Εμφάνιση μηνυμάτων

Αυτό το τμήμα σας επιτρέπει να δείτε όλα τα μηνύματα που στάλθηκαν από αυτόν τον χρήστη. Σημειώστε ότι μπορείτε να δείτε μόνο μηνύματα που στάλθηκαν σε περιοχές που αυτήν την στιγμή έχετε πρόσβαση.

Μηνύματα - Sali

Σελίδες: 1 ... 107 108109110 111 ... 132

1513

Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Λατινικά Γ' Λυκείου

« στις: Δεκέμβριος 13, 2013, 09:30:58 μμ »

Τα minor και minimus χρησιμοποιούνται ως κατά σημασία παραθετικά του parvus, το οποίο δεν διαθέτει δικά του παραθετικά (ή, για να είμαι ακριβής, ο υπερθετ. parvissimus είναι σπανιότατος και, όσο ξέρω, δεν αναφέρεται στις Γραμματικές, αλλά είναι βέβαιος και μαρτυρείται στο κορυφαίο λεξικό Oxford Latin Dictionary). Το parvus δεν έχει δικό του επίρρημα στον θετικό βαθμό και στη θέση του θετικού βαθμού αυτού του επιρρήματος χρησιμοποιούνται τα paulum ή parum ή non multum. Επομένως, τα minus και minime χρησιμοποιούνται ως παραθετικά από το parvus, όχι από το paulus (υπάρχει, πάντως, και εξίσου σπάνιος με το αντίστοιχο επίθετο υπερθετικός επιρρήματος parvissime). Γενικά, σύμφωνα με έγκυρες Γραμματικές (Gildersleeve-Lodge, Bennett, Allen-Greenough) και έγκυρα λεξικά (Lewis-Short, Oxford Latin Dictionary), τόσο στο επίθετο paulus όσο και στο εξ αυτού παραγόμενο επίρρημα paulum δεν δίνονται παραθετικά.

1514

Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο

« στις: Δεκέμβριος 10, 2013, 09:40:52 μμ »

Παράθεση από: apri στις Δεκέμβριος 09, 2013, 03:29:07 μμ

Δεν αρκεί από μόνο του το κριτήριο "γενικό-μερικό", για να καταλήξεις στην έννοια της επεξήγησης. Γι' αυτό παραπλανήθηκες.
Όλοι οι προσδιορισμοί περιορίζουν σημασιολογικά τη γενικότερη έννοια του όρου που προσδιορίζουν. Δεν είναι όμως όλοι επεξηγήσεις.

Το χαρακτηριστικό της επεξήγησης (αλλά και της παράθεσης) είναι ότι ισοδυναμεί σημασιολογικά με τον όρο που προσδιορίζει, καθώς έχουν το ίδιο αντικείμενο αναφοράς:
π.χ στη φράση "Ιλίου πόλις" (γενική επεξηγηματική) η λέξη "το Ίλιον" και η λέξη "η πόλις" αναφέρονται στην ίδια πόλη, μόνο που η μια αναφέρεται πιο συγκεκριμένα ενώ η άλλη πιο γενικά.

