PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

Aρχικά, ευχαριστώ!
Θα ήθελα όμως να ρωτήσω.. γιατί διαιρετική;
Βασικά, το "τα ίδια" είναι σύστοιχο; (τους ιδίους πόνους;)
Αν είναι κτητική ή διαιρετική από το "τα ίδια", πώς μεταφράζεται επ' ακριβώς;

Ας ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα:
1. Την εκτίμηση ότι το ἧς είναι γενική διαιρετική δεν την δέχομαι, αλλά απλώς την ανέφερα σε περίπτωση που κάποιος θέλει να δώσει μια διαφορετική σημασία στη λέξη ἴδια (π.χ. "λεπτομέρειες"). Την προτιμώ λοιπόν γενική κτητική εξαρτώμενη από το τὰ ἴδια.
2. Δεν νομίζω ότι το τὰ ἴδια είναι σύστοιχο αντικείμενο· το πιθανότερο είναι να σημαίνει: "ιδιότητες", "ξεχωριστά και ουσιώδη στοιχεία", "ουσία".
3. Θεωρώ ότι το ρ. ἐκπονῶ εδώ πρέπει να σημαίνει: "(εξ)ασκώ" ή "αποκτώ με κόπο", "κερδίζω".
4. Μ' αυτή τη λογική θα μετέφραζα (κατά λέξη): ["δεν αγαπούσε καμμία δόξα] της οποίας τις ιδιότητες δεν εξασκούσε" ή: "... της οποίας την ουσία (= την οποία) δεν φρόντιζε να κερδίσει (με προσωπικό μόχθο)". Προτιμώ τη δεύτερη εκδοχή.
5. Οι μεταφράσεις που παρέθεσες είναι πολύ καλές και συμφωνούν με το νόημα, δεν βοηθούν όμως στην κατανόηση της συντακτικής θέσης των όρων της αναφορ. πρότασης.

Ελπίζω να βοήθησα.

Δηλαδή όταν το απαρέμφατο είναι ειδικό το υποκείμενό του είναι πάντα σε αιτιατική;

Ναι, πάντοτε σε αιτιατική είναι. Εδώ βέβαια μας ενδιαφέρει η περίπτωση της ταυτοπροσωπίας, όπου το υποκ. του απαρεμφάτου δηλώνεται σε αιτιατική. Καμιά φορά βέβαια δεν δηλώνεται, αλλά εννοείται, πάντα σε αιτιατική. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του κειμένου 47: (Αugustus) dissimulavit eos vidisse (όπου ως υποκ. του vidisse εννοείται το se).

Και όταν έχουμε λεκτικό ή δοξαστικό ρήμα τότε το υποκείμενο του απαρεμφάτου μπαίνει σε ονομαστική και αυτό το λέμε άρση του λατινισμού;

Ναι, αρκεί το ρήμα να είναι παθητικό (π.χ. dicitur, videtur, auditur, existimatur κ.ά.)

Και μία παρατήρηση στον Πλάγιο Λόγο λέει: Μετατρέπουμε το υποκείμενο του ρήματος σε υποκείμενο του απαρεμφάτου δηλαδή το βάζουμε σε αιτιατική σε περίπτωση ετεροπροσωπίας. Σε περίπτωση ταυτοπροσωπίας ως υποκείμενο απαρεμφάτου χρησιμοποιούμε το se. (σε προτάσεις κρίσεως εγώ αναφέρομαι).
Δηλαδή όταν θέλω να μετατρέψω μία κύρια πρόταση κρίσεως σε πλάγιο λόγο και έχουμε ταυτοπροσωπία στο απαρέμφατο, θα βάλω se ή me ή te

Ναι σε όλα.

