Εμφάνιση μηνυμάτων

Αυτό το τμήμα σας επιτρέπει να δείτε όλα τα μηνύματα που στάλθηκαν από αυτόν τον χρήστη. Σημειώστε ότι μπορείτε να δείτε μόνο μηνύματα που στάλθηκαν σε περιοχές που αυτήν την στιγμή έχετε πρόσβαση.

Μηνύματα - Sali

Σελίδες: 123 ... 131
1
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Λατινικά Γ' Λυκείου
« στις: Μάρτιος 28, 2024, 10:14:09 πμ »
Το lego συνδέεται ετυμολογικώς και με το λέγω και με το -λέγω της α.ε. Άλλωστε, το λατινικό ρ. lego σημαίνει και "μαζεύω, συναθροίζω, συλλέγω" και "διαβάζω". Το legio είναι ομόρριζο μ' αυτό το lego.

Αλλά τα legatus και legatio συνδέονται ετυμολογικώς με ένα άλλο lego της πρώτης συζυγίας [< lex], που έχει τη βασική σημασία "στέλνω κάποιον ως πρεσβευτή/απεσταλμένο".

2
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Λατινικά Γ' Λυκείου
« στις: Μάρτιος 22, 2024, 08:40:46 πμ »
Ούτε μετοχή *resecturus υπάρχει. Ή λοιπόν δέχεται κανείς το *resecaturus ως αναλογικό σχηματισμό από το secaturus, ή απλώς λέει ότι δεν υπάρχει μετοχή μέλλοντα του reseco.

Λογικά, πάντως, η μετοχή μέλλοντα του reseco θα ήταν resecaturus. Το ότι αυτή δεν μαρτυρείται πρέπει να είναι σύμπτωση· δεν έτυχε ως τώρα να βρεθεί σε κείμενο.

3
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Λατινικά Γ' Λυκείου
« στις: Μάρτιος 21, 2024, 12:58:21 μμ »
Σε κανένα έγκυρο λεξικό (Lewis-Short, OLD, Νικήτα-Τρομάρα) δεν μαρτυρείται μετοχή *resecaturus· μαρτυρείται όμως μετοχή μέλλοντα secaturus του απλού seco. Ίσως θεωρήθηκε ότι αναλογικά υπάρχει και η *resecaturus.

4
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Λατινικά Γ' Λυκείου
« στις: Μάρτιος 16, 2024, 12:24:22 μμ »
Τα πράγματα εδώ, Dwrina, δεν είναι απολύτως ξεκάθαρα. Το βασικό πρόβλημα είναι πώς διατυπώθηκε η ερώτηση στον ευθύ λόγο. Θεωρητικά, έχουμε τρεις εκδοχές: (α) Uter (nostrum) mittetur? (οριστ. μέλλοντα) [= ποιος (από τους δυο μας) θα πάει/σταλεί;]· (β) Uter (nostrum mittatur? (απορηματική υποτακτική) [= ποιος (από τους δυο μας) (πρέπει) να πάει/σταλεί;]· (γ) Uter (nostrum) mittatur? (δυνητική υποτακτική) [= ποιος (από τους δυο μας) μπορεί/είναι πιθανό (κ.λπ.) να πάει/σταλεί;].

Προσωπικά τίθεμαι υπέρ της περίπτωσης (β) με την απορηματική υποτακτική, παρόλο που αυτή σπανίζει σχετικώς στο γ΄πρόσωπο, ή υπέρ της περίπτωσης (γ) με τη δυνητική υποτακτική. Περισσότερο κλίνω υπέρ της περίπτωσης (β), γιατί πιστεύω ότι η ερώτηση στον ε.λ. πρέπει να έγινε σχετικά με το δέον γενέσθαι. Όπως και να έχει, η υποτακτική παρατατικού στον π.λ. (mitteretur) είναι απόλυτα σύμφωνη με τους κανόνες της ακολουθίας των χρόνων.