Θα έλεγα ότι η γνήσια επεξήγηση ισοδυναμεί συντακτικά με τον όρο που προσδιορίζει, ως προς την έννοια, όμως, μπορεί κανείς να διακρίνει εύκολα τη γενικότερη και τη μερικότερη δήλωση, πρόκειται δηλαδή για θέμα υφολογικό, όχι σημασιολογικό. Βλέποντας την επεξήγηση από μια άλλη σκοπιά, θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι μια "διευκόλυνση" του συγγραφέα προς τον αναγνώστη· ο συγγραφέας στο μυαλό του ταυτίζει απόλυτα τις δύο έννοιες, επιλέγει όμως, για υφολογικούς λόγους, τη γενικότερη και την ειδικότερη δήλωση. Π.χ. ὁ κοινὸς ἰατρὸς θεραπεύσει σε, χρόνος. Αν ο συγγραφέας σταματούσε τον λόγο του στη λ. ἰατρός, ο αναγνώστης θα απορούσε ποιος είναι αυτός ο ιατρός· έτσι, ο συγγραφέας τον "διευκολύνει" με την επεξήγηση.
Σε φράσεις, όμως, όπως: ἡ πόλις τῶν Ἀθηνῶν (λατιν. urbs Romae, αν και οι Λατίνοι προτιμούσαν σαφέστατα τον ομοιόπτωτο προσδιορισμό urbs Roma) ομολογώ πως δυσκολεύομαι να διακρίνω τη γενικότερη και τη μερικότερη δήλωση (όπως τη βλέπουμε στη γνήσια επεξήγηση), έστω και ως υφολογική επιλογή. Πολύ περισσότερο βλέπω αυτές τις εκφράσεις ως περιφράσεις έναντι της μονολεκτικής εκφοράς. Έτσι: ἡ πόλις τῶν Ἀθηνῶν = αἱ Ἀθῆναι· urbs Romae/Roma = Roma (και ας μην ξεχνάμε ότι και μόνη της η λ. urbs για τους Λατίνους ισοδυναμούσε με το Roma). Αν πούμε στη ν.ε. "φθάσαμε επιτέλους στην πόλη της Καλαμάτας", ούτε εμείς νιώθουμε τη γενικότερη και τη μερικότερη δήλωση ούτε αφήνουμε τον συνομιλητή μας να αισθανθεί κάτι τέτοιο. Επειδή όμως πρέπει να προσδιορίσουμε το είδος της γενικής και μόνον αυτής, δέχομαι τον όρο "γενική επεξηγηματική" και βλέπω τη "λογική" του.
Στην ίδια κατηγορία νομίζω πως ανήκουν φράσεις όπως: "ἡ ἀρετὴ τῆς δικαιοσύνης" (= ἡ δικαιοσύνη) ή "τὸ ὄνομα τῆς σωτηρίας" (= ἡ σωτηρία) κ.λπ., όπου οι γενικές συγκεκριμενοποιούν τη γενικότερη ιδέα του ουσιαστικού εξάρτησης. Ο Woodcock στο λατινικό Συντακτικό του θεωρεί αυτού του είδους τη γενική ως Genitive of Definition, και εξηγεί: "The genitive may define a common noun by giving a particular example of the class of things denoted".

Παράθεση από: apri στις Δεκέμβριος 09, 2013, 03:29:07 μμ

Γενική κτητική θα μπορούσαμε να τη θεωρήσουμε, κατά τη γνώμη μου, μόνο αν το "δεινότης" έχει στη φράση την αρχική σημασία της λέξης, δηλ."φοβερότητα". Σ' αυτήν την περίπτωση, ναι, η δεινότητα θα ήταν μια ιδιότητα του λόγου.

Νομίζω όμως ότι στη φράση "δεινότης λόγου", το "δεινότης" έχει τη σημασία της δεξιότητας, της εξαιρετικής ικανότητας, που απέκτησε στην πορεία του χρόνου κι αυτό φαίνεται περισσότερο στη φράση του Ισοκράτη που παρέθεσες "τὴν δεινότητα τὴν ἐν τοῖς λόγοις". Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι η γενική (λόγου) είναι άναρθρη.

Η δεξιότητα όμως είναι χαρακτηριστικό έμψυχου όντος και όχι του "λόγου" (βλ. και στα ν.ε τέτοιες άναρθρες γενικές: "η ικανότητα επικοινωνίας", "η δυνατότητα έκφρασης").
Επομένως, πιστεύω ότι γενική κτητική θα μπορούσε να θεωρηθεί η "δεινότης του ρήτορος", αλλά όχι η "δεινότης λόγου".

Ορθότατες οι επισημάνσεις σου. Αναιρώ τους προηγούμενους ισχυρισμούς μου και συμφωνώ απολύτως μαζί σου.
Τελικά, αν και δεν είμαι απολύτως πεπεισμένος, θα συμφωνήσω ότι η αποδεκτότερη λύση είναι αυτή της γενικής αντικειμενικής.

