμένη βλέποντας ότι, αυτό που κάναμε εμείς εξ’ανάγκης, προωθείται σαν επιθυμητή εργασία φιλοσοφία και στάση ζωής.

Μάλιστα, εμείς σταθήκαμε τυχεροί. Εκτός από το ότι αγαπάμε και τα νέα μας επαγγέλματα, είχαμε τη μόρφωση, τις κλίσεις, την αντοχή και κάποιους πόρους που μας επέτρεψαν να κάνουμε τις αλλαγές αυτές. Γιατί κάθε τέτοια μετάβαση δεν είναι ανώδυνη. Περνούν τουλάχιστον 1-2 χρόνια κατά τη διάρκεια των οποίων η νέα δουλειά δεν αποδίδει αρκετά για να ζει κανείς, ή χρειάζεται εξαιρετική αφοσίωση σε χρόνο και ενέργεια για να «πάρει μπρος», συνοδευμένη από τη φυσιολογική αγωνία κάθε πρωτάρη σε ένα νέο εγχείρημα.

Δυστυχώς, οι φάσεις αυτές, εφόσον δε γίνονται όταν κανείς είναι πολύ νέος πια, συμπίπτουν με άλλες φάσεις τις ζωής που ίσως θεωρούνται ασήμαντες από μερικούς, όπως το να γεννά κανείς παιδιά, να τα μεγαλώνει, να φροντίζει γονείς που χάνουν τις δυνάμεις τους. Αλλά επειδή αυτά είναι επιχειρήματα που προφανώς δεν ενδιαφέρουν τους τεχνοκράτες που προωθούν αυτές τις ιδέες, θα μιλήσω από τη σκοπιά του εργασιακού χώρου.

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα για ένα εργαζόμενο, από το να βλέπει, μετά από 4-5 χρόνια σε μια δουλειά, ότι, τη στιγμή που πια αποκτά την εμπειρία και τις δεξιότητες που τον κάνουν να δουλεύει καλύτερα, θεωρείται παθητικό για μια εταιρία που κομπάζει ότι «ο μέσος όρος ηλικίας των υπαλλήλων μας είναι τα 30 έτη», ή που θεωρεί ότι «μάλλον για να μένει σ’εμάς τόσον καιρό δε θα είναι αρκετά τολμηρός και ενεργητικός (!)», ή που θέλει, τελικά, να μειώσει το κόστος προσλαμβάνοντας κάποιον νεώτερο με τα μισά χρήματα. Γιατί αυτοί είναι οι πραγματικοί λόγοι που τον αναγκάζουν να αλλάξει «εργασιακή ταυτότητα», και όχι η υποβάθμιση των δεξιοτήτων του, που στο κάτω κάτω εύκολα θα μπορούσε να διορθωθεί. Τη στιγμή , λοιπόν, που θα μπορούσε να είναι πιο αποδοτικός και να βοηθήσει και τους καινούριους με την εμπειρία του, βελτιώνοντας έτσι και την ποιότητα της παραγωγής, αναγκάζεται να επανεφεύρει τον εαυτό του και να ξεκινήσει από την αρχή. Το αποτέλεσμα, πέρα από το προσωπικό κόστος για τον ίδιο, είναι αρνητικό και για τις ίδιες τις επιχειρήσεις, που στην ουσία δουλεύουν συνέχεια με νεοεκπαιδευόμενο προσωπικό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Αυτή είναι και μια «μαύρη τρύπα» για την παραγωγικότητα και την ποιότητα, η οποία μου κάνει εντύπωση που παραμένει ασχολίαστη...