Πάμε τώρα και στην περίπτωση (α). Αυτό που λες για την οριστική μέλλοντα στον ε.λ. και την μετατροπή της στον π.λ. σε υποτακτική της ενεργητικής περιφραστικής συζυγίας, είναι σωστό, αλλά προϋποθέτει το ρήμα να είναι ενεργητικό. Εδώ όμως το ρήμα στην ευθεία ερώτηση θα είναι παθητικού μέλλοντα (mittetur), κατά την εκδοχή αυτή. Στην περίπτωση αυτή, στην πλάγια ερώτηση πρέπει να γίνει χρήση υποτακτικής παρατατικού (λόγω ιστορικής εξάρτησης). Γενικά δηλαδή, αν το ρήμα της ευθείας ερώτησης είναι παθητικού μέλλοντα ή αν δεν έχει σουπίνο, στην πλάγια ερώτηση έχουμε υποτακτική ενεστώτα ή παρατατικού (ανάλογα με την εξάρτηση), ισχύει δηλαδή η ιδιομορφία στην ακολουθία των χρόνων. Βέβαια, κατά τα συμφραζόμενα, η πλάγια ερώτηση πρέπει να αναφέρεται στο μέλλον, πράγμα που ισχύει εν προκειμένω. Με άλλα λόγια, και η περίπτωση (α) είναι πιθανή, αλλά εγώ προτιμώ την περίπτωση (β) ή, έστω, την περίπτωση (γ) για τους λόγους που εξήγησα πριν.

Πάντως, η μετάφραση του βιβλίου του καθηγητή ("θα πήγαινε" ή "θα στελνόταν") δεν βοηθάει πολύ, αλλά έχω την εντύπωση ότι συνηγορεί υπέρ της περίπτωσης (α).

5
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Λατινικά Γ' Λυκείου
« στις: Μάρτιος 11, 2024, 11:32:55 μμ »
Το θηλυκό της ουσιαστικής αόριστης αντωνυμίας είναι qua και quae. Η ονομαστική και η αιτιατική πληθυντικού του ουδετέρου είναι επίσης qua και quae.

Η ονομαστική και η αιτιατική πληθυντικού του ουδετέρου της ερωτηματική ουσιαστικής αντωνυμίας είναι μόνο quae.

6
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« στις: Φεβρουάριος 28, 2024, 03:11:47 μμ »
Αν η μετοχή εκφράζει ξεκάθαρα κάτι ψευδές, γιατί πρέπει απαραίτητα να είναι τελική; Γιατί να μην εκφράζει ψευδή αιτιολογία, η οποία νομίζω ότι κάποιες φορές εκφράζεται και με το ὡς (όχι μόνο με το ὥσπερ);

Γιατί δεν υπάρχει σοβαρός λόγος να μην είναι τελική. Ο ψευδής/παραπλανητικός σκοπός υπάγεται στην ευρύτερη κατηγορία του υποκειμενικού. Άλλωστε, η μετοχή προσδιορίζει ρήμα σκόπιμης ενέργειας (τριήρεις επλήρου).

Στο σημείο αυτό πρέπει να υπενθυμίσω κάτι γνωστό, ότι η μτχ. μέλλοντα με το ὡς μπροστά της μπορεί κάλλιστα να είναι αιτιολογική, αρκεί αυτό να υποστηρίζεται από τα συμφραζόμενα. Ένα παράδειγμα χαρακτηριστικό από τον Θουκυδίδη (6.24.3): τοῖς μὲν γὰρ πρεσβυτέροις [ενν. ἔρως ἐνέπεσεν ἐκπλεῦσαι] ὡςκαταστρεψομένοις ἐφ' ἃ ἔπλεον ἢ οὐδὲν ἂν σφαλεῖσαν μεγάλην δύναμιν. Εδώ έχουμε δύο αιτιολογικές μετοχές υποκειμενικής αιτιολογίας, εκ των οποίων η πρώτη είναι συνημμένη και η δεύτερη (δυνητική) απόλυτη αιτιατική. Αφού η δεύτερη μετοχή είναι αδιαμφισβήτητα αιτιολογική, συνάγεται ότι πιθανότατα και η πρώτη είναι του ίδιου είδους. Κι ένα ακόμη καλό παράδειγμα από τον Ξενοφώντα (Ελλ. 3.5.19): αἰσθόμενος [ενν. Λύσανδρος] προσιόντας [ενν. τοὺς Θηβαίους] ὡς κρατήσων ὑπέμενεν (= ... παρέμενε στη θέση του, με τη σκέψη ότι θα είναι νικητής).