1515

Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο

« στις: Δεκέμβριος 09, 2013, 02:19:46 μμ »

Τώρα που ξαναείδα το παράδειγμα, δεν κατάλαβα πώς μας διέφυγε κάτι πολύ απλό, η γενική λόγου δηλαδή να είναι κτητική, αφού η δεινότης αποτελεί ιδιότητα του λόγου, και αφού δεχτούμε πως ο κτήτορας δεν είναι υποχρεωτικό να είναι κάτι έμψυχο. Π.χ. τὸ μέγεθος τῆς νίκης κ.ά.
Την είδα αρχικά ως γενική επεξηγηματική, με τη σκέψη ότι η λέξη δεινότης με τη σημασία της εδώ (φυσική ικανότητα, δεξιότητα) αποτελεί γενικότερη έννοια (αφού υπάρχουν ικανότητες σε πολλά πράγματα, όχι μόνο στον λόγο), την οποία περιορίζει η γενική. Άρα, κατά την πρώτη μου σκέψη, έχουμε τη γνωστή πορεία από τη γενική προς την μερική έννοια.
Το να εκλάβουμε, τώρα, τη γενική ως αντικειμενική εξακολουθεί να μη με ικανοποιεί, γιατί το ουσιαστικό εξάρτησης δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να θεωρηθεί ρηματική έννοια (όπως π.χ. η λ. πόλεμος μάς οδηγεί στο ρ. πολεμῶ, η λ. νίκη στο ρ. νικῶ, η λ. φόβος στο ρ. φοβοῦμαι, η λ. κατάληψις στο ρ. καταλαμβάνω, η λ. πόθος στο ρ. ποθῶ κ.λπ.). Ούτε βέβαια η ανάλυση του ουσιαστικού δεινότης στο δεινός εἰμι έχει κάποιο νόημα, γιατί θα μπορούσαμε με τον ίδιο τρόπο να αναλύσουμε κάθε ουσιαστικό που εκφράζει ιδιότητα, οπότε θα οδηγούμασταν σε άτοπο. Στο παράδειγμα που ανέφερα παραπάνω, τὸ μέγεθος τῆς πόλεως, δεν έχει νόημα να πούμε: μεγάλη ἐστὶν ἡ πόλις, και να συμπεράνουμε ότι η γενική είναι υποκειμενική (!)

1516

Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο

« στις: Δεκέμβριος 07, 2013, 06:52:38 μμ »

Παράθεση από: apri στις Δεκέμβριος 07, 2013, 06:35:31 μμ

Δεν υπάρχει γενική της αναφοράς που να προσδιορίζει ονόματα (μόνο δοτική της αναφοράς).
Οπότε μόνο γενική αντικειμενική μπορεί να είναι.

apri, όπως φαίνεται, μαζί γράφαμε, αλλά βλέπω πως διαφωνούμε. Μπορείς να μου εξηγήσεις τη σκέψη σου;

1517

Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο

« στις: Δεκέμβριος 07, 2013, 06:50:52 μμ »

Παράθεση από: psupsula στις Δεκέμβριος 07, 2013, 12:38:33 μμ

Καλημέρα συνάδελφοι φιλόλογοι. Στο παρακάτω απόσπασμα
Ἦν δὲ τῶν ἀπεσταλμένων ἀρχιπρεσβευτὴς Γοργίας ὁ ῥήτωρ, δεινότητι λόγου πολὺ προέχων πάντων.

H γενική λόγου είναι αντικειμενική ή της αναφοράς ή κάτι άλλο;
όποιος μπορεί ας απαντήσει , παρακαλώ

Αντικειμενική δεν είναι, γιατί το δεινότητι δεν λειτουργεί (εδώ τουλάχιστον) ως ρηματικό ουσιαστικό. Το να δηλώνει αναφορά έχει λογική, αλλά οι αρχαίοι προτιμούσαν άλλες συντάξεις με τη λ. αυτή, όπως λ.χ. εμπρόθετο (π.χ. Ισοκρ. πρὸς Δημόν. 4, τὴν δεινότητα τὴ ἐν τοῖς λόγοις). Νομίζω πως πρέπει να την χαρακτηρίσουμε ως γενική επεξηγηματική, καθώς εξειδικεύει τη γενικότερη σημασία του ουσιαστικού εξάρτησης. Ας δούμε και άλλες απόψεις.