Όσα αναφέρεις, Stiliani, για τη μετάφραση του αδίδακτου και τη βαθμολογία της, αφενός μεν είναι πολύ κατατοπιστικά και ενδιαφέροντα, αφετέρου δε μου δίνουν την αφορμή να διατυπώσω κάποιες σκέψεις και προβληματισμούς, μια και η μετάφραση με προκαλεί και με γοητεύει ταυτόχρονα.
Σε ό,τι αφορά τις πρώτες 10 μονάδες που πηγαίνουν στην κατανόηση του κειμένου, θεωρώ πως η υψηλή βαθμολογία οφείλεται στο ότι τα αδίδακτα κείμενα είναι, σε γενικές γραμμές, βατά. Όταν τα θέματα για κάποιον λόγο δυσκολεύουν (σωστά αναφέρθηκαν τα κείμενα του 1998 και του 1986, ιδιαίτερα το τελευταίο), φοβάμαι ότι η συγκεκριμένη βαθμολογία πέφτει πολύ. Θυμάμαι ακόμα τη διαμαρτυρία (στο "Βήμα") του Φάνη Κακριδή για τις παραλείψεις και τα λάθη της Επιτροπής στο αδίδακτο του 1986, με αποτέλεσμα την πανωλεθρία των μαθητών στη μετάφραση. Εδώ πρέπει να επισημάνουμε και την τεράστια ευθύνη που φέρει η επιτροπή που εισηγείται το αδίδακτο κείμενο. Δεν είναι πολύ λίγες οι φορές που η επιλογή του κειμένου υπήρξε αψυχολόγητη και οσωσδιόλου αποσπασματική, με αποτέλεσμα ακόμη και οι υποψιασμένοι και καλά διαβασμένοι μαθητές (που φυσικό είναι να μην γνωρίζουν τα πριν και τα μετά του κειμένου) να μην μπορούν να καταλάβουν τι λέει. Από την άλλη, δεν είμαι καθόλου βέβαιος κατά πόσον οι εκπαιδευτικοί στην τάξη επιμένουν στην νοηματική προσέγγιση του κειμένου τόσο ως προς το σύνολό του όσο και ως προς τα μέρη του (π.χ. κατά πόσον εμβαθύνουν στη χρήση και τη σημασία των παρατακτικών στοιχείων - κυρίως των αιτιολογικών, των αντιθετικών και των συμπερασματικών - που συνδέουν περιόδους και ημιπεριόδους, ή στη χρήση και τη σημασία κάποιων αντωνυμιών κ.λπ.). Έχω δηλαδή την υπόνοια ότι ένας μεγάλος αριθμός εκπαιδευτικών εξαντλεί την επεξεργασία του κειμένου στη γραμματικοσυντακτική ανάλυση (μακάρι να βγω ψεύτης), με αποτέλεσμα οι μαθητές να παρασύρονται σε μια "κατά λέξη" μετάφραση λέξεων ή φράσεων χωρίς να ενδιαφέρονται αν το μεταφραστικό τους προϊόν δίνει νόημα ή όχι. Φρονώ λοιπόν ότι: (α) οι μαθητές πρέπει να ασκούνται επιμόνως στη νοηματική προσέγγιση του κειμένου τόσο στο σύνολό του όσο και στα μέρη του· (β) πρέπει να θεσμοθετηθεί, όπως παλαιότερα, ερώτηση για τη νοηματική απόδοση του κειμένου, έτσι ώστε να φανεί ξεκάθαρα κατά πόσον οι μαθητές το έχουν κατανοήσει. Μπορεί αυτό το τελευταίο να φαίνεται υπερβολικό, αλλά πιστεύω πως μόνο μέσα από την κατανόηση του κειμένου μπορεί ο μαθητής να οδηγηθεί σε σωστή μετάφραση.
Αναφορικά τώρα με το δεύτερο δεκάρι στη βαθμολογία, είναι βέβαιο ότι τα επιλεγμένα τμήματα που καλούνται οι μαθητές να μεταφράσουν δεν είναι δυνατόν να θεωρηθούν ξεκομμένα από την γενικότερη κατανόηση του κειμένου, καθότι αυτά μοιραίως εντάσσονται σε κάποια πρόταση κι αυτή με τη σειρά της σε κάποια (ημι)περίοδο κ.ο.κ. Κι εδώ όμως επισημαίνεται η μεγάλη ευθύνη της επιτροπής που επιλέγει το αδίδακτο, καθώς συχνά σε επιλεγμένα (και κάπως δύσκολα, γενικώς) τμήματα του κειμένου ή δεν δίνει διευκρινίσεις ή, απλώς, κάνει λάθη. Πραγματικά απορώ: δεν έχουν μπροστά τους βοηθήματα τα μέλη της επιτροπής ή μήπως νομίζουν πως δεν τα έχουν ανάγκη; Η απορία μου είναι πραγματική, αν και τελευταία τείνει να γίνει ρητορική. Για να φέρω ένα παράδειγμα, στο περυσινό κείμενο το "συνεσκευασμένος...διὰ τὸ ἀνάριστον εἶναι" απηχεί μια συνήθεια των παράσιτων στα συμπόσια, οι οποίοι συχνά έρχονταν απρόσκλητοι (όπως ο συγκεκριμένος Φίλιππος) και έτρωγαν δωρεάν σε αντάλλαγμα των υπηρεσιών που πρόσφεραν. Άλλη μια συνήθεια όμως - όχι ιδιαίτερα διαδεδομένη - ήταν ο καθένας από τους συμμετέχοντες στο συμπόσιο να συνεισφέρει το μερίδιό του στα φαγητά. Αυτό σημαίνει το "συνεσκευασμένος τὰ ἐπιτήδεια", και το αστείο εδώ έγκειται στο οξύμωρο που σχηματίζεται ανάμεσα σ' αυτή τη φράση και στο "δειπνεῖν τἀλλότρια", που, όπως είπαμε, προσιδιάζει σε παράσιτους που έτρωγαν δωρεάν. Ερωτήσεις: (α) μπορούν να τα ξέρουν αυτά οι μαθητές; Ασφαλώς όχι· (β) τα γνωρίζουν τα μέλη της επιτροπής; Πολύ φοβάμαι πως όχι, γιατί, αν τα γνώριζαν, θα έπρεπε να δώσουν κάποιες διευκρινίσεις - έτσι δεν είναι; Πώς να ξέρει ο μαθητής ότι τα "ἐπιτήδεια" σημαίνει "τα απαραίτητα φαγητά"; Και κάτι ακόμα από το ίδιο κείμενο: ποια η σημασία της λέξης "σκῶμμα" στο τέλος του κειμένου; Είναι το αστείο του Φιλίππου με το οξύμωρο που ανέφερα παραπάνω; Ή μήπως πρόκειται, κατά τους μελετητές, για το ευφυολόγημα του Καλλία για την δήθεν άρνηση (λόγω φθόνου) της στέγης στον Φίλιππο; Γι' αυτό, άλλωστε, αφενός μεν αμέσως μετά ο Καλλίας κοίταξε τον ερωμένο του Αυτόλυκο θέλοντας να αποσπάσει τον θαυμασμό του για το ευφυολόγημά του, αφετέρου δε πιο κάτω πήρε τον λόγο ο Φίλιππος σχολιάζοντας αυτά που είπε ο Καλλίας σχετικά με τη στέγη και τη φιλοξενία. Πού είναι η γνώμη των εισηγητών του αδίδακτου πάνω σ' αυτά τα θέματα;
Οι αστοχίες και οι αβλεψίες των εισηγητών του αδίδακτου κειμένου είναι πολλές (πραγματικά ολόκληρο βιβλίο θα μπορούσε να γάψει κανείς σχολιάζοντάς τις). Φυσικά, όπως συμβαίνει πάντοτε, αφού δεν υπάρχουν διευκρινίσεις, οι μαθητές δεν φταίνε σε τίποτα αν μεταφράσουν αυτά που βλέπουν. Άλλωστε, αυτό το "δεν πειράζει, όλα σωστά είναι" το έχουμε ζήσει για τα καλά στα θέματα των Λατινικών.
Ζητώ συγγνώμη για το μακροσκελές μήνυμα, αλλά θέλησα να μοιραστώ τους προβληματισμούς μου μαζί σας. Θα ήθελα να ακούσω και τις δικές σας θέσεις.