7
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« στις: Φεβρουάριος 28, 2024, 01:34:46 μμ »
Aυτό το "δήθεν" στη μετάφραση της τελικής μετοχής ὡς βοηθήσων δεν μπορώ να το απορρίψω ασυζητητί. Παραθέτω δύο ακόμη μεταφράσεις: (α) του Ρ. Ρούφου από την Πύλη: "Εκείνος επάνδρωσε αμέσως πολεμικά, τάχα πως θα πήγαινε σ' ενίσχυσή τους από τη θάλασσα"· (β) του Brownson από το Perseus: "And Jason immediately proceeded to man triremes, as though he intended to go to their assistance by sea".

Ο Ιάσονας επικαλέστηκε ψευδώς αυτόν τον σκοπό, για να παραπλανήσει τους άσπονδους εχθρούς του, τους Φωκείς, οι οποίοι έτσι χαλάρωσαν την κατά ξηρά άμυνά τους και έδωσαν στον Ιάσονα την ευκαιρία να περάσει ταχύτατα μέσα από τη χώρα τους (διεπορεύθη) χωρίς να συναντήσει αντίσταση. Ο σκοπός που εκφράζει αυτή η μετοχή δεν είναι απλώς υποκειμενικός, είναι ψευδής και παραπλανητικός.

8
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Λατινικά Γ' Λυκείου
« στις: Φεβρουάριος 28, 2024, 09:39:20 πμ »
Nec magis vituperandus est proditor patriae quam proditor commūnis utilitātis, aut commūnis salutis desertor propter suam utilitatem et
salutem: κατά τη μετατροπή της παθητικής σύνταξης σε ενεργητική με debeo + απαρέμφατο και υποκείμενο nos είναι υποχρεωτικό να τρέψουμε το suam σε eius;

Όχι, γιατί η χρήση του suam δεν επιφέρει κάποιαν σύγχυση.

9
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Λατινικά Γ' Λυκείου
« στις: Φεβρουάριος 28, 2024, 09:30:53 πμ »
Η δυνητική υποτακτική του ευθέος λόγου γνώριζα ότι στον πλάγιο γίνεται απαρέμφατο μέλλοντα. Βλέπω όμως σημειώσεις στο διαδίκτυο ότι τρέπεται σε posse + απαρέμφατο ενεστώτα. Ισχύει;

Δεν ισχύει· ή μάλλον ισχύει, όταν στον ε.λ. έχουμε οριστική possum + απαρ. Αυτό συμβαίνει ενίοτε στους υποθετικούς λόγους του δυνατού, όπου στην απόδοση βρίσκουμε αντί δυνητικής υποτακτικής οριστική ρημάτων που σημαίνουν το δυνατόν ή το δέον (possum, debeo, oportet κ.τ.ό.)· εξυπακούεται ότι αυτές οι οριστικές στον π.λ. θα τραπούν σε ειδικά απαρέμφατα. Ἁλλά η δυνητική υποτακτική του ε.λ. τρέπεται μόνο σε απαρέμφατο μέλλοντα στον π.λ.

Μα, αν ισχύει αυτό, το απαρέμφατο συντελεσμένου μέλλοντα σε ποιον χρόνο του ευθέος λόγου αντιστοιχεί; Εγώ νόμιζα ότι η οριστική συντ. μέλλοντα τρέπεται σε απαρέμφατο συντ. μέλλοντα με μετατροπή, όταν χρειάζεται, της σύνταξης σε παθητική.

Ισχύει αυτό που λες, όταν μιλάμε για οριστική ενεργητικού συντελεσμένου μέλλοντα, οπότε τρέπεται κατ' ανάγκη η ενεργητική σύνταξη σε παθητική, ώστε να έχουμε απαρέμφατο παθητικού συντελεσμένου μέλλοντα στον π.λ.: ε.λ.: patriam amavero = patria a me amata erit· π.λ.: dicit (dicebat, dicet...) patriam a se amatam fore. Όταν όμως στον ε.λ. έχουμε εξ αρχής οριστική παθητικού συντελεσμένου μέλλοντα, δεν χρειάζεται να γίνει μετατροπή της σύνταξης: ε.λ.: patria a me amata erit· π.λ.: dicit (dicebat, dicet...) patriam a se amatam fore. 