1518

Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο

« στις: Δεκέμβριος 06, 2013, 06:46:50 μμ »

moagniko, σου απαντώ εγώ, μιας και είδα τώρα το μήνυμά σου. Έψαξα για το εὖπλοι, αλλά δεν το βρήκα σε καμία περίοδο (από τον 8ο αι. π.Χ. ως τον 4ο μ.Χ.). Το εὖπνοι δεν το έψαξα.
Η δοτική αντικειμενική προσδιορίζει ρηματικά ουσιαστικά όπως: δόσις, δῶρον, εὔνοια, ὑπηρέτης, ἐπιδρομή, ὁμοίωσις κ.ά. Π.χ. Πλάτ. Θεαίτ. 176b Φυγή δὲ ὁμοίωσις θεῷ κατὰ τὸ δυνατόν.
Η δοτική προσωπική γενικώς προσδιορίζει το νόημα της πρότασης, πιο στενά όμως συνδέεται με το ρήμα της ή με κάποιον ρηματικό τύπο.

1519

Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο

« στις: Δεκέμβριος 05, 2013, 06:25:50 μμ »

Παράθεση από: moagniko στις Δεκέμβριος 05, 2013, 11:57:41 πμ

apri,σ' ευχαριστώ!
Παιδιά, το ρήμα παρίημι συντάσσεται με αιτιατική; Με αιτιατική το έχω βρει σε κείμενο.
Σημαίνει "αδιαφορώ, παραμελώ", αυτά όμως συντάσσονται με γενική.
Επίσης, είναι σύνθετο με την πρόθεση "παρα", αυτά όμως συντάσσονται με δοτική.

Η κύρια σύνταξή του είναι με αιτιατική. Άλλες συντάξεις: (α) με δοτ. και αιτιατ. (παραχωρώ σε κάποιον κάτι) και (β) με δοτ. και απαρέμφ. (επιτρέπω σε κάποιον να).

1520

Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Λατινικά Γ' Λυκείου

« στις: Νοέμβριος 23, 2013, 07:04:52 μμ »

Παράθεση από: apri στις Νοέμβριος 23, 2013, 03:45:08 μμ

Eπομένως, τα συμπεράσματα στα οποία καταλήγω είναι ότι:
-το "ούτος ανήρ" και "ανήρ όδε", δεν έχουν άρθρο γιατί το ουσιαστικό αναφέρεται σε πολύ συγκεκριμένο και γνωστό πρόσωπο στο πλαίσιο της συζήτησης και σ' αυτήν την περίπτωση η παρουσία του άρθρου ήταν προαιρετική.
-η αντωνυμία εκφράζει τοπική δείξη και λειτουργεί ως κατηγορηματικός προσδιορισμός.
-ολόκληρη η φράση, όταν αναφέρεται σε γνωστό πρόσωπο σαν να είναι άγνωστο, έχει μια ιδιαίτερα αρνητική χροιά.

Συμφωνώ σε όλα.

1521

Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Λατινικά Γ' Λυκείου

« στις: Νοέμβριος 22, 2013, 07:44:32 μμ »

Παράθεση από: apri στις Νοέμβριος 17, 2013, 11:00:59 μμ

Λοιπόν, ξέρεις τι σκέφτομαι;

Μήπως η αρνητική χροιά της φράσης προκύπτει μεν από το "ούτος", αλλά είναι άσχετη με το αν υπάρχει άρθρο ή όχι;

Μήπως το "ανήρ" στη συγκεκριμένη φράση είναι πολύ συγκεκριμένο άτομο και όχι κάποιος άγνωστος άνδρας και γι' αυτό εμφανίζεται άναρθρο το ουσιαστικό;

Ουφ! Τώρα πήρα λίγη ανάσα από τις διορθώσεις!
Ναι, το "ἀνὴρ" στα συγκεκεκριμένα παραδείγματα είναι αυστηρά συγκεκριμένο, αφού αναφέρεται σε ένα από τα τρία διαλεγόμενα πρόσωπα, τον Πώλο, τον Καλλικλή και τον Σωκράτη. Και πιστεύω ακόμα ότι η όλη φράση "οὗτος/οὑτοσὶ ἀνὴρ" έχει περιφρονητική χροιά και όχι μόνο το "οὗτος".