Το aetas χρησιμοποιούσε  και τους δυο τύπους στη γεν. πληθ. (aetatum/aetatium).

Όμοια και τα civitas, utilitas, potestas και dignitas (για να περιοριστούμε στα ουσιαστικά του σχολικού βιβλίου). Στα δύο τελευταία η γενική πληθ. σε -ium σπανίζει.
Τα υπόλοιπα (σε -as, -atis), εξαιρουμένων βεβαίως αυτών που δεν έχουν καθόλου πληθυντικό, σχηματίζουν τη γεν. πληθ. μόνο σε -um.

Παρόμοιο μπέρδεμα πρέπει να γινόταν και με το ficus, καθώς φαίνεται πως αρκετοί το μπέρδευαν λόγω κατάληξης με τα δ'κλιτα.

Υπάρχει κι ένα χαριτωμένο επίγραμμα του Μαρτιάλη (1.65) σχετικά μ' αυτό:
Cum dixi ficus, rides quasi barbara verba
et dici ficos, Caeciliane, iubes.
Dicemus ficus, quas scimus in arbore nasci,
dicemus ficos, Caeciliane, tuos.
(Όταν είπα "ficus", γέλασες σαν να ήταν βάρβαρη λέξη
και πρότεινες να λέγεται "ficos", Καικιλιανέ.
Θα λέμε "ficus" αυτά που ξέρουμε πως μεγαλώνουν στο δέντρο,
(αλλά) τα δικά σου, Καικιλιανέ, θα τα λέμε "ficos").

Η "επίσημη" εκδοχή για το turris είναι αυτή που αναφέρει η Matina7, αλλά το κορυφαίο Oxford Latin Dictionary αναφέρει σαφέστατα και αιτιατική turrem και αφαιρετική turre (με συγκεκριμένες παραπομπές).
Όσο για το ficus, είναι προφανές ότι είναι πολύ συνηθέστεροι οι τύποι της β΄ κλίσης. Το προαναφερθέν λεξικό της Οξφόρδης αναφέρει ότι υπάρχουν μόνο συγκεκριμένες παραπομπές (γύρω στις 10) σε όλη τη λατινική γραμματεία με τύπους από την δ' κλίση.

Si quid durius ei videbatur κειμενο 48...προσωπικο το videbatur με υποκειμενο το quid  ή απρόσωπο με εννοούμενο υποκ το esse;

Ισοδύναμες και αποδεκτές και οι δύο συντάξεις.

Ωραία με το που το έγραψα ξεθόλωσα...γιατί είναι αποθετικό!!!!!!!!!!!!!!!

Έτσι δεν είναι;;;;;;

Έτσι ακριβώς!