Επίσης, γράφει ότι για τη μεταφορά της σπάνιας οριστικής συντ. μέλλοντα μιας ανεξάρτητης πρότασης στον πλάγιο λόγο κάποιοι γραμματικοί έχουν επινοήσει την περίφραση  futurum esse /  fore ut + υποτακτική, αλλά ότι η περίφραση αυτή απαντά ελάχιστες φορές και δεν αντιστοιχεί επιβεβαιωμένα στη χρήση που της έχει αποδοθεί. Εγώ πάλι γνώριζα ότι η περίφραση αυτή χρησιμοποιείται αντί απαρεμφάτου μέλλοντα, όχι συντ. μέλλοντα, όταν το ρήμα δεν έχει σουπίνο ή είναι παθητικό. Τι ισχύει από όλα;

Ισχύει αυτό που ξέρεις εσύ. Συγκεκριμένα οι περιφράσεις αυτές χρησιμοποιούνται, αντί απαρεμφάτου απλού μέλλοντα, σε δύο περιπτώσεις: (α) υποχρεωτικά όταν το ρήμα δεν έχει σουπίνο ή μετοχή ενεργητικού μέλλοντα· (β) κατά προτίμηση (στη θέση του παθητικού απαρ. μέλλοντα σε -um iri), όταν το ρήμα είναι παθητικό. Η σύνταξη αυτή δεν είναι καθόλου συχνή, αλλά επιβεβαιωμένες χρήσει υπάρχουν. Ένα παράδειγμα: Sall. Iug. 112.3 nuntiat … fore uti foedus fieret (= ανακoινώνει ότι θα γίνει συνθήκη). Ε.λ. foedus fiet.

Το hic στον πλάγιο λόγο γίνεται ibi, όπως γράφει το ψηφιακό βοήθημα και άλλα, ή illic;

Στέκουν και τα δύο.

10
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Λατινικά Γ' Λυκείου
« στις: Φεβρουάριος 21, 2024, 06:51:12 μμ »
Συντακτικά αναγνωρίζεται απλώς ως κατηγορούμενο (όπως αν είχαμε ένα επίθετο);

Ναι.

Υπάρχει η αόριστη ουσιαστική αντωνυμία unusquisque - unaquaeque- unumquidque. Η επιθετική θα είναι unusquique - unaquaeque- unumquοdque;

Παρά τα όσα αναγράφονται στο σχολικό βιβλίο και στη σχολική Γραμματική, είναι βέβαιο ότι δεν υπάρχει αντωνυμία *unus-qui-que αλλά μόνο unus-quis-que, η οποία λειτουργεί ως ουσιαστική (ουδέτ. unumquidque) και ως επιθετική (ουδέτ. unumquodque) και κλίνεται είτε ως ενιαίος τύπος είτε ως δύο λέξεις. Αυτά επιβεβαιώνονται από όλες τις Γραμματικές και από όλα τα λεξικά. Άλλωστε, η αντωνυμία αυτή αποτελεί σύνθεση του αντωνυμικού επιθέτου unus και της αόριστης αντωνυμίας quisque, η οποία σχηματίζεται έτσι είτε ως ουσιαστική είτε ως επιθετική (Τζάρτζανος, 62,9, σελ. 47). Αξιοσημείωτο είναι επίσης ότι κλίνεται μόνο στον ενικό αριθμό, πράγμα που είναι απολύτως λογικό και κάκιστα δεν διευκρινίζεται σε κανένα από τα δύο σχολικά βιβλία, αναφέρεται όμως ρητά στο OLD, s.v. quisque: "sg. (= singular) is often preceded by unus (to emphasize idea of individuality)".

11
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Λατινικά Γ' Λυκείου
« στις: Φεβρουάριος 20, 2024, 01:40:08 μμ »
Όταν γράφεις παραπάνω ότι τύποι σε oriund- έχουν σχεδόν όλοι την κατάληξη -i (oriund-i) και είναι όλοι γερουνδιακά μαζί με τύπους του sum , τι ακριβώς εννοείς; Αν το oriundus χρησιμοποιείται μόνο ως επίθετο με σημασία μετοχής, προφανώς με τους τύπους του sum δεν αναφέρεσαι στην παθητική περιφραστική συζυγία. Το oriundi είναι γενική ενικού ή ονομαστική πληθυντικού; Σου είναι εύκολο να γράψεις κάποιο παράδειγμα;

Και βέβαια δεν αναφέρομαι στην παθητική περιφραστική συζυγία. Όλα τα oriundi που βρήκα είναι ονομαστική πληθυντικού. Αλλά, όπως ήδη έγραψα, βρήκα και oriundus, oriundos, oriundum. Ένα παράδειγμα: Liv. 1.49.9 is ... erat ... ab Ulixe deaque Circa oriundus· id 1.34.1 peregrina stirpe oriundus erat (= καταγόταν από ξένη ρίζα/ράτσα).