Παράθεση από: apri στις Νοέμβριος 17, 2013, 11:00:59 μμ

3. Το "ανήρ οὗτος" ισοδυναμεί συχνά με το "εγώ" ή το "σύ" (δηλ. τον ομιλητή ή τον ακροατή, γνωστά πρόσωπα).

Όσο κι αν έψαξα, δεν βρήκα άλλα παραδείγματα όπου το "οὖτος ἀνὴρ" να ισοδυναμεί με το β΄πρόσωπο της προσωπικής αντωνυμίας σε ένδειξη περιφρόνησης. Αλλά για το α΄πρόσωπο φαίνεται πως οι αρχαίοι προτιμούσαν ξεκάθαρα την αντων. "ὅδε" (ὅδε ἀνὴρ ή ἀνὴρ ὅδε). Πάντως, αυτές οι συνεκφορές είναι φανερό ότι εκφράζουν πάθος.

Παράθεση από: apri στις Νοέμβριος 17, 2013, 11:00:59 μμ

ΥΓ. Στον Όμηρο απ' ό,τι θυμάμαι δεν υπάρχει άρθρο μετά τις συγκεκριμένες δεικτικές αντωνυμίες, αλλά δεν ξέρω αν σχετίζεται με τα παραπάνω, αν η αντωνυμία χρησιμοποιείται με επιρρηματική έννοια, αν το άρθρο λείπει για μετρικούς λόγους ή αν λείπει για κάποιον άλλο λόγο που δεν μπορώ να φανταστώ.

Στον Όμηρο πράγματι αυτός είναι ο κανόνας. Απ' όσο μπορώ να θυμηθώ, η αντων. ὅδε είναι αυτή που έχει την ισχυρότερη δεικτική σημασία και ενίοτε μπορεί να μεταφραστεί επιρρηματικά. Π.χ. α 76 ἡμεῖς οἵδε περιφραζώμεθα [= εμείς που είμαστε εδώ πρέπει να σκεφτούμε]. Η οὗτος, πάλι, εκτός από τη συνήθη της χρήση, ότι δηλ. αναφέρεται σε κάτι που προηγήθηκε, χρησιμοποιείται και όπως η λατινική iste σε σχέση με το β΄ πρόσωπο. Π.χ. β 40 οὐχ ἑκὰς οὗτος ἀνὴρ [= αυτός ο άντρας (για τον οποίο ρώτησες) δεν είναι μακριά]. Και δεν θα ήταν καθόλου περίεργο να παραλείπεται το άρθρο για μετρικούς λόγους, αλλά δεν έχω πρόχειρο παράδειγμα τώρα.

1522

Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Λατινικά Γ' Λυκείου

« στις: Νοέμβριος 17, 2013, 09:15:26 μμ »

Παράθεση από: apri στις Νοέμβριος 16, 2013, 07:52:11 μμ

Για να εκφράζει όλη η φράση περιφρόνηση, πάθος, οργή, αγανάκτηση κλπ, σημαίνει ότι το "ούτος" έχει μια τέτοια έννοια που προκαλεί συναισθήματα.
Γι' αυτό λέω ότι μάλλον το "ούτος" ισοδυναμεί με το "τοιούτος" σ' αυτές τις περιπτώσεις και παραπέμπει σε αρνητικά ποιοτικά χαρακτηριστικά.