Ανάμεσα στον «έλληνα τεμπέλη που θέλει να τρυπώσει σε μια θεσούλα στο δημόσιο για να ξύνεται» και στο «στέλεχος πολυεθνικής με 5 πτυχία που δουλεύει  14 ώρες την ημέρα και αλλάζει δουλειά κάθε 3 χρόνια», υπάρχει μια μεγάλη μερίδα εργαζομένων, ικανών και ευσυνείδητων, που θέλουν να δουλεύουν και να προσφέρουν. Που θέλουν να φτάσουν σ’εκείνο το σημείο εμπερίας στη δουλειά τους που να μπορούν πια να δουλεύουν με μια σχετική ευκολία, ώστε να έχουν το χρόνο να δημιουργήσουν και καινούρια πράγματα, να τα μεταδώσουν, να αγαπούν τη δουλειά τους, να τους μένει και λίγη ενέργεια για να ασχοληθούν με την οικογένεια, την τέχνη, οτιδήποτε τέλος πάντων τους κάνει καλύτερους. Αυτούς τους εργαζόμενους τους καίμε, ή, στην καλύτερη περίπτωση δεν τους εκμεταλλευόμαστε. Και σίγουρα δεν είναι το μοντέλο που προωθούμε. Τι λέμε στα παιδιά που ξεκινάνε τώρα; «Έχε υπόψη σου ότι θα χρειαστεί σίγουρα να αλλάξεις 2-3 επαγγέλματα. Κι επειδή τη μόρφωση για να το κάνεις αυτό είναι αμφίβολο αν μπορούμε εμείς να στη δώσουμε, κοίταξε να «αυτομορφωθείς», μπας και μπορέσεις να επιβιώσεις.»
 
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η αυτομόρφωση - και η δια βίου μάθηση - είναι μια από τις σπουδαιότερες δεξιότητες, που βοήθησε τον άνθρωπο  να επιβιώσει, που μας είναι σε όλους απαραίτητη είτε την κάνουμε για προσωπική μας καλλιέργεια και ευχαρίστηση είτε για επαγγελματικούς λόγους. Πάντα υπήρχε, απλά δεν της δίναμε ιδιαίτερο όνομα. Και ούτε είναι απαραίτητα κακό να αλλάζει κανείς επάγγελμα. Ο συνδυασμός όμως αυτών των δύο σ’αυτό το θέμα περνάει ένα πολύ συγκεκριμένο μήνυμα. Μπορεί το μήνυμα αυτό εγώ να το πήρα παθαίνοντας, αλλά τουλάχιστον δε με έβαλε και κανένας να επιχειρηματολογήσω υπέρ του. Σκέφτομαι, βέβαια, ότι μπορεί τελικά να είναι και χρήσιμο να κάνουμε τόσο φανερό στα παιδιά το τι τα περιμένει. Τα στέλνουμε εκεί έξω πιο οπλισμένα. Ή μήπως πιο απελπισμένα;

Μια Εκπαιδευτικός (προς το παρόν)

Είμαι ΠΕ03. Δεν αγχώνομαι για το διορισμό, αλλά για το πού θα είναι, εφόσον διαλέγω μετά από αρκετό κόσμο, κι επειδή έχω δυο μικρά παιδάκια - κι έναν άντρα -  που εξαρτώνται από μένα... Γι'αυτό έψαχνα μήπως υπάρχει τρόπος να επιλέξω νωρίτερα. Δεν είχα καταλάβει τι διαφορά έχουν τα μόρια ΑΣΕΠ από τα μόρια προϋπηρεσίας και οι ώρες μου είναι ελάχιστες, ούτε με σφαίρες δε φτάνουν. Τι να κάνουμε! Θα το παίξουμε στο τζόγο και ό,τι βγει! Ευχαριστώ πολύ για τις άμεσες απαντήσεις!

Αν έχουμε δουλέψει φέτος σε ΠΔΣ, ισχύει το ίδιο με τους ωρομίσθιους; Δηλαδή, με μόρια μόνο από τον περσινό ΑΣΕΠ και λίγους μήνες ΠΔΣ, μπαίνω στον πίνακα του 40%;

Ευχαριστώ, κι εγώ αυτό υποψιαζόμουν...