12
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Λατινικά Γ' Λυκείου
« στις: Φεβρουάριος 20, 2024, 11:05:04 πμ »
Πρέπει να συμπληρώσω εδώ ότι ειδικά το γερουνδιακό oriundus δεν χρησιμοποιείται όπως τα γερουνδιακά στα άλλα ρήματα, αλλά ως επίθετο με σημασία μετοχής (= γεννημένος, καταγόμενος) και συντάσσεται είτε με απλή αφαιρετική της καταγωγής είτε με εμπρόθετο της καταγωγής (a/ab, ex/e + αφαιρ.). Αυτό αναφέρεται στην προτελευταία από τις απαντήσεις στην παραπάνω συζήτηση όπου μας παρέπεμψε η apri, και επιβεβαιώνεται από τα λεξικά Lewis-Short, OLD και το Σύγχρονο Λατινοελληνικό Λεξικό των Δ. Νικήτα και Λ. Τρομάρα. Όμοια και το secundus [< sequor].

13
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Λατινικά Γ' Λυκείου
« στις: Φεβρουάριος 19, 2024, 02:41:14 μμ »
Να είσαι καλά!

Συμπληρωματικά, βρήκα, στον Λίβιο πάλι, 4 γερουνδιακά oriundus, 6 oriundos και 2 oriundum. Όπως γίνεται φανερό, τα γερουνδιακά αυτά απαντούν, στη συντριπτική τους πλειονότητα, στον Λίβιο. Στον Κικέρωνα ελάχιστες (2 ή 3) περιπτώσεις, και στους άλλους συγγραφείς τίποτε.

14
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Λατινικά Γ' Λυκείου
« στις: Φεβρουάριος 19, 2024, 11:35:48 πμ »
Επειδή το θέμα αυτό είχε απασχολήσει κι εμένα, το έψαξα επισταμένως και κατέληξα στα εξής συμπεράσματα:

1. Καμία σοβαρή Γραμματική  και κανένα σοβαρό λεξικό απ' όσα γνωρίζω δεν κάνει λόγο για γερούνδιο αλλά για γερουνδιακό σε -undus.

2. Με το ηλεκτρονικό "ψαχτήρι" που διαθέτω, έψαξα σε όλους τους συγγραφείς (πεζογράφους και ποιητές) τόσο της κλασικής περιόδου της Λατινικής όσο και της μετακλασικής, και διαπίστωσα τα εξής (επιβεβαιώνοντας τις Γραμματικές και το λεξικό OLD):

α. Δεν υπάρχει κανένας απολύτως τύπος oriend- (με οποιανδήποτε κατάληξη).

β. Οι τύποι σε oriund- έχουν σχεδόν όλοι την κατάληξη -i (oriund-i) και είναι όλοι γερουνδιακά μαζί με τύπους του sum και κατά κανόνα με εμπρόθετα της καταγωγής. Στη συντριπτική τους πλειονότητα ανήκουν στον Λίβιο.

Θεωρώ λοιπόν μάλλον βέβαιο ("μάλλον" λόγω των λογικών επιφυλάξεων) ότι το ρήμα αυτό δεν διαθέτει τύπους γερουνδίου - εκτός αν υπάρχει σε κάποια σοβαρή Γραμματική δήλωση περί του αντιθέτου με συγκεκριμένη παραπομπή.

Σελίδες: 123 ... 131

Pde.gr, © 2005 - 2024

Το pde σε αριθμούς

Στατιστικά

μέλη
Στατιστικά
  • Σύνολο μηνυμάτων: 1158562
  • Σύνολο θεμάτων: 19200
  • Σε σύνδεση σήμερα: 597
  • Σε σύνδεση έως τώρα: 1964
  • (Αύγουστος 01, 2022, 02:24:17 μμ)
Συνδεδεμένοι χρήστες
Μέλη: 19
Επισκέπτες: 527
Σύνολο: 546

Πληροφορίες

Το PDE φιλοξενείται στη NetDynamics

Όροι χρήσης | Προφίλ | Προσωπικά δεδομένα | Υποστηρίξτε μας

Επικοινωνία >

Powered by SMF 2.0 RC4 | SMF © 2006–2010, Simple Machines LLC
TinyPortal 1.0 RC1 | © 2005-2010 BlocWeb

Δημιουργία σελίδας σε 0.084 δευτερόλεπτα. 30 ερωτήματα.