Το οὗτος όντως μπορεί να σημαίνει καμιά φορά τοιοῦτος τόσο με αρνητική όσο και με θετική χροιά. Ο Δημοσθένης π.χ. στον λόγο του Περί του στεφάνου χρησιμοποιεί αυτή την αντωνυμία με θετική χροιά για τον εαυτό του και με αρνητική για τον Αισχίνη: ἐφάνην τοίνυν οὗτος ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ ἐγὼ (18. 173)· σὺ τοίνυν οὗτος εὑρέθης (18. 282). Μπορεί να μην είναι τυχαίο ότι η αντωνυμία και στα δύο παραδείγματα είναι κατηγορούμενο.
Έχω όμως την εντύπωση ότι στη φράση οὗτος/οὐτοσὶ ἀνήρ, όταν αυτή κείται αντί του σὺ (όπως στα παραδείγματα του πλατωνικού Γοργία που είχα αναφέρει), η αντωνυμία δεν υποδηλώνει ποιοτικά χαρακτηριστικά. Δηλαδή σε ένδειξη αγανάκτησης και περιφρόνησης ενός εκ των διαλεγομένων προς τον συνομιλητή του χρησιμοποιείται το γ΄πρόσωπο αντί του β΄. Το ίδιο ισχύει και στη νεοελληνική, όταν π.χ. σε ζωηρή συζήτηση ο ένας από τους δύο συνομιλητές, αγανακτισμένος από τη φλυαρία του άλλου, στρέφεται στους συνακροατές, αντί να απευθυνθεί στον συνομιλητή του, και λέει: "αυτός ο τύπος δεν λέει να το κλείσει", αντί να πει: "εσύ δεν λες...".

1523

Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Λατινικά Γ' Λυκείου

« στις: Νοέμβριος 16, 2013, 07:16:55 μμ »

Παράθεση από: apri στις Νοέμβριος 15, 2013, 09:55:59 μμ

Η ιδιότητα που εκφράζει είναι παροδική, γιατί διακρίνει το ουσιαστικό από άλλα βάσει της απόστασης του από τον ομιλητή τη στιγμή της συζήτησης και μόνο. Η τοπική δείξη δεν μπορεί να είναι μόνιμη.

Καταλαβαίνω τον συλλογισμό σου, αλλά αυτό το "διακρίνει το ουσιαστικό από άλλα" με παραπέμπει αμέσως στη βασική ιδιότητα του επιθετικού προσδιορισμού. Θα μπορούσε, ίσως, να ειπωθεί ότι η δεικτ. αντων. διακρίνει το ουσιαστικό από τον εαυτό του σε άλλη χρονική στιγμή ή σε άλλες τοπικές συνθήκες. Θέλω να πω ότι ο ίδιος ἀνὴρ μπορεί να είναι οὗτος, ὅδε ή ἐκεῖνος ανάλογα με την χρονική στιγμή ή τις τοπικές συνθήκες (κοντά, μακριά). Τι λες;

Παράθεση από: apri στις Νοέμβριος 15, 2013, 09:55:59 μμ

Στο "ούτος ανήρ", αν θυμάμαι καλά, το "ούτος" εκφράζει ποιότητα (ισοδυναμεί δηλ. με το "τοιούτος") και όχι τοπική δείξη.
Άρα, λογικά είναι επιθετικός προσδιορισμός.

Δεν είμαι σίγουρος αν η οὗτος εκφράζει ποιότητα. Στα παραδείγματα από τον Γοργία του Πλάτωνα που είχα αναφέρει (παρεμπιπτόντως σ' ευχαριστώ για την παραπομπή) το οὗτος/οὑτοσὶ ἀνὴρ εκφράζει πάθος και συγκεκριμένα περιφρόνηση, κείται δε αντί του σὺ. Τάδε λέγει Kuehner (ελλ. έκδοση, τ. Α, παράγρ. 465, σημ. 6, d, όπου βλέπει κανείς και άλλα παραδείγματα). Και με την αντων. ὅδε συμβαίνει το ίδιο (ἀνὴρ ὅδε ή ὅδε ἀνήρ), ιδίως όταν η φράση ισοδυναμεί με το ἐγώ. Π.χ. Σοφ. Αντ. 1034 τοξεύετ' ἀνδρὸς τοῦδε (= ἐμοῦ). Πάντως, σε κάποιες περιπτώσεις η απουσία του άρθρου από το ουσιαστικό φαίνεται δικαιολογημένη, γιατί αυτό το ουσιαστικό μπορεί να εκληφθεί ως κατηγορούμενο. Π.χ. Λυσ. 1, 16 ταύτην τέχνην ἔχει (= αυτό έχει ως επάγγελμα).
Γενικώς, για την απουσία του άρθρου μ' αυτές τις δεικτ. αντωνυμίες πολύ κατατοπιστική είναι η παραπάνω σημείωση του Kuehner.

1524

Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Λατινικά Γ' Λυκείου

« στις: Νοέμβριος 15, 2013, 09:27:48 μμ »

Παράθεση από: apri στις Νοέμβριος 15, 2013, 12:22:44 μμ

Σ' ευχαριστούμε, Sali.

Δεν ξέρω, επίσης, αν πρόσεξες ότι τόσο σ' αυτό το συντακτικό που παρέπεμψες ( http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus%3Atext%3A1999.04.0074%3Asection%3D19%3Asubsection%3D12%3Asmythp%3D653 ), όσο και στον Smyth (παράγραφοι 1171 και 1176)
γίνεται ξεκάθαρη αναφορά στις δεικτικές αντωνυμίες "ούτος", "εκείνος", "όδε" μεταξύ των κατηγορηματικών προσδιορισμών.
Οπότε υπάρχει και βιβλιογραφική επιβεβαίωση σε όσα λέγαμε κάποια στιγμή γι' αυτές τις αντωνυμίες.

Ναι, apri, το έχω προσέξει. Θυμάμαι, επίσης, ότι είχε γίνει μια μακρά συζήτηση για τις τρεις δεικτικές αντωνυμίες που αναφέρεις. Μήπως σου είναι εύκολο να με παραπέμψεις σ' αυτή τη συζήτηση; Θα ήθελα να την ξαναδιαβάσω, για να δω σε ποια συμπεράσματα καταλήξαμε. Το λέω αυτό, γιατί ακόμα έχω μια απορία: την κατηγορηματική θέση των δεικτικών αυτών αντωνυμιών τη βασίζουμε στο σχήμα: άναρθρη αντωνυμία + έναρθρο ουσιαστικό (οὗτος/ὅδε/ἐκεῖνος ὁ ἀνὴρ) ή, αντίστροφα, έναρθρο ουσιαστικό + άναρθρη αντωνυμία (ὁ ἀνὴρ οὗτος/ὅδε/ἐκεῖνος), έτσι δεν είναι; Τα περί παροδικής ιδιότητας δεν ξέρω πώς μπορούν να δικαιολογηθούν εδώ. Από την άλλη, τι γίνεται με το σχήμα: άναρθρη αντωνυμία + άναρθρο ουσιαστικό (οὗτος ἀνὴρ), που, αν και σπανίζει, υπάρχει;
Σ' ευχαριστώ προκαταβολικά.

1525

Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Λατινικά Γ' Λυκείου

« στις: Νοέμβριος 14, 2013, 07:48:00 μμ »

Ένα Συντακτικό που (αν δεν με απατά η μνήμη μου) δεν έχουμε ως τώρα αναφέρει, αλλά είναι πολύ αξιόλογο, είναι αυτό του B.L. Gildersleeve, Syntax of Classical Greek. Διακρίνεται για την ενδιαφέρουσα πραγμάτευση της ύλης και για τα άφθονα παραδείγματα που φέρνει για κάθε περίπτωση. Στο δεύτερο μέρος του, εκτός από την εξαίρετη μελέτη του για το άρθρο, υπάρχει και μια αναλυτικότατη αναφορά σ' αυτά που ονομάζει attributive και predicative position επιθέτων και αντωνυμιών. Αξίζει να το μελετήσει κανείς.

1526

Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη

« στις: Νοέμβριος 08, 2013, 08:02:21 μμ »

Παράθεση από: moagniko στις Νοέμβριος 08, 2013, 03:48:58 μμ

Παιδιά, στο χωρίο "και υμείς δε οι λοχαγοί τε και οι μετά τούτων τεταγμένοι, ανίστασθε" των Ελληνικών του Ξενοφώντα, τα "οι λοχαγοί" και "οι τεταγμένοι" είναι επεξηγήσεις στο "υμείς";;;

Όχι, είναι παραθέσεις. Οι προσωπικές αντωνυμίες α΄ή β΄προσώπου δέχονται παράθεση ως ομοιόπτωτο προσδιορισμό.

Σελίδες: 1 ... 107 108109110 111 ... 132

PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών